ارسالها: 3747
#31
Posted: 8 May 2013 10:18
هرچه زودتر به سراغش بروم که ...
ـ شایان اگر پدر بفهمد ؛ پوست از کله مان میکند .
ـ قرار نیست کسی از این ماجرا بویی ببرد . وقتی زبان من و تو باز نشود ؛ چه کسی میفهمد ؟ میگوییم یک جشن معمولی است .
ـ خدا به خیر بگذراند.
ـ نگاه کن مهتاب ! مراسم میخواهم ساده باشد ؛ اما به همه خوش بگذرد . شام چلوکباب با سالاد و نوشابه به همراه میوه و شیرینی ؛ آخه دوستان من آنقدر که دلشان میخواهد بهشان خوش بگذره ؛ به فکر خوردن نیستند .
یک لحظه یاد لیستی که پدر تهیه کرده بود افتادم . بیشتر از ده مدل غذا و دسر ؛ کیک هشت طبقه ؛ شیرینی های خانگی که هزینه زیادی برده بود و خیلی مخارج اضافی دیگر . هرچند این شام به نظرم خیلی محقرانه بود ؛ اما میدانستم این مهمانی دوستانه صفای دیگری دارد .
شایان گفت :« راستی مسئله ی اصلی را پاک فراموش کردم . یه لباس خیلی قشنگ و شیک برات دیدم بهتره عصر به اتفاق هم برویم آن را ببینیم . میدونم که تو هم از آن خوشت می آید .
ـ لباس عروس که سفارش دادیم .
ـ اونکه خیلی پوشیده است ، تازه به درد جشن کوچک ما نمیخوره . باید ببینی چی برات انتخاب کردم .
ـ اما شایان قرار نبود من اینطور لباسها را در مجلسی که زن و مرد قاطی هستند ؛ بپوشم .
ـ اِ ... مهتاب ! ناسلامتی شب عروسی ات است . میخواهم مثل یه نگین بدرخشی . یه سلمانی هم عزیز سراغ داره که جدیدترین کارها را ارائه میده .
ناخودآگاه گفتم :« وای نه .»
اخمهایش را درهم کرد و گفت :«شما هرچه گفتید من قبول کردم ؛ اما حالا جشنی که من میخواهم بگیرم همه اش ایراد میگیری . ازاول قرار بود که ما دوتا جشن بگیریم . یکی به اختیار پدرت و دیگری به اختیار من و تو ؛ پس بهتره اینقدر نه ؛ نه نکنی .
من هم دیگر حرفی نزدم . به خوبی معلوم بود که ته دلم راضی است اما به نوعی وجود پدر را حس میکردم و میترسیدم . هرکاری که پدر راضی نبود و انجام میدادم ترس و نگرانی به سراغم می آمد ؛ حتی وقتی برای اولین بار چادر به سر نکردم؛ وجود او را پشت سر خود احساس میکردم . با اینکه یکی از بزرگترین آرزوهایم بود ؛ اما این کار همیشه با دلهره و اضطراب همراه بود .
عصر به همراه شایان به فروشگاه رفتیم ؛ وای خدایا چه لباسی انتخاب کرده بود . هرچه کرد زیر بار نرفتم . پشت لباس تا کمر و جلو آن هم تا چاک سینه باز بود . تا آن روز حتی مچ دستم را هیچ مردی ندیده بود چگونه توقع داشت به همین راحتی چنین لباسی را بپوشم . خیلی رک و پوست کنده به او گفتم :« نه ... و...»
ـ شایان ! همانطور که گفتم از تنوع ؛ شیک پوشی و تفریح خوشم می اید اما با بی بند و باری مخالفم . از حالا بهت بگم نه شب عروسی ؛ بلکه هیچ وقت از من نخواه چنین لباسهایی را بپوشم .
شایان درحالیکه قیافه ی مظلومی به خود گرفته بود گفت :« فکرمیکردم تو هم خوشت بیاید ؛ حالا خودت یکی را انتخاب کن .»
اکثر لباسهای آن فروشگاه به همان شکل بودند ؛ با کمی تفاوت . تنها لباسی که به نظرم شیک و پوشیده آمد حریر بنفش رنگ بدون آستینی بود که جلوی سینه اش کمی چین میخورد و یک اشارپ به روی آن میخورد . شایان مدل لباس را نپسندید ؛ اما وقتی به تنم کردم ؛ نظرش عوض شد . ازاو خواستم که لباس را به خانه خودشان ببرد چون اگر مادر می فهمید به حتم نمیگذاشت آن را بپوشم .
آپارتمان با کلیه وسایل لوکس آماده شده و عصرقراره همراه بستگان نزدیک به آنجا برویم . دل توی دلم نیست . لحظه شماری میکنم تا هرچه زودتر خانه ای را که قراره در آن زندگی کنم ببینم . مادر و ماهان همه ی کارها را به اتفاق هم انجام دادند و من از هیچ چیز خبر ندارم ؛،حتی برای خرید مبلمان و سرویس خواب هم آنها را همراهی نکردم . میخواستند برایم سورپرایز باشد . من هم که از بابت سلیقه ی آنها خیالم راحت بود همه ی کارها را به دست آنها سپردم .
شایان خیلی دلش میخواست که میتوانست در آن مجلس حضور داشته باشد و هرچه زودتر زندگی جدیدش را ببیند ؛ اما به او گفتم :« این مجلس زنانه است و تو بهتره شب بیایی .»
غرغرکنان گفت :« منکه خودم آقای خانه هستم باید آخرین نفر باشم .»
من هم زیرکانه نگاهی به او کردم و گفتم :« هرچه دیرتر ببینی جذابیتش برایت بیشتر است .»
او هم با دلخوری خداحافظی کرد ورفت .
وقتی وارد آپارتمان شدیم ؛ سرجایم خشکم زد . باورم نمیشد که پدر و مادر اینهمه زحمت کشیده باشند . کم و کسری که نداشت هیچ ؛ بلکه خیلی بیشتر از یک جهیزیه بود . همه اجناس از لوکس ترین و بهترین مارکها انتخاب شده بود که به همراه سلیقه مادر ؛ جلوه ای خاص پیدا کرده بود از قابهای روی دیوار گرفته تا وسایل جزئی را آن چنان با سلیقه چیده بودند که همگان را به تعجب می انداخت . عزیزجون از خوشحالی نمیدانست چه بگوید ؛ فقط راه میرفت و ازمادر تشکر میکرد . شاید هیچ وقت فکرنمیکرد پسر یک لاقبایش داماد آقای سهامی شود . همانطور که به اتاقها سرک میکشید و همه جا را برانداز میکرد میگفت :« دستتان دردنکند واقعا که زحمت کشیده اید . ما را شرمنده کردید .»
مامانی گفت :« دست آقای سهامی هم درد نکند ؛ ان شاالله که شاین هم قدر این خانواده را بداند و بتواند محبت هایشان را به نوعی جبران کند .»
عزیزجون با لبخندی گفت :«البته که قدر میداند . همسرخوب ؛ خانواده خوب ؛ زندگی و روزگار خوب ؛ دیگه از خدا چه میخواهد ؟ باید خیلی ممنون و شکرگزار باشد .»
مادر گفت :« این چه حرفی است که میزنید ! او هم مثل فرزند خودم است .»
مامانی گفت :« سایه شما بزرگترها از سرشان کم نشود .»
پدر از هیچ چیز کوتاهی نکرده بود حتی یخچال و فریزر و کمدهای آشپزخانه را آن چنان از مواد غذایی پر کرده بود که تا چند ماه به هیچ مواد خوراکی احتیاج پیدا نمیکردیم . در دل دعا کردم :« خدایا کمک کن تا ذره ای از محبتهای پدرم را بتوانم جبران کنم .»
کم کم خانمهای فامیل از راه رسیدند ؛ آنها هم با چهره ای خندان درحالیکه با چشمانی بهت زده همه جا را وارسی میکردند تبریک گفتند و برای ما آرزوی خوشبختی کردند ؛ حتما برای آنها هم جای تعجب داشت که داماد سهامی چه مزیتی داشته که چنین بریز و بپاشی به راه انداخته اند !
آن روز برای اولین بار درخانه ی خودم از مهمانهایم پذیرایی کردم . خدا میدونه چه حال خوبی داشتم .وقتی بدونی همه چیز به خودت تعلق داره و این تو هستی که باید از فکرت استفاده کنی و آزادی کامل داری که خودت تصمیم بگیری و کسی نمیتونه در کارت دخالت کند ؛ چه کیفی داره ؛ شاید این احساس من برای خیلی ها عجیب باشه ؛ اما وقتی درخانه ی پدر طوری با تو رفتار کنند که حق تصمیم گیری نداشته باشی ،که چه آزادی بزرگی دست یافته ای .
ماهان دور از چشم پدر ؛ چند نوار شاد به همراه آورده بود ؛ دخترهای فامیل که چشم آقایان را دور دیدند ؛ بزن و بکوبی به راه انداختند و همه را متعجب کردند مجلسمان آنچنان گرم شد که هیچ کس متوجه گذشت زمان نشد . وقتی شایان از راه رسید ؛ نیم ساعتی میشد که مهمان ها رفته بودند . او آنقدر ذوق زده شده بود که نمیتوانست خوشحالی خود را پنهان کند . کنار گوشم گفت :« راستی راستی این خونه به ما تعلق داره ؟ منکه نمیتونم باور کنم ؛ نکنه دارم خواب می بینم !»
و درحالیکه اشک در چشمانش جمع شده بود ؛ دست مادر را بوسید و گفت :« آیا من لیاقت این همه خوبی را دارم ؟ امیدوارم که بتوانم جبران کنم .»
چشمهایش حالتی داشت که هیچ وقت ندیده بودم . زلال و شفاف به همراه برقی که میدرخشید . پاکی و صداقت را برای اولین و آخرین بار در چشمانش دیدم . تا آخرشب حال عجیبی داشت . بااینکه سرشار از انرژی و هیجان بود ؛ با همیشه فرق میکرد ؛ تا جایی که حتی نمیتوانست خوشحالی خود را نشان دهد . حتی وقتی به خانه رسیدیم ؛ او که همیشه زودتر از همه برای کمک کردن به سراغ مادر میرفت تا آمدن پدر از جایش تکان
زمانی که خاطره هایت از امیدهایت قوی تر شد .پیرشدنت شروع میشود
ارسالها: 3747
#32
Posted: 8 May 2013 10:20
نخورد. با آمدن پدر شایان از جایش برخاست و دست او را بوسید و گفت :« آقای سهامی شما به من خیلی لطف کردید . من هیچ وقت طعم محبت پدر را نچشیدم . اگر میدانستم این چنین شیرین است به حتم از کودکی خیلی زجر میکشیدم . هرچند که هیچ وقت دست نوازش پدر را احساس نکردم و همیشه از این موضوع رنج میبرم ؛ اما حالا خوشحالم که خداوند به من پدری هدیه داد که جای تمام نداشته هایم را گرفت و فقط به لطف خدا ؛ امیدوارم که هیچ وقت دل این پدر بزرگوار نشکنم و بتونم فرزند خوبی برایتان باشم .
پدر شایان را به سینه فشرد و او را بوسید و گفت :« من به تو افتخار میکنم و خوشحالم که اگر کاری انجام دادم برای کسی کردم که لیاقتش را دارد و از تو تنها یک تقاضا دارم آن هم خوشبختی مهتاب است .»
بعد از لحظاتی پدر مرا در آغوش گرفت و گفت :« دخترم برایت آرزوی خوشبختی میکنم .»
شرمنده شدم ؛ ازخودم بدم آمد از اینکه درتمام ایامی که در خانه پدری گذرانده بودم ؛ هیچ وقت با او کنار نیامدم حس بدی داشتم . هرروز به نوعی زندگی را به کامش تلخ کرده و مصمم بودم که او را تغییر دهم و حالا همین پدر تمام بدی هایم را نادیده گرفته و به نحواحسن مرا راهی خانه ی بخت میکرد ؛ آن هم با مردی که میدانستم ته دلش با او موافق نیست و فقط و فقط بخاطر من سکوت کرده و رضایت خودش رااعلام کرده . بدجوری دلم گرفته بود . درحالیکه سرم ر ا بر سینه او میفشردم ؛ گریستم . ته دلم لرزید ؛ نمیدانم از شرمندگی بود یا ترس از آینده .
گریه ام همه را سوزاند و اشکشان را در آورد ؛ حتی پدر هم نتوانست خودش را کنترل کند و قطره ای از اشکش به روی دستانم چکید ؛ نمناکی اش را حس کردم و آن را بوسیدم .
مامانی دیگر صبرش تمام شد ؛ ازجایش برخاست و مرا از پدر جدا کرد و گفت :« مجلس شادی است بهتره خرابش نکنید .»
عزیزجون درحالیکه اشکهایش را پاک میکرد گفت :« ناسلامتی شب جشن و شادیه ؛ از این شبها کم پیدا میشه ؛ باید خوش بود و خوش گذراند . حالا من با اجازه آقای سهامی یه نوار شاد میگذارم . قول میدهم صدایش را کم بکنم تا مزاحمت برای کسی ایجاد نکنه .»
پدر سکوت کرد و حرفی نزد . آن شب اولین شبی بود که با پدر موافق بودم . خودم هم حوصله نداشتم ؛ مثل اینکه به سفر دوری میخواهم بروم که بازگشتی ندارد .
عزیزجون به سراغ پدر رفت و گفت :« آقای سهامی ! اگر شما همینطور بنشینید که ما جرات نداریم از جایمان تکان بخوریم ؛ فرداشب عروسی شایان و مهتاب جونه .»
پدر که در مقابل عزیزجون همیشه نرم میشد گفت :« من حرفی ندرام ؛ هر طور که خودتان صلاح میدانید ؛ البته من با اجازتون به اتاقم میروم ؛ یه چند تا کار عقب افتاده دارم ؛ بهتره آنها را تمام کنم .»
همه به خوبی میدانستند که پدر کار را بهانه کرده و نمیخواهد در آن مجلس حضور داشته باشد . آقا محمد هم به دنبال شامی که سفارش داده بودند رفت .
عزیزجون ضبط را روشن کرد و خودش اول از همه شروع کرد به رقصیدن و بعد دست من و شایان را گرفت و بلند کرد ؛ حتی مامانی و مادر هم ما را همراهی کردند . خیلی دلم میخواست که ماهان و زهرا هم در این شادی سهیم باشند ؛ اما بخاطر شایان از جایشان تکان نخوردند . شایان که متوجه شد رفتن پیش پدر را بهانه کرد و به سراغ او رفت . با رفتن شایان ؛ ماهان و زهرا هم به جمع ما پیوستند ؛ ماهان خیلی قشنگ می رقصید بطوریکه همه را به تعجب انداخت . عزیزجون گفت :« به به دست آقا محند درد نکنه ؛ به خدااگر با چشم خودم نمیدیدم باورم نمیشد . چقدر ظریف و نرم میرقصی . آفرین و مرحبا به این همه استعداد .»
آخرین شبی که در خانه پدر به سر بردم برایم به یاد ماندنی بود . هیچ وقت خاطره آن شب را فراموش نمیکنم ؛ حتی آقا محمد هم به افتخار ما با شایان رقصید . دیر وقت بود که به رختخواب رفتم این روزها برنامه خوابم بکلی بهم ریخته است . حال خوبی داشتم ؛ هوای خنک آخرین شبهای تابستان لذت بخش بود . کمی سردم شد و پتو را تا زیر گلویم بالا کشیدم .احساس خوشبختی میکردم یک لحظه به یاد چند ماه پیش افتادم که چقدر زندگی برایم بی معنا و پوچ بود ؛ آنقدر از زندگی ناراضی بودم که قصد خودکشی داشتم . چه شبهایی که تا صبح خواب به چشمانم راه پیدا نکرد . با همه و از زمین و زمان بیزار بودم . بیشتر از همه از پدر کفری و دلخور بودم و او را مسبب همه ی بدبختی هایم میدانستم . هیچ وقت فکر نمیکردم که راه نجاتی پیدا شود ؛ در خواب هم نمی دیدم که به همه ی خواسته هایم برسم و حالا از آن همه ناشکری شرمنده ام ؛ شرمنده از خدای خود ؛ که طاقت چند روز سختی را نداشتم . هیچ گاه شکر نعمتهایی را که سخاوتمندانه به من داده بود به جا نیاوردم و همیشه آن چیزی را که نداشتم با سماجت از او میخواستم و چقدر راحت آنچه را که میخواستم به من هدیه داد و فردا روز دیگری است زندگی ام از فردا به صورت دیگری رقم خواهد خورد . با گفتن یک کلمه همه چیز تمام خواهد شد و راه و روش زندگی ام به کلی تغییر میکند . میخواهم تا داشته هایم را به دست آورم و در کنار آن ؛ همچنین وظایف زناشویی و خانه داری را به نحو مطلوب انجام دهم ؛ باید با یک برنامه ریزی دقیق و حساب شده عمل کنم .
صبح قبل از اینکه مادر برای نماز صدایم بزند بیدار شدم . شب خوبی را نگذراندم و چند بار با کابوس های بی سر و ته از خواب بریدم ؛ کمی مشوش و نگران بودم . وقتی در کنار پنجره با خدای خود راز و نیاز میکردم ؛ احساس سبکی کردم و از غمی که بر دلم نشسته بود رها شدم . مادر در اتاقم را به آهستگی کوبید ؛ وقتی مرا در آن حالت دید ؛ بدون گفتن کلامی رفت .
صبح بشاش و سرحال از خواب بیدار شدم . امروز روز خاصی در زندگی ام است . تولدی دوباره که با فکر و اندیشه خودم انجام شده و هیچ زور و اجباری در کار نبوده است خدا میداند چقدر منتظر چنین روزی بودم . هر روز به سراغ تقویم میرفتم و برگی از آن جدا میکردم و حالا شمارش معکوس شروع شده . آنقدر از پدر خجالت میکشم که جرات نمیکنم از اتاق بیرون بروم . در خانه قلقله ای است ؛ هرکس مشغول کاری است . آن چنان سرشان شلوغه که نبود مرا حس نمیکنند . حدود نه صبح مادر در اتاقم را کوبید و گفت :« مهتاب جان داره دیر میشه . نمیخواهی از خواب بیدار شوی !»
مادر وقتی مرا دید که روی تخت نشسته و زانوهایم را در بغل گرفته ام گفت :« الهی من بمیرم ؛ نبینم اینجا تنها نشسته باشی .»
و بعد در چشمانم خیره شد و با نگرانی گفت :« اتفاقی افتاده !»
با لبخندی گفتم :« نه ؛ فقط از پدر خجالت میکشم .»
مرا در بغل گرفت و گفت :« الهی فدات بشم ؛ خجالت که نداره . بلندشو عزیزم که داره دیر میشه . تا یک ساعت دیگه باید در آرایشگاه حاضر باشی . تا لباس میپوشی من هم یه لیوان شیرموز برات آماده میکنم .»
* * *
ساعت چهار بعدازظهر در آرایشگاه منتظر شایان نشسته بودم ؛ هرچه در آیینه خودم را نگاه میکردم باورم نمیشد ؛ زمین تا آسمان عوض شده بودم . من مثل دخترهای امروزی هم سنم نبودم که قبل از ازدواج هر کاری که دلشان میخواهد انجام میدهند . ابروها و صورتم دست نخورده بود ؛ حتی به روی لبانم تا آن روز روژ لبی مالیده نشده و تنها صقیل دهنده صورتم یک کرم بود . با اینکه همیشه از این موضوع رنج میبردم ؛ اما حالا راضی ام که اینقدر تغییر کرده ام .
سلمانی خصوصی بود و فقط چهار تا عروس داشت که همه از گردن کلفت های شهر بودند . خیلی زود در همین چند ساعته با آنها قاطی شدم . من دختر خوش سر و زبانی بودم که خیلی زود با دیگران ارتباط برقرار میکردم . هرکس از زندگی خودش وشب جشن و مراسمشان صحبت میکرد ؛ کوچکترین عروس من بودم که در سن هیجده سالگی به خانه ی بخت میرفتم . همه تعجب کرده بودند که چرا به این زودی میگفتند :« حداقل دانشگاهت را تمام میکردی و بعد راهی خانه بخت میشدی ؛ معلومه آقا داماد خیلی ناب است که ترسیدی از دستت بپره .»
با خنده گفتم :« شاید !»
آنها نمیدانستند که پدرم انسان نابی است که دخترش را تا سن هیجده سالگی بیشتر نمیگذارد در خانه بماند .
تا آمدن دامادها گفتیم و خندیدیم ؛ خانم آرایشگر هرچند دقیقه می آمد و میگفت :« عزیزانم اینقدر نخندید . آرایشتان خراب میشود .»
و با وسواس خاصی شروع میکرد به ترمیم آن و برای اینکه تا آخر شب آرایشمان به همان صورت اولیه باقی
زمانی که خاطره هایت از امیدهایت قوی تر شد .پیرشدنت شروع میشود
ارسالها: 3747
#33
Posted: 8 May 2013 10:21
بماند از مواد مختلف استفاده میکرد . طی آن چند ساعت آنقدر به من خوش گذشت که دلم میخواست ساعتی دیگر در کنار آنها بمانم ؛ اما بالاخره زمان موعود فرا رسید و آقا دامادها یکی یکی به دنبال عروس خانمها آمدند و شایان هم از راه رسید .خانم آرایشگر برای آخرین بار به سراغم آمد و آخرین مرحله ی آرایش را تمام کرد و مرا مشایعت کرد . شایان با دسته گلی زیبا به انتظارم ایستاده بود . با تعجب نگاهم کرد ؛ مثل اینکه او هم باورش نمیشد که من همان مهتاب هستم . با لبخندی جلو آمد و گفت :« خیلی تغییر کردی ؛ اگر میدونستم اینقدر خوشگلی زودتر از اینها پا پیش میگذاشتم . اما راستی حیف اون ابروها نبود .»
ـ شایان اذیت نکن خنده ام میگیره بعد فیلمبرداریمان خراب میشه .
تعظیمی کرد و گفت :«ای به چشم ؛ حالا بفرمایید سوار شوید .»
وقتی به هتل رسیدیم هوا رو به تاریکی میرفت سالن مردانه و زنانه کاملا جدا و در دوطبقه قرار داشت . پدر به عمد این هتل را گرفته بود که اگر مجلس زنانه بزن و بکوبی به راه انداختند ؛ صدا به طبقه پایین نرسد ؛ چون اکثرا همکارهای پدر و چندتا از کله گنده ها در مجلس حضور داشتند و او نمیخواست آبروی چندساله اش زیر سوال برود .
میان دود اسپند و هلهله و شادی اقوام وارد سالن شدیم . آنقدر اطرافم شلوغ و غبار آلود بود که قیافه ی کسی را به یاد نمی آورم ؛ مادر با صورتی متبسم به سمتمان آمد و زیر گوشم گفت :« خیلی خوشگل شدی .»
و ما را بطرف سفره عقد راهنمایی کرد . حال خوبی نداشتم ؛ قلبم به تندی میزد و نفسم به سختی بالا می آمد ؛ دستان شایان را محکم در دست فشردم و او با لبخندی مرا به آرامش دعوت کرد . ماهان قرآن را باز کرد و به دستمان داد . وقتی چشمم به سوره های قرآن افتاد ؛ به ناگاه شروع کردم به خواندن . هنوز چند آیه نخوانده بودم که احساس کردم آرام شدم و خون در بدنم به جریان افتاده .آنقدر در خودم فرو رفته بودم که متوجه نشدم عاقد سه بار خطبه عقد را خوانده ؛ ماهان که بالای سرم مشغول ساییدن قند بود به پهلویم زد و به آرامی گفت :« دختر کجایی ؛ بله را بگو.»
آنقدر ناگهانی بله را گفتم که تا چندلحظه هیچ صدایی ا ز کسی شنیده نشد ؛ عزیزجون به کمکم آمد و نقل بر سرم ریخت و همه را به دست زدن تشویق کرد . بعداز مراسم عقد ؛ هدایا را اعلام کردند و پدر مثل همیشه ما را غافل گیر کرد و یکی از جدیدترین مدلهای ماشین روز و دو گوشی تلفن همراه به ما هدیه داد و ما را دوباره شرمنده کرد.
مجلسمان با آن همه خرج و مخارج بسیار ساده و معمولی برگزار شد و بااینکه همیشه از این سبک عروسی ها به شدت متنفر بودم و حتی الامکان سعی میکردم در این مجالش حاضرنشوم ؛ اما آن شب حال و هوای دیگری داشتم شنیده بودم که بهترین شب زندگی هر انسانی شب عروسی اوست ؛ ولی پیش خود فکرمیکردم که اگر قراره عروسی هرکس به این سوت و کوری باشد ؛ همان بهتر که اصلا جشنی برگزار نکند . اما حالا می بینم که سخت در اشتباه بودم ؛ با اینکه مجلس ماهم با بقیه فامیل فرقی نمیکرد ولی برای من بهترین شب زندگی ام بود و خود را سوار بر اسب سفید خوشبختی می دیدم.
چهار روز است که باران میبارد . ازهمان روزی که عازم شمال شدیم ؛ هنوز چند کیلومتر از تهران دور نشده بودیم که بارش باران شروع شد . هیچ وقت مسافرت به این گونه برایم نبود ؛ در کنار شایان جفت زندگی ام ؛ جاده ها را پیمودن چه لذت بخش است .هوای دلپذیر اولین روزهای پاییزی با نوای موسیقی ملایمی که از سی دی ماشین شنیده میشد به همراه صدای دلچسب باران ؛ لحظه ها را به یاد ماندنی تر میکرد .ماه عسل !واقعا اسم جالبی است . حقیقتا ماه شیرینی است که لحظه های آن را میتوان در ذهن ثبت کرد و جاده های سرسبز شمال ؛ با درختان بلند سایه گستر که مانند تونلی عروس و داماد را به جاده خوشبختی میبرد ؛ مرا به وجد آورده بود ؛ شایان گفت :
ـ چیه ! مثل اینکه خیلی خوشحالی ؟
ـ چرا که نباشم . وقتی تو در کنارم هستی ؛ احساس خوشبختی میکنم .
ـ به به چه تعریف قشنگی .
و دستم را گرفت و بر آن بوسه زد . به سرعت دستم را _
حواسم هم به توست و هم به جاده
نمیدانم چرا ؛ اما یک حس وحشت در وجودم موج میزد و میترسیدم و حتی اطرافم را با حالتی خاص نگاه میکردم . فکر میکردم کسی مراقب ماست و هر لحظه ماشین گشتی از راه میرسد . مثل این بود که جرمی مرتکب شده ام . شایان که متوجه وضع روحی من شد گفت :« دختر این همه وسواس واسه چیست ؟ تو همسر شرعی و قانونی من هستی ؛ فعل حرام که انجام نداده ایم . ناسلامتی آمده ایم ماه عسل . جای اینکه از این لحظه ها لذت ببری هراس و ترس در چهره ات به وضوح دیده میشود . عزیزم این فکرهای کودکانه را از سرت بیرون کن و خوش باش . زندگی را مگر چنددفعه به آدم میدهند ؟ باور کن که جز همین یکبار ؛ بار دیگری در کار نیست . پس از لحظه لحظه آن لذت ببر؛ حالا بهتره از این هوای خوب و این روز زیبا استفاده کنیم .نگاه کن اونور جاده چه زیباست بهتره پیاده شویم و استراحت کوتاهی بکنیم .»
ـ اما شایان داره بارون میاد .
ـ صافش به همینه .
و قبل از اینکه منتظر جواب من بشه ؛ دوربین فیلمبرداری را به همراه سبد خوراکی ها برداشت و از ماشین پیاده شد . همینطور که از اطراف فیلم میگرفت به طرف من آمد و گفت :« میشه خانم باهاتون مصاحبه کوتاهی داشته باشم ؟»
ـ البته ؛ با کمال میل .
ـ نظرتون درباره ی همسرتون چیه ؟
شانه هایم را با بی تفاوتی بالا انداختم و گفتم :« ای ... چنگی به دل نمیزنه .»
او که منتظر چنین جوابی نبود یه آن دوربین را خاموش کرد و با تعجب گفت :« راستی !»
ـ آقا مثل اینکه شما از مصاحبه صرف نظر کردید . درسته که حقیقت تلخه ؛ اما شما نباید از آن فرار کنید . بهتره به کارتون ادامه دهید .
شایان دوباره دوربین را روشن کرد و با دلخوری گفت :« خب می فرمودید .»
ـ بله همانطور که گفتم :« چنگی به دل نمینزه » اما چه کنم که در همین مدت کوتاه مرا شیفته خود کرده ...
آن چنان ذوق زده شده بود که نگذاشت حرفم را تمام کنم . به سمتم آمد و مرا در آغوش گرفت و فریاد زد :« خدایا خوشبختم ؛ خوشبخت ترین مرد عالم .»
نم نم باران همچنان ادامه داشت به روی صندلی پیک نیکی نشستیم و با یه فنجان چای داغ از خودمان پذیرایی کردیم . سکوت زیبای جنگل حرفهای زیادی داشت که ما را به سکوت دعوت میکرد . سرم را به روی شانه شایان گذاشتم . حضور آرامش را حس میکردم ؛ شایان سیب سرخی را از سبد بیرون آورد و همانطور که دستش را به دور شانه ام حلقه کرده بود ؛ سیب را به لبانم نزدیک کرد . نفس عمیقی کشیدم . بوی طراوت و شادابی به همراه عشق فضا را پر کرده بود . چقدر دوست داشتن خوبه ؛ چقدر عاشق بودن دلچسب و شیرینه . وقتی که عاشق میشی ؛ همه چیز را یه جور دیگه می بینی ؛ زندگی برایت معنای دیگه ای داره . غم هایت را فراموش میکنی و وقتی کنار جفتت باشی ؛ حس میکنی که دنیا با همه ی بزرگی اش به تو تعلق داره و هیچ چیزی وجود نداره که تو نتونی آن را به دست آوری . روبین تن میشوی و حاضری به جنگ دیو سیاه بروی و با یک ضربه او را از پا در آوری و این نیروی عشق است که تو را این چنین دلیر و نترس میکند . از تمام آن لحظات شیرین و زیبا فیلم گرفتیم ؛ هرچند که تماما در ذهنم نقش بسته .
طرفهای عصر به ویلا رسیدیم . کم کم بر شدت باران افزوده میشد و هوا رو به سردی میرفت ؛ شومینه را روشن کردم . شایان درحالیکه چمدان ها را از پله ها بالا میبرد گفت :« عجب ویلای قشنگی است . چه طراحی جالبی داره ؛ باید فردا صبح زود بیدار شوم و این زیبایی را از کنار دریا ببینم . افسوس و صد افسوس که حق ما را خوردند ؛ خدا میدونه چقدر من به این رشته علاقه مند بودم ولی نگذاشتند پیشرفت کنیم ...»
صدایش دیگر شنیده نمیشد ؛ اما او همچنان با خود نجوا میکرد و بعد از دقایقی صدای موسیقی ملایم از طبقه بالا شنیده شد . او هیج وقت آرام و قرار نداشت ؛ از سکوت و تنهایی متنفر بود و اگر راه به جایی نداشت ؛ خودش شروع میکرد به خواندن . خوشحال و خندان پایین آمد ؛ همینطورکه شعر را زیر لب زمزمه میکرد گفت :« راستی شام چی داریم ؟ اصلا به فکرمان نرسید کمی خرید کنیم . به احتمال زیاد باید امشب گرسنه بخوابیم
پایان قسمت ۴
زمانی که خاطره هایت از امیدهایت قوی تر شد .پیرشدنت شروع میشود
ارسالها: 3747
#34
Posted: 9 May 2013 09:49
قسمت ۵
ـ بگذار ببینم توی یخچال چی پیدا میشه .
ـ اگر چیزی هم پیدا بشه فاسد شده .
ـ وای شایان ببین پدر چه تدارکی برامون دیده !
خودش را به سرعت به آشپزخانه رساند و درحالیکه با تعجب داخل یخچال را نگاه میکرد گفت :« مهتاب ؛ عجب بابای باحالی داری ؛ دستش درد نکند .»
شام را در کنار شومینه صرف کردیم .شایان آنقدر شیطنت کرد و مرا خنداند که تمام صورتم درد گرفت و دیگر نای خندیدن نداشتم . گفتم :«شایان ؛ جان من بسه ؛ اینقدر جفنگ نگو ؛ به خدا دیگه دل توی دلم نیست . اگه حالم بد شد اینموقع شب میخواهی چه کار کنی ؟»
ـ باشه قبوله ؛ دیگه ساکت می نشینم . راستی اینجای صورتت چی شده !
آنچنان قیافه حق به جانبی گرفته بود که باورم شد ؛ دستم را به روی صورتم کشیدم . با حالت جدی گفت :« نه نه ؛ اینجا نه آنطرف تر . اصلا بگذار خودم برایت پاک کنم .»
و بعد انگشتش را در سس گوچه فرو کردو قبل از اینکه متوجه شوم به دماغم مالید جیغی کشیدم و دستم را سسی کردم و به طرفش حمله ور شدم و به صورتش مالیدم . هرچه میگفت :« غلط کردم .» فایده ای نداشت ؛ با سماجت به روی او افتادم و تمام صورتش را سسی کردم . آن چنان قیافه مضحکی پیدا کرده بود که نتوانستم خودم را کنترل کنم ؛ یه ریز می خندیدم . یک آن فکری به سرم زد . به سرعت دوربین فیلمبرداری را روشن کردم . شایان که خودش هم خنده اش گرفته بود گفت :« جان من فیلم نگیر.»
و دستش را جلو دوربین آورد . صدایم را کمی صاف کردم و گفتم :« بینندگان عزیز درحال حاضر مشغول تهیه برنامه ای هستیم که برای شما جوانان میتواند درس عبرتی باشد . همینطور که می بینید این جوان آنقدر از کرده ی خود پشیمان است که اجازه نمیدهد از او فیلم بگیریم . حالا من صورتش را شطرنجی میکنم و با ایشان مصاحبه کوتاهی انجام میدهم .
میشه برای بینندگان ما بگویید که چه چیز باعث انحراف شما شده ؟»
شایان درحالیکه خود را نادم نشان میداد سرش را خاراند و گفت :« والله چی بگم آبجی . دوست بد ؛ رفیق ناباب ؛ روزگار که با ما سرناسازگاری داشت ؛ همه و همه دست به دست هم دادند و ما را به اینجا کشاندند .»
و بعد سرش را به زیر انداخت . گفتم :« بینندگان عزیز همینطور که می بینید این آقا آنقدر شرمنده است که صورتش از خجالت سرخ شده . دیگر بیشتر از این نمیگذارم خجالت بکشد .»
و لیوان آبی از روی میز برداشتم و به روی صورتش ریختم ؛ شایان که حسابی جا خورده بود در حالیکه سعی میکرد خنده اش را پنهان کند ؛ گفت :« که اینطور ؛ حالا بهت میگم .»
قوطی سس را برداشت و تا خواست به طرفم بیاید ؛ دوربین را روی مبل پرت کردم و پا به فرار گذاشتم . آنقدر دور سالن دویدیم تا بالاخره موفق شد مرا بگیرد . دستانم را از پشت گرفت و گفت :« به تو نمیشه اطمینان کرد ؛کار هم از محکم کاری عیب نمیکنه . خب ! که صورت من از خجالت سرخ شده ؛ حالا ببینیم کی بیشتر خجالت میکشه .»
قوطی سس را بالا سرم گرفت و گفت :« خب حالا نوبت منه ؛ اما اگه خواهش کنی شاید ببخشمت .»
قیافه ای مظلومانه به خود گرفتم و گفتم :« جان مهتاب .»
شایان به چشمانم خیره شد و مرا در آغوش کشید و گفت :«وقتی جان معتاب به میان میاد ؛ جانم فدای یک تار مویت .»
آنقدر احساس خوشبختی میکردم که گریه ام گرفت ؛ شایان گفت :«دختر چیه ! چرا گریه میکنی ؟» هق هق کنان گفتم :« واسه اینکه خیلی خوشبختم .»
شایان درحالیکه سر و صورتم را میبوسید مرا محکم به سینه فشرد و با صدای بلند فریاد زد :« خدایا از خوشبختی مردم .»
این چهار روز خوشبخت ترین زن عالم بودم . به علت بارندگی از ویلا بیرون نرفتیم . فقط گهگاهی که ریزش باران کم میشد به اتفاق شایان به کنار ساحل میرفتیم و به روی تخته سنگی می نشستیم و سرم را به روی شانه اش می گذاشتم و موج های دریا را تماشا میکردیم ؛ شایان با گیتارش آهنگ زیبایی مینواخت و زیر لب شعری را زمزمه میکرد .
پدر و مادر هر روز تلفن میزدند و گوشزد میکردند که وضع جاده ها خرابه تا باران قطع نشده راه نیفتیم . به علت بارندگی ؛ بازگشتمان چند روز به تاخیر افتاد اما بالاخره سازمان هواشناسی اعلام کرد تا بیست و چهار ساعت آینده هوا آفتابی است و ما تصمیم گرفتیم که فردا عازم تهران شویم ؛ هرچند که نه من و نه شایان دلمان نمیخواست این روزهای خوش به پایان برسد . اولین بار بود که طعم خوش عشق را تجربه میکردم . عشقی که به فرجام رسیده بود . به نظر من انسانها باید عاشق باشند تا بتوانند زندگی کنند .اگر دوست داشتنی در کار نباشد ؛ به حتم زندگی تلخ و ناگوار میشود . حالا می فهمم که ما انسانها هر کدام به نوعی عاشق هستیم ؛ آن زنی که از زندگی اش ناراضی است و روزهای سختی را با همسرش میگذراند . اگر ناکامی ها و سختی های زندگی را تحمل میکند ؛ حتما ته دلش ؛ جایی آن دور دورا ، عشقی خفته است ؛ که فقط باید بیدارش کرد و وقتی به آخر خط میرسه که دیگر هرچه درون سینه اش میگردد عشق را نمی یابد . سعی میکند تحمل کند اما دیگر عشقی وجود ندارد که او را به صبر و بردباری تشویق کند . و حالا خوشحالم که طعم خوش عشق را چشیده ام و سیراب شده ام . تا چندماه پیش از زمین و زمان بیزار بودم و حالا با دمیدن روح عشق در وجودم ؛ زندگی برایم معنا و مفهوم دیگری پیدا کرده است .
صبح زود قبل از طلوع آفتاب از خواب برخاستم . میخواستم قبل از بالا آمدن خورشید درکنار دریا باشم . شایان تنبل هنوز گیج خواب بود ؛ هرچه صدایش میکردم می گفت :« یه دقیقه ؛ فقط یه دقیقه صبرکن . الان بلند میشم .»
ـ آقا شایان تنبل ، خورشید خانم بخاطر من و تو یک ثانیه هم بالا آمدنش را به تاخیر نمی اندازه . پس بهتره تا با لیوان آب به سراغت نیامدم بلندشی .
شایان با شنیدن نام لیوان آب به سرعت بلند شد و از تخت پایین آمد و دو پایش را جفت کرد و سینه را جلو داد و گفت :« سرکار ؛ برای انجام وظیفه حاضرم .»
منهم بادی به غبغب انداختم و گفتم :« زودتر تجهیزات را جمع کن و به طرف ساحل راه بیفت .»
ـ چشم قربان .
صبحانه ای را که تدارک دیده بودم در سبد گذاشت و گفت :« دیگر امری ندارید ؟»
سرم را به علامت منفی تکان دادم .
شایان گفت :« با اجازه ی سرکار .»
و قبل ازاینکه متوجه منظورش شوم مرا بغل کرد و به سمت ساحل به راه افتاد و مثل همیشه بر روی همان تخت سنگ زیبا که حالا دیگر حسابی جلبک زده بود نشستیم . احساس سرما کردم و در بغل شایان کز کردم ؛ بدون اینکه کلامی برزبان بیاوریم به دور دستها نگاه میکردیم و منتظرطلوع خورشید بودیم که با طمانینه از ته دریا بیرون می آمد و جز صدای امواج که به شدت به ساحل برخورد میکرد صدای دیگری شنیده نمیشد . هوا طوفانی بود و اصلا نمیشد به دریا نزدیک شد . دقایقی طول کشید تا خورشید از سطح آب بیرون آمد . همانطور که در سکوت این منظره را نظاره میکردم گفتم :« شایان !»
ـ جانم .
ـ طلوع کردن چقدر خوبه .
مرا محکم به سینه چسباند و گفت :« برای خورشید خوبه که هر روز میتونه طلوع کنه .»
ـ نه ؛ برای ما انسانها هم عالیه .
نگاهی به چهره ام کرد و گفت :« مگر ما انسانها هم طلوع میکنیم .»
ـ آره ! خیلی زیاد ؛ به دنیا آمدن ؛ ازدواج کردن ؛ تولد فرزند ؛ به نظر من هر موفقیتی در زندگی یک طلوع تازه است ؛ حتی قبول شدن در دانشگاه .
بازهم حس لودگی اش گل کرد و گفت :« خب ؛ تو که تمام طلوع ها را پشت سر گذاشتی ؛ تنها می ماند بچه دار شدن .آنهم به چشم ؛ امرتان اطاعت میشود .»
زمانی که خاطره هایت از امیدهایت قوی تر شد .پیرشدنت شروع میشود
ارسالها: 3747
#35
Posted: 9 May 2013 09:54
حوصله شوخی نداشتم . گفتم :« شایان خواهش میکنم کمی جدی باش ؛ همه چیز را به مسخره گرفتی . زندگی که همه اش شوخی و خنده نیست .»
ـ اتفاقا به نظر من زندگی همین هاست . وقتی آدمی از آینده نهراسد و از نظر مالی در مضیقه نباشد ؛ باید خوش باشد ؛ خوش باشد ؛ خوش .
و به سرعت گیتار را از کنارش برداشت و شروع به زدن کرد . همان آهنگی که دوست داشتم . میخواست یه جوری مرا سرکیف بیاورد که همیشه هم موفق میشد و درحالیکه با پای برهنه برروی شن های ساحل راه میرفت و گیتار میزد به سمتم آمد و جلو پایم زانو زد و گفت :« مادام ؛ میشه ازتون خواهش کنم امروز هم اینجا بمانیم . قول میدهم فردا صبح زود راه بیفتیم .»
ـ شایان خودتو لوس نکن ؛ کلاسهای دانشگاه دو روزه که شروع شده میخواهی غیبت بخوریم .
ـ دانشگاه هفته اول خبری نیست .
ـ اصلا میترسم فردا دوباره باران بیاد .
ـ من قول میدهم که فردا هوا آفتابی باشد .
ـ حالا چه کار داری که همین امروز گیر کارت است .
ـ عزیزدلم ؛ دم غروب توی ساحل خیلی می چسبه که آتیش روشن کنی و به تماشای دریا بنشینی ؛ این مدت که همه اش بارونی بود . بگذار ما هم به آخرین آرزویمان برسیم . فردا دیدی افتادم مردم بعد همیشه عذاب وجدان داری که چرا نگذاشتی به آرزویم برسم .
ـ شایان خواهش میکنم نفوس بد نزن ؛ باشه قبول ؛ هرچی تو بگی .
با تعظیمی از جلو پایم بلندشد و شروع کرد به گیتار زدن . آن روز اصلا به داخل ویلا نرفتیم . ظهر هم روی اجاق ماهی کباب کردیم و با ولع خوردیم . بعد از خوردن ناهار روی شنهای ساحل دراز کشیدیم . شایان آرام و قرار نداشت ؛ با عجله به این طرف و آنطرف میرفت و هیزم های نمناک را جمع میکرد و هر بار با آمدنش میگفت :« تنبل بلندشو ؛ خسته شدم چقدر اینور و اونور برم حداقل چهار تا هیزم نازک بردار بیار.»
ـ آخه پسر ؛ به چه زبونی بهت بگم این هیزم ها تره ؛ آتیش نمیگیره آخرهم از دودشان خفه می شیم .
همانطور که هیزم بزرگی را کشان کشان جلو میکشید ؛ هن هن کنان گفت :« اگر شما نظر بهتری دارید بفرمایید .»
ـ البته که دارم ؛ زودتر سوال میکردی تا بهت بگم .
ایستاد و دستی به پیشانی اش کشید و گفت :« خب ؛ خواهش میکنم پیشنهادتان را بفرمایید .»
همانطور که با شنهای ساحل بازی میکردم گفتم :« فرزی میپری پشت ویلا در انبار را باز میکنی و هرچه هیزم دلت خواست برمیداری . اونجا ذخیره هیزم زمستان است .»
با گفتن آخرین جمله خودم را آماده کردم و پا گذاشتم به فرار ؛ میدانستم که شایان حسابی عصبانی میشود .به سرعت به داخل ویلا رفتم و در را قفل کردم و شکلکی برایش ردآورد . او که از خنده نمیتوانست خودش را کنترل کند گفت :«باشه ؛ باشه ؛ یکی طلب من »
و به سمت انبار رفت و هیزم ها را در گاری دستی ریخت و به ساحل آورد هرچه از من خواست که بیرون بیام گفت :« نوچ ؛ اینجا راحتم .»
نزدیکهای غروب آتش را روشن کرد و به سراغم آمد . از پشت شیشه او را می دیدم گفت :« مهتاب ؛ جان شایان بیا دیگه ؛ اینقدر اذیت نکن . این آتیش بدون تو لطفی نداره . قول میدم دست از پا خطا نکنم .»
ـ یادت باشه قول دادی .
دستش را به علامت پیشاهنگی بالا آورد و گفت :« قول پیشاهنگی .»
خنده ام گرفت و گفتم :« مسخره .»
در را باز کردم. شایان لبخندی زد و گفت :« متاسفانه چون قول دادم ؛ نمیتونم خدشه ای به شما وارد کنم ولی خب ؛ این قورباغه که قول نداده .
دستش را باز کرد و قورباغه به طرف صورتم پرید . آنچنان جیغی کشیدم که خودم هم باورم نمیشد مه این صدا از حنجره ام بیرون آمده باشد . از حال رفتم و نقش بر زمین شدم و دیگر هیچ نفهمیدم ؛ نمیدانم چه مدت طول کشید فقط صدای شایان در هاله ای مبهم شنیده میشد .
ـ عزیزم مهتاب ؛ مهتاب چشمات را باز کن .
و با ریختن چندقطره آب به روی صورتم از آن رخوت و بی حسی درآمدم ؛ چشمانم را باز کردم تمام فضای اطرف دور سرم می چرخید حتی تشخیص نمیدادم که کجا هستم و چه اتفاقی افتاده ؛ شایان با باز شدن چشمانم جانی دوباره گرفت و درحالیکه دستپاچه شده بود گفت :« معذرت میخوام ؛ من رو ببخش ؛ به خدا فکر نمیکردم اینطور بشه .»
همینطور که سرم در بغلش بود نگاهش کردم . با شرمندگی سرش را به زیر انداخت و گفت :« فقط قصد داشتم تو را بخندانم .»
ـ شوخی بی مزه ای بود .
ـ قول میدم دیگه تکرار نشه .
ولی قول دادن او فقط برای چند ساعتت بود . درهمین مدت کوتاه او را به خوبی شناخته بودم . به ندرت میتوانست جدی باشد ؛ همیشه میخواست خوش باشد و با غم و غصه فاصله زیادی داشت . البته من از روحیه او خوشم می آمد و لذت میبردم .در زندگی گذشته ام جز انضباط و مقررات دست و پاگیر چیز دیگری وجود نداشت . هرجا میرفتیم ؛ یا هرکه به خانه مان می آمد باید باوقار می نشینیم و حرفهای جدی و بحث های بزرگانه میکردیم و از شوخی و خنده حذر میکردیم و حالا ازاینکه با همسری شوخ طبع ازدواج کردم خوشحال بودم .شایان زندگی را راحت میگرفت و شاید هم خیلی راحت ؛ که گاهی اوقات حرصم را در می آورد . بااینحال شیفته اخلاقش بودم و از حرکات و رفتارش لذت میبردم .
آن روز برای آخرین بار به کنار دریا رفتیم و به تماشای آتش نشستیم ؛ ظلمت و تاریکی سراسر دریا را فرا گرفته بود و جز موج هایی که به ساحل نزدیک میشدند چیزی دیده نمیشد ؛ صدای سوختن هیزم به همراه صدای موج های دریا ملودی خاصی به وجود آورده بود و من در آغوش شایان به روی شیرین با او بودن می اندیشیدم . به فکر فردا و فرداهای دیگر نبودم ؛ فقط آن لحظه را می دیدم که باهم بودیم . شایان میگفت :« اگر میخواهی از زندگی لذت ببری به فکر فردا نباش ؛ از لحظه های زندگی استفاده کن که فردا دیر است .»
ولی ای کاش که نه او این چنین فکر میکرد و نه من به این راحتی می پذیرفتم .ای کاش بی چون و چرا تسلیم خواسته های او نمیشدم . آنقدر از زندگی گذشته ام ناراضی بودم که با دیدن شایان و عقاید سست و پوچش ؛ یک دل نه ؛ صد دل عاشق و شیدای او شدم؛ از اینکه مرا آزاد گذاشته بود که هر کاری که دلم بخواهد انجام دهم لذت میبردم . آزادی را به نوع دیگر معنا کرده بودم و ازاینکه این آزادی را شایان در اختیارم گذاشته بود ؛ هر روز بیشتر از روز قبل شیفته اش میشدم . هردو به بیراهه می رفتیم و نه خود می فهمیدیم و نه اینکه اگر کسی میخواست ما را راهنمایی کند به حرفش گوش میدادیم . از زندگی فقط و فقط لذت های آنی را میخواستیم و به تنها چیزی که فکر نمیکردیم ؛ آینده بود . آینده ای که به ما تعلق داشت و باید می نشستیم و با همفکری هم ؛ برایش تصمیم میگرفتیم . و ما هر دو به نوعی از آینده متنفر بودیم و خیلی که قصد میکردیم برنامه ریزی کنیم . برای فردا بود .
نمیدانم باید از پدر و مادر دلخور باشم ؛ یا ازخودم . ماانسانها همیشه دوست داریم کس دیگری را مقصر اشتباهاتمان جلوه دهیم و به ندرت خودمان را مقصر میدانیم . درصورتیکه خداوند به همه ی انسانها عقل داده که خودشان فکرکنند و راه و روش بهتر زندگی کردن را پیدا کنند و از دانسته های دیگران استفاده کنند . متاسفانه به سن خاصی که میرسیم خودمان را عقل کل میدانیم و راهنمایی های دیگران را نمی پذیریم ؛ اما همین که با شکست روبه رو میشویم ؛ دیگران را مقصر میدانیم که چرا ما را راهنمایی نکردند . میگوئیم :« حالا ما بچه بودیم و نفهمیدیم آنها چی ؛ آنهایی که سرد و گرم روزگار را چشیده بودند و میتوانستند چراغ راه ما باشند ؛ اما مقصر واقعی خودمان بودیم که خیلی زود فریب ظواهر زندگی را خوردیم و گرفتار عواطف و احساساتمان شدیم درحالیکه لحظه به لحظه از خودمان و اصلمان دور می شدیم و آنقدر تند رفتیم که خیلی سریع به آخر خط رسیدیم و دیگر راه بازگشتی وجود نداشت . پلهای پشت سر را به نوعی خراب کردیم که
زمانی که خاطره هایت از امیدهایت قوی تر شد .پیرشدنت شروع میشود
ارسالها: 3747
#36
Posted: 9 May 2013 09:54
برای تعمیر و ترمیم آن به خیلی وقت احتیاج داشتیم ؛ به اندازه یک عمر ؛ و دیگر نه نیروی جوانی وجود داشت و نه فکر و اندیشه ای که ما را یاری کند و همه و همه را در سراشیبی زندگی باختیم .
یک ماهی از شروع کلاسهای دانشگاه میگذرد . آرزویی که در تمام عمرم محال به نظر می آمد ؛ حالا تحقق یافته و روی خوش زندگی به رویم لبخند زده و تمام خواسته هایم در مدتی کوتاه رنگ واقعیت گرفته است .
کلاسهایم از روز شنبه شروع میشد و تا سه شنبه ادامه داشت و سه روز آخر هفته تعطیل بودم که برایم بسیار مفید بود . من از امور خانه داری سررشته آن چنانی نداشتم . به علاوه ؛ دروس دانشگاه و مهمانی های خانوادگی همه و همه باعث میشد که وقفه در کارهایم بیفتد . حتی مجبور شدیم جشنی را که قرار بود برگزار کنیم ؛ یکماهی به تاخیر بیندازیم . آنقدر سرمان شلوغ بود که وقت کم می آوردیم . من به جز پختن چند غذای ساده ؛ از آشپزی بهره ای نبرده بودم و این مامان بود که هرشب غذای فردای ما را آماده میکرد . حتی شبهایی که نمی رسیدیم به سراغ آنها برویم ؛ آخرشب به اتفاق پدر غذایی را که تهیه کرده بود ؛ برایمان می اورد و گشتی در آشپزخانه میزد و هرچه کمبود داشتیم لیست میکرد و وقت گرفتن غذا چیزهایی که حتی روحم خبر نداشت به دستم میداد و هرچه میگفتم :« مامان تو را به خدا ما را اینقدر لوس نکنید ؛ خودمان تهیه میکنیم .»میگفت :« چه فرقی داره؛ شما گرفتار هستید ؛ اول ازدواجتان است و سرتان شلوغه . مادر ؛ بهتره توی این فکرها نری و از لحظه های خوش زندگی ات تا میتونی لذت ببری.»
سه روز آخر هفته به نظافت ؛ درسهای عقب افتاده و احیانا مهمانی هایی که به خاطر ما برگزار میشد ؛ میگذشت . حجم درسهایم سنگین بود و من که در مدرسه همیشه شاگرد ممتاز کلاس بودم ؛ حالا هم میخواستم مثل همان دوران؛ دانشجوی ممتاز دانشگاه باشم . برای همین بیشتر وقتم در خانه به درس خواندن میگذشت که البته شایان از این وضع زیاد راضی نبود . او میگفت :« نمیخواهد اینقدر درس بخوانی ؛ همین که بتوانی اون درس را پاس کنی کافی است . حالا گیرم که با نمره های خوب و عالی دانشگاهت را به اتمام رساندی . بعد باید ویلان و سرگردان به دنبال کار بگردی . پس بهتره خیلی سعی و تلاش نکنی . به نظر من همین که هر ترم چندتا درس پاس کنی کافیه .»
ـ حالا چرا با این کار زندگی مان را عقب بیندازیم . زودتر دوره کارشناسی راتمام میکنیم بعد خود را آماده میکنیم برای کارشناسی ارشد .
ـ هو ... چه حوصله ای داری ! بابا این چهار تا کلاس در خواندن هم برای اینه که از قافله عقب نیفتی ؛ من اگر قرار بود برای خودم زندگی کنم فقط و فقط به دنبال پول بودم . پول در بیار و عشق دنیا را بکن .
درهمین مدت کوتاه متوجه شدم که ازنظر سطح فکر با شایان خیلی فرق دارم ؛ او کجا ! او از اینکه پدر و مادر صادقانه هرکاری از دستشان برمی آمد برای ما انجام میدادند سواستفاده میکرد و با خودشیرینی و چاپلوسی آنها را بیشتر تشویق میکرد . اما برای من بسیار سخت بود ؛ از اینکه از نظر مالی سربار آنها بودیم به اندازه کافی شرمنده شان بودم و حالا زحمت خرید و پخت و پز هم اضافه شده بود .
یک روز عصر که از راه دانشگاه سری به آنها زدم ؛ مادر طبق معمول غذاهایی را که آماده کرده بود درون ساکی گذاشت تا وقت رفتن با خود ببرم . بعد از اینکه کارهایش به اتمام رسید ؛ کنارم نشست و گفت :« خب دخترم ، شایان چطوره ؟»
ـ اون هم خوبه ؛ خیلی هم سلام رساند .
مامان یه حال عجیبی داشت یه چیزی میخواست بگوید اما تردید داشت . خودم حدس زدم که درباره ی شایان میخواهد سوال کند . او را در بغل گرفتم و گفتم :« مامان خیالتان از بابت ما راحت باشه ؛ شایان پسرخوبی است و زندگی خوبی را با هم میگذرانیم ؛ نگران ما نباشید .»
ـ نه عزیزم ؛ نگران نیستیم فقط دلم میخواهد مرا محرم خودت بدانی . بهرحال در زندگی زناشویی مشکلاتی پیش می آید که گاهی اوقات به راهنمایی بزرگترها احتیاج پیدا خواهید کرد ؛ تو جگر گوشه ی ما هستی ؛ دلم نمیخواهد غبار غم بر دلت بنشیند . درسته که همیشه جو خونه به شکلی بود که ما رااز هم دور میکرد ؛ درسته که ما هیچ وقت نتونستیم همدیگر را درک کنیم ، اما حالا اوضاع به کلی فرق کرده . تو برای خودت زندگی مستقلی تشکیل دادی که گاهی به راهنمایی احتیاج داری . مرا نه بعنوان مادر ؛ بلکه مثل یک دوست بپذیر و اگر با مشکلی روبه رو شدی ؛ دوست دارم با من راحت باشی .
او را بوسیدم و گفتم :« من که غیر از شما کسی را ندارم ؛ شکر خدا مشکلی در زندگی نداریم . شایان پسر خوبی است و به خواسته هایم خیلی اهمیت میدهد . او همان مرد دلخواهم است که در رویاهایم به دنبالش میگشتم . خودم هم باور نمیکنم که به همین راحتی به آرزوی محالم رسیده باشم . به لطف خدا زندگی آرام و بی دغدغه ای داریم . اما موضوعی است که مدتی ذهن مرا مشغول کرده ... مامان من فکر میکنم اینطور که شما دارید زحمت ما را میکشید ؛ درست نباشید .خونه ؛ ماشین ؛ پول تو جیبی ؛ مخارج خونه و حتی زحمت پخت و پز . اینها را به راحتی نمیشه به دست آورد . مردم به هزار سختی میتوانند کرایه خونه شون را تهیه کنند ؛ اما شما و پدر به راحتی همه ی امکانات را در اختیار ما گذاشته اید که به نظر من صحیح نیست . من میترسم ؛ از آنروزی میترسم که شایان عادت بکند و روز به روز توقعش بیشتر شود .»
مادر دستم را گرفت و گفت :« عزیزم نگران این موضوع نباش ؛ من و پدرت هر کاری میکنیم برای رفاه دخترمان است . دلم نمیخواهد اول زندگی ات مثل خودم سختی بکشی ؛ شایان هم پسر خوبی است .هرکاری که ما میکنیم اظهار شرمندگی میکند و میگه :« این وظیفه من است .» همین که درک میکنه و متوجه مییشه کافیه و کم کم یاد میگیره که برای زندگی راحت و آسوده باید سعی و تلاش بیشتری کرده .»
ـ اما همیشه اینطور نیست . ما انسانها کم کم به آن چیزی که برایمان مهیا شده عادت میکنیم و توقع مان هم روز به روز بیشتر میشه . دلم نمیخواهد شایان هم یک روز اینطور بشه . دوست دارم خودمان زحمت بکشیم و از دسترنج همسرم زندگی مان بچرخه . میدونم که او هم فعلا در موقعیتی نیست که بتونه از پس این مخارج بربیاد ؛ اما بهتره بعضی از کارها را بگذارید به عهده ی خودمان .
ـ مثلا چی ؟
ـ درسته که شایان بصورت نیمه وقت کار میکنه ، اما حقوقش بد نیست . با پولی که پدرمیدهند به خوبی میتونیم زندگی مان را بچرخانیم ؛ دیگر مخارج خورد و خوراک و تهیه غذا را بگذارید به عهده ی خودمان ؛ میخواهم از این به بعد خودم غذا درست کنم . خرید هم به عهده ی شایان . او باید بفهمه که متاهل شده ؛ ازاینکه همه چیز آماده باشه و او فقط مصرف کننده ؛ بعدها به مشکل برمیخوریم . فقط شما باید پختن چند نوع غذا را به من یاد بدهید . در ضمن به خانم بهرامی بگویید که هفته ای یک روز هم به خانه ما بیاید که درکارها به من کمک کند .
مادر کمی فکرکرد و گفت :«فکر خوبیه ؛ پدرت هم از اول با این کار موافق نبود . مقصر من هستم . گفتم اول زندگی شان است ؛ کار خونه و درس خواندن برای دختری که در ناز و نعمت بزرگ شده سخته . اما حالا که خودت دوست داری ؛ من هم حرفی ندارم . تا حالا فکر میکردم که تو هنوز بچه ای ؛ اما حالا متوجه شدم که به خوبی میتونی یک زندگی را بچرخانی .»
از آن روز برنامه زندگی ام به کلی تغییر کرد . بااینکه برایم سخت و دشوار بود ؛ ولی لذت میبردم . طعم مستقل بودن و استقلال را برای اولین بار چشیدم . همیشه در زندگی ام کسی بود که حمایتم کند ؛ کارهایم را انجام دهد ؛ حتی به جایم فکرکند و تصمیم بگیرد . حالا میخواستم خودم باشم . اگر قراره با ازدواج کردن باز هم برای هر کاری از پدر و مادر استمداد بطلبم باز هم همان زندگی قبلی تکرار خواهد شد . شایان اوایل از این وضع ناراضی بود ؛ هرچند که سعی میکرد نشان ندهد ؛ اما از حرکات و رفتارش به خوبی نمایان بود . او از اینکه همه چیز به راحتی برایش مهیا است بدون اینکه زحمتی بکشد خوشحال و آسوده بود و به راحتی میتوانست به تفریح و خوش گذرانی بپردازد ؛ ولی حالا مجبور بود خرجش را با دخلش تنظیم کند و زیاده روی نکند . اونموقع از هیچ چیز خبر نداشت ؛ همیشه یخچال و فریزر پر بود و هرچه که میخواست آماده بود ؛ هرچند که حالاهم بیشتر مخارج زندگی مان را پدر میپرداخت ؛ اما چند فرق با گذشته داشت . براساس پولی که داشتیم برنامه ریزی میکردیم ؛ او مجبور بود بعد از تعطیل شدن از شرکت مایحتاج روزانه را تهیه کند و تا حدودی در کارهای خانه کمکم کند .
تا مدتی که دست پختم اصلا تعریف نداشت ؛ شایان به شوخی میگفت :« حیف اون دست پخت مامان نبود که
زمانی که خاطره هایت از امیدهایت قوی تر شد .پیرشدنت شروع میشود
ارسالها: 3747
#37
Posted: 9 May 2013 09:54
ما را از آن محروم کردی ؟»
اما کم کم از مامان و خانم بهرامی رمز و راز آشپزی را یاد گرفتم و دیگر حسابی کدبانو شدم . روزهایی که صبح دانشگاه داشتم از شب قبل غذا آماده میکردم و بعدازظهرها به نظافت و کارهای خانه میپرداختم و بعد هم به درسهای دانشکده میرسیدم . روزهایی که عصر کلاس داشتم راحتتر بودم ؛ صبح تمام کارهایم را انجام میدادم و شب وقت بیشتری برای مطالعه داشتم . آن سه روز تعطیلی هم که جای خودش را داشت . با اینکه باید وقت بیشتری داشته باشم ؛ همیشه کم می آوردم . اون هم به خاطر شایان . یک شب هم توی خونه بند نمیشد ؛ چهارشنبه به خانواده خودم اختصاص داشت ؛ با ماهان از قبل هماهنگی کرده بودیم که چهارشنبه ها همگی درکنار پدر و مادر بگذرانیم و عصر هم که آقایون به سرکار میرفتند به سراغ مامانی میرفتیم . گاهی اوقات عزیزجون هم به جمعمان اضافه میشد که به همراه خودش یک دنیا شادی می آورد . حالا می فهمم که حق با مامانی بود ؛ شایان کپی مادرش بود ؛ او هم دریک جمع دوستانه آرام و قرار نداشت و مجلسی نبود که بدون او به کسی خوش بگذرئ . پنج شنبه و جمعه هم با دوستان شایان به گشت و تفریح میگذشت . او دوستان زیادی داشت ؛ اما من با فرشید و شیدا و علی و ستاره راحتتر
بودم .چندسالی از ازدواجشان میگذشت و راهنماهای خوبی برایم بودند . باشیدا و ستاره خیلی زود صمیمی شدم ؛ بطوریکه هر روز تلفنی از حال هم باخبر میشدیم و از ریز و درشت مسائل زندگی هم باخبر بودیم و از باهم بودن لذت میبردیم . سرمان درد میکرد برای جشن و شادی . خیلی راحت مثل آنها شدم ؛چادر و روسری را کنار گذاشتم ؛ مگر در مواقعی که به خانه پدر و بستگان میرفتیم . درجشن های دوستانه شرکت میکردیم و در آن جمع صمیمی و خودمانی احساس راحتی میکردم . حسابی با مهتاب چند ماه پیش فرق کرده بودم . اوایل خجالت میکشیدم که برقصم . وقتی برای اولین بار شایان دستم را گرفت تا با هم برقصیم ؛ چشم غره ای به او رفتم که وارفت و گفت :« زور و اجباری در کار نیست . هرطور خودت دوست داری ؛ ولی کاری نکن که توی دید باشی ؛ سعی کن همرنگ جماعت بشی .»
و کم کم من هم مثل خودشان شدم ؛ البته بی بند و بار نبودیم همه کسانی بودند که چند سالی یکدیگر را می شناختند و متاهل بودند . فرشید و علی را مثل برادر میدیدم و اگر از شایان دلخور میشدم به راحتی با آنها در میان میگذاشتم . رابطه مان آنقدر نزدیک بود که اگر ازهم ناراحت میشدیم . خیلی راحت بازگو میکردیم و سعی میکردیم مشکل را حل کنیم ؛ برای همین از بودن با آنها لذت میبردم .
دختر خجالتی و کم رویی نبودم ؛ اما در جمعی که همه را به خوبی نمی شناختم معذب بودم و روی هم رفته با مردم خیلی زود نمیتوانستم ارتباط برقرار کنم .برعکس من ؛ شایان باهمه زود قاطی میشد و سرخوشی را باز میکرد . فرقی هم برایش نمیکرد که دختر یا پسر باشه ؛ انقدر شیطنت میکرد تا طرف را به خنده بیندازد . من هم با شادی او شاد بودم . هیچ وقت حسادت نمیکردم و بدبینانه قضاوت نمیکردم . نمیدانم چرا ؛ ولی هیچ وقت از شوخی کردن شایان با دخترها ناراحت نمیشدم . به او اعتماد داشتم و او هم سواستفاده نمیکرد . شیدا و ستاره میگفتند :« بابا تو دیگه کی هستی ! ما اگر شوهرمان با دختری بیشتر ازیک سلام و علیک صحبت بکنه ؛ تکه تکه اش میکنیم. تو چطور میتونی اینقدر راحت باشی .»
و من هم درجوابشان میگفتم :« آخه احمق ها اگر او منظور داشته باشه که جلوی من شوخی نمیکنه . من به خوبی روحیه او را می شناسم . به نظر من قبل از هر چیزی باید با همسرمان دوست باشیم تا بتونیم یک زندگی خوب و راحت داشته باشیم من از اینکه می بینم او شاد است لذت میبرم .»
حتی خیلی راحت از رابطه او با دوست دختران سابقش میپرسیدم و ازاینکه با آب و تاب برایم تعریف میکرد احساس صمیمت بیشتری با او میکردم و گاهی اوقات تعجب میکردم که چطور دخترها خودشان را به راحتی در اختیار پسری قرار میدادند و تازه اونموقع بود که فهمیدم چقدر چشم و گوش بسته هستم ؛ خدا میداند که از هیچ چیز خبر نداشتم وقتی شایان تعجب مرا می دید ؛ میگفت :« اینکه چیزی نیست ؛ حالا این داستان را بشنو .»
و شروع میکرد به تعریف کردن . یکبار وقتی قیافه مرا دید که از تعجب ماتم برده گفت :« عجب دختر ساده ای هستی . مهتاب ؛ واقعا هیچ وقت از پسری خوشت نیامده و به کسی دل نباخته ای ؟»
با حالت عجیبی گفتم :« چی !؟»
ـ یعنی هیچ وقت جنس مذکری در زندگی ات نبوده ؟
آهی کشیدم گفتم :«چه حرفهایی میزنی ! زندگی من با دیگر دختران خیلی فرق داشت . مال آن چنان بار آمده بودیم که حتی در خواب هم نمی دیدیم که به پسری دل باخته باشیم . آن چنان ترس و وحشت در دل و جانمان رخنه کرده بود که با جنس مذکر بیگانه بودیم ؛ حتی نگاه کردن به یک پسر را از گناهان بزرگ به حساب می آوردیم .»
ـ هو ... چه حوصله ای داشتی ؛ من اگر جای تو بودم این همه خفقان را نمیتوانستم تحمل کنم و حریص تر میشدم .
ـ من هم نمیتوانستم تحمل کنم ؛ اما چاره ای نداشتم . چه کاری از عهده ام برمی آمد ؟ من یک دختر بودم و با یک پسرزمین تا آسمان فرق داشتم . اتفاقا در خانواده ی ما ؛ حالا ای کاش تنها مشکلم رابطه با پسرها و اینجور چیزها بود . من سرپیش پا افتاده ترین مسائل با پدر مشکل داشتم . همیشه برسر چادر پوشیدن ؛ بیرون رفتن با دوستان ؛ حتی آمدن آنها به خانه مان بحث داشتیم . بدون پدر یا مادر اجازه نداشتیم بیرون برویم ؛ حتی جرات اینکه یک نوار گوش بدهیم نداشتیم . آیا باور میکنی که به یاد ندارم حتی یک شب خونه ی مامانی ؛ یا ماهان مانده باشم ؟ خدا میدونه که من در طی این سالها چه زجری کشیده ام ؛ ماهان مثل آنها بود اما من با بقیه فرق داشتم . روزی نبود که با پدر بحثم نشود و هفته ای بیاید و برود و من و او با هم قهر نکنیم .
ـ پس باید از چنین پدری متنفر باشی .
ـ برعکس ؛ من عاشق پدرم بودم و هستم . هرچه او سخت گیرتر میشد ؛ علاقه ام به اوبیشتر میشد . باورت نمیشه همه یکطرف و پدر هم یکطرف . عشق و ایمان و همه ی زندگی ام اوست . باور میکنی وقتی با او قهر میکردم از غم دوری اش بیمار میشدم . هرروز از پشت پنجره اتاقم آمد و رفتنش را تماشا میکردم و دلم لک میزد که او را در بغل بگیرم و غرق بوسه اش کنم .پدرم دنیای من است.
شایان لبخندی زد و گفت :« پدرت هم تو را خیلی دوست داره ؛ همیشه به حالت خاصی نگاهت میکنه . در عمق چشمانش عشق و علاقه ای که به تو داره به وضوح دیده میشه . فکرمیکنه که تو هنوز بچه ای و احتیاج به مراقبت داری . او نمیدونه که من مثل یک شیر مواظب تو هستم .»
ـ باور میکنی که اگر روزی او را نبینم یا صدای او را نشنوم ؛ در دلم غمی بزرگی تلنبار میشه ... شایان من میترسم ؛ از آن روزی میترسم که پدر بفهمه به تمام عقاید او پشت پا زده ام و آنچه را که او تفی میکرده من به راحتی انجام میدهم . اگر روزی او بفهمد ؛ میدونی چه خواهد شد ؟ به حتم مرا برای همیشه ترد خواهد کرد .
با گفتن این جمله دلم لرزید . آیا میشود روزی برسد که پدر اجازه ندهد او را ببینم !
آن روز جمعه هم به اتفاق بچه ها به کوه رفتیم و مثل همیشه شایان مجلس را در دست گرفته بود و با جوک گفتن و شوخی هایش همه را می خنداند ؛ سر به سر همه میگذاشت ؛ حتی دوستان دانشگاهی من که شناخت چندانی از آنها نداشت . حتی فرشید و علی هم به او گفتند :«زشته ؛ شاید از شوخی های تو خوششان نیاید ؛ بگذار چند جلسه رفت و آمد بکنیم بعد باب شوخی را باز کن .»
شایان با خونسردی گفت :« اتفاقا من از همان روز اول خودم را نشان میدهم تا هرکه خوشش نمی آید به جلسه بعد نرسد و همین جا ختم جلسه اعلام شود .»
آنقدر شیرین زبان و خوش برخورد بود که خیلی زود در دل دیگران می نشست و نه تنها بدشان نمی آمد بلکه لذت هم میبردند .
آن روز هم شایان به روی تخته سنگی نشسته و مشغول چرت و پرت گفتن بود و آن چنان با آب و تاب تعریف میکرد که اگر جوک بی مزه ای هم میگفت همه را به خنده می انداخت . شکلک درمی آورد ؛ صدایش را تغییر میداد و در آخر هم گیتارش را به دست میگرفت و قطعه آهنگی میخواند . یکی از دوستان دانشگاهی ام که برای اولین بار با شایان روبه رو شده بود ؛ میگفت :« مهتاب ؛ خوش به حالت که چنین همسری داری فکر نکنم هیچ وقت پیر شوی .»
تعریف کردن دیگران از شایان را دوست میداشتم و احساس غرور میکردم . ازاینکه خدا چنین شوهری نصیبم
زمانی که خاطره هایت از امیدهایت قوی تر شد .پیرشدنت شروع میشود
ارسالها: 3747
#38
Posted: 9 May 2013 09:55
کرده که دیگران آرزویش را دارند به خود می بالیدم .
آن روز را هیچ وقت از خاطر نمیبرم . در آن دشت زیبا در زیر اشعه ی دلچسب خورشید دراز کشیده بودیم و از آفتاب پاییزی لذت میبردیم . هرچند نفر هم جمع شده بودند ؛ شاید هم طبق معمول دریکجا بند نمیشد ؛ به سراغشان میرفت و تاهمه را به خنده نمی انداخت از جایش تکان نمیخورد . بااینکه به وضوح می دیدم که شایان به ندرت در کنارم است و بیشتر دوست دارد با دیگران وقتش را بگذراند ، اصلا ناراحت نمیشدم ؛ بااینکه می دیدم هرجفتی دست در دست یکدیگر راه میروند و از طبیعت لذت میبرند ؛ هیچ وقت حسادت نمیکردم و حتی یکبار هم نشد که از شایان گله کنم و از او دلگیر شوم . با اینکه می دیدم فرشید و علی با چه شور و شوقی دست به گردن همسرانشان می اندازند و کنار گوش هم نجوا میکنند ؛ خدا میداند یکبار هم دلم تکان نخورد و از خدا نخواستم که ای کاش شایان هم مثل آنها بود . اصلا شخصیت شایان را همانطور که بود دوست داشتم . آن روز ستاره ازسر دلسوزی گفت :«بابا این چه شوهری است که تو داری ؛ شما دوماه بیشتر نیست که ازدواج کردید باید الان دست همدیگر را بگیرید و به دشت و کوه بزنید و از باهم بودن لذت ببرید نه اینکه او برای خودش بگردد و تو هم تنها اینجا بشینی .»
در جوابش گفتم :« طفلکی را ولش کنید ؛ بگذارید خوش باشه ؛ به زور و اجبار که نمیشه کسی را یک جا بند کرد ؛ زندگی زناشویی هم غل و زنجییر نیست که به گردن هم بیندازیم . باید خواسته های هم را بفهمیم و یکدیگر را درک کنیم ؛ شایان هم همین نظر را دارد و مرا آزاد گذاشته .»
ستاره میان حرفم آمد و با جدیت گفت :« اما مهتاب ؛ زنها با مردها فرق دارند . تو حاضری همینطور که شایان با دخترها شوخی میکنه توهم همین رفتار را داشته باشی ؛ نه عزیزم تو با او فرق داری .»
شیدا گفت :« حالا تو میگی که شایان تو را آزاد گذاشته تا هرکاری که دوست داری انجام دهی ؛ اما قول میدهم اگر همین حالا بلند بشی و با چهار تا پسر ؛ یا حتی فرشید و علی شوخی کنی ؛ شایان ناراحت میشه ما زنها فکرمیکنیم حسود هستیم ؛ اما مردها به مراتب از ما حسودترند ؛ البته اسم این حسادت را غیرت میگذارند . عزیزم از من میشنوی ؛ اینقدر به شایان بال و پر نده . ما قبل از تو او را می شناسیم او پسر خوب و شوخی است و حسن های زیادی داره . اما این دلیل نمیشه که حالا هم که ازدواج کرده مثل زمان تجردش باشه ؛ به نظر من باید از مرد خواست . اگر او را رها کنی ؛ بعد از مدتی می فهمی که چه اشتباه بزرگی کردی .»
ستاره دستش را به دور گردنم انداخت و گفت : « عزیزم ما تو و شایان را دوست داریم ؛ دلمان میخواهد همیشه درکنار هم و به شوخی زندگی کنید ؛ از ما دلخور نباش و حرفهایمان را به پای دوستی بگذار.»
با لبخندی گفتم :« حتما ؛ حتما .»
شیدا گفت :« دلگیر که نشدی ؟»
ـ واسه چی ! شما که حرف بدی نزدید . و از اینکه به فکرمن هستید بی نهایت متشکرم .»
هنوز حرفم به پایان نرسیده بود که دستان گرم شایان را به دور بازوانم حس کردم و با صدای بلند گفت :« خانم ها و آقایان محترم یک خبر مهم براتون دارم .»
و در حالیکه با دست به سمتی اشاره میکرد گفت :« خانم عزیز با شما هستم . از اینکه همه ی عمرتان نشستید و حرف زدید و غیبت کردید به کجا رسیدید؟ یه کمی هم به دوستان توجه کنید .»
صدای خنده ی همه بلند شد و بعداز لحظاتی سکوتی سراسر دشت را گرفت . شایان دست مرا گرفت و بلند شدیم و گفت :« اول از همه از لطف خدا ممنون هستم که چنین همسری نصیبم کرد ؛ باور کنید در خواب هم نمی دیدم ؛ گاهی اوقات فکرمیکنم که این یک رویاست که هر آن ممکن است به دور دستها برود. او را عاشقانه دوست دارم و امیدوارم که بتونم خوشبختش کنم . و حالا خبر خوش ؛ مهمانی ما که منتظر بودید به زودی از راه خواهد رسید شب همین پنج شنبه همگی منزل ما هستید . با قدوم خود ما را خوشحال کنید .»
آنقدر برایم غیرمنتظره بود که خودم هم تعجب کردم . قبلا دراینباره صحبت نکرده بودیم ؛ ولی با این حال او آن چنان سرحال و راضی به نظر می آمد که دلم نیامد با اخم و دلخوری او را برنجانم و با خوشحالی گفتم :« بچه ها یادتون نره ؛ منتظرتان هستیم .»
اصلا از بحث و دلخوری خوشم نمی آمد . دلم نمیخواست زندگی تازه ام با بحث های پیش پا افتاده و جزئی بهم بخوره . هر وقت یاد قهرهایی که با پدر میکردم ؛ می افتادم ؛ تنم میلرزید . برای همین دلم نمیخواست مسئله ای رابطه مان را تاریک کند ؛ البته شایان هم اهل قهر کردن نبود . برایش فرقی نمیکرد که مقصر من باشم یا خودش ؛ خیلی زود سرصحبت را باز میکرد و با مسخره بازی هایش مرا به خنده می انداخت .
وقتی به خانه رسیدیم ساعت از هفت گذشته بود . بااینکه خیلی خسته بودم به آشپزخانه رفتم و مشغول شست و شوی ظروف شدم و شایان هم بعد از مرتب کردن خانه به حمام رفت . وقتی کارم تمام شد از خستگی روی کاناپه ولو شدم . هرچه تلویزیون را از این کانال به آن کانال زدم برنامه جالبی نداشت ؛ ترجیح دادم آهنگ ملایمی گوش دهم . سی دی را روشن کردم ؛ موسیقی بی کلامی بود که به من آرامش میداد اما هنوز دقایقی نگذشته بود که شایان آن را بهم زد .
ـ مهتاب خانم ؛ امروز چطور بود ؟ بهتون خوش گذشت .
بالای سرم ایستاده بود . به رویش لبخندی زدم و گفتم :« مگه میشه آدم در جوار شما باشه و بد بگذره .»
ـ من که همیشه گفتم تا من را داری هیچ غمی نداری .
ـ راستی شایان چرا برای مهمانی پنج شنبه شب با من هماهنگی نکردی!
درکنارم نشست و گفت :« میخواستم سورپرایزت کنم .»
از کنار چشم نگاهش کردم و گفتم :« ای کلک ؛ وقتی حرفی نداری ؛ بگو میخواستم سورپرایز باشه .»
ـ نه به جان مهتاب ؛ حالا هم اگه تو بخواهی آنرا بهم میزنم . مخالفی !
ـ نه مخالف که نیستم ؛ اما دلم میخواهد هرکاری که انجام میدهی از قبل با من هماهنگ کنی .
ازجا برخاست و دستش را کنار پیشانی اش آورد و گفت :« قول میدهم جناب سروان دیگه تکرار نشه . حالا خواهش میکنم مرا ببخشید .»
و با عجله به سمت آشپزخانه رفت و بایک ظرف چیپس و ماست برگشت و گفت :«چه بچه های باحالی داشتید ؛ هم دانشگاهی هایت را میگم ؛ ازشون خوشم آمد ؛ اتفاقا اون زوجی که تازه نامزد کرده اند ...
ـ خوب جواب شیطنت هایت را میدادند ؛ حسابی کم آورده بودی .
ـ اختیار دارید ؛ من کم بیارم . اگر همه ی عالم و آدم جمع شوند جواب تک تکشان را میدهم .
ـ این یکی را درست گفتی ؛ خدا این زبون را از تو نگیره .
ـ واقعا راست میگی ؛ اگر این زبون را نداشتم به درد هیچ کاری نمیخوردم .
ـ راستی میدونی شیدا و ستاره چی میگفتند !
همینطور که مشغول خوردن ماست و چیپس بود گفت :« چی گفتند؟»
ـ برای آنها عجیب بود که تو با دیگران شوخی میکنی و من ناراحت نمیشوم و تو در جمع ؛ به ندرت پیش من هستی .
شایان با تعجب نگاهم کرد و گفت :« تو چی جواب دادی ؟»
ـ واقعیت را گفتم . ازدواج به معنی غل و زنجیر نیست . باید هر طور که راحتی زندگی کنی ؛ ما همدیگر را درک میکنیم و از زندگی مان بسیار راضی هستیم . اونها میگفتند که زن و مردها با هم فرق دارند ؛ اما اینطور نیست .
ـ به نظرتو چطوری است ؟
ـ به نظر من هرحسی که در یک زن وجود داره در یک مرد هم میتونه باشه ؛ یا به عکس ؛ مثلا یک زن میتونه حسود یا بی عاطفه و حتی خیانتکار باشه ؛ یک مرد هم همینطور . هرجفتی اگر از طرف مقابلش مطمئن باشه دیگه حسادت و هرشک و شبهه ای کنار میرود ؛ اگر یک زوج همدیگر را دوست داشته باشند ؛ نباید وسواس به خرج دهند و از کوچکترین مسئله ای ایراد بگیرند . مثلا تو برای خودت ملاک هایی در زندگی داری که سالهای سال همین روش زندگی ات بوده ؛ حالا این توقع بی جاست که من بخواهم از ایده و عقایدت دست برداری . فقط میتونیم با همفکری و تفاهم سعی کنیم ایرادهای همدیگر را برطرف کنیم و قبل ازاینکه دیگران به ما گوشزد کنند ؛ خودمان از عهده حل آن بربیایم . بهرحال یک سری عادتهای زشت هست که باعث از هم پاشیدن زندگی میشه که با کمی صبر و بردباری میتوان آنها را رفع کرد .
زمانی که خاطره هایت از امیدهایت قوی تر شد .پیرشدنت شروع میشود
ارسالها: 3747
#39
Posted: 9 May 2013 09:55
پدر همیشه میخواست روحیه و فکر مرا تغییر دهد و من ازاین موضوع رنج میبردم . حالا دلم نمیخواهد همین بلا را بر سرتو بیاورم و به اجبار ازت بخواهم که بخاطر من خودت را تغییر بدهی ؛به نظر من چه زن و چه مرد ؛ فرقی نمیکنه ؛ اگه قراره پایبند زندگی نباشه و خدای نکرده سر و گوشش بجنبه ؛ او را نمیتوان عوض کرد هرطور که بخواهی او را کنترل کنی به بیراهه میرود ؛ پس سعی بیهوده کردن است خدا کنه اصل آدمی درست باشه .
شایان با دقت به حرفهایم گوش کرد وبعد گفت :« مهتاب ؛ به جان خودت که میدانی که چقدر برایم عزیز هستی ؛ اگر از راه و روش و کارهای من خوشت نمی آید یا باعث آزار تو میشود ؛ بگو تا خودم را تغییر بدهم ؛ هیچ وقت دوست ندارم کاری انجام دهم که باعث ناراحتی تو بشه .»
و دوباره حس لودگی اش گل کرد و جلو پایم زانو زد و گفت :« شما امر بفرمایید . اگر از اینجانب دلخور هستید ؛ بگویید که همین جا به زندگی ام خاتمه دهم .»
سرم را تکان دادم و گفتم :« فقط خواهش میکنم در مواقعی که باید جدی باشی ؛ جدی باش.»
شایان یه جور به خصوصی بود ؛ هیچ وقت نمیتوانست جدی باشه ؛ حتی در سخت ترین شرایط زندگی . آیا من میتوانستم او را تغییر دهم ؟! البته من هم از اخلاق و روحیه او خوشم می آمد . در زندگی گذشته ام قانون و نظم دست و پاگیری همیشه چهارچوب زندگی مان را تهدید میکرد ؛ هرحرفی که میخواستیم بزنیم ؛ باید فکرمیکردیم که آیا گفتن این جمله در اینجا صلاح است ؟ و هرکاری که میخواستیم انجام بدهیم باید قانون خانواده باشد . اما شایان تمام این قوانین سخت را زیر پا میگذاشت و میگفت :« هرطور که راحتی باید زندگی کنی .»
بااو بودن برایم دنیایی بود که حاضر نبودم با هیچ چیز عوضش کنم . اخلاق و رفتار او برایم جالب و دوست داشتنی بود ؛ به طوریکه چشم و گوشم به روی حرفهای مردم کاملا بسته بود و اصلا برایم مهم نبود که چه بگویند ؛ او مرد ایده آلم بود و او را همانگونه دوست داشتم که بود . ساده ؛ بی آلایش ؛ شوخ طبع و در جمع محبوب همه ، جمعی نبود که بدون شایان کامل شود ؛ اگر حتی چنددقیقه دیر میکردیم سر و صدای همه بلند میشد و میگفتند :« بابا کجا هستید حوصله مان سر رفت .» شایان هم با قیافه جدی میگفت :« دستتان درد نکنه مگر من دلقک هستم که همه منتظرند تا شایان خلک بیاد و همه را بخنداند . از این به بعد من میخواهم جدی باشم.»
و شروع میکرد به نازکردن و تا همه به سراغش نمیرفتند از دلش در نمی آوردند ؛ رضایت نمیداد .
چیزی به مهمانی نمانده بود و ما هیچ تدارکی ندیده بودیم . شایان هم که عین خیالش نبود ؛ آنقدر زندگی را راحت میگرفت که گاهی اوقات حرصم را در می آورد . به طرز غیرقابل باوری مجلس پنج شنبه در دانشگاه پیچید ؛ بچه ها یکی یکی به سراغم آمدند .
ـ حالا ما غریبه هستیم که برای عروسیتان دعوتمان نمیکنید .
ـ این یک مهمانی خصوصی است ؛ عروسی ما چندماه پیش بود . فقط چند تااز دوستان را دعوت کردیم که دور هم باشیم .
ـ یعنی ما جزو دوستان نیستیم .
ـ این چه حرفی است که میزنید شما هم تشریف بیاورید ؛ خوشحال میشویم .
ـ راستی راستی ما هم دعوت هستیم .
ـ البته که هستید ؛ یادتون نره .
ـ مگر میشه یادمون بره ؛ اینطور که ما تعریف آقا شایان را شنیدیم به حتم خیلی خوش میگذره.
به همین راحتی مهمان ها حدود هشتاد نفر شدند و نمیدانستم چه بکنم . ازمامانم که نمیتوانستم کمک بگیرم ؛ چون اگر می فهمیدند که این چنین مهمانی میخواهم برگزار کنم ؛ برای همیشه طردم میکردند . مستاصل مانده بودم . خدایا در این پنج روز چه کار میتوانستم بکنم ؛ حتی محل مناسبی هم برای جشن پیدا نکردیم . غذا ؛ میوه ؛ شیرینی ؛ وسایل پذیرایی هم که جای خود داشت .
به تنها کسی که عقلم رسید تماس بگیرم و کمک بخواهم عزیزجون بود ؛ خدا را شکرکردم که در ایران بود . تلفنی با او تماس گرفتم.
ـ سلام عزیزجون ؛ مهتابم ؛ حالتون چطوره ؟
ـ به به ؛ سلام بر عروس گلم ؛ حالت چطوره ؟ به خدا شرمنده که نتونستم سری بهتون بزنم تا یکی دو هفته دیگه دارم میرم درگیر کارهایم هستم .
ـ خواهش میکنم ؛ این چه حرفیه که میزنید ؛ وظیفه ماست که به سراغ شما بیایم و اگر کار از عهده مان برمی آید برایتان انجام دهیم .
ـ شما تازه عروس و داماد هستید ؛ سرتان شلوغه . کسی هم از شما توقع نداره . خب از خودت بگو ؛ شایان چطوره ؟
ـ اون هم خوبه . عزیزجون یه زحمتی براتون داشتم .
ـ بگو عزیزم ؛ هرکاری داری تعارف نکن .
ـ والله چی بگم ؛ شایان برای همین پنج شنبه شب عده ای از دوستانش را دعوت کرده ؛ به مناسبت همان جشنی که قرار بود بگیریم . حالا به چندتا مشکل برخورد کردیم که غیراز شما کسی نیست که بتونه کمکمان کند.
ـ چی شده عزیزم !
ـ متاسفانه هنوز هیچ کاری انجام ندادیم ؛ در ضمن بچه ها حدود هشتادنفر هستند که فکر نکنم توی آپارتمان خودمون جاشون بشه . نمیدونم چه کار کنم .
عزیزجون بدون اینکه فکری بکند ؛ یااز شایان ناراحت شود گفت :« عزیزم اینکه مشکلی نیست ؛ همه چیز را بسپارید به من . از بابت جا که مشکلی ندارید بیایید اینجا درسته که یک کمی راه دوره ؛ ولی چند تا حسن داره . اول اینکه برای همه به خوبی جا هست و دوم اینکه صدای بزن و بکوب بیرون نمیره .»
ـ واقعا میشه این مهمانی را آنجا برگزار کرد.
ـ البته که میشه ؛ همانطور که گفتم بقیه کارها را هم به من بسپارید ؛ شما آن شب مثل عروس و داماد تشریف بیاورید .
باورم نمیشد که به همین راحتی مشکلم حل شده باشد . با خوشحالی گفتم :
ـ واقعا کمک بزرگی کردید ؛ باور کنید که نمیدانستم چه کار کنم . راستی عزیزجون ؛ بابا و مامان نفهمند.
ـ هو ... چه حرفهایی میزنی دخترم ؛ مگر عقلم را از دست دادم . سلمانی چه کار کردی ! وقت گرفتی؟
ـ نه عزیزجون ؛ اینقدر اعصابم خرد شده بود که دیگه به فکر سلمانی و لباس و این جور چیزها نیستم .
ـ اون هم ناراحت نباش ؛ یه سلمانی می شناسم که خودم مشتریش هستم برات وقت میگرم ؛ بهتره به فکر لباس هم باشی.
ـ قربونتون برم ؛ دستتون دردنکنه ؛ واقعا اگه شما نبودید چه میشد !
ـ گفتم که اصلا ناراحت نباش ؛ همه ی کارها را به نحو احسن انجام میدهم . راستی شام چی سفارش بدهم .
ـ هرچی خودتان صلاح میدانید .
ـ مهتاب جان ؛ فقط این روزها از نظر مالی در مضیقه هستم و پول آن چنان در بساط ندارم اگه میشه ...
میان حرفش آمدم و گفتم :« این حرفها چیه ، به شایان میدم براتون بیاره .»
ـ دستت درد نکنه . فقط قربونت یه کم زود .
ـ تا شب خوبه .
ـ آره ؛ خیلی عالیه .
ـ می بخشید ؛ چقدر بفرستم .
ـ عزیزم هر اندازه پول بدهی آش میخوری ؛ تا بخواهی پذیرایی در چه حد باشه .
ـ یه چیز معمولی و آبرومندانه باشه .
کمی فکرکردو گفت :« حالا تو چهارصد تومان بفرست کم و زیادش را با هم صلام میریم .»
ـ باشه اصلا شب خودم با شایان بهتون سرمیزنیم .
ـ قربان قدمتان .
زمانی که خاطره هایت از امیدهایت قوی تر شد .پیرشدنت شروع میشود
ارسالها: 3747
#40
Posted: 9 May 2013 09:56
ـ چیزی میخواهید براتون بگیریم .
ـ نه عزیزم ؛ دستتون درد نکنه .
ـ قربانتون ؛ خداحافظ .
بااینکه میدانستم اینطور که میگفت اوضاع مالی اش بد نیست و وظیفه اوست که مخارج این جشن کوچک را متقبل شود که البته در برابر جشنی که پدر گرفته بود اصلا به نظر نمی آمد و شاید هزینه اش به اندازه انعامی بود که پدر به گارسون ها داد ،ولی بااینحال از دستش نرنجیدم و ازاینکه زحمت کشیده و کارها را به عهده گرفته بسیار سپاسگزار بودم ولی متاسفانه وضع مالی خودمان هم آن چنان خوب نبود اگر سیصد تومان پولی که پدر هرماه به حسابم میریخت خرج این جشن میکردم تازه باید از حقوق شایان هم صد تومان به روی آن بگذارم و تا آخر ماه باید با پنجاه تومان سرکنیم که آن هم با ولخرجی های شایان بعید میدانستم . او متاسفانه خیلی ولخرج بود . اهل پس انداز نبود و هرچه درمی آورد باید تا ریال آخرش را خرج میکرد . حالا نمیدانستم پس اندازی هم دارد یا نه ! هیچ وقت در این مورد با او صحبت نکرده بودم با اینحال تصمیم گرفتم این پول را اول از او طلب کنم . کسی که مهمان دعوت میکند ؛ آیا به فکر مخارجش هم هست ؟
ساعت هشت و نیم شب شایان مثل همیشه با سرو صدا وارد خانه شد .
ـ سلام بر کدبانوی خانه ؛ به به چه بوی خوبی می آید .
وارد آشپزخانه شد و از پشت سر مرا در بغل گرفت و بوسید .
ـ اجازه میدادی من می آمدم شام درست میکردم ؛ حیف این دستها نیست که با آشپزی خراب بشه .
ـ اوه اوه اوه از این زبان چرب و نرمت .
مرا رها کرد و سراغ میز شام رفت و تکه ای کتلت را در دهان گذاشت و گفت :« خدا هم از دار دنیا فقط این زبون را به ما داده ؛ اگه اجازه بدهید آن را هم به شما تقدیم کنیم .
ـ شایان بهتره زودتر شام بخوریم که باید برویم منزل عزیزجون .
ـ منزل عزیزجون واسه چی؟
ـ مثل اینکه خودت هم از دسته گلی که به آب دادی خبر نداری ؛ آقای عزیز پنجشنبه شب هشتاد نفر مهمون دعوت کردی ؛ حالا ممکنه بفرمایید میخواهید چه بکنید .
ـ حالا چند روز وقت داریم ؛ یه کاری میکنیم .
ـ شایان ! به خدا خیلی بی خیالی ، من به عزیزجون گفتم او همه ی کارها را به عهده گرفت .
این پا و آن پا کرد و گفت :« البته دستشان درد نکنه ؛ اما خودمان میکردیم .»
چپ چپ نگاهش کردم و گفتم :« برو ؛ برو دست و صورتت را بشوی که داری حرصم را در می آوری .»
دستش را به روی سینه اش گذاشت و گفت :« تسلیم ،تسلیم »
و به طرف دستشویی به راه افتاد . سرمیز شام آرام و قرار نداشت ؛ میخواست حرفی بزند اما مردد بود گفتم :« چیه شایان خبری شده !»
ـ نه نه ؛ بهتره شامت را بخوری .
ـ شایان ؛ توی چشمهای من نگاه کن ... خب ؛ حالا بگو ببینم چی شده .
خیلی زود نگاهش را به طرف ظرف غذا برگرداند و من من کنان گفت :«راستش ...حقیقت اینه که متاسفانه فعلا پولی در بساط ندارم . اون روز جمعه نمیدونم چی شد که جوگیر شدم و همه را دعوت کردم ؛ این چند روزی هم که این دست و آن دست میکردم برای این بود که شاید بتونم پول از کسی قرض کنم ؛ اما متاسفانه همه از من مفلس تر بودند . میدونی که زندگی دانشجویی است و همه برای یک تومان به یک تومانشان حساب باز کردند .
ـ به جز تو ؛ که زندگی ات هیچ حساب و کتابی نداره . واقعا شایان تا کی میخواهی اینقدر بی خیال باشی ؛ عزیزم پول در آوردن سخته ؛ زندگی کردن خرج دارد ؛ باید هرکاری طبق برنامه ای انجام شود. از اینکه دهانت را باز کنی و آنچه که خوشایند خودت و دیگران است بگویی ؛ اما نتونی به آن عمل کنی ؛ چه سودی میبری به جیز اینکه وجهه ی خودت را از بین میبری ... خب ! حالا بگو ببینم میخواهی چه بکنی ؟
سرش را به زیر انداخت و هیچ نگفت . دلم برایش سوخت با اینکه میدانستم کارش از اول اشتباه بود ؛ اما آن حالت مظلومانه اش دلم را سوزاند ؛ فقط تعجبم از این بود که او چگونه پا جلو گذاشته و به خواستگاریم آمده . مگر نمیدانست که مخارج عقد و عروسی تا کرایه خانه و هزار کوفت و زهر مار با اوست . ما که از او چیزی نخواستیم یعنی پسری در این سن و سال سیصد ؛ چهارصد هزار تومان پس اندازه ندارد ؛ یا مادرش که پا جلو گذاشته ؛ نباید پولی برای پسرش اندخته میکرد؟
بااینحال نتوانستم دل او را بشکنم گفتم:« ناراحت نباش ؛ حالا کاری است که شده . باید درآمد این ماه را برای جشن هزینه کنیم . اما باید از این به بعد حواسمان را جمع کنیم و بدون برنامه ریزی کاری انجام ندهیم . ماه سختی در پیش داریم باید نشون بدی که از عهده اش برمی آیی.
شایان از خوشحالی دستهایش را بهم کوبید و گفت:« هرچه شما بفرمایید سرور گرامی ؛ ازاین به بعد هرنوع برنامه ریزی به عهده ی شما ؛ من دیگه غلط بکنم بدون اجازه شما کاری انجام بدهم .» و دستهایم را در دست گرفت و آنها را بوسید .همین برایم بس بود . ازاینکه می دیدم شایان همیشه حرفهایم را می پذیرد،به نظرم او یک آقای به تمام معنی می آمد که سعی میکرد مرا به هر صورت خوشحال و شاد کند . شکرخدا ؛آنقدر در زندگی ام پول دیده بودم که اصلا مسائل مادی به نظرم نمی آمد و فقط به دنبال آرزوهایی بودم که هیچ وقت درخانه پدری رنگ واقعیت نگرفته بود . مهمترین چیزی که در زندگی مشترکمان با شایان نصیبم شد استقلال و اعتماد به نفس بود . من که هیچ وقت نمیتوانستم تصمیمی بگیرم ؛ حالا به طرز بی سابقه ای تصمیم میگرفتم و عمل میکردم . به دلخواه خود خرید میکردم ؛ وسایل خانه ام را با سلیقه خودم می چیدم و با دوستانی که دوست داشتم رفت و آمد میکردم مانند یک پرنده آزاد بودم و ازاین آزادی در آسمان آبی زندگی ام لذت میبردم .
کسی نبود به من ایرادی بگیرد چرا این کار را کردی ؛ حق نداری این لباس را بپوشی ؛ حق نداری این نوار را گوش بدهی . شایان آن چنان مرا آزاد گذاشته بود که درهمین مدت کوتاه از تمام رمز و راز زندگی سردرآورده بودم . بودن با او تمام دنیایم بود حتی پدر هم از شدت علاقه ام به شایان خبر داشت و ازاینکه میدید من به خواسته ام رسیده ام خوشحال بود . ما هم همیشه طوری رفتار میکردیم که پدر فکرنمیکرد ما چگونه زندگی میکنیم . وای از روزی که می فهمید با چه کسانی رفت و آمد میکنم ؛ چگونه لباس میپوشم و چه معیارهایی برای زندگی انتخاب کرده ام ؛ بدون تامل سرم را میگذاشت کنار باغچه و گوش تا گوش میبرید . حتی از تجسم روزی که پدر حقایق را بفهمد ؛ بدنم یخ میکرد.
پنج شنبه شب زودتر از آنچه بتوان فکرش را کرد از راه رسید . دست عزیزجون درد نکند که همه ی کارها را به نحو احسن انجام داده بود. قبل از اینکه وارد مجلس شویم یک ساعتی با شایان بحث داشتیم ؛ آخر طرز آرایش و لباسم به نظرم آن چنان وقیح بود که خجالت میکشیدم وارد مجلس شوم.
شایان گفت:« عزیزم ؛ شدی مثل یه دسته گل ؛ یه عروس خانم خوشگل ؛ من نمیدونم به چی ایراد می گیری.»
ـ آخه شایان چرا نمیخواهی بفهمی من هیچ وقت اینطور نبودم ؛ باور کن خجالت میکشم . نگاه کن آرایش به این غلیظی ؛ تازه یواشکی با دستمال کمی از آن را پاک کردم.حالا آرایش به کنار ؛ این لباس را چه کنم؟ روزی که آن خریدم فقط به خاطر تو بود ؛ اصلا فکر نمیکردم یه روز مجبور شوم آن را بپوشم؛ نگاه کن یقه ام چقدر بازه؛ آستین هم که نداره .وای شایان ؛ همه اش تقصیرتوست ؛ بیا بریم خونه تا یه لباس دیگه بپوشم.
شایان با همان خونسردی همیشگی اش گفت:« عزیزم این لباس هیچ ایرادی نداره ؛ تازه اشارپ هم داره. تو چون هیچ وقت اینطور لباس نپوشیدی به نظرت عجیبه ؛ حالا امشب را که ببینی ؛ می فهمی که نسبت به بقیه ؛ چقدر پوشیده هستی.»
ـ وای ! اگه بابا من را این ریختی ببینه چه میشه !!خدای نکرده درجا سکته میکنه.
شایان درحالیکه سعی میکرد خنده اش را کنترل کند گفت:« حالا چی شده که به یادت بابات افتادی؟ اون بنده ی خدا که قرار نیست بیاد که تو اینطور ترسیدی.
ـ الهی شکر که نیلوفر و ملینا جایی دعوت داشتند. اگر می آمدند ؛ امکان نداشت باور کنند که من همان مهتاب
زمانی که خاطره هایت از امیدهایت قوی تر شد .پیرشدنت شروع میشود
صفحه 4 از 11