صفحه 1 از 6: 1 2 3 4 5 6 پسین »

پنجم اسپند ماه جشن اسفندگان گرامی باد

Princess

ارسالها: 9925

#1 Posted: 20 Feb 2015 13:37

یکم اسپند ماه اورمزد روز و جشن آبسالان گرامی باد

اورمزد روز

جشن «اسفندی» و هدیه به زنان در نیاسرِکاشان، محلات و پختن آش «اسفندی» و در اقلید پختن آش هلیم که مردم اقلید را رسم بر این است که اول روز اسفند را بایستی هلیم بخورند و هلیم پزان اقلید نحوه به خصوصی دارد، اول اینکه چند روز قبل گندم را آب کرده و پس از نرم شدن در هاون می‌کوبند . وسایل لازم عبارتند از : گندم کوبیده، گوشت گوساله، روغن حیوانی، دارچین، شکر، آب و بعضی‌ها هم از گوشت بوقلمون استفاده می‌کنند. اول گندم را جدا پخته و گوشت را نیز جداگانه می‌پزند( اگر گوشت خوب و نازک باشد و زود بپزد احتیاجی به پختن جداگانه گوشت نیست) سپس گندم و گوشت را در هلیم‌پز با دو دسته و در زمان حال در دیگ‌های بزرگ ریخته و در تنور که از آتش هیزم گرم شده و حبه‌های آتش به سرخی یاقوت است می‌گذارند (هلیم‌پز یا دودسته ظرف گلی است که در زمان قدیم خود مردم می‌ساختند و نمونه‌های کوچک آن برای نگهداری ادویه و روغن و غیره تهیه می‌گردد) .هلیم باید تا صبح در حال پخت باشد تا خوب جلا یابد و همه ی اهل خانواده در تهیه آن نقش دارند وصبح روز اول اسفند که از خواب بیدار شدند هر کسی به نوبت هلیم را مالش می‌دهد تا اینکه خوب نرم و کشدار و خوشمزه شود، پس از آماده شدن در سینی‌های بزرگ که به آن معجومه می‌گویند ریخته و در سفره می‌گذارند، همه دور هم هستند و چقدر با صفاست، هر کسی سهمی از هلیم را در بشقاب ریخته و با هر چند نفری با هم سهمیه خود را در سینی ریخته میان هلیم را باز کرده و دارچین و روغن خوب و شکر را در آن ریخته و نوش جان می‌نمایند .حمیدرضا ثابت اقلیدی پژوهشگر فرهنگی شهرستان اقلید گفت : پخت مراسم سنتی حلیم ، موجب جذب گردشگران داخلی و خارجی نیز می شود

آغاز سال نو در تقویم محلی نطنز، ساوه و کاشان. در فراهان معروف به «آفتو به حوت» (آفتاب در برج ماهی).
همچنین جشن «آبسالان/ بهارجشن/ جشن روباه» به مناسبت روان شدن جویبارها و طلیعه بهار. خجستگی دیدار روباه. (واژه «آبسالان» با «آبشار» و فشار آب‌ها در پیوند است. در متون کهن، هنگامِ این جشن به گونه‌های مختلفی آمده است که مانند بسیاری از دیگر دگرگونی‌ها ناشی از محاسبه زمان با تقویم‌های گوناگون و کبیسه‌گیری‌های متنوع بوده است.

همچنین روز جشنی به نام «کوسه‌سواری/ کوسه برنشین». مراسم نـمایشی خـنده‌آور که توسط مـردی کـوسـه‌رو که بر درازگوشی سوار بوده بـرگـزار می‌شده است. کـوسـه خـود را باد می‌زده و مردم به او آب می‌پاشیده‌اند.

عشق من عاشقتم!
≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈
پرنسس

ویرایش شده توسط: Princess

Princess

ارسالها: 9925

#2 Posted: 20 Feb 2015 13:40

جشن آبسالان

آبسالان جشن از یاد رفته ای است که به گمان پیوند تنگاتنگی با جشن های فروردین ماه و نوروز دارد. شاید پرداختن به این جشن برای آشنایی بیشتر با ریشه های نوروز سودمند باشد. با این همه این جشن را می توان با جشن تیرگان و آب پاشان نیز بررسی کرد. آبسالان با نام های گوناگون بهارجشن، جشن کوسه برنشین ، جشن آب پاشان و جشن روباه ، یکی از جشن های ایران باستان برای طلب باران است که به قول بیرونی پادشاهان کیانی آن را «بهارجشن» می نامیدند.

این جشن با اندکی دگرگونی آیینی در بیشتر منطقه های خشک همانند دارد. مانند «استسقا» در فرهنگ سامی . متاسفانه به سبب نبود کبیسه گیری درست و به هنگام، بیشتر جشن ها و آیین های ایران باستان، به ویژه جشن های در پیوند با آب و آتش از نظر زمان و شیوه ی برگزاری در هم آمیخته اند. بیرونی در گزارش جشن های آذرماه، به بَر نشستن کوسه می پردازد و یادآوری می کند که آذرماه به روزگار خسروان، اول بهار بوده است. از همین روی همه ی جشن هایی که در کنار آبسالان نام برده می شوند، گاهی به تنهایی نیز در گوشه و کنار ایران برگزار می شوند و بسا واژه ی آبسالان از یاد رفته است.

هنوز دانشمندان درباره ی معنی درست این واژه ی مرکب هم سخن نیستند. تفضلی این واژه را، که پازند آن به صورت «آوساران» آمده است، «بهاران یا هنگام بهار » ترجمه می کند. ظاهرا این نام در متن های پهلوی تنها یک بار، در مینوی خرد به صورت آبسالان (آپسالان) آمده است :

«... نیکی گیتی همچون ابری است که در روز بهاری (آبسال) آید که به هیچ کوه باز نپاید.»

پیداست که تفضلی، مترجم مینوی خرد، درباره ی آبسالان بیشتر از هر کسی پژوهش کرده است او در تلاش خود برای دست یافتن به معنی درست، در متن ترجمه ی مینوی خرد، این واژه را «روز بهاری» و در حاشیه ی متن «بهاران» و در واژه نامه ی مینوی خرد «بهاران، هنگام بهار» معنی کرده است .

وِسْت همین واژه را در ترجمه ی انگلیسی مینوی خرد، «روز بارانی» ترجمه کرده است نیبِرگ، یک بار این نام را اَپی ساران (روز توفانی [ از شدتِ باران ]) و بار دیگر آن را «آپ ساران» به معنی «بارانی» خوانده است . مک کنزی این واژه را «آفسالان» ضبط کرده و آن را «آبسالان، بهاری» ترجمه کرده است.

شعری از ناصرخسرو فاش می کند که این جشن بیشتر در پیوند با نبودِ آب است، تا با بهار ِسبز و خرم :

همی تابد ز چرخ سبز عیوق
چو آتش بر صحیفه ی آبسالی

در یکی از قصیده های ابونواس که اواسط سده ی 2 هجری سروده شده است، در بیت

بحق المهرجان و نوکروز
و فرخروز ابسال الکبیس

به این واژه برمی خوریم. این ضبط که شاید کهن ترین ضبط آبسال به صورت نام یک جشن باشد، تا حدودی ما را به حل معما نزدیک می کند. در این جا به سه جشن باستانی ایران، یعنی مهرگان، نوروز و ابسال الکبیس سوگند یاد شده است. مینوی که خود این قصیده را حدود 1309 شمسی از روی نسخه ی شِفِر بازنویسی کرده است بر خلاف دیگر «فارسیات» ابونواس درباره ی این واژه اظهار نظر نمی کند. از این که جشن آبسال در کنار دو جشن بزرگ ایرانی یاد شده است، پیداست که این جشن از نظر اعتبار همسنگ دو جشن دیگر بوده است؛ به ویژه این که صفت «فرخروز» به آبسال درخشندگی ویژه ای بخشیده است. در عربی : «کبس»، سریانی : «کـْبـَش»، عبری : «کابس»، آرامی : «کبش»، اکدی : «کـَباسو» به معنی یورش ناگهانی و فشار آوردن آمده است و باید که واژه ی کابوس با این واژه هم ریشه باشد.

به این ترتیب، به ظن قوی آبسال چیزی جز آبسار (آبشار) و آبریز نمی تواند باشد، که در شعر ابونواس با صفت «کبیس» تأکید شده است. یعنی باران پر هجوم و پرشتاب . بارانی که معمول فصل بهار است و در ناپایداری همانند نیکی گیتی است . ظاهرا «پْسالا» در خـُتنیو «پسرلی» در پشتو که به معنی بهار آمده است، به خاطر رگباری بودن بیشتر باران های بهاری است. به عبارت دیگر این امکان وجود دارد نام بهار در پشتو و ختنی از رگبار گرفته شده باشد.

در ریگ ودا آپسال به صورت «آپسارا» آمده است که بر سر راه گیسوبلند (خورشید) قرار دارد. گمان هنینگ درباره ی یکی بودن این واژه با «اوپه سرد»(آغازگر سال) در فارسی باستان و نیز این که برهان آبسالان را به معنی باغ آورده است، قابل دفاع نیست؛ مگر این که منبع تازه به دست آید. اگر در «آبسال الوهار» ابونواس واژه ی «الوهار» به سبب تاکید و یا ضرورت شعری نیامده بوده باشد، آبسال را می توان تنها، بدون قید زمان، رگبار ترجمه کرد و از معنی «بارانی»، «روز بهاری»، «بهاران» و «روز توفانی» صرف نظر کرد. از این روی حذف «روز» ضروری است که در متن پهلوی مینوی خرد، قید «روز» در «آبسالان روز» در دست است. با تکیه بر «بسان بلبل اندر آبسالان» فخرالدین اسعد گرگانی نیز نمی توان آبسالان را به طور مطلق بهاران پنداشت.

بیرونی نیز آبسال را با صفت توجه «وهاری» آورده است. جالب است که سومین ماه سیستانی و تقویم نوروزی شهریاری، به جای خرداد، «اوسال» نامیده می شده است. با واژه ی «کبیس» ابونواس می توان به سال کبیسه نیز اندیشید، اما با توجه به این که در آن روزگار هر 120 سال یک بار سال کبیسه بوده است، بعید است که یکی از جشن های بزرگ ایران باستان با این فاصله برگزار شده باشد. حتی شرح حمزه ی اصفهانی بر فارسیات این قصیده، که در آن حمزه با ده کلمه از الابسال فی ابتداءالربیع فقط با این اشاره، که این کبیس کبیس السنین است، می گذرد، قانع کننده به نظر نمی آید.

بیرونی جشن آبسال وهاری را، به صورت آسال وهاروگان، همان جشن کوسه برنشسته می خواند. ظاهرا «کوسه گِلین» به صورت «کوزه گِلین» در ایران باستان نام راستین ِ«کوسه برنشسته» و «کوسه برنشین» حتی بیرونی بوده است که به مرور تصحیف شده است. شاید به سبب شباهت کوزه با کوسه؛ هم از نظر شکل کلمه و هم به خاطر همانندی آن دو با یکدیگر. جشن آب پاشان هر نام دیگری هم که داشته باشد. به سبب چرخش ماه ها، بسیار جابه جا شده است و بعید هم نیست، که در گردش ها و چرخش های مکرر از نظر نام و برگزاری آیین هایش دگرگون شده باشد. بیرونی در باره ی وجه تسمیه ی جشن آبسال به روز روباه ، گزارش غریبی می دهد که از نظر مطالعه در تاریخ اسطوره ها و برداشت های ایرانیان باستان دارای اهمیت است : در آبسال روز که روزگار کیانیان روباهان بالداری می آمده اند [ و یا وجود داشته اند ] خوشبختی روزگار کیانیان ناشی از این روباهان بوده است. چون پس از کیانیان این روباهان نیز از میان رفتند، هنوز در زمان ابوریحان نگاه کردن به روباه فرخنده بوده است. بیرونی با تاکید بر این که به قول راوی خود «ابوالقاسم علی بن احمد طاهری» اطمینان دارد، می نویسد که ابوالقاسم به چشم خود دیده است که در سال 379 هجری فرماندار اسبیجاب اسبی شاخدار و روباهی بالدار به نوح بن منصور سامانی هدیه کرده است. با توجه به گزارش بعدی بیرونی، وجود روباه، کره خر، و پوپک و جوجه در این روایت قابل مقایسه است با چهار جانور افسانه ای خر، سگ، خروس و گربه در یکی از افسانه های مردم شمال آلمان به نام «نوازندگان شهر برمن». بیرونی می نویسد، در این روز جمشید مروارید را برای نخستین بار از دریا بیرون آورد و چون این روز به دخول آفتاب به برج حمل نزدیک بود، مردم آن را عید می گرفتند و شادمانی می کردند و چون فصل سخت سرما سپری شده بود به صحرا می رفتند و به پادشاه پیش از غذا یک روباه و پس از غذا یک پوپک، یک جوجه و یک کره خر ... هدیه می آوردند. همچنین در همین روز خداوند نیکی و بدی را قضای خویش گردانید. سپس بیرونی از قول ایرانشهری می نویسد، که او از علمای ارمنی شنیده است که در روز روباه، بر فراز کوهی قوچ سفیدی دیده می شود که در همه سال دیده نمی شود و اگر این قوچ فریاد بکشد سال پر نعمتی در پیش است، و گر نه خشکسالی خواهد بود. ایرانیان صبح یوم الثعلب با نگاه به ابر، از صفا، کدورت، لطافت و کثافت آن، خوشسالی و یا خشکسالی سال را درمی یافتند. در پیوند با این جشن، معلی بن خنیس روایت جالبی از امام صادق نقل می کند که از نظر اعتبار و آوازه ی جشن نوروز و آیین آب پاشی پر ارزش است. امام برای راوی در شرف نوروز تعریف می کند، که چون در یکی از روزگاران گذشته، پس از طاعون حوالی واسط جمعی جان سالم به در نمی برند، سال بعد به فرمان الهی همه می میرند و جانورانشان نیز از آتش قهر پروردگار می سوزند. چون دفن آنان دشوار می شود بر گِردشان دیواری می کشند. روزی یکی از پیامبران را (شاید حزقیل) گذر بر آن جا می افتد و از پروردگار سلامت درگذشتگان را خواستار می شود. خطاب می آید که روز نوروز بر استخوان کشتگان آب بپاشد. آن نبی چنین می کند. امام اضافه می کند، چون نبی آب می پاشد مردگان همه زنده می شوند و از این جهت آن روز را نوروز می خوانند و سنت آب پاشیدن معمول می شود

عشق من عاشقتم!
≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈
پرنسس

mani51

کاربر

ارسالها: 305

#3 Posted: 20 Feb 2015 15:49

سنت کهن پارسی گرامی باد

همه محبت خود را به یکباره برای دوستت ظاهر مکن زیرا هر وقت اندک تغییری مشاهده کرد تو را دشمن می پندارد

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#4 Posted: 20 Feb 2015 19:14

یکم اسپند ماه اورمزد روز و جشن آبسالان گرامی باد

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#5 Posted: 20 Feb 2015 22:37

یکم اسپند ماه اورمزد روز و جشن آبسالان گرامی باد

king_tigers

کاربر

ارسالها: 389

#6 Posted: 20 Feb 2015 23:12

یکم اسپند ماه اورمزد روز و جشن آبسالان گرامی باد

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#7 Posted: 21 Feb 2015 00:11

یکم اسپند ماه اورمزد روز و جشن آبسالان گرامی باد

دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…

pixy_666

کاربر

ارسالها: 12930

#8 Posted: 21 Feb 2015 00:48

تبریک به همه کاربران عزیز لوتی...

به راستی آیا این خداوند است که انسان را آفریده است یا عکس آن؟؟

saeed_tahranchi

ارسالها: 13389

#9 Posted: 21 Feb 2015 01:22

یکم اسپند ماه اورمزد روز و جشن آبسالان گرامی باد

Princess

ارسالها: 9925

#10 Posted: 24 Feb 2015 11:33

پنجم اسپند ماه جشن اسفندگان گرامی باد

اسفندگان

جشن اسفندگان (سپندارمذگان) یا جشن مژده گیران یکی از جشن‌های ایرانی است که در روز ۵ اسفند برگزار می‌شود. ابوریحان بیرونی در آثارالباقیه آورده‌است که ایرانیان باستان روز پنجم اسفند را روز بزرگداشت زن و زمین می‌دانستند.

اگرچه منابع کهن از جمله ابوریحان این جشن را در روز پنجم اسفند ذکر کرده‌اند. ولی با توجه به تغییر ساختار تقویم ایرانی در زمان خیام که پس از ابوریحان می‌زیست، و سی و یک روزه شدن شش ماه نخست سال در گاهشماری ایرانی، بعضی منابع و به اشتباه تاریخ ذکر شده نیز ۶ روز به عقب آورده اند که این کار نادرست است. زیرا طبق منابع کهن و همانطور که از نام آن پیداست این جشن به روز اسپند یعنی پنجمین روز ماه از ماه اسفند اشاره دارد.

عشق من عاشقتم!
≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈
پرنسس

صفحه 1 از 6: 1 2 3 4 5 6 پسین »

مناسبتها /

پنجم اسپند ماه جشن اسفندگان گرامی باد

این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

↑ بالا