ارسالها: 12930
#971
Posted: 25 Sep 2014 20:20
چه خطراتی بیماران مبتلا به سیروز کبدی را تهدید میکند
بیماران مبتلا به سیروز باید از علائم و خطراتی که آنها را تهدید میکند، آگاهی داشته باشند تا بتوانند از بروز آنها جلوگیری کرده و اقدامات صحیح را به عمل آوردند.
در ادامه این نوشتار به تشریح این خطرها خواهیم پرداخت:
خونریزی از دستگاه گوارش
یکی از مهمترین خطراتی که بیماران مبتلا به سیروز را تهدید میکند، خونریزی گوارشی است که اغلب به دلیل پاره شدن واریس مری اتفاق می‌افتد. تقریبا تمام خونی که از روده‌ها منشا می‌گیرند از طریق یک ورید یا سیاهرگ به کبد رفته، سپس از آنجا وارد ورید اجوف تحتانی و سپس قلب شده و در نهایت به سایر نقاط بدن منتقل می‌شود.
در بیماران مبتلا به سیروز، خون به خوبی از کبد خارج نمی‌شود و در نتیجه، خون پس زده می‌شود. یکی از راه‌هایی که خون می‌تواند به حرکت خود ادامه داده و وارد جریان خون عمومی شود، وریدهای اطراف مری در ناحیه اتصال آن به معده است. در نتیجه افزایش فشار خون در این ناحیه، وریدها متسع می‌شوند (به اصطلاح گفته می‌شود واریس مری اتفاق افتاده است).
این واریس‌ها مستعد پاره شدن و خونریزی هستند. پس از پاره شدن این عروق، شخص ممکن است دچار استفراغ خونی شده و یا این که پس از چند ساعت تا چند روز مدفوع سیاه قیری رنگی دفع کند. بیمار باید در صورت استفراغ خونی و یا دفع خون سیاه از مقعد به پزشک مراجعه کند.
سوزاندن واریس مری (اسکلروتراپی)
اسکلروتراپی با کمک آندوسکوپی و با استفاده از ماده سفت کننده جدار مری صورت می‌گیرد. این کار معمولا تحت بی‌حسی گلو و استفاده از آرام بخش و استفاده از ماده اتانول آمین یا ترومبووار پنج درصد صورت می‌گیرد.
این کار معمولا در چند مرتبه اول در بیمارستان صورت گرفته و لازم است بیمار به مدت حداقل 24 ساعت تحت نظر قرار گیرد و در جلسات بعدی می‌توان به صورت سرپایی انجام داد. باید توجه داشت که بعد از جلسات متعدد می‌توان محل عروق برجسته (واریس) را ریشه‌کن کرد.
خونریزی در سایر نقاط بدن
یکی از اعمال کبد، تولید برخی از فاکتورهای دخیل در روند انعقاد خون است. در جریان سیروز، این فاکتورها به مقدار کم ساخته شده و در نتیجه این اشخاص آسانتر دچار خونریزی از نقاط مختلف بدن می‌شوند و این مسئله باعث بدتر شدن بیماری‌شان می‌شود.
برای پیشگیری از این خونریزی، رعایت نکات زیر مفید است:
- از قرار گرفتن در مکان یا موقعیت‌هایی که امکان آسیب فیزیکی زیادی وجود دارد، دوری کنید.
- جهت مسواک زدن، از مسواک‌های با پرز نرم استفاده کنید.
- بینی خود را محکم و با قدرت تخلیه نکنید.
- شما نیاز بیشتری به مصرف ویتامین k دارید؛ برای این منظور روزانه حداقل 100 گرم کاهو یا اسفناج میل کنید.
- در صورت بروز خونریزی از هر نقطه‌ای از بدن و با بروز خونریزی زیر جلدی (کبود شدن خود به خودی پوست) بلافاصله به بیمارستان مراجعه کنید.
عفونت
مبتلایان به سیروز، بنا به دلایلی، بیشتر از افراد سالم مستعد ابتلا به عفونت‌های خاصی هستند که این امر می‌تواند باعث بدتر شدن بیماری و وضعیتشان شود. در این رابطه باید نکات زیر را همیشه مد نظر قرار داد:
1- اصول کلی پیشگیری از بیماری‌های عفونی را رعایت کنید.
2- در صورت بروز تب در اولین فرصت به پزشک خود مراجعه کنید.
3- در صورت بروز سوزش ادرار به پزشک مراجعه کنید.
4- در صورت بروز بی‌اشتهایی و درد شکم به پزشک مراجعه کنید.
درمان زودتر عفونت مانع پیشرفت و تشدید بیماری کبدی می‌شود. در هنگام عفونت مصرف آنتی‌بیوتیک طبق نظر پزشک و در برخی شرایط بستری نمودن بیمار در بیمارستان و استفاده از آنتی‌بیوتیک تزریقی می‌تواند کمک‌کننده باشد. گاهی به دلیل عود عفونت، پزشک از داروی سیپروفلوکساسین و یا کوتریموکسازول جهت پیشگیری از عفونت استفاده می‌نماید.مصرف دقیق و منظم دارو مهم است.
اختلال هوشیاری
یکی از اعمال کبدی، خنثی کردن سموم داخلی و خارجی است. یکی از این سموم، آمونیاک است که در روده‌ها و نیز در داخل سلول‌های بدن ساخته می‌شود. اثرات مخرب آمونیاک بر روی مغز سریع‌تر و شدیدتر از سایر نقاط بدن می‌باشد و در نتیجه، وضعیت هوشیاری (به اصطلاح هوش و حواس) بیمار تغییر میکند. در مراحل پیشرفته‌تر، بیمار دچار اغماء می‌شود.
عواملی که باعث بروز چنین حالتی می‌شود، عبارتند از:
1) رژیم غذایی نامناسب: گوشت قرمز یکی از منابع اصلی تولید آمونیاک در بدن است. بنابراین در مواقعی که شخص رژیم غذایی را رعایت نکرده، اقدام به مصرف گوشت قرمز حیوانی (به مقدار زیادتر از آنچه که توسط پزشک توصیه شده است) میکند، ممکنө
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#972
Posted: 25 Sep 2014 20:29
جراحی زیبایی بینی (همه چیز درباره جراحی زیبایی بینی)(۱)
صورت در معرض دید ترین قسمت بدن ماست و بینی در مرکز آن واقع شده و برجسته است لذا اشکالات ساختمانی بینی برای تمام افراد بوضوح قابل رویت است.
جراحی زیبایی و پلاستيك بينی، افزون بر ايجاد تناسب درخود بينی، ارتباط خوشايندتری را بين بينی وديگر اجزای صورت برقرار مي كند. به همين دليل نبايد بينی را به عنوان عضوي مجزا و مجرد درنظر گرفت. رابطه تنگاتنگ بينی با پيشانی، چشم، لب وچانه به گونه ای است كه هرنوع نقص دراجزای صورت مي تواند براين ارتباط ظريف تأثير گذارد. به عنوان مثال چانه كوچك ،موجب برآمده تر به نظر رسيدن بيني مي شود. بی توجهی نسبت به تناسب بينی با اجزای صورت موجب عدم دسترسی به نتيجه رضايت بخش خواهد شد.
چه سنی براي عمل جراحی پلاستيك بينی مناسب است؟
سن عمل جراحی پلاستیک: در دختران از سن 15سالگي ودر پسران از سن 17 سالگی به شرط رشد كامل جسمي وفكري وداشتن انگيزه كافي فرد امكان پذير است.
آيا عمل جراحی پلاستيك بينی در افراد مسن امكان پذير است؟
عمل جراحی پلاستیک بینی در افراد مسن: از آنجا كه باافزايش سن بافت هاي بيني دچار افتادگي وسستي مي شوند اين امر برظاهر وعملكرد بيني تأثير مي گذارد. بالا بردن نوك بيني دراين افراد موجب جوان به نظر رسيدن وبهبود تنفس مي شود. بیشترین مشکلات زیبایی بینی در سنین بالا، افتادگی نوک بینی و برآمدگی پشت آن است. افتادگی بینی موجب مسن تر به نظر رسیدن چهره فرد می شود. در حالات شدیدتر افتادگی، تنفس از راه بینی ممکن است دچار اختلال شود. این بیماران وقتی نوک بینی خود را با انگشت به بالا می برند احساس مطلوب تری از تنفس از راه بینی دارند.
آيا وضعيت روحی و روانی فرد درانجام عمل جراحی بينی تأثير دارد؟
تاثیر وضعیت روحی روانی افراد در انجام عمل جراحی بینی: بي ترديد تأثير بسزايي دارد. چه بسيار بيمارانی كه پس از عمل باوجود نتيجه رضايت بخش، به دليل مشكلات روحی-روانی، وسواس فكري يا شخصيت هاي متزلزل و بيش از اندازه تأثيرپذير از ديگران، از نتيجه عمل خود ناراضي اند.
شمار زيادي از افرادي كه خواهان جراحي زيبايي بينی هستند، از نظر خود دلايل موجهي دارند، به مانند كسب موفقيت درتشكيل زندگي زناشويی، يافتن اعتماد به نفس بيشتر دربرخوردهاي اجتماعي، جلب رضايت خانواده ودوستان و..... .
دراين مقطع بايد ضمن ارزيابی بيمار به او گوشزد شود كه تغييرات ظاهري، به نجات ازدواج درحال شكست، بدست آوردن شغل جديد يا بهبود چشمگير در زندگي كمك معجزه آسايي نمي كند. درضمن ضروري است كه افرادي كه از جراحي انتظاري غیرواقع بینانه دارند، از عمل صرف نظركنند. همچنين لازم است كه جراحي زيبايي درافرادي كه دچار بحران هاي شديد روحي، اضطراب يا هيجان هاي ناپايدار هستند، به تعويق افتد.
به طورمعمول داوطلب مناسب جراحي پلاستيك بيني فردي است كه از عمل انتظار واقع بينانه اي دارد و براي انجام عمل تحت فشار ديگران نيست و مهمتر آنكه انتظار تغييرات بزرگي رادر بهبود روابط فردي واجتماعي پس از عمل خود ندارد وقوي ترين دليلش براي انجام جراحي بينی خشنودی شخص خود باشد.
آيا جاي برش ها يا آثارعمل بر روی بينی باقی خواهند ماند؟
باقی ماندن آثار عمل روی بینی: درجراحي پلاستيك بينی معمولا تمام برش ها از داخل بيني انجام مي گيرد ودر صورت مهارت جراح هيچگونه ردپايی از عمل برجاي نخواهد ماند.
نقش ليزر واندوسكوپ در جراحی زيبايی بينی چيست؟
نقش لیزر در جراحی بینی: هدف اصلی استفاده از اين دوروش پيشگيري از به مخاطره افتادن عملكرد بيني است. يعني اگر عملكرد بيني بهتر نشود، دست كم بايد وظايف خود را به خوبي پيش از عمل انجام دهد. هرچند در بسياري از جراحي هاي ظريف بيني استفاده از ليزر اين مزيت را دارد كه با خونريزي كمتري همراه است، در جراحي زيبايي بيني، ليزر نقش عمده اي در نتيجه نهايي ندارد وآنچه تعيين كننده نتيجه عمل است در دستان هنرمند جراح نهفته است. اندوسكوپي بيني با فراهم كردن ديد عالي، دسترسي به قسمت هاي عمقی تر جهت رفع مشكلات داخلي بيني را تسهيل مي كند.
آيا نوع بيني بر الگوي عمل تأثيري دارد؟
تاثیر نوع بینی بر الگوی عمل جراحی بینی: بعضي بيني ها به بيني گوشتي معروفند كه مشخصه آنها بيني پهن با پوست ضخيم وبافت غضروفي ناچيز است. روش اصلاح اين گونه بيني ها با روش جراحي بيني هاي استخواني متفاوت است. درجراحي بيني گوشتي استفاده از روش هاي تقويت اسكلت بيني براي افزايش حمايت بافت هاي نرم بيني ضروري است و حتی جراحی این نوع بینی ها با استفاده از تکنیک های جدید با نتایج مطلوب همراه است.
بيش از عمل به چه نكاتي بايد توجه داشت؟
رعایت نکات مهم پیش از عمل جراحی بینی: - آسپرين وداروهاي مشابه آن مانند بروفن دست كم دو هفته بيش از عمل نبايد مصرف شوند زيرا تمايل به خونريزي را افزايش مي دهند.
- درصورت سرما خوردگي ويروسي لازم است عمل جراحي به مدت چند هفته به تعويق بيافتد.
آيا عمل جراحي پلاستيك بيني با درد همراه است؟
درد عمل جراحی پلاستیک بینی: برخلاف تصور عمل جراحي پلاستيك بيني با درد قابل توجهي همراه نيست.
عمل جراحی راينوپلاستي شامل چه مراحلی است؟
مراحل عمل راينوپلاستي: راينوپلاستي اصلاح جراحي ساختمان خارجي بيني براي رفع نقص‌هاي زيبايي يا عملكردي مادرزادي و اكتسابي بيني است. بيماران ابتدا در مورد گرفتگی يك طرفه يا دو طرفه بيني، مشکلات سينوس‌هاي اطراف بینی، ضربه بيني يا سابقه جراحي پيشين بر روي بيني مورد پرسش قرار مي‌گيرند. نظرات بيمار در مورد ظاهر بيني خود ارزيابي مي‌شود. هم ساختمان‌داخلي و هم ساختمان خارجي بيني مورد معاينه قرارمي‌گيرند. از نماي نیمرخ، تناسب بيني با ديگر قسمت‌هاي صورت بررسي مي‌شود. یک سوم بالایی بینی استخواني‌است و دوسوم پائینی آن غضروفي می باشد. در نماي نيم‌رخ، برآمدگي پشت بيني و افتادگي نوك بيني مورد بررسي قرار مي‌گيرد.
به طور كلي، جراحی زیبایی بینی، دستيابي به اسكلت استخواني و غضروفي از طريق برش داخل يا خارج بيني، بر اساس موقعيت ناهنجاري است. مي‌توان قوزهاي استخواني و غضروفي را متناسب كرد و اندازه و شكل نوك بيني را تغيير داد. نقايص گوناگون بيني را مي‌توان با كاستن بافت، برطرف و با افزودن بافت‌ها استتار كرد. براي‌دستيابي به اين هدف استفاده از بافت‌هاي خودي نظير غضروف تيغه بینی پيشنهاد مي‌شود، چون كاشت مواد مصنوعي‌در بيني، با عوارض فراواني همراه است. پس از برش‌هاي‌مختلف و دسترسي به اسكلت غضروفي و استخواني بيني، اعمال مختلف و متنوعی بر روی ساختمان های داخل بینی صورت می گیرد که بر حسب نوع بینی متفاوت است.
مراحل مختلف زير ممكن است بخشی از يك عمل راينوپلاستي را تشکیل دهند:
1ـ اصلاح ناهنجاري و انحراف تيغه بيني (سپتوپلاستي)
2ـ برداشتن قوز استخواني و غضروفي.
3ـ ترميم نوك بيني مانند باريك كردن و بالا بردن.
4ـ شکستن وبریدن استخوان های بینی جهت باريك كردن قسمت فوقاني و مياني بيني.
5ـ افزودن پيوندهاي استخواني و غضروفي در موارد ضعف حمايتي اسكلت بيني يا دفورميتي‌هايي مانند بيني‌زيني شكل.
6. دوختن پوست و گچ گیری.
آیا خنده و حرکات صورت بر شکل بینی تاثیر می گذارد؟
عضلات متعددی در بینی و صورت وجود دارند که در هنگام ابراز احساسات مانند خنده موجب حرکت دادن نوک بینی به سمت پایین می شوند. روش های جراحی گوناگونی برای مقابله با افت بینی وجود دارد. امروزه سعی بر این است که از روش هایی که متکی بر افزایش بافت ها ( بجای برداشتن و کم کردن بافت ها) است در جلوگیری از روند افت بینی استفاده شود.
بدین ترتیب که بافت هایی که از قسمت های اضافی و ناهنجار بینی برداشته می شوند، در محل مناسب در قسمت های دیگری از بینی مورد استفاده قرار می گیرند تا در درازمدت، حمایت اسکلتی بینی بطور مطلوب تری حفظ شود و بینی دچار فروافتادگی پس از گذشت زمان نشود. یک نمونه از کاربرد این روش ها، برداشتن قطعه ای باریک از غضروف تیغه بینی و جاگذاری آن به عنوان ستون و پایه حمایتی بینی در پایین ترین قسمت بینی است.
رواج روش های راینوپلاستی تقویتی که متکی بر تقویت حمایت بافت های بینی است، نقطه عطفی درتکامل روشهای مدرن جراحی پلاستیک بینی است. بیشتر عوارض طولانی مدت تنفسی و زیبایی از کاهش بیش از حد بافت های بینی ویا دستکاری های بیش از اندازه روی بافت های بینی ناشی می شود. تغییر شکل و زیبا ساختن بینی از طریق افزایش بافت بجای کاهش، یک راه منطقی جلوگیری از این گونه عوارض است.
آیا در جراحی بینی حد و مرزی برای کوچک نمودن بینی وجود دارد؟
بطور قطع این حد و مرز وجود دارد. نکات زیر مطلب را بهتر روشن می کند:
نخست آن که زیبایی لزوما به معنای کوچکی نیست بلکه زیبایی بینی درگرو تناسب قسمت های مختلف بینی با هم و نیز تناسب کل بینی با قسمت های مختلف چهره است. هدف جراحی زیبایی بینی زیباتر به نظر رسیدن چهره است نه صرفا کوچک کردن بینی. چه بسیار بینی هایی که با وجود اندازه های بسیار کوچک نه تنها بر زیبایی چهره نیفزوده اند بلکه تناسب قبلی را هم از بین برده اند.
دوم آن که نوع بافت های بینی فاکتور محدود کننده ای در جراحی بینی است. بینی های با پوست ضخیم و بافت غضروفی ناچیز بارزترین نمونه تاثیر بافت بینی بر نتیجه عمل است. این بینی ها تمایل دارند در مقابل تلاش جراح برای زیبایی مقاومت کنند و با ضخامت پوست ظرافت های بینی را کم کنند. این هنر، دانش و تجربه جراح است که باید در چنین تنگناهایی بر محدودیت های بافتی فائق آید.
سوم آن که کوچک شدن بینی تا حدی مطلوب است که عملکرد تنفسی بینی به مخاطره نیفتد. کاهش بیش از حد اندازه سوراخ های بینی وبرداشته شدن بیش از اندازه بافت های استخوانی، غضروفی و پوست، ممکن است سلامت فرد را بخاطر از دست دادن مسیر تنفسی بینی با مشکلات جدی مواجه سازد. جراح بینی با ارزیابی دقیق وضعیت داخل بینی پیش از جراحی، با پیش بینی بسیاری از احتمالات، می تواند ریسک عوارض تنفسی را به حداقل برساند.
آیا بر روی بینی که دچار مشکلات تنفسی از راه بینی است، می توان جراحی پلاستیک بینی انجام داد؟
در صورتی که پیش از جراحی، در حین عمل و پس از جراحی، تمامی شرایط لازم برای حفظ سلامت بینی از نظر تنفسی مورد توجه قرار گیرد، می توان حتی دراین حالات اقدام به جراحی بینی نمود. البته در این حالت جراح با مشکلات زیادی درعمل مواجه است که با تسلط خود بر مشکلات داخل بینی باید بتواند بر آنها فائق آید.
این مشکلات چیستند و چگونه توسط جراح بینی رفع می شوند؟
یکی از مهمترین مشکلات داخل بینی که در جراحی های پلاستیک و زیبایی بینی فراروی جراحان بینی است، انحراف تیغه بینی است. در بسیاری از بیماران، انحراف بیرونی بینی با درجات مختلفی از انحراف تیغه داخلی بینی همراه است. در تعدادی از بیماران، بدون هیچ انحرافی درظاهر بینی، تیغه داخلی بینی دچار انحراف شدید است و این نوع از انحراف ها فقط با معاینه دقیق داخل بینی قابل تشخیص است. گاهی این بیماران از شنیدن این که در داخل بینی دارای تیغه بینی به شدت منحرف هستند، متعجب می شوند.
باید دانست که انحراف داخل و ظاهر بینی لزوما با هم موازی نیستند. به هر حال انحراف تیغه بینی در هر دو دسته یاد شده نیاز به اصلاح در حین جراحی دارد. در ابتدای جراحی، قبل از شروع اقدامات مربوط به زیبایی و تغییر شکل ظاهری بینی، لازم است جراح بینی تمام تلاش خود را مصروف رفع انحراف تیغه بینی و باز نمودن راه تنفس نماید و پس از اطمینان از برقراری راه طبیعی تنفس، به قسمت دوم عمل جراحی که اصلاح ساختار ظاهری بینی با ایجاد تناسب در قسمت های مختلف بینی و صورت است، پردازد. در صورتی که اصلاح تیغه داخلی بینی صورت نگیرد، پس از عمل، بیمار با مشکلات تنفسی از راه بینی مواجه خواهد شد.
مشکل شایع دیگر داخل بینی، رشد بیش از حد شاخک های داخل بینی است. در هر فرد به طور طبیعی، در هر سمت بینی سه بر آمدگی استخوانی در داخل بینی وجود دارد که در فارسی شاخک و در اصطلاح پزشکی توربینیت بینی نامیده می شوند. هوای تنفسی در حین عبور از راه بینی، از لابلای این برآمدگی ها عبور کرده و اعمال مختلف بینی مانند تصفیه، مرطوب سازی و گرم کردن هوا بر روی آن انجام می شود. بنابر علل مختلف، ممکن است این شاخک های داخل بینی بیش از اندازه رشد کنند و موجب تنگ نمودن راه هوایی داخل بینی شوند.
در صورتی که رشد بیش از حد آنها با درمان های دارویی قابل معالجه نباشد و مشکلات تنفسی برای بیمار ایجاد نموده باشد، با روش های مختلف جراحی می توان از اندازه آنها کاست. در گذشته روش های جراحی شامل برداشتن تمام یا قسمت زیادی از این شاخک ها بوده است که این گونه اعمال جراحی با عوارض مختلفی همراه بوده است.
با پیشرفت های صورت گرفته در جراحی بینی، بدون برداشتن و یا دادن برش بر روی شاخک ها، کاهش حجم آنها با استفاده از روش های نوین امکان پذیر شده است. به عنوان مثال، با وارد کردن امواج رادیویی با فرکانس چند مگاهرتز به داخل شاخک ها، یا با وارد نمودن فیبرهای بسیار ظریف لیزری به داخل آنها، تغییرات بافتی در داخل بافت شاخک ها رخ می دهد که در درازمدت منجر به کوچک شدن آنها می شود.
مشکل شایع سوم که موجب اشکال در تنفس قبل و بعد از جراحی بینی می شود، وجود پولیپ های بینی است. پولیپ های بینی بافت های اضافی متورم و برخاسته از داخل سینوس ها هستند که کم کم رشد کرده و از مجرای سینوس وارد فضای بینی شده و راه تنفسی را مسدود می کنند.
در صورتی که بیماری برای جراحی زیبایی بینی مراجعه نماید ومبتلا به پولیپ بینی باشد، در ابتدا باید درمان پولیپ بینی برای او صورت گیرد و بعد جراحی پلاستیک بینی انجام شود چرا که انجام جراحی پلاستیک بینی در بیمارانی که مشکل پولیپ های بینی در آنان رفع نشده است موجب تشدید بیماری در آنها می شود.
با توجه به منشا اصلی پولیپ های بینی که از سینوس های اطراف بینی است، و نیز با توجه به این که اغلب این بیماران از سینوزیت مزمن زمینه ای نیز رنج می برند، درمان ریشه ای پولیپ های بینی بدون درمان سینوزیت مزمن امکان پذیر نیست.
از این رو است که درمان سینوزیت مزمن در این بیماران هم زمان با درمان پولیپ ها، از طریق جراحی اندوسکوپیک سینوس انجام می شود. با توجه به ظرافت و حساسیت بسیار زیاد عمل جراحی اندوسکوپیک سینوس که از دشوارترین جراحی ها در بدن از لحاظ تکنیک عمل می باشد، بهتر است در این بیماران، جراحی پلاستیک بینی در مرحله دیگری پس از درمان و بهبودی وضعیت سینوس ها صورت گیرد.
نتیجه این که از سه علت شایع مشکلات تنفسی در بیماران داوطلب جراحی پلاستیک بینی، دو علت آن، یعنی انحراف تیغه بینی و رشد بیش از اندازه شاخک های بینی، هم زمان با جراحی پلاستیک بینی قابل اصلاح اند. اما علت سوم که شامل پولیپ های بینی و سینوزیت مزمن است، بهتر است در مرحله جداگانه ای، پیش از انجام جراحی پلاستیک بینی، تحت درمان مناسب قرار گیرد.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#973
Posted: 25 Sep 2014 20:31
جراحی زیبایی بینی (همه چیز درباره جراحی زیبایی بینی)(۲)
دربعضی از افرادی که تحت جراحی پلاستیک بینی قرار گرفته اند، مشاهده می کنیم که نوک بینی از حالت طبیعی خارج شده و فرورفتگی های عمیقی بر روی آن ظاهر می شود ویا نوک بینی بیش ازحد بالا رفته است که ظاهری شبیه بینی خوکی پیدا می کند. علت ایجاد این پدیده چیست و چگونه باید از آن پیشگیری کرد و در صورت وقوع آیا درمان پذیر است؟
ظربف ترین قسمت بینی نوک آن است. نوک بینی ساختمان پیچیده ای مرکب از پوست، بافت همبندی و داربست غضروفی است. نسبت و میزان این بافت ها در افراد مختلف متفاوت است به گونه ای که در هر فرد با یک آناتومی مخصوص خود فرد در نوک بینی مواجه هستیم. این تفاوت ها، به همراه پیچیدگی های فرآیند های التیامی در بافت های نرم نوک بینی در گذر زمان، جراحی نوک بینی را به یکی از پر مجادله ترین مباحث جراحی پلاستیک بینی بدل ساخته است به طوری که نظرات و سلایق بسیار متفاوت جراحان در جراحی نوک بینی، بخش های مفصلی از کتاب های جراحی پلاستیک بینی را به خود اختصاص داده است.
دار بست غضروفی نوک بینی وظیفه حمایت و نگهداری پوست نوک بینی و باز بودن سوراخ های بینی را به عهده دارد. این داربست از یک جفت غضروف تشکیل شده است که به گونه ای مجاور هم واقع شده اند که در هر طرف اجازه ایجاد تونلی در زیر خود را می دهند. در جهت باریک کردن نوک بینی، قسمت هایی از غضروف نوک بینی برداشته می شو د تا حجم نوک بینی کاهش یابد. ممکن است کوچک نمودن نوک بینی با استفاده از نزدیک کردن غضروف سمت راست و چپ نوک بینی به کمک بخیه زدن دو غضروف به هم انجام شود.
در هر صورت درحین جراحی پلاستیک بینی باید دقت زیادی از جانب جراح اعمال شود تا حمایت ایجاد شده توسط این غضروف ها تضعیف نشود. برداشته شدن بیش از حد این غضروف ها در جراحی منجر به تورفتگی بیش از حد نوک بینی و ایجاد چاله های عمیق در دوطرف نوک بینی می شود.. اگر میزان برداشته شدن بافت از این هم بیشتر باشد، موجب افتادگی پره های بینی و بسته شدن سوراخ های بینی در هنگام دم می شود. از طرفی بر داشته شدن بیش ازاندازه این بافت ها موجب بالا رفتن بیش از حد نوک بینی و ایجاد نمای بینی خوکی شکل می شود.
بنابراین آنچه که در جراحی نوک بینی اهمیت دارد محافظه کاری کامل از جانب جراح و حفظ کامل حمایت غضروفی نوک بینی است. فرد داوطلب جراحی پلاستیک بینی باید با منطقی نمودن توقعات خود از میزان باریک شدن نوک بینی، دست جراح را در حفظ بیشتر غضروف های نوک بینی باز نگاهدارد.
در صورت وقوع چنین مشکلاتی، علاوه بر ظاهر نامتناسب بینی، تنفس از راه بینی نیز ممکن است دچار اختلال شود. بنابراین برخی از این افراد نیازمند اصلاح مشکلات ایجاد شده هستند. باید توجه داشت که اصلاح مشکلات بینی های عمل شده پیچیده تر از اعمال جراحی بار اول است زیرا در بسیاری از موارد برای جبران بافت های ازدست رفته باید پیوندهای غضروفی از مناطق دیگر تهیه شود. با انجام جراحی های ترمیمی معمولا به طور نسبی مشکلات ایجار شده قابل اصلاح اند.
آیا این مشکلات در بینی های گوشتی بیشتر است؟
بالا بردن نوک بینی در جراحی پلاستیک بینی: بینی های با پوست ضخیم ویا بافت چربی زیرپوستی زیاد معضلاتی را در جراحی نوک بینی ایجاد می کنند. ضخامت بیش از حد پوست مانع ظریف شدن نوک بینی می شود. ممکن است جراح با برداشتن بیش از حد غضروف ها سعی در جبران این نقیصه نماید ولی تجربیات درازمدت نشان داده است که برداشتن زیاد بافت های نوک بینی در این بینی ها احتمال عوارض نامطلوب را بیشتر می کند. بهتر است با تقویت حمایت داربست غضروفی بینی، شکل مناسب به نوک بینی داده شود.
بنابراین بسیاری از بینی های گوشتی در حقیقت به جای این که بافت زیاد داشته باشند، حمایت داربستی کم دارند و با افزودن این حمایت می توان تعادل بین بافت های نرم نوک بینی و داربست های حمایت کننده آن را فراهم کرد. دانش، تجربه و هنر جراح قادر است این تعادل و توازن ظریف را در جهت ایجاد نوک بینی طبیعی و با ثبات ایجاد نماید.
در جراحی پلاستیک بینی، بالا بردن نوک بینی به چه عواملی بستگی دارد؟
در بینی هایی که دچار افتادگی نوک بینی هستند، تصمیم گیری در مورد این که چه میزانی از بالا بردن نوک بینی به زیبایی چهره کمک می کند، باید بر اساس معیارهای زیبایی برای تناسب صورت باشد. اصل "یک سوم" یکی از معیارهای زیبایی است. یک سوم بالای صورت پیشانی است و یک سوم تحتانی از زیر بینی تا زیر چانه امتداد دارد. یک سوم میانی صورت فاصله بین ریشه بینی در بالا و قاعده بینی در پایین را در بر می گیرد. کوتاه نمودن طول بینی و بالا بردن نوک آن باید در حدی باشد که این نسبت ها را حفظ نماید.
در صورتی که بدون توجه به این نسبت ها اقدام به بالا بردن بیش از حد نوک بینی شود، اشکالات متعددی در تناسب صورت پدیدار خواهد شد که شامل بلندی لب بالا، کاهش نسبت بینی به طول صورت، و نمود بیش از حد بعضی از قسمت های صورت می شود.
حفظ ظاهر بینی طبیعی از نکات مهم دیگری است که در میزان بالا بردن نوک بینی باید مورد توجه قرار گیرد. در جراحی پلاستیک بینی همیشه این اصل باید مورد توجه قرار گیرد که یک بینی متناسب با سایر قسمت های صورت به مراتب زیبایی بیشتری را برای فرد به ارمغان می آورد تا یک بینی کوچک و نامتناسب. از این رو است که امروزه بیشتر متقاضیان جراحی پلاستیک بینی خواهان تغییرات طبیعی در بینی هستند.
در بینی هایی که افتادگی کمی دارند، میزان بالا بردن باید اندک باشد تا تغییرات ایجاد شده کاملا طبیعی به نظر آید. اصطلاحاتی مانند بینی عروسکی یا بینی سرسره ای مقبولیت خود را سال ها است که از دست داده اند چرا که این بینی ها از بعضی از الگوهای دهه 1960 اقتباس شده اند و در جامعه امروزی نوعی بینی تصنعی تلقی می شوند.
وضعیت لب ها و رابطه بینی و لب بالا از نکات مهم دیگر در تصمیم گیری برای بالا بردن نوک بینی است. لب بالای کوتاه و یا بلند در تناسب نهایی بینی در صورت تاثیرگذارند. افتادگی بینی روی لب بالا نه تنها ظاهر مسن تری به فرد میدهد، بلکه در حالات شدید ممکن است بر روند عبور هوای تنفسی از راه بینی نیز موثر باشد. در این بینی ها چرخش نوک بینی به بالا باید با تقویت پایه اسکلتی بینی همراه باشد تا از افت درازمدت بینی جلوگیری شود. این امر با قرار دادن ستون غضروفی در پایه بینی انجام می شود. در این صورت ظاهر جوان تر بینی با طبیعی بودن آن منطبق می شود.
از آنجا که بالا بردن بیش از اندازه نوک بینی مستلزم برداشت بیش از حد بافت های بینی است، در بسیاری از موارد، این پدیده با عواقب نامطلوب تنفسی همراه است. در این بیماران، پره های بینی در هنگام دم بر روی هم می افتند و مانع تنفس راحت در حین خواب می شوند.
با توجه به نکات ذکر شده، پارامترهای متعددی بر میزان و نحوه بالا بردن نوک بینی تاثیر می گذارند که در هر فرد با توجه به ویژگی های اختصاصی وی ارزیابی شده و بر اساس این داده ها بهترین رویکرد انتخاب می شود.
بسیاری از موارد، متقاضیان مسن جراحی پلاستیک بینی خواهان تغییراتی در دیگر قسمت های صورت در جهت رسیدن به ظاهری جوان ترند. بیشترین تقاضا بعد از اصلاح بینی، رفع چروک های دور چشم است. این کار با برداشتن پوست اضافه در پلک بالا انجام می شود. گاهی این دو عمل همزمان با هم انجام می شود.
اصطلاح بینی پینوکیویی چیست و اصلاح آن تا چه حد امکان پذیر است؟
بعضی از بینی ها بیش از حد از صفحه صورت برآمده شده اند. گاهی برای این نوع از بینی ها اصطلاح بینی پینوکیویی به کار می رود. خصوصیت بارز این بینی ها افزایش اندازه بینی از جلو به عقب در مقایسه با اندازه بینی از بالا به پایین است. این بینی ها باید با احتیاط و دقت زیادی تحت جراحی قرار گیرند زیرا کاهش بلندی بینی منجر به افزایش پهنای قاعده بینی می شود و باید با تمهیداتی این افزایش قاعده را جبران کرد.
به طور کلی جراحی زیبایی در بینی هایی که نیمه پایینی آنها برآمده تر است مشکل تر از جراحی در بینی هایی است که پشت استخوانی بلند دارند. با رعایت محافظه کاری در برداشتن بافت های بینی می توان از نتایج مطلوب زیبایی و تنفس در این بینی ها نیز بهره برد، مشروط بر این که بیماران توقع متناسبی برای جمع شدن بینی داشته باشند.
برداشته شدن بیش از حد غضروف های بینی در جراحی منجر به تورفتگی های بیش از حد در قسمت پایینی بینی و ایجاد چاله های عمیق در دوطرف نوک بینی می شود. این تورفتگی های ظاهری، در داخل بینی خود را به صورت برآمدگی هایی نشان می دهد که مانع از عبور جریان هوا از دریچه داخلی بینی می شود. اگر بیش از حد برداشته شدن غضروف های بینی در پایین ترین قسمت بینی باشد، موجب بسته شدن سوراخ های بینی در هنگام دم می شود. دراین حالت اشکال در دریچه خارجی بینی هم وجود دارد.
اختلال تنفسی ناشی از اختلال دریچه داخلی بینی از شایعترین عوارض تنفسی در بینی هایی است که بیش از حد کوچک شده اند.
بنابراین در روش های راینوپلاستی امروزه سعی بر این است که حتی الامکان ازبرداشتن بافت در ناحیه سوراخ های بینی احتراز شود. برگرداندن سوراخ های بینی به حالت قبل از عمل از مشکلترین اقدامات در راینوپلاستی و گاهی امکان ناپذیر است. پیشگیری همیشه بهتر از درمان است. هیچگاه از جراح خود درخواست نکنید که بینی را تابیشترین حد ممکن کوچک کند. داشتن بینی کمی بزرگتر ولی با تنفس بهتر بمراتب بر بینی بسیار کوچک و بدون عملکرد مناسب تنفسی ارجحیت دارد.
به طور کلی در عوارضی که ناشی از برداشتن بیش از حد بافت های بینی است، می بایست به صورتی مناسب این نقصان بافتی جبران شود. در این حالات ممکن است لازم شود که بافت هایی از قسمت های دیگر بینی و یا از قسمت های دیگر بدن برای جایگزینی مورد استفاده قرار گیرند. این بافت ها پیوند نامیده می شوند. پیوند هایی ارجحیت دارند که از خود هر فرد، در همان زمان برداشته شود و برای همان فرد مورد استفاده قرار گیرند.
به عنوان مثال در فردی که دچار بسته شدن دریچه داخلی بینی شده است می توان با افزودن پیوندهای غضروفی، تا حدی به باز شدن دریچه کمک نمود. در موارد تنگی خفیف تا متوسط دریچه داخلی بینی، این پیوندها از خود بینی قابل حصول است اما در موارد شدید ممکن است نیاز به برداشتن پیوند از غضروف دنده باشد.
در مورد کوچک شدن بیش از حد سوراخ های بینی موضوع قدری مشکلتر است. در مواردی که کمبود شدید پوست پره های بینی به علت بیش از حد برداشته شدن پره ها وجود داشته باشد، ممکن است لازم شود قسمتی از پوست گوش به عنوان پیوند مورد استفاده قرار گیرد.
مجددا تاکید می شود که اعمال جراحی برای اصلاح اشکالات پیش آمده در جریان اعمال جراحی قبلی به مراتب دشوارتر از اعمال جراحی بار اول است زیرا برداشتن بافت آسانتر از افزودن بافت آن هم در بینی است که یک بار بافت های آن برداشته شده است.
عمل جراحی پلاستیک بینی یک عمل جراحی اورژانس نیست، از طرفی مشکلترین جراحی پلاستیک در بدن جراحی پلاستیک بینی است چراکه با عضوی با عملکردهای حیاتی پیچیده سروکار داریم. بنابراین بیماران باید پس از بررسی های دقیق و تحقیق لازم و صرف وقت در مورد انتخاب جراح، احتمال پیش آمدن عوارض را به حداقل برسانند.
تنفس از طریق بینی برای سلامتی ما حائز اهمیت فوق العاده ای است. بینی فقط مجرایی برای عبور هوای استنشاقی نیست بلکه بینی ضمن عبور هوای استنشاقی آن را کاملاً تمیز، گرم و مرطوب می نماید. بدیهی است انسداد بینی فرد را از این امتیازات محروم می سازد.
توجه به دو ویژگی یعنی اهمیت تنفس از طریق بینی و تأثیر شگرف ظاهر بینی بر روی چهرۀ فرد بیانگر این است که جراح بینی باید علاوه بر برخورداری از دانش لازمه از تجربۀ کافی نیز برخوردار باشد به نحوی که بتواند بین حفظ عملکرد بینی و رسیدن به بینی زیباتر تعادل برقرار کند. به عبارت دیگر جراح با تجربه قبل از اینکه هر تغییری را بر روی ظاهر بینی اعمال کند در نظر خواهد گرفت که این تغییر باعث مختل شدن عملکرد بینی و انسداد بینی نشود.
در گذشته ای نه چندان دور جراحی پلاستیک بینی محدود به کوچک کردن و جمع کردن بینی بود و بینی ای مورد قبول بود که کوچک وسر بالا و قوس دار و اصطلاحاً عروسکی باشد امّـــا امروزه علم جراحی پلاستیک بینی نیز دستخوش تحولی شگرف شده است به نحوی که « رینوپلاستی تقویتی » در حال از رده خارج کردن « رینوپلاستی سنتی » است.
در رینوپلاستی تقویتی عمل جراحی فقط محدود به کوچک کردن بینی نیست بلکه در این روش جراح ضمن اینکه قسمت هایی از بینی را برداشته و کوچک می کند ممکن است قسمت های دیگری را تقویت کند تا نتیجۀ نهایی دماغی باشد که در حالیکه زیبا شده امّـــا به عملکرد اصلی آن که همان تنفس است آسیبی وارد نشده باشد. روشن است که چنین دماغی دیگر خیلی کوچک و سربالا نیست ونمای بینی ای که به طور افراطی عمل شده را نخواهد داشت.
با رعایت موارد فوق احتمال پیدایش عارضه بدنبال عمل جراحی بینی بسیار کاهش خواهد یافت. البته جراح با معاینه بینی می تواند پیش بینی کند که اگر یک بینی خاص تحت عمل جراحی قرار گیرد ممکن است دچار یک عارضۀ خاص شود. در این صورت جراح باید این مطلب را با متقاضی عمل در میان گذاشته و تلاش نماید نامبرده را از انجام این عمل منصرف نماید.
به طور کلی عوارض جراحی زیبایی بینی را می توانیم به دو گروه تقسیم نمائیم:
1- آسیب دیدن عملکرد بینی یا انسداد تنفسی
2- تغییرات نامطلوب ظاهر بینی
چنانچه بعد از عمل حفرۀ داخل بینی تنگ شود و تنفس از بینی برای بیمار سخت شود انتظار می رود که بیمار از علائمی مثل تنفس دهانی،خشک شدن گلو به هنگام خواب، تنفس صدادار و کاهش حس بویایی رنج ببرد.
علل انسداد تنفسی متعاقب عمل جراحی بینی عبارتند از:
1- اصلاح نکردن انسدادهای مکانیکی در حین عمل جراحی. چنانچه از قبل از عمل بزرگی شاخک های بینی و یا انحراف تیغۀ بینی وجود داشته باشد جراح باید تلاش نماید این موانع به ظاهر مختصر را هم برطرف کند. با توجه به اینکه بینی با عمل جراحی معمولاً کوچک تر می شود چنانچه مانعی که از قبل وجود داشته و انسداد هم ایجاد نکرده را برطرف نکنیم وقتی بینی جمع تر شد این مانع به ظاهر بی اهمیت باعث انسداد مسیر تنفسی می شود.
2- تورم مخاط داخل بینی . چنانچه بدلیل سینوزیت مزمن و یا آلرژی شدید مخاط داخل بینی متورم باشد ممکن است باعث انسداد تنفسی شود.
3- چسبندگی های داخل بینی. اگر جراح داخل بینی را زیاد دستکاری نماید باعث زخمی شدن مخاط بینی می شود. اگر مخاط زخمی شده در مجاورت یکدیگر قرار گیرند به هنگام ترمیم به یکدیگر می چسبند و راه داخل بینی را تنگ می نمایند.
4- تنگ کردن بیش از حد سوراخهای بینی.
5- برداشتن بیش از اندازه از غضروف های نوک بینی. این امر منجر به تنگی مدخل بینی می شود.
تاکنون با علل انسداد بینی بعد از عمل جراحی آشنا شدیم امّــا اگر جراح بینی از تجربۀ کافی برخوردار نباشد علاوه بر مختل شدن عملکرد بینی این احتمال وجود دارد که ظاهر بینی فرم مطلوب و مورد نظر را پیدا نکند و به شکل نامطلوبی در آید.
این شکلهای نامطلوب و دلایل آن عبارتند از:
1- غیر قرینه بودن سوراخهای بینی
شکل و اندازۀ سوراخهای بینی تحت تأثیر قسمت های مجاورش می باشد. بطوریکه وضعیت غضروف های نوک بینی، قسمت جلویی و پایینی تیغۀ بینی، اتصال بینی به لب بالا ونحوه و میزان برداشتن از سوراخهای بینی همه و همه روی شکل سوراخ بینی تأثیرگذارند. اگر به سوراخها ی بینی فردی که عمل نکرده بنگریم معمولاً دو سوراخ بینی دقیقاً عین هم نیستند امّـــا فردی که عمل می کند بعد از عمل انتظار دارد که سوراخها کاملاً قرینه باشند. جراح در طی عمل باید تلاش نماید که میزان غیر قرینگی را برطرف کرده و تا آنجا که ممکن است آنرا اصلاح نماید.
2- کجی بینی
در مواردی که انحراف تیغۀ بینی شدید باشد معمولاً بر روی شکل ظاهری بینی هم تأثیر می گذارد و ظاهر بینی هم قرینه و صاف نیست. اصلاح کامل انحراف تیغۀ بینی از کجی ظاهری بعد از عمل جلوگیری می کند. اگر انحراف تیغۀ داخلی بینی قبل از عمل خفیف باشد و جراح آنرا در طی عمل زیبایی بینی اصلاح نکند این کجی به جا مانده علاوه بر آنکه ممکن است باعث انسداد بینی شود می تواند باعث کجی بعد از عمل بینی نیزشود.
3- غیر طبیعی بودن بینی
اگر جراح به میزان زیادی از بافت های بینی بردارد نتیجۀ آن دماغی است که قوس زیادی دارد و اصطلاحاً سرسره ای است، زاویه زیادی دارد و اصطلاحاً خوکی است و در نمای رخ هم خیلی باریک است. روشن است که این بینی دیگر نمای نرمال و طبیعی را نداشته و ظاهری مصنوعی به فرد می دهد که مطلوب نیست. بنابراین جراح باید محتاط باشد و از ایجاد تغییرات زیادی که به بینی نمایی غیر طبیعی می دهد بپرهیزد
4- منگنه ای شدن یا وجود فرو رفتگی هایی در دو طرف بینی
بروز این مشکل علاوه بر اینکه به ظاهر بینی نمای نامطلوبی می دهد باعث می شود قسمت فرو رفته مانعی در مسیر راه هوایی باشد و فرد دچار انسداد بینی شود. علت بروز این عارضه برداشتن بیش از حد از غضروف بینی است.
به طور طبیعی غضروفی که نوک بینی را تشکیل می دهد امتداد یافته و در لابه لای قسمتی از دیوارۀ خارجی سوراخ بینی قرار می گیرد. وجود این غضروف باعث می شود فشار منفی ای که به هنگام دم به قسمت های مختلف بینی وارد می شود نتواند پره های بینی را به داخل بکشد. در طی عمل جراحی معمولاً مقداری از این غضروف ها برداشته می شود تا نوک بینی جمع تر شود. اگر چنانچه بیش از مقدار لازم برداشته شود غضروف باقیمانده دیگر نمی تواند در مقابل فشار منفی هنگام دم مقاومت کند و به داخل کشیده می شود و سوراخ بینی تنگ شده و مسیر تنفسی با مشکل مواجه می شود.
5-کاهش حس بویایی
پایانه های اعصاب بویایی در سقف حفرۀ داخل بینی قرار گرفته اند. این ناحیه در طی عمل زیبایی بینی معمولاً دستکاری نمی شود بنابراین احتمال آسیب دیدن حس بویایی بعد از عمل جراحی وجود ندارد مگر در دو حالت:
حالت اول: اینکه فردی که تحت عمل جراحی قرار گرفته است از قبل مبتلا به پولیپ وسیع و منتشر بینی بوده است و همزمان با عمل زیبایی تحت عمل پولیپکتومی نیز قرار گرفته باشد. با توجه به اینکه ممکن است پولیپ ها در قسمت نزدیک به سقف حفره بینی قرار گرفته باشند برداشتن آنها و دستکاری آن قسمت ممکن است منجر به آسیب دیدن پایانه های بویایی شود. اگر فردی مبتلا به پولیپ وسیع بینی باشد بهتر است که ابتدا در یک عمل مجزا پولیپ ها برداشته شوند و سپس با فاصلۀ چند ماه بعد تحت عمل زیبایی بینی قرار گیرند.
حالت دوم: اگر به دلایلی که قبلاً ذکر کرده ام فردی در اثر عمل زیبایی بینی به درجاتی دچار انسداد بینی شود به همان میزان نیز دچار کاهش حس بویایی می شود زیرا برای اینکه بتوانیم بویی را حس کنیم باید مولکولهای فرّار آن ماده بتوانند از طریق بینی خود را به پایانه های اعصاب بویایی برسانند. چنانچه بینی مسدود باشد این مولکولها قادر نیستند وارد بینی شوند تا بتوانند اعصاب بویایی را تحریک کنند.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#974
Posted: 25 Sep 2014 20:34
آبسه ریه چیست؟
آبسه ریه (lung abscess) ناحیه‌ای از عفونت در ریه می باشد که توسط بافت ملتهب احاطه شده است. بافت عفونی شده ریه تخریب شده و چرک جایگزین آن می‌گردد. این بیماری مسری نیست.
علایم شایع
سرفه‌ی همراه خلط دارد. خلط این بیماران چرکی، اغلب دارای رگه‌های خونی و گاهی بدبو است.
بوی بد تنفس
تعریق
تب 3/38 درجه سانتیگراد یا بالاتر
لرز
کاهش وزن
درد سینه (گاهی)
علل
آبسه ریه معمولاً به‌عنوان عارضه‌ای متعاقب پنومونی (ذات‌الریه) رخ میدهد. گاهی آبسه ریه در اثر استنشاق ترشحات آلوده از مجاری تنفسی فوقانی به داخل ریه، در یک فرد بیهوش یا دچار افت هوشیاری ایجاد می‌شود. افت هوشیاری بیماران ممکن است ناشی از ضربه سر، استفاده از بیهوشی یا بی‌حسی برای جراحی (شامل بی حسی دندانی)، مسمومیت ناشی از الکل و خواب عمیق ناشی از داروها باشد.
عامل آبسه ریه عموما باکتری‌های بیماری‌زا هستند
عوامل تشدید کننده بیماری
بیماری اخیر، به ویژه پنومونی (ذات‌الریه) با سرعت بهبود آهسته
اعتیاد به الکل
بیهوشی عمومی برای جراحی یا صدمات اخیر منجر به بیهوشی
پیشگیری
اقدام فوری برای درمان عفونت‌های تنفسی و به ویژه پنومونی (ذات‌الریه)
حفظ بهداشت مطلوب دهان و دندان برای جلوگیری از عفونت‌های دهانی که می‌تواند منجر به آبسه ریه گردد.
عوارض احتمالی
در صورت عدم پاسخ مناسب به درمان آنتی‌بیوتیکی، آبسه مزمن شده و عوارضی چون کاهش وزن، کم‌خونی و بیماری مزمن ریه را در پی دارد.
پاره شدن آبسه که منجر به آمپیم یا خونریزی شدید در ریه می‌گردد.
گسترش عفونت به سایر نواحی بدن به ویژه مغز
تشخیص
بررسی‌های تشخیصی ممکن است شامل آزمایش خون، کشت چرک به دست آمده از آبسه جهت تعیین نوع آنتی‌بیوتیک تجویزی و عکس ساده ریه و اسکن ریه باشد.
برونکوسکوپی (استفاده از یک وسیله چشمی با چراغی در نوک آن که از نای عبور داده شده و وارد برونش‌ها می‌گردد) در موارد مشکوک به ورود جسم خارجی به ریه است.
درمان
- معمولا با درمان آنتی‌بیوتیکی طولانی‌مدت (تا شش ماه) قابل علاج است.
- ترک استعمال دخانیات
- در حد امکان به تمرین‌های ورزشی با تنفس عمیق بپردازید.
- نحوه تخلیه ریه را بیاموزید تا به خروج ترشحات نایژه‌ای کمک کنید. به این ترتیب که از ناحیه شکم روی تخت قرار بگیرید و سر و سینه شما از لبه تخت آویزان باشد. خود را وادار به سرفه کنید. این کار را تا هنگامی که دیگر قادر به دفع خلط نباشید، ادامه دهید. این عمل را دو بار در روز، به مدت 5 تا 10 دقیقه انجام دهید.
- در صورت عدم بهبود آبسه، گاهی جراحی برای تخلیه چرک آبسه یا برداشت آبسه و قسمت درگیر ریه لازم می‌شود.
داروها
آنتی‌بیوتیک‌ها به مدت طولانی برای مقابله با عفونت و جلوگیری از عود آن لازم است.
فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری
تا هنگامی که عکس ریه نشان‌دهنده پاک شدن عفونت نباشد، فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری خود را کاهش دهید.
رژیم غذایی
مصرف مایعات را افزایش دهید، طوری که روزانه حداقل هشت لیوان مایعات مصرف کنید. با مصرف زیاد مایعات، بدن مجبور می‌شود تا قسمتی از این مایعات را از طریق ریه دفع کند، بنابراین ترشحات ریوی رقیق‌تر شده و دفع آن با سرفه آسانتر می‌گردد.
در صورتی که شما مبتلا به سرفه و تنگی نفس هستید و سرماخوردگی ندارید و در محل بسیار آلوده زندگی نمی‌کنید، حتما به یک پزشک متخصص مراجعه کنید تا برای شما تست تنفس تجویز کند
در چه شرایطی باید به پزشک مراجعه نمود؟
بروز موارد زیر در طی درمان:
ـ افزایش تب به 3/38 درجه سانتیگراد یا بالاتر
ـ غلیظ شدن ترشحات با وجود درمان
ـ تخلیه وضعیتی ریه نشان‌دهنده تغییر در رنگ، مقدار یا قوام خلط سینه باشد.
ـ علایم عفونت ریه پس از درمان عود نماید، به‌خصوص سرفه خلط دار، تب یا احساس ناخوشی عمومی.
«آبسه ریوی یکی از بیماری‌های عفونی ریه است که تشنج، اختلال بلع، مشکلات مغزی و مشکلات دهان و دندان، از جمله عوامل تشدید این بیماری به شمار می‌روند.
مشکلات دهان و دندان رشد میکروب‌ها را افزایش میدهد و آبسه ریه را تشدید میکند. به دنبال مشکلات دهان و دندان، جرم‌های مختلف میکروبی وارد ریه شده و موجب تجمع چرک در فضای ریوی می‌شود.
درمان این بیماری با آنتی بیوتیک های تزریقی و خوراکی انجام می‌شود و در موارد بسیار شدید، علاوه بر درمان‌های دارویی، جراحی هم صورت می‌گیرد.»
3 توصیه برای داشتن ریه‌هایی سالم
1- سیگار دشمن درجه یک ریه‌ها است. بیماری انسداد مزمن ریه، بیماری بسیار شایع و در عین حال ناشناخته است که 80 درصد افراد سیگاری به آن مبتلا هستند. بیماری التهابی انسدادی ریه در واقع نوع پیشرفته و حاد بیماری برونشیت است که به شدت به ریه‌ها آسیب می‌رساند. بهترین راه برای حفظ ریه‌ها در مقابل این ناراحتی این است که سیگار نکشید، یا سیگارتان را ترک کنید.
نکته جالب اینجاست که فقط مردان به این بیماری مبتلا نمی‌شوند، بلکه تعداد زنان مبتلا بسیار بیشتر از مردان مبتلاست. در مقایسه با مردان سیگاری، زنان سیگاری سریع‌تر و بیشتر به این بیماری دچار می‌شوند، دلیل آن هم احتمالا کوچک‌تر بودن ریه خانمها و مسایل هورمونی و حتی شکل سیگار کشیدن آن‌هاست.
بررسی‌ها نشان داده است زنان بیش از مردان به سیگار پک عمیق می‌زنند و همین امر سبب می‌شود که ریه‌های آنها در مقایسه با ریه مردان، آسیب‌پذیرتر باشد.
2- مراقب سرفه و تنگی نفس باشید. از جمله نشانه‌های ابتلا به بیماری‌های ریه و به ویژه بیماری التهابی انسدادی ریه، سرفه و تنگی نفس است که معمولا نادیده گرفته می‌شود. سرفه کردن در حالت سرماخوردگی کاملا عادی است، اما طولانی شدن و ماندگاری سرفه‌ها می‌تواند نشانه یک بیماری باشد.
برخی افراد فکر می‌کنند سرفه‌ی همراه با خلط نشانه بیماری است، در صورتی که معمولا زنان سرفه خلط‌دار ندارند. نشانه دیگر ابتلا به بیماری‌های ریه، تنگی نفس است. اگر شما در فعالیت‌های روزمره دچار تنگی نفس می‌شوید و بر فرض هنگام بالا رفتن از پله، دویدن به دنبال یک کودک یا خرید رفتن نفس کم می‌آورید، این علامت می‌تواند هشداری برای شما بوده و شما را متوجه یک بیماری کند.
در صورتی که شما مبتلا به سرفه و تنگی نفس هستید و سرماخوردگی ندارید و در محل بسیار آلوده زندگی نمی‌کنید، بهتر است به یک پزشک متخصص مراجعه کنید تا برای شما تست تنفس تجویز کند.
3- ورزش را فراموش نکنید. ورزش درمان‌کننده ناراحتی‌های ریوی نیست، اما می‌تواند نشانه‌های مربوط به آن مانند سرفه و تنگی نفس را کاهش داده و سبب بهبود کیفیت زندگی شما شود.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#975
Posted: 25 Sep 2014 20:36
جراحی پلاستیک پلک (همه چیز درباره جراحی پلاستیک پلک)
چشم و اطراف آن مهمترین عناصر صورت می‌باشند. همان طور که سن بالا می رود پلکها کشیده و پوست آن شل شده و ماهیچه‌های ظریف داخل پوستی ضعیف می‌گردند. به دنبال آن، چربی‌های زیادی زیر پلک بالا و پایین جمع شده و به آن حالت پف آلود می‌دهند.
همچنین با سنگینی‌ای که ایجاد می‌کنند باعث افتادگی ابرو می‌شوند. بدنبال آن علاوه بر آنکه شما مسن تر به نظر می‌رسید، ممکن است چهره تان خسته وبی حوصله به نظر آید. چنانچه این حالت شدید باشد، حتی امکان دارد دید شما را مختل نماید.
چه کسانی برای جراحی پلاستیک پلک مناسب هستند؟
خانمها یا آقایانی که پلک‌های پایین یا بالای آنها حالت پف آلود دارد، یا در قسمتهایی برجسته بوده، یا افتادگی و یا پوست اضافی دارد و مایلند چهره‌شان تغییر کند تا جوان تر و شاداب‌تر به نظر برسند، کاندید این عمل هستند. این عمل علاوه بر مزایای فوق می‌تواند حس اعتماد به نفس را در فرد تقویت نماید.
البته نباید تصور شود که با این عمل تمام مشکلات زیبایی صورت و یا مشکلات روحی و جسمی حل می‌گردد. بنابراین بسیار اهمیت دارد که فرد از نظر روحی و روانی با ثبات بوده و انتظارات معقولی از نتایج جراحی داشته باشد. بلفاروپلاستی ممکن است همراه با جراحی‌های دیگر همچون بالا بردن ابروکشیدن پوست پیشانی و یا صورت انجام پذیرد.
جراحی پلاستیک پلک چه عوارض و پیامدهایی دارد؟
همانند دیگر جراحیها بلفاروپلاستی هم ممکن است با پیامدها و یا عوارضی همراه باشد. پیامدهایی همچون تورم، کبودی، بی‌حسی پوست پلک، تغییراتی در بینایی همچون دوبینی گردد که در مدت کوتاهی بهبود یافته و هیچگونه اثری از آن برجا نمی ماند. عوارض این جراحی گرچه بسیار نادرند، ولی ممکن است اتفاق بیفتد. همانند باقیماندن جای برش، افتادگی پلک و یا آسیب به قرنیه.
چگونه باید آماده شوید؟
در جلسه مشاوره ابتدا تاریخچه دقیقی از وضعیت پزشکی و سلامت شما اخذ می‌شود. پزشک باید از هرگونه بیماری احتمالی مثل دیابت، تیروئید، بیماری‌های قلبی و عروقی، کلیوی، کبدی و اعصاب در شما مطلع گردد. هر دارویی که مصرف می‌کنید، باید به اطلاع پزشک‌تان برسد. همچنین بیماری‌های چشمی آب سیاه، آب مروارید، خشکی چشم و یا اختلالات دید را با پزشک در میان بگذارید.
سپس یک معاینه دقیق به خصوص از پلکها و صورت شما به عمل می‌آید. در این معاینه پزشک به وضع پلکها میزان پوست اضافی آن، کیسه‌های چربی در پلک بالا و پایین، افتادگی پلک و وضعیت ابرو توجه می‌نماید. عکسهای فوتوگرافی از چشمانتان تهیه می‌شود. این عکس‌ها که از جهات و زوایای مختلفی گرفته می‌شود، به برنامه ریزی عمل جراحی و ارزیابی نتایج کوتاه و بلند مدت کمک می‌نماید.
شما از دو هفته قبل از جراحی از هرگونه دارو که باعث اختلال در انعقاد خون می‌شود مثل آسپیرین، پروفن و مفنامیک اسید، باید اجتناب کنید. همچنین از دو هفته قبل تا دو ماه بعد از جراحی از کشیدن سیگار و قرارگرفتن در معرض نور شدید آفتاب پرهیز نمایید. در مشاوره نهایی درمورد انتظارات شما و آنکه چقدر می‌تواند واقعی باشد و نتیجه عمل بحث خواهد شد.
عمل جراحی پلاستیک پلک :
این عمل معمولا به صورت سر پایی و حداکثر با اقامت چند ساعته در کلینیک انجام می‌شود. در اکثر موارد عمل با استفاده از داروهای بی‌حس کننده موضعی همراه با داروهای تزریقی آرامبخش صورت می‌پذیرد. اگر قرار باشد که هر دو پلک بالا و پایین جراحی شود، ابتدا در پلک بالا، مقداری از پوست و یا ماهیچه زیرآن و غدد چربی اضافه را برداشته و سپس پوست را با استفاده از نخهای بسیار ظریف بخیه می‌کنند.
آنگاه پلک پایین را با استفاده از برش‌هایی که یا داخل پلک و یا درست زیر مژه‌و روی پوست است باز کرده و مانند پلک بالا پوست ماهیچه و چربی های اضافه برداشته می‌شود. خوشبختانه به علت قرارگرفتن این برشها در چین‌های طبیعی و روش دقیق و ظریف بستن برشها معمولا پس از مدتی اثر بسیار کمی از آنها قابل رویت است.
بعد از جراحی پلاستیک پلک چه نکاتی راباید دانست و رعایت کرد؟
جراحی حدوداٌ 2 ساعت به طول می‌انجامد و پس از چند ساعت از کلینیک یا بیمارستان مرخص می‌شوید. بعد از عمل ممکن است کمی درد، تورم، کبودی، اختلال در دید، دوبینی و بی‌حسی پلکها را احساس نمایید. از مسکن‌هایی مثل استامینوفن برای تسکین می‌توان استفاده کرد ولی از خوردن آسپرین و پروفن خودداری کنید. برای دو روز اول استفاده از کمپرس یخ از میزان تورم می‌کاهد. در روز چهارم به پزشک مراجعه نموده تا پس از بررسی بخیه‌ها کشیده شود.
درزمان ترخیص از کلینیک نکات زیر را خاطر داشته ودر دوهفته اول رعایت نمایید:
1. از بلندکردن اجسام سنگین (بیش از 10 کیلوگرم) اجتناب کنید.
2. شنا نکنید.
3. هنگام خواب سر بالاتر از بدن باشد.
4. دستورات پزشک خودرادر موردتمیز کردن چشم و استفاده از پماد و یا قطره رعایت کنید.
5. در صورت بروز هرگونه درد مجدد و یا شدید، اختلال در بینایی، تورم چشم، خونریزی، درد در قفسه سینه، تنگی نفس و تپش قلب غیر طبیعی بلافاصله با پزشک خود و یا بیمارستان تماس بگیرید.
نتایج:
زخم محل جراحی گاهی شش ماه و یا بیشتر زمان لازم دارد تا محوگردد. در پلک بالا گاهی دانه‌های سفید که حاوی چربی است دیده می‌شود که پزشک به راحتی وبه طور سر پایی آنها را بیرون می‌آورد. در شش ماه اول در حد امکان از قرارگرفتن در معرض نور خورشید خودداری کنید.
در اکثر بیماران نتیجه رضایت بخش است و آنها از شکل پلکها و قیافه جوان‌تر و شاداب‌تر خودخرسندند. برای برخی ممکن است افتادگی پس از چند سال مجدداً ایجاد شود ولی برای برخی تاپایان عمر نتایج خوب پا برجاست.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#976
Posted: 25 Sep 2014 20:39
کاربردهای طب فیزیکی و توانبخشی چیست؟
همه روزه بسیاری از مبتلایان دردهای مفاصلی و استخوانی با شکایت درد به پزشک معالج مراجعه نموده و گاهی بیمار پس از ماههای متمادی از مصرف دارو و یا تکرار دوره درمان خسته شده و به خود درمانی متوسل می‌شود. اما به گفته متخصصین طب فیزیکی علاوه بر درمان‌های دارویی و جراحی روشهای درمانی دیگری نیز وجود دارد.
رشته طب فیزیکی و توانبخشی به عنوان یکی از تخصص‌های پزشکی مجموعاً به سه قسمت تقسیم می‌شود:
1- طب فیزیکی: در این روش به تشخیص و درمان غیر جراحی اختلالات مربوط به فیزیک بدن پرداخته می‌شود مثل تشخیص علت و درمان درد شانه، گردن، کمر و زانوها، متخصصین این رشته علاوه بر استفاده از روشهای متداول دارویی از درمان‌های غیر دارویی نظیر ورزش درمانی، ورزش در آب، جریان‌های الکتریکی، ماساژ و ... در درمان بیماری‌ها استفاده می‌کنند.
توضیح آنکه کمردردها می‌تواند ناشی از دیسک‌های کمری، کمردردهای مکانیکال ناشی از افزایش قوس و آسیب دیسک‌های کمری و فشار بر روی ریشه‌های عصبی باشد و درصد کمی از کمردردهای حاد به جراحی نیازمند است و عمدتاً با روشهای غیر جراحی می‌توان موارد را کنترل و مداوا نمود.
همانگونه که ذکر شد بسیاری از این کمردردها مکانیکال می‌باشد که مهمترین اقدام جهت درمان تغییر سبک زندگی و پرهیز از عوامل خطر و تقویت عضلات ضعیف شده و بهبود انعطاف پذیری عضلات مبتلا می‌باشد که بدون اقدامات درمانی احتمال عدم بهبودی و یا عود مجدد وجود دارد. همچنین استفاده از مانورهای دستی (مانیپولاسیون) درمان‌های گرمایی، سرمایی و الکتریکی در گروهی از این کمردردها کاربرد دارد.
دردهای زانو در افراد جوان و مسن نیز شایع می‌باشد یکی از شایعترین علل آن در افراد جوان توزیع نامناسب فشار بر روی استخوان کشکک و غضروف آن است ولی در افراد مسن آرتروز و تخریب غضروف مفصلی شایع‌تر است که در هر دو مورد درمان‌های دارویی تسکین موقت ایجاد می‌نماید و راهکار اصلی درمان پرهیز از عوامل ایجاد کننده درد، آموزش حرکات تقویتی و کششی مناسب جهت کاهش درد و جلوگیری از پیشرفت بیماری، استفاده از روشهای گرمایی و الکتریکی جهت کاهش درد و وسایلی چون کفی‌های طبی، زانوبندهای مناسب و ... می‌باشد.
2- طب الکترود یا گنوزیس: در این قسمت که شامل تستهای تشخیصی مثل نوار عصب و عضله است با بررسی عضلات و اعصاب مشکوک به تشخیص بیماری‌ها کمک میکند مثلاً بیماری‌های قطع اعصاب و شبکه‌های عصبی، گیر افتادگی‌های عصبی، بیماری‌های دیسک کمری و گردی مثلاً خواب رفتگی و مورمور شدن دست‌ها که در میانسالی و سنین پیری شایع می‌باشد. پزشک پس از اخذ شرح حال و معاینه کامل با انجام تست نوار عصب و عضله که حساس‌ترین و دقیق‌ترین روش تشخیص این بیماری است برنامه درمانی خود را شروع میکند.
3- طب توانبخشی: که یکی دیگر از محدوده‌های کاری رشته طب فیزیکی و توانبخشی است به معنی بهبود و حفظ حداکثر عملکرد جسمی، روحی و اجتماعی فرد است در این قسمت افراد دچار ناتوانی‌های اکتسابی مانند سکته‌های مغزی و قلبی، بیماران ضایعه نخاعی و بیماران مبتلا به ناتوانی‌های مادرزادی (فلج مغزی) مورد ارزیابی قرار گرفته و تلاش در جهت بهبود عملکرد و کیفیت زندگی فرد صورت می‌گیرد بازتوانی ضایعات ناشی از آسیب‌های ورزشی و شغلی نیز در این قسمت انجام می‌شود.
در پایان لازم به یادآوری است همیشه پیشگیری بهتر از درمان است و با آموزش رعایت نکاتی ساده نظیر صحیح نشستن و درست راه رفتن در کودکی می‌توان از بروز اختلالات طاقت فرسا و هزینه‌زا در بزرگسالی جلوگیری نمود.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#977
Posted: 25 Sep 2014 20:42
ارتفاع‌زدگی یا بیماری ارتفاع
بیماری ارتفاع یا ارتفاع‌زدگی ناشی از کاهش میزان اکسیژن هوا در ارتفاعات بالا است. این عارضه اغلب افرادی را که در ارتفاعات پایین زندگی می‌کنند و به ارتفاعات 2500 متر و بالاتر سفر می‌کنند، گرفتار میکند.
کوهنوردی در برف
شایعترین علائم بیماری ارتفاع سرگیجه، سیاهی رفتن چشم‌ها، سردرد، ضعف، بیخوابی و دل‌آشوبی است.
افرادی که دچار علائم شدید می‌شوند باید فورا به ارتفاع پایین‌تر بیایند.
برای پیشگیری از این عارضه باید در هنگام کوهنوردی به تدریج به ارتفاعات بالاتر صعود کرد و به بدن امکان داد تا در طول چند روز، با میزان کم اکسیژن تطبیق پیدا کند.
همچنین باید سعی کنید شب‌ها در ارتفاعی پایین تر از ارتفاعی که روز در آن هستید، بخوابید.
علل بیماری ارتفاع
در سطح دریا غلظت اکسیژن حدود 21 درصد است و فشار بارومتری به‌طور میانگین 760 میلی‌متر جیوه است.
با زیاد شدن ارتفاع، غلظت اکسیژن در همان حد باقی می‌ماند، ولی تعداد مولکول های اکسیژن در هر تنفس کاهش می‌یابد.
در ارتفاع 3500 متری فشار بارومتری تنها 483 میلی‌متر جیوه است، یعنی تقریباً 40 درصد کاهش در مولکول های اکسیژن موجود در هر تنفس.
جهت اکسیژن رسانی مناسب به بدن سرعت تنفس شما (حتی در هنگام استراحت) باید افزایش یابد. این تهویه اضافی محتوای اکسیژن خون را بالا می‌برد، ولی نه در حد غلظت اکسیژن در سطح دریا.
از آنجایی که مقدار اکسیژن مورد نیاز برای فعالیت تغییری نکرده است، بدن باید خود را با مقدار کمتر اکسیژن تطبیق دهد.
به علاوه به دلایلی که کاملاً مشخص نیست، ارتفاع زیاد و فشار کمتر هوا باعث نشت مایع از مویرگ ها می‌شود که همین عامل می‌تواند باعث افزایش مایعات در ریه و مغز شود.
ادامه مسیر به سمت ارتفاعات بالاتر بدون عادت کردن (هم‌هوایی) و وفق یافتن با محیط می‌تواند به بیماری‌های شدید و حتی مرگبار منجر شود.
اگر به ارتفاعات بیش از 3000 متری می‌روید، در هر روز تنها 300 متر ارتفاع خود را افزایش دهید و در ازای هر 1000 متر بالا رفتن، یک روز استراحت کنید
وفق یافتن (هم‌هوایی) چیست؟
دلیل اصلی بیماری ارتفاع، رفتن به بلندی‌ها با سرعت زیاد است. با صرف وقت بیشتر، بدن شما می‌تواند خود را با کاهش تعداد مولکول های اکسیژن در یک ارتفاع مشخص سازگار کند.
این مراحل به‌عنوان وفق دادن (هم‌هوایی) یا عادت کردن شناخته می‌شود و عموماً 1 تا 3 روز برای هر ارتفاعی وقت می‌گیرد؛ برای مثال اگر شما تا ارتفاع 3000 متری بالا بروید و چندین روز را در آن ارتفاع بمانید، بدن شما به ارتفاع 3000 متری عادت میکند. اگر شما تا ارتفاع 6500 متری بالا بروید، بدن شما دوباره به آن ارتفاع عادت میکند.
تغییرات زیادی در بدن شما رخ میدهد تا بدن، اجازه عمل با اکسیژن کاهش یافته را پیدا کند. افزایش عمق هر تنفس و افزایش فشار سرخرگ های ریوی، خون را مجبور میکند تا در قسمت هایی از ریه که در حالت عادی، در ارتفاع دریا از آنها استفاده نمی‌شود، جریان پیدا کند.
بدن گلبول های قرمز بیشتری جهت حمل اکسیژن تولید میکند. بدن آنزیم خاصی را که اکسیژن رسانی را تسهیل میکند، بیشتر تولید میکند.
انواع بیماری ارتفاع
به طور کلی بیماری های ارتفاع به سه دسته تقسیم می شوند:
1- سندرم ارتفاع زدگی حاد (Acute Mountain Sickness)
سردرد اولین علامت ناشی از AMS است. معمولا سردرد در AMS همراه با بقیه علائم رخ می دهد، از جمله بی خوابی، ضعف عضلانی، سرگیجه، بی اشتهایی و تهوع.
این سردرد معمولا در شب و با فعالیت زیاد بدتر می شود. بی خوابی بعد از سردرد، دومین علامت شایع است. اختلال در خواب معمولا به دنبال تنفس دوره ای، سردرد شدید، سرگیجه و نفس تنگی رخ می دهد.
بی اشتهایی و تهوع نیز از علائم شایع هستند. کاهش ادرار(حتی با وجود مصرف مایعات) نیز ممکن است رخ دهد.
2- ادم مغزی در ارتفاعات (High Altitude Cerebral Edema)
در موارد شدید ارتفاع زدگی حاد فرد دچار عدم تعادل، گیجی و تغییر در سطح هوشیاری می شود که به این حالت، ادم مغزی ناشی از ارتفاع زدگی می گویند.
3- ادم ریوی در ارتفاعات (High Altitude Pulmonary Edema)
ادم ریوی در ارتفاعات بالا معمولا در عرض 2 تا 5 روز بعد از رسیدن به ارتفاع بالا رخ می دهد.
ادم ریوی به ندرت در ارتفاعات زیر 2500 تا 3000 متری رخ می دهد و همین طور به ندرت در افرادی که در ارتفاع خاص، حدود یک هفته هم هوایی داشته اند اتفاق می افتد.
اولین علائم ادم ریوی تنگی نفس فعالیتی، سرفه و کاهش ناگهانی عملکرد ورزشی است.
در پی ادم ریوی، تنگی نفس استراحتی و خس خس سینه شروع می شود. سرفه بدتر می شود و در نهایت خلط کف آلود صورتی رنگ که بیانگر ادم ریوی است، دیده می شود.
پیشگیری از بیماری ارتفاع
پیشگیری از بیماری ارتفاع به دو دسته تقسیم می شود: وفق دادن (هم‌هوایی) مناسب و داروهای پیشگیری کننده.
در مورد داروهای پیشگیری‌کننده باید با پزشک مشورت کنید، ولی چند راهنمایی جهت وفق دادن (هم‌هوایی) مناسب در ذیل آورده شده است.
اگر امکان آن هست، راهپیمایی را از ارتفاع کمتر از 3000 متری شروع کنید و بالا بروید.
در 24 ساعت اول از تلاش بیش از حد یا حرکت به سمت ارتفاعات بیشتر خودداری کنید.
اگر به ارتفاعات بیش از 3000 متری می‌روید، در هر روز تنها 300 متر ارتفاع خود را افزایش دهید و در ازای هر 1000 متر بالا رفتن، یک روز استراحت کنید.
به ارتفاع بالاتر بروید و در ارتفاع کمتر بخوابید. این روش بسیار زیاد توسط کوهنوردها استفاده می‌شود
شما می‌توانید در یک روز بیش از 300 متر بالا بروید و برای خواب به ارتفاعات پائین‌تر برگردید.
اگر علایم خفیف بیماری ارتفاع را دارید، بالاتر نروید تا زمانی که علایم کاهش یابد. اگر علایم افزایش یافت، پایین، پایین و پایین‌تر بروید.
به خاطر داشته باشید که افراد مختلف با سرعت های متفاوت به محیط عادت می‌کنند. قبل از اینکه به بالاتر صعود کنید، از اینکه همه افراد گروه به محیط عادت کرده‌اند اطمینان حاصل کنید.
آب کافی به بدن برسانید. عادت کردن به محیط (هم‌هوایی با محیط) معمولاً با از دست دادن مایع همراه است. بنابراین شما باید مایع زیادی بنوشید تا آب کافی به بدن شما برسد (حداقل 3 تا 4 لیتر در روز). ادرار باید فراوان و شفاف باشد.
به خودتان سخت نگیرید. تلاش بیش از حد در بدو ورود به ارتفاعات نداشته باشید. فعالیت های سبک در طول روز از خوابیدن بهتر است، چرا که تنفس در طول خواب کاهش می‌یابد و علایم را وخیم تر میکند.
از دخانیات و الکل و دیگر داروهای آرامبخش شامل باربیتورات ها، مسکن‌ها و قرص های خواب اجتناب کنید. این آرام‌بخش‌ها تنفس را در طول خواب بیش از پیش کاهش می‌دهند و منجر به بدتر شدن علایم می شوند.
تا زمانی که در ارتفاعات هستید، رژیم با کربوهیدرات بالا (بیش از 70 درصد از کالری رژیم از کربوهیدرات ها) داشته باشید.
روند وفق دادن (هم‌هوایی) با آب‌رسانی ناکافی به بدن، تلاش بدنی بیش از حد و مصرف الکل و دیگر داروهای آرامبخش متوقف می شود.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#978
Posted: 25 Sep 2014 20:45
بریج برای درمان بی‌دندانی
بریج (bridge) جهت درمان بی دندانی ساخته می‌شود، به این صورت که با قرار گرفتن روی دندان های دو طرف ناحیه بی دندان، به شکل یک پل، قسمت بی دندانی را پر میکند. در اغلب بریج ها، دو طرف محل اتصال دندان های پایه، روکش می‌شوند.
بریج دندان
وقتی یک دندان کشیده می شود، احتمالا یک فضای خالی بین دو دندان ایجاد می شود. بریج برای جایگزین کردن دندان از دست رفته به کار می رود.
به این ترتیب که دندانپزشک دو دندان کناری ناحیه بی دندانی را تراش می دهد و یک پروتز که متشکل از سه دندان مصنوعی است، روی این دو دندان و ناحیه بی دندانی می گذارد .
به این صورت چیزی شبیه یک پل بین دو دندان ایجاد می شود که به آن بریج می گویند و به طور ثابت جایگزین دندان از دست رفته می شود.
همان گونه که پیداست، برای جایگزین کردن دندان ها به روش بریج، بایستی در دوطرف ناحیه بی دندانی، دندان هایی وجود داشته باشند و این دندان های پایه، باید از نظر استحکام ریشه و لثه در وضعیت مطلوب باشند.
بریج ها از جنس چینی یا سرامیک اتصال یافته به فلز و گاهی مواقع تنها چینی و یا سرامیک ساخته می‌شوند.
مراحل ساخت بریج دندان
- دندانپزشک از یک ماده نرم و فرم‌پذیر برای گرفتن قالب استفاده میکند.
تکنسین یک مدل مشابه واقعی، به جنس گچی مخصوص از روی قالب گرفته شده تهیه می‌نماید. این مدل گچی از هر دو فک ساخته می‌شود و نحوه تماس دو فک را با یکدیگر را نشان میدهد و به عنوان مدل، مورد مطالعه و بررسی قرار خواهد گرفت.
نکته مهم درباره بریج این است که بدانیم دائمی نیست و بعد از چند سال ماده چسبنده ای که آن را به دندان متصل کرده است، شسته شده و از بین می رود و پوسیدگی در زیر آن ایجاد می شود
- دندانی که بریج روی آن قرار می گیرد، به حدی تراشیده خواهد شد که بعد از قرار گرفتن روکش روی آن، به اندازه طبیعی برسد.
- قالب دیگری بعد از تراش دندان ها گرفته می‌شود که به لابراتور ارسال می‌شود و روی دندان‌های تراشیده شده، قرار داده خواهد شد.
- در جلسه آخر دندانپزشک، بریج ساخته شده را روی دندان ها قرار داده و آن را چک میکند و در صورت مناسب بودن، آن را روی دندان های پایه می چسباند.
- دندانپزشک به شما آموزش میدهد که چگونه بریج خود را تمیز نگه دارید و زیر آن را پاک کنید.
انواع جنس بریج
بریج های PFM، از یک فریم فلزی و بخش بیرونی چینی تشکیل می شوند.
همچنین از سیستم های تمام سرامیک می توان برای ساخت بریج هایی برای جایگزینی یک دندان استفاده نمود.
نوع دیگر بریج ها، سیستم کامپوزیت تقویت شده با فایبر FRC است. در سیستم FRC همان گونه که از نام آن مشخص است، با افزودن رشته هایی از جنس پلیمرهای شیشه، به استحکام کامپوزیت افزوده شده و خواص مکانیکی آن بهبود می یابد.
مزایای بریج
- بریج ناحیه بی دندان را پر میکند.
- بریج ظاهر دندان ها و لبخند را اصلاح میکند و جویدن و صحبت کردن را بهبود می‌بخشد.
- بریج از لحاظ فرم و رنگ می‌تواند مشابه دندان های طبیعی فرد باشد.
- بریج می‌تواند سالیان سال مورد استفاده قرار گیرد، به شرط آنکه بهداشت آن رعایت شود و حادثه‌ای برای آن پیش نیاید.
- دندان های طبیعی و پایه بریج، زیر روکش سالم مانده و در صورت رعایت بهداشت پوسیده نخواهند شد و از حرکت آنها به سمت ناحیه بی دندانی، محافظت به عمل خواهد آمد.
ایمپلنت بهتر از بریج
امروز درمان بهتری برای جایگزینی دندان های از دست رفته رایج شده و آن استفاده از ایمپلنت است.
با آنکه هزینه این درمان بیشتر از بریج است، ولیکن درمان با ارزشی است که مورد استقبال و رضایت استفاده کنندگان آن قرار گرفته است و مهم ترین مزیت آن این است که بدون تراشیدن دندان های اطراف ناحیه بی دندانی، جایگزینی دندان انجام می‌گیرد و مانع از دست رفتن دندان های سالم پایه می‌گردد.
تذکر
نکته مهم درباره بریج این است که بدانیم دائمی نیست و بعد از چند سال ماده چسبنده ای که آن را به دندان متصل کرده است، شسته شده و از بین می رود و پوسیدگی در زیر آن ایجاد می شود.
برخی مواقع دندان آنقدر تخریب شده که نمی توان با ترمیم، آن را به فرم اولیه و قابل استفاده برگرداند و مجبور به استفاده از روکش دندان هستیم. البته دندان ها را تا زمانی که دندانپزشک تشخیص نداده است، نباید روکش کرد.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#979
Posted: 25 Sep 2014 20:47
سندرم پاهای بی‌قرار
وقتی سخن از بی‌قراری و ناآرامی به میان می‌آید، معمولا همه به یاد بی‌قراری‌های روحی می‌افتیم، غافل از اینکه فقط روح انسان از بی‌قراری رنج نمی‌برد و گاه پاها نیز دچار نوعی بی‌قراری می‌شوند که در بسیاری از موارد صدای بیماران را درمی‌آورد. این عارضه که به «سندرم پای بی‌قرار» معروف است، در زمان نشسته یا خوابیده باعث احساس ناراحتی در پاها بخصوص عصرها و شب‌ها می‌شود به طوری که فرد را وادار میکند از جا برخاسته، کمی راه رود تا این احساس بد از بین برود.
سندرم پاهای بی‌قرار در هر سنی ممکن است بروز کند، ولی معمولا با بالا رفتن سن، احتمال ابتلا به آن افزایش می‌یابد. از مشخص‌ترین ویژگی‌های این عارضه، اختلال خواب است که به خواب‌آلودگی در طول روز می‌انجامد.
پاها چگونه بی‌قرار می‌شود
افراد معمولا علائم سندرم پاهای بی‌قرار را احساسی غیرطبیعی و ناخوشایند در ران‌ها و پاها می‌دانند که گاهی در بازوها نیز ایجاد می‌شود. حالت مور مور شدن، احساس کشیدگی در عضلات پاها یا دست‌ها، تکانه‌های ضربانی در ماهیچه‌ها، خارش، درد، احساس کشش و سوزش از جمله علائم این بیماری است. کسانی که از این مشکل رنج می‌برند، آن را از گرفتگی ماهیچه‌ای و بی‌حسی متمایز کرده، تمایل زیادی به حرکت دادن عضو پیدا می‌کنند.
البته شدت این بیماری متفاوت است و اغلب در گذر زمان از بین می‌رود. یکی از ویژگی‌های سندرم پاهای بی‌قرار این است که این احساس غالبا بعد از نشستن یا دراز کشیدن طولانی‌مدت مانند نشستن در اتومبیل، هواپیما یا روی صندلی آغاز می‌شود، ولی معمولا با حرکت دادن پاها یا راه رفتن از بین می‌رود.
شما هم اگر با این عارضه دست به گریبانید، می‌توانید با انجام برخی کارهای ساده از قبیل کشیدن پاها، قدم زدن، راه رفتن یا ورزش دادن عضو مورد نظر از این احساس آزاردهنده خلاص شوید. گاهی افراد در طول خواب دچار پرش پا می‌شوند که کاملا غیرارادی است و بسیاری از این حملات شب‌ها و در زمان خواب رخ میدهد.
افرادی که به سندرم پاهای بی‌قرار مبتلا هستند، بیشتر مستعد پرش‌های عضلانی هستند به طوری که از پنج نفری که مبتلا به سندرم پاهای بی‌قرار هستند، چهار نفر پرش پاها را هنگام خواب تجربه می‌کنند. با توجه به این که علت اصلی بروز سندرم پاهای بی‌قرار بدرستی شناسایی نشده، برخی حالات را می‌توان از جمله دلایل ایجاد این سندرم دانست:
بارداری با تغییرات هورمونی ایجاد شده ممکن است به طور موقت علائم و نشانه‌های سندرم پاهای بی‌قرار را تشدید کند. برخی زنان برای نخستین بار در دوران بارداری و بویژه طی سه ماهه اول این عارضه را تجربه می‌کنند.
چاقی، سیگار کشیدن، بیماری‌های اعصاب و برخی مشکلات مغز و اعصاب مرتبط با کم‌کاری تیروئید و مسمومیت با فلزات سنگین و سایر بیماری‌های هورمونی مانند دیابت و نارسایی کلیوی که با کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی ارتباط دارد، از دیگر عوامل مستعدکننده محسوب می‌شود. کم‌خونی و فقر آهن هم از دلایل ایجاد یا تشدید این سندرم به شمار می‌رود. حتی بدون وجود کم‌خونی، فقر آهن ناشی از خونریزی معده و روده‌ای، قاعدگی با خونریزی زیاد یا نیاز به تزریق خون مداوم ممکن است بیماری را تشدید کند.
علاوه بر این، مصرف کافئین، نیکوتین، الکل، مسدود‌کننده‌های هیستامینی و شماری از داروهای ضدافسردگی نیز با ایجاد سندرم پاهای بی‌قرار مرتبط است.
از سوی دیگر، این سندرم جنبه وراثت دارد و در هر سنی ممکن است بروز کند. مشکلات خفیف ایجاد شده در گردش خون پاها مانند عروق واریسی نیز می‌تواند باعث بی‌قراری پاها شود. محققان معتقدند برخی بیماری‌ها و اختلالات مانند پارکینسون، فیبرومیالژیا، ناراحتی‌های عضلانی، مشکلات مفصلی، اختلالات گردش خون و برخی مشکلات عصبی محیطی ایجاد شده بر اثر دیابت، علائمی مشابه سندرم پاهای بی‌قرار ایجاد می‌کنند که گاه تشخیص بیماری را مختل میکند.
داروهای بیماری پارکینسون
این داروها با تاثیر بر ماده شیمیایی دوپامین مغز، میزان حرکت پاها را کاهش میدهد. پزشکان همچنین داروهای پارکینسون را به صورت ترکیبی مورد استفاده قرار می‌دهند.
داروهای صرع: برخی داروهای خاص که برای درمان بیماری صرع به کار می‌رود نیز می‌تواند باعث بهبود علائم سندرم پاهای بی قرار شود.
اوپیودها: داروهای مسکن قادرند علائم بیماری را تسکین دهند، ولی مصرف آنها در مقادیر بالا اعتیاد‌آور است. برخی از این داروها مانند کودئین، اوکسی کودون یا ترکیباتی از استامینوفن نیز می‌تواند در بهبود علائم موثر باشد.
داروهای خواب‌آور و شل‌کننده‌های عضلانی: این داروها به خواب راحت در طول شب کمک میکند، ولی احساس بی‌قراری پاها را از بین نمی‌برد، بلکه فقط علائم را کاهش میدهد. محققان معتقدند همواره ترکیبی از این داروها در درمان بیماری موثر است. بیشتر داروهایی که برای درمان سندرم پاهای بی‌قرار مورد استفاده قرار می‌گیرد، برای زنان باردار مناسب نیست و در عوض، پزشکان روشهای خود درمانی را برای کاهش علائم بیماری در این افراد توصیه می‌کنند.
چنانچه این علائم تداوم داشته باشد، از داروهای مسکن استفاده می‌شود، اما از سوی دیگر، برخی داروها مانند داروهای ضد افسردگی و ضد تهوع می‌تواند علائم سندرم پاهای بی‌قرار را تشدید کند. پزشکان توصیه می‌کنند افرادی که در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند، تا حد امکان از مصرف چنین داروهایی خودداری کنند.
اعمال تغییرات ساده در سبک زندگی نقش مهمی در کاهش علائم سندرم پاهای بی‌قرار دارد. این گام‌ها تا حد زیادی از فعالیت و بی‌قراری پاها جلوگیری میکند. استفاده از داروهای مسکن مانند ایبوپروفن، حمام آب گرم و ماساژ پاها و عضلات بدن، قراردادن بسته‌های یخ یا کمپرس گرم، به کار بردن روشهای آرامبخش و استرس‌زدایی مانند یوگا، ورزش منظم، نخوردن نوشیدنی‌های حاوی کافئین از قبیل قهوه، چای و نوشابه و نیز قطع مصرف مشروبات الکلی و سیگار به کاهش علائم سندرم و بهبود شرایط بیماران کمک زیادی میکند.
از دیگر درمان‌ها می‌توان به تحریک عصبی الکتریکی، مکمل‌های منیزیم و طب سوزنی اشاره کرد. از آنجا که عوامل زمینه‌ای اصلی‌ترین دلایل ایجاد سندرم پاهای بی‌قرار هستند، پزشک با انجام آزمایش خون از کمبود احتمالی آهن یا سایر مواد معدنی اطمینان حاصل میکند و با تجویز قرص‌های مکمل آهن، فولیک اسید، ویتامین B و منیزیم، سندرم را درمان میکند.
محققان توصیه می‌کنند اگر از این سندرم رنج می‌برید، توصیه‌هایی را رعایت کنید تا بهتر بتوانید با این بیماری کنار بیایید. زمانی که علائم بیماری آغاز می‌شود، هرگز جابه‌جا شدن و راه رفتن را به تاخیر نیندازید و هر چه سریع‌تر ماهیچه‌های خود را حرکت دهید تا علائم بهبود یابد. اگر شرایط کاری شما نیز به گونه‌ای است که مجبورید ساعت‌ها نشسته به فعالیت ادامه دهید، شرایطی فراهم آورید تا در فواصل مختلف بتوانید بایستید یا کمی راه بروید. در این میان، ماساژ و کشیدن ماهیچه‌ها و انجام برخی حرکات کششی در طول روز کمک زیادی به بهبود علائم میکند.
درمان درد پا
از آنجا که در بسیاری موارد، سندرم پاهای بی‌قرار بر اثر ابتلا به عوامل زمینه‌ای ایجاد می‌شود، درمان این عوامل اهمیت بسزایی دارد.
درمان کم‌خونی فقر آهن با کمک مکمل‌های آهن، درمان عروق واریسی و اختلال در گردش خون، مصرف نکردن کافئین، نیکوتین و الکل، سیگار نکشیدن، خواب کافی و ورزش، تأثیر بسزایی بر درمان سندرم پاهای بی‌قرار دارند. در شرایط دیگر، درمان بیماری بیشتر روی تغییرات سبک زندگی متمرکز می‌شود و در صورتی که این درمان‌ها تاثیر نداشته باشد، باید درمان‌های دارویی انجام شود.
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
ارسالها: 12930
#980
Posted: 25 Sep 2014 20:48
گرفتگی گوش و چهار راه برای درمان آن
اگر شما حتی یک بار در زندگیتان دچار گوش گرفتگی شده باشید می دانید که چقدر عذاب آور است !
در این حالت نه تنها سخت می شنوید بلکه اعصابتان هم به هم می ریزد. در این وضع هر کسی دوست دارد زودتر از این حالت راحت شود .
در اینجا یک سری راهکارها برای درمان گوش گرفتگی اشاره شده است :
عوامل زیادی باعث ایجاد گوش گرفتگی می شود ؛ سرما خوردگی ، زکام ، حساسیت ، گرفتگی سینوس ، ورود آب به حفره های گوش ( در اثر شنا یا ... )، تغییرات فشار هوا . بیشتر وقتها گرفتن گوش خود به خود از بین می رود ولی گاهی طول می کشد و غیر قابل تحمل است ، با انجام روش های زیر می توانید خودتان این حالت را برطرف کنید.
اولین و سریع ترین راه : انجام حالت بلعیدن است ، دهان را باز و بسته کنید مثل اینکه چیزی می خورید و عمل بلعیدن را انجام می دهید ! . این کار هوا از داخل سینوس ها خالی شده و در آن مجاری گردش هوا را باز می کند. این راه در موقع سرما خوردگی و حساسیت که باعث گرفتگی گوش شده است بسیار مفید است .
دومین راه : اگر راه اول اثر نکرد ، چند بار خمیازه بکشید بطوریکه کاملا" دهان شما باز شود ،تقریبا" مشابه عمل بلعیدن است ولی با این تفاوت که دهان بیشتر باز شده ، در این حالت هوا از داخل سینوس ها آزاد شده و از گوش خارج می شود .
سومین راه : در صورتی که دو راه بالا موثر نبود ، ممکن است گوش گرفتگی شما در اثر وارد شدن آب در آن باشد ، حوله ای را روی بخار آب گرم بگیرید و روی گوش قرار دهید . البته می توان با دست نیز داخل گوش را تمیز کرد ولی خوب این کار خیلی خوشایند نیست !!
چهارمین راه : راه آخر گرفتن یک دوش حمام بخار است و یا می توانید ظرفی از آب را بجوش بیاورید و با نزدیک کردن سر خود روی ظرف و پتویی را روی سر خود و ظرف بخار بکشید ، بخار را کاملا" استنشاق کنید ، در این حالت تمامی مجاری تنفسی باز می شوند
به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟
صفحه 98 از 111