ارسالها: 1135
#251
Posted: 4 Jun 2016 20:48
روزی یک مرد اروپایی به مرد ایرانی میگه
چرا زن های ایرانی با مرد ها دست نمیدهند؟
ایرانیه هم گفت گوه خوریش به تو نیومده
داستان طولانی بود کوتاهش کردم تا وقت گرانبهاتون رو نگیرم
خنده های زندگی را روزگار ازما گرفت
ای خوشا روزی که ماهم روزگاری داشتیم
ارسالها: 24568
#252
Posted: 31 Dec 2016 20:18
عقاب‌ها به شکار پهپادها می‌روند پلیس هلند به دنبال راه‌های خلاقانه‌ای برای جمع کردن پهپادهایی (هواپیماهای کوچک بدون سرنشین) که ممکن است امنیت عمومی را به خطر بیاندازند است. آخرین راه حل آنها تربیت عقاب‌هایی است که به شکار این هواپیماهای کوچک می‌روند.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ویرایش شده توسط: andishmand
ارسالها: 24568
#253
Posted: 31 Dec 2016 20:24
فیل های یتیم در مرکز شلدریک ذر نایروبی،کنیا
دانشمندان و فعالان محیط زیست بار دیگر در مورد خطر انقراض گونه های جانوری و شکار غیرقانونی و قاچاق حیوانات هشدار دادند. شکار غیرقانونی فیل‌ها برای فروش عاجشان همچنان ادامه دارد.
در اوایل قرن بیستم بیش از ۱۰ میلیون فیل در آفریقا وجود داشت. این تعداد در سال ۱۹۷۹ به یک میلیون و ۳۰۰ هزار کاهش یافت.
هم اکنون فقط حدود ۳۵۰ هزار فیل در آفریقا باقی مانده است. این رقم تا ده سال دیگر نصف خواهد شد.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ارسالها: 24568
#254
Posted: 31 Dec 2016 20:26
مرتضی احمدی کودک افغان که با به تن کردن کیسه نایلونی شبیه پیراهن تیم ملی آرژانتین و عشق و علاقه اش به تبدیل شدن به ستاره فوتبال این کشور لیونل مسی، شهرتی در شبکه های اجتماعی به دست آورد، در جریان دیداری تدارکاتی میان بارسلونا و الاهلی عربستان در دوحه برای لحظاتی در کنار ستاره محبوبش به میدان رفت. پیشتر لیونل مسی بسته ای از پیراهن های ملی و باشگاهی اش را برای مرتضی به همراه توپ فوتبالی از سوی صندوق کودکان ملل متحد یونیسف فرستاده بود.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ارسالها: 24568
#256
Posted: 3 Sep 2017 20:05
شهریاران ایرانی‌الاصل امپراتوری «دیجیتال»
نشستن دارا خسرو شاهی بر کرسی مدیر عاملی شرکت بلند آوازه آمریکایی «اوبر» در رسانه‌های مهم اقتصادی جهان بازتابی گسترده یافت و در جامعه ایرانیان درون و بیرون کشور نیز هیجانی همراه با شادی و غرور برانگیخت.
چابکسواران عرصه «جهانی شدن»
خسروشاهی چهل و هشت ساله، که در سنین کودکی همزمان با انقلاب اسلامی به آمریکا کوچ کرد، در دنیای پر تب و تاب «اقتصاد دیجیتال» چهره بسیار شناخته شده‌ای است. منظور از «اقتصاد دیجیتال» آن دسته از فعالیت‌های اقتصادی است که نه کالا تولید می‌کنند و نه خدمات و نه داده، بلکه با تکیه بر پلت فورم‌های اینترنتی و موبایلی، بین تولید کنندگان و متقاضیان کالا‌ها و خدمات و داده‌ها ارتباط به وجود می‌آورند. «آمازون»، «ای بی»، «گوگل»، «اکسپدیا» و یا همین «اوبر» به قلمرو «اقتصاد دیجیتال» تعلق دارند که طی دو دهه اخیر جهشی سرگیجه آور را از سر گذرانده و عرصه‌های گوناگون تمدن جهانی را دگرگون کرده‌است.
شهرت دارا خسروشاهی با نام «اکسپدیا»، شرکت غول پیکر مسافرتی آنلاین جهان، که مقر آن در واشینگتن قرار دارد، گره خورده‌است. طی دوازده سال مدیریت او در «اکسپدیا»، که سال ۲۰۰۵ آغاز شد، این شرکت با رشدی بسیار سریع در راس پلت فورم‌های مسافرتی جهان قرار گرفت و در پنج سال گذشته، با سه برابر شدن قیمت سهامش، ارزش آن در بورس به بیست و سه میلیارد دلار رسید.
رها کردن «اکسپدیا» و رفتن به «اوبر»، برای دارا خسروشاهی، تصمیم آسانی نبود. اولی بی‌دغدغه و جنجال در راه توسعه پیش می‌رود، حال آنکه دومی درگیر کشمکش‌های درونی است و فعالیت آن در سراسر جهان نیز با سر و صدای فراوان همراه‌است. «اوبر» ده سال پیش کار خود را به صورت یک «استارت آپ» آغاز کرد و امروز یک میلیون راننده تاکسی را در ششصد شهر دنیا در یک شبکه جهانی زیر مدیریت خود دارد. شرکتی چنین غول پیکر در حرفه قدیمی حمل و نقل شهری انقلاب به وجود آورده و به نماد «اقتصاد دیجیتال» بدل شده، ولی در همان حال، با بر هم زدن یک نظم قدیمی، مقاومت‌ها و مخالفت‌های فراوانی را بر انگیخته و تظاهرات زیادی در کشور‌های گوناگون علیه آن بر پا شده‌است.
گویا خسروشاهی بر سر قبول یا رد پیشنهاد سمت مدیر عاملی «اوبر» مدتی مردد می‌ماند. تا موقعی که یکی از دوستانش چشم در چشم او می‌دوزد و می‌پرسد «دارا، ترجیح می‌دهی خوشبخت باشی یا دنیا را عوض کنی؟» فردای آن روز خسروشاهی تصمیم خود را به نشستن بر تخت ریاست «اوبر» اعلام می‌کند.
در دنیای «دیجیتال»، که قلب تپنده آن در دره سیلیکون (سیلیکون ولی) کالیفرنیا قرار دارد، دارا خسرو شاهی تنها نیست. در میان شهریاران این امپراتوری رو به گسترش، می‌توان از امید کردستانی نام برد که پیش از این یکی از مدیران ارشد «گوگل» بود و اکنون ریاست هیات مدیره توییتر را بر عهده دارد. و نیز از شروین پیشه‌ور، یکی از بنیانگذاران شرکت «هایپر لوپ» و نیز از طراحان عمده قطاری که قرار است سرعت آن از مرز ۱۲۰۰ کیلومتر در ساعت بگذرد. و همچنین پیر امیدیار که یکی از بنیانگذاران سایت بسیار مشهور «ای بی» است. و این فهرست را، با دستکم حدود چهل نام، می‌توان ادامه داد.
هفتاد سال پیش ایرانی‌ها حتی از یک دهم کادر‌های کارشناسی لازم برای به حرکت در آوردن دوباره چرخ صنعت نفت کشور، که در پی ملی شدن آن کم‌وبیش متوقف شده بود، بر خوردار نبودند. امروز مردان و زنان ایرانی الاصل در قلب قلمروی «هـای‌تـک» به شهرت رسیده اند و سکان شرکت‌هایی را در دست دارند که چابکسواران عرصه «جهانی شدن» به شمار می‌روند. مساله در آنجا است که اینان در فضایی بیرون از کشور خود می‌درخشند. راز این درخشش را باید در کلمه آزادی جستجو کرد: آزادی خلاقیت، آزادی کسب و کار، آزادی‌های فرهنگی و اجتماعی و سیاسی. اینترنت و دنیای «دیجیتال» زاده آزادی و گسترش دهنده آزادی است. با سلطان و آیت الله و رفیق کبیر و برادر بزرگ، با امر به معروف و نهی از منکر، حتی تصور چنین انقلابی غیر ممکن بود. و این تازه اول کار است.
جوشش استارت آپ‌های ایرانی
بر خلاف گفته‌های پر سر و صدای اخیر یکی از «آقا زاده»های جمهوری اسلامی، که موفقیت‌های خود را به خوب بودن «ژن» پدر و مادرش نسبت داده، چه بسا استعداد‌هایی که در شوره‌زار می‌خشکند. چه بسیارند جوانانی که، بدون برخوردار بودن از آن «ژن» من در آوردی، از محرک‌ها و توانایی‌های لازم برای پیشرفت برخوردارند، ولی در فضای فرهنگی و اجتماعی و سیاسی ایران، در بر خورد با موانع و ممنوعیت‌ها و تبعیض‌ها، از رفتن باز می‌مانند. این راز پر کشیدن شمار زیادی از نخبگان ایرانی به دیار‌های دیگر است.
ولی به رغم همه تنگنا‌های موجود در فضای ایران، تلاش سر سختانه شماری از جوانان کشور برای همراه شدن با سیر تحولات جهانی به گونه‌ای شگفت‌انگیز ادامه دارد. نمونه تحسین بر انگیز این تلاش را از جمله در همین عرصه «اقتصاد دیجیتال» می‌بینیم.
رسانه‌های اروپایی از جوشش استارت آپ‌های ایرانی سخن میگویند و از معروف ترین آنها نام می‌برند. استارت آپ «مامان پز» که به ابتکار تبسم لطیفی ۳۱ ساله به وجود آمده، یکی از آنها است. کار این پلت فورم آنلاین ایجاد ارتباط بین خانم‌های خانه دار ایرانی است که غذا‌هایی را با کیفیت خوب عرضه می‌کنند، و مشتریانی که متقاضی چنین خدمتی هستند. پلت فورم «مامان پز» در سال ۲۰۱۴ به وجود آمده و، به نوشته روزنامه فرانسوی «لوموند»، اوایل سال جاری میلادی هفت شاغل داشته و هر روز، با تکیه بر هشتاد خانم آشپز، هزار سفارش غذا را تامین می‌کند.
در عرصه داد و ستد آنلاین هم پیشرفت سریع است و استارت آپ‌های بازرگانی با همکاری پلت فورم‌های جهانی و یا با الهام گیری از آنها در ایران پا میگیرند، از جمله «دیجی کالا» (وابسته به «آمازون») که ارزش آن امروز به سیصد میلیون دلار رسیده‌است و یا «اسنپ» که «اوبر» را الگوی خود قرار داده و در تهران فعالیت می‌کند. در مقیاس خاورمیانه و در مقایسه با کشور‌های همسایه، ضریب نفوذ اینترنت و تلفن همراه در ایران نسبتا بالا است و این زمینه بسیار مساعدی را برای گسترش کسب و کار آنلاین در کشور فراهم میآورد.
با این حال پیشروی نوع دیجیتال کسب و کار در ایران بدون مانع نیست، به ویژه با توجه به خطر‌هایی که از این ناحیه متوجه کسب و کار سنتی می‌شود. رسانه‌های اقتصادی تهران از فشار‌هایی سخن میگویند که از سوی اتحادیه‌ها و انجمن‌های صنفی و نیز نهاد‌های نظارتی جمهوری اسلامی علیه‌استارت آپ‌ها اعمال می‌شود. اپلیکیشن «دیوار»، که در کار خرید و فروش بی‌واسطه ملک تخصص دارد، خشم اتحادیه مشاوران املاک را بر انگیخت.
به رغم این گونه موانع، تردیدی نیست که در ایران نیز، همچون بسیاری دیگر از نقاط جهان، پیشروی اقتصاد دیجیتال بازار کار ایران را دگرگون خواهد کرد، حرفه‌هایی را حذف و، در همان حال، حرفه‌هایی تازه به وجود خواهد آورد. این یکی از چند پدیده مهمی‌است که جامعه ایرانی را به سرعت به سوی دگرگونی‌های بنیادی خواهد برد، همراه با امید‌هایی تازه و چالش‌هایی نگرانی‌آور.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
ارسالها: 24568
#260
Posted: 10 Oct 2018 20:23
همه زنان برنده صلح نوبل
نادیا مراد که روز جمعه ۱۲ مهر نام او به عنوان یکی از برندگان جایزه صلح نوبل اعلام شد، هفدهمین زنی است که از زمان اهدای نخستین جایزه صلح نوبل در سال ۱۹۰۱ میلادی، به دلیل فعالیت‌هایش این جایزه را به خود اختصاص داده است.
نخستین زنی که این جایزه را دریافت کرد برتا فن سوتنر اتریشی بود که در پنجمین سال اهدای جایزه صلح نوبل، این جایزه به او تعلق گرفت، و نام شیرین عبادی، حقوقدان ایرانی نیز در میان ۱۷ زنی است که این جایزه را به خود اختصاص داده‌اند.
در عین حال شمار زنان برنده این جایزه بسیار کمتر از مردان و حتی کم‌تعدادتر از سازمان‌ها و گروه‌هایی که این جایزه را دریافت کرده‌اند.
اما زنان برنده جایزه صلح نوبل به چه دلیل شایسته دریافت این جایزه بوده‌اند.
۲۰۱۸: نادیا مراد
نادیا مراد، زن ایزدی کرد اهل سنجار عراق در ۱۲ مهر ماه ۱۳۹۷ همراه با دنیس موک‌وگه از جمهوری کنگو به دلیل تلاش‌شان در زمینه «مبارزه علیه خشونت جنسی و استفاده از آن در جنگ‌ها به عنوان سلاح» برنده این جایزه اعلام شدند.
۲۰۱۴: ملاله یوسف‌زی
ملاله یوسف‌زی، نوجوان پاکستانی فعال حقوق بشر و عضو کمپین تحصیل دختران دو سال پیش از آن در مسیر مدرسه هدف ترور نافرجام طالبان قرار گرفت. او در سال ۲۰۱۴ به همراه کایلاش ساتیارتی از هند، به دلیل «مبارزه علیه سرکوب کودکان و جوانان و برای حق تحصیل تمامی کودکان»، برنده جایزه صلح نوبل شد.
۲۰۱۱: توکل کرمان، الن جانسون سیرلیف، لیما گبووی
الن سیرلیف و لیما گبووی، هر دو از لیبریا و توکل کرمان از یمن، به خاطر «مبارزه غیرخشونت‌آمیز برای امنیت زنان و حق زنان برای مشارکت کامل در ایجاد صلح» نامزد و برنده جایزه صلح نوبل شدند.
۲۰۰۴: وانگاری ماآتای
فعال محیط زیست اهل کنیاست و جایزه صلح نوبل ۲۰۰۴ به دلیل «مشارکت برای توسعه پایدار، دموکراسی و صلح» به او تعلق گرفت.
۲۰۰۳: شیرین عبادی
شیرین عبادی، حقوقدان و فعال حقوق بشر، تنها برنده ایرانی جایزه صلح نوبل است و به دلیل «تلاش برای ترویج مردم‌سالاری و رعایت حقوق بشر در ایران به ویژه در مورد حقوق زنان و کودکان» برنده این جایزه اعلام شد.
۱۹۹۷: جودی ویلیامز
جودی ویلیامز فعال مدنی اهل آمریکاست و جایزه صلح نوبل سال ۱۹۹۷ را مشترکاً با کارزار بین‌المللی ممنوعیت استفاده از مین، و به دلیل «فعالیت در زمینه ممنوعیت و پاکسازی مین‌های ضدنفر» دریافت کرد.
۱۹۹۲: ریگوبرتا منچو
این سیاستمدار و فعال مدنی اهل گوآتمالا به دلیل تلاش در زمینه «عدالت اجتماعی و آشتی قومی فرهنگی بر اساس احترام به حقوق بومیان» برنده جایزه صلح نوبل اعلام شد.
۱۹۹۱: آنگ سان سوچی
آنگ سان سوچی که در ماه‌های گذشته موضوع انتقادهایی در مورد رفتارش در قبال برخوردها با اقلین روهینگیا در میانمار بوده، در سال ۱۹۹۱ و به دلیل «مبارزه غیرخشونت‌آمیز برای دموکراسی و حقوق بشر» جایزه صلح نوبل را دریافت کرد.
۱۹۸۲: آلوا میردال
این دیپلمات سوئدی که از فعالان و رهبران جنبش خلع سلاح است، به همراه آلفونسو گارسیا روبلس دیپلمات مکزیکی، و به دلیل «عملکرد خارق‌العاده در مذاکرات خلع سلاح سازمان ملل» برنده جایزه صلح نوبل شد.
۱۹۷۹: مادر ترزا
مادر ترزا که راهبه‌ای آلبانیایی‌تبار و متولد اسکوپیه در زمان تسلط امپراطوری عثمانی است، در این سال به دلیل تأسیس جمعیت مبلغان خیریه در هند، برنده جایزه صلح نوبل شد.
۱۹۷۶: مایرید ماگوایر، بتی ویلیامز
این دو فعال مدنی بریتانیایی، بنیانگذار جنبش صلح ایرلند شمالی بودند که بعدها به عنوان جامعه مردم صلح‌جو شناخته شد.
۱۹۴۶: امیلی گرین بالچ
استاد سابق تاریخ و جامعه‌شناسی و ریاست افتخاری اتحادیه بین‌المللی زنان برای صلح و آزادی را به عهده داشت و به این دلیل برنده جایزه صلح نوبل شد.
۱۹۳۱: جین آدامز
جین آدامز از فعالان مدنی ایالات متحده است و به دلیل «کار بر اصلاحات اجتماعی و رهبری اتحادیه بین‌المللی زنان برای صلح و آزادی» برنده صلح نوبل شد.
۱۹۰۵: برتا فن سوتنر
برتا فن سوتنر نخستین زنی است که برنده جایزه صلح نوبل شد و این جایزه به دلیل نوشتن رمان اسلحه‌ها را زمین بگذارید و نیز تلاش‌هایش برای راه‌اندازی جایزه صلح نوبل به او اهدا شد.
بی تو
اینجا همه در حبس ابد تبعیدند
سالها، هجری و شمسی، همه بی خورشیدند
صفحه 26 از 28