ارسالها: 469
#101
Posted: 15 Nov 2012 16:53
mohan1978: پاسخ شما را به نحو ديگري بيان مي کنيم : آيا انبياي الهي مرده اند ؟ وآيا ائمه ما مرده اند ؟
بلی!
mohan1978: حيات انبيا عليهم السلام حياتي است برزخي وبرتر از حيات شهداست که خداوند متعال در مورد ايشان فرموده است که ايشان زنده اند نزد پرورگارشان روزي داده مي شوند . پس اين امر مطلبي ثابت شده با روايات صحيح است
متاسفانه دوست من ، هر چی من برات از قرآن دلیل میارم شما بیشتر از قرآن دور میشی و بیشتر به روایات میچسبی!
در اصول اعتقادی روایات اعتبار نداره چون خداوند همه اصول اعتقادی رو در قرآن ذکر کرده و روایات برای درک اصول فقهی کاربرد داره!
mohan1978: يکي از مطالبي که در مورد زندگي انبيا بعد از مرگ گفته شده است اين است که انبيا برتر از شهدا هستند و شهدا نزد پروردگارشان زنده اند پس انبيا نيز همينطور
اینکه خداوند می فرماید شهدا زنده هستند اینطور نیست که مثل ما نفس میکشند و غذا میخورند بلکه کیفیت روزی آنها بر ما مشخص نیست ولی اونچه مسلمه روزی اونها مادی نیست هر فردی چه انبیاء و چه شهید پس از مرگ در این دنیا روحش ار بدن جدا شده و این روح از بعد مادی و دنیوی خارج میگردد برات آیات آخر سوره مائده رو مثال زدم که عیسی بعد از اینکه خداوند اونو بالا برد از هیچ چیزی خبر نداشت
mohan1978: رسول خدا فرمودند که رفتم يا گذشتم بر موسي در شبي که من را به آسمان بردند - در کنار جايي که خاک سرخ زيادي جمع شده بود- واو ايستاده بود و در قبرش نماز مي خواند.
این بخشی از معجزه شب معراج پیامبر به بسوی خداست مثل دیگر معجزات مانند شق القمر و عصای موسی که از تصور ما خارجه!
mohan1978: وچون در قرآن تصريح به جواز توسل به زندگان شده است پس توسل به ائمه وانبيا بعد از رحلت ايشان جايز است .
آیا خداوند گفته ، به انبیاء پس از مرگشون متوسل بشید ؟! کجاست؟!
اینکه بر این باور باشیم که انبیاء و شهدا چون خداوند گفته زنده هستند پس صدای هر کسی که اونها رو بفریاد بطلبه رو میشنونند ، در واقع صفات خداوند رو به اونها دادیم در حالی که تنها خداوند بینا و شنوای مطلقه و بس!
ویرایش شده توسط: mahmudkhm
ارسالها: 2554
#102
Posted: 15 Nov 2012 22:00
دوست عزیز
منهم نگفتم شهدا مثل ما زندگی میکنن و یا پیامبران بعد از مرگ
اونها عند ربهم یرزفونند و میتونن توسل مارو به خدا پذیرا باشند همین
من هرگز به پدر بزرگم متوسل نمیشم که و میدونم اون قدرتی نداره
نظر مراجع در خصوص خرافات شب اول ربیع الاول
بنابراين بهتر است با مراجعه به متون صحيح از اين خرافات جلوگيري شود و به اعمال مذکور در اين روز که روزه گرفتن به شکرانه سلامتي پيامبر اعظم و اميرمؤمنان از گزند کفار و مشرکان در اول ربيعالاول و خواندن زيارت پيامبر (ص) و علي (ع) است، بپردازند.
در استفتائات جداگانه مراجع عظام تقليد بر خرافي بودن مراسم کوبيدن در هفت مسجد در شب اول ربيع الاول تاکيد کردند.
خرافات و تمسک به اموري که مستند و مدرک معتبر روايي و ديني ندارند از جمله اموري است که موجب انحراف دين و منجر به بدعت در دين مي گردد. آداب و رسومي که با رنگ و لعاب ديني در جامعه ظهور مي کنند.
چند سالي است که در پايان ماه صفر مراسمي در برخي شهرها باب شده که در ظاهر مانند بسياري از خرافات ديگر عملي نيکو وانمود مي شود، اما هنگامي که در آن انديشيده مي شود نتيجه به آنجا مي رسد که با خرافه و بدعتي ديگر مواجه هستيم.
اين بدعت از آنجا آغاز مي شود که در شب اول ماه ربيع الاول چند ساعتي قبل از نماز صبح روز اول اين ماه، در هفت مسجد را مي کوبند و با اين کار پايان دو ماه عزاداري و آغاز ماه شادماني حضرت زهرا(س) را اعلام مي کنند و به اين وسيله مي خواهند از دستان حضرت زهرا (س) عيدي دريافت کنند و حاجات خود را برآورند.
در سالهاي ابتدايي اين مراسم به کوبيدن در مسجد و آن گاه اقامه نماز صبح در آخرين مسجد اکتفا مي شد اما با گذشت زمان بر پيرايه هاي اين عمل افزوده شد. سال بعد تضرع و ناله و گريه بر در مسجد. سال بعد پخش نذورات و شيريني و شکلات و...، سال بعد گفته شد در آخرين مسجد بايد دعاي توسل خوانده شود و سال بعد روشن کردن شمع بر در مسجد و آب و جارو کردن مقابل آن هم اضافه شد و همين طور اين سير تکاملي(!) ادامه يافت تا جايي که برخي از نماز مغرب شب اول شروع به اين کار مي کردند تا از خواب شب هم بي بهره نمانند!
در همان سالهاي ابتدايي مراجع عظام طبق وظيفه ديني و شرعي خود که هنگام ظهور بدعت ها، علما بايد علم خود را بروز و ظهور دهند بر بي ريشه بودن اين عمل تأکيد کردند اما متأسفانه هنوز برخي اين راه اشتباه را مي پيمايند. اين نمونه اي از نمونه هاي فراوان است که برخي در خارج از چارچوب دين براي طلب حاجات و نيازهاي خود از خداوند و ائمه متمسک به آيين هايي اين چنيني مي شوند.
در رابطه با شب اول ماه ربيع الاول در سال 1380 استفتايي از سوي مسجد رضويه تهران از مراجع عظام صورت پذيرفته است که به اتفاق علما اين عمل مردود اعلام شده است. متن استفتاي انجام شده اين چنين است:
چند سالى است که در شب اول ماه ربيع الاول حرکتى در بعضى مساجد باب شده است بدين ترتيب که از حدود نيمه شب تا اذان صبح افرادى با در دست داشتن شمع پشت در مساجد مراجعه و با کوبيدن به در مساجد و خواندن اذکارى توسل جسته و حاجات خود را طلب مىنمايند، البته اين عمل را تا هفت مسجد ادامه مي دهند،
1- آيا چنين عملي مستند روايي دارد؟
2- آيا چنين عملي (که در حال گسترش مي باشد) مي تواند به عنوان يک حرکت شايسته مورد تأسي ديگران قرار گيرد؟
3- در صورتي که عمل فوق از جمله خرافات و يا خداي نکرده نوعي بدعت باشد وظيفه ما (ائمه جماعات و متدينين) در اين خصوص چيست؟
آيت الله خامنه اي: بسمه تعالي، عمل فوق الاشاره مستند روايي ندارد و شيوه قابل تأييد نيست. اگر چه اصل اذکار و ادعيه و طلب حاجات از خداوند متعال عمل پسنديده است، ليکن اشکال در شيوه عمل به نحو ياد شده است. آقايان علماء اعلام - دامت افاضاتهم - و مومنين - ايدهم الله تعالي - با پند و اندرز و موعظه و نصيحت از رواج چنين رفتارهايي که چه بسا ممکن است منتهي به وهن مذهب گردد، جلوگيري نمايند.
آيت الله مکارم: بسمه تعالي با توجه به اينکه اين عمل در روايات معصومين(ع) وارد نشده است انجام آن به عنوان يک عمل مستحب شرعي جايز نيست و سزاوار است ائمه محترم جماعات مردم را به سوي مراسم و توسلاتي دعوت کنند که در روايات معصومين(ع) وارد شده است وگرنه ممکن است افراد منحرف براي وهن مذهب هر روز امر تازه اي اختراع کنند و ناآگاهان را به سوي آن دعوت کنند. هميشه موفق باشيد.
آيت الله صافي گلپايگاني: بسم الله الرحمن الرحيم
1- مستند روايي بر عمل مذکور به نظر نرسيده والله العالم.
2- با عدم مستند شرعي تأييد آن معني ندارد. والله العالم.
3- علماي اعلام بايد مردم را آگاه کنند. وفقکم الله. والله العالم.
مرحوم آيت الله فاضل لنکراني: بسمه تعالي مستند شرعي براي عمل فوق ملاحظه نشده است و لازم است مومنين از اين گونه اعمال اجتناب نموده و براي قضاي حوايج و برآورده شدن حاجات از طرقي که در کتب ادعيه آمده استفاده کنند.
مرحوم آيت الله تبريزي: بسمه تعالي زدن درب مسجد و حاجات خواستن از مسجد مسند شرعي ندارد و در روايات وارد نشده است. لکن نماز جماعت خواندن در مساجد و حاجت خواستن از خداوند با توسل به ائمه (عليهم السلام) شرعاً ثابت است. والله العالم.
مرحوم آيت الله بهجت:
1- بسمه تعالي ظاهراً ندارد.
2- بسمه تعالي خير.
3- بسمه تعالي و جادلهم بالتي هي احسن.
مرحوم آيت الله مشکيني: بسمه تعالي اين کار ريشه مذهبي ندارد و اگر به عنوان دستور ديني انجام دهند اشکال دارد و چنانچه باعث زحمت و آزار ديگران باشد جايز نيست و خوب است به جاي اين اعمال از اوقاتي که شرعاً فيضياتش ثابت شده استفاده کنند مانند شبهاي جمعه، اعياد، وفيات، آخرهاي شب براي نماز شب، دعاهاي دسته جمعي مانند توسل، ندبه، مکارم الاخلاق و غيره و بالجمله در شرع اسلام به ويژه عالم تشيع اوقاتي که در آنها اجتماع کنند و دعاهايي بخوانند زياد است نيازي به اختراع عمل خاص که در روايات نيست، ندارند. والسلام عليکم و رحمت الله و برکاته
بنابراين بهتر است با مراجعه به متون صحيح از اين خرافات جلوگيري شود و به اعمال مذکور در اين روز که روزه گرفتن به شکرانه سلامتي پيامبر اعظم و اميرمؤمنان از گزند کفار و مشرکان در اول ربيعالاول و خواندن زيارت پيامبر (ص) و علي (ع) است، بپردازند.
سعی کن از گناه نفرت داشته باشی نه از گناهکار.
هیچ وقت چیزی رو خوب نمیفهمی مگر اینکه بتونی به مادربزرگت کاملا توضیحش بدی ! "آلبرت انیشتین"
ارسالها: 2554
#103
Posted: 28 Nov 2012 06:30
وإذا قيل لهم تعالوا يستغفر لكم رسول الله لووا رؤوسهم ورأيتهم يصدون وهم مستكبرون . المنافقون / 5 .
و چون بديشان گفته شود : «بياييد تا پيامبر خدا براى شما آمرزش بخواهد» ، سرهاى خود را بر مى گردانند ، و آنان را مى بينى كه تكبركنان روى برمى تابند .
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ . المائدة / 35 .
اي كساني كه ايمان آورده‌ايد ، از خدا بترسيد و براي تقرب به او وسيله‌اي بجوييد .
و همچنين آيات بسياري در قرآن كريم وجود دارد كه در خواست از غير خداوند را مشروع مي‌داند ؛ از جمله :
يَا أَبَانَا اسْتَغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا إِنَّا كُنَّا خَاطِئِينَ . يوسف / 97 .
گفتند: «اى پدر ! براى گناهان ما آمرزش خواه كه ما خطاكار بوديم »
قَالَ سَوْفَ أَسْتَغْفِرُ لَكُمْ رَبِّي إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ . يوسف / 98 .
گفت : « به زودى از پروردگارم براى شما آمرزش مى خواهم ، كه او همانا آمرزنده مهربان است » .
وَلَاتَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُواْ فِى سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَتَام بَلْ أَحْيَآءٌ عِندَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ* فَرِحِينَ بِمَآ ءَاتَل-هُمُ اللَّهُ مِن فَضْلِهِى وَيَسْتَبْشِرُونَ بِالَّذِينَ لَمْ يَلْحَقُواْ بِهِم مِّنْ خَلْفِهِمْ أَلَّا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلَا هُمْ يَحْزَنُونَ* يَسْتَبْشِرُونَ بِنِعْمَةٍ مِّنَ اللَّهِ وَفَضْلٍ وَأَنَّ اللَّهَ لَايُضِيعُ أَجْرَ الْمُؤْمِنِينَ . آلعمران: 169 – 171 .
هرگز كسانى را كه در راه خدا كشته شده‌اند، مرده مپندار، بلكه زندهاند و نزد پروردگارشان روزى داده مىشوند * به آنچه خدا از فضل خود به آنان داده است شادمانند، و براى كسانى كه از پى ايشانند و هنوز به آنان نپيوستهاند شادى مىكنند كه نه بيمى بر ايشان است و نه اندوهگين مىشوند * بر نعمت و فضل خدا و اينكه خداوند پاداش مؤمنان را تباه نمىگرداند، شادى مىكنند .
توسل به پیامبر که در قران موجود است و همینطور اولیا و صلحا جزو شفیعان هستند و در ادعیه شیعه دقت و غور کافی بنمایی ما همیشه افراد را واسطه قرار میدهیم و میگوییم اگر قدرتی دارند از جانب خداست و بخاطر اطاعت خدا به این مقام ها رسیده اند مانند مقام مستجاب الدعوه و نیز حضرت فاطمه و اولیا و امامان ما همگی غیر از صاحب الزمان به اعتقاد شیعه شهید شده اند لدا ما به ایشام متوسل میشویم
توسل واسطه قرار دادن پیامبر و اولیاء خدا برای جلب کمک و استعانت و شفاعت از خداست
ما منکر نزدیکی به خدا نیستیم اما معتقدیم هر کاری روشی دارد و خدا خودش روش هر کاری را ارائه نموده و در مورد توسل و شفاعت خدا خودش مارا دلالی به وسیله نموده است
نزدیکی خدا به ما هیچگاه مانع درخواست ما از وسیله نمیشود کما اینکه ما در نماز مستقیم از خدا میخواهیم و در دعا نیز هم
وقتی پیامبر برای حصول به علمش راه را معرفی مینماید ایا صحیح است مردم به را دیگری متوسل شوند
انا مدینه العلم و علی بابها
حالا خدا هم راه تقرب به خودش را به ما در جای جای قران نشان داده و درست نیست که ما جز ان راهی را در پیش بگیریم
ما نسبت به خدا نادان و غاصریم و باید کسی باشد که خدا و خواسته های اورا برای ما معین و مشخص نماید و این افراد پیامبر و اولیاء خدا هستند
همانانکه انتخابشان در عهد خداست و مقامی است که به ظالمین نخواهد رسید
لا تنال عهدی للظالمین
سعی کن از گناه نفرت داشته باشی نه از گناهکار.
هیچ وقت چیزی رو خوب نمیفهمی مگر اینکه بتونی به مادربزرگت کاملا توضیحش بدی ! "آلبرت انیشتین"
ارسالها: 2554
#104
Posted: 14 Dec 2012 10:50
چگونه و با چه روشي به ائمه (ع) متوسل شويم و چه بگويم تا حاجاتمان بر آورده شود؟
پيش از بيان روش توسل و دعا و کلمات خاص، لازم است براي شفاف شدن پاسخ، مفهوم توسل توضيح داده شود.
مفهوم توسل:
توسل واژه‌اي عربي مي‌باشد و ريشه آن "وسيله" و "وَسْل" است. مفهومش اين است که انسان با شوق و رغبت به سوي مقصدي حرکت کند و مطمئن باشد که با کمک آن مي‌تواند به هدف خويش نايل گردد". به بيان روشن‌تر: توسل به معني گزينش "وسيله" است و وسيله در اصل به معني چيزي يا عملي است که باعث و نزديکي به ديگري از روي علاقه و رغبت است. قرآن مي‌فرمايد: " يا ايّها الذين آمنوا، اتقوا اللّه و ابتغوا اليه الوسيله؛ اي کساني که ايمان آورده‌ايد! تقوا پيشه کنيد و وسيله‌اي براي تقرّب به خدا بر گزينيد". وسيله‌اي که در آيه ذکر شده و مؤمنان مأمور به "توسّل" به آن هستند، مفهومي وسيع دارد شامل هر کار و هر چيزي که باعث نزديک شدن به پيشگاه مقدس برورد گار شود، مي‌گردد که مهمترين آنها بعد از ايمان به خدا و پيامبر (ص)، ايمان به ولايت ائمه (ع) و اطاعت و پيروي از آنها است.
آداب و روش‌هاي توسّل
توسل جستن به ائمه (ع)، نيازمند رعايت روشها و ايجاد شرايطي است که بدون تحقق آن، نمي‌توان اميد به بر آورده شدن خواسته ها و حاجات خود داشت. در ذيل به برخي از آداب و روش‌هاي توسل اشاره مي‌شود:
1 ـ توسل و معرفت
حرکت به سوي مقصد با شوق و رغبت، بدون معرفت و شناخت نمي‌شود. به بيان ديگر: حرکت رغبت‌آميز به سوي مقصد زماني رهرو را به مقصد مي‌رساند که، ملازم با تحقق سه امر باشد:
الف) "وسيله‌اي" که شخص متوسل مي‌خواهد به مدد آن و با اطمينان به سمت مقصد حرکت کند، از توانايي و کمالات والا و آرامش بخشي برخوردار باشد.
ب) توسل جوينده، معرفت و شناخت لازم در مورد آن "وسيله" و قدرت و منزلتش را داشته باشد.
ج) فرد متوسل، با آگاهي از توانايي و استعدادهاي خويش و به کارگيري آن بتواند، شايستگي لازم براي نزد يکي و تقرب به "وسيله" و استمداد و استعانت از آن کسب کند.(1)
2 ـ طهارت
الف) طهارت باطني: گفته شد، توسل به معني و نزديک شدن به خدا از راه نزديک شدن به ائمه (ع) و در خواست شفاعت آنان است. انسان که قلبش آلوده به گناهان بسيار است، تا توبه نکند و با کسب طهارت قلبي و باطني، شايستگي و لياقت لازم را کسب ننمايد، چگونه مي‌تواند خود را به ائمه (ع) نزديک کند و توسل جويد و آنان را شفيع خود قرار دهد؟
ب) طهارت ظاهري: شامل طهارت بدن و لباس، نيز و ضو يا غسل و پوشيدن لباس مناسب و معطر است و به اين ترتيب خود را براي بر قراري ارتباط با امامان (ع) و توسل به آنان آماده مي‌سازيد.
3 ـ توجه به تجليّات ويژه
بر اساس آن چه در معارف اسلامي آمده است، خداوند هستي را به خاطر چهارده معصوم (ع) آفريد و آفرينش را با خلق آنان آغاز کرد، آنان را روح عالم قرار داد. تا انوار آنان بر جهان تجلي دارد، جهان پايدار است. فيض ربوي به عالم موجودات جريان مي‌يابد و نعمت‌ها به دست آنان سر ازير مي‌گردد، و همه همّ و غم‌ها، سختي‌ها و مشکلات با توسل به هر يک از آنان و شفاعت‌‌شان بر طرف مي‌گردد، ليکن هر يک از آنان مظهر اسم خاص از اسماي حسناي الهي و اسم اعظم مي‌باشد. از اين رو امام ششم، "صادق" و امام پنجم "باقر" و امام هفتم "کاظم" و امام نهم "جواد" ناميده شده‌اند؛ با اين که همه آنان صادق و باقر و کاظم و جواد هستند.
بنابر اين بهتراست در توسل جستن به چهارده معصوم (ع) به نوع مظهريت و تجليات ويژه توجه شود، صاحب نجم الثاقب مي‌نويسد: "در امور معنوي و قلبي، مسايل آخرت، آمرزش گناهان، طلب شفاعت و سعادت و خوشبختي و عاقبت به خيري، به پيامبر اکرم (ص) فاطمة (س) امام حسن و امام حسين و امام باقر و امام صادق و امام هادي و امام حسن عسکري (ع) متوسل شويد.
در مسايل علمي و کسب معارف الهي به "باب مدينه العلم" يعني امير‌المؤمنين (ع) بايد متوسل شد.
براي نجات از ستم سلاطين، شر دشمنان، دفع اذيت و آزار شياطين جنّي و انسي به امام علي (ع) و امام سجاد (ع) بايد توسل جست.
براي شفاي بيماران به امام موسي بن جعفر توسل جوييد.
براي رهايي از هرگرفتاري مخصوصاً صحت و سلامتي در سفر به امام‌‌رضا(ع) متوسل شويد.
براي وسعت رزق و روزي، و طلب گشايش در امور زندگي و دنيايي به امام جواد (ع) متوسل شويد.
در هر کاري که انسان احساس کرد فرياد رسي جز خدا ندارد يا در اضطرار و تنگنا قرار گرفت، به امام زمان (ع) متوسل شود و بگويد: يا مولاي، يا صاحب الزمان، ادرکني. يا مولاي، يا صاحب الزمان، اغثني. يا ابا صالح و يا بقية اللّه، ادرکني.
4 ـ توسل و زمان و مکان
در تعيين هر يک از روزهاي هفته به نام يکي از معصومان (ع) حکمتي نهفته است. از اين رو توسل جستن به امامان (ع) در آن روزهاي معيّن، اميد استجابت دعا را بيشتر مي‌کند.
ـ روز شنبه به نام پيامبر اسلام (ص)
ـ يکشنبه، امير المؤمنين (ع) و حضرت فاطمه (س)
ـ دوشنبه، امام حسن و امام حسين (ع)
ـ سه شنبه، امام سجاد، امام محمّد باقر و امام جعفر صادق (ع)
ـ چهار شنبه، امام موسي کاظم، امام رضا، امام جواد و امام هادي (ع)
ـ پنج شنبه، امام حسن عسکري (ع)
ـ جمعه، امام زمان (ع)
5 ـ صلوات
پيش از توسل جستن حمد و ثناي الهي و نعمت‌هاي بي‌شماري که خداوند به انسان عنايت کرده ذکر شود، با ذکر گناهان به گناهان و تقصيرات خود اعتراف کرده و خود را مستحق پاداش و بهشت ندانيد.
سپس بر محمد و آل محمد صلوات بفرستيد، امام پنجم از پدرش و از جدش پيامبر اکرم، نقل کرده که آن حضرت فرمود: هرکس مي‌خواهد به من متوسل شود و من از او شفاعت کنم بايد بر اهل بيت من صلوات بفرستيد و آنان را (با قول و عمل شان) مسرور و خوشحال سازد" در اواخر مفاتيح‌‌الجنان براي هر يک از چهارده معصوم صلوات خاصي ذکر شده است. آن صلوات را پيش از شروع دعا بخوانيد.
6 ـ ذکر نام‌هاي مبارک چهارده معصوم (ع)
رسول اللّه (ص) فرمود: "يا جابر! إذا أردتَ أنْ تدعوا اللّه فيَستَجيب لک فادْعه بأسمائهم (اهل بيتي) فإنّها أحبّ الاسماء إلي اللّه عزّ وجلّ؛(2) اي جابر، هرگاه خواستي در پشگاه الهي دعاکني و خداوند نيز دعاي شما را مستجاب گرداند، متوسل به اهل بيت من شو و خداوند را به اسماي آنان بخوان که محجوب‌ترين اسم‌ها نزد خدا. اهل بيت من هستند" .
7 ـ سوگند به ائمه معصومين (ع)
امام صادق (ع) فرمود: "براي استجابت دعا، آمرزش گناهان به پنج تن و ساير امامان متوسل شويد و خداوند را به حق آنان سوگند دهيد و بگوييد:
"اللهم إنْ کانتْ ذنوبي قد اخْلقتْ وجهي عندک، فإنّي أتوجّه إليک بوَجْه نبيّک، نبي الرحمه و عليّ و فاطمه و الحسن و الحسين و الائمه"؛(3) بعد از "والحسين" نام بقيه امامان را بگوييد: و علي بن الحسين و محمد بن علي و جعفر بن محمد و موسي بن جعفر و علي بن موسي و محمد بن علي و علي بن محمد و الحسن بن علي العسکري و الحجه بن الحسن الصاحب الزمان صلوات الله عليهم.
در توسل به پيامبر اکرم (ص) آن حضرت را به امير المؤمنين (ع) و حضرت فاطمه زهرا و امام حسن و امام حسين (ع) سوگند دهيد. در توسل به امير المؤمنين (ع) آن حضرت را به پيامبر اکرم (ص) و بقيه پنج تن سوگند دهيد، و در توسل به ساير امامان، سوگند به مادرشان حضرت صديقه طاهره(س) باعث جلب توجه و عنايات بيشتر ائمه (ع) مي گردد.
مطالب ذکر شده در مورد معناي توسل، روش و آداب آن و نکات و شرايطي و ... است که براي توسل بايد نظر داشت. اما گاهي با همه اين اوصاف، دعاي انسان بر آورده نمي‌شود. اين موضوع مطلب مستقل و جداگانه‌اي است که بحث مفصلي را طلب مي‌کند، در عين حال انسان آگاه هيچ گاه از اين مسئله نوميد نمي‌شود، بلکه در توسل فوايد و آثار معنوي بسياري است که چه بسيار بيشتر و برتر از بر آورده شدن دعا است.
پي نوشت ها:
1. وسايل الشيعه، ج4، ص 1219.
2. بحارالانوار، ج91، ص 21، حديث 16.
3. همان، ص 20، حديث 13.
این یک نوع از توسل از دیدگاه شیعه است دیگه قضاوت با خودتون که خرافاته یا حقیقته
سعی کن از گناه نفرت داشته باشی نه از گناهکار.
هیچ وقت چیزی رو خوب نمیفهمی مگر اینکه بتونی به مادربزرگت کاملا توضیحش بدی ! "آلبرت انیشتین"
ارسالها: 2554
#105
Posted: 14 Dec 2012 10:54
این هم توسل از دیدگاه اهل سنت باز هم قضاوت با شماست
عقيده اهل سنت و الجماعت
رسالت علماء امت اسلامي در دفاع از دين و عقيده است.
توسل از منظر اهل سنت
قبل از هر چیز باید دانست که اصولا توسل به چه معنا می باشد و مراد از آن در بحث هایی که صورت می گیرد ، چیست ؟ و دیگر اینکه تاریخ مخالفت با آن به چه دوره ای و چه کسانی بر می گردد؟
توسل در لغت
کلمه توسل در لغت از «وسیله» مشتق شده و به معنای تقرّب جستن و وسیله گرفتنِ هر آنچه که انسان توسط آن به مقصد برسد؛ آمده است، اعم از اینکه آن انسان باشد یا چیز دیگری. در مفردات راغب وسیله را این چنین تعریف کرده است: وسیله عبارت است از توسل به چيزی که از روی میل و رغبت باشد.
توسل در اصطلاح
توسل یعنی هر آنچه که انسان توسط آن برای آمرزش گناهان و برآوردن حاجت خود به خدا متوسل شود و تقرب جوید مانند: پیامبر ، بندگان صالح ، اعمال نیک ، دعا و . . .
پس توسل عبارت است از اعمال و اسبابی که باعث تقرب و نزدیکی انسان به خدا ، برآوردن حاجات و اجابت دعای توسل کننده نزد خدا گردد ، ممکن است آن اسباب پیامبران ، صلحا و اولیاء الله باشد و یا عبادات مثل نماز ، روزه ، جهاد ، حب رسول گرامی اسلام و اهل بیت و اصحاب گرامی باشد.
توسل و استغاثه
توسل در معنا و مفهوم نیز فرقی با استغاثه ندارد و در حدیث شریف منقول از پیامبر(ص) نیز این معنی به کار رفته است : قالَ صلى الله عليه و سلّم: «إنَّ الشَّمسَ تَدْنُو يَومَ القِيامةِ حَتّى يَبْلُغَ العَرَقُ نِصْفَ الأُذُنِ فبَيْنَما هُمْ كذَلكَ استغاثوا بآدم ثمَّ موسى ثمَّ بمحمد صلى الله عليه وسلم».[۱]
حدیث می گوید در روز قیامت هنگامیکه که مردم از شدت تابش و گرمای خورشید بی تاب می شوند به پیامبران متوسل میگردند و از آنان کمک می طلبند این می رساند که فرقی بین «توسل» و «استغاثه» نیست و هر دو به یک معنا بکار می رود. جمیل صدقی الزهاوی نیز توسل و استغاثه را به یک معنا بکار برده است: مراد از استغاثه به انبیاء و صالحین و توسل به آنان این است که آنان بخاطر کرامت و مقامی که در نزد خداوند دارند اسباب و وسایل رسیدن به مقصود است، در اینجا فاعل خداوند متعال است نه آنان.
از آنچه گفته شد نتیجه می گیریم که بین معنای لغوی و اصطلاحی توسل تناسب وجود دارد و در هر دو تقرب و رسیدن به مقصد لحاظ شده است .
وهابیّت ، سَلفیان و توسل
اما وهابیها و سلفیان ، توسل به این معنا را قبول ندارد و می گویند:«توسل به پیامبر(ص) و غیر او از انبیا و صالحان جایز نیست. همچنین توسل به مقام آن حضرت(ص) و غیر او حرام است ، زیرا این عمل بدعت است و از پیامبر(ص) و از صحابه کرام(رض) درباره آن حکمی برای ما نرسیده است.» بنابر این ، از نظر وهابی ها توسل جستن به غير خدا در اسلام ، شرك می باشد و توسل کننده ، مشرک به حساب می آید.
توسل جایز و غیر جايز از نظر وهابیان
وهابیها منکر اصل توسل نیستند ، لذا توسل را به توسل مشروع و غیر مشروع تقسیم نموده اند و می گویند.
توسلات مشروع عبارتند از:
۱- تـوسل به ذات خداي تعالي. . . مانند: يا الله.
۲- توسل به يكي از اسماء الله: يا رحمن ، يا رحيم ، يا حي ، يا قيوم .
۳- توسل به صفات باری تعالي: اللهم برحمتك أستغيث خدايا به رحمت تو دادرسی و استغاثه می كنم (فرياد رسی میكنم) و مانند اينها.
۴- توسل به دعاي مرد صالحی كه زنده است و وجود دارد، مثلاً می گوئيم: ای شيخ برايم دعا كن ، و ماننـد اين ، چنانكه صحابـه رضی الله عنهم اجمعین از رسول الله(ص)طلب باران می كردند .
۵- توسل به عمل نيك و صالح: مانند قصه اصحاب کهف كه صخره ای درِ ِغار را بر روی آنها بست ، و خدا را با اعمال صالحی كه انجام داده بودند دعا كردند ، و خداوند مشكل آنها را بر طرف كرد و از غار بيرون آمدند . و ممكن است بگوئی : خدايا به دوستى و محبت من به پيامبرت ، و توحيدم به تو و طاعتم به تو و رسولت ، اين چيز را به من بده.
اما توسلات نامشروع
سؤال كردن و طلب تو، به مقام پيامبر، و ولی، بدعتی است كه تو را به سوی شرك می كشاند و اگر هم تو را به شرك نكشاند ، اين نوع طلب حرام است .
اما سؤال و طلب از مردگان و يا شخص غير حاضر بطور مباشر ، شرك اكبر بشمار میرود(اعم از اینکه پیامبر باشد یا اولیاءالله و صالحین).
بنابر این به نظر وهابیها ، توسلی که باعث شرک می گردد عبارتند از:
۱- توسل به مردگان و غیر حاضران مطلقا
۲- توسل به ذات انبیاء و صلحاء
۳- توسل به مقام انبیاء و صلحاء
تاریخچه این تفکر
گرچه این تفکرجزء اندیشهای است که قبل از «محمد بن عبد الوهاب» از سوی «ابن تیمیه» و شاگرد او «ابن القیم» مطرح گردید ، اما با مخالفت و عکس العمل های شدید علمای اهل سنت و جماعت مواجه گردیدند بسیاری از علمای اهل سنت از جمله قاضی القضات مذاهب اربعه و مراجع دینی فتوا به تکفیر ابن تیمیه صادر نمودند و پیروی از وی را منع و تحریم کردند که از آن جمله می توان از قاضی القضات مصر«البدر بن جماعه» یاد نمود.
ابن حجر(رح) در کتاب «الجوهر المنظم» می نویسد: از جمله چیزهای که باعث تکه تکه شدن پیکره اسلام و مایه نفاق میان مسلمانان گردید ، خرافاتی بود که از سوی ابن تیمیه وارد جامعه مسلمانان شد . او برای اولین بار مسأله استغاثه و توسل به پیامبر بزرگوار اسلام را رد نمود؛ نظریه که هیچ یک از علمای قبل از او ، مبدع آن نبودند.
با مرگ ابن تیمیه در زندان شام در سال ۷۲۸ ، گرچه شاگرد او معروف به «ابن القیم» کوشید تا به ترویج و تبلیغ اندیشه های استادش بپردازد ، اما مخالفت سرسختانه علمای اهل سنت ، باعث شد تا اندیشه و تفکر ابن تیمیه به فراموشی سپرده شود.
ولى آنگاه که فرزند «عبدالوهاب» تحت تأثیر افکار «ابن تیمیة» قرار گرفت و آل سعود براى تحکیم پایه هاى امارت خود در منطقه «نجد» به حمایت از او برخاست ، بار دیگر عقاید موروثى از ابن تیمیه در مغز برخى از مردم نجد جوانه زد و به دنبال تعصبهاى خشک و متأسفانه به نام «توحید» ، سیل خون تحت عنوان جهاد با کافران و مشرکان به راه افتاد و هزاران هزار از مرد و زن و کودک قربانى آن شدند و بار دیگر فرقه جدیدى در جامعه مسلمین پدید آمد و تأسف از روزى افزایش یافت که حرمین شریفین نیز در قبضه این گروه درآمد و نجدیهاى وهابى ، بر اثر سازش با بریتانیا و دیگر ابرقدرتهاى وقت ، بر اساس متلاشى شدن امپراطورى عثمانى و تقسیم کشورهاى عربى میان ابرقدرتها ، بر مکه و مدینه و آثار اسلامى دست یافتند و در انهدام و ویرانگرى قباب و قبور و بیوت اولیاء و صحابه کرام رضی الله عنهم اجمعین بیش از حد کوشش کردند.نخستین ردى که از طرف علماء اهل سنت و جماعت بر عقاید محمد بن عبدالوهاب نوشته شد کتاب «الصواعق الالهیة فی الرد على الوهابیة» نگارش سلیمان بن عبد الوهاب برادر «محمد بن عبد الوهاب» بود.
وهابیت جدایی از مذاهب اسلامی است؟
بسیاری فکر می کنند که فرقه ی وهابیت جزئی از مذاهب اسلامی است . به همین خاطر بسیاری از محققین و نویسندگان «محمد بن عبد الوهاب» را حنبلی مذهب می دانند اما شواهد تاریخی بخوبی نشان می دهد که چنین نبوده بلکه وی قبل از بنيان گذاری فرقه ی وهابیت دارای مذهب امام حنبل(رح) بوده و پدر و برادر او از جمله صالحین و علمای مذهب امام حنبل(رح) به شمار می رفتند و کسانی که او را در بنيان گذاری و توسعه و تبلیغ مذهب وهابیت همراهی می نمودند خود را به مذهب حنبلی نسبت می دادند و حتی کسانی که جزء زمینه سازان و پایه گذاران فکری روش وهابیت به شمار می روند دارای مذهب حنبلی بودند مانند «ابو محمد بربهاری»، «ابن بطه»، «ابن تیمیه» و «ابن قیم»، این مسأله نشان می دهد که ابن عبد الوهاب و پیروان نخستین او دارای مذهب حنبلی بودند لذا محمد بن عبدالوهاب با استفاده از موقعیتی که در میان حنبلی ها داشت و با توجه به اینکه پدر او از علمای این مذهب به شمار می رفت می کوشید تا نظرات خود را بر این مذهب تحمیل نماید و مذهب جدیدی را بوجود آورد. «صبحی محمصانی» در این مورد می گوید:
«... در قرن دوازدهم هجرى محمد بن عبدالوهاب تجديد نظرى در آن مذهب[حنبلی] كرد و عقيده دينى خود را بر مذهب حنبلى استوار ساخت و مذهب جديدى پديد آورد كه به نام او مذهب وهابى خوانده مى شود و اكنون در عربستان سعودى رواج دارد» .
دکتر زکی نیز معتقد است که وهابیت با مذهب حنبلی یکی نیست و میان این دو مذهب تفاوت بسیاری وجود دارد . زیرا حنبلیها حکم به تکفیر دیگر فرقه های اسلامی صادر نمی کردند ، نسبت دار الکفر را به شهرهای اسلامی نمی دادند و کسی را که به زیارت قبر رسول خدا و صالحان می رفتند تکفیر نمی نمودند. بنابراین نه تنها مذهب حنبلی هیچ ربطی به فرقه وهابیت ندارد بلکه ابوحامد استانبولی از تنصیص و تصریح علمای حنبلی به توسل بر صالحین در کتاب خود (التوسل بالنبی) نیز یاد می نماید.
متأخرين اين فرقه دو نوع روش اختيار كردند . يك فرقه ظاهر ظهور خود را اهل حديث گفته از تقليد شخصى انكار كردند و اكابر امت مرحومه را از طبقه علماء و صلحا و اولياء مشركين و مبتدعين گفتند . فرقه ديگر بطريق نفاق خود را در پرده ی حنفيت مستور داشته عملا(در ظاهر) حنفى مي باشند اما اعتقاداً با گروه اول هم نفس و هم قفس اند و سبب اخفاء اين فرقه اراده ی اضلال[و گمراه کردن] عوام مسلمانان احناف[حنفی ها] است كه در صورت اظهار وهابيت نفرت خلق را مد نظر داشته اين حيله اظهار حنفيت را سبب حصول مقصود خود دانسته اند و الحق به اين حيله و مكر به مقصود خود رسيده اند پس ضرر اين طائفه در اغواء خلق الله و بر هم زنى عقايد اسلامی زيادتر از ضرر فرقه اول است.
سعی کن از گناه نفرت داشته باشی نه از گناهکار.
هیچ وقت چیزی رو خوب نمیفهمی مگر اینکه بتونی به مادربزرگت کاملا توضیحش بدی ! "آلبرت انیشتین"
ارسالها: 2554
#106
Posted: 24 Dec 2012 09:10
سال هاست شاهد آن هستیم که چاهی در قسمتی از حیاط مسجد جمکران کنده شده و مردم عریضه های خود را که عبارت از بیان نیازمندی ودعایشان است روی کاغذی نوشته در آن می‌اندازند. چاهی که سابقه آن روشن و واضح بوده و هیچ استناد و نقطه اتکایی ندارد.
مصاحبه متولی مسجد جمکران و اظهارات شگفت او در توجیه و توسعه آن و واگذاری کاغذ های ده تومانی و پانزده تومانی برای نوشتن عریضه تازه‌ترین نکته ای بود که در این باره مطرح شد.
جدای از ماجرای این چاه، دو سه سال پیش، داستان محراب و شیشه‌ای که کنار آن در همین مسجد نصب شد پیش آمد که چون جدید بود و هنوز رنگ کهنگی به خود نگرفته بود، وقتی با اعتراض آیت الله مکارم روبرو شد، جمع آوری گردید. ایشان در صحبت خود فرمودند:
اخیرا در محراب مسجد جمکران یک تشکیلات شیشه‌اى سبزرنگ و چراغ درست کرده‌اند که کم‌کم به صورت امامزاده‌اى درآمده است. مردم براى بوسیدن این شیشه صف میکشند،کسانی هم هنگام دور شدن عقب عقب می‌روند مثل کارى که در حرم امامان و امامزاده‌ها می‌کنند. بعضی‌ها هم فاتحه می‌خوانند، عده‌اى تعظیم می‌کنند، بعضی از عوام هم می‌گویند اینجا قبر حضرت ولی عصر(عج) است! حتما چند سال دیگر هم فردى پیدا می‌شود وکتابی می‌نویسد که 70 نفر از اوتاد در اینجا دفن شده‌اند. هرکس مرتکب این کار شده، اشتباه کرده است، این ضربه‌اى به مسجد جمکران است.
اما این روزها اظهار نظر متولی رسمی جمکران در باره «عریضه نویسی» آن هم در چاهی که در این مسجد کنده شده، هرچند ممکن است به ظاهر بی اهمیت باشد، لکن حقیقت آن است که این توصیه ها، نشانگر رواج یافتن روشهای نامتعارفی است که در حوزه دین به ویژه در مکانی که انتساب به حضرت مهدی علیه السلام دارد رخ می‌دهد.
تبعات چنین توصیه هایی از یک طرف، و دینی و مذهبی نشان آن روشها سوی دیگر، بیش از همه راه را برای باز شدن مسیرهای و مقصدهای تازه‌ای فراهم میکند که دشوار بتوان تعریف صحیح و صریحی در شرع از آنها به دست داد. به بخشهایی از مصاحبه ایشان توجه کنید:
عریضه نویسی یکی از راههای توسل است و توسل جزو مبانی دینی ما است . ایشان برای توجیه مخالفان گفتند: این افراد را به عریضه هایی از ائمه معصومین به ویژه از امام زمان در رابطه با ارتباطی که از طریق نائبان خاص حضرت در زمان غیبت صغری بوده توجه می دهیم.
وافی در رابطه با علت انداختن این عریضه ها صرفا در چاه جمکران گفت: به علت این که حس و حالت توجه و حضور در این فضا به دلیل مسجد بیشتر است، بسیاری از زائران دوست دارند عریضه خود را در این چاه بیندازند.
آقای وافی در توضیح روند عریضه نویسی کنار چاه جمکران و سرانجام این عریضه ها گفت: زائران از داخل یا خارج از کشور کنار چاه جمکران با عریضه مکتوب خود حاضر می شوند در غیر این صورت کاغذهایی به مبلغ 100 یا 150 ریال در اختیار آنها قرار داده می شود و با توجه به عریضه ای که توصیف شد متن عریضه خود را می نویسند و آن را داخل چاه می اندازند. هر دو تا سه ماه، ورود به چاه صورت می گیرد و این نامه ها بیرون آورده می شود. (مهرنیوز، 30 / 1 / 1389)
تمسک به کلیاتی از قبیل این که عریضه نویسی مصداقی از توسل است، تطبیق آنها با پاسخهای مکتوب امامان به نواب خاصه یا جز آنان، یا آن که چند روایت در فلان کتاب مرحوم مجلسی یا میرزا حسین نوری هست، مشکلی را حل نمی‌کند. روایت در باره بسیاری از مسائل هست اما آنچه به طور رسمی به عنوان یک امر دینی و شرعی پذیرفته می‌شود امر دیگری است. این امور نیاز به تأمل مراجع دینی و اظهار نظر آنها دارد. چگونه می‌توان با چند روایت که آن هم صراحت ندارد، چنین رسمی را رواج داد در حالی که علما صدها روایت نقل شده توسط همین میرزای نوری را در باب تحریف قرآن، رد و فاقد اعتبار و ارزش می دانند؟
اساسا فرض کنیم این روشها درست است، آیا هر حلالی را می‌توان به صورت فراگیر و عمومی مطرح کرد؟ اگر واقعا حفظ آبروی شیعه در رها کردن برخی از این روشها باشد، درست مثل نگذاشتن مهر در مکانهای خاص که مورد تأکید فقهاست، یا مخالفت با برخی از روشهای عزاداری ـ که از قضا آنها نیز شبیه همین توجیهات و تطبیق‌های کلی را برای شرعی کردنشان به همراه دارند ـ آیا در این صورت نباید دست از این اقدامات برداشت و از رواج علنی آنها جلوگیری کرد؟
نکته مهم دیگر این است که چه ضمانتی وجود دارد که در آینده در هر مسجد و امامزاده و بقعه و تکیه‌ای یک چاه درست نشده و زمینه برای ریخته شدن عریضه در آنها فراهم نشود؟ آیا در آن صورت، جناب متولی، باز هم همین استدلالها را خواهند آورد؟ یا آن که خواهند گفت بین جمکران و جاهای دیگر فرق است؟ برای مثال، چرا در حرم امام رضا چاهی کنده نمی شود تا میلیونها زائر عریضه خود را در آن چاه بیندازند؟ در کنار کعبه ودر مسجد النبی و بقیع هم، آیا می‌توان شبیه این چاه را کند و عریضه‌ها را داخل آن ریخت؟
در باره این قبیل امور علما و مراجع باید اظهار کرده و اگر چنان که شورایی از علمای درجه اول و مراجع ایجاد شده و رسمیت یا غیر رسمی بودن این موارد را که به لحاظ شرعی مشکوک و مسیر توسعه آنها همراه دست انداز و مشکل آفرین برای شیعه است اعلام کند، بسیار اقدام خوبی خواهد بود.
طی یک دهه اخیر شاهد بودیم که برخورد حکومت با افراد مدعی ارتباط با امام زمان علیه السلام و نیز ارتباط با عالم بالا و ایجاد برخی مراکز زیارتی با خواب و غیره، یا شفای بیماران صعب العلاج یا امامزاده های خود ساخته، و حتی تخریب آنها توسط بلدوزرهای دولتی، اقدام اساسی در کاهش آنها بوده است.
این قبیل اقدامات معقول ومعتدل و درست، باید ادامه یابد و اجازه داده نشود تا دین از مسیر واقعی و اصیل خود خارج گردد و شیعه در میان سایر مسلمانان مشکل‌دار جلوه کند.
ا
سعی کن از گناه نفرت داشته باشی نه از گناهکار.
هیچ وقت چیزی رو خوب نمیفهمی مگر اینکه بتونی به مادربزرگت کاملا توضیحش بدی ! "آلبرت انیشتین"
ارسالها: 2554
#107
Posted: 24 Dec 2012 09:29
توسل بر اساس قران به اون چیزهایی که در دین معلوم شده حقیقی است و باید اون چیزهایی که در این سالها به دروغ و به خاطره منافع یک عده تقدس پیدا کرده رو بشناسیم و با هش مقابله کنیم
توسل په از لحاظ روحی و چه در واقعیت به ادم کمک میکنه
همین کسانی که مخالف توسل هستن خودشون میدونن و حتما در جایی گیر کردن که هیچ کس قدرت نجاتشون رو نداشته و اونجا حتما به یک نیرویی ورای نبروهای طبیعی مواجه شدن
به همین میگن توسل
ضمنا توسل از قران هم قابل استنباط و اثباته و ایات فراوان داریم و در یک ایه واضجا به ما دستور داده شده که دنبال وسیله بگردیم برای رسیدم به خدا
خدا امر کرده که ما یاری اش کنیم ولی مگر ما با خدا ارتباط داریم که باری اش کنیم ما اورا نمیشنویم و نمیبینیم پس چگونه یاری اش کنیم
اینجاست که خدا وسیله رو معرفی میکنه و میگه راه یاری خدا بوسیله اولیا خداست و یاری اونها یاری خداست
يا أيها الذين آمنوا كونوا انصارالله ..
اي ايمان آورندگان ياران خدا باشيد . .
..كما قال عيسي بن مريم للحواريين من انصاري إلي الله قال الحواريون نحن انصار الله (2)
همان گونه كه عيساي مريم به حواريون گفت ياران من به سوي خدا كيانند ؟ حواريون گفتند : ما ياران خداييم.
حوب حوایون با باری عیسی یاری خدا کردند پس ما هم میتونیم با یاری ولی خدا یار خدا باشیم و خدا این ایه هارو که برای زمان خاص نفرستاده پس امروز هم ما وطیفه یاری خدا را داریم و خدا حتما حجتی بر زمین دارد که مارا به یاری او امر میکند
سعی کن از گناه نفرت داشته باشی نه از گناهکار.
هیچ وقت چیزی رو خوب نمیفهمی مگر اینکه بتونی به مادربزرگت کاملا توضیحش بدی ! "آلبرت انیشتین"
ارسالها: 2554
#108
Posted: 24 Dec 2012 09:35
چرا ائمه را نزد خدا واسطه قرار می دهیم؟ آیا این شریک قرار دادن برای خدا نیست؟
وسیله به معنی تقرب جستن و یا چیزی است که باعث نزدیکی به دیگری از روی علاقه و رغبت می شود . (1) خداوند به مقتضای لطف و رحمت بی انتهای خویش، اسباب هدایت مردم را فراهم کرده که یکی از آنها فرستادن پیامبران و نزول کتب آسمانی و راهنمایی رهبران دینی است. هر چند خداوند می تواند بدون واسطه، فیض خود را به موجودات برساند، ولی سنت الهی بر این تعلق گرفته که جهان هستی را بر اساس نظام اسباب و عوامل قرار دهد و فیض خود را تنها از راه علل عطا کند.
امام صادق(ع) می فرماید: «ابی الله أن یجری الاشیاء الا بالأسباب؛ (2) خداوند امور و اشیا را از طریق علل و سببش جاری می سازد».
بر این اساس انسان در همه کارهای زندگی به اسباب و وسایل توسل می جوید.
خداوند برای اعطای فیض خویش ، راه‌ها و اسبابی را مشخص کرده است، مانند نماز ، روزه ، نیکی به یتیم و خدمت به مردم.
از جمله اسباب و عوامل نزول فیض و رحمت الهی ، وجود انسان‌های به حق رسیده (امامان و پیامبران) هستند.
امام علی (ع) در روایتی وسائلی ذکر کرده که برای نزدیک شدن انسان به خدا می توان از آنها بهره جست، مانند ایمان به خدا و پیامبر و جهاد در راه خدا و کلمه اخلاص (لا اله الا الله) و نماز و زکات و روزه و حج و عمره و صله رحم و انفاق و کارهای نیک.(3) همان طوری که امور برشمرده ، وسیله نزدیکی به خداوند هستند، استمداد از ارواح مطهر پیامبران و اولیای الهی نیز وسیله تقرب به خداوند است که در قرآن و روایات بدان اشاره شده است. قرآن مجید می فرماید: «ولو انهم اذظلمواانفسهم جاوءک فاستغفروالله و استغفر لهم الرسول لوجدوالله توابا رحیما(4)؛ اگر به هنگام ستم برخویش نزد تو آیند «اى پیامبر» واستغفار کرده و تو نیز براى آنان استغفار کنى، خدا را توبه پذیر و مهربان خواهند یافت».
پیامبر اکرم (ص) در مورد شیوه توسل فرمود: «اللهم انّی أسألک و أتوجه الیک بنبیک نبی الرحمة».(5)
بنابراین توسل ، لازمة زندگی انسان در جهان هستی است که بر آن قانون اسباب و عوامل حکمفرما است.
در این میان ، پیامبران و امامان به جهت نزدیکی و قرب به خداوند، نیز به خاطر این که صفات الهی در آنان به گونة کامل تر از دیگر موجودات تجلی یافته است ، مورد توسل قرار می گیرند. اینان تجلی گاه صفات خداوندند، یعنی همان گونه که خداوند رحمان و رحیم و جبار و سمیع و علیم است، در حد نازل تر، صفات و اسمای الهی در این انسان‌های به خدا پیوسته ، تجلی یافته است. پس شایسته ترین افراد برای توسل و شفاعت و رسیدن به خداوند اینان هستند.
آدمی با توسل به پیامبران و امامان، به وجود الهی تمسک و توسل یافته است.
اضافه می کنیم که توسّل یعنى کسى را در پیشگاه خداوند شفیع قرار دادن.
البته آدمى مىتواند و مجاز است که مستقیماً از خداوندحاجت خود را بخواهد؛ ولى اگر بتواند در این مسیر دعاى دیگران، به خصوص مقرّبان به درگاه الهى را همراه خودسازد، احتمال تأثیر فزونترى در کار خواهد بود، ولى اگر خداوند به طور کلى فراموش گردد و تنها واسطه‌ها دیده شوند،بدیهى است که این امر با آموزههاى دینى و قرآنى سازگارى ندارد.
اما اینکه چرا به آنان توسل مىجوییم علتهاى مختلفى دارد:
اوّلاً: خداوند در قرآن فرموده است: «وابتغوا الیه الوسیله(6)؛ به سوى خداوند وسیله برگیرید». وسیله مىتواند اعمال صالح باشد و مىتواند شخص صالح و وجیهى باشد، زیرا انسان آلوده و گنهکار چون ازساحت قرب الهى دور است با طلب شفاعت از محبوبان درگاه خدا تضمین بهترى براى درخواست خود مىیابد.
در قرآن نیز آیاتى در مورد توسل به اولیا آمده است. فرزندان یعقوب هنگام پشیمانى از گناه خود به یعقوب(ع) گفتند: «یا ابانااستغفرلنا؛ (7) ؛ اى پدر! براى ما طلب آمرزش نما».
بنابراین واسطه قرار دادن پیامبر و امامان (ع) و انسان‌های مقرب الهی ، شریک قرار دادن برای خداوند نیست ، بلکه آنان وسیله ای هستند که خداوند مقرر نموده است.
پی نوشت‌ها :
1 - تفسیر نمونه، ج4، ص 464.
2 - کافی،ج1، ص 183.
3 - نهج البلاغه ، خطبه 109 ، فیض الاسلام.
4 – نساء(4) ، آیه 64.
5 - سنن ابن ماجه، ج1، ص 441.
6- مائده، آیه 35
7- یوسف (12) آیه 97
سعی کن از گناه نفرت داشته باشی نه از گناهکار.
هیچ وقت چیزی رو خوب نمیفهمی مگر اینکه بتونی به مادربزرگت کاملا توضیحش بدی ! "آلبرت انیشتین"
ارسالها: 2554
#109
Posted: 24 Dec 2012 09:40
خلاصه آنچه که من می خواهم بگویم:
1. توسل به معنای مدد جویی و درخواست برای رفع مشکلات دنیوی از "ما سوی الله" مردود و باطل نیست مثلا برای بلند شدن از زمین یا کمک خواستن از دیگری جهت انجام کاری... به شرطی که با عقل سلیم مغایرت نداشته باشد والا لغو و بیهوده است.
2. توسل به معنای شفاعت جویی و طلب دعا و درخواست طلب آمرزش و هر چه که موجب تقرب به خدا شود پسندیده و عین صواب است.
توضیح تفصیلی:
مفهوم اول
در نظر بگیرید شخصی وزنه ای سنگین را بلند میکند و از انسانی که حضور ندارد طلب کمک میکند. (یا در هر کار دنیوی دیگر). این که آیا این کار گناه است یا نه اصلا معنا ندارد چنان که با عقل سلیم در تضاد است. لذا یاری جستن از ائمه و اولیا الله و مومنان در این موارد بیهوده است. این که انجام کار بیهوده گناه است یا نه بحث دیگری است که بدان نمی پردازم. اما طلب دعا (شفیع واقع شدن دیگری برای غیر) جهت رفع حاجت و مشکل از هر مومن زنده یا مرده نه تنها باطل نیست بلکه بسیار پسندیده و معقول است.
مفهوم دوم
در قرآن و بسیاری از کتب حدیث (سنی وشیعه) در این مورد بحث شده است اما من بر اساس مطالعات خود تنها موارد بسیار شفاف و موثق را بیان میکنم
يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَيْهِ الْوَسِيلَةَ وَ جَهِدُوا في سبِيلِهِ لَعَلَّكمْ تُفْلِحُونَ(35)
در اين آيه روي سخن به افراد با ايمان است و به آنها سه دستور براي رستگار شدن داده شده :
1. اي كساني كه ايمان آورده ايد : تقوا و پرهيزگاري پيشه كنيد . ( يا ايها الذين آمنوا اتقوا الله ) .
2.سپس دستور مي دهد كه وسيله اي براي تقرب به خدا انتخاب نمائيد ( و ابتغوا اليه الوسيلة ) .
3.و سرانجام دستور به جهاد در راه خدا مي دهد . ( و جاهدوا في سبيله ) .
و نتيجه همه آنها اين است كه در مسير رستگاري قرار گيريد . ( لعلكم تفلحون ) .
تنها نکته مبهم این آیه که نیاز به تفسیر دارد مورد 2 است. "وسيله در اصل به معني تقرب جستن و يا چيزي كه باعث تقرب به ديگري از روي علاقه و رغبت مي شود مي باشد . بنابراين وسيله در آيه فوق معني بسيار وسيعي دارد و هر كار و هر چيزي را كه باعث نزديك شدن به پيشگاه مقدس پروردگار مي شود شامل مي گردد كه مهمترين آنها:
• ايمان به خدا و پيامبر اكرم (صلي الله عليه وآله وسلّم)
• جهاد
• عبادات همچون نماز و زكات و روزه و زيارت خانه خدا
• صله رحم
• انفاق در راه خدا اعم از انفاقهاي پنهاني و آشكار
• هر كار نيك و خير
• شفاعت پيامبران و امامان و بندگان صالح خدا كه طبق صريح قرآن باعث تقرب به پروردگار مي گردد
• پيروي از پيامبر و امام
• حتي سوگند دادن خدا به مقام پيامبران و امامان و صالحان كه نشانه علاقه به آنها و اهميت دادن به مقام و مكتب آنان مي باشد
سعی کن از گناه نفرت داشته باشی نه از گناهکار.
هیچ وقت چیزی رو خوب نمیفهمی مگر اینکه بتونی به مادربزرگت کاملا توضیحش بدی ! "آلبرت انیشتین"
ارسالها: 2554
#110
Posted: 24 Dec 2012 09:41
قرآن
طبق آيات قرآن نيز وسيله قرار دادن مقام انسان صالحي در پيشگاه خدا و طلب چيزي از خداوند به خاطر او ، به هيچوجه ممنوع نيست و منافات با توحيد ندارد
در آيه 64 سوره نساء مي خوانيم :
و لو انهم اذ ظلموا انفسهم جائوك فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لوجدوا الله توابا رحيما
يعنی: اگر آنها هنگامي كه به خويشتن ستم كردند ( و مرتكب گناهي شدند ) به سراغ تو مي آمدند و از خداوند طلب عفو و بخشش مي كردند و تو نيز براي آنها طلب عفو مي كردي ، خدا را توبه پذير و رحيم مي يافتند .
و نيز در آيه 97 سوره يوسف :
برادران يوسف از پدر تقاضا كردند كه در پيشگاه خداوند براي آنها استغفار كند و يعقوب نيز اين تقاضا را پذيرفت .
در آيه 114 سوره توبه:
موضوع استغفار ابراهيم در مورد پدرش آمده كه تاثير دعاي پيامبران را در باره ديگران تاييد مي كند.
همچنين در آيات متعدد ديگر قرآن اين موضوع منعكس است .
سعی کن از گناه نفرت داشته باشی نه از گناهکار.
هیچ وقت چیزی رو خوب نمیفهمی مگر اینکه بتونی به مادربزرگت کاملا توضیحش بدی ! "آلبرت انیشتین"
صفحه 11 از 13