صفحه 36 از 43: « پیشین 1 ... 35 36 37 ... 42 43 پسین »

مراحل رشد از جنینی تا بزرگسالی

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#351 Posted: 16 Dec 2011 13:55

چه عواملی بر رشد گویایی کودک تأثیر دارند

تأثیرات عوامل دیگر در گویایی کودک
پیش از این اشاره کردیم که حوادث دلخراش و دردناک ناگهانی لزوماً موجب لکنت زبان کودک نمی شود ، اما مصائب غم انگیز خانوادگی ، به طور طبیعی هر کودکی را ناراحت و منقلب می کند...

چه عواملی بر رشد گویایی کودک تأثیر دارند

به رغم این که شما همواره تلاش می کنید از بروز اتفاقات ناگوار در خانواده پیشگیری نمایید و مواظب کودک بوده ، از او حمایت کنید ، ناگزیر مسائلی از قبیل بیماری ، سوانح کوچک و بزرگ و تعارضات عاطفی معمولاً در خانواده ها اتفاق می افتد. این نوع حوادث خانوادگی ممکن است موجب اختلال کلامی کودک و یا بیشتر شدن وقفه های زبان و تکرار کلمات در او شود. اگر به نظر شما نیز چنین است، این نوع اختلال کلامی را تا حدودی به عنوان امری طبیعی بپذیرید و با عکس العمل های سریع و نابجای خود نسبت به لکنت زبان کودک ، موجب افزایش احساس نگرانی او نشوید . اگر مشکلات ، برخوردها و تعارضات خانوادگی ادامه یابد، بی شک شما بیشتر شاهد اختلال و ناروانی کلامی کودک خواهید بود. برای مقابله با احتمال وقوع چنین وضعیتی ، روابط دوستانه و محبت آمیز خودتان را با کودک غنی تر نمایید. اگر خانواده به محل یا شهر دیگری نقل مکان کند ، ممکن است به خاطر گرفتاری های ناشی از تغییر منزل و جابجایی و سازگاری در منزل جدید ، ناروانی های کلامی کودک افزایش یابد. اگر شما در این قبیل موقعیت های حساس ، متوجه شرایط عاطفی ، روانی و اجتماعی کودک باشید و سعی کنید به طور فوق العاده با او رابطه محبت آمیز و مشوقانه برقرار نمایید ، به احتمال زیاد ، از شدت ناروانی کلامی کودک به طور قابل ملاحظه ای کاسته شده ، روانی کلامی او به طور معمول خواهد بود.

لکنت در بین بستگان و دوستان نزدیک خانواده

اگر شما و یا شخص دیگری در خانواده دچار لکنت هستید ، ممکن است نسبت به صحبت کردن کودک و علائمی که نشان می دهد او با مشکل گویایی مواجه است ، فوق العاده حساس و نگران باشید. همان طور که پیشتر اشاره کردیم ، احتمال این که کودک بخواهد از کسی که لکنت دارد تقلید نماید ، بسیار بسیار اندک است. در صورتی که کودک تمایل شدید داشته باشید با آن شخص ( شخصی که لکنت دارد) همانند سازی نماید ، ممکن است سعی کند به طرق مختلف مثل او رفتار کند . شواهد موجود حاکی از آن است که به نظر نمی رسد لکنت زبان به علت تقلید باشد. اگر کودک شما علائم و نشانه های هشدار دهنده در بروز اختلال کلامی را به طور کاملاً محسوس نشان نمی دهد، سعی کنید ناروانی های کلامی او را به عنوان بخشی از تکامل طبیعی سخن گفتن بپذیرید و نه به مثابه شروع مشکل لکنت زبان .

تعطیلات و ایام ویژه را با آرامش سپری کنید

تعطیلات ویژه مثل ایام عید ، تعطیلات تابستانی نوآموزان و دانش آموزان ، مسافرت های سالانه خانواده و یا روزهای شروع مدرسه ، اوقات بسیار مهیج و حساسی هستند ، اما باید مراقب بود که این موقعیت ها موجب برانگیختگی فوق العاده کودک خردسال نشود. بسیاری از والدین نقل می کنند که کودکشان قبل از این که به مدرسه برود و یا در ایام تابستان کاملاً روان و عادی صحبت می کرد، اما در شرف ورود به مدرسه دچار مشکل گویایی شد.
اگر در این قبیل موقعیت های هیجانی خاص متوجه شدید که کودک شما تا اندازه ای دچار ناروانی کلامی شده ، باید کوشش کنید به گونه ای از شدت هیجان موقعیتی که کودک در آن قرار دارد بکاهید. بعضی وقت ها ، ناروانی کلامی کودک ناشی از هیجان شدید ایام ویژه ای است که برای چندین روز متوالی ذهن کودک را اشغال می کند .

قطع کردن صحبت های کودک

قطع کردن حرف کسی که به هنگام صحبت کردن غالباً دچار مکث و درنگ می شود ، کار چندان مشکلی نیست. اما اگر مکث ها و وقفه های زبان کودک شما نشانه هایی از لکنت زبان اوست ، هرگز چنین کاری نکنید . با صبر و حوصله درنگ کنید تا او حرفش را تمام کند. اگر صحبت های کودک اغلب اوقات توسط دیگران قطع شده و یا ناتمام باقی می ماند ، بدون تردید او به درک و توجه فوق العاده ای از طرف شما و دیگر اعضای خانواده نیاز دارد. البته منظور این نیست که شما به طور کامل مانع قطع شدن صحبت های او شوید، بلکه سعی نمایید حتی الامکان این مسئله ( قطع کردن حرف کودک ) را به حداقل برسانید . در هر حال باید متوجه و هوشیار باشید تا در مواقعی که کودک سعی می کند چیزی را که برایش فوق العاده مهم است بیان کند، مطلقاً صحبت های او را قطع نکنید.
به غیر از عواملی که به آنها اشاره شد، بررسی کنید و ببینید چه چیزهای دیگری در محیط اطراف کودک باعث می شوند که او آن گونه که بایسته و شایسته است با سلاست و روانی لازم صحبت نکند. آیا به نظر شما وقتی که کودک در حین صحبت ، مشغول کار دیگری نیز هست ، بیشتر دچار لکنت می شود ؟ اگر چنین است او را تشویق کنید که به هنگام صحبت کردن ، فعالیت ها و کارهای دیگر را متوقف کند . اگر کودک به هنگام بازی به خودش آسیب برساند و یا از چیزی بیش از حد دلگیر شده ، برانگیخته شود ؛ درهمان موقع از کودک نخواهید که برای شما توضیح بدهد ؛ اجازه دهید که او تا حدودی آرامش خود را بازیابد و سپس با او صحبت کنید.
با کمی دقت و سعی ، متوجه بسیاری از موقعیت ها و شرایط مختلف در طول روز خواهید شد که با ایجاد تغییرات اندکی در جریان امور و تعدیل برخی از روشهای خودتان ، زمینه صحبت راحت و روان تری را برای کودک فراهم خواهید نمود.

رشد عمومی و روانی کلامی کودک

به طور کلی ، رشد عمومی کودک را مورد بررسی قرار دهید. ملاحظه کنید که رشد مهارت و هماهنگی های جسمانی ، مهارت های اجتماعی ، رشد ذهنی و عاطفی کودک چگونه است. ممکن است متوجه شوید که کودک شما در همه ی زمینه های رشد از سرعت بسیار خوبی برخوردار است و حتی در بعضی از ابعاد رشد ، پیش افتادگی های محسوسی دارد. اگر چنین است به احتمال قوی ، توجه و انرژی کودک لااقل برای مدتی صرف تقویت مهارت های گویایی اش نخواهد شد. یعنی رشد گویایی او به طور موقت کنار گذاشته شده است تا او بتواند در سایر زمینه های رشد تمرکز داشته باشد . ممکن است به نظر برسد که صحبت کردن کودک نسبت به چند ماه قبل پس روی داشته است و یا این که تمامی رشد او به طور کلی از الگوی خاصی پیروی می نماید. اگر چنین باشد ، سعی کنید اصلاً نگران نباشید ، زیرا رشد همواره به صورت یک جریان مستمر و یکنواخت نیست. گاهی رشد به صورت نامنظم و یا ناهماهنگ و با سرعت های متناوب در کودکان اتفاق می افتد . اگر این نوع رشد در کودک شما بیشتر مشاهده شود، بالطبع بهتر است به دنبال دلایلی باشید . در این شرایط ممکن است مایل باشید که از مشاوره های تخصصی بهره مند شوید. اما اگر می بینید که کودک شما به شدت علاقه به یادگیری سه چرخه سواری نشان می دهد ، اصلاً نگران نباشید از این که او هنوز از نظر رشد گویایی مشکل دارد
منبع:تبیان

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#352 Posted: 16 Dec 2011 13:55

آیا می دانید با پذیرفتن لکنت کودک می توانید به درمان آن کمک کنید؟

ناروانی های گویایی کودک را بپذیرید
به احتمال زیاد برایتان مشکل است که درنگ ها و وقفه های گویایی فرزندتان را به راحتی بپذیرید، زیرا شما نگران هستید که مبادا او تا آخر عمرش دچار لکنت شود...

آیا می دانید با پذیرفتن لکنت کودک می توانید به درمان آن کمک کنید؟

حتی اگر تلاش می کنید که نسبت به مشکل گویایی کودکتان واکنش هیجانی نداشته باشید، مع الوصف به ناگزیر، نگرش ها و احساساتی که در وجود شما نهفته است ظاهر گشته ، تأثیر خود را بر کودک خواهد گذاشت.
برای مقابله با این قبیل تأثیرات نامطلوب ، می بایست سعی نمایید که برداشت و ادراک صحیحی از انواع ناروانی های کلامی داشته باشید، چرا که بسیاری از ناروانی های کلامی در زندگی روزمره کاملاً عادی هستند.
درباره تفاوت های فردی در زمینه گویایی مطالعه نمایید.
مواقعی که برایتان مقدور است به صحبت های کودکان و بزرگسالان دیگر ، بخصوص وقتی که با شما صحبت نمی کنند ، گوش دهید و ناروانی های کلامی آنها را بشمارید. به دفعاتی که آنها دچار وقفه زبان می شوند، کلمات یا صداها را تکرار می کنند ، جمله ای را مجدداً بیان می نمایند ، مکث ها و بالاخره صداهای غیر مفهوم و زایدی که حین صحبت از خودشان تولید می کنند کاملاً توجه داشته باشید. با این توجهات ، نسبت به تنوع و فراوانی ناروانی های کلامی در صحبت های عادی آگاهی بیشتری پیدا خواهید کرد. همچنین در مطالعه و بررسی خود، به تعداد و انواع مختلف ناروانی های کلامی که می شنوید دقت نمایید. از مکث ها غالباً برای تأکید ، جلب توجه ، رعایت دستور زبان و یا بهره گرفتن از زمان کوتاه آن برای فکر کردن استفاده می شود. لذا این قبیل مکث ها به عنوان وقفه های کاملاً طبیعی در صحبت کردن محسوب می شوند. اگر شما به وقفه های کلامی خودتان گوش کنید متوجه خواهید شد که به تدریج نسبت به آنها حساسیت پیدا می کنید. در مجموع این بررسی ها برای شما بسیار جالب خواهد بود، از این جهت که متوجه می شوید چقدر ناروانی های کلامی عادی و یا قابل قبول در صحبت های روزانه مردم وجود دارد.
البته این که کودکتان بیشتر از شما در صحبت کردن وقفه و مکث داشته باشد ، امری است کاملاً طبیعی . شما می بایست متوجه فراوانی ( تعداد ) و چگونگی تغییرات مکث های کودکتان باشید.
بدون شک ، شما شاهد مواقعی خواهید بود که کودکتان ، با روانی و سلاست کامل صحبت کند. این مشاهده ها ( مشاهده صحبت روان کودک ) اطمینان خاطر و تأکید مجددی است برای شما ، و دلیل واضح و شاهد صادقی است بر این که کودکتان واقعاً می داند که چگونه صحبت روان داشته باشد و با استمرار و تمرین و ممارست می تواند گویایی خودش را بهتر و روانتر کند، ولو این که در حال حاضر نمی تواند در همه ی مواقع به طور کامل صحبت کند و البته چنین توقعی نیز نباید از او داشته باشیم . بنابراین ، از شما می خواهیم که با در نظر گرفتن مراتب فوق الذکر ، با نگرشی تازه و متفاوت ، مسئله ناروانی های کلامی کودک را مورد توجه قرار دهید.
صبر و تحمل بیشتری در برابر ناروانی های گویایی کودک داشته باشید.
بعضاً مقدار ناروانی کلامی که ممکن است موجب بی قراری یا عجله و بیتابی شنوندگان شود، آنقدر ناچیز است که توسط شخص دیگر قابل توجه نیست. اگر در مورد شما وضع به گونه ای است که ناروانی های کلامی کودکتان به طور مدوام موجب ناراحتی و بی قراری شما می شود ، بهتر است دامنه صبر و تحمل خودتان را بیشتر کنید.
اگر از خودتان سؤالات زیر را بپرسید ، مطمئناً پذیرش ناروانی های کلامی کودک برایتان راحت تر خواهد بود:
- چرا وقتی که کودک می خواهد مطلبی بگوید و کمی بیش از مدت زمان مورد انتظار شما طول می کشد، ناراحت و برانگیخته می شوید؟
- آیا واقعاً سطح توقع و انتظار شما از کودک در مورد روان صحبت کردن ، خارج از ظرفیت و توانایی او نیست؟
- چرا از او توقع دارید که روان تر از صحبتی که الان می کند، سخن بگوید؟
- آیا این بدان دلیل نیست که به نظر شما بچه های همسن و سال او روان تر صحبت می کنند؟
- و یا به خاطر این نیست که فرزندان دیگر شما از روانی کلامی بهتری برخوردار هستند؟
- چرا او نیز باید به اندازه آنها از روانی و مهارت کلامی برخوردار باشد؟
- آیا این بدان جهت نیست که شما نمی خواهید با صبر و حوصله ، وقت بیشتری صرف کرده ، به حرفهایش گوش کنید؟
بهترین شیوه ای که شما می توانید به وسیله آن رابطه خودتان را با کودک نزدیک تر و غنی تر نمایید ، این است که با صبر و حوصله و فرصت کافی به صحبت های او گوش کنید.
- آیا هنوز نگران این هستید که مبادا لکنت او بدتر شود؟
- آیا فکر می کنید که تردید و درنگ های او در صحبت کردن نشانه ای از عقده روانی و یا خود کم بینی است؟
- آیا شما نگران این هستید که وقتی کودک به مدرسه برود، چطور می شود؟
توجه داشته باشید که همه این نگرانی ها و تشویش های شما به سادگی ، مشکل گویایی کودکتان را بیشتر می کند.
به کودک نشان دهید که از ناروانی کلامی او نگران نیستید.
اجازه دهید فرض کنیم که شما بالاخره آماده اید که ناروانی های کلامی کودکتان را همان گونه که هست بپذیرید. این پذیرفتن به چه معناست ؟ بعضی ها به والدین کودکی که لکنت دارد، توصیه می نمایند که ناروانی های کلامی کودک را به کلی نادیده بگیرند. اما ما احساس می کنیم که شما می توانید واکنش های بسیار مثبت و سازنده ای در مقابل صحبت های کودکتان داشته باشید . شما اگر بخواهید به فرد دیگری نشان دهید یا ثابت کنید که رفتار او ( همان گونه که هست) مورد قبول شماست ، چه می کنید ؟ نهایتاً می گویید : من متوجه شدم که او رفتارش این طور است ، اما اهمیتی ندارد ؛ احساس من نسبت به او عوض نشده است ، بیشتر وقت ها اصلاً متوجه آن نمی شوم . شما ملاحظه می کنید که مهارت های گوناگون به نسبت های مختلف در کودکان رشد و توسعه پیدا می کند ، اما به این تفاوت ها توجه چندانی ندارید ، تا این که فاصله ی این تفاوت ها به طور کاملاً محسوس و قابل ملاحظه ای آشکار شود. در این صورت نیز معمولاً کاری انجام نمی دهید ، مگر این که مشکل به طور جدی ادامه یابد.
مادری می گفت : من سعی کردم هر چه بیشتر ، شکسته و بریده صحبت کردن کودکم را بپذیرم . از خودم پرسیدم : زمانی که کودک تازه غذا خوردن با قاشق را یاد می گرفت ، چه واکنش هایی نشان می دادم ؟ یادم آمد که او در جریان استفاده از قاشق چه خراب کاری هایی که نمی کرد ، غذایش را به هر طرف می ریخت و مرتباً لباسهایش را کثیف می کرد. بالاخره چندین ماه متوالی طول کشید تا او تقریباً یاد گرفت که با قاشق غذا بخورد. این مادر می گفت: به خاطر می آورم که آن موقع تصمیم گرفتم در ارتباط با کارهای ناجور کودک در وقت غذا خوردن با قاشق ، اصلاً ناراحت نشوم و او را تنبیه نکنم . من کارهای او را به اقتضای سن او عادی تلقی کردم و حالا از این که موفق شده است به طور کامل از قاشق استفاده کند، خشنود هستم. با گذشت چند هفته از زمانی که او شروع به غذا خوردن با قاشق کرد ، مسئله ریختن ( پاشیدن ) غذا روی لباس و اطراف خودش به مراتب کمتر شد ، ولو این که هنوز هم قادر نبود کاملاً تمیز و مرتب غذا بخورد.
فرزند کوچک این مادر صبور و فهیم ، به تدریج در استفاده از قاشق برای غذا خوردن کاملاً مهارت پیدا می کرد و اگر به ندرت در این کار با مشکل مواجه می شد ، مادرش بدون هیچگونه واکنش هیجانی آن را می پذیرفت. این مادر به این حقیقت پی برده بود که باید نسبت به رشد گویایی و ناروانی احتمالی کلامی کودک نیز چنین بازخورد و واکنشی داشته باشد.
ما قبول داریم که پیروی از این دستورالعمل ها ، بخصوص زمانی که کودکتان دچار لکنت زبان جدی است ، چقدر برای شما مشکل است. اما برایتان بسیار سودمند خواهد بود اگر همواره به خاطر داشته باشید که کودک شما تا آنجا که برایش ممکن است سعی خودش را می کند. وقتی شما عکس العمل هیجانی نشان می دهید ، در واقع او را وادار می کنید که بیش از حد و فوق العاده جدی تقلا کند که لکنت خودش را متوقف نماید، از لکنت داشتن اجتناب بورزد و یا این که آن را پنهان نماید و این کارها و تقلاهای بیهوده ، لکنت او را بدتر می کند. پس سعی نکنید مشکل گویایی او را از آنچه هست پیچیده تر کنید

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#353 Posted: 16 Dec 2011 13:57

ادامه دارد

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#354 Posted: 20 Dec 2011 09:21

آموختن مذکر بودن

از شش تا سیزده سالگی: آموختن مذکر بودن
در حدود شش سالگی تغییر مهمی در پسران رخ می دهد. در این سن جنسیت مذکر پسران به صورت ناگهانی بروز پیدا می کند...

آموختن مذکر بودن

حتی پسرهایی که زیاد تلویزیون تماشا نکرده اند، یکباره علاقه مند می شوند که شمشیربازی کنند، شنلی مانند زورو بپوشند، دعوا کنند، کشتی بگیرند و سروصدای زیاد برپا کنند. اتفاق دیگری نیز رخ می دهد که واقعاً اهمیت دارد که سراسر جهان مشاهده شده است: پسربچه ها در حدود شش سالگی به پدر، پدرخوانده یا هر مرد دیگری که در اطرافشان باشد «می چسبند» و می خواهند با او باشند، از او بیاموزند و از رفتارش الگوبرداری کنند. آنها می خواهند «بدانند که چگونه یک انسان مذکر» باشند.
پسربچه ها در حدود شش سالگی به پدر، پدرخوانده یا هر مرد دیگری که در اطرافشان باشد «می چسبند» و می خواهند با او باشند، از او بیاموزند و از رفتارش الگوبرداری کنند. آنها می خواهند «بدانند که چگونه یک انسان مذکر» باشند.
اگر پدری در این زمان به پسرش بی توجهی کند ، پسر برای جلب توجه او با تمام وجود تلاش می کند. یک بار با پسری مشاوره می کردم که به بیماری سختی دچار شده بود، اما هیچ دلیل واضحی برای بیماری اش وجود نداشت. او در بخش ICU بستری بود. وقتی پدرش که یک کارشناس بود و برای شرکت در کنفرانسی به خارج از کشور رفته بود، بازگشت، پسر بهبود یافت. وقتی پدر برای کنفرانس دیگری عازم سفر شد، مجدداً بیماری پسر عود کرد. از پدر خواستیم که شیوه ی زندگیش را تغییر دهد، زیرا او سالی هشت ماه در سفر بود. او این کار را انجام داد و از آن به بعد پسر دیگر بیمار نشد.
پسرها صرفاً برای آنکه علاقه ی پدرشان را به خود جلب کنند حتی ممکن است دزدی کنند، رختخواب خود را خیس کنند، در مدرسه رفتار خشونت باری داشته باشند و به مشکلات رفتاری مختلفی دچار شوند.

مادران همچنان مهم هستند

این تغییر علاقه ی ناگهانی کودک به پدر به معنای آن نیست که مادر صحنه را ترک می کند. در برخی کشورها مادران اغلب در این سن از پسرانشان فاصله می گیرند تا «آنها را پرطاقت پرورش دهند». در انگلیس نیز خانواده های مرفه پسرانشان را در این سن به مدارس شبانه روزی می فرستند، اما موضوعی که کمتر در مورد آن صحبت شده، «شهامت تربیت مردان خوب» است. پسران باید بدانند که می توانند روی مادرشان حساب کنند و مجبور نیستند بر احساسات لطیف خود سرپوش بگذارند. اگر آنها بتوانند در عین حال که به مادرشان نزدیک هستند، پدر را نیز به جمع خود اضافه کنند، همه چیز به بهترین نحو پیش می رود. اگر پدری حس می کند که فرزندش بیشتر مجذوب دنیای مادرش شده است (که ممکن است چنین باشد) باید مشارکت خود را بیشتر کند، نه آنکه مادر را سرزنش نماید! شاید او پدری سختگیر است و توقعات بیش از حدی دارد و پسرش از او می ترسد.

پنج نکته ی ضروری برای پدری کردن

از سنین پایین شروع کنید. از دوره ی حاملگی همسرتان پدری کردن را شروع کنید. در مورد آرزوهایتان برای فرزندتان صحبت کنید. در هنگام تولد نوزاد حضور داشته باشید. از همان ابتدا در مراقبت از کودک مشارکت کنید. این زمان برای ایجاد ارتباط بسیار مهم است. مراقبت از نوزاد اولویت های زندگی تان را تغییر می دهد. پس مراقب باشید! پدرانی که از نظر جسمی از کودک مراقبت می کنند، مجذوب آنها شده و با آنها هماهنگ می شوند. (این را جاذبه می نامند.)
مردان می توانند در خواباندن مجدد نوزادان در نیمه شب مهارت پیدا کنند – در آغوش گرفتن و راه رفتن، آرام تکان دادن آنها، به آرامی آواز خواندن یا هر کار مفید دیگری! به خود اجازه ندهید که در مورد کودک، بی دست و پا باشید – به این کار ادامه دهید. از همسرتان و دیگر دوستان مجرب کمک بگیرید و به توانایی خود افتخار کنید.
حتی اگر شغلی تخصصی دارید ، آخر هفته یا تعطیلات خود را به کودک اختصاص دهید. از دو سالگی به بعد، از همسرتان بخواهید آخر هفته چند ساعتی به میهمانی یا گردش برود و شما را با کودک نوپا تنها بگذارد (به این ترتیب متوجه توانایی های خود می شوید).
وقت صرف کنید. این امر اهمیت زیادی دارد. توجه کنید، این جمله در کل کتاب برای پدران بسیار مهم است: اگر همواره هفته ای پنجاه و پنج یا شصت ساعت کار می کنید، به عنوان یک پدر، کار درستی نمی کنید.

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#355 Posted: 20 Dec 2011 09:21

پسران و دختران اس ام اس باز

مدیریت استفاده از تلفن همراه در نوجوانی
اکثر نوجوان ها این جمله را شنیده اند که «دوران نوجوانی بهترین سال های زندگی هستند» اما بیشتر والدین، بی صبرانه دوست دارند این دوران هرچه زودتر تمام شود...

پسران و دختران اس ام اس باز

روی هم رفته زندگی کردن با کسی که اغلب قوانین خانه را زیر پا می گذارد، دائم بحث و جدل می کند، گاهی به نظر می رسد از پنهان کاری، شانه خالی کردن از کارها و اوقات تلخی راه انداختن لذت می برد؛ کار ساده ای نیست. هر چقدر هم که بعضی از کارهای نوجوان تان ناخوشایند است،؛ باز هم توجه به این نکته ضروی است که «این یک دوران طبیعی است که در آن، نوجوانان در حال گذر از بچگی به سمت بزرگسالی هستند و می خواهند فردیت خود را اثبات کنند". هرچند این گفته ما به معنای رها کردن نوجوان نیست چرا که تحمیل اصول و مقررات به آنها کار ساده ای نیست اما توجه داشته باشید که محدودیت ها لازم اند. به خصوص در دنیای کنونی که به نظر می رسد احتمال اشتباه و لغزش در نوجوانان بیشتر خواهد بود. برای مثال شاید شما جز آن دسته والدینی باشید که از پیام کوتاه فرستادن (اس ام اس) فرزند نوجوان تان به ستوه آمده باشید. البته همه درک می کنند که برای یک نوجوان خیلی مهم است با بقیه ی دوستانش دائما در تماس بوده و با آنها نزدیک باشد، اما این حقیقت را نادیده نگیرید که تا وقتی نوجوان ها به 18 سالگی نرسیده اند، مسئولیت مستقیم زندگی شان با شماست و احتمالاً او هم مثل بیشتر نوجوانان دیگر نمی تواند همیشه بهترین تصمیم را بگیرد.
این حقیقت را نادیده نگیرید که تا وقتی نوجوان ها به 18 سالگی نرسیده اند، مسئولیت مستقیم زندگی شان با شماست و احتمالاً او هم مثل بیشتر نوجوانان دیگر نمی تواند همیشه بهترین تصمیم را بگیرد بنابراین به این توصیه ها توجه کنید تا بتوانید شدت برخی رفتارهای نادرست مانند پیامک زدن زیاد و افراطی را در آنها کنترل کنید. درست است که پیامک زدن بخشی از زندگی امروزی انسان ها شده اما افراط در آن نه تنها باعث افزایش هزینه های مالی خانواده می شود، بلکه امکان دارد از این طریق فرزند نوجوان ما با برخی مسائل نادرست و نامتناسب با سن خود مانند لطیفه های زشت و مستهجن، ارتباطات غیرمنطقی و نامناسب و حتی وقت گذرانی های افراطی، رودررو شود.
آیا شما جز آن دسته والدینی هستید که می خواهید این رفتار نوجوانتان را به حداقل برسانید؟
آیا شما از آن دسته والدینی هستید که بالای سر نوجوان تان می ایستید تا ببینید چه پیامکی می فرستد و یا چه پیامکی دریافت می کند؟ اگر این طور است این رفتارتان را متوقف کنید و به جای آن سعی کنید این شرایط را تحت کنترل خود قرار دهید و در کنار آن به فرزندتان بیاموزید که این شرایط را مدیرت و کنترل کند.
درست است که پیامک زدن بخشی از زندگی امروزی انسان ها شده اما افراط در آن نه تنها باعث افزایش هزینه های مالی خانواده می شود، بلکه امکان دارد از این طریق فرزند نوجوان ما با برخی مسائل نادرست و نامتناسب با سن خود رو در رو شود.

گام اول:

نوع پیامک هایی را که نوجوانتان مجاز است به دوستان خود بفرستد مشخص کنید. بله، شما به عنوان مادر و پدر، این حق را دارید که برای فرزندتان تعیین کنید که چگونه از تلفن همراه خود استفاده کند (حتی اگر هزینه ی تلفن همراه خود را از هزینه ماهیانه اش می پردازد).
با نوجوانتان یک گفتگوی جدی ترتیب دهید و در مورد آداب پیامک زدن، میزان آن، محتوای مطالب ارسالی و غیره... صحبت کرده و حد و مرزهای روشنی را مشخص کنید.

گام دوم:
لیستی از اشتباهات و خطاها که از طریق تلفن همراه و پیامکها انجام می شود را مشخص کنید (مانند ارسال طنزها نامناسب و غیراخلاقی، بلوتوث کردن تصاویر نامناسب، ارسال مکرر و بیش از حد پیامک به دوستان، دریافت یا ارسال پیامک های ناشناس و غریبه و ...) و این لیست را با نوجوان تان مرور کنید. همان طور که فرزند تان بزرگ می شود، نیاز دارد که مسئولیت پذیری بیشتری به او آموزش داده شود. زمانی که این بخش از زندگی فرزندتان را نادیده می گیرید و به وی اجازه می دهید که بدون هیچ معیار و حد و مرزی حرکت کند، پس منتظر باشید که حتی استفاده نامناسب از تلفن همراه هم، زندگی فرزند شما را دچار مشکل و اختلال کند.

گام سوم:
برای نوجوان تان مشخص کنید که در هر ماه چه میزان مجاز است تا از تلفن همراه و پیامک استفاده کند. برای تعیین دقیق تر این مساله مثلاً می توانید به فرزندتان بگویید «در طی یک ماه بیشتر از 5000 تومان نمی توانی هزینه برای تلفن همراهت کنی».
اگر یک جستجوی کوتاه در سایت های معتبر انجام دهید، خواهید دید که در سراسر دنیا در اثر استفاده نادرست از تلفن همراه و پیامک ها، نوجوانان و جوانان تا چه حد دچار مشکل و سوء استفاده شده اند و به این ترتیب به اهمیت این کنترل پی خواهید برد.

گام چهارم:
قبض های تلفن همراه فرزندتان را بررسی کنید و ببینید که چه حد از این هزینه شامل مکالمه و چه میزان آن شامل پیامک شده است.

گام پنجم:
اگر در طی یک ماه ملاحظه کردید که هزینه ی قبض تلفن همراه فرزندتان بیش از حد معمول شده است، حتماً علت آن را بررسی کنید و حتی الامکان نسخه چاپی مکالمات او را تهیه و مورد بررسی قرار دهید.

گام ششم:
در بسیاری از موارد استفاده بیش از حد از تلفن همراه و پیامک، باعث انزوای نوجوانان می شود و باعث می گردد آنها از موقعیت های اجتماعی و یا روابط رو در رو و حضوری خودداری کنند. بنابراین رفتارهای اجتماعی مثبت نوجوانان، ارتباطات حضوری مفید نوجوانان با هم، فعالیت های دسته جمعی، استفاده بهینه از تلفن همراه و... را تقویت کنید تا از شدت رفتارهای منفی آنها کاسته شود.
اگر هزینه ی قبض تلفن همراه فرزندتان بیش از حد معمول شده است، حتماً علت آن را بررسی کنید و حتی الامکان نسخه چاپی مکالمات او را تهیه و مورد بررسی قرار دهید.

گام هفتم:
برای نوجوان خود روشن کنید که کنترل شما بر زندگی آنها، دارای چه اهمیت و ارزشی است. نوجوانان شما می خواهد و نیاز دارد که شما نقش والدین واقعی را برای آنها ایفا کنید. بنابراین به آنها اجازه ندهید که هر طور دوست دارند حرف بزنند یا قضاوت کنند برای مثال ممکن است فرزندتان به شما بگوید: «تو فقط دوست داری زندگی را به من سخت بگیری برای همین دائم تلفن همراه مرا چک می کنی»
در این شرایط، جایگاه فرزندتان را به او گوشزد کنید و برایش توضیح دهید که شما پدر (یا مادر) او هستید و مسئول مستقیم زندگی او. لذا او حق ندارد برای شما تعیین تکلیف کند

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#356 Posted: 20 Dec 2011 09:23

راه رفتن با چشمان نیمه باز

خوابگردی و حرف زدن در خواب، جزو اختلالات خوش‌خیم خواب هستند که در هر سنی ممکن است بروز کنند. در سنین کودکی تا بزرگسالی امکان بروز و ادامه این مشکلات وجود دارد...

راه رفتن با چشمان نیمه باز

معمولا کودکان بدون هیچ مشکل و استرس خاصی می‌خوابند اما در نیمه‌های شب ممکن است در مرحله خواب عمیق شروع به حرف زدن و یا راه رفتن در خواب کنند. برخلاف تصور اغلب مردم که معتقدند برای افراد خوابگرد اتفاقی نمی‌افتد و آنها حین خواب مراقب خود هستند، این‌گونه نیست و باید مراقب کودکان و بزرگسالان خوابگرد بود و امنیت کامل خانه را تامین کرد. چه بسیار اتفاق افتاده که در حین خوابگردی کودکان و بزرگسالان در منزل را باز کرده و از منزل خارج شده‌اند و یا پنجره را باز کرده و دچار مشکل شده‌اند. بنابراین باید مراقب بود در صورتی که کودکی در منزل دچار این اختلال است، وسایل تیز و برنده از کف اتاق برداشته شود تا کودک در حین خوابگردی دچار هیچ حادثه‌ای نشود. صحبت کردن در خواب در هر سنی ممکن است دیده شود معمولا حرف زدن در خواب با استرس‌های روزانه تشدید می‌شود.
روزهایی که کودک استرس بیشتری را تجربه کرده است، امکان دارد دچار خوابگردی و حرف زدن در خواب شود. معمولا صحبت‌هایی که در حین خوابگردی بیان می‌شود، مسایل روزمره زندگی است و معمولا افراد اسرار خود را حین حرف زدن در خواب افشا نمی‌کنند. در اختلال حرف زدن در خواب هم مانند اختلال خوابگردی که در حین مراحل عمیق خواب رخ می‌دهد، کودک و بزرگسال فردای آن روز خاطره‌ای از این مساله به یاد نمی‌آورد، بنابراین صحبت کردن راجع به این مساله با کودک که در حین خواب راه می‌روی و حرف می‌زنی مشکلی را حل نمی‌کند. به یاد داشته باشیم خوابگردی و حرف زدن در خواب، اختلال شایعی است که معمولا به درمان‌های طبی و دارویی نیاز ندارد. در مراحل مربوط به خواب عمیق که دو تا سه ساعت بعد از خواب شروع می‌شود، خوابگردی و حرف زدن آغاز می‌شود.

با کودک خوابگرد چه باید کرد؟

خوابگردی جزو اختلالات خوش‌خیمی است که مشکلی را برای کودک و بزرگسال ایجاد نمی‌کند و فقط امن کردن منزل، ضرورت دارد. لزومی به کنترل بچه‌ها نیست و فقط خوابگردها باید در محیط امنی قرار گیرند تا از بروز حادثه برای آنان جلوگیری شود. معمولا یک دوره کوتاه دارد که به طور دقیق نمی‌توان مشخص کرد چه مدت طول می‌کشد اما پس از اتمام دوره فرد به سر جای خود برگشته و می‌خوابد. در مورد حرف زدن در خواب هم که شامل جیغ زدن و صحبت کردن می‌شود بعد از اتمام خواب عمیق و شروع مراحل دیگر خواب این اختلال به پایان می‌رسد. آمار دقیقی در مورد شیوع حرف زدن در خواب و اختلال خوابگردی وجود ندارد اما حرف زدن در خواب شیوع بالاتری دارد. معمولا اختلالات خواب جنبه فامیلی و خانوادگی دارند و در سایر افراد درجه اول نیز ممکن است دیده شود. همان‌طور که گفتیم، استرس به‌طور خاص موجب تشدید این اختلال می‌شود.
از تمرین مثبت استفاده کنید. در طول روز راه هایی که کودک می تواند با بکارگیری آنها به خواب رود برای او بیان کنید. مثلا" کودک می تواند با فکر کردن درباره صحنه های آرام و زیبا مانند برخورد امواج دریا به ساحل، و یا با تکرار حروف الفبا و یا خواندن ترانه های کودکانه این کار را تمرین کند. اگر چند ساعت بعد از خوابیدن، فرزندتان را در حالت خواب و در حین راه رفتن دیده‌اید تعجب نکنید، چرا که این اختلال در میان برخی کودکان دیده می‌شود. خوابگردی مساله‌ای شایع در بین کودکان است، با این حال اغلب خوابگردها فقط گاهی این کار را انجام می‌دهند و با رسیدن به سنین نوجوانی معمولاً خوابگردی از بین می‌رود.

خوابگردی؛ چرا و به چه علت؟

خوابگردی در بچه‌ها نسبت به بزرگسالان بسیار رایج‌تر است چون اغلب خوابگردی‌ها با بزرگ شدن و رسیدن به سال‌های اولیه نوجوانی از بین می‌روند. این مساله ممکن است در بین نسل‌ها ادامه پیدا کند. عوامل دیگری که ممکن است موجب خوابگردی شوند، عبارت‌اند از:
• خواب ناکافی، محرومیت از خواب یا خستگی یا برنامه نامنظم خواب، • خواب از هم گسسته، • بیماری یا تب ،• برخی از داروها، • استرس (خوابگردی به ندرت به علت یک مشکل روانی یا هیجانی اساسی رخ می‌دهد) ،• پر بودن مثانه
• خوابیدن در محیطی شلوغ و پرسروصدا

چه علایمی دارد؟

برخاستن از رختخواب و راه رفتن در اطراف در حال خواب آشکارترین نشانه خوابگردی است ولی خردسالان خوابگرد ممکن است، در خواب صحبت کنند، بیدار شدن‌شان مشکل باشد، گیج به نظر برسند، وقتی با آنها صحبت می‌شود پاسخ ندهند، در رخت‌خواب بنشینند. همچنین چشم‌های خوابگردها باز است، اما مانند موقع بیداری‌شان همسان نمی‌بینند و اغلب فکر می‌کنند که در اتاق دیگری از منزل هستند یا در مجموع در مکانی دیگر هستند.

توصیه‌ هایی به والدینی که کودک‌شان خوابگرد است

1در حال خوابگردی او را بیدار نکنید زیرا این کار ممکن است او را بترساند. در عوض به آرامی او را به طرف رخت‌خواب‌اش راهنمایی کنید.
نه تنها پنجره‌ها و در‌های اتاق بچه را، بلکه در بقیه اتاق‌ها را نیز قفل کنید. می‌توانید از قفل‌های اضافی یا قفل امنیت کودک هم برای درها استفاده کنید. سوییچ ماشین هم باید همیشه خارج از دسترس این بچه‌ها باشد.
یک روش که پیش از به خواب رفتن کودک خردسال بسیار مهم است، حضور یکی از والدین در کنار او است که با خواندن داستان و یا حرف زدن صورت می گیرد. به کودکان خود اجازه دهید افکار درون ذهنشان را بیرون بریزند .حتی اگر در حد چند کلمه بی‌معنی است معمولا این روش در ایجاد خواب مناسب در کودک بسیار موثر است. اما مراقب باشید به عادت و وابستگی تبدیل نشود.
اگر کودک از استحمام لذت می برد می توان از آن به عنوان وسیله ای برای کسب یک خواب خوب استفاده کرد.
به کودکتان روش های آرام سازی (نفس عمیق، کشش و آرام سازی عضلات بدن) را آموزش دهید. سعی کنید قبل از خوابیدن، کودک این روش ها را انجام دهد. به کودک اجازه دهید تا زمانیکه خواب آلوده و خسته نشده بیدار بماند و سپس او را به رختخواب ببرید.
از تمرین مثبت استفاده کنید. در طول روز راه هایی که کودک می تواند با بکارگیری آنها به خواب رود برای او بیان کنید. مثلا" کودک می تواند با فکر کردن درباره صحنه های آرام و زیبا مانند برخورد امواج دریا به ساحل، و یا با تکرار حروف الفبا و یا خواندن ترانه های کودکانه این کار را تمرین کند.
برای زمان خواب کودکتان برنامه تعیین کنید. برنامه های خانواده و خواسته های کودک را نیز در نظر بگیرید. انعطاف پذیر باشد، ولی برخورد قاطع با کودک را تمرین کنید. الگویی راکه تصمیم به ادامه آن ندارید، شروع نکنید. برنامه شبانه باید در کل روز موجب احساس امنیت و نزدیکی میان افراد خانواده شود.
اختلال خوابگردی که در حین مراحل عمیق خواب رخ می‌دهد، کودک و بزرگسال فردای آن روز خاطره‌ای از این مساله به یاد نمی‌آورد، بنابراین صحبت کردن راجع به این مساله با کودک که در حین خواب راه می‌روی و حرف می‌زنی مشکلی را حل نمی‌کند. برای پیشگیری از سقوط کودک، به او اجازه ندهید در یک تخت‌خواب‌ تاشو یا مرتفع بخوابد.
چیزهای شکستنی یا تیز را از اطراف بستر بچه دور کنید. اشیای خطرناک را نیز دور از دسترس قرار دهید.
موانع را از اتاق فرزندتان و سایر اتاق‌های منزل بردارید تا از سکندری خوردن او جلوگیری کنید، به خصوص اشیا برنده را از کف اتاق خواب کودک یا اتاق بازی او بردارید.
در‌های حفاظتی در خارج از اتاق فرزندتان و یا در ورودی بالای هر پلکان نصب کنید.
برای به حداقل رساندن وقایع خوابگردی فرزندتان می‌توانید با گوش دادن به کاست‌های آرامش بخش یا ترانه های کودکی به فرزندتان در هنگام خوابیدن آرامش بخشید.
یک برنامه خواب و چرت زدن روزانه منظم تنظیم کنید که در آن هم زمان خوابیدن و هم بیدار شدن لحاظ شده باشد.
زمان خوابیدن فرزندتان را زودتر قرار دهید. این کار می‌تواند خواب آلودگی مفرط را بهبود بخشد.
به فرزندتان اجازه ندهید در شب مایعات زیادی مصرف کند و مطمئن شوید که فرزندتان قبل از رفتن به رخت‌خواب دست‌شویی رفته است.
اجازه ندهند کودک هنگام خواب خیلی خسته و متشنج به خواب رود.
از مصرف کافئین در نزدیکی وقت خواب اجتناب کنید.
مطمئن شوید که اتاق خواب فرزندتان ساکت، راحت، گرم و نرم و مساعد برای خوابیدن است.
اگر فرزندتان را نیمه‌شب سرگردان دیدید، وحشت نکنید. او را با آرامش و امنیت به رخت‌خوابش برگردانید.
کودک را برای چند شب تحت نظر بگیرند (چه موقع از خواب بیدار می شود و چه مدتی خواب گردی می کند).
بعد از چند شب، کودک را 15 دقیقه قبل از خواب گردی شبانه اش بیدار کنند. کودک را 5 دقیقه بیدار نگه دارند (با او کمی حرف بزنند و یا کمی آب به او بدهند). این کار را به مدت یک هفته انجام دهند.
از مصرف داروهای خواب آور خودداری کنید.
والدین، خواهر‌ها و برادرها و اعضای خانواده بهتر است کودکی را که زیاد دچار خوابگردی می‌شود، دست نیندازند و اذیت نکنند زیرا او نسبت به این رفتار خود هیچ آگاهی‌ ندارد و به‌طور کلی چیزی به یاد نمی‌آورد.

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#357 Posted: 20 Dec 2011 09:24

نقش عوامل اجتماعی و فرهنگی در انزواجویی کودکان

( انزواجویی و عزلت در کودکان ( قسمت چهارم
عوامل اجتماعی
عوامل اجتماعی خود از عوامل مهم انزواجویی است . اگر اجتماع بر ذهن ما فشار وارد نمی کرد و اگر آدمی به صورت های مختلف مورد بازخواست قرار نمی گرفت ، شاید آدمی بدین اندازه دچار انزوا و عزلت نبود. ما در این زمینه مواردی را می توانیم ذکر کنیم که برخی از آنها بدین قرارند:

نقش عوامل اجتماعی و فرهنگی در انزواجویی کودکان

فشار اجتماعی: کودک یا نوجوان منزوی می شود بدان خاطر که فشار وارده بر او بسیار است. امر و نهی ها، بسیار و نظم خواهی شدید است و یا اوقات تلخی بسیار ، و تحقیر و آزار زیاد است؛ و اطرافیان انتظارات بسیار از او دارند.

عدم پذیرش : ممکن است کودک در خانواده به علت جنسیت یا داشتن اشکالاتی پذیرفته نشود ؛ پدر و مادرعملاً با او رابطه ای نداشته باشند و کودک همچنان در وضع و شرایط اجتماعی خاص خود بماند.

بیماری والدین : پدر و مادر بیمارند و شور و نشاطی در محیط خانه نیست ، یا والدین فرزندان را به حال خود رها کرده اند.
طرد از خانه و مدرسه : این امر برای کودکانی که از حساسیت شدید برخوردارند بیشتر صدمه آفرین است. ممکن است طردها نسبتاً معقول باشند ولی برای کودک قابل قبول نیستند.

عدم محبوبیت : ممکن است کودک در کنار ناپدری یا نامادری باشد که هنوز او را نپذیرفته است و یا او به طفل روی خوش نشان نمی دهد و طفل از شرایطی که برایش به وجود آمده احساس خشم و تنفر کند.

خشونت ها : زمانی طفل درگیر خشونت از جانب مدرسه یا خانواده است و برای هر مسئله ی ساده ای باید تنبیه شود. به هنگامی که طفل ، محبت والدین را از دست بدهد و رابطه انحصاری او با آنها به جای محبت تبدیل به خشونت گردد انزواجویی پدید می آید.

سلطه طلبی : گاهی هم قضیه به این صورت است که او می خواهد بر دیگران سلطه داشته باشد و در شأن خود نمی بیند که با دیگران رابطه داشته باشد. برای همین معاشرت خود را با دیگران قطع می کند و این امر تدریجاً به صورت عادت در می آید.

عوامل فرهنگی
شاید زود باشد که این بحث را درباره کودکان مورد توجه قرار دهیم. زیرا کودکان هنوز به آن درجه نرسیده اند که در فکر و رأی استقلال داشته و یا واجد جهان بینی خاصی باشند. آری فلسفه هایی هستند که افراد را به انزوا و ترک مردم دعوت می کنند ولی طفل از آن دور است. بدیهی است که در چنین فلسفه هایی عزلت طلبی نیکو شمرده شده است. افراد به گوشه نشینی عادت دارند و به مکاشفه و خلسه و به اصطلاح خود به رشد و اعتلای روان مشغول اند.

عوارض آن
الف- در جنبه فردی :انزواجویی موجد عوارض زیر است:

- خستگی و بی خوابی و بی اشتهایی و یبوست، سردرد و سرگیجه ، کاهش وزن .

- حملات اضطراب ، تنگی نفس ، کج خلقی ، ترس و بیخودی .

- مسخ شخصیت و عدم توان دفاع از خود.

- اختلال در حواس .

- اختلال در دستگاه هضم و گوارش چون درد شکم ، نفخ و در نتیجه لاغری.

- کندی کار و تلاش اقتصادی و از بین بردن نیروی سرشار کار و عاطل و باطل ماندن به حدی که انزوا برایشان ترمزی روانی است.

- اختلال در دستگاه دفع ادرار، فعالیت قلب و عروق.

- بی برنامگی در زندگی تا حدی که مشکلات اساسی خود را نادیده می گیرند.

- خفه کردن نیازهای خود و از دست دادن استعداد ( در اثر عدم تحرک).

-سرسری اندیشیدن و تنبلی فکر و اندیشه و اختلال در قدرت درک.

- منکر شدن معنویت در عزلت های ناشی از اختلالات عصبی.

- پیدایش حالت خودآزاری که ناشی از بی طاقتی است و گاهی تحقیر و احساس پستی .

- در کل این افراد دچار دشواری زندگی می شوند و روحشان آزرده می گردد ؛ از هدف های ارزنده باز می مانند و همه چیز نزدشان بی ارزش می شود و همه ی زیبایی ها جلوه خود را از دست می دهند. آنها نمی توانند از تضادهای درونی به نفع رشد استفاده کنند ، در نتیجه اغلب تسلیم تضادها می شوند.

ب- در جنبه اجتماعی : انزواجویی عوارض و صدماتی دارد ، از جمله این که دوری از حیات اجتماعی مولد نوعی نزدیک بینی و موجب بروز حالات روحی نامطلوب است . دوری از جمع سبب می شود آدمی شادابی خود را از دست بدهد، شور و نشاط از میان برود و پژمردگی برای او پدید آید.

آنها که در اجتماع رشد و پرورش نمی یابند از آداب اجتماعی دور می مانند، از فلسفه زندگی بیخبرند، شنا در غرقاب زندگی را نمی آموزند، و از فنون حیات بی خبر می مانند. چه بسیار از آنان که بعدها بی علاقگی شان دامنه پیدا می کند و از تشکیل زندگی بیزار می شوند.

همچنین اجتماع از چنین افرادی بی بهره می ماند ، زیرا روی آنها سرمایه گذاری می کند و این سرمایه گذاری بازدهی بر جای نمی گذارد. افراد منزوی ولی عصبی مزاج و تندخو ممکن است موجبات وارد آوردن صدمه ای بر پیکر اجتماع بشوند. در مواردی آنها تحصیل را رها می کنند و از فرا گرفتن مهارت ها شانه خالی می نمایند و باری بر جامعه می شوند.

خطرات مهمتر
ای کاش عوارض ناشی از انزواجویی و عزلت طلبی به همین میزان خاتمه می یافت. بررسی ها نشان می دهند که انزواجویی در درازمدت به افسردگی کشیده می شود و در مراحل پیشرفته سبب انفجار می گردد و فرد منزوی دست به اعمال خلاف قانون و عرف می زند.

در اثر غلبه ی اندیشه گناه ممکن است بیمار، میل به خودکشی پیدا کند. البته در کودکان چنین حالتی نیست ولی بزرگترها به ده ها شیوه متوسل می شوند تا بتوانند خودکشی کنند. حداقل زیان و خطر این است که احساس گناه و تقصیر، فرد را از خود منفعل کرده و عزت نفس او را به خطر می اندازد.

پاره ای از تحقیقات نشان داده اند که این سببی است برای قتل و خونریزی های بی دلیل ، طغیان های دیوانه وار و سرکشی های وحشتناک ، و مقدمه ای است برای جنون و لااقل سپردن خود به دست غم و اندوه.

اصولاً ناراحتی های ناشی از انزواجویی موجب ضعف و دشواری های بسیار است و همه چیز انسان را زایل می سازد و نمی گذارد آدمی رشد کند. اختلال دماغی خود مرضی است که در اثر این حالت در افراد پدید می آید، مخصوصاً برای آنها که زمینه خانوادگی و یا ارثی هم داشته باشند.

راهکارهایی برای افراد منزوی
افراد منزوی در پیش روی خود سه راه دارند و ناگزیر باید یکی از آنها را برای ادامه حیات انتخاب کنند:

1- باقی ماندن در انزوا و سوختن و ساختن و متحمل عوارض مذکور شدن.

2- ترک انزوا و ورود به جامعه و سعی در جبران مافات.

3- زندگی در حال بی تصمیمی و سهل اندیشیدن تا بالاخره راهی و چاره ای پیدا شود.

از نظر ما ضروری است این اشخاص راه دوم را بپذیرند و موجبات رهایی از آن را فراهم آورند. زیرا زندگی در چنان حال و وضعی در حقیقت نوعی استعفای از زندگی است نه زندگی ؛ و اگر این وضع در افراد مزمن شود ، در آن صورت آزادی و استقلال و حتی شرافت زندگی شان به خطر خواهد افتاد.

شیوه های درمان
این که فرد منزوی را چگونه درمان کنیم و یا چگونه زندگی عادی را در اختیارش قرار دهیم سؤالی است که پاسخ های متعددی به شرح زیر دارد:

1- تشویق به حیات جمعی : این امر هم از القاء و تلقین میّسر است و هم از طرق زیر:

- همراهی برای انتخاب دوست و همبازی تا خود را بی یار و یاور احساس نکند.

- دعوت از همشاگردی ها و همسالان که به خانه بیایند و او از آنان پذیرایی کند.

- واداشتن فرد به حرف زدن در کلاس ، اشکال گرفتن به درس ، بازی کردن با دیگران ، و کارهای گروهی .

- دادن مسئولیت به آنها در حدود توان و ظرفیتشان .

- درخواست کمک از دیگران و پیگیری عمل .

- ایجاد فرصت برای خودنمایی تا حس اعتماد به نفس در آنان پدید آید.

- ایجاد محیط شاد و سرور آمیز و درخواست از آنها که به میان جمع بیایند.

2- تغییر محیط: اگر انزواجویی در محیطی شلوغ و پر از جمعیت پدید آمده باشد تغییر محل و انتقال به محیط جدید می تواند مفید باشد و راه بازگشت به انزوا را در آنان سد کند. اصولاً به هر میزان که طفل با محیط پرورشی خود بیشتر مأنوس باشد به افسردگی عمیق تری مبتلا خواهد شد.

این نکته مهم قابل ذکر است که در سال های اول زندگی باید حتی المقدور از تغییر منزل و محیط خودداری کرد تا کودک در آن محیط مأنوس بتواند استقلال و اعتماد به نفس پیدا کند و به جمع ، خوی گیرد. در آن محیط او را وادارید مانند دیگران لباس بپوشد، چون آنها حرف بزند، و چون آنها بازی کند.

3- مشاوره و روان درمانی : پند و نصیحت، اطلاع دادن وضع او به خودش ، صراحت بیان در این امر ، محبت و تفاهم برای برنامه ریزی در کار و تکلیف ، خود می تواند در این راه مؤثر باشد.

4- استراحت: استراحت در بخش روانی یک بیمارستان و یا در خانه ، گذراندن اوقات در صحرا و ییلاق و نقاط خوش آب و هوا می تواند در این راه مؤثر باشد. در این چنین اماکنی سعی کنند برنامه و ساعات کار منظمی برای تلاش ، غذا ، گردش ، بازی ، و... برای آنها معین کنند تا تدریجاً شادابی و نشاط به آنها باز گردد. البته این امر نیاز به حوصله و هدایت دارد.

این اشخاص برای گذراندن عمر خود به سرگرمی های سازنده و مثبتی نیاز دارند، مخصوصاً در روزهای تعطیل. البته با هر کس باید به تناسب ذوق او کار کرد.

5 - تجویز دارو: که حتماً باید زیر نظر پزشک ، ( متخصص اعصاب و روان) صورت گیرد. معمولاً بیماران سعی دارند از داروهای آرام بخش و گاهی مخدر استفاده کنند تا دچار اضطراب نباشند و یا در تنهایی نگریند. البته باید مراقب بود که داروها عوارض بدی بر جای نگذارند.

6 - الکتروشوک : این هم شیوه ای است که زیر نظر پزشک و تحت دستورات او باید صورت گیرد . در این شیوه سعی می شود که زندگی عادی را به بیمار برگردانند و اعصاب او را بیدار کنند.

7 - شیوه های دیگر :

- حل و رفع غم و رنج درونی افراد و حتی در مواردی تبدیل هجران به وصال ، و تنگدستی به دارایی.
- یادگیری مهارت های اجتماعی ، طوری که بدان شوق پیدا کند.
- حل تضادهای درونی و تسکین عذاب و اضطراب های ناشی از کشمکش ها.
- واداشتن شخص به فراموش کردن گذشته از راه القاء و تلقین و تفهیم این که او فردی با ارزش و مثبت است.
- تقویت استعدادهای جسمانی و رشد و پرورش تن .
- قرار دادن مدل هایی مؤثر در سر راه او و تشویق به تبعیت از رفتار .
- شاداب کردن محیط خانه و زندگی و ....
البته این نکته را هم مد نظر داشته باشید که اگر انزواجویی و افسردگی صورت فطری داشته باشد تقریباً علاج ناپذیر است و تشویق به کار و سرگرمی برایشان بی فایده است.

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#358 Posted: 20 Dec 2011 09:24

كودكان ناسزاگو

امروزه‌ بسیاری‌ از والدین‌ نگران‌ بددهانی‌ یا بدزبانی‌ فرزندانشان هستند و از خود می ‌پرسند كه‌ آنها این‌ صحبت ها را چگونه‌ یاد گرفته ‌اند؟ چرا این‌ اتفاق‌ برای‌ فرزند ما افتاده؟ آیا خودمان‌ مقصر بوده‌ایم؟ جمعی‌ از والدین‌ می‌ گویند، ما كه‌ این‌ حرف های‌ زشت‌ را بر زبان‌ نمی‌ آوریم، پس‌ چگونه‌ فرزندمان‌ چنین‌ حرف هایی‌ می‌ زند؟! در نهایت‌ نیز این‌ سؤال‌ برایشان‌ مطرح‌ است‌ كه‌ چه‌ باید كرد تا كودك‌ این‌ عادت‌ ناپسند را ترك‌ كند. در این‌ نوشتار به‌ علل‌ اصلی‌ بدزبانی‌ و راه‌ حل هایی‌ برای‌ رفع‌ آن‌ اشاره‌ شده‌ است.

كودكان ناسزاگو

علت ها
همان‌ طور كه‌ در بحث های‌ گذشته‌ درباره‌ رفتار كودكان‌ متذكر شدیم، بسیاری‌ از اعمال‌ بچه‌ها از عملكرد والدین‌ نشأت‌ می‌ گیرد. كودكان‌ رفتارهای‌ پدر و مادر را به‌ طور ناخودآگاه‌ درونی‌ می‌ كنند. رفتارهای‌ درون ‌فكنی‌ شده‌ جزو معیارهای‌ نهادینه ‌شده‌ كودك‌ قرار می‌ گیرند و سپس‌ او مطابق‌ این‌ معیارها عمل‌ می‌ كند؛ به‌ این‌ فرآیند همانند سازی‌ می‌ گویند. كودك‌ والدین‌ خود را به‌ عنوان‌ اولین‌ الگوهای‌ زندگی‌ می ‌پذیرد و چون‌ به‌ آنها عشق‌ می‌ ورزد و آنان‌ را سمبل هایی‌ قوی‌ می ‌داند، رفتار والدین‌ برای‌ او شاخص‌ و الگو قرار می‌ گیرد.

گاهی‌ بین‌ درون‌ فكنی‌ یك‌ رفتار و بروز آن‌ فاصله‌ زمانی‌ وجود دارد؛ برای‌ مثال، كودك‌ گفتاری‌ ناپسند را ماهها قبل‌ از زبان‌ پدر یا مادر شنیده، اما برون‌ ریزی‌ آن‌ امروز صورت‌ می ‌گیرد. این‌ مدت‌ به‌ تشخیص‌ كودك‌ و شرایط‌ او بستگی‌ دارد كه‌ چه‌ زمان، چگونه‌ و در برابر چه‌ كسی‌ كلام‌ زشت‌ را به‌ كار برد.

چنانچه‌ در خانواده‌ای، پدر یا مادر از الفاظ‌ نامناسب‌ و ركیك‌ استفاده‌ كند و به‌ ویژه‌ در ارتباط‌ كلامی‌ با همسر خویش‌ این‌ گونه‌ عبارات‌ را به‌ كار برد، بدون‌ شك‌ اولین‌ قدم‌ در جهت‌ آموزش‌ كلام‌ ناپسند به‌ فرزندان‌ برداشته‌ شده‌ است.در بعضی‌ خانواده‌ها، والدین‌ با فرزندان‌ خود بسیار خصمانه‌ رفتار می‌ كنند و در عین‌ حال‌ آنان‌ را آزاد می ‌گذارند. به‌ این‌ گروه‌ از پدر و مادرها، والدین‌ خصمانه‌ آزاد گذارنده‌ می ‌گویند؛ آنها خود از حرف های‌ زشت‌ استفاده‌ می ‌كنند و فرزندان‌ نیز آزادند كه‌ این‌ گونه‌ عبارات‌ را به‌ كار برند. یعنی‌ هیچ‌ اقدامی‌ در جهت‌ جلوگیری‌ از این‌ رفتار به‌ عمل‌ نمی‌ آید؛ و یا از نظر تربیتی‌ هیچ‌ گونه‌ تدبیری‌ از طرف‌ والدین‌ برای‌ ترك‌ این‌ عادت‌ در بچه‌ ها صورت‌ نمی‌ گیرد.

ذكر این‌ نكته‌ ضروری‌ است‌ كه‌ چه‌ والدین‌ حرف های‌ زشت‌ را به‌ فرزند خود بگویند و چه‌ در حضور او در برابر فرد دیگری‌ این‌ گونه‌ گفتار را به‌ كار ببرند، كودك ، آنها را می‌آموزد و به‌ وقت‌ نیاز بر زبان‌ می‌آورد.

از دیگر علت های‌ یادگیری‌ كلام‌ زشت ، ارتباط‌ كودكان‌ با دوستان‌ و با بچه ‌های‌ دیگر است. بسیاری‌ اوقات‌ كودكان‌ عامل‌ بدزبانی‌ یكدیگرند. در مهدكودك ، مدرسه ، كوچه‌ و هر جای‌ دیگری‌ كه‌ بچه‌ ها فرصت‌ بازی‌ و به ‌خصوص‌ درگیری‌ با هم‌ را پیدا كنند، ممكن‌ است‌ این‌ بدآموزی‌ صورت‌ بگیرد.

برخی‌ فیلم ها نیز مناسب‌ سن‌ كودك‌ نیستند و می‌ توانند عاملی‌ برای‌ آموزش‌ الفاظ‌ ناپسند باشند. باید توجه‌ داشت‌ كه‌ تقلید از الگوهای‌ كلامی‌ در كودكان‌ بسیار قوی‌ است.

از دیگر عوامل‌ بروز بدزبانی‌ در بچه‌ها ، به كارگیری‌ كلام‌ زشت‌ به‌ عنوان‌ اعتراض‌ است. كودك‌ با بر زبان ‌آوردن‌ این‌ گونه‌ حرف ها اعتراض‌ خود را نشان‌ می‌دهد؛ این‌ نوعی‌ رفتار تلافی‌ جویانه‌ است‌ كه‌ بعضی‌ كودكان‌ در پیش‌ می‌ گیرند. آنها احساس‌ می‌ كنند، فقط‌ با ادای‌ این‌ گونه‌ كلمات‌ است‌ كه‌ تخلیه‌ می‌ شوند و می ‌توانند نارضایتی‌ خود را نشان‌ دهند.

گاهی‌ كه‌ كودك‌ خردسال‌ برای‌ اولین ‌بار از كلمات‌ زشت‌ استفاده‌ می‌ كند، موجب‌ خنده‌ و مزاح‌ اطرافیان‌ می‌ شود. این‌ گونه‌ برخورد از همان‌ ابتدا برای‌ او حكم‌ تشویق‌ به‌ انجام‌ این‌ رفتار را خواهد داشت‌ و به ‌تدریج‌ به‌ آن‌ عادت‌ می‌ كند.

در پاره‌ای‌ از موارد نیز كودكان‌ با بر زبان ‌آوردن‌ حرف های‌ زشت‌ می توانند به‌ خواسته‌ های‌ خود برسند. بنابراین‌ بدزبانی‌ را راهی‌ برای‌ رسیدن‌ به‌ اهداف‌ خود تلقی‌ می ‌كنند و در درازمدت‌ جزو رفتار آنان‌ خواهد شد.

ناكامی‌ و ناامیدی‌ و گاه‌ افسردگی‌ هم‌ می ‌توانند عامل‌ كج‌ خلقی‌ و به كارگیری‌ كلمات‌ زشت‌ از سوی‌ كودك‌ باشند.
راه‌ حل ها
به‌ هفت‌ علت‌ اصلی‌ برای‌ ناسزاگویی ‌ در كودكان‌ اشاره‌ كردیم؛- یادگیری‌ از طریق‌ والدین‌

- یادگیری‌ از طریق‌ دوستان‌ و بچه‌های‌ دیگر
- بدآموزی‌ به‌ وسیله‌ فیلم‌
- بیان‌ نوعی‌ اعتراض‌
- رسیدن‌ به‌ خواسته‌ ها و اهداف‌
- تشویق ‌شدن‌
- ناكامی‌ و افسردگی

مسلماً با شناسایی‌ علت‌ رفتار نادرست، می‌توانیم‌ در رفع‌ آن‌ موفق‌ تر عمل‌ كنیم:1 . چنانچه‌ این‌ گونه‌ رفتار از والدین‌ سرچشمه‌ گرفته‌ باشد، بایستی‌ والدین‌ به‌ طور جدی‌ آموزش‌ داده‌ شوند تا خود را كنترل‌ كنند و چنین‌ رفتاری‌ را حداقل‌ در حضور فرزند انجام‌ ندهند. در ضمن‌ لازم‌ است‌ به‌ كودك‌ گفته‌ شود كه‌ این‌ رفتارها درست‌ نیست‌ و اگر هم‌ از والدین‌ سر زده، آنها اشتباه‌ كرده‌اند و دیگر تكرار نخواهد شد. به‌علاوه توصیه‌ می‌ شود اگر پدر و مادر چنین‌ رفتاری‌ را مرتكب‌ شدند، به‌ اشتباه‌ خود اعتراف‌ كنند و حتی‌ از فرزند عذرخواهی‌ نمایند.

2 . اگر دوستان‌ یا بچه ‌های‌ دیگر عامل‌ بدزبانی‌ كودك‌ باشند، بایستی‌ او را از این‌ افراد دور كنیم‌ و به‌ جای‌ آنها دوستان‌ خوب‌ و مؤدب‌ را جایگزین‌ نماییم.

3 . در انتخاب‌ فیلم ها دقت‌ كنیم‌ و چنانچه‌ فیلمی‌ مناسب‌ سن‌ كودك‌ نیست، شرایطی‌ فراهم‌ آوریم‌ كه‌ او فیلم‌ را نبیند.

4 . به‌ اعتراضات‌ كودك‌ گوش‌ دهیم‌ و دقیقاً توجه‌ كنیم‌ كه‌ او چه‌ می ‌گوید و نسبت‌ به‌ چه‌ چیز اعتراض‌ دارد. دادن‌ یك‌ كمك‌ فوری‌ به‌ كودك‌ در چنین‌ شرایطی‌ بسیار مهم‌ است. روش های‌ سختگیرانه‌ والدین ، اعتراض‌ شدید فرزند را به‌ همراه‌ دارد.

5 . هرگز كودك‌ نباید به‌ این‌ وسیله‌ به‌ خواسته ‌اش‌ برسد؛ بلكه‌ بایستی‌ به‌ او فهماند، چنانچه‌ دست‌ از این‌ نوع‌ رفتار بردارد و حتی‌ از این بابت عذرخواهی‌ كند، به‌ خواسته‌ اش‌ خواهد رسید.

6 . هرگز با شنیدن‌ حرف های‌ زشت‌ كودك‌ به‌ او نخندیم، بلكه‌ اخم‌ كنیم‌ و خود را از وی‌ دور سازیم. با این‌ روش‌ به‌ او نشان‌ می‌ دهیم‌ كه‌ رفتار پسندیده‌ای‌ نداشته‌ است.

7 . چنانچه‌ فرزند ناكامی‌ و افسردگی‌ دارد، بهتر است‌ فرصتی‌ فراهم‌ كنیم‌ تا او موفقیت ، شادی‌ و نشاط‌ را تجربه‌ كند. در چنین‌ مواردی‌ بایستی‌ به‌ درمان‌ حالات‌ افسرده ‌وار او بپردازیم.

- علاوه‌ بر توجه‌ به‌ نكات‌ گفته‌ شده، والدین‌ می ‌توانند با استفاده‌ از روش‌ «یادگیری‌ وسیله ‌ای» ، در جهت‌ رفع‌ عادت‌ بدزبانی‌ در كودكان‌ برآیند. به‌ این‌ ترتیب‌ كه‌ هر وقت‌ كودك‌ رفتار ناپسند از خود نشان‌ نداد، به‌ او جایزه‌ای‌ بدهند و به‌ طور مشخص‌ بگویند «این‌ پاداش‌ به‌ این‌ علت‌ بود كه‌ امروز حرف های‌ زشت‌ بر زبان‌ نیاوردی‌ و بچه‌ مؤدبی‌ بودی...» با این‌ روش، او می‌فهمد كه‌ رفتار ناپسند پاداش‌ نمی ‌گیرد، بلكه‌ موجب‌ اخم‌ و قهر والدین‌ است؛ برعكس‌ رفتار مؤدبانه‌ او تشویق‌ و تأیید می ‌شود.

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#359 Posted: 20 Dec 2011 09:25

وقتی که بچه ها دروغ می گویند!

- کودک را وادار نکنید که به دروغگویی اعتراف کند.
- با زور و فشار هیچ بچه ای راستگو نمی شود.
- والدین با صبر و حوصله می توانند علت دروغگویی کودک را بیابند.
- بسیاری از کودکان از ترس مجازات دروغ می گویند.
- برای دروغگویی کودک اغلب یک الگوی مخفی وجود دارد.

وقتی که بچه ها دروغ می گویند!

تشخیص حقیقت و دروغگویی برای بچه های کوچک خیلی مشکل است، آنها قادر نیستند این تفاوت ها را بفهمند.

بعضی از والدین ناخودآگاه بچه ها را برای بهتر بودن تحت فشار می گذارند و همین باعث دروغگویی بچه ها می شود، در حقیقت آنها سعی می کنند انتظارات والدین را برآورده کنند.مادری می گوید، که خمیر دندان تمام دستشویی را پر کرده بود و بچه چهار ساله با این که دستهایش هنوز از خمیر دندان سفید بود انکار می کرد که خودش باعث این خرابکاری شده و مادرش به طور عجیبی جا خورده بود که چرا او دروغ می گوید و از خودش سؤال می کرد چرا او دروغ می گوید چرا حقیقت را نمی گوید. مادر فکر کرد، ممکن است راه مناسب، دعوا کردن وی باشد. ولی باید بدانیم بهتر است آنها با هم خمیر دندان ها را پاک کنند.

والدین هرگز به فرزندشان دروغ نگویند چون اعتماد او را از دست می دهند، حتی اگر گاهی سؤالات بچه ناراحت کننده و ناخوشایند بود ، سعی کند درست جواب بدهند.بسیاری از والدین از دروغگویی فرزندشان متحیر می شوند اما باید به پدر و مادرها هشدار داد که احتیاط کنند، زیرا دروغگویی کودکان را نباید با دروغگویی بزرگسالان مقایسه کرد. کودکان مسائل را اصلاً نوع دیگری می بینند، خیلی چیزهایی را که می گویند، اصلاً غیر واقعی نمی دانند. آنها بیشتر امتحان می کنند، مثل یک بازی که می خواهند بدانند چگونه می توان واقعیت را با غیر واقعیت عوض کرد. متخصصان در این مورد معتقدند که بچه ها برای بزرگ شدن به این بازی ها نیاز دارند. والدین نباید برای دروغ های کوچک زود عصبانی بشوند، بلکه باید بیشتر گوش کنند و ببینند واقعیت چیست.

بیشتر مواقع واقعیت به خوبی مشخص است در اینجاست که والدین با حوصله و صبر می توانند علت دروغگویی کودک را بیابند.

بسیاری از کودکان از ترس مجازات دروغ می گویند
بچه ای که خیلی شکلات خورده است، برای این که مجازات نشود دروغ می گوید، زیرا مادر موقع عصبانیت چنان فریاد می زند که او می ترسد. اگر والدین منصفانه قضاوت نکنند و در مورد تنبیه کردن مراقب شدت آن نباشند کودکان راهی غیر از دروغگویی نمی بییند.

بعضی وقت ها آنچه را که ما دروغ تصور می کنیم در واقع از نظر بچه ها اصلاً دروغ نیست.

بعضی از کودکان دروغ می گویند تا توجه دیگران را جلب کنند. چون معمولاً والدین یا آنقدر گرفتار هستند، یا طوری حواسشان به بچه های کوچکتر است که این غفلت باعث دروغگویی بچه می شود.

بعضی از کودکان دروغ می گویند تا والدین از آنها ناامید نشوند
بچه ای می گوید که از فاصله زیادی در استخر شیرجه زده است، او دروغ می گوید، چون می داند که پدرش از بچه های با دل و جرئت خوشش می آید.

این مورد نشان می دهد که بعضی از والدین ناخودآگاه بچه ها را برای بهتر بودن تحت فشار می گذارند و همین باعث دروغگویی بچه ها می شود، در حقیقت آنها سعی می کنند انتظارات والدین را برآورده کنند.

کودکان معمولاً تا هشت سالگی بیشتر راست می گویند، از این به بعد است که به مرور، آگاهانه دروغ می گویند تا به نتیجه ای برسند یا کسی را آزار بدهند. در این مرحله است که بچه ها باید یاد بگیرند که دروغ زشت است و برای تشخیص آن احتیاج به راهنمایی و حمایت والدین دارند.

دروغگویی کودکان را نباید با دروغگویی بزرگسالان مقایسه کرد. کودکان مسائل را اصلاً نوع دیگری می بینند، خیلی چیزهایی را که می گویند، اصلاً غیر واقعی نمی دانند.

والدین باید برای کودکان الگو باشند
برای بسیاری از والدین دروغ های روزانه آنقدر تکرار شده، که عادی به نظر می آید. آنها دروغ می گویند، چون ملاحظه دیگری را می کنند یا از روی ادب دروغ می گویند و گاهی برای دلداری و راحتی خودشان دروغ می گویند.

بچه ها دائماً این مسائل را می بینند و می شنوند و نمی دانند کدام دروغ زشت است و کدام بی ضرر. بنابراین بهتر است که والدین خودشان را موقع صحبت کردن کنترل کنند و اگر هم دروغ گفتند فوراً برای بچه توضیح بدهند که به چه دلیل بوده است.

نکته بسیار مهم این است
که والدین هرگز به فرزندشان دروغ نگویند چون اعتماد او را از دست می دهند، حتی اگر گاهی سؤالات بچه ناراحت کننده و ناخوشایند بود ، سعی کند درست جواب بدهند.

بچه ها برای بزرگ شدن به این بازی ها نیاز دارند. والدین نباید برای دروغ های کوچک زود عصبانی بشوند، بلکه باید بیشتر گوش کنند و ببینند واقعیت چیست.

والدین باید به فرزندشان اعتماد کنند حتی اگر چند بار هم دروغ گفته باشد.
بچه ها می توانند این توضیح والدین را بفهمند که دروغگویی باعث ناراحتی و عصبانیت آنها می شود. ولی احتیاجی نیست که به بچه بگویند من از چشمت می فهمم دروغ گفتی یا دماغت مثل پینوکیو دراز شده است. این حرف ها روابط والدین را با فرزندشان خراب می کند. بهتر است که به کودک اجازه دهند اشتباهش را جبران کند چون با زور و فشار هیچ بچه ای راستگو نمی شود. فقط این رفتار باعث می شود که بچه ها بعداً با دقت بیشتری دروغ بگویند.

نکات مهم

بعضی از کودکان دروغ می گویند تا توجه دیگران را جلب کنند. چون معمولاً والدین یا آنقدر گرفتار هستند، یا طوری حواسشان به بچه های کوچکتر است که این غفلت باعث دروغگویی بچه می شود.

چرا کودکان راست نمی گویند؟
- اغلب یک الگوی مخفی برای دروغگویی کودک وجود دارد.
- رفتار خودتان را کنترل کنید. کسی که معمولاً دروغ می گوید باید علتش را برای بچه ها توضیح بدهد.
- هرگز دروغ بچه ها را نباید با دروغ بزرگسالان مقایسه کرد.
- هرگز بچه را وادار نکنید به دروغگویی اعتراف کند.

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#360 Posted: 20 Dec 2011 09:25

روش هایی برای درمان پرخاشگری کودکان

1- محدودیت هایی برای کنترل پرخاشگری وضع کنید و آنها را به اطلاع کودک برسانید.
2- مدل های پرخاشگری را به حداقل برسانید.

روش هایی برای درمان پرخاشگری کودکان

می توانید از راهکارهای زیر استفاده کنید:

الف) ساعاتی را که کودک فیلم های خشونت آمیز تلویزیونی می بیند، محدود کنید.

ب) فیلم ها، تصاویر و روزنامه کودک را به دقت انتخاب کنید.

ج) الگوهایی را در اختیار کودک بگذارید که پرخاشگرانه نباشند.

همکاری، مسئولیت و پیگیری مسائل مورد علاقه را با دادن مسئولیت به کودکان تشویق کنید.

ح)همراه کودک برنامه ای تلویزیونی را ببینید و صحنه پرخاشگرانه آن را تفسیر کنید.

3- همدلی را افزایش دهید. آگاهی کودک را نسبت به رنجی که بر اثر پرخاشگری او در افراد یا حیوانات به وجود می آید، افزایش دهید.

4- رفتارهایی را که مغایر با رفتار پرخاشگرانه است، تقویت کنید.

5- به جای کودک پرخاشگر، به کودکی که به وی پرخاش شده توجه کنید.

6- نحوه ی ارتباط کودک را با افرادی که با او زندگی می کنند، مورد بررسی قرار دهید.

7- اگر قرار است کودک به دلیل رفتار خشونت آمیزش تنبیه شود، بهتر است به طریقی باشد که منجر به حمله انتقامی و تلافی جویانه از طرف کودک نشود.

8- فرصت تخلیه هیجانات را برای کودک فراهم کنید.

9- مباحث گروهی یا خانوادگی را که تأکید بر همکاری با دیگران دارد، به کار گیرید.

10- همکاری، مسئولیت و پیگیری مسائل مورد علاقه را با دادن مسئولیت به کودکان تشویق کنید.

11- برای مهارِ رفتار کودکان، فنون محروم سازی ممکن است تا حدودی مفید واقع شود. بنابراین رفتارهای پسندیده را به وضوح تشریح کنید و پاداش ها و کیفرهای آنها را بیان نمایید.

12- فعالیت های ساعتی او را در صورت امکان با شرکت کودکی دیگر طراحی کنید.

13- از تنبیهات بدنی پرهیز کنید.

14- علت رفتار پرخاشگرانه وی را بیابید.

15- ثبت وقایع روزانه، بازی درمانی، بازی های جالب، جمله سازی و گوش دادن فعال ممکن است به عنوان کمکی در جهت درک کودکان خشن به کار گرفته شود.

16- به کودک بفهمانید که با هر رفتار خشونت آمیز، خود را از شما بیشتر دور می کند.

17- از کودک پرخاشگر بخواهید الگوی مطلوبی برای خود بیابد و فهرستی از رفتارهای الگو را در کوتاه مدت اجرا نماید.

18- با کودک قرارداد رفتاری ببندید تا برای رفتارهای مطلوبش جایزه دریافت کند و نتیجه اعمال نامطلوبش را

صفحه 36 از 43: « پیشین 1 ... 35 36 37 ... 42 43 پسین »

خانه و خانواده /

مراحل رشد از جنینی تا بزرگسالی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا