صفحه 16 از 17: « پیشین 1 ... 14 15 16 17 پسین »

Organ Donation Stories | داستان های اهداء عضو

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#151 Posted: 5 Jun 2014 23:26

دیالیز
ﻣﺜﻞ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ، ﺑﺮﮒ ﭘﺎﺋﻴﺰﻱ
ﺑﺎﺯ ﺩﺭ ﻧﻮﺑﺖ ﺩﻳﺎﻟﻴﺰﻱ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻳﮏ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻭﺻﻞ ﺷﻮﻱ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻟﻮﻟﻪ ﺍﻱ ﺑﻴﺎﻭﻳﺰﻱ !
ﮐﻪ ﺑﭽﺮﺧﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﺧﻮﻧﺖ
ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺗﺨﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻴﺰﻱ
ﺳﺮﺣﺎﻝ ﻭﻗﻮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻪ ﺭﻭﺯ
ﺍﺯ ﻫﻴﻮﻻﻱ ﻣﺮﮒ ﺑﮕﺮﻳﺰﻱ !
ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ....
ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﻢ ! ﺑﭙﺮﻫﻴﺰﻱ
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲ ﺷﻮﻱ ﻣﮕﺮ ﮐﻪ ﮐﺴﻲ
ﻧﻪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﻓﻘﺮ ﻭ ﻧﺎﭼﻴﺰﻱ
ﮐﻪ ﻣﮕﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﻡ ﻫﻤﺪﺭﺩﻱ !
ﺧﺒﺮ ﺑﺲ ﻣﺴﺮﺕ ﺁﻣﻴﺰﻱ
ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﺪ
ﺑﻪ ﮐﺴﻲ ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ، ﺩﻫﺪ ﭼﻴﺰﻱ
ﻣﺜﻞ ﺁﺏ ﺣﻴﺎﺕ ......... ﻧﻪ ﺑﻬﺘﺮ
ﻣﺜﻞ ...... ﻧﻪ ﻋﻴﻦ ﺷﻤﺲ ﺗﺒﺮﻳﺰﻱ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻮﻟﻮﻱ ﺑﺪﻫﻨﺪ
ﻧﻪ ﻧﻪ ... ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺳﻪ ﭼﻨﺪ
ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻫﻨﺪ
ﮐﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﻴﺰﻱ
ﮐﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻨﻲ .... ﺍﻣﺎ
ﺗﻮ ﮐﻪ ﻧﺸﻨﻴﺪﻩ ﺍﺷﮏ ﻣﻲ ﺭﻳﺰﻱ
ﻣﺜﻞ ﺍﺑﺮﻱ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ﭘﺎﺋﻴﺰ
ﺑﺮﮒ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻮﺍﻥ ﮐﻨﺪ ﻳﮑﺮﻳﺰ
ﻳﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺟﺴﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻝ ﺍﻧﮕﻴﺰﻱ
ﺍﺯ ﺧﻴﺎﻻﺕ ﺩﺭ ﻣﻲ ﺁﻳﻲ ، ﺁﻩ
ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺻﻒ ﺩﻳﺎﻟﻴﺰﻱ
ﺷﻌﺮﯼ ﺍﺯ : ﺍﻟﻬﺎﻡ ﺻﺎﻟﺤﻴﺎﻥ ﻧﻴﮏ
ﺍﺯ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﺟﺸﻦ ﻧﻔﺲ

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#152 Posted: 5 Jun 2014 23:29

رضایت
ﺭﺍﺿﻲ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﻱ ﮐﻪ .........؟ ﻧﻪ ! ﺟﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﻧﺒﻀﺶ ﻫﻨﻮﺯ ﺿﺮﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﺩﺭ ﺳﺮﺥ ﻳﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﺭﮔﺶ ﻳﻌﻨﻲ
ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮﻥ ﺟﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﺯﻳﮑﺰﺍﮎ ﻫﺎﻱ ﺭﻭﻱ ﻣﺎﻧﻴﺘﻮﺭ ﻫﻢ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻲ ﺻﺪﺍ ﺳﺖ ، ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ !
ﺍﺻﻼ " ﺍﻣﻴﺪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ ؟
ﺣﺘﻲ ﺗﻨﻔﺴﺶ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺟﺎﻱ ﺍﻭ ، ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻫﻲ ...
ﺍﻭ ﻫﻢ ﺷﺒﻴﻪ ﺗﻮﺳﺖ ﺟﻮﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﮔﻠﺒﻮﻝ ﻫﺎﻱ ﺗﺮﺱ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺩﺭ ﺷﺮﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ .... ﻭﻟﻲ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻧﻴﺎﺯ
ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﻱ ﺑﻪ ﺷﻮﮎ ﻭ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺕ ﺍﮔﺮ ﻭ ﺷﺎﻳﺪ
ﻫﻲ ﺗﺎﺏ ﻣﻲ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ ...
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﮐﺴﻲ ﺑﺘﭙﺪ ﻗﻠﺒﺶ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ ....
ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﻲ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﮐﻪ ﺳﺮﻭﻱ ﺩﺭ
ﻓﺼﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﺧﻮﻳﺶ ﺧﺰﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ
ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺧﻴﺮ ﺁﻩ ! ﺗﻮ ﻫﻢ ﺣﺎﻓﻆ
ﺑﺎﺷﺪ ﻗﺒﻮﻝ ! ﻣﮑﺚ ، ﺯﻳﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ !
ﺷﻌﺮﻱ ﺍﺯ : ﻧﺪﺍ ﻫﺪﺍﻳﺘﻲ ﻓﺮﺩ
ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻧﻔﺲ

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#153 Posted: 5 Jun 2014 23:32

غمگین مباش مادرم
ﭼﻘﺪﺭ ﺳﺮﻭ ﺻﺪﺍ ، ﭼﻘﺪﺭ ﺷﻠﻮﻏﻲ ، ﺩﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ
ﺑﮑﺸﻢ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺭﻭﺣﻢ ﺯﻧﺪﻭﻧﻲ ﺷﺪﻩ . ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﻡ
ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﭘﺪﺭﻡ ﻫﻢ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﻲ ﻧﺸﺴﺘﻪ . ﮐﺎﺵ ﺍﻳﻨﻄﻮﺭ
ﺍﺳﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﺨﺖ ﻧﺒﻮﺩﻡ . ﮐﺎﺵ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﻢ . ﺩﺍﺭﻡ
ﺧﻔﻪ ﻣﻲ ﺷﻢ . ﮐﺎﺵ ﻳﻪ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺘﻢ .
ﻣﺎﺩﺭ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﻡ ﻣﻲ ﻧﺸﻴﻨﻪ، ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺩﻭﻧﻪ ﺩﺭﺷﺖ ﺧﻮﺩﺷﻮ
ﺩﺭ ﻣﻴﺎﺭﻩ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﺵ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﺷﺪﻩ ،ﺑﻐﻀﺶ ﻣﻲ ﺗﺮﮐﻪ .
ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺍﺭﻩ ﺑﺮﺍﻡ ﺁﻳﺖ ﺍﻟﮑﺮﺳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﻪ، ﻭﺍﯼ ﮐﻪ ﭼﻪ
ﺁﺭﺍﻣﺸﻲ ﺗﻮ ﺻﺪﺍﺷﻪ .! ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺖ ﻳﺎﺩﻡ ﻣﻴﺎﺩ . ﺷﺐ ﺑﻮﺩ،
ﺟﺎﺩﻩ ﻫﻢ ﺗﺎﺭﻳﮏ ، ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﻲ ﺷﺪ . ﻳﻪ ﮐﺎﻣﻴﻮﻥ ﺑﺎ
ﺳﺮﻋﺖ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺑﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻦ ﺯﺩ . ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺭﺍﻧﻨﺪﺵ
ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻮﺩ . ﻣﺎﺷﻴﻨﻢ ﺩﺍﻏﻮﻥ ﺷﺪ . ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﻴﺪ ﺗﺎ
ﻣﺮﺩﻣﻲ ﮐﻪ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻨﻮ ﺍﺯ ﻻﺑﻪ ﻻﯼ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﻲ
ﺁﻫﻦ ، ﺑﻴﺮﻭﻥ ﮐﺸﻴﺪﻧﺪ . ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻮ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ،
ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻣﺎﺩﺭ ﭼﻪ ﺣﺎﻟﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﻭ ﺑﻬﺶ
ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﮐﺎﺵ ﻣﻲ ﻣﺮﺩﻡ ﺣﺪﺍﻗﻞ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩ ﻭ ﭘﻴﺮﺯﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ
ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﻧﻤﻲ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ . ﻣﺎﺩﺭ ! ﻣﺎﺩﺭ ! ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻲ ﭼﻪ
ﻋﺬﺍﺑﻲ ﻣﻲ ﮐﺸﻢ . ﮐﺎﺵ ﻣﺜﻪ ﺑﭽﮕﻲ ﻫﺎﻡ ، ﺳﺮﻣﻮ ﺭﻭ ﺳﻴﻨﺖ
ﻣﻴﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻡ ﻻﻻﻳﻲ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﺪﻲ ﺍﻭﻥ ﻃﻮﺭﯼ . ﺷﺎﻳﺪ
ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺭﺍﺣﺖ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ .
*************
.... ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩﻩ ، ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻣﻌﻠﻮﻣﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺱ .
ﺻﻮﺭﺗﺶ ﭼﻘﺪﺭ ﺭﻭﺷﻦ ﻭ ﺁﺭﻭﻣﻪ . ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ
ﭼﻄﻮﺭﯼ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ .
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺻﺒﺢ ﺷﺪ . ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺍﺳﻴﺮ ﺍﯾﻦ ﺗﺨﺖ ﺷﺪﻡ . ﻣﺎﺩﺭ
ﺩﺍﺭﻩ ﻣﻲ ﻳﺎﺩ ، ﺩﺍﺭﻩ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻴﮑﻨﻪ ، ﻣﮕﻪ ﭼﻲ ﺷﺪﻩ ؟ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ
ﺗﺴﺒﻴﺢ ﺩﻭﻧﻪ ﺩﺭﺷﺘﺶ ﺩﺳﺘﺸﻪ ، ﻣﻲ ﻳﺎﺩ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﻡ ،
ﭘﻴﺸﻮﻧﻴﻤﻮ ﻣﻲ ﺑﻮﺳﻪ ، ﺁﺧﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺭﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ ؟
ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﻴﺪﻭﻧﻲ ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﻡ . ﻧﻤﻲ
ﺩﻭﻧﻢ ﺍﻳﻦ ﺩﮐﺘﺮﺍ ، ﭼﻲ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﮔﻔﺘﻦ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻲ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ
ﺩﮐﺘﺮ ﺍﻭﻣﺪﻩ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻲ ﮐﻨﻪ . ﻣﺎﺩﺭ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﻴﻨﻄﻮﺭﯼ ﻧﮕﺎﻡ
ﻣﻲ ﮐﻨﻲ ؟ ﻣﮕﻪ ﻗﺮﺍﺭﻩ ﺩﻳﮕﻪ ﻣﻨﻮ ﻧﺒﻴﻨﻲ ؟ ﺑﺎﺑﺎ ﭼﺮﺍ ﺭﻭﯼ
ﺻﻨﺪﻟﻲ ﺧﻢ ﺷﺪﻱ ؟ ﻣﮕﻪ ﺩﮐﺘﺮﺍ ﭼﻲ ﺑﻬﺘﻮﻥ ﮔﻔﺘﻦ ؟
**************
ﺭﺍﺣﺖ ﺷﺪﻡ . ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﻢ . ﺩﻳﮕﻪ ﺍﺳﻴﺮ ﺗﺨﺖ
ﻭ ﺍﻭﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺟﻮﺭﻭﺍﺟﻮﺭ ﻧﻴﺴﺘﻢ . ﺣﺎﻻ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﻫﺮ ﺟﺎ
ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺩ ﺑﺮﻡ . ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺍﺭﻩ ﻣﻴﺮﻩ ﻣﺰﺍﺭ . ﻣﻨﻢ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ
ﻣﻴﺮﻡ . ﻳﻪ ﻗﺒﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﭘﻴﺶ ﻗﺒﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺷﺪﻩ . ﻫﻨﻮﺯ
ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﻧﺪﺍﺭﻩ .ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﺳﺖ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻴﻮﻣﺪﻡ ..
ﺣﺎﻝ ﻭ ﻫﻮﺍﻲ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻋﻮﺽ ﺷﺪﻩ، ﺑﻮﻲ ﺧﺎﮎ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻴﺎﺩ . ﮐﻨﺎﺭ
ﻣﺎﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﻫﻤﻮﻥ ﻗﺒﺮ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻲ ﺷﻴﻨﻢ ﺣﺎﻻ ﺩﻳﮕﻪ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺯﻭﺩ
ﺑﻐﻀﺶ ﻣﻲ ﺗﺮﮐﻪ . ﻣﺎﺩﺭ ﺩﻳﮕﻪ ﺑﺴﻪ ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ
ﺑﺮﻳﻢ ﺧﻮﻧﻪ . ﺁﺧﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﻝ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﻤﻲ ﮐﻨﻲ؟
ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﯼ ﮐﺠﺎ ﺑﺮﯼ ؟ ﻣﻨﻢ ﺑﺎﻫﺎﺕ ﻣﻲ ﻳﺎﻡ .
ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻨﻮ ﻣﻲ ﺑﺮﻩ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ . ﺍﻣﺎ ﻣﺎ ﮐﻪ ﮐﺴﻲ ﺭﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ
ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ . ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻲ ﺭﻩ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﮐﺘﺮ، ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﺭﻩ ﺑﺨﺶ .
ﻣﺎﺩﺭ ﻧﻤﻲ ﺧﻮﺍﻲ ﺑﮕﻲ ﭼﻲ ﺷﺪﻩ ؟ ﺗﺨﺖ ﺷﻤﺎﺭﻩ 7 . ﻣﺎﺩﺭ
ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ ﮐﻴﻪ ؟ ﻣﺎﺩﺭ ﭼﺮﺍ ﺩﺍﺭﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ ؟ ﻣﺎﺩﺭ ﻳﻪ
ﺣﺲ ﻋﺠﻴﺒﻲ ﺩﺍﺭﻡ .ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺮﺍﻡ ﺁﺷﻨﺎﺳﺖ . ﺍﻧﮕﺎﺭ
ﺩﺍﺭﻡ ﺻﺪﺍﻲ ﻗﻠﺐ ﺧﻮﺩﻣﻮ ﻣﻲ ﺷﻨﻮﻡ . ﻧﮑﻨﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﺴﺮﻩ
ﺧﻮﺩﻣﻢ ؟
ﻣﺎﺩﺭ ! ﻣﺎﺩﺭ ! ﻧﻤﻲ ﺩﻭﻧﻢ ﭼﻴﮑﺎﺭ ﮐﺮﺩﯼ . ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺧﻴﻠﻲ ﺭﺍﺣﺘﻢ
ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺳﺒﮏ ﻧﺒﻮﺩﻡ . ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺳﺒﮏ ﮐﻪ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﺎ
ﺁﺳﻤﻮﻧﺎ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﻨﻢ، ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﺩ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﺮﻡ .
*********************
ﻣﺎﺩﺭ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ ﺭﻩ ﺟﻤﮑﺮﺍﻥ . ﻣﺜﻞ ﺍﻭﻥ ﺭﻭﺯﺍﻳﻲ
ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﺒﺮ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺑﺮﺍﺩﺭﻣﻮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ . ﺣﺎﻻ ﻫﻢ
ﻫﻤﻮﻧﻘﺪﺭ ﺩﻟﺘﻨﮕﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﻪ . ﻣﺎﺩﺭ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﻲ ﺗﺎﺑﻲ ﻣﻲ ﮐﻨﻲ !
ﻣﮕﺮ ﭼﺸﻤﺎﺕ ﭼﻘﺪﺭ ﻣﻲ ﺗﻮﻧﻦ ﻣﺜﻪ ﺍﺑﺮ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻦ؟
ﭘﺎﺷﻮ ﻣﺎﺩﺭ، ﭘﺎﺷﻮ ﻣﺎﺩﺭ . ﭘﺴﺮﺍﺕ ﻣﻨﺘﻈﺮﻥ، ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ
ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻮﻥ ﺑﺬﺍﺭﯼ .
ﭘﺎﺷﻮ ﻣﺎﺩﺭ " ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻊ ﺍﻟﺼﺎﺑﺮﻳﻦ "
ﻧﮕﺎﺭﺵ : ﻋﻠﯽ ﺍﺣﻤﺪ
ﺍﺯ ﺁﺛﺎﺭ ﺍﺭﺳﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺟﺸﻦ ﻧﻔﺲ

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#154 Posted: 5 Jun 2014 23:35

خدایا پروانه ام رو از من نگیر
ﺑﻬﺮﻭﺯ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻲ ﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻳﻚ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﺗﺎﻛﺴﻲ ﺗﻠﻔﻨﻲ
ﻛﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .ﻃﺒﻖ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺁﮊﺍﻧﺲ، ﻳﻚ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻢ
ﺑﻌﻨﻮﺍﻥ ﺷﻴﻔﺖ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ . ﺍﻭ، ﻫﻤﻪ ﻣﺸﺘﺮﻛﻴﻦ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﻣﻲ ﺷﻨﺎﺳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺗﺮﻳﻦ ﺭﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ِ
ﺁﮊﺍﻧﺲ ﻣﺤﺴﻮﺏ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﺩﺭﺑﻴﻦ ﻣﺸﺘﺮﻛﻴﻦ، ﻣﺸﺘﺮﻛﻲ ﺑﻪ
ﻧﺎﻡ ﺁﻗﺎﻱ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﺍﺳﺖ ، ﻛﻪ ﺑﻬﺮﻭﺯ ﺍﺭﺍﺩﺕ ﺧﺎﺻﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ
ﺩﺍﺭﺩ . ﺍﻳﺸﺎﻥ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻟﻄﻴﻔﻲ
ﺩﺍﺭﻧﺪ . ﺩﺧﺘﺮﺵ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ، ﻣﺮﻳﺾ ﻭ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ
ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺎﻟﻴﺰ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﺮﻭﺩ .
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺑﺲ ﻛﻪ ﺩﻳﺎﻟﻴﺰ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﺳﺮﺥ ﻭ
ﻛﺒﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﺑﺲ ﻛﻪ ﻏﺼﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻻﻏﺮ ﻭ
ﺿﻌﻴﻒ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻧﻲ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱِ
ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﻣﻮﺝ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ . ﻫﻤﺴﺮ ِﺁﻗﺎ ﺑﻬﺮﻭﺯ، ﻫﺮﺭﻭﺯ ﺑﻪ
ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺳﺮ ﻣﻲ ﺯﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﻗﻮﺕ ﻗﻠﺐ ﻣﻲ
ﺩﻫﺪ . ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﻤﻴﻤﻲ ﺍﻧﺪ .
ﻧﺼﻔﻪ ﻫﺎﻱ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﺑﻪ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﺯﻧﮓ ﺯﺩ ﻭ
ﺳﺮﻳﻌﺎ ﻳﻚ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﺮﺩ . ﺑﻬﺮﻭﺯ ﺳﺮ ﺳﺮﻭﻳﺲ
ﻧﺒﻮﺩ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺭﺍﻧﻨﺪﻩِ ﺳﺮﺳﺮﻭﻳﺲ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ
ﺑﻪ ﺟﺎﻳﺶ، ﺍﻳﻦ ﺳﺮﻭﻳﺲ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﺩ . ﺍﻭ ﻫﻢ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ .
ﺑﻬﺮﻭﺯ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﺪ . ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻛﻪ ﺣﺎﻟﺶ
ﺧﻴﻠﻲ ﺧﺮﺍﺏ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ، ﺳﻮﺍﺭ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ
ﻣﻲ ﺭﺳﺎﻧﻨﺪ .
ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﺭﺳﻨﺪ، ﺁﻗﺎﻱ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﺩﺧﺘﺮﺵ ﺭﺍ
ﺑﻘﻞ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ . ﺑﻬﺮﻭﺯ
ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻲ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻫﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﺘﺮ
ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺩﻋﺎ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ . ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺁﻗﺎﻱ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﻣﻲ
ﺁﻳﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﺭ ﻣﻲ ﺷﻮﺩ، ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﻱِ ﺩﺍﺷﺒﺮﺩ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﻣﻲ
ﮔﺬﺍﺭﺩ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮﺩﻥ .
ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺪ ﭼﻲ ﺷﺪﻩ؟ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﺩﺭﺣﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺍﺷﻜﻬﺎﻳﺶ
ﺭﺍ ﭘﺎﻙ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ، ﺑﺎ ﻫﻖ ﻫﻖ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ : ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺪﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ
ﺩﻳﺎﻟﻴﺰ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﻤﻲ ﻛﻨﺪ . ﺑﺎﻳﺪ ﺳﺮﻳﻌﺎ ﻳﻚ ﻛﻠﻴﻪ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺗﻬﻴﻪ
ﻛﻨﻴﻢ ﻣﺎ ﺯﻳﺎﺩ ﻭﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ . ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺯﺟﺮ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ . ﻣﻦ
ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺷﺎﻫﺪ ﺯﺟﺮ ﻛﺸﻴﺪﻧﺶ ﺑﺎﺷﻢ . ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ
ﻣﻲ ﺭﻭﺩ . ﺑﻬﺮﻭﺯ، ﺗﻮ ﺑﮕﻮ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﻛﻠﻴﻪ ﺑﻴﺎﺭﻭﻡ ؟ ﭼﻴﻜﺎﺭ
ﻛﻨﻢ؟ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺑﻪ ﺩﺍﺩﻡ ﺑﺮﺱ . ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﻭ ﺍﺯﻡ ﻧﮕﻴﺮ .ﻣﻦ
ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻭ ﻣﻲ ﻣﻴﺮﻡ . ﺑﻬﺮﻭﺯ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺁﻗﺎﻱ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﺭﺍ ﺍﻳﻦ
ﭼﻨﻴﻦ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻭ ﺩﺍﻏﺎﻥ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ،ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ . ﺁﺧﻪ ﺍﻭ
ﻫﻢ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻣﺮﻳﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻛﺎﻣﻼ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﺶ ﺭﺍ
ﺩﺭﻙ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪ ﻛﻪ، ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺟﺎﻳﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ
ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪ . ﺑﻬﺮﻭﺯ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻳﺶ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﺎﺷﻴﻦ
ﺭﺍ ﻣﺤﻜﻢ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ، ﮔﻔﺖ :ﻣﮕﺮ ﺷﻤﺎ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﺍﻧﻴﺪ ﺑﻪ
ﺩﺧﺘﺮﺗﺎﻥ ﻛﻠﻴﻪ ﺑﺪﻫﻴﺪ؟ ﺁﻗﺎﻱ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻛﺮﺩ ﻭ
ﮔﻔﺖ :ﻣﻦ ﻭ ﻣﺎﻣﺎﻧﺶ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺩﺍﺩﻳﻢ . ﺟﻮﺍﺏ ﻣﻨﻔﻲ ﺑﻮﺩ .
ﺑﻬﺮﻭﺯ، ﺑﺎ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﻲ ،ﺁﻗﺎﻱ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ
ﺭﺳﺎﻧﺪ . ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺁﮊﺍﻧﺲ ﻭ ﺍﺯ ﻣﺪﻳﺮﺵ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﺮﺧﺼﻲ
ﮔﺮﻓﺖ . ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ . ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﻣﺶ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻛﺮﺩ . ﻫﻤﺴﺮ
ﺑﻬﺮﻭﺯ ﻳﻚ ﺯﻥ ﻓﺪﺍﻛﺎﺭ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺍﺳﺖ .ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ، ﺭﺍﻫﻲ
ﺁﺯﻣﺎﻳﺸﮕﺎﻩ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺩﺍﺩﻧﺪ . ﺟﻮﺍﺏ ﺁﺯﻣﺎﻳﺶ ﺑﻬﺮﻭﺯ
ﻣﺜﺒﺖ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺵ ﻣﻨﻔﻲ ﺑﻮﺩ . ﺑﺼﻮﺭﺕ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻭﺍﺭﺩ
ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺷﺪ . ﺑﺎ ﺩﻛﺘﺮ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻔﺼﻞ ﺻﺤﺒﺖ
ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :ﺁﻗﺎﻱ ﺩﻛﺘﺮ ﻣﻦ ﻣﻲ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻛﻠﻴﻪ ﻫﺎﻳﻢ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﺪﻫﻢ . ﻭﻟﻲ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ ﻛﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﺵ
ﺍﺻﻼً ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻮﻳﻲ ﻧﺒﺮﻧﺪ . ﺍﺯ ﺟﻴﺒﺶ ﻳﻚ ﭘﺎﻛﺖ ﻧﺎﻣﻪ
ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻛﺘﺮ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﻲ ﻛﻨﻢ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﺑﺪﻫﻴﺪ .
ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﺧﺒﺮﺩﺍﺩﻥ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﻠﻴﻪ ﺑﺮﺍﻱ
ﺩﺧﺘﺮﺷﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺎﻝ ﺩﺭﻣﻲ
ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺧﻴﻠﻲ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﻛﻠﻴﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻛﻴﺴﺖ ؟ ﻭﻟﻲ ﺩﻛﺘﺮ
ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺍﻫﺪﺍ ﻛﻨﻨﺪﻩ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺑﻤﺎﻧﺪ .
ﺟﺮﺍﺣﻲ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻋﻤﻞ ﭘﻴﻮﻧﺪ ﻣﻮﻓﻘﻴﺖ ﺁﻣﻴﺰ ﺑﻮﺩ .
ﺁﻗﺎﻱ ﺩﻛﺘﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﻤﻞ ، ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﻱ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﺩﺍﺩ .
ﻣﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ :
ﺑﻪ ﻧﺎﻡ
ﺧﺪﺍﻱ ﺑﺨﺸﻨﺪﻩ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ
ﺁﻗﺎ ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻬﺮﺍﻣﻲ ﺳﻼﻡ .
ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺗﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﻤﺮ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ
ﮔﺮﻓﺖ . ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﮔﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻋﻤﻞ ﻛﻨﻴﺪ ﭼﻪ
ﺑﺴﺎ ﻛﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﺍﻳﺪ . ﻭ ﺁﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﻫﻢ
ﺷﻤﺎ ﻭ ﻫﻢ ﻫﻤﺴﺮ ﮔﺮﺍﻣﻲ ﺗﺎﻥ ﺗﺎ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻭ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ
ﻳﻚ ﻛﻴﺴﻪ ﺧﻮﻥ ﺍﻫﺪﺍ ﻛﻨﻴﺪ . ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺪ ﺭﻭﺯﻫﺎﻳﻪ ﺧﻮﺏ ﺑﺮﺍﻱِ
ﻫﻤﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﻱِ ﺭﻭﻱ ﺍﻳﻦ ﻛﺮﻩ ﺧﺎﻛﻲ .
نگارش : ناهید تقی نژاد

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#155 Posted: 5 Jun 2014 23:37

امروز هم دیر است
ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺖ :‏« ﭼﺮﺍ ﻧﻤﯿﺎﺩ؟‏»
ﻣﯿﺘﺮﺍ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ‏« ﻋﺮﻭﺱ ﺧﺎﻧﻢ، ﻣﯿﺎﺩ . ﻣﮕﻪ ﻣﯽ
ﺗﻮﻧﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺧﻮﺷﮕﻠﺸﻮ ﻭﺳﻂ ﺁﺭﺍﯾﺸﮕﺎﻩ ﻭﻝ ﮐﻨﻪ . ‏»
ﻧﺎﺧﻨﻬﺎﯼ ﻣﺼﻨﻮﻋﯿﺶ ﺭﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮﺭﯼ ﺗﻮﯼ ﺫﻭﻕ
ﻣﯽ ﺯﺩ . ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺁﺭﺍﯾﺸﺶ ﺭﻭ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻩ؟ . ﺍﺯ
ﺟﺎﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮﯼ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩ . ﻣﯿﺘﺮﺍ
ﮔﻔﺖ :‏« ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ . ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺷﺪﯼ . ‏» ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﻣﯿﺘﺮﺍ
ﺯﻧﮓ ﺧﻮﺭﺩ . ﻣﯿﺘﺮﺍ ﻣﻮﺑﺎﯾﻞ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ
ﮔﻔﺖ : ‏« ﺑﯿﺎ، ﺍﯾﻨﻢ ﺩﺍﺩﺍﺵ ﺑﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﻦ‏» . ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﯿﺮﻭﻥ
ﺭﻓﺖ . ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﻃﻮﻝ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ . ﺭﻧﮕﺶ ﺳﻔﺒﺪ
ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺷﺎﯾﺪ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﻧﻮﺭ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ ﺩﺭ ﺣﺠﻢ ﮐﺮﻡ ﭘﻮﺩﺭﯼ
ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﻣﺎﻟﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺎﺯ ﺭﻭ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺎﺵ
ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : ‏«ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻧﻪ‏» .
***
ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻭﻣﺪ . ﺩﻣﺎﻏﺶ ﺭﻭ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺍﺷﮑﺶ ﺭﻭ
ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺑﻮﺩﻥ؛ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺧﻮﺩﺵ . ﻣﯿﺘﺮﺍ،
ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ .ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺸﺐ ﻫﻤﻪ ﮐﻞ ﺑﮑﺸﻦ ﻭ ﺩﺳﺖ
ﺑﺰﻧﻦ . ﺳﺮﺵ ﺭﻭ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺍﺭﻭﻡ ﮔﻔﺖ : ‏« ﺧﺪﺍﯾﺎ
ﭼﺮﺍ؟‏» ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﺭﻭﯼ
ﮐﺘﻔﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :‏« ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﻭ ﺧﺪﺍ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻦ؟
ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺯﻧﺪﺳﺖ ‏» ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﻫﻤﻪ ﺯﺩﻥ ﺯﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ . ﺳﻌﯽ ﻣﯽ
ﮐﺮﺩ ﮔﺮﯾﻪ ﻧﮑﻨﻪ . ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ : ‏« ﭘﺪﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭ
ﮐﯿﻪ؟‏» ﭘﺪﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ . ﭘﺮﺳﺘﺎﺭ
ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ‏« ﺩﮐﺘﺮ ﺗﻮﯼ ﺍﺗﺎﻗﺸﻮﻥ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﻥ‏» ﻧﯿﺎﺯ ﺑﺎ
ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ . ﺑﺎ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﮔﻔﺖ : ‏« ﻣﻨﻢ
ﻣﯿﺎﻡ‏» ﭘﺪﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺁﺭﻭﻡ ﮔﻔﺖ : ‏« ﺑﻤﻮﻥ ﺩﺧﺘﺮﻡ، ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ
ﺑﻤﻮﻥ‏» ﺁﺭﺍﻡ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ .
***
ﻫﻤﻪ ﺗﻮ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﮐﺘﺮ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻥ . ﺩﮐﺘﺮ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ
ﮐﺮﺩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﻣﺘﺎﺳﻒ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﺸﻮﻥ ﺑﺪﻩ ﮔﻔﺖ : ‏«
ﻭﺍﻗﻌﺎ ﻣﺘﺎﺳﻔﻢ .‏» ﺣﺮﻓﺶ ﺭﻭ ﻗﻮﺭﺕ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩ . ﭘﺪﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺳﺮﺵ ﺭﻭ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ . ﺩﮐﺘﺮ
ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ ‏« ﺗﺼﺎﺩﻑ ﺑﺪﯼ ﺑﻮﺩ،ﺭﻭﺯ ﺑﺪﯼ ﻫﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ،
ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﺪﺭﺩﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ .‏» ﺗﮏ ﺳﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ
ﺩﺍﺩ :‏« ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﻨﺎﺏ ﺁﻗﺎﯼ ﺩﺍﻭﺭﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﯾﺸﻮﻥ
ﺍﺯﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﻄﺎﻟﺒﯽ ﺭﻭ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﺸﻮﻥ ﮔﻔﺘﻢ
ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺁﻗﺎ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﻫﺴﺘﯿﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻡ .
ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﻢ ﺑﻬﺘﻮﻥ ﺍﻣﯿﺪ ﻭﺍﻫﯽ ﺑﺪﻡ . ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺁﻗﺎ ﻣﻬﯿﺎﺭ ...‏»
ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ . ﻣﯿﺘﺮﺍ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺎﺷﻪ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺖ . ﻣﺎﺩﺭ ﻧﯿﺎﺯ ﺳﺮﺵ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﻧﯿﺎﺯ ﺑﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩ ﺩﮐﺘﺮ ﺍﺩﺍﻣﻪ
ﺣﺮﻓﺶ ﺭﻭ ﺑﺰﻧﻪ . ﺩﮐﺘﺮ ﺳﮑﻮﺗﺶ ﺭﻭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :‏«
ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺁﻗﺎ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺗﻮ ﮐﻤﺎ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﺸﻮﻥ ﺑﻪ
ﺩﻧﯿﺎ ﺻﻔﺮﻩ . ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯﺗﻮﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﮐﻪ ﻋﻤﺮ
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺑﻬﺶ ﺑﺪﯾﻦ‏» . ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﻓﻀﺎﯼ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﻭ ﭘﺮ
ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺩﮐﺘﺮ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ .
ﻧﯿﺎﺯ ﺍﺯ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ :‏« ﻋﻤﺮ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ؟‏»
ﺩﮐﺘﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭﺵ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮔﻔﺖ :‏« ﺑﻠﻪ، ﺍﻋﻀﺎ
ﺑﺪﻧﺶ ﺭﻭ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﻨﯿﻦ .‏» ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ .
ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﻮﺍﻝ ﮐﺮﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ ﺻﺪﺍﺵ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ
ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ ‏« ﺑﺮﮔﺸﺘﺶ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺻﻔﺮﻩ ﯾﺎ ﺻﻔﺮﻩ؟‏»
ﺩﮐﺘﺮ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﺭﻭ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ : ‏« ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ
ﻋﻠﻢ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺻﻔﺮﻩ ﺍﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﻪ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺑﺮﺵ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻭﻧﻪ‏»
ﻧﯿﺎﺯ ﮐﻪ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺟﯽ
ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ :‏« ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻣﯽ ﻣﻮﻧﻢ‏»
ﺩﺭ ﺭﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻬﻢ ﺯﺩ .
***
ﺗﻮ ﺣﯿﺎﻁ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ . ﭘﺪﺭ
ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺑﻬﺶ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻧﺸﺴﺖ . ﻧﯿﺎﺯ ﺳﺮﺵ ﺭﻭ
ﺭﻭﯼ ﺷﻮﻧﻪ ﺍﻭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﮔﻔﺖ : ‏« ﺑﺎﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ
ﺧﻮﺍﯾﻦ ﺍﻋﻀﺎ ﺑﺪﻥ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺭﻭ ﺑﺒﺨﺸﯿﻦ؟‏» ﭘﺪﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ
ﺧﻔﻪ ﺍﯼ ﮔﻔﺖ ‏« ﺍﮔﻪ ﺗﻮ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﯼ ، ﻧﻪ‏» . ﻧﯿﺎﺯ ﮐﻪ ﺑﺎ
ﺣﻀﻮﺭ ﭘﺪﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺁﺭﻭﻡ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ :‏« ﺑﺎﺑﺎ، ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺑﺮ
ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻩ . ﻣﻦ ﺑﻬﺶ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺭﻡ . ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ‏»
ﭘﺪﺭ ﺁﺭﻭﻡ ﺍﺷﮑﺶ ﺭﻭ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ‏» ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻢ
ﻋﺮﻭﺱ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ ، ﻣﯽ ﺩﻭﻧﻢ . ﺍﻣﺎ ﺩﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﻓﻘﻂ 24
ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮﺻﺖ ﺩﺍﺭﯾﻢ . ﺍﮔﻪ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺑﺮﻩ ﺩﯾﮕﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ ﮐﺲ
ﺩﯾﮕﻪ ﺍﯼ ﺭﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ‏» ﻧﯿﺎﺯ ﺳﺮﺵ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺷﻮﻧﻪ ﭘﺪﺭ
ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ . ﺍﺯ ﺟﺎﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﺵ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩ .
ﺩﺳﺖ ﭘﺪﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺭﻭ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﺎﺵ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ :‏« ﺗﻮ ﺭﻭ
ﺧﺪﺍ، ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ . ﺗﻤﻨﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ . ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻩ‏»
ﻫﻖ ﻫﻖ ﮔﺮﯾﻪ ﺍﻣﺎﻧﺶ ﺭﻭ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺳﺮﺵ ﺭﻭ ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮﯼ
ﭘﺪﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﭘﺪﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺭﻭ ﺳﺮ ﻧﯿﺎﺯ
ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﺁﺭﻭﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ .
***
ﺻﺪﺍﯼ ﻗﺮﺁﻥ ﻓﻀﺎﯼ ﮐﻮﭼﻪ ﺭﻭ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺻﺪﺍﯼ ﺷﯿﻮﻥ
ﺍﺯ ﺗﻮﯼ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺳﮑﻮﺕ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﮐﻮﭼﻪ ﺭﻭ ﻣﯽ
ﺷﮑﺴﺖ . ﭘﺪﺭ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﻭ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ . ﻣﺮﺩﻣﯽ
ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﺪﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﺒﺮﯾﮏ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﺗﺴﻠﯿﺖ
ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻦ . ﺗﺎﺯﻩ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺧﺎﮐﺴﭙﺎﺭﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﭘﺪﺭ
ﻣﻬﯿﺎﺭ ﻧﺎﯼ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻥ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩ . ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ
ﺑﻪ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﻓﺎﻣﯿﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺮﺽ ﺗﺴﻠﯿﺖ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ
ﺷﺪ . ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﻣﻮﺗﻮﺭﺳﯿﮑﻠﺖ ﻣﯿﺎﻣﺪ . ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺧﻮﻧﻪ
ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺭﺳﯿﺪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ . ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﺖ ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﺶ ﮐﺮﺩ ﻭ
ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺗﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﻡ ﺩﺭ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻥ . ﺍﺯ ﻣﻮﺗﻮﺭ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺷﺪ
ﻭ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﭘﺪﺭ ﻧﯿﺎﺯ ﺭﻓﺖ . ﮔﻔﺖ :‏« ﯾﻪ ﻧﺎﻣﻪ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺑﺮﺍﯼ
ﺁﻗﺎﯼ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﺩﺍﻭﺭﯼ ﺍﻣﺎ ﮔﻮﯾﺎ ﺍﯾﺸﻮﻥ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺷﺪﻥ«!
***
ﻧﯿﺎﺯ ﺳﺮﺵ ﺭﻭ ﺭﻭﯼ ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮ ﻣﻬﯿﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺖ . ﺳﻨﮓ ﺭﻭ
ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﮔﻔﺖ :‏« ﻣﻨﻮ ﺑﺒﺨﺶ ، ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ‏» ﺁﺭﻭﻡ
ﺩﺳﺘﺶ ﺭﻭ ﺭﻭﯼ ﺳﻨﮓ ﮐﺸﯿﺪ . ﺗﻮﯼ ﺩﺳﺘﺶ ﭘﺎﮐﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮﺩ .
ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺖ :‏« ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻦ ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻫﻢ ﻣﯽ
ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺍﻋﻀﺎ ﺑﺪﻧﺖ ﺭﻭ ﺑﺒﺨﺸﯽ . ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺎﺭﺕ ﺍﻫﺪﺍ ﻋﻀﻮﺕ
ﺭﺳﯿﺪ ﺷﻮﮐﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺪﻡ ﻣﯿﺎﻣﺪ . ﺍﺯ
ﺧﻮﺩﺧﻮﺍﻫﯿﻢ . ﻏﺒﻄﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﯿﺖ . ﺗﻮ ﮐﻪ ﻫﻢ
ﺯﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻔﯿﺪ ﺑﻮﺩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﻣﺮﺩﻧﺖ
ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺑﺎﺷﻪ ﺍﻣﺎ ﻣﻨﻪ ﺍﺣﻤﻖ ﻧﺬﺍﺷﺘﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺑﺎﺕ
ﺍﺯﺕ ﻣﻌﺬﺭﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻡ . ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﺑﮕﺬﺭﯼ
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻨﻢ ﻋﻀﻮ ﺷﺪﻡ . ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﻣﻪﺀ ﺗﻮ ﺩﯾﺮ ﻧﺮﺳﻪ،
ﺣﺘﯽ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﺩﯾﺮﻩ ﺍﺷﮑﺶ ﺭﻭ ﭘﺎﮎ ﮐﺮﺩ . ﺳﻨﮓ ﺭﻭ
ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺖ : ‏« ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ‏»
ﻧﮕﺎﺭﺵ : ﭘﻮﯾﺎﻥ ﻧﻮﮊﻥ
ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﮐﺘﺎﺏ ﺩﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﻗﺎﺗﻞ

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#156 Posted: 5 Jun 2014 23:43

نفس نفس
ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ ﭼﺮﺍ ﺯﻧﯽ
ﻓﺪﺍﯼ ﻫﺮ ﻧﻔﺲ ﺷﻮﻡ
ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻨﻢ ﺗﻮﺭﺍ
ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﺑﻪ ﻧﻮﺵ ﺟﺎﻥ ﺩﻫﻢ ﺗﻮﺭﺍ
ﻧﻔﺲ ﻧﻔﺲ
ﮔﺮ ﮐﻪ ﺗﻨﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﺩ ﺯ ﺩﺍﻡ ﺍﯾﻦ
ﻗﻔﺲ ﻗﻔﺲ
ﺩﺳﺖ ﻃﺮﺑﻨﺎﮎ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻥ ﯾﮏ
ﺭﺳﻦ ﺭﺳﻦ
ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻋﺰﯾﺰ ﺩﻝ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻧﺪﮐﯽ
ﻫﻮﺍ ﻫﻮﺱ ﻫﻮﺱ
ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﯼ ﭘﺮ ﺍﺯ
ﻫﻮﺍ ﻫﻮﺱ ﻫﻮﺱ
ﺗﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻥ ﮔﺴﺘﺮﯼ ﺑﺮﺍﯾﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﻏﻤﯿﻦ
ﺑﯽ ﺭﻣﻖ ﺭﻣﻖ
ﻣﺮﺍ ﮐﻪ ﺷﺪ ﻓﺮﺍﻏﺖ ﺟﺪﺍﯾﯽ ﺍﺯ
ﺑﺪﻥ ﺑﺪﻥ
ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﻝ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺗﻮ
ﻫﻤﯿﻦ ﻭ ﺑﺲ
نگارش : محمد نظریان پور

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#157 Posted: 5 Jun 2014 23:45

ترک سیگار
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺑﺎﺭ ﺷﮑﺴﺖ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ ﺳﯿﮕﺎﺭﺵ ﺭﻭ
ﺗﺮﮎ ﮐﻨﻪ؛ ﺁﺧﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ
ﻣﺮﮔﺶ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪﻧﺶ ﺭﻭ ﺍﻫﺪﺍﺀ ﮐﻨﻦ ﺑﻪ ﻧﯿﺎﺯﻣﻨﺪﺍﻥ ﭘﯿﻮﻧﺪﯼ .
نگارش : رجبعلی محبی

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#158 Posted: 5 Jun 2014 23:48

قلب عاشق او دیگر نمی تپد اما :
ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ، ﺣﮑﺎﯾﺘﯽ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﮐﻪ
ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﺑﺮﺍﯾﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ " ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻖ " ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻣﯿﺮ ﻋﺒﺎﺱ ﺍﻣﯿﻦ ﺯﺍﺩﻩ
ﺩﺭﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﺪ
ﺭﻭﺣﺶ ﺷﺎﺩ
ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻖ ﺍﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﭙﺪ ﺍﻣﺎ ...
ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﺴﯽ ﺻﻌﺐ ﻭ ﺩﺷﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ
ﺳﺎﯾﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻋﻀﻮ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻭ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﻩ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻖ
" ﺍﻣﯿﺮﻋﺒﺎﺱ ﺍﻣﯿﻦ ﺯﺍﺩﻩ " ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﺳﺎﯾﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ
ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯿﺨﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﺮ ﺍﺛﺮ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺗﻠﺦ ﺑﺮﻕ ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺧﻪ
ﺑﯿﺴﺘﻢ ﺷﻬﺮﯾﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺳﺎﻝ ﺟﺎﺭﯼ)86( ﺟﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺁﻓﺮﯾﻦ ﺗﺴﻠﯿﻢ
ﻭ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﺩﺭ ﺳﻦ 32 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻣﻌﺒﻮﺩﺵ
ﺷﺘﺎﻓﺖ .
ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﺳﻮﻡ ﺁﺑﺎﻥ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﭼﻬﻠﻢ ﺁﻥ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ
ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﺍﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﯼ ﻗﻠﺐ ﻋﺎﺷﻖ
ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﻫﺪﺍﺀ ﺍﻋﻀﺎﯾﺶ ﺟﺎﻣﻊ ﻋﻤﻞ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﺪ .
ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭﺵ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻃﻼﻉ
ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻋﻀﻮ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﺍﻫﺪﺍﺀ ﺍﻋﻀﺎﺀ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩ
ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﺁﯾﺎ ﺍﻭ ﻧﺎﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭ
ﻧﺎﺗﻤﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ؟
ﻭ ﭘﺎﺳﺦ ﭘﺮﺳﺸﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺁﺭﯼ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ .
ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺑﻪ ﺭﻭﺡ ﺁﻥ ﺩﺍﺩﺍﺵ ﺧﻮﺑﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ
ﻫﻤﻨﻮﻉ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﺭﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ
ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﻧﺎﺗﻤﺎﻣﺖ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺩ ﺍﮔﺮ ﺍﺭﺍﺩﻩ
ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﺮ ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﺑﺪ .
ﺍﻣﺎ ﺍﻣﯿﺮ ﻋﺒﺎﺱ ﺧﻮﺑﻢ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﯽ ﺍﻋﻀﺎﺀ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ
ﺍﻫﺪﺍﺀ ﮐﻨﯽ ﺍﻣﺎ ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺍﺟﺮﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﺰﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ
ﺑﺎﺭﯼ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﺍﺧﺬ ﮐﺮﺩﻩ ﺍ ﯼ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺰﺭﮔﺖ
ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺟﻬﺖ ﺗﺤﻘﻖ ﺍﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺱ
ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﮐﻮﭼﮑﻤﺎﻥ ﺭﻩ ﺗﻮﺷﻪ ﺭﺍﻩ
ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪﻩ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ .
نگارش : علیرضا امین زاده

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#159 Posted: 5 Jun 2014 23:54

دل گویه های مادر
ﺩﻝ ﮔﻮﻳﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﺎﺩﺭﻱ ﮐﻪ ﻋﻀﻮ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﺭﺍ ﻫﺪﻳﻪ ﮐﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ ﺗﺎ ﻏﻨﭽﻪ ﻧﺸﮑﻔﺘﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ

ﭼﻪ ﺯﻭﺩ ﻫﻢ ﻧﻔﺲ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﻱ ﺩﺭﺩ ﺷﺪﻱ
ﻭ ﺩﺭ ﻏﺒﺎﺭ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﻴﺮ ﻣﺮﮒ ﺳﺮﺩ ﺷﺪﻱ

ﭼﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻐﺰ ﺗﻮ ﺟﺎ ﺯﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﺎﻧﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﻭ ﺯﻭﺩ ﺑﻲ ﺭﻣﻖ ﻭ ﺑﻲ ﺍﻣﻴﺪ ﻭﺯﺭﺩ ﺷﺪﻱ

ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﻮﺩ
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻟﻒ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﺩ ﻓﺮﺩ ﺷﺪﻱ

ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺗﭙﺶ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺩﺭﻳﺎﺳﺖ
ﻭ ﺯﻭﺩ ﺗﺎﺯﻩ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺷﮑﻔﺘﻪ ﻣﺮﺩ ﺷﺪﻱ

ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ ﺟﺰ ﻋﮑﺲ ﺑﺮ ﺩﻳﻮﺍﺭ
ﻭﻟﻲ ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻲ ، ﻧﮕﻮ ﮐﻪ ﮔﺮﺩ ﺷﺪﻱ

ﺍﺛﺮﻱ ﺍﺯ :ﻣﻌﺼﻮﻣﻪ ﺳﻠﻤﺎﻧﻲ ﻣﻬﺮ ﺁﺑﺎﺩﯼ
ﻣﻨﺘﺨﺐ ﺟﺸﻨﻮﺍﺭﻩ ﻓﺮﻫﻨﮕﻲ ﻧﻔﺲ

ویرایش شده توسط: paridarya461

paridarya461

کاربر

ارسالها: 2333

#160 Posted: 5 Jun 2014 23:56

بهار بی من
ﻧﻤﻲ ﺩﺍﻧﻢ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﺁﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﻮﺩ،
ﻓﺼﻞ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﻲ ﻣﻦ !
ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﺑﻲ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﺗﻜﻪ ﺍﻱ ﺍﺑﺮ ﻋﻈﻤﺘﺶ ﺭﺍ
ﻟﻜﻪ ﺩﺍﺭ ﻧﻜﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻲ ﺗﺎﺑﻴﺪ ، ﭼﻤﻦ ﻫﺎﻱ ﺳﺒﺰ ﺧﻮﺷﺮﻧﮓ
ﺗﺎﺯﻩ ﺳﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻙ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻫﺎﻱ ﺳﭙﻴﺪ ﺳﻴﺐ
ﺑﺎﻍ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﻣﻐﺮﻭﺍﺭﺍﻧﻪ ﺯﻳﺒﺎﻳﻲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺥ
ﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ . ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﻧﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﻣﻲ ﺩﺍﺷﺘﻢ ،
ﺍﻣﺎ " ﻣﻦ " ﺩﻳﮕﺮ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮﺩﻡ !
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﺍ ﺳﻨﮕﺪﻝ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ . ﻣﻨﻲ ﻛﻪ
ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﺯﻳﺒﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻣﻲ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻡ ، ﺣﺎﻝ ﺑﻲ ﺧﻴﺎﻝ ﻣﻦ ﺩﺭ
ﻛﺎﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻌﺸﻮﻗﺎﻥ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺵ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻳﻦ ﻧﻜﺘﻪ
ﺳﺨﺖ ﺁﺯﺍﺭﻡ ﻣﻲ ﺩﺍﺩ ﻭﻟﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ . ﺑﻬﺎﺭﻱ ﻛﻪ
ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩ ﻣﻲ ﺩﻳﺪﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻦ ﺯﻳﺒﺎ ﻧﺒﻮﺩ !
ﺣﺎﻝ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﺎﺷﺪ ، ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺧﻮﺍﻫﺮﻡ
ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ . ﻳﻚ ﻫﻔﺘﻪ ﺍﻳﺴﺖ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﺑﻪ
ﻣﻼﻗﺎﺗﻢ ﻧﻤﻲ ﺁﻳﺪ . ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﻛﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﻣﻴﺰﻧﻨﺪ .
ﺷﺎﻳﺪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﻣﺘﺤﺎﻧﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ... ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ
ﻣﺮﺍ ﺩﻳﮕﺮ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ !
ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﺮﺩﻩ ، ﻭ
ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻣﺮﺍ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭﮎ ﻧﮑﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ . ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﯿﺰ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻏﯿﺮ
ﻗﺎﺑﻞ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻮﺩ . ﺍﻭﺍﯾﻞ ﺗﺼﻮﺭ ﻣﯿﮑﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺧﻮﺍﺏ
ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺑﺴﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ
ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﻢ ﻭ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﺑﺸﻤﺎﺭﻡ .
ﺗﺎ ﺁﻧﮑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﭘﺰﺷﮑﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﻡ ﺁﻣﺪ ﻭ
ﻭﺿﻌﯿﺖ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺷﺮﺡ ﺩﺍﺩ .
ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯿﺰﺩ ، ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ
ﻫﺎﯼ ﭘﺰﺷﮑﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﯾﮏ ﺍﺣﻤﻖ ﻣﯿﺪﺍﻧﺪ .
ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺟﻮﺍﺏ ﺳﺮﺩﺭﮔﻤﯽ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ
ﺑﻮﺩﻡ ! ﺩﻗﯿﻘﺎ ﺁﻧﭽﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ
ﺁﻥ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﻢ !
ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﭘﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ، ﮐﺎﺭﻫﺎ ﻭ
ﺁﺭﻭﺯﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﯽ
ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺣﺴﺮﺕ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻭ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ
ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﺷﻢ ، ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻐﯿﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ
ﺩﺳﺘﻢ ﻧﺒﻮﺩ !
ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﻢ ،
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎ ﻧﯿﺴﺘﻢ ، ﺩﻧﯿﺎ
ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﺴﯿﺎﺭﺗﻨﮓ ﻭ ﮐﻮﭼﮏ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺣﺘﯽ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺍﺯ
ﺍﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻭ
ﺍﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﻝ ﺑﮑﻨﻢ ﻭ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ
ﮐﻨﻢ .
ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻧﻮﺭ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﺑﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﯿﺪ ، ﻣﻦ
ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺩﺭ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ
ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻢ . ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﭘﺮ
ﮐﺮﺩ ، ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﯼ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺴﯿﻤﯽ
ﺁﺭﺍﻡ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺠﺎ ﻣﯿﺮﻭﺩ . ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ
ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎﻥ ﺳﺮﯼ ﺑﺰﻧﻢ ... ﮐﻢ ﮐﻢ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﻧﻮﺭ
ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪ ، ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﺎﻥ ﺩﯾﺪﻡ ، ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ
ﻗﺒﻞ ﺑﻮﺩ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﮑﺴﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ
ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺳﺎﻋﺖ ، ﺷﺶ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﺍﻣﺎ
ﺩﯾﮕﺮ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﯽ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ ، ﮔﻮﯾﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ
ﺩﺭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ ، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻨﻢ ﮐﺠﺎ
ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎﺷﻢ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ .
ﭘﺲ ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺳﺮ ﺯﺩﻡ ، ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺗﻤﺎﻡ
ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻢ ، ﺷﻬﺮﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ، ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻣﻮﺯﻩ ﻟﻮﻭﺭ ، ﺩﺭ
ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻧﻘﺎﺷﯽ ﺷﻬﺮ ﺷﻠﻮﻍ ﺟﻨﺘﻠﻪ ﺑﻠﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ ﻭ
ﺗﮏ ﺗﮏ ﺍﻓﺮﺍﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﻪ
ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﭼﺸﻢ ﺯﺩﻧﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ . ﻣﻦ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎﯾﯽ ﺑﯽ
ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ !! .
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺷﻨﺎﻭﺭ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ
ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻧﻬﺎﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺍﯼ ﻣﻄﻠﻖ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻢ . ﺩﺭ
ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻔﮕﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ، ﮔﻮﯾﯽ ﻧﯿﺮﻭﯾﯽ ﻋﻈﯿﻢ ﺍﺯ
ﻫﻤﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻓﺸﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺁﻥ ﺩﺭ
ﺣﺎﻝ ﻟﻪ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩﻡ . ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ
ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﻫﺴﺘﻢ . ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺩﺭﺩ ﻭ
ﻭﺣﺸﺖ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﺣﺪ ﺗﺤﻤﻞ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﺗﻮﺍﻧﺎﯾﯽ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩﻥ
ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ . ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯾﻢ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮﯼ ﻧﺎ ﻣﻔﻬﻮﻡ
ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺁﻥ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ
ﯼ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﻏﺎﺯ ﺗﺎ ﮐﻨﻮﻥ ، ﺗﻤﺎﻡ
ﻟﺤﻈﺎﺕ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﺰﺋﯿﺎﺕ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯾﻢ ﻣﯽ
ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﮐﺮﺩﻡ
ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺍﯼ ﺑﯿﺶ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﻧﮑﺸﯿﺪﻩ
ﺑﻮﺩ .. ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﻣﯿﺸﺪﻡ ...
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺭﺳﺎ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺳﮑﻮﺕ ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺖ
"ﺻﺒﺮ ﮐﻦ !. "
ﻭ ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ، ﺩﺭﺩ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺁﺯﺍﺭﻡ
ﻣﯿﺪﺍﺩ ، ﺷﺪﺕ ﺩﺭﺩ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ
ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺁﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺸﻨﻮﻡ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ .
ﺻﺪﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ :
" ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ !! .."
ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﺸﻦ ﻭ ﺯﻣﺨﺖ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ
ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺗﺮﯼ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯿﺮﺳﯿﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ
ﮔﻔﺖ :
" ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﻭﺍﻧﻢ ! " .
ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺸﻤﺌﺰ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ
ﮐﺮﺩ . ﺷﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺻﺪﺍ ﻣﻮﺝ ﻣﯿﺰﺩ ، ﺍﻣﺎ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﻭ ﺑﺎﻋﺚ
ﻭﺣﺸﺖ ﻣﻦ ﻣﯿﺸﺪ . ﺍﻭ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ؟ .
ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭﻝ ﺭﺳﺎ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﮔﻔﺖ :
" ﺍﺑﻠﯿﺲ ! ﻫﻨﻮﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ !! "
ﺗﺮﺱ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺣﺎﻃﻪ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ، ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ
ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻥ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺑﻮﺩﻡ !
ﺍﺑﻠﯿﺲ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ :
"ﺩﻭﺯﺥ ﺳﺰﺍﯼ ﭘﯿﺮﻭﺍﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ! ‏( 2 ‏) ﺍﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮﺍ ﭘﯿﺮﻭﯼ
ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ، ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﻧﺒﺎﺵ ﺍﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ
ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮ ! ﭘﺲ ﺣﺎﻝ ﻫﯿﭻ ﺭﺍﻩ ﮔﺮﯾﺰﯼ
ﻧﺪﺍﺭﺩ "
ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﮔﻔﺖ :
" ﻣﮕﺮ ﺁﻧﮑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺟﻬﺎﻧﯿﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ ! ـ "
ﺻﺪﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ :
" ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺯﺩ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮔﻮﯾﺎ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ
ﻫﻤﮕﯽ ﺭﺍ " ‏( 3)
ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﻓﺸﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮐﺎﺳﺘﻪ
ﺷﺪﻥ ﺍﺳﺖ ، ﺍﻃﺮﺍﻓﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻥ ﺑﻮﺩ ، ﻣﻦ ﺑﺎﺯ ﺩﺭ
ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺑﯿﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ . ﻫﻮﺍ ﮐﺎﻣﻼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ ﻭ
ﺗﻨﻬﺎ ﻧﻮﺭ ﭼﺮﺍﻍ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎﻻﯼ ﺗﺨﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﻗﺎﺑﻞ ﺩﯾﺪﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺩﺳﺘﮕﺎﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﺑﺪﻧﻢ ﻭﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺗﻐﯿﯿﺮﯼ ﺑﺮﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ .
ﯾﺎﺩ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﻬﺎﺭﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮑﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮔﻔﺖ :
"ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﭼﺎﺭ ﻣﺮﮒ ﻣﻐﺰﯼ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﯾﻦ
ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﮕﺎﻫﺎ ﻣﯽ
ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺒﺎﺗﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯿﻢ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ
ﻭﺍﻗﻊ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﻓﺘﻪ ! ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﺎ ﺍﻫﺪﺍﯼ
ﺍﻋﻀﺎ ﯼ ﭘﺴﺮﺗﻮﻥ ﺑﺎﻋﺚ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺸﯿﻦ "
ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﻋﺼﺒﯽ ﻣﯿﮑﺮﺩ ، ﻭ ﺑﻪ
ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﭼﺮﻧﺪﯾﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺍﻭ
ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﺍﻭ ﺣﺘﯽ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻗﺒﻮﻝ ﻣﺮﮒ ﻣﻦ ﻧﺒﻮﺩ، ﭼﮕﻮﻧﻪ
ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺒﺨﺸﺪ؟
ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﻗﺒﻞ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺍﻧﺘﻘﺎﻝ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺍﻣﺎ ﺻﺪﺍ
ﮔﻔﺖ ﺑﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺩﻭﺯﺥ ﻧﺠﺎﺕ
ﯾﺎﺑﻢ ..
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ،
ﻣﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ! ﻭ ﺑﺪﻧﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﻀﻮﯼ ﻗﻄﻊ
ﺷﺪﻩ ﻭ ﺑﯽ ﺍﺭﺯﺵ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ ، ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻝ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ
ﯾﮏ ﮔﻨﺞ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﮔﺮﺩﯾﺪﻩ
ﺁﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺪﻥ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻥ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻦ
ﮔﺮﺩﺩ؟
* (1) ﺁﯾﻪ 18 ﺍﻋﺮﺍﻑ
ﮔﻔﺖ ﺑﺮﻭﻥ ﺷﻮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﮑﻮﻫﯿﺪﻩ ﺭﺍﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﭘﺲ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺍﺯ
ﺗﻮ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﮐﻨﺪ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﻗﻄﻌﺎ ﺩﻭﺯﺥ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻡ
* (2) ﺁﯾﻪ 32 ﻣﺎﺋﺪﻩ
ﻫﺮﮐﺲ ﺑﮑﺸﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻗﺘﻞ ﮐﺴﯽ ﯾﺎ ﺗﺒﻬﮑﺎﺭﯼ
ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺁﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﮑﺸﺪ ﻫﻤﮕﯽ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﻭ ﺁﻧﮑﺲ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﻩ
ﺳﺎﺯﺩ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮔﻮﯾﯽ ﺯﻧﺪﻩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﮕﯽ ﺭﺍ
نگارش : دانیال قندی

صفحه 16 از 17: « پیشین 1 ... 14 15 16 17 پسین »

خاطرات و داستان های ادبی /

Organ Donation Stories | داستان های اهداء عضو

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا