صفحه 3 از 8: « پیشین 1 2 3 4 5 6 7 8 پسین »

گويش ها و زبان هاى مختلف جهان

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#21 Posted: 17 Jul 2012 15:08

ﮔﻮﻳﺸﻬﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ
29 . ﻣﻮﻧﺠﺎﻧﻲ : ﮔﻮﻳﺶ ﻋﺪﻩ ﻣﻌﺪﻭﺩﻱ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﻣﻮﻧﺠﺎﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﺭﻭﺩ ﮐﻮﮐﺠﻪ - ﺷﻤﺎﻝ ﺷﺮﻗﻲ
ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ - ﺳﮑﻮﻧﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ .
30 . ﻳﻐﻨﺎﺑﻲ : ﮔﻮﻳﺸﻲ ﺍﺳﺖ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﻣﻴﺎﻥ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺩﺭﻩ
ﻳﻐﻨﺎﺏ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺁﺑﺎﺩﻱ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺁﻥ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺟﻤﻬﻮﺭﻱ
ﺗﺎﺟﻴﮑﺴﺘﺎﻥ - ﺷﻤﺎﻝ ﺷﻬﺮ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ - ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻳﺶ ﺧﻮﺩ
ﺑﻪ ﺩﻭ ﺷﻌﺒﻪ ﺷﺮﻗﻲ ﻭ ﻏﺮﺑﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .
31 . ﭘﺮﺍﭼﻲ : ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﭘﺸﺘﻮ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ
ﻫﻨﺪﻱ ﺯﺑﺎﻥ، ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺳﺘﺎ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﮐﺎﺑﻞ ﻫﻨﻮﺯ
ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻌﺪﻭﺩﻱ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻳﺶ ﻣﺘﮑﻠﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ
ﻫﻤﻪ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ )ﺩﺭﻱ - ﺗﺎﺟﻴﮑﻲ ( ﺭﺍ ﻧﻴﺰ
ﻣﻴﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ
ﺑﮑﺎﺭ ﻣﻲ ﺑﺮﻧﺪ .
32 . ﺍﺭﻣﻮﻱ : ﮔﻮﻳﺸﻲ ﺍﺳﺖ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﻣﻴﺎﻥ ﻗﻮﻡ
ﮐﻮﭼﮑﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﮐﺎﺑﻞ ﻭ ﻧﻘﺎﻃﻲ ﺍﺯ ﭘﺎﮐﺴﺘﺎﻥ
ﺳﮑﻮﻧﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﻪ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ
ﺑﻪ ﭘﺸﺘﻮ ﻣﺘﮑﻠﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﮔﻮﻳﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻭ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ .
33 . ﮐﻮﻣﺰﺍﺭﻱ : ﻳﮕﺎﻧﻪ ﮔﻮﻳﺶ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ
ﺟﻨﻮﺏ ﺧﻠﻴﺞ ﻓﺎﺭﺱ ﻳﻌﻨﻲ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻟﻲ ﺗﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﺒﻪ
ﺟﺰﻳﺮﻩ ﻋﻤﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﻳﮏ ﻗﺒﻴﻠﻪ ﺑﺪﻭﻱ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ
) ﮐﺮﺍﻧﻪ ﺟﻨﻮﺑﻲ ﺗﻨﮕﻪ ﻫﺮﻣﺰ - ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺑﻨﺪﺭﻋﺒﺎﺱ ( ﺑﻪ ﺍﻳﻦ
ﮔﻮﻳﺶ ﺳﺨﻦ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻨﺪ .
34 . ﺯﺍﺯﺍ : )ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺳﻴﻮﺭﮎ، ﭼﺒﺨﭽﻮﺭ، ﮐﺮ ( ﻭ ﮔﻮﺭﺍﻧﻲ )ﺩﺭ
ﮐﻨﺪﻭﻟﻪ، ﭘﺎﻭﻩ، ﺍﻭﺭﺍﻣﺎﻥ، ﺗﻞ ﻫﺪﺷﮏ ( ﮔﻮﻳﺸﻬﺎﻱ
ﻣﺘﻌﺪﺩﻱ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻏﺎﻟﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ
ﮔﻮﻳﺸﻬﺎﻱ ﮐﺮﺩﻱ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ ﺍﻧﺪ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#22 Posted: 17 Jul 2012 15:09

ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﮔﻮﻳﺸﻬﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻭ
ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﻭ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻲ ﮐﻪ
ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻈﺮ ﺻﺮﻳﺢ ﻭ ﻗﻄﻌﻲ ﻧﻤﻲ
ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ . ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺘﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ
ﮔﻮﻳﺸﻬﺎﺋﻲ ﮐﻪ ﺟﺰﺀ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﺮﮐﺰﻱ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ
ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﮔﺮﻭﻫﻲ ﺍﺯ ﮔﻮﻳﺸﻬﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ
ﺷﺎﻣﻞ ﮔﻮﻳﺶ ﭘﻬﻠﻮﻧﻴﮏ ﻧﻴﺰ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﻫﻴﭻ ﻳﮏ ﺍﺯ
ﮔﻮﻳﺸﻬﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﭘﻬﻠﻮﺍﻧﻴﮏ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ . ﻓﺎﺭﺳﻲ
ﻧﻮ ﻳﺎ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺩﺭﻱ، ﮐﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻭ ﺍﺩﺍﺭﻱ
ﻭ ﺑﺎﺯﺭﮔﺎﻧﻲ ﺩﻭﺭﻩ ﺳﺎﺳﺎﻧﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﺤﻮﻝ
ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﮔﻮﻳﺸﻬﺎﻱ ﺟﻨﻮﺏ ﻏﺮﺑﻲ ﺍﺳﺖ؛ ﺑﺮ
ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻳﺸﻬﺎﻱ ﻣﺤﻠﻲ ﻏﻠﺒﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ، ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ
ﺩﺭ ﺗﮑﻮﻳﻦ ﻫﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺩﺑﻲ ﻭ ﺭﺳﻤﻲ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﻭ ﺟﺎﺭﻱ
ﺍﺳﺖ ، ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺑﺴﻴﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻮﻳﺸﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎﻝ ﻏﺮﺑﻲ ﻭ
ﺷﻤﺎﻝ ﺷﺮﻗﻲ ﺍﺧﺬ ﻭ ﺍﻗﺘﺒﺎﺱ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#23 Posted: 17 Jul 2012 15:10

ﺳﺨﻨﻲ ﭼﻨﺪ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﮔﻮﯾﺸﻬﺎﯼ
ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ
ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺻﻄﻼﺡ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ
ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﻣﻨﺤﻂ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﮔﻮﻳﺶ ﻫﺎﻱ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺴﺘﻌﻤﻞ ﺩﺭ
ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﻧﻤﻲ ﺑﺎﺷﺪ . ﺗﻌﺒﻴﺮ ﻣﺬﻛﻮﺭ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ
ﻫﻤﻪﻱ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﻓﻼﺕ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ
ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﻧﮋﺍﺩﺍﻥ ﺗﻜﻠﻢ ﻣﻲﻛﻨﻨﺪ . ﻣﺜﻞ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ،
ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻭﺭﺍﺀ ﺍﻟﻨﻬﺮ ﻭ ﺟﺰﻳﺮﻩﻧﻤﺎﻱ ﻫﻨﺪ، ﻛﺮﺩﻱ،
ﻟﻮﺭﻱ، ﮔﻴﻼﻧﻲ، ﭘﺸﺘﻮ، ﺁﺳﻲ، ﺗﺎﺗﻲ، ﺗﺎﻟﺸﻲ، ﺑﻠﻮﭼﻲ،
ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﻣﻴﺮﻱ، ﻳﻐﻨﺎﺑﻲ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ . ﺩﺳﺖﺁﻭﺭﺩﻫﺎﻱ
ﻋﻠﻢ ﺯﺑﺎﻥﺷﻨﺎﺳﻲ ﺍﺛﺒﺎﺕ ﻧﻤﻮﺩ ﻛﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ،
ﺭﻳﺸﻪ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻗﻮﻡ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺑﺎ ﻧﺎﻡ ﺁﺭﻱ ـ ﺁﺭﻳﺎﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ .
ﺩﻭﺭﻩﻱ ﻣﻮﺟﻮﺩﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ، ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﻩﻱ ﺳﻮﻡ ﺗﺎ
ﻫﺰﺍﺭﻱ ﺍﻭﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﺮﺍﺗﻮﺳﻔﻦ، ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎ ﺷﻨﺎﺱ ﻳﻮﻧﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ) 267 ـ 192
ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ ( ﻛﺸﻮﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻨﻬﺮﻳﻦ ﺭﺍ ﺁﺭﻳﺎﻥ
ﻣﻲ ﻧﺎﻣﺪ . ﻭ ﺍﺗﻤﻮﻟﻮﮊﻱ ﻛﻠﻤﻪﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺑﻪ ﺻﻔﺖ ﻓﻼﺕ
ﻗﺎﺭﻩﻱ ﺁﺳﻴﺎ ﺍﺯ ﻛﻠﻤﻪﻱ ﺁﺭﻱ ﻣﺸﺘﻖ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﻛﻠﻤﻪﻱ ﺁﺭﻱ ﺩﺭ ﻣﺘﻮﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﭘﺎﺭﺳﻲ ، ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ
ﺁﻳﺮﻳﻪ ﻭ ﺁﻳﺮﻳﻪ ﻧﺎﻡ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺁﻳﺮﻳﺎ، ﻧﺎﻡ ﺧﺸﺘﺮﻩ،
ﻳﻌﻨﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺷﻬﺮ ﻳﺎ ﻛﺸﻮﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺩﭼﺎﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ . ﻳﻌﻨﻲ
ﺻﺪﺍﻱ ﺁ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻱ ﻭ ﺕ ﺑﻪ ﻩ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻗﺴﻢ ﺁﻡ
ﻛﻠﻤﻪﻱ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺣﺬﻑ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﻴﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ
ﺷﻬﺮ ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﻓﻮﻕ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .
ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﻩﻱ ﺩﻭﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯﻣﻴﻼﺩ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺁﺭﻱ ﺑﻪ ﺩﻭ
ﺩﺳﺘﻪ، ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ . ﺩﺭ ﺍﻳﻦ
ﺧﺼﻮﺹ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻄﻲ ﻗﺪﻳﻢﺗﺮﻳﻦ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﺭﻳﮓﻭﻳﺪﺍ
ﻳﺎ ﻭﻳﺪﺍ، ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻄﻲ ﻗﺪﻳﻢﺗﺮﻳﻦ ﻫﻨﺪﻭﺍﻥ، ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﻫﻨﺪ
ﺩﻫﻨﺪ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#24 Posted: 17 Jul 2012 15:11

ﺑﻌﺪﺍ ﺍﻧﻘﺴﺎﻡ ﻭ ﭘﺮﺍﻛﻨﺶ ﺧﻮﺩ ﻗﻮﻡ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ )ﺁﺭﻳﺎﻳﻲ( ﺩﺭ
ﺣﺪﻭﺩﻫﺎﻱ ﻓﻼﺕ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺍﺯ ﻫﻨﺪ ﻭ ﭼﻴﻦ، ﺑﺪﺧﺸﺎﻥ ﻭ
ﻗﻔﻘﺎﺯ، ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻨﻬﺮﻳﻦ ﻭ ﺁﺳﻴﺎﻱ ﻣﺮﻛﺰﻱ ﺍﺩﻣﻪ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ.
ﺑﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺁﺛﺎﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﻫﻨﺪ،
ﺩﻫﻨﺪ، ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﻩﻱ ﺍﻭﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ
ﭘﺮﺍﻛﻨﺶ ﻧﮋﺍﺩ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺘﻔﺮﻗﻪ ﻇﻬﻮﺭ ﻛﺮﺩﻧﺪ . ﻭ
ﻣﺮﻭﺭ ﺯﻣﺎﻥ، ﺑﻪ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻫﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻫﻢ ﺍﻛﻨﻮﻥ ﻣﻘﺮﺭ ﻭ
ﻣﻌﻴﻦ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﻳﻜﻲ ﺑﻮﺩﻥ ﺁﻥﻫﺎ، ﺳﺮﺁﻏﺎﺯ ﭘﺮﺍﻛﻨﺶ ﻭ
ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻫﺎ، ﻧﺎﻣﻤﻜﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪ . ﺑﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﻭ
ﺗﺤﻮﻻﺕ ﻛﻴﻔﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺳﻪ
ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻧﻤﻮﺩ :
1 ـ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪﻱ ﺍﻧﻘﺴﺎﻡ
ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﻭ ﻫﻨﺪﻭﺍﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﻳﺎﻓﺘﻪ، ﺗﺎ ﻗﺮﻥ ﻫﺎﻱ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻭ
ﺳﻮﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
2 ـ ﺩﻭﺭﻩﻱ ﻣﻴﺎﻧﻪﻱ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﺯ ﻗﺮﻥﺎﻱ
ﻫﺎﻱ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻭ ﺳﻮﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ ﺁﻏﺎﺯ ﻭ ﺗﺎ ﻗﺮﻥ ﻫﺎﻱ
ﻫﺸﺘﻢ ﻭ ﻧﻬﻢ ﻣﻴﻼﺩﻱ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﻲﻳﺎﺑﺪ .
3 ـ ﺩﻭﺭﻩﻱ ﻧﻮ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ، ﺍﺯ ﻗﺮﻭﻥ ﻫﺸﺘﻢ ﻭ ﻳﺎ
ﻧﻬﻢ ﻣﻴﻼﺩﻱ ) ﻗﺮﻥ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﻮﻡ ﻫﺠﺮﻱ ( ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪﻩ
ﻭ ﺗﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ .
ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺩﻭﺭﻩﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﻴﺎﻧﻪﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ
ﺍﻭﺳﺘﺎﻳﻲ، ﭘﻬﻠﻮﻱ، ﭘﺎﺭﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﻣﻴﺎﻧﻪ، ﻣﺎﺩﻱ ، ﭘﺎﺭﺗﻲ،
ﺳﻐﺪﻱ، ﺑﺎﺧﺘﺮﻱ، ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻲ، ﺧﻮﺗﻨﻲ، ﺍﺳﻜﻴﻒ، ﺳﻜﺎﻳﻲ
ﻭ ﺳﺮﻣﺘﻲ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ، ﻣﺠﻤﻮﻋﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﻳﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ
ﻫﺎﻱ ﻣﺮﺩﻩﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﻧﺎﻣﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ
ﺑﻲ ﺳﺒﺐ ﻧﻴﺴﺖ . ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻣﺬﻛﻮﺭ
ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﻱ، ﺍﻭﺳﺘﺎﻳﻲ، ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻲ ﻛﺎﻣﻼ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ،
ﺑﻌﻀﻲ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺜﻞ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ، ﻣﻴﺎﻧﻪ،
ﭘﻬﻠﻮﻱ، ﺳﻐﺪﻱ، ﺍﺳﻜﻴﻒ ﻭ ﺳﺮﻣﺘﻲ، ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻦ
ﺗﻐﻴﻴﺮﺍﺕ ﻛﻴﻔﻲ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺟﺎﻱ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ
ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺟﺪﻳﺪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﻣﺜﻼ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪﻱ ﺍﻧﻜﺸﺎﻑ ﺑﻪ
ﺟﺎﻱ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﻴﺎﻧﻪ، ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻓﺎﺭﺳﻲ
ﻣﺴﺘﻌﻤﻞ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺍﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻭﺭﺍﺀ ﺍﻟﻨﻬﺮ، ﺗﺎﺗﻲ،
ﺗﺎﻟﺸﻲ، ﮔﻴﻼﻧﻲ، ﺟﺎﻳﮕﺰﻳﻦ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#25 Posted: 17 Jul 2012 15:11

ﺿﻤﻨﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎﻥ ﻛﺮﺩﻥ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺠﻢ ﻭ ﺳﻄﺢ
ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺯﺑﺎﻥﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ، ﺧﻴﻠﻲ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﻣﻲﺎﺷﻨﺪ
ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺯﻳﺮﺍ ﻋﺪﻩﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎ ) ﺍﻭﺳﺘﺎﻳﻲ، ﻓﺎﺭﺳﻲ
ﻗﺪﻳﻢ ﻭ ﻣﻴﺎﻧﻪ، ﭘﺎﺭﺗﻲ، ﺳﻐﺪﻱ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻲ، ﺳﻜﺎﻳﻲ ﻭ
ﺧﻮﺗﻨﻲ ( ﺩﺍﺭﺍﻱ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ
ﻣﺎﺩﻱ، ﺍﺳﻜﻴﻒ ﻭ ﺳﺮﻣﺘﻲ، ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺳﻢ ﺍﺷﺨﺎﺹ، ﻛﻠﻤﻪﺎﻱ
ﻫﺎﻱ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ ﻭ ﻧﺎﻡ ﻫﺎﻱ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻳﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ.
ﻳﻚ ﺳﻄﺢ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﻫﺎﻱ ﺧﻄﻲ، ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺁﻣﻮﺯﺵ
ﻭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺷﻮﺍﺭﻱ ﻫﺎﻳﻲ ﭘﻴﺶ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﻛﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩﺍﺵ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ، ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﻭ ﻋﻠﻤﺎﻱ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ
ﻣﺸﺮﻕ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮ ﻫﺎ ﻛﺮﺩﻩﺍﻧﺪ . ﺩﺭ ﺟﻤﻠﻪﻱ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ
ﻛﺸﻮﺭ ﻫﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺷﺮﻕ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﺳﺎﺑﻖ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﻧﻴﺰ
ﺳﻬﻢ ﺑﺎﺭﺯ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﺧﺎﺻﺮ
ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺗﺎﺭﻳﺨﭽﻪﻱ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﻭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ
ﺍﺳﺖ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#26 Posted: 17 Jul 2012 15:13

ـ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎﻳﻲ . ﺯﺑﺎﻥ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ ﻗﺪﻳﻢﺗﺮﻳﻦ ﺧﻄﻲ ﺧﻠﻖﻱ
ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﻧﮋﺍﺩ، ﻳﻌﻨﻲ » ﺍﻭﺳﺘﺎ« ﺭﺍ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎﻳﻲ
ﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ . ﺁﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﻱ ﻣﺘﻦ ﺁﻳﺎﺕ
ﺩﻳﻦ ﺯﺭﺩﺷﺘﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ . ﻗﺴﻤﺖ ﻗﺪﻳﻢﺗﺮﻳﻦ ﺍﻭﺳﺘﺎ
ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭﻩﻱ ﺩﻭﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ ﺍﺳﺖ . ﺁﻥ ﺗﻨﻬﺎ
ﺩﺭ ﺁﺧﺮ ﻫﺎﻱ ﻫﺰﺍﺭﻩﻱ ﺍﻭﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ ﻭ ﺧﺎﺻﻪ ﺩﺭ
ﻋﻬﺪ ﺳﺎﺳﺎﻧﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺭﺳﻢ ﺍﻟﺨﻂ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺛﺒﺖ ﮔﺮﺩﻳﺪ . ﻗﺎﺑﻞ
ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭﻱ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻪ ﺭﺷﺘﻪ ﻱ ﺗﺤﺮﻳﺮ ﻛﺸﻴﺪﻥ
ﻣﺘﻦ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻣﻲ، ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺰﺑﻮﺭ، ﻛﻲ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ
ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺁﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻧﺤﻮﻱ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ
ﻣﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﻛﺴﻲ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻥ ﻣﻜﺎﻟﻤﻪ ﻧﻤﻲ ﻛﺮﺩ .
ﺩﺳﺖ ﺧﻂ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻛﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ
ﻣﺤﻘﻘﺎﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ، ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻗﺮﻥ ﻫﺎﻱ ﻫﻔﺖ ﻭ
ﻫﺸﺖ ﻫﺠﺮﻱ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻗﺪﻳﻢﺗﺮﻳﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﻂ ﺁﻥ ﺩﺭ
ﺳﺎﻝ 1678 ﻣﻴﻼﺩﻱ ﺧﻮﺵ ﻧﻮﻳﺴﻲ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺗﺤﻘﻴﻖ
ﻋﻠﻤﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﻛﺘﺎﺏ ﻣﻘﺪﺱ ﺍﺯ ﻗﺮﻥ ﻫﻴﺠﺪﻩ )ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ
ﻫﺠﺮﻱ ( ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ .
ﺳﺎﻝ 1771 ﺁﻧﻜﺘﻴﻞ ﺩﻳﻮ ﭘﺮﻭﻥ ، ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ
ﺩﺳﺖ ﺧﻂ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭﻳﺎﻓﺖ ﻧﻤﻮﺩﻩ،
ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﻱ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﻣﺘﻦ
ﺭﺍ ﺷﺮﺡ ﻣﻲﺩﻫﺪ. ﺑﻌﺪﺍ ﻳﻚ ﮔﺮﻭﻩ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ) ﻑ .
ﺑﻮﭖ، ﺭ . ﺭﺍﺳﻚ، ﺍﻱ . ﺑﻴﻮﺭﻧﻮﻑ( ﻣﻮﺍﺩ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻫﻨﺪ ﻭ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻲ ) ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪﻱ
ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ( ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺑﺮﺩﻧﺪ .
ﻓﺮ . ﺷﭙﻴﮕﻞ ، ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺁﻟﻤﺎﻧﻲ ﻃﻲ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻱ 1802 ـ
1863 ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺁﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﺷﺮﺡ ﻟﻐﺎﺕ ﺍﻭﺳﺘﺎ
) ﺗﺮﺟﻤﻪﻱ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎﻱ ﻭﺍﻧﺪﻳﺪﺍﺩ، ﻭﻳﺴﭙﺮﺩ ﻭﻳﺴﻨﺎ ( ﺍﺛﺮ
ﺳﻪ ﺟﻠﺪﻱ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ .
ﺩﺭ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻋﻤﻮﻣﻲ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺭﺍ
ﭘﺮﻭﻓﺴﻮﺭ ﻙ.ﺍ . ﻛﻮﺳﻮﻭﻳﭻ ﺩﺭ ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﭘﺘﺮﺑﻮﺭﮒ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ
ﻛﻨﺪ . ﺳﺎﻝ 1861 ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ
»ﭼﻬﺎﺭ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪ ﺍﻭﺳﺘﺎ« ﺑﺎ ﺗﺮﺟﻤﻪ، ﺷﺮﺡ ﺻﺮﻓﻲ ﻭ
ﺗﺮﺍﻧﺴﻜﺮﻳﭙﺴﻴﻮﻥ )ﺻﻮﺭﺕ ﺁﻭﺍﻳﻲ ( ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻣﻲﺩﻫﺪ .
ﻧﺼﻮﺹ ﻣﺘﻦ ﺍﻭﺳﺘﺎﻱ ﺳﺎﻝ 1864 ﻓﺮ . ﻳﻮﺳﺘﻲ،
ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺁﻟﻤﺎﻧﻲ ﺣﺎﻭﻱ ﻟﻐﺖ ﻭ ﮔﺮﺍﻣﺮﻱ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎ
ﺑﻮﺩ. ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ
ﺷﺪﻩ، ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎﻱ ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ ﻭ .
ﮔﻴﮕﺮ، ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺁﻟﻤﺎﻧﻲ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ 1879 ﻣﻨﺘﺸﺮ
ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺳﺎﻝ 1892 ﻛﺘﺎﺏ ﺍ . ﻭ. ﻳﺎﻛﺴﻮﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ
ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺳﺎﻧﺴﻜﺮﻳﺖ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺮﺭﺳﻲ
ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ .
ﻓﺮ . ﺑﺎﺗﻮﻟﻮﻣﻲ، ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺷﻨﺎﺱ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ
ﻗﺮﻥ 19، ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﻪ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ
ﻧﺘﻴﺠﻪ، ﺑﻪ ﺗﺎﻟﻴﻒ ﺳﻪ ﺍﺛﺮ ﭘﺮﺍﺭﺯﺷﻲ ﻛﻪ ﻣﻴﺎﻧﺸﺎﻥ
» ﻗﺎﻣﻮﺱ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﻗﺪﻳﻢ« ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1940 ﺩﺍﺭﺍﻱ
ﻣﻘﺎﻡ ﺧﺎﺻﻪ ﺍﺳﺖ، ﻛﺎﻣﻴﺎﺏ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩ . ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻗﺮﻥ 19
ﺗﻬﻴﻪ ﺷﺪﻥ ﺗﺮﺟﻤﻪﻱ ﻛﺎﻣﻞ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ
ﺷﺮﺡ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺻﺮﻓﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺝ . ﺩﺍﺭﻣﺴﺘﻴﺘﺮ
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻱ 1892 ـ 1893، ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻬﻴﻪﻱ ﻣﺘﻦ
ﺍﻧﺘﻘﺎﺩﻱ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺳﻌﻲ ﻭ ﻛﻮﺷﺶ ﮒ . ﮔﻠﺪﻧﻴﺮ ﺷﺎﻳﺎﻥ
ﺫﻛﺮ ﺍﺳﺖ .
ﺻﻒ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎﻳﻲ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ 20 ، ﺧﻴﻠﻲ
ﺍﻓﺰﻭﺩﻩ ﺷﺪ. ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺥ . ﺭﻳﺨﻠﺖ ، ﺥ . ﻳﻮﻧﻜﺮ، ﻥ .
ﺧﺎﺭﺗﻴﻞ، ﺥ. ﻫﻮﻣﺒﺎﺥ، ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﺭ . ﺑﻨﻮﻳﻨﻴﺴﺖ، ﮊ .
ﺩﻳﻮﺷﻦ، ﮔﻴﻠﻲ ﻣﻦ، ﺩﺭ ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ، ﻭ ﻫﻨﻴﻨﮓ، ﺥ. ﺑﻴﻠﻲ،
ﮔﺮﺷﻴﻮﻳﭻ ، ﺩﺭ ﻟﻬﺴﺘﺎﻥ ﻛﻮﺭﻳﻠﻮﻭﻳﭻ، ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﺎﻱ
ﺍﺳﻜﺎﻧﺪﻳﻨﺎﻭﻱ ﮒ. ﻣﻮﺭﮔﻦ ﺳﺘﺮﻧﻪ، ﺍ . ﻛﺮﻳﺴﺘﻨﺴﻦ، ﻙ . ﺑﺎﺭ،
ﺥ . ﻧﻴﻮﺑﺮﮒ، ﺩﺭ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺍﻧﻜﺘﻪ ﺷﺮﭘﺎ، ﺩﺭ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎ ﺍﺳﻤﻴﺖ
ﻭ ﺩﺭ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺳﺎﺑﻖ ﺍ . ﺍ ﻓﺮﻳﻤﺎﻥ، ﻭﺍﻱ، ﺁﺑﺎﻳﻒ، ﺍﻱ .
ﺑﺮﺗﻠﺲ، ﺱ . ﻥ . ﺳﻮﻛﻮﻟﻮﻑ ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺣﻞ ﻣﺴﺎﻳﻞ
ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎ ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺁﻥ ﻫﻤﺖ
ﮔﻤﺎﺭﻳﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﻣﺜﻼ ﺭ. ﺑﻨﻮﻳﻨﻴﺴﺖ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﻱ
ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺗﺎﻟﻴﻔﺎﺗﺶ ﺭﺍ ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﺗﺤﻠﻴﻞ ﻣﺼﺪﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎ
ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺴﺘﺸﺮﻕ ﺱ. ﻥ . ﺳﻮﻛﻮﻟﻮﻑ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ
ﺧﻮﺩ ﺗﺨﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ » ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎﻳﻲ« )ﺳﺎﻝ 1961 ( ﺑﺨﺶﺎﻱ
ﻫﺎﻱ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻥ ﺻﺮﻑ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺼﻮﺗﻬﺎ، ﺻﺎﻣﺖ ﻫﺎ،
ﺍﺳﻢ ﻭ ﻓﻌﻞ، ﻋﺒﺎﺭﺕ ﻭ ﺟﻤﻼﺕ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺭﺍ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ
ﻭ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ. ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ » ﺯﺑﺎﻥ
ﺍﻭﺳﺘﺎ« ) 1964 ( ﻛﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﺗﻌﻠﻴﻤﻲ ﺷﻮﺭﻭﻱ ﺳﺎﺑﻖ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ
ﺭﺷﺘﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺷﺪ .
ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﻱ 70 ـ 60 ﻗﺮﻥ ﻛﻨﻮﻧﻲ ﺑﻪ ﺧﺰﻳﻨﻪﻱ ﺍﻭﺳﺘﺎ
ﺷﻨﺎﺳﻲ ﺩﻭ ﺍﺛﺮ ﻋﺎﻟﻢ، ﻳﻌﻨﻲ ﺳﺎﻧﻜﺖﭘﺘﺮﺑﻮﺭﮔﻲ ﻭ ﺱ . ﻥ .
ﺳﻮﻛﻮﻟﻮﻑ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ » ﺯﺑﺎﻥ
ﺍﻭﺳﺘﺎﻳﻲ« ) 1963( ﻭ » ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎ« ) ﺳﺎﻝ 1972 ( ﻛﻪ
ﺍﻭﻟﻲ ﺩﺍﻳﺮ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺁﻭﺍﻳﻲ ﻭ ﺻﺮﻑ ﻭ ﻧﺤﻮ ﺑﺨﺸﻴﺪﻩ
ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻌﺪﻱ ﺩﺭ ﺷﺮﺡ ﻭ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻣﺘﻦ، ﻧﺼﻮﺹ ﺑﺎ
ﺿﻤﻴﻤﻪﻱ ﻟﻐﺖ ﺍﺭﺍﻳﻪ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ .
ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻌﺪﺍ ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﺍﻱ . ﺱ . ﺑﺮﺍﮔﻴﻨﺴﮕﻲ »
ﻣﻴﺮﺍﺙ ﺍﺩﺑﻲ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ «، ﻣﺴﻜﻮ 1984 ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺭﺳﻲ ﺷﺪﻩ
ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺟﻬﺖ ﻫﺎﻱ ﺯﺑﺎﻧﻲ ، ﺁﻧﺘﺮﻭﭘﻮﻧﻴﻮﻡ ﻭ
ﻧﺎﻡﻫﺎﻱ ﺟﻐﺮﺍﻓﻴﺎﻳﻲ ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ .
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ، ﺝ . ﻡ . ﺳﺘﺒﻠﻴﻦ ـ ﻛﺎﻣﻨﺴﻜﻲ ﺑﻪ ﺗﻔﺴﻴﺮ ﻧﺎﻡ
ﺭﺳﺘﻨﻲ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺩﺳﺖ ﺯﺩ ﻭ ﻛﺘﺎﺑﻲ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ »
ﺭﺳﺘﻨﻲ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺘﺎ «، ﻟﻨﻴﻦ ﮔﺮﺍﺩ 1986 ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ .
ﺍﻳﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻣﺘﻦ ﺭﻭﺳﻲ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﺼﻔﺖ ﻧﺼﻮﺹ ﺩﺭ
ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪ ﺳﺎﻝ 1990 ﺩﺭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭﺍﺕ ﻣﻌﺎﺭﻑ
ﺷﻬﺮ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﺭﺳﻴﺪ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#27 Posted: 17 Jul 2012 15:30

ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ. ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭﻩﻱ
ﺍﻭﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ ﺑﻮﺩﻩ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺘﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ
ﺷﺎﻫﺎﻥ ﻫﺨﺎﻣﻨﺶ ) ﻗﺮﻭﻥ 7 ـ 3 ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ( ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎ
ﺣﻔﻆ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﺎ ﺩﺭ
ﺁﺛﺎﺭ ﺧﻄﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻴﺨﻲ ﺍﺭﻳﻪ ﺭﻣﻨﻪ ﻭ ﺍﺭﺷﻢ
)ﻫﻤﺪﺍﻥ (، ﻛﺮﻭﺵ ) ﭘﺎﺳﺎﺭﮔﺎﺩ، ﻧﺰﺩﻳﻜﻲ ﺷﻴﺮﺍﺯ (، ﺩﺍﺭﺍ )ﻛﻮﻩ
ﺑﻴﺴﺘﻮﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﻭ ﻛﺮﻣﺎﻥ ﺷﺎﻩ( ، ﻧﻘﺶ ﺭﺳﺘﻢ ﻭ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺴﺮﻱ ﺍﻭﻝ )ﺳﻮﺯﻩ (، ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﻱ
ﺍﺭﺗﻜﺴﺮﻛﺲ ﺍﻭﻝ ﻭ ﻏﻴﺮﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ . ﭼﻨﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺭ
ﺑﺎﻻ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻳﻢ، ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﺎ ﺭﺳﻢ ﺍﻟﺨﻂ
ﻣﻴﺨﻲ ﺛﺒﺖ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺮﺍﺗﺒﻪ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻂ
ﻣﻴﺨﻲ ﻫﺮﻭﺩﻭﺕ ﻣﻮﺭﺥ ﻳﻮﻧﺎﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺮﻥ ﭼﻬﺎﺭﻡ
ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﻴﻼﺩ ﻳﺎﺩ ﺁﻭﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﺁﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﻗﺮﻥ ﻫﻔﺪﻩ
)ﻳﺎﺯﺩﻫﻢ ﻫﺠﺮﻱ ( ﺩﻗﺖ ﻣﺴﺎﻓﺮﺍﻥ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺍﺯ
ﻛﺸﻮﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺩﻳﺪﻥ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻌﻄﻮﻑ ﻣﻲ ﻧﻤﻮﺩ.
ﻧﻤﻮﺩ . ﺳﺎﻝ 1621 ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺳﻴﺎﺡ ﺍﻳﺘﺎﻟﻴﺎﻳﻲ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﭘﺘﺮﺍ
ﺩﺍﻟﻪ ﻭﻟﻪ ﺳﻄﺮﻱ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﻣﻼﺕ ﺭﺍ ﻧﻮﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ
ﻧﻴﺎﭘﻮﻝ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ . ﻛﻤﻲ ﺑﻌﺪ ﭼﺎﺩﺭﻳﻦ )ﺳﺎﻝ 1711 (
ﻛﺎﺭﺳﺘﻴﻦ ﻧﻴﺒﻮﺭ )ﺳﺎﻝ 1860( ﺑﺪﻭﻥ ﺳﺮ ﻓﻬﻢ
ﺭﻓﺘﻦ [ ﺩﺭﻙ ] ﻣﻄﺎﻟﺐ، ﭘﺎﺭﻩﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﺘﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﻣﻲﺳﺎﻧﻨﺪ
ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ . ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﻗﺮﻥ 18 ﻙ . ﻧﻴﺒﻮﺭ ﻭ ﺁ . ﮒ. ﺗﻴﺨﺴﻦ
ﺑﻪ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺭﺳﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻂ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻴﺨﻲ
ﺑﺎﻳﺴﺘﻲ ﺍﺯ ﭗﭼ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ. ﻓﺮﻳﺪﺭﻳﺶ
ﻣﻴﻮﻧﺘﺮﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺩﺍﻧﻤﺎﺭﻛﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻋﻬﺪ
ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺳﻴﺴﺘﻢ ﺧﻂ ﻣﻴﺨﻲ ﺭﺍ ﻣﻘﺮﺭ ﺳﺎﺧﺖ.
ﺷﺨﺼﻲ ﻛﻪ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ
ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ، ﺟﻮﺭﺝ ﻓﺮﻳﺪﺭﻳﺶ ﮔﺮﻭﺗﻴﻔﻨﺪ، ﻣﻌﻠﻤﻲ ﺍﺯ ﮔﺘﻨﮕﻦ
ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﺍﻭ ﺑﺎﺭ ﺍﻭﻝ ﻧﺘﻴﺠﻪﻱ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺧﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﺳﺎﻝ
1802، ﺑﻪ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﻋﻠﻤﻲ ﮔﺘﻴﻨﮕﻦ ﺍﺭﺍﻳﻪ ﻧﻤﻮﺩ . ﺑﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ
ﺭﻩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﻋﻤﺪﻩ، ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪﻱ ﺍﻭﻝ ﻗﺮﻥ 19
ﻋﻠﻤﺎﺀ ﺑﻪ ﺩﺭﻙ ﻧﻤﻮﺩﻥ ﺧﺼﻮﺻﻴﺎﺕ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﻣﺘﻮﻥ
ﻛﻮﺷﻴﺪﻧﺪ، ﻧﺎﺷﺮﺍﻥ ﻧﺨﺴﺘﻴﻦ ﻣﺘﻮﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﺭﺍ
) ﺭﺍﺋﻮﻟﻴﻨﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﻠﺴﺘﺎﻥ، ﺑﻴﻮﺭﻧﻮﻑ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﻙ .
ﺷﭙﻴﮕﻞ، ﻙ . ﻛﻮﺳﻮﻭﻳﭻ، ﺗﻮﻟﻤﺎﻥ ( ﻃﺒﻊ ﻭ ﻧﺸﺮ ﻧﻤﻮﺩﻧﺪ .
ﺗﺬﻛﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﺧﺪﻣﺖ
ﺗﻮﻟﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻛﻨﺖ، ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ . ﺗﻮﻟﻤﺎﻥ ﺳﺎﻝ 1908 ﻛﺘﺎﺑﻲ
ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮﺍﻥ» ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ« ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﺭﺳﺎﻧﺪ . ﺍﻳﻦ
ﻛﺘﺎﺏ ﺣﺎﻭﻱ ﺗﺮﺟﻤﻪﻱ ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲ، ﺷﺮﺡ ﻟﻐﺎﺕ ﻭ ﺗﺮﻛﻴﺐ
ﺍﺻﻮﺍﺕ، ﺻﺮﻑ ﻭ ﻧﺤﻮ ﺑﻮﺩ.
ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﺁﻣﻮﺯﺵ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ
ﺳﺎﻝ 1917 ﺩﺭ ﺭﻭﺳﻴﻪ ﺑﺎ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻙ . ﮒ
ﺯﺍﻟﻤﺎﻥ ﺍ. ﺍ ﻓﺮﻳﻤﺎﻥ، ﻭ ﺍﻱ . ﺁﺑﺎﻳﻮﻑ، ﻭ . ﻭ. ﺍﺳﺘﺮﻭﻭﻩ ﻭ
ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺗﺪﺭﻳﺲ ﺁﻥ ﺩﺭ
ﺩﺍﻧﺸﮕﺎﻩ ﻫﺎﻱ ﻣﺴﻜﻮ، ﻟﻨﻴﻦ ﮔﺮﺍﺩ، ﺑﺎﻛﻮ، ﺗﻔﻠﻴﺲ، ﺍﺭﻭﺍﻥ،
ﺗﺎﺷﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ ﻣﻘﺮﺭ ﮔﺮﺩﻳﺪﻧﺪ .
ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺮﺍﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ
ﭘﺮﻭﻓﻮﺭﺳﻞ . ﮒ . ﮔﺮﺗﺴﻨﺒﺮﮒ ، ﺟﺎﻟﺐ ﺩﻗﺖ ﺍﺳﺖ . ﺍﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ
ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺣﻞ ﻳﻚ ﻋﺪﻩ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﻫﻤﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻫﻨﺪ
ﻭ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻲ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﺛﻤﺮﻩﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ
ﺑﻮﺩﻩ ﻛﻪ ﻛﺘﺎﺏ » ﻟﺤﻦ ﻭ ﺟﺪﻝ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻫﻨﺪ
ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻲ« ) ﻟﻨﻴﻦ ﮔﺮﺍﺩ، 1982 ( ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺮﺩﻳﺪ.
ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺯﻳﺎﺩ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﻭﺳﺘﺎﻳﻲ ﻭ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﺑﻪ
ﻃﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﺱ . ﻥ . ﺳﻮﻛﻮﻟﻮﻑ
ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺖ . ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﻛﺘﺎﺏ » ﻣﺒﺎﻧﻲ
ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ« )ﻣﺴﻜﻮ 1979 ( ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻮﺩ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#28 Posted: 17 Jul 2012 15:31

ـ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻣﻴﺎﻧﻪ . ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﻜﻞ ﻛﻴﻔﻴﺘﺎ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻭ
ﺗﺤﻮﻝ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪﻱ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﺳﺖ .
ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻫﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺩﺭ ﻧﻤﻮﺩ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺧﻄﻲ
ﻣﺤﻔﻮﻅ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ .
ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﻏﺮﺑﻲ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ
ﻗﺮﻥ 18 ﺣﺴﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺁﻧﻜﺘﻴﻞ ﺩﻳﻮﭘﺮﻭﻥ ،
ﻣﺤﻘﻖ ﻓﺮﺍﻧﺴﻮﻱ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺎﺭ ﻛﺘﺎﺏ » ﺑﻨﺪﻫﺸﻦ « ﺭﺍ
ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻲ ﺳﺎﺯﺩ . ﺷﺮﻕ ﺷﻨﺎﺱ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺤﻘﻴﻖ
ﺍﺯ ﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ » ﻓﺮﻫﻨﮓ ﭘﻬﻠﻮﻳﻚ« ﻭ » ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺁﺋﻴﻢ« ﺭﺍ
ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ ﻣﻲﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺧﻂ ﺁﺭﺍﻣﻲ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ .
ﺷﻮﺩ .
ﺩﺳﺘﻴﺎﺑﻲ ﺑﻪ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﺧﻂ ﺁﺭﺍﻣﻲ ، ﺑﻪ ﺳﻮﻟﻮﺳﺘﺮﺩﻩ ﺳﺎﺳﻲ،
ﺁ . ﮒ . ﺗﻴﺨﺴﻦ، ﻡ . ﻫﺎﻭﮒ، ﺭ . ﻭﻳﺸﺖ، ﻧﻴﻮﻟﺪﻛﻲ، ﺁﻧﺪﺭﻳﺎﺱ
ﻭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺍﻣﻜﺎﻥ ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ
ﻋﻠﻤﻲ ﺩﺍﺩ. ﻧﺘﻴﺠﺘﺎ » ﺍﻭﺳﺘﺎ « ﺑﺎ ﺁﻭﺍﻧﻮﻳﺴﻲ ﺍﺭﻭﭘﺎﻳﻲ ﺍﺯ
ﺟﺎﻧﺐ ﺍﺷﭙﻴﮕﻞ، » ﺍﺭﺩﻩ ﻭﻳﺮﻑ ﻧﺎﻣﻎ« ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻫﺎﻭﮒ، »
ﺩﻳﻦ ﻛﺮﺩ« ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﭖ . ﺏ . ﺳﻨﺠﺎﻧﺎ، » ﻛﺎﺭﻧﺎﻣﻎ«، ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻱ.
ﻙ . ﺁﻧﻴﺘﺎ ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪﻩ ﺷﺪﻧﺪ . ﺑﻪ ﺍﻛﺜﺮ ﻛﺘﺐ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ
ﻟﻐﺎﺕ، ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺻﺮﻑ ﻭ ﻧﺤﻮ ﻧﻴﺰ ﺿﻤﻴﻤﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺷﺪ . ﻙ .
ﮒ . ﺯﺍﻟﻤﺎﻥ، ﺍ. ﺑﺮﺗﻠﻤﻲ، ﻱ . ﺑﻠﻮﺧﻪ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪﻱ ﻣﺤﻘﻘﻴﻦ
ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪﻱ ﺩﻭﻡ ﻗﺮﻥ ﻧﻮﺯﺩﻩ ﻣﻴﻼﺩﻱ
ﻣﻲ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﻛﺘﺎﺏ ﻙ . ﮒ . ﺯﺍﻟﻤﺎﻥ » ﺯﺑﺎﻥ
ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻣﻴﺎﻧﻪ« ﻗﺎﺑﻞ ﺫﻛﺮ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻛﺘﺎﺏ ﻧﺎﻣﺒﺮﺩﻩ ﺁﻭﺍ،
ﻟﻐﺎﺕ، ﺻﺮﻑ ﻭ ﻧﺤﻮ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ
ﻫﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺷﺮﺡ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻢﭼﻨﻴﻦ ﺩﺭ ﺟﻠﺪ ﺩﻭﻡ ﻛﺘﺎﺏ » ﻣﺒﺎﻧﻲ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ
ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ «، ﻣﺴﻜﻮ، 1982 ﺗﺼﻮﻳﺮ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪﻱ ﺯﺑﺎﻥ
ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﻭ .ﺱ . ﺭﺍﺳﺘﻮﺭﮔﻮﻳﻮﺍ، ﻭ ﻱ.
ﻙ . ﻣﻮﻳﺎﭼﺎﻧﻮﺍ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺍﺳﺖ، ﺷﺎﻣﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ. ﺍﺯ ﻛﺘﺒﻲ ﻛﻪ
ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﺗﺎﺟﻴﻜﺴﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺒﻖ
ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﺛﺮ ﺍﺭﺩﺷﻴﺮ ﻛﺮﻳﻢ ﺍﻑ » ﻧﺼﻮﺹ ﺯﺑﺎﻥ
ﭘﻬﻠﻮﻱ« ) ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ، 1972 ( ﻭ ﺭﺳﺘﻢ ﺟﻮﺭﻩ ﻳﻮﻑ
»ﺍﺗﻴﻤﻮﻟﻮﮊﻱ ﺻﺪ ﻛﻠﻤﻪ« ) ﺩﻭﺷﻨﺒﻪ، 1965 ( ﺭﺍ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻥ
ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩ .
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﻭﺭﻩﻱ ﺑﻌﺪﻱ ﻳﺎ ﻓﺎﺭﺳﻲ ﺟﺪﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺤﻘﻘﺎﻥ ﻭ
ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﻭ ﻭﻃﻨﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻛﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪﻱ ﺁﻣﻮﺯﺵ، ﺗﺤﻘﻴﻖ ﻭ ﺗﺪﻗﻴﻖ ﺯﺑﺎﻥ
ﻓﺎﺭﺳﻲ ﻛﺎﻣﻴﺎﺑﻲ ﻫﺎﻱ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﻠﻤﻲ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ
ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻱ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ ﺍﺩﺍﻣﻪﻱ ﺗﺤﻘﻴﻘﺎﺕ
ﺩﺍﻣﻨﻪﺩﺍﺭ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺯﺑﺎﻥ ﻫﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﻧﻴﺰ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ .
ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻫﻤﻪﻱ ﺍﻳﻦ ﺷﻤﺎﺭ ﺯﻳﺎﺩ ﻋﺎﻟﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ
ﺩﺭ ﺭﺷﺘﻪﻱ ﺯﺑﺎﻥﺷﻨﺎﺳﻲ ﻭ ﻋﻤﻮﻣﺎ ﺍﻳﺮﺍﻥﺷﻨﺎﺳﻲ ﻣﻮﻓﻖ
ﺑﻪ ﻛﺸﻔﻴﺎﺕ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﺷﻮﻧﺪ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#29 Posted: 17 Jul 2012 15:32

★ زبان هاى کهن ايرانى ★
ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ : ﺍﯾﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﮐﻪ ﻓﺮﺱ ﻗﺪﯾﻢ ﻭﻓﺮﺱ
ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻧﯿﺰ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ، ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺳﻤﯽ ﺁﺭﯾﺎﯾﯿﺎﻥ
ﺩﺭﺩﻭﺭﮤ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎﻥ ﺑﻮﺩ ، ﻭﺁﻥ ﺑﺎ ﺳﻨﺴﮑﺮﯾﺖ ﻭﺍﻭﺳﺘﺎﯾﯽ
ﺧﻮﯾﺸﺎﻭﻧﺪﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺩﺍﺭﺩ . ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﺪﺍﺭﮐﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ
ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ ، ﮐﺘﯿﺒﻪ ﻫﺎﯼ
ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﺎﻥ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺪﯾﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺁﻧﻬﺎ
ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ » ﺍﺭﯾﺎﺭﻣﻨﻪ « ﭘﺪﺭ ﺟﺪ ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ ﺑﺰﺭﮒ ) ﺣﺪﻭﺩ
610 ـ 580 ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ( ] ﯾﻌﻨﯽ ﺩﻭﻫﺰﺍﺭﻭ ﺷﺶ ﺻﺪﻭ
ﻫﻔﺪﻩ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻣﺮﻭﺯ [ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺍﺭﺩ ﺷﯿﺮ
ﺳﻮﻡ ) 358 ـ 338 ﻕ . ﻡ . ( ﺍﺳﺖ . ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻭﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ
ﺍﺛﺮ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﮐﺘﯿﺒﮥ ﺑﻐﺴﺘﺎﻥ ) ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ (
ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻣﺮ ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ ﺑﺮﺻﺨﺮﮤ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ) ﺳﺮﺭﺍﻩ ﻫﻤﺪﺍﻥ
ﺑﮑﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ( ﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ . ﺍﯾﻦ ﮐﺘﯿﺒﻪ ﻫﺎ ﺑﺨﻂ ﻣﯿﺨﯽ
ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭﺍﺯﻣﺠﻤﻮﻉ ﺁﻧﻬﺎ ﻗﺮﯾﺐ 500 ﻟﻐﺖ ﺑﺰﺑﺎﻥ
ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺍﺳﺘﺨﺮﺍﺝ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#30 Posted: 17 Jul 2012 15:35

ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎﺋﻲ : ﺯﺑﺎﻥ ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺷﺮﻗﻲ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ ‚ ﻭﻟﻲ ﺑﻪ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﺪﺍﻡ ﻧﺎﺣﻴﻪ‚ ﻭ ﻧﻴﺰ
ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺝ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ.
ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺛﺮﻱ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﺳﺘﺎ
ﮐﺘﺎﺏ ﻣﻘﺪﺱ ﺯﺭﺗﺸﺘﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩ ﺯﺭﺗﺸﺖ
ﮔﺎﺛﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﮐﻬﻨﺘﺮﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻭﺳﺘﺎﺳﺖ ﺣﺎﮐﻲ ﺍﺯﻟﻬﺠﻪ
ﻗﺪﻳﻤﺘﺮﻱ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ
ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ ﻗﺮﻥ ﺷﺸﻢ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ
ﻣﻴﻼﺩ ﺍﺳﺖ . ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﮔﺎﺛﺎﻫﺎ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮ ﺍﺯﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻥ
ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻟﻲ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻗﺪﻳﻤﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ .ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ
ﺧﻄﻲ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻂ ﺍﻭﺳﺘﺎﺋﻲ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮﺩﻭﺭﻩ ﺳﺎﺳﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﻗﺮﻥ ﺷﺸﻢ
ﻣﻴﻼﺩﻱ . ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺧﻂ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺍﺧﺘﺮﺍﻉ
ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺧﻼﻑ ﺧﻂ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺧﻄﻲ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺳﺎﺩﻩ
ﻭ ﻭﺍﻓﻲ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺳﺖ .ﺍﻭﺳﺘﺎ ﮐﺘﺎﺏ ﺩﯾﻨﯽ – ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ
ﺯﺭﺗﺸﺘﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﻳﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ‚ ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺍﺯ
ﭼﮕﻮﻧﮕﻲ ﺯﺑﺎﻥ ﻭ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﻗﺴﻤﺘﻬﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻔﺶ
ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﻫﻬﺎﻱ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﻧﺸﺎﺀ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﮐﺘﺎﺏ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﻭﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻮﺑﺪﺍﻥ ﻣﺨﺘﻠﻒ
ﮔﺮﺩﺁﻭﺭﯼ ﻭ ﺗﻬﯿﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺮﺟﻊ ﺍﺻﻠﯽ ﺩﯾﻨﯽ
ﺯﺭﺗﺸﺘﯿﺎﻥ ﮔﺎﺗﻬﺎ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﮐﻬﻦ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺛﺮ
ﻣﺴﺘﻘﻠﻲ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻧﻴﻔﺘﺎﺩﻩ‚ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩﺑﻌﻀﻲ
ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﮐﻠﻤﺎﺗﻲ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺟﺎ
ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺫﮐﺮﻱ ﮐﻪ ﻣﻮﺭﺧﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ
ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ‚ ﺁﮔﺎﻫﻴﻢ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻳﮑﻲ ﺯﺑﺎﻥ
ﻣﺎﺩﻱ ﮐﻬﻦ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﻣﺎﺩ ﻭ
ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻐﺮﺏ ﻭ ﻣﺮﮐﺰ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﮐﺘﻴﺒﻪ ﻫﺎﻱ
ﺷﺎﻫﺎﻥ ﺁﺷﻮﺭ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺎﺩ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ . ﮐﻠﻤﺎﺗﻲ ﺍﺯ
ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﻳﻮﻧﺎﻧﻲ ﻭ ﻻﺗﻴﻨﻲ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﺎﻧﺪﻩ
‚ ﻭﻟﻲ ﻣﺎﺧﺬ ﻋﻤﺪﻩ ﺍﻃﻼﻉ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻥ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻭ
ﻋﺒﺎﺭﺍﺗﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﮐﺘﻴﺒﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﻲ
ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺷﺎﻫﺎﻥ ﻣﺎﺩﻱ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﻳﮕﺮ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺳﻐﺪﻱ ﻭ ﺧﻮﺍﺭﺯﻣﻲ ﻭ ﺳﮑﺎﺋﻲ ﻭ ﭘﺎﺭﺗﻲ
ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻴﺎﻧﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺪﺍﺭﮎ ﮐﺘﺒﻲ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ
ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺍﺣﻲ ﺷﺮﻗﻲ ﻓﻼﺕ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺗﻌﻠﻖ
ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﺩﺭ ﮐﺘﻴﺒﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﺑﺰﺭﮒ ﻧﺎﻡ ﺷﻬﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ
ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎﺭﺍﻳﺞ ﺑﻮﺩﻩ ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ : ﺳﻐﺪ‚ ﺧﻮﺍﺭﺯﻡ
‚ ﺳﮑﺎ ﻭ ﭘﺎﺭﺕ . ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺍﺯ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﭼﻮﻥ
ﻫﺮﺍﺕ ﻭ ﺭﺧﺞ ﻭ ﺑﻠﺦ ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺟﺪﺍﮔﺎﻧﻪ
ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﺩﺭ ﻣﺂﺧﺬ ﺩﻳﮕﺮ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺑﻠﺨﻲ ﻭ
ﺭﺧﺠﻲ ﻭ ﻫﺮﻭﻱ ﻭ ﻣﺮﻭﺯﻱ ﻭ ﺳﮕﺰﻱ ﻭ ﮐﺮﻣﺎﻧﻲ
ﺑﺮﻣﻴﺨﻮﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﻳﺞ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ
ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﮐﻬﻦ ﺑﺎ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﮐﻬﻦ ﻫﻨﺪﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ
ﺯﺑﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺮﻭﺩﻫﺎﻱ ﻭﺩﺍ ‚ ﮐﻪ ﻗﺪﻳﻤﺘﺮﻳﻦ ﺍﺛﺮ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ
ﺁﺭﻳﺎﺋﻲ ﺍﺳﺖ‚ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺭﻓﺘﻪ ﻧﺰﺩﻳﮑﻲ ﻭ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ
ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﻏﺎﻟﺐ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﻭ ﭘﻴﺸﻮﻧﺪﻫﺎ ﻭ ﭘﺴﻮﻧﺪﻫﺎ ﻭﻟﻐﺎﺕ
ﺍﺻﻮﻻ ﻳﮑﻲ ﺍﺳﺖ‚ ﺍﻣﺎ ﺍﻓﻌﺎﻝ ﻭ ﮐﻠﻤﺎﺗﻲ ﻧﻴﺰ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ
ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺩﺳﺘﻪ ﺍﺳﺖ‚ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﻭ ﺳﺎﻝ ﻭ
ﺑﺮﻑ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ . ﺑﺮﺍﻱ
ﺩﺭﻳﺎﻓﺘﻦ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺍﺳﺎﺳﻲ ﺍﻳﻦ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻩ ﻋﺪﺩ
ﺍﻭﻝ ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺎﻧﺴﮑﺮﻳﺖ ﻭ ﺍﻭﺳﺘﺎﺋﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﻮﺩ :ﺩﺭ ﺍﺻﻮﺍﺕ
ﻭ ﻗﻮﺍﻋﺪ ﺻﺮﻓﻲ ﻧﻴﺰ ﺍﺻﻮﻻ ﺯﺑﺎﻧﻬﺎﻱ ﮐﻬﻦ ﻫﻨﺪ ﻭ
ﺍﻳﺮﺍﻧﻲ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺍﻧﺪ‚ﻭﻟﻲ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻳﺴﻪ ﺩﻩ ﻋﺪﺩ ﺍﻭﻝ
ﻧﻴﺰ ﺑﺮﻣﻴﺂﻳﺪ ﺑﻌﺾ ﺗﻔﺎﻭﺗﻬﺎﻱ ﺍﺻﻠﻲ ﺩﺭﺍﺻﻮﺍﺕ ﻣﻴﺎﻥ ﺩﻭ
ﺯﺑﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﻴﺘﻮﺍﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﻴﺰﺍﻥ
ﺗﺸﺨﻴﺺ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩ.

صفحه 3 از 8: « پیشین 1 2 3 4 5 6 7 8 پسین »

علم و دانش /

گويش ها و زبان هاى مختلف جهان

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا