قسمت ۱۰تابستان رو به اتمام بود و پاییز کم کم چهره ی زرد خود را نشان می داد . قبل از دریافت اولین نامه از ماکان ٬ دختر مرضیه خانم که زهرا نام داشت به اتاقم احضار کردم . نمی دانستم چگونه سر صحبت را با او باز کنم که نسبت به نامه هایم مشکوک نشود . ناگهان فکری به مغزم رسید که نکند یکی از نامه هایم به دست پدر یا مادر بیفتد ٬ چون تا آن هنگام از هیچ کس نامه ای دریافت نکرده بودم و پی بردن پدر به این مسئله برایم مشکل ساز بود .طهرا با ترس و رنگ پریدگی وارد اتاق شد .بیا جلو نترس . صدایت زدم تا در مورد مسئله ی مهمی باهات صحبت کنم .دخترک به آرامی کنارم نشست و سر به زیر انداخت .بگو ببینم ٬ خواندن بلدی ؟به نشانه ی تصدیق سر تکان داد . می دانستم آقاجان اجازه ی خواندن را به بچه های خدمه ی منزل داده بود ٬ اما برای یقین این سوال را از وی کردم .خب بگو ببینم ٬ می توانی برایم کاری انجام دهی و انعام خوبی بگیری ؟-بله خانم هرکاری که بخواهید .- من هر چند هفته یک بار از یکی از دوستانم نامه دریافت می کنم می دانی نامه چیست ؟- بله خانم ٬ خودم گاهی اوقات کاغذ های پدرم یا سایر خدمه را می نویسم . ٬ می دانم چیست .آفرین پس می دانی . دلم می خواهد از این به بعد تمام نامه هایی را که می آید قبل از این که به دست آقاجانم برسد . جمع کنی و هر کدام که به اسم من بود بدون این که کسی بفهمد به اتاقم بیاری . هر نامه ای که سالم به دستم برسد یک شاهی نزد من انعام داری .برق شادی در چشمان دخترک درخشید . باشد خانم جان قول می دهم تمام نامه های شما را صحیح و سالم به دستتان برسانم .خب حالا برو راستی ......دخترک رو برگرداند و گفت : بله خانم . امری دارید ؟بگو ببینم ٬ می توانی هر چند روز یکبار تاپستخانه بروی و نامه هایم را پست کنی ؟نه خانم ٬ اجازه ندارم . این کار را برادرم باقر انجام می دهد .برادرت چند سال دارد ؟چهارده سال خانم .- سواد خواندن نوشتن دارد ؟- سواد دارد ولی خیلی کم .او هم اگر امر مرا به خوبی انجام دهد ٬ برای هر نامه یک شاهی نزد من دارد . برو به او بگو . از فردا هر دو هوای این کار را داشته باشید .زهرا از اتاق خارج شد . یادم رفته بود اولی کاری دو شاهی به او بدهم تا ماموریتش را به خوبی انجام دهد . بلند شدم و دنبالش به حیاط دویدم . صدایش زدم .بیا زهرا ٬ این دو شاهی مال تو و باقر .اما خانم ٬ اگر مادرم پول ها را دید چه بگویم ؟بگو موهای مرا بافته ای و عر روز باید نظافت اتاقم را بکنی . من هم قول داده ام اگر کارت را به نحو احسن انجام دهی ٬ هفته ای یک شاهی به تو بدهم .دخترک پول ها را در مشتش گرفت و با خوشحالی از حیاط اندرونی به حیاط پشتی متعلق به خدمه رفت .نفس راحتی کشیدم و شروع به نوشتن اولین نامه کردم .سه هفته بعد زهرا دم عصر با یک پاکت سفید وارد شد . با این که نامه ی ماکان در دستهایش بود هیچ ابراز شادی نکردم . دلم نمی خواست بویی ببرد . می دانستم تازگی ها پشت سرم در مطبخ ٬ باغ ٬ و هر سوراخ سنبمه ای شایعه است . بعضی ها می گفتند طلسم شده ام و بختم را بسته اند . عده ای هزار و یک عیب و ایراد برایم می تراشیدند و حرف های بی ربط می زدند . این خبر را دایه برایم می گفت ٬ و من فقط در دل به این کوته فکران می خندیدم .طهرا نامه را به دستم داد . در کشوی میز را گشودم و مژدگانی اش را دادم و گفتم : بگو باقر فردا صبح بیاید تا جوابش را به پستخانه ببرد . فراموش نکنی .با رفتن زهرا شادی زیاد بر جانم نشست . نفسی عمیق کشیدم و با خیال آسوده نامه را به سینه فشردم . چنین آغاز شده بود : همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستیدیبا ی عزیزم سلام .امیدوارم که حالت خوب باشد . شعله ی شمع می سوزد و هنوز به چشمانم خواب ننشسته است . فکرم می رود تا دور دست ها ٬ تا تو را در نقطه ای که روح عاشقم می خواهد ٬ به تنهایی پیدا کند و ساعت ها با تو راز و نیاز نماید . زیر نور مهتاب و نوای ملایم رودخانه های عاشق . دیبا ی من ٬ نمی دانی که عشق تو مرا چگونه رسوا و مجنون کرده است . اما ماکان تمام این شوریدگی ها را به جان و دل می خرد ٬ چون تو ای ملکه ی قلبم ٬ ارزش داری که ختی به پایت جانم را نیز فدا کنم . نازنین من ٬ اینجا هوا سرد است و روز ها مدام باران می بارد ٬ اما قلب من به عشق تو آتشین و گرم است . دیبا جانم ٬ شب ها که سیاهی مطلق زمین را در آغوش می کشد ٬ و زمانی که عروس آسمان برای عشاق دلتنگ اغواگری می کند من در رخ ماه عکس تو را می بینم و هزاران بار بر مخموری چشمان و لب هایت بوسه می زنم و باز در همان عالم خیال ٬ که بیشتر به واقعیت شبیه است تو را می بینم که با شعاع نور مهتاب ٬ با ظرافت و طنازی پا به درون اتاقم می گذاری و کنار من می نشینی و من بر سر انگشتان هنرمند تو بوسه می زنم و تا سحر تو را در کنار خود احساس می کنم و رقص گیسوی های لخت و عریان تو را به دست باد تحسین می کنم . دیبا نمی دانی چه معاشقه ی محشری به پا می شود . گیسوان تو با موسیقی ملایم باد پیچ و تاب می خورد و من سراپا چشم می شوم و تو را می نگرم و بعد با زبان نگاه با هم سخن می گوییم . من برای لحظه ای کوتاه ٬ مثل ثانیه ای بین خواب و بیداری ٬ تندیس بلوری تو را در اغوش می کشم و آنگاه خون در سراسر وجودم به سرعت می جوشد . آنقدر سریع که انگار جام لبریزی را لاجرعه سر می کشیده ام . دیبای من ٬ در شب چشمانت گم می شوم و بعد همچو اشکی از شیار گونه های برجسته ات به روی لب ها لطیفت می خزم و بعد تو مرا دوباره در جذبه بی حدت محو می کنی ٬ حل می کنی ٬ و من و تو ما می شویم .دیبا ی من ٬ بگو وفادار می مانی برای ماکان . بگو و قسم بخور . بگو که فقط ماکان لذت با تو بودن را خواهد چشید . محبوبم ٬ می دانم تو پاک و با وفایی . ای کاش می شد حضور تو را همیشه در قالب های خالی اتاقم آینه می گرفتم . می خواهم تمام طول شب های بی تو بودن را به تو بیندیشم . به تویی که آمده از مینوی و وعده داده هستی به تویی که عطر زلف هایت به عطر شکوفه های نارنج می ماند . به تویی که برای دل ماکان الهه زیبایی هستی .دیبا ی من بگذار ٬ یک بار دیگر برایت بگویم که ناگفته های ماکان زیاد است ٬ و صد افسوس که هرگز فرصتی پیش نیامد تا برایت بگویم . پس یهتر است تا می توانم برایت بنویسم . شاید هم اگر فر صتی بود ٬ ماکان شهامت گفتن خیلی از حرف ها را نداشت . اما باز همین کاغذ بی جان به من نیرو می دهد تا با جسارت بگویم دیبا جانم ٬ دوستت دارم . بنویسم از آن زمان که در مجلس حسن خان دیدمت . چشمان و نگاه معصومت مرا آتش زد و قلبم را دیوان و شیدا کرد ٬ من از آن شب به بعد بار ها با خود گفتم که ماکان ٬ پس این گوهر یکدانه ی دریای بزرگ ٬ این آهوی خرامان را چرا انقدر دیر دیدی ؟ چرا ؟ و صد ها بار آرزو کردم که ای کاش از آن من باشی. و دیبای من یک آه از اعماق قلبم برخاست ٬ قلب رئوف و نارک تو را واداشت تا به عشقم پاسخ دهی ٬ . من از این که خواسته ام اجابت شده ٬ سر از پا نمی شناسم . دائما آن روز زیر درخت های نارون را به یاد می آورم و این خود دلیل بی تابی من است که هر لحظه می خواهم به تهران بیایم تا تو را ببینم . پس منتظر باش عزیزم . حتما خسته ات کردم . اما مرا ببخش . از راه دور صورت ماهت را می بوسم و برایت بهترین های دنیا را آرزو می کنم . عاشقت ماکان . کردستان ساعت ۱۲ شبدر پایان کاغذ را تا زدم و در گوشه ای از گنجه ی اتاقم پنهان نمودم و به سرعت جواب را فرستادم .پاییز می رفت تا جای خود را به زمستان دهد . زمان تولد فرزند مهتا بود . وضعش کلی تغییر کرده بود . با استراحت مطلق بسیار چاق و ورم کرده می نمود . ماه های اول دائم حال به هم خوردگی داشت ولی بعد از مدتی حالش کمی بهتر شد . این روز ها شادی و نشاز را به راحتی می شد در چشمان آقاجان دید . بیشتر دست و دلبازی می کرد و دائما مهمانی می داد . مادر هم مشغول تهیه ی لباس و وسایل نوزاد بود و اما ناصرخان که باید خوشحال تر می نمود این طور نشان نمی داد . انگار از پدر شدنش خجالت می کشید . سعی می کرد وقتی مهتا جلوی زن دایی یا مادر ابراز درد یا حال به هم خوردگی می کرد بلافاصه آن محیط را ترک کند . و این باعث رنجش مهتا می شد . روزی رو به مادر گفت : انگار ناصرخان از این که پدر شده است خجالت می کشد و آنقدر که باید شاد نیست .مادر با خنده گفت : این چه حرفی است که می زنی ؟ همه مرد ها وقتی که می شنوند پدر شده اند ٬ حجب و حیایشان مانع بروز شادی می شود . ناصرخان هم آنقدر نجیب اس ککه نمی تواند شادی اش را ابراز کند .نامه های ماکان هر چند هفته یکبار به دستم می رسید و جوابشان بلافاصله پست می شد . در نوشته هایش شویه ی نگارش مرا می ستود .ماکان من سلام .اکنون که این نامه را برایت می نویسم ٬ ساعتی پیش سراسر احساس عشق تو را دریافت کردم . می دانی چشمانم پر از اشک شد و چندین بار به سینه فشردم .ماکان عزیزم ٬ نمی دانم چگونه برایت بنویسم . زیرا این احساس لطیف آنقدر مرا لبریز کرده که جام وجودم دیگر به اندازه یک قطره هم جا ندارد . گفته بودی . گفته بودی شب ها به من می اندیشی . باید بگویم من هم تمام شب را تا خود سپیده به تو فکر می کنم و هر لحظه دعا می کنم که به سلامت بازگردی ٬ چون تو اولین مردی بودی که قلبم را تسخیر نمودی و احساس گرم عشق را در من به وجود آوردی . ماکان بگذار از خودم برایت بنویسم . از روزی که دل به تو سپردم این لطف سرگردان درون سینه ام بی تابی می کند و دائم بهانه ی تو را می گیرد و من برای پاسخ به او عاجز مانده ام .ماکان می گفتی مجنون شده ای پس بدان من هم لیل توام . معشوق وفاداری که حاضر است جانش را فدایت ککند . ماکان عزیزم بعد از رفتن تو بار ها با خودم فکر کردم چرا روزگار این طور برای ما رقم زد . چرا در بدو آشانیی ئ دلبستگی باید طعم تلخ جدایی را تجمل کنیم . ماکان ٬ من تمام ساعات روز را به تو می اندیشم . به تو می اندیشم و در عالم خیال می بینم که آمده ای و من با دست های غبار خستگی را از تن تو می زدایم و ساعتی در اغوشت از شوق آمدنت می گریم . شب ها وقتی سرم را بر بالین می گذارم ٬ صدای جریان خون محزونم را می شنوم که چه عاشقانه و پرشتاب در رگ هایم پیش می رود . و هر ثانیه تو را می خواند .ماکان سعی کن زود تر به تهران بازگردی تا دوباره ببینمت . حتما با نوشته هایم خسته ات کردم . مرا ببخش . اما خیالم راحت شد که توانستم پاسخ نامه ات را بدهم . از خودت محافظت کن و بدان که در تهران ٬ زیر یک سفق بلند در اتاقی که عطر نفس های تو را کم دارد ٬ قلبی برای دیدارت مشتاقانه می تپد . عزیزم دوستت دارم. دیبا ی تو ادامه دارد ...
قسمت ۱۱جعفرخان و مادرش به طور رسمی به خواستگاری من آمدند و این بار جواب ردم به ضرر پدر تمام شد ٬ چون بعد از چند هفته جعفرخان شراکت خود را با پدر برهم زد و بعد از چند روز با دختر اسماعیل مستوفی ازدواج کرد . به هم خوردن شراکت از نظر مادر پدر را دلگیر نکرد ٬ چون او از نطر سرمایه می توانست ده برابر آنچه را که جعفرخان داشت بخرد . تنها لطمه ی وارده از نظر اداره ی امور تجارتخانه بود . با بودن جعفرخان ٬ پدر کمتر به تجارتخانه می رفت و تمام امور به دست وی بود ٬ اما از زمانی که او پایش را عقب کشیده ٬ پدر دائما در کنج تجارتخانه بود ٬ به طوری که شبی از فرط خستگی گفت : از وقتی جعفر رفته من هم از کار زده شده ام . شاید سهامم را جمع کنم و در انجا را ببندم . سال ها بود که همه ی کار ها حتی سفر به کشور های دور و بر به عهده ی تو بود اما حالا من یک تنه با چند شاگرد بی تجربه باید تمام گرفتاری و مشکلات را حل کنم .از حرف پدر شرمسار شدم . باعث خستگی او من بودم . از سر سفره ی شام کناره گرفتم .مهتا و ناصر خان یک ماهی می شد که به پیشنهاد مادر پیش ما بودند چون زایمان مهتا نزدیک بود . ناصرخان بلند شد و به اتاق دیگری رفت . انگار بااشاره ی مهتا این کار را کرد چون دیدم میلی به رفتن ندارد .پدر دوباره رشته ی کلام را به دست گرفت : خب دیبا خانم این روز ها کمتر حرف می زنی .طوری شده ؟از حرف پدر قلبم فرو ریخت . یعنی چه ؟ شاید بویی از نامه هایم برده باشه ؟ سکوت کردم .- بگو ببینم تو برای آینده ات چه تصمیمی داری ؟ دیگر احساس می کنم بزرگ شده ای . تجرد بس است . باید هرچه سریع تر زندگی زناشویی را آغاز کنی .از حرف پدر یکه خوردم . چرا چنین حرفی می زد ؟ مگر من وبال گردن بودم ؟ او که سال ها قبل گفته بود هر زمانی میلت است ازدواج کن . در دل به سادگی خود خندیدم . می دانستم مادر پیروز خواهد شد . از بس طیر گوش پدر خوانده بود او را هم موافق خود کرده بود . به یاد شب پیش افتادم که خودم با گوش خودم شنیدم که مادر مثل بجه ها پیش پای پدرم گریه می کرد و از او می خواست بر من سخخت بگیرد و وادارم کند که تن به ازدواج دهم . اما با اطمینانی که به پدر داشتم ٬ هیچ فکر نمی کردم تحت تاثیر حرف های او قرار بگیرد .از عالم فکر بیرون آمدم . مهتا بلند شد تا با دایه سفره را جمع کند ٬ اما مادر مانع شد که او دستی به کمک ببرد . آخر کنار پدر روی مبل نشست . آقاجان سیگاری آتش زد و گفت : خخب بگو ببینم می دانی آبرو چیست ؟ و چه چیز باعث می شود آبروی صد ساله خاندانی به باد برود ؟از وحشت سرخ شدم . سرم را بالا کردم تا از چهره ی پدر خشم درونش را بخوانم سپس به آرامی گفتم : آقاجان مگر من چه کرده ام . ؟نگاه پدر هنوز آرام بود . به راحتی نفسی کشیدم .هیچ من هستم که خطا کردم . تو هیچ تقصیری نداری . من هستم که سرم را مثل کبک زیر برف فرو کردم و از اطراف خود بی خبرم . مادرت راست می گوید . تجدد و فکر روشن به درد جو کنونی ما نمی خورد .یعنی چه آقاجان ؟ مگر من از آزادی که شما به من دادید سوءاستفاده کردم ؟- دیگر می خواستی گه کنی ؟ از هر کسی که آمد خواستگاری ات عیبی گرفتی و ردش کردی . مخالفت نکردم . گفتم جوان است ٬ زمان ازدواج را خودش تعیین می کند . این نشد ٬ یکی دیگر . بلاخره جوابمان را می دهی . بارها به مادرت گفتم اینقدر غصه نخور ٬ امرزو و فرداست که این دخختر روانه ی خانه بخت شود . اما انگار حرف های مادرت درست بود . هرچه تو را راحت تر و بدون هیچ فشاری گذاردم ٬ تو هم بدت نیامد و سوء استفاده کردی . هرکه به این خانه پا می گذارد وصله ای به او می چسبانی . ان یکی کج است ٬ این زشت است ٬ این یکی آبله روست پس کی می خواهی تکلیفت را روشن کنی ؟از کلمه ی آبله رو فهمیدم که پدر از بابت جواب کردن جعفرخان ناراحت است . اما علت اصلی را نمی توانستم به این مسئله ربط دهم . خواستم حرفی بزنم که با اشاره ی مهتا فهمیدم که نباید کار را از این بدتر کرد . پس سکوت اختیار کردم .پدر دوباره شروع به صحبت کرد : دخترم می دانی که من عمری است در بازار کسب آبرو کردم . اگر تو بیست سال داری من ۵۸ سال عمر کرده ام . یعنی چند برابر سن تو تجربه کسب کردم . تا دیروز جوان بودی و خام ٬ می گفتم هر که بیاید و ردش کند دیگری هست که در این خانه را بزند . بلاخره یک نفر پسند دلش خواهد شد اما از روزی که جعفر را قبول نکردی احساس می کنم مردم به چشم دیگری مرا نگاه می کنند فهمیدم آنان برای محفوط ماندن آبرویشان ٬ به تو پیر دختری و هزار عیب و علت دیگر زده اند . به همین دختر مستوفی را خواستگاری کردند تا به قول معروف عیب طاهری فرزندشان را بپوشانند آبله رو بودن برای مرد عیب نیست . هرکجا می رفت زن می دادندش . زیرا هم ثروت خوبی داشت و هم جذبه ی پول در آوردن . اما حالا مردم می گویند هرچه خواستگار برای بهادرخان می آید ٬ حتما عیبی در دختره هست که او را نمی پسندند. وگرنه این همه پسر ٬ یکی را نباید قبول می کردند ؟اما پدر نظر من هم شرط نبود ؟- من به این حرف ها کار ندارم . جلوی مادر و خواهرت اعلام می کنم اولین خواستگار که پا به درون خانه گذاشت ٬ اگر مورد تاییدم بود باید قبول کنی .پدر سکوت کرد و من مثل برق گرفته ها با چشمانی اشک آلود از جا برخاستم و سب به خیری گفتم و خود را در اتاق حبس کردم . تمام کاخ آرزو هام در هم شکسته بود . ماکان را در راهی دور تر از کردستان و شاید در قعر آسمان می دیدم . چرا باید سرنوشت با من چنین می کرد ؟ حالا در تب عشق او می سوختم . نه من حاضر به مرگ بودم ٬ ولی راضی به خیانت نبودم .احساس کردم مهتا از صدای گریه ام کنجکاوانه پشت در اتاقم ایستاده است . صدایش را به آرامی بلند کرد و گفت : دیبا جان در را باز کن .در اتاق را گشودم از دیدن چهره ام با حیرت نگاهم کرد و به آرامی وارد شد . هیکل سنگین خود را روی تخت ولو کرد و سرم را روی زانو هایش گذاشت گریه امانم را بریده بود . مهتا سرم را بوسید و مرا به سکوت دعوت کرد . بعد از این که قدری آرام شدم شروع به صحبت نمود .- خواهرکم ٬ خودت خواستی این طور شود . چرا پدر را روی دنده ی لج انداختی ؟ بس نبود این همه آزادی که به تو دادند ؟ آنها هم دوست دارند ازدواج تو را ببنند . آخر تاکی می خواهی مجرد بمانی ؟ چرا خودت را عذاب می دهی ؟ به خدا ازدواج ترسی ندارد . تو را به غریبه که نمی دهند . پدر هر کس را که صلاح بداند و از وی اطمینان کسب کند به دامادی می پذیرد عزیزم . تگر نمی خواستی که نظرشان را به تو تحمیل کنند ٬ چرا خودت از بین این همه خواستگار یکی را قبول نکردی ؟ بگو ببینم مگر من یا مادر که ازدواج کردیم به مشکلی برخورده ایم که تو از ازدواج می هراسی ؟جوابی نداشتم بدهم فقط اشک هایم بود که حسی از درد درونم داشت ٬وگرنه غیر آنها هیچ کس از غم عاشقی ام آگاه نبود .مهتا اشک هایم را با انگشتانش سترد و افزود : پدر خودش هم عذاب می کشد . هیچگاه دوست نداشته که حرفش را به کسی تحمیل کند . اما حرف مردم زیاد است . در دروازه را می شود بست اما دهن مردم را نه . تمام سختگیری های امشبش به خاطر آبرویمان است . بیا و خودت یکی از خواستگارانت را انتخاب کن ٬ قبل از این که برایت تصمیم بگیرند . به خدا خوشبخت می شوی . تو که عاشق نیستی که خود را این همه زجر می دهی .در قلبم ندایی برخاست . به آرامی سر بلند کردم و دستان مهتا را گر فتم . تو از کجا می دانی من عاشق نیستم ؟چهره اش سپید شد . انگار باور نمی کرد این حرف از زبان خواهر کوچکش خارج شده باشد .-قول می دهی رازم را نگه داری ؟- خدای من مگر دیوانه شده ای ؟ چرا چرند می گویی دختر ؟ تو را به خدا بگو . فقط نمی خوام بشنوم عاشق پسر نانوا یا باغبان شده ای .سر به زیر گفتم : نه فقط اگر می خواهی رازم را با تو در میان بگذارم قسک بخور به هیچ کس حرفی نمی زنی .مهتا لیوان آبی سر کشید و گفت : جانم به لب رسید . این اضطراب ها برای بچه ام ضرر داره بگو دیگه .با خجالت گفتم : من .... من عاشق ماکان هستم . الان یک سالی می شود که خاطر همدیگر را می خواهیم .مهتا به شذت ضربه ای بر دست زد و گفت : خدا مرگم بدهد . آخر کار خودت را کردی ؟ از جیزی که می ترسیدم سرمان آمد . خدای من چرا ماکان ؟ مگر نمی دانی این غیر ممکن است ؟سر بلند کردم : چرا غیر ممکن است ؟ او بهترین مردی است که در عمرم دیده ام .- ولی او زن داشته . خودت نیز می دانی که پدر از وابستگان نظامی شاه بدش می آید با این که ماکان از زمامدار این مملکت دل خوشی ندارد ٬ هرچه هست لباس رسمی آنها را می پوشد و در سفره اش نان آن وطن فروش را می خورد .چه می گویی مهتا ؟ مگر ماکان رفیق پدر نیست ؟ مگر نمی دانید زنش سال ها پیش مرده است ؟ مگر بار ها خودت از وی تمجید نکردی ؟مهتا به آرامی گفت : پس اصل و نصبش چه می شود ؟- من کاری به اصل و نسبش ندارم . چه می دانید شاید از ما اصالت بیشتری داشته باشد . او از جعفرخان کخ دل پدر را برده بهتر نیست ؟مهتا کمی سکوت کرد .- آخر چط.ر ؟ ماکان که تهران نیست . الان ۱۴ ماهی می شود که او را ندیده ایم .بلند شدم و به طرف گنجه رفتم و نامه های ماکان را جلوی او گذاشتم . مهتا خم شد و زیر نور لامپ شروع به خواندن نامه ها کرد- عجب سر به هوایی ! اگر پدر می فهمید گوش تا گوش این کله ی پر از کاه را می برید .محکم مقابلش بلند شدم ٬ اشم هایم را پاک کردم و گفتم : سرم را هم ببرد مهم نیست . من او را می پرستم . بگذار به خاطر عشق ماکان بمیرم .مهتا متعجب گفت : دختر٬ خدا مرا مرگ بدهد . یعنی آنقدر شیفته ی او شده ای که حاضری به خاطرش بمیری ؟ اگر آن روز در باغ شمیران کمی لجاجت به خرج داده بودم الان ماکانی در کار نبود . می د انستم چگونه سد راه عشقتان شوم . بگو ببینم حتما برایش می نویسی به خواستگاری ات بیاید . حتما خود را مثل کنیزی به پایش می اندازی و عجز و ناله می کنی . بگو ببینم چنین خواهی کرد ؟ می دانی از حرمتت نزد او خواهی کاست ؟ اصلا چه می دانی شاید او قصد ازدواج نداشته باشد ٬ یا اگر هم بیاید پدر ردش کند . به این ها فکر کرده ای ؟ آن وقت باید یک عمر از خودت و او متنفر باشی . قول بده چنین بی عقلی نکنی دیبا !- اگر کمی ار طرف پدر مطمئن بودم یا می دانستم ماکان صد در صد تصمیم نهایی اش را گرفته است ٬ برایم مهم نبود له پایش بیفتم ٬ زیرا عاشقش بودم . اما می ترسیدم ماکان در اجرای این امر پایش بلرزد . آن وقت یک عمر کینه اش را به دل می گرفتم .دوباره اشک های سرازیر شد .- قول می دهم کاری بر خلاف شئون خانوادگی مان نکنم . اما من می میرم مهتا . دوباره می گویم با کسی به جز او پیمان نخواهم بست .مهتا در حالی که نامه های ماکان را تا می کرد به دستم داد ٬ گفت : غصه نخور .دخترکم. هیچ کس از فراغ کسی نمرده است . حالا برو قایمشان کن یا اصلا بسوزانشان . خدا می داند آخر و عاقبت تو چه خواهد شد .از جا برخاست سرم را بوسید و به سینه فشرد . با لحنی مادرانه گفت : طفلک بیچاره ی من چه راهی را برای زندگی شروع کردی !و سپس اتاق را ترک کرد . می دانستم رازم را حفظ خواهد کرد .روز ها به سرعت می گذشت از فرط اندوه و غم ٬ پوست استخوانی شده بودم . آرزو می کردم هیچ خواستگاری در خانه یمان را نزند . پدر کمتر با من سخن می گفت . تمام شب کار گریه بود . انگار در تمام خانه سایه ی غمبار مرگ نشسته بود .نامه های ماکان می رسید و من در جوابشان به چند خط بسنده می کردم . چه فایده ای داشت که بی دلیل او را به دنبال خویش بکشم ؟ باید در یکی از همین روز ها موضوع را برایش مطرح می کردم .یک روز در حمام همراه مادر مشغول شستشو بودم .زیر چشمی او را نگاه می کردم و می دیدم که او هم با تعجب مرا نگاه می کند و دم عصر موقع صرف چای مادر کنار مهتا نشسته بود و با چشمانی اشک آلود مرا می نگریست . انگار در حال مرگ بودم که با چنین نگاهی مرا می نگریست .با صدای مادر از عالم خیال خارج شدم .- دیبا جان مادر تو را چه می شود که مثل میت ها رنگ به چهره نداری ؟ امروز در حمام دیدم که بسیار لاغر شده ای . تو رو به خدا مرا خون به جیگر نکن .احساس کردم اشک من نیز دارد فرو می ریزد . در قلبم رازی سنگینی می کرد که گفتنش برابر با مرگم بود . بلند شدم . دلم به حال خودم می سوخت . دختری بودم ککه نمی توانست غمش را به مادر بگوید . حال غریبی را داشتمم که در جمعی معذب است . بی هیچ کلامی از اتاق خارج شدم . در زیر نگاه های مهتا حالت آتشفشانی را داشتم که در حال فوران بود . شب های آذر به پایان می رسید . من همچنان مریض احوال بودم . هیچ خورد و خوراکی نداشتمم . تازگی ها احمد بیشتر به خانه ی ما سر می زد و اغلب برای شام می ماند تا پدر را ببیند . از قرار معلوم در نیشابور معدن فیروزه ای یافته بود و قصد سفر به آنجا را داشت .یک شب مهتا به بالینم آمد .- دیبا جان چرا خودت را زجر می دهی ؟یکی از نامه های ماکان را روی سینه ام گذارده بودم . مهتا نامه را دیدد و آهی از سینه سر حسرت کشید.- به تو چه بگویم خواهرم ؟ حاضر به دیدن زجر تو نیستم . برایش بنویس که بیاید . چاره ای نیست .از فرط غم گریه کردم . انگار خدا می خواست که ما هیچگاه به هم نرسییم .- نمی توانم برایش بنویسم .- چرا نمی توانی ؟ شاید بتوانیم نطر پدر را عوض کنیم .- تو از ماجرا بی اطلاعی .- منظورت چیست ؟ از چه ماجرایی ؟ برایم بگو .با بغض گفتم : ماکان برای سه ماه قرار است به هنگی دیگر اننقال پیدا کند . در نامه ی اخیرش گفته است تا یک ماه نشانی دقیقی ندارد . نزدیکی های عید نشانی اش را خواهد داد . دیگر به او دسترسی ندارم . به همین دلیل فکر می کنم ما هرگز به هم نمی رسیم.با شنیدن حرف هایم او هم با حالم گریست . هر دو ساعتی در آغوش هم اشک ریختیم . بعد از من قول گرفت که به خود بقبولانم با سرنوشت نمی شود بازی کرد .امیدوارم تا قبل از عید نوروز نشانی دقیق ماکان را به دست بیاورم . چون شاید همین فاصله ی کوتاه سرنوشت ما را تغییر دهد.ادامه دارد ...
قسمت ۱۲زمان زایمان مهتا فرا رسید . از عصر تا صبح روز بعد درد کشید و سرانجام دختری کوچک و زیبا به دنیا آورد . آقاجان در گوشش اذان گفت و نامش را پریا گذاردند . از ماکان خبری نداشتم . شب ها کارم شده بود مرور نامه های گذشته اش . تا پاسی از شب چراغ اتاقم روشن بود و در عالم رویا در کنار او سر می کردم . روز ها مهمانانی برای دیدار مهتا و فرزند کوچکش و خیابان شام می دادیم . اوضاع خانه درهم بود ٬و در این میان تمام زندگی من در آن نامه ها خلاصه می شد . مادر بسیار خوشحال بود و با همه ٬ از جمله من سر شوخی داشت . اما دریغ از این که من به جز ماکان به چیز دیگری فکر نمی کردم . مدت ها بود لبخند از لبانم محو شده بود .یک روز عصر زن دایی مهوش و خواهرش شهناز که از رشت آمده بود به همراه دایی خشایار و سروناز و صنوبر به خانه ی ما آمدند . اط قضا ناصرخان و زن دایی و طاهره هم حضور داشتند . در اتاق پذیرایی جمعشان جمع بود که صحبت از احمد و کار و بارش پیش آمد . مهوش خانم شروع به تعریف از پسرش کرد ٬ از خانه و ماشین و باغی که در نیشابور خریده بود ٬ و هزار تمجید دیگر . زن دایی طاهره حرف های مهوش را به تمسخر می گرفت و هر لحظه میان حرفش می دوید و با لحن پرکنایه از او سوال می کرد . همیشه این رفتار بین دو زن دایی ام موسوم بود . یکی تعریف می کرد و دیگری کنایه می زد . از جو اتاق خسته شدم . هیچ وقت تحمل این حرف های صد تا یک غاز را نداشتم .مهتا روی ایوان نشسته بود و ناصرخان پریا را در آغوش داشت و با هم گرم گفتگو بودند . از دور به عشق آنان غبطه می خوردم . با این که مهتا اول عقدشان ناصرخان را نمی خواست ٬ حالا بعد از چند سال زندگی و تولد پریا عاشقش بود .ای کاش من هم در همان زمانی که نوجوانی بیش نبودم ازدواج می کردم ٬ شاید حالا از دست عشق و ناکامی در امان بودم . اما باز به خود نهیب زدم: یک تار موی ماکان را به یک دنیا نمی دهم . دوری اش هم برای خودش لذتی دارد و عشقم را سوزان تر می کند .شب بعد از رفتن مهوش و خواهرش موقع صرف شام مادر انگار می خواست مطلبی را عنوان کند ٬ با نگاه پدر ساکت شد . پدر نگاهی به جمع کرد و گفت : یک ماه دیگر تا سال نو باقی مانده است . امشب مسئله ای را می خواهم عنوان کنم که شاید در سومین روز عید به اتمام برسد . روی حرفم با توست دیبا .از شنیدن اسمم میخکوب شدم .احمد از تو خواستگاری کرده است . از نظر من و مادر تایید شده است . نظر تو را نمی خواهم ٬ فقط می خواستم بدانی که قرارهای ما گذاشته شده است . قبلا دایی ات در تجارتخانه مسئله را عنوان کرده بود و امروز زن دایی ات تو رو خواستگاری کرد . می خواستم بگویم عزیزم خودت را آماده کن .قاشق از دستم سر خورد . اشک جلوی دیده ام را گرفت . مثل دیوانه ها شده بودم . با گریه ی بلندی از اتاق خارج شدم . صدای ناصرخان و مادر را شنیدم که به پدر می گفتند : ناراحت نشوید آقا . او هیچ وقت فکر نمی کرد احمد از او خواستگاری کند ٬ به همین خاطر در وهله ی اول جا خورده است .ناصر خان افزود : آقاجان بگذارید عروس شود ٬ بعد همه چیز به روال عادی برخواهد گشت .دیگر هیچ نفهمیدم . فقط دست های مهتا بود که مرا روی تخت می نشاند . گریه امانم را بریده بود . با صدای بلند فریاد زدم : ماکان را دوست دارم .مهتا جلوی دهانم را گرفت - آرام باش عزیزم . تو رو به خدا آرام باش . نگذار آقاجان یا ناصرخان بفهمند به خدا می کشنت .گریه ام را فرو نشاندم .- من از احمد بیزارم مهتا . تو که این را خودت خوب می دانستی . نباید می گذاشتی این مسئله مطرح شود .- مگر خواهر . من در آن حدی هستم که بتوانم روی حرف آقاجان یا مادر حرف بزنم ؟ تو هم سخت نگیر . او را که نمی شناسی . شاید اگر آنقدر که فکرت را مشغول ماکان کرده بودی کمی به احمد می اندیشیدی ٬ حالا او هم می توانست برایت عزیز باشد .از فرط گریه صدایم گرفته بود : نه نباید چنین شود . پدر حق ندارد مرا وادار کند احمد را بپذیرم .مهتا هم گریه می کرد : عزیزم ٬ آرام باش . خون به پا می کنی . بیا و ماکان را فراموش کن . باور کن عشق تلقینی بیش نیست .- نه مهتا ٬ من هرگز او را فراموش نخواهم کرد . عشقش در خون و رگ هایم جاری است . اگر عاشقی تلقین است ٬ پس زندگی هم سرابی بیش نیست .- اما تو مجبوری او را فراموش کنی . دیدی پدر چه گفت ؟ آنها تصمیم خود را گرفته اند . بله دیدم چگونه مرا نابود کردند . اما باور ندارم مرا به پول و ثروت احمد فروخته باشند .این چه حرفی است که می زنی ؟ پدر احتیاجی به اموال او ندارد . این نسبت را به آقاجانم نده . سه روز را در حالت نیمه بی هوش گذراندم . مدام روی تخت افتاده بودم . مادر به بالینم می نشست . انگار از جریان مطلع بود ٬ اما هیچ نمی گفت . صبح یکی از روز ها که در تب می سوختم ٬ خواب دیدم ماکان کنارم نشسته است ٬ با دسته ای از گل های رز . صدای نفس هایش ٬ بوی عطرش و نافذی چشمانش را می دیدم . زیر نور این عروس آسمان ٬ چهره اش گیرا تر از همیشه بود . لبخندی زد و دسته گل را به من داد . به آرامی گفت : با احمد برو .از خواب برخاستم . چه رویای هولناکی بود . مگر می شد عاشقی معشوقش را از خود براند ؟ اما همین حرف او چنان نیرویی به من بخشید که احساس کردم این امر ٬ امر خود ماکان است و دیگر سرنوشت من به همین جا ختم می شود و هیچ راه فراری نیست .مادر بر بالینم نشسته بود . وقتی چشم گشودم بوسه ای بر پیشانی ام زد .بی مقدمه گفتم : به احمد بگویید جوابم مثبت است .مادر دستانم را گرفت و با خوشحالی گفت : خوشحالم کردی . می دانستم دختر عاقلی خواهی شد .اما مادر می دانم خوشبخت نخواهم شد .چرا عزیزم . احمد پسر خوبی است . به دلت بد نیار .خوبی اش ارزانی خودش . بلاجبار زنش می شوم .عصر آن روز لباس مرتبی به تن کردم و به اتاق پدر رفتم . حالا من دختری ۲۰ ساله بودم که دنیا را به طور دیگری می دیدم و به سرنوشت شوم خویش راضی شده بودم . باید می پذیرفتم . به خاطر خانواده و آبرویمان . شاید به قول مهتا پدر ماکان را نمی پذیرفت ٬ آنوقت چه می توانستم بکنم ؟در اتاق را زدم و صدای بم و گفته پدر مرا به داخل فرا خواند . بیا تو .- سلام آقاجان .سرش را از روی اوراقی که پیش رویش بود بلند کرد و به اکراه پاسخ سلامم را داد . روی صندلی مقابلش نشستم .چه کار داری ؟دوباره دو دل شدم .پرسیدم چه کار داری ؟ حرف بزن .آقاجان آمدم بگویم ....دوبار نتوانستم حرفم را به آخر برسانم . برای این حرف باید کلی جسارت به خرج می دادم .- بگو پس چرا ساکتی ؟آقاجان می خواستم برای ازدواج با احمد شرایطی قائل شوم .از جمله ی آخرم پدر سرش را بلند کرد و مستقیم به چشمانم خیره شد . انگار انتظار این همه گستاخی را نداشت . در حالی که چهره اش درهم رفته بود گفت : چه گفتی ؟ شرط ؟ چه شرطی ؟امیدوارم بپذیرید . بگو ببینم .می خواستم درخواست کنم مراسم عقد و ازدواجم را با هم بگیرید و اصلا نمی خواهم مثل مهتا برایم مهمانی بدهید . دوست دارم همه چیز در حین سادگی برگزار شود .پدر با حالتی برافروخته برخاست ٬ دست هایش را مشت کرد و روی میزش کوبید .ساکت شو دختر ٬ بس است . تو دیگر داری وقاحت را به حد اعلا می رسانی . چه گفتی ؟ جشن نمی خواهی ؟ خرج نکنم ؟ می خواهی تو را مثل بیوه زن ها به خانه ی پسردایی ات بفرستم ؟ می خواهی مردم کوی و برزن پشت بهادرخان زندی لغز بخوانند ؟ بعد از انکه همه ی خواستگارانت را جواب کردی٬ حالا می خواهی حرف های مردم را درست جلوه دهی ؟ بگو نظرت غیر از این است . یا این که د.وست داری مردم بگویند دختره عیبی داشت که بی سر و صدا دستش را به دست پسردایی اش دادند رفت ؟ محال است . بس کن . بلند شو برو . راست می گفت مادرت . تو کم جنبه هستی . آزادی بیش از حد تو را گستاخ کرده .از جا برخاستم سرم گیج رفت و سیل اشک از چشمانم جاری بود .برو بیرون .- می روم اما بدانید سر سفره ی عقد به جای بله جواب منفی خواهم داد .پدر برای اولین بار در طول عمرم مثل شیری زخم خورده به طرفم خیز برداشت و سیلی محکمی به صورتم نواخت . از فرط درد دستم را روی گونه ام گذاشتم . احساس کردم جلوی دیدگانم تاریک شد . هیچ چیز نمی دیدم . محکم به در اتاق خوردم . در باز شد و من به صحن حیاز پرت شدم و سرم به شدت به لبه ی جوی آب ایوان خورد . دیگر هیچ نفهمیدم .نمی دانم چقدر در بی هوشی بودم .اما وقتی چشم باز کردم ٬ مادر کنارم نشسته بود و به آرامی اشک می ریخت . آن طرف تر پدر پشت به من کنار پنجره ی اتاقم ایستاده بود و به بیرون نگاه می کرد .با صدای مادر که به آرامی او را مخاطب قرار داد رو برگرداند .بهادرخان دیبا به هوش آمد .پدر نگاهی به صورتم افکند و آرام اتاق را ترک کرد . با این که عصبی بود می دانستم از رویم خجل است . هنوز هم می شد در عمق نگاهش مهر و محبت پدری را دید .مادر دارویی در قاشق ریخت و آرام در حلقم سرازیر کرد . آن قدر گریه کرده بودم که چشمانم پف آلود شده بود . دست هایم را گرفت و آرام آرام شروع به نوازش کرد . به چهره اش خیره شدم . دلم برایش سوخت . چقدر باید از من و اعمالم زجر می کشید و شرمسار می شد ؟ چرا ؟چرا نباید به خواسته ی او هرچند باعث تیره بختی ام بود ٬ تن می دادم ؟ مدت ها بود که احساس می کرد هر روز که می گذرد غصه ی من او را پیر تر می کند . هیچ مشکلی جز من نداشت .پدر حال و روزش بهتر از مادر نبود . از غم این که مردم کوی و برزن پشت سرش حرف هایی می گویند ٬ چهره اش تیره و گرفته می نمود . حتما می ترسید دیگر کسی سراغ من نیاید . انگار خنجر خانواده ی جعفرخان تا اعماق قلب او رسوخ کرده بود . می دانستم از همان دوران کودکی احمد را هیچگاه دوست نمی داشت . اما به خاطر آبرویش به این وصلت رضایت داده بود .چه می شد من به خاطر آبرویشان ٬ به خاطر پدر و مادر ٬ به این ازدواج رضایت می دادم ؟ شاید مرور زمان خاطره ی ماکان را از لوح ذهنم پاک می کرد . به امید آینده ای روشن دیده بر هم نهادم .صبح روز بعد سعی کردم بشاش از جا برخیزم . به زندگی لبخن بزنم و حرف های سرد و زجر آورم را در صندوقچه ی قلبم پنهان کنم و تن مادر مهربانم را نلرزانم . می خواستم انها هم خوشباشند و فکر کنند من با دلی شاد به خانه ی احمد می روم . نمی خواستم بعد از رفتنم این غمم که مبادا من در سختی و تنفر از احمد سر کنم ُ آنها را از پا در آورم .با رویی باز سر سفره نشستم . پدر و مادر هر دو مرا با بهت و تعجب می نگریستند . زیر شادی ام غمی پنهان بود . ماما سعی کردم این ماه اخری را که با انها سر می کردم باعث کدورتشان نشوم . مهتا پنهانی به من می خندید شاید فکر می کرد عشق ماکان عشقی آبکی بوده و از دیشب تا امروز من او را به کلی فراموش کرده ام و اط شوق عروسی یادی از او در دلم نیست .بعد از پایان ناشتا ٬ پدر زود تر از همه خانه را ترک کرد . بعد هم ناصرخان صورت پریا را بوسید و خانه را ترک کرد . در آشپزخانه مهتا در کنارم ایستاد و به آرامی گفت : ضربه دیروز انگار کاری بوده . امروز بشاشی . خدا رو شکر که سر عقل آمدی . دیبا جان پدر هم بد تو را نمی خواهد .با خنده ی مصنوعی گفتم : آه بله ٬ مهتای عزیز. همه چیز را مدت هاست فراموش کردم . فقط به خاطر این که احمد را نمی خواستم ٬ با همه لج کردم و گرنه الان مدتی است که از ماکان خبری ندارم . امیدم فقط به آینده است که شاید روزی احمد را ....ممهتا دستی به موهایم کشید و گفت : می دانم تو هم روزی به او علاقه مند خواهی شد .بعد از خروج از مطبخ پا به حیاز اندرونی گذاردیم . مادر روی ایوان نشسته بود و قلیان می کشید . کنارش لبه ایوان نشستم و به رویش لبخند زدم . مادر نگاهی به اطراف انداخت و به کلثوم که مشغول جارو زدن اتاقی بود گفت : کلثوم ختنم تمیز جارو کن . بعد هم برو سراغ مهمانخانه و ناهار خوری . امروز مهمان داریم . ظرف ها را هم دستمال بکش تا تمیز شوند .بعد رو به من گفت : دیبا جان تو هم برو حمام . فرستاده ام آب گرم کنند . کنیز حاج تقی می آید تو را بشوید . برای بعد از ظهر دایی ها و خانواده شان مهمان ما هستند . درست نیست تو را با سر روی نامرتب ببینند . قرار است امروز برایت رونما بیاورند .آرام برخاستم .چشم مادرجان . تا طهر خیلی مانده . می روم اول سری به اتاقم بزنم . می خواهم تغییراتی در آنجا بدهم .مادر با لبخند گفت : الهی قربونت بشم . چه خوب عاقل شده ای . برو . آب که گرم شد صدایت می کنم .با چشمانی خیس از اشک برخاستم تا مادر انها را نبیند .گریه ی پریا از اتاق قدیم مهتا ٬ که حال اتاق موقتی انها شده بود به گوش رسید . خیلی وقت بود که پریا کوچولو را در آغوش نگرفته بودم . دلم برای بوی تنش و چشم های خاکستری اش تنگ شده بود . وارد اتاق مهتا شدم . در حال عوض کردن لباس پریا بود و او یک بند گریه می کرد . با صدای باز شدن در مهتا رورگرداند . لبخندی زد و گفت : چه عجب سری به خواهرزاده ات هم زدی .خنده ای کردم و گفتم : می دانی که حال و روزم خوب نبود . حتی گاهی اوقات هم خودم را فراموش می کردم .مهتا پریا را زیر سینه گرفت . پریا مشغول خوردن شیر شد و گریه اش بند آمد .مهتا چقدر ناصرخان را دوست داری ؟با نگاهی متعجب گفت : نم دانم . اما انقدر که از دوری اش احساس تنهایی می کنم . چه شده باز رفتارت مشکوک است ؟هیچی خواهرجان داشتم فکر می کردم یعنی من هم می توانم روزی مثل تو دلم برای احمد تنگ شوم یا نه . مهتا خنده ای کرد و گفت : حتما مطمئن باش و سپس افزود : البته این ها همه حالات شخصی من است ولی فکر می کنم در تمام زن ها یکی است . غالبا زن ها چون از عواطف و احساسات طریف برخور دارند ٬ خود را با هر وضینی تطبیق می دهند . حتی گاهی اوقات وجدانت نمی گذارد احساس کنیکه باعث آزارش شوی٬ چون آن قدر او را به تو محبت می کند که احسساس می کنی دوستش داری .بچه را آرام از زیر زسینه برداشت و در آغوش من جای داد . بعد با نگاهی فیلسوفنه خنده ای کرد و گفت : ببین وجود یک بچه ی کوچک چقدر باعث آرامش روح می شود . وقتی او را از شیر جانت سیراب کنی و بپرورانی تمام عشقت به او معطوف می شود ٬ آنقدر که هیچ وقت فکر نمی کنی تنهایی .خنده ای کردم و گفتم : یعنی حرف هایت را باور کنم ؟ ممکن است من بعد از تولد کودکی ٬ در قلبم نسبت به احمد احساس ....به حرف هایم اطمینان کن . تو هنوز از احمد محبتی ندیدی یعنی نه فکرش را کرده بودی و نه فرصتش را داشتی . شاید بعد از گدشت مدتی از ازدواجت بر این اشک ها و حسرت ها و عشق بی پایه ات بخندی .حرف های مهتا مرا به فکر فرو برد . اصلا نمی خواستم در مورد احساسم به احمد حرفی بزنم . بچه ممکن بود باعث شود من به احمد نیندیشم . می توانستم این گونخ تنفرم را برای همیشه پنهان کنم و عشقم را نثار فرزندمان نمایم . پریا را محکم در اغوش فشردم و بوسیدم . با دست هایش بازی می کردم و طفلکی در خواب بود و فقط گردنش را تکان می داد . ذذوباره او را وبسیدم .چشم گشود و لب غنچه کرد . می خواست گریه کند فوری به مهتا دادمش و به اتاق خودم پناه بردم .در حال و هوای خودم بودم که مهتا خبر داد أب گرم شده است و دلاک منتظر است . صدایم را بلند کردم و گفتم : باشد دایه جان می آیم .بلند شدم اماده شوم که در اتاقم را زدند .بیا تو .زهرا بود . ااز دیدنش قلب فرو ریخت . حتما حامل نامه ای از ماکان بود .خاننم جان نامه داشتید .خدایا چرا ؟ چرا حالا ؟نامه را گرفتم و انعامش را دادم . در اتاق را چفت کردم کسی وارد نشود .- ماکان عزیزم ٬ شرمنده ام . دیبا خود را ببخش .نامه را گشودم . نمی دانستم چگونه نامه را به پایان برسانم . پس از خواندن نامه شادی ام به غم تبدیل شد .دیبای عزیزم . سلام .امیدوارم حالت خوب باشد . اگر جویای حال منی ٬ خوبم . مدتی است در هنگی مشغول تعلیم نظامیان هستم . قرار بود به تهران بازگردم . اول فکر می کردم بعد از امدن از کردستان به شوشتر ٬ بلافاصله ماموریتم به اتمام می رسد . اما طی حکمی جدید دو سال دیگر این جا می مانم . قرار است به شیراز بروم و اثاثم را به اینجا انتقال دهم . شوشتر شهر زیابیی است . هورا در اینجا بر خلاف کردستان گرم است .دیبای عزیزم . شاید این اخرین نامه باشد که به دست تو می رسد . نمی دانم چرا اما احساس می کنم نباید قلب و روح تو را بی جهت به بازی بگیرم . حال که از تو دورم نباید تو را پا سوز خود کنم . امیدوارم مرا ببخشی . هر کجا هستی برایت آرزو ی خوشبختی می کنم . دوستدارت ماکان .خدای من چرا ؟ اشک هایم بود که روی نامه سرازیر می شد . نامه اش سراسر بی احساسی بود . آیا من تا کنون بازیچه ی او بودم ؟ هرگز تو را نمی بخشم . اگر دوستت نمی داشتم شاید با همین دست هایم خونت را می ریختم .ساعتی را به حال خود گریستم . اما در اعماق قلبم مسرور بودم . این بار خدا بامن بود و می دانست که نمی توانم برای ماکان بنویسم دارم ازدواج می کنم . رفتم و نامه هایش را یکی پس از دیگری به اتش کشیدم ٬ در حالی که از ته دل می گریستم .نزدیک ظهر بود که دایه وارد اتاق شد و گفت : دیبا جان چه شده عزیزم ؟هیچی دایه جان ورفتی حمام ؟ الان مهمان ها می آیند .نه دایه حوصله ندارم . به درک که می آیند .خانم جان خدا مرگم بدهد . این طور حرف نزنید . امروز روز مهمی برای شماست .باز به یاد مادر افتادم اگر چنین مرا می دید حتما پس می افتاد.ادامه دارد ...
قسمت ۱۳موهایم را به سادگی شانه کردم و کت و دامن کرم رنگم را پوشیدم . جلوی آینه ایستادم . هنوز سرخی چشمانم برطرف نشده بود . دایه ورود خانواده ی دایی خشایار را اعلام کرد . مادر و مهتا به استقبالشان رفتند . من از پشت پنجره ی اتاق مهمانخانه به حیاط نگاه می کردم . نمی دانستم باید چه کنم . صدای مهوش خانم را شنیدم که از هوای خوش بهار ابراز رضایت می کرد . پشت سرش دایی جان وارد شد و خواهر طن دایی شهناز ٬ همراه سروناز و صنوبر به آنها پیوستند . دنبال سرشان نوکرهای دایی جان با سینی های پر از نقل و نبات و هدیه های کوچک و بزرگ وارد شدند . دایه اسپند دود می کرد و مادر هم شهناز و مهوش را در آغوش می فشرد . غلام پیر خانه شیرینی تعارف نوکر ها کرد و آنها سینی ها را پس از چرخی روی هوا به زمین گذاشتند و به اشاره ی دایی جان خارج شدند . دایه دوید و از طرف مادر به هر کدام انعامی داد . تمام خانه غرق شور و نشاز بود ٬جز من که فقط خیره به این صحنه ها نگاه می کردم . انگار هیچ کدام از این شادی ها از آن من نبود . کم کم صدای هلهله ی زن ها به اتاق رسید . مادر در را باز کرد . اول دایی جان با ابهتی خاص وارد شد و بعد از آن زن دایی . بقیه هم به ترتیب سن وارد شدند .دایی از دیدن من که پشت پنجره ایستاده بودم لبش به خنده باز شد . سرم را پایین گرفتم و سلامی کردم . دایی جلو آمد و مرا در آغوش کشید .- عروس گلم چرا نیامدی بیرون تا در شادی ما شریک شوی ؟حرفی نزدم . دایی جان بوسه ای بر پیشانی ام گذارد و زن دایی مرا با آغوشی باز در بر گرفت و به آرامی گفت : پکر نباش . داماد هم طرف های طهر سر و کله اش پیدا می شود .با ورود پدر همه برخاستند . پدر با دایی دست داد و در کنار ناصرخان نشست و کمی بعد خانواده ی دایی جمشید آمدند . بعد از احوال پرسی های اولیه ٬ صحبت به جشن و مقدمات آن کشیده شد . همه در حال و هوای حرف های قبل از عروسی و تدارکات آن به سر می بردند . به جز من که اصلا هواسم به جمع نبود . زن دایی گفت که برای مهر من از سهم خودش یک باغ ۵ هزار متری در رشت در نظر گرفته است . دایی جان هم دو مغازه زیر بازارچه را پیشنهاد داد . آخر کار شهناز خانم خنده ای کرد و گفت : بگذارید ببینم احمدخان چه پیشنهادی می دهد .مرد ها سرگرم گفتگو خود شدند . حوصله ام سر رفته بود . هوای خانه برایم خفه کننده بود . هر لحظه در فکر فرار از آن جمع بودم . ناگهان مادر برخاست و از اتاق خارج شد که نزد دایه برود و دستورهایی بدهد . من نیز پشت سر مادر از اتاق بیرون رفتم . مادر با دیدنم لبخندی زد و گفت : دیبا جان چرا آمدی بیرون ؟ برو بشین و گوش کن ببین حرف هایشان را می پذیری یا نه .با اخم گفتم : کنایه نزنید . مادر شما همه کار ها را بدون مشورت انجام دادید حالا می خواهید بروم کارهای شما را بپسندم ؟ آمدم کمی هوا بخورم ٬ تا شاید همه راحت تر بتوانند با نبودن من حرف هایشان را بزنند . پدر هم اینطور صلاح می داند .- این هم حرف درستی است . برو کمی استراحت کن . برای ناهار صدایت می زنند.به شوق فرار از آن جمع ٬ خود را به اتاقم رساندم و روس تخت فنری ام ولو شدم . دیدگانم پر از اشک بود و حسرت . نمی دانم چه مدت به سقف خیره مانده بودم که صدای دایه از آن طرف حیاط به گوشم رسید .- دیبا خانم ٬ عزیزجان بیا ناهار . همه منتظر شما هستند .از راهروی اتاقم عبور کردم و به اولین پله ی حیاز رسیدم که ناگهان تنه ام به شدت به شانه ای قرص و محکم خورد . از درد دست زوی کتفم گذاردم و در یک ان احمد را دیدم که به سمت اتاقم می آمد . از ترس این که نگوید چه دختر و عجول و سر به هوایی ٬ درد را در خود فرو بردم و سلام محکمی کردم . بدون این که به چشمانش نگاهی کنم آرام از کنارش عبور کردم . چند دقمی دور نشده بودم که صدایم زد : دیبا ٬ دیبا بایست .مکثی کردم . برگشتم مستقیم در چشمانش خیره شدم . از نگاهم شراره های نفرت می بارید .بله حرفی داشتید ؟- می خ.استم بگویم همه منتظر تو هستیم .- خودم شنیدم . بعد از این مرا هم تو خطاب نکنید . یا دست کم تا همسرتان نشده ام . هیچ علاقه ای ندارم از حالا با من احساس راحتی کنید .احمد از حرفم یکه خورد . قدمی به عقب برداشت و دست در موهایش کشید و با خشم گفت : باشد ٬ خانم محترم .از اولین گامی که به سوی انتقام برداشته بودم دلشاد بودم . حالا دیگر به خازر ماکان نبود ٬ زیرا او برایم مرده بود . من هرگز احمد را دوست نداشتم و در آینده هم نمی داشتم . اگر کس دیگری به جای من بود ٬ شاید از این انتقام وحشیانه می گذشت ٬ اما من نمی توانستم ٬ زیرا در مورد احمد که ذره ای مهرش را به دل نگرفته بودم ٬ این گذشت سخت بود .به حیاز اصلی رسیدیم . مادر برای کنیز حمامی غذا کشیده بود و با دست خودش طرف را در پارچه می پیچید. کنار قابلمه سبدی پر پرتقال و شیرینی بود ٬ و طرف دیگری پر از انواع میوه . مادر همیشه در شادی هایش همه را ٬ از فقیر و غنی سهیم می کرد . کنیز حمامی جلوی در اتاق به من خورد . با صورت خیس عرقش جلو آمد و رویم را بوسید .- ماشالله ٬ دیبا خانم . الهی خوشبخت شوی مادر .به خدا همیشه سر نماز برای شما دعا می کردم . می دانید من هم مثل مادرتان هستم . همیشه شما دو خواهر را دوست داشتم . حالا هم پریا کوچولو اضافه شده . امیدوارم شما هم دختری بیاوری و دل مادرت را شاد کنی .در اتاق همه جمع بودند . زن دایی طاهره با لبخند گفت : انگار دیبا جان از این همه شلوغی خوشش نمی آید که ساعتی از ما دور شد .با لخندی مصنوعی گفتم : نه زن دایی جان ٬ کمی رفتم استراحت کنم . دیشب خوب نخوابیدم .مهوش خانم خنده ای کرد و گفت : از هول است مادر . نگران نباش ٬ من هم شب قبل از مراسم بله برانم از دلهره و ترس تا صبح بیدار ماندم . خوب می شوی . امروز که تکلیفتان روشن شود ٬ شب با خیالی آسوده می خوابی .همه از حرفش خندیدند. احمد با شوق نگاهی به مادرش کرد و گل از گلش شکفت . فائقه به صورت من تبسمی کرد و برایم لیوان دوغی ریخت . دایی جان طرف غذایم را پرکرد و هر چه گفتم : دایی جان من نمی توانم این همه را بخورم. با خنده گفت : باید بگیری . یعنی چه اینزور خودت را لاغر کرده ای ! مادر کمی سرخ شد و اشاره کرد دستش را رد نکنم .بعد از ناهار زن ها به اتاق رفتند تا ککمی استراحت کنند و مرد ها هم در اتاق پذیرایی دور هم نشستند . پدر صفحه ای در گرامافون گذاشت و مشغول صحبت با دایی شد . یاسر پریا را در آغوش داشت و دائم لپ های بچه را می کشید . طفلکی را دست به دست دادند تا این که اخر سر احمد بچه را گرفت و با اشتیاق به سینه فشرد . پریا می خندید و انگشت کوچک او را گرفته بود .برخاستم تا به دایه دستور میوه بدهم که ناگاهن دیدم او با سینی پر از میوه وارد شد . با ورود دایه و تعارفش وقت را غنیمت شرمدم و از جا برخاستم .با اجازه ٬ من می روم ساعتی مطالعه کنم .زن دایی خنده ای کرد و گفت : برو فدایت شوم . عصر صدایت می زنیمم . هنوز پایم به ایوان نرسیده بود که صدای مهتا را شنیدم . انگار با ناصرخان بگو مگو داشت . این روز ها ناصرخان کمتر در خانه می ماند و مهتا بیشتر پیش ما بود . روزی مهتا به مادر گفت : ناصرخان رفت و آمد هایش بی نظم شده . دیروقت می آید و صبح زود می رود . مادر نمی دانید چقدر نگرانش هستم .مادر خنده ای کرده و گفته بود : حتما درگیر کار است . نگران نباش .. خدا رو شکر پسر سر به راهی است و می دانم تو را خیلی دوست دارد .مهتا آهی کشیده و گفته بود : بله مادر جان . از نطر دوست داشتن که شکی ندارم . رفت و آمد هایش خیلی مشکوک است .آن روز اوضاع مملکت خراب بود . انگار عده ای آزاده خواه و دموکراسی طلب بر ضد شاه و سلطنت آشوب کرده بودند . بازار ها را تعطیل می کردند و اعتصاب می نمودند . فقز و گرانی به جان مردم افتاره بود و عده ای حتی به نان شبشان نیز محتاج بودند روس ها تهران را تحت تصرف خویش در آورده بودند و در محیط شهر اغتشاش به پا می کردند . روزی نبود که عده ای بر خیابان ها نریزند و علیه شاه شعار ندهند یا یکی از سران به دست انقلابیون کشته نشود . البته تمام این مسائل به دستور آیت الله فصیله بود .در این روز های آشوب پدرم تاجایی که می توانست کمک حال ضعفا می شد . اکثر شب ها در حسینیه ها مردم را اطعام می کرد . روزی هم انبار آرد و گندم سالانه مان را به طور پنهانی در اختیار مردم گذاشت . ترس مهتا از این بود که نکند ناصرخان هم قاطی شورشی ها باشد .بگومگو مهتا و ناصرخان به پایان رسید . ناصرخان به رغم میل مهتا کلاهش را بر سر گذاشت و از خانه خارج شد . من آرام ٬ به طوری که دیده نشوم ٬ به اتاقم پناه بردم .لحظه بعد چند ضربه به در اتاقم خورد . بلند شدم .- بیا تو .در باز شد و قامت کشیده ی احمد در چارچوب در ظاهر شد . اگر پدر می فهمید وقاحت او را می بخشید ؟سلامش را به سردی جواب دادم .- به چه اجازه ای پا به اتاقم گذارده ای ؟- دیبا خانم می خواستم قدری با شما حرف بزنم .من که حرفی با شما ندارم .ولی فکر می کنم باید کمی یکدیگر را بشناسیم . این طور نیست ؟شما برای خودتان فکر می کنید . من نیازی به شناخت شما ندارم و برایم فرق نمی کند که چه افکارو عقایدی دارید .سرخی چهره اش باعث ترحمم شد . با لحن ملایم تری گفتم : خب بگویید ببینم ٬ از آقاجانم یا از پدرتان نترسیدید که با این جسارت وارد اتاقم شدید ؟-آه نه . این پیشنهاد خاله و مادرم بود . می خواستند کمی با هم آشنا شویم .- خاله و مادرتان ! خودتان می توانید تصمیم بگیرید یا مادر و خاله تان برای شما تصمیم می گیرند ؟از آن همه واهمه ای که از من داشت ممتنفر بودم . بر خلاف ماکان که با شجاعت حرفش را اعلام می کرد و خواسته اش را ابراز می نمود ٬ احمد خیلی ضعیف و سست عنصر بود . این را از شناخت قبلی که از وی داشتم می دانستم . او نمی توانست برای افکارش جملات زیبایی بیابد ٬ زیرا هیچ اطالعی از برخورد صحیح با کسی ککه قرار بود در آینده همسرش شود نداشت و تا آن زمان وقتش را صرف هوس بازی های در عشرکده ها مرده بود و همهیشه مخاطبش زنان نالایق بودند.- خب برویم کمی در حیاط قدم بزنیم .- متشکرم دختر عمه ٬ که پیشنهاد مرا پذیرفتی .روی نیمکت حیاط پشتی نشستیم . سکوت بود و سکوت . می خواستم آن قدر حرف نزنم تا او شورع به صحبت نماید . احمد سرفه ای کرد و صدایش را صاف نمود . انگار می خواست برای جمعی نطق کند .می دانی تا چند وقت دیگر زن و شوهر می شویم ؟- بله .- امیدوارم شما هم منو پسندیده باشید دختر عمه .خاموش بودم . بهتر بود از این سکوت هر چه می خواهد برداشت کند .دختر عمه می دانی از کودکی ٬ هنگامی که با هم همبازی می شدیم ٬ شما را دوست داشتم . اما هیچگاه این عشق سر از دلم بیرون نکشید ٬ تا این که قسمت ما را به اینجا کشاند .خنده ای به حال تمسخر کردم .متشکرم . ولی از آن زمان خیلی سال می گذرد و تا جایی که من یادم است ٬ زمانی که به مدرسه رفتیم ٬ دیگر حق بازی کردن نداشتیم . دایی جان هم که دیر به دیر به ما سر می زد . از ان زمان تا حالا عشق در دل شما کهنه نشده ؟نه ٬ این چه حرفی است دیبا خانم ؟ من با این که هر چند سال یکبار شما را می دیدم ٬ همیشه تصویرتان جلوی چشمم بود . تازه مادرم چند بار از شما و محسنتان برایم سخن گفته بود . بعد از دیدن شما در شمیران فهمیدم ککه ممادر واقعا درست می گفته و شما از دو سال پیش که ملاقاتتان کرده بودم ٬ خیلی تغییر کرده اید .چگونه مرا دیدید ؟با چشم دلم ٬ بعد با چشم سر .این اولین باری بود که در گفتگویمان جمله ای شاعرانه استفاده می کرد .شما نجیب و سخت هستید و فکر می کنم قدری هم بلند پروازید . در کلامتان محبتی خاص و غیر قابل وصف وجود دارد . من خیلی از زنان امروزی خوشم می آید . البته زیبا هم هستید . صورتتان عاری از تقص است ٬ به خصوص چشمان شهلا و خمارتان .وای خدای من ٬ کلام من پر محبت است ؟ نه . او چقدر ابله است . او که محبت را در این کلام سرد می بیند . اگر آن روی سکه را می دید حتما مجنون میشد . من که تا این ساعت به او محبتی نکرده ام .من چه محبتی به شما کرده ام ؟کمی سرخ شد . سپس گفت : خودتان هم می دانید . آن لبخند های ملیح را هرگز نمی توانم فراموش کنم که در شمیران به من زدید . شاید شما از خاطر برده اید ٬ اما من ...سرم گیج رفت . این دیوانه آن لبخند های پنهانی به ماکان را به حساب خویش برداشت کرده است . خدایا چرا در حق من ظلم می کنی ؟- می دانید من در نیشابور مشغول استخراج فیروزه هستم . یعنی معدنی یافته ام و حق استخراج آن را بر عهره گرفتم . می دانید که باید مدتی از پدر و مادرتان دور باشید ؟ شاید وضع خستی باششد اما قول می دهم به محض این که کارمان تمام شد به تهران بازگردیم . به همین منطور منزلی در تهران خردیه ام که امیدوارم بعد از مراجعه به راحتی در ان زندگی کنیم .از وعده و حرف هایش احساس کردم مرا بچه پنداشته است . برای لحظه ای به سرم زد که به او بگویم اصلا به این وصلت راضی نیستم .- خب شاید شما همم حرفی برای گفتن داشته باشید . می خواهم راحت حرف هایتان را بزنید .آرام از جا برخاستم و با نگاهی به صورتش به تندی گفتم : من با شما هیچچ حرفی ندارم . شما همه حرف هایتان را زدید . فکر می کنم بزرگتر ها تا حالا قول و قرارهایشان را گذاشته اند و به توافق کامل رسیده اند . اما خیلی دوست داشتم قبل از این که پدر یا مادرتان را به خواستگاری ام بفرستید سری به خانه ی ما می زدید و نظر مرا جویا می شدید . آن وقت .......آن وقت چه ؟ بگویید هنوز دیر نشده است . مرا نمی خواهید ؟ لطفا صادق باشید .اشک در چشمانم حلقه زد . روزگار من سیاه تر از آن بود که دوباره برغصه هایم بیفزایم . به همین دلیل به آرامی گفتم : نه شاید ....شاید چه ؟ چرا سکوت می کنید و حرف هایتان را نمی زنید ؟شاید حرف ها و خواسته هایی برای گفتن داشتم . احمد نفس عمیقی کشید و گفت : خیالم راحت شد . فکر می کردم شما را وادار به این ازدواج کرده اند . خوشحالم که حرف هایتان را با صراحت زدید . خب حالا شرط هایتان را بگویید .نه دیگر دیر است . برویم دلم شور می زند .دستم را گرفت و سر انگشتانم را به آرامی فشرد . از فشار دستش منطجر شدم ٬ اما دیگر برای من ککه مرده ای بیش نبودم و روح و قلبم در خاک سر گورستان تنهایی دفن کرده بودم ٬ اماکن هیچ اعتراضی نبود .وعده ها گذاشته شده بود . سوم فروردین مراسم عقدمان برگزار می شد . بعد از ۴ ماه هم به خانه ی خودمان می رفتیم . دایی جان قید کرده بود . بگذارید احمد در نیشابور سرو سامانی بگیرد و به کار هایش برسد٬ یعد بیایید دنبال دیبا جان می خواهم عروسم اول زندگی سختی بکشد .۵۰۰۰ زمین در رشت ٬ دو باب مغازه زیر بازارچه آهنگران و ۵۰۰۰ سکه اشرافی اط ظرف احمد به عنوان مهریه ام تعیین گردید . بعد از رفتن مهمانان ٬ همه ی اعضای خانواده در شور و نشاط عمیقی فرو رفته بودند . مادر رو به من گفت : امیدوارم احمد خان پسندت شده باشد .با سردی گفتم : آه بله .مهتا در حال سشیر دادن به پریا به آرامی گفت : مادر دیدید شهناز خاتون بعد از تعیین مهر و شرایطی که دایی جان برای احمد و دیبا در نظر گرفته بود ٬ از حسودی چقدر سرخ و سفید شده بود ؟ به طوری که از سروانز شنیدم می خواسته دختر دماغ گنده اش را به احمدخان قالب کنه .در دل به بد اقبالی خود لعنت فرستادم . ای کاش چنین می شد .سر شب موقع شام پدر سر به سرم می گذاشت و دائما به چهره ام لبخند می زد . بعد خبر داد ویدا دارد به ایران می آید . پس برای مراسم من او هم دعوت بود . یبا خوشحالی گفتم : آه چه خوب می توانم قبل از مراسم او را ببینم .مادر اخمی کرد و گفت : خدا کند تا بعد از تابستان نیاید . اصلا راضی به دیدار تو با او نیستم .پدر خنده ای کرد و دستی به گیسوی مادر کشید و گفت : چرا خانم ؟ مگر ویدا چه کرده است ؟- هیچ فقط فکر می کنم باعث این همه تاخیر در ازدواج دیبا او بوده است .پدر گفت : چه بهتر . دیبا قسمت احمدخان بوده . پس پس حتما صلاح و خیر در این کار بوده که دخترم برای احمدخان بماند .روز ها سپری می شد . مادر فکر جهیزیه بود و پدر فکر تدارکات ازدواج . کارت های دعوت همگی به خطر ناصرخان نوشته شد . ماکان اولین کسی بود که به مراسم ازدواج ما دعوت می شد . از شنیدن اسم او بند دلم پاره شود . رنگ و رویم پرید و از جا برخاستم . پدر با تعجب به چهره ام دقیق شد.چی شده دیبا جان اتفاقی افتاده؟نه . کمی خسته ام ٬ می خواهم استراحت کنم .به اتاقم رفتم و مدت ها گریستم.ادامه دارد ...
قسمت ۱۴سال نو آغاز شد طبق مراسم خانوادگی ٬ قبل از تحویل سال نو پدر با کوزه ای سفالی از خانه خارج شد و کوزه را در مقابل در شکست . این کار به نظرش شگون داشت و می گفت یعنی غم های پارسال را در کوزه می ریزیم . از خانه بیرون می اندازیم . همه دور هم جمع بودیم . طبق معمول بعد از تحویل سال نو ٬ پدر لای قرآن را گشود و بعد از خواندن سوره ای از ان ٬ برای شگون سال اولین عیدی را از پول هایی که لای قرآن گذاشته بود به من داد . بعد هم رویم را بوسید و در حقم دعا ی خیر کرد . مادر هم به نوبه ی خود این کار پدر را تکرار کرد .نوبت به مهتا رسید . آقاجان در حالی که پریا را در آغوش می گرفت ٬ دستبندی طلا از جیبش بیرون ةورد و در دستان کوچک نوه اش جای داد . بعد هم روی او را بوسید . مهتا خم شد تا دست آقاجان را ببوسد . آقا جان دستی به سر مهتا کشید و مانع این کار شد ٬ و بعد از این که در حق مهتا و فرزندش دعای خیر کرد گفت : عزیزم ناصرخان کجاست ؟ در این موقع عید باید در خانه می بود .مهتا رنگ از رویش پرید و گفت : آقاجان امروز کارش زیاد بود . شما نگران نباشید ٬ حتما می آید . این حرف را طوری ادا کرد که همه اضزراب را در چهره اش خواندیم .پدر کمی با تاثر گفت : از ناصر بعید است . تازگی ها اصلا او را نمی بینم . چه می دانم . شاید واقعا سرش شلوغ است . امیدوارم حرفش راست باشد . مهتا نکند عضو گروه های سیاسی شده ؟مهتا به گریه افتاد : خدا نکند آقاجان . مادر شانه های او را گرفت و رویش را بوسید و گفت : گریه نکن . در این ساعت عزیز شگون نداره .سپس به پدر چشم غره ای رفت که حرفش را ادامه ندهد . پدر گفت : اینها همه حدس است خیالت راحت باشد . من دنبال این جریان را می گیرمم و ته و توی قضیه را در می آورم . اگر زبانم لال چنین بود ٬ قبل از این که موضوع لو برود و مسئله ای پیش بیاید ٬ خودم جلویش را می گیرم .مهتا سر تکان داد و آرام شد .بعد از ساعتی ناصرخان به خانه آمد . بی خوابی پای چشمش را سیاه کرده بود . پدر را بوسید و سال نو را به همه تبریک گفت ٬ و سپس افزود :این روز ها سفارت خیلی شلوغ است . آقاجان کسی نبود که به اوراق سال رسیدگی کند ٬ مجبور شدم بمانم . مرا ببخشید . بعد پریا را در آغوش گرفت و دست در جیبش کرد و النگویی کوچک به دست او کرد به رسم عیدی سینه ریزی از طلا به مهتا داد و یک جفت گوشواره ی یزدی هم به من .آن شب همگی شب خوشی را سپری کردیم ....سفره ی عقدم را چیدند . ویدا به سلیقه ی خودش اتاق را آراست . از زمانی که همدیگر را دیده بودیم ٬ هیچ حرفی از ماکان به زبان نیاورده بود . می دانستم از من دلخور است اما چه می شد کرد ٬ من مجبور به این ازدواج شده بودم .یک بار دیگر نصف شهر تهران به خانه مان آمدند . آرایشگری فرنگی آوردند تا مرا بیاراید . در لباس سفید به پری دریایی می ماندم که به زور او را از دریای آبی بیکران جدا کرده اند . دل گرفته و تنها . از شور و نشاز ان هیچ به خاطر ندارم . ٬ زیرا فکرم به دور دست ها پرواز می کرد ٬ به جایی دور از عالم خاکی ٬ دور از احمد که آن شب همسرم می شد ٬ و دور از ماکان که مرا تا سر حد جنون رنجانده و تنها گذاشته بود . من بودم و تنهایی . من بودم و پرواز در آسمان خیال .مهمان ها کم کم می آمدند . برق شادی از نگاه مادر می بارید . همه هدایای خود را دادند . پدر هم وارد شد . رویم را بوسید و سند باغی در شمیران را به من اهدا کرد و زیر گوشم گفت : بلاخره عروسی دیبا را هم دیدیم .یکباره هلهله ی زن ها به هوا برخاست . احمد با کت و شلوار مشکی ٬ پیراهن سفید ٬ کفش های براق و موهای روغن زده وارد شد . با حجب و حیایی مصنوعی کنار دستم نشست ٬ رویم همان تختی که چند سال پیش مهتا و ناصر خان هم پیمان بسته بودند که تا ابد به یکدیگر وفادار بمانندعاقد را از راهرو های میانبر به حیاط اندرونی آوردند . به طوری که مهمان ها هیچکدام او را ندیدند . در اتاق پشت سرمان نشست . مادر ٬ زن دایی ها ٬ خاله ی احمد و خاله مولوکم که سال ها به خانه ی ما نمی آمد ٬ پارچه ای را روی سرمان گرفتند و مهوش خانم شروع به ساییدن قند کرد . عاقد خطبه ای خواند . قلبم به شدت می لرزید . نفسم بند آمده بود . یک کلمه حرف من یک عمر زنجیر اسارت بر دلم می بست . مادر از پشت سر دستم را نیشگون گرفت . نمی دانستم چرا لال شده بودم . خدایا چه باید می گفتم ؟زن دایی مهوش صبرش به سر آمده بود . عاقد چندین دفعه خطبه را خواند .خااله ملوک از پشت سرم به آرامی گفت : دیبا جان بله را بگو دیگه خاله .زبانم گره خورده بود . مادر رو به مهوش کرد و گفت : خواهر مثل این که هول کرده است تو به جایش بله بگو . یعنی به وکالتش .مهوش خانم رو ترش کرد و گفت : وای می خواهید گناه کبیره کنم و به عقد پسرم در بیام ؟ چرا هول کرده ؟ مگر چهارده ساله است ؟مادر میان حرفش دوید و با ناراحتی گفت : اگر ۱۴ سال ندارد از ۱۴ ساله ها هم چیزی کمتر نیست می خواستی دختر شهناز را بگیری .انگار داشت آشوب می شد . حرف ها را می شنیدم اما نمی توانستم عکس العملی نشان بدم . به رو به رو خیره شده بودم . اشک در چشمان مهتا حلقه زده بود . به آرامی نفسی کشیدم و به زوری که به گوش بالا سری ها برسد بله را گفتم .همه شروع به دست زدن کردند . صدای شهناز به گوشم رسید : خدا به خیر کند چقدر ناز دارد .احمد به من چسبید به طوری که توان جنب خوردن نداشتم . دستانم را به آرامی گرفت و شروع به نوازش انگشتانم کرد . از این عملش مشمئز شدم . انگشتانم سرد شد . هیچ احساسی نسبت به او نداشتم . خدایا چه کنم که مهوش خانم در دلم جا بگیرد ؟آخر شب فرا رسید . پدر بار یگر به مجلس زنانه وارد شد . همراه با تنها کسی که نمی خواستم آن شب با حضورش مرا رنج دهد . همراه ماکان دوست قدیمی اش . پدر نزدیک شد و صورت هر دویمان را بوسید و برایمان آرزوی خوشبختی کرد . از حرف هایش هیچ نمی فهمیدم . نگاهم در نگاه ماکان گره خورده بود . چشمانم غرق در اشک بود و صورتم از شرم عشق گذشته ام سرخ . میخکوب بر دو پا ایستاده بودم .ماکان با همان عطر قدیمی ٬ همان چهره ی جذاب و مردانه ولی برخلاف همیشه با لباس مناسب جشن ٬ موهای روغن زده و زیبا و چشمانی که در ان موجی از غم دیده می شد ٬ امده بود . با احمد دست داد و روی یکدیگر را بوسیدند . با احمد دست داد و روی یکدیگر را بوسیدند . بعد نزدیک تر آمد و دست مرا به رسم ادب فشرد و گفت : امیدوارم همیشه خوشبخت باشید . خوشحالم که دختر کوچک بهادرخان عزیز را هم در لباس عروسی دیدم .نمی دانستم چه بگویم . قطره ای اشک از گوشه چشمانم فرو ریخت . از اول شب این دومین باری بود ککه زبانم بند آمده بود .احمد از حالت من متعجب شده بود و با شک مرا می نگریست . به آرامی دستم را گرفت . با حرکت دستش به خود آمدم . لبخندی مصنوعی زدم و تشکر کردم .ماکان گفت : من هم هدیه ای برای شما دارم . سپس دست در جیب کوتش کرد و جعبه ای زیبا بیرون کشید و به آرامی درش را باز کرد . امیدوارم مورد پسندتان باشد .ساعتی زنانه و لطیف بود . شئی که هنوز در میان زنان ایرانی متداول نبود و تا آن زمان من در دست هیچ کس جز عده ی معدودی ندیده بودم . برای خرید عقد هیچ ساعتی را پسند نکرده بودم اما آن هدیه بسیار زیبا و نفیس بود .- این را سفارش داده ام برای شما از فرانسه فرستاده اند و دیشب رسید . ساخت پاریس از طلای ناب است .پدر دستی به شانه ی ماکان زد و گفت : متشکرم دوست عزیز . سلیقه ی تو را تحسین می کنم . دیبا جان دستت را بیار جلو تا ماکان ساعت را برایت ببندد .دستم لرزشی آشکار داشت . ماکان با ظرافت ساعت را دور مچ دستم بست و با خنده ای همراه پدر از ما دور شد .دلم هوای دو سال پیش را کرده بود زمانی که برای اولین بار ماکان را در کنار خود داشتم . یکباره وجدانم مرا نهیب زد . بس است . از امروز تو به کس دیگری تعلق داری . نباید فکر بیگانه ای را در سر بپرورانی . ماکان و عشقش را همین امشب به خاک سرد بسپار . آن نگاه حاکی از هزاران سوال را فراموش کن . احمد را بپذیر . مرور زمان عشقش را در قلب تو بیدار می سازد .سرجایم نشستم . احمد نگاهی به چهره ام انداخت و گفت : دیبا خانم امیدوارم از این مراسم راضی باشید . نگاهی به او افکندم و گفتم : متشکرم . خواهش می کنم از این به بعد مرا به اسم کوچک صدا بزن ٬ احمد .دستم را به گرمی فشرد و نگاهی پر محبت بر شهره ام افکند . آخر شب بود که همه مهمان ها رفتند . دیگر ماکان را ندیدم . بعد از رفتن مهمان ها خانواده ی دایی هایم و اقوام درجه یک ماندند و ساعتی دور هم نشستند . خدمه مشغول نظافت خانه بودند . مادر به همه مستخدمین گفت : برای امشب کافی است همه فردا تا ساعت نه استراحت کنید و بعد همه کار ها را انجام خواهیم داد . به مجرد این دستور همهگی آن جا را ترک کردند و ما تنها شدیم . فقط دایه کنارمان مانده بود . مادر به نشانه ی تشکر کیسه ای حاوی چند سکه ی زلا از کیف کوچکش بیرون آورد و به دایه داد .- دایه جان این هم حق دایگی و زحمتت .- خانم جان مرا شرمنده نکنید . من که کاری نکردم . آنها را هم مثل بچه های خود دوست دارم . انشاالله امشب مبارک دیبا جان باشد و به پای احمد خان پیر شود .- دایه جان برو استراحت کن . الان برادر و خواهر هایم می روند . آقا هم که خسته است و می رود می خوابد . دیگر با تو کاری ندارم .دایه برخاست و با اجازه ای خارج شد . من به همراه سروناز و صنوبر به اتاق خوابم رفتم . دو خواهر شوهرم کمک کردند تا لباس را از تن بیرون آورم و لباس راحتی بپوشم . مهتا سنجاق ها را از لا به لای موهایم بیرون کشید . نزدیک صبح بود که دایی ها و خاله هایم رفتند . احمد در اتاق را زد و وارد شد .آمدم خداحافظی اممیدوارم شب خوشی داشته باشی دیبا .جلو آمد و گونه ام را بوسید . بوی تند و زننده ای به مشامم رسید . مثل بوی الکل چراغ بود . بدون هیچ کلامی از من جدا شد و رفت . سه روز بعد دایی خشایار همه را به صرف ناهار منزلش دعوت کرد .پدر قرار بود از تجارتخانه به آنجا برود. مادر حاضر شده بود و به طرف اتومبیل یاسر می رفت . من که مانند همیشه دیر تر حاضر می شدم پشت در حیاط به او رسیدم .- مادر صبر کنید .برگشت و با تعجب نگاهی به من افکند .- تو چرا همراه من میای ؟- مگر من دعوت نیستم ؟- خب البته . اما قرار است تحمدخان به دنبال تو بیاید .وای خدا ٬ تازه یادم افتاده بود دختر خانه نیستم .ساعتی بعد احمد به دنبالم آمد . در اتاقم را زد و جلو رفتم و سلام کردم . جواب سلامم را داد و دست هایم را گرفت .بیا دیبا ٬ آمده ام تو را به خانه ببرم . حتما خیلی انتظار کشیدی .- نه همین الان آماده شدم .-راستی ؟ فکر می کردم ساعتی هست که منتظر منی . عمه را که دیدم گفت دیبا حاضر شده و انتظار تو را می کشید .نه به هیچ وجه . اصلا نمی دانستم تو می خواهی بیای دنبالم . درضمن انتظار کشیدن را هرگز دوست ندارم و برای کسی منتظر نمی مانم .احمد برگشت و نگاهی برافروخته به چهره ام انداخت .منظورت چیست از این ککه منتظر هیچکس نمی شوی ؟- منظور خاصی نداشتم همینطوری یک حرفی زدم .- دیبا یعنی اگر من برم نیشابور ٬ انتظار نامه های مرا نمی کشی یا دلت برام تنگ نمی شود ؟لبخندی زدم و گفتم : شاید .در همین هنگام ماشینی جلوی در خانه ایستاد . از دور ماکان با لباس نظامی ظاهر شد از دیدنش قلبم شروع به تپش وحشتناکی کرد . احساس می کردم هر ان از سینه بیرون می افتد .احمد هم از دور او را شناخت .آه سرگرد احمق هم سر رسید . او دیگر چه می خواهد ؟ بر خر مگس معرکه لعنت .این چه حرفی است که می زنی ؟ الحق که از تو هم بیشتر از این توقع ندارم .ماکان جلو امد و احمد با تظاهر به خوشحالی دست او را به رسم ادب فشرد . ماکان بعد از کمی صحبت رو به من کرد و گفت : غرض از مزاحمت آمده ام با بهادرخان عزیز در مورد مسئله ای مهم صحبت کنم و بعد از ان هم اگر خدا بخواهد از تهران بروم .احمد با لبخند گفت : بهادرخان خانه نیستند . احتمالا تجارتخانه هستند .- نه نبودند به آنجا رفتم .- پس حتما به خانه ی ما رفته اند . زیرا امروز همه آنجا ذعوت دارند .ماکان خنده ای عصبی کرد و گفت : چه جالب انجا هم سری زدم .- خب حالا اگر پیغامی جز خداحافظی است بگویید من به ایشان می رسانم .- نه متشکرم مسئله ای هست که باید خدمت ایشان عرض کنم .- آیا از دست ما کاری ساخته است ؟- نه فکر نمی کنم . مزاحم شما زوج جوان نمی شوم . یکبار دیگر می روم تجارتخانه دنبالشان و دوباره می آیم اینجا ببینم آمده اند یا نه .میان حرفش دویدم و گفتم : این چه حرفی است سرگرد ؟ شما به هیچ عنوان مزاحم نیستید . تشریف ببرید تو . سفارش می کنم کسی را بفرستید در تجارتخانه منتظر آقاجانم شود و به محض ورود ایشان را به خانه بیاورد .ماکان حال درستی نداشت . نگاهش حاکی از مسئله ی بسیار مهمی بود . دلم شور می زد . ماکان همراه احمد به درون خانه رفت . باید به منزل دایی می رفتم و اگر پدر را آنجا میافتم او را به خانه باز می گرداندم.ادامه دارد ...
قسمت ۱۵مهتا نیمه بی هوش بود . مادر و زن دایی طاهره صورتشان را خراشیده بودند . یاسر در اوج ناراحتی در راهرو قدم می زد . دایی هایم رو مبل نشسته و در فکری عمیق فرو رفته بودند . پدر عصبانی بود و در چهره اش غمی آشکار وجود داشت . ترس تمام وجودم را فرا گرفته بود . یعنی چه شده بود ؟ به سمت مادر دویدم . بگویید مادر . شمارو به خدا بگویید چه شده ؟ چرا هیچ کس حال خوشی ندارد ؟مادر در حالی که گریه می کرد گفت : خاک بر سرمان شد .مهتا چرا غش کرده ؟سروناز با چشمانی اشک آلود گفت : زن داداش هیچی نگو همه جا خورده اند .دستش را گرفتم و به شدت تکان داد .- تو رو به خدا . من که جانم به لب رسید .در حالی که بغض در گلویش نشسته بود گفت : آقا ناصر را یک ساعت پیش در سفارت خانه دستگیر کردند .آخه چرا به چه جرمی ؟می نمی دانم آقاجانت همه چیز را می دانند .به سمت پدر ر فتم و خود را به روی پاهایش انداختم لگ.ییئ آقاجان . شما را به خدا بگویید چه شده است ؟ سرگرد ماکان با شما چه کار دارد ؟پدر جواب نداد .- احمدخان سرگرد کجاست ؟ هنوز منتظر است ؟- بله آقاجان در منزل شما هستند .پس بروید ماشین را روشن کنید . سپس رو به دایی هایم کرد و گفت : بلند شوید راه بیفتیم تا سرگرد از خانه نرفته است . بعد از مکثی طولانی به آرامی رو به زن دایی مهوش گفت : شما هم خانم ٬ زن ها را دلداری بدهید و آرامشان کنید .پدر از خانه خارج شد و دایی جمشید و دایی خشایار همراه یاسر و احمد پشت سرش بیرون رفتند . دنبال پدر دویدم . آقاجان چی شده چرا چیزی نمی گویید ؟هیچ ناصرخان جز مشروطه خواهان بوده است . به تبعیت از آیت الله نوری در صف مجاهدین ضد شاه قرار گرفته .آقا جانم می شود کاری کرد ؟اگر خدا بخواهد و ماکان هنوز نرفته باشد بله . برو مادر و مهتا را آرام کن .دم عصر پدر و همراهانش ناراحت و گرفته به خانه آمدند . همه منتظر خبری بودیم تا از نگرانی بیرون آییم . مهتا بی صبری می کرد و زن دایی طاهره هر دم غش می کرد . هیچ کدام حال خوشی نداشتیم . اول از همه دایی جمشید وارد شد . طاهره خانم و دو دخترش به طرفش دویدند و خود را جلوی پایش انداختند و اشک ریختند . دایی ساکت بود . فوزیه و فائقه خواهران ناصرخان مثل بچه ها ناله می کردند . هیچ کدام نمی توانستیم تسلی دیگری باشیم . هرچه زن دایی می پرسید : جمشید چچی شده ؟ چرا ساکتی ؟ دایی سکوت کرده بود و هیچ نمی گفت .آخر سر پدر به حرف آمد .ناصرخان را بردند اداره ی امنیه . فعلا بازداشت است . اما ماکان قول داده هرچه سریع تر آزادش کند . جای هیچ نگرانی نیست . من به حرف ماکان اعتماد کامل دارم .همه با صدای بلند گریستیم . اما دیگر فایده ای نداشت . خدمتکار پیر دایی خشایار چای آورد . از صبح تا آن زمان راه گلوی همه بسته شده بود . پدر بدون این که تو.جهی به خدمتکار کند رو به مادر کرد و گفت : گریه نکن خانم جان ٬ خدا رو خوش نمی آید . بلند شو . حاضر شوید ٬ به خانه بر می گردیم .من و مادر برخاستیم . مهتا نشسته بود و گریه می کرد . سرخی چشمانش به او حالتی معصوم بخشیده بود . طاهره خانم بلند شد و گفت : ما هم می رویم خانه اما بهادرخان شما را قسم می دهم به جان پریا ٬ برای نجات ناصرم هر چه از دستتان بر می آید انجام دهید . ما نیز از لحاظ مادی کمک حالتان می شویم . تمام دارایی ام را به خاطر بچه ام به آتش می کشم .پدر رو به طاهره خانم کرد و گفت : هرچه خدا بخواهد همان می شود . درضمن جمشید از من وارد تر است . با این که چند سالی است بازنشسته شده هنوز دوستانی در اداره ی امنیه دارد . بگذارید این مسئله روال عادی خود را طی کند . انشاالله آزاد می شود . سپس رو به مهتا کرد و گفت : دخترم بلند شو بیا خانه ی ما .طن دایی طاهره پریا را در آغوش گرفت .بهادرخان اجازه دهید مهتا پیش ما بماند حالا که بچه ام نیست همسر و نوه اش بوی او را می دهند .نه طاهره خانم حال شما مساعد نیست مادرش می تواند او را آرام کند . ماندنش پیش شما ممکن است مسئله ساز شود .زن دایی پریا را بوسید و او را در آغوش مهتا گذاشت . دستی به صورت مهتا کشید و گفت : دخترم من تو را مقصر نمی دانم . همه می دانیم اگر مردی بخواهد خطایی کند کوه هم جلودارش نمی شود . هیچ زنی نمی خواهد همسرش از او دور باشد . پس خیالت راحت باشد که ما به دلیل قضاوت سست و بی اساس آتش جهنم را بر خود روا نمی داریم .احمد ماشین را روشن کرد : من شما را می رسانم .روز شوم ما به شب رسید . پدر تمام مدت در فکری عمیق فرو رفته بود . سر شب همگی دوباره سر سفره ی شام نشستیم . مهتا پریا را شیر می داد و هنوز هم گریه می کرد . دایه جوشانده آورد امما او از خوردن جوشانده و حتی یک لقمه غذا خودداری کرد . دایه با نگرانی گفت : مهتا جان جوش نزن مادر . شیرت خشک می شود . این طفل معصوم چه گناهی کرده است ؟ همه چیز را به خدا بسپار . درست می شود .پدر سکوت را شکست .از ناصر بعید بود . هرگز فکر نمی کردم زیر آن چهره ی مظلوم و تودار ٬ چنین فکری خفته باشد . این ااوخر مشکوک شده بودم اما باز می اندیشیدم زرنگ تر از این هاست که دم به تله دهد . آخر پسر ٬ تو را چه به مشروطه و مخالفت با آن سگ پیر خودفروخته انگلیس ؟ این طاعون انقدر در این مملکت ریشه دوانده که دارویی نمی تواند او را از پای در آورد . باید فکری اساسی کرد .پدر ماکان توانست کاری بکند ؟آه بیچاره ماکان اولین کسی بود که خبر دستگیری ناصر را به او دادند . به قول خودش اونقدر هول کرده که نمی دانسته چگ.نه این خبر را به ما برساند . هرچه دنبال من می گردد پیدایم نمی کند . من در تجارتخانه ی جسن خان نشسته بودم و ساعتی با او گرم گفتگو بودم . در همان لحظه شاگرد حست خان خبر آورد که ناصر را دستگیر کرده اند . من بعد از شنیدن این حرف با عجله خود را به منزل دایی ات رساندم . همان موقع بود که مهوش خانم خبر داد ماکان عقب من آمده است و بسیار هم ناراحت بوده است . تازه فهمیدم که او بی دلیل پی من نیامده است . بیچاره به محض شنیدن این خبر اول دنبال کار ناصرخان می رود و تا قول مساعد نمی گیرد پیش ما نمی آید . این سگ پیر برای ادامه ی سلطنتش از خون پسر هم نمی گذرد . حالا ماکان چند روزی در تهران می ماند و دنبال کار ناصرخان را می گیرد . خدا کند بتواند نجاتش دهد وگرنه ......مهتا بلند شروع به گریه کرد .آقاجان یعنی ممکن است اعدامش کنند ؟مادر میان حرفش دوید و گفت : زبانت را گاز بگیر ٬ دختر . این چه حرفی است که می زنی < مگر ما می گذاریم ؟ پدر شوهرت این همه سال در خدمت این کثافت های از هدا بی خبر بوده . حتما به خطر او یا پدرت ارفاقی در کار است . باز هم می گویم به خدا توکل کن . احمد آخر شب رفت . ما همه در سکوتی عمیق روی ایوان نشسته بودیم نسیم بهاری جسم و روح خسته مان را نوازش می داد . مادر پریا را از دایه گرفت و مهتا را به اتاق خودش برد . خانه دوباره در سکوت فرو رفت . من هم به اتاقم رفتم و برای ناصرخان دعا مردم . روز ها به سرعت می گذشتند و هیچ خبری از ناصرخان به دستمان نمی رسید . شب و روز مهتا اشک و ناله بود و دیگر هیچ توجهی به پریا نداشت . بیشتر اوقات خود را در اتاقش حبس می کرد و می گریست . مهتا فقط برای شیر دادن پریا مجبور بود او را در آغوش بکشد .در یکی از شب های گرم تابستان ٬ ماکان همراه دو مرد دیگر که آنها نیز نظامی بودند سر زده وارد خانه شدند . یکراست به اتاق پدر رفتند . دو سه سساعتی ماندند و بعد آن دو به سرعت آنجا را ترک کردند .من پشت پنجره ی یکی از اتاق ها ایستاده بودم و این منظره ی اضطراب آور را تماشا می کردم . خدا می دانست آنجا چه گذشته بود و آن دو مرد مشکوک چرا به خانه ی ما آمده بودند .در اتاقم زده شد . دایه بود .دیبا جان بیا بیرون سرگرد در حیاط اندرونی هستند و با شما کار دارند .با عجله کفش هایم را به پا کردم و به ححیاز اندرونی رفتم . ماکان پشت به من در انتظارم قدم می زد . سلامی کردم و جلو رفتم . از این دیدار شرمنده بودم . او برگشت و نگاهی به چهره ام افکند .دیبا کار ناصر خان تمام شد .از حرفش دست و پایم لرزید : یعنی او را می کشند ؟خنده ای کرد و گفت : نه یعنی این که تا چجند وقت دیگر آزاد می شود . می خواستم خبرش را به تو بدهم . می دانم برای خواهرت نگگران هستی . البته آقاجانت برایتان عنوان می کرد اما می خواستم به همین بهانه تو را هم .....متشکرم سرگرد .- احتیاج نسیت . خداحافط . نا امشب تهران را ترک می کنم . مثل همیشه دوست داشتم از تو خداحافظی کنم . درضمن امیدوارم خوشبخت شوی .اشک در چشمانم حلقه زد .باز هم متشکرم سرگرد ماکان آریا .ماکان از خانه خارج شد و من از شوق خبر آزادی ناصرخان در پوست خود نمی گنجیدم اول به سراغ مهتا رفتم و این مژده را به او دادم . بلند شد و از شادی فریاد کشید . می خواست برود و این خبر را به مادر بدهد اما من مانعش شدم . چه کار می کنی ؟ حتما ماکان نمی خواسته از این جریانی که خبرش را به من داده کسی بویی ببرد . من چون نمی خواستم دیگر زجر تو را ببینم این خبر را به تو دادم . صبر کن خود پدر این مسئله را برایمان عنوان خواهد کرد .بعد از شام همگی در حیاط روی تخت های چوبی به هم متصل شده نشستیم . مرضیه حیاط را آبپاشی می کرد . این روز ها حال باغبان پیر چندان مساعد نبود و کار هایش به عهده ی مرضیه و پسرش بود . با اشاره ی پدر آنها از حیاط خارج شدند . غلام قلیان پدر را آورد و با تعظیمی به دنبال آنها روانه شد . مهتا بعد از مدت ها پریا در آغوش گرفته بود و از این که ناصرخان دوباره به خانه بر می گشت دلشاد بود . این را از نگاه های مهربانی که به سمت پریا معطوف می شد درک می کردم . پدر پکی به قلیان زد مادر در حالی که انار دانه می کرد ساکت نشسته بود و پدر را نگاه می کرد . ناگهان پدر به سخن آمد . خب بچه ها یک خبر خوش .مادر سر بلند کرد و با شادی به او نگریست همه می دانستیم آمدن آنها بی دلیل نبوده است .چه خبر خوشی بهادرخان الان ماه هاست که خبر خوشی به گوشمان نرسیده .پدر خنده ای کرد و گفت : ناصرخان به زودی به خانه می آید .همگی یک صدا گفتیم : راست می گویید پدر ؟بله خوشحال باشید .آخر چگونه ؟ یعنی ناصرخان را بخشیده اند ؟پدر دستی به محاسنش کشید و گفت : ناصرخان خطایی نکرده که او ببخشند . سوءتفاهمی بوده که حل شده . یعنی هیچ مهر دیگری نمی توانند روی این مسئله بزنند .اما چطوری ؟ هیچ فقط با پول . آن دو نفر که امشب آمده بودند از وابستگان رضاشاه بودند . یک مشت اراذل و اوباش باجگیر و رشوه خوار . با گرفتن دو سند زمین زعفران در خراسان قول دادند یک ماه دیگر ناصرخان را صحیح و سالم تحویل دهند .مهتا شرمنده سر به زیر انداخت .آقاجان چرا از دارایی خود ناصرخان چیزی نبخشیدید ؟پدر گفت : چه فرقی می کند ؟ ناصرخان هم مثل پسر من است . اصل این بود که بیاید سر خانه و زندگی اش . این پول راه دوری نرفته .صدقه سر نوه ی کوچکمان است که به شکم آن مفت خور ها می رود .مهتا دوباره پرسید : آقاجان ٬ رضایت شاه را جلب می کنند ؟چه می گویی دخترم ؟ این هدایا برای آن مفت خور است . اگر سبیل شاه مزدور چرب نشود که کاری برای این مردم بی نوا نمی کند . ما را باش که این مملکتمان را دست چه دزد سر گردنه ای سپرده ایم .مادر به سینه کوفت و گفت : خدایا خیر نبینند . خدا ریشه اش را برکند پدر خندید و گفت : خانم کنده خواهد شد . اگر ریشه ی سلطنت کنده نشود کار این رضا شاه بی غیرت به آخر خواهد رسید . مردم خواستار بر کناری او هستند . آخر می دانید همین ناصرخان در بین مردم چه محبوبیتی کسب کرده ؟ آخر او از طرف خیلی از آیت الله ها پشتیبانی می شده . در مجلس عزاداری بر ضد شاه و اداره ی مملکت چه شعار ها که نمی داده . خدا به جانش رحم کرد وگرنه زبانم لال ..... قسم می خورم ریشه ی طلم کنده خواهد شد .مادر حرفش را قطع کرد : بیا برویم به برادرم خبر بدهیم . آنها هم خوشحال می شوند .- صبر کن خودم در یک فر صت مناسب خبر می دهم . تابستان رو به اتمام بود و پاییز فرا می رسید . احمد بعد از ماه ها از نیشابور به تهران آمد و سوغاتی برایم پالتویی از پوست خز آورد با کلاهی از همان جنس . روزی خانواده ی دایی خشایار به منزل ما آمدند . بعد از شام دایی خشایار در جمع خانوادگی اعلام کرد : به نظرم حالا دیگر وقت آن است که احمد و دیبا به خانه بروند . اگر آقا بهادر اجازه بدهند هفته ی دیگر جشن را برپا کنیم .پدر مکثی کرد و بعد مودبانه گفت : من هم آرزوی خوشبختی دخترم را دارم . اما باید اعلام کنم تا ناصرخان به خانه نیاید اجازه نمی د هم دیبا را ببرند . چون وجود داماد بزرگم الزامی است . من نمی توانم مهتا را در غم ببینم و دیبا را به خانه ی شوهر بفرستم .دایی ساکت شد و دیگر هیچ نگفت . انگار حرف پدر را پذیرفته بود . اواخر ماه مهر بود که شبی در حیاط را کوبیدند . غلام به سرعت خود را به ما رساند .ارباب ناصرخان آمده اند .همه از جا بر خاستیم در سایه روشن دالان مردی لاغر اندام با ریشی بلند و ژولیده و کمری تقریبا خمیده ظاهر شد . ناصرخان در آن مدت زیر شکنجه پوست انداخته بود و آن پسر دایی همیشگی من نبود . مهتا زانو هایش خم و شد و به گریه افتاد . مادر دوید و ناصر را در آغوش کشید . پدر جلو رفت و دستش را گرفت . لحظه ای اندهبار بود .روز های بعد کار ما شده بود پذیرایی از مهمانانی که به دیدار ناصرخان می آمدند . دوباره شادی به خانه ی ما آمده بود .مرور ایام به ناصرخان جان تازه ای بخشید . دوباره زیر پوستش آب دوید و مثل قدیم سرحال و قبراق شد . برای مهتا دیگر عامل نگران کننده ی دیگری وجود نداشت . انگار آن روز ها کار همه شده بود شادی و باز هم شادی .ناصر خان از سفارت استعفا داد و در جواب پدر که علت را جویا می شد گفت : حاضرم سر بی شام به زمین بگذارم ٬ اما نان این کثافت ها را نخورم .بعد از مدتی او در تجارتخانه ی پدر مشغول به کار شد . پدر از این که ناصرخان کمک حالش شده بود احساس رضایت می کرد . پدر در جمع خانوادگی می گفت : ای کاش قبل از این که جعفرخان برود خودم شراکتم را بر هم می زدم و داماد عزیزم را شریک امور تجارتخانه می کردم . واقعا زمان ورود ناصرخان به آنجا اوضاع رونق گرفته و من دیگر نگران هیچ چیز نبودم.ادامه دارد ...
قسمت ۱۶ماه دی و روز مراسم ازدواجمان فر رسید . اثاثم را یک هفته زودتر به نیشابور برده بودند و به کمک دایه که به همراه آنان رفته بود در جای خود چیدند . یک بار دیگر شادی به خانه ی ما آمد . این بار یک عکاس فرنگی آوردند و از من و احمد چند تا عکس گرفت . این عکس هم چیز جالبی بود . به قول پدر خاطره ای بود که هیگاه کهنه نمی شد .سعی کردم مثل شب عقدم خودم را در غم و غصه غوطه ور نکنم . از آن شب زندگی من و احمد شروع می شد .سبد گل بسیار بزرگ و زیبایی به دستمان رسید که از طرف ماکان آریا بود . عذر خواسته بود که در جشن حضور نخواهد یافت . سایه ی ماکان ٬ حرف هایش ٬ بود و نبودش یک لحظه رهایم نمی کرد . به خصوص که عطر آن رز های وحشی مرا تا سر حد جنون می کشاند . بلاخره از مهتا خواستم تا گل ها را از اتاق خارج کند . زمان جنگ من با خطرات شروع شده بود . می دانستم می توانم این عشق را مغلوب کنم .اتاق زفاف ما را در خانه ای که احمدئ در تهران خریده بود مهیا کردند شب موقع رفتن مادر می گریست و با غمی خاص گفت : دختر عزیزم ٬ با رفتن تو ما تنها می شویم . اما خوشحالیم که خوشبخت می شوی . دعای خیر ما بدرقه ی راهتان خواهد بود .سپس دستم را در دست احمد گذاشت و گفت : عمه جان در دیبا ی من مراقبت کن . ما همین دو دختر را بیشتر نداریم . مهتا در کنار ماست و ناصر خان هم مانند فرزند ما .اما دبیا می رود راه دور . با این که تو را هم مانند پسرم دوست دارم احمد جانم ٬ به من حق بده . راه دور است . عمه جان فرزندمان را به تو می سپاریم .احمد مادر را در آغوش گرفت.خیالتان راحت باشد عمه جان . من که غریبه نیستم .بعد پدر آمد و رویمان را بوسید و برایمان دعای خیر کرد . زمان خروج از منزل پدر دایه ما را از زیر قرآن عبور داد . دست و صورتش را بوسیدم .در دل نسبت به همسرم هیچ احساسی نداشتم . خیلی دلم می خواست بگذارند این شب آخر را پیش پدر و مادرم باشم اما افسوس که رسم و رسوم بر خلاف این بود . مثل گوسفندی که به سوی کشتارگاه می رود سوار ماشین شدم و تصویر چشمان اشک آلود مادر را به خاطر سپردم .اتاقمان را تختی بزرگ به همان رنگ و منبتکاری شده با رو تختی آبی رنگ و روبالش هایی به همان رنگ زینت داده شده بود . دایه و صنوبر اتاقمان را آراسته بودند . در دو طرف اتاق گلدان های مرمرین حاوی گل شب بو قرار داشت .احمد ملافه را کنار زد . تمام سطح تخت پر بود از غنچه های رز های آتتشین می دانستم اینها سلیقه ی مهتاست . احمد به آرامی خم شد و و گل ها را از روی تخت جمع کرد و گوشه ای روی میز گذاشت . آنگاه دستم را به نرمی فشرد . عرق شرم بر پیشانی ام نشست . صورتم را غرق بوسه کرد و سپس به آرامی چراغ را خاموش نمود . فقط شعله های آتش ککه در شومینه گرمای مطبوعی داشت ٬ محیط را نور افشانی می کرد .صبح روز بعد خسته از خواب برخاستم . ساعت حدود ۱۰ بود . متعجب شدم که چرا بیشتر از همیشه خوابیده بودم .احمد در اتاق را گشود و با لبخند گرمی سلام کرد .بلند شو تنبل خانم . چقدر می خوابی ؟سلام . تو از کی بیدار شدی ؟خیلی وقت است . ساعت هفت با صدای زنگ دایه ات .چرا دایه ؟برایمان صبحانه آورده بود .راستی ؟ بیچاره دایه . این همه راه را آمده بود که برای ما صبحانه بیاورد ؟خب مگر چه می شود ؟ وظیفه اش است . وقتی دید تو. خوابی بی سر و صدا کار ها را انجام داد و رفت . راستی ناهار همگی خانه ی دایی جمشید دعوتیم . پس فردا هم می ریم نیشابور دیگه کم کم باید آماده شوی . از حرف آخرش یکه خوردم . خیلی عصبانی بودم که دایه را در حد یه خدمتکار می دید .اما سعی کردم با اوو بحث نکنم برای همین هیچ نگفتم . روی تخت نیمه خیز شدم و به آرامی ملافه را به دور شانه ام پیچیدم . خیلی سردم بود . احمد چند کنده در شومینه انداخت و رو به من گفت : بلند شو ببین چه برف قشنگی باریده . همه جا سپید شده . بلند شو .پرده را کنار زدم . سرتاسر حیاط پوشیده از برف بود . آنقدر زیاد و سپید بود که نورش چشمانم را آزرد . ما در سردترین فصل سال ازدواج کردیم . و در دل امیدوار بودم که عشقمان این سردی را به خود نگیرد .هر دو آماده شدیم و بخ سمت منزل دایی جمشید حرکت کردیم . از زمان ورود به آنجا حس می کردم همه ٬ حتی مادر و مهتا هم به چشم دیگری من را می نگریستند . دو روز ماندنمان در تهران به سرعت گذشت و زمان رفتن شد . مادر دوباره در آغوشمان گرفت و مهوش خانم ما را از زیر قرآن عبور داد . مهتا در حالی که پریا در آغوشش بود اشک می ریخت و ناصرخان سکوت اختیار کرده بود . پریا را از آغوشش گرفتم و صورت قشنگش را بوسیدم . آهسته به مهتا گفتم : هوای پدر و مادر را داشته باش و اگر هم تونستی سری به ما بزن .با خنده گفت : چشم خانم کوچولو . تو خیالت راحت راحت باشد .پدر جلو آمد و دستی به رویم کشید . خم شدم دستان چروکیده اش را بوسیدم .-برو دیباجان خدا به همراهت .این حرف پدر تا اعماق قلبم نفوذ کرد . واقعا همراهی خدا از هر پشتوانه ای برایم محکم تر بود .احمد دست پدر و آقاجانش را بوسید . مهوش خانم لبخند می زد و به احمد می گفت : خوشحالم مادر . این بار تنها رهسپار غربت نیستی . زود به زود به ما سر بزن .در این میان دایه گوشه ای ایستاده بود ٬ طیر لب دعا می خواند و اشک می ریخت . جلو رفتم و او را در آغوش کشیدم . دستی به صورتش کشیدم و گفتم : دایه جان گریه نکن . من طاقت اشک های تو را ندارم .مادر به سمتش رفت و او را تشویق به آرامش کرد . سوار بر اتومبیل جاده رو پیش گرفتیم . دو سه روزی باید در را می بودیم . شب در مسافر خانه ای بین راه اتراق کردیم و باز صبح زود به حرکت ادامه دادیم . به مشهد که رسیدیم ٬ ساعتی را در حرم امام رضا زیارت کردیم و بعد راه نیشابور را پیش گرفتیم .سرما به جانم افتاده بود . هنوز به مادر و خانواده ام می اندیشیدم . آخر چرا باید از آنان دور می شدم ؟چقدر دیگر مانده تا برسیم ؟خیلی خسته ای . کمی تحمل کن می رسیم .نه خسته نیستم . خیلی سردم است .خب مسافرت در دی ماه همین ماسئل را هم دارد . انقدر نازنازی نباش . الان به کافه ای می رسیم٬ ساعتی استراحت می کنیم و نوشیدنی داغی می نوشیم .صد متر جلوتر اتومبیل را متوقف کرد .چیزی می خوری برایت بیارم ؟نه متشکرم .اینطور که نمی شود . بیا پایین یک چای داغ بخور .نمی خواهم . سردم است ٬ نمی توانم پیاده شوم .خیلی خب . اینقدر بهانه نگیر . می روم یک نوشیدنی داغی میارم تا بسازدت . به سمت کافه رفت ٬ و مدتی بعد با لیوانی شیر داغ آمد . بخور گرم می شوی .مگر تو نمی خوری ؟نه من یک چیز بهتر خوردم. آن بیشتر گرمم می کند .چی ؟ حتما چای خوردی .نه بابا ٬ چای چیست ؟خب پس بگو بدانم با چی گرم شدی ؟به تو مربوط نمی شود . خواهش می کنم در این مسئله دخالت نکن .به راه افتادیم . بوی الکل فضای ماشین را پر کرده بود . چیزی نگفتم . راضی نبودم رویمان به هم باز شود .به نیشابور رسیدیم . آنجا را شهری کوچک و زیبا با کوچه باغ های متعدد ٬ خانه هایی با حیاط های بزرگ و با های گلی و مردمی خونگرم یافتم . خانه ای که احمد خریده بود در وسط این شهر کوچک بنا شده بود . خبری از اندرونی و بیرونی نبود . احساس کردم در آن معذبم .چون ما همیشه در خانه هایی به سبک اجدادمان زندگی می کردیم . خانه حیاطی بزرگ ٬ باغچه ای پر درخت و ایوانی دلگشا داشت . چندین اتاق و سالن پذیرایی اش با پنجره های رنگی به سمت باغ باز می شد .به تمام اتاق ها سر زدم . اثاثم همانطور که مورد پسندم بود چیده شده بودند . کنار تختم قفسه ای چوبی قرار داشت که با اشیاء عتیقه تزیین شده بود . تخت فنری دو نفره ای هم با روتختی صورتی رنگش زیبایی اتاقم را کامل می کرد . باید دستور می دادم کمی از عتیقه جاتی را که احمد زمان تجرد خریده بود به جا های دیگر خانه انتقال می دادند . وارد اتاق دیگری شدم که همجوار با اتاق خوابمان بود . به گفته ی احمد محلی برای ملاقات دوستانش بود . جایی دنج و زیبا بود . میزی چوبی با ۶ صندلی تاج دار تزیینات آن را کامل می کرد .چهار خدمه داشتیم . آشپزمان زنی مسن و چاغ بود به نام گوهر . در نگاه اول از وی خوشم آمد . قبلا آشپزخانه ی فرماندار بود و او را به خانه ی ما فرستاده بود که کمک حال احمد در زمان تجردش باشد . یک باغبان به نام سید باقر داشتیم که مردی مهربان و خوش بر خورد بود و در کارش کمال دقت را داشت . در آن طرف حیاط اتاق های خدمه قرار داشت . آخرین نفر دخترکی همفده ساله بود به نام زینت با چشمانی سبز و گیسوانی طلایی با نگاهی بسیار وفیح . از همان برخورد اول از او هیچ خوشم نیامد . دخترکی بود اهل نیشابور که در نگاهش شرارتی وجود داشت . نظافت می کرد ٬ آب می آورد و گاهی هم میز شام را می چید . صبح ها اتاقم را مرتب می کرد و در استحام یاری ام می کرد .زندگی مان آغاط شد . در شب های اول ورودمان از طرف فرماندار و شهردار و رئیس پلیس ٬که دوستان نزدیک احمد بودند دعوت به شامم می شدیم . با همه آنها آشنا شدم اما از هیچ کدامشان خوشم نمی آمد . فژقریب هب اتفاقشان را عده ای چاپلوس و فرصت طلب یافتم که فقط به خاطر ثروت احمد او را در محاصره ی خویش در آورده بودند . چندین بار این برداشت شخصی ام را به او ابراز کردم اما هر دفعه در جوابم به شدت خندید و گفت : این فضولی ها به تو نیامده اگر اهل رفت و آمد نیستی ٬ هیچ دلم نمی خواهد روی دوستانم مهر بزنی .یک شب در ایوان نشسته بودم در انتظار احمد به سر می بردم در خانه را زدند . سید باقر نزدیک شد و به آرامی گفت : خانم با آقا کار فوری دارند .مگر نگفتی آقا در خانه نیست ؟چرا اما اصرار دارند شما را ببینند . بگو بیایند تو و به اتاق پذیرایی راهنمایشان کن . من انجا منتظرشان هستم . مردی با قد بلند ٬ قیافه ای جدی و رفتاری خشک و عصبی وارد شد . حدش زدم که باید آقای هاشمی شریک تحمد باشد . خودش را معرفی کرد و گفت : من شریک آقای زیرن هستم . آمده بودم ایشان را ملاقات کنم .با تعجب گفتم : مگر در شرکت نیستند ؟نه . امروز قرار مذاکره ای داشتیم اما ایشان را ندیدم .زینت را صدا کردم و به او دستور چای دادم . بعد از لجظه ای به سینی چای وارد شد و سپس با اشاره ی من خارج شد . می دانستم تا زمان نیاز پشت در می ایستد .خب من می توانمک برایتان کاری انجام دهم ؟والله تصمیم داشتم در مورد مسئله ی مهمی با شما صحبت کنم . اما حالا ترجیح می دهم منتظر خود آقای زرین باشم .با کنجکاوی پرسیدم : مسئله ای پیش آمده که از من پنهان می کنید ؟نه خانم خیالتان راحت باشد .نفس راحتی کشیدم . چند لحظه بعد صدای گام های احمد را پشت در شنیدم . با ورود او از مخمصه ی سکوت و بلاتکلیفی نجات پیدا کردم .احمد جلو آمد و دست همکارش را فشرد .برویم اتاق کار من .مرد با احترام خاصی تشکر کرد و همراه احمد به اتاق مطالعه رفت .دوباره در ایوان نشستم . یعنی امروز کجا رفته بود ؟ چرا هاشمی بعد از دیدارم سکوت اختیار کرد ؟ مسئله ای را از من پنهان می نمود ؟ گوهر آمد و خبر داد شام آماده است .- منتظر می مانم آقا کارش به اتمام برسد . تو برو راحت باش . خودم. خبرتان می کنم .شب به نیمه می رسید . کتابی که در دست داشتم خسته ام کرده بود . به ساعت مچی ام که یادگار ماکان بود نگاه کردم . ساعت حدود ۱۲ بود ٬ اما هنوز احمد مشغول صحبت با هاشمی بود . احساس ضعف کردم . چرا انقدر مذاکره طول می کشد ؟ نکند اتافقی افتاده است ؟ به اتاقم رفتم و کمی روی تخت دراز کشیدم .بعد از مدتی صدای پای احمد را شنیدم که مهمانش را بدرقه می کرد . می دانستم به سراغم می آید . قبل از آمدنش خود را به سالن غذاخوری رساندم . بوی تندی در راهرو پیچیده بود و بینی ام را می سوزاند . بویی که برایم نا آشنا بود . ناگهان احمد را مقابلم دیدم . موهایش ژولیده و چهره اش خسته به نظر می رسید.ادامه دارد ...
قسمت ۱۷ناگهان احمد را در مقابلم دیدم . موهایش ژولیده و چهره اش خسته به نظر می رسید .- دیبا حتما گرسنه ای ؟- بله شام می خوری ؟- بگو بیارند .گوهر را صدا کردم : به زینت بگو میز را بچیند .چقدر رفتارش زننده بود ! اصلا فکر من را نمی کرد که تا این وقت شب به انتظارش نشسته بودم . سیگاری آتش زد و به اتاق خواب پناه برد . از ورودم به نیشابور ۴ ماه می گذشت . دلم برای خانواده ام تنگ شده بود . نامه های مهتا هر چند وقت یک بار به دستم می رسید . جوابشان را به سرعت می فرستادم . حال همه خوب بود . تازگی ها عکسی دسته جمعی گرفته بودند و آن را برایم ارسال کرده بودند. خدایا ٬ یهنی این پریا بود که انقدر بزرگ شده بود ؟ ذلم برای شیطنت هایش تنگ شده بود .احمد غالبا سر مار بود و من در خانه خود مشغول مطالعه بودم . حوصله ام از همه چیز سر می رفت ٬ اما ناچار بودم با تمام این مشکلات مبارزه کنم .شبی احمد سرخوش تر از همیشه به خانه آمد ٬ شامش را به راحتی خورد و در کنارم نشست .دیبا برایت خبر خوبی دارم .- چه خبری ؟- اگر بگویم مژدگانی می دهی ؟- هرچه دلت بخواد .- دلم می خواهد کمی از بهانه هایت بکاهی و اینقدر نگویی زود به خانه بیا .- اگر منظورت این است و اینطور راحتی باشه حرفی نیست .- امروز تلگرافی از پدر به دستم رسید .- خب بگو چه بود ؟- آقاجانت برای دیدنمان به نیشابور می آید .راست می گویی احمد؟- بله به همراه مادرت می آید .- خدایا شکرت دلم را شاد کردی .دو هفته بعد مادرم و آقاجان به نیشابور آمدند . مادر از سبک خانه ام خوشش آمد و گفت خیلی زیبا و دنج است . آقاجان هم از آب و هوای نیشابور خیلی تعریف کرد و هر دو دلشاد بودند که بعد از مدت ها به زیارت امام هشتم رفته اند . در یک هفته ای که در نزدممان ماندند ٬ شب ها همه دور هم در ایوان می نشستتیم و از خاطرات گذشته سخن می گفتیم . پدر اغلب با احمد در مورد کار و جزءیات استخراج فیروزه حرف می زد . آن روز ها احمد زود به خانه می آمد و در خوش خدمتی سنگ تمام می گذاشت . دیگر از دیر آمدن و دید و بازدید ها دوستانه اش خبری نبود . رفتارش با من نیز به کلی تغییر کرده بود انگار هیچ مشکلی نداشتیم .یک روز عصر مادر در حین صرف چای رو به من کرد و گفت : عزیزم دیبا جان از زندگی ات راضی هستی ؟با لبخندی غم انگیز گفتم : بله مادر کاملا راضی ام . در صورتی که خودم می دانستم این گونه نیست . مگر می توانستم بگویم احمد شب ها دیر به خانه می آید و زمانی که در خانه است اوقاتش را به خوش گذرونی های شبانه می پردازد و اصلا توجهی به من و نیاز هایم ندارد .مادر لبخندی زد و گفت : خدایا شکرت از بابت تو هم خیالم راحت شد .راستی مادر چرا این سوال را کردید ؟هیچ مادرجان نگران بودم که شاید هنوز مهرش به دلت نیفتاده است کی می خواهید دست به کار بشوید و برایمان نوه ای بیاورید .از سوال مادر خجل شدم . نمی دونم تا حالا در این باره هیچ فکر نکرده ایم .خب بهتر است به فکر بیفتید می دانی شیرینی خانه بچه است ٬ عزیزم وقتی فرزندی داشته باشید شوهرت نیز به زندگی دلگرم می شود .- مادر هرچه خدا بخواهد همان می شود .سرانجام روز رفتن مادر و پدر فرا رسید . با چشمانی اشکبار مادر را در آغوش گرفتم : خیلی خوشحال می شدیم که بیشتر می ماندید .مادر دستی به سرم کشید و گفت : می دانم . دلم می خواست بیشتر می ماندم اما پریا دارد دندان در می آورد و بچه ام مهتا را ذله کرده . باید کمک حال خواهرت هم باشم .احمد خنده ای کرد و گفت : عمه جان خیالتان راحت باشد ما تا یک ماه دیگر به تهران می آییم . دیبا بی خودی دلتنگ می شود . بهانه گیری کارش است .پدر از حرف احمد در هم رفت . می خواست حرفی بزند اما سکوت کرد . مادر احمد را بوسید و گفت : مواظب دیبا ی من باشی عمه جان . نگذار دخترم غصه بخورد .احمد چهره اش اخم آلود شد و چیزی نگفت . انگار از این که پدر و ممادر نگرانم بودند ناراحت بود . زمان سوار شدن به اتومبیلشان سگرمه هایش را باز کرد و گفت : من عرض کردم یک ماه دیگه به تهران می آییم . شما را به خدا ناراحت اینجا را ترک نکنید .پدر مکثی کرد و گفت : نه احنمدخان فعلا لزومی به آمدن نیست .احمد با دهانی باز به پدر نگریست : چرا ؟- مگر نمی دانی اوضاع تهران به هم ریخته است ؟ هیچ کجا امنیت ندارد . رضا خان دارد می رود . ممکن است خدای نکرده در این راه های خطرناک برایتان اتفاقی بیفتد .اجمد لبخندی زد و در حالی که دست آقاجان را می بوسید گفت : هر وقت اوضاع آرام شد می آییم.پدر و مادر رفتند و من دوباره تنها شدم . به اتاقم پناه بردم و ساعتی گریستم . ناگهان احمد وارد شد و با اخمی حاکی از حسادت نگاهی به من کرد : چی شده چرا آبغوره می گیری بچه ننه ؟خودت می دانی که دلم نمی خواست آقاجانم به این زودی بروند .خب حالا که رفته اند . می خواستی به دست و پایشان بیفتی و مانع رفتنشان شوی . دیدی که برای مهتا خانمشان عجله داشتند و حتما شنیدی که وقتی فهمیدند می خواهیم به تهران برویم چه چیز را بهانه کردند .تو اصلا احساس نداری . فکر می کنی آقاجانم این ها را گفت که ما نرویم . اصلا درک نمی کنی که نگرانمان است .خنده ای تمسخر آمیز کرد و گفت : چه حرفی است که میزنی ! بیشتر دوستان من هر هفته به تهران می روند و صحیح و سالم بر می گردند و هیچ خبری از ناامنی جاده ها نمی دهند . حالا که رفتن ما شد آقاجانت فرمودند تهران آشوب است .با اخم از جا برخاستم . تو حق نداری نسبت به خانواده ی من این گونه اظهار نظر کنی .شانه ای با لاقیدی بالا انداخت و گفت : راست می گویی ٬ نباید این گونه اظهار نظر کرد . شاید پدرت از دیدار تو سیر است . شاید از این که دختر توی خانه مانده اش را آب کرده آن قدر خوشحال است که نمی خواهد ریختش را ببیند .سرخی خشم به چهره ام دوید . احمد تو یک احمق دیوانه هستی . ف.را از اتاقم برو بیرون . اگر تظاهر کردن را بلد نبودی ٬ همان لحظه ی اول مشتت پیش همه باز می شد .با خنده ای .حشی اتاق را ترک کرد . آخر شب به خانه آمد و در اتاق مطالعه اش به خواب ر فت انگار پی بهانه ای می گشت تا به یک هفته غیبتش در جمع زنده داران شرابخوار خاتمه دهد و دوباره به جرگه ی آنان بپیوندد.ادامه دارد ...
قسمت ۱۸صبح روز بعد احمد با لبی خندان سر میز صبحانه حاضر شد . انگار همه چیز را از یاد برده بود .چی شده دیبا خانم اخم کردی ؟جوابش را ندادم .بگو چه مرگت است ؟ خل دیوانه . چرا ساکتی ؟درست حرف بزن احمد و احترام خودت را نگه دار .خب تو درست جواب بده تا من درست حرف بزنم .یادت رفته رفتار دیشبت را ؟ توقع داری امروز به رویت لبخند بزنم ؟آه منظوری نداشتم . دیشب سر به سرت می گذاشتم . حالا باز تو آبغوره بگیر .هیچ خوشم نمی آید با من این زور رفتار کنی .خب معذرت می خوام . بگو ببینم حوصله داری به خیام برویم ؟سر بلند کردم . از خانه ماندن خسته بودم . به خصوص که تا دیروز پدر و مادر در کنارم بودند و امروز احساس دلتنگی می کردم .دیبا خانم سکوت علامت رضایت است . حاضر شو ناهار را در اطراف شهر می خوریم .ساعت ۱۱ به طرف خیام راه افتادیم . روز های جمعه بیشتر مردم برای دیدن آن مکان تاریخی و آرامگاه شاعر بزرگ به آنجا می رفتند . آن روز هم مثل تمام جمعه ها شلوغ بود . دسته دسته زنان و مردان بودند که می آمدند و روی نیمکت های باغ می نشستند و همپای کودکانشان شادی می کردند .از ماشین پیاده شدیم و در زیر سایه ی درختان سر به فلک کشیده روی نیمکتی نشستیم .خب دیبا جان از این هوای خوب لذت می بری ؟بله پاکی این محیط واقعا دلچسب است .من اغلب عصر ها با بر و بچه ها به اینجا می آیم . نمی دانی چه صفایی دارد .چطور دلت می آید در حالی که من کنج خانه هستم تو بیایی اینجا و صفا کنی ؟چه توقعی داری ! می خواهی تو را هم یدک بکشم ؟در جمع دوستانم به من خیلی خوش می گذره .سکوت کردم و هیچ نگفتم . می دانستم هر حرفی او را جری تر می کند.خب بگو ببینم دیبا ٬ چرا انقدر ضعیف شدی ؟ روز به روز مردنی تر می شوی . علتش چیست ؟با خشم گفتم : این را از خودت بپرس . اگر کمی افکارم آسوده باشد حتما جان تازه ای می گیرم . اصلا حالا چه وقت این حرف هاست ؟ مرا آوردی گردش اما اینجا هم نمی خواهی دست از لودگی هایت برداری ؟در حاالی که به چند زن فربه و قد بلند خیره شده بود گفت : ببین اینها چگونه اند . کاش تو هم مثل این زن ها کمی بر و رو داشتی. یا دست کم کمی فربه بودیاز خشم برخاستم . احمد خجالت بکش . تو مدام چشمت دنبال ناموس مردم است . کور که نبودی مرا این گونه خواستی .من غلط کردم تو را خواستم . مادرم بود که بعد از شنیدن جواب رد دختر خاله ام تو را پیشنهاد داد .ای بی اراده خوب مادر جانت دیگر چه پیشنهاد هایی داده ؟دیگر چه فایده ای دارد ؟ کار از کار گذشته و تو مرا در تله انداختی .با بغض گفتم : اما من هیچ میلی به این وصلت نداشتم . و از جا برخاستم و اشک ریزان به سمت اتومیبل به راه افتادم . سرم را روی صندلی گذاشتم و گریستم .احمد با خنده آمد و گفت :هی دیبا ٬ اینجا گریه نکن. شوخی کردم .اصلا هم شوخی نکردی . این ها همه حقیقت است . یک آن خواستم بگویم من هم تو را نمی خواهم و نمی خواستم اما فکر کردم بهتر استت نقطه ضعفی به او ندهم.آن شب باز یکی دو نفر از دوستانش به دیدارش آمدند . باز هم همان بوی تند و زننده پیچید که بینی ام را آزار می داد . گوهر را صدا زدم . طفلک پله ها را دو تا یکی طی کرد و خود را به من رساند .بله خانم جان امری دارید ؟گوهر یک سوال از تو دارم . ئلم می خواهد خیلی راحت پاسخم را بدهی . بدون این که از آقا ترسی داشته باشی .بپرسید خانم جان .تو این بو را احساس می کنی ؟کدام بو را خانم جان ؟چندین نفس پی در پی کشید و دوباره گفت : من که چیزی نمی فهمم.خب دقت کن . بوی تند و زننده ای که محیط سالن را آلوده کرده است .آه خانم جان حلا فهمیدم .خب پس بگو بوی چیست ؟اما خانم جان من حق دخالت در کار آقا را ندارم . اگر بفهمد که من به شما چیزی گفتم می ترسم جوابم کند . بچه هایم محتاج همین یک لقمه نان هستند .خیالت راحت باشد . به من اطمینان کن . من هم کاری نمی کنم که نان بچه های تو آجر شود .با شک تردید نگاهم کرد و در آخر گفت : خانم جان از جسارت من دلخور نشوید اما این بوی تریاک است .خدای من حدس زده بودم چیزی شبیه سیگار است که عادت روز مره اش شده .گوهر بگو ببینم این مسئله تازگی دارد ؟نه خانم جان . از روزی که به این خانه آمده ام متوجه شدم که ارباب گاه گداری در بزم هایش تریاک هم می کشد . اما مثل این که این روز ها بیشتر وقتشان را صرف این کار می کنند .دستی به شانه اش زدم و گفتم : خیالت راحت باشد . برو به کار هایت برس .از صبح لب به هیچ چیز نزده بودم . زینت شام آورد . با بی میلی چند قاشق خوردم و به اتاقم رفتم . جلوی آینه ی قدی ایستادم . احمد راست می گفت این روز ها خیلی لاغر و تکیدده شده بودم . بیشتر لباس هایم به تنم گشاد شده بود . حتی مادر هم از دیدنم تعجب کرده بود . شاید آن سوالش به خاطر همین مسئله بوده است .به هیچ کجا نمی رفتم . گاهی مهمانانی به خانه ی ما می آمدند اما به خاطر این که مصاحبتشان را کسل کننده بود هیچ بازدیدی پس نمی دادم . ماه قبل پیانویی خریده بودم وو بیشتر ساعات روز را بنواختن می پرداختم . با زدن هر قظعه روحم شاد می شد .یکی از شب ها احمد تارش را روی ایوان آورد و شروع به نواختن کرد . همراه آن آورازی خواند . من در عالم خود بدون این که به آوازش گوش دهم ٬ با این صدای تار به پرواز در امدم . احمد تازگی ها بساط کفرش را روی سینی ی بزرگی می پیچید و دستور می داد برایش گوشت کباب کنند و تا پاسی از شب به میگساری می گذراند . به اتاقم پناه بردم و سنجاق سینه ای را که ماکان برایم هدیه آورده بود در دست گرفتم و روی تخت دراز کشیدم . ای کاش هنوز در آن دوران به سر می بردم .در اتاق باز شد . احمد کناز تختم نسشت . بوی الکل به مشامم رسید . احساس تهوع کردم .خوابی دیبا ؟نه .اجازه هست کنارت دراز بکشم ؟چی شده انقدر مودب شدی ؟تو هم دختر خوبی بودی و سر به سرم نگذاشتی . هر وقت این طور آرام می شوی دوستت دارم .دست هایش را به دور گردنم حلقه کرد . خدایا این بو و حالتش چقدر برایم عذاب آور بود . صبح روز بعد زود تر از من از خواب برخاست و طبق عادت همیشگی اش به سر کار رفت.ادامه دارد ...
قسمت ۱۹صبح روز بعد زودتر از من برخاست و طبق عادت همیشگی سرکار رفت .اما آن روز بر خلاف همیشه زود تر به خانه آمد رنگ پریده می نمود .نمی پرسی چرا امروز زود تر از همیشه برای ناهار آمدم ؟خب چرا . بگو .امروز کار را تعطیل کردیم . دو نفر از کارگران زیر دستمان در معدن زیر آوار جان سپردند .خدای من ! خب حلا چه می کنید ؟می خواستی چه بکنیم ؟ کار را برای مدتی تعطیل کردیم .خانواده ی آن مرحومان چه ؟هیچی می خواستی چه شوند ؟یعنی هیچ حق و حقوقی ندارند ؟نه که ندارند . مگر ارث پدرشان را می خواستند ؟تو چی ؟ به عنوان یک انسان نمی خواهی دستشان را بگیری ؟نه که نمی خواهم . آخرین حقوقشان را می دهم . دیگر چه کنم ؟احمد خدا رو خوش نمی آید . الان دو سالی است که برایت کار می کنند .نباید دست کم تا مدتی کمک حال بازماندگانشان باشی ؟خنده ای کرد . هرگز فکر نمی کردم روحیات انسانی اش این قدر نازل باشد چگونه دلش می آمد ناهارش را در کمال خونسردی صرف کند ؟ببین دیبا به من مربوط نیست که سر آنها چه می آید . تازه خدا رو شکر کنند که می خواهم حقوق یک ماه کامل را به آنها بدهم . می دانی که هنوز اول ماه است . یعنی باید بیست و هشت روز دیگر زحمت می کشیدند .از سنگدلی اش خشکم زد .چرا با غذایت بازی می کنی ؟میل ندارم .حتما سرکار خانم احساساتی شده است .نه . بی وجدانی تو حالم را به هم می زند .بس کن و خفه شو احمق .از جا برخاستم و به اتاقم پناه بردم . ای کاش از احساساتی لطیف برخوردار بود . شاید آن زمان مرا بهتر درک می کرد .دم عصر در اتاق را کوبید . دیبا حاضر شو فردا می ریم تهران .از خبرش شاد شدم و چمدان هایمان را بستم . چه می شد کرد ٬ اخلاقش این گونه بود . نمی خواستم در دلم را برای احدی باز کنم .به تهران که رسیدیم ٬ پدر دستور داد گوسفندی جلوی پایمان ذبح کنند .همه ی اهل خانه از دیدنمان خوشحال شده بودند . دایه از دیدنم چشمانش پر از اشک شد و رما به سینه فشرد . مهتا صورتم را غرق بوسه کرد . پریا بزرگ شده بود . اول غریبی می کرد اما بعد کم کم آروم شد .شب همگی خانه ما دعوت بودند . زن دایی مهوش موقع روبوسی دستی به شکمم زد و گفت : زن دایی جان خبری نیست ؟با شرم گفتم : نه . زندایی هنوز زود است .چه می گویی ؟ مادرجان عجله کنید الان یک سالی می شود باهمید . ما نوه می خواهیم .صنوبر خواهر احمد ٬ چند شب بعد از ورودمان به عقد پسر صالح خان پارچه فروش در آمد . مجلس عقد و بردن عروس یکباره انجام شد / مادر می خندید و می گفت : ورود شما مبارک بود و پایتان سبک بود . دیدید چه طود این دختر سرو سامان گرفت ؟صنوبر دختری حسود و کوته بین بود که همیشه به من و مهتا حسادت می کرد . با این که همسن و سال ما نبود ٬ از بچگی به خبرچینی معروف بود . حالا مانده بود سروناز ٬ خواهر ۱۷ ساله ی احمد . آرزو کردم او هم پی بختش برود . زیرا در انتخاب همسر بسیار سختگیر بود . برعکس صنوبر سروناز دختری مهربان و کم حرف بود .روز های اقامتمان در تهران خیلی زود به پایان رسید . در آن روز برگشتمان به نیشابور رضا ساه از ایران به جزیره ی موریس تبعید شده و پسرش بر اریکه ی سلطنت نشسته بود . اوضاع کشور وخیم بود و مردم امید داشتند که پسرش بتواند خسارات وارده را جبران کند . مجلس دوباره تشکیل شد ٬ مردم رای دادند و عده ای را به نمایندگی خودشان انتخاب کردند . روزنامه ها تا حدودی آزدی عمل به دست آوردند . اما هنوز هم از نطر اقتصادی رکودی سختگیر بر جامعه حاکم بود . فقر و گرسنگی بیداد می کرد . دوباره پدر به کمک عده ای از فقرا شتافت .مهتا دوباره باردار بود . انگار فرزندش پسر بود . چون به قول خودش هم ویارش کمتر بود و هم حالت تهوع نداشت . موقع رفتن ما مهتا با خنده گفت : هی دیبا خانم یک کمی چاق شو .اینطوری مثل مترسک شده ای .از حرفش خنده ام گرفت : باشد قول می دهم آنقدر بخورم که دفعه ی بعد مرا نشناسی .مهتا خنده ای کرد و گفت : من که گمان می کنم . درضمن امیدوارم بار دیگر مادر باشی .دوباره راه نیشابور را پیش گرفتیم . در تمام شهر ها حرف مجلس و نماینده های مرد بود . انقلاب مشروطه پیروز شده بود و مردم همه از این پیروزی خوشحال بودند .زمستان فرا رسید و من دوباره به یاد دوران کودکی آرزوی برفی سنگین را می کردم . اما آنجا فقط باران سرد می بارید و از برف هیچ خبری نبود . تحمد مدتی بود که بیمار بود . کار استخراج هم در زمستان متوقف شده بود . او باید سه ماه در خانه می ماند . یکبند غر می زد .روزی از بستر بیماری برخاست فوری به خانه ی دوستانش رفت و همگی را که تغلب مجرد بودند به خانه دعوت کرد . تا پاسی از شب را در اتاق مطالعه اش ماندند . آخر شب بود که مهمانانش قصد رفتن کردند . می دانستم دیر یا زود سرو کله اش پیدا می شود . اما از آمدنش خبری نبود . در پشت در صدای پایی را شنیدم که آرام آرام خود را به اتاق مظالعه رساند . شاید احمد بود که می خواست مثل خیلی از شب ها همان جا بخوابد . چشمانم را بستم و به خواب رفتم .صبح روز بعد برای استحمام حاضر شدم . آب گرم کرده بودند و وان لبالب از آب گرم بود . زینت را صدا زدمم تا در استحمام به من کمک کند اما انگار او سرما خورده بود و سردرد داشت . گوهر آمد و گفت : خانم اگر اجازه بدهید من کمکتان کنم .پذیرفتم .او آمد تا در شست و شو کمکم کند . از حمام که خارج شدم از طبقه ی بالا در اتاق خوابم صدایی به گوش می رسید . یعنی چه کسی بی اجازه ی من وارد شده بود ؟ حتما احمد بود . اما احمد معمولا آن موقع صبح خواب بود . در حالی که موهایم را شانه می زدم به آرامی دستگیره ی در را چرخاندم . یکدفعه سرجا میخکوب شدم . دختره ی پررو ! می دیدم تازگی ها لازم آرایش میزم تکان می خورد .زینت با دیدنم خشکش زد و رنگ چهره اش از وحشت سفید شد . دستش لرزید و قوطی سرخاب کف اتاق افتاد . محتویاتش بیرون ریخت و پودرش فرش را مثل خون قرمز کرد .تو به چه اجازه ای وارد اتاق من شده ای و به لوازم شخصی ام دست زده ای ؟خان جان داشتم اتاقتان را مرتب می کردم .راست می گویی ؟ بیا جلو ببینم چرا صورتت را سرخاب مالیده ای بی چشم و رو ؟دخترک به لکنت افتاده بود . نمی دانست چه بگوید . خانم جان .... و نگاهن زد زیر گریه .برو بیرون دیگر حق نداری پایت را این جا بگذاری . حتی دیگر نمی خواهم نظافت اینجا را به عهده بگیری .خانم جان ببخشید . دوان دوان از اتاق بیرون رفت .از شدت عصبانیت می لرزیدم . نه به خاطر قوطی سرخاب بلکه به خاطر این که دلم از دستش پر بود . تازگی ها وقتی احمد بساط کفرش را می گستراند تا آخرین لحظه به خدمتش ادامه می داد . گاهی هم می دیدم که چگونه به او زل زده است . اط نگاه دریده اش حالم به هم می خورد . اما چه می توانستم بکنم ؟ می شد با دختری که هم ترازم نبود دهن به دهن می شدم ؟گاهی وقت ها آنقدر چادر قدش را عقب می کشید که موهای بافته ی پشت سرش دیده می شد و با اشاره ی من دستی به آن می برد و با اکراه چادر قدش را جلو می کشید . با احمد می خندید ٬ خنده هایی به گمانم معنی دار . احمد را دوست نداشتم ولی در مواقعی که می دیدم ٬ احساس حسادت قلبم را پاره می کرد . مخصوصا طمانی که احمد نیز پاسخ خنده هایش را می داد . البته به رویش نمی آوردم ولی به گوهر سپرده بودم که هوای دخترک را داشته باشد .تابستان به پایان رسید . مدت ها بود که با احمد مانند بیگانه ای شده بودم . یک سال و نیم از زندگی مشترکمان می گذشت و او کمتر در کارهایم نظر می داد . حتی نمی پرسید چرا روز به روز پژمرده تر می شوم ؟ در عیش و نوش های خود غرق بود . تازگی ها می دانستم که قمار هم می کند . از سر شب می نشست و تا دم صبح بازی می کرد . شاید داشت دار و ندارمان را می باخت و رو به زوال می رفت . پبی سر صحبت را با او باز کردم . زیرا سرپب شریکش ٬ آقای هاشمی به دیدنم آمده بود و حرف های نگران کننده ای زده بود . خواسته بود بیشتر هوایش را داشته باشم و مانع از این شوم که به مجالس قمار برود اخیرا فهمیده بودم که بدهی زیادی بالا آورده و شرکت را مقروض نموده است . اگر سر عقل نمی آمد زندگی مان را به تباهی می کشید .احمد فکر نمی کنی خیلی تند می روی ؟سربلند کرد و جرعه ای زهرماری نوشید . منظورت چیست ؟منظورم کار های توست .چه کاری باعث ناراحتی سرکار شده است ؟ببین احمد من در خانه ی پدرم با نان حرام بزرگ نشده ام و حاضر نیستم در خانه ی تو نان حرام بخورم . تو حق نداری در زندگی من قمار کنی . بیچاره فردا همه چیزهایت را از دست می دهی.چه گفتی ؟ حق ندارم ؟ من حق هرگونه کاری را که دلم بخواهد دارم .خب پس می خواهی هر شب قمار کنی و مست لایعقل بخوابی و صبح دیر وقت برخیزی ؟ بگو که چنین قصدی نداری .تو داری خیلی دخالت می کنی فضول .تو هم خیلی در منجلاب فساد غوطه ور شده ای .حرف دهنت را بفهم دیبا . چنان می زنم دندانهایت بشکند .چه گفتی ؟ جرئت داری بزن . فکر می کنم فراموش کردی که من دختر چه کسی هستم . هنوز نصف شهر تهران به سر پدرم قسم می خورند .گور پدر تو هم کرده که هرچه می شود پدرت را به رخم می کشی .درست صحبت کن بی ادب . تو حق نداری اسم پدرم را از دهان کثیفت خارج کنی .حق ندارم به بهادرخان بی غیرت که دخترش را در بیست و یک سالگی شووهر داد فحش بدهم ؟راست می گویی . پس من هم می روم تا تو بیچاره در حسرتم بسوزی .بلند شد و سیلی محکمی به گوشم زد . برو ببینم جرئت داری ؟ انقدر تهدید نکن یک بار عمل کن .برخاستم به صورتش تف انداختم . می روم . خواهی دید . تو هم بمان با کثافتکاری هایت .صبح روز بعد چمدان هایم را بستم و با اتوبوس عازم تهران شدم . از فرط گریه و بی خوابی شب قبل نمی توانستم چشمانم را باز نگه دارم . تصمیم گرفته بودم در تهران هیچ چیز را از موضوع دعوایمان نگویم . نمی خواستم پدر و مادر را نگران کنم . قبل از رفتنم تلگرافی به دست سید باقر دادم تا برای پدر بفرستد . احمد مدتی است سرش شلوغ است . به تقاضای او و به خاطر دلتنگی بسیار تنها به دیدنتان می آیم منتظرم باشید " دیبا " ادامه دارد ...
صفحه 2 از 6
