صفحه 1 از 5: 1 2 3 4 5 پسین »

خطرناک ترین موجودات حیات وحش

Erfan1993

کاربر

ارسالها: 2326

#1 Posted: 17 Apr 2017 12:17

معرفی خطرناک ترین موجودات حیات وحش

Erfan1993

کاربر

ارسالها: 2326

#2 Posted: 19 Apr 2017 16:04

سوسمار کومودو( یا اژدهای کومودو )یکی از خطرناک ترین موجودات حیات وحش. اژدهای کومودو (نام علمی: Varanus komodoensis) یک گونهٔ بزرگ مارمولک است که در جزایر کومودو، رینکا، گیلی موتانگ، پادار و فلورس در کشور اندونزی یافت می‌شود. این گونه که به تیرهٔ بزمجه‌ایان تعلق دارد، بزرگ‌ترین گونهٔ بزمجه است که در موارد نادری تا ۳ متر هم رشد می‌کند و وزن آن به حدود ۷۰ کیلوگرم نیز می‌رسد. اژدهای کومودو به خاطر اندازه و وزن عظیم، دندان‌های ویژه پاره کردن گوشت، توانایی حرکت با سرعت بالا، و عادت‌های تهاجمی غیرمعمول از جمله درندگان استثنایی به شمار می‌رود.اندازهٔ غیرمعمول اژدهای کومودو به پدیدهٔ غول‌پیکری جزیره‌ای نسبت داده شده است، چرا که هیچ جانور گوشت‌خوار دیگری که بتواند رقیب غذایی آنها باشد در این جزایر حضور ندارد. با این حال پژوهش‌های تازه نشان داده‌اند که اندازهٔ بزرگ اژدهای کومودو را می‌توان به صورت بهتری به این شکل توضیح داد که آن‌ها صرفاً باقی‌ماندهٔ بزمجه‌مارمولک‌هایی بسیار بزرگ‌جثه هستند که روزگاری در اندونزی و استرالیا زندگی می‌کرده‌اند، ولی بیشترشان – به همراه دیگر بزرگ‌زیاگان – پس از دوران پلیستوسن منقرض شده‌اند. سنگواره‌هایی بسیار شبیه به اژدهای کومودو در استرالیا پیدا شده که تاریخ آن‌ها مربوط به ۳٫۸ میلیون سال پیش است. در جزیره فلورس اندازهٔ بدن آن‌ها کمابیش در طی ۹۰۰٬۰۰۰ سال اخیر به همان شکل پیشین باقی‌مانده است. این دوره‌ای است که با دگرگونی‌های زیاد در زیاگان جزیره و انقراض بزرگ‌زیاگان آن، و آمدن نخستین انسان‌سانان در ۸۸۰ هزار سال پیش شناخته می‌شود.به خاطر داشتن چنین اندازهٔ بزرگی، این مارمولک‌ها بر بوم‌سازگانی که در آن زندگی می‌کنند، چیره هستند. اژدهای کومودو طعمه‌هایی هم‌چون بی‌مهرگان، پرندگان و پستانداران را شکار می‌کنند. در گذشته باور بر این می‌رفت که گاز اژدها دارای باکتری‌های کشنده‌ای است که طعمه‌ها را از پای در می‌آورد؛ با این حال امروزه یافته‌های پیشین مورد تردید قرار گرفته‌اند. با این حال دو غده در آروارهٔ پایینی این جانور قرار دارد که چندین پروتئین سمی در آن‌ها تولید می‌شود ولی به تنهایی به عنوان عامل کشنده از سوی اژدها به کار گرفته نمی‌شوند. رفتار گروهی اژدهای کومودو در غذا خوردن، در بین خزندگان، استثنائی است. رژیم غذایی کومودوهای بزرگ عمدتاً از گوزن تشکیل می‌شود، هرچند که آن‌ها به مقدار زیادی از گوشت مردار تغذیه می‌کنند. اژدهاهای کومودو هم‌چنین گاه به انسان‌ها نیز حمله می‌کنند.جفت‌گیری میان آن‌ها در بین ماه‌های اردیبهشت و مرداد آغاز می‌شود و تخم‌ها در شهریور گذاشته می‌شوند. حدود ۲۰ تخم در آشیانه‌های متروکهٔ مرغ پابزرگ یا در حفره‌های خودحفرکرده، گذاشته می‌شوند. ماده برای هفت تا هشت ماه بر روی تخم‌ها می‌خوابد و در ماه فروردین، هنگامی که حشره‌ها فراوان هستند، جوجه‌ها سر برمی‌آورند. کومودوهای جوان آسیب‌پذیر هستند و در نتیجه در درختان سکنی می‌گزینند تا از گزند شکارچی‌ها و کمودوهای بالغ که ممکن است هم‌نوع‌خواری کنند، دور بمانند. میانگین عمر آن‌ها در طبیعت ۸ تا ۹ سال است.نخستین گزارش‌ها از اژدهای کومودو توسط دانشمندان غربی، در سال ۱۹۱۰ منتشر شد. اندازهٔ بزرگ آن‌ها و آوازهٔ ترسناک‌شان، این جانوران را تبدیل به خزندگانی محبوب در باغ وحش‌ها کرده است. در حیات وحش، گسترهٔ پراکندگی آن‌ها به علت فعالیت‌های انسانی کاهش پیدا کرده است و آن‌ها توسط اتحادیه بین‌المللی حفاظت از طبیعت به عنوان یک گونهٔ آسیب‌پذیر شناخته شده‌اند. قوانین اندونزی از آن‌ها حمایت می‌کند و اجازهٔ شکار آن‌ها را نمی‌دهد. پارکی تحت نام پارک ملی کومودو برای کمک به محافظت از این گونه جانوری ایجاد شده است.

اژدهای کومودو با نام‌های بزمجهٔ کومودو یا بزمجهٔ جزیرهٔ کومودو در ادبیات علمی شناخته می‌شود، هرچند که نام آخر خیلی رایج نیست. بومیان جزیرهٔ کومودو، به این جانور اورا، بوآیا دارات (مارمولک جزیره) یا بیاواک راکساسا(بزمجه غول‌پیکر) می‌گویند. به اژدهای کومودو همچنین در زبان هندی، بیس‌کبرا گفته می‌شود که به معنای «دو برابر زهراگین‌تر از کبرا» است.
پس از کشف جانور توسط اروپاییان در آغاز سده ۲۰ میلادی، پیتر اوونز در سال ۱۹۱۲ اقدام به گذاشتن نام علمی Varanus komodoensis بر اژدهای کومودو گرفت. او در آغاز یک عکس و تکه‌ای از پوست از اژدهای کومودو به دست آورده بود، اما پس از زنده‌گیری دو اژدهای بالغ و یک نابالغ، اقدام به چاپ مقاله‌ای درباره اژدها کرد و برای نخستین بار آن را طبقه‌بندی علمی کرد.

نخستین خزندگان حقیقی در ۱۹۰ تا ۲۰۰ میلیون سال پیش در ژوراسیک پدیدار شدند و خزندگان بزمجه‌شکل در حدود ۱۰۰ میلیون سال پیش در کرتاسه پا بر روی زمین گذاشتند. در کرتاسه پسین، بزمجه‌وارها به شکل گسترده‌ای در صفحهٔ لوراسیا و آسیای مرکزی پراکنده شده بودند. بالاخانواده بزمجه‌واران تنها گروهی از مارشکلان بود که توانست در قاره‌های جنوبی گسترش پیدا کند، اعضای این تیره اغلب از حشرات بزرگ و پستانداران ریزجثه تغذیه می‌کردند. مارها و موساسوریان نزدیک‌ترین خویشاوندان این گروه هستند.بررسی‌ها بر روی ۳۱ آرایه مرتبط با تیرهٔ بزمجه‌ایان نشان می‌دهد که این تیره در حدود ۴۰ میلیون سال پیش در آسیا به وجود آمد و پژوهش‌های مشابه دیگر حاکی از این است که خاستگاه این تیره در آسیای جنوب شرقی بوده است. حدود ۱۵ میلیون سال پیش، برخوردی بین استرالیا و آسیای جنوب شرقی به بزمجه‌ایان اجازه داد تا به سرزمینی که امروزه به آن مجمع‌الجزایر اندونزی می‌گویند مهاجرت کنند، پس از آن محدودهٔ زندگی آنها از شرق تا جزیره تیمور نیز امتداد یافت. در گذشته باور بر این بود که اژدهای کومودو در ۴ میلیون سال پیش از اجداد استرالیایی خود جدا شد، اما شواهد سنگواره‌ای تازه یافت‌شده در کوئینزلند نشان می‌دهد که اژدهای کومودو پیش از پخش شدن در اندونزی، در استرالیا فرگشت یافته بود. کاهش قابل توجه سطح دریا در واپسین عصر یخبندان، قطعه‌های بزرگی از بسترهای قاره‌ای را برهنه کرد که باعث شد اژدهای کومودو وارد آن‌ها شود ولی پس از آنکه سطح دریا با ذوب شدن یخ‌ها بالا رفت، آن‌ها در جزیرهٔ فعلی خود منزوی شدند.سنگواره‌هایی از کومودوها مربوط به ۹۰٬۰۰۰ سال پیش در فلورس یافت شده‌است، مقایسه تغییرات تاریخی سطح آب دریا و داده‌های ژرفاسنجی نیز نشان داد که جزیره کومودو در ۱۳۵٬۰۰۰ تا ۱۸٬۰۰۰ سال پیش به جزایر شرقی خود متصل بوده است. از سوی دیگر، فلورس و رینکا اکثراً در طول ۱۴۰٬۰۰۰ سال گذشته تا پایان واپسین عصر یخبندان به هم وصل بوده‌اند.
نزدیک‌ترین خویشاوندان اژدهای کومودو، بزمجه آبی و بزمجه مشبک هستند.

سردهٔ بزمجه‌ها دارای بیشترین تفاوت در گسترهٔ اندازه بدن در میان اعضای خود، در میان همه سرده‌های مارمولک‌ها است. به همین دلیل، اندازهٔ بدن اژدهای کومودو بسیار بیشتر از اندازه بدن بعضی دیگر اعضای سرده خود است. در حیات وحش، یک اژدهای کومودوی بالغ عموماً حدود ۷۰ کیلوگرم وزن دارد، هرچند که نمونه‌های محبوس و به دام افتاده در باغ وحش‌ها، معمولاً وزن بیشتری دارند. بر طبق کتاب رکوردهای جهانی گینس، یک کومودوی نر بالغ به طور میانگین ۷۹ تا ۹۱ کیلوگرم وزن دارد و اندازهٔ آن هم ۲٫۵۹ متر است، در حالی که یک کومودوی مادهٔ میانگین ۶۸ تا ۷۳ کیلوگرم وزن داشته و اندازهٔ آن ۲٫۲۹ متر است.بزرگترین نمونهٔ رؤیت‌شده ۳٫۱۳ متر طول و با احتساب غذای هضم‌نشده، ۱۶۶ کیلوگرم وزن داشته‌است اگرچه اژدهای کومودو اکنون بزرگ‌جثه‌ترین مارمولک موجود در جهان است، اما از خویشاوند منقرض‌شدهٔ خود یعنی بزمجه ماژلان جثهٔ کوچکتری دارد؛ این بزمجه (که تا حدود ۳۰٬۰۰۰ سال پیش نیز در شرق استرالیا حضور داشت) طولی برابر ۷ متر و وزنی نزدیک به ۶۵۰ کیلوگرم داشته‌است. در مقایسه با دیگر خزندگان، جثهٔ بسیار بزرگ و غیرمعمول هر دو بزمجه ماژلان و کومودو را تنها می‌توان مربوط به پدیده غول‌پیکری جزیره‌ای دانست که در طی آن، درندگانی که به محیطی جزیره‌ای و منزوی وارد می‌شوند دارای جثهٔ بزرگتری نسبت به خویشاوندان ساکن خشکی‌شان می‌شوند، چرا که امکان دارد هیچ جانور گوشت‌خوار دیگری که بتواند رقیب غذایی آنها شود در این جزایر حضور نداشته باشد.اژدهای کومودو دُمی به اندازهٔ بدن خود و حدود ۶۰ دندان اره‌ای دارد که پیوسته جایگزین می‌شوند و ممکن است اندازهٔ دندان‌ها تا ۲٫۵ سانتی‌متر باشد.بزاق کومودوها عموماً آغشته به خون است، چرا که دندان‌های آن‌ها تقریباً به طور کامل با پوشش لثه‌ای پوشیده شده و این لثه‌ها در هنگام غذا خوردن پاره‌پاره و ریش‌ریش می‌شوند و خون حاصل که با بزاق غلیط مخلوط می‌شود، رنگی قرمز به آن می‌دهد.چنین چیزی باعث ایجاد محیطی ایده‌آل برای رشد باکتری‌هایی که در دهان زیست می‌کنند، می‌شود.این جانور هم‌چنین زبانی زرد و دراز دارد که با عمق زیادی «چنگالی» شده است. پوست اژدهای کومودو سخت و پولکی و بر روی بدنش آزاد و شُل‌وار قرار گرفته است. این پوست توسط فلس‌های زرهی مستحکم شده که دارای ساختارهای کوچکی با نام استخوان‌پوست هستند که نقش نوعی جوشن طبیعی را بازی می‌کند. به دلیل پستی و بلندی‌های موجود در پوست کومودوها، ساختن چرم از این نوع پوست میسر نبوده و در نتیجه این جانور از گذشته تا کنون شکار نشده و نسل توانسته خود را حفظ کند.همانند دیگر بزمجه‌ها، اژدهاهای کومودو تنها یک استخوان گوش دارند، که به آن استخوان رکابی می‌گویند و برای منتقل کردن لرزش‌ها از پرده صماخ به حلزون گوش بکار می‌رود. چنین آرایشی، به این معنی‌ست که احتمالاً آن‌ها تنها می‌توانند صداهایی در محدودهٔ ۴۰۰ تا ۲٬۰۰۰ هرتز را بشنوند. برای مقایسه، انسان می‌تواند صداهای ۲۰ تا ۲۰٬۰۰۰ هرتز را بشنود.پیش‌تر باور بر این بود که آنها ناشنوا هستند، چرا که گزارش شده بود که اژدهای کومودو به نجواها، صداهای بلند و فریادهای محیط، واکنش و هراسی نشان نمی‌دهد. این نظریه هنگامی مورد تردید قرار گرفت که یکی از کارکنان باغ وحش لندن با صدای خود به یک نمونهٔ به دام افتاده و محبوس در باغ وحش، آموخت که برای غذا خوردن بیرون بیاید؛ حتی هنگامی که کومودو قادر به دیدن او نبود و تنها صدای او را می‌شنید.اژدهای کومودو می‌تواند تا ۳۰۰ متر دورتر را ببیند و حس بینایی آن نقش مهمی در شکار بازی می‌کند، اما چون شبکیه این جانور تنها حاوی یاخته‌های مخروطی است، این‌طور برآورده می‌شود که این جانور دید ضعیفی در تاریکی دارد. اژدهای کومودو می‌تواند به صورت رنگی ببیند، اما شناخت ضعیفی نسبت به اشیاء بی‌حرکت دارد . اژدهای کومودو همانند بسیاری دیگر از خزندگان از زبان خود برای شناخت محرک‌های مزه و بو استفاده می‌کند. آن‌ها به جای بهره‌گیری از سوراخ بینی، از اندام ژاکوبسون برای بو کشیدن بهره می‌گیرند. حس‌گرهای بویایی این جانور می‌توانند بدن گوزن‌ها را از فاصله دور با بوییدن هوا «مزه» کنند. یک اژدهای کومودو با کمک باد مساعد و عادتش به آونگان کردن سر از یک سو به سوی دیگر در حین راه رفتن، می‌تواند مردار را از فاصلهٔ ۴ تا ۹٫۵ کیلومتری تشخیص دهد.این جانور تنها تعداد کمی جوانه چشایی در پشت حلق خود دارد و در کل فاقد حس چشایی است. فلس‌های آن، که برخی از آن‌ها با استخوان مستحکم شده‌اند، دارای صفحه‌های حس‌گر متصل به اعصاب هستند تا حس لامسه را تسهیل کنند. فلس‌های گرداگرد گوش، لب‌ها چانه و کف پا ممکن است دارای سه صفحهٔ حس‌گر یا بیشتر باشند.

اژدهای کومودو جانوری گوشت‌خوار است. آنها اغلب از مردار تغذیه می‌کند و برای یافتن مردار فاصله‌های طولانی را می‌پیمایند. آن‌ها اما این توانایی را نیز دارند تا به صورت پنهانی و بی‌سروصدا به طعمه‌های زنده حمله کنند؛ که این روش شکار در میان بزمجه‌های دیگر مرسوم نیست. اژدهای کومودو می‌تواند برای مدت کوتاه تا ۲۰ کیلومتر بر ساعت سرعت بگیرد، ولی راهبرد شکاریش بر مبنای پنهان شدن و سپس حملهٔ قدرتمند است.وقتی که طعمهٔ مناسبی به محل شکار اژدها نزدیک می‌شود، این جانور بی‌محابا به سوی طعمه یورش می‌برد و سعی می‌کند خودش را به گلو یا بخش‌های زیرین جانور برساند. اژدهای کومودو قادر است با استفاده از حس بویایی قوی خود طعمه را پیدا کند؛ برای نمونه، اژدهای کومودو می‌تواند لاشه یک جانور مرده یا در حال مرگ را از محدوده‌ای به مسافت ۱۱ کیلومتر تشخیص دهد. البته این توانایی به سرعت و سوی وزش باد نیز بستگی دارد آن‌ها تنها خزندگانی هستند که می‌توانند با دندان‌های خود گوشت را از بدن طعمه بکنند.
اژدهای کومودو بخش بزرگی از بدن طعمه را پاره می‌کند و آن را در حالی می‌بلعد که با پاهای پسین خود لاشه را پایین نگه داشته است. در مورد لاشه‌های کوچک با اندازه‌ای در حد و اندازه یک بز، آرواره‌های کم‌مفصل آنها، جمجمه انعطاف‌پذیر آنها و معدهٔ گسترش‌پذیر آنها باعث می‌شود تا بتوانند کل طعمه را به یکباره قورت دهند محتوای گیاهی معده و روده‌ها عموماً دفع می‌شود. مقادیر فراوان بزاق قرمزی که اژدهای کومودو تولید می‌کند به نرم کردن غذا کمک می‌کند، اما قورت دادن طعمه عملی وقت‌گیر است (۱۵ تا ۲۰ دقیقه برای قورت دادن یک بز طول می‌کشد). در یک نمونه، اژدهایی ۵۰ کیلوگرمی و بالغ دیده شده است که خوکی ۳۱ کیلوگرمی را پس از تکه‌تکه کردن، در ۱۷ دقیقه خورده است. یک اژدهای کومودو می‌تواند طعمه را به درخت بکوبد تا آن به زور از گلوی خود پایین ببرد و اینگونه فرایند قورت دادن را تسریع بخشد. گاهی اوقات آنچنان طعمه محکم به درخت کوبیده می‌شود که درخت سقوط می‌کند. برای اینکه در حین قورت دادن طعمه خفه نشود، اژدها با استفاده از مجرای کوچکی که در زیر زبان وجود دارد و به ریه متصل است، نفس می‌کشد. پس از خوردن غذا تا سقف ۸۰ درصد وزنشاژدها اقدام به نوشیدن از گودال‌های آب می‌کند. همچنین، خود را به مکانی آفتابی می‌برد تا عمل هضم تسریع گرد، چرا که اگر غذا برای مدت طولانی هضم نشده باقی بماند، ممکن است بگندد و جانور را مسموم کند. کومودوهای بزرگ به خاطر متابولیسم آهسته‌ای که دارند، می‌توانند با خوردن تنها ۱ وعده غذای مفصل در ماه زنده بمانند و بقیه مدت را با وعده‌های کوچکتری همچون موش سپری کنند. پس از هضم غذا، توده‌ای از شاخ‌ها، مو و دندان‌هایی که در مخاطی پیچیده شده‌اند را استفراغ می‌کند. این مخاط با مخلوطی نیمه‌جامد و محتوی اسید اوره سفیدرنگ پوشیده شده است مخاط چنان بوی بدی می‌دهد که اژدها خود نیز تحملش را ندارد و پس از بالا آوردنش، سر خود را با خاک و گیاهان اطراف تمیز می‌کند تا بوی بد مخاط را دفع کند.

در هنگام گرد آمدن بر دور لاشه، کومودوهای بزرگ‌تر زودتر به غذا خوردن می‌پردازند، در حالی که کومودوهای کوچکتر می‌بایست منتظر بزرگترها بمانند. نرهای بزرگ‌تر چیرگی خود را اعلام می‌کنند و نرهای کوچکتر هم با استفاده از زبان یا با غرش کردن، تسلیم بودن خود را نشان می‌دهند. کومودوهای هم‌اندازه ممکن است سر طعمه با هم دعوا کنند. بازنده‌ها عموماً عقب‌نشینی می‌کنند، هرچند که دیده‌شده که جانور پیروز اقدام به خوردن بازنده می‌کند.در حالت کلی، اژدهای کومودو هر جانور بر سر راه خود را می‌خورد. رژیم غذایی آن‌ها گسترده است و بی‌مهرگان، دیگر خزندگان (از جمله کومودوهای کوچکتر)، پرندگان، تخم پرندگان، پستانداران کوچک، میمون‌ها، خوک وحشی، بزها، گوزن، اسب و گاومیش را شامل می‌شود. کومودوهای جوان حشرات، تخم‌ها، جکوها و جوندگان کوچک را هم می‌خورند. این طعمه‌ها اغلب در درختان یافت می‌شوند و تنها کومودوهای جوان و فرز توانایی بالا رفتن از درختان را دارند.بر پایه مواد یافت‌شده در مدفوع اژدهاها، غذای اصلی این جانوران را گوزن سوندا تشکیل می‌دهد. گوزن‌های با سن کمتر از ۱ سال یا بیشتر از ۶ سال بیشترین تعداد گوزن‌های شکارشده توسط کومودوها را تشکیل می‌دهند که اغلبشان با روش پنهان شدن و حملهٔ یکباره در کنار آبشخورها شکار می‌شوند.به نظر می‌رسد که اژدهای کومودو علاقه ویژه‌ای به اسب‌ها و بزها و خوک‌های باردار داشته باشد. اژدها با زیر نظر گرفتن این طعمه‌ها و جدا کردنشان از دیگر اعضای گروه، نه تنها باعث وضع حمل ناقص و کشنده برای جانور می‌شوند – که در نوع خود طعمه‌ای ضعیف و مناسب برای اژدها پدید می‌آورد – که گاه نوزاد تازه به دنیا آمده را «از میان دو پای مادهٔ در حال زا می‌رباید»از دیگر طعمه‌های کومودوها می‌توان به لاشه ماهیان افتاده بر کرانه اقیانوس، و تخم لاک‌پشت‌های سبز و پوزه‌عقابی یافت‌شونده در کرانه‌ها اشاره کرد.
آن‌ها همچنین هم‌نوع‌خواری نیز می‌کنند؛ این به ویژه هنگامی روی می‌دهد که آن‌ها به شکل گروهی به دور مردار در حال تغذیه هستند. بیشتر هم‌نوع‌هایی که خورده می‌شوند کومودوهای جوان و یا لاشهٔ کومودوهای مرده استتخمین زده می‌شود که کومودوهای جوان، بالغ بر ۱۰ درصد غذای مصرفی کومودوهای بزرگ‌سال را تشکیل دهند. به همین دلیل، هنگامی که یک کومودوی جوان به طعمه‌ای که توسط کومودوی بالغ در حال خورده شدن است نزدیک می‌شود، خود را در محتویات روده‌های طعمه «می‌غلتاند» تا بالغ گرسنه را از حمله به خود دور نگاه دادر بر طبق گفتهٔ دیوید اتنبرو، عادت هم‌نوع‌خواری ممکن است برای بالغ‌ها مقرون به صرفه باشد، چرا که طعمه‌های با اندازهٔ متوسط در جزیره‌های محل زندگی اژدهای کومودو نادر هستند.
گه‌گاه، آنها از انسان‌ها و اجسادشان هم تغذیه می‌کنند، حتی ممکن است قبرهای کم‌عمق انسان‌ها را حفر کرده و اجساد موجود در آنها را بخورند. عادت حمله به قبرها باعث شده ساکنین جزیرهٔ کومودو قبرها را به جای زمین‌های شنی، در زمین‌هایی حفر کنند که خاک رس دارند و تخته‌سنگ‌هایی هم بر روی آن قرار دهند تا مانع اژدهای کومودو شوند.[۵۰] جرد دایموند (۱۹۸۷)، زیست‌شناس فرگشتی، این نظریه را مطرح کرد که اندازه اژدهای کومودو ممکن است به گونه‌ای فرگشت یافته باشد که بتواند فیل‌های کوتوله منقرض‌شدهٔ پوشیده‌دندان را – که روزگاری در جزیره فلورس زندگی می‌کردند بخور. با این حال به دلیل آنکه در آن هنگام دیگر طعمه‌های بزرگ‌جثه‌ای چون گاوها و خوک‌های وحشی نیز در آن ناحیه حضور داشتند، ممکن است نظریه دایموند درست نباشد.
اژدهای کومودو نیز همانند دیگر درندگان، مقدار زیادی از آب مورد نیاز بدن خود را از خوردن گوشت طعمه‌های خود تأمین می‌کند و کمتر نیازی به نوشیدن آب از رودخانه‌ها دارد؛ اگرچه حتی نمونه‌هایی که پس از غذا خوردن بسیار اقدام به نوشیدن آب کرده‌اند نیز دیده شده‌اند. نزدیک به ۸۵ درصد وزن بدن طعمه‌های اژدها را آب تشکیل می‌دهد. بررسی‌های گرین و همکاران (۱۹۹۱) میزان آب آشامیدنی ورودی به بدن اژدهاها در سال را ۲۵٫۵ میلی‌لیتر به ازای هر کیلوگرم جرم بدن تخمین زده‌است.نحوهٔ نوشیدن اژدهای کومودو به این صورت است که مایع بوسیله پمپاژ دهانی از اندام لامی و ماهیچه‌های چسبیده به آن به دهان وارد می‌شود (فرایندی که از آن برای تنفس هم استفاده می‌شود)؛ سپس هنگامی که آب به حلق می‌رسد، سر بالا آمده، اندام لامی منقبض می‌شود تا آب بتواند از مجرای گلو پایین برود.

دو اژدهای کومودو در حال جفت‌گیری
جفت‌گیری در بین ماه‌های اردیبهشت و مرداد صورت می‌گیرد و تخم‌ها در ماه شهریور گذاشته می‌شود.در این دوره، نرها برای بدست آوردن ماده‌ها به رقابت و نبرد می‌پردازند، به این صورت که روی پاهای پسین خود می‌ایستند و با هم دست به گریبان می‌شوند و بازنده در نهایت به زمین زده می‌شود. این نرها ممکن است برای آماده شدن برای دعوا، استفراغ یا مدفوع کنند.برنده دعوا، زبان دراز خود را به طرف ماده سوسو می‌دهد تا به وضعیت پذیرش جنسی ماده آگاه شود. در صورتی که ماده پذیرای جفت‌گیری نباشد، عدم تمایل خود به آمیزش را با ناخن کشیدن و گاز گرفتن با دندان‌هانشان می‌دهد. در نتیجه نر در هنگام آمیزش باید ماده را کاملاً مهار کند تا به خودش آسیبی نرسد. از جمله دیگر نشانه‌های عشق‌بازی، نرها چانه خود را به ماده‌ها می‌مالند، پشت آنها را به سختی می‌خارانند و آنها را می‌لیسن نزدیکی جنسی هنگامی پدید می‌آید که نر یکی از نیمه‌کیرهای خود را – بسته به موقعیت بدنیش نسبت به ماده – وارد پارگین ماده می‌کند.
ماده، تخم‌های خود را در سوراخ‌هایی که در بغل تپه کنده شده یا در بقایای متروکهٔ آشیانهٔ مرغ خاشاک پا–نارنجی می‌گذارد و پشته‌های رهاشده را نیز ترجیح می‌دهد. این آشیانه‌های رهاشده مخلوطی از خاک و خاشاک هستند که ۱۵۰ سانتی‌متر ارتفاع و ۵ تا ۶ متر قطر دارند. اگرچه بیشتر بزمجه‌ها تخم‌های خود را درون تنها یک لانه می‌گذارند، اما اژدهای کومودوی ماده گاه تخم‌های خود را در چندین لانهٔ جدا می‌گذارد که به نظر برای کم کردن احتمال نابود شدن همهٔ تخم‌ها با هم انجام می‌شود.حدود ۲۰ تخم با وزن میانگین ۱۲۵ گرم گذاشته می‌شود که ۷ تا ۸ ماه طول می‌کشد تا نوزادان از تخم‌ها سر برآورنددر این هنگام ماده بر روی آشیانه می‌خوابد تا از فرزندانش که قرار است سر از تخم در بیاورند پاسداری کند؛ اگرچه هیچ نشانه‌ای از مراقبت مادر پس از بیرون آمدن فرزندان از تخم در دسترس نیسبرای بیرون آمدن بیشترین تعداد نوزاد، دمای محل تخم‌ها باید میان ۲۸ تا ۲۹٫۵ درجه سانتی‌گراد باشد. پس از شکافتن تخم، نوزاد ممکن است ساعت‌ها همانجا در تخم‌های بماند و بعد شروع به بیرون آمدن از لانه بکند. در تولد، این نوزادان تنها ۸۰ تا ۱۰۰ گرم وزن، و ۳۰۰ میلی‌متر طول دارند،و بسیار بی‌دفاع هستند و امکان شکار کردنشان وجود دارد. تقریباً سه تا پنج سال طول می‌کشد تا اژدهای کومودو بالغ شود و میانگین عمرشان در حیات وحش ۸٫۵ سال است. اگرچه میانگین عمر آن‌ها در اسارت ۱۶ سال و ۷ ماه است اما ممکن است تا ۳۰ سال هم به طول بینجامد
مشخصه نوزادهای از تخم بیرون آمده داشتن الگویی به رنگ قهوه‌ای با خال‌های بزرگ و مشخص زرد نارنجی در ناحیه کمری و پوزه‌شان است. می‌توان رنگ خاکستری روشن با خال‌های سفید را در ناحیه صورت تا پاهای جلویی مشاهده کرد. ناحیه شکمی نیز زرد روشن با نقطه‌های تاریک بزرگ است. چنین الگوی رنگ‌آمیزی با افزایش سن جانور از میان می‌رود و جای خود را به پوزه‌های اندکی روشن و بدن با رنگ قهوه‌ای خاکی در سنین جوانی می‌دهد. بالغ‌ها اما به رنگ قهوه‌ای یک‌دست هستند و ماده‌ها می‌توانند پوزه‌هایی با رنگ‌آمیزی قهوه‌ای–سبز داشته باشند.کومودوهای جوان عمدهٔ سال‌های ابتدایی خود را در درختان سر می‌کنند و در آنجا از دست شکارچیان که ممکن است کومودوهای بزرگ‌سال هم‌نوع‌خوار باشند، در امان هستند.پس از بلوغ، آن‌ها اغلب تنها در هنگام غذا خوردن از لاشه یا برای تولید مثل با هم تماس برقرار می‌کنند؛ با این حال بسیاری مواقع کومودوهای نر و ماده پس از آشنایی با هم تشکیل جفت‌پیوندی می‌دهند که در نوع خود میان خزندگان کم‌همتا است.

در اواخر سال ۲۰۰۵، یک اژدهای کومودو ماده در باغ وحش لندن که بیش از دو سال بود از گروه نرها جدا شده بود، دسته‌ای تخم گذاشت. دانشمندان در ابتدا تصور کردند که اژدهای ماده توانسته اسپرم را از نزدیکی‌های پیشین با نرها در خودش ذخیره کند، سازگاری که به آن لقاح اضافی می‌گویند.در ۲۰ دسامبر ۲۰۰۶، گزارش شد که یک اژدهای کومودوی به دام افتاده به نام فلورا که در باغ وحش چستر انگلیس زندگی می‌کرد، دومین کومودو شناخته‌شده‌ای بود که بدون تماس با جنس مذکر تخم گذاشته است. او ۱۱ تخم گذاشت که هفت تا از آنها به بار رسیدند و همگی نر بودند. در این میان، سه تخم پس از منتقل کردن به یک ماشین جوجه‌کشی شکسته و تکه‌تکه شدند. این تخم‌های فروپاشیده مورد آزمایش‌های ژنتیکی دانشمندان دانشگاه لیورپول در انگلستان قرار گرفتند و تأیید شد که فلورا هرگز تماس فیزیکی با یک نر نداشته است پس از کشف کردن مسئلهٔ تخم‌های فلورا، آزمایش‌ها نشان داد که تخم‌های اژدهای دیگری به نام سانگای هم بدون بارورسازی خارجی تولید شده است. در ۳۱ ژانویه ۲۰۰۸، باغ وحش منطقه سجویک در ویچیتا، کانزاس نخستین باغ وحش در آمریکا شد که اقدام به مستند کردن بکرزایی در اژدهای کومودو کرد. این باغ وحش دو کومودوی مادهٔ بالغ داشت، که یکی از آنها حدود ۱۷ تخم در تاریخ ۲۰ مه ۲۰۰۷ گذاشت. به دلی کمبود فضا، تنها دو تخم به بار رسیدند. نخستین آن‌ها در ۳۱ ژانویه ۲۰۰۸ و دومی در ۱ فوریه به بار نشستند و هر دو نیز نر بودند.به دلیل قوانین ژنتیکی حاکم بر روند بکرزایی اژدهاها، نوزادان پدید آمده همواره نر هستند. اژدهای کومودو دارای کروموزومهای W و Z است – در ماده‌ها یک W و یک Z و در نرها دو Z – که در هنگام بکرزایی تنها یک کروموزوم منتقل می‌شود. از این رو تنها تخم‌هایی با کروموزوم‌های ZZ یا WW پدید می‌آیند. از آنجا که تخم‌های WW منجر به تولید اژدها نمی‌شوند، تنها تخم‌های دارای کروموزوم‌های ZZ و در نتیجه تنها نرها به بار می‌نشینند.بنا بر بررسی‌های واتس انجام‌شده، تغییر روش زایشی اژدهای ماده از آمیزشی به غیرآمیزشی یک سازگاری وابسته به در دسترس بودن نرها بوده است، که به تدریج و در طی فرگشت در این جانوران پدید آمده است تا بتواند به آن‌ها در شرایطی که دور از هر تماسی با نرها قرار می‌گیرند، در جمعیت‌سازی کمک کند. از جمله این شرایط می‌توانسته هنگامی باشد که موج‌های اقیانوسی، اژدهای ماده‌ای را به جزیره دوردستی بیندازند که هیچ کومودوی دیگری در آن ساکن نبوده است؛ چیزی که در شرایط جغرافیایی اندونزی به کرات پدید می‌آید. امروزه، پدیده بکرزایی اژدهاها در باغ وحش‌هایی دیده می‌شود که نرهای آن باغ وحش برای آنکه با ماده‌های دیگر باغ وحش‌ها آمیزش کنند اجاره داده شده باشند و دیگر نری در گروه اژدهاهای باغ وحشِ نخست حضور نداشته باشد. پیشنهاد داده شده است که انجام چنین کاری متوقف شود تا جلوی ورود ماده‌ها به مرحله بکرزایی و در نتیجه کاهش تنوع ژنتیکی در نمونه‌های موجود در اسارت گرفته شد.

تا پیش از جنگ جهانی دوم، اندونزی مستعمره‌ای از هلند به شمار می‌آمد. هلندی‌ها که متوجه تعداد اندک کومودوها در حیات وحش شده بودند، شکار تفریحی آنها را منع کرده و تعداد کومودوهایی که برای مطالعات علمی گرفته می‌شدند را هم به شدت محدود کردند. با آغاز جنگ جهانی دوم، سفرها برای گرفتن کومودوها بسیار کم شد و تا حد صفر رسید و تا دهه‌های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ هم از سر گرفته نشد، تا اینکه در آن هنگام رفتار غذاخوردن، تولید مثل و دمای بدن کومودوها مورد بررسی قرار گرفتند. در همان هنگام، سفری برنامه‌ریزی شد که قرار بود مطالعهٔ طولانی‌مدتی بر روی اژدهای کومودو گردد. این وظیفه به خانوادهٔ اوفنبرگ محول شد که در سال ۱۹۶۹، ۱۱ ماه را در جزیرهٔ کومودو سپری کردند. در حین اقامت آنها، والتر اوفنبرگ و دستیارش پوترا ساستراوان بیش از ۵۰ اژدهای کومودو را به دام انداخته و به آنها نشان چسباندند. بعدها نتایج و دستاوردهای سفر اوفنبرگ در بزرگ کردن و پرورش دادن کومودوهای در بند تأثیر زیادی گذاشت. پژوهش‌های بعدی از سوی خانوادهٔ اوفنبرگ گوشه‌های تاریک دیگری از طبیعت اژدهای کومودو را نمایان کرد، و زیست‌شناسانی همچون کلودیو چیوفی، از دانشگاه ییل، به مطالعه این موجودات ادامه می‌دهند

ویرایش شده توسط: Erfan1993

Erfan1993

کاربر

ارسالها: 2326

#3 Posted: 19 Apr 2017 19:43

مار غول پیکر (پیتون)

پایتون‌ها(نام علمی: Pythonidae) که پیتون نیز تلفظ می‌شود (برگرفته از واژه یونانی πυθων نام یک اسطوره یونانی) خانواده‌ای از مارهای بدون زهر است که در آفریقا، آسیا و استرالیا یافت می‌شود. این خانواده در گروه بزرگترین خانواده مارها محسوب می‌شود اندازه متوسط پیتون‌ها به ۱۶ فوت می‌رسد که تقریباً دو برابر بزرگترین مار سمی جهان(شاه کبرا)است تاکنون از آن ۲۶ گونه و هشت سرده یافت شده‌است.
این خانواده در صحرای آفریقا، هند، میانمار، جنوب چین و جنوب شرق آسیا از فیلیپین تا اندونزی، گینه نو و استرالیا یافت می‌شود.
در ایالات متحده آمریکا نیز گونه‌هایی مانند پایتون مولوروس بیویتاتوس وجود دارد که در رده گونه‌های مهاجم به شمار می‌رود. این گونه از اواخر دهه ۱۹۹۰ در پارک ملی اورگلید یافت می‌شود.

مار پیتون درحال بلعیدن تمساح

این گونه‌ها معمولاً مهاجم هستند و برای شکار خود به دور طعمه می‌پیچند و آن را خفه می‌کنند و سپس طعمه را می‌بلعند.بعضی از مردم محلی شرق آسیا می‌گویند این نوع مارها در هنگام شکار، نفسی آلوده به شکار منتقل می‌کند که باعث می‌شود شکار از جای خود حرکت نکرده و شکار آسانی شود ولی چنین گفته‌هایی احتمالاً واقعیت نداشته و شکار برای اینکه پیتون تصور کند مرده است خودش را به مردن می‌زند

مار پیتون درحال بلعیدن اهو

نظر تعداد گزیدگی انسان‌ها، پیتون‌ها زیاد خطر آفرین برای انسان‌ها نشده‌اند با این حال تصاویری از اینکه یک پیتون می‌خواسته است در کشور مالزی یک انسان را بکشد منتشر شده.در مارس ۲۰۱۷ پلیس اندونزی جسد مردی را که ناپدید شده بود در داخل بدن یک مار بزرگ پیتون پیدا کردند.
با اینکه یک پیتون غول آسا می‌تواند یک بوفالو را از پای درآورد، با این حال به خاطر اینکه از انسان‌ها تا حدی دور بوده‌اند انسان‌ها وارد لیست شکار آنها نشده‌اند با این حال نزدیک شدن به محل زندگی آنها می‌تواند خطرناک باشد.

گرفتار شدن پیتون در سیم خار دار

ویرایش شده توسط: Erfan1993

Erfan1993

کاربر

ارسالها: 2326

#4 Posted: 19 Apr 2017 23:47

مگس تریپانوزوم (تسه ته) این یک نوع مگس است که صحرای آفریقا خاستگاه آن به شمار می رود. این حشرات بسیار کوچک اما در عین حال بسیار خطرناک به شمار می روند. این حشره می تواند حامل بیماری هایی باشد که هم برای انسان و هم برای حیوانات خطرناک است. «بیماری خواب آفریقایی» چیزی است که این حشره به بار می آورد بدین ترتیب که آلودگی به وسیله این حشره باعث ایجاد سمی در بدن می شود که خواب آلودگی شدید را به دنبال دارد. این بیماری هر سال جان افراد زیادی را در آفریقا می گیرد.

(زنبور عسل افریقایی) در طول سال چند نفر در آفریقا با نیش این زنبور جان خود را از دست می دهند؟ آنها سال به سال خطرناک تر می شوند چرا که هم جمعیت و هم گستره قلمروشان در حال افزایش است. زنبورهای عسل آفریقایی هر چند عسل لذیذی تهیه می کنند اما در عوض با نیش زدن سمی به شما می دهند که جز خطرناک ترین سم حشرات در دنیاست. از آنها دوری کنید

قورباغه دارت طلایی سمی یکی از سمی‌ترین حیوانات روی زمین است. سم این قورباغه پنج سانتی‌متری برای کشتن ده مرد بالغ کافی است. مردم بومی امبرا (کلمبیا) در گذشته نوک دارت های بادی‌شان را به سم این قورباغه آغشته کرده و از آن برای شکار استفاده می‌کردند، برای همین نام دارت سمی را به این قورباغه داده‌اند.این حیوان از جمله بزرگ‌ترین قورباغه‌ها در بین بیش از صد گونه قورباغه دارت سمی است و به‌طور متوسط طول آن بزرگ‌تر از دو و نیم سانتیمتر است. این حیوان در بخش کوچکی از جنگل‌های بارانی سواحل اقیانوس آرام در کلمبیا زندگی می‌کند و اگرچه جمعیت آن‌ها در آن منطقه کوچک زیاد است اما تخریب گسترده جنگل‌های بارانی، این گونه را در فهرست بین‌المللی گونه‌های در خطر قرار داده است.
رنگ قورباغه های دارت سمی که می‌تواند زرد، نارنجی یا سبز روشن باشد (بسته به منطقه) شکارچیان بالقوه را از آن ها دور نگه می دارد. این تکنیک رنگ‌آمیزی، رنگ‌آمیزی هشداردهنده خوانده می‌شود. رژیم غذایی قورباغه دارت طلایی سمی شامل مگس، مورچه، جیرجیرک،موریانه و سوسک است.
منشأ سم این حیوانات :دانشمندان در مورد منشأ سم شگفت‌انگیز این قورباغه مطمئن نیستند، اما این امکان وجود دارد که آن‌ها سم گیاهانی که توسط شکارهایشان حمل می‌شود را در بدن خودشان جذب می‌کنند. قورباغه‌های سمی که خارج از حیات‌وحش بزرگ می‌شوند و از حشرات بومی زیستگاه خود دور هستند هرگز سمی تولید نمی‌کنند.
کاربردهای دارویی از سم قورباغه سمی :کمیته تحقیقات پزشکی به دنبال پیدا کردن کاربردهای دارویی برای سم قورباغه دارت طلایی سمی بوده است. پیش‌ از این، آن‌ها نسخه سنتزی یکی از ترکیبات این سم را به دست آورده بودند که به‌عنوان مسکن قوی برای درد می‌تواند مورد استفاده قرار بگیرد.

(کولوسیدیا)یک پشه بسیار خطرناک. نیش این پشه حامل بیماری است. این حشره هم برای انسان وهم برای حیوان خطرناک است. این نوع حشره به خصوص در تابستان خطرناک تر می شود چون تعدادشان زیادتر می شود. آفریقا و استرالیا خاستگاه این نوع پشه هستند.

ویرایش شده توسط: Erfan1993

Erfan1993

کاربر

ارسالها: 2326

#5 Posted: 20 Apr 2017 11:56

خطرناک ترین و سمی ترین عنکبوت ها و (رطیل ها )

عنکبوت دوره گرد یا hope spider.این عنکبوت شباهت زیادی به عنکبوت گوشه گیر قهوه ای (brown recluse) دارد اما دارای پاهای پر مو تری است. با وجود اینکه نیش این عنکبوت ها غالبا منجر به مرگ نمیشود اما سم آنها میتواند آسیب های جدی به بافت های اطراف زخم وارد آورد. حتی ممکن است ماه ها طول بکشد تا زخم ها بهبود یابند و غالبا آثار زخم های ایجاد شده دائمی خواهد بود. یکی از راه های تشخیص علائم سم این عنکبوت، دچار شدن فرد مصدوم، به سردرد هایی است که با روش های درمانی عادی به هیچ عنوان مداوا نمیشوند.

عنکبوت کیسه ای یا (sac spider )با وجود اینکه در بیشتر مواردی که انسان ها توسط عنکبوت ها گزیده میشوند، نام عنکبوت گوشه گیر به میان می آید اما دانشمندان معتقدند که بسیاری از این موارد توسط عنکبوت کیسه ای انجام میشود. سم عنکبوت های کیسه ای حاوی «کیوتاکسین» (cytotoxin) است که سلول ها را میکشد. با وجود اینکه گزیدگی توسط این عنکبوت، میتواند ایجاد سوزش شدید و بیماری در فرد مسموم کند، اما این سم در حالت کلی برای انسان ها کشنده نیست. این عنکبوت را با نام «عنکبوت روحی» (ghost spiders) نیز میشناسند.

رطیل پرنده خوار جالوت (Goliath Birdeater Tarantula)
این رطیل که یکی از بزرگترین عنکبوت های جهان به شمار میرود به اندازه ای بزرگ است که فقط دیدن ظاهر آن برای افرادی که ترس بیمارگونه از عنکبوت ها (arachnophobe) دارند کافی است تا دچار حمله قلبی شوند. با اینکه این رطیل ها به اندازه یک بشقاب غذاخوری هستند و دارای سم مهلکی نیز هستند اما فاصله زیادی تا صدر جدول مرگبارترین عنکبوت های جهان دارند. غالبا در محل گزش این رطیل ها، درد و تورم جزئی به وجود می آید. رطیل پرنده خوار جالوت همانطور که از نامش پیداست، میتواند به اندازه ای بزرگ شود که توانایی خوردن یک پرنده را داشته باشد.

عنکبوت گرگی (Wolf Spider)

این عنکبوت ها به هر دو رنگ خاکستری و قهوه ای هستند. سم آنها ممکن است باعث مرگ قربانی نشود اما همانند تمامی عنکبوت های دیگر، ایجاد عفونت خواهد کرد. اگر توسط یک عنکبوت گرگی و یا هر عنکبوت دیگری گزیده شوید باید از دکتر خود درخواست کنید به وضعیت شما رسیدگی نماید. هرگز محل زخم را نبندید و به جای این کار، تا قبل از رسیدن به محل کمک درمانی، بر روی زخم، یخ قرار دهید. در حدود 125 گونه مختلف عنکبوت گرگی در ایالات متحده و 50 گونه دیگر در اروپا یافت میشوند.

عنکبوت پشت قرمز(Red Back Spider)

این عنکبوت در استرالیا یافت میشود. گاز این عنکبوت ها خصوصا برای بچه ها و افراد مسن میتواند کاملا کشنده باشد. عنکبوت های پشت قرمز به مناطق خشک علاقه دارند و غالبا بیرون از محیط منازل زندگی میکنند. ظاهر آنها شباهت زیادی به عنکبوت بیوه سیاه (black widow) دارد و میتوان آنها را در مناطق شهری و نیز در مناطق روستایی مشاهده کرد. بیشترین تعداد گاز گرفتگی توسط عنکبوت های پشت قرمز در فصل تابستان گزارش میشود. علائم شامل درد، تعرق، استفراغ و ضعف عضلانی است

عنکبوت موشی (Mouse Spiders)

عنکبوت موشی یکی از عنکبوت های بسیار سمی در جهان به شمار میرود. این عنکبوت ها تقریبا در حوالی هر کشور و منطقه ای که تصور کنید زندگی میکنند. عنکبوت موشی ماده به رنگ سیاه و عنکبوت نر به رنگ قهوه ای تیره یا سیاه با سر قرمز رنگ است. سم این عنکبوت ها شباهت زیادی به «عنکبوت قیف ساز شبکه ای» (Funnel-Web spider) دارد و میتواند علائمی چون استفراغ، بی حسی عضلات صورت و افتادگی پلک و حتی مشکلات تنفسی و فرو رفتن در اغما را به همراه داشته باشد. این عنکبوت ها حالتی بسیار تهاجمی دارند و در زمان احساس خطر به سرعت حمله میکنند.

عنکبوت قیف ساز شبکه ای (Funnel-Web Spiders)

عنکبوت قیف ساز شبکه ای در کشور استرالیا و در نزدیکی شهر ملبورن زندگی میکند. گازهای این عنکبوت بسیار خطرناک است و میتواند علائم وحشتناکی را در عرض 10 الی 15 دقیقه نمایان سازد. یکی از علائم مرتبط میتواند ایجاد اشکال در تنفس و یا فرو رفتن به حالت کما باشد. علائم خفیف تر شامل تب و لرز، استفراغ، بی حسی در ناحیه لب و دهان و افتادن پلک باشد. اگر توسط این عنکبوت گزیده شدید فورا به دنبال پادزهر آن باشید.

عنکبوت سرگردان برزیلی (Brazilian Wandering Spider)

این عنکبوت را که با نام «عنکبوت موزی» (Banana Spider) نیز شناخته میشود میتوان به غایت تهاجمی و در عین حال فوق العاده سمی دانست. این عنکبوت دارای زیرگونه های مختلفی است که در مناطق و کشورهای مختلفی از جمله کاستاریکا، آرژانتین، کلمبیا، اکوادور، ونزوئلا، پرو، بولیوی، پاراگوئه قاعدتا برزیل یافت میشود. سم این عنکبوت حاوی یک بخش «عصب گرا» (neorotoxin) است که با نام PhTx3 شناخته میشود. با وجود اینکه سم این حیوان کاملا کشنده است، اما برای آسیب رساندن به انسان، باید میزان قابل ملاحظه ای از این سم به بدن فرد قربانی تزریق شود.

عنکبوت بیوه سیاه (Black Widow)

نام علمی عنکبوت بیوه سیاه، «لاترودکتوس هسپروس» (Latrodectus hesperus) است. با اینکه بیشتر این عنکبوت ها به رنگ سیاه هستند اما برخی از آنها به رنگ قهوه ای دیده میشوند. عنکبوت های ماده، شکلی شبیه به ساعت شنی به رنگ قرمز بر روی بطن خود دارند. این عنکبوت ها به مناطق گرم علاقه خاصی دارند و در مناطق بیابانی ایالات متحده به خوبی سازگاری یافته اند. با اینکه عنکبوت ماده معمولا مقداری سم در هر گاز گرفتگی به بدن قربانی تزریق میکند اما فقط تزریق 1 % از کل سم این جانور برای کشتن یک انسان کافی است.

عنکبوت گوشه نشین قهوه ای (Brown Recluses)

این عنکبوت، بومی ایالات متحده آمریکاست ظاهری کاملا بی خطر دارد میتواند به شدت برای انسان خطرناک باشد. گوشه نشین قهوه ای تمایل دارد که در مکان های تاریک همانند داخل جعبه ها، زیر اثاثیه منزل و اطراف کتاب ها پنهان شود. علائم گزیدگی توسط این عنکبوت شامل قرمز شدن و تورم اطراف محل گزش تهوع، استفراغ و تب و لرز است.

ویرایش شده توسط: Erfan1993

Erfan1993

کاربر

ارسالها: 2326

#6 Posted: 20 Apr 2017 22:01

ماهی درنده تر و کشنده تر از کوسه!!!‌

سرعت خورده شدن گوشت در این ماهی‌ها آن‌قدر بالاست که اگر یک گاو زخمی در آب بیفتد در مدت تنها 15 دقیقه استخوان‌هایش روی آب شناور خواهد شد.
ماهی‌ها مخلوقاتی زیبا هستند که به نظر آرام و بی‌آزار می‌رسند اما در این بین ماهیانی هم وجود دارند که برخلاف دیگر ماهی‌ها نه ظاهر زیبایی دارند و نه چندان بی‌آزارند. یکی از این ماهی‌های خطرناک

پیراناست که به‌خاطر خوی درنده‌اش، پیرانای قاتل نیز نامیده می‌شود. پیرانا در برخی از کشورها صید شده و به دلیل داشتن گوشتی مطبوع و لذیذ به عنوان غذا مصرف می‌شود. در کل 500 گونه پیرانا در دنیا وجود دارد که 20 گونه آنها گوشتخوار و باقی آنها گیاهخوار هستند. از 20 گونه‌ای که گوشتخوار هستند تنها چهار یا پنج نوع از آنها بسیار خطرناک است.

پیراناهای‌ شکم‌قرمز درنده‌ترین ماهی دنیا
پیرانا‌ها بیشتر در آب‌های آمریکای جنوبی و آمازون که دارای آب روان است زندگی می‌کنند. آنها معمولا ماهی‌های کوچک‌تر را گاز گرفته، زخمی می‌کنند و بعد از ‌بی‌حال شدنشان آنها را می‌خورند. نکته جالب اینجاست که اگر در این زمان حیوان دیگری به طور اتفاقی در آب بیفتد به اشتباه خورده خواهد شد زیرا وقتی بوی خون به مشام پیرانا می‌رسد به نوع شکار هیچ دقتی نکرده و فقط برای خوردن آماده می‌شود. این ماهی‌ها مانند کوسه‌ها به بوی خون حساس هستند و به سمت آن جذب می‌شوند و حتی آن را از چندین متر آن طرف‌تر به خوبی احساس می‌کنند. دندان‌های پیراناها آ‌ن‌قدر تیز هستند که در برخی از قبایل هندی و آمریکایی از آنها برای ساختن قیچی و چاقوهای شکار استفاده می‌کنند. یکی از انواع پیرانا که بسیار وحشی و درنده هم هست، پیرانای شکم قرمز است که تقریبا در هر شاخه از رود آمازون تعدادی از آنها یافت می‌شوند.
این نوع پیرانا بیشتر عمر خود را بی‌حرکت است اما اگر دنبال طعمه کند، سرعتش غیر‌قابل تصور است و تا طعمه‌اش را شکار نکند، دست از تعقیب آن نمی‌کشد. اگر نتواند محیط مناسب و بزرگی را برای زندگی خود پیدا کند درنده‌تر نیز خواهد شد. طبق تحقیقات دانشمندان، درنده‌خویی پیرانای شکم قرمز پنج برابر کوسه سفید اعلام شده است. تمام افراد قبایلی که در اطراف رودخانه آمازون زندگی می‌کنند از خطرناک بودن این نوع ماهی باخبرند اما اجازه می‌دهند تا کودکانشان در آب رودخانه‌ای که پر از ماهی قاتل است شنا کنند.

آنها می‌دانند که وقتی رودخانه پر از ماهی‌های کوچک و ریز است که به راحتی هم قابل شکار کردن هستند، پیراناها به سمت شکار بزرگ و سختی مانند انسان نمی‌آیند. پیرانا فقط در صورت گرسنه بودن بسیار خطرناک می‌شود که در این حالت جان سالم به در بردن از دستش کاری محال است.آنها وقتی در مرداب گیر می‌افتند و غذایی برای خوردن پیدا نمی‌کنند چون نمی‌توانند خود را از آن وضعیت خلاص کنند وحشی و خطرناک می‌شوند زیرا پیرانا از محیط کوچک متنفر است و در مکانی که مجبور به چرخیدن به دور خودش باشد، عصبانی شده و به هر موجودی که به او نزدیک شود حمله خواهد کرد. همچنین این ماهی از تنها بودن بیزار است زیرا آنها به صورت دسته جمعی زندگی می‌کنند.یکی از بزرگ‌ترین انواع پیرانای شکم قرمز، پیگوسنتروس است که قدی حدود 60 سانتی متر دارد و تا به حال تنها در رودخانه ریو سانفرانسیسکو دیده شده است. رنگ ماهی‌های پیرانا بسیار زیبامنحصربه‌فرد است به طوری که وقتی در تابش نور آفتاب قرار می‌گیرند، انعکاس نور خورشید روی لکه‌های نقره‌ای پوستشان رنگی بی‌نظیر ایجاد می‌کند. قد پیرانا‌ها ‌به طور معمول 14 تا 26 سانتی‌متر است که بین انواع گوشتخوار غول پیکر آنها پیراناهایی با قد بیشتر از 40 سانتی متر هم دیده شده‌اند.دندان‌های شیری یکی از موارد بسیار عجیب و قابل توجه درمورد پیرانا جنس دندان‌های آنهاست که درست مانند دندان کروکودیل تیز و برنده و محکم است. حتی مانند دندان کروکودیل، دندان‌های پیرانا نیز چندین بار می‌افتند و دندان جدید جایگزین آنها می‌شود. البته آنها تمام دندان‌های خود را با هم از دست نمی‌دهند زیرا در این صورت از گرسنگی خواهند مرد. هر کدام از آرواره‌های بالا و پایین آنها به دو قسمت تقسیم شده که در هر بار یک قسمت از این چهار قسمت دندانش را از دست می‌دهد و بعد از گذشت فقط دو روز دندان‌های جدید جایگزین آنها می‌شود.
مدل دندان‌های آنها مثلثی شکل بوده و به صورتی است که درست روی هم قرار می‌گیرند، لابه‌لای هم رفته، روی هم قفل می‌شوند و بین آنها هیچ فاصله‌ای باقی نمی‌ماند. لثه آنها نیز بسیار کوتاه است به طوری که تنها در قسمت بالایی دندان قرار گرفته و تا بین دندان‌ها پایین نمی‌آید؛ به همین دلیل است که دندان‌های این ماهی مانند لبه چاقو بسیار تیز است و پیرانا می‌تواند با داشتن چنین دندان‌هایی به راحتی تکه‌ای بزرگ از گوشت شکار خود را هر چقدر هم که سفت باشد پاره کند. این دندان‌های برنده قبل از کند شدن با دندان جدید جایگزین خواهد شد. بنا براین دندان‌های پیرانا در تمام طول عمر تیز می‌ماند و کند نمی‌شود.

پیرانای قاتل
اگر یک شخص بی‌احتیاط دست یا پای خود را در آبی فرو ببرد که یک پیرانای گرسنه در آنجا ساکن است باید فکر سالم درآوردن دستش را از آب از سرش بیرون کند زیرا یک پیرانای گوشتخوار بالغ هنگام گرسنگی قادر است انگشت او را در یک چشم بر هم زدن قطع کند و بخورد. آرواره‌های او آن‌قدر قوی است که حتی استخوان را نیز خرد می‌کند اما پیراناهای کوچک‌تر تنها می‌توانند دست و انگشتان را گاز گرفته و آسیب‌های سطحی وارد کنند.
همچنین اگر فردی که قسمتی از بدنش زخمی شده و خونریزی دارد در آب برود یا قسمتی را که از آن خون جاری شده است در آب فرو ببرد، پیرانا‌ها حتی از راه دور نیز به سمت او کشیده می‌شوند و فورا به او حمله خواهند کرد. سرعت خورده شدن گوشت در این ماهی‌ها آن‌قدر بالاست که اگر یک گاو زخمی در آب بیفتد در مدت تنها 15 دقیقه استخوان‌هایش روی آب شناور خواهد شد.
البته این کار یک ‌پیرانا نیست و یک گروه ازآنها این بلا را به سر گاو بخت‌برگشته می‌آورند. به همین خاطر این ماهی در آمریکا لقب درنده‌ترین را به خود اختصاص داده است.
پیرانا‌ها جزء آن دسته از ماهی‌ها هستند که وقتی وجود طعمه را در آب حس کنند ، خود‌شان را استتار کرده و بعد به آرامی به آن نزدیک ‌می‌شوند و یکدفعه حمله می‌کنند. معمولا هم طعمه خود را ربوده به مکان دیگری می‌برند و بعد شروع به خوردن آن می‌کنند. پیراناها دوست دارند طعمه خود را به قطعات کوچک‌تر تبدیل کنند و بعد بخورند تا اینکه آن را درسته ببلعند. هرچه ماهی بزرگ‌تر شود حساسیتش به بوی خون نیز بیشتر خواهد شد.
پیرانای شکم قرمز خونخوارترین نوع پیراناست و چون در آب‌های کم‌عمق زندگی می‌کند ، هر موجودی را که در نزدیکی آب باشد یا به داخل آب برود گرفته و پس از مدت کوتاهی استخوان‌هایش را باقی می‌گذارد. پیراناها معمولا به صورت دسته‌جمعی شکار می‌کنند. آنها قادرند حتی یک تمساح غول پیکر را نیز از پا در آورده و در عرض یک ساعت آن را بخورند.
یکی دیگر از انواع پیرانا‌ها که برای انسان بسیار خطرناک است سراسالموس نام دارد که با گاز گرفتن انسان نوعی بیماری به او منتقل کرده که اگر حتی خورده نشود به طور حتم در عرض چند ساعت خواهد مرد. برخی از انواع پیرانا‌ها حتی به صدا یا حرکت موجودات درآب نیز حساس بوده و به سرعت به آنها حمله می‌کنند.
وقتی تئودور روزولت در سال 1913 برای سفری ماجراجویانه به برزیل رفت با صحنه‌ای بسیار وحشتناک و عجیب در کنار رودخانه آمازون برخورد کرد. او دید که یک گاو در آب‌های رودخانه آمازون سقوط کرده و در عرض یک چشم بر هم زدن توسط تعداد زیادی پیرانا مورد حمله قرار گرفت. همین‌طور که متعجب به صحنه زل زده بود دید که بعد از گذشت یک یا دو دقیقه تکه‌هایی از استخوان گاو با مقدار زیادی خون روی آب شناور شد.
روزولت بسیار وحشت کرده بود و به سرعت از منطقه دور شد. وقتی او این داستان را برای بومیان منطقه تعریف کرد، آنها از این موضوع تعجب نکردند و گفتند که تا به حال بارها با این موارد برخورد کرده‌اند. او پس از بازگشت کتابی را از خاطرات خود در آمازون منتشر کرد و موضوعات جالبی راجع به ماهی‌های پیرانا نیز در این کتاب نوشت و نام این قسمت از کتاب را روح سیاه رودخانه آمازون گذاشت.
با وجود درنده خو بودن این ماهی تا به حال گزارشی مبنی بر خورده شدن یک انسان توسط پیرانا در هیچ جای دنیا ثبت نشده است؛ ولی هستند تعداد زیادی که بر اثر گاز‌گرفتن این ماهی دچار نقص عضو شده‌اند؛ و انگشتان دست یا پایشان را از دست

صیادان ماهی صیاد
بسیاری از صیادان محلی برای شکار پیرانا از طعمه‌های گوشتی و کرم‌های خونی استفاده می‌کنند ولی این کار مهارت زیادی نیاز دارد زیرا در صورتی که پیراناهای بزرگ به سمت آنها بیایند و آنها نتوانند در برابرش مقاومت کنند ، ممکن است خود ماهیگیر طعمه ماهی شود. البته در بعضی ایالت‌های آمریکا که آب و هوای گرمی ‌دارند نگهداری از این ماهی ممنوع اعلام شده است و داشتن این نوع ماهی جرم محسوب می‌شود زیرا این ماهی در اصل استوایی بوده و در مناطقی با آب و هوای گرم ، بیش از حد تکثیر می‌یابد و اگر در رودخانه‌ها رها شود می‌تواند تهدید بزرگی برای انسان‌ها و دیگر موجوداتی که در رودخانه‌ها زندگی می‌کنند باشد.بزرگ‌ترین پیرانای دنیایک ماهیگیرشجاع انگلیسی به نام جرمی وید موفق به صید یک پیرانای غول پیکر شد که در حال شکار یک کروکودیل بود. این ماهیگیر 52 ساله، پیرانای غول پیکر را در رودخانه کنگو در آفریقا صید کرده و مجبور بود برای اینکه پیرانای تیز دندان او را گاز نگیرد آن را ما بین بازوهایش نگه دارد. این پیرانا دندان‌های بزرگی‌داشت که به تیزی و برندگی و بزرگی دندان‌های کوسه سفید بودند. وزن پیرانای غول پیکر 45 کیلوگرم و قد او 5/1متر بود.او می‌خواست به سرعت از این ماهی عجیب عکس بگیرد و قبل از مردن ماهی، دوباره آن را درآب رودخانه رها کند. دندان‌های این ماهی به قدری برنده است که حتی در پوست محکم کروکودیل نیز فرو می‌رود و می‌تواند گوشت را از بدنش جدا کند. جرمی این ماهی را در حالتی صید کرد که برای شکار کروکودیل بیرون آب پریده بود. او کاملا مراقب بود تا درزمان نگه داشتن پیرانا انگشتانش توسط این ماهی قطع نشوند.

ویرایش شده توسط: Erfan1993

Erfan1993

کاربر

ارسالها: 2326

#7 Posted: 21 Apr 2017 10:47

شاه کبرا (نام علمی: Ophiophagus hannah) درازترین مار سمی جهان است و درازای آن می‌تواند به ۶٫۷ متر (۲۲ فوت) هم برسد. این گونه از کبرا بصورت گسترده‌ای در آسیای جنوبی و بخشهایی از هند یافت می‌شود اما بطور معمول در مناطق جنگلی زندگی می‌کند. کلمه افیوفاگوس از زبان یونانی گرفته شده و به معنای مارخور است. بیشتر رژیم غذایی این نوع مار شامل مارهای دیگر می‌شود. مارهایی که شاه کبرا از آنان تغذیه می‌کند شامل مارهای افعی بزرگ و حتی گونه‌های کوچک می‌باشد. زهر شاه کبرا بیشتر مخدر اعصاب است و بوسیله آن، این مار می‌تواند فقط با یک بار گزیدن انسان را از پای درآورد. مرگ و میر ناشی از گزیدن این مار به بیش از ۷۵% می‌رسد

شاه کبرا ماری بزرگ و قدرتمند است که طول آن بطور متوسط به ۳٫۶ تا ۴ متر (۱۲ تا ۱۳ پا) و وزن متوسط آن به ۶ کیلوگرم می‌رسد. در کوههای نخن سی تامارات جنوب تایلند نوعی شاه کبرای وحشی شکار شده که درازای آن به ۵٫۶ متر (۱۸٫۵ پا) می‌رسد. همچنین تا پیش از وقوع جنگ جهانی دوم یک شاه کبرا در باغ وحش لندن نگهداری می‌شد که درازای آن به ۵٫۷ متر (۱۸٫۸ پا) می‌رسد.

شاه کبرا از لحاظ میزان زهر بیشترین زهر را در بین ماران دارد می‌تواند در گزش میزان ٢تا ٧ میلی لیتر زهر را به بدن موجود وارد کند که این میزان برای کشتن ۱۲۲ موش کافی است

شاه کبرا با اینکه یکی از خطرناک ترین مارهای جهان است اما به جرات باید گفت نه تنها باشکوه ترین مار جهان محسوب می شود بلکه پرابهت ترین این گونه از جانوران حیات وحش کره زمین نیز است. فقط در مارها شاه کبری ماده میتواند شاه کبری را از پای دراورد و ان را بکشد .

ویرایش شده توسط: Erfan1993

Erfan1993

کاربر

ارسالها: 2326

#8 Posted: 21 Apr 2017 17:21

(دو گونه از خطرناک ترین و بزرگ ترین گفتارها)

کفتار راه‌راه گونه‌ای از خانواده کفتارها است که در شمال و شرق آفریقا، قفقاز، آسیای میانه، غرب آسیا و جنوب آسیا زندگی می کند. کفتار راه‌راه تنها کفتاری است که در خارج از آفریقا هم زندگی می‌کند.این حیوان با توجه به کاهش جمعیت جهانیش به کمتر از ده هزار کفتار بالغ، و کاهش جمعیت طعمه‌هایش در درجه حفاظتی در مرز تهدید قرار گرفته‌است. کفتار راه‌راه در وهله اول لاشه‌خوار است اما برخی از آن‌ها به شکار نیز می‌پردازند. این حیوان تک‌همسر است و نر و ماده هر دو در پرورش توله‌ها مشارکت دارند.در کلیه کفتارها اندازه دستها با پاها متفاوت است ولی این شایعه عامیانه که کفتارها لنگ هستند و یا اندازه پاهای آنها با هم تفاوت دارد مطلقا صحیح نمیباشد .کفتار راه‌راه حیوانی شب‌گرد است و فقط در تاریکی کامل خود را نمایان می‌کند و قبل از طلوع خورشید هم به پناهگاهش باز می‌گردد. این جانور هنگام مواجهه با حمله ممکن است خود را به مردن بزند و به همین جهت به ترسویی مشهور است. با این حال مشاهده شده که در مقابل درندگان بزرگ‌تر از خود همچون پلنگ بر سر طعمه و غذا درگیر شده و از خود دفاع کرده‌است.

این حیوان یک گوشتخوار متوسط‌جثه با سری نسبتاً بزرگ است که قسمت جلویی بدنش بسیار پرقدرت‌تر از قسمت پایانی آن است. پاهایی بلند با چهار انگشت در هر پا دارد. وزن آن حدود ۳۵ تا ۴۵ کیلوگرم است. موهای بلندی دارد که در تابستان کوتاهتر از زمستان است. رنگ آن‌ها در بغل، پاها، و پشت سفید-خاکستری مایل به قهوه‌ای کمرنگ با نوارهای متقاطع سیاه است. این نوارهای سیاه در زمان خشم یا ترس حیوان در قسمت گردن و پشت سیخ‌سیخ شده و ظاهری بزرگ‌تر و ترسناک‌تر به حیوان می‌دهند. دم آن‌ها حدود ۴۰ سانتی‌متر طول دارد و به رنگ سیاه و خاکستری است و در برخوردهای اجتماعی با کفتارهای دیگر شَق می‌شود. نرها و ماده‌ها ظاهری شبیه به هم دارند هرچند نرها کمی بزرگترند. کفتارها با این که از نظر ظاهری تا حدی به سگ‌ها شباهت دارند اما از نظر روابط تکاملی به گربه‌سانان نزدیکترند.کفتار راه‌راه معمولاً در غارهای طبیعی کنام دارد که معمولاً آن‌ها را بزرگتر می‌کند به‌طوری‌که گاهی از چند قسمت تشکیل می‌شود. در صورتی که غار طبیعی در محیط پیدا نشود، پناهگاه حیوانات دیگری چون گورکن و تشی را اشغال می‌کند. با توجه به اینکه کفتارها غذای خود را در لانه‌شان جمع می‌کنند، لانه‌های کفتارها ارزش باستان‌شناسی زیادی دارد و بسیاری از اوقات نشانه‌هایی از حیات وحش حاضر در محل در دوره‌های زندگی انسان در یک منطقه را در آن‌ها می‌توان مشاهده کرد.کفتار راه‌راه همه‌چیزخوار است اما مهمترین قابلیت آن شکستن استخوان‌های بزرگ برای بیرون کشیدن مغز استخوان است. بیشتر به عنوان لاشه‌خوار شناخته می‌شوند و از طعمه‌های گوشتخواران بزرگ‌تر یا لاشه حیوانات اهلی و وحشی مرده تغذیه می‌کنند و گاهی شکار نیز می‌کند. در عین حال قابلیت شکار حیوانات کوچک مثل لاک‌پشت، تشی، و خرگوش صحرایی را هم دارند و گاهی از حشرات هم تغذیه می‌کنند. گاه دیده شده که به حیوانات بزرگتر زخمی به ویژه دام‌های جوان اهلی حمله‌ور شده و آن را شکار کرده‌اند. در نواحی ساحلی از بی‌مهرگان دریایی هم تغذیه می‌کنند و لاشه آبزیان مردهٔ به ساحل نشسته را هم می‌خورند. کفتار راه‌راه همچنین بخش قابل توجهی از جیره غذایی خود را به گیاهان اختصاص می‌دهد و مشتاق محصولات کشاورزی به ویژه خرما، صیفی‌جات و میوه‌ها است. معروف است که کفتارها گورهای کم‌عمق را هم برای خوردن اجساد باز می‌کنند و مدارکی هم در این زمینه وجود دارد و استخوان‌های انسان در لانه‌های آن‌ها پیدا شده‌است.

در بسیاری از مناطق مردم از کفتارها می‌ترسند هرچند مدارک قابل اعتماد ناچیزی از حمله آن‌ها به انسان موجود است، با این حال در ادبیات محلی داستان‌های زیادی در مورد کشتن انسان‌ها توسط کفتار به چشم می‌خورد. اما در حقیقت کفتارها عموماً از تماس با انسان می‌ترسند و حتی در مواقعی که مورد حمله قرار گرفته باشند به ندرت دیده شده که برای گاز گرفتن مهاجم تلاش کنند. هرینگتون گزارش داده که زمانی در شرق ایران یکی از تفریحات رایج شکار کفتار با دست خالی بوده؛ به این صورت که چند مرد به غار کفتارها رفته و پس از یک درگیری مختصر که شامل غرش‌های متقابل مردان و کفتارها می‌شده، کفتارها طناب‌پیچ در اختیار شکارچیان قرار می‌گرفته‌اند.کفتار راه‌راه همچنین گاه رام‌شده و به عنوان حیوان خانگی نگهداری می‌شود. در مصر باستان از آن‌ها برای شکار حیوانات دیگر هم استفاده می‌شد. آزبرن و هلمی از خوردن گوشت کفتار در شبه‌جزیره عربستان و شمال آفریقا تا زمان حاضر خبر داده‌اند و اعضای مختلف بدن آن‌ها هم به عنوان طلسم و درمان‌های پزشکی قدیمی استفاده می‌شده‌است.امروزه تهدید اصلی علیه کفتارها تصادفات جاده‌ای است چرا که آن‌ها شب‌هنگام برای خوردن کشته‌های تصادفات جاده‌ای به خیابان می‌آیند، تیراندازی و مسموم‌سازی آن‌ها و همچنین مصرف زباله‌های حاوی مواد شیمیایی سمی از دیگر خطرات موجود بر سر راه این حیوان است.

کفتارهای راه‌راه در شمال آفریقا و جنوب غرب آسیا زندگی می‌کنند این در حالیست که هر سه نوع کفتار دیگر یعنی کفتار خال‌دار، کفتار قهوه‌ای و کفتار گرگ خاکی فقط بومی آفریقا هستند. محدوده زیستگاهی کفتارهای راه‌راه در آسیا از شبه‌جزیره عربستان به سوی ایران، افغانستان، بلوچستان و از آسیای صغیر به سوی جنوب آسیای میانه امتداد پیدا می‌کند. در ایران در بخش‌های مختلف کشور دیده می‌شوند اما در مجموع در سواحل خلیج فارس جمعیت بیشتری دارند و در بخش‌های شمالی کشور کمتر دیده می‌شوند.در دوره‌های ماقبل تاریخ کفتار خال‌دار نیز در خاورمیانه و بخش‌های دیگر اوراسیا زندگی می کرد که نسل آن امروزه در این مناطق منقرض و به آفریقا محدود شده‌است. از حدود ۳میلیون سال پیش تا نیم میلیون سال پیش یک گونه بسیار بزرگتر و اکنون منقرض شده کفتار با نام علمی Pachycrocuta brevirostris هم از گوشتخواران عظیم‌الجثه اوراسیا بود.تاریخ طبیعی این حیوان در ایران مطالعه نشده و هر چه دربارهٔ کفتارهای راه‌راه آسیایی دانسته است از تحقیقات در مورد کفتارهای اسرائیلی و شوروی است.

کفتارهای راه‌راه رقیب گرگ خاکستری در فلسطین و آسیای میانه محسوب می‌شوند. در آسیای میانه بیشتر جیرهٔ غذایی کفتارها از لاشه‌های شکارهای گرگ تأمین می‌شود. در نبردهای یک بر یک کفتار راه‌راه بر گرگ برتری دارد اما گرگ‌ها به طور جمعی می‌توانند کفتار را از لاشه‌اش برانند. هر دو حیوان در موارد اتفاقی کنام خود را با دیگری تقسیم می‌کنند. روباه‌های قرمز هم ممکن است بر سر لاشه‌های بزرگ با کفتارها رقابت کنند. روباه‌ها ممکن است به کفتار برای دسترسی به قسمت‌های بازنشده لاشه راه بدهند چرا که دندان‌های پرقدرت کفتار توان بازکردن گوشت‌هایی را دارد که برای روباه بسیار دشوار است. روباه‌ها با استفاده از اندازه کوچک و چابکی بالای خود می‌توانند مزاحم کفتارها شده و خود را از حملات او دور نگه دارند. گاهی اوقات وقتی حتی غذایی در کار نیست روباه‌ها به آزار کفتارها اقدام می‌کنند و برخی از آن‌ها نیز جان خود را در این راه از دست می‌دهند.

کفتار خال‌دار جانوری گوشت‌خوار و بزرگ‌جثه‌ترین عضو خانواده کفتاران است. قلمرو این حیوان در گذشته سراسر اورآسیا از اروپای غربی تا چین را در بر می‌گرفت اما امروزه فقط در آفریقای جنوب صحرا به حیات خود ادامه می‌دهند. این حیوان در گله‌های بزرگ مادرسالاری زندگی می‌کند که تا ۸۰ عضو دارند.کفتار خال‌دار برخلاف باور مشهور فقط لاشه‌خوار نیست، بلکه بیشتر غذای خود را از شکار سم‌داران میان‌جثه به‌دست می‌آورد و بسیاری از اوقات بر سر شکار یا قلمرو با شیرها درگیر می‌شود. آن‌ها در قیاس با دیگر گوشت‌خواران بسیار باهوشند و برخی مطالعات حکایت از آن دارد که هوش اجتماعی کفتارها با برخی گونه‌های نخستی‌سانان برابری می‌کند.

کفتارهای خال‌دار در زیستگاه‌های متنوعی از جمله مناطق نیمه‌بیابانی، ساوانا، بیشه‌ها و درخت‌زارها و حتی مناطق کوهستانی زندگی می‌کنند و در کوه‌های کنیا و اتیوپی تا ارتفاع ۴٬۱۰۰ متری هم دیده شده‌اند. اما در مناطق بیابانی بد آب وهوا و جنگل‌های بارانی حضور ندارند یا به ندرت دیده می‌شوند. در بسیاری از نقاط هم زیستگاهشان کاملاً نزدیک به سکونت‌گاه‌های انسانی است. آن‌ها با این که معمولاً مردارخوار به حساب می‌آیند اما شکارچیان توانا و انعطاف‌پذیری هستند که گاه به حیوانات اهلی از جمله گاو، گوسفند و بز هم حمله‌ور می‌شوند.جمعیت کفتارهای خال‌دار حدود ۲۷ تا ۴۷ هزار قلاده برآورد می‌شود. بیشترین جمعیت در زیست‌بوم سرنگتی حضور دارد که شامل ۷٬۲۰۰ تا ۷٬۷۰۰ قلاده در بخش تانزانیائی و ۵۰۰ تا ۱٬۰۰۰ در بخش کنیائی می‌شود. در پارک ملی کروگر آفریقای جنوبی هم جمعیت آن‌ها ۱٬۳۰۰ تا ۳٬۹۰۰ قلاده برآورد شده‌است. در بیشتر مناطق جنوب آفریقا جمعیت پایایی دارند اما در بیشتر نقاط غرب و شرق آفریقا، حتی در مناطق حفاظت‌شده، جمعیت آن‌ها در حال کاهش است که بیشتر به دلیل گرفتار شدن‌های اتفاقی در تله‌ها و مسمومیت با گوشت‌های آلوده از سوی انسان‌ها است.کفتار خال‌دار برخلاف بیشتر گوشت‌خواران دیگر ترجیح خاصی در انتخاب شکار ندارد. بیشترین شکار کفتارهای خال‌دار در سرنگتی و انگورونگورو، کَل یالدار و پس از آن گورخر و غزال تامسون است. گاومیش با توجه به تفاوت در زیستگاه کمتر مورد حمله کفتار قرار می‌گیرد اما شکار گاومیش‌های بالغ به صورت اتفاقی دیده شده‌است. کفتارهای خال‌دار بالغ همچنین از ماهی، لاک‌پشت، انسان، کرگدن سیاه، بچهٔ اسب آبی، بچه فیل آفریقایی، مار بوآ و گونه‌های مختلف سم‌داران هم تغذیه می‌کنند.

ارتفاع کفتارهای بالغ تا شانه حدود ۸۵ سانتیمتر است. ماده‌ها بزرگتر از نرهایند. در جنوب آفریقا وزن کفتارهای ماده تا ۸۵ کیلوگرم و نرها تا ۶۰ کیلوگرم می‌رسد. اما کفتارهای شرق آفریقا کوچکترند و وزن ماده‌ها تا ۵۵ کیلو و نرها تا ۴۹ کیلو می‌رسد. کفتارهای منقرض‌شدهٔ اروپا و آسیا بزرگ‌تر بوده‌اند و وزن آن‌ها به ۱۰۲ کیلوگرم می‌رسیده‌است.یکی از ویژگی‌های جسمی استثنائی کفتار خال‌دار شکل اندام تناسلی خارجی جنس ماده آن است که شباهت زیادی به اندام تناسلی جنس نر دارد. لبه‌های فرج بزرگ ماده‌ها به کیسهٔ خایه جنس نر شباهت دارد و چوچولهٔ بزرگ ۱۵ سانتی‌متری آن‌ها هم شبیه به نرینگی است و قابلیت نعوظ هم دارد. مجرای ادرار و زایمان کفتارهای ماده هم در همین چوچولهٔ غیرعادی قرار دارد. تنها تفاوت چوچوله و نرینگی، سر تیرهٔ چوچوله‌است. با توجه به این شباهت‌ها و نبود تفاوت آشکار دیگری بین جنس نر و مادهٔ کفتار خال‌دار، تشخیص جنس نر و ماده این حیوان از فاصلهٔ دور معمولاً از طریق مشاهدهٔ نوک پستان انجام می‌شود. کفتارهای ماده دو نوک پستان و در موارد نادری چهار نوک پستان دارند.کفتار خال‌دار فک و دندان‌های قدرتمندی دارد و نیرویی که در هنگام گاز گرفتن وارد می‌کند ۴۰٪ بیشتر از آن ِ پلنگ است. توانایی فک کفتار خال‌دار در استخوان‌شکنی هم بیشتر از خرس قهوه‌ای است، به‌طوری‌که دیده شده که کفتارها استخوان‌های بزرگ زرافه به قطر ۷ سانتی‌متر را خرد کرده‌اند.

کفتارها دشمنی پایان‌ناپذیری با شیرها بر سر تصاحب قلمرو دارند. بطوری که حتی بصورت گلّه‌ای به نبرد با یکدیگر می‌پردازند که باعث تلفات زیاد از هر دو گروه بویژه کفتارها می‌شود. یکی از خونبارترین این نبردها که سال ۱۹۹۹ در صحراهای اتیوپی رخ داد و دو هفته به درازا کشید منجر به کشته شدن ۳۵ کفتار و ۶ شیر شد و با برتری شیرها همراه بود.

ویرایش شده توسط: Erfan1993

Erfan1993

کاربر

ارسالها: 2326

#9 Posted: 22 Apr 2017 09:57

هَشت‌پا یا اُختاپوس یک جانور آبزی از رده سرپایان است که در بخش‌های گوناگونی از اقیانوس‌های جهان، به‌ویژه در آب‌سنگ‌های مرجانی زندگی می‌کند.۳۰۰ گونه از هشت‌پا شناسایی شده که این تعداد، یک‌سوم از تمامی گونه‌های سرپایان را تشکیل می‌دهد.هشت‌پاها از زیرردهٔ نیام‌داران (Coleoidea)، بالاراستهٔ هشت‌پاشکلان (Octopodiformes) و راستهٔ هشت‌پایان (Octopoda) است.

هشت‌پاها دارای هشت بازو هستند که بر روی آن‌ها دو ردیف کلاهک مکنده وجود دارد. بر خلاف بیشتر سرپایان، هشت‌پاها تقریباً هیچ اسکلت درونی ندارند و بدنشان کاملاً نرم است. آن‌ها نه مانند ناتیلوس صدف بیرونی دارند و نه مانند سرپاور (ماهی مرکب) استخوان درونی دارند. یک منقار، شبیه به منقار طوطی، تنها قسمت سفت در بدن هشت‌پاها است. این منقار به هشت‌پا توانایی رفتن به لای شکاف‌های باریک بین صخره‌های زیرآبی به هنگام گریختن از دست مارماهی موری و دیگر ماهیان شکارچی را می‌دهد.هشت پاها در دو نوع سمی و غیر سمی هستند. وسیله شکاری هشت پا معمولاً سمومی است که از بدن خود خارج می کند.
کلمه اختاپوس معنی هشت پا می دهد. اختاپوس ها حیواناتی گوشه گیر با هشت بازو هستند. آن ها در کف اقیانوس زندگی می کنند. بیش از 100 گونه مختلف از اختاپوس ها وجود دارند. اختاپوس غول پیکر(Giant octopus) بزرگ ترین اختاپوس است. طول بدن این جانور نرم تن بسیار عظیم، از نوک یک بازو تا نوک بازوی دیگرش 23 پا یا هفت متر است و وزنش بیش از 400 پوند یا 182 کیلوگرم است. کوچک ترین اختاپوس، اختاپوس کالیفرنیایی است که فقط 8/3 اینچ یا یک سانتی متر طول دارد.اختاپوس بدنی نرم و هشت بازو دارد. هر بازو دو ردیف بادکش برای مک زدن دارد. اگر اختاپوس یک بازویش را از دست بدهد، در نهایت دوباره برایش بازوی دیگری رشد می کند. اختاپوس خون آبی رنگ دارد. اختاپوس یک چشم در هر طرف سرش دارد و دید بسیار خوبی هم دارد. اختاپوس نمی تواند بشنود.اختاپوس ها خرچنگ های کوچک و گوش ماهی ها، به علاوه بعضی از حلزون ها، ماهی ها، لاک پشت ها، سخت پوستان(مثل میگوها) و اختاپوس های دیگر را می خورند. آن ها با بازوهایشان طعمه را می گیرند، سپس آن را به وسیله گزیدن با دهانه لوله سفت شان، فلج کردن شکار با یک سم عصبی می کشند و بعد طعمه را آرام فرو می دهند. اختاپوس ها اکثراً در شب شکار می کنند. فقط اختاپوس های حلقه-آبی سمی دارند که آن قدر قوی است که یک نفر را می کشد

هشت پایان به شاخه نرمتنان تعلق دارند این موجودات دربین بی مهرگان دارای پیچیده ترین مغز وهوش سرشار در حد یک گربه خـانگی هسـتند . هشت پایان قادرند به دام های صیادان خرچنگ وماهی وارد وخارج شوند این جانوران دارای حافظه کوتاه مدت وبلند مدت می باشند وقادر به تمایز اطلاعات اندوخته در حافظه هستند وتوانایی این را دارند تا مشکلات را از راه آزمون وخطا حل کنند .. در هنگام خطر برای دور کردن دشمن جوهری به رنگ بنفش تیره از خود ترشح می کنند که برخی از گونه ها قـادر بـه ترشـح مـواد سـمی بـرای شکار خرچنگ ها ولابستر ها هستند .هشت پایان توانایی زیادی برای استتار خود داشته ،می توانند خود را به رنگ جزایر مرجانی ویا گیاهان دریایی در آورند همچنین در هنگام تـرس به رنگ سفید ودر زمان عصبانیت به رنگ قرمز در می آیند که این تغییرات رنگی پوست توسط تحریک چشمها صورت میگیرد چشمان این موجود پیچیده وقابل مقایسه با چشم انسان می باشد که با چشم بسته تفاوت بین شکل واندازه اجسام را تشخیص می دهد . این جانداران فاقد قوه شنوایی هستند . هر بازوی جانور دارای دوردیف بادکش مکنده است که حاوی گیرنده های حساس چشایی است این گیرنده ها به جانور در شناخت وپیدا کردن غذا کمک می نمایند . نداشتن هیچ ماده کمکی دربدن به جز منقارورادولا این ج انوران را قادر به عبور از فضاهای کوچک می کندبه طوریکه از فرورفتگی هـای داخـل سنگ ها جهت کمینگاه استفاده می کنند و به مدت روزها تا هفته ها در آن باقی مانده وجهت شکار از آن خارج و دوباره بازگشت می نمایند . هشت پایان دارای دوجنس جدا ازهم می باشند ولقاح در آنه ا به صورت داخلی است . دوران زندگی هشت پا از شش ماه در گونه هـای کوچـک تا سه سال در گونه های بزرگ است
معرفی هشت پا بسیار سمی وخطرناک( حلقه ابی) که دربالا به طور خلاصه به ان اشاره شد

یکی از مخلوقات شگرف اعماق اقیانوس ها هشت پای (حلقه ابی )است.این مخلوق کوچک و فریبنده سمی به نام (تترودوتاسکین ) دارد که برای دفاع از خود از ان استفاده می کند.میزان یک میلی گرم این سم برای کشتن یک انسان کافی است و متاسفانه هنوز هیچ پادزهری برای ان کشف نشده است

سم هشت پای (حلقه ابی )دومین سم کشنده جهان شناخته شده .این ابزی کوچک وخطرناک با دهان طعمه خود را گاز گرفته وسم خود را از طریق بزاق دهان به اون تزریق می کند وسپس منتظر می شود که به طور کامل به زانو در اید ودر نهایت خوردن را شروع می کند

ویرایش شده توسط: Erfan1993

Erfan1993

کاربر

ارسالها: 2326

#10 Posted: 23 Apr 2017 10:59

بوآ یک مار غیر سمی است که با کمک گرفتن از ماهیچه‌های قدرتمندی که دارد شکار را خفه کرده و کل بدن شکار را یکجا می‌بلعد و پس از آن برای هفته‌ها و گاه ماه‌ها بدون غذا به زندگی خود ادامه می‌دهند. ماری از خانواده مارهای بوآ به عنوان غول پیکرترین مار جهان شناخته شده زیرا این مار غیر سمی اما مرگبار ۲۲۷ کیلوگرم وزن داشته و می‌تواند یک کایمن (نوعی تمساح در آمریکای جنوبی) را یک باره ببلعد.

یکی از اعضای خانواده بوآ، آناکوندای سبز آمریکای جنوبی، صدها کیلوگرم وزن داشته و به عنوان غول پیکرترین مار در جهان شناخته شده است. مار پیتون شاید طولی بیشتر از آناکوندای سبز داشته باشد اما قطر زیاد بدن آناکوندا وزن این مار را دو برابر وزن مارهای پیتون ساخته است. آناکوندای سبز می‌تواند تا طول ۸٫۸ متری و وزن ۲۲۷ کیلوگرمی رشد کند و شعاع بدن این جاندار گاه به ۳۰ سانتیمتر نیز می‌رسد. آناکونداهای ماده معمولا بزرگتر از نرها هستند و دیگر انواع این گونه از مارها معمولا به رنگهای زرد با لکه‌های تیره دیده می‌شوند. این مار در جنگلهای گرمسیری آمازون و در محیطهای مرطوب مانند مردابها زندگی می‌کند. ابعاد عظیم بدن این مارها به واسطه تغذیه از خوکها، آهوها، پرنده‌ها، لاکپشتها، جوندگان، سوسمارها و حتی برخی از بچه پلنگها رشد کرده و بزرگتر می‌شود.

آناکونداهای ماده در هر بار تخم گذاری دهها آناکوندای دیگر به وجود آورده که طول هر یک از این مارهای نوزاد ۶۰ سانتیمتر است. آناکوندا از بدو تولد قدرت شنا و شکار کردن دارد و طول عمر این جاندار در حدود ۱۰ سال تخمین زده شده است. محدوده ی جغرافیایی موجود در امریکای مرکزی و جنوب امریکا و مکزیک.

آناکوندای سبز (نام علمی: Eunectes murinus)نوعی مار غول آسا است که در رودخانه ها و باتلاق های جنگل آمازون زندگی می کند.این مار سمی نیست ولی با حلقه زدن به دور شکار، قربانی خود را از پا در می آورد. بعد از مرگ شکار مار از طرف سر حیوان شروع به بلعیدن میکند تمام مارهای دنیا میتوانند آرواره های خود را از هم باز کنند و این ویژگی آناکوندا را قادر میسازد تا شکار هایی بزرگتر از سر خود را به کمک پوست اراستیکی خود که به اندازه کافی کش می آید را به راحتی ببلعد.

شکار های آناکوندا میتوان به کاپی بارا،جگوار،کایمن(نوعی کروکودیل) یا حتی انسان اشاره کرد. بیشترین اندازه ثبت شده این مار 11متر طول و 270 کیلوگرم وزن است.اما به ادعای بومی های جنگل های آمازون مارهای بسیار بزرگتر از این هم وجود دارد که 30،20 و حتی 50 متر هم گزارش شده است.

ویرایش شده توسط: Erfan1993

صفحه 1 از 5: 1 2 3 4 5 پسین »

علم و دانش /

خطرناک ترین موجودات حیات وحش

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا