ارسالها: 133
#181
Posted: 13 Jul 2013 18:19
معرفی دوربردترین موشک هوا به هوای روسیr-37 موسوم به aa-x-13 arrow
هم اکنون نسل جدیدی از موشکهای هوا به هوای بسیار دوربرد، میان برد و کوتاه برد در روسیه در حال تکمیل و توسعه می باشند. پیشرفته ترین آنها، موشکهای دوربرد r-37 و میان برد r-77 می باشند که چندین سال است آزمایشات پروازی و پرتابی گوناگونی روی آنها صورت می گیرد.
موشک دوربرد r-37 را باید ادامه توسعه تکنولوژی بسیار پیشرفته ی موشک r-33 (آموس) به حساب آورد.
قرار بود که نوع پیشرفته ی mig-31m و mig-31bm تا شش فروند موشک r-37 را به عنوان جنگ افزار اصلی خود حمل نمایند.
با این وجود مقامات عالی رتبهء نیروی هوایی روسیه ادعا می کنند که r-37 به تدریج و با بهسازی رادار جنگنده های روسی با مدلهای جدید زاسلون، از mig-31 گرفته تا su-27m ، mig-29smt و s-37 (برکوت) تبدیل به موشک اصلی هوا به هوای این جنگنده ها خواهد شد.
همچنین ادعا می شود که برد موشک r-37 به گونه ای استثنایی زیاد است و به حدود 400 کیلومتر می رسد. در جریان آزمونهای پروازی میگ31، این موشک توانسته به هدفی در فاصله ی 300 کیلومتری اصابت کند!
برنامه ی r-37 از اوائل دههء 1980 آغاز شد و نخستین آزمایشات شلیک آن در سال 1989 در کوبینکا انجام گرفت.
پیشتر در سال 1978 دفتر طراحی ویمپل، کار روی موشکی ضدماهواره را برای نصب روی جنگنده ی mig-31b آغاز کرده بود.
آزمایش نخستین 2 فروند از نمونه های اولیه ی mig-31b در 1986 انجام شد. ولی اطلاعات چنین موشکی تاکنون محرمانه باقی مانده است.
برخی مشخصات موجود:
ماموریت: اهداف بسیار دور (عمدتن جهت هدفگیری آواکس)
دفتر طراحی: ویمپل (vimpel)
اولین نمونهء ساخته شده: 1987
طول: 2/4 متر
قطر: 38 سانتی متر
طول بالچه ها: 70 سانتی متر
وزن موشک: 600 کیلومتر
وزن سرجنگی: 60 کیلوگرم
محدوده ء عمل: از ارتفاع 3 متری تا ارتفاع 30000 متری
برد موثر: 300 کیلومتر
حداکثر سرعت: 6 ماخ
هدایت: راداری فعال
حمل کننده ها تاکنون: mig-31m / bm و su-35 و su-37 و s-37 (برکوت)
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#182
Posted: 13 Jul 2013 18:20
طراحی سامانه موشکی میان برد از روی موشک S-200
امیر فرزاد اسماعیلی فرمانده قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء(ص) در گفتگو با خبرنگار دفاعی خبرگزاری فارس، با اشاره به بهینه سازی سامانه موشکی پدافند هوایی S200 توسط متخصصان داخلی اظهار داشت: این اقدامات موجب تغییر در نوع کاربری این سامانه شده و از آنجا که تمام ساختار سیستمی و تکنیکی S200 عوض شده، بزودی نام آن را نیز عوض خواهیم کرد. استقرار سامانه موشکی پدافند هوایی S200 اسماعیلی، سامانه موشکی S200 را یک سامانه موشکی برد بلند و بلندترین برد موشکی در ارتفاع بالا در اختیار قرارگاه خاتم الانبیاء(ص) توصیف کرد و گفت: با تغییراتی که توسط متخصصان ما در این سامانه در حال انجام است، S200 می تواند علاوه بر ارتفاع بالا، با تهدیدات ارتفاع متوسط نیز مقابله کند. وی با اشاره به بکارگیری دو نوع موشک در سامانه S200 تاکید کرد: این قابلیت ما را چندین پله به جلو میبرد که اگر در یک سرزمین، سامانه موشک S200 را مستقر کردیم دیگر نیازی به استقرار سامانه موشک ارتفاع متوسطی مثل مرصاد یا رعد نباشد و طبیعتا این سامانه با هر دو نوع موشک، قابلیت درگیری ارتفاع بالا و متوسط را به صورت توامان خواهد داشت . فرمانده قرارگاه پدافند هوایی خاتم الانبیاء(ص) تصریح کرد: در مبحث تغییرات بنیادی و سشیستم کشف این سامانه نیز بسیار خوب عمل شده و دانشگاه تهران و اصفهان، صنعت دفاعی و متخصصان قرارگاه پدافند هوایی توانستند این اقدامات را انجام دهند که این پروژه در 5 فاز طراحی شد که 2 فاز آن به اتمام رسیده و در حال شروع فاز سوم هستیم تا بتوانیم یک سامانه موشکی ارتفاع بلند و متوسط توأمان داشته باشیم.
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#183
Posted: 13 Jul 2013 18:21
R-172 دوربرد ترين موشك هوا به هواي جهان
موشک نوواتار(Novataro)موسوم بهKS-172AAM-L(نام ديگر:R-172) موشک هوا به هواي بسيار دور برد در دفتر طراحي Novatar توسعا يافته و توليد شده است.اين موشک تنها جهت نصب بر روي هواپيماهايSu-37"Su-35 و MiG- 31 طراحي شده است.هر چند گزارش هايي مبني بر استفاده از اين موشک دوربرد بر روي آواکس هاي A-50 نيز منتشر شده است.هدف اصلي از طراحي اين موشک،جلوگيري از پرواز آواکس و ساير پرنده هاي پيش اخطار بود.هر چند که به راحتي مي توانست به عنوان سيستم ABM نيز به کار رود که افشاي اين موضوع باعث تيره تر شدن ربابط با ايالات متحده مي گشت. زيرا دو طرف اتحاد شوروي سابق و ايالات متحده،پيمانABM يا منع توليد موشک هاي ضد باليستيک را امضا کرده بودند تا بدين وسيله از گسترش بي حد و حساب موشک هاي اس اس به نوعي جلوگيري شود.
اين موشک بسيار دوربرد از سيستم هدايت راداري فعال بهره مي برد و ميتواند به اهدافي تا ارتفاع 100هزار فوت که سرعتي برابر 4 ماخ دارند،هدفگيري شده و به دقت اصابت کنند،در حالي که هدف مورد نظر در حال اجراي مانورهايي تا12gاست.
هر چند نوع خاصي از رادار ناشناخته توليد شده توسط زالسون فقط جهت جنگنده هايي که از اين موشک بهره مي برند،ساخته شده مه طبق گزارش مامور CIA اين رادار ويژه،بردي برابر500تا600 در عرضي به پهناي 60درجه را تراک ميکنند،ضمن اين که همانند ساير رادار هاي روسي از قابليت ديد پايين-شليک به پايين نيز بهره ميبرد و قادر است به اهدافي به ابعاد50 سانتي متر مربع در ارتفاع 5 فوتي نيز شليک شود!با اين حساب جنگنده بمب افکن هاي رادار گريزي نظير B-2 " F-22 و F-117نيز ميتواند به راحتي توسط R-172 شکار شوند.
طرح ها و نقشه هاي MiG-31"R-37"R-33وR-172 در دهه ي1980 از طريق يک مامور CIAبا نام مستعار "دونالد" سر از ايالات متحده بيرون آورد،وي بعدها توسطKGBشناسايي و دستگير و در اواخر دهه ي 1980 در مسکو تير باران شد.
اين موشک براي اولين بار در نمايشگاه هوايي در ابوظبي به سال1993 بر روي سوخو 35 رويت شد.هر چند کمبود منابع مالي،مانع توليد و توسعه انبوه آن شده،اما آزمايش هاي پرتابي ان با موفقيت همراه بوده است.توليد اين موشک در روسيه بارها به تعويق افتاده است.در سال 1997پروژه ي اين موشک کاملا روسي به محسوب مي شد،ولي به سال 2002 قرار بر اين شده که با توليد مشترک در هند،بر روي جنگنده هاي هندي Su-30MKI نصب شود .حدس زده مي شود موشکKS-172بر پايه ي همان موشک ضد هوايي (9K37M1BUK-M)طراحي شده باشد.(نام ناتو:SA-11 Gadfly)
اين موشک از يک راکت دو مرحله اي به عنوان موتور استفاده ميکند که موشک را قادر ميسازد برد زيادي معادل400کيلومتر(250مايل) داشته و به راحتي به سرعت 4 ماخ دست يابد و با سيستم ناوبري داخلي و بر اساس اطلاعات منتقل شده از جنگنده شليک کننده،خود را به نزديکي هدف رسانده، سپس با استفاده از رادار دروني خود،هومينگ دقيق و نهايي خود را انجام داده و سپس سر جنگي بسيار پر قدرت آن منفجر مي شود.
اين موشک بيشتر جهت هدفگيري بسيار دوربرد عليه سيستم هاي آواکس يا تانکر هاي سوخت رسان آمريکايي يه جنگنده هاي محافظ ناو هاي دريايي(نظير F-14) به کار ميرود،بدون آنکه وارد نبرد نزديک به آنها شود.
سيستم بسيار پيشرفته ي رهگيري اهداف دور برد،امکان سرنگوني جنگنده هاي رادار گريز امريکايي را به راحتي فراهم مي آورد.با اين تفاصيل،ميتوان گفت يکي از دلايلي که ايالات متحده دست به طراحي AIM-152زده،موشک هاي جديد و بسيار دور برد و ضد استيلت روسي نظيرR-37 و R-172 هستند.
--------------------------------------------------------------------------------
خصوصيات
عملكرد: موشک هوا به هوای بسیار دوربرد
سازنده: Novatare
كشور سازنده: روسیه
پيشرانه: راكت دو مرحله ای
طول: ۴.۸ متر
قطر: 0.58 متر
برد: ۴۰۰ كيلومتر
سيستم هدايت: ناو بري اوليه و هومينگ نهايي به صورت راداري فعال
سرعت: 4 ماخ
كلاهك: ۵۰ كيلوگرمي
موشک هاي معادل:AIM-152 وR-37 وR-33 و AIM-152
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#184
Posted: 18 Jul 2013 17:58
موشک های ضد ماهواره
جنگ‌افزار ضد ماهواره جنگ‌افزاریست که برای از کار انداختن و یا نابود کردن ماهواره برای مقاصد استراتژیک نظامی بکار می‌رود. تاکنون فقط کشورهای ایالات متحده، اتحاد شوروی و جمهوری خلق چین قادر به ساخت و گسترش این جنگ‌افزارها بوده‌اند.
در ۱۳ سپتامبر ۱۹۸۵ ایالات متحده ماهواره پی۷۸-۱ خود را بوسیله موشک ضد ماهواره ای‌اس‌ام-۱۳۵ آسات نابود کرد. در ۱۱ ژانویه ۲۰۰۷، چین یک ماهواره آب و هوایی قدیمی خود را نابود کرد. یک سال و یک ماه بعد در تاریخ ۲۱ فوریه ۲۰۰۸، ایالات متحده ماهواره جاسوسی یواس‌ای ۱۹۳ خود را توسط موشک ضد ماهواره RIM161- Standard Missile 3 هدف قرار داد.
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#185
Posted: 18 Jul 2013 18:02
جنگنده MiG-35A/D Super Fulcrum
جنگنده ميگ-29، يکي از پرفروش ترين جنگنده هاي جهان بوده که تاکنون سود زيادي را نصيب سازندگان آن کرده است، شرکت ميکويان پس از عدم موفقيت در جلب نظر مسئولان روسيه در زمينه طرح هاي خود براي جنگنده نسل پنجم، به توسعه و بهسازي جنگنده ميگ-29 روي آورد که امروزه حاصل آن جنگنده فوق پيشرفته ميگ-35 شده است، جنگنده ميگ-35 در دو گونه اوليه (گونه A تک سرنشين) و گونه دو سرنشين D توليد شده است، لازم به ذکر است که گونه دو سرنشين اين جنگنده تنها يک گونه آموزشي نمي باشد، بلکه اساس توسعه گونه دو سرنشين آن ايجاد جنگنده اي مانند Su-30 بوده تا با تقسيم کار ميان خلبان و افسر تسليحات فشار کار بر روي دو نفر تقسيم شود و عمليات ها نيز با ضريب اطمينان و دقت بالاتري انجام شوند.
جنگنده ميگ-35 جنگنده اي است از نسل 4++ که در ادامه طرح هايي مانند MiG-29K/KUB/M/M2 طراحي شده و اساس طراحي آن بر افزايش کارايي، توانايي عملياتي و جامعيت توانايي هاي جنگنده بوده است، بطوري که از آن يک جنگنده چند منظوره ساخته است.
در مجموع مي توان ويژگي هاي ميگ-35 را به شرح زير بيان کرد:
-سيستم هاي اطلاعاتي و هدفگيري نسل پنجم در سيستم هاي اويونيکي جنگنده بکار رفته است
-توانايي بکارگيري تسليحات پيشرفته روسي و خارجي
-بقاپذيري بالا در ميدان نبرد بواسطه سيستم هاي دفاعي يکپارچه بکار رفته در جنگنده
پيشرفته ترين سيستم هاي اويونيکي در کنار تسليحات پيشرفته به جنگنده ميگ-35 اجازه مي دهند تا ماموريت هاي مختلفي را به انجام برساند:
-برتري هوايي برعليه جنگنده هاي نسل چهار و پنج
-انجام عمليات هاي هوا به سطح بدون وارد شدن به محدوده دفاعي دشمن در روز و شب و در تمام شرايط آب و هوايي
-انجام عمليات هاي شناسايي به کمک تجهيزات الکترو-اپتيک و راديو-تکنيکال
-انجام عمليات هاي گروهي و انجام کنترل هوايي عليه گروه جنگنده ها
تغيير هاي ايجاد شده در ساختار جنگنده بر اساس موفقيت هاي بدست آمده در طرح هاي MiG-29K/KUB/M/M2 مي باشد که شامل موارد زير مي باشد:
-افزايش توانايي حمل تسليحات در نه جايگاه حمل سلاح
-افزايش حمل سوخت، توانايي سوختگيري هوايي و امکان سوخترساني به جنگنده هم گروه (عملکرد بعنوان يک تانکر کوچک)
-بدنه و سيستم هاي اصلي ساخته شده از مواد ضد خوردگي که امکان استفاده از جنگنده برروي ناو و استفاده در مناطق گرم و مرطوب را فراهم مي آورد.
-کاهش چشمگير بازتابش راداري
-سيستم پرواز با سيم با کنترل چهارگانه
در حين طراحي ميگ-35 بيشترين توجه به افزايش توانايي هاي عملياتي آن اختصاص داده شده است:
-اعتماد پذيري هواپيما، موتورها و اويونيک بطور چشمگيري افزايش يافته است
-زمان دوره هاي بين اورهال جنگنده افزايش يافته است
-هزينه پرواز جنگنده دو و نيم برابر کمتر از ميگ-29 است
-در زمان طراحي توانايي نگهداري حين فعاليت عملياتي براي جنگنده پيش بيني شده است
مجموعه اي از رهيافت هاي تکنيکي و تکنولوژيکي نظير سيستم توليد اکسيژن حين پرواز نيز به جهت افزايش آزادي عملياتي در طراحي جنگنده منظور شده اند، پيشران جنگنده شامل دو موتور RD-33MK با نيروي توليدي بيشتر نسبت به نمونه هاي قبلي است که نسبت به نوع اصلي موتور هاي RD-33 دود به مراتب کمتري نيز توليد مي کند، همچنين سيستم کنترل الکترونيکي موتور ها نيز به افزايش اعتماد پذيري و عمر خدمتي موتور ها کمک مي کند، علاوه بر اين در صورت تقاضاي مشتري امکان استفاده از موتورهاي RD-33MK مجهز به سيستم تغيير بردار رانش نيز وجود دارد که برتري مطلق جنگنده در نبردهاي هوايي نزديک را تضمين مي نمايد و پيشتر برروي جنگنده آزمايشي MiG-29M OVT نيز با موفقيت آزمايش شده اند.
ميگ-35 مجهز به مجموعه اويونيکي نويني است که تماما بر اساس تکنولوژي هاي جديد بوجود آمده است، رادار چند کاره آرايه اي بکار رفته در جنگنده ميگ-35 بواسطه فاکتورهاي زير بر نمونه هاي مشابه خود برتري مي يابد:
-افزايش برد در فرکانس هاي عملياتي
-افزايش تعداد اهداف قابل کشف، رديابي و حمله
-افزايش برد کشف
-افزايش وضوح در حين نقشه برداري سطحي
-بقا پذيري بالا و مقاومت در برابر اقدامات الکترونيک دشمن
سيستم IRST جديد ميگ-35 مرکب از تجهيزات هدفگيري مادون قرمز، تلوزيوني و ليزري است که به کمک تکنولوژي هاي فضايي توسعه يافته است بگونه اي که اين سيستم ها پيش از اين در صنعت هوانوردي بکار نرفته اند. ويژگي جديد اين سيستم توانايي کشف، رديابي و قفل روي اهداف از فواصل بسيار دور است، توانايي که در تمامي ساعات شبانه روز دارد و مي توان از آنها براي مسافت يابي، نشانه گذاري و... نيز بر عليه اهداف سطحي و هوايي استفاده کرد، هر چند سيستم IRST جديد بهمراه سايت نشانه روي جديد کلاه خلبان برروي جنگنده نصب شده است، اما امکان نصب غلاف هدفگيري ويژه اي با توانايي هاي بمراتب بيشتر بر روي جنگنده نيز وجود دارد.
ميگ-35 به يک مجموعه دفاعي نيز مجهز مي باشد که شامل موارد زير است:
-سيستم شناسايي راديو الکتريک و سيستم اقدام متقابل الکترونيک
-سيستم جديد کشف حمله موشکي و تابش ليزري
-پخش کننده چف/فلير بمنظور فريب موشک هاي هوا به هوا
علاوه بر تسليحات ارائه شده برروي جنگنده هاي MiG-29K/KUB/M/M2 بهمراه ميگ-35 مجموعه تسليحات جديدي ارائه شده که پيش از اين براي صدور به هيچ کشوري ارائه نشده است، اين تجهيزات جديد و دوربرد به ميگ-35 اجازه انجام حملات بر عليه دشمن بدون ورود به محدوده دفاعي آنها را مي دهند.
معماري باز اويونيک جنگنده امکان نصب تجهيزات و تسليحات جديد روسي و خارجي را بنا به خواست مشتري به MiG-35 مي دهد، هر دو نمونه A و D داراي ساختار يکسان بوده و از لحاظ تجهيزات موجود يکسان اند. بهمراه ميگ-35 مجموعه کامل آموزشي نظير شبيه سازهاي رايانه اي پرواز و شبيه ساز هاي انجام عمليات ارائه شده اند. در نهايت بايد گفت شرکت ميگ آماده است تا با شرکت هاي مختلف به اجراي برنامه هاي مشترک توسعه و بهسازي گونه اوليه ميگ-35 نيز بپردازد.
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#186
Posted: 18 Jul 2013 20:53
MC-27J
MC-27J یک هواپیمای ترابری جدید و چند منظوره ساخت مشترک کمپانی های Alenia Aermacchi ایتالیا و ATK آمریکا میباشد.این هواپیما نموه دارای ریل های چند منظوره در داخل بدنه(RO/RO) برای جابه جایی تجهیزات چرخدار بر اساس C-27J Spartan ایتالیایی است.MC-27J یک جایگزین مقرون به صرفه برای هواپیماهای ماموریت ویژه فعلی عنوان گردیده است.کمپانی Alenia برای اولین بار در جولای 2012 و در جریان برگزاری نمایشگاه هوایی Farnborough از مدل جدید MC-27J پرده برداری نمود.همانطور که گفته شد،MC-27J یک نمونه چند منظوره،مسلح و دارای قابلیت RO/RO از C-27J Spartan میباشد.
MC-27J بگونه ای طراحی شده است تا در عملیات هایی همچون پشتیبانی از نیروی هوایی و نیروهای ویژه درگیر در جا به جایی تاکتیکی،
شناسایی و دیده بانی(ISR)،عملیات های ضد تروریسم،تخلیه نیروهای نظامی و غیر نظامی از منطقه های بحران و همچنین مبارزه با تهدید های نامتقارن حضور فعال و کلیدی داشته باشد.
MC-27J از سازه مشترک با C-27J به همراه برخی بهسازی های نظامی بهره میبرد.بنابراین پلت فرم کلی سازه شاهد اندکی دگرگونی و بهینه سازی بوده است،در حالی که تمام توانایی های C-27J همچنان پایدار هستند.هواپیمای جدید با سیستم های مبتنی بر پالت جهت ایفای نقش در ماموریت های خاص مجهز گردیده است.MC-27J را میتوان با آرایش و چیدمان های گوناگون همچون جا به جایی سربازان و بار،انتقال چتربازان،تخلیه بارهای هوایی،امداد رسانی پزشکی،جا به جایی افراد مهم(VIP) و همچنین جا به جایی مسافر پیکربندی نمود.
جنگ افزار ها و خشاب را میتوان با توجه به ماموریت های مختلف حذف نمود تا فضای بیشتر در داخل هواپیما محیا شود.این هواپیما همچنین به سیستم حفاظت در برابر آتش و یخ زدگی نیز مجهز گردیده است. درازای این هواپیما برابر با 22.7 متر،دهانه بال 28.7 متر و بلندی آن 9.6 متر میباشد.همچنین بیشینه وزن MC-27J در هنگام برخاست برابر 30500 کیلوگرم است.در جولای سال 2012 کمپانی Alenia Aermacchi اعلام کرد در آینده قصد دارد برنامه را جهت به روز رسانی نمونه های عادی C-27J به MC-27J ارائه نماید.
کابین خلبان پشرفته دارای پنجره های شیشه ای زیاد هواپیمای MC-27J جهت راحتی 2 خلبان آن با استفاده از روش های هنری و چیدمان های مبتنی بر ترکیب ارگنومیک مجهز گردیده است.کابین بطور کامل با سیستم های تصویر برداری و دید در شب همسان میباشد. مجموعه تجهیزات الکترونیکی شامل مواردی همچون:نمایشگر های رنگی با قابلیت های چند منظوره،بخش های چندگانه کنترل و نمایش، نمایشگر سربالا(HUD)،خلبان خودکار دیجیتال،سامانه های ناوبری اینرسایی(INS) و GPS،سیستم شناسایی دوست و دشمن(IFF)،
سیستم ثبت داده ها،سیستم هشداردهنده و آگاهی از پدیده های زمین(TAWS) و سیستم هشدار ترافیکی و دوری از برخورد(TCAS) میباشند.
سیستم جنگ افزاری مبتنی بر پالت(PaWS) وظیفه تامین قابلیت های رزمی MC-27J را بر عهده دارد.برای این منظور توپ 30 میلیمتری GAU-23 Bushmaster ساخت کمپانی ATK با سامانه PaWS همسان گردیده است.با این حال از دیگر جنگ افزار های دقیق و مهمات سبک نیز میتوان بر روی این سیستم استفاده نمود.این سیستم خسارت های جانبی در طول نبرد را به حداقل ممکن میرساند.PaWS را میتوان در قسمت پشت هواپیما نصب و بازنصب نمود.نصب این سیستم کمتر از 4 ساعت زمان میبرد.توپ 30 میلیمتری GAU-23 Bushmaster منطبق با سامانه PaWS و دارای قابلیت RO/RO یک نسل جلوتر از توپ های سنگین های پیشین میباشد.این توپ میتواند تمام توانایی های توپ های 25 میلیمتری M242 و Mk44 را در میدان های نبرد برآورده سازد. مهمات قابل استفاده توسط این توپ شامل نمونه های PGU-1،PGU-15 و PGU-46 میباشند که با بیشینه نرخ آتش 200 گلوله در دقیقه شلیک میگردند.مهمات از راه یک سیستم تغذیه 2 گانه وارد توپ میشوند. همچنین این هواپیما مجهز به موشک های AGM-114 Hellfire جهت مقابله با تهدید های زمینی است.
سامانه PaWS جهت حضور در ماموریت های مختلف میتواند با طیف وسیعی از حسگرها،سیستم های ارتباطی و سامانه مدیریت نبرد همسان گردد.این هواپیما مجهز به یک حسگر هدفیاب الکترو اپتیکال و گرمایاب به همراه دیگر تجهیزات فرماندهی مدرن و کنترل و ارتباطات میباشد.MC-27J میتواند به عنوان یک پست فرماندهی مستقل و درگاهی جهت دریافت اطلاعات و ایفای نقش به عنوان مرکز کنترل شبکه فرماندهی زمینی ایفای نقش کند.این هواپیما همچنین مجهز به سیستم های جاسوسی و جمع آوری سیگنال ها(SIGINT) و دیده بانی و شناسایی(ISR) میباشد.جنگ افزار به همراه سیستم شناسایی هدف ها نصب شده بر روی هواپیما،در جهت پشتیبانی از ماموریت های زمینی مورد استفاده قرار میگیرند.
MC-27J از دو موتور توربو پراب AE2100-D2A ساخت Rolls-Royce نیرو می گیرد.هر موتور دارای توانی برابر 4640 اسب بخار می باشد و این توان به 2 پروانه 6 پره از نوع 391/6-132-F/10 و کاملا کامپوزیتی ساخت کمپانی Dowty انگلیس منتقل میشود.دو سیستم تماما دیجیتال کنترل و مدیریت(FADEC) وظیفه کنترل موتور و پروانه ها را بر عهده دارند.برق داخلی هواپیما توسط 3 ژنراتور تامین میشود.بخش برق کمکی(APU) این اجازه را به خلبان میدهد تا در طول پرواز و در شرایط اضطراری اقدام به باز راه اندازی موتورها بنماید.سیستم سوخت شامل 4 مخزن اصلی در داخل بال ها و 2 سیستم اختصاصی تغذیه و سوخت رسانی میباشد که هریک وظیفه پمپاژ یک بال و 2 مخزن را بر عهده دارند.این هواپیما در صورت سفارش مشتری میتواند به غلاف و بوم سوختگیری هوایی نیز مجهز گردد.بیشینه سقف پرواز MC-27J برابر 9144 متر میباشد.سرعت پیمایش افقی یا همان سرعت کروز در پروازهای عادی برابر 583 کیلومتر در ساعت و بیشینه سرعت 602 کیلومتر در ساعت است.بیشینه برد این هواپیما با یکبار سوختگیری 1852 کیلومتر و رنج عبورآن در مسیر افقی با احتساب بهترین سرعت و مصرف سوخت برابر 5926 کیلومتر است.
در یکی از مجموعه آزمایش های زیادی از MC-27J در پایگاه هوایی Eglin در فلوریدا،تکنیسین کمپانی ATK اقدام به شلیک هوابرد با استفاده از توپ 30 میلیمتری GAU-23 نمود.این آزمایش توسط نیروی هوایی آمریکا برنامه ریزی و اجرا شد و همچنین از جانب فرماندهی عملیات ویژه نیروی هوایی نیز موفقیت آمیز قلمداد گردید.همچنین بر اساس اعلام پیشین،مرحله دوم آزمایش ها که مبتنی بر موارد زمینی در جهت ارزیابی و یکپارچه سازی جنگ افزار با حسگر Elector Optical و گرمایاب برنامه ریزی شده است،در نوامبر سال 2013 در پایگاه Minnesota انجام خواهد گردید.مرحله دوم همچنین مشتمل بر آزمایش توانایی سیستم ها جهت استقرار و تجهیز هواپیما به جنگ افزار های هدایت پذیر همچون بمب های گلایدری GBU-44 Viper Strike و موشک های هوا به زمین AGM-176 Griffin میباشد.
Ben Stone به عنوان مدیر عامل Alenia Aermacchi در آمریکای شمالی گفت:"ما فکر میکنیم این محصول برای سایر کشورها و نیروهای نظامی در بیشتر کشور های دنیا میتواند کارآمد ارزیابی گردد و قطعا نیروی هوایی ایتالیا تنها کاربر آن نخواهد بود".او همچنین تاکید کرد:"تاکنون گفتگوهایی با مشتریان بالقوه از کشورهای خاورمیانه،آمریکای جنوبی و آسیا داشته ایم".
Alenia Aermacchi همراه با شریک های کانادایی خود،یعنی کمپانی های General Dynamics Canada و DRS Technologies اقدام به معرفی C-27J جهت پروژه انتخاب هواپیمای جستجو و نجات بال ثابت این کشور (FWSAR) نموده اند.
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#187
Posted: 26 Jul 2013 19:20
بمب افکن Switchblade،یک بمب افکن بدون سرنشین فراصوت با بال هایی چرخان
پهپادهایی با قدرت پایداری بالا و البته سرعت کم که توانایی ده ها ساعت پرواز در نزدیکی منطقه دشمن را داشته باشند،از بهترین راه ها برای پيش بينی رفتارهای دشمن میباشند.بنابراین تا به حال کمپانی های گوناگون پهپاد های بسیاری برای انجام این گونه ماموریت ها ساخته اند.علاوه بر آن آشکارترین جنگ افزار نیروی هوایی هر ارتش هواپیماهای جنگنده یا بمب افکنی است که با سرعتی فراتر از سرعت صوت به پرواز در می آیند و به جنگ با هواپیماها و یا انهدام موضع های دشمن می پردازند.می توان هواپیماهایی مخصوص شناسایی داشت که بتواند با سرعتی فراتر از سرعت صوت به پرواز در آید و بمب نیز حمل کند تا در صورت مشاهده هرگونه رفتار تهدید آمیز از دشمن و حمله احتمالی دشمن،این پرنده که نزدیک به دشمن است سریع اقدام به بمباران آنها کند.
مهندس ها و طراحان کمپانی آمریکایی Northrop Grumman در واقع با طراحی هواپیما بدون سرنشین مفهومی Switchblade که در سال 2020 وارد خدمت میشود به این نیاز پاسخ گفته اند.این پهپاد همچون بمب افکن B-2 Spirit یک بال پرنده بدون سکان عمودی میباشد و با توجه به زمان ورود به خدمت و گسترش بیشتر تکنولوژی های پنهانکاری و رادار گریزی میباست رادارگریز و پنهانکار به ویژه در قسمت موتور ها باشد.این پهپاد پس از به پایان رسیدن مرحله های ساخت در زمان تعیین شده،یعنی سال 2020 می توانند هماند یک هواپیما معمولی در حالی که بال 61 متری آن عمود بر موتورهایش قرار گرفته اند برای انجام ماموریت های شناسایی با سرعت های پایین به پرواز در آید.ولی درست در لحظه ای قبل از این که این هواپیما دیوار صوتی را بشکند بال یک تکه ای آن 60 درجه خواهد چرخید و از این رو سویی از دماغه Switchblade و سوی دیگر آن انتهای آن را شکل خواهد داد.
این ترکیب خاص آیرودینامیکی موج های شکسته هوا را که در جلو یک هواپیما در سرعت فرا صوت بوجود می آید و باعث بوجود آمدن نیروی دِرَگ می شود بخش می کند و آن ها را کمتر می سازد.هر هواپیمایی برای حرکت همواره با نیرویی آیرودینامیکی از سوی هوا و در جهت مخالف حرکت روبرو است،این نیرو همان نیروی درگ است که در بحث های آیرودینامیکی از اهمیت خاصی برخورداراست.
زمانی که Switchblade به سرعت فرو صوت(سرعت کمتر از صوت) برگردد بال متحرک آن نیز به حالت اولیه و متداول هواپیماها باز خواهد گشت.یک Switchblade آزمایشی و کوچکتر از اندازه اصلی با حمایت مالی آژانس پروژه های پژوهشی پیشرفته دفاعی آمریکا،DARPA،برای انجام آزمایش های مختلف ساخته شد.مدل مفهومی اولیه دارای یک بال یک تکه است.همچنین موتورهای آن در پوششی در قسمت زیر هواپیما همراه با بمب ها و سیستم های شناسایی و دیده بانی قرار می گیرند.این طراحی این امکان را به بال هواپیما می دهد تا در حالی که موتور همچنان در مسیر حرکت پهپاد قرار گرفته چرخش خود را انجام دهد.
هوش مصنوعی پهپادها می تواند به آنها در به انجام رساندن سخت ترین و پرخطرترین ماموریت ها و انجام پروازهای پویا یاری رساند و بدون شک یک خلبان کامپیوتری نیازمند غذا استراحت و دیگر نیاز های روزمره انسانی نخواهد بود،بنابراین می توان حتی در ماموریت هایی که بیش از 15 ساعت به طول می انجامد و انجام آن ها توسط انسان مشکل های فراوانی را خواهد داشت به کار گرفت.مدلی اولیه از این پهپاد در سال 2010 با طول بال 12.192 متر ساخته شد.البته در ابتدا مشابه این هواپیما در سال 1994 توسط NASA ساخته شد.
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#188
Posted: 26 Jul 2013 19:33
F-35 Lightning II،جنگنده عمود پرواز نسل پنج
قسمت ۱
F-35 Lightning II یک جنگنده تک سرنشین و تک موتوره نسل پنج ساخت کمپانی بزرگ Lockheed Martin آمریکا میباشد.این جنگنده چند منظوره نسل پنج جهت شناسایی،
حمله زمینی و دفاع هوایی با توانایی پنهانکاری و رادارگریزی و همچنین ضربه زدن سریع به دشمن تولید شده است و اولین پروازش را در 15 دسامبر سال 2006 انجام داد.
F-35 در سه مدل اصلی گسترش یافته که گونه اول قابلیت نشست و برخاست از باند های معمولی را دارد.گونه دوم مخصوص باندهای کوتاه ساخته شده است و گونه سوم که مخصوص ناوهای هواپیمابر میباشد.F-35 زاده پروژه X-35 میباشد که در پروژه ای به نام JSF،که کوتاه شده Joint Strike Fighter میباشد،توسط آمریکا و انگلیس و شریک های دیگر آمریکا تامین شده است و در این میان میتوان به بیشتر کشور های عضو NATO و کشورهایی که رابطه ی نزدیکی با آمریکا دارند اشاره داشت.این برنامه توسط یک تیم صنایع هوافضا و به رهبری کمپانی بزرگ Lockheed Martin به اجرا در آمد و سرانجام F-35 اولین پرواز خود را در 15 دسامبر سال 2006 انجام داد.در مدیریت جنگهای نوین قرار است هر F-35 بتواند نقش 2 جنگنده ی F/A-18 Hornet را به خوبی ایفا کند،در حالی که حداقل دو فروند F-35 برای ایفای نقش یک F-22 Raptor مورد نیاز است.
هنگامی که آمریکا مشتری و پشتیبان مالی پروژه بود،انگلیس،ایتالیا، هلند،کانادا،ترکیه،
استرالیا،نروژ و دانمارک پذیرفتند تا 4.375 میلیارد دلار آمریکا جهت گسترش این طرح پرداخت نمایند.کل فرایند تولید و توسعه F-35 مبلغی حدود 40 میلیارد دلار را در بر میگرفت که بخش زیادی از آن توسط آمریکا پرداخت شده است.
شریک های خارجی در سه گروه تقسیم بندی میشوند.این گروه ها بر اساس مقدار پشتیبانی مالی هر یک از این کشورها به پروژه،مقدار تکنولوژی منتقل شده از آمریکا و قراردادهای فرعی برای همکاری با کمپانی های ملی و توانایی کشورها در تولید جنگنده ها در داخل خاک خودشان،از یکدیگر متمایز میشوند.انگلیس به عنوان گروه اول شناخته میشود.این کشور 2.5 میلیارد دلار برای این برنامه اختصاص داده بود که چیزی حدود 10% هزینه کل پیش بینی شده بود.در گروه دوم نیز ایتالیا با 1 میلیارد دلار بودجه و هلند 800 میلیون دلار بودجه قرار میگیرند.شریک های گروه سوم شامل ترکیه با 195 میلیون دلار،کانادا با 160 میلیون دلار،استرالیا با 144 میلیون دلار،نروژ با 122 میلیون دلار و دانمارک با 110 میلیون دلار میشوند.اسراییل و سنگاپور نیز به عنوان شریک های امنیتی بحساب می آیند.
سرچشمه پروژه JSF را می توان از سال 1986 میلادی دانست.هنگامی که آمریکایی و انگلیس به دنبال ساخت یک جنگنده فرا صوت برتر بودند. اما این پروژه در سال 1990 رسمی شد و در زمانی که آژانس پژوهشی پروژه های پیشرفته دفاعی،DARPA،به دنبال یک جنگنده چند منظوره با وزن و قیمتی پایین بود،باز هم این حرکت بسوی ساخت یک جنگنده فرا صوت کشیده شد و به همین خاطر رقابتی بین کمپانی های هواپیماسازی و موتورسازی در سالهای 1991 تا 1994 برای بدست آوردن امتیاز ساخت این جنگنده به وجود آمد.
کمپانی های آمریکایی Northrop Grumman و McDonnell Douglas به عنوان یک تیم،کمپانی Boeing آمریکا و کمپانی Lockheed Martin نیز دیگر شرکت کنندگان در این رقابت بودند.هر کدام از این تیم ها طرحی را ارائه دادند.در ارزیابی سال 1996، طرح تیم Northrop Grumman و McDonnell Douglas رد شد و در مقابل کمپانی های Boeing و Lockheed Martin هر کدام به ترتیب طرح های تجربی X-32 و X-35 را ارائه دادند.سرانجام در اکتبر 2001 طرح X-35 کمپانی Lockheed Martin برنده این مسابقه شد.بعد از تثبیت طرح X-35 دیگر آن را به نام F-35 می شناسند؛چون حرف F در هواپیماهای آمریکایی نشان دهنده جنگنده است.
برنامه JSF،پروژه ای برای جایگزینی با جنگنده های F-16 Fighting Falcon و A-10 Thunderbolt II و F/A-18 Hornet(البته به جز مدل های F/A-18 E/F Super Hornet) و جنگنده ی تاکتیکی عمود پرواز AV-8B Harrier II میباشد.برای پایین نگه داشتن هزینه های تولید،توسعه و عملیاتی بودن هواپیماها،یک طرح ارائه شد تا این جنگنده در سه نوع اصلی تولید شود.بنابه تقاضای هر کدام از نیروهای نظامی،تفاوت هایی در طراحی ها دیده می شود البته نمونه طراحی پایه یکی است.
F-35A: مخصوص نشست و برخاست از باندهای متعارف(CTOL)
این مدل به سفارش نیروی هوایی آمریکا ساخته شده است نیروی هوایی آمریکا بعد از بررسی های بسیار F-22 Raptor،طرحی را ارائه نمود که توانایی ها و وِیژگی های جدیدی در آن در نظر گرفته شده بود. کشورهای ایتالیا،هلند،کانادا،اسراییل،استرالیا،
دانمارک،ترکیه،نروژ و سنگاپور سفارش خود را برای خرید این مدل ارائه کردند.این جنگنده در نیروی هوایی آمریکا قرار است جایگزین F-16 Fighting Falcon و A-10 Thunderbolt II شود.این مدل کوچکترین و سبک ترین مدل F-35 میباشد.این مدل برای کامل کردن نقش F-22 Raptor و F-15E Strike Eagle ساخته شده است و در نیروی هوایی نقش یک بمب افکن را دارد،هرچند توانایی درگیری هایی را نیز به خوبی حفظ کرده است.این مدا دارای یک توپ 25 میلیمتری گتلینگ چهار لول GAU-12 Equalizer میباشد که نسبت به توپ 20 میلیمتری گتلینگ شش لول M61A2 Vulcan برای درگیری با هدف های زمینی مناسب تر است.F-35A نسبت به F-16 Fighting Falcon مانورپذیرتر، چابکتر و توانایی تحمل فشار G بالاتر،ویژگی پنهانکاری و رادارگریزی مناسب،حمل محموله بیشتر،برد مفید با مخزن سوخت داخلی،اویونیک پیشرفته،اثربخشی عملیاتی،توانایی پشتیبانی و پایداری بیشتری است.همچنین کارکردش در شتابگیری همچون یک فروند F-16 Fighting Falcon با تانک های سوخت خارجی باشد.
اولین فروند از F-35A در شهر Fort Worth ایالت Texas در 19 فوریه 2006 رونمایی شد.این هواپیما تست های گسترده زمینی را در پایگاه مشترک هوایی نیروی دریایی Fort Worth در اواخر سال 2006 انجام داد.در سپتامبر 2006 برای اولین بار پس سوز موتور توربوفن F-135 درحالی که بر روی هواپیما نصب شده بود،بطور کامل مورد آزمایش قرار گرفت؛همینطور F-35 برای اولین بار بر پایه توان خود راه اندازی شد.در 15 سپتامبر 2006،F-35A اولین پرواز خود را بخوبی انجام داد.پس از آن یک فروند هواپیمای مسافری Boeing 737-300 ملقب به CATBird به عنوان بستر تست اویونیک F-35 استفاده شد.به اینگونه که سیستم های اویونیک F-35 هرکدام در قفسه هایی در این هواپیما قرار گرفتند و کاکپیت آن کاملا در این هواپیما شبیه سازی شد و اولین پرواز خود را در سال 2007 با موفقیت انجام داد.این Boeing به CATBird ملقب گردید.زیرا انجام آزمایش های تجهیزات الکترونیکی و راداری هواپیما از جمله مواردی است که جایگزین زمینی ندارد و تنها راه ازمایش عملکرد اویونیکی یک هواپیما به هنگام پرواز استفاده از یک سکوی آزمایش اویونیکی است .این کار یکی از بروز ترین تست ها در صنعت هوانوردی در حال حاضر می باشد.در این طرح دماغه Boeing 737-300 به شکل دماغه F-35 تغییر یافته و تمام سیستم های اویونیکی F-35 بصورت یکپارچه در این دماغه نصب میشوند.این کار باعث خطر پذیری کمتر نصب به تست جنگنده می شود و همچنین تعمیرها و پیدا کردن مشکل ها و نقص فنی قطعه ها به آسانی انجام می گیرد.در این روش زمان تست به یک چهارم کاهش می یابد که در این پروژه در کل حدود 300 ساعت صرفه جویی انجام شده است.این هواپیما تقریبا تمامی سامانه های اویونیکی F-35 را شبیه سازی می کند و بستر ارزشمندی برای برنامه های جنگنده F-35 می باشد.
در 31 ژانویه 2008 در فورت Fort Worth،سرهنگ دوم James Flipper Kromberg از نیروی هوایی آمریکا اولین خلبانی بود که F-35 را مورد ارزیابی قرار داد و یک سری از مانورها را در بیست و ششمین پرواز آن، انجام داد.F-35 AA-1 در سی و چهارمین پرواز خود برای اولین بار و بصورت آزمایشی در تاریخ 28 مارچ 2008،سوختگیری هوایی انجام داد.
دیگر مرحله های تست در تاریخ 13 نوامبر 2008 انجام شدند،هنگامی که AA-1 برای اولین بار با سرعت فراصوت پرواز کرد و به سرعت 1.05 ماخ در ارتفاع 9144 متری دست یافت.در طول مدت 8 دقیقه ای این پرواز،چهار بار سرعت صوت شکسته شد.
F-35B: مخصوص برخاست از باندهای کوتاه و نشست عمودی(STOVL)
این مدل که در 18 دسامبر 2007 رونمایی شد،برای یگان تفنگداران نیروی دریایی آمریکا،USMC،ساخته شده است،هواپیمایی با قابلیت پرواز در ارتفاع کم با سرعت بسیار بالا می باشد و در حالت افقی هم امکان پرواز و نشستن در باندهایی با طول کم را نیز دارا می باشد و دارای برد زیادی میباشد.مهمترین ویژگی این مدل عمود پرواز بودن آن است،بطوری که عنوان شده جایگزین کاملی برای هواپیمای قدیمی تر AV-8B Harrier II و 1 می باشد.F-35B دارای موتور توربوفن بسیار قوی با قابلیت نشستن و برخاستن در زمینهای ناهموار می باشد که انتقال دادن ستون اصلی این هواپیما به عقب آن این قابلیت را ایجاد نموده و همچنین از دیگر تغییر هایی که در آن داده شده انتقال سیستم ناوبری آن به عقب هواپیما است.هواپیمایی که بتواند عمودی از زمین برخیزد،دارای فرسایش قطعه های پایین تر و مهمتر از آن طول باند کمتر می باشد که آن را به وسیله ی بهینه ای برای برخاست از روی ناوهای هواپیمابر و همچنین فرود بر روی آنها تبدیل می کند.برای انجام این مهم از سیستم وکتورد تراست یا کشش منحرف شده استفاده میشود،یعنی ابتدا همانند موتورهای توربوپراپ نیروی موتور ابتدا به یک جعبه دنده برای کاهش دور انتقال یافته سپس به یک فن عمود بر سطح زمین که فن مولد برا نام دارد منتقل می شود.این فن نیروی مورد نیاز هواپیما را برای برخاستن تا ارتفاع کافی تامین کرده و پس از آن،کم کم قدرت موتور بیشتر به سمت خروجی موتور متوجه شده و از قدرت بلند کردن فن کاسته می شود و هواپیما به جلو رانده می شود.در سیستم قدرت این هواپیما،برای برخاست،ابتدا دریچه ای زیر و بالای کابین خلبان باز شده و از آن جا فن مولد برا هوا را با سرعت زیاد از بالا به سمت پایین پمپاژ می کند.همزمان با این کار،خروجی انتهایی موتور نیز به سمت پایین برگشته و نیروی تراست رو به پایین تولید می کند. این دو محل تولید نیرو،بالانس هواپیما یا تعادل آن را نیز بر قرار می سازند.
از دیگر ویژگی های این مدل می توان به جاگذاری تانکر های سوخت آن را در کنار موتور بالابرنده اشاره کنیم که دسترسی به آن را نسبت به مدل های دیگر آسان تر نموده است.قدرت اصلی این هواپیما توسط همان موتور توربوفن و به شکل منحصر به فردی تامین می گردد،بطوری که با ساختن یک لوله خرطومی شکل این امکان را فراهم آورده تا در هنگام بلند شدن به صورت عمودی همزمان بصورت افقی حرکت کرده و بلافاصله به خود حالت جنگی بگیرد که این یک ویژگی بسیار عالی میباشد.به دلیل توانایی نشست و برخاست عمودی،این مدل دارای قلاب فرود نمیباشد.
نیروی دریایی ایتالیا در حال آماده سازی پایگاه هوایی Grottaglie برای نگهداری از F-35B است.ایتالیا قرار است بین سال های 2014 تا 2021 تعداد 22 فروند از این جنگنده به همراه ابزار و سیستم های سازگار کردن این هواپیما ها با ناوهواپیمابر Cavour ساخت کمپانی ایتالیایی Fincantieri دریافت کند.ایتالیا پس از آمریکا با داشتن 2 ناو هواپیمابر دارای بیشترین ناو هواپیمابر است.
اولین F-35B (ملقب به BF-1) اولین پرواز خود را در تاریخ 11 جون 2008 انجام داد.پروازی که بصورت متعارف و به خلبان انگلیسی Graham Tomlinson،خلبان کمپانی BAE Systems انگلیس انجام شد.BF-1 اولین F-35 بهینه سازی شده از نظر وزن،با ویژگی های خاص طراحی خود بود که بزودی بر روی دیگر F-35 ها نیز صورت گرفت.در تاریخ 3 اکتبر 2011 این مدل اولین پرواز عمودی خود از عرشه یک کشتی چند منظوره (USS Wasp (LHD-1 بود.
تست سیستم های پیش رانش STOVL هنگام پرواز،در 7 ژانویه 2010 اغاز شد.سیستم STOVL به مدت 14 دقیقه در طول 48 دقیقه پرواز تست هنگامیکه هواپیما سرعت خود را از 390 کیلومتر بر ساعت به 330 کیلومتر بر ساعت کاهش داد مورد استفاده قرار گرفت.
F-35B اولین بار در تاریخ 17 مارچ 2010 بصورت کاملا شناور و ایست کامل در هوا به هنگام فرود،پرواز نمود.در پرواز آزمایشی در تاریخ 10 جون 2010،F-35B به عنوان دومین هواپیمای STOVL که با سرعت فراصوت پرواز کرد نام خود را ثبت نمود،کاری که پیشتر پدربزرگش X-35B در سال 2001 انجام داد.
F-35C: مخصوص نشست و برخاست از ناوهای هواپیمابر(CV)
مدل C که برای نیروی دریایی آمریکا،USN،و نیروهای انگلیسی در نظر گرفته شده که دارایی قابلیت ناو نشینی و نشست و برخواست کوتاه با استفاده از Catapult و قلاب فرود است.می توان به جرات گفت که تمام ویژگی هایی که یک جنگنده کامل باید یک داشته باشد را این هواپیما داراست.جنگنده ای فوق العاده چه از لحاظ طراحی و چه از لحاظ حمل تجهیزات.یکی از قابلیت های مهم این هواپیما شرکت در تک های انفجاری شبانه می باشد که می تواند با کمترین احتمال رهگیری توسط راداهای دشمن نفوذ کرده و هدف را منهدم و بازگردد.مدل C را می توان مدل به روز رسانی شده ای درنظر گرفته که بسیاری از کاستی های جنگنده های پیش از آن در آن برطرف شده که از جمله می توان به 35 درصد افزایش اندازه بال اشاره کرد که سبب شده که سوخت بیشتری حمل کرده و درحالی که هواپیما مسلح و سنگین است با سرعت بالا در ارتفاع کم حرکت کند و همچنین سرعت را به هنگام فرود کاهش میدهد.استفاده از تیغه دماغه بزرگتر و سکان و سطح پروازی بهتر،قابلیت تا شدن بالها،بهسازی سیستم کنترل و نیرومند کردن ارابه فرود نسبت به مدلهای دیگر F-35 از دیگر ویژگی های این مدل است.در این مدل دستگاه پیشرفته کنترل موشک در جنگهای هوا به هوا بکار رفته است.از دیگر قابلیت های این هواپیمای منحصر به فرد می توان سیستم فرود خودکار و طراحی و نصب سیستم بسیار پیشرفته اژدر انداز اشاره کرد که این سیستم به صورتی طراحی گردیده که خلبان توانا به کنترل اژدر شلیک شده خود می باشد.مدل C از یک جستجوگر چند طیفی برای ردگیری موشک های کروز کم پیدا که سطح مقطع راداری کمی دارند نیز بهره می برد.این مدل دارای بیشترین برد و بیشترین توان حمل مهمات است.سیستم کنترل این مدل از دو مدل دیگر بهتر بوده و ارابه فرود که در دوگونه دیگر دارای یک چرخ است در این گونه دارای دوچرخ بوده و همچنین قوی ترین چرخ ها در مدل C دیده می شود.
اولین F-35C در 29 جولای 2009 رونمایی شد و اولین پرواز F-35C که از نوع حامل این هواپیما میباشد در تاریخ 7 جون 2010 انجام شد.این پرواز 57 دقیقه ای به خلبانی Jeff Slim Knowles آمریکایی که ماموریت تست F-117 Nighthawk را نیز پیش از این در کارنامه خود داشت،انجام شد.بطور کلی 11 فروند F-35 به نیروی هوایی آمریکا در سال مالی 2011 تحویل داده شده است.در 6 نوامبر 2010،اولین F-35C تحویل پایگاه هوایی دریایی Patuxent River شد.در 27 جولای 2011،یک فروند F-35C با کد CF-3 برای اولین بار،
پروازی توسط Catapult با استفاده از نیروی بخار در پایگاه هوایی دریایی مهندسی Lake hurst انجام داد.Catapult آزمایشی TC-13 Mod 2،نمایانگر تکنولوژی بالا بکار رفته در این ناوگان میباشد.
در اکتبر سال 2010 انگلیس تصمیم گرفت تا سفارش خود را از F-35B به F-35C تغییر دهد که هم توانایی عملیات از زمین و هم از دریا را دارا میباشد.تا کنون مجموع تعداد نوع حامل F-35 که قرار است تولید شود، اعلام نشده است.ناو هواپیمابر جدید انگلیس که از کلاس Queen Elizabeth میباشد،به اندازه کافی بزرگ است تا توانایی انجام نشست و برخاست هواپیماهای که STOVL نیستند،داشته باشد.این ناو 12 فروند F-35C حمل خواهد کرد که قابل افزایش به 36 فروند نیز میباشد.
تمامی مدل ها مجهز به دوربین ها و حسگر های فروسرخ،سیستم کنترل کننده موشک های هوا به هوا و هوا به زمین،سیستم حمل بمب های بسیار پیشرفته لیزری هدایت شونده و دستگاه بسیار پیشرفته جنگ الکترونیک و سیستم بارگذاری مهمات و... می باشند.تقریبا در تمامی مدلهای این هواپیما،جنگ افزار های یکسانی به کار رفته و تغییرها
تنها در قسمت راداری و سیستم های پیچیده برخاست و نشست صورت می پذیرد.در F-35،پسگرایی بال و دم نسبت به لبه ی جلویی 35 درجه و نسبت به لبه ی عقبی 15 درجه است.سکانهای عمودی ثابت هواپیما دارای پسگرایی تا 35 درجه و انحراف تا 25 درجه هستند.
هر سه مدل F-35 توانایی سوخت گیری در آسمان را دارند،با این تفاوت که در مدل A بازوی متحرک سوخت گیری در پشت کابین خلبان قرار دارد و در صورتی که در مدل های B و C در سمت راست دماغه هواپیما هستند.از لحاظ مشخصات ظاهری مدل A و C دارای بال ها و دم های بزرگتری هستند که باعث افزایش برد و فرود آسان تر می شود.
مدل F-35I ویژه نیروی هوایی اسراییل است که که در اصل F-35A با تغییر های ویژه اسراییل میباشد و البته توانایی های F-35A های ارتش آمریکا را ندارد.آموزش خلبان های اسراییلی برای پرواز با این جنگنده از دسامبر 2016 آغاز خواهد شد.اسراییل در این جنگنده میتواند از سیستم های الکترونیکی و سیستم های اخلالگر ساخت خود،موشک ها و بمب های ساخت خود و سیستم های رادیویی و دیگر سیستم های ساخت خود را در این مدل استفاده کند.
CF-35 نیز مدلی ویژه برای ارتش کانادا میباشد که در اصل همان مدل F-35A میباشد و دارای چتر ترمز بازشونده و یک نمونه لوله سوختگیری F-35B/C مجهز است.نروژ نیز به علت شرایط آب و هوایی خاص و یخ زدگی سطح باند پرواز فرودگاه های خود،از چتر ترمز استفاده خواهد کرد.
George Standridge از طرف کمپانی Lockheed Martin گفته است که جنگنده F-35 با وجود اینکه نیاز کمتری به پشتیبانی های لجستیک دارد و تقریبا با سایر جنگنده ها هم قیمت است،در یک نبرد هوایی چهار برابر موثر تر از یک جنگنده ی معمولی است،در عملیات های حمله زمینی هشت برابر موثر تر از یک جنگنده ی معمولی بوده و سه برابر بیشتر از جنگنده های شناسایی دفاع هوایی،موثر است.به نظر میرسد هدف طرح F-35 ساختن یک جنگنده ی برتر تا سال 2040 و دومین جنگنده ی برتری هوایی پس از سوپر جنگنده بی هماورد F-22 Raptor باشد.
قرار داد اصلی تولید F-35 در 16 نوامبر 1996 بسته شد،ولی برای اجرایی کردن و تولید و توسعه در سال 2001 در اختیار Lockheed Martin قرار گرفت که با طرح X-35،پروژه X-32 کمپانی Boeing را کنار زده بود. این درحالی بود که هر دو طرح تقریبا پیش نیازهایی یکسان داشتند، ولی طرح X-35 پس بررسی های تکمیلی،به دلیل وجود ریسک کمتر و توسعه سریعتر برگزیده شد.جنگنده تازه وارد،F-35 نام گرفت که خارج از قانون استاندارد های وزارت دفاع آمریکا(DOD) جهت نامگذاری بر روی جنگنده های آمریکایی بود.بر اساس این قانون این جنگنده باید F-24 نامگذاری میشد.عدد 2 که در آخر اسم این جنگنده وجود دارد به این دلیل است که پیش از آن هواپیما جنگنده ای با نام P-38 Lightning وجود داشته است.پیش از F-35 قرار بود F-22 Raptor به نام Lightning II نامگذاری شود.
بر پایه ی تست هایی که در تونل باد انجام گرفت،Lockheed Martin با مقداری بزرگ تر کردن طرح X-35،وارد پروژه ی F-35 شد.در این راستا پایدار کننده افقی جنگنده جهت حفظ کنترل 5 سانتیمتر جابجا شد و به سمت عقب هواپیما نزدیکتر شد.قسمت بالایی بدنه 2.5 سانتیمتر در امتداد خط میانی جنگنده،بالاتر آمد.تصمیمی نیز جهت بزرگتر کردن اندازه قسمت های حمل جنگ افزار مدل F-35B گرفته شد تا وجه اشتراکی با دو نوع دیگر داشته باشد.دماغه نیز 12 سانتیمتر کشیده تر شد.سرانجام ساخت قسمت های مختلف بدنه ی F-35 در نوامبر 2003 آغاز شد.
مدل F-35B در سال 2004 در خطر از دست دادن کارایی های مورد نیاز بود،زیرا اضافه وزن زیادی داشت که طبق گزارش های مربوطه،1000 کیلوگرم بوده است.Lockheed Martin با اضافه کردن به نیروی رانش موتورهای آن و کوچک کردن بخش های ساختمان جنگنده، شامل:کوچک کردن فضای قرارگیری مهمات و پایدار کننده ی افقی هواپیما،تغییر مسیر نیروی رانش از خروجی های نازل های رانش(Roll post) به نازل اصلی و طراحی مجدد اتصال جفت بال ها،سیستم بخش الکتریکی و بخش عقب کاکپیت،تلاش در برطرف کردن این مشکل داشت.بسیاری از این تغییر ها مخصوص F-35B نبود و در هر سه مدل جهت بودن وجه مشترک بیشتر انجام شد.در سپتامبر 2004،مشکل اضافه وزن جنگنده برطرف و 1200 کیلوگرم از وزن آن کاسته شد.
در تاریخ 7 جولای سال 2006 نیروی هوایی آمریکا در مراسم یادبود افتخار های هواپیمای P-38 کمپانی Lockheed،رسما نام F-35 Lightning II را اعلام کرد و در 19 دسامبر سال 2008 اولین F-35A(شناخته شده با نام AF-1) بهینه سازی شده،به ویژه از نظر وزن،را آماده کرد.این جنگنده اولین F-35 بود که با تمام سرعت خط تولید F-35،تولید شد و مانند جنگنده هایی بود که در سال 2010 تحویل میشدند.
کمپانی های مختلف بسیاری بخش های مختلف F-35 را تولید میکنند.کمپانی Lockheed Martin آمریکا که طرف قرار داد اصلی ساخت است،مسئولیت مونتاژ نهایی،تکمیل کلی سیستم،سیستم های عملیاتی،قسمت جلویی بدنه به همراه بال ها و سیستم کنترل پرواز را برعهده دارد.کمپانی Northrop Grumman آمریکا وظیفه تهیه و ساخت رادار فعال آرایه فازی(AESA)،سیستم دید الکترو اپتیکی(DAS)،سیستم های مخابراتی،سیستم ناوبری سیستم شناسایی،قسمت مرکزی بدنه، قسمت قرارگیری مهمات و سیم نگهدارنده جنگنده به هنگام فرود را دارد.کمپانی BAE Systems انگلیس قسمت عقبی جنگنده و دم،دم های افقی و عمودی،سیستم های جنگ الکترونیکی،سیستم های مربوط به سوخت و نرم افزار کنترل پرواز را تامین میکند.کمپانی ایتالیایی Alenia Aermacchi هم وظیفه مونتاژ نهایی جنگنده هایی که برای ایتالیا و کشورهای اروپایی تولید میشوند را دارد(البته به جز ترکیه و انگلیس).
در ژانویه سال 2009 شش فروند جنگنده ی F-35 تکمیل شدند که شامل AF-1 و AG-1 بودند و 17 فروند نیز در مرحله تولید به سر میبردند.13 فروند از این 17 فروند در مرحله های تست های پیش از پرواز بودند که تمام آنها در سال 2009 تکمیل میشدند.4 فروند باقی نیز اولین هواپیماهای مدل تولید بودند که اولین انها در سال 2010 تحویل نیروی هوایی آمریکا و به پایگاه هوایی Eglin نیروی هوایی آمریکا در ایالت Florida منتقل گشت.وزیر دفاع آمریکا در سال 2009 سرعت تولید این جنگنده را بیشتر کرد تا هرچه سریعتر 2443 فروند به نیروهای آمریکایی تحویل شوند.Lockheed Martin در سال 2010 اعلام کرد به علت بروز برخی مشکل ها تولید در نوع قرار گیری بال ها،تولید اولیه کمی کند خواهد بود.
در 21 آپریل 2009،پایگاه خبری پنتاگون،اعلام کرد که طی سالهای 2007 و 2008 چندین ترابایت از اطلاعات مربوط به طراحی و سیستمهای الکترونیکی F-35،نه اطلاعات مربوط به پنهانکاری و رادارگریزی،توسط کامپیوترهای جاسوس دزیده شده اند.گرچه کمپانی Lockheed Martin به کل صحت این خبر را رد کرد و مدعی شد که هیچ اطلاعات مهم و محرمانه دزیده نشده است.BAE Systems نیز اعلام کرد که مورد حمله سایبری قرار گرفته است،ولی از به سرقت رفتن یا نرفتن اطلاعات چیزی نگفت.
در 9 نوامبر 2009،Ashton Carter معاون وزیر دفاع اعلام کرد که تیم محاسبه گر پنتاگون،یعنی تیم JET یا Joint Estimate Team راهی مناسب جهت تامین هزینه های تولید و پیشرفت طرح پیدا کرده است.وی اذعان داشت سعی میکند از به وقوع پیوستن آن بپرهیزد.در تاریخ 1 فوریه 2010 وزیر دفاع Robert Gates،مدیر برنامه JSF،ژنرال David Heinz را برکنار کرد و از پرداخت مبلغی به ارزش 614 میلیون دلار به Lockheed Martin بخاطر تاخیر این شرکت،خودداری نمود.
در تاریخ 11 مارچ 2010،گزارشی از سخنگوی دفتر دولت به کمیته سنای نیروهای مسلح ارسال شد مبنی بر این که هر فروند F-35 قیمتی بالغ بر 112 میلون دلار خواهد داشت.
پنتاگون به صورت رسمی اعلام کرد که هزینه های پروژه 50 درصد بیشتر از آنچه پیش بینی میشد،بوده است.
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#189
Posted: 26 Jul 2013 19:57
در نوامبر 2010 در طرحی مبنی بر کاهش هزینه پروژه،گفته میشد که F-35B تولید نشود و بجای آن دو مدل F-35A و F-35C وارد چرخه تولید شوند.در این راستا مشاور فنی Lockheed Martin اعلام کرد این موضوع تنها شایعه ای بوده و تصمیمی جهت عدم تولید F-35B و عدم جایگزین کردن آن با AV-8B گرفته نشده است.او همچنین گفت که امکان وجود تاخیر و افزایش هزینه ها به دلیل برخی ناسازگاری های فنی با هواپیما و نرم افزارهای آن میباشد،اما عمده علت افزایش هزینه ها،مربوط به تست های پروازی است.
مرکز اطلاعات دفاعی نرم افزاری برای این پروژه درنظر گرفته بود که منجر به دگرگونی در هواپیما میشد،البته به همراه 13 ماه تاخیر و 3 میلیارد دلار هزینه بیشتر.در پایان سال 2010 تنها 15% از این نرم افزار باقی مانده بود تا نوشته شود،ولی این قسمت شامل بخشهای مشکلی همچون ترکیب اطلاعات بود.این نکته نیز مهم است که در سال 2011 مشخص شد تنها 50% از این برنامه کامل و در واقع 8.6 میلیون خط،کد نوشته شده است و جهت تکمیل این برنامه حداقل به 6 سال وقت و 110 مهندس دیگر نیاز است.سیستم عامل یکپارچه DO-178B این جنگنده در کمپانی Green Hills Software آمریکا تهیه شده است.
نسخه نهایی این نرم افزار یا همان Block 3 آن برای F-35 گذاشته شده است.به گفته ژنرال Norton Schwartz بزرگترین عامل تاخیر پروژه F-35،نرم افزار آن میباشد که برنامه تولید آن را تا سال 2016 به تاخیر انداخته است.آمریکا همچنین اعلام کرده است که کد های نرم افزاری این جنگنده را در اختیار هیچ کشوری قرار نخواهد داد.
بنظر F-35 مدل کوچکتر شده و تک موتوره ی جنگنده ی F-22 Raptor میباشد و عنصر هایی مشابه آن را دارا میباشد.لوله های اگزوز این جنگنده توسط کمپانی General Dynamics آمریکا تهیه شده که پیش از این برای جنگنده عمود پرواز فراصوت در سال 1972 طراحی شده بود.
بیشینه سرعت این جنگنده در مدل های مختلف بیش از 1.6 تا بیش از 1.8 ماخ و بیشینه وزن هنگام برخاست آن،31800 کیلوگرم می باشد.F-35 مقدار قابل توجهی از جنگنده هایی که قرار است جایگزین آنها شود،سنگین تر میباشد.وزن F-35 بدون مهمات بسیار نزدیک به جنگنده ی تک موتوره و تک سرنشینه F-105 Thunderchief،سنگین ترین جنگنده تک موتوره جنگ ویتنام و برابر 13300 کیلوگرم است.با این وجود موتور مدرن F-35 نیروی رانشی 60% بیشتر در هواپیمایی با وزن مشابه ایجاد میکند، درنتیجه نیروی رانش بر وزن و بارگذاری شدن تجهیزات بالها،بیشتر قابل مقایسه با F-16 Fighting Falcon مسلح میباشد.
استقامت و پایداری بالا،آسانی تعمیر و نگهداری تکنولوژی پنهانکاری و رادارگریزی،
استفاده از فیبر حصیر مانند بجای استفاده از پلت فرم های معمول پنهانکاری که نگهداری دشوار و تعمیر سختی دارند،ارتقا اویونیک و ترکیب سنسورها که باعث ترکیب اطلاعات سنسورهای مختلف شده به خلبان در هدایت هواپیما و یافتن مشخصات هدف و رله سریع اطلاعات با مرکز کنترل و فرماندهی کمک میکند،سرعت بالای انتقال اطلاعات که شامل IEEE 1394b و شبکه فیبر میشود،اضافه شدن سیستم های اجرای خودکار همه جانبه ی تدارکات(ALGS)،سیستم خودکار اطلاعات تدارکات(ALIS) و مدیریت پایداری کامپیوتری(CMMS) سیستم که هدایت هواپیما را با استفاده از کمترین نیروی انسانی محیا میسازند،اضافه شدن محرک های هیدرو استاتیک که با قابلیت کنترل سیستم پرواز با سیم(FBW) اجرا میشوند از ویژگی های این جنگنده میباشد.
کمپانی Lockheed Martin گفته است که F-35 دومین جنگنده قدرتمند درگیری هوایی بلند برد،پس از F-22 Raptor میباشد.این کمپانی همیچنین پیشنهادی جهت جایگزینی F-35 با F-15C/D Eagle نیروی هوایی آمریکا جهت ایفای نقش برتری هوایی و جایگزینی با F-15E Strike Eagle در نقش حمله های زمینی را دارد،ولی در عمل این جنگنده هم از برد کوتاه تری نسبت به مدلهای مختلف F-15 برخوردار است،هم قابلیت حمل مهمات به اندازه ی F-15 را ندارد.
بیشتر ساختمان F-35 از مواد ترکیبی ساخته شده از BMI و مواد پلاستیکی کامپوزیتی تهیه شده اند.با این وجود F-35 اولین هواپیمایی است که با وجود مواد نانو کامپوزیت و کربن پلاستیک نانوتیوب تقویت شده در ساختار اصلی،به تولید انبوه رسیده است.
کارشناسان کمپانی Lockheed Martin پس از بررسی های بسیار به این نتیجه رسیدند که هواپیمایی تک موتوره با توجه به طرح مد نظر بر هواپیمای دوموتوره دارای بقاپذیری بیشتر در میدان نبرد خواهد بود.در مرحله نخست از همان موتور مورد استفاده در هواپیمایF-22 Raptor در هواپیمای F-35 استفاده شد،اما با تغییرهایی همانند بزرگتر شدن قطر فن و ضریب کنار گذار بالاتر و دمای بالاتر گازهای خروجی وهمچنین تغییر هایی در تیغه های کمپرسور و همچنین اضافه کردن فن مولد برا به این مجموعه در مدل B موتور اصلی این جنگنده ساخته شد.سیستم های انتقال قدرت و موتور اصلی F-35 که یک موتور توربوفن مدل F135 ساخت کمپانی بزرگ Pratt & Whitney در شهر Middletown ایالت Connecticut آمریکا می باشد که در همان کارخانه تولید و مونتاژ میشوند است و نیروی پیشرانی برابر 125 هزار نیوتون در حالت عادی و 191.35 هزار نیوتون در حالت پس سوز تولید میکند و به طور اختصاصی جهت استفاده در جنگنده های ضربتی و تک موتوره F-35 Lightning II ساخته شده است.موتور جایگزین نیز ساخت دو کمپانی بزرگ General Elecrtic آمریکا و Rolls-Royce انگلیس است و F136 نام دارد و در سال 2004 برای اولین بار روشن شد.در سال 2006 میلادی،وزارت دفاع آمریکا درخواست داد تا هیچگونه اعتبار و بودجه ای به برنامه توسعه موتورهای F136 اختصاص نیابد،اما کنگره آمریکا با این درخواست موافقت نکرد و با صرف نظر از آن،بودجه پژوهشی جهت موتورهای F136 را حفظ نمود.هرچند کار بر روی این موتور در سال 2011 متوقف شد.این دو موتور توانایی سوپرکروز را برای F-35 فراهم نمیسازند.به گفته General Elecrtic موتور F136 توانایی تولید نیروی رانشی بیش از 191.35 هزار نیوتون در حالت عادی و بدون پس سوز دار.از سال 2009 میلادی،کمپانی Pratt & Whitney در حال تحقیق و توسعه بر روی نمونه بهینه موتورهای F135 با طول عمر بالاتر در قطعه های حساس و کلیدی می باشد.این قطعه ها بیشتر در بخش های داغ موتور همچون جایگاه سوختن و تیغه توربین های فشار بالا قرار دارند.این نمونه با نام XTE68/LF1 نامگذاری گردید.این طراحی منحصر بفرد موجب افزایش چشمگیر هزینه ها در طول پروژه گردید.البته مدل های جدید F135 در تستهای انجام شده نشان داد که توانایی تولید نیروی رانشی برابر 220 هزار نیوتون را دارد،بنابراین میتوان از آن به عنوان قدرتمندترین موتوری که تاکنون بر روی یک جنگنده نصب شده است و قویتر از هر یک از دو موتور جنگنده های دو موتوره نسل پنج F-22 Raptor آمریکا Sukhoi PAK FA روسیه و Chengdu J-20 چینی.تا به امروز موتور F136 از دیگر بخش های F-35 گرانتر بوده و باعث شده تا تصمیمی مبنی بر کاهش تعداد تولیدی این جنگنده گرفته شود و هزینه پروژه نیز افزایش یابد.سازندگان F136 همچنین گفته اند که این موتور با تفاوت درجه دمای خروجی موتورها،بسیار مناسب جنگنده عمود پرواز F-35 میباشد.نمونه های عمود پرواز از سیستمهای عمود پرواز و تولید نیروی عمودی Rolls Royce بهره میبرند که توسط Lockheed Martin طراحی و ساخته و توسط Rolls Royce تولید میشوند.کمپانی آمریکایی Hamilton Sundstrand نیز مسئول تولید سیستم های الکترونیکی موتور،
استارت،جعبه دنده،سامانه نظارت بر عملکرد صحیح موتور و سیستم سوخت رسانی می باشد.اولین نمونه های تولید شده از موتورهای F135 طبق برنامه زمانبندی سازنده،در سال 2009 میلادی آماده تحویل گردیدند.
موتور F135 دارای نمونه های مختلفی همچون نمونه عادی (Conventional)،نمونه دارای دریچه های رانش معکوس(Forward Thrust) و نمونه ترکیبی همراه با قابلیت نشست و برخاست کوتاه (Multi-Cycle STOVL) همراه با فن مولد برا(Lift fan) برای نشست و برخاست عمودی می باشد.این مدل ها عبارت اند از:
F135-PW-100: مورد استفاده در F-35A و دارای قابلیت نشست و برخاست عادی.
F135-PW-600: مورد استفاده در F-35B و همراه با قابلیت نشست و برخاست عمودی.
F135-PW-400: مورد استفاده در نمونه ناو نشین F-35C و مخصوص عملیات دریایی.
هدف اصلی کمپانی Pratt & Whitney از توسعه موتورهای F135،تامین نیازهای کمپانی Lockheed Martin برای پروژه های Skunk Works و همچنین طراحی و تولید جنگنده ضربتی مورد نیاز تفنگداران نیروی دریایی آمریکا،USMC،بر اساس توافق های انجام شده در سال 1986 و در غالب برنامه DARPA (آژانس تحقیق های پروژه های دفاعی پیشرفته) بود.برای ساخت این موتور،Paul Bevilaqua طراح مشهور کمپانی Lockheed Martin به عنوان مسئول طراحی و خلق نمونه اولیه و همچنین سیستم های انتقال قدرت انتخاب گردید.پس از پایان کار طراحی و خلق نمونه مفهومی،وظیفه ساخت این موتور بر عهده کمپانی Pratt & Whitney گذاشته شد.کمپانی Pratt & Whitney در کارنامه خود دارای پیشینه درخشانی همچون ساخت موتور هوشمند جنگنده F-22 Raptor را دارد که پیشرفته ترین موتور هواپیما جهان است را داد.
Pratt & Whitney در طراحی جدید خود،از فن ورودی موجود در موتورهای F119-PW-100 جنگنده F-22 Raptor در بخش فن مولد برا(Lift Fan) در موتور F135 بهره گرفت و همچنین فن اصلی و هسته مرکزی از نمونه F100-220 اقتباس گردید و در بخش توربین های کم فشار،از نمونه های موجود در F100-229 جنگنده F-15E Strike Eagle و البته همراه با اندازه بزرگتر بهره برداری شد.استفاده از توربین های بزرگتر موجب افزایش قدرت تولید شده توسط موتور می گردد و این طریق نیروی مورد نیاز Lift Fan نیز،بدون کاهش قدرت موتور تامین می شود.این نمونه در ابتدا تنها یک طرح کلی بود و سپس با افزودن برخی تغییرها،به نمونه اصلی F135 تبدیل گردید.هسته مرکزی موتورهای F135 با نمونه های F119-PW-100 مشترک می باشند و تنها برخی از قطعه های حساس،دستخوش بهسازی و تکمیل گردیده اند.اولین نمونه نهایی از سیستم نیرو محرکه، طبق برنامه زمان بندی در سال 2007 میلادی و در جهت تحویل به کشورهای آمریکا،انگلستان و دیگر مشتریان بین المللی آماده تحویل گردید.
سیستم مولد برا(برای نشست و برخاست عمودی) از قسمتهای گوناگون شامل فن مولد برا،میله ی شافت،دو عدد رول پست و سه عدد گرداننده یکپارچه(3BSM) میباشد.
سیستم 3BSM که همان نازل های سیستم کنترل بردار رانش میباشد،به موتور اصلی اجازه میدهد تا نیروی کشنده دُم هواپیما را خنثی کند.فن مولد برا در نزدیکی جلوی هواپیما قرار گرفته و تعادل این جنگنده توسط دو عدد روتور توربين هاى خطى که در آن ديسک و تيغه ها بصورت يکپارچه ساخته شده اند،تامین میشود.این سیستم از توربین های کم فشار،توسط میله شافت و جعبه دنده نیروی مورد نیاز خود را دریافت میکند.کنترل رول در طول مدت پرواز با سرعت کم،هوای سرد شده ی موتورها را به نازل های رانش که در بالها قرار گرفته اند،هدایت میکند.این نازلها را به اصطلاح رول پست(Roll Post) میخوانند.خنک کننده هوای خروجی فن های برای هنگام بلند شدن جنگنده بصورت عمودی،وظیفه بسیار مهمی بر عهده دارند،زیرا این بادهای داغ بهمراه سرعت بسیار زیاد خود میتوانند باند و یا عرشه ناوهای هواپیمابر را خراب کنند.
F135 یک موتور دو محور و دارای 3 مرحله تیغه در بخش کمپرسور کم فشار و 6 مرحله تیغه در کمپرسور فشار بالا می باشد.همچنین این موتور از جایگاه سوختن حلقوی(Annular) به همراه یک مرحله توربین فشار بالا و 2 مرحله توربین کم فشار بهره می برد. F135 در بخش پس سوز از نازل های متغیر با قابلیت همگرایی و واگرایی بهره می برد.مدل های F135-PW-100 و F135-PW-400 دارای تفاوت در استفاده از مواد مقاوم در برابر خوردگی حاصل از نمک های دریایی می باشد.
موتور های F135-PW-600 که نمونه مخصوص نشست و برخاست عمودی(STOVL) میباشند نیز توانایی تولید 191.35 هزار نیوتن رانش را دارا می باشد و تنها تفاوت آن با سایر نمونه ها،در پیکیربندی و ساختمان آن است.این موتور در حالت STOVL حدود 80.1 هزار نیوتن نیروی بالابرنده عمودی ایجاد می نماید و با انتقال این نیرو به مرحله بعد،فن مولد برا به تنهایی توانایی ایجاد 90 کیلونیوتن رانش را دارا می باشد و همچنین هریک از 2 عدد نازل های کوچک که جهت حفظ تعادل طولی که با استفاده از نیروی Thrust فعالیت می نمایند(Roll Post) نیز توانایی ایجاد 9 هزار نیوتن رانش را دارا می باشند.بنابراین
سامانه نشست و برخاست عمودی ساخت Rolls-Royce در کل توانایی تولید 188.1 هزار نیوتن نیروی رانش را دارا می باشد و این میزان جهت پرواز عمودی این هواپیما در سرعت کم و بدون استفاده از پس سوز مناسب می باشد.نمونه STOVL جهت راه اندازی فن مولد برا و سامانه عمود پرواز،دارای یک عدد کلاچ جهت استخراج 26000 کیلووات نیرو از بخش توربین های کم فشار می باشد و خلبان با استفاده از سوییچ تنظیم سیکل موتور و کلاچ مربوطه،می تواند عملکرد ترکیبی موتور را از حالت توربوفن به حالت توربوشفت تغییر دهد.
این قدرت با استفاده از یک عدد شافت فرعی و متصل به کلاچ،به جعبه دنده مورب و دارای چرخ دنده های جناحی منتقل می شود و پس از تغییر جهت نیرو از حالت افقی به عمودی،به بخش فن مولد برا منتقل می گردد.
بخش بالایی فن مولد برا دارای ورودی های متغیر جهت ورود و خروج هوای آزاد می باشد و بخش زیرین نیز به دریچه های خروجی هوا در قسمت زیرین هواپیما مجهز می باشد.هوای خنک و آزاد پس از ورود به فن،با گازهای بسیار داغ از قسمت خروجی اگزوز ترکیب می شود و سپس از بخش زیرین فن خارج می گردد و انجام این پروسه موجب معلق ماندن هواپیما در هوا می گردد.همچنین هوای موجود در بخش کنارگذر(Bypass) به 2 عدد نازل Roll Post نصب شده در دو طرف بدنه منتقل می شود و جریان هوای باقی مانده در هسته مرکزی نیز از طریق نازل های Vectoring(نگهدارنده های عمودی) نصب شده در قسمت پشت موتور خارج می گردد.بر اساس محاسبه های انجام شده بر روی موتورهای F135 چنانچه خلبان با تنظیم حالت موتور،تمام نیروی تولید شده را صرف برخاست عمودی نماید،در آن لحظه 43% از کارکرد موتور در حالت توربوجت و 48% در حالت توربوشفت و 9% باقی مانده نیز در حالت توربوفن قرار می گیرد.
یکی از مهمترین هدف های موتورهای F135 در افزایش قابلیت اطمینان و همچنین تعمیر آسان می باشد.همانگونه که گفته شد این موتور نسبت به سایر نمونه های هم رده خود،دارای بخش های کمتری می باشد که نیازمند بهسازی و افزایش اطمینان بیشتر نسبت به کارایی آن است.تمام بخش های موتورهای F135 تنها با استفاده از 6 ابزار دستی،قابل تعویض و ترمیم می باشند.علاوه بر این موارد،سامانه مدیریت سلامت موتور(Health Management System) به گونه ای طراحی شده است تا تکنسین های تعمیر و نگهداری زمینی بتوانند از تاریخ دقیق سرویس ها و تعمیر های دوره ای و همچنین بازیابی اشکال های موتور آگاه گردند.با این حال کمپانی Pratt & Whitney بر این باور است که با استفاده از این گونه داده ها می توان زمان مورد نیاز و صرف شده جهت عیب یابی را تا 94% نسبت به سایر نمونه های قدیمی کاهش داد.
در 21 فوریه سال 2013،با پیدا شدن یک ترک در تیغه توربین کم فشار مرحله سه موتور یک جنگنده F-35B،آمریکا تا معلوم و برطرف شدن مشکل برای احتیاط همه 51 فروند F-35 خود را زمین گیر کرد.پنتاگون گفته است این نقص فنی در طول یک بازرسی روزانه در در پایگاه نیروی هوایی Edwards در کالیفرنیا کشف شده است.پس از پیدا شدن ترک 4.2 میلیمتری موتور به کمپانی Pratt & Whitney منتقل شد.پس از بررسی ها Pratt & Whitney اعلام کرد که دما و حرارت بالا در موتور در اثر آزمایش موتور در فاز فراصوت و در ارتفاع کم،عامل ایجاد ترک بوده است مشکل را حل کرده و جنگنده میتواند پرواز کنند.
F-35 دارای یک توپ گتلینگ 4 لول 25 میلیمتری GAU-12 Equalizer ساخت کمپانی General Dynamics آمریکا است.این توپ داخل بدنه قرار میگیرد و دارای 182 گلوله برای F-35A،و غلاف خارجی بهمراه 220 گلوله برای F-35B و F-35C میباشد.البته غلافی که در دو نوع B و C استفاده شده است کاملا رادارگریز بوده و قابلیت نصب تحهیزات دیگر مانند تجهیزات جنگ الکترونیک و یا تجهیزات شناسایی و ... را دارد.
این جنگنده دارای 2 جایگاه داخلی برای حمل مهمات میباشد که در هر جایگاه 2 آویزگاه با قابلیت نصب گیره حمل مهمات چندگانه وجود دارد وهمچنین 6 آویزگاه زیر 2 بال با قابلبت نصب گیره حمل مهمات چندگانه و یک جایگاه زیر بدنه میباشد که در 2 عدد از این آویزگاه های فقط موشک های AIM-9X Sidewinder و AIM-132 ASRAAM نصب میشوند.این جنگنده برای درگیری هوایی از موشک های هوا به هوای AIM-9X Sidewinder و AIM-132 ASRAAM و AIM-120B/C AMRAAM استفاده میکند.موشک های AIM-132 ASRAAM در صورت نصب شدن در آویزگاه های خارجی هواپیما فقط مقدار ناچیزی به سطح مقطع راداری آن می افزایند.این جنگنده برای درگیری با کشتی ها از موشک های دوربرد LRASM و JSM استفاده میکند و توانایی استفاده از گونه های مختلف بمب های هدایتی JDAM و AGM-154 JSOW و بمب های گلایدری هدایتی بسیار دقیق با توانایی نقطه زنی با توان انفجاری بالا و قوی Small Diameter Bombs که به روش GPS/INS هدایت میشوند را دارد.این بمب ها در آینده ای نزدیک قرار است با بمب های گلایدری هدایتی بسیار دقیق با توانایی نقطه زنی با توان انفجاری بالا و قوی SDB-II جایگزین شوند.(واژه SDB کوتاه شده همان Small Diameter Bombs است).انواع موشکهای کروز Storm Shadow،موشک کروز هوا به سطح AGM-158 JASSM،بمبهای هدایت شونده و تانکهای سوخت 1800 و 2300 لیتری نیز قابلیت قرارگیری آویزگاه ها را دارند.گرچه استفاده از آویزگاه های خارجی باعث میشود تا این جنگنده مقداری از توانایی رادارگریزی و پنهانکاری خود را از دست بدهد،ولی قابلیت حمل تعداد بیشتر موشک ها،بمب ها و تانکهای خارجی سوخت را به F-35 میدهد.این پرنده برای دفاع هوایی قابلیت حمل 8 موشک AIM-120B/C AMRAAM و 2 موشک AIM-9X Sidewinder را در جایگاه های داخلی و اویزگاه های خارجی زیربال دارد.این جنگنده همچنین با ترکیب 6 عدد بمب 910 کیلوگرمی به همراه دو موشک AIM-9X Sidewinder و دو موشک AIM-120B/C AMRAAM را در جایگاه های داخلی و آویزگاه های خارجی نیز میتواند مسلح شود.همچنین در جایگاه های داخلی خود توانایی حمل دو بمب 910 کیلوگرمی در مدل A و C را دارد و در مدل B به دلیل کوچکتر بودن جایگاه های داخلی،قابلیت حمل دو بمب 450 کیلوگرمی فراهم میباشد.این جنگنده توان استفاده از موشک های موشک ضد زره Brimstone و بمب های خوشه ای و همینطور بمب های هسته ای B61 را دارد.F-35 در هر کدام از جایگاه های داخلی مهمات خود می تواند تا 3 موشک هوا به هوا بسیار مرگبار AIM-120B/C AMRAAM حمل کند.
Lockheed Martin گفته است که جایگاه های حمل مهمات میتوانند فقط برای حمل موشک های هوا به هوا و یا موشک های هوا به زمین ساخته شوند و پیشنهادی مطرح شد تا در نمونه Block 5 این هواپیما، بجای حمل دو عدد بمب سنگین،سه عدد در هر جایگاه بارگذاری شود و بمب های بزرگ جای خود را به موشک های کوچکتر همچون AIM-120B/C AMRAAM بدهند.این بروزرسانی توانایی حمل چهار عدد بمب 114 کیلوگرمی گلایدری هدایتی بسیار دقیق با توانایی نقطه زنی با توان انفجاری بالا و قوی GBU-39 Small Diameter Bombs که به روش GPS/INS هدایت میشوند که قطر کمی دارند را در هر جایگاه فراهم میکند.البته باز هم نوع B توانایی حمل تنها 3 بمب را دارد،ولی تمام انواع F-35 قابلیت حمل 4 عدد بمب GBU-53/B را در هر جایگاه خواهند داشت.موشک انگلیسی هوا به هوا Meteor نیز درحال یکپارچه سازی جهت استفاده در F-35 میباشد و در دسامبر 2010 مشخص شد که یک موشک Meteor که دارای بالچه های کوچکتر نسبت به مدل معمولی بود برای F-35 تولید شده است.
بریتانیا برنامه ای جهت بارگذاری شدن 4 موشک هوا به هوا AIM-132 ASRAAM در داخل بدنه داشت که بعدها این طرح تغییر کرد و قرار شد تا دو موشک در داخل و دو موشک خارج بدنه بارگذاری شوند.همانگونه که گفته شد،موشک های AIM-132 ASRAAM باگذاری شده خارجی تاثیر بسیار ناچیزی بر سطح مقطع راداری هواپیما دارند.
نروژ و استرلیا درحال کارکردن بر روی برنامه ای جهت تبدیل موشک زمین پایه ضد کشتی NSM و نصب آن بر روی F-35 میباشند.این موشک ها ساخت کمپانی دفاعی و هوانوردی Kongsberg نروژ میباشند.نمونه بهسازی شده مخصوص F-35 میتواند یک موشک چند منظوره و تنها موشک کروز نصب شده روی این جنگنده باشد که در جایگاه های داخلی این جنگنده قرار خواهد گرفت.پژوهش ها نشان داده است که این پرنده گران قیمت،توانایی حمل 2 فروند از این موشک ها را داخل بدنه و 4 فروند در خارج بدنه دارد.برد تقریبی این موشک 280 کیلومتر میباشد.
آمریکا در اشتراک فن آوری جنگنده F-35 Lightning II با دیگر هم پیمانان خود بسیار سخت گیری کرده،ولی شاید نیاز به چیزی دارد تا کمی هم پیمانان را از توجه بهF-22 Raptor بازدارد و F-35 برای هم پیمانان یک جنگ افزار با ارزش بالا خواهد بود که نزدیکترین جنگ افزار به مفهوم F-22 Raptor است.هر چند آمریکا همه چیز را برای دیگران فاش نمی کند و F-35 Lightning II به گونه ای طراحی و ساخته شده است که در زمینه های مختلف و توانایی های گوناگون به ویژه رادار گریزی و پنهان کاری،در درجه ای پایین تر از F-22 Raptor قرار دارد.سطح مقطع راداری F-35 Lightning II برابر 0.0013 متر مربع است،درحالی که سطح مقطع راداری F-22 Raptor برابر 0.0001 متر مربع است،یعنی 13 برابر کمتر از F-35 Lightning II.با اینحال سطح مقطع راداری این جنگنده از سطح مقطع راداری Sukhoi PAK FA روسی که برابر 0.5 مترمربع است کمتر میباشد.
F-35 برای داشتن سطح مقطع راداری(RCS) کم از مواد خاصی،از جمله فیبرهای حصیری ساخته شده و برعکس جنگنده های نسلهای پیشین،
از شکل خاصی برخوردار است که باعث هرچه کمتر شدن امکان شناسایی هواپیما میشود.جنگنده های نسل های پیشین بیشتر عملیاتهای خود را با حمل تانک های اضافی سوخت انجام میدادند،در حالیکه F-35 باید بیستر عملیاتهای خود را بدون استفاده از مخزن های خارجی سوخت انجام دهد.همچنین یکی از راه های رادارگریزی به کار رفته در این جنگنده استفاده از بدنه تقریبا یک پارچه است،به این معنی که ساختار بال با بدنه یکپارچه است و به داخل بدنه فرو می‌رود.
F-35 بر خلاف کوچکتر بودن از F-22 Raptor،دارای سطح مقطع راداری بیشتری میباشد.گفتنی است که ناهمواری های یک توپ گلف فلزی از ناهمواری های سطح F-22 Raptor بیشتر است،در واقع هدف از طراحی F-22 Raptor،عدم شناسایی جنگنده توسط هرگونه راداری بوده است. سطح F-35 به گونه ای طراحی شده است که رادارهای باند X و S که بصورت معمول قادر به ردیابی جنگنده ها و موشک های زمین به هوا و امواج راداری آنها میباشند،قابلیت شناسایی آنرا نداشته باشند.خدمه زمینی به انجام تست های بازرسی راداری(RVR) پس از انجام تعمیرها نیاز دارند تا از سطح مقطع راداری هواپیما پس از تعمیر آگاه شوند که این مرحله در نسلهای پیشین مطرح نبود.
در طرح F-35 همچون F-22 Raptor می توان سطح های دندانه دار را به راحتی مشاهده کرد.طراحی شبیه یک W جنگنده همچون جنگنده F-22 Raptor از نمای روبرو قابل مشاهده می باشد.این طرح توانایی انحراف و پراکنده کردن امواج رادار را دارد.علاوه بر این در طراحی لبه های درب جایگاه جنگ افزار و درب جایگاه چرخ ها نیز از این شیوه استفاده شده که باعث می شود در حال استفاده از جنگ افزار نیز بازتابش راداری آن فقط به مقدار بسیار بسیار اندکی نزدیک صفر افزایش یابد.دماغه F-35 و ورودی هوای موتورها در هیچ جا زاویه با لبه تیز و مشخص ندارد.این جنگنده همچون F-22 Raptor دارای عایق های صوتی در قسمت موتور و همچنین کاهنده های پرتو های فروسرخ و ... نیز میباشد.
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#190
Posted: 29 Jul 2013 19:21
MQ-9 Reaper،کابوس تروریست ها
این پهپاد که Predator B نیز نامیده میشود،ساخت کمپانی General Atomics آمریکا میباشد و یک هواپمای بدون سرنشین با قابلیت کنترل از راه دور و همچنین پرواز اتوماتیک است و برای نیروی هوایی آمریکا،نیروی دریایی آمریکا،CIA،گارد مرزی و گمرکی آمریکا و نیروی هوایی ایتالیا و نیروی هوایی انگلستان بر پایه MQ-1 Predator و با هزینه پروژه 11.8 میلیارد دلار آمریکا طراحی و ساخته شده است.Reaper اولین هوایپمای بدون سرنشین شکارچی طراحی شده برای دیده بانی درارتفاع بالا و پایداری پرواز دراز مدت است.این پهپاد اولین پروازش را در 2 فوریه 2001 انجام و در 1 می 2007 وارد خدمت شد.قیمت هر فروند از این پهپاد 16.9 میلیون دلار آمریکا در سال 2013 است.
Reaper یک هواپیمای بزرگتر و با قابلیت بیشتر از نوع قدیمی اش یعنی MQ-1 Predator است و می تواند توسط چند سیستم زمینی بکار رفته برای هدایت کنترل شود.Reaper یک موتور توربو پراب TPE331-10 ساخت کمپانی Honeywell آمریکا مجهز به کنترل کننده الکترونیکی دیجیتال موتور و با توان 900 اسب بخار دارد که توان بسیار بیشتری از موتور 115 اسب بخاری Predator دارد.این افزایش توان اجازه می دهد که Reaper بتواند 15 برابر مهمات بیشتر و 3 برابر سرعت بیشتر از Predator داشته باشد.هواپیما همیشه توسط خدمه در ایستگاه کنترل زمینی کنترل یا نظارت می شود و جنگ افزار های بکار رفته همواره توسط خلبان فرمان می گیرند.اگرچه Reaper می تواند به طور اتوماتیک در مسیر های از پیش برنامه ریزی شده پرواز کند.
در سال 2008 اسکادران 174th Attack Wing جنگنده گارد ملی New York تغییر جنگنده های F-16 Fighting Falcon را به Reaper شروع کرد و در نهایت تبدیل به اولین اسکادارن جنگنده تبدیلی به یک اسکادارن ضربتی پهپاد های جنگی شد.همچنین از مارچ 2011 نیروی هوایی آمریکا بیشتر خلبانان را برای هواپیماهای بدون سرنشین پیشرفته آموزش داد تا اینکه بخواهد پتانسیل را صرف آموزش هر سیستم تک جنگ افزاری دیگری کند.
فرمانده نیروی هوایی ارتش آمریکا T. Michael Moseley از ستاد ارتش گفت پس از معرفی Reaper گفت:
"ما از استفاده از پهپاد ها برای ماموریت های اطلاعاتی،نظارت و دیده بانی و شناسایی تا پیش از عملیات آزاد سازی عراق،با آمدن Reaper به معنای واقعی به سمت استفاده از آنها به عنوان شکارچی های قاتل رفتیم."
با موفقیت MQ-1 Predator در جنگ،General Atomics از خواسته نیروی هوایی برای بهسازی و بروز رسانی این هواپیما پیشی گرفت و تمام سرمایه و توانایی هایش را برای طراحی دوباره Predator بکار گرفت.سیستم عادی Reaper از هواپیما،ایستگا های کنترل زمینی،ماهواره ها و خدمه نگهداری و پرواز ترکیب شده است.Reaper می تواند با گونه هایی از جنگ افزار ها شامل موشک های هوا به زمین AGM-114 Hellfire،بمب های هدایت لیزری 230 کیلوگرمی GBU-12 Paveway II و GBU-49 Paveway II که این بمب ها پهپاد ها را توانا میسازد تا در هرگونه شرایط جوی بمبهای خود را بدون نیاز به سیستم نشانه گذار لیزری پرتاب کنند،بمب های هدایت ماهواره ای 230 کیلوگرمی GBU-38 JDAM ،موشک های هوا به هوای AIM-92 Stinger مسلح شود.این پهپاد میتواند بمب ها و یا موشک های خود را به طور همزمان رها و شلیک کند.این هواپیما بردی بیش از 1850 کیلومتر دارد و سقف پرواز عملیاتی آن 15300 متر می باشد که برای عملیات های گشت زنی طولانی مفید است.Reaper برای دیده بانی و پوشش سربازان و یگان های زمینی نیز کاربرد دارد.این پهپاد با بارگذاری کامل مهمات و باک پر توانایی پرواز مداوم تا 14 ساعت و 28 ساعت با باک پر بدون سوخت گیری هوایی دارد.
البته General Atomics اعلام کرده افزایش و نصب دو جایگاه سوخت و ارابه فرود سنگین وزنی که قبلا طراحی گردیده،Reaper را توانا خواهد ساخت تا مدت 37 ساعت بدون سوخت گیری در ماموریتهای دیده بانی به پرواز ادامه دهد.General Atomics همچنین در صدد است با نصب و جایگزینی بالهای بزرگتر،به مداومت پروازی این پهپاد 5 ساعت دیگر نیز بیافزاید.هر دو طرح بهسازی در قالب بودجه پیش بینی شده در برنامه پژوهشی توسعه مداوت پروازی صورت گرفته است.General Atomics می گوید:بهسازی های مورد نظر بدون افزایش هزینه های آماری انجام خواهد شد.
ارابه فرود جدید،بیشینه وزن پهپاد Reaper را در هنگام برخاست از 4762 کیلوگرم به 5310 کیلوگرم افزایش خواهد داد.
این پهپاد دارای یک رادار AN/APY-8 Lynx II ساخت کمپانی General Atomics،یک رادار جستجوگر دریایی SeaVue Marine ساخت کمپانی Raytheon آمریکا برای نمونه های مورد استفاده گارد مرزی و یک سیستم هدف گیری چند طیفی AN/DAS-1 MTS-B ساخت کمپانی Raytheon آمریکا میباشد.
General Atomics پیشرفت Reaper را با Predator B-001 آغاز کرد.Predator B-001 توانش را از یک موتور توربو پراب TPE331-10T ساخت کمپانی Garrett AiResearch آمریکا با قدرت 250 اسب بخار می گرفت.B-001 باله و بدنه ای داشت که بر پایه بال و بدنه استاندارد شده Predator بود.به جز اینکه بدنه اش پهن تر و دارز تر بود.بطوری که بال هایش از 14.8 متر به 20 متر کشیده شده بود.B-001 سرعتی برابر 390 کیلومتر بر ساعت داشت و می توانست 340 کیلوگرم مهمات را حمل کند و البته سقف پرواز ی آن آن 16700 متر بود و می توانست 30 ساعت بدون وقفه پرواز کند.
General Atomics طرح را در 2 جهت جداگانه اصلاح کرد.نمونه اول از موتور جت استفاده میکرد.Predator B-002 با یک موتور توربوفن FJ-44-2A ساخت کمپانی Williams آمریکا با قدرت 10.2 هزارنیوتون مجهز شده بود.آویزگاه های آن گنجایش 225 کیلوگرم مهمات را داشت و سقف پروازی آن 20000 متر بود و می توانس 12 ساعت مداوم پرواز کند.
نیروی هوایی 2 مدل که نوع B001 و B002 بودند برای ارزیابی سفارش داد که در سال 2007 تحویل شدند.B002 که با موتور FJ-44-2A مجهز شده بود پذیرفته شد،اما موتور توربوفن FJ-44-2A برداشته شد و یک موتور توربو پراب TPE331-10T روی آن نصب شد.بنابراین نیروی هوایی می توانست 2 هواپیما در چند شکل تحویل بگیرد.
نوع دوم از کار General Atomics با نام B003 طراحی و با نام Altair معرفی شد که یک بدنه جدید داشت،بطوری که طول بال آن 25.6 متر و وزن برخاست آن حدود 3175.2 کیلوگرم بود.مشابه با Predator B-001 آن نیز از موتور توربوپراب TPE331-10T بهره می برد.ظرفیت آویزگاه ای این نمونه 1361 کیلوگرم بود و سقف پروازیش 15850 متر و همچنین می توانست 36 ساعت پرواز مداوم داشته باشد.
ویژگی ها:
کشور سازنده:آمریکا
کمپانی سازنده:General Atomics
درازا:11 متر
فاصله 2 سر بال:20 متر
بلندا:3.6 متر
وزن خود پهپاد:2223 کیلوگرم
بیشینه وزن هنگام برخاست:4762 کیلوگرم
گنجایش باک:1800 کیلوگرم
توانایی حمل 1760 کیلوگرم جنگ افزار(360 کیلوگرم در جایگاه داخلی و 1400 کیلوگرم در زیر بال)
موتور:یک موتو توربو پراب TPE331-10 ساخت کمپانی Honeywell آمریکا با توان 900 اسب بخار با کنترل کننده الکترونیکی دیجیتال موتور
بیشینه سرعت:482 کیلومتر بر ساعت
سرعت کروز:313 کیلومتر بر ساعت
رنج عملیاتی:1850 کیلومتر
مداومت پروازی:14 ساعت با بارگذاری کامل مهمات و باک پر و 28 ساعت با باک پر
سقف پرواز:15300 متر
ارتفاع پروازی عملیاتی:7500 متر
جنگ افزار ها:
دارای 7 آویزگاه زیر بال و بدنه و همچین در داخل بدنه
توانایی حمل بیش از 14 موشک هوا به زمین AGM-114 Hellfire
موشک های هوا به هوای AIM-92 Stinger
بیش از 2 بمب هدایت لیزری 230 کیلوگرمی GBU-49 Paveway II
بیش از 2 بمب هدایت لیزری 230 کیلوگرمی GBU-12 Paveway II
بیش از 2 بمب هدایت ماهواره ای 230 کیلوگرمی GBU-38 JDAM
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
صفحه 19 از 21