ارسالها: 14491
#51
Posted: 28 Oct 2013 15:38
14
قوقولی قوقوی نجات بخش
ریمسکی که اعصابش خرد شده بود، منتظر تکمیل گزارش پلیس از واقعه نشد و به دفتر کارش پناه برد. پشت میزش نشست و با چشمان خون گرفته به روبلهای جادویی که روی میز پخش بود خیره شد. حسابدار احساس می کرد که دیگر عقلش قد نمی دهد. همهمه یکنواختی از بیرون شنیده می شد؛ صدای تماشاچیان بود که از تئاتر می ریختند توی خیابان. ناگهان گوش تیز ریمسکی صدای دلخراش سوت پلیسی را شنید که همیشه با قران نحس همراه بود. وقتی صدا تکرار شد و سوت بلندتر و آمرانه تری در جواب سوت اول به صدا درآمد، و پشت بند صدای سوت ها، شلیک خنده و چیزی شبیه صدای هو کردن بلند شد، حسابدار فورا دریافت که در خیابان جنجال دیگری بپا شده است. ریمسکی می دانست هر چقدر هم سعی کند، پر این جریان دامنش را خواهد گرفت و این سرو صداها بی تردید با نمایش وحشتناک آن شب جادوگر و دستیارهایش بی ارتباط نخواهد بود.
حق با حسابدار بود. وقتی از پنجره به خیابان سادووایا نگاهی انداخت، سگرمه هایش را در هم کشید و با خود زمزمه کرد:
- می دانستم!
زیر پنجره، در پیاده رو، در روشنایی چراغهای پو نور خیابان، زنی را دید که جز یک شلوارک بنفش رنگ به پا و یک کلاه به سر نداشت و چتری به دست گرفته بود. در اطراف زن شرم زده، که با بدبختی سعی می کرد دولا دولا فرار کند، جمعیتی گرد آمده بود و چنان می خندید که لرزه بر اندام ریمسکی افتاد. در کنار زن، مردی داشت کتش را پاره می کرد، بازویش در آستین کت گیر کرده بود و در نمی آمد.
از در خروجی کنار ساختمان هم صدای فریاد و شلیک خنده شنیده می شد و وقتی گریگوری دانیلوویچ به آن سو رو کرد، زنی دیگر را دید که این یکی لباس زیر صورتی به تن داشت. زن تقلا می کرد از پیاده رو رد شود و در آستان در پناه گیرد، ولی مردمی که از مقابل می آمدند مانعش می شدند و او که قربانی بیچاره کبر و شتابزدگی خودش بود و فریب فاگت حقه باز را خورده بود، تنها راه چاره اش این بود که زمین دهان بگشاید و او را فرو بلعد. پلیسی به طرف زن بیچاره می دوید و هوا را با سوت خود می شکافت. چند مرد جوان و سرحال، کلاههای پارچه ای به سر، دنبال پلیس می دویدند و با وقاحت می خندیدند و سوت بلبلی می کشیدند.
کالسکه چی سیبیلوی لاغر اندامی به اولین زن... نزدیک شد و در حالیکه با تمام صورت ریش دارش می خندید، افسار اسبها را با استادی خاصی کشید.
ریمسکی مشتی بر فرق خود کوبید. از عصبانیت تفی به زمین انداخت و از پنجره کنار رفت. مدتی پشت میزش نشست و به سرو صداهای خیابان گوش داد. صدای سوت از همه طرف اوج تازه ای پیدا کرد و آنگاه آرام آرام فروکش کرد. سروصداها به طور غیرمترقبه ای زود پایان گرفت و اسباب حیرت ریمسکی شد.
زمان عمل فرا رسیده بود؛ زمان آن فرا رسیده بود که جام مسئولیت را لاجرعه بنوشد. در خلال آخرین نمایش، تلفنها تعمیر شده بود و حالا وقتش بود که تلفن بزند، واقعه را گزارش کند، کمک بخواهد، کاسه کوزه ها را یکسر بر سر لیخودیف خراب کند و خودش را بیگناه جلوه بدهد.
ریمسکی دوبار، با حالتی عصبی، گوشی تلفن را برداشت و دوباره سر جایش گذاشت. ناگهان خود تلفن به صدا درآمد و سکوت مرگبار دفتر کار را شکست. از جا پرید و خشکش زد. گوشی تلفن را که برمی داشت، با خود اندیشید:
- وضع اعصابم واقعا خراب شده!
یکه ای خورد و از کاغذ هم سفیدتر شد. صدای نرم و لطیف زنی بود که در گوشی تلفن زمزمه می کرد:
- ریمسکی، زنگ نزن، وگرنه پشیمان می شوی...
خط قطع شد. حسابدار که احساس می کرد تمام پوست تنش مور مور می شود، گوشی را سر جایش گذاشت و به پنجره پشت سرش نظر انداخت. از میان برگهای معدود درخت چنار، ماه را دید که به سرعت از میان ابری شفاف می گذشت. انگار شاخه های درخت سحرش کرده بود و هر چه ریمسکی بیشتر نگاهشان می کرد، ترس بیشتر چنگ در قلبش می انداخت.
حسابدار بالاخره خودش را هر طور بود جمع و جور کرد و از پنجره پر از نور ماه رو گرداند و از جا بلند شد. مسئله تلفن یکسره منتفی بود و ریمسکی فقط در فکر یک چیز بود: چگونه هر چه سریع تر از تئاتر خارج شود.
گوش خواباند: ساختمان ساکت بود. متوجه شد از مدتها قبل در طبقه دوم تک و تنها مانده است و با همین فکر، به ترس کودکانه و دم افزونی دچار شد. از فکر اینکه باید تک و تنها از راهروهای خالی بگذرد و از پله ها پایین برود، لرزه بر اندامش افتاد. تب زده روبلهای جادویی را از روی میز قاپ زد و توی کیف چپاند و سرفه ای کرد تا شاید جسارتی پیدا کند. سرفه ای خفه و ضعیف بود.
در همین لحظه احساس کرد که چیز مرطوبی که بوی شیطان می داد از زیر در به داخل اتاق می سرد. پشتش لرزید. ناگهان زنگ ساعت نیمه شب را اعلان کرد و این هم لرزه بر اندامش انداخت. اما قلبش وقتی واقعا از جا تکان خورد که صدای کلیدی را شنید که به آرامی در قفل می چرخید. ریمسکی با دو دست سرد و عرق کرده اش کیف را چسبیده بود؛ احساس می کرد اگر صدای خش خش کلید در قفل چند لحظه ای بیشتر ادامه پیدا کند، اعصابش آنقدر کش می آید که دیگر نمی تواند فریاد نزند.
در بالاخره باز شد و واره نوخا بی سرو صدا به داخل دفتر کار آمد. ریمسکی بر صندلی دسته داری از حال رفت. در حالیکه نفس عمیقی می کشید، خنده ای به لب آورد که ظاهرا می بایستی خنده تشکر باشد و زیر لب گفت:
- خدایا، مرا چقدر ترساندی...
ظهور ناگهانی اش هم ترس آور بود و هم امیدوارکننده: حداقل یک راز کوچک از کل این ماجرای حیرت آور را روشن کرد.
ریمسکی که داشت در این دنیای دیوانه غرق می شد، به آخرین خس و خاشاک یقین چنگ زد و قد قد کرد:
- بگو، بگو، فورا بگو، معنی این کارها چیست؟
واره نوخا در را پشت سرش بست و لند لند کرد:
- معذرت می خواهم. فکر کردم حتما رفته ای.
بی آنکه کلاه از سر بردارد، به طرف صندلی دسته داری آمد و کنار میز کار، روبروی ریمسکی، نشست.
جواب واره نوخا بفهمی نفهمی کمی عجیب بود و ریمسکی که حالا میزان حساسیتش از حساسترین دستگاههای زلزله سنج هم سبق می برد، فورا متوجه این نکته شد. اولا، اگر واره نوخا فکر می کرد حسابدار در دفتر کارش نیست، پس چرا اصلا به آنجا آمد؟ او که خودش دفتر کار جداگانه ای دارد. از این گذشته، واره نوخا از هر دری که وارد تئاتر شده باشد حتما یکی از نگهبانان شب را دیده و بهش حتما خبر داده اند که گریگوری دانیلوویچ در دفتر کارش مانده و مشغول کار است. اما ریمسکی وقتش را چندان صرف حل این معضلات نکرد. وقتش نبود.
- چرا به من تلفن نزدی؟ آن لال بازی لعنتی درباره یالتا چی بود؟
صدای مدیر داخلی با ملچ و ملوچ دهان همراه شده بود؛ درست مثل وقتی که آدم دندانش درد می کند. به همین صدا گفت:
- همان بود که فکر می کردم. توی مکیده ای در پوشکینو پیدایش کردند.
- پوشکینو؟ پوشکینو که همین جا نزدیک مسکو است. پس آن تلگرافهایی که از یالتا می آمد چی؟
- یالتا چیه. تلگراف چی پوشکینو را مستش کرده و هر دو تا به سرشان زده و از دیوانه بازیهایشان یکی هم این بوده که تلگرافی با آدرس یالتا بفرستند.
ریمسکی که چشم های زردش برقی می زد، با خود زمزمه کرد:
- آها، حالا فهمیدم...
در خیال دید که استپا را رسما از کار برکنار کرده اند. آزادی. بالاخره ریمسکی از دست لیخوریف ابله رها می شد. شاید هم البته چیزی بدتر از اخراج در انتظار استپان بوگدانوویچ بود. ریمسکی که با وزنه روی کاغذ بر میز کارش می کوبید، فریاد زد:
- همه جزئیات را برایم بگو.
واره نوخا داستان را تعریف کرد. جایی که حسابدار فرستاده بودش با خوشرویی پذیرفته بودندنش و به همه حرفهایش به دقت گوش داده بودند. البته هیچ کس، برای لحظه ای هم باور نکرده بود که استپا در یالتا باشد.
همه با نظر واره نوخا موافق بودند که حتما لیخودیف در رستوران یالتا در پوشکینو است.
ریمسکی هیجان زده صحبت واره نوخا را قطع کرد:
- الان کجا است؟
مدیر داخلی با خنده کج و معوجی جواب داد:
- تو فکر می کنی کجا است؟ معلوم است دیگر، توی زندان پلیس دارند حالش را جا می آورند.
- آها، خدا را شکر.
واره نوخا دنباله داستان را گفت و هر چه بیشتر می گفت، ریمسکی با وضوح...
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#52
Posted: 29 Oct 2013 18:41
پوست صورت دربان مثل رنگ صورت جذامیها شد و چشمانش یکسره از دیدن نا توان بود.به نظرش آمد که موی سیاه شانه شده ی آن مرد ،که تا آن لحظه فرقی مرتب داشت،با دستمال ابریشمی براقی پوشیده شده است.پیراهن نیم تنه ی آهار دار و کت فراک ناپدید شد و ششلولی از کمربند چرمین بیرون زد.دربان خود را میدید که از نوک دکل کشتی آویزان است و زبانش از سر ی جان و افتاده اش بیرون می زند.حتی صدای امواج را می شنید که بر بدنه ی کشتی می نشست؛ زانو های دربان به لرزه در آمد. ولی دل دزد درییی به حال دربان سوخت و نگاه گدازان خوف انگیزش را خاموش کرد.
"خیلی خوب،نیکولای،-ولی مواظب باش دیگر این کار تکرار نشود.جای دربانی مثل تو در رستوران نیست.بهتر است راهنمای کلیسا بشوی."کاپیتان این حرف ها را زد و چند دستور سریع و کوتاه و واضح دیگر هم داد: بارمن ر بفرست.پلیس اعلامیه.ماشین.تیمارستان، و اضافه کرد:"سوت"
ربع ساعت بعد، کسانی که در رستوران جمع بودند و آن هایی که در بلوار و پشت پنجره ها گرد آمده بودند به حیرت دیدند که بارمن و دربان و یک پلیس و یک پیشخدمت، و ریوخین(Ryukhin ) شاعر،مرد جوان را به زور از درهای گریبا یدوف می برند و او که مثل آدم های مومیایی تمام تنش نوار پیچ شده بود،فریاد میزد و تف می انداخت و با صدایی که در تمام خیابان شنیده میشد به ریو خین فحش می داد.
"پست فطرت!...پست فطرت...!"
راننده با دلخوری موتور وانت را روشن کرد؛ یک درشکه چی افسار بنفشه رنگ اسبش را تکان داد و اسب را به حرکت در اورد.راننده گفت:"سوار شوید...راه تیمارستان را بلدم."
جمعیت پر سر و صدایی جمع شد؛بحث درباره ی صحنه ی شگفت آور بود.
بی تردید جنجالی نفرت انگیز و مشمئز کننده،پر هیجان و تهوع آور بود.جنجالی که تنها زمانی پایان گرفت که وانت از در های گریبا یدوف دور شد و ایوان نیکولاییچ بیچاره،یک پلیس،بارمن و ریو خین را با خود برد.
در ساعت یک و نیم صبح،مردی ریشو که رو پوش سفیدی به تن داشت به سالن پذیرش یک کلینیک روانی معروف وارد شد؛ ساختمان این کلینیک همین اواخر در حومه ی مسکو تکمیل شده بود. سه پرستار مرد و ریوخین شاعر دلواپس ایستاده بودند و ایوان نیکو لاییچ را بسته بودند،در گوشه ای از کاناپه تلنبار بود و دست و پای شاعر باز بود.
وقتی که مرد وارد شد،رنگ از رخسار ریو خین پرید و سرفه ای کرد و با ترس گفت:«صبح به خیر،دکتر.»
دکتر به ریوخین سری تکان داد، ولی نگاهش متوجه تایوان نیکولاییچ بود که بی حرکت نشست ود و از عصبانیت،به همه چپ چپ نگاه می کردوحتی با آمدن دکتر هم تکان نخورد.
ریوخین،با پچ پچی مرموز و در حالی که با دلواپسی به ایوان نیکولاییچ نگاه میکرد،گفت:«دکتر،این همان شاعر معروف ایوان بزدومنی است.میترسم دچار D.T.S شده باشد.»
دکتر بآرامی پرسید:«مگر مشروب زیاد می خورده؟.»
«نخیر،گاهی چند تایی می خورد ،ولی نه آنقدر که...»
«آیا خیال کرده عنکبوت،موش ،اجنه و یا سگ هار میبیند؟»
ریوخین یکه ای خورد و جواب داد:«نخیر،من هم دیروز و هم امروز صبح دیدمش...انوقت حالش کاملا خوب بود .»
پشت صندلی واره نوخا ، روی زمین ، دو سایه متقاطع دیده می شد ، یکی از سایه ها تیره تر و کلفت تر از سایه دیگر بود. سایه پشت صندلی و پایه های نوک تیز آن به وضوح دیده می شد. ولی سایه سر واره نوخا بالاتر از سایه پشتی صندلی مشهود نبود ؛ همانطور که از زیر پایه های صندلی هم سایه پاهایش دیده نمی شد.
ریمسکی با فریاد خفه مستاصلی ، بلند گفت: « سایه نمی اندازه !»
پشت بند نگاه وحشتزده ریمسکی ، واره نوخا هم مضطرب به پشت صندلی نگاهی انداخت و متوجه شد که دستش رو شده ، از جا برخاست ( ریمسکی هم همین کار را کرد) یک قدم از میز فاصله گرفت و کیف دستی اش را محکم چنگ زد.
واره نوخا با لبخندی شیطانی به چهره ریمسکی نگاه کرد و گفت: « پس حدس زدی! لعنت بر تو. همیشه باهوش بودی! » ناگهان به طرف در دوید و چفت در را انداخت. حسابدار درمانده به اطراف نگاه کرد ، به طرف پنجره ای که به باغ باز می شد عقب نشست و پشت پنجره ای که آبشاری از نور مهتاب به درون می ریخت ، چهره ی دختری ... را دید که به شیشه چسبیده و بازوی برهنه اش را از پنجره باز بالایی تو آورده بود و سعی داشت پنجره پایین را باز کند.
ریمسکی فکر کرد که چراغ روی میز کم نورتر شده و خود میز هم میلرزد. موجی از سرما بر سرتا پایش کوبید، ولی بخت با او یار شد و مقاومت کرد و به زمین نیفتاد. با آخرین رمقهایش تنها توانست به زمزمه بگوید : « کمک... »
واره نوخا که نگهبان در شده بود ، دم در بالا و پایین می پرید. هیس هیس می کرد و ملچ ملوچ می کرد و به دختر پشت پنجره علامت می داد و با انگشتان کج و معوجش به ریمسکی اشاره می کرد.
دختر تقلای بیشتری کرد، سر بورش را از پنجره ی کوچک بالایی آورد تو ، بازویش را دراز کرد و با نوک ناخنش چفت زیر پنجره را بالا می کشید و پنجره را تکان تکان می داد. بازوان سبز مرده وارش ، کش می آمد ، انگار لاستیک بود. بالاخره انگشتان جسدگونه سبزرنگش گیره ی چفت را گرفت و آنقدر چرخاندش تا پنجره باز شد. ریمسکی فریاد بی رمقی زد ، خودش را به دیوار چسباند و کیف دستی اش را مثل سپری حائل خود کرد. می دانست که آخرین دم اوست.
پنجره کاملا باز شد و اتاق ، به جای طروات شب و رایحه شکوفه زیتون ، از بوی علف گور پر شد. جسد متحرک بر آستانه پنجره ایستاد. ریمسکی به وضوح می دید که گوشت سینه زن اینجا و آنجا فاسد شده است.
ناگهان صدای غیرمترقبه و شادی آور قوقولی قوقویی در باغ بلند شد ، صدا از ساختمان کوتاهی می آمد که در پشت سالن تیراندازی واقع بود و پرنده های مورد استفاده در نمایشهای واریته را در آن نگه می داشتند. خروس اهلی ، با تمام حجم سینه اش ، طلوع صبح را بر فراز شرق مسکو اعلام می کرد.
خشم لجام گسیخته ای چهره ی زن را مچاله کرد و با صدایی گرفته فحش می داد و واره نوخا که دم در عجز و لابه می کرد از حال رفت.
خروس دوباره قوقولی قوقو کرد و دختر دندان قروچه ای رفت و مو بر سرش سیخ شد. با سومین قوقولی قوقو ، دختر چرخی زد و به بیرون گریخت. واره نوخا هم پشت سرش در حالی که مانند فرشته ی عظیم الجثه ای ، افقی پرواز می کرد به آرامی بر فراز میز کار بال زد و از پنجره بیرون شد.
مرد پیری که موهایش به سفیدی برف شده بود و حتی یک موی سیاه در بدن نداشت و تا چند لحظه قبل همان ریمسکی بود ، به طرف در دوید ، چفت را باز کرد و با عجله از راهروی ظلمانی پایین رفت. بالای را پله ، در حالی که از وحشت زاری می کرد ، کورمال کورمال کلید برق را جستجو می کرد ، بالاخره چراغ های راه پله را روشن کرد. پیرمرد لرزان و از رمق افتاده از پله ها پایین افتاد چون تصور می کرد واره نوخا از پشت به آرامی هلش می دهد.
ریمسکی پایین پله ها به نگهبان شب برخورد که در سالن انتظار ، کنار باجه بلیط بر صندلی به خواب رفته بود.
ریمسکی روی نوک پا از کنار مرد گذشت و از در اصلی خارج شد. به خیابان که رسید ، حالش کمی بهتر شد. آنقدر به هوش آمده بود که وقتی سرش را میان دستهایش گرفت ، متوجه شد کلاهش را در تئاتر جا گذاشته.
سرش را هم می زدی حاضر نبود برای برداشتن کلاه به تئاتر برگردد. نفس نفس زنان به طرف سینمایی در نبش مقابل خیابان وسیع دوید ؛ یک تاکسی خالی در ایستگاه بود. در یک چشم به هم زدن ، و پیش از آنکه کسی بتواند پیشدستی کند ، سوار تاکسی شد.
پیرمرد که به سختی نفس می کشید و قلبش را چنگ می زد گفت : « برو ایستگاه لنینگراد. عجله کن ، حق و حسابت هم می رسد.»
راننده با ترشرویی روگرداند و گفت: « می روم گاراز »
ریمسکی در کیفش را باز کرد ، پنجاه روبل بیرون کشید و آن را از لای شیشه حائل به راننده داد.
چند دقیقه بعد ، تاکسی که مانند برگی در دل طوفان تکان می خورد جاده کمربندی را پشت سر گذاشت. ریمسکی که در صندلی اش بالا پایین می افتاد حالت خوشحال راننده و قیافه وحشتناک خود را در آیینه می دید.
ریمسکی دم در ایستگاه از تاکسی پرید پایین و به اولین مردی که پیشبندی سفید پوشیده بود و صفحه ی برنجی شماره داری از گردنش آویزان بود ، فریاد زد : « یک نفر ، درجه یک. این هم سی روبل.» این را گفت و با دستپاچگی توی کیفش دنبال پول گشت. « اگر درجه یک نداری ، درجه دوم هم عیب ندارد... اگر درجه دو هم نیست ، یک درجه سه بده.»
مرد پیشبند بسته به ساعت شب نما نگاه کرد و پول را از دست ریمسکی قاپ زد.
پنج دقیقه بعد ، قطار سریع السیر از ایستگاهی که سقفش از شیشه بود خارج شد و بخارزنان در ظلمت فرو رفت. ریمسکی هم همراه قطار ناپدید شد.
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#53
Posted: 29 Oct 2013 18:42
15
خواب نیکانور ایوانوویچ
براحتی میشد حدس زد که مرد چاق و چله و بنفش رویی که در اتاق 119 کلینیک بستری شد نیکانور ایوانوویچ بود.
البته او را فورا تحت معالجه ی پروفسور استراوینسکی قرار نداده بودند ، بلکه اول به جای دیگره برده بودند و او را از آن محل تنها یک میز و یک کمد و یک کاناپه را به خاطر می آورد.
در آنجا چند مرد از نیکانور ایوانوویچ سوالهایی کرده بودند ، ولی خون و اضطراب روانی شدید چشمهایش را چنان تار کرده بود که مصاحبه مغشوش بود ناتمام ماند.
آنها شروع کردند: « آیا شما نیکانر ایوانوویچ بوسوی ، رئیس کمیته ی ساختمان شماره 302-A در خیابان سادووایا هستید؟ »
« بله که نیکانور هستم ؛ ولی چرا به من می گویید رئیس؟»
خمیازه ای کشیدند و پرسیدند: « منظورت چیست؟»
جواب داد: « خوب ، اگر واقعا رئیس بودم ، مگر نمی بایست فورا متوجه می شدم که از ارواح شیطانی است؟ باید از عینک پنسی لق و لوق و لباسهای چروکیده اش می فهمیدم. چطور می توانست یک مترجم باشد؟ »
« از چه کسی صحبت می کنی؟ »
نیکانور ایوانوویچ فریاد زد: « کروویف! مردی که به آپارتمان شماره 50 نقل مکان کرده. بنویس : کروویف. باید فورا پیدا و دستگیرش کنید. بنویس راه پله شماره 6 ؛
آنجا پیدایش می کنید.»
با لحنی معنی دار و تهدید کننده پرسیدند:«ارزهای خارجی را از کجا آوردی؟»نیکانور ایوانوویچ گفت:«خدای قادر شاهد است که هرگز دستبه ارز خارجی نزدم و حتی حدس هم نمی زدم که آنها ارز خارجی باشد.خداوند بخاطر گناهانم مجازاتم خواهد کرد.»نیکانور ایوانوویچ با حرارت حرف می زد؛دگمه هایش را باز می کرد و دوباره بست و در حالیکه بر سینه اش صلیل می کشید گفت:«پول را گرفتم – قبول دارم – ولی پول شوروی بود.تازه برایش قبض هم امضاء کردم.منشی ما،پرولژنف هم همانقدر قالتاق است که من...حقیقت این است که در کمیته ی ساختمان ما،همه دزدند؛ولی هرگز ارز خارجی نگرفتم.»
وقتی به او گفتند دیوانه بازی را کنار بگذارد و به آنها بگوید که دلارها چطور از هواکش سر درآورده است،نیکانور ایوانوویچ زانو زد،انگار می خواست کف پوش اتاق را ببلعد.
با ناله گفت:«بگویید باید چه کار بکنم تا باور کنید که آن چیزها را من نگرفته ام.این کروویف دست کمی از شیطان ندارد.»
صبر هرکسی حدی دارد؛از پشت میز،صداهایی بلند شد و به نیکانور ایوانوویج اخطار کردند که بهتر است از مزخرف گویی دست بردارد.
ناگهان اتاق از غرش سبعانه ی نیکانور ایوانوویچ پر شد که از حالت دوزانو پرید بالا:
«آنجا است!آنجا پشت کمد!نگاهش کنید،می خندد... عینک پنسی اش... بگیریدش!بازداشتش کنید! ساختمان را محاصره کنید!»
از صورت نیکانور ایوانوویچ خون می چکید.لرزان،بر هوا صلیبی کشید،به طرف در گریخت،دوباره برگشت،به آواز دعایی خواند و آنگاه به هذیان گویی کامل افتاد.
واضح بود نیکانور ایوانوویچ قادر به صحبت کردن معقول نیست.او را به اتاق انفرادی بردند؛در آنجا کمی آرام گرفت؛فقط دعا می خوانند و هق هق می کرد.
مردانی را به ساختمان خیابان سادووایا فرستادند و آنها آپارتمان شماره ی 50 را وارسی کردند و کروویفی در آنجا نیافتند؛در ساختمان هم هیچکس نه کروویف را دیده بود و نه اسمش را شنیده بود.آپارتمان برلیوز و لیخودیف خالی بود،مهر و موم دست نخورده بر همه ی کمدهای اتاق کاردیده می شد.مردها ساختمان را ترک کردند و پرولژنف،منشی کمیته ی ساختمان را،که حیرت زده و داغان شده بود،با خود بردند.
آن شب نیکانور ایوانوویچ را تحویل کلینیک استراوینسکی دادند.در آنجا چنان رفتار خشنی از خود نشان داد که ناچار شدند یکی از سوزنهای مخصوص استراوینسکی را به او تزریق کنند و نیمه شب بود که بالاخره نیکانور ایوانوویچ که گهگاه از درد و رنج ناله ای سر می داد،در اتاق 119 خوابش برد.
هر چه بیشتر خوابید،آرامتر شد.غلت زدنها و ناله هایش متوفق شد،نفسش آرام و منظم شد و تازه آنوقت بود که دکترها دست از سرش برداشتند.
نیکانور ایوانوویچ خوابی دید که بی تردید از تجربیات اخیرش تاثیر می گرفت.با مردانی شروع می شد که با طمانینه فراوان پیشاپیش او می رفتند و شیپورهایی طلایی به دست داشتند؛به یک جفت درِ عظیم رنگین که رسیدند،مردان به احترام نیکانور ایوانووبیچ در شیپورهایشان دمیدند.آنگاه صدای بمی از آسیمان بر او بانگ برآورد.
«خوش آمدی،نیکانور ایوانوویچ،ارزها را رد کم!»نیکانور ایوانوویچ که از حیرت زبانش بند آمده بود،میکروفن سیاهی را در مقابلش دید.لحظه ای بعد،خود را در تالاری یافت که با چلچراغی آویخته از سقف طلاکاری شده و شمعدانهای چسبیده به دیوار روشن می شد.همه چیز به یک تئاتر کوچک ولی مجلل شبیه بود.صحنه ای دیده می شد که پرده ای مخملی جلویش آویزان بود؛بر متن سرخ رنگ پرده،سکه های بزرگ ده روبلی طلا دوخته شده بود،جای سولفور دیده می شد و حتی تماشاچیها هم حضور داشتند.
نیکانور ایوانوویچ تعجب کرد که همه ی تماشاچیان مرد بودند و همگی ریش داشتند.از عجایب سالن یکی هم اینکه صندلی نداشت و حضار همه بر کف به دقت برق انداخته و بسیار لیز سالن نشسته بودند.
نیکانور ایوانوویچ که از حضور ناگهانی در مقابل چنین جمعی خجالت زده شده بود،بعد از اندکی تردید،به تبعیت از دیگران،مثل ترکها،بر زمین نشست و خود را بین یک سرخ ریش قوی جثه و یک همشهری بغایت پشم آلود جا کرد.هیچ یک از تماشاچیان به تازه وارد توجهی نکردند.
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#54
Posted: 29 Oct 2013 18:42
صدای زنگ ملایمی شنیده شد ،چراغهای سالن خاموش شد ،پرده کنار رفت و صحنه پر نوری دیده شد :یک صندلی دسته دار ،میز کوچکی که زنگ طلای کوچکی بر روی آن بود و یک پرده سنگین مخمل سیاه در انتهای صحنه مشاهده میشد .هنر پیشه جوانی بر صحنه ظاهر شد ،لباس رسمی به تن داشت صورتش را دو تیغه تراشیده بود و فراز چهره جوان و دوست داشتنیاش موهایش را فرق باز کرده بود .جمعیت به جنب و جوش افتاد و همه رو به صحنه کردند .هنرمند به طرف چراغهای کنار صفحه جلو رفت و دستهایش را به هم مالید .
با صدای لطیف مردانهای که نه بم بود نه زیر ،پرسید : نشسته یید ؟ و به تمشاچیان لبخندی زد .
صداهای بم و زیر جواب دادند : بله ،بله
هنرپیشه با حالت فکوری گفت آها ...البته میدانم که حتما خسته شده یید .الان همه در هوای آزادند و از آفتاب گرم بهاری لذت میبرند و شما در این سالن دم کرده چمپاته زده یید .آیا این برنامه به این همه زحمت میارزد ؟ به هر حال (هرکس سلیقهای دارد ) هنرمند فیلسوف مابانه حرف میزد .
آنگاه لحن صحبتش را تغییر داد و با خوش حالی اعلام کرد و اینک برنامه بعدی ما .نیکانور ایوانویچ بوسوی ،رئیسه کمیته ساکنین ساختمان و مدیر رستوران مخصوص بیماران مرض قندی،نیکانور ایوانوویچ لطفا از این طرف .
وقتی نیکانور ایوانوویچ اسم خودش را شنید و صدای کف زدن دوستانه حضّار به هوا رفت ،سخت تعجب کرد و چشمهایش هم از تعجب گرد شد .مجری برنامه که دستش را ،از نور چراغ صحنه ،سایبان صورتش کرده بود نیکانور را در میان تمشاچیان پیدا کرد و به صحنه فراخواند .نیکانوویر ایوانوویچ خود را بر صحنه یافت ،بینکه بداند چطور به آنجا رسیده است .
چراغهای رنگینی که از بالا و پایین میتابید ،چشمش را میزد و تماشاچاین را از دیدش محو میکرد .
هنر پیشه جوان به آرامی و درحالیکه میخواست به او قوت قلب بدهد گفت : نیکانور ایوانوویچ ،بیا و برای ما نمونه باش و آرز هارا تحویل بده !
سکوت .نیکانور ایوانوویچ نفس عمیقی کشید و به صدای آهسته گفت به خدا قسم ،من .
حرفش تمام نشده بود که فریادهای مخالفت آمیز حضّار بلند شد .نیکانوویر ایوانوویچ در سکوت ناراحت کننده یی غرق شد .
مجری برنامه گفت ببینم درست حدس میزنم تو میخواستی قسم بخوری که آرز نداری ؟)) نگاه محبت آمیزی به ایوانوویچ انداخت .
درست است هیچ ارزی ندارم
هنرپیشه گفت متوجهم ..ولی جسارتم را میبخشی ..پس آن چهار صد دلار چطور از مستراح آپارتمان تو سر درآورد ،اپارتمانی که تو و همسر تنها ساکنین آن هستید ؟
صدای تمسخر آمیزی از گوشه سالن شنیده شد : جادوی بودند !
نیکانوویر ایوانوویچ که مخاطب خاصی نداشت ،با احتیاط گفت 
( درست است .جادوی بودند !)) و آنگاه اضافه کرد :یک روح شیطانی ،همان مترجم پیچازی پوش آن هارا توی خانه من گذاشت .
دوباره تمشاچین به اعتراض غریدند .واگتی آرامش برگهرار شد هنرپیشه گفت اینها همه داستان جان و پری است . یعنی چه که میگوی چهار صد دلار را توی خانه من گذاشته اند ! ببینید ، همه شما تو قاچاق ارزید .از شما به عنوان متخصص میپرسم : اصلا چنین چیزی ممکن است ؟
چند صدا از گوشه و کنار سالن بلند شد که بهالت دل چرکین فریاد میزدند 
) ما قاچاق چی آرز نیستیم .ولی این کارها هم اصلا ممکن نیست ))
هنرپیشه با قاطعیت گفت کاملا موافقم ،حالا میخواهم بپرسم ،اگر کسی بخواهد چیزی توی خونه آدم بگذارد ،معمولاً چه میگذارد ؟
کسی از پشت سالن فریاد زد بچه !
مجری برنامه موافقت کرد حق با شماست بچه ، نامههای بی امضا،بمب ساعتی و خدا میداند چه چیزهای دیگری :ولی هرگز کسی نمیاد چهار صد دلار توی خانه آدم بگذارد ،چون کسی آنقدر دیوانه نیست که دست به چنین کاری بزند
آنگاه به نیکانور ایوانوویچ رو کرد و اندوه گین و سرزنش کنن گفت نیکانور ایوانوویچ ناامیدم کردی . روی تو حساب میکردم . خوب،متأسفم این برنامه تو زرد درامد .
تماشاچین نیکانور ایوانوویچ را هو کردند .
صدایی از میان جمعیت بلند شد برو برگرد ندارد که قاچاق چی آرز است و به خاطر آدمهایی مثل او ،بیگناهانی مثل ما باید عذاب بکشند .
مجری برنامه با سرش جیغ نزینید توبه میکند . آنگاه بشمان آبی پر اشکش به نیکانور ایوانوویچ نگاه کرد و گفت : نیکانور ایوانوویچ برگرد سر جایت
سپس هنرپیشه زنگ را تکان داد و با صدای بلند اعلام کرد تنفس !
نیکانور ایوانوویچ که از برنامه اول غیر داوطلبانهاش بر صحنه تئاتر داغان شده بود ،خود را ناگهان سر جایش بر کف زمین یافت .آن گاه دید که تمام سالن را ظلمات کامل فرا گرفت و این کلمات سرخ آتشین از دیوار گر میکشید : همه آرزهای خارجی را تحویلمان بدهید
پس از چندی پرده دوباره کنار رفت و مجری اعلام کرد :
جراردوویچ دانچیل ،لطفا بیاید به صحنه
دانچیل مرد قوی جثه و خوش قیافه یی بود که پنجاه سال سنّ داشت .
مجری برنامه خطاب به مرد گفت جراردوویچ ،شش هفته است که اینجا نشسته یی و سرسختانه از پس دادن آرزهای خارجی امتناع میکنی ،آنهم در زمانی که کشورت به این پول شدیدا نیاز دارد ،آدم بسیار سرسختی هستی ،آدم با شعوری هستی و همه این حرف هارا خوب میفهمی ،ولی باز هم سرسختی میکنی و قدمی جلو نمیذاری
جواب دانچیل این بود ( متاسفم ،از دست من چه کاری برمیاید ،من که دیگر ارزی ندارم
هنرپیشه جوان پرسید : برلیان چطور ؟
برلیان هم ندارم
هنرپیشه سرش را پایین انداخت لحظه یی فکر کرد و بد دو دستش را بهم زد .از کنار صحنه ،زن خوش لباس میان سالی ظاهر شد .زن نگران به نظر میرسید و دانچیل ،بی آنکه پلک برهم بزند ،به زن خیره شده بود .
مجری برنامه از دانچیل پرسید : این خانم را میشناسی ؟
دانچیل زن را با اندکی انزجار نگاه کرد و با متانت جواب داد همسر من است
مجری برنامه گفت خانم دانچیل میبخشید ،که اسباب زحمت شما شدیم ، از شما دعوت کردیم تشریف بیاورید اینجا تا از شما بپرسیم که آیا شوهرتان همه آرزهای خارجی ش را تحویل داده یا نه ؟
مادام دانچیل با عجله گفت وقتی که ازش خواستند ،همه را تحویل داد
هنرپیشه گفت بله ،خوب اگه شما میفرماید،پس حقیقت دارد اگر واقعاً همهاش را تحویل داده ،متأسفانه باید خودمان را از لذت مصاحبت با جراردوویچ محروم کنیم . جراردوویچ ،اگر مایل باشیم میتوانید تئاتر را ترک کنید مجری برنامه این مطالب را با حرکاتی شاهانه آدا کرد .
دانچیل با وقار و آرامش چرخید و به طرف جناح تئاتر روانه شد .
مجری برنامه متوقفش کرد و گفت یک دقیقه صبر کنید .قبل از آنکه ترکمان کنید ،بگذارید یک برنامه دیگر نشانتان دهیم دوباره دستهایش را بهم زد .
پرده تیره عقبی کنار رفت و زن زیبای جوانی در لباس شب قدم به صحنه گذاشت .سینی متلای در دست داشت و روی سینی ،بسته کلفتی دیده میشد که با نوار رنگارنگ بسته بندی شده بود .دور گردن زن گلوبند برلیانی آویزان بود که از آن شعلههای آبی و زرد و سرخ ساطع میشد .
دانچیل قدمی به عقب برداشت و رنگ از رخسارش پرید .سکوت بر همه حضّار حکم فرمایی میکرد .
مجری برنامه با لحنی رسمی اعلام کرد : هجده هزار دلار و گلوبندی به ارزش چهل هزار ربع طلا که به جراردوویچ تعلق دارد و نزد آیدا هرکولنوونا ورس معشوقهاش در خار کف ،نگهداری میشد .و اکنون افتخار ملاقات سرکار خانم را دارید که در نهایت لطف ،موافقت کردند این گنجینه گران قیمت را که به هر حال در دست افراد ارزشی ندارد ،به نمایش بگذارند .آیدا هرکولنوونا از لطف شما بسیار متشکریم . زن زیبا دندانهایش را نشان داد و ابروهای کشیدهاش را بالا با پین برد .هنرپیشه به دانچیل رو کرد و گفت و اما دربارهٔ تو ،حالا میدانیم که در پس آن نقاب متین عقربی جرار میلولد که دروغگو است و مایه ننگ جامع ما .شش هفته است که با سرسختی ابلهانه اات حوصله همه ما را سر بردی . به خانه اات برو و عذابت همان جهمی است که زنت برات خواب دیده .
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#55
Posted: 29 Oct 2013 18:52
دانچیل تلوتلویی خورد و داشت از حال می رفت که دو بازوی مهربان نگهش داشت.پرده پایین آمد و آنها را که بر صحنه بودند از انظار پنهان کرد.
کف زدنن خشمگین حضار سالن را چنان تکان می داد که نیکانور ایوانوویچ فکر کرد چراغها از چهلچراغ بیرون خواهند افتاد.پرده که دوباره بالا رفت،کسی جز هنرپیشه در صحنه دیده نمی شد.در مقابل موج جدید کف زدن حضار تعظیمی کرد و گفت:
«چند لحظه پیش یکی از موارد سرسختی را نشانتان دادیم.همین دیروز بود که می گفتیم چقدر بی معنی است که دفینه ای از ارز خارجی درست کنیم.کسانی که دفینه دارند،از آن نمی توانند استفاده کنند.مثلاً همین دانچیل را در نظر بگیرید.او حقوق خوبی می گیرد و هرگز محتاج چیزی نیست .آپارتمان معرکه ای است،همین زن دارد و هم یک معشوقه ی زیبا.ولی به جای انکه مثل هر شهروند تابع قانون،ارز و جواهراتش را تحویل دهد،حاصل کار این شیاد اصلاح ناپذیر بی آبرویی خودش بود و دردسر برای خانواده اش.حالا کی می خواهد ارزش را تحویل دهد؟هیچ کس؟پس در این صورت،برنامه ی بعدی ما توسط هنرمند معروف ساوا پاتاپوویچ کورولسوف اجراء خواهد شد و قطعاتی از «سلحشور طماع» پوشکین شاعر را برایتان خواهند خواند.
کورولسوف وارد شد.مردی قد بلند،گوشتالود و دو تیغه تراشیده بود که فراک و کراوات سفید به تن داشت.پیش از آنکه حتی کلمه ای به عنوان مقدمه بر زبان بیاورد،اخمی کرد،خمیازه ای کشید و بالاخره با صدایی غیرطبیعی در حالیکه به زنگ مطلا چپ چپ نگاه می کرد،به خواندن شعر پرداخت:
«شتابان به سوی معشوق،دلبر جوان...»
شعری که کورولسوف می خواند قصه ی خبث بود.اقرار کرد چگونه بیوه ی ناخرسندی زیر باران جلویش زانو زده و گریسته،ولی قلب سنگ هنرپیشه را به درد نیاورده.
نیکانور ایوانوویچ قبل از این خواب حتی یک کلمه از پوشکین نخوانده بود،البته اسم شاعر را قبلاً شنیده بود و تقریباً هر روز تک مضرابهایی به این مضمون می زد:«کی می خواهد اجاره را بدهد،پوشکین؟»یا«پس حتماً پوشکین لامپ راهرو را دزدیده؟»یا«گازوئیل دستگاه را کی می خواهد بخرد،حتما! پوشکین هان؟»حال که نیکانور ایوانوویچ برای اولین بار به یکی از اشعار نمایش او گوش می داد،اندوهگین می شد و زنی را در نظر می آورد که با یتیمانش زیر باران زانو زده،و ناچار با خود فکر می کرد که این مردک،کورولسوف،باید چه حیوانی باشد.
خود هنرپیشه که صدایش هر لحظه بلندتر می شد،تو به نامه اش را خود خواند و بالاخره وقتی کسی را مخاطب قرار داد که اصلاً بر صحنه حضور نداشت،نیکانور ایوانوویچ یکسر گیچ شد.نیکانور ایوانوویچ فقط این را فهمید که هنرپیشه در حالی مرد که فریاد می زد:«کلیدهایم!کلیدهایم!»و با گفتن این کلمات ،قدقد کنان به زمین افتاد؛البته بعد از آنکه با دقت کراوات سفیدش را جمع و جور کرد.
بعد از مردن،کورولسوف از زمین بلند شد،گرد و خاک را از شلوارش تکاند،تعظیمی کرد و خنده ی متظاهرانه غیرصمیمانه ای به لب آورد و با کف زدن ضعیف حضار،از صحنه خارج شد.
مجری برنامه آنگاه گفت:«روایت ساوا پاتاپوویچ از«سلحشور طماع»را شنیدید.آن سلحشور خود را کازانووا می دانست،ولی دیدید که کوششهایش ثمره ای نداشت؛الهه ای خود را به پایش نینداخت؛الهه ی شعر از تمجیدش سر باز زد؛کاخی نساخت و به جای همه ی اینها ،بعد از آنکه دفینه ی پول و جواهراتش مورد دستبرد قرار گرفت،به سرنوشت فلاکت باری دچار شد.قول می دهم اگر شما هم ارز خارجی تان را تحویل ندهید،سرنوشتی به همین بدی و شاید هم بدتر در انتظارتان باشد!»
شاید تحت تاثیر منظومه ی پوشکین و شاید در نتیجه ی گفته های منثور مجری،در هر صورت صدای خفه ای از میان تماشاچیان برخاست.
«من ارزم را تحویل می دهم!»
مجری برنامه که بدقت به اطراف سالن تاریک نظر می انداخت،استقبال کنان گفت:«لطفاً بیایید روی صحنه.»
مرد موبور قد کوتاهی که حداقل سه هفته بود ریشش را نتراشیده بود،بر صحنه ظاهر شد.
مجری برنامه پرسید:«لطفاً اسمتان را بفرمایید.»
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#56
Posted: 29 Oct 2013 19:08
پاسخ شرمگین این بود: ((نیکولای کاناوکین (Nikolai Kanavkin) )).
(( خوب، همشهری کاناوکین، بسیار خوشوقتم.))
(( همه اش را تحویل می دهم.))
((چقدر؟))
(( هزار دلار و ده سکهء طلای ده روبلی.))
((آفرین. همهء دفینه ات همین است؟))
مجری برنامه به چشمهای کاناوکین خیره شده بود و به نظر نیکانور ایوانوویچ چنین می آمد که از چشمهای مجری برنامه اشعهء مافوق بنفش ساطع بود و تا کنه وجود کاناوکین را می کاوید. نفس در سینهء تماشاچیان حبس شده بود.
هنر پیشه بالاخره فریاد زد: (( حرفت را باور می کنم،)) و نگاهش را خاموش کرد.
حرفت را باور می کنم. این چشمها دروغ نمی گوید. چند بار بهتان گفتم که اشتباه اساسی شما کم بها دادن به اهمیت چشم است. زبان آدمی شاید بتواند حقیقت را کتمان کند، ولی چشمها، هرگز. اگر کسی دفعتاً سؤالی مطرح کند، ممکن است حتی یکه هم نخورید و بعد از یک لحظه بر خودتان مسلط شوید و دقیقاً بفهمید که برای کتمان حقیقت چه باید بگویید. شاید هم رفتارتان متقاعد کننده باشد و خمی به ابرو نیاورید. ولی افسوس که حقیقت چون برقی از اعماق وجودتان بر خواهد خاست و در چشمهایتان رخ خواهد نمود و آنوقت قال قضیه کنده است و دستتان رو می شود.))
هنرپیشه بعد از پایان این سخنرانی بغایت قانع کننده، محترمانه از کاناوکین پرسید:
((کجا قایمشان کردی؟))
((خانهء عمه ام در پره چیستنکا (Prechistenka).))
(( آها، ببینم، نکند منظورت همان خانم کلودیا ایلیی نیشنا پرخوفنیکوونا (Claudia Ilyinishna Prokhovnikovna)است؟))
((بله.))
((بله،بله،البته. خانهء یک طبقهء کوچکی است. روبرویش هم یک دیوار بلند است. البته، آنجا را بلدم. خوب؛ آنها را کجا گذاشتی؟))
((توی یک جعبه توی زیرزمین.))
هنرپیشه دو دستش را به هم زد. با عصبانیت فریاد زد: ((نه!جدی؟ آن زیر که خیلی مرطوب است. کپک می زنند. پول را نباید دست این جور آدمها داد. چه کار کودکانه ای. چه کارها که نمی کنند؟))
کاناوکین که می دانست خطای مضاعف کرده، سرش را پایین انداخته بود.
هنرپیشه ادامه داد: (( پول را باید در بانک دولتی، در اتاقهای محفوظ و خشک نگه داشت،نه در زیرزمین عمه جان؛ در همچو جایی پول
علاوه بر همهء مسائل دیگر، ممکن است بیفتد دست موشها. کاناوکین، واقعاً خجالت دارد. تو ناسلامتی آدم بالغی هستی! ))
کاناوکین نمی دانست به کجا نگاه کند و ناچار شد با دستپاچگی به پتهء کتش ور برود.
((بسیار خوب.)) هنرپیشه می خواست کمی کوتاه بیاید.(( چون خودت پواها را رو کردی، ما هم کمی نرمش نشان می دهیم.)) یکباره، به طور غیر مترقبه ای اضافه کرد: ((راستی ...چه بهتر که با یک تیر دو نشان بزنیم و بیخود یک سفر زیادی نرویم... گمان می کنم عمه ات هم کمی از پولهای خودش را قایم کرده، اینطور نیست؟))
کاناوکین که انتظار این چرخش در بحث را نداشت، تکانی خورد و دوباره سکوت بر تماشاچیان حکمفرما شد.
مجری برنامه با لحنی حاکی از سرزنش دوستانه گفت: (( ببین کاناوکین،داشتم می گفتم که چه پسر خوبی هستی! تو که گاو نٌه من شیرده نیستی، کاناوکین این کار درستی نیست. یادت باشد که چند لحظه پیش دربارهء چشمهایت چه گفتم. خوب، از چشمهایت می فهمم که عمه ات هم چیزی قایم کرده. دستمان نینداز. دست بردار.))
کاناوکین با شجاعت فریاد زد: ((بله، قایم کرده.))
مجری برنامه فریاد زد(آفرین!))
تماشاچیان هم فریاد زدند: ((آفرین!))
وقتی سروصداها فروکش کرد، مجری برنامه به کاناوکین تبریک گفت و با او دست داد و ماشینی در اختیارش گذاشت که به منزل ببرندش و به کسی در کنار صحنه دستور داد با همان ماشین به دیدن عمه برود و ازش بخواهد تا در بخش زنانهء همین برنامه شرکت کند.
مجری برنامه، در حالیکه سیگار و کبریت روشنی تعارف کاناوکین می کرد، پرسید: (( راستی نزدیک بود یادم برود بپرسم که آیا عمه خانم به شما گفت پولهایش را کجا قایم کرده؟)) مرد مفلوک، بعد از آنکه سیگارش روشن شد، خنده ای از سر عذر خواهی کرد.
((البته، حرفت را باور می کنم، نمی دانی.)) مجری برنامه نفس عمیقی کشید و ادامه داد: ((من هم بعید می دانم آن پیرزن خسیس به برادرزاده اش چیزی بگوید. مثل اینکه با او باید از درِ دیگری وارد شد. شاید بشود رگ خواب آن پیرخسیس را پیدا کرد.خداحافظ کاناوکین و بخت یارت باد.))
کاناوکین خوشحال و فارغ البال صحنه را ترک کرد.هنرپیشه آنگاه پرسید که آیا کس دیگری مایل است ارزش را تحویل دهد،ولی جوابی دریافت نکرد.
مجری برنامه که شانه بالا می انداخت گفت: (( واقعاً باید گفت خیلی عجیب است.)) و پرده پایین آمد. چراغها خاموش شد، مدتی تاریک بود. تنها صدای بم و لرزانی شنیده می شد که آواز می خواند:
(( تل طلا، تل طلا، مال خودم، مال خودم.))
بعد از شلیک کف زدن حضار،همسایهء ریش سرخ نیکانور ایوانوویچ یکباره اعلام کرد:
((حتماً در برنامهء زنان هم یکی دو نفر اقرار خواهند کرد.)) آنگاه آهی کشید و ادامه داد: ((آرزو فقط این است که دست به اردکهایم نزنند. می دانید، در لیانوزوف (Lianozov) یک گله اردک دارم. البته آنها پرنده های وحشی هستند. ولی می ترسم اگر بهشان نرسم بمیرند. چه خوب می شد اگر دستشان به اردکهایم نمی رسید. این اشعار پوشکین در من یکی که اثر ندارد...))و دوباره آهی کشید.
سالن یکباره از نور پر شد و نیکانور ایوانوویچ در خواب دید که یک دسته آشپز از درهای مختلف به سالن سرازیر شدند. کلاه های سفید آشپزی به سر داشتند،ملاقه ای در دستشان بود و دیگ بزرگی پر از سوپ و یک سینی پر از نان سیاه قطعه قطعه شده به تئاتر آوردند. تماشاچیان به جنب و جوش افتادند و آشپزهای خوش رو، دم و دستگاهشان را از لابلای ردیفهای صندلی به طرف ته سالن ها می دادند ودر کاشه ها سوپ می ریختند و نان تقسیم می کردند.
آشپزها فریاد زدند: (( بچه ها بخورید و ارزتان را تحویل دهید. چرا وقتتان را بیخود اینجا تلف می کنید؟ارزها را رو کنید و آنوقت همه تان می توانید برگردید سرخانه و زندگیتان.))
آشپز چاقی که دور گردنش گل انداخته بود، کاسۀ سوپی که تنها یک برگ کلم در آن شناور بود به نیکانور ایوانوویچ داد و گفت: (( پیرمرد، تو اینجا چکار می کنی؟))
نیکانور ایوانوویچ باصدایی وحشتزده فریاد زد: (( ندارم، ندارم! قسم میخورم.))
آشپز با صدای بم و تهدید آمیز غرید: (( مطمئنی نداری؟)) بعد با صدای زیر زنانه ای پرسید: (( نداری، ها؟)) نیکانور با ملایمت گفت: ((نه، مطمئنم ندارم.)) یکدفعه آشپز به پراسکوویا فیودورونا تبدیل شد.
شانه های نیکانور ایوانوویچ را که در خواب ناله می کرد، با ملایمت تکانی داد. آشپزها و تئاتر و پرده و صحنه همه یکباره ناپدید شد. نیکانور ایوانوویچ با چشمانی اشک آلود به اتاقش در بیمارستان وبه دو مرد سفید پوش نظر انداخت. آنها نه آشپزکه دکتر بودند و در کنار پراسکوویا فیودورونا ایستاده بودند که به جای کاسۀ سوپ، یک ظرف سفید لعابی در دست داشت و روی ظرف را نوار زخمبندی می پوشاند وداخل آن یک سوزن تزریقات دیده می شد.
((چکار می کنید؟)) نیکانور ایوانوویچ بعد از آنکه سوزنی بهش تزریق کردند به صدا درآمده بود: ((بهتان گفتم ندارم. چرا پوشکین ارز خارجی اش را تحویل نمی دهد.چیزی ندارم.))
پراسکوویا فیودورونا مهربان گفت: ((معلوم است که نداری.کسی هم نمی بردت دادگاه. فراموشش و راحت باش.))
بعد از تزریق سوزن،نیکانور ایوانوویچ آرام گرفت وبه خوابی بی رؤیا فرو رفت.ولی ناراحتی او به اتاق 120 سرایت کرده بود وبیمار بستری در آن از خواب بیدار شده بودو دنبال سرش می گشت؛ در اتاق 118 مرشد بی نام سر خود را درمیان دستانش گرفته بود و فشار می داد و به ماه خیره شده بود و به یاد آن شب آخر تلخ پاییزی افتاد و آن لکۀ نور در زیرزمین وموهای افشان دختر.
اضطراب 118 از راه مهتابی به سوی ایوان پروازکرد و ایوان از خواب پرید وبه هق هق افتاد.
دکتر در اندک زمانی بیماران پریشانش را آرام کرد وهمگی دوباره خوابشان برد. آخرین نفر ایوان بود، او وقنی به خواب رفت که فلق برفراز رودخانه تابیدن گرفت.
مسکن که در بدنش پخش شد ،آرامش چون موجی آرام در بدنش دوید بدنش لخت شده بود و سرش از وزش گرم خواب پر بود،به خواب که فرو رفت آخرین چیزی که شنید ،هم آوازی پرندگان در جنگل بود .ولی دیری نپاید که همه در سکوت فرو رتند و به خواب دید که آفتاب بر تپه جلجتا غروب میکند و دو ستون سرباز ،تپه را قرق کرده اند .
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#57
Posted: 29 Oct 2013 19:10
۱۶
تصلیب
آفتاب بر تپه جلجتا غروب کرده بود و دو ستون سرباز تپه را قرق کرده بودند . گروه سوارانی که صبح آن روز حاکم را اندکی در انتظار گذاشته بودند ،به تاخت شهر را طی کرد و از دروازه حبرون بیرون شد .راه از پیش قرق بود .سپاهیان پیاد فوژ کاپادوکیه ( منطقه یی کهستانی که در آسیا صغیر که امروز در مرکز ترکیه است -م ) انبوهی از آدم و قاطر و شتر را پس میزدند و گروه سوارن که ستونهای از خاک سفید به هوا میفرستادند بتاخت به طرف تقاطع دو جاده در حرکت بود : یکی از طرف جنوب به بیت لله میرفت و دومی،از راه شمال غربی ،سر از یاقا ( از شعرهای قدیمی اورشلیم که در کنار دریا مدیترانه واقع است -م ) در میآورد .گروه سوارن از طریق شمال غربی رفت .کسان دیگری از فوژ کاپادوکیه در کنار جاده بودند تا در وقت مقتضی جاده را از قافلههای اورشلیم که برای عید مراسم عید فصح عازم شهر بودند ،تخلیه کنند .انبوه زائران چادرهای بر افراشته بر چمن زارهاشان را چند لحظه یی ترک میگفتند و پشت سر سپاهیان به تماشا میستادند .حدود یک کیلومتر بد ،سوارن از فوژ دوم لژیون (( آذرخش )) سبقت گرفتند و پیش از همه به کنار تپه جلجتا رسیدند . در آنجا فرمانده با عجله سپاهیان را به دستههای کوچک تر تقسیم کرده و اطراف تپه کوتاه را قرق کرد و از میان شکاف باریک ،راهی ساخت که از جاده یافا به فراز تپه میرفت .
پس از چندی ،فوژ دوم به تپه رسید ؛ از تپه کمی بالا رفت و حلقه دوم قرق را پدید آورد
آخرین فوجی که به صحنه رسید ،فوژ تحت فرمنادهی مارک مورییلوم بود .در دو ستون تک نفره حرکت میکرد ،هر ستون در در یک طرف جاده گام برمیداشت و در میانشان یک گاری ،تحت الحفظ ماموران خفیه ،حرکت میکرد و سه زندانی را با خود میبیرد .بر گردن هر یک چوب سفید آویخته بودند و بر آنها به زبانهای یونانی و کلدانی نوشته بود ( دزد و یاغی )) پشت گاری زندانیان ،گاریهای دیگری حرکت میکرد که پر بود از تیرهای تازه شده و چوبهای افقی صلیب و طناب و بیلچه و سطل و تبر .شش جلاد هم در کنار گاریها میآمدند .آخرین کسانی که به دنبال صف گاریها راه میسپردند سرجوخه مارک ،فرمانده گارد محافظ هیکل و همان مرد نقاب داری بود که برای چند لحظه ،در اتاقی با پردههای کشیده ،با پیلاتس مذاکره کرده بود .
گرچه دسته در محاصره کامل سربازان بود با این حال حدود دو هزار تماشاچی مشتاق میخواستاند ،به رغم گرمای کشنده ،این صحنه جالب را نظاره کنند در پیش میرفتند .انبوهی از زارعین به خیل این تماشاچیان پیوست .کسی مزاحمشان نمیشد و دسته به ندای منادیانی که فرامین حاکم را مکرر میکردند ،به سوی تپه جلجتا ره میسپرد .
سواران قراول تا حلقه دوم قرق اجازه عبورشان دادند و ز آن پس تنها مأمورین اجرای حکلم تصلیب اجازه گذر یافتند و سربازان مستقر ،با چالاکی خلق را میان پیاده نظام حلقه دوم غرق و سواران حلقه اول پخش کردند و تماشاچیان را فرصت دادند تا از لابلای صف باریک سربازان ،اعدام را نظاره کنند .
سه ساعت از زمان رسیدن دسته به تپه میگزشت و گرچه آفتاب غروبش را با تپه جلجتا آغاز کرده بود ،گرما را کماکان نمیشد تحمل کرد ،سپاهیانهای دو حلقه قرق از گرما عذاب میکشیدند ،از خستگی به جان آماده بودند و سه راهزن را لعن میگفتند و مرگ سریعشان را به جان و دل طلب میکردند .
در شکافی درا اولین حلقه قرق ،فرمانده ریز نقش سواران ،با پیشانی عرق کرده و ردای چسبیده با پشت خیس ،گهگاه به طرف دلو چرمین ضعف مقدم سپاهیان میرفت ،آب به دو مشت بر میداشت ،مینوشید و دستارش را نمدار میکرد و اندکی از گرما میاسود و باز میگشت و دیگر بار در همان باریکه راه خالی تا تپه میرفت .شمشیر بلندش بر چکمههای چرمینش میخورد . در مقام فرمانده ،میبایست برای سربازانش سرمشق مقاومت باشد ، با با این حال از سر خیرخواهی ،سربازان را اجازت میداد نیزه بر زمین بگذارند و ردای سپیدشان را همچون بادبانی با فراز نیزه بر افرزند .در زیر همین بادبانهای بدلی ،سربازان سوری پناه میجپستند .دلوها پیوسته پر و خالی میشدند و دستهای سرباز همواره در کار آوردن آب از گذاری در فرود تپه بودند که نهری گلآلود ،در سایه انبوه کریه المنظری از درختان توت جاری بود .مهتران خسته از سایه تنک همین درختان نیز بهره میجوستند و در کنار ضعف اسبان میلمیدند .
سربازان به جان آماده بودند و به ناچار اگر نفرتی از مجرمین داشتند ،بحق بود .اما خوشبختانه بیم پیلاتس از بروز فتنه در اورشلیم به وقت اعدام ،بیپایه از آب در آمد .وقتی چهار ساعت از تصلیب مجرمین سپری شد ،برخلاف انتظار ،حتا یک نفر هم میان دو ضعف قرق باقی نمانده بود .آفتاب جمعیت را گداخته و به اورشلیم بزگردانیده بود .آنسوی دو ضعف سپاهیان رومی ،تنها یکی دو سگ ولگرد پارسه میزدند ،آفتاب رمق آن هارا نیز گرفته بود ؛بر زکمین خفته بودند و زبانشان از دهان افتاده بود و لله لله میزدند با خسته تر از آن بودند که پی مارمولکهای سبز پشت بدوند ،مارمولکهای که تنها موجوداتی بودند که از آفتاب نمیترسیدند و در میان سنگهای خورد شده و بوتههای خار دار خزنده کاکتوس جست میزدند .
نه در اورشلیم که پر از سرباز بود ،و نه در اطراف تپه قرق شده ،کسی بر آن نشد تا به زندانیان یورشی برد ،خلق ،خسته از مراسم تصلیبی خسته کننده ،روانه شهر شدند تا در برگزاری عیدی که مراسم آن در شهر از پیش آغاز شده بود ،سهمی بر عهده گیرند .
سپاهیان پیاده حلقه دوم قرق ،حتا بیشتر از سواره نظام رنج میبردند .تنها امتیازی که سرجوخه موریبلوم برایشان قائل شد این بود که خودها از سر برگیرند و دستاری سفید ،آغشته به آب ،بر سر پیچاند ولی لامحاله ،برپا و نیزه بدست نگاهشان داشت .سرجوخه خود نیز دستاری -گرچه خشک -بر سر داشت و در نزدیکی تنی چند از جلّادان گام بر میدشت ؛هم مدالهای زرینی که مرتبهاش را نشان میداد با خود داشت و هم شمشیر و خنجرش را . آفتاب بر فرق سرجوخه میتابید ،بی آنکه آزارش دهد ،و پوزههای زرین شیری که بر سینه آویخته بود چنان میدرخشید که به نیم نگاهی چشم را بیش و کم کور میکرد .
در چهره ی مسخ شده ی موریبلوم از خستگی و نارضایتی نشانی نبود و گویی سرجوخه غول پیککر انقدر قدرت داشت که تمام روز و شب و حتی فردا را هم به گام زدن سپری کند میتوانست تا هر وقت که لازم باشد دست بر کمر برنزکوبش به قدم زدن ادامه دهد نگاه جدی اش را ب رمصلوب شدگان یا بر صف سربازان میدوخت و یا با نوک چکمه ی چرمگین بدقواره اش بر خاک و خاشاک زیر پایش لگد میزد و پروایی نداشت که بر استخوان سفید شده ی انسانی است و یا بر سنگ پاره ای
مرد نقابدار کمی دور تر از صلیب بی حرکت و ارام بر سه پایه ای نشسته بود و گاه از سر خستگی با شنهای زمین ور میرفت
البته اینگه گفتیم هیچ کس میان دو صف قرق شده باقی نمانده بود درست نبود یک نفر مانده بود ولی او نیمه مخفی بود نه نزدیک باریکه راه خاکی_ یعنی بهترین محل برای نظاری تصلیب _بلکه در سمت شمالی ایستاده بود که درخت نزار انجیری میخواست با ریشه دوانیدن در شکافی بر این زمین خشک زنده بماند
درخت انجیر سایه ای نداشت ولی این تنها نظاره گر باقی مانده از چهارساعت پیش یعنی از همان اغاز مراسم تصلیب انجا بر سنگی نشسته بود بدترین جا برای تماشای تصلیب برگزیده بود ولی صلیبها در دیدرسش بودند و حتی میتوانست برق مدالهای سینه سرجوخه را ببیند در هر صورت برای مردی که شایق بود از چشم دیگرن پنهان بماند همین مقدار هم که میدید کافی بود
چهار ساعت پیش این مرد رفتاری یکسر متفاوت نشان داده بود و انگشت نما شده بود و شاید به همین جهت راه و روشش را تغییر داد و عزلت گزید وقتی دسته به فراز تپه رسید او پیش از دیگران به محل رسیده بود ولی به گونه ای رفتار کرد که انگار دیر به مقصد رسیده است نفس زنان از تپه بالا میرفت مردم را کنار میزد وقتی صف سربازان از حرکت بازش داشت معصومانه که از فریاد های خشمگینشان چیزی در نمی یابد و میخواست از ثف بگذرد و به محل تصلیب برسد و همان جا بود که در ان لحظه زندانیان را از گاری پیاده میکردند به پاسخ این حرکات ضربه ی سنگینی با دسته ی لخت بر سینه اش فرود امد فریادی نه از درد که از درماندگی سر داد و سکندری خورد با دو چشم مات و مه گرفته ی مردی که درد را به چیزی نمیگیرد به ضارب خیره شد.
نفس نفس زنان سینه اش را به چنگ گرفت و به سمت شمالی تپه دوید شاید در صف قرق شکافی بیابد او به درون حلقه راه پیدا کند اما دیر رسیده بود و حلقه بسته بود و مرد که اندوه صورتش را مچاله میکرد از رسید به گاری ها _ همان گاریهایی که مردانی چوبه های ثلیب را از ان تخلیه میکردند –ناامید شد هر اقدامی از این دست به بازداشتش میاندامید و بازداشت در کار های ان روزش جایی نداشتت و لاجرم در شکافی پناه گرفت تا بی مزاحم به نظاره بنشیند
مرد سیاه ریش حال که بر سنگی نشته بود و چشمانش از خاک و خستگی و بیخوابی میسوخت همه فلاکت بود اهی کشید و طبلسان در سفر سوده را باز کرد سینه ی مجروح و عرق کرده اش را عریان ساخت و ان گاه با دردی وصف ناپذیر به بالا نگاهی انداخت و دید که سه لاشخور بر فراز تپه دور میزنند و سور مفصلی در انتظار میکشند و انگاه مرد نومیدانه به زمین زد چشم دوخت و به جمجمه نیمه خرد شده ی سگی خیره شد که مارمولک ها در اطرافش جست و یر میکردند
مرد چنان عذاب میکشید که گهگاه با خود سخن میگفت
از درد به جلو و عقب تاب میخورد و سینه گندم گونش را میخاراند و به زمزمه میگفت:"اه اه که دیوانه ام من دیوانه ام و مانند زنان ناقص العقلم بزدلم من مردارم نه مرد"
سر را به گریبان فرو برد و انگاه با جرعه ای اب از قمقمه ی چوبی گرمش جانی تازه گرفت و بر خنجری که زیر طیلسان پنهان کرده بود چنگ زد گاه با قلم و دواتی بر پوستی تکیه داده بر سنگ پیش رویش چیزی را قلمی میکرد
بر پوست یاداشتهایی دیده میشد
"دقیقه ها میگذرند من متی باجگیر بر تپه جلجتا نشسته ام و او هنوز نمرده است"
سپس:
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#58
Posted: 29 Oct 2013 19:19
"افتاب غروب میکند و مرگ هنوز فرا نرسیده"
اکنون متی با قلم نوک تیزش با ناامیدی مینوشت:
"خدایا چرا بر او خشم گرفته ای مرگش را فرا رسان"
این عبارت را که نوشت بی اشک گریه سر داد و بار دیگر سینه اش را خاراند علت اندوه باجگیر ناکامی دردناک او و بسوعا بود خطای مهلک او متی نیز عذابش میداد دو روز پیش یسوعا و متی در بیت فاجی نزدیک اورشلیم بودند و انچجا نزد باغبانی منزل کردند که دلبسته ی پیام یسوعا بود تمام صبح دو مرد صاحبخانه را در کنار باغ کمک کردند و بر ان بودند تا در خنکای شب به اورشلیم وارد شوند اما یسوعا به دلیلی شتاب مینمود و میگفت در شهر کار واجبی دارد و ظهر تنها روانه ی شهر شد این نخستین اشتباه متی بجگیر بود چرا اجازه داد او تنها راهی شهر شود؟
ان شب نیز متی نتوانست به اورشلیم رود چون به ناگهان بی هیچ سابقه ای بیمار شد میلرزید و بدنش انگار در اتش میگداخت و پیوسته طلب اب میکرد
عزیمت به هر جا باشد منتفی بود بر فرشی در باغبان از حال رفته بود و تا سپیده دم صبح جمعه ههمانجا خفته بود و در ان لحظه بیماری به همان سرعتی که امده بود متی را ترک گفت گرچه کمی احساس ضعف میکرد اما دلش مصیبتی را گواهی میداد با صاحبخانه وداع کرد و راهی اورشلیم شد انجا دانست که دل نگرانی هایش بیهوده نبوده و مصیبتی رخ داده است باجگیر در میان جمعیت بود که حاکم حکم متهمین را ابلاغ میکرد
هنگامی که زندانیان را به تپه جلجتا میبردند متی باجگیر در میان خلق مشتاق پی محافظین میدوید و میکوشید با ایما و اشاره ای به یسوعا بفهماد که حداقل متی همراه اوست و در این بازپسین سفر تنها نیست و از خدا به دعا میخواهد تا مرگی عاجل ارزانی یسوعا کند اما بسوعا به دور دست به انجا که اور ا میبردند چشم دوخته بود و پروای دیدن متی را نداشت
دسته حدود نیم کیلومتر از راه را پیموده بود و موج جمعیت متی را به محاذات گاری زندانیان پیش میراند که ناگهان فکر درخشان و ساده ای به ذهن متی خطور کرد در تب و تاب این فکر تازه خود را لعنم میکرد که چرا پیشتر به این اندیشه نرسیده بودسربازان در ستون به هم پیوسته حرکت نمیکردند و مینشان شکافی بود میشد با چالاکی و موقع شناسی خم شد و از میان دو سرباز به داخل سف پرید و به گاری رسید و بر ان سوار شد انگاه یسوعا از مرگی پر عذاب نجات میافت لحظه ای کافی بود تا خنجر را از پشت بر سینه یسوعا کوبد و فریاد زند:
"یسوعا نجاتت خواهم داد و همراهت فرمان خواهم یافت منم متی باجگیر تنها حواری وفادار تو"
اگر خدا لحظه ای دیگری هم ارزانی اش میداشت انگاه میتوانست با ضربه ای خود را نیز رها کند و از مرگی عذاب اور بر صلیب وارهد نه انکه متی باجگیر پیشین پروای نحوه ی مرگش را داشت بلکه او فقط یک چیز را طلب میکرد :یسوعا که در زندگی هرگز کسی را نیازرده بود از عذاب تصلیب وارهاند
نقشه ی بسیار خوبی وبد که تنها یک ایراد داشت:باجگیر نه خنجر داشت نه پول
متی که از خود به خشم بود از میان جمعیت بیرون زد و دوان دوان رهی شهر شد فکر و ذکرش تنها این بود که چگونه میتواند هرطور که شده فورا خنجری در شهر پیدا کند و دوباره به دسته برسد
تا دروازه ی شهر دوید از لابهلای قافله های زائرینی که راهی شهر بودند گذر کرد و در سمت چپش در باز یک دکان خبازی را دید باجگیر که از دویدن در طول راه دم کرده نفس نفس میزد بر خود مسلط شد با متانت داخل مغازه شد زن خباز را که پشت پیشخان ایستاده بود سلامی گفت از او طلب قرص نانی کرد که پشت سر زن بر قفسه ی فوقانی جا داشت چنان وانمود که انگار ان قرص نان را بر همه ی نانهای دیگر ترجیح میدهد چون زن خباز به عقب بر گشت و او بی سر و صدا و به سرعت انچه را که در طلبش بود _چاقوی نان بری بلند و تیز ون تیغ_قاپید و از دکان فرار کرد
چند لحظه بعد دوباره به جاده ی یافا رسید اما دسته در دیدرس نبود میدوید یکی دوبار ایستاد و بیحرکت بر زمین دراز کشید و نفسیتازه کرد و اسباب تحیر کسان شد که پای پیاده یا سوار بر قاط عازم اورشلیم بودند وقتی درواز میکشید صدای قلبش را در قفسه سینه و سر و گوشش میشنید نفسش که تازه میشد بر میخاست و دوباره میدوید البته هر بار سرعتش از نوبت پیشین کندتر میشد سرانجام زمانی چشمش به دسته ی طولانی غبارافزا افتاد که زیر تپه رسیده بود
باجگیر ناله ای کرد :"خدایا"میدانست دیر رسیده است
با گذشت چهارمین ساعت تصلیب عذاب متی به اوج تازه ای رسید و به وادی جنون کشاند از سنگی که بر ان نشسته بود برخاست چاقوی مسروقه را بر زمین افکند قمقمه اش را لگد کوب کرد و خود را از اب محروم ساخت دستار از سر برگرفت موی افشان خویش بکند و بر خود لعن فرستاد پی در پی الفاظی نامفهموم در لعن خود میگفت:تف میکرئ و نعره میکشید و بر پدر و مادر خویش لعنت میکرد که فرزندی احمق چون او زاده اند
اما از انجا که لعن و طعن در ان جهنم افتابزده تاثیری نداشت دستهای خشکش ر مشت کرد و به سوی فلک بالا بر به طرف افتابی که به ارامی در میدیترانه فرو میرفت و سایه ها را درازتر میکرد باجگیر از خدا به هزار لابه میخواست تا معجزه ای شود و مرگ یسوعا مقدر گردد
چشمهایش را دوباره گشود برفراز تپه تغییری حاصل نشده بود الا انکه تور دیگر بر مدالهای سینه ی سربازان بازتابی نداشت افتاب بر پشت بدنهای مجرمین میتابید و صورتهاشان به سمت شرق و به سوی اروشلیم خم شده بود انگاه باجگیر بانگ براورد:
"خدایا لعنت باد"
با صدایی گرفته فریاد میزد که ... دیگر به او ایمان ندارد
متی غرید:"تو سمیع نیستی اگر سمیع بودی حرفم را میشنیدی و به چشم برهمزدنی جانش برمیگرفتی"
باجگیر چشمهایش را فرو بسته بود و صاعقه ای سامانی را انتظار میکشید اتفاقی نیفتاد بی انکه چشمهای خود را بگشاید خشمش را با نفرین بر اسمان فرو نشاند فریاد میزد که ایمانش خلل یافته و حتما خدایان دیگر و بهتری نیز هستند هیچ خدایی رخصت نمیداد مردی چون یسوعا بر صلیب بگذارد
باجگیر که صدایش سخت گرفته بود فریاد زد:"نه اشتباه میکردم....شاید دود قربانیهای معبد چشمت را نابینا کرده و تنها بانگ شیپور کاهنان را شنوایی؟...لی خدای راهزنان و حامیان و هواداران راهزنان لعنت باد"
در ان لحظه نسیمی بر صورتش وزید و چیزی زیر پایش لرزید نسیم دوم امد و باجگیر چشم گشود و دید همه چیز خواه در پی لعن و نفرینهای او و خواه به هر علتی که بود تغییر کرده است ابری طوفانی خورشید را فرو بلعیده بود و به تهدید و بیترحم از غرب رخ مینمود کناره های ابر سفید مضرس بود و دل غرانش را لکه های مسین میپوشاند ستونهای سفید از خاک برخاسته به بادی ناگهانی در طول جاده یافا در حرک بودند باجگیر ارام بود غمش این بود که ایا طوفانی که بر فراز اورشلیم میغرد سرنوشت یسوعا را هم تغییر خواهد داد به زانه های رعد و برقی که از کنار های ابر بیرون میزد خیره شده بود و دعا میکرد یکی از انها بر صلیب یسوعا فرود اید استغفار کنان بر لکه های هنوز ابی اسمان مینگریست و لاشخور ها را میدید که بال میزدند و دور میشدند تا از طوفان در امان مانند متی میدانست که زود لب به نفرین گشوده است اکنون دیگر خدا به حرفههایش گوش نمیداد
باجگیر چرخی زد و به زیر تپه نگاهی انداخت و سواران را در کار حرکت دید از پشته ای که بر ان ایستاده بود به خوبی میتوانست عزیمت شتابزده ی سپاهیان را ببیند نیزه ها را از خاک بر میکشیدند و راه هاشان را بر شانه میافکندند مهتران پیشاپیش اسبان به سوی جاده ی خاکی میدویدیند فوج در حال حرکت بود باجگیر که دستش را سایبان صورت کرده بود و شنهایی را که باد به دهانش کرده بود به بیرون تف میکرد در این فکر بود که چرا فوج سوار قصد عزیمت دارد نگاهش را به فراز تپه انداخت و شبح مردی را در ردای نظامی سرخ رنگ دید که به سوی محل تصلیب میرفت قلب متی از حرکت باز ایستاد:فرجام سریعی را پیش بینی کرد
مردی که در پنجمین ساعت عذاب مجرمین از تپه ی جلجا بالا میرفت فرمانده افواح بود که به تاخت همراه گماشته ای از اورشلیم رسدیه بود با اشاره ای از سوی مویبلوم حلقه ی فرق باز شد و سرجوخه به فرمانده ادای احترام کرد فرمانده سرجوخه را به کناری کشید و در گوشش چیزی گفت سرجوخه دوباره ادای احترام کرد و به طرف جلادانی رفت که بر سنگ های زیر صلیب نشسته بودند فرمانده به طرف مردی که بر سه پایه نشسته بود رفت نزدیک که شد مرد با احترام از جای برخاست افسر چیزی در گوش مرد نجوا کرد و هر دو به سویه چوبه های دار رفتند و فرمانده گارد محافظ هیکل هم به انها پیوست
موریبلوم با نگاهی درد الود و خرده گیر بر تل لباس های کثیفی که گرد صلیبها توده شده بود _یعنی لباسهای زندانیان که حتی جلادان هم از خیرش گذشته بودند _دو تن از جلادان را فراخواند و فرمانشان داد:"دنبال من بیایید:
اواز گرفته و نامفهموی از نزدیک ترین صلیب شنیده میشد ددو ساعت پیش مگس و گرما هستاس را به وادی جنون رانده بود و حال چیزی در باب تاکستان بلغور میکرد سر دستار پیچیده اش گاه هنوز تکانی میخورد و ابری از مگسهای تنبل را به هوا میفرستاد
دیزماس بر صلیب دوم یش از دیگران رنج میبر هنوز بهوش بود وسرش را گهگاه به چپ و راست میچرخاند
بسوعا بخت بهتری داشت در همان ساعت اول از حال رفته بود و سرش با دستار زمختش بی حرکت افتاده بود به همین خاطر چنان انبوهی از خرمگس و پشه بر او نسته بود که صورتش یکسر در حجاب تیره و مواجی پنهانن شده بود بر ران و شکم و زیر بازوهایش خرمگسهای ورمکرده ای خانه کرده بودند و بدن عریان زردش را میمکیدند
با اشاره ی مرد نقابدار یکی از جلادان نیزه ای و جلاد دیگری سطل اب و اسفنجی برگرفتند و نزدیک صلیبها بردند جلاد اول نیزه را بالا برد و با ان بر دو بازوی دراز شده ی یسوعا ضربه ای زد تن پلاسیده ی یسوعا تکانی خورد جلاد انگاه با دسته ی نیز بر شکم یسوعا ضربه ای زد یسوعا سر بلند کرد و مگسها وزوزکنان برخاستند و چهره ی مجرم نمایان شد از زخم ورم کرده بود چشم ها پر باد بود و قیافه اش شناخته نمیشد
ناصری پلکهایش را به زور باز کرد و به پایین نگاهی انداخت چشمهایش که معمولا روشن بود اکنون تیره و مه گرفته میزد
جلاد گفت:"ناصری"
ناصری لبهای ورم کرده اش را جنباند و با صدای گرفته نالید:"چه میخواهی؟چرا به سراغم امدی؟"
جلاد گفت:"بنوش"و او اسفنج مرطوبی بر سر نیزه ای به لبان یسوعا نزدیک شد چشمانش از شادی برقی زد اسفنج را به دهان گرفت و با ولع رطوبتش را فرو بلعید
از صلیب دیگر صدای دیزماس شنیده شد:"این عدالت نیست او هم به اندازه ی من حقه بازی کرده "
دیزماس بیفایده تلاشی برای حرکت کرد اما دستانش در سه نقطه به چوبه صلیب میخکوب کرده بودند به شکمش قوسی داد با ناخنهایش بر اننتهای چوبه ی صلیب چنگی زد و چشمان پرنفرت و پر حسدش را به سوی صلیب یسوعا چرخاند
"صلیب دوم ساکت"
دیزمانس ساکت شد...یسوعا از اسفناج رو گرداند.سعی داشت لحنش مهربان و قانع کننده باشد ولی موفق نشد و با صدایی خشک و گرفته نالید:"به او هم یه جرعه بدهید"
هوا تاریم تر میشد ابر به سوی اورشلیم حرکت میکرد و نیمی از هوا را میپوشاند ابر های سفید کوچکتر از پیش غول سیاه پر اب و اتش میگریختند فراز تپه رعد و برقی شد جلاد اسفنج را از توک نیزه برگرفت
به ارامی زمزمه کرد:"زنده باد سرور رحیم"و به ارامی نیزه را بر قلب یسوعا فرو کرد یسوعا لرزید و به زمزه گفت"سرور..."
خون از شکمش جاری شد فکش بی ارده تکانی خورد و سرش فرو افتاد
با رعد بر قدوم جلاد اسفنج را به دیزماس داد و همان کلمات را تکران کرد "زنده باد سرور..."و او را کشت
هستاس که از ترس عقل از دست داده بود با نزدیک شدن جلاد بانگ بر اورد ولی لحظه ای که اسفنج نزدیک لبانش رسید غرشی کرد و اسفنج را به دندان گرفت چند ثانیه بعد بدن او نیز تا حدی که طنابها اجازه میداد بی رمق و اویزان شد
مید نقابدار جلاد و سرجوخه را دنبال میکرد پشت سرش فرمانده گارد محافظ هیکل می امد مرد نقابدار زیر صلیب اول توقفی کرد جسد خون الود یسوعا را به دقت وارسی کرد و دستهای سفیدش را به چوبه ی صلیب کشید و به همراهان گفت:"مرده!"
این کار در کنار چوبه های دیگر نیز تکرار شد
انگاه فرمانده به سرجوخه اشاره ای کرد و همراه فرمانده گار محافظ هیکل و مرد نقابدار از تپه فرو امدند
غروب بود و رعد و برق اسمان تیره را میشکافت ناگهان برق درخشانی زد و صدای فرمان"گروهان ازاد"سرجوخه را در خود فرو بلعید سربازان خوشحال در حالی که سگک کلاهاشان را میانداختند دوان دوان از تپه پایین میرفتند
ابری اورشلیم را پوشانده بود
بارش ناگان اغاز شد و سرجوخه را در یمه راه در میان تپه غافلگیر کرد باران با چنان شدتی میبارید که جویبار ها ی خروشان حتی بر انها که میدویدند نیز سبقت میگرفت سربازان که میخواستند با عجله به جاده ی اصلی برسند لیز میخوردند و در گل و لای فرو میرفتند موج سواران خیس از بالارن با شتاب میرفت و در پس پرده ای از اب باران پنهان شده بود و راهی اورشلیم بود پس از چند لحظه در میان دیگ جوشان باد و اب و اتش تنها یک مرد بر فراز تپه باقی ماند
چاقوی مسروقه اش را که بالاخره به کاری میامد در هوا تکان میداد از سنگهای لیز و لرزان میپرید به هرچه دستش میرسید چنگ میانداخت گاه بر دست و پا میخزید و میان ظلمت و نور رعد و برق افتان و خیزان به سوی صلیبها میرفت
به صلیبها که رسید تا مچ پا در اب فرو رفته بود طلیسان خیسش را از گود تن بر گرفت متی در حالی که تنها پیراهنی را که ب ه تن داشت بر پای یسوعا افتاد طناب پای یسوعا را پرید و از چوبه ی عمودی صلیب بالا خزید و یسوعا را در اغوش گرفت و بازوانش را از بند رها کرد بدن خیس و عریات یسوعا بود که اندیشه ی دیگری از ادمه ی کار بازش داشت جسد بر اب زمین اب گرفته گذاشت و سرش به عقب افتاده بود و بازوانش به دو سو گشاده بود متی افتان و خیزان روانه ی صلیبهای دیگر شد طنابهایشان را برید و دو جسد بر زمین افتادند
دقایقی بعد تنها دو جسد ابخورده و سه صلیب خالی بر تپه ی جلجنا باقی بود متی باجگیر و یسوعا رفته بودند
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#59
Posted: 31 Oct 2013 14:10
فصل 17
روز پر اضطراب
صبح روز جمعه ی روز بعد از ان نمایش فاجعه امیز کارکنان دائمی تئاتر واریته _واسیلی استپانوویچ لاستوچکین حسابدار دو دفتر دار سه منشی دو صندوقدار رانمایان تئاتر اعضاز کمیسیون و نظافتچیها هیچ کدام کار نمیکردند بلکه همگی بر لبه ی پنجره های مشرف بر خیابان سادووایا نشسته بودند و وقایعی را که دم تئاتر اتفاق میافتاد تماشا میکردند در کنار دیوار های تئاتر سف دو نفره ای مرکب از چندین هزار نفر تشکیل شده بود و ته سف به خیابان کودرینسکایا میرسید سر صف حدود بیست نفر از معروف ترین دلالان بلیط تئاتر مسکو دیده میشدند
در صف انقدر جنب و حوش بود که هر عابری بر میگشت و به انها نگاه میکرد در صف مردم درباهی عملیات محیر العقول جادوی سیاه شب پیش حکایتها رد و بدل میکردند واسیلی استپانوویچ حسابدار که در نمایش دیشب حضور پیدا نکرده بود هر لحظه نارام تر میشد اعضای کمیسیون چیز هایی باورنکردنی نقل میکردند و از جمله میگفتند که بعد از نمایش دیشب چن خانم در وضعیتهایی بغایت نامناسب در انظار دیده شدند واسیلی استپانوویچ که خجول و فروتن بود در مقابل شرح و تفصیل تین وقایع جنجالی تنها پشم بر هم میزد و کاملا احساس درماندگی میکرد لازم بود که اقدامی صورت بگیرد و تنها کسی که میتوانست در این باره تصمیم بگیرد خود او بود چون اکنون تنها عضو ارشد باقیمانده از مدیرید واریته بود
ساعت ده صف چنان ابعادی پیدا کرد که خبرش به گوش پلیس رسید و آنها هم با سرعت گروهی پلیس سوار و پیاده به محل گسیل کردند تا انتظامات صف را به عهده گیرند.متاسفانه صِرف وجود یک صف و نیم کیلومتری کافی بود که حتی به رغم کوششهای پلیس،بیش و کم بلوایی بر پا شود.
داخل واریته به همان نابسامانی خارج تئاتر بود.از اول صبح،تلفن زنگ می زد.در دفتر لیخودیف،در دفتر ریمسکی،در بخش حسابداری،در باجه ی فروش بلیط و بالاخره در دفتر واره نوخا،تلفن زنگ می زد.در اول کار،واسیلی استپانوویچ سعی می کرد به تلفنها جواب دهد،صندوقدار می کوشید قضایا را به نحوی راست و ریس کند و اعضای کمیسیون همچیزی در تلفن بلغور می کردند؛ولی پس از مدتی ،ناچار از جواب دادن دست کشیدند چونبرای کسانی که سراغ لیخودیف و ریمسکی و واره نوخا را می گرفتند جوابی نداشتند.برای مدتی مردم را اینطور دست به سر می کردند و می گفتند لیخودیف در آپارتمانش است؛ولی این کار سبب می شد تلفن کنندگان بیشتر عصبانی شوند؛آنها اعلان می کردند به منزل لیخودیف زنگ زده اند و جواب گرفته اند که به واریته رفته است.
یک بار خانم برافروخته ای زنگ زد و مصرانه خواست با ریمسکی صحبت کند؛ولی به او پیشنهاد شد که با خانم ریمسکی در منزل تماس بگیرد،گوشی هق هق کنان جواب داد که خودش خانم ریمسکی است و اثری از آثار ریمسکی در منزل نیست.داستان عجیبی بر سرِ زبانها افتاد.یکی از زنان نظافتچی همه جا شایع می کرد که وقتی برای نظافت وارد اتاق حسابدار شده دیده که در باز است و چراغ روشن است و پنجره ی مشرف به باغ شکسته و یک صندلی در اتاق دمر افتاده و کسی هم در اتاق نیست.
ساعت یازده ،خانم ریمسکی بر سرِ واریته خراب شد؛می گریست و دستانش را بهم می مالید .واسیلی استپانوویچ دیگر کاملاً گیج شده بود و هیچ نصیحتی نمی توانست بکند.ساعت یازده و نیم پلیس در صحنه ظاهر شد.ائولین سوال آنها – که بسیار هم منطقی بود – این بود:
«اینجا جه خبر است؟این شلوغیها برای چیست؟»
کارمندها همه پشت واسیلس استپانوویچ رنگ باخته و عصبی پناه گرفتند.وضعیت را به دقت شرح می داد و ناچار اذعان کرد که کل مدیریت واریته ،از جمله مدیر عامل،بی رد پا،ناپدید شده اند و مجری برنامه ی دیشب تحویل بیمارستان شده و خلاصه اینکه برنامه ی دیشب فاجعه بوده است.
پلیس کوشش بسیار کرد تا خانم ریمسکی را کمی آرام کند و آنگاه راهی منزلش کرد و با دقت به داستان زن نظافتچی درباره ی وضعیت اتاق حسابدار گوش دادوبه کارمندان دستوذر دادند به سرکار خود بازگردند و دیری نپایید کهگروه کارآگاهان در صحنه ظاهر شدند و پیشاپیش آنها سگ دراز گوشی حرکت می کرد که قوی جثه بود و به رنگ خاکستر سیگار ،با چشمانی بی نهایت باهوش.فوراً این شایعه در تئاتر واریته بر سر زبانها افتاد که این سگ همان «آس خشت»معروف است.خودش بود.حیوان وارد اتاق حسابدار نشده دندانهای زرد غول آسایش را بیرون انداخت،بر شکم چمباتمه زد و با نگاهی پر از وحشت و خشونت به طرف پنجره ی شکسته خزید.سگ بر وحشت خود چیره شد.ناگهان پرید روی لبه ی پنجره ،پوزه ی بزرگش را به هوا برد و زوزه ای لرزان و لرزآور سر داد.از پنجره کنار نمی رفت،زوزه می کشید،می لرزید و چنان چمباتمه زده بود که انگار می خواست از پنجره بیرون بپرد.
سگ را از اتاق کار به سالن ورودی بردند و از آنجا از طریق درِ اصلی وارد خیابان شد و سپس به آنطرف خیابان و به ایستگاه تاکسی رفت.در آنجا بو را گم کرد و «آس خشت«را از صحنه خارج کردند.
کارآگاهان در دفتر کار واره نوخا مستقر شده بودند و آن دسته از کارکنان واریته را که شاهد نمایش دیشب بودند یک یک به آن دفتر فرا می خواندند و در هر قدم با مشکلات غیرمتقربه ای مواجه می شدند.سر نخی پیدا نمی کردند.
آیا پوستری برای برنامه تهیه شده بود؟بله،تهیه شده بود.ولی ازشب قبل تا به حال،شخص نامعلومی روی همه ی آن پوسترها،پوستر تازه ای چسبانده بود و دیگر حتی یکی از پوسترهای نمایش دیشب پیدا نمی شد.این استاد جادوی سیاه از کجا پیدا شده بود؟هیچکس نمی دانست.آیا قراردادی امضاء شده بود؟
واسیلی استپانوویچ ،با اضطرابی دم افزا،جواب داد:«حدس می زنم شده باشد.»
«اگر قراردادی امضاء شده،مگر نباید توی دفترها ثبت شده باشد؟»
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
ارسالها: 14491
#60
Posted: 31 Oct 2013 14:12
واسیلی استپانوویچ با نگرانی بسیار جواب داد : « قطعا»
«پس کجاست :؟»
حسابدار که هر لحظه رنگش بیشتر می پرید ، دستانش را از هم باز کرد و جواب داد : اینجا نیست .
حرفش درست بود . نه در دفتر حسابداری ، نه در صندوق ، نه در دفتر لیخودیف ، و نه در دفتر واره نوخا اثری از آثار قرارداد دیده نمی شد .
اسم فامیل استاد جادوی سیاه چه بود ؟ واسیلی استپانویچ نمی دانست چون دیشب در نمایش حضور نداشت. اعضای کمیسیون هم نمی دانستند. مسئول باجه ی بلیط چهره در هم کشید و فکر کرد و فکر کرد و بالاخره گفت : ول... فکر میکنم ولند بود .
نکند ولند نبود ؟ یا بود ؟ شاید فولند بود .
ظاهرا اداره اتباع خارجی هرگز اسم شخصی به نام ولند یا فولند و یا استاد جادوی سیاهی به هر اسم و رسمی را اصلا نشنیده بود . کارپف ، یکی از راهنمایان تئانر ، می گفت تا آنجا که او خبر دارد ، استاد جادوی سیاه در آپارتمان لیخودیف منزل کرده ، بدیهی است فورا به محل آپارتمان رفتند و البته در آنجا هم اثری از آثار استاد جادوی سیاه پیدا نشد.
خود لیخودیف مفقود شده بود . گرونیای مستخدمه منزل نبود و کسی از او خبری نداشت. از این گذشته ، هم رییس کمیته ی سکنه ی ساختمان ، یعنی نیکانور ایوانوویچ ، و هم منشی کمیته ، یعنی پرولژیف ، مفقود شده بودند.
نتیجه ی تحقیقات انجام شده کاملا بی معنی بود. کل مدیریت ناپدید شده بود . شب پیش نمایش مفتضحی اجرا شه بود ولی طراح برنامه که بوده هیچ کس نمی دانست.
به هر حال ، ظهر نزدیک می شد و زمان باز شدن باجه ی بلیط فرا می رسید. قضیه باز شدن باجه ی بلیط طبعا منتفی بود . مقوای بزرگی بر در ِ واریته آویختند که بر آن نوشته بود :
امشب
برنامه
لغو شد
این مسئله در صنف جنب و جوشی پدید آورد ؛ سر و صداها از سر صف شروع شد ولی دیری نپایید و کم کم مردم متفرق شدند. بعد از حدود یک ساعت ، اثری از صف در خیابان سادووایا نمانده بود . کارآگاهان محل را ترک کردند تا تحقیقاتشان را در محل دیگری دنبال کنند و همه ی کارمندان ، بجز نگهبانان مرخص شدند و درهای تئاتر بسته شد.
واسیلی استپانوویچ حسابدار دو کار فوری داشت . باید اول به کمیسیون نمایشات تئاتری و سرگرمیها می رفت و جریان ماوقع شب پیش را گزارش می کرد ، و آنگاه باید به بخش مالی کمیسیون سری می زد و در آمد 27711 روبلی روز گذشته را واریز می کرد.
واسیلی استپانوویچ که مردی دقیق و مرتب بود ؛ پول را لای روزنامه پیچید ، نخی دور آن بست ، آن را در کیفش گذاشت و پیرو دستورالعمل همیشگی از شدن به اتوبوس یا قطار احتراز کرد و به نزدیک ترین ایستگاه تاکسی شتافت .
به محض آنکه راننده های سه تاکسی دیدند مسافری با کیف پُر نزدیک می شود، هر سه بدون سرنشین از ایستگاه دور شدند و با عصبانیت نگاهی به عقب کردند . حسابدار که شگفت زده بود چند لحظه ای منتظر ماند و در این فکر بود که این دیگر چه حرکت غریبی است . بعد از حدود سه دقیقه ، یک تاکسی خالی به ایستگاه نزدیک شد . تا چشم راننده به مسافر افتاد ، سگرمه هایش را در هم کشید .
واسیلی استپانوویچ با سرفه ای پر اضطراب پرسید : خالی هستید ؟
راننده غرولند کنان گفت : پولت را رو کن!
حسابدار که بر حیرتش افزوده شده بود ، کیف ذیقیمتش را به زیر بغل گذاشت و یک اسکناس ده روبلی از کیف جیبی اش بیرون کشید و به راننده نشان داد.
راننده به گستاخی گفت : نمی برمت
حسابدار شروع به صحبت کرد : ببخشید ولی... اما راننده حرفش را قطع کرد : اسکناس سه روبلی داری ؟
حسابدار بهت زده دو اسکناس سه روبلی از کیف بغلش بیرون کشید و به راننده نشان داد .
راننده فریاد زد : خیله خب ، بیا تو . . شستی تاکسی مترش را با چنان شدتی پایین زد که نزدیک بود بشکند و گفت : بجنب بریم .
حسابدار با احتیاط فراوان پرسید " مگر پول خرد کم دارید ؟ "
راننده غرشی کرد: " پول خرد زیاده !" و از آیینه ی چشمهایش را که از خشم خونین شده بود بر واسیلی استپانویچ دوخت : " این دفعهٔ سوم که امروز این بالا سرم اومده هر دفعه هم یک جور بود. یک مادر به خطایی سوار شد ، و یک دهی داد و چهار و نیم پسش دادم. ولدالزنا که پیاده شد، پنج دقیقه بعدش یک دفعه دیدم اسکناس دهی شده تشتک لیموناد. " در اینجا راننده عباراتی را به لب آورد که از چاپشان معذوریم. " یک مشافر تو زابورسکایا سوار کردم . دهی بهم داد. سه روبل پسش دادم. پیاده که شد تو کیفم نگاه کردم ازش زنبو ر پرید بیرون . انگشتمو نیش زد. من..." راننده عبارات غیر قابل چاپ دیگری بر زبان آورد. " از دهی هم توی اون خبرینبود . دیشب توی واریته ی (غیر قابل چاپ) یک جادوگر (غیر قابل چاپ) پیدا شده که با خیلی ازاین اسکناسهای (غیر قابل چاپ) دهی حقه سوار کرده. .."
حسابدار خشکش زده بود. خودش را در گوشه ای جمع و جور کرد و چنین وانمود کرد که کلمه ی «واریته» را برای اولین بار است که میشنود و با خود فکر کرد:" عجب گیری افتادیم"
به مقصد رسید و با پول درست و حسابی کرایه اش را پرداخت و وارد ساختمان شد و با عجله به طرف دفتر حسابدار رفت . ولی به آنجا نرسیده ، دانست که وقت بدی آمده ،در د فتر کمیسیون تئاتر جنجالی بپا بود. یک زن نظافتچی ، باچشمهای از حدقه در آمده و روسری کج و معوج از کنارش گذشت.
زن فریاد زد : " آنجا نیست ، آنجا نیست عزیز " و به مرد دیگری که با عجله از راهرو می گذشت روکرد و گفت " کت و شلوارش آنجاست ولی کسی توی انها نیست. "
از در نا پدید شد و فورا از همان در صدای شکسته شدن ظروف بلندش شد. آنگاه واسیلی استپانویچ قیافه ی آشنای سر حسابدار را دید که به سرعت از اتاق منشی بیرون آمدو نا پدید شد. البته وضع مرد طوری بود که واسیلی استپانویچ را نشناخت.
حسابدار که کمی جا خورده بود ، نزدیک اتاق منشی رسید . این اناق در واقع بیرونی اتاق رییس به شمار می رفت و در همان جا بود که بزرگترین ضربه به او وارد شد .
از در ِ عقب صدای وحشتناکی شنیده می شد ؛ بی تردید صدا از آن پروخور پتروویچ رییس کمیسیون بود. حسابدار بهت زده با خود اندیشید" حتما دارد کسی را دعوامیکند " به اطراف که نگاه کرد چیز دیگری نظرش را جلب کرد. آنا ریچاردوونا زیبا بر روی صندلی چرمین دسته داری لمیده بود ؛ سرش را بر پشتی صندلی گذاشته بود، بی اختیارو با صدای بلند می گریست و دستمال خیسی را چنگ می زد و پاهایش تا وسطاتاق دراز بود. آنا ریچاردوونا منی پروخورپتروویچ بود .چانه اش ماتیک مالی شده بود و رگه های ریمل آب شده بر گونه هایش که به لطافت هلو بود ،خط انداخته بود.
به محض آنکه آنا ریچاردوونا متوجه ورود واسیلی استپانوویچ شد ازجا برخاست به طرقش دوید یقه ی کتش را به چنگ گرفت و در حالیکه تکان تکانش می داد زوزه کشید که : خدا را شکر ! حداقل یکی از شما شجاعت کافی نشان داد! همه در رفتند و آبروی ما را بردند. برو ببینش ، اصلا نمیدانم چه عکس العملی نشان خواهد داد" هق هق کنان واسیلی استپانویچ رابه دفتر کار رییسش کشاند.
واسیلی استپانوویچ تا وارد شد از شدت وحشت کیف از دستش افتاد. وحشتی کاملا موجه بود .
پشت میزعظیم ، با دوات بزرگ بلورش ، کت و شلواری تهی نشسته بود. قلم خشکی بی آن که در دست کسی باشد ، با شتاب بر کاغذی حرکت می کرد. کت وشلوار ، پیراهن وکراوات داشت ، در جیب بغلش خودنویسی آویزان بود ولی فراز یقه گردن و سری نبود و از آستین کت هم مچ دستی بیرون نمی زد. کت و شلوار سخت مشغول کار بود و به سر و صداهایی که در اطرافش می گذشت توجهی نداشت. کتو شلوار متوجه ورود کسی شد ، به پشتی صندلی لم داد و از جایی که اندکی بالاتر از یقه بود صدای آشنای پروخور پتروویچ شنیده شد :
" چه کار داری؟ مگر علامت دم در را ندیدی؟ نشوته بودم کسی را نمی پذیرم. "
منشی زیبا ناله کرد و فریاد زد و در حالی که دستها را به هم می مالید گفت : " می بینی ؟آنجا نیست ! برش گردان ، آه نه ! برش گردان. !"
کسی از پشت در سرک کشید و ناله ای کرد و در رفت . واسیلی استپانوویچ احساس کرد پاهایش می لرزد ؛ بر لبه ی یکی از صندلی ها نشست - البته مراقبت از کیف دستی اش را فراموش نکرده بود . آنا ریچاردوونا دور و بر واسیلی استپانوویچ این پا و آن پا می کرد و کتش را می کشیدو فریاد میزد : " همیشه ، همیشه وقتی ...
آشفته سریم !
شانه‌ی دوست کجاست ؟
صفحه 6 از 11