قسمت شصت و پنجﻭﯾﮋﮔﯽ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺩ ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ. ﺻﺤﻨﻪ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻫﺎ . ﺭﻗﺼﻨﺪﮔﺎﻥ . ﻣﺮﺑﯿﺎﻥ . ﻫﻤﺴﺮﺍﯾﺎﻥ .ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻟﺸﮑﺮ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺸﺘﺮﮐﺎﻥ .ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯿﺰﺩﻧﺪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﻫﻞ ﻣﯿﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ " ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ ﺍﻣﺪ؟ " ﻓﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻩ! " ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ! "ﻧﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﮐﻨﺖ ! " ﺍﻩ . ﮐﺎﺭ ﮐﺎﺭﻟﻮﺗﺎﺳﺖ! ﮐﺎﺭﻟﻮﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﮏ ﺭﺍ ﺳﻮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻩ ! " ﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺷﺒﺢ ﺑﻮﺩ! ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ .ﺑﺨﺼﻮﺹ ﮐﻪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺩﻗﯿﻖ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﻘﻔﻤﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﻭﻗﻮﻉ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻣﻨﺘﻔﯽ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺯﺩﺣﺎﻡ ﭘﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍ . ﯾﮏ ﮔﺮﻭﻩ ﺳﻪ ﻧﻔﺮﻩ ﻧﻈﺮ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻫﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﺍﻧﺪﻭﻫﺒﺎﺭﯼ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ . ﺍﯾﻦ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ . ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻫﻤﺴﺮﺍﯾﯽ .ﻣﺮﺳﯿﻪ .ﻣﺪﯾﺮ ﺍﺭﺟﺎﯾﯽ ﻭ ﺭﻣﯽ ﻣﻨﺸﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺑﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻻﺑﯽ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﺳﺮﺍﯼ ﺑﺎﻟﻪ ﺭﺍﻩ ﻣﯿﺎﻓﺖ . ﭘﺸﺖ ﺍﺛﺎﺛﯿﻬﯽ ﻋﻈﯿﻢ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺩﮐﻮﺭ ﻫﺎ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺤﺚ ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ : ﺭﻣﯽ ﮔﻔﺖ : ﺩﺭ ﺯﺩﻡ . ﺟﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ . ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ . ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺑﻔﻬﻤﯿﻤﭽﻮﻥ ﺍﻧﻬﺎ ﮐﻠﯿﺪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﮐﺎﻣﻼ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﻧﻬﺎ ﻣﺪﯾﺮﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺍﺧﺮﯾﻦ ﺗﻨﻔﺲ ﺑﯿﻦ ﺩﻭ ﭘﺮﺩﻩ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮﺷﺎﻥ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻧﺸﻮﺩ . ﻣﺎﯾﻞ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺭﺍ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﮐﻨﻨﺪ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ : ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ . ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﭘﯿﺶ ﻧﻤﯽ ﺍﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺻﺤﻨﻪ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺎ ﭘﺪﯾﺪ ﺷﻮﺩ ...! ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺑﺎ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭﯼ ﮔﻔﺖ : ﭘﺸﺖ ﺩﺭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻧﺰﺩﯼ؟ ﺭﻣﯽ ﮔﻔﺖ : ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮ ﻣﯿﮕﺮﺩﻡ " ﻭ ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﻧﺎ ﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪ " ﺧﻮﺏ ﺍﺍﻗﺎﯼ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﻧﻤﯿﺎﯾﯿﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ؟ ﺍﻗﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮ ﺍﺟﺮﺍﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﺣﺘﯿﺎﺝ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ : ﺣﺎﻇﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﻣﺪﻥ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﻧﻪ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻭ ﻧﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﻢ.ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﯿﻔﺮﺍﻭﺍ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺍﻡ . ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻣﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﯿﻢ ! " ﻭ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﻮﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﮒ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﯿﺪ " ﺗﺎ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﻧﯿﺎﻣﺪﻩ ﻧﻪ! " ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺍﺭﮒ ﺳﺮ ﺯﺩﻩ ﺍﻡ " ﺍﻩ؟ ﺧﻮﺏ ﭼﻪ ﺩﯾﺪﯾﺪ؟ " ﺧﻮﺏ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻡ ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ؟... ﻫﯿﭽﮑﺲ! "ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﯿﺪ ﻣﻦ ﺍﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﻢ ؟ ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭﯼ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺍﺷﻔﺘﻪ ﺍﺵ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ! ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ! ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺍﺭﮒ ﺑﻮﺩ .ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺷﺪ . ﻣﻮﮐﻠﺮ ﺭﺍ ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﻣﯿﻔﻬﻤﯿﺪ؟ ﻣﻮﮐﻠﺮ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺌﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﻞ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﺍﭘﺮﺍ ﻣﯿﮕﺬﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﯾﮑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ : ﻣﻮﮐﻠﺮ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ! ﺧﻮﺏ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭ ﻫﺎﯾﺶ ﭼﻪ؟ " ﻧﻪ ﻣﻮﮐﻠﺮﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭﯼ ! ﻣﯿﮕﻮﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻌﺪ ﻏﺮﯾﺪ " ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ . ﺧﻮﺩﺵ ﻓﺮﺍﺭ ﻧﮑﺮﺩﻩ! ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﺗﻮﻃﺌﻪ ﯼ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﮐﺸﻒ ﮐﻨﯿﻢ ... ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻣﯿﮑﻨﻨﺪ؟ ... ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻡ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺖ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻧﺮﻭﺩ ﻭ ﯾﮏ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺍﺗﺶ ﻧﺸﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﺗﺎ ﺟﻠﻮ ﺍﺗﺎﻗﮏ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺍﺭﮒ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ . ﮐﺎﺭ ﺩﺭﺳﺘﯽ ﮐﺮﺩﻡ؟ " ﺑﻠﻪ ﺑﻠﻪ ﮐﺎﻣﻼ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩ .ﮐﺎﻣﻼ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻮﺩ ... ﺣﺎﻻ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﻗﺪﻡ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ . ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﻏﺮﻭﻟﻨﺪ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭ ﺯﯾﺮ ﻟﺐ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺟﺮﺑﺰﻩ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻥ ﮐﻦ ﻓﯿﮑﻮﻥ ﺍﭘﺮﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺩﺭ ﺍﻥ ﮔﻮﺷﻪ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﻭ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﺟﻪ ﺍﺭﺍﻣﺶ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺩﺳﺘﻮﺭﯼ ﺩﺭ ﯾﺎﻗﺖ ﮐﺮﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻓﻠﺞ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻗﻤﺘﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺰﺍﺣﻤﺸﺎﻥ ﺷﺪ . ﺭﻣﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺗﺨﻄﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﯽ ﺩﺳﺖ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ . ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﺦ ﺭﻣﯽ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻣﻮﺭﯾﺖ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺣﺎﻟﺖ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﯼ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺩﺍﺷﺖ . ﻣﺮﺳﯿﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﺧﻮﺏ ﺑﺎ ﺍﻧﻬﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﯾﺪ؟ " ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺭ ﮐﺮﺩ . ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺍﺯ ﺣﺪﻗﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺰﻧﺪ . ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻢ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻧﻢ .ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟ ﮔﻔﺖ : ﺗﻮ ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﯼ ؟ ﮔﻔﺘﻢ " ﻧﻪ"! ﻭ ﮔﻔﺖ : ﺧﻮﺏ ﭘﺲ ﺑﺮﻭ ﭘﯽ ﮐﺎﺭﺕ ... ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﯼ ﺑﯽ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﻏﺮﯾﺪ : ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﻓﻮﺭﺍ ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﺑﻤﻦ ﺑﺪﻩ ! ﭘﺴﺮﮎ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﺍﻭﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ ﺍﺧﺮ ﻣﺜﻞ ﮔﺎﻭ ﻧﻌﺮﻩ ﻣﯿﮕﺸﯿﺪ- ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﺟﻠﻮ ﺍﻣﺪ ﻭ ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩ .ﺑﻌﺪ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺌﺮﺕ ﻣﻦ ﮐﻮﺑﯿﺪ ﻭ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻢ ! " ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﯽ ﺑﮕﻮﯾﯽ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ؟
قسمت شصت و شیش»ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﺪ...! ﺩﻫﺎﻧﺶ ﮐﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ... ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺰ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺗﺸﻨﺞ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ..! ﺁﻩ، ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؛ ﻭ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ...! « ﮐﺎﻣﻼً ﺁﺷﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭِﻣﯽ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮﺩ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﺍﺳﺖ: »ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ! ﻣﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﻨﺪ«! ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ: »ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﭼﺸﻤﻪ ﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍﺳﺖ«! ﺭِﻣﯽ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﺯﺩ، ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺁﻩ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺭﺍﺯﯼ ﺭﺍ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﮐﻨﺪ... ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﯼ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ، ﭼﯿﺰﯼ ﻧﮕﻔﺖ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ، ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ، ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﺶ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؛ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩ: »ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ، ﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ ﻭ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻡ ﺷﺎﻥ«! ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﺑﺎ ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﻭ ﺟﺪﯾﺖ ﺟﻠﻮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. »ﻣﺮﺳﯿﻪ، ﺩﻗﺖ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ! ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮﺷﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﻨﺪ! ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍ ﻫﺰﺍﺭ ﻭ ﯾﮏ ﮐﻠﮏ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﯿﻦ ﺩﺍﺭﺩ«! ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ: »ﺍﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﺁﻥ ﻫﺎﺳﺖ! ﻣﻦ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ! ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﻦ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﭘﻠﯿﺲ ﻣﺪﺕ ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ«! ﻭ ﺭﻓﺖ. ﺭِﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: "»ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ" ﺩﯾﮕﺮ ﭼﯽ ﺍﺳﺖ؟ ﭼﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ؟ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﯿﺪ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ؟.. ﺁﻩ، ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ! ﺧﻮﺏ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺗﺎﻥ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﺪ..! ﺑﻠﻪ، ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯾﺪ«! ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﺑﻠﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﮐﺮﺩ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺍﻧﻔﺠﺎﺭ ﻏﯿﺮﻣﺘﺮﻗﺒﻪ ﯼ ﻣﻨﺸﯽ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﮔﻔﺖ: »ﮐﺪﺍﻡ "ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ" ﺭﺍ ﺑﺪﺍﻧﻢ؟ ﻣﻨﻈﻮﺭﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ. « ﺭِﻣﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﻒ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. »ﺍﻣﺸﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ، ﺑﯿﻦ ﺩﻭ ﭘﺮﺩﻩ، ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻣﺜﻞ ﻣﺠﺎﻧﯿﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. « ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﺑﺎ ﺁﺯﺭﺩﮔﯽ ﻏﺮﯾﺪ: »ﻣﻦ ﺍﺻﻼً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﻡ. « »ﭘﺲ ﻓﻘﻂ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﯾﺪ..! ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻡ؟... ﻭ ﺁﻥ ﺁﻗﺎﯼ ﭘﺎﺭﺍﺑﯿﺰ، ﻣﺪﯾﺮ ﺑﺎﻧﮏ ﻣﺮﮐﺰﯼ ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺸﺪ؟.. ﻭ ﺁﻥ ﺁﻗﺎﯼ ﺑﻮﺭﺩﺭﯼ ﺳﻔﯿﺮ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﺪ؟... ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ، ﺁﻗﺎﯼ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﻫﻤﺴﺮﺍﯾﯽ، ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﻫﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ«! ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮﺏ، ﺍﻣﺎ ﻣﮕﺮ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ؟ « »ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ؟ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ..! ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩﯾﺪ..! ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﯿﺪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﺪ، ﺷﻤﺎ ﻭ ﻣﺮﺳﯿﻪ..! ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﻭ ﺗﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ«! »ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ«! ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺻﻼً ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺟﺎﻟﺐ ﻧﯿﺴﺖ... ﺭِﻣﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ: »ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺟﻨﻮﻥ ﺟﺪﯾﺪﺷﺎﻥ ﭼﯽ ﺍﺳﺖ؟.. ﭼﺮﺍ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺸﻮﺩ؟ « »ﭼﯽ؟ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﺸﻮﺩ؟ « »ﻭ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻧﺪ«! »ﺭﺍﺳﺘﯽ؟ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺍﺭﻧﺪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻧﺪ؟ ﺍﯾﻦ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻋﺠﯿﺐ ﺍﺳﺖ«! »ﺁﻩ، ﭘﺲ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ! ﻭ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺩﯾﺮ! ﺗﺎﺯﻩ، ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ«! »ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ! ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ؟ ﻋﺠﺐ، ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻓﻘﻂ ﺧﺮﭼﻨﮓ ﻫﺎ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ«! »ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ! ﻧﺨﻨﺪﯾﺪ«! ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩ: »ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺧﻨﺪﻡ. « ﻭ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﻗﺎﺿﯽ، ﭼﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﻣﻮﻗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ. »ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻣﺪﯾﺮﯾﺘﯿﺪ، ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﺪ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺁﻧﺘﺮﺍﮐﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ "ﺑﺎﻍ" ﺩﺭ ﺳﺮﺳﺮﺍ ﭘﯿﺶ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺭﻓﺘﻢ ﻭ ﺩﺳﺘﻢ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩﻡ، ﭼﺮﺍ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻢ ﮔﻔﺖ: "ﺑﺮﻭ!ﺑﺮﻭ! ﻫﺮﮐﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ، ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮ ﺩﺳﺖ ﻧﺰﻥ"! ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﻃﺎﻋﻮﻥ ﺩﺍﺭﻡ؟ « »ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﺮﺩﻧﯽ ﺍﺳﺖ«! »ﻭ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ، ﻭﻗﺘﯽ ﺁﻗﺎﯼ ﺑﻮﺭﺩﺭﯼ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺭﻓﺖ، ﻧﺪﯾﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﯿﻦ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: "ﺟﻨﺎﺏ ﺁﻗﺎﯼ ﺳﻔﯿﺮ، ﻫﺸﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮ ﺩﺳﺖ ﻧﺰﻧﯿﺪ؟«" »ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺍﺳﺖ..! ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ؟ « »ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ؟ ﭼﺮﺍ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ؟ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﯾﺪ! ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﻠﻮﯾﺶ ﻧﺒﻮﺩ! ﻭ ﺑﻌﺪ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺖ. «
قسمت شصت و هفت»ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ؟«! »ﻭ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻫﻢ، ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﺮﮔﺸﺖ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﺍﻭ ﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﯾﮏ ﻧﯿﻢ ﺩﻭﺭ ﺯﺩ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺖ...! ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﻠﮑﺎﻥ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ. ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ، ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ، ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ..! ﺧﻮﺏ، ﺍﮔﺮ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻣﻌﻨﯽ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ « ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩ ﮐﺮﺩ: »ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺑﺎﻟﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. « ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻟﺤﻦ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺭِﻣﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﺣﺴﺎﺱ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﺯﺷﺖ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ. ﺍﺑﺮﻭﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻟﺐ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﮐﺮﺩ. »ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ، ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻣﻮﺫﯼ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ. ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺭﺥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺗﺎ ﺣﺪﯼ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺁﻥ ﻫﺎﯾﯿﺪ. « ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﻣﻨﻈﻮﺭﺗﺎﻥ ﭼﯽ ﺍﺳﺖ؟ « »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ«! »ﺁﻩ، ﭼﺮﻧﺪ ﻧﮕﻮﯾﯿﺪ«! »ﺍﺻﻼً ﭼﺮﻧﺪ ﻧﯿﺴﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﺎﺩﺭ ﮊﯾﺮﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﺳﺮﺍ ﺁﻣﺪ، ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﺮﺩ؟ « ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﮔﻔﺖ: »ﺟﺪﯼ؟ ﺍﺻﻼً ﻧﺪﯾﺪﻡ. « »ﺩﯾﺪﯾﺪ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ، ﭼﻮﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﮊﯾﺮﯼ ﺑﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺭﻓﺘﯿﺪ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ، ﺷﻤﺎ ﻭ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯾﻢ، ﺍﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺎﺩﺭ ﮊﯾﺮﯼ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ... « »ﭘﺲ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﯾﻢ؟ « »ﻧﻪ، ﺍﻣﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﺪ؛ ﻫﺮﮐﺲ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ، ﺻﺪﺍﯼ ﻓﺮﯾﺎﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ" :ﺁﻩ، ﺭﺍﻫﺰﻥ ﻫﺎ! ﺭﺍﻫﺰﻥ ﻫﺎ«"! ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ ﯼ ﻏﺮﯾﺐ، ﻣﺮﺳﯿﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﺮﯾﺪﻩ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺭﺳﯿﺪ. ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﯼ ﮔﻔﺖ: »ﻫﻤﯿﻦ! ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺳﺖ..! ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩﻡ: "ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺟﺪﯼ ﺍﺳﺖ! ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﺪ! ﻣﻨﻢ، ﻣﺮﺳﯿﻪ." ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎ ﺁﻣﺪ. ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. ﺭﻧﮕﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮔﻔﺖ: "ﭼﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ؟" ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩﻡ: "ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﯾﺪﻩ ﺍﻧﺪ". ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﭼﻪ ﮔﻔﺖ؟ ﮔﻔﺖ: "ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ"! ﺑﻌﺪ ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﻢ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ. « ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ؛ ﺭِﻣﯽ ﻭ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ. ﺭِﻣﯽ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ«! ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺟﻠﻮ ﻟﺮﺯﺵ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ، ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ: »ﻋﺠﯿﺐ ﺍﺳﺖ! ﻋﺠﯿﺐ ﺍﺳﺖ«! ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﻨﺪ: »ﻋﺬﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ. ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ « ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻄﯿﺮ ﺑﻮﺩ، ﻣﻀﺤﮑﯽ ﺍﯾﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎﻋﺚ ﻏﺮﺵ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺁﻥ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﺸﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﭼﻨﺎﻥ ﺭﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﺮﺷﺎﺭ ﺍﺯ ﺩﻟﺴﻮﺯﯼ ﮐﺮﺩ. ﺻﺪﺍﯼ ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ. ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻓﺼﻞ ﭘﺎﻧﺰﺩﻫﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ....
قسمت شصت و هشتﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ! ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻥ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ، ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﻣﺘﻬﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ. ﺩﯾﮕﺮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﯿﺮﻭﻫﺎﯼ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻣﺎﻓﻮﻕ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺩﺭ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺍﭘﺮﺍ، ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻭﺍﺭ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭﯼ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻨﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺗﺮﺩﯾﺪﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺭﻋﺸﻪ ﯼ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﺷﺘﺎﻓﺖ. ﻧﺎﻟﻪ ﺍﯼ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﯽ ﺩﻭﯾﺪ ﻭ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺭﺍ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺯﺩ:»ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ«! ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺁﻥ ﻣﻐﺎﮎ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ؛ ﻣﻐﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﻮﻻ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﻣﺤﺒﻮﺑﺶ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﻣﻠﮑﻮﺗﯽ ﻭ ﮐﻔﻦ ﺳﻔﯿﺪ، ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺁﻥ ﺩﯾﻮ ﺳﯿﺮﺕ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ«! ﻭ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺻﺪﺍﯼ ﻓﺮﯾﺎﺩﻫﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮﮎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﮑﻨﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪ. ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ، ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ... ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﻩ، ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﻦ، ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﻣﻐﺎﮎ ﺗﺎﺭﯾﮏ، ﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ... ﺁﻩ، ﺍﯾﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺷﮑﻨﻨﺪﻩ ﮐﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﻟﻐﺰﯾﺪ ﻭ ﻣﻐﺎﮐﯽ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.. ﺍﯾﻦ ﺗﺨﺘﻪ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﭘﺎﯾﺶ ﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﻸ ﻋﺠﯿﺐ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﻣﯽ ﺗﺎﺑﺎﻧﺪ، ﺍﯾﻨﮏ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻭ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ، ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﻥ ﺷﺐ، ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﭘﻠﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ... »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ...! « ﻣﺮﺩﻡ، ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺭﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﻋﻘﻠﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ! ﺍﺭﯾﮏ ﺍﺯ ﮐﺪﺍﻡ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻭ ﺍﺳﺮﺍﺭﺁﻣﯿﺰ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﺁﻥ ﮐﻮﺩﮎ ﺳﺎﺩﻩ ﺩﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﮑﻮﻧﺘﮕﺎﻩ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؟ ﻣﺤﻞ ﺍﻗﺎﻣﺖ، ﺑﺎ ﺁﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻟﻮﯾﯽ ﻓﯿﻠﯿﭗ، ﮐﻪ ﻣﺸﺮﻑ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﯼ ﺩﻭﺯﺥ ﺑﻮﺩ؟ »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ...! ﭼﺮﺍ ﺟﻮﺍﺏ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﯽ؟... ﺯﻧﺪﻩ ﺍﯼ؟... ﺯﯾﺮ ﻧﻔﺲ ﻫﺎﯼ ﺁﺗﺸﯿﻦ ﻭ ﻫﻮﻟﻨﺎﮎ ﺁﻥ ﻫﯿﻮﻻ ﻫﻨﻮﺯ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﯼ؟ « ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺍﺭﯾﮏ ﺣﺘﻤﺎً ﺭﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ، ﻓﻬﻤﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﮐﺮﺩﻩ. ﭼﻪ ﺍﻧﺘﻘﺎﻣﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ! ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻗﻠﻪ ﯼ ﻏﺮﻭﺭﺵ ﺳﻘﻮﻁ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻣﺪ. ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻗﺎﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﯿﻮﻻ ﻓﻨﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻭ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺯﺭﯾﻨﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﯾﺸﺐ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻮﺍﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﭘﺮﺳﻪ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ. ﭼﺮﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﻨﺪ؟ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﯾﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﺑﻪ ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪﻧﺪ. ﻗﻄﻌﺎً ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺯﺍﻟﯽ ﺩﭼﺎﺭ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺯﺍﻝ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺧﺮﮔﻮﺵ ﻭ ﺩﺭ ﺷﺐ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﮔﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ...! ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، ﺑﯽ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﯾﮏ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ! ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﮑﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ؟ ﺍﯾﻦ ﻫﯿﻮﻻ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﺮﺑﻪ ﺍﯼ، ﺍﺯ ﻧﺎﻭﺩﺍﻥ ﺁﺏ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﯾﺎ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﻣﺤﮑﻮﻣﯽ ــ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﯾﮏ ﻧﺎﻭﺩﺍﻥ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ ــ ﮔﺮﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ... ﺑﯽ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ، ﺍﺭﯾﮏ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﺍﻗﺪﺍﻣﯽ ﻗﺎﻃﻊ ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪ. ﺍﻣﺎ ﺯﺧﻤﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻥ، ﺑﺮ ﻋﻠﯿﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺎﺭ، ﺫﻫﻦ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﺍ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺧﺘﮑﻦ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﻣﯽ ﺩﻭﯾﺪ، ﺍﺷﻐﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ... »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ...! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ...! « ﭘﺴﺮﮎ ﺗﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﻫﺎﯾﯽ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻩ ﺭﻭﯼ ﻣﺒﻞ ﻫﺎ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻋﺮﻭﺱ ﺯﯾﺒﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺳﺎﻋﺖ ﻓﺮﺍﺭ ﺑﭙﻮﺷﺪ، ﺍﺷﮏ ﻫﺎﯼ ﺳﻮﺯﺍﻧﺶ ﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﺷﺪ. ﺁﻩ، ﭼﺮﺍ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﭼﺮﺍ ﻓﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺑﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ؟... ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻗﺮﯾﺐ ﺍﻟﻮﻗﻮﻉ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ؟... ﭼﺮﺍ ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻫﯿﻮﻻ ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؟... ﭼﺮﺍ، ﺩﺭ ﺣﻤﻠﻪ ﯼ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺗﺮﺣﻢ، ﺗﺮﺍﻧﻪ ﯼ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻭﺍﭘﺴﯿﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺭﻭﺡ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؟... ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﭘﺎﮎ! ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺗﺎﺑﻨﺎﮎ! ﺭﻭﺣﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﯾﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﯿﺮﺩ... ﺭﺍﺋﻮﻝ، ﺑﺎ ﺳﻮﮔﻨﺪﻫﺎ، ﻧﺎﺳﺰﺍﻫﺎ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺩﺭ ﮔﻠﻮﯾﺶ، ﻧﺎﺷﯿﺎﻧﻪ ﻭ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ، ﺑﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻗﺎﻣﺘﮕﺎﻩ ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ ﺯﯾﺮﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ ﻫﻞ ﺩﺍﺩ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ، ﺑﻪ ﺍﻃﺮﺍﻓﺶ ﺩﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ... ﺍﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮﺍً ﺍﯾﻦ ﺷﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﺰ ﺍﺭﯾﮏ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ... ﺷﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺁﯾﻨﻪ ﺍﯼ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ...! ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﻭﯾﮋﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ؟...ﻭﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮﺩ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺷﯿﺎﺀ ﺍﺯ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ!
قسمت شصت و نهﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺁﻭﺭﺩ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﮑﺮﯾﺐ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﯾﮏ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﯼ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﮑﺮﯾﭗ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ... ﺑﻠﻪ، ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ... ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺟﻌﺒﻪ ﯼ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﯾﺪ ﺁﻥ ﮐﻠﯿﺪ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻌﺒﻪ ﻧﯿﺴﺖ، ﺳﺮﺍﺳﯿﻤﻪ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﮑﺮﯾﺐ ﺩﻭﯾﺪ! ﺩﺭ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﭘﺮﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ، ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﻟﺮﺯﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺳﻨﮓ ﻫﺎﯼ ﻋﻈﯿﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﻣﻨﺎﻓﺬ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮﺩ... ﺍﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﻫﻨﯿﻦ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﺪ... ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ؟... ﯾﺎ ﺁﻥ؟... ﻧﮑﻨﺪ ﺁﻥ ﻫﻮﺍﮐﺶ ﺑﺎﺷﺪ؟... ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ، ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ... ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺑﻮﺩ...! ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩ... ﺳﮑﻮﺕ ﻣﻄﻠﻖ...! ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺭ ﺯﺩ... ﻭ ﺑﻪ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﻫﻨﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ، ﻭ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﯼ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪ...! ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻗﮏ ﺳﺮﺍﯾﺪﺍﺭ ﺩﻭﯾﺪ. »ﻣﻌﺬﺭﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺧﺎﻧﻢ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ، ﯾﺎ ﺩﺭﯼ ﻣﯿﻠﻪ ﺍﯼ، ﺑﺎ ﻣﯿﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﻫﻨﯽ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﮑﺮﯾﺐ ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ؟... ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﻣﻨﻈﻮﺭﻡ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﺍﺳﺖ؟... ﺑﻠﻪ، ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﯼ ﺯﯾﺮﺯﻣﯿﻨﯽ... ﺯﯾﺮ ﺍﭘﺮﺍ. « »ﺑﻠﻪ ﺁﻗﺎ. ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﺍﭘﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﻫﺴﺖ... ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ. ﻫﺮﮔﺰ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﺍﻡ...! « »ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﮑﺮﯾﺐ ﭼﯽ ﺧﺎﻧﻢ؟ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺍﺳﮑﺮﯾﺐ! ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﯾﺪ؟ « ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ، ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺍﺯ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪ! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﻏﺮﺷﯽ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺩﻭﯾﺪ، ﭘﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭼﻬﺎﺭ ﺗﺎ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﭘﯿﻤﻮﺩ. ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪ، ﺷﺘﺎﺑﺎﻥ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻧﻮﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﯾﺎﻓﺖ. ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ، ﻗﻠﺒﺶ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪ: ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﭘﯿﺪﺍ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ! ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﻣﻌﺬﺭﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ. ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟ « ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺨﺶ ﻓﻘﻂ ﺧﻨﺪﯾﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ، ﻫﻤﻬﻤﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺻﺤﻨﻪ ﭘﯿﭽﯿﺪ، ﻭ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻤﻌﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺱ ﺷﺐ، ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺮ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ، ﻣﺮﺩﯼ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﻧﺴﺮﺩ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ، ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺩﺍﺷﺖ، ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﻭ ﮔﻮﺷﺘﺎﻟﻮ ﺑﻮﺩ، ﻣﻮﻫﺎﯼ ﺳﺮﺵ ﻣﺠﻌﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﺁﺑﯽ، ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺮﺳﯿﻪ، ﻣﺪﯾﺮ ﺍﺟﺮﺍﯾﯽ ﺍﭘﺮﺍ، ﺗﻮﺟﻪ ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻗﺎﻑ ﺳﺆﺍﻝ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﻗﺎ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ. ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ ﺭﺍ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ. « ﮐﻤﯿﺴﺮ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻩ، ﺁﻗﺎﯼ ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ! ﺍﺯ ﻣﻼﻗﺎﺕ ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﻢ. ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ؟... ﺣﺎﻻ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟... ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ « ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺟﻮﺍﺑﯽ ﻧﺪﺍﺩ، ﻭ ﺭِﻣﯽ ﻣﻨﺸﯽ، ﺩﺍﻭﻃﻠﺐ ﺷﺪ ﻭ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭِ ﺩﻓﺘﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ. »ﻣﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ؟...! ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﻭﯾﻢ«! ﺁﻗﺎﯼ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ، ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶِ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺑﺨﺶ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩ. ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﺷﻔﺘﮕﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮐﻠﯿﺪﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﻟﻐﺰﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﭻ ﭘﭻ ﮐﺮﺩ: »ﺍﻭﺿﺎﻉ ﺩﺍﺭﺩ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻣﺎﺩﺭ ﮊﯾﺮﯼ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻨﯽ... « ﻭ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﺩﻭﺭ ﺷﺪ. ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ. ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﮐﻮﺑﯿﺪ. ﺩﺭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪ. ﺁﻗﺎﯼ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ، ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﮐﻤﯽ ﻣﻀﻄﺮﺏ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ: »ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﯿﺪ«! ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺩﻓﺘﺮ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩﺷﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﺩ، ﺩﺳﺘﯽ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﮔﻔﺖ: »ﺭﺍﺯ ﺍﺭﯾﮏ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﻭﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ. ﺩﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﻮﺩ،ﺣﺎﻻ ﺭﻭﯼ ﻟﺐ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﯿﺮﻩ، ﭼﺸﻤﺎﻥ ﯾﺸﻤﯽ، ﻭ ﮐﻼﻩ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺑﺨﺎﺭﺍﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﺮﺵ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩ! ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻪ ﺩﻋﻮﺗﯽ ﺑﻪ ﺭﺍﺯﺩﺍﺭﯼ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭﻧﮓ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ، ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻭﯾﮑﻨﺖِ ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﺩﺧﺎﻟﺖ ﺍﺳﺮﺍﺭﺁﻣﯿﺰ ﻭ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﺪ، ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ. ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻓﺼﻞ ﺷﺎﻧﺰﺩﻫﻢ
قسمت هفتادﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ، ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﺒﺢ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺷﻮﯾﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺧﺎﺭﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺥ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﻪ ﺭِﻣﯽ ﻭ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﮐﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭﺍﺭﺩ ﺁﻥ ﺷﻮﻧﺪ؛ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺒﺲ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﺪﻑ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﻣﻮﺭﺥ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺩﺍﺭﻡ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﮐﻨﻢ . ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﭘﯿﺶ، ﺧُﻠﻖ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﺗﻐﯿﯿﺮﺍﺕ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺑﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺧﻠﻖ، ﻓﻘﻂ ﻧﺎﺷﯽ ﺍﺯ ﺳﻘﻮﻁ ﭼﻠﭽﺮﺍﻍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﺒﻮﺩ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ ﻣﺪﯾﺮ ﻫﯿﭻ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺷﺒﺢ، ﺩﺭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﺍﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺷﺪ. ﺁﻩ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻗﺮﭼﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺑﻮﺩ! ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﺭﺥ ﺩﺍﺩ. ﯾﮏ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ، ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﺧﻮ ﭘﺎﮐﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﯽ "ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﺵ.ﺍﻟﻒ ﺧﺼﻮﺻﯽ" ﺭﻭﯼ ﺁﻥ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺘﯽ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺧﻮﺩ ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍ ﺿﻤﯿﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩ: "ﻭﻗﺖ ﺁﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ﻭﯾﮋﻩ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺁﯾﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻋﻤﻞ ﺷﻮﺩ. ﻟﻄﻔﺎً ﺑﯿﺴﺖ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮑﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ. ﺗﻮﺳﻂ ﻣﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﻮﻡ ﮐﻨﯿﺪ ﻭ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺑﺴﭙﺎﺭﯾﺪ. ﺍﻭ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﺪ". ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭﻧﮓ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ. ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺗﻠﻒ ﻧﮑﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺷﺎﻥ، ﺍﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﻓﺘﺮﺷﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ. ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ، ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺝ ﮔﯿﺮ ﺍﺳﺮﺍﺭﺁﻣﯿﺰ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﻭ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻗﻮﻝ ﺭﺍﺯﺩﺍﺭﯼ ﺁﻥ ﻫﺎ، ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺩﺍﺧﻞ ﭘﺎﮐﺖ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﯽ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ، ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺑﻘﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻣﺄﻣﻮﺭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻟﮋ ﻫﯿﭻ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻧﺸﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ. ﻻﺯﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﻟﮋ ﺷﺒﺢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭘﺎﮐﺖ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺗﺎﻗﭽﻪ ﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻟﺒﻪ ﯼ ﻟﮋ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺩﻭ ﻣﺪﯾﺮ ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﻭ ﻣﺮﺳﯿﻪ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﺖ ﺗﮑﺎﻥ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻣﺮﺍﻗﺒﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﻢ ﺗﮑﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ. ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺪ، ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ، ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﻭ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ، ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻃﻤﯿﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﺸﺪﻥ ﻣﻬﺮ، ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭﻝ، ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﺶ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. ﺑﯿﺴﺖ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺁﻥ ﻫﺎ، ﺑﯿﺴﺖ ﺑﺮﮔﻪ ﯼ ﺳﻨﺖ ﻓﺎﺭﺱ ﺑﻮﺩ! ﺧﺸﻢ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎﻭﺭﻧﮑﺮﺩﻧﯽ ﺑﻮﺩ. ﮔﺎﺑﺮﯾﻞ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺍﯾﻦ ﺍﺯ ﺷﻌﺒﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺑﺮ ﻫﻮﺩﻥ ﻫﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ«! ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﺮﺍﻥ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ، ﺍﻣﺎ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﺮﺩ. ﺑﯽ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﻧﻘﺸﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺖ، ﭼﻮﻥ ﮔﻔﺖ: »ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﻨﯿﻢ! ﺗﻤﺎﻡ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ. ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺯﯼ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺩﻭﺭ ﺩﻭﻡ ﺭﺍ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﻢ. « ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻤﺮﯼ ﻣﺎﻩ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﻌﺪ، ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺗﺸﻮﯾﺶ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﻓﺎﯾﻖ ﺁﯾﻨﺪ. ﻭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺣﺪﯼ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ ﭼﺮﺍ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻓﺮﺍ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻧﺪ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ ﺩﺭ ﺗﻪ ﺫﻫﻦ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ ﻏﺮﯾﺐ ﻭ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ، ﮐﺎﺭ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺳﺎﺑﻖ ﺍﭘﺮﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻓﺸﺎﯼ ﭘﯿﺶ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺁﻥ ﺣﺎﺻﻠﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﯾﮕﺮ، ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺷﮏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﮐﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﻫﻮﺱ ﻫﺎﯼ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﻧﮕﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﺫﻫﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﻭﺭﺍﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻝ، ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﮊﯾﺮﯼ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ ﮐﺴﯽ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺍﮔﺮ ﺍﻭ ﺷﺮﯾﮏ ﺟﺮﻡ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎ ﻣﺪﺕ ﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ، ﺍﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺍﺣﻤﻖ ﺍﺳﺖ. « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻣﺘﻔﮑﺮﺍﻧﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺍﺣﻤﻖ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ. « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻧﺎﻟﯿﺪ: »ﺧﻮﺏ، ﮐﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﺪ؟... ﺍﻣﺎ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺵ... ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﺑﻌﺪ، ﻣﻦ ﻣﺮﺍﻗﺒﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﻭﻟﯿﻪ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ... « ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﺑﻌﺪ ﻣﻘﺎﺭﻥ ﺷﺒﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ. ﺻﺒﺢ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ، ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺘﯽ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺷﺒﺢ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﺷﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﻋﺪ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﻣﺴﺘﻤﺮﯼ ﺭﺳﯿﺪﻩ: "ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﺒﻞ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﺪ. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪ. ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼِ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺧﻮﺏ ﻣﺎﻥ ﺑﺪﻫﯿﺪ. « ﭘﺎﮐﺖ ﻣﻌﻤﻮﻝ ﺿﻤﯿﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﮐﺖ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺣﺪﻭﺩ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮐﺬﺍﯾﯽ ﻓﺎﻭﺳﺖ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﻭﺩ. ﻭ ﻣﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ، ﻭﺍﺭﺩ ﮐﻨﺎﻡ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ. ﺭﯾﺸﺎﺭ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺍﻭ ﺷﻤﺮﺩ ﻭ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﺎﮐﺖ ﮔﺬﺍﺷﺖ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺒﺴﺖ. ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺖ: »ﺣﺎﻻ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﺩ. « ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﭘﯿﺮﺯﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺍﺿﻊ ﻭﺍﺭﺩﺷﺪ. ﻫﻨﻮﺯ ﻟﺒﺎﺱ ﺗﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﺳﯿﺎﻫﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﮕﺎﺭﯼ ﻭ ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯽ ﺯﺩ. ﮐﻼﻩ ﭘﺮﺩﺍﺭ ﻭ ﺩﻭﺩﯼ ﺭﻧﮕﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺖ. ﺳﺮ ﺣﺎﻝ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ. ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ! ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻪ؟ « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ... ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭘﺎﮐﺖ ﺍﺳﺖ... ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﯾﮕﺮ. « »ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺘﻢ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ، ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺘﻢ...! ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﯽ ﺍﺳﺖ؟ « »ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ، ﺳﺆﺍﻝ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﻡ. « »ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ، ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﺳﺨﮕﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ. « »ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﺒﺢ ﺭﻭﺍﺑﻂ ﺧﻮﺑﯽ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟ « »ﻗﺮﺑﺎﻥ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺣﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﻣﺤﺮﻣﯿﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮔﻔﺖ: »
قسمت هفتاد و یکﺁﻩ، ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ... ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ، ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ... ﺷﻤﺎ ﯾﮏ ﺍﺣﻤﻖ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ«! ﭘﺮﻫﺎﯼ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﻼﻩ ﺩﻭﺩﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺍﺯ ﻧﻮﺳﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪ: »ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ! ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺷﮏ ﻧﮑﺮﺩﻩ«! »ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺗﻔﺎﻫﻢ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺩﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﻗﺼﻪ ﯼ ﺷﺒﺢ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺗﺎ ﺁﺧﺮﺵ ﯾﮏ ﺷﻮﺧﯽ ﺍﺳﺖ، ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟... ﺧﻮﺏ، ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﯿﻦ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ...، ﺍﯾﻦ ﺷﻮﺧﯽ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻃﻮﻝ ﮐﺸﯿﺪﻩ. « ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﭼﯿﻨﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﯿﺰ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺑﺮﺁﺷﻔﺘﮕﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﻣﻨﻈﻮﺭﺗﺎﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟.. ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﻢ«! »ﺁﻩ،ﺧﻮﺏ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ. ﺩﺭ ﻫﺮﺣﺎﻝ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﯿﺪ... ﻭ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ، ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ. « »ﺍﺳﻢ ﮐﯽ ﺭﺍ؟ « »ﺍﺳﻢ ﻣﺮﺩﯼ ﺭ ﺍ ﮐﻪ ﻫﻤﺪﺳﺘﺸﯿﺪ، ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ«! »ﻣﻦ ﻫﻤﺪﺳﺖ ﺷﺒﺤﻢ؟ ﻣﻦ؟.. ﻟﻄﻔﺎً ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﺩﺭ ﭼﻪ ﮐﺎﺭﯼ؟ « »ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﯿﺪ. « »ﺁﻩ! ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ، ﺍﻭ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻫﻢ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ. « »ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﻌﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ؟ « »ﺑﻠﻪ، ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ«! »ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺮﺩﻥ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ، ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ؟ « »ﺩﻩ ﻓﺮﺍﻧﮏ«! »ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ! ﺍﯾﻦ ﺯﯾﺎﺩ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟ « »ﭼﺮﺍ؟ « »ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ، ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ. ﺍﻻﻥ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺧﺎﺭﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺍﯼ ، ﺟﺴﻢ ﻭ ﺭﻭﺡ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﺢ ﮔﺬﺍﺭﺩﻩ ﺍﯾﺪ ﻭ ﻧﻪ ﯾﮏ ﺷﺒﺢ ﺩﯾﮕﺮ... ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻭ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﺎ ﭘﻨﺞ ﯾﺎ ﺩﻩ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺧﺮﯾﺪ. « »ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ...! ﻭ ﺩﻟﯿﻠﺶ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻌﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ، ﻗﺮﺑﺎﻥ! ﻫﯿﭻ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺷﺮﻡ ﺁﻭﺭﯼ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﮐﺎﻣﻼً ﺷﺮﻓﺘﻤﻨﺪﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ. « »ﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﻢ، ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ. « »ﺧﻮﺏ،ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﺒﺢ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺧﺮﻧﺎﺱ ﮐﺸﯿﺪ: »ﺭﺍﺳﺘﯽ؟ « ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ: »ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ..! ﺧﻮﺏ، ﯾﮏ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻟﮋ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﯼ ﭘﻨﺞ، ﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ... ﯾﮏ ﺟﻮﺭ ﯾﺎﺩﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺟﻮﻫﺮ ﻗﺮﻣﺰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ... ﻻﺯﻡ ﻧﯿﺴﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ؛ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﻢ ﺣﻔﻆ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﻫﻢ ﻋﻤﺮ ﮐﻨﻢ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ...! « ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﻣﺤﺘﻮﺍﯼ ﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺷﯿﻮﺍﯾﯽ ﺗﺄﺛﯿﺮﮔﺬﺍﺭﯼ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ: "ﺧﺎﻧﻢ: :1825 ﻣﺎﺩﻣﻮﺍﺯﻝ ﻣِﻨِﺘﺮﯾﻪ، ﺳﺮﺩﺳﺘﻪ ﯼ ﺑﺎﻟﻪ، ﻣﺎﺭﮐﯿﺰ ﺩﻭ ﮐﻮﺳﯽ ﺷﺪ. .1832 ﻣﺎﺩﻣﻮﺍﺯﻝ ﻣﺎﺭﻟﯽ ﺗﺎﻟﯿﻮﻧﯽ ﺭﻗﺼﻨﺪﻩ، ﮐﻨﺘﺲ ﮊﯾﻠﺒﺮ ﺩِﻭ ﻭﺍﺯﺍﻥ ﺷﺪ. .1846 ﻻ ﺳﻮﺗﺎ، ﯾﮏ ﺭﻗﺼﻨﺪﻩ، ﺑﺎ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﯼ ﺷﺎﻩ ﺍﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩ. .1847 ﻟﻮﻻ ﻣﻮﻧﺘﺲ ﺭﻗﺼﻨﺪﻩ، ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻟﻮﯾﯽ ﺩﻭ ﺑﺎﻭﯾﺮ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﮐﻨﺘﺲ ﺩﻭ ﻻﻧﺪﺳﻔﻠﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ. .1848 ﻣﺎﺩﻣﻮﺍﺯﻝ ﻣﺎﺭﯾﺎ، ﯾﮏ ﺭﻗﺼﻨﺪﻩ، ﺑﺎﺭﻭﻧﺲ ﺩﺭﻣِﻮﯾﻞ ﺷﺪ. .1870 ﺗﺮﺯ ﻫﺴﻠﺮ، ﯾﮏ ﺭﻗﺼﻨﺪﻩ، ﺑﺎ ﺩﻭﻥ ﻓﺮﻧﺎﻧﺪﻭ، ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﺎﻩ ﭘﺮﺗﻐﺎﻝ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﮐﺮﺩ"... ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭘﯿﺮﺯﻥ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺍﯾﻦ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻫﺎﯼ ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻤﺮﺩ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺷﻬﺎﻣﺘﺶ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ، ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻏﺮﻭﺭ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﻧﻠﻤﻪ ﯼ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩ: .1885" ﻣﮓ ﮊﯾﺮﯼ، ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﺮﯾﺲ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ"! ﺑﻌﺪ، ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺗﻼﺵ ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﺩﺭ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺍﯼ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ، ﺯﯾﺮ ﻧﺎﻣﻪ ﺍﻣﻀﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ" :ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍ"!... ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﺢ ﺯﯾﺎﺩ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﺍﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ. ﺍﺯ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ ﻣﮓ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯼ ﻣﻦ، ﮔﻮﺷﺖ ﻭ ﺧﻮﻥ ﻣﻦ، ﭘﺎﺭﻩ ﯼ ﺗﻦ ﻣﻦ، ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﺮﯾﺲ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ. « ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﻻﺯﻡ ﻧﺒﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﺍﯾﻦ ﻫﻮﺵ ﺧُﺮﺩ، ﺍﺯ ﺩﻭ ﻭﺍﮊﻩ ﯼ "ﺷﺒﺢ" ﻭ "ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﺮﯾﺲ" ﭼﻪ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﯽ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻣﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﺧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﺯﯼ ﺧﺎﺭﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ؟... ﮐﯽ؟ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ. ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﯾﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺷﻤﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ؟ « »ﺑﻠﻪ، ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺭﺗﻘﺎﯼ ﻣﮓ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺳﺘﮕﯽ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﻗﺼﻨﺪﮔﺎﻥ، ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺪﯾﻮﻧﻢ. ﺑﻪ ﺷﺒﺢ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ" :ﺍﮔﺮ ﺑﻨﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﮓ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ 1885 ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﺮﯾﺲ ﺷﻮﺩ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻭﻗﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯽ ﺩﺭﻧﮓ ﺳﺮ ﺩﺳﺘﻪ ﺷﻮﺩ". ﺷﺒﺢ ﮔﻔﺖ" : ﺍﯾﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﻓﺮﺽ ﮐﻨﯿﺪ". ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﻻﺯﻡ ﺑﻮﺩ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﭘﻮﻟﯿﻨﯽ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ...
»ﭘﺲ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﺪ ﺁﻗﺎﯼ ﭘﻮﻟﯿﻨﯽ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ«! »ﻧﻪ، ﺍﻭ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺷﺒﺢ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻩ؛ ﺍﻣﺎ ﺻﺪﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻩ! ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ، ﺣﺘﻤﺎً ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻧﯿﺪ؛ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﭘﻮﻟﯿﻨﯽ، ﺭﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﻭ ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﻟﮋ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﯼ ﭘﻨﺞ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩ، ﺷﺒﺢ ﯾﮏ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ. « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﻏﺮﯾﺪ: »ﻋﺠﺐ ﺣﮑﺎﯾﺘﯽ ﺍﺳﺖ«! ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻩ! ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﺷﺒﺢ ﻭ ﺁﻗﺎﯼ ﭘﻮﻟﯿﻨﯽ ﺳﺮ ﻭ ﺳﺮﯼ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺷﺒﺢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰﯼ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﯼ ﭘﻮﻟﯿﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ، ﺁﻗﺎﯼ ﭘﻮﻟﯿﻨﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﺁﻗﺎﯼ ﭘﻮﻟﯿﻨﯽ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﯼ ﺷﺒﺢ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ. « »ﺷﻨﯿﺪﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ: ﭘﻮﻟﯿﻨﯽ ﺍﺯ ﻫﯿﭻ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﯼ ﺷﺒﺢ ﻓﺮﻭﮔﺬﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ. « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ! ﺁﻗﺎﯼ ﭘﻮﻟﯿﻨﯽ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺷﺒﺢ ﺍﺳﺖ؛ ﻭ ﭼﻮﻥ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﻫﻢ ﺩﻭﺳﺖ ﺁﻗﺎﯼ ﭘﻮﻟﯿﻨﯽ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ...! « ﻭ ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﺧﺸﮑﯽ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩ: »ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺩﺍﺭﺩ ـ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﺭﺍ ﻣﺨﻔﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ــ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺍﺳﺖ...! ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ، ﻣﯽ ﺩﺍﯾﺪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﮐﺖ ﭼﯽ ﺍﺳﺖ؟ « ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ: »ﺁﻩ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻪ«! »ﺧﻮﺏ، ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪ«! ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍ ﺑﻪ ﺩﺍﺧﻞ ﭘﺎﮐﺖ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﺩﺭﺧﺸﺶ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﯾﺎﻓﺘﻨﺪ. ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮑﯽ«! »ﺑﻠﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ، ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮑﯽ! ﻭ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﯿﺪ«! »ﻣﻦ ﻗﺮﺑﺎﻥ؟ ﻣﻦ؟... ﻗﺴﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ... « »ﻗﺴﻢ ﻧﺨﻮﺭﯾﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ...! ﺍﻣﺎ ﺩﻭﻣﯿﻦ ﺩﻟﯿﻠﯽ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ... ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ، ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺪﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﮐﻨﻨﺪ. « ﺩﻭ ﭘﺮ ﺳﯿﺎﻩ ﺭﻭﯼ ﮐﻼﻩ ﺩﻭﺩﯼ ﺍﺵ، ﮐﻪ ﺍﻏﻠﺐ ﻧﻘﺶ ﺩﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺳﺆﺍﻝ ﺭﺍ ﺑﺎﺯﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﻪ ﺩﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻧﺪ. ﺧﻮﺩ ﮐﻼﻩ ﻫﻢ ﻧﺎﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﺑﺮ ﺷﯿﻨﯿﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﻭﯾﺮﺍﻧﯽ ﮔﯿﺴﻮﺍﻥ ﺑﺎﻧﻮﯼ ﭘﯿﺮ ﺗﺎﺏ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻣﺎﺩﺭ ﻣﮓ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ، ﺷﮕﻔﺘﯽ، ﺗﺮﺱ، ﺧﺸﻢ ﻭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺗﻮﻫﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﺍﯾﺶ، ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﻏﺮﯾﺐ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺟﻬﺶ ﻭ ﺧﺰﺵ، ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺑﯿﻨﯽ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪ. ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻧﺎﺧﻮﺩﺁﮔﺎﻩ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ. »ﺑﺪﻫﯿﺪ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﮐﻨﻨﺪ؟«! ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﻫﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﺮﺩ، ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺳﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺗﻒ ﮐﻨﺪ. ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﯾﮏ ﻗﻬﺮﻣﺎﻥ ﻋﻤﻞ ﮐﺮﺩ. ﺩﯾﮕﺮ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﻧﮑﺮﺩ. ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺳﺒﺎﺑﻪ ﯼ ﺗﻬﺪﯾﺪﮔﺮﺵ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺄﻣﻮﺭ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﻟﮋ ﭘﻨﺞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺋﯿﺲ ﮐﻼﻧﺘﺮﯼ ﻏﺎﯾﺐ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. »ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ، ﻣﻦ ﻣﯽ ﺩﻫﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺩﺯﺩ ﺑﺎﺯﺩﺍﺷﺖ ﮐﻨﻨﺪ«! »ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﮕﻮ«! ﻭ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﺪﺍﺧﻠﻪ ﺑﯿﺎﺑﺪ، ﭘﺎﺳﺦ ﺗﻼﻓﯽ ﺟﻮﯾﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺳﯿﻠﯽ ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﻮﺵ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮐﻮﺑﯿﺪﻩ ﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﺿﻌﯿﻒ ﻭ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﯼ ﺁﻥ ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﻮﺵ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩ. ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮﺩ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﻮﺩ، ﭘﺎﮐﺖ ﻣﺴﺒﺐ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﺩﺳﺮﻫﺎ، ﭘﺎﮐﺖ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﯾﻦ ﺿﺮﺑﻪ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻥ ﺁﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺭﯾﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﺎﺭﭘﯿﭽﯽ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻋﻈﯿﻢ، ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺩﻭ ﻣﺪﯾﺮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩﻧﺪ، ﻭ ﯾﮏ ﻓﮑﺮ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺩﺭﺁﯾﻨﺪ، ﺍﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬﻫﺎﯼ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﺷﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ. »ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ، ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﻧﺪ؟ « »ﺑﻠﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎﺳﺖ. « »ﺑﻠﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﻧﺪ«!!! ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ، ﺳﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺩﺭ ﻣﺠﺎﺩﻟﻪ ﯼ ﭘﺮ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺻﻮﺍﺕ ﻫﻮﻟﻨﺎﮐﯽ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ. ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺻﻮﺍﺕ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺑﻮﺩ، ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺟﯿﻊ ﺑﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ: »ﻣﻦ ﯾﮏ ﺩﺯﺩﻡ... ﻣﻦ ﺩﺯﺩﻡ، ﻣﻦ؟«! ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﺸﻨﯿﺪﻩ ﺍﻡ«! ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺷﻤﺎ، ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﮐﺠﺎ ﺭﻓﺖ«! ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﻣﻦ؟ ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﺍﻧﻢ؟ « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺪﯼ ﻭ ﻧﺎﺭﺍﺿﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ، ﺑﯽ ﺩﺭﻧﮓ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺯﻥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻫﺪ. ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ، ﻣﻨﻈﻮﺭﺗﺎﻥ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﭼﺮﺍ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﺪ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﮐﺠﺎ ﺭﻓﺖ؟ « ﺍﻣﺎ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻣﭻ ﺩﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻮﻓﺎﻧﯽ ﻭ ﺗﻨﺪﺭﻭﺍﺭ ﻏﺮﯾﺪ: »ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﮐﺠﺎﺭﻓﺖ؟ ﭼﺮﺍ؟ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻫﯿﺪ«! ﭘﯿﺮﺯﻥ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻮﯼ ﺟﯿﺐ ﺷﻤﺎ ﺭﻓﺘﻨﺪ«! ﻃﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻣﺠﺴﻢ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﭘﺮ ﺳﺆﻇﻦ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ، ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺍﯼ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﻗﻮﺍﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﺗﻬﻤﺖ ﺯﺷﺖ ﻻﺯﻡ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ. ﺍﮔﺮ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻫﺠﻮﻡ ﺗﻬﻤﺖ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺷﻮﻧﺪ، ﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﭘﺮﺩ ﯾﺎ ﺳﺮﺥ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺗﻠﻮ ﺗﻠﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻧﺪ ﯾﺎ ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﻗﺪ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ. ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻨﻨﺪ، ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ، ﺳﺎﮐﺖ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ. ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، ﻋﺮﻕ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺮﻕ ﺑﺮﯾﺰﻧﺪ، ﺳﺮﺩ ﻭ ﺧﺸﮏ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ. ﻫﻤﯿﻦ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎﺭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ.
قسمت هفتاد و دوﺍﮔﺮ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺧﺸﻢ ﺁﮔﯿﻦ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺁﺭﺍﻡ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﮏ ﻣﻦ، ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ؟ « ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ: »ﻣﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰﺩﻡ. ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻥ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. « ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺭﺍﻣﯽ ﺍﻓﺰﻭﺩ: »ﺁﻥ ﺟﺎ...! ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎﺳﺖ...! ﻭ ﺍﻣﯿﺪﻭﺭﻡ ﺷﺒﺢ ﻣﺮﺍ ﺑﺒﺨﺸﺪ«! ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻧﻌﺮﻩ ﮐﺸﯿﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻣﻘﺘﺪﺭﺍﻧﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﺪ: »ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ! ﺻﺒﺮ ﮐﻦ! ﺻﺒﺮ ﮐﻦ! ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﺯﻥ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻫﺪ. ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﺆﺍﻝ ﮐﻨﻢ. « ﻭ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮﺩ: »ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻋﺠﯿﺐ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ...! ﻣﺎ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﮐﻞ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﺯﯾﻢ. ﻭ ﺷﻤﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﯾﺪ...! ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﮐﻨﯿﺪ... ﻣﺎﺟﺮﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺍﺭﺩ ﺟﺎﻟﺐ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. « ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ، ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺷﻬﯿﺪﯼ ﻗﺪﯾﺲ، ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩ. ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺑﯽ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺍﺵ ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ. »ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺎﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ، ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ... ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻫﻢ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ«! ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﻣﺘﮑﺒﺮﺍﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪ. ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻫﺎ! ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ! ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﻣﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﺪ ﻭ ﻣﻦ ﺍﺻﻼً ﺧﺒﺮ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ! ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﻡ، ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ«! ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﻓﻨﺎﮎ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﺮﺩ: »ﺑﻠﻪ، ﺑﻠﻪ، ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ...! ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﺪ«! ﺍﮔﺮ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﺒﻮﺩ، ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻗﻄﻌﺎً ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺭﺍ ﺯﻧﺪﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺑﻠﻌﯿﺪ! ﺍﻣﺎ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻣﺮﺍﻗﺒﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺭﺷﺘﻪ ﯼ ﮐﻼﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ: »ﭼﻪ ﺟﻮﺭ ﭘﺎﮐﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﺪ؟ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﮐﺘﯽ ﻧﺒﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﯾﻢ ﻭ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻢ ﻣﺎ، ﺑﻪ ﻟﮋ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﯼ ﭘﻨﺞ ﺑﺮﺩﯾﺪ. ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﮐﺖ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺎﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻭﯼ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺑﻮﺩ. « ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ:»ﻣﻌﺬﺭﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ. ﭘﺎﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩ، ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﮐﺘﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ. ﭘﺎﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻟﮋ ﺷﺒﺢ ﺑﺮﺩﻡ، ﭘﺎﮐﺖ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﻮﺩ،ﺩﺭﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﭘﺎﮐﺖ ﺍﻭﻝ. ﺷﺒﺢ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﯿﻨﻢ ﭘﻨﻬﺎﻧﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ«! ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻝ، ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﺳﺘﯿﻨﺶ ﭘﺎﮐﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﮐﺖ ﺣﺎﻭﯼ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺑﻮﺩ. ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻬﺮ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﻮﻡ ﺷﺪﻩ. ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺣﺎﻭﯼ ﺑﯿﺴﺖ ﺑﺮﮔﻪ ﯼ ﺳﻨﺖ ﻓﺎﺭﺱ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻗﺒﻞ، ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺷﮕﻔﺖ ﺯﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﻔﺖ: »ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺳﺎﺩﻩ«! ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ: »ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺳﺎﺩﻩ«! ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﻔﺖ: »ﺷﻌﺒﺪﻩ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺍﻏﻠﺐ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻓﻘﻂ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺩﻡ ﻫﻤﺪﺳﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ... « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻥ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ، ﻭ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺧﺒﺮﭼﯿﻦ ﻭ ﻓﻀﻮﻝ. « ﻭ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﺤﻮﺭ ﮐﻨﺪ. »ﺁﯾﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺷﺒﺢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﭘﺎﮐﺘﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺩﯾﻢ، ﺁﯾﺎ ﺑﺎﺯ ﺧﻮﺩ ﺷﺒﺢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﺖ ﺍﺻﻠﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ؟ « »ﺁﻩ ﺑﻠﻪ، ﺧﻮﺩ ﺷﺒﺢ ﺑﻮﺩ«! »ﭘﺲ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﯾﮏ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﻫﯿﺪ؟... ﺍﯾﻦ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ. ﻃﻮﺭﯼ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ. « »ﻫﺮ ﻃﻮﺭ ﻣﺎﯾﻠﯿﺪ، ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ«! ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﭘﺎﮐﺖ ﺣﺎﻭﯼ ﺑﯿﺴﺖ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﺭ ﺭﻓﺖ. ﻫﻨﻮﺯ ﺧﺎﺭﺝ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻣﺪﯾﺮ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ: »ﺁﻩ، ﻧﻪ! ﺁﻩ، ﻧﻪ! ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺎﺭ ﺩﻭﻡ ﮐﻠﮏ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﯾﻢ! ﺗﺎ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ! ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ«! ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺁﻭﺭﺩ: »ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ، ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﻃﻮﺭﯼ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ...! ﺧﻮﺏ، ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ، ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﮐﺖ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺒﺮﻡ«! ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺍﺳﺘﻨﺘﺎﺝ ﮐﺮﺩ: »ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﻣﻦ ﺑﻠﻐﺰﺍﻧﯿﺪ؟ « ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻫﻨﮕﺎﻡ، ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﭼﭙﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﺮﻧﻤﯽ ﺩﺍﺷﺖ، ﻭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ، ﭼﺸﻢ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺑﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻭﺿﻊ ﺩﯾﺪﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﺼﻤﻢ ﺑﻮﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻥ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺑﮑﻨﺪ. ﺭﯾﺸﺎﺭ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺁﺧﺮ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﻣﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﺪ؟ « »ﻗﺮﺑﺎﻥ، ﺑﻨﺪﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﺷﻤﺎ ﺑﻠﻐﺰﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺍﺻﻼً ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﺵ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ. ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﺷﺒﺎﻧﻪ، ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﯾﮏ ﺩﻭﺭﯼ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ، ﻭ ﺍﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺑﻪ ﺳﺮﺳﺮﺍﯼ ﺑﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ، ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﯾﻦ ﺣﻖ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ، ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﻡ... ﻭ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺗﻔﺮﯾﺢ، ﺑﺮﺍﯾﺶ ﺁﺏ ﭘﺎﺷﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﻡ... ﺩﺭ ﺣﻘﯿﻘﺖ، ﻫﺮ ﺟﺎ ﺩﻟﻢ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﻡ... ﻣﺸﺘﺮﮐﺎﻥ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ... ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ، ﻗﺮﺑﺎﻥ... ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺁﻥ ﺩﻭﺭ ﻭ ﺑﺮﻧﺪ... ﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﻭ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﻋﻘﺐ ﮐﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﻟﻐﺰﺍﻧﻢ... ﻫﯿﭻ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﯼ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ«! ﺭﯾﺸﺎﺭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮊﻭﭘﯿﺘﺮ ﺧﺸﻤﻨﺎﮎ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ ﻭ ﻏﺮﯾﺪ: »ﻫﯿﭻ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﯼ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ! ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻻﻥ ﻣﭽﺖ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮ ﭘﯿﺮ، ﺗﻮ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯽ«! ﺍﺛﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﺎﺳﺰﺍ ﺩﺭ ﭘﯿﺮﺯﻥ ﺷﺮﯾﻒ، ﮐﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﺿﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻧﺘﺪﺍﺭﯼ ﻭ ﺻﺪﺍﻗﺘﺶ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺟﺎ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭﮐﻪ ﺳﻪ ﺩﻧﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ، ﮔﻔﺖ: »ﻭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ؟ « »ﭼﻮﻥ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﻻﺭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻟﮋ ﭘﻨﺞ ﻭ ﭘﺎﮐﺖ ﻗﻼﺑﯽ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﺪ. ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺮﺳﺮﺍﯼ ﺑﺎﻟﻪ ﻧﺮﻓﺘﻢ. « »ﻧﻪ ﻗﺮﺑﺎﻥ، ﻭ ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺁﻥ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﺩﻡ، ﺩﺭ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺍﺩﻡ... ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭﺯﺍﺭﺕ ﻫﻨﺮﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ... « ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ، ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺤﺒﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩ: »ﺑﻠﻪ، ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ،ﺣﺎﻻ ﯾﺎﺩﻡ ﺁﻣﺪ! ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭﺯﯾﺮ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭﻫﺎﯼ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺳﺮﺳﺮﺍ ﺭﻓﺘﻢ. ﺭﻭﯼ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﺳﺮﺍ ﺑﻮﺩﻡ... ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭﺯﯾﺮ ﻭ ﻣﻨﺸﯽ ﺍﻭﻟﺶ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ.... ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ...ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻣﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﺪ... ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ... ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﺮﺍ ﻫﻞ ﺩﺍﺩﯾﺪ... ﺑﻠﻪ، ﺧﻮﺏ ﯾﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ! ﺧﻮﺏ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺩﺍﺭﻡ«!
قسمت هفتاد و سه»ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ ﻗﺮﺑﺎﻥ، ﻫﻤﯿﻦ ﺍﺳﺖ. ﻣﻦ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺎﺭ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺟﯿﺐ ﺷﻤﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. ﺑﻠﻪ، ﻫﻤﯿﻦ ﺟﯿﺐ. ﺍﯾﻦ ﺟﯿﺐ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺑﺎﻥ، ﺧﯿﻠﯽ ﺩﻡ ﺩﺳﺖ ﺍﺳﺖ«! ﻭ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺘﺶ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﮐﺮﺩ، ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﺬﺷﺖ، ﻭ ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﺗﺮﺩﺳﺘﯽ ﺍﯼ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﭘﺸﺘﯽ ﮐﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﺮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻫﻢ، ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﭼﺸﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ، ﻣﺎﺗﺶ ﺑﺮﺩ. ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﺩﯾﺪﻩ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺣﺎﻻ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ! ﺍﯾﻦ ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺍﺳﺖ. ﻣﺸﮑﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻞ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ: ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﻫﺮ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﯼ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﻭ ﮔﯿﺮﻧﺪﻩ ﯼ ﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺣﺬﻑ ﮐﻨﺪ. ﭘﺲ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ، ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﭘﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻦ، ﺍﺯ ﺟﯿﺐ ﻣﻦ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ، ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﻮﻝ ﺁﻥ ﺟﺎﺳﺖ... ﻋﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ«! ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﺮﺩ: »ﺁﻩ، ﺑﯽ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﻋﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ...! ﻓﻘﻂ ﺭﯾﺸﺎﺭ، ﯾﺎﺩﺕ ﺭﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﺩﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﻭ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻫﻢ ﭘﻮﻟﯽ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﻣﻦ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ«! ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺪﻫﻢ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﯼ ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﯼ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ، ﺑﺎ ﭼﻨﺎﻥ ﻭﺿﻮﺣﯽ ﺳﻮﺀﻇﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﮑﺶ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺑﺤﺜﯽ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺖ. ﺩﺭ ﭘﺎﯾﺎﻥ، ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺗﻦ ﺑﺪﻫﺪ، ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﺪﻑ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﺑﯽ ﻭﺟﺪﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺑﯿﺎﺑﻨﺪ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﺑﻪ ﻭﻗﺖ ﺗﻨﻔﺲ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ "ﺑﺎﻍ" ﻓﺎﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﻢ؛ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﺭِﻣﯽ، ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﻧﻈﺮﺵ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻏﺮﯾﺐ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ، ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺁﺳﺎﻥ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﺮﻭﺯ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﭼﻨﯿﻦ ﻏﯿﺮﻣﻨﺘﻈﺮﻩ، ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ، ﻭ ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﻣﻐﺎﯾﺮ ﺑﺎ ﺷﺄﻥ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ، ﻧﯿﺴﺖ. ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ، ﺩﻗﯿﻘﺎً ﺑﺮﺍﺳﺎﺱ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭﺷﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻭﻻً ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺮﮐﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻥ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺛﺎﻧﯿﺎً، ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﯿﺐ ﭘﺸﺘﯽ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﺮﻣﯽ ﺩﺍﺷﺖ، ﮐﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺑﻠﻐﺰﺍﻧﺪ. ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺤﻠﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭﺯﯾﺮ ﻫﻨﺮﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﻗﺎﯼ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ. ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﮔﺬﺷﺖ، ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﺮﺩ، ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺪﯾﺮ ﺟﺎﯼ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ... ﻭ ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﯾﮕﺮ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﻗﺒﻞ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻣﺮﺳﯿﻪ ﭘﯿﺮﺯﻥ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﺩﻓﺘﺮ ﺍﺟﺮﺍﯾﯽ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﯾﺶ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺷﺒﺢ ﺭﺍ ﺑﺮﯼ ﺍﻭ ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺳﺎﺧﺖ. ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ ﻣﻘﺎﻭﻣﺘﯽ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﯽ ﭘﺮ ﻭ ﺑﺎﻝ، ﻭﺣﺸﺖ ﺯﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﯾﺪﮔﺎﻧﯽ ﭘﺮ ﻫﺮﺍﺱ، ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺷﻨﯿﺪ، ﻧﺎﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﮕﺮﺧﺮﺍﺷﯽ ﺳﺮ ﺩﺍﺩ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻭ ﺗﮑﺮﯾﻢ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ، ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻨﺼﺐ ﻭﺍﻻﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﻧﯿﺮﻭﻣﻨﺪ، ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭﺯﯾﺮ ﻫﻨﺮﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ، ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ. ﻓﻘﻂ، ﺍﮔﺮ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭﺯﯾﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﯾﻦ ﻋﻼﯾﻢ ﻓﺮﻭﺗﻨﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﻃﺒﯿﻌﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﻠﻮ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ، ﺍﯾﻦ ﺣﺮﮐﺎﺕ، ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻭﺍﺿﺤﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮﺍﻥ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﮐﺎﻣﻼً ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﻣﺎ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﯿﻪ، ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺨﺖ. ﺁﻗﺎﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ... ﺑﻪ "ﻫﯿﭻ ﮐﺲ" ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ؛ ﺟﻠﻮ "ﻫﯿﭻ ﮐﺲ" ﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ... ﻭ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺑﺮ "ﻫﯿﭻ ﮐﺲ" ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ... ﻭ، ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻡ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺵ، ﺁﻗﺎﯼ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺁﻥ، ﺁﻗﺎﯼ ﺭِﻣﯽ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺭﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﯼ ﺳﻔﯿﺮ ﻭ ﻣﺪﯾﺮ ﻣﺮﮐﺰ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﺍﺕ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ "ﺑﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺩﺳﺖ ﻧﺰﻧﻨﺪ".
صفحه 8 از 13
