ارسالها: 14491
#161
Posted: 3 Nov 2013 20:12
به حساب آوردن بچه
هنگامی که در جمعی قرار داریم و راجع به موضوعات مختلف بحث و گفتگو می کنیم ، هر کسی نظر و عقیده خود را بیان می کند که باید برای دیگران قابل احترام باشد. وقتی ما اظهار نظر می کنیم و عقیده خود را بیان می نماییم ، احساس اعتماد به نفس در ما بالا می رود و مطمئن می شویم نظر ما برای دیگر افراد می تواند مهم و قابل استفاده باشد. اما اگر نظر ما را نخواهند و راجع به مسئله ای که به خود ما نیز مربوط می شود ، دیگران تصمیم گیری کنند و به ما توجه نکنند ، آنوقت احساس سرخوردگی و عدم حضور و نادیده گرفتن خویش توسط جمع حاضر ، به ما دست می دهد.
آیا شما در مورد مسایل خانوادگی و یا مسایلی که به همه افراد مربوط می شود ، نظر فرزندان خود را جویا می شوید و آنان را در بحث و گفتگو شرکت می دهید؟ آیا وقتی فرزندتان اظهار نظر می کند ، او را کنف می کنید و توی ذوق او می زنید؟ بعضی از والدین در اینگونه موارد می گویند: «ببینم خودت به تنهایی این فکر را کردی یا کسی هم کمکت کرده» ، یا اینکه می گویند: «این حرف تو ربطی به موضوع ندارد» و یا می گویند: «تو همیشه نظرهای بچه گانه می دهی و یا تو اصلا می فهمی ما راجع به چه چیز صحبت می کنیم و ... ». حال شما خود را در اینگونه لحظات جای کودکتان بگذارید. از این برخوردها چه احساسی به شما دست میدهد؟
کودکان در این مواقع احساس می کنند به درد نمی خورند و کسی به آنها اهمیت نمی دهد و به خود تلقین می کنند: « من نظرهای خوبی ندارم و هیچوقت نمی توانم عقیده خوبی را بیان کنم و ...» و پس از نتیجه گیری با خود دچار سردرگمی شده و به خود می گویند: «من هم دیگر به حرفهای آنها گوش نمی دهم و نظر آنها را نمی پرسم».
می بینیم که اینگونه برخوردها با کودکان ، به از دست دادن اعتماد به نفس کودک و لجبازی و خودسری در وی می انجامد. ما می توانیم به گونه ای دیگر برخورد نماییم. در بحث ها نظر کودکان را جویا شویم و به آنها و عقایدشان احترام بگذاریم و با این کارها جلوی عواقب بدی را که ممکن است برای کودکان بوجود بیاید بگیریم.
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#162
Posted: 3 Nov 2013 20:19
چه کنیم کودکمان به حرفمان گوش دهند؟
اغلب ما والدین متأسفانه در خانه مانند گروهبان آموزشی عمل می‌کنیم و فقط در طول روز به افراد آموزش می‌دهیم این روش نه تنها بی‌اثر است بلکه والدین و فرزندان را عصبانی و آزرده‌خاطر می‌کند.
نحوه برخورد فرزندتان با راه‌حل انتخابی شما مهم است. متوجه باشید که هیچ سرزنشی در کار نباشد فقط به طور ساده بیان موقعیتی باشد که نیازمند اصلاح است. به طور مثال: اگر اتاق درهم برهم فرزندتان شما را ناراحت می‌کند.
به جای اینکه بگویید اتاقت را مرتب کن و گرنه... بگوئید یا الان مرتب کن یا ده دقیقه بعد انتخاب با خودت است. در واقع این کار از برخورد و درگیری با او جلوگیری می‌کند.
والدین باید سعی کنند که همیشه بر وجه مثبت کار تأکید کنند و نق زدن به فرزندان یاد نمی‌دهد که چگونه مسئولیت‌پذیر باشند. به خاطر داشته باشید که کارها برای اینکه بهتر شوند اول بدتر می‌شوند.
اما در درازمدت تلاش بیشتر برای درگیر کردن فرزندان در یافتن راه‌حل مشکلات، هزینه ناچیزی است که برای پرورش فرزندانی مسئولیت‌شناس و باانگیزه می‌پردازید.
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#163
Posted: 3 Nov 2013 20:28
دلیل لج بازی بچه ها
مهمترین علت لجبازی كودكان كه با حذف آن درصد زیادی از این رفتار كاسته میشود انتقام مداوم و گاه بی‌رحمانه و غیرمنصفانه از كودك است كه با عدم توجه شما به نكات و وجوه مثبت شخصیت و رفتار او همراه می‌گردد. اگر به رفتار خود نیز دقت كنید می‌بینید كه كمی نرمش از سوی دیگران حالت دفاعی را در شما كاهش میدهد و شما حتی ممكن است به كاری كه مایل به انجام آن نیستید در یك شرایط مثبت و بدون امر و نهی شدید اقدام كنید. فرزندان نیز چنین هستند، یعنی اگر شما خواسته‌های خود را منطقی بیان كنید، اگر بیان شما همراه با محبت و عشق باشد، اگر انتقادهای شما با فاصله زمانی باشد و او را مورد بمباران انتقاد قرار ندهید، اگر به او زمان و مكان تجدیدنظ‌ر بدهید اگر به نكات مثبت او تاكید كنید، می‌توانید ریشه‌های لجبازی و حالت دفاعی در او را از بین ببرید و به یك رابطه سالم و مثبت و سازنده دست یابید.
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#164
Posted: 3 Nov 2013 20:33
آیا کودکان توانایی تنها ماندن در خانه را دارند؟
بسیاری معتقدند یکی ازدلایل ضعف تحصیلی دانش آموزان ، تنهایی آنان در خانه است .
همچنین آنها معتقدند نوجوانانی که عصرها تنها در خانه می مانند ، بیشتر در معرض خطر اعتیاد به سیگار ، مواد مخدر ، مواد الکلی و ابتلاء به اختلالات روانی مانند افسردگی و انحرافات اخلاقی قرار دارند .
تصمیم بگیرید :
چه موقع کودک آمادگی تنها در خانه ماندن را دارد ؟
خصوصیات شخصی ، مهارت و پختگی عوامل موثری هستند که آمادگی کودک برای تنها در خانه ماندن را مشخص می کنند .
شخصیت افراد معمولاً با رشد سنی تغییرات زیادی نمی کند ولی کودک می تواند با آموزش ، تغییراتی در عکس العمل هایش در برابر انتظارات که از او می رود ، در خود ایجاد نماید .
کودکان را می توانیم به سه دسته تقسیم کنیم :
کودکانی که به سختی آمادگی تنها ماندن در خانه را کسب می کنند .
کودکانی که نیاز به زمان دارند تا به تدریج به تنها ماندن در خانه عادت کنند .
کودکانی که به راحتی تنها ماندن در خانه عادت می کنند .
الف : خصوصیات شخصی کودکانی که آمادگی تنها در خانه ماندن دارند :
اعتماد به نفس دارند و ترسو نیستند .
در برابر اتفاقات غیر منتظره ، تحریک پذیر نبوده و آرام هستند .
به راحتی درباره احساسات و تفکرات خود با دیگران و والدینشان صحبت می کنند.
خطاهایشان را می پذیرند حتی اگر مورد بازخواست و سرزنش قرار گیرند .
جرأت کافی برای مقاومت در برابر فشار دوستان و دیگران را دارند .
ب : مهارت : مهارتهایی که نشان از آمادگی کودکان برای تنها در خانه ماندن را دارند.
به راحتی و به طور صحیح نام ، آدرس و شماره تلفن خودشان را بیان نمایند .
به راحتی و به درستی نام ، آدرس و شماره تلفن محل کار والدینشان را بیان نمایند .
بتوانند شماره پلیس ۱۱۰ را گرفته و اطلاعاتی را در اختیار پلیس قرار دهند .
آگاه باشند چنانچه هنگام ورود به منزل با موردی مشکوک مواجه شدند ، وارد منزل نشوند .
اگر کسی آنها را تعقیب کند بدانند چه باید بکنند ؟
بدانند تنهایی در بیرون از منزل بازی نکنند .
بدانند وقتی که درخانه تنها هستند به تلفن چطور جواب دهند ؟
آگاه باشند به هنگام آتش سوزی چه کار کنند ؟
وقتی در خانواده مقرراتی راجع به شرایط اضطراری طراحی می شود کودکان در ایجاد آن سهیم باشند؟
ج – پختگی : پختگی و رشدی که نشان از آمادگی کودکان برای تنها ماندن در خانه را دارد .
مسئولیت پذیری را با رضایت و افتخار به عهده بگیرند .
مشکلاتشان را به طور مطلوب حل کنند .
در انجام کارها پیشقدم باشند ، بدون آنکه کسی به آنها تذکر بدهد یا یادآوری کند .
مهارتهای زندگی را قبلاً یاد گرفته باشند .
ارتباط خوب با هم سن و سالان خود داشته باشند .
چگونه به کودکان کمک کنیم تا این خصوصیات را بدست آورند ؟
والدین می توانند به کودکان کمک کنند اگر آنها ....
از همان دوران کودکی ، آنان را تشویق کنند و بتدریج بعضی از رفتارهای آنها را تصحیح نموده و به آنها بگویند هر کسی باید یاد بگیرد یک کار مشخص را به خوبی انجام دهد و بالطبع هر سعی و تلاش کودکان را تشویق نمایند .
حساس بوده و خلق و خوی و عکس العمل کودکان را بپزیرند . این کار باعث ایجاد اعتماد به نفس و احساس امنیت در کودکان شده و فرصت و آزادی عمل برای کسب تجربیات جدید را به آنها می دهد و همچنین زمینه رضایت مندی کودکان در انجام وظایفشان و جرأت برای انجام دادن کارها را ایجاد می نمایند .
بدون انتقاد ، با کودکان بحث کنند و قبل از آنکه جایگزینی را ارائه دهند نظرات آنها را بپذیرند .
به کودکان اطمینان بدهند ، چنانچه کاری را اشتباه انجام دادند ، بدانند که آن فقط یک اشتباه بوده و آنها هوشیارتر از آن هستند که آنرا دوباره تکرار کنند . در این صورت کودکان آمادگی دارند تا هراتفاقی که در فعالیتهای روزانه شان می افتد به والدینشان بگویند .
از طرف دیگر والدینی که ....
مدام به کودکانشان یادآوری می کنند چه کار بکنند و چگونه انجام دهند ، این کار باعث می شود کودکان خود به تنهایی آغازگر کاری نباشند .
از کودکانشان می خواهند کارهای پیچیده (نیاز به پختگی بالاتر از توان آنها را دارند) انجام دهند این باعث شکست کودکان در انجام کارهایشان شده و اعتماد به نفس شان را از دست می دهند .
برچسب بد ، تنبلی ، کثیفی و ویژگیهای ناخوشایند را همراه با تلقین این خصوصیات به کودکان می گویند، این بر چسب ها باعث شهرت کودکان با این خصوصیتها در بین دیگران شده و آنها با این فکر بزرگ شده که واقعاً بد ، تنبل و کثیف هستند و تمام آن خصوصیاتی که به آنها نسبت داده شده ، را دارند و نهایتاً اگر کودکان احساس بدی از خود داشته باشند نمی توانند کار خود را به خوبی انجام دهند .
محیط زندگی و دسترسی به آن
باید شرایط خاص محل زندگی در مورد کودکانی که قبل یا بعد از مدرسه تنها در خانه می مانند مورد توجه قرار گیرد . بعضی از این شرایط به راحتی قابل کنترل بوده و بعضی نه .
آیا کودک شما وقتی از اتوبوس ، سرویس مدرسه و ... پیاده می شود بدون خطر می تواند به منزل برود ؟
آیا فرد بزرگتری در نزدیکی و قابل دسترس و آشنا به کودک هست ؟ آیا تدبیری برای آن اندیشیده اید ؟
چند بار در هفته و هربار چه مدت کودک تنها می ماند ؟ آیا برنامه ای برای فعالیتهای زمان تنهایی او اندیشیده شده است ؟
آیا کودک ، خواهر و برادری دارد ؟ سن آنها چقدر است ؟
آیا منزل شما وسایلی مانند آتش خاموش کن ، هشدار دهنده ، جعبه کمکهای اولیه ، پله نجات ، تلفن اضطراری ، چراغ قوه ، باتری اضافی و مقداری پول نگهداری شده در محل مخفی که کودک از آن آگاهی داشته باشد ، دارد آیا کلیدهای برق مجهز به نمایشگرهای نوری است که به هنگام ورود کودک در محیط تاریک خانه و فصل زمستان بتواند کلیدها را ببیند .
آیا یک کلید اضافی به همسایه مورد اعتماد خود داده اید تا در صورت نیاز ، با باز کردن در، از حضور فرزندتان در منزل مطلع شود ؟
آیا زمانی را به طور مستمر و روزانه مشخص کرده اید که در آرامش و با حوصله با کودک خود فعالیتهای روزانه اش را مرور نمائید و یا فرصتی می یابید که به او بگویید چه مسئولیت مهمی را به عهده دارد ؟
آیا در مورد فعالیتهای مدرسه ، انجام تکلیف ، حل مشکلات در مدرسه و ... به او یاری و مساعدت می کنید ؟ آیا به او پیشنهاد غذاهای سبک و خوراکی های مورد علاقه ی او را می دهید ؟
راه حل های دیگر
در بسیاری از جوامع فعالیتهای ویژه ای برای کودکان در سنین مدرسه (که والدین آنها شاغل هستند و در این مدت در منزل نمی باشند) ارائه می شود .
اهمیت این فعالیتها بستگی به این دارد که چقدر مسئولین و کارشناسان رشد و پرورش کودکان روی این مسئله تاکید داشته و توجه می کنند .
فعالیتهای ویژه عبارتند از :
خیلی از مدارس بعد از زمان درس ، کلاسهای فوق برنامه برای دانش آموزان دارند .
بعضی از برنامه ها به فعالیتهای ورزشی و عضویت در تیمهای ورزشی مربوط می شود .
بعضی از کودکان در ساعت بعد از ساعت رسمی مدراس نقش معلم را برای دیگر کودکان دارند و به آنها آموزش می دهند .
بعضی از کودکان علاقه خود را به کلاسهای آموزش موسیقی مانند پیانو، گیتار و ... یا کلاسهای هنری مانند تئاتر ، آواز خوانی دسته جمعی و ... نشان می دهند .
کتابخانه های عمومی که نمایش فیلم برای کودکان دارند .
بعضی از کودکان داوطلب عضویت خدمات اجتماعی می شوند مانند هلال احمر و ...
شرکت در کلاسهای آموزش زبانهای خارجی
شرکت در فعالیتهای فرهنگی ارائه شده در مساجد و کانونهای فرهنگی
تمامی برنامه های فوق فرصتهایی را در کسب مهارت و دانشی که بسیار برای زندگی کودکان مفید است ایجاد می کند . کودکانی که در طی ساعات هفته بصورتی منزوی درخانه بدون یادگیری به سر می برند در مقایسه با کودکانی که مشغول کسب این فعالیتهای غنی هستند ضرر می کنند .
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#165
Posted: 3 Nov 2013 20:59
اسباب بازی خودمه به کسی نمی دهم
«این مال منه! اون نباید برش داره! بدش به من!» این جملات به نظر شما هم آشناست؟ نکات زیر می تواند بدون هیچ گونه استرسی هنر تسلط بر به اشتراک گذاردن وسایل برای شما و هم برای کودکتان، را به شما بیاموزد.
● به تدریج عمل کردن
دکتر سارا لیز راف، مشاور تربیتی و مادر سه کودک، اظهار می کند، کودک مفهوم تقسیم وسایل خود را تا حدود سن ۵سالگی درک نمی کند.» با این حال، یک کودک قادر به یادگیری و درک برخی قوانین اصلی می باشد، نظیر رعایت کردن نوبت (اول او، بعد شما)، اگر شما از بازی کردن با یک اسباب بازی دست بکشید و آن را رها کنید، برای هر کس که بخواهد با آن بازی کند مانعی وجود ندارد و اگر شما هنگام بازی با دیگران اسباب بازی خود را بیاورید، هر کس در آنجاست می تواند با آن بازی کند.»
● تعیین زمان
یک متخصص اطفال در بیمارستان کودکان بچه های رنگین کمان در کلولند، پیشنهاد کرده که، دفعه بعد که کودک شما قصد جدایی از چیزی را نداشت، برای او زمان تعیین کنید.» اجازه دهید فرزندتان متوجه شود که وقتی ۱۰دقیقه بازی کرد و زمان به پایان رسید، نوبت خواهرش است تا ۱۰دقیقه بعد را با آن بازی کند. این روش به کودک نشان می دهد که چگونه نوبت را رعایت کند و نیز اجازه می دهد تا او متوجه شود که دادن اسباب بازی به دیگران برای همیشه نیست، بلکه بعد از بازی آن را پس خواهد گرفت.»
● کنار گذاشتن وسایل خاص
به طور حتم شما وسایلی دارید که مایل نیستید آنها را به دوستان خود قرض بدهید، بنابراین، چرا از فرزندتان انتظار دارید که وسایل مورد علاقه خود را با دیگران به اشتراک بگذارد؟ میشل لاوری، که پیش از این پرستار بچه ها بوده اظهار می کند: «اگر اسباب بازی یا کتاب خاصی هست که او واقعا آن را دوست دارد، او را مجبور نکنید که آن را به دیگران هم بدهد. بلکه مطمئن باشید او این مسئله که اسباب بازیش در طول بازی از بین نخواهد رفت را درک می کند.»
● راهنمایی با مثال
یک آموزگار بازنشسته می گوید: کودکان به کارهایی که والدینشان انجام می دهند، با دقت توجه می کنند، پس بگذارید آنها عملکرد شما را هم در استفاده مشترک از وسایلتان مشاهده کنند. «اگر در حال خوردن ساندویچ هستید، مقداری از آن را به او هم بدهید. شما و همسرتان همچنین باید شرایطی را بوجود آورید تا به او نشان دهید چطور با دیگران شریک شود، چه در انتخاب تماشای یک فیلم وچه در استفاده مشترک از فضای اتاق.»
● انتخاب موضوع
کودکان نوپا با مشاهده کودک دیگری که در حال بازی با اسباب بازیش است، به طور ناگهانی آن را می خواهد! ممکن است این رفتار او که در واقع رفتاری عادی محسوب می شود، برای شما گیج کننده باشد. برای نادیده گرفتن حسادت در مورد اسباب بازی، میشل لاوری، پیشنهاد می کند که برای جایی که کودکان به صورت دسته جمعی با هم بازی می کنند، یک موضوع هماهنگ انتخاب شود. طوری که همه بچه ها با یک اسباب بازی یکسان بازی کنند. او بیان می کند: «من همچنین برخی از اسباب بازیها را از نظر رنگ نیز هماهنگ می کنم تا بر سر قرمز یا آبی بودن آن دعوا نشود. همه با اسباب بازی بازی می کنند که از نظر شکل و رنگ با هم یکسانند.»
● هدیه به موسسات خیریه
تعطیلات بهترین موقعیت برای همراه کردن بچه ها در مورد تقسیم وسایل با کسانی که از نظر مالی ضعیف تر هستند، می باشد. مشارکت در برنامه هایی که کودکان بتوانند برخی از اسباب بازیهای اضافه یا لباسهایی که مدت زیادی از آن استفاده نکرده اند را هدیه کنند. یا می توانید او را به فروشگاه برده و از او بخواهید تا مقداری اسباب بازی نو انتخاب کند که به مؤسسه خیریه اهدا کنند.
● نقش بازی کردن
اگر کودک شما در نه نگفتن هنگام درخواست برای شریک شدن وسیله ای، استاد است، در مورد اینکه برعکس این عمل را انجام دهید کمی بیندیشید. برای نمونه، در هنگام بازی کمی روی زمین بنشینید و وقتی کوچک ترها چیزی از شما درخواست کردند، از او روی برگردانید و خیلی راحت به او نه بگویید. وقتی او ناراحت شد، درباره چگونگی احساساتش در آن لحظه، و اینکه دوست ندارد دوستانش هم احساس مشابه او را داشته باشند، با او گفتگو کنید. می توانید دفعه بعد که او هنگام بازی در دادن اسباب بازی خود به دوستش تردید می کند، این لحظه را به او یادآوری کنید.
● تشویق در مورد کارهای مثبت
ما زمان زیادی صرف یادآوری رفتارهای درست به کودکان می کنیم، اما به سادگی فراموش می کنیم زمانی که کودک دقیقا کاری که از ما خواسته شده انجام می دهد، او را تحسین و تشویق کنیم. بنابراین، تشویق کردن او زمانی که وسایل خود را در اختیار دیگران قرار می دهد، امری ضروریست. چه زمانی که انجام آن را به او یادآوری کرده بودید و چه نه. اجازه دهید کودک درک کند که شما چقدر از این که می بینید او با دوستان و خواهر و برادرش خوش رفتار شده، خوشحال هستید و به اینکه او کودک دیگری را نیز خوشحال کرده است، اهمیت می دهید.
● پیشرفت با تمرین حاصل می شود
فقط در کنار کوچکترها بودن و تأثیر متقابل بر هم در هنگام بازی، می تواند درسی برای یادگیری شریک شدن باشد. پس اطمینان داشته که فرزندتان با بودن در کنار کودکان همسن و سال خود، زودتر از آنچه که امکان دارد به این کار عادت می کند.
دکتر موسیمند، متخصص شناخت خانواده می گوید: «داشتن مجموعه معینی همبازی در طول سالهای متمادی، اعتماد را بین دوستان تقویت خواهد کرد. چنانچه کودکتان حس اعتماد را در خود توسعه داده و تمایل او به شراکت با دیگران نیز بیشتر خواهد شد.»
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#166
Posted: 3 Nov 2013 21:07
ادب کردن کودک دیگران: صحیح یا غلط
بحث زیادی پیرامون این موضوع وجود دارد که اجازه داریم بچه‌های دیگران را ادب کنیم یا خیر. البته آنطور که به نظر می‌رسد هم پاسخ آن ساده نیست. عواملی که در این موضوع دخیل هستند شامل رویکردهای مختلف والدین میشود:
فرزندداری
آنچه رفتار قابل‌قبول و غیرقابلقبول برای کودک به‌حساب می‌آید
روش‌های قابل‌قبول هدایت رفتار
اینکه کودک تنها تحت مسئولیت والدین خود است یا واقعاً برای بزرگ کردن آن بچه به کمک یک محله نیاز هست.
اجازه بدهید هرکدام از این عوامل را تک‌تک بررسی کنیم.
1. بعضی از والدین ریسک‌پذیر نیستند. یعنی دوست ندارند برای تربیت فرزندانشان خطر کنند به همین دلیل رفتار خوب و قابل‌قبول را به فرزندشان معرفی کرده و هر زمان که فرصت دهد مرزهای او را مشخص می‌کند. هدف آنها این است که فرزندانی را بزرگ کنند که انتظارات موردقبول والدین بعنوان تربیت صحیح را برآورده کنند. از طرف دیگر برخی از والدین ریسک‌پذیر هستند. آنها باور دارند که زمان‌هایی هست که کودکان باید با آزمون و خطا یاد بگیرند. هدف این دسته از والدین بزرگ کردن بچه‌هایی است که انتظارات معقول والدین را برآورده کنند و در عین حال گاه‌گاهی به فرزندانشان اجازه میدهند غیر از آن را انتخاب کنند و نتایج منفی آن را خود تجربه کنند. اگر یکی از والدین دسته اول فرزند والدین دسته دوم را تادیب کند، والدین دسته دوم آن را رفتاری انتقادی و کنترل‌کننده خواهد دید.
2. بعضی از والدین تصور می‌کنند که کودکان اجازه ندارند با والدین خود مخالفت کنند. بعضی از والدین هم تصور می‌کنند اختلاف سازنده تبادل نظر سالم است. بعضی از والدین به فرزندانشان اجازه میدهند پای خود را روی میز نشیمن بگذارند اما چنین رفتاری برای بعضی از والدین شدیداً غیرقابلقبول است. به همین دلیل والدین باید آزادانه مرزهای فرزند خود را مشخص کنند.
3. بعضی از والدین به هدایت‌های کلامی آرام و منطقی اعتقاد دارند درحالیکه دسته دیگری از والدین باور دارند که نیازی به توضیح دادن تربیت نیست و مرزهای آنها باید توسط بچه‌ها رعایت شود. درنتیجه وقتی رفتارهای بد اتفاق می‌افتد، نیازی به استدلال و دلیل و برهان آوردن نیست چراکه نتیجه عمل کاملاً متقاعدکننده است. بااینحال دسته دیگری از والدین تنبیه را یک راه منطقی و قابل‌قبول برای هدایت رفتار بچه‌ها می‌دانند. اگر فردی بچه کسی را که اعتقادی به تنبیه بدنی ندارد، تنبیه کند، والدین کودک آن کار را یک خشونت علیه فرزندشان خواهند دید.
4. بعضی والدین احساس می‌کنند که فقط خودشان دربرابر فرزندشان مسئول هستند. والدین دیگری باور دارند که برای بزرگ کردن یک بچه به کمک یک محله نیاز هست. مسئله‌ای که اینجا ایجاد میشود این است که بزرگسالان اطراف آن کودک مسئولیت شکل دادن تعریف رفتار قابل‌قبول و غیرقابلقبول را با هم سهیم هستند. اگر یکی از والدین دسته دوم بچه فردی که خود را به‌تنهایی مسئول تربیت فرزدش می‌داند ادب کند، والدین کودک تصور خواهد کرد که به حقوق پدر یا مادری او بی‌احترامی شده است. از طرف دیگر، اگر یک فرد از دسته دوم والدین کودک یک فرد از دسته خود را هدایت کند، والدین کودک از اقدام فرد بسیار متشکر و قدردان خواهند بود.
اما اگر کودکی وارد خانه شما شد یا در ماشینتان بود یا در شرایطی مسئولیت یک کودک موقتاً با شما بود چه؟ اگر فرزندی در نزدیکی شما بود و رفتارهایی نشان داد که برای شما قابل‌قبول نبود، بهترین راه این است که به آرامی برای کودک توضیح دهید که وقتی پیش شماست چه نوع رفتاری از او انتظار می‌رود. شما این حق را دارید که مرزهایی که برای خودتان تعریف کرده‌اید را درمورد کودک اجرا کنید، حتی اگر آن مرزها با مرزهای والدین کودک متفاوت باشند. البته در این راه باید از حداقل روش‌های تربیتی استفاده کنید که فاقد هر نوع خشونت باشد.
هر انتخابی که درمورد این مسائل داشته باشید مطمئناً نظر همه والدین را جلب نخواهد کرد. این موضوع همیشه موضوعی بحث‌انگیز باقی می‌ماند. بنابراین بهتر است بهترین تصمیمی که در آن لحظه می‌توانید بگیرید را اتخاذ کنید و نگران نتیجه کار نباشید چراکه بیشترین چیزی بوده که در آن لحظه از دست شما برمی‌آمده است.
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#167
Posted: 3 Nov 2013 21:08
خيال پردازی كودكان را جدی بگيريد
كودكان در سنين قبل از دبستان علاقه بسيار زيادي به بازي ها و موضوعات تخيلي دارند. زندگي يك كودك در سن قبل از مدرسه، از محدوديت هاي بسيار تشكيل شده، او بر اساس نظر والدين خود زندگي مي كند. در واقع كودك به بازيهاي خيالي علاقه دارد ، زيرا مي تواند آن طور كه مي خواهد باشد و زندگي كند؛ خارج از قيد و بندها و محدوديت هايي كه والدين براي او تعيين كرده اند. هيچ كودك سه ساله اي اجازه ندارد كه به تنهايي از خانه خارج شود، به تنهايي غذاي دلخواه خود را بخورد و حتي لباسي را كه دوست دارد بخرد. در اين سن، كودك كاملاً به والدين خود وابسته است، البته مي تواند اظهار نظر كند اما تصميم گيري اصلي و قطعي با والدين است.
كودكان هنگامي كه با مكان هاي تازه يا تجربه هاي جديد رو به رو مي شوند از شيوه اي متفاوت استفاده مي كنند، آنها قوه تخيّل خود را به كار مي برند. زماني كه به يك كودك چهار ساله اجازه مي دهيم تا به تنهايي به مدرسه برود و برگردد او احساس مي كند كه يك فرمانده است و سوار بر اسب از يك قلعه به قلعه ديگر در حركت است. زندگي يك كودك چهار ساله خيلي معمولي و خسته كننده به نظر مي رسد . اما اگر تصور كند كه يك مأمور آتش نشاني است، حس مي كند مثل يك قهرمان زندگي مي كند.
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#168
Posted: 3 Nov 2013 21:10
علت خود ارضایی در کودکان چیست وچگونه درمان میشود؟
با وجود آنکه از زمان تولد تا بلوغ ، تغییرات زیادی در رشد جنسی - جسمی وجود ندارد ، اما رشد روانی - جنسی از همان نوزادی آغاز می شود..یک نوزاد بدن خودش را جستجو می کند و کشف مناطق خاص لذت بخش بدن می تواند کودک را مجذوب خود کند و منجر به خودارضایی شود،زیرا یک کودک تحت تأثیر تمایلات غریزی اش است و در جستجوی لذت است.
به گزارش سلامت نیوزدکتر سید محمدرضا صدرعاملی متخصص روانپزشکی گفت : در کودکان نرمال معمولاً رفتارهای کنجکاوانه نسبتاً کمتر دیده می شود. رفتار جنسی با سن رابطه ی عکس دارد و در کل بیشترین تکرار آن ، هم در دختران و هم در پسران ، در سن 5 سالگی است. بعد از این سن ، رفتارهای جنسی بارز در هر دو جنس کاهش پیدا می کند. به نظر نمی رسد که این کاهش همواره ادامه داشته باشد ، اما احتمالاً در این مراحل اتفاق می افتد: سنین پیش از مدرسه (5 - 2 سالگی) ، اواسط دوران کودکی (9 - 6 سالگی) و بلوغ (12 - 10 سالگی) . علت ایجاد این مسأله مربوط می شود به اجتماعی شدن فرد و اینکه یک نوزاد یاد می گیرد که خود را با فرهنگ و جامعه تطابق دهد .
وی همچنین افزود : بنابراین خود ارضایی کودکان یک رفتار شایع و وابسته به سن محسوب می شود و می توان خود ارضایی بارز کودکان را در سنین 5 - 2 سالگی نرمال دانست ، اما با افزایش سن باید این رفتار کاهش پیدا کند.
اوادامه داد : در ارتباط خود ارضایی دوران کودکی با اختلالات رشدی و روانی می توان گفت خود ارضایی کودکان در وهله ی اول یک رفتار مرتبط با رشد سنی است . لیکن در بچه هایی که دارای مشکلات همراه هستند ، تمایل به نواحی تناسلی زود تر از حد انتظار ایجاد می شود. گاهی اوقات به نظر می رسد که خود ارضایی کودکان دارای یک عملکرد است ، یعنی دارای یک مکانیسمی است تا کودک از پس هیجانات منفی خود برآید.
وی افزود : بچه های دچار مشکلات رفتاری و احساسی جدی تمایل دارند که شمار وسیعی از رفتار ها را از خود نشان بدهند ، که این شامل رفتار جنسی افراطی هم می شود .محققین به پزشکانی که با رفتار های جنسی غیر معمول در بچه ها مانند: دخول به زور ، رفتار های جنسی تهاجمی یا افراطی روبرو می شوند توصیه می کنند که به دنبال یک مشکل روحی یا رفتاری اساسی در آن کودک باشند.
اواظهار داشت : به هر حال،تا کنون هیچ مطالعه ای در جهت ارزیابی ارتباط بین خود ارضایی کودکان واختلالات روانی صورت نگرفته است و این نکته ی مهمی محسوب می شود ، چون این امکان وجود دارد که یک رفتار جنسی از دوران کودکی تا بزرگسالی پایدار باقی بماند وحتی منجر به جرم های جنسی شود . اختلالات عصبی یا روانی همراه به عنوان مثال شخصیت دچار وسواس فکری یا وسواس رفتاری می تواند باعث رشدو گسترش رفتار جنسی مشکوک درشخص شود..بچه هایی که دچاراوتیسم یا عقب افتادگی ذهنی هستند،بیشتر مستعد به رفتار های خود تحریکی هستند.
تشخیص خود ارضایی کودکان :
تشخیص خود ارضایی مخصوصاً در بچه های کوچک خیلی سخت است .وقتی والدین به دنبال اطلاعاتی راجع به رفتارهای عجیب کودک خود هستند ، باید خود ارضایی را در تشخیص های افتراقی خود قرار داد . یک مصاحبه ی دقیق راجع به رفتار های کودک توسط پزشک و ضبط ویدئویی آن می تواند تشخیص را تعیین کند و مانع از اضطراب والدین وبررسی های غیر ضروری در کودک شود . یکی از مهمترین علائم خود ارضایی کودکان این است که اگر حواس کودک را پرت کنیم ، دست از عمل خود بر می دارد .. به محض آنکه تشخیص خود ارضایی در یک کودک گذاشته شد ، باید به دنبال هدف کودک از انجام این رفتار بود
.دکتر سید محمدرضا صدرعاملی متخصص روانپزشکیعلل خودارضایی در کودکان را ازجنبه های گوناگون موردبررسی قرار میدهد :
1- مشکلات طبی که کودک را مستعد ابتلا به خودارضایی می کند ، مثلاً :مشکلات خواب ، شیر خوردن ناکافی ، مشکلات تناسلی - ادراری و غیره باید مورد ارزیابی و درمان قرار گیرد .
2- چنانچه خودارضایی آشکار کودک با سن او نا متناسب باشد ، پزشک باید علت آنکه چرا کودک هنوز با قوانین جامعه تطابق پیدا نکرده است و اجتماعی نشده است را مشخص کند :
a : آیا یک مشکل آموزشی وجود دارد ؟ آیا والدین به کودک خود آموزش میدهند که چطور یک رفتار جامعه پسند داشته باشد ؟ آیا والدین به کودک خود آموزش جنسی میدهند ؟
b : آیا سن تقویمی کودک با سن عقلی او متناسب است ؟
: c آیا دلیلی وجود دارد که کودک رفتار اجتماعی مناسب را درک نکند ؟ و یا دلیلی وجود دارد که کودک برای ابتلا به رفتارهای وسواسی مستعدتر باشد ؟
3- ارزیابی تعلیمات وشرایط خانواده :
-زمانی که خودارضایی کودکان به دنبال استرس های محیطی ایجاد می شود ، یعنی خود ارضایی می تواند روشی برای از بین بردن احساسات منفی فرد باشد . روان درمانی می تواند روش مناسبی برای والدین باشد تا به وسیله ی آن به کودک خود کمک کنند که بتواند از راه دیگری بر احساسات منفی خود غلبه کند . ( مثلاً در زمان اضطراب ، عصبانیت وناراحتی )
- زمانی که کودک بی حوصله است و به خود ارضایی رو می آورد ، می توان از اسباب بازی ها و فعالیت های جالب و آموزشی استفاده کرد .
4- بهتر است کودکی که دچار خودارضایی به همراه سایر مشکلات روحی و رفتاری است و یا کودک خودارضایی که عملکرد خوبی ندارد (مثلاً در مدرسه ، جامعه وغیره ) به یک روانشناس ویا روان درمانگر ارجاع شود.
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#169
Posted: 3 Nov 2013 21:14
«تك فرزندان» خوشحال‌تر و فعال‌تر
انجمن روانشناسان انگلستان اعلام كرد: «تك فرزندان» از سايرين خوشحال‌تر و فعال‌تر هستند.
به گزارش ایسنا، در گزارش تحقيقاتي اين انجمن آمده است: افرادي كه تنها فرزند خانواده خود هستند، همواره شاد، خوشحال و فعال‌تر هستند.
دكتر «روث كوپارد» ـ يك روانشناس كودك ـ در مصاحبه‌اي با پايگاه اطلاع رساني تلگراف، تصريح كرد: تحقيقات مشترك ميان پژوهشگران هندي و انگليسي اين موضوع را نشان داد كه نيمي از كودكاني كه تنها فرزند خانواده خود هستند از زندگيشان خشنودند، در حالي كه ديگر كودكاني كه داراي خواهر يا برادرند، همواره ناراحت و پريشان هستند.
اين روانشناس در ادامه خاطر نشان كرد: از ديگر عوامل خشنودي زياد تك فرزندان اين است كه اين افراد هيچ گاه مجبور نيستند، مايملك و متعلقات خود را با ديگران قسمت كنند.
«گاندي نيز» ـ يكي ديگر از محققان اين پروژه ـ در اين رابطه بيان كرد: در تحقيقي كه توسط گروه پژوهشگران و روانشناسان هندي و انگليسي صورت گرفت، 2 هزار و 500 كودك و نوجوان شركت كردند كه هفت كودك از هر 10 كودك، از وضعيت تك فرزند بودن خود بسيار راضي بوده و اعلام كردند كه هيچگاه دوست ندارند، زندگي خود را با خواهر يا برادر ديگري شريك شوند
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#170
Posted: 3 Nov 2013 21:24
از اولین لحظات،با نوزادتان حرف بزنید
برای رشد هماهنگ یک نوزاد تنها غذا دادن و مراقبت کردن از او کافی نیست. او حتماً به برقراری ارتباط نیاز دارد. شما می توانید از طریق نازونوازش و حرف زدن با او ارتباط برقرار کنید.
اما توجه داشته باشید، همان طور که نیاز دارد با او حرف زده شود، همان قدر هم نیاز دارد، که به او گوش داده شود...
تماس بدنی مادر و شیرخوار ضروری است. در این ارتباط صمیمی، نوزاد از مادر احساس حمایت می گیرد و به تدریج مرزهای جسمش را کشف می کند. همچنین او می تواند خود را با شرایط وفق دهد، اعتماد به نفس بگیرد و خود رابه آرامی و با گذشت ایام پیدا کند.
اما حرف زدن با نوزاد هم بسیار مهم است. حتی اگر معنی کلمه ها را نفهمد، حس موجود در آنها را دریافت می کند و می داند که او را مخاطب قرار داده اید. به این ترتیب نوزاد شما وارد دنیای انسانی می شود، دنیایی که تبادلات و زبان به او کمک می کند تا شخصیتش ساخته شود.
به کمک این واژه ها و جمله ها که به او و اطرافش مربوط می شوند ( "بابا الان میاد"، "شیشه شیرت هنوز گرم نشده"، "حالا دیگه وقت خواب بعد از ظهره"... )، او به خوبی می فهمد که دوستش دارید. و فهمیدن این موضوع برای رشد خوب او لازم و ضروری است!
این پیام از طریق نگاه و لبخند هم منتقل می شود. از اولین روزها، نوزاد به دنبال این تماس می گردد و به کوچکترین نشانه ها پاسخ می دهد. گاهی پاسخ ها نامحسوس و جزئی اند، مانند پلک زدن یا حرکات بازوها. مطمئناً، همیشه این پاسخ ها واضح نیستند و پاسخ هر نوزادی با نوزاد دیگر متفاوت است. اما آنچه که قطعی و حتمی است، این است که هر نوزادی حس و عاطفه دارد و تمام محرک های اطرافش را دریافت می کند.
در شش ماه اول او به کمک غان و غون کردن، حرکات و ایما و اشاره پیام هایش را می فرستد و شما را وارد رابطۀ تبادلی خواهد کرد، این رابطه به مرور زمان دقیق تر می شود، تا حدی که پیام ها را به راحتی رمزگشایی می کنید و می فهمید. این مکالمه محبت و تفاهمی را ایجاد خواهد کرد که نمی توان رویش قیمت گذاشت.
تا جایی که برایتان ممکن است، با او حرف بزنید. زمان هایی را برای آغاز حرف زدن انتخاب کنید که بچه تان آرام است. اگر گرسنه یا ناراحت و ناآرام باشد، طبیعتاً پذیرندۀ حرف های شما نیست. اشیا و اعمال را نام گذاری کنید، سئوال بپرسید و سپس یک لحظه وقفه ایجاد کنید تا نوزاد بتواند آنها را به هم ربط دهد. واکنش هایش را به خوبی زیر نظر بگیرید، این واکنش ها نخستین گام های او در برقراری ارتباط است.
خودتان باشید
این که در هنگام صحبت با بچه چه می گویید، اهمیت زیادی ندارد. آنچه مهم است این است که خودتان را مجبور نکنید که با تیپ های مختلف حرف بزنید. همچنین به خود فشار نیاورید که مثل "بچه ها" حرف بزنید، اما برعکس اگر به طور طبیعی و ناخودآگاه (هنگام حرف زدن با کودک تان) مثل بچه ها صحبت می کنید، جلوی خود را نگیرید. زمانی خواهد رسید که بچۀ شما مثل گربه "میو میو" می کند. خودتان باشید و همه چیز را با حساب و کتاب نسنجید.
با توجه به آنچه گفته شد، شما مجبور نیستید که همۀ اصطلاحات و واژه ها را آسان کنید. و در نهایت، از تکرار کردن نترسید. دورۀ آموزش تمام می شود و کوچولوی شما همه چیز را یاد می گیرد.
توجه داشته باشید که در راه مکالمه تمام موانع را باید کنار زد ولی این به آن معنا نیست که یک ریز و بی وقفه فقط حرف بزنید.
برعکس، مکالمۀ شما باید واقعی باشد: فکر خود را دنبال کنید و او را مخاطب قرار دهید، مکث کنید، منتظر پاسخ بمانید، متناسب با حال و هوایتان و یا جایی که لازم است، شدت صدایتان را تغییر دهید، ... . هدف از این اقدامات ایجاد هماهنگی با واقعیت هاست تا بتوانید مسیر زبان را به دلبندتان نشان دهید.
و مطمئناً هیچ چیز مانع شما نمی شود که به او بگویید دوستش دارید... !
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
صفحه 17 از 23