قسمت هفتاد و چهارﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ، ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻥ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ، ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﻭ ﺑﮕﻮﯾﺪ: »ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺎﺭ ﺳﻔﯿﺮ... ﯾﺎ ﻣﺪﯾﺮ ﻣﺮﮐﺰ ﺍﻋﺘﺒﺎﺭﺍﺕ... ﯾﺎ ﺭِﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. « ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ، ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﺍﻋﺘﺮﺍﻑ ﺧﻮﺩﺵ، ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﮊﯾﺮﯼ، ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺴﻤﺖ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ... ﭘﺲ ﭼﺮﺍ ﺁﻥ ﺷﺐ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﮐﻨﺪ؟ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺍﺑﺘﺪﺍ ﻋﻘﺐ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﻼﻡ ﮐﺮﺩ، ﻭﻟﯽ ﺑﻌﺪ، ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ... ﺗﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﺭﺳﯿﺪ. ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺭﺍﻩ، ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﭼﺸﻢ ﺑﺮ ﺍﻭ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﻠﻮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺍﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﯼ ﻏﺮﯾﺐ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﺘﻦ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﺻﺤﻨﻪ، ﮐﻪ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻣﻨﺼﻮﺏ ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺘﺎﻥ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺗﻮﺟﻪ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﮐﺮﺩ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﻗﺺ ﻣﻮﻗﻊ ﺍﺟﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﻋﺠﯿﺐ ﺩﺭ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ ﻋﻈﯿﻤﯽ ﻧﺰﺩ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ... ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺰ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪﻧﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﻧﯿﻤﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ، ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺑﻪ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮔﻔﺖ: »ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻧﺸﺪ... ﺣﺎﻝ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﮕﯿﺮﯼ ﻭ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﻢ، ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻣﺮﺍﻗﺒﻢ ﺑﺎﺷﯽ... ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﯿﻢ، ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭼﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ. « ﺍﻣﺎ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:»ﻧﻪ ﺭﯾﺸﺎﺭ، ﻧﻪ...! ﺗﻮ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﻭ ﻣﻦ ﺩﺭﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺕ ﻣﯽ ﺁﯾﻢ! ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺩﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻡ«! ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺍﻋﻼﻡ ﮐﺮﺩ: »ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺯﺩﻧﺪ«! ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮔﻔﺖ: »ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﻧﺪﺯﺩﻧﺪ«! »ﭘﺲ ﻣﺎ ﺑﯿﺨﻮﺩﯼ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﯿﻢ«! »ﻣﺎ ﺩﺍﺭﯾﻢ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﻗﺒﻞ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﯾﻢ... ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﻗﺒﻞ، ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﻨﯽ، ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪﻡ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺕ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮﺩﻡ. « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺁﻩ ﮐﺸﯿﺪ، ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮﺩ: »ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ«! ﺩﻭ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ، ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻣﺸﺘﺮﮎ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮐﻠﯿﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻥ ﺩﻓﻌﻪ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺎﻧﺪﯾﻢ، ﺗﺎ ﺗﻮ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﯼ. « »ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻫﻢ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﻣﺎ ﻧﺸﺪ؟ « »ﻫﯿﭻ ﮐﺲ«! ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ، ﮔﻔﺖ: »ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎً ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺍﭘﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﯿﺐ ﻣﺮﺍ ﺯﺩﻩ ﺍﻧﺪ... « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺧﺸﮏ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﻧﻪ... ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ... ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﺍﻡ ﺭﺳﺎﻧﺪﻡ. ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺗﻮ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻩ: ﮐﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﺮﺩﯾﺪﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ. « ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ. ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩ: »ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ... ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﻫﺎﯾﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ... ﻭ ﺍﮔﺮ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﺪ. « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﺎﯾﻞ ﻧﯿﺴﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﺟﺰﺋﯿﺎﺕ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﯿﻮﻩ ﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺯﺷﺘﯽ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. »ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ، ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺴﻢ ﺍﺳﺖ«! »ﺭﯾﺸﺎﺭ، ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺳﺮﻡ ﻫﻢ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ«! »ﯾﻌﻨﯽ ﺟﺮﺃﺕ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻈﻨﻮﻥ ﺑﺎﺷﯽ؟ « »ﺑﻠﻪ، ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﺗﻮ ﻣﺸﮑﻮﮐﻢ. « »ﺁﺩﻡ ﺑﺎ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ«! ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺁﻥ ﺷﺪ: »ﺑﻠﻪ، ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺩﺍﺭﯼ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﺨﻮﺍﻧﯽ؟ « »ﺑﻠﻪ ﺭﯾﺸﺎﺭ، ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺮﻡ. « »ﻣﺜﻞ ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﻗﺒﻞ؟ « »ﺑﻠﻪ، ﻣﺜﻞ ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﻗﺒﻞ. « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻗﺎﭘﯿﺪ. ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ، ﺁﺯﺭﺩﻩ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ، ﻭ ﺭﻭﺩﺭﺭﻭﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﺭﻩ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ، ﮐﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻫﻢ ﮔﺮﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﯿﻦ، ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺩﺍﺭﻡ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﻣﺜﻞ ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﻗﺒﻞ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺭﺍ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺗﻮ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻡ، ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺒﺮﯼ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻮﻡ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺍﺯ ﺟﯿﺐ ﮐﺖ ﻣﻦ ﻏﯿﺐ ﺷﺪﻩ... ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﻗﺒﻞ... ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﭼﻪ ﻓﮑﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ « »ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻗﺪﻡ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﻭﺭ ﻧﺸﺪﻩ ﺍﯼ، ﺑﻪ ﻣﯿﻞ ﺧﻮﺩﺕ، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺷﺪﻩ،ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﻗﺒﻞ ﻭ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺍﮔﺮ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺍﺣﺘﻤﺎﻝ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﺪ«! ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺁﻩ! ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ«! »ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﯽ؟ « »ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺑﺒﻨﺪﻣﺖ...! ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ...! ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ«! »ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﺑﺒﻨﺪﯼ؟ « »ﺑﻠﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﻣﺘﺼﻞ ﮐﻨﻢ...! ﺑﻌﺪ، ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ، ﯾﺎ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ،ﯾﺎ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﺕ، ﺩﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﯿﺐ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﻭ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ! ﺁﻩ، ﺣﺎﻻ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ...، ﻧﻪ؟... ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ«! ﻭ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ:»ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ! ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﯾﮏ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ«! ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻈﻪ، ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺭِﻣﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﺗﺤﻮﯾﻞ ﮔﺮﻓﺖ، ﻭ ﭘﺴﺮﮐﯽ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺳﻨﺠﺎﻗﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺭﺯﻭﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺪ: ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺍﻭﻝ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻗﻔﻞ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﺑﻌﺪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺯﺍﻧﻮ ﺯﺩ. ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻥ ﮔﻔﺖ: »ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ. « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ. « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ؟ « ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﺮﯾﺐ ﻧﺨﻮﺭﺩ. ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﻔﺖ: »ﺧﻮﺩﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻦ.ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻧﻢ. « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺟﯿﺐ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﻟﺮﺯﺍﻥ، ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﺮﺩ. ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻮﺩ، ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﻧﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻬﺮ ﻭ ﻣﻮﻡ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
قسمت هفتاد و پنچﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﭘﺎﮐﺖ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﭘﺸﺘﯽ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﮐﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﭘﺸﺖ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ ﺍﻭ ﺩﻭﺧﺖ. ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﺪﺕ، ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮐﻪ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﯿﺰ ﺗﺤﺮﯾﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺗﮑﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺭﺩ. ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮔﻔﺖ: »ﯾﮏ ﮐﻤﯽ ﺻﺒﻮﺭ ﺑﺎﺵ، ﺭﯾﺸﺎﺭ. ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻢ... ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ. ﺩﻓﻌﻪ ﯼ ﻗﺒﻞ، ﺩﺭﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﯾﻢ. « »ﺁﻩ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮐﺎﻓﯽ ﺻﺒﻮﺭ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ«! ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻫﺴﺘﻪ، ﺳﻨﮕﯿﻦ، ﺭﺍﺯﺁﻟﻮﺩ ﻭ ﺧﻔﻘﺎﻥ ﺁﻭﺭ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﺑﺨﻨﺪﺩ. ﮔﻔﺖ:»ﺁﺧﺮ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﺕ ﻣﻄﻠﻖ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﺢ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﭘﯿﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﯾﮏ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ، ﺁﺯﺍﺭﻧﺪﻩ ﻭ ﻫﺸﺪﺍﺭﺩﻫﻨﺪﻩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ؟ « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ: »ﮐﺎﻣﻼً ﺣﻖ ﺑﺎ ﺗﻮﺳﺖ. « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﺑﺸﻨﻮﺩ، ﺁﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ:»ﺷﺒﺢ...! ﺷﺒﺢ..! ﺍﮔﺮ ﺳﻪ ﺿﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﻧﻮﺍﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭﻫﺎ ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﯾﻢ، ﮐﺎﺭ ﺷﺒﺢ ﺑﺎﺷﺪ... ﻭ ﯾﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﯾﮏ ﺷﺒﺢ ﺁﻥ ﭘﺎﮐﺖ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ... ﺷﺒﺤﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻟﮋ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﯼ ﭘﻨﺞ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ... ﮐﻪ ﮊﻭﺯﻑ ﺑﻮﮐﻪ ﺭﺍ ﮐﺸﺖ... ﮐﻪ ﭼﻠﭽﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ... ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻟﺨﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ! ﭼﻮﻥ، ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ! ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ! ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﺰ ﺗﻮ ﻭ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﯿﺴﺖ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎ ﻏﯿﺐ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻮ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﺩﺧﺎﻟﺘﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﺧﻮﺏ، ﺑﺎﯾﺪ ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺒﺢ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﯿﻢ... ﻭﺟﻮﺩ ﺷﺒﺢ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﯿﻢ... « ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎﻻﯼ ﺗﺎﻗﭽﻪ، ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺿﺮﺑﻪ ﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﻭﺍﺯﺩﻩ ﺭﺍ ﻧﻮﺍﺧﺖ. ﺩﻭ ﻣﺪﯾﺮ ﺑﺮ ﺧﻮﺩ ﻟﺮﺯﯾﺪﻧﺪ، ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺗﻤﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺩﻟﯿﻞ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ، ﻭ ﻧﯿﺰ ﺗﻼﺵ ﺷﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺎﯾﻖ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ، ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻮﺩ. ﻋﺮﻕ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺷﺎﻥ ﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﺷﺪ. ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻤﯿﻦ ﺿﺮﺑﻪ ﯼ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﯼ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﻃﻨﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺑﺎﺯ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ، ﺁﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ. ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮔﻔﺖ: »ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﻢ ﺑﺮﻭﯾﻢ. « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﺮﺩ:»ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ. « »ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺭﻓﺘﻦ، ﺍﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﯿﺒﺖ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﻡ؟ « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﻔﺖ: »ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ، ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﯽ..! ﺧﻮﺏ؟ « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺟﯿﺐ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩ. »ﺧﻮﺏ، ﺳﻨﺠﺎﻕ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. « »ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ، ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﯽ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺸﻮﯾﻢ، ﺟﯿﺐ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ. « ﺍﻣﺎ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ، ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﺟﯿﺐ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﻧﻌﺮﻩ ﮐﺸﯿﺪ:»ﺳﻨﺠﺎﻕ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺍﻣﺎ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﻪ«! »ﺷﻮﺧﯽ ﻧﮑﻦ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ...! ﺍﺻﻼً ﻣﻮﻗﻊ ﺷﻮﺧﯽ ﻧﯿﺴﺖ«! »ﺧﻮﺏ، ﺧﻮﺩﺕ ﺩﺳﺖ ﺑﺰﻥ. « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮐﺘﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﻨﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ. ﺩﻭ ﻣﺪﯾﺮ ﺁﺳﺘﺮ ﺟﯿﺐ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺟﯿﺐ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ. ﻭ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻏﺮﯾﺐ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺳﻨﺠﺎﻕ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺳﺮ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺵ ﻭﺻﻞ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﻧﮓ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺩﻭ ﺗﺮﺩﯾﺪﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ. ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ: »ﺷﺒﺢ«! ﺍﻣﺎ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﯾﮑﺶ ﺧﯿﺰ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ. »ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺟﺰ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺟﯿﺐ ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﻧﺰﺩﻩ! ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﻣﺮﺍ ﭘﺲ ﺑﺪﻩ...! ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﻣﺮﺍ ﭘﺲ ﺑﺪﻩ...! « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻮﺩ ﻏﺶ ﮐﻨﺪ، ﺁﻩ ﮐﺸﯿﺪ: »ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻓﺘﻢ ﻗﺴﻢ، ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻓﺘﻢ ﻗﺴﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﻡ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﺵ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ...! « ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﺭ ﺯﺩ. ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺧﻮﺩﮐﺎﺭ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺮﺳﯿﻪ، ﻣﺪﯾﺮ ﺍﺟﺮﺍﯾﯽ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ، ﺑﯽ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻣﺮﺳﯿﻪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ، ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ، ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺎﻫﺸﯿﺎﺭﺍﻧﻪ،ﺳﻨﺠﺎﻕ ﻗﻔﻠﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺵ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ، ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺮﺩﺳﺖ ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻭ ﺣﯿﺮﺍﻧﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ... ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻓﺼﻞ ﻫﺠﺪﻫﻢ
قسمت هفتاد و شیشﮐﻤﯿﺴﺮ، ﻭﯾﮑﻨﺖ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ، ﺳﺮﺍﻍ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ؟ « ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯿﻢ، ﺟﻤﻌﯿﺖ ﺍﻧﺒﻮﻩ ﻭ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺗﻌﻘﯿﺒﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ: »ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ؟ ﻧﻪ. ﭼﻪ ﻃﻮﺭ؟ « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﮕﻮﯾﺪ. ﺣﺎﻟﺖ ﺭﻭﺣﯽ ﺍﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺑﻮﺩ. ﭼﻮﻥ ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺷﮏ ﮐﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺭﺍﺯ ﺷﮕﺮﻓﯽ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ... ﺭﺍﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﺸﺮ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﻭ ﺑﻮﺩﻩ" :ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ!" ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﻭ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﻓﺸﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺍﻭ ﻭﺍﺭﺩ ﺩﻓﺘﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺭﯾﺸﺎﺭ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ: »ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ،ﭼﺮﺍ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺧﺒﺮ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﺪ؟ « ﮐﻤﯿﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﺭﺳﻤﯽ ﺑﯿﺎﻥ ﮐﺮﺩ: »ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻓﺮﻫﻨﮕﺴﺘﺎﻥ ﻣﻠﯽ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ! ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﮐﺮﺩ. « »ﻣﻨﻈﻮﺭﺗﺎﻥ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﮐﺮﺩ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻩ؟ « »ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺍﺟﺮﺍ«! »ﻭﺳﻂ ﺍﺟﺮﺍ؟ ﻏﯿﺮ ﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ«! »ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﻮﺍﻓﻘﯿﺪ؟ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ ﺍﺳﺖ، ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ«! ﺭﯾﺸﺎﺭ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ... « ﻭ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ: »ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺁﻩ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻌﻔﺎ ﮐﻨﺪ ﮐﺎﻓﯽ ﺍﺳﺖ...! « ﺑﻌﺪ ﺑﯽ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﭼﻨﺪ ﺗﺎﺭ ﺳﺒﯿﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮐﻨﺪ. ﺳﭙﺲ ، ﮔﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺏ، ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ: »ﭘﺲ ﺍﻭ.. ﭘﺲ ﺍﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺍﺟﺮﺍ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻩ؟ « »ﺑﻠﻪ، ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻣﯽ ﺍﻧﮕﯿﺨﺖ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﯾﺪﻧﺪ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﮏ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﯾﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. « »ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺩﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺷﺪﻩ«! ﻫﻤﻪ ﺭﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪﻧﺪ. ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻧﯽ، ﺭﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎﻥ، ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ: »ﻣﻦ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ«! ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﮔﻔﺖ: »ﺍﺯ ﭼﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ؟ « »ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺍ ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺩﺯﺩﯾﺪﻩ، ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ. ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ... « »ﺁﻫﺎ، ﺁﻗﺎﯼ ﻭﯾﮑﻨﺖ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ! ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺍﺩﻋﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﯾﺪﻩ: ﺣﺘﻤﺎً ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﺍﭘﺮﺍ ﺑﻮﺩﻩ؟ « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﺧﻮﺩ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﭘﻠﯿﺲ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺎﻣﺰﺩﺵ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ، ﺩﻟﺶ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺍﺳﺮﺍﺭﺁﻣﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺭﺍﺯﺩﺍﺭﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺒﯿﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﻧﮑﺮﺩ.ﻧﻪ! ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﺩ...! ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺟﻤﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ، ﻧﻈﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﮕﻮﯾﺪ. ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﮔﻔﺖ: »ﺑﻠﻪ ﺁﻗﺎ، ﯾﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﺍﭘﺮﺍ؛ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﺠﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ... ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻝ ﺑﺎﯾﺪﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ. « »ﺣﻖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﺁﻗﺎ. « ﺑﻌﺪ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗﻌﺎﺭﻑ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ، ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ، ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﺮﺩ. ﻭﺿﻊ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺳﭙﺲ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻪ ﺳﺨﻦ ﺩﺭﺁﻣﺪ: »ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ، ﻧﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺍﭘﺮﺍ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺍﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺍﺳﺖ«! »ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ! ﺭﺍﺳﺘﯽ؟ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻋﺠﯿﺐ ﺍﺳﺖ...! ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ«! ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﺭﻭﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ! ﺷﻤﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺩﺍﺭﯾﺪ؟ « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ، ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﮑﺎﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻭﯾﮑﻨﺖ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻩ، ﺍﯾﻦ ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺍﻃﻼﻉ ﺷﺎﻥ ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﺩﻋﺎ ﮐﻨﻢ ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍ ﻭ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﯾﮏ ﻧﻔﺮﻧﺪ؛ ﻧﺎﻡ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﻭ ﺍﺭﯾﮏ ﺍﺳﺖ. « ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ. »ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﺁﻗﺎ! ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻗﻀﺎﯾﯽ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﺍ ﻣﺴﺨﺮﻩ ﮐﻨﯿﺪ؟ « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ؟«! ﻓﮑﺮ ﺭﻧﺞ ﺁﻭﺭﯼ ﺑﻪ ﺫﻫﻨﺶ ﺭﺳﯿﺪ: »ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﻢ ﮔﻮﺵ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. « ﮐﻤﯿﺴﺮ ﮔﻔﺖ: »ﺍﯾﻦ ﭼﻪ ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍ ﺳﺮﻫﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ؟ « »ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ. « »ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ! ﻇﺎﻫﺮﺍً ﺷﻤﺎ ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺪ؟ « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻣﻮﻫﺎ ﯼ ﺳﺒﯿﻠﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ. »ﻧﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ، ﻧﻪ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﻢ. ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﯾﻢ. ﭼﻮﻥ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻣﺸﺐ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺩﺯﺩﯾﺪ«! ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ ﺑﻪ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ: »ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺲ ﺑﺪﻩ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ. « ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ، ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻩ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ! ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﮕﻮ«! ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﻭ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻧﮑﻨﺪ ﺩﺭ ﺁﺳﺎﯾﺸﮕﺎﻩ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﮔﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﻣﻮﻫﺎﯾﺶ ﻓﺮﻭ ﮐﺮﺩ. »ﯾﮏ ﺷﺒﺢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺷﺐ، ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ ﻣﯽ ﺩﺯﺩﺩ، ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺒﺢ ﭘﺮﻣﺸﻐﻠﻪ ﺍﯼ ﺑﺎﺷﺪ! ﺍﮔﺮ ﺍﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﺍﻭﻝ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰﺍﺭ ﻓﺮﺍﻧﮏ. ﺧﻮﺏ ﺁﻗﺎﯼ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﺟﺪﯼ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﯿﻢ. ﺷﻤﺎ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﻣﻮﺍﺯﻝ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺍ ﺁﺩﻣﯽ ﺑﻪ ﺍﺳﻢ ﺍﺭﯾﮏ ﺩﺯﺩﯾﺪﻩ. ﺍﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺪ؟ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯾﺪ؟ « »ﺑﻠﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﺴﺮ. « »ﮐﺠﺎ؟ « »ﺩﺭ ﯾﮏ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ. « ﺁﻗﺎﯼ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﭘﺮﯾﺪ، ﺑﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺑﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﺍﻟﺒﺘﻪ..! ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻭ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺩﺭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﮑﺎﻥ ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ...! ﻭ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﮔﻮﺭﺳﺘﺎﻥ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯾﺪ؟ « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻗﺎ، ﮐﺎﻣﻼً ﺩﺭﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺳﻼﻣﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﻋﻘﻞ ﻭ ﺣﻮﺍﺳﻢ. ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﮐﺲ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺟﻬﺎﻥ، ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﻓﯿﻠﯿﭗ ﺩﺭ ﺧﻄﺮ ﺍﺳﺖ. ﻣﺎﯾﻠﻢ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﻠﻤﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﻢ، ﭼﻮﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ، ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺧﻠﻘﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺎﻥ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﮑﻨﻢ، ﺣﺮﻑ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻭﺭﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﺪ. ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ، ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ، ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ. ﺍﻓﺴﻮﺱ، ﺯﯾﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ...! « ﺭﯾﺸﺎﺭ ﻭ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻨﺪ: »ﺍﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻫﯿﺪ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺪﻫﯿﺪ«! ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ
قسمت هفتاد و هفتﺟﺰﺋﯿﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ، ﺑﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺭﺩ ﺁﺩﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺮﻩ ﺷﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺧﯿﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﻧﺎﭼﺎﺭ ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮﺵ ﺍﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﮐﺎﻣﻼً ﻋﻘﻞ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ. ﺧﻠﻖ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﭘﺮﻭﺱ ـ ﮔﯿﺮﮎ، ﺟﻤﺠﻤﻪ ﯼ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﻭﯾﻮﻟﻮﻥ ﺳﺤﺮﺁﻣﯿﺰ، ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﯾﮏ ﺫﻫﻦ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﻨﻮﻧﺶ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻭﺍﺿﺢ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﻈﺮ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻮﺍﻓﻖ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﮔﺮ ﺣﻮﺍﺩﺙ ﺳﺒﺐ ﻗﻄﻊ ﺍﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﻧﺎﻣﻔﻬﻮﻡ ــ ﮐﻪ ﭼﮑﯿﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﻭﻝ ﮐﺘﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﯾﻢ ــ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﺧﻮﺩ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻣﺪ، ﮐﺖ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﮔﺸﺎﺩﯼ ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻼﻩ ﺑﻠﻨﺪﯼ، ﺑﺮﺍﻕ ﻭ ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ ﻧﺦ ﻧﻤﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮔﻮﺵ ﻫﺎﯾﺶ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﺶ ﭘﭻ ﭘﭻ ﮐﺮﺩ. ﺑﯽ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﮐﺎﺭﺁﮔﺎﻫﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﮐﻢ ﻭ ﮐﯿﻒ ﻣﺄﻣﻮﺭﯾﺖ ﻓﻮﺭﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩ. ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺍﯾﻦ ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ، ﺁﻗﺎﯼ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺮﻧﺪﺍﺷﺖ.ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻗﺎ، ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﮐﺎﻓﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺷﺒﺢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﯾﻢ. ﺣﺎﻻ، ﺍﮔﺮ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﮐﻤﯽ ﻫﻢ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﺎﺩﻣﻮﺍﺯﻝ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺒﺮﯾﺪ؟ « »ﺑﻠﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ. « »ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﻤﺎﯾﺶ؟ « »ﺑﻠﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ. « »ﺟﻠﻮ ﺩﺭ ﺧﺮﻭﺟﯽ ﺍﭘﺮﺍ؟ « »ﺑﻠﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ. « »ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﻻﺯﻡ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﺪ؟ « »ﺑﻠﻪ. « »ﺑﻨﺎ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﺩ، ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ... ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﭼﯽ ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺑﻮﺩ... ﻣﺴﯿﺮ ﻗﺒﻼً ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ... ﺩﺭ ﻫﺮ ﻣﻨﺰﻝ، ﺍﺳﺐ ﻫﺎﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻔﺲ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﯾﺪ... « »ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ، ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ. « »ﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ، ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﯼ ﺷﻤﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺑﯿﺮﻭﻥِ ﺭﻭﺗﻮﻧﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺷﻤﺎﺳﺖ، ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟ « »ﺑﻠﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ. « »ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﯼ ﺷﻤﺎ، ﺳﻪ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ؟ « »ﻣﻦ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ. « »ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﻫﺎ ﻣﺎﻝِ ﻣﺎﺩﻣﻮﺍﺯﻝ ﻻﺳﻮﺭﻟﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺩﺭ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﯼ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺍﺩﺍﺭﯼ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﻗﻒ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻣﺎﻝِ ﮐﺎﺭﻟﻮﺗﺎ ﺑﻮﺩ؛ ﻭ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﯼ ﺳﻮﻡ ﻣﺎﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺷﻤﺎ، ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻨﺖ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﺑﻮﺩ... « »ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺍﺳﺖ... « »ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺍﺳﺖ، ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﯼ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻻﺳﻮﺭﻟﯽ ﻭ ﮐﺎﺭﻟﻮﺗﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ، ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﻭﺗﻮﻧﺪﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﯼ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻨﺖ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﺭﻓﺘﻪ. « »ﺍﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﻪ... « »ﻣﻌﺬﺭﺕ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ. ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻨﺖ ﺑﺎ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﺷﻤﺎ ﻭ ﻣﺎﺩﻣﻮﺍﺯﻝ ﺩﺍﺋﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ؟ « »ﺍﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﯼ ﮐﺎﻣﻼً ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﺍﺳﺖ. « »ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺶ ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﯾﺪ: ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻨﺖ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺍﺯﺩﻭﺍﺝ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮﺩﻧﺪ... ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﯿﺪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺮﺱ ﺑﺮﺍﺩﺭﺗﺎﻥ ﺧﺎﺭﺝ ﮐﻨﯿﺪ... ﺧﻮﺏ، ﺁﻗﺎﯼ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ، ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺍﻃﻼﻉ ﺑﺪﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺗﺎﻥ ﺍﺯ ﺷﻤﺎ ﺯﺭﻧﮓ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﻩ، ﺩﺯﺩﯾﺪﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﮐﺎﺭ ﺍﻭﺳﺖ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻧﺎﻟﯿﺪ: »ﺁﻩ، ﻏﯿﺮﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ«! ﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﻗﻠﺒﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ: »ﻣﻄﻤﺌﻨﯿﺪ؟ « »ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻥ ﺩﺍﺋﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﺳﺘﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻭ ﺑﻪ ﺷﯿﻮﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ، ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻨﺖ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ ﺍﺵ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﻭ ﺑﺎﺳﺮﻋﺘﯽ ﻭﺣﺸﺘﻨﺎﮎ، ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﮔﺬﺷﺘﻪ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﺸﮑﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺷﻬﺮ ﭘﺎﺭﯾﺲ؟ ﻣﻨﻈﻮﺭﺗﺎﻥ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﮔﺬﺷﺘﻪ؟ « »ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ... « »ﺍﺯ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻩ؟.. ﺍﺯ ﭼﻪ ﺟﺎﺩﻩ ﺍﯼ؟ « »ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﯼ ﺑﺮﻭﮐﺴﻞ«! ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﻭﯾﺪ ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺁﻩ، ﭘﯿﺪﺍﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ«! ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺎ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ ﮔﻔﺖ: »ﻭ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺰﺩ ﻣﺎ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯿﺪ..! ﺁﻩ، ﺍﯾﻦ ﮐﻠﮏ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺆﺛﺮ ﺗﺮ ﺍﺯ ﮐﻠﮏ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺍﺳﺖ«! ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣﺎﺿﺮﺍﻥ ﺑﻬﺖ ﺯﺩﻩ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﯽ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺷﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﮐﺎﺭﯼ ﺷﺮﺍﻓﺘﻤﻨﺪﺍﻧﻪ ﯼ ﭘﻠﯿﺲ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺳﺎﺩﻩ ﻟﻮﺣﯽ ﺧﻮﺩﺵ ﺳﺮ ﺩﺍﺩ: »ﺍﺻﻼً ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻨﺖ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﯾﺎ ﻧﻪ... ﺍﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺑﺪﺍﻧﻢ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ، ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﯼ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﻧﯿﺴﺖ... ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﺩﺭ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﺍﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ! ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ، ﺍﻭ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭ ﺍﺻﻠﯽ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ! ﺍﯾﻦ ﻫﻨﺮ ﭘﻠﯿﺲ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﯿﺪ ﺷﯿﻮﻩ ﯼ ﮐﺎﺭ، ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﺭﺗﺒﺎﻃﯽ ﺑﺎ ﭘﻠﯿﺲ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ، ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. « ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﭘﯿﮏ ﺳﺮﯾﻊ ﺍﻟﺴﯿﺮ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﺷﺘﺎﺏ، ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪﻩ، ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺭﺍﺿﯽ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﺪ. ﺭﺍﻫﺮﻭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺍﺯ ﺟﻤﻌﯿﺖ ﮐﻨﺠﮑﺎﻭ ﺧﺎﻟﯽ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻣﺘﺮﻭﮎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ، ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻩ ﯾﮏ ﻫﯿﮑﻞ ﺑﻠﻨﺪ ﻗﺎﻣﺖ ﺭﺍﻫﺶ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ. ﺳﺎﯾﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺁﻗﺎﯼ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ، ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﺪ؟ « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺻﺒﺮﯼ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺮﺩ ﻭ ﮐﻼﻩ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺨﺎﺭﺍﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﯿﺶ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺗﺐ ﺁﻟﻮﺩ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩ: »ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ! ﺷﻤﺎ، ﮐﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺍﺭﯾﮏ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﻭ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. ﺷﻤﺎ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ؟ « ﺳﺎﯾﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺷﻤﺎ ﺧﻮﺏ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﻣﻦ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ..! ﻣﻦ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﻡ«! ﭘﺎﯾﺎ ﻓﺼﻞ ﻧﻮﺯﺩﻫﻢ
قسمت هفتاد و هشتﻭﯾﮑﻨﺖ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺣﺎﻻ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﮐﻪ، ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺍﺳﺮﺍﺭﺁﻣﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰﯼ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺟﺰ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﭘﺎﺭﺗﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻗﺪﯾﻤﯽ، ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﯾﻮﻟﯽ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﺮﺩ ﮐﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺗﯿﺮﻩ، ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﯾﺸﻤﯽ ﻭ ﮐﻼﻩ ﺑﺨﺎﺭﺍﯾﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺖ، ﺭﻭﯼ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺧﻢ ﺷﺪ. »ﺁﻗﺎﯼ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ، ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺍﺭﯾﮏ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﯿﺪ؟ « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺗﮑﺒﺮ ﮔﻔﺖ: »ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﻧﺖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻫﯿﻮﻻ ﺗﺮﺩﯾﺪ ﮐﻨﻢ ﺁﻗﺎ؟ « ﻭ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺩ ﻣﺰﺍﺣﻢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﺰﻧﺪ: »ﺁﯾﺎ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎً ﺩﻭﺳﺖ ﺷﻤﺎﺳﺖ؟ « »ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭﻡ ﻫﯿﺞ ﭼﯿﺰ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺍﺭﯾﮏ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﺁﻗﺎ، ﭼﻮﻥ ﺭﺍﺯ ﺍﺭﯾﮏ، ﺭﺍﺯ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ، ﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﯾﮑﯽ، ﺻﺤﺒﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﻭ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﮔﻔﺖ: »ﺁﻩ، ﺁﻗﺎ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺐ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﻣﺎﻣﻦ ﻭﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫﻢ«! »ﺍﻗﺎﯼ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ، ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺭﻭﯾﺪ؟ « »ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺣﺪﺱ ﺑﺰﻧﯿﺪ؟ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ... « »ﺁﻗﺎ ﭘﺲ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ، ﭼﻮﻥ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ«! »ﭘﯿﺶ ﺍﺭﯾﮏ؟ « »ﭘﯿﺶ ﺍﺭﯾﮏ. « »ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ؟ « »ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤﺎﯾﺶ، ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﺎﻻﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ، ﺟﺰ ﺍﺭﯾﮏ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﯾﮏ ﺁﺩﻡ ﺭﺑﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﮐﻨﺪ...! « ﻭ ﺑﺎ ﺁﻩ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ: »ﻣﻦ ﺩﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻫﯿﻮﻻ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ...! « »ﭘﺲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺪ؟ « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﺪﺍﺩ، ﺍﻣﺎ ﺁﻩ ﻋﻤﯿﻖ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮐﺸﯿﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻗﺎ، ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺳﺮ ﺩﺍﺭﯾﺪ... ﺍﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﯿﺪ؟.. ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﺪ؟ « »ﺁﻗﺎﯼ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩﻡ. « »ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺑﮑﻨﯿﺪ؟ « »ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﭘﯿﺶ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ... ﻭ ﺍﻭ ﺑﺒﺮﻡ«! »ﺁﻗﺎ، ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﮑﻨﯿﺪ، ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻡ..! ﯾﮏ ﺣﺮﻑ ﺩﯾﮕﺮ: ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ ﮐﻨﺖ ﻓﯿﻠﯿﭗ، ﺭﺑﻮﺩﻩ... « »ﺁﻩ، ﺁﻗﺎﯼ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ، ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ. « »ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟ « »ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ؛ ﺍﻣﺎ ﺭﺍﻩ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﺩﻡ ﺭﺑﺎﯾﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻭ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ، ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻨﺖ ﻓﯿﻠﯿﭗ ﻫﺮﮔﺰ ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﯼ ﺩﺳﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ. « »ﺁﻗﺎ ﺑﺤﺚ ﺷﻤﺎ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﻣﻦ ﯾﮏ ﺍﺣﻤﻘﻢ...! ﺁﻩ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻋﺠﻠﻪ ﮐﻨﯿﻢ! ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼً ﺩﺭ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ...! ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺣﺮﻑ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﻨﻢ؟ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﻑ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﯾﺪ... ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺍﺳﻢ ﺍﺭﯾﮏ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺯﻧﯿﺪ«! ﺍﯾﻦ ﻭﺍﮊﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺐ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ، ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ. ﺩﺳﺘﺎﻧﺶ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﯾﺦ ﺳﺮﺩ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺳﺎﮐﺖ«! ﺍﯾﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻫﺎﯼ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺗﺌﺎﺗﺮ، ﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺧﺶ ﺧﺸﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﯾﺎ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ، ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩ: »ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺁﻥ ﺍﺳﻢ ﺭﺍ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﯿﺎﻭﺭﯾﻢ. ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ: "ﺍﻭ." ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﮐﻤﺘﺮ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺭﺍ ﺟﻠﺐ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. « »ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﺎﺳﺖ؟ « »ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺁﻗﺎ... ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﺭﯾﺎﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ. « »ﺁﻩ، ﭘﺲ ﺷﻤﺎ ﺁﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺪ؟ « »ﺍﮔﺮ ﺁﻥ ﺟﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ، ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭ، ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺯﻣﯿﻦ، ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﻘﻒ ﺑﺎﺷﺪ! ﭼﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﭼﺸﻤﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻮﺭﺍﺥ ﮐﻠﯿﺪ، ﯾﺎ ﮔﻮﺷﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻟﻮﺍﺭ ﺳﻘﻒ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ... ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ«!
قسمت هفتاد و نهﻭ ﺑﻌﺪ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﯽ ﺻﺪﺍ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭﺩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺮﻭﯾﯽ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺣﺘﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭﺗﻮ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺖ: »ﮐﺎﺵ ﻓﻘﻂ ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ ﺑﯿﺎﯾﺪ«! ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ، ﺩﻭﺍﻥ ﺩﻭﺍﻥ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ ﮐﯽ ﺍﺳﺖ؟ « »ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ. « ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﻣﺮﮐﺰ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﺘﺮﻭﮐﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﺗﺎﻗﯽ ﻋﻈﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﺮﺍﻍ ﮐﻮﭼﮑﯽ، ﺑﻪ ﺯﺣﻤﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭘﭻ ﭘﭻ ﺧﯿﻠﯽ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺑﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﯿﺪ؟ « »ﮔﻔﺘﻢ ﺭﺑﺎﯾﻨﺪﻩ ﯼ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻪ ﺷﺒﺢ ﺍﭘﺮﺍﺳﺖ، ﻭ ﻧﺎﻡ ﺣﻘﯿﻘﯽ ﺍﻭ... « »ﻫﯿﺲ..! ﻭ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺣﺮﻑ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩ؟ « »ﻧﻪ. « »ﻫﯿﭻ ﺍﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ؟ « »ﻧﻪ. ﺍﺻﻼً. « »ﻭ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻤﯽ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﺍﯾﺪ؟ « »ﺑﻠﻪ. « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺁﻩ ﮐﺸﯿﺪ: »ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ«! ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﻭﯾﺪﻧﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﭘﻠﮑﺎﻥ ﮐﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺘﻨﺪ، ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺩﺭﯼ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺷﺎﻩ ﮐﻠﯿﺪ ﺑﺎﺯﺵ ﮐﺮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻭﺭﺍﺋﻮﻝ ﻫﺮ ﺩﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺷﺐ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ؛ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﮐﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮐﻼﻩ ﺳﯿﻠﻨﺪﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﮐﻼﻩ ﺑﺨﺎﺭﺍﯾﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻡ. ﺑﻪ ﺳﺮ ﮔﺬﺍﺷﺘﻦ ﮐﻼﻫﯽ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﮐﻼﻩ ﺳﯿﻠﻨﺪﺭ ﺩﺭ ﺍﭘﺮﺍ، ﺗﻮﻫﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻋﺮﻑ ﺧﻮﺵ ﭘﻮﺷﯽ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﻼﻩ ﮐﺎﺳﮑﺖ ﺧﻮﺩ، ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﮐﻼﻩ ﺑﺨﺎﺭﺍﯾﯽ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻗﺎ، ﮐﻼﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻤﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺣﺮﮐﺖ ﺗﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺧﺘﮑﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺧﺘﮑﻦ؟ « »ﺍﺗﺎﻕ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ. « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺭﺩﯼ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﮔﺸﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺍﺗﺎﻕ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮﺵ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺍﺯ ﺭﺍﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺭﺳﯿﺪ. ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﺭﺍﻫﺮﻭﯾﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﻃﻮﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﯿﻤﻮﺩﻧﺪ. »ﺁﻗﺎ، ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﯿﺪ. « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﻭﺗﻨﯽ ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ "ﺍﻭ." « ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻭﺭﻥ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺭﺍﻧﺪ. ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﭘﯿﺶ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﭘﺎﺭﺍﻭﺍﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﺎﺯﮐﯽ ﺭﻓﺖ ﮐﻪ ﺭﺧﺘﮑﻦ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﻣﺠﺎﻭﺭﺵ ﺟﺪﺍ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﮐﻤﯽ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺳﺮﻓﻪ ﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﮐﺮﺩ. ﺻﺪﺍﯼ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺴﯽ ﺍﺯ ﺭﺧﺘﮑﻦ ﺁﻣﺪ؛ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺑﻌﺪ، ﺍﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﺮ ﺩﺭ ﺿﺮﺑﻪ ﺯﺩ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺑﯿﺎ ﺗﻮ. « ﻣﺮﺩﯼ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ. ﺍﻭ ﻫﻢ ﮐﻼﻩ ﺑﺨﺎﺭﺍﯾﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﺩﺍﯼ ﺳﻔﯿﺪ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺟﻌﺒﻪ ﯼ ﺣﮑﺎﮐﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺯﯾﺮ ﺭﺩﺍﯾﺶ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﺁﺭﺍﯾﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ، ﺑﺎﺯ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﺭ ﺭﻓﺖ. »ﺩﺍﺭﯾﻮﺵ، ﮐﺴﯽ ﻧﺪﯾﺪ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﺷﺪﯼ؟ « »ﻧﻪ ﺍﺭﺑﺎﺏ. « »ﻧﮕﺬﺍﺭ ﮐﺴﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﺎﺭﺝ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ. « ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺎﺑﮑﯽ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻏﺎﻓﻠﮕﯿﺮﻣﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺯﺣﻤﺖ ﻣﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ؟! ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ. « »ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ! ﺍﺯ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺗﺮﺳﯽ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ. « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺟﻌﺒﻪ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ. ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﯼ ﺑﻠﻨﺪِ ﻧﻔﯿﺲ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ. »ﻭﻗﺘﯽ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺷﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﻣﺘﮑﺎﺭﻡ ﭘﯿﻐﺎﻡ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻡ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺑﯿﺎﻭﺭﺩ. ﻣﺪﺕ ﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﺮﺩ. « ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺩﻭﺋﻞ ﮐﻨﯿﺪ؟ « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ،ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺍﺩ:»ﯾﻘﯿﻨﺎً ﺩﻭﺋﻠﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺩﻭﺋﻠﯽ«! ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﻭﺋﻞ، ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻭ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺠﻨﮕﯿﻢ؛ ﺍﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﯼ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﻣﺨﻮﻑ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﺮﯾﻔﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﺵ ﺭﺍ ﮐﻨﯿﺪ، ﻣﯽ ﺟﻨﮕﯿﻢ. ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ، ﻣﮕﺮ ﻧﻪ؟ « »ﺑﻠﻪ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ! ﺍﻣﺎ ﺷﻤﺎ ﺁﻗﺎ، ﺷﻤﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﺪﺍﺭﯾﺪ، ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﭼﺮﺍ ﺣﺎﺿﺮﯾﺪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﯿﻨﺪﺍﺯﯾﺪ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺍﺯ ﺍﺭﯾﮏ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﺎﺷﯿﺪ؟ « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ ﺁﻗﺎ، ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻭ ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮﺩﻡ، ﺍﺯ ﻣﺪﺕ ﻫﺎ ﻗﺒﻞ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﺯﺍﺭﺵ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺭﺳﯿﺪ. « »ﺁﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺻﺪﻣﻪ ﺯﺩﻩ؟... « »ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺻﺪﻣﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺯﺩﻩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺨﺸﯿﺪﻩ ﺍﻡ. « »ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺍﺳﺖ. ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﯿﻮﻻ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﯿﺪ، ﺍﺯ ﺟﻨﺎﯾﺎﺕ ﺍﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ، ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺻﺪﻣﻪ ﺯﺩﻩ، ﺩﺭ ﻋﯿﻦ ﺣﺎﻝ، ﻫﻤﺎﻥ ﺗﺮﺣﻢ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﯾﺪﻡ، ﺑﻪ ﻧﺎﺍﻣﯿﺪﯼ ﮐﺸﯿﺪﻩ ﺷﺪﻡ. « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﺪﺍﺩ. ﺩﻧﺒﺎﻝ ﯾﮏ ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﯾﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺟﻠﻮ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﯾﻨﻪ ﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﮐﻞ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ. ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺖ ﺑﺎﻻﯼ ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﯾﻪ، ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﮔﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮐﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﺪﺍﺷﺖ، ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﺮﻭﯾﻢ«! ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﺪ، ﮔﻔﺖ: »ﮐﺠﺎﺑﺮﻭﯾﻢ؟ « »ﺳﺮﺍﻍ ﻫﯿﻮﻻ. ﻣﮕﺮ ﻧﮕﻔﺘﯿﺪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﻣﺮﺍ ﭘﯿﺶ ﺍﻭ ﺑﺒﺮﯾﺪ؟ « »ﺩﺍﺭﻡ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻡ. « ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺟﺴﺘﺠﻮﯾﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻩ، ﭘﯿﺪﺍﯾﺶ ﮐﺮﺩﻡ«! ﻭ ﺍﻧﮕﺸﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﺵ ﺑﺮﺩ، ﮔﻮﺵ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﮐﺎﻏﺬﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭﯼ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ.
قسمت هشتادﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﭼﻬﺎﺭﭘﺎﯾﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﺮﯾﺪ: »ﺩﺭ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﻧﯿﻢ ﺩﻗﯿﻘﻪ، ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ "ﺍﻭ" ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ«! ﺳﭙﺲ ﻋﺮﺹ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺍ ﭘﯿﻤﻮﺩ ﻭ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﮐﺮﺩ. ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ: »ﻧﻪ، ﻫﻨﻮﺯ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮﺩﻩ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺁﻩ، ﻗﺮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﺮﻭﯾﻢ؟ ﻣﺜﻞ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ؟...! « »ﭘﺲ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺩﺍﺋﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺁﯾﻨﻪ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ؟ « »ﺁﻗﺎ! ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﻣﻦ ﮐﺮﺩ. ﻣﻦ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﺍﺗﺎﻕ ﺗﻮﯾﯽ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺁﯾﻨﻪ، ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﯾﻨﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ«! »ﻭ ﺑﻌﺪ ﭼﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﯾﺪ؟ « »ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻡ ﺧﻄﺎﯼ ﺣﻮﺍﺱ ﻣﻦ ﺑﻮﺩﻩ. ﯾﮏ ﺭﺅﯾﺎﯼ ﺟﻨﻮﻥ ﺁﻣﯿﺰ. « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ:»ﯾﺎ ﺟﺎﺩﻭﯼ ﺷﺒﺢ«! ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ، ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ: »ﺁﻩ، ﺁﻗﺎﯼ ﺩﻭﺷﺎﻧﯽ، ﺍﮔﺮ ﻭﺍﻗﻌﺎً ﺑﺎ ﺷﺒﺢ ﻃﺮﻑ ﺑﻮﺩﯾﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻌﺒﻪ ﺷﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﯿﻢ... ﻟﻄﻔﺎً ﮐﻼﻩ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺎﺭ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ... ﺁﻥ ﺟﺎ.. ﻭ ﺣﺎﻻ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ، ﺑﺎ ﮐﺖ ﺧﻮﺩﺗﺎﻥ ﺟﻠﻮ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﭙﻮﺷﺎﻧﯿﺪ... ﻣﺜﻞ ﻣﻦ.. ﯾﻘﻪ ﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯿﺪ، ﭘﺸﺖ ﯾﻘﻪ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﺰﻧﯿﺪ... ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ، ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ ﮐﻨﯿﻢ... « ﺳﭙﺲ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺁﯾﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ ﻓﺸﺮﺩ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮔﻔﺖ: »ﻭﻗﺘﯽ ﺁﺩﻡ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺍﺗﺎﻕ ﻓﻨﺮ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ، ﮐﻤﯽ ﻃﻮﻝ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ ﺗﺎ ﻭﺯﻧﻪ ﺁﺯﺍﺩ ﺷﻮﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﺁﺩﻡ ﭘﺸﺖ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺭﻭ ﺧﻮﺩ ﻭﺯﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﮐﻨﺪ، ﻭﺿﻊ ﻓﺮﻕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﺁﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺁﯾﻨﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻭ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﺑﺎﻭﺭﻧﮑﺮﺩﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﺩ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﮐﺪﺍﻡ ﻭﺯﻧﻪ؟ « »ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ، ﻭﺯﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻞ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﺍﺵ ﺑﭽﺮﺧﺪ. ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯿﺪ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ، ﺑﺎ ﺟﺎﺩﻭ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﺪ«! ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮﺵ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﯾﻨﻪ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ. »ﺍﮔﺮ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪ، ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﻭﻝ ﺁﯾﻨﻪ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﻨﺞ ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮ ﺑﻼ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻭ ﺳﭙﺲ ﭼﻬﺎﺭ ﭘﻨﺞ ﻣﯿﻠﯿﻤﺘﺮ ﺍﺯ ﭼﭗ ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺖ ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﭽﺮﺧﺪ. ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺍﻫﺮﻡ ﭼﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﺮﺩ! ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﺑﺎ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ. ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺳﻨﮕﯿﻦ، ﺑﻪ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺍﻫﺮﻡ ﻭ ﻭﺯﻧﻪ ﺍﯼ، ﺭﻭﯼ ﻣﺤﻮﺭﯼ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻌﺎﺩﻝ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﯾﮏ ﻓﺮﻓﺮﻩ ﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﻭﺯﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺻﺒﺮﯼ ﮔﻔﺖ: »ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﺪ«! »ﺁﻩ، ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ! ﺁﻗﺎ! ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯽ ﺻﺒﺮﯼ ﺯﯾﺎﺩ ﻭﻗﺖ ﺩﺍﺭﯾﺪ. ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺯﻧﮓ ﺯﺩﻩ، ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻓﻨﺮ ﮐﺎﺭ ﻧﮑﻨﺪ... « ﻭ ﺑﻌﺪ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﺵ ﺩﺭ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﮔﻔﺖ: ».. ﻣﮕﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ. « »ﭼﯽ؟ « »ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎﺩﻩ ﻃﻨﺎﺏ ﻭﺯﻧﻪ ﺭﺍ ﻗﻄﻊ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. « »ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﮑﻨﺪ؟ ﺍﻭ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻩ ﻣﯽ ﺁﯾﯿﻢ«! »ﺑﻪ ﺟﺮﺃﺕ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻮ ﺑﺮﺩﻩ. ﭼﻮﻥ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ. « »ﺧﻮﺩﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ؟ « »ﻧﻪ، ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻌﻘﯿﺒﺶ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﻋﻠﺖ ﻣﺤﻮ ﺷﺪﻥ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﻭ ﻣﺮﻣﻮﺯ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻔﻬﻤﻢ، ﻭ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﭘﯽ ﺑﺮﺩﻡ. ﺍﯾﻦ ﺳﺎﺩﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺩﺭﻫﺎﯼ ﻣﺨﻔﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﺥ ﻫﺎﯼ ﻣﻘﺪﺱ ﺗِﺐ ﯾﺎ ﺗﺎﻻﺭ ﺷﺎﻫﯽ "ﺍﮐﺒﺎﺗﺎﻥ" ﻭ ﯾﺎ ﺗﺎﻻﺭ ﺳﻪ ﭘﺎﯾﻪ ﯼ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﯽ "ﺩﻟﻔﯽ،" ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ. « »ﺁﻗﺎ، ﺁﯾﻨﻪ ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﺪ..! ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﭼﯽ؟ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﭼﯽ؟ « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﯼ ﮔﻔﺖ: »ﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ..! ﺍﻣﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﮔﺎﻡ ﺟﻠﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ..! « »ﻣﮕﺮ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺍﻭﺳﺖ؟ « »ﺍﻭ ﺑﺮ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ، ﺩﺭﻫﺎﻭ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﻫﺎ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺭﺍﻧﺪ. ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﻣﻦ، ﺍﻭ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﯽ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ "ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﯼ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﻫﺎ" ﺍﺳﺖ. « »ﺁﻩ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﻫﻢ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ... ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻟﺤﻦ ﺍﺳﺮﺍﺭﺁﻣﯿﺰ... ﻭ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺳﺤﺮﺁﻣﯿﺰ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﺭﺍﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ﺍﺳﺖ..! ﭼﺮﺍ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ؟ ﺍﻭ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺴﺎﺧﺘﻪ«! »ﭼﺮﺍ ﺁﻗﺎ، ﺩﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﮐﺮﺩﻩ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ؛ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻋﻼﻣﺖ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﯾﻨﻪ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ، ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﻟﺮﺯﺵ ﺩﺭ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺁﯾﻨﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ... ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻟﺮﺯﺵ ﺳﻄﺢ ﺁﺏ، ﺑﻪ ﺟﻨﺒﺶ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪ. »ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﺁﻗﺎ، ﻧﻤﯽ ﭼﺮﺧﺪ! ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﮐﻨﯿﻢ«! ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﻏﺮﯾﺐ ﻭ ﺷﻮﻡ ﮔﻔﺖ: »ﺍﻣﺸﺐ ﻫﯿﭻ ﺭﺍﻩ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺭﺩ! ﺣﺎﻻ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺷﯿﺪ، ﺁﻣﺎﺩﻩ ﯼ ﺷﻠﯿﮏ. « ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺁﯾﻨﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺭﻓﺖ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﻭ ﺗﻘﻠﯿﺪ ﮐﺮﺩ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺁﺯﺍﺩﺵ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺁﯾﻨﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺧﯿﺮﻩ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻧﻮﺍﺭ ﻣﺘﻘﺎﻃﻊ ﭼﺮﺧﯿﺪ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭﻫﺎﯼ ﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺧﯿﺮﺍً ﺩﺭ ﻭﺭﻭﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺗﺎﻻﺭﻫﺎﯼ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻧﺼﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﭼﺮﺧﯿﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻥ ﻧﻮﺭ ﺳﺮﺷﺎﺭ، ﺑﻪ ﮊﺭﻑ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻫﺎ ﻓﺮﻭ ﺑﺮﺩ. ﭘﺎﯾﺎﻥ ﻓﺼﻞ ﺑﯿﺴﺘﻢ
قسمت هشتاد و یکﺩﺭ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﭘﺮﺍ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺩﺳﺖ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ. ﺁﻣﺎﺩﻩ ﯼ ﺷﻠﯿﮏ ﺑﺎﺷﯿﺪ«! ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺷﺎﻥ، ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺩﺍﯾﺮﻩ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﺮﺩ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ. ﺩﻭ ﻣﺮﺩ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺑﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺳﮑﻮﺕ ﮊﺭﻓﯽ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮐﻮﭼﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺯﺩ. ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﮑﺎﻥ ﺑﺨﻮﺭﺩ؛ ﻭ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ ﮐﻮﺭﻣﺎﻝ، ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ ﭼﯿﺰﯼ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﺠﻮ ﮐﺮﺩ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ، ﻓﺎﻧﻮﺱ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﮐﻢ ﻧﻮﺭﯼ، ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺁﺭﺍﻡ ﺁﺭﺍﻡ ﺭﻭﺷﻦ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻏﺮﯾﺰﯼ ﮔﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﯾﮏ ﺩﺷﻤﻦ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﮕﺮﯾﺰﺩ. ﺍﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﭼﻮﻥ ﺣﺮﮐﺎﺕ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻗﺖ ﺯﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ. ﺻﻔﺤﻪ ﯼ ﺳﺮﺥ ﮐﻮﭼﮏ ﻭ ﺭﻭﺷﻦ، ﺭﻭﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ؛ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ، ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ. ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﭽﯽ، ﺩﺭ ﺳﻤﺖ ﭼﭗ ﯾﮏ ﺗﯿﻐﻪ ﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﺍﺯ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺑﺎﺭﯾﮏ، ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ، ﺍﺯ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﭘﻬﻦ ﺑﻮﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ، ﺍﯾﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﭘﯿﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺍﺭﯾﮏ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﺧﺘﮑﻦ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﻭ ﺳﻮﺀِﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯﻣﻌﺼﻮﻣﯿﺖ ﺍﻭ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮐﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ، ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩ ﺷﺒﺢ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻً ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﺳﺮﺍﺭﺁﻣﯿﺰﯼ ﻃﺮﺍﺣﯽ ﮐﺮﺩﻩ. ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺩﺭﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺍﺭﯾﮏ، ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﻣﺨﻔﯽ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﯼ ﺭﺍ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮﺩﺵ ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻥ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﻦ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﮐﻤﻮﻥ ﭘﺎﺭﯾﺲ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻧﺎﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﻫﺪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯿﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﺳﯿﺎﻫﭽﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﺍﻧﻘﻼﺑﯿﻮﻥ ﺑﻼﻓﺎﺻﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻫﺠﺪﻫﻢ ﻣﺎﺭﺱ، ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﺍ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ ﺁﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺵ ﺑﺎﻟﻦ ﻫﺎﯼ ﻣﻨﮕﻮﻟﻔﯿﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﻋﻼﻣﯿﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﺮﻭﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺣﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﻭ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﯾﮏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﻭﻟﺘﯽ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺩﻭ ﺯﺍﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﻭ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﺳﺖ؛ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺻﺪﺍﯼ ﺗَﻠﻖِ ﺧﻔﯿﻔﯽ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ ﻭ ﺩﺭ ﮐﻒ ﺭﺍﻫﺮﻭ ﻣﺮﺑﻌﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﻮﺭ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﻌﯿﻔﯽ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮔﻮﯾﯽ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺍﯼ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﺍﭘﺮﺍ ﮔﺸﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪ، ﺍﻣﺎ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﭻ ﭘﭻ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ: »ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﻭ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺑﮑﻨﯿﺪ. « ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﺭﻓﺖ. ﺑﻌﺪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺭﻭﯼ ﺯﺍﻧﻮﺍﻧﺶ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻫﺎﯾﺶ ﮔﺮﻓﺖ، ﺍﺯ ﻟﺒﻪ ﯼ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﯼ ﭘﺎﯾﯿﻨﯽ ﻟﻐﺰﯾﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻭﯾﮑﻨﺖ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺍﺯ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺴﺖ ﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﺍﻭ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﯾﻪ ﺍﺑﻬﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍ ﻣﯽ ﺍﻓﺰﻭﺩ، ﺍﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺍﻭ ﻭ ﺑﺮﻋﻠﯿﻪ ﺍﺭﯾﮏ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﺣﺴﺎﺳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﮐﻼﻡ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺁﻥ "ﻫﯿﻮﻻ" ﻧﻬﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﻧﻈﺮﺵ ﮐﺎﻣﻼً ﺻﺎﺩﻗﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ. ﺍﮔﺮ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﻗﺼﺪ ﺑﺪﯼ ﺩﺍﺷﺖ، ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺴﻠﺢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ. ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻗﯿﻤﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻇﻦ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ، ﺩﺭ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺳﺮﯾﻊ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ، ﺭﺫﻝ ﻭ ﻓﺮﻭﻣﺎﯾﻪ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺷﺪ. ﺻﺪﺍﯾﯽ ﮔﻔﺖ: »ﺩﺳﺘﺖ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﮐﻦ«! ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺳﻘﻮﻁ ﮐﺮﺩ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺖ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺭﺍﺯ ﺑﮑﺸﺪ، ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﺣﻘﻪ ﺍﯼ ﻧﺎﻣﻌﻠﻮﻡ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﯼ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﺖ ﻭ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﭼﻤﺒﺎﺗﻤﻪ ﺯﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺳﻌﯽ ﮐﺮﺩ ﺳﺆﺍﻟﯽ ﺑﭙﺮﺳﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺖ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﻭﯼ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺪﺍﯾﯽ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺖ. ﮐﻤﯿﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﯼ ﭘﯿﺶ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﭘﺸﺖ ﯾﮏ ﺗﯿﻐﻪ ﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺁﻥ ﻫﺎ، ﭘﻠﮑﺎﻥ ﺑﺎﺭﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻗﺪﻡ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ ﻭﺳﺆﺍﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﭼﻮﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎ ﻭ ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ. ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﺑﻮﺩ، ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﯾﻦ، ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺍﺯ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﻏﻠﯿﻆ ﺭﺍﻫﺮﻭﯼ ﻣﺨﻔﯽ ﺑﺎﻻﯾﯽ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺷﯿﺎﯼ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺩﻫﺪ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺟﻠﻮ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﮕﯿﺮﺩ: ﺳﻪ ﺟﺴﺪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺑﻮﺩ. ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺟﺴﺪ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﮔﺮﺩ ﺑﺎﺭﯾﮏ ﭘﻠﮑﺎﻥ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﺎﻥ ﭘﻠﮑﺎﻥ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺑﻪ ﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺁﻥ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺩﻭ ﺟﺴﺪ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﮑﺎﻥ ﻏﻠﺘﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻥ ﺍﻧﮕﺸﺘﺶ ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭﻩ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﻭ ﻧﮕﻮﻥ ﺑﺨﺖ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﺪ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ: »ﺳﺎﮐﺖ«! ﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﺟﺴﺎﺩ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺩﺍﺩ: »ﺍﻭ«! ﺣﺎﻻ ﺻﺪﺍﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺑﺎ ﻭﺿﻮﺡ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻧﻮﺭﭘﺮﺩﺍﺯﯼ ﭘﺮﺱ ﻭ ﺟﻮ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﻭ ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ "ﺍﺭﮒ" ﯾﺎ ﻣﺠﺎﻭﺭﺕ ﺁﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﺮﺧﻼﻑ ﺁﻥ ﭼﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ ـ ﺑﻪ ﻭﯾﮋﻩ ﺩﺭ ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺍﭘﺮﺍ " ـﺍﺭﮒ" ﯾﮏ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ. )1 ( ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ، ﺍﺯ ﻧﯿﺮﻭﯼ ﺑﺮﻕ ﻓﻘﻂ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﭼﻨﺪ ﺟﻠﻮﻩ ﯼ ﻭﯾﮋﻩ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ، ﻭ ﯾﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻮﺍﺧﺘﻦ ﺯﻧﮓ ﻫﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﻋﻈﯿﻢ ﻭ ﺧﻮﺩِ ﺻﺤﻨﻪ، ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎ ﮔﺎﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﯿﺪﺭﻭﮊﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻭ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ؛ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻭﯾﮋﻩ ﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻌﺪﺩ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﯾﺶ، ﺑﻪ "ﺍُﺭﮒ" ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩ. ﺍﺗﺎﻗﮑﯽ ﮐﻨﺎﺭ ﺣﻔﺮﻩ ﯼ ﺳﻮﻓﻠﻮﺭ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺍﺧﺘﺼﺎﺹ ﺩﺍﺷﺖ. ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭﻫﺎﯾﺶ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺳﺘﻮﺍﺗﺶ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﮐﻨﺪ.
قسمت هشتاد و دوﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﺟﺮﺍﻫﺎ، ﻣﻮﮐﻠﺮ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻗﮏ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﻮﮐﻠﺮ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﮏ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﺒﻮﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭﻫﺎﯾﺶ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺟﺎﯾﺸﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩﻧﺪ. »ﻣﻮﮐﻠﺮ! ﻣﻮﮐﻠﺮ«! ﺻﺪﺍﯼ ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﻃﺒﻞ ﺩﺭ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﻃﻨﯿﻦ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﺍﻣﺎ ﻣﻮﮐﻠﺮ ﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺩ. ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻬﺎﯼ ﭘﻠﮑﺎﻥ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﯼ ﺩﻭﻡ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ، ﺩﺭﯼ ﺑﻮﺩ. ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺩﺭ ﺭﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﺩﺍﺩ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ، ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﻨﻢ... ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ؟ « ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺑﺎ ﺿﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﺳﻬﻤﮕﯿﻦ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺶ ﺩﺭ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩ. ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﻣﺎﻥ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﻥ ﯾﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ ﺭﺍﻧﺪ، ﺑﺎ ﺷﮕﻔﺘﯽ ﻋﻘﺐ ﺭﻓﺖ، ﭼﻮﻥ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ: »ﻣﻮﮐﻠﺮ«! ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺁﺩﻡ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﺩﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﺭﮒ، ﮐﻤﯿﺴﺮ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻫﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﺎ ﻧﮕﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﭘﯿﺶ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﻧﺎﻻﻥ ﮔﻔﺖ: »ﺷﯿﻄﺎﻥ ﺑﯿﭽﺎﺭﻩ! ﻣﺮﺩﻩ«! ﻣﺎ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﺘﻌﺠﺒﺶ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ، ﺭﻭﯼ ﺟﺴﺪ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪ ﻣﻮﮐﻠﺮ ﺧﻢ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﮐﻤﯿﺴﺮ ﮔﻔﺖ: »ﻧﻪ، ﻓﻘﻂ ﺗﺎ ﺳﺮ ﺣﺪ ﻣﺮﮒ ﻣﺴﺖ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﺮﮒ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻓﺮﻕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. « ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺍﮔﺮ ﺍﯾﻦ ﻃﻮﺭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭﺵ ﺍﺳﺖ«! »ﭘﺲ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﺨﺪﺭ ﺩﺍﺩﻩ. ﺍﯾﻦ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ. « ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ، ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪ«! ﺯﯾﺮ ﻧﻮﺭ ﯾﮏ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻗﺮﻣﺰ ﮐﻮﭼﮏ، ﭘﺎﯼ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ، ﺩﻭ ﺟﺴﻢ ﺩﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻧﺪ. ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭﺍﻥ ﻣﻮﮐﻠﺮ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ... ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺗﻨﻔﺲ ﺁﻥ ﻫﺎ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩ. »ﺗﺨﺖ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪﻩ ﺍﻧﺪ. ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺍﺳﺖ! ﺩﯾﮕﺮ ﺷﮏ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ، ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻣﺴﺌﻮﻝ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻭ ﺩﺳﺘﯿﺎﺭﺍﻧﺶ ﻣﺪﺍﺧﻠﻪ ﮐﺮﺩﻩ... ﻭ ﮐﺎﻣﻼً ﻭﺍﺿﺢ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﻧﺎﺷﻨﺎﺵ ﻫﻤﺪﺳﺖ ﺁﻥ ﺁﺩﻡ ﺭﺑﺎ ﺑﻮﺩﻩ.. ﺍﻣﺎ ﺩﺯﺩﯾﺪﻥ ﯾﮏ ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺍﺳﺖ...! ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺭﺩﺳﺮ ﺭﻓﺘﻦ ﺍﺳﺖ... ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺩﺭﻧﻤﯽ ﺁﻭﺭﻡ! ﺩﺭ ﻫﺮﺣﺎﻝ، ﻓﻌﻼً ﭘﺰﺷﮏ ﺍﭘﺮﺍ ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ. « ﺑﻌﺪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩ « »ﻋﺠﯿﺐ ﺍﺳﺖ، ﻭﺍﻗﻌﺎً ﻣﺎﺟﺮﺍﯼ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺍﺳﺖ«! ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﺭﻭ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ، ﮔﻔﺖ: »ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ، ﻧﻈﺮ ﺷﻤﺎ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺟﺮﺍﻫﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺷﻤﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﯾﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻈﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ... « ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ، ﭼﻬﺮﻩ ﯼ ﺣﯿﺮﺕ ﺯﺩﻩ ﯼ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﯼ ﭘﺎﮔﺮﺩﻫﺎﯼ ﭘﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ... ﻭ ﺻﺪﺍﯼ ﻫﯿﺠﺎﺯﺩﻩ ﯼ ﻣﻮﻧﺸﺎﺭﻣﻦ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ: »ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ، ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺭﺥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪﮐﻪ ﻗﺎﺩﺭ ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ. « ﺑﻌﺪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﭼﻬﺮﻩ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﺑﺎ ﻃﻌﻨﻪ ﮔﻔﺖ: »ﺁﻗﺎﯾﺎﻥ! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﻃﻼﻋﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺩﯾﺪ، ﻣﺘﺸﮑﺮﻡ. « ﺍﻣﺎ ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﭼﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ: »ﺍﯾﻦ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﮐﻠﺮ ﺩﺭ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺑﺪ. ﯾﺎﺩﻡ ﻫﺴﺖ ﯾﮏ ﺷﺐ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺭﺍﺗﺎﻕ ﮐﻮﭼﮑﺶ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺮﻧﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ ﻭ ﺍﻧﻔﯿﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﺑﻮﺩ. « ﺁﻗﺎﯼ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﻭﺳﻮﺍﺱ ﺁﻣﯿﺰﯼ ﭘﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ــ ﺁﺧﺮ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﯿﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﯿﻨﯽ، ﺑﻼﯾﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﺸﻢ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ــ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﻮﺩ؟ « »ﺁﻩ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ..! ﻧﻪ، ﻧﻪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻭﻗﺖ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ.. ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﺪ...! ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ... ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺑﻠﻪ... ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺒﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻟﻮﺗﺎ ــ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ ــ ﻫﻤﺎﻥ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻟﻮﺗﺎ ﺁﻥ "ﻗﻮﺭﺭﺭ"! ﻣﺸﻬﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﺍﺩ«! »ﺟﺪﺍً؟ ﻫﻤﺎ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﺭﻟﻮﺗﺎ "ﻗﻮﺭﺭﺭ" ﻣﺸﻬﻮﺭﺵ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺩﺍﺩ؟ « ﺁﻗﺎﯼ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ، ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﻋﯿﻨﮏ ﺑﺎ ﻋﺪﺳﯽ ﻫﺎ ﯼ ﺷﻔﺎﻓﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺑﯿﻨﯽ ﺍﺵ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺖ، ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺧﯿﺮﻩ ﻣﺪﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯿﺨﮑﻮﺏ ﮐﺮﺩ. ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﯼ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺪ. ﺳﭙﺲ ﺑﺎﻟﺤﻨﯽ ﻋﻮﺍﻣﺎﻧﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ: »ﭘﺲ ﻣﻮﮐﻠﺮ ﺍﻧﻔﯿﻪ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﻪ؟ « »ﺑﻠﻪ ﺁﻗﺎﯼ ﮐﻤﯿﺴﺮ... ﻧﮕﺎﻩ ﮐﻨﯿﺪ، ﺍﻧﻔﯿﻪ ﺩﺍﻧﺶ ﻫﻢ ﺑﺎﻻﯼ ﺁﻥ ﺗﺎﻗﭽﻪ ﯼ ﮐﻮﭼﮏ ﺍﺳﺖ... ﺁﻩ! ﺍﻭ ﺍﻧﻔﯿﻪ ﮐﺶ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ«! ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ ﮔﻔﺖ: »ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮﺭ. « ﻭ ﺍﻧﻔﯿﻪ ﺩﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺒﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻣﻈﻨﻮﻥ ﺷﻮﺩ، ﺟﺎﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺁﻥ ﺳﻪ ﺑﺪﻥ ﺑﯽ ﻫﻮﺵ ﺭﺍ ﺗﻮﺳﻂ ﭼﻨﺪ ﺻﺤﻨﻪ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﮐﻤﯿﺴﺮ ﻭ ﺳﺎﯾﺮ ﻫﻤﺮﺍﻫﺎﻧﺶ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻨﺪ. ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ، ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ، ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻋﻼﻣﺖ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺟﺎﯾﺶ ﺑﺮﺧﯿﺰﺩ ﻭ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺍﻃﺎﻋﺖ ﮐﺮﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﯼ ﺷﻠﯿﮏ ﺟﻠﻮ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﻧﮕﺮﻓﺖ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺍﺗﻔﺎﻗﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻠﯿﮏ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻧﺪﻫﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ: »ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ، ﺩﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺁﻥ ﻭﻗﺖ ﺍﮔﺮ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﻨﻢ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮔﯿﺮﯼ ﺍﻡ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺎﺷﻢ. « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﮔﻔﺖ: »ﭘﺲ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺩﯾﮕﺮﺗﺎﻥ ﺑﺪﻫﯿﺪ. « »ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﭼﭙﻢ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﻨﻢ. « ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﭘﺎﺳﺦ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﺩﺍﺩ، ﮐﻪ ﻗﻄﻌﺎً ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﻥ ﻧﻮﺭﯼ ﺑﻪ ﺫﻫﻦ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﯼ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺘﺎﺑﺎﻧﺪ. »ﻣﺴﺄﻟﻪ ﯼ ﺷﻠﯿﮏ ﺑﺎ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﯾﺎ ﭼﭗ ﻧﯿﺴﺖ. ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﻃﻮﺭﯼ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﮕﺎﺭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺪ ﻣﺎﺷﻪ ﯼ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺑﮑﺸﯿﺪ. ﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﯿﺪ ﺧﻮﺩ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﺗﺎﻥ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ«! ﺑﻌﺪ ﺍﻓﺰﻭﺩ: »ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺩﺭﮎ ﮐﻨﯿﺪ، ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﭼﯿﺰﯼ ﻧﻤﯽ ﭘﺬﯾﺮﻡ. ﻣﺴﺄﻟﻪ ﯼ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺣﺎﻻ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ«! ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ، ﺩﺭ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﯼ ﻃﺒﻘﻪ ﯼ ﺩﻭﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺩﺭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻫﺎﯼ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﮐﻨﺎﺭ، ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﮊﺭﻓﺎﯼ ﻏﺮﯾﺐ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺒﻬﻢ ﻣﯽ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺯﯾﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﺍﭘﺮﺍ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﮑﻮﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ، ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺟﻌﺒﻪ ﯼ ﻋﺮﻭﺳﮏ ﻫﺎﯼ ﺧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﺯﯼ، ﻫﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻐﺎﮐﯽ ﻫﻮﻟﻨﺎﮎ. ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﭘﺮﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻋﻈﯿﻢ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻃﺒﻘﻪ ﺍﺳﺖ، ﻭ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺻﺤﻨﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻃﺮﺡ ﻫﺎ ﻭ ﺩﮐﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﺭﺑﺴﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺘﺤﺮﮎ ﺻﺤﻨﻪ ﺁﻥ ﺟﺎﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﯼ ﺍﺻﻠﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺟﺎﻧﺸﯿﻨﯽ ﺭﯾﻞ ﻫﺎ، ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻓﻀﺎﻫﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﻌﺒﯿﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺮﮐﺖ ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﮕﺎﻥ ﻭ ﺩﮐﻮﺭﻫﺎﺳﺖ. ﺩﺍﺭﺑﺴﺖ ﻫﺎﯼ ﺍﻓﻘﯽ، ﻭﺭﻭﺩﯼ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻒ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﻧﮕﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ. ﺗﯿﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﺳﺘﻮﻥ ﻫﺎﯼ ﺳﻨﮕﯽ ﯾﺎ ﭼﺪﻧﯽ ﻭ ﯾﺎ ﺗﯿﺮﺣﻤﺎﻝ ﻫﺎ ﻭ ﺳﮑﻮﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮐﻼﻩ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ، ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺩﺍﺭﺑﺴﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ
قسمت هشتاد و سهﮐﻪ ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺩﮐﻮﺭﻫﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﺍﺯ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻥ ﻫﺎ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﺤﮑﺎﻡ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﻫﺎ، ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻗﻼﺏ ﻫﺎﯼ ﺁﻫﻨﯽ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﻧﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎ، ﭼﺮﺛﻘﯿﻞ ﻫﺎ ﻭ ﻭﺯﻧﻪ ﻫﺎ ﻭ ﭼﺮﺥ ﭼﺎﻩ ﺑﻪ ﻭﻓﻮﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﮐﻮﺭﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ، ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺻﺤﻨﻪ ﻭ ﯾﺎ ﻣﺤﻮ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ ﺑﺎﺯﯾﮕﺮﺍﻥ ﻧﻘﺶ ﭘﺮﯾﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ. ﺍﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﺎﻫﮑﺎﺭ ﻣﻌﻤﺎﺭﯼ ﮔﺎﺭﻧﯿﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﺭﺳﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺯﺷﺖ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺟﻮﺍﻧﺎﻥ ﺯﯾﺒﺎ ﺩﺭﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﻭ ﯾﺎ ﺟﺎﺩﻭﮔﺮﺍﻥ ﮐﺮﯾﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﺑﻪ ﭘﺮﯾﺎﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺷﯿﻄﺎﻥ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﯾﺎ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ. ﺁﺗﺶ ﺩﻭﺯﺥ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺯﺑﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﺪ، ﻭ ﺁﻭﺍﺯ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺷﯿﺎﻃﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﺍﺯ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ. .. ﺍﺷﺒﺎﺡ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺁﻣﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ... ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻣﯽ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻫﺮﺩﺳﺘﻮﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﯽ ﭼﻮﻥ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ، ﻭ ﻫﯿﭻ ﺳﻌﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﺪ... ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ، ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺟﺰ ﺍﻭ ﻧﺪﺍﺷﺖ... ﺑﻪ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻫﺰﺍﺭﺗﻮﯼ ﺧﺎﺭﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ؟ ﺁﯾﺎ ﺩﺭ ﻫﺮ ﮔﺎﻡ، ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﻨﺎﺏ ﻭ ﭼﻮﺏ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ؟ ﺁﯾﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺭ ﻋﻨﮑﺒﻮﺕ ﻋﻈﯿﻢ ﺍﺳﯿﺮ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ؟ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﯼ ﺳﯿﻢ ﻭ ﻭﺯﻧﻪ ﺑﮕﺬﺭﺩ، ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﮔﻮﺩﺍﻝ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮﮔﺎﻡ ﭘﯿﺶ ﭘﺎﯾﺶ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺸﻮﺩ، ﻭ ﻫﯿﭻ ﭼﺸﻤﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﮊﺭﻓﺎﯼ ﻇﻠﻤﺎﻧﯽ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﺪ، ﺳﻘﻮﻁ ﮐﻨﺪ! ..ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ... ﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﯼ ﺳﻮﻡ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ. ﻭ ﻣﺴﯿﺮﺷﺎﻥ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺑﺎ ﭼﺮﺍﻏﯽ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ... ﻫﺮﭼﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ ﺭﺳﯿﺪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﯿﺶ ﺗﺮ ﺍﺣﺘﯿﺎﻁ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ... ﻣﺮﺗﺐ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﻭ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺧﻮﺏ ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮﺩ،ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻧﯿﺴﺖ، ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﯼ ﺷﻠﯿﮏ ﺍﺳﺖ. ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪﯼ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺩ ﻣﯿﺨﮑﻮﺏ ﮐﺮﺩ. ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﺩﺍﺩ ﻣﯽ ﺯﺩ: »ﺗﻤﺎﻡ ﺩﺭﺑﻨﺪﻫﺎ ﺭﻭﯼ ﺻﺤﻨﻪ!ﮐﻤﯿﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ«! ...ﺻﺪﺍﯼ ﭘﺎﻫﺎﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺷﺪ ﻭ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺩﺭ ﺗﺎﺭﯾﮑﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺩﺭﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺩﺍﺭﺑﺴﺖ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻧﺪﻩ ﮐﺸﯿﺪ... ﺩﯾﺪﻧﺪ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﺍﻧﯽ ﺧﻤﯿﺪﻩ ﺍﺯ ﮐﻬﻮﻟﺖ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺩﮐﻮﺭﻫﺎﯼ ﺍﭘﺮﺍ، ﺩﺭ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﯼ ﺳﺮﺷﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻨﺪ. ﺑﺮﺧﯽ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺑﮑﺸﻨﺪ؛ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻋﺎﺩﺕ، ﺑﺎ ﺧﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺪﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺭﺍﺯ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﺷﺎﻥ، ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺭﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﺴﺘﻦ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﻓﺮﺍﺩ" ،ﺩﺭﺑﻨﺪ"ﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ... ﺩﺭﺑﻨﺪﻫﺎ، ﺻﺤﻨﻪ ﮔﺮﺩﺍﻥ ﻫﺎﯼ ﭘﯿﺮ ﻭ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﺪﯾﺮﺍﻥ ﺧﯿﺮﺧﻮﺍﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺷﻐﻞ ﺑﺴﺘﻦ ﺩﺭﻫﺎﯼ ﺑﺎﻻ ﻭ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ ﻣﯽ ﺭﻓﺘﻨﺪ، ﺍﺯ ﺑﺎﻻ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﯿﻤﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ "ﺑﺎﺩﺑﻨﺪ" ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ. ﭼﻮﻥ ﺷﮏ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺟﺮﯾﺎﻥ ﻫﻮﺍ، ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﺻﺪﺍ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻀﺮ ﺍﺳﺖ.* ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ، ﮐﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﻭﯾﺎﺭﻭﯾﯽ ﺑﺎ ﺷﻬﻮﺩ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺭﻫﺎﻧﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺷﺪﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ "ﺩﺭﺑﻨﺪﻫﺎ" ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﯾﺎ ﺟﺎﯾﯽ، ﻭ ﯾﺎ ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﯿﺘﻮﺗﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺍﺯ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﯾﺎ ﻧﺎﭼﺎﺭﯼ، ﺷﺐ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﮑﺎﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮﺩ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﻭ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺑﺮﺑﺨﻮﺭﻧﺪ، ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﯿﺪﺍﺭﺷﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﻮﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻫﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑﺎﺯﺟﻮﯾﯽ ﺁﻗﺎﯼ ﻣﯿﻔﺮﻭﺍ، ﻓﻌﻼً ﺁﻥ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎﯼ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﺍﻣﺎ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﺯ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﻟﺬﺕ ﺑﺒﺮﻧﺪ... ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ، ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﻨﺪﻫﺎ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﻫﺮ ﯾﮏ ﺍﺯ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎ، ﻓﺎﻧﻮﺱ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺭﺍ ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﺧﻮﺩ ﺣﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ... ﻭ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ ﻭ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ، ﺑﺎﻻ، ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﯽ ﺑﺮﻧﺪ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺷﺨﺼﯽ ﯾﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮﺩ: »ﺑﺮ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻟﻌﻨﺖ...! ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﺮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ... ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ ﺑﺮﻭﯾﻢ، ﺯﻭﺩ...!ﺁﻗﺎ، ﺩﺳﺖ ﻫﺎﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﯼ ﺷﻠﯿﮏ..! ﺑﺎﺯﻭﯼ ﺗﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻢ ﮐﻨﯿﺪ...ﺑﯿﺶ ﺗﺮ... ﺣﺎﻻ ﺷﺪ..! ﺩﺳﺖ ﺗﺎﻥ ﻫﻢ ﺳﻄﺢ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﺗﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺭ ﺩﻭﺋﻞ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺁﺗﺶ ﻫﺴﺘﯿﺪ... ﺁﻩ، ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﺗﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ! ﺯﻭﺩ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ...! )ﻭ ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﯼ ﭼﻬﺎﺭﻡ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺩ. ( ﻣﺴﺄﻟﻪ ﯼ ﻣﺮﮒ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺳﺖ...! ﺍﯾﻦ ﺟﺎ، ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻃﺮﻑ، ﺍﯾﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ! )ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﯼ ﭘﻨﺠﻢ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ (... ﺁﻩ، ﭼﻪ ﺩﻭﺋﻠﯽ ﺁﻗﺎ، ﭼﻪ ﺩﻭﺋﻠﯽ...! « ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﯼ ﭘﻨﺠﻢ ﺭﺳﯿﺪﻧﺪ، ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻧﻔﺴﺶ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺮﺩ. ﮔﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺟﺎ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺮﺩﺍﺑﻪ ﯼ ﺳﻮﻡ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﺑﯿﺶ ﺗﺮﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ. ﺭﺍﺋﻮﻝ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﺪ ــ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﯿﭻ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﯼ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﻧﮑﺮﺩ! ﭼﻮﻥ ﺍﺻﻼً ﻣﻮﻗﻊ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩ ــ ﺑﻠﻪ، ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮﺩ، ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ. ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﺩﻓﺎﻉ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﯿﺐ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻝ، ﺩﺳﺖ ﺭﺍ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﯼ ﺷﻠﯿﮏ ﻧﮕﺎﻩ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﯾﮏ ﺩﻭﺋﻞ ﻣﺮﺳﻮﻡ، ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺁﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﺳﺖ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ، ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻓﺮﻣﺎﻥ "ﺁﺗﺶ"! ﺍﺳﺖ. ﻭ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﯿﺪ: ﺧﻮﺏ ﯾﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ: »ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﻫﺎ ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﺮﺩ «. ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ، ﻣﻄﺮﺡ ﺷﺪﻥ ﭘﺮﺳﺸﯽ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮﯼ، ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻣﯽ ﻧﻤﻮﺩ: »ﭼﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﭙﺎﻧﭽﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ، ﺍﻋﺘﻤﺎﺩ ﮐﻨﺪ؟ « ﺍﻣﺎ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻔﮑﺮ ﺍﻭ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ. ﺑﻪ ﺭﺍﺋﻮﻝ ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﻭ ﭼﻨﺪ ﭘﻠﻪ ﺍﺯ ﭘﻠﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺎﻻ ﺩﻭﯾﺪ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺁﻫﺴﺘﻪ ﮔﻔﺖ: »ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺍﺣﻤﻘﯿﻢ! ﺑﻪ ﺯﻭﺩﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻼﺹ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ... ﺁﺗﺶ ﻧﺸﺎﻥ ﻫﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﺵ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ*«.
صفحه 9 از 13
