صفحه 2 از 2: « پیشین 1 2

انجمن شاعران مرده

LionDesign

کاربر

ارسالها: 210

#11 Posted: 8 Aug 2013 20:08

ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ - 1
‫

ﺟﻠﺴﻪي اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده آن روز ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﭘﯿﺶ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻓﻮﺗﺒﺎل در ﻏﺎر ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺷﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ، ﻧﺎﮐﺲ، ﻣﯿﮑﺲ، ‫ﻧﯿﻞ، ﮐﺎﻣﺮون و ﭘﯿﺘﺲ در داﺧﻞ آن ﺑﺎﺷﮕﺎه ﻣﺨﻔﯽ ﻗﺪم ﻣﯽزدﻧﺪ و ﺷﮑﺎفﻫﺎ و زواﯾﺎي آن را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻧﺎم ‫ﺧﻮد را ﺑﺮ روي دﯾﻮارﻫﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪﻧﺪ. ﺗﺎد دﯾﺮ آﻣﺪ، اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ، ﻧﯿﻞ اﯾﺴﺘﺎد و ﺟﻠﺴﻪ را آﻏﺎز ﮐﺮد:
‫ﻣﻦﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ رﻓﺘﻢ ﭼﻮن ﺳﺮِ آن داﺷﺘﻢ ﮐﻪ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ.
‫ﻣﻦﺑﺮ آن ﺷﺪم ﮐﻪ ژرف ﺑِﺰﯾﻢ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻮﻫﺮِ ﺣﯿﺎت را ﺑﻤﮑﻢ.
ﻧﺎﮐﺲ ﻧﺎﻟﯿﺪ:
- ﺧﺪاﯾﺎ، ﺑﺮاي ﻣﻦ ﺟﻮﻫﺮِ ﺣﯿﺎت ﻓﻘﻂ ﮐﺮﯾﺴﻪ! ﻣﻦﭼﻘﺪر ﻋﺎﺷﻘﻢ، ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯽﺧﻮام ﺑﻤﯿﺮم!
‫ﮐﺎﻣﺮون ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽدوﻧﯽ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﻮﻗﻊﻫﺎ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻦ؟ ﮔﻞ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎي ﺳﺮخ را ﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﺮﭼﯿﻦ ...
‫- وﻟﯽ اون ﻋﺎﺷﻖِ ﭘﺴﺮِ ﻣﺸﻨﮓ‪ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺖ ﭘﺪرﻣﻪ! ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده در اﯾﻦ ﺑﺎره ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻦ؟«ﻧﺎﮐﺲ ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﯿﺪي از ﺟﻤﻊ ‫دور ﺷﺪ.
‫ﻧﯿﻞﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺮود. ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻋﺼﺒﯽ اﻋﻼم ﮐﺮد:
- ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﮔﺰﯾﻨﺶ. ﺑﺮام آرزوي ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﮐﻨﯿﻦ.
‫ﻣﯿﮑﺲ، ﭘﯿﺘﺲ و ﮐﺎﻣﺮون ﯾﮑﺼﺪا ﮔﻔﺘﻨﺪ:
- ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﯽ.
‫ﺗﺎد ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻪ ﻧﯿﻞ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.
‫ﭼﺎرﻟﯽﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﻞ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد، ﺣﺰنآﻟﻮد ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮﮔﺰ زﻧﺪه ﻧﺒﻮدهم، ﺳﺎلﻫﺎﺳﺖﮐﻪدﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻﮐﺎرِ ﺟﺴﻮراﻧﻪاي ﻧﺰدهم. ﻫﯿﭻ ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ ﭼﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﯾﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯽﺧﻮام ﺑﮑﻨﻢ. ﻧﯿﻞ ﻣﯽدوﻧﻪﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاد ‫ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﺑﺸﻪ. ﻧﺎﮐﺲ ﻫﻢ ﻣﯽدوﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺲ ﻧﯿﺎز داره.
‫ﻧﺎﮐﺲﻏﺮﯾﺪ ﮐﻪ:
- ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺲ ﻧﯿﺎز داره ﮐﺪوﻣﻪ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﯾﺲ ﻣﺎل اون ﺑﺎﺷﻪ!
ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯿﮑﺲ، ﺗﻮ ﻣﺦِ اﯾﻦ ﮔﺮوﻫﯽ. ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده راﺟﻊ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻦ؟
‫ﻣﯿﮑﺲﮔﻔﺖ:
- ﭼﺎرﻟﺰ، ر‪ﻣﺎﻧﺘﯿﮏﻫﺎ آزﻣﻮنﮔَﺮاي ﭘﺮﺷﻮري ﺑﻮدﻧﺪ. ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ از ﭘﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ-اﻟﺒﺘﻪ اﮔﻪ اﺻﻼً‫ﻣﯽﻧﺸﺴﺘﻨﺪ - ﺗﻮي ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺳﺮك ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ.
‫ﮐﺎﻣﺮون ﺑﺎ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯿﮑﺲ، ﺗﻮي وﻟﺘﻮن ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮاي ﺳﺮك ﮐﺸﯿﺪن ﻧﯿﺴﺖ.
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪي ﮐﺎﻣﺮون ﮔﻮش ﻣﯽدادﻧﺪ، ﭼﺎرﻟﯽ ﻗﺪم ﻣﯽزد. ﺳﭙﺲ اﯾﺴﺘﺎد و ﭼﻬﺮه اش روﺷﻦ ﺷﺪ.
- ﻣﻦ ﺑﺪﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ اﯾﻨﺠﺎ را ﻏﺎرِ آزﻣﻮنﮔﺮيﻫﺎي ﭘ‪ﺮﺷﻮرِ ﭼﺎرﻟﺰ داﻟﺘﻮن اﻋﻼم ﻣﯽﮐﻨﻢ.
‫ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و اﻓﺰود:
- در آﯾﻨﺪه ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺨﻮاد وارد اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺸﻪ، ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﻦ اﺟﺎزه ﺑﮕﯿﺮه.
‫ﭘﯿﺘﺲﻣﻌﺘﺮض ﺷﺪ:
- ﻫﯽ، ﺻﺒﺮ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﺎرﻟﯽ، اﯾﻦ ﺣﻖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎل ﮔﺮوه ﺑﺎﺷﻪ.
ﭼﺎرﻟﺰ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪزﻧﺎن ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮد:
- آره، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ، وﻟﯽ ﻏﺎر رو ﻣﻦ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدهم، ﺣﺎﻻ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻣﺪﻋﯽاش ﻫﺴﺘﻢ.
‫ﮐﺎرﭘﻪﮐ‪ﯽوِم ﺑﭽﻪﻫﺎ. ﻏﺎر را ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺑﺸﻤﺎر.
‫دﯾﮕﺮﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﺮ ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ. و ﻣﯿﮑﺲ ﻓﯿﻠﺴﻮﻓﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺎرﻟﺰ، ﺟﺎي ﺷﮑﺮش ﺑﺎﻗﯿﻪ ﮐﻪ از ‫ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ دوﻧﻪ اﯾﻨﺠﺎ دارﯾﻢ.
ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻏﺎر را ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺮده در آن ﻣﺄواﯾﯽ ﺑﻪ دور از وﻟﺘﻮن ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﺑﻪ دور از ﭘﺪر و ﻣﺎدرﻫﺎﺷﺎن، ﻣﻌﻠﻢﻫﺎ و ‫دوﺳﺘﺎنﺷﺎن- ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺼﻮرش را ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ. اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده، ﺳﺮزﻧﺪه و ‫ﺑﺎﻟﻨﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻬﯿﺎي ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺮدنِ د‪م.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎﻏﺎر را ﺑﺎ اﮐﺮاه ﺗﺮك ﮐﺮدﻧﺪ و درﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺣﯿﺎط ﻣﺪرﺳﻪ رﺳﯿﺪﻧﺪ. آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ را دﯾﺪﻧﺪ ‫ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ورزش ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﯽﺷﺪ.
ﭘﯿﺘﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﻣﺮﺑﯽ ﻓﻮﺗﺒﺎلﻣﻮن ﮐﯿﻪ!
‫او زﯾﺮ ﯾﮏ ﺑﺎزوي ﺧﻮد ﭼﻨﺪ ﺗﻮپ ﻓﻮﺗﺒﺎل و زﯾﺮ ﺑﺎزوي دﯾﮕﺮ ﮐﯿﻔﯽ را ﺣﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮد.
ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺧﻮب ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﻟﯿﺴﺖ ﺣﻀﻮر و ﻏﯿﺎب دﺳﺖ‪ﮐﯿﻪ؟
‫ﺷﺎﮔﺮد ارﺷﺪي ﻟﯿﺴﺖ را ﺑﻪ ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ داد و ﮔﻔﺖ:
- دﺳﺖ ﻣﻨﻪ، آﻗﺎ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﻟﯿﺴﺖ ﺳﻪ ﺻﻔﺤﻪاي را ﮔﺮﻓﺖ، آن را ﺑﺮرﺳﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻟﻄﻔﺎً ﺑﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺟﻮاب ﺑﺪﯾﻦ. ﭼﭙﻤﻦ1؟
‫- ﺣﺎﺿﺮ.
- ﭘِﺮي؟
ﮐﺴﯽ ﺟﻮاب ﻧﺪاد.
- ﻧﯿﻞ ﭘِﺮي؟
ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎ، وﻗﺖ‪دﻧﺪوﻧﭙﺰﺷﮏ داﺷﺖ.
ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮔﻔﺖ:
- ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر. واﺗﺴﻮن؟
‫ﮐﺴﯽ ﺟﻮاب ﻧﺪاد.
- ا‪ه، رﯾﭽﺎرد واﺗﺴﻮن ﻫﻢ ﻏﺎﯾﺒﻪ؟
‫ﯾﮏﻧﻔﺮ ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎ، واﺗﺴﻮن ﻣﺮﯾﻀﻪ.
‫- ﻫﻮم. واﻗﻌﺎً ﻣﺮﯾﻀﻪ! ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ واﺗﺴﻮن ﻧﻤﺮه ﻣﻨﻔﯽ ﺑﺪم. وﻟﯽ اﮔﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﻢ، اونوﻗﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭘِﺮي ﻫﻢ ﻧﻤﺮه ﻣﻨﻔﯽ ﺑﺪم.... اﻣﺎ ﭘِﺮي رو دوﺳﺖ دارم.
‫ﻟﯿﺴﺖ را ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﮐﻨﺎري اﻧﺪاﺧﺖ. ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.
‫- ﺑﭽﻪﻫﺎ اﮔﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ. ﻫﺮﮐﺲ دﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﺎزي ﮐﻨﻪ، دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﺑﯿﺎد.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﺑﺎ ﺗﻮپﻫﺎ و ﮐﯿﻒ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﭘﺴﺮﻫﺎ، در ﺷﮕﻔﺖ از دﻣﺪﻣﯽ ﻣﺰاﺟﯽِ او، در ﺣﺎﻟﯽﮐﻪ ﻫﯿﺠﺎنزدهﮔﻔﺖوﮔﻮﻣﯽﮐﺮ� �ﻧﺪ، ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او رﻓﺘﻨﺪ.
‫وﻗﺘﯽﺑﻪ ﻣﯿﺎن زﻣﯿﻦ رﺳﯿﺪﻧﺪ، ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺎﻻ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ، ﺑﭽﻪﻫﺎ.
‫ﻗﺪم زﻧﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﻃﺮﻓﺪاران ﯾﻪ ﺑﺎزي، ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﮕﻦ ﮐﻪ اون ﺑﺎزي ﯾﺎ ورزش اﺳﺎﺳﺎً از ﺑﺎزي ﯾﺎ ورزش دﯾﮕﻪ ﺑﻬﺘﺮه. ﺑﺮاي
‫ﻣﻦ، ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ در ﺗﻤﺎم ورزشﻫﺎ ﺷﯿﻮهايﯾﻪ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﻦ ﻣﺎ رو ﺑﻪ ﺑﺮﺗﺮي رﻫﻨﻤﻮن ﺑﺸﻦ. اﻓﻼﻃﻮن - ﮐﻪ‫ﻣﺮدي ﺑﺎ اﺳﺘﻌﺪاد‪ﺧﺪادادي ﻣﺜﻞ ﺧﻮد‪ﻣﻦﺑﻮد - ﯾﻪ وﻗﺖ ﮔﻔﺖ ﻓﻘﻂ رﻗﺎﺑﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻣﻦ، ﺷﺎﻋﺮ، ﻋﺎرف و ﺧﻄﯿﺐ ‫ﺳﺎﺧﺖ. ﺣﺎﻻ ﻫﺮﮐﺪومﺗﻮن ﯾﻪ ورق ﮐﺎﻏﺬ ﺑﺮدارﯾﻦ و ﺻﻒ ﺑﮑﺸﯿﻦ، ﺑﻪ ﺳﺘﻮن ﯾﮏ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﭼﻨﺪ ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدانِ ﮐﻨﺠﮑﺎو داد. ﺑﻌﺪ دوﯾﺪ و ﺗﻮﭘﯽ را ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻪ ﻣﺘﺮﺟﻠﻮي ﭘﺴﺮي ﮐﻪ ‫ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﺻﻒﻃﻮﯾﻞ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﮔﺬاﺷﺖ. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ دﺳﺘﻮراﺗﯽ ﻣﯽداد، ﺗﺎد اﻧﺪرﺳﻦ در ﻋﻘﺐ ﺻﻒﺑﺎ ‫ﺑﯽﻋﻼﻗﮕﯽ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺟﺮج ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ از ﮐﻨﺎر زﻣﯿﻦ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ، ﮐﻪ در ﻫﻤﺎن دم ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﺎﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ‫ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽدوﻧﯿﻦ ﮐﻪ ﭼﮑﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﯿﻦ ... ﺣﺎﻻ ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻦ!
ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺟﻠﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد، اﯾﺴﺘﺎد. اوﻟﯿﻦﭘﺴﺮ ﻗﺪم ﺟﻠﻮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ از روي ﻧﻮﺷﺘﻪي ﺧﻮد ‫ﺧﻮاﻧﺪ:
- ﻣﺒﺎرزه ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺮاﺑﺮيﻫﺎي ﻋﻤﺪه؛ ﺑﯽﺑﺎﮐﺎﻧﻪ روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ دﺷﻤﻨﺎن!
‫دوﯾﺪ و ﺗﻮپ را ﺑﻪ ﻃﺮف دروازه ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮد؛ ﺗﻮﭘﺶ ﺑﻪ ﺧﻄﺎ رﻓﺖ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﺗﻮپ دﯾﮕﺮي را روي زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
- اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره ﺟﺎﻧﺴﻮن. اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ اﻫﻤﯿﺖ داره، ﺗﻼش و ﮐﻮﺷﺸﻪ.

‫ﮐﯿﻔﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮﻧﯽ دﺳﺘﯽ از آن ﺑﯿﺮون آورد. وﻗﺘﯽ دوﻣﯿﻦ ﭘﺴﺮ، ﻧﺎﮐﺲ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻮﺑﺖ ﺧﻮد اﯾﺴﺘﺎد،ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﯾﮏ ﺻﻔﺤﻪي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻼﺳﯿﮏ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺻﺪاي آن را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد. در ﻣﯿﺎنِ ﻗﻄﻌﻪي ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد :

‫- رﯾﺘﻢ، ﺑﭽﻪﻫﺎ! رﯾﺘﻢﻣﻬﻤﻪ.
ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮاﻧﺪ:
- ﺑﻪ ﺗﻤﻨﺎي ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدن ﺑﺎ آﻧﺎن، در ﯾﺎﻓﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ اﻧﺴﺎن ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ ﺗﻮان ﭘﺎﯾﺪاري دارد!
‫ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﻮپ دوﯾﺪ و درﺳﺖ ﭘﯿﺶ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﭘﺎ ﺿﺮﺑﻪاي ﺑﻪ آن وارد ﮐﻨﺪ، ﻧﻌﺮه زد:
- ﭼﺖ!
‫اﮐﻨﻮن ﻣﯿﮑﺲ در اول ﺻﻒ ﺑﻮد:
- ﻣﻮاﺟﻬﻪي رودررو ﺑﺎ ﺳﺘﯿﺰه، ﺷﮑﻨﺠﻪ، زﻧﺪان، رﺳﻮاﯾﯽﻫﺎي ﻋﻤﻮﻣﯽ!
‫ﻓﺮﯾﺎد زد، دوﯾﺪ و ﺑﺎ دﻗﺖ و ﻋﺰﻣﯽ راﺳﺦ ﺗﻮپ را زد.
‫ﺑﻌﺪﭼﺎرﻟﯽ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ:
- ﺑﻪ واﻗﻊ، ﺧﺪا ﺑﻮدن!
‫ﻓﺮﯾﺎدي ﮐﺸﯿﺪ، ﺗﻮپ را ﻣﺼﻤﻢ و ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺑﻪ ﺗﯿﺮ ﻋﻤﻮدي دروازه زد.
‫ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد، ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و دور ﺷﺪ.
‫ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﺗﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺷﺪن ﻫﻮا ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺗﻮپ زدﻧﺪ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﭽﻪﻫﺎ، دﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ اداﻣﻪ ﻣﯽدﯾﻢ. ﺗﻼش ﺧﻮﺑﯽ‫ﺑﻮد.
‫ﺗﺎد اﻧﺪرﺳﻦ ﻧﻔﺲ راﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و آرام ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﮕﺎه دوﯾﺪ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ، ﻧﮕﺮان ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ،‫ﻧﻮﺑﺖ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯽرﺳﻪ.
‫ﺗﺎد اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺮخ ﺷﺪه اﺳﺖ و وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه رﺳﯿﺪ، در را ﻣﺤﮑﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ، ﺑﻌﺪﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ‫دوﯾﺪ و ﺧﻮد را روي ﺗﺨﺖ اﻧﺪاﺧﺖ و داد زد:
- اَه، ﻣ‪ﺮدهﺷﻮر ﺑﺒﺮه.
‫ﻧﺸﺴﺖ، ﺷﻌﺮ ﻧﺎﺗﻤﺎم و ﺧﺮﭼﻨﮓ ﻗﻮرﺑﺎﻏﻪ روي ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮ ﺗﺨﺘﺶ ﻗﺮار داﺷﺖ، روﺑﺮوﯾﺶ ﺑﻮد. ﻣﺪادي ‫ﺑﺮداﺷﺖ، ﺳﻄﺮي اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺧﺸﻢ ﻣﺪاد را ﺷﮑﺴﺖ. دور اﺗﺎﻗﺶ ﺑﻪ ﻗﺪم زدن ﭘﺮداﺧﺖ، آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ، ﻣﺪادي‫دﯾﮕﺮ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﮐﻮﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺑﺮ آن ﺑﯿﻔﺰاﯾﺪ.
‫آﻧﮕﺎه ﻓﺮﯾﺎد ﻧﯿﻞ را در راﻫﺮو ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ:
- ﺑﻪ دﺳﺖ آوردم! ﻫﯽ، ﻫﻤﻪ ﺑﺪوﻧﯿﻦ، ﻧﻘﺶ رو ﺑﻪ دﺳﺖ آوردم! ﻣﻦ ﻧﻘﺶ ﭘﺎك ‫رو ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﻢ.
در اﺗﺎق را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺗﺎد را دﯾﺪ ﮐﻪ آﻧﺠﺎﻧﺸﺴﺘﻪ اﺳﺖ:
- ﻫﯽ، ﻣﻦ ﭘﺎك ﻫﺴﺘﻢ!
‫ﺻﺪاﯾﯽ از ﭘﺎﯾﯿﻦ راﻫﺮو ﺑﻪ ﮔﻮش رﺳﯿﺪ:
- ﻫﯽ ﭘﺎك! ﯾﻮاشﺗﺮ!
‫ﭼﺎرﻟﯽ و ﭼﻨﺪﯾﻦ ﭘﺴﺮ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ آﻣﺪﻧﺪ. ﺗﺸﻮﯾﻘﺶ ﮐﺮدﻧﺪ:
- دﻣﺖ ﮔﺮم ﻧﯿﻞ! ﺗﺒﺮﯾﮏ!
‫- ﻣﻤﻨﻮن، ﺑﭽﻪﻫﺎ. ﺣﺎﻻ ﺑﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﺮﺳﯿﺪ. ﯾﻪ ﮐﺎراﯾﯽ دارم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪم.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺪ. ﻧﯿﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺗﺤﺮﯾﺮ ﮐﻬﻨﻪاي از زﯾﺮ ﺗﺨﺘﺶ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ.
‫ﺗﺎد ﮔﻔﺖ:
- ﻧﯿﻞ، ﭼﻄﻮري ﻣﯽﺧﻮاي اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﯽ؟
‫ﻧﯿﻞﮔﻔﺖ:
- ﻫﯿﺲ! اﯾﻦ ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ اﻻن ﻣﯽﺧﻮام ﺗﺮﺗﯿﺒﺶ رو ﺑﺪم. اوﻧﺎ اﺟﺎزهﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽﺧﻮان.
‫ﺗﺎد ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- از ﺗﻮ ﻣﯽﺧﻮان؟
- از ﭘﺪرم و ﻧﻮﻻن.
‫ﺗﺎد از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﯿﻞ، ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺧﻮاي ...
‫ﻧﯿﻞﮔﻔﺖ:
- ﺳﺎﮐﺖ. ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
‫ﺳﻄﺮﻫﺎﯾﯽ از ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ را زﯾﺮ ﻟﺐ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ و در ﺣﯿﻦ ﺧﻮاﻧﺪن ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪ و ﺗﺎﯾﭗ ﻣﯽﮐﺮد. ﺗﺎد ﻧﺎﺑﺎوراﻧﻪ‫ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﺮ ﺷﻌﺮ ﺧﻮد ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﺷﻮد.

‫‪***
‫روز ﺑﻌﺪ در ﮐﻼس آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ، ﻧﺎﮐﺲ اورﺳﺘﺮﯾﺖ اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻌﺮ ﺧﻮدش را ﺧﻮاﻧﺪ:
در ﻟﺒﺨﻨﺪ او ﻣﻼﺣﺘﯽ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ
‫ﻧﻮري درﺧﺸﺎن از ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﯽﺗﺎﺑﺪ
‫اﻣ‪ﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ
ﺧﺸﻨﻮدي از آنِ ﻣﻦ اﺳﺖ
‫ﭼﻮن ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ او ...
‫ﻧﺎﮐﺲﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮐﺎﻏﺬش را ﭘﺎﯾﯿﻦ آورد:
- ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ. اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ.« رﻓﺖ و ﺳﺮﺟﺎﯾﺶ ﻧﺸﺴﺖ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮﺑﻪ ﻧﺎﮐﺲ، ﺗﻼش ﺧﻮﺑﯿﻪ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ رو ﺑﻪ ﮐﻼس ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﮐﺎري ﮐﻪ ﻧﺎﮐﺲ ﮐﺮده، ﻧﮑﺘﻪي ﻣﻬﻤﯽ رو ﻧﺸﻮن ﻣﯽده؛ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺳﺮودن ﺷﻌﺮ،‫ﺑﻠﮑﻪ در ﻫﺮ ﮐﻮﺷﺶ؛ و اون ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻣﻬﻢ در زﻧﺪﮔﯿﻪ – ﻋﺸﻖ، زﯾﺒﺎﯾﯽ، ﺣﻘﯿﻘﺖ، ﻋﺪاﻟﺖ.
‫در ﺟﻠﻮي ﮐﻼس ﻗﺪم ﻣﯽزد.
‫- ﺷﻌﺮ رو ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﻣﺤﺪود ﻧﮑﻨﯿﺪ. ﺷﻌﺮ رو ﻣﯽﺷﻪ در ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ، در ﯾﻪ ﻋﮑﺲ و ﺣﺘﯽ در ﻧﺤﻮهي ﺗﻬﯿﻪ و ﺗﺪارك ﻏﺬا ‫ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد؛ در ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﺎرﻗﻪاي از اﻟﻬﺎم در اون ﺑﺪرﺧﺸﻪ. ﺷﻌﺮ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ درﺑﺎره ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺴﺎﺋﻞ روزﻣﺮه ﺑﺎﺷﻪ، وﻟﯽ ‫ﻫﺮﮔﺰ، ﻫﺮﮔﺰﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮدﺗﻮن درﺑﺎرهي آﺳﻤﺎن ﯾﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ‪ﯾﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﺪ؛ وﻟﯽ وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر ‫رو ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ، ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﻌﺮﺗﻮن روز رﺳﺘﮕﺎري، روز رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ، ﯾﺎ ﻫﺮ روز دﯾﮕﺮي رو در ذﻫﻦ ﻣﺠﺴﻢ ‫ﮐﻨﻪ. ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻌﺮﺗﻮن - در ﺻﻮرﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻠﻬﻢ از ﭼﯿﺰي ﺑﺎﺷﻪ - ذﻫﻦ رو روﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﻪ، ﺗﮑﻮن ﻣﯽده و اﺣﺴﺎﺳﯽ از ‫ﻧﺎﻣﯿﺮاﯾﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯿﺎره، از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره.
‫ﭼﺎرﻟﯽﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﻧﺎﺧﺪا! ﻧﺎﺧﺪاي ﻣﻦ، آﯾﺎ در رﯾﺎﺿﯿﺎت ﻫﻢ ﺷﻌﺮﻫﺴﺖ؟
‫ﺑﺮﺧﯽ از ﺷﺎﮔﺮدان زﯾﺮ ﻟﺐ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ.
‫- ﮐﺎﻣﻼً آﻗﺎي داﻟﺘﻮن. در رﯾﺎﺿﯿﺎت... ﻇﺮاﻓﺖ ﻫﺴﺖ. اﮔﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺮ ﻣﯽﺳﺮودﻧﺪ، واوﯾﻼ، اون وﻗﺖ ﮐﺮه زﻣﯿﻦ دﭼﺎر ‫ﻗﺤﻄﯽ ﻣﯽﺷﺪ. اﻣﺎ ﺷﻌﺮ ﺑﺎﯾﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ و ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ اون رو درﯾﺎﺑﯿﻢ، ﺣﺘﯽ در ﺳﺎدهﺗﺮﯾﻦ اﻋﻤﺎل ‫زﻧﺪﮔﯽ؛ وﮔﺮﻧﻪ، ﺑﯿﺸﺘﺮِ اوﻧﭽﻪ رو ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ در اﺧﺘﯿﺎرﻣﻮن ﻣﯽﮔﺬاره ﻫﺪر دادهاﯾﻢ. ﺣﺎﻻ ﭼﻪ ﮐﺴﯽﻣﯽﺧﻮاد ﺑﺨﻮﻧﻪ؟
‫د‪ﯾﺎﻻ، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﻮﺑﺖ ﻫﻤﻪﺗﻮن ﻣﯽرﺳﻪ ﮐﻪ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﻼس ﮐﺮد، اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ داوﻃﻠﺐ ﻧﺸﺪ. او ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺎد رﻓﺖ و ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- ﺑﻪ آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ‫ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﺪ، ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ دﭼﺎر ﭼﻪ ﻋﺬاﺑﯿﻪ. ﭘﺎﺷﻮ ﺟ‪ﻮون، ﺑﺬار از اﯾﻦ اﻧﺪوه ﺧﻼﺻﺖ ﮐﻨﯿﻢ.
‫ﺷﺎﮔﺮدان ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﺎد ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ. او ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮي ﮐﻼس رﻓﺖ. ﭼﻬﺮه اش ﻣﺎﻧﻨﺪه ﭼﻬﺮه ي ‫ﻣﺤﮑﻮﻣﯽ ﺑﻪﻫﻨﮕﺎم اﻋﺪام ﺑﻮد.
‫آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺗﺎد، ﺷﻌﺮت رو آﻣﺎده ﮐﺮدهاي؟
‫ﺗﺎد ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد.
‫- آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ ﻫﻤﻪي ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در دروﻧﺶ داره، ﺑﯽارزش و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯿﻪ. درﺳﺘﻪ، ﺗﺎد؟ ﺗﺮس‫ﺗﻮ از اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ؟
‫ﺗﺎد ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺷﺪﯾﺪ ﺳﺮ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮد.
‫- ﭘﺲ اﻣﺮوز ﺧﻮاﻫﯿﻢ دﯾﺪ اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ در درون ﺷﻤﺎﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎر ارزﺷﻤﻨﺪه.
‫‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺨﺘﻪ ﺳﯿﺎه رﻓﺖ و ﺳﺮﯾﻊ ﻧﻮﺷﺖ:
- ﻣﻦ ﻏﺮﯾﻮ ﺑ‪ﺮﺑ‪ﺮوار ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺑﺎم ﺟﻬﺎن ﺳﺮ ﻣﯽدﻫﻢ. ‫واﻟﺖ وﯾﺘﻤﻦ.
‫ﺑﻪﻃﺮف ﮐﻼس ﺑﺮﮔﺸﺖ:
- ﺑﺮاي اون ﻋﺪه ﮐﻪ ﻧﻤﯽدوﻧﻨﺪ، ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻏﺮﯾﻮ ﺑﻪﻣﻌﻨﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﯾﺎ ﻧﻌﺮه ي ﺑﻠﻨﺪه. ﺗﺎد، ﻣﯽﺧﻮام‫ﺷﻤﺎ ﻏﺮﯾﻮي ﺑﺮﺑﺮوار ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﻮن ﺑﺪﯾﺪ.
‫ﺗﺎد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ، ﺗﮑﺮار ﮐﺮد:
- ﻏﺮﯾﻮ؟
‫- ﻏﺮﯾﻮِ ﺑﺮﺑﺮوار.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺎد ﺧﯿﺰ ﺑﺮداﺷﺖ. ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﺧﺪاي ﻣﻦ، ﭘﺴﺮ، ﻧﻌﺮه ﺑﺰن!
‫ﺗﺎد ﺑﺎ ﺻﺪايِ وﺣﺸﺖزده ﮔﻔﺖ:
- آآه!
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﻓﺮﯾﺎد زد:
- دوﺑﺎره! ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ!
‫- آآهه!
‫- ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ!
‫- آآآهه!
‫- آﻓﺮﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ، اﻧﺪرﺳﻦ. ﭘﺲ ﺑﺪون ﮐﻪ ﯾﻪ ﺑﺮﺑﺮ در درون ﺗﻮ ﻫﺴﺖ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ دﺳﺖ زد، ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه او دﺳﺖ زدﻧﺪ. ﺗﺎد ﮐﻪ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮐﻤﯽ اﺣﺴﺎس آراﻣﺶﮐﺮد.
‫- ﺗﺎد، ﺑﺎﻻي در ﻋﮑﺴﯽ از واﻟﺖ وﯾﺘﻤﻦ ﻫﺴﺖ. اﯾﻦ آدم ﭼﻪ ﭼﯿﺰي رو ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮت ﻣﯿﺎره؟ ﺳﺮﯾﻊ، اﻧﺪرﺳﻦ، ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ.
ﺗﺎد ﮔﻔﺖ:
- ﯾﻪ دﯾﻮوﻧﻪ.
- ﯾﻪ دﯾﻮوﻧﻪ. ﭼﻪ ﻧﻮع دﯾﻮوﻧﻪاي؟ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻦ! ﺟﻮاب ﺑﺪه!
- ﯾﻪ دﯾﻮوﻧﻪي ﺷﻮرﯾﺪه!
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ اﺻﺮار ورزﯾﺪ ﮐﻪ:
- ﺗﺨﯿ‪ﻠﺖ رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻨﺪاز. اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﺖ ﺧﻄﻮر ﻣﯽﮐﻨﻪ، ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﭼﺮت و ‫ﭘﺮت و ﻧﺎﻣﻬﻔﻮم ﺑﺎﺷﻪ.
- ﯾﻪ... ﯾﻪ دﯾﻮوﻧﻪي دﻧﺪون ﭼﺮﮐﯿﻦ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- آﻫﺎن، ﺣﺎﻻ، اﯾﻦ ﺷﺎﻋﺮه ﮐﻪ ﺣﺮف ﻣﯽزﻧﻪ.
‫و اﻓﺰود:
- ﭼﺸﻤﺎت رو ﺑﺒﻨﺪ. اوﻧﭽﻪ رو ﮐﻪ ﻣﯽﺑﯿﻦي ﺗﻮﺻﯿﻒﮐﻦ. )ﻓﺮﯾﺎد زد( ﺣﺎﻻ!
‫ﺗﺎد ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ... ﻣﻦ ﭼﺸﻤﺎم رو ﻣﯽﺑﻨﺪم. ﺗﺼﻮﯾﺮش در ذﻫﻨﻢﭘﯿﺪا و ﮔﻢ ﻣﯽﺷﻪ.
‫ﺳﭙﺲﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﻣﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ:
- ﯾﻪ دﯾﻮوﻧﻪي دﻧﺪون ﭼﺮﮐﯿﻦ.
‫- ﯾﻪ دﯾﻮوﻧﻪي دﻧﺪون ﭼﺮﮐﯿﻦ...
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ داد زد:
- ﺑﻌﺪ ﭼﯽ!
ﺗﺎد ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺧﯿﺮهاي ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺰم ﻣﯽﮐﻮﺑﺪ.
- ﻋﺎﻟﯿﻪ! ﺑﮕﺬار ﮐﺎرش رو ﺑﮑﻨﻪ. ﺑﻬﺶ رﯾﺘﻢ ﺑﺪه!
‫- دﺳﺘﺎﻧﺶ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﻨﺪ و ﮔﻠﻮﯾﻢ را ﻣﯽﻓﺸﺎرﻧﺪ...
‫- ﺑﻌﺪ...
‫- ﻣﺪام آﻫﺴﺘﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰي ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ...
‫- زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻪ؟
‫ﺗﺎد ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﺣﻘﯿﻘﺖ... ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﻤﭽﻮن رواَﻧﺪازي اﺳﺖ ﮐﻪﻫﯿﭻﮔﺎه ﭘﺎيﻣﺎن را ﻧﻤﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪ!
‫ﭼﻨﺪﺗﻦ از ﭘﺴﺮﻫﺎ آﻫﺴﺘﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. ﭼﻬﺮه ي دردﻣﻨﺪ ﺗﺎد ﺧﺸﻢ آﻟﻮد ﺷﺪ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﺑﺎ رﯾﺸﺨﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺤﻞﺷﻮن ﻧﺬار! ﺑﺎز ﻫﻢ از رواﻧﺪاز ﺑﮕﻮ.
‫ﺗﺎد ﭼﺸﻢﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﻼس ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻣﺒﺎرزهﺟﻮﯾﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﮑ‪ﺸﯿﺪش، ﻫﺮ ﻗﺪر ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﺪ؛ ‫ﻫﺮﮔﺰ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﺎ را ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﮔﻔﺖ:
- اداﻣﻪ ﺑﺪه!
- ﻟﮕﺪ ﺑﺰﻧﯿﺪش، ﺑﮑﻮﺑﯿﺪش، ﻫﯿﭻ ﮔﺎه ﺑﺴﻨﺪه ﻧﯿﺴﺖ...
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ داد زد:
- ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻧﮑﻦ.
‫ﺗﺎد ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزد، ﺗﻘﻼ ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺗﯿﺒﯽ ﺑﻮد، ﮐﻠﻤﺎت را ﺑﺎ زور از دﻫﺎﻧﺶ ﺧﺎرج ﻣﯽﺳﺎﺧﺖ:
- از ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪاي ﮐﻪ ﮔﺮﯾﻪﮐﻨﺎن ﭘﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﯽﮔﺬارﯾﻢ، ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺮگ آن را ﺗﺮك ﻣﯽﮔﻮﯾﯿﻢ، ﺗﻨﻬﺎ‫ﺳﺮﻣﺎن را ﻣﯽﭘﻮﺷﺎﻧﺪ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﻧﺎﻟﯿﻢ، ﻣﻮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ و ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺮﻣﯽآورﯾﻢ!
‫ﺗﺎد ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﯽﺻﺪا اﯾﺴﺘﺎد. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر او رﻓﺖ:
- در اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن اﻓﺴﻮن ﻫﺴﺖ، آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ. ﻓﺮاﻣﻮش ‫ﻧﮑﻦ.
‫ﻧﯿﻞﺑﻨﺎ ﮐﺮد ﺑﻪ ﮐﻒ زدن و دﯾﮕﺮان ﻧﯿﺰ ﺑﻪ او ﭘﯿﻮﺳﺘﻨﺪ. ﺗﺎد ﻧﻔﺴﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦﺑﺎر ﻟﺒﺨﻨﺪي از روي اﻋﺘﻤﺎد‫ﺑﻪﻧﻔﺲ زد، ﮔﻔﺖ:
- ازﺗﻮن ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، آﻗﺎ.
و ﻧﺸﺴﺖ.
‫ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس، ﻧﯿﻞ دﺳﺖ ﺗﺎد را ﻓﺸﺮد. ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ از ﻋﻬﺪه اش ﺑﺮﺑﯿﺎي. ﮐﺎرِت ﻋﺎﻟﯽ‫ﺑﻮد. ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ ﺗﻮي ﻏﺎر ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺖ.
‫ﺗﺎد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ، ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، ﻧﯿﻞ. ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺖ.

هرچي دورت شلوغ تره ، تنها تري!
چه بخواي ، چه نخواي بايد تنها بپري !
-----------------------
SatanGirl

LionDesign

کاربر

ارسالها: 210

#12 Posted: 8 Aug 2013 20:10

فصل هستم - 2

‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ، ﻧﯿﻞ ﺣﺒﺎبِ ﭼﺮاغ ﻣﺴﺘﻌﻤﻠﯽ را در درﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و از ﻣﯿﺎن درﺧﺘﺎن ﺑﻪ ﺳﻮي ﻏﺎر ﻣﯽرﻓﺖ. ﺑﺎ ﺷﺘﺎب‫وارد ﻏﺎر ﺷﺪ و ﻧﻔﺲزﻧﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ دﯾﺮ ﮐﺮدم.
‫ﺳﺎﯾﺮ اﻋﻀﺎي اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ﺑﻪ دور ﭼﺎرﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺴﻔﻮن ﮐﻬﻨﻪاي در ﯾﮏ دﺳﺘﺶ، ﭼﻬﺎرزاﻧﻮﺳﺎﮐﺖ روي‫زﻣﯿﻦ روﺑﺮوي آنﻫﺎ ﮐﺰ ﮐﺮده و ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.
‫ﻧﯿﻞﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ اﯾﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ.
‫ﻣﯿﮑﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﯽ ﻫﺴﺖ؟
‫ﭘﯿﺘﺲﮔﻔﺖ:
- ا‪ه ...، ﺣﺒﺎبِ ﭼﺮاﻏﻪ دﯾﮕﻪ، ﻣﯿﮑﺲ.
ﻧﯿﻞ ﺣﺒﺎب را ﺑﺮداﺷﺖ، ﻧﺦ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺠﺴﻤﻪي ﮐﻮﭼﮏ رﻧﮓ ﺷﺪهاي را ﺑﯿﺮون آورد. ﻟﺒﺨﻨﺪ‪آﺷﮑﺎري زد و
‫ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﺧﺪاي ﻏﺎره.
‫ﻣﯿﮑﺲﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﯾﻮﻫﻮ، ﭘﯿﺘﺲ.
‫ﻧﯿﻞﻣﺠﺴﻤﻪ را ﮐﻪ زاﺋﺪهاي از رأس آن ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد، روي زﻣﯿﻦ ﻗﺮار داد، ﺷﻤﻌﯽ ﺑﻪ روي آن زاﺋﺪه ﮔﺬاﺷﺖ و ‫روﺷﻦ ﮐﺮد. ﻧﻮر ﺷﻤﻊ، ﭘﺴﺮِ ﻃﺒﻞزنِ ﺳﺮخ و آﺑﯽ رﻧﮕﯽ را ﻧﻤﺎﯾﺎن ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﺑﺮ اﺛﺮ ﻣﺮور زﻣﺎن ﻓﺮﺳﻮده ﺷﺪهﺑﻮد، اﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﮑﻮه ﻣﯽﻧﻤﻮد. ﺗﺎد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖﻣﻮﻓﻘﯿﺘﺶ در ﮐﻼس آراﻣﺸﯽ آﺷﮑﺎر ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮد، ﺣﺒﺎب را ﺑﻪ ‫ﺷﻮﺧﯽ روي ﺳﺮ ﺧﻮد ﮔﺬاﺷﺖ. ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺳﯿﻨﻪ ﺻﺎف ﮐﺮد. ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ و ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. او ‫ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎﯾﺎن، ﺷﻌﺮاﻫﻨﮓ، از ﭼﺎرﻟﺰ داﻟﺘﻮن.
‫ﭼﺎرﻟﯽ آﻫﻨﮕﯽ د‪رﻫ‪ﻢ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ ﺳﺎﮐﺴﻔﻮن ﻧﻮاﺧﺖ، ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﺎز اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﺎ ﺷﻮر و ﺟﺬﺑﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ‫ﮐﺮد:
- ﺧﻨﺪان، ﮔﺮﯾﺎن، اُﻓﺘﺎن و ﺧﯿﺰان، ﺑﺎ زﺑﺎﻧﯽ اﻟﮑﻦ؛ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦﻫﺎ ﮐﺎر ﮐﺮد، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦﻫﺎ ﺑﻮد...
‫- ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎﯾﯽ آﺷﻔﺘﻪ، ﺑﺎ رؤﯾﺎﻫﺎﯾﯽ آﺷﻔﺘﻪ،‫ﻏﺮﯾﻮﮐﺸﺎن، ﭘﺮوازﮐﻨﺎن، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦﻫﺎ ﺑﻮد! ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦﻫﺎ ﺑﻮد.
‫ﭼﻨﺪﻧﺖ دﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺳﺎﮐﺴﻔﻮن ﻧﻮاﺧﺖ و ﺑﻌﺪ ﺳﺮﯾﻊﺗﺮ از ﻗﺒﻞ اداﻣﻪ داد:
‫ﻏﺎر ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮد. ﭼﺎرﻟﯽ ﺳﺎز را ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻠﻮدياي ﺳﺎده اﻣﺎ ﻧﻔﺲﮔﯿﺮ زد. ﺣﺎﻟﺖ ﺷﮑﺎك ﭼﻬﺮهي ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ‫ﻣﯽﺷﺪ؛ ﭼﺎرﻟﯽﺑﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻦ اداﻣﻪ داد، ﻏﺮق در ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﻮد و ﺳﺮ آﺧﺮ ﺑﺎ ﻧﻮاﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ و ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﺎﻧﺪﻧﯽﺑﻪ آن ﭘﺎﯾﺎن داد.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ آرام ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺧﻮد را ﺗﻤﺎﻣﺎً ﺑﻪ آن ﻧﻮاي روحﻓﺰا ﺳﭙﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ وﺟﻮدﺷﺎن را درﺑﺮﮔﯿﺮد. ﻧﯿﻞ اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ‫ﺣﺮف آﻣﺪ:
- ﭼﺎرﻟﯽ، ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﮐﺠﺎ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮري ﺑﺰﻧﯽ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ از ﻋﺮش درون ﺧﻮد ﺑﻪ زﻣﯿﻦ آﻣﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻣﺠﺒﻮرم ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﮐﻼرﯾﻨﺖ ﺑﺰﻧﻢ، اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﺪم ‫ﻣﯽاوﻣﺪ.
‫ﺑﺎﻟﻬﺠﻪي اﻧﮕﻠﯿﺴﯽِ رﯾﺸﺨﻨﺪ آﻣﯿﺰي ﮔﻔﺖ:
- ﺻﺪاي ﺳﺎﮐﺲ ﭘ‪ﺮﻃﻨﯿﻦﺗﺮه.
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻧﺎﮐﺲ اﯾﺴﺘﺎد، از ﮔﺮوه ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ و رﻧﺞ درون ﺧﻮد را ﻣﻮﯾﻪ ﮐﺮد:
- ﺧﺪاﯾﺎ، دﯾﮕﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪارم! اﮔﻪ ‫ﮐﺮﯾﺲ رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﯿﺎرم، ﺧﻮدم رو ﻣﯽﮐﺸﻢ!
‫ﭼﺎرﻟﯽﮔﻔﺖ:
- ﻧﺎﮐﺲ، آروم ﺑﺎﺷﯽ ﺑﻬﺘﺮه ﺑﺮات.
‫- ﻧﻪ، ﻣﻦ در ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯿﻢ آروم ﺑﻮدهم! اﮔﻪ دﺳﺖ رو دﺳﺖ ﺑﺰارم، ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻦ رو ﻣﯽﮐُﺸﻪ.
‫ﻧﺎﮐﺲ آن دم از ﻏﺎر ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﻧﯿﻞ داد زد:
- ﮐﺠﺎ ﻣﯽري؟
‫ﻧﺎﮐﺲﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﺟﻨﮕﻞ دوﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻬﺶ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ.
‫ﺟﻠﺴﻪي اﻧﺠﻤﻦ در د‪م ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪ و ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻧﺎﮐﺲ را ﺗﺎ ﺧﻮاﺑﮕﺎه دﻧﺒﺎل ﮐﺮدﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ اﮔﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ از اﯾﻦ درﺟﺎ زدن ‫ﻧﻤﯽﻣﺮد، ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺲ از ﻓﺮط ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻤﯿﺮد؛ ﭘﺲ اﻋﻀﺎي اﻧﺠﻤﻦ ﺧﻮد را ﻣﻮﻇﻒدﯾﺪﻧﺪ ﺗﺎ در ﮐﻨﺎرِ دوﺳﺖ‪ﺷﺎﻋﺮِ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻨﺪ.
‫ﻧﺎﮐﺲﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮاﺑﮕﺎه را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎرو ﺑﮑﻨﻢ.
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﺴﻮراﻧﻪ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ، ﭘﺴﺮﻫﺎ او را ﺑﻪ ﺣﻤﺎﯾﺖ دوره ﮐﺮدﻧﺪ.
‫- اﻟﻮ؟
‫ﻧﺎﮐﺲﺻﺪاي ﮐﺮﯾﺲ را در آن ﺳﻮي ﺳﯿﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﺷﻨﯿﺪ؛ ﺑﺮآﺷﻔﺖ ﮔﻮﺷﯽ را ﮔﺬاﺷﺖ.
‫- ﺣﺘﻤﺎً اَزم ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣﯽﺷﻪ! ﺧﺎﻧﻮادهي دﻧﺒﺮي ﻫﻢ ازم ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣﯽﺷﻦ، ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻣﻦ رو ﻣﯽﮐُﺸﻦ!
‫ﺑﻪﭘﺴﺮﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺗﺎ ﻓﮑﺮ آنﻫﺎ را از ﭼﻬﺮهﺷﺎن ﺑﺨﻮاﻧﺪ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﮐﻠﻤﻪاي ﻧﮕﻔﺖ:
- ﺧﯿﻠﯽ ﺧُﺐ، ﺑﻪ ﺟﻬﻨﻢ، ﺣﻖ ﺑﺎ‫ﺷﻤﺎﺳﺖ! ﮐﺎرﭘﻪ ديﯾﻢ، ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﺸﻢ.
‫ﮔﻮﺷﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و دوﺑﺎره ﺷﻤﺎره ﮔﺮﻓﺖ. ﺻﺪاي ﮐﺮﯾﺲ را ﺷﻨﯿﺪ.
‫- اﻟﻮ؟
‫ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼم ﮐﺮﯾﺲ، ﻣﻦ ﻧﺎﮐﺲ اورﺳﺘﺮﯾﺖ ﻫﺴﺘﻢ.
- ﻧﺎﮐﺲ... اوه ﺑﻠﻪ، ﻧﺎﮐﺲ. ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدي.
‫- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ؟
‫ﻧﺎﮐﺲ دﺳﺘﺶ را روي ﺗﻠﻔﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻫﯿﺠﺎﻧﺰده ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدم!
‫ﮐﺮﯾﺲﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻬﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻢ، وﻟﯽ ﺷﻤﺎرهات رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﭼﺖ ﺗﻌﻄﯿﻼت آﺧﺮﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ‫ﺧﺎرج از ﺷﻬﺮ ﻣﯽرن و ﭼﺖ ﻣﯽﺧﻮاد ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ ﺑﺪه. ﻣﯽﺧﻮاي ﺑﯿﺎي؟
‫ﭼﺸﻤﺎنِ ﻧﺎﮐﺲ ﺑﺮق زدﻧﺪ:
- ﺧﺐ، اﻟﺒﺘﻪ.
‫- ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﭼﺖ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺧﺒﺮ ﻧﺪارﻧﺪ. ﭘﺲ ﻟﻄﻔﺎً ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت ﺑﻤﻮﻧﻪ. اﮔﻪ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاي، ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ ﮐﺴﯽ رو ﺑﺎ ‫ﺧﻮدت ﺑﯿﺎري.
‫ﻧﺎﮐﺲﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺘﻤﺎً ﻣﯿﺎم. ﻣﻨﺰل آﻗﺎي دﻧﺒﺮي، ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺐ. ﺧﯿﻠﯽﻣﻤﻨﻮن ﮐﺮﯾﺲ.
‫ﮔﻮﺷﯽ را ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻓﺮﯾﺎدي ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪ:
- ﺑﺎورﺗﻮن ﻣﯽﺷﻪ؟ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻪ! ﻣﻦ رو ﺑﻪﻣﻬﻤﻮﻧﯽاي ﮐﻪﺧﻮدش ﻫﻢ ﻫﺴﺖ دﻋﻮت ﮐﺮده!
‫ﭼﺎرﻟﯽﺻﺮﯾﺢ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺧﻮﻧﻪي ﭼﺖ دﻧﺒﺮي؟
‫- آره.
‫ﭼﺎرﻟﯽﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺧﺐ، ﮐﻪ ﭼﯽ؟
‫ﻧﺎﮐﺲﺣﺎﻟﺘﯽ دﻓﺎﻋﯽ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ:
- ﻣﻨﻈﻮر؟
‫- واﻗﻌﺎً ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﻃﺮف‪اون، ﺗﻮﯾﯽ؟
- ﺧﺐ، ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ، ﭼﺎرﻟﯽ، وﻟﯽ ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ اﺻﻼً!
‫ﭼﺎرﻟﯽ اداﻣﻪ داد:
- ﭘﺲ ﭼﯿﻪ؟
‫- اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اون درﺑﺎرهي ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮده!
‫ﭼﺎرﻟﯽﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد:
- ا‪ه!
‫- ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﺑﺎر اون رو دﯾﺪم. ﻫﻨﻮز ﻫﯿﭽﯽ ﻧﺸﺪه، اون درﺑﺎره ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ!
‫ﻧﺎﮐﺲﭼﻨﺪﺑﺎر ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ:
- ﺟﺎﻧﻤﯽ، داره درﺳﺖ ﻣﯽﺷﻪ. اون ﻣﺎل ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻪ!
‫از اﺗﺎﻗﮏ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﯿﺮون دوﯾﺪ. روي ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺑﻨﺪ ﻧﺒﻮد. دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﺮﺷﺎن را ﺗﮑﺎن دادﻧﺪ.
ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽدوﻧﻪ؟
‫ﻧﯿﻞﮔﻔﺖ:
- ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﮐﻨﻪ اذﯾﺖ ﻧﺸﻪ.

هرچي دورت شلوغ تره ، تنها تري!
چه بخواي ، چه نخواي بايد تنها بپري !
-----------------------
SatanGirl

LionDesign

کاربر

ارسالها: 210

#13 Posted: 8 Aug 2013 20:12

ﻓﺼﻞﻧﻬﻢ - 1

‫ﻧﯿﻞ در ﺳﺮ راه ﺧﻮد ﺑﻪﻫﻨﻠﯽ ﻫﺎل ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ از ﻣﯿﺪان ﺷﻬﺮ ﮔﺬﺷﺖ. ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن‫ﺷﻬﺮداري و ﯾﮏ ردﯾﻒ ﻣﻐﺎزه را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و در ﻣﺴﯿﺮ آرام ورﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣﻪ داد. ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎي‫آﺟﺮي ﺳﻔﯿﺪ ﻫﻨﻠﯽ ﻫﺎل رﺳﯿﺪ. دوﭼﺮﺧﻪاش را از در ﺑﻪ داﺧﻞ ﮐﺸﺎﻧﺪ. آن را در ردﯾﻒ دوﭼﺮﺧﻪﻫﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ‫ﭘﺎرك ﮐﺮد.
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺗﺎﻻر ﻧﻤﺎﯾﺶ وارد ﺷﺪ، ﮐﺎرﮔﺮدان ﺻﺪاﯾﺶ زد:
- ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻦ ﻧﯿﻞ، اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ را ﺑﺪون ﭘﺎك ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﻢ اﺟﺮا ‫ﮐﻨﯿﻢ.
‫ﻧﯿﻞ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ وﺳﻂ ﺻﺤﻨﻪ دوﯾﺪ . ﭼﻮﺑﯽ را ﮐﻪ ﺳﺮ ﯾﮏ دﻟﻘﮏ در اﻧﺘﻬﺎي آن ﺑﻮد از دﺧﺘﺮ ﺟﺎﻣﻪ دار ‫ﮔﺮﻓﺖ و ﭼﻨﯿﻦ آﻏﺎز ﮐﺮد:
‫ﻫﻨﻮز ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﺪ؛
‫دو ﺗﻮأﻣﺎن ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
‫اﮐﻨﻮن اوﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽآﯾﺪ، ﺗﻨﺪ ﺧﻮ و ﻏﻤﮕﯿﻦ-
‫ﮐﯿﻮﭘﯿﺪ ﭘﺴﺮﮐﯽ اﺳﺖ ﻓﺮﯾﺒﮑﺎر
ﺗﺎ دﺧﺘﺮﮐﺎن را ﺑﻪ ﺟﻨﻮن ﮐ‪ﺸﺪ
ﭘﺎک ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد؛ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﺮﻣﯿﺎی ﻣﺠﻨﻮن - ﮐﻪ ﻧﻘﺸﺶ را ﺟﯿﻨﯽ دﻧﺒﺮی ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﺮد - ﺑﯽرﻣﻖ و ﺑﺎ ‫ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ آﺷﻔﺘﻪﺑﻪ روی ﺻﺤﻨﻪ ﺧﺰﯾﺪ. ﮐﺎرﮔﺮدان ، ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻌﻠﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺑﻮر ﮐﻪ ﭼﻬﻞ و ﺳﻪ ﺳﺎل داﺷﺖ، ﺟﯿﻨﯽ را ﮐﻪ ‫ﺷﺮوع ﺑﻪ ادای ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﯿﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﺗﻤﺠﯿﺪ از او ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ:
‫- ﺧﻮﺑﻪ، ﻧﯿﻞ. ﻣﻦ واﻗﻌﺎ از - ﭘﺎک‪ﺗﻮ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﺑﻬﻢ دﺳﺖ داد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯽ زﯾﺮ ﺳﺮِ اوﻧﻪ. ﯾﺎدت ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ اون از ﮐﺎری ‫ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽده ﺧﯿﻠﯽ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮه.
‫ﻧﯿﻞ ﺳﺮ ﻓﺮود آورد، ﺟﺴﻮراﻧﻪ و ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد:
- ﮐﯿﻮﭘﯿﺪ ﭘﺴﺮﮐﯽ اﺳﺖ ﻓﺮﯾﺒﮑﺎر، ﺗﺎ دﺧﺘﺮان را ﺑﻪﺟﻨﻮن ﮐﺸﺪ.
‫ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪی ﮔﻔﺖ:
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد.
‫و ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﺟﯿﻨﯽ اداﻣﻪ ﺑﺪه.
‫ﺟﯿﻨﯽ ﺧﻮد را دوﺑﺎره روی ﺻﺤﻨﻪ ﮐﺸﯿﺪ و ﺟﻤﻠﻪﻫﺎﯾﺶ را از ﺳﺮ ﮔﺮﻓﺖ:
ﻧﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎن درﻣﺎﻧﺪه ﻫﯿﭻ ﮔﺎه، ﻧﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎن دردﻣﻨﺪ
ﻧﻤﻮر از ﻣﻪ و ﺷﺮﺣﻪ ﺷﺮﺣﻪ از ﺧﺎرﺑﻨﺎن
‫ﻣﺮا ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﯾﺎرای ﺧﺰﯾﺪن ﻧﯿﺴﺖ، ﯾﺎرای رﻓﺘﻦ...
‫ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﺳﺮ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﮐﻪ ﭘﯽ در ﭘﯽ وارد ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، اﺷﺎرهﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺮﯾﻦ‫آن روز ﺗﻤﺎم ﺷﺪ، ﻧﯿﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﻓﺮدا ﻣﯽﺑﯿﻨﻢﺗﻮن.
‫در روﺷﻨﺎﯾﯽ ﭘﺮﯾﺪه رﻧﮓ ﻏﺮوب ﺑﻪ ﻃﺮف ردﯾﻒ دوﭼﺮﺧﻪﻫﺎ رﻓﺖ.
‫ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻣﯽدرﺧﺸﯿﺪ و ﭼﻬﺮه اش از ﻫﯿﺠﺎن ﺑﺎزی ﺑﺮ اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺑﻮد. از ﻣﯿﺎن ﺷﻬﺮ ﺧﺎﻣﻮش ورﻣﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف آﮐﺎدﻣﯽ‫وﻟﺘﻮن ﻣﯽراﻧﺪ و ﺟﻤﻠﻪﻫﺎی ﻧﻤﺎﯾﺸﻨﺎﻣﻪ را ﮐﻪ در دو ﺳﺎﻋﺖ‪ﮔﺬﺷﺘﻪﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد، ﺗﮑﺮار ﻣﯽ ﮐﺮد.
‫ﺑﺎ اﺣﺘﯿﺎط ﺑﻪ درﻫﺎی ورودی وﻟﺘﻮن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ. ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮد ﮐﺴﯽ در آن اﻃﺮاف ﻧﺒﺎﺷﺪ. از ﺗﭙﻪی ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ‫ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و دوﭼﺮﺧﻪاش را ﭘﺎرک ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﻮد، ﺗﺎد را ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ و ﮐﺰ ﮐﺮده ﺑﺮ دﯾﻮار ‫ﺳﻨﮕﯽ آن دﯾﺪ.
‫ﺻﺪا زد:
- ﺗﺎد؟
‫ﺟﻠﻮﺗﺮ رﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺒﯿﻨﺪ. ﺗﺎد در ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﺪون ﺑﺎﻻ ﭘﻮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ. ﻧﯿﻞ ﺑﻪ ﻫﻢاﺗﺎﻗﯽاش ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ‫ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﯽ ﺷﺪه؟
‫ﺗﺎد ﺟﻮاب ﻧﺪاد.
ﻧﯿﻞ ﻧﺰد او ﺑﺮ دﯾﻮار ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﺗﺎد ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺷﺪه؟ اﯾﻨﺠﺎ آدم ﯾﺦ ﻣﯽزﻧﻪ!
‫ﺗﺎد ﺑﺎ ﻣﻼل ﮔﻔﺖ:
- اﻣﺮوز روز ﺗﻮﻟﺪﻣﻪ.
‫ﻧﯿﻞ ﮔﻔﺖ:
- راﺳﺘﯽ؟ ﭼﺮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ ﭘﺲ؟ ﺗﻮﻟﺪت ﻣﺒﺎرک! ﻫﺪﯾﻪای ﭼﯿﺰی ﮔﺮﻓﺘﯽ؟
‫از ﺗﺎد، ﺑﺠﺰ ﺻﺪای دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ، ﺻﺪاﯾﯽ در ﻧﯿﺎﻣﺪ. آرام و ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﺟﻌﺒﻪای اﺷﺎرهﮐﺮد. ﻧﯿﻞ آن را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻣﺠﻤﻮﻋﻪی ﻟﻮازماﻟﺘﺤﺮﯾﺮی را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺮف اول ﻧﺎم و ﻧﺎم ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺗﺎد روﯾﺶ ﺣﮏ ﺷﺪه ‫ﺑﻮد و ﻗﺒﻼ ﻫﻢ آن را در اﺗﺎﻗﺶ داﺷﺖ.
ﻧﯿﻞ ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﮐﻪ ﻟﻮازم ﺧﻮدﺗﻪ! ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ.
‫ﺗﺎد ﺑﺎ ﻏﺼﻪ ﮔﻔﺖ:
- اﻣﺴﺎل ﻫﻢ درﺳﺖ ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰی رو دادﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺎرﺳﺎل داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﻫﻢ ﯾﺎدﺷﻮن ﻧﺒﻮد!
‫ﻧﯿﻞ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻋﺠﺐ!
‫ﺗﺎد ﺑﻪ زﻫﺮﺧﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- آره، ﻋﺠﺐ!
‫ﻧﯿﻞ ﭘﺲ از ﻣﮑﺚ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﻋﺬاباور ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ، ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ دﯾﮕﻪ ﻫﻢ اﺣﺘﯿﺎج داری، ﺑﻪ ﯾﻪ ‫ﺳﺮی ﺗﺎزه. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﻧﺪ...
‫ﺗﺎد ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻮاردی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮادرم ﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﻪ، درﺑﺎره ی ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ اﺻﻼ ﻓﮑﺮ ‫ﻧﻤﯽﮐﻨﻦ. روز ﺗﻮﻟﺪ اون، ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺗﻔﺎق ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻤﯽﯾﻪ.
‫ﺑﻪ ﻟﻮازم ﺗﺤﺮﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- ﻣﺴﺨﺮه اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اون اوﻟﯽ رو ﻫﻢ دوﺳﺖﻧﺪاﺷﺘﻢ!
‫ﻧﯿﻞ ﺑﺮای اﯾﻦ ﮐﻪ روﺣﯿﻪی ﺗﺎد را ﻋﻮض ﮐﻨﺪ، ﺑﻪﺷﻮﺧﯽ و ﺧﻨﺪه ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﯿﻦ ﺗﺎد، ﺗﻮ اﯾﻦ ﻟﻮازم ﺗﺤﺮﯾﺮﻫﺎ رو ﺣﺴﺎﺑﯽ‫دﺳﺖ ﮐﻢﮔﺮﻓﺘﯽ.
‫- ﭼﯽ؟
‫ﻧﯿﻞ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﺪ. ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻫﺪﯾﻪی ﻣﺨﺼﻮﺻﯽﯾﻪ. وﻗﺘﯽ آدم ﻫﻤﭽﯿﻦ ﻟﻮازم ‫ﺗﺤﺮﯾﺮ ﻣﻌﺮﮐﻪای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ، دﯾﮕﻪ اﺻﻼ ﭼﯿﺰاﯾﯽﻣﺜﻞ ﺗﻮپ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﯾﺎ ﭼﻮﮔﺎن ﺑﯿﺲ ﺑﺎل و ﻣﺎﺷﯿﻦ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰا دﻟﺶ ‫ﻧﻤﯽﺧﻮاد!
‫ﺗﺎد ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﺰاح ﻧﯿﻞ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻫﻪ، ﺟﻮن ﻣﻦ ﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻂ ﮐﺶ ﺑﻨﺪاز!
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﻮازم ﺗﺤﺮﯾﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. ﻫﻮا دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻣﻼ ﺗﺎرﯾﮏ و ﺳﺮد ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﯿﻞ
‫ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ.
‫- ﻣﯽدوﻧﯽ وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﺰرگ ﻣﯽﺷﺪم، ﺑﺎﺑﺎم ﻣﻦ رو ﭼﯽ ﺻﺪا ﻣﯽزد؟ ﭘﻨﺞ و ﻧﻮد و ﻫﺸﺖ . اﮔﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻮاد ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ‫ﺑﺪن اﻧﺴﺎن رو ﺧﺎﻟﺺ ﮐﻨﻦ و ﺑﺮﯾﺰن ﺗﻮی ﺷﯿﺸﻪ و ﺑﺨﻮان ﺑﻔﺮوﺷﻦ، ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﯽارزه. ﻣﯽﮔﻔﺖ اﮔﻪ ﻫﺮ روز درس‫ﻧﺨﻮﻧﻢ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻧﮑﻨﻢ، ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺪر ﻣﯽارزم؛ ﭘﻨﺞ و ﻧﻮد ﻫﺸﺖ.
‫ﻧﯿﻞ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﺮش را ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوری ﺗﮑﺎن داد. ﺑﺎ ﺧﻮدش ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﭘﺲ ﺑﮕﻮ ﭼﺮا ﺗﺎد اﯾﻦ ﻗﺪر ﻣﺸﮑﻞ داره!
‫ﺗﺎد اداﻣﻪ داد:
- وﻗﺘﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ ﺑﻮدم، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﻤﺎم ﭘﺪر و ﻣﺎدرا ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎﺷﻮن رو دوﺳﺖ دارﻧﺪ. اﯾﻦ ﻫﻤﻮن
‫ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻢﻫﺎم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺗﻮی ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ اوﻧﺎ ﺑﻬﻢ ﻣﯽدادﻧﺪ، ﻣﯽﺧﻮﻧﺪم. ﺑﺎورش ﻫﻢ ﮐﺮدهﺑﻮدم. ﺧﺐ، ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻣﻦ ﮔﯿﺮم ﺑﺮادرم رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ، وﻟﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﻦ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ.
‫ﺗﺎد اﯾﺴﺘﺎد ، ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻖ و دردﻧﺎک ﮐﺸﯿﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﻮاﺑﮕﺎه رﻓﺖ. ﻧﯿﻞ ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ ﺑﺮ دﯾﻮار ﺳﻨﮕﯽ ﺳﺮد ‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﻣﯽﺟﺴﺖ. ﺳﭙﺲ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻢاﺗﺎﻗﯽاش ﻣﯽﭘﯿﻮﺳﺖ، ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ ﺻﺪا زد:
- ﺗﺎد...

‫‪***
‫ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮﻫﻤﺎن روز ﺑﻌﺪ، ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﻼس آﻗﺎی ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ وارد ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﮐﺎﻣﺮون ﺟﺎر زد:
- ﻫﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎ،‫روی ﺗﺎﺑﻠﻮی اﻋﻼﻧﺎت ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﺟﻤﻊ ﺑﺸﯿﻢ.
‫ﭘﯿﺘﺲ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻤﯽدوﻧﻢ آﻗﺎی ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ اﻣﺮوز دﯾﮕﻪ ﭼﯽ ﺗﻮ ﮐﻠﻪﺷﻪ.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ ﻃﺒﻘﻪی ﭘﺎﯾﯿﻦ و از آن ﺟﺎ ﺑﻪﻣﺤﻮﻃﻪی ﭘ‪ﺮ ﺳﻮز ﺣﯿﺎط رﻓﺘﻨﺪ.
‫آﻗﺎی ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ از ﻻی در ﮐﻼﺳﺶ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺑﻪ آنﻫﺎﭼﺸﻢ دوﺧﺖ و ﺑﺎ ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد.
‫وﻗﺘﯽ ﻫﻤﻪ ﮔﺮد ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ، ﮔﻔﺖ:
- دوﺳﺘﺎن، ﻋﻨﺼﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎک ﻫﻢرﻧﮕﯽ در ﮐﺎر ﺷﻤﺎ رﺧﻨﻪﮐﺮده، آﻗﺎی ‫ﭘﯿﺘﺲ، ﮐﺎﻣﺮون، اورﺳﺘﺮﯾﺖ و ﭼﭙﻤﻦ ﻟﻄﻔﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﺪ.
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﭘﺴﺮ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺗﺎ ﻧﺰدﯾﮏ او ﺑﺎﯾﺴﺘﻨﺪ.
‫- ﺗﺎ ﭼﻬﺎر ﻣﯽﺷﻤﺮم. ﻣﯽﺧﻮام وﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﺎﻻ، ﺑﻨﺎﮐﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻗﺪمرو رﻓﺘﻦ دور ﺣﯿﺎط. ﻧﮕﺮان ﭼﯿﺰی ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ؛ ﻧﻤﺮه ای‫در ﮐﺎر ﻧﯿﺴﺖ. ﯾﮏ، دو، ﺳﻪ؛ ﺣﺎﻻ!
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدﻧﺪ: ﯾﮑﯽ از اﺿﻼع ﺟﺎﻧﺒﯽ ﺣﯿﺎط را ﭘﯿﻤﻮدﻧﺪ، ﺿﻠﻊ ﭘﺎﯾﯿﻦ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ، از ﺿﻠﻊ ﺟﺎﻧﺒﯽ دﯾﮕﺮ ‫ﺑﺎﻻ آﻣﺪﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﻓﻮﻗﺎﻧﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ و ﻣﺮﺑﻊ را ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮدﻧﺪ.
ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اداﻣﻪ ﺑﺪﯾﺪ ﻟﻄﻔﺎ.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ دوﺑﺎره ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دور ﺣﯿﺎط ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ. ﻣﻌﻠﻢ و ﺳﺎﯾﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪت زﻣﺎن ‫ﮐﻮﺗﺎﻫﯽﻗﺪمﻫﺎﯾﺸﺎن ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺷﺪ.
‫ﺻﺪاﯾﯽ ﭼﻮن آﻫﻨﮓ راﻫﭙﯿﻤﺎﯾﯽ از روی ﺳﻨﮕﻔﺮش ﺑﺮﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ. وﻗﺘﯽ ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ ﻗﺪمﻫﺎ ﺷﺮوع ﺑﻪ دﺳﺖ ‫زدن ﮐﺮد، آنﻫﺎ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﺎ ﻣﺸﻖ ﯾﮏ - دو - ﺳﻪ - ﭼﻬﺎر ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ اداﻣﻪ دادﻧﺪ.
ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ دﺳﺖ زد و ﮔﻔﺖ:
- آﻫﺎن ﻫﻤﯿﻦ... ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﺪ؟ ﯾﮏ دو، ﯾﮏ دو، ﯾﮏ دو،... ﺑﻠﻪ، ﺑﻪ ﻫﻤﻪی ﻣﺎ ﺗﻮیﮐﻼس آﻗﺎی ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺧﻮش ﻣﯽﮔﺬره...

‫ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ در ﮐﻼس ﺧﺎﻟﯽاش، ﺑﻪ ﺗﺼﺤﯿﺢ اوراق اﻣﺘﺤﺎﻧﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﺷﻮر و ﻫﻤﻬﻤﻪی ﺷﺎﮔﺮدان را از ﭘﻨﺠﺮهﻧﻈﺎره ﻣﯽﮐﺮد. راﻫﭙﯿﻤﺎﯾﺎن ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻗﺪمﻫﺎیﺷﺎن را ﺣﻔﻆ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺎﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺗﺎ ارﺗﻔﺎع زﯾﺎدی ﺑﻠﻨﺪﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ‫دﺳﺖﻫﺎیﺷﺎن را ﺑﻪ ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ. ﺿﺮﺑﺎﻫﻨﮓ ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺑﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد. ﺑﻘﯿﻪی ﺷﺎﮔﺮدان ﮐﻼس ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ‫ﺑﻨﺎ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ زدن.
‫ﻧﻮﻻن ﮐﻪ از ﺻﺪای دﺳﺖ زدن و ﻫﯿﺎﻫﻮ ﺑﺮ آﺷﻔﺘﻪﺑﻮد، ﮐﺎرش را رﻫﺎ ﮐﺮد و از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮔﺮوﻫﯽﭼﺸﻢ دوﺧﺖ. اﺣﺴﺎس ﻧﺎرﺿﺎﯾﺘﯽ از دﺳﺖ زدنﻫﺎ و ﻓﺮﯾﺎدﻫﺎی ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ در ﮐﻼس اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ، اﺑﺮواﻧﺶ در ﻫﻢﮐﺮد.
‫ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ؟ ﭼﯽ ﮐﺎر دارﻧﺪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ؟
‫آﻗﺎی ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ راﻫﭙﯿﻤﺎﯾﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﺪ.
‫ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪ:
- ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪا آﻗﺎﯾﺎن اورﺳﺘﺮﯾﺖ و ﭘﯿﺘﺲ ﻣﺘﻔﺎوت از دﯾﮕﺮان ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ -
‫ﭘﯿﺘﺲ ﺑﺎ ﯾﻪ ور ﺷﺪنﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﻧﺎﮐﺲ ﻫﻢ ﺑﺎ ورﺟﻪ ورﺟﻪﻫﺎی ﺳﺴﺖ و ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ - وﻟﯽ زود ﻫﻤﺎﻫﻨﮓﺷﺪﻧﺪ. ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﺎ ﻣﻨﻈﻢﺗﺮِ ﺷﻮن ﻫﻢ ﮐﺮد. ﺧﺐ، اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﺮای اﻧﮕﺸﺖﻧﻤﺎ ﮐﺮدن ﭘﯿﺘﺲ و اورﺳﺘﺮﯾﺖ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺸﺨﺼﺎ ﻧﺸﻮن ﻣﯽداد ﮐﻪ ﮔﻮش دادن ﺑﻪ ﻧﺪای دروﻧﯽﻣﻮن و ﺣﻔﻆﺑﺎورﻫﺎﻣﻮن در ﺣﻀﻮر دﯾﮕﺮان ﭼﻘﺪر دﺷﻮاره.
‫ﭼﻨﺎﭼﻪ ﻫﺮ ﮐﺪوم از ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺟﺎی آنﻫﺎ ﺑﻮدﯾﺪ، ﻣﺘﻔﺎوت ﻗﺪم ﺑﺮ ﻣﯽداﺷﺘﯿﺪ، از ﺧﻮدﺗﻮن ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﭘﺲ ‫ﭼﺮا دﺳﺖﻣﯽزدﯾﺪ. ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺟﻮن، ﻫﻤﻪی ﻣﺎ ﻧﯿﺎز ﻣﺒﺮم دارﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪﻣﻮن ﮐﻨﻨﺪ، وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ در ‫وﺟﻮدﺗﻮن ﯾﮕﺎﻧﻪ ﯾﺎ ﻣﺘﻔﺎوﺗﻪ، ﺣﺘﯽ اﮔﻪ وﯾﮋﮔﯽ ﻏﺮﯾﺐ و ﻏﯿﺮ ﻣﺘﺪاوﻟﯽ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﯿﺪ. ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﮐﻪﻓﺮاﺳﺖ ‫ﮔﻔﺘﻪ:
در ﺟﻨﮕﻞ دو راه ﭘﯿﺶِ روﯾ‪ﻢ ﺑﻮد، و ﻣﻦ راﻫﯽ را ﺑﺮﮔﺰﯾﺪم ﮐﻪ رﻫﺮوان ﮐﻤﺘﺮی ﺑﻪ ﺧﻮد دﯾﺪه ﺑﻮد، و ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻤﺎم ﺗﻔﺎوتﻫﺎ را‫ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪ.
‫زﻧﮓ ﺑﻪ ﺻﺪا در آﻣﺪ. اﻣﺎ ﭘﺴﺮﻫﺎ در ﺟﺎی ﺧﻮد ﻣﯿﺨﮑﻮب ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻨﺪ ‫ﭘﯿﺎﻣﺶ را ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ درﯾﺎﺑﻨﺪ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺪرود ﮔﻔﺖ و دور ﺷﺪ.
‫ﺑﺎ ﻣﺘﻔﺮق ﺷﺪن ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻧﻮﻻن از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﮐﻨﺎر رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ، اﯾﻦ ﯾﮑﯽ رو ﭼﯿﮑﺎرش ﮐﻨﻢ؟
‫ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ، ﭘﻮزﺧﻨﺪی ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐﮐﯿﺘﯿﻨﮓ زد و ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺼﺤﯿﺢ اوراﻗﺶ ﺑﭙﺮدازد. ﭘﺴﺮﻫﺎ از ‫ﺣﯿﺎط ﺑﻪ ﮐﻼس ﺑﻌﺪی ﺧﻮد رﻓﺘﻨﺪ.
‫ﮐﺎﻣﺮون ﺑﻪ ﻧﯿﻞ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم ﺗﻮی ﻏﺎر ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ رو ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ.
‫- ﭼﻪ ﺳﺎﻋﺘﯽ؟
- ﻫﻔﺖ و ﻧﯿﻢ.
ﻧﯿﻞ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺎد ﻣﯽرﻓﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﮔﻢ.

***
‫آن ﺷﺐ ﺗﺎد، ﻧﯿﻞ، ﮐﺎﻣﺮون، ﭘﯿﺘﺲ و ﻣﯿﮑﺲ ﭘﯿﺮاﻣﻮن آﺗﺶ در ﻏﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و دﺳﺖﻫﺎی ﺧﻮد را ﮔﺮم ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.ﻣﻪ ﻏﻠﯿﻈﯽ ﺑﻪ درون ﻏﺎر ﺧﺰﯾﺪه ﺑﻮد و درﺧﺘﺎن ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﻨﺪﺑﺎد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮ و آن ﺳﻮ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ. ﻣﯿﮑﺲ ﻟﺮزان ﺑﻪ آﺗﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ‫ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻪ ﺷﺐ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯿﻪ. ﻧﺎﮐﺲ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
‫ﭘﯿﺘﺲ ﺧﻨﺪه ای ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- داره ﺑﺮای ﻣﻬﻤﻮﻧﯽ آﻣﺎده ﻣﯽﺷﻪ!
‫ﮐﺎﻣﺮون ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺎرﻟﯽ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ اون ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﺮار داﺷﺖ ﺟﻠﺴﻪ اﻣﺸﺐ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺑﺸﻪ.
‫دﯾﮕﺮان ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ. ﻧﯿﻞ ﺟﻠﺴﻪ را آﻏﺎز ﮐﺮد:
‫- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ رﻓﺘﻢ ﭼﻮن ﺳﺮِ آن داﺷﺘﻢ ﮐﻪ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ... ﻣﻦ ﺑﺮ آن ﺷﺪم ﮐﻪ ژرف ﺑﺰﯾﻢ و ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻮﻫﺮ ﺣﯿﺎت را ‫ﺑﻤﮑﻢ...
‫ﻧﯿﻞ ﺧﺶ ﺧﺸﯽ در ﺟﻨﮕﻞ ﺷﻨﯿﺪ و ﺣﺮف ﺧﻮد را ﻗﻄﻊﮐﺮد. ﻫﻤﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﯽﮔﻤﺎن ﺻﺪای ﺑﺎد ﻧﺒﻮد. ﺟﺎﻟﺐ ‫آن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺪای رﯾﺰ ﺧﻨﺪه ﭼﻨﺪ دﺧﺘﺮ ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ. ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﺻﺪای دﺧﺘﺮی در ﻏﺎر ﭘﯿﭽﯿﺪ:
- ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﺒﯿﻨﻢ.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺻﺪای ﭼﺎرﻟﯽ را ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮدﺷﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ.
‫ﭘﺮﺗﻮ درﺧﺸﺎن آﺗﺶ روی ﭼﻬﺮه ی ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻣﻮج ﻣﯽزد ﮐﻪﭼﺎرﻟﯽ و دو دﺧﺘﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از او ﺧﻨﺪهﮐﻨﺎن وارد ﻏﺎر ﺷﺪﻧﺪ. ‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮐﻪﮔﻮﯾﺎ ﻣﺪتﻫﺎﺳﺖ آن دو را ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﯽ، ﺑﭽﻪﻫﺎ اﯾﻦ ﮔﻠﻮرﯾﺎﺳﺖ و...
‫ﻟﺤﻈﻪای ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻪ دوﺳﺖ ﮔﻠﻮرﯾﺎ، دﺧﺘﺮی ﺳﺎده ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ﺧﺮﻣﺎﯾﯽ و ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺳﺒﺰ، ﻧﮕﺎه ﮐﺮد، دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ‫ﻣﻌﺬب ﮔﻔﺖ:
- ﺗﯿﻨﺎ.
‫ﺳﭙﺲ ﺟﺮﻋﻪای از ﯾﮏ ﻗﻮﻃﯽ آﺑﺠﻮ ﻧﻮﺷﯿﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎﺧﻮشﺣﺎﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺗﯿﻨﺎ و ﮔﻠﻮرﯾﺎ، اﯾﻦ ﮐﻼس آزﻣﺎﯾﺸﯽِ‫اﻋﻀﺎی اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮدهﺳﺖ.
‫ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻪ اﺳﻢ ﻋﺠﯿﺒﯽﯾﻪ. ﻣﻌﻨﯽاش رو ﻧﻤﯽﮔﯽ ﺑﻬﻤﻮن؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻗﺒﻼ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ، ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪس!
‫ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺎرﻟﯽ ﮐﺮد ، اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻘﺪر اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻣﻌﺮﮐﻪس!
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮدات ﻧﺎآرام و ﻧﺎﺧﻮان ﮐﻪ وارد ﻏﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺒﻬﻮت ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ‫آنﻫﺎ ﺑﻮدﻧﺪ - اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ - و ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪام ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺎرﻟﯽ از ﮐﺠﺎ ﺑﻪﺗﻮرﺷﺎن زده ﺑﻮد.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻠﻮرﯾﺎ را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﮔﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ:
‫- ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﻣﯽﺧﻮام ﯾﮏ ﭼﯿﺰی رو اﻋﻼم ﮐﻨﻢ. ﺑﺮای ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﮐﺎرﻫﺎی اﻧﺠﻤﻦ ﭘﺮﺷﻮر ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده، ﻣﻦ اﺳﻢ ﭼﺎرﻟﺰ ‫داﻟﺘﻮن رو ﮐﻨﺎر ﻣﯽ ﮔﺬارم. از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ رو ﻧﻮواﻧﺪا1 ﺻﺪا ﮐﻨﯿﻦ.
دﺧﺘﺮﻫﺎ رﯾﺰ رﯾﺰ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ و ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻏﺮ ﻏﺮ ﮐﺮدﻧﺪ. ﮔﻠﻮرﯾﺎ دﺳﺘﺶ را دور ﮔﺮدن ﭼﺎرﻟﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﻋﺰﯾﺰ، ‫ﯾﻌﻨﯽ دﯾﮕﻪﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﭼﺎرﻟﯽ ﺻﺪا ﮐﻨﻢ؟ اﺻﻼ ﻧﻮﻣﺎﻣﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﺟﻮﻧﯽ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻮواﻧﺪا! در ﺿﻤﻦ ﺧﻮدم ﺳﺎﺧﺘﻤﺶ.
ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﺧﻮد را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﭼﺎرﻟﯽ ﻓﺸﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺳﺮدﻣﻪ.
‫ﻣﯿﮑﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮای آﺗﯿﺶ ﺑﺎز ﻫﻢ ﭼﻮب ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ.
‫وﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮﻫﺎ از ﻏﺎر ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﭼﺎرﻟﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽﺑﻪ ﻣﯿﮑﺲ اﻧﺪاﺧﺖ؛ ﺑﻪ ﻃﺮف دﯾﻮار ﻏﺎر رﻓﺖ، ﻣﻘﺪاری ﮔﻞ ﮐﻨﺪ ‫و آن را ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎن ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺖ، ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﺶ ﻣﺎﻟﯿﺪ. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺷﯿﻄﻨﺖآﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﮐﺮد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﺮای ﺟﻤﻊ ﮐﺮدن ﻫﯿﻤﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ رﻓﺖ. ﺗﯿﻨﺎ و ﮔﻠﻮرﯾﺎ زﯾﺮ ﻟﺐ ﭼﯿﺰی ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺧﻨﺪه ای ﻏﯿﺮﻋﺎدی ﺳﺮ دادﻧﺪ.

‫‪***
‫وﻗﺘﯽ اﻋﻀﺎی اﻧﺠﻤﻦ در ﺟﻨﮕﻞ ﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ، ﻧﺎﮐﺲ اورﺳﺘﺮﯾﺖ ﺑﺎ دوﭼﺮﺧﻪ از ﺟﻨﮕﻞ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻨﺰل ‫ﺧﺎﻧﻮاده ی دﻧﺒﺮی ﻣﯽراﻧﺪ. وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪ ، دوﭼﺮﺧﻪاش را ﻻﺑﻼی ﺑﻮﺗﻪﻫﺎی ﮐﻨﺎر ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎرک ﮐﺮد، ﭘﺎﻟﺘﻮﯾﺶ را در آورد و ‫درون ﺳﺒﺪ ﭘﺸﺖ زﯾﻦ ﻓﺮو ﮐﺮد. ﮐﺮاواﺗﺶ را ﺻﺎف ﮐﺮد، ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ در ﺟﻠﻮﯾﯽ رﺳﺎﻧﺪ و در زد. ﺻﺪای ‫ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﯽرﺳﯿﺪ، اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در را ﺑﺎز ﻧﮑﺮد. دوﺑﺎره در زد، ﺳﭙﺲ دﺳﺘﮕﯿﺮه را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ و ﺑﻪ ‫درون رﻓﺖ. ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎﺷﮕﺎﻫﯽِ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان رﺳﻤﯽای ﺑﺮ ﻗﺮار ﺑﻮد. ﻫﺮ ﮔﻮﺷﻪای زوﺟﯽ ﺑﯽاﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان در ﮐﺎر ﺧﻮد ‫ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ، در راﻫﺮو ورودی، ﻣﺮدد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ، اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. در ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻨﮕﺎم ﮐﺮﯾﺲ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎی ‫ﭘﺮﯾﺸﺎن از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪ. ﺻﺪا زد:
- ﮐﺮﯾﺲ!
‫ﮐﺮﯾﺲ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﻮدﻣﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
- ا‪ه، ﺳﻼم. ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﺑﯿﺎی. ﮐﺴﯽ رو ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﻮدت آوردی؟
‫ﻧﺎﮐﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ.
‫ﮐﺮﯾﺲ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دور ﻣﯽﺷﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﺟﯿﻨﯽ دﻧﺒﺮی ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﻫﺎﺳﺖ. ﭘﯿﺪاش ﮐﻦ.
‫ﻧﺎﮐﺲ در ﻣﯿﺎن ﺻﺪای ﮐﺮ ﮐﻨﻨﺪه ی ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ، ﺑﻠﻨﺪﮔﻔﺖ:
- اﻣﺎ، ﮐﺮﯾﺲ...

هرچي دورت شلوغ تره ، تنها تري!
چه بخواي ، چه نخواي بايد تنها بپري !
-----------------------
SatanGirl

LionDesign

کاربر

ارسالها: 210

#14 Posted: 8 Aug 2013 20:15

فصل نهم - 2

ﮐﺮﯾﺲ ﻧﯿﺰ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺎﺳﺦ داد:
- ﺑﺎﯾﺪ ﭼﺖ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ ﺟﺎ راﺣﺖ ﺑﺎش.
‫ﺑﺎ دور ﺷﺪن ﺳﺮﯾﻊ ﮐﺮﯾﺲ، ﺷﺎﻧﻪﻫﺎی ﻧﺎﮐﺲ ﻓﺮو اﻓﺘﺎد. از روی دﺧﺘﺮﻫﺎ و ﭘﺴﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روی زﻣﯿﻦ ﭘﺨﺶ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، ‫ﮔﺬﺷﺖ و ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺟﯿﻨﯽ دﻧﺒﺮی ﮔﺸﺖ. ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ:
- ﻋﺠﺐ ﻣﻬﻤﻮﻧﯽای...!

‫***
‫در ﺑﯿﺮون ﻏﺎر ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮐﻮرﻣﺎل در ﺗﺎرﯾﮑﯽ راه ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و زﻣﯿﻦ را ﺑﺮای ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭼﻮب و ﮐﻨﺪه درﺧﺖ ﻣﯽﮐﺎوﯾﺪﻧﺪ.

ﻧﯿﻞ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺎرﻟﯽ.
‫- ﭼﺎرﻟﯽ ﻧﻪ. ﻧﻮواﻧﺪا.
‫ﻧﯿﻞ ﺻﺒﻮراﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻮواﻧﺪا. ﻣﻮﺿﻮع ﭼﯿﻪ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﯿﭽﯽ. ﻣﮕﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺑﻮدن دﺧﺘﺮا در اﯾﻦ ﺟﺎﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎﺷﯽ.
‫ﭘﯿﺘﺲ ﺧﻮرد ﺑﻪ ﻧﯿﻞ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ. ﺧﻮب ﻣﺴﻠﻤﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ. ﻓﻘﻂ... ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪﻗﺒﻼ ﻧﺪاﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽدادی.
ﭼﺎرﻟﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻧﺎﻏﺎﻓﻞ ﺑﺎﺷﻪ. ﺧﻮﺑﯽاش ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻨﻪ، ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
‫ﻧﯿﻞ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪاﺷﻮن ﮐﺮدی؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ، راﺣﺖ و ﺧﻮﻧﺴﺮد ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺸﺖ ﻧﺮده ی زﻣﯿﻦ ﻓﻮﺗﺒﺎل ﻗﺪم ﻣﯽزدﻧﺪ. ﮔﻔﺘﻨﺪﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮان درﺑﺎره ی ﻣﺪرﺳﻪ ﯾﻪ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﺪوﻧﻦ؛ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ دﻋﻮتﺷﻮن ﮐﺮدم!
‫ﮐﺎﻣﺮون ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﻫﻨﻠﯽ ﻫﺎل ﻣﯽرن؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮو ﺑﺎﺷﻨﺪ.
‫ﮐﺎﻣﺮون ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺷﻬﺮیاﻧﺪ؟
- ﻫﯿﺲ ﮐﺎﻣﺮون، ﭼﺘﻪ؟ ﻃﻮری رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ اﻧﮕﺎر ﻣﺎﻣﺎﻧﺖاﻧﺪ. ازﺷﻮن ﻣﯽﺗﺮﺳﯽ؟
‫- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ، ﺗﺮﺳﯽ ازﺷﻮن ﻧﺪارم ﮐﻪ! ﻓﻘﻂ اﮔﻪ ﻣﺎ رو ﺑﺎ اوﻧﺎ ﮔﯿﺮ ﺑﻨﺪازن، دﺧﻞﻣﻮن اوﻣﺪه.
‫ﮔﻠﻮرﯾﺎ از ﻏﺎر ﺻﺪا زد:
- اون ﺑﯿﺮون ﭼﻪ ﺧﺒﺮه، ﺑﭽﻪﻫﺎ؟
ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﯿﭽﯽ، ﭼﻮب ﺟﻤﻊ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. اﻻن ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدﯾﻢ.
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﺎﻣﺮون ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ آرام ﮔﻔﺖ:
- ﻓﻘﻂ دﻫﻨﺖ رو ﺑﺒﻨﺪ، دﺳﺘﻤﺎل ﺑﻪ دﺳﺖ! ﺟﺎی ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ.
‫- اوﻫﻮی، ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻪ ﮐﯽ ﻣﯽﮔﯽ دﺳﺘﻤﺎل ﺑﻪ دﺳﺖ آ، داﻟﺘﻮن!
‫ﻧﯿﻞ ﮔﻔﺖ:
- اَه آروم ﺑﺎش دﯾﮕﻪ ﮐﺎﻣﺮون.
ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻏﺎر ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد، ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ اوﻗﺎت ﺗﻠﺨﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻮواﻧﺪا ﺿﻤﻨﺎً!
‫دﯾﮕﺮان ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او رﻓﺘﻨﺪ. ﮐﺎﻣﺮون از ﺧﺸﻢ ﺑﻪﺧﻮد ﻣﯽﭘﯿﭽﯿﺪ. ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮐﻪ وارد ﻏﺎر ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد، ﮐﻤﯽ ﺻﺒﺮ‫ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد.
‫ﺗﺮﮐﻪﻫﺎ و ﮐﻨﺪه ای را ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ در آﺗﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و در اﻃﺮاف ﺷﻌﻠﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ، ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ.
‫ﭘﯿﺘﺲ ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- ﻣﻌﻠﻮم ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺎﮐﺲ در ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻪ!
‫ﻧﯿﻞ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﭽﺎره، اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺣﺎﻟﺶ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪس.

‫‪***
‫ﻧﺎﮐﺲ ﻧﺎاﻣﯿﺪ در ﺧﺎﻧﻪی ﺑﺰرگ‪دﻧﺒﺮی ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم از آﺑﺪارﺧﺎﻧﻪ ﺳﺮ در آورد. ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ در آن ﺟﺎ ﺑﻪ‫ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﺑﻮدﻧﺪ و ﯾﮑﯽ دو ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﺎری ﺑﺎ دﯾﮕﺮانﺷﺎن ﻧﯿﺴﺖ. ﻧﺎﮐﺲ ﺟﯿﻨﯽ دﻧﺒﺮی را دﯾﺪ و ﻫﺮ دو ﻟﺒﺨﻨﺪی‫زدﻧﺪ. ﭘﺴﺮی درﺷﺖ ﻫﯿﮑﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎزﯾﮑﻨﺎن ﮔﺮدن ﮐﻠﻔﺖ‪دﻓﺎع در ﻓﻮﺗﺒﺎل اﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻮد، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽای‫را ﺑﻪ ﻫﻢﻣﯽزد، از ﻧﺎﮐﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺗﻮ داداشِ ﻣﺎت ﺳﻨﺪرزی؟
‫ﻧﺎﮐﺲ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ.
‫ﻓﻮﺗﺒﺎﻟﯿﺴﺖﻣﺂب ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﮏ ﻣﺴﺖ و درﺷﺖ ﻫﯿﮑﻞ دﯾﮕﺮی، ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﺨﭽﺎل ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻮﺑﺎ! اﯾﻦ‫رﻓﯿﻖﻣﻮن ﺷﮑﻞِ ﻣﺎت ﺳﺎﻧﺪرز ﻧﯿﺴﺖ؟
‫ﺑﻮﺑﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺑﺮادرِﺷﯽ؟
‫ﻧﺎﮐﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ، ﻫﯿﭻ ﻧﺴﺒﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎش ﻧﺪارم. اﺳﻤﺶ رو ﻫﻢ اﺻﻼﻧﺸﻨﯿﺪم. ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.
‫ﺑﻮﺑﺎ ﺑﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎﻟﯿﺴﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﯽ ﺳﺘﯿﻮ، ادﺑﺖ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ؟ داداش ﻣﺎت اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ و ﺗﻮ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﻬﺶ ﺗﻌﺎرف ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ؟‫ﯾﻪ ﮐﻢ ﺑﻮرﺑﻮن ﻣﯽﺧﻮای؟
‫ﻧﺎﮐﺲ ﮔﻔﺖ:
- راﺳﺘﺶ ﻧﻪ، ﻧﻤﯽ...
‫ﺳﺘﯿﻮ ﺣﺘﯽ ﺣﺮف ﻧﺎﮐﺲ را ﻧﺸﻨﯿﺪ. ﮔﯿﻼﺳﯽ را در دﺳﺖﻧﺎﮐﺲ ﺟﺎی داد و در آن ﺑﻮرﺑﻮن رﯾﺨﺖ، ﻣﻘﺪار ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ ‫ﻫﻢ ﮐﻮﮐﺎ ﮐﻮﻻﺑﻪ آن اﻓﺰود. ﺑﻮﺑﺎ ﮔﯿﻼﺳﺶ را ﺑﻪ ﮔﯿﻼس ﻧﺎﮐﺲ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽِ ﻣﺎت.
ﺳﺘﯿﻮ ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽِ ﻣﺎت.
‫ﻧﺎﮐﺲ ﻧﯿﺰ ﻫﻢ داﺳﺘﺎن ﺷﺪ:
- ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽِ... ﻣﺎت.
‫ﺑﻮﺑﺎ و ﺳﺘﯿﻮ ﻟﯿﻮان ﺧﻮد را ﻻﺟﺮﻋﻪ ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻪ ﺗﺄﺳﯽ از آنﻫﺎ ﮔﯿﻼس ﺧﻮد را ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﺮﻓﻪ اﻓﺘﺎد. ‫ﺳﺘﯿﻮ ﺑﺎز ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺑﻮرﺑﻮن رﯾﺨﺖ. ﻧﺎﮐﺲ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺮاﺳﺮ ﺳﯿﻨﻪاش آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ.
‫ﺑﻮﺑﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺧﺐ، ﻣﺎت ﭼﯽ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻪ؟
ﻧﺎﮐﺲ ﮐﻪ ﻫﻮز ﺳﺮﻓﻪ ﻣﯽﮐﺮد، ﮔﻔﺖ:
- راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﻦ، ﻣﻦ در واﻗﻊ... ﻣﺎت رو ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﻢ.
‫ﺑﻮﺑﺎ ﻟﯿﻮاﻧﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﻣﺎت‪ﺑﺎﺣﺎل.
‫ﺳﺘﯿﻮ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﻣﺎت‪ﺑﺎﺣﺎل.
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ آن دو ﻣﺸﺮوبِ ﺧﻮد را ﺳﺮ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ، ﻧﺎﮐﺲ ﺳﺮﻓﻪ ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺎت‪ ...ﺑﺎ ﺣﺎل.
‫ﺑﺎز ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮد. ﻓﻮﺗﺒﺎﻟﯿﺴﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ زد و ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯽ ﺧﯿﺎل، رﻓﯿﻖ.
ﺑﻮﺑﺎ ﺳﮑﺴﮑﻪﮐﻨﺎن ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﻧﺎﮐﺲ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ، ﺑﻬﺘﺮه ﭘﺘﺴﯽ رو ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ. ﺳﻼم ﻣﻦ رو ﺑﻪﻣﺎت‫ﺑﺮﺳﻮن.
‫ﻧﺎﮐﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽرﺳﻮﻧﻢ.
‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺟﯿﻨﯽ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزﻧﺪ و از آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﻮد.
‫ﺳﺘﯿﻮ ﺻﺪا زد:
- ﻟﯿﻮاﻧﺖ رو ﺑﺪه ﺑﯿﺎد، رﻓﯿﻖ!
‫و ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺮای ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻮرﺑﻮن رﯾﺨﺖ. ﻧﺎﮐﺲ اﺣﺴﺎس ﺳﺮﮔﯿﺠﻪ ﮐﺮد.

‫‪***
‫آﺗﺶ درون ﻏﺎر ﺷﻌﻠﻪ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ. ﭘﺴﺮ ﻫﺎ، ﮔﻠﻮرﯾﺎ و ﺗﯿﻨﺎ ﭘﯿﺮاﻣﻮن ﺗﻮده ی ﻫﯿﺰم ﺳﻮزان، ﻣﺤﺴﻮرِ ﺷﻌﻠﻪﻫﺎی رﻗﺼﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ‫ﺑﻮدﻧﺪ. ﺷﻤﻊ روی ﺳﺮِ - ﺧﺪای ﻏﺎر« ﭘﺖ ﭘﺖ ﻣﯽﮐﺮد.
‫ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد، ﮔﻔﺖ: - ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ آدمﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ، وﻟﯽ ﻓﮑﺮ‫ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ.
‫ﺳﭙﺲ ﺑﻄﺮیای ﻣﺸﺮوب ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﻪ ﻧﯿﻞ ﺗﻌﺎرف ﮐﺮد. ﻧﯿﻞ آن را ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ. ﺗﻈﺎﻫﺮ ﮐﺮد ﻻﺟﺮﻋﻪ
ﺳﺮﮐﺸﯿﺪن ﺑﺮای او اﻣﺮی ﻋﺎدی اﺳﺖ. آن را ﺑﻪ ﺗﯿﻨﺎﭘﺲ داد. ﺗﯿﻨﺎ ﮔﻔﺖ:
- دور ﺑﭽﺮﺧﻮن.

‫آﺗﺶ و ﮔﺮﻣﺎی ﻣﺸﺮوب ﺻﻮرت ﺳﺎده او را زﯾﺒﺎ و ﮔﻠﮕﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﻄﺮی دﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖﮔﺸﺖ. ﻫﻤﻪ ﺳﻌﯽداﺷﺘﻨﺪ واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺰه ی ﺗﻠﺦ آن را دوﺳﺖ دارﻧﺪ. ﺗﺎد ﺑﺮ ﺧﻼف ﺑﯿﺸﺘﺮ آنﻫﺎ، وﻗﺘﯽ ﻣﺸﺮوب را ﻓﺮو ﻣﯽداد‫ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺳﺮﻓﻪ ﮐﺮدن ﺧﻮد داری ﮐﻨﺪ.
ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﺗﺎد ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪﺑﻮد، ﮔﻔﺖ:
- ﻋﺠﺒﺎ!
و ﺑﻌﺪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺑﭽﻪﻫﺎ، اﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺪونِ وﺟﻮد ﺟﻨﺲ ‫ﻣﺨﺎﻟﻒ، ﺣﺲﻧﻤﯽﮐﻨﯿﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰی ﮐﻢ دارﯾﻦ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﮐﻢ دارﯾﻢ؟ داره دﯾﻮوﻧﻪﻣﻮن ﻣﯽﮐﻨﻪ. وﺟﻮد ﺟﻨﺲﻣﺨﺎﻟﻒ اﺻﻮﻻ ﭼﯿﺰی ﺑﺮ ﺧﻼف ﻗﺎﻧﻮن ﻃﺒﯿﻌﺖ‫ﻧﯿﺴﺖ. راﺳﺘﺶ، ﺑﺬار ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮی روزﻧﺎﻣﻪی ﻣﺪرﺳﻪ، از ﻃﺮف اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ﻣﻄﻠﺒﯽ ﭼﺎپ ﮐﺮدم،‫ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ دﺧﺘﺮا اﺟﺎزه ی ورود ﺑﻪ وﻟﺘﻮن رو داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ دﯾﮕﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ اﺣﺴﺎﺳﺎتﻣﻮن رو ﻓﺮو ‫ﺑﺨﻮرﯾﻢ.
‫ﻧﯿﻞ اﯾﺴﺘﺎد و ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم، ﭼﯽ؟ ﭼﻄﻮر ﺗﻮﻧﺴﺘﯽ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﯽ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدﺳﺘﺎﯾﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﺟﺰو ﻧﻤﻮﻧﻪﺧﻮانﻫﺎی روزﻧﺎﻣﻪم. اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ رو ﻫﻢ ﻻﺑﻼی اوﻧﺎی دﯾﮕﻪ ﺟﺎ دادم.
‫ﭘﯿﺘﺲ ﻧﺎﻟﯿﺪ:
- وای ﺧﺪای ﻣﻦ، دﯾﮕﻪ ﮐﺎر از ﮐﺎر ﮔﺬﺷﺘﻪ!
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺑﺮای ﭼﯽ؟ ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽدوﻧﻪ ﻣﺎ ﮐﯽاﯾﻢ؟
‫ﮐﺎﻣﺮون ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ﺣﺪس ﺑﺰﻧﻨﺪ ﮐﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮده؟ ﻧﻤﯽدوﻧﯽ ﻣﯿﺎن ﺳﺮاﻏﺖ و ازت ﻣﯽﭘﺮﺳﻦ ﮐﻪ‫اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ﭼﯿﻪ؟ ﺗﻮ ﺣﻖ ﻧﺪاﺷﺘﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ، ﭼﺎرﻟﯽ.
‫- ﻧﻮواﻧﺪا، ﮐﺎﻣﺮون!
‫ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﺸﻮه ﮔﻔﺖ:
- راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻪ، اﺳﻤﺶ ﻧﻮواﻧﺪا ﺳﺖ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﺎ ﺑﺮای ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻣﯿﺎﯾﻢ اﯾﻦ ﺟﺎ، ﯾﺎ ﺑﻪ اوﻧﭽﻪ ﻣﯽﮔﯿﻢ اﻋﺘﻘﺎد دارﯾﻢ؟ اﮔﻪ ﮐﺎری ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎ‫ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﻓﻘﻂﺧﻮﻧﺪنِ ﯾﻪ ﻣﺸﺖ ﺷﻌﺮ ﺑﺮای ﻫﻤﺪﯾﮕﻪﺳﺖ، ﺧﺒﺮِ ﻣﺮگﻣﻮن، ﮐﻪ ﭼﯽ ﺑﺸﻪ؟
‫ﻧﯿﻞ ﻗﺪم زﻧﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯽﮐﺮدی؛ ﺳﺨﻨﮕﻮی ﺟﻤﻊ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ.
ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺷﻪ ﺑﯽزﺣﻤﺖ ﻏﺼﻪی از دﺳﺖ دادنِ ﺳﺮﻫﺎی ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﻋﺰﯾﺰﺗﻮن رو ﻧﺨﻮرﯾﻦ؟ اﮔﻪ ﻣﻦ رو ‫ﺑﮕﯿﺮن، ﺑﻬﺸﻮن ﻣﯽﮔﻢ ﮐﻪ از ﺧﻮدم در آوردم. ﻧﺘﺮﺳﯿﻦ، ﮐﺴﯽ ﮐﺎری ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻧﺪاره. اﯾﻦ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر؛ ﮔﻠﻮرﯾﺎ و ﺗﯿﻨﺎ‫ﻧﯿﻮﻣﺪن اﯾﻦﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻋﻮاﻫﺎی ﻣﺎ ﮔﻮش ﺑﺪن. ﺣﺎﻻ ﺟﻠﺴﻪ دارﯾﻢ، ﻧﺪارﯾﻢ، ﭼﯽ؟
‫- آره اﮔﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻧﺪﯾﻦ، اون وﻗﺖ از ﮐﺠﺎﺑﺪوﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ دلﻣﻮن ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﺑﺸﯿﻢ؟
‫ﻧﯿﻞ ﺑﻪ ﭼﺎرﻟﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد، اﺑﺮوﻫﺎﯾﺶ را ﭘﺮﺳﺸﮕﺮاﻧﻪﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻠﺤﻖ ﺑﺸﯿﻦ؟
ﭼﺎرﻟﯽ اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ او ﻧﮑﺮد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﯿﻨﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ:
‫- ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻮ را ﺑﻪ روز ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻨﻢ؟ ﺗﻮ دﻟﭙﺬﯾﺮﺗﺮ و‫ﺧﻮشﺗﺮ از آﻧﯽ.
‫ﺗﯿﻨﺎ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺷﺪ:
- وای، ﭼﻘﺪر ﻗﺸﻨﮕﻪ!
‫و دﺳﺖﻫﺎی ﺧﻮد را دور ﮔﺮدن ﭼﺎرﻟﯽ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد. ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﯽﺗﻔﺎوت ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺣﺴﺎدت ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن‫ﮐﻨﻨﺪ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻪ ﺗﯿﻨﺎ ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﺷﻌﺮ را ﺑﺮای ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪم.
‫ﭼﺸﻤﺎن ﺗﯿﻨﺎ از ﻓﺮط ﺷﺎدی ﮔﺮد ﺷﺪ:
- راﺳﺘﯽ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮐﻪ دﯾﺪ ﭼﻬﺮه ی ﮔﻠﻮرﯾﺎ از ﺣﺴﺮت ﺳﺮخ ﺷﺪ، ﺳﺮﯾﻊ ﮔﻔﺖ:
- واﺳﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﯾﻪ ﺷﻌﺮ ﻣﯽﮔﻢ ﮔﻠﻮرﯾﺎ.
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺧﻮاﻧﺪ:
- ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ره ﻣﯽﺳﭙﺎرد، ﭼﻮﻧﺎن ﺷﺐ...
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﭘﺲ از ادای ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪی اول ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و از ﮐﻨﺎر آﺗﺶ ﺑﺮﺧﻮاﺳﺖ. ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ دﯾﮕﺮان‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﻧﺪﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺷﻌﺮ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده اﺳﺖ، در ﻏﺎر ﻣﺸﻐﻮل ﻗﺪم زدن ﺷﺪ. ﺗﮑﺮار ﮐﺮد:
‫- ﺑﻪ زﯾﺒﺎﯾﯽ ره ﻣﯽﺳﭙﺎرد، ﭼﻮﻧﺎن ﺷﺐ...
‫ﭘﺸﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان اﯾﺴﺘﺎد، ﮐﺘﺎﺑﯽ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺳﺮﯾﻊ ﮐﻠﻤﺎت را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﭙﺮد.
‫ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮاﻧﻪ او را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد. ﭼﺎرﻟﯽ ﮐﺘﺎب را ﺑﺴﺖ، آن را زﻣﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ:
‫- دﯾﺎرانِ روﺷﻦ ﺑﯽاﺑﺮ و آﺳﻤﺎنﻫﺎی ﭘﺮ ﺳﺘﺎره / و ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺎرﯾﮑﯽﻫﺎ و روﺷﻨﺎﯾﯽﻫﺎ راﺳﺖ / در ﭼﺸﻤﺎن او ‫رودرروﯾﻨﺪ.
‫ﮔﻠﻮرﯾﺎ از ﺷﺎدی ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ:
- اﯾﻦ آدم ﻣﺤﺸﺮه!

‫ﺳﺎﯾﺮ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﻬﺮهﻫﺎی ﭘﺮﯾﺪهرﻧﮓ، ﻏﺮق در ﺣﺴﺎدت از ﺷﯿﻄﻨﺖﻫﺎی ﭼﺎرﻟﯽ، ﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮدﻧﺪ. ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﻪ‫ﭼﺎرﻟﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ.

در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ، ﻧﺎﮐﺲ اورﺳﺘﺮﯾﺖ در ﺧﺎﻧﻪی ﭘﺮ ازدﺣﺎم آﻗﺎی دﻧﺒﺮی ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ دﯾﮕﺮ در ﺣﺴﺎدت ‫ﻏﻮﻃﻪ ﻣﯽﺧﻮرد. ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺲ و ﭼﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد؛ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آورد ﮐﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ او ﻫﺸﺪار داده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ زﯾﺎد ﺑﻪ ‫ﮐﺮﯾﺲ اﻣﯿﺪوار ﻧﺒﺎﺷﺪ. زﯾﺮ ﻟﺐ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ اوﻧﻬﺎ ﺑﻮد.
ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻬﺘﺎب ﮐﻪ از ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ ﺑﻪ درون ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ، آن را ﮐﻤﯽ روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮔﺮوه ‫درﯾﻔﺘﺮز، ﺑﻠﻨﺪﻧﻮاﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪ. ﻧﺎﮐﺲ، ﺑﺎ ﻟﯿﻮان ﻣﺸﺮوب در دﺳﺖ، ﻣﺴﺖ از ﺑﻮرﺑﻮنﻫﺎی ﻣﺘﻌﺪدی ﮐﻪ ﺑﺪون ﮐﻮﮐﺎﮐﻮﻻ ﺑﺎ‫ﺑﻮﺑﺎ و ﺳﺘﯿﻮﻓﺮو داده ﺑﻮد، ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮی را ﻟﮕﺪ ﮐﺮد.
‫ﺻﺪاﯾﯽ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﻫﯽ! ﻧﮕﺎه ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻦ ﭘﺎت رو ﮐﺠﺎ ﻣﯽذاری! ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ زﯾﺎدی ﺧﻮردی!

هرچي دورت شلوغ تره ، تنها تري!
چه بخواي ، چه نخواي بايد تنها بپري !
-----------------------
SatanGirl

LionDesign

کاربر

ارسالها: 210

#15 Posted: 8 Aug 2013 20:19

ﻓﺼﻞ دﻫﻢ

‫ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻪ روی ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ اﻓﺘﺎد، آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.
‫ﻟﻢ داد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﯿﻼس ﻣﺸﺮوب ﻧﯿﻤﻪ ﭘ‪ﺮش را در دﺳﺖﻓﺸﺮده ﺑﻮد، ﺟﺮﻋﻪای ﻃﻮﻻﻧﯽ از ﺑﻮرﺑﻮن ﺗﻠﺦ را ﺑﺎﻻ ‫ﮐﺸﯿﺪ. دﯾﮕﺮﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﮔﻠﻮﯾﺶ را ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽﺳﻮزاﻧﺪ. ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻤﯽ از ﺳﺮش ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد. ﺑﻪ دور و ﺑﺮِ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ‫ﮐﺮد. در ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﺎﻧﻮران ﻋﻈﯿﻢاﻟﺠﺜﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﻣﯽزدﻧﺪ. در ﻃﺮف راﺳﺘﺶ ﺟﻔﺘﯽ ‫دﯾﮕﺮﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﻣﺪ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺻﻤﯿﻤﯽاﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮد، اﻣﺎ دﯾﺪ دو ﻧﻔﺮی ﮐﻪ ‫ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪﻟﮕﺪﺷﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد، ﻏﻠﺖ زده، ﺑﻪ ﺳﺎق ﭘﺎﯾﺶ ﭼﺴﺒﯿﺪه و او را ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﻣﯿﺨﮑﻮب ﮐﺮده اﻧﺪ. ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ‫ﮐﺮد و ﺧﻨﺪﯾﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ: ﺧﻮب دﯾﮕﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﻣﺒﻞ ﯾﺎرو. دﯾﮕﺮان ﻣﺸﻐﻮلﺗﺮ از آن ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﺗﻮﺟﻬﯽ ﮐﻨﻨﺪ .
‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﺳﮑﻮت ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻓﻀﺎی اﺗﺎق را ﭘﺮﮐﺮد. ﻧﺎﮐﺲ ﺑﺎ ﺧﻮد اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ: ﭼﻪ ﺳﮑﻮت‪وﻫﻢ آوری، و آرزو ‫ﮐﺮد ﮐﺎش ﺧﻮدش ﻫﻢ ﺟﻔﺘﯽ داﺷﺖ. ﺑﻪ دور و ﺑﺮِ اﺗﺎق ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ. ﺑﻪ ﻃﺮف دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮی ﮐﻪ در ﺳﻤﺖ ﭼﭙﺶ ‫ﺑﻮدﻧﺪﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺻﺪای ﭘﺴﺮ را ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ:
- ﮐﺮﯾﺲ، ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺑﯽ.
‫ﻧﺎﮐﺲ ﻓﮑﺮ ﮐﺮد:
- ﺧﺪا ﺟﻮن، ﮐﺮﯾﺲ و ﭼﺖاﻧﺪ!
ﻗﻠﺒﺶ ﺳﺨﺖ ﺗﭙﯿﺪ. ﮐﺮﯾﺲ ﻧﻮﺋﻞ درﺳﺖ ﭘﻬﻠﻮی او روی ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد!
‫ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ دوﺑﺎره اﺗﺎق را ﭘﺮ ﮐﺮد. ﮔﺮوه درﯾﻔﺘﺮز آﻫﻨﮓ - اﯾﻦ د‪مِ ﺳﺤﺮآﻣﯿﺰ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ﺳﺮِ ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻪ ‫د‪و‪ران اﻓﺘﺎد. ﮐﺮﯾﺲ و ﭼﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﻧﺎﮐﺲ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﻧﮕﺎه ﺧﻮد را ﺑﺮﮔﯿﺮد، اﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶﺑﻪ ﮐﺮﯾﺲ ‫دوﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد.
‫ﭼﺖ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻔﺖ:
- ﮐﺮﯾﺲ، ﺗﻮ ﭼﻘﺪر ﺧﻮﺑﯽ.
‫ﮐﺮﯾﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺲ ﺗﮑﯿﻪ داد. در اﺗﺎق روﺷﻦ از ﻣﻬﺘﺎب، ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻪ ﻃﺮح ﭼﻬﺮه ی ﮐﺮﯾﺲ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ
‫ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ی ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ را ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪ و ﺧﻮد را واداﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ﮐﺮﯾﺲ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ او ﺗﮑﯿﻪ داد، ﺑﺎ‫ﺧﻮد ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺪا ﺟﻮن، ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ.
‫ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ وﺳﻮﺳﻪ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ؛ ﭼﻬﺮه اش از اﯾﻦ ﺗﻘﻼ و ﻋﺬاب در ﻫﻢ ﻓﺸﺮد. ﮐﻮﺷﯿﺪ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻨﺪ، وﻟﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺖ‫ﮐﻪ ﻣﻘﻬﻮر ﻧﺒﺮد دروﻧﯽاش ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﻧﺎﮔﻬﺎن دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﺮﯾﺲ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻧﯿﺮوﻫﺎی دروﻧﯽاش ﭼﻨﺎن ﺑﺮ او ﭼﯿﺮه‫ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﮐﺎرﭘﻪ ﺑﺮﺳﺘﻮم...!
‫ﺻﺪای ﮐﺮﯾﺲ را ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﺎن؟
‫ﭼﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ.
‫ﻧﺎﮐﺲ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ دﺳﺘﺶ در اﺛﺮ ﻧﯿﺮوی ﮐ‪ﺸﻨﺪه ی ﭘﺮﻗﺪرﺗﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ‪ﮐﺮﯾﺲﭘﯿﺶ رﻓﺖ
‫ﮐﺮﯾﺲ در ﺗﺎرﯾﮑﯽ دﺳﺖ ﻧﺎﮐﺲ را ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻧﺪاد. ﮔﻤﺎن ﺑﺮد ﮐﻪ ﭼﺖ اﺳﺖ
‫اﻣﺎ ﭼﺖ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﯽ؟
ﮐﺮﯾﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮدت رو ﺑﻪ اون راه ﻧﺰن!
ﻧﺎﮐﺲ ﺳﺮش را ﺑﻪ ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ ﺗﮑﯿﻪ داد. ﻧﻔﺲﻫﺎﯾﺶ آرام ﺑﻮدﻧﺪ. ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ در اﺗﺎق ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﺷﺪ. ﺣﺎل، ﮐﺮﯾﺲ ﻫﻢ‫ﻧﻔﺲﻫﺎی آرام ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ. وﻗﺘﯽ ﮔﯿﻼس ﻧﺎﮐﺲ از دﺳﺘﺶ اﻓﺘﺎد، اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ در ﺧﻠﺴﻪ ﻓﺮو ﻣﯽرود.
‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﭼﺖ دﺳﺖ‪ﻧﺎﮐﺲ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻧﻮرِ ﺑﯽ ﺷﺮمِ ﭼﺮاﻏﯽ ﺑﺮ آنﻫﺎ ﺗﺎﺑﯿﺪ. ﻧﺎﮐﺲ ﺧﻮد را رو در روی ﭼﺖ‪ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ‫و ﮐﺮﯾﺲِ ﮐﺎﻣﻼﺳﺮدرﮔﻢ دﯾﺪ.
ﭼﺖ ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟
‫ﮐﺮﯾﺲ دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﭘﺮﻫﯿﺰ از ﻧﻮرِ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ، ﺳﺎﯾﺒﺎن ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﺎﮐﺲ؟
‫ﻧﺎﮐﺲ ﺧﻮد را ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻧﺸﺎن داد و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺖ! ﮐﺮﯾﺲ! اﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟
‫ﭼﺖ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ:
- ای ﺣﺮوم...
‫ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﺮﯾﺲ ﮐﻮﺑﯿﺪ، ﺑﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﭼﻨﮓ زد، او را ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﭘﺮت ﮐﺮد و ﺑﻪ روﯾﺶ ﭘﺮﯾﺪ. ﭼﺖ ﺑﺎران ‫ﻣﺸﺖ را ﺑﻪﺻﻮرت ﻧﺎﮐﺲ ﺑﺎرﯾﺪ و او ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ ﮐﻮﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ را اﯾﻤﻦ ﺑﺪارد.
ﭼﺖ ﻓﺮﯾﺎد زد:
- اﺣﻤﻖ.
‫ﮐﺮﯾﺲ ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺗﺎ او را ﮐﻨﺎر ﺑﮑﺸﺪ. ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺖ، ﺑﻬﺶ ﺻﺪﻣﻪای ﻧﺰن.
‫ﭼﺖ ﺑﯽوﻗﻔﻪ ﻧﺎﮐﺲ را ﺑﻪ ﻣﺸﺖ ﻣﯽﮐﻮﻓﺖ.
ﮐﺮﯾﺲ ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﭼﺖ، ﺑﺴﻪ دﯾﮕﻪ! اون ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺪی ﻧﺪاﺷﺖ!
‫ﭼﺖ را ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪ. ﻧﺎﮐﺲ ﮐﻪ ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎ دﺳﺖﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﻏﻠﺘﯽ زد.
ﮐﺮﯾﺲ ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺮآورد:
- ﺑﺲ ﮐﻦ دﯾﮕﻪ.
ﭼﺖ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺳﻌﯽ داﺷﺖ او را دور ﮐﻨﺪ. ﭼﺖﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﻧﺎﮐﺲ ﮐﻪ ‫ﺑﯽرﻣﻖ روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده و ﺑﯿﻨﯽ ﺧﻮﻧﺎﻟﻮد و ﺻﻮرت ﮐﻮﻓﺘﻪ و ﮐﺒﻮدش را ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد، اﯾﺴﺘﺎد و ﻧﺎﮐﺲ‫ﻧﺎﻟﻪ ﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ:
‫- ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ، ﮐﺮﯾﺲ، ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ.
‫- ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮای، ﺟﻮﺟﻪ ... ﻫﺎن؟ ﮔﻮرت رو از اﯾﻨﺠﺎ ﮔﻢ ﮐﻦ!
‫ﭼﺖ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﺎﮐﺲ ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد، اﻣﺎ ﮐﺮﯾﺲ و ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ او را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ. ﭼﻨﺪﺗﻦ از ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻧﺎﮐﺲ را ‫از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون ﺑﺮدﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﺧﻮران و از ﭘﺎی درآﻣﺪه ﺑﻪ ﻃﺮف آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪﻣﯽرﻓﺖ، ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﺎ‫ﻣﺴﺘﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ:
- ﮐﺮﯾﺲ، ﻣﺘﺄﺳﻔﻢ.
ﭼﺖ ﻓﺮﯾﺎد زد:
- اﮔﻪ ﯾﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ ﺑﺒﯿﻨﻤﺖ، زﻧﺪه ت ﻧﻤﯽذارم.

‫اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده، ﺑﯽ ﺧﺒﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮑﯽ از اﻋﻀﺎی آن ﺷﺪﯾﺪاً دﭼﺎر دردﺳﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ، ﻫﻨﻮز ﺑﺮﭘﺎ ﺑﻮد. آﺗﺶ ﺑﺎ ‫ﺷﻌﻠﻪﻫﺎی ﻓﺮوزان در ﻏﺎر ﻣﯽﺳﻮﺧﺖ و ﺳﺎﯾﻪﻫﺎﯾﯽ وﻫﻢاﻧﮕﯿﺰ ﺑﺮ دﯾﻮارهﻫﺎ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺖ. ﮔﻠﻮرﯾﺎ روی زﻣﯿﻦﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد؛‫ﺧﻮدش را ﺑﻪﭼﺎرﻟﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﮐﺮده، ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺳﺘﺎﯾﺶ آﻣﯿﺰی ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﻄﺮی ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺑﯿﻦ ﺗﯿﻨﺎ و دﯾﮕﺮان ‫دﺳﺖﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽﮔﺸﺖ. ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻃﺮف ورودی ﻏﺎر اﺷﺎره ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻫﯽ، ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﭼﺮا ﺑﺎغ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ‫رو ﻧﺸﻮنِ ﺗﯿﻨﺎ ﻧﻤﯽدﯾﻦ؟
‫ﻣﯿﮑﺲ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎغ؟
‫ﭘﯿﺘﺲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﮔﻔﺖ:
- ﮐﺪوم ﺑﺎغ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﭘﯿﺘﺲ و دﯾﮕﺮان ﻓﻬﻤﺎﻧﺪﮐﻪ ﺷﺮّﺷﺎن را ﮐﻢ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﻧﯿﻞ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮر او ﺷﺪ، ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ‫ﭘﯿﺘﺲ زد و ﭘﯿﺘﺲ ﻣﻮﺿﻮع را درﯾﺎﻓﺖ. ﮔﻔﺖ:
- آﻫﺎن، آره، ﺑﺎغ! ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ.
‫ﺗﯿﻨﺎ ﮐﻪ ﮔﯿﺞ و ﻣﺘﺤﯿ‪ﺮ ﻣﯽﻧﻤﻮد، ﮔﻔﺖ:
- ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺒﻪ! ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺎغ ﻫﻢ دارﯾﻦ؟
‫ﻫﻤﻪ ﺑﺠﺰ ﻣﯿﮑﺲ، ﮐﻪ ﺳﺮدرﮔﻢ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ دور و ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد، ﻏﺎر را ﺗﺮک ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﯿﮑﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
‫- ﭼﯽ رو دارﯾﻦ ﻣﯽﮔﯿﻦ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎ ﭼﺸﻢﻏﺮه ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.
‫ﻣﯿﮑﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺎرﻟﺰ، ﯾﻌﻨﯽ... ﻧﻮواﻧﺪا، ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎغ ﻧﺪارﯾﻢ.
‫ﻧﯿﻞ ﺑﻪ ﻏﺎر ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﻣﯿﮑﺲ را ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺧﻨﺪهﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون، اﻻغ ﺟﻮن!
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺻﺒﺮﮐﺮد ﺗﺎ آنﻫﺎ ﺑﯿﺮون ﺑﺮوﻧﺪ. ﺑﻪ ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻟﺒﺨﻨﺪ زد:
- ﺧﺪاﯾﺎ، آدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ ﭼﻘﺪر اﺣﻤﻘﻪ!
‫ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﭼﺎرﻟﯽ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد.
ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﻧﻤﮑﻪ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ، ﺗﻮ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ.
‫وﻗﺘﯽ ﺑﻪ او ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﺷﺪ، ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﻣﯽدوﻧﯽ واﻗﻌﺎً از ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻮ، ﺧﻮﺷﻢ ﻣﯿﺎد؟
ﭼﺎرﻟﯽ ﭘﻠﮏ زد و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد:
- ﭼﯽ؟
‫- ﺑﺎ ﻫﺮ ﻣﺮدی ﮐﻪ آﺷﻨﺎ ﻣﯽﺷﻢ، اﻧﮕﺎر ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﻪﭼﯿﺰ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻪ... ﺗﻮ اونﺟﻮری ﻧﯿﺴﺘﯽ...
‫- ﻧﯿﺴﺘﻢ؟
‫دﺧﺘﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪی زد و ﮔﻔﺖ: - ﻧﻪ! ﻫﺮﮐﺲ دﯾﮕﻪ ﺟﺎی ﺗﻮﺑﻮد، ﺗﺎ ﺣﺎﻻ اون ﺟﻨﺒﻪ ﻣﻨﻔﯽاش رو ﻧﺸﻮن داده ﺑﻮد. ﺑﺮام ﺑﺎز ﻫﻢ‫ﺷﻌﺮ ﺑﮕﻮ.
ﭼﺎرﻟﯽ ﺗﻤﺠﻤﺞ ﮐﺮد:
- آﺧﻪ...
‫- ﺟﻮنِ ﻣﻦ! ﻣﯽدوﻧﯽ... ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮕﻪ ﮐﻪ... ارزش آدم ﺑﻪ اون ﭼﯿﺰی ﺑﺎﺷﻪ ﮐﻪ در دروﻧﺶ داره.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﻧﺎﻟﻪای ﮐﺮد و دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ روی ﺻﻮرﺗﺶﮔﺬاﺷﺖ. ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.
‫- ﻧﻮواﻧﺪا؟ ﺟﻮنِ ﻣﻦ...!
‫- ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﺎﺑﺎ! دارم ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ!
‫ﻟﺤﻈﻪای ﻣﮑﺚ ﮐﺮد، ﺳﭙﺲ از ﺑﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﻧﺪ:
‫ﻣ‪ﻬِﻞ ﮐﻪ در ﭘﯿﻮﻧﺪ‪ﺟﺎنﻫﺎی راﺳﺘﯿﻦ
‫درﻧﮓ را ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ.
‫ﻋﺸﻖ، ﻋﺸﻖ ﻧﯿﺴﺖ
‫آن دم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ، ﺧﻮد دﮔﺮﮔﻮن ﺷﻮد؛
‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﺣﮑﻢ ﮔﺮداﻧﻨﺪه، ﺳﺮ ﺑﻪ ﮔﺮدش ﻓﺮود آر‪د.
‫ﮔﻠﻮرﯾﺎ از ﺳﺮِ رﺿﺎﯾﺖ، ﺑﺎ آه ﮔﻔﺖ:
- اداﻣﻪ ﺑﺪه!
ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن اداﻣﻪ داد. ﺻﺪای ﻧﺎﻟﻪ ﮔﻠﻮرﯾﺎﺑﻠﻨﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ.
‫... آه، ﻧﻪ، ﻧﺸﺎﻧﻪای اﺳﺖ ﻫﻤﻮاره ﭘﺎﺑﺮﺟﺎی
‫ﮐﻪ ﻧﻈﺎرهﮔﺮ ﺗﻮﻓﺎنﻫﺎﺳﺖ، ﺑﯽﺗﮑﺎن.
‫ﺳﺘﺎره ای اﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺸﺘﯽ ﺳﺮﮔﺮدان را؛
‫ﺑﻠﻨﺪاﯾﺶ دﺳﺖﯾﺎﻓﺘﻨﯽ اﺳﺖ، آری، اﻣ‪ﺎ ﺑﻬﺎی آن ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ...
‫ﮔﻠﻮرﯾﺎ ﻧﺎﻻن ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﭼﯿﺰا اﺻﻮﻻً ﺑﻬﺘﺮه. اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪﺳﺖ!
‫ﭼﺸﻤﺎن ﭼﺎرﻟﯽ از ﻓﺮط درﻣﺎﻧﺪﮔﯽ ﮔﺮد ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ، وﻟﯽ او ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﻌﺮ در دل ﺷﺐ اداﻣﻪ داد.

‫***
‫روز ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎم داﻧﺶآﻣﻮزان ﺑﻪ ﺗﺎﻻر ﻧﯿﺎﯾﺶ وﻟﺘﻮن ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪﻧﺪ. ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ در ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎی ﺧﻮد ﺟﺎی ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ‫و ﻧﺴﺨﻪﻫﺎی روزﻧﺎﻣﻪ ﻣﺪرﺳﻪ را رد و ﺑﺪل ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﻫﻤﻬﻤﻪای ﺑﯿﻦ آنﻫﺎ اﻓﺘﺎد.
‫ﻧﺎﮐﺲ اورﺳﺘﺮﯾﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﮐﻮﺷﯿﺪ ﺻﻮرت ﮐﺒﻮد و ورمﮐﺮده ﺧﻮد را از دﯾﺪ دﯾﮕﺮان ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ. ﭼﻬﺮه ی ﻧﯿﻞ، ﺗﺎد،‫ﭘﯿﺘﺲ، ﻣﯿﮑﺲ، ﮐﺎﻣﺮون و ﺑﻪ وﯾﮋه ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﻧﻤﻮد. ﭘﯿﺘﺲ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﯿﻔﯽ دﺳﺘﯽ را ﺑﻪ ﭼﺎرﻟﯽﻣﯽداد،‫ﺧﻤﯿﺎزه ﺧﻮد را ﻓﺮوﺧﻮرد و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ آﻣﺎده اﺳﺖ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺳﺮ ﺗﮑﺎن داد. ﺑﺎ ورود ﻣﺪﯾﺮ ﻧﻮﻻن ﺑﻪﻧﻤﺎزﺧﺎﻧﻪ، داﻧﺶآﻣﻮزان ﺑﻪ ﺗﻨﺪی ﺗﻤﺎم روزﻧﺎﻣﻪﻫﺎ را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و ‫ﺑﺮﭘﺎ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ. ﻧﻮﻻن ﺑﺎ ﻗﺪمﻫﺎی ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺎ ﺳﮑﻮی ﺧﻄﺎﺑﻪ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و ﺑﺎ ﺳﺮ و دﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ اﺷﺎره ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ. ﺑﺎ ﺻﺪای ‫ﺑﻠﻨﺪ ﺳﯿﻨﻪی ﺧﻮد را ﺻﺎف ﮐﺮد:
‫- در ﺷﻤﺎره اﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ اﻓﺘﺨﺎرات وﻟﺘﻮن، ﻣﻄﻠﺐ ﻏﯿﺮ ﻣﺠﺎز و ﺗﻮﻫﯿﻦآﻣﯿﺰی ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺳﺎت، ﻣﺒﻨﯽﺑﺮ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ وﺟﻮد‫دﺧﺘﺮﻫﺎ در وﻟﺘﻮن، درج ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺟﺎی اﺗﻼف وﻗﺖ‪ﺑﺎارزﺷﻢﺑﺮای ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن اﻓﺮاد ﻣﻘﺼﺮ – ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ‫اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽدم ﮐﻪ ﭘﯿﺪاﺷﻮن ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد – از ﺗﮏﺗﮏ داﻧﺶآﻣﻮزاﯾﯽ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی در اﯾﻦﺑﺎره ﻣﯽدوﻧﻨﺪ، ﻣﯽﺧﻮام ﮐﻪ ‫ﻫﻤﯿﻦﺟﺎ و ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﺧﻮدﺷﻮن رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻨﺪ. اﻓﺮاد ﻣﻘﺼﺮ – ﻫﺮﮐﯽ ﻣﯽﺧﻮاد، ﺑﺎﺷﻪ – اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎﻓﺮﺻﺖﺷﻮن ﺑﺮای ‫اﺧﺮاج ﻧﺸﺪن از اﯾﻦ ﻣﺪرﺳﻪﺳﺖ.
‫ﻧﻮﻻن ﺳﺎﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎده، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻮد. ﻧﺎﮔﻬﺎن، ﺻﺪای زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﺳﮑﻮت ﺳﻨﮕﯿﻦ را ﺷﮑﺴﺖ. ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎ ﭼﺎﺑﮑﯽ‫ﮐﯿﻒ را در ﺑﻐﻞ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎز ﮐﺮد. ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ زﻧﮓ ﻣﯽزد، در داﺧﻞ ﮐﯿﻒ ﺑﻮد. ﺷﺎﮔﺮدان، ﺑﻪ آراﻣﯽ و ﺑﺎﺗﻌﺠﺐ ﻧﺠﻮا ‫ﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﯿﭻﮐﺲ در وﻟﺘﻮن ﻫﺮﮔﺰ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﯿﺒﺎﮐﺎﻧﻪ، ﻋﻤﻠﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺟﺴﺎرتآﻣﯿﺰ اﻧﺠﺎم ﻧﺪاده ﺑﻮد. ﭼﺎرﻟﯽﺑﯽﭘﺮوا ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ ‫ﺟﻮاب داد؛ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﮔﻮش ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺳﺪ، ﮔﻔﺖ:
- اﻟﻮ، ﺷﺒﺎﻧﻪروزی وﻟﺘﻮن، ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
ﺳﭙﺲ ﮐﺎﻣﻼً ﺟﺪی اﻓﺰود:
‫- ﺑﻠﻪ، ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﮔﻮﺷﯽ ﻟﻄﻔﺎً، آﻗﺎی ﻧﻮﻻن، ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺎر دارﻧﺪ.
‫ﭼﻬﺮه ی ﻣﺪﯾﺮ ﻫﻤﭽﻮن ﻟﺒﻮ ﺳﺮخ ﺷﺪ. ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﭼﯽ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﻪﻃﺮف ﻧﻮﻻن ﮔﺮﻓﺖ:
- از آﺳﻤﻮﻧﻪ؛ ﻣﯽﮔﻦ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ در وﻟﺘﻮن دﺧﺘﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ.
‫ﻃﻨﯿﻦ ﺧﻨﺪه ی داﻧﺶآﻣﻮزان ﺗﺎﻻر ﺳﻨﮕﯽ ﻧﯿﺎﯾﺶ را ﭘﺮﮐﺮد. ﻣﺪﯾﺮ، ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ در واﮐﻨﺶ، ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد راه‫ﻧﺪاد. ﭼﺎرﻟﯽﭘﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﺪ، ﺧﻮد را درون اﺗﺎق ﻣﺪﯾﺮ ﻧﻮﻻن ﯾﺎﻓﺖ. ﻫﻤﺎنﺟﺎ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﻣﺪﯾﺮ‫ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ او ﻗﺪم ﻣﯽزد.
‫ﻧﻮﻻن آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- اون ﺧﻨﺪه ی اﺑﻠﻬﺎﻧﻪ رو از ﺻﻮرﺗﺖ ﭘﺎک ﮐﻦ. ﭼﻪﮐﺴﺎی دﯾﮕﻪای در اﯾﻦ ﮐﺎر دﺧﺎﻟﺖ داﺷﺘﻨﺪ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﯿﭻﮐﺲ، آﻗﺎ. ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﮐﺮدم. ﻣﻦﭼﻮن ﻧﻤﻮﻧﻪﺧﻮﻧﯽِ ﻣﻄﺎﻟﺐ رو اﻧﺠﺎم ﻣﯽدم. ﻧﻮﺷﺘﻪی ‫ﺧﻮدم رو ﺑﻪﺟﺎی ﻣﻄﻠﺐ راب ﮔﺮﯾﻦ ﻗﺮار دادم.
‫ﻧﻮﻻن ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎی داﻟﺘﻮن، اﮔﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ ﺷﻤﺎ اوﻟﯿﻦ ﮐﺴﯽﻫﺴﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ داره از اﯾﻦ ﻣﺪرﺳﻪ اﺧﺮاج ﺑﺸﻪ، ‫اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ. ﮐﺴﺎی دﯾﮕﻪای ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺼﻮراﺗﯽ داﺷﺘﻪن و ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪن؛ ﻫﻤﻮنﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻣﻮﻓﻖ ‫ﻧﻤﯽﺷﯿﺪ. ﺧﻢﺷﯿﺪ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮد. ﻧﻮﻻن ﺗﺨﺘﻪای ﺑﺰرگ و ﻗﺪﯾﻤﯽ را ﺑﺮداﺷﺖ. ﺳﻮراخﻫﺎﯾﯽ در ﺗﺨﺘﻪ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺣﺮﮐﺘﺶ را‫در ﻫﻮا ﺗﺴﺮﯾﻊﮐﻨﺪ. ﻧﻮﻻن ﮐﺘﺶ را ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮِ ﭼﺎرﻟﯽ رﻓﺖ. دﺳﺘﻮر داد:
- آﻗﺎی داﻟﺘﻮن، ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺸﻤﺎرﯾﺪ.

و ﺑﺎ ﺗﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﺸﯿﻤﻦﮔﺎه ﭼﺎرﻟﯽ زد:
- ﯾﮏ.
‫ﻧﻮﻻن دوﺑﺎره ﺗﺨﺘﻪ را ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و اﯾﻦﺑﺎر ﺑﺎ ﺷﺪت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﺮود آورد. ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﮔﻔﺖ:
- دو.
‫ﻧﻮﻻن ﻣﯽزد و ﭼﺎرﻟﯽ ﻣﯽﺷﻤﺮد، در ﺿﺮﺑﻪ ﭼﻬﺎرم ﺻﺪای ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻪﺳﺨﺘﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ از درد ﻣﻨﻘﺒﺾ ‫ﺑﻮد.
‫ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻮﻻن، ﻫﻤﺴﺮ و ﻣﻨﺸﯽ ﻣﺪﯾﺮ، در دﻓﺘﺮ ﺑﯿﺮوﻧﯽﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺎداﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ اداﻣﻪ داﺷﺖ، ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﮔﻮش ‫ﻧﮑﻨﺪ. در ﺗﺎﻻر ﺗﺸﺮﯾﻔﺎت ﻣﺠﺎور، ﺳﻪﺷﺎﮔﺮد از ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺎﻣﺮون، ﭘﺸﺖ ﺳﻪﭘﺎﯾﻪﻫﺎی ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و از ﮐﻠﻪی ‫ﮔﻮزنﻫﺎی آوﯾﺨﺘﻪ ﺑﺮ دﯾﻮار، ﻃﺮح اﺳﮑﯿﺲ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪﻧﺪ؛ و ﻣﻤﻠﻮ از دﻟﻬﺮه و ﺗﺮس، ﺻﺪای ﻧﻮاﺧﺘﻪ ﺷﺪن ﺗﺨﺘﻪ را ﺑﺮ ‫ﻧﺸﯿﻤﻦﮔﺎه ﭼﺎرﻟﯽ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﻧﺪ. ﮐﺎﻣﺮون ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ ﻃﺮح ﮔﻮزن را ﺑﮑﺸﺪ. ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪی ﻫﻔﺘﻢ، اﺷﮏ از ﭼﺸﻤﺎن ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺮ‫روی ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺟﺎری ﺷﺪ.
‫ﻧﻮﻻن ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ:
- ﺑﺸﻤﺎر!
‫ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪی ﻧﻬﻢ و دﻫﻢ ﺻﺪای ﭼﺎرﻟﯽ در ﮔﻠﻮ ﺧﻔﻪ ﺷﺪ. ﻧﻮﻻن ﺑﻌﺪ از ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺿﺮﺑﻪی دﻫﻢ دﺳﺖ از زدن ﮐﺸﯿﺪ و ﭘﯿﺶ‫آﻣﺪ ﺗﺎ روﺑﺮوی او ﻗﺮار ﮔﯿﺮد. ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯽﮔﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ، ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﮐﺎر ﺧﻮدت ﺑﻮده؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎ درد ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻠﻪ... آﻗﺎ.
‫ﻧﻮﻻن ﻓﺮﯾﺎد زد:
- اﯾﻦ اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ﭼﯿﻪ؟ اﺳﺎﻣﯽﺷﻮن رو ﻣﯽﺧﻮام.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮐﻪ در ﻣﺮز ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﺑﻮد، ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺧﺶدار ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎی ﻧﻮﻻن، ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ. ﻗﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮرم. از‫ﺧﻮدم درآوردهﻣﺶ.
‫- آﻗﺎی داﻟﺘﻮن، اﮔﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﺎی دﯾﮕﺮی ﻫﻢﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﻤﻪﺷﻮن اﺧﺮاج ﻣﯽﺷﻦ وﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ‫ﻣﯽﻣﻮﻧﯿﺪ؛ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ؟ ﺣﺎﻻ ﭘﺎﺷﯿﺪ ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﺪ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮد. از ﻓﺮط درد و ﺗﺤﻘﯿﺮ، ﭼﻬﺮه اش ﺑﻪ ﺳﺮﺧﯽِ ﺧﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد.
‫ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد از ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﺪن اﺷﮏ ﺧﻮد ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی ﮐﻨﺪ.
‫- آﻗﺎی داﻟﺘﻮن، در وﻟﺘﻮن ﻋﻔﻮ وﺟﻮد داره، ﺑﻪﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ داﻧﺶآﻣﻮز ﺷﻬﺎﻣﺖ‪اﻗﺮار ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت‪ﺧﻮدش رو داﺷﺘﻪ ‫ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﺎﯾﺪ از ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﻨﯿﺪ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ، ﺧﻮد را از دﻓﺘﺮ ﮐﺎر ﻧﻮﻻن ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ آراﻣﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮاﺑﮕﺎه داﻧﺶآﻣﻮزان ﺳﺎل ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد.‫ﭘﺴﺮﻫﺎ در اﺗﺎقﻫﺎی ﺧﻮد ﺑﺎ ﺑﯽﺻﺒﺮی ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽزدﻧﺪ، ﺑﻪ راﻫﺮو ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮﺑﺎزﮔﺸﺖ‫دوﺳﺖﺷ� �ن ﺑﻮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ آﻣﺪنِ ﭼﺎرﻟﯽ را دﯾﺪﻧﺪ، ﻫﻤﻪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﻪ اﺗﺎقﻫﺎی ﺧﻮد رﻓﺘﻨﺪ و ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮدﻧﺪ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ در راﻫﺮو آﻫﺴﺘﻪ ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ، ﻣﯽﮐﻮﺷﯿﺪﺗﺎ درد‪ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﺳﺎزد. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﺰدﯾﮑﯽِ اﺗﺎﻗﺶ رﺳﯿﺪ، ﻧﯿﻞ،‫ﺗﺎد، ﻧﺎﮐﺲ، ﭘﯿﺘﺲ و ﻣﯿﮑﺲ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺶ آﻣﺪﻧﺪ.
‫ﻧﯿﻞ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﺧﻮﺑﯽ؟ اﺧﺮاج ﺷﺪی؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﺪ، ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ.
‫ﻧﯿﻞ دوﺑﺎره ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﻫﺎن؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻗﺮار ﺷﺪ ﺣﺮﻓﻢ رو ﭘﺲ ﺑﮕﯿﺮم، از ﮐﻞ ﻣﺪرﺳﻪﻣﻌﺬرت ﺑﺨﻮام، و ﺧﻼﺻﻪ اﯾﻨﮑﻪ در اون ﺻﻮرت ﻣﻦ روﻣﯽﺑﺨﺸﻦ.
‫در را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ وارد ﺷﺪ. ﻧﯿﻞ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯽﺧﻮای ﺑﮑﻨﯽ، ﭼﺎرﻟﯽ؟
ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- آه، ﻧﯿﻞ، زﻫﺮﻣﺎر، ﭼﺎرﻟﯽ ﻧﻪ و ﻧﻮواﻧﺪا.
‫ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣﻌﻨﺎدار ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮐﺮد و در را ﻣﺤﮑﻢ ﭘﺸﺖﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ. ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﻟﺒﺨﻨﺪ‫ﺳﺘﺎﯾﺶ در ﭼﻬﺮهﺷﺎن درﺧﺸﯿﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ ﺳﺮ ﻓﺮود ﻧﯿﺎورده ﺑﻮد.
‫ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ آن روز، ﻧﻮﻻن ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎی ﻣﺤﻞ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﮐﻼسﻫﺎ در وﻟﺘﻮن وارد ﺷﺪ، از راﻫﺮو ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻪ ‫ﻃﺮف اﺗﺎق آﻗﺎی ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ رﻓﺖ. ﻣﻘﺎﺑﻞ در اﯾﺴﺘﺎد، در زد و وارد ﮐﻼس ﺷﺪ. آﻗﺎی ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ و ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮﮔﺮم ﮔﻔﺖوﮔﻮ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﻮﻻن ﺣﺮف آﻧﻬﺎ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎی ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ، ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ؟

ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻊ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪ، ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ.
‫ﻧﻮﻻن ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دور و ﺑﺮ اﻧﺪاﺧﺖ، ﺑﻌﺪ آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻗﺪم زدن در ﮐﻼس ﭘﺮداﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﺟﺎن، اﯾﻦ‫اوﻟﯿﻦ ﮐﻼس درس ﻣﻦ ﺑﻮد، ﻣﯽدوﻧﺴﺘﯽ؟
ﺑﺎ ﯾﺎد ﺟﻮاﻧﯽ ﺧﻮد، اداﻣﻪ داد:
- اﯾﻦ ﻫﻢ اوﻟﯿﻦ ﻣﯿﺰم.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻤﯽدوﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺪرﯾﺲ ﻫﻢ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻦ.
‫- اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ درس ﻣﯽدادم؛ ﻣﺪتﻫﺎ ﭘﯿﺶ از اوﻣﺪن ﺗﻮ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺗﺮک ﺗﺪرﯾﺲ ﺑﺮام دﺷﻮار ﺑﻮد.
‫ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد:
- ﺟﺎن، ﺷﺎﯾﻌﺎﺗﯽ ﺷﻨﯿﺪهم، درﺑﺎره ی ﺑﻌﻀﯽ روشﻫﺎی ﺗﺪرﯾﺲ ‫ﻏﯿﺮﻣﻌﻤﻮل در ﮐﻼسِ درسِ ﺗﻮ. ﻧﻤﯽﺧﻮام ﺑﮕﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﮐﺸﯽِ ﭼﺎرﻟﺰ داﻟﺘﻮن رﺑﻂ داره، وﻟﯽ ﻓﮑﺮﻧﻤﯽﮐﻨﻢ‫ﻻزم ﺑﺎﺷﻪ ﺑﻬﺖﻫﺸﺪار ﺑﺪم ﮐﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ در اﯾﻦ ﺳﻨﯿﻦ ﭼﻘﺪر ﺗﺄﺛﯿﺮﭘﺬﯾﺮﻧﺪ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮔﻔﺖ:
- ﯾﻘﯿﻦ دارم ﮐﻪ ﺗﻮﺑﯿﺦ ﺷﻤﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺑﺴﺰاﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﮔﺬاﺷﺖ.
‫اﺑﺮوﻫﺎی ﻧﻮﻻن ﻟﺤﻈﻪای ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻨﺪ. ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ را ﻋﻮض ﮐﺮد و ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- اون روز ﺗﻮی ﺣﯿﺎط ﭼﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﻮد؟
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد:
- ﺣﯿﺎط؟
‫- اونروز ﮐﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ راﻫﭙﯿﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ ﻣﯽزدﻧﺪ...
‫- آﻫﺎن، اون روز. ﯾﻪ ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﺑﻮد ﺑﺮای اﺛﺒﺎت ﯾﻪﻧﮑﺘﻪ: آﻓﺖﻫﺎی ﻫﻤﺮﻧﮕﯽ ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ. ﻣﻦ...
‫- ﺟﺎن، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪی آﻣﻮزﺷﯽ در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪه، ﺗﺜﺒﯿﺖ ﺷﺪه، و ﻧﺘﯿﺠﻪﺑﺨﺶ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ. اﮔﻪ ﺗﻮ ﺑﺎ اون ﻣﺨﺎﻟﻔﯽ، اﯾﻦ ‫دﻟﯿﻞ ﻧﻤﯽﺷﻪﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدا رو از اﻧﺠﺎم دادﻧﺶ ﻣﻨﻊ ﮐﻨﯽ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﯾﻌﻨﯽ ﯾﺎدﮔﯿﺮی اﻧﺪﯾﺸﯿﺪنِ ﻣﺴﺘﻘﻞ.
‫ﻧﻮﻻن ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- در ﺳﻦ و ﺳﺎل اﯾﻦ ﭘﺴﺮﻫﺎ؟ اﺻﻼ و اﺑﺪا. ﺳﻨّﺖ، ﺟﺎن! اﻧﻀﺒﺎط.
‫دﺳﺘﯽ دوﺳﺘﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪی ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ زد:
- اونﻫﺎ رو ﺑﺮای داﻧﺸﮕﺎه آﻣﺎده ﮐﻦ، ﺑﻘﯿﻪ ﮐﺎرﻫﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮد درﺳﺖ ﻣﯽﺷﻪ.
‫آﻗﺎی ﻧﻮﻻن ﻟﺒﺨﻨﺪ زد و از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺳﺎﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎده، ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﭘﻨﺠﺮه ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻟﺤﻈﻪای ﺑﻌﺪ،‫ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ ﺳﺮش را داﺧﻞ آورد. ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺮفﻫﺎی آﻧﻬﺎ را ﮔﻮش داده اﺳﺖ. ﮔﻔﺖ:
- ﺟﺎن، اﮔﻪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﻮ ‫ﺑﻮدم، زﯾﺎد ﺑﺎﺑﺖ ﻫﻤﺮﻧﮓﺷﺪن ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻧﮕﺮان ﻧﻤﯽﺷﺪم.
‫- ﭼﻄﻮر؟
‫- ﺧﺐ، ﺗﻮ ﺧﻮدت ﻫﻢ از اﯾﻦ اﺗﺎقﻫﺎی ﺗﻮﺧﺎﻟﯽ ﻓﺎرغاﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪی دﯾﮕﻪ، ﻣﮕﻪ ﻧﻪ؟
‫- ﭼﺮا.
‫- ﺧﺐ، اﮔﻪ آدم ﺑﺨﻮاد ﯾﻪ ﻧﻔﺮ رو ﺑﺎاﺧﻼق ﺑﺎر ﺑﯿﺎره، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﻬﺶ درس ﺑﯽاﺧﻼﻗﯽﺑﺪه. ردﺧﻮر ﻧﺪاره.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪ ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ، ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺧﻨﺪه ای ﺳﺮ داد. ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد، ﺑﺮﮔﺸﺖ و در اﻧﺘﻬﺎی راﻫﺮو‫ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ.
وﻗﺘﯽ ﺷﺐ ﻓﺮا رﺳﯿﺪ، ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه آن دﺳﺘﻪ از داﻧﺶآﻣﻮزان رﻓﺖ. ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﺮای ﺷﺮﮐﺖ در ﺟﻠﺴﺎت و‫ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﺑﺎﺷﮕﺎﻫﯽ در ﺷﺘﺎب و ﺗﮑﺎﭘﻮ ﺑﻮدﻧﺪ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎی ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ!
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺧﺸﻦ ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎی داﻟﺘﻮن، دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﯽﻣﺰه ای ﺑﻪ آب دادﯾﺪ!
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺎوری ﮔﻔﺖ:
- ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻃﺮف آﻗﺎی ﻧﻮﻻن رو ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﺪ؟ ﭘﺲ ﮐﺎرﭘﻪ دیﯾﻢ و ﻣﮑﯿﺪن ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻮﻫﺮ ﺣﯿﺎت ‫و ﻫﻤﻪ اون ﭼﯿﺰﻫﺎ ﭼﯽ؟
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺎرﻟﺰ، ﻣﮑﯿﺪن ﺟﻮﻫﺮ ﺣﯿﺎت ﺑﻪ ﻣﻌﻨﯽ اﺳﺘﺨﻮن ﻻی زﺧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﻧﯿﺴﺖ. ﺟﺮﺋﺖ و اﺣﺘﯿﺎط ﻫﺮ دو ‫ﺟﺎی ﺧﻮدﺷﻮن رو دارﻧﺪ. آدم ﺑﺎﺗﺪﺑﯿﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﻓﻬﻤﻪ ﮐﻪ ﮐﺪوم رو، ﮐﺠﺎ و ﮐﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪه.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺗﻤﺠﻤﺞ ﮐﺮد:
- وﻟﯽ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم...
‫- اﺧﺮاج ﺷﺪن از اﯾﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﮐﺎر ﻣﺪﺑﺮاﻧﻪ ﯾﺎﺗﻬﻮرآﻣﯿﺰی ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ از ﻋﻘﻞ ﺑﻪدوره! اﯾﻨﺠﺎ ﻫﻨﻮز ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ‫ﻫﺴﺖ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ، ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﺴﺖ؟ ﻣﺜﻼً ﭼﯽ؟
‫- ﻣﺜﻼً اﮔﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ، دﺳﺖﮐﻢ ﻓﺮﺻﺖﺷﺮﮐﺖ در ﮐﻼسﻫﺎی ﻣﻦ ﻫﺴﺖ. ﻣﯽﻓﻬﻤﯽ؟
ﭼﺎرﻟﯽ ﻟﺒﺨﻨﺪ زد:
- ﺑﻠﻪ، آﻗﺎ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺳﺎﯾﺮ اﻋﻀﺎی اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ﮐﻪ در ﻧﺰدﯾﮑﯽ آﻧﻬﺎ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺮﮔﺸﺖ و آﻣﺮاﻧﻪ‫ﮔﻔﺖ:
- ﮐﻠﻪﺗﻮن رو ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﯿﻨﺪازﯾﺪ... ﺑﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮِ ﺗﻮﻧﻢ.
‫آنﻫﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ:
- ﺑﻠﻪ، آﻗﺎ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻼﯾﻤﯽ زد و دور ﺷﺪ.
‫روز ﺑﻌﺪ ﭘﺴﺮﻫﺎ در ﮐﻼس آﻗﺎی ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﻌﻠﻢﺷﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺨﺘﻪ ﺳﯿﺎهرﻓﺖ و ﺑﺎﺣﺮوف درﺷﺖ و ﭘﺮ

هرچي دورت شلوغ تره ، تنها تري!
چه بخواي ، چه نخواي بايد تنها بپري !
-----------------------
SatanGirl

LionDesign

کاربر

ارسالها: 210

#16 Posted: 8 Aug 2013 20:21

ﻓﺼﻞﯾﺎزدﻫﻢ

‫زﻣﺴﺘﺎن ﺳﺨﺖ‪ورﻣﺎﻧﺖ، ﻣﺤﻮﻃﻪي وﻟﺘﻮن را درﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد. ﺷﺎخ و ﺑﺮگ زان ﭘﯿﺶ رﻧﮕﯿﻦِ درﺧﺘﺎنِ ﺧﺰانزده، اﮐﻨﻮن ‫ﭼﻮن ﭘﻮﺷﺸﯽ ﺑﺮ دﺷﺖ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺑﺎد‪ﺑﯽاﻣﺎن، ﺗﻮدهﻫﺎي ﻋﻈﯿﻢ ﺑﺮگ ﻫﺎي ﺧﺸﮏ را ﻫﻤﭽﻮن ﺳﯿﻼب ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮ و‫آن ﺳﻮ ﻣﯽﺑﺮد.
ﺗﺎد و ﻧﯿﻞ، ﺧﻮد را در ﮐﺖﻫﺎي ﮐﻼهدار و ﺷﺎلﮔﺮدن ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ و در ﮔﺬرﮔﺎه ﺑﯿﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎﻗﺪم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ. ‫ﻧﯿﻞ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎي روﯾﺎي ﺷﺐ ﻧﯿﻤﻪي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن را در ﻣﯿﺎن زوزهي ﺑﺎد ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﺮد.
‫- اﯾﻨﺠﺎ ﺑﯿﺎﺑﺪﻧَﻬﺎد؛ آﻣﺎده ﺑﺎش. ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﺳﻮﯾﯽ؟
‫ﺗﺎد از روي ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺧﻮاﻧﺪ:
- ﻣﻦ ﺑﯽدرﻧﮓ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد.
ﻧﯿﻞﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ در ﻣﯿﺎن ﺑﺎد ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﭘﺲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻦ ﺗﺎ دﺷﺖﻫﺎي ﻫﻤﻮارﺗﺮ ﺑﯿﺎ!
و ﺑﻌﺪ اﻓﺰود:
- واي ﺧﺪا، ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ‫اﯾﻨﻢ!
‫ﺗﺎد ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﯽ؟ ﻧﻤﺎﯾﺶ؟
‫ﻧﯿﻞ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن ﮔﻔﺖ:
- آره و ﺑﺎزﯾﮕﺮي. اﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﯽ از ﺧﺎرق اﻟﻌﺎدهﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎي دﻧﯿﺎ ﺑﺎﺷﻪ. ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺮدم، ﺗﺎزه اﮔﻪ
‫ﺧﻮش اﻗﺒﺎل ﺑﺎﺷﻦ، زﻧﺪﮔﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﻬﯿﺠﯽ رو ﻣﯽﮔﺬروﻧﻦ. ﻣﻦ اﮔﻪ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺗﻮي ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﻘﺶ ﺑﮕﯿﺮم، ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ دهﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ‫ﺑﺎﺷﮑﻮه رو ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﻢ!
‫دوﯾﺪ و ﺑﺎﺷﻮر و ﻫﯿﺠﺎﻧﯽ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﺑﻪ روي دﯾﻮاري ﺳﻨﮕﯽ ﭘﺮﯾﺪ:
- ﺑﻮدن ﯾﺎ ﻧﺒﻮدن، ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ! ﺧﺪاﯾﺎ ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر‫در ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯿﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً زﻧﺪهم!
ﺑﻪﺗﺎد ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر رو اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﯽ.
از روي دﯾﻮار ﭘﺎﯾﯿﻦ‫ﭘﺮﯾﺪ:
- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺎي ﺟﻠﺴﺎت ﺗﻤﺮﯾﻦ؛ ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻧﻮرﭘﺮدازي و ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻟﻮازم، ﺑﻪ ﯾﻪ ﻋﺪه اﺣﺘﯿﺎج دارﻧﺪ.
‫- ﻧﻪ، ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ.
‫ﻧﯿﻞ ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺖﮔﻔﺖ:
- دﺧﺘﺮاي زﯾﺎدي اوﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻦ. دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﻫﺮﻣﯿﺎ رو ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﻪ، ﻣﺤﺸﺮه.
‫ﺗﺎد وﻋﺪه ﮐﺮد ﮐﻪ:
- ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯿﺎم.
ﻧﯿﻞ زﺧﻢ زﺑﺎن زد:
- ﺟﺎ، ﺟﺎ، ﺟﺎ... ﺟﻮﺟﻪ! ﺧﺐ، ﮐﺠﺎ ﺑﻮدﯾﻢ.
‫- آري، آﯾﺎﺗﻮ آﻧﺠﺎﯾﯽ؟
ﻧﯿﻞﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ:
- ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺎﯾﻪ ﺑﺬار!
‫ﺗﺎد ﻧﻌﺮه زد:
- آري، آﯾﺎ ﺗﻮ آﻧﺠﺎﯾﯽ؟
‫- ﺧﻮدﺷﻪ! ﺑﻪﻧﺪاي ﻣﻦ ﮔﻮش ﻓﺮاده! ﻣﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺮداﻧﮕﯽﻣﺎن را ﻧﻤﯽآزﻣﺎﯾﯿﻢ.
‫ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮد و ﺑﺮاي ﺗﺎد دﺳﺖ ﺗﮑﺎن داد. در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﻣﯽدوﯾﺪ، ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻤﻨﻮن، رﻓﯿﻖ. ﺳﺮﺷﺎم‫ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺖ.
‫ﺗﺎد اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و او را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﻌﺪ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد. ﻧﯿﻞ رﻗﺼﺎن و ‫ﺟﺴﺖوﺧﯿﺰﮐﻨﺎن از راﻫﺮو ﮔﺬﺷﺖ. ﺷﺎديﮐﻨﺎن راه ﺧﻮد را از ﻣﯿﺎن ﻧﮕﺎهﻫﺎي ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ داﻧﺶآﻣﻮزان ﮔﺸﻮد. ﺑﺎ‫ﺣﺮﮐﺖ ﺧﺎﺻﯽ در را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق ﭘﺮﯾﺪ. ﭼﻮبِ ﻣﺨﺼﻮص ﻧﻘﺶ ﺧﻮد را در ﻫﻮا ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد. ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره‫ﺧﺸﮑﺶ زد. ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮ، ﭘﺪرش ﻧﺸﺴﺘﻪﺑﻮد! از اﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮرد ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ رﻧﮓ از ﭼﻬﺮه ﻧﯿﻞ ﭘﺮﯾﺪ.
‫- ﭘﺪر!
‫آﻗﺎي ﭘﺮي ﺑﺎﭘﺮﺧﺎش و ﻓﺮﯾﺎد ﮔﻔﺖ:
- ﻧﯿﻞ، ﻓﻮري از اﯾﻦ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﺰﺧﺮف ﻣﯿﺎي ﺑﯿﺮون.
‫- ﭘﺪر، ﻣﻦ...
‫آﻗﺎي ﭘﺮي از ﺟﺎ ﺟﺴﺖ و ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰ ﮐﻮﺑﯿﺪ. ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﭼﻄﻮر ﺟﺮﺋﺖ ﻣﯽﮐﻨﯽ رو ﺣﺮف ﻣﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ؟

ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ وﻗﺘﺖ رو ﺑﺎ ﮐﺎر ﭘﻮچ ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺗﻠﻒ ﮐﺮدي. اﻣﺎ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻋﻤﺪاً ﻣﻦ رو ﻓﺮﯾﺐ دادي!
ﻧﯿﻞﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎي ﻟﺮزان اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﭘﺪرش ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ در اﺗﺎق ﭘﺲ و ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺖ.
‫ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﭼﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﮐﺮدي ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ رو ﻣﺨﻔﯽ ﻧﮕﻪ داري؟ ﺟﻮاب ﺑﺪه! ﮐﯽ ﺗﻮ رو ﺑﻪ اﯾﻦﻓﮑﺮ‫اﻧﺪاﺧﺖ؛ اون آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ؟
‫ﻧﯿﻞ ﺑﻪ ﻟﮑﻨﺖﮔﻔﺖ:
- ﻫﯿﭻﮐﺲ... ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺧﻮﺷﺤﺎلﺗﻮن ﻣﯽﮐﻨﻢ. آﺧﻪ ﺗﻤﺎم ﻧﻤﺮهﻫﺎم اﻟﻒ ﺷﺪه و ...
‫- واﻗﻌﺎً ﻓﮑﺮﮐﺮدي ﻣﻦ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﻢ. ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺎرﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻪ ﺧﻮاﻫﺮزادهام ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﺗﻮي ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﻦ. ‫ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ، ﭘﺴﺮ ﻣﻦ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﻮ ﻣﻦ رو دروﻏﮕﻮ ﮐﺮدي. ﻧﯿﻞ، ﻓﺮدا ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦﻣﯽري و ﻣﯽﮔﯽ ﮐﻪ‫دﯾﮕﻪ ﺑﺎزي ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ.
‫ﻧﯿﻞ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد:
- ﭘﺪر، ﻣﻦ ﯾﮑﯽ از ﻧﻘﺶﻫﺎي اﺻﻠﯽ رو ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻓﺮدا ﻣﯽره روي ﺻﺤﻨﻪ. ﺧﻮاﻫﺶ
‫ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﭘﺪر...
‫ﺻﻮرت آﻗﺎي ﭘﺮي از ﺧﺸﻢ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد. درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺘﺶ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪي ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد، ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﯿﻞ ‫رﻓﺖ:
- اﮔﻪ ﻓﺮدا ﺷﺐ دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ آﺧﺮ ﺑﺮﺳﻪ، ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﮐﺎر ﺗﻮ ﺑﺎ اون ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺗﻤﻮﻣﻪ! روﺷﻦﺷﺪ؟ روﺷﻦ ﺷﺪ؟
‫- ﺑﻠﻪ آﻗﺎ.
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﮐﻪﻧﯿﻞ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺰﻧﺪ، ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد.
‫آﻗﺎي ﭘﺮي اﯾﺴﺘﺎد. ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﺳﻨﮕﺪﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺧﻮد ﺧﯿﺮه ﺷﺪ:
- ﻧﯿﻞ، ﻣﻦ ﻓﺪاﮐﺎريﻫﺎي زﯾﺎدي ﮐﺮدم ﺗﺎ ‫ﺗﻮﻧﺴﺘﻢﻣﺨﺎرج ﺗﻮ رو در اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﮐﻨﻢ. ﺗﻮ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﺎﻋﺚ ﺧﺠﺎﻟﺘﻢ ﻧﻤﯽﺷﯽ.
‫آﻗﺎي ﭘﺮي ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺷﻖ و رق از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﻧﯿﻞ ﻣﺪت زﯾﺎدي ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد، ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﯿﺰ رﻓﺖ .
‫ﺑﺮ آن ﮐﻮﺑﯿﺪ؛ ﻫﺮ دم ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ ﻣﯽﮐﻮﻓﺖ، ﺗﺎ آﻧﮑﻪ دﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﯽﺣﺲ ﺷﺪﻧﺪ و اﺷﮏ ﺑﺮ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﻟﻐﺰﯾﺪ.
‫ﻋﺼﺮ آنروز، ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎي اﻧﺠﻤﻦ - ﺑﻪ ﺟﺰ ﻧﯿﻞ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪﺑﻮد ﺳﺮدرد دارد - ﺑﺎ ﻫﻢ در ﺗﺎﻻر ﻏﺬاﺧﻮري وﻟﺘﻮن ﻧﺸﺴﺘﻪ ‫ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ در ﻏﺬا ﺧﻮردن دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺪهاﻧﺪ. دﮐﺘﺮ ﻫﯿﮕﺮ ﭘﯿﺮ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ آنﻫﺎﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و‫ﻧﮕﺎﻫﯽﺷﮑﺎﮐﺎﻧﻪ ﺑﻪ آﻧﺎن اﻧﺪاﺧﺖ.
‫ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- آﻗﺎي داﻟﺘﻮن، ﭼﻪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﭘﯿﺶ اوﻣﺪه ﭘﺴﺮم؟ ﻏﺬاﺗﻮن ﻋﯿﺒﯽ داره؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﯿﺮ، آﻗﺎ.
‫ﻫﯿﮕﺮ ﭘﺴﺮﻫﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮد و ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪاي ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- آﻗﺎﯾﻮن ﻣﯿﮑﺲ و اورﺳﺘﺮﯾﺖ و اﻧﺪرﺳﻦ، ﺷﻤﺎ اﺻﻮﻻً ﭼﭗ‫دﺳﺖاﯾﺪ؟
‫- ﺧﯿﺮ، آﻗﺎ.
‫- ﭘﺲ ﭼﺮا ﺑﺎ دﺳﺖ‪ﭼﭗﻏﺬا ﻣﯽﺧﻮرﯾﺪ؟
ﭘﺴﺮﻫﺎﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ از ﻃﺮف ﺟﻤﻊ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد:
- ﻓﮑﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﺎدتﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ رو‫ﺗﺮك ﮐﻨﯿﻢ، آﻗﺎ.
‫- آﻗﺎي اورﺳﺘﺮﯾﺖ، ﻣﮕﻪ ﻋﺎدتﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭼﻪ ﻋﯿﺒﯽ دارﻧﺪ؟
‫ﻧﺎﮐﺲ ﺗﺬﮐﺮ داد:
- زﻧﺪﮔﯽِ ﺑﺪون ﺗﻔﮑﺮ و اﺑﺘﮑﺎر رو ﺗﺜﺒﯿﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ذﻫﻦ آدم رو ﻫﻢ ﻣﺤﺪود ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
‫ﻫﯿﮕﺮ ﮐﺎﻣﻼﺟﺪي ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎي اورﺳﺘﺮﯾﺖ، ﺑﻬﺘﻮن ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺗﺮك ﻋﺎدتﻫﺎي ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎﺷﯿﺪ و‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻋﺎدتﻫﺎي ﺧﻮب ﺑﺮاي درس ﺧﻮﻧﺪن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ؟
‫- ﺑﻠﻪ، آﻗﺎ.
‫ﻫﯿﮕﺮ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮐﻪ دور ﻣﯿﺰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻨﻈﻮرم ﻫﻤﻪ ﺗﻮﻧﻪ. ﺣﺎﻻ ﺑﺎ دﺳﺖ‪راﺳﺖ ﻏﺬا ‫ﺑﺨﻮرﯾﺪ.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ اﻃﺎﻋﺖﮐﺮدﻧﺪ. وﻟﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﻫﯿﮕﺮ دور ﺷﺪ، ﭼﺎرﻟﯽ دﺳﺖ ﻋﻮض ﮐﺮد و دوﺑﺎره ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﭙﺶﻣﺸﻐﻮل‫ﺧﻮردن ﺷﺪ. دﯾﮕﺮان، ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮي از او ﭘﯿﺮوي ﮐﺮدﻧﺪ.
‫ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﯿﻞ وارد ﺳﺎﻟﻦ ﻏﺬاﺧﻮري ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف آنﻫﺎ آﻣﺪ. ﺑﺮزخ و ﺟﺪي ﻣﯽﻧﻤﻮد.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﻪ؟
ﻧﯿﻞﮔﻔﺖ:
- ﭘﺪرم اوﻣﺪه ﺑﻮد دﯾﺪﻧﻢ.
ﺗﺎد ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎزي در ﻧﻤﺎﯾﺶ رو ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬاري؟
‫ﻧﯿﻞ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻤﯽدوﻧﻢ.
‫ﭼﺎرﻟﯽﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد:
- ﭼﺮا درﺑﺎرهش ﺑﺎ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ؟
ﻧﯿﻞﺑﺎ ﭼﻬﺮهاي درﻫﻢ ﮔﻔﺖ:
- ﻓﺎﯾﺪهاش ﭼﯿﻪ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ:
- ﺷﺎﯾﺪ راه ﺣﻠﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﻨﻪ. ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺎ ﭘﺪرت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ.
‫ﻧﯿﻞ ﺧﻨﺪهي ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮد:
- ﺣﺮفﻫﺎ ﻣﯽزﻧﯽﻫﺎ! ﭼﺮﻧﺪ ﻧﮕﻮ.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﺮﺧﻼف ﻧﻈﺮ ﻧﯿﻞ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ او در ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻠﺶ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﺷﺎم‫ﻫﻤﮕﯽ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ اﻗﺎﻣﺖ ﻣﻌﻠﻤﺎن در ﻃﺒﻘﻪ دوم ﺧﻮاﺑﮕﺎه رﻓﺘﻨﺪ. ﺗﺎد، ﭘﯿﺘﺲ و ﻧﯿﻞ ﭘﺸﺖ درِ اﺗﺎق ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ در زد. ﻧﯿﻞ اﻋﺘﺮاض ﮐﺮد ﮐﻪ:
- اﯾﻦ ﮐﺎر اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ.
ﭼﺎرﻟﯽﮔﻔﺖ:
- ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﮑﻨﯿﻢ.« دوﺑﺎره در زد، وﻟﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در را ﺑﺎز ﻧﮑﺮد.
‫ﻧﯿﻞ ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪﮔﻔﺖ:
- ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺴﺖ. ﺑﯿﺎﯾﻦ ﺑﺮﯾﻢ دﯾﮕﻪ.
ﭼﺎرﻟﯽ دﺳﺘﮕﯿﺮه را ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ. در ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎز ﺷﺪ. آن دم ﮐﻪ وارد اﺗﺎق ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﻣﯽﺷﺪ، ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﺎﯾﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮش‫ﺑﻤﻮﻧﯿﻢ.
‫دﯾﮕﺮان از راﻫﺮو ﺻﺪا زدﻧﺪ:
- ﭼﺎرﻟﯽ! ﻧﻮواﻧﺪا! ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون.
‫وﻟﯽ ﭼﺎرﻟﯽﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺖ و ﺑﻌﺪ از ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺤﺚ و ﺧﻮاﻫﺶ، ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮد و ﺑﻪ اﺗﺎق ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ داﺧﻞ‫ﺷﺪﻧﺪ.
‫ﻓﻀﺎي ﮐﻮﭼﮏ اﺗﺎق او ﺧﺎﻟﯽ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﻣﺪ. ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻣﻌﺬب اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ و اﯾﻦ ﭘﺎ و آن ﭘﺎﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. ﭘﯿﺘﺲ‫آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻮواﻧﺪا، ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ!
‫ﭼﺎرﻟﯽ اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺑﻪ او ﻧﮑﺮد و ﺑﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر اﺗﺎق ﭘﺮداﺧﺖ. ﭼﻤﺪانِ آﺑﯽِ ﮐﻮﭼﮑﯽﻧﺰدﯾﮏ‪در، رويزﻣﯿﻦﺑﻮد. ﭼﻨﺪ ﮐﺘﺎب، ﺑﺮﺧﯽ ﺑﺎ ﺟﻠﺪﻫﺎﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻬﻨﻪ، روي ﺗﺨﺘﺨﻮاب ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻪﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮ رﻓﺖ و ‫ﻋﮑﺲﻗﺎبﺷﺪهي دﺧﺘﺮ زﯾﺒﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮش ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﻣﯽﻧﻤﻮد، ﺑﺮداﺷﺖ. ﺳﻮت زد و ﮔﻔﺖ:
- ﻫﯽ، اﯾﻦ رو ﻧﮕﺎه‫ﮐﻨﯿﻦ.
‫ﻧﺰدﯾﮏ ﻗﺎب ﻋﮑﺲ ﻧﺎﻣﻪي ﻧﯿﻤﻪﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﻮد. ﭼﺎرﻟﯽ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﺧﻮاﻧﺪ:
‫- ﻧﻮﺷﺘﻪ: ﻋﺰﯾﺰم ﺟﺴﯿﮑﺎ، ﺑﯽ ﺗﻮ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ... و از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ... دﯾﮕﻪ: ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪﺑﻪ ﻣﻦ آراﻣﺶ ﻣﯽدﻫﺪ،‫اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ زﯾﺒﺎي ﺗﻮ ﺑﻨﮕﺮم و ﯾﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺒﻨﺪم و ﻟﺒﺨﻨﺪ ﭘﺮﻃﺮاوت ﺗﻮ را در ﻧﻈﺮ آورم... اﻣﺎ ﺗﺨﯿﻞ ﺿﻌﯿﻒ‫ﻣﻦ در ﺑﺮاﺑﺮ وﺟﻮد راﺳﺘﯿﻦ ﺗﻮ ﺑﺲ ﺑﯽﻓﺮوغ ﻣﯽﻧﻤﺎﯾﺪ. ﭼﻘﺪر دﻟﻢ ﺑﺮاﯾﺖ ﺗﻨﮓ ﺷﺪه. آرزو ﻣﯽﮐﻨﻢ...
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در را ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ و ﻫﺮاﺳﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ وﻗﺘﯽﮐﯿﺘﯿﻨﮓ را در‫آﺳﺘﺎﻧﻪي در دﯾﺪ، از ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﺎزاﯾﺴﺘﺎد.
‫ﮔﻔﺖ:
- ﺳﻼم! آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ! از دﯾﺪنﺗﻮن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ!
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪﻃﺮف ﭼﺎرﻟﯽ آﻣﺪ و ﻧﺎﻣﻪ را آرام از دﺳﺖ او ﮔﺮﻓﺖ، ﺗﺎ ﮐﺮد و در ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬاﺷﺖ:
- زن ﺣﮑﻢ ﻣﻌﺒﺪ رو ‫داره، ﺑﭽﻪﻫﺎ. در ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﯾﮑﯽ رو ﺑﺮاي ﻧﯿﺎﯾﺶ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﯿﺪ.
‫ﺑﻪ ﺳﻮي ﻣﯿﺰﮐﺎرش رﻓﺖ، ﮐﺸﻮﯾﯽ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﻧﺎﻣﻪ را داﺧﻞ آن ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﻪ ﭼﺎرﻟﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﯿﺰ ‫دﯾﮕﻪاي ﻫﻢﻫﺴﺖ ﮐﻪ دلﺗﻮن ﺑﺨﻮاد راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﮐﻨﺠﮑﺎوي ﮐﻨﯿﺪ، آﻗﺎي داﻟﺘﻮن؟
‫ﭼﺎرﻟﯽﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد:
- ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ، ﻣﻦ، ﯾﻌﻨﯽﻣﺎ...
‫ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﺗﺎ ﮐﻤﮏ ﺑﮕﯿﺮد. ﻧﯿﻞ ﺟﻠﻮ آﻣﺪ. ﺗﻮﺿﯿﺢ داد:
- ﻧﺎﺧﺪا! ﻧﺎﺧﺪاي ﻣﻦ، ﻣﺎ واﺳﻪ اﯾﻦ اﯾﻨﺠﺎ اوﻣﺪﯾﻢ ﮐﻪ‫ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ درﺑﺎرهي ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪﭘﺴﺮﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎﺷﻪ، وﻟﯽ ﻫﻤﻪﺗﻮن ﺑﺎ ﻫﻢ؟
‫ﻧﯿﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﭘﺲ از ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ، ﮔﻔﺖ:
- در واﻗﻊ، ﻣﯽﺧﻮام ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﻫﺎﺗﻮن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ.
ﭼﺎرﻟﯽ و ﭘﺴﺮﻫﺎي دﯾﮕﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﻼص ﺷﻮﻧﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ.
‫ﭘﯿﺘﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم درس ﺑﺨﻮﻧﻢ.
ﺑﻘﯿﻪﭘﺴﺮﻫﺎ اﻓﺰودﻧﺪ:
- راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻪ. ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢﺗﻮن، آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ.
‫ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺪ و در را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺘﻨﺪ. وﻗﺘﯽ از در ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ،
ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﮔﻔﺖ:
- ﻫﺮ وﻗﺖ ﺧﻮاﺳﺘﯿﻦ،‫ﺑﯿﺎﯾﻦ.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ از ﭘﺸﺖ‪درِ ﺑﺴﺘﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ:
- ﻣﻤﻨﻮن، آﻗﺎ.
ﭘﯿﺘﺲﻣﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﻪي ﭼﺎرﻟﯽ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺎك ﺑﺮ ﺳﺮت ﮐﻨﻨﺪ ﻧﻮواﻧﺪا، ﺑﯽﺷﻌﻮر!
‫ﭼﺎرﻟﯽﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ، ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﺧﻮدم رو ﺑﮕﯿﺮم.

‫‪***

‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ از ﺧﻨﺪه ﺧﻮدداري ﮐﻨﺪ. ﻧﯿﻞ ﮐﻪ ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﻪ دور و ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد، ﮔﻔﺖ:
‫- ﻋﺠﺐ! ﻇﺎﻫﺮاً ﺟﺎي ﭼﻨﺪان ﺑﺰرﮔﯽ در اﺧﺘﯿﺎرﺗﻮن ﻧﻤﯽﮔﺬارن. ﻧﻪ؟
ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺷﺎﯾﺪ ﻣﯽﺧﻮان ﭼﯿﺰﻫﺎي دﻧﯿﻮي ﻣﺰاﺣﻢ ﮐﺎر ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﻦ ﻧﺸﻦ.
‫ﻧﯿﻞ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ؟ ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ اون ﻫﻤﻪ ﺻﺤﺒﺖ درﺑﺎرهي ﻏﻨﯿﻤﺖ ﺷﻤﺮدنِ دم، ﻓﮑﺮ ‫ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ دور دﻧﯿﺎ رو ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ، ﺳﯿﺮ و ﺳﯿﺎﺣﺖ ﮐﻨﯿﺪ و از اﯾﻦ ﺟﻮر ﭼﯿﺰﻫﺎ.
‫- ﻣﻦ دﻧﯿﺎ رو ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ، ﻧﯿﻞ، دﻧﯿﺎي ﺟﺪﯾﺪ. ﺑﻪ ﻋﻼوه، ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ اﯾﻨﺠﺎ دﺳﺖ ﮐﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﯾﻪ ﻣﻌﻠﻢ ﻣﺜﻞﻣﻦ اﺣﺘﯿﺎج‫داره.
‫ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﺧﻮد ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- اوﻣﺪي اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺎ درﺑﺎرهي ﺗﺪرﯾﺲِ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ؟
‫ﻧﯿﻞ ﻧﻔﺲﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ:
- ﭘﺪرم ﻣﯽﺧﻮاد وادارم ﮐﻨﻪ ﮐﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮي در ﻫﻨﻠﯽﻫﺎل رو ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺎرﭘﻪ ديﯾﻢ
‫و اﯾﻦ ﺟﻮر ﭼﯿﺰا ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ، اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮي زﻧﺪاﻧﻢ! ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰه، آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ. اﯾﻦ‫ﮐﺎرﯾﻪ ﮐﻪﻣﯽﺧﻮام اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪم! اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽﺗﻮﻧﻢ ﺧﻮدم رو ﺟﺎي ﭘﺪرم ﺑﺬارم. ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﭼﺎرﻟﯽ اﯾﻨﺎﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. وﻟﯽ‫ﭘﺪرم ﺑﺮاي ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭼﯿﺪه، و ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺘﯽ از ﻣﻦ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﮐﻪ ﭼﯽ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاد!
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﭘﺮﺳﯿﺪ:
- آﯾﺎ اﯾﻨﯽ رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺪرت ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪاي؟ اﺷﺘﯿﺎﻗﺖ ﺑﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮي رو؟
‫- ﺷﻮﺧﯽﻣﯽﮐﻨﯿﺪ؟ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﯽﮐﺸﺘﻢ!
ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ آرام ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد:
- ﭘﺲ ﺑﺮاي اون ﻫﻢ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﯽ، درﺳﺘﻪ؟
‫ﻧﯿﻞ ﻫﯿﺠﺎنزده و ﻣﺸﻮش ﻗﺪم ﻣﯽزد. ﻣﻌﻠﻢ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﯽﮐﺮد. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﯿﻞ، ﻣﯽدوﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮت ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ‫ﻣﯿﺎد، وﻟﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭘﺪرت ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯽ ﺗﺎ ﺑﺪوﻧﻪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ.
- وﻟﯽ ﻣﯽدوﻧﻢ ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﻣﯽﮔﻪ. ﻣﯽﮔﻪ ﮐﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﻓﻘﻂ ﻫﻮﺳﻪ، ﯾﻪ ﮐﺎر ﺑﯿﻬﻮدهﺳﺖ، و ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﺶ ﮐﻨﻢ.‫ﻣﯽﮔﻪ ﮐﻪ اون و ﻣﺎدرم ﭼﻘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ اﻣﯿﺪﺑﺴﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮِ ﺑﺎزي ﮐﺮدن رو از ﺳﺮم ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻢ؛ اون ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‫ﺧﻮدم.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ روي ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﺧُﺐ، اﮔﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺑﺮاي ﺗﻮ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﯾﻪ ﺟﻮر ﻫﻮﺳﻪ، اﯾﻦ رو ﺑﻬﺶ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻦ.‫ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق و ﺗﻌﻬﺪت ﻧﺸﻮن ﺑﺪه ﮐﻪ اﯾﻦ، واﻗﻌﺎً ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰﯾﻪ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاي اﻧﺠﺎم ﺑﺪي. اﮔﻪ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻧﺸﺪ، دﺳﺖ ﮐﻢ ﺗﺎ اون‫ﻣﻮﻗﻊ ﻫﯿﺠﺪه ﺳﺎﻟﺖ ﺗﻤﻮم ﻣﯽﺷﻪ و ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ ﺑﺨﻮاي ﻣﯽﺗﻮﻧﯽ اﻧﺠﺎم ﺑﺪي.
‫- ﻫﯿﺠﺪه ﺳﺎل! ﭘﺲ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﭼﯽ ﻣﯽﺷﻪ؟ ﻓﺮدا ﺑﺎﯾﺪ روي ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮه!
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺗﺎﮐﯿﺪﮐﺮد:
- ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻦ، ﻧﯿﻞ.
‫ﻧﯿﻞ ﺑﺎ ﺗﻀﺮع ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- راه‪آﺳﻮنﺗﺮي وﺟﻮد ﻧﺪاره؟
‫- اﮔﻪ ﻣﯽﺧﻮاي ﺑﺎ ﺧﻮدت روراﺳﺖ ﺑﺎﺷﯽ، ﻧﻪ.
‫ﻧﯿﻞ و ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ دﻗﺎﯾﻘﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ.
ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧﯿﻞ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ، آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ. ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ‫ﺑﮕﯿﺮم ﮐﻪ ﭼﯿﮑﺎر ﮐﻨﻢ.
‫‪***

‫وﻗﺘﯽ ﻧﯿﻞ ﺑﺎ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد، ﭼﺎرﻟﯽ، ﻧﺎﮐﺲ، ﭘﯿﺘﺲ، ﺗﺎد و ﮐﺎﻣﺮون ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﻏﺎر، ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺪ. ﺑﺮف‫ﻣﯽﺑﺎرﯾﺪ، ﭼﻨﺎن ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﭘﻮﺷﺸﯽ ﻧﺮم و ﺳﻔﯿﺪ، زﻣﯿﻦ را از ﺑﺎد‪ﺳﺮد ﮐﻪ در دره زوزه ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ، در اﻣﺎن ﻧﮕﺎه ﻣﯽداﺷﺖ.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ در ﻏﺎرِ روﺷﻦ ﺑﻪ ﻧﻮر ﺷﻤﻊ، ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد. ﻫﯿﭻ ﮐﺲﺷﺮوع ﺟﻠﺴﻪ ‫را اﻋﻼم ﻧﮑﺮد. ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺎ ﺳﺎﮐﺴﻔﻮن، ﻏﻤﮕﯿﻦ و دﻟﻨﺸﯿﻦ ﻣﯽﻧﻮاﺧﺖ. ﻧﺎﮐﺲ در ﮔﻮﺷﻪاي ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺷﻌﺮ‫ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪاي را دﯾﻮاﻧﻪوار ﺑﺮاي ﮐﺮﯾﺲ ﻣﯽﺳﺮود، زﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ. ﺗﺎد ﮔﻮﺷﻪاي ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و او ﻫﻢ ‫ﭼﯿﺰي ﻣﯽﻧﻮﺷﺖ. ﮐﺎﻣﺮون ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد. ﭘﯿﺘﺲ رو ﺑﻪ دﯾﻮار اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺟﻤﻠﻪاي از ﮐﺘﺎﺑﯽ را ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺣﮏ ‫ﻣﯽﮐﺮد. ﮐﺎﻣﺮون ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ و ﯾﺎدآوري ﮐﺮد:
- ده دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ زﻧﮓ‪ﺧﺎﻣﻮﺷﯽﻣﻮﻧﺪه.
ﻫﯿﭻﮐﺲ از ﺟﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮرد. ﻧﺎﮐﺲ از ﺗﺎد ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﯽ ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﯽ؟
‫ﺗﺎد ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻤﯽدوﻧﻢ. ﺷﻌﺮ.
‫- ﺑﺮاي ﮐﻼس؟
- ﻧﻤﯽدوﻧﻢ.
ﮐﺎﻣﺮون ﮔﻔﺖ:
- ﺑﭽﻪﻫﺎ، اﮔﻪ زودﺗﺮ ﻧﺮﯾﻢ، ﻧﻤﺮه ﻣﻨﻔﯽ رو ﺷﺎﺧﺸﻪ. ﺑﺮف ﺷﺪﯾﺪي ﻫﻢ ﻣﯿﺎد.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺣﺮف ﮐﺎﻣﺮون را ﻧﺸﻨﯿﺪه ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﻧﻮاﺧﺘﻦ اداﻣﻪ داد. ﺗﺎد ﺳﺮﮔﺮم ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﻮد. ﮐﺎﻣﺮون ﻧﮕﺎﻫﯽﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮐﺮدو ﺷﺎﻧﻪ ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ دارم ﻣﯽرم.
‫و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪﺳﻤﺖ‪ﺑﯿﺮونِ ﻏﺎر رﻓﺖ.
‫ﻧﺎﮐﺲ ﺷﻌﺮﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪاي را ﮐﻪ ﺑﺮاي ﮐﺮﯾﺲ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد، ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻣﺮور ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﮐﺎﻏﺬ را ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪﭘﻬﻠﻮي ﭘﺎﯾﺶ‫ﮐﻮﺑﯿﺪ:
- ﻟﻌﻨﺘﯽ! اي ﮐﺎش ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎري ﮐﻨﻢ ﮐﺮﯾﺲ اﯾﻦ ﺷﻌﺮ رو ﺑﺨﻮﻧﻪ.
‫ﭘﯿﺘﺲ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد:
- ﭼﺮا ﺧﻮدت ﺑﺮاي ﮐﺮﯾﺲ ﻧﻤﯽﺧﻮﻧﯽاش؟ ﺑﺮاي ﻧﻮواﻧﺪا ﮐﻪ ﮐﺎرﺳﺎز ﺑﻮد.
‫ﻧﺎﮐﺲ ﻧﺎﻟﯿﺪ:
- اون ﺣﺘﯽ ﺑﺎﻫﺎم ﺻﺤﺒﺖ ﻧﻤﯽﮐﻨﻪ، ﭘﯿﺘﺲ! ﻣﻦ ﺑﻬﺶ زﻧﮓ زدم، اون ﺣﺘﯽ ﭘﺎي ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻢ ﻧﯿﻮﻣﺪ. ﻧﻮواﻧﺪا ﮐﻪ‫ﺑﺮاي ﮔﻠﻮرﯾﺎﺷﻌﺮ ﺧﻮﻧﺪ، اون از ﺳﺮ و ﮐﻮﻟﺶ ﺑﺎﻻ رﻓﺖ و... ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ﻧﻮواﻧﺪا؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ از ﻧﻮاﺧﺘﻦ ﺑﺎزاﯾﺴﺘﺎد. ﻟﺤﻈﻪاي ﻓﮑﺮ ﮐﺮد:
- ﮐﺎﻣﻼً درﺳﺘﻪ!
‫و دوﺑﺎره ﮐﺎرش را از ﺳﺮﮔﺮﻓﺖ.
در دوردﺳﺖ زﻧﮓ‪ﺧﺎﻣﻮشﺑﺎش ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ ﻣﻠﻮدي ﺧﻮد را ﺗﻤﺎم ﮐﺮد، ﺳﺎﮐﺴﻔﻮن را در ﺟﻌﺒﻪاش‫ﮔﺬاﺷﺖ و از ﻏﺎر ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺗﺎد، ﮐﺎﻣﺮون و ﭘﯿﺘﺲ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎي ﺧﻮد را ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و در دل ﺷﺐ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او رﻓﺘﻨﺪ. ﻧﺎﮐﺲ‫ﺗﻨﻬﺎ در ﻏﺎر اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﻌﺮش ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﻌﺪ، آن را در ﻻي ﮐﺘﺎﺑﺶ ﮔﺬاﺷﺖ، ﺷﻤﻊ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮد و ﺑﺎ‫ﻋﺰﻣﯽ راﺳﺦ اﻣﺎ ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ در ﻣﯿﺎن ﺟﻨﮕﻞﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﻮاﺑﮕﺎه دوﯾﺪ.
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪﻧﻘﺸﻪ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﺷﻌﺮش را ﺑﺮاي ﮐﺮﯾﺲ ﺑﺨﻮاﻧﺪ، ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽﮔﻔﺖ:
- اﮔﻪ در ﻣﻮرد ﭼﺎرﻟﯽ ‫ﻧﺘﯿﺠﻪﺑﺨﺶﺑﻮده، ﻻﺑﺪ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ.
‫روز ﺑﻌﺪ زﻣﯿﻦ از ﺑﺮف ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﺎﮐﺲ ﺻﺒﺢ زود از ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﺧﻮد را در ﻫﻮاي ﯾﺨﺒﻨﺪان ‫و ﺑﺎد ﺳﺮد، ﺧﻮب ﭘﻮﺷﺎﻧﺪه ﺑﻮد. ﺑﺮف‪روي دوﭼﺮﺧﻪاش را ﭘﺎك ﮐﺮد، آن را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮي ﮐﺮتﺑﻨﺪيﺷﺪه ﮐﺸﺎﻧﺪ و ﺑﻪ‫ﺳﺮﻋﺖ دور ﺷﺪ. از ﺗﭙﻪﻫﺎي ﻫﻤﺠﻮار ﻣﺪرﺳﻪي وﻟﺘﻮن ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ و راه رﯾﺞويﻫﺎي را در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ.
‫دوﭼﺮﺧﻪاش را ﺑﯿﺮون ﻣﺪرﺳﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و آﺳﯿﻤﻪﺳﺮ ﺑﻪ راﻫﺮوي ﺷﻠﻮغ وارد ﺷﺪ. ﭘﺴﺮﻫﺎ و دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﺐ و ﺟﻮش‫ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﺎﻟﺘﻮﻫﺎي ﺧﻮد را در ﮔﻨﺠﻪﻫﺎيﺷﺎن ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ، ﮐﺘﺎب ﺑﺮﻣﯽداﺷﺘﻨﺪ و در ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎر ﺑﻪ ﺷﻮﺧﯽ و ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ.
‫ﻧﺎﮐﺲ وارد ﯾﮑﯽ از راﻫﺮوﻫﺎ ﺷﺪ و اﯾﺴﺘﺎد ﺗﺎ از ﺷﺎﮔﺮدي ﺳﺮاغ ﮐﺮﯾﺲ را ﺑﮕﯿﺮد. ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪﭘﺮواز‫ﻣﯽﮐﻨﺪ، دو ﭘﻠﻪ ﯾﮑﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ دوم رﺳﺎﻧﺪ.
‫- ﮐﺮﯾﺲ!
‫ﮐﺮﯾﺲ را دﯾﺪﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮔﻨﺠﻪي ﺧﻮد اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﻧﺎﮐﺲ را‫دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﻃﺮف او ﻣﯽدود، ﺳﺮﯾﻊ وﺳﺎﯾﻠﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﻧﺎﮐﺲ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪاي دور از دوﺳﺘﺎﻧﺶﮐﺸﯿﺪ و‫ﮔﻔﺖ:
- ﻧﺎﮐﺲ، اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﯽ؟
- اوﻣﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اون ﺷﺐ ازت ﻣﻌﺬرت ﺑﺨﻮام. اﯾﻨﺎ رو ﺑﺮات آوردم، ﺑﺎ ﯾﻪ ﺷﻌﺮ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮات ﮔﻔﺘﻢ.
‫دﺳﺘﻪ ﮔﻞﭘﮋﻣﺮدهي ﺳﺮﻣﺎزده و ﺷﻌﺮ را ﺑﻪ ﻃﺮف او دراز ﮐﺮدو ﮐﺮﯾﺲ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﮐﺮد وﻟﯽﻧﮕﺮﻓﺖﺷﺎن. ﮔﻔﺖ:
- اﮔﻪ ﭼﺖ ﺗﻮ رو ﺑﺒﯿﻨﻪ، ﻣﯽﮐﺸﺪت؛ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﯽدوﻧﯽ؟
‫ﻧﺎﮐﺲ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﮐﺮﯾﺲ، دوﺳﺘﺖ دارم. ﺗﻮ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﺑﻬﺘﺮ از ﭼﺖ رو داري، اون ﻫﻢ ‫ﻣﻨﻢ. ﺗﻮ رو ﺑﻪ ﺧﺪا اﯾﻨﺎ رو ﻗﺒﻮل ﮐﻦ.
‫زﻧﮓ ﺑﻪ ﺻﺪا درآﻣﺪ و ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ ﮐﻼسﻫﺎيﺷﺎن رﻓﺘﻨﺪ.
ﮐﺮﯾﺲﮔﻔﺖ:
- ﻧﺎﮐﺲ، ﺗﻮ دﯾﻮوﻧﻪاي.
‫ﻧﺎﮐﺲ اﻟﺘﻤﺎسﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ رو ﺧﺪا. ﻣﻦ رﻓﺘﺎرم ﻋﯿﻦ اﺣﻤﻖﻫﺎ ﺑﻮد، ﻣﯽدوﻧﻢ، ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ.
‫ﮐﺮﯾﺲ ﺑﺎﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﻞﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ آنﻫﺎ را ﺑﮕﯿﺮد. ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ، دﯾﮕﻪ‫ﭘﺎﭘﯿﭽﻢ ﻧﺸﻮ!
وارد ﮐﻼس ﺷﺪ و در را ﺑﺴﺖ.
‫راﻫﺮو ﺧﻠﻮت ﺑﻮد. ﻧﺎﮐﺲ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﭘﻼﺳﯿﺪه و ﺷﻌﺮش را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ، اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﻟﺤﻈﻪاي ﻣﺮدد ﻣﺎﻧﺪ، ﺑﻌﺪ در ‫را ﺑﺎز ﮐﺮد و وارد‪ﮐﻼس ﮐﺮﯾﺲ ﺷﺪ. ﺷﺎﮔﺮدان در ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎيﺷﺎن ﻣﺴﺘﻘﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ از ﮐﻨﺎر ﻣﻌﻠﻢ ﮐﻪ روي‫ﻣﯿﺰي ﺧﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺷﺎﮔﺮدي را در ﻣﻮرد ﺗﮑﺎﻟﯿﻔﺶ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮد، ﮔﺬﺷﺖ.
‫ﮐﺮﯾﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﺎﮐﺲ! ﺑﺎورم ﻧﻤﯽﺷﻪ!
‫ﻧﺎﮐﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎري ﮐﻪ ازت ﻣﯽﺧﻮام، اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﮔﻮش ﮐﻨﯽ.

‫ﮐﺎﻏﺬي را ﮐﻪ ﺷﻌﺮ در آن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن. ﻣﻌﻠﻢ و ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺪان ﺳﻤﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ‫و ﺷﮕﻔﺖزده ﺑﻪ او ﺧﯿﺮه ﺷﺪﻧﺪ.

‫ﻓﺮدوس دﺧﺘﺮي آﻓﺮﯾﺪ، ﻧﺎﻣﺶﮐﺮﯾﺲ

‫ﺑﺎ ﮔﯿﺴﻮان و ﭘﻮﺳﺘﯽ زرﯾﻦ

‫ﻟﻤﺲ او، ﺧﻮد ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ

‫و ﺑﻮﺳﯿﺪﻧﺶ - ﺷﮑﻮﻫﯽ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ.

ﮐﺮﯾﺲﺳﺮخ ﺷﺪ و ﺻﻮرﺗﺶ را ﺑﺎ دﺳﺖ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻨﺪهي ﺧﻮد را ﻓﺮو ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ و ﺑﺎﺑﻬﺖ ﺑﻪ‫ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ

هرچي دورت شلوغ تره ، تنها تري!
چه بخواي ، چه نخواي بايد تنها بپري !
-----------------------
SatanGirl





LionDesign

کاربر

ارسالها: 210

#17 Posted: 8 Aug 2013 20:24

ﻓﺼﻞ دوازدﻫﻢ

‫ﻧﺎﮐﺲ از رﯾﺞويﻫﺎي ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺗﻤﺎمﺗﺮ در ﻣﯿﺎن ﺑﺮﻓﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊِ دﯾﺪ ﻣﯽﺷﺪ و ﺟﺎدهﻫﺎي ﯾﺦﺑﺴﺘﻪ و‫ﻟﻐﺰان، ﺑﻪ وﻟﺘﻮن ﺑﺎزﮔﺸﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه رﺳﯿﺪ، دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺗﺎزه ﮐﻼسﺷﺎن را ﺑﺎ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺗﻤﺎم ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ.
‫دور ﻣﯿﺰ او ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ زﻧﮓ ﺧﻮرد. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮐﺘﺎﺑﺶ را ﯾﮑﻀﺮب ﺑﺴﺖ و ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎﯾﻮن، اﯾﻦ‫ﻫﻢ از اﯾﻦ.
‫ﭼﻨﺪ ﺗﻦ از ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻏﺮﻏﺮ ﮐﺮدﻧﺪ؛ دلﺷﺎن ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ از آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﮐﻼس ﻻﺗﯿﻦِ آﻗﺎي ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ ﺑﺮوﻧﺪ. وﻗﺘﯽﭘﺴﺮﻫﺎ‫ﮐﺘﺎبﻫﺎي� �ﺎن را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮف در ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ، ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﯿﻞ، ﻣﯽﺷﻪ ﯾﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺎي ﭘﯿﺸﻢ؟
‫ﻧﯿﻞ و ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﺻﺒﺮ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ از ﮐﻼس ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺪ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭘﺪرت ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟ ﺑﺎﻫﺎش ﺻﺤﺒﺖ‫ﮐﺮدي؟
‫ﻧﯿﻞ ﺑﻪ دروغ ﮔﻔﺖ:
- آره.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﻫﯿﺠﺎنزده ﮔﻔﺖ:
- راﺳﺘﯽ؟ ﭼﯿﺰي رو ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯽ، ﺑﻪ ﭘﺪرت ﻫﻢ ﮔﻔﺘﯽ؟ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪات رو ﺑﻪ‫ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺑﻬﺶﻧﺸﻮن دادي؟
‫ﻧﯿﻞ اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ در ﭘﯽ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ دروغ، ﺑﺎﯾﺪ دروغﻫﺎي دﯾﮕﺮي ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﺪ:
- آره، اﺻﻼً ﺧﻮﺷﺶ ﻧﯿﻮﻣﺪ، وﻟﯽ‫دﺳﺖ ﮐﻢ ﮔﺬاﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻮي ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻤﻮﻧﻢ. اﻟﺒﺘﻪ ﺧﻮدش ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻪ ﺑﯿﺎد. ﺑﺮاي ﯾﻪ ﮐﺎر اداري ﻣﯽره ﺷﯿﮑﺎﮔﻮ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ‫اﮔﻪ ﻧﻤﺮهﻫﺎم ﮐﻤﺎﮐﺎن ﺧﻮب ﺑﺸﻪ، ﺑﺬاره ﺑﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮي اداﻣﻪ ﺑﺪم.
‫ﻧﯿﻞ ﺳﻌﯽﻣﯽﮐﺮد ﺗﺎ از ﺗﻼﻗﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﭙﺮﻫﯿﺰد. ﺑﻪ ﻗﺪري از دروغ ﺧﻮد ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺣﺮف‫ﻣﻌﻠﻢ را ﻧﺸﻨﯿﺪ. ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺮداﺷﺖ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮود. در آن ﺣﺎل ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺳﺮ در ﮔﻢ او‫را ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺖ.
‫وﻗﺘﯽ ﻧﺎﮐﺲﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﻪ رﺳﯿﺪ، دوﭼﺮﺧﻪاش را ﭘﺸﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اﺻﻠﯽ ﮐﻼسﻫﺎ ﻧﺰدﯾﮏ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻫﺎﮐﺮد،‫ﺳﺮﻣﺎزده اﻣﺎﭘﯿﺮوز داﺧﻞ ﺷﺪ. ﻟﺤﻈﻪاي در آﻧﺠﺎ درﻧﮓ ﮐﺮد ﺗﺎ از ﮔﺮﻣﺎ و ﺑﻮي ﻓﻀﺎي ﺑﺰرگ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻟﺬت ﺑﺒﺮد. ﺑﺎ ﻧﺎن‫ﺷﯿﺮﯾﻨﯽِ دﺳﺖﭘﯿﭻ ﮐﻪ ﺗﺎزه از اﺟﺎق ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﺑﻮد، از ﺧﻮدش ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﺮد. درﺳﺖ ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﮐﻪﺷﺎﮔﺮدان از‫ﮐﻼﺳﯽ ﺑﻪ ﮐﻼس دﯾﮕﺮ ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ وارد راﻫﺮو ﺷﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺟﻤﻊ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد را دﯾﺪ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﻄﻮر ﺷﺪ؟ ﺷﻌﺮ رو ﺑﺮاش ﺧﻮﻧﺪي؟
‫ﻧﺎﮐﺲﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪه ﻧﺎن را ﮐﻪ ﻓﺮو ﻣﯽداد، ﻧﯿﺸﺨﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- اوﻫﻮن!
‫ﭘﯿﺘﺲ ﺑﺮاي ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﻪ ﭘﺸﺘﺶ زد:
- دﻣﺖ ﮔﺮم! ﭼﯽ ﮔﻔﺖ؟
‫ﻧﺎﮐﺲ در ﺟﻮاب ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻤﯽدوﻧﻢ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺳﺮ در ﮔﻢ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽدوﻧﯽ؟
‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻨﮑﻪﺑﺘﻮاﻧﺪ از دﺳﺖ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﺪ، آنﻫﺎ او را ﺑﻪ ﺳﻮي ﯾﮑﯽ از ﮐﻼسﻫﺎ راﻧﺪﻧﺪ و در را ﭘﺸﺖﺳﺮ ﺧﻮد‫ﺑﺴﺘﻨﺪ. ﭼﺎرﻟﯽﮔﻔﺖ:
- ﺧﺐ، ﻧﺎﮐﺲ از اوﻟﺶ ﺷﺮوع ﮐﻦ.

‫‪***

‫آن ﺷﺐ ﭘﺴﺮﻫﺎ در ﺳﺮﺳﺮاي ورودي ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﻣﯽﭼﺮﺧﯿﺪﻧﺪ. ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﺮاي دﯾﺪن ﻧﻤﺎﯾﺶ‫روﯾﺎي ﺷﺐﻧﯿﻤﻪي ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑﻪ ﻫﻨﻠﯽﻫﺎل ﺑﺮوﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ در ﮔﻮﺷﻪاي ﺗﻨﻬﺎ روي ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، ﻫﻨﻮز در ﺑﻬﺖ‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎﮐﺮﯾﺲ، و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺳﺮدرﮔﻢ و ﺷﺎدﻣﺎن ﺑﻮد. ﻣﯿﮑﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﻧﻮواﻧﺪا ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ اﮔﻪ ﻋﺠﻠﻪ ﻧﮑﻨﯿﻢ، ورود‫ﻧﯿﻞ رو ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﻢ!
‫ﭘﯿﺘﺲ ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻮواﻧﺪا ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮه، ﯾﻪ ﭼﯿﺰاﯾﯽ درﺑﺎرهي ﺳﺮخ ﺷﺪن ﻣﯽﮔﻔﺖ.
‫ﮐﺎﻣﺮون ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟
‫ﭘﯿﺘﺲ ﺧﻨﺪﯾﺪ:
- ﭼﺎرﻟﯽ رو ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﯿﺶ.
‫در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊﻧﻮواﻧﺪا دوان دوان از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ. ﻣﯿﮑﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- اﯾﻦ ﺳﺮخ ﺷﺪن دﯾﮕﻪ ﭼﯿﻪ ﻣﺎﺟﺮاش؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽﺑﻪ دور و ﺑﺮ اﻧﺪاﺧﺖ. ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﭘﯿﮑﺎن ﺻﺎﻋﻘﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪي را ﮐﻪ روي ﺳﯿﻨﻪاش ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﺪه‫ﺑﻮد، ﻧﺸﺎن داد. ﺗﺎد ﮐﻨﺠﮑﺎواﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺑﻪ ﭼﻪ دردي ﻣﯽﺧﻮره؟
‫- اﯾﻦ ﻧﺸﻮﻧﻪي ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎن ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺖ ﺑﺮاي ﻣﺮدوﻧﮕﯽﯾﻪ. ﺑﺎﻫﺎش ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﺮدوﻧﮕﯽم زﯾﺎد ﻣﯽﺷﻪ. ﻣﯽﺗﻮﻧﻢﺧﻮدم دﺧﺘﺮﻫﺎ رو دﯾﻮوﻧﻪﺑﮑﻨﻢ.
‫ﭘﯿﺘﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- وﻟﯽ ﻧﻮواﻧﺪا، اﮔﻪ دﺧﺘﺮا اون رو ﺑﺒﯿﻨﻦ ﭼﯽ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﭼﺸﻤﮑﯽ زد:
- ﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ!
‫در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از ﺳﺮﺳﺮا ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺘﻨﺪ، ﮐﺎﻣﺮون ﮔﻔﺖ:
- دﯾﻮوﻧﻪاي ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮن!
‫ﻧﺰدﯾﮏ‪در، از ﺑﺮاﺑﺮِ ﮐﺮﯾﺲ ﮐﻪ داﺷﺖ داﺧﻞ ﻣﯽﺷﺪ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. ﻧﺎﮐﺲ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﻏﺶ ﮐﻨﺪ. ﻗﻠﺒﺶ ﺑﯽﻗﺮار ﺗﭙﯿﺪن‫ﮔﺮﻓﺖ:
- ﮐﺮﯾﺲ!
‫ﮐﺮﯾﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﺎﮐﺲ، ﭼﺮا اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ رو ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﯽﮐﻨﯽ؟
‫ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻪ دور و ﺑﺮ ﺧﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﺲ را ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪاي ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ، ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯽ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﯽ!
‫آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﮐﻪ آﻣﺎده رﻓﺘﻦ ﺑﻮد، ﺑﻪ ﺳﺮﺳﺮا داﺧﻞ ﺷﺪ. در آﺳﺘﺎﻧﻪي در ﺑﻪ ﮔﺮوه ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻣﻠﺤﻖ ﮔﺮدﯾﺪ و ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪي‫ﮔﻔﺖ:
- ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺑﭽﻪﻫﺎ.
‫ﻫﻤﮕﯽ رﻓﺘﻨﺪ. ﻧﺎﮐﺲ از ﭘﺸﺖ داد زد:
- ﻣﻦ ﻫﻢ اﻻن ﻣﯿﺎم.
‫و ﮐﺮﯾﺲ را ﺑﻪﺧﺎرج ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻪ دلِ ﺷﺐِ ﺑﺮﻓﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﻧﺎﮐﺲ ﮐﻪ از ﺳﺮﻣﺎ دﻧﺪانﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮرد، ﮔﻔﺖ:
‫- اﮔﻪ ﺗﻮ رو اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺒﯿﻨﻦ، ﺑﺮاي ﻫﺮ دوﻣﻮن ﺣﺴﺎﺑﯽ دردﺳﺮ ﻣﯽﺷﻪ!
‫ﮐﺮﯾﺲ ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ا‪ه، اﻣﺎ ﻻﺑﺪ اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره ﮐﻪ ﺧﻮدت اون ﺟﻮري ﺑﯿﺎي ﻣﺪرﺳﻪﻣﻮن و ﻣﻦ رو اﻧﮕﺸﺖﻧﻤﺎي اﯾﻦ و
‫اون ﮐﻨﯽ؟
‫ﻧﺎﮐﺲﻋﺬرﺧﻮاﻫﯽ ﮐﺮد:
- ﻫﯿﺲ، ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎش. ﮔﻮش ﮐﻦ. ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﻮ رو اﻧﮕﺸﺖﻧﻤﺎ ﮐﻨﻢ.
‫- وﻟﯽ ﮐﺮدي! ﭼﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪ، ﺣﺎﻻ ﻫﻢ زده ﺑﻪ ﺳﺮش. ﻫﺮ ﮐﺎري ﮐﻪ از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﯽاوﻣﺪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻧﺬارم ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ و‫ﺑﮑﺸﺪت. ﻧﺎﮐﺲ! ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ دﺳﺖ از اﯾﻦ ﻣﺴﺨﺮهﺑﺎزي ﺑﺮداري!
‫- وﻟﯽ ﻣﻦ دوﺳﺘﺖ دارم.
‫- ﺗﻮ دم ﺑﻪﺳﺎﻋﺖ ﻫﻤﯿﻦ رو ﻣﯽﮔﯽ، وﻟﯽ ﺣﺘﯽ ﻣﻦ رو ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﯽ!
‫ﮐﻤﯽ آن ﻃﺮفﺗﺮ، ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ و ﭘﺴﺮﻫﺎ در اﺳﺘﯿﺸﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮاي ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻮق ﻣﯽزدﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲﻓﺮﯾﺎد زد:
‫- ﺷﻤﺎ ﺑﺮﯾﺪ، ﻣﻦ ﭘﯿﺎده ﻣﯿﺎم.
‫ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺮﮐﺖﮐﺮد. ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﺮﯾﺲ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺴﻠﻤﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ رو ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ! از ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪي اوﻟﯽ‫ﮐﻪ ﺗﻮ رو دﯾﺪم، ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ وﺟﻮدت ﺑﯽﻧﻈﯿﺮه.
‫ﮐﺮﯾﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎدﮔﯽ؟
‫- اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎدﮔﯽ. وﻗﺘﯽ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮري ﻣﯽﺷﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ دﯾﮕﻪ.
‫- وﻟﯽ اﮔﻪ اﺷﺘﺒﺎه از آب در ﺑﯿﺎد ﭼﯽ؟ اﮔﻪ دﯾﺪي اﺻﻼً ﻣﺤﻠﺖ ﻧﺬاﺷﺘﻢ، ﭼﯽ؟
‫ﻧﺎﮐﺲ ﮔﻔﺖ:
- اﮔﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽاوﻣﺪي در ﻣﻮرد ﭼﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺧﻄﺎر ﺑﺪي.
‫ﮐﺮﯾﺲ درﻧﮕﯽﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺒﯿﻦ، ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم. داره ﺑﺮاي ﻧﻤﺎﯾﺶ دﯾﺮم ﻣﯽﺷﻪ.
‫- ﺑﺎ ﭼﺖﻣﯽري؟
‫- ﺑﺎ ﭼﺖ، اون ﻫﻢ ﻧﻤﺎﯾﺶ؟ دﻟﺖ ﺧﻮﺷﻪﻫﺎ!
‫ﻧﺎﮐﺲ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد:
- ﮐﺮﯾﺲ ﺑﯿﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ.
‫- ﻧﺎﮐﺲ، ﺗﻮ آدم رو ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﮐﻨﯽ.
‫- ﻓﻘﻂ ﯾﻪﻓﺮﺻﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه. اﮔﻪ اﻣﺸﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ از ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺖ ﻧﯿﻮﻣﺪ، دﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺰدﯾﮑﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯿﺎم.
‫ﮐﺮﯾﺲ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﻃﻌﻨﻪآﻣﯿﺰ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ!
‫- ﻗﻮل ﻣﯽدم. ﺑﻪ ﺷﺮاﻓﺖ‪ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ﻗﺴﻢ. اﻣﺸﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ. ﺑﻌﺪ اﮔﻪ ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﺑﺒﯿﻨﯽ، ﻗﻮل ﻣﯽدم ﮐﻪ ﮐﻨﺎر‫ﺑﮑﺸﻢ.
‫ﮐﺮﯾﺲ ﺗﺮدﯾﺪﮐﺮد:
- ﺧﺪاﯾﺎ، اﮔﻪ ﭼﺖ ﺑﻔﻬﻤﻪ، اون وﻗﺖ...
‫ﻧﺎﮐﺲ ﻗﻮل داد:
- ﭼﺖ اﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﻪ. ﻣﺎ ﻋﻘﺐِ ﺳﺎﻟﻦ ﻣﯽﺷﯿﻨﯿﻢ و ﺗﺎ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ، ﺟﯿﻢ ﻣﯽﺷﯿﻢ.
‫- ﻧﺎﮐﺲ اﮔﻪ ﻗﻮل ﻣﯽدي دﯾﮕﻪ ﮔﯿﺮ ﻧﺪي...
‫ﻧﺎﮐﺲ دﺳﺘﺶ را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
ﺑﻪ ﺷﺮاﻓﺖ‪ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ﻗﺴﻢ.

‫- اﯾﻦ دﯾﮕﻪ ﭼﯿﻪ؟

‫- ﻗﻮل ﻣﻨﻪ.
‫ﺻﻠﯿﺒﯽ ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﺮ روي ﺳﯿﻨﻪاش ﮐﺸﯿﺪ و ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺲ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﮐﺮﯾﺲ آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎ وي ﺑﻪ‫ﻃﺮف ﻫﻨﻠﯽﻫﺎل ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد.
ﻧﺎﮐﺲ و ﮐﺮﯾﺲ ﻣﺪﺗﯽﻃﻮﻻﻧﯽ ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ و ﺷﺎﮔﺮدان در ﺟﻠﻮي ﺗﺎﻻر ﻧﻤﺎﯾﺶ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺟﺎ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ،‫وارد ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺮ ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎي آﺧﺮ ﺗﺎﻻر ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ. دوﺳﺘﺎن ﻧﺎﮐﺲ، او را ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﺮﯾﺲ دﯾﺪﻧﺪ، ﺑﺎ اﯾﻤﺎ و اﺷﺎره ﺑﻪ او‫دﻟﮕﺮﻣﯽﻣﯽدادﻧﺪ.
‫ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺮ روي ﺻﺤﻨﻪ آﻏﺎز ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﯿﻞ ﺑﺎ ﺗﺎج ﮔﻠﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ، در ﻧﻘﺶ ﭘﺎك، ﺑﺎﺷﮑﻮه ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ وارد ﺷﺪ و اﻋﻀﺎي‫اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﻫﻮرا ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ. ﻧﯿﻞ ﻟﺤﻈﻪاي ﻫﺮاﺳﺎن، ﻧﻈﺮي اﺟﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان اﻧﺪاﺧﺖ.
‫ﺗﺎد اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺮاي ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ او ﮔﺮه زد.
‫ﻧﯿﻞ در ﻧﻘﺶﭘﺎك ﭼﻨﯿﻦ آﻏﺎز ﮐﺮد:
‫ﮔﺮه زدن دو اﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪ و ﻣﯿﺎﻧﻪ در ﻧﺰد آﻧﺎن، اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪي ﺻﻠﯿﺐ، ﻧﻮﻋﯽ دﻋﺎ ﺑﺮاي ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ اﺳﺖ.
- ﺣﺎل ﭼﮕﻮﻧﻪاي اي روح؟ ﮐﺪاﻣﯿﻦ ﺳﻮ ﺳﺮﮔﺮداﻧﯽ؟
‫ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﮐﻪﻧﻘﺶ ﭘﺮي را ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﺮد، ﭘﺎﺳﺦ داد:
‫- ﺑﺮ ﺗﭙﻪ، ﺑﺮ دره، در ﺧﺎرزار.
‫آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ در ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﺎ اﻧﮕﺸﺖ ﺷﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﯿﻞ ﻋﻼﻣﺖ داد.
‫- راﺳﺖﻣﯽﮔﻮﯾﯽ؛ / ﻣﻦ آن وﻟﮕﺮد ﺳﺮﻣﺴﺖ ﺷﺒﻢ. / ﺑﺎ اُﺑﺮون ﻣﺰاح ﻣﯽﮐﻨﻢ و او را ﺑﻪ ﺧﻨﺪه وا ﻣﯽدارم، / آن دم ﮐﻪ ﻣﻦ‫ﭼﻮﻧﺎن اﺳﺒﯽ ﺳﯿﺮ و ﻓﺮﺑﻪ اوﻗﺎت ﻣﯽﮔﺬراﻧﻢ، / ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎدﯾﺎﻧﯽﺟﻮان ﺷﯿﻬﻪ ﺳﺮ ﻣﯽدﻫﻢ...
‫وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻞﺑﺎ ﻣﻬﺎرت و ﺳﻬﻮﻟﺖ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ را ادا ﻣﯽﮐﺮد، دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ او را ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ. از ﻫﺮﻟﺤﻈﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ‫ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدﻧﺪ و ﻧﮑﺘﻪﻫﺎي ﺧﻨﺪهدار آن را ﻧﯿﺰ در ﺟﺎي ﺧﻮد درﻣﯽﯾﺎﻓﺘﻨﺪ. ﺗﺎد ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﯿﻞ ﻟﺐ ﻣﯽزد؛ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ‫ﮐﺎر ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪﺑﻪ ﻧﯿﻞ در اداي ﮐﻠﻤﺎت ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ؛ اﻣﺎ ﻧﯿﻞ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻧﺪاﺷﺖ. ﭼﺎرﻟﯽ آﻫﺴﺘﻪ و ﺑﺎﻫﯿﺠﺎن ﺑﻪ‫دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮب ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﻪﻫﺎ! ﺟﺪاً ﺧﻮب ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﻨﻪ!
‫ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺎ ورود ﻟﯿﺴﺎﻧﺪر و ﻫﺮﻣﯿﺎ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ. ﺟﯿﻨﯽ دﻧﺒﺮي در ﻟﺒﺎﺳﯽ ﭼﺸﻤﮕﯿﺮ ﮐﻪ از ﺷﺎخ و ﺑﺮگ درﺳﺖ‫ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻧﻘﺶﻫﺮﻣﯿﺎ را ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﺮد.
‫- ﯾﮏ ﺗﮑﻪﮐﻠﻮخ ﺑﺮاي ﻫﺮ دوي ﻣﺎ ﺑﺎﻟﺸﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد؛ / ﯾﮏ ﻗﻠﺐ، ﯾﮏ ﺑﺴﺘﺮ، دو آﻏﻮش و ﯾﮏ ﭘﯿﻤﺎن وﻓﺎداري.
‫ﺟﯿﻨﯽ در ﻧﻘﺶﻫﺮﻣﯿﺎ ﭘﺎﺳﺦ داد:
‫- ﻧﻪ، ﻟﯿﺴﺎﻧﺪرِ ﺧﻮب، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ، ﻋﺰﯾﺰم، / دورﺗﺮ از ﻣﻦ ﺑﺨﻮاب؛ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺨﻮاب.
‫ﭼﺎرﻟﯽ در ﺳﯿﺎﻫﻪٔ اﺳﺎﻣﯽِ ﺑﺎزﯾﮕﺮان ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﺎم دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﻧﻘﺶ ﻫﺮﻣﯿﺎ را ﺑﺎزي ﻣﯽﮐﺮد ﮔﺸﺖ:
- ﺟﯿﻨﯽ دﻧﺒﺮي!
‫ﺧﻮﺷﮕﻠﻪﻫﺎ!
‫ﺑﻪ ﺷﺎخ و ﺑﺮگ ﻟﺒﺎس ﺟﯿﻨﯽ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺟﯿﻨﯽ ﺧﻮاﻧﺪ:
‫- اﻣﺎ دوﺳﺖ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، ﺑﺮاي ﻋﺸﻖ و اﺣﺘﺮام / دورﺗﺮ ﺑﺨﻮاب، ﺑﺎ ﺗﻮاﺿﻌﯽ اﻧﺴﺎﻧﯽ؛ / ﭼﻨﯿﻦﺟﺪاﯾﯽ ﻫﻤﺎنﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﻔﺖ /‫ﺑﺮازﻧﺪه ﯾﮏ ﺟﻮان ﺑﺎﺗﻘﻮا و ﯾﮏ ﺑﺎﻧﻮﺳﺖ، / ﭘﺲ ﺑﺴﯽ دور ﺑﺎش؛ ﺷﺐ ﺧﻮش، دوﺳﺖ ﺷﯿﺮﯾﻨﻢ / ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﺷﯿﺮﯾﻨﺖ،ﻫﺮﮔﺰ رﻧﮕﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ!
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﻣﺴﺤﻮر ﺟﯿﻨﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺟﯿﻨﯽ و ﻟﯿﺴﺎﻧﺪر ﻣﺸﻐﻮل ﺑﺎزيِ ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ، ﻧﯿﻞ در ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎده ‫ﺑﻮد و ﺑﯿﺮون آن را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﭘﺪرش را دﯾﺪ ﮐﻪ از درِ اﻧﺘﻬﺎﯾﯽ وارد ﺷﺪ و در ﻋﻘﺐِ ﺳﺎﻟﻦ اﯾﺴﺘﺎد. ﺿﺮﺑﺎن‫ﻗﻠﺒﺶ ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪ، اﻣﺎ آراﻣﺶ ﻇﺎﻫﺮي ﺧﻮد را ﺣﻔﻆﮐﺮد.
‫روي ﺻﺤﻨﻪ، ﻟﯿﺴﺎﻧﺪر و ﺟﯿﻨﯽ ﻧﻘﺶ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ.
‫ﻟﯿﺴﺎﻧﺪر ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ. ﺧﻮاب ﺗﻤﺎم آراﻣﺶ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﺗﻮ ﭘﯿﺸﮑﺶ ﮐﻨﺎد!
‫ﻫﺮﻣﯿﺎ در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎ ﻧﯿﻤﯽ از اﯾﻦ آرزو، ﭼﺸﻤﺎنِ ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎد
‫ﻫﺮ دو، روي ﺻﺤﻨﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و در ﻧﻘﺶ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻨﺪ.
‫ﻣﻮﺳﯿﻘﯽِ ﻣﯿﺎنﭘﺮده ورود دوﺑﺎرهي ﭘﺎك را ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ اﻋﻼم ﮐﺮد.
ﻧﯿﻞ در ﺑﺸﺎﺷﺘﯽ ﺑﯿﺎن ﻧﺸﺪﻧﯽ و ﺷﺎﻋﺮاﻧﻪ داﺧﻞ ﺷﺪ؛ ﺑﯽﭘﺮوا، ﺷﺎدﻣﺎن، ﻓﺴﻮنآﻣﯿﺰ.
‫دﯾﮕﺮ ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎﻧﯿﺰ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎت آرام وارد ﺷﺪﻧﺪ. ﻫﺮﻣﯿﺎ ﺑﺎ ﺗﺎﺑﻨﺎﮐﯽاش ﭼﺎرﻟﯽ را اﻓﺴﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد. آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ،‫ﺗﺎد و دﯾﮕﺮﺑﭽﻪﻫﺎ ﻣﺠﺬوب اﺟﺮاي ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ ﻋﻤﺪهي ﻧﻤﺎﯾﺶ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮد، ﭼﻮن ﺧﯿﺮه ﺑﻪﮐﺮﯾﺲ‫ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺖ و ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ ﻣﺴﺤﻮر او ﺑﻮد اﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﺗﻼش ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ را ﺑﺮوز ﻧﺪﻫﺪ. ﮐﺮﯾﺲ ﻫﻢ ﺣﺲﮐﺮد‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﺎﮐﺲ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﯽﺷﻮد.
‫وﻗﺘﯽﻣﯿﺎنﭘﺮدهي ﻣﻮﺳﯿﻘﯿﺎﯾﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﮔﺮﻓﺖ، ﻧﯿﻞ در ﻧﻘﺶ ﭘﺎك، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ روي ﺻﺤﻨﻪ اﯾﺴﺘﺎد؛ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯿﺎن‫اﻣﺎ ﻣﺸﺨﺼﺎً رو ﺳﻮي ﭘﺪرش ﮐﻪ ﻫﻨﻮز در اﻧﺘﻬﺎي ﺳﺎﻟﻦ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد، ﻣﺘﻦ ﺧﻮد را ﺑﺮﺧﻮاﻧﺪ:
‫اﮔﺮ ﻣﺎﺳﺎﯾﻪﻫﺎ ﺧﻄﺎ ﮐﺮدﯾﻢ،
ﺷﻤﺎﺟﺰ اﯾﻦ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ و آنﮔﺎه ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ راه ﻣﯽآﯾﺪ.
‫ﺗﻨﻬﺎ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﯿﺪ ﮐﻪ در ﺧﻮاب ﺑﻮدهاﯾﺪ
‫آن دم ﮐﻪ اﯾﻦﺻﻮرتﻫﺎ ﭘﺪﯾﺪار ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ.
‫و اﯾﻦ ﻣﻘﺎلِ زار و ﮐﻢﺑﻬﺎ
‫ﺗﻨﻬﺎ روﯾﺎ ﺑﻪﺑﺎر ﻣﯽآر‪د و ﺑﺲ.
‫ﻣﺮدﻣﺎن، ﺧﺮده ﻣﮕﯿﺮﯾﺪ؛
‫اﮔﺮﺑﺒﺨﺸﺎﯾﯿﺪﻣﺎن ﺑﻪ راه ﻣﯽآﯾﯿﻢ.
‫و از آن رو ﮐﻪ ﻣﻦ - ﭘﺎك‪ﺻﺎدﻗﻢ
‫اﮔﺮ ﮐﻪﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ دور اﺳﺖ و دﺳﺖ ﻧﺎﯾﺎﻓﺘﻪ
‫اﮐﻨﻮن ﺑﺮاي ﮔﺮﯾﺰ از زﺑﺎن ﻣﺎرﺻﻔﺘﺎن،
‫ﺗﺎ دﯾﺮ ﻧﺸﺪه ﺑﻪ ﺟﺒﺮانِ آن ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺘﺎﻓﺖ؛
‫اﮔﺮ ﺟﺰ اﯾﻦﺷﺪ، دروﻏﮕﻮﯾﻢ ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ.
‫ﺷﺐ ﺑﺮﺗﻤﺎمﺗﺎن ﺧﻮش ﺑﺎد.
‫دﺳﺘﺎنﺗﺎن را ﺑﻪ ﻣﻦ دﻫﯿﺪ، اﮔﺮ ﮐﻪ رﻓﯿﻘﺎﻧﯿﻢ ﻣﺎ...
‫ﭘﺮده ﺑﺎ ﺗﮏﮔﻔﺘﺎرِ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﯿﻞ ﻓﺮو اﻓﺘﺎد و ﮐﻒزدنﻫﺎي ﭘﺮﺷﻮر ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان، ﺗﺎﻻر را ﺑﻪ ﻟﺮزه درآورد. ﭘﺴﺮﻫﺎ‫ﮐﻮﭼﮏﺗﺮﯾﻦﺗﺮد ﯾﺪﻫﺎ را ﻫﻢ در اﯾﻨﮑﻪ ﻧﯿﻞ ﺑﺎزﯾﮕﺮ ﻣﺴﺘﻌﺪي اﺳﺖ از ﺧﻮد زدودﻧﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاي اﺑﺮاز اﺣﺴﺎﺳﺎت‫ﺑﺮﻣﯽﺧﺎﺳﺘﻨ� ��، دﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻧﯿﻞ و ﺳﺎﯾﺮ ﺑﺎزﯾﮕﺮان - ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺑﻪﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ رﻓﺘﻨﺪ و‫ﺑﺎزﮔﺸﺘﻨﺪ - ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ دادﻧﺪ. ﺑﺎزﯾﮕﺮان ﺗﮏﺗﮏ ﺑﻪ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺧﻢ ﺷﺪﻧﺪ. ﺟﯿﻨﯽ ﻓﺮاوان ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺷﺪ و ﺑﻪﭼﺎرﻟﯽ ﮐﻪ‫ﻣﺤﮑﻢﺗﺮ از دﯾﮕﺮان ﮐﻒ ﻣﯽزد و ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺑﻠﻨﺪ - آﻓﺮﯾﻦ« ﻣﯽﮔﻔﺖ، ﻟﺒﺨﻨﺪ زد. ﻧﺎﮐﺲ رو ﺑﻪﮐﺮﯾﺲ ﺗﺒﺴﻤﯽ‫ﮐﺮد و دﯾﮕﺮﮐﻒ ﻧﺰد، ﺗﺎ دﺳﺖ او را ﺑﮕﯿﺮد. ﮐﺮﯾﺲ ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﺪاد.
‫وﻗﺘﯽ ﻧﯿﻞﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮد، دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﺷﻮر و ﻫﯿﺠﺎن ﻓﺮاواﻧﯽ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭘﺲ از ﮐﻒزدنﻫﺎ، ﺑﺎزﯾﮕﺮان ‫ﺑﻪ ﺳﺎﻟﻦ آﻣﺪﻧﺪ و ﺑﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯿﺎن درآﻣﯿﺨﺘﻨﺪ. ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻧﻔﺮ ﺑﺮاي ﮔﻔﺘﻦ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﺑﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ دوﯾﺪﻧﺪ. ﮐﺎرﮔﺮدان ﭘﺸﺖ‫ﻣﯿﮑﺮوﻓﻮن ﮔﻔﺖ:
- اﺳﺘﺪﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﺧﺎﻧﻮاده و دوﺳﺘﺎن ﺑﺎزﯾﮕﺮان، در ﺳﺮﺳﺮاي ورودي ﺑﺎ آنﻫﺎ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﻨﺪ!
‫ﺗﺎد و دﯾﮕﺮﭘﺴﺮﻫﺎ ﺻﺪا زدﻧﺪ:
- ﻧﯿﻞ! ﺗﻮي ﺳﺮﺳﺮا ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻤﺖ. ﮐﺎرِت ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد!
‫روي ﺻﺤﻨﻪ، ﺗﻤﺎﺷﺎﭼﯿﺎن ﺟﯿﻨﯽ دﻧﺒﺮي را اﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ او ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻪ ﺣﺮف ﮐﺎرﮔﺮدان‫اﻋﺘﻨﺎ ﻧﮑﺮد و ﺑﻪ روي ﺻﺤﻨﻪ ﭘﺮﯾﺪ. ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮي ﺑﻪ ﺟﯿﻨﯽ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ:
- ﻣﺤﺸﺮ ﮐﺮدي!
‫و دﯾﺪ ﮐﻪﻟﯿﺴﺎﻧﺪر دﺳﺘﺶ را ﺑﻪ ﻃﺮف‪ﺟﯿﻨﯽ دراز ﮐﺮده اﺳﺖ. ﻟﯿﺴﺎﻧﺪر ﺑﻪ ﺟﯿﻨﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﺗﺒﺮﯾﮏ‫ﻣﯽﮔﻢ، ﺟﯿﻨﯽ!
‫رﺳﺎﻧﺪ، ﺑﺎﺻﺪاﻗﺖ ﺗﻤﺎم ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺮﺗﻮ دﯾﺪﮔﺎﻧﺖ،‫ﭼﺎرﻟﯽ راﻫﺶ را ﺑﯽﭘﺮوا از ﻣﯿﺎن دﯾﮕﺮان ﺑﺎز ﮐﺮد و ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﯿﻨﯽ‫آﻓﺘﺎب ﺗﺎﺑﺎن اﺳﺖ.
‫ﺟﯿﻨﯽ ﺑﯽرﯾﺎﯾﯽ را در ﭼﺸﻤﺎن ﭼﺎرﻟﯽ دﯾﺪ و ﺑﻪ او ﻟﺒﺨﻨﺪ زد. آن دو ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪﻧﺪ، ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻟﯿﺴﺎﻧﺪر‫ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺧﺠﻞﮐﻨﻨﺪه زد و دور ﺷﺪ.
‫ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ، در رﺧﺘﮑﻦ ﭘﺴﺮﻫﺎ، ﺑﺎزﯾﮕﺮان ﺳﺮﻣﺴﺖ و ﻣﻮﻓﻖ، ﻧﯿﻞ را ﺑﻪ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﺮ روي دﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﺑﻠﻨﺪﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﻌﺪ‫از ﻟﺤﻈﻪاي ﺗﺠﻠﯿﻞ، ﮐﺎرﮔﺮدان ﺑﺎ ﭼﻬﺮهاي ﻧﮕﺮان وارد رﺧﺘﮑﻦ ﺷﺪ و آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﯿﻞ، ﭘﺪرت.
ﻧﯿﻞ از ﺷﺎﻧﻪي دوﺳﺘﺎﻧﺶﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﺗﺎ ﺑﯿﺮونِ اﺗﺎق رﻓﺖ. در ﮐﻨﺎر ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻤﯽ اﯾﺴﺘﺎد ﺗﺎ ﭘﺎﻟﺘﻮﺑﭙﻮﺷﺪ. در‫ﻋﻘﺐ ﺳﺎﻟﻦﭘﺪرش را دﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ. ﻧﯿﻞ ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد، از ﺻﺤﻨﻪ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ راه ﻣﯽرﻓﺖ، ﺗﺎج ﮔﻞ‫را از ﺳﺮش ﺑﺮداﺷﺖ. آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ.
ﭼﺎرﻟﯽﻧﯿﻞ را دﯾﺪ. ﺻﺪا زد:
- ﻧﯿﻞ؟
‫ﻧﯿﻞ ﺟﻮاب ﻧﺪاد. ﭼﺎرﻟﯽ او را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺪرش ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه اﺳﺖ؛ دﺳﺖﺟﯿﻨﯽ‫را ﮔﺮﻓﺖ و او را از ﺻﺤﻨﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮد. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ و ﺟﻤﻊ ﭘﺴﺮﻫﺎ در ﺳﺮﺳﺮاي ورودي ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﯿﻞ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲﺑﻪ آنﻫﺎ‫ﭘﯿﻮﺳﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﻫﯽ ﺑﭽﻪﻫﺎ، اﯾﻦ ﮐﺮﯾﺴﻪ.
‫ﻣﯿﮑﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﺑ‪ﻪ، ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﻤﺎ رو ﺷﻨﯿﺪهاﯾﻢ!
‫ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﯿﮑﺲﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﻣﯿﮑﺲ ﺗﻤﺠﻤﺞ ﮐﺮد:
- ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ... ﻣﯽدوﻧﯿﻦ... ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻨﻪ ﮐﻪ...
ﻧﺎﮔﻬﺎن درِ ﺳﺎﻟﻦ ورودي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ و آﻗﺎي ﭘﺮي، ﻧﯿﻞ را ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧﺪاﻧﯽ ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﻪ ﻃﺮف درِ ﺟﻠﻮ ﺑﺮد. ‫ﭼﺎرﻟﯽ و ﺟﯿﻨﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮِ آنﻫﺎ ﺑﯿﺮون آﻣﺪﻧﺪ. ﻣﺮدم دﺳﺘﻪدﺳﺘﻪ ﻓﺮﯾﺎدﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﻧﯿﻞ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺗﺎد ﮐﻪ ﭘﺸﺖ‫ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﺳﻌﯽ ﮐﺮد ﺑﻪ دوﺳﺘﺶ ﺑﺮﺳﺪ. ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﻧﯿﻞ! ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد، ﻧﯿﻞ!
‫ﻧﺎﮐﺲ ﻓﺮﯾﺎد زد:
- اﻻن ﻣﯽرﯾﻢ ﺟﺸﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ.
‫ﻧﯿﻞ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻪ ﻓﺎﯾﺪه!
‫آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﯿﻞ رﺳﺎﻧﺪ، دﺳﺖ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﻧﻬﺎد و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﯿﻞ، ﺑﺎزيات درﺧﺸﺎن ﺑﻮد!
‫آﻗﺎي ﭘﺮي دﺳﺘﺎن او را ﮐﻨﺎر زد و ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ:
- ﺗﻮ ﯾﮑﯽ ﺑﻬﺶ ﻧﺰدﯾﮏ ﻧﺸﻮ!
‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﻠﻤﺎت‪ﺧﺸﻦ او ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻣﯿﺨﮑﻮبﮐﻨﻨﺪه ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪ. ﻧﯿﻞ را ﺑﯿﺮون ﺑﺮد و ﺑﻪ داﺧﻞِ اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﺶ ﻫﻞ داد. ﭼﺎرﻟﯽ‫ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آنﻫﺎ ﺑﺮود، اﻣﺎ ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ او را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ.
‫ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺮابﺗﺮش ﻧﮑﻦ.
‫آﻗﺎي ﭘﺮي اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ را روﺷﻦ ﮐﺮد و ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد. از ﭘﺸﺖ ﺷﯿﺸﻪ، ﻧﯿﻞ زﻧﺪاﻧﯽاي را ﻣﯽﻣﺎﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاي اﻋﺪام‫ﻣﯽﺑﺮﻧﺪش. وﻗﺘﯽ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮد، ﺗﺎد ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﻧﯿﻞ!
‫اﻋﻀﺎي اﻧﺠﻤﻦﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ﻣﺒﻬﻮت در ﺳﺮﺳﺮا اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻪ ﻃﺮف آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ رﻓﺖ و ﭘﺮﺳﯿﺪ:
‫- اﺷﮑﺎﻟﯽﻧﺪاره ﻣﺎ ﭘﯿﺎده ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ؟
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻪ، ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ
‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺳﺮﺷﺎر از رﻗﺖ، ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده را ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﮐﺮﯾﺲ و ﺟﯿﻨﯽﺳﺮﺳﺮا را ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻨﺪ و ﺑﻪ‫دلِ ﺷﺐِ ﺳﺮد و ﺗﺎرﯾﮏ ﮔﺎم ﻧﻬﺎدﻧﺪ.

هرچي دورت شلوغ تره ، تنها تري!
چه بخواي ، چه نخواي بايد تنها بپري !
-----------------------
SatanGirl





LionDesign

کاربر

ارسالها: 210

#18 Posted: 8 Aug 2013 20:28

ﻓﺼﻞﺳﯿﺰدﻫﻢ

‫ﻣﺎدر ﻧﯿﻞ در ﮔﻮﺷﻪي اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪي ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﯽروحﺷﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ از ﮔﺮﯾﻪ ورم ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ. آﻗﺎي‫ﭘﺮي ﺧﺸﮏ و ﺟﺪي ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد.
‫در ﺑﺎز ﺷﺪ و ﻧﯿﻞ ﺑﻪ داﺧﻞ اﺗﺎق آﻣﺪ. ﻫﻨﻮز ﻟﺒﺎس ﭘﺎك را ﺑﺮ ﺗﻦ داﺷﺖ. ﭼﺸﻤﺎن او ﻫﻢ از ﮔﺮﯾﻪ ﺳﺮخ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.
‫ﻟﺤﻈﻪاي ﺑﻪﻣﺎدرش ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ و ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻮﯾﺪ، اﻣﺎ ﭘﺪرش ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺣﺮف او را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد:
‫- ﭘﺴﺮم ﻣﻦﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ اﺻﺮاري ﺑﻪ ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ از ﻣﺎ داري، وﻟﯽ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ،‫ﻣﻦ ﻧﻤﯽﮔﺬارم زﻧﺪﮔﯽات رو ﺗﺒﺎه ﮐﻨﯽ. ﻓﺮدا ﺗﻮ رو از وﻟﺘﻮن ﺑﯿﺮون ﻣﯿﺎرم و اﺳﻤﺖ رو ﺗﻮي ﻣﺪرﺳﻪي ﻧﻈﺎﻣﯽﺑﺮﯾﺪن‫ﻣﯽﻧﻮﯾﺴ ﻢ. ﺗﻮ از اوﻧﺠﺎ ﻣﯽري ﻫﺎروارد و ﭘﺰﺷﮏ ﻣﯽﺷﯽ.
‫اﺷﮏ‪ﺗﺎزهاي در ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮنﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﯿﻞ ﺣﻠﻘﻪ زد. اﻟﺘﻤﺎسﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺪر، ده ﺳﺎل ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﻪ، ﺧﻮدﺗﻮن ﺧﻮب‫ﻣﯽدوﻧﯿﻦ، اﯾﻦ ﯾﻪ ﻋﻤﺮه!
‫آﻗﺎي ﭘﺮي ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﺗﻮ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎﯾﯽ داري ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻫﻢ ﻧﻤﯽدﯾﺪم! اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدم اونﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺑﺎد‫ﺑﺪي.
ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﻣﺎدر ﻧﯿﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ ﭼﯿﺰي ﺑﮕﻮﯾﺪ، اﻣﺎ ﺳﺎﮐﺖ ﻣﺎﻧﺪ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺷﻮﻫﺮش‫از اﺗﺎق ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﻧﯿﻞ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪ. ﻋﺎري از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﺣﺴﺎس؛ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ آﯾﻨﺪهاي ﮐﻪ ﭘﺪرش ﺑﺮاي او ﻃﺮحرﯾﺰي‫ﮐﺮده ﺑﻮد ﻓﮑﺮﻧﮑﻨﺪ.

‫‪***

‫اﻋﻀﺎي اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده، ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ وﻟﺘﻮن ﺑﺮﮔﺮدﻧﺪ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻏﺎر ﺑﺮوﻧﺪ. ﺗﺎد، ﻣﯿﮑﺲ،‫ﭘﯿﺘﺲ، ﭼﺎرﻟﯽ و ﺟﯿﻨﯽ، و ﻧﺎﮐﺲ و ﮐﺮﯾﺲ ﺑﺮاي ﮔﺮم ﺷﺪن ﺑﻪ دور ﺷﻤﻊِ ﺳﻮزان ﺧﺪاي ﻏﺎر ﺣﻠﻘﻪ زده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ‫ﮔﯿﻼس ﻧﯿﻤﻪ ﭘ‪ﺮ ﺷﺮاﺑﯽ را در دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻄﺮي ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺰدﯾﮏ او روي زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. ﭘﺴﺮﻫﺎ، دﻟﻤﺮده ﺑﻪﺷﻌﻠﻪ -‫ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪﻧﻤﺎد‪ﻧﯿﻞ اﺳﺖ و ﻫﻢ او، آن را ﺑﻪ ﻏﺎر آورده - ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ.
ﮐﺮﯾﺲﮔﻔﺖ:
- ﻧﺎﮐﺲ ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮم ﺧﻮﻧﻪ. ﭼﺖ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻪ.
‫ﻧﺎﮐﺲ دﺳﺖ او را ﻓﺸﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﻃﻮل ﻣﯽﮐﺸﻪ. ﺗﻮ ﻗﻮل دادي.
‫ﮐﺮﯾﺲ ﻟﺒﺨﻨﺪﮐﻮﺗﺎﻫﯽ زد و ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ آدم رو ﺟﺪاً ﮐﻼﻓﻪ ﻣﯽﮐﻨﯽ!
‫ﻣﯿﮑﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﮐﺎﻣﺮون ﮐﻮ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺟﺮﻋﻪاي ﮐﻮﭼﮏ از ﺷﺮاب ﻧﻮﺷﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- ﭼﻪ ﻣﯽدوﻧﻢ؟ ﻧﻤﯽﺧﻮام ﻫﻢ ﺑﺪوﻧﻢ!
‫ﺗﺎد ﻧﺎﮔﻬﺎن از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺶ ﺑﻪ دﯾﻮارﻫﺎ ﮐﻮﻓﺖ:
- اﮔﻪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﭘﺪر ﻧﯿﻞ رو ﺑﺒﯿﻨﻢ، داﻏﻮﻧﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﻫﺮ ﭼﯽ ﻫﻢ‫ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﺸﻪ، ﺑﺸﻪ!
‫ﭘﯿﺘﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺮ ﻧﺸﻮ.
‫ﺗﺎد در ﻏﺎر ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽرﻓﺖ. ﻧﺎﮔﻬﺎن آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺳﺮش را داﺧﻞ آورد. ﻣﻬﺘﺎب ﭘﺸﺖ ﺳﺮ او را روﺷﻦﮐﺮده‫ﺑﻮد. ﭘﺴﺮﻫﺎﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻓﺮﯾﺎد زدﻧﺪ:
- آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ!
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻄﺮي ﺷﺮاب و ﮔﯿﻼس را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮد.
ﮐﯿﺘﯿﻨﮓﮔﻔﺖ:
- ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻢ اﯾﻨﺠﺎ ﭘﯿﺪاﺗﻮن ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﻻن ﻣﺎ‫ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻏﻤﮕﯿﻦﺑﺎﺷﯿﻢ. ﻧﯿﻞ ﻫﻢ اﮔﻪ ﺑﻮد، دﻟﺶ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ.
‫ﭼﺎرﻟﯽﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد:
- ﭼﻄﻮره ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎرِ اون ﯾﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺑﺪﯾﻢ! ﻧﺎﺧﺪا، ادارهي ﺟﻠﺴﻪ رو ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﺪ؟
‫ﺑﻘﯿﻪ ﭘﺴﺮﻫﺎﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدﻧﺪ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺖ:
- راﺳﺘﺶ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺟﻮن، ﻧﻤﯽدوﻧﻢ ﭼﯽ ﺑﮕﻢ...
‫ﻣﯿﮑﺲ اﺻﺮار ﮐﺮد:
- آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ، ﺷﻤﺎ رو ﺑﻪ ﺧﺪا...
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪﭼﻬﺮهي ﭘﺮﺧﻮاﻫﺶ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد، ﻧﺮم ﺷﺪ:
- ﺑﺎﺷﻪ، اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه.
‫ﭘﺲ از ﻟﺤﻈﻪاي ﻓﮑﺮ، ﭼﻨﯿﻦ آﻏﺎز ﮐﺮد:
‫- ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ رﻓﺘﻢ ﭼﻮن ﺳﺮِ آن داﺷﺘﻢ ﮐﻪ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ ﺑﺮآن ﺷﺪم ﮐﻪ ژرف ﺑِﺰﯾﻢ و ﺗﻤﺎﻣﯽِ ﺟﻮﻫﺮ ﺣﯿﺎت را‫ﺑﻤﮑﻢ! ﻫﺮ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺒﻮد رﯾﺸﻪﮐﻦ ﮐﻨﻢ؛ ﺗﺎ آن دم ﮐﻪ ﻣﺮگ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ ﻣﯽآﯾﺪ، ﭼﻨﯿﻦ ﻧﭙﻨﺪارم ﮐﻪ ﻧﺰﯾﺴﺘﻪام.
‫ﻣﮑﺜﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
ﺷﻌﺮي از آﻗﺎي ا. ا. ﮐﺎﻣﯿﻨﺰ ﻣﯽﺧﻮﻧﻢ:
‫ﺧﻮد را ﺑﺮ روﯾﺎ ﺑﯿﻔﮑﻦ
‫وﮔﺮﻧﻪ ﺗﮑﺮار، ﺳﺮﻧﮕﻮﻧﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد
‫درﺧﺘﺎن رﯾﺸﻪﻫﺎي ﺧﻮﯾﺸﺘﻦاﻧﺪ
‫و ﻧﺴﯿﻢ، ﻧﺴﯿﻢ اﺳﺖ
‫ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﺧﻮد ﻣﻮﻣﻦ ﺑﺎش
‫ﺣﺘﯽ اﮔﺮ درﯾﺎﻫﺎ ﺷﻌﻠﻪور ﺷﻮﻧﺪ
‫وﺑﺎ ﻋﺸﻖ زي
‫ﺣﺘﯽ اﮔﺮﺳﺘﺎرﮔﺎن واﭘﺲ روﻧﺪ
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ را ارج ﺑﻨﻪ
‫اﻣﺎ آﯾﻨﺪه را ﺧﻮﺷﺎﻣﺪ ﮔﻮي
‫و ﻣﺮﮔﺖ را در اﯾﻦ ﺟﺸﻦ ﭘﯿﻮﻧﺪ
‫ﺑﻪ رﻗﺺ وادار
‫دﻧﯿﺎ را ﺑﻪﻫﯿﭻ ﻣﮕﯿﺮ
‫ﺑﺎﻓﺮوﻣﺎﯾﮕﺎﻧﺶ و ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﺶ
ﻣﻌﺒﻮد، دﺧﺘﺮﮐﺎن را دوﺳﺖ دارد
‫و ﻓﺮدا را و زﻣﯿﻦ را
‫ﻣﮑﺚ ﮐﺮد و ﺑﻪﭘﺴﺮﻫﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺖ.
- ﺧﺐ، ﺣﺎﻻ ﮐﺪومﺗﻮن ﻣﯽﺧﻮاﯾﻦ ﺑﺨﻮﻧﯿﻦ؟ ﯾﺎﻻ ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﮑﺸﯿﺪ.
‫ﺗﺎد ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي دارم.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﻤﻮن ﮐﻪ اون روز ﻣﯽﻧﻮﺷﺘﯽ؟
‫ﺗﺎد ﺳﺮي ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ:
- آره.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ واﻗﻌﺎً ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎد داوﻃﻠﺐ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﺑﻪ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ و ﭼﻨﺪ ورق ﮐﺎﻏﺬ ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪه از ﺟﯿﺒﺶ درآورد.
‫ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺪام از ﭘﺴﺮﻫﺎ ﯾﮏ ورق داد و ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ رو در ﻓﺎﺻﻠﻪي ﻫﺮ ﺑﻨﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮﻧﯿﻦ.
ﮐﺎﻏﺬ ﺷﻌﺮ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ‫ﺧﻮاﻧﺪ
‫ﻣﺎ در روﯾﺎي ﻓﺮارﺳﯿﺪن ﻓﺮداﯾﯿﻢ و ﻓﺮدا
‫ﻣﺎ در روﯾﺎي ﺷﮑﻮه و اﻓﺘﺨﺎري ﻏﻮﻃﻪورﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد، ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﯿﻤﺶ
‫ﺧﻮابِ روزي ﻧﻮ را ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ، ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮوز اﺳﺖ آن
‫ﻣﺎ روﯾﮕﺮدان از رزﻣﯿﻢ، آن دم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در آن ﻗﺪم
‫ﺑﺎ اﺷﺎرهي ﺗﺎد ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ
‫و ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺧﻮاﺑﯿﻢ
‫او اداﻣﻪ داد
‫ﻣﺎ ﻧﺪا را ﻣﯽﺷﻨﻮﯾﻢ اﻣﺎ ﺑﻪ آن وﻗﻌﯽ ﻧﻤﯽﻧﻬﯿﻢ،
‫اﻣﯿﺪ ﺑﺮ آﯾﻨﺪه ﺑﺴﺘﻪاﯾﻢ؛ آﯾﻨﺪه ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻘﺸﯽ اﺳﺖ ﺑﺮ آب.
در آرزوي ﺧ‪ﺮدي ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪﻫﻤﻮاره از آن ﺳﺮ ﺑﺎز ﻣﯽزﻧﯿﻢ.
‫ﻇﻬﻮر ﻣﻨﺠﯽ را ﺑﻪ ﻧﯿﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎدهاﯾﻢ، اﻣﺎ ﻧﺠﺎت‪ﺧﻮد در دﺳﺘﺎن ﻣﺎﺳﺖ.
‫و ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺧﻮاﺑﯿﻢ.
‫و ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺧﻮاﺑﯿﻢ.
‫و ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﻧﯿﺎﯾﺸﯿﻢ.
‫و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻫﺮاﺳﺎﻧﯿﻢ...
‫ﻏﻤﮕﯿﻦ ﭘﺲ از ﻣﮑﺜﯽ اﻓﺰود:
‫و ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺧﻮاﺑﯿﻢ.
ﺳﭙﺲﮐﺎﻏﺬ را ﺗﺎ ﮐﺮد. ﻫﻤﻪ ﺑﺮاﯾﺶ دﺳﺖ زدﻧﺪ.
ﻣﯿﮑﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﻋﺎﻟﯽ ﺑﻮد!
‫ﭼﺸﻤﺎن ﺗﺎد ﺑﺮق زدﻧﺪ. در ﮐﻤﺎل ﻓﺮوﺗﻨﯽ ﺗﻤﺎم ﺗﺸﻮﯾﻖﻫﺎ و دﺳﺖﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪي ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﺮ ﭘﺸﺘﺶﻣﯽزدﻧﺪ،‫ﭘﺬﯾﺮا ﺷﺪ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﺎ ﻏﺮوري ﻓﺮاوان ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻋﻈﯿﻢ ﺷﺎﮔﺮدش ﻟﺒﺨﻨﺪ زد. ﻗﻨﺪﯾﻞِ ﯾﺦِ ﮐﺮوي ﺷﮑﻠﯽ را از ﺳﻘﻒ ﻏﺎر‫ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ آن ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ. ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻌﺮي ﻣﯽﺧﻮاﻧَﺪ، ﮔﻔﺖ:
‫- ﮔﻮي ﺑﻠﻮرﯾﻨﯽ در دﺳﺘﺎن ﺧﻮد دارم؛ در آن ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﯽﻫﺎي ﺳﺘﺮﮔﯽ را ﺑﺮاي ﺗﺎد اﻧﺪرﺳﻦ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ.
‫ﺗﺎد رو ﺑﻪ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ آن دو ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را در آﻏﻮش ﻓﺸﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ از ﻫﻢ ﺟﺪا‫ﺷﺪﻧﺪ، ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ رو ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
‫- ﺣﺎﻻﻓﺮﻣﺎﻧﺪه وﯾﻠﯿﺎم ﺑﻮث وارد ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽﺷﻮد، اﺛﺮ وﯾﭽﻞ ﻟﯿﻨﺪﺳﯽ رو ﻣﯽﺧﻮﻧﻢ. وﻗﺘﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﺷﻤﺎﺑﺎ ﻟﺤﻦِ ﭘﺮﺳﺸﯽ‫ﺑﮕﯿﻦ: آﯾﺎ در ﺧﻮن ﺑﺮه ﺷﺴﺖ و ﺷﻮﯾﺖ دادهاﻧﺪ؟
‫ﺧﻮاﻧﺪ:
ﺑﻮث دﻟﯿﺮاﻧﻪ ﺑﺎ ﻃﺒﻞ ﺑﺰرﮔﺶ ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد...
‫دﯾﮕﺮان ﺑﻪﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻨﺪ:
آﯾﺎ در ﺧﻮن ﺑﺮه ﺷﺴﺖ و ﺷﻮﯾﺖ دادهاﻧﺪ؟
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ از ﻏﺎر ﺧﺎرج ﺷﺪ. ﭘﺴﺮﻫﺎ و دﺧﺘﺮﻫﺎ در ﭘﯽ او روان ﮔﺮدﯾﺪﻧﺪ. در ﺗﻤﺎم ﻃﻮل راه ﺷﻌﺮ ﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ.
‫زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ دوﺳﺘﺎنِ ﻧﯿﻞ ﺑﺮاﯾﺶ اداي اﺣﺘﺮام ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﻧﯿﻞ ﺗﻨﻬﺎ در اﺗﺎق ﺗﺎرﯾﮑﺶ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪﺑﯿﺮون ﭘﻨﺠﺮه ﺧﯿﺮه‫ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺷﻮر و اﺷﺘﯿﺎق در او رﻧﮓ ﺑﺎﺧﺘﻪ و ﮔﻮﯾﯽ از وﺟﻮدش رﺧﺖ ﺑﺮﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻫﯿﭻ ﺣﺴﯽ در ﺟﺴﻢ و ﺟﺎن ﺧﻮد‫ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﺪﯾﻦﺑﺎور ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪاي ﺗﻮﺧﺎﻟﯽ و ﺷﮑﻨﻨﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ زودي ﺑﺮ اﺛﺮ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽِ ﺑﺮﻓﯽ ﮐﻪﻣﯽﺑﺎرد، ﺧُﺮد‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.

هرچي دورت شلوغ تره ، تنها تري!
چه بخواي ، چه نخواي بايد تنها بپري !
-----------------------
SatanGirl





LionDesign

کاربر

ارسالها: 210

#19 Posted: 8 Aug 2013 21:40

ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎردﻫﻢ

‫ﻣﺎه‪ﺗﻤﺎم و آﺳﻤﺎنْ ﭘﺮﺳﺘﺎره ﺑﻮد و ﺷﺐ‪ﺻﺎف و ﺳﺮد. ﻗﻨﺪﯾﻞﻫﺎي درﺧﺘﺎن ﮔﻮﯾﯽ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﭘﺴﺮﻫﺎ و ﺟﯿﻨﯽ و‫ﮐﺮﯾﺲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ در دل ﺷﺐ راه ﻣﯽﺳﭙﺮدﻧﺪ. ﺳﺮﻣﺎ ﺟﻨﮕﻞ ﻧﺎﺑﺎرور را ﺑﻪ دﻧﯿﺎﯾﯽ از اﻟﻤﺎسﻫﺎي درﺧﺸﺎن‫ﺑﺪل ﮐﺮده ﺑﻮد. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺷﻌﺮ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ:
‫- ﻗﺪﯾﺴﺎن ﺑﺎﻟﺒﺨﻨﺪي وزﯾﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: او آﻣﺪهﺳﺖ...
‫دﯾﮕﺮان ﻫﻤﺼﺪا ﮔﻔﺘﻨﺪ:
- آﯾﺎ در ﺧﻮن ﺑﺮه ﺷﺴﺖ و ﺷﻮﯾﺖ دادهاﻧﺪ؟
‫- ﻣﻄﺮودان ﮔﺮوه ﮔﺮوه ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ / ﺣﺮاﻣﯿﺎنْ ﮐﮋ و ﻣﮋ از ﮔﻮدﻫﺎي ﻧﻤﻮر، روﺳﭙﯿﺎن از ﮐﻮﭼﻪراهﻫﺎي ﺑﺎرﯾﮏ و‫ﻣﻌﺘﺎدان ﭘﺮﯾﺪهرﻧﮓ / ﺟﺎنﻫﺎ ﻣﻨﮑﻮبِ ﻣﺼﺎﺋﺐ، روانﻫﺎ رﻧﺠﻮر...
‫ﺟﻤﻊ ﺗﮑﺮار ﮐﺮد:
- آﯾﺎ در ﺧﻮن ﺑﺮه ﺷﺴﺖ و ﺷﻮﯾﺖ دادهاﻧﺪ؟

‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪﺟﻤﻊ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده در ﺳﮑﻮت ﺷﺐ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ، ﺧﺎﻣﻮﺷﯽِ ﺷﻮﻣﯽ ﺧﺎﻧﻪي آﻗﺎي ﭘﺮي را در ﺧﻮد‫ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ. آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮي ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب رﻓﺘﻨﺪ و ﭼﺮاغ را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﺮدﻧﺪ. ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در اﺗﺎق ﻣﺠﺎور را ﻧﺸﻨﯿﺪﻧﺪ.
‫ﻧﯿﻞ وارد راﻫﺮو ﺷﺪ، ﭘﯿﭽﯿﺪ و آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺧﺰﯾﺪ.
‫ﻣﻬﺘﺎب، اﺗﺎق ﮐﺎرِ آﻗﺎي ﭘﺮي را روﺷﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻧﯿﻞ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮ ﭘﺪرش رﻓﺖ، ﮐﺸﻮي ﺑﺎﻻﯾﯽ را ﮔﺸﻮد و ﺗﻪ‫ﮐﺸﻮ را ﮐﺎوﯾﺪ. ﮐﻠﯿﺪي ﺑﯿﺮون آورد و ﺑﺎ آن، ﻗﻔﻞ ﮐﺸﻮي ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ را ﺑﺎز ﮐﺮد. روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﻣﯽ ﻣﯿﺰﺗﺤﺮﯾﺮ ﻧﺸﺴﺖ،‫دﺳﺘﺶ را دراز ﮐﺮد و از روي ﻣﯿﺰ ﺗﺎج ﮔﻠﯽ را ﮐﻪ در ﻧﻘﺶِ ﭘﺎك ﺑﻪ ﺳﺮ داﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻬﺎد.

‫‪***

‫ﮔﺮوه ﮐﻨﺎر آﺑﺸﺎرِ ﯾﺨﺰده اﯾﺴﺘﺎد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽآﻣﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻨﺪﯾﺲ ﯾﺨﯽ، ﻗﺎﻧﻮن ﺟﺎذﺑﻪي زﻣﯿﻦ را ﻧﻔﯽﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺷﺎﮔﺮدان‫ﺑﻪ ﻧﻤﺎي ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰ آن ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ. آﺳﻤﺎن ﭼﻨﺎن ﺻﺎف ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮔﻨﺠﯿﺪ. ﻣﻬﺘﺎب ﺑﺮ ﺑﺮف ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ و‫ﭘﺮﺗﻮي آﺑﯽ رﻧﮓ و اﺳﺮارآﻣﯿﺰ ﺑﺮ ﭼﻬﺮهي ﺟﻤﻊ ﺑﺎزﻣﯽﺗﺎﺑﺎﻧﺪ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ اداﻣﻪ داد:
‫ﻣﺴﯿﺢ آرام ﺑﺎ رداﯾﯽ ﺑﺮ ﺗﻦ و ﺗﺎﺟﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ، ﭘﯿﺸﺎروي ﺑﻮث‪ﺳﺮﺑﺎز آﻣﺪ،
‫ﻓﻮج ﻣﺮدﻣﺎن زاﻧﻮ زدﻧﺪ،
‫او ﺷﺎه‪ﻋﯿﺴﯽ را دﯾﺪ، و آنﻫﺎ رودررو اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ.
‫آﻧﮕﺎه ﺑﻮث ﮔﺮﯾﺎن در آن ﻣﮑﺎن زاﻧﻮ زد.
‫دوﺑﺎره ﺑﺎ ﻫﻢﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ:
‫آﯾﺎ در ﺧﻮن ﺑﺮه ﺷﺴﺖ و ﺷﻮﯾﺖ دادهاﻧﺪ؟
‫ﻣﻬﺘﺎب و اﻋﺠﺎز رازﻧﺎك آﺑﺸﺎرِ ﯾﺨﺰده ﺑﺎ ﺳ‪ﺤﺮِ ﺷﻌﺮ ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ و آﻧﺎن را ﺑﻪ رﻗﺺ و ﺑﺎزي در ﺑﺮف ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺖ. ﺧﻮد را‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﺸﺌﻪاي ﭘﺮﺷﻮر و ﻧﺸﺎطآور ﺳﭙﺮدﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ و ﮐﺮﯾﺲ از ﮔﺮوه دور ﺷﺪﻧﺪ. زﯾﺮِ ﻧﮕﺎه ﻣﺎه‪ﯾﺨﺰده ﮔﻮﯾﯽ ﺑﺮاي‫ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر درﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪهاﻧﺪ.

‫‪***

‫آﻗﺎ و ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺮي در ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺪاﯾﯽ ﺗﯿﺰ و ﮐﻮﺗﺎه ﺳﮑﻮت ﺷﺐ را ﺷﮑﺴﺖ.
آﻗﺎي ﭘﺮي ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ:
- ﭼﯽ ﺑﻮد؟
‫ﻫﻤﺴﺮش ﻧﯿﻤﻪﺧﻮاب ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﯽ؟
‫- ﺻﺪا رو ﻣﯽﮔﻢ. ﻧﺸﻨﯿﺪي؟
‫- ﮐﺪوم ﺻﺪا؟
‫آﻗﺎي ﭘﺮي از ﺗﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ و ﺑﻪ راﻫﺮو ﻗﺪم ﻧﻬﺎد. در راﻫﺮو ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم وارد اﺗﺎق ﻧﯿﻞ ﺷﺪ. از‫آﻧﺠﺎ ﺑﯿﺮون دوﯾﺪ و از ﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ رﻓﺖ. زﻧﺶ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد دﺳﺘﺎنِ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدهي ﺧﻮد را ﺑﺎ رﺑﺪوﺷﺎﻣﺒﺮ‫ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ� � او را دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﺮد. آﻗﺎي ﭘﺮي ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ رﻓﺖ و ﭼﺮاغ را روﺷﻦ ﮐﺮد. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف اﻧﺪاﺧﺖ. ﻫﻤﻪ‫ﭼﯿﺰ ﻋﺎدي ﻣﯽﻧﻤﻮد، اﻣﺎ درﺳﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺗﺎ از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﻮد، ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﺷﯿﺌﯽ ﺳﯿﺎه و ﺑﺮاق روي زﻣﯿﻦ‫اﻓﺘﺎد – ﻫﻔﺖﺗﯿﺮش ﺑﻮد. ﻫﺮاﺳﺎن ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮ را دور زد و دﺳﺘﯽ ﺳﻔﯿﺪ و ﭘﺮﯾﺪه رﻧﮓ را ﻧﺰدﯾﮏ‪ﻫﻔﺖﺗﯿﺮ دﯾﺪ. ﻧﻔﺴﺶ ﺑﻨﺪ‫آﻣﺪ.
‫ﻧﯿﻞ روي زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده، در ﺧﻮنِ ﺧﻮد ﻏﺮق ﺑﻮد. آﻗﺎي ﭘﺮي زاﻧﻮ زد و ﭘﺴﺮش را در آﻏﻮش ﮔﺮﻓﺖ. زﻧﺶﻓﺮﯾﺎدي‫ﺟﮕﺮﺧﺮاش ﮐﺸﯿﺪ. آﻗﺎي ﭘﺮي ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺮآورد:
- ﻧﻪ! ﻧﻪ!

‫‪***
‫آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ و ﭘﺴﺮﻫﺎ، آن دو دﺧﺘﺮ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ و در ﺳﺎﻋﺖﻫﺎي اوﻟﯿﻪي ﺻﺒﺢ ﺑﻪ وﻟﺘﻮن ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺗﺎد در‫ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪﻃﺮف اﺗﺎﻗﺶ ﻣﯽرﻓﺖ، ﮔﻔﺖ:
- ﺧﺴﺘﻪم، ﻟﻪ ﺷﺪهم. ﻣﯽرم ﺗﺎ ﻇﻬﺮ ﺑﺨﻮاﺑﻢ.
‫اﻣﺎ ﺻﺒﺢ زود، ﭼﺎرﻟﯽ و ﻧﺎﮐﺲ و ﻣﯿﮑﺲ وارد اﺗﺎق ﺗﺎد ﺷﺪﻧﺪ. رﻧﮓ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﺗﺎد ﮐﻪ آرام آرام ﺧﺮﺧﺮ‫ﻣﯽﮐﺮد، ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ.
ﭼﺎرﻟﯽ آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺗﺎد، ﺗﺎد.
‫ﺗﺎد ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺎز ﮐﺮد، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﺸﺴﺖ. ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻧﻮر ﻋﺎدت ﮐﺮدﻧﺪ؛
‫آنﻫﺎ را ﺑﺴﺖ و دراز ﮐﺸﯿﺪ. ﺑﻌﺪ ﮐﻮرﻣﺎل ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﺎﻋﺘﺶ ﮔﺸﺖ، آن را ﺑﺮداﺷﺖ و زﯾﺮﭼﺸﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮد. ﮔﻔﺖ:
‫- ﺗﺎزه ﻫﺸﺘﻪﮐﻪ ﺑﺎﺑﺎ. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﻮاﺑﻢ.
‫ﻟﺤﺎف را روي ﺳﺮش ﮐﺸﯿﺪ. وﻟﯽ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻧﺸﺴﺖ، ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺎز ﮐﺮد. دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻫﻨﻮز آﻧﺠﺎ‫اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﮐﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﺪي رخ داده اﺳﺖ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﺗﺎد، ﻧﯿﻞ ﻣﺮد. ﺑﺎ ﻫﻔﺖﺗﯿﺮ ﺧﻮدش رو ﮐﺸﺖ.
‫ﺗﺎد ﻟﺤﻈﻪاي اﺣﺴﺎس ﮐﺮد ﺳﺮش ﮔﯿﺞ ﻣﯽرود:
- ﺧﺪاﯾﺎ! ﻧﯿﻞ!
‫ﺟﯿﻎ ﮐﺸﯿﺪ و از ﺗﺨﺖ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ، ﺑﻪ راﻫﺮو دوﯾﺪ، ﻓﺮﯾﺎدﮐﺸﺎن ﺑﻪ ﺣﻤﺎم رﻓﺖ. در ﮐﻔﺸﻮي ﺣﻤﺎم زاﻧﻮ زد و آنﻗﺪر ﺑﺎﻻ‫آورد ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺲ ﮐﺮد ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ دل و رودهاش ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ. دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻣﺴﺘﺎﺻﻞ ﺑﯿﺮون اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ.
‫ﺗﺎد ﺑﯿﺮون آﻣﺪ، دﻫﺎﻧﺶ را ﭘﺎك ﮐﺮد. ﺳﯿﻞ اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺟﺎري ﺑﻮد. در ﺣﻤﺎم ﻋﻘﺐ و ﺟﻠﻮ ﻣﯽرﻓﺖ. ﻧﺎﻟﻪ‫ﮐﺮد:
- ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺪوﻧﻦ ﮐﻪ ﮐﺎر ﭘﺪرش ﺑﻮده! ﻧﯿﻞ ﻣﺤﺎل ﺑﻮد ﺧﻮدش رو ﺑﮑﺸﻪ! ﻋﺎﺷﻖ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻮد!
‫ﻧﺎﮐﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﺗﻮ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ ﭘﺪرش...
‫ﺗﺎد ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﻧﻤﯽﮔﻢ ﺑﺎ ﻫﻔﺖﺗﯿﺮ ﮐﺸﺘﻪ! ﻟﻌﻨﺘﯽ، ﺣﺘﯽ اﮔﻪ ﺣﺮوﻣﺰاده ﻣﺎﺷﻪ رو ﻧﮑﺸﯿﺪه ﺑﺎﺷﻪ ﻫﻢ، اون...
‫ﻫﻖﻫﻖﮐﻨﺎن ﺣﺮف ﻣﯽزد و ﮐﻠﻤﺎﺗﺶ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮم ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ و آرام ﮔﻔﺖ:
- ﺣﺘﯽ اﮔﻪ آﻗﺎي ﭘﺮي‫ﺑﻬﺶ ﺷﻠﯿﮏﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻪ، اون ﻧﯿﻞ رو ﮐﺸﺘﻪ؛ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ رو ﺑﺪوﻧﻦ!
‫ﺑﻪ اﺗﺎق دوﯾﺪ. دردﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ:
- ﻧﯿﻞ! ﻧﯿﻞ!

‫ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ زد، و دوﺑﺎره ﻫﻖﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ را ﺳﺮداد و آﻧﮕﺎه روي زﻣﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ. ﭘﺴﺮﻫﺎ او را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ اﻧﺪوه‫ﺧﻮد را ﺑﯿﺮون ﺑﺮﯾﺰد.

‫‪***

‫آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﺣﺘﯽ ﭘﺴﺮﻫﺎ از واﻗﻌﻪ ﺑﺎﺧﺒﺮﻧﺪ، ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮش در ﮐﻼس ﺧﺎﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ‫ﻣﯽﮐﻮﺷﯿﺪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮد را ﻣﻬﺎر ﮐﻨﺪ. اﯾﺴﺘﺎد و آﻫﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮ ﻧﯿﻞ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ. ﮐﺸﻮي ﻣﯿﺰ را ﺑﺎز ﮐﺮد و ﮐﺘﺎب‫ﮐﻬﻨﻪ و رﻧﮓ و رو رﻓﺘﻪي ﮔﺰﯾﺪهي اﺷﻌﺎر ﺧﻮد را دﯾﺪ و وﻗﺘﯽ آن را ﺑﺎز ﮐﺮد، ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ دﺳﺘﺨﻂ ﺧﻮدش اﻓﺘﺎد:

‫ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده. ﺳﻨﮕﯿﻦ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﯿﻞ ﻓﺮواﻓﺘﺎد و ﮔﺮﯾﻪاي ﻧﺎﺷﯽ از ﺳﻮگ و اﻧﺪوه ﺑﺮ او ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮد.

‫‪***

‫ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﺳﺮد و ﺗﯿﺮه ﺑﻮد؛ روز ﭘﺮﺳﻮزِ زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ، ﺑﺎﺗﻨﺪﺑﺎدي ﺗﻮﻓﻨﺪه ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﻣﺮﺛﯿﻪﺧﻮاﻧﺎن و آﻫﻨﮓ ﻋﺰاداريِ‫ﻧﻮازﻧﺪﮔﺎن ﻣﺪرﺳﻪ درﻫﻢ ﻣﯽآﻣﯿﺨﺖ. ﻧﯿﻞ در ﺷﻬﺮ وﻟﺘﻮن ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﭙﺮده ﺷﺪ. ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ﺗﺎﺑﻮت او را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎي‫ﺧﻮد ﺑﺮدﻧﺪ. ﻣﺎدر ﻧﯿﻞﺳﯿﺎﻫﭙﻮش، ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭘﺪر او ﻣﺮاﺳﻢ را ﻣﯽﻧﮕﺮﯾﺴﺖ. ﻫﺮ دو ﻏﺮق در اﻧﺪوه ﺑﻮدﻧﺪ.

‫آﻗﺎي ﻧﻮﻻن، آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ، ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻌﻠﻤﺎن و ﺷﺎﮔﺮدان آرام و ﻏﻤﮕﯿﻦ آرﻣﯿﺪن ﻧﯿﻞ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.

‫ﺑﻌﺪ از ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺎﮐﺴﭙﺎري ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﺎرﮐﻨﺎن و ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺪرﺳﻪ در ﺗﺎﻻر ﻧﯿﺎﯾﺶ وﻟﺘﻮن ﮔﺮد آﻣﺪﻧﺪ. ﻣﻌﻠﻢﻫﺎ و از ﺟﻤﻠﻪ‫آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ، ﮐﻨﺎرِ دﯾﻮار اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ. ﭘﯿﺶ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽِ ﮐﺸﯿﺶ ﻣﺪرﺳﻪ، ﻫﻤﮕﺎن ﺳﺮودي ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ:

- اي ﻗﺎدر ﻣﺘﻌﺎل، ﺗﻮﻓﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﺎ ﺗﺎ ﻧﯿﻞ ﭘﺮي را ﺑﻪ دﺳﺘﺎن ﭘﺮﻓﺘﻮت ﺟﺎوﯾﺪ ﺗﻮ ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ. ﻧﯿﻞ را ﺑﯿﺎﻣﺮز و در درﮔﺎه‫ﺧﻮد ﭘﻨﺎه ده. ﭘﺮﺗﻮي از ﺟﻠﻮهي رﺑﻮﯾﺖ ﺧﻮد ﺑﺮ او ﻓﮑﻦ و رﺣﻤﺘﺖ از او درﯾﻎ ﻣﺪار. او را در ﻇﻞ ﺗﻮﺟﻬﺎت ﺣﻀﺮﺗﺖ‫ﻗﺮار ده و ﻗﺮﯾﻦ آراﻣﺶ ﻓﺮﻣﺎ، اﮐﻨﻮن، و ﺗﺎ ﺟﺎودان. آﻣﯿﻦ.
‫- آﻣﯿﻦ.
‫آﻗﺎي ﻧﻮﻻن ﺑﻌﺪ از ﮐﺸﯿﺶ روي ﺳﮑﻮي ﺧﻄﺎﺑﻪ اﯾﺴﺘﺎد، ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎﯾﺎن، ﻣﺮگ ﻧﯿﻞ ﭘﺮي ﻓﺎﺟﻌﻪ اﺳﺖ. او داﻧﺶآﻣﻮز‫ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد؛ ﯾﮑﯽ از ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داﻧﺶآﻣﻮزان وﻟﺘﻮن. ﻓﻘﺪان او ﺿﺎﯾﻌﻪاي اﺳﺖ. ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﮏﺗﮏ‪واﻟﺪﯾﻦِ ﺷﻤﺎ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﻢ و‫واﻗﻌﻪ را ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺧﺒﺮ دادهاﯾﻢ. ﻃﺒﯿﻌﺘﺎً اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﻪﻣﺮﺑﻮط ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﻨﺎ ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺎﻧﻮادهي ﻧﯿﻞ، ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ دارم‫ﺗﺤﻘﯿﻖِ ﻫﻤﻪﺟﺎﻧﺒﻪاي در اﯾﻦ ﺧﺼﻮص اﻧﺠﺎم دﻫﻢ؛ از ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ اﻧﺘﻈﺎر ﻫﻤﮑﺎري ﮐﺎﻣﻞ دارم.
‫ﻣﺮاﺳﻢ ﺑﻪﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ و ﭘﺴﺮﻫﺎ آرام از ﺗﺎﻻر ﻧﯿﺎﯾﺶ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺪ. ﭼﺎرﻟﯽ، ﺗﺎد، ﻧﺎﮐﺲ، ﭘﯿﺘﺲ، ﻣﯿﮑﺲ و ﮐﺎﻣﺮون ﺑﺎ ﻫﻢ‫ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﮐﺪام ﺑﻪ راه ﺧﻮد رﻓﺘﻨﺪ.
‫ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ، ﻫﻤﻪﺑﺠﺰ ﮐﺎﻣﺮون و ﻣﯿﮑﺲ در اﻧﺒﺎر ﭘﺮ از اﺛﺎث‪اﺿﺎﻓﻪ در زﯾﺮزﻣﯿﻦِ ﺧﻮاﺑﮕﺎهﺷﺎن ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ. ﺿﺮﺑﻪاي ﺑﻪ‫در ﺧﻮرد، ﻣﯿﮑﺲ وارد ﺷﺪ، ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد و ﮔﻔﺖ:
- ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﻢ ﭘﯿﺪاش ﮐﻨﻢ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدي ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﻠﺴﻪ دارﯾﻢ؟
‫ﻣﯿﮑﺲ ﮔﻔﺖ:
- دو ﺑﺎر ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮدﺷﻪ، ﻓﻬﻤﯿﺪم.
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨﺠﺮه رﻓﺖ و در آن ﻃﺮف ﭼﻤﻦﮐﺎري ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اداري ﻧﻈﺮ اﻧﺪاﺧﺖ. ﺳﭙﺲ ﺑﺮﮔﺸﺖ و رو ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ‫ﮐﺮد:
- ﺧﻮدﺷﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﮔﺎوﻣﻮن زاﯾﯿﺪ!
‫ﭘﯿﺘﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ؟
‫- ﮐﺎﻣﺮون ﺟﺎﺳﻮﺳﻪ! ﻫﻤﯿﻦ اﻻن ﻫﻢ ﺗﻮي دﻓﺘﺮ ﻧﻮﻻن ﻣﺸﻐﻮلِ ﺟﺎﺳﻮﺳﯿﻪ.
‫ﭘﯿﺘﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- در ﻣﻮرد ﭼﯽ؟
‫- در ﻣﻮرد اﻧﺠﻤﻦ. ﭘﯿﺘﺲ، ﻓﮑﺮش رو ﺑﮑﻦ.
‫ﭘﯿﺘﺲ و دﯾﮕﺮان ﺳﺮ در ﮔﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﺪ.
ﭼﺎرﻟﯽﮔﻔﺖ:
- اونﻫﺎ ﯾﮑﯽ رو ﻣﯽﺧﻮان ﮐﻪ ﺳﭙﺮ ﺑﻼ ﮐﻨﻦ. ﻣﺪارس ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‫ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ از اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ورﺷﮑﺴﺖ ﻣﯽﺷﻦ.
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ در اﻧﺒﺎر ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن در را ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ از ﻣﯿﺎن در ﺑﯿﺮون‫را ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﮐﺎﻣﺮون را دﯾﺪ ﮐﻪ وارد راﻫﺮو ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﯿﺮون رﻓﺖ و ﺑﻪ او اﺷﺎره ﮐﺮد ﺗﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﺪ.
آﻫﺴﺘﻪﮔﻔﺖ:
‫- ﮐﺎﻣﺮون!
‫ﻧﮕﺎه ﮐﺎﻣﺮون ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺲ اﻓﺘﺎد. ﻧﺨﺴﺖ ﺗﺮدﯾﺪ ﮐﺮد، ﺑﻌﺪ آﻣﺪ و وارد اﻧﺒﺎر ﺷﺪ. دﯾﮕﺮان ﺧﯿﺮه ﻧﮕﺎﻫﺶﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.
‫ﮐﺎﻣﺮون ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﻪ ﺧﺒﺮ، ﺑﭽﻪﻫﺎ؟
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﯾﻘﻪي ﭘﯿﺮاﻫﻦ او را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ:
- ﮐﺎﻣﺮون ﺗﻮ ﺟﺎﺳﻮﺳﯽ ﮐﺮدي، ﻧﻪ؟
‫ﮐﺎﻣﺮون ﺧﻮد را ﮐﻨﺎر ﮐﺸﯿﺪ:
- ﺑﺮو ﮔﻢ ﺷﻮ، اﻻغ. اﺻﻼً ﻧﻤﯽدوﻧﻢ داري ﭼﯽ ﻣﯽﮔﯽ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد:
- دارم اﯾﻦ رو ﻣﯽﮔﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو در ﻣﻮرد اﻧﺠﻤﻦ ﺑﻪ ﻧﻮﻻن ﮔﻔﺘﯽ.
‫- داﻟﺘﻮن، اﮔﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﻧﺸﻨﯿﺪي، ﺑﺬار ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﮐﻪ ﺗﻮي اﯾﻦ ﻣﺪرﺳﻪ ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﻫﺴﺖ ﺑﻪ اﺳﻢ ﺷﺮف و ﺻﺪاﻗﺖ؛ اﮔﻪ‫ﻣﻌﻠﻤﯽ از ﺗﻮﭼﯿﺰي ﺑﭙﺮﺳﻪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ رو ﺑﮕﯽ، وﮔﺮﻧﻪ اﺧﺮاج ﻣﯽﺷﯽ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﺎﻣﺮون رﻓﺖ:

- اي ﺣﺮوم...
‫ﻣﯿﮑﺲ و ﻧﺎﮐﺲﭼﺎرﻟﯽ را ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﭼﺎرﻟﯽ...
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﻓﺮﯾﺎد زد:
- اون ﺧﺎﺋﻨﻪ! ﭘﺎي ﺧﻮدش ﻫﻢ ﮔﯿﺮ ﺑﻮد. رﻓﺖ اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻧﺖ رو ﮐﺮد ﺗﺎ ﺧﻮدش رو ﻧﺠﺎت ﺑﺪه!
‫ﻧﺎﮐﺲ ﺑﻪ او ﻫﺸﺪار داد:
- ﭼﺎرﻟﯽ، دﺳﺖ ﺑﻬﺶ ﻧﺰن. اﯾﻦ ﮐﺎر رو ﺑﮑﻨﯽ اﺧﺮاج ﻣﯽﺷﯽ.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﻋﻘﺐﮐﺸﯿﺪ و ﮔﻔﺖ:
- در ﻫﺮ ﺻﻮرت اﺧﺮاج ﻣﯽﺷﻢ.
‫ﮐﺎﻣﺮون ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻨﺠﺎش رو درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻪ. اﮔﻪ واﻗﻌﺎً زرﻧﮓ ﺑﺎﺷﯿﻦ، ﺗﮏﺗﮏﺗﻮن ﻫﻤﻮن ﮐﺎري رو ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ‫ﮐﺮدم. ﯾﻌﻨﯽﻫﻤﮑﺎري ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ. ﻣﺎ ﺧﻮدﻣﻮن ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ؛ ﻣﺎ و ﻧﯿﻞ. اونﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﮐﺎري ﻧﺪارن.
‫ﭼﺎرﻟﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ؟ ﭘﺲ ﺑﺎ ﮐﯽ ﮐﺎر دارن؟
‫- اي ﺑﺎﺑﺎ، ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﺧﺐ، ﺑﺎ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ. ﺧﻮد‪ﻧﺎﺧﺪا. ﺧﯿﺎل ﮐﺮدي ﻣﯽﺗﻮﻧﻪ از زﯾﺮ ﺑﺎر ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺷﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻨﻪ، ‫ﻫﺎن؟
‫- آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ؟ ﻣﺴﺌﻮل ﻗﻀﯿﻪي ﻧﯿﻞ؟ اﯾﻦ رو اونﻫﺎ ﻣﯽﮔﻦ؟
‫- ﭘﺲ ﻓﮑﺮﮐﺮدي ﮐﯽ اﻻغ؟ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﻦ ﻣﺪرﺳﻪ؟ ﯾﺎ آﻗﺎي ﭘﺮي؟ ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﻣﺎ رو ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﮐﺸﻮﻧﺪ. ﻏﯿﺮ از اﯾﻨﻪ؟ اﮔﻪ ﺑﻪ‫ﺧﺎﻃﺮ اون ﻧﺒﻮد، ﻧﯿﻞ ﺣﺎﻻ ﺗﻮي اﺗﺎﻗﺶ راﺣﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد و داﺷﺖ ﺷﯿﻤﯽاش رو ﻣﯽﺧﻮﻧﺪ، ﺗﻮي روﯾﺎي اﯾﻦﮐﻪ ﯾﻪ روز‫دﮐﺘﺮ ﺻﺪاش ﺑﺰﻧﻦ.
‫ﺗﺎد ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ:
- اﯾﻦ دروغ ﻣﺤﻀﻪ، آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪ ﻧﯿﻞ ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﮑﺎر ﺑﮑﻨﻪ. ﻧﯿﻞ ﺧﻮدش ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺑﻮد.
‫ﮐﺎﻣﺮون ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ اﻧﺪاﺧﺖ:
- ﻫﺮ ﺟﻮر دلﺗﻮن ﻣﯽﺧﻮاد ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ. ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻢ ﺑﺬارﯾﻦ ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ دﻫﻨﺶ‫ﺳﺮوﯾﺲ ﺑﺸﻪ؛ ﭼﺮا ﻣﺎ زﻧﺪﮔﯽﻣﻮن رو ﺗﺒﺎه ﮐﻨﯿﻢ؟
‫- اي ﺣﺮوﻣﺰاده!
‫ﭼﺎرﻟﯽ اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﺎﻣﺮون ﺣﻤﻠﻪ ﺑﺮد و ﺑﺎ ﻣﺸﺖ ﺑﻪ ﭼﺎﻧﻪاش ﮐﻮﺑﯿﺪ. ﮐﺎﻣﺮون ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎد. ﭼﺎرﻟﯽ ﭘﺎﻫﺎي‫ﺧﻮد را در دو ﻃﺮف او ﮔﺬاﺷﺖ.
‫ﻧﺎﮐﺲ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ:
- ﭼﺎرﻟﯽ!
‫ﮐﺎﻣﺮون ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮد و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪاش را ﻣﯽﻣﺎﻟﯿﺪ، ﭘﻮزﺧﻨﺪي زد و ﮔﻔﺖ:
- ورﻗﻪ اﺧﺮاﺟﺖ رو ﻫﻤﯿﻦ‫اﻻن اﻣﻀﺎ ﮐﺮدي. ﻧﻮواﻧﺪا!
‫دﺳﺘﺶ را روي ﺑﯿﻨﯽ ﺧﻮن آﻟﻮدش ﮔﺮﻓﺖ. ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. دﯾﮕﺮان ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او از اﺗﺎق ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﺪ.
‫ﮐﺎﻣﺮون ﺗﻨﻬﺎ روي زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. از ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ:
- اﮔﻪ زرﻧﮓ ﺑﺎﺷﯿﻦ، ﻫﻤﻮن ﮐﺎري رو ﻣﯽﮐﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ‫ﮐﺮدم! ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اوﻧﻬﺎﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯽدوﻧﻦ. ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮﻧﯿﻦ ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ رو ﻧﺠﺎت ﺑﺪﯾﻦ؛ دﺳﺖ ﮐﻢ ﺧﻮدﺗﻮن رو ﮐﻪ‫ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻦ!

هرچي دورت شلوغ تره ، تنها تري!
چه بخواي ، چه نخواي بايد تنها بپري !
-----------------------
SatanGirl





LionDesign

کاربر

ارسالها: 210

#20 Posted: 8 Aug 2013 21:42

ﻓﺼﻞﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ

‫در اﺗﺎق، ﻟﺤﺎف و ﺗﺸﮏ‪ﺗﺨﺖ‪ﻧﯿﻞ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮش ﻧﯿﺰ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﺗﺎد ﭘﺸﺖ‪ﭘﻨﺠﺮه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﺑﻪ‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اداري در آن ﺳﻮي ﻣﺤﻮﻃﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد. ﻣﯿﮑﺲ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل دﮐﺘﺮ ﻫﯿﮕﺮ از ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺑﻪ‫ﻃﺮف ﺧﻮاﺑﮕﺎه آﻣﺪ.
‫ﺗﺎد درِ اﺗﺎﻗﺶ را ﮐﻤﯽ ﺑﺎز ﮐﺮد و زﯾﺮﭼﺸﻤﯽ ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ. ﻣﯿﮑﺲ و ﻫﯿﮕﺮ وارد راﻫﺮو ﺷﺪﻧﺪ، ﺳﭙﺲ ﻫﯿﮕﺮ‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﺗﺎ ﻣﯿﮑﺲ آرام ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺎزﮔﺮدد.
‫ﻣﯿﮑﺲ از ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺎد ﮔﺬﺷﺖ، ﺑﯽآﻧﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ او ﺑﮑﻨﺪ. ﺗﺎد دﯾﺪ ﮐﻪ اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﺟﺎري اﺳﺖ. ﻣﯿﮑﺲ‫در را ﻣﺤﮑﻢﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺧﻮد ﺑﺴﺖ. دﮐﺘﺮ ﻫﯿﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﯽﺻﺒﺮاﻧﻪ در اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد، ﺻﺪا زد:
- ﻧﺎﮐﺲ‫اورﺳﺘﺮﯾﺖ!
‫ﻧﺎﮐﺲ از اﺗﺎﻗﺶ ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﺑﻪ ﻫﯿﮕﺮ ﭘﯿﻮﺳﺖ. آنﻫﺎ از در ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻨﺪ و وارد ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺗﺎد ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﺻﺒﺮ‫ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ وارد راﻫﺮو ﺷﺪ. رﻓﺖ و ﭘﺸﺖ‪در اﺗﺎق ﻣﯿﮑﺲ اﯾﺴﺘﺎد.
ﺻﺪا زد:
- ﻣﯿﮑﺲ، ﺗﺎد ﻫﺴﺘﻢ.
‫ﻣﯿﮑﺲ ﺑﺎﺻﺪاﯾﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﭘ‪ﺮ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺮو ﭘﯽِ ﮐﺎرت. درس دارم.
‫ﺗﺎد ﻣﮑﺜﯽﮐﺮد، درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ. از ﭘﺸﺖ درِ ﺑﺴﺘﻪ از ﻣﯿﮑﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺳﺮِ ﻧﻮواﻧﺪا ﭼﯽ اوﻣﺪ؟
‫ﻣﯿﮑﺲ ﺑﯽﻣﻘﺪﻣﻪﮔﻔﺖ:
- اﺧﺮاج ﺷﺪ.
‫ﺗﺎد ﮔﯿﺞ و ﻣﺘﺤﯿﺮ ﺑﺮ ﺟﺎي ﻣﺎﻧﺪ. دوﺑﺎره از ﭘﺸﺖ درِ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﺗﻮ ﺑﻬﺸﻮن ﭼﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟
‫ﻣﯿﮑﺲ ﮔﻔﺖ:
- ﻫﻤﻮن ﭼﯿﺰاﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺧﻮدﺷﻮن ﻫﻢ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻦ.
‫ﺗﺎد دور ﺷﺪ. ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎﻗﺶ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﻧﺎﮐﺲ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه دﮐﺘﺮ ﻫﯿﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﮕﺎه ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺖ. دوﺑﺎره‫ﺳﺮش را ﺑﯿﺮون ﺑﺮد و ﺑﻪ راﻫﺮو ﭼﺸﻢ دوﺧﺖ. ﻧﺎﮐﺲ و ﻫﯿﮕﺮ وارد ﺷﺪﻧﺪ. ﻧﺎﮐﺲ دﯾﮕﺮ داﺷﺖ از ﭘﺎ در ﻣﯽآﻣﺪ و‫ﭼﺎﻧﻪاش ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ. ﺑﻪ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺖ و آرام در را ﺑﺴﺖ. ﺗﺎد ﺑﻪ اﺗﺎق ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ دﯾﻮار ﺗﮑﯿﻪ داد. وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﺎﮐﺲ‫ﻧﯿﺰ درﻫﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ اﺳﺖ، ﻟﺮزﯾﺪ. ﺑﻌﺪ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﺳﻢ ﺧﻮدش را ﺻﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ:
- ﺗﺎد اﻧﺪرﺳﻦ!
‫دﮐﺘﺮ ﻫﯿﮕﺮﺑﻮد. در اﻧﺘﻬﺎي راﻫﺮو اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﺗﺎد ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. در را ﺑﺎز ﮐﺮد و آﻫﺴﺘﻪ‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻌﻠﻢ رﻓﺖ. دﮐﺘﺮ ﻫﯿﮕﺮ ﭘﺎي ﺧﻮد را روي زﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ و ﻗﺪم ﺑﺮﻣﯽداﺷﺖ. از ﺧﺴﺘﮕﯽِ رﻓﺖ و آﻣﺪﺑﯿﻦ دو‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺑﻪﻧﻔﺲﻧﻔﺲ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد. ﺑﯿﺮونِ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن اداري اﯾﺴﺘﺎد، ﻧﻔﺴﯽ ﺗﺎزه ﮐﺮد و داﺧﻞ ﺷﺪ. ﺗﺎد ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻫﯿﮕﺮ از‫ﭘﻠﻪﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﻧﻮﻻن ﺧﺘﻢ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﮔﺬﺷﺖ. اﺣﺴﺎسِ ﮐﺴﯽ را داﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﺎي ﭼﻮﺑﻪي دار ﻣﯽﺑﺮﻧﺪش.
‫ﻧﻮﻻن ﭘﺸﺖﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﺗﺎد از دﯾﺪن ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد در ﮐﻨﺎر او ﯾﮑﻪ ﺧﻮرد. ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺎﺑﺎ، ﻣﺎﻣﺎن!
‫ﻧﻮﻻن دﺳﺘﻮر داد:
- ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ، آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ.
‫ﺗﺎد روي ﺻﻨﺪﻟﯽِ ﺧﺎﻟﯽ ﮐﻪ روﺑﺮوي ﻣﯿﺰ ﻧﻮﻻن ﻗﺮار داده ﺷﺪه ﺑﻮد، ﻧﺸﺴﺖ. ﺑﻪ واﻟﺪﯾﻨﺶ ﮐﻪ ﻋﺒﻮس و ﺑﺎﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﺮد‫ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ، ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ. ﻗﻄﺮه ﻋﺮﻗﯽ از ﭘﯿﺸﺎﻧﯽاش ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪ و ﺑﺮ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ ﭼﮑﯿﺪ. ﻧﻮﻻن ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ، ﻓﮑﺮ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ اوﻧﭽﻪ ﮐﻪ اﯾﻨﺠﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده واﻗﻔﯿﻢ. ﺷﻤﺎ اﻗﺮار ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﻀﻮي از اﯾﻦ اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده‫ﺑﻮدﯾﺪ؟
‫ﺗﺎد ﺑﻪ واﻟﺪﯾﻨﺶ و ﻧﻮﻻن ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺖ. ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺮ را ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ ﺗﮑﺎن دﻫﺪ، ﭘﺪرش ﺷﺮوع ﺑﻪ‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ﮔﻔﺖ:
- ﺟﻮاب اﯾﺸﻮن رو ﺑﺪه!
‫ﺗﺎد آﻫﺴﺘﻪ و ﺑﯽرﻣﻖ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻠﻪ!
‫ﻧﻮﻻن ﮔﻔﺖ:
- ﺻﺪات رو ﻧﻤﯽﺷﻨﻮم، ﺗﺎد.
‫ﺗﺎد، ﻧﻪﭼﻨﺪان ﺑﻠﻨﺪﺗﺮ از ﻗﺒﻞ، ﺟﻮاب داد:
- ﺑﻠﻪ، آﻗﺎ.
‫ﻧﻮﻻن ﺑﻪ ﺗﺎد و واﻟﺪﯾﻦ او ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ورق ﮐﺎﻏﺬي را ﺑﺮداﺷﺖ:
‫- ﻣﻦ ﺷﺮح ﻣﺒﺴﻮﻃﯽ از وﻗﺎﯾﻊ ﺟﻠﺴﺎت ﺷﻤﺎ رو در اﯾﻨﺠﺎ دارم. اﯾﻨﺠﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ داده ﺷﺪه ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻌﻠﻢﺗﻮن، آﻗﺎي‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ، ﺷﻤﺎﭘﺴﺮﻫﺎ رو ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﺮده ﮐﻪ ﮔﺮوﻫﯽ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺑﺪﯾﻦ و از اون ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﯾﻪ ﺟﻮر ﻣﻨﺒﻊ اﻟﻬﺎم ﺑﺮاي ﮐﺎرﻫﺎي‫ﻏﯿﺮﻣﺴﺌﻮﻻﻧﻪ و ﺧﻮدﺳﺮاﻧﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﺪ. در اﯾﻨﺠﺎ ﺗﺸﺮﯾﺢ ﺷﺪه ﮐﻪ ﭼﻄﻮر آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ، ﭼﻪ در داﺧﻞ و ﭼﻪ در ﺧﺎرج‫از ﮐﻼس، ﻧﯿﻞﭘﺮي رو ﺗﺮﻏﯿﺐ ﻣﯽﮐﺮده ﺗﺎ وﺳﻮﺳﻪ ﺑﺎزﯾﮕﺮي ﺗﻮي ﮐﻠﻪش ﺟﺎ ﺑﮕﯿﺮه، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽدوﻧﺴﺘﻪ اﯾﻦ‫ﺑﺮﺧﻼف دﺳﺘﻮرات ﺻﺮﯾﺢ واﻟﺪﯾﻦِ ﻧﯿﻠﻪ. اﯾﻦ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎدهي ﺑﯽﺷﺮﻣﺎﻧﻪي آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ از ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﺶ در ﻣﻘﺎمِ ﻣﻌﻠﻢ ﺑﻮده‫ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻧﯿﻞ ﭘﺮي ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺷﺪه.
‫ﻧﻮﻻن ﮐﺎﻏﺬ را ﺑﻪ ﺗﺎد داد. اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد:
- اﯾﻦ رو ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﺨﻮن، ﺗﺎد. اﮔﻪ ﭼﯿﺰي ﻧﺪاري ﮐﻪ ﺑﻬﺶ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﯽ و ﯾﺎ ﻣﻄﻠﺒﯽ‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﺗﻮ ﺑﺎﯾﺪ اﺻﻼح ﺑﺸﻪ، اﻣﻀﺎش ﮐﻦ.
‫ﺗﺎد ورق را ﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮاﻧﺪ. زﻣﺎنِ زﯾﺎدي را ﺻﺮف ﺧﻮاﻧﺪن آن ﮐﺮد. وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎم ﮐﺮد، دﺳﺘﺎﻧﺶ و ﮐﺎﻏﺬﻣﯽﻟﺮزﯾﺪﻧﺪ.
‫ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪﮐﺮد و از ﻧﻮﻻن ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- ﭼﻪ... ﺑﻼﯾﯽ... ﺳﺮ... آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ... ﻣﯿﺎد؟
‫ﭘﺪرش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﻣﺸﺘﺶ را در ﻫﻮا ﺗﮑﺎن داد:
- اﯾﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ داره آﺧﻪ؟
‫ﻧﻮﻻن ﮔﻔﺖ:
- اﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪاره، آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ. ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ. ﻣﻦ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاد ﺑﺪوﻧﻪ.
ﺑﻪﻃﺮف ﺗﺎد ﺑﺮﮔﺸﺖ:
- ﻫﻨﻮز ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﻗﻮاﻧﯿﻦ رو زﯾﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﯾﺎ ﻧﻪ. اﮔﺮ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎﺷﻪ،‫ﺗﺤﺖ ﭘﯿﮕﺮد ﻗﺮار ﻣﯽﮔﯿﺮه. ﮐﺎري ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮﻧﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ - و اﻣﻀﺎي ﺗﻮ و دﯾﮕﺮون ﻫﻢ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﻪ - اﯾﻨﻪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ‫ﺑﺸﯿﻢ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ دﯾﮕﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺣﻖ ﺗﺪرﯾﺲ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ.
‫ﺗﺎد ﺑﺎ ﻟﮑﻨﺖﮔﻔﺖ:
- ﻫﺮﮔﺰ... ﺣﻖ ﺗﺪرﯾﺲ... ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ؟
‫ﭘﺪرش دوﺑﺎره اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻃﺮف او رﻓﺖ. ﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﮐﺸﯿﺪم. ﮐﺎﻏﺬ رو اﻣﻀﺎ ﮐﻦ، ﺗﺎد.
‫ﻣﺎدرش ﮐﻪ روي ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ:
- ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻋﺰﯾﺰم، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ.
‫ﺗﺎد ﻧﺎﻟﯿﺪ:
- اﻣﺎ... ﺗﺪرﯾﺲ ﻫﻤﻪي زﻧﺪﮔﯽﺷﻪ! ﺗﺪرﯾﺲ ﺑﺮاش ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰه.
‫آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦﻓﺮﯾﺎد زد:
- ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﺮاي ﺗﻮ داره؟
‫ﺗﺎد در ﺟﻮاب ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ:
- ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ دارم؟ اون ﺑﻪ ﻣﻦ اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽده! ﺷﻤﺎ ﻧﻤﯽدﯾﻦ!
‫ﭘﺪر ﺗﺎد ﺑﺎﻻي ﺳﺮش اﯾﺴﺘﺎد، رﻧﮕﺶ از ﺧﺸﻢ ﭘﺮﯾﺪه ﺑﻮد. ﻗﻠﻢ را ﺑﺮداﺷﺖ و دﺳﺘﻮر داد:
- اﻣﻀﺎ ﮐﻦ، ﺗﺎد.
‫ﺗﺎد ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن داد:
- ﻧﻪ، ﻣﻦ اﻣﻀﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.
‫ﻣﺎدرش ﻧﺎﻟﻪﮐﻨﺎن ﮔﻔﺖ:
- ﺗﺎد!
‫- اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖﻧﺪاره! ﻣﻦ اﻣﻀﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.
‫ﭘﺪر ﺗﺎد ﻗﻠﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮد آن را در دﺳﺖ ﺗﺎد ﺟﺎي دﻫﺪ. ﻧﻮﻻن ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺐ، ﺑﮕﺬارﯾﺪ‫ﻋﻮاﻗﺐ اﯾﻦﮐﺎر رو ﻫﻢ ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺑﺸﻪ.
‫از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰش ﺑﯿﺮون آﻣﺪ و ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺎد اﯾﺴﺘﺎد. ﭘﺮﺳﯿﺪ:
‫- ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯽﻣﯽﺗﻮﻧﯽ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ رو ﻧﺠﺎت ﺑﺪي؟ ﺧﻮدت دﯾﺪي ﭘﺴﺮ، ﻣﺎ اﻣﻀﺎي ﺑﻘﯿﻪ اﻓﺮاد رو دارﯾﻢ. وﻟﯽ اﮔﻪ‫اﻣﻀﺎ ﻧﮑﻨﯽ، ﺗﺎ آﺧﺮ ﺳﺎل ﻣﺸﻤﻮل ﻣﺠﺎزات اﻧﻀﺒﺎﻃﯽ ﻣﯽﺷﯽ. ﻫﺮ روز ﺑﻌﺪازﻇﻬﺮ و ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺗﻌﻄﯿﻼت آﺧﺮﻫﻔﺘﻪ، ﺑﺎﯾﺪ‫ﮐﺎر اﺟﺒﺎري اﻧﺠﺎم ﺑﺪي. اﮔﻪ ﭘﺎت رو ﻫﻢ از ﻣﺤﻮﻃﻪي ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﮕﺬاري، اﺧﺮاج ﻣﯽﺷﯽ.
‫ﻧﻮﻻن و واﻟﺪﯾﻦ ﺗﺎد ﺑﻪ او ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻧﻈﺮ ﺧﻮد را ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﺪ.
‫ﺗﺎد ﺳﺎﮐﺖﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد. آرام اﻣﺎ ﻗﺎﻃﻊ ﮔﻔﺖ:
- اﻣﻀﺎ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.
‫ﻧﻮﻻن ﭘﺸﺘﺶ را ﺑﻪ او ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺲ ﺑﻌﺪ از ﮐﻼسﻫﺎ، ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﯽﺑﯿﻨﻤﺖ. ﺑﺮو.
‫ﺗﺎد ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ و ﺑﯿﺮون رﻓﺖ. ﻧﻮﻻن ﺑﻪ واﻟﺪﯾﻦ ﺗﺎد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.
ﺧﺎﻧﻢ اﻧﺪرﺳﻦ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ آﻗﺎي ﻧﻮﻻن. ﻓﻘﻂ ﺣﺲ‫ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺮ ﻣﺎ ﺑﻮدﯾﻢ.
‫آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻒ اﺗﺎق ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ:
- ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ اون رو ﻣﯽﻓﺮﺳﺘﺎدﯾﻢ اﯾﻨﺠﺎ.
‫ﻧﻮﻻن ﮔﻔﺖ:
- اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ؟ ﭘﺴﺮﻫﺎ در اﯾﻦ ﺳﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎﺛﯿﺮﭘﺬﯾﺮﻧﺪ. وﻟﯽ ﻣﺎ درﺳﺘﺶ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ.

‫‪***

‫روز ﺑﻌﺪ، در ﻣﺤﻮﻃﻪﭘﻮﺷﯿﺪه از ﺑﺮف ﻣﺪرﺳﻪ، آﻗﺎي ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﮔﺮوﻫﯽ از داﻧﺶآﻣﻮزانِ درس ﻻﺗﯿﻦ‫ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد. ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ داﻧﺶآﻣﻮزان ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ اﻓﻌﺎل را ﺻﺮف ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﻟﺤﻈﻪاي اﯾﺴﺘﺎد، ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ‫ﻃﺒﻘﻪاي ﮐﻪﻣﺤﻞ اﻗﺎﻣﺖ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺑﻮد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻣﺘﻮﺟﻪ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﯿﺮون را‫ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد. ﻟﺤﻈﻪاي ﮐﻮﺗﺎه ﭼﺸﻤﺎنﺷﺎن ﺑﻪ ﻫﻢ اﻓﺘﺎد. ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﻧﻔﺴﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﮐﺸﯿﺪ و راه رﻓﺘﻦ ﺑﺎﭘﺴﺮﻫﺎ را‫از ﺳﺮﮔﺮﻓﺖ. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﭘﺲ از دﯾﺪن آﻗﺎي ﻣﮏآﻟﯿﺴﺘﺮ از ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﮐﻨﺎر رﻓﺖ، در ﺑﺮاﺑﺮ ﻗﻔﺴﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﺶ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ‫ﺑﺮداﺷﺘﻦﮐﺘﺎبﻫﺎي ﺷﻌﺮ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪاش - ﺑﺎﯾﺮون، وﯾﺘﻤﻦ، وردزورث - ﭘﺮداﺧﺖ. آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ و آنﻫﺎ را ﺳﺮ ﺟﺎيﺷﺎن‫ﮔﺬاﺷﺖ. درِ ﭼﻤﺪاﻧﺶ را ﺑﺴﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺖ. ﺑﺮاي آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﺗﺎق ﻣﺤﻘﺮ ﺧﻮد اﻧﺪاﺧﺖ و ﺑﯿﺮون‫رﻓﺖ.

‫وﻗﺘﯽ ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ آﻣﺎده رﻓﺘﻦ ﻣﯽﺷﺪ، ﺷﺎﮔﺮدانِ ﭘﯿﺸﯿﻦِ او در ﮐﻼسِ ادﺑﯿﺎت ﺑﻮدﻧﺪ. ﺗﺎد ﺑﻬﺖزده ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد، زﻣﯿﻦ را ﻧﮕﺎه‫ﻣﯽﮐﺮد؛ درﺳﺖﻣﺜﻞ روز آﻏﺎز ﻣﺪرﺳﻪ. ﻧﺎﮐﺲ، ﻣﯿﮑﺲ و ﭘﯿﺘﺲ در ﺻﻨﺪﻟﯽِ ﺧﻮد ﻣﯽﻟﻮﻟﯿﺪﻧﺪ، و ﺧﻔﯿﻒ و ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه‫ﻣﯽﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎي اﻧﺠﻤﻦِ ﺳﺎﺑﻖ، ﺷﺮﻣﻨﺪهﺗﺮ از آن ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻨﺪ. ﻓﻘﻂﮐﺎﻣﺮون ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‫ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻋﺎدي ﻣﯽآﻣﺪ، ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎده اﺳﺖ، ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮش ﻣﺸﻐﻮل ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﻮد. از ﻫﻤﻪﻧﻤﺎﯾﺎنﺗﺮ، ﻣﯿﺰ‫و ﻧﯿﻤﮑﺖﻫﺎي ﺧﺎﻟﯽِ ﻧﯿﻞ و ﭼﺎرﻟﯽ ﺑﻮد. ﻧﺎﮔﻬﺎن در ﺑﺎز ﺷﺪ و آﻗﺎي ﻧﻮﻻن ﺑﻪ داﺧﻞ آﻣﺪ. ﭘﺴﺮﻫﺎﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ، ﻧﻮﻻن ﭘﺸﺖ‪‫ﻣﯿﺰِ ﺗﺪرﯾﺲﻧﺸﺴﺖ، ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﯿﺰ ﻫﻤﻪ ﻧﺸﺴﺘﻨﺪ.
ﻧﻮﻻن ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ:
‫- در ﻃﻮل اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت، ادارهي اﯾﻦ ﮐﻼس رو ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﻣﯽﮔﯿﺮم. در ﺗﻌﻄﯿﻠﯽِ ﺑﻌﺪ از اﻣﺘﺤﺎن، ﺑﺮاﺗﻮن ﻣﻌﻠﻢ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽِ‫داﺋﻤﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﺧﻮب، ﺗﺎ ﮐﺠﺎي ﮐﺘﺎبِ ﭘﺮﯾﭽﺎرد ﺧﻮﻧﺪﯾﻦ؟
‫ﻧﻮﻻن ﺑﻪ ﻫﻤﻪﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ داوﻃﻠﺐ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺸﺪ.
‫- آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ؟
‫ﺗﺎد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﻣﯽﺷﺪ، ﺗﮑﺮار ﮐﺮد:
- ﮐﺘﺎبِ... ﭘﺮﯾﭽﺎرد...
‫ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽﻋﺼﺒﯽ ﻻﺑﻼي ﮐﺘﺎب ﺧﻮد را ﮔﺸﺖ.
ﻧﻮﻻن ﮔﻔﺖ:
- ﺻﺪاﺗﻮن رو ﻧﻤﯽﺷﻨﻮم، آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ.
‫ﺗﺎد ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽﮐﺎﻣﻼً آﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ... ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ... ﻣﺎ...
‫ﻧﻮﻻن ﮐﻪ از ﺟﻮاب دادنِ ﺗﺎد اوﻗﺎﺗﺶ ﺗﻠﺦ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎي ﮐﺎﻣﺮون، ﻟﻄﻔﺎً ﺷﻤﺎ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ.
‫- ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ، آﻗﺎ. رﻣﺎﻧﺘﯿﮏﻫﺎ و ﺑﻌﻀﯽ از ﻓﺼﻞﻫﺎي ادﺑﯿﺎت‪ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ‪داﺧﻠﯽ رو ﺧﻮﻧﺪﯾﻢ.
‫ﻧﻮﻻن ﭘﺮﺳﯿﺪ:
- رﺋﺎﻟﯿﺴﺖﻫﺎ رو ﭼﯽ؟
‫ﮐﺎﻣﺮون ﮔﻔﺖ:
- ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮش رو ﺟﺎ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ.
‫ﻧﻮﻻن ﺑﻪ ﮐﺎﻣﺮون ﺧﯿﺮه ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان دﯾﮕﺮﻧﮕﺎه ﮐﺮد:
- ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب، از اول ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﺷﻌﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟
‫ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺟﻮاب ﻣﺎﻧﺪ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ داوﻃﻠﺐ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯾﯽ ﻧﺸﺪ. ﻧﺎﮔﻬﺎن درِ ﮐﻼس ﺑﺎز ﺷﺪ و آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ داﺧﻞ آﻣﺪ. ﺑﻪ‫ﻧﻮﻻن ﮔﻔﺖ:
- آﻣﺪهم وﺳﺎﯾﻞ ﺷﺨﺼﯽام رو ﺑﺮدارم. ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﮐﻼس ﺻﺒﺮ ﮐﻨﻢ؟
‫ﻧﻮﻻن ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽﺑﺪﺧﻠﻖ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺮدارﯾﺪ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ.
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺮﮔﺸﺖ:
- آﻗﺎﯾﻮن، ﺻﻔﺤﻪي ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮏ‪ﻣﻘﺪﻣﻪ رو ﺑﯿﺎرﯾﻦ. آﻗﺎي ﮐﺎﻣﺮون، ﻣﻘﺎﻟﻪي ارزﺷﻤﻨﺪ‫دﮐﺘﺮ ﭘﺮﯾﭽﺎرد رو درﺑﺎرهي درك ﺷﻌﺮ، ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺨﻮﻧﯿﺪ.
‫ﮐﺎﻣﺮون ﮔﻔﺖ:
- آﻗﺎي ﻧﻮﻻن، اون ﺻﻔﺤﻪي ﮐﺘﺎﺑﻢ ﮐﻨﺪه ﺷﺪه.
‫ﻧﻮﻻن ﺑﺎﺑﯽﺻﺒﺮي ﮔﻔﺖ:
- ﭘﺲ ﮐﺘﺎب ﮐﺲ دﯾﮕﻪاي رو ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ.
‫ﮐﺎﻣﺮون ﮔﻔﺖ:
- اون ﺻﻔﺤﻪﻫﺎ از ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺎبﻫﺎ ﮐﻨﺪه ﺷﺪه، آﻗﺎ.
‫ﻧﻮﻻن ﺑﻪﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ:
- ﯾﻌﻨﯽ ﭼﯽ ﮐﻪ اون ﺻﻔﺤﻪﻫﺎ ﮐﻨﺪه ﺷﺪهن؟
‫ﮐﺎﻣﺮون ﯾﮑﻪﺧﻮرد.
- آﻗﺎ، ﻣﺎ...
‫ﻧﻮﻻن ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﮐﺎﻣﺮون.
‫ﺳﭙﺲ ﮐﺘﺎب ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺎﻣﺮون داد و آﻣﺮاﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
- ﺑﺨﻮن.
‫- درك ﺷﻌﺮ، ﻧﻮﺷﺘﻪي دﮐﺘﺮ ج. اﯾﻮاﻧﺰ ﭘﺮﯾﭽﺎرد. ﺑﺮاي درك‪ﮐﺎﻣﻞﺷﻌﺮ، اﺑﺘﺪا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﻗﺎﻓﯿﻪ و ﺻﻨﺎﯾﻊ ادﺑﯽ ﺗﺴﻠﻂ ﮐﺎﻓﯽ‫داﺷﺖ. آنﮔﺎه دو ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻄﺮح ﻣﯽﺷﻮد: ﻫﺪﻓﯽ ﮐﻪ ﺷﻌﺮ دﻧﺒﺎل ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺗﺎ ﭼﻪ ﺣﺪ اﺳﺘﺎداﻧﻪ...
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪﮐﺎﻣﺮون ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪ، ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﮐﻨﺎر ﮐﻤﺪ‪ﮔﻮﺷﻪي اﺗﺎق اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﺮد. ﺗﺎد را دﯾﺪ‫ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ از اﺷﮏ ﺑﻮد. ﻧﺎﮐﺲ و ﻣﯿﮑﺲ، ﭘﯿﺘﺲ و ﺑﻘﯿﻪ را دﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺷﺮﻣﻨﺪهﺗﺮ از آن ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪﭼﺸﻤﺎن او‫ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻨﺪ، اﻣﺎ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺳﺮﺷﺎر از اﺣﺴﺎس ﺑﻮدﻧﺪ. آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ. ﺗﺼﺎدف‪اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻘﺎﻟﻪي ﭘﺮﯾﭽﺎرد ﺑﺎ ﻟﺤﻈﻪي ورود‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪ ﮐﻼس، ﺑﻬﺖآور ﺑﻮد. ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ وﺳﺎﯾﻠﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد و از ﻣﯿﺎن اﺗﺎق ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺖ. درﺳﺖ ﻫﻤﺎن دم‫ﮐﻪ ﺑﻪ در رﺳﯿﺪ، ﺗﺎد از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ، ﺣﺮف ﮐﺎﻣﺮون را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد و ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺮآورد:
‫- آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ! اونﻫﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ رو ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻣﻀﺎي اون ورﻗﻪ ﮐﺮدﻧﺪ!
‫ﻧﻮﻻن ﺧﺸﻤﮕﯿﻦﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. دﺳﺘﻮر داد:
- ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ، آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ.
‫ﺗﺎد اداﻣﻪ داد:
- آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ، راﺳﺖ ﻣﯽﮔﻢ؛ ﺣﺮﻓﻢ رو ﺑﺎور ﮐﻨﯿﺪ!
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪﻧﺮﻣﯽ ﮔﻔﺖ:
- ﻣﻦ ﺣﺮﻓﺖ رو ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﺗﺎد.
‫ﻧﻮﻻن از ﮐﻮره در رﻓﺖ و داد زد:
- آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ، ﺑﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮون.
‫ﺗﺎد از دﺳﺘﻮر ﻧﻮﻻن ﺳﺮﭘﯿﭽﯽ ﮐﺮد:
- وﻟﯽ ﺗﻘﺼﯿﺮ اﯾﺸﻮن ﻧﺒﻮد، آﻗﺎي ﻧﻮﻻن!
‫ﻧﻮﻻن ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ از ﻣﯿﺎن ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺎد رﻓﺖ. دﺳﺖﻫﺎﯾﺶ را روي ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﺤﮑﻢ او را ﻧﺸﺎﻧﺪ.
‫ﻓﺮﯾﺎد زد:
- آﻗﺎي اﻧﺪرﺳﻦ، ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ. اﮔﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﻪ دﻫﻦﺗﻮن رو ﺑﺎز ﮐﻨﯿﻦ...
‫ﺑﻪ ﻃﺮف ﺷﺎﮔﺮدﻫﺎي دﯾﮕﺮ ﺑﺮﮔﺸﺖ:
- و ﯾﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﻪاي ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻪ، از ﻣﺪرﺳﻪ اﺧﺮاج ﻣﯽﺷﻪ!
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ دوﺑﺎره وارد ﮐﻼس ﺷﺪه ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺎد ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد، ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﯾﺎرياش ﮐﻨﺪ. ﻧﻮﻻن ﺑﻪﻃﺮف او‫ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺟﯿﻎ زد:
- آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ، ﺑﺮﯾﺪ ﺑﯿﺮون. ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ!
‫ﭘﺴﺮﻫﺎ ﺑﻪﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺧﯿﺮه ﺷﺪﻧﺪ. او ﻫﻢ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼً ﺑﻪ آنﻫﺎ ﺧﯿﺮه ﺷﺪ. ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﺮاي آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﭼﻬﺮهي آنﻫﺎ را ﺑﻪ‫ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺴﭙﺎرد. ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﻃﺮف در رﻓﺖ.
ﺗﺎد ﺻﺪا زد:
- اي ﻧﺎﺧﺪا! ﻧﺎﺧﺪاي ﻣﻦ!
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﺮﮔﺸﺖ و ﺑﻪ ﺗﺎد ﻧﮕﺎه ﮐﺮد. ﺑﻘﯿﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ. ﺗﺎد ﯾﮏ ﭘﺎﯾﺶ را روي ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮش ﮔﺬاﺷﺖ،‫ﺧﻮد را ﺑﺎﻻﮐﺸﯿﺪ و در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﮐﻮﺷﯿﺪ از رﯾﺨﺘﻦ اﺷﮑﺶ ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي ﮐﻨﺪ، رو ﺑﻪ ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﺮ روي ﻣﯿﺰﺧﻮد اﯾﺴﺘﺎد .
‫ﻧﻮﻻن ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺎد رﻓﺖ و ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ:
- ﺑﺸﯿﻦ ﺳﺮِ ﺟﺎت.
‫وﻗﺘﯽ ﻧﻮﻻن از ﻣﯿﺎن ﻣﯿﺰﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺗﺎد ﻣﯽرﻓﺖ، ﻧﺎﮐﺲ در ﻃﺮف دﯾﮕﺮ اﺗﺎق، آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ را ﺻﺪا زد و او ﻧﯿﺰ ﺑﺮ‫روي ﻣﯿﺰﺗﺤﺮﯾﺮش اﯾﺴﺘﺎد. ﻧﻮﻻن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻧﺎﮐﺲ رﻓﺖ. ﻣﯿﮑﺲ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﺮات داد و ﺑﺮ ﺑﺎﻻي ﻣﯿﺰ اﯾﺴﺘﺎد. ﭘﯿﺘﺲ ﻫﻢ‫ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮد. ﺷﺎﮔﺮداﻧﯽ ﮐﻪ در ﮐﻼس ﺑﻮدﻧﺪ، ﺗﮏﺗﮏ و ﺑﻌﺪ ﮔﺮوهﮔﺮوه از آنﻫﺎ ﭘﯿﺮوي ﮐﺮدﻧﺪ و روي ﻣﯿﺰﻫﺎيﺷﺎن ﺑﻪ‫ﻧﺸﺎﻧﻪي ﺑﺪرودي ﺧﺎﻣﻮش رو ﺑﻪ آﻗﺎي ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ اﯾﺴﺘﺎدﻧﺪ. ﻧﻮﻻن از ﻣﻬﺎر ﮐﺮدن ﮐﻼس دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﯽﺣﺮﮐﺖ اﯾﺴﺘﺎد .
‫ﺷﮕﻔﺖزده ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺠﻠﯿﻞِ ﻓﺮاﮔﯿﺮ از ﻣﻌﻠﻢ ﺳﺎﺑﻖِ ادﺑﯿﺎت ﻧﮕﺎه ﮐﺮد.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺳﺮﺷﺎر از ﻋﺎﻃﻔﻪ و اﺣﺴﺎس، در آﺳﺘﺎﻧﻪي در اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد. ﮔﻔﺖ:
- ﻣﺘﺸﮑﺮم، ﺑﭽﻪﻫﺎ... ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم.
‫ﮐﯿﺘﯿﻨﮓ ﺑﻪﭼﺸﻤﺎن ﺗﺎد و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده ﻧﮕﺎه ﮐﺮد؛
ﺳﺮ ﻓﺮود آورد و ﺳﭙﺲﺑﺮﮔﺸﺖ، از اﺗﺎق‫ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﺷﺎﻋﺮان ﻣﺮده را ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﯿﺰﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﻪ ﺑﺪرودي ﺧﺎﻣﻮش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺗﺮك ﮔﻔﺖ.

پایان

هرچي دورت شلوغ تره ، تنها تري!
چه بخواي ، چه نخواي بايد تنها بپري !
-----------------------
SatanGirl





  صفحه 2 از 2:  « پیشین  1  2

خاطرات و داستان های ادبی /

انجمن شاعران مرده

این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

DMCA/Report Abuse (گزارش) | News | Rules | How To | FAQ | Moderator List | Sexy Pictures Archive | Adult Forums | Advertise on Looti

↑ بالا

Copyright © 2009-2024 Looti.net. Looti Forums is not responsible for the content of external sites