صفحه 4 از 111: « پیشین 1 2 3 4 5 ... 108 109 110 111 پسین »

همه چیز درباره بیماری ها

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#31 Posted: 7 Jun 2011 08:18

آفت دهان و روش جلوگیری از آن

‌‌‌‌ علت‌های شایع ایجاد زخم‌ها در دهان چیست؟
‌‌شایع‌ترین علت زخم‌های دهانی، صدمه‌های فیزیکی است. خیلی به سادگی، گاز گرفتن گونه یا زبان و لب در هنگام غذا خوردن، تیزی یک دندان، ضربه ناشی از مسواک زدن محکم و یا دندان‌های مصنوعی که در دهان لق می‌خورند، می‌توانند بافت دهان را زخم کنند. این “زخم‌ها به زخم‌های ناشی از ضربه” معروف‌ان

عوامل دیگری نیز ممکن است در دهان زخم ایجاد کنند مثلا سوختگی ناشی از غذای داغ، زخم‌های ناشی از برفک‌های دهانی، تبخال‌های دهانی (داخل دهان)، عکس‌العمل به بعضی داروها مثل داروهای شیمی درمانی، سیفیلیس، ایدز، دیابت و یا سرطان. اما اگر در دهان خود زخم‌های زیادی دارید که مرتبا خوب می‌شوند و دوباره عود می‌کنند، به “آفت” فکر کنید.
علامت آفت چیست؟
‌ آفت بیماری شایعی است که به صورت عود کننده در دهان ایجاد می‌شوند. در واقع آفت بسیار شایع تراز آن چیزی است که حدس را هم بتوانید بزنید. یک پنجم افراد بالغ به آفت دچار می‌شوند. زبان، کف دهان و لثه‌ها ممکن است دچار آفت شود.

زخم‌های آفتی معمولا دایره‌ای شکل هستند که کف آنها سفید رنگ و لبه زخم نامنظم است. ممکن است چند آفت در کنار هم قرار بگیرند و به صورت خوشه‌ای دیده شوند.

آفت‌های کوچک معمولا در سه تا شش روز برطرف می‌شوند اما آفت‌های بزرگ ممکن است حتی تا ۱۰ هفته در دهان باقی بمانند. اگر آفتی در کنار لوزه‌ها و حلق قرار بگیرد، خوردن و بلعیدن را بسیار مشکل و دردناک می‌کند. دلیل خاصی برای ایجاد آفت یافته نشده است اما تغییرات هورمونی و استرس ممکن است زمینه را برای ایجاد آفت فراهم کنند.
زخم‌های دهانی چگونه درمان می‌شوند؟
‌ برای درمان یک زخم دهانی باید علت آن را بدانیم. بعضی وقت‌ها درمان بسیار ساده و در حد رفع تیزی یک دندان یا پرکردگی و یا ترمیم دندان مصنوعی است اما اگر علت زخم‌ها شناخته شده نباشد، درمان آن نیز مشکل‌تر خواهد شد. مثلا آفت درمان‌پذیر نیست اما برای کم کردن سوزش آن می‌توان از دهانشویه‌ها و پمادهای بی‌حس کننده استفاده کرد.
مدتی است که در دهانم زخم وجود دارد. چه باید بکنم؟
‌ اگر زخمی بیش از دو هفته در دهان بماند و بهبود پیدا نکند حتما باید درباره آن با دندانپزشک یا پزشک خود مشورت کنید. دندانپزشک ممکن است راه‌هایی را برای درمان آن پیشنهاد کند و در صورتی که زخم خوب نشد به اقدامات احتیاطی بیشتری مثل انجام بیوپسی، قسمت‌های خونی و ارجاع به متخصص نیاز است.

زخم‌هایی را که بیش از دو تا سه هفته در دهان شما وجود دارند و خوب نشد‌ه‌اند، سرسری نگیرید. ممکن است عوامل مختلفی در ایجاد آن موثر باشد که یکی از آنها سرطان‌های دهان است. بنابراین حتما جریان را پیگیری کنید. بسیاری از زخم‌های عود کننده دهان نیز ممکن است نشانگر مشکلات عمومی بدن مثل بیماری‌های خاص و یا کمبود ویتامین‌ها باشند. کم‌خونی‌ها و مشکلات گوارشی هم ممکن است علت ایجاد زخم‌های دهانی باشند.
آیا سرطان می‌تواند در دهان زخم ایجاد کند؟
‌ معمولا سرطان‌های دهان در ابتدا به صورت زخم ظاهر می‌شوند. البته ضایعه‌های دیگری مثل لکه‌های پایدار قرمز، سفید و یا مخلوطی از اینها و یا برجستگی‌ها و …. هم ممکن است به عنوان ضایعه‌های پیش سرطانی مطرح شوند. اما زخم‌های دهانی از شایع‌ترین علایم اولیه سرطان دهان هستند. البته نگران نشوید و هر زخمی را در دهانتان به عنوان عامل ابتلا به سرطان ندانید.

اما دقت کنید اگر زخمی بدون وجود علتی آشکار (مثل یک دندان یا پرکردگی تیز یا….) مدت طولانی در دهان باقی بماند ممکن است شروعی برای سرطان دهان باشد. این زخم‌ها هر چه زودتر درمان شوند احتمال تبدیل آنها به سرطان کمتر می‌شود. پس لطفا در مورد آنها با دندانپزشک خودتان مشورت کنید. زخم‌های پیش سرطانی معمولا روی سطوح مختلف زبان مثل سطح پشتی، کناری یا زیرین اتفاق می‌افتند اما به ندرت ممکن است که زخم‌های پیش سرطانی در مناطق دیگر دهان هم یافت ‌شوند. سیگار کشیدن و مصرف الکل زمینه‌ را برای ابتلای سرطان دهان فراهم می‌کند.

کسانی که هم سیگار و هم الکل را به مقدار زیاد مصرف می‌کنند، استعداد بسیار زیادی برای ابتلا به سرطان دهان دارند.
چگونه می‌توانیم یک زخم‌ ناشی از ضربه را بشناسیم؟
زخم‌های ناشی از ضربه معمولا در کنار یا نزدیکی عامل ایجاد کننده ضربه دیده می‌شوند و تا وقتی که عامل ایجاد کننده زخم از بین نرود، زخم در سر جای خود باقی می‌ماند.

روش های جلوگیری از زخم های دهانی
*‌ لااقل روزی دو بار دندان‌هایتان را مسواک بزنید.
* مرتب نخ دندان بکشید.
* مرتب به دندانپزشکی بروید.
* به آرامی مسواک بزنید و مراقب باشید مسواک دهان شما را زخم نکند.
* رژیم غذایی خود را در حالت تعادل نگه دارید. از غذاهای پر از ویتامین و میوه‌ها و سبزی‌های تازه و نان‌های سبوس‌دار و گوشت و شیر به مقدار کافی استفاده کنید.
* از خوردن غذاهای بسیار تند، ادویه‌دار و بسیار ترش پرهیز کنید.
* وضعیت سلامت عمومی بدن خود را بررسی کنید و مطمئن شوید که به بیماری‌هایی مثل دیابت و یا التهاب رود‌ه‌ها دچار نیستید چون این بیماری‌ها زمینه را برای ایجاد زخم‌های دهانی فراهم می‌کند.
* اگر پرکردگی نامناسب و یا دندان مصنوعی مشکل‌داری در دهان دارید که مرتب دهان شما را زخم می‌کند برای ترمیم هر چه سریع‌تر آن اقدام کنید. مزمن شدن زخم‌های دهانی خطرناک است.
* مرتب دهان خود را معاینه کنید و تمام بافت دهان خصوصا سطح‌های مختلف زبان اعم از پشت و کنار زبان و کف دهان را به خوبی معاینه کنید. بعضی از اوقات ممکن است زخم‌های طولانی مدتی در دهان شما وجود داشته باشند بدون آنکه علامتی ایجاد کنند.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#32 Posted: 7 Jun 2011 08:19

آشنایی با گال

گال از بیماریهای خارش دار پوست است، که به وسیله یک کرم ریز هشت پای نقب زننده موسوم به سارکوپت اسکیبی (sarcopetes scabiei) ایجاد می گردد.حضور انگل (کرم)منجر به خارش شدید در ناحیه نقب(تونل) می شود.

ناراحتی زیادی که از گال ایجاد میشود ، نیاز شدید به خارش است به خصوص زمانی که فرد در رختخواب است.

گال واگیردار است و به سرعت منتشر، به خصوص در اثر تماسهای فیزیکی در افراد یک فامیل ،محل های مراقبت از کودکان، کلاس های درس،خانه های مراقبت از بیماران .

به خاطر طبیعت مسری بودن گال است که پزشکان اغلب درمان را برای تمامی افراد خانواده و افراد در تماس برای از بین بردن انگل توصیه می کنند.

داروهایی که به پوست مالیده می شود موجب کشته شدن انگل ها می شود ، هرچند که شما ممکن است تا چند هفته خارش را داشته باشید.

علائم و نشانه ها

علائم و نشانه های گال عبارتند از :

- خارش . به صورت شدید و اغلب اوقات در شب هنگام.

- نشانه های نامنظم و ظریف که از تاول های ظریف و بلندی های کوچک در سطح پوست درست شده است.

- نشانه های قلم شکل یا شیاری، مشخصأ در چین پوست شما دیده می شود.اگرچه هر قسمت از بدن ممکن است درگیر شود.

گال اغلب اوقات در جاهای زیر پیدا می شود:

- بین انگشتان

- در زیر بغل

- اطراف کمر

- داخل مچ ها

- سطح داخلی آرنج

- کف پاها

- اطراف پستان ها

- اطراف آلت تناسلی مردانه

- روی باسن ها

- روی زانوها

- بر تیغه های شانه ها

علل ایجاد

انگلی که موجب بیماری گال در انسان می شود بسیار ریز و میکروسکوپی است و بدون زره بین و بزرگنمایی قابل دیدن نمی باشد . انگل ماده درست در زیر پوست شما شروع به نقب زدن می کند و ایجاد یک تونل کرده و در آن تخم گذاری می کند.

تخم ها در عرض ۲۱ روز رسیده ، و انگل های جدید کار خود را در سطح پوست شروع می کنند، و در آنجا بالغ شده و می توانند به دیگر مناطق پوست شما و یا پوست دیگران گسترش یابند. خارش گال در نتیجه واکنش حساسیتی بدن شما به انگلها، تخم ها و بقایای بدن آنها است.

تماس فیزیکی نزدیک و نه زیاد لباس مشترک و یا به رختخواب رفتن با فرد آلوده می تواند موجب انتقال انگل شود.

سگ ها، گربه ها و انسان ها می توانند هر کدام از به وسیله گونه های خاصی از انگل در گیر شوند.هر گونه از انگل نوعی خاص از میزبان را ترجیح می دهد و به مدت زیاد در خارج از میزبان خاص خود زنده نمی ماند.

بنابر این انسانها یک واکنش موقتی پوستی در نتیجه تماس با انگل گال حیوانات دارند.ولی افراد به صورت خیلی بعید ممکن است گال را از این منبع دریافت کنند تا از منابع انسانی آن در نتیجه تماس .

چه زمان به مشاوره پزشکی نیاز است؟

دوش گرفتن و انجام کارهای خارج از بورس گال را برطرف نمی کند.در صورتی که شما علائم ونشانه های گال را دارید و یا با فردی که گال دارد در تماس هستید با پزشک خود مشورت کنید.

بسیاری از وضعیت های پوستی، مانند درماتیت ها و اکزما ،همراه با خارش و برآمدگی هایی در سطح پوست هستند. اگر شما یک پوست تحریک شده ،خارش دار دارید پزشک خود را برای تعیین علت دقیق آن ملاقات نمایید، در نتیجه درمان مناسب را دریافت می کنید.

گال می تواند به عنوان یک مسئله دائمی و شایع در بعضی از گروه ها باشد، افرادی که سیستم ایمنی آنها به هم خورده است،مانند افرادی که دچار HIV ویروس ایدز یا لوسمی مزمن هستند. گال همچنین می تواند یک مشکل برای آنها که خیلی نحیف هستند،مانند افرادی که در بیمارستانها و آسایشگاه های مراقبتی هستند.

تشخیص و غربالگری

برای تشخیص گال ، پزشک شما پوست شما را معاینه می کند، دنبال نشانه های انگل از جمله تونل مشخصه آن. وقتی که پزشک شما بر یک تونل متمرکز شد ، وی از آن ناحیه پوست درگیر تراشیده و در زیر میکروسکوپ آزمایش می کند.آزمایش میکروسکوپی وجود انگل ها و تخم های آن را مشخص می کند.

عوارض

خاراندن شدید پوست موجب شکسته شدن پوست و اجازه به عفونتهای ثانویه باکتریایی مانند زرد زخم می دهد که ایجاد شود.زرد زخم یک عفونت سطحی پوست است که اغلب به وسیله استاف(staphylococci ) ایجاد شده و گاه گاهی به وسیله باکتری استرپ (streptococci).

درمان

درمان شامل از بین بردن آلودگی گال به وسیله دارو است.چند نمونه کرم و محلول در دسترس است.شما معمولأ دارو را بر تمام سطح بدن مالیده ، از ناحیه گردن به پایین و اجازه می دهید که به مدت حداقل ۸ ساعت بر روی بدن شما بماند.

دو دارو که خیلی زیاد توصیه می کنند پرمتینpermethrin(Elimite,Acticin) و کروتامیتونEurax)). اگرچه این داروها بیدرنگ انگل ها را می کشد، شما باید دریابید که خارش کاملأ تا چند هفته متوقف نمی شود.

پزشکان گاهی از اوقات داروهای خوراکی برای افرادی که نقص سیستم ایمنی دارند و یا برای افرادی که به داروهای موضعی لو سیو ن ها و کرمها ی جواب نمی دهند توصیه می کنند.

چون گال خیلی راحت گسترش می یابد ،پزشک شما ممکن است درمان را برای تمامی اعضاء خانواده و جفت جنسی آنها توصیه کند هرچند که هیچ علامتی از آلودگی به انگل نشان ندهند.

پیشگیری

برای جلوگیری از دوباره آلوده شدن و همچنین پیشگیری از گسترش انگل به دیگر افراد، این مراحل را در نظر بگیرید:

- تمامی لباس ها و زیر جامه ها را تمیز کنید. با استفاده از آب گرم و صابون ، تمامی لباس ها ، حوله ها و لوازم خواب که استفاده شده باید قبل از درمان شسته شود.آنها را با حرارت زیاد خشک کنید.اقلامی که به خشک شویی نیازمند است در منزل نمی توانید بشویید.

- انگل ها را گرسنه نگه دارید.اقلام غیر قابل شستشو را در یک کیسه نایلون سربسته کرده و درجایی دور از دسترس مانند گاراژ خود برای ۲ هفته نگه دارید.انگل ها اگر برای یک هفته غذایی به آنها نرسد از بین می روند.

مراقبت های فردی

خارش ممکن است تا مدتی بعد از استفاده دارو برای کشتن انگل ها باقی بماند.این مراحل شما را برای پیدا کردن راهی جهت راحت شدن از خارش کمک می کند.

- خنک کردن وخیس کردن پوست.غوطه ور شدن در آب سرد و یا گذاشتن یک پارچه خیس و خنک بر ناحیه تحریک شده پوست شما خارش را کاهش می دهد.

- مالیدن محلول های آرامش بخش. محلول کالامین که حتی بدون نسخه پزشک در دسترس است ، می تواند به صورت موثری موجب از بین بردن درد و خارش به خاطر محرک های جزیی پوست شود.

- استفاده از آنتی هیستامین ها.با تجویز پزشک خود می توان از آنتی هیستامین ها برای غلبه بر خارش ناشی از آلرژی استفاده کرد.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#33 Posted: 7 Jun 2011 08:22

سرخک

یکی از بیماریهای کشنده در کشورهای در حال توسعه، بیماری سرخک است که میزان کشندگی آن در حدود ۱ تا ۵ درصد و در بعضی مناطق در حدود ۱۰ تا ۳۰ درصد تخمین زده شده است. بهبود پوشش جاری واکسیناسیون، باعث کاهش موارد ابتلا به سرخک و در نتیجه کاهش موارد مرگ ناشی از سرخک گردیده است.
طی دهه ۱۹۸۰ میلادی به‌دنبال بسیج جهانی واکسیناسیون کودکان، پوشش ایمنسازی افزایش چشمگیری پیدا کرد و در سال ۱۹۸۹ میلادی، کاهش میزان ابتلا به سرخک تا ۹۰ درصد و کاهش میزان مرگ ‌و میر ناشی از آن تا ۹۵ درصد ( این آمار در مقایسه با میزان ابتلا و مرگ‌ و میر، قبل از انجام برنامه‌های واکسیناسیون، داده شده است) در برنامة کار مجمع جهانی بهداشت قرار گرفت.

در گردهمایی جهانی سال ۱۹۹۰، رسیدن به پوشش۹۰ درصدی تا سال ۲۰۰۰ به‌عنوان هدف برای واکسن سرخک و سایر واکسنهای برنامه گسترش ایمنسازی مطرح گردید و متعاقباً حذف سرخک در سه منطقه از شش منطقه سازمان جهانی بهداشت (منطقه امریکا تا سال ۲۰۰۰، منطقه اروپا و منطقه مدیترانه شرقی تا سال ۲۰۱۰) به عنوان هدف در نظر گرفته شد. مناطق آفریقایی و آسیای جنوب شرقی و غرب اقیانوس آرام، اهداف قبلی مجمع جهانی بهداشت مبنی بر کاستن میزان ابتلا و مرگ را حفظ نمودند. در سال ۲۰۰۰، سازمان جهانی بهداشت و یونیسف توصیه کرده‌اند که کشورها باید علاوه‌بر پوشش گستردة دوز اول واکسن سرخک، فرصت دومی را نیز برای تمامی کودکان به منظور ایمنسازی علیه سرخک، فراهم نمایند. موارد گزارش شده سرخک، طی دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه۱۹۹۰، کاهش یافت و در اواسط دهه ۱۹۹۰، ثابت باقی ماند. درسال ۲۰۰۰ میزان موارد سرخک در سطح جهان در مقایسه با میانگین سالیانه ۵ سال قبل، افزایش ۱۳ درصدی پیدا کرد که پس از انجام بسیج‌های واکسیناسیون، تعداد موارد گزارش شدة سرخک به شدت کاهش یافت (کاهش در میزان ابتلا به میزان تقریبی بیش از ۹۹ درصد) درسال ۲۰۰۰ سرخک، مسئول نصف موارد مرگ ناشی از بیماریهای قابل پیشگیری با واکسن بود. البته میزان مرگ و میر جهانی سرخک تا سال ۲۰۰۰ در مقایسه با دوران قبل از مصرف واکسن، ۸۷ درصد کاهش یافته است.
در سال ۲۰۰۱، سازمان جهانی بهداشت و یونیسف با توجه به بار جهانی بیماری سرخک، برنامه استراتژیک مشترکی را برای سالهای ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۵ منتشر کردند. اهداف برنامه، کاهش میزان ابتلا به سرخک تا ۵۰ درصد در مقایسه با سال ۱۹۹۹ و حذف سرخک می‌باشد. استراتژی‌های طراحی شده (راهبردها) در این برنامه عبارتند از :• پوشش بالای نوبت اول واکسیناسیون ؛
• تأمین فرصت دوم ایمنسازی علیه سرخک برای تمام کودکان از طریق فعالیتهای ایمنسازی تکمیلی و یا اجرای نوبت دوم واکسیناسیون ؛
• مراقبت موارد ابتلا وتأیید آزمایشگاهی موارد مشکوک به سرخک ؛
• درمان مؤثر موارد سرخک ؛
• ادغام فعالیتهای کنترل سرخک با سایر فعالیت‌های ایمنسازی و فعالیت‌های برنامه مراقبت‌های اولیه بهداشتی.
درسال ۱۹۹۷، کشورهای عضو منطقه مدیترانه شرقی سازمان جهانی بهداشت، مصوبة حذف سرخک در منطقه تا سال ۲۰۱۰ را تصویب کردند. این مصوبه، شامل چهار استراتژی است:
۱- انجام واکسیناسیون سرخک و تداوم آن به‌منظور پوشش بیش از ۹۵ درصد کودکان ؛
۲- واکسیناسیون همزمان همه کودکان، بدون در نظر گرفتن سابقه واکسیناسیون قبلی یا ابتلا به بیماری (بسیج واکسیناسیون عمومی) ؛
۳- انجام بسیج ملی واکسیناسیون دوره‌ای (هر ۳ تا ۵ سال) برای تمام کودکانی که بعد از آخرین بسیج واکسیناسیون به دنیا آمده‌اند یا پوشش جاری بیش از ۹۵ درصد برای دومین نوبت واکسن سرخک ؛
۴- تقویت نظام مراقبت سرخک و‌تأیید آزمایشگاهی موارد مشکوک. اصطلاحات برنامه :

کنترل سرخک : کنترل سرخک به معنای کاهش میزان ابتلا و میزان مرگ و میر بر اثر بیماری سرخک و منطبق بر اهداف از پیش تعیین شده است.

حذف سرخک :

موقعیتی (مرحله‌ای) است که در آن انتقال محلی سرخک در یک ناحیه جغرافیایی بزرگ، متوقف شده است و بیماری، به‌دنبال ورود یک فرد مبتلا به منطقه، انتقال نمی‌یابد.

ریشه‌کنی سرخک :

به معنای قطع انتقال جهانی سرخک در نتیجه تلاشهای به‌عمل آمده است.

طغیان :

هرگاه تعداد موارد مشاهده شده نسبت به موارد مورد انتظار (در یک ناحیه جغرافیایی و دورة زمانی مشابه) افزایش یابد اصطلاحاً طغیان گفته می‌شود.
تعریف طغیان بستگی به مرحلة مراقبت سرخک دارد. برای مثال کشور ما که در مرحلة حذف قرار دارد حتی یک مورد ابتلاء به سرخک با ویروس بومی به‌عنوان طغیان تلقی می‌گردد.
بیماری سرخک :‌
سرخک، بیماری حاد بثوری، بسیار مسری و با قدرت انتشار زیاد است و علائم مقدماتی آن تب، پرخونی ملتحمه چشم (احتقان ملتحمه) آبریزش از بینی، سرفه و ایجاد نقاط سفید در زمینة قرمز بر روی سطح مخاطی دهـان (Koplic Spots) هستند. معمولاً در روز سوم تا هفتم بعد از شروع بیماری، بثورات ابتدا در صورت (ناحیه خط مو ) ظاهر می‌شوند، سپس به تمام بدن گسترش می‌یابند و ۴ تا ۷ روز نیز باقی می‌مانند. دورة نهفتگی بیماری ۷ تا ۱۴ روز (معمولاً‌ ۱۰ روز تا زمان بروز علائم اولیه و ۱۴ روز تا ظهور بثورات) است. انسان تنها مخزن ویروس محسوب می‌شود. عوارض عمدة بیماری عبارتند از: عفونت گوش میانی (Otitis Media)، عفونت ریه(Pneumonia)، اسهال، سوء تغذیه، زخم قرنیه و کوری، التهاب غشاهای مخاطی دهان (استوماتیت)، لارنگوتراکئوبرونشیت و تورم مغز (Encephalitis)، عارضـه نـادر مغـزی پـان آنـسـفـالیـت اسـکـلـروزانـت تـحـت حـاد (Subacute Sclerosing Panencephalitis = SSPE). افرادی که قبلاً‌ واکسینه شده‌اند، ممکن است تظاهرات بالینی با مشخصات ذکر شده را به‌طور کامل نداشته باشند.
عامل بیماری، :

موربیلی ویروس (Morbilli Virus) است. و نوع ژن (ژنوتیپ) ویروس سرخک در ایران از نوع D۴ می‌باشد که در مرحله حذف، دانستن نوع ویروس به‌منظور مشخص کردن چرخش ویروس در طبیعت و تشخیص بومی یا غیر بومی بودن آن، دارای اهمیت است.
بیماری از دیدگاه نحوة گزارش‌دهی در تقسیمات سازمان جهانی بهداشت در گروه A قرار دارد. (یعنی گزارش‌دهی موارد بیماری الزامی است و باید با سریعترین راه‌های ممکن نظیر تلفن، صورت پذیرد).
دوره قابلیت سرایت بیماری :
این مسئله از دیدگاه برنامه مراقبت، فوق‌العاده با ارزش است. به‌طور معمول از ۳ تا ۵ روز قبل از بروز بثورات سرخکی و تا ۴ روز پس از آن، بیماری، مسری تلقی می‌شود.

جداسازی :

در بیمارستان از مرحلة آبریزش بینی و قبل از ظهور تب تا ۴ روز بعد از بروز بثورات (راش‌های) پوستی، خطر انتشار ویروس به سایر بیماران بستری و در معرض خطر، وجود دارد. (درمورد مبتلایان به اختلالات ایمنی، این احتمال تا پایان دورة بیماری وجود دارد).

نحوه مراقبت از موارد تماس بیماری :

• افراد در معرض تماس با فرد مبتلا به سرخک (بدون سابقه واکسیناسیون) در صورت نداشتن ممنوعیت دریافت واکسن، بایستی واکسینه گردند و در صورتیکه امکان تجویز واکسن به هر علتی برای آنان میسر نباشد، باید۱۴ روز تحت مراقبت قرار بگیرند و بروز تب در آنها به‌عنوان احتمال شروع بیماری تلقی گردد. طول مدت استراحت و جداسازی این افراد برمبنای تشخیص پزشک معالج خواهد بود.
• افراد خانوادة فرد مشکوک که واکسینه نشده‌اند و سن آنها بین ۹ ماه تا ۲۵ سال است، باید در فاصلة زمانی کمتر از ۷۲ ساعت بعد از شروع علائم در بیمار، واکسینه شوند. در مورد کودکان کمتر از ۹ ماه و زنان باردار، تجویز ایمونوگلوبولین استاندارد (به مقدار ۲/۰ میلی‌لیتر به‌ازاء هر کیلوگرم وزن و حداکثر ۱۵ میلی‌لیتر) توصیه شده است. کلیه افراد دریافت‌کننده ایمونوگلوبولین اختصاصی سرخک باید ۵ ماه بعد واکسینه شوند. (تجویز واکسن قبل از این مدت، بی‌اثر خواهد بود).
• در مدارس بلافاصله بعد از تشخیص بالینی بیماری، تمامی محصلین مدرسه باید از نظر سابقة واکسیناسیون و دریافت ۲ نوبت واکسن سرخک بررسی شوند و در صورت تکمیل نبودن واکسیناسیون (بر اساس کارت واکسن یا حافظه والدین)، بلافاصله واکسینه گردند. بررسی موارد در مدت ۴۸ ساعت بعد از شناسایی مورد اولیه، ضروری خواهد بود.
توجه :

۱- اگر در یک کانون تجمعی (مدرسه، اداره، پادگان و …) یک مورد قطعی مبتلا به سرخک گزارش گردد و علائمی از گردش ویروس در مدت سه هفته پس از شروع ابتلا نفر اول وجود داشته باشد، باید تمامی افراد ۹ ماه تا ۲۵ سال آن کانون بدون توجه به سابقة واکسیناسیون، واکسینه شوند.
۲- اگر در یک کانون تجمعی، طی حدود ۱۴ روز، دو مورد مشکوک به سرخک یا بیشتر مشاهده گردید، باید تمامی افراد ۹ ماه تا ۲۵ سال آن کانون را بدون توجه به وضعیت واکسیناسیون قبلی، واکسینه نمود.
۳- در بررسی موارد، باید در همان بلوک مسکونی یا همسایگان (‍ تا شعاع ۱۰۰۰ متر) نسبت به پاسخگویی سئوالات زیر و بیمار‌یابی اقدام نمود:
• آیا در یک ماه اخیر، مورد دیگری با علائم مشابه دیده شده است؟
• وضعیت واکسیناسیون افراد زیر۲۵ سال در این منطقه چگونه است؟ (در این افراد باید بررسی وضعیت واکسیناسیون انجام شود)
• بیمار به چه مکانهایی (مدرسه، اداره، پادگان و…) تردد نموده است؟ (این مکانها باید بررسی و بیماریابی شوند)
۴ – به‌منظور پیشگیری در موارد تماس، از واکسن حاوی جزء سرخک (M یا ‌ MRیا MMR ) استفاده گردد.پیشگیری :‌

جهت پیشگیری واکسن زنده سرخک یا MMR یا MR، (طبق دستورالعمل واکسیناسیون کشوری)، به میزان ۵/۰ سی‌سی، زیر جلدی توصیه می‌گردد.
واکسن سرخک ( تولید ایران ) :
واکسن سرخک، ویروس ضعیف شده سرخک (به‌وسیلة پاساژهای متوالی و مکرر) از سویه ادمونستون سوشAIK-HDC است که به سلول رویان انسان، عادت نموده و برای حفظ آن از آلودگی، کانامایسین و نئومایسین و همچنین مقدار کمی مادة تثبیت کننده به آن افزوده شده است.
موارد منع واکسیناسیون :‌
۱- داشتن بیماریهای حاد تب‌دار با تب متوسط تا شدید (بالاتر از ۵/۳۸ درجه سانتیگراد)‌؛
۲- قبل از گذشت حدود یک ماه از تزریق یک واکسن ویروسی زنده دیگر (درعین حال اگر ۲ واکسن، همزمان و در نقاط مختلف بدن تزریق شوند، مانعی ندارد و بدیهی است رعایت فاصله بین واکسن خوراکی پولیو و واکسن تزریقی سرخک، لزومی ندارد) ؛
۳- نقص ایمنی و بدخیمی‌ها ؛
۴- بارداری ؛
۵- حساسیت شدید نسبت به آنتی بیوتیک‌های به‌کار رفته در واکسن (مثل نئومایسین و کانامایسین).‌

عوارض واکسن :
عوارض واکسن به واکنش‌های موضعی و واکنش‌های عمومی، تقسیم‌بندی می‌شود، بیشتر این واکنش‌ها خفیف هستند و خودبه‌خود بهبود پیدا می‌کنند.
عوارض خفیف و شایع واکسن سرخک /MMR/MR :‌
۱- عوارض موضعی (Local Reaction) شامل: درد، تورم و یا قرمزی محل تزریق که در حدود ۱۰% موارد مورد انتظار است.
۲- واکنشهای عمومی(Systemic Reaction) :
• در ۵ تا ۱۵ درصد واکسینه شده‌ها به‌وسیلة واکسن سرخک، تب، راش و یا التهاب ملتحمه مشاهده می‌شود.
• واکنش نسبت به جزء اوریون واکسن MMR، شامل تورم غدد پاروتید و واکنش نسبت به جزء سرخجه واکسن MMR، شامل درد مفاصل و تورم غدد لنفاوی است. ورم مفاصل نیز در ۱% از کودکان و ۱۵% از بزرگسالان واکسینه شده، مشاهده می‌شود.

درد مفاصل (آرترالژی): معمولاً در مفاصل محیطی کوچک به‌وجود می‌آید و اگر بیشتر از ۱۰ روز باقی بماند، پایدار، و اگر کمتر از ۱۰ روز باقی بماند، گذرا نامیده می‌شود.اختلال عملکرد مغزی (آنسفالوپاتی): یک کسالت عمده با شروع حاد است که با دو علامت از علائم ذیل مشخص می‌شود:
۱- تشنج
۲- تغییرشدید سطح هوشیاری که یک روز یا بیشتر به‌طول انجامد
۳- تغییر آشکار رفتاری که به‌مدت یک روز یا بیشتر ادامه یابد. (این تغییر باید ۶ تا ۱۲ روز بعد از واکسیناسیون سرخک یا MMR اتفاق افتاده باشد.)
توجه: تورم مغزی (آنسفالیت) ناشی از واکسن، بین روز پنجم تا پانزدهم پس از تزریق واکسن به‌وجود می‌آید.
کاهش پلاکت (ترومبوسیتوپنی): کاهش تعداد پلاکت سرم به میزان کمتر از ۵۰.۰۰۰ در میلی‌لیتر است و می‌تواند به کبودی یا خونریزی منجر گردد.

واکنش افزایش حساسیت (آنافیلاکسی): واکنش آلرژیک شدید و فوری (چند دقیقه تا نیم ساعت) که از طریق بروز اختلال در سیستم گردش خون باعث تغییر سطح هوشیاری، کاهش فشار خون، ضعیف بودن یا از بین رفتن نبض وانتهاهای سرد شده و ممکن است با انقباض مجاری هوایی (برونکواسپاسم) و یا ادم حنجره همراه باشد.

واکنش شبه افزایش حساسیت (واکنش آنافیلاکتوئید): واکنش حساسیت (آلرژیک) تشدید یافته‌ای است که در مدت ۲ ساعت پس از واکسیناسیون اتفاق می‌افتد و با یک یا چند علامت از علائم زیر مشخص می‌شود:
۱- خس‌خس سینه (ویزینگ) و یا تنگی‌نفس به‌دلیل انقباض منتشر مجاری هوایی سیستم تنفسی (برونکواسپاسم)
۲- ادم حنجره (لارنگو اسپاسم)
۳- یک یا چند علامت پوستی شامل کهیر، ادم صورت، ادم سراسری (ژنرالیزه).

تشنج : حرکات غیرطبیعی اندام‌های بدن است که از چند دقیقه تا بیش از ۱۵ دقیقه و بدون همراهی با علائم عصبی موضعی (نورولوژیک فوکال) به‌طول می‌انجامد و می‌تواند همراه با تب و یا بدون تب باشد.

سنکوپ : به هم خوردن موقتی سطح هوشیاری به‌دلیل کاهش اکسیژن رسانی به مغز (هیپوکسی مغزی)

سندرم شوک توکسیک : اگر واکسن پس از مخلوط شدن با حلال (پس از بازسازی)*، بیش از ۶ ساعت نگهداری شود و مورد استفاده قرار گیرد، به‌دلیل رشد میکروب استافیلوکک در آن، می‌تواند پس از تزریق، موجب سندرم شوک توکسیک گردد. از مشخصات این سندرم، شروع ناگهانی تب، استفراغ و اسهال در مدت چند ساعت پس از ایمنسازی است و در صورت عدم درمان، ظرف مدت ۲۴ تا ۴۸ ساعت، می‌تواند منجر به مرگ گردد.

* (واکسنهایی که نیاز به بازسازی دارند مانند: BCG، MMR، مننژیت)
فصل ۲ :

مراقبت بیماری :

هدف از انجام مراقبت در مناطقی که برای حذف سرخک تلاش می‌نمایند، عبارت است از :‌
۱- کشف و بررسی سریع کلیة موارد مظنون به سرخک
۲- اثبات موارد به‌وسیلة تشخیص آزمایشگاهی
۳- مشخص کردن منبع احتمالی بیماری (محلی یا وارده)
۴- پیش‌بینی و جلوگیری از طغیانهای بیماری
۵- مشخص نمودن جمعیتهای پرخطر*

تعریف مورد بیماری :
۱- تعریف بالینی مورد بیماری: هر شخصی که طبق نظر پزشک از لحاظ بالینی به عفـونت سرخک مشکوک باشد یا هر شخص دارای نشانه‌های تب و بثورات (راش) ماکولوپاپولر (غیر وزیکولار) و سرفه همراه با آبریزش بینی (کوریزا) یا التهاب ملتحمه (کونژونکتیویت)
۲- تعریف آزمایشگاهی: وجود آنتی‌بادی IgM اختصاصی سرخک در خون بیمار.
* منظور از جمعیتهای پرخطر، مهاجرین، حاشیه‌نشین‌های فقیر، جمعیتهای جابجا شده، جمعیتهای با دسترسی مشکل، جمعیتهای با فرهنگها و اعتقادات خاص، جمعیتهای با پوشش پایین واکسیناسیون و … هستند.
طرح طبقه‌بندی بالینی :
۱- تأیید شده بالینی : مورد مشکوک که با تعریف مورد بالینی، مطابقت دارد.
۲- رد شده بالینی : مورد مشکوک که با تعریف مورد بالینی، مطابقت ندارد.

طرح طبقه‌بندی آزمایشگاهی :

۱- تأیید شده آزمایشگاهی : موردی که با تعریف مورد بالینی مطابقت دارد و به‌وسیلة آزمایشگاه، مورد تأیید قرار گرفته است.
۲- تأیید شده اپیدمیولوژیک : موردی که با تعریف مورد بالینی مطابقت دارد و از نظر اپیدمیولوژیک با مورد تأیید شدة آزمایشگاهی ارتباط داشته باشد.
۳- تأیید شده بالینی : موردی که با تعریف مورد بالینی مطابقت داشته باشد ولی به‌دلیل کافی نبودن نمونه خون، امکان تأیید آزمایشگاهی آن وجود ندارد.
۴- مورد رد شده : مورد مشکوکی که با تعریف بالینی یا آزمایشگاهی مطابقت نداشته باشد.

در کشور ما که برای حذف سرخک تلاش می‌نماید از طبقه‌بندی آزمایشگاهی بیماری استفاده می‌شود.
سیستم گزارش‌دهی :‌

در مرحلة حذف، مراقبت برمبنای مورد بیماری باید مورد توجه قرار گیرد و هر مورد باید در عرض کمتر از ۴۸ ساعت، گزارش و‌ بررسی شود و از هر مورد مشکوک باید نمونه‌های آزمایشگاهی جمع‌آوری شود.
در تمام سطوح حتی در صورتیکه موردی وجود نداشته باشد، گزارش‌دهی باید انجام گردد. (گزارش‌دهی صفر).

سیستم گزارش‌دهی شامل موارد ذیل است :
۱- گزارش فوری تلفنی (از محیط تا بالاترین سطح) و ثبت آن
۲- گزارش ماهیانه : گزارش‌دهی از تمامی سطوح بهداشتی و درمانی (بخش دولتی و بخش خصوصی) انجام می‌گیرد. یعنی گزارش‌دهی باید از خانة بهداشت به مرکز بهداشتی درمانی مربوطه؛ از مرکز بهداشتی درمانی ( شهری – روستایی) به مرکز بهداشت شهرستان؛ از مرکز بهداشت شهرستان به مرکز بهداشت استان (معاونت بهداشتی دانشگاه)؛ و از مرکز بهداشت استان به مرکز مدیریت بیماریها صورت پذیرد. مراکز بخش خصوصی ( بیمارستان،درمانگاه، مرکز بهداشتی درمانی، مطب، کلینیک و …) نیز باید براساس برنامة عملیاتی تدوین شده (بنا به امکانات هر دانشگاه و شهرستان)، اطلاعات خود را به مرکز بهداشتی- درمانی محدودة فعالیتشان یا به مرکز بهداشت شهرستان ارسال نمایند. گزارش ماهیانه از طریق تکمیل فرمهای بررسی اپیدمیولوژیک و لیست خطی، انجام می‌پذیرد :
الف) فرم بررسی اپیدمیولوژیک موارد : این فرم برای هر مورد بیمار، تکمیل می‌شود و هر ماه به مرکز مدیریت بیماریها، ارسال می‌گردد.
ب) فرم لیست خطی موارد : این فرم تمامی اطلاعات مورد نیاز در گزارش تلفنی موارد مشکوک به سرخک را داراست و هرماه به مرکز مدیریت بیماریها ارسال می‌گردد.
۳- گزارش صفر ماهیانه : اگر در سطح دانشگاه، موردی وجود نداشت، گزارش صفر ماهیانه، ارسال می‌گردد. (با استفاده از فرم گزارش ماهانه موارد بیماریهای قابل پیشگیری با واکسن).

توجه :
‌* فرم بررسی اپیدمیولوژیک به‌وسیلة پزشک تیم بررسی شهرستان، در ۲ برگه تکمیل می‌گردد. یک برگه در مرکز بهداشت شهرستان نگهداری می‌شود و برگة دوم، به مرکز بهداشت استان ارسال می‌گردد. در سطح استان نیز به همین روش اقدام می‌شود و یک برگه به مرکز مدیریت بیماریها، ارسال می‌گردد.
* فرم لیست خطی و فرم گزارش ماهانه موارد بیماریهای قابل پیشگیری با واکسن به‌وسیلة کارشناس مبارزه با بیماریهای مسئول برنامه سرخک در ۲ برگه تکمیل می‌گردد و یک برگه در مرکز بهداشت شهرستان نگهداری می‌شود و برگة دوم، به مرکز بهداشت استان ارسال می‌گردد و در سطح استان نیز به همین روش اقدام می‌شود و یک برگه به مرکز مدیریت بیماریها، ارسال می‌گردد.
* تیم بررسی، شامل: پزشک، کارشناس یا کاردان مبارزه با بیماریها، تکنسین آزمایشگاه (نمونه‌گیر) است. (ترکیب اعضای تیم بررسی براساس امکانات پرسنلی هر دانشگاه، قابل تغییر هستند، اما گذراندن آموزش‌های لازم برای اعضای تیم، ضروری است).
چگونگی تجزیه و تحلیل اطلاعات و تهیه گزارش، شامل موارد ذیل است :

۱- تعداد موارد و میزان بروز برحسب ماه و سال و منطقه جغرافیایی (شهرستان، دانشگاه، کشور)؛
۲- میزان بروز برحسب سن و جنس (شهرستان، دانشگاه، کشور) ؛
۳- پوشش واکسن سرخک برحسب سال و منطقه جغرافیایی (شهرستان، دانشگاه، کشور)
۴- میزان دوزهای مصرف شده واکسن MMR نسبت به میزان دوزهای مصرف شده واکسن سه گانه نوبت اول(DPT۱) یا واکسن ب.ث.ژ‌ (BCG) (شهرستان، دانشگاه، کشور)، (میزان افت پوشش واکسن)
۵- کامل بودن و به موقع بودن گزارشات* (فرم لیست خطی، فرم بررسی اپیدمیولوژیک، فرم گزارش صفر ماهیانه، گزارش فوری تلفنی)
۶- نسبت طغیانهای شناخته شده (اعلام شده) به طغیانهای تأیید شده توسط آزمایشگاه
۷- نسبت موارد بیماری برحسب گروه سنی و وضعیت ایمنسازی (گروه‌های سنی شامل: زیر ۱۲ ماه و ۴- ۱ سال و ۹- ۵ سال و ۱۴- ۱۰ سال و ۱۹- ۱۵ سال و ۲۴- ۲۰ سال و ۲۵ سال به بالا).

ارزشیابی و پایش مراقبت بیماری در مرحلة حذف، علاوه‌بر موارد فوق براساس شاخص‌های عملیاتی زیر صورت می‌پذیرد :

توجه: هدف در تمامی این شاخص‌ها، دسترسی به میزانهای بالاتر از۸۰% می‌باشد.
۸- درصد گزارشات ماهیانة رسیده
۹- درصد موارد گزارش شده در مدت زمان کمتر از ۴۸ ساعت بعد از شروع راش جلدی

* درصد کامل بودن گزارشات : تعداد گزارشات رسیده، تقسیم بر تعداد گزارشات مورد انتظار ضربدر۱۰۰ (براساس اطلاعات جمع‌آوری شده توسط فرم گزارش ماهانه موارد بیماریهای قابل پیشگیری با واکسن) ؛
* درصد به موقع بودن (به هنگام بودن) گزارشات : تعداد گزارشات به موقع رسیده، تقسیم بر تعداد گزارشات مورد انتظار ضربدر ۱۰۰ (در مورد گزارش فوری تلفنی به معنای آن است که حداکثر ظرف مدت ۲۴ ساعت، باید گزارش تلفنی داده شود.
۱۰- درصد موارد بررسی شده در مدت زمان کمتر از ۴۸ ساعت بعد از گزارش مورد
۱۱- درصد مواردی که دارای نمونه آزمایشگاهی مناسب بوده‌اند و نتایج آزمایشگاهی آن، در مدت ۷ روز، مشخص شده باشد
۱۲- درصد موارد تأیید شده که منبع احتمالی عفونت آنها، مشخص شده است.
توجه :

۱- کلیة موارد مشکوک به سرخک باید با تعریف بالینی ارائه شده، مطابقت داشته باشند
۲- نمونة مناسب برای آزمایشگاه در مبحث چگونگی جمع‌آوری نمونه‌ها، توضیح داده شده است ( مقدار، کیفیت، انتقال )
۳- طبقه‌بندی مناطق تحت پوشش کشور ( دانشگاه – شهرستان ) به‌وسیلة میزان پوشش واکسیناسیون آنها ( کمتر از ۸۰% ، بین ۹۵-۸۰% و بیشتر از ۹۵% ) صورت پذیرد
۴- نقشه‌های پوشش واکسیناسیون مناطق، تعداد موارد و میزان بروز در سطوح دانشگاهی، شهرستانی و کشوری، تهیه گردند
۱-۴- نقشه نقطه‌ای تعداد موارد گزارش شده باید در کلیة سطوح تهیه گردد. (توصیه می‌شود برای کلید راهنمای نقشه از تقسیم‌بندی برمبنای: صفر مورد، ۱۰-۱ مورد، ۱۰۰-۱۱مورد، ۱۰۰ مورد به بالا و عدم اطلاعات استفاده گردد.)
۵- روند ماهیانه و سالیانه پوشش و تعداد موارد باید بررسی گردند
۶- توزیع سنی و وضعیت ایمنسازی موارد باید بررسی شوند
۷- پیش‌بینی طغیانها باید براساس پایش تجمع موارد مشکوک و تغییرات در روند اپیدمیولوژی سرخک صورت پذیرد
۸- درتهیه آمار و اطلاعات ذکر شده، مقایسه ۳ سالة اخیر، ضروری است
۹- هر دانشگاه، موظف است کمیته‌ای تحت عنوان کمیتة طبقه‌بندی دانشگاهی سرخک (متشکل از: معاون بهداشتی، مدیر گروه مبارزه با بیماریها، کارشناس مسئول بیماری سرخک، یک یا دو نفر متخصص عفونی یا متخصص اطفال) تشکیل دهد و نسبت به طبقه‌بندی نهایی موارد مشکوک، اقدام نماید.
۱۰- تشخیص نهایی هر مورد مشکوک به سرخک باید به‌وسیلة کمیته (کشوری و دانشگاهی) سرخک و با توجه به وضعیت بالینی، وضعیت اپیدمیولوژیک و نتیجه آزمایشگاهی تأیید شود و ضمن درج در فرم بررسی و لیست خطی، صورت جلسه گردد

تذکر: آمار م

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#34 Posted: 7 Jun 2011 08:24

کرم کدو

کرم کدوی (گاو)Taenia saginata

نام بیماری: Taeniosis, Taeniasis, Cysticercosis

کرم کدوی( غیر مسلح) یا کرم نواری گاو(beef tapeworm)شایعترین عفونت سستودی بوده و انسان تنها میزبان قطعی آن است (در برخی منابع از هیمنولپیس نانا به عنوان شایعترین عفونت سستودی انسان نام برده شده است).

اپیدمیولوژی
جهان: بیماری تقریبا در تمامی نواحی دنیا که از گوشت گاو استفاده می کنند، وجود داشته و برآورد می شود حدود ۴۰ میلیون نفر در دنیا به آن آلوده باشند.

ایران:آلودگی در سراسر ایران وجود داشته و برآورد می شود شیوع آن حدود ۱/۰%باشد. بیشترین آلودگی در شمال ایران حوالی دریای خزر بوده و میزان آلودگی گاوها نیز بطور متوسط ۵ تا ۱۰% می باشد.

مورفولوژی
کرم:کرمی است سفید مایل به کرم و نیمه شفاف به طول ۴ تا ۱۲ متر با حدود ۱۰۰۰ تا ۲۰۰۰ بند که در قسمت دمی طول این بندها به ۵/۱ تا ۲ سانتیمتر و عرض آنها به ۵/۰ تا ۴/۱ سانتیمتر می رسد. طول عمر کرمها گاهی به بیش از ۳۰ سال هم می رسد. اسکولکس، به قطر ۱ تا ۲ میلیمتر و کروی یا گلابی شکل با ۴ بادکش مدور بوده و فاقد رستلوم و قلاب است.

علاوه بر ویژگیهای اسکولکس، خصوصیات دیگری نظیر بیضه های فراوان، تخمدان دو قسمتی و شاخه های انشعابی رحم(۱۵ تا ۳۰ عدد در هر طرف) تنیاساژیناتا را از سایر تنیاها افتراق می دهند.

تدابیر درمانی:

با یکی از داروهای زیر می توان آلودگی را درمان نمود:‌

(Niclocid , Yomesan: Ch. Tab 500mg)Niclosamide : نیکوزامید بر هر دو تنیا و نیز دیفیلوبوتریوم لاتوم و دیپلیدیوم کانینوم موثر است. دوزاژ آن

بصورت تک دوز ۲ گرم با شکم خالی با جویدن قرص ها در بالغین و کودکان و ۱ گرم در کودکان ۲ تا ۶ سال است. اختلال گوارشی شایعترین عارضه آن است.

پیشگیری
با دفع صحیح و بهداشتی فضولات انسانی و یا ضد عفونی کردن کود انسانی، خوب پختن گوشت قبل از مصرف و نگهداری گوشت گاو در درجه حرارت ۲۵۰سانتیگراد می توان بیماری را به خوبی کنترل و حتی ریشه کن نمود

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#35 Posted: 7 Jun 2011 08:25

کرمک

کرمک، کرم سنجاقی (Enterobius (Oxyuris)Vermicularis )
نام بیماری: Enterobiasis, Oxyuriais

به این کرم اکسیور، کرم سنجاقی(pinworm) . کرم نخی ( thread worm)، کرم نشیمنگامی‏و کرمک گفته می‏شود وانسان تقریبا تنها میزبان آن است.

اپیدمیولوژی
کرمک در هر سنی ( از نوزادی گرفته تا پیری)ممکن است دیده شود ولی بدلیل ارتباطها، رفتارها و چرخه زندگی کرم، بیماری در سنین پیش دبستانی و دبستانی شایعتر است.

جهان : کرمک شایعترین عفونت انگلی انسان بوده و گسترش جغرافیایی آن بسیار وسیع است . در کل، عفونت در نواحی معتدل و سرد شایعتر است.

ایران: تقریبا در تمامی‏نواحی ایران گسترش داشته و بطور متوسط ۳۰ تا ۴۰% افراد در مناطق غیر بهداشتی به آن مبتلا می‏باشند.

مورفولوژی
کرم بالغ: کرمک به شکل یک نخ باریک کرم رنگ بوده، اندازه جنس ماده آن ۸ تا ۱۳ میلیمتر و طول ۳/۰ تا ۵/۰ میلیمتر قطر داشته، دم آن مخروطی و نوک تیز(سر سوزن) بوده و سوراخ تناسلی در یک سوم قدامی‏فوقانی بدن قراردارد.

کرم نر ۲ تا ۵ میلیمتر طول و ۱/۰ تا ۲/۰ میلیمتر قطر داشته و قسمت دمی‏آن برروی خود پیچیده و دارای یک اسپیکول است . انتهای قدامی‏(دهان) کرم دارای سه لب کوچک و دوباله کوتیکولی سری (Cephalic alae) است.

تخم: تخم کرمک بیضی شکل (سه بعدی) و معمولا نامتقارن و به ابعدد ۲۵×۵۵ میکرون بوده و معمولا درون آن لارو دیده می‏شود رحم کرم ماده بارور شده حدود ۱۱ تا ۱۵ هزار تخم دارد.

در حرارت اطاق (۱۰ تا ۲۰ درجه سانتیگراد) و رطوبت کم(۴/۰ تا ۳۰%)حدود ۱۰% تخمها برای مدت ۲ روز زنده می‏مانند و در هوای گرم(۳۶ تا ۳۷ درجه سانتیگراد) و رطوبت نسبی ۳۸ تا ۴۰% کمتر از ۱۰% تخمها برای مدت ۳ ساعت زنده می‏مانند.

نکته: نور خورشید و لامپ‏های UV باعث از بین رفتن لارو تخمهای کرمک می‏شوند ولی کلری که به آب استخرها اضافه می‏شود تاثیری برروی آنها ندارد.

بیماریزایی و تظاهرات بالینی
بیماریزایی کرمک بجز موارد استثنایی و نادر تقریبا مربوط به مهاجرت کرمک ماده به اطراف مقعد و در نتیجه خارش مقعد و پرینه است که معمولا در شب‏ها بارز و شدیدتر است و به این دلیل موجب اختلال خواب شخص(خصوصا کودکان) شده و این مسئله خود می‏تواند موجب خستگی، بی قراری و عصبانیت شود. علائم دیگری همچون خارش بینی، دندان قروچه و کابوس‏های شبانه را نیز به آن نسبت داده اند. در موارد آلودگی شدید ممکن است دل درد، رنگ پریدگی و اسهال نیز دیده شود.

تدابیر درمانی و پیشگیری
داروی انتخابی برای درمان کرمک مبندازول یا پیرانتل پاموات است(هر دو در ۹۰% موارد موثر هستند)اما در صورت لزوم می‏توان از پیروینیوم پاموات و یا پیپرازین نیز استفاده نمود.

جهت درمان کامل بایستی ۲ هفته بعد درمان تکرار شود. دوز مبندازول تک دوز ۱۰۰ میلی گرم و دوز پیرانتل پاموات تک دوز mg/kg11(حداکثر یک گرم) است. از آنجائیکه انتقال آلودگی بسیار آسان صورت می‏گیرد، لذا بهتر است تمامی‏اعضاء خانواده (و حداقل افراد علامت دار) نیز درمان شوند.

ناخن‏های کودک بایستی کوتاه شود(در ۵۰% موارد تخم در زیر ناخن یافت می‏شود)و لباس‏های زیر، لباس خواب و ملافه‏های بیمار جمع آوری و شسته شوند و نیز با جاروبرقی منزل جاروب شود.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#36 Posted: 7 Jun 2011 08:26

ژیاردیا

آلودگی به ژیاردیا (Giardiasis )
ژیاردیاز یک عفونت تک یاخته ای روده باریک است که توسط ژیاردیا لامبلیا ایجاد می‏شود و اغلب بدون نشانه بالینی است اما می‏تواند به صورت اسهال حاد یا مزمن تظاهر نماید.

به دلیل آنکه تعداد زیاد انگل در عمل جذب ویتامین‏های محلول در چربی و چربیها اختلال ایجاد می‏کند در عفونتهای شدید ممکن است استئاتوره، کم خونی، ضعف و کاهش وزن مشاهده گردد.

اتیولوژی
ژیاردیا لامبلیا(G.lamblia) یک تک یاخته تاژکدار است که تروفوزوایت پهن و گلابی شکل آن بین ۵/۹ تا ۲۰ میکرون طول و ۵ تا ۱۵ میکرون عرض دارد. دارای دو هسته و چهار زوج تاژک است. کیست بیضوی آن، ۱۰ میکرون طول، ۸ میکرون عرض(به طور متوسط) و دو یا چهار هسته دارد.

وجود صفحه مکنده در سطح شکمی‏ژیاردیا چسبیدن آن را به مخاط روده تسهیل می‏نماید. PH مطلوب برای تروفوزوایت ۶ تا ۷ است و در اثر شرایط نامساعد (اسید معده) به سرعت نابود می‏گردد و به نظر نمی‏رسد که در انتشار بیماری نقشی داشته باشد مدفوع معمولا تنها حاوی کیست است اما در زمان بروز اسهال، تروفوزوایت نیز ممکن است مشاهده شود. کیست در قسمت انتهائی ایلئوم تشکیل می‏شود و قادر است به مدت ۳ ماه در آب زنده بماند. غلظتهای معمول کلر که برای تصفیه آب آشامیدنی به کار می‏رود کیست را از بین نمی‏برد. هر کیست پس از رسیدن به ژژونوم، چهار تروفوزوایت آزاد می‏کند.

اپیدمیولوژی
این انگل از تمام نقاط دنیا گزارش شده است اما میزان آلودگی انسانها در مناطق مختلف بین ۱ تا ۲۵ درصد متفاوت است. در مناطق گرمسیر و نقاطی که تراکم جمعیت زیاد و امکانات بهداشتی کم است شیوع بیشتری دارد.

اطفال حدود سه بار بیش از بزرگسالان مستعد ابتلاء به بیماری هستند و به همین دلیل موارد آلودگی با ژیاردیا در مدارس ابتدائی و یتیم خانه‏ها بیشتر مشاهده می‏گردد.

انسان تنها مخزن شناخته شده انگل است و انتقال بیماری از شخص به شخص یا از طریق مصرف غذا و آب آلوده (fecal-oral)صورت می‏گیرد.

به ندرت با نفوذ فاضلاب در آب آشامیدنی یک شهر ممکن است عفونت ژیاردیائی به صورت همه گیر بروز کند و باید توجه داشت که کلرینه کردن آب به روش معمول کیست ژیاردیا را نابود نمی‏کند. در برخی از موارد اسهال مسافران، ژیاردیا مسئول بوده است.

نشانه ‏های بالینی
در اکثر موارد آلودگی به ژیاردیا موجب بروز نشانه بالینی نمی‏گرددو در عده کمی‏از بیماران نیز شدت نشانه‏های بالینی از نفخ خفیف و سوء هضم تا اسهال شدید و سوء جذب متفاوت است. ژیاردیا هر چند که در شیرخواران نیز مشاهده می‏گردد اما در کودکان بزرگتر شایعتر است.

کیست ژیاردیا ممکن است در مدفوع تعدادی از افراد سالم جامعه (حاملین) یافت شود بدون آنکه نشانه بالینی داشته باشند.

فاصله بین آلودگی و بروز علائم حدود ۱۵ روز است و شروع بیماری ممکن است ناگهانی وبه صورت یک گاستروآنتریت حاد یا تحت حاد باشد. بی اشتهائی، تهوع، احساس سنگینی در اپیگاستر و اسهال آبی در اغلب بیماران وجود دارد. اسهال ممکن است مزمن شود و یا به صورت متناوب ظاهر گردد.

شکل مزمن(سندرم سوء جذب):

در بعضی موارد اسهال ناشی از ژیاردیا مزمن میشود و چند ماه طول می‏کشد. کاهش وزن،‌ اتساع شکم و نفخ ظاهر شده،‌ مدفوع کمرنگ و حجیم و بدبوست و تابلوی بیماری مشابه بیماری اسپرو می‏گردد. این مسئله می‏تواند علاوه بر کاهش وزن سبب اختلال در رشد کودکان گردد اما تمام اختلالات پس از درمان موفقیت آمیز عفونت، بهبود می‏یابند.

در این شکل از بیماری اختلال جذب چربی وجود دارد و ممکن است جذب گزیلوز ویتامین B12 نیز کاهش یابد.

پیشگیری :

اقدامات بهداشتی از نظر جمع آوری صحیح فاضلاب، محافظت منابع آب آشامیدنی از آلودگی و رعایت بهداشت فردی اصول کلی پیشگیری از بیماری را تشکیل می‏دهند. توصیه می‏شود تا اطرافیان نزدیک بیمار از نظر وجود ژیاردیا در روده (آزمایش نمونه مدفوع) مورد بررسی قرار گیرند.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#37 Posted: 7 Jun 2011 08:27

گلودرد

گلودرد به وسیله علل زیادی ایجاد می شود بعضی از آنها در زیر آورده شده است:

۱- ویروسهای خیلی شایع و حتی ویروسهایی که ایجاد مونونوکلئوز(مونو)و انفلوانزا می کنند میتواند عامل ایجاد گلودرد باشند.برخی از ویروسهایی که ایجاد گلودرد می کنند ایجاد تاول هایی در دهان و حلق می کنند(ورم مخاط دهان ولثه در اثر آفت )

۲- تنفس دهانی می تواند موجب خشکی گلو و در نتیجه ایجاد جراحت شود.

۳- ترشحات سینوسها میتوانند باعث گلودرد شوند.

۴- همچنین یک گلودرد می تواند به وسیله باکتریها ایجاد شود .۲تا از شایعترین باکتری هایی که باعث گلودرد می شوند شامل استرپتوکوک( که عامل ایجاد گلودرد استرپتوکوکی است ) و ارکانوباکتریوم همولیتیکوم (Arcanobacterium haemolyticum). ارکانوباکتریوم عمدتا ایجاد گلودرد در جوان ها می کند و اغلب اوقات همراه با راش قرمز جلدی می با شد.

۵- گلودردی که بیش از ۲ هفته به طول انجامد .می تواند علامتی از یک بیماری جدی مانند سرطان حلق و یا بیماری ایدز AIDS باشد.

مراقبت هایی که در منزل می توان انجام داد:

عموما گلودردهای چرکی بایستی دوره خودرا بگذرانند (جز در مورد گلودرد استرپتوکوکی که صحبت ان شد). غرغره آب نمک . استفاده از شکلات های ضد عفونی کننده و یا اسپری ها (chloraseptic)و…موقتا درد را کاهش می دهند.در مورد بچه ها باید مراقبت بود .

دستگاه بخور در کاهش علائم کمک کننده است بخصوص در گلودرد هایی که به علت تنفس دهانی و یا هوای خشک ایجاد می شود. استامینوفن و ایبوبروفن در کاهش درد کمک کننده هستند.در بالغین اگر دچار گرفتگی بینی شوند می توان از ترکیبات افرین به مدت ۲-۳ روز جهت جلوگیری از تنفس دهانی استفاده کرد.

عاقلانه نیست که از این ترکیبات به مدت بیشتر از ۲-۳ روز استفاده شود چون باعث وابستگی به انها می شود.می توان از ترکیبات ضد احتقان مانند پزودوافدرین استفاده کرد ولی اگر دچار مشکلات سلامت مانند بیماری قلبی و عروقی و فشار خون بالا هستید قبل از مصرف این داروها با پزشک تماس بگیرید.

گلودرد چرکی استرپتوکوکی چیست و چرا متفاوت از دیگران است؟

گلودرد چرکی استرپتوکوکی به وسیله باکتری استرپتوکوک ایجاد می شود .همان باکتری که باعث ایجاد تب روماتیسمی می شود.فقط ۵% تا۱۰% گلودرد بالغین به وسیله استرپ ایجاد می شود در حالی ۱۵% تا۴۰% از گلودردها در بچه ها به علت استرپ است .

به این دلیل بسیاری از افراد خبره پزشکی در مراقبتهای سلامت توصیه به انجام دادن یک تست سریع استرپ برای فرد بیمار با گلودرد می کنند.تست سریع استرپ را می توان در مطب انجام داد و بین ۱۵ تا۲۰ دقیقه طول می کشد. در صورت منفی بودن نتیجه متعاقب ان یک کشت انجام می دهند. در صورت مثبت بودن هرکدام از اینها گلودرد بایستی به وسیله پنی سیلین یا آنتی بیوتیکی دیگر درمان شود.

اصلی ترین منظور در درمان گلودرد استرپی پیشگیری از تب روماتسیمی است. یک بیماری جدی که باعث درد مفاصل و صدمه دریچه های قلبی می شود .

هرچند که آنتی بیوتیکها الزاما تسریع کننده بهبودی گلودرد به خودی خود نیستند و هیچ کمکی به گلودرد نمی کنند جز در موردی که به وسیله استرپ ایجاد شده باشد . از دیگر بیماریهای مرتبط با استرپ مخملک که تولید راش های پوستی می کند ولی موجب صدمات قلبی و درد زانو نمی شود.

چه زمان باید در جستجوی مراقبتهای پزشکی در گلودرد بود؟

۱- درصورتی که شما در تماس با فردی که دچار گلودرد چرکی استرپتوکوکی است بوده اید و خود نیز دچار گلودرد می باشید بهتر است که یک آزمایش جهت استرپ انجام دهید.

۲- در صورتی که گلودرد شما همراه با علائم سرماخوردگی نیست یا همراه با تب .غدد لنفاوی متورم و یا تکه های سفید رنگ پشت گلو باشد شما باید آزمایش جهت استرپ را انجام دهید.

۳- هر گلودری که ناگهان شروع و همراه با تب باشد باید به وسیله پزشک معاینه شود.

۴- درد همراه با تورم در گلودرد قابل پیش بینی است . در صورتی که شما با بلع مایعات مشکل دارید بایستی توسط پزشک معاینه شوید.

۵- در صورت ادامه گلودرد شما بیش از یک هفته . توجهاتن پزشکی مد نظر گرفته شود.

۶- اگر شما گلودرد دارید و جلو گردن شما نیز زخم می باشد . شما بایستی توسط پزشک معاینه شوید.

گلودردهای مکرر

چند وضعیت وجود دارد که یک کودک یا فرد بالغ میتواند تست های مثبت برای استرپ داشته باشد:

۱- اولین و شایعترین آن است که باکتری استرپ هرگز در جای اولیه ریشه کن نشود. کودک تمامی دوزهای دارویی تجویز شده را دریافت نکرده باشد.تا زمانی که کودک به مدت یک دوره ۱۰ روزه تمام پنی سیلین یا اریترومایسین استفاده نکند .استرپ در گلو از بین نمی رود.حتی با فراموش کردن یک یا دو دوز مسئله ساز می شود.یک راه حل برای این مسئله در حالی که خودم آ ن را دوست ندارم. دادن یک تزریق پنی سیلین به بچه است (در صورت عدم حساسیت ) .

این روش دردناک می باشد و باید از آن دوری کرد اگر می توان مطمئن شد که بچه تمام دوزهای دارو را از طریق دهان استفاده می کند.

۲- بچه خود یک ناقل میکروب استرپ باشد. افرادی وجود دارند که استرپ در گلوی آنها در تمام اوقات به عنوان نرمال فلورا هست. در صورتی که بچه گلودرد نداشت و یا حتی داشت و تست از گلو برای استرپ مثبت بود باید فرد را به عنوان ناقل در نظر گرفت. ممکن است فرزند شما دچار گلودرد ویروسی باشد و در عین حال ناقل میکروب استرپ همزمان نیز باشد.

۳- هیچ استرپی( از نوعی که در گلو است) وجود ندارد که به پنی سیلین مقاوم باشد.هرچند که باکتری های دیگر در گلو آنزیمی به نام پنی سیلیناز penicillinase)) باعث شکست پنی سیلین می شود.در این موارد می توان با استفاده از دارویی که به این آنزیم مقاوم است مانند سفالکسین(keflex) بر این مسئله فائق آمد.

۴-بچه بخت برگشته ممکن است یک سری عفونتهای استرپی مکرر گلو را بگیرد.این در مواردی اتفاق می افتد که در فامیل یا در مدرسه یک فرد ناقل وجود داشته باشد.در حقیقت سگها به عنوان ناقل های شناخته شده هستند.

۵- در صورت عدم وجود هیچکدام از موارد بالا تمام افراد فامیل بایستی برای استرپ آزمایش شوند در صورت مشاهده ناقل بدون علامت(یک ناقل که دارای علائم گلودرد نباشد)

گلودرد در یک نگاه :

- بیشتر گلودردها به وسیله ویروسها و عوامل مکانیکی مانند تنفس از راه دهان ایجاد می شود.و می توان به صورت موفقیت آمیزی در منزل درمان کرد.

- هرگلودردی که شروع ناگهانی دارد و همراه با تب و دردناکی و سفتی جلو گردن باشد.بایستی جدی گرفته شده و به وسیله پزشک دیده شود.

- هر گلودردی که برای شما اشکال در بلع ایجاد کند(نه فقط درد در هنگام بلع) و یا اشکال تنفسی بایستی به وسیله پزشک معاینه شود.

- هر گلودردی که بیش از یک هفته طول بکشد بایستی به وسیله پزشک مورد ارزیابی قرار گیرد.

گلودرد چرکی استرپتوکوکی

گلودرد استرپتوکوکی بیشتر در بچه های بین سنین ۵ تا ۱۵ سال شایع است ولی افراد جوان تر و همچنین مسن تر نیز با آن درگیر می شوند.

بیشتر موارد گلودرد چرکی به وسیله ویروسها ایجاد می شوند و هیچ نیازی به در مان با آنتی بیوتیک ندارند.ولی گلودرد چرکی استرپتوکوکی به وسیله باکتری استرپتوکوک ایجاد می شود که در صورت اثبات به وسیله نمونه گیری توسط یک سواب از گلو وبردن به آزمایشگاه درمان با آنتی بیوتیک بایستی انجام گیرد.(u.s. national library of medicine NLM)

علائم گلودرد چرکی استرپتوکوکی متفاوت است . بعضی افراد تنها یک گلودرد ملایم دارند.اما دیگران می توانند شکلهای شدیدتر گلودرد استرپتوکوکی را بگیرند که منجر به مخملک و راش پوستی و تب روماتیسمی در صورتی که درمان نشوند گردند.

عفونت استرپی معمولا با یک تب با لا که معمولا در روز دوم بعد از تماس دچار یک اوج می شود. علائم عفونت استرپی شدید شامل حالت تهوع.درد گردن و تورم غدد لنفاوی می باشد.

بیشتر افراد با گلودرد چرکی واگیر می باشند تا زمانی که به مدت ۲۴ تا ۴۸ ساعت تحت درمان با آنتی بیوتیک باشند.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#38 Posted: 7 Jun 2011 08:35

عفونت تنفسی فوقانی – سرماخوردگی

عفونت تنفسی فوقانی – سرماخوردگی
علائم
اغلب بیماران مبتلا به سرماخوردگی به بخش اورژانس مراجعه نمی‌کنند، مگراینکه بیماریشان غیرمعمول باشد؛ بیش از یکهفته طول بکشد؛ یا با ایجاد علائمی جدید به سمت برونشیت یا اوتیت سروز پیشرفت کند. بیمار ممکنست گواهی برای استراحت بخواهد؛ یا چون فکر می‌کند آنتی‌بیوتیک کمک‌کننده است آنتی‌بیوتیک بخواهد.

علت شایع URIs التهاب موکوس تنفسی است. موکوس بینی قرمز، متورم، و مرطوب است. التهاب فارنکس اولیه یا ثانویه به درناژ موکوس از بینی است، و بلع ممکنست دردناک باشد. فارنژیت ثانویه به درناژ بینی بطور تیپیک هنگام برخواستن از خواب در صبح بدتر است، و علائم و نشانه‌ها در ناحیه‌ای که فرد به آن سمت خوابیده است لوکالیزه می‌شوند.
انسداد سوراخ (ostia) سینوسهای پارانازال باعث افزایش تدریجی موکوس و فشار می‌شود که منجر به درد و مستعد شدن زمینه برای سوپراینفکشن می‌شود. انسداد سوراخ شیپور استاش در فارنکس پوستریور منجر به عدم‌تعادل فشار در گوش‌میانی و درنتیجه اوتیت‌سروز می‌شود. التهاب حلق ممکنست اولیه یا ثانویه به درناژ موکوس یا سرفه‌های شدید ایجاد شده و صدا گرفته و کاهش یابد.

تراشه هم ممکنست ملتهب شده و باعث ایجاد سرفه، و سوپراینفکشن یا برونکواسپاسم همراه با ویزینگ در برونشها شود. علاوه بر تمام موارد فوق، ممکنست لنفادنوپاتی واکنشی در زنجیره قدامی گردن، میالژی منتشر، و عوارض‌جانبی داروهایی که خود فرد مصرف کرده است هم دیده شود.
آنچه باید انجام داد:
· هیستوری و معاینه‌فیزیکی کامل انجام دهید. وجود علائمی که دربالا ذکر شده را مشخص کنید؛ و سایر بیماریهای زمینه‌ای را رد کنید؛ و بدنبال هرگونه علامتی از وجود سوپراینفکشن باکتریال در گوش، سینوس‌ها، حلق، لوزه، اپی‌گلوتیت، برونشها، یا ریه‌ها بگردید، تا نیاز به آنتی‌بیوتیک یا درمانهای دیگر را نشان دهد.
· دوره بیماری ویروسی و عدم نیاز به ‌آنتی‌بیوتیک را به بیمار توضیح دهید. درمان مناسب دارویی براساس شکایت بیمار عبارتنداز:
برای تب، سردرد، و میالژی، استامینوفن ۶۵۰mg q4h، یا ایبوپروفن ۶۰۰mg q6h تجویز کنید.
برای احتقان بینی، انسداد ostia سینوسها، و شیپور استاش از سمپاتومیمتیک‌های موضعی (قطره بینی فنیل‌افرین ۵/۰% q4h، اما فقط برای سه روز) بعلاوه سمپاتومیمتیک‌های سیستمیک ( سودوافدرین ۶۰mg q6h یا فنیل‌پروپانولامین ۲۵mg q4h) استفاده کنید.
برای خشک‌کردن بینی، یا اگر علائم ناشی‌از آلرژی است، آنتی‌هیستامین بدهید ( کلرفنیرامین ۴mg q6h ).
برای ساپرس سرفه، دکسترومتورفان یا کدئین ۱۰-۲۰mg q6h تجویز کنید.
اگر نمی‌خواهید سداتیو و نارکوتیک بدهید، benzonatate (Tessalon) 100-200mg q8h تجویز کنید که باعث بیحسی راه‌هوایی می‌شود.
سرفه را در برونشیت یا شک به برونکواسپاسم، با برونکودیلاتورهای استنشاقی مانند آلبوترول albuterol two puffs q1-8h prn و استروئید استنشاقی مانند بکلومتازون beclomethasone four puffs q12h درمان کنید.
فالوآپ کنید اگر علائم پایدار بود یا بدتر شد، یا علائم جدیدی ایجاد شد.

آنچه نباید انجام داد:
· از تجویز آنتی‌بیوتیک خودداری کنید. اکثر ‌سرماخوردگیها خودمحدودشونده‌اند، و در بیشتر درمانها فقط علامت‌درمانی هستند. برای راضی کردن بیمار براحتی آنتی‌بیوتیک تجویز نکنید.
· آزمایشات تشخیصی گران‌قیمت را در بیماران معمولی تجویز نکنید.
توضیحات
سرماخوردگی توسط بیش از صد نوع مختلف آدنو و رینوویروس ایجاد می‌شود و آنفولانزا، کوکساکی و سرخک هم می‌توانند بصورت URI تظاهر کنند. بخصوص در خلال زمستان، وقتی سرماخوردگی اپیدمیک است.

شما می‌توانید با هوشیاری اتفاقاتی را که در مراحل مختلف بیماری در دورة کمون، واگیری، علائم مورد انتظار، و مدت بیماری را با توصیه‌های لازم به بیمار توضیح دهید و همچنین قادر خواهید بود هرگونه علامت نامعمول را مشخص کنید.
بعضی از داروهایی در اینجا توصیه شده در ترکیبات مختلفی در بازار وجود دارد، اما چه موقع نیاز به درمان بیش از علامت‌درمانی است؟ در سوپراینفکشن باکتریال به آنتی‌بیوتیک نیاز است.

پنومونی مایکوپلاسمایی با سردرد، سرفه، میالژی و شاید بولوس میرنژیت تظاهر کند، که به اریترومایسین پاسخ می‌دهد. سرفه ممکنست قبل از ویزینگ بعنوان علامت زودرس آسم تظاهر کند، و پاسخ به بتاآگونیست‌ها در رسیدن به تشخیص کمک‌کننده است.

آنتی‌بیوتیکها در درمان برونشیت‌حاد زیاد مفید نیستند، و ویتامینC بعنوان پروفیلاکسی سرماخوردگی بخوبی پاسخ نمی‌دهد.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#39 Posted: 7 Jun 2011 08:37

مسمومیت غذایی – استافیلوککی

علائم
بیمار ۱ تا ۶ ساعت بعدازخوردن غذای آلوده به ED مراجعه می‌کند همراه با تهوع شدید، استفراغ، و کرامپهای شکمی که به سمت اسهال پیش می‌رود. او بسیار ill؛ رنگ‌پریده، با تعریق، تاکیکارد، اورتوستاتیک بوده و ممکنست از پارستزی یا احساس درحال مردن شاکی باشد.

سایر افرادیکه همان غذا را خورده‌اند هم ممکنست این علائم را داشته باشند. بهرحال معاینه فیزیکی باعث اطمینان می‌شود. تندرنس‌شکمی خفیف هم بطور لوکالیزه وجود دارد که بعلت کشیدگی اپیگاستریوم یا ماهیچه رکتوس شکم در اثر استفراغ است.
آنچه باید انجام داد:
بطور کامل معاینه کرده و تستهای لازم برای رد انفارکتوس میوکارد، اولسر پاره‌شده، آنوریسم dissecting، یا هر بیماریی که بدین صورت تظاهر میکند را انجام دهید.
محلول داخل‌وریدی ۰٫۹% NaCl یا رینگرلاکتات تجویز کرده و بیمار را درنظر بگیرید، و علائم‌حیاتی و معاینه‌فیزیکی را تکرار کنید. در بیماران کوچکتر که دارای ذخیره کلیوی و کاردیوواسکولار برای هیدریشن سریع هستند، تجویز ۲-۱ لیتر درعرض یکساعت اغلب تمام علائم را بهبود می‌بخشد.
درصورتیکه بیمار بهتر شده و قادر به خوردن مایعات است، او را مرخص کرده و از او بخواهید درعرض چندساعت بعد غذایش را بیشتر کند، با محلول رهیدریشن خوراکی (ORS) مانند زیر شروع کند:
o 4/3 قاشق چایخوری نمک
o یک قاشق چایخوری سودای پخته (جوش‌شیرین)
o یک فنجان مربای پرتقال (آب لیمو)
o چهار قاشق سوپ‌خوری شکر
o چهار فنجان آب
خوردن و احساس او باید درعرض ۱ تا ۲ روز بهبود یابد.
درصورتیکه علائم آهسته‌تر بهبود می‌یابد، یک ضداستفراغ یا آنتی‌اسپاسموتیک تک‌دوز مانند شیاف پروکلرپرازین ۲۵mg یا قرص دی‌سیکلومین ۲۰mg تجویز کنید.
اگر هیپوتنشن یا سایر علائم هنوز باقی است و اگر بیمار قادر به رهیدریشن خوراکی نیست، باید بستری شود.
آنچه نباید انجام داد:
· فوراً برای قطع تهوع و استفراغ از داروها (مانند Compazine, Tigan) استفاده نکنید. چون مانع دفع سموم شده و کمکی در رفع عدم‌تعادل آب‌والکترولیتها که مسئول اصلی بسیاری از علائم هستند نمیکند.
· بعلت فوق، بسرعت داروهایی (مانند Lomotil, Imodium) برای کرامپ و اسهال تجویز نکنید.
· در تجویز مایعات وریدی دریغ نکنید.
· دربیماران واضح تستهای آزمایشگاهی گران‌قیمت درخواست نکنید.
· بدون یک هیستوری خوب، فرض را بر مسمومیت غذایی نگذارید.
توضیحات
اکثر علائمی که همراه با هر نوع گاستروانتریت دیده می‌شود بنظر می‌رسد مربوط به عدم تعادل الکترولیتها و دهیدریشن است. که حتی می‌توانند درغیاب اسهال و استفراغ فراوان، و مقاوم دربرابر رهیدریشن خوراکی قابل‌توجه باشند، چون روده قادر به جذب مواد نبوده، و باعث جمع‌شدن چندین لیتر مایع در لوله‌گوارش می‌شود.

رینگرلاکتات محلول انتخابی برای رهیدریشن وریدی است، تقریباً الکترولیتهای سرم طبیعی را دارد، و آنرا می‌توان بسرعت انفوزیون کرد. رینگرلاکتات تقریباً فقدان الکترولیتها ناشی از اسهال را جبران می‌کند، درحالیکه اگر ناشی‌از استفراغ باشد –چون کلراید بیشتر دفع شده است- نرمال‌سالین بهتر است.
اکثر موارد مسمومیت غذایی در ED ناشی‌از سم استافیلوکک است، که وقتی غذا گرم نگه‌داشته می‌شود رشد می‌کند. سموم شیمیایی هم همین علائم را دارند، اما شروع علائم زودتر است. علائم سایر سموم غذایی باکتریال معمولاً بین ۶-۱ ساعت بعداز خوردن شروع می‌شده، تهوع و استفراغ کمتر و کرامپ و اسهال بیشتر و دورة آن طولانی‌تر است. منبع غذایی آلوده مشخص علت را روشن می‌کند.

حلزون صدف‌دار مطرح‌کنندة ویبریو پاراهمولیتیکوس، برنج مطرح‌کنندة باسیلوس سرئوس، گوشت و تخم‌مرغ مطرح‌کنندة استافیلوکک، کامپیلوباکتر، کلستریدیوم، سالمونلا، شیگلا، E. Coli انتروپاتیک، یا یرسینیا است.هرگاه فردی دچار اسهال شود، بطور طبیعی می‌تواند مربوط به آخرین غذای خورده شده باشد. هوشیار باشید تشخیص مسمومیت غذایی را در بیماران (بویژه آنهایی که قصد شکایت از متصدی غذا دارند) بدون درگیری سایر افراد یا آزمایش نمونه غذای مسموم نگذارید.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#40 Posted: 7 Jun 2011 08:39

شپش سر ‌ ” Pediculus”

مقدمه:

اگر چه بهبود وضعیت بهداشتی، اقتصادی و اجتماعی تاثیر بسزایی در کاهش آلودگی به شپش داشته است، اما همچنان این انگل گستردگی جهانی دارد، به طوری‌که در دهه گذشته در ایالات متحده آمریکا هر سال ۶ میلیون مورد ابتلا به شپش گزارش می‌شود.
شپش مختص جامعه یا طبقه اجتماعی خاصی نبوده و تمام افراد جامعه را مخصوصا در فصول سرد سال ممکن است درگیر کند. شیوع این بیماری در کودکان بسیار بیشتر است و در جنس مونث شایع‌تر از جنس مذکر است.

ابتلا به شپش سر در تمام جوامع دیده میشود و برای مثال در بچه های مدارس ابتدایی کانادا در هر زمان حدود ۲% ابتلا به شپش سر وجود دارد به عبارتی دیگر ابتلا به شپش سر ارتباطی با وضعیت اقتصادی نداشته در تمام طبقات اجتماع ممکن است رخ دهد و حتی در مومیایی های مصر باستان هم رشک های مرده دیده شده است

این حشره، به دنبال تماس‌های نزدیک بین فردی یا هنگامی که افراد خانواده در فصول سرد برای تامین گرما لباس‌های بیشتری می‌پوشند و به صورت دسته جمعی زندگی می‌کنند، از شخصی به شخص دیگر انتقال می‌یابد.

معرفی شپش:

شپش حشره کوچکی به رنگ سفید مایل به خاکستری است که دارای دهانی مخصوص مکیدن خون، دو شاخک و سه جفت پای کوتاه است.

شپش یک انگل خارجی بدن انسان محسوب می‌شود. می‌تواند سر، بدن و عانه را آلوده کند. تخم شپش «رشک» نام دارد و بیضی شکل و سفیدرنگ و به اندازه ته سنجاق است و به مو و درز لباس‌ها می‌چسبد.

شپش در مو و لباس زندگی می‌کند و فقط به خاطر تغذیه روی سطح بدن می‌آید و خودش را به پوست بدن می‌چسباند و پوست را سوراخ کرده و بزاق خود را در زیر پوست تزریق نموده و با مکیدن خون، مواد زائدی را نیز از خود دفع می‌کند. همین تلقیح مواد زائد و بزاق به زیر پوست منجر به ایجاد برآمدگی قرمز رنگ خارش‌داری می‌گردد.

از نظر شدت و شیوع آلودگی به انواع شپش، عواملی چون سن، جنس، نژاد، وضعیت اقتصادی و اجتماعی موثر شناخته شده‌اند. آلودگی در تمام گروه‌های سنی دیده می‌شود ولی شپش سر در کودکان (سنین مدارس ابتدایی) شیوع بیشتری دارد.

نکته اینجاست که اگر چه به طور معمول شپش در جوامع فقیر و متراکم شایع‌تر است، ولی در شرایط همه‌گیری کلیه طبقات اجتماعی و اقتصادی جامعه را فرا می‌گیرد و حتی در جوامع چندنژادی مشاهده شده که شپش سر در سفیدپوستان شایع‌تر از سیاه‌پوستان است.

شپش سر چیست؟
شپش سر عفونتی انگلی است که توسط انگلی به نام پدیکولوس هومانوس کاپیتیس (PEDICULUS HUMANUS CAPITIS) ایجاد می شود. شپش سر یک بیمارى انگلى است که در سراسر دنیا حتى در کشورهاى توسعه یافته نیز به وفور مشاهده مى شود. شیوع بیمارى به وضعیت اجتماعى و اقتصادى خاصى محدود نشده و در تمام سطوح جامعه یافت مى شود. على رغم شیوع بیمارى در جامعه آمار دقیقى از میزان آن درکشور وجود ندارد.دختران بیش از پسران مبتلا مى شوند و بچه ها در سنین مدرسه بیشتر از بزرگسالان در معرض ابتلا هستند.

طول عمر این مزاحم‌هاى کوچک کمتر از ۳۰ روز است. اما هر شپش ماده‌ بین ۵۰ تا ۱۵۰ عدد تخم به جا می‌گذارد که هر کدام از این تخم‌ها در یک کپسول بسیار چسبناک قرار گرفته‌اند. این کپسول از فاصله تقریبا ۵ میلیمترى ریشه مو به مو می‌چسبد و به راحتى جدا نمی‌شود.

عامل بیمارى شپش سر چیست؟
عامل مولد بیمارى یکى از انواع شپش است که به طور اختصاصى موهاى سر را درگیر مى کند. شپش بالغ با حرکت روى سر روزانه ۴ تا ۶ تخم روى موها قرار مى دهدکه به وسیله یک اتصال محکم به موها متصل مى گردند که به نام رشک (Nit) نامیده مى شوند که به رنگ سفید و چسبیده به ساقه مو مشاهده مى شود.

شپش سر حشره ای بدون بال است که در سر انسان زندگی کرده ، از آن تغذیه می کند.

شپش سر تقریبا هر چهار ساعت از خون تغذیه می کند.

دارای شش پا است که طوری طراحی شده اند که قادر به چنگ زدن به مو باشد ولی توانایی پریدن ندارد. شکستن هر پا (با شانه زدن ) باعث مرگ شپش خواهد شد.

اندازه آن حدود یک تا دو میلی متر است ، به عبارتی دیگر ریز، اما قابل مشاهده است .

شپش ماده بالغ طی عمر حدودا یک ماهه خود ، روزانه ۴ تا ۶ تخم می گذارد. این تخم ها به مو در نزدیکی پوست سر که دما و رطوبت مناسب را داراست می چسبند و پس از ۷ روز ، شپش ها از تخم سر بیرون می آورند و طی ۳ بار پوسته ریزی به شپش بالغ تبدیل می شوند.
علائم شپش سر
اولین علائم بالینی در سر، موقعی اتفاق می افتد که شپش شروع به حرکت می کند که معمولاً از حاشیه دو طرف سر شروع می شود و بعد به طرف مرکز سر گسترش می یابد. در این هنگام بیمار احساس خارش در سر می کند. به تدریج خارش سر افزایش یافته و در سر خراشیدگی با ناخن پیش می آید. گاهی در موارد پیشرفته غدد لنفاوی اطراف سر در ناحیه گردن برجسته می شود.

شپش سر انگلی است که روی پوست سر و موی انسان زندگی می کند و از خون و لایه های سطحی پوست تغذیه می نماید. شپش سر با شپش بدن تفاوت دارد و فقط در ناحیه سر دیده می شود.شپش ۲ تا ۴ میلیمتر طول دارد و به ندرت در حین معاینه با چشم دیده می شود .

اغلب آنچه که در بیمار مبتلا مشخص است تخم شپش (Nit) می باشد که به شکل بیضی شفاف تا سفید رنگ و حدود ۵/۰ میلیمتر به ریشه مو بطور مایل و در یک سمت مو می چسبد و به راحتی کنده نمی شود.

این تخمها به راحتی با شوره و ذرات پوسته سر و همچنین پوسته های سیلندری دور مو که اغلب رسوب تافت و نرم کننده های مو می باشند اشتباه می شود. تخم شپش به یک سمت مو در نزدیکی ریشه مو بطور مایل می چسبد و جدا کردن آن از موی سر با دست غیر ممکن است.

مراحل زندگی شپش روی سر
بعد از انتقال انگل شپش از انسان آلوده به انسان سالم، انگل بالغ یکی دو ماه زندگی می کند و انگل ماده در هر روز ۴-۶ تخم می گذارد که به ساقه موها می چسبند و شبیه ذرات سفید مانند شوره دیده می شوند. این تخمها به بالغ تبدیل شده و این سیر همچنان ادامه می یابد.

چگونه به شپش سر مبتلا می شویم؟

ابتلا به شپش سر در تمام جوامع دیده میشود و برای مثال در بچه های مدارس ابتدایی اروپای غربی در هر زمان حدود ۲% ابتلا به شپش سر وجود دارد به عبارتی دیگر ابتلا به شپش سر ارتباطی با وضعیت اقتصادی نداشته در تمام طبقات اجتماع ممکن است رخ دهد و حتی در مومیایی های مصر باستان هم رشک های مرده دیده شده است .

ازدحام جمعیت باعث می شود که شپش بتواند از سری به سری دیگر برود و از آنجایی که تماس نزدیک در بچه ها امری شایع است ، شپش سر بیشتر در این گروه سنی اتفاق می افتد ، هر چند هر کس در هر شرایط آب و هوایی ممکن است مبتلا شود.

طول مو، جنس ، سن و رنک مو تاثیری در انتقال شپش نداشته ، شامپو کردن معمولی باعث از بین رفتن یا پیشگیری از آن نمی شود و شستشو با سرکه هم تاثیری ندارد.

تراشیدن موها اگر چه موثر است اما راه حل مناسبی به شمار نیامده کاملا غیرضروری است .

شپش سر به هر حال از سر فرد دیگری به شما یا خانواده شما منتقل شده و شکستن زنجیره انتقال تنها با درمان موثر و برررسی تمامی موارد تماس میسر می شود.

انتقال چگونه صورت مى پذیرد؟
انتقال از یک فرد به فرد دیگر مى تواند از طریق تماس مستقیم یا استفاده از وسائل شخصى دیگران مثل شانه، کلاه، شال، حوله و روسرى صورت گیرد. انتقال در افراد خانواده به سرعت و سهولت رخ مى دهد. ابتلا قبلى به شپش ایمنى ایجاد نمى کند. بنابراین یک فرد ممکن است بیش از یکبار به بیمارى مبتلا گردد.

چگونه به وجود شپش سر مشکوک شویم ؟

بزاق و ترشحات شپش سر محرک بوده و باعث خارش قابل توجه می شود اما تقریبا همه افراد با اطلاع یافتن از وجود شپش سر در نزدیکان خود، ناگهان دچار خارش سر میشوند! بنابراین طبیعی است که صرفا وجود خارش کافی نبوده ، لازمست که معاینه و بررسی دقیق تری انجام شود خیلی از اوقات هم، مدرسه یا همسایگان ممکن است شما را از وجود شپش در دانش آموزان مطلع کنند و لازمست که شما خانواده خود را از این نظر بررسی نمایید.

شپش سر اغلب با چسبیدن به قاعده مو خود را از چشمان شما مخفی می کند، ضمن آنکه از نور و گرما هم گریزان بوده ، غالبا دور از تاج سر قرار می گیرد لذا بیشتر مشاهده رشک های چسبیده به سر است که شک به بیماری را بر می انگیزد.

چگونه مطمئن شویم که رشک را یافته ایم ؟

آنچه مهم است آن است که رشک را از شوره سر و سایر حالات مشابه افتراق دهیم، شوره سر در واقع پوست مرده است که به راحتی از مو جدا می شود. گاهی اوقات بقایای اسپری های مو هم ممکن است با رشک اشتباه شوند، اما توجه به چند نکته ما در تشخیص رشک کمک می کند: رشک ها همیشه یک شکل و تخم مرغی شکل بوده ، به مو در نزدیکی پوست سر چسبیده اند و عمدتا در گیجگاهها، بالای گوش ها و پشت گردن دیده میشوند و برای جدا کردن آن ها از مو استفاده از ناخن ها ضروری بوده ، به راحتی جدا نمی شوند.

به هر حال برای پیدا کردن تخم شپش می بایست با حوصله تمام از یک گیجگاه به طرف مقابل ، منطقه به منطقه مو را گشت و بهتر است این کار زیر نور مناسب انجام شده و البته استفاده از یک ذره بین هم می تواند کمک کننده باشد. ضمنا این دقت را هم باید معطوف داشت که نزدیکی زیاد سر به فرد مورد معاینه ، می تواند باعث منتقل شدن شپش به سر فرد معاینه کننده شود.

تشخیص چگونه داده مى شود؟
شک به بیمارى اولین قدم تشخیص شپش سر است. همانطوریکه پیشتر نیز ذکر شد موارد شپش سر در تمام افراد جامعه حتى در افراد با رعایت بهداشت فردى بالا نیز ممکن است دیده شود. خارش سر بخصوص خارش بدون علت در یک کودک در سنین مدرسه باید از این جهت مورد بررسى قرار گیرد. به احتمال کم ممکن است بتوان شپش را از سر جدا کرد و با احتمال بیشتر مى تواند رشک هاى چسبیده به موى سر را یافت. در افراد بخصوص کودکانى که ضایعات عفونى مثل زرد زخم یا ضایعات شبه اگزمایى در ناحیه سر و پشت گردن به کرات دیده مى شود احتمال وجود شپش را باید مدنظر داشت.

علائم ابتلا چیست؟
وقتى شپش روى سر راه مى رود یا از خون فرد تغذیه مى کند علائم اصلى بیمارى یعنى خارش ایجاد مى شود. معمولاً خارش در ناحیه پشت سر و اطراف گوش ها بوده و یا دراین نقاط از شدت بیشترى برخوردار است.
پس از چند روز تا چند هفته خارش تشدید مى گردد. مى تواند به همراه عفونت هاى سر، چسبیدن موهاى سر به همدیگر و بزرگ شدن غدد لنفاوى پشت گردن باشد. اغلب شپش روى سر به راحتى دیده نمى شود مگر در مواردى که تعدادى زیاد از شپش روى سر وجود داشته باشد.

چگونه می توان از بروز بیماری پیشگیری کرد؟
با جدا کردن بیماران درمان نشده از افراد سالم و درمان سریع آنها می توان از انتقال بیماری جلوگیری کرد. ( در مکانهایی همچون مدارس و پرورشگاهها و …) با رعایت بهداشت تا حد زیادی می توان مانع ایجاد بیماری شد. زیرا انگل بر اثر مواد شوینده از بین می رود. هر چند تخم انگل خیلی مقاوم است.

پیشگیرى چگونه انجام مى شود؟
پیشگیرى معمولاً با ارتقا بهداشت کل جامعه است. درمان زودرس موارد با آگاهى دادن به والدین، آموزگاران و افراد دیگر جامعه مى تواند با کنترل هرچه سریعتر موارد مبتلا به کاهش ابتلا سایرین کمک کننده باشد. و در آخر لازم به ذکر مجدد است که شپش سر در هر طبقه اجتماعى و اقتصادى مى تواند دیده شود و رعایت دقیق موازین بهداشتى هرچند بسیار مفید و کمک کننده ولى احتمال ابتلا را منتفى نمى سازد
عوامل سرایت
شپش سر از طریق انتقال مستقیم از انسان آلوده به انسان سالم ایجاد می شود، خصوصاً از طریق لوازم شخصی آلوده مثل شانه، کلاه، روسری، ملحفه و غیره به سرعت منتقل می شود.
این بیماری در سنین مدرسه (۱۸-۷ سالگی) بسیار شایع تر از سنین دیگراست و در هر دو جنس مذکر و مؤنث دیده می شود. هر چند در دختران به علت موهای بلند و پر حجم، بیشتر دیده می شود. این بیماری اگر به مدت طولانی ادامه یابد ، احتمال گسترش آن به قسمت های دیگر بدن وجود دارد.

راه درمان

سابق بر این تنها راه نجات از دست شپشها، تراشیدن موها از ته بود. اما امروزه شامپوهاى ضد شپش همه جا در دسترس هستند. فرد شپش‌زده باید یک دوره مشخص از این نوع شامپوها استفاده کند. این شامپو‌ها به علت دارا بودن ترکیبات شیمیایى بخصوص باعث مرگ شپش‌ها می‌شوند و به مرور زمان با حل کردن کپسول تخم‌ها آنها را از مو جدا می‌کنند. شامپو‌هاى ضد شپش از شوینده‌هاى قوى به شمار می‌آیند و تا حدى نیز سمى هستند. اگر زخم‌هاى سر زیاد باشد، استفاده از این نوع شامپو‌ها می‌تواند تولید عفونت کند. بهتر است قبل از استفاده حتما با پزشک مشورت شود.

اولین نکته این است که درمان فرد بیمار در آلودگی به شپش تاثیرگذار نیست. حتی اگر با بهترین روش‌ها نیز درمان شود. چرا که اگر فردی در مجاورت و تماس نزدیک با یک فرد آلوده به شپش قرار داشته باشد، حداکثر تا ۲ هفته بعد مجددا آلوده می‌گردد، پس مهمترین اصل در مبارزه با شپش، انجام درمان دسته‌جمعی و همگانی و رفع آلودگی از کلیه لوازم و وسایل مورد استفاده افراد به طور همزمان است.

مهمترین نکته در مهار شپش دانش‌آموزان هم بازدید روزانه موی سر و در صورت لزوم بازدید لباس و بدن آنها توسط معلمان و مربیان مدارس و ارجاع سریع موارد آلوده به واحدهای بهداشتی درمانی برای درمان فرد آلوده به همراه خانواده و اطرافیان وی است. پس از درمان ضدشپش، احتمال انتقال آلودگی از بین می‌رود و دانش‌آموز می‌تواند به مدرسه بازگردد.
در اوایل ، که بیماری هنوز گسترش نیافته است با کوتاه کردن موها، استحمام روزانه و جوشاندن وسایل شخصی می توان آن را از بین برد.

همانگونه که گفته شد شپش ها جزو حشرات محسوب می شوند ، بنابراین برای مقابله با آنها می بایست از یک حشره کش استفاده کرد که به شکل شامپو یا کرم قابل شستشو ساخته شده است .
اغلب بیماران توسط شامپوهاى مخصوص و بندرت داروهاى خوراکى درمان مى شوند. نکته مهم این است که باید تمام افرادى که ساعات زیادى را در کنار هم سپرى مى کنند مثل اعضا یک خانواده همزمان مورد درمان قرار گیرند. هرچند که علامتى وجود نداشته باشد وحتى در معاینه توسط پزشک نیز علامتى دال بر دیگرى در سایر افراد خانواده وجود نداشته باشد. بنابراین اگر یک فرد در یک خانواده مبتلاست تمامى اعضا باید درمان گردند. معمولاً علت شکست درمان بیماران نیز عدم رعایت همین نکته است. برخى موارد درمان نیاز به تکرار پس از یک هفته دارند که ضرورتاً باید انجام گیرد. روسرى، شانه، برس، کلاه، شال و روبالشى و ملحفه بایددر آب داغ شسته شوند. لوازم بهداشتى فردى باید در الکل خیسانده شده و یا در حرارت نسبتاً بالا شسته شوند. ضدعفونى و شست و شوى فرش و موکت ومبلمان ضرورتى نداشته و نیازى به ضدعفونى کردن کل خانه وجود ندارد. استفاده از شانه هاى با دندانه ریز جهت برداشتن رشک چسبیده به موها مى تواند کمک کننده باشد ولى تراشیدن موهاى سرتوصیه نمى گردد.

نکات مهم در مورد دارو درمانی در شپش سر :

نکته اول و مهمترین نکته این است که این داروها شدیدا سمی است . این داروها به هیچ عنوان خوراکی نیست . دارو را در حمام مصرف کنید و بعد از آلوده شدن دست به دارو هرگز دست را به دهن نگذارید و با دست آلوده چیزی نخورید

شامپوهای ضد شپش بسیار مؤثر هستند.شامپوی Lindane(GBH) که در بزرگسالان بکار می رود برای اطفال و خانمهای حامله توصیه نمی شود.شامپوی Permethrin 1% مناسب است .شامپو باید به تمام موها مالیده و ده دقیقه باقی بماند.سپس شسته و یک هفته بعد تکرار شود.این شامپو تخمها را از بین نمیبرد . لذا بعد از آن باید با محلول حاوی نسبت مساوی از سرکه و آب و با شانه ریز موها پاک شوند. شامپوی Hegor Antipoux تخمها را نیز از بین میبرد.تمام افراد خانواده باید با هم درمان شوند. هر چه که با سر بیمار در تماس بوده(شانه، ملحفه و کلاه)باید با آب گرم ۵۵ درجه شسته شوند.وسایلی که در اثر حرارت خراب می شوند باید به مدت ۲ هفته در کیسه دربسته باقی بمانند.

پرمترین‌
این‌ دارو به‌ عنوان‌ داروی‌ انتخابی‌درمان‌ شپش‌ توصیه‌ شده‌ است‌ و به‌صورت‌ شامپو، محلول‌ سرشوی‌،پودر، لوسیون‌ و کرم‌ موجود است‌.

نحوه‌ استفاده‌ شامپو:
ابتدا موها را مرطوب‌ نموده‌ سپس‌ باشامپو یا سرشوی‌ ۱ درصد موها راآغشته‌ نمایید. لازم‌ است‌ ماده‌ مورد نظرکاملا به‌ کف‌ سر و ساقه‌ مو مالیده‌ وماساژ داده‌ شود و آن‌ گاه‌ پس‌ از ۱۰دقیقه‌ شسته‌ شود. این‌ مشتقات‌ باعث‌مسمومیت‌ نمی‌شوند و اثر ابقایی‌ برموهای‌ سر دارد و تا ۱ هفته‌ در مو باقی‌می‌ماند و روی‌ رشک‌ نیز اثر کشندگی‌دارند. گاهی‌ اوقات‌ ضروری‌ است‌ که‌درمان‌ تکرار شود. در این‌ مورد نیزلازم‌ است‌ پس‌ از خشک‌ کردن‌ کامل‌موها و با استفاده‌ از روش‌ خیساندن‌ مودر سرکه‌ و شانه‌ کردن‌، رشکها را از موجدا کنید.

سایر فعالیتهای درمانی :
- درمان‌ علامتی‌ خارش‌ پدیدآمده‌ در هر سه‌ نوع‌ شپش‌ سر، تن‌ وعانه‌ عبارت‌ است‌ از تجویز آنتی ‌هیستامینها ، مانند هیدروکسی‌زین‌، توسط پزشک‌ معالج‌
- در صورت‌ وجود عفونت‌ ثانویه‌باکتریال‌ باید هر چه‌ سریعتر درمان‌آنتی‌بیوتیک‌ را برای‌ حداقل‌ ۱۰ روزشروع‌ کرد.
- وسایل‌ شخصی‌ و پوششی‌نظیر کلاه‌، روسری‌ و امثال‌ اینهابایستی‌ به‌ مدت‌ ۳۰ دقیقه‌ با آب‌جوشانده‌ شوند تا هم‌ شپش‌ و هم‌رشک‌ از بین‌ بروند و سپس‌ خشک‌شوند.
- استفاده‌ مرتب‌ از شانه‌ دندانه‌ریز در تشخیص‌، پیشگیری‌ و درمان‌شپش‌ سر توصیه‌ می‌شود و به‌ عنوان‌یکی‌ از راههای‌ تقویت‌ بهداشت‌فردی‌ مورد استفاده‌ می‌باشد. فاصله‌دندانه‌های‌ این‌ شانه‌ باید به‌ اندازه‌ای‌باشد که‌ عملا رشک‌ را از موهای‌ سرجدا نماید.

درمان شپش سر با استفاده از سرکه :

راه دیگرى نیز براى مبازه با شپش‌هاى سر وجود دارد. دو قاشق غذا خورى سرکه را در یک لیتر آب حل کنید، سپس تمام سر و موها را با این محلول خیس کنید. بعد از چند دقیقه با یک شانه دندانه ریز موها را خوب شانه کنید. محلول آب و سرکه کپسول تخم‌ها را سست می‌کند و شانه دندانه ریز به جدا کردن آنها از موها کمک می‌کند.

همه لباسها و ملافه‌هایى که با فرد شپش‌زده در ارتباط بوده‌اند باید تا حد ممکن با آب داغ شسته شوند. درجه حرارت بالاتر از ۵۱ درجه شپش‌ها را از بین می‌برد. وسایلى که قابل شستشو نیستند را می‌توان به جاى دور انداختن در یک پلاستیک در بسته به مدت دو هفته در یخچال قرار داد.

اگر فرد یا فرزندان وی دچار این مشکل شده‌است حتما دوستان و اطرافیان را از مشکل خود آگاه کنید. دلیلى براى ترس یا خجالت وجود ندارد. جلوگیرى از گسترش بیمارى از بازگشت آن به سوى فرد هم جلوگیرى می‌کند.

اما بهترین راه بیشگیرى از شپش‌زدگى، استفاده از وسایل شخصى است. وسایلتان را به کسى قرض ندهید از کسى هم قرض نگیرید.

در درمان شپش سر دو نکته مهم را باید همواره به خاطر داشت:

۱- دو بار درمان به فاصله ۷ تا ۱۰ روز لازمست ، چرا که اگر چه با درمان نخست ، شپش های سر و اکثر تخم های آن از بین می روند ، اما از آنجایی که امکان سر برون آوردن آنها تا ۷ روز بعد از تخم ها وجود دارد ، لذا بهتر است به فاصله ۷ تا ۱۰ روز ، درمان مجدد انجام شود تا پیش از آنکه این شپش های جدید بالغ شده و توانایی حرکت پیدا کنند ، از بین بروند.

۲- تمام موارد تماس احتمالی باید درمان شوند، در غیر اینصورت همیشه احتمال ابتلای مجدد وجود خواهد داشت.

البته آنچه در کشور ایران برای این درمان این بیماری استفاده میشود عمدتا شامپو لیندین ۱ درصد و شامپو پرمترین ۱ درصد است . این فراورده ها برای بیش از ۴۰ سال است که مورد استفاده قرار می گیرند و غالبا غیر از عوارض نادر گذرا ، عارضه دیگری ندارند، اما مهم این است که درست مطابق آنچه توصیه شده است استفاده شده و بیش از حد مصرف نشوند، علاوه براین می بایست تمام موها بخوبی با آنها مرطوب شوند چرا که شپش سر کشته نمی شود مگر آنکه در تماس مستقیم با دارو قرار گیرد. ضمنا مثل استفاده از هر فرآورده دارویی دیگری لازمست که در مورد مصرف در زنان باردار ، مادران شیرده و نوزادان با پزشک مشورت انجام شود.

به یاد داشته باشید :

پس از درمان ، برداشتن رشک ها نه برای ادامه درمان و نه برای کنترل بیماری ضرورتی ندارد. در عین حال برای بسیاری این مسئله از نظر ظاهر مهم بوده و یا ممکن است مشکلاتی را در مدرسه ایجاد کند. بنابراین چاره ای نخواهد بود بجز جدا کردن رشک ها با ناخن یا استفاده کردن از شانه های دندانه ریز. به هر حال به عنوان یک قاعده کلی ، اگر در فاصله کمتر از ۴ سانتی متری پوست سر ، تخم شپش رویت نشود، بیماری درمان شده تلقی می شود و رشک های موجود روی موها با فاصله بیش از ۴ سانتی متر، اهمیتی از نظر انتقال بیماری ندارند.

شپش سر برخلاف شپش تنه ، ناقل هیچ بیماری دیگری نیست و از این بابت نگرانی وجود ندارد.

به خاطر داشته باشید اگر پس از دوبار درمان مجددا به شپش سر مبتلا شدید ، این بدان معنی است که فرد مبتلای درمان نشده ای در نزدیکی شما وجود دارد. بهر حال با ابتلای مجدد، دو دوره درمان مجدد هم لازمست .

نکات مهمی که لازم است بدانید :

دخترها بیشتر از پسرها به شپش سر مبتلا می شوند که علت آن تماس سر به سر بیشتر در این جنس می باشد . این نکته مهم است که هر کسی می تواند بدون ارتباط با شرایط اجتماعی – اقتصادی خاص یا وضعیت خاص بهداشت فردی اش به شپش مبتلا شود . شپش در آب زنده نمی ماند زیرا از طریق سوراخ های کوچکی که در اطراف بدنش بنام اسپیراکل دارد تنفس می کند بهمین دلیل در مناطقی مثل استخر قادر به فعالیت نیست و از طریق شنا و استخر منتقل نمی شود .

اگر کودک شما مبتلا به شپش شد بدانید که بدترین اتفاق عالم برای او رخ نداده است و مهم ترین نکته آن است که در این خصوص والدین ترس بخود راه ندهند . البته شپش اگر برای مدتی بدون درمان بماند می تواند مشکلاتی برای سلامتی فرد و دیگران ایجاد کند . بزرگ ترین مشکل ایجاد حس مشمئز کننده ای است که در دوستان و اطرافیان فرد مبتلا بوجود آمده و به مختل شدن روابط بین فردی می انجامد .

ابتلا به شپش یکی از بیماریهای شایع در همه سنین بویژه در سنین مدرسه می باشد .

شپش علاوه بر ناراحتیهایی که در اثر گزش ایجاد می کند ،‌ناقل بیماری تیفوس و تب راجعه نیز می باشد .

بنابراین آگاهی از علائم و نشانه های این بیماری در مدارس ، گامی

hi dr!

صفحه 4 از 111: « پیشین 1 2 3 4 5 ... 108 109 110 111 پسین »

خانه و خانواده /

همه چیز درباره بیماری ها

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا