ارسالها: 3620
#31
Posted: 24 Jul 2011 12:31
قبل از فتح توچال این گزارش را بخوانید
آخر هفته برای عده ای مساوی است با یک استراحت جانانه و احتمالا خوردن و خوابیدن و برای عده ای دیگر جنب و جوش و تحرک داشتن. اگر قصد دارید هفته ای با نشاط و خوب را آغاز کنید بد نیست کمی از خواب صبح جمعه بزنید و بعد از کمی نرمش روانه کوهستان های شمالی تهران شوید تا بلکه برای چند ساعتی بتوانید عمیق نفس بکشید و از دود و غبار پایتخت دور بمانید. برای آنهایی که سال ها، آخر هفته خود را در کوهستان گذرانده اند حقایقی به اثبات رسیده که اگر هر کدام از کوهنوردان به آن توجه داشته باشند قطعا می توانند لحظات خوشی را سپری کنند و در نتیجه ایمن و سلامت این روز تعطیل را بگذرانند.
● توچال نوردی
آنهایی که بعد از بزرگراه شهید چمران خیابان کنگره دار ولنجک را در پیش می گیرند بی شک قصد رفتن به توچال را دارند. اگر به آرامش و سکوت بیش از رودخانه و پل چوبی و قهوه خانه های کوهستانی اهمیت می دهید توچال را انتخاب کنید; البته عده ای به علت واقع شدن طولانی ترین خط تله کابین جهان این قسمت از شهر را برای تفریح انتخاب می کنند. در حقیقت بسیاری از مردم توچال را با تله کابین آن می شناسند که چهار دهه پیش توسط پومای اتریش در شمالی ترین نقطه تهران بنا نهاده شد. تله کابین از ابتدا تا انتها دارای هفت ایستگاه است که عملا پنج ایستگاه به صورت فعال، یک ایستگاه به صورت فصلی و یک ایستگاه به منظور جابه جایی اسکی بازان در طول سال دایر است. به سبب وجود بادهای سرد شمال غربی در این ارتفاعات همواره تلاطم جوی حاکم بوده و در بسیاری از فصول سال هوای سرد در این منطقه حاکم است.
حرفه ای های توچال نوردی معمولا در میان راه های پاکوب پیاده روی کرده و با پستی و بلندی های آن دست و پنجه نرم می کنند و در انتها با استفاده از خطوط تله کابین خودشان را به پایین دست کوه می رسانند. جالب است بدانید دارآباد، کلکچال، فرحزاد و حتی امامزاده داوود بخش هایی از توچال به شمار می روند که به طور میانگین بین ۲۸۰۰ تا ۳۱۰۰ متر ارتفاع دارد.
«علی مقیم» در کتاب کوهپیمایی در توچال به این نکته اشاره می کند که «در اسناد تاریخی دوره قاجاریه اشاره هایی به مراسم شب مانی و آتش افروزی بر فراز دشت مسطح میان گردنه شهرستانک و توچال در زمان فتحعلی شاه و دوره ناصری به چشم می خورد. بی شک استقرار این گونه اردوها در چنین مناطقی محصول شناسایی قبلی رهروان این کاروان ها بوده است».
● آرام ولی پر خطر
برای کوهنوردان تازه کار و ورزشکاران مبتدی صعود به توچال به ظاهر امریست عاری از خطر و بسیار ساده اما تجربه سالیان قبل نشان داده که بسیاری از تلفات کوهستانی در همین ارتفاعات به وقوع پیوسته است. معمولا به سبب بارش زودهنگام برف و تداوم آن در فصول پاییز و زمستان این ارتفاعات در نیمه دوم هر سال با شرایط خاص آب و هوایی دست و پنجه نرم می کند و به لحاظ مسطح بودن زمین نسبت به دیگر عوارض امکان خطا و اشتباه برای کوهنوردان بسیار شایع است. در این زمینه تنها کوهنوردان تازه کار قربانی نمی شوند چه بسا که خبرگان این رشته نیز تنها به علت یک سهل انگاری کوچک گرفتار خشم توچال شده و جان خود را از دست داده اند.
پیش تر کوهنوردان عازم توچال برای در امان ماندن سایر همنوردان خود اقدام به احداث پناهگاه ها و جانپناه هایی در طول مسیر صعود نموده اند تا به این وسیله از بروز خطرات جانی ناشی از سرما و فقدان مسیر پیمایش بکاهند. شیرپلا یکی از مشهورترین پناهگاه های کوهستانی ایران می باشد که در این ارتفاعات واقع شده است. اما فارغ از همه این بحث ها توصیه ها و راهکارهایی پیش روی صعود کنندگان قرار گرفته تا در هر شرایط آب و هوایی بتوانند به نگین البرز جنوبی دست یابند.
پیش از هر صعودی توصیه می شود نقشه ای از مختصات محل صعود و شرایط اقلیمی آن تهیه شده و بر اساس هر فصل ابزار و ادوات مناسب برای صعود در نظر گرفته شود. در صورتی که چنین مشخصاتی در دسترس نباشد لازم است از راهنماهای محلی یا پیشکسوتان استفاده شود. چنانچه کسی بخواهد خودش را به قله برساند بهتر است در قالب یک گروه کوهنوردی با امکانات مناسب حرکت کرده تا به این صورت فتح موفقیت آمیزی برایش رقم بخورد.
در زمستان به لحاظ برفگیر بودن توچال لازم است برنامه صعود در حد امکان یک روزه تنظیم شده یا امکانات لازم برای اقامت مهیا شود. بسیاری از حوادث توچال زمانی اتفاق افتاده که کوهنورد مسیر رفت خود را در پس پاکوب های پوشیده از برف گم کرده و در نهایت مسیر بازگشت را به این صورت از دست داده است. بهمن های سنگین نیز از جمله تهدیدات جدی توچال به شمار می رود که در فصل سرما به دلیل تابش آفتاب بر روی برف ها، ورزش باد یا ارتعاشات صوتی در شیب ها سرازیر شده و ممکن است کوهنوردان نا آشنا را غافلگیر کند.
● کوله پشتی
قبل از هر چیز بهتر است برنامه صعود خودتان را در فصول بهار و تابستان یا اوایل پاییز تنظیم کنید و امکانات متناسب با آن را در کوله پشتی خود قرار دهید.
اگر صعود خود را در فصل بهار دنبال می کنید بهتر است کفش کوه، ست بادگیر، کلاه محافظ آفتاب و عینک با فیلتر پلار، قمقمه، زیر انداز ضدآب، دستکش گرم به همراه روکش، جوراب، چوب اسکی، قطب نما یا جی پی اس با قابلیت ارتفاع سنجی بارومتریک و کاپشن داشته باشید.
برای صعودهای تابستانی می توانید کوله کوچک تری را حمل کنید. به همین منظور می توانید از کفش کوهپیمایی سبک ، بادگیر، کلاه و عینک آفتابی، قمقمه آب بزرگ، زیر انداز سبک و قطب نما استفاده کرد. برای در امان ماندن از آفتاب سوختگی استفاده از کرم های ضد آفتاب با فیلتر استاندارد بی تاثیر نیست به شرط آنکه هر دو ساعت یک بار پوشش آن را تجدید کنید.
در فصل پاییز به لحاظ سرد شدن هوا و تغییرات ناگهانی جوی لازم است تدابیر خاصی را برای فتح توچال در نظر بگیرید. در این حالت باید کفش کوهستانی مناسب، ست بادگیر، کاپشن، زیر انداز ضد آب، دست کش گرم، کلاه و عینک، جوراب اضافی، چوب اسکی، چراغ قوه یا نور افکن دستی، چراغ خوراکپزی با سوخت جامد، شلوار گرم کن و قطب نما همراهتان باشد. قبل از صعود پاییز و زمستان بهتر است شرایط جوی را از هواشناسی استعلام گرفته و مناسب ترین مسیر نقشه را در نظر بگیرید.
برای صعودهای زمستانی علاوه بر ملزومات پاییزه می بایست از کفش سنگین و ترجیحا دوپوش، عینک ضد طوفان، لباس گرم مناسب، لباس کورتکس، کیسه خواب، یخ شکن، طناب، دست کش به همراه روکش استفاده شود. توصیه می شود از لباس های که به راحتی در برف قابل تشخیص است استفاده کنید و در صورت امکان چراغ sos به همراه داشته باشید.
به طور میانگین دمای منطقه توچال بین ۳- درجه در زمستان و ۱۸+ درجه در تابستان بوده که این مقدار با توجه به ارتفاع صعود بطور میانگین بین ۱۵- درجه زمستان و ۲۳+ درجه در تابستان در نوسان است. در نیمه دوم مرداد ماه به طور متناوب باد غربی سراسر کوهستان را در بر گرفته و از این رو ممکن است در زمان بندی حرکت تله کابین تغییراتی ایجاد کند. پیست اسکی توچال نیز از اواخر آذر ماه تا اواسط فروردین در این منطقه دایر است.
منم فرزند ایران از نسل کوروش و داریوش بزرگ نه از نسل دروغ و فریب
ارسالها: 3620
#32
Posted: 24 Jul 2011 12:32
در شرایط اضطراری آلودگی هوا به کوه نروید
در شرایط اضطراری آلودگی هوا که از سوی مراکز هواشناسی اعلام می شود از رفتن به کوه خود داری کنید.
دکتر نوید رکنی متخصص قلب و عروق در گفتگو با خبرنگار سلامت نیوز، اظهار داشت: آلاینده های هوا در سطحی از کوه های شمال و شمال شرق تهران در زمان آلودگی می تواند سلامت کوهنوردان را به خطر بیندازد اما در شرایط عادی ، کوهنوردی، بهترین روش برای مصونیت از آلودگی های هوا به ویژه در کلان شهرهایی مثل تهران است.
عضو فدراسیون کوهنوردی افزود: افرادی که دارای فشار خون هستند در زمان کوه پیمایی، داروهای فشار خون را مصرف کنند؛ اما افرادی که به طور مستمر این ورزش را انجام می دهند به شکل طبیعی فشار خونشان کاهش می یابد . کوهنوردی به ویژه برای کاهش بیماری های قلب و عروق بسیار مفید است.
وی تصریح کرد: افرادی که در مناطقی پایین تر از سطح زمین زندگی می کنند مثل مردم خوزستان و مازندران وقتی از ارتفاع 2500متر به بالا می روند دچار ارتفاع زدگی می شوند . این معیار برای تهرانی ها بالای 3 هزار متر است . ارتفاع زدگی با سردرد، تنگی نفس و احساس تهوع همراه است.
__________________
منم فرزند ایران از نسل کوروش و داریوش بزرگ نه از نسل دروغ و فریب
ارسالها: 3620
#33
Posted: 24 Jul 2011 12:33
اشتباهاتی در کوهستان که به حادثه منجر می شود
اگر همه شاخه های کوهنوردی و برنامه های سبک و سنگین کوه گردی را سرجمع در نظر بگیریم، این ورزش اصلاً پرخطر نیست. برای مقایسه می توان در یک برآورد بسیار تخمینی گفت خطر کوهپیمایی چند برابر کمتر از خطر حوادث جاده یی در ایران است چرا که اگر فرض کنیم ۷۰ میلیون ایرانی - از کوچک و بزرگ - هر روز یک ساعت سوار بر خودرو می شوند، با توجه به حدود ۳۰ هزار کشته حوادث رانندگی در سال، می توان گفت در مقابل هر ۸۴۰هزار ساعت سوار شدن بر خودرو، یک نفر کشته می شود. در مقابل اگر فرض کنیم که در هر جمعه ۵۰۰ هزار نفر در سراسر کشور دست به کوهپیمایی می زنند و هر برنامه کوهپیمایی، فقط ۵ ساعت به طول می انجامد، می توان گفت با در نظر گرفتن حدود ۵۰ کشته کوهپیمایی و کوهنوردی در سال، به ازای هر ۲۵ میلیون ساعت کوهپیمایی، یک نفر جان می بازد. از سوی دیگر با نگاهی به تحلیل های چند سال گذشته در مورد حوادث کوهنوردی که توسط سازمان هایی مانند باشگاه آلپاین امریکا و باشگاه آلپاین کانادا منتشر می شود، می توان گفت تقریباً در هر ۱۰هزار صعود، ۵ نفر کشته می شوند، اگر مدت هر برنامه صعود را ۲۰ ساعت بگیریم، به ازای هر ۴۰ هزار ساعت کوهنوردی یک نفر جان می سپارد و اینجا است که میزان خطر برای کوهنوردان جدی نمایان می شود؛ چنین کوهنوردانی (با فرض فقط دو روز کوهنوردی در هفته)، در یک دوره ۴۰ ساله حتماً در معرض خطر مرگ قرار دارند.
به بیان دیگر اگرچه تعداد حادثه در ورزش کوهنوردی به طور کلی، کمتر از ورزشی مانند فوتبال است و اگرچه کوه گردی (پیاده روی در دامنه ها و کوهپیمایی سبک) خطر بسیار کمی دارد، اما کار جدی کوهنوردی - یعنی صعود قله های دشوار، صعود در زمستان، صعودهای چندروزه، رفتن به کوه های بلند جهان و مانند اینها - دربردارنده حادثه های مرگبار به میزانی بس بیشتر از ورزش های دیگر است.
در صعود هشت هزار متری ها، تا پیش از فراگیر شدن «صعودهای تجاری»، تعداد حادثه به ازای هر یکصد هزار نفر شرکت کننده ۵ هزار مورد (۵ درصد) و تعداد مرگ و میر ۴هزار مورد (۴درصد) بود. این آمار در مورد صعودهای اورست به حدود یک مرگ به ازای هر سه نفری که به قله دست می یافتند، می رسید.۱ در مورد کی ۲ (دومین هشت هزار متری بلند جهان) خطر مرگ هنوز هم به ازای هر چهار نفر صعودکننده، یک نفر است.
فراوانی حادثه های مرگبار در کوهنوردی جدی، ما را بر آن می دارد که در زمینه فعالیت مورد علاقه خود، مطالعه بیشتری داشته باشیم و پیش بینی های لازم را بکنیم. در یک تحقیق که به دست باب شارپ و با تحلیل هزار حادثه کوهنوردی اسکاتلند در سال های ۹۹-۱۹۹۶ انجام شده و توسط «شورای کوهنوردی اسکاتلند» منتشر شده، نکته های ارزنده یی آمده است۲ که در اینجا به چند تا از آنها اشاره می کنیم.
ـ مردان بیشتر از زنان درگیر حادثه می شوند، حتی اگر ارقام شرکت در برنامه ها را مدنظر قرار دهیم.
ـ بیش از نیمی از آسیب ها متوجه افراد «باتجربه» است.
ـ بیشتر حادثه ها در برنامه های کوهپیمایی رخ می دهند.
ـ بسیاری از حادثه ها هنگامی رخ می دهند که هوا نامساعد و مسیر مشکل نیست یعنی در راه های پاکوب، خشک و خوب.
ـ سïر خوردن و لغزیدن پا، علت اصلی حادثه ها هستند.
ـ جهت یابی غغلطف، ضعف برنامه ریزی و زمان بندی بد، به بروز بسیاری از حادثه ها کمک می کنند؛ اینها مهارت هایی است که باید یاد گرفته شوند.
ـ پراکندگی گروه، با مشکلات جهت یابی و گم شدن یا عقب افتادن افراد ارتباط دارد.
تعداد قابل توجهی از مشکلات، از همراه نداشتن اقلام اصلی تجهیزات ناشی می شود.
می توان اضافه کرد دست کم در ایران، یک عامل حادثه ساز مهم وجود روحیه «تداوم در خطاکاری» است، عادت کردن به پاره یی اشتباهات مانند همراه نبودن قطب نما و یاد نگرفتن فن جهت یابی، استفاده از طناب های کهنه، کوهنوردی در مسیرهای پررفت و آمد در شرایط هوای خراب به تصور اینکه در این گونه مسیرها خطری وجود ندارد، هم نوا شدن با اشتباه جمع، چند تایی از نشانه های این روحیه ناسالم است.
سیر حادثه هایی که در کوهستان برای کوهنورد پیش می آید، دارای ویژگی انباشتی است. به این معنا که اثر یا نتیجه هر حادثه به دوره های بعد برده می شود و بر هم انباشت می شود. کسی که از یک حادثه جان به در می برد، برای بار دیگر که به کوه می رود، «پاکیزه» و بی سابقه نیست، بلکه حامل درصدی از آسیب پذیری است که نتیجه برخوردهای پیشین او با خطرها است و از این رو، بیشتر در معرض حادثه است. به این دلیل تکرار اشتباه ها، تاثیر تشدیدکننده یی بر عوامل حادثه، و تاثیر مرگباری بر زندگی کوهنورد خواهد داشت.
منم فرزند ایران از نسل کوروش و داریوش بزرگ نه از نسل دروغ و فریب
ارسالها: 3620
#34
Posted: 24 Jul 2011 12:34
هنگام صعود به ارتفاعات در فصل سرما از دستکش‌هاي دو لايه استفاده کنيد
يک متخصص طب اورژانس براي پيشگيري از سرمازدگي به افرادي که قصد ورزش دارند، توصيه کرد: بهتر است اين افراد از دستکش‌هاي دو لايه که لايه اول نايلوني و به صورت دستکش معمولي و لايه دوم به صورت يک دستکش کيسه مانند است، استفاده کنند.
دکتر محمدرضا قانع در گفت وگو با خبرنگار بهداشت و درمان خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) واحد علوم پزشکي ايران، با بيان اين مطلب افزود: اين افراد بايد داراي پوشش و امکانات کافي باشند. گوش، بيني و صورت خود را تا حد ممکن پوشانده و از کفش‌هاي ضد آب و دستکش‌هاي دو لايه مذکور که مرطوب نبوده، استفاده کنند.
وي با تاکيد براين که بايد خانواده فردي که قصد سفر به ارتفاعات را دارد از مسير و مقصد او اطلاع داشته باشند و شارژ تلفن وي نيز کامل باشد، تاكيد کرد: استفاده ازعينک‌هاي آفتابي (پيشگيري کننده از اشعه ماوراء بنفش) و کرم‌هاي ضد آفتاب به خصوص در هواي برفي ضروري است.
وي در ادامه اضافه کرد: افراد سيگاري بايد هنگام صعود به ارتفاع از مصرف سيگار بپرهيزند.
منم فرزند ایران از نسل کوروش و داریوش بزرگ نه از نسل دروغ و فریب
ارسالها: 3620
#35
Posted: 24 Jul 2011 12:34
راهنماي خريد وسايل كوهنوردي
بعد از يك‌ماه برنامه‌ريزي و اين در و آن‌در زدن بالاخره مي‌توانيم يك روز تعطيل خانواده را به قصد يك كوهنوردي درست و حسابي از خانه بيرون بياوريم.
همه چيز آماده است هركس كهنه‌ترين كفش، كثيف‌ترين شلوار و چروك‌ترين لباسش را پوشيده و هر كيفي دم دستش بوده را بر‌داشته و هر خوردني‌اي كه فكر كرده آنجا هوس مي‌كند را در آن ريخته است. تا ايستگاه اول همه وانمود مي‌كنند كه خسته نشده‌اند و فقط احتياج به يك دستشويي يا نوشيدني دارند.
بعد كم‌كم سرو صدا‌ها بلند مي‌شود؛ يكي از صافي ته كفش مي‌نالد، يكي از سنگيني كوله‌پشتي و آن يكي هم آن‌قدر قاتي‌پاتي خورده كه حالش بد شده... خلاصه اينكه همه مي‌خواهند برگردند و زودتر از شر لباس‌ها و كوله‌پشتي‌هايشان خلاص شوند. در اين گير و دار ناگهان صدايي از آسمان به گوشمان مي‌رسد.
باران، باران گرفته است... بله، اوضاع مي‌تواند متفاوت باشد اگر پيش از حركت، لوازم كوهنوردي درست و حسابي همراه داشته باشيم و از اوضاع آب‌وهوا با خبر بوده و بدانيم كه وقتي مشكلي پيش مي‌آيد، چه كار كنيم تا بتوانيم از پس حل كردن آن برآييم تا يك روز خوب را با خانواده بگذرانيم.
اين لوازم براي كوهنوردي از نان شب واجب‌تر است!
كاپشن، شلوار، كلاه
در حالت كلي، جنس كاپشن و شلوار بايد حتما از پارچه بادگير با درصد بين 60تا70 درصد باشد تا بدن بتواند تنفس كند و ذرات عرق را دفع كند. اما اگر اهل كوهنوردي حرفه‌اي هستيد يا دست‌كم مي‌خواهيد به جرگه حرفه‌اي‌ها بپيونديد، بهتر است از لوازم زير استفاده كنيد:
1 - استرچ2-پلار يا پر3- گورتكس
استرچ: از نوع نايلون است كه براي حفظ عضلات، پوشش اوليه بدن را تكميل مي‌كند.
پلار يا پر: پلار اليافي مصنوعي مانند پر و پشم است كه كار گرم كردن بدن را انجام مي‌دهد ولي سبك‌تر از پر است، ديرتر خيس و زودتر هم خشك مي‌شود. يك نوع پلار هم در بازار موجود است كه «وينك» نام دارد و ضدآب است.
گورتكس: اين آخرين پوشش است كه باعث مي‌شود تا رطوبت و آب به بدن نفوذ نكند. جنسش هم از الياف كربني است. انتخاب كلاه هم بسته به نوع فصل و كوه متفاوت است. اگر به منطقه سردسير مي‌رويد، حتما يك كلاه پشمي با خود ببريد. در مناطق گرم نيز به دليل تابش مستقيم و زياد نور آفتاب، از يك كلاه لبه‌دار استفاده كنيد.
گتر و جوراب
جوراب علاوه بر اينكه باعث گرم كردن پاها مي‌شود، مانع از اصطكاك بين پا و كفش نيز مي‌شود كه اين موضوع بيشتر ويژگي جوراب‌هايي است كه از الياف مصنوعي و پشم درست شده‌اند. بهتر است از جوراب‌هاي نخي استفاده نكنيد چون خيس شده و باعث تاول زدن پا مي‌شود.
بعضي كوهنوردان 2 نوع جوراب مي‌پوشند كه جوراب اول يك جوراب نازك نخي است كه رطوبت و عرق را از پا مي‌گيرد و جوراب دوم -كه كلفت‌تر و ضخيم‌تر است و روي جوراب اول پوشيده مي‌شود- عرق را از جوراب اول مي‌گيرد و در نتيجه لايه‌اي كف پا به وجود مي‌آيد. گتر نه تنها باعث گرم شدن قسمت پاييني پا شده بلكه مانع نفوذ خاك، سنگ، برف، گل و ... به كفش مي‌شود؛ مخصوصا براي كساني كه نمي‌خواهند چيزي به جز پايشان در كفش‌شان باشد! در كل 3 نوع گتر وجود دارد:
1.گتر سوپر 2.گتر بلند 3. گتر كوتاه
گتر سوپر علاوه بر پوشاندن و گرم نگه داشتن قسمت پاييني پا، روي كفش هم مي‌آيد و خود پا را هم گرم نگه مي‌دارد. اين نوع از گتر، مناسب مكان‌هاي برفي است. گتر بلند مناسب صعودهاي سنگين است. گتر كوتاه حداكثر 12 تا 15 سانتي‌متر از كفش را مي‌پوشاند كه براي صعودهاي عادي و يكروزه مناسب است.
در برنامه‌هاي كوتاه هم مي‌شود از يك جفت زانوبند محكم و سفت به عنوان گتر استفاده كرد.
كوله
در برنامه‌هاي يكروزه يا كمتر لازم نيست حتما يك كوله‌پشتي با كلي وسيله با خود حمل كنيد. از يك كيف كمري كوچك نيز مي‌شود استفاده كرد. در برنامه‌هاي چند روزه به دليل اينكه امكان دارد دسترسي به منابع غذايي غير ممكن باشد، بايد يك كوله با خودتان ببريد. كوله كوهپيمايي از جنس پارچه‌هاي ضدآب و مقاوم ساخته مي‌شود. وزن كوله بايد به گونه‌اي باشد كه به كمر فشار نياورد و خسته كننده نباشد.
اگر بخواهيد يك برنامه چند روزه برويد و تمام وسايل كوهپيمايي را با خود ببريد و از آمادگي جسماني خوبي هم بهره‌مند باشيد بايد حداكثر حجم كوله‌پشتي‌تان معادل25 تا 30 ليتر باشد. براي خريد آن به نكات زير توجه كنيد:
1. پارچه كوله بايد كاملا محكم، ضخيم و از جنس برزنت و داراي يك لايه نايلوني باشد.
2. رنگ آن برخلاف كوله‌هاي نظامي و شكاري كه مناسب استتار است، بايد از دور به خوبي ديده شود؛ رنگ‌هايي مانند زرد، نارنجي و قرمز.
3. از محكمي دوخت آن مطمئن شويد.
4. بين بدن شما و كوله فاصله باشد (براي اينكه هوا جريان پيدا كند و مانع عرق كردن شود).
5. به قيمت فكر نكنيد و بيشتر به كيفيت، دوام، راحتي و وزن كم آن بها دهيد.
كفش
براي يك‌بار هم كه شده، واقعا كفش كوهنوردي بپوشيد. هميشه اين عادت را داشته‌ايم كه كهنه‌ترين كفش را براي كوه انتخاب كنيم.
بهترين نوع كفش براي كوه، پوتين است، به دليل اينكه مقاوم است، تخت مناسبي دارد و به‌خوبي مي‌تواند مراقب مچ پا و خود پا باشد. كفش كوه نه آن‌قدر بايد تنگ باشد كه ايجاد ناراحتي كند و نه گشاد باشد كه باعث تاول شود.
رويه آن مي‌تواند، هم از جنس طبيعي چرم باشد و هم از جنس مواد مصنوعي. چرم طبيعي بسيار مناسب است، به دليل اينكه قابل انعطاف است و به خوبي عمل تهويه را انجام مي‌دهد. امروزه كمتر از اين نوع كفش استفاده مي‌كنند ولي چرم هم طرفداران خودش را دارد. پس از هر بار استفاده بايد كفش را شست، قالب زد (به ويژه در كفش‌هاي چرمي) و سپس در هواي آزاد و دماي متعادل خشك كرد و واكس زد تا انعطاف خود را از دست ندهد.
خانه‌هاي موقتي
چادر يكي از مهم‌ترين وسايل دركوهنوردي است، به دليل اينكه در مقابل گرما، سرما، باران، برف و ... از ما به‌خوبي مراقبت مي‌كند.
پس با انتخاب يك چادر خوب مي‌توان در كمترين زمان خود را در مقابل خطرات حفظ كرد.
3 نوع چادر وجود دارد:
1 ـ چادر اسكلتي يا تونلي: براي برپا كردن اين چادر بايد ابتدا ميله‌هاي چادر را وصل و سپس به زمين محكم كرد و بعد خود چادر- كه معمولا از جنس برزنت است- را روي اسكلت و كف زمين انداخت. اين نوع چادر سنگين است و براي حمل آن بايد از قاطر يا وسيله نقليه مناسب استفاده كرد.
2. چادر خيمه‌اي: اين چادر داراي تيرك‌هايي در وسط است كه خود چادر روي تيرك‌ها مي‌افتد و به زمين ميخ مي‌شود. جنس آن امكان دارد هم از نايلون باشد و هم از برزنت. وزنش بين 2 تا 4 كيلوگرم است و به دليل جمع و جور بودن، براي كوهپيمايي بسيار مناسب است.
3. چادر فنري يا گنبدي: داراي 2 تيرك است كه به راحتي سر هم مي‌شود. اين دو تيرك به صورت ضربدري روي هم قرار مي‌گيرد و انتهايشان به قلاب چادر متصل مي‌شود. اين نوع چادر سبك، تقريبا كم حجم و كوچك بوده و جنس آن اكثرا از نايلون است. براي استقرار بهتر آن و مقاومتش در برابر باد، بهتر است به زمين محكم بسته شود.
كيسه خواب
كيسه خواب يك جزء مهم و اساسي در كوهنوردي به حساب مي‌آيد، به دليل اينكه هم مانع نفوذ رطوبت مي‌شود و هم در مقابل سرما از ما مراقبت مي‌كند. از همه مهم‌تر اينكه هيچ‌كس از يك خواب راحت در يك كيسه خواب گرم و نرم بدش نمي‌آيد.
در يك كوهپيمايي يكروزه يا كمتر كه زمان رفت و برگشت مشخص است، نيازي به كيسه خواب نيست. در تابستان زير سايه يك درخت و در زمستان كنار آتش مي‌توانيم خواب لذت‌بخش كوتاهي داشته باشيم اما در سفر‌هاي چند روزه، حتما به يك كيسه خواب نياز خواهيم داشت. كيسه خواب با ظرفيت‌هاي يك و دو نفره طراحي مي‌شود و در 2جنس متفاوت پر(قو يا مرغ) و الياف مصنوعي (پشم شيشه) موجود است.
كيسه خواب پر، گرم و نرم‌تر است ولي حجم بيشتري را داراست، برعكس پشم شيشه حجم بسيار كمتري دارد، سبك‌تر است و شست‌و شوي راحت‌تري دارد ولي به گرمي پر نيست.
با بدني عرق كرده و خيس داخل كيسه خواب نخوابيد و هنگام خواب منافذ آن را كاملا نبنديد تا رطوبت در آن جمع نشود.
عينك
براي خريد يك عينك آفتابي ارزان با ظاهري گول زننده، بهترين راه كنار خيابان است. از يك دستفروش مي‌توان يك عينك 2 تا3 هزار توماني خريد كه البته اين‌كار اشتباه محض است. شايد تنها فايده‌اش اين باشد كه اگر عينك شكست يا گم شد، دلتان نسوزد! با خريد اين عينك‌ها، چشمتان را به تدريج ضعيف مي‌كنيد، پس واقعا عينك را جدي بگيريد.
يك عينك مناسب براي كوه عينكي است كه:
1 . امواج ماوراي بنفش را تا حد زيادي كم كند.
2. اختلاف سطح در ديد ايجاد نكند.
3. به درستي روي صورت بنشيند و فيكس شود.
4.در برابر باد و توفان مقاوم باشد.
5. چشم‌ها را در برابر خار و خاشاك يا ذرات يخ محافظت كند.
6. اطرافش پوشيده باشد (براي مناطقي كه امكان كولاك در آن وجود دارد).
عينك خوب متاسفانه نوع ايراني ندارد و قيمت نوع خارجي آن بين 15 تا 300 هزار تومان است.
ـ اگر ارتفاع زده شديد، حركت را كندتر كنيد و به آرامي بالا برويد در صورت تشديد، سريع ارتفاع را كم كنيد.
- درصورت بروز سردردهاي جزئي مي‌توان از مسكن استفاده كرد (سردرد در ارتفاعات بسيار شايع است و دليل آن كمبود اكسيژن است).
ـ اگر هوا گرم بود، در فواصل معين و در مكاني خنك استراحت كنيد كه گرما‌زده نشويد.
منم فرزند ایران از نسل کوروش و داریوش بزرگ نه از نسل دروغ و فریب
ارسالها: 3620
#36
Posted: 24 Jul 2011 12:35
نکات ایمنی در کوهستان
کوهستان مانند دریا ممکن است خطرات گوناگونی پیش بیاورد که می توان به سقوط بهمن اشاره کرد. عده ای هستند که بی احتیاط و به صورت...
کوهستان مانند دریا ممکن است خطرات گوناگونی پیش بیاورد که می توان به سقوط بهمن اشاره کرد. یک اسکی باز حرفه ای در روی پیست یا پایین شیب به ندرت از جمعیت جدا می افتد و مناطق علامت گذاری شده را که مجهز به وسایل کمک های اولیه است ترک نمی کند. در واقع ورزشکاران مطلع که اقدام به صعود می کنند، اشکالات کار خود را در نظر گرفته و از یک راهنمای باتجربه استفاده می کنند. در عوض عده ای هستند که بی احتیاط و به صورت دسته جمعی به راه پیمایی و گردش در کوهستان می پردازند و بی پروا در این راه گام می نهند. در صورتی که پیش از حرکت و طی مسیر پاره ای احتیاطات مقدماتی رعایت شود، از بسیاری از این پیشامدها می توان اجتناب کرد...
● اقدامات پیش از حرکت
ـ سعی کنید در شرایط بدنی خوبی باشید: چند هفته پیش از اقامت در کوهستان از تغذیه مناسب استفاده کنید و به نرمش ها و ورزش های متناسب بپردازید.
ـ تجهیزات خود را بازدید کنید: کفش خوب برای راه پیمایی که کف آن لیز نخورد و پا را فشار ندهد و انگشتان پا به راحتی در آن حرکت کند و لباس های گرم پیش بینی کنید. یک بارانی و یک "ملافه مخصوص نجات"، پتوی پلاستیکی فلزی خیلی سبک (با وزن حدود ۶۰ گرم) که حرارت بدن را چند ساعت متعادل نگه می دارد، یک کیف کمک های اولیه، یک چاقو و یک تکه بند در داخل ساک قرار دهید.
ـ به اخبار هواشناسی (از طریق سازمان هواشناسی کشور) توجه کنید تا در اثر هوای نامساعد طی راه غافلگیر نشوید.
ـ تنها حرکت نکنید و حرکت و خط سیر خودتان را به شخصی که در محل اقامت تان باقی می ماند، اطلاع دهید.
● اقدامات حین حرکت
ـ مواظب شیب های علف دار خیس باشید که خیلی لغزنده است.
ـ زیاد تأخیر نکنید و در فکر مراجعت هم باشید، زیرا سرازیر شدن از کوه هم به اندازه بالا رفتن از آن پر زحمت است و اغلب حوادث هنگام پایین آمدن از کوه رخ می دهد.
ـ فکر کنید شما تنها در کوه نیستید و مراقب باشید سبب سقوط سنگ ها نشوید.
ـ مواظب هوا باشید. از رگبار بترسید و اگر وضع هوا تهدیدکننده شد، بلافاصله از راهی که آمده اید، برگردید.
ـ با استفاده از نزدیک ترین راه در فکر یافتن یک محل محفوظ برای حفاظت از ضربات صاعقه باشید.
● نکاتی درباره سرمازدگی
سرمازدگی هنگامی اتفاق می افتد که عضو در معرض سرمای مرطوب در هوای صفر درجه یا پایین تر قرار گیرد. این عارضه، با افت دمای بدن یکی نیست که طی آن درجه حرارت تمام بدن پایین می آید و با یخ زدگی شدید که یک بیماری دردناک و تاولی شکل و خارش دار است و اغلب در نتیجه تماس طولانی پوست با یک جسم سرد و مرطوب (محصولات یخ زده) ایجاد می شود، نباید اشتباه شود.
تظاهر سرمازدگی، با سفید شدن و احساس سوزن سوزن شدن پوست، خارش، سوزش و سپس بیحسی موضعی همراه است. آب محتوی در سلول ها به تدریج یخ می زند و فعالیت سلولی را مختل می کند و بعداً مرگ سلولی فرا می رسد، که همیشه فوری نیست بلکه ممکن است تا دو ماه بعد اتفاق بیفتد.
سرمازدگی ها کم و بیش وخیم اند، از تاول کوچک تا حالت شوک، که نیاز به کمک های حیاتی دارد و با مشاهده ظاهر آن هیچ کس نمی تواند اظهارنظر کند که آیا این عارضه به یک نکروز (سیاه شدن و مرگ عضو) منجر خواهد شد یا جوش خوردگی ساده زخم. اصولا سرمازدگی سه مرحله را طی می کند: خواب رفتگی (حس مورمور در انتهای اعضا)، سرمازدگی مشخص (بیحسی قسمت های یخ زده) و بالاخره گانگرن (که ممکن است متعاقب یک گرم شدن شدید اتفاق افتد) و با دردهای شدید همراه است.
● کارهایی که باید انجام داد
درمان ، بستگی به درجه پیشرفت و مرحله سرمازدگی دارد، ولی یک اصل غیرقابل تغییر باید رعایت شود: هیچ گاه نباید سرمازدگی را با مالش دادن یا قرار دادن فرد سرمازده در کنار وسیله گرمازا معالجه کرد.
● خواب رفتگی
اگر انتهای عضو شما به مورمور یا کرختی دچار شده است، بلافاصله اطراف آن را شل کنید (مثلاً در صورت ابتلای پا، کفش هایتان را درآورید)، پاها را به زمین بکوبید و دست ها را بهم مالش دهید تا وقتی که احساس کنید عضو شما به حال اول بازگشته است.
● چه باید کرد؟
به سرعت (طی چند ساعت) اعضای انتهایی شما در معرض خطر یخ زدن قرار می گیرد و به خصوص بی حس می شود. حتی گرفتن پوست با انبر هیچ دردی ایجاد نمی کند. برای گرم شدن، آن را مالش ندهید، حمام گرم ندهید و تا زمان رسیدن کمک و انتقال به بیمارستان، اعضای یخ زده را در قسمت هایی از بدن قرار دهید که حرارت بیشتری دارد، قرار دهید. ممکن است پس از گرم کردن نامناسب قسمت سرمازده، سیاه شدن عضو اتفاق افتد. در این صورت دردهای خیلی شدید و حتی حالت شوک بروز می کند. امدادگران اورژانس را به سرعت احضار کنید و تا انتظار رسیدن آنها، بیمار را که در پوششی پیچیده شده، دراز کنید. اگر هوشیار است، به او نوشابه های گرم و قنددار بنوشانید.
منم فرزند ایران از نسل کوروش و داریوش بزرگ نه از نسل دروغ و فریب
صفحه 4 از 16