صفحه 14 از 17: « پیشین 1 ... 13 14 15 16 17 پسین »

Organ Donation Stories | داستان های اهداء عضو

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#131 Posted: 5 Jun 2014 14:55

قلب کوچک
ﺻﺪﺍﻱ ﺧﻔﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ، ﺍﺯ ﻻ ﺑﻪ ﻻﻱ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺗﺎﻕ
ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﺗﻴﮏ ﺗﺎﮎ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺮ ﺟﻮ ﺧﻔﻪ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﻭﺍﺭ
ﺍﺗﺎﻕ 3 ﺩﺭ 4 ﻃﺒﻘﻪ 11 ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻧﻲ ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﮐﻲ ﻗﺪﻳﻤﻲ
ﻣﺮﮐﺰ ﺗﻬﺮﺍﻥ، ﻣﻲ ﺍﻓﺰﺍﻳﺪ . ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ، ﺁﻟﻮﺩﮔﻲ ﻫﻮﺍ، ﺧﺮﺍﺑﻲ
ﺁﺳﺎﻧﺴﻮﺭ، ﺁﻳﺎ ﻋﺎﻣﻼﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺒﺲ ﺧﺎﻧﮕﻲ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺻﺪﺍﻳﻲ
ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ . ﺗﻴﮏ ﺗﺎﮎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﻢ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﺪﺍﺭﺩ .
ﺍﻣﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﻧﺎﺯﮐﻲ ﺍﺯ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺍﺗﺎﻕ، ﺗﻴﮏ ﺗﺎﮎ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍ ﻣﺤﻮ
ﻣﻲ ﮐﻨﺪ : ﭘﺴﺮﻡ ﺷﻴﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻱ؟ ﭘﺴﺮﮎ ﻳﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ
ﺗﻮﺍﻥ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻥ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﻣﺎﺩﺭ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﺍﻣﺎ ﺟﻮﺍﺏ
ﺻﺤﻴﺢ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺳﺖ .
ﺻﺪﺍﻱ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ . ﮔﻮﻳﻲ
ﺍﻳﺴﺘﺎﺩ، ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ .
ﺍﺗﺎﻗﻲ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﺕ ﻭ ﺧﻠﻮﺕ ﺍﺯ ﺳﺮﻭ ﺭﻭﻳﺶ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺩ . ﻣﺎﺩﺭ
ﺩﺭ ﻧﻤﻲ ﺯﻧﺪ . ﻗِﮋ ﻗِﮋ ﺩﺭ، ﺗﺴﮑﻴﻨﻲ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﻏﻢ ﻭﺍﺭ ﺍﺗﺎﻕ
ﺍﺳﺖ . ﺻﺪﺍﻱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﻟﻴﻮﺍﻧﻲ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ
ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺩﺭﺏ ﺍﺗﺎﻗﻲ .
ﮐﺎﺵ ﻗﻠﺐ ﭘﺴﺮﮎ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﻫﺎﻫﻢ ﺿﻌﻴﻒ ﻧﺒﻮﺩ
ﻧﻮﺷﺘﻪ : ﺳﻴﺪ ﻋﻠﻲ ﺍﺑﻄﺤﻲ
‏( ﺍﺭﺳﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻧﻔﺲ ‏)

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#132 Posted: 5 Jun 2014 14:57

معصومیت عشق
ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﻛﻪ ﺷﺎﺩﻱ ﺁﻭﺭﺍﻥ ﺩﻟﻬﺎﻱ ﭘﺮ
ﺗﭙﺶ ﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﭘﺎﻛﺘﺮﻳﻦ ﭘﺎﻛﻴﻬﺎ ﻛﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺗﻼﻃﻢ
ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﺻﺒﺢ ﺯﻳﺒﺎ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺳﻜﻮﺕ ﭘﺮ ﻣﻬﺮ ﺁﺏ ﺑﺴﭙﺎﺭﻡ ﺗﺎ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﻋﺎﺷﻘﺘﺮ ﻭ
ﻋﺎﺷﻘﺘﺮ ﺷﻮﻧﺪ .
ﻭ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻻﺍﻟﻪ ﺍﻻ ... ﻭ ﺗﭙﺶ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪ . ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ
ﺣﺮﻛﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺟﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪﻥ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﺭﺣﻤﺖ ﺑﺎ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺩﺭ ﺭﮔﻬﺎﻱ ﺁﺳﻤﺎﻥ
ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻲ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺍﻓﺸﺎﻧﻲ ﺳﺮ ﺩﺍﺩ
ﻭﭼﻪ ﺯﻳﺒﺎ ﺷﺪ ﺯﻧﺪﮔﻲ، ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻦ، ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺗﻮ، ﻭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻫﺮ
ﺁﻧﭽﻴﺰ ﻛﻪ ﻟﻤﺲ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﺍ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺟﺎﺭﻱ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ،
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺪﻭﻥ ﻫﻴﭻ ﺗﻤﻠﻚ ﺭﺍ
ﻣﺎ ﻛﻮﺩﻙ ﺷﺪﻳﻢ ﺑﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﺑﻴﻢ ﺍﺯ ﻧﻮ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮﺩﻥ
ﺭﺍ، ﻣﺎ ﻛﻮﺩﻙ ﺷﺪﻳﻢ ﺗﺎ ﺑﺸﻜﺎﻓﻴﻢ ﺭﺍﺯﻫﺎ ﺭﺍ ﻭ ﻛﻮﺩﻙ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ
ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻳﻢ ﺍﺑﺪﻳﺖ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺭﺍ، ﻣﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﻴﻢ ﺭﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ
ﻛﻮﺩﻛﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﻬﻤﻲ ﺑﺰﺭﮒ، ﻧﮕﺎﻫﻲ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻋﺼﻴﺎﻥ
ﻭﻏﻨﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﺭﺯ ﺷﻜﻔﺖ، ﺷﻜﻔﺘﻨﻲ ﺗﺎ ﺍﻧﺘﻬﺎﻱ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ
ﻣﺤﺒﺖ ﺟﻮﺷﻴﺪ ﺍﺯ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﺳﺨﺖ
ﺁﺗﺸﻔﺸﺎﻥ ﺍﺷﻚ ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺵ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﺗﺎ ﺩﻝ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﻴﺮﺩ ﺻﺪﺍﻱ
ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﺑﺮﺍﻱ ﺯﻳﺴﺘﻨﻲ
ﺩﻳﮕﺮ، ﺯﻳﺴﺘﻨﻲ ﺭﻭﻳﺎﻳﻲ، ﺭﻭﻳﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﺭ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﻲ
ﺻﺨﺮﻩ ﻧﻴﺰ ﺍﺣﺴﺎﺳﻲ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﻳﮕﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺳﺨﺘﻲ ﺁﻥ
ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻱ
ﺁﺭﻱ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ ﺁﻏﺎﺯﻱ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺗﺎ ﺩﺭﻳﺎﺑﻴﻢ
ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺩ ﺁﻧﻜﻪ ﺩﻟﺶ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ
ﻧﻮﺷﺘﻪ : ﺣﻤﻴﺪ ﺣﺎﺟﻲ
ﻣﺤﻤﺪﻱ ‏( ﺍﺭﺳﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻧﻔﺲ ‏)

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#133 Posted: 5 Jun 2014 14:59

لیلا اذان من
ﻭﻗﺘﻲ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ؛ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﺍﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺑﻮﺩ ﺍﺷﮑﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﺩﺧﺘﺮ :
ﻧﮕﺎﺭ، ﺍَﮔَﺮﻡ ﻣُﺮﺩ ﻣﺤﺴﻦ . ﻣﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﻧﺸﻨﻴﺪﻡ ﻧﻮﺯﺍﺩﻱ ﮐﻪ
ﻣﻲ ﻣﻴﺮﺩ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ .
ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻴﻢ )) ﻟﻴﻼ (( ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﺍﻟﻬﻪ ﺑﻮﺩ؛ ﺯﻧﻢ ﺭﺍ
ﻣﻲ ﮔﻮﻳﻢ .
ﺗﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺣﺮﻑ ﻧﻤﻲ ﺯﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﮔﻔﺖ : )) ﺩﺍﻳﻲ ﮐﺠﺎ
ﻣﻴﺮﻱ؟ ((
ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ ﻟﻴﻼﻳﻲ ِ ﻣﻦ ﺩﻧﺪﻭﻥ ﺧﺮﮔﻮﺷﻲ ِ ﻣﻦ ﺣﺎﻟﺶ ﮐﻪ
ﺧﻮﺏ ﺷﺪ، ﺑﺎﻫﺎﺵ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺑﺎﺯﻱ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ، ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ
ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮﺩ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻲ ﺭﻣﻖ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ
ﺑﺮﻕ ﻣﻲ ﺯﺩ، ﮔﻔﺖ : ))ﻣﻴﺸﻪ ﺍﻵﻥ ﺑﺎﺯﻱ ﮐﻨﻴﻢ؟ ((
ﺑﻬﺶ ﻣﻲ ﮔﻢ ﻟﻴﻼﻱ ﺑﺎﺑﺎﻳﻲ، ﺑﺰﻏﺎﻟﻪ ﻱ ﺑﺎﺑﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﺧﻮﺏ ﺷﺪ
ﻣﻴﺮﻳﻢ ﭘﺎﺭﮎ ﺍﺭﻡ، ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﺻﻠﻦ ﺣﻮﺍﺳﻢ
ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻲ ﻣﻲ ﮔﻔﺘﻢ، ﮔﻔﺘﻢ : ﻟﻴﻼ ﮐﻮ ﻣﻮﻫﺎﺵ؟ ﮐﻮ ﺍﺑﺮﻭﻫﺎﺵ؟
ﮐﻮ .. ﻣﻮﮊﻩ ﻫﺎ ... . ﭘﺘﻮ ﺭﺍ ﮐﺸﻴﺪ ﺭﻭﻳﺶ ﻭ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ
ﻣﻴﺎﺩ، ﺩﺭ ﻣﻴﺎﺩ، ﺩﺍﺩ ﺯﺩ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﺩ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﺍﻭﻣﺪ ﺗﻮ .
ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ، ﺟﺮﺃﺗﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ . ﺑﻬﻢ ﻣﻴﮕﻪ :
)) ﺍﮔﻪ ﻣُﺮﺩﻣﺎ ﺍﺗﺎﻗﻢ ﺭﺍ ﻗﻔﻞ ﻧﮑﻨﻴﻨﺎ ﺭﻳﺤﺎﻧﻪ ﻭ ﻣﻴﻼﺩ ﺁﻣﺪﻥ
ﺍﺷﮑﺎﻝ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﺑﺎﺯﻱ ﮐﻨﻦ ﮐﻪ ((. ﻣﻲ ﮔﻢ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﻣﺎﻫﻪ ﻱ ﺑﺎﺑﺎ،
ﮐﻔﺶ ﭘﺴﺘﻪ ﺍﻱ ِ ﺑﺎﺑﺎ ﻧﻤﻲ ﻣﻴﺮﻩ، ﺍﮔﻪ ﺑﻤﻴﺮﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻲ
ﮐﺸﻤﺶ . ﺟﻴﻎ ﻣﻴﺰﻧﻪ ﻣﻴﺮﻩ ﺯﻳﺮ ﭘﺘﻮ ﻗﻠﻘﻠﮑﺶ ﻣﻴﺪﻡ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ
ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﻣﻲ ﺁﻳﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺑﻨﺪﺩ، ﻣﻬﺪﻱ ﻫﻢ ﻓﻘﻂ
ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺩﻳﺮ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻳﮑﻲ ﭘﻠﮏ ﻣﻲ
ﺧﻮﺭﺩ . ﺁﺏ ﺩﺍﺧﻞ ﻟﻴﻮﺍﻥ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮﻡ ﮔﻨﺪﻳﺪ .
ﺑﻬﺶ ﻣﻴﮕﻢ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻳﻪ ﻗﻠﺐ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﮔِﺮﻣِﺰ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺩ
ﺑﻔﺮﺳﺘﻪ ﺑﺮﺍﺵ . ﺫﻭﻕ ﻣﻲ ﮐﻨﻪ ﻣﻴﮕﻪ : )) ﮐﻲ ﺷﺎﺳﮑﻮﻟﻪ ﻗﻠﺐ
ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﺩ؟ (( ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺻﻮﺭﺗﻢ ﺑﺮ ﻣﻲ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻲ ﮔﻢ :
ﺷﺎﺳﮑﻮﻟﻮ ﮐﻲ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻬﺖ؟ ﻣﻴﮕﻪ : )) ﻗﻮﻝ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﻮﻥ ِ
ﺗﻮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺴﻲ ﻧﮕﻢ (( ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﺑﻐﺾ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ،
ﻣﻴﮕﻪ : )) ﺍﻳﻨﺠﻮﺭﻱ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻧﻴﺴﺘﻲ (( ﻣﻴﮕﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ
ﮐﻲ ﻣﻴﺎﺩ؟
ﺍﻟﻬﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ . ﻣﻴﮕﻪ ﺗﺎ ﺧﻮﺏ ﻧﺸﻪ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮﺩﻡ، ﺑﺮ
ﻧﮕﺸﺘﻪ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﺟﺮﺃﺗﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﻧﺪﺍﺭﻡ .
ﻣﻬﺪﻱ ﺭﻭ ﺗﺨﺘﺶ ﻧﻴﺴﺖ . ﻟﻴﻼﻳﻲ ﭼﺸﻤﺎﺵ ﺧﻴﻠﻲ ﺁﺭﻭﻡ ﭘﻠﮏ
ﻣﻲ ﺧﻮﺭﻩ ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻩ ﮐﺮﻩ ﺧﺮ . ﻣﻲ ﮔﻢ ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﺑﻴﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻳﻪ
ﺁﻣﭙﻮﻝ ﺑﺰﻥ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺧﺪﺍ، ﺭﻭ ﺗﺨﺘﻲ ﻫﺎﻱ ﺗﺨﺖ ﺑﻐﻠﺶ ﺭﺍ
ﻋﻮﺽ ﻣﻲ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻧﻮﺍﺭ ﺷﺎﺯﺩﻩ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ،
ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎﺭ ﺻﺒﺢ؛ ﺍﻟﻬﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮ ﻧﮕﺸﺘﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮐﻪ
ﺑﻮﺱ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ، ﺯﺑﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺁﻭﺭﺩ .
ﻧﻮﺷﺘﻪ : ﺍﻣﻴﺮﺣﺴﻴﻦ ﺍﺳﺪﻱ
‏( ﺍﺭﺳﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻧﻔﺲ ‏)

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#134 Posted: 5 Jun 2014 15:02

ستاره کوچک
ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺧﺪﺍ
ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪﺍ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻱ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭼﻨﺪﻱ ﭘﻴﺶ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ
ﺟﺎ ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻣﺪﺗﻲ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻢ ﻧﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ
ﺟﻠﻮﻱ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺑﻲ ﻓﺮﻭﻍ ﻭ ﺑﻲ ﻓﺮﻭﻍ ﻭ ﺑﻲ ﻓﺮﻭﻍ ﺗﺮ ﻣﻲ
ﺷﻮﺩ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ﻣﺸﮑﻞ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﻡ ﺑﺎ ﺫﺭﻩ ﺍﻱ
ﻧﻮﺭ ﺣﻞ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺮ ﻧﻮﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ
ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﺣﺎﻇﺮﻧﺪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻱ ﮐﻮﭼﮑﺸﺎﻥ ﺑﻲ ﻓﺮﻭﻍ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ
ﺷﻮﺩ ﻭ ﮐﺎﻣﻼ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺤﻮ ﮔﺮﺩﺩ ﺍﻣﺎ ﺫﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﻮﺭﺷﺎﻥ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻱ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻲ ﺭﻭﺩ
ﻧﺪﻫﻨﺪ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﮕﻮﻳﻨﺪ ﮐﻪ
ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺸﺎﻥ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻇﺮﻳﻒ ﻭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮔﻞ ﻟﻄﻴﻒ
ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ ﻧﺎﺑﻮﺩﻱ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻱ ﮐﻮﭼﮑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎﻥ ﻣﻲ
ﺑﻴﻨﻨﺪ ﻭﺣﺎﺿﺮ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ ﺫﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻱ ﮐﻮﭼﮑﺸﺎﻥ
ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻨﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺁﺧﻪ
ﺍﻳﻦ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻱ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻲ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﮔﻪ
ﺫﺭﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻧﻮﺭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻱ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﻲ
ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻱ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ ﺩﻫﻨﺪ ﻫﻢ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻱ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻫﻢ
ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻱ ﻣﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﻣﻲ
ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻧﻮﺭ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﻮﺭ
ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﮐﻨﻨﺪ ﺧﻼﺻﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﺨﺸﺶ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻱ
ﮐﻮﭼﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ
ﺍﻱ ﮐﺎﺵ
ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﻭﺯﻱ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻱ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﭘﺮ ﻧﻮﺭ ﺑﺎﺷﻨﺪ
ﻧﻮﺷﺘﻪ : ﺳﺤﺮ ﺧﺴﺮﻭﯼ
ﻧﯿﺎ ‏( ﺍﺭﺳﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻧﻔﺲ ‏)

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#135 Posted: 5 Jun 2014 15:04

نامه الهی
ﺑﻨﺎﻡ ﺧﺪﺍ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪِ ﻱ ﺍﻭ ﮔﺮ ﺭﺳﺪﻡ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﺟﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﻊ
ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻡ ،ﺑﻪ ﺩﻣﻲ ﺟﺎﻥ ﺑﺴﭙﺎﺭﻡ
ﮔﺮ ﻗﻠﺐ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﻧﻨﻬﺪ ﺩﻭﺳﺖ ﻋﻴﺎﺭﻱ ﻣﻦ ﻧﻘﺪ ﺭﻭﺍﻥ ﺩﺭ
ﺭﻫﺶ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻩ ﺷﻤﺎﺭﻡ
ﺣﺎﻓﻆ
" ﻧﺎﻣﻪ ﻱ ﺍﻟﻬﻲ "
ﺍﺯ ﺁﺳﺎﻧﺴﻮﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻡ ﺗﺎ ﺳﺮﻳﻌﺘﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮﻡ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﮐﻴﻨﮓ
ﻣﺠﺘﻤﻊ ﺑﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﻬﺒﺎﻥ ﮔﻔﺖ : ﻧﺎﻣﻪ ﺩﺍﺭﻳﺪ. ﭼﻮﻥ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ
ﻧﺎﻣﻪ ﻱ ﺧﺎﺻﻲ ﺭﻭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻡ،ﺍﻣﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺑﻌﺪ
ﺑﺎ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﻳﺪﻩ ﻭ ﺑﺪﻧﻲ ﻣﻮﺭ ﻣﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺭﺳﻴﺪﻡ ؛ ﺁﺧﻪ
ﮐﺎﺭﺕ ﺍﻫﺪﺍﺀ ﻋﻀﻮﻡ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺳﻌﻲ ﮐﺮﺩﻡ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ
ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻧﺸﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻡ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻓﻘﻂ ﻳﺎﺩﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ
ﭼﻘﺪﺭ ﻣﺮﮒ ﺑﻬﻢ ﻧﺰﺩﻳﮑﻪ ﻭ ﭼﻘﺪﺭ ﺭﺍﺣﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﺎﻱ
ﺧﻮﺏِ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻴﺪﻡ ...... ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ
ﺍﻳﻦ ﻳﺎﺩ ﺑﻮﺩِ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ
ﻗﺪﺭ ﻧَﻔﺲ ﻭ ﻧَﻔَﺲ ﺭﻭ ﺑﺪﻭﻧﻢ ﻭ ﺷﺎﮐﺮ ﺑﺎﺷﻢ
ﻧﻮﺷﺘﻪ : ﺷﻴﻤﺎ ﻗﺮﻧﻠﻲ
‏( ﺍﺭﺳﺎﻟﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻧﻔﺲ ‏)

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#136 Posted: 5 Jun 2014 22:46

در انتظار یک نفس آسوده
ﺁﺭﺯﻭﻳﻲ ﻛﻪ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺍﺵ ﻣﻲ ﮔﺸﺘﻢ
ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ِ ﺁﺳﻮﺩﻩ ...
ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﻳﻢ
ﺷﺎﻳﺪ ...
ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ...
ﻭ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ !
ﻟﺤﻈﻪ ﻱ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭ ﺭﺳﻴﺪﻧﻢ
ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ
ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺳﻴﺮ ﻧﻴﺴﺘﻢ !
ﺁﺯﺍﺩﻡ ...
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ِ ﺷﻦ ِ ﺳﺎﻋﺖ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻡ ﺗﻤﺎﻡ
ﺷﻮﻧﺪ
ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻣُﺮﺩ
ﻣﻦ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻢ !
ﭼﺮﺍ ﻛﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﺩﺭ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﻱ ﻣﻲ ﺗﭙﺪ
ﻭ ﺧﻮﻧﻢ ﺩﺭ ﺭﮒ ﻫﺎﺋﻲ ﺟﺎﺭﻱ ﺳﺖ
ﺯﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺭﻳﻪ ﻫﺎﻳﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻚ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻧﻔﺲ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ
ﺗﻤﺎﻡ ِ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺍﻛﺴﻴﮋﻥ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ
ﭘﺲ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ !
ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻣُﺮﺩ
ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﻣُﺮﺩﻧﻢ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﻧﻴﺴﺖ !
ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻲ ؟ !
ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻱ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﺑﮕﻴﺮﻡ
ﻣﻲ ﺩﺍﻧﻢ !
ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻧﻔﺴﻢ
ﻳﻚ ﻧﻔﺲ ِ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ...
نویسنده : بهزاد صادقی

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#137 Posted: 5 Jun 2014 22:50

هم نفس
ﺑﮕﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﻧﻔﺴﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻫﻢ ﻧﻔﺴﻲ
ﺑﺒﺮ ﻛﻪ ﺑﻠﻜﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﻗﻔﺴﯽ
ﺍﮔﺮ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ
ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﺍﺯ ﭼﻪ ﻧﻬﺎﻧﺶ ﻛﻨﻢ ﭼﻮ ﺧﺎﺭ ﻭ ﺧﺴﻲ؟؟
نویسنده : مائده علی بگی

چشم انتظاری
ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﻳﻚ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭﻱ
ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭﻱ
ﺟﺎﻥ ﺗﻮ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﭼﻮﻥ ﺧﻮ ﺑﮕﻴﺮﺩ
ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻱ
نویسنده : مائده علی بگی

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#138 Posted: 5 Jun 2014 22:53

شادمانی
ﺳﺒﺰﻱ ﻧﻔﺲ ﺗﻮ ﺑﺎ ﺳﺮﺧﻲ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ...
ﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺒﺰ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ .
ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﻩ ﻱ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﻱ ﻣﻦ : ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ﺗﻮ – ﺍﻛﺴﻴﺮ
ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﻲ ﻣﻦ .
ﻧﻔﺲ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺟﺴﻤﻢ ﺑﻲ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ
ﻣﻲ ﺷﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻭﺳﻌﺖ ﻗﻠﺐ ﺑﻲ ﻛﺮﺍﻥ ﺗﻮ ﺁﺯﺍﺩ ﺑﺎ ﺷﺪ؟؟
ﻧﻔﺴﻢ ﻣﺎﻫﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻪ ﺧﺸﻜﻲ ﺳﺖ
ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺁﺏ ﺑﺪﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﺗﺮ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺗﺮﺵ ﻛﻦ .
ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺞ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺭﻧﺞ ﻧﺪﺍﺭﻡ - ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺞ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺭﻧﺞ
ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ .
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﻧﻔﺴﺖ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻗﻠﺒﻢ ﺑﭙﻴﭽﺪ
ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﻳﻢ !!!
نویسنده : مائده علی بگی

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#139 Posted: 5 Jun 2014 22:56

فرصت
ﺍﻳﻨﻚ ﻓﺮﺻﺖ ﺁﻧﺴﺖ ﻛﻪ ﻛﻮﺗﺎﻩ ﻣﺴﻴﺮ ﭘﺮﻭﺍﺯﻡ ﺭﺍ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﺨﺸﻢ
ﻭﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺯﻫﺎﻱ ﻧﺒﻮﺩﻧﻢ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻱ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ
ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ .
ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺗﺎ ﺁﻧﺴﻮﻱ ﺗﺎﺭﻫﺎﻱ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻭ
ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﻲ،ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺁﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﻣﺎﻧﺖ
ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎ ﻫﺪﻳﻪ ﺩﺍﺭﻡ .
ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺭ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻱ ﺯﻳﺴﺘﻦ، ﺑﺮﺍﻱ ﺗﺒﻠﻮﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﺍﺯ،
ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻓﺸﺎﻱ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﻫﺎﻱ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺷﺪﻧﻢ، ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﺗﻤﺎﻡ
ﻧﻔﺴﻢ ﺭﺍ ﻫﺪﻳﻪ ﺩﻫﻢ .
نویسنده : یگانه اسماعیلی

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#140 Posted: 5 Jun 2014 22:58

قلب
ﮐﻮﯾﺮﯼ ﺑﯽ ﺑﻦ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺑﻮﺩ .ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺧﺸﻢ ﻣﯽ
ﺧﺮﻭﺷﯿﺪ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﭼﻮﻥ ﺩﻝ ﭘﺎﺭﻩ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻣﻐﻠﻮﺏ ﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﺗﻮﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﻧﺎﯼ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﺍﺯ ﺗﺮﺱ
ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺳﺴﺖ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﺗﻤﺎﻡ
ﻫﺴﺘﯽ ﺗﺎﺭ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻮﯾﯽ ﻋﺬﺍﺏ ﺳﺨﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ
ﺑﻮﺩ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ . ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ
ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺳﺴﺘﯽ ﻭ ﺳﺨﺘﯽ ﺭﺍﻩ
ﺭﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﻧﮑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﻨﻢ ﻟﺮﺯﯾﺪ . ﺍﺳﻤﺎﻥ ﮐﻪ
ﺗﺎ ﺍﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻐﻀﯽ ﺩﺭ ﮔﻠﻮﯾﺶ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﮑﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ
ﮔﺮﯾﺴﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺎﻥ ﻭ ﺗﻨﻢ ﺳﺮﺩ ﺷﺪ ﮔﻮﯾﺎ ﻭﻗﺘﺶ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪﻩ
ﺑﻮﺩ . ﻧﺎﮔﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﺭﻭﺑﺮﻭﯾﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﯾﻦ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻣﺒﻬﻢ ﺷﻨﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ : ﺍﻥ
ﻗﻠﺐ ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﭙﺪ ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﺳﻮﺍﻝ ﮐﺮﺩﻡ
ﭼﺮﺍ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ ...
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﭘﺮﯾﺪﻡ ، ﻧﺸﺴﺘﻢ ﻭ ﺳﺨﺖ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ ﻧﻤﯽ
ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺑﯽ ﺣﺲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺍﺷﮑﻬﺎﯾﻢ ﺍﻣﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﺮ
ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺗﻨﺪﯼ ﻣﯽ ﺑﺎﺭﯾﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﭼﻮﻥ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ
ﺧﯿﺲ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻢ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ
ﺁﻣﺪﻡ ﭘﺲ ﺳﺮ ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺑﺮ ﮔﺸﺘﻢ ﺍﺻﻼ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺳﺮ
ﺳﺠﺎﺩﻩ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﺴﺒﯿﺢ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺩﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮔﻮﯾﺎ ﺁﻥ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﺮﺱ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .
ﻧﺎﮔﻪ ﻧﻮﺭﯼ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﻌﯽ
ﺭﻭﺷﻦ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﯽ
ﺍﯾﻨﮑﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﮔﺬﺍﺭﺩ ﺷﺎﯾﺪ
ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺁﻧﭽﻪ ﻫﺴﺖ ﻭ ﻣﻦ ﺑﯽ
ﺧﺒﺮﻡ ﭘﯽ ﺑﺮﻡ
ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺴﯽ ﻧﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ
ﺁﺯﺭﺩ . ﮔﻮﯾﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﻡ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﻭ
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻭﻡ .
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻭﺳﺎﯾﻠﻢ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺟﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺕ
ﺍﻫﺪﺍ ﻋﻀﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺣﻔﻈﺶ ﮐﺮﺩﻩ
ﺑﻮﺩﻡ . ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻫﺎﯼ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﻫﺪﺍ ﻋﻀﻮ
ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ . ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﯾﻊ ﺩﺳﺖ
ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺮﻓﻬﺎﯼ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﮔﻔﺘﻦ
ﺍﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭ ﻭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ
ﺣﺮﻑ ﻣﺮﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﮐﻨﻨﺪ ﭼﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭﻧﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ
ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﯾﺎﺑﻨﺪ . ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺗﺮﺱ ﻭ
ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﮔﻮﯾﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﺬﺍﺑﯽ ﺩﺭ ﺗﻨﻢ ﻧﺒﻮﺩ .
ﺩﺭﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻝ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻥ
ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ
ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ .... ﻃﻮﻟﯽ
ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺨﻦ ﺗﻨﻬﺎ
ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ : ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ ﻣﺮﮒ ﻣﻐﺰﯼ ﻭ ﺩﯾﮕﻪ ﻫﯿﭻ ﺭﺍﻫﯽ
ﻧﯿﺴﺖ ...
ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺷﮏ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ
ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﻭﺭ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﻣﯽ
ﮔﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﻮﻫﻬﺎ ﺣﺘﯽ ﺁﺏ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ
ﺩﻟﯿﻠﯽ ﺑﺮ ﺑﻐﺾ ﮐﺮﺩﻧﺶ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﺑﺎﻭﺭ ﺍﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺨﺖ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻥ ﺩﻟﻨﻮﺷﺘﻪ ﺭﺍ
ﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻟﯿﻠﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ : ﻧﻪ ﻣﺎ ﺍﻫﺪﺍ ﻧﻤﯽ
ﮐﻨﯿﻢ .
ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺍﻣﺎ ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺩﺷﺘﯽ
ﺯﯾﺒﺎ ﻗﺪﻡ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ . ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩ
ﺁﺭﯼ ﻫﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ
ﺑﻮﺩ ﺩﺷﺘﯽ ﺧﺮﻡ ﻭ ﭼﻪ ﺩﻟﻨﻮﺍﺯ . ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﭼﻮ
ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻖ ﻏﺎﻟﺐ ﻋﺸﻖ ﻣﯿﻮﺭﺯﯾﺪ . ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ
ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮔﻮﯾﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﻧﺎﮔﻪ
ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺁﺷﻨﺎ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﺮ ﮔﻔﺖ : ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﻗﻠﺒﺖ
ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻣﯽ ﺧﻔﺖ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﮐﺴﯽ ﺗﭙﯿﺪﻥ
ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﺍﺭﻩ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺗﻮﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ
ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ .
نویسنده : نگار گل محدی

صفحه 14 از 17: « پیشین 1 ... 13 14 15 16 17 پسین »

خاطرات و داستان های ادبی /

Organ Donation Stories | داستان های اهداء عضو

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا