انجمن لوتی: عکس سکسی جدید، فیلم سکسی جدید، داستان سکسی
خاطرات و داستان های ادبی
  
صفحه  صفحه 7 از 13:  « پیشین  1  ...  6  7  8  ...  12  13  پسین »

شبح اپرا


زن

 

قسمت پنجاه و هشت

ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. ﺩﻭ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﭘﮋﻭﺍﮎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎﻥ، ﺍﯾﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍ ﮐﺮﺩ: »ﺍﺭﯾﮏ...«! ﭼﻪ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﻮﺩ؟... ﻫﺮ ﺩﻭ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻓﺮﺍ ﺭﺳﯿﺪﻩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﺧﯿﺰﺩ، ﺍﻣﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ. »ﻧﺮﻭ! ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﯽ«! »ﺍﻣﺎ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ؟ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ ﺳﺮﻣﺎ ﺑﺨﻮﺭﯼ«! »ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﻣﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺘﺮﺳﯿﻢ، ﺑﻪ ﺟﺰ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﻫﺎ، ﻭ ﺣﺎﻻ ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﻫﺎ ﺩﻭﺭﯾﻢ... ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺒﯿﻨﻢ... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺁﺯﺭﺩﻩ ﮐﻨﯿﻢ... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﺆﻇﻨﺶ ﺭﺍ ﺗﺤﺮﯾﮏ ﮐﻨﯿﻢ... ﺍﻻﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺖ. « »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ! ﯾﮏ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﺷﺐ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﯿﻢ«! »ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﻢ، ﺍﻭ ﺩﭼﺎﺭ ﺭﻧﺠﯽ ﺍﺑﺪﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. « »ﺁﺧﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺭﻧﺞ ﺍﻭ ﻧﺸﻮﯾﻢ...! « »ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ...، ﭼﻮﻥ ﻗﻄﻌﺎً ﺍﺯ ﺭﻧﺞ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ. « ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﻓﺰﻭﺩ: »ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﻭﻃﺮﻓﻪ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻥ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻣﻌﺮﺽ ﺍﯾﻦ ﺧﻄﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﺪ. « »ﯾﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ؟ « »ﺣﺎﺿﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺁﺩﻡ ﺑﮑﺸﺪ«! »ﺍﻣﺎ ﺁﺩﻡ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﮐﺠﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺁﺩﻡ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﺩ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﮕﺮﺩﺩ. ﺣﻼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﺍﺭﯾﮏ ﯾﮏ ﺭﻭﺡ ﻧﯿﺴﺖ، ﺁﺩﻡ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭﺵ ﮐﻨﺪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻫﺪ«! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ. »ﻧﻪ، ﻧﻪ! ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﺍﺭﯾﮏ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﺮﺩ، ﺟﺰ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ. « »ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯽ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﯽ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﭘﯿﺸﺶ؟ « »ﭼﻮﻥ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺑﻮﺩﻡ. ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺗﺮﮐﺶ ﮐﺮﺩﻡ، ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ... « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ:»ﺁﻩ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻨﻔﺮﻡ...! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮ، ﺗﻮﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻨﻔﺮﯼ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻧﺖ ﺑﺸﻨﻮﻡ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﻢ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺣﯿﺮﺕ ﺁﻭﺭ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫﻢ... « ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﻪ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: »ﻧﻪ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺗﻠﺨﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮﺏ ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ...! ﺗﻮ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﯼ! ﺗﺮﺱ ﺗﻮ، ﻭﺣﺸﺖ ﺗﻮ، ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻓﻘﻂ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺷﺪﯾﺪﺗﺮﯾﻦ ﻧﻮﻋﺶ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﺪ. ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻮﻉ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ، ﻟﺮﺯﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﻣﺖ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ... ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦ: ﻣﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﻗﺼﺮﯼ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ«! ﻭ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ. ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﮔﻔﺖ: »ﭘﺲ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ؟ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺵ ﺭﺍﺋﻮﻝ! ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ: ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ! ﺍﮔﺮ ﺑﺮﻭﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﻢ«! ﺳﮑﻮﺕ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﯽ ﺑﯿﻦ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺣﺎﮐﻢ ﺷﺪ... ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎﻥ، ﯾﮏ ﺳﺎﯾﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ.... ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ، ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ: »ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺟﻮﺍﺏ، ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﯿﺴﺘﯽ، ﭼﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﯼ؟ « ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﮔﻔﺖ: »ﻭﺣﺸﺖ...! « ﺍﯾﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺧﻔﻪ ﮐﺮﺩ. ﺑﺎ ﺑﻐﻀﯽ ﻓﺰﺍﯾﻨﺪﻩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ:»ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭ ﻣﺮﺍ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﺎﺷﻢ، ﺭﺍﺋﻮﻝ؟ ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮑﻦ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﯼ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻨﯽ، ﺍﺭﯾﮏ ﺟﻠﻮﯼ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ. ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺍﺯ ﻣﻦ ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﺑﺨﺸﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ...! ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺒﻢ ﺩﺍﺩﻩ. ﺍﻭ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﺩ! ﺑﺎ ﻋﺸﻘﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﻭ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﺩﺯﺩﯾﺪ...! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ ﻣﺮﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺭ ﺯﯾﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺣﺒﺲ ﮐﺮﺩ... ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺧﺰﺩ ﻭ ﻧﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ...! ﻭ ﺑﻌﺪ ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﻢ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻢ. ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺍﻧﺪ، ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ... ﺁﺯﺍﯼ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﺮﺩ... ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﺁﻥ ﺟﺎﺩﻩ ﯼ ﺍﺳﺮﺍﺭﺁﻣﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ... ﻓﻘﻂ... ﻓﻘﻂ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ... ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﻡ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺒﻮﺩ، ﺭﻭﺡ ﻧﺒﻮﺩ، ﺟﻦ ﻧﺒﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻭﺍ ﺑﻮﺩ... ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺁﻭﺍﺯ ﺧﻮﺍﻧﺪ. »ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯﺵ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻡ... ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻡ...! »ﺁﻥ ﺷﺐ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻧﺰﺩﯾﻢ. ﺍﻭ ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺁﻭﺍﯼ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺁﺳﺎﯾﺶ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﯼ ﺩﺯﺩﻣﻮﻧﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺷﺮﻣﻨﺪﻩ ﺍﻡ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﯾﮏ ﻭﯾﮋﮔﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ، ﺟﺰ ﻫﻤﺎﻥ ﻧﻮﺍﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻝ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ. ﻣﺎﺟﺮﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﯾﺎﺩﻡ ﺭﻓﺖ. ﻓﻘﻂ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻭﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺑﺎ ﺷﯿﺪﺍﯾﯽ ﻭ ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ. ﻣﻦ ﺟﺰﺋﯽ ﺍﺯ ﺭﻣﮥ "ﺍﺭﻓﻪ" ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ! ﺁﻭﺍ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺭﻧﺞ، ﺧﻮﺷﯽ، ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ، ﺷﻌﻒ، ﻣﺮﮒ ﻭ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺍﻧﺪ... ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ... ﻭ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ!... ﻗﻄﻌﺎﺕ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺧﻮﺍﻧﺪ... ﻭ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﺍﺯ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻭ ﺭﺧﻮﺕ ﻭ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﯿﺪ... ﺭﻭﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎﻭﺭﺍ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺴﮑﯿﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺍﺩﯼ ﺭﺅﯾﺎ ﺑﺮﺩ. ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻢ. »ﻭﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺑﺎ ﺍﺛﺎﺛﯿﻪ ﺳﺎﺩﻩ، ﺷﺎﻣﻞ ﯾﮏ ﺗﺨﺘﺨﻮﺍﺏ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﭼﻮﺏ ﻣﺎﻫﻮﻥ ﻭ ﭼﻨﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﺯ ﺁﺛﺎﺭ "ﮊﻭﯾﯽ،" ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺎ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﺑﺎﻻﯼ ﻃﺎﻗﭽﻪ ﯼ ﻣﺮﻣﺮﯼ ﯾﮏ ﮔﻨﺠﻪ ﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻟﻮﯾﯽ ﻓﯿﻠﯿﭗ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩ؟... ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﻣﺎﻟﯿﺪﻡ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺍﺯ ﮐﺎﺑﻮﺳﯽ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮﻡ... »ﺍﻓﺴﻮﺱ، ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ. ﯾﮏ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩﻡ.ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ، ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺁﺏ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺁﺏ ﮔﺮﻡ ﺩﺍﺷﺖ.ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏ، ﺭﻭﯼ ﻗﻔﺴﻪ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮ ﻗﺮﻣﺰ ﺩﯾﺪﻡ. ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﺫﻫﻨﻢ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﺗﺮﺩﯾﺪﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺮﺩ. ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ: "ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﻧﯿﺎﺯﯼ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺎﺷﯽ. ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻧﯿﺎ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺭﯼ. ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ، ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺍﺳﺖ، ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﺗﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺧﺖ ﻭ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻧﯿﺎﺯ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯽ، ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻢ". ‏
     
  
زن

 

قسمت پنجاه و نه

‏»ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﻡ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺗﺎ ﮐﯽ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺎﺩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ. »ﻣﺜﻞ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺩﻭﺭ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﺩﻭﯾﺪﻡ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ، ﺍﻣﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪﻡ. ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻫﻮﻡ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﻟﺬﺗﯽ ﮐﺮﯾﻪ ﻧﺼﯿﺒﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ؛ ﺁﻭﺍﯼ ﺷﺒﺢ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ... ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﺣﻤﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻮﺍﻗﺒﺶ ﺭﺍ ﺑﭙﺬﯾﺮﺩ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﺴﺘﺤﻘﺶ ﻫﻢ ﺑﻮﺩﻡ! ﺑﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﮐﻮﺑﯿﺪﻡ. ﺩﺭ ﯾﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﺨﻨﺪﻡ ﻭ ﻫﻢ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻢ. »ﺍﺭﯾﮏ ﺩﺭ ﯾﮏ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﻣﺮﺍ ﯾﺎﻓﺖ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﻪ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺯﺩ، ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻭﺭﯼ ﺩﺭ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻬﺶ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺶ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺟﻌﺒﻪ ﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﺮ ﻓﺮﺻﺖ، ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺖ ﭼﯿﺪ. ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺀِﺗﻔﺎﻫﻢ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﻧﻘﺎﺏ، ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺷﺮﺍﻓﺘﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ. »ﺑﺎ ﻣﺘﺎﻧﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: "ﺗﻮ ﻫﺮﮔﺰ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺍﺭﯾﮏ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯽ". »ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺍ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺗﺎ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺭﻭﺯ، ﻫﻨﻮﺯ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻟﻄﻒ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻭ ﺑﻌﺪﺍﺯﻇﻬﺮ ﺍﺳﺖ. ﮔﻔﺖ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭﻗﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ، ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺳﺎﻋﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮐﻮﮎ ﻭ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮﺩ. ﮔﻔﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﻭﺿﻌﻢ، ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻏﺬﺍﺧﻮﺭﯼ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺩﻟﭙﺬﯾﺮﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ. »ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻡ، ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﮐﻮﺑﯿﺪﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻤﺎﻡ ﺭﻓﺘﻢ. ﯾﮏ ﻗﯿﭽﯽ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺍﮔﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ، ﺍﺭﯾﮏ ﭘﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﻠﯿﻤﺶ ﺩﺭﺍﺯﺗﺮ ﮐﻨﺪ، ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﮐﻨﻢ. ﺑﻌﺪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺘﺤﻤﺎﻡ ﺷﺪﻡ. ﺧﻨﮑﯽ ﺁﺏ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﮐﺮﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺷﺎﺩﺍﺑﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺭﯾﮏ ﺷﻮﺩ، ﻧﮑﻨﻢ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﺰﻭﻡ، ﺗﻤﻠﻘﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﺯﯾﺎﺑﻢ. ﺍﻭﻝ ﺍﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻧﻘﺸﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻣﻦ ﺩﺍﺷﺖ، ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ. ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﻦ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﯽ ﺩﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺗﻤﺼﻤﯿﻤﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﯼ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺩﯼ ﺍﺯ ﻧﺰﺩ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﻡ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺘﺮﺳﻢ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ، ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﻢ، ﻭ ﺑﻘﯿﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﻭﻗﻒ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. »ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ: "ﻣﻨﻈﻮﺭﺕ ﺍﺯ ﺑﻘﯿﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺯﻣﺎﻥ ﭼﯽ ﺍﺳﺖ؟" ﺑﺎ ﻗﻄﻌﯿﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: "ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ." »ﭘﺮﺳﯿﻢ ﺁﯾﺎ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ ﺁﺯﺍﺩﻡ؟ »ﮔﻔﺖ: "ﺁﺯﺍﺩﯼ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ. ﭼﻮﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺭﻭﺯ، ﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻧﺘﺮﺳﯽ. ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﺧﻮﺩﺕ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺍﺭﯾﮏ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﺁﯾﯽ"!... »ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﻟﺤﻨﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺷﺪﻡ. ﺩﺭ ﮐﻼﻣﺶ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺑﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻡ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﻧﻘﺎﺑﺶ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺟﻪ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﭼﻬﺎﺭﮔﻮﺵ ﺍﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ، ﻧﻤﯽ ﮐﺎﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺭﭼﻪ ﯼ ﺍﺑﺮﯾﺸﻤﯽ ﺳﯿﺎﻩ، ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺭﯾﺶ ﻧﻘﺎﺏ، ﯾﮏ، ﺩﻭ، ﺳﻪ، ﭼﻬﺎﺭ ﻗﻄﺮﻩ ﺍﺷﮏ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ. »ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﯾﺶ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯿﺰ ﺑﻮﺩ، ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ ﺷﺪﯾﺪ، ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻢ. ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ، ﺑﺎ ﺍﺷﺘﻬﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﭼﻨﺪ ﺧﺮﭼﻨﮓ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﺏ "ﺗﻮﮐﻪ" ﻃﺒﺦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﮐُﻨﯿﮓ ﺑﺮﮒ ﺁﻭﺭﺩﻩ. ﺍﺭﯾﮏ ﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪ. ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﺍﻫﻞ ﮐﺠﺎﺳﺖ، ﻭ ﺁﯾﺎ ﻧﺎﻡ ﺍﺭﯾﮏ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﺎﺳﺘﮕﺎﻩ ﺍﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎﻭﯾﺎﯾﯽ ﺍﻭ ﻧﯿﺴﺖ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻧﺎﻡ ﯾﺎ ﮐﺸﻮﺭﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﺎﻡ ﺍﺭﯾﮏ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩﻩ. ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﭼﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻋﻼﻗﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﮐﺸﯿﺪﻥ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺍﺳﺎﺭﺗﻢ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ: "ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﮔﻮﺭ، ﻣﺤﺒﺖ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ. « »ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ" :ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﻣﮑﺎﻧﺶ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﯿﻢ". »ﺳﭙﺲ، ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﺎﯾﻞ ﺍﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ، ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪﻡ. ﺩﺳﺘﺶ ﻧﻤﻨﺎﮎ ﻭ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﯾﺎﺩﻡ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﺳﺖ ﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﻣﺮﮒ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. »ﻧﺎﻟﯿﺪ" :ﺁﻩ، ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺶ"! »ﻭ ﺩﺭﯼ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﺭﻭﯾﻢ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ، ﺷﺎﯾﺪ ﺩﯾﺪﻧﺶ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﺎﺷﺪ... ﮐﻤﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ﺍﺳﺖ". ﺭﻓﺘﺎﺭ، ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻭ ﺷﯿﻮﻩ ﯼ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺵ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺑﺨﺸﯿﺪ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺘﺮﺳﻢ. »ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻡ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﺁﺩﻡ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ. ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺗﺰﯾﯿﻨﺎﺕ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ، ﺧﻂ ﺣﺎﻣﻞ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺖ ﻫﺎﯼ "ﺭﻭﺯ ﻗﻬﺮ ﺍﻟﻬﯽ،*" ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻭﺳﻂ ﺍﺗﺎﻕ، ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺥ ﺯﺭﺑﻔﺘﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﻭﯾﺨﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺯﯾﺮ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺍﭘﺮﺩﻩ، ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺳﺮﮔﺸﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. »ﺑﺎ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻢ. »ﺍﺭﯾﮏ ﮔﻔﺖ: "ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﻢ. ﺁﺩﻡ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﻨﺪ، ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﺑﺪﯾﺖ". »ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻨﻘﻠﺒﻢ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺳﺮﻡ ﺭﺍﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻡ. ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺷﻮﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺻﻔﺤﻪ ﯼ ﮐﻠﯿﺪ ﯾﮏ ﺍﺭﮒ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﯾﮏ ﺩﻓﺘﺮ ﻧﺖ ﻧﻮﯾﺴﯽ، ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﺖ ﻫﺎﯼ ﻗﺮﻣﺰ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﺑﻮﺩ. ﺍﺟﺎﺯﻩ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﻡ. ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ" :ﺩﻭﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﭘﯿﺮﻭﺯﻣﻨﺪ." »ﺍﺭﯾﮏ ﮔﻔﺖ: "ﺑﻠﻪ، ﮔﺎﻫﯽ ﺁﻫﻨﮓ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﻡ.‏
     
  
زن

 

قسمت شصت

ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻝ ﭘﯿﺶ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﻡ. ﻭﻗﺘﯽ ﺍﯾﻦ ﺁﻫﻨﮓ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﻨﻢ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﺧﯿﺰﻡ". »ﮔﻔﺘﻢ: "ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﮐﺎﺭ ﻧﮑﻨﯿﺪ". ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:»ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﻭﯾﺶ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﻡ. ﺑﻌﺪ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ". »ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺷﺎﻣﺪﺵ ﻭ ﻧﯿﺰ ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ﺍﻧﺰﺟﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺎﻧﺪﻥ ﺁﻥ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺩﺍﺷﺘﻢ، ﭘﺮﺳﯿﺪﻡ" :ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻗﻄﻌﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺩﻭﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﭘﯿﺮﻭﺯﻣﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﻨﻮﺍﺯﯾﺪ؟" ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﮔﻔﺖ: "ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﺪ. ﺍﯾﻦ ﺩﻭﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻟﻮﺭﻧﺘﺴﻮ ﺩﺍﭘﻮﻧﺘﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ، ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻑ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﻟﻬﺎﻡ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﮐﯿﻔﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﯿﺪ، ﺍﺯ ﻣﻮﺗﺴﺎﺭﺕ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺎﻥ ﻣﯽ ﻧﻮﺍﺯﻡ، ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻥ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺷﺮﯾﻒ ﻭ ﻧﺠﯿﺐ ﺩﺭ ﺫﻫﻨﺖ ﻣﯽ ﭘﺮﻭﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﺩﻭﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ؛ ﻫﺮﮔﺰ ﺁﺗﺶ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﻓﺮﻭﺩ ﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ". »ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ. ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻥ، ﻫﯿﭻ ﺁﯾﻨﻪ ﺍﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﻨﻢ، ﺍﻣﺎ ﺍﺭﯾﮏ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﺸﺖ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﮔﻔﺖ" :ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﯾﮏ ﻧﻮﻉ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺸﻮﺩ، ﻣﯽ ﺑﻠﻌﺪﺵ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺍﯼ، ﺍﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺸﻮﺩ، ﺗﻤﺎ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺯﯾﺒﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺑﺮﮔﺮﺩﯼ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ. ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﯿﻢ". »ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺁﺧﺮ ﺭﺍ ﻃﻮﺭﯼ ﺍﺩﺍ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﻨﺪ. »ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﮑﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻣﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺩﻭﺋﺖ ﺍﺗﻠﻠﻮ ﺭﺍ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﻭ ﺑﯽ ﺩﺭﻧﮓ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻓﺮﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﺪ. ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﻘﺶ ﺩﺯﺩﻣﻮﻧﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﻭ ﻭﺣﺸﺘﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﯽ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﻤﺒﺎﺯﯼ ﺍﯼ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﺤﻮ ﻭ ﻣﻀﻤﺤﻞ ﮐﻨﺪ، ﻭﺣﺸﺘﯽ ﺷﮕﺮﻑ ﺩﺭ ﻣﻦ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺣﻮﺍﺩﺛﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﯼ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﺟﺮﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺍﯾﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺁﻭﺭﺩ. ﺍﻣﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﺭﯾﮏ ﺑﺎ ﻫﺮ ﻧﺖ ﺭﻭﺡ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﮔﯿﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺗﻨﺪﺭﻭﺍﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻗﺪﺭﺕ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺳﻘﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﻓﻨﺎﮐﯽ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ. ﻋﺸﻖ، ﺣﺴﺎﺩﺕ، ﻧﻔﺮﺕ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩﻫﺎﯼ ﺟﺎﻧﺨﺮﺍﺵ، ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﮐﺮﺩ. ﻧﻘﺎﺏِ ﺳﯿﺎﻩِ ﺍﺭﯾﮏ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻧﻘﺎﺏ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺁﻥ ﻣﻮﺭ ﺳﯿﺎﻩ ﭘﻮﺳﺖ ﻭﻧﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﺍﺗﻠﻠﻮ ﺑﻮﺩ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺣﺎﻻ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ. ﺍﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺯﺩﻣﻮﻧﺎﯼ ﭘﺮﺣﯿﺎ، ﻫﯿﭻ ﺗﻼﺷﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﯾﺰ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺍﻭ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻡ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﺟﺬﺑﻪ ﻭ ﮐﺸﺶ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪﻡ ﻭ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺤﯿﻄﯽ، ﮔﻮﺍﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ. ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺑﺎ ﺷﻌﻠﻪ ﯼ ﻫﻨﺮ ﺩﮔﺮﮔﻮﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺁﻥ ﺁﻭﺍ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ. ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﭼﺎﺑﮑﯽ، ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻡ. ﺁﻩ، ﻭﺣﺸﺖ...! ﻭﺣﺸﺖ...! ﻭﺣﺸﺖ...! « ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﯼ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﺮﺍﺳﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻣﮑﺚ ﮐﺮﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻟﺮﺯﺍﻧﺶ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻤﺶ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﭘﮋﻭﺍﮎ ﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﺎﻡ ﺍﺭﯾﮏ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﯾﻨﮏ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﻧﺎﻟﯿﺪﻧﺪ: »ﻭﺣﺸﺖ! ﻭﺣﺸﺖ! ﻭﺣﺸﺖ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻭ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮﺍﺱ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ، ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺻﺎﻑ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ، ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮔﻔﺖ: »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﻋﺠﯿﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﺐ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻣﻼﯾﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺁﻭﺍﻫﺎﯼ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﺍﺳﺖ. ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺭﻧﺞ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ«! »ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻥ ﺭﺍﺯ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﯽ، ﮔﻮﺵ ﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺿﺠﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. « ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺮﺯﺷﯽ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺣﺎﻣﯽ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ: »ﺑﻠﻪ، ﺍﮔﺮ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﻫﻢ ﻋﻤﺮ ﮐﻨﻢ، ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﺁﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻓﻮﻕ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻭ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺯﺧﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ ﮐﻪ ﺍﻭ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻥ ﺁﻥ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯼ ﺧﻮﻓﻨﺎﮎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﯿﺮﻩ ﯼ ﻣﻦ ﮐﺸﯿﺪ. ﺁﻥ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯼ ﻫﻮﻟﻨﺎﮎ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﻢ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. »ﺁﻩ ﺭﺍﺋﻮﻝ! ﮔﻮﺵ ﻫﺎﯾﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺍﻭ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﻩ ﯼ ﺁﻥ ﭼﯿﺰ، ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯼ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺍﻭﺳﺖ. ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺁﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﻢ؟ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺷﺮﺡ ﺑﺪﻫﻢ؟ ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﺗﻮ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﺸﮏ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﺬﺭ ﻗﺮﻥ ﻫﺎ ﺁﻥ ﺭﺍ ﭘﮋﻣﺮﻩ ﮐﺮﺩﻩ، ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﯾﮏ ﮐﺎﺑﻮﺱ ﺑﺎﺷﯽ، ﺻﻮﺭﺕ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﭘﺮﻭﺱ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ. ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ "ﻣﺮﮒ ﺳﺮﺥ" ﺭﺍ ﺩﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﻟﻤﺎﺳﮑﻪ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽ ﺯﺩ. ﺍﻣﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺟﻤﺠﻤﻪ ﻫﺎ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﺮﺱ ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﺷﺎﻥ ﺯﻧﺪﻩ ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ، ﺗﺼﻮﺭ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﻘﺎﺏ ﻣﺮﮒ ﺳﺮﺥ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭼﻬﺎﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ، ﺑﯿﻨﯽ ﻭ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﻮﺩ. ﺧﺸﻢ ﻗﺪﺭﺗﻤﻨﺪﺍﻧﻪ ﯼ ﯾﮏ ﺷﯿﻄﺎﻥ! ﻭ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﭘﺮﺗﻮ ﻧﻮﺭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ، ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭﺵ ﺭﺍ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺑﺒﯿﻨﺪ... ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﻣﺜﻞ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﯼ ﻭﺣﺸﺖ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺧﻮﺭﺩﻡ. »ﻣﺜﻞ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﯼ ﺷﻮﻡ ﻣﺮﮒ ﻃﺮﻓﻢ ﺁﻣﺪ. ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﻟﺒﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻢ ﻣﯽ ﺳﺎﯾﯿﺪ. ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ، ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﻭ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﻫﯿﺲ ﻫﯿﺲ ﺍﺯ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﮐﺮﺩ ﯾﺎ ﻫﺬﯾﺎﻥ ﮔﻔﺖ...، ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ!... ﺭﻭﯼ ﻣﻦ ﺧﻢ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: "ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ! ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺑﺒﯿﻨﯽ! ﺧﻮﺏ ﺑﺒﯿﻦ! ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺳﯿﺮﺍﺏ ﮐﻦ، ﺭﻭﺣﺖ ﺭﺍ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺯﺷﺘﯽ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺷﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ ﮐﻦ! ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺍﺭﯾﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ! ﺣﺎﻻ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺁﻥ ﺁﻭﺍ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯽ! ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯾﻢ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮﺩ، ﻧﻪ؟
     
  
زن

 

قسمت شصت و یک

ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺑﺪﺍﻧﯽ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺍﻡ! ﺁﻩ، ﺷﻤﺎ ﺯﻥ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯾﺪ"! »ﺑﻌﺪ ﻗﺎﻩ ﻗﺎﻩ ﺧﻨﺪﯾﺪ ﻭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ: "ﺁﻩ، ﺷﻤﺎ ﺯﻥ ﻫﺎ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯾﺪ"! »ﺧﻨﺪﻩ ﺍﺵ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻏﺮﺷﯽ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺧﺸﻦ، ﮐﻒ ﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﻓﻨﺎﮎ ﺑﻮﺩ. ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ: "ﺧﻮﺏ، ﺭﺍﺿﯽ ﺷﺪﯼ؟ ﺁﺩﻡ ﺧﻮﺵ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺍﯼ ﺍﻡ، ﻧﻪ؟... ﻭﻗﺘﯽ ﺯﻧﯽ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ، ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺑﺪ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ، ﻣﻦ ﯾﮏ ﺟﻮﺭ ﺩﻭﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﺍﻡ"! »ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﮐﻤﺮﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻗﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺁﻥ ﭼﯿﺰ ﻫﻮﻟﻨﺎﮎ، ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ، ﻏﺮﯾﺪ: "ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ! ﻣﻦ ﺩﻭﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﭘﯿﺮﻭﺯﻣﻨﺪﻡ"! »ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻡ ﻭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺭﺣﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﯽ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺑﺲ ﺍﺳﺖ! ﺑﺲ ﺍﺳﺖ! ﻣﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ. ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﺑﮕﻮ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﻏﺬﺍﺧﻮﺭﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﻢ«! »ﺍﻭﻩ ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺪﺍﻧﯽ، ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺵ«! »ﺑﻠﻪ، ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﭘﯿﺶ ﺍﻭ؛ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﻢ! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺵ! ﺭﺍﺯ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﭼﯿﺰﯼ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﻢ«! »ﺁﻩ ﺭﺍﺋﻮﻝِ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﮐﻦ، ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺪﺍﻧﯽ، ﮔﻮﺵ ﮐﻦ...! ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ... ﻭ ﺑﻌﺪ... ﺍﻭﻩ، ﺧﯿﻠﯽ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺍﺳﺖ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺗﺤﮑﻢ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮﺏ، ﭼﯽ؟ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺮﯾﺰ! ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﺮﯾﺰ! ﺯﻭﺩ«! »ﺑﻌﺪ ﻫﯿﺲ ﻫﯿﺲ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺁﻩ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﻢ، ﺁﺭﻩ؟... ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﯾﮏ ﻧﻘﺎﺏ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﻡ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ، ﻧﻪ؟ ﻭ ﺍﯾﻦ... ﺍﯾﻦ... ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻦ ﯾﮏ ﻧﻘﺎﺏ ﺍﺳﺖ؟ ﺧﻮﺏ... "ﻭ ﻏﺮﯾﺪ":ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺁﻥ ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﯼ، ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﻦ! ﺑﯿﺎ! ﺑﯿﺎ ﺟﻠﻮ! ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ! ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺖ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﺑﯿﺎﻭﺭ! ﻭ ﺍﮔﺮ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻗﺮﺽ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﻭ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﯼ ﻧﻘﺎﺏ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ". »ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﺍﻓﺘﺎﺩﻡ، ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺮﺳﻨﺎﮐﺶ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. ﮔﻮﺷﺖ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ، ﮔﻮﺷﺖ ﻣﺮﺩﻩ ﯼ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ ﺭﺍ! »ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺣﻨﺠﺮﻩ ﺍﺵ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﮐﻮﺭﻩ ﺍﯼ ﻧﻔﺲ ﻣﯽ ﺯﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺗﭙﯿﺪ، ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: " ﺣﺎﻻ، ﺑﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎ، ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ!... ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﺪ، ﻭ ﻫﺮﮔﺰ، ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ...! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﻣﻦ ﺗﺎﺑﻮﺗﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﯾﻨﺪﻩ، ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﻣﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ...! ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ، ﺍﻻﻥ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪﻡ، ﺩﺍﺭﻡ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ،... ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺗﻮ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﮐﻪ ﻧﻘﺎﺏ ﻣﺮﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮﺍ ﺗﺮﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ...! ﺗﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺯﯾﺒﺎ ﺑﺎﺷﻢ، ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﯼ، ﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﯽ... ﺍﻣﺎ، ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﺮﺍﻫﺖ ﻣﻦ ﺁﮔﺎﻫﯽ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ... ﭘﺲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻡ...!!! ﭼﺮﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽ؟ ﺁﻩ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ، ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽ...! ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺪﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮﺍ ﻧﺪﯾﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭﻡ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﻧﺒﯿﻨﺪ، ﺑﺎ ﺍﺷﮏ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﻘﺎﺏ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺩﺍﺩ"! »ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﺮﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﮐﺸﯿﺪ. ﻭ ﺑﻌﺪ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺭﯼ ﺧﺰﯾﺪ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﺶ ﺭﻓﺖ، ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺁﻥ ﻣﻨﻈﺮﻩ ﯼ ﻫﻮﻟﻨﺎﮎ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺳﮑﻮﺗﯽ ﻣﺮﮔﺒﺎﺭ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺁﻥ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻓﺮﺟﺎﻡ ﮐﺎﺭﻡ، ﻭ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﻘﺎﺏ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﻢ. ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺁﻥ ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﺎ ﺍﺑﺪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﮐﻨﺠﮑﺎﯼ ﺍﻡ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﯾﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﻮﺩ. ﭘﯿﺶ ﺗﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻘﺎﺏ ﺍﻭ ﺩﺳﺖ ﻧﺰﻧﻢ، ﺧﻄﺮﯼ ﻣﺮﺍ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﻭ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻧﻘﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﺮ ﺧﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﯽ ﺍﺣﺘﯿﺎﻃﯽ ﺍﻡ ﻟﻌﻨﺖ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻭﺟﻮﺩ، ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﻫﺮﺍﺳﻢ، ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻢ ﺍﺳﺘﺪﻻﻝ ﻫﯿﻮﻻ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺍﺳﺖ. ﺑﻠﻪ، ﺍﮔﺮ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﺵ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻡ... ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﻧﻘﺎﺏ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮐﺎﻓﯽ ﻣﺘﺄﺛﺮﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺗﺮﺣﻢ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﭙﺬﯾﺮﻡ. ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻣﻦ ﺁﺩﻡ ﺣﻖ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽ ﻧﺒﻮﺩﻡ ﻭ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺁﻭﺍﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺒﻮﻏﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻣﺎﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪﻩ. ﺑﻠﻪ، ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ. ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ، ﺩﯾﮕﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎﺯﻧﻤﯽ ﮔﺸﺘﻢ. ﻣﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺁﺩﻡ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻫﻤﺨﺎﻧﻪ ﺷﻮﺩ؟ »ﺍﺯ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭﺵ، ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺣﻔﺮﻩ ﯼ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺑﻪ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﻋﺸﻖ ﻭﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﭘﯽ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﻣﻘﺎﻭﻣﺘﯽ ﮐﻨﻢ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺩﺭﺍﺯﯼ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﻫﯿﻮﻻ، ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﻧﯿﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻭ ﺗﺎ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﯾﺒﺎ ﻣﯽ ﺁﻓﺮﯾﺪ، ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺗﺎﺑﻮﺕ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎﺯ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺑﺪﻭﻥ ﻧﻘﺎﺏ ﺁﻥ ﻫﯿﻮﻻ ﺑﯿﻔﺘﺪ، ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺰﯾﺪﻡ ﻭ ﻗﯿﭽﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮﺍﺳﺒﺎﺭﻡ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺩﻫﺪ، ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﺭﮒ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. »ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺁﻣﯿﺰ ﺍﺭﯾﮏ ﺭﺍ، ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺍﭘﺮﺍ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺩﺭﮎ ﮐﺮﺩﻡ. ﺁﻥ ﭼﻪ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﯼ ﺗﻠﺨﯽ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺑﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ. "ﺩﻭﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﭘﯿﺮﻭﺯﻣﻨﺪ" ﺍﻭ ـ ﭼﻮﻥ ﺷﮏ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻣﻬﺎﺑﺖ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﺑﻪ ﺷﺎﻫﮑﺎﺭﺵ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ. ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﺑﻠﻨﺪ، ﻫﻮﻟﻨﺎﮎ ﻭ ﭘﺮﺷﮑﻮﻫﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ. ﺍﻣﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ، ﻫﻤﻪ ﻧﻮﻉ ﺍﺣﺴﺎﺱ، ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻧﺞ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺸﺮ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺁﻫﻨﮓ ﮐﺸﯿﺪ. »ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺍﺭﮒ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎ ﻧﺖ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺧﺶ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺁﻭﺭﺩﻡ، ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺖ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ.
     
  
زن

 

قسمت شصت و دو

ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﻮﺷﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻐﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎﻩ ﺁﻥ ﺩﯾﻮ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻮﺩ، ﮔﺮﺩﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﺍﺭﯾﮏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮﻡ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﻓﻨﺎﮐﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺩﻭﺯﺥ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻧﺘﺮﺳﺎﻧﺪ، ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺩﻭﺯﺥ ﻣﯽ ﺯﯾﺴﺖ. ﻧﺎﺗﻮﺍﻥ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺮﺣﻢ، ﺍﯾﻦ ﻧﻮﺍﻫﺎﯼ ﺷﮕﺮﻑ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺭﻧﺞ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺍﻭﺝ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺘﻌﺎﻟﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪﻡ. ﻧﻮﺍﻫﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮊﺭﻓﻨﺎﯼ ﺁﻥ ﻣﻐﺎﮎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﭘﺮﻭﺍﺯﯼ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺁﺳﺎ ﻭ ﻫﺮﺍﺳﻨﺎﮎ، ﭼﻮﻥ ﻋﻘﺎﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﻡ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺳﺮﺍﯾﻨﺪﻩ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﺪﻩ. ﺯﺷﺘﯽ ﺑﺮ ﺑﺎﻻﯼ ﻋﺸﻖ ﻋﺮﻭﺝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺑﻨﮕﺮﺩ. ﮔﻮﯾﯽ ﻣﺴﺖ ﺑﻮﺩﻡ. ﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻡ، ﺍﺭﯾﮏ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺟﺮﺃﺕ ﻧﮑﺮﺩ ﺭﻭﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. »ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩﻡ: "ﺍﺭﯾﮏ! ﻧﺘﺮﺳﯿﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﯿﺪ. ﻗﺴﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺗﺮﯾﻦ ﻭ ﻭﺍﻻﺗﺮﯾﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﺎﯾﯿﺪ. ﺍﮔﺮ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﻥ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺧﻮﺩﻡ ﻟﺮﺯﯾﺪﻡ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﮑﻮﻩ ﻧﺒﻮﻍ ﺷﻤﺎﺳﺖ"! »ﺑﻌﺪ ﺍﺭﯾﮏ ﺭﻭﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺖ، ﻭ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻢ. ﺑﻪ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺖ، ﺑﺎ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﺵ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺖ... ﻭ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ... ﺩﺍﻣﻦ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﻮﺳﯿﺪ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﻡ. »ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﻏﻤﻨﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ. ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﻭﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩﻡ... ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﮔﻔﺘﻢ. ﺩﺭﻭﻍ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﮐﺮﺍﻫﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻫﯿﻮﻻﯾﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻭﺍﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﻭﻍ ﻫﺎ ﺑﻬﺎﯼ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﻡ ﺑﻮﺩ. ﻧﻘﺎﺑﺶ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻡ؛ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﺧﻮﺏ ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺸﯿﺪﻡ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ، ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﮕﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺭﺑﺎﺑﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻭ ﻏﻼﻡ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺗﻮﺟﻬﺎﺕ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﯽ ﺷﻤﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﮐﻢ ﮐﻢ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺟﺮﺃﺕ ﮐﺮﺩ ﻣﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺏ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺑﯽ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﭘﺎﺭﻭ ﺑﺰﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺍﺳﺎﺭﺗﻢ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﻫﺮﻭﻫﺎﯼ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﮑﯿﭗ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺑﮕﺬﺭﻡ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﺍﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺑﺮﺩ. »ﺁﻥ ﺷﺐ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ، ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﺍﻥ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ. ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺣﺴﺎﺩﺗﺶ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﻢ... ﺑﻌﺪ، ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺷﺐ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺩﺭﻭﻧﻢ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺗﺮﺣﻢ، ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ، ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﻭﻗﺘﯽ ﮔﻔﺘﻢ: "ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ"! ﺣﺮﻓﻢ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻧﺎﻟﯿﺪ: »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ. « »ﺑﻠﻪ ﻋﺰﯾﺰﻡ. ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﻬﺪﯾﺪﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﻣﻮﻗﻊ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻢ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ. ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﺮﯾﻪ ﯼ ﺭﯾﺶ ﺭﯾﺸﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﯼ ﻣﻘﺒﺮﻩ ﺍﺵ ﻧﺜﺎﺭﻡ ﮐﺮﺩ«! ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ: »ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ، ﺁﻥ ﮔﺮﯾﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ، ﻣﺮﺍ ﺟﺬﺏ ﺍﻭ ﮐﺮﺩ. ﺍﺭﯾﮏ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ! ﺍﺭﯾﮏ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﺎﺳﺖ، ﮔﻔﺖ: »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺭﯼ. ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﺕ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﯿﺶ ﺍﺭﯾﮏ ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ! ﺑﺎﻟﻤﺎﺳﮑﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺍﺭﯼ؟ « »ﺑﻠﻪ؛ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﯾﻢ... ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ ﯾﺎﺩﺕ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ؟... ﯾﺎﺩﺕ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺩﻭﻣﺎﻥ ﺩﺭ ﭼﻪ ﺧﻄﺮﯼ ﺑﻮﺩﯾﻢ؟ « »ﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ، ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﺷﮏ ﮐﺮﺩﻡ. « »ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺷﮏ ﺩﺍﺭﯼ؟.... ﭘﺲ ﺑﺪﺍﻥ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺍﺭﯾﮏ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻢ، ﻭﺣﺸﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﭼﻮﻥ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﯾﺪﺍﺭﻫﺎ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﺭﺍﻡ ﮐﺮﺩﻧﺶ، ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ! ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﻢ...! « »ﺗﻮ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯽ.... ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯼ؟... ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﺍﮔﺮ ﺍﺭﯾﮏ ﺧﻮﺵ ﻗﯿﺎﻓﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﯽ؟ « »ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺩﺭﺑﯿﻔﺘﯿﻢ؟!... ﭼﺮﺍ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺩﺭ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻭﺟﺪﺍﻧﻢ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺍﺯ ﻣﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯽ؟ « ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻩ، ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺍﺑﺪﯼ ﻣﻦ، ﺍﮔﺮ ﺩﻭﺳﺘﺖ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ، ﺑﻮﺳﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺑﺨﺸﯿﺪﻡ! ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻭ ﻭﺍﭘﺴﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﯿﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺷﺎﻥ ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻧﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﮔﺮﯾﺨﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻥ، ﭼﺸﻢ ﻫﺎﺷﺎﻥ، ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺍﺭﯾﮏ، ﺟﻐﺪ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺮﻓﺮﺍﺯ ﺳﺮﺷﺎﻥ، ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﺑﺎﺭﺵ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﭼﻨﮓ ﺁﭘﻮﻟﻮﻥ ﭼﺴﺒﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ! ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻓﺼﻞ ﺳﯿﺰﺩﻫﻢ
     
  
زن

 

قسمت شصت و سه

ﺷﺎﻫﮑﺎﺭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯼ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻭ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ، ﺩﺭ ﺍﺷﺘﯿﺎﻕ ﮔﺮﯾﺰ، ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﻭ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺨﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ، ﻭ ﺗﺎ ﻫﺸﺖ ﻃﺒﻘﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﯿﺎﻣﺪﻧﺪ، ﻧﺎﯾﺴﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﯿﭻ ﻧﻤﺎﯾﺸﯽ ﺩﺭ ﺍﭘﺮﺍ ﺍﺟﺮﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺍﻫﺮﻭﻫﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ، ﻫﯿﮑﻞ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺑﺮﺍﺑﺮﺷﺎﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ: »ﻧﻪ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ ﻧﻪ«! ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﻬﺎﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ ﻭ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﻫﯿﮑﻞ ﮐﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻓﺮﺍﮎ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﻭ ﮐﻼﻩ ﻧﻮﮎ ﺗﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ: »ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﯿﺪ! ﺳﺮﯾﻊ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮﻭﯾﺪ...! « ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺠﺒﻮﺭﺵ ﮐﺮﺩ ﺑﺪﻭﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺍﻣﺎ ﺁﺧﺮ ﺍﻭ ﮐﯿﺴﺖ؟ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﮐﯿﺴﺖ؟ « ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: »ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ. « »»ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ؟ »ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﭘﺮﺍﺳﺖ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺩﻟﺨﻮﺭﯼ ﮔﻔﺖ: »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﺩﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺑﯽ ﻏﯿﺮﺗﯽ ﻭﺍﺩﺍﺭﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ، ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﻢ. « ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: »ﺑﻠﻪ، ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﺗﻮﻫﻢ ﻫﺎﯼ ﺫﻫﻨﯽ ﻣﺎﻥ ﻓﺮﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ. « »ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻨﮓ ﺁﭘﻮﻟﻮﻥ ﻣﯿﺨﮑﻮﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ، ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺮﻭﺗﺎﻧﯽ، ﺟﻐﺪﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﻣﺎﻥ ﻣﯿﺨﮑﻮﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺑﺤﺚ ﻫﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﺪ. « »ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﺍﻭﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﭼﻨﮓ ﺁﭘﻮﻟﻮﻥ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﯽ، ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ. « »ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ«! »ﺁﻩ، ﺗﻮ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﯼ ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ، ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ! ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﯾﻢ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺍﺳﺖ، ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺗﺎﺭﻫﺎﯼ ﭼﻨﮓ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﯿﺪ. « ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﯾﮏ ﻃﺒﻘﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﮐﺸﯿﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﭼﻮﻥ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﻭﯼ، ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﺑﺮﻭﯼ. ﭼﺮﺍ ﺗﺎ ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯽ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﻣﺸﺐ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ...! « »ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺩﺍﺭﺩ ﺭﻭﯼ ﺩﻭﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﭘﯿﺮﻭﺯﻣﻨﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﺪ. « »ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﻄﻤﺌﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ«! »ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻦ ﺑﺮﻭﯾﻢ. « »ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﭘﺮﺍ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ؟ « »ﺍﺻﻼً. ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﻓﺮﺍﺭﻣﺎﻥ ﻧﻪ! ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻗﻮﻟﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﻢ، ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺷﻮﻡ ﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ. ﺑﻪ ﺍﻭ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻡ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺍﭘﺮﺍ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺩﻟﺨﻮﺭﯼ ﮔﻔﺖ: »ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﺍﺩﻩ. ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﯽ ﻧﺎﻣﺰﺩ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﻨﯿﻢ؟ « »ﻧﻪ ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ! ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ: "ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ. ﺁﻗﺎﯼ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻤﺎﺳﺖ ﻭ ﺧﯿﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺑﺮﻭﺩ. ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ، ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﻣﻦ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺑﺸﻮﺩ"...! »ﻣﻌﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﭼﯿﺴﺖ؟ « »ﺍﯾﻦ ﻣﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮﺳﻢ، ﻋﺰﯾﺰﻡ. ﺁﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻏﻤﮕﯿﻨﻨﺪ؟ « »ﺑﻠﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﻦ، ﻭﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻘﻨﺪ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﺸﻮﻕ ﺷﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ. « »ﻣﻨﻈﻮﺭﺕ ﺍﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ؟ « ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻭ ﺗﻔﮑﺮ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﻫﻢ ﺍﺭﯾﮏ ﻭ ﻫﻢ ﺧﻮﺩﻡ. « ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺧﺘﮑﻦ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﭼﺮﺍ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻧﯽ ﺗﺎ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ؟ ﺧﻮﺩﺕ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻥ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﻨﯿﺪﯼ. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺻﺪﺍﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ. « »ﻧﻪ! ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺧﺘﮑﻦ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺍﺭﯾﮏ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ. ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻦ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ، ﻣﻄﻠﻘﺎً ﻣﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺟﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ. « »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﯽ؟ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﻨﯿﻢ، ﻣﻮﺍﻓﻘﯽ؟ « »ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﯾﻨﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﺮﻭ ﺑﺒﺮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﻣﺠﺒﻮﺭﻡ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻓﺮﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ، ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻣﺨﻔﯽ ﻭ ﺗﺎ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺑﺮﻭﻡ ﻭ ﺍﺭﯾﮏ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﮐﻨﻢ. « »ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﺩ؟ « »ﻫﺮ ﻭﻗﺖ ﺑﺨﻮﺍﻧﻤﺶ، ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺮﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﺩ... ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﮔﻔﺖ. ﻧﺎﺑﻐﻪ ﯼ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺍﺳﺖ. ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯽ ﺁﺩﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﮔﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯾﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﭘﺲ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﺁﯾﺪ؛ ﺍﻭ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ. « »ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺵ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﺩﺍﺭﯼ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺯ ﺍﻭ ﯾﮏ ﺷﺒﺢ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﯼ«! »ﻧﻪ، ﺍﻭ ﯾﮏ ﺷﺒﺢ ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻫﻢ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﻫﻢ ﺯﻣﯿﻨﯽ، ﻫﻤﯿﻦ«! »ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﺯﻣﯿﻨﯽ...ﻫﻤﯿﻦ...! ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺸﻨﮓ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ...! ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺶ ﻓﺮﺍ ﮐﻨﯽ؟ « »ﺑﻠﻪ، ﻓﺮﺩﺍ. « »ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﭼﺮﺍ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﯿﻢ؟ « »ﭼﺮﺍ؟ « »ﻓﺮﺩﺍ، ﻫﯿﭻ ﻗﺪﺭﺕ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮ ﺑﺎﻗﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪﻩ. « »ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻠﯽ ﺭﻏﻢ ﻣﯿﻞ ﺧﻮﺩﻡ، ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺯﻭﺭ ﺑﺒﺮﯼ...!ﻓﻬﻤﯿﺪﯼ؟ « ‏
     
  
زن

 

قسمت شصت و چهار

ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﮔﻔﺖ: »ﻓﺮﺩﺍ ﺷﺐ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﻫﺮ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﮔﻔﺘﯽ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﭘﺮﺍ، ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻏﺬﺍﺧﻮﺭﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮﺕ ﺍﺳﺖ؟ « »ﺑﻠﻪ. ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ. « »ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﮕﺬﺭﯼ ، ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺎﻧﯽ؟ « »ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ، ﯾﮏ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ. « »ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺯ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﻻﻥ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﯼ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﮔﺮﺍﻥ ﻭ ﺻﺤﻨﻪ ﭘﺮﺩﺍﺯﺍﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ؟ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﻨﯽ؟ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺗﻌﻘﯿﺒﺖ ﺑﯿﻔﺘﻨﺪ ﻭ ﺗﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺖ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﻭ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﮑﺸﺎﻧﻨﺪ«! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺟﻌﺒﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ، ﮐﻠﯿﺪ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻥ ﺁﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺍﯾﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟ « »ﮐﻠﯿﺪ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﯼ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﺩﺍﻻﻥ ﺯﯾﺮ ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﮑﺮﯾﺐ « »ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ. ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ. ﺍﯾﻦ ﮐﻠﯿﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻩ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ « ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﻗﻄﻌﯿﺖ ﮔﻔﺖ: »ﻫﺮﮔﺰ! ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺍﺳﺖ«! ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺭﻧﮓ ﻋﻮﺽ ﮐﺮﺩ. ﺳﻔﯿﺪﯼ ﻣﺮﮔﺒﺎﺭﯼ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺩﻭﯾﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺁﻩ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ! ﺍﺭﯾﮏ! ﺍﺭﯾﮏ! ﺑﻪ ﻣﻦ ﺭﺣﻢ ﮐﻦ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺯﺑﺎﻧﺖ ﺑﺎﺵ. ﮔﻔﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺻﺪﺍﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﺩ«! ﺍﻣﺎ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺍﻧﮕﺸﺘﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻓﺸﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ: »ﺁﻩ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ! ﺁﻩ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ: »ﺁﺧﺮ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ « »ﺣﻠﻘﻪ... « »ﺣﻠﻘﻪ ﭼﯽ؟ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﯿﺎ! ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. « »ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﻃﻼﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. « »ﺁﻩ، ﭘﺲ ﺍﺭﯾﮏ ﺁﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ«! »ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ! ﺍﻣﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯽ. ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻥ ﺣﻠﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ، ﮔﻔﺖ: "ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺍﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﺲ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﻠﻘﻪ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺭﯼ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺧﻄﺮﻫﺎ ﻣﺤﻔﻮﻇﯽ ﻭ ﺍﺭﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﺗﻮ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﺗﻮ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺪﺍ ﺷﻮﯼ، ﭼﻮﻥ ﺍﺭﯾﮏ ﺍﻧﺘﻘﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ..."! ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﺣﻠﻘﻪ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ...! ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﺎ«! ﻫﺮ ﺩﻭ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺣﻠﻘﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﮐﻨﻨﺪ. ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﻥ ﺁﺭﺍﻡ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺖ. ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ،ﮔﻔﺖ:»ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻥ ﺑﺎﻻ، ﺯﯾﺮ ﭼﻨﮓ ﺁﭘﻮﻟﻮﻥ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺁﻏﻮﺵ ﮔﺮﻓﺘﯽ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ. ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﺍﺯ ﺍﻧﮕﺸﺘﻢ ﻟﻐﺰﯾﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ! ﺩﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ! ﭼﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﻣﻨﺘﻈﺮﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ! ﺁﻩ، ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﯿﻢ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ: »ﺑﯿﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﻨﯿﻢ. « ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﮐﺮﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺑﻠﻪ.. ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺩﻣﮏ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺗﯿﺮﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ! ﻓﺮﺩﺍ«! ﻭ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺍﻧﮕﺸﺘﻬﺎﯾﺶ ﺭ ﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻓﺸﺮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﻣﺎﻟﯿﺪ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺣﻠﻘﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﭼﻪ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ، ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ: »ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺁﻥ ﺷﯿﺎﺩ ﻧﺠﺎﺕ ﻧﺪﻫﻢ، ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﺠﺎﺗﺶ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ. « ﭼﺮﺍﻏﺶ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﯾﮏ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﮐﻨﺪ. ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺷﯿﺎﺩ...!ﺷﯿﺎﺩ...! ﺷﯿﺎﺩ...! « ﺍﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺭﻧﺠﺶ ﺗﮑﯿﻪ ﺩﺍﺩ. ﻋﺮﻕ ﺳﺮﺩﯼ ﺍﺯ ﺷﻘﯿﻘﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪ. ﺩﻭ ﭼﺸﻢ، ﻣﺜﻞ ﺯﻏﺎﻝ ﮔﺪﺍﺧﺘﻪ، ﭘﺎﯼ ﺗﺨﺘﺶ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺷﺐ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﻭ ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺷﺠﺎﻉ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺗﻨﺶ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎﺭ ﺗﺨﺘﺶ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩ. ﻗﻮﻃﯽ ﮐﺒﺮﯾﺖ ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺖ ﻭ ﺷﻤﻊ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩ. ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﻨﻮﺯ ﺫﻫﻨﺶ ﺁﺳﻮﺩﻩ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ: »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﮔﻔﺖ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺑﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﺪ. « ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ ﮔﺸﺖ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﺯﯾﺮ ﺗﺨﺘﺶ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﺵ ﺯﺩﻩ. ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺖ: »ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ، ﺁﺩﻡ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﻨﺪ! ﮐﺠﺎ ﻭﺍﻗﻌﯿﺖ ﺗﻤﺎﻡ ﻭ ﮐﺠﺎ ﺗﻮﻫﻢ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﮐﺮﯾﺴﺘﻦ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺩﯾﺪﻩ ﻭ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺧﯿﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ«! ﺳﭙﺲ ﻟﺮﺯﯾﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ؟ ﻣﮕﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺁﺗﺸﺒﺎﺭ ﻧﺪﯾﺪﻡ؟ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ؟ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ. « ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮﺵ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺷﻤﻊ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ. ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ. ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺗﺨﺘﺶ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺎﺗﻤﺎﻡ ﺷﺠﺎﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻮﺍﻥ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺳﮑﻮﺕ، ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ:»ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ ﺍﺭﯾﮏ؟ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺟﻦ ﯾﺎ ﺷﺒﺢ، ﺧﻮﺩﺗﯽ؟ « ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺵ ﺭﺳﯿﺪ « ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺍﺳﺖ«! ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﯾﮏ ﮐﻤﺪ ﮐﻮﭼﮏ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ. ﻣﺴﻠﺢ، ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ. ﺷﺐ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻨﮏ ﺑﻮﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﻄﺤﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺪﯾﺪ. ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺴﺖ ﻭ ﻟﺮﺯ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺭﻓﺖ، ﻫﻮﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ. ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﻭ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻤﻊ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ. ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ، ﭘﺎﯼ ﺗﺨﺖ. ﺑﯿﻦ ﺗﺨﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﯾﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥ؟ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻧﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ... ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﺪ... ﺑﺎ ﺻﺒﻮﺭﯼ ﻭ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ، ﺑﯽ ﺁﻧﮑﻪ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﺪ، ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ. ﺩﻭ ﺍﺧﺘﺮ ﺯﺭﯾﻦ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﺭﺧﺸﺶ ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ. ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺍﺧﺘﺮ ﺯﺭﯾﻦ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ. ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﭼﺸﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻻﯼ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﯾﮏ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻧﺎﺷﯽ ﮔﺮﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ... ﺻﺪﺍﯼ ﺷﻠﯿﮏ، ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻔﺘﻪ ﻃﻨﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ... ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺘﺎﺏ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺩﺭ ﺗﺨﺖ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﻟﺰﻭﻡ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
     
  ویرایش شده توسط: mahsabax   
زن

 

قسمت شصت و چهار

ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻪ، ﭼﺮﺍﻍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮐﻨﺖ ﻓﯿﻠﯿﭗِ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ. »ﭼﯽ ﺷﺪﻩ؟ « ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: »ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽ ﺩﯾﺪﻡ. ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻧﻢ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮﺩﻡ. « »ﺗﻮ ﺩﺍﺭﯼ ﻫﺬﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ! ﻣﺮﯾﻀﯽ! ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﮕﻮ ﭼﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟ « ﮐﻨﺖ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮔﺮﻓﺖ. »ﻧﻪ، ﻫﺬﯾﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﻢ... ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﻢ... « ﺍﺯ ﺗﺨﺖ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪ، ﺭﺏ ﺩﻭ ﺷﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﺳﺮﭘﺎﯾﯽ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﭘﻮﺷﯿﺪ، ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﻫﺎ ﮔﺮﻓﺖ، ﭘﻨﺠﺮ ﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺭﻓﺖ. ﮐﻨﺖ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻋﯽ ﻫﻢ ﻗﺪ ﯾﮏ ﻣﺮﺩ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﺷﺪﻩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺷﻤﻌﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . »ﺁﻫﺎ! ﺧﻮﻥ...! ﺧﻮﻥ...! ﺍﯾﻦ ﺟﺎ، ﺁﻥ ﺟﺎ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺧﻮﻥ! ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ«! ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﺯﺩ: »ﺷﺒﺤﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺪﻧﺶ ﺧﻮﻥ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎﮎ ﺍﺳﺖ«! »ﺭﺍﺋﻮﻝ! ﺭﺍﺋﻮﻝ! ﺭﺍﺋﻮﻝ«! ﮐﻨﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﺧﻮﺍﺑﮕﺮﺩ ﺭﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﮐﻨﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﻧﺎﺑﺮﺩﺑﺎﺭﯼ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩ: »ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﻋﺰﯾﺰﻡ، ﻣﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﯿﺴﺘﻢ! ﺧﻮﺩﺕ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺧﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﯽ. ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺩﻭ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ... ﺍﯾﻦ ﻫﻢ ﺧﻮﻧﺶ ﺍﺳﺖ...! « ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺷﺎﯾﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺷﻠﯿﮏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ؛ ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻣﺮﺍ ﻧﺒﺨﺸﺪ... ﺍﮔﺮ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻫﺎ ﺭﺥ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ. « »»ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﯾﮏ ﺩﻓﻌﻪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ؟ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﺷﻮ! »ﭼﯽ؟ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺪﺍﺭﯼ؟ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯽ ﺍﺭﯾﮏ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻢ... ﭼﻮﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺷﺒﺤﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩ... « ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭ ﮐﻨﺖ ﮔﻔﺖ: »ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻥ! ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺧﻮﻥ ﺭﯾﺨﺘﻪ. « ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻧﻮﺭ ﺁﻥ، ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩ. ﺭﺩ ﺧﻮﻥ ﺗﺎ ﺩﻫﺎﻧﻪ ﯼ ﻧﺎﻭﺩﺍﻥ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ. ﺩﻫﺎﻧﻪ ﯼ ﻧﺎﻭﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﮐﻨﺖ ﻓﯿﻠﯿﭗ ﮔﻔﺖ: »ﻋﺰﯾﺰ ﻣﻦ، ﺗﻮ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮔﺮﺑﻪ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯼ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺭﯾﮏ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﯾﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﺍﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﺮﺑﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﺭﻭﺡ ﺍﺳﺖ؟ ﮔﻮﺷﺖ ﺍﺳﺖ؟ ﯾﺎ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺳﺖ؟ ﻧﻪ، ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺭﯾﮏ ﺁﺩﻡ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﺪ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮﻫﺎﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻭ ﻣﻨﻄﻘﯽ، ﺑﺎ ﺍﺷﺘﻐﺎﻝ ﺫﻫﻨﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ، ﮐﻪ ﻫﻢ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻭ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﻭﺍﻗﻌﯽ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻧﻈﺮﻫﺎ ﺳﺒﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺍﺧﺘﻼﻝ ﻣﺸﺎﻋﺮ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺷﮏ ﮐﻨﻨﺪ. ﺧﻮﺩ ﮐﻨﺖ ﻫﻢ ﺩﭼﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﺼﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﻫﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮔﺰﺍﺭﺵ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ، ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺭﺳﯿﺪ. ﮐﻨﺖ ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﻓﺸﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﺍﺭﯾﮏ ﮐﯽ ﺍﺳﺖ؟ « »ﺭﻗﯿﺐ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺍﮔﺮ ﻧﻤﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭﺍﯼ ﺑﺮ ﻣﻦ«! ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﯼ ﺩﺳﺖ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﻫﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺪﻭﺩﻩ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭ ﮐﻨﺖ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﻭﺍﺿﺢ ﻭ ﺑﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮔﻔﺖ: »ﺍﻣﺸﺐ! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ. « ﺍﯾﻦ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺑﻌﺪﻫﺎﺏ ﺭﺍﯼ ﺁﻗﺎﯼ ﻓﻮﺭ، ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺁﮔﺎﻫﯽ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ، ﺑﯿﻦ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﭼﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ. ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﻫﺎ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺩﻋﻮﺍﯼ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ. ﺻﺪﺍﻫﺎﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﻧﻔﻮﺫ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ؛ ﻭ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﻣﺤﻮﺭ ﺑﺤﺚ ﺑﻮﺩ. ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺖ، ﺻﺒﺢ ﺯﻭﺩ، ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ، ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ. ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮﺩ. ﻓﯿﻠﯿﭗ ﯾﮏ ﻧﺴﺨﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﭘﻮﮎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﺑﺨﻮﺍﻥ«! ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺧﻮﺍﻧﺪ: »ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺧﺒﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻠﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮎ ﻣﺎﺩﻣﻮﺍﺯﻝ ﺩﺍﺋﻪ، ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﭘﺮﺍ ﻭ ﺁﻗﺎﯼ ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ، ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻗﻮﻝ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺷﺎﯾﻌﺎﺕ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﮐﻨﺖ ﻓﯿﻠﯿﭗ ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﺦ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺷﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﭘﺮﺍ ﻧﯿﺰ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﻫﺮ ﻣﮑﺎﻥ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻧﯿﺮﻭﻣﻨﺪ ﺍﺳﺖ ـ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﯿﺮﻭﻣﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ ـ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻨﺖ ﻓﯿﻠﯿﭗ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﯾﻦ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻭﯾﮑﻨﺖ، ﻣﺎﺭﮔﺮﯾﺖ ﺟﺪﯾﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺒﺮﺩ.ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﻨﺖ ﮔﻤﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻪ ﺑﺮ ﻋﺸﻖ ﺧﺎﻟﺺ ﻭ ﻧﺎﺏ ﭘﯿﺮﻭﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. « ‏
     
  
زن

 
ﮐﻨﺖ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﮔﻔﺖ: »ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ..! ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﮐﻠﻪ ﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺧﻮﺩﺵ ﮐﺮﺩﻩ. « )ﻇﺎﻫﺮﺍً ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺷﺐ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﺑﺎﺯﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ (. ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺖ: »ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﺑﺮﺍﺩﺭ. « »ﺗﺼﻤﯿﻤﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ؟ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ؟ ﺑﺎ ﺍﻭ؟ « ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﯿﺎﻣﺪ. »ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ. ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮﯾﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﻡ«! ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﮔﻔﺖ: »ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ، ﻓﯿﻠﯿﭗ. « ﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ. ﺧﻮﺩ ﮐﻨﺖ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺎ ﺷﺐ، ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﭘﺮﺍ، ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﻭﺯﺵ ﺭﺍ ﻭﻗﻒ ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ. ﺍﺳﺐ ﻫﺎ، ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ، ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﺭﺍﻥ، ﺗﻮﺷﻪ ﯼ ﺭﺍﻩ، ﺍﺛﺎﺛﯿﻪ ﻭ ﭘﻮﻝ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﯿﺎﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﻔﺮ ﺭﺍ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮﺩ. ﺟﺎﺩﻩ ﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻈﺮﺵ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﺮﺩ. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻗﻄﺎﺭ ﻧﺮﻭﺩ، ﺗﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺒﺢ ﺭﺩﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﻤﺎﻧﺪ. ﺭﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﻮﺭ، ﻭﻗﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ ﺷﺐ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﮐﺮﺩ. ﺳﺎﻋﺖ ﻧﻪ، ﯾﮏ ﺟﻮﺭ ﺩﺭﺷﮑﻪ ﯼ ﭼﻬﺎﺭﭼﺮﺧﻪ، ﺑﺎ ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺮﻣﻮﺯﯼ ﺭﻭﯼ ﺩﺭﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺻﻒ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﻭﺗﻮﻧﺪ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ. ﺩﻭ ﺍﺳﺐ ﻧﯿﺮﻭﻣﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺭﺷﮑﻪ ﭼﯽ ﺁﻥ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺩﺭ ﭼﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﯾﮏ ﺷﺎﻝ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺟﻠﻮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﯼ ﺳﻔﺮ، ﺳﻪ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﻟﻮﺗﺎ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﻻﺳﻮﺭﻟﯽ، ﻭ ﺩﺭ ﺭﺩﯾﻒ ﺟﻠﻮ، ﮐﻨﺖ ﻓﯿﻠﯿﭗ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﺗﻌﻠﻖ ﺩﺍﺷﺖ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺍﺯ ﺩﺭﺷﮑﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﺸﺪ. ﺩﺭﺷﮑﻪ ﭼﯽ ﺩﺭ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﺶ ﻣﺎﻧﺪ، ﺳﻪ ﺩﺭﺷﮑﻪ ﭼﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺷﺒﺤﯽ ﺑﺎ ﺷﻨﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ ﻭ ﯾﮏ ﮐﻼﻩ ﻧﻤﺪﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﺍﺯ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭ ﺑﯿﻦ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﻭﺗﻮﻧﺪ ﻭ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﻫﺎ ﮔﺬﺷﺖ. ﺩﺭﺷﮑﻪ ﻋﻘﺒﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩ، ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺍﺳﺐ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺷﮑﻪ ﭼﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﻓﺖ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﺎﺯﭘﺮﺱ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ، ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﻩ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﺮﺷﺐ، ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﮐﻼﻩ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺑﺮ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺘﻌﺎﻗﺒﺎً ﺍﯾﻦ ﮐﻼﻩ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﺎﯾﻠﻢ ﻓﮑﺮﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ، ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍ ﺑﻮﺩﻩ. ﭼﻮﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺩﺭﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﺗﺼﺎﺩﻓﺎً ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﻓﺎﻭﺳﺖ ﺩﺭ ﺗﺎﻻﺭﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﭘﺮﺷﮑﻮﻩ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﺍﭘﺮﺍ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ، ﻣﺸﺘﺮﮐﺎﻥ ﺍﭘﺮﺍ ﻟﮋ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻭﺍﮔﺬﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻟﮋﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﯾﮏ ﻣﺎﺭﮐﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻃﺒﻖ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩ، ﻓﻘﻂ ﺍﻭ ﺣﻖ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺍﺭﺩ ، ﯾﮏ ﺧﻮﮎ ﻓﺮﻭﺵ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ. ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻣﺎﺭﮐﯽ، ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﺴﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﯼ ﺍﺷﺘﺮﺍﮎ ﻟﮋ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻠﯿﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﭼﻨﯿﻦ ﺭﺳﻮﻣﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﻟﮋﻫﺎﯼ ﺍﭘﺮﺍ ﻣﺤﻔﻠﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺳﺮﺷﻨﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺪﮎ ﻋﻼﻗﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺍﯾﻦ ﺁﺩﻡ ﻫﺎ، ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺑﺎ ﻫﻢ ﺁﺷﻨﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻟﯿﻞ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ. ﻗﻄﻌﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺻﺒﺢ ﺍﭘﻮﮎ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺗﻤﺎﻡ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻟﮋﯼ ﺧﯿﺮﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﻨﺖ ﻓﯿﻠﯿﭗ، ﺗﻨﻬﺎ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻋﻨﺼﺮ ﺯﻧﺎﻧﻪ ﺗﺎﻻﺭ، ﺑﻪ ﺷﺪﺕ ﻣﻐﺸﻮﺵ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ. ﻏﯿﺒﺖ ﻭﯾﮑﻨﺖ ﻣﻨﺠﺮ ﺑﻪ ﭘﭻ ﭘﭽﯽ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﺩﺑﺰﻥ ﻫﺎ ﺷﺪ. ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﺳﺮﺩﯼ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﻭﯾﮋﻩ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮﻭﺍﺯﯼ ﺍﺵ ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺗﺎﻻﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺷﺪ. ﻣﺸﺘﺮﯾﺎﻥ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺍﭘﺮﺍ ﮐﻪ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻗﺼﻪ ﯼ ﻋﺸﻖ ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ، ﺑﻪ ﺟﻤﻼﺕ ﺧﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺎﺭﮔﺮﯾﺖ ﺑﯿﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻟﺒﺨﻨﺪﻫﺎﯼ ﻣﻌﻨﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﻗﻄﻌﻪ ﯼ ﺯﯾﺮ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻧﺪ، ﻫﻤﻪ ﺁﺷﮑﺎﺭﺍ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻟﮋ ﻓﯿﻠﯿﭗ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻧﺪ: ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ، ﮐﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﻧﺠﯿﺐ ﺯﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺴﺖ. ﮐﺎﺵ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ... ﮐﻨﺖ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺩﺳﺘﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻫﯿﭻ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﺍﻓﮑﺎﺭﺵ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎ ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻭ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ. ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﯼ ﺳﻘﻮﻁ ﯾﮏ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺍﺳﺖ... ﮐﺎﺭﻟﻮﺱ ﻓﻮﻧﺘﺎ ﻓﮑﺮﮐﺮﺩ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺍﺳﺖ، ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺁﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﺑﺎﻍ ﺩﻭﺍﻡ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ. ﺩﺭ ﺗﺎﻻﺭ، ﻣﺮﺩﻡ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﺭﻟﻮﺗﺎ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭ ﺁﻥ "ﻗﻮﺭﺭﺭ" ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻮﻗﺖ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ، ﮐﺎﺭﻟﻮﺗﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻟﮋ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺪ. ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩ ﺗﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺗﺎﺯﻩ ﯼ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺗﺎﻻﺭ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ. ﺭﻗﯿﺒﺶ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﻓﮑﺮﮐﺮﺩ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪﯼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻟﺒﺶ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ، ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﯿﺮﻭﺯ ﺷﻮﺩ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻠﺐ ﻭ ﺭﻭﺣﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﻫﺮﭼﻪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺑﺮﻭﺩ؛ ﻭ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪ. ﺩﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺍﺳﺘﻤﺪﺍﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺑﺮﺧﯿﺰﺩ، ﮐﺎﺭﯼ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻝ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺍﺧﻮﺍﻥ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ، ﺩﺭ ﻣﺮﮐﺰ ﺁﻣﻔﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ، ﻣﺮﺩﯼ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺍﻭ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ... ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻮﺩ. ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﭘﺎﮎ، ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺗﺎﺑﻨﺎﮎ! ﻭ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﮔﺸﻮﺩﻩ، ﺑﺎ ﺣﻨﺠﺮﻩ ﯼ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ، ﺍﺣﺎﻃﻪ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺷﮑﻮﻩ ﮔﯿﺴﻮﺍﻥ ﺍﻓﺸﺎﻧﺶ، ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮﮐﺸﯿﺪ: ﺭﻭﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﯿﺮﺩ... ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻡ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ. ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﭼﻨﺎﻥ ﺳﺮﯾﻊ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺣﺘﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﻧﺎﻟﻪ ﯼ ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﺍﯼ ﺳﺮ ﺩﻫﻨﺪ. ﭼﻮﻥ ﺑﯽ ﺩﺭﻧﮓ ﭼﺮﺍﻍ ﮔﺎﺯﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ... ﺍﻣﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﺒﻮﺩ..! ﭼﻪ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﯾﻦ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﻫﻤﻪ ﺑﯽ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺩﺭﮎ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺳﯿﺪ. ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﯿﺰ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﮐﻤﺘﺮ ﻧﺒﻮﺩ. ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻧﻘﻄﻪ ﺍﯼ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ، ﺁﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ. ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺑﺮﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ. ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﮐﺠﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﮐﺪﺍﻡ ﺟﺎﺩﻭ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮ ﻣﺸﺘﺎﻕ، ﻭ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﮐﺎﻟﻮﺱ ﻓﻮﻧﺘﺎ ﺩﺯﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺩﻋﺎﯼ ﺳﻮﺯﻧﺎﮐﺶ ﺭﺍ ﺍﺟﺎﺑﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺟﺴﻢ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺑﻪ "ﻗﻠﺐ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ" ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺁﻣﻔﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮐﻨﺖ ﻓﯿﻠﯿﭗ ﺩﺭ ﻟﮋ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺟﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ، ﺑﻪ ﮐﻨﺖ، ﺑﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﯾﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﻏﺮﯾﺐ، ﺑﺎ ﻗﻄﻌﻪ ﯼ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺻﺒﺢ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ. ﺍﻣﺎ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ، ﮐﻨﺖ ﺩﺭ ﻟﮋﺵ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ. ﭘﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ، ﻣﺸﺘﺮﮐﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﻫﺎﯾﯽ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ. ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻥ ﻏﻮﻏﺎﯼ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺻﯿﻒ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺧﺒﺮ ﯾﺎ ﺍﻋﻼﻣﯿﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍﯼ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ. ﻫﻤﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﺭﺧﺪﺍﺩ ﺧﺎﺭﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺮﺧﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻦ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ، ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ "ﺍﻓﺮﯾﺰﻫﺎ*" ﺩﺯﺩﯾﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﻭ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺟﺪﯾﺪ ﺷﺪﻩ، ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﺪﻥ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﭼﺮﺍﻍ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻟﯿﻞ ﺁﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ. ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ، ﭘﺮﺩﻩ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮐﺎﺭﻟﻮﺱ ﻓﻮﻧﺘﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﯿﺰ ﺭﻫﺒﺮ ﺍﺭﮐﺴﺘﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻭ ﺟﺪﯼ ﮔﻔﺖ: »ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ ﻭ ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ، ﺣﺎﺩﺛﻪ ﺍﯼ ﻏﯿﺮﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﻭ ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﯾﻄﯽ ﻫﺸﺪﺍﺭﺩﻫﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩﻩ. ﺩﻭﺳﺖ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﻣﺎﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﺎﻥ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ«! * ). Frieze (en.) = Frise (fr = ﺍﻓﺮﯾﺰ )ﻓﺎ. (: ﺣﺎﺷﯿﻪ ﯼ ﺳﺮﺍﺳﺮﯼ ﺯﯾﺮ ﻗﺮﻧﯿﺰ ﻭ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﮐﺘﯿﺒﻪ ﻧﻮﯾﺴﯽ ﯾﺎ ﻧﻘﺶ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﮐﺎﺭﯼ. )ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺼﻮﺭ ﻫﻨﺮﻫﺎﯼ ﺗﺠﺴﻤﯽ (. ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎﺭﺩﻫﻢ
     
  
زن

 
مهسای عزیز ! دستت درد نکنه به خاطر زحماتی که برای انتخاب و انتشار داستانها می کشی .. با توجه به احساس و استعداد و اندیشه ای قوی که در تو می بینم امید وارم که روزی شاهد انتشار آثاری به قلم گیرا و شیوای خودت باشیم . با سپاس مجدد : ایرانی
     
  
صفحه  صفحه 7 از 13:  « پیشین  1  ...  6  7  8  ...  12  13  پسین » 
خاطرات و داستان های ادبی

شبح اپرا


این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

 

 
DMCA/Report Abuse (گزارش)  |  News  |  Rules  |  How To  |  FAQ  |  Moderator List  |  Sexy Pictures Archive  |  Adult Forums  |  Advertise on Looti
↑ بالا
Copyright © 2009-2024 Looti.net. Looti Forums is not responsible for the content of external sites

RTA