ارسالها: 12930
#411
Posted: 28 Apr 2014 08:46
بازی مرگ درسرسره بادی : 2پسر بچه در پارک آبشار «کاخک» جان باختند
دو پسربچه 9 و 6 ساله در حادثه ترکیدن سرسره بادی به کام مرگ فرو رفتند و یک کودک دیگر نیز با سرنوشت تلخ دست و پنجه نرم میکند.
بعد از ظهر روز جمعه پنجم اردیبهشت ماه بود و خانواده‌های زیادی برای زیارت و تفریح به شهر «کاخک» در اطراف گناباد خراسان رضوی رفته بودند.
کودکان در این فضای شاد با دیدن سرسره بادی پارک آبشار به سراغ آن رفته و مشغول بازی میشدند.
مصطفی 9 ساله و امیر 6 ساله که همراه خانواده‌شان از «آیسک» خراسان جنوبی به این پارک رفته بودند مشغول سرسره بازی شدند.
عقربه‌های ساعت چند دقیقه‌ای از 3 بعد از ظهر نگذشته بود که ناگهان سرسره بادی دچار پارگی و ترکیدگی شد.
در این حادثه مصطفی و کودک دیگر به نام «امیر صولتی» 6 ساله از منطقه «کریمو» خراسان جنوبی جان باختند و «رضا قلی‌زاده» 8 ساله که از بیرجند همراه خانواده خود به کاخک آمده بود بشدت دچار آسیب شد.
با گزارش این حادثه وحشتناک به 110 و اورژانس 115، مأموران پلیس کاخک و امدادگران در محل حاضر شدند و در معاینات پزشکی مشخص شد «مصطفی» به علت شکستگی استخوان جمجمه و آسیب جدی به ناحیه سرش جان خود را از دست داده است و «امیر صولتی» که بشدت آسیب دیده بود به بیمارستان مشهد اعزام شد و با وجود اقدامات پزشکی به کام مرگ فرو رفت و «رضا قلی‌زاده» نیز در بیمارستان گناباد تحت مراقبت‌های ویژه پزشکی قرار گرفت.
مأموران پلیس با دستورات ویژه قاضی «بنی اسدی» تحقیقات خود را در این باره آغاز کردند و جسد دو کودک به پزشکی قانونی انتقال یافت.
سرهنگ «قدم‌گاهی»، رئیس پلیس گناباد در این باره به شوک گفت: مأموران کاخک به محض اطلاع از موضوع در محل حاضر شدند و اقدامات قانونی لازم را در این رابطه به عمل آوردند و قرار است کارشناسان به بررسی سانحه پرداخته و مقصران اصلی را شناسایی کنند.
گفت‌وگو با دایی سیاهپوش
«مهدی عربی» دایی پسربچه جان‌باخته در خصوص حادثه گفت: چند فامیل دور هم جمع شدیم تا برای دیدار یکی از اقوام که به تازگی از زیارت کربلا آمده بود، برویم. هنگام بازگشت خانواده تصمیم گرفتند توقف کوتاهی در یکی از امامزاده‌های بخش «کاخک» داشته باشند. پس از زیارت، بچهها دوست داشتند به پارک قصربازی بروند وخانواده‌ها هم هیچ مخالفتی نکردند. حدود ساعت 5/1 بعدازظهر روز جمعه پنجم اردیبهشت‌ماه بود که بچهها خوشحال به این پارک رفتند.
وی افزود: هنوز یکی دو ساعتی از بازی نگذشته بود که باد کوچکی وزید. ناگهان صدای جیغ و فریاد بچهها بلند شد، متأسفانه قصر بازی بادی که حدود چهار متر ارتفاع داشت به یک باره از جا کنده شد. بچهها در هوا و آسمان میان قصر بازی بادی و زمین معلق شدند. سراسیمه دویدیم اما کار از کار گذشته بود. «مصطفی بنی‌اسدی» خواهرزاده‌ام از ناحیه پشت گردن، سر و کمر دچار شکستگی و خونریزی شد و همراه دو کودک دیگر به‌علت شکستگی و مصدومیت توسط یک پژو پارس به سمت اورژانس درمانگاه «کاخک» انتقال یافتند.
دایی سیاهپوش افزود: در این قصر بازی هیچ خبری از اورژانس نبود که یکی از رهگذران با پژو پارس سراسیمه بچهها را سوار خودرویش کرد و با عجله به سمت بیمارستان و کلینیک حرکت کرد اما «مصطفی» دیگر نفس نمی‌کشید و «امید صولتی» پسر بچه شش ساله که شرایط خوبی نداشت در درمانگاه بستری شد.
وی گفت: «امید صولتی» شرایط خوبی ندارد اما سومین کودک در شرایط بهتری به‌سر می‌برد و امیدواریم این دو پسر از خطر مرگ نجات پیدا کنند.
دایی قربانی حادثه گفت: هنگام حادثه باد یا گردباد تنها عوامل حادثه نبود، به‌نظر من شهرداری و مسئول پارک مقصر اصلی هستند. باور کنید طناب‌های قصر بازی بادی حتی از طناب خانگی نیز نازک‌تر بود. ضمن اینکه باد آنقدر هم شدید نبود بلکه طناب‌ها توان مهار این قصر بازی بادی را نداشت.
وی در ادامه افزود: هیچ مقام و مسئولی از گناباد یا شهرداری برای دلجویی از ما و خانواده «مصطفی» نیامده‌اند و تنها روز دفن یک خودرو برای حمل جسد این پسربچه 9 ساله به صورت رایگان تا بهشت‌اکبر در اختیارمان بود.
وی گفت: شهرداری فقط به فکر درآمدزایی است و در این حادثه نیز مقصر اصلی است، ورودی پارک هزار تومان بود اما هیچ امکانات و خدمات خوبی نداشت.
دایی این پسربچه گفت: در روزهای آینده دادخواست شکایت علیه شهرداری و مسئول پارک را به قوه قضائیه ارائه خواهیم کرد.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#412
Posted: 28 Apr 2014 08:56
نامه مرموز برای پنهان کردن قتل پدر
روزنامه ایران نوشت:
مرد جوانی در حالی که نگران بود با مراجعه به مأموران کلانتری خشت‌سر در محمودآباد ادعا کرد برادرش به طرز مرموزی گم شده است.
وی گفت: «مرتضی» دو روز مانده به عید به خاطر اختلافات با زن و بچه‌هایش درگیر شده و در اوج عصبانیت آنها را از خانه بیرون انداخت.وقتی در جریان قرار گرفتیم ریش‌سفیدان فامیل در حال رایزنی برای حل اختلافات دور هم جمع شدند تا آنها را آشتی دهند اما روز هشتم فروردین ماه وقتی برای سرکشی به خانه برادرم رفتم، متوجه شدم کسی در را باز نمیکند. ابتدا احتمال دادیم که برای انجام کاری بیرون از خانه باشد. تا غروب همان روز تماس‌های تلفنی ما هم بی‌پاسخ ماند و نگران شدیم و باز به خانه‌‌اش مراجعه کرده اما کسی در خانه نبود. وقتی با پسرش که سرباز است و در بابلسر خدمت میکند تماس گرفتم، ادعا کرد وقتی به خانه برگشته نامه‌ای را به خط پدرش دیده که در آن نوشته شده بود به سفر مشهد رفته است.با اینکه از سفر ناگهانی وی ناراحت و نگران بودم اما وقتی دو روز بعد با آمدن پسرش به مرخصی نامه را دیدم کمی آرا‌م‌تر شدم. برادرم در نامه‌اش که یک خط بود نوشته بود «به مشهد رفته‌ام نگران من نباشید.»از آن روز در ساعات مختلف با تلفن همراهش تماس میگرفتم اما جواب نمی‌داد به همین خاطر دلشوره عجیبی به جانم افتاده و احساس میکنم اتفاقی افتاده باشد.
با این ادعاها تیمی از مأموران پلیس آگاهی محمودآباد وارد عمل شدند. پلیس جنایی محمودآباد در نخستین گام نشانی‌ها و مشخصات مرد گمشده را در هتل‌های مشهد بررسی کرد و متوجه شد هیچ مسافری با این نام و نشان در هتل‌ها اقامت نداشته است.
در ادامه بررسی‌ها، کارآگاهان به بررسی‌های ویژه‌ای دست زده و خط نامه نوشته شده را با نوشته‌های قبلی مرتضی مطابقت دادند و دریافتند اختلافات فاحشی بین این نوشته‌ها وجود دارد.برادر مرد گمشده وقتی پیش روی مأموران ایستاد ادعــــا کرد که برای نخستین بار برادرزاده 19 سالهاش این نامه را در اختیار وی قرار داده است.بدین ترتیب سرباز جوان برای تحقیقات پشت میز بازجویی نشست، وی ابتدا ادعای بی‌اطلاعی کرد تا اینکه شنید خط نوشتاری نامه متعلق به خودش بوده و خط پدر گمشده جعل شده است، ناچار لب به اعتراف باز کرد.وی گفت: در آخرین روزهای سال 92 بود که بین پدر و مادرم دعوایی درگرفت. پدرم هم با عصبانیت مادرم را همراه برادر و خواهرم از خانه بیرون انداخت. وقتی در جریان قرار گرفتم خیلی عصبانی شده و تصمیم گرفتم پدرم را ادب کنم.8 فروردین بود که به مرخصی آمدم، وقتی با پدرم که تنها در خانه بود درباره مادر، برادر و خواهرم صحبت کردم، عصبانی شده و با من گلاویز شد. وی قصد داشت مرا هم از خانه بیرون کند، خیلی ناراحت شدم و ناگهان با چاقوی آشپزخانه ضربه‌ای به وی زدم.پدرم روی زمین افتاد و پیش از آنکه بتوانم کاری کنم نفسهایش بند آمد. من که خیلی ترسیده بودم سعی کردم ماجرای قتل را پنهان کنم، ابتدا در حیاط خانه‌مان زمین را کندم و جسد پدرم را آنجا دفن کردم سپس برای رد گم کردن نامه‌ای را از سوی پدرم نوشته و در آن اعلام کردم «به مشهد رفته‌ام، نگران نباشید» و با قرار دادن نامه در جایی که قابل دید باشد خانه را ترک کردم.
بنابر این گـــزارش، روز سوم اردیبهشت در حالی که 26 روز از ماجرای قتل پدر خانواده می‌گذشت با اطلاعاتی که از سوی پسرش در اختیار مأموران قرار گرفته بود، جسد از زیر خاک بیرون کشیده شد و با دستور بازپرس ویژه قتل دادسرای محمودآباد این پسر خشمگین اقدام به بازسازی صحنه جنایت کرد و با قرار قانونی روانه زندان شد.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#413
Posted: 28 Apr 2014 08:58
دلنوشته ها و دفاعیات ریحانه جباری (قسمت اول , دوم و سوم)
روزنه می نویسد: ریحانه قصد دارد هر آنچه در رابطه با این پرونده بر او گذشته است را صادقانه به مرور بیان کند. با خواندن این نوشته ها موقعیت دردناکی که در آن قرار گرفته است، برایمان روشن می شود. نوشته ها را به یکی از زنان زندان داده و این زن گفته های ریحانه را در اختیار ما قرار داده است. امروز قسمت اول , دوم و سوم از بیست قسمت نوشته ریحانه منتشر میشود.
من ریحانه جباری بیست و شش سال دارم. با طناب داری جلوی چشمم که از آن باک ندارم. اگر اینها را مینویسم برای بازگو کردن واقعه ای است که بر من رفت. بی کم و کاست. می خواهم هرچه در دادگاه گفتم و نفهمیدند، هر چه زیر ضربات بیرحمانه لگد 4 بازجوی زورگو که خود را خدا می دانستند فریاد زدم و شنیده نشد ، بگویم. شاید گوشی در این جهان باشد که فریادم را بشنود و بفهمد چه بر من رفت. میخواهم آدمها بدانند و بعد هر قضاوتی خواستند بکنند. می خواهم بشنوند و بعد اگر خواستند طناب را محکم تر بر گلویم ببندند. میخواهم بدانند در نوزده سالگی، چه بر من رفت که اکنون از مرگ نمی ترسم . میخواهم بگویم تا بدانند چگونه فریادم در گلو خفه شد. چگونه اتفاقی که باعث شد نام قاتل بر پیشانیم بخورد در هزار لایه از دسیسه پیچیده شد تا حکمی برایم رقم بخورد که عادلانه اش نمیدانم. من ریحانه دختری بیست و شش ساله که اکنون در زندان گور مانند شهرری منتظر پایان زندگیم هستم ، در یکی از روزهای بهاری سال 1386 ، فارغ از هر گونه رنج و درد زندگی میکردم. در خانه ای که با عشق بنا شده بود و همچنان محبت در آن موج میزند. من ریحانه ، دختر ارشد خانواده ، زمانی که نوزده سال داشتم ، دانشجوی ترم سوم رشته نرم افزار کامپیوتر بودم. حدود یکسالی بود که در شرکتی کار میکردم.با سفارش یکی از دوستان خانوادگی به این شرکت راه پیدا کرده بودم. ماهیانه 150 هزار تومان دستمزد کار نیمه وقتم را میگرفتم . هر روز از صبح تا عصر به جز روزهایی که دانشگاه بودم و یا امتحان داشتم در شرکت بودم.پدر و مادرم همچنان پول توجیبیم را میدادند و هرگز از نظر مالی در مضیقه نبودم.
در یکی از روزهای بهاری در بستنی فروشی نشسته بودم.با یکی از مشتریان که برایش غرفه ای در نمایشگاه بین المللی طراحی و اجرا کرده بودم تلفنی صحبت میکردم. با پایان تلفن ، مردی میانسال که با دوستش در آنجا نشسته بود به طرفم آمد. صورتش مثل همه آدمهایی بود که در کوچه و خیابان میبینی.در تاکسی کنارشان مینشینی. در صف مغازه ها وپارک ها و رستورانها. شاید اگر در کوچه ای جوانکی همسن و سال خودت متلکی بگوید، به کسانی مانند اوپناه میبری تا حق پسرک را کف دستش بگذارد. گفت: ناخواسته تلفنت را شنیدم و فهمیدم که کار طراحی دکوراسیون میکنی. گفتم بله. گفت من محلی دارم که که میخواهم آنرا تبدیل به مطب کنم. گفت جراح زیبایی است. در دلم قند آب شد. من ریحانه جباری، در آن روز نوزده سال داشتم ، با سری پر شور و دلی مشتاق پیشرفت . من در خانه ای پر از خلاقیت و هنر بزرگ شده بودم و با اینکه رشته دانشگاهیم نرم افزار بود با ساخت ماکت و اسکیس و طرح و اجرا ، بیگانه نبودم و به فراخور حال با استفاده از نرم افزارهای موجود در بازار کامپیوتر ایران در آن روزها ، طراحی میکردم. کارت شرکت را که اسم و شماره تلفن خودم ، علاوه بر شرکت در آن ثبت شده بود به او دادم.
من ریحانه ، در آن روز با دکتر سربندی و دوستش مهندس شیخی آشنا شدم. از بستنی فروشی بیرون آمدم و منتظر تاکسی ماندم. ماشینی جلوی پایم ترمز کرد. دکتر و دوستش بودند. تشکر کردم ولی آنها گفتند در مسیر میتوانیم در مورد کار با هم صحبت کنیم.سوار شدم. من ریحانه جباری دختری نوزده ساله که هرگز نمیدانستم سرنوشتم با آشنایی این دو مرد تا سر حد مرگ تغییر میکند. چند دقیقه بعد ، در نوبنیاد پیاده شدم با این قرار که بزودی یکدیگر را برای انجام کار ملاقات خواهیم کرد.وقتی به خانه برگشتم طبق عادت همیشگی ، شروع به تعریف وقایع آنروز کردم. شاد از این که کاری درست و حسابی پیدا شده ، به مامان گفتم : وقتی مطب حاضر شود، برای تبلیغات جراحی و زیبایی ، کلی کار چاپی هم خواهد داشت. همیشه در رویاهایم خود را صاحب یک چاپخانه میدیدم. دوست داشتم دختران زیادی در چاپخانه ام کار کنند.برای یاد گیری مراحل فنی چاپ، از مدیر شرکت خواسته بودم مسئولیت هماهنگی با چاپخانه ای که کارهای شرکت را انجام میداد نیز بر عهده من بگذارد.خسته نمیشدم. نمیترسیدم. شوق یادگیری تمام وجودم را پر کرده بود.به شانس اعتقاد نداشتم و تصور میکردم انسان هر چیزی را خود میسازد و راهش را به سوی آینده باز میکند. اما اکنون در بیست و شش سالگی میدانم ، گاهی با یک تلنگر ، هر چند به ظاهر ساده و پیش پا افتاده ، زندگی زیر و رو میشود و ممکن است زیر آوار رویاهایت مدفون شوی. چندهفته گذشت و خبری نشد. باید برای امتحاناتم آماده میشد. روزی تلفنم به صدا درامد. صفحه تلفن ، به جای شماره های معمولی پر شده بود از هشت. فکر کردم گوشیم خراب شده. جواب دادم. دکتر بود. گفت قراری بگذاریم برای دیدن محل. گفتم درگیر امتحانات هستم و موقتا شرکت نمیروم. گفت پس میماند برای بعد.و چند هفته بعد در خانه بودم که دوباره گوشیم هشت باران شد. دکتر گفت جلوی اداره پست پل صدر منتظر باشم. حاضر شدم که بروم اما مامان نگذاشت. گفت این شماره حتی معلوم نمیکند کیست. نمیخواهد بروی و من اصرار کردم. اجازه داد به شرطی که خودش هم بیاید. مثل خیلی از نوزده ساله ها دلم نمیخواست همراهم باشد. گفتم بزرگ شده ام. روز ثبت نام دانشگاه هم همین حرف را زده بودم. شب قبل از ثبت نام ، پیش خودم میگفتم فردا همه دانشجویان خودشان آمده اند و فقط من همراه بابا و مامانم .و فردا دیدم که حیاط و خیابان جلوی دانشگاه پر بود از پدرها و مادرهایی که آمده بودند دانشجویی ترم یک و تازه کار را همراهی کنند و من تنها نبودم. با اینحال دلم میخواست روی پای خودم باشم .هر چه اصرار کردم قبول نکرد. با هم رفتیم. من جلوی اداره پست ایستادم و مامان آن دست خیابان. نیم ساعتی منتظر شدیم.با اشاره مامان برگشتیم. در راه برگشت باز دچار غرغرهای همیشگیش شد. گفت دیگر جواب این شماره را نده.حتی اگر آمد، تو کارش را انجام نده و به دیگر کارمندان شرکت بسپار. من میدانستم که این کار را نخواهم کرد. میخواستم این کار را خودم تمام و کمال انجام دهم و به عنوان موفقیتم در آن سن و سال به حساب آورم.حتی دلم نمیخواست قرارداد را با شرکت ببندد و در ذهنم دنبال تنظیم برگه ای بودم برای بستن قرارداد با خودم. فکر میکردم میتوانم همه چیز را خودم کنترل کنم. بعضی شگرد های کار را یاد گرفته بودم. بارها دیده بودم بابا یا رئیس شرکت چه جوری قرارداد میبندند. فقط چند روز بعد دوباره تلفنم هشت باران شد. باز هم دکتر بود. قراری حوالی عصر. سر اقدسیه. رفتم.مهندس شیخی هم کنارش بود. روی صندلی عقب نشستم. یک ماکروفر روی صندلی بود. گفت برای روز مادر خریده تا به همسرش هدیه دهد. تلفنش مدام زنگ میخورد.مهندس با لحن شوخی گفت عروسی یکی از اقوامش است و باید زود برود. دکتر از اینکه تجهیزات پزشکی وارد میکند گفت . قبلا با شرکتی که دارو وارد میکرد کار کرده بودم و میدانستم اگر کارشان را به من بدهند ، سفارشات بی پایانی در راه خواهد بود. هر روز یک بروشور جدید. هر روز یک سفارش چاپی.هر روز یک کاتالوگ . پیشنهاد دادم و قبول کرد. گفتند باید در مرحله اول کارم در طراحی مطب را ببینند و اگر راضی بودند اقدامات بعدی را انجام میدهند. گفتند با کس دیگری هم در حال گفتگو هستند و من اصرار کردم که کل کار را به ما بدهند.با این وجود خجالت میکشیدم تلفنشان را بگیرم. شاید این بزرگترین اشتباهم بود.
من ریحانه جباری که در آن روز نوزده سال داشتم نمیدانستم چه چیزی انتظارم را میکشد و چگونه با هر ملاقات ، قدمی بلند به سوی مرگ برمیدارم. پیاده شدم و به خانه برگشتم. با قراری برای ساعت 6 عصر روز شنبه 16 تیر ماه 1386. در آن زمان به ذهنم خطور نمیکرد که دو روز آینده آخرین تعطیلاتی است که در خانه هستم و پس از آن به مرکز حوادث و رنج و فریاد و درد و سکوت پرتاب میشوم. نمیدانستم و دو روز را با شادی و نشاط گذراندم. دو روز شاد. هم عروسی دوستم و هم عروسی دختر عمه ام.
من ریحانه جباری ، در حالی شنبه را آغاز کردم که از اولین ساعت کارم، منتظر عصر بودم. حوالی ظهر وقتی از شرکت رایان طب بر میگشتم تلفن زد. گفت کاری در حوالی شرکت ما دارد و برای همین خودش میاید دنبالم. من پررویی کردم و گفتم: دکتر شماره تلفن شما را ندارم و اگر چیزی پیش بیاید که مجبور به تغییر قرار شوم به شما دسترسی ندارم. شماره ای به من داد. حالا قدمی به سوی اطمینان بیشتر برداشته بودم. به مامان زنگ زدم و گفتم عصر کمی دیرتر میایم.قرار است با سربندی و شیخی ملاقات کنم. گفت نه. دیر نکن ساعت 7 میخواهیم برویم بیرون .میخواست من رانندگی کنم. گفتم تمام تلاشم را میکنم .تقریبا بلافاصله پیامکی از سوی شماره سربندی آمد.در مورد آن روز. 7/7/2007
. در آن زمان حرفهایی باب شده بود که روزهایی از سال که با هم یکی هستند انرژی خاصی دارند. قبلا شنیده بودم که 7 عدد مقدسی است. خداوند در 7 روز جهان را آفرید. هفته 7 روز است . بهشت 7 طبقه دارد. و آسمان نیز . پیش خودم گفتم پس دکتر به این چیزها اعتقاد دارد. حتما در مورد طالع بینی چینی و خصلت متولدین سالهای مختلف هم چیزهایی میداند.جواب را پیامک کردم . ؟ فقط یک علامت سوال. و بعد پیامکی دیگر : منتظر باشم آقای دکتر؟ درشرکت به دروغ گفتم دوست بابا میاید دنبالم.بابا میخواهد ماشینی برایم بخرد.دوباره پیامکی دیگر از دکتر. من دم در شرکتم. پلاک؟.این چند پیامک ، تمام ارتباطی بود که من با دکتر سربندی داشتم. هرگز پیش از آن تلفنش را نداشتم و هرگز برایش چیزی پیامک نکرده بودم. ساعت 6 بود و من دم در شرکت. بچه های شرکت از پنجره نگاه میکردند و من دیدم دکتر تنهاست. پس مهندس کجاست؟ این دو نفر در ذهنم همیشه با هم بودند. جلو نشستم. و حرکت. به سوی دام. به سوی تارهای عنکبوت. به سوی درد و خون و فریاد. صدای موسیقی مدرنی پخش میشد. من ریحانه نوزده ساله عاشق تکنولوژی بودم .همیشه از اینکه در قرنی زندگی میکردم که بشریت در اوج تکنولوژی و مدرنیته است لذت میبردم. موسیقی مدرن را دوست داشتم و درک کافی از موسیقی سنتی نداشتم. در باره آن ترانه صحبت کردیم و اینکه هر کدام چه موسیقی دوست داریم.چند کوچه جلوتر ترمز کرد. مهندس آمد و سوار شد. عقب نشست و من اصرار کردم که جایمان را عوض کنیم. قبول نکرد. گفت کمی جلوتر پیاده میشود. و شد. هر دو چند دقیقه بیرون از ماشین صحبت کردند. من حرفهایشان را نمیشنیدم . شیخی رفت و دکتر سوار شد. حالا توی خیابان شهید بهشتی پیچیده بودیم و دوباره ترمز. گفت عمه پیری دارد که باید برایش لوازمی بخرد. رفت و چند دقیقه بعد برگشت . یک بسته پوشک و کیسه ای نارنجی. حالا توی میر عماد بودیم. جلوی ساختمان فرمانداری پارک کرد و به نگهبان گفت مواظب ماشینش باشد. چیزی در دلم ریخت. این کیست که میتواند جلوی فرمانداری پارک کند ؟ چه مقامی دارد که نگهبان فرمانداری از او حرف شنوی دارد؟ به خودم دلداری دادم.حتی اگر مقام دار باشد ، این چهره مرا نمیترساند. و نمیدانستم که انسان مثل آفتاب پرست است و میتواند هر لحظه به رنگی دراید. وارد ساختمانی شدیم. با آسانسور بالا رفتیم. اگر از پله ها میرفتیم ، شاید کفش یا نشانه ای از مسکونی بودن آن ساختمان میدیدم و زنگ خطر را احساس میکردم. ولی آسانسور همه نشانه ها را بلعید. طبقه پنجم. کنار آسانسور واحدی بود که با کلید دکتر باز شد. و من حیرت کردم. اینجا مکانی اداری نبود. محلی مسکونی و پر از غبار و گرد و خاک. پر از آشفتگی. هیچ نشانه ای از زندگی در آن نبود . بوی غذا یا نور روشن خانه. محلی متروکه بود. در را باز گذاشتم. یک میز کنار در بود با چند صندلی. روی یک صندلی نشستم. نزدیکترین محل به در . گفت راحت باشم . و من راحت نبودم. گفت روسریم را در بیاورم و من ترسیدم. روی میز پر بود از اشیا. کاغذ و کلید و گوشی و لیوان و استندی با کارد و گلدان و کلی خرت و پرت دیگر.به پشت میز و آشپزخانه رفت. چشمم دورتادور را میکاوید. از در ورودی تا تلویزیون و کاناپه و پنکه و کنسول و آینه و سجاده و میزهای کوچک و ... همه و همه چیز. با دولیوان آبمیوه برگشت. بلافاصله خودش نوشید. از گرما شکایت کرد. گفت منهم بخورم. به تکه های یخ داخل لیوان خیره شده بودم. میرقصیدند.
من ریحانه جباری ، دختر نوزده ساله ، آن زمان نمیدانستم پایان این میهمانی ، رقص مرگ است. رقصی پس از فریاد ، کبودی ،فریب ، ریاکاری ، دسیسه ،کتک و کتک و کتک و درد و درد و درد .
باز هم خامی کردم. به خودم گفتم بد به دلت راه نده. این چهره خطرناک نیست . اما گلویم بسته بود و نمیتوانستم بنوشم. گفتم اول کاربعد آبمیوه. به سرعت پاشدم.رفتم و به اتاقها سر کشیدم. از پنجره ای بیرون را نگاه کردم. چقدر ارتفاع داشت از زمین. فکر کردم اگر کسی از اینجا بیفتد چه میشود. چه فکر مزخرفی. همه را روی کاغذ کشیدم و یادداشت کردم. برگشتم. همان لحظه از کنار سجاده به طرفم برگشت.روی کاناپه ملافه ای پهن شده بود. ذهنم قفل شده بود. دهانم خشک بود و راه گلویم همچنان بسته بود. چشمم به در خورد. بسته بود. روی صندلی نشستم. با کاغذهایم بازی کردم. نزدیک شده بود.یک بسته کوچک دراورد. میدونی این چیه؟ میدانستم. دیگر ترس روحم را قبضه کرده بود. ایستادم. در حالت نشسته روی صندلی خیلی کوچکتر و ضعیفتر به نظر میرسیدم.جلو آمد.
من ریحانه جباری در آن روز ، خیس عرق بودم. مثل حالا که بیست و شش سال دارم و یادآوری میکنم آنچه بر من گذشت. اکنون نیز ، که در حال جراحی این غده چرکین هستم ، خیس عرقم. از آن لحظه به بعد دانستم همه رویاهایم در حال سوختن است. در تبی که نمیدانستم چگونه کنترلش کنم. من پرواز مرگ را در آن خانه دیدم. سیاهی و تباهی را. دود را. درد را. و اکنون میخواهم به کابوس چند ساله ام پایان دهم. بارها خواستم بنویسم و هر بار ناتمام رهایش کردم. چرا که گذاشتن چاقوی جراحی بر این زخم کهنه ، بیشتر آزارم میداد. اما در این لحظه از شب بی پایان بند 2 زندان شهرری ، زیر نور مهتابی و در سکوت زندان ، بی صدا ، درد را استفراغ میکنم .راهی جز گفتن ندارم که در قصه های کودکیم با سنگ صبور آشنا شدم. اگر نگویم میمیرم . پس آنقدر میگویم تا سنگ صبور بترکد. شاید درد تمام شود. شاید راه گلویم باز شود. من در همان لحظه که چاقو را برداشتم مردم . و تمام این سالها ادای زندگی را در آوردم. فقط روز را شب و شب را روز کردم. روحم مرد. روح لطیفم در نوزده سالگی مرد. بسیاری از شبها با کابوس سر کردم. کابوس مرگ حیوانات بی پناهی که پناهشان بودم . همیشه از رنج کشیدن هر موجود زنده ای عذاب میکشیدم و این سالها پر بود از عذاب. عذاب دخترانی که هر کدام قصه ای داشتند پر غصه. مثل خودم. عذاب فاخته ای که شاهد اعدامش بودم. دراین سالها یاد گرفتم که مرگ ، پایان رنج بسیار است . و شاید آغازی نو . من ریحانه جباری بیست و شش ساله از مرگ نمیترسم . ولی ریحانه نوزده ساله میترسید.
راه فرار نداری. جمله ای که دنیا را پیش چشمم تیره کرد. مثل موهای سیاهم . موهایی که چند ماه بعد رو سفیدی گذاشتند.......
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#414
Posted: 28 Apr 2014 08:59
دلنوشته ها و دفاعیات ریحانه جباری قسمت دوم:
تختی چند طبقه در سالن دو زندان شهرری جا گرفته است. هیچ دلبستگی به جهان ندارم و تنها آرزویم این است که پدر و مادرم فراموشم کنند. جهان و همه زیبایی و زشتیش برای کسانی که مشتاق آنند. هیچگاه دلم نخواسته خودکشی کنم. چه قبل از زندان و چه پس از آن . تا آخرین روز هم زندگی خواهم کرد . اما وابسته به آن نیستم . مثل لباسی که تن میکنی ولی غصه نمیخوری اگر آن را عوض کنی . یا حتی دور بیندازی . زندگی هم برای من همین است. لباسی که از تن در میاورم و لباس دیگر می پوشم .لباس، پوشاننده بدن، نقابی که زشتی یا زیبایی تن را می پوشاند و جهان و زندگی نیز لباسی است رنگارنگ. اکنون پچ پچ زندانیانی که آرام از خواب بیدار می شوند نشان از پایان یک شب دیگر دارد و دوباره زندگی به جریان می افتد . من شبی دیگر را بیدار بودم برای بالا آوردن آنچه دیدم.
عصر شنبه 16 تیرماه 1386 من نوزده سال داشتم و در آن لحظه که از روی صندلی برخاستم ، تنم قفل شد. یخ کردم . و اکنون نیز همچنان با تنی یخ کرده و خیس عرق می نویسم. پاهایم یارای فرار نداشت و او بسیار نزدیک . ناگهان چیزی در دلم پاره شد .انگار آب جوش روی تن یخ کرده ام ریختند. به طرف در رفتم و دستگیره را چرخاندم . باز نشد . با چشمهایش می خندید . کجا میخوای بری ؟ در قفله . یک مشت به در زدم . خواستم جیغ بزنم ولی فقط دهانم باز شد و هیچ صدایی در نیامد . گفت فقط زمانی میتونی از اینجا بری که من بخوام. روی پا بند نبودم . او حرکت نمی کرد . فقط نگاهم میکرد . پشتم به در بود و رودر روی او . صورتش بزرگتر از قبل به چشمم می امد. همه اجزای صورتش را به تفکیک می دیدم . در لحظه ای بلند قدتر شد و بازوهایش بزرگتر . انگار همه خانه را پر کرده بود و من ریز و ریز تر میشدم . مانتویی مشکی و جلوبسته پوشیده بودم . سوغاتی دایی بود. شیک و امروزی . یقه چپ و راست داشت. زیر آن تاپ پوشیده بودم . کاش زمستان بود و پالتو تنم بود . در آنصورت حرارت دستهایش را حس نمیکردم . یقه ام را کشید . با دستم زیر دستش زدم .توی هوا دستم را گرفت و در حرکت دستها ، حس کردم ناخنم چیزی را خراشید. تکه کوچکی از پوستش را زیر ناخنم حس میکردم .صورتش سرخ شده بود و نمیتوانستم محل خراشیدگی را تشخیص دهم . هر دو دستش را دور بدنم حلقه کرد. تمام تنم در حلقه دستهایش گیر افتاده بود. کاش دستم آزاد بود کاش از زیر دستهایم کمرم را می گرفت . آن وقت می توانستم به سینه اش مشت بزنم . اما در آن لحظه فقط میتوانستم مشتهای ریز و بی قوت به دلش بزنم . دست ، دست ، چقدر مهم است قدرت دست . هیچگاه مثل آن لحظه ، به قدرت دست فکر نکرده بودم . هیچوقت مثل آن لحظه نیازش نداشتم و افسوس که دستم قدرت نداشت . هیچ بودم . ناتوان و ضعیف . از زمین بلندم کرد . و با یک نیم چرخ روی زمین گذاشت . فقط صدای ریزی از گلویم خارج شد . مثل وقتی که درد داری ولی نمی خواهی به کسی بگویی . دستانش را روی کمرم گذاشت. خزیدن دستهایش روی تنم چندش آور بود. اما یارای حرکت نداشتم. گیر افتادی نه؟ الان خدمتت می رسم . یا چیزی شبیه آن. این صدا ، بسیار نزدیک بود. نجوایی در گوشم. عرق از زیر موهای بلندم سر خورد و روی گردنم ریخت . با یک دستش کمرم و با دست دیگرش پشت موهایم را گرفت و سرم را به عقب کشید . کنار صورتش را به گونه ام چسباند و در گوشم دوباره نجوا کرد . هیچکس اینجا نیست . صداتو هیچکس نمی شنوه .
من ریحانه جباری بیست و شش سال دارم . اکنون برای لحظه ای به آوار رویاهایم نگاه کردم و گریه ام گرفت . همیشه با یاداوری گذشته وقتی به این نقطه می رسم گریه می کنم . بعضی شبها در همین نقطه خوابم می برد و در خواب خودم را می بینم . با لباس سفید عروس . اما در ثانیه ای صورتم عوض می شود ، طراوت جوانیم محو می شود و آنچه می ماند صورتی که آرایش چشمهایش خراب شده از گریه و اشک و لباس عروسم یکدفعه از سفیدی به سیاه تبدیل می شود . تور سیاه روی صورتم را پوشانده و دسته گلی خشک شده و پر از خار به دستم چسبیده . هیچوقت این کابوس را برای کسی بازگو نکرده ام . هیچکس نمی داند چگونه ، عشقی را در دلم کشتم . زمان برد ، ولی توانستم . من ریحانه وقتی نوزده ساله بودم نمی دانستم در ان خانه ، زندگیم آتش میگیرد و فقط خاکسترش میماند . نمیدانستم چند سال بعد دادگاه برای خاکستر وجودم تصمیم می گیرد .
من ریحانه جباری وقتی نوزده سال داشتم در حلقه بازوان مردی گرفتار شده بودم . صدای نفسهایش در گوشم چند برابر بیشتر و قوی تر شده بود . از خودم بدم آمد . حتی نمی توانستم ناله ای بکنم . بازویم درد میکرد و گردنم گرفته بود ... تسلیم شدم . مثل یک بره . مثل یک پرنده که وقتی می خواهی بگیریش بال بال میزند ولی بعد از آنکه بالهایش را گرفتی دیگر هیچ حرکتی نمی کند و تو فقط تپش قلبش را زیر انگشتانت حس میکنی . لحظه ای ا... جلوی چشمم ظاهر شد . چقدر دوستش داشتم . او هم . وقتی مامان به بابا گفت هر دختری یه روزی عروس میشه . مام دختر داریم و انگار به زودی باید یه عروسی تو خونه ما برپا بشه ، قند تو دلم آب کرده بودن . بابا دلش نمی خواست هیچکداممان شوهرکنیم . گفت حالا حالاها ازین خبرا نیست . دختر باید درس بخونه تا رو پای خودش وایسه . فقط چند ماه بعد بود که دایی و زنش اومدن ایران و مهمونی گرفتیم و همه دوستامونو دعوت کردیم . به افتخار دایی یکی یکدونه . اون شب ا... رسما به دایی معرفی شد . وقتی دایی صداش میزد شادوماد ، نمیدونست تو دل من چه خبره . چند ماه قبلش مدیر شرکت ، با من در مورد پسرش حرف زده بود . کانادا زندگی می کرد . وقتی اومد ایران با هم تلفنی صحبت کردیم . گاهی برای هم پیامک می زدیم . من تازه داشتم یاد می گرفتم که چه جوری باید انتخاب کنم . یواش یواش می فهمیدم که بعضی اخلاقا رو دوست ندارم . پسرک کانادایی خیلی زود به من فهموند که بی جنبه س . پیامک هاشو دوس نداشتم . حرفاشو نمیفهمیدم . اما یه چیزو روشن درک کردم. این پسر رویاهای من نیست . مدیرم ولی عقده ای بازی در نیاورد که چون به عزیز دردونه ش نه گفتم اذیتم کنه . یا اخراجم کنه . و کمی بعد به ا... بله گفتم .شرط بابا این بود که باید حسابی همدیگه رو بشناسیم . عموی کوچکم نصیحتم کرده بود که سعی کنم گاهی عصبانیش کنم تا بفهمم موقع عصبانیت چه عکس العملی از خودش نشان میدهد . و من گاهی با شیطنت این کار را می کردم . نمیدانستم ماهها بعد این عکس العملها مرا به چیزی متهم میکند که از آن نفرت داشتم . من ریحانه نوزده ساله بی تجربه تر از آن بودم که بتوانم آینده را پیش بینی کنم . و اکنون در حال گذراندن همان آینده ای هستم که هرگز به فکرم خطور نمیکرد . در لحظه ای چشمم به چاقو خورد . تمام توانم را جمع کردم و جمله ای گفتم . ببین ، بزار من برم . قول میدم به هیچکس نگم چی شده . اصلا فراموش می کنم . رهایم کرد و یک قدم عقب رفت . بری ؟ کجا بری ؟ چشم در چشم ، خیره بودیم . و من ، ریحانه نوزده ساله ، آخرین تصمیم زندگیم را گرفتم . لحظه ای به آن فکر کردم و دیدم قوی شدم . دیگر تسلیم نبودم . مثل همان پرنده که اگر کمی دستهایت را شل کنی ، دوباره حرکت میکند و سعی در بال زدن . پریدم . چاقو در دستم بود . قدرت داشتم . هیچ حرکتی نکرد . با تمسخر گفت میخوای منو بزنی ؟ بیا بزن . بیا . بزن دیگه . سه رخ پشتش را به من کرد و گفت بیا دیگه . بزن ببینم چه جوری میزنی . بیشتر تحقیرم کرد . گفت با این ، میخوای منو بزنی ؟ بزن دیگه . چشمم را دزدیدم . داد زد منو نگاه کن . با این میخوای منو بزنی ؟ دوباره هیچ شدم . به چاقو نگاه کردم . حتی آنقدر بزرگ نبود که بترساندش . چه کنم ؟ میخندید . با همه توان دویدم . داخل آشپزخانه . کوچک بود . تراسی داشت با در کشویی . از همانجا داد زد ، هنوز وقت داریم . در را باز کردم . توی تراس بودم .
من ریحانه نوزده ساله از دیواره تراس خم شدم . خواستم بپرم . اما نشد . ترسیدم . هجوم تصاویر به ذهنم مرا ترساند . فکرم کار نم یکرد . برگشتم . جلوی تلویزیون و کنار سجاده بود . میخواستم دوباره به طرف در بروم . حرکتی کردم و او زودتر از من جهید . چیه ؟ چرا اینجوری میکنی ؟ قسمش دادم . تو مرد نماز خوانی هستی . تو رو به خدا بزار برم . قسمت میدم به هرکی میپرستی . از من بگذر . گفت چرا کولی بازی در میاری ؟ چیه مگه ؟ گریه افتادم . چیزی که همیشه از آن بدم میامد . هیچوقت دوست نداشتم گریه کنم . گفت اه . حال آدمو میگیری . گفتم به خدا به هیچکس نمیگم . بزار برم .جلو آمد . عقب رفتم . جلوتر . داد زدم میزنم . به خدا میزنم . داد زد بزن . پس چرا نمیزنی؟ دستم را فشار دادم . چاقورا توی دستم جابجا کردم . عصبانی شد . چیه . فقط ژست میگیری . هیچ غلطی نمیتونی بکنی . گفتم برو عقب . نرفت . داد زدم میزنم . دوباره سه رخ شد . بزن . گلویم باز شده بود تند تند نفس میکشیدم . ولی نفسم عمق نداشت . هوا کم بود . دستم را بالا بردم . یک نفس خیلی عمیق کشیدم . دستم را با همه تنم ، روحم ، رویاهایم ، آرزوهایم ، عشقم ، آینده ام ، پدرم ، مادرم ، خواهرانم ، دوستانم ، تمناهایم ، با یک دنیا تنهایی ، پایین آوردم . برگشت . نگاهم کرد. ناباورانه گفت منو زدی؟ خون را دیدم که از لباسش بیرون ریخت . عقب کشید . داد زد تو چیکار کردی ؟ گفتم بذار درش بیارم . چرخید و به طرف دیگر رفت . روی میز را با هول و سرعت گشتم . کاغذها را روی زمین ریختم . دنبال کلیدی میگشتم که شاید برای باز کردن در به کار بیاید . نبود . برگشتم و نگاهش کردم . روی زمین نشسته بود. دستش را به پشتش گرفت و چاقو را کشید . خون روی آیینه پاشید . روی پنکه هم . روشن بود و با چرخشش ، قطره ها را دیدم که در هوا چرخ میخوردند . روی دیوار نقش میانداخت . چاقو را عقب برد و با محکمی به طرفم پرت کرد . جاخالی دادم . روی زمین افتاد . به سرعت خم شدم و برداشتم . داد زد . دستش غرق خون بود . دستش را روی صندلی که نزدیکش بود گذاشت . از زمین بلند شد . صندلی را برداشت و با قدرت به طرفم پرت کرد . صندلی با صدای وحشتناکی به زمین خورد و گویا شکست .
من ریحانه جباری ، دختری بیست و شش ساله ، اکنون قی میکنم ، هر چه را که درین چند سال بر من گذشت . اکنون مثل بیماری در بستر مرگ ، مرور می کنم هر چه دیدم .چه دیدم ؟ خون و درد . چه شنیدم ؟ دشنام . پیش از آن ، زمانی که نوزده سال داشتم و ضربه ای به پشت مردی بسیار تنومند زدم ، هرگز این همه خون ندیده بودم . هرگز این همه فریاد و دشنام ، نشنیده بودم . هرگز این حجم از رنج را تجربه نکرده بودم . صدایم دوباره گرفت . پاهایم لرزید .پشتم خم شد .فریاد بلندم زیرفشاری که بر روح و تنم آوار شده بود ، خفه شد . نتوانستم داد بزنم و او خشمگین تر از قبل به طرفم آمد . با دست خونی مشت شده . و من به طرف در دویدم . چاقو را با همه باقیمانده توانم به در کوبیدم . همزمان با پا به پایین در لگد زدم . صدای چرخش کلیدی از بیرون آمد و در باز شد . هوا آمد . نفسی کشیدم . مهندس بود . شیخی . همان که بعدها برایش کتک خوردم .چهره اش را ، آخرین تصویری که از او به یادم مانده بود ، مبهوت در قاب در ، با چشمهای بیرون زده ، در اداره آگاهی چهره نگاری کردم . همان دوقلوی دکتر . گفت اینجا چه خبره؟ جواب ندادم و فقط از در خارج شدم . دکمه آسانسور را زدم . صبر نکردم . حالا دونفر بودند و اگر دستشان به من میرسید ، میمردم . از پله ها بالا رفتم. هفت یا هشت پله . صدای دکتر را شنیدم که در راه پله میپیچید . داد میزد . دزد دزد . و صدای رسیدن آسانسور . به سرعت پله ها را پایین آمدم و داخل آسانسور شدم. دکمه ای و در بسته شد . در آخرین لحظه بسته شدن در ، شیخی را دیدم که پاکتی در دستش بود و از خانه خارج شد . اما ندیدم که پله ها را بالا رفت یا پایین . نفسی کشیدم . وقتی به خود آمدم که توی خیابان بودم . دستم را به مانتوی سیاهم کشیدم . شماره اورژانس را گرفتم . گفتم حادثه ای دراینجا رخ داده . روبروی فرمانداری و پلاک ... درست روبروی خانه بودم و پلاک را میدیدم . گوشه ای ایستادم و تازه دیدم این ساختمان دو در دارد . چند دقیقه بعد آمبولانس رسید و ماشین پلیس . شماره را برداشتم و در موبایلم زدم. در بزرگ را باز کردند و آمبولانس دنده عقب وارد ساختمان شد . زنی پنجاه و چند ساله با مانتوی کرم رنگ که دکمه هایش را نبسته بود دور آمبولانس در رفت و آمد بود و گریه میکرد . آمبولانس حرکت کرد و من خیالم راحت شد که حالش خوب می شود . بیمارستان مهراد . بسیار نزدیک . نزدیکتر از آنی که حتی اگر رگ دستت را بزنی ، قبل از رسیدن به آنجا بمیری . نگهبان بیمارستان خیالم را راحت کرد . وقتی به خود آمدم که موبایلم دوباره تماسی را نشان داد . توی آژانس بودم. ای وای . مامان بود و چند تماس بی پاسخ . پیامک زده بود مگر قرار نبود بیرون برویم پس کجایی ؟ چرا زنگ نمیزنی.؟ از نوشته اش هم میشد فهمید کفری شده . لابد الان دارد غر میزند . هیچ چیز مثل بدقولی کفری اش نمیکرد . میگفت باید روی حرف ، حساب کرد . وقتی قولی میدهی ، دیگران روی آن برنامه ریزی میکنند. خودش همیشه روی قولش بود . در جواب برایش پیامک زدم ، من تو چمرانم. باید شیخی رو بذاریم ولنجک . بعدش میام خونه . آن روز گفته بود باید زود بروم . ولی وقتی به دکتر گفتم ، قرارمان را برای فردا بگذاریم ، قبول نکرد . گفته بود میخواهد سفری برود . یادم نیست کجا . انگستان و یا شاید اسپانیا . مجبور شدم قرار را نگه دارم .به مامان گفتم حتما بعد از کار، سربندی و شیخی مرا می رسانند ، و اگر نه با آژانس می ایم. پول داری ؟ آره . و اکنون با چاقویی داخل کیفم راهی خانه بودم . دروغ پشت دروغ . بابا همیشه میگفت وقتی یک دروغ بگویی برای تداومش ، دروغی دیگر میاید . راست میگفت . دستهایم میلرزید و راننده بیخیال و فارغ ، رانندگی میکرد . مدرس ، و در چشم برهم زدنی صدر ، و لحظه ای دیگر در شریعتی . خانه جلوی چشمم بود . من ریحانه جباری بیست و شش سال دارم و اکنون سالهاست که خانه را ندیده ام . گاهی برای به یاد آوردن نور و عطرش ، باید ساعتها فکر کنم و متمرکز شوم . من ریحانه ، اعتراف میکنم که گاهی خیلی دلتنگ میشوم . برای دیوارهای خانه . برای پنجره ها ، برای آشپزخانه ، برای سکوتش ، برای امنیت و آرامشش . چیزی که بسیاری از زنان زندانی ، هرگز تجربه اش نکرده اند
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#415
Posted: 28 Apr 2014 09:00
دلنوشته ها و دفاعیات ریحانه جباری قسمت سوم:
ومن ریحانه جباری بیست و شش سال دارم . سالهاست خانه ام را ندیده ام . دوری از خانه از زمانی آغاز شد که زندگیم با خون و درد در هم آمیخت . اکنون که بار دیگر در حال واگویه در سکوتم ، بند دو زندان شهر ری غرق هیاهوست . چند روزی است هواخوری ها را بسته اند و تمام مدت زیر سقف سالن در رفت و آمدیم . هوا بسیار خفه است و از همه بدتر اینکه واحد فرهنگی و اشتغال هم تعطیل است . زمان بسیار کند می گذرد و من برای فرار از سرسام هیاهوی زیر سقف به تختم پناه برده ام و در خیالم غوطه می خورم . من اینجا چه میکنم ؟ خانه ام کجاست ؟ و به یاد آوردم آنچه بر من رفت . وقتی نوزده سال داشتم و از جنگ با یک مرد تنومند جان سالم به در بردم ، توانستم فرار کنم . از بازوانی که میتوانست با یک فشار گردنم را خرد کند رها شده بودم . خسته و کلافه جلوی در خانه ایستاده بودم . داخل شدم . حرارت بدنم متغیر بود . لحظه ای داغ بودم و ثانیه ای بعد یخ کرده، می لرزیدم . مامان داشت میوه می شست . تا مرا دید ، دست از کار کشید . نگاهم کرد . فورا روسریم را درآوردم . گاهی نگاهش تیز می شد و ممکن بود خون را ببیند . گفت چه شده ؟ دروغی دیگر را بر زبان آوردم . مامان تصادف کردم . گفت تو که ماشین نبرده بودی . گفتم با ماشین دوستم تصادف خیلی سختی کردم. و غر زد که صد بار گفتم با ماشین کسی رانندگی نکن. به ما نمی سازه. از بچگی این را برایمان میگفت که برای عروسیش ، بابا ، ماشین دوستی را گل زده بود که خراب شده بود. هم داماد دیر رسیده بود و هم بسیار بیشتر هزینه کرده بود. هیچ نگفتم. چقدر دلم می خواست بغلش کنم و برایش بگویم . ولی نتوانستم. هجوم افکار و تصاویر بیچاره ام کرده بود. رفتم لباسم را عوض کردم. چاقو را از کیفم دراوردم و زیر تختم گذاشتم. روسری و مانتویم هم . حوصله شستن شان را نداشتم. شاید میخواستم به عنوان یادگاری قایمش کنم. از دبستان این عادت را داشتم . اگر به سفری میرفتیم ، چیزی از آن سفر به یادگار نگه می داشتم. این سه تکه ، اشیاء یادگار از یک موقعیت بود که در آن گیر کردم و نشان از لحظه هایی داشت که بسیار بیچاره بودم . روی تختم دراز کشیدم . چشمانم را بستم تا شاید بخوابم . ولی حرفها ، خنده ها ، حرارت دستهایش ، ضعف ، ترس ، ارتفاع تراس ، چاقو و چاقو و چاقو ، خون و خون و خون هجوم می اوردند . بیقرار بودم . نمیتوانستم متمرکز شوم . مامان آمد توی اتاق . آب خنک آورده بود و یک سیب . گفتم نمیخورم . گفت پاشو ببینم .خودتو لوس نکن . آب را خوردم . راه گلویم را باز کرد . دستم را گرفت و توی چشمهایم خیره شد .گفت حالا بگو ببینم چی شده که اینقدر کلافه ای؟ چشمم را دزدیدم . این زن استعداد عجیبی داشت در خواندن چشمها . نمی خواستم بداند چه شده . همینطور که دراز کشیده بودم شروع کرد به ماساژ دادن دستهایم . گفت حالا تصادفت چطوری بود ؟ گفتم خیلی وحشتناک بود . به آدم زدی ؟ نه . خدا رو شکر. پس مهم نیست . مامان ! فکر کنم خسارت خیلی زیادی خورده . گفت هر چقدر باشد مهم نیست . آرام باش و خدا رو شکر کن که به آدم نزدی . خدا رو شکر کن که خودت چیزیت نشده . اگه تصادف نمی کردی بهتر بود ولی حالا شده و گذشته . کمی ، فقط به اندازه چند لحظه آرام شدم . کنارم دراز کشید . دستش را روی گردنم گذاشت و موهایم را نوازش کرد . سرم به سینه اش چسبیده بود و بوی امنیت و آرامش همه وجودم را پر کرده بود . خودم را در گرمای مهربانیش رها کردم . در گوشم گفت ، وقتی ناراحتی تو رو می بینم ، انگار به قلبم خنجر میزنن . ازت میخوام هیچ وقت غمگین نباشی . و من غمگین بودم . گفت سربندی و شیخی چی شد کارشون ؟ رفتی ؟ ناله کردم آره رفتم . گفت باهاش طی کردی ؟ گفتم نه . نمیخوام انجامش بدم . گفت آه چه خوب . هیچوقت حس خوبی نداشتم بهشون . گفت اونا رسوندنت ؟ گفتم آره . دلم میخواست گریه ای که در دلم شروع شده بود ، بلند بلند و های های ادامه دهم . دلم می خواست به او بگویم چه شده . اما نگفتم . چه بگویم وقتی با ناراحتیم به او خنجر میزنم ؟ از چه بگویم ؟ گفتم میخوام بخوابم . گفت بخواب . شام آماده شد ، صدات می کنم . همیشه عادت داشتم انگشتانش را دانه به دانه می بوسیدم و وقتی هر پنج انگشت بوسیده می شد با کف دستش ، روی کل صورتم می کشید و بعد به لبهایش می چسباند . از روزی که یادم هست این بازی را تکرار می کردیم . حتی بعد ها در ملاقات های حضوری . گاهی هم از پشت شیشه ها در ملاقات کابینی همین بازی تکرار شد . چند سالی می شود ترکش کرده ایم .
من ریحانه جباری بیست و شش سال دارم و اقرار می کنم دلتنگ آغوش مادرم هستم . بیش از یکسال و نیم است که هر هفته از پشت شیشه دیدار میکنیم . زندان شهرری ملاقات حضوری ندارد و همه زنهای زندانی باید در خیالشان بوی خانواده شان را بازسازی کنند . و گرمای تنشان را . و امنیت آغوش عزیزانشان را . اینجا محرومیت فقط در آب و غذا نیست . در همه چیز موج میزند .
مامان از اتاق رفت و چراغ را خاموش کرد . و من با یادآوری جنک تن به تن با آن مرد ، دوباره و ده باره جنگیدم . خسته بودم . صورتم را به بالش چسباندم و های های زار زدم . دلم میخواست بخوابم و لحظه ای بعد از خواب بپرم و نفس عمیقی بکشم و بگویم ، چه خوب . همه ش خواب بود . ولی خواب فرار می کرد و من به او نمی رسیدم . موبایلم چند بار زنگ خورد ، یادم نیست چه کسی بود ، چه گفت ، چه جواب دادم . .. در حالتی بین وهم و واقعیت معلق بودم ونمیتوانستم بین این دو تفکیک قائل شوم . درکم از هستی دچار اختلال شده بود و زمان و مکان در هم می لولیدند . دست و پایم می پرید . انگار دوباره با او درگیر شده بودم . بازویم درد می کرد . کبود شده بود . بوی کوکوی سیب زمینی و آبلیموی سالاد در سرم می چرخید و صدای مامان : ریحان بیا شام . نمیتوانستم از جا بلند شوم . از ظهر هیچ نخورده بودم و دلم مالش میرفت ولی نای حرکت نداشتم . کاش مثل بعضی شبهای دیگر لقمه ای درست کند و برایم بیاورد . نیامد . سعی کردم حرکتی کنم . بی فایده بود . فلج شده بودم .دوباره صدا زد : ریحان . نمیای ؟ نتوانستم جواب بدهم . در درونم تقلا میکردم . فریاد میزدم . اما تنم بیحرکت بود و صدایی از گلویم در نمی امد . در را باز کرد . از لای چشمان نیمه باز دیدمش . او ندید این نگاه پر تمنای مرا . زیر لب نجوا کرد : خواب خوش بری عشق من . و رفت . در را بست و رفت و من در اتاقم زیر آوار هجوم حادثه مدفون شدم . نمیدانم چقدر گذشت . با صدای زنگ تلفن به خود آمدم . نفسی کشیدم و جواب دادم . همه هشیاریم به ناگهان در تنم حلول کرده بود . صدای مردی غریبه در گوشم پیچید . گفت ، برای کسی حادثه ای رخ داده که در لیست مکالماتش شماره شما هم بوده . گفتم خوب . گفت شما دکتر سربندی را میشناسید ؟ بله . فقط تلفنی مکالمه داشته اید یا او را ملاقات هم کرده اید؟ ملاقاتش کرده ام . چه ساعتی ؟ ساعت 6 . هیجان زده گفت پس می دانید مجروح شده ؟ گفتم بله ، حالش چطور است ؟ گفت خوب است . ولی شما باید به کلانتری 104 عباس آباد بیایید . از سکوت عمیق خانه فهمیدم که همه خواب هستند . گفتم برای چه بیایم ؟ برای توضیح و تحقیق . الان که نمیتوانم ولی فردا اول صبح می ایم .گفت فردا نمی شود و باید همین الان بیایید . پیش خودم فکر کردم عجب خری است که نمی داند این وقت شب یک دختر نمی تواند تنها از خانه خارج شود . برای خلاصی از اصرارش گفتم الان تهران نیستم و قطع کردم . جانی دوباره گرفته بودم . از اتاق خارج شدم . مامان پای تلویزیون خوابش برده بود . رفتم توی آشپزخانه . خواستم لقمه ای بگیرم و بخورم ولی حوصله نداشتم . فقط یک لیوان آب . برگشتم توی اتاق و روی تختم پهن شدم . تلفنم دوباره زنگ زد . این وقت شب .؟ جواب دادم . همان صدا بود . با تحکم حرف زد . گفت ما جلوی درخانه ایم . بیا و در را باز کن وگرنه با اسلحه از دیوار حیاط داخل می شویم . شما کی هستین ؟ پلیس .صبر کنید الان میایم . به سختی رفتم و در را باز کردم. سه مرد بودند . یکی که به نظر رئیس بود و بعدا فهمیدم اسمش شاملو است . بازپرس شعبه یک امور جنایی . همان کسی که در زمان انفرادی در باره اش نامه های باریک می نوشتم . سوسمار پیر لقبش داده بودم . همان که چند روز بعد از دستگیری، با حرفهایش دندانهایش را در گوشتم فرومی کرد . مثل یک سوسمار . دیگری کمالی بود . افسر اداره دهم آگاهی شاپور . سومی راننده بود . مهر آبادی . شاملو همانجا از من سوال و جواب کرد. برایش گفتم که در خانه ای چنین شده و چنان . گفت می دانیم .چاقویی که زدی الان کجاست ؟ توی اتاقم ، برم بیارم ؟ نه تنها نمیتونی بری داخل ، ما هم می اییم . سه تایی داخل شدیم . مهرابادی بیرون ماند . شاملو توی حیاط ایستاد و کمالی همراهم داخل اتاق شد . خواهر کوچکم که بادوک صدایش می کردیم بیدار بود . ما را دید . با چشمهای پرسشگر یک نوجوان سیزده ساله نگاهمان کرد . کمالی با اشاره به او گفت هیسسسسس . بادوک ملافه ای روی سرش کشید . او را میدیدم که می لرزد. با کمالی وارد اتاقم شدیم . بلافاصله چاقو را از زیر تختم بیرون آورده و به او دادم . گفت چه لباسی پوشیده بودی ؟ لحظه ای بعد هر سه تکه یادگار تلخترین موقعیت زندگیم دست او بود . گفت برویم . از اتاق خارج شدم که ناگهان دیدم مامان در را باز کرد . جیغ ریزی کشید ، تو کی هستی ؟ مامان جان آرام باش . در لحظه ای چیزی دورش پیچید و دوباره برگشت . رو به کمالی کرد تو کی هستی ؟ تو خونه من چکار میکنی ؟ خواست بابا را صدا کند . کمالی گوشه کاپشن نازکی که تنش بود را کنار زد و مامان چیزی دید که صدایش را پایین آورد . آقا اسلحه تو نشونم نده ، تو کی هستی ؟ کمالی فقط می گفت ساکت باشید . ولی توضیحی نمی داد . مامان کلافه بود . چشمش خوب نمی دید . شاملو که صدا را شنیده بود وارد اتاق شد . مامان بیشتر ترسید . تکیه به دیوار زد و روی زمین نشست . اینجا چه خبر شده ؟ شاملو خودش را معرفی کرد . گفت دخترت به عابر پیاده زده و فرار کرده . مامان ناباورانه نگاهم کرد . ریحان ! دروغ گفتی ؟ تو به آدم زدی ؟ چرا نبردیش بیمارستان ؟ حالا مرده ؟ ای وای . نگران و در هم ریخته ، با من دعوا کرد . زن بوده یا مرد ؟ سیل سوالهایش جاری شد . شاملو نقطه آخر را گذاشت . خانم اینجا هیچ حرفی نمیشه زد . توی کلانتری عباس آباد همه چی روشن میشه . مامان گفت پس برم باباشو بیدار کنم ما میایم . شما برین . شاملو گفت نه . ما می بریمش و شما خودتان بیایید . دمپایی توی حیاط را پوشیدم و رفتم. مامان را نبوسیدم . حتی خداحافظی نکردم . خانه را سیر ندیدم . با اتاقم وداع نکردم . هیچ تصوری از آنچه انتظارم را میکشید نداشتم . فکر میکردم چند ساعت بعد به خانه برمی گردم و میخوابم . توی ماشین نشستیم و حرکت . مهرابادی راه را اشتباه رفت . من کوچه پس کوچه های آنجا را بلد بودم و راهنمایی کردم .توی راه پرسیدند چه اتفاقی افتاده ؟ همه را گفتم . کمالی با هیجان میگفت آره کاندوم هم صورتجلسه کردیم . شاملو گفت همین یک مدرک تو را نجات می دهد . تو طبق شواهد و ماده شصت و چند دفاع مشروع کرده ای و هیچ نگرانی ندارد . معنی حرفهایی که می زد نمی فهمیدم . چند میس کال مامان را دیدم . برایش در ثانیه ای پیامکی فرستادم . عاشقانه . در آن گفتم با حرفهایی که می زنند ، فکر کنم تا صبح طول بکشد و چون شارژ ندارم تلفن را خاموش می کنم . نگران نباش عشق من . شاملو گفت تو حق نداری از موبایل استفاده کنی . گوشی را گرفت . رسیدیم به میدانگاهی کوچکی که در ضلع شمالیش کلانتری بود . 104 عباس آباد . از پله ها بالا رفتیم . وارد اتاقی شدیم . روی صندلی نشستم و همه از آن خارج شدند . تنها در فضایی ناشناخته و نسبتا تاریک نشسته بودم .
من ریحانه جباری بیست و شش سال دارم و اعتراف میکنم ، وقتی نوزده سال داشتم نشانه های کائنات را درک نکردم . اگر دانایی داشتم ، باید از همان اتاقی که آرام نشسته بودم میفهمیدم که چه روزهایی در انتظارم است . باید درک میکردم که آینده ام تیره و تار خواهد بود . باید اتاق نیمه تاریک را حس میکردم . نکردم ، ندانستم و نفهمیدم . ساعتی بعد مرا به اتاق دیگری بردند . یک میز دراز و صندلیهای دورش . پر بود از مردانی با چهره های عبوس . روی یک صندلی نشستم و درست روبروم شاملو نشست . گفت چه اتفاقی افتاد . گفتم من که تو ماشین براتون گفتم . یکی از مردان گفت برای ما هم بگو . گفتم . از جزئیات میپرسیدند و جواب میدادم . خسته بودم . ساعت 6 صبح از ساختمان خارج شدیم . مردان عبوس رفتند . شاملو و کمالی کنارم بودند . مامان و بابا را دیدم . پریشان بودند . خواستم بغلشان کنم . نگذاشتند . چند دقیقه دم درصحبت کردند . کمالی گفت نگران نباشید . دخترتان یک ... را کشته . شاملو تایید کرد . مامان پرسید معتاد بوده؟ نه . قاچاقچی بوده ؟ نه به این فکر نکنید ما کارمان را انجام میدهیم ، شما ساعت 11 بیایید اداره دهم آگاهی . خیابان شاپور . بابا گفت کروکی تصادف رو کشیدند؟ کمالی خندید . و من آب شدم . شرمنده چهره شریف پدر و مادرم بودم . حتی نمیدانستند چه اتفاقی افتاده . سوار ماشین شدم . مامان بوسه ای برایم فرستاد و دست تکان داد.تا دور شدن ماشین ، چهره شان را دنبال کردم . شاملو پیاده شد و من به اتفاق کمالی به ساختمانی رفتم که اسمش آگاهی شاپور بود . کمالی گفت تو میدانی واتا چیه ؟ گفتم چی؟ گفت واتا . تا حالا اسمشو شنیدی؟ گفتم نه . گفت میدونی این مرده کی بوده ؟ گفتم آره .جراح پلاستیک بوده . گفت خیلی پرتی . چه طور نمیدونستی این یارو کیه ؟ گفتم مگه کی بوده ؟ گفت مقام دار بوده . حرفش رو خورد . ولش کن . مهم نیست . ساعت 6:30 بود و اداره خالی بود از کارمندانی که دو ساعت بعد آنجا را پر کردند. به اتفاق یک مامور به طبقه پایین امدم برای انگشت نگاری . مامان و بابا را دیدم . مامان با مامور صحبت کرد و بابا منو بوسید . جرات کردم و موقع بوسیدن در گوشش گفتم دارن سیاسی ش میکنن . از آنجا به اتاقی کوچک در طبقه اول رفتیم . یک زن موبور با یک مرد جوان خبرنگار منتظر بودند . عکسی انداختند که به زور خودم را صاف نگه داشتم . بینهایت خسته و گرسنه بودم . از دیروز صبح که از خواب بیدار شده بودم ، یک لحظه نخوابیده بودم . به شدت نیاز به دستشویی داشتم . ولی همراه کمالی و یک سرباز سوار یک پیکان که توی حیاط بود شدم و به جایی که نمیدانستم کجاست رفتم .برای اولین بار دستبند زدند و من در آنجا سردی و سفتی دستبند را حس کردم . روبروی دانشگاه تهران . ساختمانی بود کهنه و قدیمی . طبقه سوم . دفتر شعبه یک بازپرسی . شاملو بود . حالم را پرسید و گفت به طبقه اول بروید . از پله ها رفت و آمد می کردیم . خسته و کوفته بودم و پله ها پایان ناپذیر . اتاقی پر از خبرنگار بود . همه چیز را از اول گفتم . بی حوصله بودم و فکر می کردم چند بار باید یک چیز را تکرار کنم. خسته بودم از گفتن و گفتن . دلم می خواست چشمانم را ببندم. دوباره پله ها . طبقه سوم . روی صندلی های سبز رنگ راهرو نشستم . آبخوری نزدیکم بود . به شدت تشنه بودم ولی با دستبند هم مگر می شود آب خورد . غرورم اجازه نمی داد بگویم برایم آب بیاورند . در اتاق شاملو ، دوباره همه چیز را باید از اول می گفتم . دیگر صدایم در مغزم میپیچید و انگار کس دیگری حرف میزد . دوباره آگاهی . مردمی که آنجا بودند ، خوشبخت بودند ، راحت آب می خوردند و لابد به دستشویی می رفتند . تحویل بازداشتگاه شدم . مسئولش یک زن زشت بود . با صورت پر مو . گفت دوست پسرتو کشتی؟ گفتم نه . غر زد که همه تون اولش همینو می گین ، بعدا معلوم میشه . در آن لحظه نمی فهمیدم چه می گوید . چیزی که روز بعد به چشم دیدم و فهمیدم .یک ناخن گیر کهنه آورد و خودش از خجالت ناخن هایم در آمد . از گوشت . ته ته . یاد مامانی افتادم که وقتی می دید دختری ناخن میخورد میگفت ، پیغمبر گفته زن ها باید کمی بالاتر از گوشت ، ناخن بگیرند . گریه ام گرفته بود . درد داشتم .ولی به روی خودم نیاوردم .مرا به یک اتاق کوچک که فقط موکت داشت فرستاد . چند زن در آنجا بودند. روی دست یکیسان زخمهای عجیبی بود که هرگز شبیه آن را ندیده بودم . بعدها فهمیدم این زخمها یادگار چیزی است به نام خودزنی.
من ریحانه جباری بیست و شش سال دارم و زنان زیادی را دیده ام که وقتی عصبانی میشوند ، با چاقو یا شیشه شکسته یا هر چیز تیز روی دست و تنشان را میبرند تا خون فواره بزند . با دیدن خون ، آرام می شوند . زخم بسته میشود . گوشت اضافه میآورد . تا زمانی دیگر که نیاز به فواره خون داشته باشند . حتی الان از دیدنش چندشم میشود. هرگز در اوج نگرانی و ناراحتی ، حتی هوس چنین کاری به سرم نزده . اما وقتی نوزده ساله بودم ، از ترس مجبور شدم به زنان بازداشتگاه آگاهی بگویم آدم کشته ام .چشمهایم خسته بود . جا نبود که بخوابم . توانستم پشتم را به زمین بگذارم و پایم را به دیوار زدم . سهم من از این اتاق به اندازه بالاتنه ام بود . لحظه ای چشم بستم . افکارم هجوم میاورد . ماموری آمد و گفت الان وقت خواب نیست . همه بشینید. نشستیم . این اتاق در راهروی باریکی قرار داشت که در انتهای آن یک سینک ظرفشویی و دست راست آن دو دستشویی و حمام با در نصفه داشت . دو اتاق دیگر هم بود که به آن انفرادی میگفتند. به شدت خسته و گرسنه بودم . شب ، نفری یک سیب زمینی به ما دادند و یک پتو . و برای صبحانه ، یک کف دست نان و به اندازه نصف قوطی کبریت ، پنیر . جا نبود بخوابیم . هفت و هشت شدیم. تنها روزنه به بیرون ، لابلای پره های یک هواکش کوچک بود . ساعت نداشتم و تشخیص زمان غیرممکن. هرگز پیش از آن با شلوار جین نخوابیده بودم . هرگز روی زمین سفت نیز . پتوی زبر بدبو یی داشتم . توی اتاق کوچک و زیر آن سقف دوازده نفری نفس میکشیدیم .پیش از آن هرگز معتادی را از نزدیک ندیده بودم و آن شب ، یک زن معتاد بالای سرم بود که مرتب بالا میاورد . با تمام این عجایب ، من بیهوش شدم . شنبه صبح از خواب بیدار شده بودم و حالا یکشنبه به پایان رسیده بود که بیهوش شدم . بیدارباش زدند . بدنم کوفته بود و درد میکرد . آیفون تصویری زنگ خورد و اسم مرا صدا زدند . دستبند . اداره دهم . حالا با دقت نگاه کردم . سالن بسیار بزرگی که دورتادورش میز بود . دیوارها تا نصفه ، سنگ مشکی بود . یک در کوچک و یک اتاق شیشه ای . مرا به اتاق شیشه ای بردند . یک میز و چند صندلی . دو مرد مسن با ریش نشسته بودند . دستور دادند دستبندم را باز کنند و برایم چای بیاورند . با اینکه تابستان بود ولی به شدت سردم بود . چیزی شبیه به هم خوردن دندانها و لرزیدن صدایم هنگام حرف زدن . مردان مسن گفتند که ما مربوط به این اداره نیستیم و از رهبری آمده ایم . می خواهیم بدانیم واقعیت چیست . فقط گوش کردند . نه چیزی نوشتند و نه من چیزی نوشتم . و پس از آن هرگز در هیچ کدام از مراحلی که گذراندم ندیدمشان . برگشتم به بازداشتگاه . پتوها نبودند . کمی ناهار دادند . برنجی که قرمز شده بود و بدبو . اما سوال و جواب در کار نبود . همچنان بدنم درد میکرد . اجازه دراز کشیدن نداشتیم . نشسته ، چشمهایم را می بستم . سرم به شدت سنگینی میکرد . فردا ، سه شنبه ، صبح زود به طرف دفتر شاملو حرکت کردیم . توی راهرو روی صندلی های سبز نشسته بودم . مامان را دیدم . او هم مرا دید . به طرفم دوید تا بغلم کند . کمالی گفت نزدیک نشو . و دیدم که دوباره به دیوار روبرو تکیه داد و روی زمین سر خورد . خندید و گفت اینجا نشستم که از روبرو ببینمت . سرم روی گردنم سنگینی میکرد ، اما صاف نشستم . هردومان همزمان به هم دروغ میگفتیم . در چشمانش وحشت و نگرانی را میدیدم . بابا دیرتر آمد . دنبال جای پارک میگشته و مامان صبر نکرده و زودتر آمده بود . شاملو دوباره بازجویی کرد و گفت این پرونده برای ما بسیار پرهزینه است . تو باید چیز دیگری بگویی . و من نمیدانستم چه میگوید . بعد از ظهر در اداره ده آگاهی روبه دیوار نشسته بودم . گفته بودند نباید برگردم . صدای فریاد دو نفر را می شنیدم که نزدیک می شدند . از لهجه شان فهمیدم افغانی هستند . کسانی آن دو افغانی را میزدند و فحش های رکیک میدادند . افغانی ها التماس میکردند . دور تا دور سالن دوانده میشدند . وقتی از پشت سرم رد میشدند صدای نفس نفسشان توی مغزم فرو میرفت . از گوشه چشم میدیدم که با هر قدم که برمیدارند لکه خون باقی میماند . ترسیدم . بعد ها فهمیدم که از آن در کوچک خارج شده و درین سالن برای اینکه کف پایشان ورم نکند دوانده میشدند . بعد ها بارها روبروی همین دیوار با سنگهای مشکی نشستم . خیره به دیوار زل میزدم و نگاهم به سایه هایی بود که روی دیوار نقش میبست . با نزدیک شدن هر سایه ، دندانهایم را به هم فشار میدادم که اگر از پشت توی سرم زدند ، دندانهایم نشکند . گردنم را سفت میگرفتم گه تا حد امکان جلوی ضربه را بگیرم . آن روز ، دو مرد به من نزدیک شدند . یک مرد تپل با هیکل معمولی و ته ریش که هرگز اسمش را نفهمیدم و مرد دیگری که اسمش سرهنگ کرمی بود . مرد تپل گفت برایم بگو چگونه قتل انجام گرفت . گفتم . گفت دختر ادا در نیار و واقعیت را بگو . گفتم واقعیت همین است که میگویم . کرمی پرید و از پشت موهایم را گرفت . سرم را به عقب کشید . درست مثل سربندی ، سرم را با قدرت به عقب کشید . گردنم گرفت . همانطور که موهایم را گرفته بود مرا کشاند و داخل اتاق با در کوچک پرتاب کرد . یک میز کوچک با صندلی پشتش . دو صندلی هم آنطرف اتاق بود . پشت میز نشستم . کاغذ و خودکار دادند . بنویس . نوشتم . با دستبند نوشتم . " من وقتی مورد هجوم از طرف دکتر سربندی قرار گرفتم در دفاع از خودم به او یک ضربه چاقو زدم . ناگهان کرمی از پشت توی سرم زد . ناگهانی بود و من گردنم را محکم نگرفته بودم . سرم روی میز خورد . کاغذ را برداشت و پاره کرد . از اول بنویس . واقعیت را بنویس . کرمی از اتاق خارج شد . مرد تپل گفت شوخی بردار نیست . تو همکاری کن ، ما به قاضی می گیم که همکاری کردی و بهت تخفیف میدن . فردا می خوان خانواده ات رو ، همه شونو بازداشت کنن. نمیخوای بهشون رحم کنی؟ گریه ام گرفت . گفتم واقعیت همینه . باور کنید . چرا منو زد؟ مگه چی باید بنویسم؟ گفت تو رو زد؟ تو به این میگی زدن؟ گفتم من چیز دیگه ای ندارم که بگم و فقط همونا رو می نویسم . گفت حتما باید بتکونن تو رو ؟ کرمی برگشت داخل اتاق . با دو مرد دیگر . یکی قدبلند و ریش دار و دیگری متوسط و بدون ریش . ان دو نفر نشستند روی صندلی . مرد تپل پشت سرم بود . کرمی داد زد می نویسی یا نه ؟ تا حالا اراجیف بافتی ، حالا راستشو بگو . مرد تپل گفت نه الان همکاری می کنه . الان مینویسه . یه کم فرصت بدین . داره فکرشو جمع میکنه . دوباره نوشتم. من در حالی که مورد هجوم سربندی قرار گرفته بودم در دفا... مرد تپل سرم را به عقب کشید و مرد بی ریش چند سیلی در دو گوشم زد . چپ راست ، چپ راست . و من اولین کتک واقعی را در زندگیم خوردم . کرمی داد میزد اسم این مرد چه بود ؟ گفتم سربندی .بلندتر داد زد اسم کوچکش ؟ و من نمیدانستم .
من ریحانه جباری نوزده ساله ، مردی را کشته بودم که حتی اسم کوچکش را نمیدانستم .
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#416
Posted: 29 Apr 2014 09:54
اهدای اعضای بدن دختربچه ۵ ساله در روز جشن تولدش
اعضای بدن دختری که در روز جشن تولد ۵سالگی‌اش در یک سانحه رانندگی دچار مرگ مغزی شده است با موافقت پدرش به بیماران نیازمند اهدا میشود.
این دختربچه که غزل نام داشت در جریان یک حادثه رانندگی در روستایی در حوالی تربت حیدریه جان خود را از دست داد. او تنها آسیب دیده این حادثه نبود چرا که مادر 31سالهاش هم به‌دلیل ضربه‌ای که به سرش اصابت کرد به کما رفت. پدر غزل درباره حادثه تلخی که برای دختر و همسرش اتفاق افتاده به همشهری گفت: ساعت 8صبح روز جمعه همراه خانواده‌ام به سمت روستای رودمعجن می رفتیم که این اتفاق افتاد.
من رانندگی میکردم. غزل روی پای مادرش روی صندلی جلو نشسته بود و 2نفر دیگر از بستگان هم روی صندلی عقب بودند. اواخر راه بودیم که به یک پیچ رسیدیم. چون جاده شیب داشت برای اینکه خودرو را کنترل کنم ترمز گرفتم اما ناگهان خودروی‌مان واژگون شد و چند معلق زد. غزل و همسرم از خودرو بیرون افتادند. من و 2نفر دیگر جراحت سطحی داشتیم اما وضعیت همسر و دخترم اصلا خوب نبود.
پدر داغدار غزل ادامه داد: به سختی خودم را از ماشین بیرون کشیدم و سراغ دخترم رفتم. فورا کمک خواستم و حدود 8دقیقه طول کشید تا اورژانس رسید. غزل و مادرش را به بیمارستان نهم دی تربت‌حیدریه بردند اما چند ساعت بعد فهمیدم حال‌شان خیلی بد است.
صبح روز شنبه بالاخره پزشکان گفتند دخترم دچار مرگ مغزی شده و همسرم هم در کماست. درست روزی که این اتفاق افتاد روز تولد غزل بود. پدرش در این‌باره گفت: خاله‌هایش برایش تدارک زیادی دیده بودند. خودم هم برایش هدیه خریده بودم و دوست داشتم جشن تولد 5سالگی دخترم را ببینم اما این حادثه من را حسرت به دل گذاشت و جگرگوشه‌ام را از من گرفت. مرگ غزل در 5سالگی داغ بزرگی برای پدرش است اما او از تصمیمی که برای اهدای اعضای بدن دخترش گرفته راضی است:
ازدست‌دادن دخترم خیلی سخت بود اما وقتی پزشکان پیشنهاد دادند اعضای بدن او را اهدا کنم موافقت کردم. 2برادر من در جنگ مفقودالاثر شدند و پدرم 20سال چشم انتظار آنها بود. پدرم میگفت راضی به رضای خداست. من هم پسر همان پدر هستم و هرچه خدا بخواهد راضی‌ام. غزل هم‌اکنون در بیمارستانی در مشهد بستری و قرار است تا 2روز دیگر اعضای بدنش به بیماران نیازمند اهدا شود. این در حالی است که مادرش همچنان در کماست.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#417
Posted: 29 Apr 2014 09:55
تخلفِ قاضیِ پرونده ریحانه جباری
روز آنلاین , نیوشا صارمی : نام ریحانه جباری این روزها بسیار برده میشود؛ دختر جوانی که با سپری کردن ۷ سال در زندان به اتهام قتل یک مرد متاهل، اکنون در آستانه اعدام است و فاصله چندانی با چوبه دار ندارد. تلاش‌های بسیاری از سوی هنرمندان و فعالان مدنی برای نجات ریحانه و کسب رضایت از خانواده مقتول صورت گرفته که تاکنون نتیجه نداده است. ریحانه و وکلایش می‌گویند که قتل مرتضی سربندی، پزشک و کارمند سابق وزارت اطلاعات به دلیل دفاع از خود در مقابل تجاوز بوده است؛ اصطلاحی که در قانون تحت عنوان دفاع مشروع مطرح است اما این ادعا توسط مراجع قضایی در تمام مراحل بررسی رد و ریحانه به اعدام محکوم شده است.
به تازگی قاضی صادر کننده حکم اعدام برای ریحانه که اکنون بازنشسته شده، در مصاحبه‌ای جنجالی مواردی را نسبت به ریحانه عنوان کرده که باعث تعجب و اعتراض خانواده متهم و وکیل سابقش شده و در فضای مجازی هم مخالفت‌هایی برانگیخته است. قاضی حسن تردست در مصاحبه با روزنامه قانون، به مسائلی شخصی زندگی ریحانه اشاره و در مورد مسایل اخلاقی و رفتاری او که به نظر نمی‌رسد ربطی به پرونده داشته باشد، قضاوت و نتیجه‌گیری کرده است. برای اطلاع از درستی یا نادرستی اقدام قاضی پرونده، نظر دو وکیل دادگستری و حقوقدان را جویا شده‌ایم.
کیانوش رزاقی، وکیل دادگستری در گفت‌وگو با "روز" عنوان میکند که "واکنش دستگاه قضایی آن هم از زبان قاضی پرونده برای من به عنوان یک حقوقدان، قابل فهم نیست."
او توضیح میدهد: "قاضی تحت هیچ شرایطی حق ندارد بر خلاف وجدان قضایی خود اسرار پرونده، به ویژه در مورد مسائل خلاف عفت عمومی را علنی کند. این درست که تصویری که عده‌ای از این ماجرا ساخته بودند غیرواقعی بود اما واکنش به این فضای غیر واقعی، کار خانواده مقتول و وکیل ایشان بود نه یک قاضی."
به اعتقاد این حقوقدان مصاحبه قاضی پرونده و " تایید برخی رفتارهای غیراخلاقی مقتول توسط قاضی، نمک تازه ای به زخم اولیای دم پاشید و در واقع امید برای بخشش را باز هم کم کرد. یعنی دستگاه جمهوری اسلامی عملاً به یک طرف دعوا تبدیل شد و هر دو طرف فقط در عمل شانس زنده ماندن ریحانه را کم کردند تا از خود در برابر اتهامات طرف دیگر دفاع کنند!"
به اعتقاد کیانوش رزاقی، باید به تفاوت کار حقوق بشری با کار سیاسی توجه داشت؛ در کار سیاسی سرکوب رقیب به هر قیمت و با هر وسیله ای اهمیت دارد اما در کار حقوق بشری نجات یک جان به هر طریق ممکن. او اضافه میکند: "به نظرم موضوع پرونده خانم جباری نمونه ای بارز از خلط این دو موضوع در فضای حقوق بشری ایرانیان است. یک فعال حقوق بشر باید دقیقاً بررسی نماید و ببیند کدام راه بیشتر احتمال دارد که به حفظ جان ریحانه ختم شود. در این پرونده طرح اتهاماتی غیرقابل اثبات نسبت به مقتول، کاملاً به ضرر ریحانه تمام شد. واکنش خانواده مقتول به این اتهامات اثر طبیعی این کار بود و متاسفانه امیدها برای بخشش ریحانه را کمتر کرد."
همچنین عبدالله سمامی، وکیل پایه یک دادگستری به روز میگوید: "چه قبل از تصمیم‌گیری وچه بعد از آن، قاضی هیچ‌گونه حقی در افشای محتویات داخل پرونده ندارد. بعد از قطعی شدن حکم وکلای طرفین یا خود طرفین این حق را دارند ولی قانون این اجازه را به قاضی نمی‌دهد. چرا که قاضی امین پرونده است و به هیچ عنوان حق چنین کاری را ندارد."
به طور مشخص‌تر از این حقوقدان درباره امکان افشای جزئیاتی در خصوص زندگی شخصی و خانوادگی متهم می‌پرسم که پاسخ میدهد: "وقتی که قاضی مجاز نیست جزئیات و اطلاعات پرونده حقوقی را در اختیار رسانه‌ها قرار بدهد مطمئنا مسائل خانوادگی یا امور شخصی را هم نمی‌تواند بازگو کند. قاضی به هیچ وجه نباید اسرار طرفین را فاش کند."
اما قاضی این پرونده اکنون بازنشسته است، ولی طبق نظر سمامی بازنشستگی او نیز تفاوتی در اجازه داشتن برای افشای این اطلاعات نمیکند.
این وکیل دادگستری در توضیح تبعات چنین اقدامی میگوید: "اتفاقاتی که می تواند بیفتد و پرونده به صورت اخلاقی مختومه شود تحت تاثیر قرار بگیرید.در این موارد و حتی در پرونده‌های کم اهمیت‌تر، نباید اسرار پرونده و جزئیات آن از سوی قاضی فاش شود. از آثاراین کار می تواند این باشد که مانع توافق طرفین شود. قاضی امین پرونده است؛ ممکن است بسیاری از اطلاعات جزئی اشخاص و خانواده‌ها در داخل پرونده مطرح شده باشد و هرگز قاضی حق ندارد این مسائل را طرح و افشا بکند."
به گفته او، رعایت نهایت احتیاط در پرونده‌هایی که با جان افراد سر و کار دارد، الزامی است تا اظهارنظرهای این چنینی، بر تصمیم‌گیری و تلاش طرفین پرونده تاثیر نگذارد.
مصاحبه جنجالی قاضی و پاسخ مادر ریحانه
حسن تردست، قاضی‌ای که حکم قصاص ریحانه را صادر کرده و اکنون در دوران بازنشستگی است، در مصاحبه اخیر خود گفته: "اگر خانم جباری بر خلاف تعلیمات وکلای سیاسی‌منش خود(که با خوراک این‌گونه پرونده‌ها زمینه پذیرش پناهندگی سیاسی برای خود فراهم کرده‌اند)، ازخود صداقت نشان میداد و میگفت که در شرایط روحی وروانی سخت دچار اشتباه شده واز کرده خود اعلام پشیمانی وطلب بخشش میکرد، مانند خیلی از پرونده‌ها میتوانست رضایت اولیای دم را که دارای تمکن مالی هستند بگیرد."
او همچنین این دختر جوان را به واسطه همراه داشتن چاقو، در ردیف افراد لاابالی و بی‌بند و بار قرار داده است. قاضی همچنین عنوان کرده که ریحانه به "سرویس دادن" اعتقاد داشت و منظور از این اصطلاح را "ایجاد روابط نامشروع ودر اختیار قراردادن خود" دانسته است. افشای برخی از پیامک‌های متهم و نسبت دادن مشکلات حاد خانوادگی به او از دیگر موارد طرح شده در این مصاحبه است. همچنین در بخشی از این مصاحبه در مورد کشته شدن مقتول سر سجاده آمده است: "صرف‌نظرازعمل غیرشرعی واخلاقی مقتول، با توجه به زاویه داشتن روحی وروانی این‌گونه افراد بی‌اعتقاد نسبت به مذهب ونماد آن نماز، به‌نظرم نماز خواندن وی دراین شرایط که اورا به‌ظاهر مذهبی نشان میدهد برنفرت متهمه افزوده است وامید خدمات گرفتن از این مرد مذهبی(باضعف ایمان ومقهور شیطان) به باد می‌رود. چون قبل از ورود به خانه این حس وذهنیت وجود نداشته، به‌طوری که در مسیر خانه، مقتول کاندوم می‌خرد ودرداخل منزل جلوی چشمان ریحانه خانم روی میز می‌گذاردوبرای وی ناآشنا نبوده است."
مادر ریحانه اما در مصاحبه‌ای که با روزنامه اعتماد داشته بسیاری از موارد مطرح شده توسط قاضی تردست را تکذیب کرده است. از جمله اینکه آنها زندگی خانوادگی عادی و بدون تنشی داشته‌اند و رابطه مقتول با دخترش، کاملا یک طرفه بوده و فقط سربندی به ریحانه زنگ میزد. او همچنین درباره پیامک‌های مورد اشاره قاضی گفته است: "ریحانه و آقای سریندی چهار پیامک رد و بدل کردند. اولی درباره روز ۷/۷/۲۰۰۷ بود که این اتفاق افتاد. که ریحانه با علامت سئوال جوابش را داد. در دومی ریحانه می‌پرسد پس منتظر باشم آقای دکتر ؟ و پیامکی هم سربندی می‌فرستد که من نزدیک شرکت هستم. فقط همین."
شعله پاک‌روان همچنین بار دیگر روایت ریحانه از چگونی وقوع این حادثه را تایید کرده و گفته است: "ریحانه باید من را قانع میکرد تا من از او دفاع کنم. من صدها بار ریحانه را بازجویی کردم و فقط کتکش نزدم. بارها به او فشار روحی آوردم که بگو. اما من را قانع کرد. او دروغ نمی‌گوید و این حادثه به همین شکل اتفاق افتاده است."
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#418
Posted: 29 Apr 2014 09:56
اعتراف‌های اعجوبه کلاهبرداری از فروشگاه‌های مازندران
روزنامه ایران : کلاهبردار فروشگاه‌های بزرگ استان مازندران مرد نجاری بود که به راحتی همه فروشندگان را فریب میداد.این مرد با بهره‌گیری از دستگاه دست‌ساز خود با دستکاری در رسید‌های خرید فروشگاه‌ها اقدام به کلاهبرداری از آنها می کرد.
بنا بر این گزارش، عملیات مأموران پلیس فتای مازندران برای به دست آوردن ردی از این مرد به دنبال دریافت گزارش‌هایی از کلاهبرداری توسط مرد ناشناسی در دستور کار قرار گرفت.
براساس این شکایت‌ها مرد ناشناس در حالی که ظاهری فریبنده داشت برای خرید به فروشگاه‌ها رفته و به صورت ماهرانه‌ای با دستکاری رسید دریافتی از فروشگاه، اقدام به کلاهبرداری میکرد. بر اساس این گزارش ،یکی از مالباخته‌ها که صاحب یک شرکت خدمات رایانه‌ای است با مراجعه به پلیس فتای استان مازندران از کلاهبرداری مردی به بهانه خرید یک فلش مموری به ارزش 29 هزار تومان خبر داده و گفت: چند روز قبل مردی برای خرید یک فلش مموری به فروشگاهم آمد. وی پس از پرسیدن قیمت چند نوع فلش یکی از آنها را انتخاب کرد. این فروشنده در ادامه افزود: خریدار با ارائه کارت عابربانک خود خواست جنس خریداری شده را از حسابش کم کنم. من هم 29 هزار تومان را از کارت او با استفاده از کارتخوان - دستگاه POS- موجود در فروشگاه کشیده و کارت را به همراه رسید به وی دادم. او هم بدون آنکه مبلغ را نگاه کند مغازه را ترک کرد. وی افزود: چند دقیقه از این ماجرا گذشته بود که آن مرد بار دیگر به فروشگاه من آمد و ادعا کرد به اشتباه به جای 29 هزار تومان، 290 هزار تومان برداشت کرده‌ام. من نیز وقتی رسید را دیدم با عذرخواهی به خاطر این اشتباه، باقی مانده پول را به صورت نقدی به وی بازگرداندم. مرد فریب‌خورده گفت: در بررسی حساب‌ها در پایان روز متوجه شدم پول واریز شده همان 29 هزار تومان بوده و وی با دستکاری در قبض رسید دستگاه 290 هزار تومان از من کلاهبرداری کرده است. با توجه به این ادعاها و گزارش‌های مشابهی که از اقدامات کلاهبردارانه این مرد در چند فروشگاه دیگر انجام شده بود مأموران، تحقیقات برای ردیابی وی را در دستور کار خود قرار دادند. در همین راستا دوربین‌های مداربسته موجود در فروشگاه‌ها مورد بازبینی قرار گرفته و تصویری از مرد فریبکار تهیه شد. در حالی که اقدامات پلیسی برای ردیابی مخفیگاه این شیاد وارد مرحله جدیدی شده بود، صاحبان چند فروشگاه دیگر از شهرهای مختلف استان مازندران با مراجعه به پلیس ادعا کردند با وجود همه تمهیداتی که برای جلوگیری از کلاهبرداری این مرد انجام داده‌اند، وی مانند شیطان آرام و بی سروصدا وارد شده و با مهارت تمام اقدام خلافکارانه خود را انجام داده و با دریافت پول فروشگاه را ترک کرده است. سرانجام مأموران با نشانی‌هایی که از این مرد به دست آورده بودند دریافتند وی در آمل زندگی میکند. با به دست آمدن این اطلاعات، عملیات مأموران برای شناسایی خانه کلاهبردار اعجوبه فروشگاه‌ها آغاز شد تا اینکه مخفیگاه وی شناسایی و به دام افتاد. مرد 42 ساله که «حسن» نام دارد وقتی سردی دستبند پلیس را بر مچ‌های خود احساس کرد تعجب کرده و گفت هرگز فکر نمیکرد شناسایی و دستگیر شود. سرهنگ احمدرضا رستمی رئیس پلیس فتای استان مازندران در مصاحبه با شوک با اشاره به شناسایی و دستگیری مرد جاعل کلاهبردار به مسئولان واحد صنفی که از دستگاه pos استفاده میکنند، هشدار داد به هیچ عنوان اطلاعات حساب خود را در اختیار دیگران قرار ندهند و در انجام تبادل وجه توسط دستگاه‌های کارتخوان حتماً رسید دوم دستگاه را با رسید اول مطابقت دهند.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#419
Posted: 29 Apr 2014 10:00
مرگ هفت نفر بر اثر واژگونی اتوبوس شرکت واحد در تهران
شرکت واحد اتوبوسرانی اعلام کرد یک دستگاه اتوبوس متعلق به بخش خصوصی در بزرگراه آزادگان از مسیر خارج و واژگون شد. در این حادثه دست‌کم هفت نفر کشته شده‌اند. شمار دقیق مجروحان هنوز مشخص نیست.
روز دوشنبه (هشتم اردیبهشت / ۲۸ آوریل) ساعت ۹ صبح به وقت محلی، یک دستگاه اتوبوس اسکانیا که در مسیر "چیتگر – شریعتی" تهران فعالیت میکرد دچار سانحه شد و هفت تن از مسافرانش در محل حادثه جان خود را از دست دادند.
عین‌الله جهانی، رئیس مرکز اطلاع رسانی پلیس راهور تهران، به خبرگزاری ایسنا گفت، این اتوبوس که از شمال به جنوب بزرگراه آزادگان در باند کندرو در حال حرکت بود قصد ورود به بزرگراه حکیم شرق را داشت که در راست‌گرد این ورودی واژگون میشود.
در نخستین گزارش‌ها شمار مجروحان این سانحه ده نفر اعلام شد. عین‌الله جهانی میگوید مجروحان به بیمارستان منتقل شده‌اند اما تعداد دقیق آنها هنوز مشخص نیست.
بررسی علت حادثه
رضا معتمدی، معاون عملیات اورژانس تهران، تعداد مجروحان این حادثه را ۲۶ نفر اعلام کرد و می‌افزاید این افراد به چهار بیمارستان "امام خمینی، رسول اکرم، شریعتی و فیاض‌بخش" منتقل شدند.
پلیس راهور تهران یک تیم کارشناسی ویژه را مامور کرده تا از نظر فنی و قانونی علت واژگونی اتوبوس و تخلف احتمالی در این حادثه را بررسی کند.
رئیس مرکز اطلاع‌رسانی پلیس راهور با اشاره به این که بازرسی هنوز ادامه دارد به ایسنا گفت: «آنچه مسلم است اتوبوس مذکور داخل رمپ واژگون شده و نیروی گریز از مرکز میتواند موجب واژگونی آن شده باشد. از سوی دیگر حد مجاز سرعت در داخل رمپ و لوپ‌ها حداکثر ۳۰ کیلومتر در ساعت است.»
پیمان سنندجی، مدیر عامل شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، سرعت اتوبوس را ۵۰ کیلومتر در ساعت و "در حد استاندارد" اعلام کرده است.
عذرخواهی مدیر شرکت واحد
مدیرعامل شرکت واحد با ابراز تاسف و عذرخواهی از شهروندان گفته است: «در پی این حادثه بلافاصله جلسه کمیته انضباطی تشکیل شد و براساس بند ۲۰ قانون رسیدگی به تخلفات رانندگی حکم انحلال شرکت خصوصی که اتوبوس مذکور متعلق به آن است، صادر شد.»
بنابر گزارش‌ها راننده اتوبوس در بیمارستان بستری است و زیر نظر ماموران کلانتری قرار دارد. مسئولان شرکت واحد گفته‌اند که این فرد سابقه تخلفی در این شرکت نداشته است.
به گفته‌ی سنندجی کنترل اتوبوس هنگام خروج از بزرگراه آزادگان از دست راننده خارج شده و "به نظر می‌رسد نقص فنی علت حادثه باشد".
سال گذشته و به دنبال چند حادثه مرگبار که اتوبوس‌های اسکانیا در آن سهیم بودند، عدم رعایت نکات ایمنی در ساخت این خودروها و استفاده از "لاستیک‌های بی‌کیفیت چینی" بازتاب گسترده‌ای در رسانه‌های داخلی داشت.
هزاران نقطه حادثه‌خیز در جاده‌ها
شهریورماه سال گذشته و پس از تصادف دو اتوبوس در اتوبان تهران ـ قم که بیش از ۶۰ کشته بر جا گذاشت، فرمانده پلیس راه ایران شرکت عقاب، سازنده اتوبوس‌های اسکانیا را به علت عدم رعایت نکات ایمنی مسئول این حادثه اعلام کرد.
ایران دارای ناامن‌ترین جاده‌های دنیاست و شمار قربانیان حوادث رانندگی، گرچه در یک دهه گذشته و به‌ویژه با توجه به افزایش تعداد خودروها کاهش یافته، همچنان بسیار بالاست.
اسکندر مومنی، رئیس پلیس راهور، دوم اردیبهشت در گزارشی که به کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی ارائه کرد تعداد کشته‌شدگان حوادث رانندگی در سال ۹۲ را ۱۸ هزار نفر اعلام کرد.
به گزارش خبرگزاری دولتی ایرنا و به نقل از مومنی، در سال ۸۰ خورشیدی در ایران ۴ میلیون خودرو وجود داشته و این کشور با ۱۹ هزار قربانی رتبه اول جهان را در مرگ و میر ناشی از تصادف‌های رانندگی داشته است.
بنابر این گزارش در سال ۹۰ با افزایش تعداد خودروها به ۱۶ میلیون دستگاه، شمار کشته‌شدگان در جاده‌های ایران به ۱۷ هزار نفر کاهش یافت.
مسئولان تعداد نقطه‌های حادثه‌خیز در جاده‌های ایران را از سه تا هفت هزار متفاوت اعلام کرده‌اند. بخش بزرگ این آمار به پر ترددترین راه‌های کشور از جمله مسیرهای ارتباطی با استان‌های شمالی مربوط میشود.
تعداد نقطه‌های حادثه‌خیز در جاده چالوس که نزدیک به ۱۶۰ کیلومتر است تا ۱۴۰ نقطه گزارش شده است. حدود دو ماه پیش سقوط یک اتوبوس به دره در جاده هراز ۱۵ کشته و نزدیک به ۲۰ مجروح بر جای گذاشت.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#420
Posted: 29 Apr 2014 10:02
قمه‌کشی بر سر جای پارک؛ ۱۹ بازداشتی، پنج مجروح
به گفته‌ی رئیس یک کلانتری در جنوب تهران، به علت اختلاف بر سر جای پارک خودرو ۱۹ نفر با چاقو و قمه به جان هم افتادند و پنج نفرشان به شدت مجروح شدند. چاقوکشی به مدرسه ابتدایی و بیمارستان نیز کشیده شده است.
ظاهرا درگیری‌های خشن بر سر مسائل کم‌اهمیت مدام گسترش می‌یابد و دامنه‌ی استفاده از انواع سلاح سرد در نزاع‌های خیابانی به طرز نگران‌کننده‌ای افزایش یافته است.
رئیس کلانتری ۱۵۱ منطقه یافت‌آباد، دوشنبه (۸ اردیبهشت/ ۲۸ آوریل) به خبرگزاری ایسنا گفت، در پی یک درگیری که "تعداد زیادی از اشخاص با چاقو و قمه" در آن شرکت داشتند پنج مجروح به بیمارستان منتقل و ۱۴ نفر بازداشت شدند.
حسین ذکایی‌خو میگوید، درگیری چنان شدید بود که ماموران اعزامی برای کنترل طرف‌های درگیر مجبور به درخواست نیروهای کمکی شدند.
با قمه و شمشیر در اورژانس بیمارستان
چنان که رئیس کلانتری ۱۵۱ گفته، این واقعه ساعت ده شب ۲۹ فروردین در خیابان یافت‌آباد رخ داد و در تحقیق از متهمان مشخص شد، درگیری بر اثر اختلاف بر سر جای پارک خودرو بوده است.
این دومین درگیری بزرگ و خونین در یافت‌آباد در فاصله حدود یک ماه است. ماموران کلانتری۱۵۱ در روزهای پایانی اسفند‌ماه نیز با دریافت پیامی از مرکز فوریت‌های پلیسی در جریان نزاع و درگیری دست‌جمعی و چاقوکشی در مقابل بیمارستان شهدای یافت‌آباد قرار گرفتند.
به نوشته روزنامه مردم‌سالاری و به نقل از ذکایی‌خو، ماموران در محل متوجه شدند که سه جوان ۲۰ تا ۲۲ ساله در یک نزاع خیابانی مجروح و به بخش اورژانس بیمارستان منتقل شده‌اند و برادر و ۹ نفر از دوستان و بستگان یکی از مجروحان برای انتقام‌گیری با قمه و شمشیر قصد به قتل رساندن دو مجروح دیگر را دارند.
در جریان این حادثه شش تن از مهاجمان با چوب و چماق به یکی از ماموران حمله کردند و او نیز پس از پرتاب گاز اشک‌آور درخواست اعزام نیروی کمکی از کلانتری محل کرده است.
چاقوکشی در اورژانس بیمارستان و مدرسه
رئیس کلانتری ۱۵۱ خاطرنشان کرد که در درگیری داخل و جلوی بیمارستان یافت‌آباد ۹ نفر دستگیر شدند و "پرونده‌ای تحت عنوان بر هم زدن نظم عمومی و تخریب اموال بیمارستان برای این افراد تشکیل و به مقام قضایی ارسال شد."
دی‌ماه سال پیش نیز خبر چاقوکشی در یکی از مدرسه‌های ابتدایی تهران بار دیگر بحث رواج خشونت و ضرورت جلوگیری از حمل سلاح سرد را دامن زد.
روابط عمومی آموزش و پرورش تهران در گفتگو با روزنامه شرق مدعی شده که درگیری دو دانش‌آموز که منجر به مجروح شدن شدید یکی از آنها شده در بیرون مدرسه رخ داده است.
برخی از مقام‌های نیروی انتظامی افزایش "جرائم خشن" و استفاده از انواع سلاح سرد در درگیری‌ها را نادرست می‌دانند اما آمار پزشکی قانونی خلاف این ادعا را نشان میدهد.
مطابق آمار سازمان پزشکی قانونی در دهه‌ی هشتاد خورشیدی بیش از ۱۱ هزار نفر در درگیری با سلاح سرد جان خود را از دست داده‌اند. بر این اساس سال ۸۹ را می‌توان سال اوج چنین درگیری‌هایی دانست.
در دهه هشتاد ۵ میلیون و ۸۰۰ هزار پرونده نزاع با سلاح سرد در پزشکی قانونی بررسی شده که ۶۳۱ هزار مورد آن مربوط به سال ۸۹ بوده است.
بلاتکلیفی ممنوعیت حمل سلاح سرد
نیروی انتظامی جمهوری اسلامی (ناجا) از میانه‌ی دهه‌ی هشتاد و با توجه به افزایش استفاده از سلاح سرد در نزاع و جرائم خشن، ممنوعیت حمل سلاح سرد را یکی از بهترین راه‌های مقابله با این معضل عنوان کرد.
در ادامه این بحث پلیس آگاهی طرح ممنوعیت حمل، فروش و توزیع سلاح سرد را به فرماندهی ناجا ارائه کرد و پس از آن این طرح تابستان ۸۶ به صورت لایحه در اختیار مجلس قرار گرفت.
از آن زمان لایحه ممنوعیت حمل سلاح سرد در مجلس بلاتکلیف مانده است. یکی از ایرادهای کمیسیون حقوقی و قضایی به این لایحه ناروشن بودن دامنه شمول اصطلاح "سلاح سرد" است.
منتقدان لایحه می‌گویند، کارد آشپزخانه هم میتواند سلاح سرد محسوب شود و با وسایل دیگر مانند زنجیر و آچار هم می‌توان دیگران را مجروح کرد.
آمار پزشکی قانونی نشان میدهد در ۸ ماه ابتدایی سال گذشته ۵۴۸ نفر با سلاح سرد کشته شده‌اند. آمار معاونت جنایی پلیس آگاهی ناجا نیز حاکی است، حدود ۴۰ درصد از قتل‌ها در ایران با استفاده از سلاح سرد رخ میدهند.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
صفحه 42 از 77