ارسالها: 24568
#91
Posted: 26 Jul 2015 21:20
آشنایی با دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ)
دیوان بین‌المللی دادگستری رکن قضائی سازمان ملل متحد است که در شهر لاهه هلند واقع شده است.
دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ-International Court of Justice) پانزده قاضی دارد که آنها را مجمع عمومی ملل متحد و شورای امنیت مشترکا برای 9 سال انتخاب می‌کنند. زبان‌های رسمی دیوان فرانسوی و انگلیسی است.
هر 3 سال 5 کرسی قضاوت خالی می‌شود و 5 قاضی دیگر به جمع قضات اضافه می‌شوند و اساسنامه دیوان جزء لاینفکی از منشور ملل متحد است.
دیوان بین‌المللی دادگستری ارگان قضایی سازمان ملل متحد است. نخستین پرونده‌ای که در این دیوان رسیدگی شد، مربوط به تنگه کورفو (میان آلبانی و انگلیس) بود که در ماه می سال 1947 مطرح شد.
کشورهایی که عضو سازمان ملل متحد نیستند، یا نمی‌توانند عضو این سازمان باشند نیز می‌توانند با قبول مقررات اساسنامه دیوان و کلیه تعهدات یک عضو ملل متحد که به موجب ماده 94 منشور سازمان ملل، مقرر شده است و نیز با پرداخت بخشی از مخارج دیوان به عضویت آن درآمده، در مواقع نیاز دعاوی خود را به دیوان ببرند.
15 قاضی دیوان که نباید دارای تابعیت مشابهی باشند، از میان اشخاصی انتخاب می‌شوند که دارای مشاغل مهم قضایی بوده، یا از حقوقدانان و برجستگان حقوق بین‌الملل باشند. این افراد باید در کشور خود نیز دارای اعتبار معنوی قابل ملاحظه‌ای باشند.
قضات دیوان باید نماینده نظام‌های مهم حقوقی و تمدن‌های بزرگ بشری باشند، نه نماینده دولت‌های خویش. بنابراین دولت‌ها حقی در انتخاب قضات ندارند و این افراد تابع دستورات دول خویش نیستند.
آرای صادره از سوی دیوان از اعتبار امر مختومه برخوردار است و قابل تجدیدنظر نمی‌باشد.
طرفین دعوی مطابق بند 1 ماده 94 منشور سازمان ملل و ماده 59 اساسنامه دیوان، متعهد به متابعت از آرای دیوان هستند.
چنانچه کشوری از اجرای تعهداتی که به موجب رأی صادره از دیوان استنکاف کند، طرف دیگر حق خواهد داشت، به شورای امنیت شکایت کند.
اگر یکی از اعضای دایم شورای امنیت در دیوان محکوم شود و به رأی عمل نکند و موضوع به شورا بکشد، آنگاه آن عضو دایم خواهد توانست با استفاده از حق وتوی خود، عملا رأی دیوان را بلااثر کند.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
ارسالها: 24568
#92
Posted: 26 Jul 2015 21:20
آشنایی با اتحادیه عرب
اتحادیه عرب (جامعة الدول العربیة) نام مجموعه‌ای از کشورهای جنوب غربی آسیا و شمال و شمال غربی افریقا است.
این اتحادیه در ۲۲ مارس سال ۱۹۴۵ و با حضور ۶ کشور مصر، عربستان، عراق، سوریه، لبنان، یمن و اردن تأسیس شد و در حال حاظر ۲۲ کشور عربی در آن عضویت دارند.
سنگ بنای این سازمان به پیشنهاد آنتونی ایدن نخست وزیر انگلیس و بعد از جنگ دوم جهانی گذاشته شده‌است.
از لحاظ تقسیم‌بندی ساختاری، اتحادیه عرب جزو نادر سازمان‌های بین‌المللی است که به جای توجه به بعد جغرافیایی همکاری، از عنصر مشخصه دیگری بهره جسته است. این عنصر، اشتراکات قومی و نژادی است. همچنین اتحادیه عرب نخستین سازمان بین‌المللی است که بین مجموعه کشورهای عربی ـ اسلامی تأسیس شده است.
اتحادیه عرب مجموعه‌ای متشکل از 22 کشور است: الجزایر، بحرین، کومور، جیبوتی، مصر، عراق، اردن، کویت، لبنان، لیبی، موریتانی، مغرب، عمان، فلسطین، قطر، عربستان، سومالی، سودان، سوریه، تونس، امارات و یمن.
این اتحادیه از لحاظ ساختاری الگوبرداری شده از اتحادیه اروپاست و همواره سعی کرده است با توجه به ساختار آن خود را هماهنگ کند. مرکز اتحادیه عرب در قاهره بوده و ساختار اداری آن متشکل از سه شورا است.
شورای اتحادیه:
رکن عالی این سازمان به شمار می‌رود و متشکل از نخست‌وزیران کشورهای عضو است. رأی‌گیری در این شورا به اتفاق آرا بوده و به همین سبب نیز تصمیم‌گیری در آن بسیار مشکل است.
شورای دفاع
متشکل از وزرای خارجه و دفاع دولت‌های عضو است و تاکنون نیز به دلیل عدم اجماع در مسایل کلی، همواره فاقد کارایی و تقریباً غیرفعال بوده است. البته علاوه بر این شورا یک قرارداد پیمان دفاعی بین دولت‌های عربی امضا شده است.
شورای اقتصاد
این شورا متشکل از وزرای اقتصاد هر یک از دولت‌ها است.
علاوه بر این شوراها که مسوولیت اصلی تصمیم‌گیری را بر عهده دارند کمیسیون‌هایی نیز مأمور تدوین جهت‌های همکاری بوده و به عنوان مشاور در خدمت شوراهای مذکور و دیگر ارکان اتحادیه قرار دارند. کمیسیون‌ها حالت دائم داشته و به صورت تخصصی فعالیت می‌کنند .
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
ارسالها: 24568
#93
Posted: 26 Jul 2015 21:21
آشنایی با سازمان تحقیقات هسته‌ای اروپا (CERN)
سازمان تحقیقات هسته‌ای اروپا (CERN) یکی از بزرگترین مراکز تحقیقی در زمینه فیزیک هسته‌ای و ذرات بنیادی است.
این مرکز در 29 سپتامبر 1954 طی کنوانسیونی که 12 کشور از اروپای غربی در آن شرکت کردند تأسیس شد و از آن زمان در حومه شمال شرق ژنو ودر نزدیکی مرز فرانسه و سوئیس به کار خود ادامه داده‌است.
سرن توسط شورایی متشکل از 20 کشور اروپایی اداره می‌شود که تصمیمات اساسی و خط مشی این مرکز را تعیین می‌کند. بودجه تحقیقات و فعالیت‌های سرن نیز از طریق همین اعضا تأمین می‌شود.
هر کدام از اعضای این شورا نیز دو نماینده، یکی سیاسی و دیگری علمی دارند که جهت‌گیری‌ها و نظرات سیاسی و علمی کشور خود را در این شورا بیان می‌کنند.
علاوه بر این شورا انجمن‌ها و کمیته‌های دیگری از جمله کمیته‌های مالی و سیاست‌گذاری در اداره این سازمان دست دارند.
به نقل از وب‌سایت سرن، مأموریت این مرکز، تحقیق، خلق فن‌آوری، همکاری و آموزش است.
طبق کنوانسیون سرن، این سازمان باید بستر مناسبی برای همکاری در زمینه علوم هسته‌ای و ذرات بنیادی بین کشورهای عضو ایجاد و در زمینه‌های نظامی نیز کار کند و نتایج تحقیقات و آزمایشات خود را در اختیار عموم قرار دهد.
امروزه با توجه به پروژه ساخت و آزمایش برخورد دهنده بزرگ هادرون (LHC) که هدف از آن یافتن ذرات ریز اتمی جدید و پاسخ به سوالات دانشمندان در مورد چگونگی تشکیل و تولد جهان است، جهت‌گیری سرن بیشتر در جهت شناخت اجزا و عوامل تشکیل دهنده جهان هستی است.
جدا از سابقه سرن در زمینه تحقیقات هسته‌ای و فیزیک، شبکه تارگستر جهانی؛ یکی از پدیده‌هایی که دنیای ما را به کلی متحول کرد نیز محصول بستر سازی و امکانات این مرکز است.
شبکه تارگستر جهانی در سال 1989 توسط تیم برنرز لی و تحت پروژه‌ای به نام ENQUIRE در سازمان تحقیقات هسته‌ای اروپا طراحی شد.
این فن‌آوری در ابتدا بر اساس مفهوم فرامتنی ساخته شد و در 30 آوریل 1993 سرن اعلام کرد که شبکه تارگشتر جهانی می‌تواند توسط همگان مورد استفاده قرار گیرد.
یکی دیگر از دستاور‌های اخیر سرن در زمینه کامپیوتر،فن‌آوری پردازش موازی و شبکه‌ای است. به این ترتیب اطلاعات آزمایشات و مشاهدات حس‌گرهای برخورددهنده بزرگ هادرون بین شبکه‌ای از کامپیوترها در دانشگاه‌ها و مراکز تحقیقاتی جهان پردازش و نگهداری می‌شود.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
ارسالها: 24568
#94
Posted: 29 Jul 2015 23:51
سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (OECD)
واژه «او.ای. سی.دی» (OECD) که امروزه از کاربرد بسیار زیادی در عرصه اقتصاد بین‌الملل برخوردار شده و هر روز به کرات بر زبان کارشناسان و تحلیلگران اقتصادی و صفحات مطبوعات جاری می‌شود، مخفف نام انگلیسی «سازمان همکاری اقتصادی و توسعه» است
سازمان همکاری اقتصادی و توسعه (Organisation for Economic Co-operation and Development -OECD) که مقر آن در پاریس است به عنوان باشگاه کشورهای ثروتمند، مرکز پژوهشی، موسسه نظارتی و دانشگاه غیر آکادمیک یاد می‌شود.
سازمان همکاری اقتصادی و توسعه در ۱۴ دسامبر سال ۱۹۶۰ با امضای یک کنوانسیون ۲۱ ماده‌ای توسط کشورهای اتریش، بلژیک، کانادا، دانمارک، فرانسه، آلمان، یونان، ایسلند، ایرلند، لوکزامبورگ، هلند، نروژ، پرتغال، اسپانیا، سوئد، سوئیس، ترکیه، انگلیس و آمریکا تاسیس شد.
بعدا با پیوستن کشورهای ایتالیا، ژاپن، نیوزیلند، فنلاند، استرالیا، جمهوری چک، مجارستان، مکزیک، کره جنوبی، لهستان و جمهوری اسلواکی تعداد اعضای این سازمان به ۳۰ کشور افزایش یافت.
سازمان همکاری اقتصادی و توسعه به عنوان یکی از تاثیرگذارترین نهادهای اقتصادی جهانی مجمعی برای کشورهای همفکر به منظور بحث و بررسی، ایجاد و پالایش سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی آنها فراهم آورده است.او.ای.سی.دی با ارزیابی تجارب مشترک اعضا و جستجوی راه حل برای مشکلات مشترک از طریق هماهنگ کردن سیاست های داخلی و بین المللی به آنها کمک می کند. توصیه های سازمان همکاری اقتصادی و توسعه به اعضا در شکل موافقتنامه های الزام آور حقوقی همچون موافقتنامه های مربوط به مبارزه با رشوه و قانون جریان آزاد سرمایه و خدمات یا از طریق ساز و کارهای غیرالزام آور صورت می‌گیرد.
اگر چه سازمان همکاری اقتصادی و توسعه به عنوان باشگاه کشورهای ثروتمند و همفکر معروف شده است اما عضویت در آن به کشورهای یک نقطه خاص از جهان محدود نیست و امروزه کشورهایی از آمریکای لاتین، اروپایی شرقی و آسیای جنوب شرقی نیز عضو این سازمان هستند. مهمترین شرایط عضویت در او.ای.سی.دی پای بندی یک کشور به اقتصاد بازار آزاد و دمکراسی کثرت گرایانه است.
البته این سازمان از کشورهای غیرعضو نیز خواسته است تا به موافقتنامه ها و قراردادهای آن بپیوندند که در این خصوص اکنون 100 کشور غیر عضو از جمله برزیل، چین و روسیه و تعدادی از کشورهای آفریقایی با او.ای.سی.دی همکاری می کنند.عمده فعالیت های سازمان همکاری اقتصادی و توسعه توسط دبیرخانه آن که در پاریس مستقر است انجام می شود.
دبیرخانه او.ای.سی.دی، ۲۳۰۰ کارمند دارد که حدود ۷۰۰ نفر از آنان اقتصاددان، حقوقدان و سایر کارشناسان حرفه ای هستند که در ادارات مختلف این سازمان مشغول به کار هستند. در راس دبیرخانه نیز دبیرکل قرار دارد. زبان رسمی او.ای.سی.دی هم انگلیسی و فرانسوی است.بودجه سالانه سازمان همکاری اقتصادی و توسعه نیز برای سال 2008 مبلغ 342.9 میلیون یورو است که از سوی اعضا به نسبت حجم اقتصادشان پرداخت می شود.
در حال حاضر بیشتر حق عضویت (حدود ۲۵ درصد بودجه) سازمان همکاری اقتصادی و توسعه را آمریکا پرداخت می‌کند. پس از این کشور ژاپن بیشترین سهم را در تامین بودجه دارد. آمارها و تحلیل های سازمان همکاری اقتصادی و توسعه به ویژه در زمینه آمارهای مقایسه ای، اقتصادی و اجتماعی از مهمترین و قابل اعتماد ترین آمارهای منتشر شده در این زمینه به شمار می رود.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
ارسالها: 24568
#95
Posted: 29 Jul 2015 23:55
سارک (SAARC)
اتحادیه همکاری منطقه‌ای کشورهای جنوب آسیا (سارک) سازمانی اقتصادی- سیاسی متشکل از هشت کشور جنوب آسیا است.
از نظر جمعیت سارک بزرگترین سازمان منطقه‌ای در جهان است. این سازمان در برگیرنده کشورهایی است که مجموع جمعیت آنها قریب به 5/1 میلیارد نفر است.
سارک در سال 1985 توسط کشورهای هند، پاکستان، بنگلادش، سریلانکا، نپال، مالدیو و بوتان تاسیس شد. در آوریل 2007 و در اجلاس چهاردهم این اتحادیه افغانستان نیز به عنوان هشتمین عضو سارک پذیرفته شد.
تاریخچه سارک
در اواخر دهه 1970 ضیاء الرحمن رئیس جمهور بنگلادش پیشنهاد ایجاد یک بلوک تجاری متشکل از کشورهای جنوب آسیا را مطرح کرد.
برای اولین بار در آوریل 1981 وزرای امور خارجه هفت کشور حنوب آسیا به منظور تاسیس یک اتحادیه تجاری در کلمبو پایتخت سریلانکا گردهم آمدند. در اوت 1981 نیز کمیته اتحادیه همکاری‌های کشورهای جنوب آسیا تاسیس شد و طی اعلامیه‌ای پنج مورد را برای همکاری‌های منطقه‌ایی برشمرد. موارد دیگری نیز طی سال‌های بعد به این پنج مورد اولیه افزوده شدند.
اهداف این اتحادیه آن گونه که در اساسنامه تاسیس سارک آمده، به قرار زیر است
- ارتقای سطح رفاه در زندگی مردم ساکن جنوب آسیا و بهبود بخشیدن به سطح کیفی زندگی آنان.
- سرعت بخشیدن به رشد و توسعه افتصادی، پیشرفت اجتماعی و توسعه فرهنگی در منطقه و فراهم کردن
-موقعیت برای تمامی افراد جهت استفاده از تمامی توانایی‌های خود.
- ارتقا و تقویت اعتماد و اتکا به نفس میان کشورهای جنوب آسیا.
- اعتماد و درک دو جانبه از مسائل مبتلا به کشورهای عضو سارک.
- ارتقای فعالانه همکاری‌ها و مساعدت دو جانبه در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، تکنیکی و تکنولوژیکی.
- تقویت همکاری‌ها با کشورهای در حال توسعه.
- تقویت همکاری‌ها میان کشورهای عضو سارک از طریق برگزاری کنفرانس‌‌های بین‌المللی درباره منافع مشترک.
- همکاری با سازمان‌های بین‌المللی و منطقه‌ای که اهداف مشابه را دنبال می‌کنند.
اعلامیه همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا توسط وزرای امور خارجه سارک در سال 1983 در دهلی نو پذیرفته شد.
در جریان اجلاس دهلی نو، وزرای امور خارجه کشورهای عضو همچنین آغاز یک برنامه جمعی عمل (IPA) را در 9 بخش توافق شده، رقم زدند، این بخش‌ها عبارت بودند از: کشاورزی؛ توسعه روستایی؛ ارتباطات رسانه‌ایی؛هوا شناسی؛بهداشت و فعالیت‌های جمعیتی؛ حمل و نقل؛ خدمات پستی؛ علوم و تکنولوژی؛ ورزش؛ هنر و فرهنگ.
تاسیس اتحادیه همکاری‌های منطقه‌ای آسیا رسما در 8 دسامبر 1985 و پس از تائید اساسنامه آن از سوی سران کشورهای بنگلادش، بوتان، هند، مالدیو، نپال، پاکستان و سریلانکا اعلام شد.
افغانستان نیز در 31 نوامبر 2005 بنا به درخواست هند به عضویت ناظر اتحادیه همکاری‌های منطقه‌ای جنوب آسیا درآمد و در 3 آوریل 2007 رسما عضو این اتحادیه شد. با احتساب افغانستان، تعداد کل کشورهای عضو سارک به 8 کشور رسید.
در آوریل 2006 آمریکا و کره جنوبی نیز درخواستی را مبنی بر عضویت ناظر در این اتحادیه ارائه دادند. اتحادیه اروپا نیز طی نامه‌ای در ژوئیه 2006 خطاب به اجلاس شورای وزیران سارک، علاقه مندی خود را به عضویت ناظر در سارک ابراز کرده است.
کشورمان ایران نیز در 4 مارس 2007 درخواست عضویت ناظر در سارک را رسما مطرح کرد.
در حال حاضر جمهوری اسلامی ایران، چین، موریس، ژاپن، کره جنوبی، آمریکا و اتحادیه اروپا، اعضای ناظر سارک محسوب می‌شوند.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
ارسالها: 24568
#96
Posted: 30 Jul 2015 20:57
سازمان شانگهای (SCO)
سازمان همکاری‌های شانگهای (SCO) در سال 2001 توسط سران روسیه، قزاقستان، چین، قرقیزستان، ازبکستان و تاجیکستان بنیان گذاشته شد.
سازمان همکاری‌های شانگهای (Shanghai Cooperation Organisation) سازمانی بین دولتی است که برای همکاری‌های چندجانبه امنیتی بنیان گذاشته شد.
سازمان همکاری‌های شانگهای (SCO) در حقیقت ترکیب جدید سازمان شانگهای 5 است که در سال 1996 تأسیس شده بود، ولی نام آن پس از عضویت ازبکستان به سازمان همکاری شانگهای تغییر داده شد.
علاوه بر اعضای اصلی، ابتدا مغولستان در سال 2004 و یک سال بعد ایران، پاکستان و هند به عنوان عضو ناظر به سازمان ملحق شدند.
این سازمان که از زمان تاسیس تاکنون در منطقه افزایش یافته است؛ بر خلاف سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) و پیمان ورشو سابق، هنوز یک معاهده دفاعی چندجانبه به شمار نمی‌رود.
سازمان همکاری‌های شانگهای از دل رقابت قدرت‌های بزرگ برسر منطقه ژئوپلیتیک آسیای میانه ظهور کرد. هدف اولیه تاسیس این سازمان، غیرنظامی کردن مرز بین چین و شوروی بود.
گروه شانگهای 5 در 26 آوریل 1986 با امضای توافقنامه‌ای به منظور تعمیق اعتماد نظامی در مناطق مرزی توسط رهبران وقت کشورهای قزاقستان، چین، قرقیزستان، روسیه و تاجیکستان به وجود آمد. این کشورها مجدداً در تاریخ در 24 آوریل 1997 توافقنامه‌ای به منظور کاهش نیروهای نظامی در مناطق مرزی در مسکو به امضا رساندند.
نشست‌ها:
نشست‌های کشورهای عضو شانگهای 5 در سال 1998 در شهر آلماتی (قزاقستان)، در سال 1999 در بیشکک (قرقیزستان)، و در سال 2000 در شهر دوشنبه (تاجیکستان) برگزار شد. نشست این گروه در سال 2001 در شهر شانگهای در چین برگزار شد. در این نشست نخست کشور ازبکستان به عنوان عضو جدید پذیرفته شد که عملا نام گروه را به شانگهای 6 تغییر داد. سپس در 15 ژوئن سال 2001 سران کشورهای عضو در نشستی ضمن قدردانی از عملکرد گروه شانگهای 5، تأسیس سازمان همکاری شانگهای را به هدف افزایش سطح همکاری ها اعلام کردند.
سران کشورهای عضو در ژوئن 2002 در شهر سنت‌پترزبورگ روسیه گرد آمدند تا جزئیات اساسنامه سازمان را که شامل اهداف، ساختار و راهکارهای سازمان بود به بحث و بررسی بگذارند. پس از این توافقنامه موجودیت سازمان عملاً از نظر حقوق بین‌المللی رسمیت پیدا کرد.
همکاری در مسایل امنیتی، همکاری‌های اقتصادی و همکاری‌های فرهنگی بین اعضا نیر از دیگر ویژگی‌های سازمان همکاری‌های شانگهای به شمار می‌آید
اساسنامه سازمان همکاری‌های شانگهای بر شفافیت عملکرد و بی‌طرفی نظامی آن تاکید می‌کند. سازمان همکاری های شانگهای نقش موازنه دهنده‌ای در صحنه بین‌المللی خصوصاً در مقابل پیمان ناتو و ماجراجویی‌های نظامی ایالات متحده آمریکا ایفا می‌کند. برای مثال، ایالات متحده آمریکا درخواستی جهت عضویت به عنوان عضو ناظر به سازمان همکاری های شانگهای ارائه کرده بود، اما این درخواست در سال 2005 از طرف سازمان رد شد .
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
ارسالها: 24568
#97
Posted: 30 Jul 2015 21:02
گروه هشت (G۸)
گروه هشت (G۸) از هشت کشور صنعتی جهان تشکیل شده‌است که ۶۵٪ اقتصاد جهان را در دست دارند.
سران کشورهای فرانسه، آلمان، انگلیس، ایتالیا، ژاپن، آمریکا، روسیه و کانادا این هشت کشور را تشکیل می‌دهند، هر ساله یک گردهمایی مشترک با هم دارند.
گروه هشت در اواسط دهه ۷۰ و در تلاش برای مهار بحران نفتی و از هم‌پاشی سیستم تبادل ارز برتون وودز که اقتصاد جهانی را بحرانی کرده بود، و در پاسخ به این موضوع که چگونه می‌توان بر این مشکلات غلبه کرد، به وجود آمد.
در واقع رئیس جمهور وقت فرانسه، والری ژیسکار دیستن، و صدر اعظم وقت آلمان، هلموت اشمیت، غلبه بر بحران را در راه‌کاری بین‌المللی دیدند و این ایده را پی گرفتند و بر این اساس اولین کنفرانس اقتصاد جهانی سال ۱۹۷۵ در قصر رامبولیه در پاریس برپا شد.
پس از آن چنین دیدارهایی سالانه تکرار شدند و هر سال یکی از اعضای این گروه میزبانی اجلاس را که همیشه در ماه مه یا ژوئن، برگزار می‌شدند، بر عهده گرفت.
هدف از این نشست‌ها در آغاز شور و مشورت درباره مسائل روز راهبردهای اقتصادی جهان در میان جمعی کوچک بود.
شرکت‌کنندگان در اولین اجلاس، سران کشورهای فرانسه، آلمان، بریتانیا، ایتالیا، ژاپن و آمریکا بودند و از این رو این گروه در بدو تشکیل G-6 نام گرفت.
گسترش G-8
در سال ۱۹۷۶ با پیوستن کانادا به جمع کشورهای عضو، این گروه به «گروه هفت» (G7) تبدیل شد و پس از آن در پایان جنگ سرد در سال ۱۹۸۹ روسیه خواستار پیوستن به این گروه شد.
پذیرش روسیه در این گروه تدریجی بود به طوری که ۹ سال بعد در سال ۱۹۹۸ این کشور به عضویت رسمی گروه در آمد.
در سال ۲۰۰۶ روسیه برای اولین بار ریاست گروه ۸ را بر عهده گرفت و اجلاس سالانه گروه ۸ در سن پترزبورگ برگزار شد.
گروه هشت یک عضو غیر رسمی دیگر هم دارد و در حقیقت می‌توان حتی از گروه غیر رسمی ۹ هم سخن گفت، چرا که از سال ۱۹۸۱ رئیس کمیسیون اروپا هم در این اجلاس شرکت می‌کند.
از سوی دیگر گروه هفت بدون روسیه کماکان به موازات گروه هشت وجود دارد. زیرا مسکو هنوز به همه نهادهای زیر نظر گروه هشت راه ندارد، از جمله رایزنی‌های اقتصادی که گاهی بدون شرکت روسیه انجام می‌گیرند.
گروه هشت، گروه ۱۳ یا ...
ایده گسترش دیگر بار گروه هشت، در سال ۲۰۰۷ در دیدار نیکولا سارکوزی رئیس جمهور فرانسه با سفرای این کشور در ۱۸۰ کشور جهان مطرح شد.
سارکوزی در این دیدار خواستار این نکته شد که گروه هشت با پیوستن کشورهای چین، هند، برزیل، مکزیک و آفریقای جنوبی به آن به گروه ۱۳ تبدیل شود.
وی قدری بلندپروازانه‌تر عنوان کرد که در آینده دورتر نیز گروه هشت می‌تواند به گروه بیست تبدیل شود و در آن زمان مثلاً آرژانتین نیز می‌تواند به این گروه بپیوندد.
این ایده به سرعت از سوی آمریکا رد شد اما گفته شده که گوردون براون، نخست وزیر انگلستان نیز از ایده گروه سیزده کشور پشتیبانی خواهد کرد.
در مقابل ژاپن نیزبا هرگونه گسترش این گروه ابراز مخالفت کرده، زیرا هراس از این دارد که با عضویت دو غول آسیایى دراین گروه، نقش بین‌المللى ژاپن کاهش یابد.
سؤال اینجاست که آیا گروه سیزده کشور و یا با ورود اندونزى، کره جنوبى و استرالیا گروه شانزده کشور می‌تواند راه حلى براى آینده جهان باشد؟
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
ارسالها: 24568
#98
Posted: 31 Jul 2015 20:16
آشنایی با پیمان لیسبون
پیمان لیسبون توافقی است که پس از حدود ۷ سال تلاش و ناکامی کشورهای عضو اتحادیه اروپا در خصوص اجرای قانون اساسی واحد، جمعه ۱۹ اکتبر ۲۰۰۷ سران ۲۷کشور اتحادیه اروپا به آن دست یافتند.
پیمان جدید که روز ۱۳دسامبر ۲۰۰۷ در دوران ریاست دوره ای پرتغال بر اتحادیه اروپا در شهر لیسبون در نشست سران این اتحادیه امضا شد جانشین قانون اساسی ناکام مانده قبلی و پیمان‌های فعلی جامعه اروپا و اتحادیه اروپا خواهد شد و آنها را اصلاح می‌کند.
توافق بر سر سند پایه‌ای در اتحادیه اروپا
سران ۲۷ کشور عضو اتحادیه اروپا در روزهای ۱۸ و ۱۹ اکتبر ۲۰۰۷ و پس از چانه‌زنی‌های بسیار، در مورد سند پایه‌ای جدید این اتحادیه به توافق رسیدند. این سند شامل دو بخش است: یکی اصول اتحادیه‌ی اروپا را مشخص می‌کند و دیگری شیوه‌ی کار آن‌را. سند پایه‌ای اتحادیه‌ی اروپا، بیش از همه به نفع کشورهای جدیدی است که قصد پیوستن به این اتحادیه را دارند.
بر اساس قانون فعلی اتحادیه اروپا، پارلمان این اتحادیه گسترش نمی‌یابد. به این معنی که کشورهایی از منطقه‌ی بالکان یا ترکیه که خواهان ورود به این اتحادیه هستند با موانع بسیار زیادی روبه‌رو هستند.
سند پایه‌ای اتحادیه اروپا در واقع در بر دارنده اصول قانون اساسی اتحادیه‌ی اروپاست که پیشتر با مخالفت فرانسه و هلند به‌دست فراموشی سپرده شد. مردم کشورهای فرانسه و هلند در همه‌پرسی سال ۲۰۰۵، به قانون اساسی اتحادیه‌ی اروپا رأی منفی دادند.
تغییرات جدید
سند پایه‌ای جدید، با اصولی تقریباً مشابه قانون اساسی "رد شده" ، البته با تغییراتی، مورد موافقت کشورهای عضو قرار گرفته است. این تغییرات شامل مواردی هستند که تداعی‌کننده‌ی مفهوم یک کشور واحدند. از آن جمله می‌توان به حذف پرچم، سرود ملی و چند تغییر دیگر اشاره کرد.
علاوه بر آن، "نماینده ارشد سیاسی-امنیتی اتحادیه‌ی اروپا" جایگزین "وزیر امور خارجه اتحادیه اروپا" خواهد شد که در قانون اساسی پیش‌بینی خواهد شد.
در مقابل فرایند رأی‌گیری و ساختار سازمانی این اتحادیه، تقریباً برآمده از قانون اساسی شکست‌خورده؛ البته با عنوان‌های جدید. در سند پایه‌ای جدید همچنین ملاک‌های دیگری برای رأی‌گیری در پارلمان اروپا در نظر گرفته شده است. همچنین در آینده موارد بیشتری از تصمیمات این اتحادیه، به رأی عمومی اعضا گذاشته می‌شوند که این خود به کارآمدتر و دموکرات‌تر شدن تصمیمات این اتحادیه کمک خواهد کرد.
ریاست دوره‌ای این اتحادیه دوسال‌ونیم خواهد بود و تعداد کرسی‌های پارلمان این اتحادیه از سال ۲۰۱۴ از ۷۸۵ کرسی فعلی به ۷۵۱ کرسی کاهش خواهد یافت.
فرایند ساده‌تری جایگزین فرایند پیچیده‌ی رأی‌گیری کنونی خواهند شد. از سال ۲۰۱۶ همچنین این امکان به‌وجود خواهد آمد که یک مصوبه مورد بازبینی قرار بگیرد، اگر اقلیتی از کشورها خواستار آن باشند.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
ارسالها: 24568
#99
Posted: 31 Jul 2015 20:17
آشنایی با گروه دی هشت (D8)
گروه دی هشت (D8) پانزدهم ژوئن 1997 از طریق بیانیه استانبول اعلام موجودیت کرد.
جمهوری اسلامی ایران، ترکیه، پاکستان، بنگلادش، اندونزی، مالزی، مصر و نیجریه اعضای گروه D8 هستند.
اعضای گروه D8 [دی 8] (Developing 8 / D-8 or Developing Eight) کشورهای مسلمان درحال توسعه هستند و این گروه در واقع از جمله پیمان‌های منطقه‌ای است که به منظور ایجاد روابط مستحکم اقتصادی بین کشورهای در حال توسعه اسلامی و تقویت نفوذ این کشورها در بازارهای جهانی تشکیل شده است.
پایه‌گذار گروه D8 نجم‌الدین اربکان نخست وزیر اسبق و اسلام‌گرای ترکیه بود که با سفر به 8 کشور عضو در تیرماه سال 1375 زمینه تأسیس این گروه را فراهم کرد.
اعلام رسمی موجودیت این گروه در 15ژوئن 1997 از طریق بیانیه استانبول صورت گرفت.
اجلاس‌های دی8
نخستین اجلاس سران D8 با حضور سه رئیس جمهور از جمله آقای هاشمی رفسنجانی، و چهار نخست‌وزیر و یک وزیر خارجه در خرداد 1376 در شهر استانبول ترکیه برگزار شد.
دومین اجلاس آن در بنگلادش (1999) و سومین اجلاس در مصر (2001) برگزار شد.
چهارمین اجلاس سران D8 در 28 و 29 بهمن هشتاد و دو 17 و 18 فوریه 2004 در تهران برگزار شد.
پنجمین اجلاس در اندونزی (2006) بود و ششمین نشست هم در تیرماه 1386 با عنوان مواجه با چالش‌ها از طریق همکاری‌های خلاقانه در کوالالامپور پایتخت مالزی برگزار شد
ساختار سازمان D8
ساختار گروه D8 سه سطح دارد: اجلاس‌های سران (که هر دوسال یکبار برگزار می‌شود) شورا و کمیسیون
شورا اصلی‌ترین نهاد تصمیم ساز متشکل از وزاری خارجه سازمان و کمیسیون نیز نهاد مرکب از نمایندگان (کمیسیونرهای) اعضا است
همچنین بر اساس تصمیم پنجمین اجلاس سران در اندونزی (2006) ساختار دبیرخانه هم شامل دبیرکل، رئیس دبیرخانه و اقتصاددان است که در حال حاضر به ترتیب در اختیار اندونزی، ایران و ترکیه است.
مقر دبیرخانه گروه D8 در استانبول است.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
ارسالها: 24568
#100
Posted: 2 Aug 2015 14:11
آشنایی با اوناسور (Unión de Naciones Suramericanas)
اوناسور مخفف اتحادیه کشورهای آمریکای جنوبی (Unión de Naciones Suramericanas) است.
این اتحادیه، اتحادیه‌ای فراکشوری و بین دولتی است که دو سازمان تجارت آزاد "مرکوسور" و جامعه آند را با یکدیگر ، در چاچوب طرح یکپارچگی آمریکای جنوبی، ادغام می‌کند. پیشتر این اتحادیه ، جامعه کشورهای آمریکای جنوبی (Comunidad de Naciones Sudamericanas) نام گرفته بود که در جریان اولین اجلاس انرژی آمریکای جنوبی که در 16 آوریل 2007 برگزار شد به اوناسور تغییر نام داد. گفته می‌شود که در تاسیس اوناسور از اتحادیه اروپا الگوبرداری شده است.
معاهده تاسیس اوناسور در سومین اجلاس سران کشورهای عضو، روز جمعه 23 مه 2008 در برازیلیا پایتخت برزیل به امضا رسید.[اوناسور شکل می‌گیرد]
با توجه به مفاد مندرج در معاهده تاسیس این اتحادیه، مقر اوناسور در کیتو پایتخت اکوادور واقع خواهد شد. پارلمان آمریکای جنوبی در کوچابامبای بولیوی قرار خواهد گرفت و مقر بانک جنوب نیز در کاراکاس پایتخت ونزوئلا استقرار خواهد یافت.
مروری بر چگونگی تاسیس اوناسور
در سومین اجلاس آمریکای جنوبی که به تاریخ 8 دسامبر 2004 برگزار شد. روءسای جمهوری و نمایندگان 12 کشور آمریکای جنوبی با امضای بیانیه کاسکو، مشتمل بر دو صفحه، تاسیس جامعه کشورهای آمریکای جنوبی(نام سابق اوناسور) را اعلام کردند. پاناما نیز در مراسم امضای قرار داد به عنوان عضو ناظر حضور یافته بود.
در این بیانیه رهبران 12 کشور امضا کننده اعلام کردند که به منظور تشکیل اتحادیه کشورهای آمریکای جنوبی از اتحادیه اروپا الگو برداری و پول واحد، پارلمان و پاسپورت مشترک ایجاد خواهند کرد.
آلن واگنر دبیرکل سابق جامعه آند در آن زمان گفته بود که اتحاد کامل کشورهای آمریکای جنوبی مشابه اتحاد کشورهای اروپایی تا سال 2019 امکان پذیر خواهد بود.
ساختار
ساختار موقت اوناسور بدین ترتیب است:
- روءسای جمهوری کشورهای عضو سالانه یک بار با یکدیگر جلسه خواهند داشت. اولین اجلاس در 29 سپتامبر سال 2005 در برازیلیا پایتخت برزیل، دومین اجلاس در کوچابامبا در بولیوی در روزهای 8 و 9 دسامبر سال 2006 و سومین نشست نیز در روز 23 مه 2008 در برازیلیا برگزارشد.
- وزرای امورخارجه کشورهای عضو هر شش کماه یکبار به منظور تدوین پیشنهاداتی در زمینه تصمیمات اجرایی گرد هم خواهند آمد. رییس کمیته نمایندگان دائم و مدیر بخش مرکوسور، دبیرکل جامعه آند، دبیر کل انجمن یکپارچگی آمریکای لاتین(ALADI) و دبیر کل‌های دائم سازمان‌های مرتبط با همکاری و یکپارچگی منطقه‌ای از جمله معاهده سازمان همکاری آمازون نیز در اجلاس وزرای امورخارجه کشورهای عضو اوناسور حضور خواهند یافت.
- کشورهای عضو یک دبیرکل را به منظور استقرار مقر دائمی اوناسور در کیتو برخواهند گزید.
- اجلاس در سطح وزرای بخش‌های کشورهای عضو نیز به درخواست روءسای جمهوری این کشورها برگزار خواهد شد. این اجلاس طبق قواعد منطبق بر اجلاس‌های مرکوسور وکان() برپا خواهد شد.
- اوناسور دارای یک رییس موقت است. سالانه یکی از کشورهای عضو اتحادیه کشورهای آمریکای جنوبی ریاست اوناسور را به عهده خواهد گرفت. پیشتر پرو(در سال 2004)، برزیل(2005) و بولیوی (2006) ریاست جامعه کشورهای آمریکای جنوبی را عهده دار بودند.
- براساس تصمیمات اتخاذ شده در جریان برگزاری اولین اجلاس انرژی آمریکای جنوبی، یک مقر دائم در شهر کیتو پایتخت اکوادور دایر خواهد شد.
- در 9 دسامبر سال 2005 کمیسیونی ویژه به منظور توسعه روند یکپاچگی در آمریکای جنوبی تاسیس شد. این کمیسیون 12 عضو دارد و وظیفه اصلی آن توسعه پیشنهاداتی است که به منظور کمک به روند یکپاچگی کشورهای آمریکای جنوبی ارائه می‌شوند.
اقدامات و اهداف پیش رو
1- ایجاد بازار آزاد و حذف تعرفه بر کالاهای غیر حساس تا سال 2012 و حذف تعرفه کالاهای حساس تا سال 2019 .
2- هدف دیگر اوناسور ایجاد یکپارچگی ساختاری در آمریکای جنوبی است که از حمایت بانک بین آمریکایی توسعه و شرکت توسعه آند نیز برخوردار است. اوناسور طرح‌های یکپارچگی ساختاری را با ساخت بزرگراه بین اقیانوسی آغاز کرده است. این بزرگراه با هدف مرتبط ساختن کشورهای واقع در سواحل اقیانوس آرام، بویژه شیلی و پرو با برزیل و آرژانتین در اقیانوس اطلس ساخته می‌شود.اولین بخش این طرح میان پرو وبرزیل تا سال 2009 به بهره برداری خواهد رسید.
3- حرکت آزادانه مردم، شهروندان آمریکای جنوبی برای مسافرت به هر کشور واقع در این منطقه(به جز گویان فرانسه ) تا سقف نود روز، نیازی به پاسپورت ندارند و تنها باید کارت شناسایی همراه داشته باشند. براساس توافق انجام شده در نوامبر سال 2006، کشورهای آرژانتین، بولیوی، برزیل، شیلی، کلمبیا، اکوادور، گویان، پاراگوئه، پرو، سورینام، اوروگوئه و ونزوئلا اخذ روادید مسافرت توریستی میان یکدیگر را حذف کردند، بدین ترتیب جهانگردان کشورهای یاد شده می‌توانند میان کشورهای خود بدون نیاز به ویزای توریستی مسافرت کنند.
4- سیاست پولی، 7 کشور بنیانگذار اوناسور(آرژانتین، بولیوی، برزیل، اکوادور، پاراگوئه، ونزوئلا و اوروگوئه) بانک آمریکای جنوبی را در دسامبر سال 2007 در بوئنوس ایرس افتتاح کردند. در مراسم افتتاحیه به جز تاباره واسکس رییس جمهوری اوروگوئه سایر رهبران کشورهای آمریکای جنوبی حضور داشتند. سرمایه بانک آمریکای جنوبی 7 میلیارد دلار خواهد بود که ونزوئلا 3 میلیارد دلار و برزیل 2 میلیارد دلار آن را تامین خواهند کرد. مقر بانک آمریکای جنوبی در کاراکاس پایتخت ونزوئلا خواهد بود و این بانک دفاتری در بوئنوس ایرس پایتخت آرژانتین و لاپاس پایتخت بولیوی خواهد داشت. بانک جنوب در زمینه طرح‌های توسعه اقتصادی جهت ارتقای رقابت منطقه‌ای و بالابردن سطح توسعه علمی و تکنولوژیکی در کشورهای عضو سرمایه گذاری خواهد کرد.در اساسنامه تاسیس این بانک به این نکته اشاره شده است که بانک آمریکای جنوبی پروژه‌های اقتصادی را به طور با ثبات و با رعایت مساوات ارتقا خواهد داد و اولویت در سرمایه گذاری در طرح‌هایی خواهد بود که در فرایند یکپارچگی آمریکای جنوبی تاثیر گذار باشند.
5 - سیاست دفاعی، دولت‌های ونزوئلا و برزیل پیشنهاد تشکیل شورای دفاعی آمریکای جنوبی را ارائه داده‌اند که بر مبنای سیاست‌های دفاعی آمریکای جنوبی تدوین خواهد شد. شورای دفاعی آمریکای جنوبی در صورت تاسیس به مثابه مکانیسمی برای امنیت آمریکای جنوبی فعالیت خواهد کرد. اکنون اعضای اوناسور در حال بحث و بررسی امکان تشکیل شورای دفاعی هستند. کلمبیا به دلیل مناقشات سیاسی با اکوادور و ونزوئلا وارد این معاهده دفاعی نشده است، با این حال دولت بوگوتا تعهد داده است که این پیشنهاد را بررسی و پاسخ خود درباره عضویت و یا عدم عضویت در شورای دفاعی را طی نود روز ارائه کند.
کشورهای عضو اوناسور عبارتند از: آرژانتین، بولیوی، برزیل، شیلی، کلمبیا، اکوادور، گویان، پاراگوئه، پرو، سورینام، اوروگوئه و ونزوئلا.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
صفحه 10 از 17