ارسالها: 6368
#1
Posted: 9 Jan 2014 12:40
عرض ادب و احترام 
ممنون میشم اگر تاپیکی ،
به نام : شاهنشاهی جهانی ایران
به قلم : بهرام روشن ضمیر
در تـــالار : ایــــران
بیشتر از ۶ صفحه
کلمات کلیدی : شاهنشاهی ، ایران ، شاهنشاهی ایران ، شاهنشاهی جهانی
ایجاد شود ، با تشکر
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#2
Posted: 9 Jan 2014 19:55
ﭘﯿﺸﮕﻔﺘـــﺎر
ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﺴﻞ از ﺗﺎرﯾﺦﻧﻮﯾﺴﯽ ﺗﺎرﯾﺦ ﮔﺰارﺷﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ آنرا در ﺑﯿﺴﺘﻮن دارﯾﻮش ﺑﺰرگﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ. در اﯾﻦ ﻧﻮع ﺗﺎرﯾﺦ، ﮐﻢﺗﺮﯾﻦ اﻧﺪازهي ﻣﻤﮑﻦ از ﺗﺤﻠﯿﻞ وﺟﻮد دارد و ﮔﻮﯾﻨﺪه، ﺑﻪ ﺷﺮح و ﺗﻮﺻﯿﻒ روﯾﺪادﻫﺎ ﺑﺴﻨﺪه ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻧﺴﻞ دوم ﺗﺎرﯾﺦﻧﻮﯾﺴﯽ را ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺷﻨﺎﺳﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻫﺮودوت آرﻣﺎن ﺧﻮد از ﺗﺎرﯾﺦﻧﻮﯾﺴﯽ را ﺑﺮرﺳﯽ ﭼﯿﺴﺘﯽ و ﭼﺮاﯾﯽ ﺟﻨﮓﻫﺎي ﭘﺎرﺳﯽ (اﯾﺮان و ﯾﻮﻧﺎن)ﻣﯽداﻧﺪ و ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﻮع از ﺗﺎرﯾﺦ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪه ﯾﺎ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ را اراﺋﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. در ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ، اﮔﺮ ﮔﺰارﺷﯽ از ﯾﮏ روﯾﺪاد ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺪرك ﯾﺎ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﺎﺟﺮا ﮐﻪ ﺑﻮده؟ ﺳﻨﺪ ﮔﻮﯾﻨﺪه ﭼﯿﺴﺖ؟ و اﮔﺮ رواﯾﺖﻫﺎﯾﯽ ﻣﺘﻔﺎوت و ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ وﺟﻮد دارد، ﮔﺰارﺷﮕﺮ ﭼﺮا ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ رواﯾﺖﻫﺎ را ﺑﺮﮔﺰﯾﺪه؟
اﯾﻦ ﻧﻮع ﺗﺎرﯾﺦﻧﻮﯾﺴﯽ در دو ﺳﺪهي اﺧﯿﺮ ﺑﻪ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ درآﻣﺪه ﮐﻪ در ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻮارد ﮐﻪ اﺻﻼ ﮔﺰارﺷﯽ درﺧﻮر وﺟﻮد ﻧﺪارد، ﺗﺎرﯾﺦﻧﻮﯾﺲ، ﺑﺎ ﭘﺮدازش رواﯾﺖﻫﺎ و ﻣﺪارك ﺗﻼش ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﺎزل ﺗﺎرﯾﺨﯽ را ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﺮده و ﺧﻮدش روﯾﺪاد را ﺑﺎزﺳﺎزي ﮐﻨﺪ. ﻧﺴﻞ ﺳﻮم از ﺗﺎرﯾﺦﻧﻮﯾﺴﯽ ﮐﻪ آﻧﺮا ﺗﺎرﯾﺦ اﻧﺘﻘﺎدي ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ، در دوران ﻣﺪرن، اﺻﻼ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﻘﺪ ﺗﺎرﯾﺦﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻣﻮﺟﻮد ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﮐﻪ ﮔﺰارﺷﮕﺮ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ دﻻﯾﻞ ﻋﻘﻠﯽ و ﻧﻘﻠﯽ ﺧﻮد را ﺑﺮاي ﮔﺰﯾﻨﺶ ﯾﮏ رواﯾﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدﻫﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽاﻓﺰاﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺪام رواﯾﺖﻫﺎ را رد ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﭼﺮا؟ در ﺗﺎرﯾﺦ ﮔﺰارﺷﯽ، ﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﻬﺮﺳﺖ روﯾﺪادﻫﺎ روﺑﺮو ﻫﺴﺘﯿﻢ، در ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﮔﺰارﺷﮕﺮ اﺑﻌﺎد آن روﯾﺪاد را ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮐﺮده و در ﺑﺴﯿﺎري ﻣﻮارد، ﺧﻮاﻧﻨﺪه را ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪي داﻧﺶ ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪ.
در ﺗﺎرﯾﺦ اﻧﺘﻘﺎدي، ﮐﻼ ﻓﻀﺎي ﮐﺘﺎب، ﯾﮏ ﻓﻀﺎي ﻣﺴﺘﻨﺪﮔﻮﻧﻪ و ﭘﺸﺖﺻﺤﻨﻪاي اﺳﺖ. ﺟﺬاﺑﯿﺖ ﺑﻪ ﮐﻢﺗﺮﯾﻦ اﻧﺪازه رﺳﯿﺪه و ﺑﺮاي ﻣﺨﺎﻃﺐ ﻋﺎدي، ﻧﻮﻋﯽ ﺳﺮدرﮔﻤﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﯽآورد. ﭼﺮاﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب ﺗﺎرﯾﺦ اﻧﺘﻘﺎدي در اﺻﻞ ﺑﺮاي ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان و ﺗﺎرﯾﺦﻧﻮﯾﺴﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﺮاي اﯾﻦ ﻧﺴﻞ ﺳﻮم از ﺗﺎرﯾﺦﻧﻮﯾﺴﯽ ﻣﯿﺮاث ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ اﯾﺮان ﻧﻮﺷﺘﻪ ﭘﺮوﻓﺴﻮر رﯾﭽﺎرد ﻓﺮاي ﯾﺎ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن و ﺑﺮﺑﺮﻫﺎ از اﻣﯿﺮ ﻣﻬﺪي ﺑﺪﯾﻊ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﻧﻮع ﮐﺘﺎبﻫﺎ ﺷﺮح اﺻﻞ روﯾﺪاد ﺗﺎرﯾﺨﯽ در ﻻﺑﻼي ﺗﺤﻠﯿﻞﻫﺎ و اﻧﺘﻘﺎدﻫﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه و آﻧﮑﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد روﯾﺪادﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺨﯽ را ﻧﻤﯽداﻧﺪ، ﮐﺎﻣﻼ ﮔﯿﺞ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ ﮐﺪام ﮔﺰارش را ﺑﭙﺬﯾﺮد؟
ﻣﻦ در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﮔﺮوه ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ و ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮ اﺣﺴﺎس وﻇﯿﻔﻪ ﮐﺮدهام. در ﺻﻔﺤﺎت ﻧﺨﺴﺖ ﮐﺘﺎب، ﮐﻤﺘﺮ ﺷﯿﻮهي ﻋﻠﻤﯽ و آﮐﺎدﻣﯿﮏ ارﺟﺎع (رﻓﺮﻧﺲ) ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ.ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ از اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﭘﻮزشﺧﻮاﻫﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ. دﻟﯿﻠﺶ آن اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺎرﻧﺪه، ﺑﺨﺶ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺰرﮔﺘﺮي از زﻣﺎن و اﻧﺮژي ﺧﻮد را ﺑﺮ روي ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ درﺑﺎره دوران ﭘﯿﺸﺎﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ، ﻧﯿﺰ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ در ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻮده از ﺷﯿﻮه ﺗﺎرﯾﺦﻧﮕﺎري اﻧﺘﻘﺎدي و ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﺑﻬﺮه ﺟﺴﺘﻪام وﻟﯽ از ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﺮدن ﺟﺰﯾﯿﺎت ﺧﺴﺘﻪﮐﻨﻨﺪه ي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺧﺘﯽ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﺮدم .
ﺑﻬﺮام روﺷﻦﺿﻤﯿﺮ
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#3
Posted: 9 Jan 2014 20:14
ﺟﻠﺪ ﯾﮑﻢ: ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ ﺟﻬﺎﻧﯽ اﯾﺮان
اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ادﻋﺎﺋﯽ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ »ﺑﯽﻃﺮف« ﺑﻮدن ﻧﺪارد، ﭼﺮاﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺘﺎب ﺗﺎرﯾﺨﯽ (از ﻫﺮودوت در 0542 ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺗﺎ وﯾﻞ دوراﻧﺖ در 57 ﺳﺎل ﭘﯿﺶ و ﺣﺘﺎ ﭘﺲ از آن) را »ﺑﯽﻃﺮف« ﻧﻤﯽﯾﺎﺑﯿﻢ. ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺮﺗﻀﯽ ﺛﺎﻗﺐﻓﺮ و ﻫﻠﻦ ﺳﺎﻧﺴﯿﺴﯽ، ﺑﯽﻃﺮﻓﯽ در ﺗﺎرﯾﺨﻨﻮﯾﺴﯽ ﻧﻪ ﺷﺪﻧﯽ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺳﻮدﻣﻨﺪ. ﺗﻼش داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﻮاي اﯾﻦ اﺛﺮ »ﻣﺴﺘﻨﺪ«، »ﻣﻨﻄﻘﯽ« و »ﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ« ﺑﺎﺷﺪ. اﮔﺮﭼﻪ در ﻣﻮارد اﺧﺘﻼف ﻣﯿﺎن ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻈﺮان، ﯾﮏ ﻧﻈﺮﯾﻪ ﺑﺮﺗﺮ از دﯾﮕﺮان ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ و ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ. وﻟﯽ ﺑﯿﺎن ﻧﻈﺮات ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺪون ﺳﺎﻧﺴﻮر و ﺗﺤﻠﯿﻞ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺗﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺧﻮد ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﯾﮏ ﻧﻈﺮﯾﻪ را ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺧﺮد و اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺰﯾﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎ ﯾﮏ اﺛﺮ اﻧﺘﻘﺎدي ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي »ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺪرن« روﺑﺮو ﻫﺴﺘﯿﻢ.
زﺑﺎن اﯾﻦ اﺛﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ اﺷﺎره ﺷﺪ ﭘﺎرﺳﯽ اﺳﺖ. ﻧﮕﺎرﻧﺪه ﺑﺎ ﺳﺮهﻧﻮﯾﺴﯽ ﺑﻪ ﺷﯿﻮهاي ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﻫﻤﺮاه ﻧﯿﺴﺖ. ﭼﺮاﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه آن، ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻫﺪف دارد و آن ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﺒﺮدن واژﮔﺎن ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ (ﻋﺮﺑﯽ و اروﭘﺎﯾﯽ) اﺳﺖ. و ﺑﺮاي رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﺪف، در ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ ﺟﺎن ﮐﻼم و ارﺗﺒﺎط ﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪه را ﻫﻢ ﻓﺪا ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا واژﮔﺎﻧﯽ ﻧﺎاﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﺘﺎر او وارد ﺷﻮد. درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﻣﻘﺼﻮد از ﻧﮕﺎﺷﺘﻦ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب در درﺟﻪ ﻧﺨﺴﺖ دادن آﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه اﺳﺖ و دادن آﮔﺎﻫﯽ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ارﺗﺒﺎط ﻣﻨﺎﺳﺐ اﻧﺠﺎم ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﭘﺲ ﺑﻪ دﯾﺪ ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎي اﯾﺮاﻧﺸﻨﺎﺳﯽ و ﺗﺎرﯾﺨﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن ﭘﺎرﺳﯽ ﺳﺮه (ﺑﺪون واژﮔﺎن ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ) ﮔﻢ ﮐﺮدن ﻫﺪف و اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺑﺰرگ اﺳﺖ و ﺣﺘﺎ ﺑﻪ زﺑﺎن ﭘﺎرﺳﯽ ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ آﻧﺮا آﺷﻔﺘﻪﺗﺮ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ. وﻟﯽ از ﺳﻮﯾﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ زﺑﺎن ﭘﺎرﺳﯽ را ارج ﻧﻬﺎده و آﻧﺮا از ﺑﻼي ﺧﺎﻧﻤﺎن ﺳﻮزي ﮐﻪ ﺑﺪان دﭼﺎر ﺷﺪ ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﯿﻢ. ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺎم زﺑﺎن ﺧﻮد را ﭘﺎرﺳﯽ ﯾﺎ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﮕﺬارﯾﻢ، وﻟﯽ ﺑﯿﺶ از 05 درﺳﺪ واژﮔﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﻣﺎ ﻋﺮﺑﯽ ﺑﺎﺷﺪ!
در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﯿﺶ از 08 درﺳﺪ واژﮔﺎن، ﭘﺎرﺳﯽ ﺑﻮده و از واژﮔﺎن ﻋﺮﺑﯽ و اروﭘﺎﯾﯽ در ﺟﺎي ﺧﻮد ﺑﻬﺮه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﻮا ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﮐﻼم ﻧﮕﺮدد. ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ دﺷﻮاريﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎري ﺑﻪ زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ، ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﻧﺎمﻫﺎﺳﺖ. ﻧﺎمﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ، ﭼﻪ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﭼﻪ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻮﺷﺖ؟ آﻧﭽﻪ اﻣﺮوز ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ ﯾﮏ آﺷﻔﺘﮕﯽ ﺳﺮﮔﯿﺠﻪآور اﺳﺖ. ﺑﻪ
ﮔﻮﻧﻪاي ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه در ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻮارد ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﭘﯽ ﺑﺮد ﮐﻪ دو ﻓﺮدي ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺸﺎن در دو ﮐﺘﺎب ﺑﻪ دو ﮔﻮﻧﻪ ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه، ﯾﮏ ﻧﻔﺮﻧﺪ. ﺑﺨﺸﯽ از اﯾﻦ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﺷﺘﺒﺎه ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه اﺳﺖ. ﮔﺎﻫﯽ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه، ﻧﺎﻣﯽ ﮐﻬﻦ را دﯾﺪه و ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﮔﻤﺎن ﻣﯽﺑﺮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺎم ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﺎﻣﯽ اﻣﺮوزﯾﻦ اﺳﺖ و آﻧﮕﺎه ﻧﺎم اﻣﺮوزﯾﻦ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮد. ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎي ﭘﺮوﺷﺎت ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﺪ ﭘﺮﯾﺰاد! ﯾﺎ در ﺧﻮاﻧﺶ اﺻﻞ واژه دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ "ﮐﻮروس" ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺶ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﻧﺎم ﺷﺎه ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ اﺳﺖ( را ﮐﯿﺮوس ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪ Cyrus ) .
ﺑﯽ آﻧﮑﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﺻﺪاي »او« ﻣﯽدﻫﺪ. و اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺧﻮاﻧﺶ ﻻﺗﯿﻦ آﻧﺮا ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮﯾﻢ، آﻧﮕﺎه ﭼﻮن Cدر ﻻﺗﯿﻦ "س" ﺧﻮاﻧﺪه
ﻣﯽﺷﻮد، ﺳﯿﺮوس ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﺻﺪاي »خ« ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﻻﺗﯿﻦ ﺑﻪ »ك« ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﺨﺶ دﯾﮕﺮي از اﯾﻦ آﺷﻔﺘﮕﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮔﺰﯾﻨﺶ زﺑﺎن اﺳﺖ. ﻧﺎم ﯾﮏ آدم ﯾﺎ ﯾﮏ ﻣﻠﺖ ﯾﺎ ﯾﮏ ﺳﺮزﻣﯿﻦ در دوران ﺑﺎﺳﺘﺎن را ﻣﯽﺗﻮان از ﮐﺘﺎﺑﻬﺎي ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ اﺳﺘﺨﺮاج ﮐﺮد. اﯾﻦ ﻧﺎمﻫﺎ در دوران ﭼﯿﺮﮔﯽ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ زﺑﺎن ﻻﺗﯿﻦ ﺑﺮ ﻏﺮب، ﺑﻪ اﯾﻦ زﺑﺎن وارد ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دﯾﮕﺮي ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ زﺑﺎنﻫﺎي اروﭘﺎﯾﯽ از ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻮي و اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺑﻪ ﻻﺗﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏاﻧﺪ، اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺶ ﻻﺗﯿﻦ ﯾﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﻻﺗﯿﻦ ﺑﻪ آﺛﺎر ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺪرن وارد ﺷﺪه اﺳﺖ و ﭼﻮن ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان اﯾﺮاﻧﯽ، ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺎﺳﺘﺎن را ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺪن و ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮدن آﺛﺎر ﻓﺮاﻧﺴﻮي و اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ و ﻫﯿﭻ ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮ اﯾﺮاﻧﯽ ﺑﻪ زﺑﺎن ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎن آﺷﻨﺎ ﻧﺒﻮده، در ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻮارد ﺑﯿﻨﻨﺪه ﺧﻮاﻧﺶ ﻻﺗﯿﻦ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻟﻮدﯾﻪ را ﻟﯿﺪﯾﻪ، ﮐﯿﻠﯿﮑﯿﻪ را ﺳﯿﻠﯿﺴﯿﻪ، ﻓﻮﻧﯿﮑﯿﻪ را ﻓﯿﻨﯿﻘﯿﻪ، ﻟﻮﮐﯿﻪ را ﻟﯿﺴﯿﻪ، ﺗﺮاﮐﻪ را ﺗﺮاﺳﻪ، ﻻﮐﻪدﻣﻮن را ﻻﺳﻪدﻣﻮن، آﻟﮑﯿﺒﯿﺎدس را آﻟﺴﯿﺒﯿﺎدس، ﭘﺮوﺳﺎﺗﯿﺲ را ﭘﺮﯾﺴﺎﺗﯿﺲ، ﺗﻮﮐﻮدﯾﺪ را ﺗﻮﺳﯿﺪﯾﺪ، ﮐﯿﻤﺮي را ﺳﯿﻤﺮي، ﮐﻮروﭘﺪﯾﺎ را ﺳﯿﺮوﭘﺪﯾﺎ، ﮐﺴﻨﻔﻮن را ﮔﺰﻧﻔﻮن (ﻓﺮاﻧﺴﻮي)ﯾﺎ زﻧﻔﻮن )اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ(، آﺧﯿﻠﯿﺲ را آﺷﯿﻞ )ﻓﺮاﻧﺴﻮي( ﯾﺎ آﮐﯿﻠﯿﺲ )اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ( و ﭘﻠﻮﺗﺎرﺧﺲ را ﭘﻠﻮﺗﺎرك ﻧﮕﺎﺷﺘﻨﺪ.
حتی ﻧﺎﻣﻬﺎي اﯾﺮاﻧﯽ ﭼﻮن ﮐﻮروش و ﮐﻤﺒﻮﺟﯿﻪ را ﻧﯿﺰ در آﺛﺎر ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻻﺗﯿﻦ (و ﻓﺮاﻧﺴﻮي) ﺳﯿﺮوس و
ﮐﺎﻣﺒﯿﺰ ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺮﺧﯽ از رﯾﺰﺑﯿﻨﺎن ﭼﻮن اﺣﻤﺪ ﮐﺴﺮوي ﮐﻪ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮي از ﺧﻮاﻧﺶ اﺻﻞ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ داﺷﺘﻨﺪ. ﺗﻨﻮع ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دو ﮔﻮﻧﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ و ﻻﺗﯿﻦ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﻤﯽﭘﺬﯾﺮد. ﺑﺴﯿﺎري از ﻧﺎمﻫﺎ در ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎ ﯾﺎ ﻟﻮحﻫﺎي ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ ﺑﺎ ﮔﻮﯾﺶ ﭘﺎرﺳﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ. ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﮐﻮراﺋﻮش و ﮐﺒﻮﺟﯿﻪ. ﮔﻮﻧﻪ اﯾﻼﻣﯽ و اﮐﺪي و آﺷﻮري ﻫﻢ در ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎ و ﮔﻞﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪه در اﯾﺮان و ﮐﺸﻮرﻫﺎي ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﺪﺳﺖ آﻣﺪه اﺳﺖ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺴﯿﺎري از ﻧﺎمﻫﺎ در ﻓﺎرﺳﯽ دري وﺟﻮد دارد. ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ارﺗﺨﺸﺘﺮا در ﺷﺎﻫﻨﺎﻣﻪ اردﺷﯿﺮ اﺳﺖ. ﯾﺎ اﻟﮑﺴﺎﻧﺪر ﮐﻪ در ادب ﻓﺎرﺳﯽ اﺳﮑﻨﺪر اﺳﺖ. ﺑﺮﺧﯽ از ﻧﺎمﻫﺎ ﻫﻢ در ادب ﮐﻼﺳﯿﮏ ﻓﺎرﺳﯽ ﻧﯿﺴﺖ وﻟﯽ از زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ ﻧﻮﯾﻦ وارد ﺷﺪه و ﮐﺎﻣﻼ ﺟﺎ ﺑﺎز ﮐﺮده اﺳﺖ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي ﮐﻪ ﺑﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ﻧﻬﺎده ﻣﯽﺷﻮد. از اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺖ، ﮐﻮروش و دارﯾﻮش و ﮐﺎﻣﺒﯿﺰ و ﺧﺸﺎﯾﺎر و ﻣﮑﺎﺑﯿﺰ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﯿﻨﻪاي در ادب ﻓﺎرﺳﯽ دري ﻧﺪارد وﻟﯽ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاﻧﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮑﺴﺪ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ در اﯾﺮان ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﺎ اﯾﻦ اوﺻﺎف ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮ دو راه دارد، ﯾﺎ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺪاده و ﻫﺮ ﻧﺎم را ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﯽآورد ﺑﻨﮕﺎرد و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ رواﻟﯽ درﺳﺖ ﺑﺮاي آن ﺑﯿﺎﺑﺪ.
آﻧﭽﻪ ﻣﻦ اﻧﺠﺎم دادم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﮐﻮﺷﯿﺪم ﺗﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻮاﻧﺶ ﻧﺎدرﺳﺖ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﺒﺮم، ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮاﻧﺶﻫﺎي ﻧﺎدرﺳﺖ را ﺗﺬﮐﺮ داده و آﻧﻬﺎ را ﻧﻬﯽ ﮐﻨﻢ. دوم آﻧﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﭘﺎﻓﺸﺎري روي ﯾﮏ زﺑﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. )اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ را ﻻﺗﯿﻦ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ ﯾﺎ ﻫﻤﻪ را ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﯾﺎ ...( ﺑﻠﮑﻪ آن ﺧﻮاﻧﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ رواج داﺷﺘﻪ و ﺟﺎ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮم ﺗﺎ از آﺷﻔﺘﮕﯽ ﮐﺎﺳﺘﻪ و ﮐﻔﻪ ﯾﮏ ﺳﻮ را ﺳﻨﮕﯿﻦﺗﺮ ﺳﺎزم. ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻟﯿﺪﯾﻪ، ﻓﯿﻨﯿﻘﯿﻪ، ﻗﺒﺮس، ﯾﺎﭘﻠﻮﺗﺎرك ﭼﻨﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﮐﻪ درﺳﺖ ﻧﻤﯽداﻧﻢ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺧﻮاﻧﺶ اﺻﻠﯽ، ﻟﻮدﯾﻪ، ﻓﻮﻧﯿﮑﯿﻪ، ﮐﯿﭙﺮوس و ﭘﻠﻮﺗﺎرﺧﺲ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﭘﺴﻮﻧﺪ »اُس« ﺑﺮاي ﻧﺎمﻫﺎي ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﺮاي ﻧﺎمﻫﺎي ﺳﺮﺷﻨﺎس ﺑﻪ ﮐﺎر ﻧﺒﺮدم. )ﻫﺮودوﺗﺲ، دﯾﻮدورس( وﻟﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدم ﺗﺎ دﯾﮑﺘﻪ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ آﻧﻬﺎ را در ﭘﺎورﻗﯽ ﺑﯿﺎورم ﺗﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺑﺘﻮاﻧﺪ در ﻣﺘﻮن داﻧﺸﻨﺎﻣﻪﻫﺎ و ﭘﺎﯾﮕﺎهﻫﺎي اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ آﻧﻬﺎ را ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﻨﺪ. ﭼﺮاﮐﻪ دﯾﮑﺘﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ و ﻓﺮاﻧﺴﻮي و آﻟﻤﺎﻧﯽ و ﻻﺗﯿﻦ ﺑﺮاي ﺟﺴﺘﺠﻮ ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ.
در ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دو ﺷﮑﻞ ﻻﺗﯿﻦ و ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ رﻗﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ اوﻟﻮﯾﺖ ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﺶ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﮐﻬﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺗﻮﮐﻮدﯾﺪ و ﺗﻮﮐﯿﺪﯾﺪ و ﺗﻮﺳﯿﺪﯾﺪ، ﯾﺎ ﻻﮐﻪدﻣﻮن و ﻻﺳﻪدﻣﻮن ﯾﺎ ﮐﻮروﭘﺪﯾﺎ و ﺳﯿﺮوﭘﺪﯾﺎ در زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽروﻧﺪ. ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺶ ﮐﻬﻦﺗﺮ ﯾﻌﻨﯽ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ را ﺗﺮﺟﯿﺢ دﻫﯿﻢ. اﯾﻦ دﺷﻮاري در اﯾﻦ ﺑﺨﺶ از ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻪ دوران ﻃﻼﯾﯽ ﯾﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن اﺳﺖ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻧﺎمﻫﺎ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻻﺗﯿﻦ وارد ﺷﺪهاﻧﺪ، وﺟﻮد دارد. در دﻓﺘﺮ ﭘﺴﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ دوران ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪي رم در زﻣﺎن اﻣﭙﺮاطورياش ﻣﯽرﺳﯿﻢ. دﺷﻮاري ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد. ﭼﻮن ﺧﻮاﻧﺶ اﺻﯿﻞ ﻫﻤﺎن ﻻﺗﯿﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و ﺧﻮاﻧﺶ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﯽ ندارد.
ﻧﺎمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ادب ﻓﺎرﺳﯽ ﮐﻼﺳﯿﮏ ﯾﺎ ﻣﺪرن وﺟﻮد دارﻧﺪ، را ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﮑﻞ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدم و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮاي آﮔﺎﻫﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﭘﺎورﻗﯽ ﺧﻮاﻧﺶ ﯾﻮﻧﺎﻧﯽاش را آوردهام. ﻣﮕﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ اﺷﺘﺒﺎه ﺑﺰرگ (ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮي در ﻣﻌﻨﺎ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﺪ) وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺸﺎﯾﺎرﺷﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻧﺎﻗﺺ ﺧﺸﺎﯾﺎر ﺑﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ﮔﺬارده ﻣﯽﺷﻮد. در زﻣﯿﻨﻪ ﻧﺎمﻫﺎي اﯾﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﺎرﺳﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽﺷﺎن وﺟﻮد دارد، ﺧﻮاﻧﺶ ﺳﺎده ﻧﻮﯾﻦ را در ﻣﺘﻦ آورده و ﺧﻮاﻧﺶ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽاش ﮐﻪ ﺑﺮاي زﺑﺎن اﻣﺮوزﯾﻦ ﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﺖ و دﺷﻮار اﺳﺖ را ﺑﻪ ﭘﺎورﻗﯽ ﺑﺮدهام. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در اﯾﻦ دﻓﺘﺮ از ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﯿﺮي ﺣﺮوف اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ ﻋﺮﺑﯽ ﭼﻮن ط و ص ﺑﺮاي ﻧﻮﺷﺘﻦ واژﮔﺎن زﺑﺎنﻫﺎي اﯾﺮاﻧﯽ و اروﭘﺎﯾﯽ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﺮدم (اﻣﭙﺮاﺗﻮري، اﺳﺘﻮره، ﺳﻘﺮات، اﻓﻼﺗﻮن، ارﺳﺘﻮ، اﺳﻔﻬﺎن).
ﺳﺮﻓﺼﻞ ﮐﺎري دﻓﺘﺮ ﻧﺨﺴﺖ، ﺑﺨﺶ ﯾﮑﻢ از دوران اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮان و اﯾﺮاﻧﯿﺎن و اﺑﻌﺎد ﻣﺮدمﺷﻨﺎﺳﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ آﻧﺎن از اﺑﺘﺪاي زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺸﺮ ﺗﺎ ﺳﺪه ﭼﻬﺎرم ﭘﯿﺶ از ﻣﯿﻼد ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺎن دوران ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ.
اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ در آﺑﺎﻧﮕﺎن ﺳﺎل 5831 ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎري ﺑﺎﻧﻮ ﯾﺎﺳﻤﯿﻦ ﻣﺠﺘﻬﺪﭘﻮر (ﮐﺎرﺷﻨﺎس ارﺷﺪ اﯾﺮاﻧﺸﻨﺎﺳﯽ) ﺑﻪ ﻓﺮﺟﺎم رﺳﯿﺪ. ﺳﭙﺲ در ﺳﺎل 6831 ﻣﻮرد ﺑﺎزﺑﯿﻨﯽ و ﻧﻘﺪ ﻣﻮﺷﮑﺎﻓﺎﻧﻪي آﻗﺎي ﺳﻮرﻧﺎ ﻓﯿﺮوزي (ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮ اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن) و دﮐﺘﺮ اﻟﯿﮑﺎ ﺑﻘﺎﯾﯽ (در رﺷﺘﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ و زﺑﺎنﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎن) ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﺟﺎ دارد از اﯾﻦ ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﺎن ﺳﭙﺎﺳﮕﺬاري ﮐﻨﻢ.
ﺑﻬﺮام روﺷﻦﺿﻤﯿﺮ
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#4
Posted: 9 Jan 2014 20:38
فــهـرست مطــالـب
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#5
Posted: 9 Jan 2014 20:59
دﯾﺒﺎﭼﻪ
داﻧﺶ ﺗﺎرﯾﺦ و داﻧﺶ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ
داﻧﺶ ﺗﺎرﯾﺦ از داﻧﺶﻫﺎي ﮐﻬﻦ ﺑﺸﺮي ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺮ ﮐﺴﯽ روﺷﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﺎرﯾﺨﯽ را ﭼﻪ ﮐﺴﯽ و در ﮐﺠﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ. وﻟﯽ ﻫﺮودوت ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎر ﺳﺮﺷﻨﺎس ﯾﻮﻧﺎﻧﯽ دوران ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯿﺎن، را ﭘﺪر ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ. ﭼﺮاﮐﻪ ﮐﺘﺎب او ﮐﻪ در ﺑﺮﮔﯿﺮﻧﺪه ﺗﺎرﯾﺦ ﺟﻬﺎن ﻣﺘﻤﺪن ﺗﺎ آﻧﺰﻣﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، اﻣﺮوز ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﺎ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ.1 ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﯽﮔﻤﺎن او از ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي دﯾﮕﺮان از ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮدي ﺑﻪ ﻧﺎم ﻫﮑﺎﺗﻮس اﻫﻞ ﻣﯿﻠﺖ2 ﮐﻪ ﭼﻬﺎر دﻫﻪ ﭘﯿﺶ از او ﻣﯽزﯾﺴﺖ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﺎرﯾﺦﻧﮕﺎري ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﺎرون و اﻟﺒﺘﻪ دﻓﺘﺮﻫﺎي روﯾﺪادﻧﮕﺎري دﯾﻮاﻧﯽ ﻣﻮﺟﻮد در ﺳﺎرد و ﺑﺎﺑﻞ و ﺷﻮش، ﺑﻬﺮه ﺑﺮده اﺳﺖ. در ﮔﺬﺷﺘﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ از ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽآﻣﺪ را آﺳﺎﻧﺘﺮ ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﺪ،وﻟﯽ ﺳﭙﺲ روﺷﻬﺎﯾﯽ ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ آن ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان ﺗﺎرﯾﺨﯽ، ﺳﺮه را از ﻧﺎﺳﺮه ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﺪﻫﻨﺪ.
اﮐﻨﻮن ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺟﻬﺎن ﺑﺤﺚ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ آﯾﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﻧﺴﺎﻧﯽ ( (Human Studiesداﻧﺶ ((Science ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ؟ در ﺗﻌﺮﯾﻒ داﻧﺶ ﯾﺎ ﻋﻠﻢ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎﯾﯽ ﺗﮑﺮارﭘﺬﯾﺮ و ﺑﺮ اﺳﺎس ﻗﻮاﻧﯿﻨﯽ ﺟﻬﺎﻧﺸﻤﻮل ﺑﺪﺳﺖ ﺑﯿﺎﯾﺪ، داﻧﺶ ﮔﻮﯾﻨﺪ. ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ 2 ﺿﺮﺑﺪر 2 ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ ﺑﺎ 4 ﻫﻤﻮاره ﻫﻤﯿﻦﮔﻮﻧﻪ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ و ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ دو ﻣﻮﻟﮑﻮل ﻫﯿﺪروژن و ﯾﮏ ﻣﻮﻟﮑﻮل اﮐﺴﯿﮋن ﺗﺸﮑﯿﻞ ﯾﮏ ﻣﻮﻟﮑﻮل آب ﻣﯽدﻫﻨﺪ و اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﺟﺴﻤﯽ داراي ﻧﯿﺮوي ﮔﺮاﻧﺸﯽ اﺳﺖ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﯽ ﺑﺮاي ﻫﺮﮐﺴﯽ ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺷﺪه و از ﺳﻮي ﻫﺮ ﺧﺮدﻣﻨﺪي ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد.
ﺣﺎل آﻧﮑﻪ در ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻬﺎﻧﺸﻤﻮﻟﯽ و ﻗﻄﻌﯿﺘﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد. ﭘﺲ آﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮان ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎ و ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎي اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺎرﯾﺦ را ﺟﺪي ﻧﮕﺮﻓﺖ؟ اﮔﺮ ﻣﻮاد در داﻧﺶﻫﺎي ﺗﺠﺮﺑﯽ را ﻫﻢﭘﺎﯾﻪي دادهﻫﺎي ﺧﺎم در ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و آزﻣﺎﯾﺶﻫﺎي ﻋﻠﻤﯽ را ﻫﻢﭘﺎﯾﻪي روشﺷﻨﺎﺳﯽ(ﻣﺘﺪﻟﻮژي) ﻋﻠﻤﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺗﺎرﯾﺦ و دﯾﮕﺮ رﺷﺘﻪﻫﺎي ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﺷﺒﻪﻋﻠﻢ داﻧﺴﺖ. از اﯾﻦ رو ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ﺷﯿﻤﯽ ﯾﮏ ﻋﻠﻢ اﺳﺖ، ﭼﻮن آب را در ﻓﺸﺎر ﯾﮏ اﺗﻤﺴﻔﺮ در ﻫﺮﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﺻﺪ درﺟﻪ ﺳﺎﻧﺘﯿﮕﺮاد ﺑﺮﺳﺎﻧﯿﻢ ﺟﻮش ﻣﯽآﯾﺪ، درﺑﺎره ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ دادهﻫﺎي ﺧﺎم ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ،
ﮐﺘﺎب ﻫﺮودوت ﯾﺎ ﺳﻨﮓﻧﻮﺷﺘﻪي ﺑﯿﺴﺘﻮن دارﯾﻮش را در ﻫﺮ ﮐﺠﺎي ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮاﻧﯽ ﮐﻪ از ﯾﮏ روش (متد) ﺑﻬﺮه ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ ﺑﺪﻫﯿﻢ و از آﻧﺎن ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ را اﺳﺘﺨﺮاج ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﻧﺘﺎﯾﺠﯽ ﻧﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﯾﮑﺴﺎن ﮐﻪ ﺗﺎ اﻧﺪازهاي ﻫﻤﺴﺎن ﻣﯽرﺳﯿﻢ. ﻣﺴﺌﻠﻪي آزاردﻫﻨﺪه در ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﻧﺴﺎﻧﯽ وﺟﻮد ﺷﻤﺎر زﯾﺎدي روش اﺳﺖ.
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮور روشﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه و اﺟﻤﺎع ﮐﻠﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻮارد ﮐﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ. ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ اﮐﻨﻮن اﯾﻦ اﺟﻤﺎع وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﮐﻮروش ﺑﺰرگ اﻣﭙﺮاﺗﻮري ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ ﺑﺮﺳﺎﺧﺖ و دارﯾﻮش ﻣﺎﻧﺪﮔﺎري آﻧﺮا ﺑﯿﻤﻪ ﮐﺮد و اﺳﮑﻨﺪر آﻧﺮا ﺑﺮاﻧﺪاﺧﺖ. وﻟﯽ ﺣﺘﺎ در ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻠﯽﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮارد ﻫﻢ ﮔﺎه ﺗﺰﻫﺎﯾﯽ ﺟﺪاي از ﺟﺮﯾﺎن اﺻﻠﯽ آﮐﺎدﻣﯿﮏ ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﺑﻪ وﯾﮋه ﺗﺎرﯾﺦﻧﮕﺎران اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژﯾﮏ و دوﻟﺘﯽ و ﺣﺰﺑﯽ ﺑﺮاي ﺧﻮشآﯾﻨﺪﻫﻮاﺧﻮاﻫﺎن ﺧﻮد ﻧﺨﺴﺖ ﻓﺮﺿﯿﺎت ﺷﺨﺼﯽ را درﻧﻈﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ و ﺳﭙﺲ روﺷﯽ ﻣﻦدرآوردي ﺑﺮاي ﻏﺮﺑﺎل دادهﻫﺎي ﺳﻮدﻣﻨﺪ و ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ دادهﻫﺎي زﯾﺎﻧﺒﺎر ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺎ ﺗﺤﻠﯿﻞﻫﺎﯾﯽ ﺳﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪي ﻣﻄﻠﻮب ﻣﯽرﺳﻨﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﺗﺎرﯾﺦ و دﯾﮕﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﻧﺴﺎﻧﯽ اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺮﯾﺎﻧﺎت اﺻﻠﯽ آﮐﺎدﻣﯿﮏ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ از روشﺷﻨﺎﺳﯽﻫﺎي ﺷﻨﺎﺧﺘﻪﺷﺪه و ﻣﻌﺘﺒﺮ را در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﺷﺒﻪﻋﻠﻢاﻧﺪ و در ﻏﯿﺮ اﯾﻦﺻﻮرت ﻏﯿﺮﻋﻠﻢ.
ﻧﮑﺘﻪ دﯾﮕﺮ آﻧﮑﻪ در ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﻧﺴﺎﻧﯽ ﭼﻮن ﺗﺎرﯾﺦ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﻮاره ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد.
ﺗﺎرﯾﺦﻧﮕﺎر اﻣﺮوزﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﻧﯽ زﯾﺎدي ﺑﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهي ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﻨﺘﯽ ﻧﺪارد. و ﮐﺎر او ﮔﺰارش و رواﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﺎﻟﯿﺰ و ﮐﺎوش اﺳﻨﺎد ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﻧﺎﺧﺎﻟﺼﯽﻫﺎي آﻧﺮا ﺟﺪا ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺷﻮد. اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ آﻧﭽﻪ
۱۰۰ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ، از اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ، ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ اﻣﺮوز ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ و ﻟﺰوﻣﯽ ﻧﺪارد ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ۱۰۰سال ﺑﻌﺪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ داﻧﺴﺖ، ﺑﺎﺷﺪ.
درﺑﺎره روشﺷﻨﺎﺳﯽ ﺗﺎرﯾﺨﯽ
ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ در ﺗﺎرﯾﺦ، ﻟﺰوم دﺳﺖﯾﮑﻢ ﺑﻮدن ﻣﻨﺎﺑﻊ اﺳﺖ. اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺧﻮد روﯾﺪادي را ﺑﺒﯿﻨﺪ، و آن را ﮔﺰارش دﻫﺪ، اﻋﺘﺒﺎر ﺑﺴﯿﺎر ﺑﯿﺸﺘﺮي دارد. ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎر در ﻣﮑﺎن روﯾﺪاد ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺷﻨﯿﺪهﻫﺎي ﺧﻮد از دﯾﮕﺮان را ﻧﮕﺎرش ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﮐﻤﺒﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺨﯽ از دوران ﺑﺎﺳﺘﺎن، ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎر ﺑﺎ روﯾﺪاد ﺧﯿﻠﯽ از اﻋﺘﺒﺎر آن ﮐﻢ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. ﭼﺮاﮐﻪ ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎر ﺑﻪ ﻫﺮ روي در زﻣﺎن روﯾﺪاد ﺣﻀﻮر دارد و اﮔﺮﭼﻪ روﯾﺪاد را ﻧﺪﯾﺪه، وﻟﯽ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ را دارد ﺗﺎ از ﻣﻨﺎﺑﻊ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﯽ ﺧﺒﺮ را ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده و ﺑﺎ ﻫﻤﺴﻨﺠﯽ آﻧﻬﺎ، آﻧﭽﻪ درﺳﺖﺗﺮ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ را ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ. درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻣﯿﺎن ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎر و روﯾﺪاد را ﺑﻪ ﻫﯿﭽﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﺮد. ﭼﺮاﮐﻪ در اﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎر روﯾﺪاد را ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ روﯾﺪاد را دﯾﺪهاﻧﺪ، را ﻧﯿﺰ ﻧﺪﯾﺪه و ﺳﺨﻨﺸﺎن را ﻧﺸﻨﯿﺪه اﺳﺖ.
ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﺮودوت ﻣﯿﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﮐﻮروش را »ﭘﺪر« ﻣﯽﺧﻮاﻧﻨﺪ، اﯾﻦ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻣﺎن ﻫﺮودوت اﺳﺖ و ﺳﺨﻨﯽ اﺳﺖ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﯽ و ﺳﻨﺪي اﺳﺖ دﺳﺖﯾﮑﻢ. وﻟﯽ وﻗﺘﯽ ﻫﺮودوت از دوران ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻮروش ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ، اﯾﻦ ﯾﮏ ﺳﻨﺪ دﺳﺖﯾﮑﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻮروش و ﺗﺎرﯾﺨﻨﻮﯾﺴﯽ ﻫﺮودوت ﺑﯿﺶ از 001 ﺳﺎل ﻓﺎﺻﻠﻪ اﺳﺖ. و او ﺣﺘﺎ در ﺻﻮرت
ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﭘﺎرس، ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻮدﮐﯽ ﮐﻮروش را دﯾﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ، را ﯾﺎﻓﺘﻪ و از آﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﺶ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻘﻞ رواﯾﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﮐﻮﭼﻪ و ﺑﺎزارﻫﺎي اﯾﺮان و ﯾﻮﻧﺎن وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﭘﺮداﺧﺘﻪ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪﮔﺰارﺷﻬﺎ ﮐﻪ در آن، ﻣﯿﺎن ﺣﺎدﺛﻪ و ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﮐﻨﻨﺪه، ﻓﺎﺻﻠﻪ زﯾﺎد اﺳﺖ و ﯾﺎ ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎر ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﺎ ﭼﻨﺪ واﺳﻄﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ اﻧﺘﻘﺎل ﻣﯽدﻫﺪ، را رواﯾﺖ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ و رواﯾﺎت ﺑﻪ دﻻﯾﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻧﯿﺎز دارﻧﺪ ﺗﺎ اﺛﺒﺎت ﺷﻮﻧﺪ.
ﺑﺨﺶ ﺑﺰرﮔﯽ از ﺗﺤﻮﻻت داﻧﺶ ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ داﻧﺶ دﯾﮕﺮي اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ.وارون داﻧﺶ ﺗﺎرﯾﺦ، داﻧﺶ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻋﻠﻤﯽ ﻣﺪرن اﺳﺖ و در ﺳﺪه 91 رﺳﻤﺎ ﺑﻪ داﯾﺮه ﻋﻠﻮم اﻓﺰوده ﺷﺪ و در ﺳﺪه 02 اﺑﻌﺎدي ﮔﺴﺘﺮده و ﻣﺴﺘﻘﻞ ﯾﺎﻓﺖ، ﺑﻪ ﻃﻮرﯾﮑﻪ اﻣﺮوز ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬاري زﯾﺎدي ﺑﺮ آن ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻪاي ﺑﺴﯿﺎر ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﺳﺨﺖ ﺑﺪل ﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ. داﻧﺶ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ در درﺟﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺤﻮﻃﻪﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﮐﻪ در ﭘﯿﭻ و ﺧﻢ ﺗﺎرﯾﺦ ﮔﻢ ﺷﺪهاﻧﺪ را ﺑﯿﺎﺑﺪ. ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎر ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان و ﮐﺎوﺷﮕﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎس ﮐﺎوش و ﺣﻔﺎري ﻣﻨﺎﺳﺐ در اﯾﻦ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﺮاي ﯾﺎﻓﺘﻦ اﺷﯿﺎء ﻣﻨﻘﻮل و ﯾﺎ آﺛﺎر ﻏﯿﺮﻣﻨﻘﻮل (ﺑﻨﺎﻫﺎ) ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻋﺮف ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﮑﻪﻫﺎي ﺟﺪا ﺷﺪه ﺑﻨﺎﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ را ﺑﻪ ﻣﻮزهﻫﺎ اﻧﺘﻘﺎل ﻣﯽدادﻧﺪ. ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻼش ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻮد، ﺑﻨﺎﻫﺎ را اﺻﻼح و ﺑﺎزﺳﺎزي ﮐﻨﻨﺪ. وﻟﯽ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻧﻮﯾﻦ ﻣﯿﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻼش ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﺣﻔﻆ ﺳﺎزه ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ، ﺑﺎﺷﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎﺧﺎﻟﺼﯽﻫﺎ را از آﻧﻬﺎ ﺟﺪا ﮐﺮد.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#6
Posted: 9 Jan 2014 21:05
ﺑﺮاي اﯾﻨﮑﻪ آﺛﺎر ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، ﻧﺒﺎﯾﺪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﻮزهﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺑﺮد، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﮑﻨﻮﻟﻮژي و اﻣﮑﺎﻧﺎت را ﺑﻪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﺮده و آﺛﺎر را ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﺳﺎﻟﻢ ﻧﮕﺎه داﺷﺖ. ﻣﺮﺣﻠﻪ دﯾﮕﺮ ﮐﺎر ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ درﺑﺎره اﺷﯿﺎء و ﺑﻨﺎﻫﺎي ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪه ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭼﻪ دورهاي ﺑﻮده و ﭼﻪ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻣﯿﺎن اﺷﯿﺎء و ﺑﻨﺎﻫﺎي ﮐﺸﻒ ﺷﺪه در ﯾﮏ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﯾﺎ در ﭼﻨﺪ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن وﺟﻮد دارد. در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ داﻧﺶ زﺑﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ و ﻣﺮدمﺷﻨﺎﺳﯽ و ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﯽآﯾﻨﺪ ﺗﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻋﺮﯾﺎن ﺷﻮد. اﻫﻤﯿﺖ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ و واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدن ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺪرن ﺑﻪ آن، ﺑﻪ دو دﻟﯿﻞ اﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ﻧﺒﻮد ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺗﺎرﯾﺨﯽ از ﺑﺮﺧﯽ زﻣﺎنﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ آن دوران ﭘﯿﺶ از ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ و دﯾﮕﺮي ﻟﺰوم اﺻﻼح ﺗﺎرﯾﺦ ﺳﻨﺘﯽ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل اﺷﺘﺒﺎه ﯾﺎ ﻏﺮضورزي ﺗﺎرﯾﺨﻨﮕﺎر. ﭼﺮاﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮل ﻣﻌﺮوف، »ﺗﺎرﯾﺦ را ﻓﺎﺗﺤﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ« و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﭘﯿﺮوز ﺷﺪﮔﺎن ازﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﻼﺣﯽ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺳﻮد ﺟﺴﺘﻨﺪ. و اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ داﻧﺸﻬﺎي دﯾﮕﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦﺗﯿﺮﮔﯽﻫﺎ را ﺟﺒﺮان ﮐﻨﺪ.
ﺗﺎرﯾﺦﻧﮕﺎري ﮐﻨﻮﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﻪ ﺷﯿﻮهي ﮔﺰارﺷﯽ، ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ و اﻧﺘﻘﺎدي اراﺋﻪ ﻣﯽﺷﻮد. ﺗﺎرﯾﺦ ﮔﺰارﺷﯽ، ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺳﺎدهو رواﯾﺖﮔﻮﻧﻪاي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﮕﺎن ﮐﺎرﺑﺮد دارد. ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ از »ﻓﻠﺴﻔﻪي ﺗﺎرﯾﺦ« ﺑﻬﺮه ﻣﯽﮔﯿﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﭼﺮاﯾﯽ روﯾﺪادﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺑﭙﺮدازد. در ﺗﺎرﯾﺦ ﮔﺰارﺷﯽ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ »ﭼﻪ ﺷﺪ؟«، ﺣﺎل آﻧﮑﻪ در ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﭘﺮﺳﺶ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ »ﭼﺮا ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺪ؟« و اﯾﻦ در ﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺗﺎرﯾﺦ اﻧﺘﻘﺎدي اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﻮد ﮐﻪ »ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺪه؟« اﮔﺮ ﺗﺎرﯾﺦ ﮔﺰارﺷﯽ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﻮروش ﺑﺪون ﺧﻮﻧﺮﯾﺰي وارد ﺑﺎﺑﻞ ﺷﺪ، ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ در ﭘﯽ آن اﺳﺖ ﮐﻪ روﺷﻦ ﮐﻨﺪ، ﭼﺮا ﮐﻮروش ﺑﺪون ﺧﻮﻧﺮﯾﺰي وارد ﺑﺎﺑﻞ ﺷﺪ.
در ﺗﺎرﯾﺦ اﻧﺘﻘﺎدي ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻮﻟﻒ ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻮروش ﺑﺪون ﺧﻮﻧﺮﯾﺰي وارد ﺑﺎﺑﻞ ﺷﺪه، وﻟﯽ ﺧﻮد را ﻣﻮﻇﻒ ﻣﯽداﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺎن و ﻣﻮاﻓﻘﺎن ﺧﻮد را آورده و درﺑﺎرهي آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﺟﻠﻮي ﭼﺸﻢ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﻮروش ﺑﺪون ﺧﻮﻧﺮﯾﺰي وارد ﺑﺎﺑﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ. در واﻗﻊ ﺗﺎرﯾﺦ ﮔﺰارﺷﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻣﯽﻣﺎﻧﺪ. ﺣﺎل آﻧﮑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ ﻣﺪام در ﻣﯿﺎﻧﻪي ﺳﮑﺎﻧﺲﻫﺎي ﻓﯿﻠﻢ رﻓﺘﺎر ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎ و روﯾﺪادﻫﺎي داﺳﺘﺎن را ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ. وﻟﯽ در ﺗﺎرﯾﺦ اﻧﺘﻘﺎدي اﺻﻼ ﻓﯿﻠﻤﯽ درﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪاي ﺷﻠﻮغ و درﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻢ میﻣﺎﻧﺪ.
اﻟﺒﺘﻪ ﻣﺮز ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﮐﺎﻣﻼ ﺷﻔﺎف ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺷﺎدروان ﭘﯿﺮﻧﯿﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر در ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮان ﺑﺎ ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮي از ﻣﺘﺪﻫﺎي ﻧﻮﯾﻦ ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي ﻣﻔﺼﻞ اراﺋﻪ ﮐﺮد. و ﺗﺎرﯾﺦ او ﺗﺎ اﻧﺪازهايﺑﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﺤﻠﯿﻠﯽ و اﻧﺘﻘﺎدي ﻫﻢ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ. ﺗﺎرﯾﺦ ﺗﻤﺪن وﯾﻞ دوراﻧﺖ ﮐﺎﻣﻼ دور از ﺗﺎرﯾﺦ اﻧﺘﻘﺎدي و در ﻋﻮض ﻣﻤﻠﻮ از ﺗﺤﻠﯿﻞ اﺳﺖ. و ﺗﺎرﯾﺦ آرﺗﻮر ﮐﺮﯾﺴﺘﻦﺳﻦ اﻧﺘﻘﺎديﺗﺮﯾﻦ ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در آﻧﺰﻣﺎن ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ. ﻣﯿﺮاث ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ اﯾﺮان اﺛﺮ رﯾﭽﺎرد ﻓﺮاي ﯾﺎ اﻣﭙﺮاﺗﻮري ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ اﺛﺮ ﭘﯿﺮ ﺑﺮﯾﺎن از اﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﻓﺮاﺗﺮ رﻓﺘﻪ و ﭼﻨﺎن ﺧﻮاﻧﻨﺪه را درﮔﯿﺮ ﭘﺸﺖﺻﺤﻨﻪي آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﮐﻢﺗﺠﺮﺑﻪ ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﻣﯽﮔﯿﺮد. ﺑﺎ اﯾﻨﺤﺎل روﻧﺪ اﻧﺘﻘﺎدي ﺷﺪن ﺗﺎرﯾﺦ اداﻣﻪ دارد. ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪاي ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ آﺛﺎر ﺑﻪ ﺟﺎي آﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﺘﺎﺑﯽ»ﺗﺎرﯾﺨﯽ« روﺑﺮو ﺷﻮﯾﻢ ﺑﺎ ﮐﺘﺎﺑﯽ »درﺑﺎرهي ﺗﺎرﯾﺦ« آﺷﻨﺎ ﻣﯽﺷﻮﯾﻢ.
ﺑﺎﺳﺘﺎن در ﻟﻐﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و در ادﺑﯿﺎت ﻓﺎرﺳﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان اروﭘﺎﯾﯽ ﺑﺮ ﺑﻨﯿﺎد ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎي آﺷﮑﺎر ﻣﯿﺎن دورهﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن اروﭘﺎ، ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﻦ ﻗﺎره را ﺑﻪ ﺳﻪ دوره ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ، ﻗﺮون وﺳﻄﺎ و ﻣﺪرن ﺑﺨﺸﺒﻨﺪي ﮐﺮدهاﻧﺪ. ﻗﺮون وﺳﻄﺎ را ﭘﯿﺶ از رﻧﺴﺎﻧﺲ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ – اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﺪه 51 داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ. ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﻧﺶ و ﭘﮋوﻫﺶ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ﺑﻮده را در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس اراﺋﻪ ﮐﺮده اﺳﺖ، ﺑﻪ ﺻﻨﺪوﻗﭽﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ رﻓﺖ و داﻧﺸﻤﻨﺪان ﺧﺎﻧﻪﻧﺸﯿﻦ و ﯾﺎ ﺳﺮﮐﻮب ﺷﺪﻧﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻨﺮ ﻣﻨﮑﻮب و ﻣﺤﮑﻮم ﻧﮕﺮدﯾﺪ.
ﺑﻠﮑﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﺑﺮ ارزﺷﻬﺎي ﻣﺬﻫﺒﯽ ﮔﺮدﯾﺪه و ﺑﻪ آﻟﺖ دﺳﺖ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺪل ﮔﺮدﯾﺪ. رﻧﺴﺎﻧﺲ ﯾﻌﻨﯽ اﺣﯿﺎء و زﻧﺪه ﺷﺪن. از ﺳﺪه 51 ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ارزﺷﻬﺎي ﭘﯿﺶ از ﻗﺮون وﺳﻄﺎ در زﻣﯿﻨﻪ ﻫﻨﺮي آﻏﺎز ﺷﺪه و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻓﻠﺴﻔﻪ و داﻧﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﺎ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎﻧﯿﺴﻢ ﯾﺎ اﺻﻼﺣﺎت دﯾﻨﯽ ﺑﺮاي ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺎپ و واﺗﯿﮑﺎن ﻗﺪرت ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺧﻮد را از دﺳﺖ دادﻧﺪ. روﺷﻨﻔﮑﺮان ﺑﻪ دوران ﭘﺲ از ﻗﺮون وﺳﻄﺎ، »دوران ﻣﺪرن« و ﻋﺼﺮ ﺟﺪﯾﺪ ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ. آﻧﺎن آﻏﺎز ﻗﺮون وﺳﻄﺎ را ﺳﺪه ﭼﻬﺎرم ﻣﯿﻼدي ﻣﯽداﻧﻨﺪ. زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﻣﭙﺮاﺗﻮر رم ﮐﻨﺴﺘﺎﻧﺘﯿﻦ ﮐﺒﯿﺮ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ را ﻣﺬﻫﺐ رﺳﻤﯽ اﻋﻼم ﮐﺮده و آﻧﺮا در ﻧﯿﻤﯽ از ﺟﻬﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه آﻧﺰﻣﺎن ﯾﮕﺎﻧﻪ آﯾﯿﻦ رﺳﻤﯽ ﮔﺮداﻧﯿﺪ. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻇﺮف ﭼﻨﺪﯾﻦ دﻫﻪ اﻣﭙﺮاﺗﻮري روم ﻫﻤﻪ دﺳﺘﺎوردﻫﺎ و ارزﺷﻬﺎي ﮐﻬﻦ ﺧﻮد را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﺳﺪه ﭘﻨﺠﻢ ﻣﯿﻼدي ﻓﺮو ﭘﺎﺷﯿﺪ و اروﭘﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎري ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﮐﻪ زﯾﺮ ﭼﺘﺮ ﻣﻌﻨﻮي ﭘﺎپ در رم ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺠﺰﯾﻪ ﺷﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ اﻣﭙﺮاﺗﻮري ﺑﯿﺰاﻧﺲ ﯾﺎ رم ﺷﺮﻗﯽ، ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ در آﺳﯿﺎي ﺧﺮد و ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ و ﺑﺎﻟﮑﺎن و ﻣﺼﺮ ﺑﺮﺟﺎي ﻣﺎﻧﺪ.
ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان ﺑﻪ دوران ﭘﯿﺶ ازﻗﺮون وﺳﻄﺎ، ﯾﻌﻨﯽ ﭘﯿﺶ از ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺷﺪن روم در ﺳﺪه ﭼﻬﺎرم ﻣﯿﻼدي، دوران ﺑﺎﺳﺘﺎن ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ. ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﭼﯿﺮﮔﯽ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ اروﭘﺎ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن، اﯾﻦ ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﺑﺮاي ﮐﻞ ﺟﻬﺎن رﺳﻤﯿﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده و آﻧﺮا ﺑﺮاي ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ. وﻟﯽ از دﯾﺪ ﻋﻠﻤﯽ اﯾﻦ زﻣﺎﻧﺒﻨﺪي ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﯾﺮان ﻧﻤﯽﺧﻮاﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﭼﯿﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻧﺪ. در واﻗﻊ در ﺳﺪه ﭼﻬﺎرم ﮐﻪ ﮐﻨﺴﺘﺎﻧﺘﯿﻦ ﻓﻀﺎي ﻧﯿﻤﻪ ﻏﺮﺑﯽ ﺟﻬﺎن را از اﯾﻦ رو ﺑﻪ آن رو ﮐﺮد، در ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺮﻗﯽ ﮐﻪ اﯾﺮان ﻃﻼﯾﻪ دار آن ﺑﻮد، ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﻮﻓﺘﺎد. ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﻣﺎﻧﯽ و ﯾﺎراﻧﺶ ﮐﻪ در آﻧﺰﻣﺎن در اﯾﺮان ﺗﻼﺷﮕﺮ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﯽ رﺳﯿﺪه و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﯾﮏ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﺰرگ در اﯾﺮان اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﯿﻨﻨﺪه زﻣﺎﻧﺒﻨﺪيﻫﺎﯾﯽ ﯾﮑﺴﺎن ﻣﯽﺷﺪﯾﻢ. وﻟﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺸﺪ و دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﺑﺰرگ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ – اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در اﯾﺮان 003 ﺳﺎل دﯾﺮﺗﺮ از ﮐﻨﺴﺘﺎﻧﺘﯿﻦ رخ داد.
ﯾﻌﻨﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﻨﺸﺎﻫﯽ اﯾﺮان ﺑﺎ ﺣﻤﻠﻪ اﻋﺮاب در ﺳﺪه ﻫﻔﺘﻢ ﻣﯿﻼدي از ﻣﯿﺎن رﻓﺖ و دﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ آن ﺣﺎل و ﻫﻮا ﺑﺎزﻧﮕﺸﺖ و ﭘﺲ از آن ﺑﯿﻨﻨﺪه دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﻣﺬﻫﺐ اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮان ﻣﺮز ﻣﯿﺎن اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن و اﯾﺮان ﭘﺲ از ﺑﺎﺳﺘﺎن و »ﻧﻘﻄﻪ ﻋﻄﻒ ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮان« را ﯾﻮرش ﻋﺮبﻫﺎ ﻣﯽداﻧﻨﺪ. ﭼﺮاﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺷﮑﺴﺘﻬﺎي اﯾﺮان ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﮑﺴﺖ از اﺳﮑﻨﺪر و ﯾﺎ ﻣﻐﻮﻟﻬﺎ و ﺗﺎﺗﺎرﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﮔﺬرا ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺲ از ﯾﮑﯽ دو ﺳﺪه، اوﺿﺎع ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﭘﯿﺶ از ﺷﮑﺴﺖ ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺸﺖ وﻟﯽ اﯾﻦ ﯾﻮرش ﻋﺮبﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت دﯾﮕﺮ، در ﺑﺮاﺑﺮ آن اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. دودﻣﺎنﻫﺎ ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮي آﻣﺪﻧﺪ
و رﻓﺘﻨﺪ وﻟﯽ اوﺿﺎع اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ اﯾﺮان دﮔﺮﮔﻮن ﻧﻤﯽﺷﺪ.
اﮔﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﯿﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ اروﭘﺎﯾﯽﻫﺎ،ﺑﺮاي ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮان ﻫﻢ ﻗﺮون وﺳﻄﺎ در ﻧﻈﺮ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ آﻧﺮا ﺳﺎلﻫﺎي ﻣﯿﺎن ﺳﺪه ﻫﻔﺘﻢ و ﺳﺪه ﺑﯿﺴﺘﻢ ﺑﺪاﻧﯿﻢ. ﭼﺮاﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﯿﺶ از اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻪ در اﺑﺘﺪاي ﺳﺪه ﺑﯿﺴﺘﻢ، آﻧﭽﻪ رخ ﻣﯿﺪاد دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﻮد. درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ اﻧﻘﻼب ﻣﺸﺮوﻃﻪ و ﺣﻮادث دﯾﮕﺮي ﮐﻪ در 07 ﺳﺎل ﭘﺲ از ﻣﺸﺮوﻃﻪ رخ داد، ﭼﻬﺮه اﯾﺮان و اﯾﺮاﻧﯿﺎن را زﻣﯿﻦ ﺗﺎ آﺳﻤﺎن دﮔﺮﮔﻮن ﮐﺮد. ﭼﯿﺰﯾﮑﻪ در 007 ﺳﺎل ﭘﯿﺶ از ﻣﺸﺮوﻃﻪ اﻧﺠﺎم ﻧﺸﺪه ﺑﻮد. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﯾﺮان از ﻗﺮون وﺳﻄﺎي
0031 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ 003 ﺳﺎل دﯾﺮﺗﺮ، دوران ﺑﺎﺳﺘﺎن را ﮐﻨﺎر زده ﺑﻮد، 005 ﺳﺎل دﯾﺮﺗﺮ وارد ﺳﺮﻓﺼﻞ ﮐﺎري اﯾﻦ ﮐﺘﺎب، ﺑﺨﺶ ﯾﮑﻢ دوران اﯾﺮان ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮان و اﯾﺮاﻧﯿﺎن و اﺑﻌﺎد ﻣﺮدمﺷﻨﺎﺳﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ آﻧﺎن از اﺑﺘﺪاي زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺸﺮ ﺗﺎ ﺳﺪه ﭼﻬﺎرم پ.م ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ﭘﺎﯾﺎن دوران ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#7
Posted: 10 Jan 2014 17:33
فصل نخست
اﯾﺮان ﭘﯿﺶ از آرﯾﺎﯾﯽﻫﺎ
ﻓﺼﻞ ﯾﮑﻢ: وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي اﯾﺮان
ﻓﻼت اﯾﺮان ﻣﺮﺑﻌﯽ اﺳﺖ در ﻓﺸﺎر دو ﻓﺮورﻓﺘﮕﯽ ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس در ﺟﻨﻮب و درﯾﺎي ﮐﺎﺳﭙﯿﻦ در ﺷﻤﺎل. و ﻫﻤﭽﻮن ﭘﻠﯽ اﺳﺖ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻣﯿﺎن ﺷﺮق و ﻏﺮب. اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ، دﻟﯿﻞ اﻫﻤﯿﺖ اﯾﺮان در ﻫﺰارهﻫﺎي ﺗﺎرﯾﺦﺑﺸﺮ را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
دو ﺿﻠﻊ از ﭼﻬﺎر ﺿﻠﻊ اﯾﻦ ﻣﺮﺑﻊ را ﮐﻮهﻫﺎ درﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ. ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ﮐﻮهﻫﺎ ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎﯾﯽ ﭘﺮآب ﺑﻮده ودرﯾﺎﯾﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺑﺮﻫﻮت ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ. در ﻏﺮب، ﮐﻮهﻫﺎي زاﮔﺮس از ﺷﻤﺎل ﻏﺮﺑﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻨﻮب ﺷﺮﻗﯽ ﺑﻪ درازاي ﺑﯿﺶ از ﻫﺰار ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ و ﭘﻬﻨﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ دوﯾﺴﺖ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ اﻣﺘﺪاد دارﻧﺪ و ﺑﻠﻨﺪي زﻣﯿﻦ آن ﻫﺰار ﺗﺎ ﻫﺰار و ﻫﻔﺘﺼﺪ ﻣﺘﺮ ﺑﻮده و در ﭼﯿﻦ ﺧﻮردﮔﯽﻫﺎي ﻣﺘﻌﺪد و ﻣﻮازي ﺧﻮد، ﺟﻠﮕﻪﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﭘﻬﻨﺎي ﭘﻨﺠﺎه ﺗﺎ ﺻﺪ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده اﻧﺪ.
در ﻣﯿﺎﻧﻪ زاﮔﺮس، اﻧﺤﻨﺎﯾﯽ وﺟﻮد دارد ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻏﺮب ﮐﻪ ﺗﺎ ﺟﻠﮕﻪ ﻣﯿﺎﻧﺮودان (بین النهرین) ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻫﻤﺎن
ﻧﻘﻄﻪاي اﺳﺖ ﮐﻪ دﺟﻠﻪ در ﺑﺴﺘﺮ ﺧﻮد ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﺟﺎي دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﺮات ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﻮد. در ﺷﻤﺎل ﻓﻼت اﯾﺮان رﺷﺘﻪ ﮐﻮه اﻟﺒﺮز وﺟﻮد دارد. رﺷﺘﻪ ﮐﻮﻫﯽ ﺑﻠﻨﺪ و ﮐﻢ ﭘﻬﻨﺎ ﮐﻪ ﻧﻮاﺣﯽ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﺳﺎﺣﻠﯽ را از ﻧﻮاﺣﯽ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﻣﺮﮐﺰي ﺟﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﭘﺎﯾﺎﻧﻪ ﻏﺮﺑﯽ اﻟﺒﺮز ﺑﻪ آذرﺑﺎﯾﺠﺎن ﻣﯽرﺳﺪ. و ﻣﺮﮐﺰ آن درﯾﺎﭼﻪ اروﻣﯿﻪ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. آذرﺑﺎﯾﺠﺎن ﻣﻨﻄﻘﻪاي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ آﺳﺎﻧﯽ ﻣﯽﺗﻮان در آن ﻧﻔﻮذ ﮐﺮد. در درازاي ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﯿﻨﻨﺪه ورود و اﺳﺘﻘﺮار ﻣﺎدﻫﺎ، ﭘﺎرﺳﯿﺎن، ﻣﻐﻮﻟﻬﺎ و ﺗﺮكﻫﺎ در دﺷﺖﻫﺎي آﻧﺠﺎ ﺑﻮده اﯾﻢ. در اﯾﻦ دروازه ورودي اﯾﺮان ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﭙﺮاﺗﻮري اﯾﺮان ﺳﺪهﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺮاﺳﺖ و ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﯽ آن ﭘﺮداﺧﺘﻪ و راه را ﺑﺮ روي ﺗﺮﮐﺘﺎزيﻫﺎي ﺑﯽﺷﻤﺎري ﮐﻪ از ﺳﻤﺖ ﻗﻔﻘﺎز و اﺳﺘﭗﻫﺎي ﺟﻨﻮب روﺳﯿﻪ وارد ﻣﯽﺷﺪ، ﺑﺴﺖ. و اﺳﺘﺤﮑﺎﻣﺎﺗﯽ در آن ﭘﺪﯾﺪ آورد ﮐﻪ ﺑﻘﺎﯾﺎي آن ﻫﻨﻮز ﭘﺎﺑﺮﺟﺎﺳﺖ.
رﺷﺘﻪ ﮐﻮه اﻟﺒﺮز در ﺷﺮق ﺑﻪ ﮐﻮﻫﻬﺎي ﺧﺮاﺳﺎن ﻣﺘﺼﻞ ﻣﯽﺷﻮد. ﮐﻮهﻫﺎي ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﺑﻠﻨﺪ، ﺑﺎ ﮔﺬرﮔﺎهﻫﺎي ﮐﺎﻣﻼ ﻋﺒﻮرﭘﺬﯾﺮ و درهﻫﺎﯾﯽ ﺣﺎﺻﻠﺨﯿﺰ. اﯾﻦ اﻧﺒﺎر آذوﻗﻪ اﯾﺮان ﺑﺎ آن ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ، دوﻣﯿﻦ ﺷﮑﺎف ﻧﻔﻮذ ﺑﻪ ﻓﻼت را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدﻫﺪ. از اﯾﻦ دروازه ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﯿﻞ ﻣﻬﺎﺟﺮان آرﯾﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻓﻼت ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪﻧﺪ. در دﺷﺖ ﮔﺮﮔﺎن ﺷﺎﻫﺎن ﻫﺨﺎﻣﻨﺸﯽ و ﺳﺎﺳﺎﻧﯽ ﺑﺮاي ﭘﺪاﻓﻨﺪ از ﻣﺮز و ﺑﻮم ﺧﻮﯾﺶ، دﯾﻮاري از ﺧﺸﺖ ﺑﻪ درازاي ﭼﻨﺪﯾﻦ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻘﺎﯾﺎي آن ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد. ﺧﺮاﺳﺎن درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ آذرﺑﺎﯾﺠﺎن آﻣﺎج ﺣﻤﻼت ﻏﺎرﺗﮕﺮاﻧﻪ و وﯾﺮان ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮكﻫﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ.
در ﺟﻨﻮب اﯾﺮان ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس و درﯾﺎي مکران (عمان )وﺟﻮد دارﻧﺪ. و در ﺷﺮق ﺑﯿﻨﻨﺪه ﻣﻨﺎﻃﻖ ﮐﻮﯾﺮي و ﺧﺸﮏ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﮕﻪ ﺳﻨﺪ و ﮐﻮﻫﻬﺎي اﻓﻐﺎﻧﺴﺘﺎن ﺧﺘﻢ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ. ﺑﺨﺶ ﻣﺮﮐﺰي ﻓﻼت را ﯾﮏ ﻓﺮورﻓﺘﮕﯽ ﮐﻮﯾﺮي ﮔﺴﺘﺮده ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯽﮔﻤﺎن ﺧﺸﮏﺗﺮﯾﻦ ﻧﺎﺣﯿﻪ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ و ﺑﻪ دو ﺑﺨﺶ دﺷﺖ ﮐﻮﯾﺮ و ﮐﻮﯾﺮ ﻟﻮت ﺑﺨﺸﺒﻨﺪي ﻣﯽﺷﻮد. دﺷﺖ ﮐﻮﯾﺮ ﭘﻮﺷﯿﺪه از ﮔﻞ و ﻻي و ﻧﻤﮏ اﺳﺖ و در آن ﻫﯿﭻ اﺛﺮي از زﻧﺪﮔﯽ دﯾﺪه ﻧﻤﯽﺷﻮد و ﻫﯿﭻ ﮔﯿﺎﻫﯽ ﻧﻤﯽروﯾﺪ. وﻟﯽ ﻫﺮﺟﺎ ﻧﻤﮏ ﻏﻠﻈﺖ ﮐﻤﺘﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، زﻧﺪﮔﯽ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ اﺳﺖ. ﻟﻮت ﻣﻨﻄﻘﻪاي اﺳﺖ ﮐﺎﻣﻼ ﺧﺸﮏ و ﮐﺎوﺷﮕﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﺮات ﻋﺒﻮر از اﯾﻦ ﺑﺮﻫﻮت را ﺑﻪ ﺧﻮد دادهاﻧﺪ، ﺑﺎور دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎنﻫﺎي آﺳﯿﺎي ﻣﯿﺎﻧﻪ در ﻫﻤﺴﻨﺠﯽ ﺑﺎ دﺷﺖ ﻟﻮت، ﻧﻮاﺣﯽ آﺑﺎد و ﺣﺎﺻﻠﺨﯿﺰي ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﯽآﯾﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻃﺒﯿﻌﯽزﻧﺪﮔﯽ در اﯾﻦ ﻓﻼت ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺟﺰ در داﻣﻨﻪ ﺳﻠﺴﻠﻪ ﮐﻮهﻫﺎي ﺑﺰرگ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﺑﺪ. از اﯾﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻓﻼت اﯾﺮان در ﻫﻤﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﻫﺮﮔﺰ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﻧﮕﺸﺘﻪ اﺳﺖ. و ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻮاره زﻧﺪﮔﯽ در آن ﺟﺮﯾﺎن داﺷﺘﻪ و ﺗﻤﺪنﻫﺎي ﺑﺰرﮔﯽ از آن ﺑﺮﺧﻮاﺳﺘﻪاﻧﺪ و ﻣﺮدﻣﺎن آن از ﻫﻤﻪ ﻧﻈﺮ ﺗﻮان رﻗﺎﺑﺖ ﺑﺎ ﺳﺮزﻣﯿﻨﻬﺎي ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ را داﺷﺘﻪاﻧﺪ، وﻟﯽ ﺷﻬﺮﻫﺎي آن ﺑﻪ ﻫﯿﭻ روي ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻫﻤﺴﻨﺠﯽ ﺑﺎ ﺷﻬﺮﻫﺎي ﻣﯿﺎﻧﺮودان و ﻣﺼﺮ ﻧﺒﻮده اﻧﺪ. اﯾﻦ را ﺑﺎﯾﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﻓﻼت اﯾﺮان ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎدي دارد وﻟﯽ وﯾﮋﮔﯽ ﻣﻨﻔﯽ آن ﻧﺒﻮد ﺣﺘﺎ ﯾﮏ رودﺧﺎﻧﻪ ﭘﺮآب اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺟﻬﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺑﺮاي ﺑﺮﭘﺎﯾﯽ ﺗﻤﺪن ﮐﺎﻣﻼ ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ﺑﻮد.
و اﯾﻦ در ﺷﺮاﯾﻄﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﻫﻨﺪوﺳﺘﺎن و ﺑﺴﯿﺎري دﯾﮕﺮ از ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن ﻋﻠﯽرﻏﻢ داﺷﺘﻦ ﺟﻠﮕﻪﻫﺎي ﭘﺮآب و رودﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﺧﺮوﺷﺎن ﺧﯿﻠﯽ دﯾﺮ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﯽ را آﻏﺎز ﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻓﻘﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺗﻤﺪن ﻓﻼت اﯾﺮان، اﮔﺮﭼﻪ دﯾﺮ وﻟﯽ ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮ، ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪﺗﺮ و ﻣﺪاومﺗﺮ از ﺗﻤﺪﻧﻬﺎي دﯾﮕﺮ باشد.
ﺟﻠﮕﻪ ﭘﺮآب ﺧﻮزﺳﺘﺎن از اﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﯾﮏ اﺳﺘﺜﻨﺎء اﺳﺖ. ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﯾﺎ ﺳﻮزﯾﺎن از دﯾﺪﮔﺎه ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ اداﻣﻪ ﺟﻠﮕﻪ ﻣﯿﺎﻧﺮودان اﺳﺖ و ﺟﺰو ﻓﻼت اﯾﺮان ﻧﯿﺴﺖ. اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺮاﻧﻪﻫﺎي ﺟﻨﻮﺑﯽ درﯾﺎي ﮐﺎﺳﭙﯿن (۱) داراي وﯾﮋﮔﯽﻫﺎﯾﯽ وارون وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي ﻓﻼت اﯾﺮان اﺳﺖ. ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﻬﺮه ﮔﯿﺮي از ﻧﻌﻤﺖﻫﺎی ﻃﺒﯿﻌﯽ، واﺟﺪ ﯾﮏ ﺗﻤﺪن ﮐﻬﻦ ﺷﻬﺮي اﺳﺖ.
ﺟﻠﮕﻪي ﺷﻤﺎﻟﯽ اﯾﺮان، ﮐﻪ ﺑﻪ »ﺗﮑﻪاي از ﺑﻬﺸﺖ«ﻧﺎﻣﻮر اﺳﺖ، ﺟﺰﯾﺮهاي ﻣﺤﺼﻮر ﻣﯿﺎن ﮐﻮﻫﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ اﻟﺒﺮز و درﯾﺎي ﮐﺎﺳﭙﯿﻦ اﺳﺖ و دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ آن ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﺖ و دﺷﻮار ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ. اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻫﻤﻮاره ﺑﺴﯿﺎر ﭘﺮﺟﻤﻌﯿﺖ و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮده و در آن ﻏﺬاي ﯾﮏ ﺳﻮمﻣﺮدم اﯾﺮان ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮد. ﻧﮑﺘﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺷﮕﻔﺖ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖﮐﻪ اﯾﻦ دو ﺟﻠﮕﻪ ﺑﯿﺮوﻧﯽ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮزﺳﺘﺎن و ﺷﻤﺎل اﯾﺮان، در ﺷﮑﻞﮔﯿﺮي و ﮔﺴﺘﺮش ﺗﻤﺪن اﯾﺮان ﻧﻘﺸﯽ درﺟﻪ دوم داشته اند.
ﻣﺮدﻣﺎن ﻓﻼت اﯾﺮان از دﯾﺮﺑﺎز ﺑﺎ ﺷﮑﻞ دﻫﯽ ﻧﻮﻋﯽ آﺑﯿﺎري ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺑﺮﮐﺖ ﺑﺨﺸﯿﺪه اﻧﺪ. اﯾﺮان، اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﺴﺎﻋﺪ داﻣﭙﺮوري، در دل ﺧﺎك ﺧﻮﯾﺶ ﺛﺮوتﻫﺎي اﻧﺒﻮه و ﻣﺘﻨﻮﻋﯽ را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده اﺳﺖ. در ﻫﺰاره ﺳﻮم ﭘﯿﺶ از ﻣﯿﻼد، ﻣﻌﺎدن آن، ﺳﻨﮓ ﻣﺮﻣﺮ و دﯾﮕﺮ ﺳﻨﮕﻬﺎي ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺳﻮﻣﺮﯾﺎن را ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﺮد. ﺳﻮﻣﺮﯾﺎن ﻋﻼوه ﺑﺮ آن ﺑﺮاي ﻋﻤﻠﯿﺎت ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ، ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﭼﻮﺑﻬﺎي ﺟﻨﮕﻠﯽ اﯾﺮان ﺑﻮدﻧﺪ. ﺟﻨﮕﻞﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ اﻣﺮوزه ﺑﻪ ﮐﻮهﻫﺎﯾﯽ ﻋﺮﯾﺎن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪهاﻧﺪ. از ﻣﻌﺎدن ﻋﻘﯿﻖ ﺳﺮخ، ﻓﯿﺮوزه و ﺳﻨﮓ ﻻﺟﻮرد ﻧﯿﺰ در آﻧﺰﻣﺎن ﺑﻬﺮهﺑﺮداري ﻣﯽﺷﺪ. آﻫﻦ و ﻣﺲ و ﺳﺮب اﯾﺮان ﻧﯿﺰ ﭼﺸﻢ ﻃﻤﻊ آﺷﻮريﻫﺎ را ﺧﯿﺮه ﻣﯽﮐﺮد. دو ﻓﺮورﻓﺘﮕﯽ زاﮔﺮس ﻫﻢ ﺣﺎوي ﺳﻔﺮهﻫﺎﯾﯽ از ﻧﻔﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ از زﻣﺎن ﻫﺮودوت ﻣﺎدهاي ﮐﺎﻣﻼ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد.
اﯾﺮان ﺑﺎ ﻇﺎﻫﺮ ﻓﻘﯿﺮاﻧﻪاي ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻣﻨﺎﺑﻊ آﺑﯽ دارد، ﮐﺸﻮري ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ از دﯾﺪ ذﺧﺎﯾﺮ زﯾﺮ زﻣﯿﻨﯽ اﺳﺖ. ﺳﺮزﻣﯿﻨﯽ ﻣﺤﺪود از ﻫﻤﻪ ﺳﻮ ﺑﻪ ﮐﻮهﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ راه ورودش ﺑﻪ ﺟﻠﮕﻪ ﻣﯿﺎﻧﺮودان و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻫﻨﺪ و آﺳﯿﺎي ﻣﯿﺎﻧﻪ و درﯾﺎي ﺟﻨﻮب ﺑﺎز اﺳﺖ. اﯾﺮان در ﻣﺴﯿﺮ ﻗﺪﯾﻤﯽﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎده ﺗﺠﺎرﺗﯽ ﺟﻬﺎن ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺎده اﺑﺮﯾﺸﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل راه ﺗﺠﺎوزات و ﺗﻬﺎﺟﻢﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻮده اﺳﺖ. اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻫﻤﻮاره دورهﻫﺎي ﻓﺮاز و ﻓﺮود را ﺑﻪ ﺧﻮد دﯾﺪه اﺳﺖ. وﻟﯽ ﻣﺎﯾﻪ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪي و اﻓﺘﺨﺎر آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺗﻬﺎﺟﻤﺎت و ﭘﺮاﮐﻨﺪﮔﯽﻫﺎ، ﻣﺮدﻣﺎﻧﺶ ﺗﻤﺪﻧﯽ را ﭘﺪﯾﺪ آوردﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎﻧﯽ و اﺻﻮل اﺧﻼﻗﯽ آن در ﻣﯿﺎن ﺑﺴﯿﺎري از دﯾﮕﺮ اﻗﻮام رﺳﻮخ ﮐﺮد و ﺗﺤﻮﻻت دﯾﻨﯽ و ﻫﻨﺮي آن ﺑﺴﯿﺎري از ﺗﻤﺪﻧﻬﺎي ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ را زﯾﺮ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﺧﻮد ﻗﺮار داد.
--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...
۱ . Caspianﻣﺪﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم اﯾﺮان ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه اﯾﻦ درﯾﺎ را ﺧﺰر ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ. اﯾﻦ درﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺰر ﻧﺎم ﻗﻮﻣﯽ وﺣﺸﯽ وﻧﺎآرﯾﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ در ﺳﻮاﺣﻞ اﯾﻦ درﯾﺎ ﻣﯽزﯾﺴﺘﻨﺪ. ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻪ از ﻧﺎم ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ اﯾﻦ درﯾﺎﭼﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﺎﺳﭙﯿﻦ ﺑﻬﺮه ﺑﺒﺮﯾﻢ.در اداﻣﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﺎم آﺷﻨﺎ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#8
Posted: 10 Jan 2014 17:59
بخش دوم: دورهﻫﺎي زﯾﺴﺖ ﺑﺸﺮ در اﯾﺮان
ﭘﮋوﻫﺸﻬﺎي اﺧﯿﺮ زﻣﯿﻦ ﺷﻨﺎﺳﯽ در اﯾﺮان، ﻧﺸﺎن دادهاﻧﺪ ﮐﻪ در ﻋﺼﺮي ﮐﻪ ﺑﺨﺶ ﺑﺰرﮔﯽ از اروﭘﺎ در زﯾﺮ ﯾﺨﭽﺎلﻫﺎ ﻣﺪﻓﻮن ﺑﻮد، ﻓﻼت اﯾﺮان ﻋﺼﺮ ﺑﺎرانﻫﺎ را ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ. در اﯾﻦ دوره ﺑﻠﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎي اﯾﺮان ﻫﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪه از آب ﺑﻮد و ﺑﺨﺶ ﻣﯿﺎﻧﯽ ﻓﻼت ﮐﻪ اﻣﺮوز ﮐﻮﯾﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ، در آﻧﺰﻣﺎن ﯾﮏ درﯾﺎﭼﻪ ﺑﺰرگ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﯿﻼﺑﻬﺎي ﺟﺎري از ﮐﻮهﻫﺎ در آن ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ. ﻓﺴﯿﻞﻣﺎﻫﯽﻫﺎ و ﺻﺪفﻫﺎي ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه از اﯾﻦ ﻣﻨﻄﻘﻪ و ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺑﻠﻨﺪ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ روﺷﻨﯽ وﺿﻌﯿﺖ آن در ﻫﺰاران ﺳﺎل ﭘﯿﺶ را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ. در ﻋﺼﺮي ﮐﻪ آﻧﺮا ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﻘﺮﯾﺐ ﺑﯿﻦ ﭼﻬﺎرده و ده ﻫﺰار ﺳﺎل پ.م داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ، دﮔﺮﮔﻮﻧﯽﻫﺎﯾﯽ در اوﺿﺎع اﻗﻠﯿﻤﯽ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ. ﻋﺼﺮ ﺑﺎرﻧﺪﮔﯽ ﺟﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﺼﺮ ﺧﺸﮑﯽ داد ﮐﻪ ﺗﺎ اﻣﺮوز اداﻣﻪ دارد. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ درﯾﺎﭼﻪﻫﺎي ﺑﺰرگ، ﮐﻮﭼﮏ ﺷﺪه و ﺑﺴﯿﺎري از آﻧﻬﺎ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻧﺪ. در اﯾﻦ دوره اﻧﺴﺎن ﻫﻮﺷﻤﻨﺪ ﻧﻮﯾﻦ در ﻏﺎرﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد.
ﻋﺼﺮ ﺣﺠﺮ
ﻋﺼﺮ ﺣﺠﺮ را ﺑﻪ ﺳﻪ دوران ﭘﺎرﯾﻨﻪﺳﻨﮕﯽ، ﻣﯿﺎنﺳﻨﮕﯽ و ﻧﻮﺳﻨﮕﯽ ﺑﺨﺸﺒﻨﺪي ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. در دوره ﻣﯿﺎنﺳﻨﮕﯽ(ﻫﺰاره دﻫﻢ ﺗﺎ ﻫﺸﺘﻢ ﭘﯿﺶ از ﻣﯿﻼد)اﺳﺖ ﮐﻪ آﺗﺶ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺸﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﻮد. در اﯾﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ وﻇﺎﯾﻒ وﯾﮋهاي ﺑﺮ ﻋﻬﺪه زﻧﺎن ﺑﻮد. از ﺟﻤﻠﻪ ﺣﻔﻆ آﺗﺶ و اﺑﺪاﻋﺎﺗﯽ در ﺳﻔﺎﻟﮕﺮي. زن ﭘﯿﺶ از ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﺮان ﻣﺠﻬﺰ ﺑﻪ ﭼﻮﺑﺪﺳﺖ، در داﻣﻨﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮي رﯾﺸﻪ ﺧﻮردﻧﯽ ﮔﯿﺎﻫﺎن ﻣﯽرﻓﺖ ﯾﺎ ﻣﯿﻮهﻫﺎي ﺧﻮدرو ﻣﯿﭽﯿﺪ. ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮔﯿﺎﻫﺎن و ﻧﺤﻮه روﯾﺶ ﻓﺼﻠﯽ و داﻧﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎر ﻣﯽآﻣﺪ و ﺗﻮﺟﻪ دﻗﯿﻖ، زن اﯾﺮاﻧﯽ را ﺑﻪ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﺸﺎورزي اﻧﺪاﺧﺖ.
ﭘﺲ ﮐﺸﺖ ﻣﺤﺼﻮﻻت در ﻻﯾﻪﻫﺎي رﺳﻮﺑﯽ آﻏﺎز ﺷﺪ. اﯾﻦ درﺣﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدان ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. زﻧﺎن ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮐﺸﻔﯿﺎت ﮐﺸﺎورزي ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖﻫﺎﯾﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮﺗﺮي ﻧﻘﺶ و ﮐﻨﺶ آﻧﺎن ﺑﺮ ﻣﺮدﻫﺎ اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ.
و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﮑﻞﮔﯿﺮي ﺑﺮﺧﯽ ﺟﻮاﻣﻊ زنﺳﺎﻻر ﺷﺪه اﺳت.(١) ﮐﻪ در آن زن ﻗﺒﯿﻠﻪ را ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ. و ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﯽ ﺑﻪ دﺧﺘﺮان او ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽﺷﻮد. درﺑﺎره زﻧﺪﮔﯽﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺟﻮاﻣﻊ ﺑﺪوي اﺧﺘﻼف ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ. ﺑﺮﺧﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ اﻣﺮوزي را ﺑﺨﺶ ﺟﺪاﯾﯽ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺸﺮﯾﺖ ﻣﯽداﻧﻨﺪ و ﺑﺮﺧﯽ دﯾﮕﺮ آﻧﺮا ﻣﺤﺼﻮﻟﯽ ﻧﻮﯾﻦ.
در سیلک ﮐﺎﺷﺎن ﮐﻬﻨﺘﺮﯾﻦ اﺛﺎث زﻧﺪﮔﯽ اﻧﺴﺎن ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ دوران ﻧﻮﺳﻨﮕﯽ (ﻫﺰاره ﻫﻔﺘﻢ و ﺷﺸﻢ ﭘﯿﺶ از ﻣﯿﻼد)ﺷﻨﺎﺳﺎﯾﯽ ﺷﺪ. در ﭘﺎي ﯾﮏ ﺗﭙﻪ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ آﺛﺎري از ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺳﺮﭘﻨﺎه اﯾﻦ اﻧﺴﺎن ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪ. اﯾﻦ اﻧﺴﺎن ﻫﻨﻮز از ﺷﯿﻮه ﺳﺎﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ آﮔﺎﻫﯽ ﻧﺪاﺷﺖ و در ﮐﻠﺒﻪﻫﺎﯾﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه از ﺷﺎخ و ﺑﺮگ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد. وﻟﯽ ﺑﻪ زودي روي ﺑﻘﺎﯾﺎي اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ، ﮐﻠﺒﻪﻫﺎي ﮔﻠﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ در اﯾﻦ دوره ﮔﺮوهﻫﺎي از ﻣﺮدم ﺑﻪ ﯾﮑﺠﺎﻧﺸﯿﻨﯽ در ﮐﻨﺎر رودﻫﺎي ﭘﺮ آب رو آورده و روﺳﺘﺎ را ﺑا ﻣﺤﻮرﯾﺖ ﮐﺸﺎورزي ﺗﺨﺼﺼﯽ ﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽآورﻧﺪ.
ﻋﺼﺮ ﻓﻠﺰ
در ﻫﺰاره ﭘﻨﺠﻢ و ﭼﻬﺎرم پ.م ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ اﺳﺘﺨﺮاج ﻣﻌﺎدن ﻣﯽرﺳﺪ. اﻧﺴﺎن از ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺤﺪودﺑﻪ ﻏﺬاي روزاﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﻣﯽآﯾﺪ. اﮐﻨﻮن اﻧﺴﺎن ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه ﺑﻮده و اﻓﺰوده ﺗﻮﻟﯿﺪ دارد ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ آﻧﺮا ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﻨﺪ. ﭘﺲ ﺗﺠﺎرت ﺷﮑﻞ می گیرد . پژوﻫﺶﻫﺎي ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺮ روي زﯾﻮرآﻻت ﺳﯿﻠﮏ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ ﺻﺪف آن وﯾﮋه ﺧﻠﯿﺞ ﻓﺎرس اﺳﺖ و اﯾﻦ ﺟﺰ دادوﺳﺘﺪ ﻣﺮدﻣﺎن ﻧﻤﯽﺗﻮان ﻣﻌﻨﯽ دﯾﮕﺮي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
از اﯾﻦ ﭘﺲ اﯾﺮان ﭘﯿﺶ از ﺗﺎرﯾﺦ ﭼﻨﺎندرﺧﺸﺎن و ﻇﺮﯾﻒ در ﺳﻔﺎﻟﮕﺮي ﺣﻀﻮر دارد که ﮐﻨﺪهﮐﺎريﻫﺎﯾﺶ روي اﺳﺘﺨﻮان را ﺗﺪاﻋﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ. در ﻫﯿﭻ ﻧﻘﻄﻪاي از ﺟﻬﺎن ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺘﺎدي و ﻣﻬﺎرﺗﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ و اﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑﻪ ذﻫﻦ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﺮان زادﮔﺎه ﺳﻔﺎﻟﯿﻨﻪﻫﺎي ﻧﻘﺶ دار ﻫﻢ ﻫﺴﺖ.
روﺳﺘﺎ ﺑﺎ ﺷﺘﺎب ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ، ﺑﺮ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎي ﮐﺸﺎورزي اﻓﺰوده ﻣﯽﺷﻮد. اﻧﺴﺎن ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﮔﺎو آﻫﻦ آﺷﻨﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺧﻮاﻫﺎن ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺟﻤﻌﯽ و اﺷﺘﺮاﮐﯽ اﺳﺖ و ﺑﺮاي ﺳﺎﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ، اﻣﻮر ﮐﺸﺎورزي و آﺑﯿﺎري از ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎﻧﺶ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮔﯿﺮد. زن ﺑﻪ ﺑﺎﻏﺒﺎﻧﯽ و ﺗﻬﯿﻪ ﻏﺬا ﻣﯽﭘﺮدازد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻇﺮوف ﺳﻔﺎﻟﯽ اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﺪ. ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ در اﯾﻦ دوره اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺮازوي وﻇﺎﯾﻒ زن و ﻣﺮد ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﺮد ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﮐﺮده و دوران ﭘﺪرﺳﺎﻻري آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد.
در ﺳﯿﻠﮏ ﮐﺎﺷﺎن ﺑﯿﻨﻨﺪه ﻻﯾﻪﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ روي ﻫﻢ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﻫﺮ ﻻﯾﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻻﯾﻪ روﯾﯽ ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮي دارد. ﻻﯾﻪ ﺳﻮم ﺳﯿﻠﮏ ﻫﺰاره ﭼﻬﺎرم پ.م را ﻧﺸﺎن ﻣﯽدﻫﺪ. ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﮔﯿﺎن ﻧﻬﺎوﻧﺪ ﻧﯿز چنین ﺷﺮاﯾﻄﯽ دارد.
در ﺳﻔﺎﻟﮕﺮي و ﮐﻮزه ﮔﺮي ﮐﺎﻣﻼ ﻋﯿﺎن اﺳﺖ. اﻧﻮاع و اﻗﺴﺎم ﺟﺎمﻫﺎ و ﺷﺮاﺑﺪانﻫﺎ و ﺧﻤﺮهﻫﺎ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ و رﻧﮓ آﻣﯿﺰي آﻧﺎن ﮐﺎﻣﻼ ﺗﻨﻮع داﺷﺘﻪ وﻫﻤﻪ رﻧﮕﻬﺎ را درﺑﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮد. در اﺑﺘﺪا ﺑﺸﺮ درﻧﻘﺎﺷﯽﻫﺎي ﺧﻮد ﭘﯿﺮو رﺋﺎﻟﯿﺴﻢ ﯾﺎ واﻗﻊ ﮔﺮاﯾﯽاﺳﺖ و ﻣﺎر و ﭘﻠﻨﮓ و ﺑﺰ ﮐﻮﻫﯽ و ﻣﺮغ ﻣﺎﻫﯽﺧﻮار را ﺑﺎ ﻣﻬﺎرت ﺗﺮﺳﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺳﭙﺲ ﻫﻨﺮاﻧﺴﺎن ﺗﮑﺎﻣﻞ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﺑﯿﻨﻨﺪه ﻧﻮﻋﯽ از رﺋﺎﻟﯿﺴﻢ ﮐهﺑﻪ ﻃﺒﯿﻌﺘﮕﺮاﯾﯽ ﻧﺎﺗﻮراﻟﯿﺴﻢ ﺗﻤﺎﯾﻞ دارد، ﻫﺴﺘﯿﻢ.
ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ و ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎلﭘﯿﺶ ﺣﮑﺎﯾﺖ از آن داﺷﺖ ﮐﻪ در ﻧﺨﺴﺘﯿﻦﺳﺎلﻫﺎي ﻫﺰاره ﺳﻮم پ.م ﯾﻌﻨﯽ 5000 ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﻨﺪه ﺑﺮﭘﺎﯾﯽ ﭘﺪﯾﺪهاي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻤﺪن ﯾﺎ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﯽدر ﻣﺼﺮ و ﻣﯿﺎﻧﺮودان و ﺳﭙﺲ در ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻨﺎﻃﻖﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﯿﻢ. درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ در ﻓﻼت اﯾﺮان ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰي وﺟﻮد ﻧﺪارد. دﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي آن ﻣﯽآورﻧﺪ در درﺟﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺷﺮاﯾﻂ اﻗﻠﯿﻤﯽ و ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﻓﻼت اﯾﺮان اﺳﺖ و در درﺟﻪ دوم ﻧﺎﭘﯿﻮﺳﺘﮕﯽ ﻣﺮدﻣﺎن و ﻓﺮﻫﻨﮓﻫﺎي آﻧﺎن. در ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ در ﻣﻨﺎﻃﻘﯽ از اﯾﺮان ﺑﻪ وﯾﮋه ﮐﺎوشﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺟﯿﺮﻓﺖ ﮐﺮﻣﺎن (ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ آﻧﺮا آرهﺗﺎ ﻣﯿﻨﺎﻣﻨﺪ )ﺗﺮدﯾﺪﻫﺎﯾﯽ درﺑﺎره ﺑﺎور ﭘﯿﺸﯿﻦ ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻦ ﻧﺒﻮدن ﺳﺎﮐﻨﺎن ﻓﻼت اﯾﺮان، ﺑﺮوز داده اﺳﺖ. ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﺮده و اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﯿﻢ ﺗﺎ ﺣﻔﺎريﻫﺎ و ﭘﮋوﻫﺸﻬﺎ در اﯾﻦ اﻣﻮر ﮐﻤﯽ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﺮود. وﻟﯽ اﯾﻦ ﮔﻤﺎﻧﻪ ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺗﻤﺪن ﺟﯿﺮﻓﺖ ﮐﺮﻣﺎن ﭘﯿﺸﯿﻨﻪاي ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﻤﺪن ﻣﺼﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.(۲)
--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...
۱ . جواﻣﻊ زن ﺳﺎﻻر ﯾﺎ ﻣﺎدر ﺳﺎﻻر دورهاي ﻓﺮﺿﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﻣﯿﺪﻫﻨﺪ در ﻋﺼﺮ ﺣﺠﺮ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. رﺳﻢ ﭼﻨﺪ ﺷﻮﻫﺮي از وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي ﺟﺎﻣﻌﻪ زن ﺳﺎﻻر اﺳﺖ.
۲ . آﻏﺎز ﺗﻤﺪن ﻣﺼﺮ را دودﻣﺎن ﯾﮑﻢ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ۲۹۲۰ پ.م و ﮔﺮوﻫﯽ دودﻣﺎن ﺻﻔﺮ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﺎ ۳۱۰۰ پ.م ﻣﯽداﻧﻨﺪ.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#9
Posted: 11 Jan 2014 09:30
ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺳﻮزﯾﺎن (ﮐﻪ اﻣﺮوزه ﺧﻮزﺳﺘﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮد) ﮐﻤﺒﻮدﻫﺎي ﻓﻼت اﯾﺮان را ﻧﺪارد، ﭘﺲ ﻫﻤﮕﺎم ﺑﺎ ﻣﯿﺎﻧﺮودان ﭘﺎ ﺑﻪ دوره ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﯽ ﻣﯽﮔﺬارد. ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺷﻬﺮ ﺷﻮش ﺑﺎ 5000 ﺳﺎل ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ، را ﮐﻬﻨﺘﺮ از ﺑﺎﺑﻞ ﻧﺪاﻧﯿﻢ. و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻮش ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺎم در ﻣﮑﺎن اﺻﻠﯽ ﺧﻮد ﺳﺮﭘﺎﺳﺖ و در ﺑﺮاﺑﺮ از 2000 ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺗﺎﮐﻨﻮن اﺛﺮي از ﺷﻬﺮي ﺑﻪ ﻧﺎم ﺑﺎﺑﻞ(ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺎم و در ﻫﻤﺎن ﻣﮑﺎن) ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﯽﺗﻮان ﺷﻮش را »ﮐﻬﻨﺘﺮﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻫﻨﻮز زﻧﺪه ﺟﻬﺎن« داﻧﺴﺖ.
ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻧﮋادﺷﻨﺎﺳﯽ ﺑﺮ روي ﻗﺪﯾﻤﯽﺗﺮﯾﻦ اﺳﮑﻠﺖﻫﺎي ﺳﺎﮐﻨﺎن آﺑﺎديﻫﺎي ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪه در اﯾﺮان ﭘﯿﺶ از آرﯾﺎﯾﯽﻫﺎ، وﺟﻮد ﻧﮋادي ﺧﺎﻟﺺ و ﯾﮑﺪﺳﺖ را ﻧﺸﺎن ﻧﻤﯿﺪﻫﻨﺪ. دو ﻧﻮع ﻧﮋاد اﻧﺴﺎن »دراز ﺳﺮ«(۱)در اﯾﻦ ﻧﻘﺎط ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪهاﻧﺪ. ﺑﺴﯿﺎري اﯾﻦ دو ﻣﺮدﻣﺎن را ﺑﺨﺸﯽ از ﻧﮋاد ﻗﻔﻘﺎزي ﯾﺎ آﺳﯿﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻨﺪ. ﻧﮋاد ﻗﻔﻘﺎزي ﻧﮋادي ﺟﺪا از ﻧﮋاد ﺳﺎﻣﯽ(۲) و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺟﺪا از ﻧﮋاد ﻫﻨﺪواروﭘﺎﯾﯽ ﯾﺎ آرﯾﺎﯾﯽ اﺳﺖ.
درﺑﺎره وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي ﺳﯿﺎﺳﯽ اﯾﻦ دوران ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ »وﯾﮋﮔﯽﻫﺎي ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ و ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﻨﻄﻘﻪ« و »ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯿﺎن ﮔﺮوهﻫﺎي زﯾﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪه«، ﺟﻮاﻣﻊ را از ﺑﺮوز ﺟﻨﮓ در اﻣﺎن ﻣﯽداﺷﺖ. در اﯾﻦ دوره راﻫﮑﺎر ﺳﯿﺎﺳﯽ، ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺷﻮرا و ﮐﺪﺧﺪاﻣﻨﺸﯽ ﺑﻮد. ﻧﻮﻋﯽ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ و ﺟﻤﻬﻮري ﮐﻪ در آن ﮐﺪﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﺎﻧﻮاده و ﻗﺒﯿﻠﻪ و ﺑﺎ راي و ﻧﻈﺮ آﻧﺎن اﺧﺘﻼﻓﺎت را ﺣﻞ ﻣﯽﮐﺮد. ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ در روﺳﺘﺎﻫﺎ و ﻗﺒﺎﯾﻞ ﮐﻮچ ﻧﺸﯿﻦ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮي از داﻧﺶ ﻧﻮﯾﻦ ﺟﻬﺎﻧﯽ درﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، وﺟﻮد دارد و در آن ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺑﺮاي ﺣﻞ اﺧﺘﻼﻓﺎت، ﻫﻤﻪ اﻋﻀﺎي ﺑﺰرﮔﺴﺎل ﻗﺒﯿﻠﻪ ﺑﻪ دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه و ﭘﺲ از ﺷﻨﯿﺪن ﻧﻈﺮات، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدات ﺧﻮد را داده و ﻧﻈﺮ ﺟﻤﻊ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ و ﮐﺪﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﺠﺮي ﻣﺼﻮﺑﺎت ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺴﯿﺎر اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ اﮔﺮ دﻣﻮﮐﺮاﺳﯽ و ﺟﻤﻬﻮري را ﭘﺪﯾﺪهاي ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﺪرن ﺑﺪاﻧﯿﻢ، اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ اﮔﺮ آﻧﻬﺎ را ﭘﺪﯾﺪهﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮآﻣﺪه از ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﺮب ﺑﺪاﻧﯿﻢ. ﭼﺮاﮐﻪ ﯾﻮﻧﺎن و رم اﯾﻦ ﺷﯿﻮه ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ وﯾﮋه ﺟﻮاﻣﻊ ﻧﺎﻣﺘﻤﺪن ﺑﻮد را ﺑﺮاي ﺷﻬﺮﻫﺎي ﻣﺘﻤﺪن ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﺎ اﯾﻨﮑﺎر ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ.
وﺿﻌﯿﺖ زن در ﻋﺼﺮ ﻓﻠﺰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زن ﻋﺼﺮ ﺣﺠﺮ ﭘﺴﺮﻓﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ وﻟﯽ آﻧﭽﻪ ﻣﺤﺪوﯾﺖ زن ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ، ﻧﻪ از آﻏﺎز ﻋﺼﺮ ﻓﻠﺰ ﺑﻠﮑﻪ از دوران ﺷﻬﺮﻧﺸﯿﻨﯽ آﻏﺎز ﻣﯽﺷﻮد. ﭘﯿﺶ از ﭘﯿﺸﺮﻓﺖﻫﺎي ﺑﺸﺮي ﻋﺼﺮ ﻓﻠﺰ زﻧﺎن ﺑﺮ ﻣﺮدان ﺑﺮﺗﺮي داﺷﺘﻨﺪ و اﮔﺮﭼﻪ ﭘﺲ از آن ﻣﺮدﻫﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ رﺳﯿﺪﻧﺪ وﻟﯽ زﻧﺎن ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻧﻘﺸﯽ ﭘﺮرﻧﮓ در ﺟﺎﻣﻌﻪ داﺷﺘﻨﺪ. ﭘﺲ از آن ﻫﻢ ﻓﻘﻂ در ﺷﻬﺮﻫﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ زن ﻣﺤﺪود ﻣﯽﺷﻮد وﮔﺮﻧﻪ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز در روﺳﺘﺎﻫﺎ و ﻗﺒﺎﯾﻞ ﮐﻮچ ﻧﺸﯿﻦ، زن در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﯿﺮون از ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻘﺶ اﻧﮑﺎر ﻧﺎﭘﺬﯾﺮي دارد.
در ﺳﯿﻠﮏ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ ﻣﺘﺮوﮐﻪ و ﻣﺪﻓﻮن ﺷﺪه زﯾﺮ ﻗﺸﺮ ﻓﺮاواﻧﯽ از ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺑﺪﺳﺖ آﻣﺪه ﮐﻪ ﻧﺸﺎن از ﯾﮏ آﺗﺶ ﺳﻮزي ﻣﻬﯿﺐ و وﯾﺮاﻧﮕﺮ دارد. روي آﻧﻬﺎ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎي ﻧﻮﯾﻨﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﺎﻗﺪ ﺳﻔﺎﻟﯿﻨﻪﻫﺎي رﻧﮕﺎرﻧﮓاﻧﺪ. اﯾﻦ ﻫﻨﺮ ﺟﺎي ﺧﻮد را ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﻔﺎل ﻗﺮﻣﺰ و ﯾﺎ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮي ﯾﮑﺪﺳﺖ داده ﮐﻪ درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻔﺎلﻫﺎي ﺳﺎلﻫﺎي ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻫﺰاره ﺳﻮم ﺷﻮش اﺳﺖ. ﻣﻬﺮ اﺳﺘﻮاﻧﻪاي ﯾﺎ ﻏﻠﺘﮑﯽ ﻫﻢ ﺟﺎي ﻣﻬﺮهﻫﺎي ﻣﺴﻄﺢ ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪاي ﺑﺮ ﺑﻬﺮه ﮔﯿﺮي از ﻧﻮﺷﺘﻪ و ﺧﻂ روي اﻟﻮاح ﮔﭽﯽ اﺳﺖ. ﻧﻔﻮذ آرام و ﺧﺰﻧﺪه اﻧﺴﺎنﻫﺎي واﺟﺪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺳﻔﺎل ﺳﯿﺎه رﻧﮓ، ﺧﺒﺮ از یک ﻓﺘﺢ ﺗﻮام ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ دارد.
اﯾﻦ ﻫﻨﺮ ﻧﻮ، ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺮﺗﺮ، ﻏﻨﯽﺗﺮ و ﻣﺘﺤﻮلﺗﺮ را ﺑﻪ ﺳﯿﻠﮏ آورده ﮐﻪ ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﯾﮏ ﺗﺰرﯾﻖ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻠﻨﺪي درﻫﺎي ورودي ﻫﻨﻮز ﮐﻢ اﺳﺖ. در ﻣﺤﻮﻃﻪ ورودي دو اﺟﺎق ﻣﻮﺟﻮد اﺳﺖ. ﯾﮑﯽ ﺑﺮاي ﭘﺨﺖ ﻏﺬا و دﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﭘﺨﺖ نان . ﻣﺮدﮔﺎن را ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ در ﻋﻤﻖ ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻧﺘﯿﻤﺘﺮي زﯾﺮ اﺗﺎق دﻓﻦ ﮐﺮده و اﻃﺮاﻓﺸﺎن را ﭘﺮ از اﺷﯿﺎء و ﻟﻮازم ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻄﺮيﻫﺎﯾﯽ وﯾﮋه ﻋﻄﺮ، ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎي ﮐﻮﭼﮏ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﺗﺮاش ﺑﺴﯿﺎر ﻇﺮﯾﻒ، ﻟﻮازم آراﯾﺶ و ﻧﻈﺎﻓﺖ. ﺟﻮاﻫﺮات ﮔﺮانﺑﻬﺎ از ﺟﻤﻠﻪ ﮔﺮدﻧﺒﻨﺪﻫﺎي ﻧﻘﺮهاي ﮐﻪ در آن ﺳﻨﮓ ﻻﺟﻮرد، ﺻﺪف ﯾﺎ ﻃﻼ ﻧﺸﺎﻧﺪهاﻧﺪ، ﮔﻮﺷﻮارهﻫﺎي ﻃﻼ و ﺳﻨﮓ ﻻﺟﻮرد و اﻟﻨﮕﻮﻫﺎي ﻧﻘﺮه و دﯾﮕﺮ زﯾﻨﺖ آﻻت ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻻﯾﻪ از ﮐﺎوشﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺳﯿﻠﮏ ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ در ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻣﺮدم ﻓﻼت، ﺳﺎﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﻣﺘﻮن ﻧﯿﻤﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮي ﺑﺮ روي اﻟﻮاح در ﺳﯿﻠﮏ اﺳﺖ. ﻣﺘﻮﻧﯽ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را ﺧﻂ ﻧﻮﺷﺘﺎري اﯾﻼﻣﯽ ﻣﻘﺪم ﻣﯽﻧﺎﻣﻨﺪ. ﺧﻄﻮط ﻧﻮﺷﺘﺎري ﮐﻪ ﻫﻨﻮز رﻣﺰ ﺧﻮاﻧﺪن آﻧﻬﺎ ﮐﺸﻒ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ اﻋﺪاد و ارﻗﺎم و ﺟﻤﻊ و ﺗﻔﺮﯾﻖ را ﺗﺸﺨﯿﺺ دﻫﻨﺪ. از اﯾﻦ رو ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮان اﻟﻮاح ﯾﺎد ﺷﺪه را در زﻣﺮه اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارك ﻣﺎﻟﯽ و ﺣﺴﺎﺑﺪاري ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨﺪي ﮐﺮد.
ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺻﺮﻓﺎ از ﭘﮋوﻫﺶﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ. ﭼﺮاﮐﻪ دوره ﮔﻨﮓ ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺸﺮ اﺳﺖ و ﻣﺎ ﻣﺠﺒﻮرﯾﻢآﮔﺎﻫﯽﻫﺎي ﻣﻮرد ﻧﯿﺎز ﺧﻮد از اﯾﻦ دوران را از ﻃﺮﯾﻖ ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺑﯿﺎورﯾﻢ. در ﻫﺰاره ﺳﻮم پ.م ﻣﺘﻮن ﺗﺎرﯾﺨﯽ درﺑﺎره ﺗﻤﺪن ﻣﯿﺎﻧﺮودان و ﯾﺎ ﺗﻤﺪن اﯾﻼم وﺟﻮد دارد وﻟﯽ درﺑﺎره درون ﻓﻼت اﯾﺮان ﺧﯿﺮ. ﻓﻘﻂ ﻣﯽداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺗﻤﺪن از ﺟﻤﻠﻪ، ﮐﺎﺳﯽﻫﺎ، ﻟﻮﻟﻮﺑﯽﻫﺎ، ﮔﻮﺗﯽﻫﺎ، ﻫﯿﺘﯽﻫﺎ و ﻣﯿﺘﺎﻧﯽﻫﺎ و ... در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﻏﺮﺑﯽ اﯾﺮان وﺟﻮد داﺷﺘﻨﺪ. ﮔﺰارشﻫﺎﯾﯽ از درﮔﯿﺮيﻫﺎي ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽﻫﺎي ﻣﯿﺎﻧﺮودان (ﺑﺎﺑﻞ، اﮐﺪ و آﺷﻮر) ﺑﺎ اﯾﻦ اﻗﻮام ﺳﺎﮐﻦ ﻓﻼت اﯾﺮان دارﯾﻢ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺟﻠﮕﻪﻧﺸﯿﻨﺎن و ﮔﺎﻫﯽ ﮐﻮهﻧﺸﯿﻨﺎن در آن ﭘﯿﺮوز ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﻟﻮﻟﻮﺑﯽﻫﺎ، ﺷﻤﺎل ﻏﺮب و ﻏﺮب اﯾﺮان را زﯾﺮ ﮐﻨﺘﺮل ﺧﻮد دارﻧﺪ. آﻧﺎن ﺳﺎرﮔﻮن ﯾﮑﻢ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﺑﺰرگ ﻣﯿﺎﻧﺮودان را در اﯾﻦ ﺑﻠﻨﺪيﻫﺎ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﯽدﻫﻨﺪ.
ﭘﺲ از آن ﻧﺎرامﺳﯿﻦ (۲۲۱۸ – ۲۲۵۵ پ.م) دﯾﮕﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﻣﯿﺎﻧﺮودان، ﺿﺮﺑﺎت ﺟﺒﺮان ﻧﺎﭘﺬﯾﺮي ﺑﻪ ﻟﻮﻟﻮﺑﯽﻫﺎ ﻣﯽزﻧﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﻮهﻧﺸﯿﻦ ﺑﻮدن، وﯾﮋﮔﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد آﻧﺎن اﯾﻦ ﺿﺮﺑﺎت را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ و ﮐﻨﺘﺮل ﺧﻮد ﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﻮاﺣﯽ و راهﻫﺎي آن را ﺗﺪاوم ﺑﺨﺸﻨﺪ. در اﯾﻦ زﻣﺎن ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﻘﺶ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺷﺎﻫﯽ در اﯾﺮان ﺷﮑﻞ ﻣﯽﮔﯿﺮد. اﻣﺮوز دو ﻧﻘﺶ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺷﺎﻫﯽ از ﺷﺎﻫﺎن ﻟﻮﻟﻮﺑﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻧﻘﺶ سِتل ﻫﻮرﯾﻦ در ﺷﯿﺦ ﺧﺎن و دﯾﮕﺮي ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﺘﺮ اﺳﺖ اﻧﻮﺑﺎﻧﯿﻨﯽ در سر پل ذهاب.
در ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻫﺰاره ﺳﻮم ﭘﺎﯾﻪﻫﺎي ﻗﺪرت ﺑﺎﺑﻞ زﯾﺮ ﯾﻮرش ﮔﻮﺗﯽﻫﺎي ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪه از ﺑﻠﻨﺪيﻫﺎ ﺑﻪ ﻟﺮزه ﻣﯽاﻓﺘﺪ. اﯾﻨﺒﺎر ﯾﻮرش ﮐﻮه ﻧﺸﯿﻨﺎن ﮐﺎﻣﯿﺎب اﺳﺖ. واﭘﺴﯿﻦ ﺷﺎه اﮐﺪ از ﻣﯿﺎن ﻣﯽرود. اﯾﻼم ﻫﻢ از ﺗﻬﺎﺟﻢ آﻧﺎن در اﻣﺎن ﻧﻤﯽﻣﺎﻧﺪ. ﮔﻮﺗﯽﻫﺎ ﺣﺪود 521 ﺳﺎل ﺑﺮ ﻣﻨﻄﻘﻪ ﻣﯿﺎﻧﺮودان ﺣﮑﻢﻓﺮﻣﺎﯾﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺎﺑﻞ ﺗﻮاﻧﺴﺖ آﻧﺎن را ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺘﻪ و ﺑﻪ اﺑﺮﻗﺪرت ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮد. وﻟﯽ ﯾﮏ ﺳﺪه ﻧﯿﺰ دوام ﻧﻤﯽآورد. ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﯿﻤﺎش از ﮐﻮﻫﻬﺎي ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ زاﯾﻨﺪه رود ﺑﺮﺧﻮاﺳﺘﻪ و ﺑﺎﺑِﻞ را ﮑﺴﺖ ﻣﯽدﻫﺪ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﭘﯿﺮوزي ﻫﻢ ﻣﻮﻗﺘﯽ اﺳﺖ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ اﯾﺴﯿﻦ ﻗﺪرت را ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻧﺮودان ﺑﺎزﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ. اﯾﻼم در اﯾﻦ دوران ﺑﯿﺸﺘﺮ زﯾﺮ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﮐﻮه ﻧﺸﯿﻨﺎن اﯾﺮاﻧﯽ و ﺟﻠﮕﻪﻧﺸﯿﻨﺎن ﻣﯿﺎﻧﺮودان اﺳﺖ.
در ﻫﺰاره ﺳﻮم پ.م، ﺷﺎﻫﺎن ﺑﺎﺑﻞ از اﻋﻤﺎل ﻓﺸﺎر ﺑﺮ اﯾﺮان دو ﻫﺪف داﺷﺘﻨﺪ. ﻧﺨﺴﺖ ﻫﺪف ﺳﯿﺎﺳﯽ، ﯾﻌﻨﯽ ﻋﻤﻠﯿﺎت ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﮑﻠﮕﯿﺮي ﯾﮏ دوﻟﺖ ﺳﺎزﻣﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ در اﯾﺮان. و دوم ﻫﺪف اﻗﺘﺼﺎدي ﯾﻌﻨﯽ دﺳﺖ ﯾﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺛﺮوتﻫﺎي ﺑﯿﮑﺮان اﯾﺮان. در اﯾﻦ ﻣﺒﺎرزه اﯾﺮاﻧﯿﺎن ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. آﻧﺎن در اﯾﻦ ﻫﺰاره دو دودﻣﺎن ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﺑﺎﺑﻞ را ﺳﺮﻧﮕﻮن ﮐﺮدﻧﺪ. ﮔﻮﺗﯽﻫﺎ، ﺷﺎﻫﺎن اﮐﺪي را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮده و ﺳﯿﻤﺎش دودﻣﺎن ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ اور را ﻣﺤﻮ ﮐﺮد. از ﻣﯿﺎﻧﻪي ﻫﺰاره ﺳﻮم ﺑﺎ ﯾﮏ ﺧﻼء دو ﻫﺰار ﺳﺎﻟﻪ در روﻧﺪ زﻧﺪﮔﯽ در ﺳﯿﻠﮏ روﺑﺮوﯾﯿﻢ. وﻟﯽ در ﮔﯿﺎن روﻧﺪ زﻧﺪﮔﯽ، دﺳﺖ ﻧﺨﻮرده اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ.
--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...
۱ . Dolichocephaleﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪي ﺟﻤﺠﻤﻪ ﺷﺎن از ﻓﺎﺻﻠﻪ دو ﮔﻮش آﻧﻬﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ. وارون ﻧﮋاد ﭘﻬﻦ ﺳﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮاﺑﺮ اﺳﺖ.
۲ . ﻧﮋاد ﺳﺎﻣﯽ درﺑﺮ ﮔﯿﺮﻧﺪه ﯾﻬﻮدي، ﻋﺮب، آﺷﻮري و ﮐﻠﺪاﻧﯽ و ... ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
ارسالها: 6368
#10
Posted: 11 Jan 2014 09:43
ﺑﺨﺶ ﺳﻮم: ﺗﻤﺪن اﯾﻼم
ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻧﮕﺎرش ﻧﺸﺪن و ﯾﺎ از ﻣﯿﺎن رﻓﺘﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎي اﯾﻼﻣﯿﺎن ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺑﻄﻮر دﻗﯿﻖ ﺣﻮزه ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﺳﺮزﻣﯿﻦ اﯾﻼم را آﺷﮑﺎر ﻧﻤﻮد. آﻧﭽﻪ ﻣﯽداﻧﯿﻢ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺪن اﯾﻼم و ﺷﻮﺷﯿﺎن در ﺣﻮزه رود ﮐﺎرون در ﻫﺰاره ﺷﺸﻢ پ.م ﺑﺮﭘﺎ ﮔﺮدﯾﺪه و ﺗﺎ ﻫﺰاره نخست پ.م اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ و ﭘﺲ از آن در ﺗﻤﺪن ﭘﺎرﺳﯽ ﺣﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﭘﺎدﺷﺎﻫﯽ ﻣﻠﯽ و ﯾﮑﭙﺎرﭼﻪ اﯾﻼﻣﯿﺎن و شوشیان ﭼﻬﺎر ﻫﺰار ﺳﺎل ﭘﺲ از آﻏﺎز ﺗﻤﺪﻧﺸﺎن ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه و 2100 ﺳﺎل دوام ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ.
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎي اﻣﺮوز ﺟﻬﺎن، اﯾﻼم از ﻣﻨﺎﻃﻘﯽ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮزﺳﺘﺎن، ﻟﺮﺳﺘﺎن، اﯾﻼم و ﮐﻮهﻫﺎي ﺑﺨﺘﯿﺎري ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺣﺪود ﻣﺮزﻫﺎي آن در ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ زﻣﺎن از ﻏﺮب ﺑﻪ دﺟﻠﻪ و از ﺷﺮق ﺗﺎ ﺑﺨﺸﯽ از ﭘﺎرس و از ﺷﻤﺎل در اﻣﺘﺪاد راﻫﯽ ﮐﻪ از ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ ﻫﮕﻤﺘﺎﻧﻪ ﻣﯽرﻓﺖ و از ﺟﻨﻮب ﺗﺎ ﺑﻮﺷﻬﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ.
ﺷﻬﺮﻫﺎي ﻋﻤﺪه اﯾﻼم ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ در آﻏﺎز ﺧﻮدﮔﺮدان ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از: ﺷﻮش، ﻣﺎداﮐﺘﻮر در ﮐﺮاﻧﻪ ﮐﺮﺧﻪ، ﺧﺎﻧﺪاﻟﻮ در ﺧﺮمآﺑﺎد ﮐﻨﻮﻧﯽ، ﭼﻐﺎزﻧﺒﯿﻞ در ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﺷﻮش و ﺗﺎرﯾﺎﻧﺎ در اﻫﻮاز ﮐﻨﻮﻧﯽ و اﻧﺸﺎن. ﺗﻤﺪﻧﻬﺎي اﯾﻼﻣﯽ و ﺷﻮﺷﯽ و ﺗﻤﺪنﻫﺎي ﯿﺎﻧﺮوداﻧﯽ از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﺄﺛﯿﺮ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﻮازات ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺧﻂ ﺗﺼﻮﯾﺮي در ﺳﻮﻣﺮ، اﯾﻼﻣﯿﺎن ﺧﻂ ﻣﺸﺎﺑﻬﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﮐﻪ در آﯾﻨﺪه از آن ﺧﻄﯽ ﻫﺠﺎﯾﯽ ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪ. در ﭘﺎﯾﺎن ﺧﻂ اﮐﺪي، ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ آن ﺷﺪ. وﻟﯽ اﯾﻼﻣﯿﻬﺎ آن را ﺳﺎدهﺗﺮ ﻧﻤﻮدﻧﺪ.زﺑﺎن اﯾﻼﻣﯿﺎن زﺑﺎﻧﯽ ﺑﯽﺧﺎﻧﻮاده اﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪي آن ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﺧﺎﻧﻮاده زﺑﺎﻧﯽ در ﺟﻬﺎن اﺛﺒﺎت ﻧﺸﺪه اﺳﺖ. وﻟﯽ ﺑﺮﺧﯽ از داﻧﺸﻤﻨﺪان زﺑﺎن آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ زﺑﺎن دراوﯾﺪﯾﺎن ﻫﻨﺪ(1)ﻫﻢﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯽداﻧﻨﺪ. ﺑﻌﺪﻫﺎ اﯾﻦ زﺑﺎن ﺑﺎ زﺑﺎن ﺳﻮﻣﺮي ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﮔﺮدﯾﺪ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در ﺳﺎل 5100 پ.م اﯾﻦ زﺑﺎن زﻧﺪه ﮔﺮدﯾﺪ، وﻟﯽ ﮐﺘﯿﺒﻪﻫﺎ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﻪ زبان سومری و بابلی نگاشته می شد .
ﺣﻔﺎريﻫﺎي دﻫﻪ 1350 در ﺗﻞ ﻣﻠﯿﺎن در اﺳﺘﺎن ﻓﺎرس ﺗﺼﻮﯾﺮي را ﮐﻪ ﺑﺮاي ﺳﺎﻟﯿﺎن دراز از ﻓﺮﻫﻨﮓﻫﺎي ﭘﯿﺶ از ﺗﺎرﯾﺦ، ﺑﻪ وﯾﮋه ﻓﺮﻫﻨﮓ و ﺗﻤﺪن اﯾﻼﻣﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ، دﺳﺘﺨﻮش ﺷﮏ و ﮔﻤﺎن ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ از ﻧﻈﺮﯾﻪ ﭘﺮدازان، ﺷﻬﺮﺳﻮﺧﺘﻪ در ﺳﯿﺴﺘﺎن و ﺗﭙﻪ ﯾﺤﯿﺎ و ﺷﻬﺪاد و ﺗﻞ اﺑﻠﯿﺲ در ﮐﺮﻣﺎن را ﺟﺰو ﺗﻤﺪن اﯾﻼم ﺑﻪ ﺷﻤﺎر آوردهاﻧﺪ. ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻣﻮرد ﺗﺎﯾﯿﺪ ﻫﻤﮕﺎن ﻧﯿﺴﺖ.
ﻧﮋاد اﯾﻼﻣﯿﺎن دﻗﯿﻘﺎً آﺷﮑﺎر ﻧﯿﺴﺖ. وﻟﯽ آرﯾﺎﯾﯽ و ﺳﺎﻣﯽ ﻧﺒﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﺴﻨﺠﯽ ﻋﻨﺎﺻﺮي ﮐﻪ اﻣﺮوزه از ﺗﻤﺪن وﻓﺮﻫﻨﮓ و زﺑﺎن و ﻣﺬﻫﺐ اﯾﻼﻣﯽﻫﺎ در دﺳﺖ دارﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﺷﮑﯽ ﻧﻤﯿﮕﺬارد ﮐﻪ آﻧﺎن ﻧﮋادي ﻣﺴﺘﻘﻞ از آرﯾﺎﯾﯽﻫﺎ و ﺳﺎﻣﯽﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮان اﺣﺘﻤﺎل داد ﮐﻪ آﻧﺎن ﻫﻢ از ﻫﻤﺎن ﻧﮋاد آﺳﯿﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻓﻠﺰﮐﺎران اﯾﺮاﻧﯽ و آﻧﺎﺗﻮﻟﯽ در ﻫﺰاره ﭘﻨﺠﻢ پ.م ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ذوب ﻓﻠﺰ ﮔﺮدﯾﺪﻧﺪ. ﺣﺎل آن ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﻦ ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﻫﺰار ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﯿﺎﻧﺮودان راه ﯾﺎﻓﺖ. ﭼﺮخ ﺳﻔﺎﻟﮕﺮي ﻧﯿﺰ در ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻫﺰاره ﭘﻨﺠﻢ پ.م در اﯾﻼم اﺧﺘﺮاع ﺷﺪ و ﺗﻨﻬﺎ در ﻣﯿﺎﻧﻪ ﻫﺰاره ﭼﻬﺎرم پ.م اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮان ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از ﺑﺮ ﺑﻬﺮهﮔﯿﺮي از این ابزار پیشرفته در میانرودان را سراغ گرفت.
اﯾﻼﻣﯿﺎن ﺧﺪاي ﺑﺰرگ را اﯾﻨﺸﻮﺷﯿﻨﺎك ﻣﯽﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ و ﺟﻬﺎن را ﭘﺮ از ارواح ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺟﺎﻟﺐ آﻧﮑﻪ اﯾﻼﻣﯿﺎن ﺑﺮاي ﺧﺪاﯾﺎن ﻧﯿﺰ ﻃﺒﻘﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﻧﻈﺮ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ، ﺑﺮاي ﻧﻤﻮﻧﻪ اﯾﻨﺸﻮﺷﯿﻨﺎك را ﺧﺪاي وﯾﮋه ﮐﺎﻫﻨﺎن و ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ. اﯾﻦ ﺧﺪا در ﮔﻮﺷﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﻣﺘﺒﺮك ﻗﺮار داﺷﺖ. اﯾﻼﻣﯿﺎن ﺷﺶ ﺧﺪا داﺷﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﻻ ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﺑﻮده و اﻟﺒﺘﻪ ﻫﻤﺴﺮ اﯾﻨﺸﻮﺷﯿﻨﺎك ﻧﯿﺰ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﺪ. آﻧﺎن ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻮﻣﺮﯾﺎن ﺑﺮ اﯾﻦ ﺑﺎور ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﯾﮏ ﻗﻮم ﺑﻪ ﺷﻬﺮ دﯾﮕﺮي ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﻮد آن ﻗﻮم اﺳﯿﺮ ﺷﻬﺮ دﯾﮕﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاي ﺑﺎزﭘﺲﮔﯿﺮي ﺧﺪاي ﺧﻮد ﺗﻼش ﮐﻨﺪ. ﭘﯿﮑﺮهﻫﺎي ﺑﺪﺳﺖ آﻣﺪه از ﺧﺪاﯾﺎن زن در اﯾﺮان ﭘﯿﺶ از آرﯾﺎ ﻧﺸﺎﻧﮕﺮ آﻣﯿﺨﺘﮕﯽ ﻧﻘﺶ زن ﺑﺎ ﻣﺬﻫﺐ ﻣﺮدﻣﺎن اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﻃﺮﺣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ روي زﯾﮕﻮراﺗﻬﺎ ﯾﺎ ﻣﻌﺎﺑﺪ اﯾﻼﻣﯽ وﺟﻮد دارد و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﺰﺋﯿﻨﺎﺗﯽ ﺑﺎ ﻃﺮح زن ﮐﻪ در ﺧﺎك ﻣﯿﺎﻧﺮودان ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﻧﻘﺶ زن ﺑﺮاي ﻣﺮدﻣﺎن اﯾﻼم را روﺷﻦ ﻣﯽﺳﺎزد. در راس ﺧﺪاﯾﺎن اﯾﻼم اﯾﺰدﺑﺎﻧﻮان ﭘﯿﻨﯿﮑﺮا و ﮐﺮﯾﺮﯾﺸﺎ ﻗﺮار داﺷﺘﻪاﻧﺪ و ﺣﺘﯽ در ﻫﺰاره ﻧﺨﺴﺖ ﭘﯿﺶ از ﻣﯿﻼد زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﺪاي ﺑﺰرگ اﯾﻼﻣﯿﺎن ﺑﺮ اﯾﺰدﺑﺎﻧﻮان دﯾﮕﺮ ﭘﯿﺸﯽ ﻣﯽﮔﯿﺮد، ﺑﺎز اﯾﺰدﺑﺎﻧﻮي ﮐﺮﯾﺮﯾﺸﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﺪاي ﻫﻮﻣﺒﻦ و اﯾﻨﺸﻮﺷﯿﻨﺎك، ﺗﺜﻠﯿﺚ ﺗﺜﺒﯿﺖ ﺷﺪهاي را ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...--...
۱ . ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﺮدﻣﺎن ﻫﻨﺪ ﮐﻪ در ﺟﻨﻮب اﯾﻦ ﮐﺸﻮر زﯾﺴﺘﻪ و ﺳﯿﺎﻫﭙﻮﺳﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ. آﻧﻬﺎ از ﻧﻈﺮ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، دﯾﻨﯽ و ﻧﮋادي ﮐﺎﻣﻼ ﻣﺘﻤﺎﯾﺰ ﺑﺎ دﯾﮕﺮ ﻫﻨﺪﯾﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ.
هر شب دلم بهانه ی تـــو را ، هیچ ... بگذریم ...
امشب دلم دوباره تـــو را ... ، هیــچ ... بگذریم ...
ویرایش شده توسط: anything
صفحه 1 از 10