ارسالها: 7673
#11
Posted: 12 Jul 2012 15:58
پری گفت: چیزی میخوای برات بیارم؟
با بی حوصلگی گفتم: نه... ممنون. ببخشید که امشب مزاحمتون شدم.
-ا...دیوونه. این حرفا چیه؟ نمیدونی مامانم چقدر خوشحاله که اینجایی. باور کن ما همیشه تنهاییم.
-مرسی...منم خوشحالم که اینجام. راستش یلد بچگیامون افتادم
پری خندید و گفت: آره... یادش بخیر. یا من خونتون بودم یا تو خونه ی ما. یادته اون شب....
صدای زنگ موبایلش مانع ادامه ی حرفش شد. با دیدن شماره لبخند زد. ببخشیدی گفت و جواب داد.
-سلام
-.......
-آره خوبم.
- .........
-چه خبر؟
- .....
-نه آناهید امشب اومده اینجا.
وقتی پری باهاش حرف میزد یه لبخند رو لباش بود.خوشحالم که پری خوشحاله.گوهری مرده محترمیه....بعد از اینکه پری ماجرای اونروز و براش تعریف کرد ازم عذر خواهی کرد. یاد خودم افتادم. برای اینکه راحت حرف بزنه از اتاق اومدم بیرون . خاله پروانه داشت تلویزیون نگاه میکرد. تا منو دید لبخند زد و گفت:
-پس پری کو؟
-داره با تلفن حرف میزنه.
-بیا میوه بخور عزیزم.
کنارش روی مبل نشستم و برام چندتا میوه تو بشقاب گذاشت و داد دستم. منم شروع کردم به پوست کندن که گفت:
کی فکرشو میکرد تو و پری اینقدر بزرگ بشین؟
با لیخند نگاش کردم که ادامه داد:
بعد از فوت پدرش فکر نمیکردم بتونم از پس بزرگ کردنشون بر بیام. میدونم خیلی چیزا ازشون دریغ شده ولی پری همیشه قانع بوده.
دستم رو روی دستش گذاشتم و گفتم: شما هر کاری تونستین کردین . پری هم اینو میدونه. اون خیلی مهربونو دلسوزه
آهی کشید و گفت: راستش نمیدونم این دختر مهربونو دلسوز میتونه از پس انتخابای زندگیش بر بیاد...
منظورشو فهمیدم. برای همین گفتم:
این همه نگرانی طبیعیه... ولی نگران نباشین پری اینقدر فهمیده هست که راه اشتباه نره. اگه مشکلی سر تحقیق کردن دارین من به بابام میگم که کارارو انجام بده.
-مرسی عزیزم. برادرش هست. اگه قضیه جدی بشه حتما بهش میگم بیاد تهران. راستی از مامان اینا چه خبر؟
یاد مهمونی افتادم. به احتمال زیاد هنوز اونجان. حتما الان مامان نگرانه. از آخریت تماسی که باهام گرفتن گوشیمو خاموش کردم نباید بهش فکر کنم، تازه اعصابم یه ذره آروم شده. به خاله پروانه نگاه کردم که منتظر جوابم بود. لبخند زورکی زدم و گفتم:
خوبن...
پری از اتاق اومد بیرون. بعد از برداشتن میوه از تو بشقابم نشست. گفتم: بفرما میوه. تعارف نکن
-نه قربونت صرف شده.
به خاله پروانه میوه تعارف کردم. همونطور که میوه برمیداشت گفت:
من میرم شام درست کنم.
پری با خنده گفت: این کارا چیه پروانه خانوم. دو دقیقه اومدیم خودتونو ببینیم.
خاله پری خندید و رفت توی آشپزخونه.
رو به پری کردم و طوری که خاله پروانه نشنوه گفتم: چیه؟؟؟؟ شاد و شنگولی؟؟؟
-چرا شایعه پراکنی میکنی؟
-حتما یه چیزی دیدیم که میگم.
-شما نیازمند به استفاده از عینک هستین خانوم. حالا چرا یهو بلند شدی از اتاق رفتی بیرون؟
-نمیخواستم مزاحم حرفای عاشقونتون بشم...
با این حرف من تغییر حالت دادو با عصبانیت مصنوعی کوسن رو پرت کرد سمته منو گفت:
بی ادب...
و بلند شد و رفت سمت اتاقش.
به در که رسید گفت: چرا نشستی... بیا تو اتاق دیگه
با خنده گفتم: فکر کردم قهر کردی
******
با هم روی تخت نشستیم که پری محکم زد رو پام و گفت: خب ... دیگه چه خبر؟؟؟؟
-هیچی...
-من موندم تو چرا با مامان و بابات دعوات شده. اصلا دلیلت منتطقی نیست.
-پری خواهش شروع نکن.
-چیو شروع نکنم؟ تو باهاشون دعوا کردی چون از فقط از فامیلای بابات خوشت نمیاد؟؟؟؟ آخه این دلیل قابل قبوله؟ پاشو مثل بچه ی آدم بهشون زنگ بزن و بگو که اینجایی
-اگه نگران بودن زنگ میزدن.
با کلافگی کن: لعنت بر شیطون. فکر کردی با کی طرفی؟؟؟ دور از جونم خر؟؟؟ من که میدونم گوشیتو خاموش کردی،
-پری من موندم تو این همه فضولی رو از کی به ارث بردی؟ من از کجا میدونستم تو میری تو کیفم گوشیمو چک میکنی؟
پری که از تفره رفتن من کلافه شده بود گفت: ای بابا. تو یه جمله جواب منو بده اونوقت من دیگه باهات کاری ندارم. چرا باهاشون دعوات شده؟
نمیتونستم قضیه ی کاوه رو به پری بگم یعنی نمیخواستم که بگم...نمیتونستم بهش دروغ بگم. گیج شده بودم. پری با دست زد بهم و گفت:
خب؟؟؟؟؟ من منتظرم بگو
نمیدونستم چی بگم که بیخیال بشه برای همین گفتم:
ببین پری فامیلای بابای من پشت خانوادم حرف در آوردن. از این ناراحت شدم که با اینکه اونا این کارو کردن ولی بازم خونواده ی من کوتاه اومدن
-همین؟؟؟
-چیز کمیه؟
-مرده شورتو ببرن که انقدر آدم کینه ایی هستی
-پری بحث قشنگتر نیست بکنی؟
ـآره هست
-خب پس بحثو عوض کن.
-بگو چرا امروز با دکتر مهرزاد اونجوری برخورد کردی؟
-پری توام گیر دادی به درگیری های من با بقیه ها.
-عجبا.... میمیری مثل آدم و بدون درگیری جواب بدی؟
-هیچی اعصابم سر مامان اینا خورد بود وقتی امد بالا سرم یه جورایی هم شکه شدم هم اینکه ترسیدم. نمیدونم چرا ولی یهو پریدم بهش. هر چی دهنم بود بارش کردم. اصلا نذاشتم حرف بزنه.
-مرض داری اینجوری با دکتر مملکت حرف میزنی؟
-راستش یه کم پشیمونم. ولی خب خودش مقصر بود. تا اون باشه انقدر باهام شوخی نکنه.
-مهرزاد با همه شوخی میکنه ...حتی با مستخدم بیمارستان.
-خوب اشتباه می کنه.
-تو که به همه درگیری... راستش به نظرم دکتر مهرزاد تنها کسیه که آدم از شوخیاش ناراحت نمیشه. میدونی یه جووری شوخی میکنه. انگار بلده با هر کسی چه جوری حرف بزنه. وقتی که هست همه شادن. بیشتر بچه های بیمارستان باهاش صمیمین اما به کسی اجازه نمیده از زیر کار در بره. من خیلی از شخصیتش خوشم میاد.
-نه...باریکلا...خوشم اومد... اطلاعات زیادی ازش داری.
-عجبا... میذاری روشنت کنم؟
-چرا داری منو روشن میکنی؟
-چون وقتی خواست باهات شوخی کنه مثل جن زده ها برخورد نکنی.
خواستم جوابشو بدم که خاله پروانه صدامون کردو گفت که شام حاضره. با تعجب به هم نگاه کردیم و پری گفت:
چه زود؟؟؟!!!!!
رفتیم سر میز شام. خاله پروانه سوسیس بندری درست کرده بود.
پری با خنده گفت: میگم چقدر زود درست شد.
دستامو زدم بهم و گفتم: آخ جووون. من خیلی دوست دارم.
پری با صدای آروم و با خنده گفت: مامان بعد چند سال آناهید اومد اونوقت سوسیس بندری؟
برای اینکه احساس معذب بودن نکنن گفتم: چیه مگه؟؟؟ من خیلی هم دوست دارم
اومدم یه لقمه ازش بخورم ولی اینقدر تند بود که سرفه ام گرفت... اینقدر سرفه کردم اشک از چشام در اومد .
پری گفت: مامان میدونی که آناهید عادت به غذاهای تند نداره. چرا اینقدر تندش کردی.
خاله پری با شرمندگی گفت: من یادم نبود شما ها به فلفل زیاد عادت نداریم.
پری همونطور که میزد پشتم گفت: اشکال نداره دوبار بیای اینجا و بری عادت میکنی.
پری با اصرار گفت:
ای بابا... تو چرا اینقدر ناز میکنی؟؟ بمون دیگه.
-پری جان یه هفته اس که اینجام. زشته. هر چیزی حدی داره...مامانت...
-الکی مامانو بهونه نکن. خودت میدونی چقدر خوشحاله که تو اینجایی.
-در دیزی بازه حیای گربه کدوم گوریه؟ تازه یه هفته اس خونه نرفتم از حال مامان و بابام بی خبرم.
-من که هر چی بگم تو حرف خودتو میزنی. ولی قول بده بازم بیای ولی ایندفعه باید یه ماه بمونیا،
-منظورت اینه که چتر و وا کنم مستقیم فرود بیان تو خونتون؟
-آفرین...تو همیشه باهوش بودی و من به خاطر همین بهت افتخار میکنم.
-مرسی که همیشه بهم قوت قلب میدی.
هر دو خندیدیم و رفتیم سمت در. با خاله پروانه خداحافظی کردم...
********************
کلید رو توی در چرخوندم. مامان با دیدن من سمتم اومد و گفت: سلام مادر... خوبی؟
-بله خوبم.
-نهار خوردی
-بله
-چرا اینطوری جوابم و میدی؟ باور کن اون شب نمی خواستیم بریم عموت...
-بهونه ی خوبیه.
-بهونه چیه؟؟؟ از بابات بپرس چقدر به عموت گغتم که تو راضی نیستی.
-حالا خوبه میدونستین و رفتین.
-ببین سر یه موضوع تموم شده چقدر داریم بحث میکنیم؟ اینارو ول کن. این چند روز چیکار کردی؟
-واقعا فکر کردین متوجه نشدم آمار لحظه به لحظه مو پری بهتون میداد. من خستم... شب شیفتم. میرم بخوایم.
مامان بدون حرفی از سر راهم رفت کنار. با اینکه خیلی دلم میخواست راجع به مهمونی از مامان سوال بپرسم ولی غرورم اجازه نمیداد....توی این یه هفته همه ش به مهمونی فکر کردم. خیلی دلم می خواست ببینمش.... دوست داشتم بدونم از زندگیش راضیه....خودم و که نمی تونم گول بزنم هنوزم دوستش دارم....از خودم بدم میاد که باز دارم بهش فکر می کنم...
مامان صدام کرد تا برم شاممو زودتر بخورم که با شکم گرسنه نرم سر کار...بابا هنوز نیومده بود. مامان هم سر میز ساکت بود، شاید میترسید حرفی بزنه و من باز از کوره در برم.
*******
وقتی رسیدم بخش آروم بود و پری و شیما هم طبق معمول در حال غیبت کردن بودن. پری تا من و دید گفت:
-بدو بیا که یه خبر دسته اول برات دارم.
-چی شده؟
-پری: نه دیگه اینجوری نمیشه... شنیدن خبر دسته اول خرج داره.
-خب نگو...
-پری: باشه حالا که اصرار می کنی میگم...بچه ها میگن امروز مهدیه همراه دکتر یزدانی اومد سر کار، مثل اینکه بالاخره تونست دلشو بدست بیاره.
-بچه ها گفتن؟؟پس هنوز خودت ندیدی.
-شیما:چه فرقی می کنه؟ مهم اینه انقدر براش عشوه اومد تا خرش کرد.
-پری: حالا طناز خودشو می کشه تا از مهدیه عقب نمونه، بیچاره مهرزاد.
مهرزاد.... از وقتی که اون حرفا رو بهش زدم اصلا طرفم نمی یاد. البته حق داره من نباید باهاش اونطوری حرف می زدم....با اینکه می دونم مقصرم اما غرورم اجازه نمی ده ازش عذر خواهی کنم. اصلا شاید اینطوری بهتر باشه....
صدای پری منو به خودم آورد که گفت: کجایی دختر؟؟ خانم دواچی صدات میکنه.
-ها؟
-ها چیه؟ خانم دواچی کارت داره.
-آها...باشه.
بلند شدم برم که پری آروم گفت:
یه چیزیت شده ها....
برگشتم نگاش کردم که قیافه ی حق به جانب به خودش گرفت و گفت:
چیه؟؟؟بد نگاه میکنی؟؟؟ دروغ میگم؟
با خنده گفتم:پری تورو خدا شایعه درست نکن. من آبرومو دوست دارم.
منتظر جواب پری نشدم و رفتم.
جلوی میز خانم دواچی ایستاده بود.
تا منو دید گفت: برو اتاق ۶۱ وضعیتشو چک کن.
باشه ای گفتم رفتم سمت اتاق. اومدم برم تو که دکتر مهرزاد از اتاق اومد بیرون، خواستم سلام کنم ولی قبل از سلام من بی توجه از کنارم رد شد.
از حرکتش تعجب نکردم. خیلی وقت بود که باهام حرف نمیزد. خوشحال شدم که بهش سلام نکردم. نمیخواستم غرورمو خورد کنم. رفتم تو. به بیمار سلام کردم و مشغول کارم شدم.
از چی بگم از حالم خودم از فردام بگم دست بردار
منو توو این حاله خودم بذارو برو دست بردار
از تو نه از خودم پرم تو این حال خوبم ترکم کن
دنیا خارم کرد دنیا قانعم کردم دنیا درکم کن
ارسالها: 7673
#12
Posted: 12 Jul 2012 16:48
مامان بعد از در زدن اومد تو اتاق و کنارم رو تخت نشست.یه ذره نگام کرد و گفت:
-نمی خوای این سکوت و تموم کنی؟
چیزی نگفتم، مامان ادامه داد: باور کن رفتن ما خیلی بهتر از نرفتنمون بود...حتی به نظر من تو هم باید میومدی تا همه ببینن که روبراهی. همین نیومدنت باعث شد تا عمه ت به همه بگه که تو از حسادتت نرفتی.
-برام مهم نیست عمه پشت سرم چی میگه ولی این برام مهم بود که شما و بابا که نزدیکترین کسام هستین به اون مهمونیه مسخره نرین.
-من درکت می کنم ولی بالاخره تا کی باید ازشون دوری کنیم؟ با نرفتن ما مشکلی حل میشه؟ زمان برمیگرده عقب؟
-نه چیزی عوض نمیشه ولی به همه ثابت میشد که من چقدر براتون اهمیت دارم...
دیگه نتونستم جلوی خودمو بگیرم و زدم زیر گریه، مامان بغلم کرد و در حالی که نوازشم می کرد گفت:
گریه نکن عزیزم.... اصلا ما اشتباه کردیم. از امروز به بعد تو هیچکدوم از مهمونیای خانواده ی پدریت شرکت نمی کنیم، خوبه؟ دیگه گریه نکن آناهیدم....هر چند اگر یه ذره به حرفام فکر کنی متوجه میشی که رفتنمون به اونجا به صلاحت بوده....
چقدر به آغوشش نیاز داشتم.یه ذره که آروم شدم از تو بغلش اومدم بیرون. مامان اشکامو پاک کرد و گفت: خب دیگه آشتی؟؟؟؟؟
بهش لبخندی زدم و اونم صورتمو بوسید.می خواست از جاش بلند شه که دستشو گرفتم....منتظر نگاهم کرد. تردید داشتم ولی بالاخره سوالی رو که تو این دو هفته ذهنمو درگیر کرده بود پرسیدم:
-مامان....می خواستم... می خواستم بدونم ....خب
-بگو عزیزم.
سرمو پایین انداختم و گفتم: کاوه حالش خوب بود؟ از... از زندگیش راضی بود؟
مامان دستامو فشرد و گفت: مطمئنی که می خوای بدونی؟
با سر آره ایی گفتم و بهش نگاه کردم.مامان گفت:
-از ظاهر قضیه پیدا بود که با هم زندگیه خوبی دارن...اونطور که مهری و عمه ت تعریف می کردن مثل اینکه همه چیز خوبه... البته ما خودمون زیاد با کاوه برخورد نداشتیم آخه سرش درد میکردو وسطای مهمونی رفت تو اتاقش.
نفس عمیقی کشید و ادامه داد: خب دیگه حالا پاشو بریم برات چایی گذاشتم.
بلند شدم و گفتم: باید زود تر راه بیوفتم.
-چرا؟
-ماشین خرابه دیگه. باید زود تر راه بیوفتم که دیر نرسم.
-حالا با خوردن یه چایی دیرت نمیشه. پاشو بیا،
******************
لباسمو عوض کردم و رفتم توی بخش. بعد از انجام کارام و رسیدگی به چند تا بیمار بیکار شدم و رفتم پشت میز استیشن نشستم. خانم دواچی هم اونجا بود. داشتیم با هم حرف میزدیم که دکتر مهرزاد اومد سمت میز استیشن و بدون نوجه به من به خانم دواچی سلام کرد و گفت: به به...خانوم دواچی... چه خوشگل شدین امروز
خانم دواچی خنده اش گرفت و گفت: مرسی، چشمات خوشگل میبینه...من دیگه پیر شدم عزیزم ولی از من زیباتر اینجا هست که بخوای ازش تعریف کنی.
خانوم دواچی با دست به من اشاره کرد ولی مهرزاد اصلا بهم نگاه نکرد. مهرزاد ادامه داد:
-شما در همه حال زیبایین.... خانوم دواچی پرونده ی مریض اتاق ۲۷۴ میشه بدین؟
خانوم دواچی پرونده رو به دستش داد و مهرزاد همین طور که به پرونده رو نگاه می کرد گفت:
میشه همراه من بیاید.
-خانوم دواچی: دکتر من باید برم پایین اگر ضروریه خانم زند باهاتون میاد.
-نه، زیاد عجله ندارم. مننظر می مونم تا کارتون تموم شه.
همون لحظه شیما رسید. دکتر مهرزاد با دیدنش گفت:
-ممنون شما برین به کارتون برسین من با خانوم اسکندری میرم.
وقتی مهرزاد رفت خانوم دواچی با تعجب به من نگاه کرد و گفت:
- وا ....این چرا همچین کرد؟ تو که اینجا بودی.
شونه ایی بالا انداختم و از جام بلند شدم و رفتم تو اتاق رست. از پنجره به آسمون ابری نگاه کردم..مثل اینکه اونم دلش مثل من گرفته بود. تو این یه هفته که از مهمونی ناگهانی کاوه گذشت فهمیدم تمام تلاشی که برای فراموش کردنش کرده بودم بی فایده بود.دنبال یه راه چاره بودم....راهی بتونم تمام فکرمو آزاد کنم... از تمام چیزایی که ذهنمو درگیر میکنه....خیلی عصبی شدم. با کوچک ترین موضوعی از کوره در میرم. وقتی یاد حرفایی که به مهرزاد زدم میفتم از خودم خجالت میکشم. وقتی میبنم رفتارم با خانوادم تغییر کرده از خودم بدم میاد. کاش هیچوقت باهات صمیمی نمیشدم کاوه...
صدای رعد و برق منو به خودم آورد. اشکمو پاک کردم. هنوز کارام مونده. باید برم...
*************
دم دمای صبح بود. از بیمارستان اومدم بیرون. بارون نم نم میبارید. چون جلوی بیمارستان تاکسی نبود مجبور شدم برم سمت خیابون اصلی. خیلی دوست داشتم تو این هوا زیر بارون قدم بزنم ولی بارون هر لحظه داشت شدید تر میشد. چند دقیقه ای منتظر ماشین ایستادم. اما ماشینی در کار نبود. تقریبا خیس شده بودم. خواستم برم زیر یه سایبون تا یه ذره شدت بارون کم بشه. ولی قبل از اینکه برم تو پیاده رو یه ماشین برام بوق زد. به امید اینکه تاکسی باشه برگشتم که مهرزادو دیدم. بغل پام نگه داشت و شیشه رو داد پایین و با قیافه ی جدی گفت:
-بفرمایید میرسونمتون.
-ممنون منتظر میمونم تا ماشین بیاد.
-ممکنه به این زودی ماشین گیرت نیاد....نترس قرار نیست باهات شوخی کنم.
سوار ماشین شدم و تشکر آرومی کردم که فکر نکنم اصلا شنیده باشه. ازش خجالت می کشیدم. چند بار خواستم ازش عذر خواهی کنم ولی نتونستم.ساکت بودم و به بیرون نگاه می کردم. چون لباسام خیس بود سردم شد و عطسه کردم.مهرزاد نیم نگاهی بهم کرد و بخاری ماشین و روشن کرد.
بعد از چند دقیقه گفت: قرار شد من حرفی نزنم...نمی خوای بگی از کدوم طرف باید برم؟
آدرس و بهش دادم. تمام مسیر هر دوتامون ساکت بودیم. وقتی رسیدیم ازش تشکر کردم.خواستم پیاده شم که گفت:
-من اگر سر کار سر به سر همه میذارم واسه ی اینه که دوست ندارم توی یه محیط بی روح و کسل کننده کار کنم...ترجیح می دم با همه راحت بر خورد کنم.حالا اگر با حرفایی که زدم ناراحتت کردم معذرت می خوام....دوست ندارم با همکارام چه مرد و چه زن مشکلی داشته باشم.
با شنیدن حرفاش بیشتر از رفتاری که باهاش داشتم پشیمون شدم.گفتم:
-این منم که باید معذرت بخوام...راستش این چند وقته حالم زیاد خوب نیست. اون روزم که اون حرفارو زدم از جای دیگه ایی عصبانی بودم.
مهرزاد لبخند شیطونی زد و گفت:
-البته من که به همین راحتی اون روز از یادم نمیره...
یه ذره فکر کرد و گفت:مگر اینکه منو به یه فنجون قهوه دعوت کنی
لبخندی زدم و گفتم:قبول.
-خب حالا دیگه برو خونتون که منم برم...خیلی خستم ازش خداحافظی کردم و رفتم توی خونه.
بعد از رسیدگی به یکی از بیمارا رفتم تو station. جز خانوم یکتا کسی اونجا نبود.تا من و دید پرسید:
-خیلی درد داشت؟
-آره...فعلا که بهش مسکن زدم. به همراهش گفتم اگر دردش کم نشد صدامون کنه.
-ایشالله که کم میشه، یه چایی بهم میدی عزیزم؟؟؟
برای هر دوتامون چایی ریختم و نشستم. سر و کله ی پری هم پیدا شد و گفت:بدون من چایی می خورین؟
-خب بیا برای خودت چایی بریز.
پری می خواست برای خودش چایی بریزه که گوشیش زنگ خورد. با دیدن شماره لبخندی زد. گفتم:چایی خوردن ملقی شد.
پری رفت تو اتاق رست تا بتونه راحت صحبت کنه. خانم یکتا خندید و گفت: پریم از دست رفت.
تلفن زنگ خورد و خانم یکتا جواب داد.
-سلام دکتر
-.........
-مگه بیمارستانین؟
-.........
-باشه ...خدانگهدار.
تلفن و که قطع کرد. از جاش بلند شد و رفت سراغ قفسه ی پرونده ها و شروع کرد به گشتن. یکیشونو رو بیرون کشید و گفت:پیداش کردم.
تلفن دوباره زنگ خورد و خانم یکتا قبل از اینکه جواب بده گفت:میشه این پرونده رو برای دکتر مهرزاد ببری؟
-مگه اینجاست؟
-آره تو اتاقشه.
از جام بلند شدم و پرونده رو برداشتم. دیگه مثل قبل ازش بدم نمی یومد... بر عکس باهاش احساس راحتی می کردم....بعد از اون روز که منو رسوند دوباره مثل قبل باهام شوخی می کرد....کلا آدم مهربون و خوش برخوردی بود...قبل از اینکه برم تو اتاقش رفتم از تریا دو تا فنجون قهوه با کیک گرفتم.
در زدم و بعد از اینکه مهرزاد اجازه ی ورود داد رفتم تو. این بارم مثل دفعه ی قبل سرش پایین بود و داشت به پرونده ی زیر دستش نگاه می کرد...
-سلام.
سرشو بلند کرد و با دیدم لبخندی زد و گفت: سلام... از این طرفا؟؟؟
سینی و رو میز گذاشتم و گفتم: براتون قهوه آوردم، بهتون قولش و داده بودم.
یه ذره نگام کرد و گفت: دختر تو چقدر خسیسی.... با قهوه ی بیمارستان می خوای از دلم در بیاری؟
-مگه قهوه ی بیمارستان چشه؟
پرونده رو گذاشتم رو میز و قهوه ی خودمو برداشتم و یه قلپ ازش خوردم و گفتم:به نظر من که خیلی م خوبه.
سینی رو برداشتم و گفتم :
اصلا هر دو تاشو خودم می خورم...
همینطور که می رفتم سمت در یه قلپ دیگه خوردم و گفتم: وای خدا جون....چقدر خوش طعمه....بهترین قهوه ایه که تا حالا خوردم.
مهرزاد در حالی که می خندید گفت:بیا بابا... دلمو آب کردی...
برگشتم و دوباره سینی و رو میز گذاشتم.مهرزاد قهوه شو برداشت و گفت:
-تو اگر دختر کور و کچلم داشته باشی با تعریفات براش شوهر پیدا می کنی.
-اولا قهوه به این خوشمزگی نیاز به تعریف نداره....بعدشم به قیافه ی من میاد دخترم کور و کچل باشه؟
-قهوه ش خوشمزه ست....ممنون. ولی تو بیمارستان قبول نیست.
-خب من معمولا شیفته شبم و شما هم روزا میاین سر کار...واسه ی همین وقتای آزادمون با هم یکی نیست که من بتونم دعوتتون کنم.
موبایلم زنگ خورد. پری بود:
-پری:کجایی؟
-پیش دکتر مهرزادم...الان میام
-پری:تو رو خدا زودتر بیا...مردم از بی همزبونی...
-روتو برو، شرط می بندم تا همین دو دقیقه پیش مشغول حرف زدن بودی
-پری:گیر نده ...زود بیا.
-خیلی خب...اومدم.
گوشی رو قطع کردم و گفتم:
-من دیگه باید برم، امیدوارم دیگه از دستم ناراحت نباشین...
مهرزاد گفت: نه ناراحت نیستم...اما می خوام ازت دعوت کنم با من بیای به یه نمایشگاه نقاشی...البته اگر دوست داری
یه ذره فکر کردم و گفتم: باشه...چه روزیه؟من باید مرخصی بگیرم.
-پس فردا چطوره؟
-خوبه...
در و باز کردم و گفتم :فعلا خداحافظ
-بابت قهوه ممنون....خیلی چسبید.
خواهش می کنم ی گفتم و اومدم بیرون....
از چی بگم از حالم خودم از فردام بگم دست بردار
منو توو این حاله خودم بذارو برو دست بردار
از تو نه از خودم پرم تو این حال خوبم ترکم کن
دنیا خارم کرد دنیا قانعم کردم دنیا درکم کن
ارسالها: 7673
#13
Posted: 12 Jul 2012 16:58
آخرین دکمه پالتومو بستم و خودمو توی آینه نگاه کردم. با اینکه آرایش ملایمی کردم اما قیافم تغییر کرد چون توی بیمارستان معمولا آرایش نمیکنم. نمیدونم چرا ولی استرس دارم. اولین باریه که مهرزاد رو خارج از بیمارستان ملاقات میکنم. فقط دعا میکنم چیزی نگه یا نگم که دعوا بشه...
هنوز نمیدونم کارم درسته یا نه اما احساس بدی هم ندارم. به ساعتم نگاه کردم الاناست که پیداش بشه. چون مهرزاد قرار بود بیاد دم خونه دنبالم منم تصمیم گرفتم زود تر برم دم در... دلم میخواد امروز زود تر تموم شه.
نفس عمیق کشیدم . برای آخرین بار به تصویر خودم تو آینه نگاه کردم و از اتاق رفتم بیرون. داشتم میرفتم سمت در که صدای بابارو از آشپزخونه شنیدم که گفت: چه عجب...از اتاق اومدی بیرون. و از آشپزخونه اومد بیرون تا منو دید با تعجب گفت: کجا داری میری؟؟؟ مگه الان از سر کار نیومدی؟؟؟
-نه...امروز مرخصی گرفتم. شما کی اومدین؟
-یه نیم ساعتی میشه. حالا کجا میری؟
-با یکی از دکترای بیمارستان میرم نمایشگاه نقاشی.
-از کی تا حالا دکترا به هنر علاقه پیدا کردن؟
با دلخوری ساختگی گفتم: بابا...؟؟؟ خودت میدونی من عاشق نقاشیم.
-میدونم بابا... برو بهت خوش بگذره. شب زود تر بیا تا یه کم ما هم تورو ببینیم.
چشمی گفتم ، کفش پوشیدم و رفتم دم در.
چند دقیقه ای ایستادم که ماشین مهرزاد سر کوچه وایستاد. رفتم سمت ماشین که مهرزاد پیاده شد در حالی که سلام داد و در ماشینو برام باز کرد.
ماشین رو روشن کرد...
توی ماشین معذب بودم. نمیدونستم چی بگم برای همینم ساکت موندم تا خودش یه چیزی بگه. چند دقیقه ای ساکت موندیم که گفت:
حالا این همه راهو داریم میریم به نقاشی علاقه داری؟
-آره... قبل از اینکه تصمیم بگیرم که پزشک بشم میخواستم هنر بخونم.
-پس پزشکی انتخاب دومت بود!!!
-آره. شما چی؟ چی شد که به نقاشی علاقه پیدا کردین؟
مهرزاد لبخند با مزه ایی زد و گفت:راستش من علاقه ای به نقاشی ندارم. فقط برای اینکه دوستم دعوتم کرده بود دارم میرم.
-اشکالی نداره...مهم اینه که دارین میرین کارشو ببینین.
-حالا یه سوال...چرا با اینکه به هنر علاقه داشتی اومدی سراغ پزشکی؟؟؟
باز همون سوال تکراری....به رو به روم خیره شدم و گفتم:
-یه آدمی بود که نظرم و راجع به همه چیز عوض کرد...حتی هنر.
-الان از رشته ت راضی ایی؟؟پشیمون نیستی که هنر نخوندی؟؟
-اگر پشیمون باشمم فایده ایی نداره...بگذریم، شما چرا پزشکی رو انتخاب کردین؟
مهرزاد یه ذره فکر کرد و گفت:
-والا من تا جایی که یادم میاد بیشتر افراد خانوادمون جد اندر جد پزشک بودن...
خنده ی کوتاهی کرد و گفت: میدونی مدل سلام کردن عمو هام به هم چه شکلیه؟
با خنده سری تکون دادم و گفتم: چه جوری؟
(-سلام دکتر
-سلام دکتر
-چه می کنی دکتر؟
-می گذره دکتر)
هر دوتامون زدیم زیر خنده....در حالی که می خندیدم پرسیدم:
-اصلا کسی تو خانوادتون هست که پزشکی نخونده باشه؟
-آره،هستن ولی کمه....فکر کنم همین جاست.
ماشین و پارک کرد و پیاده شدیم.نمایشگاه تقریبا شلوغ بود.مهرزاد با نگاهی به دور و برش گفت:
-چقدر شلوغه
همینطور داشتیم به اطراف نگاه میکردیم که صدایی از پشت گفت:
بالاخره اومدی جناب دکتر؟ دیگه داشتم مطمئن میشدم که دکترا علاقه ایی به هنر ندارن.
مهرزاد با لبخند برگشت و گفت:
دیگه یه دوست خل و چل بیشتر ندارم. گفتم بیام دلت نشکنه،
با هم دست دادن. پسر که متوجه من شده بود گفت:
نمیخوای معرفی کنی؟
-خانم زند، همکارم.
با تردید به منو مهرزاد نگاه کرد که مهرزاد دوباره گفت:
-فقط همکاریم
پسر خندید و گفت:خوشبختم خانم زند.منم باربد آریانفرم...خوشحالم که امروز اومدین اینجا.
دستشو رو شونه ی مهرزاد گذاشت و گفت:
مزاحمتون نمیشم برین از آثار بی نظیر من لذت ببرین. من بازم بهت سر میزنم.
ازش جدا شدیم. داشتیم به تابلو ها نگاه میکردیم . هر چی من با علاقه نگاه میکردم از قیافه ی مهرزاد معلوم بود که هیچی از تابلو ها نمیفهمه. بیشتر به نوشته های زیر تابلو توجه میکرد. وقتی دید دارم نگاش میکنم خندید و گفت:
اونطوری نگام نکن ....من تقصیری ندارم ولی باور کن نمیتونم درک کنم.
براش چند تا از چیزایی که بلد بودم توضیح دادم . رفتیم سمت تابلوی بعدی. مهرزاد ازم خواست تا براش توضیح بدم. منم شروع کردم راجع به سبک نقاشی براش توضیح میدادم که یه بهش نگاه کردم، دیدم اصلا به تابلو نگاه نمیکنه. خط نگاهشو دنبال کردم که متوجه یه گروه دختر شدم که داشتن با خنده به مهرزاد نگاه میکردن . وقتی دوباره به مهرزاد نگاه کردم دیدم داره با خنده بهشون نگاه میکنه . از کارش خنده ام گرفته بود. یادم افتاد که چقدر سر هیراد به من می گفت چشم چرون...برای تلافی گفتم:
فهمیدین؟
بدون اینکه دست و پاشو گم کنه گفت:
مگه با توضیح های شما میشه چیزی رو نفهمید؟؟؟
-خب سبک این(به یکی از تابلو ها اشاره کردم) چی میشه؟؟
-خب.....این میشه... نوک زبونمه ها.... ای بابا... اسمش چی بود؟؟؟... چی چی ایسم؟؟؟
-باز دم خودم گرم که موقع چشم چرونی به یه نفر نگاه میکنم نه یه گروه.
خندیدم و به راهم ادامه دادم و رفتم سراغ تابلوی بعد.
مهرزاد هم سریع خودشو بهم رسوند. قبل از اینکه چیزی بگه باربد اومد کنارمونو گفت:
چطوره؟
مهرزاد در حالی که از کار تعریف میکرد همه ی اون چیزایی که بهش یاد داده بودم به باربد گفت. وقتی حرفش تموم شد به من چشمک زد.
باربد با تعجب گفت: فکر نمیکردم اینقدر اطلاعات داشته باشی.
مهرزاد گفت: همه چی رو که نباید بدونی.
باربد که انگار چیزی یادش اومده بود گفت: آها... اومدم بهت بگم که چند تا از بچه های دبیرستان اومدن ایران و اینجان. میخوان ببیننت.
قبل از اینکه مهرزاد چیزی بگه گفتم:
-میشه من نیام؟
-آره...اگر دوست نداری نیا ولی زیاد از اینجا دور نشو که گمت نکنم.من زود بر میگردم.
با رفتن مهرزاد به تماشا کردن ادامه دادم. چند تا از تابلو هارو رد کردم. برای اینکه از مهرزاد دور نشم با چشم دنبالش گشتم... ولی از چیزی که دیدم خشکم زد. باورم نمیشد. اون اینجا چی کار میکنه؟ وقتی مهری اینجاست حتما کاوه هم هست. خواستم دنبالش بگردم که خودش پیداش شد. رفت سمت مهری و دستشو گذاشت پشتش....قلبم از چیزی که میدیدم تیر کشید....سرمو انداختم پایین....نباید بهشون نگاه کنم، نمی خوام منو ببینن. سریع راهمو کج کردم، اما صدای مهری رو شنیدم که از پشت صدام کرد. بدون توجه به راهم ادامه دادم. اما دست بردار نبود. با کشیده شدن بازوم از حرکت ایستادم. بغضمو قورت دادم و برگشتم. مهری با هیجان گفت: چرا جوابمو نمیدی ؟؟؟ اینهمه صدات کردم.
لبخند از روی اجبار زدم و گفتم: سرو صدا زیاده متوجه نشدم...تو اینجا چی کار می کنی؟؟؟تا جایی که یادم میاد از نقاشی متنفر بودی.
صدای کاوه رو از پشت سرم شنیدم که مهری رو صدا میکرد. تا به ما رسید گفت: کجا یهو غیبت...
با دیدن من حرف تو دهنش ماسید.
کاوه به من خیره شد که مهری بهش چشم غره ای رفت و گفت:
کاوه منو علاقه مند به نقاشی کرد.
نگاهی پر از نفرت به هر دوشون انداختم و گفتم: میدونم... پسر عمه ی من تجربه ی عجیبی تو تاثیر گذاری داره.
کاوه چیزی نگفت و سرشو انداخت پایین. ولی انگار مهری پر رو تر از این حرفا بود. با کنایه گفت:
چرا اینقدر لاغر شدی عزیزم؟؟؟
با پوزخند گفتم: مطمئن باش هیچ دلیلی به جز تناسب اندام ندارم.
مهری بازوی کاوه رو گرفت و گفت: تنهایی اومدی؟؟؟ اگه تنهایی بیا پیش ما.
اومدم جوابشو بدم اما مهرزاد که حالا کنارم ایستاده بود همینطور که به مهری و کاوه نگاه میکرد گفت:
معذرت میخوام بابت تاخیرم.
با دیدن مهرزاد یه لحظه فکری به ذهنم زد. دیدن دست مهری دور بازوی کاوه و حس حسادت شدیدم اونو تحریک کرد که باعث شد بدون فکر کردن به عواقبش با اشاره به مهرزاد بگم: نه عزیزم با دوست پسرم اومدم.
از چی بگم از حالم خودم از فردام بگم دست بردار
منو توو این حاله خودم بذارو برو دست بردار
از تو نه از خودم پرم تو این حال خوبم ترکم کن
دنیا خارم کرد دنیا قانعم کردم دنیا درکم کن
ارسالها: 7673
#14
Posted: 12 Jul 2012 17:03
روی نگاه کردن به مهرزاد و نداشتم...اصلا نمی تونم باور کنم که من این حرفو زدم ولی تو اون لحظه فقط دلم می خواست بزنم تو پر اون دوتا و غرور نابود شده ی خودمو ارضا کنم...فضای سنگینی درست شده و همه ساکت بودن...مهری که انگاری حسابی حالش گرفته شده بود گفت:
-حالا نمیخوای دوست پسرتو معرفی کنی؟
با ترس به مهرزاد نگاه کردم که داشت با خونسردی و لبخند همیشگیش بهم نگاه میکرد. اصلا نمیتونستم بفهمم به چی فکر میکنه. آرامشش باعث شد به حرف بیام.
-دکتر ...
وای...بدبخت شدم. من حتی اسم کوچیک مهرزادو نمیدونستم. مونده بودم چی بگم که خود مهرزاد گفت:
-چی شد عزیزم؟
و رو به مهری گفت:
-آرتام مهرزاد هستم.
مهری و کاوه با حالت گنگ به ما نگاه میکردن. منم دست کمی از اونها نداشتم. از اینکه مهرزاد اینجوری همراهیم کرده بود و ضایم نکرد خیلی خوشحال شدم. تصمیم گرفتم تا میتونم تلافی کنم.مهرزاد رو به من کرد و گفت:
نمیخوای دوستاتو به من معرفی کنی؟
ذوق خاصی داشتم. با هیجان گفتم:
این مهری از دوستای قدیمیه. ایشونم کاوه پسر عممه.
کاوه نگاه بدی به مهرزاد انداخت و با لحن غیر دوستانه ایی در حالی که بهش دست می داد گفت:
خوشبختم.
مهری به مهرزاد گفت:
-فکر کنم شما یه تبریک به ما بدهکارین...آخه من و کاوه تازه ازدواج کردیم.
و با لبخند بدجنسی به من خیره شد...بغض بدی راه گلوم و بسته بود. سعی کردم قورتش بدم.به مهرزاد گفتم:
-خیله خب. ما دیگه بریم
مهرزاد نگاهم کرد.فکر کنم فهمید که حالم زیاد خوب نیست.بازوشو جلو آورد و گفت: بریم... از آشناییتون خوشحال شدم.بابت ازدواجتونم تبریک میگم...خدا نگه دار.
منم کم نیاوردم و دستم دور بازوی مهرزاد انداختم و خداحافظی کردم.وقتی از اونجا بیرون امدیم بازو شو ول کردم.مهرزای در ماشین و برام باز کرد. تا نشستم تو ماشین بغضی که داشتم شکست و نتونستم جلوی اشکام و بگیرم.اونم که دید خیلی حالم بده چیزی نگفت و حرکت کرد...همین طور بی صدا گریه می کردم که متوجه جعبه ی دستمال کاغذی شدم که جلوم گرفته بود.دستمال و گرفتم و زیر لب تشکر کردم....حالا که تنها شده بودیم روی نگاه کردن بهشو نداشتم...نباید از مهربونیش سو استفاده می کردم...
مهرزاد که دید قرار نیست گریه م بند بیاد ماشین و کنار زد و گفت:
-حالا چرا گریه می کنی؟
جوابی ندادم و گریه م شدیدتر شد.مهرزاد دوباره گفت:
-می خوای در موردش حرف بزنی؟
بهش نگاه کردم.دوست داشتم با یه نفر حرف بزنم.با سر آره ایی گفتم.لبخندی زد و گفت:
-من یه کافی شاپ خوب می شناسم...بریم اونجا؟
دوباره با سر موافقتم و اعلام کردم.مهرزاد ماشین و به حرکت در آورد.تا برسیم اتقدر گریه کردم که فکر کنم شب سر درد بگیرم.با ایستادن ماشین بهش نگاه کردم...تا من و دید بلند زد زیر خنده.وقتی نگاه متعجب منو دید در حالی که سعی می کرد خنده شو جمع کنه گفت:
-معذرت می خوام ولی بهتره قبل از پیاده شده یه نگاه تو آینه بندازی
تو آینه نگاه کردم...از دیدن قیافم خنده م گرفت...تمام ریملم پخش شده بود...وقتی پاکشون کردم از ماشین پیاده شدیم و رفتیم تو کافی شاپ.تقریبا تمام صندلی ها پر بود،پسر جوونی که انگار مهرزاد و می شناخت اومد سمتمون بعد از سلام و علیک با مهرزاد گفت:
-کم پیدایی؟؟؟
-مهرزاد:باور کن سرم خیلی شلوغه، بالا خلوته؟
با این حرفش به بالا نگاه کردم. تازه متوجه پله هایی شدم که گوشه ی کافی شاپ بود...پسر گفت:
-آره کسی بالا نیست.
و رو به من گفت:خیلی خوش اومدین.
تشکر کردم و همراهش رفتم طبقه ی بالا، وقتی نشستیم پسر دیگه ایی اومد و پرسید:چی میل دارین؟
مهرزاد منتظر به من نگاه کرد، گفتم:من چیزی نمی خورم.
ولی اون بدون توجه به من قهوه و کیک سفارش داد و وقتی پسر رفت، گفت:به نظر من آدم حتی اگر خیلی ناراحتم باشه نباید به شکمش ظلم کنه.
-بابت حرفی که...تو نمایشگاه زدم معذرت می خوام...اصلا نفهمیدم چطور اون حرفو زدم...
-اشکالی نداره، به خاطر همین داشتی کل راهو گریه می کردی؟
-ممنونم که ضایم نکردین
لبخندی زد.سفارش مون و آوردن.مهرزاد گفت:خیلی گریه کردی یه ذره کیک بخور جون بگیری.
باز دوباره زدم زیر گریه که گفت:
-دیگه قرار نشد گریه کنی.
فقط دلم می خواست حرف بزنم:
-کاوه رو که دیدی، پسر عممه...همبازیه دوران بچگیم بود.چون من برخلاف بقیه ی دخترای فامیل علاقه ایی به خاله بازی و بازیای دخترونه نداشتم بیشتر پیش پسرا بودم ولی چون بازیاشون زیادی خشن بود هر دفعه یه جای بدنم زخم میشد...خوب یادمه که کاوه همیشه هوام و داشت و تا جایی که می تونست خودشو سپر بلای من می کرد واسه ی همینم با هم خیلی خوب بودیم منم بیشتر از بقیه دوستش داشتم.تا اینکه خانواده ی عممم مجبور شدن به خاطر کار شوهر عمم برن امارات....تقریبا کاوه رو فراموش کرده بودم که برگشتن، اون موق تازه اول دبیرستان بودم...وقتی برای اولین بار دیدمش مثل همون موقع که بچه بودیم همه ش دور و بر من بود...همه گذاشتن به حساب دوران خوشی که تو بچگی داشتیم ولی نگاه های کاوه به من دیگه مثل قدیم نبود و اینو فقط من می فهمیدم....یه چیزی عوض شده بود که من متوجه ش نمی شدم...کاوه خیلی به من محبت می کرد و از کوچکترین موقعیتی استفاده می کرد تا من و ببینه...منم به حساب دوستی دوران بچگیمون باهاش گرم گرفتم...خانواده ی من با این موضوع مشکلی نداشتن اما عمم که زیاد از من خوشش نمی یومد از این صمیمت ناراضی بود و سکوتش فقط به خاطر مادربزرگم بود که منو خیلی دوست داشت...
با یاد آوری اون روزا لبخند تلخی زدم و ادامه دادم:
-تا اینکه بالاخره تو یکی از این بیرون رفتنا بهم گفت که دوستم داره...گفت که از بچگی حس خاصی بهم داشته و با دیدن دوباره فهمیده که چیزی جز عشق نبوده...حرفاشو باور کردم.چون صادقانه بود...وقتی درست فکر کردم دیدم منم دوسش دارم،مگه چند سالم بود؟؟؟این اولین تجربم بود...وقتی بهش گفتم که منم دوسش دارم انگار دنیا رو بهش داده بودن. می خواست به خانوادش بگه که زودتر همه چی رسمی بشه ولی من مخالفت کردم چون می دونستم عمم نمیذاره این اتفاق بیوفته.
به مهرزاد نگاه کردم که با دقت داشت به حرفام گوش میداد،وقتی دید دارم نگاش می کنم گفت:
-خب چی شد؟گفتین؟
-نه، راضیش کردم که فعلا به کسی چیزی نگه تا موقش ولی من به مامانم گفتم...دیگه تمام روز و شبم شده بود کاوه...به خاطر اون بود که رشته ی پزشکی رو خوندم...چون اون پزشکی می خوند و می خواست حتی تو محیط کارم با هم باشیم.خانواده ی من اول با این کارم مخالف بودن چون می دونستن که من عاشق هنرم ولی وقتی دیدن تصمیم و گرفتم دیگه چیزی نگفتن.کاوه هم تو درسا خیلی کمکم می کرد.با مهری توی دانشگاه آشنا شدم...بر خلاف علاقش و به اصرار خانوادش این رشته رو انتخاب کرده بود.دختر تنهایی بود و به خاطر اخلاق خاصش دوست زیادی نداشت...چون همکلاس بودیم با هم صمیمی تر شدیم...اون کاوه رو زیاد دیده بود چون بیشتر مواقع که کاوه میومد دنبالم اونم میرسوندیم...خوب می دونست که ما چقدر همو دوست داریم و همیشه آرزو می کرد که به هم برسیم....تو این مدت عمم هم که متوجه علاقه ی ما شده بود بیکار نشست و سعی کرد به هر دلیلی ما رو از هم جدا کنه ولی وقتی کاوه تهدید کرد که اگر از من جداش کنن از پیششون میره کوتاه اومد و بالاخره رضایت داد...دیگه تمام فامیل و دوست و آشنا می دونستن ما مال همدیگه اییم...به خاطر دوستیه طولانیمون تصمیم گرفتیم بی خیال نامزدی بشیم و قرار بود مراسم ازدواج بگیریم...دو ماهی تا مراسم خواستگاری مونده بود، یه شب که مهری خونمون بود بهم گفت که کاوه رو اذیت کنم اول زیر بار نرفتم ولی انقدر اصرار کرد که بالاخره قبول کردم
با نگاه به فنجون قهوم که یخ کرده بود گفتم:
-مهری ازم خواست تا به کاوه sms بدم و بگم همه چی بین ما تموم شده تا ببینم چی کار می کنه...من احمقم این کارو کردم ولی می دونی چی شد؟
مهرزاد ساکت بود.پوزخندی زدم و ادامه دادم:
-اون هیچ جوابی نداد و بعد دو ماهم کارت عروسیشون و برام آوردن....خیلی مسخره ست نه؟؟؟به هر کی بگم باور نمی کنه.همه ش به خودم می گم شاید تمام اون نگاها و ابراز علاقه ها دروغ بود...اون حتی نیومد ببینه واسه ی چی این کارو کردم....شده بودم مضحکه ی فامیل...بعد از اون اتفاق بر خلاف اصرار پدر و مادرم تو هیچ مهمونی ایی شرکت نمی کنم...
ساکت شدم مهرزاد رفته بود تو فکر.بعد از چند دقیقه گفت:
-تو چرا این کار و کردی؟
-چون به عشق اعتقاد داشتم و به معشوقم اعتماد.
-تو اشتباه کردی ولی اونم مقصر بوده که دنبال قضیه رو نگرفته.هنوزم دوستش داری؟
-توقع داری چی بگم؟...من بهترین روزای عمرم و با کاوه گذروندم...امروزم اون حرفا رو از روی حسادت زدم که بابت معذرت می خوام.
-نمی خواد انقدر عذر خواهی کنی...قبلا که گفتم من کلا آدم دست به خیریم ...در ضمن من که دیگه نمی بینمشون... خوشحالم که تونستم کمکت کنم. به قول شاعر دوست آن است که گیرد دست دوست...من بگم بیان قهوه مونو عوض کنن.
میون حرفش رفتم و گفتم:
- نه ممنون.من باید برگردم خونه.
مهرزاد چیزی نگفت و با هم از کافی شاپ رفتیم بیرون.وقتی رسیدیم دم خونه گفتم:
-بازم معذرت می خوام که روزتون و خراب کردم و مرسی که به حرفام گوش دادین...خیلی سبک شدم.
-بابت تشکرت که باید بگم خواهش می کنم اما در مورد عذرخواهی.... اگر یه بار دیکه بگی معذرت می خوام میرم پیداشون می کنم بهشون می گم که دروغ گفتیاااا.دیگه خود دانی.
لبخندی زدم و از ماشین پیاده شدم قبل از اینکه برم گفت:
-فقط یه چیزی...اشکاتو برای کسی که ارزششو نداره حروم نکن.
دستشو به نشونه ی خداحافظی بالا آورد و گاز داد و رفت.
از چی بگم از حالم خودم از فردام بگم دست بردار
منو توو این حاله خودم بذارو برو دست بردار
از تو نه از خودم پرم تو این حال خوبم ترکم کن
دنیا خارم کرد دنیا قانعم کردم دنیا درکم کن
ارسالها: 7673
#15
Posted: 12 Jul 2012 17:06
با صدای زنگ ساعت از خواب بیدار شدم. دیشب بعد از مدتها یه خواب راحت کردم....مطمئنم که دلیلش فقط گرفتن حال مهری و کاوه بود...هنوزم قیافه ی پنچر مهری جلوی چشامه...
با یادآوری اتفاقای دیروز لبخندی زدم...مطمئنا این حس خوبی که دارم و مدیون مهرزادم که همراهیم کرد... تا عمر دارم کار دیروزش و فراموش نمی کنم.
از جام بلند شدم. باید زودتر حاضر میشدم...امروز خیلی کار داشتم. بعد از شستن دست و صورتم رفتم تو آشپزخونه و سلام بلندی کردم و بعد از بوسیدن صورت مامان و بابام نشستم سر میز.بابا گفت:
-سلام باباجون، مثل اینکه امروز حسابی سر حالی
-اهوم.
-مامان: دیروز بهت خوش گذشت؟
با این حرف مامان باز قیافه ی پری اومد جلوی چشمام و نتونستم جلوی خنده مو بگیرم. گفتم:
-عالی بود.
-مامان: خوشحالم که بهت خوش گذشته عزیزم.
دست مامان و نوازش کردم و چون دیرم شده بود چاییمو که هنوز داغ بود خوردم که حلقم سوخت...بابا که قیافه ی مچالمو دید خندید و گفت:آرومتر بابا جون، کارت دیر بشه خیلی بهتر از اینه که خودتو بسوزونی.
از جام بلند شدم و گفتم:
-شما که نمی دونین چقدر کار دارم.
با عجله رفتم تو اتاقم و لباسامو پوشیدم و از خونه زدم بیرون.
******************
هوا کاملا تاریک شده بود که رسیدم بیمارستان. پری هنوز نیومده بود... روپوشم و پوشیدم و مشغول انجام دادن کارام شدم. هنوز نیم ساعت از رسیدنم نگذشته بود که سر و کله ی پری هم پیدا شد.تا من و دید پرسید:
-دیشب چرا نیومدی؟
-مرخصی گرفته بودم.
-چرا به من نگفتی؟
-نگرانم شده بودی؟
-عمرا...ولی باید بهم می گفتی که نمیای.
خندیدم و گفتن: باشه از این به بعد برگه ی مرخصیمو بعد از رییس بخش میارم برات تا تو هم امضاش کنی، خوبه؟
-من به خاطر خودت میگم...اگر گفته بودی الان توام از شیرینی نامزدیه دوستت سهم داشتی.
با تعجب به پری نگاه کردم و پرسیدم:هیراد؟؟؟؟
پری با خنده سری به نشونه ی آره تکون داد. از خوشحالی همدیگرو بغل کردیم...از ته دل براشون آرزوی خوشبختی کردم.ازش پرسیدم:
-خواستگاری کی بود.
-آخر این هفته س...
از بغل پری اومدم بیرون و گفتم:
-سر کار گذاشتی منو؟
-نه به جان هیراد...خواستگاری آخر هفته ست. باور نداری از مامانم بپرس.
با تعجب گفتم: هنوز نیومدن خواستگاری اونوقت تو به همه شیرینی دادی.
-وقتی بهت می گم تو هیچی از فوت و فن به دام انداختن پسرا نمی دونی حق دارم....من اینکارو کردم که اگر هیراد پشیمون شد بهش بگم اسممون افتاده سر زبونا بعدشم من فقط به بچه های خودی شیرینی دادم.همه که نمی دونن.
-از دست تو
-بالاخره باید یه جوری خودم به هیراد بندازم دیگه.
هر دوتامون خندیدیم و بعد از کلی چرت و پرت گفتن مشغول کارمون شدیم
-بیا بریم دیگه.
-خسته ام پری به خدا
-ای بابا. عین آینه ی دق شدی. همش خسته ای.
-از صبح شیفت بودما.
-ببین آناهید من اگه شوهر کنم دیگه منو نمیبینیا
-چرا اونوقت؟؟؟
-هیراد گفته بعد از ازدواج دیگه نمیتونم با دوستای مجردم رابطه داشته باشم. دوستای مجرد دوستای متاهلشونو منحرف میکنن.
-غلط کردی... یعنی چی؟؟؟؟ نذار ازدواجتونو به هم بزنماااا
-خیله خب بابا. شوخی کردم. با ازدواج من چی کار داری؟
-پری به خدا پسرا هنوز نسلشون منقرض نشده که اینجوری میکنی.
-نوبت توام میشه هااا.
-حالا فعلا بذار تورو سرو سامون بدیم. بعدا به من فکر کن.
-باشه. حالا منو نپیچون... میای یا نه؟؟؟؟
-خستهام
-باشه نیا. میخواستم ببرمت شام مهمونت کنم. خودت میدونی من سالی یه بار ولخرجیم گل میکنه.
-باورم نمیشه. واقعا میخواستی شام مهمونم کنی؟
-پس چی؟ فکر کردی فقط خودت بلدی؟ حالا میای؟بیا دیگه... ببین ارزش داره من اینقدر التماس کنم؟ میای؟ بگو میای.... بیا.
-خیله خب پری. خجالت کشیدم از بس التماس کردی. بریم دیگه. کی حریف تو میشه؟
خنده ای کردو همونطور که دست منو میکشید گفت:
من...
**********************************
توی رستوران بودیم. غذا رو سفارش دادیم. به قیافه ی پری نگاه کردم. بعد از اینکه هیراد و خوانوادش اومدن خواستگاری و روز نامزدی رو مشخص کردن انگار انرژیش دو برابر شده . همیشه میخنده. خیلی خوشحاله. منم از خوشحالیه اون انرژی میگیرم. کی باورش میشد. منو پری... بچگیامون... راه مدرسه.... بازی ها... الان داره ازدواج میکنه. چند وقت دیگه تو لباس عروسی میبینمش. تو فکر بودم که حرکت دست پری جلوی صورتم منو از فکر بیرون آورد.
-کجایی بابا؟ چرا اینجوری منو نگاه میکنی؟
-باورم نمیشه؟؟؟
-چی باورت نمیشه؟؟؟؟ اینکه شام مهمونت کردم؟
-اون که بله. مهمون کردن تو جزو عجایب جهان بود. اما اون که الان داشتم بهش فکر میکردم این بود که اصلا نمیتونم باور کنم تو چند وقت دیگه ازدواج میکنی... دلم برای بچگیمون تنگ شده.
دستم رو با مهربونی گرفت و گفت:
وقتی به بچگیامون فکر میکنم و خاطرات شیرینمون یادم میاد هم دلم میگیره هم خوشحال میشم. دلم میگیره چون خیلی زود گذشت اما خوشحال میشم که تو توی همه خاطراتم هستی و الانم کنارمی...
-پری بچگیامون یادته؟
-مگه میشه یادم بره. هنوز فوتبال بازیامون با پسرای همسایه یادم نمیره. تو هیچوقت خاله بازی دوست نداشتی.
-آره. خوشم نمیومد. یادته وقتی من باهات خاله بازی نمیکردم ناراحت میشدی و میرفتی پیش ...اون پسره اسمش چی بود؟؟؟ همون که همسایه ی بالاییتون بود؟؟
-اشکان؟؟؟؟
-آها... آره... یادته میرفتی پیشش اونم میومد باهات خاله بازی میکرد؟؟
-آره. بیچاره. به خاطر من روسری سرش میکرد.
دوتایی بلند خندیدیم. پری با دست اشاره کرد که آروم باشیم و گفت:
-اروم... یادته امیر تو فوتبال رات نداد و توام هلش دادی از رو ایوون انداختیش پایین تا دو روز جریمه شدی. آخر سرم دل امیر برات تنگ شد اومد خونتون از بابات خواست بذاره بیای کوچه؟؟؟
-آره. از اون موقع به بد خیلی با هم صمیمی شدیم. خیلی دوست دارم بدونم الان چی کار می کنه...
پری همونطور که میخندید گفت:
چقدر زود گذشت... یادش بخیر.
نفسمو بیرون دادمو گفتم:
آره واقعا...یادش بخیر.
غذارو آوردم. یاد موضوع داغ خودمون افتادم که به پری گفتم:
راستی پری خاستگاری هیراد چی شد؟؟؟ خوب بود؟؟؟ مامانو داداشت پسندیدن؟؟
پری لبخند شیطونی زد و گفت:
علف باید به دهن بزی شیرین بیاد...
-خب خانم بزه. علف شیرین هست یا نه؟؟؟؟
-تو چی فکر میکنی؟
-به جای این لوس بازیا بگو چطور بود؟؟
-خوب بود... نامزدی افتاد برای دو ماه دیگه. اما هیراد میگه دوتا نامزدی بگیریم... یکی واسه همکارا. یکی واسه فک و فامیلا.
-این که خوبه.
-آره. ولی هزینه ها بالا میره.
-بعد من به تو میگم خسیس بهت بر میخوره.
قیافه اش مچاله شد و گفت:
خب نمیخوام اول زندگی هزینه زیادی داشته باشیم.
-دیوونه مردا فقط تو دوره ی نامزدی خرج میکنن. تا میتونی استفاده کن.
-توام که همش بد بینی. از بحث خارجم نکن. گوش کن ببینم... خلاصه اینکه تا اینو تو جمع گفت مامانش قبول کرد و کلی هم پسرشو برای این پیشنهاد خوبی که داد تشویق کرد....منم دیگه نتونستم مخالفتمو اعلام کنم.
-راستی مامانش اینا چه جوری بودن؟ خواهر و برادرم داشت؟؟؟
-مامانش که خیلی ماهه. مهربونه. دوتا خواهر و یه برادر داشت. همشون به دلم نشستن.
-خب خدارو شکر. حالا کیارو میخواد دعوت کنه؟
-همه ی بچه های بیمارستان البته اونایی که میشناسیمشون با دوستای دانشگاش و چند تا دکتر از بیمارستانای دیگه. جشن نمیخوایم بگیریم. یه دور همی میخوایم بگیریم که تو بیمارستان همه بفهمن.
-یهو بگو میخوای بیمارستانو خالی کنی دیگه. بیچاره مریضا
-حالا واسه اونجاش یه فکری میکنیم. به نظرت خوبه؟؟؟
-پری چرا اینقدر سخت میگیری؟؟؟ خیلی خوبه.
-خدارو شکر که هستی و نظر میدی...
اینو که گفت گوشیش زنگ خورد. هیراد بود. با هم حرف زدن. گوشی رو که قطع کرد گفت: هیراد میاد دنبالمون.
غذامونو خوردیم تا اینکه هیراد اومد و با هم رفتیم سمت خونه.
******************************************
چشمامو باز کردم. هوا تاریک بود. دلم میخواست بازم بخوابم اما شیفت داشتم. مجبور شدم بلند شم. صورتمو شستم و برای خودم صبحونه آماده کردم. داشتم چایی میریختم که صدای مامان منو متوجه خودش کرد.
-آناهید جان شیفت داری؟
-آره... بیدارت کردم؟
-نه. میخواستم برم دستشویی.
-باشه.
-کی میری؟؟
-یه ساعت دیگه راه میوفتم.
-باشه، به چایی هم برای من بریز.
چایی رو ریختم و خودم مشغول چایی خوردن شدم. مامان پشت میز نشست و به من نگاه کرد. متوجه نگاهش شدم. همونطور که یه من نگاه میرد گفت:
اوضاع خوبه؟؟
از سوالش جا خوردم.
با تردید گفتم:
آره... چطور؟
-نمیخوای چیزی بهم بگی؟؟؟؟
-نه...چیزی شده مامان؟؟؟
-اره.
-خب چی؟؟؟؟
-منتطرم تو بهم بگی.
-چیو؟؟؟؟ چیزی نشده که بهت بگم مامان.
-باشه. تو نگو. من میگم.عمه ات زنگ زد. آرتام مهرزاد کیه؟
-دکتر بیمارستان...همونکه اون روز رفتیم نمایشگاه و...
حرف تو دهنم ماسید. یاد اون روز افتادم . پس کاوه به عمه همه چیو گفته. با یادآوری اون روز و کار کاوه خنده ام گرفت، مامان که خنده ی منو دید گفت:
چی شد؟؟؟ چرا میختدی؟؟؟
-هیچی. پس کاوه امار منو به عمه میده.
-کدوم آمار؟؟؟ اون دکتره دوست پسرته؟
با گفتن این حرف خنده ام بیشتر شد. مامان که گنگ نگاهم میکرد گفت: میشه به جای خندیدن جوابمو بدی؟؟؟؟ کاوه چیزی نگفته . مهری گفته.
با گفتن این حرف خنده رو دهنم ماسید. نمیدونم چرا ولی دلم میخولست کاوه این حرفارو زده باشه. وقتی دیدم مامان داره خیره خیره نگام میکنه تمام ماجرای اون روز رو تعریف کردم. مامانم که انگار خیالش راحت شده بود گفت:
-از دست تو. این کارا چیه؟؟؟ عمه ات خیلی خوشحال شده بود، مثل اینکه خیالش راحت شده بود از ایتکه تو دیگه کاری به کار پسرش نداره.
نمیخواستم دیگه این بحثو ادامه بدم، برای همین گفتم: من برم آماده شم. دیرم میشه.
مامانو بوس کردم و رفتم توی اتاق . توی اتاق همونطور که اشکامو پاک میکردم زیر لب گفتم: لعنتی. تلافی میکنم.
از چی بگم از حالم خودم از فردام بگم دست بردار
منو توو این حاله خودم بذارو برو دست بردار
از تو نه از خودم پرم تو این حال خوبم ترکم کن
دنیا خارم کرد دنیا قانعم کردم دنیا درکم کن
ارسالها: 7673
#16
Posted: 12 Jul 2012 17:17
امروز صبح یه عمل تو بیمارستان داشتیم و منم باید به عنوان دستیار میرفتم. وقتی لباسم و عوض کردم همراه بیتا و چندتا دیگه از بچه ها که انتخاب شده بودن رفتیم سمت اتاق عمل. بیتا بین راه پرسید:
-تو می دونی قراره دستیار کدوم دکتر بشیم ؟؟
-آره، دکتر وزیری.
-حیف شد... با اینکه خیلی از دکتر وزیری خوشم میاد ولی ای کاش دکتر مهرزاد میومد.
دو سه روزی میشه که ندیدمش....حق داره که دیگه نخواد منو ببینه.... من نباید از مهربونیش سو استفاده می کردم .گفتم:
-دکتر مهرزاد آدم خوبیه ولی من برعکس تو وزیری رو ترجیح می دم... خیلی مهربون و دوست داشتنیه...
-اون که بله...کسی رو تو این بیمارستان پیدا نمی کنی که از دکتر وزیری خوشش نیاد ولی فقط تو این عمل ها میشه دور از چشم طناز دو کلمه با دکتر مهرزاد خوش و بش کرد. تو که صبحا نیستی ببینی چطوری مهرزاد و دوره می کنه نمیذاره کسی بره دور و برش...
-وقتی خود دکتر مهرزاد با این قضیه مشکلی نداره و اعتراضی نمی کنه یعنی خیلیم از طناز بدش نمیاد.
-اگر دکتر فقط با طناز خوب رفتار می کرد یه چیزی ولی اون با همه صمیمی برخورد میکنه.
شونه ایی بالا انداختم و گفتم:
-چیبگم؟؟
با هم رفتیم تا دستامون و بشوریم....صدای خنده ی چند نفر و شنیدم. صدای دکتر وزیری و تشخیص دادم که گفت:
-که اینطور...پس بالاخره رفتی قاطی مرغا؟
از تو آینه بهشون نگاه کردم. دکتر وزیری و مهرزاد و گوهری مشغول حرف زدن بودن.گوهری خندید و سرشو پایین انداخت.مهرزاد خندید و گفت:
-چه پسر با حجب و حیایی...چه خجالتیم می کشه.
گوهری ضربه ایی به بازوی مهرزاد زد و گفت:
-نوبت تو هم میشه.
-مهرزاد: من که از خدامه که زودتر نوبتم بشه ولی کسی حاضر نمیشه با من ازدواج کنه...
وزیری دستشو روی شونه ی مهرزاد گذاشت و گفت:
-همین الانم خیلی ها حاضرن بهت جواب مثبت بدن
-مهرزاد: نفرمایید...تا زمانی که دکتر خوش تیپی مثل شما هست کی به من نگاه می کنه؟
-گوهری: خدایی اینو راست میگه دکتر...خیلی خاطر خواه دارین.
دکتر وزیری خندید و کفت:
-برین پی کارتون...
بیتا که مثل من از آینه داشت به اونا نگاه می کرد گفت:
-زود باش تا دکتر مهرزاد نرفته بریم یه ذره باهاش صحبت کنیم.
-بریم چی بگیم؟ من نمیام.
-لوس نشو دیگه...الان سر و کله ی طناز پیدا میشه ها.
بیتا که دید من از جام تکون نمی خورم گفت:
-اصلا نیا...خودم میرم.
بعد از رفتن بیتا دوباره دستامو شستم. از روی کنجکاوی نگاهی بهشون انداختم که دیدم حسابی مشغول بگو و بخند بودن. برگشتم که برم تو اتاق عمل اما باید از جلوی اونا رد میشدم. وقتی بهشون رسیدم بدون اینکه سرمو بلند کنم زیر لب سلامی گفتم و رفتم تو اتاق.... بعد از چند دقیقه بیتا هم اومد تو. از قیافش معلوم بود که صحبتاش بر وفق مراد بوده...آروم در حالی که می خندید، گفت:
-من عاشق مهرزادم... این خدا چی آفریده.
-مینا دیگه اینقدرا هم تعریفی نیست.
زد روی شونه مو گفت:
برو بابا...بد سلیقه. میدونی از چیه مهرزاد خوشم میاد...اصلا نمیشه شناختش.فکر کنم بیرون از کارش هزارتا دوست دختر داره.
-بعیدم نیست.
-راستی میدونستی اسمش چیه؟؟؟
یاد اون روز افتادم که جلوی مهری و کاوه خودش رو معرفی کرد. ولی به روی خودم نیاوردم و گفتم:
-نه نمیدونم.
-اسمش آرتامه. قشنگ نیست؟
شونه هامو با بی تفاوتی بالا انداختم و گفتم:
آره... قشنگه.
با صدای دکتر وزیری همه مشغول آماده کردن اتاق شدن. منم سعی کردم تمرکز کنم و کارمو شروع کردم.
**********************************
دکتر مهرزاد توی راهرو داشت با مادر یکی از مریضا حرف میزد. داشتم میرفتم توی اتاق روبه روی اتاقی که مهرزاد وایستاده بود. نگاهم کردو با لبخند سلام کرد. منم فقط با سر سلام کردم و رفتم تو اتاق...ازش خجالت میکشیدم، بالا سر یکی از بیمارا رفتم. گفتم:
-سلام ... حالت بهتره؟
با صدای بچگونش جواب داد:
-بله...
-خیلی خوبه. ببینم از آمپول که نمیترسی؟؟؟؟
با ترسی که تو چشماش بود و سعی میکرد پنهونش کنه گفت:
-نه...خیلی آمپول میزنم.
لبخندی زدم و گفتم:
-آفرین... الانم باید آمپول بزنی.
- میشه الان نزنم؟
-چرا؟
به مادرش نگاه کرد که داشت بی صدا به ما نگاه میکرد. با تردید گفت:
-گوشتو بیار جلو.
گوشمو بردم جلو دهنش. من من کنان آروم گفت:
من...از آمپول...میترسم. خیلی درد داره.
اومدم جوابشو بدم که دکتر مهرزاد اومد تو. رو به پسر گفت:
سلام آقا حسام شجاع... خوبی؟
حسام با دیدن مهرزاد لبخند شیرینی زد و گفت: خوبم. ولی باید آمپول بزنم.
مهرزاد: اگه آمپول نزنی که حالت خوب نمیمونه.
حسام: درد داره.
مهرزاد: تو که خیلی شجاع بودی. پسرای شجاع از هیچی نمیترسن حتی آمپول. خانوم زند آمپولشو بزنین. این پسر خیلی شجاع تر از این حرفاس.
بدون نگاه کردن به مهرزاد آمپول حسامو زدم و بدون هیچ حرفی اومدم بیرون.
پری رو دیدم که داشت با هیراد حرف میزد. رفتم سمتشون . بهشون که رسیدم گفتم: خوش میگذره؟
هیراد خندید و گفت: جای شما خالی.
-مطمئنم این حرفو از ته دلتون نزدین.
پری گفت: می خوای بگردیم یکی رو پیدا کنیم که بیاد تو رو بگیره تا به تو هم مثل ما خوش بگذره.
با اخم مصنوعی گفتم:ممنون، من راضی نیستم که انقدر خودتون و به زحمت بندازین.
پری: نه بابا چه زحمتی؟؟
-فکر کنم بهتره تنهاتون بذارم.
ازشون جدا شم. بیکار بودم. برای همین رفتم سمت بالکن بغل راهرو. داشت بارون میومد....این هوا منو مسخ میکرد.... خیلی دلم میخواست زیر این بارون قدم بزنم....عاشق هوای بارونیم...خیلی خاطره از روزای بارونی دارم. یک لحظه سنگینی نگاهی رو روی خودم احساس کردم. به بغل دستم نگاهی انداختم. از دیدن دکتر مهرزاد بغل دستم جا خوردم. داشت نگام میکرد. بی مقدمه گفت:
-هنوزم از من خجالت میکشی؟
نمیدونستم چی بگم. خودمو جمع و جور کردم و گفتم:
نه...برای چی؟؟؟
-خوب رفتارت که اینو نشون میده...حالا میتونم بپرسم چرا؟؟؟
-من...اخه...
-خب...
-خب... کی گفته من خجالت میکشم.
-خیلی خب، خجالت نمیکشی اما بذار همین جا بگم اصلا راجع به اون روز فکر نکن. من فقط کمکت کردم. الانم همه چی تموم شده . من درک کردم که چرا منو جلوی کاوه اونجوری معرفی کردی. اگه میدونستم جواب کمک کردنم اینه که اصلا کمکت نمیکردم.
-من واقعا نمیخواستم اون حرفو بزنم. همش احساس میکنم شما ناراحت شدین،
بازم لبخند همیشگیشو زد و گفت:
-مگه میشه ناراحت بشم؟؟؟ همه از خداشونه یهو یه دوست دختر پیدا کنن که هم خوشگل باشه هم دکتر.
دیگه با حرفاش ناراحت نمیشدم. ولی وقتی سکوتمو دید گفت:
-باور کن چیزی عوض نشده، من همون دکتر مهرزادم که اون روز سرش داد زدی. من اصلا به هیچی فکر نمیکنم. توام فکر نکن. اون فقط یه کمک بود.
-مرسی که کمکم کردین.
-خواهش میکنم... کسی از آینده خبر نداره،به جای فرار از من به این فکر کن شاید کمک من باعث بشه که تو یه جای دیگه به دادم برسی و بعد من برای جبران کمکت یه جای دیگه بهت کمک کنم و دوباره تو مجبور بشی ...
خندیدم و گفتم:
-چقدر پیچیده شد
-پس پیچیده ترش نکن.
و رفت....
ساعتو نگاه کردم . هنوز یه ساعتی مونده بود به شروع شیفتم. برای همین رفتم توی کافی شاپ بیمارستان. یه قهوه گرفتم و نشستم پشت میز. داشتم دورو برم رو دید زدم که نگاهم روی دکتر زرافشان ثابت موند. داشت میرفت بیرون از بیمارستان. مثل اینکه شیفتش تموم شده بود. وقتی داشت میرفت سمت در منو دید. برای همین مسیرشو عوض کردو اومد طرفم. بالا سرم اومد و به صندلی روبه روییم نگاه کردو گفت: اجازه هست؟؟؟
گفتم: خواهش میکنم...بفرمایید.
به من خیره شد و گفت:
-اوضاع خوبه؟؟؟
از اینکه زیر نگاه زرافشان بودم معذب شدم. گفتم:
-بله، خوبه.
-دیگه تو دانشگاه نمی بینمتون.
-فعلا کار تحقیقمون عقب افتاد
-امیدوارم که موفق باشی.
اینو گفت و ساکت شد. منم هیچی نداشتم بگم. از اینکه حرفامون تموم شده بود خنده ام گرفته بود. با خنده ی من لبخندی زد و گفت:
-چرا میخندین؟؟؟
-همینطوری. شیفتتون تموم شده؟؟؟
-بله. داشتم میرفتم که شمارو دیدم. چون شیفتامون با هم یکی نیست خیلی وقت بود که شمارو ندیده بودم. اومدم یه عرض ادبی کرده باشم.
-ممنون. لطف کردین.
نگاهی به ساعتش کردو همونطور که بلند میشد گفت:
-من دیگه برم. خوشحال شدم...موفق باشین.
-خیلی ممنون....منم همینطور. خدانگهدار.
و رفت بیرون ازبیمارستان.
*****************************************
توی پاساژ بودیم. با پری اومدیم که خرید جشنشو بکنیم. البته بیشتر من خرید کردم تا پری. بیرون از مغازه داشتیم لباسارو نگاه میکردم که پری به یه لباس مشکی بلند خوشگل اشاره کردو گفت: این خوبه؟
-آره. واسه خودت؟
-نه پس واسه تو. ۶۰۰ مدل لباس خریدیا.
-خیله خب حالا. چرا اینقدر غر میزنی. بعد قرن ها اومدم خرید.
-برم پرو کنم؟
-برو ببینم چه تحفه ای میشی...
رفتیم توی مغازه. پری وقتی پرو کرد لباس تو تنش زار میزد. برای همین گفتم: پری تو تنت بد وای میسته.
تا اینو گفتم مغازه دار سریع خودشو انداخت جلو و گفت: میشه ببینم؟؟؟
پری که لباسش لختی بود یه کم معذب بود شد و گفت:
- نه. نمیشه.
سرمو بردم توی اتاق پرو و گفتم:
- پری آخرین روزای مجردیته ها...استفاده کن... بذار بیاد ببینه.
پری با بدجنسی گفت:
-بذار نوبت خودت بشه بهت میگم لوندی واسه صاحب مغازه چه حالی داره.
-تو خودت میدونی من پایبند به این مسائل نیستم.
-همین کارارو کردی که هیشکی نمیگیرتتا.
-پری یه چیزی بهت میگما....هر چی میگم ربط میدی به این قضیه.
-دیوونه من دوستتم. به فکرتم. چتد وقت دیگه که ترشیدی میای کف پامو میبوسی میگی پری کاش اونموقع به حرفات گوش میکردم.
-به جای این مسخره بازیا بیا سایزشو عوض کن.
-نمیخوام اینو. مگه عزا گرفتم که سیاه بپوشم؟؟؟
-پری با تو خرید کردن اعصاب میخواد. تکلیفت با خودت روشن نیست.
-خیلی دلتم بخواد.
پری لباسو پس داد و اومدیم بیرون. برای نهار رفتیم توی رستوران . بعد از اینکه غدا رو سفارش دادیم به پری گفتم:
-جشن چه روزیه؟؟؟
-جمعه ی هفته ی دیگه.
-چرا اینقدر زود.
-هیراد خیلی عجله داره. منم نمیدونم چرا ولی میگه زود بگیریم بهتره. البته این جشن اولیه مال دکتراست. جشن بعدی هفته ی بعدشه.
-خب. تو که هیچکاری نکردی.
-حالا یه هفته وقت داریم
-کیا دعوتن؟
-هنوز مشخص نکردیم، ولی بیشتر بچه های بیمارستانن. اون چیزی که منو اذیت میکنه اینه که دوستای دیگه شم هستن. کسایی که من نمیشناسم
-خب آدم عاقل اینارو دعوت میکنن که همدیگرو بشناسین دیگه.
پری با دلخوری گفت:
-تو چرا اینقدر به من تیکه میندازی آخه؟ غذاتو بخور
-آخه وقتی ازدواج کنی دیگه نمیتونم باهات اینجوری شوخی کنم.
-چرا؟
-آخه تا من بخوام چیزی بگم هیراد طرفداری میکنه.
پری ختدیدو گفت:پس خدا این هیرادو از آسمون واسم فرستاده.
ساعت نزدیک ۵ بود که رسیدم بیمارستان. وقتی رفتم تو بخش شیما رو دیدم که تو استیشن نشسته بود.
-سلام
-سلام، خوبی؟
-مرسی، چرا تنهایی؟ پری نیومده؟
-اومد ولی پیش پای تو رفت...
-چرا؟ مگه امشب شیفت نداره؟
-داره ولی یه مشکل اضطراری پیش اومد مجبور شد بره... مثل اینکه لوله های خونه ی دکتر گوهری ترکیده و تا فردا شبم حاضر نمیشه. اونام رفتن تا یه جایی رو برای فردا پیدا کنن. بیچاره پری خیلی ناراحت بود آخه همه ی مهمونا رو دعوت کردن و نمی تونن کاری بکنن.
گوشی مو از جیبم درآوردم و شماره ی پری رو گرفتم.
-سلام، کجایی؟
از صداش معلوم بود که ناراحته.گفت:
-سلام. دم در منتظر هیرادم تا بیاد بریم یه جایی رو واسه ی مهمونیه فردا پیدا کنیم.آخه...
-می دونم، شیما برام تعریف کرد که چی شده. واسه ی همینم زنگ زدم. بیا مهمونی رو خونه ی ما بگیریم.
-مرسی از پیشنهادت ولی فکر کنم خونتون برای اون تعداد مهمون کوچیک باشه.
-مگه چند نفرن؟
-نزدیک صد نفر میشن.
راست می گفت خونه ی ما کوچیک بود.گفتم:
-آخه فکر نکنم انقدر سریع بتونین جا پیدا کنین.
-همه ش تقصیر منه. هیراد گفت تالار بگیریم ولی من مخالفت کردم...نمی دونم چی کار کنم...اگر نتونیم جایی رو پیدا کنیم چی؟
-نگران نباش عزیزم، من همین الان میرم مرخصی میگیرم. شاید من تونستم جایی رو پیدا کنم.
-دستت درد نکنه...آناهید من فعلا قطع می کنم.هیراد اشاره می کنه برم پیشش.
-باشه برو، فعلا.
گوشی رو که قطع کردم شیما گفت:
-خونه ی ما زیاد بزرگ نیست ولی می خوای زنگ بزنم به چند تا از دوستام که خونه هاشون مناسبه؟
-نه، بذار اول ببینیم می تونیم تالار پیدا کنیم اگر نشد روی این موضوع فکر می کنیم.
-خدا کنه یه جای خوب پیدا کنن.
-پیدا می کنن.من برم.
-توکجا؟
-منم میرم تا کمکشون کنم، یه ساعت دیگه همه ی تالارا بسته میشه.
-باشه برو نگران نباش من کاراتونو انجام میدم.
خواستم برم که پری رو دیدم که داشت با خنده سمتمون میومد.من و شیما با تعجب به هم نگاهی کردیم...وقتی به ما رسید گفت:
-حلشد.
شیما با تعجب پرسید:
-به این زودی؟
پری سری به نشونه ی آره تکون داد. گفتم:
-خدا رو شکر...حالا کجا هست؟
-خونه ی دکتر مهرزاد.
با تعجب پرسیدم:
-دکنر مهرزاد؟
-پری: آره، چرا تعجب کردین؟ مگه نمی دونستین که هیراد با دکنر صمیمین؟ الان که داشتیم میرفتیم مهرزاد به هیراد زنگ زد که بره پیشش باهاش کار داره. هیردام بهش گفت که نمی تونه بمونه و داستان و براش تعریف کرد.مهرزادم گفت مهمونی رو خونه ی اون بگیریم.
شیماگفت:
-عاشقشم.
-پری:فقط باید بریم اونجا رو ببینیم تا آمادش کنیم.
شیماگفت:
-اگر کمک می خوای من میام.
-پری: اتفاقا به کمکتون احتیاج دارم. باید تا فردا اونجا رو آماده کنیم.
-خوب تو و شیما برین اونجا اگر بازم کمک خواستین من دیرتر میام. باید چند نفر و پیدا کنم که به جای ما اینجا وایستن.
-پری :خیلی خب....ما زودتر میریم. تو هم دیر نکنیا. من به نظرت احتیاج دارم.
شیماگفت:
-پس من برم لباسامو عوض کنم.
بعد از رفتن پری و شیما به چند تا از بیمارا رسیدگی کردم و رفتم تو استیشن.خانم یکتا تا منو دید پرسید:
-از پری خبر داری که کارشون به کجا کشید؟
-آره همین الان بهش زنگ زدم، گفت خیلی کار مونده ولی مستخدم های دکتر مهرزادم هستن و کمکشون می کنن.
-به هر حال پری نباید زیاد خودشو خسته کنه چون واسه ی فردا جونی براش نمی مونه.
-منم میرم کمکشون...فعلا منتظرم تا دوستام بیان که جامون وایستن.
خانم یکتا از پنجره نگاهی به بیرون انداخت و گفت:
-بیچاره چه شانس بدی داره....بارونو ببین چقدر شدیده...
-خدا کنه تا فردا بند بیاد.
دکتر مهرزاد و دیدم که داشت میومد سمت استیشن.آروم از خانم یکتا پرسیدم:
-مگه دکتر همراه پری اینا نرفته بود؟
-نه مادر جون. کار داشت.
مهرزاد به ما رسید و گفت:
-سلام. خسته نباشید.
جوابشو دادیم. رو به من گفت:
-من دارم میرم خونه، با من میاین.
-نه منتظر دوستامم که شیفت و تحویل بدم.
-خب منتظر میمونم.
-مرسی ماشین دارم.
کاغذی رو از روی میز برداشت و بعد از نوشتن چیزی گفت:
-پس این آدرس و بگیرین.
ازش تشکر کردم و اونم بعد از خداحافظی رفت.
***************************
-اه.... لعنت به این شانس
گوشیمو در آوردم و شماره ی پری و گرفتم:
-پری: سلام، کجایی؟
به چرخ پنچر شده ی ماشین نگاه کردم و گفتم:
-تو خیابون...چرخ ماشینم پنجر شده. زنگ زدم بگم اگر دیر اومدم نگران نشین.
-بگو کجایی تا هیراد بیاد دنبالت.
-نه نمی تونم ماشین و اینجا بذارم ...پنچری شو میگیرم.
-نه دیگه نمی خواد بیای...کار زیادی نمونده.
-باشه، ببخشید که نتونستم کمکت کنم.
-این چه حرفیه تو ببخش که به خاطر من اذیت شدی...هنوزم میگم اگر می خوای بگو کجایی تا من بیام دنبالت.
-نه عزیزم فعلا...
گوشی رو قطع کردم و خواستم دست به کار بشم که از شانس بدم بارش بارون شدید شد و در عرض یه دقیقه خیس آب شدم...مجبور شدم برم تو ماشین بشینم.گوشیم زنگ خورد... شمارشو نمی شناختم، جواب دادم:
-الو...
-سلام...الان کجایی؟
-ببخشید فکر کنم اشتباه گرفتین.
-چی چی رو اشتباه گرفتن؟ أرتامم...کجایی بیام دنبالت؟
-ممنون....لازم نیست من خو....
-گفتم کجایی؟
لحنش خیلی جدی بود و ساعتم نزدیک ۱۲ بود. چون خیابون خلوت بود و نمی تونستم زیاد منتظر بمونم .آدرس و بهش دادم که گفت:
-تو ماشین بمون من تا ده دقیقه دیگه اونجام.
و قطع کرد.
سرمو به صندلی تکیه دادم و چشمامو بستم....با صدای ضربه ایی که به شیشه خورد چشمامو باز کردم.مهرزاد بود. از ماشین پیاده شدم ولی چون لباسام خیس بود لرزیدم....چترشو بالای سرم گرفت و گفت:
-تو ماشین بشین.فقط صندوق عقب و باز کن .
در صندوق و باز کردم .چتر و داد دستم گفت:
-برو تو ماشین.
ولی من به حرفش گوش ندادم وبا اینکه از سرما می لرزیدم، همونجا کنارش موندم و چتر و بالای سرش گرفتم تا خیس نشه... دستاش از سرما قرمز شده بود. بهش نگاه کردم واقعا خوش قیافه بود...پالتوی بلندی هم پوشیده بود که خیلی بهش میومد....وقتی کارش تموم شد از جاش بلند شد و بعد از گذاشتن وسایل تو ماشین اومد روبروم وایستلد. سعی کردم جلوی لرزش بدنم و بگیرم و صاف وایستم ولی گویا موفق نبودم چون مهرزاد گفت:
-لجباز...رفتی خونه قبل از خواب یه دوش آب گرم بگیر...
-بخشید که باعث زحمتتون شدم.
-خواهش می کنم...سوار شو. حسابی خیس شدی.
دوباره ازش تشکر کردم و سوار شدم.
از چی بگم از حالم خودم از فردام بگم دست بردار
منو توو این حاله خودم بذارو برو دست بردار
از تو نه از خودم پرم تو این حال خوبم ترکم کن
دنیا خارم کرد دنیا قانعم کردم دنیا درکم کن
ارسالها: 7673
#17
Posted: 12 Jul 2012 17:21
با احساس سردرد شدیدی چشمامو باز کردم...بی حال بودم و بازم خوابم میومد. چشمامو که حسابیم می سوخت، بستم و سعی کردم به چیزی فکر نکنم و بخوابم
ولی با شنیدن صدای باز شدن در اتاقم مجبور شدم دوباره بازشون کنم...مامان بود. چراغ اتاقو روشن کرد که باعث شد دستمو جلوی چشمام بگیرم. مامان گفت:
-تو هنوز خوابی؟؟؟؟
گلوم می سوخت، آب دهنم و به زور قورت دادم و با صدای گرفته گفتم:
-مامان چراغ و خاموش کن لطفا.
-خاموش کنم که دوباره بخوابی؟ پاشو، مگه نمی خوای حاضر شی؟
مامان که دید از جام تکون نمی خورم اومد کنارم و در حالی که موهامو از روی صورتم کنار می زد گفت:
-پاشو عز...ههههههه. تو که مثل کوره آتیش داغی...چرا نمی گی تب داری.
-اصلا نای حرف زدن ندارم.
-از دست تو...پاشو بریم دکتر.
لبخند بی حالی زدم و گفتم:
-مامان من خودم دکترم...اونوقت واسه ی یه سرما خوردگیه ساده برم پیش یه دکتر دیگه؟
مامان دوباره دستشو رو پیشونیم گذاشت و گفت:
-تو به این میگی یه سرماخوردگیه ساده؟؟؟؟؟ تبت خیلی بالاست.
به دستم تکیه دادم و سعی کردم از جام بلند شم که تمام بدنم درد گرفت....انگار همین الان یه تریلی از روم رد شده بود.مامان که صورت مچاله شده از دردمو دید گفت:
-چرا از جات بلند میشی؟ اگه چیزی می خوای بگو تا برات بیارم. تو استراحت کن.
-نه...باید حاضر شم.... به پری قول دادم زودتر از بقیه برم اونجا.
-چی؟؟؟با این حالت می خوای بری؟؟؟
-من حالم خوبه.
-نمی خواد بری... به پری زنگ بزن و بگو که حالت خوب نیست... اون حتما درکت می کنه. امشب نشد هفته ی دیگه.
دیدم حق با مامانه .اصلا حالم خوب نبود و پریم که قراره دو تا مهمونی بگیره، مهمونیه بعدی رو می رم. به مامان گفتم:
-پس میشه گوشیمو بدین؟
مامان گوشیمو داد دستم و گفت:
-من میرم برات سوپ بذارم .
شماره ی پری رو گرفتم. بعد از کلی بوق خوردن بالاخره جواب داد.
-به آناهید جون. کجایی پس؟
از صداش معلوم بود خیلی خوشحاله....یه لحظه از حرفی که می خواستم بزنم پشیمون شدم ولی واقعا حالم بد بود و می دونستم اگر برم از دماغم در میاد.
-من هنوز حاضر نشدم...راستش اصلا حالم خوب نیست. فکر نکنم بتونم بیام.
-.....
-پری؟؟؟مردی مادر؟
-خیلی لوسی....یعنی چی که میگی نمی یای؟
-باور کن حالم خوب نیست ... تب دارم
-من این حرفا حالیم نیست... حتی اگر رو به موتم باشی باید بیای
-پری...
با لحن دلخوری گفت:
-باشه، هر طور راحتی...تو بهترین دوستمی... دوست داشتم امشب کنارم باشی ولی اصرار نمی کنم.
بعد از قطع کردن گوشی از کاری که کردم پشیمون شدم و دلم براش سوخت. نمی خواستم پری رو توی یکی از بهترین شبای زندگیش ناراحت کنم.مامان اومد تو اتاق، دستمال مرطوبی هم تو دستش بود، پرسید:
-زنگزدی؟
-آره، ولی ناراحت شد.
دراز کشیدم و مامان دستمال و گذاشت روی پیشونیم و گفت:
-ایشالله تا هفته ی بعد حالت خوب میشه و تو مهمونیه بعدی جبران می کنی. یه ذره استراحت کن تا سوپ حاضر بشه.
تمام فکرم پیش پری بود. خیلی خوشحال بود و من بد زدم تو پرش. واسه گوشیم sms اومد، بازش کردم...پری نوشته بود.
« می دونم که نباید اصرار کنم چون اگر می تونستی حتما میومدی ولی اگر حالت بهتر شد بیا، خیلی خوشحالم می کنی ...تو که می دونی جای خواهر نداشتمی »
خندم گرفت، بازم مثل قدیم داشت خرم می کرد. اشکالی نداره،...فقط یه شبه. ساعت نزدیکای ۶ بود. از جام بلند شدم و چپیدم تو حموم. سریع دوش گرفتم که باعث شد یه ذره سرحالتر بشم ...لباسمو که یه پیراهن شیری تنگ و تا روی زانو بود و پوشیدم. چون وقت نداشتم تصمیم گرفتم موهامو باز بذارم...به پایین موهام که فر درشت بود ژل زدم تا خوب وایسته و جلوی موهامم سشوار کشیدم . آرایش ملایمی هم کردم. مامان اومد تو اتاق و وقتی من و در حال آرایش کردن دید گفت:
-تو چرا داری آماده میشی؟
-میرم مهمونی، حالم خیلی بهتره.
-الان خوبی ولی اگر حالت اونجا بد بشه چی؟
-هیچی نمیشه. دارم میرم بین یه عالمه دکتر...پس نمی خواد نگران بشی.
مامان پوفی کرد و گفت:
-اگر حالت بد شد سریع میای خونه ها.
-چشم... به نظرت خوب شدم؟
مامان لبخند شیرینی زد و گفت:
-تو همیشه خوبی.
-به مامانم رفتم.
-صبر کن الان بابات میاد میبردت.
-نه خودم میرم
-نمی ذارم با این حال پشت فرمون بشینی.
-خب پس زنگ بزنین آژانس. بابا گناه داره، وقتی برسه حتما خسته س.
مامان موافقت کرد و زنگ زد آژانس و بعد از کلی سفارش بالاخره رضایت داد تا من برم. هر چی به خونه ی مهرزاد نزدیکتر میشدم بیشتر استرس میگرفتم
بالاخره رسیدم.ماشین های پارک شده توی کوچه نشون میداد که درست اومدم ولی مثل اینکه خیلی دیر کردم . بعد از حساب کردن کرایه از ماشین پیاده شدم... از باد سردی که بهم خورد شروع کردم به لرزیدن. مرد مسنی که جلوی در یکی از خونه ها وایستاده بود ازم پرسید:
-مهمون دکتر گوهری هستین؟
-بله
با دست اشاره کرد که برم تو و گفت:
-بفرمایید. خیلی خوش اومدین
حیاط خیلی بزرگی بود که پر بود از درختای بدون برگ...از دم در تا جلوی خونه با چراغ روشن شده بود. نگاهم روی نمای خونه ثابت موند، خیلی قدیمی بود و آدم و یاد خونه ی جادروگرای توی کارتون مینداخت. مطمئنا اگر چراغای حیاط و خاموش می کردن می تونستی بگی این خونه جن زدست. مهرزاد دل شیری داره که تنها اینجا زندگی می کنه، من بودم سکته رو می زدم. با ترس رفتم سمت خونه ولی تمام حواسم به دور و برم بود که یه وقت روحی، جنی از پشت درختا نیاد سراغم... وقتی رسیدم به در وردی که نیمه باز بود، نفس راحتی کشیدم و رفتم تو.... خیلی شلوغ بود
آقایی جلوی در پالتو مو ازم گرفت و راهنماییم کرد که از کدوم طرف برم ولی من انقدر محو توی خونه شده بودم که یادم رفت ازش تشکر کنم... هرچقدر که بیرون خونه وحشتناک و قدیمی بود در عوض توش حسابی شیک و خوشگل بود....به اجبار دست از دید زدن خونه برداشتم و چشم چرخوندم تا پری رو پیدا کنم.
کنار هیراد وایستاده بود، خیلی خوشگل شده بود. رفتم طرفش که متوجه من شد. خودشو بهم رسوند ولی تا بغلم کرد با تعجب پرسید:
-تو چرا انقدر داغی؟؟؟
-خسته نباشی، پس فکر کردی واسه چی گفتم نمیام؟
-من فکر نمی کردم انقدر حالت بد باشه رنگتم که پریده. ببخشید..
-اشکالی نداره، خودم دلم می خواست امشب کنارت باشم.چقدر خوشگل شدی...
-به پای تو که نمی رسم...
-خیلی دیر اومدم
-اون مهم نیست مهم اینه که الان اینجایی.
-بایدم میومدم چون حسابی خرم کردی...
-به من میگن پری..
-دور از جونم که تو دهنت نیست...
-به خدا اگر هیراد نمیومد مهم نبود ولی تو جای خود داری.
-اگر هیردا نمیومد که مراسم کلا ملقی بود...حالا بیا بریم بهش سلام کنم.
پری دستمو گرفت و با هم رفتیم کنار هیراد که تا منو دید گفت:
-پس بالاخره پری تونست راضیتون کنه که بیاین؟
-دیگه یه خواهر که بیشتر ندارم...
-خوشحالم که اومدین.
-ممنون...بهتون تبریک میگم.
-مرسی، ایشالله بعد پری نوبت شماست.
-تو رو خدا نفرین نکنین.
رو به پری گفتم:
-من میرم پیش بچه ها اگر کاری داشتی صدام کن.
-باشه اگر حالت بد شد بهم بگیااا.
و بعد با دست به جایی که شیما و چند تا دیگه از دوستامون نشسته بودن اشاره کرد.رفتم طرفشون و شیما که منو دیده بود وایستاده بود تا باهام روبوسی کنه.
-سلام. نمی بوسمتون چون سرماخوردم
شیما دستشو گذاشت رو پیشونیم و گفت:
-تبتم که خیلی بالاست.
نشستم و گفتم:
-حالم خوبه. خوب، چه خبر؟
-سارا: والا ما تا همین پیش پای شما داشتیم تمام تلاشمون و می کردیم که شوهر پیدا کنیم.
-شیما:اتفاقا یه case مناسبم برای تو پیدا کردیم
-دستتون درد نکنه، حالا این داماد خوشبخت کجاست؟
گلاره به یه مرد چاق و کچلی اشاره کرد.گفتم:
-ای جونم...این تا حالا کجا بود؟
-شیما:پس مبارکه.
سارا در حالی که می خندید گفت:
-بچه ها تو رو خدا قیافه ی طناز و ببینین. داره منفجر میشه.
به طناز نگاه کردم که با حرص داشت به جایی خیره شده بود. مسیر نگاهشو دنبال کردم تا به مهرزاد رسیدم که چند تا خانوم دورش کرده بودن...حسابیم مشغول بگو و بخند بودن. خندم گرفت، معلوم بود خیلی داره بهش خوش می گذره.
-شیما:چه حرصیم می خوره.
-سارا:واسه ی اینکه حسابی از دوستش عقب مونده . ولی حقشه
-ولش کنین...از خودتون حرف بزنین.
-گلاره: راست می گه...بیاین بریم برقصیم
-من نمی یام...نمی تونم زیاد وایستم.
-شیما: می خوای من پیشت بمونم.
-نه عزیزم...برو برقص.
همه شون رفتن و وسطم حسابی شلوغ بود. حالا که کسی نبود فضولیم گل کرده بود و می تونستم راحت دکوراسیون توی خونه رو دید بزنم. همه وسایلا شیک بود. صدای ببخشیدی باعث شد که دست از نگاه کردن بردارم. از دیدن دکتر زرافشان تعجب کردم... دکتر زرافشان گفت:
-سلام. اجازه هست بشینم؟
-سلام، خواهش می کنم بفرمایید.
-راستش دیدم تنهایین گفتم بیام پیشتون....البته اگر مزاحم نباشم.
-خواهش می کنم...
-فکر کنم امشب همه ی دکترای بیمارستان اینجان
-فقط خدا کنه مریض اورژانسی نداشته باشن.
-هیراد و خانم سرمدی خیلی بهم میان.
با نگاهی به پری که در حال رقص بود گفتم:
-خیلی براش خوشحالم.
-حالا که تنهاییم می تونم یه سوالی ازتون بپرسم؟نمی دونم چرا ولی احساس می کنم با شما راحت ترم.
با تعجب بهش نگاه کردم و گفتم:
-بفرمایید.
-چرا من پیش هر خانمی میرم همه با تعجب به من نگاه می کنن؟مثل خودتون.
با این حرفش به دور و برم نگاه کردم، راست می گفت...چند جفت چشم با تعجب روی ما زوم کرده بود.خندیدم و گفتم:
-خب.... می دونین...
-راحت باشین.
-اگر بخوام رک بگم... بخاطر اخلاقتونه که به همه رو نمی دین.در واقع شما دقیقا نقطه ی مقابل دکتر مهرزادین و بخاطر جذبه ی زیادتون کمتر کسی جرأت می کنه بیاد سمتتون...
خندش باعث شد اون چندتا خط گوشه ی لبش که من خیلی ازش خوشم میومد پیداشون بشه، گفت:
-یعنی انقدر بد اخلاقم؟ پس واسه ی اینه که سراغ هر کسی میرم تعجب می کنه.
نگاهی به مهرزاد کرد و گفت:
-مثل اینکه باید بیشتر با آرتام بگردم.
-ولی به نظرم اخلاقتون خوبه
-راستش من اگر انقدر تو خودمم و جدی ام واسه ی اینه که تمام فکر و تمرکزم روی درس و کارم بوده....اصلا نخواستم که ذهنمو در گیر مسائل عاطفی بکنم. البته وقتیم برای این کارا نداشتم....
-چاره ش یه ذره تمرینه...
با دست بهم اشاره ایی کرد و گفت:
-اول از همه به یه معلم خوب احتیاج دارم
انگار تعجب و توی چهرم دید، لبخند بامزه ایی زد و گفت:
-اخلاق شما چطوریه؟
-آمممم...در حال حاضر من یه چیزی بین شما و دکتر مهرزادم، البته یه ذره به اخلاق شما نزدیکترم
خندید و گفت:
-خوبه، پس یه ذره شبیه به منم هست؟
نتونستم جوابشو بدم...نگاهم روی مهری و کاوه که بین مهمونا بودن ثابت موند.
از چی بگم از حالم خودم از فردام بگم دست بردار
منو توو این حاله خودم بذارو برو دست بردار
از تو نه از خودم پرم تو این حال خوبم ترکم کن
دنیا خارم کرد دنیا قانعم کردم دنیا درکم کن
ارسالها: 7673
#18
Posted: 12 Jul 2012 17:26
با صدای دکتر زر افشان به خودم اومدم و نگاه متعجبم و از رو اونا برداشتم.از دیدنشون حسابی شکه شده بودم...دکتر زرافشان که دید با گیجی نگاش می کنم پرسید:
-حالتون خوبه؟
سرمو به نشونه ی آره تکون دادم و دوباره به اونا که در حال سلام و علیک کردن با چند نفر بودن نگاه کردم....مهری دستاشو دور بازوی کاوه حلقه کرده بود و یه لبخند ژکوندم روی لباش بود... با دیدن حال خوب هر دوشون بغض راه گلوم گرفت و احساس می کردم نمی تونم راحت نفس بکشم. هر چند توی نمایشگاه با کمک مهرزاد حالشونو گرفتم ولی بازم نمی تونم ببینم که انقدر با هم خوبن...عرق سردی روی پیشونیم نشست و احساس می کنم حالم هر لحظه داره بدتر میشه...به مهرزاد نگاه کردم، هنوز متوجه اونا نشده بود همونطور که منو ندیده بود چون حسابی سرش با دخترا گرم بود. اگر مهری منو و اونو با هم اینجا ببینه کارم تمومه... به هر کی که بشناسه میگه که مهرزاد دوست پسره منه و آبروی مهرزاد میره....باید تا منو ندیدن برم.
بعد از گفتن ببخشیدی از کنار دکتر زرافشان که با تعجب داشت بهم نگاه می کرد بلند شدم و رفتم سمت در خروجی...دو قدم با در فاصله داشتم که کسی بازومو از پشت گرفت...از ترس چشامو بستم....نفسم تو سینه حبس شد...آبروم رفت...مهریه...
با شنیدن صدای پری که حالا روبروم وایستاده بود نفس راحتی کشیدم و بهش نگاه کردم. پری با تعجب نگاهی بهم کرد و گفت:
-چته؟ چرا انقدر عرق کردی؟ داری می لرزی دختر...
دستی به پیشونیه خیسم کشیدم و گفتم:
-باید برم حالم خوب نیست.
-فکر کردی من میذارم با این حالت جایی بری؟
چند نفری که اطرافمون وایستاده بودن داشتن به ما نگاه می کردن. نمی خواستم جلب توجه کنم، دست پری رو گرفتم و با هم رفتیم بیرون.پری گفت:
-تو چته؟
-تو گرم بود.
-با این لباس نازک حالت بدتر میشه...بیا بریم تو.
-نه پری، باید برم...فقط برو پالتومو بیار.
-گفتم که نمی ذارم بری...
-پری خواهش می کنم بحث و ادامه نده...
-آخه تو...
صدای مهرزاد مانع از ادامه ی صحبتش شد.
-مشکلی پیش اومده خانما؟
-پری: نمی دونم آناهید چش شده... یهو بلند شده میگه می خوام برم.
-پری حالم خوب نیست، درکم کن.
-پری: اتفاقا چون حالت خوب نیست نمیذارم بری.
مهرزاد رو به پری گفت:
-شما برین به مهموناتون برسین... من راضیش می کنم که نره.
ولی پری همچنان وایستاده بود و دستای منو محکم تو دستاش نگه داشته بود...مهرزاد دوباره گفت:
-قول میدم.
پری بعد از نگاه نگرانی که بهم کرد دستامو ول کرد.وقتی به مهرزاد رسید آروم یه چیزی به مهرزاد گفت و اونم سری تکون داد.پری رفت تو...خواستم از مهرزاد بخوام که برام پالتو مو بیاره ولی اون زودتر از من گفت:
-دیدیشون؟
با سر آره ایی گفتم. مهرزاد ادامه داد:
-از اینکه با هم دیدیشون ناراحتی و می خوای بری؟
-من باید برم...اول اینکه حالم خوب نیست و دوم اینکه اگر مهری منو اینجا با شما ببینه بد میشه.اون خیلی تیزه...با من مشکل داره و اگر ببینه منو شما رسمی با هم برخورد می کنیم برای اذیت کردنمم که شده به همه ماجرای اون روز و میگه...
مهرزاد کتشو در آورد و انداخت روی شونه های لختم و گفت:
-فکر کردی اگر منو تنها ببینه کاری نمی کنه؟
دستمو روی شقیقه هام که حالا درد می کرد گذاشتم و گفتم:
-نمی دونم...ولی برم بهتره.
-اما نظر من اینه که بری تو و باهاش حال و احوال کنی و بهش بگی که به کسی چیزی نگه چون ما نمی خوایم کسی فعلا چیزی بدونه...
-فکر می کنین اون به حرف من گوش می کنه؟
-اون شاید گوش نکنه ولی کاوه گوش می کنه و جلوشو میگیره.
-چقدر خوش خیالین.
-بهتره به حرفم گوش کنی و بریم تو..
دستشو روی پیشونیم گذاشت و گفت:
تبت خیلی بالاست...داری می لرزی، از سر شب حواسم بود که بی حال بودی...می خوای بری تو یکی از اتاقای بالا یه ذره استراحت کنی تا حالت بهتر بشه؟
-نه ممنون.
یه ذره نگام کرد و گفت:
-بریم تو؟
با تردید نگاهی به در ورودی کردم و گفتم:
-بریم.
کت و از روی شونم برداشتم و دادم دستش و پرسیدم:
-شما اول میرین؟
-نه تو برو...من از در آشپزخونه میام تو.
با سر باشه ایی گفتم و رفتم... تو حسابی شلوغ بود...داشتم دنبال مهری می گشتم که نگاهم افتاد به پری که با دیدن من لبخندی زد و اومد طرفم و گفت:
-مرسی که نرفتی. الان حالت بهتره.
-آره
-بیا بریم پیش خودم.
دستشو پشت کمرم گذاشت و با هم راه افتادیم....پری داشت حرف میزد ولی من هیچی از حرفاشو نفهمیدم و تمام حواسم پی پیدا کردن اون دوتا بود... بالاخره دیدمشون ...با ضربه ی آرومی که پری به کمرم زد، بهش نگاه کردم.
-معلومه حواست کجاست؟
-خوب معلومه، به حرفای تو...
-آره جون خودت، اگه راست میگی بگو چی داشتم می گفتم؟
خندیدم و گفتم: پری گیر نده
-حالا حواست کجا بود؟ یعنی کی پرتش کرده بود؟
-مردشور تو ببرن که انقدر منحرفی.
به دور و برم نگاه کردم.مهرزاد هنوز نیومده بود...تصمیم گرفتم که خودم برو سراغ مهری و کاوه...وایستادم و به پری گفتم:
-تو برو من الان میام.
-کجا؟
-یکی از آشناهامون و دیدم میرم بهش سلام کنم.
پری باشه ایی گفت و رفت. نفس عمیقی کشیدم و رفتم سمتشون...کاوه متوجه من شد و خشکش زد ولی مهری همچنان در حال بگو و بخند بود و اصلا حواسش به اطرافش نبود. با سلامی که گفتم مهری هم با تعجب بهم نگاه کرد.پرسیدم:
-حالت چطوره؟
-تو اینجا چی کار می کنی؟
-همون کاری که تو می کنی...اومدم نامزدیه دوستم.
-آها
رو به کاوه پرسیدم:
شما خوبی پسر عمه؟
کاوه جوابی نداد و همچنان بهم خیره شه بود...مهری با غیض روشو برگردوند و گفت:
-حالا واسه ی چی اومدی پیش ما؟
-به رسم ادب اومدم به فامیلام سلام کنم.
مهری لبخندی بدجنسی زد و به جایی اشاره کرد و گفت: میبینم که تنها نیستی.
می تونستن حدس بزنم منظورش به کیه ولی برای اطمینان به جایی که اشاره کرد نگاه کردم ...مهرزاد و دیدم. گفتم:
-اتفاقا تا یادم نرفته بذار یه چیزی رو بهت بگم...اینجا کسی از رابطه ی من و ...آرتام خبر نداره و نمی خوامم که کسی بدونه...متوجه منظورم که میشی؟
-مهری: چرا کسی نباید بدونه؟ اگه نظر منو می خوای این مهمونی فرصت خوبیه تا به همه بگین.
-اونش دیگه به خودمون ربط داره...
-مهری: من نمی تونم دروغ بگم...
ای کاش رفته بودم....نگاه مضطربم و به کاوه دوختم و گفتم:
-لطفا قول بده که حرفی نمی زنین.
کاوه که تا اون لحظه که ساکت بود و فقط نگاهم می کرد، گفت:
-مطمئن باش ما حرفی نمی زنیم.
مهری که از نگاه خیره ی کاوه روی من عصبی شده بود گفت:
-اما من میگم.
کاوه عصبی شد و نگاه وحشتناکی به مهری انداخت و محکم گفت:
-همون که گفتم...ما چیزی نمی گیم...به ما ربطی نداره.فهمیدی.
مهری با دلخوری سری به نشونه ی آره تکون داد.از اینکه حال مهری گرفته شد خوشحال شدم. دوباره به کاوه نگاه کردم و گفتم:
-پس قول دادیا...
کاوه سری تکون داد و دوباره بهم خیره شد....احساس کردم تو نگاهش پر دلخوریه....نباید اونجا می موندم...تشکری کردم و سریع ازشون جدا شدم...دوباره رفتم پیش بچه ها.شیما پرسید:
-تو یهو کجا غیبت زد؟
-حالم خوب نبود، رفتم بیرون یه کم هوا بخورم.
-گلاره: ببینم نکنه دکتر زرافشان چیزی گفت و ناراحتت کرد.
-نه بابا....اون بیچاره فقط اومده بود باهام سلام و علیک کنه.
-شیما: الله واکبر ...دکتر زرافشان و این کارا؟؟؟؟ا
-بیچاره مگه چشه؟
-سارا: اوووه....ببین ازش طرفداریم می کنه. به نظر من زیادی جدیه...اینطوری پیش بره تا آخر عمرش تنها میمونه.
-اما به نظر من اخلاقش خوبه...تازه تو این دوره زمونه همه بیشتر دنبال قیافن تا اخلاق...که قافه ی اونم خوبه....به کسی رو نداده کلی آدم دوسش دارن.
-سارا: ببینم نکنه خبریه که انقدر ازش تعریف می کنی.
-همین کارا رو می کنین که آدم نمی تونه دو کلمه باهاتون حرف بزنه دیگه....فکراتون مسمومه.
صدای پری رو شنیدم که گفت: آهای، دوستم و اذیت نکنین که با من طرفیناااا. گفته باشم.
-شیما:چه عجب بالاخره ما تو رو دیدیم...بابا ول کن اون نامزد بدبختتو...چرا مثل کوالا بهش آویزون شدی؟
-پری: من بهش آویزونم؟ اونه که ولم نمی کنه.
-شیما: باشه مام باور کردیم.
-پری: بجای این حرفا پاشین شام حاضره.
-شیما: آخ جون...حالا شام چی هست؟
-برای تو نون و پنیر.
-شیما: گمشو...من از روزی که تاریخ نامزدی رو اعلام کردین شروع کردم به رژیم گرفتن واسه امشب...از فردا که هیکل روی فرم به دردم نمی خوره پس می خوام حسابی از خجالت شکمم در بیام...
شیما از جاش بلند شد و گفت: من که رفتم.
گلاره و سارا هم همراهیش کردن.پری کنارم نشست و گفت: بهتری؟
-آره.
-اونور شلوغه تو همین جا بشین. به هیراد گفتم غذامون و بیاره اینجا تا با هم بخوریم.
-ترجیح میدم برم تا تنها باشین.
-بی خود ترجیح میدی.همینجا پیش خودم میشینی تا خیال راحت باشه.
هیراد همراه یکی از خدمتکارا ظرفای غذا رو آوردن.شام و با شوخی و خنده خوردیم...نمی دونستم هیراد انقدر شیطونه...سر کار که همیشه خیلی مودب و رسمی برخورد می کرد.بعد از صرف شام دوباره همه مشغول رقصیدن شدن....من نمی فهمم اینا خسته نمی شن؟؟ فکر کنم مجبور شیم با بیل خاموششون کنیم.
سرم از صدای زیاد آهنگ درد می کرد.خدا رو شکر کاوه به قولش عمل کرد و جلوی دهن مهری رو گرفت. یه لحظه هم اجازه نداد مهری تنها باشه،چون خوب مهری رو میشناسه و میدونه که از ۱ دقیقه هم استفاده میکنه...حالا هر کی ببینه فکر می کنه از عشق زیاده...چقدر من احمقم، اگه دوسش نداشت که...
گروه ارکست به در خواست بچه ها یه آهنگ ملایم دو نفره گذاشت و همه ی دو نفره ها ریختن وسط....نور سالن کم کرده بودن. توی جمعیت مهری رو دیدم که در حالی که خودشو به کاوه چسبونده بود با لبخند مسخره ایی به من نگاه می کرد...واقعا که بچه ست و مغزش کف پاشه. مهرزادم وسط یود و با همسر یکی از دکترا که بهش می خورد بالای۵۰ سال سن داشته باشه می رقصید....قیافه ی شیرین و مهربونی داشت و خیلی بامزه بود...با دیدنش یاد مادربزرگم افتادم....دکتر شهابی نگاه کردم که با عشق به زنش خیره شده بود....خوش به حالشون....نگاهم افتاد به دکتر زرافشان که اونم مثل من بیننده بود...مطمئنن اگر به هر دختری پیشنهاد میداد نه نمی گفت...
آهنگ که تموم شد همه رفتن نشستن اما هیراد و پری همونجا موندن....همه ساکت بودن، هیراد نگاه عاشقانه ایی به پری کرد و گفت:
-امشب یکی از بهترین شبای زندگیه منه چون بالاخره پری رو مال خودم کردم....
و رو به پری ادامه داد:
-همین جا جلوی همه قول میدم که برای خوشیختیت هر کاری از دستم بر میاد انجام بدم.
پری از خجالت قرمز شده بود و همه براشون دست زدن و یه سری هم شروع کردن به گفتن زن ذلیل و سوت کشیدن و سر به سر گذاشتن هیراد....هیراد با دست از همه خواست تا ساکت بشن، دوباره گفت:
-می خوام از همه تون تشکر کنم که امشب ما رو همراهی کردین....همینطور از آرتام عزیز که نذاشت مهمونی امشب خراب بشه...واق...
اما صدای مهری مانع از ادامه ی حرفاش شد.
-اما همچین ضرر نکردن...ایشالله چند وقت دیگه خبر ازدواج ایشون و خانم زند و میشنوین....
رو به مهرزاد ادامه داد: مگه نه دکتر...به نظر من که دوستیه شما و خانم زند به ازدواج ختم میشه...
سکوت بدی بود....
شوکه شده بودم...فقط به مهری نگاه می کردم که با لبخندی از روی پیروزی به من نگاه می کرد... ولی متوجه نگاه خیره ی مهمونا رو خودم بودم....ای کاش اینا همه ش توهم های ناشی از تبم بود...روی نگاه کردن به کسی رو نداشتم...کاوه بود که سکوت و از بین برد و بعد از اینکه خودشو به مهری رسوند، عصبی گفت:
-معلوم هست داری چی کار می کنی؟
پس کاوه تنهاش گذاشته بود و اونم از فرصت نهایت استفاده رو کرده بود...دوباره عرق کردم و احساس می کردم گلوم خشک شده...مهری شونه ایی بالا انداخت و گفت:
-مگه چی کار کردم؟ فقط حقیقت و گفتم.
و رو به مهرزاد ادامه داد:
-مگه نه دکتر؟
با تردید به مهرزاد نگاه کردم که دستاشو توی جیب شلوارش کرده بود و خونسرد به مهری نگاه میکرد...دیگه برام مهم نبود که آبروم جلوی کاوه و مهری بره...باید همونجا به همه می گفتم جریان از چه قراره تا جلوی داستانای بعدی رو بگیرم....آبروم پیش اون دو تا بره بهتر از اینه که نتونم تو بیمارستان سرم جلوی همکارام بلند کنم....اما قبل از اینکه لب باز کنم مهرزاد گفت:
-حق با شماست.
مهری که انگار دنیا رو بهش دادن، خندید و گفت:
-دیدی خودشونم تأیید کردن..
و رو به کاوه گفت: من مقصر نیستم. اگر همه تعجب کردن به خاطر پنهون کاری خودشون بوده.
-مهرزاد: پنهون کاری ایی در میون نبود...اگر حرفی نزدم و از خانم زند خواستم چیزی نگه واسه ی این بود که دلیلی نداره دیگران از مسائل خصوصی زندگیه من با خبر باشن.
مهرزاد که قیافه ی متعجب منو دید لبخند اطمینان بخشی زد و رو به بقیه گفت:
-فکر نمی کنم چیز عجیببی باشه که من از کسی خوشم بیاد؟
با دست به گروه ارکست که تحت تاثیر جو بوجود اومده قرار گرفته بودن و ساکت شده بودن اشاره کرد که کارشون و انجام بدن و خودشم رفت سمت یکی از مستخدمین و یه چیزی بهشون گفت. خیلی خونسرد بود، انگار نه انگار که آبروی اونم رفته...صدای موزیک دوباره بلند شد...حالا که مهرزاد حرف مهری رو تأیید کرده بود دیگه نمی تونستم انکار کنم چون بقیه فکر می کردن می خوام کارمو توجیه کنم....بغض کرده بودم ، سرمو انداختم پایین و از عصبانیت ناخنمو کف دستم فرو کردم. می دونستم که هنوزم نگاه خیلی ها روی من و مهرزاده. حتما الان فکر می کنن من یه دختر آب زیرکام و بر خلاف رفتارم سعی کردم دل مهرزاد و ببرم...چند تا نفس عمیق کشیدم تا جلوی ریزش اشکامو بگیرم...
با احساس دستی روی شونم از فکر اومدم بیرون...شیما بود که با نگرانی نگاهم می کرد. لبخند بی جونی زدم تا بفهمه حالم خوبه. با مهربونی بازومو نوازش کرد و گفت: خودتو اذیت نکن.
انگار منتظر یه تلنگر بودم. شیما رو از پشت پرده ی اشکی که تو چشمام جمع شده بود تار میدیدم. دوباره سرمو انداختم پایین تا بتونم یه ذره به خودم مسلط بشم. شیما برای آروم کردنم گفت:
-تو رو خدا گریه نکن...به خاطر پری... میدونی که اگر تو رو اینطوری ببینه ناراحت میشه.
پری...انقدر شوکه شده بودم که اونو یادم رفته بود. سرمو بلند کردم تا بین جمعیت پیداش کنم که کار خیلی مشکلی نبود چون در حالی که سر جاش نشسته بود زل زده بود بهم...از نگاهش معلوم بود که خیلی دلخوره، با اینکه دید حالم خوب نیست اصلا سراغمم نیومد...یه ذره که نگام کرد با اخم روشو برگردوند. دیگه دلم نمی خواست اونجا باشم...مهری اومد کنارم و گفت:
-خب دیگه من دارم میریم...کاوه تو ماشین منتظرمه...کاری با من نداری عزیزم.
بازم شعور کاوه که یه ذره خجالت حالیش میشه. با تمام نفرت بهش نگاه کردم که خندید و سرشو آورد جلو و آروم زیر گوشم گفت:
-میتونی بعدا ازم تشکر کنی...من یه موقعیت عالی برای ازدواجت درست کردم.
اینو گفت و سریع رفت...خیلی جلوی خودم گرفتم تا یه بلایی سرش نیارم.جرأت کردم و به اطرافم نگاه کردم.، جو تقریبا آروم شده بود و همه دوباره مشغول شده بودن اما طرز نگاه خیلی از همکارای خانمم بخصوص دوستام نسبت بهم عوض شده بود....الان بهترین موقعیت بود که از اونجا برم...تا از جام بلند شدم شیما پرسید:
-کجا؟
-من دارم میرم...از طرف من از بقیه ی بچه ها (نگاهی به پری کردم که هنوزم با اخم به روبروش خیره بود) خداحافظی کن.
-شیما: وایستا منم باهات میام.حالت خوب نیست...
-نه تو بمون.
ازش خداحافظی کردم و رفتم دم در و از همون آقایی که پالتومو گرفته بود خواستم که برام بیارتش. مهرزاد اومد کنارم و پرسید:
-کجا میری؟
-باید برم...
مهرزاد یه ذره نگاهم کرد و گفت:
-اگه حرفشو تأیید کردم به خاطر...
رفتم میون حرفش و گفتم:
-می دونم ولی ای کاش این کارو نمی کردین...
و دیگه منتظر نموندم و از اونجا زدم بیرون.
از چی بگم از حالم خودم از فردام بگم دست بردار
منو توو این حاله خودم بذارو برو دست بردار
از تو نه از خودم پرم تو این حال خوبم ترکم کن
دنیا خارم کرد دنیا قانعم کردم دنیا درکم کن
ارسالها: 7673
#19
Posted: 12 Jul 2012 18:06
نمی دونم الان دقیقا چند ساعته که بی حرکت کف اتاقم نشستم و زل زدم به انگشتای پام....قیافه ی پری و همکارام یادم نمیره ولی از همه بدتر قیافه ی مهری با اون لبخند مسخرشه که از جلوی چشام کنار نمیره.... از خودم بدم میاد که مثل بی عرضه ها وایستادم تا هر کاری که دلش می خواد بکنه. من واقعا بی عرضم...اگر نبودم که نمی ذاشتم انقدر راحت عشقمو ازم بگیره و حالام پرو پرو بیاد جلوم رژه بره....نمی دونم چه بدی در حقش کردم که انقدر اذیتم می کنه؟ نمی دونم چرا از ناراحت بودن من لذت میبره...
ضربه ایی به در خورد و باز شد اما من هنوزم بی حرکت نشسته بودم. صدای بابام و شنیدم که در حالی که کنارم نشست، گفت:
-چه صابخونه ی بد اخلاقی، حتی نمی بینی مهمونت کیه؟
بهش نگاه کردم و لبخند زدم. اونم جوابم و با لبخند داد و گفت:
-چرا نمیای بیرون کنار من و مادرت بشینی؟
-الان حالم خوب نیست.
-پری نیم ساعت پیش زنگ زد تا حالت بپرسه ولی وقتی تهمینه بهش گفت صبر کنه تا گوشی رو برات بیاره مخالفت کرد و بعدم قطع کرد. ببینم با پری دعوا کردی؟
-نه.
-پس چرا انقدر تو خودتی بابا جون؟
لبخندی زدم و گفتم:
-چیز مهمی نیست.
-اگر چیز مهمی نیست پس چرا یه هفته س که سر کار نمیری؟ چرا همه ش تو خودتی و با کسی حرف نمیزنی؟ من و مادرت همه ی تمام تلاشمو کردیم که تو رو یه دختر خود ساخته و قوی بار بیاریم. درسته، قبول دارم که کاوه بهت بد کرد ولی تنها خودتی که می تونی از زندگیت پاکش کنی...تو این مدتی که میرفتی سر کار و سرحال بودی من و مادرت کلی خوشحال بودیم که با این قضیه کنار اومدی...به دخترم افتخار می کردم که از یکی از امتحانای زندگیش سربلند بیرون اومده ولی بازم با یه اتفاق دیگه اومدی خودتو تو اتاق قایم شدی....هیچ به مادرت فکر کردی؟ از نگرانی تو دو شبه که راحت نمی خوابه...ای کاش با ما حرف میزدی تا کمکت کنیم...
-حق با شماست...من یه دختر بی دست و پا و ضعیفم.
بابا دستی روی سرم کشید و گفت:
-اتفاقا به نظر من تو خیلی هم قوی و محکمی...چون دختر منی
و بعد چشمکی زد و ادامه داد:
-حالام تا جلوی تهمینه ضایع نشدم بیا بریم نهار بخوریم. آخه بهش قول دادم که تو رو از این حالت در بیارم.
خندیدم و گفتم:
-شما برین منم سریع یه دوش میگیرم و میام.
-فقط زود باش که خیلی گشنمه...
-چشم
همینطور که بیرون رفتن بابا رو تماشا می کردم تو این فکر بودم که چقدر دوسشون دارم ولی هیچ وقت دختر خوبی براشون نبودم.بابا راست می گفت...چرا تقی به توقی می خورد خودم تو اتاقم حبس می کردم؟چرا ساده ترین راهو انتخاب می کردم؟ حالا که مهری این کارو کرد منم کوتاه نمیام و حالیش می کنم.
از جام بلند شدم. حولمو برداشتم و خواستم از اتاق برم بیرون که با شنیدن صدای زنگ گوشیم متوقف شدم...شماره آشنا بود.
-بله؟
-سلام. خوبی؟
-مرسی...شما؟
-آرتامم.
تعجب کردم. مهرزاد که دید ساکتم گفت:
-الو....خانم زند؟؟؟؟هنوز هستی؟
-بله.... بفرمایید؟
-ببخشید مزاحمت شدم ولی باید باهات حرف بزنم.
-خواهش می کنم. در چه مورد؟
-پای تلفن نمی تونم بگم. باید ببینمت.
-خیلی واجبه؟
-برای من آره...میشه همو ببینیم؟
-اگه مهمه که حرفی ندارم...کی و کجا؟
-من ساعت ۶ کارم تموم میشه و میام دنبالت.
-من خودم میام فقط بگین کجا بیام؟
-همون کافی شاپی که دفعه ی قبل رفتیم خوبه؟
-آره...فقط آدرسشو بگین تا یادداشت کنم چون سری قبل اصلا حواسم نبود.
بعد از گفتن آدرس تلفن و قطع کرد ولی ذهن منو حسابی درگیر کرده بود که چی کارم داره؟ حتما راجع به ماجرای اون شبه...
**************************
وقتی رسیدم اونجا ماشین مهرزاد و دیدم که پارک شده بود. رفتم تو و همون پسر جوونی که سری قبلم دیده بودمش اومد طرفم و بعد از سلام و احوال پرسی به پله ها اشاره کرد و گفت مهرزاد طبقه ی بالا منتظرمه. ازش تشکر کردم رفتم طبقه ی بالا و مهرزاد و در حال حرف زدن با یه دختر جوون دیدم. تا من و دید به احترامم از جاش بلند شد که باعث شد دختره هم که پشتش به من بود برگرده و تونستم قیافشو ببینم...صورت ملوس و با نمکی داشت. حتما دوست دخترش بود. رفتم جلو سلام کردم. هر دوتاشون جوابمو دادن و دختر رو به مهرزاد گفت:
-خب دکتر با اجازتون من دیگه میرم...ممنون از راهنماییتون.
-مهرزاد: خواهش می کنم....بازم اگر مشکلی بود من در خدمتم.
دختر با عشوه خندید و رفت. مهرزاد با اشاره به صندلی گفت:
-خواهش می کنم بشین.
تا نشستیم گفتم:
-خب بفرمایید.چیزی شده؟
یه ابروی مهرزاد بالا رفت و گفت:
-چقدر عجولی...یه دقیقه بشین بعد...
-ببخشید. آخه یه ذره نگران شدم.
-نگران نباش، اتفاقی نیوفتاده...اول بگو چی میخوری؟
-فرقی نمی کنه...
مهرزاد به پیشخدمت اشاره ایی کرد و سفارش کیک و قهوه داد. وقتی پسره رفت، گفتم:
-قبل از هر چیزی بابت اون شب معذرت می خوام....من از کاوه خواستم که جلوی مهری رو بگیره ولی ...
-حالا چرا بیمارستان نمیای؟
-با چه رو ایی بیام... نگاه اون شب بچه ها رو که دیدین.
-واقعا برات مهمه؟
-نمی تونم نسبت بهش بی تفاوت باشم، حتی پریم مثل اونا فکر میکنه.
-مگه پری ماجرای تو و کاوه رو نمی دونه؟
-نه...وقتی پری و دوباره دیدم همه چی بین منو کاوه تموم شده بود و منم ترجیح دادم راجع بهش چیزی به پری نگم ولی نمی دونستم اینطوری میشه...توی بیمارستان اوضاع خوبه؟
-اگر منظورت رفتار همکاراست، بعضیاشون پشت سرمون یه چیزایی گفتن که به گوشم رسیده ولی جلوی خودم جرأت نکردن چیزی بگن...اما به هر حال برای من مهم نیست.
-واقعا متاسفم...همه ش تقصیر منه، اگر اونروز تو نمایشگاه اون چرت و پرتارو نمی گفتم الان اینطوری نمیشد. ای کاش شما کمکم نمی کردین.
-لازم به عذر خواهی نیست...
سفارشمون و آوردن. هر دوتامون ساکت بودیم. به مهرزاد نگاه کردم که غرق در افکار خودش بود...بعد از چند دقیقه گفت:
-راستش یه خواهشی ازت دارم ولی قبلش ازت می خوام که اول به حرفام گوش بدی و بعدم هر تصمیمی که خواستی بگیری .
از حرفش تعجب کردم ولی ساکت موندم تا ادامه بده. یه جرعه از قهوش خورد و گفت:
-مادرم یه دانشجوی امریکایی بود که خیلی سال پیش برای ادامه ی تحصیل تو رشته ی ادبیات پارسی میاد ایران و پدرمم به واسطه ی یکی از دوستاش مامانم و میبینه و یه دل نه صد دل عاشقش میشه و بخاطرش قبول میکنه که بعد از ازدواجشون از ایران برن. زندگیشون خوب بود و عاشق همدیگه بودن. تا اینکه من به دنیا اومدم. همه چیز خوب بود و بابامم مثل پروانه دور مادرم می چرخید که زندگی روی بدشو نشونمون داد...۶ سالم بود که مادرم توی یه تصادف از دنیا رفت. حال اون روزای بابامو خوب یادمه...تا یه مدت مشکل روحی پبدا کرده بود و فکر می کرد مادرم زندست .... منم که دیگه میتونی حدس بزنی چه حالی داشتم....فقط ۶ سالم بود...بابام هر شب مست میومد خونه. صدای گریه هاش هنوز تو گوشمه....خیلی عذاب کشید...یه جورایی میشه گفت دست از زندگی کشیده بود تا اینکه یه شب حالش خیلی بد شد و مجبور شدیم ببریمش بیمارستان ....تمام مدت که داشتن بابامو معاینه می کردن گریه می کردم و از خدا می خواستم که بابامو ازم نگیره... وقتی دکتر اومد بیرون و گفت حالش خوبه انگار دنیا رو بهم دادن....دکتر دوست بابام بود و ازم خواست که شب برم خونشون که مخالفت کردم و همونجا موندم....بعد از یکی دو ساعت که پرستار رفت تو اتاق صدای داد و فریاد بابام بلند شدو چند تا پرستار دیگم رفتن تو اتاق....بابام از اینکه نجاتش داده بودن ناراضی بود...دوست بابام رفت تو اتاق و از همه خواست که برن بیرون...حتی منم بیرون کرد....صدای دادایی که سر بابام میزد و میشنیدم، داشت در مودر من حرف میزد.... وقتی از اتاق اومد بیرون من که خیلی نگران بابام بودم رفتم تو....بابام داشت گریه میکرد و تا منو دید پرید و بغلم کرد...انگار تازه منو دید.
خلاصه از اون روز به بعد بابام شد همون آدم سابق ولی بیشتر به من توجه می کرد و میگفت من تنها دلیل زندگیشم....زیاد نمیداشت ازش جدا بشم. منم که حسابی سرم به درسام گرم بود و کارم فقط درس خوندن بود. تا اینکه برای ادامه ی تحصیل رفتم اروپا....بابام اول خیلی مخالفت می کرد ولی بالاخره عموم راضیش کرد...من تا اون موقع اصلا ایران نرفته بودم ولی عکساشو دیده بودم....چون زبان پارسیم خیلی خوب بود دوستای ایرانیه زیادی پیدا کردم...مثل همین بردیا....اولین بار اون بود که منو برای تعطیلات برد ایران....خیلی برام جالب بود و حس خیلی خوبی داشتم....وقتی دوباره برگشتیم دلم عجیب گرفته بود....بردیا که علاقم و دید پیشنهاد داد که بعد از درسم برگردم ایران و اینجا کار کنم... روش فکر کردم و دیدم بیراه نمیگه...اما وقتی بابامو در جریان گذاشتم مخالفت کرد. خودشم راضی به اومدن نبود. البته بهش حق میدادم، بعد این همه سال زندگی با امکانات خوب براش سخت بود برگرده...اما من تصمیم خودمو گرفته بودم و بابامم که دید کاری نمی تونه بکنه قبول کرد که بیام اما ازم قول گرفت که هر وقت که ازم خواست بلافاصله و بدون هیچ حرفی برگردم...منم چون نمی خواستم ناراحتش کنم قبول کردم و با سرمایه ایی که بابام بهم داد تو این بیمارستان شریک شدم....
یه لحظه ساکت شد. احساس کردم نسبت به حرفی که می خواد بزنه دودله...بالاخره گفت:
-دو روز بعد از اون مهمونی بابام بهم زنگ زد و ازم در مورد تو سوال کرد...
با تعجب پرسیدم:
-پدرتون از کجا فهمیده؟
-مثل اینکه طناز زنگ زده و جریان و برای بابام گفته....پدرش هم دوره ی بابام بوده....حتما میدونی که طناز از من خوشش میاد و آرزوشه که از ایران بره اما چون تک فرزنده خانوادش مخالقن. بعد اون شب گویا احساس خطر کرده و زنگ زده تا بوسیله ی بابام جلوی مارو بگیره که موفقم بود چون بابام ازم خواست برگردم...منم که دیدم خیلی جدیه، چون می دونستم یه زمانی عاشق بوده مجبورشدم بگم که عاشق تو شدم و حتی چون می دونستم مخالفه خواستگاریتم اومدم. حرفم و باور نکرد و منم با عموم هماهنگ کردم و ازش خواستم که به بابام زنگ بزنه و بگه که اونم باهام اومده. حالام بابام می خواد بیاد ایران تا تو رو ببینه...
از حرفاش خشکم زده بود. همینطوری زل زده بودم بهش که گفت:
-میدونم کار اشتباهی کردم ولی مجبور شدم.
-آخه...
-من گفتم بیای تا بهت یه پیشنهاد بدم و اگر خواستی می تونی قبول کنی...اگر موافقت کنی من میام خواستگاریت و ما با هم نامزد می کنیم تا بابام بیاد ایران و تو رو ببینه و وقتی مطمئن شد خودم یه راه خوب پیدا می کنم که نامزدی رو بهم بزنیم.اینطوری جو توی بیمارستانم درست میشه. در عوض منم تو این مدت قول میدم کمکت کنم که حال مهری رو بگیری.
یاد حرفی که امروز مامانم سر نهار زد و باعث تعجبم شد افتادم. گفتم:
-مادرم امروز گفت که شنیده کاوه تا کمتر از یکسال دیگه میره آلمان و شاید دیگه برنگرده پس زیاد برام فرقی نمی کنه که حالشو بگیرم. در ضمن ،شما به این موضوع فکر کردین که اگر نامزدیم بهم بخوره تو فامیل برام چقدر بد میشه؟اونم بعد از جریان کاوه.
-من کاری می کنم که همه فکر کنن مشکل از من بوده. حتی شده منقل و بساط میارم وسط پذیرایی خونتون مواد میکشم...چطوره؟
خندم گرفت. یه ذره فکر کردم و گفتم:
-خوب اگر نامزدی رو بهم بزنیم که باز باباتون اصرار می کنه برین چه فرقی می کنه؟
-تا اون موقع یه فکری می کنم.من الان با این نامزدی یه ذره زمان می خرم. اما با همه ی این حرفا هر تصمیمی که بگیری من بهش احترام میذارم
-نمی تونستم منکر محبتاش بشم ولی اگر این اتفاق میوفتاد برام توی فامیل بد میشد. ولی این فکر که مهری رو اذیت کنمم قلقلکم میداد. گفتم:
-الان باید جواب بدم؟
-نه می تونی فکر کنی ولی فقط تا پس فردا...
سری تکون دادم. از جام بلند شدم و گفتم:
-تا فردا شب بهتون خبر میدم.
مهرزادم بلند شد و گفت:
-اگر مخالف بودی راحت بگو و تو رو دروایستی من نمون. من اصلا ناراحت نمیشم. مرسی از اینکه اومدی.
-خواهش می کنم. خداحافظ.
همینطور که از میز دور میشدم به پیشنهاد مهرزاد فکر می کردم....اون دوبار کمکم کرده بود و خیلی دلم می خواست که جبران کنم ولی اگر این کارو می کردم شاید مامان و بابامم ضربه می خوردن. همه ش تقصیر مهریه...بازم قیافش اومد جلوی چشمم که داشت بهم می خندید...پاهام از حرکت وایستاد و برگشتم. مهرزاد با تعجب بهم نگاه کرد و پرسید:
-چیزی شده؟
مگه نمی خواستم از مهری انتقام بگیرم....چرا اون باید راحت زندگیشو بکنه و با این حال بازم اذیتمم بکنم....چرا باید این اجازه رو بهش بدم؟مهرزاد هنوز منتظر نگاهم می کرد. تردید و کنار گذاشتم و گفتم:
-قبول می کنم.
از چی بگم از حالم خودم از فردام بگم دست بردار
منو توو این حاله خودم بذارو برو دست بردار
از تو نه از خودم پرم تو این حال خوبم ترکم کن
دنیا خارم کرد دنیا قانعم کردم دنیا درکم کن
ارسالها: 7673
#20
Posted: 12 Jul 2012 18:06
ای که بی تو خودمو، تک و تنها میبینم
هر جا که پا میذارم، تو رو اونجا میبینم
یادمه چشمای تو، پر درد و غصه بود
قصه ی غربت تو، قد صدتا قصه بود
یاد تو هر جا که هستم با منه
داره عمر منو آتیش میزنه
تو برام خورشید بودی تو این دنیای سرد
گونه های خیسمو دستای تو پاک میکرد
حالا اون دستا کجاست...اون دوتا دستای خوب
چرا بی صدا شده...لب قصه های خوب
من که باور ندارم اون همه خاطره مرد
عاشق آسمونا پشت یک پنجره مرد
آسمون سنگی ش...
با ضربه ایی که روی شونم خورد، ترسیدم. مامان بود. نفسمو بیرون دادم و دستمو روی قلبم که تند تند میزد گذاشتم . وقتی آروم تر شدم هندزفری هامو از گوشم در آوردم و گفتم:
-ترسیدم مامان جان.
مامان خندید و گفت:من در زدم ولی از صدای آهنگ زیاد بود نشنیدی.
-چی کار کنم دیگه...جوونم و جاهل.
-وقت داری چند دقیقه باهات حرف بزنم؟
با دست به تختم اشاره کردم و گفتم:
-من همیشه برای شما وقت دارم، بفرمایید.
مامان نشست و پرسید:
-میدونی الان کی زنگ زد؟
معلومه که میدونستم ولی خودمو زدم به کوجه ی علی چپ و گفتم:
-سوالی میپرسی مامان. من از کجا بدونم؟
-همین الان یه خانمی زنگ زد و ازم اجازه گرفت که برای آخر هفته بیان خواستگاری.
-خواستگاریه من؟ اونوقت شما چی گفتین؟
-قبول کردم چون فکر کردم که تو در جریانی.
-وا...چرا همچین فکری کردی؟
-چون تو رو برای مهرزاد همون دکتری که با هم رفته بودین بیرون خواستگاری کرد.
سعی کردم قیافه ی متعجبی بخودم بگیرم، گفتم: شوخی میکنی.
مامان مشکوک نگاهم کرد و گفت:
-یعنی تو نمیدونستی؟
-نه والا...راستش تا حالا کاری نکرده که بفهمم از من خوشش میاد. زیادی باهام رسمی برخورد میکنه.( اره جون خودم)
-اگر با هم صنمی ندارین پس چرا اونروز باهاش رفتی بیرون؟
مثل اینکه این مامانه ما تا تهتو قضیه رو در نیاره ول کن ماجرا نمیشه. گفتم:
-اون فرق میکرد. یه بار من باهاش بد حرف زدم برای اینکه از دلش در بیارم رفتیم بیرون...همین.
مامان که انگار هنوز قانع نشده بود پرسید:
-خب حالا نظرت در موردش چیه؟ پسر خوبی هست؟
خندیدم و گفتم:
-فعلا که نمی تونم نظری بدم ولی در کل آدم خوبیه و خیلیم مهربونه.
مامان نگران نگاهم کرد. پرسیدم:
-از چی نگرانی قربونت برم؟
-ما هیچی از این پسره نمیدونیم... ولی چیزی که خیلی برام عجیبه اینه که در مورد این برخلاف بقیه ی خواستگارایی که بعد از بهم خوردن رابطت با کاوه پیدا شدن سخت گیری نمیکنی و اجازه میدی که بیان...نمیدونم....میترسم از سر لج و لجبازی داری این کارو میکنی که اگر دلیلت همینه باید بگم که کارت اشتباهه. احساس خوبی ندارم.
شاید حق با مامانه و من نباید این کارو بکنم. چشمام و بستمو دوباره تو ذهنم کاری رو که اونا باهام کردن و مرور کردم. من تصمیمو گرفتم. به مامان نگاه کردم و گفتم:
-نگران نباش عزیزم. هنوز که چیزی معلوم نیست، شاید اصلا ازش خوشم نیومد.
-نمیدونم چی بگم...به هر حال اخر هفته میان. شب که بابات بیاد خودم بهش میگم.
-باشه.
مامان از اتاق رفت بیرون اما من هنوز دارم به حرفاش فکر میکنم. دوست ندارم ناراحتشون کنم ولی نمی تونم از تلافی کردن کارای مهری هم بگذرم. باید بهشون نشون بدم که خوشحالمو از زندگیمم راضیم. حداقل با این کار به ذره خودم آرومتر میشم. اگر مهری خبر نامزدی من و مهرزاد و بشنوه سکته میکنه. من خوب میشناسمش، هر چند که اون شب گفت که برام من یه موقعیت ازدواج جور کرده ولی مطمئنم که از ته دل نگفت و هدفش فقط بردن آبروی من بود چون مهرزاد هم از نظر موقعیت و هم از نظر تیپ و قیافه از کاوه سر تره و این برای مهری که دوست داره همیشه تو چشم باشه ناراحت کننده ست. هر چی بیشتر به اون دوتا فکر میکنم از تصمیمی که گرفتم مطمئن تر میشم. یه نمایش عاشقانه ایی جلوشون راه بندازم که با خاطره خوب برن....نفس عمیقی کشیدم و دوباره هندزفری هامو تو گوشم گذاشتم.
***************************
برای آخرین بار خودمو تو آینه نگاه کردم.همه چیز خوب بود. یه پیراهن سبز یشمی تا روی زانو پوشیده بودم که از زیر سینه گشاد میشد و آستین سه ربع بود. موهامم بالای سرم جمع کرده بودم و ارایشمم کم بود. خودم راضی بودم. به ساعت نگاه کردم... الاناست که دیگه برسن. حسابی رو خودم عطر خالی کردم و از اتاق رفتم بیرون. مامان تا منو دید، چند تا ضربه به میز زد و گفت:
-ماشالله...مثل ماه شدی. بذار تا نیومدن یه اسپند دود کنم.
بابا خندید و گفت:
-نکن این کارا رو تهمینه...بوی اسپند میمونه بعد میان میگی اینا چقدر خودشونو تحویل میگیرن.
-خب بگن، مهم اینه که بچم چشم نخوره.
رفتم کنار بابا نشستم و گفتم:
-حالا من همچین تحفه اییم نیستم که ملت بیکار باشن و بخوان منو چشم بزنن. تو رو خدا انقدر خرافاتی نباش.
-تو هیچی نمیدونی پس چیزی نگو...بعدم مگه کجات ایراد داره؟ مثل دسته ی گل می مونی.
بابا آروم گفت:
-ولش کن.... رو حرف مادرت نمیشه حرف زد. اون کار خودشو میکنه.
هر دو تا خندیدیم و به مامان نگاه کردیم که ظرف اسپند و بالای سرمون و می چرخوند. سنگینی نگاه بابا رو روی خودم احساس کردم. زل زده بود بهم و وقتی خوب نگام کرد، گفت:
-دیگه برای خودت خانمی شدی...اصلا فکرشو نمیکردم که یه روزی یکی بیاد تا تو رو از ما جدا کنه.
سرمو گذاشتم روی شونشو گفتم:
-هنوز که چیزی معلوم نیست...با این اخلاق گندی که من دارم تا آخر عمر بیخ ریش خودتونم.
باب سرمو بوسید و گفت:
-خیای هم دلشون بخواد. مثل دختر من هیچ جای دیگه پیدا نمیکنن.
-با تعریفای شما و مامان یواش یواش دارم اعتماد به نفس کاذب پیدا میکنمااا.
هر دو تامون خندیدیم. زنگ آیفون به صدا در اومد. بابا از جاش بلند شد تا در و باز کنه و من و مامانم بعد از چک کردم همه چی برای آخرین بار، رفتیم کنار بابا تا ازشون استقبال کنیم. اول از همه یه خانم میانسال و دیدم که قیافه ی خیلی زیبایی داشت که با یه لبخند مهربون کاملش کرده بود. پشت سرشم مهرزاد همراه عموش که یکمی تپل بود اومد. زن عموش بعد از روبوسی با مادرم روبروی من وایستاد و آروم گفت:
-میدونستم سلیقه ی آرتام تکه.
تشکری کردم و به عموشم سلام کردم. مامان راهنماییشون کرد که برن تو پذیرایی. همه رفتن و منو مهرزاد و تنها گداشتن. حالا میتونستم خوب ببینمش. یه کت و شلوار مشکی شیک پوشیده بود که خیلی بهش میومد. دسته گلی رو که دستش بود به طرفم گرفت و گفت:
-سلام...خوبی؟
-مرسی، خیلی خوش اومدین.
با دست راهو نشونش دادم و گفتم: بفرمایید.
تشکری کرد و اشاره کرد من اول برم. صحبت از آب و هوا و وضعیت اقتصادی و نوع زندگیه مردم شروع شد تا اینکه بالاخره رسید به خواستگاری. عموی مهرزاد که خیلی خوش صحبت بود، مجلس و گرفته بود تو دستش و با شوخیاش یخ جمع و آب کرد.بعد از چند دقیقه زن عموش رو به بابام گفت:
-آقای زند اگر اجازه میدین تا ما داریم بیشتر با هم اشنا بشیم این دو تا جوون برن سنگاشون و وا بکنن.
با موافقت بابا از جامون بلند شدیم و رفتیم توی اتاقم. مهرزاد حسابی سرگرم تماشای اتاقم بود که پرسیدم:
-می خواین بریم توی بالکن یا همینجا خوبه؟
مهرزاد یه ذره فکر کرد و گفت: فکر کنم بالکن با صفاتره.
رفتیم تو بالکن...هر دوتا ساکت بودیم و داشتیم به نمای شهر نگاه میکردیم. مهرزاد بود که سکوت و از بین برد و گفت:
-وقتی به پدر و مادرت نگاه می کردم از خودم بدم اومد که این پیشنهاد و بهت دادم. میدونم کارم درست نیست. نمی خوام کسی رو ناراحت کنم.
-بهش فکر نکنین. منم همین کارو میکنم چون هر چی بیشتر بهش فکر کنین بیشتر اذیت میشین.
-شاید حق با تو باشه ولی تو از کاری که میکنیم پشیمون نمیشی؟
-نمی دونم. دوست ندارم حالا که اونا، اون بیرون بخاطر ما جمع شدن به این موضوع فکر کنم
مهرزاد لبخندی زد و گفت:
-میبینی تو رو خدا...دو نفر آدم دو تا خانواده رو گذاشتیم سر کار.
-عمو و زن عموی خیلی مهربونی دارین....ازشون خوشم اومد.
-این عموم خیلی مهربونه، برخلاف اون یکی عموم که زیادی جدی و عصبیه....راستش بچه دار نمیشن واسه ی همینم ازشون کمک خواستم چون منو دوست دارن...وقتی اون روز بهش گفتم به بابام زنگ بزنه قبول نمیکرد چون میدونست که من اهل زن گرفتن نیستم ولی انقدر اصرار کردم که باورش شد که من واقعا عاشق تو شدم و راضی شد برای قرار دادن بابام تو عمل انجام شده همراهم بیاد.
-راستی دکتر...
مهرزاد میون حرفم پرید و گفت:
-سعی کن دیگه بهم نگی دکتر، مخصوصا توی بیمارستان.
-سخته.
-فکر کن که منم یکی از دوستاتم...باهام راحت باش.
با سر باشه ایی گفتم. مهرزاد گفت:
-حالا چی می خواستی بگی؟
-پدرتون کی میان؟
-تاریخ دقیقی نگفته...فقط گفت یه کار ضروری داره که باید انجامش بده و بعد اون میاد...اینطوری به نفع من شد تا وقت داشته باشم که بیام خواستگاری. تو کی بر میگردی سر کارت؟ از الان گفته باشما من کارمند تنبل نمیخوام حتی اکر نامزدم باشه.
لبخندی زدم و گفتم:
-بعد از رسمی شدن نامزدیمون میام.
-اگر موافقی آخر هفته ی دیگه مراسم نامزدی رو بگیریم.
-قبول ولی فقط خانواده های خودمون. یه مراسم جمع و جور.
-باشه هر طور راحتی. خب دیگه بریم بیرون ببینیم چه خبره...
در و باز کرد و منتظر شد تا من اول از بالکن برم بیرون. دستگیره ی در و گرفتم اما قبل از اینکه بازش کنم و مهرزاد صدام کرد.
-بله؟
-از تصمیمت مطمئنی؟ اگر پشیمونی همین الان بگو...
-تنها چیزی که الان می خوام سر گرفتن این نامزدی و ضایع کردن مهریه...تازه این برام یه فرصته تا غرور و آبروی ریختمو دوباره جمع کنم. پس نگران نباشین.
لبخندی زد و گفت:
-مرسی...مطمئن باش که کمکت میکنم.
امروز زن عموی آرتام زنگ زد و ازمون جواب می خواست. مامانم اعلام کرد که موافقیم، هرچند که هنوزم نگرانه و مشکوک نگاهم می کنه. تو این سه روز که از خواستگاریم میگذره کلی باهاش حرف زدم و سعی کردم خودم و خوشحال نشون بدم تا مطمئنشون کنم ولی چه میشه کرد مادره دیگه.... به پیشنهاد زن عموی آرتام قرار شد پنج شنبه یه مراسم ساده بگیریم تا من و اون بهم محرم بشیم. مامان یه ذره دو دل بود و میگفت زوده اما از یه طرف مثل اینکه از آرتام خوشش اومده بود و می گفت پسر خوبیه...به هر حال اونم موافقت کرد.
قرار شد مراسم خونه ی ما بگیریم. من فعلا دلم نمی خواست همه ی فامیل بدونن و ترجیح میدادم غافلگیرشون کنم. فقط به عموم گفتم و کلی ازش خواهش کردم به کسی نگه...مادر بزرگمم که جای خود داشت. وقتی صحبتم با عموم پای تلفن تموم شد وقطع کردم، مامان پرسید:
-حالا تو چرا انقدر اصرار داری کسی ندونه؟ بعدا از دستمون دلخور میشن.
-مادر من این فقط یه مراسم کوچیکه و بعدا تو یه مراسم بزرگتر همه رو دعوت میکنیم. در ضمن می خوام قیافه ی همه رو وقتی این خبر و میشنون ببینم.
-از دست تو...به مادربزرگت گفتی؟
-نه میرم خونش بهش میگم. خیلی وقته بهش سر نزدم.
-خیلی خب، فعلا بیا ناهارتو بخور تا یخ نکرده.
*********************
زنگ در زدم و منتظر موندم تا در باز بشه. چند ماهی میشه که به مادر بزرگم سر نزدم، حتما خیلی ازم دلخوره. صدای پرستار مامانی رو شندیم:
-کیه؟
-آناهیدم زینت جوون.
-سلام عزیزم،بیا تو. خوبی؟ خوشی؟ چه عجب بالاخره یاد ما افتادی!! میدونی چقدر دلم برات تنگ شده بود؟
-زینت خانم اگر در و بزنی میام تو توضیح میدم.
-وای، خاک بر سرم. بیا تو مادر جون.
درو زد و رفتم تو. خونه ی مامانی یه خونه ی قدیمی حیاط دار بود که من عاشقش بودم، مخصوصا حوض نسبتا بزرگ وسط حیاط. از اونجایی که نوه ی محبوب مامانی بودم و همیشه اونجا پلاس بودم توش خیلی خاطره دارم. حیاط خیس بود که نشون میداد تازه زینت خانم آبپاچیش کرده. یه ذره وایستادم و چند تا نفس عمیق کشیدم. عاشق بوی خاک بودم...یادش بخیر چقدر با کاوه تو این حیاط فوتبال بازی کردیم....چه روزایی بود.
با صدای زینت خانم به خودم اومدم و پرسیدم:
-چیزی گفتین؟
-آره عزیزم. گفتم چرا نمیای تو؟ توران خانم منتظرته.
رفتم طرفش و بعد از روبوسی باهاش گفتم:
-داشتم به حیاط نگاه میکردم که یهو رفتم تو خاطرات.
-تو این خاطراتت جایی برای منه پیرزنم بود؟
مامانی رو دیدم که روی ویلچرش نشسته بود و با لبخند مهربونش نگاهم میکرد. رفتم تو بغلش و انقدر بوسش کردم که دیگه دادش در اومد و گفت:
-بسه دختر...خفم کردی.
-نمیدونین چقدر دلم براتون تنگ شده بود.
-از سر زدن زیادت میتونم حدس بزنم.
-باور کنین حسابی سرم شلوغ بود.
زینت خانم با یه سینی چایی اومد تو حال و گفت:
-بیا یه چایی مخصوص زینت برات ریختم. بیا بخور تا گرم شی.
صندلی مامانی رو هل دادم بردم نزدیک مبلی که میخواستم بشینم. مامانی گفت:
-میوه بردار عزیزم.
-مرسی مامانی. می خورم.من که تعارف ندارم.
به زینت خانم که هنوز سر پا وایستاده بود نگاهی کردم و پرسیدم:
-چرا نمیشینی زینت خانم؟
-راستش من واسه ی شام یه کم خرید دارم تا تو اینجا پیش توران خانمی من میرم و سریع بر میگردم.
-زحمت نکشین من باید برم.
مامانی اخمی کرد و گفت:
-بعد چند ماه اومدی پیشم مگه من میذارم بری؟ خجالت بکش.
دیدم دلش خیلی پره گفتم:
-من غلط بکنم که بخوام برم...اصلا تا هر وقت که اراده کنی در خدمتتون هستم.خوبه؟
مامانی لبخندی از روی رضایت زد و به زینت گفت بره خرید کنه. زن خیلی خوبیه....از ۴ سال پبش که مامانی یه سکته ی ناقص و رد کرده بود و دچار مشکل توی راه رفتنش شده بود به پیشنهاد یکی از آشناها برای پرستاری استخدامش کردیم. زن تنهایی بود و جز مامانی کسی از گذشته ش خبر نداشت. چایی مامانی رو دادم دستش و یه قلپم از چایی خودم خوردم.مامانی پرسید:
-حالا چی شد که بعد از قرن ها نوه ی بی معرفتم یادی از مادربزرگ پیرش کرد؟
-تو رو خدا اینطوری نگو مامانی...تو که میدونی چقدر برام عزیزی ولی باور کن حالم خوب نبود.
مامانی دستامو گرفت و گفت:
-میدونم، الان خوبی؟
باز یاد کاوه افتادم و اشک تو چشام جمع شد. مامانی سرم تو بغلش گرفت و منم زدم زیر گریه...بالاخره تونستم یه دل سیر گریه کنم بدون اینکه نگران باشم مبادا پدر و مادرم صدامو بشنون و غصه بخورن. همیشه با مامانی راحت بودم و بودن کنارش بهم آرامش میداد. اونم خیلی خوب درکم میکرد، نه تنها منو بلکه همه رو.
مامانی همونطور که موهامو نوازش میکرد گفت:
-کاوه باهات بد کرد، اما من هنوز نمی فهمم چرا اینکارو کرد...فقط یادمه بعد از عروسیش یه شب تنها اومد اینجا و گله کرد که چرا عروسیش نرفتم. منم به جای تو هر چی از دهنم در اومد بهش گفتم...اون تمام مدت ساکت بود و بعد از حرفام بلند شد که بره ولی قبل از رفتنش گفت این تو بودی که بی معرفتی کردی.
با عصبانیت گفتم: من؟ اون بود که فقط منتظر بهونه بود که بره سراغ مهری.
-نمی دونم حق با کدومتونه چون هر دو تاتون ساکتین و چیزی نمیگین. فکر کنم تنها کسی که خوشحاله اون دختره ی شیرین عقله که حسابی داره می تازونه. از همون روز اولم که دیدمش بهت گفتم که ازش خوشم نمیاد ولی تو گوش نکردی.
از حرفی که مامانی در مورد مهری زد خندم گرفت، اشکامو پاک کردمو گفتم:
-اصلا اونا رو ول کنین. راستش من اومدم تا یه خبر خوب بهتون بدم.
مامانی خندید و گفت:
-پس حسابی خوش خبری. خوب چی شده؟
-خب...راستش...من دارم...یعنی...آخر هفته نامزدیمه.
خنده روی صورت مامانی خشک شد و با تعجب زل زد بهم...وقتی دیدم چیزی نمیگه پرسیدم:
-چرا چیزی نمیگین؟
مامانی اخم شدیدی کرد و گفت:
-هیچ معلوم هست داری چی کار میکنی؟
-خب دارم ازدواج میکنم. مگه کار بدیه؟
-خودتو به اوت راه نزن...چرا انقدر زود تصمیم به ازدواج گرفتی؟
-خب از یکی خوشم اومده میخوام باهاش ازدواج کنم.
مامانی هم موشکافانه نگام کرد و گفت:
-یعنی باید باور کنم که تویی که تا همین دو دقیقه پیش داشتی به خاطر پسر عمه ت گریه میکردی از یکی دیگه خوشت اومده؟
-اولا من به خاطر غرور له شدم گریه کردم نه پسر عمم. دوما مگه قراره تا آخر عمر از کسی خوشم نیاد و تنها بمونم؟
-با خصوصیت اخلاقی ایی که تو داری اینکه تنها بمونی اصلا برام عجیب نیست.
-بی خیال مامانی...شما که هنوز مهر...ارتام و ندیدین که....انقدر خوب هست که بتونه جای کاوه رو بگیره.
-ببینم نکنه از روی لج و لجبازی داری اینکارو میکنی؟ به خدا اگر به خاطر این باشه دیگه اسمتم نمیارم.
-نه قربونت برم...من واقعا اونو دوست دارم
چه دروغگوی ماهری شدم....مامانی رفته بود توی فکر، احساس عذاب وجدان میکنم. نباید انقدر راحت به کسایی که دوستشون دارم دروغ بگم. با شنیدن صدای در من و مامانی از فکر بیرون اومدیم و همزمان به زینت که کلی خرید کرده بود نگاه کردیم. از جام بلند شدم تا کمکش کنم. داشتم با کمک زینت خانم وسایل و تو کابینت ها میذاشتم که مامانی گفت:
-آناهید بیا گوشیت داره زنگ میخوره.
شماره ی آرتام بود. ترجیح دادم جلوی نگاه تیزبین مامانی حرف نزنم و با گفتم ببخشید رفتم تو حیاط.
-سلام.
-سلام، خوبی؟
-مرسی. امروز زن عموتون زنگ زد و قرار نامزدی رو برای ۵ شنبه گذاشتن.
-میدونم. واسه ی همین زنگ زدم ببینم اگر کاری هست انجام بدم.
-نه کاری نداریم. فقط بگین چند نفر از طرف شما میان؟
-فکر کنم دو تا عموهام و عمم با همسراشون. راستی چرا نمیخوای مهمونی رو خونه ی من بگیریم؟
-همون خونه ی ما بهتره.
-فردا صبح خونه ایی بیام دنبالت تا بریم حلقه بخریم؟
-مگه نباید برین بیمارستان؟
-فردا عمل ندارم دیرتر میرم، در ضمن من مردی نیستم که کارو زندگیمو یکی کنم. خدایی بهتر از من کجا میخواستی پبدا کنی؟
هر دو تامون خندیدیم، گفتم:
-من الان خونه ی مادربزرگمم و شبم همین جا میمونم
-پس آدرس اونجا رو بده. الانم زنگ میزنم تا از بابات اجازه بگیرم.
آدرس و براش گفتم.
-فردا میبینمت. مواظب خودت باش.
-تا فردا. خداحافظ.
قطع کرد. تا رفتم تو مامانی پرسید:
-خودش بود؟
با سر اره ایی گفتم و نشستم کنارش. مامانی هنوزم به حرفام شک داشت. منم مجبور شدم تمام شب از خوبی های آرتام و اینکه ازش خوشم میاد حرف بزنم که فکر میکنم یه ذره آروم تر شد.
از چی بگم از حالم خودم از فردام بگم دست بردار
منو توو این حاله خودم بذارو برو دست بردار
از تو نه از خودم پرم تو این حال خوبم ترکم کن
دنیا خارم کرد دنیا قانعم کردم دنیا درکم کن
صفحه 2 از 12