ارسالها: 6368
#81
Posted: 13 Nov 2014 12:09
ﺑﺮ ﺑﻨﯿﺎد آﻧﭽﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﭘﯿﺸﻘﺮاوﻻن ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺪرن (از جمله ویل دورانت ) ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ، زﻧﺎن ﺗﺎ دوران ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ دارﯾﻮش ﺑﺰرگ، اوﺿﺎﻋﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﺧﻮب و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﻣﺮدان داﺷﺘﻨﺪ. وﻟﯽ اﯾﻦ دارﯾﻮش اﺳﺖ ﮐﻪﻣﻘﺎم زن را ﺗﻨﺰل ﻣﯽدﻫﺪ. ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪاي ﮐﻪ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﻣﯽﺷﻮد، ﭼﻨﺪ ﻫﻤﺴﺮي ﺑﻮدن دارﯾﻮش و وﺟﻮد ﺣﺮﻣﺴﺮا در ﮐﺎخ اوﺳﺖ. ﻣﺴﺌﻠﻪ دﯾﮕﺮ ﮔﺬاردن ﺣﺠﺎب ﺑﺮاي زﻧﺎن ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد و ﺣﺘﺎ ﻋﻨﻮان ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ آﻧﭽﻪ اﺳﻼم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺠﺎب ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ، از اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺑﺮداﺷﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺣﺠﺎب اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ دارﯾﻮش ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽدﻫﺪ.
ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ دارﯾﻮش ﺑﺰرگ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺷﻔﺎﻓﯽ ﺑﺮاي ﮐﻞ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد، ﻗﻮاﻧﯿﻨﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺮاي ﮐﺎخ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﻮﺷﺖ. ﺑﺮ ﺑﻨﯿﺎد اﯾﻦ ﻗﻮاﻧﯿﻦ زﻧﺎن درﺑﺎر ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺧﻮد را از دﯾﮕﺮان ﭘﻮﺷﯿﺪه ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﻨﯿﺎد ﺣﺮﻣﺴﺮا ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ. ﺣﺮﻣﺴﺮاﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺗﺎﻣﯿﻦ اﻣﻨﯿﺖ زﻧﺎن درﺑﺎر. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ زﻧﺎن ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﯿﺮون ﺷﺪن از ﮐﺎخ ﻧﯿﺰ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ در ﺗﺨﺖ روان ﭘﻮﺷﯿﺪه ﻣﯽﺑﻮدﻧﺪ.(۱)
ﺑﻪ ﻫﯿﭽﻮﺟﻪ در ﮔﺰارشﻫﺎ ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ دارﯾﻮش اﯾﻦ ﻗﻮاﻧﯿﻦ را ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﮑﻢ ﮐﻨﺪ. ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﮐﺴﯽ ادﻋﺎ ﻧﮑﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﭘﻮﺷﺶ ﻣﺮدم دﺳﺘﻮري ﺻﺎدر ﮐﺮده و ﻗﺎﻧﻮن وﺿﻊ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﺮﺧﯽ از اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ درﺑﺎر ﻓﺮﺟﺎم ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ زﻧﺎن اﺷﺮاف و ﺑﺰرﮔﺎن و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﭼﻨﯿﻦ وﺿﻌﯽ داﺷﺘﻨﺪ. ﺷﮕﻔﺖ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ در ﮔﺰارشﻫﺎ ﺑﻪ روﺷﻨﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ از ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدن زﻧﺎن اﺷﺮاف ﭘﺎرﺳﯽ در ﺟﺸﻨﻬﺎي ﺷﺎدﻣﺎﻧﯽ در ﮐﻨﺎر ﻣﺮدان ﺧﻮد و ﺷﺮاب ﻧﻮﺷﯿﺪن آﻧﺎن ﺳﺨﻦﻣﯽرود.
درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺮودوت، در ﯾﻮﻧﺎن، ﺑﻪ زﻧﺎن اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻧﻤﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. در اﯾﻦ ﺧﺼﻮص ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎﯾﺪ(۲) ﻣﺎري ﮐﺦ ﻫﻤﻪ ﻧﻈﺮﯾﺎت ﭘﯿﺸﯿﻦ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﺤﺪودﯾﺖ زﻧﺎن را رد ﮐﺮده و زن دوره ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ را ﺳﺘﻮده اﺳﺖ.
اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺮ ﺷﻬﺮﺑﯽ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎ دﯾﮕﺮي ﺑﻮد و ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﻧﻪﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺗﺤﻤﯿﻞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻧﻪ ﻫﻢزﯾﺴﺘﯽ آﻧﺎن ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪ ﺗﺎ از ﻓﺮﻫﻨﮓ(۳) ﺧﻮدي ﺗﻬﯽ ﺷﻮﻧﺪ . ﭘﺲ اﮔﺮ زﻧﺎن ﭘﺎرس را ﭘﻮﺷﯿﺪه ﻣﯽﯾﺎﺑﯿﻢ دور اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ زﻧﺎن ﻃﺒﻘﻪ اﺷﺮاف و ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﺜﻼ در ﻫﻨﺪ و ﭘﺎرت و ﻣﺎد و ﻟﯿﺪﯾﻪ و اﯾﻮﻧﯽ و ﻣﺼﺮ و ﺑﺎﺑﻞ و ... ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮدﻧﺪ.
ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﯿﺎد داﻧﺴﺘﻪﻫﺎ، در ﻣﯿﺎن اﯾﻦ اﻗﻮام زﻧﺎن ﭘﺎرﺳﯽ، از ﻫﻤﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪهﺗﺮ و ﻧﺠﯿﺐﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و در ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن ﻃﺒﻘﻪ روﺳﭙﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ زﻧﺎن دﯾﮕﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻪ وﯾﮋه زﻧﺎن ﻫﻨﺪي و ﻣﺼﺮي و ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻋﺮﯾﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎﺑﻞ ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻃﺒﻘﻪ زﻧﺎن روﺳﭙﯽ. ﭘﺲ ﺳﺨﻦ از اﺟﺒﺎر ﺣﺠﺎب زﻧﺎن آﻧﻄﻮر ﮐﻪ در آﯾﻨﺪه دﯾﺪﯾﻢ، ﻧﯿﺴﺖ.
ﺧﻮد وﯾﻞ دوراﻧﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﺷﻨﺎسﺗﺮﯾﻦ ﺳﺎزﻧﺪهي اﯾﻦ ﻧﻈﺮﯾﻪ اﺳﺖ، ﻧﯿﺰ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ زﻧﺎن ﻋﻮام ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، آزادي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و آزادي ﻟﺒﺎس ﺧﻮد را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺪ. ﺻﺮﻓﺎ ﭼﻨﺪ ﻣﻮرد ﺳﺨﻦ از ﻗﺎﻧﻮنﻧﻮﯾﺴﯽ ﺑﺮاي زﻧﺎن ﭘﺎرس اﺳﺖ. ﯾﮑﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻖ ﻧﺪارﻧﺪ آﺷﮑﺎرا ﺑﺎ ﻣﺮدان ﺧﻮد آﻣﯿﺰش ﮐﻨﻨﺪ. و دﯾﮕﺮي اﯾﻨﮑﻪ ﺣﻖ ﺳﻘﻂ ﺟﻨﯿﻦ ﻧﺪارﻧﺪ.
درﺑﺎره ﺣﺠﺎب و ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﭘﻮﺷﺶ در اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺳﺨﻦ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ. آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﯿﺎد اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارك ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در دوران ﺳﺎﺳﺎﻧﯿﺎن ﺣﺠﺎب ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ اﻣﺮوز ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ ﻧﻪ در ﻣﯿﺎن ﻋﻮام و ﻧﻪ در ﻣﯿﺎن ﺧﻮاص وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﮔﺎﻫﯽ از ﻧﺒﻮد ﻧﮕﺎرهي زﻧﺎن در ﻣﯿﺎن ﻧﮕﺎرهﻫﺎي ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻧﺘﺎﯾﺠﯽ ﺷﮕﻔﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد. ﻧﮑﺘﻪاي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﯾﺠﺎد ﭘﺮﺳﺶ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﺎ ﻣﯽﭘﻨﺪارﯾﻢ ﻧﮕﺎرهﻫﺎي ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻧﻘﺎﺷﯽ دﯾﻮاري ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﻢ ﭼﺮا ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن زﻧﺎن را ﻧﻤﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ؟
درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎرهﻫﺎ آﻧﭽﻪ ﺑﻮد را ﺑﻪ ﺻﻮرت رﺋﺎل ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪه اﺳﺖ. ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺎن و ﺳﻔﯿﺮان ﮐﺸﻮرﻫﺎي ﺗﺎﺑﻌﻪ در ﻧﻮروز ﯾﺎ ﻣﻬﺮﮔﺎن ﺑﻪ رﺳﻢ ﯾﺎدﺑﻮد ﻫﺪاﯾﺎﯾﯽ را ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﭘﯿﺸﮑﺶ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ وﻓﺎداري ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ اﺛﺒﺎت ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﮕﺎرهﻫﺎي ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﺻﺤﻨﻪ ﺣﻀﻮر اﯾﻨﺎن را ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯽﮐﺸﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ در آن دوران ﻫﯿﭻ ﮐﺸﻮري زﻧﺎن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻔﯿﺮ ﺑﺮ ﻧﻤﯽﮔﺰﯾﺪ.
ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ آورﻧﺪﮔﺎن ﻫﺪاﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﻣﺮد ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮ ﺗﺼﻮﯾﺮﮔﺮان ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ. و اﯾﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪي ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺴﻮر زﻧﺎن ﻧﺪارد. ﺗﻌﺪاد ﻓﺮاواﻧﯽ از ﻣُهرها و ﺳﻔﺎﻟﯿﻦﻫﺎ و ﻧﮕﺎرهﻫﺎي روي اﺷﯿﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن از ﺟﻤﻠﻪ »ﻓﺮش ﭘﺎزﯾﺮﯾﮏ« از زﻧﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ در ﺣﺎﻟﺖﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﻧﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮﮔﺮي زﻧﺎن ﻣﻤﻨﻮع و ﻏﺪﻏﻦ ﺑﻮده و ﻧﻪ زﻧﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ آﻧﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﻠﻮﺗﺎرك ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﺑﻮدهاﻧﺪ. اﯾﻦ ﻧﮕﺎرهﻫﺎ ﺑﻪ روﺷﻨﯽ ﻧﺸﺎن از ﻧﺒﻮد ﺣﺠﺎب دارد.
...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...
۱ . ﺑﻪ ﺑﺎور ﻣﻦ ﺣﺮﻣﺴﺮا ﻣﮑﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ و زﻧﺎن ﺑﺰرﮔﺎن و ﻧﺪﯾﻤﺎن آﻧﺎن و ﻧﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﻧﮕﻬﺪاري دهﻫﺎ
ﻫﻤﺴﺮ ﺷﺎه ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻧﭽﻪ ﭘﺲ از اﺳﻼم در درﺑﺎر ﺧﻠﻔﺎ و ﺳﻼﻃﯿﻦ دﯾﺪه ﺷﺪ.
۲ . ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺎري ﮐﺦ: زﺑﺎن دارﯾﻮش
۳ . درﺑﺎره ﺗﻤﺎﯾﺰ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﭘﺎرﺳﯿﺎن و ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﺑﺮﯾﺎن در ﺟﻠﺪ ﯾﮑﻢ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ارسالها: 6368
#82
Posted: 19 Dec 2014 15:11
ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ دارﯾﻮش ﺑﺰرگ
در ﻣﯿﺎن ﺷﺎﻫﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ، ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه دارﯾﻮش ﺑﺰرگ ﺳﻨﮓ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺪارد. از دارﯾﻮش ﺑﺰرگ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﻨﮓ نوشته در ﺟﺎيﺟﺎي ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﺑﺮﺟﺎي ﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ. ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮﯾﻦ آﻧﻬﺎ ﺑﯿﺴﺘﻮن ﮐﺮﻣﺎﻧﺸﺎه اﺳﺖ ﮐﻪ در آن او ﺑﻪ ﻧﮕﺎﺷﺘﻦ ﺗﺎرﯾﺦ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ.
در ﺑﺨﺶ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ اﯾﻦ ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪ او ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ:
« از اﯾﻦ رو اﻫﻮرا ﻣﺰدا ﻣﺮا ﯾﺎري ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﮐﺎر ﻧﺒﻮدم، ﭘﯿﺮو دروغ ﻧﺒﻮدم، زورﮔﻮ وﺳﺘﻤﮕﺮ ﻧﺒﻮدم، ﻧﻪ ﻣﻦ و ﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ام. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮ ﻃﺒﻖ راﺳﺘﯽ _اﺷﺎ_ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدم. ﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﮑﺎن و ﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﺰرﮔﺎن ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ ﺳﺘﻢ ﻧﮑﺮدم. دارﯾﻮش ﺷﺎه ﮔﻮﯾﺪ ﺗﻮ ﮐﻪ ﭘﺲ از اﯾﻦ ﺷﺎه ﻫﺴﺘﯽ، ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺮو دروغ ﺑﺎﺷﺪ و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﻤﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺎ آﻧﻬﺎ دوﺳﺖ ﻣﺒﺎش. آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ درﺳﺘﯽ ﮐﯿﻔﺮ ﺑﺪه. زﯾﻦ ﭘﺲ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ را ﺧﻮاﻫﯽ ﯾﺎﻓﺖ، آﻧﺮا از ﺑﯿﻦ ﻣﺒﺮ. ﺗﺎ ﺗﻮان داري آﻧﺮا ﻧﮕﻪ دار. اﻫﻮرا ﻣﺰدا دوﺳﺖ ﺗﻮ و ﺧﺎﻧﻮاده ات ﺑﺎد»
او در ﺳﻨﮓ ﻧﻮﺷﺘﻪي ﭘﺎرﺳﻪ ﭼﻨﯿﻦ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ:
« اﻫﻮرا ﻣﺰدا اﯾﻦ ﮐﺸﻮر را از ﺳﭙﺎه دﺷﻤﻦ، از ﺧﺸﮑﺴﺎﻟﯽ و از دروغ ﻧﮕﺎه دارد »
ﺳﻨﮓ ﻧﻮﺷﺘﻪي دﯾﮕﺮي ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺮﺷﻨﺎس اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ وﺻﯿﺖ دارﯾﻮش ﺑﺰرگ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﮐﺘﯿﺒﻪ ﻧﻘﺶ رﺳﺘﻢ در ﮐﻨﺎر آراﻣﮕﺎﻫﺶ اﺳﺖ:
« ﺧﺪاي ﺑﺰرگ اﺳﺖ اﻫﻮرا ﻣﺰدا. او ﮐﻪ زﻣﯿﻦ را آﻓﺮﯾﺪ، آﺳﻤﺎن را آﻓﺮﯾﺪ، ﻣﺮدم را آﻓﺮﯾﺪ و ﺷﺎدي را ﺑﺮاي ﻣﺮدم آﻓﺮﯾﺪ. او ﺑﻮد ﮐﻪ دارﯾﻮش را ﺷﺎه ﮐﺮد. ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن. ﯾﮕﺎﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯾﺎن. ﻣﻨﻢ دارﯾﻮش ﺷﺎه ﺑﺰرگ. ﺷﺎه ﺷﺎﻫﺎن. ﺷﺎه ﮐﺸﻮرﻫﺎي داراي ﻣﺮدﻣﺎن ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن. ﭘﺴﺮ وﯾﺸﺘﺎﺳﺐ. ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ. ﭘﺎرﺳﯽ ﭘﺴﺮ ﭘﺎرﺳﯽ. آرﯾﺎﯾﯽ از ﻧﺴﻞ آرﯾﺎﯾﯽ. اﯾﻨﮏ اﮔﺮ ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎي دارﯾﻮش ﺷﺎه ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎرهﻫﺎ ﺑﻨﮕﺮ ﮐﻪ ﺗﺨﺖ ﺑﺮ دوش دارﻧﺪ. آﻧﮕﺎه ﺑﺪاﻧﯽ. آﻧﮕﺎه ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮي ﮐﻪ ﻧﯿﺰه ﭘﺎرﺳﯽ ﭼﻪ دور رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. آﻧﮕﺎه ﺑﺪاﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺮد ﭘﺎرﺳﯽ ﭼﻪ دور از ﭘﺎرس ﺟﻨﮕﯿﺪه اﺳﺖ. ﻫﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮐﻤﮏ اﻫﻮرا ﻣﺰدا ﮐﺮدم. اﻫﻮرا ﻣﺰدا ﻣﻦ واﯾﻦ ﺧﺎﻧﺪان و اﯾﻦ ﮐﺸﻮر را در ﭘﻨﺎه ﺧﻮﯾﺶ ﮔﯿﺮد. اي اﻧﺴﺎن! آﻧﭽﻪ اﻫﻮرا ﻣﺰدا ﻓﺮﻣﺎن داده اﺳﺖ را اﻧﺠﺎم ﺑﺪه. راﺳﺘﯽ (اشا) را رﻫﺎ ﻣﮑﻦ. آﺷﻮب ﻣﮑﻦ »
دارﯾﻮش درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮروش و درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﮕﺮ ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﻣﺰداﭘﺮﺳﺖ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎدي ﺑﻪ ﻣﺤﯿﻂ زﯾﺴﺖ و ﻃﺒﯿﻌﺖ داﺷﺖ. رواﯾﺎت ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ او ﺧﻮدش در رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎي ﺑﺎﻏﻬﺎﯾﺶ ﻫﻤﮑﺎري ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﮔﺴﺘﺮش ﻓﻀﺎي ﺳﺒﺰ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ.در ﻧﺎﻣﻪاي ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮔﺎداﺗﺎس ﺳﺎﺗﺮاپ ﺳﻮرﯾﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ:
« ﻣﻦ در راﺳﺘﺎي آﺑﺎداﻧﯽ ﮐﺸﻮرم ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﮐﺎﺷﺖ درﺧﺘﺎن در آﻧﺴﻮي ﻓﺮات و آﺳﯿﺎي ﻏﺮﺑﯽ ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﻢ»
دارﯾﻮش ﺑﺰرگ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ، در ﺳﺎل ۷۳ از ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽﮐﻮروش و ﭘﺲ از ۳۶ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن، درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮروش ﺑﺪون ﺗﺤﻤﻞ ﻫﯿﭻ ﺷﮑﺴﺘﯽ، درﮔﺬﺷﺖ. او ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﺎه ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﻤﺎل آراﻣﺶ ﻋﻤﺮ ﺧﻮد را ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻃﺒﯿﻌﯽ درﮔﺬﺷﺖ.
داوري ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ درﺑﺎره دارﯾﻮش ﺳﺨﺖ اﺳﺖ. ﻣﺎ ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ او را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺷﻔﺎف ﭘﯿﺶ رو دارﯾﻢ وﺟﺰﺋﯿﺎت ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯾﯽ ۳۶ ﺳﺎﻟﻪ او را ﻣﯽداﻧﯿﻢ. از او ﺑﯿﺶ از ﺳﺎﯾﺮ ﺷﺎﻫﺎن اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن، ﺳﺨﻨﺎﻧﯽ درﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ. اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ درﺑﺎره او ﺑﻪ داوري ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ. وﻟﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﮑﺘﻪ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ اﺳﺖ و آن ﻗﺮار دادن ﺧﻮد در ﺟﺎﯾﮕﺎه او ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
در آﻧﺼﻮرت اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢدرك ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ او ﭼﻘﺪر ﻗﺪرت داﺷﺖ. ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ از او ﻫﯿﭻ ﻓﺮدي ﺑﺮ روي ﮐﺮه زﻣﯿﻦ اﯾﻦ اﻧﺪازه ﻧﯿﺮو ﻧﺪاﺷﺖ. ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﺮدي ﭼﻨﺎن ﺑﺰرگ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ دﺳﺘﻮرش در ۹۰ درﺳﺪ ﺟﻬﺎن آﻧﺮوز ﺑﺪون ﭼﻮن و ﭼﺮا ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ و ﻋﻤﻞ ﺷﻮد. ﺳﺨﻨﺶ ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﺎﻧﻮن ﺑﻮد و ﺑﺴﻨﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ از دﻫﺎﻧﺶ ﺑﯿﺮون آﯾﺪ ﺗﺎ در ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ و دﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ در ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻧﯽ، آن ﻓﺮﻣﺎن _ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ_ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺪ.
ﺧﻮاه ﺳﺎﺧﺖ ﺑﻨﺎﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﺷﮑﻮه ﻣﺜﻞ ﮐﺎﺧﻬﺎي ﺷﻮش و ﭘﺎرﺳﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮاه ﮐﻨﺪن ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪاي ﺑﻪ آن ﺷﮑﻮه در ﺑﻠﻨﺪي ۴۰ﻣﺘﺮي ﮐﻮه ﺑﯿﺴﺘﻮن و ﺧﻮاه ﮐﻨﺪن ﯾﮏ ﮐﺎﻧﺎل ﺑﯿﻦ دو درﯾﺎ و ﯾﺎ ﺑﺴﺘﻦ ﺳﺪ ﺑﺮ روي رودﺧﺎﻧﻪﻫﺎ. و ﯾﺎ دﺳﺘﻮرﺟﻨﮕﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ﭘﯽ آن ﻧﯿﻢ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻧﻔﺮ ﺳﭙﺎه ﻓﺮاﻫﻢ ﺷﻮد و در ﺟﺮﯾﺎن آن دهﻫﺎ ﻫﺰار ﻧﻔﺮ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ. اﮔﺮﺧﻮد را در ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ از ﻗﺪرت ﻓﺴﺎدآور ﻗﺮار دﻫﯿﻢ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ درﺑﺎره رﻓﺘﺎر دارﯾﻮش داوري ﮐﻨﯿﻢ.
ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرﻧﺎﻣﻪ ﺷﺎﻫﺎن ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ ﭘﯿﺶ از دارﯾﻮش ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎري از آﻧﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻓﺮﻋﻮنﻫﺎي ﻣﺼﺮ ﺧﻮد را رﺳﻤﺎ ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺑﺴﯿﺎري دﯾﮕﺮ ﻫﻤﭽﻮن ﺷﺎﻫﺎن ﻣﯿﺎﻧﺮودان و ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ ﺧﻮد را ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺧﺪا روي زﻣﯿﻦ و راﺑﻂ ﺧﺪا و ﻣﺮدﻣﺎن داﻧﺴﺘﻨﺪ. دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﻮروش و دارﯾﻮش ﻧﯿﺰ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﯿﺎﻧﺮودان وﯾﻬﻮدﯾﺎن ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎﯾﮕﺎهﻫﺎي ﻓﺮا اﻧﺴﺎﻧﯽ رﺳﺎﻧﺪه ﺷﺪﻧﺪ. وﻟﯽ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺪﻋﯽ ﺧﺪاﯾﯽ و ﺣﺘﺎ ﻣﺪﻋﯽ ﻧﺒﻮت و ﻋﺼﻤﺖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ.
دارﯾﻮش ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺼﺮﯾﺎن رﺳﻤﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺴﺮ ﺧﺪا ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽﮐﻪ ﺧﻮد دارﯾﻮش آﻏﺎز ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮد را اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺳﺘﺎﯾﺸﮕﺮ اﻫﻮرا ﻣﺰدا ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺘﺎ ﺧﻮد را در ﭘﯿﺸﮕﺎه او ﻓﺮوﺗﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#83
Posted: 19 Dec 2014 15:24
دارﯾﻮش در ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ :
ﺧﺪا ﻣﻦ را ﺷﺎه ﮐﺮد و ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﺎري ﺧﺪا ﭘﯿﺮوز ﺷﺪم و ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺮوز ﺷﺪم.
ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺘﺎ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮد را ﺑﯿﺮون از ﺳﺎﯾﻪي ﺧﺪا ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﺪ. و اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﻮد و ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮد را ﺧﺪاﯾﯽ و از ﻧﺴﻞ ﺧﺪاﯾﺎن ﻧﻤﯽﺷﻤﺎرد. ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ :
« از آن ﺟﻬﺖ اﻫﻮرا ﻣﺰدا ﻣﻦ را ﯾﺎريﮐﺮد ﮐﻪ ﯾﺎور راﺳﺘﯽ ﺑﻮدم و دﺷﻤﻦ دروغ ».
ﯾﻌﻨﯽ ﺑﯿﺶ از ﻓﺮه اﯾﺰدي، اﻧﺠﺎم دﺳﺘﻮرات الهی را دﻟﯿﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﺪ. اﯾﻦ درﺣﺎﻟﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﺎ ﭘﺲ از او، اﺳﮑﻨﺪر و اﻣﭙﺮاﺗﻮرﻫﺎي رم ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎه او، ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺧﻮد را ﯾﮑﯽ از ﺧﺪاﯾﺎن داﻧﺴﺘﻨﺪ. ﻋﺰت ﻧﻔﺲ و ﺑﺰرﮔﯽ روح دارﯾﻮش آﻧﺠﺎ روﺷﻦ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﺣﺘﺎ ﺷﺎﻫﺎن ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮﯾﻦ ﺷﺎﻫﺎن ﺑﻪ دارﯾﻮش ﺑﻮدﻧﺪ، در ﻋﯿﻦ ﻣﺰداﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدن، ﮔﺎه ﺧﻮد را « ﺑﺎﻻﺗﺮ » از اﻧﺴﺎن ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ.
اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ژرﻓﺎي ﺑﺎورﻫﺎي دﯾﻨﯽ و ﺧﻠﻮص ﺑﺎورﻫﺎي زرﺗﺸﺘﯽ و ﻣﺰداﭘﺮﺳﺘﯽ دارﯾﻮش و ﮐﻮروش ودﯾﮕﺮ ﺷﺎﻫﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ دﯾﺪه ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ در آن ﺟﺎﯾﮕﺎه، ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻮﯾﺖ ﺧﻮد را ﮔﻢ ﻧﮑﺮدﻧﺪ. ﻃﻮرﯾﮑﻪ دارﯾﻮش ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﺎم ﭘﺪر ﭘﯿﺮ ﺧﻮد را ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ و از ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ او و ﺧﺎﻧﻮادهاش را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ.
در ﻋﺒﺎرات ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ، از اﻧﺴﺎنﻫﺎ و ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﻨﺪه ﺷﺎه ﯾﺎد ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮد ﮐﻪ « ﺑﻨﺪه » در ﻓﺮﻫﻨﮓ اﯾﺮاﻧﯽ و زﺑﺎن ﭘﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ روي ﻣﺘﺮادف ﺑﺎ ﻋﺒﺪ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ درﺳﺖ ﻋﺒﺪ، واژه ﺑﺮده اﺳﺖ. ﺑﻨﺪه ﯾﻌﻨﯽ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار و ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻃﺒﻖ ﻗﺮاردادي ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﺳﺮور ﺧﻮدﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ. درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻣﺮوز ﮐﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺷﺮﮐﺖ در درون ﺷﺮﮐﺖ و ﺳﺮﺑﺎز در درون ﭘﺎدﮔﺎن ﻣﻮﻇﻒ اﺳﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﻘﺎم ﺑﺎﻻﺗﺮ را ﺑﯽﭼﻮن و ﭼﺮا اﺟﺮا ﮐﻨﺪ. ﺑﯽ آﻧﮑﻪ ﺑﺮده ﺧﻄﺎب ﺷﻮد.
ﻫﻤﯿﻦ دارﯾﻮش ﮐﻪ ﺑﺎور ژرﻓﯽ ﺑﻪ ﺧﺪاي ﺑﺰرگ دارد، در ﻋﻤﻞ ﻧﯿﺰ ﺧﻮد را ﻣﻠﺰم ﺑﻪ اﻧﺠﺎم دﺳﺘﻮرات آﯾﯿﻦﻣﺰداﭘﺮﺳﺘﯽ ﻣﯽداﻧﺪ و ﻋﺠﯿﺐ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎﻧﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺎورﻫﺎي ژرف، دوﻟﺘﯽ ﺳﮑﻮﻻر را ﺑﻨﯿﺎن ﻣﯽﻧﻬﻨﺪ. ﻫﻨﺮ ﭘﺎرﺳﯽ و ﻣﺎدي ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﻨﺮ ﺳﮑﻮﻻر اﺳﺖ. ﭼﺮاﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ از آن و ﺣﺘﺎ در ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ، ﺑﯿﻨﻨﺪه ي اﯾﻦ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻨﺎي ﺑﺎﺷﮑﻮه و زﯾﺒﺎ در ﻫﻨﺪ و اﯾﻼم و ﺑﺎﺑﻞ و آﺷﻮر و ﻣﺼﺮ و ﯾﻮﻧﺎن و ﻟﯿﺪﯾﻪ و اورارﺗﻮ و ﯾﻬﻮدﯾﻪ و ... ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ﻣﻌﺒﺪي اﺳﺖ ﺑﺮاي ﺧﺪاﯾﺎن.
ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺸﺮ ﻫﻤﻪ ﻫﻨﺮ و داﻧﺶ ﺧﻮد را در راه ﻣﺬﻫﺐ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﺣﺘﺎ ﮐﺎخﻫﺎي زﯾﺒﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ آﺷﻮريﻫﺎ و ﺑﺎﺑﻠﯽﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ ﻧﯿﺰ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺎن، ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ و ﻓﺮﺳﺘﺎده ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﮐﺎخ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻌﺒﺪ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ. وﻟﯽ ﭘﺎرﺳﯿﺎن از زﻣﺎن ﮐﻮروش دﯾﮕﺮ ﻣﻌﺒﺪ ﻧﻤﯽﺳﺎزﻧﺪ. اﯾﻦ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﺳﮑﻮﻻرﯾﺴﻢ را ﻫﻢ در ﺳﯿﺎﺳﺖ و ﻫﻢ در ﻫﻨﺮ رواج دادﻧﺪ.
اﯾﻦ ﻓﻀﺎ در زﻣﺎن دارﯾﻮش ﺑﻪ اوج ﻣﯽرﺳﺪ. ﺳﺎﺧﺖ ﮐﺎخﻫﺎي ﻏﻮل آﺳﺎ و ﺑﺰرگ و زﯾﺒﺎي ﺷﻮش و ﭘﺎرﺳﻪ و اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺎرﺑﺮي آن ﯾﮑﺴﺮه در ﺧﺪﻣﺖ اﻧﺴﺎن و ﺟﻬﺎن اﺳﺖ، ﺣﺮﮐﺘﯽ ﺑﺰرگ در زﻣﯿﻨﻪ ﺳﮑﻮﻻرﯾﺴﻢ ﻫﻨﺮي ﺑﻮد. ﭼﯿﺰي ﮐﻪ در اﯾﺮان و در ﺟﻬﺎن ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﻧﺪاﺷﺖ.
( ن ) ۹
ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ وﯾﻞ دوراﻧﺖ « اﯾﻦ اﻣﭙﺮاﺗﻮري را ﮐﻮروش و دارﯾﻮش ﺑﻨﯿﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﻪ ارث ﺑﺮد ».
ﮔﯿﺮﺷﻤﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : « ﻟﺒﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن در دو ﺳﺪه ﭘﻮﺷﯿﺪﻧﺪ را ﮐﻮروش ﺑﺮﯾﺪه و دارﯾﻮش دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد».
ﺑﺴﯿﺎري ﺗﻼش ﮐﺮده و ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ دارﯾﻮش و ﮐﻮروش را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺴﻨﺠﯽ ﮐﺮده و ﯾﮑﯽ را ﺑﺮﺗﺮ از دﯾﮕﺮي ﺑﺸﻤﺎرﻧﺪ. اﮔﺮ دارﯾﻮش ﻧﺒﻮد، ﻫﻤﻪ دﺳﺘﺎوردﻫﺎي ﮐﻮروش از ﻣﯿﺎن ﻣﯽرﻓﺖ. ﮐﻮروش ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺪت ۹ ﺳﺎل ﻫﻤﻪ آﺳﯿﺎ را ﺑﺎ ﺻﻠﺢ و ﺻﻔﺎ در زﯾﺮ ﭘﺮﭼﻢ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻧﮕﻪ دارد و ﭘﺲ از او ﻧﯿﺰ ﺗﺎ ۸ ﺳﺎل اوﺿﺎع ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﻮال ﺑﻮد.
وﻟﯽ اﯾﻦ ﺳﻘﻒ ﭘﺲ از اﯾﻦ ۱۷ﺳﺎل، ﺑﺮ ﺳﺘﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم دارﯾﻮش اﺳﺘﻮار ﻣﺎﻧﺪ. ﮐﺮدارﻫﺎي دارﯾﻮش ﺑﻮد ﮐﻪ ۱۹۰ﺳﺎل ﺑﻪ آن ۱۷ ﺳﺎل اﻓﺰود. ﮐﻮروش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻨﺶ و رﻓﺘﺎر ﻧﯿﮏ ﺧﻮد ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﺷﺎه و ﺳﯿﺎﺳﺘﻤﺪار ﺑﻮد و اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ را زﯾﺮ ﭘﺎ ﻟﻪ ﻧﮑﺮد.
وﻟﯽ ﺑﺪون دارﯾﻮش، ﺣﺘﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ درسﻫﺎي ﮐﻮروش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان آﻣﻮزﮔﺎر اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ را در ﺟﻬﺎن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﻨﺪ. ﭼﺮاﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎي ﯾﻬﻮدﯾﺎن و ﻫﻤﻪ ﺗﻮارﯾﺦ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ و ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎي ﺳﻨﮕﯽ اﯾﺮاﻧﯽ و ﻟﻮحﻫﺎي ﺑﺎﺑﻠﯽ و ﻣﺼﺮي، ﻫﻤﻪ ﭘﺲ از دارﯾﻮش و ﺑﺎ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ اﻣﮑﺎﻧﺎت دوﻟﺖ دارﯾﻮش و ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺎﻧﺶ، ﺗﺪوﯾﻦ ﺷﺪﻧﺪ.
اﮔﺮ دارﯾﻮش را ﺣﺬف ﮐﻨﯿﻢ، آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﺗﺠﺰﯾﻪ اﻣﭙﺮاﺗﻮري و ﺑﺨﺸﺒﻨﺪي آن ﺑﻪ۳۰-۲۰ ﮐﺸﻮر و در ﻧﺘﯿﺠﻪ آﻏﺎز ﯾﮏ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺧﻮﻧﯿﻦ و وﯾﺮاﻧﮕﺮ ﺑﯿﻦ اﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎ، ﻧﻪ ﯾﻬﻮدﯾﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﺘﺎبﻫﺎي ﺧﻮد را ﮔﺮدآوري ﮐﻨﻨﺪ و ﮐﻮروش را ﻣﺴﯿﺢ و ﻣﻨﺠﯽ ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﻧﻪ ﻫﺮودوت و ﮐﺴﻨﻔﻮن و دﯾﮕﺮ ﺗﺎرﯾﺦﻧﮕﺎران، اﺻﻼ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﮔﺮدآوري رواﯾﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻤﻨﺸﯽ ﮐﻮروش را ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ. آﻧﮕﺎه دودﻣﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﯾﮏ دوﻟﺖ زودﮔﺬر ﺑﺎ ﻋﻤﺮ ﭼﻨﺪ دﻫﻪاي ﻧﺎم ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ، ﮐﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ و اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﻣﺎد و ﺑﺎﺑﻞ را ﺗﺠﺰﯾﻪ ﮐﺮده و وﺿﻊ ﺟﻬﺎن را ﺑﺪﺗﺮﮐﺮده اﺳﺖ. از آن ﺳﻮ ﺑﺪون ﮐﻮروش، اﻣﭙﺮاﺗﻮري اﯾﺠﺎد ﻧﻤﯽﺷﺪ ﮐﻪ دارﯾﻮش ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺮ آن ﺣﮑﻢ ﺑﺮاﻧﺪ. ودارﯾﻮش ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﭘﺲ از وﯾﺸﺘﺎﺳﺐ ﯾﮏ ﺣﮑﻤﺮان ﻣﺤﻠﯽ در ﭘﺎﺳﺎرﮔﺎد ﻣﯽﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮي ﺑﺮ ﺟﻬﺎن ﻧﺪاﺷﺖ.
ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻮروش در ﻣﯿﺎن داﻧﺎﯾﺎن و روﺷﻨﻔﮑﺮان در روزﮔﺎر اﻣﺮوز ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻠﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ اﻣﺮوزه ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﯿﺎز دارد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﻤﻨﺪ و ﻣﻨﻈﻢ. درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ در دوران ﺑﺎﺳﺘﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮد.ﺑﻪ ﻫﺮ روي دارﯾﻮش ﺑﺰرگ ﯾﮑﯽ از ﺷﺨﺼﯿﺘﻬﺎي ﺑﺰرگ ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻧﺎم او در زﺑﺎنﻫﺎي ﮔﺮوه ژرﻣﻨﯿﮏ و ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ دارﯾﻮس، در زﺑﺎن ﻓﺮاﻧﺴﻮي دارﯾﻮ و در زﺑﺎنﻫﺎي اروﭘﺎي ﺷﺮﻗﯽ دارﯾﻮژ ﺑﻮده و در ﮔﺬﺷﺘﻪ و اﻣﺮوز ﺑﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ﮔﺬارده ﻣﯽﺷﻮد.
ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﺮﺑﺎر ﮐﻪ ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي دارﯾﻮش ﺑﺰرگ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﻢ، ﺳﺮاﭘﺎ ﻣﺘﺤﯿﺮ ﺷﺪه و در ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻏﺮق ﻣﯽﺷﻮم ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻧﺪازه ازﻗﺪرت و ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮﺳﺪ وﻟﯽ زﯾﺮدﺳﺘﺎن ﺧﻮد و ﻣﺮدم درون اﻣﭙﺮاﺗﻮري ﺧﻮد را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﺮده و ﻫﻤﻪﮔﺎه در اﻧﺪﯾﺸﻪي آﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮاي آﻧﺎن دﻋﺎ ﮐﻨﺪ؟ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﯿﻦ اﻧﺴﺎﻧﯽ در ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ آﻧﻘﺪر ﻧﮕﺮان آﯾﻨﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺣﺠﻢ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺑﻪ آﯾﻨﺪﮔﺎن در ﺟﻬﺖ ﻧﮕﻬﺪاري ﺑﻬﺘﺮ ﮐﺸﻮر اﺧﺘﺼﺎص دﻫﺪ. ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﻣﺎ، ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ دارد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮐﺸﻮر ﺑﯿﺎﯾﺪ؟
در ﺷﮕﻔﺖ ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﻧﺴﺎﻧﯽ ﭼﻘﺪر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ اﺻﻮل اﺧﻼﻗﯽ و دﯾﻨﯽ ﺧﻮد ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در اوج ﻗﺪرت، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را از ﺧﺪاي ﺧﻮد داﻧﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺮات ﻧﺪﻫﺪ ﺗﺎ ﻗﺪﻣﯽ از راﺳﺖ ﮐﺮداري و راﺳﺖ ﮔﻔﺘﺎري دور ﺷﻮد. ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ اﻣﺮوز ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ و در ﺟﺎﯾﮕﺎه دارﯾﻮش ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ، ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻨﻘﺪر ﺑﻪ ﻣﻠﺘﻬﺎي دﯾﮕﺮ ارج ﻧﮕﺬارد و دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺒﯿﻨﺪ ﺗﺎ در ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪي ﺧﻮد در ﺑﺎﻻي ﮐﺎخﻫﺎي ﺷﻮش و ﭘﺎرﺳﻪ ﻧﺎم ﺗﮏﺗﮏ اﻗﻮام و ﻣﻠﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺳﺎﺧﺖ ﮐﺎخ ﮐﻤﮏ ﮐﺮده اﻧﺪ را ﺑﺎ ﺟﺰﺋﯿﺎت اﻋﻼم ﮐﻨﺪ، ﺗﺎ اﻣﺮوز دﺳﺘﺎوﯾﺰي ﺷﻮد ﺑﺮاي دﺷﻤﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ« اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻨﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ».
ﻣﮕﺮ ﺷﺎﻫﺎن اﯾﻼم و ﻣﺎد و آﺷﻮر و ﺑﺎﺑﻞ و ﻣﺼﺮ و ﯾﻮﻧﺎن و ﻫﻨﺪ و ... در ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮد ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎ ﻓﻼن ﭼﻮب ﯾﺎ ﻓﻼن ﺳﻨﮓ از ﮐﺠﺎي ﺟﻬﺎن آﻣﺪ و ﮐﺪام ﻣﺮدم آﻧﺮا ﺣﻤﻞ ﮐﺮدﻧﺪ و ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ آﻧﺮا ﺗﺮاﺷﯿﺪﻧﺪ؟
رﻓﺘﺎرﻫﺎي دارﯾﻮش و ﮐﻮروش و ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺎن آﻧﻬﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﺟﺎزه ﻣﯽدﻫﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﺗﻤﺪن اﯾﺮان از ﺣﯿﺚ«ﮐﯿﻔﯿﺖ» و «ﻣﻌﻨﻮﯾﺖ»، ﺑﺮﺗﺮﯾﻦ ﺗﻤﺪن ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺸﺮ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ. ﺗﻤﺪﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺘﻮنﻫﺎي آن ﻫﻤﻮاره اﻧﺴﺎن و اﺧﻼق و راﺳﺘﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺷﮑﻮه و ﺟﻼل ﻇﺎﻫﺮي.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ارسالها: 6368
#84
Posted: 4 Jan 2015 17:15
نـــقــد
(۱)در اﯾﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﻣﻮﺳﺴﺎن ﻫﻮﺗﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺨﻦ را آﻏﺎز ﮐﺮد :« ﻣﻦ ﺑﺎور دارم ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﺰﯾﻨﺶ ﯾﮏﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎدﺷﺎه اﮐﺘﻔﺎ ﮐﻨﯿﻢ. اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﻪ ﺧﻮب اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺳﻮدﻣﻨﺪ. ﺷﻤﺎ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﺟﺎﻫﻼﻧﻪ ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ ﺑﻪ ﭼﻪ درﺟﻪاي از اﻓﺮاط رﺳﯿﺪ و ﺟﺴﺎرت و ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ آن ﻣﻎ را ﻫﻢ آزﻣﺎﯾﺶ ﮐﺮدﯾﺪ. در ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﻫﻮا و ﻫﻮس اﺷﺨﺎص از ﭘﺲ دادن ﺣﺴﺎب ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﺎف اﺳﺖ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﻌﺎدﻟﯽ ﺑﻮﺟﻮد آﯾﺪ؟
اﯾﻦ ﻗﺪرت ﺑﻪ ﺑﺎﺗﻘﻮاﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آن دﺳﺖ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﻧﻘﺸﻪﻫﺎي ﻋﯿﺮ ﻋﺎدي اﻟﻬﺎم ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﮐﺒﺮ و ﻏﺮور در وﺟﻮد ﻧﺴﻞ ﻣﻮﺟﻮد اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ و رﯾﺸﻪ ﺣﺴﺎدت از آﻏﺎز ﺗﻮﻟﺪ در وﺟﻮد اﻧﺴﺎن ﻣﯽروﯾﺪ. اﯾﻦ دو ﻋﯿﺐ ، ﺑﺸﺮ را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻮﺟﻮدي ﻏﯿﺮ اﻧﺴﺎﻧﯽ در ﻣﯽآورد و ﺑﺎ ﺣﺴﺎدت ﺑﻪ ﺟﻨﺎﯾﺖ روي ﻣﯽآورد. ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﻣﻄﻠﻖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ دارد ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺣﺴﺎدت ﺑﻮرزد؟ اﻣﺎ ﺣﺴﺎدت ﺑﺎ اﺳﺘﺒﺪاد آﻣﯿﺨﺘﻪ اﺳﺖ و ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽاﻓﺘﺪ. ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﻣﺴﺘﺒﺪ ﺣﺘﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻃﻮل ﻋﻤﺮ ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﯿﮑﻮ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﺴﺎدت ﻣﯽورزد و دوﺳﺖ ﻧﺪارد در ﮐﺸﻮر او ﻏﯿﺮ از ﻣﺮدﻣﺎن ﺷﺮور ﮐﺲ دﯾﮕﺮي ﻫﻢ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
اﻣﺎ اﺳﻔﻨﺎﮐﺘﺮﯾﻦ ﻣﻄﻠﺒﯽ در اﯾﻦ ﻣﻮرد را اﮐﻨﻮن ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺷﺮح ﻣﯽدﻫﻢ : آﻧﻬﺎ ﺳﻨﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ از اﺟﺪاد ﺧﻮد ﺑﻪارث ﺑﺮدهاﻧﺪ را ﺑﻪ ﮐﻠﯽ دﮔﺮﮔﻮن ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. از زﻧﺎن ﻫﺘﮏ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و ﻣﺮدم را ﺑﺪون دادﮔﺎه ، ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﻠﺖ را ﺑﺎ ﺷﯿﻮاﺗﺮﯾﻦ ﻧﺎم«ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﺮاﺑﺮي » ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ در اﯾﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ، ﻓﺮﻣﺎﻧﺮوا ﻣﺮﺗﮑﺐ اﻓﺮاط ﮐﺎري ﻧﻤﯽﺷﻮد.ﻣﻘﺎﻣﺎت ﺑﻪ ﻗﯿﺪ ﻗﺮﻋﻪ! ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﺼﺒﺎن، ﻣﺴﺌﻮل ﮐﺎر ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﺑﻪ ﻣﻠﺖ واﮔﺬار ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ را ﺗﺮك ﮔﻮﯾﯿﻢ و ﺟﻤﻬﻮري ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎزﯾﻢ.»
ﻣﮕﺎﺑﯿﺰ در ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﻫﻮﺗﻦ و ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻧﻈﺎم ارﯾﺴﺘﻮﮐﺮاﺳﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ : «درﺑﺎره آﻧﭽﻪ ﻫﻮﺗﻦ در ﻧﻘﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻓﺮدي اﻇﻬﺎر ﮐﺮد، ﻣﻦ ﺑﺎ او ﻣﻮاﻓﻘﻢ. وﻟﯽ وﻗﺘﯽ او ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯾﯽ را ﺑﻪ ﻣﺮدم واﮔﺬار ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه را ﻧﺮﻓﺘﻪاﯾﻢ. ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ از آﻧﻬﺎ ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻈﺎري ﻧﻤﯽﺗﻮان داﺷﺖ. آﻧﻬﻢ ﻧﺎآﮔﺎهﺗﺮﯾﻦ وﮔﺴﺘﺎخﺗﺮﯾﻦ آﻧﻬﺎ.
ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ از ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﯾﮏ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﻣﺴﺘﺒﺪ ﺑﮕﺮﯾﺰﯾﻢ و ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘﺎر ﮔﺴﺘﺎﺧﯽ ﻣﺮدﻣﯽ ﺑﯽﻗﯿﺪ ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﺮد ﻣﺴﺘﺒﺪ اﮔﺮ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﺪ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، وﻟﯽ ﻣﺮدم ﻋﺎﻣﯽﺣﺘﺎ از ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻋﺎﺟﺰﻧﺪ. ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ آﻣﻮزش ﻧﺪﯾﺪه و ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺎر ﺧﻮب و درﺳﺖ را در ﺧﻮد ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ.
ﻣﺮدﻣﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﻫﯿﺠﺎن ﻧﺎﻣﻌﻘﻮل ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﯿﻠﯽ ﮐﻪ در زﻣﺴﺘﺎن ﻗﻮت ﻣﯽﮔﯿﺮد، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽرﯾﺰﻧﺪ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ اﻣﻮر را ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﻨﺪ؟ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮري را ﻧﺼﯿﺐ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﺧﻮاه ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺘﻪاي از ﻣﺮدان ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه را ﮔﺰﯾﻨﺶ ﮐﻨﯿﻢ و ﮐﺸﻮر را ﺑﻪ دﺳﺖ آﻧﺎن ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ. ﻣﺎ ﺧﻮد ﺑﯽﮔﻤﺎن از اﯾﻦ ﻣﺮدان ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت از ﺑﺮﺗﺮﯾﻦ مردم سرچشمه می گیرد.»
در اﯾﻨﺠﺎ دارﯾﻮش ﭼﻨﯿﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ : « آﻧﭽﻪ ﻣﮕﺎﺑﯿﺰ درﺑﺎره ﺟﻤﻬﻮري ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼ درﺳﺖ اﺳﺖ. وﻟﯽ ﺑﺎور او درﺑﺎره ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺷﺮاﻓﯽ درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻤﮑﻦ اﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﻮع ﺣﮑﻮﻣﺖ را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ و ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﺳﻪ آﻧﻬﺎ در ﻧﻮع ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﯾﮏ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻋﺎﻟﯽ ﺟﻤﻬﻮري، ﯾﮏ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺷﺮاﻓﯽ ﺑﯽﻧﻘﺺ و ﯾﮏ ﭘﺎدﺷﺎه ﭘﺮﻫﯿﺰﮐﺎر. ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ، اﯾﻦ آﺧﺮي از ﺑﺴﯿﺎري ﻟﺤﺎظ ﺑﺮ دﯾﮕﺮ اﻧﻮاع ﺑﺮﺗﺮي دارد. زﯾﺮا ﺑﻬﺘﺮ از ﭘﺮﻫﯿﺰﮐﺎري ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﮐﻪ در اوج ﺷﮑﻮه و ﺟﻼل اﺳﺖ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﯾﺎﻓﺖ.
ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺎدﺷﺎه ﺑﺎ ﻋﺪاﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺮض وﺟﻮد او اﺳﺖ، در ﺟﻬﺖ ﺧﯿﺮ و ﺻﻼح ﻣﻠﺖ، ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ]ﻧﻪ ﺑﺮاي ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮدش[ و اﺳﺮار اﻣﻮر را در ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺪاﻧﺪﯾﺶ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﺤﻔﻮظ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. اﻣﺎ در ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺷﺮاﻓﯽ، اﺷﺮاف ﮐﻪ اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎي ﺧﻮد را در راه ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ، ﻏﺎﻟﺒﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺧﺼﻮﻣﺖﻫﺎي ﺷﺨﺼﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ و ﭼﻮن ﻫﺮﯾﮏ از آﻧﻬﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮ دﯾﮕﺮان رﯾﺎﺳﺖ ﮐﻨﺪ و ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را ﺑﺮﺗﺮي دﻫﺪ، ﺳﺮاﻧﺠﺎم از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪه و اﯾﻦ ﺧﻮد ﻣﻮﺟﺐ ﺟﻨﺎﯾﺎت و ﺧﯿﺎﻧﺘﻬﺎ ﺷﺪه و ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻓﺮدي ﻣﯽﺷﻮد. ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ اﯾﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻮع ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﯾﺎ در ﻣﻮرد ﺣﮑﻮﻣﺖ ﺟﻤﻬﻮري ﮐﻪ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺴﺎد ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻧﺸﻮد. اﯾﻦ ﻓﺴﺎد ﺑﺮاي ﻣﻠﺖ ﻣﺼﯿﺒﺖﺑﺎر اﺳﺖ وﻟﯽ ﻣﯿﺎن ﻣﺮدﻣﺎن ﻓﺎﺳﺪ ﻧﻔﺎق و ﮐﯿﻨﻪ اﯾﺠﺎد ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﻣﻮﺟﺐ اﺳﺘﺤﮑﺎم دوﺳﺘﯽ آﻧﻬﺎ ﻣﯽﺷﻮد. زﯾﺮا ﺑﺮاي ﭼﭙﺎول ﮐﺮدن دوﻟﺖ ﺑﻬﺘﺮ آﻧﺴﺖ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺒﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اﯾﻦ وﺿﻊ آﻧﻘﺪر اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ ﺗﺎ ﻣﺮدي رﻫﺒﺮي ﻣﻠﺖ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﯿﺮد و ﺑﻪ اﯾﻦ اﻗﺪاﻣﺎت ﺧﺎﺗﻤﻪ دﻫﺪ. اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﺧﻮد ﺗﺤﺴﯿﻦ و ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ ﻣﻠﺖ را ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ و اﯾﻦ ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ ﻣﻮﺟﺐ اﺳﺘﻘﺮار ﻗﺪرت ﻣﻄﻠﻖ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ او ﻣﯽﺷﻮد.
در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺗﺮي ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻓﺮدي ﺑﻪ روﺷﻨﯽ آﺷﮑﺎر اﺳﺖ. ﺧﻼﺻﻪ ﮐﻼم آﻧﮑﻪ آزادي [آزادي ﭘﺎرس] را ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ داده اﺳﺖ؟ ﻣﻠﺖ ﯾﺎ اﺷﺮاف و ﯾﺎ ﭘﺎدﺷﺎه؟ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﯿﺰ ﻣﻦ ﺑﺎور دارم، ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ [ﮐﻮروش] آزاد ﺷﺪﯾﻢ، ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻓﺮدي وﻓﺎدار ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ و ﺣﺘﺎ اﮔﺮ اﯾﻦ را ﻫﻢ ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارﯾﻢ، ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﻨﺖ و رﺳﻢ ﻧﯿﺎﮐﺎن [ﺳﻨﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ] ﮐﻪ ﻧﯿﮑﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ را از ﻣﯿﺎن ﺑﺮدارﯾﻢ. اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮاي ﻣﺎ ﺳﻮدي ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ.»
ﭘﺲ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ دارﯾﻮش، دﯾﮕﺮ ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﺑﻪ دﯾﺪﮔﺎه او راي داده و آﻧﺮا ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﮕﺮ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻫﺮودوﺗﯽ، ﭘﺮ و ﺑﺎل ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭘﺮدازش ﺷﺪه ﺑﺪاﻧﯿﻢ. و اﺻﻞ ﻣﺎﺟﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ داﻧﺸﻤﻨﺪان اﻣﭙﺮاﺗﻮري را ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه و آﻧﺎن ﻣﻨﺎﻇﺮاﺗﯽ در زﻣﯿﻨﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺣﮑﻮﻣﺖ اﻧﺠﺎم داده و ﺳﭙﺲ ﭘﺎرﺳﯿﺎن از ﻣﯿﺎن اﯾﻦ روﺷﻬﺎ، ﯾﮑﯽ را ﮔﺰﯾﻨﺶ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻪ ﺳﺮدار ﭘﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ داﻧﺸﻤﻨﺪاﻧﯽ آﮐﺎدﻣﯿﺴﯿﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﺎﻇﺮه ﮐﻨﻨﺪ.
وﻟﯽ آﻧﭽﻪ ﻣﻬﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮد ﻫﺮودوت، ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺎن دﯾﮕﺮ ﮐﺸﻮرﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻗﺪرت درك و ﻓﻬﻢ ﺷﯿﻮهﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽ را دارﻧﺪ. و ﻫﺮودوت ﺑﺎ ﺑﯿﺎن اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﭘﺎرﺳﯿﺎن اﯾﻦ ﺷﯿﻮه را ﮔﺰﯾﻨﺶ ﮐﺮده اﻧﺪ آﻧﺮا ﺑﺎ روﺷﻬﺎي دﯾﮕﺮ ﺳﻨﺠﯿﺪه و ﺑﻬﺘﺮ ﺗﺸﺨﯿﺺ داده اﻧﺪ.
(۲) ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ دارﯾﻮش ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ رﺳﯿﺪ؟ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ ﭘﺴﺮ ﻧﺪاﺷﺖ و وﻗﺘﯽ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﯾﺮان وﻟﯿﻌﻬﺪي ﻧﺪاﺷﺖ. در اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﭘﺴﺮ دﯾﮕﺮ ﮐﻮروش، ﺑﺮدﯾﺎ در ﺻﻮرت زﻧﺪه ﺑﻮدن، ﺷﺎه ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﻮد. وﻟﯽ ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺑﺮدﯾﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ادﻋﺎي ﮔﺌﻮﻣﺎت ﻣﻎ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺑﺮدﯾﺎ ﭘﺴﺮ ﮐﻮروش ﺑﻮدن، دروغ ﺑﻮد. در اﯾﻨﺠﺎ دو ﻣﺸﮑﻞ وﺟﻮد داﺷﺖ، ﻧﺨﺴﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدم ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮدﯾﺎ زﻧﺪه ﻧﯿﺴﺖ.
ﭘﺲ ﺧﺒﺮ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﺑﺮدﯾﺎ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﻧﺒﻮد و ﮐﺎﻣﻼ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺮودوت ﺑﺮدﯾﺎي دروﻏﯿﻦ آﻧﻘﺪر ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺑﺮدﯾﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﺎ ﻧﺰدﯾﮑﺎن ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﻫﻨﺪ. و در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﭘﯽ ﺑﺮدن ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﻣﻎ ﮔﻮش ﻧﺪارد، ﭘﯽ ﺑﺮدﻧﺪ ﮐﻪ او ﺑﺮدﯾﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻐﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮروش ﺑﺰرگ در زﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﮔﻮﺷﺶ را ﺑﺮﯾﺪه ﺑﻮد! وﻟﯽ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ آﻧﺰﻣﺎن در ﻧﺒﻮد رﺳﺎﻧﻪﻫﺎي ﺟﻤﻌﯽ ﮐﺴﯽ ﺷﺎﻫﺰاده را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻮد وﺻﻒ ﭼﻬﺮه و ﻫﯿﮑﻞ و رﻓﺘﺎر و ﮐﺮدار آﻧﻬﺎ ﺑﻮد.
دور ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﺌﻮﻣﺎت در اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻫﻤﺴﺎﻧﯿﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﺮدﯾﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻪ ﻫﺮ روي ﺑﺰرﮔﺎن و اﺷﺮاف ﭘﺎرﺳﯽ و ﻣﺎدي ﻧﯿﺰ، ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮدم ﻋﺎﻣﯽ ﻧﺎآﮔﺎه ﺑﻮدﻧﺪ و آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮدﯾﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ دارﯾﻮش، ﺟﺮات ﺑﺎزﮔﻮﯾﯽ ﻧﻈﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ﭼﺮاﮐﻪ ﮔﺌﻮﻣﺎت ﻣﻎ رﺳﻤﺎ در ﻫﮕﻤﺘﺎﻧﻪ دﯾﻬﯿﻢ ﺷﺎﻫﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺬارده ﺑﻮد. ﻣﺴﺌﻠﻪ دﯾﮕﺮي ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮔﺌﻮﻣﺎت ﻣﻎ ﻣﯿﺦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺧﻮد را ﻣﺤﮑﻢ ﮐﻨﺪ، ﺳﯿﺎﺳﺘﻬﺎي ﻋﻮامﻓﺮﯾﺒﺎﻧﻪ او ﺑﻮد. ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﺎ اﻣﺮوز ﻧﺎم آﻧﺮا «ﭘﻮﭘﻮﻟﯿﺴﻢ »ﻣﯽﮔﺬارﯾﻢ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻨﯿﺎﻧﮕﺬار آن ﻫﻤﯿﻦ ﮔﺌﻮﻣﺎت ﻣﻎ ﺑﺎﺷﺪ.
ﭘﯿﺶ از او ﺳﻼﻃﯿﻦ ﻧﺎاﯾﺮاﻧﯽ و ﺷﺎﻫﺎن اﯾﺮان ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﺎه دروﻏﯿﻦ اﯾﺮان ﺳﻪ ﺳﺎل ﻣﺎﻟﯿﺎت را ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﺎد و ﭘﺎرت ﺑﺨﺸﯿﺪ. ﭘﯿﺸﺘﺮ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﮐﻮروش از ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﺎﻟﯿﺎت ﻣﻌﺎف ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﮔﺌﻮﻣﺎت ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ زﯾﺎدي ﻣﯿﺎن ﻣﺮدم اﯾﺮان ﯾﺎﻓﺖ و ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ زﻧﺪه ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ رو در روي او ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ، ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﺪ ﻣﺮدم ﺑﺮدﯾﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ، ﭘﺴﺮ ﮐﻮروش ﺑﻮد و اﻟﺒﺘﻪ از او ﻣﺤﺒﻮﺑﺘﺮ ﺑﻮد.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#85
Posted: 4 Jan 2015 17:27
(۳)برﺧﯽ ﻧﻮﺷﺘﺎر ﻫﺮودوت و دﯾﮕﺮ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن در ﻣﻮرد ﮔﺌﻮﻣﺎت ﻣﻎ را ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﻧﻮﺷﺘﺎر و ﮔﻔﺘﺎر ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﻣﯽداﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﺗﺎﮐﯿﺪ آن ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ دروﻏﯿﻦ ﺑﻮدن ﺑﺮدﯾﺎي ﺷﻮرﺷﯽ را رد ﮐﺮده و آﻧﺮا ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از داﺳﺘﺎن ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ دارﯾﻮش ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻫﺮودوت رﺳﯿﺪه اﺳﺖ. درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎي ﺑﯿﺴﺘﻮن دارﯾﻮش ﺑﺎ ﮔﺰارش ﻫﺮودوت آﻧﻘﺪر ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﻫﺮودوت ﯾﮏ ﮐﭙﯽ از ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﺎﺧﺘﻪ دارﯾﻮش را در دﺳﺖ داﺷﺘﻪ و آﻧﺮا روﻧﻮﯾﺴﯽ ﮐﺮده اﺳﺖ! ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺗﻔﺎوت آﻧﮑﻪ ﻫﺮودوت از دو ﺑﺮادر ﻣﻎ ﻧﺎم ﻣﯽﺑﺮد و ﻧﺎم ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ را ﺑﺮدﯾﺎي ﻣﻎ ﻣﯽداﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﻫﻢ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ را ﺳﺘﺎﻧﺪﻧﺪ.
درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دارﯾﻮش از ﮔﺌﻮﻣﺎت ﻣﻎ ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺮادر و ﺷﺮﯾﮑﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻫﺮودوت ﻧﺎم ﮔﺌﻮﻣﺎت را اﺳﻤِﺮدﯾﺲ ﮔﺰارش ﮐﺮده ﮐﻪ اﺻﻼ ﺑﺎ ﺑﯿﺴﺘﻮن ﻫﻤﺎﻧﻨﺪي ﻧﺪارد. و ﻣﻮارد دﯾﮕﺮ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮرﯾﻢ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺑﺮدﯾﺎي راﺳﺘﯿﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ و دروﻏﯿﻦ ﺑﻮدن ﺑﺮدﯾﺎي ﺷﻮرﺷﯽ را ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻢ ﮐﺘﯿﺒﻪ دوﻟﺘﯽ اﯾﺮاﻧﯽ و ﻫﻢ ﺗﺎرﯾﺦ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ آﻧﺮا ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ و در اﯾﻨﺠﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﺗﺰدادن ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ. ﭼﺮاﮐﻪ ﺗﺰ را ﺑﺎﯾﺪ در ﻧﻘﺎط ﺗﺎرﯾﮏ ﺗﺎرﯾﺦ ﮔﻔﺖ و ﻧﻪ در ﻧﻘﺎط روﺷﻦ آن. ﻫﯿﭻ اﻧﺘﻈﺎري از ژان ﮐﻠﻨﺰ و ﻫﻤﺎﻧﻨﺪﻫﺎي او ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻫﯿﭻ ﻫﺪﻓﯽ ﺟﺰ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﮐﺮدن ﺳﻤﺒﻞﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﯾﺮان ﻧﺪارﻧﺪ ﻧﻤﯽرود.
اﯾﻨﻬﺎ زرﺗﺸﺖ را ﺧﯿﺎﻟﯽ و ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ و ﮔﺎﺗﻬﺎ را ﺟﻌﻞ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻧﺎم او ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﯽداﻧﻨﺪ! و ﺷﮕﻔﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در ﺑﺨﺶ دارﯾﻮش ﻧﯿﺰ او را ﯾﮏ دروﻏﮕﻮ و ﻏﺼﺐ ﮐﻨﻨﺪه ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ از ﺧﺎﻧﺪان ﮐﻮروش ﺑﺪاﻧﻨﺪ. وﻟﯽ از ﺑﺮﺧﯽ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺷﮕﻔﺖ زده ﻣﯽﺷﻮم ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب ﺗﺎزه ﺗﺪوﯾﻦ ﺷﺪه در ﯾﮏ آﮐﺎدﻣﯽ ﻏﺮﺑﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن اورﺟﯿﻨﺎل دﺳﺖ ﻣﯽﯾﺎﺑﻨﺪ آﻧﺮا آﯾﻪ اﮐﻨﻮن ﻧﺎزل ﺷﺪه و ﻧﺎﺳﺦ داﻧﺴﺘﻪ و ﻧﻮﺷﺘﺎرﻫﺎي ﭘﯿﺸﯿﻦ را ﺑﺎ ﺑﺮﭼﺴﺐ ﮐﻬﻨﻪ و ﻣﻨﺴﻮخ از رده ﺧﺎرج ﻣﯽداﻧﻨﺪ. اﯾﻦ دﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﻏﺮق در ﭼﻨﺪ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺗﺎزه ﺗﺪوﯾﻦ ﺷﺪه ﺑﻪ ﭘﺮوﻓﺴﻮرﻫﺎي ﻏﺮﺑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺑﺎ آﻧﺎﻧﮑﻪ ﭘﮋوﻫﺸﻬﺎي ﻣﺪرن را ﯾﮑﺴﺮه ﻧﺎدﯾﺪه اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ و ﺑﺮ ﻧﻈﺮﯾﺎﺗﯽ ﻣﻨﺴﻮخ ﭘﺎي ﻣﯽﮐﻮﺑﻨﺪ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﻧﺪارﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻓﺮض ﮐﻪ ﺑﺨﺶ ﺑﺰرﮔﯽ از ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﺎزه در ﻏﺮب ﺗﺪوﯾﻦ ﺷﺪه ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ دارﯾﻮش ﺑﺎ ﮐﺸﺘﻦ ﺑﺮدﯾﺎ، ﺑﺮ ﺿﺪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﮐﻮدﺗﺎ ﮐﺮد. اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﺟﺮا را ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﻢ. ﭼﺮاﮐﻪ در ﻫﯿﭽﯿﮏ از اﺳﻨﺎد ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ و ﻧﻮﺷﺘﺎرﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻼﺳﯿﮏ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ اﺷﺎرهاي ﺑﻪ ﮐﻪ در ﭼﻨﺪ دﻫﻪ اﺧﯿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. و ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻟﻔﺒﺎي ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﺰ ﺗﺎرﯾﺨﯽ، ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ اﺳﻨﺎد ﮐﻬﻦ اﺳﺘﻮار ﮔﺮدد ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﻮرد، ﮐﺘﯿﺒﻪ ﺑﯿﺴﺘﻮن، ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﺮودوت و ﻧﻮﺷﺘﺎر ﻫﻤﻪ ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎران ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ داﺳﺘﺎن ﺳﺎﺧﺘﮕﯽ ﻧﻮﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﻤﮑﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ.
ﺑﺮﺧﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﺑﺴﻨﺪه ﻧﮑﺮده و از دل آن دﯾﺪﮔﺎه دﯾﮕﺮي درآورده اﻧﺪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ دارﯾﻮش ﺑﺰرگ ﻫﯿﭻ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺑﺎ ﮐﻮروش ﺑﺰرگ ﻧﺪارد!
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮐﻮدﺗﺎي دارﯾﻮش ﻧﻪ ﮐﻮدﺗﺎﯾﯽ درون دودﻣﺎﻧﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﺗﻐﯿﯿﺮ دودﻣﺎن – ﺳﻠﺴﻠﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﻮد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ دارﯾﻮش در ﺑﯿﺴﺘﻮن ﺑﻪ ﺷﺠﺮهﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ (و ﻧﯿﺎﻫﺎﯾﺶ از ﻫﺨﺎﻣﻨﺶ ﺗﺎ وﯾﺸﺘﺎﺳﭗ را ﺷﺮح ﻣﯽدﻫﺪ) ﻧﯿﺰ دروغ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ. از دﯾﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ دروﻏﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖﺑﺨﺸﯽ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ دارﯾﻮش اﺳﺖ. آﻧﻬﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﮐﻪ دارﯾﻮش ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪان ﮐﻮروش ﺑﭽﺴﺒﺎﻧﺪ. ﭼﺮاﮐﻪ اﺳﻨﺎد ﮐﻬﻦ ﺑﺮاي ﻣﺎ ذرهاي ﺷﮏ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﯽﮔﺬارد ﮐﻪ دارﯾﻮش و ﭘﺪرش وﯾﺸﺘﺎﺳﺐ از ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﮐﻪ دارﯾﻮش، ﮐﻮروش را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪان ﺧﻮد ﻣﯽاﻓﺰاﯾﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن اﯾﻨﻬﺎ ﮐﻮروش و ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺎس دارﯾﻮش را ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻨﯿﺎﻧﮕﺬار دودﻣﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن داﻧﺴﺖ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﭘﺲ از ﭼﯿﺶﭘﺶ در دو ﺑﺨﺶ دو ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽﻣﺴﺘﻘﻞ از ﻫﻢ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮدﻧﺪ. ﮐﻮروش ﯾﮑﻢ در اﻧﺸﺎن ﮐﻪ ﺷﻬﺮي ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﯾﻼﻣﯿﺎن ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺖ و آرﯾﺎرﻣﻦ در ﭘﺎﺳﺎرﮔﺎد. ﺳﭙﺲ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ ﯾﮑﻢ و آرﺷﺎم رﺳﯿﺪ. وﻟﯽ ﮐﻮروش دوم ﮐﻪ او را ﮐﻮروش ﺑﺰرگ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﭘﺎرﺳﯿﺎن را ﻫﻤﺒﺴﺘﻪ ﮐﺮد و وﯾﺸﺘﺎﺳﭗ ﺧﺪﻣﺘﮕﺬار او ﺷﺪ.
ﭘﺲ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻮروش ﯾﮑﻢ و ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ ﯾﮑﻢ و ﮐﻮروش ﺑﺰرگ و ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ دوم را از ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﺟﺪا ﮐﺮد. اﺳﺘﻨﺎدﺷﺎن ﺑﻪ ﺗﻔﺎوت دﯾﻦ و ﺑﺎورﻫﺎي ﺷﺎﻫﺎن ﭘﯿﺶ از دارﯾﻮش ﺑﺎ دارﯾﻮش و ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺎﻧﺶ اﺳﺖ. در اﯾﻨﺠﺎ (دﺳﺖﮐﻢ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دﯾﺪم) ﺧﺎﻧﺪان ﮐﻮروش ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﺪان دارﯾﻮش، ﭘﺎرﺳﯽ داﻧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد. اﮔﺮ اﯾﻦ دو ﮔﺮوه را از اﻗﻮاﻣﯽ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ، ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺗﻔﺎوت ﻓﺎﺣﺶ دﯾﻨﯽ و آﯾﯿﻨﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ آﻧﺎن اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺎورﯾﻢ. وﻟﯽ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮان ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﮐﻮروش ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده دارﯾﻮش ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ دو آرﯾﺎﯾﯽ و ﭘﺎرﺳﯽ ﺑﻮده و در ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽزﯾﺴﺘﻨﺪ، دﯾﻦ و ﺑﺎورﻫﺎ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ و ﺣﺘﺎ ﻣﺘﻀﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟
اﮔﺮ ﺑﻪ راﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺪاﮔﺎﻧﮕﯽ ﻓﺮﻫﻨﮓ و آﯾﯿﻦ اﯾﻦ دو ﺧﺎﻧﻮاده ﭘﯽ ﺑﺒﺮﯾﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎﯾﺰي ﺷﺪﯾﺪﺗﺮ ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن ﺑﮑﺸﯿﻢ. ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻮروﺷﯽﻫﺎ، ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ! ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ اﺻﻼ ﺑﺮ اﺳﺎس ﮐﺪام ﻣﺪرك و ﺳﻨﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻔﺎوت ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ؟ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺳﻨﺪ اﯾﻨﺎن ﻣﻨﺸﻮر ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﮐﻮروش در اﻫﻮرا ﻣﺰدا ﻧﯿﺴﺖ. درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ در ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻂ ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎي دارﯾﻮش و ﭘﺲ از او اﻫﻮرا ﻣﺰدا وﺟﻮد دارد.
ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﺎ ﻣﻨﺸﻮر ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮي ﮐﻪ در ﺑﺎﺑﻞ و ﺑﺮاي اﻗﻮام ﺳﺎﮐﻦ ﺑﺎﺑﻞ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺣﺘﻤﺎ ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺣﺎوي ﺑﺎورﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و دﯾﻨﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟ ﭘﺲ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻪ آن ﻧﺎم ﻣﻨﺸﻮر ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ داد؟ اﺻﻼ وﯾﮋﮔﯽ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد اﯾﻦ ﻣﻨﺸﻮر ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﻣﯽﺑﺎﻟﯿﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻠﯽ ﺷﺎه، ﺑﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺑﻮﻣﯽ ﻣﮑﺎن ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ. اﮔﺮ از ﮐﻮروش ﯾﺎ ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ ﮐﺘﯿﺒﻪاي ﺷﺎﻫﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ در آن او ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﺟﺰ اﻫﻮرا ﻣﺰدا اﺷﺎره ﮐﺮده ﺑﻮد، آﻧﮕﺎه ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاي ﺗﻔﺎوت دﯾﻨﯽ ﺧﺎﻧﺪان ﮐﻮروش ﺑﺎ ﺧﺎﻧﺪان دارﯾﻮش.
درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺘﺒﯿﻪاي از ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎي ﮐﻮروش در ﭘﺎﺳﺎرﮔﺎد ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻣﺨﺘﺼﺮ و ﻣﻔﯿﺪ ﺑﻮدن، اﺷﺎرهاي ﺑﻪ ﺑﺎورﻫﺎي دﯾﻨﯽ ﻧﺪارد. اﺳﺘﻮاﻧﻪ ﺑﺎﺑﻠﯽ ﮐﻮروش اﺻﻼ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﻮروش را ﯾﮏ »ﻣﺮدوكﭘﺮﺳﺖ« ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪ. ﺑﻪ وﯾﮋه آﻧﮑﻪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ اﯾﻦ اﺳﺘﻮاﻧﻪ اﺻﻼ ﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﻮروش، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﺎﻫﻨﺎن ﻣﻌﺒﺪ ﻣﺮدوك در ﺑﺎﺑﻞ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه و در ﺑﺨﺸﯽ از آن از ﮐﻮروش ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﺮدوك ﺑﺎﻋﺚ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻔﺴﯿﺮﻫﺎي ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰي ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺗﻔﺎوت دﯾﻨﯽ ﺧﺎﻧﺪان ﮐﻮروش و دارﯾﻮش ﻧﻤﯽﺷﻮد. ﺗﺎزه ﭘﺮﺳﺶ دﯾﮕﺮ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﮕﺮ ﻣﺮدوك در اﯾﻼم (ﮐﻪ ﺧﺎﻧﺪان ﮐﻮروش ﭼﻨﺪ ﻧﺴﻠﺸﺎن در آﻧﺠﺎ ﺣﮑﻤﺮاﻧﯽ ﻣﯽﮐﺮد)ﭘﺮﺳﺘﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪه؟
ﻣﺮدوك ﺧﺪاي ﻣﻠﯽ ﮐﻠﺪاﻧﯽﻫﺎ در ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻮده اﺳﺖ. اﯾﻼم ﻫﯿﭻ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﮐﻠﺪاﻧﯽﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﻧﺸﺎﻧﻪاي از ﯾﮑﯽ ﺑﻮدن ﺧﺪاﯾﺎن اﯾﻼﻣﯽ و ﺑﺎﺑﻠﯽ ﻧﺪﯾﺪﯾﻢ. وارون ﺑﺮ آن اﯾﻼﻣﯿﺎن و ﻣﯿﺎﻧﺮوداﻧﯽﻫﺎ ﻫﺮﺑﺎر ﭘﺲ از ﭼﯿﺮﮔﯽ ﺑﺮ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﺎن ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﯽاﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻓﺮاواﻧﯽ روا داﺷﺘﻪ و ﻣﺪام ﺑﺎورﻫﺎي ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ دو ﻣﻠﺖ، دو ﻣﻠﺖ رﻗﯿﺐ از ﻫﺮ ﻧﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﭼﻨﯿﻦ ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﺪان ﮐﻮروش ﺑﻪ ﺟﻬﺖ زﯾﺴﺖ در اﻧﺸﺎن، ﻣﺮدوكﭘﺮﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ ﮔﺮوه ﻫﺮﮔﺰ ﺧﺎﻧﺪان ﮐﻮروش را اﯾﻼﻣﯽ ﯾﺎ ﮐﻠﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﺳﺘﻮاﻧﻪ ﺑﺎﺑﻠﯽ ﮐﻮروش ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ آﻟﺘﺮﻧﺎﺗﯿﻮي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و دﯾﻨﯽ ﺑﺮاي ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎي دارﯾﻮش و ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺎﻧﺶ ﺗﻠﻘﯽ ﮔﺮدد. ﺑﺤﺚ ﺑﺮ ﺳﺮ زرﺗﺸﺘﯽ ﺑﻮدن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ و دارد. وﻟﯽ ﻧﺒﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪ از ﮐﻮروش و ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻔﺎوت ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ – دﯾﻨﯽ دو ﺧﺎﻧﺪان ﭘﺎرﺳﯽ را اﺛﺒﺎت ﮐﻨﺪ. و ﭼﻮن ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺗﻔﺎوت را اﺛﺒﺎت ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﺠﺒﻮرﯾﻢ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﺑﺎورﻫﺎﯾﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ دارﯾﻮش داﺷﺘﻨﺪ.
ﮐﻮروش در اﺳﺘﻮاﻧﻪ ﺑﺎﺑﻠﯽ ﻧﺴﺐ ﺧﻮد ﺗﺎ ﭼﯿﺶﭘﺶ را ﻧﺎم ﻣﯽﺑﺮد. وﻟﯽ از ﺑﺮدن ﻧﺎم ﻫﺨﺎﻣﻨﺶ ﮐـﻪ ﺑﺎﯾـﺪ ﭘـﺪر ﻧﯿـﺎي دارﯾﻮش اﺳﺖ، اﺻﻼ ﭘﺪر ﭼﯿﺶﭘﺶ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺷـﺠﺮهﻧﺎﻣـﻪ دارﯾـﻮش ﺑـﺪﯾﻦ ﺷـﮑﻞ وﯾﺮاﺳـﺘﻪ ﻣـﯽﺷـﻮد : دارﯾﻮش ﭘﺴﺮ وﯾﺸﺘﺎﺳﭗ ﭘﺴﺮ آرﺷﺎم ﭘﺴﺮ آرﯾﺎرﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﻫﺨﺎﻣﻨﺶ (ﭼﯿﺶﭘﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺬف ﺷـﻮد!). وﻟـﯽ ﭘﺎﺳـﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺰ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺎده اﺳﺖ. ﻣﯽﺗﻮان ﭼﻨﯿﻦ اﻧﮕﺎﺷﺖ ﮐـﻪ ﭼـﻮن ﻫﺨـﺎﻣﻨﺶ ﻋﻨـﻮان ﺷـﺎه ﻧﺪاﺷـﺘﻪ اﺳـﺖ (در ﻟـﻮح آرﯾﺎرﻣﻦ و آرﺷﺎم ﻫﺨﺎﻣﻨﺶ وارون ﭼﯿﺶﭘﺶ ﻋﻨﻮان ﺷﺎه ﻧﺪارد)، ﮐﻮروش از ذﮐﺮ ﻧﺎم او ﺧﻮدداري ﻣـﯽﮐﻨـﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ اردﺷﯿﺮ ﺑﺎﺑﮑﺎن در ﻧﻮﺷﺘﺎر ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺳﺎﺳﺎن اﺷﺎرهاي ﻧﺪاﺷﺘﻪ و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﻤﯽﮔﺮدد ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ »اردﺷﯿﺮ ﺑﺎﺑﮑﺎن ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد«. وﻟﯽ ﺷﺎﭘﻮر ﯾﮑﻢ ﭘﺴﺮ اردﺷﯿﺮ ﮐـﻪ ﻧﻮﺷـﺘﺎري ﻣﻔﺼـﻞ و ﮐﺎﻣـﻞ دارد ﺑـﻪ ﺳﺎﺳﺎن اﺷﺎره ﮐﺮده ﺑﯽ آﻧﮑﻪ او را ﺷﺎه ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﻣﺎﺟﺮاي ﮐﻮروش و دارﯾﻮش ﺑﺎ اردﺷﯿﺮ و ﺷﺎﭘﻮر ﮐﺎﻣﻼ ﯾﮑﺴـﺎن اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﺮاي ﻣﻮرد ﺳﺎﺳﺎﻧﯿﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻔﺴﯿﺮﻫﺎي ﺷﮕﻔﺘﯽ اراﺋﻪ ﻧﺸﺪه .
ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺎﻧﺪان ﮐﻮروش ﭼﻨﺪ ﻧﺴﻞ ﺷﺎه اﻧﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ، اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮروش ﺧﻮد را ﺷﺎه اﻧﺸﺎن ﺑﺨﻮاﻧﺪ و دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮاي اﺷﺎره ﺑﻪ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﺑﻮدﻧﺶ اﺣﺴﺎس ﻧﮑﻨﺪ. روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﺑﻠﯽﻫﺎ اﻧﺸﺎن را ﻧﯿﮏ ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ از ﺧﺎﻧﺪان ﺑﯽﻧﺎم و ﻧﺸﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن ﻧﯿﺰ ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ از ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ دارﯾﻮش (ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯾﮑﺼﺪا او را ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻣﯽداﻧﯿﻢ) آﻧﺮا ﭘﺎرﺳﯽ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﺲ.
و اﯾﻦ ﺳﻨﺖ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ دودﻣﺎن ﺷﺎﻫﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ »ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ« وﻟﯽ ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ آن ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ «اﻣﭙﺮاﺗﻮري ﭘﺎرﺳﯽ». ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎه ﺑﺴﻨﺪه ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. و ﯾﺎ در ﻣﻮرد ﭘﺎرتﻫﺎ ﮐﻪ ﭼﻪ آﻧﺰﻣﺎن و ﭼﻪ اﻣﺮوز دﯾﮕﺮان ﺑﻪ آن ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ «ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﭘﺎرﺗﯽ». وﻟﯽ ﻣﺎ ﭼﻪ در آﺛﺎر ﮐﻬﻨﻤﺎن و ﭼﻪ اﻣﺮوز آﻧﺮا ﺑﺎ ﻓﺮﻧﺎم «ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ اﺷﮑﺎﻧﯽ» ﻣﯽﺧﻮاﻧﯿﻢ.
ﭼﻪ آﻧﺰﻣﺎن و ﭼﻪ اﻣﺮوز در درون اﯾﺮان ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ روي ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ اﺳﺖ وﻟﯽ ﺑﯿﺮون از اﯾﺮان، دودﻣﺎن را ﺑﺎ ﻧﺎم ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎه آن ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ. ﮐﻮروش ﺑﻪ ﭼﻨﺪ دﻟﯿﻞ در ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﮐﻮروش اﻧﺸﺎﻧﯽ ﺳﺮﺷﻨﺎس ﺑﻮد وﻫﻤﯿﻦ ﻓﺮﻧﺎم در اﺳﺘﻮاﻧﻪ ﺑﺎﺑﻠﯽ ﻣﯽآﯾﺪ. اﮔﺮ ﻋﺪم اﺷﺎره ﺑﻪ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﺑﻮدن او دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮاي اﻧﮑﺎر اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﺳﺖ، آﻧﮕﺎه ﺑﺎﯾﺪ در ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﺑﻮدن دارﯾﻮش ﭘﺎرﺳﯽ (ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه) ﻧﯿﺰ ﺷﮏ ﮐﻨﯿﻢ!
ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻮروش ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ در ﭘﺎﺳﺎرﮔﺎد از ﺧﻮد ﯾﺎدﮔﺎري ﻣﯽﮔﺬارد، ﺑﻪ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﺑﻮدﻧﺶ اﺷﺎره ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ آرﯾﺎرﻣﻦ و آرﺷﺎم ﭘﯿﺶ از دارﯾﻮش و ﮐﻮروش ﺑﺰرگ، در ﻟﻮحﻫﺎي ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮد را از ﻧﺴﻞ ﭼﯿﺶﭘﺶ(ﺟﺪ ﮐﻮروش) ﺧﻮاﻧﺪه و ﻫﺨﺎﻣﻨﺶ را ﭘﺪر ﭼﯿﺶﭘﺶ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺎﻧﻨﺪ.
ﻫﺮودوت در ﮐﺘﺎب ﻫﻔﺘﻤﺶ ﻫﻨﮕﺎم ﮔﺰارش اﺻﻞ و ﻧﺴﺐ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ او را ﭘﺴﺮ دارﯾﻮش ﭘﺴﺮ وﯾﺸﺘﺎﺳﺐ ﭘﺴﺮ آرﺷﺎم ﭘﺴﺮ آرﯾﺎرﻣﻦ ﭘﺴﺮ ﭼﯿﺶﭘﺶ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ. ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺶﭘﺶ ﮐﻪ ﻧﯿﺎي ﮐﻮروش ﻫﻢ ﺑﻮد. و ﭼﯿﺶﭘﺶ را ﭘﺴﺮ ﻫﺨﺎﻣﻨﺶ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ. آﯾﺎ ﻫﺮودوت ﮐﻪ در ﻫﻤﻪ ﮐﺘﺎﺑﺶ از ﺧﻮار ﮐﺮدن و دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﻓﺮوﮔﺬار ﻧﮑﺮده، ﻧﯿﺰ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر دارﯾﻮش و ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺎﻧﺶ اﯾﻦ ﻧﺴﺐ ﺟﻌﻠﯽ را ﺑﺮﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ؟
ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﺷﺎره ﻧﮑﺮدن ﺑﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي اﻧﮑﺎر آن ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻧﺪﯾﺪن ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺘﻦ آن ﻧﯿﺴﺖ. اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻮروش در اﺳﺘﻮاﻧﻪ ﺑﺎﺑﻠﯽ ﺑﻪ ﻫﺨﺎﻣﻨﺶ اﺷﺎره ﻧﺪارد و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻮروش ﺑﻪ اﻫﻮرا ﻣﺰدا اﺷﺎره ﻧﺪارد، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ دﻟﯿﻞ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ. در ﻧﻘﺪ ﺷﻤﺎره 9 در ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺨﺶ، ﺧﻮاﻫﯿﻢ دﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺪم اﺷﺎره ﺑﻪ زرﺗﺸﺖ در ﻧﻮﺷﺘﺎرﻫﺎي ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ دﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮاي زرﺗﺸﺘﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺸﺎن ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺰ اﯾﻨﺎن ﺑﯿﺶاز آﻧﮑﻪ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ « اﺳﻨﺎد ﮐﻬﻦ»ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ « ﻣﻨﻄﻖ ﭘﮋوﻫﺸﯽ» اﺳﺘﻮار اﺳﺖ. ﺣﺎل ﻣﻦ از دﯾﺪ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ.
اﮔﺮ آﻏﺎ ﻣﺤﻤﺪﺧﺎن ﻗﺎﺟﺎر ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاي ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ ﺑﺘﺮاﺷﺪ، اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺟﺎرﭼﯿﺎن ﺧﻮﯾﺶ، ﺑﻪ دروغ ﺧﻮد را از ﺧﺎﻧﺪان زﻧﺪ ﯾﺎ اﻓﺸﺎر ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺘﺮ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ داﺷﺘﻨﺪ، ﺑﺨﻮاﻧﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺧﻮد را آﻏﺎ ﻣﺤﻤﺪ ﺧﺎن زﻧﺪ ﯾﺎ اﻓﺸﺎر ﺑﺨﻮاﻧﺪ (ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ دودﻣﺎنﻫﺎ اﻧﮕﯿﺰهاي ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ.ﻣﺸﺮوﻋﯿﺘﺸﺎن زورﺷﺎن ﺑﻮد!). ﻣﺮدم ﻧﺎدان ﺑﯽﮔﻤﺎن آﻧﺮا ﺑﺎور ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. و داﻧﺎﻫﺎ ﻧﯿﺰ از ﺳﺮ راه ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. وﻟﯽ اﮔﺮ او ﻧﺎدرﺷﺎه ﯾﺎ ﮐﺮﯾﻢ ﺧﺎن را ﻗﺎﺟﺎري ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ ﭼﻪ ﻣﯽﺷﺪ؟ آﯾﺎ ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ دﺳﺘﮕﺎهﻫﺎي ﺗﺒﻠﯿﻐﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد؟
اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻨﺪهآور اﺳﺖ. ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺎ ﺗﺎ اﻣﺮوز ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ ﮐﻪ دودﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﺎﻣﺶ ﻗﺎﺟﺎر ﺑﻮده! ﭼﻄﻮر آن ﺷﺎﻫﺎن ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺟﺎرياﻧﺪ و اﯾﻦ ﻣﺮد ﺗﺎزهوارد ﻣﯽداﻧﺪ؟ اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺰ ﻣﯽدادﻧﺪ ﮐﻪ دارﯾﻮش اﺻﻼ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻧﺒﻮده وﻟﯽ ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺷﺎﻫﯽ، ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﺪان ﮐﻮروش ﭼﺴﺒﺎﻧﺪه و ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽﻫﺴﺘﻢ، اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻖ اﯾﺮادي ﻧﺪاﺷﺖ (ﻫﺮﭼﻨﺪ در ﺗﻌﺎرض ﺷﺪﯾﺪ ﺑﺎ اﻧﺒﻮه اﺳﻨﺎد ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ).
وﻟﯽ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮان ﭘﻨﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﺸﺒﻪ ﯾﮏ ﻓﺮد ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم دارﯾﻮش ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮده و اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ از دودﻣﺎنﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ (ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﻣﺮدم ﭘﺎﺳﺎرﮔﺎد آﻧﺮا ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﺪ) اﺳﺖ و آﻧﮕﺎه ﺑﻪ دروغ ﺑﮕﻮﯾﺪ دو ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﺑﺰرگ ،ﮐﻮروش و ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ ﻧﯿﺰ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﺑﻮدهاﻧﺪ؟ اﮔﺮ ﮐﻮروش و ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ و ﺑﺮدﯾﺎ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ، ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ دارﯾﻮش اﯾﻦ دروغ را ﻃﺮح ﻣﯽﮐﻨﺪ، آﯾﺎ ﻣﺮدم از ﺧﻮد ﻧﻤﯽﭘﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﺎ ﺗﺎ دﯾﺮوز اﯾﻦ را ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدﯾﻢ؟
ﺷﺎﻫﺎن ﭘﯿﺶ از دارﯾﻮش ۳۷ ﺳﺎل ﺑﺮ ﭘﺎرﺳﯿﺎن و ۲۸ ﺳﺎل ﺑﺮ اﯾﺮان و۱۷ﺳﺎل ﺑﺮ ﻫﻤﻪ آﺳﯿﺎ و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﺮ آﺳﯿﺎ و آﻓﺮﯾﻘﺎ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. اﮔﺮ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺎم اﯾﻦ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎ درازﻣﺪت، ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﻧﺒﻮده (ﯾﻌﻨﯽ ﻧﺎﻣﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻮده، ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ اﻧﺸﺎﻧﯿﺎن ﯾﺎ ﭼﯿﺶﭘﺸﯿﺎن) و ﻧﺎﮔﻬﺎن دارﯾﻮش ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ « اي ﻣﺮدم در اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﺑﺮ ﺷﻤﺎ ﺷﺎﻫﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ» آﯾﺎ اﯾﻦ دروغ اﺻﻼ ﮐﺎرﺑﺮدي در ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖزاﯾﯽ ﻣﯽداﺷﺖ؟ ﺷﮕﻔﺘﯽ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﺗﺰ دارﯾﻮش را در ذﮐﺎوت و ﻫﻮﺷﻤﻨﺪي و ﭼﯿﺮه دﺳﺘﯽ ﺑﯽﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ !
ﺑﺮﯾﺎن، ﻫﯿﻨﺘﺲ، دوﯾﺮوﺷﭽﯽ، واﺗﺮز، اﺳﺘﺮوﻧﺎخ، روﻟﯿﻨﮕﺮ و ... ﻫﻤﻪ در ﻫﻤﯿﻦ دو دﻫﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﺎﺧﯽ ﺑﻠﻨﺪ ازﺗﺰﻫﺎ ﺑﻨﺎ ﮐﺮده اﻧﺪ. وﻟﯽ ﮐﺎخ آﻧﺎن ﺑﻪ ﺟﻬﺖ ﻟﻨﮓ زدن ﻣﻨﻄﻘﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ادﻋﺎﯾﺶ را دارﻧﺪ ﮐﺞ ﺑﻮده و ﻣﻬﻤﺘﺮ از آن ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻟﮕﺪﮐﻮﺑﯽ اﺳﻨﺎد ﮐﻬﻦ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ و ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻼﺳﯿﮏ، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ اﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ وﻟﯽ ﺑﺪون ﭘﯽ.د ارﯾﻮش اﺣﻤﺪي ﮐﻪ ﮐﺘﺎب دوازده ﻗﺮن ﺷﮑﻮه را در ﭘﺎﺳﺦ و رد ﺗﺰﻫﺎي ﺑﯽﺑﻨﯿﺎد دوازده ﻗﺮن ﺳﮑﻮت ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ، ﺧﻮد در ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻧﻮﯾﻦ ﺑﻪ ﻧﺎم دﻧﯿﺎي ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻼﺳﯿﮏ و ارزﺷﻤﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﺳﻨﺪ دوران ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺘﯿﺒﻪ ﺑﯿﺴﺘﻮن را ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺗﺰﻫﺎي ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه در دو دﻫﻪي ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺗﮑﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ!
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#86
Posted: 4 Jan 2015 17:53
(۴) ﻣﻐﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ دﯾﮕﺮ آرﯾﺎﯾﯽﻫﺎ ﭘﯿﺶ از زرﺗﺸﺘﯽ ﺷﺪن، آﯾﯿﻨﯽ داﺷﺘﻨﺪ درﺑﺮ ﮔﯿﺮﻧﺪه ﭘﺮﺳﺘﺶ ﻧﯿﺮوﻫﺎيﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﯾﺰدان و دﺷﻤﻨﯽ ﺑﺎ دﯾﻮﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻦ آﻧﻬﺎ آﯾﯿﻦ ﻣﻐﺎن ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ. اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﭘﺲ اززرﺗﺸﺘﯽ ﺷﺪن ﺑﺮاي ﻣﺤﮑﻮم و ﻣﻨﮑﻮب ﮐﺮدن اﯾﻦ آﯾﯿﻦ ﺑﺪان دﯾﻮﭘﺮﺳﺘﯽ ﮔﻔﺘﻪ و آﻧﺮا در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﺰداﭘﺮﺳﺘﯽﻗﺮار دادﻧﺪ.
اﻣﺮوز ﺟﺰﺋﯿﺎت ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻤﯽ درﺑﺎره اﯾﻦ آﯾﯿﻦ وﺟﻮد دارد. اﯾﻦ ﻓﺮﺿﯿﻪ ﻣﻄﺮح اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺌﻮﻣﺎتﻣﻎ ﯾﮏ دﯾﻮﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮد و ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ دﯾﻦ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﭘﯿﺶ از زرﺗﺸﺖ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ. ﮐﯿﺶ دﯾﮕﺮي وﺟﻮد داﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم زروانﮔﺮاﯾﯽ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ دوﮔﺎﻧﻪﭘﺮﺳﺘﯽ اﻫﻮرا و اﻫﺮﯾﻤﻦ و ﺧﻠﻖ ﻫﺮدو از ﺧﺪاﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺎم زروان ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﻓﺮﻗﻪﻫﺎي اﻧﺤﺮاﻓﯽ زرﺗﺸﺘﯿﺎن ﺑﻮد و زﯾﺮ ﺗﺎﺛﯿﺮ ادﯾﺎن ﻫﻨﺪي و آﻣﻮزهﻫﺎي زرﺗﺸﺖ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺨﻠﻮﻃﯽ از اﯾﻨﻬﺎ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ﮔﺮوﻫﯽ اﺣﺘﻤﺎل ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﺌﻮﻣﺎت ﻣﻎ و ﻫﻤﻪ ﻣﻐﺎن در زﻣﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن زروانﮔﺮا ﺑﻮدﻧﺪ و اﻟﺒﺘﻪ اﺣﺘﻤﺎل زروانﮔﺮا ﺑﻮدن ﮔﺌﻮﻣﺎت ﺑﯿﺶ از دﯾﻮﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮدﻧﺶ اﺳﺖ. ﭼﺮاﮐﻪ اﮔﺮ ﮔﺌﻮﻣﺎت دﯾﻮﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮد، ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ دارﯾﻮش، ﻣﻌﺎﺑﺪ را وﯾﺮان ﮐﺮد؟ او ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻌﺎﺑﺪ را ﮔﺴﺘﺮش ﻣﯽداد.
ﺑﻪ ﻫﺮ روي دﺷﻤﻨﯽ دارﯾﻮش ﺑﺎ ﮔﺌﻮﻣﺎت ﺟﻨﮓ زرﺗﺸﺘﯿﺎن و زروانﮔﺮاﯾﺎن ﻧﯿﺴﺖ. او ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن را ﺑﻪ آﻧﺎن ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻐﺎن را ﺗﺎدﯾﺐ ﮐﺮد ﺗﺎ در ﺟﺎي ﺧﻮد ﻧﺸﺴﺘﻪ و اﻧﺪﯾﺸﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ را ﺑﻪ ذﻫﻦ ﺧﻮد راه ﻧﺪﻫﻨﺪ. او ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎد، زرﺗﺸﺘﯽ ﺑﻮد، وﻟﯽ ﺟﻠﻮي ﺗﺨﺮﯾﺐ ﻣﻌﺎﺑﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻐﺎن را ﮔﺮﻓﺖ. اﻗﺪاﻣﯽ ﮐﻪ در زﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﭘﺴﺮش دوﺑﺎره ﺗﮑﺮار ﮔﺸﺖ.
ﺗﺰ دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺰ وﺟﻮد دارد ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﮔﺌﻮﻣﺎت ﻣﻎ ﻫﻤﺎن زرﺗﺸـﺖ ﺳـﭙﯿﺘﻤﺎن اﺳـﺖ. اﺳـﺘﻨﺎد اﯾـﻦ ﺗـﺰ ﺑـﻪرواﯾﺖ اﺑﻮرﯾﺤﺎن ﺑﯿﺮوﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ زرﺗﺸﺖ را ۲۵۸ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ از اﺳﮑﻨﺪر ﻣﯽداﻧﺪ. ﺣﺘﺎ اﮔﺮ رواﯾـﺖ اﺑﻮرﯾﺤـﺎن را ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ، ﺑﻪ ﺳﺎل۵۸۸ پ.م ﻣﯽرﺳﯿﻢ و اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﺳﮑﻨﺪر ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ اﺳﮑﻨﺪر ﺑﻪ ﺟـﺎي دارا، ﭘﺲ ﺳﺎل ۵۸۸پ.م ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ زاﯾﺶ زرﺗﺸﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﺮاﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ در ﺳﻨﺖ ﮔﺎﻫﺸـﻤﺎري اﯾﺮاﻧـﯽ، زاﯾـﺶ ﻣﺒﺪا و ﻣﻘﺼﺪ ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﻫﻤﻪ اﺷﺎرات ﺑﻪ اﺳﮑﻨﺪر ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺒﺪا ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻮدﻧﺶ، ﻧﯿﺰ اﺷﺎره ﺑﻪ ﭘﺎدﺷـﺎﻫﯽ اﺳﮑﻨﺪر دارد و ﻧﻪ زاﯾﺶ او.
ﭘﺲ زرﺗﺸﺖ در ۵۸۸پ.م زاده ﻧﺸﺪه، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮي رﺳﯿﺪه اﺳـﺖ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑـﻪ اﻣﺮوز ﻧﯿﺰ زرﺗﺸﺘﯿﺎن ﺳﺎل ﭘﯿﺎﻣﺒﺮي زرﺗﺸﺖ را ﻣﺒﺪا ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﻨﺪ و ﻧﻪ ﺳﺎل زاﯾﺶ. ﺣـﺎل زرﺗﺸـﺖ ﮐـﻪ در ۵۸۸پ.م ۲۹ﯾﺎ ۳۰ﺳﺎل دارد، در ۵۲۲پ.م ﮐﻪ ﮔﺌﻮﻣﺎت ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ را ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣـﯽﮔﯿـﺮد، ﻧﺰدﯾـﮏ ﺑـﻪ ۱۰۰ﺳـﺎل ﺳﻦ دارد! درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﮔﺌﻮﻣﺎت ﺑﯽﮔﻤﺎن ﺟﻮان اﺳﺖ ﮐـﻪ ﺧـﻮد را ﻓﺮزﻧـﺪ ﮐـﻮروش ﺟـﺎ ﻣـﯽزﻧـﺪ. ﺟﺎﻟـﺐ آﻧﮑـﻪ رواﯾﺎت ﭘﻬﻠﻮي ﮐﻪ از ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺑﻮرﯾﺤﺎن ﮐﻬﻨﺘﺮ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ، زرﺗﺸﺖ را ۳۰۰ﭘﯿﺶ از اﺳﮑﻨﺪر ﻣﯽداﻧﻨـﺪ.
ﮐﻪ ﺑﺎز اﯾﻦ ﺗﺰ را ﺳﺴﺖﺗﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﮔﺌﻮﻣﺎت ﻣـﻎ ﻓـﺮدي اﺳـﺖ ﺗـﺎرﯾﺨﯽ ﮐـﻪ ﻧـﺎﻣﺶ در ﺳـﻨﮓﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺷـﺎﻫﯽ و ﺑﯽﮔﻤﺎن در ﺳﺎﻟﻨﺎﻣﻪ دوﻟﺖ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﺗﺎرﯾﺦ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑـﺎ ﺳـﺎل و ﻣـﺎه و روز ﺑـﺮده ﺷـﺪه اﺳـﺖ. اﮔـﺮ ﻣﻨﻈـﻮر ﭘﻬﻠﻮي ﻧﻮﯾﺴﺎن از زرﺗﺸﺖ ﻫﻤﺎن ﮔﺌﻮﻣﺎت ﻣﻎ ﺑﻮد، ﺑﺎﯾﺪ زﻣـﺎن او را ۲۰۰ﭘـﯿﺶ از اﺳـﮑﻨﺪر ﻣـﯽداﻧﺴـﺘﻨﺪ و ﻧـﻪ ۳۰۰.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺣﺘﺎ اﮔﺮ ﺑﺎورﻣﻨﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد زرﺗﺸﺖ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻣﺎدﻫﺎ ﻃﺒﻖ رواﯾـﺎت ﭘﻬﻠـﻮي، ﯾـﺎ زرﺗﺸـﺖ ﻫﻤﺰﻣـﺎن ﮐﻮروش ﺑﺰرگ ﺑﺮ اﺳﺎس رواﯾﺖ اﺑﻮرﯾﺤﺎن ﺑﺎﺷﯿﻢ، اﯾﻦ زرﺗﺸـﺖ ﻧـﻪ زﻣـﺎﻧﺶ و ﻧـﻪ وﯾﮋﮔﯿﻬـﺎﯾﺶ ﺑـﻪ ﮔﺌﻮﻣـﺎت ﻧﻤﯽﺧﻮرد. ﭼﺮاﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﯿﭻ رواﯾﺘﯽ زرﺗﺸﺖ را ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ.
(۵)رﻓﺘﺎر دارﯾﻮش ﺑﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮردﮔﺎن ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ، ﭘﯿﻐﺎﻣﯽ ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺳﺎﯾﺮ ﺷﻮرﺷﯿﺎن. ﮐﺸﺘﻦ ﺷﻮرﺷﮕﺮان ﺑﺎﺑﻞ، ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﻮرﺷﮕﺮان ﺷﻮش ﺑﺪون ﺟﻨﮓ، از ﺑﯿﻦ ﺑﺮوﻧﺪ. رﻓﺘﺎر ﺧﺸﻦ دارﯾﻮش ﺑﺎ ﺷﻮرﺷﮕﺮان ﻣﺎد ﻧﯿﺰ ﺗﺎﺛﯿﺮ زﯾﺎدي در ﺷﮑﻞ ﻧﮕﺮﻓﺘﻦ ﺷﻮرﺷﻬﺎي ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮔﺮدﯾﺪ. اﮔﺮ دارﯾﻮش ﭘﺲ از ﺷﮑﺴﺖ دادن ﺷﻮرﺷﯿﺎن ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﺴﺖ و ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺰﻟﺖ ﻣﯽداد آﻧﮕﺎه اﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺷﯽ ﺑﺮاي دﯾﮕﺮ دﺷﻤﻨﺎن ﺑﻮد. ﮐﻪ اﮔﺮ ﺷﻮرش ﮐﻨﻨﺪ، ﺣﺘﺎ در ﺻﻮرت ﺷﮑﺴﺖ، اﺗﻔﺎق ﺑﺪي ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻧﻤﯽ اﻓﺘﺪ.
ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ دارﯾﻮش ﺗﺎ ۳۰ﺳﺎل ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﭘﺮداﺧﺘﻪ و در ﺟﺮﯾﺎن ﻫﺮﺟﻨﮕﯽ اﻓﺮادي ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ دارﯾﻮش ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺎﻫﺎن ﭘﯿﺶ از ﮐﻮروش ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺴﻠﻂ ﺑﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎ، دﺳﺘﻮر ﺑﻪ وﯾﺮاﻧﯽ آن و ﮐﺸﺘﺎر و اﺳﯿﺮ ﮐﺮدن ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﺪاد و درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮروش ﻫﻤﻮاره ﻧﮕﺮان وﺿﻊ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﯽ ﮔﻨﺎه ﺑﻮد.
ﻣﺴﺌﻠﻪ دﯾﮕﺮ ﺗﻔﺎوت ﻓﻠﺴﻔﯽ ﺟﻨﮓﻫﺎي ﮐﻮروش و ﺟﻨﮓﻫﺎي ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ دارﯾﻮش اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد. ﮐﻮروش ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﭙﺎه اﯾﺮان ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺳﭙﺎه ﯾﮏ ﮐﺸﻮر ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﻣﯽرﻓﺖ و ﭘﺲ از ﺷﮑﺴﺖ، ﺑﻪ ﺷﺎه ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده اﺣﺘﺮام ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ. در واﻗﻊ ﮐﻮروش ﺑﺎ اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺷﺎه آن ﻣﻠﺖ ﮐﻪ ﺳﻤﺒﻞ آن ﻣﻠﺖ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﺎن اﺣﺘﺮام ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ. وﻟﯽ دارﯾﻮش ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﺎ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﯾﮏ اﻣﭙﺮاﺗﻮري ﺑﻮد و آﻧﮕﺎه ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮد را ﺷﺎه ﺧﻮاﻧﺪه و ﺷﻮرش ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.
ﺟﻨﮓ دارﯾﻮش ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺟﻨﮕﯽ دروﻧﯽ ﺑﻮد ﻣﯿﺎن ارﺗﺶ دوﻟﺖ رﺳﻤﯽ و ﻧﯿﺮوﻫﺎي ﺷﻮرﺷﯽ. از ﻧﻈﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪي ﺳﯿﺎﺳﯽ، ﻣﯿﺎن ﺷﺎﻫﺎن دوران ﮐﻮروش ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻮﻧﺎ ﺷﺎه ﺑﻮدﻧﺪ وﮐﻮروش ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺖ و ﺷﺎﻫﺎن دوران دارﯾﻮش ﮐﻪ ﺑﺎ دروغ و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﺧﻮد را ﺷﺎه ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻤﺴﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد. دارﯾﻮش ﭘﺲ از ﺷﮑﺴﺖ آﻧﺎن، ﺣﮑﻢ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ را ﺑﺮاﯾﺸﺎن اﺟﺮا ﻣﯽﮐﺮد.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ارسالها: 6368
#87
Posted: 4 Jan 2015 18:02
(۶)ﺑﺴﯿﺎري ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎورﻧﺪ ﮐﻪ دارﯾﻮش ﺑﺰرگ دﺑﯿﺮهي ﻣﯿﺨﯽ ﭘﺎرﺳﯽ را ﺳﺎﺧﺖ ( ﭘﺲ ﻧﻮﺷﺘﺎرﻫﺎي ﻣﯿﺨﯽ ﭘﯿﺶ از او از ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻮروش ﺑﺰرگ و ... ﺟﻌﻞ ﺷﺪه ﺑﻪ دﺳﺖ دارﯾﻮش ﯾﺎ ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺎﻧﺶاﻧﺪ). در اﻋﺘﺒﺎر و اﺣﺘﺮام واﻟﺘﺮ ﻫﯿﻨﺘﺲ و ﮐﻮﻫﻦ و دِرﻣﻪ ﺗﺮدﯾﺪي ﻧﯿﺴﺖ. وﻟﯽ اﺧﺘﻼف روي اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع زﺑﺎﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻧﻪ ﺑﺎﻗﯽ اﺳﺖ.
ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺟﺴﺘﺎر درﺑﺎره ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ دﺑﯿﺮه ﻣﯿﺨﯽ ﭘﺎرﺳﯽ را در ﺟﻠﺪ ﭼﻬﺎرم از ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﮐﻼرﻧﺲﻫِﺮِن اﺷﻤﯿﺖ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ در آن ﯾﮑﺎﯾﮏ ﺗﺰﻫﺎي ﺑﺰرﮔﺎن زﺑﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ از ﺟﻤﻠﻪ ﮐﻮﻫﻦ و دِرﻣﻪ و ﻣﺎﯾﺮﻫﻮﻓﺮ وﻣﺨﺎﻟﻒ آﻧﻬﺎ ﻟﻮﮐﻮك، را ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﮔﺬارده و در روﯾﻪ ۸۲ از اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺘﻮن، ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر ﺑﻪ ﺧﻂ ﻣﯿﺨﯽ ﭘﺎرﺳﯽ ﻧﯿﺴﺖ. او اﺛﺒﺎت ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻧﻈﺮﯾﻪ «ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪن ﺧﻂ ﻣﯿﺨﯽ ﭘﺎرﺳﯽ از روي ﺧﻂ ﻣﯿﺨﯽ اﮐﺪي – ﺑﺎﺑﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻧﻮﺷﺘﻦ ﯾﮑﯽ دو ﮐﺘﯿﺒﻪ ﺷﺎﻫﯽ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻮﺗﺎه» ﻧﺎﺑﺠﺎﺳﺖ.
ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ دﺑﯿﺮه ﺑﻪراﺳﺘﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ اﯾﺮاﻧﯿﺎن در دورهاي درازﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﻣﯽﭘﻨﺪارﻧﺪ اﺧﺘﺮاع ﺷﺪه اﺳﺖ. آﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ او ﻧﺸﺎن داده ﺧﻂ ﺑﺎﺑﻠﯽ ﻧﻮ ۳۹۰ﻧﺸﺎﻧﻪ دارد ﮐﻪ ۲۸ﺗﺎي آن ﺑﺎ >(ﮔَُﻮِه) آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد. ﯾﻌﻨﯽ ۷%. در اﯾﻼﻣﯽ ۱۳۱ﻧﺸﺎﻧﻪ دارﯾﻢ ﮐﻪ ۱۰ ﺗﺎي آن ﺑﺎ > آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد. ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻤﺘﺮ از ۸%. آﻧﮕﺎه در ﺧﻂ ﻣﯿﺨﯽ ﭘﺎرﺳﯽ ۳۶ ﻧﺸﺎﻧﻪ دارﯾﻢ ﮐﻪ ۷ ﺗﺎي آن ﺑﺎ > آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد. ﯾﻌﻨﯽ ۲۰%. ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﮐﻪ از ۳۹۰ﺗﺎ ﺑﻪ ۳۶ﺗﺎ رﺳﯿﺪه، ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﺮﮔﺰ اﺧﺘﺮاع ﺧﻂ ﻣﯿﺨﯽ ﭘﺎرﺳﯽ را ﺧﻠﻖاﻟﺴﺎﻋﻪ و ﺑﻪ دﺳﺖ دﺑﯿﺮان اﯾﻼﻣﯽ و ﺑﺎﺑﻠﯽ درﺑﺎر دارﯾﻮش ﻧﺪاﻧﯿﻢ.
ﻫﺮناﺷﻤﯿﺖ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ را ﺑﺎ ﺑﺮاﺑﺮﻫﺎي اﮐﺪي – ﺑﺎﺑﻠﯽ و اﯾﻼﻣﯽ ﺳﻨﺠﯿﺪه و ﺑﺪﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ اﺧﺘﺮاﻋﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻧﻪ اﻗﺘﺒﺎﺳﯽ. اﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎ و ﭘﯽ ﺑﺮدن ﺑﻪ ژرﻓﺎي اﯾﺠﺎد ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻄﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﯾﺎﯾﯽ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺳﺎدﮔﯽ و آﺳﺎﻧﯽ و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎور ﺑﻪ اﺧﺘﺮاﻋﯽ و ﻧﻪ اﻗﺘﺒﺎﺳﯽ ﺑﻮدﻧﺶ، آﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ ﮐﻪ دارﯾﻮش و داﻧﺸﻤﻨﺪان درﺑﺎرش در ﻫﻤﺎن ﺳﺎلﻫﺎي ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯾﯽاش ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﺧﻮدش ﻫﻤﻮاره در ﺟﻨﮓ ﺑﻮده، ﻓﺮﺻﺖ ﺳﺎﺧﺘﻦ اﯾﻦ ﺧﻂ را داﺷﺘﻪاﻧﺪ؟
آﻧﻬﻢ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ از ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻂ و زﺑﺎن ﯾﺎدﮔﺎرﻫﺎﯾﯽ از ﯾﮏ ﺳﺪه ﭘﯿﺶ از دارﯾﻮش (آرﯾﺎرﻣﻨﻪ، آرﺷﺎم وﮐﻮروش در ﭘﺎﺳﺎرﮔﺎد) ﻧﯿﺰ دارﯾﻢ. در اﯾﻨﺒﺎره در ﻧﻘﺪ ﺷﻤﺎره ۲ ﺑﺨﺶ ﮐﻮروش ﺑﺰرگ در روﯾﻪ ۱۲۶ ﻫﻤﯿﻦ دﻓﺘﺮ، ﻧﯿﺰ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪام.
(۷) او ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ دﺷﻤﻦ ﮐﺸﻮر را «دروغ» ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﯾﻌﻨﯽ دارﯾﻮش ﺑﺎ راﺳﺘﮕﻮ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدن ﺧﻮد ﺑﻪﺧﻮدش و دوﻟﺘﺶ اﻋﺘﺒﺎر ﻧﻤﯽدﻫﺪ، ﺑﻠﮑﻪ دارد از ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ، ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ و ﺷﮑﻮه و ﺑﺰرﮔﯽ ﺧﻮد ﺑﻬﺮه ﺑﺮده و ﺑﻪراﺳﺘﮕﻮﯾﯽ و آﯾﯿﻦ راﺳﺘﯽ اﻋﺘﺒﺎر ﻣﯽدﻫﺪ.
ﺑﺪﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﯾﮏ اﻟﮕﻮ ﺑﺮاي آﯾﻨﺪﮔﺎن ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﯽﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎه دارﯾﻮش ﺑﺮﺳﺪ، راﻫﯽ ﻧﺪارد ﺟﺰ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ دارﯾﻮش ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺻﺮﻓﺎ ﻧﺎﺷﯽ از ﺣﺲﻣﯿﻬﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎﻧﻪ و ﺑﺸﺮدوﺳﺘﺎﻧﻪ دارﯾﻮش و ﻧﮕﺮاﻧﯽاش از آﯾﻨﺪه ﭘﺲ از ﺧﻮد ﺑﻮد. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ دارﯾﻮش ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪﮐﻮروش و زرﺗﺸﺖ در ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﻣﺼﻠﺢ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽﺷﻮد.
(۸) ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺘﺎ ﻧﺎم زرﺗﺸﺖ را در ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎ ﻧﯿﺎورده و او را ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻧﮑﺮدﻧـﺪ. در ﻓﺮﻫﻨـﮓ آرﯾـﺎﯾﯽ وﭘﺎرﺳﯽ، زرﺗﺸﺖ ﻧﯿﺰ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ اﺳﺖ. وارون ﻫﻤﺴـﺎﯾﮕﺎن اﯾـﺮان ﮐـﻪ ﺑـﺮاي آﻧـﺎن ﺑـﻮدا و ﭘﯿـﺎﻣﺒﺮانﯾﻬﻮد و ﻣﺴﯿﺢ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻓﻮق ﺑﺸﺮ ﺑﻮدﻧﺪ.
اﮔﺮ ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﯿﺮوان دﯾﮕﺮ ادﯾﺎن ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺧﻮد را اﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣـﺎوراﯾﯽ و ازآﺳﻤﺎن آﻣﺪه ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ، ﺣﺘﻤﺎ ﻧﺎم او را در ﮐﻨﺎر ﻧـﺎم ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣـﯽﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ. وﻟـﯽ ﭘﺎرﺳـﯿﺎن «زرﺗﺸـﺖ ﭘﺮﺳـﺖ»ﻧﺒﻮدﻧﺪ. آﻧﻬﺎ راه و رﺳﻢ ﺷﻨﺎﺧﺖ اﻫﻮرا ﻣﺰدا را از زرﺗﺸﺖ آﻣﻮﺧﺘﻪ و ﺷﺒﺎﻧﻪ روز ﻣﺮاﻗـﺐ ﺑﻮدﻧـﺪ ﮐـﻪ ﮐـﺎري وارون راﺳﺘﯽ از آﻧﻬﺎ ﺳﺮ ﻧﺰﻧﺪ. ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻐﺎن ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﺧﻮد را درﮔﯿﺮ ﻗﻮاﻧﯿﻦ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮔﯿـﺮ ﻧﻤـﯽﮐﺮدﻧـﺪ. ﻫﻤـﯿﻦﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ دارﯾﻮش و ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺎﻧﺶ در ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﺧﻮد ﻧﺎم ﻣﺰدا و ﭘﯿﺮوي از راﺳﺘﯽ را ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻣﯽﮐﻨﻨـﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑـﻪ ﺧﻮد زرﺗﺸﺖ در ﮔﺎتﻫﺎ، ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﺘﺎﯾﺶ اﻫﻮرا ﻣﺰدا و آﯾﯿﻦ راﺳـﺘﯽ ﺑﺎﯾـﺪ ﮔﺴـﺘﺮش ﯾﺎﺑـﺪ. اﮔـﺮ ﺑـﻪ ﺻـﺮف ﻧﺒﻮدن ﻧﺎم زرﺗﺸﺖ در ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ، آﻧﺎن را ﻧﺎزرﺗﺸﺘﯽ ﺑﺪاﻧﯿﻢ، آﻧﮕﺎه درﺑﺎره ﺳﺎﺳﺎﻧﯿﺎن ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﻤـﺎﻧﯽ در زرﺗﺸﺘﯽ ﺑﻮدﻧﺸﺎن ﻧﯿﺴﺖ، ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ؟ ﭼﻮن آﻧﺎن ﻧﯿﺰ ﻧﺎﻣﯽ از زرﺗﺸﺖ در ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ ﻧﻤﯽﺑﺮﻧـﺪ.
اﯾـﻦ رﺳـﻢ وﺳﻨﺖ اﯾﺮاﻧﯿﺎن و ﻣﺰداﭘﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧـﺎم ﭘﯿـﺎﻣﺒﺮ را در ﺳـﻨﮓﻧﻮﺷـﺘﻪﻫـﺎي ﺷـﺎﻫﯽ ﻧﻤـﯽﺑﺮدﻧـﺪ.حتا هنگامی ﮐـﻪﻧﻮﯾﺴﻨﺪه، ﻧﻪ ﺷﺎه، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻮﺑﺪان ﻣﻮﺑﺪي ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐﺮﺗﯿﺮ ﺑﻮد. واژهي اوﺳﺘﺎ در ﮐﺘﯿﺒـﻪ دارﯾـﻮش وﺟـﻮد دارد و ﺑﺮﺧـﯽدﺳﺘﻮر ﻧﺴﺨﻪﺑﺮداري اوﺳﺘﺎ را در ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎي ﮐﺮﺗﯿـﺮ ﺗﺸـﺨﯿﺺ دادهاﻧـﺪ. ﺑـﺎ اﯾﻨﺤـﺎل ﺟﺮﯾـﺎن اﺻـﻠﯽ ﭘـﮋوﻫﺶﻫـﺎيﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ اﯾﺮان اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اوﺳﺘﺎ ﺑﺴﯿﺎر دﯾﺮ ﻣﮑﺘﻮب ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﺗﺎ دوران اﺳﻼﻣﯽ، زرﺗﺸﺘﯿﺎن ﺧﻮد را ﻣﺰداﭘﺮﺳﺖ (و ﻧﻪ زرﺗﺸـﺘﯽ) ﻣـﯽﺧﻮاﻧﺪﻧـﺪ، ﻣـﯽﺗـﻮاﻧﯿﻢﻫﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻧﺎم ﻣﺰدا را ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ، ﺣﮑﻢ ﺑﻪ زرﺗﺸﺘﯽ ﺑﻮدن دﻫﯿﻢ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑـﻪ ﻫﺮﮐﺠـﺎ ﻧـﺎم اﺳـﻼم را ﻣـﯽﯾـﺎﺑﯿﻢ ﺣﮑـﻢ ﺑـﻪﻣﺴﻠﻤﺎن ﺑﻮدن ﻣﯽدﻫﯿﻢ و ﻟﺰوﻣﯽ ﺑﻪ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﻧﺎم ﻣﺤﻤـﺪ ﻧﻤـﯽﺑﯿﻨـﯿﻢ. اﺷـﺎراﺗﯽ در ﺳـﻨﮓﻧﻮﺷـﺘﻪﻫـﺎي اﯾﻨﻬـﺎ ﻫﺴـﺖ ﮐـﻪﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ دﯾﻦ زرﺗﺸﺖ ﭘﯿﻮﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻋﺒـﺎرت اﻫـﻮرا ﻣـﺰدا ﻣـﺮدم را آﻓﺮﯾـﺪ و ﺷـﺎدي را ﺑـﺮايﻣﺮدم آﻓﺮﯾﺪ، واژه ﺑﻪ واژه در ﺑﻨﺪﻫﺶ ﭘﻬﻠﻮي آﻣﺪه اﺳـﺖ. درﺣﺎﻟﯿﮑـﻪ ﻧﻮﯾﺴـﻨﺪه ﭘﻬﻠـﻮي در دوران اﺳـﻼﻣﯽ و ﯾـﺎ ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺧﻂ ﻣﯿﺨﯽ ﮐﺘﯿﺒﻪ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ. دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﻧﯽ ﯾﮑﯽ ﺑﻮدن آﺑﺸـﺨﻮر اﻧﺪﯾﺸـﻪﺷﺎه ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ و ﻣﻮﺑﺪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺑﻨﺪﻫﺶ اﺳﺖ.
ﻣﺮي ﺑﻮﯾﺲ در ﮐﺘﺎﺑﻬﺎي ﺧﻮد، و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮔﺰﯾـﺪه در ﺟﻠـﺪ ﺳﻮم از ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ داﻧﺸﮕﺎه ﺧـﺮوﻧﯿﻨﮕﻦ ﺑـﺎ اﻧﺒـﻮﻫﯽ از ﺳـﺮﻧﺨﻬﺎي ﺳـﻮدﻣﻨﺪ ﺗﺮدﯾـﺪي ﺑـﺎﻗﯽ ﻧﻤـﯽﮔـﺬارد ﮐـﻪ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن دﺳﺘﮑﻢ از دو ﻧﺴﻞ ﭘﯿﺶ از ﮐﻮروش و دارﯾﻮش ﻣﺰداﭘﺮﺳـﺖ زرﺗﺸـﺘﯽ ﺑﻮدﻧـﺪ. و ﻫﯿﭽﮑـﺪام از دﻻﯾـﻞ ﺑﺮاي زرﺗﺸﺘﯽ ﻧﺒﻮدن آﻧﺎن ﻣﻨﻄﻘﯽ و ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ .
ﮔﺮدﻫﻤﺎﯾﯽ ﻣﺮدﻣﺎن و ﺑﺰرﮔﺎن اﯾﺮان و ﺟﻬﺎن در ﺟﺸﻦ ﻧﻮروز و ﻣﻬﺮﮔﺎن ﭘﺎرﺳﻪ.
در ﻧﻘﺸﻪ ﺑﺎﻻ راه ﺷﺎﻫﯽ ﮐﻪ از دورﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺗﻤﺪن ﯾﻌﻨﯽ ﺳﻐﺪ و ﻫﻨﺪ ﺑﻪ اﯾﻮﻧﯽ ﻣﯽرﺳﺪ را ﻣﯿﺒﯿﻨﯿﻢ. راه ﻓﺮﻋﯽ ﺷﺎﻫﯽ ﻧﯿﺰ ﭘﺎرﺳﻪ را ﺑﻪ ﺷﻮش و از دو ﺳﻤﺖ ﺑﻪ راه اﺻﻠﯽ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﯽﮐﺮد. ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﻗﯿﺎﻧﻮس ﻫﻨﺪ ﮐﺎﻣﻼ در ﺗﺴﻠﻂﮐﺸﺘﯿﻬﺎي اﯾﺮان ﺑﻮد.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#88
Posted: 10 Aug 2015 15:11
ﺑﺨﺶ ﭘﻨﺠﻢ: ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ
اﺳﺘﻮره ﺳﺎز ﺟﻬﺎﻧﯽ
دارﯾﻮش ﺑﺰرگ، ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﻮد ﻋﻤﺮ اﻣﭙﺮاﺗﻮري را اﻓﺰاﯾﺶ داد، ﭘﺲ از۳۶ ﺳﺎلﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ در دﯾﻤﺎه ﺳﺎل ۳۷ (۴۸۶ پ.م) ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﭘﯿﺮي ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻃﺒﯿﻌﯽ درﮔﺬﺷﺖ. ﭘﺲ از اوﭘﺴﺮش ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ(۱) ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ آﺗﻮﺳﺎ دﺧﺘﺮ ﮐﻮروش ﺑﻮد، ﺑﻨﺎﺑﺮ وﺻﯿﺖ او ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ رﺳﯿﺪ.
ﻫﺮودوتﭼﻨﯿﻦ داﺳﺘﺎﻧﺴﺮاﯾﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ در واﭘﺴﯿﻦ ﺳﺎل ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ دارﯾﻮش، ﻣﺼﺮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺷﻮرش ﺑﺮداﺷﺖ و دارﯾﻮشﻗﺼﺪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻟﺸﮑﺮ ﺑﮑﺸﺪ و ﻫﻢ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎن ﺑﺮود وﻟﯽ از او ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﺳﻔﺮ ﺟﻨﮕﯽ، ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﺶ را ﻣﻌﯿﻦ ﮐﻨﺪ و در اﯾﻦ زﻣﺎن ﻣﯿﺎن ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﭘﺴﺮ آﺗﻮﺳﺎ و ارﺗﺎﺑﺎزان ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﭘﺴﺮ دارﯾﻮش رﻗﺎﺑﺘﯽ ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ در ﭘﺎﯾﺎن دارﯾﻮش ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻧﻔﻮذ ﺑﺎﻻي ﺷﻬﺒﺎﻧﻮ آﺗﻮﺳﺎ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ را ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ.
ﺑﺮ اﺳﺎس اﺳﻨﺎد دﯾﮕﺮ، ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ۱۲ﺳﺎل ﭘﯿﺶ از ﻣﺮگ ﭘﺪر، از ﺳﻮي او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺎﺑﻞ وﺷﻬﺮﺑﺎن ﻣﯿﺎﻧﺮودان ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. درﺳﺖ ﻫﻤﺎن رﻓﺘﺎري ﮐﻪ ﮐﻮروش در ﻣﻮرد ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ اﻧﺠﺎم داد.ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در ﻧﻘﺶﻫﺎي ﭘﺎرﺳﻪ، دارﯾﻮش را ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺮ روي ﺗﺨﺖ ﺷﺎﻫﯽ و ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ را اﯾﺴﺘﺎده در ﭘﺸﺖ ﺳﺮ اوﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ و اﯾﻨﻬﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ او از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان وﻟﯿﻌﻬﺪ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﺎﻧﻮﺷﺘﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﭘﺴﺮي ﮐﻪ در دوران ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﭘﺪر زاده ﻣﯽﺷﻮد، ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﭘﺪر اﺳﺖ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ از ﺑﺪو زاده ﺷﺪن ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻘﺎﻣﯽ داﺷﺖ.
دارﯾﻮش ﺑﺎرﻫﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﺟﻨﮕﯽ زده ﺑﻮد و روﺷﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺮودوت در واﭘﺴﯿﻦ ﺑﺎري ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﺼﺪي داﺷﺖ، ﻧﺰدﯾﮑﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﯾﺎد آوردﻧﺪ ﮐﻪ او ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﻧﺪارد! ﺿﻤﻨﺎ اﺗﻮرﯾﺘﻪاي ﮐﻪ از دارﯾﻮش ﺑﺰرگ ﺳﺮاغ دارﯾﻢ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻀﺎد ﺑﺎ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ در زﻣﺎن زﻧﺪﮔﯽ او، ﭘﺴﺮاﻧﺶ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﯿﺰﻧﺪ و آﺗﻮﺳﺎ ﺑﺎ ﻻﺑﯽ ﮐﺮدن ﭘﺴﺮش را ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ﺧﻮد ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ در ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪاش در ﺗﺨﺖ ﺟﻤﺸﯿﺪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : »ﺧﻮاﺳﺖ اﻫﻮرا ﻣﺰدا ودارﯾﻮش ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن ﭘﺴﺮاﻧﺶ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﺷﻮم«.
ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻞ ﺟﺮﯾﺎن آﻣﺎده ﺷﺪن دارﯾﻮش ﺑﺮاي ﺳﻔﺮ ﺟﻨﮕﯽ ﻧﯿﺰ دروغ و اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ.دروﻏﮕﻮ ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ ﺑﺮاي اﺛﺒﺎت دروغ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎز ﻫﻢ دروغ ﺑﮕﻮﯾﺪ و ﺳﺎزﻧﺪﮔﺎن اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﺎراﺗﻦ ﻣﺠﺒﻮرﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ دارﯾﻮش ﺗﺎ واﭘﺴﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻋﻤﺮ آرزوي اﻧﺘﻘﺎم ﮔﯿﺮي از آﺗﻨﯽﻫﺎ را داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭘﯿﺸﺘﺮ دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﻮد. ﻣﯿﺎن ﻣﺎراﺗﻦ و ﻣﺮگ دارﯾﻮش ﺑﯿﺶ از ۴ ﺳﺎل ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻮد وﻫﯿﭻ ﻧﺸﺎﻧﻪاي از ﻗﺼﺪ دارﯾﻮش ﺑﺮاي ﺟﻨﮓ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﯾﻮﻧﺎن دﯾﺪه ﻧﺸﺪه اﺳﺖ.
ﺑﻪ وﯾﮋه آﻧﮑﻪ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻼدرﻧﮓ ﭘﺲ از روي ﮐﺎر آﻣﺪن ﺑﻪ ﻣﺼﺮ ﻟﺸﮑﺮ ﻣﯽﮐﺸﺪ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎن.ﺷﻮرش ﻣﺼﺮ ﻧﯿﺰ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺎ ﭘﺨﺶ ﺷﺪن ﺧﺒﺮ درﮔﺬﺷﺖ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﺑﺰرگ از ﺳﻮي ﻓﺮﺻﺖﻃﻠﺒﺎن ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﻨﺘﻬﺎ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن داﺳﺘﺎﻧﭙﺮداز ﺑﺮاي ﮐﺎﺳﺘﻦ از ﺷﺎن و ﻗﺪرت ﺑﯽﺑﺪﯾﻞ دارﯾﻮش ﮐﻪ در ﻋﻤﺮش ﺑﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺖ و ﻫﺮﮔﺰ ﺷﮑﺴﺖ ﻧﺨﻮرد، اﯾﻦ ﺷﻮرش را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن دوران او آورده و ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ او ﺷﻮرش ﻣﺼﺮ را دﯾﺪ وﻟﯽ اﺟﻞ ﻣﻬﻠﺘﺶ ﻧﺪاد ﺗﺎ ﺑﺪان رﺳﯿﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ.ﺑﺎ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﯽ رﺳﯿﺪن ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﮐﻪ ﻧﻮه ﮐﻮروش ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﺪ، ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮن ﮐﻮروش ﺑﺎزﮔﺸﺖ. واز اﯾﻦ ﭘﺲ ﻫﻤﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن از ﺧﻮن ﻣﺸﺘﺮك ﮐﻮروش و دارﯾﻮش ﺑﻮدﻧﺪ.
او ﺷﺎﻫﺰادهاي داﻧﺶآﻣﻮﺧﺘﻪ، ﺧﻮشاﻧﺪام و زﯾﺒﺎروي ﺑﻮد. اﺑﻬﺖ و ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﻮروش و دارﯾﻮشﺑﺮاي اﻣﭙﺮاﺗﻮري ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺧﻮد ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﻪ ارث رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. او وارون ﮐﻮروش ودارﯾﻮش، ﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺷﺎﻫﯽ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺰﻧﺪ، ﻣﺤﺒﻮب ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن ﺑﻮده و ﻧﺎم و ﻧﺸﺎن و ﮐﻤﺎﻻﺗﺶ ورد زﺑﺎن ﻫﻤﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻮد.
ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﭘﺲ از رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ آﻏﺎز ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﮐﺎﺧﻬﺎﯾﯽ زﯾﺒﺎ در ﺷﻮش وﭘﺎرﺳﻪ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺳﻬﻢ ﺧﻮد را در ﻋﻤﺮان و آﺑﺎداﻧﯽ اﯾﻔﺎ ﮐﻨﺪ.دروازه ﻣﻠﻞ ﯾﮑﯽ از ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶﻫﺎي ﭘﺎرﺳﻪ ﮐﻪ ورودي ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﺎن ﮐﺎخ آﭘﺎداﻧﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﮐﺎخ ﻫَﺪﯾﺶ ﯾﺎﮐﺎخ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ، و ﺗﺎﻻر ﺳﺪ ﺳﺘﻮن در دوران ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ.
در اﺑﺘﺪاي ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺷﻮرشﻫﺎﯾﯽ در ﻣﺼﺮ و ﺑﺎﺑﻞ ﺑﺮوز ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﻪ وﯾﮋه در ﻣﺼﺮ ﮐﻪ ﻫﺨﺎﻣﻨﺶ ﺑﺮادر ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﺳﺎﺗﺮاپ آن ﺷﺪ. از ﮔﺰارشﻫﺎي ﺳﻨﺘﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻪ ﺑﻪاﯾﻦ دو ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻟﺸﮑﺮ ﮐﺸﯿﺪه و آﺷﻮبﻫﺎ را ﺳﺮﮐﻮب ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﻨﺘﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺑﺪ وﺧﺪاﯾﺎن اﺣﺘﺮاﻣﯽ ﻧﻤﯽﮔﺬارد.(۲)
از اﯾﻦ ﭘﺲ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻧﻪ در ﻣﺼﺮ، ﻣﺎﻧﻨﺪ دارﯾﻮش ﻣﺤﺒﻮب و ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﯾﺎن اﺳﺖ و ﻧﻪ در ﺑﺎﺑﻞ، ﺷﺎه و ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه ﻣﺮدوك. ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﺎه ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺧﺪاﯾﯽ ﺟﺰاﻫﻮرا ﻣﺰدا را ﺳﺘﺎﯾﺶ ﻧﮑﺮده و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﻌﺒﺪي ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪارد. در ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪ ﺳﺮﺷﻨﺎس ﺑﺎ ﻧﺎم دﯾﻮﻫﺎ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎﺧﻮد را ﺗﺮوﯾﺞ ﮐﻨﻨﺪه دﯾﻦ ﻣﺰداﭘﺮﺳﺘﯽ و ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﻨﺪه ﻧﯿﺎﯾﺸﮕﺎهﻫﺎي دﯾﻮﻫﺎ ﯾﺎ ﺧﺪاﯾﺎن دروﻏﯿﻦ دﯾﮕﺮﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﻨﺘﯽ، از اﯾﻦ زﻣﺎن ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻋﻨﻮان ﺷﺎه ﺑﺎﺑﻞ را رﻫﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﯾﻌﻨﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﮑﯽاز ﭘﺎﯾﺘﺨﺖﻫﺎي ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻧﻤﯽآﯾﺪ. ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺪرن ﺑﺮ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﺎرﻫﺎ ﺗﺮدﯾﺪ وارد ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻫﻠﻦ ﺳﺎﻧﺴﯿﺴﯽ اﻋﺘﺒﺎر ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪ دﯾﻮﻫﺎ را زﯾﺮ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﯽﺑﺮد و آﻣﻠﯽ ﮐﻮرت و ﺳﻮزان ﺷﺮوﯾﻦ واﯾﺖ ﻣﻨﻔﻮر ﺑﻮدن او در ﺑﺎﺑﻞ و ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺑﺘﺨﺎﻧﻪﻫﺎي آﻧﺠﺎ را رد ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...
۱ . "ﺧﺸﺎﯾﺎر ﺷﺎه" ﻧﺎدرﺳﺖ اﺳﺖ. واژه ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ آن»ﺧﺸﺌﯽ ارﺷﺎ« ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. زرِکس ﻧﺎم ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺟﻨﮕﺠﻮﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯿﺪﻫﺪ ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﯾﻮﻧﺎن ﺑﺮ او ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.
۲ . اﺳﺘﺮاﺑﻮن و دﯾﻮدور و آرﯾﺎن و دﯾﮕﺮ ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎران ﭘﺲ از اﺳﮑﻨﺪر، ﺑﺎ دﯾﺪن وﯾﺮاﻧﯽﻫﺎي ﻣﻌﺒﺪ ﻣﺮدوك در ﺑﺎﺑﻞ، آﻧﺮا ﺗﺨﺮﯾﺐ ﺷﺪه ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﮐﻪ ﻣﻨﻔﻮر ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﻮد داﻧﺴﺘﻨﺪ.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#89
Posted: 10 Aug 2015 15:24
ﺟﻨﮓﻫﺎي اﯾﺮان و ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن
اﺻﻄﻼح ﺟﻨﮓﻫﺎي ﭘﺎرﺳﯽ(۱) در ﺗﺎرﯾﺦ اﺷﺎره دارد ﺑﻪ ﺟﻨﮓﻫﺎي ﻣﯿﺎن اﯾﺮان و ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن(۲) ﮐﻪ در زﻣﺎن دارﯾﻮش آﻏﺎز و در زﻣﺎن ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺖ. ﭘﯿﺸﺘﺮ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺿﺮﺑﻪ ﺣﯿﺜﯿﺘﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪدارﯾﻮش ﺑﻪ آﻧﺎن زد را ﺑﺎ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﯾﮏ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺎراﺗﻦ اﻟﺘﯿﺎم ﺑﺨﺸﯿﺪﻧﺪ. ﺣﺪود۱۰ﺳﺎل ﭘﺲ از آن روﯾﺪاد، زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎرﻫﺎي ﻋﻤﺮاﻧﯽ ﺷﻬﺮﻫﺎ و رﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ اوﺿﺎع اﻗﺘﺼﺎدي و اﺟﺘﻤﺎﻋﯽاﻣﭙﺮاﺗﻮري ﺑﻮد، ﺑﻪ او ﺧﺒﺮ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن در ﭘﯽ دﺳﺖ زدن ﺑﻪ ﺗﻮﻃﺌﻪاي ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺑﺮاي ﯾﻮرش دوﺑﺎره ﺑﻪ آﺳﯿﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ اﺷﺎره ﺷﺪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﺴﯿﺎري در ﺷﻮش ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ.
از ﻣﺮدم ﻋﻮام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﺎداﻧﺸﻤﻨﺪان و ﺑﺰرﮔﺎن و اﺷﺮاف ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ. اﺧﺒﺎري ﮐﻪ از ﯾﻮﻧﺎن ﺑﻪ درﺑﺎر ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﺗﺸﻮﯾﻖ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﻣﻘﯿﻢ اﯾﺮان، دﻋﻮت ﺑﺮﺧﯽ ﺣﺎﮐﻤﺎن اروﭘﺎ از ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎه ﺗﺴﺎﻟﯽ و اﺻﺮار ﺑﺮﺧﯽ از ﺑﺰرﮔﺎن ﭘﺎرﺳﯽ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮدوﻧﯿﻪ ﭘﺴﺮ ﮔﻮﺑﺮﯾﺎس، در ﭘﺎﯾﺎن ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ را ﺑﺮآن داﺷﺖ ﺗﺎ راه ﭘﺪر را ﭘﯿﺶ ﺑﮕﯿﺮد. ﻫﺮودوت از زﺑﺎن ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ : »ﯾﺎ ﯾﻮﻧﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﻣﺎ ﮔﺮدد، ﯾﺎ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدار ﺑﺎﺷﯿﻢ در اﯾﻦ ﮐﺎر، راه ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ. و ﻋﺪاﻟﺖ اﻗﺘﻀﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﺮده اﻧﺪ را ﺗﻼﻓﯽ ﮐﻨﯿﻢ«
ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﭘﺲ از ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮي ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﭘﺮوژه ﺳﺮﺑﺎزﮔﯿﺮي را آﻏﺎز ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺮودوت ﯾﮑﯽاز اﺷﺮاف از او ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ او را ازﺟﻨﮓ ﻣﻌﺎف دارد. ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ :
»ﻣﻦ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﻫﺴﺘﻢ ﺷﺨﺼﺎ در ﺟﻨﮓ ﺣﻀﻮردارم. ﭘﺴﺮان و ﺑﺮادران و ﻧﺰدﯾﮑﺎن ﻣﻦ ﻧﯿﺰ در ﺻﻒﻣﻘﺪم ﺟﺒﻬﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺟﻨﮕﯿﺪ. آﻧﮕﺎه ﺗﻮ ﭼﻨﯿﻦ درﺧﻮاﺳﺘﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟«
و دﺳﺘﻮر ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﭘﺴﺮ ﺑﺰرگ آن ﻓﺮد داد. و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻫﻤﻪ از ﺟﺪﯾﺖ ﺷﺎه ﺑﺮاي ﺟﻨﮓ آﮔﺎه ﺷﺪﻧﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻮروش و دارﯾﻮش ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاي ﺑﺮاي ﭼﯿﺮﮔﯽ ﺑﺮ اروﭘﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﻫﺮودوت ﺑﻪ روﺷﻨﯽ در ﮐﺘﺎب ﺧﻮد ﭘﺎﻓﺸﺎري ﻣﯿﻮرزد ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﻫﻤﻪ آﺳﯿﺎ را ﻣﺎل ﺧﻮد ﻣﯽداﻧﻨﺪ وﻟﯽ اروﭘﺎ را از آن ﺟﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.رﻓﺘﺎر دوﻟﺖ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ در دوران ﮐﻮروش، ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ و دارﯾﻮش ﻧﯿﺰ دﻗﯿﻘﺎ ﮔﻮاه ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ اﺳﺖ. ﮐﻮروش وﻗﺘﯽ ﻟﯿﺪﯾﻪ را ﺗﺼﺮف ﮐﺮد، در ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺷﻬﺮﻫﺎي ﯾﻮﻧﺎﻧﯽﻧﺸﯿﻦ آﺳﯿﺎﯾﯽ ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد راه ﻧﺪاد و اﯾﻦ درﺣﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن اروﭘﺎ او را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻋﻼم ﺟﻨﮓ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ. ﭘﺲ ﮐﻮروش ازاروﭘﺎ ﻧﻤﯽﺗﺮﺳﯿﺪ.
وﻟﯽ ﭘﺲ از آن ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ اروﭘﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺷﺮق ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺷﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺗﺴﺨﯿﺮ ﺑﺎﺑﻞ اﻓﺘﺎد. اﮔﺮ ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﺣﻤﻠﻪ ﺑﻪ ﻣﺼﺮ، ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﺮد، ﺷﺎﯾﺪ آﻧﮕﺎه ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎي ﺑﻌﺪي روي ﻧﻤﯽداد. دارﯾﻮش ﻧﯿﺰ اﮔﺮﭼﻪ ﺑﻪ اروﭘﺎ رﻓﺖ وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺷﻬﺮ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽﻧﺸﯿﻨﯽ در اروﭘﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﮑﺮد و اﯾﻦ ﺧﻮد اروﭘﺎﯾﯽﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﭘﯿﻤﺎن دوﺳﺘﯽ ﺑﺴﺘﻪ و داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﻪ زﯾﺮ ﭘﺮﭼﻢ او رﻓﺘﻨﺪ.
ﺣﺘﺎ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ در آﻏﺎز ﺳﺪه ﭘﻨﺠﻢ پ.م ﺑﺮ دارﯾﻮش آﺷﮑﺎر ﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن دﺳﺖ از دﺷﻤﻨﯽ ﺑﺮ ﻧﻤﯽدارﻧﺪ،ﺑﺎز ﻫﻢ دارﯾﻮش در ﺟﻨﮕﻬﺎي ﺧﻮد ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ آزاد ﮐﺮدن ﺷﻬﺮﻫﺎي آﺳﯿﺎ ﺑﺴﻨﺪه ﮐﺮده و ﺑﻪ اروﭘﺎ ﺣﻤﻠﻪ ﻧﮑﺮد.ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻧﯿﺰ در ۶ ﺳﺎل ﻧﺨﺴﺖ ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽاش ﻫﯿﭻ ﭼﺸﻢ ﻃﻤﻌﯽ ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎن ﻧﺪاﺷﺖ. اﺗﻔﺎﻗﺎ در ﯾﻮﻧﺎن ﻧﯿﺰ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﭼﻪ ﭘﯿﺶ از ﺑﻪ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻦ و ﭼﻪ ﭘﺲ از آن، ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﻣﺤﺒﻮب و اﺳﺘﻮره ﺟﻮاﻧﺎن ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑﻮد. وﻟﯽ در ﺳﺎل ۷۹(۴۸۰ پ.م) آﺗﺶ ﺟﻨﮓ، ﻣﻮﺟﯽ از ﮐﯿﻨﻪ و ﻧﻔﺮت را ﺑﯿﻦ اروﭘﺎ و آﺳﯿﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﻫﺮودوت ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﭙﺎه ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ در اﯾﻦ ﺟﻨﮓ داراي ۵۲۰۰ﮐﺸﺘﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﮐﺸﺘﯽﻫﺎي ﺟﻨﮕﯽ وﺗﺪارﮐﺎﺗﯽ ﺑﻮد. او ﺷﻤﺎر اراﺑﻪﻫﺎي ﺟﻨﮕﯽ را۲۰ﻫﺰار و از ﻫﻤﻪ ﺷﮕﻔﺖﺗﺮ رﻗﻢ ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎن ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﮐﻪ ازﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ۴۰ ﻣﻠﺖ و ﻗﻮﻣﯿﺖ ﮔﺮدآوري ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ را ۲ ﻣﯿﻠﯿﻮن و ۳۱۷ ﻫﺰار و ۶۱۰ﻧﻔﺮ! داراي ۱/۷ﻣﯿﻠﯿﻮن ﭘﯿﺎده ﻧﻈﺎم و ﺑﺎﻗﯽ ﻧﯿﺮوي درﯾﺎﯾﯽ و ﺳﻮاره ﻧﻈﺎم ﺗﺨﻤﯿﻦ ﻣﯿﺰﻧﺪ!(۳) وﻟﯽ اﻣﺮوز آﻣﺎر ﻫﺮودوت راﻧﻤﯽﭘﺬﯾﺮﻧﺪ.
ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺳﭙﺎه ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﭙﺎه دارﯾﻮش در ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اﯾﻮﻧﯽ ﻧﺒﻮد،ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺘﺎ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ از آن ﺑﻮد. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺷﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮ دﺷﻤﻨﺎن ﭼﺮﺑﺶ داﺷﺖ. ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ و ﺳﭙﺎه وﯾﮋه اش ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﻋﺒﻮر از ﺗﻨﮕﻪ ﻫﻠﺴﭙﻮﻧﺖ(۴)ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ.
ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن آﺳﯿﺎ در ﺳﺎﺧﺘﻦ اﯾﻦ ﭘﻞ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰ ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. او در ﺟﺎﯾﮕﺎه ﺷﻬﺮ اﺳﺘﻮرهاي ﺗﺮوا، ﺑﻪ ﯾﺎد ﺷﻬﯿﺪان ﺗﺮوا ﺷﺮاب ﻧﻮﺷﯿﺪه و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن وﯾﺮان ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮوا ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ، ﭘﺲ از ﻋﺒﻮر از ﭘﻞ، ﯾﮏ ﺟﺎم ﻃﻼ، ﯾﮏ ﺷﻤﺸﯿﺮ و ﯾﮏ ﮐﻤﺎن را ﺑﺮاي ﺷﮑﺮﮔﺰاري ﺑﻪ درون آب ﻣﯽاﻧﺪازد. از دﯾﺪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺧﺮاﻓﺎﺗﯽ، ﺧﺪاﯾﺎن و دﯾﻮﻫﺎ ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎن ﻟﺸﮑﺮ ﮐﺸﯿﺪه اﻧﺪ! ﻣﻘﺪوﻧﯿﻪ و ﺗﺮاﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد را ﻫﻢﭘﯿﻤﺎن ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺗِﺴﺎﻟﯽ ﺑﺪون ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻣﯽﭘﯿﻮﻧﺪد. آرﮔﻮس ﻧﯿﺰ ﺑﺪون درﮔﯿﺮي ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪ. وﻟﯽ در دﯾﮕﺮ ﭘﺎﯾﮕﺎﻫﻬﺎ ﻧﺒﺮدﻫﺎﯾﯽ رخ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﯿﺮوزي آﺳﺎن اﯾﺮان ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ.دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ از آﻏﺎز ﺳﺪه ﭘﻨﺠﻢ، اﻧﻘﻼﺑﯽ در زﻣﯿﻨﻪ ﺟﻨﮕﯿﺪن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﻤﺎر ﻧﻔﺮات زﯾﺎد ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﻗﻮت ﺳﭙﺎه اﯾﺮان ﺑﻮد و ﻧﻪ ﺗﺎﮐﺘﯿﮏﻫﺎي ﺟﻨﮕﯽ. دﯾﮕﺮ ﺷﺎه ﻧﻤﯽﺟﻨﮕﯿﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﺑﻮد و ﺳﭙﺎه ﺟﺎوﯾﺪان، ﻧﯿﺰ ﺑﺮاي ﺷﺎه ﺟﺎﻧﺴﭙﺎري ﻣﯽﮐﺮد.
در اﯾﻦ ﻧﺒﺮدﻫﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺳﭙﺎه ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﭘﺪرزن(۵) ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻮﺗﻦ ﺑﻮد. وﯾﺸﺘﺎﺳﭗ ﭘﺴﺮ آﺗﻮﺳﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺳﭙﺎه ﺳﮑﺎﻫﺎ را داﺷﺖ و آرﺷﺎم ﭘﺴﺮ ارﺗﯿﺴﺘﻮﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﻣﺼﺮﯾﺎن و اﺗﯿﻮﭘﯽﻫﺎ را و ﮔﻮﺑﺮﯾﺎس ﭘﺴﺮارﺗﯿﺴﺘﻮﻧﻪ رﻫﺒﺮي آﺷﻮريﻫﺎ را. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ اردﺗﺨﻤﻪ داﻣﺎد دارﯾﻮش ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﻓﺮﯾﮕﯽﻫﺎ و ارﻣﻨﯽﻫﺎ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺖ. ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻣﯿﺴﯽﻫﺎ و ﻟﯿﺪﯾﻪاي ﻧﯿﺰ ارﺗﺎﻓِﺮن ﭘﺴﺮ ارﺗﺎﻓﺮن ﺳﺮﺷﻨﺎس(ﺷﻬﺮﺑﺎن ﺳﺎرد در زﻣﺎن دارﯾﻮش) ﺑﻮد.
و ﮐﻞ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن اﻗﻮام ﮐﻪ ﺗﻌﺪاد آﻧﻬﺎ ﺑﯿﺶ از ۳۰ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد، زﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﺳﺘﺎد ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ارﺗﺶ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﮐﻪ ۶ ارﺗﺸﺒﺪ از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺮدوﻧﯿﻪ در آن ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. وﻟﯽ ﺳﭙﺎه ده ﻫﺰار ﻧﻔﺮي (ﺟﺎوداﻧﺎن ﯾﺎ ﻓﻨﺎﻧﺎﭘﺬﯾﺮان)ﻣﺴﺘﻘﻞ از ﺳﺘﺎد ارﺗﺶ ﺑﻮده و ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ آن ﺑﺎ ﻫﯿﺪارنِس ﺑﻮد. ﺳﭙﺎﻫﯽ ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ از ﮐﺎرﮐﺸﺘﻪﺗﺮﯾﻦ و دﻟﯿﺮﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮدان اﯾﺮان ﺑﺎ ﺟﺎﻣﻪﻫﺎﯾﯽ از زر.
ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﭘﺲ از رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎن ﮐﺎﻧﺎل آﺑﯽ دﯾﮕﺮي ﺑﻪ ﺳﺒﮏ آﻧﭽﻪ ﭘﺪرش در ﻣﺼﺮ اﻧﺠﺎم داد، ﺣﻔﺮﻣﯽﮐﻨﺪ. وﻟﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺖ اﻫﺪاف ﻋﻤﺮاﻧﯽ، ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﺪفﻫﺎي ﺟﻨﮕﯽ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر او در ﺷﺮﻗﯽﺗﺮﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﺧﺎﻟﮑﯿﺪﯾﮏ4 از ﺷﻤﺎل ﺑﻪ ﺟﻨﻮب ﮐﺎﻧﺎﻟﯽ آﺑﯽ در ﭼﻨﺪ روز ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺎ ﻧﺎوﮔﺎن اﯾﺮان ﺑﻪ ﺟﺎي دور زدنﮐﻮﻫﻬﺎي آﺗﻮس (ﮐﻪ ﺳﭙﺎه ﻣﺮدوﻧﯿﻪ در زﻣﺎن دارﯾﻮش در ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺗﻮﻓﺎن ﺷﺪه ﺑﻮد) ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب ﺑﺮود. ﮐﺎﻧﺎل ﺣﻔﺮ ﺷﺪه ۳۰ ﻣﺘﺮ ﭘﻬﻨﺎ و۲/۵ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ درازا داﺷﺖ و ﻟﺒﻪﻫﺎي آن از ﺑﺎﻻ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ داراي ﺷﯿﺐ ﺑﻮد. اﯾﻦ ﮐﺎﻧﺎل ﺑﺮاي ﮔﺬر ﻫﻤﺰﻣﺎن ۲ ﮐﺸﺘﯽ اﯾﺮان در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد.
...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...
۱ . Persian warsﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺎوب در ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻼﺳﯿﮏ Medic warsﻧﯿﺰ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ﻫﺮ رو در ادﺑﯿﺎت ﮐﻼﺳﯿﮏ ﻏﺮب واژه ﭘﺎرﺳﯽ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ اﯾﺮاﻧﯽ اﺳﺖ.
۲ . ﮔﺎه ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه "ﺟﻨﮓﻫﺎي اﯾﺮان و ﯾﻮﻧﺎن" ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﺷﻮد، ﮐﻪ واﺣﺪي ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم "ﯾﻮﻧﺎن"، وﺟﻮدﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ واﺣﺪ ﺳﯿﺎﺳﯽ اﯾﺮان ﺑﺠﻨﮕﺪ.
۳ . ﻫﺮودوت ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ در اروﭘﺎ، ﺳﭙﺎﻫﯿﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد ۲ ﻣﯿﻠﯿﻮن و ۱۴۶ﻫﺰار و ۶۱۰ﻧﻔﺮ از ﺗﺮاﮐﻪ و ﺗﺴﺎﻟﯽ و ﻣﻘﺪوﻧﯿﻪ و ﯾﻮﻧﺎن ﺷﻤﺎﻟﯽ و ﻣﯿﺎﻧﯽ و ... ﺑﻪ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ! و ﺑﺎ ﺷﻤﺎر ﮐﺮدن ﺑﺮﺧﯽ ﺳﭙﺎﻫﯿﺎن دﯾﮕﺮ در ﮐﻞ ﻋﺪد ۵ﻣﯿﻠﯿﻮن و ۲۸۳ﻫﺰار ۲۲۰ﻧﻔﺮرا ﺗﻌﺪاد اﻓﺮادي ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎن ﺟﻨﻮﺑﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ!
۴ . اﻣﺮوز اﯾﻦ ﺗﻨﮕﻪ ﮐﻪ در ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮔﺎﻟﯿﭙﻮﻟﯽ در ﺗﺮﮐﯿﻪ اﺳﺖ را دارداﻧﻞ و ﺑﻪ ﺗﺮﮐﯽ ﺑﻐﺎزي ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ. اﯾﻦ ﺗﻨﮕﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ دﻫﻨﺪه درﯾﺎي اژه ﺑﻪ درﯾﺎي ﻣﺮﻣﺮه ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﮐﻢﭘﻬﻨﺎﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ آن ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ ﻣﻮرد ﺑﻬﺮهﺑﺮداري ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﻮده ۱/۲ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ اﺳﺖ.
۵ . ﻫﻤﺴﺮ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ آﻣﺴﺘﺮﯾﺲ ﮔﺰارش ﺷﺪه اﺳﺖ .
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#90
Posted: 10 Aug 2015 15:36
ﺳﺎﺧﺖ اﯾﻦ ﮐﺎﻧﺎل ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﺷﮕﻔﺘﯽﻫﺎي ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺑﻮده و در ﮐﺘﺎب ﻫﻔﺘﻢ ﻫﺮودوت ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﺷﺪه، ﺑﻪ دﺳﺖ دو ﻣﻬﻨﺪساﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎي ﺑﻮﺑﺎرس ﭘﺴﺮ ﻣﮕﺎﺑﯿﺰ و ارﺗﺎﺧﻪ ﭘﺴﺮ ارﺗﺎﺋﻮس راه اﻧﺪازي ﺷﺪ.(۱) ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺮودوت ارﺗﺎﺧﻪ درﺟﺮﯾﺎن ﺟﻨﮕﻬﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪه و در ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه دﻓﻦ ﻣﯽﺷﻮد.
ﻃﺒﻖ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺨﯽ، ﯾﮑﯽ از ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﺎن ﻧﯿﺮوي درﯾﺎﯾﯽ اﯾﺮان در اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﯾﮏ زن ﺑﻪ ﻧﺎم آرﺗﺎﻣﯿﺲ از اﻫﺎﻟﯽ ﮐﺎرﯾﻪ ﺑﻮد. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮان او را ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ زن ﺗﺎرﯾﺦ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎم درﯾﺎﺳﺎﻻري وﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﻧﻈﺎﻣﯽ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ. اﻟﺒﺘﻪ او ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد. ﻧﺎﻣﻬﺎي دﯾﮕﺮي ﻧﯿﺰ از زﻧﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اﯾﺮاﻧﯽ دارﯾﻢ. از ﺟﻤﻠﻪ آرﯾﺎﺗﺲ، اﺳﭙﺎﺳﯿﺎ و وﻫﻮﻣﺴﻪ.(۲)
ﺳﭙﺎﻫﯿﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﺷﺎﻣﻞ ﻧﯿﺮوﻫﺎي زﻣﯿﻨﯽ و درﯾﺎﯾﯽ، ﭘﺲ از ﭘﯿﺮوزي در ﺟﻨﮓﻫﺎ، از ﺷﻤﺎل وارد ﺷﺒﻪﺟﺰﯾﺮه ﯾﻮﻧﺎن ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﯾﻮﻧﺎن ﻣﯿﺎﻧﯽ آﺳﺎﻧﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﺗﺼﻮرش ﻣﯽرﻓﺖ ﺗﺼﺮف ﺷﺪ. وﻟﯽ ﺑﺨﺶ ﺟﻨﻮﺑﯽ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺸﮑﻞﺳﺎز اﺳﺖ. ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب از ﺟﺎﯾﯽ ﮔﺬر ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﻨﮕﻮﯾﺎن اﺳﭙﺎرت اﯾﻨﺒﺎروارون زﻣﺎن دارﯾﻮش ﻣﯿﺨﻮاﻫﻨﺪ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﻪ ﺑﺠﻨﮕﻨﺪ. اﺳﭙﺎرت ﮐﻪ ﻣﺮداﻧﺶ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ و ورزش ﺳﺮﺷﻨﺎﺳﻨﺪ.
اﯾﻦﻋﺮﺻﻪاي ﺑﻮد ﺑﺮاي ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻗﺪرت در ﺑﺮاﺑﺮ دﯾﺪﮔﺎن آﺗﻦ ﺣﺴﻮد. ﻫﺮودوت ﺑﺨﺶ ﺑﺰرﮔﯽ از ﮐﺘﺎب ﻫﻔﺘﻢ ﺧﻮدرا ﺑﻪ ﻧﺒﺮد اﺳﭙﺎرت ﺑﺎ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ اﺧﺘﺼﺎص ﻣﯽدﻫﺪ ﺗﺎ ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﯽﻫﺎي آﻧﺎن را ﺟﺎوداﻧﻪ ﮐﻨﺪ. وﻟﯽ دﻗﺖ درﻫﻤﯿﻦ ﮐﺘﺎب ﻫﺮودوت ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﻮي ﺟﻨﮓﻃﻠﺐ و ﺗﻬﺎﺟﻤﯽ اﺳﭙﺎرﺗﯽﻫﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﯿﺶ از ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﮐﻪﺑﻪ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻤﮑﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺷﺪه، ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
اﯾﻦ اﺳﭙﺎرﺗﯽﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﻪرﺳﺎﻧﺎن دوﻟﺖ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ راﻣﯽﮐﺸﻨﺪ! ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف ﻫﺮودوت ﺧﻼف ﻋﺮف ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺣﺘﺎ در ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﺑﻮد. و ﺟﺎﻟﺐ آﻧﮑﻪ دو ﻧﻔﺮاﺳﭙﺎرﺗﯽ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﺎﺳﺦ دﻫﻨﺪه ﺑﻪ ﻧﺰد ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮔﻤﺎن ﺧﻮد ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﻧﯿﺰ آﻧﺎن را ﺑﮑﺸﺪ و دوﻃﺮف ﺑﺮاي ﺟﻨﮓ آﻣﺎده ﮔﺮدﻧﺪ. وﻟﯽ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ : « اﮔﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻻﮐﻪدﻣﻮﻧﯽﻫﺎ را ﻣﺤﮑﻮم ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﭘﺲ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮدم را در اﯾﻦ ﺟﺮم ﺷﺮﯾﮏ ﮔﺮداﻧﻢ. ﻣﺠﺎزات اﺳﭙﺎرﺗﯽﻫﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺳﺮﺟﺎي ﺧﻮدش » .
ﻧﺒﺮد ﺗﺮﻣﻮﭘﯿﻞ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﻧﺒﺮدي ﺑﻮد ﮐﻪ اﺳﭙﺎرﺗﯽﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﺮﻣﻮﭘﯿﻞ ﺗﻨﮕﻪاي اﺳﺖ ﮐﻪ ازﯾﮏ ﺳﻮ درﯾﺎ و از ﺳﻮي دﯾﮕﺮ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن را در ﮐﻨﺎر ﺧﻮد دارد. اﺳﭙﺎرﺗﯽﻫﺎ ﺟﻨﮓ را ﺑﻪ ﻋﻤﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪﻣﯽﮐﺸﺎﻧﻨﺪ. ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺗﺮي ﻋﺪدي ﺳﭙﺎه اﯾﺮان ﻫﯿﭻ ارزﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺣﺘﺎ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﻨﻔﯽ داﺷﺖ. ﺟﻨﮓ ﺳﻪ روزﺑﻪ درازا ﻣﯽاﻧﺠﺎﻣﺪ. دو ﻟﺸﮑﺮ از ﺳﭙﺎه ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﮐﻪ ﻏﯿﺮﭘﺎرﺳﯿﺎن را درﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده و از ﻣﯿﺎنﻣﯽروﻧﺪ.
ﭘﺲ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻣﺠﺒﻮر ﻣﯽﺷﻮد ﻟﺸﮑﺮ ﭘﺎرﺳﯿﺎن را ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ. در ﭘﺎﯾﺎن ﺟﺎوداﻧﺎن ﻫﯿﺪارنِس از دو روز ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﻤﻨﺪي ﺧﻮد و ﮐﺸﺎﻧﺪن ﺟﻨﮓ ﺑﻪ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن، ﺳﺮاﻧﺠﺎم از ﺗﻨﮕﻪ ﻋﺒﻮرﮐﻨﻨﺪ. ﺳﭙﺎه ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن داراي ۳۰۰اﺳﭙﺎرﺗﯽ و ۷۰۰۰ﻫﺰار ﻧﻔﺮ از ﻫﻢﭘﯿﻤﺎﻧﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ در اﯾﻦ زﻣﺎن ﺑﻪ ﺳﻪ دﺳﺘﻪ ﺑﺨﺸﺒﻨﺪي ﺷﺪ. ﮔﺮوﻫﯽ ﻓﺮار را ﺗﺮﺟﯿﺢ دادﻧﺪ و ﮔﺮوﻫﯽ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻫﺎي ﺧﻮد ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. وﻟﯽاﺳﭙﺎرﺗﯽﻫﺎ ﺑﻪ رﻫﺒﺮي ﻟﺌﻮﻧﯿﺪاس ﺷﺎه اﺳﭙﺎرت، ﺑﻪ اﯾﺴﺘﺎدن در ﺑﺮاﺑﺮ ﻟﺸﮑﺮ ﭘﺎرﺳﯿﺎن ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﻫﻤﻪ آﻧﺎن ﮐﺸﺘﻪﺷﺪﻧﺪ. اﯾﻦ ﻧﺒﺮد ﺑﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺷﺎه اﺳﭙﺎرت ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ.
ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻧﯿﺮوي درﯾﺎﯾﯽ اﯾﺮان در ﺧﻠﯿﺞ آرﺗﻤﯿﺰﯾﻮم ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺗﻮﻓﺎن ﺷﺪه و آﺳﯿﺐ دﯾﺪ. ﻧﺎوﮔﺎن آﺗﻦ ﮐﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﯿﮑﺮد ﻧﺎوﮔﺎن ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ آرﺗﻤﯿﺰﯾﻮم ﯾﻮرش ﺑﺮد وﻟﯽ در ﺟﺮﯾﺎن ﻧﺒﺮد، ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﺷﮑﺴﺖ ﻧﺼﯿﺐ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﻧﺸﺪ.ﺑﺪﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﺎ دو ﭘﯿﺮوزي ﺳﺎده ﺑﻪ آﺗﻦ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ آﻧﺮا ﺧﺎﻟﯽ ﯾﺎﻓﺖ. ﮔﻮﯾﺎ ﻣﺮدم آﺗﻦ ﺷﻬﺮ را ﺑﻪﺧﺪاي ﺷﻬﺮ آﺗﻦ ﯾﻌﻨﯽ آﺗﻨﺎ ﺳﭙﺮده و ﺑﻪ ﮐﻮهﻫﺎ ﮔﺮﯾﺨﺘﻨﺪ.
ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﺮاي آﺳﯿﺐ زدن ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻧﺪاﺷﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﺣﻤﻠﻪ ﮔﺮوﻫﯽ از ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ و درﮔﯿﺮي آﻧﺎن ﺑﺎ ﺳﭙﺎه اﯾﺮان ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ آﺗﺶﺳﻮزي اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺨﺸﯽ از آﺛﺎر ﻫﻨﺮي آﺗﻦ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ. ﺑﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ آﻧﺮا ﻋﻤﺪي ﻫﻢ ﺑﺪاﻧﯿﻢ اﻧﺘﻘﺎم آﺗﺶﺳﻮزيﺳﺎرد ﺑﻪ دﺳﺖ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﻮد.
ﻫﺮودوت در اﯾﻨﺠﺎ ﺳﺨﻦ از ﺟﻨﮕﯽ درﯾﺎﯾﯽ ﻣﯿﺎن ﻧﺎوﻫﺎي اﯾﺮاﻧﯽ و ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ در ﺳﺎﻻﻣﯿﺲ ﻣﯽزﻧﺪ ﮐﻪ در آن ۲۰۰ ﻧﺎو اﯾﺮاﻧﯽ و ۴۰ ﻧﺎو آﺗﻨﯽ ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﻮد و اﯾﻦ ﺷﮑﺴﺖ را دﻟﯿﻞ ﻋﻘﺐﻧﺸﯿﻨﯽ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ از آﺗﻦ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ. آﻣﺎر ﻫﺮودوت ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺒﺎﻟﻐﻪآﻣﯿﺰ اﺳﺖ.
وﻟﯽ ﻣﯽﺗﻮان ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﮐﻪ اﯾﺮان ﺗﻠﻔﺎت زﯾﺎدي داد ﮐﻪ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﮐﻞ ﻧﯿﺮوي درﯾﺎﯾﯽ ﺧﻮد ﮐﻪ ﯾﮏ ﻓﯿﻨﯿﻘﯽ ﺑﻮد را اﻋﺪام ﮐﺮده و ﻣﺮدوﻧﯿﻪ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ و ﺧﻮدش ﺑﻪ اﯾﺮان ﺑﺎزﮔﺸﺖ. ﮔﻮﯾﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎﻋﺚ ﻗﻬﺮ ﺳﺮﺑﺎزان ﻓﯿﻨﯿﻘﯽ و ﺧﺮوج ﻧﯿﺮوﻫﺎي درﯾﺎﯾﯽ ﻓﯿﻨﯿﻘﯽ از ﻣﯿﺪان ﻧﺒﺮد ﺷﺪ.
ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺨﻦ از ﺷﮑﺴﺖ ﺑﯽﻣﻌﻨﺎﺳﺖ. ﭼﺮاﮐﻪ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻓﮑﺮاﺷﻐﺎل آﺗﻦ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. ﻫﺪف از اﯾﻦ ﻟﺸﮑﺮﮐﺸﯽ ﻧﺸﺎن دادن ﻗﺪرت اﯾﺮان ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﻮد ﺗﺎ آﻧﻬﺎ دﺳﺖ از دﺷﻤﻨﯽﺑﺮداﺷﺘﻪ و ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﺑﺮ ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎي ﯾﻮﻧﺎﻧﯽﻧﺸﯿﻦ آﺳﯿﺎ و ﺟﺰاﯾﺮ ﻣﺪﯾﺘﺮاﻧﻪ و اژه را ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ. ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻫﻤﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﻪ ﺟﺰ اﺳﭙﺎرت و آﺗﻦ ﺑﺪون ﺟﻨﮓ اﯾﻦ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ. اﺳﭙﺎرت ﺟﻨﮓ را ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ و ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرد و آﺗﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﻟﺠﺎﺟﺖ ﺧﻮد ﺷﻬﺮش را ﺑﻪ وﯾﺮاﻧﯽ ﮐﺸﺎﻧﺪ.
ﭘﺲ از ﻧﺒﺮد درﯾﺎﯾﯽ ﺳﺎﻻﻣﯿﺲ در ﺳﺎل ۷۹از ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﮐﻮروش (۴۸۰پ.م) ﮐﻪ ﺗﻠﻔﺎت ﻓﺮاواﻧﯽ داﺷﺖ، ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﭘﺲ از ﻣﺬاﮐﺮه ﺑﺎ رﻫﺒﺮ آﺗﻨﯽﻫﺎ )ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺟﻨﮕﯽ آﺗﻦ( ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐِلِس ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ اﯾﺮانﮔﺮﻓﺖ. ﺷﮕﻔﺖ آﻧﮑﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﻞ ﻫﻠﺴﭙﻮﻧﺖ را ﺗﺨﺮﯾﺐ ﮐﺮده و ﺳﭙﺎﻫﯿﺎن ﺷﺎه را در اروﭘﺎ ﮔﯿﺮ ﺑﯿﺎﻧﺪازﻧﺪ. وﻟﯽ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ در اروﭘﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﯾﻮﻧﺎن را وﯾﺮان ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﻪزﺣﻤﺖ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن را ﺧﺮﺳﻨﺪ ﮐﺮد ﺗﺎ دﺳﺖ از اﯾﻨﮑﺎر ﺑﺮدارﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﭘﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﻓﺮﺳﺘﺎده و ﻧﻘﺸﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن را ﺑﺮاي او ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮد وﻟﯽ ﺑﻪ او اﻃﻤﯿﻨﺎن داد ﮐﻪ ﺟﻠﻮي اﯾﻨﮑﺎر را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.
ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ. وﻟﯽ ﻣﺮدوﻧﯿﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن آﺗﻦ را در ﻣﺤﺎﺻﺮه درﯾﺎﯾﯽ داﺷﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﺬاﮐﺮات اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ و ﭼﻮن آﺗﻨﯽﻫﺎ ﻟﺠﺎﺟﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﺮدوﻧﯿﻪ در ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ﺑﺎر دوم ﺑﻪ آﺗﻦ ﯾﻮرش ﺑﺮد و ﺑﺎز ﻫﻢ آﺗﻨﯽﻫﺎ ﺷﻬﺮ را ﺑﻪﺳﭙﺎﻫﯿﺎن اﯾﺮان ﺳﭙﺮده و ﺧﻮد ﮔﺮﯾﺨﺘﻨﺪ. و در اﯾﻦ ﺳﺎل ﺑﻶﺧﺮه ﺳﭙﺎﻫﯿﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺮدﻧﺪ. وﻟﯽ ﭼﻮن ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ ﻧﺼﯿﺐ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺟﻨﮓﻃﻠﺐ ﻧﻤﯽﺷﻮد، ﻫﻤﺎن ﻗﺼﻪ ﺗﮑﺮاري اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻣﺎراﺗﻦ رادوﺑﺎره ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ.
ﻫﺮودوت ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﺎي آﻧﮑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ راﺑﻄﻪ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ و اﯾﺮاﻧﯿﺎن را ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﻨﺪ، از ﺟﻨﮕﯽﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﻼﺗﻪ ﮐﻪ ﯾﮑﺴﺎل ﭘﺲ از ﺳﺎﻻﻣﯿﺲ ﺻﻮرت ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ و در آن ﻣﺮدوﻧﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ رﺷﺎدت در ﻣﯿﺪان ﺟﻨﮓ ﺑﺎ اﺳﭙﺎرﺗﯽﻫﺎ ﻣﯽﺟﻨﮕﯿﺪ، ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪه و ﺳﭙﺎه ﺑﯽﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اﯾﺮان ﻋﻘﺐﻧﺸﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
اﮐﻨﻮن ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ، ﺳﭙﺎﻫﯿﺎن اﯾﺮان در ﺳﺎل ۴۷۹پ.م، ﭘﺲ از ﺷﮑﺴﺖ در ﻧﺒﺮدي ﺳﻬﻤﮕﯿﻦدر ﭘﻼﺗﻪ (آﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﻫﺮودوت در ﮐﺘﺎب ﻧﻬﻢ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ) ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻧﺪ؟ و ﯾﺎ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺗﻮاﻓﻖ رﻫﺒﺮ آﺗﻦ ﺑﺎ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎن دوﻟﺖ اﯾﺮان، ﺟﻨﮓ ﭘﺎﯾﺎن ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ؟ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺷﺒﻬﻪاي ﮐﻪ در ﮔﻔﺘﻪﻫﺎي ﻫﺮودوت درﺑﺎره ﺟﻨﮓﻫﺎي ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ و آﺗﻦ وﺟﻮد دارد اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺷﻬﺮ آﺗﻦ ﺑﻮد، ﭘﺲ از اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ رﺷﺎدت و ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺟﻨﮕﯽاش ﺑﻪﻋﻨﻮان ﻣﻘﺎﻣﯽ ﺑﻠﻨﺪ در ﺷﻬﺮ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ.
وﻟﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻣﺮدم ﺑﺮ ﺿﺪ او ﺷﻮرﯾﺪه و ﺑﻨﺎﺑﺮ ﺳﻨﺖ ﺳﯿﺎﺳﯽاوﺳﺘﺮاﮐﺴﯿﻢ او را ﺗﺒﻌﯿﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. آﯾﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺣﺪس زد ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻫﺮودوت از رﺷﺎدت و ﺷﻬﺎﻣﺖﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ، ﺗﯿﺰﻫﻮﺷﯽ و ﺳﯿﺎﺳﺘﻤﺪاري اوﺳﺖ، ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺬاﮐﺮه و ﺻﻠﺢ ﺑﺎ اﯾﺮان، ﺧﻮدﻣﺨﺘﺎري ﯾﻮﻧﺎن را ﻣﺤﻘﻖ ﮐﺮد؟
آﯾﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮان اﺣﺘﻤﺎل داد ﮐﻪ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﻧﻪ ﯾﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﭘﯿﺮوز ﺑﺮ اﯾﺮان، ﺑﻠﮑﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﺑﻮد؟ﺑﺮ ﺑﻨﯿﺎد ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﺮودوت، ﮐﺴﯽ در ﺟﻨﮕﺎوري ﺑﻬﺘﺮ از ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﻧﺒﻮد. وﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر آﺗﻨﯽﻫﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪﮐﻪ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ارﺗﺒﺎﻃﺎﺗﯽ ﺑﺎ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻧﮑﺘﻪاي ﮐﻪ ﻣﺎ را از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯿﺴﺎزد، اﯾﻦاﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ، ﺳﭙﻬﺴﺎﻻر آﺗﻨﯽ ﭘﺲ از ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺷﺪن از ﻗﺪرت، ﺑﻪ ﻣﻘﺪوﻧﯿﻪ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ و از آﻧﺠﺎ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ ﺑﻪ آﺳﯿﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ وارد ﻣﯽﺷﻮد. و در آﻧﺠﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ دوﻟﺘﻤﺮدان اﯾﺮاﻧﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽﻣﯽﮐﻨﺪ.(۳)ﺧﻮدﺗﺎن داوري ﮐﻨﯿﺪ.
ﺷﮑﺴﺖ دﻫﻨﺪهي اﯾﺮان ﭘﺲ از ﺳﺮﻧﮕﻮن ﺷﺪن ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺮدم آﺗﻦ، ﺑﻪ اﯾﺮانﺳﻔﺮ ﮐﺮده و ﺧﻮد را در ﭘﻨﺎه ﺣﮑﻤﺮان اﯾﺮاﻧﯽ ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﺪ! ﻫﺮودوت درﺑﺎره ﻧﻘﺶ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ در ﻧﺒﺮد اﻓﺴﺎﻧﻪاي ﭘﻼﺗﻪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﯿﺎد ﺗﺎرﯾﺦ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ، ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﮑﺴﺖ واﻗﻌﯽ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن از ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﻮد و ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎﺑﻮديﺳﭙﺎه اﯾﺮان ﺷﺪ، ﮐﺎﻣﻼ ﺳﮑﻮت ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ اﺳﭙﺎرﺗﯽﻫﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽدﻫﺪ. اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﺷﮏ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ آﺗﻨﯽ دوﺳﺖ اﯾﺮان ﺑﻮد ﯾﺎ دﺷﻤﻦ اﯾﺮان؟
ﺑﺮ ﺑﻨﯿﺎد ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎران ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ، ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﺑﻪ ﺷﻮش رﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه ﻧﻮﯾﻦ اﯾﺮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﺮﻣﻦ را رﻫﺎ ﮐﻨﯿﺪ، ﯾﺎوري را از ﺧﻮد رﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ و اﮔﺮ ﻣﺮا ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﯿﺪ، ﯾﮏ دﺷﻤﻦ آﺗﻦ را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮده اﯾﺪ.اردﺷﯿﺮ ﻫﻢ او را ﺑﻪ ﻧﯿﮑﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و ﺑﺴﯿﺎر دﻟﺨﻮش داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﯾﻮﻧﺎن را ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮداري اﯾﺮانﺑﮑﺸﺎﻧﺪ. از اﯾﻦ روي ﯾﮑﺴﺎل او را در ﺷﻮش ﻣﻮرد ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺖ ﻗﺮار داد.
ﻃﻮرﯾﮑﻪ اﯾﻦ ﻟﻄﻒ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﻧﺪاﺷﺖ. ﺳﭙﺲ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎه او را ﺑﻪ آﺳﯿﺎي ﺧُﺮد ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ در ﺟﻬﺖ اﻫﺪاف اﯾﺮان ﺗﻼش ﮐﻨﺪ. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ او ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻗﻮلﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺎه ﺑﺰرگ داده ﺑﻮد، ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﺑﺎ ﺧﻮردن زﻫﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮد. و ﮔﻮﯾﺎ آﺗﻨﯽﻫﺎ ﺣﺘﺎ ﮔﻮرش را ﻧﯿﺰ ﺑﺮﻧﺘﺎﻓﺘﻪ و ﺟﺴﺪش را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪه و ﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ.
ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎر آﯾﻨﺪه ﭘﻠﻮﺗﺎرك در ﮐﺘﺎب «زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدان ﻧﺎﻣﯽ» ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﺗﻼش ﻣﯽﮐﻨﺪ اﺗﻬﺎم ﻣﺮدمﯾﻮﻧﺎن ﺑﻪ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎن و ﻫﻤﺪﺳﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﺮان را ﺑﺎور ﻧﮑﺮده و او را ﺗﺒﺮﺋﻪ ﮐﻨﺪ وﻟﯽﭼﻨﺎن ﺳﯿﻤﺎﯾﯽ از او از ﮐﻮدﮐﯽ ﺗﺎ ﻣﺮگ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺷﮑﯽ ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﺷﯿﻔﺘﻪﻗﺪرت و ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل ﺑﻮد و ﻧﻪ ﯾﮏ ﻣﯿﻬﻦﭘﺮﺳﺖ ﺧﻮدﺳﺎﺧﺘﻪ.
ﭼﯿﺰي ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﺎﭘﻠﺌﻮن ﺑﻨﺎﭘﺎرت ﮐﻪ در ﻫﺮ زﻣﺎن وﻣﮑﺎن ﺑﺮاي ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺧﻮدش رﻧﮓ ﻋﻮض ﻣﯽﮐﺮد. از ﻣﯿﺎن ﺷﺨﺼﯿﺘﻬﺎي ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﻣﺎ ﺳﺮداري ﭼﻮن آرﯾﺴﺘﯿﺪﯾﺲآﺗﻨﯽ را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﻢ ﮐﻪ از زﻣﺎن دارﯾﻮش ﺗﺎ ﻣﺮگ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﻫﻤﻮاره ﺑﻪ آﺗﻦ و ﯾﻮﻧﺎن ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮد و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪاو اﺗﻬﺎم ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻧﺰدﻧﺪ. او وارون ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﺣﺘﺎ در روزﻫﺎي ﺑﺪ ﺧﻮد ﺑﻪ اﯾﺮان و دﯾﮕﺮ دﺷﻤﻨﺎن آﺗﻦ ﭘﻨﺎﻫﻨﺪه ﻧﺸﺪ. و ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺟﻨﮕﻬﺎي ﭘﺎرﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﺑﻪ ﻗﺪرت رﺳﯿﺪ، او ﺑﯽﭼﯿﺰ و ﮔﺮدﯾﺪه و در ﻓﻘﺮ ﺑﻤﺮد وﻟﯽ ﻧﺰد ﻣﺮدم ﯾﻮﻧﺎن ﮔﺮاﻣﯽ ﺑﻮد.
ﺗﯿﻤﻮﮐﺮﺋﻮن ﺷﺎﻋﺮ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﻫﻤﺪوره ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ درﺑﺎره اﯾﻦ ﻗﻬﺮﻣﺎن ﻣﻠﯽ! ﯾﻮﻧﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯿﺴﺮاﯾﺪ : «ازﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ ﺳﺨﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻧﻤﯽآورم، ﭼﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎ ﻣﻨﻔﻮر ﻫﻤﮕﺎن اﺳﺖ. زﯾﺮا ﺧﺎﺋﻨﯽ اﺳﺖ واﻗﻌﯽ، ﻣﺮدي اﺳﺖ ﺷﺮور و دروغ ﭘﺮداز...» . ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺎﻋﺮ ﭘﺲ از راﻧﺪه ﺷﺪن ﺗﻤﯿﺴﺘﻮﮐﻠﺲ از آﺗﻦ ﺑﻪ ﺟﺮم ﻫﻤﺪﺳﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﺮاﻧﯿﺎن،در ﺷﻌﺮ دﯾﮕﺮي ﻣﯿﺴﺮاﯾﺪ : « ﭘﺲ ﺗﯿﻤﻮﮐﺮﺋﻮن ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدﻫﺎ رواﺑﻄﯽ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮد، از ﻣﻦﺷﺮورﺗﺮ ﻫﻢ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ روﺑﺎه ﺻﺤﺮاﻫﺎ ﻧﺒﻮدم »
...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...
۱ . ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﺎن داﻧﺸﮕﺎﻫﻬﺎي ﻟﯿﺪز و ﮔﻼﺳﮑﻮ ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎﯾﯽ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮐﺮده اﻧﺪ.
۲ . ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺳﺘﻮره ﻣﻠﯽ اﯾﺮاﻧﯿﺎن در ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻧﮕﺮ اﻧﺪﯾﺸﻪ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ، ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺟﻨﮕﺎوري زﻧﺎن ﭼﻨﺪانﺷﮕﻔﺖ ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﻮارد ﻓﺮاواﻧﯽ از آن وﺟﻮد داﺷﺘﻪ. از اﯾﻦ ﻧﻈﺮ اﯾﺮاﻧﯿﺎن از ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻨﯿﻦ اﺟﺎزهاي ﺑﻪ زﻧﺎن ﻧﻤﯿﺪادﻧﺪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
صفحه 9 از 10