ارسالها: 6561
#11
Posted: 13 Jan 2014 12:43
ابریشم و عشق 10
جلوی سینک ایستاد و در حال شستن ظرفها به جای جواب دادن به خواسته م پرسید
_خیلی بهش علاقه دارین؟
_خب اون پدرمه.
_بهش وابسته این.
نگاهم نمی کرد.با تاسف سر تکان دادم.
_درسته...اما با وجود داشتن بیست وهشت سال سن،از این موضوع خجالت نمی کشم.
_دقیقا به همین دلیلم ازش فرار میکنین.
بهت زده نگاهش کردم.
_از بابام؟!!
به طرفم برگشت وخیلی جدی گفت:از حقیقت رفتنش.
خواستم انکار کنم.
_نه من فرار نمی کنم.فقط پذیرش این موضوع برام سخته.
_می ترسین مگه نه؟
_من عاشق پدرم هستم.تصور نبودنش برام آسون نیست.
از کنارم گذشت واز آشپزخونه بیرون رفت.نمی تونستم به همین آسونی از حرف زدن باهاش بگذرم.سریع از جام بلند شدم و دنبالش راه افتادم.
گلاره پشت دار قالی نشست.
_می دونین نقطه ی مقابل عشق چیه؟
می دونستم پرسیدن این سوال بدون علت نیست.بی اختیار زیر لب زمزمه کردم.
_نفرت.
با لبخند سرتکان داد.
_نه...نفرت وعشق مثل دو روی سکه می مونن.از هم جدانیستن.نقطه ی مقابل عشق،ترسه...ترس عشق رو شرطی میکنه.درهارو روی حقیقت می بنده وباعث فرار آدم از اون میشه،خودشو تو وجودمون پنهون میکنه وبه طرف مقابلمون نا خواسته صدمه می رسونه...اما عشق بر خلاف اون آدمو محدود نمیکنه،شرط نمی ذاره،آغوششو باز میکنه تا بقیه در موهبتش سهیم بشن.
حرفاش در نهایت سادگی سرشار از معانی عمیق عرفانی بود.ودونستن این موضوع منو در پاسخ دادن فلج می کرد.
_میشه بدونم برای چی بحث رو به اینجا کشوندین؟
حتی این واکنش من هم از رو ترس بود.دست از کشیدن پودها برداشت وبه طرفم برگشت.
_دلم نمی خواد چیزی بگم که باعث ناراحتیتون می شه اما...شما از حقیقت مرگ پدرتون می ترسین.واین باعث فرارتون از این موضوع میشه.واسه همینه که هروقت کسی از حال پدرتون می پرسه اخم میکنین ولبهاتون بی اختیار جمع میشه.واون ترس وقتی نگاهتونو می دزدین وبه جای دیگه ای خیره میشین قابل لمسه.
با عصبانیت از جام بلند شدم.وسعی کردم مخالفت کنم.
_شما دارین اشتباه میکنین.
جدی تر از همیشه نگاهم کرد.
_شما عاشق پدرتون هستین این درست...اما وقتی از حقیقت مرگش فرار میکنین یعنی می ترسین.واین ترس درست نقطه ی مقابل عشقیه که بهش معتقدین.
خودخواهانه از خودم دفاع کردم.
_این ترس هرچقدرم قوی باشه باز نمیتونه عشقی که به پدرم دارم ازم بگیره.
_اما میتونه فرصتی که باقی مونده تااین روزای آخرو کنارش باشین ازتون بگیره.
با ناامیدی دوباره سرجام نشستم واینبار قبول کردم که اون درست میگه.من خودمم به این موضوع رسیده بودم.
_شما با آگاهی تمام حرف می زنین.این آدمو واسه جواب دادن مردد میکنه.اما با همه ی این چیزا،حرفاتون درباره ی مسئله ی عشق خیلی جالبه.
صدای امیر نگاه هردومونو به طرف در اتاق خواب کشوند.
_که فکر نکنم جوابی براش داشته باشین.اما درمورد مسئله ی مکانیک چرا...مطمئنم میتونین جوابشو پیدا کنین.
ازدیدن اون نگاه عصبانی ورگ گردن برجسته شو یه ردیف شویدی که بالای لبش سبز شده بود بی اختیار خنده م گرفت.جوجه خروسمون عجیب غیرتی شده بود.
از جام بلند شدم وبه طرفش رفتم.
_باشه بریم ببینیم نظریه ت تا چه حد میتونه درست باشه.
وارد اتاق شدیم.امیر هنوز داشت بدبینانه نگام میکرد.دستمو روشونه ش گذاشتم وخیلی جدی تو چشاش زل زدم.
_من هر خری که باشم دزد ناموس نیستم،پس نترس.
سرشو پایین انداخت.انگار فهمیده بود زیادی تند رفته.
_حالا بده اون دفترو ببینم چند مرده حلاجم.
_شرمنده آقا بهراد...راستش نمی خواستم...
حرفشو قطع کردم.
_نمی خواد توضیح بدی امیر.من خودم خواهر دارم.میدونم دردت چیه.مخصوصا اگه خواهر آدم یه چند سالی هم بزرگتر باشه.
دفترو جلوم واکرد وچیز دیگه ای نگفت.مسئله رو براش حل کردم و حتی اون مبحثو یه دور دیگه توضیح دادم.
با اینکه کارم باهاش تموم شده بود،اونجا موندم.نمی خواستم اعتمادشو از دست بدم.وکاری کنم که تصور کنه ،فکرای ناجور تو سرمه.
امیر داشت زیرچشمی نگام میکرد.انگار تو گفتن چیزی تردید داشت.
_سوال دیگه ای هم هست؟
خیلی بی مقدمه گفت:گلاره دختر ساده ایه.به این حرفای عجیب،غریبش نگاه نکنین.اونم مثل بقیه ی دخترها زود احساساتی می شه...نمیخوام ضربه بخوره.
تو چشام زل زد وسکوت کرد.دستمو پشت گردنش گذاشتم وگفتم:من واسه خواهرت احترام فوق العاده ای قائلم امیر...مطمئن باش هرگز از طرف من آسیبی بهش نمی رسه.اینو بهت قول می دم.
امیر با تردید نگاهشو ازم گرفت وبه کتاب دوخت.انگار زیاد هم مطمئن نبود.کلافه وعصبی به نظر می رسید.
_اون یه خواستگار سمج داره که اسمش عماده...گلاره هم...
پشیمون از گفتن ،باقی حرفشو خورد.انگار از چیزی که میخواست بگه زیاد مطمئن نبود.
سکوت بی دلیلش اعصابمو بهم ریخت.
_میشه بگی منظورت از این حرفا چیه؟
_اینجا محیط کوچیکه.نمیخوام زندگی خواهرم به خاطر حرف یه مشت آدم بیکار بهم بریزه.
حرفاش بیشتر از اینکه روشنم کنه،گیجم میکرد.
_تو از من چی میخوای؟
با ناراحتی سرشو پایین انداخت.
_بهش نزدیک نشو.اونو درگیر خودت نکن...بذار فکر کنه هنوزم عماد بهترین مردیه که تو مسیر زندگیش قرار گرفته.
باناباوری خندیدم.این خواهر وبرادر باعث بهت وحیرتم می شدن.
_هی پسر تو مطمئنی شونزده سالته؟
در جواب شوخیم لبخند محوی زد.
_بهم نمی یاد از این حرفا بزنم؟
_راستشو بخوای نه...اما این حرفو ازم قبول کن،خواهرتو دست کم نگیر.اون خیلی بزرگتر از تصورات من وتوئه.
_اما زندگی رو از ما دوتا ساده تر میگیره.
عمیق نگاهش کردم.
_من از حرف زدن باهاش منظور بدی ندارم.
سرشو تکان داد.
_می دونم .اما اون...
گلاره ضربه ای به در زد.
_براتون هندونه آوردم...بیام تو؟!
امیر از جاش بلند شد وبه طرف در رفت و وسایل پذیرایی رو از دستش گرفت.
_مامان اینجا رو یه جورایی خونه ی دوممون می دونه.یه چندتا خورده ریز واسه مواقع لزوم آورده وگذاشته.
_ایشون واقعا لطف دارن.دستشون درد نکنه.
امیر هندونه رو به طرفم گرفت.
_هوا گرمه می چسبه... بفرمایین.
گلاره روی تخت نشست.
_محبوب ترین میوه ی ما کاشونی ها همین هندونه ست.
بالبخند یه تکه برداشتم ومشغول شدم.امیر کتابشو بست وگفت:نبودی گلاره ببینی آقا بهراد چقدر خوب درسو توضیح می داد.عین یه معلم.
_ای بابا اونقدرام تعریفی نیستیم.این دوتا مسئله رو هم نتونم حل کنم که واویلاست.آخه واسه دوره ی کارشناسی فیزیک خوندم.
امیر باحسرت به چهره ی خواهرش خیره شد.
_معلومه بچه ی درسخونی بودین ...مثل گلاره.
_واقعا هیچ راهی نبود که انصراف ندین؟
این سوالو کنجکاوانه از گلاره پرسیدم.خنده ی آرومش بدجوری به دلم نشست.
_من از این کار پشیمون نیستم.
با تردید پرسیدم.
_یعنی الان تو زندگیتون احساس شکست نمیکنین؟!!...دلتون نمی خواد جای همکلاسی هاتون باشین.یا چه می دونم تحصیلات عالیه داشته باشین؟!
با اطمینان گفت:خب من هیچوقت با این دید بهش نگاه نمیکنم. به خاطر موفقیت دیگرون غبطه نمیخورم.از شکست خودمم غمگین نمیشم چون ما واقعا نمی دونیم تو حساب وکتاب الهی چی موفقیت وچی شکسته...شاید همین الان من از همکلاسی هام آدم موفق تری باشم.اینو قبول ندارین؟
درسکوت سرتکان دادم وبه ظرف میوه خیره شدم.باید برای خودم وعمری که پشت سر گذاشته بودم دل می سوزوندم.این دختر بایه فوق دیپلم معادل اما با دید روشن و ذهن آگاه، کجا و من با اینهمه مدرک تحصیلی دهن پرکن وذهن خاموش ومحدود کجا.
اون آخر راه بود ومن هنوز اندر خم یک کوچه بودم.
ناهار خوشمزه ای که گلاره پخته بود رو دور هم و با خندیدن به شوخی های اون دوتا خوردیم.جدا از دست پخت خوبش،چیدمان میز و آرامشی که به اطرافیانش می داد ناخود آگاه باعث می شد آرزو کنم ای کاش اون برای همیشه خانوم این خونه بمونه.اما...از این حس که هر روز قوی تر می شد فرار میکردم.
نمی دونم دقیقا از کجا این فکر آب میخورد،اینکه تصور کنم نباید به اون دختر نزدیک شم.
استاد بهم اعتماد کرده بود وامیر ازم قول گرفته بود.ولی اینها دلایل قانع کننده ای نبودند.یه ترس این وسط وجود داشت.ومن خوب حسش میکردم.اما نمی تونستم منشاشو پیدا کنم.ترسی که بی دلیل منو از اون، علی رغم کششی که بهش احساس میکردم دور می کرد.
بعد خوردن ناهار میزو من جمع کردم وامیر ظرف هارو شست.انصاف نبود با وجود اینهمه زحمتی که گلاره کشید،این چند تا کار کوچک رو هم به عهده ی اون میگذاشتیم.
رفتار امیر نسبت به چند ساعت قبل خیلی بهتر شده بود.وتقریبا مطمئن بود،من در نزدیک شدن به خواهرش نیت بدی ندارم.به همین دلیل بعد شستن ظرفا سراغ درسش رفت.و اینبار دیگه با شک وتردید نگام نکرد.
منم به هال برگشتم ودر سکوت به صدای کوب کوب شانه ی سنگین که با دستهای ظریف گلاره روی پود ها می خورد گوش دادم.چقدر این صدا با تپش قلب آدمی یکی بود.انگار در کالبد فرش هم روح زندگی دمیده می شد.واین بی ارتباط نبود با حضور اون،که عاشقانه گره به گره اضافه میکرد.
خیلی ناخود آگاه پرسیدم.
_چطور میتونین اینهمه انرژی خوب ومثبت به محیط واطرافیانتون منتقل کنین؟
دست از کار کشید وبه طرفم برگشت.احساس کردم منتظر توضیح بیشتری هست.
_شما همیشه لبخند میزنین وپر انرژی هستین.حتی شده از چیزای کوچیک هیجان زده میشین وارتباط فوق العاده ای با دنیای اطرافتون دارین.اعتماد به نفستون همیشه بالاست ودر کنار همه ی اینا یه آرامش عجیب تو وجودتون هست که خیلی سریع به دیگرون منتقل میشه...میخوام بدونم دلیلش چیه .
لبخند دلگرم کننده ای زد وسرشو پایین انداخت.
_من اینو یکبار هم قبلا گفته بودم.به خودم سخت نمیگیرم وتو امروزم زندگی میکنم.
به حالت نفی سر تکان دادم.
_نه این تنها نمیتونه باشه.مطمئنم یه هدف بالاتری پشت این نوع زندگی کردن هست.
خودمم نمی دونستم به چه دلیلی اینقدر اصرار داشتم از دنیای درونش بیشتر بدونم.
عمیق نگام کرد.
_چرا با دید ساده تری به این موضوع نگاه نمیکنین؟...من فقط میخوام از زندگی کردن لذت ببرم.و در کنارش این حس خوب رو به دیگرون هم ببخشم.
با ناراحتی سرمو پایین انداختم.
_پس نمیخواین توضیح بیشتر بدین؟...شاید چون منو یه غریبه می بینین.
خیلی نرم ولطیف اعتراض کرد.
_آقا بهراد این چه حرفیه؟...من فقط میخوام این موضوع رو پیچیده ش نکنیم. ودید زیاد فلسفی بهش نداشته باشیم...باشه حالا که اصرار دارین بهتون میگم.همه ی هدفی که شما ازش حرف میزنی تو یه جمله خلاصه میشه از موهبت آفریدن درست استفاده کنم.
_آفریدن؟!!
سرتکان داد و با اطمینان گفت:آره آفریدن...می خوام اون ذات الهی که تو وجودمون هست تجربه کنم.مگه نه اینکه ما جزئی از کل هستیم واین کل همون خداونده؟پس با درست آفریدن میشه تجربه ش کرد.حتی اگه این آفریدن،آوردن یه لبخند رو لب کسی باشه...شما می تونید روش اسم دیگه ای بذارید چه میدونم خوبی کردن،ببخشش یا هر اسمی که به ذهنتون می رسه.اما برای من ،هر قدمی که بر میدارم تا به شناخت در ستی از خدا برسم عین آفریدنه.
با ناباوری نگاهش کردم.
_این باور خیلی عمیق وعرفانیه.چطور بهش رسیدین؟ کسی بوده یا...
حرفمو قطع کرد.
_اول فقط یه فکر بود.بعد من تصمیم گرفتم اون فکر رو تجربه کنم.البته اوایل خیال میکردم این فقط منم که همچین تصوری از زندگی دارم.اما با کمی کنجکاوی ومطالعه فهمیدم تنها نیستم.واین فکر هم هرگز اشتباه نبوده.بعدش تصمیم گرفتم این حقیقت رودر حد یه باور ذهنی ندونم وتجربه ش کنم.واسه همینه که دلم میخواد تو امروزم زندگی کنم.وتموم شادی هارو به خودم جذب کنم واین انرژی مثبتی که شما ازش حرف می زنین به دنیای اطرافم بدم.
"حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه و در به دری
کافه چی دکمه ی برگشتو بزن به روزای خوب کافه لوتی "
ارسالها: 6561
#12
Posted: 13 Jan 2014 12:44
ابریشم و عشق 11
نگاهمو از چهره ی مشتاقش گرفتم و به زمین دوختم.این باورتحسین برانگیز میتونست مال من ویا خیلی دیگه از آدمها باشه.اما من وخیلی های دیگه تو امروزمون زندگی نمیکردیم.ماها واسه فردامون نگران بودیم وحسرت دیروز رو میخوردم.در واقع بیشتر از اینکه ببخشیم دنبال به دست آوردن بودیم.
گیج شده بودم.نمی دونستم واقعا این ماییم که داریم اشتباه میکنیم یا این گلاره ست که تصوراتش به درد دنیای امروزنمی خوره.
سرمو بلند کردم و به چشماش خیره شدم.اون تردید رو تونگام دید ولبخند مهربونی زد.
_بابا گاهی بهم می گه تو مال این دور وزمونه نیستی.باید یه صد سال قبل تر به دنیا می اومدی.نه اینکه فکرم قدیمی و پوسیده باشه نه...احساستم به درد امروز نمی خوره...لزومی نداره معذب بشین من درکتون میکنم.
_اما باور شما عین واقعیته.
خیلی جدی نگام کرد.
_واقعیت رو به عنوان چیزی که خودتون بهش رسیدین قبول کنین.نه قضاوت دیگرون.
این حرف گلاره کاملا درست ومنطقی بود.من هنوز هم در قبول باور هاش دچار تردید بودم.تصورم این نبود که اون داره اشتباه میکنه.فقط نمی خواستم خودمو گول بزنم.همه ی زندگی من تو خوش گذرونی ورسیدن به خواسته های خودخواهانه م گذشته بود.حالا قبول باور هاش و در نتیجه زندگی کردن به شیوه ی اون و دست کشیدن از زندگی راحت طلبانه ی دیروزه م کار من نبود.منی که حتی واسه رسیدن به شغل دلخواهم اون جسارت لازم رونداشتم.
عصری با برگشتن استاد و صفورا خانوم از اصفهان،امیروگلاره رفتند.و من باز تنها شدم.فکر وخیال حتی یه لحظه راحتم نگذاشت.داشتم دیوونه می شدم.حرفای اون دختر انگار تموم زندگی منو زیر سوال برده بود.
صبح با صدای صحبت گلاره و مادرش از خواب بیدار شدم.سرم به شدت درد می کرد.برای اولین بار دلم می خواست اون لحظه اینجا نبودم.
لباسمو عوض کردم.و از اتاق بیرون اومدم.صفورا خانوم پشت دار نشسته بود.با شرمندگی سلام واحوالپرسی کردم وتسلیت گفتم.
گلاره تو آشپزخونه بود.با دیدنم جلو اومد و گفت:صبحونه تون آماده ست چایی بریزم؟
سرمو پایین انداختم وبا ناراحتی تشکر کردم.هرچقدر هم گلاره راحت برخورد می کرد باز من معذب بودم.این حس نا خوشایند دوری کردن ازش ،حالمو بد می کرد.
بعد از شستن دست و صورتم ،به آشپزخونه برگشتم وپشت میز نشستم. وگیجگاهمو به شدت مالیدم.
_سرتون درد میکنه؟
سوال گلاره باعث شد با بی حالی سر بلند کنم.و به چشمای پرسشگرش خیره شم.
_فکر کنم به یه مسکن احتیاج داشته باشم.
_تا شما صبحونه تون رو بخورین می رم براتون تهیه ش میکنم.
از جام بلند شدم،تا مانع کارش بشم.
_نه ممنون...زحمت نکشین خودم میرم میخرم.
لبخند دلنشینی زد وگفت:بذارین براتون در حد خوب شدن یه سر درد جزئی مفید باشم.این بهم حس خوبی می ده.
چی باید میگفتم.واقعا این دختر سرشار از محبت وروح زندگی بود.چقدر میتونستم حقیر باشم که بخوام این شادی کوچیک رو ازش بگیرم.
عصر اونروز آقای شریفی بعد از مدتها بهمون سر زد واز روند کار ومقدار نخی که لازم داشتیم پرسید.فرش رو هم دقیق بررسی کرد .اونم مثل بقیه معتقد بود کار گلاره عالیه...
احساس میکردم در این چند مدت اخیر رابطه ی صمیمانه ای، دوباره بین استاد وآقای شریفی بوجود اومده.چون اون قبل رفتن همه مون رو واسه شام دعوت کرد.واستاد وخونواده ش با خوشحالی استقبال کردن.
من اما دعوتشو با شرمندگی رد کردم وبعد از خداحافظی با اونها راهی تهران شدم.والبته قبلش قول گرفتم که این بار برای بردن فرش برگردم.
وضعیت جسمی بابا بهم اجازه نمی داد بیشتر از این ریسک کنم.
کوروش ازم تلفنی خواسته بود سری بهش بزنم.به همین دلیل به محض رسیدنم به تهران یک راست به دیدنش رفتم.
_چه خبر؟کاشان خوش گذشت؟
این سوال رو کوروش با طعنه پرسید.نگاهم به شربت به لیمویی بود که جمیله خانوم چند دقیقه قبل واسه م آورد.
_چطور مگه؟
_گفتم شاید هوای اونجا به کله ت خورده،سر عقل اومده باشی.
با تردید نگاش کردم.
_در چه مورد؟
_مثل اینکه باید آلزایمر رو هم به ضایعات دیگه ی مغزیت اضافه کنیم...فراموش کردی قراره این هفته بری خواستگاری؟
با به یاد آوردن قراری که مامان گذاشته بود.نفس عمیقی کشیدم وگفتم:بی خیال رفیق،حرص نخور.اونا زیادی جدیش گرفتن.
یه لبخند دوستانه تحویلم داد و با شیطنت نگام کرد.
_پس آب وهوای کاشان تاثیر خودشو گذاشته.
ریز خندیدم وگذاشتم تا میتونه به تصوراتش پر وبال بده.کوروش عادت داشت همه چیز رو به طرز خنده آوری غیر عادی ببینه.
جمیله خانوم با یه ظرف کیک خونگی برگشت و گفت:دلمون برات تنگ شده بود بهراد جان.مدتی میشه کم پیدایی.البته کوروش گفته بود دنبال کار استادی.
لبخند غمگینی زدم وبه چشمای قرمزش خیره شدم.به نظرم اومد گریه کرده باشه.
_اتفاقی افتاده جمیله خانوم؟!
نگاهشو با خجالت ازم دزدید و کنار کوروش نشست.
_نه پسرم چیزی نشده.
_باز چه آتیشی سوزوندی بچه؟
این سوال رو با تندی از کوروش پرسیدم.سریع رو ترش کرد وصداشو بالا برد.
_برو بابا...تو هم که تا تقی به توقی می خوره فوری یقه مارو می چسبی...بهتره از خانوم خانوما بپرسی که چه دسته گلی به آب داده.
با اشاره چشم وابرو ازش خواستم یکم آروم تر حرف بزنه.جمیله خانوم با بغض گفت:خب تقصیر من چیه؟افسر خانوم هی رفت واومد واصرار کرد ،که نتونستم روشو زمین بندازم و نه بیارم.
_گیریم این عمه خانوم ما خواست با سر بری تو چاه اونوقت شما باید بگی بروی چشم؟
جمیله خانوم با پشت دست اشکاشو پاک کرد.
_تو که خودت دیدی بعد قضیه ی عمو مازیارت چقدر خونواده ی پدریت باهام بد شدن.حالا این بنده خدا عمه ت به خیال خودش خواسته یه محبتی بکنه منم که نگفتم بهش جواب مثبت میدم.چرا اینطوری داد وقال میکنی.
کوروش دستی کلافه به موهاش کشید وگفت:من نمیدونم این خونواده ی پدری از جون ما چی میخوان ...والله اینجوریشو دیگه ندیده بودیم.از وقتی بابای خدا بیامرزم سرشو گذاشت زمین.همه شون کمر همت برای شوهردادن مامان ما بستن.اون از عموی بی معرفتم که هنوز سال بابام نشده خواست جاشو بگیره.اینم از بقیه شون.ده ساله اون بنده خدا فوت کرده اینا هنوزم دست بردار نیستن.
جمیله خانوم نگاه مظلومانه ای به کوروش انداخت واز جاش بلند شد.احساس کردم تو چشماش یه غم ناگفته هنوز وجود داره.
_حالا چرا بهت برمیخوره و زود قهر میکنی میری؟...عینهو دختر بچه ها می مونی.
چیزی نگفت واز پله ها بالا رفت.
_بس کن دیگه کوروش...با این اخلاقت، گند همه چیزو در میاری.تقصیر اون بنده خدا چیه؟یکی دیگه خبط وخطا کرده توداری مادرتو زیر سوال می بری؟
ابروهاش هنوز بهم گره خورده بود.
_خب اگه قبول نمی کرد اون مرده رو ببینه. من حرفی نمی زدم.
-بابا درست حرف بزن ببینم قضیه از چه قراره.
با حرص نفسشو فوت کرد.
_یکی از فامیلای آقا داوود، شوهر عمه افسرم دو سه سالی می شه خانومش فوت کرده ودنبال زن میگرده.این عمه خانوم ما هم خواسته محبتش گل کنه.جمیله رو بهش معرفی کرده.انگاری من مردم.
به شوخی با عشوه گفتم:دور از جون.
_گمشو عوضی...اگه از اون اول خر می شدی این جمیله رو میگرفتی که من اینهمه غم وغصه نداشتم.
حتی تو اوج عصبانیت هم دست از مسخره بازیش بر نمی داشت.
_من یکی رو بی خیال شو که به قول خودت آب و هوای کاشان،هواییم کرده...توبگو قضیه ی این عمو مازیارت چیه؟
_حالا شربتتو بخور تا گرم نشده...میگم برات.
دست پیش بردم و لیوانمو برداشتم.
_عموم یه سه سالی از مامانم بزرگتره.خودت که می دونی مامانم یه دختر بچه ی سیزده ساله بود که پاشو تو خونه ی پدربزرگم گذاشت.بابام یه هشت سالی ازش بزرگتر بود.و همین اختلاف سنی باعث شد جمیله بیشتر از بابام با عموم صمیمی بشه.البته اونموقع رابطه شون مثل خواهر وبرادر بود.من که به دنیا اومدم.بابام یه خونه مستقل گرفت و از خونواده ش جدا شد.اینطوری رابطه ی گرم مامان وعموم بیشتر جنبه ی احترام به خودش گرفت.و اونا کم کم از هم دور شدن.بعدشم که عموم ادامه تحصیل داد وپزشک شد. خونواده ی پدریم هرکاری کردن اون زیر بار ازدواج نرفت.در عوضش تخصص وفوق تخصص گرفت و سرشو به کار و تدریس و اینجور چیزها گرم کرد.بابام که فوت کرد.بیشتر از همه ی فک وفامیلامون این عمو مازیار بود که مثل پروانه دورمون می چرخید.اونموقع سی وپنج سالش بود وبه حرف مامانبزرگم میتونست دست رو هردختری بذاره ونه نگیره.اما این عموی نامرد ما دلش پیش زن داداشش گیر بود.اونم نه بعد مرگ بابام.خیلی قبل تر از اون.البته جمیله همون موقع بهش جواب منفی داد و رابطه مونو باهاش قطع کردیم.اما خونواده ی پدریم دست بردار نیستن.اینم از دسته گل جدیدشون.
_واسه خاطر همین خواستگار بود که چند وقت پیش قهر کردی اومدی خونه م؟
سر تکان داد وبا دلخوری گفت:اونموقع فقط حرفش پیش اومده بود.اما همین امروز با خبر شدم خانوم بدون اطلاع من باهاشون قرار گذاشته و از نزدیک حرف زده.
_خب این چه اشکالی داره؟اون که نباید در مورد زندگی وآینده ش از تو اجازه بگیره.
_بنده هم اینجا لولو سرخرمنم دیگه نه؟
لیوان شربتمو رو میز گذاشتم.
_من کی همچین حرفی زدم؟...فقط خواستم بهت یاد آوری کنم این زندگی اونه.تو هم پسرشی نه پدرش.
با حرص نگاهشو ازم گرفت.
_ببین کی داره کیو نصیحت میکنه.تو اگه برات دخالت دیگرون تو زندگی شخصی کسی مهم بود نمیذاشتی مامانت به جات تصمیم بگیره.
_من که از اون اولش گفتم اونا زیادی جدی گرفتنش و گرنه تو زندگی بنده فعلا از این خبرها نیست.
_اونوقت میشه بدونم این خواستگاری رفتنتون واسه چیه؟
با بی خیالی شونه بالا انداختم.
_تو بذار به حساب کسب تجربه.
چشماشو ریز کرد وبا شک وتردید گفت:که چی بشه؟
_ببین کوروش دست از سر کچل من بردار.قرار نیست چیزی بشه.
_یعنی این موضوع به اون دختر کاشونی ربطی نداره؟
پوزخندی عصبی زدم وگفتم:تو اگه می دونستی تو ذهن اون دختر چی میگذره بهم توصیه میکردی از بیست فرسیخیش هم رد نشم.چه برسه به این که بخوام بهش فکر کنم.
خیلی دقیق نگام کرد.
_اما من تو چشات یه چیز دیگه می بینم.
_این چه اهمیتی داره وقتی منو اون مال دوتا دنیای متفاوتیم.
_یعنی اینقدر اون دختر برات ناامید کننده بوده؟!
_چی میگی کوروش...من اصلا در حد اون دختر نیستم.
با کمی مکث پرسید.
_مطمئنی حالت خوبه؟...یعنی باور کنم تو همون بهرادی هستی که تا چند وقت قبل هر کسی رو لایق خودت نمی دیدی؟
از دست سوالاش کلافه بودم.برای عوض کردن بحث پرسیدم.
_نگفتی چیکارم داشتی که زنگ زدی بیام اینجا؟
سوالم باعث پرت شدن حواسش شد.
_وای من چه کله خری هستم.همه چیو فراموش کردم. زنگ زدم بیای دور هم باشیم ویه جشن کوچولوی سه نفره بگیریم.آخه صبح رفته بودم کارنامه ی جمیله رو بگیرم.بهت گفته بودم که امسال بلاخره دیپلمشو میگیره.خلاصه به خیال گرفتن عارنامه رفتم ودیدم نه بابا این خانوم خانوما ترشی نخوره یه چیزی میشه.معدلشو نوزده وبیست ویک صدم آورده بود.با کلی خوشحالی برگشتم خونه این خبرو بهش بدم.که دیدم داره با عمه افسر تلفنی حرف می زنه.بعدشم چیزی که نباید بشنومو شنیدم وقیامت به پا کردم.
مشتی به بازوش کوبیدم و گفتم:بس که خری...واقعا حیف اون زن که مادر توئه.
با شرمندگی به پله ها خیره شد.
_بهتره برم از دلش در بیارم.طفلی با چشم گریون رفت.
_تو که می دونی اینقدر زود پشیمون میشی واسه چی اذیتش میکنی؟
صداشو کمی بالا برد تا مادرشم بشنوه.
_خب چیکار کنم.دوست دارم قهر کنه تا من به هر قیمتی شده نازشو بخرم.بس که این دختر ماهه.کارنامه شو ببین عموجون شاگرد اولم شده.
با خنده به مسیر رفتنش خیره شدم.می دونستم دل جمیله خانوم کوچیک تر از این حرفاست که با ادا واطوارهای خنده دار کوروش نرم نشه.
خیلی زودتر از تصورم مادر وپسر پیشم برگشتن وما اون کیک خوشمزه رو به افتخار موفقیت جمیله خانوم خوردیم.
"حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه و در به دری
کافه چی دکمه ی برگشتو بزن به روزای خوب کافه لوتی "
ارسالها: 6561
#13
Posted: 13 Jan 2014 12:44
ابریشم و عشق 12
هرکاری کردم نشد از زیر بار قراری که مامان با خانواده ی سیروس خان گذاشته بود،در برم.
تو کت وشلوار سفید خوش دوختم،شیک پوش تر از همیشه به نظر می رسیدم.سبدگلی که دستم بود رو به طرف آیسان گرفتم واون با لبخند صمیمانه ای گرفتش.
یه بلوز یقه شل کرم تنش بود که یه کمربند قهوه ای روش بسته می شدو کمر باریکشو بیشتر به چشم می آورد.رنگ شلوار شم با کمربند یکی بود.
سندل هایی که پاش بود، قدشو بلندتر نشون می داد.وبا این وجودهنوز پنج،شش سانتی باسر شونه هام فاصله داشت.
بی اختیار به یاد قد بلند گلاره افتادم.اون حتی بدون این سندل هام قدش تا سر شونه م می رسید.
با تکان دادن بی اختیار سرم،این افکارو پس زدم و وارد خونه شون شدم.با تعارف مهتاج خانوم نشستیم وآیسان با شربت خنکی از ما پذیرایی کرد.
موقع برداشتن شربت عین این خواستگار های پررو دقیق چهره شو بررسی کردم.با اون آرایش مختصری که داشت ملیح تر از همیشه به نظر می رسید.
صحبت ها حول وحوش مسائل روز بود وکسی هم سر اصل مطلب نمی رفت.منم با خوشحالی خودمو قاطی بحث می کردم و عمداً صحبت روکش می دادم.بابا،با یه لبخند پدرانه بهم خیره بود.حتم داشتم می دونست قضیه از چه قراره.
از اونجا که آذر خانوم اصولا چشم نداشت خوش خوشون یه دونه پسرشو بیشتر از این ببینه،صحبتامون رو بایه مصرع شعر کات کرد.
_از هرچه بگذریم سخن دوست خوش تر است...همونطورکه می دونین ما برای امر خیر مزاحمتون شدیم.و اگه خدا قسمت کنه این رابطه ی عمیق دوستیو با یه رابطه ی فامیلی محکم ترش کنیم.
با ناامیدی نگاهمو از مامان گرفتم و به آیسان که متفکرانه سرشو پایین انداخته بود،دوختم.از خودم پرسیدم(یعنی قراره این دختر شریک یک عمر زندگی من باشه؟)
نمی تونستم به خودم بقبولونم که اون جزئی از زندگیم بشه.نه علاقه ای این وسط وجود داشت نه حتی با همه ی جذابیتش ،کششی بهش حس می کردم.
سیروس خان صادقانه گفت:باعث افتخاره با خونواده ی بزرگی مثل شما وصلتی داشته باشیم.هم ما آقا بهراد رومی شناسیم.هم شما آیسان مارو.پس جای سوال و حرف وحدیثی نمی مونه.فقط باید این دوتا جوون به توافق برسن،مگه نه استاد؟
بابا سرفه ی خشکی کرد وبا کمی مکث نگاهشو ازم گرفت.
_حرف شما کاملا متین ودرسته.این جلسه م فقط برای اینه که آقا بهراد و دختر خانوم شما باهم جدی تر حرف بزنن وبه اصطلاح سنگاشونو وابکنن.انشالله اگه قسمت بود،صحبت های رسمی ما به بعد تصمیم گیری این دوتا موکول میشه.
مامان رو به مهتاج خانوم کرد وگفت:نظر تو چیه باجی؟
_والله چی بگم،آقایون پر بیراه هم نمیگن.بهتره اول این دوتا با هم به توافق برسن.
_پس با اجازه ی تو وآقا سیروس اینا برن یه گوشه بشینن حرفاشونو بزنن.
_این چه فرمایشیه باجی،خودت صاحب اختیاری.
با اشاره ی مامان و مهتاج خانوم،من وآیسان از جامون بلند شدیم.و اون جلوتر از من راه افتاد و در اتاقشو باز کرد.با تعارفش وارد شدم و نگاه گذرایی به اتاق انداختم.البته چند سال قبل اونجارو دیده بودم اما انگار با گذر این سال ها اتاق یه تغییر دکوراسیون اساسی داده بود.
سلیقه ی طراحش حرف نداشت ومعلوم بود برای ارائه ی همچین طرحی پول خوبی پاش داده شده.البته این برای آیسان که تک فرزند بودو همه ی آرزوی سیروس خان ومهتاج خانوم تو آینده ی این دختر خلاصه شده بود خرج زیادی به حساب نمی اومد.
بهم صندلیه پشت میز کامپیوترشو برای نشستن پیشنهاد داد.خودش هم رو تخت دونفره ش نشست وبا سردرگمی به دستهاش خیره شد.خدا خدا میکردم حرفی برای گفتن بتونم پیدا کنم.چون واقعا ذهنم از هر ایده ای خالی بود.
نگاهمو به صورت ظریفش دوختم.خب نمی تونستم منکر این بشم که اون جذاب و تو دل برو هست.اما دل من با دیدنش نمی لرزید وذهنم بیشتر از همیشه ،درگیر دختری بود که کیلومتر ها دورتر از من،اما از همه نزدیک تر به من بود.
آیسان سرشو بالا گرفت و توچشام زل زد.
_نمی خوای چیزی بگی؟
لحن صمیمی سوالش با التماس همراه بود.و نا خودآگاه منو مجبور می کرد در مقابلش نرمش بیشتری به خرج بدم.
_من همیشه فکر میکردم تو از اون دخترهایی هستی که به خاطر تک فرزند بودن لوس واز خود راضی بار میان.اما تصوراتم بعد چند تا برخورد صمیمی باهات اشتباه از آب در اومد.
لبخند محوی زد وگفت:خب زمینه ش که وجود داشت اماسخت گیری های مامانم نذاشت که تا این حد غیر قابل تحمل بار بیام.
کلافه دستی به موهام کشیدم واعتراف کردم.
_موضوع خوبی رو برای شروع صحبتمون انتخاب نکردم...اصلا نمی دونم از کجا شروع کنم.این رابطه ی صمیمانه ی خانوادگی و آشنایی چندساله،حرف زدن در باره یه زندگی مشترکو سخت میکنه.
با تکان دادن سر حرفمو تایید کرد وگفت:بهتره به جاش در مورد خودمون حرف بزنیم.فکرنمیکنم همه چیزو در مورد هم بدونیم...تو شروع میکنی؟
با بی علاقه گی گفتم:من تا قبل از وخیم شدن حال بابا اصلا به ازدواج فکر نمیکردم. البته نه اینکه آمادگیشونداشتم ...فقط تو فکرش نبودم.در واقع یه جوون خوشگذرون به حساب می اومدم که بیشتر وقتشو بعد ساعات کاریش به دوستاش اختصاص می داد.با برنامه های خاص وتفریح های غیر عادی سر وکاری نداشتم.اما چشم وگوش بسته هم نبودم ویه شیطنت هایی می کردم.
سرشو پایین انداخت وبا خجالت گفت:یه چیزایی در مورد خونه مجردیت شنیده بودم.البته از آذرجون.
برای چند لحظه خیره نگاش کردم.حسی به من میگفت این حرکات نجیبانه وهمراه با شرم وحیاکه باعث میشد نگاهشو ازم بدزده یه جورایی غیر عادیه.
خودخواهانه ابرویی بالا انداختم.
_مامان در موردش یکم زیادی حساسه،وگرنه من به اون خونه بیشتر به چشم یه محیط مستقل و آروم برای دور موندن از دخالت دیگرون تو زندگیم نگاه میکنم.نه اون چیزی که تو ذهن شما میگذره.
برای رفع اتهام از خودش سریع واکنش نشون داد.
_من هیچ وقت دید بدی بهش نداشتم باورکن.اتفاقا مستقل زندگی کردن رو بیشتر می پسندم.مخصوصا اگه کسی مثل مامانم بالا سر آدم باشه.
چشمامو ریز کردم وبا تردید بهش خیره شدم.(چرا باید دختری که همیشه زندگی دلخواهشو تو خونه ی والدینش داشته همچین چیزیو بخواد؟!!!)
تردید روکه تو چشام دید با دستپاچگی بحث رو عوض کرد.
_خب بهتره منم کمی از خودم بگم.
حسی بهم میگفت اون داره زیادی واسه جورشدن این ازدواج عجله میکنه.با بدجنسی گفتم:چیزایی که در مورد خودم گفتم کافی بود؟...من فکرمیکردم بیشتر از اینا براتون جای سوال باشه.
با عشوه وناز نگاهشو ازم گرفت و یکی از اون لبخند های تاکتیکی شو تحویلم داد.
_این چیزایی هم که گفتی خودم از قبل می دونستم.
دستامو تو هم قلاب کردم ومثل آدمای خودشیفته به صندلیم تکیه دادم.
_جالب شد برام...یعنی اینقدر کنجکاو بودی که خیلی بیشتر از اینم در موردم می دونی؟
طلبکارانه نگاش کردم واونم فرصتو غنیمت دونست وبا علاقه تو چشام خیره شد.مطمئن بودم اگه کوروش الآن اینجا بود یکی از اون تیکه های ناب سه نقطه شو نثارش می کرد.
_وقتی یکی برات زیادی مهم باشه خود به خود دوست داری بیشتر در موردش بدونی.
یه پوزخند عصبی زدم و نگاهمو ازش گرفتم.نمی دونم چرا نمی تونستم حرفاشو باور کنم.هرچی دو دو تا چهار تا میکردم بازاین رفتارش با حساب وکتاب من نمی خوند.
اون باید می دونست اونقدرام بی تجربه نیستم که بتونه با این حرفا ازم دلبری کنه. شایدم زیادی به خودش مطمئن بود.
حالا اگه به طور عملی وارد می شد احتمال می دادم بتونه از راه به درم کنه،اما باحرف؟!!...مطمئنم اگه کسی هم روش شرط بندی میکرد از قبل باخته بود.
تصمیم داشتم جدی تر برخورد کنم.
بی اختیار اخم کردم وگفتم:قرار بود از خودت بگی.
با کمی مکث اون یه جفت چشم عسلی جذاب رو ازم گرفت وبه فرش زیر پاش دوخت.
_دوست ندارم بهت دروغ بگم.منم به وقتش یه شیطنت هایی داشتم اما این مربوط به دوره ی هفده،هیجده سالگیم می شه.بعدش چسبیدم به درس ودانشگاه وفکر بازیگوشی رو از سرم بیرون انداختم.تو این سالها م به جز یه مورد کس دیگه ای به طور جدی تو زندگیم نبوده.که اونم مربوط به دوسال قبله.بابا ومامان راضی نبودن،خود به خود قضیه ش منتفی شد.
_بهش علاقه داشتی؟
با تردید گفت:دروغه اگه بگم دوستش نداشتم.اما اونقدرهام این موضوع برام جدی نبود.در واقع بیشتر خود نیما بود که به این قضیه اصرار داشت.
_پس اسمش نیما بود.
با ناراحتی سرتکان داد.
_گفتم که این مربوط به خیلی وقت پیشه.
حرفی نزدم وفقط نگاش کردم.
با کمی من ومن گفت:می دونم باورش سخته اما من همیشه ترجیح می دادم با کسی مثل تو یه زندگی آروم وبی حاشیه داشتم تا اینکه با اون دنبال عشق وهیجان باشم.
نیشخندم زیادی تو ذوق می زد.
_این یه جور ابراز علاقه ست؟
با دلخوری زیر لب زمزمه کرد.
_فکر می کردم باور نکنی.
_اگه دوست نداری بهت دروغ بگم باید اعتراف کنم، اصلا تحت تاثیر قرار نگرفتم.
_بهتره بحثو عوض کنیم.
لحن صداش کمی عصبی بود.حدس می زدم نا امیدش کرده باشم.
_خیلی خب حرفمو پس می گیرم.
سریع لب ورچید وبغض کرد.
_دوست ندارم برام دل بسوزونی.
نمی تونستم منکر این بشم که از ناراحتیش متاثر شدم.اما باز یه سوال این وسط وجود داشت.(اون از این کار چه هدفی داره؟)
_نمی خواستم ناراحتت کنم.
به خودم زحمت ندادم بیشتر از این کوتاه بیام.نمی دونم چرا یهو اینجوری جلوش موضع گرفته بودم...اون داشت یه چیزیو ازم پنهون می کرد و من اینو خوب حس می کردم.
سر تکان داد وگفت:درکت می کنم.تو بهم علاقه نداری ویه جورایی انگار مجبور بودی که اینجا باشی.
_این تورو اذیت می کنه؟
با این سوال در واقع حرفی رو که زده بود رد نکردم.
سرشو پایین انداخت.
_من دلم می خواست واقعا علاقه ای در میون بود.
خب از این حرفش من فقط دو تا برداشت داشتم.یا اون زیادی ساده بود که اینقدر راحت به دوست داشتنش اعتراف می کرد.یا اینکه خیلی زرنگ تشریف داشت که می خواست من همچین برداشتی ازحرفاش داشته باشم.
ترجیح دادم احتمال دوم رو در نظر بگیرم.
_فکر نمی کنی یکم برای اینجور اعتراف ها زود باشه.
از جاش بلند شد.
_به نظرم با این دید بدبینانه ی تو،به هیچ جا نمی رسیم.
منم بلند شدم.وحالا که اون برای دیدنم مجبور بود سرشو بالا بگیره می تونستم یه جورایی از موضع قدرت حرف بزنم.
_ببین آیسان،دخترهای زیادی تو زندگی من بودن.هیچکدومشونم تا حالا نتونستن بیشتر از چند هفته یا چند ماه تو رابطه مون دووم بیارن.این اشکال از اونا نبوده.من زیادی خودخواهم.پس خواهشا این موضوع رو به خودت نگیر.تو زیبایی،تحصیلکرده ای ویه خونواده ی خوب وآرمانی داری.با این امتیاز ها هر مردی میتونه مشتاق ازدواج با تو باشه.اما در مورد من خب یه مقدار قضیه فرق می کنه.برای این خواستگاری باور کن هیچ پیش زمینه ای وجود نداشته ومن فقط به خاطر رابطه ی صمیمی دو تا خونواده بود که نخواستم مخالفتی بکنم.پس لطفا سعی نکن با این حرفا تحت تاثیرم قرار بدی.
دستمو با التماس گرفت.
_بهراد خواهش می کنم این حرفو نزن.ما مدت کمی نیست که همدیگه رو می شناسیم.در موردم اینجوری قضاوت نکن.
هیچ تلاشی برای جدا شدن ازش نکردم.
_پس می خوای از این حرفا به چی برسی؟
به زیر پاش خیره شد.
_فهمیدنش زیاد هم سخت نیست...من می خوام اگر ازدواجی هم داشتم با کسی مثل تو باشه.
اعترافش چیزیو تغییر نداد.هنوزم قانع نشده بودم.با ناامیدی سر تکان دادم.
_باشه.اگه قرار شد چیزی جدی بشه.اینو یه پوئن مثبت برای خودم در نظر می گیرم.
از اتاق بیرون اومدم.وبا یه لبخند تصنعی اوضاع رو از اون چیزی که بود عادی تر نشون دادم.
به نظر مسخره می اومد که یه عده آدم واسه سر گرفتن ازدواجی عجله داشتن که یه طرفش من بودم بدون هیچ انگیزه ای وطرف دیگه شم دختری مثل آیسان بود که پافشاریش واسه این ازدواج یکم که نه،زیادی غیر عادی بود.
"حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه و در به دری
کافه چی دکمه ی برگشتو بزن به روزای خوب کافه لوتی "
ارسالها: 6561
#14
Posted: 13 Jan 2014 12:44
ابریشم و عشق 13
بعد برگشتن از خونه سیروس خان تصمیم گرفتم شب رو خونه ی بابا اینا بمونم.مخصوصا با دونستن اینکه بهنازم تصمیم داشت یه امشب رو به یاد دوران مجردیش اونجا بمونه وداریوش پیش بچه ها باشه.خب همچین فرصتی دیگه کمتر پیش می اومد.
با کمک من،بابا لباسشو عوض کرد وروتخت دراز کشید.نگاه پرسشگرش رو صورتم سنگینی می کرد.
واسه خلاص شدن از این وضعیت ناراحت کننده پرسیدم.
_چیزی لازم ندارین؟
بی توجه به سوالم گفت:بیشتر از همیشه بی قرار وناامیدی...این منو نگران می کنه وباعث میشه نتونم بدون عذاب وجدان تو صورتت نگاه کنم.
به شوخی اخم کردم.
_من فکر می کردم فقط اون دختر کاشونی می تونه حرفارو از نگاه آدما بخونه...نگو شما هم واردی هاااا.
قبلا در مورد این استعداد گلاره و خیلی چیزهای دیگه با،بابا حرف زده بودم.
لبخند محوی زد ودستشو برای گذاشتن رو شونه ام دراز کرد.
_دلم می خواد اون دخترو از نزدیک ببینم.
خب من هیچ امیدی به این موضوع نداشتم.نگاهمو ازش دزدیدم واز جام بلند شدم.
_شبتون به خیر.
مامان وارد اتاق شد و فرصت هر گونه واکنشی رو از بابا گرفت.مطمئن بودم اون پیش خودش در مورد این موضوع برداشت های درستی می کرد.چون منو خیلی بهتر از خودم می شناخت.
به اتاق قدیمیم برگشتم وبرای پیدا کردن یه دست لباس راحتی ،کمدمو باز کردم.ضربه ای که به در خورد باعث شد دست از گشتن بردارم.
_بله؟
در اتاقم حدود ده سانتی باز شد.
_می تونم بیام تو.
با لبخند ازش استقبال کردم.
_بهناز تویی؟بیا تو.
یه نگاه گذرا به دورتا دور اتاقم انداخت وگفت:می تونم یه چند دقیقه وقتتو بگیرم.
به تختم اشاره کردم.
_بشین.
_بهراد تو از این دختره، آیسان خوشت اومده؟
داشتم کتمو از تنم در می آوردم.با تردید نگاش کردم.
_چطور مگه؟!
_آخه وقتی از اتاقش اومدی بیرون،راضی به نظر می رسیدی.
پیش خودم گفتم(پس لبخندم جواب داد.)
_خب فکر میکنم بشه به همدیگه یه فرصتی بدیم.
ابرویی بالا انداخت ومثل مامان چشماشو ریز کرد.
_یکم باور کردنش سخته.آخه اون اصلا به معیار های تو نمیخوره.
_مگه تو با معیار های من آشنایی داری؟!
_ببین هرطور دوست داری حساب کن.اما من مطمئنم دنبال همچین شخصی تو زندگیت نیستی.
دکمه ی اول بلوزمو باز کردم وکنارش رو تخت نشستم.
_قرار نیست همیشه همه چیزو سخت گرفت.
بهم عمیقا خیره شد.
_این زندگیه توئه.من وبابا ومامان نمی تونیم برات تعیین تکلیف کنیم.اگه اون دختره رو دوست داری،بسم الله.حرفی نیست برات آستین بالا می زنیم.اما من می دونم که همه ی این کوتاه اومدنهای تو فقط واسه بیماری باباست.نه علاقه ت به اون دختر.
نگاهمو ازش گرفتم وبه زیر پام دوختم.یه فرش شش متری بافت تبریز اونجا پهن شده بود.
_میشه بگی چه نیتی از گفتن این حرفا داری؟
حرفی که می خواست بزنه رو زیر زبونش مزه مزه کرد وبا کمی مکث گفت:مامان منو فرستاده بفهمم نظرت در مورد آیسان چیه...مثل اینکه همه چیز از نظر مهتاج خانوم اینا حله.فقط باید تو موافقت کنی.
هرکاری کردم نشد اون پوزخند عصبی رو از رولبم جمع کنم.بی خود نبود آیسان زیادی نرمش به خرج می داد.
_واقعا دست همگی تون درد نکنه.اونوقت من باید اینو الآن بشنوم؟...شما که خودتون بریدین ودوختین.یه دفعه تنم کنین وخلاص...این تشریفات مسخره پس واسه چی بود؟
صدامو کمی بالا برده بودم.بهناز با ترس والتماس دستمو گرفت.
_تورو خدا آروم باش بهراد.بابا میشنوه،حالش بد میشه هاااا.
حسابی جوش آورده بودم.وحتی تذکرهای بهنازم نمی تونست آرومم کنه.
_چرا فکر می کنین فقط خودتونین که خیر وصلاح آدمو می خواین؟
این طعنه رو به مامان زدم.
_وای بهراد تورو خدا...
_تورو خدا چی؟هااان؟...هی هرچی سکوت میکنم شماها بدترش می کنین.پیش خودتون گفتین دختره وخونواده ش راضی،ما هم که راضی...این بهرادم بلاخره با دوتا قربون صدقه ونشد تو سری، راضی می شه نه؟
_آخه تا تو نخوای کی جرات داره حرف بزنه.
با ناراحتی سر تکان دادم.
_مگه خواستن منم مهمه؟...تو چقدر ساده ای بهناز.
صدای جیغ مامان باعث شد هردومون با وحشت از اتاق بیرون بیایم.نگاهم به در باز اتاق خوابشون وچهره ی خاکستری بابا مات شد.بهناز محکم کوبید تو صورتشو به طرف اتاق دوید.
اما من با پاهایی که از ترس فلج شده بود،اونجا وایسادم وبه چشمای بسته ش خیره موندم.
به محض رسیدن به بیمارستان،سریع تو بخش مراقبت های ویژه بستری شدو کادر پزشکی ،علائم حیاتیشو چک کردن ودر نهایت با دکترش تماس گرفتن.
ترس از دست دادنش داشت از درون داغونم می کرد.نا امید وافسرده بودم.و نمی تونستم خودمو ببخشم.من با خودخواهیم اون عذاب داده بودم.
بابا داشت با همه وجودش واسه چند روز بیشتر زنده موندن ودیدن سرو سامون گرفتنم،با سرطان مبارزه می کردو من داشتم با حماقتم این فرصت رو از هر دوتامون می گرفتم.
سه روز بستری شدنش تو بیمارستان تنبیه بزرگی واسه م بود وشونه هام زیر بارش خم شد.طعنه های مامان تمومی نداشت و نگاه شماتت بار بهناز شرمنده م می کرد.
با اجازه ی پرستارش وارد بخش شدم.ومستقیم به طرف تختش رفتم.با دیدن بدن ضعیف و مچاله شدش رو اون تخت دوباره حالم بد شد.ونگاهمو ازش دزدیدم.
_سلام بابا.
نفس نفس می زد وکلمات بریده بریده از دهانش خارج می شد.
_چی به...روز خودت...آوردی...پسر؟
خم شدم ودستشو بوسیدم.
_نگران نباشین ،من حالم خوبه...شما چطورین؟
نگاهش رو صورت اصلاح نشده و موهای بهم ریخته م می چرخید.
_...خوبم.
بغض توگلوم،صدامونخراشیده وزمخت می کرد.
_همه مون رو حسابی ترسوندین استاد.
یه اخم گذرا بین دو ابروش خط انداخت.
_رفتنی...باید بره...دیروزود ...داره اما...
نفس کم آورد وبقیه ی حرفشو خورد.
تحمل شنیدن این حرفا واسه من که این روزا همه چیزو فقط توخودم ریخته بودم،سخت وناممکن بود.
سعی کردم با شوخی از این بحث ناراحت کننده بگذرم.
_شیرینی دامادی یه دونه پسرتونو نمی خواین بخورین؟
لبخند غمگینی زد وگفت:نمیخوام تورو...مجبور...به کاری بکنم.
به شوخی اخم کردم.
_حالا یه بار خواستین واسه ما آستین بالا بزنین هاااا.به همین زودی پشیمون شدین؟
حرفی نزد وبا لذت نگام کرد.نمی تونستم ونمی خواستم این دلخوشی رو ازش بگیرم.همه ی عالم وآدمم که جمع می شدن تا منو بابت این تصمیم سرزنش کنن،باز عین خیالم نبود.بابا برام بیشتر از همه چیز تو این دنیا ارزش واهمیت داشت.
از بخش بیرون اومدم وبه مامان که داشت طلبکارانه نگام می کرد گفتم:با خونواده ی سیروس خان تماس بگیر و واسه دو شب دیگه قرار بذار که همه چیو تموم کنیم.
همون روز،قضیه ی ازدواجمو با کوروش در میون گذاشتم.
داشتیم با هم از پله های موسسه بالا می رفتیم که اون با ناباوری سرجاش وایسادوبهم زل زد.
_میخوای چی کار کنی؟!
_چند بار بگم،اگه خدا بخواد قراره تو همین هفته ازدواج کنم.
با لحن تحقیر آمیزی گفت:با اون دختردوست آذر خانوم؟!!
_یادم نمی یاد به جز اون از کس دیگه ای هم خواستگاری کرده باشم.
سه پله فاصله ی بینمون رو بالا اومدوبهم رسید.
_پس اون دختر کاشونی چی میشه؟
نگاهمو ازش گرفتم وبه بالای پله ها دوختم.
_مگه گفته بودم بینمون چیزی وجود داره؟
با تاسف سر تکان داد.
_پس می خوای خودتو با این حرفا گول بزنی.
_اگه هیچ عجله ای هم تو این قضیه نبود،من باز اونو انتخاب نمی کردم.
موقع گفتن این جمله بیشتر از همیشه مردد بودم.و اون راحت می تونست اینو از نگام بخونه.
_داری با خودت بد تا می کنی رفیق.
دستمو رو شونه ش گذاشتم.
_بی خیال کوروش.
_من هنوزم مطمئنم تو اون دخترو دوست داری... چرا نمیخوای باهاش ازدواج کنی؟
_دوست داشتنی در کارنیست،باور کن.قبول دارم گاهی ذهنمو درگیر خودش میکنه اما اون کسی نیست که من واسه یه عمر زندگی دنبالش باشم.
_داری ازش فرار میکنی...چرا؟!
خیلی جدی نگاش کردم.
_من واون به درد هم نمیخوریم.اینو بفهم.
_واقعا زده به سرت،مطمئنم یه روز به خاطر این حماقتت پشیمون میشی.
با عجله ازش خداحافظی کردم وبه طرف اتاق استاد علی اکبری رفتم.نمی خواستم با بیشتر حرف زدن باهاش ،خودمم به این نتیجه برسم که دارم اشتباه می کنم.
یه چیزی تو اون دختر وجود داشت که منو واسه نزدیک شدن بهش مردد می کرد.
می دونستم بلاخره کار خودشو میکنه.منظورم کوروشه...
بعد از صحبت های دو روز پیشمون تو موسسه،تقریبا می شد حدس زد که قانع نشده و احتمالا دنبال اینه که منو قانع کنه.حالا به هر وسیله ای.
داشتم خودمو برای مراسم امشب آماده می کردم.که بهناز در زد و وارد اتاقم شد.
_بذار من برات درستش کنم.
داشت به کراواتم اشاره می کرد.
_حسابی خوش تیپ کردی.
ابرویی بالاانداختم وبا شیطنت گفتم:خوش تیپ بودم.
رو پنجه ی پا وایساد و گره کراواتمو محکم کرد.
_خود شیفته.
برام پشت چشم نازک کرد.با بی خیالی شونه بالا انداختم.
_داریوش وبچه ها کجان؟
_تا یه ده دقیقه ی دیگه می رسن...ببینم دیر که نشده؟!
_نه هنوز فرصت داریم.
یقه ی بلوزمو مرتب کرد وخودشو کنار کشید.
_کوروش باهام تماس گرفته بود.
یه برق عجیبی تو نگاش می دیدم.با حرص نفسمو فوت کردم.
_می دونم.
_یه چیزایی در مورد اون فرش ابریشم ودختر کاشونی وعشق می گفت.
داشت با خنده نگام میکرد.خم شدم وگونه شو بوسیدم.
_بی خیال بهی....تو که اونو خوب می شناسی چرت وپرت زیاد می گه.
با تردید گفت:مطمئنی؟!...بابا که یه نظر دیگه داره.
_نگو که به بابا هم زنگ زده!!
سر تکان داد.با عصبانیت گوشیمو برداشتم تا بهش زنگ بزنم.
_می کشمت کوروش.
بهناز دست دراز کرد وگوشیو ازم گرفت.
_بده من اینو...به اون بیچاره چیکار داری.خب خواسته یه لطفی در حقت بکنه.
نا خود آگاه اخم کردم وگفتم:غلط کرده...بگو پس بی دلیل نبود بابا ازم می خواست قبل رفتن با هم حرف بزنیم.
دستامو روکمرم گذاشتم ودو بارمسیر کوتاه بین تختم تا در اتاق رو طی کردم.
بهناز واسه آروم کردنم گفت:حالا بی خودی خونتو کثیف نکن.به نظرمن که اون کار عاقلانه ای کرده....اگه تو اون دختر کاشونی رو دوست داری نباید به خاطر خواسته ی مامان یا هرکس دیگه ای تن به این ازدواج مسخره بدی.
با تمسخر نگاش کردم.
_فکر میکنی این به عقل خودم نرسیده؟
_پس چرا...
حرفشو قطع کردم وبا تندی گفتم:من نمیخوام با اون دختر کاشونی ازدواج کنم.چون...چون...
دندونامو رو هم فشردم.ودستامو بی اختیار مشت کردم.نمی تونستم حتی یه دونه دلیل درست وحسابی پیدا کنم.
بهناز با ناباوری زمزمه کرد.
_آخه چرا؟!!...تو اونو دوست داری.
_دوستش ندارم.فقط گاهی بهش فکر میکنم.
_خب که چی؟
_ما به درد هم نمی خوریم.
دستاشو تو هم قلاب کرد وبه در اتاق تکیه داد.
_یه دلیل منطقی بیار بهراد.
_اون یه دختر معمولیه.تحصیلاتش خلاصه شده تو یه فوق دیپلم معادل و نوع نگاش با من زمین تا آسمون فرق میکنه.
موقع گفتن این چیزا حالت تهوع بهم دست داده بود.واقعا که شخصیت مزخرفی داشتم.
با تاسف سر تکان داد.
_یعنی واقعا آیسان ارزششو داشت که به خاطرش از اون بگذری؟
نداشت...مطمئنم که نداشت.اما من ترجیح دادم واسه فرار از قرار گرفتن تو سرنوشت گلاره به اون فکر کنم.
اگه نمی تونستم دلیلمو به زبون بیارم به خودم که می شد اعتراف کنم.گلاره رو نمی خواستم چون از وقتی فهمیده بودم با چه دیدی به زندگی نگاه میکنه برام غریبه و دور به نظر می رسید.اونو از خودم خیلی بزرگتر می دیدم ودونستن این موضوع جنبه ی خودخواه شخصیتمو آزار می داد.
_آیسان خوشگله،تحصیلکرده ست و خونواده ش هم خوبن...به نظرت خیلی غیر عادیه که بخوام اونو انتخاب کنم؟
_فکر میکردم اونقدری بزرگ شدی که دیگه عقلت به چشمت نباشه.اما اشتباه می کردم.
برگشت ودستشو واسه باز کردن در رو دستگیره گذاشت.
کلافه دستی به موهام کشیدم وگفتم:تو و همجنسات همه چیزو خیلی پیچیده تر از ما مردها می بینین...پوزخندی زد وزیر لب زمزمه کرد.
_مردها!!!...کوروش که یه جور دیگه فکرمیکنه.
_اون خاله زنک رو ولش کن...بهناز باور کن من اون دخترو نمی خوام.واقعا درک این موضوع این قدر مشکله؟!
_باشه من دیگه چیزی نمیگم فقط میخوام ببینم می تونی با این حرفا بابا رو هم راضی کنی.
"حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه و در به دری
کافه چی دکمه ی برگشتو بزن به روزای خوب کافه لوتی "
ارسالها: 6561
#15
Posted: 13 Jan 2014 12:45
ابریشم و عشق 14
نفس عمیقی کشیدم وبا اطمینانی که همیشه تو خودم سراغ داشتم به طرف اتاق کار بابا رفتم و ضربه ای به در زدم و وارد شدم.پشت میز مطالعه ش نشسته بود وداشت به یه آلبوم قدیمی نگاه می کرد.صدای بنان وآهنگ کاروانش که از گرامافون قدیمی بابا به گوش می رسید،نا خود آگاه آدمو متاثر می کرد.
همه شب نالم چون نی.
که غمی دارم _که غمی دارم.
دل وجان بردی اما
نشدی یارم _نشدی یارم.
با ما بودی _بی ما رفتی.
چو بوی گل به کجا رفتی.
تنها ماندم _تنها رفتی.
_دارین چیکار میکنین؟
سوالم یه خورده بی معنی به نظر می رسید.بهم اشاره کرد جلوبرم.
_بیا اینو ببین.
آلبوم رو به طرفم گرفت.یه عکس از خودش ومامان وبهناز بود.
_من از این عکس یه خاطره ی خوب دارم.
سرمو بلند کردم وبه چشمهاش که از هیجان می درخشید زل زدم.
_درست چند دقیقه قبل از گرفتن این عکس از زبون مادرت شنیدم که دارم دوباره پدر میشم.
نگاهم باز به طرف عکس چرخید و روی چشم های بابا ثابت موند.همون هیجان وبرق نگاهی که بعد بیست وهشت سال هیچ تغییری نکرده بود.
_اون روز بود که فهمیدم من آدم خوشبختی هستم وزندگیمو بیش از حد تصورم دوست دارم.تا حالا در این مورد چیزی به کسی نگفتم.اما میخوام اینو به تو بگم...بیا کنارم بشین.
رو صندلی ای که جلو پام بود نشستم و اون آلبومو به صفحه ی اولش برگردوند.نگام به عکس مامان وبابا تو روز عروسیشون دوخته شد.
_موقع ازدواج من ومادرت تنها چیزی که مارو به نوعی به هم مربوط ومشترک می کرد،پدربزرگت استاد توتونچی بود.در واقع من به عشق استادم با دخترش ازدواج کردم.البته نمیتونم از این بگذرم که آذر هم دختر خوب وشایسته ای بود...اما دنیای ما باهم زمین تا آسمون فرق داشت.اون تو زندگی دنبال چیزایی بود که من سالها قبل برای فرار از اونها به سمت وسوی هنر کشیده شده بودم.هیچ نقطه ی توافقی این وسط وجود نداشت.هرکدوم از ما راه خودمون رو می رفتیم وبه اون یکی فقط به چشم یه نیاز که باید باشه نگاه می کردیم...من آذرو دوست داشتم اما هنر واستادمو بیشتر می خواستم.اونم به خاطر استاد منو انتخاب کرد.اما به دنیای خودش و رابطه با دوستاش علاقه ی بیشتری نشون می داد...استاد که فوت کرد من به یه پوچی بزرگ رسیدم.شاید اگه بهناز نبود این زندگی هرگز دوومی پیدا نمی کرد.اما گذر زمان کم کم همه ی ورق هارو برگردوند.حالا که پدر بزرگت بین ما نبود من آذرو بهتر می دیدم.وعجیب اینجا بود که با همه ی تفاوت هایی که داشتیم من واون انگار برای این به دنیا اومده بودیم که کنار هم باشیم.این چیزی بود که با عث شد اونروز بفهمم نسبت به زندگیم نا شکر بودم.وبا وجود یه همسر خوب وبچه هایی که امید زندگیمن آدم خوشبختیم.
مطمئن بودم بابا از گفتن این حرفا منظور داره.تو دلم دو سه تا فحش درست ودرمون به کوروش دادم.که این وسط آتش بیار معرکه شده بود.
گر ز دل بر آرم آهی.
آتش از دلم خیزد.
چون ستاره از مژگانم.
اشک آتشین ریزد.
چو کاروان رود _ فغانم از زمین_ به آسمان رود.
دور از یارم_خون می بارم.
_بهراد حواست به من هست؟!
سرمو بلند کردم.
_داشتم گوش می دادم.
بابا به شوخی گفت:به کی؟...من یا بنان؟
لبخند غمگینی زدم وبی مقدمه پرسیدم.
_کوروش با هاتون تماس گرفته بود؟
_اون دوست خوبیه مگه نه؟
در واقع با این کار آخرش زیاد مطمئن نبودم.پس هیچ عکس العملی نشون ندادم.
آلبومو بست و خیلی جدی بهم خیره شد.
_چرا نگفتی اون دخترو دوست داری بهراد؟
_چون ندارم.
_من که اینطور فکر نمیکنم.تا همین چند روز قبل از اون دختر برام زیاد میگفتی.خودمم اونموقع یه حدس هایی می زدم...خب اگه علاقه ای این وسط هست چرا پنهونش میکنی؟کسی که مجبورت نکرده حتما با آیسان ازدواج کنی.
_اما انتخاب من اون بوده.
دستاشو بهم قلاب کرد وبه صندلیش تکیه داد.
_داری با خودت لج میکنی بهراد.تو به آیسان علاقه ای نداری...نمی تونم واقعا درک کنم چرا همچین تصمیمی گرفتی.
عمیق نگاهش کردم.می خواستم حرفم روش تاثیر بذاره.
_شاید آذر زندگی من هم،آیسان باشه.
زیر لب با تردید زمزمه کرد.
_شاید!!!
صدای زنگ در باعث شد نگاهی به ساعت مچیم بندازم.و از جام بلند شم.
_داریوش اینا هم رسیدن...دیگه باید کم کم راه بیفتیم.
برای فرار از نگاه سرزنشگرش ،قدم هامو واسه بیرون رفتن تندتر برداشتم.که صدای غمگینش منو دم در متوقف کرد.
_این خیلی دردناکه وقتی می بینم.وقایع داره دوباره تکرار میشه واین بار تویی که به جام وایسادی بهراد...من واسطه ی قرار گرفتن گلاره تو زندگی تو بودم.می ترسم از روزی که نباشم وتو اونم نداشته باشی.
ته دلم با این حرفش خالی شد.اما عکس العملی نشون ندادم.انگار تو سرنوشتم این بود که همیشه از هر حقیقت تلخی فرار کنم.
چو روشنی از دیده ی ما رفتی.
با قافله ی باد صبا رفتی
تنها ماندم_تنها رفتی.
دلم می خواد این قسمت از زندگیم بیفته رو دور تند و اونقدر تو دایره ی محدودش بچرخم وبچرخم که حس کنم دیگه هیچ نقطه ای آخر راه نیست...سرگیجه ی خوبیه مگه نه؟...حداقلش اینه که بی خیال می شی...بی تفاوت می شی...ومیذاری زمان به جای تو تصمیم بگیره.
اونشب با انداختن انگشتر نشون به دست آیسان در ظاهر یه رابطه ی مشترک شروع و در باطن همه چی از نظر من تموم شد.
گذاشتم خودشون تصمیم بگیرن میخوان چیکار کنن.قرار عقدمون عصر چهارشنبه بود ومن باید همون شب راهی کاشان می شدم.تا صبح پنج شنبه فرش رو تحویل بگیرم.بابا اصلا حالش خوب نبود.
این چند روز به یه چشم بر هم زدن،گذشت.مراسم عقد تو خونه ی سیروس خان برگزار می شد.وقرار هم نبود جشن وپایکوبی اونچنانی داشته باشیم.نمیدونم چرا اینقدر بی خیال بودم.انگار همه ی این سگ دو زدن ها واسه ازدواج یکی دیگه بود.
برای بردن آیسان به آرایشگاه مجبور شدم صبح چهارشنبه تا خونه شون برم.ردیف میز وصندلی های تاشده ی گوشه ی حیاط وکارگرهایی که تو رفت وآمد بودن نشون می داد قراره امروز اونجا یه مراسم برگذار شه.مراسمی که دلیلش برای من فقط دیدن رضایت وخوشحالی بابا بود.
اون تنها کسی بود که حاضر بودم براش همه جوره از زندگیم مایه بذارم.
کوروش بیچاره این روزا به خاطر من بدجوری تو زحمت افتاده بود.مدام اینور و اونور دنبال ردیف کردن کارها بود.البته اینم بگم که هرقدمی برام بر می داشت یه دوتا نیش وکنایه هم واسه خالی نبودن عریضه نثارم می کرد.
زنگ درو که زدم،آیسان با یه ساک بزرگ وچهره ای خندون جلوی در ظاهر شد.بالا وپایین پریدن ها وبچه بازیهاش گاهی خنده آور بود.
_سلام آقاهه...صبحت به خیر.
_سلام... بدو که دیرت نشه.
لب ولوچه ش آویزون شد.
_پس صبح به خیرم چی شد؟...خوردیش؟
مثل دختر بچه ها صداشو نازک کرده بود.خنده مو به سختی کنترل کردم ودر حالیکه سوار ماشین می شدم گفتم:خب بابا صبح شمام به خیر.
به حالت قهر نگاشو ازم گرفت.
_همینجوری خشک وخالی؟!
ابرویی بالا انداختم وطلبکارانه نگاش کردم.
_مثلا قراره دیگه چه جوری باشه؟
شروع کرد با خودش غرزدن.
_اَه باز این آقاهه اخمو وبد اخلاق شد...
دستمو زیر چونه ش گذاشتم وصورتشو به طرف خودم چرخوندم.و دقیق نگاش کردم.
_آخ اگه بدونی با این قیافه ی آویزون چقدر زشت می شی.
کمی خودشو عقب کشید وبا بهت گفت:واقعا؟!!
بلند خندیدم و اون که فهمید دارم باهاش شوخی می کنم مشت آرومی به بازوم کوبید.
_بدجنس.
راه افتادم وبا خنده گفتم:بلاخره نگفتی منظورت از صبح به خیری که خشک وخالی نباشه چیه؟
با دلخوری گفت:یعنی تونمی دونی؟
شیطنتم گل کرده بود ومی خواستم کمی اذیتش کنم.
_خب چرا می دونم.ولی فکر می کردم معمولا دخترا تو این جور مسائل کمی محفوظ به حیا باشن.اونم وقتی که فقط یه پنج،شش ساعتی تا مراسم عقدشون مونده.
با ناراحتی لب ورچید.
_دستت درد نکنه.حالا دیگه من بی حیا شدم؟!
خودمو به اون راه زدم.
_من همچین چیزی گفتم؟
چشاشو باریک کرد وبا تردید بهم خیره شد.
_پس منظورت از اون حرف چی بود؟
با بی خیالی شونه بالا انداختم.
_به نظرم اومد باید یکم بیشتر خجالتی باشی.لااقل تومراسم خواستگاری که اینطوری بودی.
زرنگتر از این حرفا بود که طعنه مو نگیره.
با یه پوزخند عصبی گفت:وقتی همه چی بینمون جدی شده دیگه نیاز نمی بینم ابراز علاقه مو با حجب وحیا پنهون کنم.
چیزی نگفتم وگذاشتم سکوتم بهش بفهمونه بعضی حرفاش تا چه حد نا امیدم میکنه.
جلوی آرایشگاه پیاده ش کردم ودنبال کارهای باقی مونده رفتم.می خواستم ذهنمو درگیر یه سری چیزهای حاشیه ای و بی اهمیت کنم ونذارم فکر وخیال از پا درم بیاره.
چند ساعت بعد وقتی کنار همدیگه نشسته بودیم وسفره ی عقد هم جلومون پهن بود ،دیگه راهی برای برگشتن وجود نداشت.باید به خاطر خودخواهیم این تاوان رو پس می دادم.
_عروس خانوم بنده وکیلم؟
نگاهم به چهره ی زیبای آیسان،تو آینه ی بزرگ روبرومون خیره بود.اما زیر اون چادر سفید صورت معصوم گلاره به من لبخند می زد.
_با اجازه ی پدر ومادرم بله.
واین بله اون تصویر قشنگ رو ازم گرفت و صدای دست زدن جمع منو به دنیای واقعیات کشوند.
دوست ندارم دیگه از سیل تبریک ها و صورتک های خندون وحرفای تکراری(مبارک باشه)و(به پای هم پیر شین)و(انشالله خوشبخت بشین )چیزی بگم.
دلم نمی خواد به این فکر کنم که می شد جور دیگه ای این داستان رو نوشت.حالا که تصمیم گرفته بودم چشم هامو رو واقعیت وجودیم ببندم باید تا تهش می رفتم.
از همون لحظه که همه چی تموم شده بود و من وآیسان ظاهرا ازدواج کرده بودیم اون سوال مسخره مدام تو ذهنم تکرار می شد.(بهراد سهم تو از زندگی اینه؟؟)ومن بدون کوچکترین ارفاقی به خودم می گفتم(آره حق من از زندگی همینه).این بهترین انتخابی بوده که میتونستم داشته باشم.چون اگه یه نگاه به چهره های شاد دور وبرم می انداختم می دیدم که همه دارن کار منو تایید میکنن.اما...
بابا ،با یه لبخند غمگین به من مثل قربانی نگاه میکرد.وکوروش با تمسخر،انگار به یه آدم احمق زل زده بود وبهناز با تاسف ،چون انتظار نداشت اینقدر ظاهر بینانه تصمیم بگیرم.
نگاهمو ازشون گرفتم وسعی کردم تمام توجهمو به آیسان که حالا با یه آرامش عجیب کنارم نشسته بود،بدم.نمی دونم چرا دیدن اون برق شادی وهیجان تو چشماش نگرانم می کرد.مثل آدم های فاتح وپیروز به جمع خیره بود.
سنگینی نگاهم باعث چرخیدن صورتش به طرفم شد.ولبخند ظریفی لب های قشنگش رو از هم باز کرد.بی اختیار دستشو گرفتم.می خواستم دیگه باورم بشه اون حالا جز مهمی از زندگیم شده.
_خوشحالی؟
سوالش باعث شد جا بخورم.سرمو کمی جلو بردم تا صدام تو اون شلوغی به گوشش برسه.
_باید نباشم؟
کمی به طرفم متمایل شد وبا اینکار نفس های گرم ولطیفش به صورتم خورد.بی اختیار خودمو عقب کشیدم.البته نه تا اون حد که توی ذوقش بزنم.
_منم خوشحالم بهراد.
دستشو کمی فشردم ودقیق نگاش کردم.مطمئن بودم که خوشحاله.اما این خوشحالی چیزی نبود که بتونم بی تفاوت از کنارش بگذرم،وقتی هنوز شناخت چندانی ازش نداشتم.
مراسممون خیلی ساده تموم شد.که البته بیشتر به خاط مراعات حال بابا بود.مهمون ها که رفتند،کم کم من هم برای رفتن به کاشان آماده شدم.
دم در داشتم با بهناز اینا خداحافظی می کردم وسفارش مراقبت از بابا رو بهشون می دادم که مهتاج خانوم صدام کرد.
_بهراد جان پسرم آیسان کارت داره.
درست نبود همین اولین شب ازدواجمون ،برای خونواده ی همسرم رو ترش کنم.اما اون وسط حرفم پریده بود وباعث شده بود رشته ی کلاممو از دست بدم.و این منو عصبانی میکرد.
بهناز دستشو رو شونه م گذاشت وگفت:ناراحت نباش من حواسم هست.تو هم برو زودتر خداحافظی کن که دیرت نشه.
فقط سری تکان دادم وبا ناراحتی داخل خونه برگشتم.
_مامان آیسان کجاست؟
متنفر بودم از اینکه کسی رو که یک عمر خاله صداش کرده بودم به اجبار حالا مامان صداش کنم.
مهتاج خانوم به در اتاقش اشاره کرد.یه نفس عمیق کشیدم و باضربه ای که به در زدم،وارد اتاق شدم.
آیسان رو تخت نشسته بود وبا نارحتی به فرش زیر پاش نگاه میکرد.حرفاشو نگفته از بر بودم.و می دونستم الآن می خواد چه عکس العملی نشون بده.تجربه ی مزخرفم به من میگفت اون واسه نرفتنم امشب کلی برنامه چیده.
سرشو بلند کرد وچشمای به اشک نشسته شو بهم دوخت.
_حتما باید بری؟
دستام بی اختیار مشت شد.و هرکاری کردم نشد با تمسخر نگاش نکنم.حتی جمله بندیشم کمی تغییر نداده بود.
اما واقعا نمی تونستم با هاش تند برخورد کنم.بیشتر از اون ،از دست خودم عصبانی بودم.تو دلم به خاطر کنار نیومدنم با این شرایط ،به خودم فحش می دادم.
(لعنتی...اون همسر من بود.)با به یاد آوردن این موضوع دو قدم فاصله ی بینمون رو طی کردم وکنار پاش زانو زدم.
یه هاله ی صورتی دور چشماشو قاب گرفته بودو به رنگ عسلی اون چشم ها می اومد.
_رفتنمو برام سخت نکن آیسان.
تو دلم دعا میکردم حرفم دروغ نباشه.
با التماس مچ دستمو گرفت.
_ما تازه با هم ازدواج کردیم این انصاف نیست.
_به خاطر بابا باید برم.
نا امید نگاهشو ازم گرفت ودستاش شل شد.اون خوب می دونست که بابا چه جایگاهی تو زندگی من داره.
خم شدم وصورتشو به آرومی بوسیدم.قطره ی اشکی رو گونه ش سر خورد.با انگشت شستم سریع پاکش کردم.دلم نمی خواست از اولین روز زندگیمون خاطره ی بدی داشته باشه.
لبخند غمگینی زد وبه چشمام خیره شد.نزدیک تر از همیشه به هم بودیم ونفس های گرمش به صورتم میخورد وداشت اراده مو ازم می گرفت.خیلی تلاش کردم جلوی خودمو بگیرم اما این آیسان بود که با گذاشتن لبش رو لبم آخرین سد دفاعیمو شکست.و باعث شد با هیجان بیشتری بوسه هاشو جواب بدم.
خب نمی تونستم منکر این بشم که اون فوق العاده جذابه و نا خودآگاه آدمو به طرف خودش می کشه.اما من از این بوسه اصلا راضی نبودم.چون با همه ی اشتیاقی که تو هردومون وجود داشت.این بوسه،به هیچ عنوان طعم عشق نمی داد.
"حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه و در به دری
کافه چی دکمه ی برگشتو بزن به روزای خوب کافه لوتی "
ارسالها: 6561
#16
Posted: 13 Jan 2014 12:45
ابریشم و عشق 15
برخلاف انتظار آیسان من حتی یک لحظه هم برای رفتن تردید نکردم.و پام سست نشد.
سه یا چهار صبح بود که رسیدم.کلید رو داخل قفل چرخوندم و وارد حیاط شدم.اولین چیزی که نظرمو جلب کرد،لامپ روشن داخل هال بود.سریع از پله ها بالا رفتم.وبدون اینکه فرصتی برای نگاه کردن از شیشه های رنگی در به خودم بدم،دستگیره رو پایین کشیدم.
نگاه استاد با باز شدن در به عقب برگشت و من با بهت به دستهای لرزان اون که روی پود ها مونده بود خیره شدم.
لبام تکان خفیفی خورد تا چیزی بگم اما استاد سریع واکنش نشون داد.
_هیس...بیا تو پسرم.
به طرفش رفتم.
_استاد دارین چیکار میکنین؟!!
به سختی گرهی انداخت وبا لبخند محوی گفت:گلاره داشت تا یه ساعت قبل می بافت.اما چون خسته بود پشت دار خوابش برد.ومنم مجبورش کردم کمی استراحت کنه.الآن تقریبا دو روز ودو شبه که اون یکسره داره می بافه.نمی خواست جلوتون بدقول بشه.
با شرمندگی نگاش کردم.
_منو واقعا به خاطر این خواسته ی خودخواهانه م ببخشین.
بی توجه به عذرخواهیم گفت:حال استاد چطوره؟
_خیلی بده...اصلا تعریفی نداره.
با ناراحتی سرشو پایین انداخت.وتازه اونموقع بود که من به خودم اومدم ودیدم هنوزم استاد داره با دستهای ناتوانش فرش رو می بافه.
_شما چرا پشت دار نشستین؟
_گلاره خیلی نگران بود،خواستم کمی خیالشو راحت کنم.
_آخه اینجوری؟!...می خواین با اینکار بیشتر نگرانش کنین؟
سر تکان داد ومطمئن گفت:من حالم خوبه.
با اینکه خستگی راه وبی خوابی بهم فشار آورده بود،اما کنار استاد نشستم و اون در حالیکه گهگداری گره ای روی گره می انداخت از خاطرات خوبی که با پدرم داشت حرف می زد.
با شنیدن اذان صبح دست از کار کشید وبه سختی از جاش بلند شد.
_استاد بذارین کمکتون کنم.
_بابا؟!!
صدای ناراحت ومتعجب گلاره نگاه هردومونو به عقب برگردوند.
_منو فرستادین بخوابم که خودتون دست به کار بشین؟
_فقط خواستم کیفیت کارت رو بررسی کنم.
سرشو کمی خم کرد وبه فرش طلبکارانه نگاهی انداخت.
_مطمئنین؟
استاد خندید وگفت:ناراحت نباش کارتو خراب نکردم.
با دلخوری لب ورچید.
_من ناراحتیم به خاطر چیز دیگه ایه.شما نباید از دستاتون اینهمه کار بکشین.
استاد به من اشاره کرد.
_آبرومو میخوای جلوی آقا بهراد ببری؟
با این حرف استاد سریع واکنش نشون داد.
_ای وای ببخشین اصلا حواسم نبود شما اومدین.
نگاهمو از لبخند مهربونش گرفتم وبه زمین دوختم.
_سلام.
اونم زیر لب جوابمو داد ورو به استاد گفت:بابا نمازتون قضا نشه؟
استاد برای وضو گرفتن رفت ومن با سردرگمی به مسیر رفتنش خیره شدم.
_خیلی وقته رسیدین؟
سوالش باعث شد به طرفش برگردم.نگاهش روی حلقه م ثابت مونده بود.
_یه دو ساعتی میشه.
به سختی سربلند کرد.وپرسشگرانه به چشمام خیره شد.دادن توضیح به اون حتی از بله گفتنم سر سفره ی عقد هم سخت تر بود.
_ازدواج کردم...یه ده،یازده ساعتی میشه.
_تبریک میگم.
با ناباوری نگاهش کردم.چه آرامش عجیبی تو لحن صداش بود...انتظار داشتم خیلی سرد ونا مهربون با هام برخورد کنه اما اون هنوزم لبخندشو رولباش حفظ کرده بود.
مطمئن نبودم اگه اون لحظه جامون با هم عوض می شد وگلاره از ازدواجش حرف می زد من اینقدر صبورانه وبا متانت برخورد می کردم.
خدا اونو با همه ی ظرافت وکوچکیش چه بزرگ آفریده بود.
آفتاب تازه از پشت شیشه های رنگی در هال به داخل خونه سرک کشیده بود که صفورا خانوم و امیر هم از راه رسیدند.از نگاه همشون خستگی وبی خوابی می بارید.این منو واقعا خجالت زده می کرد.والبته در کنار این شرمندگی،تحمل شنیدن تبریک هاشون به خاطر ازدواجم واقعا سخت وزجر آور به نظر می رسید.
کار تقریبا رو به پایان بود وآخرین قاب حاشیه ی فرش داشت بافته می شد.
آقای شریفی هم حوالی عصر بودکه به ماملحق شد ومدام از گلاره به خاطر دقت وسلیقه ای که تو کارش به خرج داده بود تعریف کرد.وحتی از ش قول گرفت که حتما چند تا کار هم برای اون ببافه.
که البته من اصلا از پیشنهادش خوشم نیومد.تصوراینکه گلاره تو اون کارگاه های پر رفت وآمد کار کنه،برام جالب نبود.به خاطر همین پیشنهاد دادم تا تموم شدن موعد اجاره ی خونه،گلاره از اونجا به عنوان محیط کارش استفاده کنه.وسفارش بگیره.
حرفی که زدم،معجزه کرد وباعث شادی بیش از اندازه ی استاد وخونواده ش شد.هرچند رو لبای گلاره جز یه لبخند محو چیز دیگه ای ندیدم.اما مطمئن بودم اونم از این پیشنهاد راضیه.
صفورا خانوم زیر لب بسم الله گفت وبا قیچی بزرگی شروع به بریدن تارهای فرش کرد.استاد با علاقه به نتیجه ی کارخیره بود.واز دیدن این همه ذوق وهنر که با دستهای جسوروتوانمند دخترش بافته شده بود، احساس رضایت می کرد.
فرش که پایین آورده شد.گلاره چهار زانو روی زمین نشست وبه پرزهای مرتبش دست کشید.
دیدن اینهمه علاقه واحساس به اون فرش آدمو نا خودآگاه وادار می کرد با احترام به اون اثر هنری که زیر دستهای بافنده ش قرار داشت نگاه کنه.
به حدی کارش بی نقص وکامل بود که حتی پرداخت مختصری که بعد پایین آوردن فرش روش انجام شد به نظر کار اضافی ای می اومد.
گلاره که بلند شد،من وامیر دو سر فرش رو گرفتیم ودر مقابل چشم های بارانیش اونو تا زدیم.اولین بار وشاید هم برای من آخرین باری بود که اشک های گلاره رو می دیدم.
اشکی که با لبخند همراه بود.وهزاران حرف نگفته اما خوانا میشد درونش دید.اشکی که از روی شوق وعلاقه بود.اشکی که به قول خودش باعث بصیرت و روشنی دل وبهترینه اشک ها بود.
چقدر میتونستم چشمامو روحقیقت ببندم؟تا کی می شد خودمو با این موضوع فریب بدم که من بهترین تصمیم رو تو زندگیم گرفتم؟و از همه ی اینها مهم تر اصلا چرا همچین تصمیمی گرفتم؟...
این هم از خودخواهیم بود که نمی خواستم برای این سوال ها جوابی پیدا کنم.و درعوض برای فرار از این حقیقت تلخ، به بهانه ی رفتن فکرکردم وخودمو با این تصور که حال بابا اصلا مساعد وقت تلف کردن نیست گول زدم.
نگاهم به نگاه خیس گلاره گره خورد وخداحافظی رو برام سخت تر از همیشه کرد.حسی به من می گفت هرگز نمی تونم اون دخترو فراموش کنم.اصلا مگه می شد اون چشم های درخشان ولبخند بی نظیر ودستهایی که برای آفریدن،آفریده شده بود فراموش کنم؟
نباید این حس رو بهش می داشتم...اینکه نتونم به آسونی اونو از فکر و احساساتم کنار بذارم...اینکه اون می تونست باشه ومن نخواستم که باشه...و از همه ی اینها مهم تر اینکه اون با حضورش می تونست کاری کنه که من،من باشم وترس این فرصتو ازم گرفته بود.
نگاهم اول به طرف صفورا خانوم چرخید.اون کسی بود که من دوست داشتم مادر صداش بزنم وبا اینکه هنوزم مطمئن بودم برای مادر من بودن خیلی جوونه اما می خواستم پسرش باشم.
_خداحافظ مادر.
بی اختیار بغض کرد وسرشو پایین انداخت وچادرشو جلو کشید.حتی نیاز به حدس زدن هم نبود که داشت زیر اون چادر گلدار گریه می کرد.
دست آقای شریفی رو با گرمی فشردم وبه خاطر زحمتی که برای بافته شدن فرش کشیده بود صمیمانه تشکر کردم.
امیر کنار استاد ایستاده بود وبا اینکه سعی داشت ناراحتیشو یه جورایی پنهون کنه اما از صورت سرخ شده ش همه چی خیلی آسون خونده می شد.
دستمو رو بازوش گذاشتم وگفتم:خداحافظ رفیق.
بی هوا دستشو دور گردنم انداخت وبا صدایی که از شدت بغض دو رگه شده بود گفت:فراموشمون نکنی آقا بهراد؟
با محبت بغلش کردم.
_اونقدر از اینجا خاطره ی خوب دارم که محاله چیزی از یادم بره.
با تردید نگام کرد.و باعث شد بی اختیار لبخند بزنم.دادن اطمینان به اون پسر مثل همیشه سخت بود.
استاد یه قدم جلو اومد و ناخودآگاه امیر عقب رفت.
_به استاد سلام منو برسون وبگو تو معرفت وخوش قولی حرف آخرو اون زد ومن پیشش شرمنده شدم.
خم شدم ودستای خمیده شو بوسیدم.
_خیلی به شما بدهکار شدم استاد،ای کاش فرصتی پیش بیاد بتونم جبران کنم.
دستشو رو شونه م گذاشت و پدرانه بغلم کرد.
_این حرفو نزن تو کم به ما محبت نکردی...بروبه سلامت .خدا نگهدارت باشه.
ازش جدا شدم وبا تردید به سمت گلاره چرخیدم.
_خداحافظ.
فقط تونستم همینو بگم و نگاهمو ازش بگیرم و به کاسه ی آبی که توش گل سرخ پرپر شده بود،بدوزم.
_خدا پشت و پناهتون.
لحن غمگین صداش بی اختیار قلبمو فشرد اما مانعی برای رفتنم نشد.با بغضی که به سختی داشتم مهارش میکردم از کنارش گذشتم و سوار ماشین شدم.باید زودتر راه می افتادم.نمی تونستم بیشتر از این بمونم. همین الآنش هم جدا شدن از اونها برام سخت بود.
حرکت کردم ونگاهم رو از آینه ی جلو به عقب دوختم.گلاره کاسه ی آب رو پشت سرم ریخت وبه مسیر رفتنم خیره موند.واین بود آخرین تصویری از اون که برای همیشه تو ذهنم حک شد.
چقدر دلم میخواست برای این بغض که رو گلوم واین غم که رو دلم سنگینی می کردند کاری بکنم.
دو ساعت بعد تو تاریکی شب اتوبان قم _کاشان ناغافل کنار زدم واز ماشین پیاده شدم.و فریادهای بلندم تو صدای عبور پرسرعت ماشین ها گم شد.
داغون وخسته وخراب به تهران رسیدم ومستقیم به طرف خونه ی بابا رفتم.نمی خواستم حتی یک ثانیه رو هم غافل شم.اون به امید دیدن فرش نفس می کشید.
حدود دو،دو ونیم صبح بود که رسیدم.وزنگ درو با احتیاط زدم.احتمالا بهناز وبچه ها هم اونجا بودن.داریوش درو باز کرد وهر دو با کمک هم فرش رو بالا بردیم.
برخلاف انتظارم همه شون بیدار بودن وبابا،با چهره ای روشن وخندون داشت با مامان و بهناز حرف می زد.
منو که دید گفت:بلاخره آوردیش؟
سر تکان دادم وفرشو رو زمین گذاشتم.بابا از جاش بلند شد وبه طرفش اومد.نگاهش رو نقش ونگاره هاو چهارقاب حاشیه وترنج مرکزی واسلیمی های پیچ در پیچ می رقصید ولبخند رو لباش،لحظه به لحظه عمیق تر می شد.
_این خیلی زیباست
دستشو مثل گلاره رو سطح فرش کشید وچشماشو بست.مامان وبهناز هم هرکدوم تعریفی کردن وداریوش با ذهن حسابگرش واسه فرش قیمت تعیین کرد که البته این حرفش زیاد به مذاق بابا خوش نیومد وخیلی جدی بهم گفت:این فرش رو بعد برپایی نمایشگاه به اون دختر برگردون.
با ناباوری همگی مون اعتراض کردیم.
_اما بابا..
_همین که گفتم.
بهناز با تعجب گفت:شما که دستمزدشو بهش دادین.
_اون دستمزد فقط به اندازه ی دیدن این فرش ارزش داشت.
رو به من کرد وگفت:اینو بیار تو اتاق کارم...بقیه ی شمام بهتره برین بخوابین منم خسته م میخوام استراحت کنم.
فرش رو داخل اتاق روی میز پایه کوتاهی انداختم وبابا کنارش رو زمین نشست.
_باید دستهای اون دخترو بوسید نگاه کن انگار زندگی رو بافته.
نفس عمیقی کشیدم وسر تکان دادم.
_وقتی تموم شد چیزی نگفت؟
یاد اشک های زلالش که تند تند از چشاش پایین می اومد افتادم.به تلخی زمزمه کردم.
_با اشک هاش خندید.
بابا با حسرت به فرش دست کشید.
_ای کاش میتونستم اون فرشته رو از نزدیک ببینم.
مطمئن بودم که اون لحظه برای برآورده نشدن این خواسته ی بابا فقط منم که مقصرم.با ناراحتی سرمو پایین انداختم.
بابا این ناراحتیو تو نگام دید ودستشو رو شونه م گذاشت.
_خودتو به خاطرش عذاب نده.
_اما من می تونستم...
حرفمو قطع کرد.
_حتما قسمت من نبوده ببینمش ولی در مورد تو فکر میکنم این خودت بودی که نخواستی حقیقتو ببینی.
یاد حرف گلاره افتادم.
_مثل ترسو ها عمل کردم.فرار رو به موندن وروبرو شدن باهاش ترجیح دادم.
_زندگی خیلی کوتاهه بهراد...اگه راه جبرانی بود دست به کار شو اما دیگه خودتو سرزنش نکن.
_ای کاش می شد.
نگاه عمیقی بهم انداخت.
_زندگیو با این ای کاش ها به کام خودت ودیگرون زهر نکن.
_نگران نباش بابا.
رو شونه م زد وگفت:روی تو همیشه یه حساب دیگه ای باز میکردم.حالام ازت انتظار دارم بعد رفتنم همینطوری باشه.من پدر خوبی برات نبودم.می دونی چرا؟
_لطفا این حرفو نزنین.
بی توجه به اعتراضم لبخند غمگینی زد.
_همیشه از دوست داشتن زیاد تو سو استفاده کردم.حالا م که دارم می رم بازم یه مشت سفارش وخواهش دارم.
حرفاش نمی تونست برام توجیه پذیر باشه.اونو بعد مدتها امشب از همیشه سرحال تر می دیدم.پس باور نزدیک بودن مرگش مثل کابوس می موند.
_حواست به من هست؟
برای اینکه خیالشو راحت کنم گفتم:شما هرچی دلت میخواد بگو بروی چشم .اما من دارم می بینم که چقدر حالتون خوبه.و انشالله بهترم میشین.
با مهربانی به چشمام خیره شد.انگار میخواست بهم بقبولونه که بر خلاف تصورم دیگه همه چی تمومه.
_مواظب آذر باش.دوست ندارم بهش بی احترامی بشه. اون همیشه برای من عزیز بوده وهست دلم نمی خواد دلواپسش بمونم باشه؟
فقط سرتکان دادم.در هرصورت اون مادر من بود ونمی تونستم هرگز بهش بی احترامی کنم.
_درسته بهناز تو خونه ی شوهرشه اما گاهی به یه تکیه گاه مثل پدرش احتیاج پیدا میکنه...تو ،اون جای خالی رو براش پر میکنی؟
بغضم دوباره گلوگیر شده بود. به سختی گفتم:باشه.
_ بیشترین نگرانیم در مورد توئه...بهم قول بده با این قضیه کنار بیای ...من نمیخوام بی تابی تورو ببینم بهراد.نذار چشمم به این دنیا بمونه.
حرفی نزدم ومثل آدم های گیج وگنگ بهش خیره شدم.دوست داشتم همون لحظه زمان متوقف بشه ومن بابا رو برای همیشه کنار خودم نگهدارم.
_بهتره بری بخوابی...می دونم از راه رسیدی خسته ای.منم کمی اینجا میشینم وبعد می رم بخوابم.
وقتی دید تکان نمیخورم با تحکم گفت:بلند شو دیگه پسر.
با تردید از جام بلند شدم .
_ خودتونو زیاد خسته نکنین...فعلا شب به خیر.
لبخند محوی زد وگفت:بهتره بگی صبح به خیر.
نگاهی از پنجره به بیرون انداختم .داشت کم کم هوا روشن می شد.جواب لبخند شو با لبخند دادم واز اتاق بیرون رفتم.
با تکان های محکمی که میخوردم چشم باز کردم.مامان با ترس بهم زل زده بود.
_بهراد بیا.
سرجام نیم خیز شدم.
_چی شده؟
_بابات...بابات نفس نمیکشه.
نمی دونم با چه حالی از روی تختم پایین پریدم وبه طرف اتاق خوابشون دویدم.
مامان با گریه گفت:هنوز تو اتاق کارشه.
مسیرمو تغییر دادم ومثل دیوونه ها خودمو تو اتاق انداختم.بهناز کنار پای بابا زانو زده بود وشونه هاش از شدت گریه می لرزید.
بابا کنار فرش ابریشم دراز کشیده بود وچشماشو برای همیشه بسته بود
"حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه و در به دری
کافه چی دکمه ی برگشتو بزن به روزای خوب کافه لوتی "
ارسالها: 6561
#17
Posted: 13 Jan 2014 12:46
ابریشم و عشق 16
اومدن آمبولانس وبعدش بردن بابا،شلوغ شدن خونه ورسیدن عمو فرهاد وبقیه ی فامیل پدری از اصفهان ونائین،صدای تلاوت قرآن وگریه وزاری تو جمع زنونه...هیچ کدومشون نمی تونست منو به این باور برسونه که بابا واسه همیشه رفته.
دستی به طرفم دراز شد.
_بهراد؟!
چهره ی ماتم زده ی کوروش جلو چشام ظاهر شد.
_پاشو باید بریم بهشت زهرا،داریوش دست تنهاست.
بی اراده از جام بلند شدم.ومطیع وسر به زیر دنبالش راه افتادم.دلم می خواست از این محیط برم بیرون.دوست نداشتم دیگه صدای گریه وشیون بشنوم.
دم در که رسیدم.ماشین سیروس خان جلوی پام نگهداشت.و هرسه تاشون با چهره ای مصیبت زده ازش پیاده شدن.
همین یکی رو فقط کم داشتم.با اکراه یه قدم عقب رفتم و اونها تو یه چشم بهم زدن ازم آویزون شدن.
دلم می خواست سرمو محکم به دیوار بکوبم.از قرار گرفتن تو این وضعیت حالم داشت بهم می خورد.ظرفیتم تا همینجا هم تکمیل بود.دیگه نمی تونستم با ابراز احساسات این جماعت متظاهر کنار بیام.
کوروش که حال و روزمو خوب درک کرده بود سیروس خان رو با احترام کنار کشید و از مهتاج خانوم وآیسان خواست برن ومامان وبهنازو دلداری بدن.
با کوروش سوار ماشینش شدیم و البته قبلش از عمو فرهاد خواستم مهمون ها رو جمع کنه وتا یه ده دقیقه دیگه به طرف بهشت زهرا حرکت کنند.
انگار تو خواب داشتم راه می رفتم.هیچی برام حقیقی وملموس به نظر نمی رسید. ذهنم نا خودآگاه حقیقت مرگ بابارو انکار می کرد.
کوروش از قبل به یه رستوران خوب سفارش ناهار واسه سیصد نفرو داده بود.واون لحظه هم داشت پشت گوشی با مدیر اونجا همه چیو هماهنگ می کرد.احتمال می دادم دوستای زیادی که بابا داشت واسه تشییع جنازه بیان .پس تدارک دیدن اینهمه غذا لازم بود.
موقعی رسیدیم که کارها تقریبا تموم شده بود.وداریوش داشت هماهنگی های نهایی رو انجام می داد.بقیه هم بلافاصله بعد ما رسیدن.
با کمک کوروش کنار جنازه ی بابا ایستادم وبرای آخرین بار به اون موهای سفید وچهره ی روشن خیره شدم.چقدر آروم خوابیده بود،انگار هزار ساله که چشماشو بسته.
نگاهم نا خود آگاه به طرف دستاش رفت.خم شدم وبا احترام اونارو بوسیدم.این دستای یه هنرمند بود که سالهای سال با عشق ،رو کاغذ طرح می زد یا بهتره بگم رو کاغذ، طرح عشق می زد.
یه بغض بزرگ رو گلوم سنگینی می کرد وچشمام می سوخت.اما اشکی نبود که بریزم.نفس بلندی کشیدم تا لا اقل از شر اون بغض لعنتی خلاص شم.
بابارو با شکوه و احترام دفن کردیم و در تمام این مدت مامان وبهناز در سکوت اشک می ریختن.خوب می دونستم این برای استاد صدر باعث خوشحالی بود که می دید خانواده ش با صبر وشکیبایی ومتانت اونو به خاک سپردن.
یکی از مسئولین سازمان میراث فرهنگی چند دقیقه ای در مورد بابا و خدمتی که به این هنر اصیل ایرانی کرده بود حرف زد.وبعد جمع به همان سرعت که جمع شده بودند،پراکنده شدند.
دست ظریفی بازومو گرفت.
_بهراد جان بیا بریم.
نا خواسته کمی خودمو کنار کشیدم.آیسان با دلسوزی نگام می کرد.از دستش عصبانی نبودم اما اون لحظه به تنها چیزی که نیاز نداشتم همین دلسوزی بود.
_تو برو...من با کوروش می یام.
با دلخوری گفت:اما من نگرانت می مونم.
شال حریر مشکیشو که کمی روی سرش ،سرخورده وبیشتر موهای لخت و خرماییشو بیرون ریخته بود جلو کشیدم وبا یه لبخند غمگین نگاش کردم.
_بهتره بری...من اینجوری راحت ترم.
خب نمی تونستم مطمئن باشم که اون از حرفم ناراحت نشده. اما اون لحظه واقعا چیزی جز این به ذهنم نمی رسید.شاید دلیلشم این بود که اصلا ناراحتیش برام اهمیتی نداشت.
وقتی به خونه برگشتیم.خودمو تو اتاق بابا حبس کردم و مثل آدمهای مسخ شده به خطاطی های هنرمندانه ش روی دیوار خیره موندم.
صدای در باعث شد نگاهمو به اون سمت بدوزم.کوروش مردد وارد اتاق شد.
_مزاحمت که نشدم.
به حالت نفی سر تکان دادم.
_عموت ازم خواست بیام دنبالت...درست نیست وقتی مهمون می یاد تو نباشی.
پیراهن مشکی ای رو با کمی مکث به طرفم گرفت وگفت:فکر کنم بهتر باشه لباستم عوض کنی.
نگاهی به بلوز چهار خونه ی روشنی که تنم بود انداختم و بی اختیار دست دراز کردم تا اونو بگیرم.
_بذار کمکت کنم.
_لازم نیست خودم میتونم.
سریع بلوزمو در آوردم وپیاهن مشکیو از دستش گرفتم.دکمه ی آخرشو که بستم ، صورتم بی اراده داغ وخیس شد.با بغض به طرفش برگشتم ونالیدم.
_کوروش ...بابام.
وتازه اونموقع بود که در میان هق هق مردانه ام احساس کردم پشتم به یکباره خالی شده و تکیه گاهمو برای همیشه از دست دادم.
درست یک هفته بعد از چهلم بابا،نمایشگاه برگذار شد وفرشی که از آخرین طرحش بود وبا دست گلاره بافته شد به نمایش در اومد.
سیل تقاضا ها برای خرید اون فرش اونقدر زیاد بود که بلاخره منو مجبور کرد رسما اعلام کنم.بابا وصیت کرده این فرش حتما پیش بافنده ش برگرده وباز اونا دست نکشیدن ودر به در دنبال به دست آوردن شماره یا آدرسی از گلاره بودن تا این فرشو هرجور شده ازش بخرن واین منو حسابی عصبی می کرد.
بعد تموم شدن اون مراسم سه روزه،فرشو ازشون گرفتم وراهی خونه شدم.
صدای زنگ گوشیم منو از دنیای خیالاتم بیرون کشید.
_الو بگو.
کوروش با تندی گفت:چته...بازم که داری پاچه می گیری.
راهنما زدم وداخل یه فرعی پیچیدم.
_ببین کوروش اصلا حوصله ی یکه به دو کردن با تورو ندارم.دارم از نمایشگاه بر میگردم واعصابم بدجوری داغونه...بگو چی میخوای؟
_بی لیاقتی دیگه چه میشه کرد...زنگ زدم حالتو بپرسم خره.
_خوبم ...اینم علائمش...عر...عر.
پشت گوشی قهقهه زد.
_پس اون جفتک پرونی هات بی علت نبود.کاملا مشخصه حالت خوبه.
لبخند محوی زدم وپامو بیشتر روگاز فشردم.
_دارم میرم خونه...واسه شب برنامه ت چیه؟
_کار خاصی ندارم.جمیله که خونه خاله فریده ست.منم قرار بود اگه وقت شدبرم اونجا.
جلوی مجتمع نگه داشتم وبا ریموت درو باز کردم.
_اگه حالشو داری بیا اینجا.
هنوز کوروش جوابمو نداده بود که شماره آیسان روصفحه گوشیم افتاد.
_این دختره زنگ زده باید جوابشو بدم...شب منتظرتم.
_باشه.
تماسمون قطع شد ومن بلافاصله جواب دادم.
_سلام حالت خوبه؟
لحن صدام بی تفاوت وسرد بود واونو تو جواب دادن مردد کرد.
_سلام،خوبم...کجایی؟
بی اختیار پوزخند زدم.حتی نپرسید حالم چطوره...می دونستم خیلی زودتر از اینها با اون به اینجا می رسم.البته این اصلا ربطی به مرگ بابا نداشت.
ما تو این مدت چند باری همدیگه رو دیده بودیم وجالب اینجا بود که حتی در حد دوجمله هم حرفی برای گفتن به هم نداشتیم.
اون دانشجوی ارشد فلسفه بود اما دیدش به زندگی در حد زنهایی مثل مادر من ومادر خودش بود.
از نظر اون زندگی تو بهترین مارک کیف وکفش ولباس خلاصه شده بود.مهم نبود چی تو سرش میگذره اون می خواست با یه مشت لوازم آرایش و سرویس جواهری که به خودش آویزون می کرد بدرخشه.
وچقدر خنده دار بود که من هنوز هم به انتخاب وداشتن این ستاره ی پوشالی اصرار می کردم.
چون همین زن هم واسه بهراد صدر نائینی که افتخاراتش تو یه مشت مدرک ونام دهن پر کن و خانواده ی با اصل ونصب خلاصه می شد زیادی بود.
به خودم اومدم وگفتم:تازه رسیدم خونه...اهوازی دیگه؟
_نه دیروز برگشتم.
با طعنه گفتم:چه بی خبر.
_بهت زنگ زدم اما گوشیت خاموش بود.
اینو با دلخوری گفت.ومن توجهی نشون ندادم.
_خب؟
انتظار داشتم زودتر حرفشو تموم کنه.
_باید ببینمت.
ماشینو داخل پارکینگ بردم و سریع پیاده شدم.
_تا کی اینجا هستی؟
_تا آخر تابستون...با استادی که باهاش پروژه مو برداشتم،حرف زدم اونم قبول کرده...امشب هستی بیام اونجا؟
نگام رو فرش ثابت موند.با تعجب ابرویی بالا انداختم.
_حالا مگه خیلی واجبه که منوامشب ببینی؟
نفسشو با حرص فوت کرد.
_آره واجبه.
_باشه...پس من می یام خونه تون.
سریع واکنش نشون داد.
_نه اینجا نه...خونه ی تو بهتره.
شونه بالا انداختم وبا بی تفاوتی گفتم:باشه فقط زود بیا.
فرش رو با زحمت بلند کردم وبه خونه بردم.نمی دونستم واقعا کی فرصت می کنم اینو به گلاره برگردونم.اما بدجور هوای رفتن به کاشان،به سرم زده بود.
حدودای هفت بود که آیسان اومد.درو که به روش باز کردم با یه لبخند اغوا کننده وارد شد.
_سلام... خوبی؟
یه مانتوی کوتاه وتنگ قهوه ای تنش بود.وشال کرم،قهوه ای با رگه های نارنجی هم سرش بود وبه رنگ موهای روشن وچشمای عسلیش می اومد.
نمی دونم چرا اینقدر گرمم بود.
_بیا بشین.
به سمت آشپزخونه رفتم.تا براش چایی بریزم.نگام به شیشه های خالی رو میز افتاد.بعد رفتن بابا،خودمو با این چیزا آروم می کردم.قبل اومدن آیسان هم کمی خورده بودم.
_مثل اینکه سرت این روزا حسابی شلوغ بوده.
با شنیدن صداش برگشتم.مانتو شو در آورده وشالشم برداشته بود وبا یه تاپ بنفش جلوی در آشپزخونه وایساده بود.داشت به شیشه ها اشاره می کرد.
بی اختیار اخم کردم.
_چایی میخوری؟
لبخند نا مفهومی زد.
_نه اما اگه چیز دیگه ای بهم تعارف کنی شاید خوردم.
پوزخندی زدم وبا تمسخر نگاش کردم.
_واسه این می خواستی منو ببینی؟...تو خونه ی بابات که بهترشو میتونی پیدا کنی.
با حرص دستی تو هوا تکان داد.
_برو بابا تو هم که نمیشه اصلا باهات حرف زد.
از آشپزخونه بیرون رفت.به اجبار دنبالش راه افتادم.
_نگفتی می خواستی واسه چی منو ببینی.
لب ورچید وبا دلخوری خودشو روی مبل پرت کرد.
_قراره این وضعیت تا کی ادامه داشته باشه بهراد؟
دستامو تو هم قلاب کردم ومغرورانه گفتم:کدوم وضعیت؟
_همین سرگردونی بعد ازدواجمونو میگم.من اهواز،تو اینجا...رابطه مونم که بهتر نشده هیچ،بدترم شده.
کاش حداقل یه مقدار حس نگرانی تو صداش بود تا منم کمی نرم تر بشم.
_خب اینکه مشخصه.تا تموم شدن درس تو که فکر کنم یه سالی مونده،وضع همین جوری باشه.
طلبکارانه گفت:اما من از این موضوع اصلا راضی نیستم.
_میگی چیکار کنم؟درست باید تموم بشه یا نه؟
_مثل اینکه تو از این فاصله،زیادم بدت نمی یاد...نکنه کس دیگه ای تو زندگیته؟
بی حوصله نگاش کردم.حتی ارزش اینو نداشت که به خاطر این توهینش باهاش کل کل کنم.
_ببین آیسان من اصلا از لحاظ روحی وضعیت خوبی ندارم.نمی دونم تو سرت چی میگذره اما اگه میخوای برات کاری بکنم واضح بگو منظورت از پیش کشیدن این موضوع چیه.
_دوست دارم از خونواده م جداشم وبیام اینجا زندگی کنم.
فقط همینو کم داشتم.با حرص دستی به موهام کشیدم و به چشمای منتظرش خیره شدم.
_من پدرمو تازه از دست دادم.برای گرفتن عروسی آمادگی ندارم.باید یه سال صبر کنی.فکر نمیکنم مامانتم راضی شه تورو بدون جشن وبزن وبکوب راهی این خونه کنه.پس انتظارت کمی بی مورده.
با هیجان به طرفم خیز برداشت.
_من برام اصلا جشن گرفتن مهم نیست.تو اگه قبول کنی خودم راضیشون میکنم.
از چهره ی ناراحتم کاملا مشخص بود که با این موضوع موافق نیستم.اما اون سعی داشت به روی خودش نیاره.همین هم تو ذهنم یه علامت سوال بزرگ و بی جواب بود.
_نگفتی درس و دانشگاهت چی میشه.
_خب من می رم اهواز،اما وقتایی که بر میگردم تهران ،میام خونه ی تو .چطوره؟
یه جورایی با شنیدن این حرفا تو منگنه قرار گرفته بودم.اما اول وآخرش که مجبور بودم زندگی مشترکمو با آیسان شروع کنم.پس قبول پیشنهاد اون فقط باعث جلو انداختن زمان این اتفاق بود.
_باید فکرامو بکنم.
جوابم راضیش نکرد.واسه قانع کردنم قدم هاشو تند تر برداشت .همونطور که به طرفم می اومد نگاش به شیشه ی مشروب رو میز عسلی افتاد.ولبخندش بی اراده عمیق تر شد.
تا به خودم بجنبم خودشو بهم رسوند ودستاشو به زحمت دور گردنم حلق کرد.
_بهراد قبول کن دیگه...واسه من سخته دور از تو زندگی کنم.
این حرفا رو با یه لحن دلبرانه ای به زبون می آورد که حتی منِ با تجربه رو هم می تونست از راه به در کنه. با اون سه چهار تا پیکی که بالا داده بودم سرم داغ داغ بود.
چشمام بی اختیار رو لباش افتاد.اما حرفی نزدم.با انگشت اشاره روی سینه م خطوط نامفهومی رسم کرد.
_تو چطور می تونی از من بگذری بهراد؟...من برات جذاب نیستم؟
لعنتی...داشت حسابی تحریکم می کرد.نفسام تند وبریده بریده شده بودو چشمام بی اختیار روی اجزای صورتش می چرخید.
"حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه و در به دری
کافه چی دکمه ی برگشتو بزن به روزای خوب کافه لوتی "
ارسالها: 6561
#18
Posted: 13 Jan 2014 12:46
ابریشم و عشق 17
سرشو بالا گرفت و منتظر جوابم شد.اما من بهش مهلت ندادمو ولبامو رو لباش فشردم.خیلی زود باهام همراه شد وحتی با اشتیاق بیشتری بوسه هامو جواب داد.مغزم انگار از کار افتاده بود ودیگه هیچی برام مهم نبود.دست پیش بردم وموهاشو بازکردم ودر همون حال اونو رو کاناپه ی سر راهم انداختم .تی شرتمو در آوردم وروش خم شدم.
صدای زنگ در، ما رو سرجامون میخکوب کرد.تو چشمای آیسان زل زده بودم ونفس های داغم به صورتش می خورد.
_این دیگه کیه؟
لحن صداش عصبی وبی حوصله بود.
_فکر کنم کوروش باشه،بهتره پاشی خودتو جمع وجور کنی.
یه لبخند شیطنت آمیز زد وبوسه ی کوتاهی از لبم گرفت.
_بی خیال...درو باز نکن خودش می ره.
من که تازه ذهنم فعال شده بود واز قرار گرفتن تو این وضعیت راضی نبودم بلند شدم وبا اخم گفتم:اون کلید داره اگه باز نکنم،خودش می یاد تو.
خم شدم وتی شرتمو از رو زمین برداشتم.ته دلم یه جورایی انگار خوشحال بودم که کارمون به جاهای باریک نکشید.البته این تصور خوبی نبود اما تا موقعی که از لحاظ احساسی درگیر این ازدواج نشده بودیم بهتر بود رابطه ای هم این وسط وجود نداشت.
آیسان بلند شد و واسه پوشیدن مانتوش به اتاق خوابم رفت.هنوز تی شرتم تو دستم بودکه در باز شد و کوروش ،خندون وارد شد.
_سلام رفیق چطوری؟
آیسان با چهره ای دلخور وعصبی از اتاق بیرون اومد وبا یه خداحافظی زیر لبی از خونه بیرون رفت.و درو محکم به هم کوبید.
کوروش با بهت گفت:این چش بود؟
برگشت واز دیدن سر و وضع نامرتبم همه چیزو تا ته خوند.
_مثل اینکه بدموقع مزاحم شدم.
دستی تو هوا تکان دادم.وبا سرخوشی خودمو رو همون کاناپه پرت کردم.
_ اتفاقا به موقع رسیدی...نزدیک بود از راه به در شم.
خودم با این شوخی بی مزه ،شروع به خندیدن کردم واونم بی اختیار لبخند زد.
_دروغ نگو بی شرف...با چه حیله ای دختر مردمو کشوندی اینجا؟
صدامو کمی کلفت کردم وگفتم:اولا اینکه دختر مردم،زن خودمه.هرچی هم بینمون پیش بیاد حلاله...ثانیاً اینبار دختر مردم بود که با هزار ترفند پاشو گذاشت اینجا و خودشو بهم آویزون کرد.
کوروش کنارم نشست ودست پیش برد شیشه ی رو میز عسلی رو برداشت.
_معلومه حسابی به خودتونم رسیدین.
_نه بابا...قبل اومدنش یه ذره خورده بودم،همینم داغم کرد وگرنه محال بود اینقدر زود وا بدم.
چشماشو باریک کرد وگفت:من نگرانم بهراد...این دختره زیادی عشق اینو داره که خودشو بهت عرضه کنه.یکم عجیب نیست؟
با بی تفاوتی شونه بالا انداختم.
_چه می دونم...اومده بود به ظاهر راضیم کنه از این به بعد پیش من باشه وهمینجا زندگی کنه.که این اتفاق افتاد.
_بیاد اینجا زندگی کنه؟!!...مگه قرار نیست بعد فارغ التحصیلیش...
حرفشو قطع کردم.
_میگه اینجوری راحت تره.حتی حاضره بدون هیچ جشنی پاشو تو این خونه بذاره.
_تو که قبول نکردی؟...با تو ام حواست هست؟
داشتم به صحنه ای که چند لحظه قبل اتفاق افتاده بود فکر میکردم.
_ من که تو قبول کردن این موضوع اشکالی نمی بینم.در هرصورت که باید زیر یه سقف زندگی کنیم حالا یکم زودتر یا دیرتر فرقی نمی کنه.
_پس قبول کردی.
_گفتم باید فکرامو بکنم.
کوروش پوزخند تلخی زد وبا تاسف بهم خیره شد.
_من مطمئنم کاسه ای زیر نیم کاسه ش هست.باور کن.
چیزی نگفتم وبا بی خیالی شیشه رو از دستش گرفتم وخم شدم لیوانمم برداشتم.
دلم می خواست هرچی فکر وخیال تو سرمه دور بریزم.و واسه حتی شده چند ساعتی بی خیال همه چیز بشم
با اومدن فصل پاییز وشروع بارون های موسمی اکیپی از بچه های مدرس که من وکوروش هم شاملش بودیم،واسه طرح سه روزه ای راهی گرگان شدیم.
بعد از فوت بابا،سر کار قبلی خودم برگشته بودم.اینجوری هم تو برنامه ی کاریم تنوع وجود داشت و هم این که مدام با کوروش بودم.واین برای روحیه ی درب وداغون من بهترین مسکّن بود.
محل تدریس مون پایگاه هواشناسی منطقه ی گنبد کاووس انتخاب شد.وعنوان این دوره ی سه روزه هم آموزش روش های برآورد دید افقی وعمودی در هواشناسی بود.
از آیسان تقریبا بی خبر بودم.یعنی بعد از اون شبی که اومدن کوروش اونو یه جورایی از خونه بیرون کرد،دیگه ندیده بودمش.البته چندباری تلفنی باهم حرف زده بودیم واون در مورد پیشنهادش مصرانه جواب می خواست.ومنم هربار به نوعی اونو از سر خودم وا می کردم.همین هم باعث شد ناامید از جواب من واسه ترم پاییزه راهی اهواز بشه.
روز دوم ماموریتمون،وقتی همراه کوروش برای خوردن ناهار می رفتیم،یه شماره ی ناشناس باهام تماس گرفت.
_آقای صدر؟!
صدای یه دختر جوون بود.
_بله خودم هستم. بفرمایید.
_فرصت دارین چند دقیقه وقتتونو بگیرم؟
پیشنهادش کاملا مودبانه بود وباعث شد ناخودآگاه قدم هامو کند تر بردارم.
_ببخشید شما؟
برگشتم وبا تعجب به کوروش زل زدم.اونم با ایما واشاره ازم پرسید کی پشت خطه... از سر ندونستن شونه بالا انداختم.
_من هم اتاقی همسرتون تو خوابگاه هستم.
_عذر میخوام یه لحظه.
از کوروش خواستم چند دقیقه ای منتظرم بمونه.وبعد با برداشتن دو،سه قدم ازش دور شدم.
_می فرمودین.
با کمی مکث گفت:راستش تماس گرفتم یه حقایقی رو درمورد همسرتون بگم.
حرفاش یه جورایی شک برانگیز بود.
_یه لحظه صبر کنین...شما شماره ی منو از کجا آوردین؟
_گفتم که ما هم اتاقی هستیم.به دست آوردن شماره تون برام کاری نداشت.حالا میذارین باقی حرفمو بگم؟
با لحنی سرد وخشک گفتم:بفرمایین.
_چندوقت پیش به طور اتفاقی متوجه شدم آیسان با یه شماره ی به نظرم آشنا مدام در تماسه.خب برام جای سوال داشت که چرا درست موقع زنگ خوردن گوشیش و دیدن این شماره ازم فاصله می گرفت.وجای دیگه مشغول صحبت می شد.البته اون می گفت داره با شما حرف می زنه.ومن سعی میکردم زیاد کنجکاوی نشون ندم اما توهمین فاصله ی کوتاه پسری که حدوداًسه سالی می شد باهاش در ارتباط بودم دوستیشو با من بهم زد این تو روحیه م تاثیر بدی گذاشت.اما چیزی که منو بیشتر داغون کرد این بود که از طریق یکی از دوستای کاوه که منو مثل خواهرش می دونست فهمیدم آیسان مدتیه باهاش دوسته.
با ناباوری واکنش نشون دادم.
_خانوم متوجه هستین دارین چی میگین؟!!
صدای هق هق گریه ی اون دختر باعث سکوت ناخودآگاهم شد.
_آقای صدر من دروغ نمیگم،باور کنین...آیسان با کاوه در ارتباطه.یکی از هم اتاقی هامون یه سری عکسم حتی ازشون تو گوشیش دیده.من...
عصبی حرفشو قطع کردم.
_شما پیش خودتون چه حسابی باز کردین؟...یعنی فکر میکنین من این حرفا رو باور میکنم؟
_قراره تا یه ساعته دیگه اون عکسا به دستم برسه اگه آدرس ایمیلتون رو بدین من واسه تون میفرستمش.
_گوش کن خانوم من نمی دونم قصدتون از گفتن این مزخرفات چیه.فقط اینو بگم که نمی تونین با این حرفا آیسانو پیش من خراب کنین.
با بی قراری نالید.
_به خدا راست میگم.باور کنین حتی به خاطر این موضوع سه شنبه ی این هفته تو دانشگاه یه مشاجره ی شدید داشتیم وکارمون به حراست کشید.پرونده مون اونجا هست،اگه آشنا داشته باشین خیلی راحت این قضیه بهتون ثابت میشه.
بی حوصله گفتم:من حتی اسم شمارو نمی دونم البته با دونستنش هم بیکار نمیشینم.اگه نتونین حرفتونو ثابت کنین ازتون شکایت میکنم.
_اون یه روزی دوست صمیمی من بود اما بهم با این کار نارو زد،من واسه روشن شدن این قضیه از همه چیزم میگذرم.
_لطفا به جای این ابراز احساسات تند اسمتونو بگین.
_من از گفتن اسمم ترسی ندارم...پرستو علیزاده دانشجوی ترم هفت مامایی هستم.
_باشه من آدرس ایمیلمو بهتون اس ام اس می دم.فقط تا عصر امروز فرصت دارین حرفتونو ثابت کنین.
مطمئن وجدی گفت:حتماً آقا...یه لحظه هم شک نکنین.
تماس که قطع شد سریع چیزی که خواسته بود براش فرستادم وماجرا رو خیلی خلاصه واسه کوروش تعریف کردم.
اون برخلاف تصورم که همیشه جلوی آیسان موضع می گرفت اینبار با آرامش گفت:عجله نکن بهراد...شاید همه ی این حرفا در حد یه تهمته ومیخوان آیسان رو پیش تو خراب کنن.
دستامو با خشم مشت کردم.
_خدا کنه حرف تو درست باشه وگرنه بلایی به سرش می یارم که مرغای هوا به حالش گریه کنن.اونقدری غیرت دارم که نذارم زنم باهام همچین معامله ای بکنه.
جلوم وایساد و راهمو سد کرد.
_هی...هی..بهراد آروم باش.قصاص قبل جنایت نکن.بذار این دختره عکسارو بفرسته بعدا تصمیم بگیر.
دندونامو رو هم فشردم وفقط سر تکان دادم.
بدون خوردن ناهار به هتل ومحل اقامتمون برگشتیم.وبا بی صبری منتظر رسیدن اون عکسا موندیم.
حوالی ساعت چهار بود که به دستم رسیدن...از دیدنشون خون خونمو می خورد.آیسان با یه لباس نا مناسب تو بغل یه مرد غریبه بود.
کوروش با تردید گفت: این عکس ها مونتاژ شده ست.
صدام بی اختیار بالا رفت.
_کدوم مونتاژ...کاملا مشخصه واقعیه.
_اینقدر زود قضاوت نکن.بهتره اینارو به یه کار بلد نشون بدیم.
_من همین امروز بر می گردم تهران...طاقت ندارم اینجا بشینم و اون دختر تو اهواز به ریشم بخنده.
دستشو رو شونه م گذاشت.
-جوش نیار...یه امروزو دندون رو جیگر بذار.فردا که برگشتیم من خودم این قضیه رو پیگیری می کنم.تو فعلا به آیسان حرفی نزن باشه؟
سکوت کردم وچیزی نگفتم.
فردای اونروز من وکوروش زودتر از اکیپمون به تهران برگشتیم.و اون بهم قول داد دو روزه همه چیو روشن کنه.
تو خونه گوش به زنگ تماسش نشسته بودم وبا کشیدن شاخ وشونه برای آیسانِ درون ذهنم،خودخوری می کردم.
کوروش ناغافل درو باز کردو وارد شد.از چهره ش چیزی خونده نمی شد.و این وضع، منو بیشتر عصبی میکرد.
_چی شد عکسا جعلی بود؟
هنوز ته دلم می خواستم آیسان واقعا بی گناه باشه.قبول دارم اینکه گاهی در حقش کوتاهی می کردم اما این پاپس کشیدن ها معمولا دوطرفه بود.مگه اینکه اون برای به کرسی نشوندن خواسته ش نرمش بیشتری به خرج میداد.
_بابا بذار برسم یه نفسی تازه کنم...در ضمن علیک سلام.
با نا امیدی نگاهمو ازش گرفتم وزیر لب سلام کردم.
_یه چایی داری به ما بدی؟...گلوم بدجور خشکه.
واسه آوردن چایی از جام بلند شدم.
صدای زنگ تلفن همراهش حواسشو پرت کرد.
_سلام خوبی رفیق؟...چه خبر؟
وارد آشپزخونه شدم ودو تا فنجون چایی ریختم.وبه نشیمن برگشتم.
هنوز داشت با تلفنش صحبت می کرد.
_تو از این قضیه مطمئنی؟!
کنارش نشستم وبه دهانش زل زدم.به نظرم اومد داره در مورد مشکل من با اون طرف حرف می زنه._باشه جلال جان...فقط تورو خدا دست بجنبون.
سریع خداحافظی کرد وگفت:جلال نوری رو یادت می یاد؟تو دوره ی کارشناسی باهامون همکلاس بود.
به حدی ذهنم این روزا درگیر آیسان و اون عکسا بود که نمی تونستم جواب درست ودقیقی بدم.
_چیزی به خاطر ندارم.
با بی خیالی شونه بالا انداخت.
_مهم نیست...این جلال دکترای فیزیک داره وتو اهواز استاد دانشگاست.آمارشو چندتا از بچه ها قبلا بهم داده بودن.شماره شو ازشون گرفتم وبابت این قضیه بهش زنگ زدم وخیلی سربسته مشکل رو گفتم.اونم قول داد همکاری کنه...الان باهام تماس گرفت و گفت تحقیق کرده و فهمیده اون دختره درست گفته،چند روز قبل به خاطر یه برخورد شدید بین این دوتا پاشون به حراست کشیده والبته بدون روشن شدن موضوع با دادن یه تعهد کتبی به ظاهر قضیه ختم به خیر شده.اما جلال می گفت آیسان یه پرونده ی دیگه هم اونجا داره.که حل نشده مونده و همین کار آخرش باعث به جریان افتادن دوباره ی اون شده.
نفسام از شدت عصبانیت تند ونا منظم شده بود.دلم میخواست بزنم همه چیو درب وداغون کنم.
_پس اون دختره راستشو گفته بود.
این یه جمله رو هم به سختی گفتم.کوروش دستاشو بهم قلاب کرد وبه صندلیش تکیه داد.
_نه کاملاً...اون عکسا واقعی نیست.
"حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه و در به دری
کافه چی دکمه ی برگشتو بزن به روزای خوب کافه لوتی "
ارسالها: 6561
#19
Posted: 13 Jan 2014 12:47
ابریشم و عشق 18
با ناباوری نگاش کردم.
_تو مطمئنی؟!!
سرتکان داد وفنجونشو از روی میز برداشت.
_یکی می خواد این وسط وجهه ی آیسانو خراب کنه و تو این اصلا شکی نیست.اون دختره هم یه جورایی دروغ نمیگه.قضیه ی حراست واون حرفا حقیقت داره.
با تردید گفتم:می تونه اختلافشون سر چیز دیگه ای باشه؟!
_امکانش هست.
پامو به حالت عصبی تکان دادم.
_اون دوتا پرونده تو حراست دانشگاهشون داره و من باید اینو الان بفهمم؟
کوروش نگاهشو ازم دزدید.
_جلال می گفت پرونده ی اولش پیچیده تر از این حرفا ویه جورایی محرمانه ست.واسه همین نتونسته ازش چیزی به دست بیاره.
از جام بلند شدم وعرض اتاق رو دوبار طی کردم.
_داره تو اون دانشگاه خراب شده چه غلطی میکنه کوروش؟
کلافه دستی به موهاش کشید.
_فکر می کنم دیگه باید باهاش تماس بگیری وازش توضیح بخوای.
_توضیح؟!!...من حتی نمی دونم قضیه از چه قراره...تسویه حساب شخصیه یا اینکه واقعا آیسان...
باقی حرفمو خوردم.حتی فکر کردن هم بهش باعث می شد اعصابم بهم بریزه ومغزم سوت بکشه.
کوروش خم شد وگوشیمو از روی میز عسلی برداشت.
_بیا بهش زنگ بزن وخیال خودتو راحت کن.
_زنگ بزنم چی بگم؟...بگم آیسان تو به من خیانت کردی؟
بی اختیار اخم کرد.
_اونم حق داره از خودش دفاع کنه .شاید اصلا موضوع چیز دیگه ای باشه.
_هرطور فکر می کنم می بینم هضم این قضیه برام واقعا مشکله...ازدواج من وآیسان از روی علاقه نبود وهیچ پشتوانه ی عاطفی هم تو این مورد نداشتیم.اونوقت باید یه همچین اتفاقی هم بیفته وکاملا اونو از چشام بندازه...لعنتی...دیگه حتی نمی تونم بهش قد سر سوزن اعتماد داشته باشم واین اصلا به گناهکار یا بی گناه بودنش ربطی نداره.
دستشو رو شونه م گذاشت وکمی فشرد.
_حقیقت هرچی که باشه واسه یه بارم شده ازش فرار نکن.بمون ومرد ومردونه این قضیه رو حل کن.
با تردید دست دراز کردم تا گوشیو ازش بگیرم.کوروش حق داشت همچین چیزیو ازم بخواد.اونم منو خوب شناخته بود.
شماره ی آیسان که روصفحه ی گوشی افتاد،نفس عمیقی کشیدم ومنتظر شدم.اون باید برام همه چیو توضیح می داد.اینو لااقل به من بدهکار بود.
بعد از سلام واحوالپرسی که طبق معمول سرد وحتی شاید نسبت به گذشته سردتر هم بود.همه چیزو از تماس اون دختر تا فهمیدن قضیه ی حراست رو گفتم والبته با اشاره ی کوروش حرفی از پرونده ی اولش نزدم.
آیسان با بغض گفت:بهراد من کاری نکردم باور کن.
ای کاش یکم بهتر نقش بازی می کرد.انگار به جای اینکه بی گناهیشو ثابت کنه لحن صداش فریاد می زد اون یه گناهکاره ومن باید اینو باور کنم.
با تاسف سرتکان دادم.
_همه ی توضیحی که ازت خواستم این بود؟نا امیدم کردی آیسان.
هق هق گریه ش باعث نامفهوم شدن حرفاش شد.
برای اولین بار سرش فریاد زدم.
_گریه نکن...بذار بفهمم چی میگی.
_من با اون پسر دوست نبودم.
حتی به خودش زحمت نداد انکار کنه که هیچ ارتباط دیگه ای هم باهاش نداشته.
_اما باهاش در تماس بودی.
_اون بهم زنگ می زد.
از شدت عصبانیت دستمو مشت کردم وبه میز کنار پام کوبیدم.
_شماره تو از کجا آورده؟
با گریه گفت:من نمی دونم.
_با انکار کردن فقط خودتو محکوم میکنی .
گوشی رو به روم قطع کرد واین باعث عصبانیت بیش از حدم شد.
دوباره باهاش تماس گرفتم واین بار بدون اینکه بهش مهلتی بدم سرش داد زدم.
_شنبه باید تهران باشی وگرنه خونت پای خودته.
_یه لحظه گوش کن بهراد...من...من بی تقصیرم.
_بهتره بری دنبال بلیط.
تماس رو قطع کردم. به دیوار روبه روم خیره موندم و زیر لب زمزمه کردم.
_همه چیو مفت باختم کوروش.
با ناباوری نگام کرد.
_اون این اتهامو قبول کرده؟
_حتی تلاش نکرد یکم بهتر از خودش دفاع کنه.انگار می خواست من باورم شه واقعا گناهکاره.
نفسشو با حرص فوت کرد.
_این خیلی عجیبه...اون باید زرنگ تر از این حرفا باشه.
صدام از شدت بغض وخشم دورگه شده بود.
_دلم میخواد زیر دست وپام لهش کنم دختره ی بی لیاقتو.
بی لیاقت؟!!...این لقب بیشتر از اون که برازنده ی آیسان باشه به درد من می خورد...اونروزی که تصمیم گرفتم برای خوشحالی بابا،با قضاوت وارزشگذاری کسایی مثل مادرم،همسر آینده مو انتخاب کنم،بی لیاقتیمو نشون داده بودم.
کوروش با تردید از جاش بلند شد.
_شاید واقعا آیسان میخواد تورو به شک بندازه.اینطور فکر نمی کنی؟
پوزخند زدم وگفتم:یعنی تماس اون دختر وفرستادن اون عکسا و پرونده هاش تو حراست نقشه ی خود آیسانه؟...بابا دست بردار کوروش.اون از خراب کردن خودش چه هدفی می تونه داشته باشه؟
_به جلال گفتم پیگیر اون یکی پرونده شم باشه.شاید جوابمون تو اون یکی باشه.
با ناامیدی سر تکان دادم.
_نمی دونم...نمی دونم.
شاید بیشتر از اون پرونده ها خود آیسان بود که میتونست جواب این شک وتردید هارو بده... یا خودشو تبرعه کنه وخیلی بی سروصدا از زندگیم بیرون بره.یا اینکه گناهکار شناخته بشه وبدون هیچ حق وحقوقی ازم جدا شه.
چیزی که این بین به هیچ عنوان برام تغییر نمی کرد این بود که اون باید از زندگیم بیرون می رفت.می دونم تصمیمم وحشتناک خودخواهانه بود اما نمی خواستم یک عمر با شک وتردید کنار زنی زندگی کنم که همدیگه رو نمی فهمیدیم وبه هم احساسی نداشتیم.
تب تند این ازدواج زودتر از تصورم فروکش کرده بود.
باید خیلی بی رگ بودم که می نشستم و منتظر خبر رسوایی آیسان می موندم.هرچی بیشتر به این موضوع فکر می کردم ذهنم آشفته تر می شد.باید این مشکل رو حل میکردم واینبار مطمئن بودم دیگه هیچ تلاشی نکنم تا خودمو از آسیبی که تو این قضیه می دیدم دور نگهدارم.این کمترین تنبیه من برای اشتباهاتم بود.
داشتم مدارکمو برمی داشتم که تلفن همراهم زنگ خورد.نگاهی به ساعت مچیم انداختم.حدود سه ساعت دیگه پرواز داشتم و هنوز کلی کار رو سرم ریخته بود.
_سلام کوروش.
_سلام...چطوری؟
لحن صداش یه جورایی مردد وناامید کننده بود.
با کمی مکث گفتم:نمی دونم.
واقعا هم از حال وروزم چیزی نمی دونستم.واین بهرادی رو که تصمیم گرفته بود بزنه به سیم آخر،نمی شناختم.
_موسسه بودم،گفتن مرخصی گرفتی.
داشتم دنبال شارژر گوشیم می گشتم.
_دارم می رم اهواز.
_واسه ی چی؟
خب سوالش خیلی بی معنی بود.اما چون این کوروش،اون آدم همیشگی نبود به روش نیاوردم.
_باید خودم برم تا ببینم قضیه از چه قراره.
شارژر رو میز کامپیوترم بود.خیزبرداشتم که برش دارم.
_جلال تماس گرفته بود.
دستم تو هوا موند.با تردید گفتم:خب؟!!
_مورد اون یکی پرونده شم اخلاقیه بهراد.
با ناباوری روی تختم نشستم وزیر لب زمزمه کردم.
_یعنی اون...
اونقدر گیج وبهت زده بودم که حتی نتونستم جمله مو کامل کنم.
_جلال می گفت تو اون پرونده پای یکی از اساتید وسطه.ماجراشم مربوط به هشت ماه پیشه.یعنی حدود سه ماه قبل از ازدواجتون.
بی هوا از جام بلند شدم.
_من باید برم دیرم شده.
_نمی شد اینو یکم زودتر خبر می دادی که منم باهات میومدم.
باخشم گفتم:تنهایی راحت ترم.
_با جلال هماهنگ میکنم کمکت کنه...فقط خواهشاً دست به هر حماقتی نزن باشه؟
_سعی خودمو میکنم...فعلا.
تماس رو قطع کردم وبا عصبانیت مشت محکمی به میز کامپیوترم کوبیدم.
من با همه ی ادعای زرنگیم،عجیب از اون دختر رودست خورده بودم.چطور نتونستم چهره ی واقعیشو ببینم.و قبل از ازدواج حساب کار دستم بیاد؟...جواب این سوال چندان هم سخت نبود.همه ی هدف من اونموقع ، فقط وفقط برآورده کردن آخرین خواسته ی بابا بر اساس معیارهای اطرافیانم بود.
من به اون دختر فقط به چشم وسیله ای برای تحقق این خواسته نگاه می کردم.،پس لازم نبود بدیهاشو ببینم.وحالا که بابا نبود و انگیزه ای هم برای ادامه ی این روند نا امید کننده وجود نداشت،خیلی راحت تر همه چیزو می دیدم.
جلال برای استقبال ازم به فرودگاه اومد.خب نمی تونستم اون لحظه بگم از دیدنش خوشحالم.اما به خاطر لطفی که در حقم کرده بود،یه ابراز خرسندی از دیدن دوباره ش کار زیاد سختی نبود.
هرکاری کردم منو به یه هتل برسونه قبول نکرد وبه خونه ش برد.تو راه در مورد پرونده ی اول آیسان پرسیدم واون با کمی من ومن گفت:باور کن صحبت در مورد این موضوع برام خیلی سخته.فردا می برمت پیش کسی که در جریان کامل این قضایا هست.اون برات توضیح می ده.
از سر ناراحتی سکوت کردم وچیزی نگفتم.به خونه شون که رسیدیم همسر جوون ودختر چهار ساله ش ازمون استقبال کردن.دیدن صورت سبزه وظریف خانومش که با چادر گل دار قاب گرفته بود منو بی اختیار به یاد گلاره انداخت.
تصور اینکه اگه خودخواهی های من وقضاوت دیگرون نبود،ما هم می تونستیم حالا یه خونواده ی خوشبخت باشیم با عث عذابم بود.
فریبا خانوم همسر جلال اونشب تو مهمون نوازی سنگ تموم گذاشت و با اینکه کم وبیش تو جریان بود اما به هیچ عنوان این قضیه رو به روم نیاورد.
چقدر آرامش ومحبت تو اون خونه ومیون اون زن وشوهر وجود داشت.چیزی که من نتونستم هرگز بین خودم وآیسان ببینم.
یه حقیقت تلخ این وسط وجود داشت،من واون با وجود همه ی شباهت های اخلاقی و فرهنگی وخانوادگی که داشتیم،هرگز برای هم ساخته نشده بودیم.رویاهای من برای برآورده شدن به کسی مثل خودم نیاز نداشتند.
"حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه و در به دری
کافه چی دکمه ی برگشتو بزن به روزای خوب کافه لوتی "
ارسالها: 6561
#20
Posted: 13 Jan 2014 12:47
ابریشم و عشق 19
صبح با جلال به دانشگاه رفتیم و تو دفتر حراست منتظر ملاقات با شخصی شدیم که به گفته ی اون می تونست برای همه ی سوالاتم جواب داشته باشه.
بعد پنج دقیقه انتظار مرد تقریبا چاقی که حدوداً چهل سال داشت وتسبیح سبز رنگی رو تو دستش می چرخوند وارد شد.
از جامون بلند شدیم وجلال مارو بهم معرفی کرد.
_آقای حاجی وند...دوستم بهراد صدر،همسر خانوم لطفی.
با هم دست دادیم وبا تعارفش نشستیم.آقای حاجی وند دستی به ریش کوتاهش کشید وگفت:آقای نوری در مورد بی اطلاع بودن شما تو این قضیه یه چیزایی گفته بودن.راستش چی بگم...
نگاه مرددشو به جلال دوخت و اون برای اینکه بلاخره حاجی وند به حرف بیاد از جاش بلند شد.
_فکر میکنم بهتر باشه من برم.و تو دفتر اساتید منتظر بمونم.
با قدر دانی سرتکان دادم وزیر لب خداحافظی کردم.
جلال که رفت،مرد مسنی وارد شد و دوتا استکان چای جلومون گذاشت.در که پشت سرش بسته شد گفتم:خواهش میکنم برید سر اصل مطلب...من دیگه واقعا صبرم تموم شده.
_آقای صدر همسر شما به خاطر یه مورد مهم اخلاقی اینجا پرونده داره.راستش گفتن قضیه اونقدرام راحت نیست.من حال شمارو درک میکنم.اما نمی تونم به خاطر شک وشبهه ها وروشن نبودن قضیه کسی رو متهم کنم...فقط اینو میگم که بنا به ادعای یکی از اساتید خانوم اینجا والبته شهادت چند تا دانشجو ،آیسان لطفی با همسر این خانوم که خودش هم از اساتید این دانشگاه بود رابطه داشته.
فکم منقبض شد وبی اختیار به طرف جلو خم شدم.
آقای حاجی وند که حال نا مساعدمو دیده بود بلافاصله گفت:البته همه ی اینا در حد یه فرضیه موند و چون از بالا بهمون فشار آوردن این پرونده خود به خود بسته شد.وقتی دوباره پای همسرتون به اینجا کشیده شد و اینبار هم ماجرا بدون اینکه دو طرف حرفی بزنن به نوعی شبیه مورد قبلی به نظر رسید،پرونده ی اولش دوباره به جریان افتاد...اما بازم میگم هنوز همه چیز در حد ادعاست واون استاد منکر این قضیه ست.
سرمو بالا گرفتم وبا تردید نگاش کردم.
_امکانش هست با اون استاد خانوم صحبت کنم؟
_فکر نمی کنم...ببینید آقای صدر...
عجولانه حرفشو قطع کردم.
_لطف کنین همین الان باهاشون تماس بگیرین...این حق منه که همه چیو بدونم.
با اینکه حقیقت خیانت آیسان برهنه تر از همیشه جلو چشمم بود،اما نیاز داشتم که با اون زن حرف بزنم.مطمئن بودم این بین حرفهای ناگفته ی زیادی وجود داره که باید قبل از برخوردم با اون دختر بی صفت می فهمیدم.
تماس تلفنیش که قطع شد گفت:اون خانوم الان تو دانشگاست واتفاقا مایله که حتما شمارو ببینه.فقط باید یه نیم ساعت صبرکنین تا کلاسش تموم شه.
برای شنیدن حرفهای اون زن حاضر بودم بیشتر از اینم منتظر بمونم.
آقای حاجی وند بی مقدمه گفت:راستش ما از خانوم لطفی هرگز انتظار همچین رفتار نا مناسبی رو نداشتیم.اون از دانشجویان موفق این دانشگاه بود.نمی دونم چرا کارش به اینجا کشید.ما تو دوره ی کارشناسی ایشون حتی یه مورد کوچیک وجزئی هم نداشتیم اما حالا...
نفس بلندی کشید وباقی حرفشو خورد.اما به یاد آورد که آیسان لیسانسشم از همین دانشگاه گرفته واین یعنی آقای حاجی وند،نیما رو میتونه شناسایی وپیدا کنه.حالا که قرار بود آیسان همه جوره محکوم باشه باید با اون پسر هم حرف می زدم.
-من دنبال یه جوونی که دوره ی کارشناسیشو همینجا گذرونده واسمش نیماست می گردم.باید باهاش حرف بزنم.ایشون تقریباهم دوره ی همسرم بوده اما اینکه باهاش هم رشته ای باشه رو دقیق نمی دونم.میتونین اونو برام پیدا کنین؟
_اینکار تقریبا غیر ممکنه آقای صدر.شما می دونین این دانشگاه هرسال چندتا دانشجو میگیره؟...به صرف دونستن یه اسم کوچیک نمیشه کسی رو به همین راحتی پیدا کرد.
با ناامیدی سرتکان دادم وبه استکان چاییم زل زدم.
_اما خب یکیو می شناسم که هم دوره ای خانومتون بوده وحالا ،همکلاسشه.اگه این نیمایی که میگین هم رشته ای شون باشه اون می شناسدش...فقط دعا کنید بشه الان پیداش کرد.
با چند تماس کوتاه بلاخره شماره ی شخصی رو که میخواست گرفت وبهش زنگ زد.وقتی تماس قطع شد،لبخند رضایتی رو لبش اومد وگفت:فهمیدم شما دنبال کی هستین.نیما خسروی...اون از دانشجویان خوب وفعال این دانشگاه بود.و تومدت تحصیل چهارساله ش کارهای فرهنگی زیادی انجام داد.
بی حوصله پرسیدم.
_ازش شماره ی تماسی دارین؟
_فعلا نه...اما شاید بتونم پیدا کنم.
هنوز بابت این لطفش تشکر نکرده بودم که کسی در زد و وارد شد.
_سلام خانوم بدیع،خوش اومدین.
برگشتم وبا دیدن خانوم قد بلندی که گوشه ی چادر مشکیشو تو مشتش می فشرد بلند شدم.
خانوم بدیع یک قدم عقب رفت وبا تردید نگام کرد.سعی کردم خودم پیش قدم شم.
-من صدر هستم،همسر آیسان لطفی.
گوشه ی لبش کمی بالا رفت.وبه نظرم اومد خیلی تلاش کرد که پوزخند نزنه.
آقای حاجی وند گفت:بفرمایید بشینین...آقای صدر من تو اتاق بغلی هستم،برم ببینم میتونم شماره ی نیما خسروی رو پیدا کنم یا نه.
زیر لب تشکر کردم و اون از اتاق بیرون رفت.
_آقای صدر شما چه مدته با همسرتون ازدواج کردین؟
سوالش کمی غافلگیرم کرد.در حالیکه مردد سرجام می نشستم گفتم:فکر میکنم پنج ماهی میشه.چطور مگه؟
بدون اینکه به سوالم جوابی بده پرسید.
_چقدر ازش شناخت دارین؟
با تاسف سرتکان دادم.
_تقریبا هیچی.
از سر تعجب ابرویی بالا انداخت.
_شما با کسی ازدواج کردین که ازش شناختی ندارین؟!
کلافه گفتم:از پرسیدن این سوالا چه منظوری دارین؟
_موقعی که آیسان لطفی پا به زندگی من گذاشت،15 سال از زندگی به ظاهر عاشقانه م با همسرم کیوان برزویی می گذشت.اونموقع فکر می کردم شوهرمو خوب می شناسم اما همسر شما بهم ثابت کرد اشتباه میکنم.
نگاهمو از چهره ی زجر دیده وعصبیش گرفتم وبه زمین دوختم.
_واقعا متاسفم.
خیلی جدی ورک گفت:لطفا نباشین.درسته زندگیم از هم پاشید اما مطمئنم ارزش اینو داشت که چهره ی واقعی کیوانو ببینم.
_چرا شکایت نکردین؟
پوزخند تلخی زد وسر تکان داد.
_از کی؟کیوان یا همسر شما؟
سرمو پایین انداختم وزیر لب با خشم گفتم:هردوشون.
_می رفتم چی میگفتم؟اینکه رابطه ی صمیمانه ی همسرم و اون دختر تو محیط دانشگاه غیر قابل تحمله؟
با بهت نگاش کردم.
_من فکر میکردم خارج از محیط دانشگاه هم با هم ...
سکوت کردم.حتی گفتنش هم سخت بود اما اون زن جسورانه حرفمو ادامه داد.
_رابطه داشتن.اما کیوان زرنگ تر از این حرفا بود که بروز بده.منم مدرکی نداشتم.مجبور شدم به حراست دانشگاه متوسل شم و چندتا دانشجو هم ازم حمایت کردن.بعدشم که کارمون به طلاق کشید و اون با استفاده از نفوذی که تو کادر اداری اینجا داشت پرونده رو یه جورایی مختومه کرد وحکم انتقالی برای شیراز گرفت.از قرار معلوم دوسه ماه بعدم آیسان لطفی ازدواج کرد و یه جورایی دست من از همه جا کوتاه شد...تعجب میکنم واقعا شما چطور تا الان نفهمیدین اون زن ریگی به کفشش داره.
انگار داشت در مورد کسی که نمی شناختمش حرف می زد.
_اون زن؟!!
از این سوالم اصلا جا نخورد.
_فکر نمی کنم شما علاقه ای داشته باشین بگم حدود روابطشون چه مقدار بوده...هرچند برای اون، پوشوندن این ننگ با یه عمل جراحی کار نا ممکنی نیست.
دلم میخواست با این دستام که از شدت خشم مشت شده بود گردن ظریف آیسانو می شکستم.اون منو چی فرض کرده بود که خواست همچین بلایی سرم بیاره؟
خانوم بدیع هنوز هم با کنجکاوی نگام می کرد.به اون چی میگفتم...اینکه تو این پنج ماه یه بارم با همسرم رابطه نداشتم که بدونم دختره یا زن؟
آقای حاجی وند وارد اتاق شد و تکه کاغذی رو به طرفم گرفت.
_اینم شماره ی نیما خسروی...فکر میکنم با توجه به پیش شماره ی تلفن همراش،ساکن تهران باشه.
از جام بلند شدم وباهاش دست دادم.
_خیلی ازتون ممنونم.بهم لطف بزرگی کردین.
_خواهش میکنم،وظیفه بود.
رو به خانوم بدیع کردم وگفتم:ای کاش میتونستم به خاطر کارهای زشت اون دختر در حقتون کاری بکنم اما...
سرمو پایین انداختم وبا شرمندگی سکوت کردم.
_من شمارو تو این مورد مقصر نمی دونم آقای صدر.اما فکر میکنم با یه تصمیم درست درمورد آیسان،حداقل برای من گذشته تا حدودی جبران میشه.
این یعنی اینکه ازم میخواست آیسان رو از زندگیم بیرون بندازم.تصمیمی که من قبل از اومدنم به اهواز و شنیدن حرفهای این زن گرفته بودم.وحالا قبول خواهش اون چیزیو تغییر نمی داد.
آیسان برای موندن در کنارم فقط به اندازه ی یه توضیح به خاطر اشتباهاتش زمان داشت.
با جلال از دانشگاه بیرون آمدیم ومن بعد از کلی تشکر وعذرخواهی راهی فرودگاه شدم تا به تهران برگردم.دیدن آیسان اونم الآن که بیشتر از همیشه تشنه ی خونش بودم،اصلا به صلاح نبود.وبه قول کوروش نباید دست به هر حماقتی می زدم.
به خونه که رسیدم یک راست سراغ بوفه ی مشروباتم رفتم ویه شیشه ویسکی بیرون کشیدم.باید برای فرار از افکاری که ذهنمو مدام درگیر خودش میکرد به چیزی مثل این پناه می بردم.چرا که رسما کم آورده بودم وهضم تمام این اتفاقات خارج از ظرفیتم بود.
ساعتی بعد صدای زنگ باعث شد تکانی به خودم بدم.از جام بلند شدم وتلو تلو خوران یک قدم به طرف جلو برداشتم که به نظر این حرکتم بی فایده اومد چرا که به خاطر نداشتن تعادل،دوباره عقب رفتم.
سرم به شدت گیج می رفت ومعده م مدام منقبض می شد.و حالت تهوع بهم دست می داد.نا امیدانه به طرف دستشویی خیز برداشتم،اما قبل از رسیدنم درست جلوی درش محتویات معده مو بالا آوردم.
همزمان با عق زدنم،کوروش درو باز کرد و وارد شد.
_هی پسر اینجا چه خبره؟
منقبض شدن دوباره ی معده م فرصت جواب دادنو ازم گرفت.
به طرفم اومد ودستشو رو شونه م قرار داد.
_حالت خوبه؟
با بی حالی سرتکان دادم.کمکم کرد از جام بلند شم.
_بازم که زیاده روی کردی.
روی کاناپه دراز کشیدم وچشمامو بستم.کوروش پتوی نازکی روم انداخت تا کمی بخوابم.
با احساس سردرد وحشتناکی چشمامو باز کردم وبه سختی کوروش رو صدازدم.
از تو آشپزخونه جواب داد.
_من اینجام،الآن میام.
با دوتا فنجون قهوه ی غلیظ برگشت.یه لیوان آب ومسکّن هم تو سینی بود.دست دراز کردم که برش دارم.
_بهتره اول قهوه رو بخوری.آخه معده ت خالیه.
با این تذکرش،یاد بهم خوردن حالم جلوی در دستشویی افتادم و نگاهم به اون سمت چرخید.کف زمین تمیز بود.
با شرمندگی گفتم:چرا بهش دست زدی خودم جمع وجورش می کردم.
_بهتره به جاش خودتو جمع وجور کنی...هیچ می فهمی داری چیکار میکنی؟
نفسمو با حرص فوت کردم.
_از من چه توقعی داری؟تو عرض کمتر از پنج ماه همه چیزمو از دست دادم کوروش...پدرم،گلاره،آرزوهام غرورم و حالام غیرتم...من چطور میتونم اینجا بشینم ومنتظر اومدن زنی بشم که بهم خیانت کرده؟
_بر خلاف تصورت من مطمئنم هنوز همه چیزو از دست ندادی.پس نباید به خاطر وجود بی ارزش اون دختر زندگیتو تباه کنی.
با تاسف سر تکان دادم.
_کدوم زندگی...گناه من بیشتر از اون نباشه کمتر از اونم نیست.من ازش به خاطر برآورده کردن خواسته ی بابا،استفاده ابزاری کردم.
سریع واکنش نشون داد.
_اما اون قبل از ازدواجش با تو این خیانتو کرده،چرا میخوای خودتو مقصر جلوه بدی؟
_نمی خوام دیگه خودخواه باشم.خسته شدم از بس برای بی گناه نشون دادن خودم،انگشت اتهامو به سمت این واون گرفتم.باید یه بارم من تقاص پس بدم مگه نه؟
_یعنی میخوای از گناه آیسان بگذری؟
_به هیچ وجه.اما اگه تنبیهی این وسط وجود داره شامل هردومون میشه.شاید فقط همین انگیزه ست که باعث شده اینطور آروم بشینم ومنتظر اومدنش باشم.
_سفرت به اهواز تورو از این رو به اون رو کرده...نمی خوای بگی چی شده؟
یاد صحبتم با خانوم بدیع افتادم وبی کم وکاست همه چیزو برای کوروش تعریف کردم.اونم مثل من براش قبول این واقعیات سخت بود.
_آخه چرا باید دختری به زیبایی آیسان،سعی داشته باشه با یه مرد متاهل که احتمالا از خودش خیلی بزرگتره رابطه برقرار کنه؟!
با ناامیدی شونه بالا انداختم.
_نمی دونم...اما تصمیم دارم قبل اومدنش از این موضوع هم سر در بیارم.
کوروش با تعجب گفت:چطوری؟!!
دستامو تو هم قلاب کردم وبا اطمینان سر تکان دادم.
_یکی هست که جواب همه ی این سوالا رو می دونه.باید باهاش تماس بگیرم.
شماره ی نیما خسروی رو از جیب کتم در آوردم وبلافاصله باهاش تماس گرفتم.حدسم برای اینکه اون نخواد منو ببینه درست از آب در اومد.اما اصرار های من بلاخره نتیجه داد وقرار شد شنبه صبح اونو جلوی در دانشگاه ببینم.
"حیف نمیشه به عقب برگردیم به شبای پرسه و در به دری
کافه چی دکمه ی برگشتو بزن به روزای خوب کافه لوتی "
صفحه 2 از 7