صفحه 8 از 111: « پیشین 1 ... 7 8 9 ... 110 111 پسین »

همه چیز درباره بیماری ها

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#71 Posted: 8 Jun 2011 06:47

دیدن جرقه‌های نور

- چه وقت به پزشک مراجعه کنیم؟
- بعد از خوردن ضربه‌ای به سر یا چشم، جرقه‌های نور دیده می‌شوند که بعد از چند ثانیه از بین نمی‌رود.
- بیش از ۲۰ دقیقه جرقه‌های نور خاموش و روشن می‌شوند و احساس غش وجود دارد.
- سابقهٔ گرفتارئی وجود دارد که چشم را مستعد ناراحتی می‌کند، مثل آسیب قبلی چشم، بیماری قند، یا بالا بودن فشار خون.
- پیش از جرقه‌ها، تعداد زیادی نقاط نورانی در میدان دید وجود داشته‌اند.

- دیدن جرقه‌های نور نشانهٔ چیست؟
اگر تاکنون ضربه‌ای به سرتان خورده باشد، احتمالاً دیدن جرقه‌های نور را تجربه کرده‌اید.
اما اگر این جرقه‌ها را در هنگامی ببینید که نباید، احتمالاً در مادهٔ ژله مانند درون چشمتان، که زجاجیه نام دارد، اشکالی پیدا شده است.
زجاجیه شکل کرهٔ چشم را می‌سازد. اگر این ماده شبکیهٔ چشم را، که پرده نازک حساس و مکان دید اشیاء است، بساید یا بکشد، تصویر کانونی شده بر آن دگرگون گردیده و به مدت کوتاهی توهم دیدن جرقه‌های نور احساس می‌شود.
یکی از وخیم‌ترین علل آن پارگی شبکیه است که به دلائل مختلف، از ضربه خوردن چشم گرفته تا عطسه کردن شدید، روی می‌دهد. یکی دیگر از این علل وخیم انسداد سرخرگ چشم است، یعنی واقع شدن یک لختهٔ کوچک خون در سرخرگ مرکزی شبکیه تشخیص علت دیدن جرقهٔ نور به عهدهٔ چشم پزشک است.
کسانی که دچار سردردهای میگرنی هستند، عموماً این جرقه‌های نور را می‌بینند. در واقع، این حالت نشانهٔ شروع سردرد میگرن است.
ولی این جرقه‌های نور را هر کس دیگر هم ممکن است ببیند. مثلاً یکی از عوارض بالا رفتن سن دیدن جرقه‌های نور است که ممکن است در هر سنی دیده شود، ولی معمولاً بعد از ۴۰ سالگی بیشتر است. اگر این جرقه‌ها بیشتر یا شدیدتر شود یا همراه با علائم دیگر مثل کاهش بینائی، سردرد، یا سرگیجه همراه باشد جای نگرانی است.

- درمان دیدن جرقه‌های نور
نزد پزشک بروید. اگر ضربه‌ای به سرتان خورده است و جرقه‌های نور از جلو چشمتان دور نمی‌شود، فوراً به پزشک مراجعه کنید، چون ممکن است دچار پارگی شبکیه شده و نیاز به درمان فوری داشته باشید. پارگی شبکیه با درمان لیزری یا جراحی سرد و به‌طور سرپائی ترمیم می‌شود.
سردرد را درمان کنید. اگر دچار میگرن هستید، می‌دانید دیدن جرقه‌های نور نشانهٔ شروع سردرد است. ولی ممکن است ندانید که این جرقه‌ها به رفع سردرد کمک می‌کنند. پزشکان این حالت را ”اورا“ می‌نامند. اورای میگرن حدود ۲۰ دقیقه طول می‌کشد و درد ندارد. آنچه باعث توقف سردرد می‌شود و در افراد مختلف متفاوت است، ولی برخی افراد ورزش آرام و دارو را در تسکین درد مؤثر می‌دانند. (برای نکات بیشتر در مورد میگرن به بخش سردرد، مراجعه کنید.)
بی‌خیال باشید. اگر پزشک دیدن جرقه‌های نور را ناشی از بالا رفتن سن و طبیعی می‌داند، به آن فکر نکنید و اهمیت ندهید.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#72 Posted: 8 Jun 2011 06:47

آزبستوز

یکی دیگر از بیماری‌های ریوی ناشی از کار آزبستوز است. این بیماری به علت استنشاق گرد و غبار پنبه نسوز به‌وجود می‌آید. آزبست یا پنبه کوهی درون سنگ‌های سخت در اعماق زمین وجود دارد و دارای رشته و فیبر‌های بلندی است. این رشته‌ها در برابر حرارت، مقاومت زیاد و قابلیت هدایت الکتریکی بسیار کمی‌دارند، از این رو در صنایع بسیاری به کار می‌روند. مشکلات ریوی، سرطان‌ ریه، سرطان‌ حنجره و احتمالاً برخی سرطان‌های مربوط به دستگاه گوارش از عوارض مواجهه افراد با این ماده است. این بیماری درمان خاصی ندارد و تنها درمان آن از نوع حمایتی مانند اکسیژن درمانی و درمان برخی عوارض آن است. درمان اصلی پیشگیری از بیماری است.

● چه کسانی در معرض خطر هستند؟
از کارگرانی که به خاطر شغل‌شان با آزبست مواجهه هستند می‌توان به موارد زیر اشاره نمود: کارگران معادن، کارگران مسوول حمل سنگ از معدن به آسیاب‌های مخصوص، کارگران کارخانه‌های ریسندگی و بافندگی که از آزبست نخ و پارچه تهیه می‌کنند، کارگران کارخانه‌های لنت‌سازی، کارگران کارخانه‌های تولید پشم شیشه و پنبه‌نسوز، کارگران کارخانه‌های تولید لوله‌های سیمانی که در آنها آزبست به کار رفته است، کارگران ساختمانی، لوله‌کش‌ها و سازندگان دیگ‌های بخار.
● علایم بیماری
علایم این بیماری بی سروصدا و غافلگیرانه ظاهر می‌شود. اولین علامت‌های این بیماری تنگی نفس است که با پیشرفت آن سرفه‌های خشک نیز اضافه می‌شود. در خلط این بیماران رشته‌های آزبست قابل مشاهده می‌شود. در مواردی که بیمار دچار سل ریوی باشد، خلط بیمار همراه با خون خواهد بود.
● پیشگیری
مناسب‌ترین روش پیشگیری از آزبستوز، کنترل گرد و غبار آن است و می‌توان مواد کم ضررتر را جایگزین کرد مثلاً به جای آزبست از پشم شیشه استفاده کرد. پشم شیشه خاصیت ایجاد فیبروز ریه و سرطان‌ ریه را دارا نیست. در مرحله خرد کردن سنگ‌های معدنی بهتر است از ماشین‌آلاتی که دارای سیستم بسته‌ای هستند، استفاده شود تا گردوغبار آزبست در محیط پراکنده نشود. بهتر است در مکان‌هایی که ذرات آزبست در هوا پراکنده می‌شوند، هوا را با استفاده از دستگاه‌های رطوبت ساز، مرطوب کرد. با این کار رشته‌های آزبست به یکدیگر چسبیده و در اثر سنگینی سریع‌تر ته‌نشین و از ناحیه تنفسی افراد دور می‌شوند. استفاده از تهویه موضعی و یا عمومی‌ نیز روش مناسبی برای حذف گردوغبار آزبست از محیط‌های کار است. نظافت کارگاه باید به دقت انجام شود. به افراد آموزش‌های لازم داده شود تا آنها از خطرات آزبست و راه‌های کنترل گردوغبار مطلع شوند. استفاده از ماسک تنفسی نیز می‌تواند به جلوگیری از نفوذ الیاف آزبست به ریه افراد جلوگیری کند. همچنین برای جلوگیری از انتقال گردوغبار آزبست به بیرون از محل کار، نباید به افراد اجازه داده شود بدون لباس کار، کار کنند و همچنین لباس کار خود را نباید به منزل ببرند و لازم است در محیط کار شسته شوند.
معاینات قبل از استخدام و نیز معاینات دوره ای کمک زیادی به کنترل بیماری خواهد کرد. ضروری است برای کارگران شاغل در محیط‌های کاری که با گرد و غبار آزبست مواجهه هستند معاینه بالینی، گرافی قفسه سینه و اسپیرومتری انجام شود. برای کسانی که کمتر از ۱۲ سال با آزبست مواجهه هستند، هر سه سال یک گرافی قفسه سینه کافی است و بین ۱۲ تا ۲۰ سال، هر دو سال یک گرافی قفسه سینه و بیشتر از ۲۰ سال، سالیانه باید یک گرافی قفسه سینه تهیه شود و افراد کاملاً تحت نظر و کنترل باشند

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#73 Posted: 8 Jun 2011 06:48

سندرم روده تحریک پذیر

” نشانگان روده تحریک‌پذیر ” یکی از شایع‌ترین اختلالات گوارشی است که انسان‌ها را مبتلا می‌کند. تخمین زده می‌شود که تنها در آمریکا ۴۲ میلیون نفر به آن مبتلا باشند. گر چه نمی‌دانیم چرا، اما ۰۷ درصد مبتلایان به این بیماری زن‌ها هستند.

این بیماری را گاهی به اسامی دیگر مثل کولیت عصبی یا کولیت اسپاسمی هم می‌شناسند. روده تحریک پذیر باعث دوره‌های تکرار شونده یبوست یا اسهال (یا اسهال و یبوست متوالی) می‌شود که همراه با دل‌پیچه،‌نفخ‌ کردن و خروج گاز است.
علائم بیماری بسیاری از مبتلایان باعث اختلال در کار و فعالیت‌های روزمره می‌ شود. برخی از زنان دچار این بیماری به خاطر آن در خارج شدن خانه هم دچار مشکلند و می‌خواهند همیشه در نزدیک توالت باشند.
● فقط شرح حال و معاینه
هیچ آزمایش قطعی برای تشخیص این بیماری وجود ندارد. معمولا پزشکان با تجربه تنها پس از صحبت کردن با شما و انجام معاینه جسمی به وجود این بیماری پی می‌برند.
پزشک برای اطمینان خاطر ممکن است علائم اختصاصی بیماری را از شما جستجو کند و آزمایش‌های معمول خون و مدفوع برای شما تجویز کند و احتمال وجود عدم تحمل لاکتوز- قندشیر- را که می‌تواند علائم مشابهی را ایجاد کند، جستجو کند.
پزشک در صورت مشکوک شدن ممکن است سایر علل اسهال و یبوست ناشی از بیماری عمومی مثلا بیماری تیروئید یا سایر بیماری‌های روده‌ای را در شما بررسی کند تا مطمئن شود تشخیص اولیه‌اش درست است. این آزمایش‌ها برای رد کردن سایر علل اسهال و یبوست حتی ممکن است شامل، کولونوسکوپی -آندوسکوپی روده بزرگ- هم بشود.
● روده تحریک‌پذیر، غریب آشنا
روده تحریک‌پذیر یک بیماری کارکردی روده است، یعنی هیچ بیماری یا ناهنجاری ساختمانی در آن یافت نمی‌شود. تشخیص روده تحریک‌پذیر به وجود درد یا ناراحتی شکمی برای ۲۱ هفته یا بیشتر (که لزوما متوالی نیست) در ۲۱ ماه گذشته منوط است،‌در صورتی که دست کم دو مشخصه از موارد زیر نیز آن را همراهی کند.
‌تخفیف درد شکمی با اجابت مزاج، تغییر دفعات اجابت مزاج، تغییر ظاهر یا شکل مدفوع.
این نشانه‌ها هم دال بر وجود روده تحریک‌پذیر است: تعداد غیرطبیعی موارد اجابت مزاج(بیشتر از سه بار در روز یا کمتر از سه بار در هفته)، شکل یا قوام غیرطبیعی مدفوع، اشکال در هنگام دفع مدفوع (زورپیچ، فوریت،‌ احساس دفع ناکامل)، دفع بلغم، احساس نفخ و اتساع شکم.
● علت بروز این علائم چیست؟
برخی کارشناسان معتقدند که اختلال اعصاب یا عضلات روده این بیماری را به‌وجود می‌آورد. عده‌ای دیگر اختلال پردازش حس‌های مربوط به روده در مغز را مسئول قلمداد می‌کنند. برای مثال پژوهش‌ها نشان داده‌اند که افراد مبتلا به روده تحریک‌پذیر در مورد حرکات روده‌ای خود حساسیت و هشیاری بیش از حدی نشان می‌دهند.
برخی از این بیماران ممکن است بی‌نظمی‌هایی در فعالیت عضلانی روده بزرگ داشته باشند.
پژوهش‌ها همچنین بیانگر آن است که ابتلا به یک ویروس روده‌ای ممکن است زمینه را برای ظهور این بیماری فراهم کند، به‌خصوص اگر واقعه‌ای استرس‌زا به‌دنبال آن بیماری ویروسی بوجود آید.
یک نظریه جدیدتر بر میزان <سروتونین>، یک پیغام‌بر عصبی، متمرکز است.‌ پیغام‌برهای عصبی مواد شیمیایی هستند که پیام‌های عصبی را میان سلول‌های عصبی انتقال می‌دهند،‌شاید در مورد رابطه میان افسردگی و میزان سروتونین در مغز شنیده باشید.
اما سروتونین در روده‌ها هم تولید می‌شود و بر اعصاب دستگاه گوارش اثر می‌گذارد، برخی از پژوهش‌ها بیانگر آن هستند که در بیماران مبتلا به روده تحریک‌پذیر که اغلب از اسهال رنج می‌برند میزان سروتونین در روده افزایش یافته است در حالی که در بیمارانی که یبوست علامت غالب را تشکیل می‌دهد میزان سروتونین روده‌ها کاهش یافته است.
همچنین بدانید که عوامل عاطفی هم در این بیماری دخیل هستند. برای مثال استرس و تنش اغلب علائم بیماران را تشدید می‌کند.
● درمان علامتی
با توجه به اینکه در حال حاضر درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد، هدف درمان‌ها مهار کردن علامت‌های بیماری است.
▪ یبوست: انواع موادی است که حجم مدفوع را می‌افزایند مانند فیبرهای غذایی، سبوس و فرآورده‌هایی موسوم به <پسیلیوم> می‌توانند به درمان یبوست کمک کنند؛ اما این مواد اسهال و درد بیمار را برطرف نمی‌کنند و ممکن است نفخ و خارج شدن گاز را بدتر کنند.
بهتر است استفاده از این را با مقادیر کم شروع کنید و تدریجا مصرف آنها را افزایش دهید. همراه این مواد مقدار زیادی مایعات بنوشید. بسیاری از پزشکان معتقدند اگر ملین‌ها به طور سنجیده مصرف شوند، بی‌خطر و موثر هستند.
ملین‌هایی که از طریق تحریک عضلات روده عمل می‌کنند مثل <بیزاکودیل> ممکن است باعث چنگه‌های (کرامپ‌ها) شکمی شوند و درد بیمار را بدتر کنند. چای‌های گیاهی ملین هم در بازار موجودند، در ابتدا این چای‌ها را با کمترین غلظت مصرف کنید و بعد تدریجا غلظت را تا حدی که بر شما موثر واقع شود، بالا ببرید.
▪ اسهال: داروی ضداسهال <لوپرامید> انقباضات عضلات روده و ترشح مایع به درون روده را کاهش می‌دهد.
بررسی‌ها بیانگر آن است که لوپرامید اسهال را رفع می‌کند ولی بر درد بیماران اثری ندارد.لوپرامید برای بیماران که به طور متناوب دچار اسهال و یبوست می‌شوند، داروی مناسبی نیست. داروی ضداسهال دیگری که در این بیماران بکار می‌رود دیفنوکسیلات (یا به صورت ترکیب دیفنوکسیلات و آتروپین با نام لوموتیل) است که با نسخه پزشک قابل تهیه است.
▪ نفخ و خروج گاز: فرآورده‌های دارویی حاوی سایمتیکون و ضد نفخ‌های دیگر مثل شارکول و آلفا-گالاکتوزیداز چندان موثر نیستند. بهترین شیوه اجتناب از غذاهایی است که گاز تولید می‌کنند و باعث نفخ می‌شوند، از جمله لوبیا، ‌لبنیات،‌ موز، بیسکویت شور، نوشابه‌های گازدار و میوه و سبزی خام.
● درمان درد شکم
داروی ضداسپاسم، عضلات معده و روده را شل می‌کند. این داروها به تخفیف درد شکم کمک می‌کنند، اما سودمندی آنها در مورد اسهال یا یبوست نامعلوم است. از جمله این گروه داروها می‌توان به دی‌سیکلومین و هیوسین اشاره کرد.
این داروها دارای عوارض جانبی مانند خشکی دهان، تعریق، تاری دید، سرگیجه، یبوست، نفخ، مشکلات ادراری، سردرد و تپش قلب هستند.
برخی بیماران می‌گویند که اسانس نعناع درد آنها را برطرف می‌کند. ما اسانس نعناع با توجه به اینکه دریچه‌ مری به معده را هم شل می‌کند، ممکن است باعث ترش کردن و سوزش سردل شود.
گروهی از داروها بنام <پروکینتیک‌ها> فعالیت عضلات صاف روده‌ها را افزایش می‌دهند و ممکن است به تخفیف نفخ و یبوست کمک کنند. از جمله این داروها می‌توان به متوکلوپرامید اشاره کرد.
ظاهرا مصرف مقادیر کم داروهای ضدافسردگی سه حلقه‌ای مانند آمی‌تریپ‌تیلین یا نورتریپ‌تیلین هنگام خواب در تخفیف درد شکم موثر است. برخی از تحقیقات نشان داده است که این گروه داروها بیش از همه در مبتلایان به روده تحریک‌پذیر با علائم غالب اسهالی موثرند.
البته این داروها هم عوارض جانبی خود مثل ضعف، خوا‌ب‌آلودگی، خشکی دهان و یبوست را دارند. از داروهای ضدافسردگی گروه مهار کننده‌های انتخابی سروتونین مثل فلوکستین که عوارض جانبی کمتری دارند نیز در درمان نشانگان روده تحریک‌پذیر استفاده شده است، اما کارآیی آنها قطعا ثابت نشده است.
● آیا پروبیوتیک‌ها در روده تحریک‌پذیر موثرند؟
پروبیوتیک‌ها‌ حاوی ‌باکتری‌های زنده‌ای هستند که به شکل کپسول یا پودر (یا در ماست) مصرف می‌شوند. این مواد ممکن است با برقراری تعادل میان انواع باکتری در روده و احتمالا با تاثیر گذاشتن بر دستگاه ایمنی به رفع مشکلات روده‌ای کمک کنند.شماری از تحقیقات کوچک و نیز گزارش‌های موردی حاکی از آن است که پروبیوتیک‌ها می‌توانند علائم روده تحریک ‌پذیر را کاهش دهند. اما در حال حاضر نمی‌توان با قاطعیت در مورد بی‌خطر بودن یا کارآیی آنها اظهار نظر کرد. بهتر است قبل از مصرف این فرآورده‌ها با پزشکتان مشورت کنید.
● چشم‌انداز آینده
در حال حاضر پژوهشگران همچنان به بررسی‌ هورمون‌ها و پیغام‌برهای عصبی موثر بر حرکات روده مشغولند و گروه‌های جدید دارویی برای بیماری آزارنده و شایع در دست تحقیق قرار دارند. داروهای آینده اثرات اختصاصی‌تری خواهند داشت و پزشکان را قادر خواهند ساخت هر فرد معین را با توجه به علائم همان فرد درمان کنند.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#74 Posted: 8 Jun 2011 06:50

کولیت اولسراتیو ، آتش زیر خاکستر

کولیت اولسراتیو، بیماری التهابی مزمن روده است که باعث التهاب منتشر لایه مخاطی کولون می‌شود. در بیشتر موارد تازه تشخیص داده شده کولیت اولسراتیو، بیماری به بخش دیستال یا سمت چپ کولون محدود است. مطالعات نشان داده‌اند که دارودرمانی زودرس کارآمد، می‌تواند از پیشرفت بیماری و وسعت یافتن التهاب پیشگیری کند

به دنبال تشخیص بیماری کولیت اولسراتیو، شدت و وسعت درگیری و التهاب ارزیابی می‌شود تا بتوان درمان را به درستی هدایت کرد. درمان این بیماری نیز شامل القای بهبود و سپس درمان نگه‌دارنده است. درنهایت علایم بیماری و التهاب فروکش کرده و کیفیت زندگی فرد بهبود می‌یابد.
● آمینوسالیسیلات‌ها
۵ آمینوسالیسیلیک اسید (۵-ASA) که با نام مسالامین شناخته شده، در درمان حمله حاد و نیز نگه‌دارنده کولیت اولسراتیو موثر است. سولفاسالازین، یک مولکول سولفاپیریدین متصل به ۵-ASA است که درمان اولیه کولیت اولسراتیو محسوب می‌شود، البته مصرف این دارو با بروز عوارض ناخواسته تهدید کننده حیات و عدم تحمل همراه است. مطالعات نشان داده‌اند که بخش فعال و موثر سولفاسالازین، ۵-ASA است و بسیاری از عوارض جانبی دارو به دلیل وجود بخش سولفاپیریدین بروز می‌کنند. به دنبال این یافته، تلاش‌های زیادی برای اختصاصی کردن و تکمیل فرمولاسیون‌های مختلف ۵-ASA صورت گرفت که به تولید داروهای جدید و کارآمد امروزی انجامید. اگر ۵-ASA به صورت خوراکی تجویز شود، قبل از ورود به کولون جذب می‌شود، بنابراین از آنجا که اثربخشی هر دارویی به میزان رسیدن آن به محل اثرش وابسته است، سیستم‌های انتقالی ویژه‌ای برای آزادسازی۵-ASA در کولون طراحی شدند و به اشکال خوراکی و رکتال به بازار آمدند.
در بیماران مبتلا به کولیت اولسراتیو دیستال، تجویز رکتال ۵-ASA برای درمان هر دو شکل خفیف و متوسط ارجح است. فواید این روش درمانی شامل انتقال مستقیم دارو به محل اثر، کاهش عوارض جانبی سیستمیک و بهبود اثربخشی است. شکل شیاف حجم زیادی از ۵-ASA را در رکتوم محبوس می‌کند، درحالی که تنقیه دارو تا خم طحالی می‌رسد. شواهدی مطرح کرده‌اند که اشکال ژل یا فوم این دارو بهتر تحمل می‌شوند. به‌نظر می‌رسد در مقایسه با تجویز ۵-ASA خوراکی، این روش با شروع اثر سریع‌تر روند بهبود همراه باشد.
در بیمارانی که نمی‌خواهند یا نمی‌توانند شکل رکتال ۵-ASA را تحمل کنند یا به شکل شدیدتر بیماری مبتلا هستند، شکل خوراکی ۵-ASA توصیه می‌شود. فواید این شکل دارویی شامل سهولت مصرف، پذیرش بهتر از سوی بیماران و رضایت‌مندی آنان است. چنین به نظر می‌رسد که فرمولاسیون‌های مختلف ۵-ASA خوراکی اخیر در اثربخشی تفاوت چندانی با یکدیگر ندارند، بنابراین برای انتخاب یک فرمولاسیون خاص ۵-ASA خوراکی، معیارهایی نظیر وضعیت بیماری، هزینه و نوع رژیم درمانی بیمار باید مورد توجه قرار گیرد. به عنوان مثال، در بیمارانی که مصرف چند دوز دارو را در طول فراموش می‌کنند، فرمولاسیون یک‌بار در روز ارجح است.
پس از خاموش شدن بیماری کولیت اولسراتیو، درمان نگه‌دارنده در کاهش خطر عود بیماری، گسترش به نواحی پروکسیمال و تبدیل آن به بدخیمی ارزش زیادی دارد. محققان معتقدند که چرخش میان فرمولاسیون‌های مختلف ۵-ASA خوراکی ممکن است در بهبود پاسخ‌دهی بیماران نقش داشته باشد.
● کورتیکواستروییدها
از آنجا که کورتیکواستروییدها اثرات ضدالتهابی قابل‌توجهی دارند، اشکال مختلف رکتال، خوراکی و تزریقی این ترکیبات برای درمان کولیت‌اولسراتیو فعال تجویز می‌شوند. انتخاب این گروه دارویی بستگی به شدت و وسعت بیماری دارد. کورتیکواستروییدها در درمان‌های نگه‌دارنده جایگاهی ندارند، زیرا مصرف طولانی مدت آنها با عوارض جانبی زیادی همراه است. به هرحال مانند هر گروه دارویی دیگری، فواید و مضرات درمان با کورتیکواستروییدها در هر بیمار باید با یکدیگر مقایسه شوند. تجویز رکتال کورتیکواستروییدها (شیاف، فوم، تنقیه)کم‌اثرتر از ۵-ASA رکتال است، اما ترکیب آنها در فروکش علایم بیماری در مقایسه با مصرف هر کدام به تنهایی ارزش بیشتری دارد. بیمارانی که از کورتیکواستروییدهای رکتال به طور مزمن استفاده می‌کنند، ممکن است دچار عوارض سیستمیک شوند، بنابراین درمان طولانی مدت رکتال کورتیکواستروییدها نیز توصیه نمی‌شود.
بودزوناید، کورتیکواستروییدی است که به طور موضعی روی مخاط اثر می‌کند. وقتی که این دارو به صورت خوراکی مصرف شود، در کولون آزاد شده و فواید درمانی خود را با حداقل مسمومیت سیستمیک نشان می‌دهد. استروییدهای خوراکی نظیر پردنیزون معمولا در بیمارانی تجویز می‌شوند که به انواع فعال متوسط تا شدید کولیت‌ اولسراتیو مبتلا‌ هستند. این گروه، همچنین در بیمارانی که به درمان با ۵-ASA خوراکی و رکتال یا کورتیکواستروییدهای رکتال پاسخ کافی نداده‌اند، کاربرد دارند. در حدود یک سوم از بیماران به درمان با کورتیکواستروییدهای خوراکی در مراحلی از بیماری خود نیاز خواهند داشت. دوز معمول پردنیزون خوراکی ۴۰ تا ۶۰ میلی‌گرم به‌طور روزانه است و پس از رسیدن به پاسخ درمانی مطلوب (معمولا ۱۰ تا ۱۴ روز)، دارو باید طی هشت هفته قطع شود. کورتیکواستروییدهای وریدی در بیماران بستری مبتلا به کولیت اولسراتیو فعال شدید یا فولمینانت، همچنین آنان که به درمان با کورتیکواستروییدهای خوراکی پاسخ نداده‌اند، تجویز می‌شود.
● سایر داروها
آزاتیوپرین و ۶ – مرکاپتوپورین، خاصیت تعدیل‌کنندگی واکنش دستگاه ایمنی را دارند و اثر آنان حاصل مکانیسم ناشناخته‌ای از فعالیت متابولیت‌های آنان، یعنی ۶- تیوگوانین نوکلیوتیدهاست. شروع اثر آنها در حدود سه ماه طول می‌کشد، بنابراین برای القای خاموشی بیماری تجویز نمی‌شوند. این داروها به عنوان درمان نگه‌دارنده در بیمارانی که با وجود دریافت دوز کافی ۵-ASA دچار عودهای مکرر می‌شوند یا آنان که تحمل دارویی نسبت به درمان با ۵-ASA را نداشته‌اند، توصیه می‌شوند. در جایگاه درمان طولانی‌مدت، یک مطالعه چند مرکزی نشان داد که درمان با آزاتیوپرین یا ۶ – مرکاپتوپورین شیوع شعله ور شدن بیماری و نیاز به شروع درمان با کورتیکواسترویید را در چهار سال اول درمان بیماران کاهش می‌دهد. ادامه درمان پس از چهار سال به کاهش بیشتری در نیاز به استروییدها و پیشرفت بیماری فعال انجامید.
سیکلوسپورین، یک داروی سرکوب‌کننده دستگاه ایمنی است که با مهار فعالیت لنفوسیت‌ها اثر خود را اعمال می‌کند. این دارو را می‌توان برای نجات درمان در بیمارانی به کار برد که به انواع شدید و راجعه کولیت اولسراتیو مبتلا هستند. در بیش از ۸۰ درصد از بیماران بستری در بیمارستان که به درمان با کورتیکواستروییدها پاسخ نداده‌اند، تجویز دوز بالای سیکلوسپورین بیماری را خاموش می‌کند. سیکلوسپورین به تنهایی به عنوان درمان نگه‌دارنده موثر نیست، اما تجویز آن همراه با آزاتیوپرین یا ۶ – مرکاپتوپورین برای مدت چند ماه به طور قابل‌توجهی در جلوگیری از عود بیماری موثر است.
اینفلکسیماب، سال‌ها برای درمان کرون مورد استفاده قرار می‌گرفته و امروزه برای بیمارانی از گروه مبتلایان به کولیت اولسراتیو کاربرد دارد که به سایر درمان‌های معمول پاسخ نداده‌اند. مطالعات بالینی قدیمی‌تر اثربخشی اینفلکسیماب را طی یک سال درمان ‌فراموش‌کننده بیماری و نیز درمان نگه‌دارنده در بیماران سرپایی مبتلا به انواع متوسط تا شدید بیماری نشان داده‌اند.
مترونیدازول و آنتی‌بیوتیک‌هایی نظیر مترونیدازول در درمان بیماری کرون مطرح‌اند، اما یافته‌ها برای اثبات اثربخشی آنها در درمان کولیت اولسراتیو کافی نیستند. آنتی‌بیوتیک‌ها فقط باید در مواردی تجویز شوند که وجود عفونت به اثبات رسیده یا احتمال وجود آن زیاد باشد.
داروهای ضداسهال یا داروهای ضداسپاسم نیز ممکن است در بهبود اسهال خفیف و کرامپ‌های شکمی‌ بیماران، در صورتی که انسداد کولون مطرح نباشد به کار روند، اما از تجویز اوپیوییدهای متداول باید خودداری شود، زیرا خطر ابتلا به مگاکولون توکسیک را افزایش می‌دهند

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#75 Posted: 8 Jun 2011 06:51

آپاندیسیت چیست ؟

آپاندیسیت‌ عبارت‌ است‌ از التهاب‌ زایده‌ کرمی‌ شکل‌ آپاندیس‌ که‌ از اولین‌ قسمت‌ روده‌ بزرگ‌ به‌ نام‌ سکوم‌ منشاء می‌گیرد. آپاندیس‌ هیچ‌ کار شناخته‌شده‌ای‌ ندارد، ولی‌ باعث‌ بیماری‌ می‌شود. هر ساله‌ از هر ۵۰۰ نفر جمعیت‌ یک‌ نفر دچار آپاندیسیت‌ می‌شود. علایم‌ آپاندیسیت‌ بسیار متغیر هستند. در مورد هر فردی‌ که‌ درد شکمی‌ تشخیص‌ داده‌ نشده‌ دارد، آپاندیسیت‌ حتماً باید مدنظر باشد. این‌ بیماری‌ در هر سنی‌ می‌تواند رخ‌ دهد (در مردان‌ بیشتر از زنان‌)، اما در کودکان‌ زیر ۲ سال‌ نادر است‌. حداکثر بروز بیماری‌ در سنین‌ ۲۴-۱۵ سالگی‌ است‌

● علایم‌ شایع‌
‌۱) دردی‌ که‌ از نزدیک‌ ناف‌ شروع‌ می‌شود و تدریجاً به‌ قسمت‌ تحتانی‌ شکم‌ در سمت‌ راست‌ نقل‌ مکان‌ می‌کند. درد کم‌کم‌ مداوم‌ می‌شود و از حالت‌ مبهم‌ به‌ صورت‌ کاملاً مشخص‌ در می‌آید به‌ طوری‌ که‌ مکان‌ آن‌ دقیق‌تر توسط‌ بیمار نشان‌ داده‌ می‌شود. درد با حرکت‌، تنفس‌ عمیق‌، سرفه‌، عطسه‌، راه‌ رفتن‌، یا لمس‌، بدتر می‌شود.
۲) تهوع‌ و گاهی‌ استفراغ‌
۳) یبوست‌ و ناتوانی‌ در دفع‌ گاز
۴) اسهال‌ (گاهی‌)
۵) تب‌ کم‌ شدت‌، که‌ پس‌ از سایر علایم‌ آغاز می‌گردد.
۶) تشدید درد به‌ هنگام‌ لمس‌ ناحیه‌ تحتانی‌ شکم‌ در سمت‌ راست‌، معمولاً در نقطه‌ای‌ حدود یک‌ سوم‌ مسیر ناف‌ به‌ برجستگی‌ بالایی‌ استخوان‌ لگن‌.
(توجه‌ داشته‌ باشید که‌ این‌ توصیف‌ فقط‌ زمانی‌ صدق‌ می‌کند که‌ آپاندیس‌ در جای‌ طبیعی‌ خود باشد. در بعضی‌ موارد، نوک‌ آپاندیس‌ در جای‌ دیگر واقع‌ شده‌ است‌، که‌ این‌ باعث‌ مشکل‌ شدن‌ تشخیص‌ می‌شود)
۷) تورم‌ شکم‌ (در مراحل‌ انتهایی‌)
۸) افزایش‌ تعداد گلبول های‌ سفید خون‌
● علل‌
‌عفونت‌ به‌ دلیل‌ نامشخص‌، معمولاً توسط‌ باکتری‌های‌ موجود در لوله‌ گوارش‌. آپاندیس‌ ممکن‌ است‌ توسط‌ محتویات‌ در حال‌ عبور در لوله‌ گوارشی‌ یا یک‌ رشته‌ بافتی‌ غیرطبیعی‌ که‌ از بیرون‌ به‌ آن‌ فشار وارد می‌آورد، مسدود شود. زمانی‌ که‌ آپاندیس‌ عفونی‌ می‌شود، متورم‌ و ملتهب‌ گشته‌ و از چرک‌ پر می‌شود.
● عوامل تشدید کننده بیماری
‌یک‌ بیماری‌ اخیر، به‌ خصوص‌ آلودگی‌ با کرم‌های‌ حلقوی‌، یا عفونت‌ ویروسی‌ دستگاه‌ گوارش‌.
●پیشگیری‌
‌هیچ‌ روش‌ خاصی‌ برای‌ پیشگیری‌ وجود ندارد
● عواقب‌ مورد انتظار
‌معمولاً با جراحی‌ قابل‌ درمان‌ است‌. اگر درمان‌ نشود، پاره‌ شدن‌ آپاندیس‌ مرگبار خواهد بود.
● عوارض‌ احتمالی‌
‌۱) پاره‌ شدن‌ آپاندیس‌، تشکیل‌ آبسه‌، و پریتونیت. این‌ عوارض‌ در افراد مسن‌تر بیشتر دیده‌ می‌شود.
۲) عدم‌ تشخیص‌ درست‌، به‌ علت‌ کم‌ بودن‌ یا نامعمول‌ بودن‌ علایم‌، به‌ خصوص‌ در سنین‌ خیلی‌ پایین‌ یا خیلی‌ بالا
۳) تشکیل‌ آبسه‌
● درمان‌
▪ اصولی‌ کلی‌
۱) امکان‌ دارد آزمایش‌ خون‌ (افزایش‌ تعداد گلبول‌های‌ سفید خون‌) و آزمایش‌ ادرار (برای‌ رد عفونت ادراری‌) انجام‌ شوند. عفونت‌ ادراری‌ ممکن‌ است‌ علایمی‌ شبیه‌ آپاندیسیت‌ داشته‌ باشد.
۲) زمانی‌ که‌ تشخیص‌ هنوز قطعی‌ نیست‌، هر دو ساعت‌ درجه‌ حرارت‌ بدن‌ را با دماسنج‌ مقعدی‌ اندازه‌گیری‌ و ثبت‌ نمایید.
۳) جراحی‌ برای‌ برداشتن‌ آپاندیس‌ (آپاندکتومی‌). از آنجایی‌ که‌ تشخیص‌ آپاندیسیت‌ مشکل‌ است‌، اغلب‌ تا زمانی‌ که‌ تشخیص‌ قطعی‌ داده‌ نشود، دست‌ به‌ جراحی‌ زده‌ نمی‌شود.
۴) اگر آبسه‌ تشکیل‌ شود، امکان‌ دارد جراحی‌ به‌ تعویق‌ افتد تا زمانی‌ که‌ آبسه‌ تخلیه‌ شود و فرصت‌ برای‌ التیام‌ آن‌ باشد.
● داروها
‌۱) هرگز از داروی‌ مسهل‌، تنقیه‌، یا داروی‌ ضددرد استفاده‌ نکنید.
۲) داروهای‌ مسهل‌ می‌توانند باعث‌ پارگی‌ آپاندیس‌ شوند، و داروهای‌ تخفیف‌ دهنده‌ درد یا تب‌ نیز باعث‌ مشکل‌تر شدن‌ تشخیص‌ می‌شوند.
۳) داروهای‌ ضددرد پس‌ از جراحی‌ تجویز می‌شوند.
۴) اگر عفونت وجود داشته‌ باشد آنتی بیوتیک نیز تجویز می‌شود.
۵) امکان‌ دارد نرم‌کننده‌های‌ مدفوع‌ برای‌ جلوگیری‌ از یبوست‌ توصیه‌ شوند.
● فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری
۱) تا وقت‌ عمل‌ در تخت‌ یا صندلی‌ استراحت‌ کنید.
۲) پس‌ از عمل‌، تدریجاً فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری های‌ عادی‌ خود را از سر گیرید.
● رژیم‌ غذایی‌
۱) تا زمانی‌ که‌ آپاندیسیت‌ تشخیص‌ داده‌ نشده‌ است‌ از خوردن‌ و آشامیدن‌ بپرهیزید. وقتی‌ که‌ معده خالی‌ باشد، بیهوشی‌ برای‌ عمل‌ جراحی‌ بسیار بی‌خطرتر خواهد بود. اگر خیلی‌ تشنه‌ هستید، دهان‌ خود را با آب‌ بشویید.
۲) پس‌ از عمل‌، ابتدا رژیم‌ مایعات‌ و به‌ تدریج‌ رژیم‌ جامدات‌ آغاز می‌شود.
● درچه شرایطی باید به پزشک مراجعه نمود؟
۱) اگر شما یا یکی‌ از اعضای‌ خانواده‌ تان علایم‌ آپاندیست‌ را دارید.
۲) اگر یکی‌ از موارد زیر قبل‌ یا پس‌ از جراحی‌ رخ‌ دهد:
۳) تب‌ مساوی‌ یا بیش‌ از ۹/۳۸ درجه‌ سانتیگراد
۴) استفراغ‌ مداوم‌
۵) افزایش‌ درد شکمی‌
۶) غش‌
۷) وجود خون در مدفوع‌ یا محتویات‌ استفراغ‌ شده‌
۸) منگی‌ یا سردرد

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#76 Posted: 8 Jun 2011 06:52

آبسه‌ آنورکتال‌

● اطلاعات‌ اولیه‌
آبسه‌ آنورکتال‌ عبارت‌ است‌ از بروز آبسه‌ (تجمع‌ چرک‌ ناشی‌ از عفونت‌) در ناحیه‌ اطراف‌ مقعد و راست‌ روده‌. این‌ بیماری‌ در مردان‌ و در کسانی‌ که‌ مبتلا به‌ بعضی‌ بیماری‌های‌ گوارشی‌ هستند بیشتر دیده‌ می‌شود. این‌ آبسه‌ ممکن‌ است‌ درست‌ در ناحیه‌ سوراخ‌ مقعدی‌ یا به‌ طورعمقی‌تر در جدار راست‌ روده‌ تشکیل‌ شود.

● علایم‌ شایع‌
▪ تورم‌ (در آبسه‌های‌ سطحی‌)
▪ درد به‌ هنگام‌ لمس‌ راست‌ روده‌
▪ درد ضرباندار
▪ تب‌ و دیگر علایم‌ جدی‌تر در مورد آبسه‌های‌ عمقی‌تر
▪ درد به‌ هنگام‌ اجابت‌ مزاج‌
● علل‌
باکتری‌های‌ شایع‌ مثل‌ استافیلوکوک‌ و اشرشیاکولی‌ شایع‌ترین‌ علل‌ هستند. گاهی‌ عفونت‌های‌ قارچی‌ باعث‌ بروز این‌ آبسه‌ می‌شوند.
● عوامل‌ افزایش‌دهنده‌ خطر
▪ افراد مبتلا به‌ بیماری‌ گوارشی‌
▪ تزریق‌ برای‌ درمان‌ بواسیر داخلی‌
▪ آسیب‌ ناشی‌ از نوک‌ وسیله‌ تنقیه‌
▪ زخم‌ ناسب‌ ار دفع‌ پوسته‌ تخم‌مرغ‌ یا استخوان‌ ماهی‌
▪ جسم‌ خارجی‌
▪ بواسیر بیرون‌زده‌
● پیشگیری‌
▪ جلوی‌ بروز یبوست‌ را بگیرید.
▪ از تنقیه‌ خودداری‌ کنید.
● عواقب‌ مورد انتظار
بهبود آبسه‌ به‌ آهستگی‌ صورت‌ می‌گیرد و زمان‌ آن‌ بسته‌ به‌ وسعت‌ آبسه‌ متفاوت‌ است‌. اگر عارضه‌ای‌ اتفاق‌ نیافتاد، آبسه‌ در عرض‌ ۶ ماه‌ کاملاً بهبود می‌یابد.
● عوارض‌ احتمالی‌
▪ احتمال‌ ایجاد فیستول‌ مقعدی‌
▪ عود آبسه‌ در صورت‌ عدم‌ درمان‌ علت‌ زمینه‌ساز
● درمان‌
▪ تشخیص‌ با معاینه‌ بالینی‌ داده‌ می‌شود.
▪ درمان‌ شامل‌ بازکردن‌ آبسه‌ و تخلیه‌ آن‌ است‌.
▪ حین‌ جراحی‌ از بی‌حسی‌ موضعی‌ استفاده‌ می‌شود. برای‌ آبسه‌های‌ عمقی‌تر در راست‌ روده‌، معمولاً از بیهوشی‌ عمومی‌ استفاده‌ می‌شود.
▪ نشستن‌ در لگن‌ آب‌ گرم‌ هر ۴-۲ ساعت‌، پس‌ از عمل‌ جراحی‌، هر بار برای‌ ۲۰ دقیقه‌ در لگن‌ یا وان‌ حمام‌ که‌ ارتفاع‌ آب‌ گرم‌ در آن‌ ۲۰-۱۵ سانتیمتر است‌ بنشینید.
▪ استفاده‌ از صفحه‌ گرم‌کننده‌، لامپ‌ گرم‌کننده‌ یا کمپرس‌ گرم‌ برای‌ تخفیف‌ درد
▪ جلوی‌ بروز یبوست‌ را بگیرید. در صورت‌ احساس‌ اجابت‌ مزاج‌، از آن‌ خودداری‌ نکنید، حتی‌ اگر درد داشته‌ باشید. یبوست‌ می‌تواند باعث‌ افزایش‌ فشارروی‌ زخم‌ محل‌ جراحی‌ شود.
▪ دستورات‌ پزشک‌ را در رابطه‌ با تعویض‌ پانسمان‌ و تمیز نگاه‌ داشتن‌ محل‌ جراحی‌ رعایت‌ کنید.
● داروها
▪ برای‌ عفونت‌ ممکن‌ است‌ آنتی‌بیوتیک‌ یا داروی‌ ضدقارچ‌ تجویز شود
▪ مسهل‌های‌ نرم‌کننده‌ مدفوع‌ برای‌ جلوگیری‌ از یبوست‌
● فعالیت‌
▪ پس‌ از جراحی‌، در زودترین‌ زمان‌ ممکن‌ فعالیت‌های‌ عادی‌ خود را از سربگیرید.
● رژیم‌ غذایی‌
▪ افزایش‌ میزان‌ فیبر در رژیم‌ غذایی‌ می‌تواند به‌ کاهش‌ خطر بروز یبوست‌ کمک‌ کند.
● در این‌ شرایط‌ به‌ پزشک‌ خود مراجعه‌ نمایید
▪ اگر شما یا یکی‌ از اعضای‌ خانواده‌ تان علایم‌ آبسه‌ آنورکتال‌ را دارید.
▪ اگر دچار علایم‌ جدید و غیرقابل‌ کنترل شده اید . توجه‌ داشته‌ باشید که‌ داروهای‌ مورد استفاده‌ در درمان‌ ممکن‌ است‌ عوارض‌ جانبی‌ به‌ همراه‌ داشته‌ باشند.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#77 Posted: 8 Jun 2011 06:53

نگاهی به عفونت‌های ادراری

عفونت‌های ادراری، یکی از شایع‌ترین عفونت‌هایی است که ممکن است در طول زندگی هر فرد برای او اتفاق بیفتد.معمولا این بیماری در زنان بیشتر از مردان به چشم می‌خورد و ۵۰ درصد از زنان حداقل یک مرتبه در زندگی، عفونت ادراری (بخصوص عفونت مثانه)‌ را تجربه می‌کنند که ممکن است مربوط به مثانه (التهاب مثانه)‌ یا عفونت کلیه باشد

باشد.

دکتر اسعد مرادی، ارولوژیست، فلوشیپ سرطان‌های دستگاه ادراری و عضو هیات علمی دانشگاه دراین‌باره می‌گوید: عفونت‌های ادراری اغلب ساده‌اند و با یک دوره آنتی‌بیوتیکی و مراقبت‌های معمولی درمان می‌شوند؛ ولی در عفونت‌‌های ادراری عارضه‌دار، این عفونت بنابر شرایط بیمار، دارای اختلال آناتومیک (تشریحی)‌ در سیستم ادراری، نقص تخلیه مثانه، وجود جسم خارجی در سیستم ادراری (سوند)‌ یا دارای بیماری نقص ایمنی است که عفونت ادراری در این گروه دیگر ساده تلقی نمی‌شود و همراه با عارضه است و هم مدت درمان آن طولانی‌تر است و هم امکان دارد به درمان‌های کمکی دیگری همچون جراحی، ‌احتیاج پیدا کند.

به گفته این پزشک متخصص، دستگاه ادراری شامل کلیه‌ها، دو میزنای (حالب)‌، مثانه و مجراست و به طور معمول نباید در این سیستم باکتری وجود داشته باشد و وقتی باکتری به طریقی وارد سیستم ادراری می‌شود، فرصت تکثیر پیدا کرده و عفونت ادراری ایجاد می‌شود.

وی خاطرنشان می‌کند: بسیاری از عفونت‌ها از مثانه شروع می‌شوند و راه ورود آنها از طریق مجرا صورت می‌گیرد.

دکتر مرادی اظهار می‌کند: مهم‌ترین مکانیسم دفاعی مثانه در مقابله با عفونت ادراری، تخلیه منظم و کامل مثانه است و هر عاملی که باعث شود این مکانیسم دفاعی دستخوش تحول شود، شخص مستعد ابتلا به عفونت ادراری می‌شود.

این ارولوژیست با عنوان این که طول مجرا در زنان کوتاه‌تر است، پس عفونت ادراری در آنها شایع‌تر خواهد بود،‌ ابراز می‌کند: باکتری‌هایی که باعث ایجاد عفونت مثانه می‌شوند، به باکتری‌های روده‌ای معروفند که از علل دیگر عفونت‌های مثانه می‌توان به ویروس‌ها، قارچ‌ها، باسیل‌سل و… اشاره کرد.

این عضو هیات علمی دانشگاه می‌افزاید: فاکتورهای خطری که باعث ایجاد عفونت‌های ادراری یا مستعد شدن فرد به عفونت ادراری می‌شود، عبارتند از علل ژنتیکی، فعالیت‌های جنسی، دستکاری‌های سیستم ادراری (سوند و جراحی‌ها)‌، ناهنجاری‌های سیستم ادراری (تنگی مجرا، حالب، سنگ کلیه)‌، مشکلات تخلیه مثانه، افراد دیابتی، زنان حامله و کودکانی که ختنه نشده‌اند.

به گفته دکتر مرادی، علایم بالینی عفونت‌‌های ادراری به شخص و سن وی بستگی دارد و در افراد متغیر است، مثلا در کودکان یک تا ۲ سال به شکل بی‌قراری، دل درد، خوب وزن نگرفتن، بی‌اشتهایی و تب‌‌های غیرمعمول است که با افزایش سن، فرد می‌‌تواند علایم خود را ابراز کند که از شایع‌ترین آنها می‌توان به سوزش ادرار (بخصوص هنگام تخلیه کامل مثانه)‌، تکرر ادرار، درد در ناحیه تحتانی شکم روی مثانه، پیدا شدن خون در ادرار، احساس فوریت داشتن در دستشویی و حتی بی‌اختیاری اشاره کرد.

وی با اذعان این که معمولا عفونت‌های مثانه بدون تب هستند، می‌افزاید: عفونت‌هایی که اغلب تب‌دار هستند مربوط به عفونت‌های کلیه می‌باشد.

دکتر مرادی با اشاره به این که گاهی علایم برخی از بیماری‌ها ممکن است با علایم عفونت ادراری اشتباه شود، این بیماری‌ها را عفونت‌های دستگاه تناسلی با نام واژینیت، عفونت‌ مجرای ادرار، سنگ مثانه و مثانه عصبی ذکر می‌کند.

طبق بررسی‌های صورت گرفته تشخیص عفونت ادراری اغلب با علایم بالینی است و فرد باید به پزشک متخصص مراجعه کند تا پزشک با گرفتن شرح حال و معاینه جهت اطمینان از عدم تب، درد و… تشخیص بالینی مثانه را بدهد و از وی آزمایش کشت ادرار گرفته شود و طبق یافته‌ها فرد درمان بگیرد.

● پیشگیری از عفونت ادراری

مثانه مهم‌ترین مکانیسم دفاعی تخلیه منظم است و باید به طور مرتب خالی شود و باقی‌مانده‌ای نداشته باشد. در کنار این موضوع رعایت بهداشت فردی بخصوص در زنان بسیار مهم است.

این عضو هیات علمی دانشگاه درباره بیماری التهاب غیرعفونی مثانه (سیستیک بینابینی)‌ می‌گوید: این بیماری دارای علایمی همچون عفونت ادراری است و بیمار معمولا از تکرر ادرار، احساس درد در مثانه و قسمت‌‌های تحتانی شکم و سوزش ادرار رنج می‌برد که در بسیاری از مواقع در زنان جوان و میانسال به چشم می‌خورد.

وی می‌‌افزاید: این بیماری ممکن است به شکل حاد شروع شده و بصورت مزمن هفته‌ها و حتی ماه‌‌ها به درازا بینجامد.

طبق گفته دکتر مرادی، علت خاصی برای این بیماری مشخص نشده است و فقط چند فرضیه برای ایجاد این نوع التهاب وجود دارد که مهم‌ترین آن مشکلات و نقصان مخاط مثانه و پوشش داخل مثانه است که باعث التهاب می‌شود.

وی علت دیگر را مربوط به اعصاب جدار مثانه نسبت به فشاری که در اثر پری مثانه ایجاد می‌شود، ذکر کرده و ابراز می‌کند: این بیماری درمان مشخصی ندارد و می‌توان درمان‌های مختلفی را بر آن پیاده کرد.

ولی از آنجایی که این بیماری دارای تست تشخیصی دقیقی نیست، این علائم می‌توانند با علائم عفونت‌های ادراری، عفونت‌های سیستم تناسلی یا سنگ مثانه و مثانه عصبی وجه مشترکی داشته باشد.

این ارولوژیست خاطرنشان می‌کند: بیماری عفونت ادراری در کودکان زیر ۵ سال بسیار حائز اهمیت است و از آنجایی که کلیه‌ها در این سن در حال رشد هستند و از بافت‌های بسیار حساس به شمار می‌روند، اگر عفونت از مثانه به کلیه‌ها برسد، احتمال این که در کلیه بافت‌هایی ایجاد شود که بعدها فرد را دچار فشارخون و مشکلات کلیوی کند، بسیار زیاد است بنابراین باید در این کودکان بررسی‌ها کامل باشد و عوارض آن جدی تلقی شود.

دکتر مرادی درخصوص شیوع بیماری عفونت ادراری در زنان باردار تصریح می‌کند: در این قشر خاص عفونت مثانه خیلی سریع به عفونت کلیه تبدیل می‌شود و شانس ابتلای انتقال عفونت از مثانه به کلیه بیشتر از افراد معمولی می‌شود، پس زنان باردار باید آگاهی داشته باشند که در ابتدای بارداری و ماه‌های ۳ تا ۴ ماهگی، آزمایش و کشت ادرار را فراموش نکنند؛ چراکه عفونت در ما‌ه‌های اول باعث سقط جنین و در ماه‌های آخر، خطر زایمان زودرس را به همراه خواهد داشت.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#78 Posted: 8 Jun 2011 06:54

سنگ کلیه

آذر۱۳۸۸

همه ما سنگ کلیه را به عنوان یک درد وحشتناک پهلو می شناسیم، آیا سنگ کلیه علائم دیگری هم دارد؟

سنگ کلیه می تواند بدون علامت باشد تا زمانی که کلیه را از کار بیندازد. یعنی ممکن است کلیه سنگ بسازد، علائم هم ندهد و کسی هم متوجه نشود و در نهایت روزی کلیه را نارسا کند. اما یکی از مهم ترین علائم سنگ کلیه درد است. این درد معمولا\” شب ها شروع می شود و فرد را از خواب بیدار می کند. در واقع درد سنگ کلیه شدید و غیرقابل تحمل است. خانم هایی که تجربه زایمان را داشته اند و بیمار سنگ کلیه هم هستند، می گویند، درد زایمان قابل مقایسه با درد سنگ کلیه نیست. واقعا\” این بیماران هنگام درد خیلی زجر می کشند. یکی دیگر از علائم سنگ، تغییر رنگ ادرار به صورت خونی یا رنگ چای شدن است. بعضی از بیماران سنگ کلیه، با علامت عفونت مراجعه می کنند. در این موارد، سنگ کلیه جزو اورژانس های پزشکی است و باید فورا\” به آن رسیدگی شود.

اندازه سنگ کلیه با شدت علائم آن ارتباطی دارد؟

خیر، هیچ ارتباطی بین اندازه و علائم سنگ وجود ندارد.

درد چه موقع ایجاد می شود؟

معمولا\” سنگ وقتی می خواهد دفع بشود، درد ایجاد می کند و وقتی جایش ثابت شد، درد از بین می رود، به عبارتی وقتی درد سنگ کلیه از بین رفت، مفهومش دفع سنگ نیست. یعنی وقتی درد شروع شد و بعد تسکین پیدا کرد، باید تکلیف سنگ مشخص شود و نباید بیمار فکر کند که چون دیگر درد ندارد پس همه چیز خوب شد و سنگ از بین رفت. باید به کمک سونوگرافی و عکس رادیولوژی مخصوص کلیه و مجاری ادرار، این سنگ پیگیری شود و اگر پیدا نشد آن وقت بگوییم که سنگ افتاده است و یک نفس راحت بکشیم .

همانطور که خودتان گفتید، برخی سنگ های کلیه علامت ندارند، با این حساب افرادی که هیچ علامتی ندارند، از کجا بفهمند که سنگ کلیه دارند؟

تشخیص سنگ کلیه در کسانی که تاکنون سنگ کلیه نداشته اند، هیچ علامتی هم ندارند، کمی مشکل است. از طرفی نمی توان به تمام افراد جامعه هم توصیه کرد که بروند و سونوگرافی و رادیولوژی بشوند، چرا که احتمال دارد سنگ کلیه داشته باشند. بنابراین ما توصیه می کنیم در کسانی که ممکن است کلیه سنگ ساز داشته باشند و دلایلی به نفع سنگ کلیه در آنها وجود دارد، بررسی های لازم صورت گیرد، مثلا\” کسانی که در فامیل درجه یکشان سابقه سنگ کلیه وجود دارد، هر سال یا هر دو سال یکبار، برای این بررسی ها به پزشک مراجعه کنند. افرادی هم که خودشان سابقه سنگ کلیه دارند، باید سالی یکبار تحت سونوگرافی و بررسی های لازم قرار بگیرند.

چرا کلیه بعضی از افراد سنگ ساز است؟

اینکه چرا سنگ کلیه ایجاد می شود؟ چرا در یک کلیه بیشتر از دیگری سنگ تولید می شود؟ چرا بعضی بیشتر و بعضی کمتر سنگ کلیه دارند؟ سئوالاتی هستند که هنوز بطور مشخص جواب آنها پیدا نشده است. اما در این زمینه نظریه هایی وجود دارد. مثلا\” اگر غلظت مواد داخل ادرار زیاد شود، می تواند زمینه ساز سنگ کلیه شود یا در برخی موارد زمینه های ارثی برای تشکیل سنگ مطرح است که استعداد فرد را در ابتلا به سنگ کلیه افزایش می دهد.

سنگ چگونه تشکیل می شود؟

وقتی غلظت موادی در داخل یک محلول بیش از حد شود، در نهایت به حالت فوق اشباع در می آیند و به کریستال تبدیل شده و رسوب می کنند، مثل اتفاقی که موقع تولید نبات رخ می دهد. نبات رابا همین روش تولید می کنند. ابتدا محلول شکر و آب را غلیظ می کنند، و سپس داخل این محلول غلیظ نخ آویزان می کنند تا کریستال های شکر دور این نخ جمع شوند و نبات تولید شود. این همان اتفاقی است که هنگام تشکیل سنگ کلیه می افتد. وقتی غلظت مواد در ادرار زیاد شود، زمینه تشکیل هسته سنگ در ادرار فراهم می شود. وقتی هم که این هسته اولیه ایجاد شد، سایر مواد دور این هسته رسوب می کنند و سنگ بزرگ می شود.

جنس این سنگ ها معمولا\” چیست؟

شایع ترین نوع سنگ کلیه ، سنگ های کلسیمی هستند. شاید حدود ۸۰ تا ۸۵ درصد از انواع سنگ های کلیوی سنگ های کلسیمی هستند. این سنگ های کلسیمی هم عموما\” به صورت نمک های کلسیم هستند. یعنی مثلا\” اگزالات کلسیم یا فسفات کلسیم، بعد از سنگ های کلسیمی، سنگ های عفونی، اسید اوریکی و سایر انواع سنگ ها شیوع دارند. ولی اکثر افرادی که گرفتار سنگ کلیه می شوند، در واقع گرفتار سنگهای کلسیمی هستند.

این کلسیمی که در کلیه غلظتش بالا می رود و سنگ می شود، از کجا می آید؟

این کلسیم ممکن است ، بیش از حد از روده جذب شود. ببینید ، ما در طول روز حدود هزار میلی گرم کلسیم مصرف می کنیم که از این مقدار چیزی حدود یک سومش جذب می شود. اگر این میزان جذب به هر دلیلی افزایش یابد، مثلا\” میزان کلسیمی که مصرف می کنیم، زیاد باشد،می تواند باعث تشکیل سنگ شود. ممکن است، میزان کلسیمی که از طریق کلیه دفع می شود، به دلیل یک بیماری افزایش یابد. البته این بیماری ها عموما\” بیماری های مربوط به استخوان و هورمون های مربوط به آن هستند. مثلا\” در بیماری هیپرپاراتیروئیدی ، برداشت کلسیم از استخوان ها افزایش می یابد و می رود که از کلیه دفع شود و تبعا\” غلظتش در ادرار افزایش یافته و باعث تشکیل سنگ می شود. در بعضی از موارد هم کلسیمی که به کلیه می رسد زیاد نیست ولی خود کلیه به دلیل مشکلی که دارد، بیش از حد کلسیم را دفع می کند. ماجرا از این قرار است: حدود ۹۵ درصد کلسیمی که در ابتدای واحدهای کلیوی وارد ادرار می شود، دوباره در کلیه باز جذب می شود. اگر کلیه ای نتواند این ۹۵درصد کلسیم را باز جذب کند، مسلما\” غلظت کلسیم ادرار بالا می رود و زمینه ساز تشکیل سنگ می شود.

به این ترتیب، کسانی که کلیه سنگ ساز دارند، باید مصرف مواد غذایی کلسیم دار را کم کنند؟

نخیر! تفکری که می گوید کسانی که کلیه سنگ ساز دارند. نباید لبنیات بخورند، کاملا\” غلط است. چون اولا برخی افراد هستند که بدنشان به کلسیم اضافه نیاز دارد. مثلا\” زنان باردار و کسانی که دچار پوکی استخوان هستند. ثانیا\” در برخی موارد سنگ کلیه ، ما به بیمار توصیه می کنیم که بیشتر کلسیم مصرف کند. مثلا\” در سنگ های اگزالات کلسیم، اگر شما کلسیم بیشتری مصرف کنید، این کلسیم در روده به اگزالات متصل می شود و اصلا\” از روده جذب نمی شود و به این ترتیب ، یون اگزالات که افزایش آن در ادرار باعث تشکیل اگزالات کلسیم در کلیه شده و رسوب می کرد و سنگ اگزالات کلسیمی تشکیل می داد، اصلا\” وارد بدن نمی شود.

پس بیمارانی که کلیه سنگ ساز دارند، باید از چه غذاهایی پرهیز کنند؟

تقریبا\” تنها چیزی که ما توصیه می کنیم که بیماران سنگ کلیه از آن پرهیز کنند، نمک است . ببینید، یکی از مواد غذایی که باعث تولید سنگ می شود، نمک است. البته ما سنگ نمک که نداریم ولی نمک عاملی است که به ساخته شدن سنگ های کلسیمی کمک می کند. نمکی که از روده جذب می شود، از طریق کلیه باید دفع شود. اما مشکل همین جاست چرا که وقتی نمک می خواهد از کلیه را وارد ادرار شود، با خودش کلسیم را وارد ادرار می کند و به این ترتیب غلظت کلسیم ادرار افزایش می یابد. بنابراین همان نمکی که هنگام پختن غذا به آن زده می شود کافی است و افرادی که کلیه سنگ ساز دارند، نباید سرسفره به غذایشان نمک بزنند و مواد شور مثل خیار شور را مصرف نکنند.

کسانی که کلیه سنگ ساز دارند، باید چه مواد غذایی را بیشتر مصرف کنند؟

در ابتدا گفتیم که اگر غلظت مواد در ادرار زیاد شود، زمینه های تشکیل سنگ کلیه فراهم می شود. حالا می گوییم که برای جلوگیری از تشکیل سنگ باید این غلظت مواد را کم کنیم. به عبارتی باید ادرار را تا می توانیم، رقیق کنیم. یعنی فردی که کلیه سنگ ساز دارد، باید آب و مایعات زیادی مصرف کند.

چقدر باید آب و مایعات مصرف کرد؟

چقدر آب خوردن مهم نیست . چقدر ادرار داشتن مهم است. ممکن است فردی در محیطی گرم زندگی کند یا فعالیت روزانه اش زیاد باشد، روزی ۵ تا پارچ هم آب بخورد ، ولی باز کافی نباشد. چون همه این ۸ لیوان آبی که می خورد، عرق می شود و چیزی از آن به ادرار نمی رسد تا رقیق شود. این فایده ای برای پیشگیری از سنگ کلیه ندارد. برای همین باید ملاک، میزان ادرار باشد نه میزان آبی که فرد می خورد. ما به بیماران توصیه می کنیم آنقدری آب بخورند که روزانه بیش از ۲ لیتر ادرار داشته باشند. یا بعبارتی در طول خواب شبانه یک بار برای ادرار کردن به دستشویی بروند. بیماری که کلیه سنگ ساز دارد، اگر احساس تشنگی کند و بعد آب بخورد، از قافله عقب مانده است. یعنی چنین بیمارانی نباید هیچ وقت احساس تشنگی کنند و همیشه قبل از احساس تشنگی آب بخورند. این بیماران باید شب ها هنگام خواب یک لیوان بالای سرشان باشد، موقع کار روی میزشان یک لیوان آب باشد . یعنی برای دسترسی به آب نباید بیمار مشکلی داشته باشد.

اینکه برخی بیماران آب چشمه خاصی را مصرف می کنند، یا فقط آب معدنی می خورند، کار درستی است؟

این سئوال شایعی در بین بیماران مبتلا به سنگ کلیه است . اما ما اصلا\” به چنین سئوالی اعتقاد نداریم. مگر تمام افرادی که از آب شهر استفاده می کنند، سنگ کلیه تولید کرده اند که حالا این بیماران آب شهر را استفاده نکنند. تازه برعکس وقتی بیماران خودشان را به یک نوع آب خاص مثلا\” آب فلان چشمه محدود می کنند، وقتی به آن آب دسترسی ندارند، کمتر آب می نوشند و همین می تواند زمینه ساز تولید سنگ شود. اما اصل مصرف اب نوع آن نیست، بلکه حجم و مقدار آن است که باید زیاد باشد. آب هندوانه و ماءالشعیر و از این قبیل درمان های سنتی هم اشکالی ندارند ولی آنها هم اصولا\” از طریق افزایش حجم ادرار از سنگ سازی کلیه جلوگیری می کنند. ما توصیه می کنیم ، بیماران هر داروی سنتی که سهل الوصول است، خیلی هم گران نیست، ضرری هم ندارد و مورد تائید پزشکان است مصرف کنند، ولی در کنارش آب و مایعات زیادی بخورند.

اگر کسی زیاد آب بخورد و سنگ کلیه اش دفع شود، چه باید بکند؟

اگر کسی سنگش را انداخت دلیل نمی شود که همین حالا سنگی در کلیه اش وجود نداشته باشد. چنین بیماری وقتی به ما مراجعه می کند، اگر درد داشته باشد، با مسکن دردش را ساکت می کنیم و بعد بررسی های خودمان را شروع می کنیم . معمولا\” این بررسی ها شامل عکس KUB و سونوگرافی کلیه است. سپس بر اساس یافته های این بررسی اولیه تصمیم می گیریم. برای بیمارمان چه کار بکنیم. یعنی بر اساس جنس، اندازه و محل سنگ کلیه تصمیم می گیریم که برای بیمار چه روش درمانی اتخاذ کنیم. اما یک نکته مهم را باید در مورد درمان سنگ کلیه بگویم و آن این که تقریبا\” امروزه دیگر جراحی باز کلیه در درمان سنگ کلیه لزومی ندارد مگر در موارد بسیار خاص که خیلی هم نادر هستند. یعنی در حال حاضر در همین کشور خودمان به راحتی می توان سنگ های کلیه را با روش هایی مثل سنگ شکن و جراحی مختصر یا همان PCN درمان کرد. توصیه من به تمام بیماران سنگ کلیه این است که اگر جراحی به آنها گفت که باید برای درمان سنگشان جراحی باز کلیه شوند، حتما\” با یکی دو جراح کلیه و مجاری ادرار دیگر هم در این مورد مشورت کنند.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#79 Posted: 8 Jun 2011 06:55

بیماری اسکلروز آمیوتروفیک جانبی

چه خوب می‌شد اگر همه بیماری‌ها مثل سرماخوردگی ساده بودند. ولی گاهی بیماری‌ها مخفی و پیچیده هستند و گاهی هم علاج‌ناپذیر. علائم بسیاری از بیماری‌های شایع، اغلب مورد توجه قرار نمی‌گیرند و شاید حتی طبیعی به نظر برسند

مثلاً ممکن است در صورت مشاهده کمی اشکال در راه رفتن، همراه با ضعف سایر عضلات بدن و یا اختلال در انجام برخی امور طبیعی مثل نوشتن، در یک فرد ۶۰-۵۰ ساله، فکر کنید که این‌ها کاملاً طبیعی و از مقتضیات افزایش سن هستند، در حالی‌که همین علائم ساده می‌توانند نشانه‌هایی از یک بیماری بسیار خطرناک نظیر «اسکلروز آمیوتروفیک جانبی» باشند.

نترسید! این بیماری خیلی شایع نیست، اما مرموز بودن آن باعث شده تا بر خلاف سرماخوردگی، همه ساله سمینارها و کنگره‌های زیادی در مورد آن برگزار شود.

همین هفته پیش، کنفرانس بین‌المللی این بیماری در یوکاهامای ژاپن برگزار شد. در این نشست شش روزه که جمعی از بیماران ALS ،پزشکان و پرستاران متخصص در این زمینه از حدود۶۰ کشور جهان حضور داشتند، آخرین یافته‌ها و دستاوردهای علم پزشکی در خصوص این بیماری ارایه شد.

چیزی که در این کنفرانس به آن تاکید شد این بود که بیماران ALS در بسیاری کشورها از جمله ژاپن، برای بسیاری از مردم تبدیل به یک الگو و الهام‌دهنده شده‌اند. بیمارانی در نهایت‌ ناتوانی، که البته گاهی موفقیت‌های بزرگی کسب کرده‌اند.

مشهورترین بیمار مبتلا به ALS در دنیا، استفان‌هاوکینگ، فیزیکدان برنده جایزه نوبل است؛ مردی که از گردن به پایین کاملاً فلج است.

***

شاید از شنیدن اسم عجیب این بیماری تعجب کرده باشید، ولی این اسم برای خارجی‌ها و بخصوص یونانی‌ها یک اسم بسیار جالب و معنی‌دار است.

اصطلاح آمیوتروفیک یک کلمه یونانی است که از سه قسمت تشکیل شده است : «آ» به معنی «بدون» ، «میو» به معنی «عضله» و «تروفیک» به معنی «تغذیه».

بنابراین معنی کلمه آمیوتروفیک در کل یعنی بدون تغذیه عضلانی. از طرف دیگر، اصطلاح «جانبی» که در نام این بیماری وجود دارد به قسمت‌هایی از نخاع اشاره می‌کند که در آن بخش‌هایی از سلول‌های عصبی که کنترل و هدایت عضلات را به‌عهده دارند قرار گرفته‌اند.

تحلیل رفتن این ناحیه منجر به بروز بافت جوشگاه و یا سخت شدن آن ناحیه یا «اسکلروز» می‌شود.

عضلات هم می‌میرند

واقعیت این است که اسکلروزآمیوتروفیک جانبی یک بیماری پیش رونده و کشنده است.

سلول‌های عصبی حرکتی، حرکت عضلات ارادی بدن را کنترل می‌کند و اختلال در عملکرد این سلول‌ها موجب کاهش پیغام‌رسانی از این سلول‌ها به عضلات شده و باعث می‌شود تا عضلات دیگر نتوانند بخوبی و مثل گذشته عمل کنند.

نتیجه این موضوع، ضعف و تحلیل رفتن عضلات، همراه با بروز یک سری انقباضات خود‌به‌خودی به‌دلیل از دست رفتن عصب‌دهی عضلات است. با پیشرفت بیماری، فرد مبتلا قابلیتش برای انجام دادن و یا کنترل حرکت ارادی به‌طور کامل از دست می‌دهد.

با توجه به سیر بدخیم این بیماری شاید فکر کنید که احتمالاً شباهت‌هایی بین آن و بیماری آلزایمر وجود دارد، اما این بیماری برخلاف آلزایمر عملکرد مغز را اصلاً تحت تأثیر قرار نمی‌دهد.

افراد مبتلا به اسکلروز آمیوتروفیک جانبی می‌توانند حتی در مراحل پیشرفته بیماری هم حافظه، شخصیت و هوش خود را در همان سطح قبل از شروع بیماری نگه دارند.

بیماری مشاهیر

بیماری اسکلروز آمیوتروفیک جانبی در نسبت با بسیاری از بیماری‌های عصبی، از شایع‌ترین بیماری‌های عصبی – عضلانی در سراسر جهان بوده و بسیاری از مردم از هر نژاد و هر طایفه‌ای که باشند به آن مبتلا می‌شوند.

برخی از متخصصین به این بیماری، بیماری لوگهریک هم می‌گویند که علت آن ابتلای بازیگر بسیار مشهور تیم بیس‌بال یانکی‌های نیویورک به‌نام لوگهریک به این بیماری و فوت وی به علت عوارض آن در سال ۱۹۴۱ بوده است.

اما در حال حاضر باید این بیماری را بیماری «هاوکینگ» نامید. علاوه بر استفان‌هاوکینگ، فیزیکدان مشهور و خالق برخی از آثار بسیار مهم در زمینه فیزیک نجومی، دیوید نیون، بازیگر مشهور فیلم‌هایی چون دور دنیا در ۸۰ روز و توپ‌های ناوارون و هری براون (نویسنده معروف و ۲ بار نامزد ریاست جمهوری آمریکا) از جمله مشهورترین افراد مبتلا به این بیماری هستند.

دانشمندان معتقدند که اسکلروز آمیوتروفیک جانبی غالباً افراد ۴۰ تا۶۰ ساله را درگیر کرده و در مردان شیوع بیشتری دارد. البته اشخاص در سنین دیگر نیز در معرض خطر هستند، زیرا مواردی از بیماری در اشخاص کمتر از ۴۰ سال یا بیشتر از ۶۰ سال هم دیده شده‌اند.

از کجا می‌آید؟

علی‌رغم سعی و تلاش فراوان، دانشمندان هنوز بطور دقیق متوجه علت این بیماری نشده‌اند. البته آنها طی سالیان گذشته تحقیقات زیادی در این زمینه انجام داده و پیشرفت‌های قابل توجهی نیز بدست آورده‌اند.

به‌عنوان مثال، دانشمندان در سال ۱۹۹۳ متوجه یک سری جهش‌ها در یک ژن خاص شدند. دانشمندان معتقدند که آسیب دیدن این ژن می‌تواند موجب تخریب و آسیب دیدن DNA و پروتئین‌های سلولی شود.

نتیجه این امر تحلیل رفتن سلول‌های عصبی حرکتی و بروز برخی نقائص عصبی است.غیر از این، متخصصین عوامل دیگری نظیر بیماری‌های خود ایمنی (تهاجم سیستم ایمنی بدن به سلول‌های طبیعی بدن) و برخی عوامل محیطی نظیر مواجهه با عوامل سمی، برخی عفونت‌ها، رژیم غذایی و برخی آسیب‌ها را نیز در ابتلا به این بیماری دخیل می‌دانند.

آرام اما ناتوان کننده

مشکل اصلی در اسکلروز آمیوتروفیک جانبی شروع آرام و مرموز آن است. این موضوع باعث می‌شود تا علائم اولیه آن در نظر گرفته نشوند. این بیماری در سه چهارم موارد از اندام‌ها شروع می‌شود.

در این حالت فرد مبتلا ابتدا دچار یک ناراحتی اندامی نظیر گرفتاری یکی از پاها شده و دچار اشکال در راه رفتن یا دویدن می‌شود. همچنین ممکن است مشکلاتی در انجام برخی کارهای ساده که نیاز به کمی مهارت دارند نظیر نوشتن یا گرداندن کلید در داخل قفل نیز بوجود آیند.

از طرف دیگر، این بیماری در یک چهارم موارد، یک شروع مغزی دارد. در این حالت فرد مبتلا دچار اشکالاتی در تکلمش شده و دیگر نمی‌تواند به راحتی و روانی گذشته حرف بزند. این اشخاص غالباً تودماغی صحبت می‌کنند و تون صدای آنها کاهش می‌یابد.

همچنین ممکن است بلع و تحرک زبانی آنها نیز دچار مشکل شود. در نهایت، آنها شاید دچار از دست رفتن کلی تکلم و قابلیت حفاظت از راه‌های هوایی در هنگام بلع نیز بشوند.

با توجه به آنکه این بیماری توانایی‌ها و قابلیت‌های شناختی را تحت تأثیر قرار نمی‌دهد، بیماران کم‌کم متوجه می‌شوند که یک چیزی در آنها مشکل دارد و متوجه از دست رفتن پیشرونده عملکردهایشان ‌شده و حتی ممکن است دچار یک حالت اضطراب و یا افسردگی شوند.

به موازات پیشرفت بیماری، ضعف عضلانی و تحلیل رفتن عضلات به سایر قسمت‌های بدن هم گسترش یافته و بیماران دچار مشکلات افزایش یابنده‌ای در بلع، تکلم، اسپاسم عضلات، تشدید برخی رفلکس‌ها و تحلیل رفتن عضلات می‌شوند.

اگرچه شدت بروز علائم و سرعت پیشرفت بیماری در افراد مختلف متفاوت است، ولی اشخاص مبتلا در نهایت نخواهند توانست که به‌خوبی بایستند یا راه بروند. آنها شاید حتی توانایی به رختخواب رفتن بدون استفاده از کمک دیگران را هم از دست بدهند و یا اینکه نتوانند از دست‌هایشان به درستی استفاده کنند.

اشکال در بلع و جویدن توانایی بیمار برای غذاخوردن به‌صورت طبیعی را تحت تأثیر قرار داده ضمن اینکه خطر خفه شدن در اثر پریدن غذا به‌داخل مجاری تنفسی هم افزایش می‌یابد.

در نهایت، ضعیف شدن عضلات دیافراگم و بین دنده‌ای می‌تواند موجب اشکال در تنفس و مرگ در حدود ۱تا ۶ سال پس از شروع علائم بیماری ‌شود. در واقع بررسی‌ها نشان داده‌اند که علت مرگ در اکثر موارد اسکلروز آمیوتروفیک جانبی در اثر نارسایی تنفسی و ذات‌الریه است نه عوارض خود بیماری.

تشخیص دشوار

متأسفانه علی‌رغم تمامی تلاش‌های صورت گرفته، هنوز هیچ تستی برای تشخیص قطعی اسکلروز آمیوتروفیک جانبی وجود ندارد. البته مدتی قبل، دانشمندان دانشکده پزشکی مونت سینایی در آمریکا ۳ پروتئین را که غلظت آنها در مایع مغزی نخاعی افراد مبتلا به اسکلروز آمیوتروفیک جانبی بطور مشخص کاهش می‌یابند را پیدا کردند.

آنها متوجه شدند که اندازه‌گیری سطوح این ۳ پروتئین دارای دقت بالایی برای تشخیص این بیماری است و با توجه به آنکه زمان متوسط از شروع علائم اولیه بیماری تا تشخیص آن چیزی در حدود ۲ سال است، بررسی غلظت این پروتئین‌ها می‌تواند یک قدم مهم برای تشخیص سریع‌تر بیماری باشد.

در حال حاضر پزشکان بیشتر بر اساس علائم و نشانه‌های موجود در بیمار و انجام یک سری بررسی‌ها به منظور رد سایر عللی که علائم مشابهی ایجاد می‌کنند بیماری را تشخیص می‌دهند.

پزشک ابتدا شرح حال کامل و سابقه پزشکی فرد مشکوک را گرفته و سپس یک سری بررسی‌های عصبی در فواصل زمانی مشخص برای ارزیابی سیر بیماری از نظر مسائلی نظیر ضعف عضله، تحلیل رفتن عضلات، افزایش رفلکس‌ها و اسپاسم انجام می‌دهد.

ایستگاه درمان

با وجودی که تحقیقات فراوانی در زمینه درمان اسکلروز‌ آمیوتروفیک‌ جانبی‌ انجام شده‌اند، هنوز درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد.

البته سازمان دارو و غذای آمریکا چندی پیش دارویی به‌نام ریلوزول را به‌عنوان نخستین داروی ضد اسکلروز آمیوتروفیک جانبی مورد تأیید قرار داد. این دارو با کم کردن میزان آزاد شدن گلوتامات موجب کاهش تخریب نورون‌های حرکتی می‌شود.

بررسی‌های بالینی صورت گرفته بر روی بیماران مصرف کننده دارو نشان‌دهنده افزایش بقای آنها به مدت چندین ماه بودند. کشف این دارو امیدواری برای کشف داروهای جدیدتر را افزایش داده است.

علاوه بر این، متخصصین استفاده از سایر روش‌های درمانی نظیر کاهش علائم بیماری، بالا بردن کیفیت زندگی بیماران و درمان‌های حمایتی را هم توصیه می‌کنند.

اسکلروز آمیوتروفیک جانبی اختلال پیچیده‌ای است که درمان‌های حمایتی نقش مهمی در کاهش علائم آن دارند و نقش پزشکان، داروسازان، پرستاران، فیزیوتراپیست‌ها و متخصصین تغذیه به کمک یکدیگر در ایجاد یک زندگی بهتر برای فرد مبتلا به این بیماری انکارناپذیر است.

hi dr!

leaderlover

کاربر

ارسالها: 3981

#80 Posted: 8 Jun 2011 06:55

خون‌ریزی بینی، علل و راهکارهای درمانی

دسته‌ای از بیماری‌ها هستند که در برخی از فصل‌های سال، شیوع بیشتری پیدا می‌کنند.
خون‌ریزی از بینی و یا چیزی که عامه مردم آن را «خون دماغ» می‌نامند در فصل زمستان، شیوع بیشتری دارد. طبق آمار، به طور تقریبی یک نفر از هر ۱۰ نفر دست کم یک بار سابقه خونریزی شدید از بینی داشته است.

خون‌ریزی ممکن است جزیی و یا خیلی شدید باشد. در واقع بعد از خونریزی‌های قاعدگی، خون‌ریزی بینی شایع‌ترین خون‌ریزی در انسان است که به علت پارگی عروق مخاط بینی اتفاق می‌افتد.

دکتر لوئیس لوری- استاد بیماریهای گوش و حلق و بینی دانشگاه تگزاس- می‌گوید: «بینی ما شبیه حیوانات، خیس، مرطوب و لغزنده نیست، اما بینی انسان هم روزانه به مقدار زیادی ماده مخاطی ترشح می‌کند که ۹۵ درصد آن را آب تشکیل می‌دهد و باعث مرطوب شدن هوایی می‌شود که به ریه‌ها می‌فرستیم.

با بالا رفتن سن و پیر شدن افراد، از رطوبت بینی کاسته می‌شود و غشاء ظریف داخل بینی خشک و شکننده می‌شود که سیاهرگها و سرخرگها با وارد شدن کوچک‌ترین فشاری، پاره شده و موجب بروز خون‌ریزی از بینی می‌شود.»

شایع‌ترین علت خونریزی بینی، ضربه (تروما) تلقی می‌شود. ضربه‌های خفیف نظیر دستکاری بینی با انگشت، سبب از بین رفتن ترشحات طبیعی که محافظ پوست و عروق هستند، نشده و منجر به خون‌ریزی بینی می‌شود. افراد با فشار خون بالا نیز مستعد خون‌ریزی بینی هستند. این مشکل در میان افراد مسن و به خصوص زنان یائسه که موجب جمع شدن و خشک شدن بافت‌های بدن از جمله مخاط بینی می‌شود، رایج‌تر است.

از دیگر عوامل تأثیر‌گذار می‌توان به تحریک غشاء مخاطی توسط جسم خارجی، تخلیه شدید بینی به هنگام سرماخوردگی و خشکی مخاط در فصل زمستان یا تحریک زیر آفتاب تابستان، عفونت‌های بینی و پولیپ یا مصرف برخی از داروها اشاره کرد.

بیماران معمولاً از خونریزی هر دو بینی شکایت دارند، در حالی که در حقیقت یک بینی خونریزی دارد و مشکلی جدی تلقی نمی‌شود اما آزاردهنده بود و ایجاد ترس می‌کند.
صرف نظر از آنکه خونریزی در اثر کدام یک از عوامل فوق ایجاد شده باشد، آنچه در میان همه آنها یکسان است، انجام راهکارهایی جهت جلوگیری از خروج هر چه بیشتر خون از بدن است.

راه حل های ساده

خونسردی خود را حفظ کنید.

اگر هنگام خونریزی به حالت دراز کشیده قرار گرفته و بنا به تصور عامه مردم سرتان را عقب می‌گیرید، باید به شما تذکر دهیم که ممکن است مقدار زیادی از خون وارد حلقتان شده و احساس خفگی در شما ایجاد کند، بنابراین صاف بنشینید.

راست ومستقیم بنشینید، سر را به جلو خم کنید تا خون به گلو جریان نیابد.

با ملایمت هر نوع لخته خون را که قادر است از بسته شدن رگها جلوگیری کند، از دماغ خارج سازید (با فین کردن ملایم).

در حالی که بالاتنه خود را به جلو خم کرده‌اید، دهان خود را باز نمایید، در این حالت می‌توانید خون را تف کرده و آن را قورت ندهید، سرانجام بالاتنه باید به حالت معمول درآید.

تنها اگر به مدت ۷ -۵ دقیقه قسمت جلوی بینی را در سمت خونریزی به روی تیغه بینی یا انگشت دست بفشاریم، بسیاری از خونریزی‌های بینی، مهار می‌شوند. دکتر آمون – متخصص گوش و حلق و بینی – معتقداست: بعضی اوقات افراد نمی‌‌دانند کجا را فشار دهند، اما بینی طوری طراحی شده که انگشتان می‌توانند به راحتی قسمت نرم بینی را از خارج بگیرند.

نوعی درمان سنتی وجود دارد که از تمام موارد اثرات مثبتی را به همراه داشته است و آن عبارت است از چکاندن چند قطره آب لیموی تازه در مجرای بینی!

توصیه می‌شود که برای متوقف کردن خون‌ریزی بینی، از فرو کردن پنبه یا دستمال در بینی خودداری کنید. زیرا ممکن است هنگام درآوردن آنها دچار مشکل شوید و مخاط بینی بیشتر دچار آسیب شوند.

قرار دادن کیسه یخ بر روی تیغه میانی بینی و حتی پیشانی، می‌تواند در قطع خونریزی تأثیرگذار باشد. زیرا سرما سبب انقباض رگ‌ها شده، لخته سریع‌تر تشکیل می‌شود و بالاخره خونریزی پایان می‌یابد.
علاج واقعه قبل از وقوع

نکاتی نیز وجود دارد که با پرداختن به آنها می‌توان از بروز خون‌ریزی بینی جلوگیری کرد و درواقع علاجی برای واقعه، قبل از وقوع است:

مخاط بینی را مرطوب کنید. درصد بالایی از خون‌ریزی‌های بینی به دلیل خشکی مخاط (به اصطلاح آب بینی) رخ می‌دهد که توصیه اغلب پزشکان، شست و شوی روزانه بینی با سرم فیزیولوژیک یا آب نمک رقیق در صبح و شب است. دوم اینکه از پمادهای نرم کننده مخاط، در صورت افزایش خشکی استفاده کنید و سومین نکته این است که هوای خانه را همیشه مرطوب نگه دارید، این کار را می‌توانید با استفاده از دستگاه‌‌های مرطوب کننده هوا (بخور) انجام دهید.

اجسام سنگین بلند نکنید. گرچه فشار مستقیم روی رگها باعث بند آمدن خون می‌شود، اما فشاری که از داخل رگها وارد می‌شود باعث جریان مجدد خون می‌شود، مخصوصاً اگر سابقه خون‌ریزی دارید، از بلندکردن اشیاء سنگین که به رگها فشار وارد می‌کنند، پرهیز نمایید.

ویتامین‌ها را فراموش نکنید. اگر شما از آن دسته افرادی هستید که استعداد خون دماغ شدن دارید، به قدر کافی ویتامین ث بخورید زیرا ویتامین ث ماده‌ای حیاتی برای تشکیل کلاژن است و به حفظ سلامتی عروق کمک می‌کند.

ویتامین K هم یکی از ویتامین‌هایی است که در انعقاد خون نقش دارد بنابراین مصرف روزانه ۶۰ میلی گرم ویتامین ث و ۸۰ میکروگرم ویتامین K برای جلوگیری از خون‌ریزی بینی توصیه می‌شود.

مراقب مصرف آسپرین باشید. از آنجایی‌که آسپرین از دسته داروهای رقیق کننده خون به شمار می‌آید بنابراین ممکن است از بروز لخته و انعقاد خون جلوگیری کرده و در صورت تکرار خون‌ریزیها، با پزشک خود مشورت کنید.
زمان اقدامات فوری

اگر بیش از ۲۰ دقیقه بینی را فشار دادید و خون‌ریزی آن متوقف نشد، بایستی به سرعت به پزشک مراجعه کنید.

اگر احساس کنید که پس از گرفتن بینی در زمانی که می‌نشینید یا می‌ایستید، خون به طرف گلو، فرو می‌رود، ممکن است علامت آن باشد که خون دماغ از ته گلو ایجاد شده (این اتفاق به کرات برای سالمندان می‌افتد).

در این صورت اگر اقدام فوری به عمل نیاورید، ممکن است خون بدن را به سرعت از دست بدهید، زیرا در این حالت رگهای بزرگتری که در پشت بینی واقع شده‌اند، تحت تأثیر قرار گرفته‌اند

hi dr!

صفحه 8 از 111: « پیشین 1 ... 7 8 9 ... 110 111 پسین »

خانه و خانواده /

همه چیز درباره بیماری ها

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا