جشنها و آیین های ایرانی (سال نو گرامی باد)

ارسالها: 556

#121 Posted: 22 Mar 2012 05:17

(هفت سين يا هفت شين?) جشن نوروزی به آيين‌های کشاورزی مربوطه. اين موضوع كه خوان نوروزى در ابتدا هفت شين بوده و سپس‏ به هفت سين تبديل شده در هاله‌اى از ابهام قرار داره. بسيارى از زرتشتيان سفره‌ى هفت شين مى‌چينند و در زمان ساسانيان نيز سفره‌ى هفت شين رواج داشته است
ولی بعد از ورود اسلام هفت سين جای هفت شين را گرفت.به مرورزمان در نقاط مختلف ايران بعضیسينها جايگزين شدند و در حال حاضر هفت سين کامل به نه سين تبدیل شده است
اجزا ی هفت سین :سير، سرکه، سکه، سمنو، سنجد، سنبل، سبزه،سماق و سيب
اجزا هفت شين به اين صورت است:شکر، شمشاد، شمع، شمعدان، شيرينی، شايه(به معنی ميوه است) و شراب
ولی خوب بعد از اينکه عربها بهايران حمله می کنن و ايران رو می گيرن چون قادر به درک فلسفه و دنيای عميق و زيبای پشت سر هر کدوم از اين شينها نبودن مخصوصاً شراب با اون مخالفت می کنن و چون قادر به برانداختن اين رسم نمی شن تصميم می گيرن که شينها رو به سين تغيير بدن و اين طوری بود که ما ايرانی ها حالا هفت سين می چينيم و شمع وسط اين هفت سين به يادگار از اون دوران به جا مونده ...

زندگیبه من آموخت هر چیز قیمتی دارد...پنیر مجانی فقط در تله ی موش یافت می شود

ارسالها: 1095

#122 Posted: 25 Mar 2012 18:02

بفرمایید فرودین شود اسفندهای ما
نه بر لب بلکه در دل گل کند لبخندهای ما
بفرمایید هر چیزی همان باشد که خواهد
نه مانند من و مانندهای ما

قیصر امین پور
دوستون دارم عید مبارک

از امروز این آیدی رو به بکی از دوستان واگذار کردم ...درپناه دوست
فرشاد

ویرایش شده توسط: mohamafariborz

ارسالها: 1095

#123 Posted: 28 Mar 2012 04:55

عید دوستان و دشمنان مبارک

کیوان شاهبداغی

خدایا باور افسردگان را , چون بهاران , زندگانی ده

و روح خستگان را هم , خروشی جاودانی ده

کویر قلب تنهایان , به مهری آبیاری کن

به کوی بی کسان, یک مهربانی , آشنایی را , تو راهی کن

هر آن کس را که با هجر عزیزی امتحان کردی

به یاد خاطراتش , عاشقانه زندگی کردن , تلافی کن

بکوبان با سر انگشتان مهری , کوبه ی در های غربت را

بسوزان ریشه های سرد نفرت را

حبیبا , سال نو را , سال نور و عاشقی فرما

بزرگا , زندگی کردن , نشانم ده

و راه و رسم دل دادن , ستاندن , پیش پایم نه

به کامم لذت با هم نشستن , مهر ورزیدن عنایت کن

فهیم ارزش هر لحظه ام گردان

بدانم خنده در آیینه , بس زیباست

بفهمم بغض در آدینه , دست ماست

بخوانم با قناری ها , خدا اینجاست

بجویم من خدایم , چون که حق زیباست

عزیزا هفت سین عیدمان را

سایه سار سبز سیمای سحرخیزان سرو اندیش ساعی , مرحمت فرما

خدایا باور تغییر را

این کیمیا درس بهاران راه

در اعماق قلوبت یخ زده ؛ گرم و شکوفا کن

تو خار هر کدورت را

به گلبرگ گذشتی , بی اثر گردان

چکاوک را تو یاری کن

به آوازی , دل همسایه مان را , شاد گرداند

شقایق را

که دشت لخت و عریان , شعله پوشاند

به خوشبختی , نشان کوچه ی بن بست ما را ده

نشان مردم این شهر را , یاد بهار آور

خدایا , در طلوع سال نو

آغاز راه سبز فردا ها

تو قلب هر مسافر را , به نور معرفت

آگه به رمز و راز زیبای سفر فرما

بفهمان زندگی بی عشق , نا زیباست

که قدر لحظه ها

در لحظه , نا پیداست

از امروز این آیدی رو به بکی از دوستان واگذار کردم ...درپناه دوست
فرشاد

ارسالها: 1095

#124 Posted: 29 Mar 2012 08:11

جشن سيزده فروردين ماه روز بسيار مبارک و فرخنده است. ايرانيان چون در مورد اين روز آگاهي کمتري دارند آن روز را نحس مي دانند و براي بيرون کردن نحسي از خانه و کاشانهً خود کنار جويبارها و سبزه ها مي روند و به شادي مي پردازند. تا کنون هيچ دانشمندي ذکر نکرده که سيزده نوروز نحس است. بلکه قريب به اتفاق روز سيزده نوروز را بسيار مسعود و فرخنده دانسته اند. مثلا در صفحهً 266 آثار الباقيه جدولي براي سعد و نحس آورده شده که در آن سيزده نوروز که تير روز نام دارد کلمهً ( سعد ) به معني فرخنده آمده و به هيچ وجه نحوست و کراهت ندارد. بعد از اسلام چون سيزدهً تمام ماه ها را نحس مي دانند به اشتباه سيزده عيد نوروز را نيز نحس شمرده اند. وقتي دربارهً نيکويي و فرخنده بودن روز سيزدهم نوروز بيشتر دقت و بررسي کنيم مشاهده مي شود موضوع بسيار معقول و مستند به سوابق تاريخي است. سيزدهم هر ماه شمسي که تير روز ناميده مي شود مربوط به فرشتهً بزرگ و ارجمندي است که " تير " نام دارد و در پهلوي آن را تيشتر مي گويند. فرشتهً مقدس تير در کيش مزديستي مقام بلند و داستان شيريني دارد. ايرانيان قديم پس از دوازده روز جشن گرفتن و شادي کردن که به ياد دوازده ماه سال است، روز سيزدهم نوروز را که روز فرخنده ايست به باغ و صحرا مي رفتند و شادي مي کردند و در حقيقت با اين ترتيب رسمي بودن دورهً نوروز را به پايان ميرسانيدند.

سبزه گره زدن

افسانهً آفرينش در ايران باستان و مسئلهً نخستين بشر و نخستين شاه و دانستن رواياتي دربارهً کيومرث حائز اهميت زيادي است. در اوستا چندين بار از کيومرث سخن به ميان آمده و او را اولين پادشاه و نيز نخستين بشر ناميده است. گفته هاي حمزه اصفهاني در کتاب سني ملوک الارض و انبياء و گفته هاي مسعودي در کتاب مروج الذهب جلد دوم و بيروني در کتاب آثار الباقيه بر پايهً همان آگاهي است که در منابع پهلوي وجود دارد. مشيه و مشيانه که پسر و دختر دوقلوي کيومرث بودند روز سيزده فروردين براي اولين بار در جهان با هم ازدواج نمودند. در آن زمان چون عقد و نکاحي شناخته شده نبود آن دو به وسيله گره زدن دو شاخه پايهً ازدواج خود را بنا نهادند. اين مراسم را بويژه دختران و پسران دم بخت انجام ميدادند و امروز هم دختران و پسران براي بستن پيمان زناشويي نيت مي کنند و علف گره مي زنند. اين رسم از زمان کيانيان تقريباً متروک شد ولي در زمان هخامنشيان دوباره شروع شده و تا امروز باقي مانده است. در کتاب مجمل التواريخ چنين آمده " اول مردي که به زمين ظاهر شد پارسيان او را کل شاه گويند. پسر و دختري از او ماند که مشيه و مشيانه نام گرفتند و روز سيزدهً نوروز با هم ازدواج کردند و در مدت پنجاه سال هيجده فرزند بوجود آوردند و چون مردند جهان نود و چهار سال بي پادشاه بماند " . چنانکه در بحث جشن نوروز اشاره شد کردهاي ايران و عراق که زرتشت را از خود مي دانند روز سيزدهم فروردين را جزو جشن نوروز به حساب مي آورند.

مقاله درباره سيزده بدر

در کتابهاي تاريخي و ادبي سده هاي گذشته، که رسم ها، آيين جشن هاي نوروزي کهن را ياد و يادداشت کرده اند، چون تجارب الامم، آثار الباقيه، التفهيم، تاريخ بيهقي، مروج الذهب، زين الاخبار و نيز در شعر شاعران به ويژه شاعران دورهً غزنوي که بيشترين توصيف جشن ها را در بر دارد اشاره اي به " سيزده بدر " نمي يابيم. پرسش اينجاست که اگر در کتاب هاي تاريخي و ادبي گذ شته اشاره اي به سيزده بدر و هفت سين نمي يابيم آيا اين رسم ها را بايد پديده اي جديد دانست و يا اين که، رسمي کهن است، و به علت عام و عاميانه بودن در خور توجه نبوده و با معيارهاي مورخان زمان ارزش و اعتبار ثبت و ضبط نداشته است؟ نگارنده حالت دوم را باور دارد. زيرا رسم و آييني که بدين گونه در همه شهرها و روستاهاي ايران همگاني است و در بين همهً قشرهاي اجتماعي عموميت دارد، نمي تواند عمري در حد دو نسل و سه نسل داشته باشد. ديگر اين که مي دانيم کتابهاي تاريخي و شعرهاي شاعران، رويدادها و جشن هاي رسمي را که در حضور شاهان و خاصان دستگاه حکومتي بود، بيان و توصيف مي کرد. ولي سيزده بدر، رسمي خانوادگي و عام و به بياني ديگر پيش پا افتاده و همه پسند ( و نه شاه پسند ) بود. از طرف ديگر، نوشتن رويدادهاي روزي که رفتارها و گفتارهاي خنده دار و غير جدي، براي خود جايي باز کرده، تا " نحسي سيزده " آسانتر " در " برود، توجه مورخ و شاعر را به خود جلب نمي کرد. و شايد " نحس " بودن هم عاملي براي بيان نکردن بود. نحس و ناخوشايند بودن عدد 13 و دوري جستن از آن، در بسياري از کشورها و نزد بسياري از ملت ها، باوري کهن است. مسيحيان هيچ گاه سيزده نفر بر سر يک سفره غذا نمي خورند. در باور تازيان سيزدهمين روز هر ماه ناخوشايند است. ابوريحان بيروني در جدول " روزهاي مختار و مسعود و مکروه " در ايران کهن، روز سيزدهم ماه تير را که ( تير نام دارد ) منحوس ذکر کرده است. سالهاي زيادي فروردين ماه اول تابستان بود. يکي از نويسندگان در خاطره هاي هفتاد ساله اش از باور مردم شهر خود، قزوين، دربارهً سيزده بدر مي نويسد : روز سيزده بدر جايز نبود براي ديد و بازديد، به يک خانه رفت، هم صاحب خانه به فال بد ميگرفت و مي گفت نحوست را به خانه من آوردند و هم رونده، نمي خواست مبتلا به نحوست آن خانه شود. روز سيزده بايد به صحرا رفت. زيرا آنچه بلا در اين سال بيايد، امروز مقدر و تقسيم مي شود. پس خوب است ما در شهر و خانه خود نباشيم، شايد در تقسيم بلا، فراموش شده و از قلم بيفتيم. شباهتي که بين سيزده بدر و برخي از رسم هاي کاتارها( بازماندگاه مانويان در اروپا، که ترکيبي از انديشه هاي زردشتي، فلسفهً باستان و مسيحيت دارند ) اين پرسش را به ذهن مي رساند که آيا هر دو ريشهً مشترک باستاني ندارند؟ کاتارها در روز عيد " پاک " ( که برخي از سال ها به روز سيزده فروردين نزديک است ) از خانه بيرون آمده و روز را در دامن صحرا و کنار کشتزار مي گذرانند، و براي ناهار با خود تخم مرغ ميبرند. در اين روز پنهان کردن تخم مرغ در گوشه و کنار و پيدا کردن آنها سرگرمي کودکان است. سه شباهت ، يا سه ويژگي مشترک اين دو عبارتند از :

1- آغاز محاسبهً هر دو از آغاز بهار و اعتدال ربيعي است.

2- در روز سيزده و عيد پاک کاتارها به صحرا و دامان طبيعت مي روند.

3- بازي و سرگرمي کودکان با تخم مرغ فقط در روزهاي عيد بهاري رسم است، نه فصلهاي ديگر سال.

شباهت ديگر دروغ هاي روز اول آوريل، با شوخي هاي سيزده بدر است. روز اول آوريل، هر چهار سال يکبار مصادف با روز سيزده فروردين است ( و سه سال با 12 فروردين ). پيشينه و انگيزهً برگزاري سيزده بدر، هر چه باشد، در همهً شهرها و روستاها و عشيره هاي ايران، سيزدهمين روز فروردين، رسمي است که بايد از خانه بيرون آمد و به باغ و کشتزارها رو آورد و به اصطلاح نحسي روز سيزده را بدر کرد. خانواده ها در اين روز به صورت گروهي و گاه چند خانواده با هم غذاي ظهر را آماده کرده و نيز آجيل ها و خوردني هاي سفرهً هفت سين را با خود برداشته، به دامان صحرا و طبيعت مي روند و سبزهً هفت سين را با خود برده و به آب روان مي اندازند. به دامن صحرا رفتن، شوخي و بازي کردن، دويدن، تاب خوردن و در هر حال جدي نبودن، از سرگرمي ها و ويژگي هاي روز سيزده است. گره زدن سبزه، به نيت باز شدن گره دشواري ها و برآورده شدن آرزوها، از جمله بيرون کردن نحسي است. اين باور، معروف است که " سبزه گره زدن " دختران " دم بخت "، شگوني براي ازدواج و همسر يابي، مي باشد. در فرهنگ اساطير براي رسم هاي سيزده بدر، معني هاي تمثيلي آورده : شادي و خنده در اين روز به معني فروريختن انديشه هاي تيره و پليدي، روبوسي نماد آشتي و به منزله تزکيه، خوردن غذا در دشت نشانهً فديه گوسفند بريان، به آب افکندن سبزه هاي تازه رسته - نشانه دادن هديه به ايزد آب يا " ناهيد " و گره زدن سبزه براي باز شدن بخت و تمثيلي براي پيوند زن و مرد براي تسلسل نسلها، رسم مسابقه ها به ويژه اسب دواني - يادآور کشمکش ايزد باران و ديو خشکسالي است.

اين باور همگاني چنان است که اگر خانواده اي نتواند به علتي تمام روز را به باغ و صحرا برود، به ويژه با دگرگوني هاي جامعه شهر امروز در بعد از ظهر، هر قدر هم مختصر، " براي گره زدن سبزه و بيرون کردن نحسي سيزده " به باغ يا گردشگاه عمومي مي رود. با دگرگوني هاي صنعتي، شغلي، بزرگ شدن شهرها، فراواني وسيله هاي آمد و رفت سريع السير، وسيله هاي ارتباط جمعي و ... به ناگزير شهرداري هاي شهرهاي بزرگ، دشواريهاي آمد و رفت را پيش بيني مي کنند. فراواني اتومبيل و ديگر وسيله هاي آمد و رفت موتوري و نيز وسعت خانه سازي ها و شهرسازي ها، باعث شده که خانواده ها، سال به سال راه دورتري را براي " سيزده بدر " پشت سر بگذارند، تا سبزه و کشتزاري بيابند

از امروز این آیدی رو به بکی از دوستان واگذار کردم ...درپناه دوست
فرشاد

ارسالها: 1095

#125 Posted: 29 Mar 2012 08:13

سیزده بدر

ایرانیان باستان بر این باور بوده اند که “الهه یا ایزد بانوی باران” یا همان “تیشتر” در نیمروز سیزدهم فروردین ماه بر “دیو خشکسالی” یا “اپوشه” غلبه می کندو پیروز می شود.استاد دکتر “بهرام فره وشی” در این باره نوشته اند: ایرانیان در روزگاران کهن پس از برگزاری مراسم نوروزی و دمیدن سبزه و گندم و جو و حبوبات در نخستین روزهای سال و در روزی که متعلق به “ستاره باران” (یا همان ایزد بانوی باران) بود، در روز سیزدهم فروردین ماه، به دشت و کوه می رفتند و به هنگام شکست یافتن “اپوشه” دیو خشکسالی در نیم روز، گوسفند بریان می کردند و این نثاری بود برای فرشته باران « تیشتر» یا « تیر» تا کشت های نو دمیده را سیراب کند.باقی ماندن این رسم تا به امروز بدون تردید با نیاز همیشگی مردم فلات ایران به بارش باران و برکت آسمانی بی ارتباط نبوده است.دیگر رسم معمول در روز سیزدهم نوروز که هنوز هم دربین ایرانیان متداول است، رسم بیرون انداختن سبزه یا به آب انداختن آن است که باز هم در ارتباط با “ایزد بانوی باران” یا همان “تیشتر” است. نحسی و بدشگون بودن سیزده نوروز آنچانکه امروزه گفته می شود نه تنها درست نیست بلکه به باور ایرانیان باستان چنین روزی، روزی فرخنده و مبارک است. استاد “الهی قمشه ای” هم در مقاله ای ضمن یاد کردن ازماجرای حضرت سلیمان و ربودن انگشتری او توسط دیو، چنین بیان می کنند که: … در سیزدهم نوروز بود که مردم دانستند که سلیمان حقیقی با خاتم سلیمانی در بیرون شهر است و در سیزده نوروز بر دیو بشوریدند و همه از شهر بیرون آمدند تا سلیمان را به تخت باز گردانند و این روز برخلاف تصور عامه روزی فرخنده و مبارک است و به حقیقت روز سلیمان بهار است و نحوست آن کسی راست که با دیو بسازد و در طلب سلیمان از شهر بیرون نیاید.
گره زدن سبزه در روز سیزده بدر را هم به نوعی با برکت و باروری و زایش نسبت میدهند.مردم کرمان در در واپسین دم روز سیزده بدر هنگام گره زدن دو شاخه سبزه این شعر را به زبان محلی می خوانند: سیزده بدر، چارده به تو، درو بلام (درد و بلای من) تو این کوتو.(سوراخ). و در رفسنجان این شعر سیزده بدر را می خوانند :
سیزده بدر
چارده به تو
اینور کوتو
اون ور کوتو ( این طرف سوراخ، آن طرف سوراخ)
لولیای پر پتو
فصل بهار سنجتو (سنجد)
سنت بسیار زیبا و نمادینی که من از گذشته دور از شهرم رفسنجان بیاد دارم این بوده است که هنگام غروب سیزده بدر مردم رفسنجان به هنگام بازگشت به خانه، به همراه خود شاخه و یا ساقه ای سبزه از دشت به شهر می آوردند واین سبزه را به چفت در منازل خود گره می زدند و چه سنت و رسم نمادین و زیبایی که امروز کمتر به آن عمل می شود.وچقدر این سخن درست است که:
سنتهایی چون نوروز و چهارشنبه سوری و یلدا و هفت سین ( که روزگاری هفت ‏شین بوده است )، حاوی و حامل پیام و سخن معقول و جاودانه و انسانی اند و میراث یک ملت بزرگ و تراویده از ‏یک فرهنگ پربار و دیرین است و باید آنهارا پاسداشت و پاسداشت آن نیز فقط اجرای شکلی مراسم و اصالت ‏فرمالیسم ملی نیست بلکه هر ایرانی باید بکوشد با استفاده از معیارهای زبان شناسانه و شناخت تاریخ این سرزمین ‏و میراث یک ملت کهن و پر حادثه همواره از این سنتها رازگشایی کند تا بتواند گوهر پیام را بگیرد و برای ‏شناخت حال و ساختن آینده اش از آنها سود جوید.
و سرانجام :

زکوی یار می آید نسیم باد نوروزی
ازین باد ار مدد خواهی چراغ دل بر افروزی

چراغ دلتان به مدد نسیم کوی یار فروزان باد

از امروز این آیدی رو به بکی از دوستان واگذار کردم ...درپناه دوست
فرشاد

ارسالها: 767

#126 Posted: 2 Apr 2012 14:04

فروردین ماه

یکم فروردین: اورمزد روز
روز جشن بزرگ «نوروز» در اعتدال بهاری و آغاز فصل بهار. نوروز و آغاز سال نو، مناسبت‌های جداگانه‌ای هستند که با یکدیگر همزمان شده‌اند. (نمونه‌های دیگری از آغاز سال نو در ادامه گاهنما خواهد آمد.)

در سغد باستان (و امروزه در میان ارمنیان) از نوروز با نام «نوسرد/ نَـوَسَـرد/ نوسَـرِد» یاد می‌شده است که معنای «سال نو» را می‌دهد. (در اوستایی «سَـرِذَه» به معنای سال خورشیدی). در بدخشان با نام «شگون‌بهار»، در «شغنان» (در تاجیکستان در کرانه رود «پنج») بنام «خِـدِر ایام» (بزرگترین روزها) و در بابِل باستان و در نخستین روز ماه «نیسان» بنام جشن «اکیتو» (سومری «زَگْموک») شناخته می‌شده است.

با شکوه‌ترین مراسم نوروزی، امروزه با نام‌های «سِـیرلاله (جشن گل لاله)/ جَـندَه بالا (بالا کردن درفش)» در شهر مزارشریف افغانستان (آریـانـای باستان) و در نزدیکی بلخ کهن، همراه با برافراشتن درفشی برگرفته از درفش کاویانی ایران، برگزار می‌شود. این آیین با انبوهی از ترانه‌خوانی‌ها، بازی‌ها و مراسم دیگر همراه است. آیین‌های پیش از فرا رسیدن نوروز نیز فراوان و پر اهمیت هستند ( ← اسفند‌ماه).

نوروز در اصل سنتی بابلی بوده که برای ستایش مردوک خدای بابل آنرا برساخته بودند.[۱۳] نوروز در آیین اسلام نیز ستوده شده است. در تعاليم اسلامي از ربيع و بهار كه سرآغاز سال نو مي باشد به عنوان ياد كرد رستاخيز سخن به ميان آورده است: اذا جاء الربيع فذكروا ذكرانشوراً يعني هنگامي كه بهار آمد پس ياد كنيد قيامت را

در ايران صنعت بزرگي دارم به نام صنعت دين در اين صنعت براي رفع و ارضاي قدرت طلبي ولايت فقيه و براي نياز مالي خمس و زكات و براي ارضاي نیاز جنسي صيغه وجود دارد

ارسالها: 767

#127 Posted: 2 Apr 2012 14:05

[list]
ششم فروردین: خرداد روز

[/list]

روز «امید»، روز «اسپیدا‌ نوشت» (آثارالباقیه، فصل نهم) یا روز نوروز بزرگ (این نام جدیدتر است). این روز از روزهای خجسته ایرانیان، همراه با شادی و آب‌پاشی، و آغاز سال نو در تقویم سُـغدی و خوارزمی است.

در متن پـهلوی «ماهِ فـروردین، روزِ خـرداد» رویدادهای بسیاری به این روز منسوب شده است؛ از جـمله: پیـدایی کیومـرث و هـوشنگ، روییدن مشی و مشیانه، تیـرانـدازی آرش شیواتیر، غلبه سام نریمان بر اژدهاک، پیدایی دوباره شاه‌کیخسرو (از جاودانان در باورهای ایرانی) و همپُرسگی زرتشت با اهورامزدا. نام «روز امید»[نیازمند منبع] بخاطر انتظار پیدایی دوباره کیخسرو و دیگر جاودانان و نجات‌بخشان (سوشیانت‌ها)، به این روز داده شده است.

زرتشتیان ایران شاید از این رو که این روز، روز آغاز پیامبری زرتشت و همپرسگی او با اهورامزدا است، در سال‌های اخیر این روز را به نام زادروز زرتشت در شهرها و روستاهای ایران و جهان جشن میگیرند[۱۵]. حال آنکه اشاره به زایش زرتشت در این روز، هیچ مدرک کهنی ندارد و زرتشتیان هند (پارسیان) نیز چنین مناسبتی را به رسمیت نمی‌شناسند. [۱۶] بنابر متن پهلوی گزیده های زاتسپرم زادروز زرتشت در واپسین روز سال است (بنگرید به واپسین روز سال).

نام «اسپیدا نوشت»، از آیین نامه‌نویسی در این روز گرفته شده است که آگاهی بیشتری از آن در دست نیست. گمان می‌رود با پیام‌های شادباش نوروزی در پیوند باشد.

ارسالها: 767

#128 Posted: 2 Apr 2012 14:06

[list]
دهم فروردین: آبان روز

[/list]

جشن «آبانگاه»، نخستین آبان‌روز سال و به روایت «برهان قاطع» (جلد ۱، ص۳) انجام جشنی به همین نام، همراه با آب‌پاشی و انتظار بارش باران.

ارسالها: 767

#129 Posted: 2 Apr 2012 14:08

[list]
سیزدهم فروردین: تیر روز

[/list]
جشن «سیزده‌بدر»، نخستین تیر‌روز سال و آغاز کشاورزی در سال نو. آیین‌ نخستین روز کشت‌و‌کار‌ با گرد‌آمدن در زمین زراعی و آرزوی بارش باران و فرارسیدن سالی خوب و خرم.

در سیستان در این روز به زیارت نیایشگاه بسیار کهن و پر رمز و راز «خواجه غلطان» در بالای کوه خواجه و در میانه دریاچه هامون می‌روند. (← آخرین روز سال)