ارسالها: 1008
#11
Posted: 17 Jan 2011 20:32
فضانوردان همانند مرد ۸۰ ساله ضعیف می شوند
تحقیقات نشان می دهد فضانوردان می توانند بعد از اقامت ۶ ماهه در فضا همانند پیرمرد ۸۰ ساله ضعیف شوند.
مطالعات جدید انجام شده در مورد سلامت فضانوردان نشان می دهد خدمه ایستگاه بین المللی فضا كه به مدت ۶ ماه در این ایستگاه فعالیت می كنند، همانند یك پیرمد ۸۰ ساله ضعیف می شوند.
این گزارش در راستای برنامه های بعدی ناسا برای فرستادن انسان به سیارك ها و مریخ انجام شده، زیرا در این سفرهای فضایی فضانوردان از جو زمین دورتر می شوند و باید مدت بیشتری را در فضا باقی بمانند.
روبرت فیتس بیولوژیست دانشگاه «Marquette» كه این تحقیقات را مدیریت می كرد گفت: استرس و فشارهایی كه در فضا روی فضانوردان است باعث پیر شدن آن ها می شود، اما در هنگام برگشت به زمین بعد از چند ماه ماهیچه های آن ها با درمان های صحیح به حالت اولیه باز می گردد.
وی افزود: اما هنوز در مورد اثراتی كه استرس ها و فشارهای فرودهای اضطراری و سفر به مریخ مشخص نیست و چه بسا كه این فشارها بسیار بیشتر از استرس ها فشارهای ایستگاه فضایی كه در مدار زمین قرار دارد، است.
فیتس گفت: می توان از ضعیف و ناتوان شدن فضانوردان با انجام مطالعات و تحقیقات بیشتر جلوگیری كرد و باید ابزار و وسایل ورزش فضانوردان در مأموریت های فضایی تعبیه شود.
فیتس به همراه همكارانش مطالعات خود را روی ۹ فضانورد آمریكایی و روسی در بین سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۵ انجام داده اند و این نخستین تحقیقاتی است كه روی ضعف ماهیچه های فضانوردان انجام شده است.
این كاربر به درخواست خودش بن شد.
مدیریت انجمن پرنس و پرنسس
ارسالها: 1008
#12
Posted: 17 Jan 2011 20:34
كهكشان‌هايي پير آبستن ستارگان جوان!
خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: علمي
اختر شناسان مركز تحقيقاتي تگزاس A&M بخش قابل ملاحظه اي از كهكشان‌هاي باستاني را كشف كرده‌اند كه هنوز به طور فعال در حال ستاره سازي هستند.
به گزارش سرويس «علمي» خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، دكتر كيم ــ وي تران و گروه تحقيقاتي وي با استفاده از تلسكوپ فضايي اسپيتزر سازمان فضايي آمريكا (ناسا)، يك مجموعه فوق‌العاده قرمز رنگ موسوم به CLG J02182-05102 را شناسايي كرده‌اند كه به طرزي شگفت انگيز از نظر ظاهر و اندازه بسيار شبيه به كهكشان‌هاي مدرن و جديد است، در حالي كه بسيار قديمي بوده و فقط چهار ميليارد سال پس از وقوع پديده انفجار بزرگ شكل گرفته است و هنوز هر سال صدها هزار ستاره جديد توليد مي‌كند.
محققان مي‌گويند: نحوه توليد ستاره‌ها در اين كهكشان‌هاي قديمي درست بر عكس كهكشان‌هاي نزديك به منطقه ما در كائنات است، بدين معني كه نرخ تولد ستاره‌ها در مركز خوشه كهكشاني بيشتر از لبه‌هاي آن است.
هنوز معلوم نيست، چرا هر چه كهكشان‌ها شلوغ‌تر مي‌شوند، قدرت توليد ستاره‌يي در آنها افزايش مي‌يابد.
تران مي‌گويد: به آزمايش‌هاي خود بر روي اين مجموعه‌ها ادامه خواهد داد و اميدوار است دريابد كه كهكشان‌هاي بسيار مسن چطور هنوز پر انرژي و فعال هستند.
این كاربر به درخواست خودش بن شد.
مدیریت انجمن پرنس و پرنسس
ارسالها: 1008
#13
Posted: 17 Jan 2011 20:35
تک رقصندگان کائنات
در سال 1951 شواهدی به دست آمد که رقصندگان آواره ای مشغول نمایش های تک نفره در گستره فضای میان کهکشانی (فضای بین کهکشان ها) هستند ؛ فضایی که تصور می شد صرف نظر از ملکول های اتفاقی و پراکنده گاز و غبار خلأ است. یک اختر شناس سوئیسی به نام فریتز زوییکی گزارش داد که در تصاویرش از خوشه ای از هزاران کهکشان، به نام خوشه گیسو که حدود 350 میلیون سال نوری از زمین فاصله دارد، نوری محو دیده می شود که از خود کهکشان ها ساطع نمی شود. او چنین نظر داد که این نور متعلق به ستاره هایی است که از خوشه رها و به فضای میان کهکشانی پرتاب شده اند.
زوییکی، که همیشه نظریه های عجیب و غریبی از اختر شناسی ارائه می کند که اتفاقا بیشتر اوقات درستی شان ثابت می شود، نتوانست همتایانش را در این مورد متقاعد کند. آنها بر این باور بودند که تصاویر او به علت تغییرات در حساسیت صفحه های عکاسی خراب شده اند.
این موضوع باقی ماند تا اوایل دهه 1970 که کامپیوترهای سریع و پر قدرت در دسترس قرار گرفتند و اخترشناسان از آنها برای شبیه سازی آنچه در تصادم کهکشان ها رخ می دهد استفاده کردند. شبیه سازی ها با اطمینان نشان می دهند که کهکشان های عضو یک گروه یا خوشه کهکشان ها به وسیله کشش گرانشی متقابل قدرتمندشان پس زده میشوند و سرانجام چند تا از آنها با هم برخورد می کنند و کهکشان هایی با اشکال عجیب، معمولا بیضوی، تولید میکنند.
درکمال شگفتی، در طی تصادم تعداد محدودی از ستاره های کهکشان های برخوردی باهم برخورد می کنند چون فضای میان ستاره ای (فضای بین ستاره ها) آنقدر وسیع است که آنها معمولا فقط اثر کشش گرانشی متقابل یکدیگر را از دور حس می کنند و اگر به هم نزدیک شوند ممکن است در مدارهایی به دور یکدیگر بیفتند یا پیش از تصادم از کهکشان بیرون پرتاب شوند.
تلسکوپ فضایی هابل نماهای نزدیکی از چند کهکشان برخوردی گرفته است که نشان میدهد در جریان تصادم، ستاره های بسیاری متولد می شوند چون موج ضربه های تصادم باعث فشردگی گاز میان کهکشانی میشود.
یکی از این کهکشان ها، کهکشان آنتن در واقع نمای دو کهکشان در میانه تصادف به همراه دو رشته از ستاره هاست که از دو سو بیرون زده اند. در حقیقت در سال 1996، شبیه سازی های مشابهی نشان داد که حتی برخی ستاره ها در لبه دو کهکشان که با فاصله دور و با سرعت زیاد از کنار هم میگذرند به فضای میان کهکشانی پرتاب می شوند. این واقعه ای است که باید در خوشه های پر جمعیت و فشرده، همچون خوشه کهکشان سنبله، رخ دهد.
کشف تک رقصندگان کائنات
مندز، کودریتزکی و گروه اخترشناسان همراهشان تصمیم گرفتند نور این سحابی ها را تجزیه و تحلیل نموده تا سرعتشان را محاسبه کنند که ممکن بود به میزان پراکندگی ماده تاریک در M86 رهنمونشان کند. وقتی داده ها را تحلیل می کردند متوجه شدند که سه سحابی بیش از حد سریع، و در جهتی حرکت می کنند که به نظر می رسد متعلق به M86 نیستند. آنچه موجب شگفتی شان شد این بود که دریافتند این سحابی ها در فضای میان کهکشانی خارج از M86، و نه در فضای میان ستاره ای داخلش قرار دارند.
در همین حال، اخترشناسان اهل توسان انگلستان که به رصد سحابی سیاره نمایی در M86 ، کهکشان بیضوی غول پیکر دیگری در خوشه سنبله، مشغول بودند متوجه شدند که بیشتر آنها درخشان تر از آن اند که انتظار داشتند. پس از چند ماه برایشان روشن شد که این ها می بایست نسبت به بقیه بسیار نزدیک تر به زمین باشند – آنها می بایست در فضای میان کهکشانی قرار داشته باشند.
کمی بعد اخترشناسان موسسه تلسکوپ فضایی گزارش دادند که با استفاده از تلسکوپ فضایی هابل حدود 600 ستاره غول سرخ (ستاره های پیری که هنوز موادشان را فوران نکرده اند یا منفجر نشده اند ) را در فضایی خالی در آسمان نزدیک M86 یافته اند.
پس از اینکه اخترشناسان انگلیسی اعلام کردند که آنها هم ده سحابی سیاره نما در فضای میان کهکشانی خوشه کور، در گوشه ای دیگر از عالم یافته اند، دیگر شکی نبود که بی شمار ستاره های درخشان و بقایای تعداد بیشتری ستاره مرده در این بخش فضا پراکنده اند، البته این که دقیقا این مقدار بی شمار چقدر است هنوز مطمئن نیستیم.
رصد بخش های مختلفی از فضای میان کهکشانی خوشه سنبله نشان داده که جمعیت غول های سرخ و سحابی ها در بعضی قسمت ها کمتر از بخش های دیگر است. بنابراین، تخمین جمعیت کلی ستاره های میان کهکشانی در کل خوشه فقط بر اساس چند رصد محلی امکان پذیر نیست. افزون بر این، تخمین جمعیت همه انواع ستاره ها با شمارش غول های سرخ و سحابی های سیاره نما مثل این است که جمعیت شهری را از روی افراد پیر و سنگ قبرهای قبرستان شهر تخمین بزنیم. با این همه، اخترشناسان جمعیت ستاره های فضای میان کهکشانی یک خوشه از کهکشان ها را حدود 20 تا 100 درصد جمعیت ستاره های کهکشان های آن خوشه تخمین می زنند.
این كاربر به درخواست خودش بن شد.
مدیریت انجمن پرنس و پرنسس
ارسالها: 1008
#14
Posted: 17 Jan 2011 20:37
گزارش خبرگزاری مهر، هابل همیشه آنچه می بیند را با همه در میان می گذارد و از این رو است که اینچنین دوست داشتنی است. قهرمان سالخورده ناسا تصویری جدید را از کهکشانی مارپیچی برای زمینیان ارسال کرده است که نشان می دهد این کهکشان واقعا مانند یک چرخ در حال چرخیدن است.
کهکشان NGC 4911 در فاصله 320 میلیون سال نوری در "خوشه کما" که خود از هزار کهکشان و جزیره ای از ستارگان درخشان تشکیل شده، قرار گرفته است.
ناسا اعلام کرد این تصویر که نام "دنیای جزیره" برای آن انتخاب شده، چهره باشکوه کهکشان مارپیچی NGC 4911 را در شمال صورت فلکی گیسو و در میان دریایی از ستاره ها نمایان کرده است.
بخش مرکزی کهکشان حاوی انبوهی از غبار و گازهای کیهانی است که در برابر ستاره های درخشان و جوان و ابرهای درخشان و صورتی رنگ هیدروژنی که نشان دهنده جاری بودن روند تولد ستارگان جدید تر است، جلوه ای تاریک تر دارد.
تصویر اصلی از این کهکشان با رنگهای واقعی در سالهای 2006، 2007 و 2009 ارائه شده اند. دوربین سیاره ای واید هابل و دوربین تجسسی پیشرفته این تلسکوپ، برای ثبت این تصویر 28 ساعت نوردهی را طی دوره ای سه ساله صرف کرده اند. ترکیب تمامی نوردهی ها در طی این سه سال تصویر بالا است که ناسا به تازگی آن را منتشر کرده است.
خطوط باریکی که در کنار بازوهای کهکشان در این تصویر دیده می شود حاصل کشش گرانشی ناشی از عبور بسیار نزدیک کهکشان همسایه از کنار NGC 4911 است. بر اساس گزارش تلگراف، هابل تا کنون از بیش از 30 هزار جرم کیهانی مجموعه ای نیم میلیونی از عکس گرد هم آورده است
این كاربر به درخواست خودش بن شد.
مدیریت انجمن پرنس و پرنسس
ارسالها: 1008
#15
Posted: 17 Jan 2011 20:39
تنها 100 سال دیگر فرصت دارید / زمین را ترک کنید ...
"وقتش رسیده که زمین را ترک کنیم" این هشداری است که یکی از مشهورترین فیزیکدانان جهان "استفان هاوکینگ" خطاب به انسانها می گوید تا نسل آنها را از خطر نابودی نجات دهد.
به گزارش خبرگزاری مهر، استفان هاوکینگ در مصاحبه ای با وب سایت BigThink به انسانها هشدار داده که آینده دراز مدت زمین و ساکنانش در فضای خارج از این سیاره است.
وی گفت: "چند هزار سال یا چند میلیون سال دیگر را فراموش کنید، خطر نابودی طی صد سال آینده انسان را تهدید می کند زیرا تا چند صد سال دیگر جلوگیری از وقوع فجایع انسانی بر روی زمین غیر ممکن خواهد شد. نسل انسان نباید تمامی آینده خود را بر روی این سیاره سرمایه گذاری کند."
"من می توانم خطر بزرگی را ببینم که نسل بشر را تهدید می کند. در گذشته بقای نسل بشر بارها به خطر افتاده است، فاجعه موشکی کوبایی ها در سال 1963 یکی از این دفعات بوده است. تناوب دفعات وقوع چنین حوادثی در آینده رو به افزایش گذاشته است."
"اما من خوشبینم در صورتی که بتوانیم تا دو قرن دیگر از بروز چنین فجایعی جلوگیری کنیم، نسل ما با گسترش یافتن در فضا ایمن خواهد ماند."
رفتن به سیاره ای دیگر صرف نظر از مهاجرت و اقامت انسان در آن سیاره به تنهایی آغاز چالشی بزرگ است. به گفته "کاترین فریز" از دانشگاه میشیگان نزدیکترین ستاره به زمین ستاره "پروکسیما-قنطورس" است که 4.2 سال نوری از زمین فاصله دارد. این به آن معنی است که در صورتی که بتوانیم با سرعت نور حرکت کنیم، 4.2 سال دیگر به آنجا خواهیم رسید که با احتساب پیشرفته ترین علوم راکتی که در حال حاضر در اختیار بشر است، انسان می تواند تا 50 هزار سال دیگر به این ستاره برسد.
هاوکینگ می گوید:" باید سرعت عمل به خرج داد زیرا امکان جلوگیری از فجایع بشری تا دو قرن دیگر از بین خواهد رفت و تنها فرصت باقی مانده برای بقای طولانی مدت انسان، ترک زمین و پخش شدن در فضا است. ما در صد سال گذشته پیشرفتهای قابل توجهی داشته ایم و اگر بخواهیم صد سال آینده نیز به این پیشرفتها ادامه دهیم، باید زمین را ترک کنیم."
این اولین باری نیست که هاوکینگ درباره سرنوشت ناگواری که در انتظار انسان است هشدار می دهد. وی در سال 2006 اعلام کردن زمین به شدت در خطر نابودی قرار دارد و به تازگی در این باره بسیار سخن می گوید.
وی در ماه آوریل از خطر ارتباط با بیگانگان فضایی سخن گفت و اعلام کرد این موجودات قطعا وجود دارند و انسان باید به هر قیمتی از برقراری ارتباط با آنها پرهیز کند.
وی می گوید: "در مغز ریاضیدان من، اعداد به تنهایی می توانند درباره وجود بیگانگان فضایی استدلال کنند. چالش اصلی کشف این است که این موجودات چه شکلی دارند."
وی سئوال خود را با گفتن اینکه احتمالا این موجودات با حیات میکروبی یا جانداران ساده برابری می کنند، پاسخ می دهد. گونه ای از حیات که در تقریبا در تمامی تاریخ حیات زمین وجود داشته و به گفته هاوکینگ می تواند انسان را با خطری بزرگ مواجه کند.
وی در ماه می اعلام کرد باور دارد انسان می تواند میلیونها سال به سوی آینده سفر کرده و سیاره تخریب شده خود را بازسازی و احیا کند. در صورتی که بتوان فضاپیماهایی ساخت که سریعتر از سرعت نور پرواز می کنند، یک روز بر روی عرشه چنین کشتی برابر یک سال بر روی زمین خواهد بود، این به آن دلیل است که طبق گفته انیشتن با شتاب گرفتن اجسام در فضا حرکت زمانی که آنها را احاطه کرده کند می شود.
وی می گوید: "روزگاری سخن گفتن از سفر در زمان جرم به حساب می آمد و من برای اینکه مورد هجوم منتقدان قرار نگیرم از سخن گفتن درباره این موضوع اجتناب می کردم. اما این روزها دیگر برایم اهمیتی ندارد."
این كاربر به درخواست خودش بن شد.
مدیریت انجمن پرنس و پرنسس
ارسالها: 1008
#16
Posted: 17 Jan 2011 20:43
فرضیه ای جدید درباره منشا آغاز حیات بر روی زمین دانشمندان در حال کشف درستی فرضیه آغاز حیات در میان صفحات میکایی به واسطه مولکولهایی هستند که در میان این صفحات وجود دارند. به گزارش خبرگزاری مهر، این فرضیه که توسط "هلن هانسما" از دانشگاه کالیفرنیا مطرح شده گویای این مطلب است که حیات آغازین بر روی زمین توسط مولکولهای موجود میان صفحه‌های میکایی شکل گرفته است.
این مولکولها با فراهم آمدن محیط شیمیایی و فیزیکی مناسب برای بقا و نمو در میان این صفحات، در نهایت و در حالی که همچنان تحت محافظت لایه های میکایی قرار داشته اند، سلولهایی را شکل داده اند.
همچنین "میکا" می توانسته مولکولها را به اندازه ای عایق بندی و محافظت کند که بدون ایجاد مزاحمت عوامل خارجی تکامل یافته و هم چنین به مولکولها اجازه دهد تا بر روی یکدیگر جا به جا شده و سرانجام برای تشکیل مولکولهای ارگانیک بزرگ به یکدیگر پیوند شیمیایی برقرار کنند.
صفحات میکا توسط عنصر پتاسیم در کنار یکدیگر نگه داشته می شدند و همین موضوع می تواند توضیحی مناسب برای بالا بودن سطح پتاسیم در سلولهای بدن انسان باشد.
بر اساس گزارش ایندین اکسپرس، انرژی بی کران خورشیدی و امواج می توانسته اند صفحات میکایی را وادار به حرکات موج مانندی در جهت های بالا و پایین کرده باشند که در نهایت این حرکات منجر به متراکم شدن مولکولها و برقراری پیوند میان آنها شده است. بعلاوه سطح میکا برای حضور تمامی انواع اصلی مولوکولهای زیستی از قبیل پروتئین‌ها، اسید نوکلئیک، کربوهیدرات‌ها و چربی‌ها بستری مناسب به شمار می رود.
این كاربر به درخواست خودش بن شد.
مدیریت انجمن پرنس و پرنسس
ارسالها: 1008
#17
Posted: 17 Jan 2011 20:44
ابهام در منشاء تنها قمر زمین
هرچند سال گذشته مشخص شد که ماه آب دارد، اما بررسی دوباره نمونه‌های جمع‌آوری شده در ماموریت‌های آپولو نشان داده که زیر پوسته ماه نیز مرطوب است و منشاء شکل گیری ماه نمی‌تواند برخورد جسمی با زمین باشد.
لری تیلور همواره می‌گفت که اگر زمانی در ماه آب پیدا شود، اسمش را عوض خواهد کرد! اما وی هیچ‌گاه انتظار نداشت که تحقیقات خودش روزی این حقیقت را برملا کند.
به گزارش نیچر، سنگ‌شناس دانشگاه تنسی در اولین کنفرانس علوم سیاره‌ای و قمری که در سال 1970 / 1349 برگزار شد، تنها 32 سال سن داشت. در آن کنفرانس همکاران وی نتایج بررسی‌های خود را از صخره‌های ماه، که در سال قبل از آن و طی ماموریت آپولو 11 جمع‌آوری شده بود، تشریح کردند. آنچه که تیلور در نمونه‌ها دید، تنها آهن فلزی خالص بود. این نکته نشان می‌داد که هیچ آبی در محیط اطراف وجود ندارد که باعث زنگ‌زدن آهن شود. سایر نتایج نیز منجر به شکل‌گیری یک مرز بین دانشمندان شد: ماه کاملا خشک است و همیشه هم همین‌طور بوده‌است.
چهل سال بعد و در همان کنفرانس سالیانه که این دفعه در هیوستون تگزاس برگزار می‌شد، تیلور و همکارانش اعلام کردند که آنها تمام این مدت را اشتباه می‌کردند. در گردهمایی هفته گذشته، سه گروه مختلف شواهدی را عرضه کردند که نشان می‌داد بلورهای موجود در صخره‌های آتشفشانی جمع‌آوری شده توسط فضانوردان آپولو، حاوی مقدار زیادی آب، در حد چند هزار قسمت در میلیون است.
ماه خشک، ماه آبدار
این یافته‌ها هنگامی‌که به آب یخ‌زده سطح ماه نگاه بیاندازیم معنای بیشتری پیدا می‌کند. وجود آب در سطح ماه در سال گذشته، توسط ماهواره ال‌کراس ناسا و سفینه چاندرایان1 هند کشف شد. مطالعات جدید بر روی نمونه‌های آپولو، نشانه‌هایی را از آنچه که درون ماه به انتظار ما نشسته‌است فراهم می‌کند.
نتایج جدید نشان میدهد که درون ماه همواره حاوی آب بوده‌است. این مطلب نظریه‌هایی را که درباره شکل‌گیری ماه طی یک برخورد آتشین و سرد شدن یکباره جسم آن است، به چالش می‌کشد. نتایج همچنین نشان میدهد که نقش دنباله‌دارها در انتقال آب به ماه، بسیار مهم‌تر از آن چیزی است که دانشمندان در گذشته تصور می‌کردند.
لیندا الکینز از ماه‌شناسان انستیتو فناوری ماساچوست، MIT، می‌گوید: «یافته‌های جدید یک انقلاب محسوب میشود.»
به گفته تیلور، نخستین شواهد درباره رطوبت درون ماه در سال 2008 / 1387 منتشر شد. در آن زمان محققان مقادیر ناچیزی آب را در خرده‌های آبگینه آتشفشانی به‌دست آمده از ماموریت آپولو پیدا کردند. این کار به کمک پیشرفت طیف‌نگارهای یونی حاصل شد که می توانستند چنین حجم اندکی از آب را نمایان سازند.
اگرچه نمونه‌های آتشفشانی شواهدی را دال بر وجود آب در داخل ماه ارائه می‌کردند، اما این شواهد محدودیت‌هایی داشتند. این نمونه‌ها در فوران‌های آتشین شکل گرفته‌اند که مشخصا شیمی آنها را تغییر داده‌است. در نتیجه آنها نماینده‌هایی نامطمئن برای صخره‌های درون ماه هستند.
منبع آب چیست؟
اما اکتشافات جدید درباره آب، مربوط به یک منبع کاملا متفاوت است. بلورهای معدنی ریز بازالت تیره، که در دریاهای ماه پیدا شده است. این بلورها در دشت‌های وسیع گدازه آتشفشانی که زمانی این دریاها را پر کرده بود، شکل گرفته‌اند و حاوی مقادیر بسیار بیشتری آب نسبت به خرده‌های آبگینه هستند.
به گفته تیلور، به دلیل شکل‌گیری بازالت در شرایط آرام‌تر نسبت به فوران‌های آتشین ایجاد کننده آبگینه‌ها، برآورد مقدار آب موجود در زیر پوسته ماه را با استفاده از این صخره‌ها راحت‌تر و مطمئن‌تر است.
سه گروه تحقیقاتی به نتایج متفاوتی درباره مقدار آب گذشته ماه رسیدند، اما همه آنها پیش‌بینی میکنند که آب درون ماه، ده‌ها هزار برابر بیشتر از مقداری است که در گذشته تصور می‌شد. با این وجود، مقدار این آب هنوز کمتر از زمین است.
یک ماه با چنین رطوبتی می‌تواند یک محیط فعال‌تر باشد. آب نقطه ذوب پوسته صخره‌ای را کاهش میدهد و شکل‌گیری ماگما را آسان‌تر می‌سازد. آب همچنین امکان جابه‌جایی صخره‌ها را درون ماه فراهم می‌کند. این نکته به ماه اجازه میدهد که سریعتر از آنچه که دانشمندان در گذشته فکر می‌کردند سرد شود و می‌تواند پاسخی برای برخی از معماهای زمین‌شناسی ماه باشد.
یکی از گروه‌های تحقیقاتی مدرکی از منشاء آب پیدا کرده‌است. جیمز گرین‌وود از دانشگاه وسلیان کنتاکی کشف کرده‌است که آب موجود در ماه، دارای نسبت دوتریم یا هیدروژن سنگین به مراتب بالاتری در مقایسه با آب موجود در زمین است. نسبت کشف شده برای ماه، مشابه این نسبت برای دنباله‌دارها است.
معمای پیچیده
نسبت دوتریم موجود در آب ماه یک شگفتی محسوب میشود. تصور می‌شد که ماه در اثر برخورد یک جسم با اندازه‌های مریخ به زمین، اندکی پس از شکل‌گیری آن به وجود آمده باشد. در اثر این برخورد بخشی از سیاره ذوب شد و صخره‌های گداخته‌ای را به فضا پرتاب کرد که در نهایت به یکدیگر پیوسته و در اثر سخت شدن، ماه را به‌وجود آوردند. این تصویر به این معنا است که زمین و ماه باید نسبت مشابهی از آب سنگین داشته باشند.
اما ترکیب به مراتب سنگین‌تر آب موجود در نمونه‌های ماه، محققان را مجبور کرده‌است که به دنبال توضیحات جدیدتری باشند. به گفته تیلور یک ایده این است که دسته‌ای از دنباله‌دارها، اندکی پس از برخورد اولیه که باعث شکل‌گیری ماه شد، به آن برخورد کرده‌اند. دنباله‌دارها با زمین نیز برخورد کرده‌اند اما به دلیل اینکه سیاره جوان حاوی منابع آب بسیار بیشتری بود، آب سنگین موجود در دنباله‌دارها نتوانست تاثیر زیادی بر ترکیب آب زمین بگذارد.
یک گزینه دیگر این است که گرمای حاصل از برخورد، آب سبک‌تر موجود در ماه را تبخیر کرده و باعث غنی شدن آب سنگین ماه شده است. شاید هم جسم برخورد کننده خود حاوی مقادیر عظیمی از آب سنگین بوده‌است.
الکینز می‌گوید: «همه اینها ممکن است منجر به تجدید نظر در نظریه برخورد کننده غول‌پیکر شود.»
اما هنوز برای چنین کاری زود است. نتایج مربوط به آب سنگین می‌تواند تنها نشاندهنده یک غنی‌شدگی نقطه‌ای باشد. چنین چیزی به عنوان مثال می‌تواند مربوط به نمونه‌گیری از محل برخورد یک دنباله‌دار باستانی باشد. همچنین برخی از محققان هنوز متقاعد نشده‌اند که آنطور که نمونه‌های جدید اشاره می‌کند، ماه یک محیط مرطوب باشد.
چیپ شیرر از دانشگاه نیومکزیکو، کلرین موجود در صخره‌های آتشفشانی را آنالیز کرده‌است. کلرین می‌تواند اطلاعاتی درباره آب باستانی فراهم کند. به گفته وی، غلظت آب تخمین زده شده توسط سایرین بالاتر از حدی است که نتایج آزمایشات وی نشان میدهد.
با تمام این اوصاف به نظر میرسد که باید منتظر باشیم و ببینیم که در آینده چه اتفاقی می‌افتد. آیا ماه واقعا آبدار است؟!
این كاربر به درخواست خودش بن شد.
مدیریت انجمن پرنس و پرنسس
ارسالها: 1008
#18
Posted: 17 Jan 2011 20:47
جهاني مملو از زمين‌هاي بي‌شمار
داستان سيارات فراخورشيدي زمين مانند كه در كنفرانس تد منتشر شد
جام جم آنلاين: كنفرانس تد (TED) در سال‌هايي كه از برگزاري آن سپري مي‌شود تبديل به يكي از مهم‌ترين برنامه‌ها در جهان شده است كه انديشمندان، هنرمندان و متفكران صاحب ايده، انديشه‌هاي خود را در باره جهان و تغيير آن بيان مي‌كنند.
سخنرانان برگزيده در مدت زمان محدود و 18 دقيقه‌اي كه در اختيار دارند سعي مي‌كنند پيشرفت‌ها، ايده‌ها و انديشه‌هاي خود را در 3 حوزه فناوري، طراحي و سرگرمي بيان كنند.
اين كنفرانس ديگر آنقدر مهم شده است كه هربار كه برگزار مي‌شود جمع كثيري با دقت به آن گوش مي‌دهند تا از پشت پرده مهم‌ترين رويدادهاي جهان آگاه شوند. به‌همين دليل هم زماني كه چند هفته پيش انگلستان ميزبان كنفرانس تد جهاني (زير شاخه‌اي از كنفرانس‌هاي سالانه تد) بود توجه رسانه‌ها به اين سخنراني‌هاي هيجان‌انگيز جلب شد. اما امسال در كنفرانس تد جهاني اتفاقي نسبتا غير معمول افتاد و آن اين بود كه در يكي از سخنراني‌ها خبري غيرمنتظره اعلام شد، خبري كه مي‌تواند ديدگاه ما را نسبت به جايگاهمان در جهان تغييير دهد.
ديمتري ساسلوي، استاد ستاره‌شناسي دانشگاه هاروارد، يكي از پژوهشگراني است كه در تيم علمي ماموريت كپلر فعاليت مي‌كند. ماموريتي كه سيارهشناسان اميدهاي زيادي به او بسته‌اند و اميدوارند بتوانند با كمك آن رازهاي بسياري را از كيهان بگشايند.
اين ماموريت در حقيقت چيزي نيست جز يك تلسكوپ فضايي بزرگ كه به يك سنجشگر بسيار حساس مجهز است. دوربيني ديجيتالي با وضوح تصوير 95 مگاپيكسل كه از 42 دوربين الكترونيكي نجومي CCD تشكيل شده‌اند. اين تلسكوپ در مدت ماموريت 4 ساله‌اش قرار است به نقطه مشخص و ثابتي از آسمان خيره شود، جايي دربين صورت فلكي دجاجه و شلياق، يعني منطقه‌اي كه علي‌رغم وفور ستاره‌ها، در منطقه گذر اجرام سنگي منظومه شمسي مانند اعضاي كمربند سيارك‌ها و اجرام كمربند كونيپر قرار ندارد كه مانع ديد ستاره‌هاي زمينه آسمان شود.
در طول 4 سال نورسنج فوق‌العاده حساس كپلر به چندين هزار ستاره‌اي كه در ميدان ديد خود قرار دارد خيره خواهد شد و در پي شكار كوچك‌ترين افتي در ميزان درخشش اين ستاره‌ها باقي خواهد ماند. اگر آنقدر خوش شانس باشيم كه جهت قرارگرفتن مدار يك منظومه فراخورشيدي به دور خورشيدش در راستاي خط ديد ناظر زميني باشد، آنگاه شايد زماني كه سياره از مقابل ستاره مادرش رد مي‌شود بتوانيم كاهش نورش را تشخيص دهيم و از روي آن مشخصات سياره را پيدا كنيم، از جمله وزن و ابعادش و حتي احتمالا نشانه‌هايي از جو آن سياره.
اين ابزار اگرچه از يكي از رايج‌ترين روش‌ها براي كشف سيارات فراخورشيدي يعني روش گذر استفاده مي‌كند، اما به دليل دقت و حساسيت بالاي نورسنجش اين قابليت را دارد كه بتواند سيارات كوچك‌تري را به دام بيندازند.
مشكل بزرگي كه تاكنون سيارهشناسان با آن مواجه بوده‌اند اين بود كه اگرچه مدل‌هاي تحول منظومه شمسي پيشنهاد مي‌كرد كه سيارات سنگي و كوچك مانند زمين بايد در نزديكي ستاره‌هاي مادر خود قرار داشته باشند، اما ما با نمونه‌هايي از غول‌هاي گازي مواجه مي‌شديم كه در فاصله نزديك از ستاره خود قرارداشتند و اين در حالي بود كه شايد به دليل ضعف ابزارهايمان سيارات سنگي را نمي‌توانستيم پيدا كنيم.
در اين شرايط جستجو و پيدا كردن زمين مانند‌ها اهميتي كليدي يافته بود؛ چرا كه نه تنها مدل‌هاي موجود را در جاي خود مستقر مي‌كرد كه باعث مي‌شد انسان يك گام ديگر به يافتن محل‌هايي مناسب حيات نزديك شود. در چنين شرايطي بود كه دو هفته پيش ديمتري ساسلوي بر صحنه كنفرانس تد جهاني كه در انگلستان برگزار شد، قرار گرفت تا سخنراني 18 دقيقه‌اي خود را آغاز كند و البته حتي فكر هم نمي‌كرد، آنچه در دقيقه هشتم سخنرانيش خواهد گفت به‌سرخط مهم‌ترين رويدادهاي علمي جهان تبديل شود.
او سخنان خود را با داستان پيدا كردن بقاياي استخوان‌هاي كپرنيك آغاز كرد. جايي كه با كمك روش‌هاي زيست‌شناسي و تطابق DNAها بقاياي بدن دانشمند انقلابي دوران نوزايي علمي جهان، نيكلاس كپرنيك، در ميان 14 بقاياي استخواني ديگر پيدا و دوباره تدفين شد. او سخنان خود را با روياي كپرنيكي ادامه داد و درباره سيارات فراخورشيدي صحبت كرد. او در اسلايدهاي خود نشان داد كه علي‌رغم كشفياتي كه در 15 سال گذشته رخ داده است اما نمودار جرمي سيارات پيدا شده بشدت نااميد كننده است. تعداد انبوهي از سيارات پيدا شده مشتري گون‌هاي غول‌پيكر گازي هستند كه كانديداي مناسبي براي سيارات زمين مانند نيستند، سياراتي كه ممكن است ميزبان حيات باشند.
ساسلوي به اين ترتيب به دقيقه 8 سخنراني خود رسيد كه با نشان دادن اسلايدي اعلام كرد، در نخستين داده‌هايي كه از كپلر در اختيار محققان قرار گرفته است، حداقل 140 سياره زمين مانند در راه شيري كشف شده‌اند و اين يعني تغيير تمام دانسته‌هاي ما از توزيع جرمي سيارات فراخورشيدي.
او اگرچه اشاره كرد كه اينها تنها نامزدهايي از سيارات هستند اما اعلام كرد از نظر آماري اين داده‌ها براي ما معني خاصي دارند و آن معني اين است كه اينك با صداي بلند و رسا مي‌توانيم بگوييم سياراتي مانند ما در آن بيرون فراوانند و كهكشان مملو از سيارات زمين مانند است. او در ادامه با توجه به شرايط محيط بررسي شده گفت، مي‌شود تخمين زد كه حدود 100 ميليون سياره بالقوه زيست‌پذير در كهكشان ما وجود داشته باشند. او سخنان خود را با بحث در باره مفهوم حيات و آزمايش‌هايي كه در آزمايشگاه‌هاي مختلف براي درك بهتر مفهوم حيات در جريان است ادامه داد و در نهايت به اين مساله اشاره كرد كه جستجو براي سيارات فراخورشيدي يك سوي پلي است كه براي كشف راز حيات در نقاط ديگر برداشته مي‌شود و سوي ديگر اين پل بررسي‌هاي زيست شيمي است و ابراز اميدواري كرد بزودي اين دو نيمه پل در نيمه راه خود به هم برسند.
انتشار چنين خبري اگرچه براي همه علاقه‌مندان هيجان انگيز است اما همه از آن استقبال نكرده‌اند و در راس آنها NASA قرار دارد. معمولا نتايج چنين پروژه‌هايي مدت‌ها پيش از انتشار براي بررسي در اختيار دانشمندان باقي مي‌ماند و با نظارت آژانس‌هاي حامي طرح منتشر مي‌شود. در حالي‌كه انتظار مي‌رفت نخستين داده‌ها فوريه سال آينده منتشر شود، اينك ساسلوي آنها را در تد منتشر كرده است. البته بعدا ساسلوي در وبلاگ ماموريت كپلر اشاره كرد كه اشتباه برداشتي از سخنان او شده است و كلمه زمين مانند و هم ابعاد زمين به جاي هم به اشتباه به كار گرفته شده است، اما به هر حال اين درز اطلاعات و حاشيه‌هايي كه براي اين خبر به وجود آورده است، نبايد اجازه پيدا كند كه سايه‌اي روي اهميت خبر اصلي بيندازد.
اين خبر و اين رويداد بسيار مهم است اينك ما نه تنها در مركز عالم نيستيم، كه در كهكشان خود سياره‌اي بسيار معمولي به حساب مي‌آييم كه در ميان دريايي از دنياهاي مشابه خود قرار گرفته‌ايم. اگر زمين تا اين حد عادي باشد شايد اتفاق معجزه واري كه روي زمين رخ داده نيز در نقاط ديگر جهان بارها و بارها تكرار شده باشد.
اينك انسان يك گام به پيدا كردن جام مقدس ستاره‌شناسي مدرن كه همان پيدا كردن حيات در بيرون زمين است، نزديك‌تر شده است. اين اتفاق مهمي است و اولين بار است كه ما قطعا مي‌دانيم در كهكشان ما سيارات زمين مانند بسياري وجود دارند.
به اين ترتيب انسان يك بار ديگر در آستانه بازتعيين جايگاه خود در كيهان قرار گرفته است؛ باز تعريفي كه مي‌تواند ما را به درك بهتري از واقعيت‌هاي وجودي‌مان در جهان برساند.
این كاربر به درخواست خودش بن شد.
مدیریت انجمن پرنس و پرنسس
ارسالها: 1008
#19
Posted: 17 Jan 2011 20:48
ساخت شتابگر جدیدی برای شبیه سازی آب حاضر در هسته نپتون
گروهی از دانشمندان بین المللی با استفاده از شتابگر FAIR آلمان قصد دارند آب حاضر در هسته سیاره نپتون را به صورت مصنوعی بازسازی کنند.در هسته سیاره نپتون به دلیل شرایط فشار بسیار بالا که می تواند حتی به میلیونها اتمسفر نیز برسد آب در حالت کاملا "فوق یونی" وجود دارد.تاکنون این آب هرگز به صورت مصنوعی بازسازی نشده بود اما اکنون فیزیکدانان اتحادیه اروپا، چین و روسیه قصد دارند با استفاده از شتابگر FAIR در آلمان این تحقیقات را انجام دهند.شتابگر FAIR (تاسیسات برای تحقیقات ضد پروتونها و یونها) در سال 2015 آماده خواهد شد.این پروژه تحقیقاتی، شناسایی مولکولهای آب را در دسته های یونهای سنگین پیش بینی می کند و می تواند با همان سطح فشاری که مولکولهای آب در هسته نپتون تحمل می کنند آزمایشات خود را انجام دهد.حالت فوق یونی آب که تاکنون تنها تئوری آن ارائه شده یک فاز عجیب یونی است که در آن هیدروژن در داخل یک شبکه بلوری اکسیژن قرار می گیرد.
با این شتابگر جدید، این یونهای سنگین می توانند در فشار چندین میلیون برابر فشار طبیعی زمین شبیه سازی شوند.براساس گزارش ساینس دیلی، به گفته این دانشمندان، بررسی در مورد حالت فوق یونی می تواند اهمیت ویژه ای برای درک میدانهای مغناطیسی نپتون و اورانوس داشته باشد. میدان مغناطیسی این دو سیاره تفاوتهای بسیاری با میدان مغناطیسی زمین دارد.این محققان توضیح دادند: "شتابگر جدید ذرات FAIR دسته های یونهای سنگین را با شدتی که تاکنون هرگز به آن نرسیده ایم ارائه خواهد کرد."
این كاربر به درخواست خودش بن شد.
مدیریت انجمن پرنس و پرنسس
ارسالها: 1460
#20
Posted: 9 May 2011 18:46
حلقه های رنگین زحل
فضاپیمای بین المللی کاسینی (Cassini)تصویری از زحل مخابره کرده است که با رنگ طبیعی برداشته شده و نشان میدهد که حلقه های مشهور این سیاره در رنگهای صورتی، خاکستری و کمی قهوه ای هستند.
به گفته دانشمندان این تصویر در روز 21 ژوئن، چند روز قبل از ورود این فضاپیما به مدار زحل و از فاصله 6.4 میلیون کیلومتری این سیاره گرفته شده است. این حلقه ها بیش از هرچیز از یخ به وجود آمده اند که در حالت خالص سفید رنگ به نظر میرسد. به اعتقاد محققین در آزمایشگاه جت پروپالژن (Jet Propulsion Laboratory) رنگهای متفاوت مشاهده شده در این حلقه ها در اثر وجود مواد مختلفی چون انواع سنگها و ترکیبات کربن است.
هفت حلقه اصلی زحل با حروف الفبا و از A تا G نامگذاری شده اند اما این نامگذاری بدون ترتیب انجام گرفته است. تصاویر تهیه شده از نزدیک (close up) که نشاندهنده جزئیات حلقه ها هستند و بلافاصله پس از ورود فضاپیما به مدار در روز 30 ژوئن ارسال شده اند، سیاه و سفید هستند.
درخشانترین قسمت در در این عکس جدید، حلقه B است که حلقه ای به قطر تقریبی 25745 کیلومتر بوده و دارای نوارهای متعددی با رنگ مشخص زرد-قهوه ای هستند. به گفته ناسا، رنگهای مختلف در حلقه های زحل پیش از این نیز توسط لسکوپ فضایی هابل (Hubble) و فضاپیمای Voyager که در سالهای 1980 و 1981 از کنار زحل گذشته بود، دیده شده بودند اما این رنگها در تصویر ارسالی کاسینی بسیار واضحتر و متمایزتر هستند.
کاسینی که پروژه مشترک 3.3 میلیارد دلاری ناسا و آژانسهای فضایی اروپا و ایتالیاست، اولین فضاپیمایی است که در مدار زحل قرار میگیرد.
مرد=زن
جداسازی‌های جنسیتی توهین به انسانیت است
صفحه 2 از 22