کژال ۴گوش می دم عزیزم- حالا من باید چیکار کنم ؟اون مسئله رو می تونم کتمان کنم اما خودکشی رو نه، متوجه هستین که.هم از نظر قانون مشکل داره و هم اخلاقی . اگر دوباره اقدام کنه.....- می فهمم توام مسئولیت داری- نمی دونم باید چیکار کنم؟ اصلا موندم- خودتو ناراحت نکن .به من فرصت بده یه فکری بکنم، خونسرد باش- پدر و برادرش اینطور که بنظر می رسید خیلی متعصب ن، اگر من یه پزشک مرد بودم احتمالا می ذاشتن بمیره که دست من بهش نخوره- می دونم، تو کار درستی انجام دادی.فقط کمی به من مهلت بده .الان کجاست؟ درمانگاهه؟- بعله ، فعلا نذاشتم ببرنش خونه- با موبایل زنگ می زنی؟شماره موبایلم رو بهش دادم که گفت:- تو فعلا هیچ کاری نکن تا من باهات تماس بگیرمازش خداحافظی کردم و برگشتم درمانگاه. گلرخ هنوز خواب بود و گلرنگ کنار تختش رو صندلی نشسته بود .تا منو دید از جاش بلند شد که بهش اشاره کردم بشینه و یه سر به گلرخ زدم.حالش خوب بود . یه لبخند به گلرنگ زدم که مطمئن بشه حال خواهرش خوبه و برگشتم تو دفترم که چند دقیقه بعد گلرنگ هم اومد اونجا و یه نگاه به من کرد و خندید. منم با خنده جوابش رو دادم ،احساس کردم میخواد باهام حرف بزنه . یه صندلی کنار میزم بهش تعارف کردم که نشست و گفت:- منم میخوام مثل شما پزشک بشم- عالیهیه مرتبه خنده از روی لباش محو شد و گفت:- اما نمی شهلزومی نداشت که بپرسم چرا برای همین هم فقط نگاهش کردم که گفت:- تو شهر چه جوریه؟ یعنی شما چه جوری تونستین برین دانشگاه؟بلند شدم سماور رو روشن کردم و برگشتم سرجام نشستم و گفتم:- از نظر تحصیل می گی؟- نه ، خونواده تون- خوب اونجا اینطوریه دیگه- یعنی خونواده ها قبول کردن یه دختر می تونه درسش رو بخونه و بعد هم بره دانشگاه؟- همه همه نه، اما اکثرا آره- چه خوب ، خوش به حالشون- اینجا اینطوری نیست؟- نه- ولی من شنیده بودم که تو این وضع خیلی فرق کرده - آره ، اما فرقی که کرده اینه که حالا می ذارن تا دیپلم بخونیم- خب ، این اصلا خوب نیست- دانشگاه چه جوریه؟- یه چیزی مثل دبیرستان اما با جو بازتر- باید خیلی خوب باشهسرم رو تکون دادم که گفت:- شما شوهر ندارین؟- هنوز نه- نامزد کسی هم نیستین؟- نه- چه جوری پدر و مادرتون بهتون اجازه دادن تنها بیایین اینجا؟- سطح فکرها فرق می کنه- خوش به حالتون ، ماها که اینجا تا به دنیا می آییم و یه اسم رومون می ذارن- یعنی چی؟- گلرخ که نشون کرده پسر عمومه ، منم که ناف م رو برای پسر دایی م بریدن- و حتما گلرخ پسرعموش رو دوست نداره- نه ، منم پسر دایی م رو دوست ندارم- اما نباید کاری رو که گلرخ کرد توام بکنی- گلرخ فقط خودشو زجر می ده، بالاخره اینکار می شه . بنظر من این کار بهتر از مردنه، یعنی همه دخترای ده زندگیشون اینطوریه .بالاخره باید ساختیه نگاهی بهش کردم و گفتم:- یعنی اگه با پدرت صحبت بشه، تاثیری نداره؟همونجوری که گوشی معاینه رو بر می داشت گفت:- نه، هیچ فایده ای نداره، اولا که ماها نامزد شدیم و برامون شیرینی خوردن ، گلرخ که هیچی . شیربهاشم بابام سه سال پیش از عموم گرفته و باهاش اسب خریده ، تازه شم اگه پسرعموم گلرخ رو نخواد باید زن یکی دیگه از مردای ده بشه ، اونم اگه زنده بمونه- نمی فهمم- اینجا وقتی یه مرد نامزدش رو نخواست حتما یه عیبی دختره داشته- خب؟- بابا و برادرش سرش رو تو خواب می برن- سرشو می برن یعنی چه؟- یعنی می کشنش- آخه چرا؟ شاید نامزدش به دلایل دیگه نخواسته باهاش ازدواج کنهشونه هاشو انداخت بالا و استتوسکپ رو گذاشت رو میز و گفت:- داداشم اگه بفهمه گلرخ اینکار رو کرده حتما می کشتش- اگه رشید بیاد خواستگاری چی؟- هر دوشون رو می کشه- برای چی؟- این چندتا ده که دور و ور رو خونه ن با ده های اونطرفی دشمنن، سرآب، اونوقت اونا پسر زیاد دارن و ماها دختر . هرچند وقت به چند وقتم هم خون و خونریزی می شه- سر آب؟- نه، سر دخترا .اگه ما تنها بریم دشت، کمین می کنن و می دزدن مون، اونوقت مردای ده باید زود بیان و ما رو پس بگیرن .عین یه بازی .وقتی برای پس گرفتن می آن ، خون و خونریزی می شه.اون وقت ریش سفیدای هر دو تا ده می آن جلو و قرار می شه اون پسر که دختر رو دزدیده با بابا یا داداش دختر جنگ کنه ، اگر پسره موفق شد، دختر مال اونه اما اگه داداشش موفق شد، پسره رو می کشه و خواهرش رو پس می گیرهبعد یه خنده ای کرد و سرشو انداخت پایین و گفت:- اگرم بین خواهرش و پسره اتفاقی افتاده باشه، خواهرشم می کشه- خواهرش رو برای چی؟- چون نتونسته از خودش مراقبت کنه- وقتی دزدیدنش چیکار می تونه بکنه؟- باید برای حفظ آبروش خودش رو بکشهیه لحظه ساکت نگاهش کردم و بعد گفتم:- تو کلاس چندمی؟- دوم دبیرستانیه خرده فکر کردم نمی دونستم چی باید بهش بگم .برای اینکه کمی دلداریش بدم گفتم:- ببین گلرنگ جان، اینکه یه دختر آزادی برای انتخاب نداشته باشه خیلی بده اما سطح آگاهی آدما کم کم بالا می ره.ماهام همه تابع جو حاکم بر محیط مون هستیم .تو شهرم مشکلاتی هست . باید تا حدودی هم با شرایط موجود ساخت و تحملش کرد .بنظر من گلرخ هم اگه زن پسر عموش می شد بهتر از وضع فعلی بودتو چشمام نگاه کرد و گفت:- پسر عموم سی و هشت سالشه از گلرخ بیست سال بزرگتره ، گلرخ می شه زن سومش- پسرعموت سی و هشت سالشه؟سرش رو تکون داد- پس چرا پدرت میخواد یه همچین کاری بکنه؟- عموم اینا پولدارن ، سه سال پیش پول یه اسب خوب رو به بابام دادن- یعنی پدرت دخترش رو در ازای پول یه اسب معامله کرده؟- پول یه اسب خوب خیلی زیاده ، اینجا با ده تا بیست گوسفند یه دختر رو شیرینی میخورنفقط نگاهش کردم که آروم گفت:- بابام از اسبش نمی گذرهمنظورش رو فهمیدم ، مخصوصا با وضعی که برای گلرخ پیش اومده بود. نمی دونستم چی باید بگم ؟سماور جوش اومده بود .بلند شدم و چایی دم کردم و یه سر به گلرخ زدم و برگشتم و تا نشستم سرجام که گلرنگ یه لبخند زد وگفت:- برای شمام اینجا خواستگار پیدا می شه- برای من؟سرشو تکون داد که گفتم:- ولی من خیال ازدواج ندارم- شما خیلی خوشگلین ، حتما براتون خواستگار پیدا می شه- شاید من نخوام اصلا شوهر کنم- نمی شه، تو ده ما از روزی که یه دختر به دنیا می آد ، یکی صاحبش می شه . یعنی باید صاحب داشته باشه- مگه دخترا گوسفندن که باید صاحب داشته باشن؟فقط نگاهم کرد که گفتم:- در هر صورت من مایل نیستم به قول شماها صاحب پیدا کنم- چه روپوش قشنگی پوشیدین- ازش خوشت می آد؟- خیلی ، مبارکتون باشه- ممنون- ماها اجازه نداریم روپوش بپوشیم- چرا؟- باید همین لباس محلی مون رو تنمون کنیم- خب این لباساتون که خیلی قشنگهیه نگاه به لباسش کرد و گفت:- آره اما دست و پا گیره ، روپوش و شلوار راحته. مخصوصا این شلوارای جین .من خیلی دوست دارم که بتونم یه روزی شلوار جین بپوشم، یعنی برام یه آرزو شدهنگاهش کردم .یه لحظه تو چشمام خیره شد .برق هزار تا حسرت رو تو چشماش دیدم . از جام بلند شدم برم چایی بریزم که یه مرتبه دیدم چندتا اسب سوار بتاخت اومدن جلو نرده های حیاط و یکیشون با اسب از روی نرده ها پرید و اومد تو حیاط .سه تا بودن . هر سه تا هم تفنگ دستشون بود .فکر کردم از تفنگچی های خان بانو هستن . رفتم جلو و در رو باز کردم که از اسب پیاده شد و اومد جلو ، یه پسر حدود بیست و سه چهار ساله بود تا رسید به من لوله تفنگ رو گرفت جلو و با لهجه محلی گفت:- تو خانم دکتری؟آروم سرم رو تکون دادم که با همون لهجه گفت:- واسه مون احترام داری اما کاری نکن که سرخت کنمیه لحظه بهش مات شدم که یه مرتبه گلرنگ اومد و با دستش زد زیر لوله تفنگ و خودشو انداخت جلو من ! پسره زود خودش لوله تفنگ رو گرفت بالا و گفت:- ببخشین خانم دکتر ! ماها انقدر بی تربیت نیستیم .اما الان وقت تنگهاینو گفت و رفت تو اون یکی اتاق بالای سر گلرخ و خواست که از روی تخت بلندش کنه ، گلرنگ رو زدم کنار و رفتم جلوش و گفتم :- چیکار می کنی؟دوباره با همون لهجه گفت:- دارم زنم رو می برم خونه ش- اینطوری؟- چاره ندارم- اینکه دزدیه- وقتی دختر به ما نمی دن باید دزدی کنیم دیگه- تو رشیدی؟- ها!- می دونی که آخرش یکی کشته می شه؟- ها- فکر می کنی اگه بیان دنبالش تو رو بکشن، اونو زنده می ذارن؟- نه- فکر می کنی اگه تو برادر یا پدرش رو بکشی ، گلرخ یادش می ره؟نگاهم کرد که زود گفتم:- کدوم دختری عاشق شوهری می شه که برادر یا پدرش رو کشته ؟ به این فکر کردی؟دو دل شد و همونجور ایستاد .برگشتم طرف گلرخ ، از رو تخت بلند شده بود و داشت به من و رشید نگاه میکرد .رفتم طرفش و خواستم بخوابونمش که رشید یه قدم اومد جلو و گفت:- از خودش می پرسیمبعد سر گلرخ داد زد و گفت:- با من می ای؟گلرخ یه تکون خورد و خواست از تخت بیاد پایین اما با ضعفی که داشت نتونست . رشیدم اومد جلو و خیلی ناراحت از رو تخت بغلش کرد و یه لحظه به من نگاه کرد و بعد تند از در درمانگاه رفت بیرون .دویدم دنبالش که اون دوتا دوستاش تفنگ هاشونو آوردن پایین .زود گلرخ رو سوار اسب کرد و خودشم پرید رو اسب . پسر خوش قیافه ای بود.خواستم یه چیزی بهش بگم که گفت:- ما اصلا نمیخواستیم اینجوری بشه ! اگه می ذاشتن ، می اومدیم خواستگاری به ما چه مربوطه که سی سال پیش ده ما با ده اینا جنگ داشته، ماها که جنگ با کسی نداریم .اگه بابای ما با بابای اینا جنگ دارن به ما چه .بعد سر اسب رو برگردوند و با یه حرکت از روی نرده ها پرید و بتاخت رفت! یکی از دوستاشم دنبالش رفت اما یکی دیگه شون همونجا ایستاده بود و منو نگاه میکرد ! یه پسر هیفده هجده ساله بود! برگشتم نگاهش کردم که بهم خندید و با یه لهجه قشنگ گفت :- ما یه دادا داریم که از خودم بزرگتره! وقت زن گرفتنشهبعد دوباره خندید و یه نگاه به گلرنگ کرد و یه مهمیز به اسبش زد و مثل برق رفت !برگشتم طرف گلرنگ که دیدم داره بهش می خنده ! مونده بودم چیکار کنم .دویدم بیرون و رفتم تو کوچه.چندتا از زن های آبادی داشتن بهم نگاه میکردن .بلند داد زدم و گفتم :- کدخدا ، کدخدا کجاست؟ صداش کنینزود یکیشون سبدی رو که رو سرش بود گذاشت زمین و دویید طرف ته کوچه اما هنوز تا نصفه راه رو نرفته بود که از این طرف کوچه دوتا سوار به تاخت رد شدن، یکی شونو شناختم .برادر گلرخ بود و اون یکی هم حتما پدرش بود.برگشتم طرف درمانگاه و تا رسیدم دیدم که دو تا سوار دیگه هم به تاخت دنبالشون رفتن .شاید دو دقیقه نگذشته بود که سه چهار تا سوار دیگه هم بتاخت رفتن همونطرف .تمام بدنم داشت می لرزید .می دونستم که این جریان عاقبت خوبی نداره . خیلی به دلم بد اومده بود .نمی دونستم باید چیکار کنم.
رفتم تو درمانگاه و پشت میزم نشستم.گلرنگ م اومد و همونجا کنار میز ایستاد .یه نگاه بهش کردم و گفتم :- حتما نوبت بعدی ، تویی! اون پسره یه جوری بهت نگاه میکرد.سرش رو انداخت پایین و هیچی نگفت . از جام بلند شدم و رفتم طرفش و با دستم سرش رو آوردم بالا و گفتم :- فکر می کنی این کارا درسته؟ اگه الان یکی کشته بشه چی؟- حتما می شه- ایشاءا... نمی شه اما آخه این چه کاری یه؟- ما چه گناهی داریم ؟ هرکی تفنگش پر زورتر باشه ، دختر مال اونه- مگه اینجا جنگله ؟ تو همچین حرف می زنی که انگار دخترای این ده آهو و گوزن و غزالن و جونای اون ده ، شکارچی- ها ، همینطوریه که گفتین- یعنی شما انسان نیستین ؟- نه، ما برای بابامون مثل گوسفنداشیم ، به هر کی بخواد می فروشه و به هر کی که نخواد نمی فروشه- پس خودتون چی؟ نباید از خودتون یه فکری یه نظری داشته باشین؟- چه فرقی می کنه؟- خیلی فرق می کنه- برای ما نه، ما چه تو این ده چه تو اون ده باید کار کنیم ، حالا یا برای بابامون یا برای شوهرمون- هرکسی باید برای زندگی کار و تلاش کنههمونجور که نگاهم میکرد گفت :- ما اینجا از مدرسه که برمی گردیم باید بریم سر دار- دار؟- دار قالی ، از وقتی که برمی گردیم می شینیم سر دار تا شام .حالا برامون چه فرقی می کنه سر کدوم دار بشینیم ؟- یعنی از وقتی می آیین خونه قالی می بافین تا آخر شب؟- ها- دیگه چیکار می کنین؟- هیچی ، یا قالی می بافیم یا گوسفند به چرا می بریم یا سر زراعتیم- یعنی شما هیچ تفریحی ندارین؟- وقتی با دخترای دیگه سر دار نشستیم ، حرف می زنیم و می خندیمبعد برگشت بیرون رو نگاه کرد و گفت :- شوهرم که بدن مون همینه ، حداقل اگه شوهرمون رو دوست داشته باشیم .......یه مرتبه از دور صدای تیر اندازی اومد، دوییدیم بیرون ، صدا زیاد نزدیک نبود اما شنیده می شد دیگه راحت می شد جوونای آبادی رو از دور تشخیص داد . هر کدوم رو یه اسب نشسته بودن و فاتحانه بطرف ده می تاختن . سر همه شون بالا بود .جلوتر از همه اسب پدر گلرنگ می تاخت . یه اسب با دو سوار . یکی روی زین نشسته و اون یکی روی زین خوابیده . با هر حرکت اسب موهای سیاه و بلندش مثل خرمن گندم عقب و جلو می رفت .دیگه می شد حتی گلهای قرمز و نارنجی و زرد پیرهنش رو دید .نعش گلرخ رو برگردونده بودن .یه مرتبه صدای شیون بلند شد .اول مادرش و بعد بقیه . درست مثل یه خواننده نوحه که یه گروه کر همراهی ش میکرد. اون یه چیزی به زبون خودش می گفت و بقیه زن هام جوابش رو می دادن باورم نمی شد که این نعش همون دختر خوشگل باشه که یه ساعت پیش رو تخت خوابیده بود و من داشتم معالجه اش میکردم .دیگه رسیده بودن به ده .یه دقیقه بعد همگی جلوی حیاط درمانگاه دهنه اسب هاشون رو .حتما مردای ده بهشون رسیدن تو دلم داشت می لرزید ، یه خرده بعد از اینطرف کوچه، کدخدا با دوتا سوار دیگه پیداشون شد ، تفنگچی های خان بانو بودن .تا رسیدن از اسب پیاده شدن و سلام کردن .کدخدام اومد جلو و سلام کرد و گفت :- شما حالتون خوبه خانم دکتر؟سرمو تکان دادم که یه نگاه به گلرنگ کرد و گفت:- اون گیس بریده آخرش خون راه انداختبرگشتم به کدخدا گفتم :- یه خبری به نیرو انتظامی بدین- که چی بشه؟- خب بیان و نذارن حداقل کسی کشته بشه- الان اگه مامورا برسن ، اینا با همدیگه دوست می شن و جلو مامورا همدیگرم ماچ می کنن اما تا اونا برن و دوباره می افتن به جون همدیگه، براشون ننگه مامور و پلیس بهشون کمک کنه. ما باید خودمون ناموس مون رو نیگه داریمیه نگاه بهش کردم و اومدم برم تو درمانگاه که گفت :- خانم دکتر ، این دونفر رو خان بانو فرستادن- برای چی؟- گفتن علی الحساب اینجا باشن تا غائلهختم بشهفهمیدم که حتما ممکنه مسئله ای پیش بیاد ، یه سری تکون دادم و برگشتم تو درمانگاه .کار دیگه ای نمی شد کرد. باید صبر می کردم تا ببینم چی می شه کم کم زن های ده جمع شدن جلو درمانگاه ، از پشت شیشه می دیدمشون اونام یه لحظه درمانگاه رو نگاه می کردن و یه لحظه بعد اونطرف ده رو که مرداشون رفته بودن ، همه ساکت یه خرده که گذشت تعدادشون زیادتر شد.هنوز صدای تیراندازی از دور می اومد.برگشتم به گلرنگ گفتم :- اینا برای چی جمع شدن اینجا؟- جمع شدن که عزا داری کنن- عزاداری؟- بالاخره یکی دوتا کشته می شن- شاید کسی کشته نشه- حتما می شه ، اون یکی مادرمه- کدوم؟- اونکه چارقد قرمز سرشه- خب برو بگو بیاد تویه خرده نگاهم کرد و بعد رفت بیرون و از حیاط درمانگاه رد شد و رفت طرف یه زن که رو زمین نشسته بود و سرش رو گرفته بود تو دستش . یه چیزی در گوشش گفت و زیر بغلش رو گرفت و از جا بلندش کرد و آروم آوردش طرف درمانگاه .صبر کردم تا رسیدن به حیاط و رفتم جلوشون هر دو یه لحظه ایستادن. یه قدم رفتم جلو و زیر بغل مادرش رو گرفتم و یا خودم بردمش تو درمانگاه رو یه صندلی نشوندمش .بیچاره کلافه بود . یه مرتبه زد زیر گریه و یه چیزی به زبون خودشون گفت که من نفهمیدم .برگشتم طرف گلرنگ که گفت :- میگه خانم دکتر چه خاکی تو سرم بریزم؟جواب ندادم که دوباره به همون زبون یه چیزی گفت و بازم گلرنگ برام معنی ش کرد .- می گه دخترم از دستم رفتدستم رو گذاشتم رو شونه ش که بازم یه چیزی گفت و گلرنگ م بلافاصله ترجمه ش کرد.- می گه اگه نعشش رو برام بیارن چی؟- فارسی می فهمه ؟گلرنگ یه سری تکون داد و بعد به مادرش یه چیزی به زبون خودشون گفت.منم سرم رو بردم در گوشش و آروم جریان گلرخ رو براش گفتم که یه مرتبه محکم زد تو صورتش و شیونش بلندتر شد .یه کم صبر کردم تا آروم بشه و بعدش گفتم:- آروم باش مادر ، کاری یه که شده . باید قبلا فکرش رو میکردی .با یه لهجه غلیظ گفت .- چه فکری می کردُم مادر؟ چن گاهه زندانی یه .ای صبح حالش خراب شد آوردیمش سی شوما ، آوردیمش همین جا که اون بی شرف دَرِش داد.یه مرتبه متوجه گلرنگ شدم .یه لبخند مرموز نشست رو لباش . یه نگاه بهش کردم که سرش رو برگردوند اونطرف، رفتم و برای مادرش یه چایی ریختم و آوردم دادم بهش . یه مرتبه در درمانگاه باز شد و چند تا زن دیگه هم اومدن تو.بقیه شونم جمع شده بودن تو حیاط . انگار ترسشون از من ریخته بود .با سر بهشون سلام کردم و دو تا صندلی خالی رو تعارف کردم اما همه شون همون جلوی درِ ، تو درگاهی نشستن .به گلرنگ اشاره کردم که یعنی چایی براشون بیاره اما یکی دوتا نبودن که ، خودِ گلرنگ متوجه شد و با یه اشاره بهم فهموند که احتیاجی به پذیرایی نیست .وقت پذیرایی م نبود .هنوز صدای تیراندازی از دور می اومد .بیچاره مادرش کلافه بود .اصلا رو صندلی بند نمی شد.مرتب یه چیزی مثل نوحه رو زیر لب زمزمه میکرد . انگار داشت خودشو برای چیزای بدتری آماده میکرد .نمی دونستم این جور وقتا باید چیکار کنم یا چی بگم .راستش انگار آدمای این ده کوچیک جای یه پزشک عمومی احتیاج به یه روانپزشک یا مشاور داشتنیواش به گلرنگ اشاره کردم که بیاد تو دفترم و خودم جلوتر رفتم .یه خرده بعد اونم اومد .در دفتر رو بستم و اروم بهش گفتم:- با همدیگه اینجا قرار گذاشته بودن؟سرش رو انداخت پایین و هیچی نگفت .- پس جریان خودکشی ساختگی بود . فقط چندتا قرص خورده بود که بقیه رو گول بزنه؟سرش رو بلند کرد و گفت :- چاره دیگه ای نداشت- اگه الان نعشش رو بیارن چی؟- اگه الان نیارن، یکی دو ماه دیگه می آرن .بابام حتما وقتی می فهمید چیکار کرده می کشتش- یعنی ارزشش رو داره؟- داره شاید شانس بیاره و بابام اینا نتونن بگیرن شون . شاید بذارن و با رشیدن برن یه جای دیگه .یه جای دور که دست هیچکس بهشون نرسه- قرار مداراشون رو تو گذاشتی؟دوباره سرش رو انداخت پایین .منم منتظر جواب نبودم .در رو باز کردم و برگشتم پیش بقیه . تا رسیدم دیدم همه سرهاشون رو برگردوندن طرف بیرون . یه لحظه گوش دادم .صدای تیراندازی قطع شده بود .همه وحشت زده بودن و منتظر نتیجه کار .خودمم همین طور نتونستم تو درمانگاه بمونم در رو باز کردم و رفتم تو حیاط .شاید ده دقیقه یه ربع بیشتر نگذشته بود که از دور گرد وخاک بلند شد . بقیه زن هام اومدن بیرون .کم کم گرد و خاک تو جاده بیشتر شد و چندتا سوار معلوم شدن .جز صدای نفس کشیدن ها هیچ صدایی از کسی در نمی اومد که اونم با صدای سُم اسبها ساکت شد .یه مرتبه از دور صدای تیر اندازی اومد، دوییدیم بیرون ، صدا زیاد نزدیک نبود اما شنیده می شد دیگه راحت می شد جوونای آبادی رو از دور تشخیص داد . هر کدوم رو یه اسب نشسته بودن و فاتحانه بطرف ده می تاختن . سر همه شون بالا بود .جلوتر از همه اسب پدر گلرنگ می تاخت . یه اسب با دو سوار . یکی روی زین نشسته و اون یکی روی زین خوابیده . با هر حرکت اسب موهای سیاه و بلندش مثل خرمن گندم عقب و جلو می رفت .دیگه می شد حتی گلهای قرمز و نارنجی و زرد پیرهنش رو دید .نعش گلرخ رو برگردونده بودن .یه مرتبه صدای شیون بلند شد .اول مادرش و بعد بقیه . درست مثل یه خواننده نوحه که یه گروه کر همراهی ش میکرد. اون یه چیزی به زبون خودش می گفت و بقیه زن هام جوابش رو می دادن باورم نمی شد که این نعش همون دختر خوشگل باشه که یه ساعت پیش رو تخت خوابیده بود و من داشتم معالجه اش میکردم .دیگه رسیده بودن به ده .یه دقیقه بعد همگی جلوی حیاط درمانگاه دهنه اسب هاشون رو کشیدن .بلافاصله دوییدم بیرون و رفتم طرف گلرخ که مثل یه گونی انداخته بودنش رو اسب .میخواستم اگه بشه یعنی زنده باشه کمکش کنم که یه مرتبه پدرش لوله تفنگ رو گرفت طرفم.تو همین موقع دوتا تفنگچی خان بانوام تفنگهاشون رو گرفتن طرف پدر گلرخ که کداخدا پرید وسط. منم معطل نکردمو لوله تفنگ رو زدم کنار و رفتم جلو. طفل معصوم دستاش همین جور آویزان بود و ازش خون می چکید .می دونستم کار تمومه اما با این حال نبضش رو گرفتم .تموم تموم شده بود .سرم رو بلند کردم و یه نگاه به پدرش کردم و گفتم :- بیارینش تو درمانگاهیه نگاه بهم کرد و گفت:- نعشش به درد شما نمی خورهیه مرتبه صدای شیون بلندتر شد .ایندفعه همه داشتن می زدن تو سرشون و موهاشون رو می کندن و با ناخن صورتشون رو می خراشیدن . مادر گلرخ دویید جلو که شوهرش لوله تفنگ رو گذاشت رو سینه ش و گفت :- اگه شیون کنی ، واویلاها، میفرستمت لا دستش .مادر گلرخ چنگ زد تو موهای گلرخ و این بار فقط با گریه گفت:- کشتیش ؟- صدتا مثل این فدای یه تار سبیل مردونه داداشش.وردار نعشش رو .اسب خونی شد . وردارین بی صدا بکنین ش تو خاک .شیون و ناله هم نشنوم از کسی .قبلش صدای شیون قطع شده بود .فقط اشک بود که از چشم ها آروم پایین می اومد .چندتا از زن ها دوییدن جلو و نعش گلرخ رو از اسب آوردن پایین . داشت حالم بهم میخورد .ترسیده بودم. اما نمی خواستم که اهالی ده اینو بفهمن .آروم برگشتم و رفتم طرف درمانگاه و رفتم تو و در رو بستم و قفلش کردم .دیگه اونجا کسی به پزشک احتیاج نداشت
حدودا یکماه و نیم از اومدنم به اینجا گذشته بود . عموم و خسرو یه بار اومده بودن و بهم سر زده بودن و شب نشده، برگشته بودن تهران.راستش از اومدن شون خوشحال شده بودم. احساس میکردم یه آدم فراموش شده نیستم.هرچند که خسرو دو سه روز یه بار بهم تلفن می زد و حالم رو می پرسید . بالاخره پسر عموم بود و حتی بعنوان انجام وظیفه م که شده باید این کار رو میکرد . تقریبا تلفن هاشم به صورت همون انجام وظیفه بود. کوتاه و تلگرافی. " سلام پروازه ، خوبی؟ اونجا مشکلی نیست ؟ چیزی لازم نداری؟ بازم باهات تماس می گیرم .خداحافظ."همیشه هم بعد از هر تلفن ، اول از دستش عصبانی می شدم و بعدش ازش بخاطر اینکه بیادمه، ممنون . شاید اونم همین احساس رو داشت .باید مجبوری بیاد من باشه و مجبوری بهم تلفن کنه . حتما عموم وادارش می کرد. خیلی دلم میخواست بدونم تو فکرش چی می گذره، و چه احساسی به من داره اما می دونستم که این محاله . اصلا نمی شد چیزی از درونش فهمید .یادم می اومد تو گذشته مثلا اگه یه روز قشنگترین آهنگ رو براش می ذاشتم که گوش کنه و نظرش رو در موردش می خواستم فقط با یه حرکت سر می گفت " جالبه از هارمونی خوبی برخورداره و انتخاب سازها عالی بوده. سلیقه قشنگی داری پروازه جان ." یا مثلا وقتی رمانتیک ترین شعرها رو براش می خوندم ، بعد از اینکه با دقت بهش گوش می داد می گفت . فوق العاده س. خیلی خوب از واژه ها استفاده شده .می تونه با کمی تمرین و ممارست یه شعر خوب باشه ."همیشه بخاطر این نوع برخورد از دستش عصبانی می شدم .هیچ وقت با من جرو بحث نمیکرد و همیشه تاییدم میکرد اما در عین حال بهم یه جوری می فهموند که انتخابم زیاد جالب نبوده و عجیب اینکه خودم بعد از چند وقت متوجه می شدم که خسرو خیلی خوب ضعف ها و کاستی های هرچیز رو تشخیص می ده .به همین خاطر هم بود که از دستش عصبانی می شدم .در هر صورت خسرو هم به این صورت دورادور بیاد من بود اما در نهایت این من بودم و تنهایی و یه آبادی کوچیک قشنگ با دشت های سرسبز و کوه های بلند رویایی و مردمی که انگار نمی خواستن منو بین خودشون قبول کنن.ولی چاره ای نبود و باید طرحم رو بهر صورت می گذروندم .در این میون شانسی که داشتم وجود خان بانو بود که تقریبا هفته ای یکی دوبار ازم دعوت میکرد که برم به قلعه و ناهار یا شام رو مهمونش باشم .خانم بسیار فهمیده و روشنفکری بود و با اطلاعات نسبتا خوبی در هر مورد .روزها همینطور می گذشت و من تقریبا بیکار .شاید تو این مدت غیر از مسئله گلرخ ، بیمار دیگه ای نداشتم . جز کدخدا کسی از اهالی ده بهم سر نمی زد و فقط موقعی که تو ده پرسه می زدم ، با دیدنم یه سلام و علیکی باهام می کردن و از کنارم رد می شدن . شایدم منو مسئول فرار گلرخ می دونستن .خلاصه با تنهایی خودم به خاطراتم پناه می آوردم و با مطالعه وقتم رو می گذروندم.اینجا بیشتر بیاد مادرم و پدرم می افتادم و خلا وجودی شون رو بیشتر حس میکردم.دلم میخواست که هردوشون الان زنده بودن و با من .ترسی که اوایل ورودم با اینجا برایم بوجود اومده بود هنوز ادامه داشت .شب ها ، شبهای ترسناکی با انواع صداهای وحشتناک ده .صداهایی که تاقبل از اون فقط تو فیلم ها شنیده بودم و دلهره ای که فقط تو خواب های کابوس مانند خودم حس کرده بودم درمانگاه تقریبا آخر ده ساخته شده بود. حالا چرا، نمی دونم . شاید مکان مناسبی براش پیدا نکرده بودن و شاید هم این زمین یه زمین وقفی بود و مجبور شده بودن که درمانگاه رو اینجا بسازن . بعد از درمانگاه دیگه جاده بود و کمی اونطرف ترش، قبرستون آبادی . یه قبرستون کهنه با بیست سی تا قبر. وجود همین قبرستون تو نزدیکی درمانگاه هم ترس بیشتری رو تو شب برام ایجاد میکرد .هرچند که حداقل هفته ای یه بار یا بیشتر البته تو روز، خودم می رفتم اونجا .یعنی جای قشنگی بود.همه جاش پر از سبزه و گل های خودرو بود .درست مثل قبرستون های خارج که تو بعضی از فیلم هاشون نشون می دن.دلیل رفتنم به اونجا هم وجود گلرخ بود و چیزای عجیبی که هر دفعه می رفتم اونجا می دیدم.هربار روی قبر گلرخ یه دسته گل پیدا میکردم . اگه می دونستم که رشید زنده س ، مطمئن می شدم که کار اونه اما رشید همراه گلرخ کشته شده بود .پس به فکرم رسید که حتما کار گلرنگ یا مادرشه اما اینطورم نبود چون گلرنگ از اونروز به بعد خیلی محدود شده بود و به زحمت اجازه پیدا میکرد که از خونه پاش رو بیرون بذاره .این مسئله داشت برام یه معما می شد که بالاخره با کمی جاسوسی بازی حل شد .دخترها و زنهای ده ، هرکدوم به نوبت ، هر روز می رفتن سر قبر گلرخ و یه دسته گل می ذاشتن رو قبرش . اصلا انتظار یه همچین چیزی رو نداشتم .فکر میکردم با کاری که گلرخ کرده دیگه اهالی ده حتی نزدیک قبرشم نرن چه برسه به اینکه براش گل ببرن .اما من اشتباه میکردم. دخترا و زنهای ده گلرخ رو فراموش نکرده بودن .شاید همین قضیه هم تو ده دیگه برای قبر رشید بود .اونجام حتما پسرای ده رو قبرش گل می ذاشتن .در هر صورت شبای ترسناکی رو می گذروندم .صدای باد، بارون ، رعد و برقو زمانی که اینا نبودن ، صدای حرکت یه چیزی روی برگ ها و زوزه شغالها و گرگ ها و صدای پارس سگها .واقعا ترسناک بود مخصوصا برای یه دختر تنها .اما چاره چی بود ؟ باید این زمان سپری می شد .باید خودم رو بهتر می شناختم و آزمایشم رو پس می دادم . باید از خودم مطمئن می شدم و می فهمیدم که چقدر توان و استقامت دارم .پس این شبای ترسناک رو با یادآوری خاطرات و فکر به آینده میگذروندم . همیشه هم خسرو قسمتی از آینده برام بود .یه قسمت مهم .گاهی قابل قبول و گاهی هم اجباری . یه چیزی مثل سرنوشت و تقدیر رقم خورده .در هر صورت بعد از یکماه و نیم هنوز نه من به زندگی جدیدم عادت کرده بودم و نه زندگی جدیدم به من . فقط یه جوری داشتیم همدیگرو تحمل می کردیم و یه جوری با همدیگه کنار می اومدیم و روزها و شبها رو می گذروندیم .تقریبا همه چیزم برام یکنواخت شده بود، قشنگی و زیبایی ده برای من و وجود من برای ده، اهالی ش. شایدم به این خاطر بود که اونجا کاری برای انجام دادن نداشتم .نه مریضی می اومد درمانگاه و نه کسی تو خونه حالش بد می شد . احساس بیهودگی میکردم و همین هم باعث آزارم شده بود .آدما برای زنده بودن هم باید انگیزه داشته باشن چه برسه به بقیه چیزها .خلاصه این وضع برام همینجوری ادامه داشت تا اینکه یه شب یه اتفاق عجیب یکنواختی زندگی م رو بهم زد . اتفاقی که فکرشم نمیکردم .یه ماجرا ، تو ده کوچیک .ساعت حدود یک بعد از نصف شب بود.تو خونه ام خوابیده بودم .یادمه داشتم یه خواب عجیب و غریب هم می دیدم که یه صدایی از خواب بیدارم کرد .بلند شدم و تو تختم نشستم و گوش دادم . طبق معمول صدای زوزه و پارس سگ و این چیزا می اومد که برام تازگی نداشت .زود خوابیدم که ترس تو دلم نشینه اما یه مرتبه دوباره صدای راه رفتن یه چیزی رو روی برگها شنیدم . زود چشمامو بستم .دلم نمی خواست کنجکاوی کنم چون می دونستم که نمی تونم منشاء این صدا رو پیدا کنم.یعنی اوایل که این صدا رو می شنیدم چند بار رفته بودم پشت پنجره اما چیزی معلوم نبود و فقط این صدا از بیرون حیاط خونه می اومد ولی این بار صدای خیلی نزدیک بود و با دفعات قبل فرق داشت.زود از تختخواب اومدم پایین و رفتم پشت پنجره و آروم گوشه پرده رو زدم کنار .چیزی رو که می دیدم باور نمیکردم یه مرد سوار یه اسب تو حیاط خونه بود .همونجور رو اسب نشسته بود و داشت پنجره رو نگاه میکرد .خیلی ترسیدم و پرده رو آروم انداختم .نمی دونستم باید چیکار کنم یعنی اینم یه مرد جوون بود که برای دزدیدن من از اون یکی ده اومده بود اگه اینطور بود چیکار باید میکردم؟یه خرده به خودم مسلط شدم و فکر کردم . اونا هیچوقت نمی اومدن برای دزدیدن یه دختر اونا می اومدن و دختر رو باخودشون می بردن .با قول و قرار قبلی و احتمالا عشق قبلی .واقعا جالب بود .اگرم قبلا کسی برام یه همچین چیزی تعریف میکرد امکان نداشت باور کنم .درست مثل فیلم رومئو ژولیت .یعنی هیچکس باور نمیکرد یه همچین عشق هایی و ماجراجویی هایی تو یه ده کوچیک و دور افتاده . یه پسر جوون از یه ده با یه دختر خوشگل از یه ده دیگه عاشق هم شدن و پسره می اومد دختره رو با خودش می برد و بعدش خونواده دختره دنبالشون میکردن و می کشتن شون .حالا اگه این مرد می خواست منو بدزده ، حتما باید عموم و خسرو از تهران می اومدن اینجا و ازش انتقام می گرفتن .دوباره گوشه پرده رو زدم کنار .هنوز همونجا ایستاده بود و پنجره رو نگاه میکرد .ایندفعه با ترس کمتری نگاهش کردم .نور چراغ حیاط صورتش رو روشن کرده بود یه مرد جوون حدود بیست و شش هفت ساله با موهای سیاه .درست درست نمی تونستم صورتش رو تشخیص بدم اما همینطوری می شد گفت که خوش قیافه س.واقعا نمی دونستم چیکار باید بکنم. اگه میخواست به زور وارد خونه بشه چی؟چه جوری باید از خودم دفاع میکردم ؟ چه جوری باید اهالی ده رو خبر میکردم؟ اصلا اگرم خبر میکردم، می اومدن کمکم ؟ من که از اونا نبودم .آروم گوشه پرده را انداختم و رفتم طرف موبایلم و ورش داشتم .تنها چیزی که به فکرم رسید خان بانو بود .اون حتما کمکم میکرد . یعنی خودش بهم گفته بود که هروقت مسئله ای پیش اومد باهاش تماس بگیرم .تا در موبایل رو باز کردم یه فکر اومد تو سرم .چرا سگهای آبادی به این مرد حمله نمی کنن؟ اونا هر غریبه ای رو که می دیدن بلافاصله بهش حمله میکردن.یادمه همون یکی دو روز اول بود که کدخدا منو با خودش برد و سگها رو باهام آشنا کرد اگه شبی نصفه شبی خواستم از خونه بیام بیرون، بهم حمله نکنن .در موبایل رو بستم و دوباره برگشتم پشت پنجره و آروم ، طوری که پرده تکون نخوره زدمش کنار!
کژال ۵هیچکس تو حیاط درمانگاه نبود .یعنی اشتباه کرده بودم ؟ چطوری رفته بود که صدای پای اسبش رو نشنیده بودم.هرچی اینور و اونور رو نگاه کردم کسی نبود .ایندفعه واقعا ترسیدم . تا قبل از اون فکر میکردم که اون مرد یکی از پسرای ده رشید ایناس و ترسم ، ترس از یه آدم بود و اما حالا ترسم از یه چیز دیگه بود.ترس از روح و این چیزا .هرچند آدم خرافاتی ای نبودم اما هرچی فکر میکردم نمی فهمیدم که چطور تونسته با اسب، بدون سروصدا بیاد تو حیاط درمانگاه و بعدشم بی سروصدا بره .یه خرده به خودم قوت قلب دادم و برگشتم تو تختخوابم. احتمالا اون مرد اهل همین ده خودمون بوده که سگها بهش حمله نکرده بودن . یا اینکه من خواب دیده بودم و اصلا یه همچین چیزی وجود نداشته .در هر صورت بعد از نیمساعت سه ربع که دو سه بار رفتم پشت پنجره و بیرون رو نگاه کردم، سعی کردم مسئله رو فراموش کنم و بخوابم .شایدم یکی از تفنگچی های خان بانو بود که اومده بود یه سری به اینجا بزنه .شایدم داشته از این جاها رد می شده .دیگه بهش فکر نکردم و گرفتم خوابیدم .یعنی اونوقت شب بهترین راه حل همین بود .خواب .فردا صبحش بازم زندگی ادامه داشت .یه بازرس از مرکز اومده بود برای بازرسی و بعد از یه ساعت صحبت و یه خستگی در کردن رفت و منم چون کاری نداشتم راه افتادم طرف قبرستون و یه ربع بعد رسیدم اونجا .بازم یه دسته گل روی قبر گلرخ بود . معلوم بود یکی قبل از من اونجا بوده .کنار قبرش روی چمنها نشستم و رفتم تو فکر داشت کم کم گلرخ یه افسانه یا اسطوره برای زن های ده می شد اما چه فایده برای خودش داشت؟ خودش اینجا زیرخاک بود و رشید یه جای دیگه .شایدم من اشتباه میکردم و کارش ارزش مردن رو داشت ؟ حداقل یه حرکت بود ، یه تلاش .بازم باید می رفت سر دار قالی و احیانا دوشیدن شیر و بردن گوسفندها به چرا . فقط یه بچه دار شدن م بهش اضافه می شد .تا می اومد بفهمه زندگی چیه، چهار پنج تا بچه قد و نیمقد دور و ورش رو می گرفت و دست و بالش رو می بست و این بار اگرم آزاد ازاد می ذاشتن دیگه حتی نمی تونست صدمتر از بچه هاش دور بشه .دیگه احتیاجی به زندانی شدن نبود .اما این وسط چه چیزی باعث می شد که اون زندگی رو به زندگی تو ده خودش و با پدر و مادرش ترجیح بده؟ فقط عشق؟ عشق به چی؟ به رشید یا به آزادی؟ شاید اون تو رشید آزادی رو می دید .چون دیگه رشید قرار نبود زندانی ش کنه.همون که ازش بچه دار می شد خود بخودپای بندش میکرد اما بدون زور .داشتم به این چیزا فکر میکردن که یه مرتبه صدایی از پشت سرم شنیدم . تا برگشتم و بی اختیار یه جیغ کوتاه کشیدم .همون مرد دیشبی درست پشت سرم ایستاده بود و داشت نگاهم میکرد.نمی فهمیدم اون چه جوری انقدر بی سرو صدا می آد و می ره که من متوجه ش نمی شم .یه لحظه بعد به خودم اومدم . لباسایی که تنش بود نشون می داد اهل اونجا نیست اما تا حرف نمی زد نمی تونستم بقیه چیزها رو بفهمم . یه شلوار جین پوشیده بود با یه تی شرت مرد خوش قیافه ای بود .اومدم از کنارش رد بشم و برگردم طرف ده که گفت:- ترسوندم تون؟ معذرت میخواملهجه نداشت .یه نگاه بهش کردم و گفتم- کمی جا خوردم- داستان این دختر خانم رو شنیدم . تاسف آورهسرم رو تکون دادم و گفت:- شما خانم دکتر هستین درسته؟- و شما؟- بازم عذر میخوام .یعنی وقتی شما رو اینجا کنار این قبر دیدم متاثر شدم .باید خودمو معرفی میکردم .من شایان هستم.کوچکترین پسر خان بانوبعد دستش رو دراز کرد طرفم .یه نفس راحتی کشیدم و باهاش دست دادم و گفتم:- منم پروازه هستم .خانم دکتر این ده ، البته تا حالا که براشون طبابت نکردم .نمی دونم چرا دوتایی یه مرتبه خندیدیم.چشم و ابرو مشکی بود و چهار شونه و بلند قد وقتی می خندید دوتا چاله دو طرف صورتش درست می شد که خیلی خوش قیافه ترش میکرد .موهای صاف و مشکی لختی داشت که با هر حرکت می ریخت تو صورتش .داشتیم بی خودی می خندیدیم و به همدیگه نگاه میکردیم .نمی دونستم تو اون لحظه داره به چی فکر می کنه اما یه مرتبه گفت:- باید برگردین ده؟متوجه منظورش شدم اما با تعجب گفتم:- ببخشین- منظورم اینه که وقت دارین کمی با همدیگه قدم بزنیم؟خندیدم و گفتم:- فقط چند دقیقههرچند که تا قبلش داشتم فکر میکردم که تمام این دو سال طرحم رو وقت دارم.شاید خنده م برای همین بود .خلاصه دوتایی شروع کردیم به قدم زدن .همه جا سبز و خرم بود .هوا عالی بود صدای پرنده ها از هر طرف می اومد .صدای چندتا خروس هم از تو آبادی شنیده می شد .یه مرتبه یه خرگوش شیطون از زیر یه بوته جلوی پامون فرار کرد و در رفت .تا شایان دیدش گفت:- اگه الان تفنگم دستم بود امشب یه خوراک خرگوش مهمون من بودین- شما خرگوش شکار می کنین؟- خرگوش ، کبک ، قرقاول گاهی هم آهو وچیزای دیگهایستادم و یه نگاه بهش کردم و گفتم:- چطور دلتون می آد؟یه مرتبه هول شد و گفت:- خب ، نمی دونم- براتون لذت بخشه که مُردن یه موجود رو تماشا کنین و خودتونم عامل کشته شدنش باشین ؟- نه، یعنی تا حالا اینطوری فکر نکرده بودم- پس باید خیلی مرد بی رحمی باشین- نه ، اصلا . اصلا اینطور نیست .اتفاقا من خیلی هم دل رحمم- کسی که دل رحمه موجودات دیگه رو نمی کشه- ولی این یه شکاره ، برای خوردن گوشتش .مثل گوشت مرغ و ماهی و گوسفند . بالاخره اونا رو هم می کشن و ما می خوریم شون- اون دیگه بخاطر اجباره ، هرچند که فکر می کنم که انسان ابتدا فقط گیاه خوار بوده- نمی دونم ، شاید حق با شما باشه . درحال حاضر که خرگوشه فرار کرد و منم تفنگم همراهم نبوددوباره دوتایی زدیم زیر خنده بیخودی بی خود .نمی دونم چرا همینجوری خنده ام می گرفت حتما اونم همینطور بود .دقیقا داشتم می خندیدم و به این بهانه نگاهش میکردم .اونم همینطور یه خرده که گذشت گفت :- حالا حتما از دست این شکارچی بی رحم و سنگدل عصبانی هستین و دیگه نمی خواین قدم بزنیمدوباره خندیدم و گفتم:- اسب تون رو نمی آرین؟- خودش دنبالم می آدبرگشتم و به اسبش نگاه کردم ، یه اسب مثل عروسک اما قهوه ای روشن.معلوم بود که مثل عروسک نژاد خوبی داره .داشتم به اسبش نگاه میکردم که گفت:- شنیدم خیلی راحت سوار عروسک شدین و بهتون رکاب داده- اصلا اسب سرکشی نیست- چرا هست، اجازه نمی ده هرکسی سوارش بشه مگه اینکه یه دختر خانم زیبا و قشنگ باشهبه روی خودم نیاوردم که چی گفت اما ته دلم ذوق کردم .یه حس خیلی خیلی عجیب و تازه حسی که قبلا هیچوقت نداشتمش همینجور که از این حس لذت می بردم و به اسب نگاه میکردم گفتم:- اسمش چیه؟- تندر، رقیب عروسکه- اسب خیلی قشنگیه- کاش عروسک هم با خودم آورده بودم. اونوقت می تونستیم با همدیگر اسب سواری کنیم .البته الانم می شه یعنی این اسب ها راحت با دو نفر می تازنبازم متوجه منظورش شدم اما حرف رو عوض کردم و گفتم:- تهران زندگی می کنین؟سرش رو تکون داد و گفت:- مادرم از تهران خوشش نمی آد .فقط گاه گداری برای چند روز می آد اونجا .اونم اگه کار مهمی داشته باشه .عاشق اینجاهاس- اینجاها واقعا قشنگهدوباره شروع کردیم به قدم زدن و کمی راه رفتیم که یه مرتبه گفت:- دیشب ، اومده بودم تو حیاط درمانگاه ، دیروقت بودهمونجور که سرم پایین بود و آروم راه می رفتم گفتم:- مشکلی براتون پیش اومده بود؟- آره، یعنی نهایستادم و نگاهش کردم که خندید و گفت :- اومده بودم شما رو ببینم ، البته کارم احمقانه بود ، می دونستم که اونوقت شب حتما شما خواب هستین- خوب در می زدین- بعدش چی باید می گفتم ؟ می گفتم که اومدم ببینم تون؟- خب ناراحتی تون رو بهم می گفتین ، وظیفه من همینه- ناراحتی نداشتم فقط میخواستم ببینم تونهیچی نگفتم و شروع کردم به راه رفتن که کمی بعد گفت:- مادرم انقدر از شما برام حرف زده بود که دلم میخواست همون شبونه بیدارتون کنم و ببینم توندرونم انقلاب شده بود ، دیگه از حد یه حس گذشته بود و طوفانی تو دلم بوجود اومده بود .شقیقه هام داشتن تند و تند می زدن ، صدای قلبم رو می شنیدم . می دونستم که صورتم کاملا سرخ شده . هرچند که دلم میخواست بازم از این حرفها رو بشنوم اما یه مرتبه گفتم:- باید دیگه برگردم .ممکنه تو ده به وجودم احتیاج باشهبعد بدون اینکه به صورتش نگاه کنم برگشتم اما آروم .می دونستم که اگه چشمم به چشماش بیفته ممکنه دیگه نتونم بخودم مسلط باشم .اصلا نمی فهمیدم کدوم طرف باید برم .مسیر ده رو فراموش کرده بودم .حواسم به هیچی نبود . یه مرد خوش قیافه و خوش تیپ . جوون داشت خیلی راحت بهم اظهار علاقه میکرد .اونم با اولین برخورد .نباید بهش اجازه می دادم که از این جلوتر بره انگار خودشم متوجه شد و چند قدم راه که رفتیم گفت:- مادرم خیلی از شما خوشش اومده .یعنی بعد از اولین دیدارتون هر دفعه که من یا بهش تلفن میکردم و یا اون بهم تلفن کرده ، از شما گفته- ایشون واقعا لطف دارند .منم شدیدا تحت تاثیر شخصیت محکم و خوب و مهربون ایشون قرار گرفتم .اومدم بقیه حرفم رو بزنم اما از اونجا که واقعا گیج و منگ شده بودم، یه مرتبه پام رفت تو یه چاله و مچ پام پیچ خورد و داشتم میخوردم زمین که یه مرتبه شایان گرفتم .دوباره یه احساس خیلی عجیب دیگه بهم دست داد .خواستم تعادلم رو حفظ کنم اما نشد .مچ پام درد گرفته بود هرچند که چیز مهمی نبود اما تو اون لحظه درد داشت . یه مرتبه بی اختیار برگشتم و نگاهش کردم .حسابی هول شده بود . یه لبخند بهش زدم و گفتم :- چیز مهمی نیست- درد داره؟- یه کم- حتما در رفته- نه، فکر نکنم- از کجا می دونین؟- آخه من پزشکمیه نگاه بهم کرد اما اصلا نخندید، فکر نمیکردم از پیچ خوردن پای من انقدر ناراحت شده باشه- چیز مهمی نیست ، باور کنیندوباره بهم نگاه کرد که گفتم:- فقط اگه اجازه بدین کمی اینجا بشینمبدون حرف آروم نشوندم رو زمین و زود رفت پایین پام نشست و کفشم رو از پام در آورد و آروم کمی پام رو اینور و اونور کرد.داشتم نگاهش میکردم .حالا دیگه اون حس عجیب و طوفان درونم متوجه چهره محکم و مضطربش شده بود .چیزی که اصلا دلم نمیخواست به این سرعت به وجود بیاد- درد میکنه؟- خیلی کم طوری نشده یه ضرب دیدگی ساده سزود از تو جیبش یه دستمال سفید در آورد و محکم مچ پام رو بست و بلند شد و یه سوت بلند زد که یه مرتبه اسبش از یه فاصله دور، به تاخت اومد طرف ما.برام این صحنه جالب بود .جالب و افسانه ای .یه لحظه بعد رسید جلو ما و رو دوتا پاش بلند شد و شیهه کشید .موهای بلند یالش یه حرکت خیلی قشنگ کرد.شایانم زود رفت جلو و دهنه اش رو گرفت وگفت:- آروم باش تندر، آرومبعد برگشت طرف من و گفت:- کاش اصرار نمی کردم که قدم بزنیم.واقعا معذرت میخوامیه نگاه بهش کردم و خندیدم که بازم هول شد و گفت:- برگردیم درمانگاه ؟
اومدم از جام بلند بشم اما نتونستم که زود اومد و کمک کرد تا بلند شدم و کنار تندر ایستادم .داشتم فکر میکردم که حالا با این پا چه جوری تا درمانگاه برم .اگرم بخوام سوار اسب بشم چطوری سوار بشم که یه مرتبه دیدم از جام کنده شدم و تو یه چشم بهم زدن رو اسب نشستم .دوباره یه نگاه و یه لبخند ، یه احساس عالی .وقتی خدا بخواد که اتفاقی برای یه نفر بیفته .همه چیزها دست به دست هم می دن و جوی بوجود می آرن که دیگه از دست آدما کاری ساخته نیست . اومدن من به قبرستون و هم زمان اومدن شایان ، محیط رویایی ده ، صدای قشنگ پرنده ها ، بوی عطری که از هر شاخ و برگ تو هوا پخش شده بود و بعدشم پیچ خوردن پای من، حالام که روی یه اسب قشنگ نشسته بودم که افسارش دست یه مرد جوون خیلی خوش قیافه بود که به اعتراف خودش فقط برای دیدن من اینهمه راه رو از تهران اومده بود .یه آن یاد خسرو افتادم .یه مرتبه انگار تمام رویاهام محو شد .خسرو با چهره همیشه جدی اش جلوم ایستاده بود و داشت نگاهم میکرد ، دیگه نمی تونستم اون حسی رو که درونم بود درک کنم .یه عذاب وجدان .مثل بچه ای شده بودم که یه کار بد کرده و منتظره تا تنبیه ش کنن اما من که کار بدی نکرده بودم ، چرا کرده بودم نباید میذاشتم کار به اینجاها بکشه .می تونستم از همون قبرستون برگردم درمانگاه . خب چه میدونستم که شایان میخواد این حرفا رو بزنه؟ چرا، می دونستی .یعنی تا دیدیش فهمیدی این همون مردی که دیشب اومده بود تو حیاط درمانگاه .اما نمی دونستم که برای دیدن من اومده فکر میکردم شاید مریضه یا یه مشکل دیگه داره .ولی می دونستی که اینطور نیست .اون فقط بخاطر تو اومده بود .اگر مریضی چیزی بود که همون دیشب می اومد و در می زد.اصلا من چرا باید خودمو محاکمه کنم؟ اگر شایان از من خوشش اومده بود به من چه ارتباطی داره ؟ آخه توام از اون خوشت اومده .ولی مگه دست خودِ آدمه ؟ یه مرتبه از یکی خوشش می آد .اما می تونه در همون لحظات اول مسیر و روند کار رو عوض کنه آخه چرا باید عوض کنه؟ مگه همین سرنوشت نیست ؟ مگه تقدیری که می گن همین نیست؟ اما خیلی از سرنوشت ها رو خودمون می سازیم.خوب اگه چیز خوبی باشه چه اشکالی داره؟ از کجا معلوم که چیز خوبی باشه؟ اصلا این حرفا چه معنی داره ؟ فعلا که اتفاقی نیفتاده؟ ولی داره اون اتفاق می افته.همین حالا باید جلوش رو بگیری وگرنه مثل همون لحظه تو قبرستون که بود ادامه پیدا می کنه و جلوتر می ره آخه چرا باید جلوش رو بگیرم؟ چون تو مدیون پسرعموت هستی.من اگرم مدیون کسی باشم ، عمومه نه پسرعموم .خب باید یه جوری جبران کنی .خوبی عموت رو در حق پسرعموت جبران کنی ، از کجا معلوم که برای پسر عموم یه همسر خوب بشم؟ می شی .حتما می شی .برو گمشو با این استدلال مزخرفت .عصبانی شدی؟ پس حتما حق با منه به من چه که عموم منو آورد و بهم کمک کرد ؟ شاید اگر اون این کارو نمیکرد یکی دیگه میکرد .تو از اولم مال پسر عموت بودی .من مال هیچکس نیستم .من آزادم، فکر می کنی آزادی .ما همه آزادیم ، ما هیچکدوم آزاد نیستیم . ماها همه فقط فکر می کنیم آزادیم و خودمون رو با فکر و خیال آزادی گول می زنیم .حالا من به تو نشون می دم که آزادم توام حق نداری که منو اینطوری عذاب بدی .تو اصلا کی هستی که برای من تعیین تکلیف می کنی؟ من خود توام ، من وجدان توام .وجدان همیشه باید آدمو عذاب بده؟ آره، اگر خواست کاری بدی بکنه؟ از کجا معلوم که این کار بد باشه .حتما بده. شاید این فرهنگ ماست که اینو بد می دونه .شاید تو یه فرهنگ دیگه این کار خیلی هم خوب باشه .تعهد ، تعهد همیشه خوب بوده ، مثل وجدان بیدار نه، اصلا تعهد بی موردم می تونه خیلی بد باشه .مثل بیخود بیدار وجدان بیدار مثل قاضی بیدار خوبه ، نه، قاضی م بهتره که یه ساعت هایی بخوابه که تو بیداری بتونه خوب قضاوت کنه . من نمی تونم چون مثلا متعهد هستم عاشق بشم؟ اصلا عشق چیزی نیست که با این حرفا و چیزا جور در بیاد.فداکاری چی؟ تو می تونی برای جبران زحمات عموت فداکاری کنی . یعنی بدون عشق با خسرو ازدواج کنم؟ این دیوانگیه .توام بهتره بری بخوابی .معلومه که از بس بیدار بودی قاطی کردی .وجدان همیشه بیدارم مثل خروس بی محله یه مرتبه تندر ایستاد .تازه به خودم اومدم.توی حیاط درمانگاه بودیم .شایان کمک کرد تا پیاده شوم .آروم سنگینی ام رو دادم رو همون پام که پیچ خورده بود کمتر درد میکرد آروم و با کمک شایان رفتم طرف در درمانگاه و بازش کردم و دوتایی رفتیم تو و یه صندلی به شایان تعارف کردم وخودمم آروم رفتم طرف سماور که روشنش کنم اما برق نبود .برگشتم یه نگاه به شایان کردم و گفتم:- برق نیست وسیله دیگه ای م برای آب جوش آوردن اینجا ندارم- میخواین چایی درست کنین با این پاتون؟بلند شد و منو برد و نشوند رو یه صندلی و گفت:- چایی رو می شه بعدا خورد ، فعلا استراحت کنین- بهتره پام راستی می تونم تو خونه درست کنم- باور کنین من فعلا چایی میل ندارم بعد خودشم رفت رو یه صندلی نشست و دور ورش رو نگاه کرد و گفت:- اینجا نباید زیاد امکانات داشته باشه- نه اما همین هم عالیه .یعنی برای یه ده کوچیک عالیه- درسته ، مخصوصا با وجود خانم دکتری مثل شما ، راستی برای چی اومدین اینجا یعنی منظورم اینه که باید برای یه دخترخانم سخت باشه که دو سال رو تو یه ده کوچیک مثل اینجا بگذرونه- ولی یه پزشک تعهد داره- فقط تعهد؟- غیر از تعهد برای مجوز باز کردن مطب تو تهران ، شما چی؟ کارتون تو تهران چیه؟- شرکت دارم .واردات قطعات کامپیوتر ، من لیسانس الکترونیک هستم راستی مادرم می گفت که شما با عموتون زندگی می کنین یعنی تو تهران هستین- پدر و مادرم فوت کردن .وقتی که خیلی کوچیکتر بودم ، سرپرستی ام رو عموم قبول کرد- مادرم می گفت که یه پسر عمو هم دارین- خسرویه سری تکون داد و دوباره دور و ورش رو نگاه کرد و گفت:- حوصله تون سر نمی ره؟- چرا، گاهی- چرا نمی آیین با مادرم زندگی کنین؟ یعنی بعد از تعطیل شدن درمانگاه- اینطوری برام بهتره ، خونه م خوبه توش راحتم- ببخشید میتونم یه سئوال خصوصی ازتون بکنم؟می دونستم میخواد چی بگه- خواهش می کنم- شما که ازدواج نکردین؟- نه- نامزد دارین ؟یه خرده مکث کردم و بعدش گفتم:- نمی دونم ، شاید- متوجه نمی شم- خودمم متوجه نمی شمیه خرده نگاهم کرد و گفت- مسئله پسرعموتونه؟سرم رو تکون دادم که گفت- صحبتی بین تون شده؟- نه- پس چی؟نمی دونستم چطوری باید براش توضیح بدم .یه کمی ساکت شدم و بعد گفتم ما ایرانی هستیم- خب- با قید خاص خودمون- چه قیدی؟- بالاخره زمانی که من احتیاج به حمایت داشتم ، عموم این کار رو کرد- چه ربطی به موضوع داره؟- داره شاید تو این چند ساله صحبتی نشده باشه اما زمانی که هنوز پدر و مادرم زنده بودن ، یه حرفایی بود یه چیزی مثل چه می دونم نامزدی- نامزدی اجباری؟نمی خواستم اجازه بدم زیاد جلو بره برای همین هم روم رو کردم طرف سماور و گفتم:- باید چراغ رو روشن کنم که اگه برق اومد بفهمیم- دوستش دارین؟برگشتم طرفش و گفتم:- قرار بود فقط یه سئوال خصوصی بپرسین- معذرت میخوام اما برام این مسئله خیلی مهمه باید برای شمام مهم باشه- برای من؟ چی باید مهم باشه- اینکه تکلیف خودتون رو بدونین- چه تکلیفی؟- نامزدی ، آیا شما نامزد پسرعموتون هستین؟- گفتم که نمی دونم- اینکه خیلی بده اگر مثلا یه خواستگار برای شما پیدا بشه و بهتون پیشنهاد ازدواج بده چی؟ چی جوابش رو می دین؟حرف درستی می زد من مثل یه آدم بلا تکلیف بودم .باید حداقل این مسئله برای خودم روشن می شد .واقعا رابطه من و خسرو چی بود ؟ یه تعهد؟- من فعلا دارم طرحم رو می گذرونم- اگر من همین الان به شما پیشنهاد ازدواج بدم چی جوابم رو می دین؟- می گم شما عجولین ، عجول و بی تجربهیه نگاه بهم کرد و خندید و گفت:- جواب رد می دین؟فقط نگاهش کردم که دوباره خندید و گفت:- اگه پیشنهاد بدم یعنی ازتون خواهش کنم که امشب شام تشریف بیارید خونه ما چی؟ قبول می کنین؟- برای خوردن گوشت خرگوش؟- نه،همون گوشت معمولی مرغ و گوسفندی که دست خودمون به خونش آلوده نشده باشه .دوتایی خندیدیم و مسیر صحبت عوض شد و کشیده شد به وضعیت ده و این چیزا و تقریبا یه ربع بیست دقیقه بعدشم شایان بلند شد و دوباره قرار شام رو محکم کرد و رفت .وقتی تنها شدم دیگه حوصله درگیری با وجدان همیشه بیدارم رو نداشتم اما دست خودم نبود ، شایدم اینطوری بهتر بود .باید حداقل تکلیفم رو برای خودم روشن میکردم .من یه دختر بی سواد نبودم .چندین سال زحمت کشیده بودم تا پزشک بشم و این به این معنی بود که می تونم فکر کنم و راه درست رو پیدا کنم .باید می فهمیدم کجا ایستادم .وضعیتم چیه؟ خواست قلبی ام چیه؟ چه احساسی به خسرو دارم و چه تعهدی به عموم؟خودمو آماده کردم برای یه مجادله با خودم که یه مرتبه از دور سر و صدا راه افتاد . صدای شیون و فریاد و گریه و زاری.ایندفعه دیگه چه اتفاقی افتاده بود؟ بازم یه دختر از ده فرار کرده بود؟ واقعا عجیب بود اگه بازم اینطوری می شد.هنوز دو ماه از جریان گلرخ نگذشته بود و این برای یه ده دور افتاده خیلی حرف بودآروم از جام بلند شدم و تا در درمانگاه رو باز کردم برم بیرون که یه مرتبه یه چیزی حدود بیست سی نفر آدم رو پشت نرده ها دیدم که با داد و فریاد و گریه دارن می آن تو درمانگاه .یه آن متوجه شدم که اون وسط هفت هشت تاشون دور و ور یه پتو رو گرفتن و یه چیز سنگین رو با خودشون می آرن حدس زدم که باید اون چیز یه مریض باشه اما چطور داشتن با پتو می آوردنش؟
برگشتم تو درمانگاه و آماده شدم برای کار. احتمال دادم که یا مسمومیت باشه یا شکستگی .زود تخت بیمار رو کمی کشیدم جلو .جمعیت رسیده بودن تو حیاط درمانگاه . کمی رفتم جلو که نذارم همه بیان تو اما یه مرتبه خشکم زد چیزی رو که می دیدم باور نمیکردم.توی پتو یه چیزی سیاه مثل یه تنه درخت سوخته بود بقدری جاخورده بودم که نتونستم هیچ حرکتی بکنم و با فشار تنه یکی دو نفر پرت شدم یه گوشه .پام کمی درد گرفت اما بطوری شوکه شده بودم که اونم حس نکردم.فقط یه لحظه به خودم اومدم که اهالی ده پتو رو با محتویاتش گذاشته بودن رو تختسریع رفتم بالای سرش تقریبا چیزی ازش باقی نمانده بود زود شیر کپسول اکسیژن رو باز کردم و ماسک رو گذاشتم جلو دهنش رو نبضش رو گرفتم تموم شده بود تنفس مصنوعی و کارای دیگه هم بی فایده بود و فقط فرمالیته شاید حدودا بیست دقیقه از مرگش گذشته بودپشتم به اهالی ده بود و هنوز داشتم سعی میکردم که شاید بتونم کاری بکنم اما می دونستم بی نتیجه س .یعنی بدنش درست مثل گوشتی بود که روی آتیش گذاشته باشن .همه جاش کاملا سوخته بود.از بوی سوختگی نمی شد دیگه نفس کشید .صورتش رو که نمی تونم شرح بدم .بقدری وحشتناک بود که حتی مردای ده بهش نگاه نمی کردن.تمام پوست و قسمتهای عمده گوشت بدنش سوخته و از بین رفته بود .بوی بنزین و سوختگی درمانگاه رو پر کرده بود ماسک رو از صورتش برداشتم و شیر اکسیژن رو بستم و لبه های پتو رو آروم انداختم رو صورت و تنش که یه مرتبه شیون بلند شد .زنهایی که اونجا بودن چنان ضجه می زدن که داشت پرده های گوشم پاره می شد .نمی دونستم از کی باید سوال کنم که چی شده؟ این یه خودسوزی بود.یعنی دومین اقدام خودکشی در طول تقریبا یه ماه و نیمبیرون درمانگاه تو حیاط کدخدا رو دیدم.زود از لای جمعیت رفتم بیرون که بهم سلام کرد. فقط بهش گفتم :- این چه وضعیه کدخدا؟- والا می گن داشته نفت می ریخته تو بخاری که اُلو می گیره- نفت ، بوی بنزین همه جا رو برداشته.نفت کجا بود؟- والا اینطوری می گن- این دختر خودکشی کرده الانم حدودا نیم ساعته که از مرگش گذشته و جسدش رو آوردن پیش من- والا چی بگم؟- حالا کی هست؟یه نگاه به من کرد و گفت:- خواهر اون یکییه مرتبه چشمام سیاهی رفت انگار با پتک زدن توی سرم .اصلا نمی تونستم باور کنم یعنی این جسد نیم سوخته همون گلرنگ خوشگل و نازه ! همون دختر مدرسه ای که دلش میخواست مثل من دکتر بشه؟ چطور یه همچین چیزی رو میشد باور کرد ؟ هنوز دو ماه از مرگ خواهرش نگذشته بود ، آخه چرا؟ برای چی باید یه دختر شونزده هیفده ساله خودسوزی کنه؟برگشتم به آدمایی که تو درمانگاه و بیرون ایستاده بودن نگاه کردم .داشتم دنبال مادرش می گشتم اما بین اونا نبود پدر و برادرشم نبودن زود به کدخدا گفتم:- باید به پاسگاه اطلاع بدیمکدخدا یه خرده مِن مِن کرد و بعد گفت:- چه فایده خانم دکتر اینکه تموم کرده.حالا گیرم مامورام بیان- یعنی چی کدخدا- آخه.......- شما به این کارا کار نداشته باش.فقط کاری رو که من بهت می گم انجام بده همین وگرنه خودم اینکار رو می کنم تمام این مسایل باید گزارش بشه خیلی هم زودوقتی اینطوری با کدخدا حرف زدم دیگه چیزی نگفت و راه افتاد و سوار اسبش شد و رفت .منم رفتم و لبه باغچه نشستم و فقط آدمایی رو که اونجا بودن نگاه کردم. زنها شیون می زدن و گریه می کردن و مردها فقط نگاه .حالم خیلی بد بود .بقدری اعصابم تحت فشار بود که هر آن ممکن بود یا فریاد بزنم یا غش کنم.نمی دونستم چرا گلرنگ این کار رو کرده .اون دختر عاقلی بنظر می رسید سن و سالی هم نداشت . دلیلی هم برای این کار نمی دیدم اگر چه بعد از جریان گلرخ خیلی محدود شده بود اما این نمی توانست عامل یه خودسوزی باشهتقریبا یه ساعت همونجا نشسته بودم.یعنی همه همونجا بودن زن ها تو درمانگاه رو زمین نشسته بودن و گریه می کردن و مردهام بیرون تو حیاط . دیگه فکر می کنم که تمام اهالی جمع شده بودن اونجا که صدای یه ماشین از دور اومد و چند دقیقه بعد یه ماشین جلو درمانگاه نگه داشت و چندتا مامور ازش پیاده شدن و یکی شون که افسر بود یه نگاه اینور و اونور کرد و تا چشمش به من افتاد اومد جلو. منم از جام بلند شدم و با همدیگر سلام و احوالپرسی کردیم و جریان رو براش تعریف کردم .اونم به اون دوتای دیگه یه چیزایی گفت و بعدشم با بی سیم چند تا تماس گرفت و رفتن بالا سر جسد گلرنگ .منم رفتم تو و مامورا مردم رو از تو درمانگاه بیرون کردن. وقتی تنها شدیم گفتم :- جناب سروان این دختر حداقل شاید حدود بیست دقیقه نیمساعت از مرگش گذشته بود که آوردنش پیش منیه نگاهی بهم کرد و گفت:- حتما گذاشتن تا خوبِ خوب بمیره- ببخشین متوجه نمی شم- یه مورد دیگه هم تو یه جای دیگه مشابه این یکی داشتیم- برای چی باید این کار رو بکنن؟فقط نگاهم کرد که گفتم:- یعنی هیچکاری از دست شما بر نمی آد؟- شما احتیاج به استراحت دارین براتون خیلی سخت بوده تشریف ببرین کمی استراحت کنین- ولی این یه خودکشی بوده .باید یه کاری کرد- مثلا چه کاری ؟ در نهایت از هرکی بازجویی کنیم می گن یه اتفاق بوده گیرم خودکشی برای این مسئله نمی شه کسی رو جلب کرد اگر اتفاق بوده باشه که هیچی اگرم خودکشی باشه که..........- حتما بازم هیچیمی دونستم داره درست می گه اما انقدر ناراحت بودم که دلم میخواست یه کسی یه کاری بکنه اما چکاری؟ تو یه ده دور افتاده هیچکس اسرار هم ولایتی اش رو فاش نمیکرد .برای همین هم نمی شد کاری کرداز درمانگاه رفتم بیرون و رفتم تو خونه م و در رو بستم و پرده ها رو کشیدم و رفتم رو تختم خوابیدم انواع و اقسام فکرها تو سرم بود .تمام حرفایی که گلرنگ بهم زده بود ، داشت مثل نوار تو سرم پخش می شد بی اختیار لحظه ای رو که بنزین رو خودش ریخته و کبریت رو کشیده جلو چشمم مجسم میکردم طفل معصوم چه دردی کشیده ، چه زجری رو تحمل کرده ، چقدر بهش فشار اومده که دست به یه همچین کاری زده؟ تو اون لحظه چه حالی داشته؟ گریه کرده؟ جیغ کشیده؟ یا سکوت کرده؟ چطور کسی نفهمیده و نرفته کمکش؟یعنی هیچکس اون دور و ورها نبوده؟یه مرتبه زدم زیر گریه ، با اینکه فقط مدت کوتاهی با همدیگر بودیم اما تمام درد و غصه هاش رو تو خودم حس میکردم .درد و رنج یه دختر شونزده هیفده ساله رو با تمام بن بستهایی که بهش رسیده بود و شاید به ظاهر قبول شون کرده بود اما پس این واکنش چی بود؟ یه معما؟ مثل اون یکی؟ یه گریز؟ اما به کجا؟ حداقل گریز به کدوم طرف بود ؟ چرا زندگی رو پس زده بود؟ زندگی ای که آزادی رو برای اون یا در اون می خواست؟بوی گوشت سوخته خونه رو ورداشته بود فکر کردم که این بو در تصورمه اما متوجه شدم که از دستامه هنوز نشسته بودم شونیه لحظه بهشون نگاه کردم دستایی که خواسته بودن زندگی رو برگردونن ازشون بدم اومد .از موقعی که اومده بودم اینجا چکاری کرده بودن؟ چکاری ازشون بر اومده بود؟ هیچی ، فقط تشکیل یه پرونده .اینهمه تلاش و درس خوندن برای تشکیل یه پرونده این کار رو که یه دیپلمه معمولی م می تونست انجام بده .شاید اصلا بودن من تو اینجا عامل همه اینا بود ؟ شاید اگه من نیومده بودم اینجا، گلرخ دست به خودکشی دروغی نمی زد که بیارنش پیش من و بعدشم رشید برای بردنش بیاد و اون جریان اتفاق بیفته .شاید اگه من اینجا نبودم گلرنگ اینکار رو نمیکرد.حتما پیش خودش فکر کرده که با کمی بنزین و یه خودکشی ناموفق می تونه اعتراضش رو اعلام کنه و بعدشم همه به موقع می رسن و نجاتش می دن و منم دوباره درمانش می کنم . شایدم یه قرار ملاقات دیگه بوده یه قرار فرار، اما نه با یه بدن هر چقدرم کم سوخته که نمی شه فرار کرد.اصلا یه دختر با صورت و موی سوخته که دیگه دزدیدن نداره ، پس چی بوده؟ هیچ جای بدنش سالم نمونده بود با خودش چیکار کرده بود؟بلند شدم و دستام رو شستم و پرده ها رو زدم کنار و پنجره رو باز کردم .مامورا اون بیرون داشتن با اهالی حرف می زدن و یه چیزایی یادداشت میکردن حتما اونم برای تشکیل یه پرونده دیگه که بره بغل بقیه پرونده ها و بعدشم به فراموشی سپرده بشه .مثل بقیه پرونده ها .یه خرده بعد پنجره رو بستم و دوباره پرده ها رو کشیدم و برگشتم رو تختخوابم خوابیدم . سعی کردم دیگه نه به گلرخ فکر کنم و نه به گلرنگ.اصلا به من چه ارتباطی داشت؟ من یه پزشک بودم که برای گذروندن طرحم اومده بودم اینجا یعنی فرستاده بودنم اینجا .فقط هم بخاطر اینکه بعدش بتونم تو تهران مطب باز کنم و پول در بیارم .حالا اینجا اگر تونستم کسی رو درمان کنم که چه بهتر اگرم نتونستم که هیچ اما گلرنگ تو اون لحظه که تمام بدنش آتیش گرفته بود چه حالی داشته؟ دوباره زدم زیر گریه و ایندفعه خیلی شدیدتر اصلا برای چی اومدم اینجا؟ اومدم بیمارها رو درمان کنم یا یه الگو بشم برای دخترای اینجا؟ الگو یا حسرت؟ اصلا مردم اینجا به یه پزشک احتیاجی دارن؟ بهتر نبود جای من یه مشاوره خانواده براشون می فرستادن؟ شاید اونطوری این دوتا خواهر نجات پیدا می کردنچشمامو بستم و اشکهامو پاک کردم هرچی که بود حالا دیگه تموم شده بود، یاد حرف پدرشون افتادم ، چی می گفت؟ صدتا از این دخترا فدای یه تار سبیل مردونه پسرم ، یعنی دختر دار شده بود که بعدش قربون شون کنه برای تارهای سبیل پسرش؟شنیده بودم که گلرخ برادرش رو با تیر زده بود یعنی بعد از اینکه رشید رو دستگیر می کنن و می خواستن بکشنش، گویا گلرخ خودش رو سپر بلای رشید می کنه و برادرش اول اونو با تیر می زنه و بعدشم رشید رو شایدم اینطور نبود و زنهای ده یه همچین داستانی رو از خودشون در آورده بودن اما اگر این داستان واقعیت بوده باشه ، برادرش تو اون لحظه که می خواسته خواهرش رو بکشه چه حال داشته؟
تو همین موقع صدای یه ماشین دیگه اومد از جام بلند شدم و سر و وضعم رو درست کردم و رفتم بیرون. یه آمبولانس جلوی نرده های درمانگاه ایستاده بود .یه خرده بعد جسد گلرنگ رو در حالیکه همون پتو رو کشیده بودن روش، بردن تو آمبولانس دوباره صدای شیون از زن ها بلد شد همونجا ایستاده بودم و فقط نگاه میکردم این بار پدر گلرنگ حتی اجازه نداده بود که مادرش دنبال دخترش بیاد شایدم مادرش تو خونه از حال رفته بود مرگ دو دختر در عرض دو ماه باید واقعا سخت باشهچند دقیقه بعد مامورا سوار ماشین شون شدن و رفتن و این یکی پرونده هم به همین صورت تموم شد .منم برگشتم تو خونه م و در رو قفل کردم و گرفتم خوابیدم احتمالا تا یکی دو ماه دیگه کسی به من احتیاج نداشت که بمیره . پس می تونستم بخوابم تا نوبت دیگهساعت حدود چهار بعدازظهر بود که با روحیه خیلی خیلی بد از خواب بیدار شدم.خوشبختانه برق اومده بود و می تونستم تلویزیون رو روشن کنم. هرچند حوصله دیدنش رو نداشتم اما خب حداقل یه صدایی تو خونه بود یه چایی درست کردم و آروم آروم خوردم. می دونستم که امشب شام دعوت دارم اما حوصله رفتن نداشتم اما احتمالا تا یک ساعت دیگه شایان می اومد دنبالم یا شایان یا کدخدا با یه اسب اضافه!برای چی می رفتم؟ می رفتم که شاید بخواد یه عشق شروع بشه؟ آیا برای منم عشق رو علامت ممنوع زده بودن اگر اینطور بود برای چی باید می رفتم؟ بهتر نبود که امشب نرم تا موضوع به همین جا ختم بشه؟ یعنی واقعا اینطوری بود؟ برای گلرخ که اینطوری بود برای گلرنگ هم همینطور اما برای من چی؟ جلوی پرواز منو کدوم قفس گرفته بود؟ خسرو؟ عموم؟ با بنده ای شرم و خجالت و نمک نشناسی؟ من اسیر چی بودم؟ من باید تا کی صبر میکردم؟ تا زمانیکه خسرو می خواست؟ زمانیکه احیانا دلش میخواست یه پیشنهاد به من بده اگر نمی داد چی؟ باید انقدر صبر میکردم که مثلا یه روزی اون عاشق یه دختر دیگه می شد و می رفت خواستگاری و ازدواج میکرد؟ اونوقت بعدش من آزاد بودم؟یاد روزی افتادم که رفته بودم باغ وحش و اونجا به یه صحنه برخوردم که حالم رو بهم زد. یادمه تو قسمت مارها بود.تو آکواریم یه مار، موش زنده رو انداخته بودن که بخوره !ماره خواب بود .موش بیچاره از ترس می لرزید .رفته بود یه گوشه آکواریم خالی و پشتش رو کرده بود به ماره و می لرزید .هم موشه و هم مردم اون بیرون منتظر بیدار شدن مار بودن مردم برای تماشای خورده شدن موش و موش هم برای خورده شدن خودش.اسم اینو هم گذاشته بودن تنازع بقا اما با کدوم شرایط؟ با کدوم امتیاز برای ضعف ؟ تنها وسیله دفاعی موش فرارش بود اما ما آدما اونم ازش گرفته بودیم .هر طرفش دیوار بود و فرار امکان نداشت.باید لحظه ها رو می گذروند تا کشته بشه .شاید بدترین نوع مرگ قربانی باید صبر می کرد تا قاتلش از خواب ناز بیدار بشه .باید صبوری کنه تا وقت مرگش برسه .شایدم تو اون لحظات هیچ احساسی نداشت نه ترس نه امید ، شایدم همین احساس گلرخ و گلرنگ و منو داشت در هر صورت تصمیمم رو گرفتم رفتن بهتر از موندن بود .حداقل با یه نفر حرف می زدم و کمتر فکر میکردم گلرخ هم رفت که نمونده باشه.گلرنگ هم رفت چون نمی خواست بمونهبلند شدم آروم آروم کارهامو کردم و حاضر شدم .یه آرایش مختصر و یه لباس عوض کردن و برداشتن کیف طبابتم که تا حالا به درد نخورده بود .راستی چرا تو این ده کسی مریض نمی شه ؟ شایدم مریض می شه اما پیش من نمی آد .انگار دارم تو این ده فراموش می شم .قرار بود ماه پیش برای درمانگاه یه سرایدار بفرستن که هنوز هیچ خبری ازش نشده بودیه چایی دیگه برای خودم ریختم و صبر کردم تا سرنوشتم از راه برسه یه اسب اضافه حالا یا با شایان یا با کدخدا .شایان یه مرتبه یادش افتادم.راستی اون کی بود؟ یه پسر خوش تیپ و خوش قیافه که اومده بود چند روزی پیش مادرش باشه و بدش نمی اومد که تو این چند روزه یه هم صحبتی مثل من داشته باشه؟ یا اینکه فقط بخاطر دیدن من اومده بود؟ اما نه؟ صحبت ازدواج و این چیزا بود اما چقدر زود می دونستم که دختر نسبتا خوشگلی هستم اما نه تا این قدر .عجب ده اسرار آمیزی اینجا انگار همه توش ، یا عاشقن یا زود عاشق می شن .شاید بخاطر سرسبزی و آب و هواشهتو این فکرا بودم که یه مرتبه صدای شیهه اسب شنیدم .زود پرده رو زدم کنار.شایان سوار اسبش بود و افسار عروسک هم تو دستش بود . نمی فهمیدم این پسر چه جوری می آد که صدای پای اسبش رو من نمی شنوم؟ یعنی صدای پای بخت رو آدم از قبلش می شنوه؟ اصلا این ممکنه بخت من باشه؟کژال ۶زود پرده رو انداختم و در رو باز کردم و رفتم بیرون که از همون پشت نرده ها سلام کرد و گفت:- حاضرین؟- تشریف نمی آرین تو؟- نه، ممنون همینجا منتظر می مونمیه نگاه بهش کردم و برگشتم تو خونه و در رو بستم .حاضر بودم اما نباید بلافاصله می رفتم . باید کمی بخاطرم منتظر می موند .یه ربع ، نیمساعت اما چرا؟ چرا باید با خودمونم تعارف داشته باشیم؟ دلم میخواست که زودتر برم پیشش اما باید منتظرش می ذاشتم، که چی؟ که فکر نکنه زیاد مشتاقم؟ که بهش بفهمونم من زیاد آسون به دست نمی آم؟ مگه اصلا قراره که منو بدست بیاره؟ مگه به دست آوردن همون تصاحب کردن نیست؟ مگه قرار نیست که این یه انتخاب باشه ؟ اگر قرار باشه که اون منو به دست بیاره که می شه مالک من .پس چه فرقی بین یه دختر تحصیل کرده و دانشگاه رفته یا گلرخ و گلرنگه؟ پس چه فرقی بین شایان و رشید و برادر گلرخه؟از فکر این که باید بعد از اینهمه زحمت کشیدن ، مدرک پزشکی م رو قاب کنم و بزنم به دیوار اتاق خوابم و بعدش بشم جزء مایملک شایان، تنم لرزید .اما با همه این مسایل ، گذاشتم یه ربع دم در منتظرم بمونه .بعد از یه ربع ، آخرین نگاه رو تو آینه کردم و در خونه رو باز کردم و رفتم بیرون و در رو قفل کردم که شایان از اسبش اومد پایین و دوباره سلام کرد و گفت:- انگار آماده نبودین؟- فکر نمی کردم به این زودی بیایین دنبالم- اگه کاری دارین، من منتظر می مونم- نه، آماده ام رفتم جلو عروسک و آروم نازش کردم.شناختم و سرشو برام بالا و پایین برد که شایان گفت:- شناخت تون خیلی سر خوشه حتما از اینکه می دونه قراره یه دختر خانم قشنگ سوارش بشه خیلی خوشحاله- ممنونرفتم کنارش و شایان کمک کرد تا سوار شدم و خودشم سوار شد و گفت:- آروم می رم که اذیت نشین- ممنونبعد حرکت کرد و قبل از اینکه من کاری بکنم، عروسکم راه افتاد . خیلی بازیگوش بود توی کوچه های تنگ ده، بغل به بغل اسب شایان حرکت میکرد! شایان خندید و گفت:- حسوده ، نمیخواد از هیچ اسبی عقب بیفتهکمی بعد از ده اومدیم بیرون ، از هر کوچه و خونه که رد می شدیم ، چندتا سر از پنجره ها می اومد بیرون چشم های کنجکاو زن ها و نگاه پر حسرت دخترها شایدم بازم داشتم یه آموزش بد بهشون می دادم .شایدم بهشون نشون می دادم که هنوز زنده ن مثل من بیرون ده برخوردیم به یه گله بزرگ گوسفند ، وقتی آروم از میونشون رد می شدیم ، انگار یه قایق از میون دریا داره رد می شه وسطشون شکافته می شد و بعد از رد شدن ما دوباره بسته می شد صدای بع بع شون که با صدای پارس سگها ساکت می شد یه احساس آرامش درونم ایجاد میکرد اکثرشون انگار تازه بچه دار شده بودن و یه بره کوچول دنبالشون می دویید دلم می خواست همونجا از اسب پیاده شم و بره هاشون رو بغل کنم شایان که متوجه نگاهم شده بود گفت :- امسال سال خوبی بوده ، بعضی هاشون دو قلو زاییدن- برای گوسفندها شاید اما برای آدما نهیه نگاهی بهم کرد و گفت :- واقعا درد آوره شنیدم شما خیلی ناراحت شدینفقط گوسفندها رو نگاه کردم که گفت :- وقتی خبر دار شدم دلم میخواست بیام پیشتون اما مادرم گفت که درست نیست میگفت ممکنه اهالی ده یه حرفایی بزنن متوجه می شین که- خیلی وحشتناک بود ، مثل یه تنه درخت سوخته- کدخدا می گفت داشته تو بخاری نفت می ریخته که.....- بوی بنزین تمام درمانگاه رو برداشته بود ، تا حالا کجا دیدین که تو بخاری بنزین بریزن؟- منظورتون اینه که خودکشی کرده؟- مطمئنا- باید خیلی خیلی سخت بوده باشه حتما بهش خیلی فشار اومده که دست به یه همچین کاری زده- دختر خوبی بود- شما دیده بودینش- یه بار، همون موقع که خواهرش رو آورده بودن درمانگاه طفلک دلش میخواست پزشک بشهیه خرده ساکت شد و بعد گفت:- بهتره فراموشش کنین- نمی تونم- کاری از دست شما ساخته نبوده که اونم حتما فکر کرده که چند دقیقه درد می کشه و بعدش برای همیشه راحت میشه- چرا باید یه دختر جوون یه همچین فکر داشته باشه؟ چرا نباید زنده بمونه و از زندگیش لذت ببره؟- چه لذتی؟- لذت زنده بودن- بنظر من اینطور زنده بودن هیچ لذتی نداره دخترا و زنهای اینجا مثل بره می مونن یا باید تو خونه پدر کار کنن یا خونه شوهر- کار کردن جزیی از زندگیه- اما نه به این صورت- پس یعنی همه این دخترا باید خودکشی کنن؟فقط نگاهم کرد که گفتم:- خودکشی هیچوقت راه درستی نبوده باید موند و زندگی کرد باید زندگی رو مطابق خواسته هامون بسازیم- تو اینجا؟ با این فرهنگ؟- تو هرکجا- شما خودتون تونستین اینکارو بکنین؟- تا حالا آره- از این به بعدش چی؟ می تونین؟پاهامو بغل شکم عروسک فشار دادم که یه مرتبه سرعت گرفت و همونجور که از بغل شایان رد می شدم گفتم:- شایدهمچین عروسک تند می رفت که خودم ترسیدم اگه از روش می افتادم زمین چند جام می شکست شایان زود خودشو رسوند کنارم و به عروسک گفت :- یواش عروسک ، یواش عروسک هم حرکتش رو آروم کرد واقعا حرف می فهمید از دور قلعه دیده می شد یه تفنگچی جلوی درش ایستاده بود کمی بعد رسیدیم بهش که زود درو باز کرد و رفتیم تو و یه خرده بعد رسیدیم جلو ساختمون .یه تفنگچی دیگه اومد جلومون و سلام کرد و دهنه عروسک رو گرفت تا من پیاده شم .دلم میخواست کمی تو اونجا بگردم .واقعا فضای جلوی ساختمون رو خیلی قشنگ و با سلیقه درست کرده بودندآروم پیاده شدم که یه مرتبه خان بانو از بالای پله ها گفت:- هروقت یه دختر خانم خوشگل رو می بینم که سوار یه اسب شده، هزار تا خاطره برام زنده می شهاز همونجا بهش سلامی کردم و رفتم بالا که اومد جلو و بغلم کرد . صورتم رو بوسید و گفت:- خوبی؟سرم رو تکون دادم که گفت:- امروز خیلی ناراحت شدی حق م داشتی هنوز دو ماه از اون یکی جریان نگذشته بود بیا بریم تو یه چایی عالی برات دم کنن که فکر نکنم تا حالا خورده باشی
دوتایی رفتیم تو خونه شایانم پشت سرمون اومد و سه تایی رفتیم تو پذیرایی .کمی بعد همون دختر جوون برامون چایی آورد .با یه جور شیرینی وقتی کمی از اون چایی خوردم متوجه شدم که خان بانو راست می گفت طعم عجیبی داشت وقتی از گلو پایین می رفت آدم احساس میکرد که داره خستگیش در می ره کمی در مورد اسبها و کشاورزی اونجا و چیزهای دیگه صحبت کردیم که حرف کشیده شده به جریان امروز .هم دلم میخواست در موردش صحبت کنم و هم نمیخواست اما خان بانو دیگه شروع کرده بود .- کداخدا می گفت گلرنگ تو خونه تنها بوده ، که این اتفاق افتاده البته اون می گفت که یه حادثه بوده اما فکر می کنم داره دروغ می گه- خودکشی بوده- من خبری از گلرنگ نداشتم یعنی قرار بود تا دیپلمش رو نگرفته بساط عروسی اش رو راه نندازن نمی دونم چرا اینکار رو کرده- چرا وضع این ده اینجوریه- چرا نداره عزیزم تا چند سال پیش وضع اینطوری نبود یعنی زندگی زن ها و دخترا همینجوری بود اما کسی خودکشی نمیکرد یکی دو مورد فرار داشتیم اما نه اونطوری- پس تو این چند ساله چه اتفاقی افتاده که دخترا اینجوری شدن؟- برق- برق؟- چند سال پیش اینجا رو برق کشیدن چند وقت بعدش همین کداخدا از شهر یه تلویزیون خرید برای اینکه به اهالی پز بده ، شبا می ذاشت یکی دو ساعت بیان و برنامه شو تماشا کنن خب وقتی اهالی سریال فلان و فیلم سینمایی فلان و میزگرد و بحث و گفتگو و هزار تا چیز دیگه رو دیدن، کم کم خیلی چیزا یاد گرفتن کدخدام که اولش فقط برای پز دادن اهالی رو دعوت میکرد، خسته شد و دیگه نذاشت کسی برای تماشای تلویزیون بیاد خونه ش.مردمم که از تلویزیون خوششون اومده بود ، با قرض و قوله و فروختن چهار تا گوسفند و گندم و میوه باغشون، رفتن و یکی یه دونه تلویزیون کوچیک خریدن البته نه همشون اونایی که یه خرده دستشون به دهنشون می رسید بعدش اونام برای پز دادن جلو بقیه، هرکدوم همسایه هاشون رو دعوت کرد خونه شون کدخدام که دید دیگه تلویزیون داشتن تو ده براش زیاد سربلندی نمی آره، یه فکر دیگه کرد یه روز وقتی از شهر بر می گشت یه ویدئو با چند تا فلیم باخودش آورد و یه گوشه طویلش رو خالی کرد و تلویزیونش رو برد گذاشت اونجا یعنی در واقع یه سینمای خیلی کوچولو تو ده راه انداخت و هفته ای دو شب برای اهالی فیلم نشون داد و ازشون پول گرفت مثل بلیط فروختن خودش مردای ده رو می برد و براشون فیلم می ذاشت و زنش زنهای ده رو و دخترش دخترای ده رو خودتم حتما خبر داری که این چند ساله چه فیلمایی در مورد حق و حقوق زنها ساخته شده البته شنیدم که کدخدا یه جور فیلم دیگه به مردها نشون می داده اما برای زنها و دخترها همون فیلمایی که گفتم کم کم ذهن دخترها روشن شد و فهمیدن که حق و حقوقی دارن حالا حساب کن که ذهن ها روشن شده اما فرهنگ ده، همونی بوده که هست نتیجه چی شده؟ یواش یواش از تو خونه ها سر و صدا بلند شد صدای آروم اعتراض بعدشم کمربند و شلاق و ترکه باباها جواب این اعتراض ها رو داد وقتی هم پای زور وسط بیاد دیگه معلومه بعدش چی می شه کم کم فرارها شروع شد و خودکشی و این چیزا ذهن روشن شده رو دیگه نمی شه با کتک زدن و ترکه و شلاق خاموش کرد تا قبل از اون دخترا و زن ها فکر میکردن که یه زن آفریده شده که برده باشه و از صبح تا شب کار کنه اما بعدش فهمیدن که این خبرا نیست آخه تو نمی دونی مردای اینجا چه جوری کارها رو انداختن گردن زن هاشون و خودشون رو اگه ببینی ، یا خوابیدن و یا تو قهوه خونه چایی میخورن و قلیون می کشن در واقع دختر اینجا خرید و فروش می شه ، ازدواج نمی کنه پسره ده تا گوسفند می بره می ده به بابا دختره و دخترش رو میخره حالا یه اسم ازدواج گذاشتن بغلش- یعنی با این کارشون می تونن مشکلی رو حل کنن؟- نه ،اما ساعتی که حرکت نکنه دیگه ساعت نیست می شه اشغال . اینکارا درست نیست اما پرنده ای رو که آزاده و داره برای خودش پرواز می کنه ، وقتی می گیرنش و میندازنش تو قفس، یا دق می کنه یا انقدر خودشو به میله ها می زنه تا بمیره چرا؟ چون طعم آزادی رو چشیده حالا هی تو قفس براش آب و دونه بذارن. وقتی دخترای ده فیلم سرمه ای و مغز پسته ای و بنفش و قرمز و آبی رو دیدن که دیگه نمی شه تو سرشون زد و مثل خر ازشون کار کشید و تبدیلشون کرد به ماشین جوجه کشی- یعنی گناه از این فیلما بوده؟- نه ، اصلا اما خداوند به ما دست داده که باهاش کار کنیم پا داده باهاش راه بریم گوش داده که بشنویم چشم داده که ببینیم عقل هم داده که فکر کنیم حالا پس فردا که مردیم ازمون بازخواست نمی کنن که چرا جای اینکه از عقلمون استفاده کنیم و انسان باشیم شدیم گاویه خرده فکر کردم و گفتم :- درسته اما وضع فعلی هم خیلی خطرناکه- راست میگی باید یه فکری کرد و این دوتا ده رو با هم آشتی داد اگه اهالی بذارن از اون ده بیان خواستگاری دخترا، خیلی از مسایل حل می شه اینجا اینا باید برن زن یه مرد که بیست سال از خودشون بزرگتره بشن برای همین هم یا فرار می کنن و یا خودکشی حالا تو خودتو ناراحت نکن تقصیر تو که نبوده بذار بگم برات یه چایی دیگه بیارن که سرحالی بیایی فکرشو نکن .اونشب با اینکه خان بانو و شایان سعی میکردن که به من خوش بگذره ، اما برام شب زیاد جالبی نبود شام واقعا عالی بود اما من نه اشتهای درستی داشتم و نه اینکه فکرم متوجه شام بودبعد از شام یه نیمساعت یه ساعتی دور همدیگه بودیم و از این در و اون در صحبت کردیم که هر بحثی هم آخرش کشیده می شد به اتفاق اون روز . بالاخره بعد از حدود یه ساعت، خان بانو به شایان گفت که منو ببره و گلخونه رو بهم نشون بده و خودشم ازم خداحافظی کرد و رفت که بخوابه .در واقع میخواست که من و شایان تنها باشیم و کمی با همدیگر صحبت کنیم .دوتایی بلند شدیمو از اونطرف ساختمون که روبروش جنگل و کوه بود رفتیم بیرونیه قسمت از محوطه پشتی رو به گلخونه اختصاص داده بودن اونم چه گلخونه ای بزرگ بزرگ شاید سه چهار برابر مساحت درمانگاه و خونه من رو هم اینقدرم قشنگ درستش کرده بودن از بیرون همه جاش شیشه بود طاقشم شیشه ای بود هوای داخلش عالی بود بوی انواع و اقسام گلها و عطر شکوفه ها آدم رو گیج میکردشایان یکی یکی گلها و درختها رو نشونم می داد و اسمش رو برام می گفت.درختایی که اصلا بومی اونجا نبودن و خان بانو خودش همه شون رو پرورش داده بود گوشه گوشه گلخونه م چراغهای پایه دار گذاشته بودن که منظره اونجا رو خیلی خیلی قشنگتر می کرد و زیر هر چراغی هم یه نیمکت کوچولو برای نشستن گذاشته بودن تقریبا نصف گلخونه رو که دیدیم شایان ازم خواست که رو یه نیمکت بشینم و بعد از کمی مقدمه چینی گفت:- اجازه دارم پروازه صدات کنم؟سرم رو تکون دادم که گفت :- توام منو اگه دلت خواست شایان صدا کنبازم سرمو تکون دادم که گفت :- پروازه من سی سالمه .البته یکی دو سال هست که دنبال دختر مورد علاقه م میگردم که باهاش ازدواج کنم اما تا حالا موفق نشده بودم تا اینکه چند روز پیش مادرم در مورد تو باهام تلفنی صحبت کرد .می دونم باور نمی کنی اما بمحض اینکه اسمت رو بهم گفت یه مرتبه یه احساس عجیب تو خودم حس کردم .نمی دونم چرا همون موقع دلم خواست تو رو ببینم بخاطر همین هم بود که دیشب ، به محض اینکه علیرغم میل مادرم اومدم اینجا ، همون شبونه سوار اسبم شدم و با اینکه دیروقت بود خودمو رسوندم به درمانگاه با امید اینکه شاید بتونم یه لحظه ببینمتیه خرده ساکت شد بعد گفت :- مادرم میخواست من کمی صبر کنم تا اول خودش باهات صحبت کنه بعدش بیام اینجا میخواست بدونه که تو نامزد داری یا نه اما من نتونستم جلو خودمو بگیرم و اومدمیه خرده دیگه ساکت شد و شروع کرد انگشتاش رو تو هم فشار دادن حدس زدم که چی میخواد بهم بگه داشتم از هیجان خفه می شدم اما سعی میکردم که بازتاب هیجانم تو چهره م منعکس نشه.زیر چشمی نگاهش کردم .کلافه بود و این حالت خوش قیافه ترش کرده بود و باعث می شد که من از اون لحظات بیشتر لذت ببرم چیزی که تا اون موقع غیر از تو رویاهام تجربه ش نکرده بودم- پروازه من عاشقت شدم ازت میخوام که باهام ازدواج کنیبعد سرش رو انداخت پایین انگار یه بار سنگین از دوشش برداشته شده بود رو صورتش عرق نشسته بود و گوشه چشمش در اثر حالت عصبی تیک می زد گذاشتم کمی از حرفش بگذره حالا درون خودم چه خبر بود بماند اما به خودم مسلط شدم و یه خرده بعد گفتم :- اینم برات مثل یه شکار می مونه؟با تعجب برگشت بهم نگاه کرد که گفتم :- یه نشونه گیری و یه شلیک حتما منتظر هستی که بعدش بری و شکارت رو برداری؟- نه نه اصلا اینطوری نیست- نبایدم اینطوری باشهیه مرتبه از رو نیمکت بلند شد و جلوی من رو زمین نشست و گفت :- خواهش میکنم جوابم رو بده .خواهش میکنم- نمی تونم شایان باید منو درک کنی- مسئله پسرعموته؟سرم رو تکون دادم که با یه حالت مستاصل گفت :- آخه من چیکار باید کنم؟ من هنوز نمی دونم که اصلا تو نامزد اون هستی یا نه یعنی من حتی نمی دونم یه رقیب دارم یا نه توام منو درک کن خواهش میکنم- شایان تو هیچوقت تو وضعیت من نبودی اگه تو رو هم یکی دیگه اجبارا بزرگ کرده بود، حتما در مقابلش احساس مسئولیت و دین میکردی و خودتو موظف می دید که یه جوری زحماتش رو جبران کنی- درسته اما نه با ازدواج .اگه دوستش نداشته باشی چی؟ در واقع با این ازدواج بهش خیانت کردی- من تمام این چیزا رو می دونم روزی ده بار به این مسئله فکر کردم ولی به جوابی نمی رسم- باید برسی من دوستت دارم پروازه خواهش میکنم یه کاری بکن همه چیز دست خود توئهبعد سرش رو انداخت پایین می فهمیدم که متوجه وضع من نمی شه حق هم داشت حال خودم از اون بدتر بود کاش می تونستم بهش بگم اما نمی شد دست و پام و لبم بسته بود دور تا دورم رو زنجیر اسارت گرفته بود اسیر سنت ها اسیر ملاحظاتداشتم فقط نگاه میکردم که یه مرتبه سرش رو بلند کرد .دو تا قطره اشک از چشماش اومد پایین اصلا دلم نمیخواست که این طوری ببینمش از جام بلند شدم و دو قدم رفتم اونطرف که زود بلند شد و دنبالم اومد و گفت :- معذرت میخوام من آدم ضعیفی نیستم اما دست خودم نیست تو راست می گی این دیگه یه شکار نیست که به نشونه گیری و تفنگ ربط داشته باشهبعد اومد جلوم و گفت :- کمکم کن پروازه خودت کمکم کن- باید صبر داشته باشی شایان فقط صبر- چقدر؟- نمی دونم- پس فقط بهم بگو که توام منو دوست داری یا نه- ازم چیزی نپرس- اینکه دیگه چیزی نیست فقط یه جمله- من سر سفره عموم بزرگ شدم مدیونشم اونقدر بهش دین دارم که حتی یه جمله هم نگمیه لحظه نگاهم کرد و یه لبخند زد و گفت :- شرافتت رو تحسین می کنم اما ای کاش برای من نبود- صبر داشته باش
دوباره یه نگاه بهم کرد و گفت :- یعنی نمی تونم بفهمم که اصلا احساسی به من پیدا کردی یا نه؟- اگه چیزی وجود نداشت ، الان من اینجا نبودم همین حالا بریمیه برق تو چشماش درخشید و گفت :- همین برام کافیه ممنون از اینکه همین هم بهم گفتی- حالا بریم دیر می شهوقتی دوتایی سوار اسب، داشتیم بر می گشتیم به ده ، گفت :- امشب مهتابه وگرنه اینجاها انقدر تاریک بود که نمی شد بدون چراغ حرکت کردراست می گفت مهتاب همه جا رو روشن کرده بود و چقدر قشنگ انقدر حواسم دنبال اتفاق امروز و حرفای شایان بود که به دور و ورم توجه نداشتم- دلم شور می زنه- برای چی؟- آخه تو ، تو درمانگاه تنهایی، چرا یه سرایدار نفرستادن؟- قراره بفرستن- حداقل تا اون موقع بیا تو قلعه- نه اونجا راحتترم- تنهایی نمی ترسی؟- عادت کردمیه خرده ساکت شدیم که ایندفعه من گفتم :- تو باید برگردی تهران شایان- چی؟- برگردی تهران- برای چی؟- وقتی تو اینجایی من نمی تونم تصمیم بگیرم- آخه من چطوری می تونم تو رو اینجا ول کنم و برم؟- اینطوری برای هر دومون بهتره- من نمی تونم از اینجا برم- تا کی میخوای اینجا بمونی ؟کارت چی می شه؟- اصلا برام مهم نیست- باید باشه برو سر زندگیت- زندگی من از این به بعد تویی- برو حداقل خودت بفهمی که احساست نسبت به من تا چه اندازه واقعیه- همینجا هم که باشم اینو می تونم بفهمم- پس برو که من بفهممبرگشت نگاهم کرد .نور ماه صورتش رو روشن کرده بود اگه پدر و مادرم زنده بودن و دینی نسبت به عموم نداشتم همونجا بهش می گفتم که چقدر........اما نه حتی نباید به بقیه این جمله فکر کنی بازم تویی؟ من همیشه هستم برو دیگر بخواب الان که خبری نیست بیدارشدی برو بگیر بخواب ماها داریم خیلی ساده و دوستانه برمی گردیم ده . خودتی خیلی ساده و دوستانه ؟ من می دونم چه آشوبی تو دلته، دیگه دلم که به تو مربوط نیست ، چرا مربوطه ، اولش همیشه با یه احساس شروع می شه ، احساس تا وقتی که به عمل در نیومده که گناه نیست ، نه گناه نیست اما می تونه در اثر مرور زمان به گناه تبدیل بشه.قصاص قبل از جنایت که نمی شه کرد ، خب من بیدارم که نذارم به جنایت تبدیل بشه کدوم جنایت، کجای دنیا عاشق شدن جنایته؟ زهرمار با اون خنده ت، آخه حرفای خنده داری می زنی همین امروز تو همین ده بخاطر یه عشق یه جنایت انجام شده ، اون جنایت نبوده یه خودکشی بوده ، چه فرقی داره؟ نفس کار یه جنایت بوده حالا چه به وسیله خود شخص یا بوسیله یه نفر دیگه در هر صورت یه دختر کشته شده .،دیگه رسیدیم چیزی به ده نمونده بیخود نخواه که حرف رو عوض کنی .حالا هم تا ده خیلی فاصله داریم ، خب چی حالا؟ حالا گیرم خیلی فاصله داشته باشیم .میگم یعنی جوابم رو ندادی ، چه جوابی، همون که گفتی خیلی خب، حالا گیرم قبول کردم که یه جنایت بوده که چی؟ توام الان داری نقشه یه جنایت رو می کشی؟ برو گمشو ، معلومه که خوابت گرفته که این چرت و پرتا رو می گی.هروقت اینطوری بهم توهین کردی ، معلومه که دارم درست می گم .کجای دنیا دیدی که وقتی یه احساس قشنگ تو دل آدم بوجود بیاید نقشه یه جنایته ؟ زهرمار باز بخند ، ایندفعه به بزدلی تو می خندم .اگه شروع یه احساس جنایت نیست پس چرا ازش خواستی از اینجا بره؟ برای اینکه ! اصلا به تو چه؟ میخوای واقعا بگیرم بخوابم ؟ خیلی ها الان هستن که به وجدان شون اجازه دادن که بخوابه؟ میخوای تو ام یکی از اونا باشی؟ نه ، نمیخوام اما سر به سرم نذار . دارم من الان کمکت میکنم ، چطوری؟ اینطور که وقتی من دارم باهات حرف می زنم تو فقط جواب منو می دی با شایان صحبت نمی کنی ، گیرم باهاش صحبت کنم چی می شه ؟ نگاهش کن ، خودت بهتر می دونی یه پسر خوش تیپ و خوش قیافه ، یه شب مهتاب ، یه جای قشنگ ، عطر گلها تنهای تنها حالا خودت بگو اما راستش رو بگو اگه الان شایان بیاد طرفت چیکار میکنی؟ بهش نه نمی گی؟ اگه آروم آروم ببردت طرف جنگل، باهاش نمی ری؟ اصلا می تونی جلوش مقاومت کنی ؟ حالا گیرم مقاومت نکردم چی می شه؟ معلومه چی می شه وقتی یه اتفاقی افتاده مجبوری به عموت بگی، خب بعدش باهاش صحبت می کنم عالی می شه ، یه دختر تک و تنها بی پشتوانه بی خانواده و فامیل.فکر میکنی اگه این اتفاق بیفته دیگه خان بانو به عنوان عروس پسرش قبولت می کنه؟ ساکت شدی ، هان؟ دارم فکرمیکنم ، فکر تو منم ، خودم بهت بگم ، نه ، قبولت نمی کنه اون ترو بعنوان یه دختر خانم و تحصیلکرده و باشعور می شناسه اگه بفهمه اتفاقی بینتون افتاده ، نظرش نسبت به تو عوض می شه غیر از اون وقتی عموت خبردار بشه ، به احتمال قوی از ناراحتی سکته می کنه جواب خوبی بدی نیست انسان باش ، حالا چرا داری این حرفا رو به من می زنی ما که داریم مثل آدم می ریم طرف درمانگاه ، آخه من می دونم الان تو دل تو چیه داری خدا خدا میکنی که شایان زیاد پای بند به شرافت و این چیزا نباشه داری دعا می کنی که وجدانش الان یه چرت بگیره بخوابه درست همون جلو همونجایی که یه راه می ره طرف ده و یه راه دیگه می ره طرف جنگل چیزی هم نمونده پنج دقیقه دیگه می رسیم اونجا ته دلت سست شده از اون موقع هاست که هر آدم بی وجدانی می گه هر چه بادا باد اما فکر بعدش رو بکن چه جوری میخوای تو صورت عموت نگاه کنی؟ اون برات مثل پدر بوده از پدرتم برات بهتر بوده زن عموت چی؟ مثل مادر ازت نگهداری کرده خسرو چی؟ سالها وجود تو رو تحمل کرده اون پسر یکی یه دونه خونواده اش بوده اما حاضر شده خیلی سخاوتمندانه ، محبت پدر و مادرش رو با تو نصف کنه داری با آتیش بازی میکنی این آتیش اگه روشن بشه تموم زندگیت رو می سوزنه، شدی عین پیرزنها همه ش غر می زنی گیرم من سست شده باشم شایان چی؟ اون امکان نداره یه همچین کاری بکنه گیرم منم بخوام اما اون امکان نداره بیاد طرف من، می آد اونم الان منتظره که یه اشاره از تو ببینه ، خب منکه اشاره ای چیزی نمی کنم پس اون جمله که گوشه فکرت داره پشت سر هم چیده می شه و آماده می شه چیه؟ ؛ کدوم جمله؟خودتو به خریت نزن دیگه ، من نمی دونم کدوم جمله رو میگی ، همونکه تا یه دقیقه دیگه بی اختیار از دهنت می آد بیرون درست وقتی سر اون دو راهی برسیم حتما یه مرتبه به شایان میگی الان حوصله خونه رو ندارم همین اشاره کار رو تموم می کنه بعدشم میگی می دونم اگه الان برم تو خونه، اون صحنه بد رو می بینم یه تنه درخت سوخته حالا راست می گم یا نه، چی می دونم ، به بعدش فکر کن پا روی انسانیت گذاشتن جنایته جواب خوبی رو با بدی دادن جنایته تو داری مهربونی ها رو می کشی این از هر جنایتی بدتره اگه مهربونی بمیره دیگه دنیا قابل تحمل نیست ، پس چیکار کنم؟ خودمو بکشم؟ ، داد نزن باید با شهامت باشی شهامتم این کاری که میخوای بکنی نیست حقیقت رو به خود خسرو بگو حتما درک می کنه وقتی بفهمه تو پاک و صادق هستی ، غرورش ارضاء می شه در غیر اینصورت خدا می دونه چه اتفاقی می افته دیگه خودت می دونی الان می رسیم سر دو راهی اینجاس که اگه بخوای من می رم می گیرم می خوابم حالا میخوای بخوابم یا نه؟ نه ترو خدا بیدار باش حواستم جمع کن بگو چیکار کنم ، اول اون چندتا جمله رو از تو ذهنت پاک کن بعدشم بمحض اینکه رسیدی سر اون دو راهی ، زود دهنه اسب رو بده طرف ده هیچی حرفی هم نزن توام برو گمشو بخواب نیمه هوسباز من بیدارم و هوشیار ، به کی اینا رو گفتی؟به اون قسمت ذهنت که الان به خواست خودت جلو من ضعیف شده رسیدیم رسیدیم برو طرف ده برو طرف ده- می ری خونه دیگهبگو آره محکم بگو آره بگو خسته ام- آره خیلی خسته امآفرین دیگه چیزی نمونده گول این مهتاب رو نخور چند ساعت دیگه تموم می شه وخورشید در می آد و همه چیز روشن می شه دیگه چیزی نمونده از اینجا که بگذری ، کمی جلوتر سگهای ده می آن جلومون یعنی دیگه رسیدی به ده اونجا دیگه تنها نیستین حتما ده تا چشم نگاه تون می کنه پاهاتو فشار بده به شکم اسب آفرین حالا دیگه تقریبا رسیدی آهان اوناهاشن سگهای ده اومدن دیگه در امانی سالم به مقصد رسیدی سگهای ده رسیدن بهمون و چند تا پارس کردن و بعدش شناختنمون و بی صدا جلومون راه افتادن .دیگه تنها نبودیم می دیدم که لای بعضی از پنجره ها کمی باز می شه و یه خرده بعد بسته می شه چشمهایی نگاه مون میکردن چند دقیقه بعد رسیدیم جلو درمانگاه و از اسب پیاده شدیم . عروسک رو کمی ناز کردم و افسارش رو دادم به شایان و گفت:- می تونم باز ببینمت؟- برگرد شایان- واقعا دلت اینو می خواد- آره باید فرصت داشته باشم که فکر کنم- اگه تو رو نبینم خیلی غصه میخورم- چاره ای نیست من تعهد دارم باید تکلیف این تعهد معلوم بشهیه خرده نگاهم کرد و گفت :- تلفن که بهت بزنم؟سرمو تکون دادم که گفت :- شماره ت رو دارمیه خرده اینور و اونور رو نگاه کرد و بعدش گفت :- فردا برمیگردم تهران فقط چون تو ازم خواستی اونجا منتظرت می مونم هر دقیقه ش فقط خواهش می کنم که تصمیمت رو بگیر با پسر عموت صحبت کن قول می دی؟- قول می دمبعد دستش رو دراز کرد طرفم .باهاش دست دادم .دستم رو تو دستش نگه داشت آروم دستم رو کشیدم که یه لبخند زد و بعد با یه حرکت سریع ، پرید رو اسبش و یه نگاه دیگه بهم کرد و گفت :- خیلی دوستت دارم پروازه خیلی خیلیبعد سر اسبش رو برگردوند و به تاخت رفت قدرت حرکت نداشتم همونجا ایستاده بودم و رفتنش رو نگاه میکردم تازه اون لحظه فهمیدم که وسط راه، زیر نور مهتاب، چقدر در مقابلش سست و بی اراده شده بودم اگه می اومد طرفم وای..........بیداری؟ دارم استراحت می کنم ، خسته شدی؟ ای همچین ، ازت ممنونم خوشحالم که بیدار بودی ، وظیفه من همینه البته اگه تو بخوای ، خواهش میکنم بازم مواظبم باش .
شایان فرداش برگشت تهران و بازم زندگی حرکت خودش رو داشت صبح، ظهر، شب مثل مصرف داروهایی که خودمون برای بیمار می نوشتیم البته اگه بیماری وجود داشتبعد از رفتن شایان تنها بیماری که بهم رجوع کرد انگار قلب خودم بود اما نمی دونستم چه جوری باید مداواش کنم با خودم فکر کرده بودم با رفتن شایان و گذشت چند روز، دوباره اوضاع به حالت قبلی برمیگرده اما اینطور نبود تا قبل از این جریان، فقط خسرو بود که گاه و بیگاه وارد ذهنم می شد و باید باهاش بگو مگو میکردم ولی از اون به بعد شایانم از یه گوشه دیگه وارد می شد و بگو مگومون به مشاجره تبدیل می شد و گاهی هم دعوا اولش هر کدوم فقط با ذهن من صحبت میکردن اما بعد از چند دقیقه و زمانیکه من نمی تونستم تصمیمی بگیرم ، اون دوتا رو در روی هم قرار می گرفتن و کار به مجادله می کشید که باید می رفتم وسط شون و از همدیگه جداشون میکردم بعدش از بی اراده بودن خودم عصبانی می شدم و خشمم متوجه نفس خودم می شد با گذشت روزها ، روی این دوتا به همدیگه بیشتر وا می شد به طوری که بمحض ورود به ذهنم ، بدون معطلی می پریدن به همدیگه یعنی دیگه کارم فقط این شده بود که این دوتا رو از همدیگه جدا کنم خودم از این وضع خسته شده بودم؟این حرکت رو باید خسرو انجام می داد که اونم انگار نه انگار دو سه روز یه بار بهم تلفن میکرد و فقط حالم رو می پرسیرد و اینکه اینجا مشکلی دارم یا نه همین .چطور می تونستم با همین چند کلمه احساسش رو بفهمم؟ باید اول اون یه حرکتی میکرد یا حداقل یه چیزی می گفت تا من کمکش کنم اما به هیچ عنوان نمی شد چیزی ازش فهمیدبارها خسرو و شایان رو باهم مقایسه میکردم اگه شایان پسر خوش تیپ و خوش قیافه بود، خسرو هم بود اونم یه پسر بلند قد و چهار شونه بود که همیشه می دونست چکار داره می کنه یا چیکار باید بکنه تازه از خیلی از امتیازهام در مقابل شایان برخوردار بود دین، خویشاوندی ، قدمت .تقریبا سه هفته از رفتن شایان گذشته بود و هنوز کاری نکرده بودم حتی نتوانسته بودم به افکارم جهت بدم روزها رو شب میکردم و تصمیم شب رو به روز بعد موکول میکردم نمی دونستم منتظر چی هستم اصلا منتظر چه چیزی باید باشم ؟ خسرو که یه گوشه تهران داشت کارش رو میکرد و شایانم یه گوشه دیگه منتظر تصمیم من بود و یه روز در میون بهم تلفن میکرد که منم یه خط در میون بهش جواب می دادم و همیشه هم طوری باهاش صحبت میکردم که نکنه یه دفعه دلگرم بشه و بلند شه بیاد اینجاتو این سه هفته هم دوبار بیشتر نرفته بودم پیش خان بانو .راستش ازش خجالت می کشیدم همه ش می ترسیدم نکنه حرف ازدواج رو پیش بکشه و منم مجبور باشم همون جوابی رو که به شایان دادم به اونم بدم اونقدر مهربون و خانم بود که نمیخواستم از دستم ناراحت بشه داشتم سعی میکردم که کم کم ارتباطم رو باهاش قطع کنم شاید اینطوری بهتر بود یعنی بعد از گذشت این چند هفته و ندیدن شایان، به این نتیجه رسیده بودم که بهتره اون روز و شب رو فراموش کنم در واقع حضور شایان یه روز بیشتر نبود و نمی تونستم سالها زندگی رو فدای یک روز بکنم بارها خودم رو بخاطر همون یه روز سرزنش کردم کاش اصلا اون روز نمی رفتم سر قبر گلرخ هرچند که احتمالا می اومد درمانگاه اما شاید اگر من نمی رفتم ، وضع به صورت دیگه ای در می اومد .باز هم مغلوب گذشته و سنت ها شدم همه ما اسیر گذشته هامون هستیم و نمی تونیم گذشته هامون رو بریزیم تو یه کیسه و یه جا خاکش کنیم منم یکی مثل بقیه راستش این تصمیمی رو یه شب بعد از دیدن یه فیلم مستند از زندگی حیوانات جنگلی گرفتم. یه شب که خسته از بیکاری، تلویزیون رو روشن کردم، داشت یه فیلم از زندگی خانواده شیرها پخش میکرد یه شیر نر که سن و سالی ازش گذشته بود و با هفت هشت تا شیر ماده زندگی میکرد که سروکله یه شیر نر جوون پیدا شد با اومدن اون شیر، شیر نر پیر مجبور شد برای حفظ خانواده اش مبارزه کنه ده دقیقه جنگ، یک عمر شکست شیر پیر شکست خورد و خانواده اش رو واگذار کرد و خیلی منطقی گذاشت و رفت و خیلی راحت شکست رو قبول کرد انتظار نداشتم که به این راحتی یه عمر زندگی و زن و بچه رو ول کنه و بره اما کرد .مسئله جالب برخورد شیرها ماده بود بعد از اون جنگ اونام خیلی راحت شیر نر جوون، رو قبول کردن و اوج ماجرا اونجایی بود که شیر نر جوون ، دقیقا جلوی چشم یکی از شیرهای ماده، یه بچه شیر رو که متعلق به شیر پیر بود با یه حرکت کشت و مادرش کوچکترین عکس العملی نشون نداد از این ماجرا چه نتیجه ای می شد گرفت؟ تسلیم در مقابل زور؟ جایگزینی یه نر جوون به جای پیر ؟ یا تابع جریان زندگی شدن ؟ استنباط، من آخری بود.شاید باید تابع بود؟ چرا باید رودخونه رو خلاف جهت شنا کرد؟ تسلیم بهتر نیست؟ اونایی که سازش کردن موفق تر نبودن ؟ چرا همیشه دلمون میخواد یه قهرمان باشیم؟ برای قهرمان شدن باید همیشه با دیگران فرق داشت؟ قهرمانای ما چه کسانی بودن؟ لیلی و مجنون ؟ اونا که ناکام بودن پس نمی شد بهشون قهرمان گفت آیا قهرمان همیشه باید برنده باشه؟ یه بازنده هم می تونه قهرمان باشه؟ حالا اگه این دوتا بهم می رسیدن، برای همیشه همونجوری عاشق و معشوق می موندن یا کارشون بعد از یکی دوسال به دادگاه خانواده می کشید مرجع درستی وجود نداشت یا حداقل من نمی شناختم پس بهتر بود که بدون رجوع به الگوهای قدیمی ، حال حاضر و زمان کنونی رو در نظر بگیرم و منم مثل خیلی ها، منطقی با مسئله برخورد کنم حداقل این تسلیم رو می شد یه اسم منطقی روش گذاشت که کمتر مایه خجالت باشه .تقریبا چهار هفته از اون روز ناهنجار گذشته بود و یه روز مثل یه روز قبل رو خیلی عادی و کسل کننده گذرونده بودم و منتظر رسیدن عصر بودم و تعطیلی درمانگاه قدم می زدم و فکر میکردم راستش داشتم حساب میکردم که چه مدت دیگه باید اونجا بمونم .داشتم برای خودم نقشه می کشیدم که وقتی طرحم تموم شد حتما با خسرو ازدواج میکنم و بعدش صاحب بچه می شم و سرم با بچه گرم می شه و دیگه به این فکر نمی کنم که اینهمه درس خوندم و مردمم متحمل هزینه شدن تا من پزشک بشم وجای یه نفر دیگه رو تو دانشگاه گرفتم و بعدش نشستم تو خونه عوضش دختر یا پسرم رو بزرگ می کنم و بهش می رسم و ترو خشکش می کنم و با اصول علمی و پیشرفته بهش آموزش می دم بعد به اینجا رسیدم که اگر دختر داشتم چه آموزشی بهش بدم ؟ که مثل مادرش بشه؟ تسلیم هنجارها شروع کردم با خودم نکات مثبت قضیه رو در نظر گرفتن و منفی گرایی رو نفی کردن و این چیزا اما چون حوصله این چیزا رو نداشتم برگشتم که درمانگاه رو تعطیل کنم و برم خونهطبق معمول رفتم درمانگاه و سماور رو از برق کشیدم و خواستم چراغ رو خاموش کنم که یه مرتبه میز تحریرم تکون خورد نزدیک بود از ترس سکته کنم جرات حرکت کردن نداشتم نفسم بند اومده بود فقط خدایی شد که زود صدا رو شنیدم وگرنه معلوم نبود چه اتفاقی برام می افته-خانم دکتر خانم دکتربا شنیدن این صدا کمی به خود مسلط شدم و آروم رفتم جلوتر و سرک کشیدم اونطرف میز یه دختر با لباس محلی رفته بود و پشت میزم قایم شده بود باز داشت یه داستان دیگه با یه فاجعه دیگه یا یه ناهنجار دیگه اتفاق می افتاد-تو کی هستی؟-درو ببندین و چراغ رو خاموش کنین-اینجا چیکار می کنی؟ کی هستی؟-شما اول در رو ببندین و قفلش کنین و بعد چراغا رو خاموش کنین تا بهتون بگم-من نمی تونم این کار رو بکنم-پس خون من رو دست تون می مونه-یعنی چی؟-یعنی منم به سرنوشت گلرنگ دچار میشمدیگه نمی دونستم باید چیکار کنم و اصلا چه کاری درسته بی اختیار رفتم طرف در و قفلش کردم و چراغا رو خاموش کردم و پرده ها رو کشیدم و اومدم طرف میز و آروم بهش گفتم :-حالا بیا بیرونیواش از پشت میز اومد بیرون .درست نمی تونستم صورتش رو ببینم-تو اسمت چیه؟-کژال-برای چی اومدی اینجا و این بازیا چیه که در می آری؟-فرار کردم-فرار کردی؟ از چی؟-از بیهوده بودن ، از زور، از ظلم-یعنی چی؟-میخوام زندگی کنم-انگار فیلم زیاد دیدی ، زود برگرد خونه تون تا کسی نفهمیده-برم که بعدش جسد سوخته م رو براتون بیارن؟-مگه تو هم قراره تو بخاری نفت بریزی؟-تو بخاری؟ شما اون داستان رو باور کردین؟-منظورت چیه؟-گلرنگ رو پدرش آتیش زد . بنزین ریخت روش و آتیشش زد-چیکار کرد؟-بردش تو طویله و دست و پا و دهنش رو بست و آتیشش زدشوکه شده بودم اصلا نمی تونستم چیزی رو که می شنوم باور کنم سعی کردم که تو تاریکی چهره اش رو ببینم شاید بتونم از حالت چهره اش واقعیت اون چیزی رو که می گفت بفهمم اما نمی شد-می خواین نعش منم فردا تو یه پتو براتون بیارن؟نمی دونستم چه تصمیمی باید بگیرم تسلیم، مبارزه ایندفعه دیگه نوش دارو بعد از مرگ سهراب نبود کسی که ممکن بود فردا جسدش رو ببینم الان جلوم ایستاده و داشت بهم هشدار می داد اگه اشتباه میکردم مستقیما مسئول مرگش بودم- اینجا نمی شه حرف زد . من الان می رم خونه م ، هوا دیگه تاریک شده تو همین جا بمون .نیمساعت دیگه که تاریک تاریک شد می آم دنبالت .فقط سر و صدا نکن باشه .آروم از درمانگاه اومدم بیرون و در رو قفل کردم و رفتم خونه اما حال خودم رو نمی فهمیدم مرتب از پشت پنجره بیرون رو نگاه میکردم میخواستم ببینم کسی اون طرفا هست یا نه؟ نکنه یه مرتبه یکی فهمیده این دختره اومده درمانگاه؟ اگه کسی دیده باشه و گزارش بده برام مسئولیت داره چیکار باید میکردم؟ کمکش کنم که فرار کنه یا تحویل پدر و مادرش بدم !
صفحه 2 از 4
