صفحه 14 از 31: « پیشین 1 ... 13 14 15 ... 30 31 پسین »

Ancient Persia | ایران باستان

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#131 Posted: 30 Dec 2012 11:56

تاريخ ايران باستان
ﺩﺭ ﻣﺪﺧﻞ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﻋﯿﻼﻣﯽ، ﺗﻨﺪﯾﺲﻫﺎﯼ ﺷﯿﺮ ﻭ
ﮔﺎﻭ ﯾﺎ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﯾﺎ ﮔﺮﯾﻔﻮﻥﻫﺎﯾﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﺍﺩﻧﺪ .
ﻻﺯﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻨﺪﯾﺲﻫﺎ ﺭﺍ ﻋﻈﯿﻢ ﺑﺴﺎﺯﻧﺪ، ﺯﯾﺮﺍ
ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﯿﺘﻦ، ﯾﻌﻨﯽ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺳﺤﺮﺁﻣﯿﺰ ﺍﯾﻦ
ﺗﻨﺪﯾﺲﻫﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﻔﺎﻇﺖ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ .
ﺩﺭ ﭼﻐﺎﺯﻧﺒﯿﻞ، ﺗﻨﺪﯾﺲﻫﺎﯼ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺍﺯ ﮔﺎﻭ ﺍﺯ ﮔﻞ
ﭘﺨﺘﻪ ﻭ ﻣﺰﯾﻦ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻻﺟﻮﺭﺩ، ﺑﻪ ﺩﺳﺖ
ﺁﻣﺪﻩﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺷﺮﺣﯽ ﮐﻪ ﺁﺷﻮﺭﺑﺎﻧﯽ ﭘﺎﻝ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ
ﺁﺷﻮﺭ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺩﻭﻟﺖ ﺷﻮﺵ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭼﻨﯿﻦ
ﺁﻣﺪﻩﺍﺳﺖ :
»ﮔﺎﻭﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺯﯾﻨﺖ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩﻫﺎﯼ ﻣﻌﺒﺪ
ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﺑﺮﮐﻨﺪﻡ «.
ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ، ﻣﺤﺮﺍﺏﻫﺎ ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ
ﺟﺪﻭﻝﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎﻥ ﻭ
ﺷﺮﺍﺏ ﻣﻘﺪﺱ ﺩﺭ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺷﻮﺩ، ﺩﺭ ﻣﺤﺮﺍﺏ
ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻇﺮﻑ، ﻭ ﻫﻤﻪ ﻧﻮﻉ ﺗﻨﺪﯾﺲ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻭ ﺑﺰ ﻭ ﺳﻨﮓ ﭘﺸﺖ ﺍﺯ ﭼﻮﺏ ﻭ ﻣﻔﺮﻍ
ﯾﺎ ﺳﻨﮓ، ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺁﻭﯾﺨﺘﻨﺪ ﺩﯾﺪﻩ
ﻣﯽﺷﺪ، ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺳﻼﺡﻫﺎﯼ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ
ﺷﻤﺸﯿﺮ، ﺗﺒﺮ ﻭ ﺗﯿﺮ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ .
ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﺎﻥ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﺩ
ﻣﺘﻨﻔﺬ ﻭﻗﻒ ﻣﯽﮔﺸﺖ، ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺑﯽﺷﻤﺎﺭﯼ ﻫﺪﯾﻪ
ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻣﺮﺩﻡ ﻋﺎﺩﯼ ﻋﯿﻼﻡ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺯﯾﻨﺖ ﺁﻻﺕ
ﻣﺨﺘﻠﻒ، ﻭ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺨﺮﻭﻃﯽﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﮔﻞ ﺭﺱ
ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﯼ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﻮﺩ، ﺁﻭﺭﺩﻩ
ﻣﯽﺷﺪ . ﺍﯾﻦ ﻣﺨﺮﻭﻃﯽﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ ۶ ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮ
ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﺩﻭ ﺧﻂ ﻋﻤﻮﺩﯼ ﭘﯿﺶ
ﻋﯿﻼﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ۲۲۲۰ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ
ﺭﻓﺖ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎﯼ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ . ﻧﯿﻤﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ
ﻣﺒﻬﻢ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﺳﺖ، ﻭﻟﯽ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﻂ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﻤﮑﻦ
ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ » : ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ
ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﺤﻔﻮﻅ ﺑﺎﺩ «. ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ
ﻓﺮﺩﯼ ﻣﯽﮐﻮﺷﺪ ﻧﻈﺮ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ
ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#132 Posted: 30 Dec 2012 11:57

تاريخ ايران باستان
ﺑﯿﺸﻪﻫﺎﯼ ﻣﻘﺪﺱ
ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﻭﯾﮋﮔﯽﻫﺎﯼ ﻣﻌﺎﺑﺪ ﻋﯿﻼﻡ، ﺑﯿﺸﻪﻫﺎﯼ
ﻣﻘﺪﺱ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎ
ﻧﺎﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪ ﺧﺪﺍﯼ
ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﻧﺎﻩ ﻫﻮﻧﺘﻪ ﺩﺭ ﺷﻮﺵ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﻭ
ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺨﺶ ﻻﺯﻡ ﻫﺮ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺑﻮﺩ .
ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺍﺯ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺁﺷﻮﺭﺑﺎﻧﯽﭘﺎﻝ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺨﺮﯾﺐ
ﺷﻮﺵ، ﺑﺮﻣﯽﺁﯾﺪ » : ﻣﻌﺎﺑﺪ ﻋﯿﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﺎﮎ ﯾﮑﺴﺎﻥ
ﮐﺮﺩﻡ . ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻭ ﺍﻟﻬﻪﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺩﺍﺩﻡ .
ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻧﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﯿﺸﻪٔ ﻣﻘﺪﺱ ﺁﻥ ﺷﺪﻧﺪ، ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ
ﻫﯿﭻ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺎﯼ ﻧﻨﻬﺎﺩﻩ ﻭ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ
ﺁﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺧﺘﻨﺪ .

ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻫﻨﺎﻥ ﻋﯿﻼﻣﯽ، ﺿﻤﻦ
ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﮔﻮﺍﻩ
ﻋﻤﺪﻩ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ، ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﺭﻭﯼ ﻣﻬﺮﻫﺎ ﻭ ﺭﻭﯼ
ﺍﺷﯿﺎﺀ ﮐﻮﭼﮏ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﻮﺵ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﻭ
ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻫﺰﺍﺭﻩ ﺳﻮﻡ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﻫﻤﻪٔ ﺩﻭﺭﻩﻫﺎ، ﮐﺎﻫﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺪ ﻣﺸﻐﻮﻝ
ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺗﻌﺪﺍﺩ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺘﺨﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎً
ﺑﯽﺷﻤﺎﺭ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﺭﺍﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺎﻫﻦ ﺑﺰﺭﮒ ﻗﺮﺍﺭ
ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﺩﺭﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﻧﻔﻮﺫ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ
ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻟﺸﮑﺮﮐﺸﯽﻫﺎﯼ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ
ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﻣﯽﺭﻓﺖ . ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺑﺮ ﺍﻣﻼﮎ ﻭﺳﯿﻊ ﻣﻌﺒﺪ،
ﻭ ﺑﺮ ﮐﺎﻻﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﯽﺷﺪ، ﺩﺭ
ﺩﺳﺖ ﮐﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻮﺩ . ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺑﻊ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻣﯽﺁﯾﺪ ﮐﻪ،
ﻋﯿﻼﻡ ﻏﯿﺒﮕﻮﯾﺎﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﺩﺍﺷﺖ، ﻭ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺁﻧﻬﺎ
ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ، ﺑﺎ ﺑﺮﺭﺳﯽ
ﺟﮕﺮ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺣﯿﻮﺍﻧﺎﺕ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﮐﺎﻫﻨﺎﻥ ﻣﯽﮐﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﺎ ﺑﯿﺶ
ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﺍﺭﺩ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻠﺴﻪ
ﮐﻨﻨﺪ .
ﺑﻪ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻋﯿﻼﻡ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻫﻨﺎﻥ ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎﻫﻨﻪﻫﺎ
ﻧﯿﺰ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﻣﺬﮐﺮ
ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻨﺪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﯾﮏ
ﻣﺘﻦ، ﮐﺎﻫﻨﻪﻫﺎ ﻣﻘﺎﺩﯾﺮ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺟﻮ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ
ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺑﺮ
ﻃﺒﻖ ﺳﻨﺪ ﺩﯾﮕﺮﯼ، ﮐﺎﻫﻨﻪﺍﯼ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﻓﺮﻭﺵ
ﺧﺎﻧﻪﺍﯼ ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﭘﯿﺸﻪﻭﺭﯼ ﺑﺮﺁﻣﺪ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭ
ﺩﺍﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ ﺧﻮﺩ ﻣﻬﺮ ﮐﺮﺩ، ﺍﺛﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻭﯼ
ﻟﻮﺣﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺩﯾﺪ . ﯾﮏ ﮔﺮﻭﻩ ﻭﯾﮋﻩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ
ﮐﺎﻫﻨﻪﻫﺎ، ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﯾﺎ ﺩﻭﺷﯿﺰﮔﺎﻧﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ
ﻣﯽﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻭﻗﻒ ﺍﻟﻬﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﮐﺮﺩﻩ
ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺗﻨﻬﺎ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﻣﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩٔ ﺁﻧﻬﺎ، ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ
ﺭﺳﯿﺪﻫﺎﯼ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﺑﺎﺑﻠﯽ ﻣﺤﺪﻭﺩ ﺑﻪ
ﺭﺳﯿﺪﻫﺎﯼ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﺑﺎﺑﻠﯽ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺍﺳﺖ، ﻭ
ﻓﻘﻂ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺪﻣﺘﮕﺰﺍﺭﺍﻥ ﭘﯿﻨﯽﮐﺮ ﯾﺎ
ﮐﺮﯼ -ﺭﯾﺸﺎ ﻧﯿﺰ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻣﺴﺘﻐﻼﺕ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻭ
ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﺯ ﺳﻮﺩﺁﻭﺭﯼ ﺍﺩﺍﺭﻩ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ.

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#133 Posted: 30 Dec 2012 11:58

تاريخ ايران باستان
ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻈﺮ ﻋﯿﻼﻣﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺟﻬﺎﻥ
ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﻨﯿﻢ، ﻭ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺁﯾﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﭘﺲ
ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ . ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻮﺍﻫﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﮔﻮﺭﻫﺎﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﯾﺎﻓﺖ . ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻫﻤﯿﺸﻪ
ﮐﻮﺯﻩﺍﯼ ﮔﻠﯽ ﺩﺭ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻫﺪﯾﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ
ﻣﯽﺷﺪ، ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻓﺮﺩ ﻋﺎﺩﯼ ﻋﯿﻼﻣﯽ
ﻣﯽﻣﺮﺩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﮐﻔﻦ، ﺯﯾﺮ ﺳﻘﻒ ﮐﻠﺒﻪﺍﺵ ﺑﻪ
ﺟﺎﯼ ﻣﯽﻧﻬﺎﺩﻧﺪ . ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﻫﻢ ﺑﯽﻧﻮﺍ ﺑﻮﺩ،
ﻇﺮﻓﯽ ﺳﻔﺎﻟﯿﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﺎﯾﺶ ﻗﺮﺍﺭ
ﻣﯽﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﮔﻮﺭ ﺗﻮﺍﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﻇﺮﻑﻫﺎﯾﯽ
ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ . ﺧﻮﺍﻩ ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕﻫﺎﯼ
ﺳﻔﺎﻟﯿﻦ، ﯾﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﺍﺏﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﻓﻦ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ .
ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺠﺮﺍﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺁﺏ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ
ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺍﺭﺩ ﮔﻮﺭﻫﺎ ﺷﻮﺩ: ﻋﯿﻼﻣﯽﻫﺎ ﻣﯽﭘﻨﺪﺍﺷﺘﻨﺪ
ﮐﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺬﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻻﺯﻡ
ﺍﺳﺖ.
ﺁﺷﻮﺭﺑﺎﻧﯽﭘﺎﻝ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ، ﺳﺮﺩﺍﺏﻫﺎﯼ ﮔﻮﺭﯼ
ﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻋﯿﻼﻡ ﺭﺍ ﻭﯾﺮﺍﻥ ﮐﺮﺩﻩ، ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥﻫﺎﯼ
ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺷﻮﺭ ﺑﺮﺩﻩ، ﻭ ﺑﺎ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﻫﺪﺍﯼ ﻏﺬﺍ
ﻭ ﺁﺷﺎﻣﯿﺪﻧﯽ، ﺭﻭﺡ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ
ﻣﻮﺭﺩ ﺑﺤﺚ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ، ﺁﯾﺎ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺁﺷﻮﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﻘﯿﺪﻩ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ، ﯾﺎ ﺍﯾﻦ
ﺭﺳﻢ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻋﯿﻼﻡ ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ
ﮔﺰﺍﺭﺵ ﺍﻭ ﺑﺎ ﮐﺎﻭﺵﻫﺎﯼ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻥ ﺗﺎﯾﯿﺪ
ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ، ﺑﺮ ﻃﺒﻖ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﻏﺬﺍ ﻭ
ﺁﺷﺎﻣﯿﺪﻧﯽ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺣﻤﻠﻪ ﺁﺷﻮﺭﯼﻫﺎ، ﻣﺮﺳﻮﻡ
ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﺘﻮﻥ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ
ﺩﻭﺭﻩ ﺑﺎﺑﻠﯽ ﮐﻬﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ
ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﻭﺻﯿﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ
ﻣﻨﻈﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮔﺶ ﻫﺪﺍﯾﺎﯾﯽ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺷﻮﺩ .
ﻋﯿﻼﻣﯽﻫﺎ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ، ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺪﺍﯾﺎﯾﯽ
ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻓﺮﺩ ﻣﺘﻮﻓﯽ ﺭﺍ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻭ ﺭﻭﺡ
ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺟﺎﻭﯾﺪﺍﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺩ. ﺩﺭ ﻫﻔﺖ
ﻟﻮﺣﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺭﻫﺎﯼ ﺷﻮﺵ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻩ، ﻧﻈﺮﯾﻪ
ﻋﯿﻼﻣﯽﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ
ﺩﯾﺪ . ﺍﯾﻦ ﻣﺘﻦﻫﺎﯼ ﺍﮐﺪﯼ، ﺑﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺒﻬﻢ ﯾﺎ
ﻧﺎﻗﺺ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻭﯾﮋﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ﺗﻨﻈﯿﻢ، ﻭ
ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﺩﺭ ﮔﻮﺭﺷﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺑﺪﯾﻦ
ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻣﺘﺪﺍﻭﻝ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﮒ ﻭ
ﺟﻬﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺳﺖ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻈﺮ ﻓﺮﺩ ﻓﺮﺩِ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺭ
ﺣﯿﺎﺕ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#134 Posted: 30 Dec 2012 11:58

تاريخ ايران باستان
ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻟﻮﺣﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺩﯼ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮﺍﻡ ﺑﺎ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ
ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﻟﻮﺣﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽﺷﻮﺩ: » ﺍﯼ
ﺧﺪﺍ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍ، ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﯽﺭﻭﻡ «. ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ
ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻩﺍﺳﺖ .
ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩ ﻋﯿﻼﻣﯽ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺍﺯ
ﻣﺮﺣﻠﻪ ﮔﻮﺭ ﻭ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ،
ﺧﺪﺍ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ . ﺳﭙﺲ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﻮﺣﻪ ﭼﻨﯿﻦ
ﻣﯽﺁﯾﺪ » :ﺣﮑﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪ ﻭ ﭘﺎﯼ ﺗﺮﺍ
ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻮﺳﯿﺪ «. ﺩﺭ ﺩﺍﻭﺭﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ،
ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﺍﺳﺘﻤﺪﺍﺩ ﻣﯽﮐﻨﺪ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ
ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ » : ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﺖ ﺩﺭﺁﯾﻢ .... ﺍﺯ ﺗﻮ
ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ
ﻫﺪﺍﯾﺖ ﮐﻨﯽ، ﺯﯾﺮﺍ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺟﺰ
ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻭ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ، ﺑﺮ
ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻏﻢﺍﻧﮕﯿﺰ، ﺩﺭ ﻣﺮﻏﺰﺍﺭ ﺩﻭﺭﻩ ﺧﺸﮑﺴﺎﻟﯽ،
ﺁﺏ ﻭ ﮔﯿﺎﻩ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﻡ ﻧﻨﻬﺎﺩﯼ «.
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺘﻮﻥ، ﻧﮑﺎﺕ ﻣﺒﻬﻢ ﻓﺮﺍﻭﺍﻥ ﺍﺳﺖ
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﺪﺍﻭﻡ ﻋﯿﻼﻣﯽﻫﺎ
ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻮﻓﯽ ﭘﯽ
ﺑﺮﺩ . ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ
ﺩﻫﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻭﻏﻦ ﭘﺮ ﮐﻨﺪ، ﻭ ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﻧﺎﻥ ﺩﺭ
ﺑﺮﺍﺑﺮﺷﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺷﺮﺍﺏ ﯾﺎ ﻻﺍﻗﻞ ﺁﺏ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ
ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﻣﺎﻭﺭﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺘﻮﻥ ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ
ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺁﺛﺎﺭ ﻭﺣﺸﺘﯽ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻓﺮﺩ
ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺍﺷﺖ . ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺁﻧﻬﺎ، ﺩﻭ
ﺍﻟﻬﻪ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎ ﺑﺎ ﻧﺎﻡﻫﺎﯼ ﺍﯾﺸﻨﯽ ﮐﺎﺭﺍﺏ ﻭ ﻻﮔﺎﻣﺎﻝ
ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺰﺩ
ﺍﯾﻨﺸﻮﺷﯽﻧﺎﮎ ﻣﯽﺑﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ » ﻭﺯﻥ
ﮐﻨﻨﺪﻩٔ ﺍﺭﻭﺍﺡ « ﻓﺘﻮﺍﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺎﺩﺭ ﻣﯽﮐﺮﺩ . ﺑﻪ ﻧﻈﺮ
ﻣﯽﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﻼﻣﯽﻫﺎ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﺘﻮﺍ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ
ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﻫﻤﻪٔ ﺍﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ
ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻋﯿﻼﻡ ﺭﻭﺍﺝ
ﺩﺍﺷﺖ .

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#135 Posted: 30 Dec 2012 11:59

تاريخ ايران باستان
ﻣِﻬﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﯾﺎ ﺁﯾﯿﻦ ﻣﻬﺮ ﯾﺎ ﻣﯿﺘﺮﺍﺋﯿﺴﻢ ، ﺁﯾﯿﻨﯽ
ﺭﺍﺯﺁﻣﯿﺰ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﻬﺮ ) ﻣﯿﺘﺮﺍ( ﺍﯾﺰﺩ
ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﺍﯼ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ، ﻋﺪﺍﻟﺖ، ﭘﯿﻤﺎﻥ ﻭ
ﺟﻨﮓ، ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﯾﯿﻦ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﺑﻨﯿﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ
ﺷﺪ . ] ۱ [ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﯿﻦ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ
ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻬﺎﯼ ﺍﻣﭙﺮﺍﻃﻮﺭﯼ ﺭﻭﻡ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ
ﺳﺪﻩﻫﺎﯼ ﺩﻭﻡ ﻭ ﺳﻮﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ، ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ
ﻧﻮﺍﺣﯽ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯾﯽ ﺭﻭﻡ، ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺍﺻﻠﯽ
ﺍﺭﻭﭘﺎ، ﺷﻤﺎﻝ ﺁﻓﺮﯾﻘﺎ ﻭ ﺑﺮﯾﺘﺎﻧﯿﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺑﻮﺩ . ﮔﺮﭼﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ
ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﺁﯾﯿﻦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﻣﭙﺮﺍﻃﻮﺭ
ﮐﻨﺴﺘﺎﻧﺘﯿﻦ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺳﺪﻩ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﻣﯿﻼﺩﯼ، ﺍﯾﻦ
ﺩﯾﻦ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮﯼ ﺑﻪﺳﺰﺍ ﺑﺮ ﺍﺩﯾﺎﻧﯽ ﭼﻮﻥ
ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ] ۲ ][ ۳ [ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﮔﺬﺍﺷﺖ .
ﺗﺎﺭﯾﺨﭽﻪ ﻣﻬﺮ ﭘﺮﺳﺘﯽ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺯﺭﺗﺸﺖ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ )ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ۶
ﻗﺮﻥ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ( ، ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺩﯾﻨﯽ ﭼﻨﺪﺍﯾﺰﺩﯼ
ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻬﺮ ﯾﺎ ﻣﯿﺘﺮﺍ ﮔﺮﺍﻧﻘﺪﺭﺗﺮﯾﻦ ﺍﯾﺰﺩ ﺁﻧﺎﻥ
ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﯽﺷﺪ. ﺍﻭ ﺧﺪﺍﯼ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﻭ ﺗﻌﻬﺪ ﻭ
ﺳﺮﺳﭙﺮﺩﮔﯽ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻟﻮﺣﯽ ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﯿﺨﯽ
ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﻗﺮﻥ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ
ﭘﯿﻤﺎﻥﻧﺎﻣﻪﺍﯼ ﺑﯿﻦ ﻫﯿﺘﯽﻫﺎ ﻭ ﻣﯿﺘﺎﻧﯽﻫﺎ
ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻣﯿﺘﺮﺍ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﯾﺎﺩ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ. ref/>
ﻣﻬﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﺭﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ۴۰ ﻗﺮﻥ ﺁﺋﯿﻦ ﻭ ﻣﺬﻫﺐ ﺩﺭ
ﺍﯾﺮﺍﻥ ] ۱ [
ﻣﺎﺩﻫﺎ
ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﺎﺩﻫﺎ ﺯﺭﺩﺷﺖ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ
ﺑﻪ ﺩﯾﻦ ﻭ ﺁﺋﯿﻦ ﮐﻬﻨﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥﻫﺎﯼ ﭘﯿﺶ ﻣﯿﺎﻥ
ﺍﯾﻦ ﻗﻮﻡ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺑﻮﺩ ﺧﺮﺩﻩ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺭﺍﻩ ﻭ
ﺭﻭﺷﯽ ﻧﻮ ﺩﺭ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻨﯿﺎﺩ ﮐﺮﺩ . ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻦ
ﺧﺎﺹ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﺍﺳﻼﻡ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﯾﺮﺍﻥ
ﺭﻭﺍﺝ ﺩﺍﺷﺖ . ] ۲[
ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻌﯿﻦ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺩﯾﻦ ﻣﺎﺩﻫﺎ ﭼﻨﯿﻦ
ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : ﺍﺯ ﻣﺬﻫﺐ ﻣﺎﺩ ﻧﯿﺰ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﺩﺭ
ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ
» ﻗﯿﺰﻗﺎﭘﺎﻥ« ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﻣﺎﺩ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺁﻥ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻭ
ﺭﻭﺣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻭ ﻃﺮﻑ ﻣﺸﻌﻞ ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺎﻥ
ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﺑﺮﻣﯽﺁﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﺮﺍﭘﺮﺳﺖ ﻭ
ﺁﺗﺶﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﻧﻮﯾﺴﺎﻥ
ﺭﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺯﺭﺩﺷﺖ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ »ﭼﯿﭽﺴﺖ «
ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﺩﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺩﻭ ﻧﯿﺮﻭﯼ
ﺁﻫﻮﺭﺍﻣﺰﺩﺍ ﻭ ﺍﻫﺮﯾﻤﻦ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#136 Posted: 30 Dec 2012 11:59

تاريخ ايران باستان
ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﻭﺭﻩ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﻣﯿﺘﺮﺍﺋﯿﺴﻢ
ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎﺍﺯ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ،
ﺯﺭﺗﺸﺘﯽ ﻧﯿﺰ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﮔﺮﺩﯾﺪ، ﺑﺎ ﺍﯾﻨﺤﺎﻝ، ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ ﻭ
ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺎﻧﺶ ﻗﺼﺪ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺳﯿﺎﺳﯽ
ﺳﺨﺘﮕﯿﺮﺍﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺮﺩﻥ ﺑﺎﻭﺭﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ
ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﻧﺰﺩ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻧﺠﯿﺐﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻣﺤﺒﻮﺏ
ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺑﺪﯾﻨﺴﺎﻥ ﺁﯾﯿﻦ ﺯﺭﺗﺸﺖ، ﺭﻓﺘﻪﺭﻓﺘﻪ
ﺑﺎ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺁﯾﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﺍﯾﺰﺩﯼ ﻗﺪﯾﻢ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺁﻣﯿﺨﺖ ﻭ
ﯾَﺸﺖﻫﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﺍﯾﺰﺩﺍﻥ ﮐﻬﻦ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﺷﺪ.
ﯾﺸﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻬﺮﯾَﺸﺖ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﯾﺎ ﻣﯿﺘﺮﺍ
ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻬﺮ، ﺍﯾﺰﺩﯼ
ﻧﻈﺎﺭﻩﮔﺮ ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ،
ﻧﮕﺎﻫﺒﺎﻥ ﭘﯿﻤﺎﻥﻫﺎ، ﻣﺤﺎﻓﻆ ﻧﯿﮑﻮﮐﺎﺭﺍﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ
ﮔﯿﺘﯽ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻭ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ، ﺩﺷﻤﻦ ﺑﺰﺭﮒ
ﺍﻫﺮﯾﻤﻦ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﺒﺮﺩ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﺯﯾﻬﺎ
ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ .] ۱ [
ﺩﺭ ﺁﯾﯿﻦ ﻣﺨﺘﻠﻂ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﺳﻠﺴﻠﻪ
ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎﻥ، ﺟﻨﺒﻪ ﺯﺭﺗﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﺑﺮ ﺟﻨﺒﻪ
ﺩﮔﺮﮐﯿﺸﯽ ﺁﻥ ﭼﯿﺮﮔﯽ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ
ﻗﺮﺑﺎﻧﯽﮐﺮﺩﻥ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ ﺯﺭﺗﺸﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻔﺮﺕ
ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﯾﺎﺩﯼ ﻧﻤﯽﺷﻮﺩ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#137 Posted: 30 Dec 2012 11:59

تاريخ ايران باستان
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﻤﻠﻪ ﺍﺳﮑﻨﺪﺭ ﻣﻘﺪﻭﻧﯽ ﻭ ﻓﺘﺢ
ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻬﺎﯼ ﺗﺤﺖ ﺳﻠﻄﻪ ﺍﻣﭙﺮﺍﻃﻮﺭﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺗﻮﺳﻂ
ﺍﻭ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ۳۳۰ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ، ﺳﺎﺧﺘﺎﺭ
ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﻫﻢ ﭘﺎﺷﯿﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ
ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺍﺛﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻬﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻧﺒﻮﺩ،
ﻧﺠﯿﺐﺯﺍﺩﮔﺎﻥ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﻬﺎﯼ
ﻏﺮﺑﯽ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﯼ ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺍﯾﺮﺍﻥ، ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻣﯿﺘﺮﺍ ﯾﺎ
ﻣﻬﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺷﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﻧﺠﺒﺎﯼ ﻣﺮﺯ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻭ
ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺭﻭﻡ ﻭ ﯾﻮﻧﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺁﻧﺎﺗﻮﻟﯽ
)ﺁﺳﯿﺎﯼ ﺻﻐﯿﺮ( ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﯿﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ] ۱[
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺗﯿﺮﺩﺍﺩ ﺍﻭﻝ ﺷﺎﻩ ﺍﺭﻣﻨﺴﺘﺎﻥ، ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ
ﺗﺎﺟﮕﺬﺍﺭﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ۵۷ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﻧﺮﻭﻥ
ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭ ﺭﻭﻡ ﺭﺍ ﺣﮑﻤﺮﺍﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺧﻮﺩ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩ،
ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎﺕ ﻣﻬﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ
ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﻋﻼﻡ ﻧﻤﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﺰﺩ ﭘﯿﻤﺎﻥ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﯽ،
ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﯿﻦ ﺍﺭﻣﻨﯿﺎﻥ ﻭ ﺭﻭﻣﯿﺎﻥ ﻣﻘﺘﺪﺭ
ﺑﺮﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﻮﺩﻩﺍﺳﺖ. ﻣﯿﺘﺮﺍﺩﺍﺩ ﯾﺎ ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ ﺷﺸﻢ،
ﺷﺎﻩ ﭘُﻨﺘﻮﺱ، ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﯾﮏ ﻣﻬﺮﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩﻩﺍﺳﺖ ﻭ
ﻣﺘﺤﺪﺍﻧﺶ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭﯾﺎﻧﻮﺭﺩﺍﻥ ﮐﯿﻠﯿﮑﯿﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ۶۷
ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ، ﺁﺩﺍﺏ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﻣﯿﺘﺮﺍﯾﯽ ﺭﺍ
ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽﻧﻤﻮﺩﻧﺪ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺁﻧﺘﯿﻮﺧﻮﺱ ﯾﮑﻢ
ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﮐُﻤﺎﮊﻥ ) ﺟﻨﻮﺏ ﺷﺮﻕ ﺁﺳﯿﺎﯼ ﺻﻐﯿﺮ ( ﻣﯿﺘﺮﺍ ﺭﺍ
ﺗﮑﺮﯾﻢ ﻭ ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻣﯽﻧﻤﻮﺩ.

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#138 Posted: 30 Dec 2012 12:00

تاريخ ايران باستان
ﺗﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻗﺮﻥ ﺩﻭﻡ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﺁﺛﺎﺭ ﮐﻤﯽ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﻣﯿﺘﺮﺍ
ﺍﯾﺰﺩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﺭﻭﻡ ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ ﺩﺭ
ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ۱۳۶ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺻﺪﻫﺎ
ﮐﺘﯿﺒﻪ ﻭ ﺳﻨﮓﻧﺒﺸﺘﻪ ﻭﻗﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﯾﺰﺩ ﻭﺟﻮﺩ
ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﺷﺮﺡ ﺳﺒﺐ ﺍﯾﻦ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ
ﻣﻤﮑﻦ ﻧﻤﯽﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﯾﮏ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﺍﯾﻨﺴﺖ ﮐﻪ
ﺷﺎﯾﺪ ﺁﯾﯿﻦ ﻣﯿﺘﺮﺍﯾﯿﺴﻢ ﺭﻭﻣﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﻧﺎﺑﻐﻪﺍﯼ
ﻣﺬﻫﺒﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺪﻭﺩ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ
ﻣﯿﺰﯾﺴﺘﻪﺍﺳﺖ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﺑﻨﺎ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ
ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ
ﺭﻭﻡ، ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻭ ﺗﻌﺒﯿﺮﯼ ﺍﻓﻼﻃﻮﻧﯽ ﻭ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ
ﺑﺨﺸﯿﺪﻩﺍﺳﺖ.
ﻣﯿﺘﺮﺍﯾﺴﻢ ﺭﻭﻣﯽ ﺩﺭ ﺳﺪﻩﻫﺎﯼ ﺳﻮﻡ ﻭ ﭼﻬﺎﺭﻡ
ﻣﯿﻼﺩﯼ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺑﻮﯾﮋﻩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ
ﺳﺮﺑﺎﺯﺍﻥ ﺭﻭﻣﯽ ﺑﺎﻭﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺖ . ﭘﺲ ﺍﺯ
ﮔﺮﺍﯾﺶ ﮐﻨﺴﺘﺎﻧﺘﯿﻦ ﮐﺒﯿﺮ ﺍﻣﭙﺮﺍﻃﻮﺭ ﺭﻭﻡ ﺑﻪ ﺁﯾﯿﻦ
ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮔﺴﺘﺮﺵ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﺎﻝ ۳۱۲ ﻣﯿﻼﺩﯼ ﮐﻪ
ﻃﯽ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﮐﯿﺶﻫﺎ ﻭ ﺁﯾﯿﻨﻬﺎﯼ ﻏﯿﺮﻣﺴﯿﺤﯽ
ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﻋﻼﻡ ﺷﺪ ﺁﯾﯿﻨﻬﺎﯼ ﻣﻬﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ
ﻣﻐﺮﺏﺯﻣﯿﻦ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﺝ ﺍﻓﺘﺎﺩ . ] ۱ [ ﮔﺮﭼﻪ
ﻧﻤﺎﺩﻫﺎ ﻭ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﻭ
ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﺁﯾﯿﻦ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎﯼ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎﻥ
ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﺳﺖ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#139 Posted: 30 Dec 2012 12:01

تاريخ ايران باستان
ﻧﻘﺸﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﻕ ﺑﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎﻩ ﺍﯾﺮﺍﻥ . ﺩﺭ
ﺍﯾﻦ ﻧﻘﺶ ﺷﺎﻩ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﺷﺎﭘﻮﺭ ﺩﻭﻡ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ
ﻭ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﻭﯼ ﺍﻫﻮﺭﺍ ﻣﺰﺩﺍ ﮐﻪ ﺣﻠﻘﻪٔ
ﻓﺮ ﺍﯾﺰﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺗﺎﺟﮕﺬﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ
ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ
)ﯾﻮﻟﯿﺎﻧﻮﺱ ﺍﻣﭙﺮﺍﻃﻮﺭ ﺭﻭﻡ ( ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺍﻧﺪ.
ﺩﺭﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﺷﺎﻩ، ﻣﯿﺘﺮﺍ ﯾﺎ ﻣﻬﺮ، ﮐﻪ
ﭘﯿﮑﺎﻥﻫﺎﯼ ﻧﻮﺭﯼ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻭ
ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﻤﺖﻫﺎ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ، ﺷﺎﺧﻪﺍﯼ
ﺍﺯ ﻧﺒﺎﺕ ﮐﻪ » ﺑﺮﺳﻢ« ﻧﺎﻡ ﺩﺍﺭﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ
ﮔﺮﻓﺘﻪﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﮔﻞ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮﯼ
ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩﺍﺳﺖ .
ﺷﺎﭘﻮﺭ ﺩﻭﻡ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ
ﺁﺳﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﺍﺭﻣﻨﺴﺘﺎﻥ ﻧﻤﯽﺭﺳﺎﻧﺪ . ﺩﺭ ﻧﻘﺶ
ﺭﺳﺘﻢ ﻫﻢ ﻣﯿﺘﺮﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ .
ﺗﺎﺭﯾﺨﭽﻪ ﻣﻬﺮ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﺳﯿﺎﯼ ﺻﻐﯿﺮ
ﻓﺮﯾﮕﯽﻫﺎ ﻭ ﭘﻨﺘﯽﻫﺎ ﻣﻬﺮ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﻣﻬﺮﺩﺍﺩ
ﮐﺒﯿﺮ ﻫﻢ ﻣﻬﺮ ﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#140 Posted: 30 Dec 2012 12:01

تاريخ ايران باستان
ﺍﺳﻄﻮﺭﻩ ﻣﻬﺮ
ﺩﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ ﻣﺤﻠﯽ ﺭﺍ ﻫﻤﺪﻡ ﻣﻬﺮ
ﺩﺍﻧﺴﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺎﻃﯿﺮ ﻣﺤﻠﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﻬﺮ
ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺯﺩﻩﺍﻧﺪ .
ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ
ﺩﺭ ﺑﺎﺭﻩ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﺩﺭ ﺁﯾﯿﻦ ﻣﻬﺮ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮔﻔﺘﻪﺍﻧﺪ ﻭﻟﯽ
ﻣﻬﺮ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﯾﺖ ﺭﺳﻤﯽ ﺩﯾﻦ ﺯﺭﺩﺷﺘﯽ ﺍﯾﺰﺩ ﺁﻓﺮﯾﻨﻨﺪﻩ
ﻧﺒﻮﺩﻩﺍﺳﺖ . ﺷﮑﻞ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣﻬﺮ ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ
ﺳﺎﻧﺴﮑﺮﯾﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﮐﻬﻨﺘﺮ ﺍﺳﺖ " ﻣﯿﺘﺮﻩ" ﻣﯽ
ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻭﺳﺘﺎﯾﯽ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺩﯼ " ﻣﯿﺜﺮﻩ"
ﺗﻠﻔﻆ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﺳﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ "ﻣﯿﺸﺸﻪ "،
ﺩﺭ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍﯾﺞ ﺑﻌﺪﺍﺯ ﺁﻥ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﻬﻠﻮﯼ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ
"ﻣﯿﻬﺮ " ﺗﻠﻔﻆ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﻔﻆ ﺍﻣﻼﯼ
ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ "ﻣﯿﺘﺮ " ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

صفحه 14 از 31: « پیشین 1 ... 13 14 15 ... 30 31 پسین »

ایران /

Ancient Persia | ایران باستان

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا