ارسالها: 23330
#101
Posted: 2 Oct 2013 21:28
شاه عباس سوم
شاه عباس سوم یازدهمین پادشاه دودمان صفوی ایران بود.
شاه عباس سوم که از ۱۱۱۱ تا ۱۱۱۴ خورشیدی (۳ سال) پادشاهی کرد جانشین شاه طهماسب دوم بود.
شاه سلطان حسین، نهمین شاه صفوی، پدربزرگ شاه عباس سوم بود. وی زمانی که به پادشاهی رسید شش ماه داشت. در زمان پادشاهی وی نادرشاه افشار حکومت را در دست گرفت. شاه عباس سوم در خردسالگی توسط رضاقلی میرزا به قتل رسید
شاه سلیمان دوم
شاه سلیمان دوم یا سلیمان ثانی، با نام اصلی میرزا سید محمد متولی، پادشاه صفوی بود.
او نوه دختری شاه سلیمان بود و در تاریخ ۸ محرم ۱۱۶۳ بر تخت نشست و در تاریخ ۱۸ صفر همان سال توسط یکی از سرداران سپاه نادر شاه به قتل رسید.پس از مرگ وی پسرش سلطان حسن بر تخت نشست و اوضاع کشوری متزلزل‌تر شد.
روی بیشتر سکه‌های او شعر «زد از لطف حق سکه کامرانی / شه عدل گستر سلیمان ثانی» دیده می‌شود و پشت سکه‌ها نیز شعار شیعه و نام دوازده امام حک شده‌است.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ویرایش شده توسط: sepanta_7
ارسالها: 23330
#102
Posted: 2 Oct 2013 21:29
شاه‌اسماعیل سوم
در سال ۱۱۶۳ ه ق کریمخان زند و علی‌مردان‌خان بختیاری و ابوالفتح‌خان در اصفهان با هم متحد شده
و حکومت سه‌تنی تشکیل دادند و هر یک متفقاً میرزا ابوتراب نامی از نوادگان شاه سلطان حسین صفوی را که هنوز به سن رشد نرسیده بود به نام شاه اسماعیل سوم به پادشاهی برداشته و سوگند خوردند که پادشاهی او را حمایت کنند ولی در جنگی که میان علی مردان خان و کریمخان واقع شد علی‌مردان شکست خورد و به خاک بختیاری گریخت و شاه اسماعیل سوم با جمعی از یاران خود به کریمخان پیوست و کریمخان پس از اینکه همهٔ سرکشان کشور را مطیع ساخت وارد شیراز شد و چون عنوان سلطنت را برای شاه اسماعیل لازم ندید او را به آباده فرستاد و حقوق کافی برای مخارج او معین کرد تا وی در آباده وفات یافت.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#103
Posted: 2 Oct 2013 21:33
هنرمندان دوره صفویان
آقا میرک
آقا میرک یا میرجلال الدین اصفهانی از نگارگران صاحبنام مکتب صفوی یا مکتب تبریز دوم بود. او از جمله شاگردان میر مصور بود و گفته می‌شود شاگرد کمال الدین بهزاد نیز بوده است. او مدتی در دربار صفوی و در دوران شاه تهماسب ریاست کتابخانه و کارگاه هنری را بر عهده داشت. تاثیرات کمال الدین بهزاد بر آثار میرک کاملا مشخص هستند. میرک از جمله نگارگرانی بود که در مصورسازی خمسه تهماسبی و شاهنامه تهماسبی همکاری کرد. وی بعضی از نقاشی‌هایش را روی عاج فیل می‌کشید. آقامیرک شاگردان زیادی تربیت کرد که از جمله آنها استاد ملک محمد قاسم، میرزاعلی، شاه قلی نقاش و محمود حسین طوطی می‌باشد.
برخی آثار
مواجه فردوسی با سه شاعر غزنه
بازگشت شاپور به نزد خسرو
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#104
Posted: 2 Oct 2013 21:39
نورالدین محمد اصفهانی
نورالدین محمد اصفهانی (درگذشت ۱۰۹۴ه.ق) از خوشنویسان و نستعلیق‌نویسان صاحبنام سده یازدهم هجری است که از اهالی شهر اصفهان بود.
او فرزند ابوتراب اصفهانی معروف به ترابا و برادر محمدصالح است.که هر دو از خوشنویسان بنام عصر خود بوده‌اند.
نورالدین محمد، ابتدا در کتابخانه سلطنتی، در زمان شاه عباس مشغول به کار بوده و از خوشنویسان مشهور این دوره می‌باشد. درگذشت او به سال ۱۰۹۴ه.ق اتفاق افتاد.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#105
Posted: 2 Oct 2013 21:40
میرزا ابراهیم اصفهانی
میرزا ظهیرالدّین ابراهیم اصفهانی (درگذشتهٔ ۹۸۹ قمری/۹۶۰ خورشیدی) از خوشنویسان و ادیبان سده دهم هجری و معاصر با شاه تهماسب یکم صفوی است.
زندگی‌نامه
میرزا ابراهیم فرزند میرزا شاه حسین اصفهانی «وکیل نفس نفیس همایون» شاه اسماعیل یکم است. مهمترین اثر او واژه‌نامه‌ای فارسی مشهور به فرهنگ میرزا ابراهیم است که تألیف آن را به سال ۹۸۶ قمری/۹۵۷ خورشیدی به پایان برده است. وی خوشنویسی چیره‌دست نیز بوده است.
میرزا ابراهیم مردی سخاوتمند، صاحب همّت، قلندر روش و درویش‌منش بوده است. آن چه دست مکنتش بدان می‌رسید، در طبق اخلاص می نهاده و خانه‌اش محلّ رفت و آمد ظرفا، شعرا و مردم اهل بوده است. گاهی بزرگانه در کمال تنعّم می گذرانیده و گاهی ایّام هفته را به نان جوی قناعت می کرده و در همه حال شکرگزار بوده است، بسیار شوخ طبع و اهل صحبت و نزد همه عزیز بوده است. در شعر فهمی و تتبع لغات فرس دعوی انفراد می کرده و کتابش (فرهنگ میرزا ابراهیم) در زمان حیاتش در عراق [عجم] شایع بوده است.
میرزاابراهیم در سال ۹۸۹ قمری درگذشته است چنانکه در خلاصةالاشعار آمده است: «از جمله افادات طبع آن جناب رساله‌ای است که در لغت فرس و غیر آن تألیف نموده و اکثر لغات متداوله که در اشعار قدما و فصحا دیده می‌شود در آن جا درج فرموده و معانی آن را بعضی به تتبّع تمام و برخی را به تصرّف طبع و قرینه مقام، معانی مناسب پیدا کرده و به عبارت فارسی مترجم ساخته، وفاتش در شهور سنه تسع و ثمانین و تسعمائه دست داد.»
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#106
Posted: 2 Oct 2013 21:44
مظفر علی تربتی
مظفر علی تربتی ( متولد ۹۴۰ درگذشت حدود ۹۹۰هـ.ق) ملقب به «نقاش شاهی» خوشنویس، نقاش و شاعر سده دهم هجری از هنرمندان روزگار شاه تهماسب بوده‌است. او در نستعلیق شاگرد میرعلی هروی و در نقاشی و تصویرسازی و تذهیب شاگرد مظفر علی هروی بوده‌است.
مظفر علی از اهالی تربت و خواهرزاده و شاگرد استاد کمال الدین بهزاد بود.مظفر به چندین هنر آراسته بوده ولی بختی خوش نداشته‌است. مظفر علی تصویرساز و چهره پردازی توانا بود و در صورت‌گری، کشیدن جانوران و نقش گرفت و گیر، استاد بود. همچنین در تذهیب و تشعیر چیره دست بود. نقاشی‌های رنگ روغنی او بیشتر بر روی جلدهای روغنی و قلمدانها بوده‌است. او گاهی نیز به ارائه آثاری به شیوه قطاعی می‌پرداخته‌است.
مظفر علی در خوشنویسی خفی و جلی توانمند بود و خط نستعلیق را به شیوهٔ سلطان علی مشهدی را دنبال می‌کرد. او شطرنج باز و روغن کار و شاعر هم بوده و مرقعی نیز ساخته‌است. و در شاعری غزلسرا بود.
مظفر علی نزد شاه تهماسب عزت و احترامی خاص داشت و بیشتر نقاشی‌های دولت خانه و چهل ستون این پادشاه اثر مظفر علی است. مردم مظفر علی را مانند بهزاد می‌دانستند، و پادشاه او را بر بهزاد برتری می‌نهاده و در قطعه‌ای به او فرموده که از عنوان «نقاش شاهی» استفاده کند.
صادقی‌بیک افشار کتاب‌دار شاه عباس شاگرد مظفرعلی نقاش بود و مظفر از کارکنان کتابخانهٔ شاه اسماعیل دوم هم بوده‌است.
مظفر علی در قزوین بدرود حیات گفت و در مزار شاهزاده حسین دفن شده‌است.
آثار نقاشی
تصویرهای «دولت خانهٔ همایون» و مجلس «ایوان چهل ستون» از او است.
«قانون‌الصور» و «مجمع‌الخواص» که در ۱۰۱۶ ساخته‌است.
تصویر بهرام گور در شکارگاه که با یک تیر، پای آهویی را به گوشش دوخته و حیوان را از حرکت باز داشته‌است با امضاء: «عمل استاد مظفرعلی»
تصویر نجات یوسف از چاه. بدون امضاء
تصویر دیدار مجنون از لیلی که بزرگان در زیر چادری رنگین نشسته‌اند و با مجنون صحبت می‌کنند و لیلی همراه با ندیمه‌اش بیرون چادر ایستاده‌است. بدون امضاء
تصویر تصویر رستم زال در نخجیرگاه. بدون امضاء
آثار خوشنویسی
دو قطعه از مرقع امیر غیب بیگ به قلم سه دانگ و دو دانگ خوش. با امضاء «الفقیر مظفرعلی» و «فقیر مظفرعلی»
یک نسخه گلستان و بوستان سعدی با امضاء «کاتب السلطانی» و تاریخ ۹۷۵ هـ.ق
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#107
Posted: 2 Oct 2013 21:47
علی‌نقی امامی
علی‌نقی امامی و از خوشنویسان صاحبنام دوره شاه سلطان حسین صفوی در سدهٔ یازدهم و دوازدهم هجری بود که بسیاری از کتیبه‌های مدرسه چهارباغ و امامزاده اسماعیل اصفهان به خط او است. او علاوه بر خط ثلث، در خط نسخ و نستعلیق نیز آثار ارزنده‌ای از خود باقی گذاشته‌است.
علی‌نقی اصفهانی فرزند محمد محسن امامی و نوه محمدرضا امامی بود که هر سه از کتیبه‌نویسان و خوشنویسان صاحبنام خط ثلث در دوره صفوی بوده‌اند و مجموعاً یک سده به کار کتیبه‌نگاری بناهای مختلف اصفهان، مشهد، قم و قزوین اشتغال داشته‌اند.
علی‌نقی امامی عمری طولانی داشت و کتیبه‌هایی از این خانواده افزون بر اصفهان در شهرهای دیگر از جمله در مشهد و قم و قزوین نیز بر بناهای تاریخی به یادگار مانده‌است.
آثار
کتیبه‌های علی‌نقی امامی در بیشتر مساجد اصفهان از جمله مساجد مهمی چون مسجد جامع اصفهان و مساجد کم اهمیت‌تری چون مسجد على قلى آقا موجود است. کتیبه‌های ثلث و نسخ و رقاع او اغلب رقم:«ابن محمدمحسن علی نقی الامامی، علی نقی الاصفهانی» را داراست. و تاریخ آنها از سال ۱۱۱۱ ه. ق شروع و تا به ۱۱۱۹ ه.ق ادامه می‌یابد و برخی از آنها عبارت فرمان «ابوالمظفر السلطان حسین الموسوی الصفوی» را نیز در یر دارد.
از کتیبه‌های او می توان به این موارد اشاره کرد:
یک کتیبه در پیشانی راهروی مدرسهٔ چهارباغ اصفهان، به قلم دو دانگ نستعلیق کتیبهٔ خوش، با رقم: «علی نقی الاصفهانی ۱۱۱۹»
یک کتیبه در ضریح مسجد معروف شعیا، در مزار امامزاده اسماعیل اصفهان، به قلم کتیبهٔ یک دانگ نستعلیق خوش، با رقم: «کتبه علی نقی الامامی ۱۱۱۱»
کتیبهٔ کاشی معرٌق مدرسهٔ مریم بیگم اصفهان، به خط ثلث سه دانگ و دودانگ کتیبهٔ خوش، بارقم: "علی نقی الامامی ۱۰۱۵ که در زمان شاه حسین صفوی و با مریم بیگم، دختر شاه صفی، ساخته شده و اکنون در موزهٔ ایران باستان نگهداری می‌شود.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#108
Posted: 2 Oct 2013 21:57
عبدالجواد عنقا
میرزا عبدالجواد (درگذشت ۱۲۷۵ ه.ق) متخلّص به عنقا فرزند علی اشرف از اعیان و معاریف اصفهان بوده و در خط نستعلیق و شکسته شهرت داشته است.
عبدالجواد عنقا در زمان فتحعلیشاه قاجار به تعلیم شاهزادگان درباری می‌پرداخته و عمری طولانی داشته است. از عنقا آثار زیادی، از قطعات گرفته تا کتابهای نفیس به جا مانده است. وفات او به سال ۱۲۷۵ ه.ق در تهران اتفاق افتاد.
محمدرضا اصفهانی
محمدرضا اصفهانی معروف به کَر از خوشنویسان و شکسته‌نویسان قرن دوازدهم هجری است.
محمدرضا اصفهانی از معاصرین و شاگردان عبدالمجید درویش بوده و در دستگاه اسماعیل سلطان خبوشانی سمت کتابت داشته و کتابهای بسیاری از جمله شاهنامه فردوسی را برای او نوشته‌است. سال وفات او به درستی معلوم نیست اما قطعاتی از او باقی مانده که مربوط به سال ۱۱۹۵ هجری می‌باشد.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ویرایش شده توسط: sepanta_7
ارسالها: 23330
#109
Posted: 5 Oct 2013 21:16
شاعران دوره صفویان
برخوردار ترکمان
میرزا برخوردار بن محمود ترکمان فراهی، نویسنده، شاعر و منشی دوره صفوی. تاریخ تولد و مرگ او روشن نیست، تنها اطلاعات بدست آمده از او برگرفته از دیباچه کتاب محبوب القلوب است که درآن شرح حال خود را به دست داده‌است.
او در فراه زاده شد و در همانجا به فراگیری ادب و دانش پرداخت و در جوانی به نویسندگی و شاعری روی آورد. سپس به مرو شاهجان * رفت و دو سال نزد اصلان خان، حاکم آنجا، به سر برد. چندی بعد به اصفهان رفت و منشی حسن قلی خان قورچی باشی شاملو شد. در اصفهان به محافل ادبی راه یافت و به تدوین مجموعه داستانهای «رعنا و زیبا» پرداخت . بعدها با تشویق اهل ادب، داستانهای جدیدی به این مجموعه افزود و آنها را تقسیم بندی محتوایی کرد و محفل آرا نامید (فراهی، ص ۷ـ۱۱؛ صفا، ج ۵، بخش ۳، ص ۱۸۰۲).
برخوردار چندی بعد به فراه بازگشت و مدتی به منشیگری پرداخت، آنگاه به هرات و مشهد و سرانجام به اُلکای «دُرون » ـ از توابع درگز ـ رفت (فراهی، ص ۱۱ـ۱۲). و ملازم منوچهرخان قَرَچغای شد که در ۱۰۳۵ ـ سی و نهمین سال سلطنت شاه عباس ـ به حکومت خراسان رسیده بود (اسکندر منشی، ج ۳، ص ۱۰۴۰). بنابراین گفته برخی که او را از منشیان سده دوازدهم دانسته‌اند، صحیح نیست (رجوع کنید به صفا، همانجا).
در یورش کردهای چَمِشْکَزَک به قلعة درون، کتاب محفل آرای برخوردار ترکمان غارت شد (فراهی، ص ۱۸ـ۱۹). او پس از چندی در خبوشان (قوچان کنونی) آن را بازنگاری کرد و محبوب القلوب نامید (همان، ص ۲۰). این کتاب در یک مقدمه، پنج باب و خاتمه تنظیم شده (همان، ص ۲۱) و به مناسبت حکایات «شمسه و قهقهه »، در باب دوم، به شمسه و قهقهه نیز شهرت یافته‌است. نثر کتاب محبوب القلوب مصنوع و دشوار است، اما در روایت داستانها سخن نویسنده شیرینی دیگری می‌یابد و روان تر می‌شود ( رجوع کنید به صفا، ج ۵، بخش ۳، ص ۱۸۰۳). این کتاب بارها در بمبئی و تهران چاپ شده و آخرین بار در ۱۳۳۷ ش در تهران منتشر شده‌است (مشار، ج ۲، ستون ۲۹۴۳).
افزون بر محبوب القلوب، کتاب تاریخی احسن السیر، منسوب به اوست که در فاصله سالهای ۹۳۰ یا ۹۳۷ قمری نگاشته شده‌است (ایرانیکا، ذیل «برخوردار ترکمان »). به گفته استوری (ج ۱، بخش ۱، ص ۵۳۵) به نقل از ویلیامز این اثر ظاهراً در چهار جلد تألیف شده بوده که تنها جلد چهارم آن در دست است و رویدادهای سلطنت شاه اسماعیل و بابر پادشاه را دربر می‌گیرد و نویسنده آن را به شاه اسماعیل صفوی تقدیم کرده‌است.
زمان تألیف احسن السیر (۹۳۰ـ۹۳۷) و تحریر مجدد محبوب القلوب پس از ۱۰۳۵ (فراهی، ص ۲۰ـ۲۱) نشان می‌دهد که فاصلة نگارش این دو کتاب حدود یکصد سال است؛ ازینرو در صحت ادعای استوری باید تردید کرد؛ بویژه آنکه برخوردار ترکمان، خود از آن یاد نکرده‌است.
میرزا برخوردار شعر نیز می‌سروده و از او اشعاری، با تخلّص «ممتاز»، به صورت پراکنده در میان داستانهای محبوب القلوب آمده‌است .
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#110
Posted: 5 Oct 2013 21:20
امیر پازواری
امیر پازواری معروف به شیخ‌العجم و امیرالشعرا از شاعران مازندرانی دوران حکومت صفویان است که به زبان مازندرانی شعر می‌سراییده است. یکی از روایاتی که درمورد اوست این مطلب است که او پس از تصرف مازندران به دست شاه عباس صفوی به وی پیوست و از شاه القابی دریافت کرد. پس از مرگ شاه عباس او به پازوار بازگشت و تا آخر عمر در آنجا زیست؛ روایتی نیز نقل می‌کند که وی از ملک‌الشعرای دربار خیرالنساء بیگم مادر شاه‌عباس بوده و در پیش از جلوس شاه‌عباس نیز در دربار صفویه نقش برجسته‌ای داشته.
امیری
اشعاری از او باقی مانده که بیشتر در مدح امام اول شیعیان علی بن ابی‌طالب گفته شده‌است. امروزه اشعار او در قالب گونه‌ای از آواز با نام آواز امیری یا امیری خوانی در بین مردم مازندران رواج دارد.اشعار او بیشتر دو بیتی بوده و با عبارت «امیر گته» (به فارسی: امیر گفته) شروع می‌شود و در اکثر مواقع به صورت سوال و جواب شعری آورده می‌شود.
پازواری در اشارت تاریخی
در هیچ یک از متون به جا مانده از سده ششم تا دوازدهم هجری نشانی از پازواری نیست. نخستین بار الکساندر شودزکو ایران شناس لهستانی در سال ۱۹۸۲ میلادی از او با نام شیخ‌العجم امیر پازواری نام برد و چند سروده از او را چاپ نمود. هچنین برنهارد درن خاور شناس روسی با همکاری میرزا محمد شفیع بارفروشی در سن پترزبورگ مجموعه‌ای با نام کنزالاسرار با ترجمه فارسی به چاپ رساند. در ایران نیز نخستین بار رضاقلی خان هدایت طبرستانی در نوشته‌هایش به پازواری اشاره کرده است.
بیتی از امیر پازواری
امير گنه كه مه دوس خشحاله يا نا
همون اول حسن و جماله يا نا
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
صفحه 11 از 17