صفحه 12 از 111: « پیشین 1 ... 11 12 13 ... 110 111 پسین »

همه چیز درباره بیماری ها

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#111 Posted: 8 Jun 2011 07:48

مهارت های سازگاری با سندرم روده تحریک پذیر

روده تحریک‌پذیر یا اصطلاحا (IBS) یک اختلال شایع گوارشی است که روده‌های انسان را به انقباض‌های نامنظم و دردناک گرفتار می‌کند. شیوع این بیماری در سال‌های اخیر خصوصا با گسترش زندگی پر‌استرس و تنش‌آفرین شهری آنچنان بوده است که امسال از سوی انجمن جهانی گوارش، به نام این کسالت نامگذاری شده و تمامی برنامه‌های آموزشی و اطلاع‌رسانی در حوزه بیماری‌های گوارش به این موضوع اختصاص پیدا کرده است

مشکلات اقتصادی، استرس و اضطراب محیط کاری، فشار عصبی ناشی از یک تصمیم‌گیری بزرگ و سرنوشت‌ساز، شکست در یک رابطه عاطفی، مرگ عزیزان و نزدیکان و شکست اقتصادی، هر یک به تنهایی می‌تواند سیستم عصبی فرد را دچار اختلال‌های شدیدی کندکه IBS را باید یکی از شایع‌ترین نتایج این اختلال‌ها در دستگاه گوارش بنامیم.
تجربیات بالینی بر آن دلالت دارد که علامت اصلی IBS ، درد شکم و تغییر در اجابت مزاج (اسهال یا یبوست) است. این درد که اغلب ماهیتی مبهم دارد، ممکن است همراه با نفخ شکم، افزایش گاز، آروغ زدن، سیری زودرس و حالت تهوع بروز نماید و فرد را حتی دچار فوریت دفع کند. در تعدادی از خانم‌ها نیز رابطه‌ای معنادار میان این گونه درد‌ها و سیکل قاعدگی وجود دارد.
از دست رفتن نظم تحرکات روده و بروز تظاهرات بالینی این کسالت بیشتر در کمین افراد حساس، عصبی، زود رنج و وسواسی است؛ کسانی که هر روز به نوعی با فشار روحی و عاطفی، اضطراب و استرس یا افسردگی، سر و کار دارند.
هر چند تاکنون علت اصلی ابتلا به روده تحریک‌پذیر شناسایی نشده است اما باید گفت، خوشبختانه این کسالت به هیچ وجه زمینه‌ساز بیماری وخیم و یا عارضه مزمنی همچون سرطان روده نمی‌شود. در واقع حتی نمی‌توان IBS را یک بیماری محسوب کرد، بلکه به تعبیر دکتر رضا ملک‌زاده، دبیر انجمن متخصصان گوارش و کبد کشور، IBS صرفا یک کسالت و یا یک اختلال کارکردی در دستگاه گوارش است که نشان از وجود هیچگونه ناهنجاری ساختاری در روده ندارد.
اما به هر حال دست و پنجه نرم کردن با علائم دردناک و آزاردهنده IBS که اغلب تداخلات زیادی با فعالیت‌های اجتماعی و میزان حضور فرد در جامعه دارد و گاه اسباب شرمندگی فرد را نیز در معاشرت‌ها فراهم می‌سازد، نه تنها ممکن است برنامه‌های شغلی فرد را دستخوش دگرگونی‌های ناخوشایند نماید، بلکه حتی می‌تواند منجر به اختلافات خانوادگی عمیق گردد.
● اصلاح باورهای نادرست
مهم‌ترین شیوه کمک به این افراد،اصلاح باورهای نادرست آنها در خصوص این کسالت است. اول آن که در صورت استمرار علائم IBS بزرگ‌ترین اشتباه، انکار صورت مساله است. برخی افراد به‌دلایل مختلف مایل نیستند در مورد IBS صحبت کنند. این موضوع علاوه بر آنکه ایشان را از یک درمان اصولی و ریشه‌ای باز‌می‌دارد، ممکن است به استفاده خودسرانه از برخی دارو‌ها نیز برای درمان موقت علائمIBS منجر شود. در صورتی که استفاده از داروهایی که روی دستگاه گوارش تاثیرگذار هستند، حتما باید تحت نظر پزشک صورت گیرد. دومین باور غلط آن است که بسیاری از افراد تصور می‌کنند. IBS درمان ندارد. البته این باور چندان نادرست هم نیست. اما نکته‌ای در آن نهفته است که می‌تواند نقش بسزایی در بهبود شرایط و کیفیت زندگی مبتلایان داشته باشد. درست است که تاکنون برایIBS درمانی شناخته نشده است، ولی برای کنترل علائم آزاردهنده آن شیوه‌های موثری بررسی شده و مورد تایید علمی قرار گرفته است.
اولین رکن برای کاهش علائم آزاردهندهIBS رعایت یک رژیم غذایی مناسب است. اکثر افراد مبتلا بهIBS حساسیت‌های غذایی خاص خود را دارند. پرهیز از غذاهای چرب، غذاهای محرک، غذاهای باد دار و نفخ‌زا، غذاهای پر حجم، ادویه‌جات، پرخوری و تند خوری می‌تواند گام موثری در کنترل علائمIBS محسوب شود.
رکن دوم، دوری از فشار روحی و استرس است. فشار عصبی، استرس و اضطراب موجب تشدید علائمIBS می‌شود. در واقع به جرات می‌توان گفت هر چقدر مبتلایان بهIBS در کنترل استرس خود موفق باشند، به همان میزان نیز می‌‌توانند درد و علائم گوارشی خود را کاهش دهند.
البته گاهی اوقات به جهت کنترل بهتر این علائم، دارو درمانی نیز توصیه می‌شود که حتما باید براساس نظر پزشک انجام شود.
در پایان باید گفت امروزه برخورداری از یک زندگی پر از نشاط و شادی و همراه با انجام فعالیت‌های اجتماعی، تنها به سعی و کوشش پزشکان بستگی ندارد، بلکه بزرگ‌ترین و مهم‌ترین بخش درمان در دست خانواده‌های هوشیار و آگاهی است که از هر فرصتی برای تقویت روحیه افراد و ایجاد آمادگی در ایشان برای پذیرش مهارت‌های سازگاری باIBS استفاده می‌کنند.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#112 Posted: 8 Jun 2011 07:49

سندرم روده تحریک پذیر (IBS) یک اختلال شایع گوارشی

سندرم روده تحریک پذیر (IBS) یک اختلال شایع گوارشی است که ویژگی اصلی آن ایجاد تغییر در اجابت مزاج و درد شکمی است. براساس گزارش های انجمن جهانی گوارش (WGO) مشخص شده است که در حال حاضر IBS در حال تبدیل شدن به یک مشکل جهانی است، به نحوی که میلیون ها نفر روزانه با مشکلات و علائم ناخوشایند آن دست وپنجه نرم می کنند. در رابطه با مشخصات بیشتر این اختلال با دکتر «همایون واحدی» عضو هیات علمی مرکز تحقیقات بیماری های گوارش و کبد دانشگاه علوم پزشکی تهران گفت وگویی انجام شده است که در ذیل می خوانید.

-آقای دکتر، در ابتدای این گفت وگو می خواهیم درباره کلمه سندرم بیشتر بدانیم. چرا روده تحریک پذیر را تحت عنوان سندرم دسته بندی می کنند؟ اصلاً سندرم به چه معنا است؟
در واقع باید گفت IBS یک بیماری نیست، بلکه مجموعه یی از علائم و نشانه ها است. به همین جهت است که آن را سندرم یعنی مجموعه علائمی که در کنار هم قرار گرفته، می نامند؛علائمی که همزمانی بروز آنها نشان از ارتباط آنها با هم دارد. در همین ابتدای صحبت باید بر این موضوع تاکید کنم که این موضوع از اهمیت خاصی و تاثیرگذاری برخوردار است که هرگز نباید مبتلایان به IBS را بیمار خطاب کنیم.
-اگر روده تحریک پذیر یک بیماری نیست، پس چیست؟
روده تحریک پذیر (IBS) یک اختلال است. یک اختلال «کارکردی» شایع در روده که به بروز برخی علائم ناخوشایند منجر می شود. یک اختلال کارکردی به این معنی است که در کارکرد بخشی از بدن مشکل وجود دارد، ولی هیچ گونه ناهنجاری در ساختار بدن وجود ندارد. به عبارت دیگر در IBS، کارکرد روده مختل شده است ولی تمامی بخش های روده عادی و سالم است.
-تظاهرات بالینی IBS به چه صورت است؟ چه نشانه ها و علائمی در فرد مشاهده می شود؟
شایع ترین تظاهرات IBS درد شکم همراه با تغییر اجابت مزاج به صورت یبوست، اسهال یا هر دو آنها است.
IBS – علائم دیگری نیز دارد یا اینکه تنها همین علائم در مبتلایان رخ می دهد؟
سایر علائم که ممکن است گاهی اوقات رخ دهد عبارتند از نفخ، گاز، آروغ زدن، سوزش سردل و حالت تهوع. برخی مبتلایان فوریت دفع دارند، یعنی مجبورند زود به زود به دستشویی بروند. «حمله صبحگاهی» نیز شایع است. یعنی فرد چندین بار بلافاصله پس از برخاستن، احساس نیاز فوری به رفتن به دستشویی دارد. این امر غالباً در خلال صبحانه یا پس از آن است. به طور کلی برخی پزشکان افراد مبتلا به IBS را به سه گروه تقسیم می کنند؛
- افراد دارای درد یا ناراحتی شکمی و سایر علائم عمدتاً شامل نفخ و یبوست است.
- افراد دارای درد یا ناراحتی شکمی و سایر علائم عمدتاً فوریت دفع و اسهال است.
- افراد دارای دوره های یبوست و اسهال متناوب.
با این وجود، در عمل، بسیاری از افراد کاملاً در یک گروه جای نمی گیرند و همپوشانی های قابل ملاحظه یی وجود دارد.
-این درد شکم، در کجای شکم بروز می کند؟ آیا در همه جای شکم یکسان است؟
این درد که ممکن است برای بیمار به نوعی مبهم تلقی شود، بیشتر در پایین شکم است، ولی ممکن است در هر بیمار به شکل خاصی و در بخش های مختلف شکم رخ دهد. بنابراین صرفاً با توجه به محل درد نمی توان IBS را تشخیص داد.
-بنابراین تشخیص IBS به آزمایش های بیشتری نیاز دارد؟
با رد کردن بیماری های مهم و خطیری که علائم شان شبیه IBS است، این بیماری را تشخیص می دهند. هیچ آزمایش قطعی برای تشخیص IBS وجود ندارد و اگر آزمایش و عکسبرداری توسط پزشک توصیه می شود، از بابت اطمینان از عدم بیماری های مشابه است. به هر حال بیشترین قسمت تشخیص با شرح حال و معاینه فرد صورت می گیرد.
-کدام دسته از افراد جامعه مستعد ابتلا به IBS هستند؟
به طور کلی IBS می تواند هر فردی را در هر سنی مبتلا سازد، ولی معمولاً در جوانان و افراد زیر ۴۰ سال بروز می کند. نکته قابل توجه آنکه شیوع IBS در زنان دو تا سه برابر بیشتر گزارش شده است. بروز علائم IBS در افراد زودرنج، مبتلایان به وسواس، افراد مبتلا به استرس، اضطراب و فشار روحی هستند، بیشتر احتمال دارد.
-چند درصد مردم به این کسالت مبتلا هستند؟
حدود ۱۰ تا ۲۰ درصد مردم به IBS مبتلا هستند. گروهی از آنها با این عوارض کنار آمده اند. خود را با آن تطبیق داده اند و به گونه یی با آن مدارا می کنند، ولی گروه دیگر از بابت آن به شدت نگران اند، به همین منظور پیوسته به مطب پزشکان مراجعه می کنند و تقاضای آزمایش و عکسبرداری های مختلف دارند. گاهی بیماری را می بینیم که با خود کوله باری از عکس های مختلف و آزمایش های پرهزینه را به همراه آورده است.
-آیا نگرانی آنها بجا است؟
بله. در شرایطی که بیمار علائم هشداردهنده یی نظیر خون در مدفوع، کاهش وزن توجیه نشده یا درد شدید متمرکز در شکم را می بیند، حتماً باید موضوع را دنبال کند، اما در شرایطی که صرفاً علامت های IBS وجود دارد، هیچ جای نگرانی نیست، چرا که خوشبختانه IBS به هیچ وجه تبدیل به هیچ یک از بیماری های مزمن و خطرناک نمی شود. همان طور که در ابتدای صحبت ها به آن اشاره شد، اصلاً IBS یک بیماری نیست. یک اختلال است که هیچ گونه عواقبی ندارد.
-پس چرا افراد از آن رنج می برند؟
افراد مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر به خوبی می دانند که اکثر اوقات در فکر بروز علائم بودن به چه معنی است. حتی زمانی که آنها فاقد علائم هستند، باید در مورد زمانی که علائم را خواهند داشت، نگران باشند. خوشبختانه اکثر مردم علائم خفیفی دارند، ولی در معدودی از افراد IBS به قدری شدید است که زندگی به یک چالش روزانه و دردناک تبدیل می شود به نحوی که در این دسته از افراد، بروز علائم سندرم روده تحریک پذیر با فعالیت های روزمره آنها تداخل می کند. آنها ممکن است قادر به کار، حضور در مناسبات اجتماعی یا حتی مسافرت کوتاه مدت هم نباشند. به هر حال در صورت عدم کنترل عوامل تشدیدکننده، همراهی با IBS دشوار است.
-آقای دکتر لطفاً در مورد عوامل تشدیدکننده IBS توضیحات بیشتری بفرمایید.
یکی از عوامل مهم که موجب تشدید علائم IBS می شود، مصرف بعضی غذاها است. بعضی غذاها می تواند IBS را بدتر کند. معمولاً خود افراد می توانند عموم این غذاها را (بنا بر تجربه شخصی خود) شناسایی کنند. غذاهایی که ممکن است علائم را بدتر کنند، اولاً شامل غذاهایی است که چربی یا کافئین زیادی دارند. چربی و کافئین می تواند باعث اسپاسم یا انقباض روده شود. همچنین غذاهایی که «سوربیتول» دارند (شیرین کننده مصنوعی که به شکلات ها و آدامس های بدون شکر اضافه می شود). استفاده از آدامس های حاوی «سوربیتول» می تواند عامل اسهال باشد. علاوه بر این مصرف آدامس موجب بلع هوا شده و نفخ ایجاد می کند. در خصوص لبنیات باید گفت هنگامی شیر و فرآورده های لبنی برای فرد دردسر ایجاد می کند که بدن فرد نتواند لاکتوز یعنی قند موجود در شیر را تحمل کند، بنابراین لبنیات ممکن است در برخی افراد علائم IBS را بدتر کند. دسته دیگر، غذاهای باددار مانند حبوبات و خانواده کلم ها است که مصرف آنها باید با احتیاط صورت گیرد.
-بنابراین براساس گفته های شما یکی از عوامل مهم در بهبود شیوه های مدارا با IBS اصلاح رژیم غذایی است. آیا این موضوع باید تحت نظر پزشک صورت گیرد؟
بله. با توجه به آنکه علائم IBS متفاوت است و افراد ممکن است تنها به برخی از آنها مبتلا باشند، بهتر آن است که در خصوص تغییر و اصلاح رژیم غذایی با پزشک مشورت شود. به طور مثال در بعضی از افراد بعد از مصرف فیبر، علائم افزایش گاز روده یی اتفاق می افتد، در صورتی که مصرف فیبر برای افراد دچار یبوست مفید است.
-از دیگر فاکتورهای ضروری جهت کنترل عوامل تشدیدکننده IBS به چه عواملی می توان اشاره کرد؟
علاوه بر کنترل رژیم غذایی، آنچه از اهمیت ویژه یی برخوردار است، رهایی از استرس است. از آنجا که سیستم روده یی با اعصاب روده یی کنترل می شود، فشار روحی، اضطراب یا افسردگی منجر به تشدید علائم IBS می شود. تجربیات بالینی اثبات کرده است فراگیری اینکه چگونه فشار روحی را کنترل کنیم به بهبود وضعیت مزاجی افراد مبتلا کمک خواهد کرد. به همین دلیل است که در ابتدای گفت وگو تاکید داشتم نباید از IBS با عنوان یک بیماری نام برد. همین تلقی بیماری از IBS موجی از دلهره و نگرانی را در میان مبتلایان ایجاد خواهد کرد. افراد باید اطمینان خاطر داشته باشند که صرفاً به یک اختلال کارکردی مبتلا هستند نه یک بیماری.
-شما اشاره کردید که مبتلایان به IBS باید شیوه زندگی خود را تغییر داده، عوامل تشدیدکننده را کنترل کنند، اما وضعیت مبتلایان به IBS در خصوص دارودرمانی چگونه است؟
مهم ترین مساله در درمان بیمار آن است که بیمار اطمینان حاصل کند که بیماری وی خطرناک نیست. سیر بیماری، پیشرونده نبوده و به بیماری های التهابی روده یا سرطان منجر نمی شود. این موضوع قطعاً در کاهش استرس، اضطراب و آîشفتگی بیمار اثر دارد و به کاهش علائم IBS منجر می شود. اما علاوه بر رعایت این موضوع و همچنین توجه به تغییر الگوی غذایی مبتلایان به IBS، در صورت لزوم، پزشک برای کمک به برطرف شدن نشانه های IBS دارو نیز تجویز می کند؛ مسهل ها برای درمان یبوست، ضداسپاسم ها برای کاهش انقباضات روده یی و داروهای ضدافسردگی برای کمک به آنها که دردهای شدید دارند. البته انتخاب نوع دارو کاملاً به پزشک معالج و بر اساس علامت غالب بستگی دارد و به هیچ وجه نباید بیمار سرخود اقدام به مصرف دارو کند.
-به عنوان سوال پایانی، چه توصیه یی به خانواده های این افراد دارید؟
زندگی با سندرم روده تحریک پذیر چالش های روزانه یی به دنبال دارد، چه برای فرد مبتلا و چه برای خانواده وی. ممکن است دردناک یا موجب شرمساری باشد و بتواند به صورت جدی تاثیر ناخوشایندی بر کیفیت زندگی داشته باشد. اما هرگز نباید از کنترل آن ناامید شد. بدون تردید ابتلا به IBS بر کل خانواده اثر می گذارد، بنابراین لازم است اعضای خانواده، ضمن اطلاع از ویژگی های این بیماری، همکاری صمیمانه یی با فرد داشته باشند. قطعاً موفقیت در این همراهی مستلزم بهره گیری از اخلاق حسنه، سعه صدر و توانایی هایی نظیر دعوت به آرامش است. امروزه برخورداری از یک زندگی پر از نشاط و شادی برای مبتلا، تنها به سعی و کوشش پزشکان بستگی ندارد، بلکه بزرگ ترین و مهم ترین بخش درمان در دست خانواده های هوشیاری است که از هر فرصتی برای تقویت روحیه افراد و ایجاد آمادگی در ایشان برای پذیرش «مهارت های سازگاری با IBS» استفاده می کنند. همه باید مهارت های سازگاری با IBS را بیاموزیم.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#113 Posted: 8 Jun 2011 07:52

بوی بد بدن

بدن برخی از افراد بوی ناخوشایندی دارد که باعث ناراحتی و آزار دیگران می شود. بخصوص در فصل گرما که تعرق بدن زیاد است.البته بوی بدن هم بدون علت نیست.

عرقی که در سطح پوست بدن ایجاد می شود می تواند عامل بوی بد بدن شما باشد.معمولا عرق بوی بدی ندارد ولی اگر مدتی روی پوست باقی بماند باکتری هایی که به طور طبیعی روی پوست وجود دارند در اثر فعل و انفعالات شیمیایی باعث ایجاد بوی بد و ناخوشایند می شوند.
البته عرق برخی از نواحی پوست مثل زیر بغل و اندام تناسلی بیشتر بوی بد می دهد. چون غدد عرق این نواحی عملکرد متفاوتی دارند. این غدد مواد پروتئینی و چربی تولید نموده که باکتری های سطح پوست از این مواد تغذیه می کنند. اما عرق نقاط دیگر بدن بیشتر دارای نمک می باشد و باکتری ها براحتی نمی توانند از آن تغذیه کنند.
بنابراین بوی مناطق دیگر بدن از زیر بغل و اندام تناسلی کمتر است. پاها هم ممکن است بوی بد ایجاد کنند البته رعایت بهداشت پاها ، جوراب و کفشها در بوی بد آن تاثیر بسزایی دارد. در صورتی که پاها مدت زیادی داخل کفش و جوراب باشند عرق کرده و باعث می شوند قارچ و باکتری در پاها رشد و نمو کند و این خود عامل بوی بد پا است.
بوی بد بدن ممکن است به دلیل نوع رژیم غذایی هم باشد. فعل و انفعالات شیمیایی که روی موادغذایی انجام می شود با تعریق بدن از طریق سطح پوست دفع می شود. موادی مانند انواع ادویه جات که در غذاها از آن استفاده می شود ، سیر و دیگر ادویجات که بوی زیادی دارند عامل دیگری در ایجاد بوی بد بدن است.
عرق بدن در کودکان بندرت بوی بد می دهد چون غدد عرقی ناحیه زیربغل و اندام تناسلی تا قبل از سن بلوغ فعال نمی شود ولی اگر کودکان دیر به حمام بروند و یا بهداشت را رعایت نکنند ممکن است بدنشان بوی بد داده و حتی این بو شدیدتر هم بشود.

در سن بلوغ ترشح غدد عرق نواحی زیر بغل و اندام تناسلی با فعالیت هورمون ها بیشتر شده و چربی نیز در سطح پوست و در این نواحی بیشتر تولید می شود. البته اگر بهداشت رعایت نشود بوی بد بدن به عنوان یک مشکل جدی بسیار آزاردهنده خواهد بود. بوی بد بدن در هوای گرم و مرطوب بیشتر است. این مساله در بین افراد متفاوت است. معمولا بوی بدن بعد از دوش گرفتن از بین می رود ولی اگر به نظافت لباس ها اهمیت نداده و آنها را زود به زود تعویض نکنید و نشویید عرق شما که روی لباس باقی مانده است در اثر باکتری ها تبدیل

به بوی بسیار بد و زننده ای می شود که برای اطرافیان شما ناخوشایند است. بیشتر مردم به راحتی بوی بد بدن را تشخیص می دهند. مگر افرادی که بدن خودشان بو می دهد ، در واقع این نوع از افراد به بوی ناخوشایند بدنشان عادت کرده اند و در نتیجه به بوی آن توجه چندانی ندارند. درمان بوی بد بدن خیلی ساده است.
بهتر است کسانی که بدنشان بو می دهد روزی یکبار به حمام رفته و دوش بگیرند. البته کسانی که به سن بلوغ رسیده اند می توانند با وجود دوش گرفتن از اسپری های بدن و خوشبو کننده ها استفاده کنند که عرق بدنشان را کاهش دهد. البته بچه هایی که به سن بلوغ رسیده اند بندرت به این نوع خوشبوکننده ها نیاز دارند. لباس هایتان را نیز باید هر روز عوض کنید و آنها را بشویید. بخصوص در هوای گرم و مرطوب. لباس هایتان باید خشک باشد ، چون باکتری ها در محیط مرطوب رشد می کنند و باعث بوی بدن می شوند.
پاهایتان را مرتبا بشویید و کاملا خشک کنید. از پوشیدن کفشهای بدون منفذ و رو بسته بخصوص در فصل گرما خودداری کنید (مانند کفشهای ورزشی) بهتر است صندل بپوشید. از جوراب های نخی استفاده کنید و از خوردن غذاهای پر ادویه نیز خودداری کنید. درمان بوی بد بدن جز رعایت بهداشت فردی نیاز به تشخیص پزشکی ندارد ولی اگر این مشکل با وجود رعایت کردن نکات ذکر شده ادامه داشت بهتر است عقیده یک پزشک را نیز در این زمینه جویا شوید.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#114 Posted: 8 Jun 2011 07:52

خال، هرچه درشت‌تر؛ خطرناک‌تر

خال‌ها ضایعات پوستی مسطح و یا برجسته‌ای هستند که ناشی از به هم خوردن ترکیب طبیعی بافت‌های پوست در اثر افزایش یا عملکرد غیرطبیعی سلول‌های رنگدانه‌ساز پوست هستند، اما این‌که چه خالی ضرورت برداشت دارد و چه خالی خیر، موضوعی است که «جام‌جم» در گفتگو با دکتر نیما استواری، متخصص پوست و مو به آن پرداخته است.
به گفته وی، خال‌ها به دو دسته بزرگ مادرزادی و خال‌هایی که بتدریج و طی گذر زمان ایجاد می‌شود، تقسیم می‌شوند.

این متخصص پوست و مو خال‌های مادرزادی را به صورت بالقوه، مستعد خطرناک شدن ذکر کرده و می‌افزاید: در سنین ۱۵ تا ۲۰ سال باتوجه به رشد و سایز آنها می‌توان حدس زد که خال مادرزادی، خطرناک شده است یا خیر، چرا که هرقدر خال بزرگ‌تر باشد، به میزان خطری که فرد را تهدید می‌کند افزوده می‌شود که می‌توان توسط جراحی و حتی پیوند پوست (حتی در سنین زیر ۲۰ سال) ضایعه را برداشت.بیش از ۹۰ درصد از خال‌هایی که در گذر زمان در صورت و بدن، ظاهر می‌شوند، خطرناک نیستند.
دکتر استواری با اعلام این مطلب یادآور می‌شود: ولی این موضوع به این مفهوم نیست که هر خال غیرمادرزادی را نخواهیم جدی بگیریم، چون دسته کمی از این خال‌ها رو به سوی خطرناک شدن می‌آورند.
● به کدام خال باید مشکوک شد؟
کدام خال را باید برداشت و به چه خالی نباید اهمیت داد؟!
این فوق‌تخصص لیزر و زیبایی عنوان می‌کند: خال‌های خطرناک اغلب به نوعی دارای شکلی عجیب و بدون داشتن حاشیه‌ای مشخص، زوایای تیز و حادند که رنگ آنها قرمز و یا سیاه (JET BLACK) (پرکلاغی) است.
وی می‌افزاید: اگر سایز خال به بیش از ۸ میلی‌متر تا یک سانتی‌متر برسد، باید به آن توجه کرد و در این میان نباید خال‌هایی که به طور ناگهانی دستخوش تغییر می‌شوند را نادیده گرفت که در این حین، افرادی که در خانواده، زمینه خال‌های بد را دارند، باید بیش از سایرین گوش به زنگ باشند.
● ملانوم چیست؟
«ملانوم» یک نوع سرطان پوست است که به سایر نواحی بدن و عمدتا گره‌های لنفاوی، کبد، ریه‌ها و دستگاه عصبی مرکزی گسترش پیدا می‌کند. گفتنی است اکثر موارد ملانوم از یک خال پوستی یا سایر ضایعات پوستی نشات می‌گیرد. به گفته دکتر استواری، ملانوم نوعی تکثیر بدخیم سلول‌های رنگدانه‌ای پوست است که قابل کنترل نیست و با رشد خود، ضایعه را بزرگ و بزرگ‌تر می‌کند. این فوق‌تخصص جهت پیشگیری از ملانوم و بیماری‌های پوستی اظهار می‌کند: از آنجایی که مردم کشور ما دارای رنگ پوستی بسیار سفید همچون مردم استرالیا نیستند و میزان تابش آفتاب نیز در حد متعادل است، بهتر است افراد با مراجعات دوره‌ای به پزشک متخصص جهت معاینه خال خود اقدام کنند و هیچ‌گاه مصرف ضدآفتاب را فراموش نکنند و از دستگاه‌های سولاریوم جهت برنزه کردن پوست به هیچ وجه استفاده نکنند.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#115 Posted: 8 Jun 2011 07:53

اختلالات سوماتوفرم چیست ؟

اختلالات سوماتوفرم بیماریهای مزمنی هستند که در آن فرد با شکایت های جسمی متعددی ناشی از مشکلات روحی مراجعه میکند که برای هیچ کدام از آن ها بیماری زمینه ای خاصی پیدا نمی شود . این بیماری ها در زمان مراجعه ممکن است سالها با فرد همراه بوده اند .

علائم جسمی این بیماری ها می توانند یک یا چند ارگان مهم بدن را درگیر کنند . ارتباط بین استرس و بروز علائم در این افراد به اثبات رسیده است .
* همه گیر شناسی

در افرادی که به کلینیک یا پزشکان مراجعه می کنند آمارهای مختلفی از این افراد وجود دارد ولی بین ۲/۰ درصد تا ۶/۱۱ درصد گزارش شده است . شروع علائم معمولاً قبل از ۳۰ سالگی است . هیپوکندریاک ، که نوعی از اختلالات سوماتوفرم است حدود ۱ تا ۵/۴ درصد شیوع دارد .

* عوامل خطرساز

۱- ژنتیک : در بروز این بیماری ها نقش دارد .

۲- سانحه وحوادث : به عنوان پیش ساز این بیماری ها ثابت شده است .

۳- سابقه خانوادگی : خانواده ها نسبت به این بیماریها واکنش متفاوتی دارند و این مساله خانوادگی را در بروز بیماری سوماتوفرم مهم میکند .

۴- عوامل اجتماعی : مانند تک والد بودن ، زندگی تنها ، بیکاری ، مشکلات ازدواج و شغلی نیز مؤثر هستند .

* تشخیص افتراقی ها

چند بیماری مثل هیپرپاراتیروئیدیسم ، پورفیری ، M.S ، لوپوس سیستمیک ، افسردگی ثانویه یا اولیه می توانند در تشخیص افتراقی این بیماری ها قرار گیرند .

در ادامه با ذکر مثالی از این گونه افراد به مقاله خاتمه می دهیم :

خانمی ۳۵ ساله برای بررسی مشکلات متعددی مراجعه کرده است . امروز بیشتر در مورد سردردش شکایت دارد اظهار می کند سردردش از پشت گردن شروع می شود و همینطور به سمت بالای سرش می کشد تا تمام سر را درگیر کند . وقتی از او پرسیده می شود چه شدتی از سردرد وجود دارد ( بین ۱ تا ۱۰ نمره بدهید ) می گوید شدتش حدود ۵ است . می گوید سردردش تیر نمی کشد ولی تمام سرش درد میکند .

استامینوفن وبروفن مصرف کرده است ولی فایده نداشته است . می گوید سالهاست این سردرد را دارد ولی کسی نتوانسته آنرا درمان کند یا به تشخیص علت آن برسد . می گوید سالهاست این سردرد را دارد ولی کسی نتوانسته آنرا درمان کند یا به تشخیص علت آن برسد .

می گوید CT اسکن سرانجام داده است ، آزمایش های خونی وحتی L.P ( کشیدن مایع نخاعی ) را انجام داده است و همه طبیعی بوده است . نکته دیگری که اظهار می کند زمان شروع بیماری است که در اوائل ۲۰ سالگی بوده است . همچنین به طور متناوب شکم درد ، درد پشت و حتی درد مقعدین دفع مدفوع داشته است .

عدم تحمل نسبت به بسیاری از غذاها دارد . تمایل جنسی به همسرش را نیز از دست داده است . می گوید ۷ سال پیش دچار دوبینی شده بوده است .

پزشک اش به M.S شک کرده درخواست M.R.I نموده است .
جواب M.R.I طبیعی بوده است . به پزشکان متعددی مراجعه کرده است ولی هیچکدام به تشخیصی نرسیده اند . او فکر میکند هیچ کمکی برای وی وجود ندارد و او روز به روز بدتر می شود . در معاینه نیز علائم حیاتی او طبیعی است ، مشکل حاد خاصی را ذکر نمی کند ، معاینه قلب ، ریه ، شکم طبیعی است . معاینه سیستم عصبی نرمال است .

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#116 Posted: 8 Jun 2011 07:58

شب‌ادراری، به ادرار کردن خود به خود، در سنینی که فرد باید قادر به کنترل ارادی ادرار باشد، گفته می‌شود

شب‌ادراری کودکان جای نگرانی ندارد
تنها در فرانسه ۴۰۰ هزار کودک دچار مشکل شب‌ادراری هستند. شب‌ادراری، به ادرار کردن خود به خود، در سنینی که فرد باید قادر به کنترل ارادی ادرار باشد، گفته می‌شود.

شب‌ادراری عارضه‌ای است که معمولاً بین کودکان حدود پنج سال رایج است. این دسته از کودکان از بدو تولد هیچ وقت قادر به کنترل ادرار در طول شب و در مدت خواب نبوده‌اند و یا نتوانسته‌اند بیش از شش ماه، رختخواب خود را خیس نکنند.

شب‌ادراری در میان کودکان چهار ساله ۳۰ درصد است. میزان آن تا شش سالگی بین ۱۰ تا ۱۵ درصد، در ۱۲ سالگی حدود سه درصد و در ۱۸ سالگی یک درصد است.

بر اساس، آمار شب‌ادراری در پسرها بیشتر از دخترها رایج است.

اما بر خلاف آن‌چه تا مدت‌ها تصور می‌شد، این مشکل علت روانی ندارد. متخصصان ریشه این مشکل را عدم بلوغ مثانه و اختلال در خواب معرفی می‌کنند.

در طول شب، مثانه یک کودک بسیار زود پرمی‌شود، کودک این امر را حس نکرده و بدون این‌که بیدار شود، ادرار می‌کند.

کارشناسان به والدین توصیه می‌کنند این مشکل را لاینحل نپندارند و به کودک احساس گناه ندهند. به گفته آنان شب‌ادراری نه تقصیر آن‌هاست و نه تقصیر فرزندشان؛ و به همین دلیل نباید به هیچ وجه کودک را تنبیه و تحقیر کرد.

عدم توانایی در کنترل ادرار اگر بعد از پنج سالگی ادامه یابد، کودک حس خوبی نداشته و ممکن است دچار احساس گناه و اضطراب شود. این مسأله می‌تواند حتی بر روابط اجتماعی او نیز تاثیر گذاشته و از او کودکی منزوی بسازد.

چنان‌چه بعد از پنج سالگی مشکل کنترل ادرار در طول شب ادامه یابد، می‌توان برای حل آن به متخصص مراجعه کرد.

مراجعه به پزشک می‌تواند به والدین کمک کند تا بدون آن‌که از این مشکل یک فاجعه بسازند، از سلامت جسمی کودک مطمئن شده و کودک نیز بتواند از راه‌های درمانی مناسب بهره‌مند شود.

هنگام مراجعه به پزشک، تنها با طرح چند پرسش می‌توان شب‌ادراری را تشخیص داد. در صورت وجود تردید نسبت به علل مشکل کودک، انجام آزمایش‌های مختلف برای تشخصیص دلایل عدم کنترل ادرار در طول شب لازم و ضروری خواهد بود. این آزمایش‌ها شامل آزمایش خون و ادرار، اکوگرافی و سیستوگرافی، بدون درد هستند و به صورت منظم انجام نمی‌شوند.

توصیه کارشناسان به والدین این است که چنان‌چه حس می‌کنند به تنهایی قادر به حل این مشکل نیستند، به روان‌شناس یا روان‌پزشک مراجعه کنند.

به گفته آن‌ها، چنان‌چه وجود شب‌ادراری عامل بروز مشکل بین آن‌ها و فرزندشان و یا کودک با دوستانش می‌شود و یا موجب پایین آمدن نمرات درسی او شده‌اند، حتماً به این گونه متخصصان مراجعه کنند.

برای برخورد درست با این مشکل، توصیه می‌شود والدین به کودک عادت دهند که تنها در طول روز بنوشد و قبل از رفتن به رخت‌خواب چیزی ننوشد و کودک را مجبور کنند قبل از خواب، به توالت برود.

هم‌چنین توصیه می‌شود از کودک بخواهند هر روز صبح ملافه‌هایش را خود در ماشین لباسشویی بریزد و در صورت امکان، تعداد دفعاتی را که ادرار می‌کند، در دفترچه‌ای یادداشت نماید.

عفونت‌های ادراری مداوم و یا وجود انگل در دستگاه گوارش باید کنترل شده و مورد توجه قرار بگیرند؛ چرا که می‌توانند علت شب‌ادراری باشند. یبوست نیز ممکن است یکی از دلایل احتمالی این مشکل باشد.

به نظر می‌آید سوابق خانوادگی نیز در بروز این مشکل نقش قابل توجهی ایفا می‌کند. اگر والدین کودک، هر دو در زمان کودکی در کنترل ادرار خود در طول شب دچار مشکل بوده‌اند، احتمال بروز این مشکل در کودک به ۷۷ درصد و چنان‌چه یکی از آنان از این مسأله رنج می‌برده، این احتمال به ۴۴ درصد می‌رسد.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#117 Posted: 8 Jun 2011 08:01

گرفتگی عضلات پا در زمان حاملگی

گرفتگی عضلات پا در زمان حاملگی گرفتگی(کرامپ یا اسپاسم) عضلات پا در زمان حاملگی، به احتمال زیاد ناشی از اضافه وزن حاملگی است. این گرفتگی ها معمولاً در سه ماهه ی دوم شروع و در ادامه ی حاملگی بدتر می شود. فشار رحم بر روی عروق خونی که خون را از پاها به سمت قلب بر می گردانند و نیز بر روی اعصابی که از تنه به سمت پاها می روند، ممکن است کرامپ عضلانی را تشدید کند.

کرامپ ها ممکن است در روز هم اتفاق بیفتند، ولی بیشتر شب ها رخ می دهند. ممکن است جایی خوانده باشید که مصرف کم کلسیم و پتاسیم می تواند سبب گرفتگی عضلات پا شود و یا اینکه مصرف بیش از حد فسفر (که در گوشت، تنقلات، و نوشابه های گازدار یافت می شود)، به دلیل اینکه مانع جذب کلسیم به مقدار کافی می شود می تواند در کرامپ نقش داشته باشد؛ ولی باید گفت که مطالعات معتبر این مسایل را تأیید نمی کنند.

با این حال بهتر است در زمان حاملگی کلسیم کافی مصرف شود. در صورتی که کلسیم کافی مصرف نشود، کلسیم مورد نیاز جنین از استخوان های مادر تأمین می شود و این مسئله سبب افزایش خطر ابتلا به پوکی استخوان در سنین بالاتر می شود. از مصرف قرص های کلسیم حاوی آرد استخوان یا دولومیت(ترکیبی از کلسیم و منگنز که در سنگ یافت می شود) خودداری کنید، زیرا ممکن است مقادیر خطرناکی از سرب در آن ها باشد.

در واقع، بهتر است از مصرف هر گونه ویتامین یا داروی گیاهی بدون مشورت با پزشک خودداری کنید. برای بهبود گرفتگی عضله چه باید کرد؟ از ایستادن یا نشستن طولانی مدت، به صورتی که پاهایتان را روی هم انداخته اید، خودداری کنید. در طول روز و چند بار قبل از خواب عضلات پشت ساق پا را بکشید. در حالیکه نشسته اید، یا در حال تماشای تلویزیون هستید، و یا دارید شام می خورید، مچ پا را بچرخانید و انگشتان پاهایتان را تکان دهید. هر روز کمی قدم بزنید، مگر آنکه پزشک، شما را از فعالیت منع کرده باشد.

سعی کنید خیلی خود را خسته نکنید. به پهلوی چپ دراز بکشید تا جریان خون پاها بهتر باشد. مایعات به اندازه کافی مصرف کنید. قبل از خواب یک وان آب گرم بگیرید، چون به شل شدن عضلات کمک می کند. شواهدی دال بر این مسئله وجود دارد که مصرف قرص های کمکی حاوی منیزیم، به علاوه ویتامین های زمان حاملگی ممکن است سودمند باشند.

به هر حال قبل از مصرف هر داروی تکمیلی با پزشک خود مشورت کنید. اگر عضله پایتان گرفت، بلافاصله عضلات پشت ساق پا را بکشید: برای این کار پایتان را صاف کنید و آرام انگشتان را به طرف ساق پا خم کنید. این کار ممکن است ابتدا کمی دردناک باشد، ولی اسپاسم را برطرف می کند و درد کم کم از بین می رود. ماساژ عضلات دچار اسپاسم و همچنین گرم کردن با کیسه آب گرم هم می تواند به از بین رفتن اسپاسم عضلانی کمک کند. چند دقیقه قدم زدن هم می تواند کمک کننده باشد.

اگر درد باقی ماند چه باید کرد؟ اگر درد برطرف نشد و گرفتگی ایجاد شده مثل همیشه نبود و یا متوجه تورم یا حساسیت پا شدید، به پزشک مراجعه کنید. در بعضی موارد نادر این مسئله ممکن است ناشی از گیر کردن لخته خون در عروق باشد که مسئله ای بسیار مهم بوده و می تواند جان مادر را به خطر اندازد. بنابراین سریعاً به پزشک مراجعه کنید.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#118 Posted: 8 Jun 2011 08:02

کمردرد در کودکان

کمردرد در کودکان با کمردرد در بزرگسالان متفاوت است.
کمردرد به خصوص در کودکان زیر چهار سال بیانگر مشکلات زمینه‌ای جدی باشد.

در صورتی که کودک شما دچار کمردرد شده باشد، به خصوص اگر کمردرد او با هر یک از علائم زیر همراه باشد، باید او را به نزد دکتر ببرید:

تب.
کاهش وزن.
احساس ضعف و بیحسی.
اشکال در راه رفتن.
دردی که به یک یا هر دو پای کودک تیر می‌کشد، یا مانع خوابیدن او می‌شود.
اختلال در کنترل ادرار یا مدفوع.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#119 Posted: 8 Jun 2011 08:03

قولنج (colic) نوزادان

قولنج (colic) – حملات بدون توضیح گریه‌کردن کودکان کمسن- می‌تواند بسیاری از تازه پدرومادرشده‌ها را کلافه کند.

هنگامی که کودکتان دچار قولنج می‌شود، به این نکات توجه داشته باشید:

قولنج به معنای آن نیست که کودک شما ناسالم است، علت دقیق این عارضه معلوم نیست.
احساس گناه نکنید. تقصیر شما نیست که کودکتان دچار ناراحتی شده است.
قولنج معمولا در حدود سه ماهگی فروکش می‌کند و تقریبا هیچگاه پس از ۶ ماهگی بروز نمی‌کند.
در هنگام بروز حملات گریه توجه بیشتر به کودک اشکالی ندارد. نگران لوس شدن بچه نباشید.
راه‌های بسیاری برای آرام کردن نوزاد وجود دارد. اقدامات متفاوت را امتحان کنید تا زمانی راه آرام کردن کودک را پیدا کنید، مثلا تغذیه کردن نوزاد در وضعیت قائم، گرفتن آروغ نوزاد به صورت مکرر یا تکان دادن آرام کودک در گهواره.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#120 Posted: 8 Jun 2011 08:06

ویتیلیگو(برص یا پیسی)

بیماری ویتیلیگوبه احتمال زیاد یک بیماری خود ایمنی است که درآن سیستم ایمنی بدن دربرابر سلولهای رنگدانه ای پوست واکنش نشان داده وآنها را تخریب می کند . حدود یک درصد مردم دچار این بیماری هستند واین بیماری درهرسنی می تواند بروز کند اما نیمی ازموارد بیماری درزیرسن ۲۰سال بروزمی کند . در۳۰-۲۰% موارد سابقه خانوادگی این بیماری درفرد مبتلا وجود دارد .ضایعات پوستی به شکل لکه های بیرنگ وسفید پوستی است که این لکه ها می تواند بزرگ ویا کوچک باشد

این لکه ها را می توان با استفاده ازوسیله ای بنام لامپ وود مشاهده کرد که درزیرنوراین لامپ به وضوح حالت مرمری وسفید لکه ها مشخص می شود . محل بروزاین بیماری درهرنقطه ای از بدن می تواند باشد . اما پشت دستها ، زانوها ، آرنجها ، کناره لبها، ناحیه تناسلی وصورت ازنقاط نسبتاً شایعتر بروز این بیماری می باشد . ازلحاظ انتشار بیماری ویتیلیگو می تواند لوکالیزه یا سگمنتال باشد یعنی فقط منطقه خاصی از پوست را درگیر کند ویا اینکه یونیورسال باشد یعنی تمام یا تقریباً تمام بدن را درگیرسازد . گاهی نیز این بیماری حالت درماتومال به خود می گیرد یعنی قسمتی از پوست را که توسط عصب خاصی عصب دهی می شود درگیر می کند. سیربیماری خیلی قابل پیش بینی نیست اما درمواردی که سالها بیماری درمحل ثابتی باقی مانده است وپیشرفت زیادی نداشته معمولاً بعید است که به ناگهان پیشرفت زیادی داشته وتمام بدن را فرا گیرد . مواردی که از ابتدا پیشرونده هستند می توانند تمام بدن را گرفتارکند . دربیماران ویتیلیگویی احتمال بروزبیماریهای دیگرخودایمنی مانند آنمی پرنیسیوز، آلوپسی آره اتا، تیروییدیت اتوایمیون و… بیشترازافراد عادی است . لکه های سفید پوستی می تواند همراه با ایجاد سفیدی درموهای همان منطقه باشد که احتمال درمان پذیربودن بیماری دراین حالت کمتر می شود . لکه های سفید پوستی اکثراً بصورت متقارن دربدن بروز می کند . این بیماری گاهی می تواند با برخی بیماریهای دیگرپوستی اشتباه شود که ازجمله این بیماریها می توان به پیتریازیس آلبا ، پیتریازیس ورسیکالر، خالهای بیرنگ مادرزادی وبیرنگیهای پوستی همراه با برخی ازسندرمها اشاره نمود .

بیماری ویتیلیگودرمان قطعی نداشته اما ۳۰% موارد این بیماری خودبخود می تواند بهبود یابد . ازجمله درمانهای رایج برای این بیماری می توان به ترکیبات استروییدی موضعی ، پیمکرولیموس موضعی ، استفاده ازفتوتراپی همراه با داروی پسورالن و استفاده ازلیزر اگزایمر اشاره نمود . گاهی نیز ازچند روش درمانی همزمان می توان بهره برد مثلاً استفاده از پیمکرولیموس موضعی ولیزراگزایمر دریک زمان که می تواند درمواردی باعث بهبودی نسبی ضایعات گردد . البته درمواردی نیز می توان تنها ازروش پوشاندن ضایعات با کرمهای رنگی مخصوص استفاده کرد که بدون آنکه اثردرمانی خاصی داشته باشد می تواند بیمار ویتیلیگویی را ازعذاب دیده شدن ضایعات پوست خود توسط دیگران نجات دهد . گاهی بیماران بطورشدیدی دچار ویتیلیگومی شوند وتقریباً تمام پوستشان بیرنگ می گردد. دراین موارد می توان قسمتهایی که بیرنگ نشده اند را با کرمهای بیرنگ کننده قوی سفید نمود تا تمام پوست بدن بطوریکنواخت بیرنگ باشد . روشهای درمانی پیچیده تری نیز دراین بیماری استفاده شده که بیشترشامل کشت سلولهای ملانوسیت ( سازنده رنگدانه پوست ) واستفاده ازآنها درپوست مبتلا می باشد . اما با این روشها نیزبیماری ویتیلیگو بطورکامل درمان نشده است وهنوزهم این بیماری دارای درمان قطعی نمی باشد .

hi dr!

صفحه 12 از 111: « پیشین 1 ... 11 12 13 ... 110 111 پسین »

خانه و خانواده /

همه چیز درباره بیماری ها

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا