صفحه 4 از 32: « پیشین 1 2 3 4 5 ... 29 30 31 32 پسین »

مقالات ورزشی

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#31 Posted: 5 Apr 2012 18:01

تاثیر ورزش بر افسردگی
تربیت بدنی
افسردگی در واقع یك بیماری فراگیر و لطمه زننده به روح و روان آدمی است كه از مشخصات آشكار آن احساس پوچ بودن و ناراحتی؛احساس نا امیدی وبی ارزش بودن و تفكرات منفی است.
فرد مبتلا به افسردگی دارای رفتار كند و آهسته است. محققان علوم رفتاری میگویند كه افسردگی های پیشرفته نشانه ها و علائمی هستند كه می توانند فعالیتهای روزمره ، مطالعه ، خواب ،‌ خوراك وشركت در فعالیت های خوشایند و سرگرم كننده را تحت تاثیرقرار دهند. چنین حالتی ممكن است به دفعات در زندگی انسان روی دهد. به نظر محققان در نوع دیگر افسردگی ، اختلال روانی دارای نشانه هایی از طولانی مدت است . و براساس آن شخص از انجام فعالیت های روزانه یا برخورداری از احساساتی خوب و دلپذیرمحروم می شود ودوره های پریشان خاطری قابل توجهی را در برخی از برهه های زندگی طی میكند.
یك نوع دیگر افسردگی در واقع یك اختلال روحی شیدا گونه است كه نام بیماری افسردگی دو قطبی را گرفته است. این نوع از ابتلا به افسردگی و پریشان خاطری، در بیشتر مواقع،تفكر؛قدرت تشخیص وحتی رفتارهای اجتماعی را تحت تاثیر قرار میدهد،كه به بروز مشكلات جدی برای شخص و اطرافیان منجر می شود.
علائم افسردگی:
خلق فرد افسرده می‌شود، یعنی غمگینی طولانی مدت دارد.
علاقه مندی وی نسبت به علایق گذشته‌اش از دست می‌رود و غالبا بی‌حوصله است.
كم اشتهایی او را می‌آزارد و غذا نمی‌خورد ، البته در برخی انواع آن پرخوری شیوع دارد.
خواب فرد مبتلا غالبا دچار مشكل می‌شود معمولا نیمه شب بیدار می‌شود و تا صبح نمی‌تواند بخوابد و كسل است در جوانان مبتلا، پر خوابی شیوع دارد .
افسردگی معمولاً با اضطراب همراه و بی خوابی و بی قراری در فرد شیوع دارد
غلبه بر افسردگی و افزایش نگرش مثبت :
ازعلت افسردگی خود آگاه بوده و سعی كنید نسبت به آینده خوش بین باشید‍، افكار منفی خود را شناخته و آنها را با افكار مثبت تعویض كنید. بر تجارب مثبت تمركز كنید.
فهرستی از تكالیف مثبت هفتگی تهیه كنید.
از نظر اجتماعی فعال باشید.
جدولی از فعالیت های روزمره هفتگی تهیه كنید و افزودن فعالیت های اجتماعی را فراموش نكنید.
تفریحاتی برای خود پیدا كنید.
هرگاه احساس تنش می كنید، از روشهای خود آرام بخشی استفاده كنید. به عنوان مثال، برای چندین دقیقه و تا زمان ایجاد آرامش در كل بدنتان بطور آرام و آهسته نفس بكشید.
اهداف واقع گرایانه ای انتخاب كنید.
برای فعال نگهداشتن خود، كاری داوطلبانه انجام دهید.
بپذیرید كه هركسی توانایی های متفاوت خود را دارد و شما بر ویژگی ها و اعمال مثبت خودتان تمركز كنید.
به هنگام بیان مطالب ، جرأتمند باشید.
سعی كنید نقاط قوت خود را شناخته و توسعه دهید.
روزانه ورزش كنید و فعالیت بدنی مستمر داشته باشید .
ورزش راهی برای درمان :
زمینه ایجاد بیماریهای روانی، بحث پیرامون انتقال دهنده های عصبی و عدم كاركرد صحیح آن (كاهش یا افزایش دوپامین و سروتونین و...) در بروز بیماریهای روانی انكارناپذیر است و یكی دیگر از تأثیرات مثبت ورزش تنظیم در میزان انتقال دهنده های عصبی در سلول عصبی و در نتیجه تعادل و توازن در كاركرد عصبی شخص و كاهش حالت نابهنجاری های روانی است
در مطالعه دکتر وایلس 1150 مرد انگلیسی میانسال طی 10 سال مورد بررسی قرار گرفتند و نتیجه تحقیق حاكی از آن بود مردانی که ورزش منظم دارند یک چهارم کمتر از سایرین به حالت افسردگی یا بیماری های اضطراری دچار می شوند.
مدت ها است كه فعالیت بدنی به عنوان راهی برای كسب تناسب اندام و رفع فشار خون بالا، دیابت، چاقی و دیگر بیماری ها هواداران خود را دارد. تحقیقات در حال گسترش نشان می دهد كه فعالیت جسمی می تواند سبب تخفیف نشانه های برخی اختلالات روانی مثل اضطراب و افسردگی و مانع عود بعد از درمان شود.
ورزش منظم سلامت جسمی و روحی راحفظ می کند به این صورت که با کاهش خطر ابتلا به بیماری های مزمن امید به زندگی را افزایش می دهد و باعث ایجاد شور و نشاط (رفع افسردگی ) جهت انجام فعالیت های روزانه می گردد . ورزش صحیح به بدن کمک می کند تا در کنترل سیستم عصبی به دست آوردن اعتماد به نفس ، کارکردن و تصمیم گیری صحیح در شرایط بحرانی موفق تر عمل کند . افسردگی و فشار روحی به غیر از آن که با شرایط روحی و اعتماد به نفس شخص در ارتباط می باشد با شرایط جسمانی نیز مرتبط است .
انجام تمرینات ورزشی باعث می شود بدن فشار خون خود را تنظیم کند و سیستم های عصبی در مواقع خاصی عکس العمل بهتر نشان دهند . به این ترتیب بدن می تواند کنترل بهتری در شرایط بحرانی و فشارهای روحی داشته باشد . از سویی قدرتمند شدن عضلات باعث می شود شخص از نظر تیپ بدنی بتواند اعتماد به نفس بیشتری داشته باشد . انجام هر نوع ورزشی به طور مستمر و از روی برنامه قابلیت غلبه بر افسردگی را افزایش می دهد اما می توان گفت هرچه ورزش دارای حالت استقامتی باشد نقش بیشتری د رکاهش افسردگی ایفا می کند .
ورزش مستمر به طوریكه بدن شروع به تعرق كند و،به طور كلی ورزش توام با تعریق و افزایش ضربان قلب ،كاهش اضطراب و افسردگی را سبب می شود همچنین باعث افزایش ترشح آنزیم های اندورفین، دانپورفین و انكفالین شده كه اثر تسكین دهنده و آرامش بخش دارند.

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#32 Posted: 5 Apr 2012 18:01

آب اكسیر زندگی ورزشكاران
تربیت بدنی
*بدن انسان از 60 تا 65 درصد آب تشكیل شده است .
*ماده سازنده هاهیچه ها ، غضروف های بین دنده ای می باشد .
*ماده حل كننده و انتقال دهنده برای مواد غذایی است .
*تنظیم كننده میزان حرارت بدن می باشد .
* تشكیل دهنده مایعات بدن می باشد (خون ، آنزیم و هورمونها)
*برای اجرای مطلوب عملكرد اعضای بدن ، مهم به شمار می آید . بنابراین مشخص است كه مصرف كافی آب تا چه اندازه برای حفظ سلامتی و شادابی اهمیت دارد.
از دست دادن آب به میزان یك درصد ، در رابطه با وزن بدن ، موجب كاهش توانایی های جسمانی می گردد و كم شدن آب به میزان 20% می تواند مرگبار باشد .
در مغز سلولهای ویژه ای به نام "گیرنده های اسمزی " وجود دارند كه زمان تشنگی را به فرد اطلاع می دهند . این سلولها وقتی فعال می شوند كه غلظت نمك در خون براثر تعریق تا حد زیادی بالا برود . (نمكی كه همراه با عرق از دست می رود به مراتب كمتر از آب از دست رفته است )
از این رو ورزشكاران فعال می بایستی روزانه حداقل 3 لیتر مایعات بنوشند تا از غلظت خون و نارسایی در انجام وظایف كلیه ها ، جلوگیری نمایند .
جذب مایعات باید روزانه دستكم 3 لیتر باشد . اما بهتر است كه این میزان بیشتر باشد تا ارگانیسم یدن در تبادل مواد غذایی به گونه ای مطلوب مورد حمایت قرار بگیرند . اگر میزان مصرف آب زیاد باشد ، عضلات سفت می شوند زیرا 65 درصد وزن ماهیچه ها آب می باشد .
همواره چه در محل كار ، چه در ماشین و خانه مقداری آب در دسترس داشته باشید تا گاهگاهی چند جرعه از آن را مورد استفاده قرار دهید . به هنگام تمرینات ورزشی و فعالیت نیز چون مقدار زیادی ازآب بدن دفع می شود . نیاز به مصرف آب بیشتر می شود كه البته مقداری ویتامین و مواد كانی هم از دست می روند . لذا با مصرف كلسیم كه در شیر و فرآورده های لبنی ، كلم سبز ، میوه های هسته دار و گردو موجود است می توان عملكرد اعصاب ، عضلات ، قلب و جبران كم خونی را نمود و همچنین برای تقویت استخوان ها و دندان ها ضروری است . و با مصرف منیزیم كه در شیر، ذرت ، سبزیجات دارای برگ سبز و غیره وجود دارد می توان جبران كمبود و یتامین ها را نمود و در بهبود عملكرد تبادل مواد و سنگ بنای استخوان ها و فعالیت بهینه عضلات به آنها كمك كرد .
با مصرف آهن كه در سبزیجات ، گوشت و جگر و ذرت و... وجود دارد می توان بخشی از گلبول های قرمز را مجددا" ساخت با مصرف ید (كه در ماهی دریایی ، نمك طعام ید دار و... ) وجود دارد می توان سنگ بنای غده تیروئید و عملكرد آن را بهبود بخشید .
و با مصرف پنیر ، نان ، انواع میوه ها ، سیب زمینی ، غلات و حبوبات و... می توان موجب بازگشت آب در الیاف عضلات شد و همچنین در عملكرد سیستم اعصاب و عضلات ، كاربرد بسیار خوبی دارند .
با ساخت عضلات ، سفت كردن آنها و برطرف كردن چربی های زاید همراه با تمرینات كششی ، منظم و مستمر و تغذیه مناسب و مصرف آب به میزان لازم می توان به تناسب اندام ، سلامتی ، بهبود دستگاه گردش خون و تنفس ، قدرت بدنی بالا ، چابكی سریع ، آمادگی جسمانی مثبت و انعطاف پذیری و هماهنگی سیستم عصبی مطلوبی و دقت عمل و بهبود سیستم مغزی دستیابی پیدا كرد وتاثیرات مثبت آن را با كمی دقت و تمرین و نوشیدن مایعات قطعا" مشاهده خواهید كرد .
فراموش نكنید نوشیدن مایعات ، ورزش و تغذیه مناسب برای همه افراد جامعه ، نتایج خوبی را به همراه خواهد داشت و همواره شاداب و تندرست هستید و در مقابل بیماریها قوی و مقاوم خواهید شد .

اثرات زیان آور كاهش آب
اگر 1% آب بدن از دست برود ، آستانه تشنگی به وجود می آید كه در گرما موجب كاهش ظرفیت كار بدن می گردد .
اگر 2% آب بدن از دست برود ، تشنگی شدید است و موجب ناراحتی های مهم ، احساس افسردگی ، خستگی و كاهش اشتها می شود .
اگر 3% آب بدن از دست برود ، خشكی دهان به همراه افزایش غلظت خون ، كاهش ادرار و كاهش تواناییها را بدنبال دارد .
اگر 4% آب بدن از دست برود ، 20 تا 30 درصد ظرفیت كارایی و فعالیت بدن كاهش می یابد .
اگر 5% آب بدن از دست برود ، اشكال در تمركز ، سردرد ، بی حوصلگی و بی خوابی عارض می گردد.
اگر 6% آب بدن از دست برود ، آسیب شدید در تنظیم دمای بدن ، افزایش تعداد تنفس و احساس سوزش در مجاری تنفسی ایجاد می گردد .
اگر 7% از آب بدن از دست برود ، در صورتیكه با گرما همراه باشد باعث فرو پاشیدگی تركیبات بدن می گردد و آسیبهای زیادی بدنبال دارد .
اگر 10% از آب بدن از دست برود ، بسیار خطرناك است
و اگر 30 % آب بدن از دست برود ، شخص از بین می رود .

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#33 Posted: 5 Apr 2012 18:02

سرخوشی دویدن
تربیت بدنی
بسیاری از دوندگان فرصت تجربه کردن یک حالتی از سرخوشی را در هنگام دویدن داشته اند.اگر چه احساس واقعی را که آنها حس می‌کنند از فردی به فرد دیگر متفاوت است، حس مشترکی بین همه افراد وجود دارد که با اصطلاح سرخوشی یا نئشگی دویدن در ارتباط است. هنگامی که از افراد در مورد سرخوشی دویدن پرسیده می‌شود، آنها معمولا چنین جواب می دهند که آن یک حالت خوشایندی است که دونده ممکن است بعد از طی مسافتی معین احساس کند. هر چند این موضوع در حقیقت ممکن است فقط برای دونده ها صدق نکند. اسکی بازان ، موج سواران ، بازیکنان فوتبال و کشتی گیران اغلب این حس سرخوشی را تجربه می‌کنند، یا لحظاتی که آنها احساس می‌کنند با حداکثر پتانسیل خودشان فعالیت میکنند و خود را در اوج دنیا می بینند. دوندگان تنها گروه ورزشکاران نیستند که احساسات عاطفی شدید را تجربه کرده اند. آنچه در این احساس وجود دارد ، جای سئوال بسیاری را دارد. تعریف کلمه سرخوشی یا نئشگی حتی اگر چنین حالتی وجود داشته باشد، آسان نیست. بعضی از افراد سرخوشی دویدن را به احساسی " شخصی تر" ارتباط می دهند. در این هنگام جسم و ذهن هر دو به شدت تحریک شده و بنظر می‌رسد که احساس فرد را بر می انگیزد. بعضی از افراد به این سئوال که "سرخوشی دویدن چیست؟" چنین پاسخ می دهند که هنگامی که محرک محیطی اطراف شما کاملاً مناسب است و شما احساس خوبی دارید در حقیقت نوعی سرخوشی به شما دست می‌دهد. ما نباید حقیقتی را که شامل بخش جسمانی و فیزیولوژیکی در علل احساس سرخوشی دویدن می‌باشد ، چشم پوشی کنیم. در طول زمان سرخوشی دویدن بسیار مورد بحث قرار گرفته است و هنوز تعریف جامعی از اینکه آن چیست و یا حتی وجود دارد ، ارائه نشده است. با نگاهی به تجربیات شخصی و دلایل جسمانی ، انسان می‌تواند چنین نتیجه گیری کند که سرخوشی دویدن حالتی از سرحالی است که به وسیله محرک محیطی اطراف دونده و جنبه‌های زیستی فشار حاصل از دویدن بوجود می‌آید. بدیهی ترین جنبه ها در رابطه با سرخوشی دویدن ، جنبه‌های زیستی و روانشناسی می‌باشد که می‌توان به آن ارتباط داد. هنگامی که بدن تحت فشار می‌باشد، ذهن نیز بر طبق آن تحت تاثیر قرار می‌گیرد. به این علت است که معمولا اندروفین با سرخوشی دویدن ارتباط پیدا می‌کند. اندروفین گروهی از پروتئین های آرامش بخش با خاصیت ضد درد می‌باشد که بطور طبیعی در مغز یافت می‌شود. کلمه "اندروفین" از کلمه درون زاد می‌آید، به معنی" تولید شده در بدن" و مورفین ماده شیمیایی است که مشتق شده از افیون که برای ذهن نشاط آور بوده و درد را کاهش می‌دهد . اندروفین به نوبه خود انتقال دهنده عصبی است که از نقطه نظر شیمیایی شبیه مورفین می‌باشد . اینچنین تفهیم می‌شود که مغز به مورفین واکنش نشان می‌دهد و گیرنده‌های مورفین در مغز وجود دارد. دانستن این موضوع که سلولهای بدن گیرنده‌هایی برای این دارو دارند ، معلوم می‌شود که بدن مورفین خود را همانند دیگر مواد تولید می‌کند.
مطالعه روی ورزشکاران چنین نتیجه داده است که میزان اندروفین با تمرین افزایش می‌یابد. احتمال اینکه سطوح بالای اندروفین ممکن است تغییرات روحی را که در طول دویدن به ویژه در سرخوشی ناشی از نئشگی دویدن و مقاومت افزایش یافته نسبت به درد در طول تمرین را توجیه می‌کند جالب توجه است. درد را می توان بعنوان تجربه پیچیده ای که شامل واکنش بدنی نسبت به یک محرک مضر همراه با یک پاسخ عاطفی به یک رویداد تعریف کرد. از جهتی دیگر، درد یک مکانیزم هشدار دهندهای است که کمک می‌کند تا بدن در مقابل محرکهای خطرناک از خودش دفاع کند. هنگامی که فرد می‌دود بدنش تحت فشار قرار می‌گیرد. در همین زمان استرس و درد شروع می‌شود که باعث افزایش میزان اندروفین در مغز می‌شود. آستانه شروع درد انسان مستقیما پس از تمرینهایی از قبیل دویدن در مسافتهای طولانی افزایش می‌یابد. با افزایش سطوح اندروفین تغییر روحیه حاصل می‌شود. هر چند تغییرات روحیه همیشه مثبت نمی‌باشد و گاهی بعضی از دونده ها با افزایش اندروفین تغییرات منفی در روحیه خودشان تجربه کرده‌اند. اغلب افزایش اندروفین تولید شده مغز زمانی اتفاق می‌افتد که بدن تحت فشار است ، مانند هنگام دویدن در مسافتی طولانی و همچنین اندروفین تغییرات روحی مثبت و منفی به همراه دارد.
بنظر می‌رسد که اندروفین‌ در سرخوشی دویدن، حالتی از سرحالی که بعضی از دوندگان پس از تمرین به مدت طولانی گزارش می‌کنند ، دخالت داشته باشد، اما حالتی که این دوندگان حس می‌کنند در واقع چه می تواند باشد؟ رابطه نزدیکی بین ذهن و بدن هنگام دویدن وجود دارد. در حقیقت این بدان معنی است که ذهن بدن را تحت کنترل دارد، برای اینکه آن دیگر نمی‌تواند بعد از مدت زمان معین به درستی عمل کند. هنگامی که چنین اتفاق می‌افتد و سطوح اندروفین افزایش می‌یابد یک تجربه منحصر به فردی احساس می‌شود. متاسفانه، روش صحیحی برای ضبط آن چیزی که شخص در این زمان احساس می‌کند، وجود ندارد. تجربیات شخصی تنها منابع موجود برای توصیف احساس بدن در این مواقع می‌باشد. با بررسی تجربیات شخصی ما میتوانیم چنین نتیجه گیری کنیم که یک احساس عاطفی خاصی وجود دارد ، اما این احساس یک احساس مشخصی نیست. در حقیقت بسیاری از مردم هنوز تردید دارند که آیا آنها اصلاً چیزی هنگام بالا رفتن سطوح اندروفین خود احساس می‌کنند یا نه.
یانیز کورس که جز افراد سرشناس دنیا در دو استقامت می‌باشد ، در مورد احساس خود هنگام دویدن چنین توضیح داد. او در مقاله‌ای که در مارس1990 منتشر شده بود اظهار کرد:"بعضی ها ممکن است بپرسند که چرا من چنین مسافتهای طولانی را می دوم . دلایلی وجود دارد. در طی دوندگی من به مرحله‌ای می‌رسم که بدن من تقریبا مرده است. ذهن من مجبور است رهبری را بدست گیرد. وضعیت زمانی جدی‌تر می‌شود که جنگ بین بدن و ذهن پیش می‌آید. اگر بدن من برنده شود من مجبور خواهم بود تسلیم شوم، اگر ذهنم برنده شود ادامه خواهم داد. در آن زمان احساس می‌کنم بیرون از جسم خود سیر می کنم. ظاهراً مثل آن است که بدنم را در روبروی خود می بینم، ذهنم فرمان می‌دهد ، بدنم پیروی می‌کند. این احساس خاصی است که من خیلی دوست دارم. آن احساس بسیار زیبایی است و تنها زمانی است که جدا شدن وجودم را از بدنم ، بعنوان دو چیز مجزا ، تجربه می‌کنم. :" چیزی که او می گوید زمانی اتفاق می‌افتدکه او مدت طولانی را می دود و بدن و ذهنش از هم جدا می‌شوند. دوندگان دیگری همین نوع احساس را تجربه کرده اند. یک معلم انگلیسی در مورد آخرین 5/1 مایلی که در "Ice Age Trail" در سال 1994(یک مسابقه با مسافت فوق العاده زیاد) دویده هست، اظهار داشت: "من حس کردم که سریعتر از روزهای پیش می دوم. من حتی تماس پاهایم رابا زمین احساس نمی‌کردم گویا در جلوی خط پایان به نوک تپه ای رسیدم. من نمی دویدم ، مثل آن بود که چیزی خیلی بزرگتر از من مرا می دواند". بطور کلی بیشتر مردم ادعا داشتند که سرخوشی دویدن زمانی است که ذهن جانشین بدن می‌شود و بی اختیاری ذهن را رهبری می‌کند. تا بحال جنبه‌های بسیار زیادی وجود داشته که مردم به سرخوشی دویدن نسبت می دهند .
بیشتر مردم اظهار دارند که سرخوشی دویدن یک احساس شکست ناپذیر و عملکرد عالی است که می‌تواند از محیط اطراف بدست می‌آید. محرکهای محیطی بطور مثبت و منفی روی هر کسی تاثیر خواهد داشت. غواصان به راحتی در آب گرم شنا می‌کنند ، بنظر میرسد آب گرم احساس خوشایندی را در آنان ایجاد می‌کند ، در حالی که بسختی در آب سرد شنا می‌کنند ؛ بنظر می‌رسد در آب سرد با هراس ، ترس، اضطراب و دلتنگی مواجه می‌شوند. این احساسات می تواند همچنین با دویدن در ارتباط باشد. هنگامی که فرد هنگام دویدن در یک روز آفتابی زیبا در محلی که منظره آن دونده را خوشنود می‌کند،خوشی را تجربه کند یا حتی احساس مستی را ، بر عکس آن هم هنگامی است که در یک روز سرد بارانی، در امتداد تاریکی با منظره‌ای نا مشخص بدود. زمانی که دونده قادر به درک منظره اطراف خود شده و با آن اجین می‌شود، سرعت دویدن افزایش می‌یابد.
دونده ای بنام جمی هارلی نوشته " من احساس عجیبی دارم و هیچ تمایلی نیز به پنهان کردن آن ندارم. من به اطرافم نگاه می‌کنم و می‌توانم در طبیعت اطراف خود نفس بکشم، درختان، خاک، پرندگان، مخلوقات، خورشید، زمین و باد". با نگاهی به حالتهای مختلف سرخوشی دویدن متوجه می‌شویم که محیط اطراف نقش مهمی را ایفا می‌کند.در حالی که احساسات متفاوت زیادی بطور فرضی به این سرخوشی ارتباط داده می‌شود، هنوز مباحثه زیادی وجود دارد که آیا محیط چنین تاثیری دارد یا نه؟ متخصصین به جنبه‌های پزشکی سرخوشی دویدن اشاره داشته‌اند که چنین نشان می‌دهد که فشار دویدن قطعا تغییری در حالت فیزیکی انسان به وجود می آورد. که این عملکرد اندروفین است که تا حد امکان، از فشار بدن ا می‌کاهد. بعد از توجه به جنبه‌های زیستی سرخوشی دویدن، به محرکهای محیطی که بالاترین احساس خوشایندی را به همراه داشته، اشاره کردیم . این احساس ممکن است درست زمانی باشد که شما دقیقاً در نقطه‌ای تحت شرایط مطلوبی باشید که باعث می‌شود شخص بخواهد بیشتر بدود. با وجود این، هنوز احتمال دارد که چنین چیزی بعنوان سرخوشی دویدن وجود نداشته باشد.
این سئوال در مورد اینکه آیا سرخوشی یا نئشگی دویدن وجود دارد یا نه ، اساساً بعلت اینکه تعریف معینی از سرخوشی دویدن وجود ندارد، مطرح می‌شود. بسیاری از مردم هرگز چنین چیزی را تجربه نکرده‌اند و می‌گویند هرگز احساس " سرخوشی" نداشته اند با وجود این نمی‌دانند بقیه چه احساسی دارند. بعضی از افراد "سرخوشی" حاصل از دویدن را با نئشگی حاصل از مصرف مواد مخدر مقایسه می‌کنند. ولی این سئوال باید مطرح شود که احساس نئشگی حاصل از مواد مخدر شبیه چیست؟ از لحاظ آماری نسبت افرادی که از طریق مصرف مواد مخدر به سرخوشی دست می یابند به تعداد افرادی که 20 یا 30 مایل ( میانگینی که فرد به سرخوشی دست می‌یابد) می دوند، بیشتر است.
دانستن اینکه احساس سرخوشی چگونه است می‌تواند برای هر فردی متفاوت باشد، درست مانند احساس درد که از شخصی به شخص دیگر می‌تواند فرق داشته باشد. احساس درد ممکن است تحت عوامل غیر فیزیکی مانند اضطراب بدتر شود، و بعضی از دردها هیچ علت غیر فیزیکی ندارند. این مطلب می تواند همچنین در مورد سرخوشی حاصل از دویدن صدق کند.
از نقطه نظر روانشناسی، بعضی از محققان خاطر نشان کردند که عاملی که باعث می‌شود ورزشکاران و تمرین کنندگان احساس خوبی داشته باشند مواد شیمیایی مغز نیستند، بلکه یک حس فزاینده اعتماد به نفس و تصویر واضح از خود شخص می باشد.
بعضی از مردم گزارش کرده‌اند که با فعالیت فیزیکی آنها قوی‌تر، لاغر‌تر، استوارتر و مسلط‌تر می شوند. بر عکس تصور فردی از فعالیت فیزیکی می‌تواند به تغییرات چشمگیری در عادات تمرینی افراد منجر شود.
محقققان دیگر بیان می‌کنند که تمرین به افراد احساس خوبی می‌دهد زیرا آن بعنوان یک سرگرمی برای افراد می‌باشد؛ یا آنها را از فشار و شلوغی زندگی روزمره دور می‌کند. مطالعاتی از قبیل آنچه که در بالا ذکر شد مسلماً به این موضوع اشاره دارد که عوامل روانشناختی بلاخره یک منشا احساسات خوشایندی است که مردم در طول و بعد از تمرین تجربه می‌کنند . با وجود این بنظر نمی‌رسد که آنها قادر به رد احتمال دخالت عوامل دیگر باشند.
بر اساس اظهارات افراد و تجربیات شخصی خودم ، می‌خواهم بگویم که سرخوشی دویدن بعنوان یک تجربه منحصر به فرد وجود دارد. مطمئناً، تعریف واضحی برای آن وجود ندارد ولی همانند بسیاری از پدیده‌های طبیعی این دنیا هر گاه شما آن را احساس کنید، درک خواهید کرد.
بنظر من ترکیب عوامل متعددی باعث ایجاد سرخوشی دویدن می‌شود. این تعجب آور نیست ، چون که نه فقط همه فعالیتهای ورزشی نیاز به درگیری فیزیکی ، ذهنی و احساسی دارند بلکه خود احساس بشری روانشناختی و فیزیولوژیکی است. مطالعات علل سرخوشی تمرین می تواند به ما کمک کند تا ارتباط پیچیده میان عوامل مختلف را درک کنیم

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#34 Posted: 5 Apr 2012 18:02

پیاده روی گروهی
تربیت بدنی
آغاز کردن تیم پیاده روی نیازمند چیز زیادی نیست. خیلی راحت این موضوع را به دیگران بگوئید و تیمتان را سازمان دهید. به زودی به سمت داشتن زندگی سالمتر حرکت خواهید کرد.
این موضوع را به دیگران بگوئید.
با اعضاء خانواده، دوستان، همسایهها و همکاران صحبت کنید. احتمالاً افرادی دوروبرتان هستند که آماده هستند کفشهای مخصوص پیاده روی را به پا کنند و همراه شما باشند.
هنگامی که اعضاء تیم شما جمع شدند، جلسهای تشکیل دهید. به گرمی با اعضاء گروه احوالپرسی کنید و از همه بخواهید نام، آدرس، شماره تلفن و ایمیل خود را در اختیارتان بگذارند تا در موقع لزوم بتوانید با آنها تماس بگیرید.
سپس کار خود را آغاز کرده، این موارد را نوشته و در موردش صحبت کنید.
هر چند وقت یکبار پیاده روی کنید.
کی و کجا یکدیگر را ملاقات کنید.
در فضاهای داخل یا خارج از خانه پیاده روی کنید.
در مواقعی که شرایط آب و هوایی خوب نیست، چه کنید.
مسیر پیاده روی
سرعت پیاده روی
مسافت پیاده روی
اگر گروهی با اهداف تناسب اندامی متفاوت دارید، گروه خود را بر پایهی سطح تناسب اندام، اهداف تناسب اندامی، حضور و دیگر عوامل، به گروههای کوچکتر تقسیم کنید.

حفظ سرعت
هنگامی که روال پیاده روی گروه را پایهریزی کردید، به دنبال روشهایی برای تحریک انگیزه باشید. ممکن است برای تیم خود، نامی برگزینید، یا یک آرم گروهی طراحی کنید، در انجمنهای خیریه گروههای پیاده روی شرکت کنید یا اهداف مشخص را برای افزایش زمان و شدت پیاده روی پیریزی کنید.
صمیمیت گروه و موفقیتی را که با دیگران تقسیم و تجریه میکنید، میتوانند به شما در مسیرتان به سمت افزایش سلامتی کمک کنند.

کفشهای مخصوص پیاده روی:
کفشهای مخصوص پیاده روی مشخصههایی دارند که دیگر کفشها ندارند. اینجا در مییابید که چگونه کفش مناسب را بیابید و چگونه بهترین اندازه را پیدا کنید.
کفشهایی که برایتان راحت هستند و اندازهی پایتان هستند از صدماتی از قبیل تاول زدن و پینه بستن جلوگیری میکنند. کفشهایی که اندازهی پایتان هستند میتوانند به شما در دنبال کردن برنامه پیاده روی کمک کنند. اما همهی کفشها یکسان و اندازهیشان مساوی نیستند. مشخصهها را بیابید و کفش اندازه دقیق پایتان را پیدا کنید.

در جستجوی مشخصههای مفید
این که یک کفش چگونه ساخته میشود، کارکرد واندازهی کفش را تحت تأثیر قرار میدهد. دانستن اجزاء پایهای یک کفش مخصوص پیاده روی میتواند به شما در دسته بندی مدلهای موجود کمک کند.
تذکر: همهی کفشهای مخصوص پیاده روی قوس و لایههای ژلهای ندارند، اگر چه مشخصههایی دارند که استحکام و اصطحکاک را در بردارند.

شکل پاهایتان را در نظر بگیرید
پاها شکلها و اندازههای متفاوتی دارند، برای اینکه مشکلات دردناکی نداشته باشید، هنگام خرید یک جفت کفش پیاده روی، شکل و اندازهی پاهایتان را در نظر بگیرید.

عرض و طول
کفشهایی که خیلی باریک یا خیلی گشاد هستند باعث تاول و پینههای دردناکی میشوند. به علاوه، قسمت جلویی کفش که فضای کافی برای انگشتان پا ندارد، میتواند باعث وخیمتر شدن اختلالات پا از قبیل قوز شست پا و انگشتان چکشی شود.

نوع قوس
تراز ظریف استخوانها، ماهیچهها، رباطها، و زردپیها پای شما، قوسهای متاتارسی جانبی و طولی را شکل میدهند. هنگامی که پیاده روی میکنید، این قوسهای قابل انعطاف و ارتجاعی کمک میکنند که وزن بدنتان بر روی پاهایتان تقسیم شود. قوسهای پای شما نقش مهمی در وفق دادن سطوح مختلفی که بر روی آنها راه میروید با بدنتان دارند.
کفشی را انتخاب که موافق نوع قوس شما است. در کل، پای شما جزء یکی از این سه دسته زیر میباشد.
پایی با قوس خنثی
پاهای شما نه خیلی کم قوس و نه قوسشان زیاد است. به دنبال کفشهایی با کفهای میانی محکم، مستقیم به سمت کفهای نیم قوسدار باشید (منظور از کف، شکل کف پا است.) و همچنین دنبال کفشهایی با استحکام متوسط باشید.
کم قوس یا پا صاف
قوسهای کم یا پاهای صاف باعث فشار ماهیچهای و مشکلات مفصلی در پاها و زانوهایتان میشوند چرا که پاهای شما نمیتوانند به خوبی بدنتان را حمایت کنند. دنبال کفشی با کنترل سرعت باشید تا بتوانید پای خود را ثابت نگهدارید.
پاهایی با قوس زیاد
قوسهای زیاد منجر به رگ به رگ شدگی در مفاصل و ماهیچهها میشوند و به پاهایتان به اندازهی کافی شوک (تکان) داده نمیشود. به دنبال کم کردن فشار بر روی پاهایتان بگذارید تا کمبود جذب شوک طبیعی را جبران کنید.
در مورد نوع پایتان اطمینان ندارید؟ پایتان را در آب فرو برید و روی تکهای از مقوا گام بردارید. ردپایتان را ببندید. اگر میتوانید قسمت زیادی از ردپایتان را ببینید، پس احتمالاً قوس پایتان کم است. اما اگر قسمت کمی از پایتان را ببینید، احتمالاً قوس پایتان زیاد است.
میتوانید برای داشتن نوع (شکل) پایتان به کفشهای قدیمی خود رجوع کنید. هنگامی که میخواهید یک جفت کفش جدید بخرید، کفشهای قدیمی خود را همراهتان ببرید. بیشتر فروشندگان حرفهای کفش میتوانند بر پایه کفشهای قدیمیتان، شما را راهنمایی کنند که چه کفشی بخرید.
بهترین سایز را خریداری کنید.
بهترین روش جستجوی راحتی و اندازهی مناسب است نه طرح زیبا. اگر کفش شما پایتان را میزند، یا آن را اذیت میکند در این صورت طرح کفش مهم نیست. در اینجا چند پیشنهاد در مورد انتخاب کفش مخصوص پیاده روی ارائه شده است:
¾ هنگامی که پیاده روی میکنید همان جورابهای قدیمی را بپوشید یا آن جورابها را با خود به مغازه ببرید
¾کفشهایتان را از مغازههای لوازم ورزشی بخرید یا در فروشگاههایی که در آنها حق انتخاب زیادی دارید (کفشهای زیادی برای انتخاب وجود دارد) خرید کنید.
¾از فروشنده بخواهید هر دو پایتان را اندازه بگیرد، خودتان هم آنها را اندازه بگیرید یا از دوست یا یکی از اعضاء خانواده بخواهید به شما کمک کند. برای این که اندازهگیری دقیقی داشته باشید هنگام اندازهگیری بایستید.
¾ اگر یکی از پاهایتان از دیگری بزرگتر است، کفشی را امتحان کنید که اندازهی پای بزرگترتان است.
¾ هر دو پای کفش را امتحان کنید و اندازههایشان را چک کنید. انگشتان پایتان را تکان دهید. اگر بین بلندترین انگشت پا و ته كفشحداقل نیم اینچ فاصله نیست ( تقریبآ"عرض انگشتان) سایز بزرگتر را امتحان كنید.
¾ اگر بالا یا کنارههای کفشتان اذیتتان میکند، کفش بزرگتر یا عریضتری را امتحان کنید.
¾ اطمینان حاصل کنید که کفش به اندازهی کافی عریض است. کنارههای کفش نباید تنگ باشند بلکه باید راحت باشند. اگر خانمی هستید که پاهایتان پهن است، کفش مخصوص آقایان و پسران را هم در نظر داشته باشید، که پاشنه و گوی پایشان بزرگتر است.
¾ قبل از خرید کفشها، با آنها قدم بزنید باید در همان لحظه با آنها احساس راحتی کنید. اطمینان حاصل کنید که پاشنهی پایتان در کفش راحت است و در کفشتان هنگام پیاده روی لیز نمیخورید.

برای جلوگیری از آسیب کفشهای کهنه را کنار بگذارید
همه ی کفشهای مخصوص پیاده روی سرانجام کهنه میشوند و حتی اگر هنوز هم در آنها احساس راحتی میکنید، ممکن است به اندازهی کافی حرکت را جذب نکنند. به وضعیت کفشهایتان دقت کنید. اگر کف آن پوسیده یا کهنه است، وقت آن است که جفت جدیدی را خریداری کنید.

تصمیم درستی بگیرید. (تصمیم آگاهانهای بگیرید)
کفشهای نامناسب باعث ایجاد مشکلات زیادی میشوند. حالا که میدانید به دنبال چه مشخصههایی باشید، میتوانید با اطمینان خرید کنید. کفشهایی را بپوشید که راحت هستند و دقیقاً مناسب پیاده روی هستند و جایی برای نگرانی ندارند.

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#35 Posted: 5 Apr 2012 18:03

سازو کار ضربات وارد بر سر در ورزش بوکس
تربیت بدنی
مسابقه ورزش بوکس بطور رسمی در ششصد و هفتاد و هفت سال قبل از مسیح در بیست و سومین بازی المپیک در هاین (Hine) اولین جایگاه رقابت این ورزش شروع شده و ابراستوس اهل سمیرنا در این مسابقه فاتح و قهرمان شناخته شد. این‌که در قدیمی ترین نبرد بوکس افراد به چه صورت و چگونه با یکدیگر می‌‌جنگیدند، معلوم نیست. چنانکه در تاریخ روم باستان ذکر شده است : طرفین مشت‌های خود را به چرم‌های خامی محکم بسته و سعی می‌کردند که با مشت‌های سخت و سنگین حریف را از پای در آورند. البته این مسابقات بدون دسته بندی وزن بدن انجام می‌‌شد. امروزه بوکس بعنوان یک ورزش پر طرفدار در میان اقشار مختلف جامعه، بویژه جوانان رواج دارد.
این ورزش با وجود طرفداران زیادی که دارد، پیوسته مورد انتقاد مجامع مختلف ورزشی ، مذهبی و پزشکی بوده است و به دو دلیل از این ورزش انتقاد کرده اند :
آسیب رسانی و خطرات احتمالی که به فرد ورزشکار تحمیل می شده است.
تقویت روحیه پرخاشگری در سطح اجتماع و شباهت این ورزش با برنامه گلادیاتوری دوران باستان قدیم.
عده ای بوکس را در محافل ورزشی و پزشکی ، رویدادی همراه با عوارض جسمانی و عصب شناختی تلقی می کنند، اما عده ای نیز معتقدند که عوارض جانبی این ورزش بیش از سایر ورزشها نیست. با توجه به جاذبه های این ورزش برای قشر جوان و نوجوان ، بر متخصصین پزشکی ، علوم ورزش ، و روانپزشکی لازم است که برخی ابهامات موجود را در سایه تحقیقات علمی و به دور از سوگیری روشن کنند و نتایج بدست آمده را از طریق رسانه های گروهی در اختیار جوانان و خانواده های آنان قرار دهند.
مغز انسان با وزن حدود 1400 گرم و حجم بالغ بر 1250 سانتی متر یکی از شگفت انگیز ترین بافت های زنده است که در نظام آفرینش با آن روبرو هستیم. مغز انسان توانایی آن را دارد که نظامهای کارکردی مختلف درون ارگانیزم را فعال ساخته و موجب حرکت ارگانیزم گردد، اطلاعات دریافتی را تعبیر، پالایش و تفسیر کند و مجموع پیامهای مورد نیاز را به طوری که سریعا قابل دسترس باشد، ذخیره کند و بدین ترتیب امکان حل مساله را فراهم آورد(2). افزون بر این، انسان می تواند از طریق گفتگو با دیگران، تعامل مثبت و ارائه راه حل های مناسب دیگران را در رفع مشکلاتشان یاری دهد.

مناطق حسی، حرکتی، دیداری، شنیداری و ارتباطی کرتکس
آمارصدمات مغزی عمدتا ناشی از ضربات به سر می باشند که احتمالا سبب تغییرات در وضعیت ذهنی و روانی فرد بدون تغییر سطح هوشیاری می شوند. تغییر وضعیت ذهنی به دنبال ضربه وارد بر سر می تواند سبب تغییر جنبه های شخصیت ، حافظه (از بین رفتن حافظه)، نقایص عصبی یا فقدان هوشیاری گردد. آسیبهای مغزی ملایم ناشی از ضربه امری شایع در ورزشهای تماسی و سایر برخوردهای ورزشی است. میزان بروز صدمات سر بر حسب نوع ورزش و سن ورزشکار متفاوت است. بسیاری از صدمات وارد به ناحیه سر گزارش نمی شوند، زیرا اساساً صدمات خفیفی بوده و این صدمات چندان مورد توجه مربی یا ورزشکار قرار نمی گیرد.

بررسی تاثیر بوکس بر دستگاه عصبی ورزشکاران
پیروزی در یک مسابقه بوکس توسط ضربات هدفمند و مکرر به بدن و به طور عمده بر سر حریف ، به دست میاید.
جوردن و همکاران در سال 1988 در بررسی MRI و نورولوژیک 9 بوکسور آماتور فعال هیچگونه نتیجه غیر نرمالی را گزارش نكردند.
از سوی دیگر جوردن و همکاران در سال 1992 در سی تی اسكن 238 بوكسور حرفه ای فعال 25 نفر (7%) نتایج غیر نرمال را گزارش كردند.
بیوزارت- بولنج (1970) با ترسیم EEG قبل و بلافاصله بعد از مسابقه در 123 بوکسور آماتور نتوانستند غیر نرمال بودن را حتی در مسابقاتی که به ناک اوت منجر شده بود نشان دهند.
سیرونی و همكاران در سال 1982 در تحقیقی با عنوان یافته های CT اسکن و EEG در بوکسورهای حرفه ای و تشخیص اولیه آتروفی در بوکسورهای جوان که روی 10 بوکسور آماتور و با استفاده از آزمایشهای نورو لوژیک، CT اسکن و EEG انجام گرفت ، نتایج الكتروآنسفالوگرافی غیر نرمال را در 70 درصد بوكسورها گزارش كردند.
اومالووبنت در سال 2005 تغییرات نورولوژیک مرتبط به آسیب مغزی ناشی از ضربات مکرر وارد بر سر بازیکنان بازنشسته فوتبال را ارزیابی کرد. نتایج نشان داد که در اثر آسیب های مغزی ناشی از ضربه سر بازیکنان ملی فوتبال امکان تخریب سیستم عصبی را در طولانی مدت فراهم می کند .
محسن فلاحتی، حسن عشایری و اكبر بیان زاده در سال 1177 اثرات نوروسایكولو‍‍ژیك ورزش بوكس آماتور ایران را روی بوكسورهای فعال عضو تیم ملی و بوكسورهای بازنشسته ملی مطالعه کردند و نتیجه گرفتند كه یك دوره (حداقل چهار ساله) ورزش بوكس آماتور موجب بروز اختلال در عملكردهای نوروسایكولوژیك افراد نمی شود. آنان دلایلی را برای این نتیجه خاطر نشان کردند که :
این افراد بدلیل اینكه اعضای تیم ملی بوده اند ، ممكن است از ابتدا توانایی بالقوه بالایی در خصوص اینگونه كاركردهای تشخیصی و سرعتی داشته باشند. دوم اینكه احتمال دارد این توانایی را در نتیجه مداومت در تمرین ومسابقات بدست آورده باشند.
تسوایر و استورلی (1989) 69 فوتبالیست نروژی سنین 15-34 ساله که عموما بازیکن سرزن به شمار می آمدند را با گروه کنترل (69 نفر )که به فعالیت دیگری اشتغال داشته و هیچگونه سابقه آسیب ناحیه سر و گردن و یا سابقه بازی فوتبال نداشتند، را با استفاده از الکتروآنسفالوگرافی مقایسه کردند . EEG شرکت کنندگان هنگامی به عنوان نرمال در نظر گرفته می شد که فعالیت زمینه ای در دامنه نرمال بوده وفعالیت آلفای منظم ،از 8تا 12 هرتز بود. EEG هایی به عنوان غیر نرمال خفیف منظور می شدند که فعالیت مرکزی(کانونی) و محیطی انها آهسته تر از 8 هرتز بود و آن نتایجی غیر طبیعی در نظر گرفته می شد که اپیزود مرکزی آنان 4 تا 7 هرتز بوده و یا فعالیت پیش زمینه زیر 8 هرتز داشتند . نتایج این مطالعه نشان داد که EEGهای غیر طبیعی در میان بازیکنان بمراتب بیشتر از گروه کنترل بوده است . 78 درصد از EEGهای گروه کنترل نرمال بود، در حالی که 56 درصد فوتبالیست ها EEG نرمال داشتند. EEGهای غیر نرمال بیشتر در میان بازیکنان جوانی یافت شد که تجربه و مهارت کمتر،و نیزبلوغ اسکلتی پایینتری داشتند.
کریشکوا در سال 1989 در بررسی پنجاه بوکسور به شیوه EEG ، 30 درصد EEGها را غیر نرمال گزارش نمود.
هاگلندواریکسون (1993) آسیب مغزی احتمالی بوکسور ها را با گروه کنترلی متشکل از دوومیدانی کاران و فوتبالیستها ، مورد بررسی قرار دادند . غیر طبیعی بودن EEGدر 32 درصد بوکسور ها نسبت به 20 درصد فوتبالستها و12 درصد دوومیدانی کاران یافت شد اما این تفاوت معنادار نبود. با این حال هیچگونه یافتهEEGغیر طبیعی شدید مشاهده نشد.
كاستی در سال 1982 پس از بررسیهای نورولوژیک ، EEG ، نوروسایکولوژیک و سی تی اسکن 14 بوكسور( 8 بوكسور آماتور و 6 بوكسور حرفه ای) یک مورد نتیجه نورولوژیک غیر نرمال و دو مورد آزمون نوروسایکولوژیک غیر نرمال گزارش كرد و در سایر موارد نتیجه غیر طبیعی مشاهده نشد.
مک لاتچی و همکارانش (1987) در مطالعه روی 20 بوکسور آماتور فعال و با انجام آزمایشهای نورولوژیک ، نوروسایکولوژیک ، EEG ، و CT اسکن ، 7 نفر را با نتایج نورولوژیک غیر نرمال و 8 نفر را با EEG غیر نرمال و 9 نفر را با نواقص نوروسایکولوژیک خصوصا" در نواحی توجه ، حافظه کلامی و حافظه بصری گزارش کردند
باتلر ، فورسیت و آدامز (1993) در بررسی تاثیرات شناختی بوكس آماتور و با ارزیابی نوروسایکولوژیک پیش از مسابقه ،بلافاصله پس از مسابقه و نیز در طول دو سال بعد مسابقه ، هیچ گونه بد کارکردی نورو سایکولوژیک را گزارش نکردند. گزارش دریو در سال 1986 پس از بررسی نوروسایكولوژیك 19 بوكسور حرفه ای فعال و 10 بازیكن بیسبال بعنوان گروه كنترل حاكی از نواقص و کمبودهایی در بوکسورها در مقایسه با گروه کنترل بود که با تعداد مبارزات بوکس همبستگی داشت.
بررسی اریك و همكاران در سال 2000 با عنوان آسیب حاد مغزی ناشی از تراوما جنبه های نوروسایكولوژیك 38 بوكسور آماتور قبل و بعد از انجام یك مسابقه بوكس را در مقایسه با 28 بوكسور كه به انجام فعالیت جسمانی دیگر می پرداختند، نتیجه گرفتند كه شركت در مسابقه بوكس آماتور با وجود استفاده از كلاه محافظ می تواند موجب كاهش عملكرد عصب شناختی شود كه این اختلال با عارضه های شناختی كه به دلیل ضربه های مغزی ایجاد می شود مشابه است. باتلر (1994) در مقاله مروری و با استفاده از مطالعاتی که در آنان تستهای نوروسایکولوژیک در بوکسورهای آماتور بکار رفته بود، گزارش کرد که" یک دوره بوکس می تواند عکس العملهای حرکتی مناسب را بخصوص در دست غیر برتر کاهش دهد، ولی حتی در این جنبه نیز عملکرد بوکسور در دامنه نرمال قرار دارد. او همچنین با مرور تحقیقات انجام شده و از طریق مطالعات کنترل شده بوکسورهای فعال و بازنشسته و در بررسی طول دوره و سطح مسابقه ، بیان داشت که تاثیر بوکس روی عملکرد شناختی مرکزی منفی است".
پورتر و همکاران در برسی دامنه دار نوروسایکولوژیک 9 سال( از 1992 تا 2001 ) گزارش کردند شواهدی حاکی از زیانبخش بودن بوکس از لحاظ نوروسایکولوژیک در دست نیست. هیلبرونر و همکاران در سال 1991 پس از انجام آزمایشات نوروسایکولوژیک قبل و بعد از مسابقه كه روی 23 بوكسور آماتور فعال انجام شد نقص در حافظه و عملکرد حرکتی را گزارش كردند.
مطالعه کمپ ، هیوستون و مک لئود در سال 1994 ، هیچگونه غیر طبیعی بودن نورو سایکولوژیک و توموگرافی بوکسور ها آماتور را در مقایسه با گروه کنترل مشاهده نکردند. با این حال افرادی که تعداد مبارزات بیشتری داشتند، نمرات کمتری در آزمون نورو سایکولوژیک کسب کردند.
بروگلیو و همکاران (2004) بیان داشتند که" شتاب ضربه فوتبال که منجر به آسیب عصبی می شود ، با بوکس مشابهت زیاد دارد. آنان در سال 2004 بلا فاصله بعد 20 بار عمل هد زدن با سرعت ثابت به توپ فوتبال برای بررسی کنترل قامت گروه فوتبالیستهای دانشگاهی ، تست تعادل گرفتند كه هیچگونه تفاوت معناداری را آشکار نکرد. جانسون و همکاران (2002) چابکی 84 ورزشکار زن ومرد و هاکی روی یخ مطالعه کردند و تفاوت معناداری میان ورزشکاران که دارای آسیب مغزی ملایم بودند ، در عوارض پس از ضربه وارد بر سر در برابر گروه کنترل وجود دارد ولی تفاوت معناداری در عملکرد چابکی آنان مشاهده نشد.
نیكولاس كورسلیس به همراه گروهی از محققان بریتانیایی پس از بررسی دقیق مغز بوكسورهای بازنشسته ، 4 نوع آسیب مغزی كه با تغییرات رفتاری همبستگی داشت را شناسایی كردند. شایعترین مورد، ایجاد حفره در بخشهای خاصی از مغز بود كه در بوكسورها به میزان 17/5 میلیمتر گزارش شد كه این مقدار در مقایسه با غیر بوكسورها كه 6/1 میلیمتر بود تفاوت زیادی را نشان می داد. او همبستگی معناداری میان این تغییرات ساختاری و توانایی احساسی و میزان عكس العمل بوكسورها مشاهده كرد. دومین تغییر ساختاری مربوط به آسیب ناحیه زیر قشری بوكسورها بود . این آسیب مغزی با سرعت افراد ، راه رفتن و آهسته شدن حركات جابجایی آنان نسبت داشت. در سومین آسیب بوكسورهایی كه پس از پایان دوره قهرمانی كماكان به بوكس ادامه می دادند، تغییراتی در برخی قسمتهای مغز مشاهده شد كه شبیه عارضه پاركینسون بود. سرانجام چهارمین آسیب بوجود آمدن گره هایی در فیبرهای عصبی بویژه در لوب میانی مغز بود كه بیشتر در بوكسورهای مسن مشاهده شد. این پژوهشگر نتیجه گرفت كه این گره های فیبر عصبی بیشتر بدلیل ضربات مكرر وارده بر سر ایجاد شده اند تا افزایش سن و این آسیبها بدلیل دوره طولانی مدت بوكس افراد، حریفان قدرتمندتر و ضربات بیشتر وارده بر سر بوده است(29). این قبیل مطالعات منجر به افزایش نظارت و همچنین ممنوعیت ورزش بوكس حرفه ای در سوئد(سال 1969) و نروژ(سال 1982) شد. در پی فعالیتهای انجام گرفته در دهه های اخیر ، كشورهای انگلیس ، كانادا و نیز سازمان پزشكی جهانی برای ممنوعیت این ورزش بیانیه هایی صادر كرده اند(42،43،56،57).در سال 1984 آكادمی پزشكان آمریكا به مخالفت با برنامه های ورزشی بوكس كودكان پرداخت(28).
در سال 1990 جوردن ، وی و استون به مرور و ثبت آسیبهای ناشی از بوكس در مركزتمرینات لمپیك ایالات متحده در یك دوره ده ساله اقدام نمودند. جدول 5-1-1(41).
محل آسیب تعداد آسیب درصد آسیب
اندام بالایی 147 9/32
اندام پایینی 107 9/23
سر و صورت 92 6/20
کمر 21 9/6
مغز 29 5/6
ستون فقرات 23 1/5
ناحیه سینه 17 8/3
کلیه 1 2/0
جمع کل 447 100
آسیبهای ناشی از بوكس در یك دوره ده ساله در مركز تمرین المپیك آمریكا
اگرچه آسیب مغزی به میزان بالایی نبوده است (5/6درصد) ولی حتی این میزان نیز می تواند حاكی از خطرات بالقوه این ورزش باشد.
سازو کار ضربه به سر در ورزش بوکس
اصابت ضربات مکرر و متعدد در طی یک نوبت بوکس ، امری اجتناب ناپذیر است.اگر چه برخی از ضربه های وارده بر سر می توانند نسبت به ضربات دیگر شدیدتر باشند ولی هیچكدام از این ضربات نباید ناچیز شمرده شده و هر كدام می توانند بالقوه آسیب زا باشند.
بطور کلی می توان آسیب های ناشی از ضربه وارده به مغز را به سه دسته تقسیم کرد:
آسیب ضربه مغزی خفیف که عبارت است از کاهش سطح هوشیاری به مدت 5 دقیقه یا کمتر با نمره ملاک اغمائ گلاسکو(پزشکان اغلب این شاخص را برای نشان دادن دامنه آسیب و احتمال بازیافت آن بکار می برند. نمره بالا نشاندهنده ابتلای خفیف و نمره پایین نشان دهنده شدت بالاست). ننمره اغمای 13 تا 15 که به فراموشی به مدت کمتر از یک ساعت پس از وقوع ضربه می انجامد . یعنی ناتوانی فرد در ذخیره یا حفظ اطلاعات جدید در ذهن پس از وارد شدن ضربه سر رخ می دهد.
آسیب مغزی متوسط عبارت است از کاهش سطح هوشیاری برای بیشتر از 5 دقیقه و کمتر از 6 ساعت با نمره اغمای گلاسکو تا12 و فراموشی به مدت 1 تا 24 ساعت پس از ضربه و آسیب ضربه ای مغزی شدید عبارت است از کاهش سطح هوشیاری بیشتر از 6 ساعت و یا بیش از آن با نمره اغمای گلاسکو 3 تا 8 و یا فراموشی به مدت 24 ساعت بعد از ضربه.
ضربه مغزی عمدتاً ناشی از ضربات و تروما به سر می باشند که سبب تغییر وضعیت ذهنی و روانی با یا بدون تغییر سطح هوشیاری می شوند. تغییر وضعیت ذهنی به دنبال ضربه وارد بر سر می تواند سبب تغییر شخصیت، حافظه و نقایص عصبی یا فقدان هوشیاری گردد. مکانیسم آسیب سر در ورزشها متفاوت است. مکانیسم های احتمالی آسیب دیدگی شامل نیروهای فشارنده ( اصابت ضربه به سر سبب آسیب مغز در محل اصابت، ناشی از فشرده شدن مغز در آن ناحیه ) یا نیروهای کششی وارده به سر ( سبب آسیب مغز در سمت مقابل جهت کشیده شدن سر ) یا اعمال نیروهای چرخشی روی سر(مثل پرتاب شدن از روی موتور و غلت زدن). این مکانیسم ها سبب تغییر در خونرسانی، کارکرد و نیاز به انرژی مناطق خاصی از مغز شده و به اختلال عملکرد آن بخش صدمه دیده می انجامد.

تاثیر بوکس بر سیستمهای عصبی
متخصصان بالینی در ورزش طیفی از آسیب های سر را تشخیص می دهند که دامنه آن از ضربات مغزی خفیف تا آسیب های نافذ و کشنده مغز را دربرمی گیرد. تبیین سازوکار آسیب مغز در ورزش بوکس پیچیده است. زیرا به هر دوی تاثیر ضربات مستقیم دستکش بر جمجمه و نیز حرکت مغز و جمجمه در پاسخ به آن بستگی دارد. در لحظه برخورد ضربه به جمجمه ، شتاب گذرایی به سر وارد می شود. جمجمه سریعتر از مغز حرکت می کند و این بدلیل اینرسی است . هنگامیکه جمجمه گرایش به استراحت دارد ، مغز به حرکت ادامه می دهد. چنین ضرباتی مسئول علائمی هستند که جراحان مغز و نورولوژیستها آنرا ضربه مغزی می نامند . نشانگان ضربه مغزی ممکن است شامل سردرد ، تهوع ، گیجی ، مشکلات شناختی ، تغییر شخصیت ، افسردگی ، برانگیختگی ، و اختلالات احساسی و رفتاری باشد.
اصابت ضربه به سر در ورزش بوکس، امری اجتناب ناپذیر است . سازمان جراحی نورولوژی آمریکا 90% بوکسور ها را متحمل به آسیب مغزی گزارش می کند.
رایج بودن آسیب های سر در بوکسورها تعجب آور نیست، زیرا هنگامی که یک بوکسور ضربه مستقیمی را در ناحیه سر دریافت می کند معادل ضربه ای است که یک چکش 9 کیلو گرمی با سرعت 32 کیلومتر در ساعت ، بر جسم وارد می سازد. ضربه به سر می تواند سبب شکستگی استخوان های سر و صورت و آسیب بافتهای مغزی شود. این ضربات می توانند منجر به آسیب سطح مغز، پارگی شبکه عصبی، جراحات ، خونریزی و گاهی تولید لخته های بزرگ داخل مغز بشود . درجه آسیب مغزی بر بوکسورها بستگی به حرفه ای یا آماتور بودن آنها دارد.
80 درصدآسیب های مغزی خفیف اند. ضربه مغزی از جمله آسیب های خفیف مغزی است که به تشخیص دقیق و درمان مناسب نیاز دارد و گرنه موجب عوارض طولانی مدت خواهد شد.
توافق كلی در خصوص تعریف استاندارد ضربه مغزی در دست نیست. اما یك تعریف رایج قابل قبول عبارتست از " فرایند پاتولولوژیك پیچیده كه بوسیله نیروی بیومكانیكی ناشی از تراوما ایجاد شده ، که مغز را تحت تاثیر قرار می دهد". كلی و روزنبرگ مشكلات حافظه و توجه را صرفنظر از اینكه ورزشكاران هوشیاری خود را از دست داده یا نه، بعنوان عوارض حاد بوجود آمده در ورزشكارانی كه دچار ضربه مغزی شده بودند، گزارش كرده اند.

تشنجهای ناشی از ضربه مغزی
درورزش های پر برخورد تشنج ناشی از ضربه مغزی چندان رایج نیست، اما رابطه ای معناداری با آسیب های خفیف سر وجود دارد. معمولا این نوع تشنج ها در ظرف دو ثانیه پس از برخورد فیزیکی رخ داده، ولی با آسیب ساختمان مغز همراه نیستند . سرنوشت آن بستگی به علت آسیب ، موضع آن ، وشدت و دامنه نورولوژیک آن دارد. فقدان آسیب ساختمانی یا ضایعه عصبی -روانی طولانی مدت ، نشان از طبیعت خوش خیم بودن آنها دارد. به جز ورزش بوکس ، هیچگونه شواهدی مبنی بر خطرات دراز مدت ضربه های متوالی مغزی در دست نیست. ورزش بوکس وضعیت منحصر به فردی دارد، زیرا ضربه های مکرر و تشدید ضایعات، خطر های عصبی زیادی را در بر دارد.
آسیب مغزی بوکس در شرایط ذیل رخ می دهد:
الف- حرکت چرخشی مغز بدلیل وارد شدن نیرو (شتاب) چرخشی توسط زخمهای ناشی از کشیده شدن وریدها و آسیب آکسونی پراکنده که بوسیله تخریب مسیرهای بلند عصبی در جسم سفید و ساقه مغز ایجاد شده و منجر به خونریزی زیر سخت شامه ای می گردد.
ب-نیروی خطی وارد بر سر که منجر به خونریزی یا خون مردگی خفیف نواحی پاراساجیتال کورتکس مغز ،آسیبهای ایسکمیک مخچه و تخریب آکسونی ساقه مغز می شود.
ج-صدمه به کاروتید و وارد آوردن فشار به سینوس کاروتید که خود می تواند منجر به ایسکمی در مغز شود.
د-ایجاد شتاب در سر بدلیل افتادن روی طنابها ی رینگ و یا حریف که منجر به صدماتی در نقطه مقابل سطوح دربرگیرنده لوبهای پیشین و گیجگاهی و همچنین خونریزیها و خون مردگیهای خفیف می شود.
شرایطی که منجر به آسیب مغزی در بوکس می شوند
نتیجه گیری: به طور کلی پیشینه های علمی پیرامون بوکس حرفه ای بر این امر دلالت می کند که خطرات جدی در زمینه آسیب مغزی وجود دارد، اما مطالعات مربوط به بوکس آماتور چنین قطعیتی را نشان نمی دهد و در این خصوص نیاز به مطالعه های بیشتری می رود.

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#36 Posted: 5 Apr 2012 18:04

ورزش برای زنان میانسال
تربیت بدنی
سه نوع روش تمرین
یك برنامه تمرینی مناسب شامل تمرینات هوازی برای تقویت قلب استخوان ها و آمادگی عمومی بدن تمرینات قدرتی برای تقویت عضلات و استحكام استخوان ها و تمرینات كششی برای كاهش آسیب ها می باشد.

تمرینات هوازی
تمرینات هوازی ضربان قلب را بالا برده و تنفس شما را شدید تر می كند. پیاده روی سریع – شنا – نرمش های پرتحرك (ایروبیك) – استفاده ازدوچرخه ثابت و نوار گردان یا دو صحرا نوردی همگی از روش های تاثیر گذار تمرینات هوازی هستند . لذت بخش ترین فعالیتی را كه مناسب برنامه روزانه شما هستند انتخاب كنید . انجام چنین فعالیتهایی به مدت 20 الی 60 دقیقه ، 3 الی 5 روز در هفته به حفاظت سلامت قلب و استحكام استخوانهایتان كمك خواهد كرد.
اگر تشخیص دادید تمرین كردن در یك مدت زمان مشخص برایتان مشكل می باشد ، برای رسیدن به این هدف تمرینات را در جلسات متعدد كوتاه مدت انجام دهید.
جهت كاهش وزن
هر روز تمرینات هوازی را انجام دهید. اگر تا به حال ورزش نكرده اید و آمادگی مناسب را ندارید ، ورزش را به آرامی شروع كنید.
برنامه خود را با 5 الی 15 دقیقه پیاده روی با قدمهای آرام (3 بار در هفته ) آغاز كنید و به تدریج مسافت و سرعت گامهایتان را افزایش دهید و اهداف ذكر شده در بالا را به خاطر داشته باشید.

تمرینات قدرتی
تمرینات قدرتی شامل به كارگیری وزنه های آزاد یا دستگاههای تمرینی برای تقویت عضلات خاص می باشد . یك دسته از تمرینات متمركز بر روی بازوها ، شانه و تنه را 2 تا 3 بار در هفته انجام دهید . بعنوان مثال با استفاده از دمبل های كوچك ، یك الی سه نوبت 10 تایی تمرینات چرخش بازو ، حركات پارویی عمودی و حركت به طرفین را انجام دهید . برای افزایش قدرت ، ابتدا به تدریج دفعات تكرار و سپس وزن دمبل ها را افزایش دهید . تمرینات مشابه برای قویتركردن عضلات لگن ، ران و عضلات پشت ساق پا بسیار مهم هستند. اگر چنین تمریناتی را انجام نداده اید ، یك برنامه آموزشی را از پزشك ، فیزیوتراپیست و یا مربی خود بخواهید . این راهنمایی مخصوصا» اگر دچار پوكی استخوان در ناحیه ستون فقرات باشید بسیار مهم است چرا كه در این حالت شما باید از بلند كردن اجسام سنگین اجتناب كنید.
حركات لذت بخش و مطمئن را انجام دهید
ورزش منظم می تواند خوش آیند ، نیرو بخش و بی خطر باش ، اگر شما از چند پیشنهاد ساده زیر پیروی كنید:
1-در شروع هر جلسه ، چند دقیقه با حركات ساده مثل قدم زدن آرام بدنتانرا گرم كنید .تمرینات كششی در پایان هر جلسهء تمرینی ، بدن شما را نرم و انعطاف پذیر نگه خواهد داشت .
2-تمرین با گامهای سریع ولی راحت : تنفس شما باید عمیق تر و تندتر از حالت عادی باشد ، اما باید توانایی حرف زدن را داشته باشید.
3-بسیاری از مردم وقتی به صورت منظم و با دیگران ورزش می كنند ، لذت بیشتری از تمرین برده و آن را آسانتر می یابند . به دوستتان ملحق شوید یا به یك گروه كه پیاده روی می كنند ، دوچرخه سواری می كنند و یا به باشگاه ورزشی بپیوندید.
4-اگر ترجیح می دهید در خانه ورزش كنید این كار را با وسایل ساكن ، همچون دوچرخه ثابت یا نوار گردان انجام دهید و این وسایل را در یك محل مناسب قرار دهید . گوش كردن به موزیك و تماشای تلویزیون هنگام ورزش می تواند ، تمرینات شما را لذت بخش تر كند.
5-اگر احساس فشار در قفسه سینه دارید و یا دچار سرگیجه ، ضعف ، تهوع و یا احساس شدت بیش از حد فعالیت شده اید ، تمرین را متوقف كرده و استراحت كنید اگر علایم ادامه یافتند از پزشك معالج خود كمك بگیرید .

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#37 Posted: 5 Apr 2012 18:05

ده عادت مفید برای ورزشکاران پرورش اندام
تربیت بدنی
ورزشکار پرورش اندام علاوه بر انجام تمرینات بدنسازی باید تغییرات مهمی در رفتار و نوع زندگی خود ایجاد کند. یک ورزشکار پرورش اندام هرگز نمی تواند فقط با ورزش کردن و انجام تمریناتی که مربی به او می گوید به اهداف خود برسد. او باید در مجموعه رفتار خود تغییراتی را بوجود آورد که در نهایت در کنار انجام تمرینات ورزشی باعث رسیدن او به آرمان هایش خواهد شد، به این موارد دقت کنید. پایداری و ثبات شما هرگز نمی توانید به اندازه های مورد نظر خود برسید مگر اینکه در اجرای برنامه ریزی خود استحکام و پایداری لازم را داشته باشید. به غیر از روزهایی که بطور جدی بیمار هستید نباید برنامه خود را کنار بگذارید. بنابراین همانند یک ساعت همیشه در حال اجرای برنامه خود باشید. انجام تمرینات با دقت
شعار بسیاری از شرکت ها این است که "کار را با دقت و هوش انجام بدهید، نه به سختی و زور". اگر آنرا برای پرورش اندام ترجمه کنیم خواهیم داشت "تمرینات خود را سخت تر و با دقت و هوش بیشتری انجام دهید".
در تمامی تمریناتی که انجام می دهید باید با دقت و فکر، خود را از حالت راحتی بیرون بیاورید و سعی کنید که به عضلات خود فشار بیشتری وارد کنید. از وارد کردن ضربه به عضلات پرهیزی کنید و همواره مراقب باشید که بیش از حد تمرین نکنید.

تنظیم زمانهای غذا خوردن
یک ورزشکار پرورش اندام برای بهره بردن هرچه بیشتر از غذا، باید بیش از سه وعده غذا در روز مصرف کند. بنابراین سعی کنید هر سه ساعت یک بار مواد مغذی مصرف کنید.

پروتئین کافی مصرف کنید
پروتئین از مهمترین عواملی است که ماهیچه و عضلات را ساخته، آنها را برای بدن شما پرورش می دهد. پیشنهاد می شود در هر وعده غذای کوچک (سه ساعت یکبار) حدود 30 -40 گرم پروتئین مصرف کنید. اگر این امکان وجود ندارد باید حداقل به ازای هر کیلو از وزن خود یک گرم پروتئین در روز مصرف کنید. یعنی اگر 75 کیلوگرم وزن دارید حداقل در روز 75 گرم پروتئین مصرف کنید.

خواب مناسب
هنگام خواب هورمونهایی در بدن تولید می شود که به رشد عضلات کمک می کنند. بنابراین اگر از خواب خود به هر دلیل بدزدید عملآ امکان پرورش عضلات خود را کم خواهید کرد. برای پرهیز از این موضوع حد اقل 8 تا 9 ساعت استراحت کنید و بخوابید.

نوشیدن آب
وجود آب کافی در بدن هم برای هضم غذا مفید است و هم برای ایجاد توانایی در انجام کارها و ورزشها. اگر به هر دلیل از خوردن آب صرف نظر می کنید بدانید که ناخواسته خود را ضعیفتر می کنید، پس اگر تشنه هستید آب بنوشید.

حرکات کششی
عضلات مختلف بدن توانایی ، حجم و قدرت متفاوتی دارند، شما باید بتوانید انعطاف همه آنها را بالا ببرید و اینکار با استفاده از حرکات کششی میسر است. هرگز فقط به حرکات وزنه ای قناعت نکنید.

مکمل های غذایی
هرگز فقط به مکمل های غذایی در برنامه خود اکتفا نکنید. این عقیده که مصرف آنها می تواند شما را از خورد و خوراک عادی بی نیاز کند کاملآ اشتباه است. میوه، سبزیجات، غذاهای معمولی خانگی را هرگز فراموش نکنید.

مراقب قلب و ریه خود باشید
چه در هنگام ورزش و چه غیر از آن به قلب خود توجه کافی داشته باشید و یکبار در ماه آنرا کنترل پزشکی کنید. اگر ریه های شما توانایی لازم برای رساندن هوا و اکسیژن به قسمتهای مختلف بدن را نداشته باشند در نهایت عضلات شما امکان فعالیت و رشد مناسب را نخواهند یافت. همواره دقت کنید که خوب، مناسب و عمیق نفس بکشید تا به نتایج دلخواه برسید. فراموش نکنید که شما تا ابد جوان نخواهید ماند پس باید از قلب و سایر قسمت های بدن خود به خوبی مراقبت کنید.

مغز و روح خود را باز و آزاد نگاه دارید
مثبت فکر کنید، خوشحال و سر زنده باشید و همواره سعی کنید از تجربیات جدید زندگی بیشترین بهره را ببرید. خود را از انجام ورزشهای گروهی بی بهره نکنید.

julien

کاربر

ارسالها: 1373

#38 Posted: 5 Apr 2012 18:06

خسته نباشی عزیزم خیلی تاپیک خوبی درست کردی

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#39 Posted: 5 Apr 2012 18:06

روشهای کوچک کردن شکم
تربیت بدنی
وسایلی نظیر شکمبندهای لاغری به تنهایی هیچ تاثیری در تناسب اندام شما ندارند همه ما دوست داریم شکمی صاف و کوچک داشته باشیم، شاید به همین دلیل هر سال هزینه های هنگفتی صرف تحقیقات در زمینه یافتن روش های جدید برای از بین بردن چربی های اطراف شکم می شود. در حال حاضر بیش از 200 مدل دستگاه مختلف برای کوچک کردن شکم وجود دارد، دستگاههای غلطکی، ضربه زننده، لرزاننده و ... . شعارهای تبلیغاتی تمام این دستگاهها ادعا می کنند که با استفاده از آنها می توانید شکم خود را کوچک کرده و به سایز مطلوب برسانید اگر فکر می کنید استفاده از این دستگاه ها به تنهایی برای کوچک کردن سایز اندام های مختلف بدن کافی است، سخت در اشتباهید. این قبیل وسایل تنها کمک ناچیزی برای رسیدن به هدف مورد نظر شما هستند. به منظور کوچک شدن شکم، لایه های چربی موجود در اطراف شکم باید از بین برود و از آنجا که این دستگا ههای ابتکاری قادر به انجام این کار نیستند، استفاده از آنها به تنهایی کافی نیست.
داشتن اطلاعات اولیه در مورد طرز کار عضلات اطراف شکم و این که چگونه بدن شما چربی را می سوزاند، قدم اول برای موفقیت در صاف کردن شکم و باریک کردن سایز دور کمرتان است.
به طور کلی عضله یا ماهیچه را می توان بافتی دانست که در هنگام حرکت منقبض می شود. همانطور که عضله هیچگاه به چربی تبدیل نمی شود، چربی نیز هیچگاه به عضله تبدیل نخواهد شد. اما اضافه وزن و چربی زیادی باعث کم شدن حجم عضله های شما و گاهی از بین رفتن تدریجی آنها می شود. در اکثر افرادی که پا به سن می گذارند این اتفاق ناخودآگاه می افتد.
بنابراین اگر هدف شما داشتن اندامی متناسب و شکمی صاف است، اولین قدم از بین بردن لایه های چربی موجود روی عضله های شکمتان است. در واقع به طور طبیعی شکم همه افراد صاف است اما در مواردی که با چربی اضافی پوشیده شده، به نظر بزرگ می رسد.
موثرترین روش برای کوچک کردن شکم ترکیبی است از حرکات ورزشی متمرکز روی شکم و کمر و نیز تلاش برای ثابت نگه داشتن قند خون. ثابت بودن میزان قند خون شما از چاق تر شدن و افزایش چربی های اضافی در بدنتان جلوگیری می کند و کمک می کند که بدن شما آسانتر بتواند چربی های اضافی را بسوزاند.
(1) باید یک سری حرکات ورزشی تصاعدی را شروع کنید. عضله های شکم عمدتا برای خم کردن و چرخاندن بالاتنه به جلو، عقب و یا طرفین مورد استفاده قرار می گیرند. هدف اصلی حرکاتی شبیه دراز و نشست که در اکثر دستگا ههای مخصوص کوچک کردن شکم انجام می شود، استفاده و فعال کردن از این عضلات است.
برای قوی کردن عضلات شکم حرکات زیر را به صورت ترکیبی انجام دهید :
- خم شدن به سمت جلو، عقب و پهلو
- چرخاندن کمر به حالت دورانی
عضله های شکم شما مانند همه عضلات بدن لازم است حداقل سه بار در هفته فعالیت داشته باشند. اگر می خواهید از پیشرفت کارتان مطمئن شوید هر بار ورزش ها را با جدیت بیشتری انجام دهید.
(2) سوخت و ساز بدنتان را با تمرینات کوتاه و سنگین شکم افزایش دهید. ورزش های شکم اگر درست انجام شوند به راحتی می توانند سوخت و ساز بدن شما را به مقدار زیادی افزایش دهند. این کار باعث می شود چربی اضافی در بدن شما مصرف شده و ذخیره نشود.در زیر مدت زمان لازم برای انجام حرکات تناوبی در هر نوع حرکت ورزشی اعم از : دوچرخه سواری، پیاده روی و شنا ذکر شده :
- 2 تا 5 دقیقه با حرکات آرام بدن خود را گرم کنید
- مدت 30 ثانیه حرکات سنگین تر را با حداکثر سرعت ممکن انجام دهید
- مدت 1 دقیقه حرکات ملایم تر انجام دهید. در واقع این زمان برای نفس گیری و شروع مجدد لازم است
حرکات فوق را به تناوب 6 الی 10 دقیقه تکرار کنید.
(3) ثابت نگهداشتن میزان قند خون کلید موفقیت است. زیرا همانطور که قبلا گفته شد مهمترین فاکتور در از دست دادن چربی اضافی بدن و جلوگیری از بازگشت آن است.
به منظور اینکه قند خونتان ثابت بماند باید به طور مداوم هر 3-2 ساعت یک بار بدنتان را تغذیه کنید. در این مرحله رمز کار این است که در هر وعده تنها همان مقدار غذایی که در آن لحظه نیاز دارید بخورید نه بیشتر. بدن شما در کل روز کالری مصرف می کند، پس چرا باید خود را مجبور کنید که تنها 2 یا 3 وعده در روز غذا بخورید ؟
به بدنتان سوخت مورد نیاز: میوه جات، غلات، سبزیجات، آجیل و پروتئین (ماهی،گوشت لخم، مرغ، تخم مرغ و ...) را برسانید.
اکثر مردم به اشتباه توجه زیادی به میزان چربی موجود در غذایشان می کنند. کالری کالری است، فرقی هم نمی کند که از چه مواد غذایی آمده باشد. اگر بیش از میزان لازم مصرف شود، در هر صورت در بدن شما تبدیل به چربی خواهد شد.
البته مسلما غذاهایی که می خوریم مهم هستند. اما وقتی چربی ها را می سوزانید تاثیر چندانی ندارند. پس تا جایی که ممکن است غذاهای سالم تر بخورید، در عین حال هیچ وقت فکر نکنید که خوردن یک چیزبرگر حتما به بدن شما چربی اضافه می کند.
(4) از یک مربی حرفه ای مشورت بگیرید و از او کمک بخواهید. مشکل اکثر ما این است که راجع به تغذیه صحیح و تمرینات ورزشی مفید برای رسیدن به سلامتی و تناسب اندام، اطلاعات کافی نداریم.
اگر بدون مربی ورزش می کنید، از خودتان سئوال کنید : " آیا از شرایط فعلی فیزیکی ام راضی هستم یا خیر؟ آیا پیشرفتی در این زمینه حاصل شده ؟ "
اگر جواب خیر است، بهتر است حتما با یک مربی ورزش حرفه ای مشاوره کنید. به اطلاعاتی که از مجلات مربوط به تناسب اندام دریافت می کنید بسنده نکنید. یک مربی حرفه ای به شما کمک می کند که در مدت زمانی خیلی کمتر از آنچه تصور می کنید به اهداف مورد نظرتان برای تناسب اندام دست یابید.
اگر برای داشتن اندامی متناسب، شکمی کوچک و کمری باریک، عزم خود را جزم کرده اید، پیشنهاد می کنم با 4 روش بالا کار خود را شروع کنید. این راهکارها به شما کمک می کند که سوخت و ساز بدن خود را افزایش دهید و چربی های اضافی را بسوزانید، نتیجه این کار احساس شادابی و سلامت به همراه داشتن ظاهری متناسب خواهد بود.

anna_nemati

کاربر

ارسالها: 4603

#40 Posted: 5 Apr 2012 18:07

نقش آب درافزایش وزن ورزشكاران
تربیت بدنی
شما بدون غذا چند هفته،بدون آب چند روز و بدون اکسیژن چند دقیقه میتوانید زنده بمانید،به عبارت دیگر بجز اکسیژن آب مهمترین عنصریست که در بدنمان داریم. بدن شما از70-55 درصد آب تشکیل شده و تقریباً 90-80 درصد خون را آب تشکیل می دهد.آب تقریباً در تمام روندهای حیاتی بدن دخیل است.کمبود آب میتواند به تغییرات ذهنی و فیزیکی منجر شود.آب نقش های زیر را ایفا میکند: با شستن سمومی که در طی زندگی عادی تولید میشود،بدن را پاک میکند. زندگی مفاصل را تأمین میکند. پوست را از خشکی محافظت می نماید. هیدراسیون احشاء داخلی را حفظ میکند. دمای بدن را کنترل مینماید. وقتی بدن گرم میشود،آب به شکل عرق از پوست دفع میگردد.این مساله خوب است چرا که عرق از پوست شما تبخیر میشود و بدن شما سرد میشود.در واقع یک Air-Conditioner در بدن شما وجود دارد ولی برای اینکه این سیستم به کار خود ادامه دهد،نیاز به جبران آب از دست رفته بدن دارید.اگر به اندازه کافی و در حد جبران عرق از دست رفته آب ننوشید،خون غلیظ شده و جریان خون کند میشود این امر باعث میگردد که فشار بروی قلب وارد شود.در صورتی که کمبود مایع زیاد باشد،بدن شما به اندازه کافی آب برای تولید عرق ندارد.در این نقطه درجه حرارت بدن میتواند تا حد خطرناکی بالا برود.
وجود اینکه یک فرد بزرگسال با چثه متوسط در روز حدود2 لیتر آب از دست میدهد،یک ورزشکار ممکن است در ظرف یک ساعت ورزش شدید قریب به 3 لیتر آب از دست بدهد.در صورتی که این مایعات از دست رفته جایگزین نشوند،ممکن است دهیدراسیون عارض گردد.
کم آبی یا دهیدراسیون یک اثر منفی و شدید روی کارایی ورزشی دارد.در واقع حتی هیدراسیون خفیف تا حد یک درصد کاهش وزن بدن می تواند با ایجاد سرگیجه،سردرد و زمان عکس العمل کندتر باشد و میتواند بر خطر گرمازدگی بیافزاید.
در صورت عدم درمان،دهیدراسیون بدتر میشود و میتواند کشنده باشد.مراقب علایم زودرس هشداردهنده در خودتان و هم تیمی ها باشیدتا از دهیدراسیون اجتناب شود.در صورتی که هر یک از این علائم را مشاهده کردید،به مربی خود اطلاع دهید یا مراقبت طبی فوری طلب کنید.
تشنگی
سوال اینست که آیا احساس تشنگی همیشه با آغار کم آبی همراه است؟پاسخ اینست،نه همیشه.در بسیاری موارد ورزش واقعاً واکنش تشنگی را مختل میکند.به هنگام ورزش شما مقدار زیادی آب را قبل از احساس تشنگی از دست می دهید و قبل از اینکه بطور کامل کم آبی شما جبران شود احساس تشنگی از بین میرود.بنابراین برای تأمین نیازتان به آب نمی توانید به حس تشنگی اکتفا کنید.به عنوان یک ورزشکار،لازم است که بطور آگاهانه بیش از آنچه که دوست دارید آب بنوشید،مصرف کنید،بویژه زمانی که در گرما ورزش میکنید.

میزان مصرف مایعات در ورزشكاران
بنا به همه دلایل فوق،ورزشکاران لازم است که آب یا سایر نوشابه ها را قبل،در طی و بعد از ورزش مصرف کنند.
قبل از ورزش:یک یا دو لیوان مایعات را دو ساعت قبل از مسابقه یا تمرین بیاشامید تا اطمینان حاصل کنید که بخوبی هیدراته شده اید.پانزده دقیقه قبل از شروع ورزش یک لیوان دیگر نیز بنوشید.
در طی ورزش:در طی ورزش برای جایگزینی مایعات از دست رفته و اجتناب از گرمای بیش از حد هر20- 15 دقیقه ،180-120 سی سی مایعات بنوشید،مایعات سرد بهتر است چرا که به سرعت جذب می شوند و حرارت مرکزی بدن را سریعتر پایین می آورند.
پس از ورزش:این نکته که پس از انجام ورزش به مصرف مایعات ادامه دهید حائز اهمیت است که جبران کم آبی بدن زمان میکیرد.برای اطمینان از اینکه به اندازه کافی آشامیده اید،خودتان را قبل و بعد ورزش توزین کنید.به ازای هر 5/0 کیلوگرم کاهش وزن حداقل 500 سی سی آب مصرف نمایید.این اشتباه را نکنید که وزن کاهش یافته در ورزش مربوط به چربی است،چرا که چربی بتدریج از دست میرود و در مقیاس چند روز،مشخص نخواهد شد.تقریباً تمام کاهش وزن طی ورزش از منشاً آب می باشد.

علائم و خطرات كم آبی در ورزشكاران
دهیدراسیون می تواند نسبتاً سریع عارض شود.ملی همچنین ممکن است ظرف چندین روز ورزش بدون نوشیدن مایعات کافی پدید آید.ورزشکارانی که هر روز یا دوبار در روز و بویژه در آب و هوای گرم و مرطوب بشدت ورزش میکنند ممکن است بازای ها 5/0 کیلوگرم وزنی که از دست می دهند آب نیاز داشته باشند تا تعادل آب آنها مجدداً اعاده شود.به طور معمول نباید در روز وزن شما کاهش یابد،حتی 2درصد کاهش وزن می تواند به کاهش کارآیی منجر شود و معرف دهیدراسیون خفیف باشد.
علاوه بر آب،برخی از ورزشکاران نیاز به جایگزینی الکترولیتهای سدیم و پتاسیم که در عرق از دست می روند،دارند.این امر بویژه در ورزشی که بیش از یک ساعت به طول انجامد صدق میکند.بسیاری از نوشابه های ورزشی حاوی غلظتهایی از الکترولیتها و کربوهیدراتها هستند که جذب آب را تشریع می نمایند.به علاوه الکترولیتهای موجود در نوشابه های ورزشی تشنگی را تحریک میکند،که باعث تحریک فرد به نوشیدن و جبران کم آبی میشود. نوشابه های ورزشی در ورزشکاران استقامتی و نیز افرادی که تا حد توان به طور روزانه تمرین می کنند،یا در چند مسابقه در یک روز شرکت میکنند یا دو جلسه تمرین در روز دارند بیشترین فایده را دارند.
در صورتی که ذائقه و بیزاری مانع نوشیدن مایعات مورد نیاز شماست،نوشابه را بر طریق سلیقه خود برگزینید.(انواع آبمیوه، آب ساده، آب معدنی،نوشابه های ورزشی،لیموناد)شما همچنین میتوانید از غذاهایی که آب زیادی دارند(مثل هندوانه،گوجه فرنگی،کاهو،سوپ)بیشتر استفاده کنید.با این حال آگاه باشید که نوشیدنیهای حاوی کافئین،نظیر قهوه و چای اثر متضادی دارند.کافئین نیاز بدن به ادرار کردن را افزایش میدهد و بنابراین باید در زمان اعاده مایعات از دست رفته،از مصرف آنها اجتناب نمود.به همین ترتیب مشروبات الکلی دارای اثر کاهنده آب بدن هستند.

مشكل چاقی و راه های كاهش وزن
یکی از مشکلات دنیای متمدن کنونی افزایش وزن در اثر کم تحرکی و غذاهای پر کالری غنی شده است بگونه ای که امروز در حدود 75 درصد جمعیت آمریکا و حدود 55 درصد جمعیت ایران دارای چنین مشکلی بوده و به دنبال روشهایی برای کاهش وزن هستند .
کاهش وزن و کم کردن توده چربی بدن به دو عامل زیر بستگی دارد
1. رژیم غذایی
2. ورزش

قلب
موتور هر انسان قلب اوست و باید در تمرینات ورزشی و بخصوص ورزش های سنگین و قدرتی به خوبی از آن مراقبت کرد .
ممکن است گاهی فردی درشت اندام دارای قلبی کوچک باشد و نیز امکان دارد فردی ریز اندام دارای قلبی بزرگ باشد . برای تقویت قلب و حجیم کردن آن برای کارایی بهتر و افزایش توان پمپاژ خون از طریق تمرینات علمی می توان بخوبی نتیجه گرفت . برای تحریک بهود عملکرد قلب در حین تمرین باید به دو نکته توجه کرد
1.آستانه تحریک قلب
2. استرس

این مسئله را با یک مثال ساده توضیح میدهیم . هنگامی فرضا فردی پیاده روی را به عنوان ورزش خود انتخاب می کند پس از مدت یک ماه باید مسافت و یا شدت حرکت خود را افزایش دهد تا تمریناتش موثر واقع شود . بنابراین اگر پس از سه ماه پیاده روی فرد به دو عامل فوق توجه نکند هرچند پیاده روی روزانه وی باعث سلامتی و استحکام مفصل و افزایش توانایی بدن خواهد بود اما تقویت و کیفیت عملکرد قلب به طور ثابت باقی می ماند بنابراین لازم است در چنین شرایطی پیاده روی به دوی سبک و در آینده به دوی حرفه ای تبدیل شود و در چنین شرایطی نیز به سرعت یا مسافت تمرین افزوده شود. ورزشکاران بدنسازی که بطور معمول با وزنه به تمرین می پردازند می باید به طور متناوب بر شدت وزنه یا ست های تمرینی بیفزایند و از میزان استراحت بین ست ها کم کنند تا علاوه بر واکنش تفکیکی و حجمی بدن شاهد افزایش شدت قلب و آستانه تحریک عضلانی خواهند بود
یکی از بهترین تست ها برای سنجش دقت تمرینی و رعایت اصول طب ورزشی و همچنین آگاهی و استفاده علمی از میزان تپش قلب آن است که ورزشکار سن خود را از عدد 220 کسر نماید و آنگاه با استفاده از عدد به دست آمده حداکثر مجاز ضربان قلب خود را بیابد . شایان ذکر است که برای زنان این عدد 230 می باشد .
بطورمثال سن فرد 22 سا ل میباشد. با استفاده از فرمول فوق می توان حدکثر ضربان قلب مجازفرد 22 ساله را به دست آورد220 - 22 = 198
عدد 198 حداکثر مجاز ضربان قلب یک فرد 22 ساله در دقیقه است که در صورتی که از این رقم تجاوز کند امکان بروز عارضه های قلبی و عروقی وجود خواهد داشت
البته باید توجه داشت که ضربان قلب در حالت عادی 72 ضربه در دقیقه می باشد که معمولا در زمان شروع تمرین افزایش پیدا کرده و تا مرزهای 180-190 میرسد و در دقایق پایانی تمرین به 76 ضربه در دقیقه بازخواهد گشت
بنابراین گرم کردن بدن پیش از تمرین و سرد کردن ملایم بدن پس از تمرین از مهمترین نکات برای سلامت قلب است

صفحه 4 از 32: « پیشین 1 2 3 4 5 ... 29 30 31 32 پسین »

ورزش /

مقالات ورزشی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا