قسمـــــــت دهـــــــــمبعد از خوردن غذا و چایی بد جوری هوس یک نخ سیگار را کرده بودم ولی ادب اجازه این کار را نمی داد، برای همین کلافه بودم و دلم می خواست زود تر به خونه برگردم. از این رو گفتم: نمی دونم چطوری ازتون تشکر کنم، چون امروز بعد از مدت ها تونستم به آرامش برسم و دور از ناراحتی و غم باشم. واقعاً ممنونم که بخاطر من شما هم قید درس و کتاب رو زدید و با این کارتون منو شرمنده کردید._ خواهش می کنم برای من هم بد نبود یه چند ساعتی دور از محیط درس و کار باشم. شاید هم از این به بعد باز هم از این کارا بکنم، بعضی موقعها تنوع هم لازمه.به ساعتش نگاه کرد فورا پرسیدم: دیرتون شده؟_ نه عادت دارم تند تند به ساعت نگاه کنم، آخه همه کارام رو برنامه است._ و من امروز برنامه تونو بهم زدم، پس تا از این تنوع پشیمون نشدین بریم._ نه پشیمون نمی شم، برنامه خوبی بود.بلند شدیم و از رستوران بیرون اومدیم و تا به خونه مژگان برسیم هیچ کدوممون حرفی نزدیم. جلوی درب تشکر کردم و پیاده شدم و سوت زنان سوار آسانسور شدم. به صدای سوتم، مژگان درب و باز کرد و گفت: چیه، کبکت خروس می خونه._ سلام خانمی، خوبی با زحمتهای ما._ سلام، ممنون، چه زحمتی، بفرمایید داخل ببینم چی شده که اینقدر سرحالی.وقتی داخل رفتم، اول مانتومو درآوردم و سپس فورا سیگاری روشن کردم و گفتم: اگه گفتی با کی بودم؟!_ والله از کجا بدونم، فقط میدونم با یکی از دوستات نهار رفته بودی بیرون، غیر از این چیز دیگه ای به من گفتی؟خندیدم و گفتم: با دوستم که چه عرض کنم چون امروز تازه باهاش دوست شدم._ اینکه تازگی نداره، تو هر روز با یکی دوست می شی.لپش را نیشگون گرفتم و گفتم: این یکی با بقیه فرق می کنه، با آقا رضا رفته بودم بیرون.ابروهاشو در هم گره کرد و پرسید: با دکتر رفته بودی؟سرمو به علامت مثبت تکان دادم و خندیدم که دوباره گفت: نه یاسی، باورم نمی شه._ چرا باورت بشه.یاسی چرا با اون. فکر نمی کنم دکتر از اون پسرا باشه که هر دم و دقیقه با یه دختری باشه بهش نمی آید._ اتفاقا حق با توئه، اولین بارش بود که با یه دختر بیرون می رفت ولی باور کن من منظوری ندارم و نمی خوام مچلش کنم، فقط می خواستم بابت دیشب ازش معذرت خواهی کنم._ امیدوارم به همین یه بار ختم بشه، چون گروه خونیش به تو نمی خوره._ راست می گی، طذف خیلی مومنه. به جان مامان، من هم قصد بدی ندارم. شاید خدا رو چه دیدی از صدقه سر دکتر، من هم آدم شدم._ من که چشمم آب نمی خوره، راستی جلوی اون هم سیگار کشیدی؟_ نه بابا.مژگان: انشاءالله که اینطور باشه، حالا یاسی خانم نمی خوای بخوابی؟ من که دارم بی هوش میشم._ جرا، بد نیست یه چرتی بزنم.مژگان: بله سرکار دیشب تا صبح خوابیدی، بنده کشیک دادم، حالا پاشو تا خوابم نپریده.دراز کشیدم ولی خوابم نمی برد، هوش و حواسم پیش دکتر بود. با پسرایی که دیده بودم فرق داشت، بی پیرایه و راحت صحبت می کرد و قصد سوءاستفاده نداشت. شاید به همین دلیل به دلم نشسته بود، آخه با هر پسری که دوست شده بودم تنها فکر و ذکرش لذت بردن و استفاده کردن بود و همین بی اعتمادی باعث شده بود که من هم با احتیاط و برای وقت گذرونی صحبت کنم، البته اولین بار که عاشق شدم همچین منظوری نداشتم. وقتی با آرمان آشنا شدم شانزده سال داشتم. تولد سارا، همکلاسیم بود و مهمان زیادی اونجا حضور داشتند که همه پسر و دختر جوان بودند.در واقع دوست دختر و پسر،حتی پدر مادر سارا هم حضور نداشتن و به مسافرت خارج از کشور رفته بودن و تنها خواهرش ماندانا که 22ساله بود حضور داشت. اولین بار بود که به اینجور مهمونیا قدم می گذاشتم برای همین گوشه ای کز کرده بودم و به کارای اونا که مثل کرم درهم می لولیدند نگاه می کردم، برام عجیب بود چون همه مهمونیایی که رفته بودم خانوادگی بود. در این اوضاع و احوال، پسری به کنارم آمد و خطاب به من گفت: سلام.دستپاچه جواب دادم: سلام، یاسی هستم.
قسمـــــت یازدهــــمدستش رو جلو آورد و خنده کنان گفت: من هم آرمان هستم، از آشنایی تون خوشبختم. تنها نشستین، دوست پسرتون نیومده؟داغ شدم و با خجالت جواب دادم: من دوست پسر ندارم._ جدی، الان همه دخترا تا راه می افتن یه دوست پسر برای خودشون پیدا می کنن.بهم بر خورد و برای همین با ترشرویی جواب دادم: شما حق ندارین به همه توهین کنین.یک دفعه تغییر حالت داد و گفت: ببخشید قصد توهین نداشتم. حالا اجازه می دین پیش تون بشینم، من هم مثل شما تنهام.همانطور با اخم گفتم: بفرمایید.چند دقیقه ای ساکت نشسته بود، بعد کم کم دوباره شروع به صحبت کرد. پسر بدی به نظر نمی رسید، حرف زدنش به دلم نشسته بود و اونقدر گفت و گفت که منو هم به حرف کشید. چنان گرم صحبت شده بودم که زمان رو فراموش کرده بودم و اگر آرمان نمی گفت وای ساعت ده ولی از شام خبری نیست دلم ضعف رفت. زمان به یادم نمی افتاد. با شنیدن این جمله فورا از جام بلند شدم و گفتم: وای خدای من، خیلی دیر شده.متعجب نگام کرد و پرسید:جایی مگه قرار داشتین؟_ نه، باید برم خونه. مامانم گفته که ساعت ده خونه باشم و الان تا برسم خونه یازده شده.ابرویی بالا انداخت و گفت: آفرین، چه دختر حرف گوش کنی، در واقع به مامانتون باید تبریک گفت که همچین دختری تربیت کرده. اگه اجازه بدین من برسونمتون؟پیش دستی کردم و گفتم: نه ممنون،می گم سارا آژانس خبر کنه._ تا آژانس بیاد طول می کشه، من میرسونمتون. خونتون کجاست؟وقتی آدرس خونمونو گفتم، گفت: من یک ربعه می رسونمت.فورا آماده شده و از سارا و خواهرش خدا حافظی کرده و همراه آرمان بیرون رفتم. اونقدر با سرعت رانندگی می کرد که از ترس به درب چسبیده بودم ولی این کارم باعث خنده آرمان شده بود. بیست دقیقه طول کشید تا به خونه برسیم، موقع خدا حافظی آرمان شماره تلفنش رو روی کاغذ نوشت و بدستم داد و گفت: فکر بد نکن، می خوام مثل دو تا دوست، دو همدل باشیم. اگه خواستی گهگاهی زنگ بزن، خوشحال می شم.تشکری کردم و با عجله به سمت خونه به راه افتادم، می ترسیدم مامان یه موقع از پنجره نگاه کنه و ببینه. وقتی زنگ رو زدم فورا باز کرد، گویا منتظرم بود. پله هارو دو تا یکی کردم و بالا رفتم و با دیدنش که جلوی درب ایستاده بود دلم فرو ریخت و با خودم گفتم وای بر من، حتما دیده. دستپاچه سلام کردم و گفتم: ببخشید که دیر کردم.و برای اولین بار به دروغ گفتم تا کیک رو ببرن کمی طول کشید . لبخندی زد و گفت: مهم نیست خودت و ناراحت نکن. حالا بگو ببینم خوش گذشت؟ دوستات همه اومده بودن؟دروغ پشت دروغ، چون فقط سه تا از دوستامو دعوت کرده بود که اونها هم نیومده بودند. با لبخند تصنعی جواب دادم: بله خیلی، جاتون خالی، همه دور هم جمع شده بودیم و می گفتیم و می خندیدیم. حالا اگه اجازه بدی می رم بخوابم، خسته شدم._ برو عزیزم.شب بخیری گفتم و به اتاقم رفتم و مثل مجرما خودمو تو اتاق حبس کردم تا لو نرم، ولی تا نیمه های شب بیدار مانده و به آرمان و مهمانی فکر می کردم.از آن پس گهگاهی که مامان خونه نبود به آرمان زنگ می زدم و چند دقیقه ای با هم راجع به درس و کارهای دیگه صحبت می کردیم، ولی کم کم این تماسها به روزی یک بار تبدیل شد. وابستگی شدیدی بهش پیدا کرده بودم و اگر یک روز صدایش را نمی شنیدم مثل مرغ سرکنده، بال بال می زدم.آرمان پسر یکی و یه دونه و از یک خانواده مرفه بود که با داشتن بیست و چهار سال سن، شغل و حرفه ای نداشت و عاطل و باطل می گشت و در مقابل اعتراض های من می گفت: بابا و مامانم کار می کنن چرا من دیگه به خودم زحمت بدم. این همه پول و ثروت رو می خوان چیکار، یکی باید این همه رو خرج کنه چه کسی بهتر از من.و من برای اینکه رابطه مون تیره و تار نشه جر و بحث نمی کردم. بعد از چند هفته و به بهانه درس خواندن با یکی از هم کلاسیهایم از خونه بیرون زدم، ولی خدا می دانست چه حالی داشتم. از طرفی برای اولین بار می خواستم با پسری بیرون بروم و از طرفی هم نگران بودم که مامان یک لحظه شک کرده و بویی ببرد چون اونوقت آبرویم بر باد می رفت. با هم به یک کافه تریا رفتیم. وقتی نشستیم آرمان نگاهی به صورتم انداخت و گفت: یاسی ، تو چرا تو این هوای سرد اینطور سرخ شدی؟چون جوابی ندادم ، خنده ای کرد و گفت: نکنه از هیجان زیاده، آره؟_ نه خیلی اظطراب دارم، از بابت مامان نگرانم که مبادا بفهمه._ نترس، از کجا می فهمد مگه دهن دوستت چفت و بست نداره. در ثانی مگر تو کار بدی کردی. الان قرن پیشرفت و ترقیه و اینجور معاشرتها نه تنها عیبی نداره بلکه لازمه، چون آدم باید اجتماعی باشه تا بتونه سری توی سرها در بیاره. آرمان اونقدر شیرین و دلنشین حرف می زد که متقاعد شدم و با خیالی آسوده ساعتی را به تفریح گذراندم. به قول مهدیه دوستم ، زنگ تفریح برای هر بنی بشری لازم بود. اون روز به خیر و خوشی سپری شد و این امر به من جرأت داد تا دوباره تکرارش کنم. بیچاره مامان فکر می کرد،دخترش اونقدر درس خونه که فرصت ها رو از دست نمی داد و تمام فکر و ذکرش درس و کتاب بود.شش ماه از دوستی من و آرمان می گذشت که آرمان به مهمونی پسر خاله اش دعوتم کرد. از دعوتش یکه خوردم و برای همین عصبانی شدم و با داد و فریاد گفتم: آرمان تو چه فکری می کردی که همچین اجازه ای رو به خودت دادی، فکر می کنی چه جور آدمی هستم . همه اش تقصیر خودمه، اگه باهات بیرون نمی رفتم و باهات حرف نمی زدم انقدر پررو نمی شدی.همین طور یکریز با عصبانیت سرش فریاد می زدم و می گفتم و اون هم ساکت گوش می کرد. وقتی حسابی خالی شدم ، جواب داد: یاسی خانوم ، خسته نباشی. عصبانیتت فروکش کرد، حالا اجازه می دی دو کلام هم من حرف بزنم؟مثل آبی که رو آتیش ریخته باشن خاموش شدم و با شرمندگی گفتمسر پا گوشم._ من تو رو به چشم خواهرم نگاه می کنم و اگر دعوتت کردم برای اینکه حوصله اینجور جاها رو ندارم و می خوام تنها نباشم، همین. اگه تو نیای مجبورم نرم و این باعث دلخوری پسر خاله ام می شه. حالا فکراتو بکن و جواب بده، یک هفته فرصت داری.صبح روز بعد موضوع را با مهدیه در میان گذاشتم و اون هم گفت:_ یاسی چرا اینقدر سخت می گیری. اون بیچاره که منظوری نداره، در ضمن اگر تو شل نباشی کسی نمی تونه پاشو از گلیم خودش درازتر کنه. تازه بد نیست آدم تجربه مهمونی رفتن رو داشته باشه، تا اگر حرف اینجور جاها پیش بیاد نگن طرف امله، چون الان این کارا کلاسه، فهمیدی؟ یه خورده تو هم دختر کلاس بذار، تا کی می خوای مثل بچه ننه ها رفتار کنی. مهدیه بی ربط نمی گفت، در هر کاری باید از مامان اجازه می گرفتم و همه کارامو مطابق میل مامان انجام می دادم و این عملم بیشتر اوقات باعث تمسخر همکلاسیام شده بود. وقتش رسیده بود که کمی هم روی پای خودم می ایستادم و به همشون نشون می دادم که بچه نیستم و برای همین تصمیم گرفتم که شب جمعه همراه آرمان به مهمانی پسر خاله اش برم. به توصیه مهدیه، مقداری از لوازم آرایش مامان رو برداشتم تا بیرون از خانه از آنها استفاده کنم. داخل تاکسی تند تند آرایش کردم. راننده تاکسی از آینه نگاهم می کرد که به تندی گفتم: چیه آقا، آدم ندیدین؟نیش را تا بناگوش باز کرد و جواب داد: چرا ولی دختری به خوشگلی شما ندیدم. دوس دارین باهم چند ساعتی بگردیم؟_ خفه شو ، بی شعور ، همین جا نگه دار._ هنوز که به مقصد نرسیدیم. خانم،من که حرف بدی نزدم._ نگه دار مرتیکه احمق.فوراً دستمو بردم و دستگیره رو گرفتم و درب رو باز کردم. راننده پا گذاشت رو ترمز و نگه داشت. از تو کیفم هزار تومان در آوردم و پرت کردم و بلا فاصله پیاده شدم که گفت: پا گذاشتی رو بختت.بدون اینکه درب را ببندم از ماشین پیاده شدم و اون هم درب و بست و از اونجا دور شد. نفس راحتی کشیدم و سوار تاکسی دیگه ای شدم و به محل قرارمون رفتم. آرمان شیک و مرتب کنار ماشین گرون قیمتش ایستاده بود ، سلام و احوالپرسی کردم و سوار ماشین شدم. حرفی از اتفاقی که افتاده بود نزدم ولی فکرم حول حرف های راننده می چرخید که آرمان پرسید: یاسی اتفاقی افتاده؟! پکر به نظر می رسی.به زور لبخند زدم و جواب دادم : نه، نه چه اتفاقی فقط یهد خورده دلشوره دارم.او گفت: مثل اون دفعه، اول هر کاری سخته ولی نترس من کنارت هستم.از تماس دستش احساس خاصی بهم داده بود، قلبم به شدت می تپید و تمام بدنم داغ شده بود و مثل یک کوره می سوخت. فکر کنم اون هم متوجه شد چون نگاهم کرد و خندید. بدون اینکه حرفی بزنیم به جلو پیش می رفتیم، بعد از گذشتن از چند اتوبان به خیابانهای بالای شهر یعنی جردن رسیدیم آخه خونه ما شمال قرار داشت. جلوی یک خونه ویلایی بزرگ نگه داشت و پیاده شد و آیفون رو زد، در خونه اتوماتیک وار باز شد و آرمان ماشین رو به داخل هدایت کرد.حیاط خیلی بزرگ و قشنگ بود و فصل زمستان چهره خاصی رو به اونجا بخشیده بود ، همه جا برف و سفید بود. وقتی پیاده شدیم هیچ سر و صدایی نمی اومد، متعجب پرسیدم: انگار هیچ کسی خونه نیست، سر و صدایی نمی آید . به گمانم ما زود اومدیم._ شیشه ها دو جداره هستن و نمی ذاره صدا بیرون بیاد و شاید هم همه مهمونا نیومده باشن.با هم به سمت ساختمان به راه افتادیم. آرمان یک دستش را به پشتم گذاشت و با دست دیگرش درب و باز کرد و تقریبا به داخل هولم داد. یک دفعه فهمیدم در چه دامی افتادم و ترس برم داشت چون هیچ کسی اونجا نبود و فقط ما دو تا، مهمون اون خونه بودیم. در یک عمل تلخ انجام شده قرار گرفته بودم ولی کنترل خودمو از دست ندادم و به تلخی لبخندی به لب آوردم و گفتم: آرمان پس مهمونا کجا هستن، مگه نگفتی مهمانیه، من کسی رو نمی بینم.بلند خندید و با حالتی خاص گفت: اگه راستش رو بهت کفته بودم که نمی اومدی.آخه از بس که کافه تریا رفتیم برام یکنواخت شده، خواستم تنوعی بدم برای همین سورپرایزت کردم. حالا سرکار چی می خورن بیارم، چایی، قهوه، آبمیوه..._ هر چی که دوست داشتی بیار، برام فرقی نمی کنه.دنبال فرصتی می گشتم تا فرار کنم. با عجله ولی آرام به سمت درب دویدم که دیدم قفله، یک دفعه تمام دنیا روی سرم خراب شد. سر جایم برگشتم، از وحشت نفسم بند آمده بود و در دلم فقط به خدا التماس می کردم تا از این وضع نجاتم بده. هزار بار بر خودم نفرین کردم که چرا بیش از حد به یک غریبه اعتماد کرده بودم. دقایقی طول کشید که آرمان با یک سینی و دو تا لیوان بازگشت. قیافه آرمان در نظرم یک گرگ شده بود، یک گرگ وحشی گرسنه. کنارم نشست و لیوان را به دستم داد و گفت: بخور تا حالت جا بیاد چون از حرارت حسابی سرخ شدی.لیوان رو از دستش گرفتم و تشکر کردم و تا نزدیکی دهانم بردم، بوی تندی به مشامم خورد. با اخم گفتم: این چیه، آبمیوه نیست.قاه قاه خندید و گفت: چرا عزیزم، یه چیزای دیگه هم توش ریختم تا شنگول بشی، نترس خیلی کمه، آخه امشب یک شب خاطره انگیزی برامون خواهد شد.بعد دستش رو در گردنم انداخت و به عقب هولش دادم و فریاد زدم: _ حیوان، دست کثیفت را بکش.خودش را جمع و جور کرد و گفت: چرا عصبانی می شی، من منظور بدی ندارم می خواستم امشب ازت خواستگاری کنم، آخه خیلی ازت خوشم میاد، باور کن.در حالیکه از عصبانیت منفجر می شدم، فریاد کشیدم: باور می کنم می خوای خرم کنی کثافت، زود باش درب رو باز کن می خوام برم.اینبار با وقاحت دستاشو دور گردنم انداخت و گفت: محاله بذارم بری، تو چی فکر کردی، چند ماهه منتظر همچین روزی بودم.تا خواست صورتشو جلو بیاره، با ناخن های بلندم به صورتش چنگ انداختم و هولش دادم که فریادش بلند شد: دیوونه چیکار میکنی؟همین طور که از جام بلند می شدم چشمم به گلدانی که روی میز کنارم قرار داشت افتاد، معطل نکردم، دست بردم و گلدان را بلند کردم و با همه توانایی که در بدنم وجود داشت به صورتش کوبیدمکه صدای فریادش بلند شد. خون از صورتش می چکید، با حالتی زار دست برد و از جیبش کلید رو درآورد و بطرفم پرتاب کرد و گفت: زود از اینجا گمشو برو.فورا کلید را برداشتم و ه سمت درب دویدم و درب و باز کردم مثل پرنده ای که از قفس آزاد شده باشه با سرعت از اون خونه خودمو بیرون انداختم. از خوشحالی و اینکه تونسته بودم جان سالم به در ببرم گریه می کردم، ولی نمی دونستم اون ساعت کجا باید می رفتم چون با سر و وضعی که داشتم اگه خونه می رفتم مامان متوجه می شد و حتما می کشتتم. نیم ساعتی هدف قدم زدم ولی یک دفعه به یاد مهدیه افتادم، فورا جلوی یک تاکسی پریدم و دربست گرفتم و اونجا رفتم. از اقبال خوبم مهدیه تنها خونه بود. وقتی سر و وضع آشفته ام رو دید نگران پرسید: یاسی چی شده؟ چه بلایی سرت اومده؟_ بذار بیام تو، برات تعریف می کنم. فقط یه چیز داغ بده بخورم که دارم می لرزم.بیچار فوراً برام چایی آورد. با یاد آوری اون صحنه، زار زار گریه می کردم اونچه رو که اتفاق افتاده بود براش تعریف کردم . مهدیه هم در حالی که گریه می کرد، بلند شد و به اتاقش رفت. وقتی برگشت پاکت سیگاری هم دستش بود. وقتی سیگار رو روشن می کرد با چشمای گشاد شده نگاش می کردم، برای همین خندید و گفت: چیه تا حالا سیگار ندیدی؟_ چرا دیدم ، ولی نه تو دستای تو.آرام به سرم کوبید و جواب داد: احمق جان ، تو مدرسه که جرأت ندارم._ چرا مهدیه؟ خیلی زود نیست ، مگه تو چند سال داری، آخه چرا؟_ درد و غم که به سن و سال نیست، فکر می کنی تو فقط مشکل داری، نه جونم، تو یه مادر داری که مثل کوه پشتته و محبتش رو از شما دریغ نمی کنه ولی من چی، نه از پدر خیری می بینم نه از مادر، پیش بابا که می رم انگار نه انگار که مهدیه ای هم وجود داره، مثل سگ از زنش می ترسه و هر کاری که اون می گه انجام می ده. اینجا هم که می آم، همیشه تنهام. مامان از صبح تا عصر سرکاره و عصرها هم با دوستاشه، تا اعتراض می کنم می گه تو هم دوستاتو دعوت کن باهاشون برنامه بچین و به نوعی سرتو گرم کن.پوزخندی زد و ادامه داد: بهم می گه اگه بوی فرند برای خودت پیدا کنی کمتر پاپیچ من می شی.یک دفعه از دهانم پرید: مامانت هم برای خودش بوی فرند داره؟آه سینه سوزی کشید و دودی هوا فرستاد و گفت: آره، ماه به ماه هم عوض می کنه وتنوع می ده.نمی دونم چرا با شنیدن این حرف زدم زیر گریه، بیچاره مهدیه نمی دونست چطوری آرومم کنه. در اون حین سیگاری از پاکت در آورد و روشن کرد و به دستم داد و گفت : یاسی چند پک بزن، آرومت می کنه. بی اختیار از دستش گرفتم و به لبم بردم، با اولین پک به سرفه افتادم ولی کم کم راحت تونستم دود کنم.
قسمــــت دوازدهــــــــممهدیه هم در حالی که گریه می کرد، بلند شد و به اتاقش رفت. وقتی برگشت پاکت سیگاری هم دستش بود. وقتی سیگار رو روشن می کرد با چشمای گشاد شده نگاش می کردم، برای همین خندید و گفت: چیه تا حالا سیگار ندیدی؟_ چرا دیدم ، ولی نه تو دستای تو.آرام به سرم کوبید و جواب داد: احمق جان ، تو مدرسه که جرأت ندارم._ چرا مهدیه؟ خیلی زود نیست ، مگه تو چند سال داری، آخه چرا؟_ درد و غم که به سن و سال نیست، فکر می کنی تو فقط مشکل داری، نه جونم، تو یه مادر داری که مثل کوه پشتته و محبتش رو از شما دریغ نمی کنه ولی من چی، نه از پدر خیری می بینم نه از مادر، پیش بابا که می رم انگار نه انگار که مهدیه ای هم وجود داره، مثل سگ از زنش می ترسه و هر کاری که اون می گه انجام می ده. اینجا هم که می آم، همیشه تنهام. مامان از صبح تا عصر سرکاره و عصرها هم با دوستاشه، تا اعتراض می کنم می گه تو هم دوستاتو دعوت کن باهاشون برنامه بچین و به نوعی سرتو گرم کن.پوزخندی زد و ادامه داد: بهم می گه اگه بوی فرند برای خودت پیدا کنی کمتر پاپیچ من می شی.یک دفعه از دهانم پرید: مامانت هم برای خودش بوی فرند داره؟آه سینه سوزی کشید و دودی هوا فرستاد و گفت: آره، ماه به ماه هم عوض می کنه وتنوع می ده.نمی دونم چرا با شنیدن این حرف زدم زیر گریه، بیچاره مهدیه نمی دونست چطوری آرومم کنه. در اون حین سیگاری از پاکت در آورد و روشن کرد و به دستم داد و گفت : یاسی چند پک بزن، آرومت می کنه. بی اختیار از دستش گرفتم و به لبم بردم، با اولین پک به سرفه افتادم ولی کم کم راحت تونستم دود کنم...با یاد آوری گذشته دوباره اشک مهمان چشمام شد، دلم از زمین و زمان گرفته بود . از بی رحمی روزگار، روزگاری که به هیچ کس رحم نمی کرد. اونقدر غرق شده بودم ، مژگان رو که به چهارچوب درب تکیه داده بود نمی دیدم و با صدایش که گفت: چیه بازکه آبغوره گرفتی؟!خندیدم و اشکامو پاک کردم و جواب دادم: چیکار کنم شنیدم آبغوره گرون شده، برای همین خواستم یه کمکی بهت کرده باشم تا زمستونی زیاد تو خرج نیفتی._ ممنون خدا سایه تو رو از سرم کم نکنه، ببینم نخوابیدی؟_ نه._ پس پاشو یه چایی درست کن بخوریم، در ضمن اون پنجره لامصب و باز کن که خفه شدم. آخر هر دومون سرطان ریه می گیریم._ بهتر راحت می شیم._ تو شاید ولی من نه، چون هنوز آرزوهای زیادی دارم و هم اینکه همچین بگی نگی پرونده سفیدی و روشنی ندارم، پس همون بهتر که اینجا بمونم. تا چایی آماده بشه من می رم حموم._ برو.داخل حمام چنان سر وصدایی راه انداخته و آواز می خواند که نگو و نپرس، درب و که باز کردم گفت: مرسی عزیزم چایی مو آوردی، دستت درد نکنه. در ضمن بیا پشتمو کیسه بکش، یه خورده هم مشت و مالم بده._ گمشو مگه من دلاکم._ پس چیکاره ای؟ برای چی اومدی، فکر کردم اومدی کار کنی؟_ هیچی بیکار و علاف، اومدم بگم یه خورده اون صداتو بیار پایین. آخه قناریا همه جمع شدن اینجا و جا برای من نیست. در ضمن الان آقای کمالی می آد، فکر می کنه اینجوری اشاره می دی.آقای کمالی همسایه پایینی مژگان بود و با این که سن و سالی ازش گذشته بود و زن و بچه و نوه هم داشت ولی به قول خودش یک دل نه صد دل عاشق مژگان شده بود و در هر فرصتی که پیش می اومد ابراز علاقه می کرد، مخصوصاً وقتی که زنش برای دیدن بچه هاش به خارج از کشور می رفت. مژگان با هرهر گفت: راست می گی، الانه که به یه بهونه ای بیاد بالا._ پس زود باش که چایی هم آماده است.نیم ساعت طول کشید که از حمام بیرون آمد، نگاهی به صورت سرخش انداختم و گفتم: مجبوری این همه وقت تو حموم بشینی که اینطوری مثل لبو بشی._ تقصیر مامانمه، اگه تو رنگ آمیزی من این همه ظرافت و حوصله به خرج می داد من الان اینطوری خوشرنگ و سیاه نمی شدم که مجبوراً دست به دامن کیسه بشم تا شاید یه خورده رنگ و رو باز کنم و سفید بشم. _ شاید موقع رنگ کردن شب بوده یا برقا رفته بودن که بیچاره متوجه نشده.دست در گردنش انداختم و صورتشو بوسیدم و ادامه دادم: ولی در عوض خیلی با نمکی._ قربونت که بهم روحیه می دی. یاسی می دونی همیشه آرزوم این بود که خدا یه خواهر بهم می داد، یه همدل، آخه می دونی که مامانم پانزده سال بعد از ازدواجشون باردار میشه وقتی 36 سال داشت برای همین خیلی اختلاف سنی داریم. خوبه، مهربونه ولی نمی تونیم زبون همدیگه رو بفهمیم.در همین حین تلفن زنگ زد، مژگان نگاهی به صفحه تلفن کرد و گفت: _ به به ، چه حلال زاده است.مژگان بعد از سلام و احوالپرسی گفت: نمی تونم،باشه برای بعد . نمی دونم مامانش چی می گفت که می گفت نمی تونم با این که گفت: مادر من چقدر اصرار می کنی ، مهمون دارم باشه یه شب دیگه.فهمیدم ازش می خواد که شب پیش اونا بره،برای همین فوراً گفتم: مژگان من مزاحمت نمی شم، می رم خونه.می خواستم بلند بشم که دستمو گرفتفت: بزار ببینم اون چی میگه.سپس رو به من گفت: یاسی ، مامان می گه تو هم بیا. تعارف نکن، اگه نخوای نمی ریم.مادرش همینطور یکریز اصرار می کرد برای همین قبل از اینکه من جوابی بدم گفت:_ مادر من، یه دقیقه صبر کن گوشی رو بهش بدم.در مقابل اصرار خانم قیاثی مغلوب شدم و قبول کردم. ساعت هشت بود که به راه افتادیم . داخل ماشین مژگان نگاهی کرد و گفت : یاسی، یه پیشنهاد برات دارم. اگه قبول کنی تا عمر داری خوشبخت می شی.ابرویی بالا انداختم و جواب دادم: بگو ببینم؟!_ ببین بیشتر مردای خانواده ما زن ذلیل هستن، من هم چون تو رو خیلی دوست دارم می خوام که زن داداشم بشی.با چشمای گشاد شده داد زدم: چی، زن داداشت، اون که زن داره.با آرامش جواب داد: خوب داشته باشه، تو هم می شی زن دومش. تو که می دونی من دل خوشی از عروسمون ندارم. به جان یاسی بدون اجازه اون یعنی بیتا جون آب نمی خوره. چون تو خیلی از اون خوشگل تر و سر تری ، کافیه یه چشم و ابرویی بالا بندازی و یه خورده هم عشوه بیایی،اونوقت که کار تمامه، من هم کمکت می کنم.حیران مونده بودم که چه جوابی بدم و چیکار کنم، کله ام داغ کرده بود و احساس حقارت می کردم. همین طور که فکر می کردم دوباره گفت: چرا اخم کردی اگه فکر می کنی که مشکله یا این که داداشمو نمی پسندی بیا و زن بابام شو،آره اون بهتره. چون سنش بیشتره، قدر و منزلتت رو بیشتر می دونه، آخه هرچی باشه تو از مامان خیلی جوونتر و سرحالتری، به جان یاسین می ذارم مامان بویی ببره.تازه فهمیدم سر به سرم گذاشته،با مشت به شونه اش کوبیدم که فریادش بلند شد : دیوونه چرا می زنی؟_ برای اینکه دیگه مسخره ام نکنی. صبر کن یه آشی برات بپزم که روش یه وجب روغن داشته باشه.همین طور که قاه قاه می خندید جواب داد: من احمق رو باش که می خوام خوبی کنم. بیچاره من که اینقدر به فکرت هستم و نمی خوام به دست نا اهل و نامرد بیفتی._ کل اگر طبیب بودی سر خود دوا نمودی._ برای اینکه من خیلی بد شانسم، دست رو هرکی بزارم یه بلایی سرش می آد. یه روز یکی از فامیلای بابا اومد خواستگاریم ولی بیچاره دو روز بعدش تصادف کرد مرد، اون یکی هم از بی اکسیژنی مرد.در همیسن حین چشمم به یک گل فروشی افتاد،وراً گفتم: مژگان همین جا نگه دار.
قسمــــــــــت سیزدهــــــــــم_ چرا؟_ می خوام گل بگیرم._ نمی خواد بابام همین جوری هم ازت خوشش می آد._ لوس نشو، نگه دار.موقع پیاده شدن گفت: ارکیده بخر، بابا عاشقشه.پیاده شدم و دسته گل زیبایی خریدم و بر گشتم و به راه افتادیم. چند دقیقه ای طول کشید تا رسیدیم. نگهبان با دیدن ماشین مژگان فوراً درب رو باز کرد و به پارکینگ رفتیم. داخل آسانسور مژگان همینطور از خوبیای باباش می گفت، تا آسانسور توی طبقه سیزدهم نگه داشت گفتم: قبوله ولی یه شرطی داره، برای من تو برج خونه نخره.چشماشو تنگ کرد و پرسید: چرا؟_ چون هم موقع رعد و برق می ترسم، هم اینکه یک دفعه دیدی از شانس من آسانسور پاره شد و افتادم پایین._ خاک بر سر ترسو بی کلاست کنم، مگه بند تنبونه که به راحتی پاره بشه، الان جونم تو برج نشستنم کلاس محسوب می شه . حالا بیا بریم که مامان بی صبرانه منتظره.قبلاً با خانم غیاثی تو خونه مژگان آشنا شده بودم. زن، نازنین و مهربانی بود. وقتی زنگ را زد، خانم غیاثی شیک و مرتب درب رو به رومون باز کرد و با رویی گشاده به داخل دعوتمون کرد و گفت: به به یاسی خانم گل، بفرمایید داخل عزیزم، خیلی خیلی خوش اومدی، صفا آوردی، منت رو سرمون گذاشتی، قربون قدمات._ خواهش می کنم خانم غیاثی شرمنده ام نکنید،حسابی تو زحمت افتادین.خانم غیاثی چه زحمتی مادر ، خوشحالمون کردی، ما هم از تنهایی حوصلمون سر می ره. اینطوری مژگان هم زود از دست ما خسته نمیشه که فرار کنه._ اِ مامان این حرفا چیه، راستی بابا کجاست؟همون لحظه صدای آقای غیاثی بلند شد که می گفت: بابا جون ، تو آشپز خونه هستم و دارم براتون غذا می پزم.خانم غیاثی شوخی می کنه، نشسته و یک ریز دستور میده، اینو بده، اونو بده. بفرمایید سر پا موندین.خواست به سمت پذیرایی هدایت کنه که مژگان گفت: ما هم می آییم پیش شما.خانم غیاثی: نه مادر، شما بشینین ما هم الان می آییم.مژگان: مامان یاسی غریبه نیست،، مثل خودمه، راحت باش._ مژگان راست می گه،ما هم پیش شما می شینیم، اگه اجازه بدین یه خورده هم کمک می کنیم.سه تایی به آشپزخانه رفتیم.آقای غیاثی با دیدنمان از جا بلند شدو سلام کرد._ سلام، حال شما، ببخشید که امشب مزاحمتون شدیم._ خواهش می کنم دخترم، چه مزاحمتی، اینجا رو هم مثل خونه خودتون بدون._ اگه غیر از این بود که مزاحمتون نمی شدم.به غیر از خانم غیاثی هر سه کنار میز نشستیم. خانم غیاثی برامون چایی ریخت و تعارف کرد که گفتم: مرسی، من نمی خورم._ چرا مادرتوی هوای سرد می چسبه،، دوست نداری؟_ چرا ولی معده ام درد می کنه، الان اگه بخورم تشدید می شه.مژگان: اتفاقا یاسی زیاد چایی می خوره، الان راست می گه، یه خورده وضعیت معده اش بهم ریخته است.خانم غیاثی: امان از دست شما جوونا، دوره ما فقط آدمای پیر مریض می شدن._ برای اینکه ما بچه های کوپنی هستیم و با روغن مایع اگه بتونیم بخریم بزرگ می شیم، ولی شماها روغن حیوانی می خوردین برای همین بنیه خوبی دارین.پدر مژگان بلند بلند خندید و گفت: زری راست می گه، الان بیشتر مردم با این تورم فقط عکس گوشت و مرغ... می بینن. خیلی ها رو می شناسم که به جای مرغ اسکلتش رو می خرن، خوب بچه ای که با این وضع بزرگ بشه چه زور و توانی می تونه داشته باشه.خانم غیاثی: آقا لطفا یه امشب رو بی خیال این حرفاشو، با حرف من و تو که کار به جایی نمیرسه. مژگان لطفا از تو یخچال ظرف میوه رو بده.آقای غیاثی: مژگان، بابا، اون شربت منو هم از تو یخچال بده.از نگاه و صدا کردن آقای غیاثی دل من می لزیداگه بابام هم مارو ترک نمی کرد من هم می تونستم از محبتش سیراب بشم، نکه تشنه لب به جای دریا، به سراب برسم. در اندیشه های خودم غرق بودم که صدای مژگان موقعیتم را یاد آور شد: یاسی خانم بفرمایید میوه، راستی یاسی جون اون ابروتو یه خورده ببر بالا.متعجب نگاش کردم که به باباش اشاره کرد، با یاد آوری حرفهای تو ماشینش یک دفعه زدم زیر خنده. بیچاره مامان و باباش فکر کردند دیوانه ام که بی خودی می خندم، برای همین خیره نگام می کردند که مژگان دوباره گفت: می دونین یاسی برای چی می خنده؟ آخه امروز یکی از همکارام می گفت: که یکی از فامیلاشون چون مادر مثل اینکه یه خورده پیر شده بوده، دختره دلش برای باباش می سوزه و می ره یکی از دوستای خودش رو برای باباهه می گیره.یک دفعه خانم غیاثی دستاش رو، روی هم کوبید و گفت: وای، وای چه کارا، عجب دختر بی عاطفه و بی چشم و رویی، مگه بیچاره زن، جوونی شو به پای شوهرش هدر نداده؟و آقای غیاثی در حالیکه می خندید جواب داد: اتفاقا دختر با محبتی بوده که دلش برای باباش سوخته.با این حرف مژگان بیچاره ها با هم جر و بحث کردن و ما هم می خندیدیم. برای اینکه کار به جای باریک نکشه گفتم: اگه هر چیزی نوش خوب باشه، زن قدیمیش و اولیش خوبه چون بیشتر از یه زن جوون دلسوزه شوهرش، البته این در مورد آقایون هم صدق می کنه.هر دو حرفم را تصدیق کردند. پرتقالی برداشتم و پوست کندم و بی توجه به طرف آقای غیاثی گرفتم و گفتم: بفرمایید.با این کارم بهانه بدست مژگان افتاد، هی متلک بارم می کرد و به پدرش می گفت: _ مامان می بینی چه دوستی دارم مهربون، خانم، دل نازک._ بله، بله، واقعا هم همین طوره. خدا به پدر و مادرش ببخشه.کلمه پدر رو چند بار زمزمه کردم و پوزخندی زدم. هر وقت اسمش به میون می اومد رعشه بر اندامم می افتاد، چون تمام دوران نوجوانیمو بر باد داد و با رفتنش خوشیهای منو هم برد و منو تک و تنها تو بیابان زندگی با خاطراتم رها کرد. چه روزایی که دلم می خواست کنارم می بود و من سرمو رو شانه هاش می گذاشتم و اون نوازشم می کرد و وقتی که ناراحت و غمگین می شدم و گریه سر می دادم مرهم دل خسته ام می شد و دلداریم می داد، ولی افسوس که اون کنارم نبود.یاسی جون، یاسی جون گفتن آقای غیاثی ، از خواب بیدارم کرد و ذهن پریشانم رو نجات داد. فوراً جواب دادم: ببخشید، حواسم نبود، با من بودین؟آقای غیاثی عیب نداره، جوونی از این کارا زیاد داره عزیزم، حالا چرا چیزی نمی خوری؟نگاهی به لیوانی که دستش بود انداختم و گفتم: اگه اجازه بدین من هم از چایی شما می خورم._ حتماً چون تنهایی مزه نمی ده، زن یه لیوان دیگه بده.مژگان چپ چپ نگاهم کرد و گفت: کم مونده بود دیشب سقط بشی معده ات درد نمی کنه؟_ به قول شاعر امشبی را که در آنیم غنیمت شمریم که شاید ترسیدم به فردای دگر.مژگان اتفاقاً اگه اینطوری پیش بری مطمئن باش به فردا نمی رسی، فاتحه ات خونده ست.<خانم غیاثی: ای وای مادر این حرفا چیه، زبونتو گاز بگیر.آغای غیاثی: بابا چیکارش داری بذار راحت باشه. امشب که یه هم پیاله پیدا کردیم بذارخوش باشیم .بوسه ای به طرف مژگان پرت کردم و گفتم: چشم سیاه ، ابرو سیاه، قشنگتر از شاه پریا، پا رو قلب من نذار، با دل من راه بیا. طفلکی این دل که می دونی سفره دلش رو پیش هر کس وا نمی کنه.خانم غیاثی آفرین دخترم چه صدای قشنگی داری، ادامه بده که به دلم نشست._ پس به خاطر دل شما که امشب حسابی تو زحمت افتادین.زمزمه کردم: شبا همش به می خونه می رم من، سراغ می و پیمونه می رم من و تو این میخونه ها خسته دردم.....با حاظر شدن غذا، میز رو جمع کردیم و بساط شام رو چیدیم. بنده خدا یه عالمه غذا آماده کرده بود. با این که اشتهای زیادی نداشتم ولی از روی ناچاری مقداری غذا کشیدم.بعد از خوردن غذا باز درد لعنتی به سراغم اومد ، برای اینکه شب اونا رو هم خراب نکنم به روی خودم نمی آوردم و تحمل می کردم. دو تا قرص خوردم تا شاید کمی آروم بشه، ولی نه هرچه می گذشت بیشتر می شد. در حال انفجار بودم که به مژگان اشاره کردم هر چه زودتر اونجا رو ترک کنیم، تا مژگان بلند شد من هم بلند شدم که باباش گفت: کجا با این عجله؟مژگان5/11 تا برسیم خونه و بخوابیم ساعت یک شده و من صبح باید برم سر کار.تند تند حاضر شده و خداحافظی کرده و بیرون رفتیم. به محض سوار شدن به آسانسور ، مژگان پرسید: چی شد؟ باز دردت گرفت؟_ آره، چه دردی هم، دارم می میرم._ آخه مجبوری این زهرمار رو کوفت کنی تا این همه درد بکشی._ بابا فقط از اون نیست، سیری هم که داخل میرزاقاسمی بود تحریک کرده._ تو که می دونی چی برات ضرر داره چرا می خوری . چرا به خودت رحم نمی کنی، حیف نیستی مگه چند سال داری._ خواهش می کنم الان این حرفا رو نزن، نصیحت باشه برای بعد، چون الان دارم می میرمطفلکی ساکت شد، به پارکینگ رفته و سوار ملشین شدیم و راه افتادیم. چند دقیقه ای نگذشته بود که احساس کردم هر لحظه ممکنه بالا بیارم، اشاره کردم که نگه داره. فوراً کنار کشید و نگه داشت با عجله پایین پریدم و محتویات معده ام را خالی کردم، حالم خیلی خراب بود. مژگان از توی صندوق عقب ظرف آب را آورد، دست و صورتم رو شستم و کمی که آروم شدم سوار ماشین شده و به راه افتادیم. سرم را به پشتی تکیه داده که مژگان گفت: یاسی بریم دکتر، رنگت پریده، با این وضعی که داری شب نمی تونی راحت بخوابی. یه آمپولی چیزی بزنن تا یه خورده خوب بشی._ نمی دونم، سرم گیج میره، انگار لحظه های آخرمه._ بیمارستان نزدیکه، دو سه دقیقه دیگه می رسیم.وقتی نگه داشت چشمامو باز کردم و با دیدن تابلو بیمارستان نا خود آگاه خنده رو لبام اومد. خواستم پیاده بشم که مژگان گفت: صبر کن بیام کمکت.وقتی پیاده شدم، مژگان نگاهی به صورتم انداخت و گفت: چی شده که یه دفعه حالت بهتر شد اخمهاتو باز کردی؟_ مثل اینکه یه خورده حالم بهتر شد._ مثل سگ دروغ می گی ، جون من چی شده؟_ دکتر محمدی تو این بیمارستان کار می کنه._ خاک بر سر احمقت بکنن که وقت مردن هم دست از این کارات بر نمی داری.دستمو ول کرد، دیدم تعادلمو نمی تونم حفظ کنم برای همین با التماس گفتم: جون من دستتو نکش، الان می خورم زمین._ بهتر ، عقلت سر جاش می آید.به زور از بازوش آویزان شدم و به اورژانس رفتیم و با راهنمایی پرستار، روی یکی از تخت ها دراز کشیدم. مژگان برای گرفتن قبض رفت و چند دقیقه بعد یک دفعه به داخل پرید که باعث وحشتم شد ، گفتم: چرا جن زده شدی، قلبم ریخت .بدون اینکه جوابی بدهد از کیفش چند تا دستمال کاغذی در آورد و روی دهنم گذاشت، با حالت فریاد گفتم: چیکار می کنی ، خفه شدم._ همون بهتر خفه بشی تا با بوی گندت آبرومو ببری. بوی سیر، زهرمار.در همین حین پرده عقب رفت و دکتر به داخل پا گذاشت. مژگان رو عقب زدم و با دیدن قیافه دکتر محمدی، دوزاریم افتاد. هر دو سلام کردیم. _ سلام، باز که شما رو می بینم، چی شده، چرا دماغتونو گرفتین؟قبل از اینکه من جواب بدم، مژگان پیش دستی کرد و گفت: بوی سیر حال یاسی رو بد می کنه آخه حساسیت داره.به زور جلوی خنده ام رو گرفتم که دکتر پرسید: خوب نگفتین چه مشکلی پیش اومده که شما رو دوباره زیارت می کنم._ باز معده ام درد گرفته، قبل از اینکه اینجا بیاییم حالم هم بهم خورد._ سابقه بیماری داری؟_ زخم معده دارم.نگاهی موشکافانه به صورتم انداخت و گفت: پس چرا از این چیزا استفاده می کنین؟قلبم به تپش افتاد و مژگان در حالی که سرخ شده بود به سکسکه افتاده بود، جوابی ندادم و چشمامو بستم. دکتر فشارمو گرفت و نسخه ای نوشت و رو به مژگان گفت:_ داروهاشو تهیه کنید و برگردید تا بگم بهش سرم وصل کنن.با شنیدن اسم سرم، یک دفعه گفتم: وای خاک بر سرم شد.دکتر بیرون می رفت که برگشت و پرسید: چرا؟_ می ترسم.دکتر کسی که می ترسه از خوردن اینجور چیزها پرهیز می کنه.بهم بر خورد، نیم خیز شدم که بلند شوم و روبه مژگان گفتم: مژی صبر کن با هم بریم ، نمی خواد دارو بگیری.با حرف من، دکتر کاملاً به طرفم برگشت و در حالی که لبخند می زد گفت: چه زود قهر می کنید، من برای سلامتی خودتون می گم.و سپس به مژگان اشاره کرد برای گرفتن دارو ها برود، تا مژگان خواست پاشو بیرون بگذارد بلندتر گفتم: اِ مگه نشنیدی می گم صبر کن تا باهم بریم بهتر از این که متلک و نیش زبون بشنوم.دکتر خنده کنان سرش را به حالت تأسف تکان داد و گفت: نه بابا، جدی جدی قهر کردید. آخه من کی به شما متلک گفتم. خواهش می کنم دراز بکشید فشارتون پایین افتاده، اگه بلند بشید سرتون گیج می ره و می خورید زمین.مژگان هم در ادامه حرف دکتر گفت: یاسی چرا لج کردی؟ دکتر به خاطر خودت می گه دراز بکش.و آرامتر ادامه داد من حوصله نش کشی ندارم.با اخم روی تخت دراز کشیدم. هردوشون بیرون رفتند. بعد از اینکه تنها شدم با تجسم کردن قیافه معصومانه دکتر خنده ام گرفت، بیچاره چطوری ازم خواهش می کرد. داشتم قیافه و رفتارشو حلاجی می کردم که مژگان با یک پرستار به داخل آمد و مژگان در حالی که دارو ها رو روی میز می گذاشت گفت: بد نمی گذره که؟و در حالی که دهنش را کج کرده بود ادای منو در آورد و گفت: بمیرم بهتر از اینه که نیش زبون و متلک بشنوم. بیچاره، هم درمونت می کنه هم نازتو می کشه.خنده کنان جواب دادم: چیه حسود؟ چشم نداری ببینی یکی نازمو می کشه._ والله خدا به آدم شانس بده، یکی پیدا نمی شه تا ناز من فلک زده رو هم بکشه.می دونستم قصد شوخی داره چون همیشه می گفت: آفرین به این کارخونه که محصول به این قشنگی بیرون بیرون فرستاده. سفید مثل بلور، چشماش مثل دریا، خوشگل و زیبا، موهای طلایی مثل خورشید خانم، اونوقت کارخونه مادر من هرچی رنگ سیاه بوده استفاده کرده، حتی به من بدبخت هم رحم نکرده.با فرو رفتن سوزن تو دستم، خنده روی لبام محو شد. پرستار نوک سوزن را مثل چرخ فلک توی دستم می پیچوند، اونقدر درد گرفت که یک دفعه کنترل خودمو از دست دادم و با فریاد گفتم: بی شعور ول کن دستمو آبکش کردی.به صدای داد و فریاد من ، پرستار دیگه ای به داخل آمد و گفت: چی شده خانم روحی؟زودتر جواب دادم: هیچی این خانم عرضه یه سرم وصل کردن رو هم نداره . دستمو سوراخ سوراخ کرده که هیچ ، همین طوری هم اون تو می پیچونه. پرستار با عصبانیت جواب داد : مواظب حرف زدنتون باشین. من چیکار کنم که شما چاقی و رگ دستتون پیدا نمی شه.با هم جر و بحث می کردیم که اینبار خود دکتر به داخل آمد و پرسید: چی شده؟ مشکلی پیش اومده؟اینبار پرستار زود تر جواب داد : رگشون پیدا نمی شه، اونوقت خانم به من توهین می کنن.خواستم جوابش را بدهم که مژگان گفت: یاسی خواهش می کنم.دکتر روبه پرستار کرد و گفت: خانم روحی شما بفرمایید، من خودم وصل می کنم.بعد از اینکه هر دو پرستار بیرون رفتن با عصبانیت گفتم : دختری دیوونه بلد نیست ، اونوقت میگه چاقی و رگ دستت پیدا نمی شه.دکتر اتفاقاً خانوم روحی جزء پرستارای خوب بیمارستان هستن، حتماً....به میان حرفش پریدم و گفتم: حتماً من چاقم برای همین، خوب معلومه که شما از همکاراتون طرفداری می کنید. برای شما چه فرقی می کنه مریض درد بکشه یا نکشه، زنده بمونه یا بمیره. اصلاً شما دکترا و پرستارا عاطفه ندارین.هاج و واج نگاهم می کرد ، وقتی حرفام تمام شد چند دقیقه ای سکوت کرد و گفت : _ خسته نباشین حالا اجازه می دین سرم رو وصل کنم .برای اینکه جلو خندمو بگیرم چشمامو بسته و دستمو مشت کردم، خیلی زود رگم را پیدا کرده و سرم را وصل کرد. وقتی کارش تمام شد گفت: به محض تمام شدن سرم صدام کنید.مژگان هم گفت: حتماً.بعد از رفتن دکتر، مژگان صدام کرد: یاسی ، یاسی.از لحن صدا کردنش میزان عصبانیتش را تخمین زدم برای همین چشمامو باز نکردم و فقط سرمو تکان دادم که گفت: برای من ادا و اصول در نیار، چشماتو باز کن و عین آدما جواب بده.چشم باز کرده و با اخم تصنعی نگاهش کردم و گفتم: بله امرتونو بفرمایید._ یاسی، تو جداً خجالت نکشیدی. این چه طرز حرف زدن بود، اجازه ندادی بیچاره حرفشو تموم کنه. مثل چال میدونیا حرف می زنی، واقاً برات متأسفم. به خدا دلم می خواست اون موقع خفه ات کنم. آبرومو بردی. تو چه مرگت شده؟_ وقتی مردی مقابلم قرار می گیر، عقم می گیره و حالم بهم می خوره. اصلاً به تو چه، مگه از فک و فامیلای توئه که جانبداری می کنی؟ تو رو سننه.همین طور با چشمای از حدقهدر آمده نگاهم می کرد و سپس گفت: خیلی پررویی، باید گوشت و می گرفت و پرتت می کرد بیرون و هرچی که از دهنش بیرون می اومد نثارت می کرد تا خوب و بد رو از هم تشخیص بدی. تو چرا دق و دلی باباتو سر دیگران خالی می کنی و گناه اون رو گردن دیگران می اندازی._ برای اینکه همشون از یه قماشاً ، چیه نکنه گلوت پیشش گیر کرده._ خیلی لوس و پررویی ، واقعاً برات متأسفم. بنظرم اون مرد خوبیه.مژگان ازم رو برگردوند و رو صندلی نشست، من هم چشمامو بستم و به رفتار خودم و به حرفای مژگان فکر کردم. حق با مژگان بود ، در واقع من اشتباه و گناه بابا رو با هدف قرار دادن دیگران می خواستم تلافی کنم و این دور از انصاف بود و به این طریق هم دل دکتر هم دل مژگان را رنجونده بودم. برای جبران، مظلومانه مژگان را صدا کردم و گفتم: مژگان جون، منو ببخش. حق با توئه من دو روز قاطی کردم و نمی دونم چی کار کنم، چی بگم. از شانسم هم دکتر سر راهم قرار می گیره و تیرم به اون می خوره. خواهش می کنم به دل نگیر.با اخم جواب داد: خواهش می کنم، به دل نگرفتم._ پس چرا اخم کردی، بابا غلط کردم چیز خوردم. آشتی میکنی یا ادامه بدم.خندید و گفت: نه راضی شدم و آشتی می کنم، ولی به یه شرط._ چه شرطی؟_ از دکترعذر خواهی کنی.چون من من کردم دوباره گفت: قبول کن، چون خیلی بد باهاش صحبت کردی. به جان یاسی گلوم پیشش گیر نکرده، بلکه محجوبیتش منو تحت تاثیر قرار داده._ خجالت نکش و بگو عاشقش شدم. چشم، به خاطر گل روی شما ازش عذر خواهی می کنم._ لوس نشو، با دو بار دیدن که آدم عاشق نمی شه. اون قدیم قدیما بود که طرف با یک نگاه عاشق می شد، الان دوره این حرفا نیست. تازه من یک بار طعم عشق وعاشقیو چشیدم و برای هفت پشتم کافیه._ خوب این بار کم کم به سراغت میاد و به مرور زمان آشنا می شی، کافیه یه خورده چشم و ابرو بالا بندازی قاپ طرف رو بدزدی._ گمشو، حرفای خودمو تکرار می کنی مسخره.همین طور که با هم حرف می زدیم و می خندیدیم، سرم هم تمام شد و مژگان در حالیکه از جایش بلند می شد گفت: من برم به دکتر اطلاع بدم ولی یادت نره از دکتر معذرت خواهی کنی._ باشه ولی خواهشا تو بیرون وایسا._ وای، چقدر تو مغروری.چند دقیقه ای بعد از رفتن مژگان، دکتر به داخل آمد. بدون اینکه نیم نگاهی بیندازه یا حرفی بزنه سوزن را بیرون کشید و چسبی هم زد. نمی دونستم چی بگم و یا چطوری ازش معذرت خواهی کنم چون برایم سخت ترین کار بود. وقتی کارش تمام شد قصد رفتن کرد، بی اختیار دستش را گرفتم بدون اینکه حرفی بزنه یا برگرده ایستاد. دستش را فشردم و آروم گفتم: ببخشید که رنجوندمتون، خیلی از دستم دلخورید؟برگشت و به دستم نگاه کرد، احساس کردم معذبه، برای همین دستم را شل کردم. دستش را کشید و جواب داد: هیچ وقت عجولانه قضاوت نکنید. من می خواستم بگم شاید مشکلی براشون پیش آمده که حواسش به کارش نبوده، همین. حالا امیدوارم که دیگه گذرتون به این جاها نیفته. _ که ریخت و قیافه منو نبینید. نمی دونستم با دو کلمه حرف اینطور از دستم ناراحت می شید. واقعا متاسفم.سرش را به نشانه تاسف تکان داد و گفت: باز عجله، نه خانوم عزیز، من چون آدم بی عاطفه ای هستم دوست ندارم شما دوباره مریض بشید و درد بکشید و مجبور به تحمل ماها بشید.با آمدن مژگان به داخل، نجات پیدا کردم چون جوابی نداشتم بدهم و به محض اینکه مژگان گفت: اگه آماده ای بریم.فورا از تخت پایین آمدم و بدون اینکه نگاهش کنم سریع تشکر کرده و به راه افتادم. وقتی به انتهای راهرو رسیدم و برگشتم که دیدم دستش را ستون چانه اش کرده و نگاه می کند. با ایستادن من، مژگان هم از حرکت ایستاد و نگاهی به عقب انداخت و گفت: بیا بریم. تو چرا دو روزه گیر دادی به این بیچاره._ نمی دونم دست خودم نیست، ولی اون هم داره نگاهمون می کنه.دستمو کشید و گفت: برای اینکه حتما تا به حال به پستش دیوونه ای مثل تو نخورده که زود به زود گازش بگیره، برای همین تعجب کرده. حالا چی بهش می گفتی؟_ هیچی ازش معذرت خواهی کردم، مگر قرار بود چیز دیگه ای هم بگم._ گفتم شاید دوباره قرار گذاشتی._ گمشو اینقدر هم سبک نیستم. تازه من عادت ندارم دنبال کسی بدوم، دنبال خودم میدوئونم._ بله بله می دونم، حالا بدو که من بیچاره صبح زود باید بیدار بشم._ راستی مژگان، من هم صبح می رم خونه._ چرا مگه نمی خواستی چند روزی پیشم بمونی، من هم از تنهایی حوصله ام سر می ره._ نمی تونم دلم پیش مامانه، چون تا من نرم خونه دلش آروم نمی گیره و الان نگرانه. گناه داره، نمی خوام بیش از این اذیت بشه._ راست می گی الان درد خودش هم تازه شده، از طرفی هم دلواپس توئه.به محض رسیدن به خونه هر دومون فورا آماده خواب شدیم، چون دکتر بهم قرص آرام بخش داده بود با خوردنش خیلی زود چشمام سنگین شد.
به محض رسیدن به خونه هر دومون فورا آماده خواب شدیم، چون دکتر بهم قرص آرام بخش داده بود با خوردنش خیلی زود چشمام سنگین شد. صبح وقتی چشم باز کردم ساعت ده بود، بعد از خوردن صبحانه و جمع و جور کردن خونه به خانه خودمان رفتم. وقتی کلید را انداختم دلشوره داشتم، انگار برای اولین بار می خواستم با کسی رو به رو بشم. نفس عمیقی کشیده و به داخل پا گذاشتم و مامان را صدا کردم: مامان، مامان کجایی؟ مامان از آشپزخانه جواب داد و گفت: اومدی یاسی؟ تو آشپزخانه ام. به سمتش می رفتم که خودش بیرون آمد، با دیدنش بغضم گرفت و مثل بچه ها خودمو در آغوشش انداختم و اشکمو رها کردم. در حالیکه سرمو نوازش می کرد و می بوسید گفت: فدات بشم گریه نکن، می دونم برات دیدنش سخت بود ولی به جان عزیزت من هم طاقت دیدن اشکاتو ندارم. _ مامان؟! _ جانم._ وقتی دیدیش چه احساسی داشتی؟ چرا توی خونه راهش دادی؟ با چه رویی اومده؟ _ فعلا بیا بشین، یه خورده که آروم شدی می گم. _ نه، همین الان بگو. روی مبل نشستم و من سرمو روی شانه های مامان گذاشتم، شونه هایی که از بی رحمی روزگار خمیده شده بود. عطر تنش بهم آرامش می بخشید، با تمام وجود نفس عمیقی کشیده و ریه هامو پر از عطرش کردم وگفتم: خیلی دوست دارم. محکم به خودش فشرد و گفت: من هم خیلی دوست دارم، عزیز دلمی، روحمی، امید زندگیمی، یاسی؟ _ جانم. _ از دست من ناراحتی که به خونه راهش دادم؟ _ نه ناراحت نیستم. ولی چرا اجازه دادی، مگه اون برای ما نمرده بود؟ پس چرا؟ _ من سر نماز بودم که زنگ درب رو زدن، نیلوفر جواب داد و باز کرد. تا من نمازم را تمام کنم درب بالا رو هم باز کرده و منتظر ایستاده بود. تند تند نمازم را خواندم و به سمت درب دویدم. گفتم نیلوفر کی بود گفت، مامان یه آقایی با شما کار داره. می دونی که فضولی کارشه. با، باز شدن درب آسانسور دیگه نیازی به دانستن پرس و جو نبود. با دیدنش قلبم از کار ایستاد. اصلا باورم نمی شد، به چشمام شک کرده بودم. نمی تونستم حرفی هم بزنم و حیران نگاهش می کردم که نیلوفر پرسید: با مامانم چیکار داشتین؟ دولا شد و صورت نیلوفر را بوسید و گفت: سلام خانم کوچولو، تو نیلوفری؟ _ بله شما کی هستین؟ اسم منو از کجا می دونین؟ جوابی نداد و به صورتم نگاه کرد چون دید نیلوفر نمی شناستش. به من هم سلام کرد، خیلی سرد جوابش را دادم که گفت: می تونم بیام تو؟اجازه می دی؟ نیلوفر زودتر از من جواب داد: بله بفرمایید. مامانم همیشه می گه، مهمون حبیب خداست. به اجبار از جلوی در کنار رفتم، نیلوفر به پذیرایی بردش. نمی دونستم چیکار باید بکنم و چه عکس العملی نشان بدم، گیج و منگ ایستاده بودم که نیلوفر پرسید: مامان، چرا اینجوری نگاه می کنی؟ عمو رو نمی شناسی؟ من کار بدی کردم کهه به داخل دعوتش کردم؟ همهنجا روی مبل نشستم و سرم را پایین انداختم، احساس می کردم قلبم هر آن ممکنه از حلقومم بیرون بیاد. نیلوفر رو، روی پایش نشاند و پرسید: یاسی خونه نیست؟ _ نه، مگه تو یاسی رو هم می شناسی؟_ بله. _ اسمت چیه؟ _ بهزاد. تا اسمش رو گفت نیلوفر در حالیکه به فکر فرو رفته بود خیره نگاهش می کرد. کمی که گذشت گفت: تو بابای منی؟ آره خیلی شبیه عکس بابامی. آره عمو، تو بابای منی. اشکش سرازیر شد و سرش رو به علامت مثبت تکان داد، همدیگر رو بغل کرده و بوسیدند. نیلوفر گفت: بابا خیلی دوست دارم، نمی دونی چقدر دلم برات تنگ شده بود. همیشه دعا می کردم که زودتر از مسافرت برگردی و من ببینمت. حالا دیگه به دوستام می تونم پز بدم، آخه هر وقت بهشون می گم من تا حالا بابامو ندیدم مسخره ام می کنن. بهشون گفتم که به یه سفر دور و درازی رفتی ولی اونا می گن بابات مرده، مامانت بهت دروغ میگه. از شنیدن حرفهای نیلوفر دلم ریش ریش شد، طاقت نیاوردم و به حال رفتم و های های گریه کردم. با تعریفهای مامان اعصاب من هم به هم ریخت. بلند شدم و پالتومو از تنم بیرون آوردم و سپس پاکت سیگار را از کیفم برداشتم، با روشن کردنش صدای اعتراض مامان هم بلند شد: یاسی، جون من اینقدر سیگار نکش.خدا لعنت کنه کسی رو که دودیت کرد. بر رفیق بد لعنت. خنده کنان گفتم: مامان جان هنوز دودی دودی نشدم. بعدش هم بگو خدا پدر بد رو لعنت کنه. راستی مامان نگفتی وقتی دیدیش چه احساسی بهت دست داد. _ هیچ، اون برام بک غریبه است. _ چرا؟ سیزده سال زیر یک سقف زندگی کردن مدت کمی نیست، حتما خاطراتتون برات زنده شد._ نه، چون توی وجودم روی همه ی اون خاطرات خط بطلان کشیدم.من تو زندگی براش کم نذاشتم، هیچ محبتی رو ازش دریغ نکردم.هم خودم هم خانواده ام بخصوص مامان، همیشه سعی می کردیم کمبود محبت خانواده اش رو جبران کنیم. اونقدر از خودم مطمئنم که به جرات می تونم بگم، من بهترین زن براش بودم.با همه نداریاش ساختم، هروقت پول ازش می خواستم اول به جیبش نگاه می کردم که اگه نداشت شرمنده نشه. یاسی به جان عزیزت، تو دوران نامزدیمون تو مدت دو سال، هر وقت بیرون می رفتیم از مادر خدا بیامرزش تعریف می کرد. با اینکه دلم می گرفت ولی به روی خودم نمی آوردم و می گفتم بذار خودش رو سبک کنه. در واقع اون به خاطر کمبود مهر مادر، با من ازدواج می کرد. اون موقع بابا بزرگ کارمند عموهای بهزاد توی جنوب بود و بهزاد بخاطر سربازیش اومده بود اونجا. اوایل خونه خاله اش می موند ولی شوهر خاله اش از این موضوع ناراحت بوده و اینو با، بابا که دوست بودن در میان می ذاره و اون بهزاد رو می آره خونه خودمون. ما مسافرت بودیم و وقتی برگشتیم دیدمش، شبی که از راه رسیدیم تا نیمه های شب قصه زندگیشو برای مامان تعریف می کرد و هر دوشون هم گریه می کردن، از کارهای نا مادریش، پدرش. شاید باور نکنی ولی پدر با عاطفه اش النگوهای خونی رو که از دست مادرش بیرون آورده بود به اون مار خوش خط و خال هدیه می کنه. هر ماه تیکه ای از طلاهاشو، هدیه می مرده حتی لباساشو هم... مامان ساده لوح من با این تعریف ها تا جایی که می تونست به بهزاد محبت می کرد. وقتی بهزاد به پادگان نمی رفت مامان بیچاره همیشه یه پاش تو پادگانا بود و با این و اون صحبت می کرد تا بهش اضافه خدمت نزنن. اون حتی بهزاد رو بیشتر از ما دوست داشت.در کنار هم بودن باعث دوستی و ازدواجمون شد. زمانیکه مادر بزرگس یعنی مادر پدرش با عموهاش به خواستگاری اومدن، گفتن بهزاد به غیر از لباسای تنش هیچی نداره و باباش از ارث محرومش کرده. ما هم قبول کردیم چون چشم داشتی به پول و ثروت اون پیر خرفت نداشتیم، حتی چهارده تا سکه رو هم خود بهزاد مهرم کرد.بعد از عروسی من و بهزاد، بابا هم دیگه با اونا کار نکرد. در واقع بابا بود که همیشه ما رو ساپورت می کرد، نه خانواده به اصطلاح با اصل و نسب بهزاد. آخه پدر از خود راضیش موقع طلاق گفته بود فاصله سطح طبقاتی ما زیاده و این ازدواج هم از اول اشتباه بوده. از شدت تکبر و غرور کسی رو غیر از خودش قبول نداشت و خدا رو هم بنده نبود و خودش رو، ولی نعمت همه می دونست. با اون همه ادعاش بعد از سیزده سال که با ما آشتی کردن از سفری که به کیش داشتن اگه یادت باشه برای تو یه بسته شکلات آوردن. وقتی حرف می زد می گفت من، نوه کدوم شازده ام ولی با اون همه دبدبه و کبکبه اون سوغاتیش بود. در صورتیکه ما هم قبل از اونا رفته و بدون اینکه بهزاد خبر داشته باشه برای تک تک شون یک عالمه سوغاتی خریده بودم، البته من از اونا هیچ گله و شکایتی ندارم چون بهزاد بود که نمک خورد و نمکدون رو شکست. یک بار وقتی تو سه سالت بود 50 میلیون بابا رو بالا کشید و گفت من پول رو دادم دست یکی دیگه که به حساب بریزه و اون نریخته، پولی که مربوط به یکی از ارباب رجوعهای بابا بود. بابا چون طرف رو می شناخت مجبور شد جریمه اش رو پرداخت کنه و بجای پنجاه میلیون دو برابرش را پرداخت کرد، چون مجبور شذ پول نزول کنه. بعد از اون افتضاح، بابا بیرونش کرد و دو سال این طرف و اون طرف و حتی پیش دایی اش کار کرد. بهزاد از بیکاری دوباره سر به هوا شد و تا نصف شب پای کامپیوتر می نشست و چت می کرد. هر وقت من هم اعتراض می کردم کارمون به دعوا و کتک کاری می کشید و تا اینکه اگه یادت باشه قهر کردم و رفتم خونه بابا.بقیه شو که دیگه نیازی به گفتن من نیست، چون بزرگ شده بودی و یادت هست. تو بگو من چی کم گذاشتم که جوابم رو با طلاق دادن پس داد. همیشه از خدا خواستم خواهرشو به روز من بندازه و با دو تا بچه طلاق بگیرن تا دلم آروم بگیره. برای همین می گم تو وجودم کشتمش. اون یک رهگذر بوده، رهگذری که تو فصل زمستون جای پاش روی برفها می مونه و با طلوع آفتاب اون برفها هم ذوب شده و دیگه اثری نمی مونه. _ پس چرا تو خونه راهش دادی؟ _ برای اینکه در مقابل یک عمل انجام شده قرار گرفتم. حالا هم بلند شم که الان نیلوفر میاد و از نهار خبری نیست. با هم به آشپزخانه رفتیم و با مامان در حالیکه غذا می پخت، گرم صحبت شدیم. ساعت دوازده و نیم بود که نیلوفراز مدرسه آمد، پشت درب پنهان شدم. بمحض داخل آمدن از مامان پرسید: مامان، یاسی امروز هم خونه نیومده؟ از پشت بغلش کرده و بلندش کردم و گفتم: چرا اومده، خیلی هم دلش برای خواهر فضول و شیطونش تنگ شده. _ یاسی جون چرا رفته بودی خونه مژگان. وقتی نیستی حوصله ام سر می ره، دلم برات تنگ می شه. _ یاسی فدای دل تنگت بشه من هم دلم برات تنگ می شه. حالا بگو بینم از مدرسه چه خبر، امروز چه دسته گلی به آب دادی. خندید و گفت: هیچی به مامان قول دادم که دیگه شیطونی نکنم. _چرا، مگه چیکار کرده بودی شیطون بلا که من خبر ندارم. به جای نیلوفر، مامان جواب داد: دیروز دفتر مشق دوستش رو پاره کرده بود. از ته دل خندیدم و گفتم: پس امروز برای همین آروم بودی، دو سه روز بگذره یادت می ره ومن عاشق این کاراتم. مامان با تشر گفت: یاسی همین حرفهات بهش جرات می ده، بجای نصیحت تشویقش میکنی. _ برای اینکه نمی خوام مثل من تو سری خور بشه، باید بتونه از حق خودش از الان دفاع کنه. نیلوفر: یاسی جون، اگه بهار موهای منو نمی کشید من هم دفتر مشقش رو پاره نمی کردم. بوسیدمش و گفتم: آفرین، خوب کاری کردی. مامان سری به علامت تاسف تکان داد و گفت: شما دو تا آدم نمی شید، حالا تشریف بیارید و نهارتونو بخورین. بعد از خوردن نهار به اتاقم رفتم و چند صفحه ای از رمانی که از خونه مژگان آورده بودم را خواندم. ماجرای جالبی نداشت و همه اش غم بود و غصه، درست مثل زندگی خودم. برای همین کتاب را به گوشه ای پرت کرده و دراز کشیدم،چشمام کم کم گرم خواب می شد که موبایلم زنگ زد ... . . . .. قسمت 12 نگاهی به صفحه انداختم، مهرداد بود. بی حوصله جواب دادم، به محض شنیدن صدام گفت: یاسمن، تو کجایی؟ مردم از نگرانی، چرا موبایلت را خاموش کردی؟!_ جدی، نمی دونستم این همه به فکر منی وگرنه حتما بهت خبر می دادم. _ خیلی لوسی، یعنی تو نمی دونی من چقدر دوست دارم و چقدر برام عزیزی. در دلم گفتم بر پدر دروغگو لعنت، خدا می دونه من امروز چندمین دختری هستم که بهش گفتی دوسش داری و عاشقش هستی. خنده ای کردم و گفتم: من هم خیلی دوست دارم و عاشق اون چشمای بادومیت هستم. اصلا زندگی بدون تو برام معنا نداره. هر وقت بهش می گفتم چشم بادومی ناراحت می شد. چون چشماش مثل چشمهای ژاپنی ها ریز بود می دانست مسخره اش می کنم، برای همین با ناراحتی گفت: یاسی، خیلی بی مزه ای، من احمق رو باش که دلواپست شدم. خوب نگفتی این دو روز کجا غیبت زده بود. به دروغ گفتم: مریض بودم و تلفنم را هم خاموش کرده بودم. هیچ وقت از زندگی خصوصی ام به دوستام چیزی نمی گفتم تا قصد سوء استفاده نداشته باشن. بعد از قطع کردن تلفن، دوباره خوابیدم. تا اینکه با نوازش دستهای کوچک و مهربان نیلوفر چشم باز کردم، کنار تخت نشسته و به صورتم خیره شده بود. پرسیدم: نیلو، چرا اینجوری نگام می کنی؟ چند سال منو ندیدی؟
_ یاسی؟ _ جانم._ یه چیزی بگم ناراحت نمی شی؟ _ نه.بگو. _ تو خیلی شبیه بابایی، فقط رنگ چشمای اون سیاهه، می دونستی؟ قلبم تیر کشید و به آرامی جواب دادم: نه، تا حالا دقت نکردم. خیلی دوسش داری؟ کنارم دراز کشید و دست در گردنم انداخت و گفت: خیلی، همیشه دلم می خواست مثل همه بچه های دیگه بابام کنارم باشه. با هم به پارک بریم، براو اسباب بازی بخره. لپش را نیشگون گرفته و گفتم: فقط بخاطر اینا دوست داشتی پیشت بیاد؟ _ نه، دوست داشتم مثل شروین ( پسر خاله ام ) باهاش بازی کنم.از سر و کولش بالا برم و بغلش کنم، بوسش کنم. همین طور که نیلوفر داشت حرف می زد احساس کردم دردی مثل صاعقه توی معده ام پیچید و نفسم را بند آورد. مثل فنر از تخت پایین پریدم و خودمو به دستشویی رساندم، چنان عقی زدم که حس کردم دل و روده ام بیرون آمد. تمام تنم می لرزید، کمی که حالم بهتر شد بی حال از دستشویی بیرون آمدم و روی کاناپه دراز کشیدم. طفلی مامان مضطرب به کنارم آمد و لیوانی به دستم داد و گفت: بیا یه خورده بخور، عرق نعناست، کمی آرومت می کنه. _ مامان لطفا یکی از اون قرص هایی که توی کیفمه بهم بده. بعد از خوردن قرص و عرق نعنا کمی حالم بهتر شد. برای فرار از فکر وخیال خودمو مشغول تماشای تلویزیون کردم. ساعت 5/7 بود که تلفن خونه بصدا در آمد. قبل از اینکه ما جواب بدهیم نیلوفر پرید و گوشی را برداشت، با هر کلمه ای که از دهانش خارج می شد به من نگاه می کرد. حدس زدم که باید اون باشه و وقتی مامان رو صدا زد و گفت: _ مامان، باباست، می گه اجازه می دی شام بیرون بریم. حدسم به یقین تبدیل شد. فورا بلند شدم و به اتاقم رفتم چون نمی خواستم چیزی بشنوم. تند تند لباس پوشیدم و از اتاق بیرون رفتم که مامان با دیدنم گفت: کجا داری می ری که شال و کلاه کردی؟! _ دارم می رم بیرون هوایی بخورم. تا خواست حرفی بزنه گفتم: مامان خواهش می کنم حال و حوصله هیچ حرف و حدیثی رو ندارم، فقط اگه ماشینو لازم ندارین من ببرم. _ نه، ببر. بی هدف تو خیابونا قدم می زدم که دوباره صدای زنگ موبایلم رشته افکارم رو از هم گسست. باز مهرداد بود، جواب ندادم چون حوصله نداشتم ولی مگه از رو می رفت، برای همین مجبور شدم جواب بدم. با عصبانیت روشن کردم و گفتم: بابا وقتی می بینی جواب نمی دم یعنی کار دارم. _ سلام عزیز دل من، چرا عصبانی هستی؟ _ برای اینکه آدم سمجی مثل تو دست از سرم بر نمی داره. _ این آدم سمج کیه، بگو تا پدرش رو در بیارم. لحظه ای ساکت شد و سپس گفت: یاسی با کس دیگه ای دوست شدی و می خوای اینطوری دست به سرم کنی. به خدا می کشمت. خندیدم و گفتم: نه به خدا، شوخی کردم، کی بهتر از تو. با خودم گفتم چه کسی بهتر از تو که به راحتی می شه گوشاشو دراز کرد ولی حیف که بچه ای و یکی می خواد تو رو تر وخشک کنه، چون مهرداد هم سن سال خودم بود. در همین فکر بودم که با صدای بلند گفت: یاسی، یاسی، کجایی؟ چرا جواب نمی دی؟ _ همین جام، چیزی گفتی؟ _ اصلا معلومه حواست کجاست؟ میگم می تونی بیای بریم بیرون؟_ نمی دونم، حوصله ندارم. _ نمی دونم که نشد حرف، چرا حوصله نداری؟ چیزی شده؟ بگو تا خودم دردتو درمون کنم. اصلا اگه از خونه بیرون بزنی حال هوات بهتر می شه. مونده بودم سر دو راهی، از طرفی هم حوصله مهرداد رو نداشتم. از بس که از این چرندیات شنیده بودم حالم از هر چی مرد بود بهم می خورد، از طرفی هم دلم نمی خواست خونه برم. برای همین با کراهت گفتم: کجا می خوای بریم؟ _ هر جا که تو دوست داشته باشی. _ یه جای دنج و آروم._ باشه، کی می آیی؟ با هم قرار گذاشتیم، یک ربعی طول کشید تا به مقصد برسم. ماشین رو کنار خیابان پارک کردم و با ماشین مهرداد به سمت رستورانهای لواسان رفتیم. وقتی از ماشین پیاده شدیم باد سردی می وزید، لرزیدم ولی احساس کردم روح و جسمم خنک شد و کمی از ناراحتی درونمو زدود. چند بار نفس عمیق کشیدم که مهرداد با اعتراض گفت: _ چرا ایستادی؟ بیا بریم تو، لرزیدم. _ تو برو من چند دقیقه دیگه می آم، هوای سرد بعضی موقعها می چسبه. _ باشه، چون به من نمی چسبه یخ زدم. چند دقیقه ای ایستادم و سپس به داخل رفتم و روی تختی که مهرداد نشسته بود نشستم. دستامو رو آتیشی که روی تخت برای گرم شدن گذاشته بودند گرفتم که مهرداد گفت: _ چیه سردت شد، فکر کنم از اینجا که بری سرما خوردگی حسابی بهت چسبیده باشه و یک هفته تو رختخواب بیفتی. _ نه طوریم نمی شه، نگران نباش. نگاهی عمیق به صورتم انداخت و پرسید: یاسی تو چت شده، این سه روزه که ندیدمت خیلی تغییر کردی و یه جوری شدی، پای چشمات گود افتاده. احساس می کنم اون شادابی و طراوت قبل رو نداری، ته چشمات پر از غمه. به زور جلوی اشکامو گرفتم و گفتم: چیزیم نیست یه خورده مریض احوالم همین، فکر کنم سردیم شده. قاه قاه خندید و گفت: انتظار داری باور کنم. تو این چند ماهه که باهات آشنا شدم فهمیدم به راحتی نمی شه درون تو نفوذ کرد و اونی که تو مغز و دلت فهمید. _ پس تقلا نکن که بی فایده است و اون قلیون رو هم بذار این طرف. با زدن نقاب بی خیالی سعی کردم شبم رو خراب نکنم. وقتی خونه رسیدم ساعت 5/10 بود.مامان مجله می خواند و خبری از نیلوفر نبود. کنجکاو شدم، به سمت اتاق خوابش می رفتم که مامان گفت: خوابیده. _ پس بیرون نرفتن؟ _ چرا 5/9 برگشت. یاسی؟ _ جانم._ اینطوری با عذاب دادن خودت فکر می کنی مشکلی حل می شه. _ نه، ولی دست خودم نیست. نمی دونم باید چیکار کنم. _ باید یه طوری کنار بیایی، چون از طرفی من نمی تونم جلودار نیلوفر بشم و از طرفی نگران تو هستم. بنظرم تو هم آشتی کن بالاخره پدرته، حالا که فهمیده اشتباه کرده و سعی می کنه جبران کنه._ جدی! ولی متاسفانه خیلی دیر فهمیده، من الان دیگه نیازی بهش ندارم. در ضمن مامان به تو هم توصیه میکنم نذار نیلوفر باهاش زیاد اخت بشه چون مطمئنم چند روز دیگه عاطفه پدریش که الان گل کرده دوباره نم می کشه. مامان سرش را به نشانه تاسف تکان داد و گفت:یاسی از الان گفته باشم برای پس فردا جایی قرار نذاری،مهمون داریم. _ کیه؟ معلومه خیلی عزیزه، چون دستور قاطعانه صادر شد. _ داییت ماما بزرگ اینا...نا سلامتی مثل اینکه سامان سربازیش تموم شده و همه فامیل یکی یکی دعوتش می کنن. حالا بیا بشین می خوام باهات حرف بزنم. فهمیدم راجع به چی می خواد حرف بزنه چون اخیرا زمزمه هایی در مورد ازدواج من و سامان به گوشم می خورد و این آزارم می داد. بی حوصله رفتم و کنارش نشستم و گفتم: بفرمایید، در خدمتم._ دایی و زن داییت خواستن حال که روز جمعه همه دور هم هستیم در مورد تو و سامان صحبت کنیم. بلند بلند خندیدم و گفتم: عروس بله نگفته، بله برون راه انداختین._ یواش الان نیلوفر رو بیدار می کنی. در ضمن من فکر نمی کنم عروس نیازی به بله گفتن داشته باشه، چون همه می دونن تو و سامان با هم خیلی صمیمی هستین و چقدر همدیگر رو دوست دارین. _ مادر من، صمیمی بودن دلیل بر دوست داشتن نیست. البته منظورم این نیست که سامان رو دوست ندارم، چرا خیلی هم دوستش دارم ولی نه برای ازدواج کردن. سامان مثل یه دوست و همدمه برای من، نه اینکه من عاشقش باشم و به عنوان شریک زندگیم انتخابش کنم، اون فقط پسر دایی منه همین._ اگه اینطوریه چرا اصرار داره هر چه زود تر نامزد بشین، چون اون فکر می کنه نظر تو مثبته. _ والا تا جایی که به یاد دارم من هیچ وقت بهش ابراز علاقه نکردم._ نمی دونم شاید صمیمیت تو باعث اشتباه اون شده. ولی یاسی به نظر من سامان پسر خوبیه، از بچگی با هم بزرگ شدین و خلق و خوی هم رو خوب می شناسین، کی بهتر از سامان._ ولی من هیچ احساسی نسبت به سامان ندارم، نه تنها به اون بلکه به هیچ کس دیگه ای، یعنی انگیزه ای برای ازدواج ندارم. _ وقتی رفتی سر خونه و زندگیت انگیزه پیدا می کنی و دلت به زندگیت گرم می شه، چون سامان پسر خوب و مهربونیه. تا کی می خوای عاطل و باطل بگردی. درست رو که ادامه ندادی حد اقل ازدواج کن، نمی شه که همیشه بی هدف بچرخی. _ شما که ازدواج کردین به کجا رسیدین، غیر از درد سر چیز دیگه ای هم برای شما به ارمغان داشته. نکنه اینطوری می خواین از شر من خلاص بشین. _ لا اله.... این حرفا چیه می زنی . تو همیشه رو تخم چشمای من جای داری چون پاره تنمی، عزیزمی. من به امید شما دو تا زنده ام، انگیزه من شمایید. یادمه وقتی که از بهزاد جدا شدم چند روزی عزا گرفتم و گریه و زاری کردم ولی یه روزی به خودم گفتم خاک بر سرت کنن برای چی ماتم گرفتی مگه دنیا به آخر رسیده، بلند شو و یه حرکتی بکن. با خودم گفتم زندگی میدون مبارزه است و اگر عقب بشینی نابود می شی و از بین میری ولی اگر بجنگی حتما برنده میشی. وجود شماها به من انگیزه داده و زندگیمو هدفدار کرده، مطمئن باش اگه تو هم ازدواج کنی زندگیت هدف دار میشه. مامان دستانش را در گردنم انداخت و صورتمو بوسید و گفت: تو هم تا پس فردا خوب فکر کن، حالا بلند شو بریم بخوابیم. تا دستمو گرفت که بلند بشیم با تعجب گفت: پس دستبندت کو؟ چرا بازش کردی؟ نگاهی به دستم کردم و جواب دادم: نمی دونم، حتما جایی باز شده و افتاده. با کمک مامان همه جا رو گشتیم ولی اثری از دستبند نبود با خودم یا تو خونه مژگان افتاده یا ماشین مهرداد، چون دیر وقت بود به مژگان زنگ نزدم ولی به مهرداد SMS دادم تا ماشین اش را بگرده. اونجا هم نبود، کلافه شده بودم چون اون رو مامان روز تولدم در واقع با دسترنج خودش خریده بود. شبها تا دیر وقت بیدار می موند و خیاطی می کرد تا دستش رو پیش کسی دراز نکنه. اونقدر ذهنم آشفته بود که خواب به چشمام حرام شده بود، از این دنده به اون دنده می شدم و تمام بدنم درد می کرد برای رهایی از فکر و اندیشه قرص آرام بخشی خوردم که کم کم چشمام سنگین شد. صبح وقتی چشم باز کردم اول نگاهم پنجره افتاد. احساس کردم برف می بارد، نیم خیز شدم و از پنجره به بیرون نگاه کردم. حدسم درست بود، برف آرام آرام در حال باریدن بود و من چقدر برف سفیدیش رادوست داشتم. شالم را برداشتم و روی دوشم انداختم و پنجره را باز کردم، سرمای برف صورتمو نوازش کرد. دستمو بیرون بردم و دانه های برف رو لمس کردم، چه لذتی داشت. کمی که ایستادم لرزم گرفت، برای همین پنجره را بستم و از اتاق بیرون رفتم. مامان رو صدا زدم ولی خبری نبود، به آشپزخانه سرک کشیدم و با دیدن کاغذی که روی درب یخچال بود فهمیدم به خرید رفته. به دستشویی رفتم و بعداز شستن دست و صورتم دوباره به آشپزخانه برگشتم تا صبحانه بخورم، چند لقمه ای بیشتر نخورده بودم که صدای زنگ موبایلم را شنیدم.. . . . . قسمت 13 با عجله به اتاقم دویدم و نگاهی به شماره انداختم، مژگان بود. جواب دادم، بعد از سلام و احوال پرسی گفت: _ دختر تو چقدر بی معرفتی، زنگ نزدی یه تشکر خشک وخالی بکنی. _ اتفاقا می خواستم بهت زنگ بزنم. _ برای تشکر یا احوالپرسی؟_ نه برای اینکه دستبندم رو گم کردم، می خواستم ببینم اونجا نیفتاده. _ می دونم خیلی بی معرفتی. منو باش فکر کردم می خوای حالی ازم بپرسی،،نخیر._ خیلی خوب چرا ناراحت شدی، الان هم ازت تشکر می کنم و هم حالت رو می پرسم. مژگان خانم حالتون خوبه؟ _ نخیر، چون حوصله ام سر رفته._ پاشو بیا اینجا، اگه منو ببینی دلت باز می شه و حوصله ات می آد سر جاش._ نه بابا،، مزاحمتون نمی شم. _ چه مزاحمتی، تعارف می کنی؟ _ حالا که اینقدر اصرار می کنی باشه میام. هر هر خندید و ادامه داد: خودمم همین قصد رو داشتم چون می خواستم ببینم اوضاع احوالت چطوره، روبه راهی یا نه. _ پس نهار منتظرتم. با مژگان خداحافظی کرده و دوباره رفتم سر وقت صبحانه، چند لقمه دیگر خوردم و سپس مشغول جمع و جور کردن وسایل روی میز شدم که مامان هم از خرید برگشت به کمکش رفتم و پلاستیکها رو از دستش گرفتم و به آشپزخانه بردم. یکی از صندلی ها رو کشیدم گفتم: مامان بشین تا خستگی در کنی. چایی ریختم و جلویش گذاشتم و ادامه دادم: مامان برای نهار مهمون داریم. _ قدمش رو چشم، کیه؟ _ مژگان._ پس بلند شم این وسایل ها رو جابجا کنم و نهار آماده کنم. _ من هم کمکت می کنم. تا آمدن مژگان به مامان کمک کردم. وقتی کارها تمام شد به اتاقم رفتم تا به سر و وضعم برسم. تازه فارغ شده بودم که زنگ زده شد بطرف آیفون رفتم و جواب دادم، مژگان بود. درب رو باز کردم و جلوی درب ورودی به انتظارایستادم. وقتی بالا آمد با دیدنم سوتی کشید و گفت: اوه اوه! چه خبره، اگه می خوای با بزک و دوزک کردن سر منو شیره بمالی کور خوندی، عمرا اگه بذارم. همان لحظه مامان هم به استقبال آمد و گفت: سلام مژگان جون، خوش اومدی، پس چرا دم درب ایستادی؟ _ سلام مریم جون، تقصیر دخترته، اجازه نمیده و می گه چرا بدون شیرینی اومدی. قبل از اینکه حرف دیگه ای بزنه، دستش رو گرفتم و به داخل کشیدم و گفتم: مامان باور نکن، دروغ می گه. مامان نگاهی خریدارانه بهم انداخت و گفت: ان شاءالله خودم فردا بهت شیرینی می دم. مژگان در حالیکه پالتوش را در می آورد، ابروهاشو در هم گره کرد و پرسید: به به خبریه؟ بجای مامان جواب دادم: نه بابا، هنوز نه به داره نه به باره، اینا برای خودشون عروسی راه انداختن._خوب این داماد خوش شانس کیه که عروس خوش اخلاق ما رو می خواد تحمل کنه. مامان قاه قاه خندید وگفت: غریبه نیست، سامان پسر برادرمه. اتفاقا بخاطر همین مسئله من خیلی دلم می خواد این وصلت سر بگیره. مژگان: پس میارکه، راستی مریم جون تو فامیل تونی ه پسر خوب هم برای من سراغ ندارین، کم کم دارم پیر می شم. سی سالمه، دیر بجنبم موهام سفید شده._ چرا یه پسر خوب سراغ دارم، البته اگه طاقت هوو داشته باشی. چشمکی به مژگان زد و ادامه داد: منتها؟ همون طور که خودت خبر داری یه خورده اخلاقش تنده. مامان به سمت آشپزخانه می رفت که گفتم: مامان جان، جدا دستت درد نکنه. همان طور که می خندید جواب داد: سرت درد نکنه. وقتی تنها شدیم مژگان فورا پرسید: پس اونو می خوای چیکار کنی؟ با تعجب نگاش کردم و گفتم: کیو؟ _ آقای دکترو، آخه اون شب از لای پرده دیدم داشتید حرف می زدید. اگه بهت حرفی نزدم و نگفتم خودتی، برای اینکه دیدم حال نداری. خنده ا از ته دل کردم وگفتم: خیلی لوسی، یواشکی ما رو دید می زدی، بتو چه،اصلا کی گفته من می خوام زن سامان بشم._ جون مژگان بگو، مخش رو زدی؟_ نه به جان تو، هیچ خبری ازش ندارم یعنی دلیلی نداره با هم ارتباط داشته باشیم. اون ش هم نمی دونم چرا یک دفعه دستش رو گرفتم شاید بخاطر اینکه رنجونده بودمش، وگرنه من کجا و اون کجا. مژگان نفس بلندی کشید و گفت: خدا رو شکر. حیران نگاش کردم که گفت: چیه، تا حالامنو ندیدی؟ _ چرا دیدمت، ولی فکر نمی کردم از دکتر خوشت اومده باشه. سرش را پایین انداخت و در حالیکه با انگشتاش بازی می کرد جواب داد: نه بابا، همین طوری یه چیزی پروندم. به روی خودم نیاوردم ولی حرفهای مژگان به فکرم وا داشت، با اینکه هیچ رابطه ای بین من و دکتر وجود نداشت ولی باز فکرمو به خودش مشغول کرده بود. مامان،مژگان رو برای شام هم نگه داشت چون مژگان زن خوش مشربی بود و وقتی باهاش بودی گذشت زمان رو حس نمی کردی. شب دیر وقت بود که مژگان رفت، بعد از رفتنش چون حسابی خسته شده بودم به اتاق رفتم تا بخوابم و خوشبختانه به محض دراز کشیدن فرصت فکر کردن پیدا نکردم و خواب بر چشمام غلبه کرد. صبح با صدای مامان که می گفت« یاسی پاشو که یه عالمه کار داریم از خواب بیدار شدم.» شاداب و سر حال از رختخواب بلند شدم و پیش مامان رفتم، بعد از خوردن صبحانه باز به مامان در کارها کمک کردم. به ظهر چیزی نمانده بود که مامان گفت: _ یاسی، تو برو یه دوش بگیر و آماده شو. خیره خیره نگاهش کردمو گفتم: مامان جدی جدی تصمیم گرفتین منو شوهر بدین. _ خوب آره._ ولی مامان الان دیگه عهد بوق نیست که بدون رضایت دختر، شوهرش بدن._ من نگفتم بدون رضایت تو می خوام شوهرت بدم، برای همین نظرت رو به سامان گفتم و اون هم اجازه خواسته که خودش باهات صحبت کنه. فکر نکنم که دیگه اعتراضی داشته باشی. نه ای گفتم و بطرف حمام رفتم. وقتی از حمام بیرون آمدم، مامان بزرگ و بابا بزرگ آمده بودن. بعد از سلام و رو بوسی دوباره به اتاقم رفتم تا آماده بشم، همین طور که داشتم آماده می شدم راجع به خودم و سامان فکر می کردم. هرکاری می کردم نمی تونستم به خودم بقبولانم که سامان به عنوان همسرم، شریک زندگیم باشد. بعد از گذشت دقایقی حاضر و آماده بیرون رفتم و کنار مامتن بزرگ نشستم و آرام در گوشش نجوا کردم: _ مامان بزرگ، تو رو خدا شما به مامان بگین دست از سرم برداره. من نمی خوام با سامان ازدواج کنم. _ چرا؟ یکی دیگه رو دوست داری؟ _ نه به جان مامان بزرگ، بحث این حرفا نیست من اصلا هیچ احساس خاصی... صدای زنگ آیفون اجازه نداد ادامه بدم چون مامان بزرگ گفت: پاشو درب رو باز کن که شازده پسرم هم اومد. هر حرفی داری به خودش بگو. به ناچار بلند شدم و درب و باز کردم و جلوی درب با لب و لوچه آویزان منتظر ایستادم. وقتی آمدند دیدم گل و شیرینی هم آورده امد، فهمیدم قضیه جدی تر از این حرفاست. سامان آخر از همه به داخل آمد. با دیدنش با چشم خریدارانه نگاهش کردم، پسری با چشمهای سبز و گرد، موهایی بور، لاغر و باریک اندام و درست شکل زندایی و من همچنین مردی رو با این قیافه دوست نداشتم. با بر انداز کردن تیپ و قیافه سامان نا خود آگاه خنده ام گرفت که آرام پرسید: چرا می خندی؟ خیلی زشت شده ام. _ نه خیلی هم شیک و خوشگل شدی._ پس پسندیدی؟ _ نه اونطوری که فکر می کنی. پکر شد و دیگه حرفی نزد و رفت کنار دست مامان بزرگ نشست و مشغول صحبت شدند و من هم مشغول پذیرایی شدم. احساس می کردم زیر نگاه های سامان ذوب میشم، برای فرار از اون نگاه ها به اتاقم رفتم و سیگاری برداشتم و جلوی پنجره ایستادم و به منظره زیبای خیابان که پوشیده از برف بود نگاه می کردم که چند ضربه به درب زده شد. خیال کردم مامان بزرگ، برای همین سیگار رو به بیرون پرت کردم و گفتم: بلهو پشت درب سامان بود که گفت: یاسی، می تونم بیام تو؟ _ بفرمایید. درب رو باز کرد و به داخل آمد. من همانجا کنار پنجره ایستادم و اون هم لبه پا تختی نشست. هر دو سکوت کرده بودیم تا اینکه سامان به حرف آمد و گفت:یاسی، چرا؟ _ چی چرا؟ _ چرا قبول نکردی، عمه میگفت نظرت منفیه._ نمی دونم چه جوری بهت بگم، من اصلا هیچ احساس خاصی به تو ندارم. نمی گم دوست ندارم ولی به عنوان پسر داییم، تو مثل یک دوست برام هستی. در ضمن تو از تمام زندگی من با خبر هستی و از همه جیک پیکم خبر داری. آخه چه جوری بگم. خندید و گفت: مگه تو نمی دونی من تا به حال چند تا دوست دختر داشتم، ولی مگه ما می خوایم با گذشتمون زندگی کنیم. علاوه بر اون تو این زمان محاله پسرو دختری، دوست نداشته باشن، برای من پاک بودن تو مهمه. می دونم تا به حال به پسری اجازه ندادی پاشو بیشتر از گلیمش دراز کنه. خوب حالا نظرت چیه؟ _ فعلا نظر خاصی ندارم. حالا تو چه عجله ای داری، انگار وقت ازدواجت گذشته که همچین عجله می کنی. _ اول یه دونه از سیگارات به من بده که اعصابم خرده تا بعد با هم حرف بزنیم. دو تا سیگار برداشتم و یکی به سامان دادم و یکی هم خودم روشن کردم و سامان شروع کرد به حرف زدن در مورد آینده، تفاهم، و... در همان حین موبایلم زنگ زد. خواستم جواب بدم که گفت: یاسی لطفا جواب نده، نمی خوام حرفامون نیمه تمام بمونه. به خواسته اش عمل کردم ولی مگه صدای تلفن قطع می شد، مرتب زنگ می خورد برای همین گفتم: بابا بذار جواب بدم شاید یکی کار واجبی داره. _ بله خانم دکتر برای اتاق عمل خواستنت. خنده ای کردم و گفتم: خیلی مسخره ای، بی مزه. نگاهی به شماره انداختم نا شناس بود. گوشی را روشن کرده و گفتم: بله، بفرمایید. مردی پشت خط بود که گفت:سلام عزیزم، خوبی؟ در وهله اول نشناختم، اما کمی که دقت کردم صدایش را شناختم و گفتم: چرا زنگ زدی؟ چرا مزاحم شدی؟ من نمی خوام باهات حرف بزنم، از شنیدن صدات هم بیزارم، فهمیدی؟ _ یاسی، جان مامان قطع نکن، اجازه بده من هم حرفهامو بزنم. چون به جان عزیز ترین کسم قسمم داد سکوت کردم که ادامه داد و گفت: بابا، خواهش می کنم از من رو بر نگردون، می دونم اشتباه کردم ولی اجازه بده جبران کنم._ چه جوری، قلب من پر از کینه و نفرته. دیگر جایی برای جبران نمونده. سامان که با بهت و حیرت نگاهم می کرد با اشاره پرسید، پشت خط کیه؟ به خیالش یکی از دوستام بود، چون می خواست گوشی رو از دستم بگیره که مانع شدم. و اون در مقابل حرف من جواب داد: می دونم چون خود کرده را تدبیری نیست، ولی هر کسی در زندگی خطا می کنه._ ولی نه یک پدر، اگه پدری راه رو به خطا بره وای به حال بچه ها. تازه مگه شما کار خطایی کردی، فقط از شر ما خلاص شدین خانواده با اصل و نسب تون روانتخاب کردین. وقتی ما رو توی کفه ترازو قرار دادین، دیدین اونا بر ما ارجح ترن، پس نگید اشتباه کردین. یک پدر به سادگی از بچه هاش نمی گذره البته پدر با عاطفه، چون بچه ها شیره جانش هستن. پوز خندی زدم و با صدای بلند ادامه دادم: شما نه تنها مامان رو بلکه ما رو هم طلاق دادین، چون ما رو دوست نداشتین و نمی خواستین. پس حالا چرا سراغ ما اومدین، اومدین که یه چند روزی با احساس ما بازی کنید وبرید. مثل دیوونه ها داد و بیداد کنان حرف می زدم و اون هم فقط گوش می داد و در آخر وقتی حرفهام تمام شد گفتم: دیگه به من زنگ نزنید چون شما خیلی وقت پیش براو مردین. بعد گوشی رو قطع کردم،اعصابم کاملا به هم ریخته بود و از شدت ناراحتی توی اتاق دور خودم می پیچیدم. به سر و صدای من همه توی اتاق جمع شده بودند، بابا بزرگ دستم را گرفت و گفت: بیا یه دقیقه بشین. مونا، تو هم برو یه لیوان آب بیار تا... دستم را کشیدم و گفتم: می خوام برم بیرون. مامان بزرگ: قربونت برم، کجا می خوای بری، یه خورده بشین آروم که شدی هر جا خواستی برو._ نه می خوام برم بیرون یه خورده هوا بخورم. بی توجه به حرف ها شون کیفم را برداشتم و از اتاق بیرون رفتم و از چوب لباسی، مانتو و روسری مو و کلید ماشین رو برداشتم و به راه افتادم که سامان گفت: وایسا، با هم بریم. _ می خوام تنها باشم. سامان: با این حال واحوال تنهایی می خوای کجا بری؟ _ خواهش می کنم، می خوام تنها باشم. اگه یه لحظه هم اینجا بایستم سکته می کنم، فهمیدین.
گونه هایم خیس اشک بود و قلبم بتندی می تپید، دلم می خواست می مردم و از زندگی راحت می شدم. دوباره ناقوس مرگ بصدا در آمد، خیال می کردم از خونه ست و برای همین به شماره نگاه نکردم و روشن کردم ولی حرف نزدم. شخصی که پشت خط بود چند لحظه ای درنگ کرد و سپس گفت: الو، الو تن صدایش نا آشنا بود،بی حوصله گفتم: بله. با تردیذ گفت: یاسی خانم شمایید؟ _ بله خودم هستم، امری داشتین؟ _ حالتون خوبه، مثل اینکه بی موقع مزاحم شدم. بتندی گفتم: دقیقا، حالا امرتون و بفرمایید. _ ببخشید مزاحم شدم، شما چیزی گم نکردید؟ _ چرا خودمو خیلی وقت پیش گم کردم. _ شرمنده، منظورم اینکه شما دستبندتون رو گم نکردید؟ _ چرا، شما از کجا پیدا کردین؟ _ کنار تخت افتاده بود. بمحض شنیدن این جمله چنان آتیشی شدم که نگو و نپرس، فریاد زدم و گفتم: _ احمق، بی شعور، شوخی جالبی نبود. و تلفن رو قطع کردم. اوضاعم کاملا بهم ریخته بود و تمام تنم می لرزید. با مشت روی فرمان می کوبیدم و بر روزگار لعنت می فرستادم، روزگاری که با من سر جنگ داشت. حالم از خودم و زندگی بهم می خورد، دردی هم در معده ام پیچیده و باعث حالت تهوعم شده بود. از ماشین پیاده شدم، دقایقی طول کشید تا حالم بهتر شد. هوای سرد بیرون باعث لرزم شد. سوار ماشین شدم و دوباره به راه افتادم، می خواستم برم و خودمو گم و گور کنم. صدای بیب بیب موبایل رشته افکارمو از هم گسست. گوشی رو برداشتم و نگاه کردم که دیدم نوشته شده، ببخشید یاسی خانم من قصد شوخی و یا اذیت نداشتم فقط می خواستم بهتون اطلاع بدم که دستبندتون کنار تخت توی بیمارستان افتاده بود، محمدی. با دیدن پیام از اشتباهی که کرده بودم دو دستی بر سرم کوبیدم، چون با توهین فجیعم به دکتر باز دسته گل دیگه ای به آب داده بودم. فورا با دستی لرزان شماره دکتر رو گرفتم، با یک بوق جواب داد. قبل از اینکه دکتر حرفی بزنه پیش دستی کردم و گفتم: ببخشید دکتر، من اعصابم داغون بود برای همین نشناختمتون. به خدا قصد توهین نداشتم، بجان مامانم این قدرها هم بی تربیت نیستم. _ خواهش می کنم، من بد موقع مزاحمتون شدم. دو روزه می خوام بهتون خبر بدم ولی اونقدر سرم گرم بود که فرصت نمی کردم، حالا حالتون خوبه، باز مشکلی پیش اومده؟ بی اختیار گریه ام گرفت، با اینکه دوست نداشتم کسی شاهد گریه هام باشه ولی کنترل خودمو از دست دادم. بیچاره دستپاچه شد و گفت: ببخشید من نمی خواستم ناراحتتون کنم. شما کجایید،بیرون هستین؟ نمی تونستم جواب بدم که باز گفت: یاسی خانوم، شما حالتون خوبه؟ نگفتین کجایید؟ با هق هق جواب دادم: بیرون، دیگه خسته شدم، می خوام برم جایی که هیچ کس نشونی ازم نداشته باشه، دیگه طاقت ندارم. _ این حرفا چیه می زنید، فقط بگین کجایین؟ _ نمی دونم. _ اگه مادرتونو دوست دارید بخاطر مادرتون هم که شده بگید کجایید؟ نگاهی به دور و برم انداختم و گفتم: فکر کنم اتوبان بابایی. _ حتما. دیگه نتوانستم ادامه بدم و تلفن را قطع کردم. بارش برف اجازه نمی داد به سرعت رانندگی کنم بدون اینکه مقصدی خاص داشته باشم همین طور جلو می رفتم. با بهم خوردن حالم، مجبور به نگه داشتن شدم. چون داخل ماشین آبی وجود نداشت از برفهای تمیز برداشتم و در دهانم گذاشتم. سرم گیج می رفت به ماشین تکیه دادم، ولی رو پام بند نبودم برای همین درب ماشین رو باز کردم و خودمو روی صندلی انداختم. پشتی صندلی رو خوابوندم و دراز کشیدم. داخل ماشین سرد بود و من به شدت سردم شده بود، چون اون لحظه فقط و فقط مرگ می توانست از زندگی راحتم کنه برای همین در دلم گفتم اگه چند ساعتی به همان حال بمونم از سرما یخ می زنم و میمیرم. نمی دونم چقدر از زمان گذشته بود که چند ضربه ای به شیشه ی ماشین زده شد، به خیال اینکه کسی مزاحمم شده ترس برم داشت و فورا چشم باز کردم و به پنجره نگاه کردم و با دیدن قیافه دکتر محمدی لحظه ای از اینکه مزاحم و ولگرد نبود خوشحال شدم و قفل درب ماشین و باز کردم. درب رو باز کرد و سوار شد. آرام سلام کرد، زیر لبی من هم سلام کردم. با دیدن هوای سرد ماشین کاپشن اش رو در آورد و به رویم انداخت، گرمای کاپشن برام لذت بخش بود چون استخوانهایم از سرما می سوخت. ماشین رو روشن کرد و اندکی بعد هم بخاری ماشین را، احساس مطبوعی بهم دست داد و برای همین پلکهایم سنگین شد. و قتی چشم باز کردم از اینکه خودمو داخل ماشین و کنار مرد غریبه ای می دیدم احساس ترس و نا امنی کردم و هراسان از جا بلند شدم و نشستم. _ چی شد، خواب می دیدین؟ نگاهی به قیافه آشناش انداختم و گفتم: نه یک لحظه همه چیز فراموشم شد و برای همین ترسیدم. لبخندی زد و گفت: نترسین، ولی خودمونیم خوب خوابیدین. _ مگه چقدر خوابیدم؟ _ از ساعت یک و الان هم سه و نیمه. _ وای خدای من، الان تو خونه غوغایی به پاست که نگو. چرا منو بیدار نکردین؟ _ اونقدر راحت و آسوده خوابیده بودین که دلم نیومد بیدارتون کنم. نگاهی به اطرافم انداختم و پرسیدم: راستی اینجا کجاست؟ _ جاده آبعلی. با شنیدن اسم جاده آبعلی به یاد رستورانهاش افتادم و دلم از گرسنگی ضعف رفت، ولی خجالت کشیدم که حرفی بزنم. خوشبختانه دقیقه ای طول نکشید که آرزوم بر آورده شد، چون جاده را دور زد و برگشت و مسافتی رو طی نکرده کنار رستورانی نگه داشت و سپس پرسید: جوجه کباب دوست دارین یا چنجه؟ _ فرقی نمی کنه، هر دو شونو دوست دارم. _ ببخشید که نمی تونم به داخل رستوران دعوتتون کنم. متعجب نگاش کردم، به سمت پاهایم اشاره کرد و گفت: کفشاتون لنگه به لنگه است، یه لنگه اش دمپایی رو فرشی قرمز و یه لنگه اش کفش سیاه بیرون. علاوه بر اون هم لباستون مناسب های برفی نیست. نگاهی به سر و وضعم انداختم، خودم هم خنده ام گرفت. هر کسی منو با اون شکل و شمایل می دید قطعا می فهمید از خونه فرار کرده ام. دکتر از ماشین پیاده شد و به رستوران رفت و دقایقی بعد با غذا برگشت. بطری آب معدنی رو به دستم داد وگفت: ه آبی به سر و صورتتون بزنین تا سر حال بشین. بیچاره دکتر فکر همه چیزو کرده بود. پیاده شدم و کنار ماشین دستو صورتمو شستم. داخل ماشین به آیینه نگاه کردم، چشمام از گریه و خواب پف کرده بود و آرایشم بهم ریخته بود و پای چشمام سیاه شده بود. در همون لحظه دکتر جعبه دستمال کاغذی رو بطرفم گرفت، جعبه را از دستش گرفتم و صورتمو پاک کردم. از اینکه زیر ذره بین نگتهش قرار گرفته بودم معذب شدم و نمی تونستم به راحتی لقمه بگیرم و غذا بخورم ولی اون با اشتها می خورد، معلوم بود خیلی هم گرسنه اش شده.از این رو گفتم: ببخشید که امروز بخاطر من تا این وقت گرسنه موندین.
دست از خوردن کشید و با مهربانی به صورتم چشم دوخت و گفت: من عادت دارم، شما خودتونو ناراحت نکنید. گاهی به ظرفی که رو دستم بود انداخت و ادامه داد: چرا نمی خورید؟ دوست نداشتین؟ _ چرا، ولی زیاد اشتها ندارم. اون هم دست از خوردن کشید،ظرف غذا را بطرفش گرفتم. پیاده شد و بعد از دادن ظرفها دوباره برگشت. ماشین را روشن کرد و به راه افتاد و گفت: تا بیش از این دیرتون نشده به خونه برگردیم. سرمو تکون دادم و ب جلو چشم دوختم، در سکوت به وقایع اتفاق افتاده می اندیشیدم. از اینکه در اون لحظه دکتر به دادم رسیده بود در دل از خدا تشکر کردم چرا که اگه اون زنگ نمی زد و یا به دنبالم نمیومد حتما از سرما یخ می زدم. از طرفی هم برام جالب بود که در مقابل رفتار بد من، اون باز هم به کمکم آمده بود. برای همین گفتم: به گمانم این هفته یکی از بدترین هفته های عمرتون بوده، نه؟ صورتشو به طرفم برگردوند و در حالیکه یکی از ابروهاشو بالا برده بود پرسید: _ چرا همچین فکری می کنید؟ _ چون دختر دیوونه ای مثل من به پست تون خورده، مخصوصا امروز که تعطیل هم بوده. خندید و گفت: نه اصلا هم اینطور نیست، من به وظیفه ام عمل کردم. بی دلیل حسودیم شد و اخم کردم و پرسیدم: یعنی شما همیشه به دنبال مریض هاتون راه می افتین؟ باز نسنجیده حرف زده بودم و باعث رنجش دکتر شده بودم، چون به صورتم خیره شد و مبهوت نگاه می کرد. احساس کردم در حال خرد شدن هستم، از این رو برای جبران گند کاریم گفتم:: منظورم این بود که چرا با اخلاق تند من که باعث آزارتون شده بودم باز به دنبالم اومدین؟ نگاهش را ازم برگرفت و به جلو چشم دوخت و جواب داد: من هم می تونم بعضی موقعها با احساس و با عاطفه باشم و با طوفانی شدن دریا به تلاطم بیفتم، مخصوصا وقتی که عقل یه دختر خوب یه تصمیم نا درست بگیره. _ منظورتون اینه که عقل من درست کار نمی کنه، یعنی خلم؟ بلند بلند خندید و گفت: الله اکبر، اگه حرف نزنم بهتره. به حالت قهر صورتمو به طرف شیشه برگردوندم. هوس یه نخ سیگارو کرده بودم ولی روم نمی شد، هی دست توی کیفم می کردم ولی باز پشیمون می شدم و دستمو بیرون می آوردم. کلافه بودم و نمی دونستم چیکار کنم. _ راحت باشین. نگاش کردم و با تعجب پرسیدم: با من بودین؟ بدون اینکه نگاهم کنه جواب ذاذ: مگه غیر از شما کس دیگه ای هم هست؟ گفتم راحت سیگارتون رو بکشین. از اینکه به راحتی متوجه منظورم شده بود تعجب کردم و برای همین گفتم: هیچ چیز رو نمی شه از چشمهای تیز بین شما پنهون کرد،ف نکنه علم غیب دارین؟ _ نه علم غیب ندارم ولی به راحتی می شه فهمید. _ از کجا؟ _ از تن صداتون. با خیالی آسوده پاکت را بیرون آوردم و یکی روشن کردم، چقدر بهم آرامش می بخشید. کمی که گذشت پرسید: اگه فضولی نباشه می تونم بدونم چرا اینقدر پریشون و ناراحت هستین؟ _ حوصله شنیدن حرفهای یه دختر خل وچل و دارین؟ _یک دفعه وسط اتوبان پا رو ترمز گذاشت و هر دو به جلو پرت شدیم و اگر کمربند نبسته بودیم حتما از شیشه بیرون می پریدیم. از شانسمان پشت سرمون هم ماشینی نبود وگرنه تصادف افتضاحی به بار می اومد. چند لحظه سرش را روی فرمان گذاشت از خودم بدم اومد چون در مقابل خوبیهای اون، هر بار با تلخ زبانی آزرده بودمش. آرام صداش کردم: دکتر، فکر نمی کنید جای بدی رو برای نگه داشتن انتخاب کردین؟ سرش را بلند کرد و لحظه ای نگام کرد و گفت: چرا، الان راه می افتم. وقتی به راه افتاد، من هم شروع کردم به تعریف از زندگیم، از روزهای پر غصه ام، از روزهایی که می تونست شادو خوشحال کننده باشه ولی برای من به شکل یک کابوس دراومده بود. وقتی حرفهام تمام شد با دستمال اشکامو پاک کرد و گفت: گریه نکنید. با ناراحت کردن و آزار دادن خودتون و مادرتون دردی از شما دوا نمی شه. حیف نیست به خاطر اشتباه پدرتون زندگی رو اینطور بر خودتون حرام کنید. _ نمی تونم، هر کاری میکنم که گذشته رو از یاد ببرم نمی شه، مخصوصا وقتی که پدری رو میبینم که چطوری با محبتش بچه اش رو سیراب میکنه بیشتر عذاب میکشم. همینطور که با هم حرف می زدیم یک دفعه پرسید:راستی دوست تون مژگان خانم چطورن، خوبن؟ با شنیدن این جمله، یک دفعه داغ کردم و با ترشرویی جواب دادم: خوبه، دیروز با هم بودیم. اتفاقا اون هم سراغ شما رو از من می گرفت، ارادت خاصی به شما پیدا کرده. _ ایشون لطف دارن، خانم خوبی به نظر می رسن،اگه دیدین سلام منو هم برسونید. با حرص گفتم: حتما. _ ببخشید خونتون کجاست؟چون نمی دونم کدوم سمت باید برم. یک دفعه از دهانم پرید: جهنم. به خیال اینکه از خونه فراری شده ام گفت: دیگه نشد،قراره دیدگاهتون رو نسبت به زندگی تغییر بدین. بیش از پیش حرصمو در آورد، دندونامو بهم فشردم و گفتم: سعی می کنم. _ خوب نگفتین خونتون کجاست؟ قیطریه است، ولی اول من شما رو می رسونم بعد. راستی خونه شما کجاست؟ قاطعانه گفت: مطهریه. ولی من اول شما رو می رسونم خونه،بعد خودم می رم. _ راستی شما ماشینتون رو تو اتوبان گذاشتین چون الان دیگه فکر نمی کنم ماشینی اونجا مونده باشه، حتما دزدیدن. _ نگران نباشین، با آژانس اومده بودم چون متوجه شدم شما با ماشین خودتون هستین. آدرس خونه رو دادم و تا وقتی که برسیم حرفی نزدم، وقتی سر کوچه رسیدیم گفتم: اگه اجازه بدین از اینجا تا خونه راهی نیست خودم برم. _ مطمئن باشم که خونه میرید؟ سرمو به نشانه مثبت تکان دادم، ماشین رو کنار کشید و نگه داشت. کاپشنش رو برداشت و پیاده شد، من هم پیاده شدم، چون می دیدم از دست دادن با نا محرم پرهیز می کنه به عمد دستمو بطرفش دراز کردم وگفتم: شرمنده که امروز روز شما رو هم خراب کردم، بابت همه چیز ممنونم. دستمو گرفت و گفت: خواهش می کنم من کاری نکردم، دیدن کوههای پوشیده از برف عاری از لطف نبود. خداحافظی کرده و سوار ماشین شدم که یک دفعه اشاره کرد، شیشه رو پایین کشیدم و گفتم: امری داشتین؟ _ شرمنده، من اونقدر با عجله از خونه بیرون اومدم که یادم رفت دستبندتون رو بیارم. و به طعنه ادامه داد: شما مجبورید یه دفعه دیگه قیافه منو تحمل کنید. با چشمهای خمار شده ام نگاش کردم و جوابی ندادم وفقط سرمو تکان دادم و حرکت کردم و داخل کوچه پیچیدم. از آیینه به پشت سرم نگاه کردم هنوز اونجا ایستاده بود. فاصله زیادی تا خونه نبود، کمی که جلو رفتم با ریموت درب پارکینگ رو باز کردم. قبل از اینکه داخل برم شیشه رو پایین کشیدم و دستی تکان دادم و به داخل پارکینگ رفتم. قبل از اینکه بالا برم نگاهی به ساعت انداختم 15/7 دقیقه بود. خودمو برای قیامتی که مامان به پا می کرد آماده کردم و سپس بالا رفتم، بسم ا... گفتم و کلید را انداختم و داخل شدم. با دیدن قیافه عبوس و گرفته حاضرین به عمق فاجعه پی بردم، هر چند از قبل پیشبینی می کردم. مامان بزرگ و بابا بزرگ، مامان، دایی، زندایی و سامان داخل هال نشسته و منتظر آمدن من بودند. از اینکه بقیه مهمانها رفته بودند جای شکر داشت. سلام کردم و مشغول در آوردن مانتو و روسریم شدم، بعد بدون اینکه به روی خودم بیاورم و به آشپزخانه رفتم و یک چایی لیوانی برای خودم ریختم و سپس با صدای بلند گفتم: چایی می خورید براتون بیارم؟ صدای غضبناک مامان، نفس را توی سینه ام حبس کرد: نخیر، شما تشریف بیارید بشینید من الان ازتون پذیرایی میکنم، زحمت نکشید. قلبم به تپش افتاد، لیوان چایی رو برداشتم و به هال رفتم. از ترس پهلوی مامان بزرگ نشستم، از بچگی هر وقت مامان عصبانی می شد پشت مامان بزرگ سنگر می گرفتم. امشب هم از اون شبها بود. هنوز چند جرعه از چایی رو نخورده بودم که مامان پرسید: _ تا این وقت شب کجا بودی؟ از ترس به دروغ دهان باز کردم: خونه مژ... که نگذاشت ادامه بدم و گفت: اونجا نبودی زنگ زدم، گفتم کجا بودی؟ به چشماش نگاه کردم و گفتم آبعلی. سامان یک دفعه پقی کرد و خنده کنان گفت: با اون وضع رفته بودی اسکی کنی، مخصوصا کفشات جون می داد برای اسکی. دایی چپ چپ نگاش کرد و با تشر گفت: الان چه وقت شوخیه. با بغض جواب دادم: رفته بودم تا از شر زندگی خلاص بشم. اینطوری شما هم دیگه عذاب نمی کشین. مامان بزرگ بغلم کرد و گفت: قربونت برم این حرفا چیه می زنی، مادرت هم اگه عصبانیه بخاطر اینکه از وقتی که تو رفتی هزار بار مرده و زنده شده. همه نگرانت بودیم. حداقل یه تلفنی می کردی و اطلاع می دادی و ما رو از نگرانی در می آوردی. صد بار زنگ زدیم دسترس نبودی، خوب به ما هم حق بده. بلند شدم و رفتم پیش مامان و دستاشو بوسیدم و گفتم: معذرت می خوام، ببخشید. اشک رو گونه اش لغزید، چشمهاشو بوسیدم و گفتم: قربون اون اشکهاتون، ببخشید. دست خودم نیست، از وقتی که دیدمش با شنیدن صداش مثل زلزله تار و پود وجودم به لرزه در می آد. دستاشو دور گردنم انداخت و محکم به سینه اش فشرد و گفت: می بینم چطوری عذاب می کشی ولی به من هم رحم کن. به خدا من هم شب روز رنج کشیدم، دلم خونه ولی چیکار کنم نمی تونستم که برم سر به کوه و بیابان بزنم. _ حالا اجازه می دی برم دست و صورتمو بشورم. دستی بر سرم کشید و گفت: پاشو برو تا من هم برات غذا گرم کنم. سامان در مقابل حرف مامان گفت: عمه شاید اونجا کباب نوش جان کرده و گرسنه اش نیست. با یاد آوری دکتر، لبخندی زدم و گفتم: اوه چه کبابی، چقدر هم مزه داد. بعد از شستن دست و صورتم به اتاقم رفتم، لباسامو عوض کردم و موهامو شونه می کردم که نیلوفر به اتاق آمد. از طرز نگاهش فهمیدم باز یه دسته گلی به آب داده، برای همین پرسیدم: خوب خانم خانما، باز چیکار کردی، به وسایل من دست زدی؟ _ نه. _ پس چیکار کردی شیطون بلا؟ _ اگه بگم دعوام نمی کنی؟ قول میدی؟ _ قول میدم. _ بگو جان مامان. _ به جان مامان دعوات نمی کنم. _ یادته چند وقت پیش شماره خونه، مامان و خودتو نوشتی و گفتی همیشه پیشم باشه تا اگه مشکلی برام پیش اومد بشه باهاتون تماس گرفت.
_ وقتی مهد می رفتی این کارو کردم، خوب حالا؟ _ من شماره تو به بابا دادم. روی زانو کنارش نشستم و گفتم: باید اول ازم اجازه می گرفتی بعدا بهش می دادی؟! _ چرا ببخشید، آخه من نمی دونستم تو این طوری ناراحت میشی ولی قول میدم دیگه تکرار نکنم. صورتش رو بوسیدم و گفتم: آفرین دختر خوب، این دفعه رو می بخشمت. حالا بیا بریم به مامان کمک کنیم. با هم به آشپزخانه رفتیم، بشقابها رو برداشتم و به پذیرایی رفتم و مشغول چیدن بودم که سامان هم به بهانه کمک پیشم آمد. از قیافه اش پیدا بود می خواهد حرفی بزند، به روی خودم نیاوردم. مشغول کار بودم که برام پیغام آمد، گوشی رو از جیبم در آوردم و نگاه کردم. دکتر محمدی بود، نوشته بود سلام با عرض پوزش، چون نگرانتون بودم به خودم اجازه دادم که مزاحمتون بشم. می خواستم بدونم مشکلی تو خونه براتون پیش نیومد؟ از اینکه فردی تا به این حد نگرانم بود خوشحالم کرد و گل از گلم شکفته شد. برای همین جواب دادم: با وجود فرشته نجاتی مثل شما امروز تا به این لحظه در کمال صحت و سلامت هستم،، نگران نباشید. جواب داد: خواهش میکنم، خدا رو شکر که سلامت هستید و امیدوارم که از این به بعد هیچ وقت دریا طوفانی نشه. شب خوش. امروز دو بار این جمله رو برام تکرار کرده بود، هر چه به ذهنم فشار آوردم متوجه معنی حرفهاش نشدم. در فکر بودم که سامان رو در کنار خودم دیدم و دستپاچه گفتم:: چی شده؟ چرا اینجوری نگام میکنی؟ _ کی بود؟ _ مژگان. پوز خندی زد و گفت: چه خوب شد خونتونو عوض کردین. اگه اینجا نمی اومدین تو هم با مژگان آشنا نمی شدی. مات و مبهوت پرسیدم: چرا این حرف و زدی؟ منظورت چی بود؟ _ برای ماس، مالی کردن دروغات. چه دوست صمیمی، وقتی sms لپات گل می اندازه. دستمو رو گونه هام گذاشتم و خودمو جم و جور کردم و گفتم: سامان چرند نگو که حوصله ندارم و یه چیزی بهت می گم. بیچاره نگرانم بود برای همینsms داد تا از اوضاع خبر بگیره. _ بده ببینم. گوشی رو در جیبم گذاشتم و گفتم: شرمنده، جوکی برام فرستاده که یه خورده روحیم رو عوض کنه. حرفامو باور نکرد و بارویی ترش کرده روی صندلی نشست و تا موقع رفتنشان حتی نیم نگاهی هم نینداخت. فهمیدم خیلی ازم دلگیر شده، با خودم گفتم: بعداً با هاش حرف می زنم و یه جوری از دلش در می آورم. وقتی همه رفتند و با مامان تنها شدیم رو به مامان گفتم: مامان حوصله داری یا خسته ای و می خوای بخوابی؟ بی آنکه خودمم دلیلش را بدانم می خواستم در مورد دکتر باهاش حرف بزنم، برای اولین بار می خواستم اونو در جریان اتفاقی که افتاده بود قرار بدهم، مامان نگاهی موشکافانه به صورتم انداخت و گفت: چیزی شده؟ _ شما اول جواب بده خسته هستین یا نه؟ آمد و در کنارم نشست و گفت: بگو گوش می کنم. _ من امروز به تنهایی آبعلی نرفته بودم. و اونچه رو که در این چند روز اخیر اتفاق افتاده بود برایش تعریف کردم. وقتی حرفام تمام شد ابرویی بالا انداخت و گفت: تو هر کار خدا حکمتیه، شاید اگه دستبند تو بر حسب اتفاق اونجا نیفتاده بود ( دستی بر سرم کشید و ادامه داد) توی احمق الان دست به کار ناشایستی زده بودی. خندیدم و گفتم: تا الان حتماً مرده بودم، در واقع یخ زده بودم. _ یاسی تو رو خدا اینجوری حرف نزن که قلبم تیر می کشه . در ضمن تلفن این آقای دکتر رو بده تا ازش تشکر کنم. _ ای مامان، می خوای بگه این دختره بچه ننه است و همه چیز رو میره به مادرش میگه. _ با تعریفایی که تو از اون کردی همچین فکری نمی کنه. راستی بگو ببینم چی شد که یکدفعه حرفای دل تو به من زدی ، تو که از این کارا نمی کردی. چون مطمئنم اولین پسری نیست که باهاش ارتباط داشتی. برای فرار از ادامه بحث با مامان بلند شدم و گفتم: بریم بخوابیم که هردومون روز سختی رو پشت سر گذاشتیم، شب بخیر. به اتاقم رفتم و لباس خواب پوشیدم و سر جام دراز کشیدم و همانطور که به دکتر و رفتارش فکر می کردم به خوابی سنگین رفتم. صبح روز بعد به خاطر برف سنگینی که از دو روز پیش شروع به باریدن کرده بود و امکان بیرون رفتن را نمی داد، بوم را برداشتم و مشغول نقاشی شدم . چنان غرق کار شده بودم که زمان فراموشم شده بود و تا وقتی که مامان برای خوردن ناهار صدام کرد از اتاق بیرون نرفتم. بعد از ناهار کمی استراحت کردم و دوباره مشغول کار شدم، وقتی از کار دست کشیدم که نقاشی ام تکمیل شده بود. منظره زیبایی از کوه های پوشیده از برف و دختری تنها که کنار کلبه ای ایستاده و به دور دستها خیره شده، عقب رفتم و به تابلو نگاه کردم . کار زیبایی از آب در آب در آمده بود، خستگی از تنم بیرون رفت. کش و قوسی به بدنم دادم و از جایم بلند شدم و از اتاق بیرون رفتم. مامان به درسهای نیلوفر رسیدگی می کرد، دستش رو گرفتم و گفتم: مامان بیا یه لحظه ببین تابلوم قشنگ شده. _ بذار درسهای نیلوفر تموم بشه می آم. _ نه، همین الان بیا. نیلوفر یاسی منم بیام؟ _ بیا. سه تایی به اتاقم رفتیم. مامان چند دقیقه ای خیره شد و سپس پرسید: خیلی وقته به رنگ بوم دست نمی زدی چی شده، نکنه هدیه است. از اینکه به راحتی به منظورم پی برده بود خنده ام گرفت و خنده کنان جواب دادم: نه بابا، همین طوری یک دفعه هوس کردم. _ فکر نمی کنم همین طوری باشه، حتما برای سامان کشیدی، آره. اخمی کردم و گفتم: نه که سامان خیلی اهل ذوق وهنره. آرام در گوشم زمزمه کرد: برای دکتر کشیدی. همون اول حدس زدم، فقط می خواستم عکس العملت رو ببینم. در جوابش فقط لبخند زدم. در همان حین موبایلم زنگ زد، بطرف میز آرایش رفتم و گوشی رو برداشتم. چون کمی درنگ کردم مامان خیال کرد دکتر تماس گرفته و من جلوی اونها نمی توانم جواب بدهم، برای همین دست نیلوفر را گرفت و گفت: ما رفتیم راحت باش. از اشتباهش خنده ام گرفت چون پشت خط مژگان بود، بعد از سلام و احوالپرسی گفت: دیروز باز کجا غیبت زده بود، بیچاره مادرت در به در دنبالت می گشت. _ دلیلش رو هم گفت؟ _ آره گفت، ولی اینکه نمی شه هر وقت باباتو دیدی یا باهاش حرف زدی از خونه فراری بشی. می ترسم چند روز دیگه اسم تو، توی مجله ها ببینم، در منجلاب فرار. چه آدم مهمی برای خودت می شی. _ مسخره، زبونت مثل نیش عقرب می مونه. _ به جان خودت کمال همنشینی اثر کرده. خوب نگفتی کجا رفته بودی. نمی خواستم بدونه با دکتر بودم، برای همین بدون اینکه اسمی از دکتر ببرم گفتم: _ تو خیابونا ول می گشتم. _ اون همه ساعت، بابا تو دیگه کی هستی، دیوونه ای. حداقل میومدی پیش من. اصلا این حرفا رو ولش کن، زنگ زدم ببینم حوصله داری بریم شو لباس. یکی از دوستام شو لباس گذاشته. _ تو این هوا، الان همه جا ترافیک. _ خوب، باشه ما هم بیکاریم. چون از صبح خونه نشسته بودم قبول کردم و تند تند آماده شدم. از خونه مژگان تا خونه ما فاصله ی زیادی نبود برای همین دقایقی طول نکشید که آمد. داخل ماشین هر چقدر با خودم کلنجار رفتم نتوانستم ماجرای روز قبل رو برایش تعریف کنم. در فکر بودم که یک دفعه گفت: یاسی کاش دیروز هم میومدی پیشم، اونوقت خیلی عالی میشد. متعجب نگاش کردم و پرسیدم: چرا؟ _ چون مطمئنم تو باز حالت بد میشد و ما به بهانه مریضی تو به دکتر زنگ می زدیم. یکدفعه هول کردم، آب دهانم به گلوم پرید و به سرفه افتادم. مژگان در حالیکه به پشتم می کوبید گفت: مثل اینه آرزوم برآورده شد و تو داری خفه می شی. بعد از اینکه سرفه ام قطع شد با چشمای گرد شده گفتم: مژگان تو جدی جدی عاشق دکتر شدی. خودش را لوس کرد و جواب داد: عاشق که نه، همچین بگی نگی ازش خوشم اومده و شخصیتش برام جالبه، از نظر تو ایرادی داره؟ در حالیکه در دلم غوغایی بر پا شده بود جواب دادم: نه چه ایرادی، فقط به گمونم یه خورده سن تو بیشتر از دکتر باشه. البته اگر اون هم ازتو خوشش اومده باشه دیگه حرفی نمی مونه. حالم به کلی دگرگون شده بود و دلم می خواست زودتر به خونه برگردم و به اتاقم پناه ببرم ولی حیف که امکانش نبود، از طرفی هم ترافیک خیابان حوصله مو سر برده بود. در عالم دیگری سیر می کردم و حواسم نبود و اگه مژگان با صدای بلند صدام نمی کرد متوجه نمی شدم: یلسی،یاسی، کدوم باغ سیر می کنی، تلفنت زنگ می زنه.گیج و منگ نگاش کردم: چی، متوجه نشدم._ میگم موبایلت زنگ می زنه.لپمو نیشگون گرفت و ادامه داد: طفلکی، از دیروز کر هم شده.گوشی رو برداشتم و به شماره نگاه کردم، مهرداد بود. چون حوصله هیچ کس و هیچ چیزو نداشتم جواب ندادم که مژگان دوباره پرسید: کی بود، چرا جواب ندادی؟_ یه مزاحم که حوصله اش را ندارم.ابرویی بالا انداخت و گفت: مزاحم، حوصله، چی شده کشتیات غرق شده. ناز نازی من، بگو کی اذیتت کرده تا پدرشو در بیارم.صمیمیت بیش از حد مژگان باعث شد از دست خودم حرصم بگیرد چون برای دوستی ارزش بیش از حدی قائل بودم، مخصوصا برای مژگان. با اینکه مدت کمی بود با هم آشنا شده بودیم ولی خیلی بهم وابسته شده و زبان همدیگه رو خوب می فهمیدیم، از این رو سعی کردم دکتر رو به فراموشی بسپارم.دو روزی از آن ماجرا می گذشت ولی از دکتر خبری نبود،گویا فراموش کرده بود که امانتی در نزدش هست باید به صاحبش برگرداند. نزدیک ظهر بود و در آشپزخانه سخت مشغول بودم، چون مامان خونه دایی اینا رفته بود و من باید تا آمدن نیلوفر نهار و آماده می کردم. صدای زنگ تلفن باعث شد تند تند دستامو بشورم و به اتاقم بدوم. قبل از جواب دادن نگاهی به شماره انداختم، دکتر بود. باز قلبم به تپش افتاد، مثل دختر بچه چهارده ساله هیجان داشتم. لحظه ای درنگ کردم و سپس جواب دادم: بله بفرمایید._ سلام، حال شما، خوب هستین.خودمو به اون راه زدم و گفتم:سلام، ممنون امری داشتید._ گویا باز بد موقع مزاحمتون شدم._ ببخشید شما؟_ ببخشید خودمو معرفی نکردم، محمدی هستم. با خود گفتم از روی شماره ام حتما می شناسین._ اوه دکتر شمایید، شرمنده شماره تون رو سیو نکردم برای همین نشناختمتون. شما خوب هستید؟_ ممنون، شما چطور، خوب و سر حال هستید؟_ به لطف و مرحمت شما بد نیستم، فکر می کردم منو از یاد بردین._ نه خواهش می کنم، اگه دیر بهتون زنگ زدم عذر می خوام، باور کنید اصلا وقت سر خاروندن ندارم یا دانشگاهم یا بیمارستان، وگرنه از یادم نرفته و باید امانتی شما رو زودتر از اینها پس می دادم. امروز عصر وقت دارین؟با شنیدن این حرف وا رفتم، پس بخاطر دستبند فقط یادی ازم کرده بود. به سردی جواب دادم: راضی به زحمتتون نیستم، اگه می خواین با پیک بفرستین.دستپاچه جواب داد: نه، نه منظورم این نبود.اگه افتخار بدین عصر در خدمتتون باشم.ناز کردم و گفتم: امکان نداره مزاحم شما بشم چون می دونم شما وقت اضافی ندارید، درکتون می کنم، با پیک برام بفرستید._ به خدا منظورم این نبود ، بدم نمی آید یه زنگ تفریحی داشته باشم . حالا قبول می کنید؟ نکنه با من بودن حوصلتونو سر می بره و تحملم براتون سخته.خنده ای از ته دل کردم و در دلم گفتم: من از خدامه که با تو باشم، چون بهم آرامش می دی.جواب دادم: باشه مزاحمتون می شم، چه ساعتی و کجا؟_ ساعت هفت سر خیابون منتظرم باشین._ پس خداحافظ تا عصر._ به امید دیدار.بعد از قطع کردن تلفن به مامان که خونه خاله مرجان رفته بود زنگ زدم و بهش اطلاع دادم و خواستم قبل از ساعت هفت به خونه بیاید. هیجان خاصی سراسر وجودمو در بر گرفته بود و اضطراب داشتم، انگار برای اولین بار می خواستم سر قرار برم. تا ساعت هفت، شش ساعت مونده بود. بعد از خوردن ناهار و خوابیدن نیلوفر به اتاقم پناه بردم و سرمو به خواندن رومانی گرم کردم. نزدیک ساعت پنج مامان هم آمد. داخل خونه، این ور و اونور می رفتم، آخر سر مامان دستمو گرفت و یه جا نشوند و گفت: سرم گیج رفت، چرا این قدر هولی، انگار برای اولین بار می خوای ببینیش.خندیدم و گفتم: اتفاقاً خودمم مرتب این حرف رو تکرار می کنم ولی نمی دونم چرا باز استرس دارم._ پاشو برو یه دوش بگیر، این طوری هم وقت زود می گذره و هم کمی از اضطرابت کاسته می شه.فکر بدی نبود و بلند شدم و به حمام رفتم. وقتی بیرون اومدم بلافاصله موهامو خشک کردم و سپس با وسواس شروع کردم به آرایش کردن. وقتی کارم تمام شد ساعت 45/6 دقیقه بود. پالتومو پوشیدم و شال آبی رنگی که با رنگ چشمام همخوانی داشت سرم کردم، سپس از اتاق بیرون رفتم . مامان با دیدنم لبخندی زد و گفت: خیلی خوشگل شدی، اینطوری می خوای پدر دکتر رو در بیاری.خودمو لوس کردم و گفتم: ای وای مامان این حرفا چیه، اصلاً همچین منظوری ندارم._ آره قربونت برم می دونم، ما هم این دوران رو گذروندیم، امیدوارم خوش بگذره.لحظه ای که می خواستم از درب بیرون برم به یاد تابلو افتادم،خواستم برگردم ولی یکدفعه پشیمان شدم و با خودم گفتم: بهترین بهانه است برای قرار دیگه.و بدین ترتیب رهسپار شدم. داخل کوچه تاریک بود و به راحتی سر کوچه دیده نمی شد، ولی هرچه جلوتر می رفتم ضربان قلبم بیشتر می شد. چند قدمی بیشتر نمانده بود که ماشینش رو دیدم، کنار ماشین ایستاده، و تکیه داده بود. با دیدنم لبخند زد و من هم با دیدنش لبخند زدم، چقدر به خودش رسیده بودو. پلیور سفید با شلوار جین و کاپشن چرمی مشکی کوتاه، موهای حالت دارش رو به طرف بالا شونه کرده و ریش هایش هم آنکارد شده بود به گمونم تاتزه اصلاح کرده بود. تیپ و قیافه اش بیشتر از قبل به دلم نشست مخصوصاً با پلیور سفیدش، و تو دل بروتر شده بود. اونقدر تو بحرش رفته بودم که فراموش کردم رو به رویش قرار گرفتم، سلام هم نکردم و اگه اون سلام نمی کرد ساعتها محو تماشایش می شدم. از کارم خجالت کشیدم و به زمین چشم دوختم و سلام کردم، بعد از سلام و احوالپرسی به ماشین اشاره کرد و گفت:_ بریم، هوا خیلی سرده و ممکنه سرما بخورید.از اینکه به فکرم بود خوشحال شدم. آرام به سمت ماشین رفتم و سوار شدم. وقتی حرکت کرد بدون اینکه نگاهم کنه پرسید: خوب کجا باید بریم؟_به گمونم شما میزبانید، هر جا که دوست دارید.نگاهی گذرا به صورتم انداخت و گفت: اگه به انتخاب من باشه باید دور و بر دانشگاه یا بیمارستان یه لقمه برای ته بندی بخوریم._ از نظر من هیچ اشکالی نداره._ خواهشا تعارف نکنید، یه جای خوب مثل اون دفعه انتخاب کنید._ دربند خوبه؟_ تا حالا نرفتم، اگه شما بگید خوبه حتما خوبه، از سلیقه تون پیداست.احساس کردم به خاطر دفعه قبل مسخره ام می کنه برای همین گفتم: مسخره ام می کنید، حتما به خاطر لنگه به لنگه بودن کفشام و یا نا مرتب بودن لباسام.سری به علامت تاسف تکان داد و گفت: وای خدای من، فکرتون همیشه در جهت منفی کار می کنه.برگشت و به صورتم خیره شد و ادامه داد: هر چقدر هم بد سلیقه باشین در حالت عادی نمی تونستین اونطوری کفش بپوشین.با یاد آوری اون روز نتوانست جلوی خنده اش را بگیره و همانطور که می خندید گفت:_ ببخشید که نتونستم جلوی خنده ام رو بگیرم.خودمم خنده ام گرفت، چون تجسم گردم در حالت عادی هیچ آدم عاقلی اونطوری با اون تناسب نمی تونه کفش بپوشه مگر یک دیوانه.پس نمی توانست مسخره ام کنه، گفتم: باشه بخندین، یه روز هم نوبت من می شه.دوباره سکوت سنگینی بین مون حاکم شد و تا رسیدن به دربند هیچ کدام حرفی نزدیم. وقتی به خیابان فنا خسرو پیچید بخاطر برف یخبندان ماشین به سختی بالا می رفت. از پیشنهادی که کرده بودم پشیمون شدم و گفتم: جای بدی رو انتخاب کردم، بهتره برگردیم._ چرا؟_ برای اینک هر چه بالاتر بریم حرکت ماشین سخت تر می شه، با این برف و یخبندان عجب پیشنهادی دادم اصلا به خاطرم نرسید._ نه می ریم ما که عجله نداریم یه خورده دیر تر می رسیم، من عادت ندارم از نیمه راه برگردم. پیداست جای قشنگی باید باشه.باور کردن بعضی از حرفهای دکتر برام سخت بود چطور امکان داشت پسری با این شکل و شمایل و شغل، دوست دختر نداشته باشه. من که باورم نمی شد، همین طور که برگشته و به صورتش خیره شده و در فکر بودم صدایش از جاپراندم. در حالیکه لبخند گوشه لبش بود پرسید:_ چه چیزی باعث شده که اینطور متفکرانه به صورتم خیره بشید.از اینکه مچم را گرفته بود خجالت کشیدم، به جلو چشم دوختم و جواب دادم: هیچی._ هیچی که نشد حرف، چون خیلی با خودتون درگیر بودید._ اگه بپرسم راستش رو میگید، یعنی ناراحت نمی شید؟_ حالا باید راستش رو بگم یا ناراحت نشم، کدومشون؟گویا با حرفهاش امشب قصد داشت کلافه ام کند، از این رو خودمو آماده کردمو گفتم:_ نمی تونم باور کنم شما دوست دختر ندارید، یعنی غیر ممکنه._ اول اون چوب رو زمین بذارید بعد، تا من بتونم جواب بدم.حیران نگاهش کردم و گفتم: کدوم چوب، گویا شما امشب حال مساعدی ندارین.باز خندید و جواب داد: چرا خیلی هم خوبه، منظورم ابروهاتونه، چنان ابروهاتونو گره کردید و با اخم گفتید که یک لحظه ترسیدم.از شوخیش منهم خندیدم و گفتم: ببخشید، بعضی موقعها کنترل خودمو از دست می دم._ همان در که شما زود از کوره در می رید من هم خونسرد و ریلکس هستم و صبر و طاقتم زیاده._ خوش به حالتون._ خوب حالا جواب سوال شما، به چی باید قسم یخورم تا شما باور کنید، به خدایی که اون بالا شاهدمونه من دوست دختر ندارم.حالا باور کردید چون دلیلی نداره دروغ بگم.چون قسم خورد قانع شدم، راست می گفت دلیلی هم برای دروغ گفتن نداشت. با من هم بر حسب تصادف آشنا شده بود پس چرا باید پنهون می کرد، به دنبال من هم راه نیفتاه بود که بخواهد پنهان کند. باز به فکر فرو رفته بودم که پرسید: هنوز باور نکردید؟_ چرا._ پس چرا توفکر فرو رفتید._ به حرفهای شما فکر می کردم._ حالا نوبت منه که از شما بپرسم، شما چی دوست پسر ندارید؟
وای خدای من عجب سوالی کرد چه جوابی باید می دادم، با خودم گفتم دختره دیوونه مگه مرض داشتی که ازش بپرسی دوست دختر داری که خودت هم گیر بیفتی. هر چی بد و بیراه بود نثار خودم کردم. خوشبختانه خودش متوجه شد که درگیرم و به نوعی مسیر حرف را عوض کرد و پرسید: از بیکاری و خونه نشستن حوصله تون سر نمی ره. از اینکه مجبور به جواب دادن نبودم خوشحال شدم و فورا جواب دادم: چرا گاهی اوقات حوصله ام سر می ره، گاهی اوقات هم نه، چون بعضی روزها دوست دارم تنها باشم و اونجور موقعها به اتاقم می رم و ساعتها بیرون نمی آیم یعنی فقط موقعی که مامان برای غذا خوردن صدام می کنه بیرون میرم._ چرا، اون همه ساعت تو اتاقتون چیکار می کنین؟قبل از اینکه جواب بدم به رستوران مورد دلخواهم رسیدیم. با دست اشاره کردم و گفتم: این رستوران خیلی با صفاست.ماشین رو به محوطه رستوران هدایت کرده و گوشه ای نگه داشت. پیاده شدیم، زمین و درختان پوشیده از برف بود و دیدن این مناظر همیشه منو به وجد می آورد. بی توجه به لیز بودن زمین به راه افتادم که یک دفعه به خاطر پاشنه بلند چکمه هام سر خوردم و اگه دکتر به موقع بازویم را نمی گرفت با کله زمین می خوردم. نگاه محبت آمیزی بهش کردم و گفتم: ممنون، اگه به دادم نمی رسیدید الان سر و صورتم خونی بود._ برای اینکه احتمال می دادم زمین بخورید چون قدمهاتون شل بود. در واقع در عالم دیگری سیر می کردید.از شنیدن این حرف چنان به وجد آمدم که یک لحظه موقعیتم رو فراموش کردم. درست رو به رویش ایستادم و به چشمانش خیره شدم، محبت در چشمای سیاه و گیرایش سو سو می زد. دلم می خواست بغلش کنم و ببوسمش. همین طور که نگاش می کردم یک دفعه دکتر سرش را پایین انداخت فهمیدم ای حرکتم باعث معذب شدنش شده است، نفس بلندی کشیدم و به سمت پله های رستوران برگشتم، بی حواس بالا می رفتم که طنین صدایش گوشم را نوازش کرد.آرام گفت: مواظب باشین، پله ها هم لیز و خطرناکه.سری تکان دادم و با گامهای محکم خودمو به تخت کنار شومینه رساندم و لبه تخت نشستم، ولی اون کفشاشو در آورد و گوشه تخت نشست. روی نگاه کردن نداشتم، پاهایم رو که از تخت آویزان بود تاب می دادم که گفت: بعضی موقعها فکر می کنم یه دختر بچه هشت ونه ساله هستین؟ فکر می کنید اینجوری راحت غذا بخورید.همان طور که سرم پایین بود چکمه هایم رو در آوردم و همان گوشه نشستم. لحظاتی به سکوت گذشت، سفارش غذا رو دادیم و باز هم سکوت تا اینکه دکتر پرسید: کجا بودیم، آهان یادم اومد، داشتم می گفتم اون همه ساعت تو اتاقتون چیکار می کنید.سرمو بلد کردم و از شیشه به منظره بیرون چشم دوختم و جواب دادم: رو تختم دراز می کشم و فکر می کنم.به فکر فرو رفت و سپس پرسید: به چی فکر می کنید؟_ به اینکه برای چی بدنیا اومدیم و زندگی چه ارزشی داره، جز پوچی و بیهودگی._ چرا دیدگاهتون به زندگی اینقدر منفیه، چرا این همه سخت می گیرین. به نظر من هر کسی یه چند ساعتی یه جا بشینه و فکر کنه نا خود آگاه به بن بست می رسه، اصلا دیوونه می شه.پوز خندی زدم و گفتم: شما هم اگه به جای من بودید قاتی می کردید._ من اگه جای شما بودم به نوعی سرمو گرم می کردم تا کمتر فکر کنم. چرا از یه روانشناسی کمک نمی گیرید.به شوخی ولی با اخم گفتم: یعنی می گید من دیوونه ام، دستتون درد نکنه._ استغفرالله ، من کی همچین غلطی مردم، چرا فکرتون همه اش منفیه. خندیدم و گفتم: دور از جون، من هم خواستم باهاتون شوخی کرده باشم. راستش رفته ام ولی یه مشت داروی خواب آور بهم دادن، اما درد من درمون نداره و بیچاره مامان هم از دستم عاجز شده.همان لحظه گارسون غذا رو آورد و شکر خدا از موعظه کردن دکتر رها شدم. موقع خوردن غذا زیر چشمی نگاهش می کردم، به فکر فرو رفته بود و هراز گاهی یک قاشق غذا می خورد. طاقت نیاوردم و پرسیدم: تو کدوم باغ سیرمی کنید.سرش رو بالا گرفت و لبخند زنان جواب داد: تو باغ نبودم، به حرفهای شما فکر می کردم._ اگه می دونستم حرفهام اینقدر فکر شما رو به خودش مشغول می کنه، به هیچ وجه حرف نمی زدم. راستی چرا شما از خودتون چیزی نمی گید تا من مجبور بشم براتون روضه بخونم تا از آشنایی با من پشیمون بشید._ شما روضه نمی خونید که من پشیمون بشم. ممنونم که منو لایق درد و دل کردن دونستید و من از این بابت خوشحالم. اگه من حرفی نمی زنم برای اینکه زندگیم تو کتاب خلاصه شده._ تو خانوادتون همه مثل شما درسخون هستن؟_ نه، پنج برادر بزرگتر دارم که همه شون شغل پدرمو ادامه دادن و وارد بازار شدن. سه تا هم خواهر دارم، دو تاشون خونه دارن و فقط یکیشون که یکسال از من بزرگتره، معلمه.از داشتن این همه خواهر و برادر خوشم آمد. در حالیکه می خندیدم گفتم: وای خوش به حالتون، چه جالب می شه وقتی همه دور هم جمع می شین، پس شما ته تغاری هستین؟سری تکان داد و گفت: بله، من آخرین فرزند هستم. برای فرار از سر و صدای بچه ها بیشتر اوقات تو بهار خواب خونمون می رفتم تا راحت بتونم درس بخونم. بعد از تمام شدن غذامون، نگاهی به ساعت انداختم که فورا پرسید: دیرتون شده؟_ یک ساعت دیگه فرصت دارم یعنی ساعت ده باید خونه باشم._ اگه مایل باشین یه چایی بخوریم و بعد بریم.سرمو به نشانه مثبت تکان دادم. بعد از خوردن چایی، رستوران رو ترک کردیم. در بین راه پرسید: روزهای جمعه برنامه خاصی دارین؟ _ نه چطور؟ _ من روزهای جمعه با دوستام میرم کوه، گفتم اگه شما هم دوست داشته باشین این هفته با ما همراه باشید.لحظه ای فکر کردم و سپس گفتم: نه مزاحمتون نمی شم، بین چند تا پسر به تنهایی راحت نیستم.خدید و گفت: دوستای من فقط پسر نیستن، بینشون دختر هم هست. مطمئنم از همراهی با ما نه تنها معذب و ناراحت نمی شید بلکه بهتون خوش می گذره.با شنیدن این حرف چشمامو تنگ کردم و نگاهش کردم و زیر لب زمزمه کردم: آب زیر کاه، میگه من دوست دختر ندارم.قاه قاه خندید و گفت: خیلی کج خیالین، مغز شما در جهت مثبت فرمان نمی ده. در ضمن از این به بعد، یادتون باشه که گوشهای من خیلی تیزه.فکر نمی کردم حرفمو شنیده باشه. از خجالت صورتم داغ شد، شیشه رو کمی پایین کشیدم تا کمی خنک شوم. هر دومون ساکت بودیم، وقتی سر خیابان ترمز کرد نفس راحتی کشیدم و قبل از اینکه پیاده بشوم دستبندمو از جیبش در آورد و بطرفم گرفت و گفت: بفرمایید این هم امانتی شما._ ممنون.خواستم پیاده شوم که گفت: یاسی خانم، به مژگان خانم سلام برسونید و از طرف من برای روز جمعه ایشون رو هم دعوت کنید البته اگه مایل بودن. چون شمارشونو ندارم به شما زحمت می دم.حرصم گرفت ولی برای حفظ ظاهر لبخند زنان گفتم: حتما هیچ زحمتی نداره، خیلی هم خوشحال می شه.سریع پیاده شدم تا پی به درون آشفته ام نبره، قبل از اینکه درب و ببندم گفتم: بخاطر شام هم ممنون. شب خوبی بود، خداحافظ._ خواهش می کنم، برای من هم شب خوبی بود، خداحافظ تا روز جمعه.پیاده شدم، اونقدر عصبانی بودم که دلم می خواست درب و محکم بکوبم تا اون گوشهای تیزش کر بشه. از حرص شروع کردم به دویدن. وقتی جلوی درب رسیدم، بی توجه به اینکه هنوز سر خیابان ایستاده، درب و باز کردم و به داخل رفتم. شبم رو خراب کرده بود و شام کوفتم شده بود، پس دلیلی نداشت که ازش دوباره تشکر کنم. وقتی وارد خونه شدم، مامان مشغول تماشای سریال بود. سلام کردم، اون هم جواب داد، به سمت اتاقم می رفتم که پرسید: خوش گذشت؟چون نمی خواستم از دل پریشونم با خبر بشه، همان طور که به طرف اتاق می رفتم جواب دادم: ای بد نبود._ کجا داری میری؟ بیا چند لحظه بشین بعد برو خودتو حبس کن._ قصد حبس کردن ندارم. لباسامو عوض کنم بیام، چشم.برای اینکه به آرامش برسم آرام آرام لباسامو عوض کردم و سپس پیش مامان رفتم. به محض نشستن گفت: خوب تعریف کن ببینم چی شد؟_ قرار نبود چیزی بشه، رفتیم دربند شام خوردیم بعد برگشتیم._همین، یعنی تواین چند ساعت که با هم بودین اصلا حرفی نزدین.خنده ام گرفت، در حالیکه می خندیدم جواب دادم: لال که نبودم، البته اگه لال هم بودیم با اشاره حرف می زدیم. بیشتر از اون من حرف می زدم چون همش سوال می کرد مثل مجرمی که ازش باز جویی می کنن.مامان با تعجب نگام کرد و پرسید: یعنی چی؟ همچین می گی احساس می کنم با یه آدم مغرور و از خود راضی طرفی.از تشبیه مامان، خنده ای از ته دل کردم و گفتم: نه بابا، بد بخت این جوری نیست._ پس حتما حرفی زده که بهت بر خورده.نه ای گفتم و مختصر و مفید برایش تعریف کردم. مامان به نوعی سعی در نصیحتم داشت، ولی حیف که درکش برای من سخت بود. شاید هم فکرم در حول و هوش مژگان و دکتر می چرخید. وقتی حرفهاش تمام شد بلند شدم و به ماوای تنهاییم پناه بردم. نگاهی به گوشیم انداختم دو تا مسیج آمده بود اولی از طرف مهرداد بود که نوشته بود، بی معرفت یه خورده تحویلمون بگیر، چرا هر چی زنگ میزنم جواب نمی دی. با خودم گفتم: برای اینکه حوصله تو ندارم، حرفات برام تکراری شده.مسیج دومی مربوط به دکتر بود که نوشته بود، دخترخوب و بی احتیاط وقتی زمین لیزه نباید دوید.با عصبانیت گوشی رو روی تخت کوبیدم و شکلکی در آوردم و گفتم: به تو چه، دلم می خواد می دوم. اصلا تو چه کاره ای که امر می کنی.ولی چیزی در دلم فریاد زد و گفت: بیچاره، بده که اینقدر به فکر سلامتیته. حیف اون، تو لیاقت نداری، همون بهتر که بره سراغ مژگان.مثل دیوانه ها به خودم جواب دادم: به درک، پسر که قحط نیست.
صفحه 2 از 10
