ارسالها: 639
#201
Posted: 8 Sep 2013 16:28
P-51 mustang
به کیل مارک ها دقت کنید
“Better to fight for something than live for nothing”
Lieutenant General George S. Patton
ارسالها: 133
#202
Posted: 11 Oct 2013 16:04
Black Hornet Nano UAV
یک وسیله جاسوسی کوچک است گه در آن از فناوری نانو استفاده شده و محصول مشترک دانشمندان نظامی انگلستان و نروژ میباشد و در حال حاضر در حال استفاده توسط نیروی دریایی انگلیس است.
این وسیله واحد اندازه گیری در حدود 10 سانتی متر * 2.5 سانتی متر فراهم می کند و قابلیت نفوض به استحکاماته دشمن را دارد و به راحتی موقعیت دشمن را دقیق به اپراتور ارسال میکند همچنین نیز دارای سنسورهای کشف مواد رادیو اکتیوی واندازه گیری آن است
وقابلیت فیلمبرداری و عکس برداری وذخیره اطلاعات رادارد
نیروی دریایی انگلیس با استفاده از همین وسیله در جنگ با طالبان افغانستان ضربه زیادی را به انها وارد کرد
قابلیتها این دستگاه عبارتند از:
1_فیلم برداری و عکس برداری
2_فیلم برداری آنلاین توسط اپراتور
3_موقعیت یابی دقیق و ارسال دقیق موقعیت دشمن به اپراتور
4_سنسورهای کشف مواد منفجره
5_سنسورهای کشف مواد رادیو اکتیوی و مواد میکروبی
6_قابلیت استفاده در اکثر شرایط آب هوایی وضد آب بودن
7_مجهز به سنسورهای دید در شب و مادون قرمز
ارتش انگلستان با صرف هزینه 20 میلیون پوند 160 واحد از این دستگاه را خریداری کرده و در اختیار یگان دریایی خود گذاشته است
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#203
Posted: 11 Oct 2013 16:17
شاه در کنار ژنرال جهانبانی/محمد خاتم/ربعیی
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#204
Posted: 11 Oct 2013 16:38
« اواخر دهه 60 یا اوائل 70 میلادی : محمدرضا پهلوی { بزرگ ارتشتاران } شخصاً جنگنده " آر.اف 4ایی فانتوم II " ( مدل شناسایی یا عقاب دم سفید ) را مورد تست قرارد داده و مورد استقبال رئیس شگفت زده ! هیئت مدیره کارخانجات مک دانل داگلاس قرار میگرد »
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#205
Posted: 11 Oct 2013 16:45
UGM-96 Trident I
(ترایدنت نام نیزه سه شاخ پوسایدون،خدای آب ها در باور یونان باستان است)
UGM-96 Trident I C-4 یک موشک بالستیک قاره پیما و زیردریایی پرتاب (SLBM که کوتاه شده Submarine-launched ballistic missile میباشد) و جانشین موشک UGM-73 Poseidon C-3 است که با داشتن سوخت جامد از زیر آب به سوی اهداف پرتاب می شود.این موشک درسال 1979 وارد خدمت شد.پیدایش چنین ساختار موشکی در وهله اول به نیاز نیروی دریایی آمریکا گره می خورد.
پاسخ به نیاز سبب شد تا زمینه های لازم برای ساخت پیشرفته ترین موشک های بالستیک زیردریایی پرتاب (SLBM) جهان اماده شود،موشک هایی که در گام نخست توانستند با برد بیشتر خود علاوه بر کاهش اثر بخشی نیروی ضد زیر سطحی دشمن سبب افزایش بقای ناوگان موشکی خودی نیز شوند.ایده تجهیز موشک های C-4 به کلاهک های فرعی باقابلیت انجام مانور می توانست بیش از بیش سیستم های دفاعی دشمن را ناکارآمد سازد قابلیتی که با استفاده از کلاهک های MIRV در C-4 مورد بهره برداری قرار گرفت.
موشک های C-4 دارایی استراتژیک آمریکا به شمار می روند که در کنار حفظ توان پاسخ گویی به هرگونه تهاجم هسته ایی شوروی سابق به خاک آمریکا وظیفه انجام حمله های هسته ایی به دشمن را نیز عهده دار شده اند.این موشک تا قبل ورود به خدمت موشک جدیدترUGM-133 Trident II پیشرفته ترین موشک بالستیک قاره پیما و زیردریایی پرتاب جهان به شمار میرفت.
این موشک نهایتا با نمونه بسیار پیشرفته UGM-133 Trident II D5 جایگزین گردید. در سال 1971 میلادی, نیروی دریایی آمریکا پروژه ای به نام ULMS (کوتاه شده Undersea Long-Range Missile System و به معنی سامانه موشکی دوبرد و زیر آبی) را آغاز نمود و دستاورد اولیه این پروژه در غالب موشک UGM-73 Poseidon تکامل یافت. کمپانی Lockheed Martin Space Systems به عنوان پیمانکار رسمی پروژه، 2 برنامه و مرحله کلی را جهت توسعه آن تدوین نمود. در ابتدا توسعه نمونه مشترک Poseidon با همان ابعاد قبلی و متناسب با استفاده در زیردریایی های موجود در ناوگان نیروی دریایی در دستور کار قرار گرفت. این پروژه تحت عنوان EXPO و با تلفیقی از عبارت Extended-Range Poseidon و به معنای نمونه ارتقا برد یافته موشک Poseidon نامگذاری گردید.
در آینده و پس از تکمیل نمونه نهایی و دوربرد SLBM با ابعاد بسیار بزرگتر نسبت به نمونه های پیشین، نسل جدید زیردریای های دارای قابلیت پرتاب موشک های بالستیک نیز توسعه یافتند. نمونه مفهومی EXPO منجر به تولید موشک نهایی Trident I C-4 گردید در حالیکه نمونه نهایی با اقتباس از این نوع، همراه با ابعاد و قابلیت های بیشتر با نام UGM-133 Trident II D-5 تکامل یافت. در سال 1974 میلادی، کمپانی Lockheed Martin موفق به بستن یک قراداد جدید جهت توسعه موشک های UGM-96A Trident I C-4 گردید. برخی قابلیت ها و نکته های موجود در طراحی C-4 نشان میدهند که طراحان Trident I این نمونه را بر اساس Poseidon C-3 و با قابلیت شلیک از سکوها و پرتابگرهای مشابه توسعه داده اند. یکی از مهمترین اهداف پروژه C-4 در دستیابی به برد 7400 کیلومتر در مقایسه با میزان 5280 کیلومتر در نمونه Poseidon تعریف گردیده بود و لازمه دستیابی به این مهم، تنها در بهره گیری گسترده از تکنولوژی های نوین قرار داشت.
یکی از مهمترین فاکتورهای این پروژه در بکارگیری از پیشرانه و موتورهای جدید تعریف گردیده بود. موتور جدید به دلیل استفاده از گسترده از ماده سبک و مقاوم Kevlar(کولار)در بخش پوسته به همراه تکنولوژی استفاده کامل از سوخت موجود در محفظه احتراف به همراه نازل های متحرک و هدایت شونده،دارای بیشترین راندمان نیرو محرکه در مقایسه با دیگر رقیب ها بود. استفاده از نیزه(Aero Spike) متحرک و قابل تمدید در بخش دماغه, یکی دیگر از ویژگی های UGM-96A بود. این نیزه که بر روی قسمت مخروطی شکل دماغه قرار گرفته است, میتوانست نیروی پسا و کشش حاصل از حرکت عمودی موشک را به میزان 50% کاهش دهد. این نیزه نه تنها در مرحله نخست پرتاب از جایگاه خود خارج میگردد, بلکه در مرحله سوم و نهایی نیز موجب تثبیت بیشتر مسیر حرکت موشک و کاهش پسای حاصل از شکاف هوا میشود.
اولین شلیک و پرواز رسمی موشک UGM-96A در 18 ژانویه سال 1977 انجام گردید. پس از تکمیل مراحل پیشین, در ماه جولای سال 1979 میلادی, زیردریایی (USS Francis Scott Key (SSBN-657 موفق به انجام اولین شلیک رسمی و دریایی این موشک گردید. در ماه اکتبر همان سال, زیردریایی (USS Francis Scott Key (SSBN-657 به عنوان اولین دارنده رسمی موشک های Trident I C-4 به ماموریت دریایی اعزام شد. هر فروند موشک بالستیک زیردریایی پرتاب UGM-96A در بخش سرجنگی خود, بطور معمول دارای 8 تا 6 عدد کلاهک تله گمراه کننده و فریب به همراه 6 سر جنگی MK4 با کلاهک اتمی W-76 با قدرت 100 هزارتن (kT) انرژی میباشند. این موشک حداکثر میتواند 14 عدد کلاهک MIRV را حمل نماید اما در اینصورت با کاهش برد مفید مواجه میگردد.کلاهک هایMIRV(تعریف شده برای موشک های بالستیک) به کلاهک هایی گفته می شود که خود شامل چندین کلاهک دیگر می باشند (اغلب هسته ایی) که قابلیت سوار شدن بر موشک های بالستیک قاره پیما( حالت هسته ایی) و سایر موشک های بالستیک از کوتاه برد تا میان برد و موشک های بالستیک با قابلیت شلیک از زیر دریایی(SLBM) دارا می باشند.کلاهک های MIRV هرکدام به طور مستقل میتواند نقطه خاص را مورد برخورد قرار دهند و نابود کنند.هر کلاهک کوچک این موشک می تواند آسیب های قابل توجهی به منطقه های پر جمعیت شهری وارد کند و اگر بر فراز یک هدف بزرگ پخش شوند می توانند به طور کامل یک شهر بزرگ و پرجمعیت را نابود و ویران سازد.
UGM-96 یک جنگ افزار پر قدرت تلافی جویانه را نمایان می سازد،به ویژه انکه با زیردریایی ها در اعماق اب های همواره اماده , پنهان و به دور از هرگونه گزند سطحی باشد .برد زیاد موشک ها به حامل اجازه می دهد تا خارج از محدوده زیردریایی های دفاعی شوروی و در مناطق امن از وجود زیرسطحی های تهاجمی دشمن به انجام عملیات بپردازند.
طبیعت پنهانکار زیردریایی احتمال رهگیری انرا به حداقل می رساند در حالیکه یک کلاهک مجهز به تله MIRV قادر به غافلگیری بیش از پیش سیستم دفاع موشکی می باشد به همین خاطر است که ترکیب زیردریایی های هسته ایی با موشک های بالستیک هسته ایی را یکی از اجزا تبدیل شدن یک قدرت جهانی بر میشمارند.
موشک Trident I همچنین به نسل پیشین سامانه ناوبری اینرسیایی MK5 با دایره دقت و برخورد 380 متر مجهز است.این موشک همچنین مجهز به یک سامانه هدایت بر اساس ستارگان آسمان نیز است.ناگفته نماند که با توجه به توان کلاهک های اتمی این موشک،دقت 380 متر بسیار ناچیز است و اثری ندارد و به چشم نمی آید.
وزن پرتابی این موشک به 33142 کیلوگرم میرسد که بر خلاف موشک UGM-73 Poseidon با داشتن مرحله سوم پروازی یک موشک بالستیک سه مرحله لحاظ می شود. همین امر نیز منجر به افزایش برد عملیاتی موشک ها با وجود تغییر بسیار کوچکی در اندازه انها شده است.طول هر یک از موشک های C-4 به 10.39 متر و قطر انان نیز به 1.83 متر میرسد.پیشرانه های 3 مرحله ای آن نیز در مرحله اول Thiokol, مرحله دوم Hercules و مرحله سوم United Technologies Corp با سوخت جامد میباشند.سرعت پرواز موشک نیز بیش از 17 ماخ است.
کلیه موشک های قدیمی UGM-73 Poseidon بر روی 14 فروند زیردیایی شلیک موشک بالستیک یا SSBN (کوتاه شده Ballistic Missile Submarine) با نمونه های جدیدتر Trident I C-4 جایگزین گردیدند و همچنین اولین زیردریایی کلاس Ohio با نام (USS Ohio (SSBN-726/SSGN-726 نیز به موشک ها C-4 مجهز گردید. طراحی SSBN های کلاس Ohio بگونه ای بود که توانایی حمل 24 فروند موشک UGM-133 Trident II D-5 آماده شلیک را دارا بودند اما 8 زیردریایی اولیه به نمونه های Trident I مجهز گردیدند زیرا در آن بازه زمانی موشک های D-5 آماده عملیات نبودند.با توجه به تعداد موشک های قابل حمل توسط یک زیر دریایی،لقب سایت موشکی زیر ابی برای انان به هیچ وجه اغراق امیز نیست.امضای پیمان کاهش جنگ افزار های استراتژیک (Strategic Arms Reduction Treaty و یا START II) موجب شد تا تعداد زیردریایی های کلاس Ohio در نیروی دریایی آمریکا به عدد 18 فروند ختم گردد. کلیه 18 فروند زیردریایی کلاس Ohio در سال 1997 ساخته و تکمیل گردیدند و این پروژه در زمانی زودتر از موعد مقرر وارد خدمت گردید. در حد فاصل سال های 1977 الی 1986 میلادی, کمپانی Lockheed Martin بیش از 600 فروند موشک UGM-96A را تولید نمود که از این تعداد همیشه 384 فروند آماده عملیات و شلیک بودند
در اواخر سال 1990 میلادی, نیروی دریایی آمریکا, 4 فروند از نمونه های جدید موشک Trident I C-4 و نصب شده بر روی SSBN های خود را با نسل جدید موشک های Trident II D-5 تعویض نمود. تا سال 2002 میلادی در مجموع 2 زیردریایی به نمونه های D-5 مجهز گردیدند و تعداد باقی مانده نیز تا سال 2007 میلادی ارتقا یافتند. در همان سال چهار فروند موشک قدیمی Trident I و نصب شده بر روی زیردریایی های SSBN از خدمت خارج گردیدند و پرتابگرهای آنها با نمونه های SSGN (کوتاه شده Guided Missile Submarines) موشک های کروز دریایی UGM-109 Tomahawk تعویض گردید. اولین زیردریایی از مجموع نمونه های نیازمند تغییرها, در ماه اکتبر سال 2002 میلادی از ناوگان استراتژیک خارج گردید و در ادامه این برنامه سایر زیردریایی های قدیمی نیز در سال های 2003 تا 2004 میلادی وارد مرحله تغییرها و بروزرسانی گردیدند. زیردریایی (USS Ohio (SSBN-726/SSGN-726 به عنوان اولین SSBN تغییر یافته به SSGN در سال 2006 میلادی دوباره به ناوگان استراتژیک نیروی دریایی آمریکا پیوست و تغییرهای دیگر زیردریایی ها نیز تا پایان سال 2008 میلادی به پایان رسید.
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#206
Posted: 11 Oct 2013 16:49
NBS MANTIS
Nächstbereichschutzsystem MANTIS که NBS MANTIS نیز نام دارد،یک سیستم پدافند نزدیک مدولار 35 میلیمتری تمام خودکار شبکه ای است که توسط کمپانی آلمانی Rheinmetall Air Defence برای نابودی گلوله های خمپاره،گلوله های توپخانه،هواپیما،
هلیکوپتر،موشک،راکت و پهپاد ها ساخته شده است.
ارتش آلمان اولین استفاده کننده از سیستم MANTIS است.در ماه می 2009 ارتش آلمان سفارش دو سیستم NBS MANTIS به ارزش 110 میلیون یورو به Rheinmetall Air Defence داد.نکته جالب اینکه این سیستم تنها در 12 ماه طراحی و ساخته شد و در 1 ژانویه سال 2011 برای نصب در پایگاه نظامی آلمان در شهر مزار شریف افغانستان فرستاده شد.
سیستم MANTIS شامل شش توپ اتوماتیک 35 میلیمتری Skyshield و دو بخش سنسور
و یک مرکز کنترل زمینی است.سیستم سنسور شامل رادار وسنسور الکترواپتیکال می شود.هر توپ سیستم میتواند 1000 گلوله در دقیقه شلیک کند.مهمات این توپها که توسط
خود Rheinmetall Air Defence ساخته شده اند شامل 152 گلوله با مرمی تنگستنی میباشد که هر کدام 3.3 گرم وزن دارند.مدت زمان درگیری با هدف از زمان کشف کمتر از 4 ثانیه میباشد.هر شش توپ با یکدیگر و همچنین با سنسور ها و رادار به صورت شبکه با هم در ارتباط می باشند.
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#207
Posted: 11 Oct 2013 16:51
MK-15 Phalanx CWIS
موشک های ضد کشتی تنها تهدید برای کشتی ها نیستند،اما می توان آن ها را بزرگترین تهدید برای کشتی ها دانست.امروزه شرایط به گونه‌ای است که کشتی ها در بعضی ماموریت ها می بایست در فاصله کمی از ساحل دشمن قرار گیرند که این وضعیت،کشتی و خدمه آن را مورد تهدید مین‌ها،هلیکوپترها،توپخانه های پاگیر شده در خشکی و گونه های گوناگونی از موشک های ضد کشتی کوچک و بزرگ قرار می‌دهد.این تهدید های رو به رشد باعث بوجود آمدن نیاز به سیستم های پدافند نزدیک مدرن تر و پیشرفته تر شده تا امکان حفاظت از کشتی ها فراهم شود.
سیستم پدافند نزدیک(MK-15 Phalanx (CWIS یکی از آخرین سد های کشتی های نظامی در برابر موشک های ضد کشتی هستند که با استفاده از یک توپ گتلینگ با نواخت تیر بسیار بالا و در نتیجه حجم بالای آتش در مدت زمانی کوتاه،ایجاد یک دیواره‌ی آتش در برابر مسیر حرکت موشک ساخته و آن را نابود میکند.البته این سیستم زمانی وارد میدان میشود که موشک مهاجم از تمامی لایه های دفاعی نرم و سخت عبور کرده و در فاصله کمی از شناور قرار گرفته باشد.این سیستم به طور خودکار وضعیت موشک را تشخیص داده و از شناور دفاع می کند.در حال حاضر بیشتر کشتی های آمریکایی و چند کشور دیگر همچون کانادا،انگلیس و ژاپن مجهز به Phalanx هستند.این سیستم در میان دیگر سیستم های مشابه توانسته است بیشترین مشتری را در جهان به خود جذب کند.
Phalanx همچنین به عنوان توپ دوم یا حتی اصلی مورد استفاده قرار میگیرد و با استفاده از آن میتوان موشک های کروز،هواپیما،هلیکوپتر،پهپاد،شناور ها دیگر،مین های دریایی و در فاصله نزدیک حتی ساحل را نیز با آن مورد هدف قرار داد.
یکی از ویژگی های مهم Phalanx مجهز بودن به سیستم های مستقل و داخلی همچون توپ،سیستم گلوله گذاری و رادار آن است که در یک ساختار سیلندر شکل سوار بر یک مکعب مستطیل قرار دارند.شروع پروژه ساخت این سیستم در سال 1970 و توسط کمپانی آمریکایی General Dynamics آغار شد،در سال 1992 امتیاز این سیستم توسط کمپانی Hughes خریداری شد که پس از خریداری شدن کمپانی Hughes توسط کمپانی Raytheon،امتیاز ساخت این سیستم به کمپانی Raytheon رسد.
اولین نمونه ساخته شده این سیستم در سال 1972 بر روی ناوشکن
(USS King (DDG-41 با موفقیت آزمایش شد.در سال 1977 نیز این سیستم بر روی ناوشکن (USS Bigelow (DD-942 مرحله های پایانی آزمایش هایش را پشت سر گذاشت و از نظر تعمیر و نگهداری بسیار کار آمد و قابل اطمینان ارزیابی شد.تولید Phalanx از سال 1978 با سفارش خرید 23 دستگاه برای نیروی دریایی آمریکا و 14 دستگاه برای فروش نظامی خارجی شروع شد.
گونه اولیه Phalanx به بلاک صفر معروف است که قابلیت دفاعی در برابر موشک های ضدکشتی امروزی ارتفاع پست،فرو صوت و بدون مانور را فراهم می‌کرد.در بلاک 1A سامانه مجهز به یک کامپیوتر پرقدرت‌تر و پیشرفته گشت که Phalanx را توانا به درگیر شدن با موشک های مانوردهنده کرد.بلاک 1B بر اساس بلاک 1A ساخته شد،اما استفاده از لوله های جدید در توپ گتلینگ سبب افزایش عمر توپ و افزایش برد Phalanx گشت.هر دو بلاک 1A و 1B زاویه پوشش بیشتر و جایگاه بزرگتر نگهداری گلوله که از 989 گلوله در مدل اولیه به 1550 گلوله افزایش یافت هستند و نواخت تیر هر دو به 4500 گلوله در دقیقه افزایش یافت.علاوه بر این،Phalanx میتواند در کنار یک سیستم پدافند نزدیک دیگر همچون RIM-116 RAM قرار گرفته و قدرت کنترل آتش و کارایی سنسورهای کشتی را افزایش دهد.در آپریل 2006 کمپانی Raytheon سفارش 16 بسته بروزرسانی بلاک 1B به ارزش 52 میلیون دلار را از سوی نیروی دریایی سلطنتی انگلیس دریافت کرد.امروزه بیش از 900 سیستم Phalanx ساخته شده که در بیش از 22 کشور جهان بکارگرفته می شوند.
تکیه گاه اصلی Phalanx بر اساس سیستم خود پدافندی استوار است که از اواخر دهه 1970 بر روی تمامی کشتی های آمریکا نصب شده است.Phalanx به سادگی بر روی هر شناوری نصب میشود.هر دستگاه در جایگاه خود با مونتاژ سیستم کنترل آتش و یک زیر سیستم(Sub system) که همان توپ گتلینگ است نصب می شود.زیر سیستم کنترل آتش Phalanx تشکیل شده از رادار جستجو جهت پویش،ردیابی و کشف هدف های دشمن و رادار رهگیر جهت نشانه روی Phalanx به هنگام رهگیری یک هدف میباشد.سیستم کنترل آتش ویژه Phalanx،هم هدف های وارد شونده را رهگیری می نماید و هم با دادن دستور و زمان آتش رگبار خودکار،گلوله هایش را به سمت هدف روانه میکند.Phalanx توانایی تصحیح و تنظیم نشانه روی هدف های متحرک همچون موشک های ضد کشتی هوا به سطح را تا برخورد گلوله به هدف دارد.
Phalanx مجهز به توپ گتلینگ 6 لول 20 میلیمتری M61 Vulcan است که نواخت تیرش 4500 گلوله در دقیقه در گونه‌های جدیدتر میباشد.سرعت گلوله به هنگام شلیک 1100 متر بر ثانیه و برد موثر آن 3.600 متر است،ولی بردی که نابودی موشک مهاجم در آن 100 درصد میباشد کاملا محرمانه میباشد.گلوله‌ی مورد استفاده در Phalanx،گلوله‌های نفوذ کننده در زره APDS است که دارای مرمری از جنس فلز های سنگین همچون اورانیوم یا تنگستن است.
سنسور های تمام فعال و رادار رهگیر،رادار جستجو گر باند Ku مدل MTI،ادار رهگیر باند Ku پالس داپلر از نوع پالس مونو دیجیتالی این سیستم از تکنولوژی حلقه بسته بهره میبرند،به گونه ای که همه فرایندهای کاوش،کشف،ردیابی،ارزیابی،رهگیری،درگیری،
نابودی هدف،ارزیابی آسیب و فرمان آتش بس توسط آن امکان پذیر است.Phalanx همچنین درای یک سنسورهای رادار مراقبتی از نوع سیستم فروسرخ جلونگر(FLIR) اتوماتیک با هدایت کننده رهگیری است.
همانگونه که گفته شد،Phalanx های جدیدتر شده دارای مدل های گوناگون میباشند:
Phalanx مدل بلاک 1:
این مدل جهت کشف موشک های ارتفاع بالا،با یک آنتن جستجوگر جدید با حساسیت بالا بهینه شد.مهمات در دسترس آن نیز با 50% افزایش نواخت تیر بهسازی یافت.نیروی محرکه این مدل پنوماتیکی(گازی-هوایی)،نواخت تیر آن 4500 تیر در دقیقه و شروع استفاده از مهمات نوع تنگستن و همچنین اورانیوم ضعیف شده در این مدل بود.مدل بلاک 1 با افزایش پوشش ارتفاع بالا،افزایش گنجایش خشاب مهمات گسترده آن،همچنین تغییر در افزایش ارتفاع پوشش Phalanx و نواخت تیر بهبود و توانایی رادار پردازشگر آن بهینه شده است.
Phalanx مدل بلاک 1A:
نصب یک کامپیوتر جدید با پردازش بالاتر اطلاعات جهت در دسترس قرار دادن قدرت بالای پردازش بیشتر،بهبود محاسبه های کنترل آتش در مانورهای تمرین و حمله،جستجوی بیشتر سیستم با هماهنگی بهتر قسمت های درگیر و کارکرد بهتر سیستم تصمیم گیری از برنامه های بهینه سازی مدل های جدید با نام بلاک 1A بوده است.
Phalanx مدل بلاک 1B:
این مدل با توانایی درگیری در ارتفاع پست با جستجوگر فروسرخ خود جهت رهگیری و نابودی هدف هایی که در ارتفاع پست حرکت می کنند همچون هواپیما و همچنین شناورها بهینه و ساخته شد.جستجوگر فروسرخ با سیستم جستجوگر راداری در رهگیری موشک های ضد کشتی باعث افزایش شانس کشتی را در نابودی موشک مهاجم فراهم می نماید.Phalanx بلاک 1B از یک تصویرگر حرارتی فروسرخ اتوماتیک جهت هدفیابی و رهگیری ویدیویی(AAVT) برخوردار است.سیستم تعادل Phalanx را در زاویه های مختلف رهگیری به صورت الکترو اپتیکی و سطحی امکان پذیر می سازد.
Phalanx در مدل های اولیه 5700 کیلوگرم و در مدل های جدیدتر 6200 کیلوگرم وزن و 4.7 متر بلندی دارد.
با توجه به توانایی های قابل توجه Phalanx و RIM-116 RAM،کمپانی Raytheon اقدام به تولید سیستم دفاعی موشکی به نام SeaRAM نموده که افزایش قدرت دفاعی کشتی را در اثر بهبود برد دفاعی و توان درگیری با گونه های متفاوت هدف ها فراهم می‌آورد.
SeaRAM لایه دفاعی کشتی را گسترده تر کرده و سبب شده که کشتی بتواند با تهدید های گوناگون مدرن فرا صوت و پیشرفته درگیر شود.در SeaRAM در واقع یک پرتابگر 11 لوله ای موشک جایگزین توپ 20 میلیمتری Phalanx شده است که توسط موشک‌های هدایت شونده سیستم RAM بلاک 1 مسلح شده‌اند.ترکیب دقت،برد و قدرت مانور بالای RAM با کیفیت بالای کاوش و رهگیری Phalanx بلاک 1،SeaRAM را به سامانه ای کارا تبدیل کرده که سیستم کنترل آتش و بخش سنسور های داخلی آن بر این کارایی می‌افزایند.با توجه به اینکه SeaRAM بر پایه‌ی Phalanx بلاک 1B ساخته شده،سیستم فروسرخ جلونگر(FLIR) جدید، رادار کشف و رهگیری باند Ku و سامانه الکترونیکی ESM از جمله دیگر تجهیزات آن هستند.
بر اساس Phalanx بلاک 1B،مدل قابل استفاده در خشکی آن نیز با نام Centurion C-RAM برای نابودی خمپاره،موشک و راکت ساخته شده است که بر روی یک کشنده سوار شده است.
(1_نگاره از Phalanx بلاک 1B میباشد.
2_Goalkeeper نام سیستم CIWS مشابه Phalanx میباشد و ساخت هلند است.)
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#208
Posted: 11 Oct 2013 16:54
THAAD
سامانه سپر دفاع موشکی بسیار پیشرفته THAAD که کوتاه شده Terminal High Altitude Area Defense و به معنی سامانه پدافند منطقه ای ارتفاع بالا است،یک برنامه جنگ افزاری زمین پایه با قابلیت تحرک و جابجایی است بطور اختصاصی جهت مقابله با تهدید موشک های بالستیک دارای برد کوتاه،برد متوسط و برد زیاد و قاره پیما در مرحله پایانی(Terminal)،به هنگام شیرجه در پوشش وسیع و گسترده طراحی و ساخته شده است.این سیستم یكی از آخرین لایه های دفاعی در برابر موشک های بالستیک می باشد و نقش مهمی را در برنامه های دفاعی آژانس دفاع موشكی آمریكا بازی می كند و توسط 8 کمپانی آمریکایی به رهبری کمپانی Lockheed Martin ساخته شده است.این سامانه از سال 2008 وارد خدمت شد و از سال 2005 میلادی،موفق به نابودی کلیه هدف های آزمایشی گردیده است.کشور روسیه به دلیل شدت بازدارندگی این سیستم،
همواره مخالف نصب آن در منطقه اروپای شرقی است.
سامانه THAAD بگونه ای طراحی گردیده است تا قابلیت ارتباط و فرستادن اطلاعات هدف به سایر سامانه های دفاعی و جنگ افزار های بازدارنده را نیز دارا باشد.برای نمونه این سامانه میتواند با ایجاد ارتباط یکپارچه با مرکز فرماندهی دفاع ضد بالستیک آمریکا و یا شبکه اطلاعات دفاع هوایی پیوسته که یکی از شبکه های امنیتی آمریکا میباشد و مرکز های مدیریت و فرماندهی نبرد،اقدام به ایجاد پوشش اطلاعاتی و دفاعی زنجیر وار و گسسته نماید.کمپانی آمریکایی Northrop Grumman پیمانکار توسعه واحد ارتباطی BMC3I در پروژه THAAD میباشد.BMC3I به معنای مدیریت و فرماندهی نبرد،کنترل، کامپیوترها و هوشمند میباشد.این واحد در داخل یک پناهگاه بسیار مستحکم و ایمن و قرار گرفته بر روی یک خوردروی نظامی چند منظوره با تحرک بالا Humvee(یا HMMWV) نصب میگردد. همچنین واحد ارتباط سامانه THAAD توانایی استفاده هم زمان از اطلاعات سامانه ها و شبکه هایی همچون توزیع اطلاعات تاکتیکی مشترک،JTIDS،تجهیزات سیار مشترک،سامانه رادیویی تک کانال زمینی و هوابرد،SINCGARS،و در نهایت ترمینال تاکتیکی و مشترک جهت تبادل اطلاعات صوتی و داده ها جهت انتقال هوشمند داده ها را دارا میباشد.
سپر دفاع موشکی THAAD با قابلیت یکپارچه سازی به همراه دیگر سامانه های دفاعی آمریکا همچون رادار های بزرگ دریایی SBX باند X،ماهواره های هدفیاب،هواپیماهای لیزر هوابرد YAL-1 کمپانی Boeing،سامانه های دفاع دریایی و ضد موشکی SM-3 و SM-2 و سامانه ضد موشک بالستیک Aegis ناو های آمریکایی و انگلیسی به همراه نمونه های زمینی PAC-3 و MIM-104 Patriot توسعه یافته است و عملا یک سپر غیر قابل نفوذ شناخته میشود.
هر موشک بالستیک برای نابودی هدف خود،نیازمند طی چندین مرحله میباشد.سامانه های دفاع موشکی THAAD و PAC-3 و همچنین دیگر نمونه های دریایی وظیفه دارند تهدید های بالستیک را پس از مرحله MidCourse(میانه مسیر) و در مقطع بسیار حساس Terminal Phase،یا همان مرحله پایانی،پیش از جدایش کلاهک از بدنه منهدم نمایند. Terminal به عنوان آخرین مرحله هدایت پذیری موشک به سوی هدف شناخته میگردد و از این رو با استفاده از ترفندهای مختلف میتوان مسیر آن را منحرف و یا بطور کلی آن را منهدم نمود.
در استراتژی مقابله با تهدید های بالستیک،هر شلیک مساوی است با ردیابی مکان پرتاب و انهدام پرتابگر و انبارهای احتمالی توسط نیروی هوایی و یا موشک های کروز و ...،با اینحال هر سامانه THAAD توانایی درگیری هم زمان با 25 موشک بالستیک را دارا میباشد و هنگامیکه سامانه PAC-3 نیز به عنوان جنگ افزار پشتیبان تلفیق میگردد،این تعداد به 41 فروند در مرحله های مختلف افزایش میابد.البته این موضوع با صرف نظر از سایر سامانه ها میباشد.ضمن آنکه پرتاب هم زمان چندین موشک در حالت فرضی به دلیل ارزش و تعداد محدود پرتابگرها مساوی است با برخورد هم زمان چندین برابر موشک دیگر از جانب دشمن.
نیروی زمینی ارتش آمریکا در نظر دارد 99 سامانه THAAD به همراه 18 رادار زمینی و بیش از 1422 موشک رهگیر را به خدمت خود در آورد.تاکنون(2013) 24 سامانه ساخته شده است.در 25 دسامبر 2011 امارات قراردادی 3.6 میلیارد دلاری برای به خدمت گرفتن سامانه THAAD امضا کرد.عمان نیز در 27 می 2013 قرار داد مشابهی برای به خدمت گرفتن این سامانه بست.
در اوایل سال 2004 میلادی،آژانس دفاع موشکی آمریکا،MDA(کوتاه Missile Defense Agency) نام سامانه THAAD را از Theater High Altitude Area Defense(پدافند منطقه ای برد متوسط ارتفاع بالا) به Terminal High Altitude Area Defense(به معنی سامانه پدافند منطقه ای ارتفاع بالا) تغییر داد.از جمله توانایی های اصلی و محوری این سامانه میتوان به توانایی درگیری با تهدید های موشکی دوربرد اشاره داشت.یکی دیگر از ویژگی های منحصر بفرد سامانه THAAD در توانایی درگیری و نابودی هدف ها در ارتفاع کم(پایین) میباشد و این موضوع تاثیر بسزایی در روند کارکرد و دقت آن میگذارد.سامانه THAAD با برد بیش از 200 کیلومتر و ارتفاع درگیری بیش از 150 کیلومتر،به گونه ای طراحی گردیده است تا بتواند موشک های بالستیک را در ارتفاع بالاتر از جو زمین شناسایی و رهگیری نماید.
THAAD همچنین میتواند موشک های بالستیک مهاجم را در ارتفاعی حدود 200 كیلومتر در داخل يا خارج از جو زمين نیز نابود سازد.در چنین ارتفاعی برای موشكهای بالستیک استفاده از طعمه ها و گمراهی ضد موشكها بسیار مشكل می نماید.همچنین با از بین رفتن موشک بالستیک در ارتفاع های بالاتر،ریسک خسارت های موشكهای اتمی،
شیمیایی و بیولوژیكی به شهروندان یا نیروهای مسلح كاهش می یابد.
این سامانه در بخش موشکی دارای 2 ردیف موشک های رهگیر و همسان با سامانه مدیریت و فرماندهی پدافند میباشد که در طبقه های پایین جو مورد استفاده قرار میگیرند.نقطه اوج سرعت پیمایش موشک های THAAD در انتهای برد مفید آنها میسر میگردد و این به معنی قدرت نابودی بسیار بالا در لحظه برخورد میباشد.هم اکنون بیشتر کشورهای در حال توسعه دارای 30 نوع از موشک های بالستیک میانبرد و دوربرد میباشند که برخی از آنها تکمیل و برخی دیگر نیز در حال توسعه میباشند.علاوه بر این تعداد،انتظار میرود کشورهای دارای موشک های بالستیک نسبت به افزایش برد و قدرت تخریب موشک های خود اقدام نمایند.
سامانه رهگیری ارتفاع بالا(Upper Tier) در THAAD این توانایی را دارد تا کلیه موشک های بالستیک میان برد و دوربرد را در ارتفاع های داخل و یا خارج از جو زمین شناسایی و رهگیری نماید.با اینحال سامانه ارتفاع پایین (Lower Tier) نیز قابلیت شناسایی موشک های کوتاهبرد و میانبرد در مرحله نهایی را دارا میباشد.هر 2 سامانه ارتفاع بالا و ارتفاع پایین در سیستم THAAD مبتنی بر کارکرد سنسورهای فضایی و ماهواره ای در خارج از جو زمین فعالیت مینمایند.هم اکنون آمریکا از چنین نوع سامانه هوابرد،دریایی و فضایی با تکنولوژی های مختلف جهت نظارت بر کارکرد و تشخیص موشک های بالستیک بهره میبرد.
سامانه THAAD اولین سیستم دفاع ضد موشکی در دنیا میباشد که توانایی فعالیت بر علیه موشک های کوتاهبرد،میانبرد و دوربرد در داخل و خارج از جو زمین بطور هم زمان دارا میباشد.همچنین این سامانه با استفاده هم زمان و مشترک از سیستم دفاع ضد موشکی MIM-104 Patriot،توانایی ایجاد پوشش دفاعی بسیار گسترده بر فراز منطقه های گسترده را دارا میباشد و همچون نمونه های Patriot،هدف ها را در مرحله نهایی Terminal(هنگامیکه موشک بطور مستقیم در حال پیشروی به سمت هدف میباشد) منهدم مینماید،هرچند توانایی ها و گستره عملیات THAAD بسیار فراتر از Patriot تعریف گردیده است.
THAAD همچنین از تکنولوژی Hit to Kill(بزن بکش) بهره میبرد و این توانایی موجب نابودی سریع هدف در اثر برخود مستقیم میگردد.در این تکنولوژی برای نابودی موشک مهاجم از مواد منفجره در کلاهک موشک بازداره سامانه THAAD استفاده نمیشود،بلکه کلاهک در اثر برخورد و با انرژی جنبشی موشک مهاجم را نابودمیکند.برتری این نوع نابودی نسبت به نابودی با استفاده از کلاهک انفجاری و فیوز های مجاورتی این است که در این روش موشک هدف حتما نابود شده و مانند وضعیتی که ممکن است پس از انفجار کلاهک جنگی موشک نابود نشده،بلکه منحرف شده موشک هدف میشود نخواهد شد.برتری دیگر این نوع نابودی نسبت به نابودی با کلاهک انفجاری این است که این روش هم در خارج از جو و هم در داخل از جو کارایی بالای خود را حفظ کرده،در حالی که در روش نابودی با کلاهک انفجاری کارایی در خارج از جو کاهش میابد.البته روش نابودی با انرژی جنبشی نیازمند استفاده از رادارهای بسيار دقيق و سيستم های كنترل است كه سرعت واکنش بسيار بسیار بالایی داشته باشند.
THAAD شامل چندین بخش مجزا و مرتبط با یکدیگر میباشد که از جمله آنها میتوان به پرتابگرهای موشک PAC-3،رادار زمینی AN/TPY-2 باند X ساخت کمپانی Raytheon آمریکا که بزرگترین رادار باند X قابل حمل دنیا میباشد و مرکز فرماندهی و کنترل نبرد اشاره داشت.کلیه پرتابگرهای یگان آتش بصورت قابل حمل و شامل 8 تا 10 موشک بر روی هر پرتابگر و 9 پرتابگر در هر یگان آتش میباشد.همچنین 2 مرکز سیار عملیات تاکتیکی،TOC(کوتاه شده Tactical Operation Centre) به همراه هر یگان اعزام میگردند.
TOC پیشتر توسط کمپانی Litton Data Systems Division طراحی گردیده بود اما کمپانیNorthrop Grumman اقدام به توسعه مجدد و تطبیق آن با سپر دفاعی THAAD نمود. هر واحد عملیات تاکتیکی نیازمند 2 اپراتور میباشد و همچنین جهت پردازش اطلاعات و داده های الکترونیکی از 3 عدد هسته قدرتمند HP-735 ساخت کمپانی آمریکایی Hewlett-Packard یا همان HP بهره میبرد.
همانگونه که گفته شد در کل 9 خودروی M1075 PLS حامل پرتابگر موشک در یک یگان آتش THAAD حضور دارند.این خودروی سنگین توسط کمپانی آمریکایی Oshkosh مورد بهسازی قرار گرفته است و همچنین مجهز به سامانه تمام خودکار گلوله گذاری HEMTT-LHS میباشد.درازای این خودرو 12 متر و پهنای آن 3.25 متر است و میتواند تعداد 8 تا 10 فروند موشک رهگیر THAAD را بصورت آماده شلیک و 2 فروند را به عنوان ذخیره در خود جای دهد. باتری های اسید سربی به عنوان تامین کننده اصلی نیروی اولیه در این خودرو مورد استفاده قرار میگرند.این باتری ها توسط یک عدد دیزل ژنراتور کم صدا شارژ میگردند.پس از شلیک کلیه 8 موشک،تنها 30 دقیقه زمان جهت بارگذاری دوباره 8 موشک در پرتابگر مورد نیاز است.
رادار زمین پایه و بسیار پیشرفته AN/TPY-2 ساخت کمپانی Raytheon آمریکا وظیفه نظارت،طبقه بندی و شناسایی کلیه تهدیدهای هوایی در سامانه THAAD را بر عهده دارد.سپر موشکی THAAD همچنین توانایی ارتباط گسسته با ماهواره های شناسایی و دیده بانی هوابرد پیشرفته همچون Brilliant Eyes را دارا میباشد.آنتن رادار TPY-2 به تنهایی توسط یک فروند هواپیمای باری C-130 Hercules قابل حمل است اما جهت انتقال کلیه بخش ها رادار 5 فروند هواپیما غول پیکر C-5 Galaxy مورد نیاز میباشد.رادار AN/TPY-2 دارای صفحه و دیافراگم گسترده با مساحت 9.2 مترمربع همراه با فرستنده های آرایه فازی بر روی بازه فرکانسی X و درای بیش از 25.344 ماژول فرستنده و گیرنده جامد امواج ماکرویو میباشد.این رادار توانایی رهگیری کلیه تهدید های موشکی و بالستیک را در محدوده بیش از 1000 کیلومتر دارا میباشد و دارای یک سنسور ویژه موشک های بالستیک قاره پیما،ICBM،میباشد.
هنگامی كه يک موشک دشمن تشخيص داده شد،رادار اطلاعات مربوط به شناسايی موشک را به واحد فرماندهی متحرک مستقر در يک خودرو Humvee گزارش می كند،سپس کلیه اطلاعات مربوط به رهگیری هدف و دیگر ویژگی های مهم پیش از شلیک نهایی به کامپیوتر هوشمند موشک رهگیر در داخل پرتابگر منتقل میگردند.با اینحال بروزرسانی اطلاعات تکمیلی در خصوص هدف به طور لحظه ای نیز برای موشک در حال پرواز فرستاده میشود تا هدف همواره در بهترین نقطه تیر رس موشک قرار داشته باشد.درازای این موشک معادل 6.17 متر میباشد و در بخش موتور،یک نمونه راکت تک مرحله ای سوخت جامد به همراه خروجی با قابلیت رانش متغیر موجود است.این موتور بطور اختصاصی توسط کمپانی آمریکایی Pratt & Whitney Rocketdyne شاخه ای از کمپانی بزرگ آمریکایی Pratt & Whitney میباشد طراحی و تولید گردیده است و وزن کلی موشک را در لحظه شلیک به حدود 900 کیلوگرم میرساند.با اینحال یک موتور جداگانه در بخش انتهایی تقویت کننده(Booster) نصب گردیده است.این موتور به فرایند جدایش بخش سرجنگی نابود کننده(KV) از تقویت کننده و پیش از برخورد به هدف کمک بسزایی میکند.هنگامی كه سوخت موشک پايان يافت،سرجنگی از پيشران جدا می شود.
بخش سرجنگی نابود کننده(KV) مجهز به یک عدد سامانه کنترل وضعیت و جهت،DACS
(کوتاه شده Divert and Attitude Control System)،و سيستم هدايت است كه مسئوليت
انجام مانورهای لازم را برای رسيدن به نقطه برخورد بر عهده دارد و همچنین دارای پیشران سوخت مایع میباشد که توسط Pratt & Whitney Rocketdyne و در جهت هدایت موشک در مرحله پایانی(Terminal) به سوی هدف طراحی گردیده است.همچنین ماژول های سنسور های فروسرخ در بخش کلاهک و دماغه موشک قرار گرفته اند تا در مرحله Terminal و در نزدیکی هدف،با قفل نمودن بر روی آن اقدام به نابودی مطمئن نمایند.در طول مرحله اولیه شلیک موشک از پرتابگر،پنجره سنسور های فروسرخ و حرارت یاب توسط 2 عدد دریچه محافظ پوشانده میگردند تا حرارت ناشی از پرتاب موشک موجب اختلال در سیستم ردیاب نگردد.سنسور فروسرخ InSb توانایی پوشش و رهگیری امواج حرارتی با طول موج 3 الی 5 میکرون را دارا میباشد.هر موشک نیز 8.24 ماخ سرعت دارد.
در عملیات های ویژه،چنانچه سنسورهای هشدار زودهنگام خارجی همچون هواپیماهای AWACS با سیستم تشخیص THAAD ترکیب گردند،میتوانند خطر حمله موشک های بالستیک را پیش از رادارهای زمینی تشخیص دهند.با اینحال چنانچه سنسور های خارجی
در دسترس نباشند،رادار به تنهایی توانایی تشخیص و رهگیری هدف ها را دارا است.
پس از دریافت اطلاعات شناسایی هدف و تعیین آخرین مسیر پیمایش از سوی رادار،نوبت به سامانه THAAD میرسد تا با استفاده از رادار و ارتباط با مرکز عملیات تاکتیکی اقدام به ارزیابی و طرح روش نابودی نموده و سپس با رهگیری و شلیک خود،هدف را در کسری از ثانیه منهدم نماید.با اینحال در صورت نیاز و بنابر تشخیص مرکز عملیات و فرماندهی هوشمند و تمام خودکار،دومین موشک رهگیر THAAD نیز شلیک میگردد.چنانچه پس از دومین شلیک،سیستم هوشمند دوباره اعلام نماید هدف نابود نگردیده است،رادار بلافاصله سامانه PAC-3 را جهت انهدام هدف در دقیقه های پایانی وارد مدار مینماید.
همچنین سامانه THAAD مجهز به نوعی سنسور گرمایاب پرتویی و بسیار دقیق میباشد.این سنسور لحظه هایی پیش از شلیک موشک،در جهت رهگیری دقیق هدف،اقدام به عکسبرداری حرارتی از آن مینماید.در سال 1990 میلادی،وزارت دفاع آمریکا اولین رهگیری زمانبندی شده توسط سامانه های ضد بالستیک را با استفاده از جستجوگرهای ساخته شده از ماده Platinum Silicide با نام کوتاه شده PtSi به انجام رساند و این در حالی بود که بر اساس برنامه قبلی،این وزارت قصد داشت از ترکیب کریستالی Indium Antimonide با نام کوتاه شده InSb استفاده نماید که البته هر 2 ماده در ساخت جستجوگرهای فروسرخ و گرمایاب نظامی مورد استفاده قرار میگیرند.همچنین نیروی زمینی آمریکا قصد داشت جهت انجام 8 آزمایش زمانبندی شده تا ماه جون سال 1997 از جستجوگرهای Indium Antimonide بهره ببرد.در نهایت بنابر تصمیم فرماندهی مرکزی،هر 2 نمونه Indium Antimonide و Platinum Silicide در دستور کار ساخت جستجوگر های این سامانه قرار گرفتند و این تصمیم با توجه به نتیجه های رضایت بخش استفاده از هر 2 ماده در جنگ افزار های گذشته گرفته شد.
جستجوگرهای ساخته شده از InSb دارای پیچیدگی ساختاری کمتر نسبت به گونه های PtSi میباشند.با اینحال بیش از 95% اجزای نمونه های InSb همچون قاب و سازه،
عدسی ها و ژیروسکوپ ها کاملا یکسان با نوع PtSi هستند و بخش هایی همچون جایگاه خلا و ساختار الکترونیکی جستوگر،با تفاوت هایی جزیی نسبت به یکدیگر همراه میباشند.
جستجوگرهای InSb از هسته پردازش(SW) متفاوت با نمونه های PtSi بهره میبرند که در سال 1997 توسعه یافته اند.در همان سال آزمایش های گسسته سخت افزار(HWIL) بر روی این نموه تقریبا تمام شد و سخت افزار جستجوگر InSb کلیه توانایی های خود را در رهگیری و دیدن هدف با موفقیت بازتاب نمود.یکی از شباهت های آشکار در میان جستجوگر های PtSi و InSb در توانایی کارکرد مستقل هسته پردازنده با سایر بخش ها میباشد،با اینحال این موضوع در بین هر 2 نوع یکسان نیست و ریسک خطا در پردازش برنامه های نوشته شده در جستجوگر های InSb کمتر از PtSi است.همچنین فاصله کانون عدسی های InSb دو تا سه برابر بیشتر از نمونه های PtSi میباشد.در یک نتیجه گیری کلی،مدت زمان پاسخگویی به کارکرد و دستور ها در جستجوگرهای InSb به مراتب کمتر از نمونه های PtSi است و این عامل به عنوان برگ برنده این نمونه است.
در جولای 2006 این سامانه اولین موفقیت در نابودی یک هدف واحد در ارتفاع بالای جو را پس از کامل شدن ساخت در می 2006 به دست.درسپتامبر 2006 توانایی تشخیص خطر داشتن یا نداشتن موشک بالستیک توسط سامانه THAAD با موفقیت آزمایش شد.موشک های بی خطر موشكهای بالستيكی هستند كه از كنترل خارج شده اند و يا به منطقه بی خطری در زمين برخورد می كنند که این سامانه توانست درست تشخیص بدهد.
در ژانویه 2007 آزمایش موفق آمیز نابودی یک موشک شبیه Scud در ارتفاع های بالای جو و در آپریل 2007 نابودی موفق یک موشک شبیه Scud در ارتفاع های میانی جو انجام شد.در جون 2007 تست پرواز موفق موشک در ارتفاع های پایین جو با موفقیت انجام شد.در اكتبر 2007 نیز نابودی موفق یک موشک شبه Scud در خارج از جو انجام شد.
در جون 2008 نابودی موفق یک موشک شبه Scud با كلاهک جدا شونده در ارتفاع های میانی جو انجام شد.موشک های چند مرحله ای موشک هایی هستند كه در آن سر جنگی از پیشران یا پیشران ها جدا می شود.در این آزمایش سامانه THAAD موفق شد نسبت به شناسایی،رهگیری و تشخیص هدف اصلی از بین قطعه های موشک و انتخاب نقطه برخورد موفقیت آمیز اقدام نماید.
در مارچ 2009 شلیک دو موشک THAAD علیه یک موشک بالستیک با كلاهک جدا شونده انجام شد كه اولین موشک THAAD موفق به نابودی موشک بالستیک شد و دومین موشک توسط افسران كنترل آتش نابود گردید.این تاكتیک برای افزایش ضریب اطمینان نابودی هدف ها با كلاهک جدا شونده صورت پذیرفت.
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
ارسالها: 133
#209
Posted: 11 Oct 2013 16:56
Chū-MPM
سامانه موشکی میان برد چند منظوره(Middle range Multi-Purpose Missile) ساخت کمپانی بزرگ Kawasaki ژاپن به سفارش مرکز پژوهش های نیروی دفاعی ژاپن بنام Chū-MPM برای هدف قرار دان تانک،شناور های دریایی و هواگرد ها و موشک ها در ارتفاع پایین از سال 2009 مورد استفاده ارتش این کشور قرار گرفته است.این سیستم هم کوچکتر و هم ارزان تر در مقایسه با سیستم Type 96 MPMS است که براحتی بر روی بیشتر وسیله های نقلیه ارتش ژاپن قابل نصب است.
این سامانه با استفاده از تصویر برداری لیزری و فروسرخ نیمه فعال هدایت می شود.در حال حاضر 46 عدد از این سیستم فعال می باشد.
موشک های این سیستم 1.4 متر درازا،14 سانتیمتر قطر،33 سانتیمتر پهنا و 26 کیلوگرم وزن دارد و پیشران موشک ها یک موتور موشکی سوخت جامد میباشد.سرعت و برد موشک ها نیز اعلام نشده است و محرمانه میباشد.
(در این نگاره از 6 لوله پرتاب فقط در 2 لوله باز میباشد.)
این کاربر به دلیل تخلف در قوانین انجمن بن شد
(پرنسس)
صفحه 21 از 21