صفحه 13 از 31: « پیشین 1 ... 12 13 14 ... 30 31 پسین »

Ancient Persia | ایران باستان

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#121 Posted: 30 Dec 2012 11:44

تاريخ ايران باستان
تپه هگمتانه

ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﻭ ﻧﺎﻡ

ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻋﻤﻮﻡ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺷﻨﺎﺳﺎﻥ، ﺗﭙﻪٔ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ
ﻫﮕﻤﺘﺎﻧﻪ، ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺭﺍ - ﮐﻪ
ﻭﺳﯿﻊﺗﺮﯾﻦ ﺗﭙﻪ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ - ﺑﻘﺎﯾﺎﯼ ﺍﺑﻨﯿﻪٔ
ﮐﺎﺳﯽ، ﻣﺎﺩﯼ، ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ
ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ . ﻣﺴﺎﺣﺖ ﺍﯾﻦ ﺗﭙﻪ ﺣﺪﻭﺩ ۳۰ ﻫﮑﺘﺎﺭ
ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺨﺶﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ
ﺟﺰﻭ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩٔ ﺗﭙﻪٔ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻩ، ﻭﻟﯽ ﺍﯾﻨﮏ
ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻬﺎﯼ ﻣﺴﮑﻮﻧﯽ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ،
ﺑﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ۴۰ ﻫﮑﺘﺎﺭ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺭﺳﺪ.
ﺍﯾﻦ ﺗﭙﻪٔ ﺑﯿﻀﯽ ﺷﮑﻞ، ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩٔ ﺷﻬﺮ
ﻓﻌﻠﯽ ﻫﻤﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﺩﻭ ﺳﻮﯼ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﮐﺒﺎﺗﺎﻥ
) ﺁﯾﺒﺎﺗﺎﻥ ( ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ
ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ » ﺍﮐﺒﺎﺗﺎﻧﺎ« ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎﯼ
ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ » ﺁﯼ ﻣﺎﺗﻮﻧﻮ« ) ﺁﯼ ﺗﻮﺗﻮﻻﻥ (
ﺁﻣﺪﻩﺍﺳﺖ . ﺑﺮﺧﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ: » ﺍﻣﺪﺍﻧﻪ« ﯾﺎ
» ﺁﻣﺎﺩﺍﯼ« ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﺘﯿﺒﻪ ﭘﻠﯿﺴﺮ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺁﻣﺪﻩ،
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺤﻞ ﺍﻃﻼﻕ ﻣﯽﺷﺪﻩﺍﺳﺖ. ] ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪ ﻣﻨﺒﻊ [
» ﻫﮕﻤﺘﺎﻧﻪ« ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﺭﻣﻨﯽ » ﺍﻫﻤﺘﺎﻥ«، ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ
ﺳﺮﯾﺎﻧﯽ ﻭ ﭘﻬﻠﻮﯼ »ﺍﻫﻤﺪﺍﻥ« ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﯾﺶ
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎﻥ ﻋﺮﺏ »ﻫﻤﺪﺍﻥ« ﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﺭﺍﺕ » ﺍﺣﺘﻤﺎﻧﺎ«
ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ .

ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ، ﺳﮑﻪﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﻋﻬﺪ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﮐﺸﻒ
ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﻣﺤﻞ ﺿﺮﺏ ﺁﻧﻬﺎ » ﺍﻫﻤﺘﺎﻥ« ﻗﯿﺪ
ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ . ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺍﺷﺎﺭﻩٔ ﻣﮑﺘﻮﺏ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺎﺩﻫﺎ
ﻭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﺎﺩ، ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻨﺎﻣﻪٔ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ
ﺳﺎﺭﻝ ﻣﺎﻧﺰﺭ ﺳﻮﻡ ) ۸۳۶ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ( ﻭ ﺳﺎﺭﮔﻦ
ﺩﻭﻡ ) ۷۱۵ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ( ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ
ﻗﻮﻡ ﻭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ » ﻣﺎﺩﺍﯼ« ﯾﺎ » ﺁﻣﺎﺩﺍﯼ«
ﯾﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ .

ﺩﻭﺭﺍﻥ ﻣﺎﺩﻫﺎ

ﺷﻬﺮ ﻫﮕﻤﺘﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺁﺭﯾﺎﯾﯽ ﻣﺎﺩ ﺑﻨﺎ ﻧﻬﺎﺩﻧﺪ ﻭ
ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻗﺮﺍﺭ
ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻫﺮﻭﺩﻭﺕ ﺑﻨﺎﯼ ﺁﻧﺮﺍ ﺑﻪ ﺩﯾﺎﮐﻮ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﺎﻩ
ﻣﺎﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﮔﻔﺘﻪﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻔﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﺩﺍﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﺭﻩﻫﺎ
ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﻭﻟﯽ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﻧﺸﻤﻨﺪﺍﻥ ﺑﻨﺎﯼ ﺁﻥ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﻭﺭﺗﯿﺶ ، ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺷﺎﻩ ﻣﺎﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺩﺍﺩﻩﺍﻧﺪ .
ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ » ﮐَﺮ ﮐَﺸﯽ« ﮐﻪ ﺩﺭ ﻟﻮﺡﻫﺎﯼ
ﺁﺷﻮﺭﯾﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ، ﺩﺭ ﻣﺤﻞ ﻫﻤﺪﺍﻥ
ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﺁﺷﻮﺭﯾﺎﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﻗﻮﻡ
ﮐﺎﺳﯽ، ﻋﻨﻮﺍﻥ » ﮐﺎﺭ ﮐﺎﺷﯽ« ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﮐﻪ “
ﮐﺎﺭ“ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻗﺮﺍﺭﮔﺎﻩ ﯾﺎ ﻣﻨﺰﻟﮕﺎﻩ ﻭ “ ﮐﺎﺷﯽ
“ﺍﺳﻢ ﻗﻮﻡ“ ﮐﺎﺳﯽ“ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ
ﺍﺳﻢ ﻗﺒﻠﯽ ﻫﮕﻤﺘﺎﻧﻪ ، » ﺍﮐﺴﺎﯾﺎ« ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻬﺮ
ﮐﺎﺳﯽﻫﺎ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ.
ﻣﺎﺩﻫﺎ، ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﺁﺭﯾﺎﯾﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﮐﻪ ﺩﺭ
ﺷﻤﺎﻝ، ﻣﺮﮐﺰ ﻭ ﻏﺮﺏ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪﻧﺪ . ﻋﻮﺍﻣﻠﯽ
ﻣﺎﻧﻨﺪ: ﺭﺷﺪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، ﺗﻤﺎﺱ ﺑﺎ
ﮔﺮﻭﻩﻫﺎﯼ ﺑﻮﻣﯽ ﺳﺎﮐﻦ ﻓﻼﺕ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﻭﺟﻮﺩ
ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎﻧﯽ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﯿﺎﺯﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ
ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺍﺗﺤﺎﺩ ﻭ
ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺣﮑﻮﻣﺘﯽ ﻣﻘﺘﺪﺭ ﻧﻤﻮﺩ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ
ﻗﻮﯼﺗﺮﯾﻦ ﻗﻮﻡ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﯾﻌﻨﯽ ﺁﺷﻮﺭﯼﻫﺎ ﺭﺍ، ﺑﺮﺍﯼ
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺻﻔﺤﻪٔ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﺤﻮ ﮐﺮﺩﻧﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#122 Posted: 30 Dec 2012 11:51

تاريخ ايران باستان
ﻋﯿﻼﻣﯿﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﺩﺭ ﺷﻮﺵ
ﺳﺎﮐﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺗﺎ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﺭﮎ ﮐﺘﺒﯽ ﻧﺸﺎﻥ
ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺍﺯ ۲۶۸۵ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ، ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ
ﻋﯿﻼﻡ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﺍﺣﯽ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ
ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﯽ ﺗﺎ ﺳﺎﻝ ۶۴۰ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺖ
ﻭ ﺑﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﺷﻮﺭﺑﺎﻧﯽﭘﺎﻝ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺻﻔﺤﻪ
ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻣﺤﻮ ﮔﺮﺩﯾﺪ ﻟﯿﮑﻦ ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻗﻮﻡ ﻭ
ﺩﻭﻟﺖ ﻋﯿﻼﻡ ﺟﺰﺋﯽ ﺍﺯ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ
ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺩﺍﺩ . ] ۱ [
ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻣﺰﺩﺍﺋﯿﺴﻢ ﺍﺯ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺩﯾﻨﯽ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﮐﻪ
ﺩﺭ ﻧﻮﺍﺣﯽ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ،
ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻣﺎ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﯾﻦ ﻋﯿﻼﻣﯿﺎﻥ . ﺍﺯ
ﺁﻧﺠﺎﺋﯿﮑﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﻧﻘﺎﻁ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﻨﮓﻧﺒﺸﺘﻪﺍﯼ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ
ﺑﺠﺎﯼ ﻧﮕﺬﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ، ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺁﻧﻬﺎ
ﺍﻇﻬﺎﺭﻧﻈﺮﻫﺎ ﺗﻮﺃﻡ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻﺕ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺭ
ﻣﻮﺭﺩ ﻋﯿﻼﻣﯿﺎﻥ ﺍﺳﻨﺎﺩ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺑﺮﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﺳﺖ .
ﻋﯿﻼﻣﯿﺎﻥ ﺟﺰﻭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﮔﺮﻭﻩﻫﺎﺋﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ
ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺣﻔﺎﺭﯼﻫﺎﺋﯽ ﮐﻪ
ﺩﺭ ﻧﻘﺎﻁ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﺷﺪﻩ
ﻣﻌﻠﻮﻡ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ، ﻣﺸﺎﺑﻬﺖ ﮐﺎﻣﻠﯽ ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ
ﺗﻤﺪﻥ ﻧﻘﺎﻁ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻫﺴﺖ، ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺰ
ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﯿﻦ ﺍﯾﻦ
ﻧﻘﺎﻁ ﺗﺸﺎﺑﻬﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ] ۲ [
ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥﻫﺎﯼ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺩﺭ ﻋﯿﻼﻡ
ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﮐﻨﺎﻥ ﺳﺎﯾﺮ ﻧﻘﺎﻁ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ
ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﻭ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﻣﻘﺪﺱ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ،
ﺑﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭ
ﻣﺎﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ، ﻧﯿﺰ ﺟﻨﺒﻪ ﺭﺏﺍﻟﻨﻮﻋﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .
ﺁﺛﺎﺭﯾﮑﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺩﻭﺭﻩ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ
ﺍﻧﺪﯾﺸﻪﻫﺎﯼ ﺩﯾﻨﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﻣﻘﺒﺮﻩﻫﺎﺋﯽ ﺩﺭ
ﺷﻮﺵ ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ، ﻧﺒﺎﺗﺎﺕ ﻭ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮﯼ
ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺩﺍﺭﺩ . ﻣﺎﺭﻫﺎﯼ
ﺩﺭﻫﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﻭ ﻋﻘﺎﺏﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻝﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺁﻭﯾﺨﺘﻪﺍﻧﺪ، ﻧﯿﺰ ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺳﻤﺒﻞ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺗﺼﻮﯾﺮ
ﺷﺪﻩﺍﻧﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#123 Posted: 30 Dec 2012 11:53

تاريخ ايران باستان
ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻋﯿﻼﻣﯽ
ﻣﺬﻫﺐ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺩﺭ ﻃﯽ ﻗﺮﻥﻫﺎ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪ . ﺩﺭ
ﻗﺪﯾﻤﯽﺗﺮﯾﻦ ﻣﺘﻦ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻩ ﻋﯿﻼﻣﯽ، ﮐﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺯ
ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪﻩﺍﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ۲۲۸۰ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ
ﺍﺳﺖ، ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻫﻤﻪٔ ﺧﺪﺍﯾﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﻋﯿﻼﻡ ﺩﺭ ۶۴۰ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﻧﯿﺰ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺮﺳﺘﺶ
ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ، ﯾﮏ ﺍﻟﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ
ﭘﯿﻨﯽﮐﺮ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺷﺖ،
ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪﻩﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﺑﺪﺍﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ
ﺟﻤﻠﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﺷﻮﺩ » ﺍﯼ ﭘﯿﻨﯽﮐﺮ ﺭﺏ ﺍﻟﻨﻮﻉ ﻭ ﺷﻤﺎ
ﺍﯼ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻧﯿﮑﻮﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ، ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ «! ﺑﻌﺪﻫﺎ
ﻋﯿﻼﻣﯽﻫﺎ ﭘﯿﻨﯽﮐﺮ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯼ
ﻗﺪﺭﺕ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﻭ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ
ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺍﺳﺎﻣﯽ ﺧﺎﺹ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ . ﻣﺮﺩﻡ
ﺑﯿﻦﺍﻟﻨﻬﺮﯾﻦ ﭘﯿﻨﯽﮐﺮ ﺭﺍ ﻧﻮﻋﯽ ﺍﯾﺸﺘﺎﺭ ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ،
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻋﯿﻼﻣﯽﻫﺎ، ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺎﺩﺭ
ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺍﻟﻬﻪ، ﺑﺮﺗﺮ ﻭ ﺟﺪﺍ ﺍﺯ
ﺳﺎﯾﺮ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺑﻮﺩ، ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ ﻣﺬﻫﺐ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺟﻨﺒﻪٔ ﻣﺎﺩﺭﺳﺎﻻﺭﯼ ﺑﻪ ﺁﻥ
ﻣﯽﺩﺍﺩﻧﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#124 Posted: 30 Dec 2012 11:53

تاريخ ايران باستان
ﺩﻭﻣﯿﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺩﯾﻨﯽ ﺩﺭ ﻋﯿﻼﻡ ﺑﺎ ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ
ﺧﺪﺍﯾﺎﻧﯽ ﺷﮑﻞ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺧﺪﺍﯾﺎﻧﯽ ﮐﻪ
ﺳﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺑﺪﻧﯽ ﺑﺎ ﻫﯿﮑﻞ ﺷﯿﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﺸﺨﺺ
ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺍﯾﻦ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﺣﯿﻮﺍﻧﯽ
ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻌﺪﻫﺎ
ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺮ ﺟﻦﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﯾﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ .
ﺩﺭ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺳﻮﻡ ﮐﻪ ﺩﻭﺭﻩ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺩﯾﻨﯽ
ﺍﺳﺖ، ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺷﮑﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﯾﻦ
ﺭﺏﺍﻟﻨﻮﻉﻫﺎ ﺍﺯ ﺑﯽﻧﺎﻡ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺧﻼﺹ ﺷﺪﻩ ﻭ
ﺑﻨﺎﺑﺮ ﻧﻘﺸﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪﺍﻧﺪ، ﻧﺎﻣﯽ ﺑﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ
ﺷﺪﻩ، ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺎﻫﯿﺖ ﻭ ﻧﻘﺶ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻣﻌﻠﻮﻡ
ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ] ۳ [
ﻣﺬﻫﺐ ﻋﯿﻼﻣﯿﺎﻥ ﻭﯾﮋﮔﯽﻫﺎﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ
ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺭﺳﻮﻡ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﯿﻦﺍﻟﻨﻬﺮﯾﻦ
ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻣﯽﺩﺍﺩ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﻣﺬﻫﺐ ﻋﯿﻼﻣﯽ
ﺍﻧﻔﺮﺍﺩﯼ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻭﯾﮋﮔﯽ ﺧﺎﺹ ﺧﻮﺩ ﺑﻮﺩﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ
ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺩﯾﺖ، ﺷﺎﻣﻞ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﯽ ﻏﯿﺮ ﻋﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ
ﻭ ﺩﺭ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﺎﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ، ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺭ ﺳﺤﺮ ﻭ
ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﯼ ﺩﺍﺷﺖ. ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﮑﺘﻪﻫﺎﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ
ﻣﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎﯼ ﺗﻤﺪﻥ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺑﻪ
ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ . ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻇﺮﻭﻑ ﺳﻔﺎﻟﯿﻦ ﻫﺰﺍﺭﻩ
ﺳﻮﻡ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ، ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻣﺎﺭ ﺩﯾﺪﻩ
ﻣﯽﺷﻮﺩ .
ﺷﮑﻞ ﻣﺎﺭ ﺑﺮﻭﯼ ﺳﺮ ﮐﻮﺯﻩ، ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺳﺮ ﭘﻮﺵ ﻇﺮﻑ،
ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺣﻔﺎﻇﺘﯽ ﻋﻠﯿﻪ ﭼﺸﻢ ﺯﺧﻢ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ
ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺭﻓﺖ، ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺤﺎﻓﻆ
ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﻫﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﻣﺪ . ﻣﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺣﺠﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ
ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﯾﺎ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺘﻪﻫﺎﯼ ﺗﺒﺮ ﻭ ﻋﺼﺎﯼ
ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺩﻩﺍﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ
ﺻﻮﺭﺕ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ .
ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ، ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﺎﺭ ﺩﺭ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﺩﺭﺧﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻋﯿﻼﻡ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﻣﻈﻬﺮ
ﺑﺎﺭﻭﺭﯼ ﻭ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻣﺎﺭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺟﻔﺖﮔﯿﺮﯼ ﺑﻮﺩﻩ
ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺼﺮ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﺎﺭ ﺑﺎ ﺳﺮ
ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ، ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺰﻧﺪﻩ ﺟﻨﺒﻪ
ﺧﺪﺍﯾﯽ ﻣﯽﺩﺍﺩﻧﺪ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺩﺭ ﺑﯿﻦﺍﻟﻨﻬﺮﯾﻦ
ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#125 Posted: 30 Dec 2012 11:54

تاريخ ايران باستان
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺷﺮﻗﯽ ﻋﯿﻼﻡ، ﺩﺭ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺳﺎﺣﻠﯽ
ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎﺭﺱ، ﻣﺎﺩﺭ ﺧﺪﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺮﯼﺭﯾﺸﺎ
ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ . ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﺻﻞ ﻧﺎﻣﯽ ﺧﺎﺹ ﻧﺒﻮﺩ، ﻭ
ﻣﻔﻬﻮﻡ ﺍﻟﻬﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ )ﮐﺮﯼ : ﺍﻟﻬﻪ،
ﺭﯾﺸﺎ : ﺑﺰﺭﮒ .( ﺍﯾﻦ ﺍﻟﻬﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﻁ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍﻩ ﯾﺎﻓﺖ، ﻭ
ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺷﺎﻫﺰﺍﺩﮔﺎﻥ ﻋﯿﻼﻣﯽ
ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩﻫﺎﯾﯽ ﻭﻗﻒ ﺁﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺷﻮﺵ
ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﺑﻮﺩ، ﮐﺮﯼﺭﯾﺸﺎ ﻟﻘﺐ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﺁﻣﯿﺰ ﻣﺎﺩﺭ
ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻭ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ . ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ
ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﭘﻨﯿﯽﮐﺮ، ﮐﻪ ﺑﻮﻣﯽ ﺷﻮﺵ ﺑﻮﺩ، ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ
ﻧﻤﯽﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﻋﯿﻼﻣﯽﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺩﻭ ﯾﺎ ﺳﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ
ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﻮﺫ ﮐﺮﯼﺭﯾﺸﺎ ﺩﺭ
ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻋﯿﻼﻡ ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺩﻭﻡ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ، ﻭﻟﯽ ﺩﺭ
ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻣﺤﻠﯽ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ .
ﻋﯿﻼﻣﯽﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ، ﻫﺪﺍﯾﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ
ﺍﻟﻬﻪﻫﺎﯼ ﺑﻮﻣﯽ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻟﻬﻪﻫﺎﯼ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ
ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻣﯽﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺕ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ
ﻧﻤﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺩﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺟﺎ
ﭘﺮﺳﺘﯿﺪﻩ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺟﺰ ﺩﺭ ﺷﻮﺵ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺩﺭ
ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺘﺄﺧﺮ ﺳﻠﻄﻨﺖ، ﺑﺠﺰ ﺩﻭ ﺍﻟﻬﻪ ﺑﺎﻻ، ﺍﻟﻬﻪ
ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﺎﺭﺗﯽ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#126 Posted: 30 Dec 2012 11:54

تاريخ ايران باستان
ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺳﻮﻡ، ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺑﺮﺗﺮ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﺮ
ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ، ﻭﻟﯽ ﺩﺭ
ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺩﻭﻡ ﺗﻐﯿﯿﺮﯼ ﭘﺪﯾﺪ ﺁﻣﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ
ﻣﺎﺩﺭﺳﺎﻻﺭﯼ ﺩﺭ ﻋﯿﻼﻡ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﺑﻪ
ﭘﺪﺭﺳﺎﻻﺭﯼ ﺩﺍﺩ، ﺻﻒﺁﺭﺍﯾﯽ ﻣﺠﺪﺩ ﻭ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﺩﺭ
ﻣﯿﺎﻥ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺖ . ﻣﺎﺩﺭ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺟﺎﯼ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺬﮐﺮ ﺩﺍﺩ . ﻭﻟﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ
ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﻣﺤﻮ ﻧﺸﺪ، ﺯﯾﺮﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﺎﺩﻩ
ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺩﺍﺷﺖ . ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﺎ
ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﺗﻨﺪﯾﺲﻫﺎﯼ ﺑﯽﺷﻤﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺧﺎﮎ ﺭﺱ ﺍﺯ
ﺍﻟﻬﻪﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻭﯾﺮﺍﻧﻪﻫﺎ
ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻩ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺩﺭﮎ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺳﯿﻨﻪﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ
ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﻧﺪ .
ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺬﮐﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﻟﻬﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ، ﻫﻮﻡﺑﺎﻥ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ، ﺩﺭ ﻫﺰﺍﺭﻩ
ﺳﻮﻡ، ﻫﻮﻣﺒﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ، ﻭﻟﯽ ﺍﺯ
ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺩﻭﻡ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﺩﺭ ﺭﺃﺱ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺟﺎﯼ
ﮔﺮﻓﺖ . ﺑﺮﺧﻼﻑ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ، ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ
ﻣﺤﻠﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻫﻮﻡﺑﺎﻥ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ
ﻋﯿﻼﻡ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺑﺎ ﻟﻘﺐ ﺁﻗﺎﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﺩﺭ ﺷﻮﺵ ﻫﻤﺴﺮ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ
ﭘﻨﯿﯽﮐﺮ ﻭ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﺮﯼﺭﯾﺸﺎ ﺑﻮﺩ. ﺍﻟﻬﻪ ﺍﺧﯿﺮ ﻟﻘﺐ
ﻫﻤﺴﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ . ﺍﯾﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺩﻭﻡ، ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ
ﺗﻮﻟﺪ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻫﻮﺗﺮﺍﻥ ﺷﺪ، ﺩﺭ ﻧﺎﻡﻫﺎﯼ
ﺧﺪﺍﯾﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪ ۲۲۸۰ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ
ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻫﻮﺗﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺭﺟﻪ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺍﺯ
ﻣﯿﺎﻥ ۳۷ ﺧﺪﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ .
ﺧﺪﺍﯼ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻋﯿﻼﻣﯽﺍﻥ ﻧﺎﻫﻮﻧﺘﻪ ﮐﻪ
ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻮﻣﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺩﺭ ﺁﻏﺎﺯ
ﻧﺎﻥﻫﻮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﺁﻓﺮﯾﻨﺪﻩ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﻋﻬﺪﻧﺎﻣﻪ ۲۲۸۰ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ، ﺧﺪﺍﯼ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ
ﺟﺎﯼ ﭘﻨﺠﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﯼ ﺍﯾﻨﺸﻮﺷﯽﻧﺎﮎ ﺩﺍﺭﺍﺳﺖ، ﻭ ﺩﺭ
ﺁﻥ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺯﯾﺮ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ : ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻧﻮﮐﺮ ﺑﺎﻭﻓﺎﯼ
ﻧﺎﻫﻮﻧﺘﻪ ﺍﺳﺖ؛ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺗﺎﺑﻊ ﺍﯾﻨﺸﻮﺷﯽﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ .
ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﻭﮔﺎﻧﻪٔ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻈﻬﺮ
ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ : ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ
ﮐﻪ ﺑﺸﺮ، ﺣﺘﯽ ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ، ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍﻩ
ﻣﯽﺭﻭﻧﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ
ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ . ﺍﻣﺎ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ
ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ، ﺗﺎﺑﻊ ﺍﯾﻨﺸﻮﺷﯽﻧﺎﮎ ﻗﺎﺿﯽ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ
ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#127 Posted: 30 Dec 2012 11:55

تاريخ ايران باستان
ﺍﺯ ﻣﻬﻢﺗﺮﯾﻦ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺑﯽﺷﻤﺎﺭ ﻋﯿﻼﻡ ﺳﯿﻤﻮﺕ ﯾﺎ
ﺷﯿﻤﻮﺕ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻟﻘﺐ ﺟﺎﻟﺐ
ﺗﻮﺟﻪ » ﺧﺪﺍﯼ ﻋﯿﻼﻣﯿﺎﻥ « ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ. ﺍﻭ ﺭﺍ» ﻗﺎﺻﺪ
ﻧﯿﺮﻭﻣﻨﺪ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ« ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ
ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﻮﺭﺩ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩ . ﺯﻧﺶ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﺰﺍﺕ ﯾﺎ
ﻣﺎﻧﺰﯾﺖ ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺷﺖ .
ﻋﯿﻼﻣﯽﺍﻥ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﯼ
ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﺍﺳﺮﺍﺭﺁﻣﯿﺰ ﻭ ﻓﻮﻕ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﮐﯿﺘﻦ
ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﮐﯿﺘﻦ ﻃﻠﺴﻢ ﻭ ﻓﺮﺍﯾﺰﺩﯼ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺑﻪ
ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺭﻓﺖ .
ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﺎﻥ ﻋﯿﻼﻡ ﺳﻠﻄﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺣﻤﺎﯾﺖ
ﺳﺤﺮﺁﻣﯿﺰ ﮐﯿﺘﻦ ﺑﻨﯿﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪٔ
ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎﻥ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﮐﯿﺘﻦ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ
ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ، ﺿﻤﻦ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﮐﯿﺘﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ،
ﻫﻮﻣﺒﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺯ ﻓﺮﻩ ﻭﯾﮋﻩ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﺎﻥ
ﻣﯽﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#128 Posted: 30 Dec 2012 11:55

تاريخ ايران باستان
ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻃﻼﻉ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻋﯿﻼﻣﯿﺎﻥ،
ﺍﺯ ﭼﻨﺪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻣﺠﺰﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ . ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ
ﻣﻬﺮﻫﺎﯼ ﺑﯽﺷﻤﺎﺭ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﻭ ﻣﻨﺎﻇﺮ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﺁﻧﻬﺎ،
ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮑﯽ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﭘﺮﺳﺘﺶ
ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ.
ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻋﯿﻼﻣﯽ، ﺑﻮﺿﻮﺡ ﺑﺎ ﺩﻭ
ﻧﻮﻉ ﻧﯿﺎﯾﺶ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﺎﯾﺶ ﺧﻄﺎﺏ ﻭ ﻧﯿﺎﺵ
ﺳﮑﻮﺕ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺍﻭﻟﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺳﺖ
ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺷﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺩﻋﺎﯾﯽ
ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﯽﺷﺪ . ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ
ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﮑﻮﯼ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﻋﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ،
ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺩﯾﺪ. ﻫﺮﮔﺎﻩ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ ﻫﺪﺍﯾﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ
ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯽﺁﻭﺭﺩﻧﺪ، ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﯿﺎﯾﺶ ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻮﻣﻨﺎﻥ
ﺩﺳﺖﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ
ﻣﯽﻧﻬﺎﺩﻧﺪ .
ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻭ ﻣﺪﺍﺭﮎ، ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﻨﻈﺮﻩﺍﯼ ﺍﺯ
ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎ
ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻫﻤﺮﺍﻩ
ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ . ﺩﺭ ۲۲۵۰ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ
ﻣﯿﻼﺩ، ﮐﻮﺗﯿﮏ ﺍﯾﻨﺸﻮﺷﯽﻧﺎﮎ ) ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻋﯿﻼﻡ( ، ﺑﻪ
ﺭﺍﻣﺸﮕﺮﺍﻥ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﯽﺩﺍﺩ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻏﺮﻭﺏ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ
ﻣﺪﺧﻞ ﺍﺻﻠﯽ ﻣﻌﺒﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻭﻗﻒ ﺍﯾﻨﺸﻮﺷﯽﻧﺎﮎ
ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻨﻮﺍﺯﻧﺪ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﺑﺨﻮﺍﻧﻨﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#129 Posted: 30 Dec 2012 11:56

تاريخ ايران باستان
ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﯿﺰ ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺰﺀ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎﺕ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ
ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻭﻗﻒ
ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﺟﺪﯾﺪ ﺍﯾﻨﺸﻮﻧﯽﻧﺎﮎ ﺩﺭ ﺷﻮﺵ، ﮐﻪ ﻃﯽ
ﺁﻥ ۲۰ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺭﻭﻏﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﭘﺎﺷﯿﺪﻩ
ﻣﯽﺷﺪ، ﮐﻮﺗﯿﮏ ﺍﯾﻨﺸﻮﺷﯽﻧﺎﮎ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻫﺮ
ﺭﻭﺯ » ﯾﮏ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺎﻻ ﻭ ﯾﮏ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺩﺭ
ﻣﻌﺒﺪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺫﺑﺢ ﺷﻮﺩ «. ﺍﺯ ﻟﻮﺡﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ
ﺳﺪﻩﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻣﯽﺁﯾﺪ ﮐﻪ، ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ
ﻣﻌﺒﺪ ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻨﻈﻢ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺫﺑﺢ ﻣﯽﺷﺪ .
ﺷﺎﯾﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻭ
ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﯿﺰ
ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺍﻧﮕﯿﺰﻩﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ :
ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻋﺰﯾﻤﺖ ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ، ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺷﻮﺵ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻨﺪﯾﺲ ﻋﻈﯿﻢ ﺷﯿﺮﯼ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ
ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺷﻬﺮ ﺑﻮﺩ، ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#130 Posted: 30 Dec 2012 11:56

تاريخ ايران باستان
ﺁﺛﺎﺭ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ
ﮐﻮﻝ ﻓﺮﺡ ﯾﺎ ﻧﯿﺎﯾﺸﮕﺎﻩ ﻧﺎﺭﺳﯿﻨﺎ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﻝ ﻭ ﺍﺷﮑﻔﺖ
ﺳﻠﻤﺎﻥ ﯾﺎ ﻧﯿﺎﯾﺸﮕﺎﻩ ﺗﺎﺭﯾﺸﺎ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺷﻬﺮ ﺍﯾﺬﻩ
ﻣﮑﺎﻥﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﻧﻘﺶ
ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﻫﺎﯼ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺩﯾﺪ. ﺩﺭ
ﮐﻮﻝ ﻓﺮﺡ ۶ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺷﮑﻔﺖ ﺳﻠﻤﺎﻥ ۴ ﻧﻘﺶ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ
ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻋﯿﻼﻣﯿﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ۲۷۰۰ ﺳﺎﻝ
ﭘﯿﺶ ﺑﺮ ﺳﻨﮓﻫﺎ ﺣﮏ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ
ﺷﻤﺎﺭﻩ ۳ ﮐﻮﻝ ﻓﺮﺡ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ
ﻋﯿﻼﻣﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺣﻤﻞ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﻭ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ
ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ

صفحه 13 از 31: « پیشین 1 ... 12 13 14 ... 30 31 پسین »

ایران /

Ancient Persia | ایران باستان

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا