با خروج من همه با نگراني به صورتم زل زدند .از حالت نگاهشان خنده ام گرفت:- چيه؟! چرا اينطوري نگاه مي کنيد؟ همه چيز عاديه، باور کنيد!الهام با ناراحتي آشکاري گفت:- تو چقدر مهربون و صبوري که چيزي نمي گي! آخه تو که نبايد تاوان اشتباه ما رو بدي! ديگه از دست کارهاش خسته شدم!اين را گفت و در حاليکه با عصبانيت بسمت دفتر آقاي متين مي رفت، ادامه داد:- اون حق نداره با تو اينطوري رفتار کنه. من اين اجازه رو بهش نمي دم !همگي با تعجب به حالت تدافعي الهام نگاه کرديم که بدون در زدن وارد دفتر کاري آقاي متين شد .حسي آميخته به صميميت و احترام نسبت به الهام در وجودم جوشيد . با خستگي پشت ميزم قرار گرفتم و چشمهايم را روي هم فشردم .ناخودآگاه ذهنم درگير فرزاد متين شد . بنحو عجيبي از آنهمه اقتدار و جذبه لذت مي بردم ولي چرا از برخوردهاي خصمانه اش عصبي نمي شدم ؟ چرا با او مثل تمام مردهايي که بعد از آن حادثه سر راهم قرار مي گرفتند ، رفتار نمي کردم ؟ چرا اصرار داشت مرا با تکيه کلام « خانم کوچولو» خطاب کند ؟ چرا وقتي بياد اين اصطلاح مي افتادم چيزي در دلم فرو مي ريخت؟! حال بدي داشتم .اين موارد نگران کننده و هراس انگيز بود و هشدارهاي پنهاني را به من ياد آور مي شد. الهام پس از بيرون آمدن از اتاق آقاي متين، مستقيم به سمتم آمد:- بالاخره بايد يکي حق اين آقا رو کف دستش مي گذاشت!با مهرباني بوسه اي به روي گونه اش نشاندم .- ازت ممنونم عزيزم، ولي لازم نبود بخاطر من خودت رو به زحمت بندازي! از آن روز به بعد ، پيوند عميق و ناگسستني ميان ما بوجود آمد. اکثر اوقات با الهام به منزل بر مي گشتيم و گاهي مواقع شايان هم ما را همراهي ميکرد .رفتار آقاي متين هم کمي آرامتر شده بود، من هم تمام سعي ام را بکار گرفتم تا با دقتي مضاعف به وظايفم عمل کنم و بهانه اي دستش ندهم .کم کم به آغاز سال جديد نزديک مي شديم .مهماني هاي فاميلي کاهش يافته بود و همه بنوعي درگير مراسم مربوط به آغاز سال نو بودند .کارهاي شرکت در روزهاي پاياني بسيار فشرده بود و بيشتر مواقع، همه کارمندها به استثناي خانم کريمي که خانه دار هم بود، تا پايان ساعت مي ماندند . ولي باز هم من آخرين کارمندي بودم که شرکت را ترک ميکردم . واين چنين بود که دومين برخورد خصمانه ما زماني رخ داد که ديگر چيزي به شروع سال جديد نمانده بود!چند روزي بود که زمزمه ازدواج من در خانه، به گوش مي رسيد .مدتهاي مديدي مي شد که صحبتي از خواستگاري و ازدواج من به ميان نمي آمد ، چرا که حتي با مطرح کردنش هم ، چنان داد و قالي به راه مي انداختم که آن سرش ناپيدا! اعضاي خانواده هم ترجيح مي دادند هرگز صحبتي از آن به ميان نياورند .ولي مجددا يکي از همان خواستگارهاي سمج با پدر صحبت کرده بود . آن روز با افکاري از هم گسيخته و حالتي عصبي باز هم در شرکت ماندم تا بوسيله ي کار زياد، لحظاتي را در آرامش و بي خبري به سر ببرم .تعداد زيادي پرونده را روي هم قرار دادم و در حاليکه جلوي پايم را نمي ديدم، با زحمت از اتاق بايگاني خارج شدم که ناگهان بشدت با جسمي برخورد کردم! براثر عدم تعادل و شدت ضربه، تمام پرونده ها پخش زمين شد .ناچار نگاهي به جلوي پاهايم و بعد به آقاي متين انداختم.در حاليکه هر لحظه منتظر فرياد خشمناکش بودم .با ترس گفتم :- واقعا معذرت مي خوام آقاي متين! من..........من اصلا متوجه شما نشدم .همين الان همه رو مرتب مي کنم .اين را گفتم و بلافاصله مشغول جمع کردن پرونده ها شدم .در عين ناباوري يا لحني مملو از مهرباني گفت:- چرا همه پرونده ها رو با هم بلند مي کني؟ انجام اين کار براي تو مشکله .خب مي توني يکي يکي بياري!در همان حال در جمع کردن پرونده ها کمکم کرد . اکثر آنها را برداشت و ايستاد .من هم برخاستم که ناگهان قدمي نزديکتر آمد .چنان از حرکت غافلگير کننده اش ترسيدم که بي اراده عقب رفتم! از رميدنم خنده اي کرد و با سرخوشي غيرمنتظره اي پرسيد:- تو از من مي ترسي؟آب دهانم را بسختي قورت دادم.- چي باعث شده که فکر کنيد من از شما مي ترسم ؟ خواهش مي کنم سعي نکنيد با اين حرفها ، شجاعت من رو زير سوال ببريد!خنده اش عميق تر شد و گفت:- در اينکه دختر شجاعي هستي، شکي نيست ! ولي من از خودم و زيبايي تو مي ترسم! بهر حال فقط مي خواستم پرونده ها رو ازت بگيرم .از اينکه ترسيدنم برايش مايه تفريح و لذت بود ، عصبي شدم و گفتم :- من چون عجله داشتم مجبور شدم کارهامو بسرعت انجام بدم.............. براي صرفه جويي در وقتم، همه پرونده ها رو با هم بلند کردم .پرونده ها را روي ميز چيد؛ و با بدجنسي علني جواب داد:- ولي شما تا کارها رو تمام نکنيد، نمي تونيد بريد!- بله خودم مي دونم؛ لازم نيست شما تذکر بديد!نگاهي به چهره ام انداخت و لبخند زد:- چيه؟ چرا عصباني مي شي؟ مگه خودت نگفتي دوست داري در کارهاي شرکت غرق بشي و از مشکلاتت فرار کني؟!- خواهش مي کنم بس کنيد آقاي متين! چقدر اين مساله رو به من تذکر مي ديد؟ باز هم دوست داريد رياست خودتون رو به رخ من بکشيد ؟! در ضمن لطفا از دوم شخص جمع در جمله هاتون استفاده کنيد ! از کي تا حالا « خودتون » به « خودت» تغيير شکل داده؟!صداي قهقهه اش فضاي سالن را پر کرد:- ولي من دوست دارم از دوم شخص مفرد استفاده کنم چون رئيسم ! تو هم مثل دخترهاي خوب فقط تائيد مي کني ؛ بدون اعتراض!در جدالي نابرابر بين احساسات متضاد و افسار گسيخته ام ، تمام تنفرم را در دستهايم ريختم و سيلي محکمي به گوشش زدم که صدايش در سالن انعکاس پيدا کردديگر سعي نکردم صبور و متواضع باشم .در حاليکه بدنم از شدت خشم مي لرزيد ، فرياد زدم :- بس کن فرزاد متين! بهت اجازه نمي دم با من اينطوري رفتار کني! من اين کار لعنتي رو نميخوام .کار و زحمت بايد از من يه انسان واقعي بسازه ، در حاليکه تو سعي مي کني غرور و شخصيت من رو لگد مال کني و اعتماد به نفسم رو به زير صفر بکشوني ، و من اين اجازه رو به تو نمي دم! اصلا تو فکر کردي کي هستي، هان؟! يه بچه پولدار از خود راضي! نه اونم نيستي ، تو يه ديوونه اي ! يه ديوونه که از آزار دادن ديگران لذت مي بره!!!....در حاليکه قطرات درشت اشک از گونه هايم سر ميخوردند و زير چانه ام در هم مي آميختند ، بسرعت از شرکت خارج شدم. نمي دانم آنهمه شهامت و جسارت را از کجا آورده بودم ، ولي از عملي که انجام داده بودم ، ابدا پشيمان نبودم! تنها سرمايه من غرور و نجابتي بود که يکبار بطرز معجزه آسايي آن را حفظ کرده بودم؛ محال بود که اجازه بدهم شخص ديگري آن را به بازي بگيرد .با اين اوضاع يقين داشتم که از شرکت اخراج مي شوم، ولي باز هم برايم مهم نبود! بسرعت خود را به خارج از محوطه رساندم که ناگهان بياد آوردم کيفم را فراموش کرده ام! با اين حساب از اتومبيل هم خبري نبود، اشکهايم را که بي محابا سرازير بودند پاک کردم و به انتظار تاکسي ايستادم به هيج وجه قصد بازگشتن به شرکت را نداشتم .هرچند که در اين ساعت از شب براي يافتن ماشين به مشکل برميخوردم .
هوای ابری و دلگرفته که گهگاه رعد و برقي به همراه داشت ، وحشتم را بيشتر ميکرد! انگشتهاي ظريف و کشيده ام بر اثر ضربه محکمي که به صورتش زده بودم، ذوق ذوق ميکرد. در فکر بودم بسمت نگهبان جلوي در بروم و تقاضا کنم تا برايم ماشيني کرايه کند که متوجه شدم اتومبيلي از قسمت بالاي خيابان که منتهي به پارکينگ بود، چراغ زنان بطرفم مي آيد . در تاريکي و هواي مه گرفته متوجه نشدم که متعلق به چه کسي است ، ولي بمحض نزديک شدن، متين را در حاليکه لبخندي بر چهره آرامش خودنمايي ميکرد ديدم!با اخم صورتم را به جانبي ديگر برگرداندم و بي تفاوت به حضورش، خود را مشغول نشان دادم .به آرامي از اتومبيل b.m.w بسيار شيک و گران قيمتش پياده شد و بدون گفتن کلامي، روبرويم بر ماشين تکيه زد. سنگيني نگاهش را بر نيمرخم بخوبي احساس ميکردم. در يک لحظه تمام آن شجاعت و جسارت را از دست دادم و ترس از حضورش و تصور تلافي کردن عملم ، خون را در رگهايم منجمد کرد. آنقدر در سکوت نگاهم کرد که مجبور شدم سربرگردانم ، ولي پيش از آنکه کلامي بگويم لبخند زيبايي زد و حلقه دستهايش را گشود.- خواهش مي کنم آروم باش! من قصد دعوا کردن ندارم؛ اگه اجازه بدي ميخوام برسونمت!سعي کردم بر ترس بي موقع ام غلبه کنم و با اخم گفتم :- احتياجي به زحمت شما نيست! لطفا تشريف ببريد .چقدر خونسرد و آرام بود .انگار نه انگار که حادثه اي رخ داده است!- اولا که ميخواستم باهات صحبت کنم ، دوما اصلا زحمتي نيست ، سوما اينجا و اين موقع از شب براي پيدا کردن وسيله دچار مشکل مي شي حالا لطفا سوار شو!- اولا ما حرفي براي گفتن نداريم، دوما پيدا کردن ماشين به خودم مربوطه، حالا خواهش مي کنم از اينجا بريد چون راه سومي وجود نداره!صدايش با خنده توام شد:- چرا اداي من رو در مياري؟! حالا اگه ازت استدعا کنم چي، بازم سوار نمي شي؟ خواهش مي کنم !با خجا لت سرم را به زير انداختم .اگر من از به بازي گرفتن غرورم ناراحت مي شدم، پس نبايد غرور او را نيز جريحه دار ميکردم .نمي توانستم لحن پرتمنايش را ناديده بگيرم .لحظه اي مردد به او نگاه و اشکهايم را که هنوز بر صورتم روان بود .با سرانگشت پاک کردم .بهر حال درخواستش منطقي بنظر مي رسيد چرا که به واقع براي پيدا کردن ماشين در آن موقع از شب به مشکل برميخوردم .بيصدا بطرفش رفتم .بلافاصله در ديگر ماشين را باز کرد و پس از نشستن من، به راه افتاد .مدتي را در سکوت گذرانديم .دستمالي را بطرفم گرفت و با مهرباني گفت:- من ازت معذرت ميخوام .حالا خواهش مي کنم گريه نکن چون من اصلا تحمل ديدن اشک ريختن کسي رو ندارم ، خصوصا که تو باشي!پوزخندي زدم و با خودم گفتم:« چقدر هم که براش مهمه! تظاهر پشت تظاهر!»دستمال را گرفتم و به صندلي تکيه دادم . با همان لحن پرسيد:- صداي موسيقي اذيتت نمي کنه؟- نه، خواهش مي کنم راحت باشيد .فکر مي کنم اينجا هم شما رئيس هستيد!نگاهي به صورتم انداخت و سرش را تکان داد.- نه عزيزم! اشتباه مي کني، اينجا شما رئيسيد!اينجا و هرجاي ديگه!نگاه مبهوت و ناباورم را روانه چشمهايش کردم. مي دانستم که تکيه کلام « عزيزم» را به دليل سالها زندگي در اروپا، به راحتي بکار مي برد ولي من از کي تا حالا رئيس بودم که خودم هم خبر نداشتم؟!- چيه ؟چرا اينطوري نگام مي کني؟ نکنه ميخواي بازم بخاطر اظهار نظرم من رو بزني؟!غرق در خجالتي عميق، تکاني خوردم و گوشه روسري ام را به بازي گرفتم .- آقاي متين من رو ببخشيد! باور کنيد ابدا قصد..........- اصلا دلم نميخواد در مورد اين مساله حرف بزني، مهم نيست!و به آرامي زمزمه کرد :- اين بهترين هديه اي بود که در تمام عمرم گرفتم!لبخندي زد و مجددا نگاهش را به صورتم دوخت.- حيف اين چشمهاي زيبا نيست که باروني شون کردي؟ ديگه هرگز جلوي من گريه نمي کني، باشه؟!قدرت درکم را از دست داده بودم .از حرفهايش سر در نمي آوردم و اين در حالي بود که سرکوب هيجانم مشکل بنظر مي رسيد .- اين جمله دستوري بود يا خواهشي؟!قهقهه اي سر داد:- التماسي، خوبه؟!يک دستش را روي فرمان قرارداد و با خنده اضافه کرد:- در ضمن بگم که من شايد ديوونه باشم ولي نه بچه ام ، نه پولدار و نه از خود راضي!از شيطنت و طنزي که در کلامش شناور بود، در ميان گريه ، لبهايم به لبخندي باز شد، واقعا که عجب انسان متفاوت و غير قابل پيش بيني بود! سر به زير و محجوب پرسيدم:- آقاي متين، حالا من رو از شرکت اخراج مي کنيد؟- مگه عقلم رو از دست دادم؟! تو در مورد من چي فکر کردي؟ مي دونم که در عصباني کردن تو زياد بي تقصير نبودم و ازت معذرت خواهي مي کنم، ولي اين رو بدون که تحت هيچ شرايطي حاضر نيستم کارمند ساعي و سحرخيزم رو از دست بدم!لبخند ديگري زئم و اشکهايم را پاک کردم . - آفرين!حالا درست شد .راستي خواستم بگم که من مجبورم براي بستن قرارداد به ايتاليا و بعد هم به اتريش سفر کنم .همين فردا راهي مي شم. البته سعي مب کنم زود برگردم ، فقط.........فقط ميخوام که توي اين مدت ....... چطوري بگم، تو بايد مواظب خودت باشي!لحظه اي قلبم از تپش ايستاد .در عمق بلورين اين جمله، معناي شفافي نهفته بود که احساس سرخورده لم را به غليان وا مي داشت.باران باريدن گرفته بود که به زحمت و با صدايي لرزان جواب دادم:- سفرتون بخير! اميدوارم که بسلامت بريد و برگرديد- فقط همين؟!- خب.......موفق هم باشيدلبخندي ضميمه چهره جذابش کرد و خواست حرفي بزند که ناگهان صداي رعد و برق مهيبي بلند شد .بي اراده جيغي کشيدم و در يک هزارم ثانيه بازويش را گرفتم، ولي بلافاصله بخود آمدم و با خجالت ، دستم را روي قلبم گذاشتم. صداي قهقهه اش در فضاي ماشين طنين انداخت .با حالتي رنجيده نگاهش کردم و گفتم :- ترسيدن من اينقدر خنده داره آقاي متين؟!بسختي خنده اش را مهار کرد و گفت:- آخه تو عين دختر بچه هاي کوچولويي، حتي ترسيدنت! خيلي خب ببخشيد ، ديگه نمي خندم .تو فقط عصباني نشو!در ضمن آقاي متين نه ، فرزاد! خواهش مي کنم من رو به اسم کوچک صدا کن، اينطوري راحت ترم!به تلافي عملش گفتم :- نخير، من فقط مي گم آقاي متين!- باشه خانم سنگدل ! ولي من که اجازه دارم شما رو به اسم کوچک صدا کنم؟!خدايا! چرا در مقابلش خلع صلاح مي شدم ؟ لبخندي زدم و جواب دادم:- شما هر طوري که راحت تريد عمل کنيد!با رضايت سري تکان داد و به راه ادامه داد.در کمال حيرت و ناباوري بدون آنکه من آدرسي داده باشم، مرا به خانه رساند! با تعجب پرسيدم :- شما آدرس منلز ما رو از کجا مي دونستيد؟!خنده شيطنت آميزش را پنهان کرد و گفت:- مثل اينکه من رئيس شرکتم ها!آخ که چقدر بدجنس بود!جلوي در خانه چراغ داخل اتومبيل را روشن و پخش را خاموش کرد. از اينکه اينقدر نزديک به او و صميمي بودم، ترسي مبهم وجودم را در برگرفت .سنگيني نگاهش را بر نيمرخم بخوبي احساس ميکردم. خواستم براي فرار از آن سکوت دلهره آور، حرفي بزنم که ناگهان همه درهاي اتومبيل با صداي ناهنجاري قفل شد! از جا پريدم و نگاه وحشتزده و هراسانم را به صورتش دوختم .لبخند عميقي زد و دندانهايش را به رخ کشيد:- تو از چي مي ترسي؟!تمام عضلات بدنم منقبض شده بود و براي جلوگيري از سکته نابهنگام با لکنت پرسيدم:- شما.......با اين.........اعمالتون من رو به وحشت مي اندازين! اين........کارها چه معني مي ده؟ خواهش مي کنم درها رو باز کنيد!- ولي من که کاري نکردم دختر خوب! چون پنجره کنار دستت نيمه بازه، درها توسط قفل مرکزي خود به خود بسته شدند . در ضمن ما الان جلوي در خونه شما ايستاديم!خجالتزده سر به زير انداختم و لبم را به دندان گزيدم .در طول آن روز ، اين سومين بار بود که بي دليل از او مي ترسيدم و تعجبم از آن بود که چرا از ترسيدنم اينقدر لذت مي برد؟ در حاليکه تپش ديوانه وار قلبم هنوز ادامه داشت با صدايي لرزان گفتم:- من رو ببخشيد ، دست خودم نيست .ولي بازم از لطفتون ممنونم . اميدوارم بتونم محبتتون رو جبران کنم!- ديگه اين حرف رو تکرار نکن!همين قدر که به من اجازه مي دي همراهت باشم بزرگترين لطف رو در حقم کردي، بدون اينکه خودت متوجه باشي به آرامي در را باز کردم و با گفتن« به اميد ديدار» پياده شدم. هنوز يک قدم هم دور نشده بودم که با شنيدن نام کوچکم از زبان او، ميخکوب شدم .حسي گرم و داغ در دلم ذوب شد و فرو ريخت!- شيدا خانم!با حالي منقلب به عقب برگشتم .احساس کردم گونه هايم آتش گرفته است . به لبه ماشين تکيه زده بودو کيفم را در هوا تکان مي داد.- اين رو نمي خواي؟!از گيجي خودم خنده ام گرفت و بسويش رفتم:- اگه نخوامش چي ميشه؟- هيچي ! متعلق به فرزاد مي شه!خم شدم و کيف را از دستش بيرون کشيدم و تشکر کردم .چهره اش در نور بيشتر شبيه شاهزاده هاي جذاب افسانه ها بود! باز چشمم به صورتش افتاد و قلبم در سينه فشرده شد . چطور توانسته بود آنقدر بي رحم باشم و آن عمل را انجام دهم؟ دستم را به همان قسمت از صورتم کشيدم.- جسارت من رو ببخشيد آقاي متين. من دختر بدي نيستم فقط کمي عصبي شدم!لبخندي مملو از مهرباني را پيشکش نگاه خجالتزده ام کرد .اين حرف رو نزن ! تو نه تنها بد نيستي بلکه يه فرشته به تمام معنايي، مهربون و دوست داشتني و البته دست نيافتني!از تعريفش موجي از حرارت به رگهايم دويد و ضربان قلبم بالا رفت .در مقابل نگاه خيره اش خداحافظي عجولانه اي کردم و به خانه رفتم .چه حسي مرا وادار به فکر کردن در مورد شخصيت مرموز او ميکرد؟ مگر او هم مثل همه مردها نبود؟ پس چرا نمي توانستم از کمند نگاه اسرار آميزش فرار کنم؟ اصلا چه احساسي مرا بسوي او مي کشيد؟!آن شب سردرد را بهانه کردم و بلافاصله به رختخواب رفتم و با فکر کردن به آن چشمهاي وحشي تا صبح از اين پهلو به آن پهلو شدم . با بي حالي و تني خسته بسمت ديوار شيشه اي حرکت کردم. هنگام عبور از کنار اتاقش ، نگاه ملتمس و غمگينم به آن سمت کشيده شده و آه سردي از سينه ام خارج گرديد .سقف روي سرم سنگيني ميکرد .شانه هايم گويي تحمل هوا را هم نداشتند ! يکي از پنجره ها را بسختي باز کردم .هجوم هواي سرد و دلگير بيرون، پوست داغ و ملتهب صورتم را به مبارزه مي طلبيد..
فصل 6ده روز از رفتن فرزاد می گذشت و من روزها را با دلتنگی و بی هدفی به شب می رساندم .درست مثل دخترکی بازیگوش که عروسکش را گم کرده است ! ظاهرا تمام تلاش من برای نادیده گرفتن حضور او بی نتیجه بود. حالا دریافتم چه جایگاهی برایم داشته است و چقدر به بودنش عادت کرده ام .فریاد تلفن، روی میز، رشته افکارم را از هم گسست .زیر لب زمزمه کردم :- من چه بی تابانه دنبال عروسکم می گردم!پشت میز برگشتم و با بی حالی گوشی را برداشتم .- بله؟- ..........- الو، بفرمایید!به خیال آنکه مزاحم است، خواستم تلفن را قطع کنم که صدایی از آنطرف خط به گوش رسید:- سلام عرض شد خانم رها!- سلام ، شما؟- به این زودی ما رو فراموش کردید؟ فرزاد هستم!صدای گرم و سرخوشش ، حسی غریب به زیر پوستم دواند . دستم را روی قلبم فشردم .- شمایید آقای متین؟! شما الان کجایید؟ حالتون چطوره؟ خوش می گذره؟کارها چطور پیش می ره؟- یکی یکی بپرس دختر خوب تا بتونم جواب بدم!من الان در اتریشم، حالم خوبه و اصلا خوش نمی گذره! کارها هم خسته کننده ولی رضایت بخشه .شما چطورید؟- ممنونم .حال منم خوبه .اینجا هم همه چیز مرتبه و جای هیچ نگرانی نیست - بله، مطمئنم که همینطوره .گفتم حالا که نمی تونم ببینمت لااقل تماس بگیرم تا از شنیدن صدات محروم نشم!آب دهانم را بسختی فرو دادم و با خجالت گفتم:- از لطفتون ممنونم .راستی شما کی بر میگردید؟- خیلی زود! بمحض اینکه کارها رو سروسامون بدم. مطمئن باش من خیلی بیشتر از تو برای برگشتن بی تابم!با بدجنسی گفتم :- البته من برای شرکت نگرانم، آخه با بودن شما راندمان کار بالاتره، بخاطر همین مساله پرسیدم!با سرخوشی خنده ای کرد:- پس تو علاوه بر اینکه فوق العاده موقر و متواضع و شجاعی ، شیطون و بازیگوش هم هستی!باشه عیبی نداره تو مجازی تا هر روز که میخوای احساسات منو به بازی بگیری .ولی یادت باشه که نمی تونی منو فریب بدی !دیگه بیشتر از این مزاحمت نمی شم .شما با من کاری نداری؟دلم میخواست ساعتها صدایش را بشنوم ، اما با تظاهر به بی علاقگی جواب دادم:- نه آقای متین .امیدوارم کارها همونطور که شما می خواید پیش بره ، از تماستون هم ممنونم .خدانگهدار- منم از شما متشکرم .مواظب خودت باش و خدانگهدار .در حالی که از یاد آوری بدجنسی ام ، خنده ام گرفته بود ، ارتباط را قطع کردم .باید می دانستم که او پسر زرنگی است و نمی توان به راحتی او را فریب داد!دو هفته از رفتن فرزاد می گذشت که ما به استقبال سال جدید رفتیم .سه روز مانده بود به شروع سال نو ، شرکت تعطیل شد . خداحافظی گرمی با همکاران انجام دادم و راهی خانه شدم .این موقعیت، امکان کمک کردن به مادر در کارهای خانه را نیز فراهم کرد .لحظات پایانی سال را همگی در کنار سفره هفت سینی که مادر با سلیقه و به زیبایی هر چه تمامتر چیده بود سپری کردیم .پدر در حال خواندن قرآن بود و شایان زیر لب دعایی را زمزمه میکرد .مادر با وسواس گلهای گلدان را مرتب میکرد و من در این فکر بودم که فرزاد الان کجاست و چکار می کند؟ لحظه ای که تلویزیون خبر حلول سال جدید را داد من هنوز به رئیس مغرور و چشم عسلی شرکت « متین» می اندیشیدم و از تاثیر افکارم ، لبخندی بی اراده روی لهبایم نشسته بود. صورت یکدیگر را بوسیدیم و سال نو را تبریک گفتیم . پدر ابتدا عیدی مخصوص مادر را داد و صورتش را بوسید . سپس عیدی من وشایان را داد و در سال جدید برایمان آرزوی موفقیت و سلامتی کرد .بلافاصله پس از تحویل سال، آماده شدیم و ابتدا به منزل عمو کامران و بعد به خانه پدربزرگ رفتیم .طبق قرار قبلی همه خانواده دایی و خاله زاده ها آنجا بودند .شب آرام و زیبایی بود و هرکس بنوعی از آن لذت می برد. کتی و ژاله و ساناز بقدری شیطنت کرده بودند که صدای همه در آمد ! طنین خنده حتی یک لحظه هم قطع نمی شد .آنشب خاطره انگیز و خوش، نوید سالی پرامید و نیکو را برایم به ارمغان آورد.تعطیلات رسمی عید رو به اتمام بود و تمامی روزهای قبل را یا در مهمانی بودیم یا مهمان داشتیم .شبی که همه منزل دایی منصور بودیم ، پیشنهاد یک مسافرت دسته جمعی از طرف جوانها مطرح شد و با توافق بزرگترها ، به تصویب رسید .به پیشنهاد من ، پریسای عمو نیز در این سفر ما را همراهی میکرد چرا که عمو و زنعمو برای دیدن اقوام عازم سوریه شدند . زن عمو جمیله یک دختر عرب تبار بود که در یک میهمانی با عمو کامران آشنا شده و سپس ازدواج کرده بودند .وسایلم را در چمدان قرار دادم و قبل از رفتن بار دیگر با الهام و فهیمه خانم تماس گرفتم و احوالپرسی مختصری کردم. ظاهرا آنها هم قصد رفتن به مسافرت داشتند .شوق عجیبی در دلم بود .همیشه از مسافرت لذت می بردم ، خصوصا که مقصد شمال باشد . قرار ما جلوی خانه خاله مریم بود .در پی بوق زدنهای ممتد مهران، همگی به دنبالش روان شدیم . سرعت اتومبیلها کاملا کنترل شده بود . با رسیدن ماشینها به یکدیگر با شادی برای هم دست تکان می دادیم . صدای ضبط اتومبیل دایی منصور و خاله مریم بقدری زیاد بود که گاهی برای حرف زدن دچار مشکل می شدم و ناچار بودم برای رساندن هر مطلبی ، حنجره ام را خراش دهم! یکبار هم شیطنت مهران که پشت فرمان نشسته بود گل کرد و پس از شکلکی که شایان برایش در آورد، بسمت ماشین ما پیچید . پدر هم برای جلوگیری از برخورد با او، اتومبیل را با مهارت بسمت دیگر هدایت کرد. البته مهران با انجام این حرکت خطرناک ، دایی را بشدت عصبانی کرد . چقدر مناظر زیبا و چشم نواز جاده های شمال را دوست داشتم .این تصاویر بدیع و باشکوه که نمایانگر عظمت خالق آنهاست ، منظره ای از بهشت را در ذهن آدمی ترسیم می کند. از آنجا که شب قبل دچار بی خوابی شده بودم، سرم را روی شانه شایان گذاشتم و به خواب رفتم .نمی دانم چقدر گذشته بود که با تکان های دست او چشم گشودم .با تعجب دریافتم که اتومبیلها در میان انبوه درختان سرسبز و زیبا متوقف شده اند. پارک جنگلی چشم نوازی که بنا بود نهار را در آن مکان صرف کنیم .بمحض پیاده شدن هرکسی به کاری مشغول شد .خانمها بساط نهار را که از قبل مهیا شده بود، آماده کردند و آقایان به اتفاق مشغول بازی والیبال شدند .پس از دقایقی، یک سفره بلند بالا گسترده شد و همه به دور آن حلقه زدند و در میان شوخی و خنده بچه ها، نهار را صرف کردیم .مجددا استراحت کوتاهی کردم و به جهت اینکه با تاریکی هوا برخورد نکنیم ، خیلی زود به راه افتادیم . با این تفاوت که با توافق بزرگترها، همه دخترها به ماشین ما منتقل شدند و بقیه به دیگر اتومبیلها رفتند .سفارش اکید بزرگترها باعث شده بود که بعنوان سکاندار اتومبیل حامل خانمهای جوان، با احتیاط بیشتری رانندگی کنم .ولی ظاهرا پسرها دلشان می خواست حسابی شیطنت کنند .چرا که مدام سر به سر ما می گذاشتند .اوایل راه، شایان هدایت اتومبیل دایی منصور را به عهده داشت ، ولی پس از طی مسافتی ، ماموریتش را به مهران سپرد و استعفا داد. مهران حتی یک لحظه را هم برای شیطنت از دست نمی داد و مرا به یک رالی دعوت میکرد . ولی از آنجا که مسئولیت خطیری برعهده ام بود، چشم پوشی کردم .مهران بالاخره طاقت از کف داد و با حرکتی غافلگیر کننده از اتومبیل ما پیشی گرفت ، من هم بلافاصله مقابله به مثل کردم و با مهارت او را شکست دادم.
حوالی غروب بود که به ویلای دایی منصور رسیدیم. ویلایی بسیار شیک و زیبا که در بهترین نقطه شمال قرار داشت .بقدری به آن محیط علاقه داشتم که با دیدن آنجا تمام خستگی راه از بدنم خارج شد . بمحض ورود به حیاط ویلا ، همه از اتومبیلها بیرون آمدند و سر به سر یکدیگر گذاشتند .پایم را که از اتومبیل بیرون گذاشتم برای رفع خستگی کش و قوسی به بدنم دادم . با شعفی کودکانه و نفسی عمیق، هوای مرطوب و باطراوت باغ را یکجا بلعیدم. در همان حال چشمم به مهران افتاد که چمدانی را حمل میکرد.خنده ام گرفت :- خسته نباشی راننده بازنده!نگاه خندانی به جانبم انداخت .- تو هم همینطور راننده برنده! ولی یادت باشه شیدا خانم که عمدا گذاشتم از ما جلو بزنی وگرنه باختت حتمی بود!صدای قهقهه من با فریاد کتی درهم آمیخت .- آهای مهران متقلب! کم خالی ببند! خودت می دونی تا آخر عمر نمی تونی دست فرمون شیدا رو حریف بشی، بیخود کرکری می خونی!صدای خنده همه بلند شد و مادر با نارحتی وحالتی تهدید آمیز گفت:- خیلی کار خطرناکی بود! امیدوارم دیگه هیچوقت تکرار نشه وگرنه به هیچ کدومتون اجازه رانندگی کردن نمی دم!من و مهران نگاهی به هم انداختیم و با حالتی مظلوم ولی شیطنت آمیز سر تکان دادیم . سپس هرکدام وسایل شخصی خود را به دست گرفتیم و به ویلا رفتیم . تمامی اتاق خوابها در طبقه ای قرار داشت که توسط پله های چوبی بی نهایت زیبایی از سالن پایین جدا می شد .دایی در ساختن آن ویلا نهایت سلیقه و زیبایی را بکار گرفته بود بطوری که نگاه هر بیننده ای را مسحور میکرد .یک اتاق به دخترها و یک اتاق به پسرها اختصاص دادند و بقیه اتاقها بین پدر ومادرها تقسیم شد .پس از جابجایی وسایل، پدرها برای تهیه مایحتاج اولیه از خانه خارج شدند و خانمها به اتفاق در سالن پایین گرد آمده بودند و صحبتهای بی پایانشان از همان لحظه شروع شد .ساناز و مهرداد از ویلا خارج شدند و پریسا و کتی به خواب رفتند .بلافاصله یک دوش آب گرم گرفتم و پس از تعویض لباس به سالن پایین رفتم تا وارد حیاط شوم .ظاهرا بقیه هم برای رفع خستگی به گوشه ای پناه برده بودند .بحث داغ خانمها برای تهیه غذا در این چند روز بسیار گل انداخته بود و اصلا متوجه خروج من نشدند! چون هوا تاریک شده بود نمی توانستم زیاد دور شوم. دوری در محوطه ویلا زدم و از طریق راه شنی که حیاط را به دریا متصل میکرد، به سمت آبی بیکران و آرام دریا به راه افتادم .روی شنهای خنک ساحل نشستم و به عمق سیاهی اسمان که گویی در انتهای دریا غرق شده بود خیره شدم. مدتی به صدای روح نواز موجهای دریا و جیرجیرکها گوش سپردم و بعد به ویلا بازگشتم .با ورود من، همه نگاهها به سمتم چرخید . سلام بلندی کردم و کنار ساناز و مهرداد نشستم .پریسا با تعجب پرسید:- تو کجا رفته بودی این موقع شب؟!- جای بخصوصی نبودم .یه دوری همین اطراف زدم واومدم .اخه حوصله ام سر رفته بود .برای عوض کردن بحث، مهرداد را مخاطب قرار دادم :- آقا مهرداد خواهش می کنم یه کمی به این همسرتون درس شجاعت بدید! اونقدر موقع رانندگی ترسیده بود که رنگش مثل این سیب زرد شده بود!با ولع گازی به سیب درون بشقابش زدم و ادامه دادم:- انگار هر کسی ازدواج می کنه جونش خیلی عزیز می شه!همه خندیدند و ساناز با خجالت سرش را به زیر انداخت و ضربه آرامی به پهلویم زد .مهرداد به حالت تدافعی جواب داد:- بفرمایید سیب، سنگ پا! مگه تو خیلی با احتیاط رانندگی میکردی؟ ما هم ماشین تو رو می دیدیم داشتیم سکته می کردیم .فقط برای اینکه کم نیاریم به روی خودمون نمی آوردیم! بنده خدا آقا کسری اونقدر زد روی پاهاش که فکر کنم حسابی کبود شده .حساب زن من که دیگه جداست!کمی در صندلی جابجا شد و ادامه داد:- البته از حق نگذریم توی دست فرمون خوبی داری.شایان گفته بود که ما بازنده ایم ولی باورمون نمی شد!با حرکتی خنده دار ، سری برایش تکان دادم:- بسیار سپاسگزارم پسر دایی عزیز! امیدوارم که بعضی ها دیگه هوای مسابقه دادن با بنده به سرشون نزنه!این را گفتم و از گوشه چشم نگاهش به مهران انداختم که با اخمهای درهم و دستهای بر روی سینه قلاب شده به من نگاه میکرد .با سکوت او، در حالیکه همه خنده هایشان را بسختی تا آن لحظه کنترل کرده بودند، شلیک خنده شان به هوا رفت و مهران را عصبانی تر کردند! زن دایی خنده کنان از جا برخاست و گفت :- شما دوتا از بچگی مثل تام و جری بودید! یا تو صدای مهران رو در می آوردی یا اون اذیتت میکرد .حالا هم که بزرگ شدین عین همون وقتها مدام سر به سر هم می ذارید!این را گفت و خانمها را برای مهیا کردن میز شام به آشپزخانه فرا خواند .هنگام بلند شدن سیبی را که مهرداد مجددا درون بشقابش گذاشته بود برداشتم و صدایش را در آوردم .وقتی از کنار مهران می گذشتم سیب را روی پایش انداختم و زیر گوشش نجوا کردم:- مهران جان خودت رو ناراحت نکن عزیزم! بزرگ می شی یادت می ره!با عصبانیت نگاهی به چهره مملو از شیطنتم انداخت .- کوفت ، بی مزه! باشه تا به حسابت برسم شیدا خانم!قهقهه ای سردادم و بلافاصله از تیر رس نگاهش گریختم شام را هم در فضایی صمیمی صرف کردیم و پس از استراحتی کوتاه، برای خوابیدن بسمت اتاقها پراکنده شدیم .اتاق ما در مجاورت اتاق پسرها قرار داشت .مثل همیشه، همگی روی زمین خوابیدیم و اجازه دادیم ساناز که عروس تازه وارد بود به همراه پریسا روی تخت بخوابند ولی آنها هم به ما ملحق شدند و آنشب خیلی زود به خواب رفتیم .در روزهای بعد، اکثر وقتمان در کنار دریا و جنگل سپری شد، که خاطراتی جاویدان برایمان به یادگار گذاشت . شبها در کنار دخترها، تا نیمه های شب به حرف زدن و تعریف خاطرات خوش گذشته مشغول بودیم و گاهی صدای خنده های شیطنت آمیزمان ، فریاد پسرها را در می آورد! یکی از روزها هم گردشی در شهر کردیم و سوغاتی خریدیم . البته این سفر بیشتر از دیگران ، برای مهرداد و ساناز خاطره انگیز بود که تا چند ماه دیگر زندگی مستقل خود را آغاز میکردند .
آخرین روزی که در شمال بودیم، هرکس سعی میکرد به گونه ای خود را سرگرم کند .از ویلا خارج شدم و به آرامی راه صخره ای را که در کنار ساحل قرار داشت در پیش گرفتم .افکارم بدون اینکه تحت کنترلم باشند ، حول یک محور می چرخیدند .در این چند روز احساسی گنگ و ناشناخته مرا همراهی میکرد و پدیده ای عجیب و ژرف قلبم را در خود می فشرد . بر بلندای صخره نشستم و با بی تابی پاهایم را در آب دریا فرو کردم . بلوز و شلوار اسپرتی به تن داشتم و موهایم را آزدانه بر روی شانه ها رها کرده بودم و برای فرار از آفتاب ، کلاه زیبایی را که شایان برایم خریده به سر گذاشته بودم .پایم را در صندلهای هم رنگ لباسم ، بازیگوشانه در آب دریا تکان میخوردند و موج مثبتی از انرژی را به سراسر وجودم منتقل می کردند .به آبی نیلگون دریا چشم دوختم و با خود فکر کردم :« چرا بی اراده در حالت وحشی چشمها و نگاه بی انتهایش غرق می شوم؟ چرا دلم میخواد برام مهم باشه؟ انگار نیرویی قوی و دستهایی توانا، من رو به سوی اون می کشه! خدایا! با اون و چشمهایی که دست از سرم بر نمی دارن چکار کنم؟!»ناگهان احساس کردم بطرز عجیبی دلم برایش تنگ شده است! برای دستورها و صدای پر طنینش ، حتی برای حالت نگاه و لبخندهای جذابش! مشتی از آب دریا را که با موجهای آرام به کناره صخره برخورد میکرد، برداشتم و شعری را زیر لب زمزمه کردم. به انتهای شعر که رسیدم ، سنگ کوچکی را با شدت به داخل آب پرتاب کردم و با صدای بلند فریاد زدم:- ..............آری من از رویاهای پراکنده ام در سرزمینی یاد می کنم که انگار وطن من بود و دلم برای تو نامهربان نه مثل همیشه که بیشتر از همیشه ........تنگ میشود!بمحض پایان یافتن شعر، صدای سرخوش شایان از پشت سرم که با تکان شدید دستهایش همراه بود ، مرا از جا پراند!- غرق نشی خانم خوشگله!جیغی کشیدم و دستهایش را محکم گرفتم - اِ نکن دیوونه! می افتم توآب- خوب بیفتی، تو که شنا بلدی!- آخه الان وقت شنا کردنه؟!- اصلا من میخوام بندازمت توی آب تا شنای تو رو ببینم!جیغ دیگری کشیدم و به التماس افتادم- نه تو رو خدا شایان! جان من کوتاه بیابا بدجنسی قهقهه ای سر داد.- پس باید بگی دلت برای کی تنگ شده که نیمساعته متوجه اومدن من نشدی!- باشه، باشه می گم! قول می دم!آرام کنارم نشست و مثل من، پاهایش را در آب فرو کرد - خب بگو......... من منتظرم دلم میخواست از فرزاد و احساس عجیب و غریبی که به او داشتم، سخن بگویم ولی حس مرموزی وادارم میکرد که فعلا موضوع را پنهان نگه دارم لبخندی زدم و گفتم :- راستش به تو فکر میکردم!- به من؟!- خب ،آره ، مگه بده که به تو فکر کنم؟!- نه ولی ............به چی من فکر میکردی؟!چشمهایم را کمی تنگ کردم و با نگاهی عمیق گفتم :- شایان چرا چند وقته اینقدر ساکت و مرموز شدی؟! انگار یه موضوعی ذهنت رو حسابی مشغول کرده ، درست نمی گم؟- ای شیطون! تو باز کارآگاه بازیت گل کرد؟- نه، ولی یه حدسهایی زدم- و اون حدسها؟!- من مطمئنم یه دختر فکر تو رو مشغول کرده؛ یه دختر خوشگل و خانم که من هم می شناسمش !قهقهه ای زد و سرش را به زیر انداخت .خنده ای کاملا عصبی با چهره ای که از هیجانی نامشخص گل انداخته بود! با تعجب به او خیره شدم.- درست گفتم ، نه؟!در حالیکه سعی میکردم به من نگاه نکن، سرش را بعلامت مثبت تکان داد. کم مانده بود از ناباوری با سر به داخل آب سقوط کنم! او را بسمت خودم کشیدم .- و اون دختر ، الهامه! مگه نه؟باز هم سرش را تکان داد و خنده ای محجوبانه صورتش را پرکرد. اصلا در باورم نمی گنجید - یعنی تو از الهام پناهی خوشت اومده؟ تو........تو دوستش داری؟!خیلی سریع از جایش بلند شد و دست مرا هم کشید .- فعلا هیچی مشخص نیست .این فقط یه احساسه ، حالا باشه برای بعد!این را گفت و تمام طول مسیر ساحل تا ویلا را دوید و مرا هم با خودش همراه کرد .می دانستم برای فرونشاندن التهابش این عمل را انجام داده است و همین امر ، مرا به حدسی که زده بودم کاملا نزدیک کرد.با ورودمان به ویلا متوجه شدم که هریک از بچه ها وسیله ای را برداشتخ و به بیرون می برند .ظاهرا قرار بود که آخرین نهار را در کنار دریا صرف کنیم .با کمک پسرها، زیرانداز را در ساحل پهن کردیم و وسایل ضروری را به آنجا انتقال دادیم .در حین خوردن چای و میوه، دایی منصور با همان لحن شوخ همیشگی خود گفت:- امروز دیگه نوبت خانمهاست!میخواهیم همگی رو بندازیم توی دریا و از شرشون خلاص بشیم!آقایان به اتفاق دست زدند و صدای اعتراض خانمها بلند شد .زن دایی چشم غره ای به دایی رفت و گفت:- اقا منصور برمی گردیم خونه ها!آقایان به قهقهه افتادند. هرکس برای به دریا انداختن خانمها پیشنهادی ارائه می داد. در همین احوال آقا وحید با نگاهی عاشقانه، دستهای خاله مریم را گرفت و گفت:- من یکی زنم رو به دریا نمی اندازم ؛ حتی اگه به جاش پری دریایی بدن!دای با شیطنت گفت:- ای زن ذلیل!ولی بلافاصله صدای دست و سوت دخترها و پسرها بلند شد و همه عشق و علاقه پرشور آنها را تحسین کردند .پس از کمی شوخی و خنده آقایان به تهدید خانمها حرف خود را پس گرفته و عذرخواهی کردند .پس از این اتفاق هرکس به منظوری پراکنده شد. پدرها مسئولیت تهیه غذا را به عهده گرفتند .بچه ها با فاصله معینی مشغول بازی والیبال و مادرها هم مشغول حرف زدن شدند .دست مهرناز کوچولو را گرفتم و کنار دریا شروع به ماسه بازی کردیم .بچه ها با داد و فریاد خواستند که به جمع انها ملحق شوم ولی من ترجیح دادم در خلوت خود به تنهایی با افکارم دست به گریبان باشم . بعد از کمی سر و کله زدن با مهرناز بسمت پدرها رفتم تا از نزدیک شاهد فعالیتشان باشم . ظاهرا برای نهار، جوجه کباب در نظر گرفته وبودند و به همبن منظور پدر و آقا وحید بسرعت آتش را رو به راه میکردند .دایی منصور ظرف روغن را به دستم سپرد .همانطور ایستاده بودم و بوی لذت بخش برخاسته از جوجه های به سیخ کشیده را که بریان می شدند، می بلعیدم که ناگهان صدایی از پشت سر، درست مثل وصل کردن برقی قوی، بدنم را لرزاند:- خانم رها ، شما کار دیگه ای ندارید که اینجا ایستادید؟!در زمان کوتاهی ، قلبم از تپش باز ایستاد ! ظرف روغن از دستم رها شد و مقداری از آن به لباس من و اقا کسری پاشیده شد . با ناباوری سربرگرداندم و مهران را با چهره ای لبریز از شیطنت و خنده ای مهار شده در پشت سرم دیدم!- مثل اینکه شما رو ترسوندم! البته حقتونه چون بازی والیبال رو خراب کردید! نی نی کوچولو وقت کردی یه ذره ماسه بازی کن!هنوز در بهت بودم .تحکم و حالت صدایش ، چنان مرا بیاد فرزاد متین انداخت که تصور کردم در شرکتو جلوی او ایستاده ام! نگاهی به مهران و بعد به لباسهایم که حسابی روغنی شده بود انداختم .درحالیکه از عصبانیت در حال انفجار بودم گفتم:- واقعا که خیلی دیوونه ای!مگه آزار داری؟ ببین چه بلایی سرلباسم آوردی!دایی منصور هم به حمایت از من گفت:- راست می گه مهران ، ترسوندی دخترم رو! دیوونه شدی؟مهران که حالت متعجب و رنگ پریده ام را به حساب ترس از صدای خشنش گذاشته بود، خنده بلند سر داد:- حقش بود بابا!صدایش را پایین آورد و ضربه ای روی کلاهم زد و ادامه داد:- حالا یک – یک مساوی به نفع داور!با عصبانیت بنای دویدن به دنبالش را گذاشتم و او هم بلا درنگ قهقهه ای زد و پا به فرار گذاشت .همه از این حرکت به خنده افتادند ولی من در تلاش برای گرفتن و تلافی عملش بودم .تا مسافتی بدون خستگی دنبالش کردم .خنکی آب دریا و شنهای نرم ساحل، پاهایم را قلقلک می داد و خنده های مستانه مهران، احساسی هیجان انگیز و بچگانه به وجودم می پاشید .مهران با چالاکی هرچه تمامتر، فاصله اش را لحظه به لحظه بیشتر میکرد و من در تلاش برای دستیابی به او ناتوان تر می شدم .ناگهان ترفند زیرکانه ای به ذهنم رسید و بلافاصله خودم را روی زمین انداختم! و او هم به تصور اینکه من زمین خورده ام، بسرعت خود را به من رساند .- چی شده شیدا؟! طوری شدی ؟احساس درد می کنی؟بلافاصله لنگه کفشم را در آوردم و محکم به پایش کوبیدم و پا به فرار گذاشتم! تا چند لحظه مبهوت و متعجب نشسته بود و دویدن شادمانه مرا نگاه میکرد .وقتی شلیک خنده بچه ها را شنید متوجه شیطنت من شد و در حالیکه به قهقهه می خندید .برایم خط و نشان کشید .هنگام صرف میوه آنقدر حواسم به شیطنت بود که دستم را با کارد میوه خوری به صورتی عمیق بریدم .به دلیل خونریزی شدید، بلافاصله به درمانگاه رفتیم و دستم را پانسمان کردند .مهران هم دائما سر به سرم می گذاشت.بعد از ظهر همان روز، شمال را به مقصد تهران ترک کردیم .قبل از ترک وسلا بار دیگر به کنار دریا رفتم و نمای دل انگیز و چشم نواز دریا را که در زیر تابش خورشید، زیباتر بنظر می رسید، مشاهده کردم. وقتی از ویلا خارج شدم با خنده رو به مهرداد و مهران گفتم : - بچه کی حاضره باز توی جاده با من مسابقه بده؟!همزمان زدند زیر خنده و دستهایشان را به حالت تسلیم بالا بردند .- شایان من آماده ام، می رم توی حیاط، زود اومدی ها!این را گفتم و حد فاصل بین خانه تا اتومبیل را با آرامشی ژرف طی کردم . بالاخره ساعات کند و دشوار انتظار بسر آمد و لحظه موعود فرا رسید .شوق مرموزی وادارم میکرد تا بخندم و برای آزار و اذیت شایان نقشه های شوم بکشم!در طی این چند روز آنقدر سر به سرم گذاشته بود که به ستوه آمده بودم!شایان با عجله خود را به من رساند و در اتومبیل را گشود:- سلا بر زیباترین بانوی معصوم دنیا!- سلام از بنده است برادر عزیزم! زود باش دیگه دیرمون شد !- چقدر عجله می کنی ! ما که داریم به موقع می ریم. - آخه می ترسم روز اول کار توی سال جدید مواخذه بشم .- نفهمیدم !کی جرات می کنه آبجی کوچولوی من رو مواخذه کنه؟اتومبیل را به حرکت در آورد و بسرعت به راه افتاد .در بین راه پرسیدم:- شبم که می آیی دنبالم؟- بله، مگه میشه تو رو با این وضعیت تنها بذارم؟خودم میام دنبالت، البته باعث افتخار بنده است که از حضور شما مستفیض بشم.- ممنون عزیزم ، پس خودم تماس می گیرم در بین راه از او خواهش کردم تا گلهای گلدانم را تهیه کند. سپس خداحافظی کردم و به شرکت رفتم .
دلهره ای را که به جانم چنگ اندخته بود مهار کردم و با کشیدن نفسی عمیق وارد شدم . همان تمیزی و سکوت همیشگی ، همه جا را در بر گرفته بود . گلها را در گلدان قرار دادم و به آبدارخانه رفتم تا مقداری آب بیاورم. در کمال ناباوری آقا حیدر را در حال درست کردن چای دیدم .با شنیدن صدای پایم سربرگرداند و لبخند زشتی تحویلم داد!- به به، سلام خانوم، صبح بخیر، عیدتون مبارک!چیزی نمانده بود از ترس بیهوش شوم .اخم کردم و گفتم :- سلام، سال نو شما هم مبارک!بلافاصله لیوانی آب برداشتم ، اما قبل از خارج شدن صدایش را شنیدم .- چرا زحمت می کشید؟ اجازه بدید خودم براتون می آرم .بدون اینکه پاسخی بدهم خارج شدم .هرگز ندیده بودم که او صبح به این زودی به شرکت بیاید. اصولا او آخرین نفر بود.پس چرا امروز از من هم زودتر آمده بود؟!آب گلدان را عوض کردم و پشت میز قرار گرفتم .فعالیت کردن با یک دست واقعا مشکل و طاقت فرسا بود .در دل آرزو کردم که فرزاد هر چه سریعتر از اتاقش خارج شود و مرا از شر آن موجود مزاحم نجات دهد، ولی نگاه رمیده و میخکوب شده من بر در بسته اتاق او، حکایت از آن داشت که هنوز از مسافرت برنگشته است .نمی دانم چقدر مشغول کار بودم که متوجه شدم دستی، فنجانی چای که در کنار آن گلسرخی قرار داشت، روی میز نهاد .نگاهی به فنجان ، گل و متعاقب آن آقا حیدر کردم و متوجه لبخند کذایی روی لبش شدم . اخم کردم و با صدایی خشن گفتم:- من کی از شما چایی خواستم؟ لطف کنید دیگه هرگز بدون اطلاع من از این لطفها نکنید.متوجه شدید؟!در کمال وقاحت سری تکان داد.- بله خانم .حالا چرا اخم می کنید؟این را گفت و با لبخندی زشت دور شد .دلم میخواست تمام تنفر و عصبانیتم را با فریادی بر سرش بکویم .انگشتانم را با حرص روی کلیدهای کیبورد فشردم و برای نخستین بار از خدا خواستم همکارها هرچه سریعتر به شرکت برسند.انتظارم زیاد طول نکشید و الهام از راه رسید .چنان از دیدنش شادمان شدم که متعجب شد .با حسی متفاوت از همیشه،به دلیل پیوند عاطفی شایان با او، در آغوش کشیدمش و صورتش را بوسیدم . پس از او فرشاد و بعد هم فهیمه خانم رسیدند .سال جدید را به آنها تبریک گفتم و صورت فهیمه خانم را بوسیدم .با آمدن آنها، مزاحمتهای آقا حیدر هم خاتمه یافت و من در مقابل سوالات مکرر آنها در مورد اوضاع دستم، خاطره ماندگار آن روز را به اختصار برایشان تعریف کردم .هرکس مشغول کار خود شد و این در حالی بود که من بی تابانه دلم می خواست از فرزاد خبر بگیرم ولی شرمی مرموز مرا وادار به سکوت میکرد .بعد از ظهر بود که فهیمه خانم بعد از قطع تلفنش خطاب به ما گفت :- بچه ها، آقای متین بود! گفت بزودی بر می گرده ولی دقیقا مشخص نکرد چه موقع!همه مجددا سرگرم کار شدند ولی من دیگر حوصله نداشتم .نمی دانم چرا دلگیر شدم!با زنگ تلفن روی میز، رشته افکارم پاره شد .با بی حوصلگی آن را برداشتم .پس از چندبار الو گفتن و نشنیدن جواب ، با عصبانیت ارتباط را قطع کردم .این سومین بار بود که در طول آن روز مزاحمی به خط من زنگ می زد . هنگام رفتن، چون حضور آقا حیدر را در شرکت خطرناک می دیدم همزمان با الهام خارج شدم و چون شایان به دنبالم می آمد، آنقدر اصرار کردم تا الهام هم راضی شد ما را همراهی کند .بطرز عجیبی از بوجود آمدن این ارتباط خوشحال بودم و وقتی می دیدم که شایان و الهام با صورتهای گل انداخته و کاملا دستپاچه بهم سلام می کنند، بسختی جلوی خنده ام را می گرفتم .پس از سلام و احوالپرسی و تبریک سال جدید، الهام محجوبانه گفت:- شرمنده ام که مزاحمتون شدم! راستش من به شیدا جون گفتم که خودم تنها می رم شایان لبخندی زد و با تواضع گفت:- اختیار دارید خانم پناهی، وظیفه است !بقیه مسیر به تعریف خاطرات و لحظه های شیرین تعطیلات عید سپری شد و این در حالی بود که این روال تا دو روز دیگر نیز ادامه داشت .نگاههای مشتاق شایان از آینه و صورت سرخ از شرم الهام، حکایت عشقی پاک و زیبا داشت که می رفت تا در آشیانه قلبشان پا بگیرد و من بیشتر از همه خوشحال و مسرور بودم .در طی این مدت رفتارهای گستاخانه آقا حیدر نیز همچنان ادامه داشت و این مساله در نبود فرزاد آزار دهنده تر جلوه میکرد. با خود تصمیم گرفتم بمحض آمدنش با مطرح کردن این موضوع ، تدبیری اندیشه کنیم .روز سوم شروع کار، مثل همیشه با چند شاخه گل وارد شدم .سلام آقا حیدر را خیلی کوتاه جواب دادم و پشت میز نشستم .نگاهی به در بسته اتاقش انداختم؛ باز هم نیامده بود. دلگیر و بی حوصله از تاخیر طاقت فرسایش زیر لب زمزمه کردم:- بیشتر از اونچه فکر میکردم دلم برات تنگ شده دیوونه از خود راضی!لبخند کم جانی زدم و بلافاصله به دنبال تکمیل کردن پرونده ای به اتاق بایگانی رفتم ، ولی هر چه جستجو کردم آن را نیافتم .بخاطر آوردم که دیروز هنگام مطالعه، آن را روی میز کنار دیوار شیشه ای جا گذاشتم .از کم حواسی ام خنده ام گرفت و بیرون آمدم . هنگامی که برای برداشتن پرونده از روی میز خم شدم، احساس کردم رایحه ای آشنا، مشامم را نوازش می دهد. به ذهنم فشار آوردم این عطر دلنشین متعلق به کیست که ناگهان صدایی تپش قلبم را از کار انداخت .- سلام خانم رها!با ناباوری پرونده را با یک دست در بغل فشردم و به عقب برگشتم! از دیدنش چنان جا خوردم کم مانده بود از هوش بروم .شوقی مرموز در زیر پوستم دوید و با مکثی طولانی که به خنده او منجر شد با لکنت گفتم:- سلام........از.......بنده اس آقای متین!حالتون چطوره؟- متشکرم ، به لطف شما، سال نو مبارک - ممنونم .سال نو شما هم مبارک!از دیدنتون خوشحالم .چقدر ناگهانی و بی خبر اومدید!دستش را در جیب شلوارش پنهان کرد .- منم از دیدنتون خوشحالم .در ضمن اینجا همه می دونستند من کی می آم!نگاه مبهوتی به جانبش انداختم.- همه؟!پس چرا من خبر نداشتم؟!لبخند پر رنگتر شد و بسمت دفترش رفت .- شاید چون براتون مهم نبود!بهر حال امیدوارم که تعطیلات بهتون خوش گذشته باشه .لطف می کنید پرونده کارهای این مدت رو به دفترم بیارید؟- بله البته ، همین الان می آرم خدمتتون با خودم فکر کردم:« چرا هیچکس به من نگفت که اون کی می آد در صورتی که برام خیلی مهم بود؟!»گزارشات را داخل پوشه ای قرار دادم به دفترش بردم .در کت و شلوار شکلاتی رنگش مثل همیشه جذاب و آراسته می نمود .لبخندی زدم و پوشه را روی میز قرار دادم .با دستهای گره شده بر روی سینه خیره نگاهم میکرد، از تراوش حس شناور در نگاهش، موجی از حرارت به صورتم هجوم آورد و شرمیگنانه سر به زیر انداختم .پس از چند لحظه طولانی ، با صدایی مملو از مهربانی و صمیمیت پرسید:- خدای من! تو چه بلایی سر خودت آوردی؟!در حالیکه شیطنتم حسابی گل کرده بود پرسیدم:- سفر خوش گذشت آقای متین؟!راستی نتیجه قرار دادها رضایت بخش بود؟!لبخندی زد و با همان ژست قبلی، به سمتم آمد و روبرویم ایستاد:- اول من سوال کردم .نمیخوای جوابم رو بدی؟ از صبح که وارد شرکت شدم و تو رو با این وضع دیدم نگران شدم - ولی من ترجیح می دم در مورد مسائل کاری صحبت کنم!- ولی من ترجیح می دم در مورد دلتنگی هام در اونجا صحبت کنم! نفهمیدم منظورش از دلتنگی چه بود ، ولی بشدت دلم میخواست تلافی تمام روزهایی را که نبود و من در فکرش بودم، سرش در آورم! با سماجت گفتم :- پس رضایت بخش بود که به این زودی برگشتید!از شیطنتم لبخندش غلیظ تر شد .- ازت خواهش می کنم اینقدر احساسات من رو به بازی نگیر، من تحملم خیلی کمه! ولی بهر حال همه چیز عالی بود و من هم به دلایل کاملا شخصی، سفرم رو قطع کردم و به تهران برگشتم .حالا جوابم رو می دی؟!فاتحانه خندیدم و گفتم:- مشکل خاصی نیست؛ یه یادگاری کوچولو از سفر شماله!با نگرانی نگاهی به دست بانداژ شده ام انداخت:- شکسته؟!- نه، یه بریدگی عمیقه که چندتا بخیه خورده - چطور این اتفاق افتاد؟از یاد آوری خاطرات آن روز ، خنده ام گرفت .- از یه شیطنت کوچولو شروع شد و به یه بی احتیاطی ختم شد!نگاه عمیقی به چهره ام افکند و گفت:- امان از دست تو! اینطوری قول دادی مراقب خودت باشی؟مرا دعوت به نشستن کرد و خودش روبرویم جا گرفت .بمحض نشستن از درد دستم که کمی ذوق ذوق میکرد، اخم کردم و جواب دادم:- باور کنید من بی گناهم! اتفاقی بود که باید می افتاد.او که کاملا متوجه حرکات من بود با نگرانی پرسید:- هنوز درد داری؟خوب چرا اومدی سرکار؟!باید مرخصی می گرفتی و بیشتر استراحت میکردی - نه آقای متین! من مشکل خاصی ندارم .با یه دست هم به کارم می رسم .کارها در نبود من با مشکل مواجه می شه- بهر حال ازت میخوام که هر وقت مشکلی داشتی اصلا به شرکت و کار فکر نکنیو با خنده اضافه کرد:- نترس از حقوقت کم نمی کنم!لبخندی زدم و سرم را تکان دادم که ناگهان بیاد آقا حیدر افتادم- راستی آقای متین! آقا حیدر.........با شنیدن صدای زنگ تلفن روی میزش، جمله ام را نیمه تمام رها کردم ولی او همچنان منتظر بود - لطفا ادامه بده آقا حیدر چی؟!- ولی تلفن زنگ می زنه- اصلا مهم نیست ، شما بفرمایید- اجازه بدید بعدا در موردش صحبت کنیم .فعلا برمیگردم سرکارسری به احترام تکان داد و بمست میزش رفت - بسیار خب هر طور راحتی!وقتی میخواستم از دفتر خارج شوم، بی اختیار نگاهم به روی گلدان سفالی بسیار زیبایی که درونش را انبوه گلهای نرگس شهلا پر کرده بود، ثابت ماند .اکثر گلها خشک شده و تعدادی از آنها هنوز باطراوت بودند .چیزی نمانده بود که از تعجب شاخ در آورم! کاملا اطمینان داشتم که قبلا هرگز آن را آنجا ندیده ام .پس او کی آن همه گل نرگس خرید که هیچکس متوجه نشده بود؟! با همان بهت و ناباوری سری تکان دادم و از اتاق خارج شدم .سلام و روزبخیری به همکارها گفتم و مستقیما بسمت فهیمه خانم رفتم .- فهیمه خانم، شما می دونستید آقای متین امروز میان؟!در حالیکه مشغول پرونده ای بود لبخندی زد:- بله عزیزم، چطور مگه؟با دلخوری پرسیدم :- پس چرا به من نگفتید؟!- خب ، برای اینکه نپرسیدی!حق با او بود اگر می پرسیدم حتما جواب می گرفتم .تشکری کردم و مشغول کار شدم .با حضور فرزاد در شرکت، آقا حیدر را به ندرت می دیدم و همین امر سبب شد که فعلا از تصمیم خود صرف نظر کنم .بعد از ظهر مشغول کار در اتاق بایگانی بودم که تقه ای به در خورد و در پی آن فرزاد وارد اتاق شد .به احترامش به پا خاستم و روزبخیر گفتم- روز شما هم بخیر و خسته نباشید و پرونده ای را روی میز قرار داد.- این هم یه شرکت جدید دیگه ........همین قراردادیه که در سفر اخیرم بستم .لطفا ترتیبش رو بدین .مشکلی که ندارید؟سری تکان دادم .- ابدا! خیالتون راحت باشه .همین الان بهش رسیدگی می کنم با نگرانی آشکاری که در نگاهش موج می زد پرسید:- اگه دستتون ناراحتتون می کنه از خانم پناهی بخوام بیان کمکتون؟!- خودم به تنهایی از عهده کارهام بر می آم، شما نگران نباشید!لبخندی زد و محترمانه از اتاق خارج شد .با خروجش به این فکر افتادم که در طی این مدت هرگز جلوی همکارها طوری رفتار نمی کرد که روابط فی مابین شک کنند .لحن محبت آمیز و صمیمی اش فقط به مواقعی اختصاص داشت که تنها بودیم و من از این مساله کاملا خرسند بودم .شدیدا سرگرم ساختن فایل جدید و دردسرهای مربوط به آن بودم که تلفن روی میزم زنگ زد:- سلام سیندرلای کوچولو دست پاره پوره! خسته نباشید!خنده ام گرفت.- سلام باز چه خبر شده؟!- ای بابا! کجای کاری دختر خوب؟ من یه ربعه که جلوی در منتظر جنابعالی ام!- وای ببخشید .اصلا متوجه زمان نبودم!ولی شایان جان، من هنوز کمی از کارم مونده.....با عصبانیت حرفم را قطع کرد:- مونده که مونده!نمی خوای بگی که با اون دستت اضافه کاری هم می کنی؟ سریع بیا پایین منتظرم!و بدون آنکه منتظر جواب من باشد تماس را قطع کرد. درمانده شدم .نگاهی به همکارها انداختم و به ناچار بسمت دفتر فرزاد .با دیدن من، لبخندی زد و خودکارش را روی پرونده زیر دستش رها کرد .- اتفاقی افتاده؟!- ببخشید آقای متین! اگه اجازه بدید من مرخص بشم .البته یک کمی از کارام مونده، ولی قول می دم فردا اول وقت بهشون رسیدگی کنم با نگاهی مملو از مهربانی لبخند زد:- اصلا موردی نداره! ببخشید که خسته ات کردم .برو منزل و به فکر کار هم نباش!سپس انگار که چیزی را بخاطر آورده باشد، با دلواپسی پرسید:- ولی چطوری میخوای بری، تو که نمی تونی رانندگی کنی؟!- من رانندگی نمی کنم، برادرم اومده دنبالم- بسیار خب، خیالم راحت شد .برو با خیال راحت استراحت کن!تشکری کردم و به اتفاق الهام از شرکت خارج شدم .
در بین راه جریان تلفن شایان و عصبانیتش را تعریف کردم و خندیدیم .بمحض نشستن در ماشین، شایان را مخاطب قرار دادم:- از کی تا حالا اینقدر دیکتاتور شدی که من خبر ندارم؟! تو که از این اخلاقها نداشتی؛ خدا به داد زنت برسه!لحن شوخ من ، او و الهام را به خنده انداخت .جواب داد:- از وقتی که جنابعالی به فکر سلامتی ات نیستی، آخه دختر کی گفته تو با این وضعیت اضافه کاری هم وایستی؟ بد می گم خانم پناهی؟- البته که نه! حق با آقای رهاست شیدا جان، سلامتی تو از هرچیزی مهمتره! - در هر صورت برادر عزیزم، باید بدونی که من فردا تا آخر وقت توی شرکت می مونم .اولا که دست من دیگه داره خوب می شه، دوما من مسئولیتهایی دارم که نمی تونم اونها رو نادیده بگیرم .تو که می دونی من چقدر روی این مسائل حساسم .صبح فردا بمحض ورود به شرکت ، با جدیت دنباله کار نیمه تمام دیروز را گرفتم و آنقدر خود را سرگرم کار کردم که متوجه نشدم فرزاد با آن قیافه جذاب و خندان چه موقع، روبرویم حاضر شد! با عجله برخاستم و سلام و روز بخیر گفتم:- سلام ، فکر میکردم امروز به شرکت نمی آی!- نه، ابدا .من کارهام رو به یک جا نشستن توی خونه ترجیح می دم آقای متین! تازه کلی از کارهام عقب افتاده!لبخندی تحویلم داد:- چه دختر خوب و وظیفه شناسی! من باید حسابی از تو ممنون باشم - اختیار دارید .من فقط دارم به وظیفه ام عمل می کنم- می شه خواهش کنم چند لحظه از وقتت رو به من بدی و همرام بیای؟نمی دانم نگاه خیره و نافذ آن چشمهای عسلی بود که تپش قلبم را زیاد کرد یا لحن مرموز و قاطعانه اش! بدون آنکه قدرت کوچکترین مخالفتی داشته باشم سرم را تکان دادم و همراهی اش کردم . نزدیک دفتر ایستاد و با دست اشاره کرد اول من وارد شوم .از احترامش تشکر کردم و او پس از وارد شدن، به آرامی پشت میزش قرار گرفت. در حالیکه هنوز همانطور با دقت براندازم میکرد گفت:- بیا اینجا، میخوام یه چیزی نشونت بدم!از حال و هوای بوجود آمده بشدت کلافه شدم . قلبم دیوانه وار به قفسه سینه ام می کوبید و حالم را منقلب میکرد .خیلی آهسته بسمت میزش رفتم .در حالیکه لبخندی محو در صورتش خودنمایی میکرد ، جمله ای را زیر لب نجوا کرد که متوجه آن نشدم .آرام روی صندلی جا گرفتم و او هم از کیف دستی که همیشه همراهش بود ، بسته ای را خارج کرد و به سمتم آمد .روبرویم ایستاد و بسته را به طرفم گرفت .نگاهی توام با بهت و ناباوری به بسته و سپس او کردم .- این دیگه چیه؟!لبخند ملیحی را مکمل نگاه پر شور و لحن دلنشین کرد.- برگ سبزی است تحفه درویش! البته می بخشی که یه کمی دیر شد، دنبال فرصت بودم .زبانم از تعجب بند آمد و چیزی نمانده بود که از هوش بروم ! او عیدی تمام همکارها را یک چک با مبلغی قابل توجه بود، پیش از شروع سال جدید پرداخت کرده بود .من هم آن را طبق معمول، مستقیما به حسابی که پدر پس از شروع فعالیتم در آن شرکت برایم باز کرده بود، واریز کردم .پس، دادن آن هدیه آن هم بعنوان عیدی لزومی نداشت .شاید هم عیدی نبود و یک هدیه بود! حالا باید چکار میکردم!؟ اگر دستش را رد میکردم که دور از ادب بود، اگر هم می گرفتم.........صدایش رشته افکارم را پاره کرد:- قبولش نمی کنی؟خواهش می کنم !خدای من! چقدر حالت نگاه و طرز بیانش معصومانه بود .آنقدر زیاد که برای لحظاتی باور نکردم این همان فرزاد متین قدرتمند و خشن رئیس شرکت است که من همیشه از او وحشت داشتم !پسری معصوم و زیبا روبرویم ایستاده بود که چهره اش د راین حالت، بیشتر به بچه ها شبیه بود تا یک مرد پر جذبه! صداقت چشمهایش به تمام تردیدهایم خاتمه داد.ایستادم و با دستهایی لرزان، بسته را که بطرز زیبایی کادو پیچ شده بود گرفتم .- وا.......قعا.........ممنونم اقای متین! نمی دونم چطوری باید ازتون تشکر کنم!دستهایش را درهم قلاب کرد .- تشکر لازم نیست من کاری نکردم .گفتم که ناقابله!ارزش مادی این هدیه، در مقابل ارزش معنوی وجود تو اصلا قابل مقایسه نیست!چیزی مثل سرب داغ در رگهایم جاری شد . در حالیکه نگاه شرمزده و تبدارم همچنان به زیر بود گفتم:- ولی لازم نبود شما اینقدر زحمت بکشید............من بازم ازتون متشکرم سکوت ممتدش باعث شد به صورتش نگاه کنم. از آن شور و هیجان چند لحظه قبل خبری نبود و غمی عمیق و آشنا در چشمهایش لانه کرد .با صدای ناله مانندی که قلبم را به درد آورد گفت:- پس من چه جوری باید بگم که.............لحظاتی سکوت کرد و در حالیکه با کلافگی چنگی میان موهایش می زد، جمله اش را نیمه تمام گذاشت و به سرجایش بازگشت .در کمتر از چند ثانیه همه چیز به حالت عادی برگشت .نگاهش دوباره به همان نگاه مقتدر و پر جذبه فرزاد متین رئیس شرکت تغییر شکل داد!لیستی از روی میز برداشت و به طرفم گرفت .- خب بهتره به کارهامون رسیدگی کنیم! لطفا زحمت این رو بکشید .یه لیست از کل داده ای شرکت در سال گذشته رو برام بیار .به خانم کریمی هم بگو بیاد تا توی بررسی تراز نامه کمکم کنه. با حالتی آمیخته به گیجی لیست را گرفتم .- چشم؛ همین الان ترتیب همه رو می دم .ولی در هر صورت باز هم از لطف شما متشکرم آقای متین، امیدوارم لیاقت اینهمه محبت شما رو داشته باشم!- دیگه هیچوقت این جمله را نشنوم! گفتم که اصلا قابل تو رو نداره سرم را به نشانه احترام تکان دادم و از در خارج شدم .هنوز هم منگ بودم و اگر آن بسته در دستم نبود ، گمان میکردم که تمام آن اتفاقات در خواب رخ داده است!پشت میزم قرار گرفتم و با افکاری مغشوش و بی نتیجه ، بسته را با احتیاط داخل کیفم قرار دادم.تمام ساعات باقیمانده را در دریای افکار متلاطم و آشفته ام غرق بودم؛ آنقدر که اصلا متوجه گذر زمان و حضور همکارها در شرکت و رفتن و آمدنشان نشدم! دائما در این فکر بودم که داخل آن بسته چیست ، اصلا چرا او برایم هدیه آورده بود؟ چرا جمله اش را نیمه تمام گذاشته بود؟ یعنی او به من علاقه داشت؟ از تصور فکر آخر، هاله ای از احساسی ناشناخته، فضای قلبم را در بر گرفت . اگر این اتفاق رخ می داد، چکار میکردم؟ اگر من هم به او علاقمند شوم؟ اگر گذشته باز تکرار شود؟ تمام وجودم از غمی مرموز لبریز شد .برای هیچکدام از این سوالها پاسخی نداشتم و این آزارم می داد.باز هم شب شد و شایان تماس گرفت. با اصرار از او خواستم تا در شرکت بمانم و الهام را به تنهایی به منزل برساند .او پذیرفت والهام راضی نشد .بقیه همکارها هم یکی یکی خداحافظی کردند ومرا در دنیای درد آلود افکارم تنها گذاشتند. ساعاتی بود که بی وقفه مشغول کار بودم .با خستگی مفرط برخاستم و فنجانی چای ریختم .پوشه کم قطری را که در دست داشتم محکم فشردم و یکی از پنجره های دیوار شیشه ای را باز کردم تا هجوم هوای ملایم بهاری را تنفس کنم .جرعه ای از چایم را نوشیدم و در حالیکه بی هدف پوشه را ورق می زدم، زیر لب زمزمه کردم:- دلم نمیخواد باور کنم ولی انگار بیشتر از اونچه فکر میکردم برام مهم هستی!از تجسم چهره معصوم و نگاه لبریز از مهربانی اش، قلبم بشدت به تپش افتاد و لبخند محزونی روی لبهایم جا خوش کرد.- خدایا !خودت کمکم کن، من تحملش رو ندارم!در همین افکار بودم که صدای زنگ تلفن روی میزم بلند شد. با عجله بسمت میز برگشتم که گوشه لباسم به دسته صندلی وسط سالن گیر کرد! در همان لحظه استثنایی در دفتر فرزاد باز شد و با قدمی بلند به جلو آمد که ناگهان برخوردی غیر ارادی بین ما رخ داد! فرزاد درست روبروی من بود و من محکم با او برخورد کردم و پوشه از دستم رها شد .در کسری از زمان، او هم که بر اثر شدت ضربه تعادلش را از دست داده بود، مرا که میان زمین و آسمان معلق مانده بودم، گرفت و با فریاد من ، همزمان با هم به زمین خوردیم! بقدری این حادثه سریع و آنی رخ داد که برای چند لحظه هر دو مبهوت و وحشتزده بی حرکت ماندیم! دردی شدید از ناحیه دستم در تمام بدنم پیچید .بلافاصله بلند شدم و ایستادم .رعشه ای عجیب بدنم را فرا گرفت و قدرت انجام هیچ حرکتی را نداشتم .او هم پس از چند لحظه از روی زمین بلند شد .صدایش بسختی می لرزید:- خدا خیلی بهت رحم کرد. ممکن بود سرت به پایه صندلی برخورد کنه! او با دست به پایه صندلی اشاره کرد ولی من با چشمهای گشاد شده فقط به او نگاه میکردم و نفس نفس می زدم .حتی قدرت اینکه موهایم را از جلوی صورتم کنار بزنم نداشتم! فرزاد که متوجه ترس من شده بوئ، دستی به لباسهایش کشید و پس از مرتب کردن آنها، به آرامی بسمت شال حریر بیچاره ام که پخش زمین شده بود، رفت .آن را برداشت و سر به زیر و محجوبانه بطرفم گرفت .وقتی دید حرکتی نکردم قدمی جلوتر آمد و آرام آن را روی سرم انداخت. با چهره ای متبسم دستم را گرفت و روی مبل نشاند .همچون عروسکهای کوکی، بدون کوچکترین اعتراضی خود را به او سپردم!
بلافاصله به آبدار خانه رفت و با لیوانی آب بازگشت .جلوی رویم، بر روی زمین نشست و لیوان را به طرف لبم نزدیک کرد. از تماس جسم سرد لیوان با لبهای ملتهبم تکانی خوردم و یک جرعه از آب را نوشیدم. با دلواپسی و صدایی دورگه پرسید:- حالت خوبه؟!هنوز نگاهش میکردم .باز هم نتوانستم حرفی بزنم و فرزاد با دیدن وضع آشفته ام، مقداری از آب لیوان را به صورتم پاشید! ناگهان تکانی خوردم و بی اختیار اشک سرازیر شد .لبهایش به لبخندی شکفته شد!- چیه عزیزم؟! چرا گریه می کنی؟ حالا که خدا رو شکر به خیر گذشت!- حا......لت........خوبه؟!- آره خوب خوبم! هیچوقت به این خوبی نبودم؛ خیالت راحت باشه!دستمالی به سویم گرفت.- اشکهات رو پاک کن، برای چی اینقدر عجله میکردی؟!دستمال را گرفتم و بلافاصله موهایم را زیر روسری پنهان کردم.- صدای زنگ تلفن، دستپاچه ام کرد.شما هم که یکباره از اتاق اومدید بیرون، تقصیر من که نبود!- البته که تقصیر تو نبود ولی سعی کن همیشه آروم باشی .اگه خدای نکرده سرت به صندلی برخورد میکرد، اونوقت من چکار میکردم؟! نمی گی چه بلایی سرمن بیچاره می آوردی؟!با خجالت سر به زیر انداختم.- معذرت میخوام!لبخند پرمعنایی زد و بلافاصله به آبدار خانه رفت . هنوز حالم مساعد نشده بود .قلبم بی دلیل می زد و دست و پایم می لرزید.نگاهی به دست مصدومم انداختم هنوز کمی درد داشت .به آرامی برخاستم و به سمت میزم رفتم روسری ام را محکم کردم و کیف دستی ام را برداشتم .در همین حین فرزاد هم از آبدار خانه خارج شد.- آماده شو تا برسونمت؛ با این حالی که تو داری صلاح نیست تنها بری!نگاهی به چهره اش انداختم .با آن دست و صورت شسته و موهای خیس و مرطوبی که به پیشانی چسبیده بود، چنان قیافه دلنشینی پیدا کرده بود که بی اختیار دلم لرزید! لبخندی زدم و او هم متقابلا لبخند زد .پس از برداشتن وسایلش ، در را قفل کرد و به راه افتاد .جلوی در آسانسور ایستاد تا من وارد شوم .در تمام مدتی که در کنارش قدم می زدم، سر به زیر داشتم و کلامی بین ما رد و بدل نشد، ولی سنگینی نگاهش را کاملا احساس میکردم .به نگهبان جلوی در با آن نگاه مهربان و لبخند معنی دار، با شرمی دخترانه خسته نباشید گفتم و دوشادوش فرزاد از ساختمان خارج شدم. مدتی را در انتظار ایستادم تا ماشین را از پارکینگ خارج کرد و سپس به راه افتادیم .تا رسیدن به مقصد ، هیچکدام حرفی نزدیم و به موسیقی دلنواز و غمگینی که پخش می شد گوش دادیم .وقتی جلوی خانه نگه داشت، آرام و به زحمت گفتم:- بابت همه چیز ممنون، بابت هر اتفاقی که از صبح تا حالا افتاده!- چند بار بگم! من کاری نکردم که نیاز به تشکر داشته باشه .به آرامی نگاهی به سویم انداخت و ادامه داد:- خواهش می کنم مراقب خودت باش! می ترسم تو با این سر به هوایی ات بلایی سرخودت بیاری! به من قول می دی از این به بعد بیشتر مراقب خودت باشی؟لبخندی به رویش زدم .- باشه چشم! خواهش می کنم اگر قابل می دونید تشریف بیارید داخل منزل.خانواده ام از دیدنتون خوشحال می شن.با قدر شناسی سرش را تکان داد.- واقعا متشکرم .باشه واسه یه فرصت مناسبتر !خداحافظی کردم و پیاده شدم و آنقدر ایستادم تا اتومبیلش در خم کوچه ناپدید شد .با خودم گفتم:« این بازیهای روزگاره که دائما ما رو سر راه هم قرار می ده و مجبورمون می کنه بهم فکر کنیم!»باز از یادآوری آن حادثه خطرناک ام شیرین، تپش قلبم بالا رفت و جریان خون داغی را در رگهایم احساس کردم.دستم را روی گونه های ملتهبم گذاشتم و با کشیدن نفسی عمیق، وارد حیاط شدم و شایان را دیدم که روی تاب نشسته و غرق در فکر است . به آرامی به سمتش رفتم و برگ تازه روییده شده ای را از درخت کندم.- سلام شایان جان، چرا اینجا نشستی؟!- سلام ، خسته نباشی همینطوریی، فکر میکردم.......دستت چطوره؟- عالی! از این بهتر نمی شه .فکر می کنم دیگه باید پانسمانش رو باز کنم تا آمدم بپرسم که به چه موضوعی می اندیشد، پدر و مادر هم به حیاط آمدند .سلام کردم و با تعجب پرسیدم:- لیلی و مجنون کجا تشریف می برند؟!پدر خندید و نیشگونی از صورتم گرفت:- پدر سوخته رو ببین ها! با همه آره با ما هم آره؟!همه خندیدند و من برای فرار از حملات بعدی، پشت سر شایان سنگر گرفتم .مادر جواب داد:- جایی نمی رفتیم .دیدیم امشب هوا عالیه ، تصمیم گرفتیم شام رو بیرون بخوریم، چطوره؟ لبخندی از سر رضایت زدم و صورت هر دویشان را بوسیدم و پس از تعویض لباس به آنها پیوستم .وقتی خودم را برای خواب آماده میکردم، ناگهان به یاد جعبه اهدایی فرزاد افتادم. با عجله بسمت کیفم رفتم و جعبه را همانند شیئی گرانبها خارج کردم . به آرامی روی تخت نشستم .قبل از آنکه در آن را باز کنم .سعی کردم حدس بزنم چه چیزی ممکن است داخلش باشد .جعبه را نزدیک گوشم تکان دادم .هر چه که بود جسم نسبتا سنگینی بود . با هیجانی غیر قابل توصیف و چشمانی مشتاق در جعبه را باز کردم و در میان پوشالهای رنگی، حبابی را بیرون کشیدم .حبابی به شکل نیم دایره که داخلش را مایع بی رنگی شبیه به آب پرکرده بود . وسط حباب در میان چند درخت به شکوفه نشسته بهاری و گلهای رنگارنگ، دخترکی ایستاده بود که لباسی رویایی به تن داشت.موهای مشکی و زیبایش آزادنه روی شانه رها شده و به پسری که توسط نردبان از درختی بالا می رفت تا برایش سیبی بچیند نگاه میکرد .با سروته کردن حباب ، هزاران شکوفه ریز و رنگی که با پولک درهم آمیخته بود، بر سر و روی آنها می ریخت .چهره های هر دو بقدری سرزنده و جوان بود که گویی زنده اند .بر روی پایه گوی هم با طلا نوشته ای به این مضمون حک شده بود:You are the best reason for me to live« بهترین بهانه برای زندگی من»بقدری زیبا و رویایی بود که بی اراده بوسه ای از خوشحالی بر آن زدم . چندین بار تکانش دادم ومشتاقانه صحنه ای را که جلوی چشمهایم شکل گرفته بود نگاه کردم . بدون شک این یکی از زیباترین هدیه هایی بود که در تمام عمرم گرفته بودم .گوی را همچون شئی مقدس به آرامی و با احتیاط روی پاهایم گذاشتم که ناگهان متوجه کاغذی درون جعبه شدم .با تعجب آن را خارج کردم . روی کاغذ با خطی خوش و زیبا نوشته بود:«ذره تـــا مــــهر نــــبیند بــه ثـــریا نــــرسدز آسمان بگـذرم، ار بـرمـنت افتد نــظریتقدیم به تو که وجودت از ناز، کلامت از عشق و حضورت از زندگی الهام گرفته است .برایم بمان که سرآغاز بودن منی»فرزاددر باورم نمی گنجید .چقدر زیبا و پرشور نوشته بود!پس او بالاخره مهر سکوتش را شکسته و به علاقه اش اعتراف کرده بود. باز همان احساس سمج و عذاب دهنده در سرم فریاد می زد:« تقصیر تو شد! تو اجازه دادی اینقدر گستاخ بشه! نباید بذاری پاشو از حد خودش فراتر بذاره! اون داره از احساسات تو سوء استفاده می کنه! نامه رو پاره کن و اهمیتی نده!»سرم را بشدت تکان دادم و با بغضی آهنین زمزمه کردم:« برو مزاحم! چرا دست از سرم بر نمی داری؟»قطره اشک درشتی را که از چشمهایم سرخورد و روی گونه ام شیار ایجاد کرد، نادیده گرفتم و کاغذ را آهسته بمست لبهایم نزدیک کردم. بوسه ای گرم و غمگین بر آن زدم . حالا تکلیف خود را می دانستم و جنس لطیف و آسمانی احساسم را شناختم . با صدایی خفه و مرتعش از بغض نالیدم:« دوستت دارم فرزاد، دوستت دارم!»با صدای بلند به گریه افتادم. حالا در می یافتم که من بی آنکه خواسته باشم، او را دوست داشتم .واین حقیقتی بود انکار ناپذیر که باعث غمی گنگ تمام وجودم را فرا بگیرد .چرا که فرزاد نمی دانست من قبلا نامزد داشته ام و حتی مدتی را در بیمارستان روانی بستری بودن ام.نه قادر بودم این حقیقت تلخ را کتمان کنم و نه می توانستم به او دروغ بگویم .پس بهتر دیدم که این عشق را در نطفه خفه کنم . با حالی آشفته و قلبی آکنده از غم ، آهسته و بیصدا به حیاط رفتم .باران بهاری باریدن گرفته بود و قطرات ریز آن بر سرو رویم می ریخت و روح ملتهبم را تسکین می داد.همان جا نشستم و ساعتها برای عشق مدفون شده ام اشک ریختم . در حالی که گوی بلورین ونامه فرزاد در دستم بود ، آنقدر گریستم که نزدیکهای صبح، خواب چشمهایم را در بر گرفت . بسختی از روی تاب برخاستم و به اتاقم پناه بردم .در حالیکه در قلبم سوزش عمیقی احساس میکردم ، زیر لب نالیدم:- من رو ببخش فرزاد، من رو ببخش! با حرکت دست مادر بر روی موهایم، چشم گشودم .احساس تلخ و عذاب آوری داشتم .گلویم بشدت درد میکرد و تمام استخوانهای بدنم تیر می کشید. زبان خشک شده ام را بر روی لبهایم کشیدم و بسختی گفتم:- سلام مامان ، ساعت چنده؟چهره اش بشدت خسته و نگران بود .- سلام عزیزم .ساعت 2 بعد از ظهره .نگران هیچ چیز نباش و با خیال راحت استراحت کن - 2 بعد از ظهر ؟! ولی من باید برم شرکت- تو هیچ جا نمی ری! صبح که شایان اومد صدات کنه . متوجه شد که حسابی تب داری و هذیون می گی .بلافاصله دکتر رو خبر کردیم .اونم گفت که سرماخوردگی شدیدی گرفتی .برات استراحت مطلق نوشته .در ضمن پانسمان دستت رو هم باز کرد .من تمام امروز کنارت هستم .دیگه کار تو از مدرسه من که مهم تر نیست!در همین هنگام شایان وارد اتاق شد و در حالیکه چهره اش از خستگی و اضطراب حکایت میکرد، با دیدنم لبخندی زد.- به به، شیدا خانم! شکر خدا بالاخره چشمات رو باز کردی؟ بابا ما که داشتیم از نگرانی پس می افتادیم!لبخندی به رویش زدم .- نترس عزیزم، بادمجون بم آفت نداره!- دیگه این حرف رو نشنوم! من همه اش به مامان می گم برای تو اسپند دود کنه ، آخه از بس که خوشگلی تو رو چشم می زنن ، اما کو گوش شنوا؟! ولی خودمونیم شیدا، وقتی تب می کنی و لپات گل می اندازه چقدر قشنگتر می شی!من و مادر به لحن بامزه اش خندیدیم و من بشدت به سرفه افتادم .سرفه هایی خشک و وحشتناک که تا عمق سینه ام را می سوزاند .اشک در چشمهایم حلقه زد و قفسه سینه ام را ماساژ دادم .شایان با حرکاتی دستپاچه از کنار تخت ، شربتی را برداشت و در حلقم ریخت .وقتی آرام گرفتم دوباره خوابیدم و او پتو را تا زیر گلویم بالا کشید .- بسه دیگه نیشت رو ببند! ما نخوایم شما بخندی کی رو باید ببینیم؟چشمهای تبدارم را که به سوزش افتاده بود باز کردم و لبخند زدم .چقدر بدجنس بود این شایان!مادر با دلواپسی گفت:- تا یه کمی استراحت کنی ، می رم برات سوپ می آرم.با رفتن مادر ، خاطره تلخ شب گذشته در ذهنم جان گرفت .تازه بخاطر آوردم که تمام دیشب را زیر باران و بدون داشتن لباس مناسب گریه کرده بودم .ناگهان به یاد هدیه فرزاد افتادم .با وحشت نظری به دور اتاق انداختم .دقیقا یادم نبود دیشب آن را کجا گذاشته ام .شایان که تا آن لحظه بی صدا در کنارم نشسته بود، دستم را گرفت:- چیه؟ دنبال چیزی می گردی؟!جعبه را از کنار تخت برداشت و به طرفم گرفت .آنقدر دستپاچه شدم که قلبم به تپش افتاد .با نگرانی پرسیدم :- اینا کجا بودند؟!نگاهی خیره و با معنی به چشمهایم انداخت:- وقتی بالای سرت رسیدم اینا توی دستت بود .الان هم اینجاست .نگران نباش!حس کردم تمام صورتم از خجالت گلگون شده است .به هیچ وجه دلم نمی خواست فکر نادرستی به ذهن شایان خطور کند .با ناراحتی گفتم :- من برات توضیح می دم شایان! قضیه اونطوری نیست که تو فکر می کنی! راستش.......انگشت اشاره اش را روی لبهایم گذاشت و به آرامی زمزمه کرد:- اولا که من از تو توضیح نخواستم ؛ تو دختر عاقلی هستی و مسلما کاری رو بدون دلیل انجام نمی دی. در ثانی همه چیز باشه برای یه فرصت مناسبتر.با نگاهی مملو از قدر دانی پلی به دریچه دیدگان مهربانش زدم .پیش از آنکه چشمهایم را برای استراحت ببندم، مادر با سینی محتوی غذا وارد شد .پس از خوردن غذاهای رژیمی و داروهای تجویزی دکتر، به خواب عمیقی فرو رفتم .با شنیدن نجواهایی گنگ ، پلکهای تبدار و خمارم را گشودم و نگاهی به ساعت انداختم .ساعتها بود که در خواب به سر می بردم .تکانی به بدنم دادم و به زحمت روی تخت نشستم، تمام بدنم درد میکرد.گویی مرا داخل یک چرخ گوشت له کرده اند! با بی حالب از تخت پایین آمدم و به جمع خانواده پیوستم . مادر در حال تصحیح اوراق امتحانی شاگردانش بود و پدر با تلفن همراهش صحبت میکرد .شایان هم مشغول تماشای مسابقه فوتبال بود .برای حفظ تعادل، دستم را به دیوار گرفتم و با صدای دو رگه و خش داری سلام کردم.همه با تعجب نگاهم کردند ومادر شتابان به جانبم آمد.- عزیز دلم ، چرا از رختخواب بیرون اومدی؟ تو باید استراحت کنی- آخه مامان جان حوصله ام سر می ره...........من همین جا هم می تونم استراحت کنم!شایان به کمکم آمد و مرا روی مبلی نشاند.- خیلی خب مریض اخمو! فقط قول بده زود به اتاقت برگردی!فرمانش را اجرا کردم و به احوالپرسی پدر جواب دادم .مادر مقداری غذا و آبمیوه برایم آورد .در حالیکه چشمهایم از تب و بی حالی می سوخت ، از شایان خواستم مرا تا اتاقم همراهی کند.
فصل 7چشمهایم را که گشودم، خانه در سکوتی نفس گیر فرو رفته بود .به عکس همیشه که از این آرامش بطرز عجیبی لذت می بردم ، این بار احساس کردم که این سکوت، قلبم را آتش می زند .بسختی از جایم برخاستم و به آشپزخانه رفتم . حالم نسبتا بهتر شده بود و میل به خوردن در من پدیدار گردیده بود .ولی سرفه های مکررم هنوز ادامه داشت .باز مثل همیشه یادداشتی بر روی در یخچال انتظارم را می کشید .ظاهرا مادر برای تهیه مواد خوراکی به فروشگاه محل رفته بود .لیوانی شیر ریختم و به قصد رفتن به اتاقم ، راهی شدم که ناگهان چشمم بر روی دستگاه تلفن ثابت ماند .چنان خیره نگاهش میکردم که گویی می خواستم آن را با نگاه ببلعم! با افکاری شیطنت آمیز به سمتش رفتم .از تصمیمی که اتخاذ کرده بودم .هیجانی مرموز زیر پوستم دوید .برای فرونشاندن التهابم، جرعه ای از شیر را نوشیدم و با تپش قلبی دیوانه وار و دستهایی لرزان شماره شرکت را گرفتم .با شنیدن صدای اولین بوق، آنچنان قلبم به دیواره سینه می کوبید که صدایش، گوشهایم را کر کرد. می دانستم که فرزاد در آن ساعت از روز حتما در شرکت است .صدای چهارمین زنگ که به گوشم رسید ، ناامیدانه قصد قطع ارتباط را داشتم که طنین صدای گرم و مردانه اش در گوشی پیچید .آه، پروردگارا! تازه دریافتم که چقدر دلتنگش بوده ام .صدایش بنحو عجیبی غمگین بنظر می رسید و دلم را به درد آورد. وقتی چند بار واژه « بله» را تکرار کرد و پاسخی نشنید، راتباط را قطع کرد .بغضی درشت به اندازه یک هلو در گلویم گیر کرد .لحظاتی بعد گوشی را سرجایش قرار دادم و با حرکتی عصبی، تمام شیر را سرکشیدم .دقایقی بعد مادر هم از راه رسید .خسته نباشیدی گفتم و به کمکش شتافتم .پدر انشب کشیک داشت و شایان هم خودش را در اتاق حبس کرده و بسختی مشغول مطالعه بود .موقع صرف شام ، مادر مرا مخاطب قرار داد:- راستی شیدا ، بعد از ظهر که خواب بودی ، یکی دوتا از همکارهات تماس گرفتن .اون خانومه که دوبار زنگ زد، یکبار هم صبح تماس گرفت .اسمش چی بود؟........آها خانم پناهی .با شنیدن نام الهام، شایان تا بنا گوش سرخ شد و سر به زیر انداخت .خنده ام گرفت :- خب چکار داشتند؟- همه نگران حالت بودند .خانم پناهی وقتی فهمید بیمار شدی، ناراحت شد و گفت حتما به دیدنت می آد.لبخند تلخی زدم .- من که دو روزه استراحت کردم و فردا هم جمعه است .از شنبه بر می گردم شرکت.پس از صرف داروهای بدمزه تجویزی دکتر، به رختخواب پناه بردم و با افکاری آزار دهنده، شب را به صبح رساندم .کش و قوسی به بدنم دادم و پس از مرتب کردن تختخواب، بسمت پنجره رفتم و با کشیدن نفسی عمیق، ریه هایم را از هوای لطیف و لذت بخش بهاری پر کردم .دوش آب گرمی گرفتم و با سرحالی سعی کردم افکار مخرب و فرسایشی را از ذهنم دور کنمبعد از ظهر همه دور هم نشسته بودیم و شایان یکریز و پی در پی در مورد خاطره رفتن به کوه همراه دوستانش صحبت میکرد؛ آنقدر که همه را به خنده انداخت . با شیطنت گفتم :- وای شایان جان سرم رفت!چه خبرته؟ ناسلامتی من هنوز بیمارم ، بابا یه کمی مراعات کن!پنجمین موزی را که برای خوردن برداشته بود با عصبانیت پرت کرد:- منو مسخره می کنی زلزله؟! به حسابت می رسم!همگی به خنده افتادیم و من قهقهه زنان موز را در هوا قاپیدم .- حرص نخور برادر عزیزم! من که حرف بدی نزدم .حالا.........با شنیدن صدای زنگ در ، جمله ام را نیمه کاره رها کردم .شایان در حالیکه برایم خط و نشان می کشید گوشی آیفون را برداشت و پس از چند لحظه گفت:- شیدا ، خانم پناهیه .مثل اینکه اومده عیادتت!نگاه حیرت زده پدر و مادر به جانبش چرخید .مادر با تعجب گفت:- تو چرا اینقدر هول کردی؟! خب در رو باز کن دیگه!در حالیکه از عکس العمل شایان قادر به کنترل خود نبودم .بلافاصله به اتاق رفتم و یک دل سیر خندیدم .صدای احوالپرسی میهمانها را بخوبی می شنیدم.پس از تعویض لباس به جمع پیوستم .نخستین کسی که به استقبالم آمد .الهام بود که با نگرانی چهره ام را کاوید .- الهی قربونت برم شیدا جان، دلم برات تنگ شده بود .تو چرا ما رو بی خبر گذاشتی؟ همه نگرانت شدیم!- مرسی عزیزم ، بعدا برات توضیح می دم در پی او ، فهیمه خانم مرا در آغوش کشید و سپس دختر ظریف و بانمکی که با تعجب نگاهم میکرد .فرشاد خیلی زود مراسم معارفه را انجام داد: - شیدا خانم، ایشون نرگس مجد، همسر بنده هستن!با مهربانی صورتش را بوسیدم - از آشنایی با شما خوشحالم .خیلی خوش اومدی عزیزم!- اختیار دارید ، وظیفه بود . خوشحالم که حالتون بهتره .شما به همون اندازه که من شنیده بودم زیبا و متین هستید!شنیدن کلمه « متین» آتشی به دلم زد . از تعریفش تشکر کردم و در کنار الهام نشستم .خیلی زود هرکس هم صحبتی یافت و مشغول گفتگو شد .نگاههای دزدانه و لبریز از عشق شایان و صورت شرمگین و لبخندهای محجوبانه و جذاب الهام، هرگز از نگاه تیزبین مادر دور نماند .الهام حتی بطور مخصوصی مرا هم زیر نظر گرفته بود که باعث تعجبم شد .هنگام رفتن از همه شان تشکر کردم و به الهام قول دادم که فردا حتما به شرکت خواهم آمد .بعد از رفتن آنها به اتفاق مادر به آشپزخانه رفتیم تا تدارک شام شب را ببینیم .مادر پس از کمی حاشیه رفتن پرسید:- راستی شیدا! این خانم پناهی رو چقدر می شناسی؟- تقریبا خوب می شناسمش ، چطور مگه؟لبخند نمکینی زد - آخه می دونی .......با ورود شایان ، جمله اش نیمه کاره ماند .- مادر و دختر خوب با هم خلوت کردید! راست بگید چه نقشه ای می کشید؟- خیلی بی مزه ای شایان! نمی تونی دو دقیقه جلوی اون زبونت رو بگیری؟در حالیکه ناخنکی به ظرف سالاد می زد در جواب من گفت:- خیلی زرنگی ها !من ساکت بشم که تو هی زبون بریزی؟!خدایا کی می شه یه دیوونه کله پوک که از جونش سیر شده بیاد و دست این آبجی کوچیکه من رو بگیره و ببره که بوی ترشیدگیش تا ته کوچه رفته!- چه بی ادب !حالا خوبه جنابعالی سن پدربزرگ من رو داری!نکنه خیال کردی پسر هیجده ساله ای؟!مادر به جر و بحث ما می خندیدکه باز شایان گفت:- اصلا تقصیر منه که میخواستم خبرهای خوب بدم .مهران زنگ زد حال جنابعالی پرسید ، منم گفتم مهمون داری و حالت هم خوبه .کتی هم زنگ زد و گفت آقا کسری رو راضی کردن تا برای مراسم مهرداد هم اینجا باشن.از خوشحالی جیغ کوتاهی کشیدم و گونه اش را بوسیدم :- ولی چقدر عالی!ممنون داداش گلم!- اّه اّ ه......... برو کنار کهیر زدم! مگه تو نمی دونی من به بوسیدن آلرژی دارم؟ خصوصا که طرف یه دختر ترشیده هم باشه!برو کنار حالم بد شد!سبدی را که برای ریختن سبزی آورده بودم، محکم به طرفش پرت کردم که اگر فرار نمیکرد، حتما به سرش میخورد - مگه دستم بهت نرسه نمکدون!قهقهه زنان جواب داد:- مامان جان بیا بیرون که اصلا امنیت جانی نداری!اینجا نوک حمله است! این بار خودم هم خنده ام گرفت و برایش خط و نشان کشیدم .هنگامی که به بستر رفتم .از تصور اینکه فردا چگونه با فرزاد برخورد کنم بشدت اضطراب داشتم ولی تمامی وجودم از تاثیر تصمیمی که گرفته بودم لبریز از غم و اندوه شد .در خود مچاله شدم و بغضم را فرو خوردم .واین در حالی بود که از آینده مبهم و تاریکم سخت در هراس بودم.
به محض ورود به شرکت همه چیز را با دقت زیر نظر گرفتم .گویی میخواستم با نگاهم اشیاء را ببلعم ! همه چیز مثل همیشه تمیز و منظم سرجای خود قرار داشت .تازه دریافتم که چقدر به محیط کارم وابسته هستم .گلها را در گلدان جاسازی کردم و با کلافگی نگاهی به ساعت انداختم .آنقدر استرس داشتم که نیمساعت زودتر از همیشه به شرکت رسیده بودم!خواستم به اتاق بایگانی بروم که سرفه های پی در پی ام آغاز شد و مرا سرجا نشاند .آنقدر سرفه کردم که سینه ام به سوزش افتاد .دستم را روی قفسه سینه ام فشردم .با رنجی بی نهایت سرم را به صندلی تکیه دادم تا با کشیدن نفسهایی عمیق، اندکی آرام بگیرم .در همان حالت بودم که صدای قدمهایی در محیط طنین انداخت .بدون اینکه چشمهایم را بازکنم به صدا که هر لحظه نزدیکتر می شد گوش سپردم .همان بوی آشنا و صمیمی در فضا منتشر شد و من به رفسات دریافتم که بمحض گشودن چشمهایم با فرزاد روبرو خواهم شد.مدتی در سکوت گذشت. چیزی نمانده بود زیر نگاه خیره اش که سنگینی آن را حتی با چشمهای بسته نیز حس میکردم ، له شوم .غمی که بر دلم چنگ انداخته بود مهار کردم و با چشمهای بسته گفتم :هیچ کس ما را نمی آرد بخاطر، ای عجب یاد عالم می کنیم اما فراموشیم ما صدایش به زحمت به گوشم رسید :- چرا این کار رو با من کردی؟!با تعجب چشمهایم را گشودم .از دیدن شخص روبرویم چیزی نمانده بود قالب تهی کنم .فرزاد با سر و وضعی آشفته و حیرت انگیز و چهره ای عصبانی مقابل میز ایستاده و نگاه غضبناکش را به چشمهایم دوخته بود .همان لباسی را به تن داشت که آخرین بار بر تنش دیدم .اولین دکمه یقه و استینش باز بود .موهای خوش حالتش ، نامرتب و پریشان بهر سویی می رفت و ته ریشی کم و بسیار کوتاه بر صورتش خودنمایی میکرد. خیره در چشمهایش سرخش که رنگ عسلی و وحشی آن ناپیدا بود، میز را دور زدم و روبرویش قرار گرفتم .هرگز او را تا به این اندازه آشفته ندیده بودم .گویی که در این چند روز با آینه قهر کرده بود ! نگاه مبهوتی به سرتاپایش انداختم و گفتم:- چی شده؟!تو چرا این شکلی شدی؟!- فقط بگو چرا این کار رو با من کردی؟- کدوم کار؟ مگه من چکار کردم؟!مشتهایش را گره کرد و فریاد زد:- به چه جراتی دو روز غیبت داشتی؟ کی به تو اجازه داده بی خبر به شرکت نیای؟از فریاد بلندش بشدت ترسیدم و خودم را جمع و جور کردم.- خواهش می کنم خودت رو کنترل کن .چرا عصبانی می شی؟ مگه تو نگفتی هر وقت خواستم می تونم به شرکت نیام ؟! به این زودی فراموش کردی؟- بله گفتم ، ولی گفتم بی خبر برو؟ گفتم یه دفعه غیبت بزنه و همه رو از نگرانی دق مرگ کنی؟!از عکس العملش یکه ای خوردم . فکر همه چیز را کرده بودم غیر از اینمورد!با لحن آرامی که کمی عذرخواهی هم چاشنی اش بود گفتم:- خیلی خب ، معذرت میخوام!من دلیل کاملا موجهی برای غیبتم داشتم ، در ضمن حالا که اتفاقی نیفتاده!خیلی زود به سرکارم برگشتم !با همان نگاه ملتهب ، قدمی نزدیکتر آمد و با صدایی آرام زمزمه کرد:- توی این سه روز که برای جنابعالی خیلی زود گذشته ، بنده سه هزار بار مردم و زنده شدم ، می فهمی؟!با چه اشتیاق عجیب و باور نکردنی ای رایحه دلنشین ادوکلنش را می بلعیدم!چه طور می توانستم بگویم که در تمام طول این چند روز دیوانه وار دوستش داشته ام و برای دیدنش بی قراری میکردم؟ با خجالت سر به زیر انداختم و نجوا کردم:- من خیلی اتفاقی سرما خوردم .اصلا هم این سه روز لحظه ای خوبی نداشتم .خودت می دونی که وقتی آدم کسالت داره و بیماره ، هر لحظه براش یک قرن می گذره .در هر صورت اگه معذرت خواهی من راضیت می کنه من بازم می گم که ببخشید! تعمدی در کار نبود با لحنی متفاوت پرسید:- ببینم، از کی تا حالا « خودتون» جاشو با « خودت» عوض کرده ؟!ناباورانه نگاهش کردم و با حاضر جوابی گفتم :- از روزی که رئیس شرکت برای کارمندش هدیه می خره!صدای قهقهه اش در فضا طنین انداخت .خودم هم نمی دانستم که چرا صمیمانه صحبت کردم! شاید چون پذیرفته بودم که دوستش دارم، شاید چون دلتنگش بوده ام!ولی چرا فاصله ها را بر می داشتم در حالیکه تصمیم گرفته بودم دیوار ضخیمی بین خودم و احساساتم بکشم؟! سنگینی نگاهش تا مغز استخوانم را می سوازند صدای نفسهای تند و بلندش مجبورم کرد که نگاهش کنم .- اگه هزار بار هم معذرت خواهی کنی، جبران بلایی رو که سرم آوردی نمی کنه!خنده ام گرفت.- پس باید چکار کنم؟شما بفرمایید!- اما از دست تو و چشمات که خواب و خوراک برام نذاشتین !طوری نگام می کنی که جرات دعوا کردنت رو هم ندارم .حالا حالت چطوره عزیزم، بهتر شدی؟!از صراحت کلامش موجی از حرارت به صورتم دوید . لبم را به دندان گزیدم ولی پیش از آنکه کلامی بر زبانم جاری شود، ناگهان بیاد تصمیمی که گرفته بودم افتادم و قلبم به درد آمد . باید هر طور می توانستم همین جا خاتمه اش می دادم. ادامه این بازی تلخ و شیرین ، خطرناک بود!بلافاصله پشتم را به او کردم و با بغض نالیدم:- نه، حالم خوب نیست..........چون......چون ما نمی تونیم به این بازی ادامه بدیم، باید همین جا تمومش کنیم .به نفع هر دوی ماست! مرا دور زد و با ناباوری پرسید:- متوجه منظورت نمی شم؛ این بازی نیست، یه حقیقته!تو از چی حرف می زنی؟!دستم را مشت کردم - خواهش می کنم واقع بین باش!این وسط موانعی هست که نمی تونم اونا رو نادیده بگیرم .بهتره چیزی نپرسی چون نمی تونم توضیح بدم .فقط همین قدر بدون که ما مجبوریم تسلیم بشیم!با کلافگی چنگی میان موهای نامرتبش زد و پرسید:- یعنی چی؟کدوم موانع؟چرا ما باید تسلیم بشیم، اصلا تسلیم چی؟!کلامش را قطع کردم و با صدایی که از تاثیر بغض، بلندتر از حد معمول شنیده می شد گفتم:- گوش کن آقای فرزاد متین! ما مجبوریم همه چیز رو همین جا تموم کنیم باید جلوی احساسی رو که هر لحظه پررنگتر می شه بگیریم.حالا متوجه شدی؟!در حالیکه اشک حلقه شده در چشمهایم را پاک میکردم ، نالیدم:- من رو ببخش!ولی متاسفانه ما باید همه چیز رو فراموش کنیمچنان مبهوت و حیرتزده به صورتم خیره شد که گویی به گوشهایش اعتماد نداشت .- تو رو خدا این بحث رو تمومش کن! شیدا من حتی تحمل شنیدنش رو هم ندارم . اصلا تو از چی حرف می زنی؟ من هیچ دلیل موجهی برای قطع این احساس نمی بینم .تو چت شده؟فکر کردی من به این راحتی از تو دست می کشم؟ نخیر جانم!تو هنوز فرزاد رو نشناختی!سپس با حالتی معصومانه و لبریز از تمنا، سرش را کج کرد و ادامه داد:- بسه دیگه، دیوونم کردی؛ پاک کن این مرواریدها رو! شیدا چه جوری دلت میاد این کار رو با من بکنی؟!تابش نگاه اسرار آمیز و غمگینش ، قلبم را به آتش کشید چیزی نمانده بود به مرحله جنون برسم!احساس کردم ممکن است هر لحظه مغلوب احساساتم شوم و تمام گفته هایم را پس بگیرم!در حالیکه بشدت می گریستم ضجه زدم:- تو رو خدا ادامه نده؛ من دارم زجر می کشم!من تحملش رو ندارم، نمی تونم.........هنوز جمله ام را کامل نکرده بودم که در شرکت باز شد و الهام با چشمهای گرد شده ، به وسط سالن رسید .چنان حیرتزده به سر و وضع آشفته فرزاد و چشمهای گریان من خیره شده بود که با خود گفتم هر لحظه بیهوش می شود .فرزاد کلافه و عصبی به دفترش بازگشت .من هم در مقابل نگاه بهت زده و پر سوال الهام، دوان دوان به دستشویی پناه بردم .بمحض داخل شدن ، پشت در ایستادم و به تلخی گریستم . بالاخره جملاتی را که هر کلمه اش مانند خنجری قلبم را پاره پاره میکرد، بر زبان آوردم .پس از مدتی گریستن بسمت شیر آب رفتم و مشت هایم را از آب پر و خالی کردم و به صورتم پاشیدم .در همان لحظه، ضربه ای به در خورد و متعاقب آن صدای الهام به گوشم رسید:- شیدا جان............شیدا عزیزم، حالت خوبه؟!از داخل آینه، نگاهی به چشمهای سرخ و متورمم انداختم و خارج شدم .الهام بمحض دیدنم ، بدون هیچ حرفی مرا در آغوش کشید .نمی دانستم چه جوابی باید بدهم .یقین داشتم که او قسمتی از صحبتهای ما را شنیده است .از اینکه حالا چه فکری در مورد من میکرد، بشدت نگران بودم ولی پاسخ مناسبی هم برایش نداشتم .الهام مهربانانه صورتم را بوسید و تا پشت میز صبرش را ستودم و از اینکه در آن شرایط مرا به حال خود گذاشت، از او متشکر شدم .با سر رسیدن همکارها فرشاد با خنده گفت:- شیدا خانم وقتی نبودی ، شرکت اصلا لطفی نداشت ! جای گلهای با طراوتت روی میز خالی بود!فهیمه خانم کلام او را تصدیق کرد و من از هر دو تشکر کردم .قرار بود آن روز چند مهندس برای پاره ای از مذاکرات و عقد قرارداد به شرکت بیایند ولی فهیمه خانم با تعجب گفت:- بچه ها! آقای متین خواسته قرارهای امروزش رو کنسل کنم. گفته امروز کسی رو نمی بینه، یعنی چی شده؟!نگاه من و الهام، همزمان درهم گره خورد و من غمگین و شرمزده سربزیر انداختم.
صفحه 4 از 8
