صفحه 16 از 93: « پیشین 1 ... 15 16 17 ... 92 93 پسین »

London Olympics 2012 | رویداد مهم المپیک ۲۰۱۲ لندن

maryy

کاربر

ارسالها: 8967

#151 Posted: 16 Jul 2012 06:52

مدال‌آوران ایرانی المپیک؛ مسعود جوکار

مسعود جوکار در تنها حضور خود در المپیک مدال نقره گرفت
مسعود جوکار در خانواده ای هشت نفره به دنیا آمد. خانواده‌ای متشکل از سه پسر و سه دختر که در ملایر زندگی می کردند. هر سه برادر دوبنده کشتی پوشیدند. دو نفرشان در المپیک به روی تشک رفتند و یکی‌شان هم مدال المپیک را به گردن آویخت.
پدرشان کارمند آموزش و پروش بود و نخستین معلم برادرانی که یکی پس از دیگری پا به روی تشک مبارزه گذاشتند.

ابتدا منوچهر بود که حال و هوای کشتی را به خانه آورد. مسعود مصطفی جوکار نفر بعدی بود. در بیست سالگی در کرمان روی سکوی نایب قهرمانی وزن ۵۴ کیلوگرم ایران ایستاد و درخشش او در رده سنی بزرگسالان آغاز شد.
مسعود در ۵۸ کیلوگرم نیز در سال ۱۳۷۸ در فریدونکنار نایب قهرمان ایران شد. همان سال در قزوین به علیرضا دبیر باخت و مدال نقره جام تختی را به گردن آویخت.
یک سال بعد در همین رقابت‌ها روی سکوی سوم ایستاد.
مسعود جوکار در سال ۲۰۰۰ عضو تیم ملی ایران در رقابت های قهرمانی آسیا بود. سال بعد از آن در سفر به آمریکا و حضور در جام جهانی بالتیمور توانست دلشاد منصوروف ازبکستانی را شکست دهد.
در فینال جام تختی هم محمد طلایی را از پیش رو برداشت. آن سال وضعیت جسمانی و فنی مطلوبی داشت اما فرصت حضور در رقابت های جهانی ۲۰۰۱ صوفیه به او داده نشد.
در آذر ۱۳۸۰ در همدان بی آنکه وزنش را بکاهد، در ۶۳ کیلوگرم قهرمان ایران شد. سال ۲۰۰۲ نیز همچون قبل، نتوانست رضایت امیررضا خادم رییس فدراسیون و محمدحسن محبی سرمربی وقت تیم ملی را جلب کند.
مصاحبه‌های انتقادی جوکار درباره آنچه او احجاف در حق خودش می‌دانست به جایی نرسید. برای رقابت‌های جهانی تهران این فرصت به محمد طلایی داده شد تا مدال بگیرد.
به این ترتیب جوکار همچون سال قبل که از حیث کارنامه سالیانه، حرف اول این وزن در ایران را می زد از رقابت های جهانی باز ماند تا مسافر بازی‌های آسیایی بوسان شود.
در بوسان اتفاقی نادر رخ داد. او که رقیب اهل کره شمالی را شکست داده بود، به دستور مربیان به هتل رفت تا استراحت کند. با وجود اینکه دوست داشت در سالن بماند و کشتی‌ها را نگاه کند، اما کادر فنی تحت امر فدراسیون خادم، او را روانه هتل کردند.
خروج از سالن همان و حضور نادربیک قرقیزستانی بر روی تشک همان، دست کشتی گیر قرقیزستان بدون انجام مسابقه بالا رفت و جوکار در اوج آمادگی، بدون شکست از دور رقابت‌ها حذف شد.
همراهان تیم ملی در آن مسابقات کم نبودند. اما نکته عجیب آن بود که هیچ کس خود را مقصر نمی دانست و در جمع مسئولین فدراسیون کشتی، کسی از جوکار که به شدت متضرر شده بود، عذرخواهی نکرد.
در سال ۱۳۸۲ که دو دوره جام تختی برگزار شد، او در دومین جام تختی بالاتر از حمید محمدنژاد و مراد محمدی قهرمان جام تختی شد.
پیش از المپیک در رقابت‌های گزینشی به میزبانی براتیسلاوا حضور داشت. در رقابت‌های انتخابی هم که زنده از شبکه سوم تلویزیون ایران پخش می‌شد، بار دیگر مقابل مراد محمدی به برتری رسید. از سد بهنام طیبی، مهدی حسین رضایی و بیژن چنگیزی فر هم گذشت تا مسافر آتن شود.
رقابت جوکار با چنگیزی فر از زیباترین کشتی های انتخابی برای المپیک آتن بود.
المپیک ۲۰۰۴ آتن – نقره
مسعود جوکار در دور نخست مقابل شاهیت پریزرنی از آلبانی به برتری ۸-۰ رسید. همین آلبانیایی سال ۲۰۰۷ شگفتی ساز مسابقات جهانی باکو شد. او مراد رمضان‌اف از مقدونیه را که برنده مراد محمدی بود شکست داد و روی سکوی سوم ایستاد.
پریزرنی یک سال قبل از المپیک آتن، در مسابقات جهانی نیویورک مقابل گرگو وولر از مجارستان پیروز شد تا عارف عبدالله‌یف از آذربایجان، با وجود یک شکست از این گروه سه نفره حذف نشود و در پایان نیز مدال طلا را به گردن بیاویزد.
جوکار در دور دوم مقابل بسیک آسلانیشویلی از یونان قرار گرفت که گرجی تبار بود. او مقابل دیدگان تماشاگران خودی، ۳-۲ به نماینده ایران باخت.
هماورد بعدی جوکار، کنجی اینویی از ژاپن بود که در دیدار قبلی بر دمیر زاخاردینوف از ازبکستان فائق آمده بود. اما جوکار او را هم ۵-۴ برد و روانه فینال شد.

مسعود جوکار بعد از دوره قهرمانی، وارد حرفه مربیگری شد
از توانایی رقیب ژاپنی همین بس که خود در دیدار رده بندی مقابل واسیلی فدروشین اوکراینی به برتری رسید و روی سکوی سوم ایستاد.
جوکار در فینال با نتیجه ۴-۰ به میگوئل کوئینتانا (پلنگ هاوانا) باخت و مدال نقره المپیک آتن را به گردن آویخت.
پس از المپیک تا مدتها از وعده وعیدهای تحقق نیافته گله مند بود. پیگیری هایش به نتیجه نرسید و سرانجام در مصاحبه با شبکه خبر گفت: "از تمام آن وعده ها که مقابل دوربین های تلویزیونی داده شده بود، فقط همین عنوان کارمندی در پتروشیمی نصیبم شد".
پس از المپیک آتن
مسعود جوکار در ادامه دوران قهرمانی‌اش به وزن ۶۶ کیلوگرم صعود کرد. در جام جهانی ۲۰۰۶ ساری همراه با حسن طهماسبی نمایندگان تیم ملی ایران بودند. آنجا اوگور کادیر از ترکیه را به راحتی شکست داد اما در رده بندی مجازی رقابت ها، چون کادیر در تمام کشتی ها به روی تشک آمده بود در رده نخست قرار گرفت.
جوکار در مسابقات جهانی ۲۰۰۶ گوانگجو هم عضو تیم ملی ایران بود. اما مشهود بود که فرصت حضور در رقابت های جهانی، پنج سال دیر به او داده شده است.
مسعود جوکار ابتدا مقابل فرانسون گیبون از پالائو با ضربه فنی به پیروزی رسید اما در دور دوم با نتیجه ۶-۱ به لئونید اسپریدونف از قزاقستان باخت تا از دور رقابت ها حذف شود.
او که در بازی های آسیایی بوسان با بداقبالی و بدون شکست حذف شده بود، در بازی های آسیایی دوحه نیز ناباورانه به باتزوریگ از مغولستان باخت. پیش از آن بر لئون چاب از کامبوج غلبه کرده بود.
دوحه آخرین حضور او در ترکیب تیم ملی بود اما پس از آن نیز همچنان روی تشک مسابقات حضور داشت. جوکار در مجموع سال های قهرمانی اش، دو طلا، دو نقره و یک برنز از رقابت های جام تختی به گردن آویخت.
او حالا جامه مربیگری به تن کرده است. سرمربی تیم کشتی آزاد شهدای ملایر در لیگ برتر شد. در کمیته فنی تیم ملی جوانان حضور داشت و یکی از مربیان تیم بزرگسالان در جام تختی هم بود.
هدایت تیم بزرگسالان استان همدان در رقابت‌های قهرمانی کشور از دیگر سمت‌های او در عرصه مربیگری، طی همین مدت کوتاهی است که از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده است.
از نگاه کارشناسان کشتی، مسعود جوکار شم مربیگری خوبی دارد. به روز است و به کشتی روز جهان اشراف دارد. ضمن این که فنی بودن او، بر وزن و اعتبارش در وادی مربیگری می افزاید.
برادرش میثم که عضو تیم ملی ایران در المپیک پکن بود، همچنان در وزن ۸۴ کیلوگرم کشتی می گیرد اما فرصت حضور در دومین المپیک را از دست داد.

نه دسترسی به یار دارم
نه طاقت انتظار دارم
هر جور که از تو بر من آید
از گردش روزگار دارم

maryy

کاربر

ارسالها: 8967

#152 Posted: 16 Jul 2012 06:54

مدال‌آوران ایرانی المپیک؛ حسین توکلی

حسین توکلی در سیدنی، بعد از 32 سال ایران را صاحب مدال طلای وزنه‌برداری المپیک کرد
حسین توکلی یک سال پیش از انقلاب در شهرستان محمودآباد متولد شد، و در ۲۲ سالگی توانست ایران را پس از ۳۲ سال در رقابت های وزنه برداری المپیک صاحب مدال طلا کند.
پیش از او محمد نصیری در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی برای اولین و آخرین بار، روی سکوی نخست المپیک ایستاده بود.

در المپیک سیدنی شاهین نصیری‌نیا امید اول وزنه برداری ایران بود و وقتی ناگزیر شد از دور مسابقات کنار بکشد، به بقیه اوزان برای کسب مدال کمتر امیدی بود. حتی وقتی پیش از ظهر به وقت ایران، مجید وارث در رادیو خبر قهرمانی او را اعلام کرد، برای شنوندگانی که اکثر آنها حتی نام توکلی را هم نشنیده بودند باورش سخت بود.
توکلی پس از کسب طلا در ۱۰۵ کیلوگرم، از سکوی قهرمانی بالا نرفت. بلکه با پرواز و پرش جفت، روی آن ایستاد. روزنامه ای که در دهکده بازی ها توزیع می شد، تیتر زد: هرکول جدید از ایران ظهور کرد.
اولین عنوان مهم توکلی، قهرمانی جوانان آسیا بود که سال ۱۹۹۸ در چین رقم خورد. او یکی از درخشان ترین چهره ها در جمع نسل طلایی شاگردان یوردان گئورگی ایوانف بود.
ایوانف با از بین بردن رکود طولانی مدت وزنه برداری ایران، جمعی از جوانان نیرومند و جویای نام را به وزنه برداری جهان معرفی کرد.
توکلی پیش از المپیک، در مسابقات قهرمانی آسیا به میزبانی ووهان چین در دسته ۱۰۵ کیلو به روی تخته رفت. در یک ضرب با اختلاف ۱۲.۵ کیلوگرم از رقیب چینی عقب افتاد. جبران چنین فاصله ای در دوضرب بعید بود.
اما نماینده ۲۱ ساله ایران با مهار وزنه ۲۲۵.۵ کیلوگرمی، ضمن کسب مدال طلای دوضرب در مجموع نیز به رکورد ۴۰۰ کیلو و پانصد گرم رسید تا با پنج و نیم کیلو فاصله از رقیب چینی، طلای مجموع را نیز به گردن بیاویزد.
المپیک سیدنی – طلا
از آسیایی ۱۹۹۹ تا المپیک ۲۰۰۰، پیشرفت چشمگیری در عملکرد توکلی رخ داد. خصوصا در یک ضرب که در اردوی طاقت فرسای تیم ملی به میزان قابل ملاحظه ای بر رکورد شخصی اش افزوده بود.

حسین توکلی در 26 سالگی از وزنه‌ زدن کناره‌گیری کرد و وارد حرفه مربیگری شد
او در یک ضرب با ۱۹۰ کیلو آغاز کرد. وزنه درخواستی را با موفقیت بالای سر برد. اما ۱۹۵ کیلو را انداخت و بار سوم نیز مقابل این وزنه سنگین، ناموفق ماند.
۱۹۰ کیلو را سعید سیف اسد از قطر که اصلیت بلغاری داشت و قبلا آنگل پوپوف نامیده می شد نیز بالای سر برد. یوگنی چیگیشف از روسیه، آلکساندر براتان از مولداوی و دنیس گاتفرید اوکراینی نیز ۱۹۰ کیلوگرم را مهار کردند. وزن بدن همه اینها از چند گرم تا چندصد گرم، سبک تر از توکلی بود.
اما در حرکت یک ضرب این دسته ایگور رازورنف از اوکراین با ۱۹۲.۵ کیلوگرم بهترین حدنصاب را به جا گذاشت.
رکوردهای برابر در یکضرب باعث شد رقابت در دوضرب فوق العاده حساس تر از قبل و به همان نسبت غیر قابل پیش بینی باشد.
توکلی با ۲۳۰ کیلو آغاز کرد و باز هم انتخاب نخست خود را با موفقیت به انجام رساند. همین وزنه را آلن ساگایف از بلغارستان بالای سر برد. دنیس گاتفرید نیز انتخاب نخستش ۲۳۰ کیلو بود که سه بار پیاپی در برابر این وزنه ناموفق ماند تا از دور مسابقات حذف شود.
غیر از توکلی و ساگایف، فقط سیف اسد قطری بود که توانست در دومین حرکت این وزنه را بالای سر ببرد. انتخاب رازورنف ۲۳۲.۵ کیلوگرم بود که دوبار پیاپی انداخت تا او نیز از جمع مدعیان خارج شود.
حسین توکلی
"نخستین مدال کاروان ایران در سیدنی را گرفتم. نمی‌دانم چرا با من این طور رفتار شد. به هر سه مدال‌آور دیگر (رضازاده و دبیر - طلا، ساعی- برنز) نشان شجاعت دادند، اما نفهمیدم که چرا این نشان به من تعلق نگرفت؟"
توکلی برای بار دوم ۲۳۵ کیلو را درخواست کرد که آن را انداخت. او وقتی برای مرتبه سوم روی تخته آمد، طبق معمول منتظر ماند تا زنگ ۳۰ ثانیه به صدا دربیاید. سپس نگاهش را از روی تایمر برداشت و به نقطه ای تاریک در روبرو و پشت سر میز داوران دوخت. دست ها را دور هالتر گره کرد و چشم هایش را گرد، وزنه را به روی سینه‌اش کشید.
توکلی با موفقیت ایستاد. مدال المپیک روی شانه هایش بود. حالا باید آن را بر فراز دستانش بلند می کرد. قیچی بی نقصی زد و به نبردی سرسختانه با قانون جاذبه زمین شتافت. هالتر حالا با صفحه های قرمز رنگش روی دست های او بود.
فریاد شعف و بهت توکلی، احساسی مشترک در جمع کارشناسان این رشته ورزشی ایجاد کرد. کسی گمان نمی برد این جوان گمنام ایرانی در آستانه کسب مدال طلای المپیک قرار بگیرد.
شوک بزرگی به دو رقیب بلغاری وارد شد که یکی نماینده بلغارستان بود و دیگری عضو تیم قطر، هنوز اما زانو نزده بودند. نماینده قطر ۲۳۵ را انداخت. ساگایف گرچه ۲۳۵ را زد اما چون در یکضرب عقب افتاده بود، باید ۲۳۷.۵ را هم مهار می‌کرد. وزنه بزرگی که علامت نزدن بود.
مدال طلا با ۴۲۵ کیلوگرم نصیب حسین توکلی از ایران شد. ساگایف نقره گرفت و اسد سیف نیز روی سکوی سوم ایستاد تا تک مدال کاروان ورزش قطر در المپیک سیدنی را به گردن بیاویزد.
مدالی که "نادیده" گرفته شد
"نخستین مدال کاروان ایران در سیدنی را گرفتم. نمی‌دانم چرا با من این طور رفتار شد. به هر سه مدال‌آور دیگر (رضازاده و دبیر - طلا، ساعی- برنز) نشان شجاعت دادند، اما نفهمیدم که چرا این نشان به من تعلق نگرفت؟‌"
آیا عیار مدال‌ آنها بالا بود و عیار مدال من پایین‌؟ آیا باید حرف‌های خیلی جالب‌تر می‌زدم تا مورد توجه مدیران قرار بگیرم؟ مانورها بر روی رضازاده بود. جوایز به او تعلق می گرفت. فقط او بود که همه جا دعوت می‌شد."
این اعتراض حسین توکلی است که در مصاحبه هایش با رسانه ها مطرح می شود. این پرسش بسیاری از علاقمندان ورزش هم هست که چرا پس از سیدنی، از مسئولین عالیرتبه گرفته تا صداوسیما، رسانه های نوشتاری و حتی اقبال عمومی، گویی فقط آن یکی حسین را قهرمان المپیک می دانستند و طلای توکلی در سایه طلای رضازاده ماند.
سال ۲۰۰۲ در بازی های آسیایی بوسان، سیف اسد قطری روی سکوی نخست قرار گرفت. رقیب چینی که سه سال قبل در خانه به توکلی باخته بود، این بار هم نقره گرفت و مدال برنز نصیب قهرمان المپیک سیدنی شد.
توکلی در بوسان با ۱۸۰ کیلوگرم در یک ضرب و ۲۲۰ کیلوگرم در دوضرب به کار خود خاتمه داد. سیف اسد آنجا ۱۷.۵ کیلوگرم از رقیب مازندرانی‌اش پیش افتاد.
در مسابقات جهانی ۲۰۰۳ ونکوور وقتی مسئولین وقت فدراسیون و مربیان تیم ملی نام او را در گروه ب قرار دادند، تصمیم گرفت در رقابت ها شرکت نکند و مانند رقابت های جهانی ۲۰۰۱ آنتالیا، حاشیه های درون اردویی باعث شد یک مدال جهانی را از کف بدهد.
سال ۲۰۰۴ در قزاقستان و رقابت های قهرمانی آسیا، در یک ضرب با ۱۸۰ کیلوگرم از دیمیتری فلوروف پیشی گرفت و به مدال طلا رسید. اما در دوضرب و مجموع به ترتیب با حدنصاب های ۲۱۰ و ۳۹۰ کیلوگرم روی سکوی نایب قهرمانی ایستاد.
حسین توکلی
"چرا قزاقستان که به خاطر دوپینگ محروم بود، زود بخشیده شد ولی ما یک وزنه‌بردار که شانس مدال را دارد، هزار مشکل برایش به وجود می‌آوریم. من به علی حسینی گفته بودم که دنبال رکوردزنی نباش اما رکوردهای دنیا را زد. همه تبریک می‌گفتند اما من به او تسلیت گفتم. زیرا می دانستم مشکلات زیادی برایش به وجود خواهند آورد"
تشدید مصدومیت و از طرفی آغاز دوران افول وزنه برداری ایران، مانع از ادامه دوران قهرمانی اش شد. حسین توکلی در ۲۶ سالگی، ناگزیر از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد.
دوران مربیگری و جدایی از رضازاده
مدتی سرمربیگری تیم های نوجوانان و جوانان ایران را برعهده داشت و با این تیم ها به نتایج خوبی دست پیدا کرد. سال ۱۳۸۶ با تیم نوجوانان در رقابت های قهرمانی آسیا به میزبانی اردن با صندوقچه ای از طلا به عنوان قهرمانی رسید.
تیم اعزامی به اردن و سپس تیمی که با هدایت او در کلمبیا حضور داشت، پایه های تیم ملی کنونی ایران را شکل می دهند.
توکلی در این باره می گوید: "وقتی در اردن چندین طلا کسب کردیم، عده ای به طعنه گفتند اگر راننده تیمتان را هم می بردید طلا می گرفت. این بیشترین مدال در تاریخ وزنه برداری ایران بود که خوشبختانه زمان مربیگری من به دست آمد. خوشحالم بسیاری از ملی پوشان امروز از شاگردان من هستند و همین امر، راضی ام می کند."
پس از موفقیت نوجوانان در اردن، تیم جوانان هم یک سال بعد با مربیگری توکلی در رقابت های جوانان جهان در کلمبیا به عنوان سومی دست پیدا کرد. جورج زالای و قاسمی هم کنارش بودند.
در کلمبیا، تیمی که دو نفر را حذف شده می دید، با ۶ نفر عنوان سوم را کسب کرد و در چهار وزن مدال گرفت. همه وزنه‌بردارانش هم در گروه A وزنه ‌زدند.
گرچه بعدا اتفاقاتی رخ داد که مانع از تداوم مربیگری توکلی در تیم ملی شد.
او پیش از برگزاری رقابت های جهانی ۲۰۱۱ پاریس گفت: "چرا برخواه، فلاحتی نژاد، آذری، پانزوان و بقیه از وزنه برداری کنار هستند؟ در فدراسیون آنقدر اختلاف سلیقه بالاست که نمی شود کار کرد. البته مسئولان فدراسیون با پنهان شدن پشت مدال ها، عنوان می کنند که همه چیز آرام است."
اما چرا توکلی حاضر به ادامه همکاری با حسین رضازاده دوست و هم تیمی سابق خود نشد؟ او در این باره به خبرگزاری مهر گفت: "از رضازاده خواستم شرح وظایف مرا در تیم ملی مشخص کند. او نگفت قرار است در چه سمتی مشغول به کار شوم. اما در تلویزیون گفت از من تقاضای همکاری کرده و من نپذیرفته ام. فکر می کنم این گونه حرف زدن یعنی عوامفریبی."
او همزمان از فدراسیون های وزنه برداری کویت، عراق و استرالیا پیشنهاد همکاری داشت. سرانجام نیز مذاکرات او با عمان به نتیجه رسید و سرمربیگری تیم ملی بزرگسالان عمان را پذیرفت.
توکلی همواره با صراحت صحبت می کند. نه در تمجید و نه در انتقاد، ملاحظه کار نیست و آنچه به زعم او صحیح است را به زبان می آورد. حتی وقتی کشمکش لفظی بین رضازاده و او بالا گرفت، در سایت خبرآنلاین گفت: "رضازاده مواظب حرف زدنش باشد، نمی‌خواهم مسایل اتفاق افتاده در اردوها را بازگو کنم."

حسین توکلی با وجود موفقیت در هدایت تیم‌های پایه‌ای وزنه‌برداری ایران، به دلیل اختلاف با رضازاده از مربیگری تیم‌های ملی کناره‌گیری کرد
رضازاده علت کنار گذاشتن توکلی از کادر فنی تیم‌های ملی را علاقمندی او به بازی‌های کامپیوتری در اردوی تیم‌ ملی عنوان کرده بود.
توکلی اما در پاسخ گفت در دوران قهرمانی مدالش زیر سایه مدال رضازاده قرار گرفت. حالا نیز رضازاده قصد دارد موفقیت هایی که او به عنوان سرمربی تیم های پایه ای کسب کرده را به نام خود مصادره کند.
توکلی با کودکانه دانستن بحث بازی های کامپیوتری، به سایت خبرآنلاین گفت: " در اردو در این سال‌ها اتفاق‌هایی می‌افتاد که گفتن آنها شرم‌آور است. اما نیازی به مطرح کردن آنها نیست. حالا چه فرقی می‌کند که من با شاگردانم پینگ پنگ بازی کنم یا پلی استیشن؟ این چه نقطه منفی برای من است؟"
حسین توکلی در ماجرای سعید علی حسینی نیز به حمایت از وزنه بردار جوان اردبیلی برخاست. توکلی می گفت: "چرا قزاقستان که به خاطر دوپینگ محروم بود، زود بخشیده شد ولی ما یک وزنه‌بردار که شانس مدال را دارد، هزار مشکل برایش به وجود می‌آوریم. من به علی حسینی گفته بودم که دنبال رکوردزنی نباش اما رکوردهای دنیا را زد. همه تبریک می‌گفتند اما من به او تسلیت گفتم. زیرا می دانستم مشکلات زیادی برایش به وجود خواهند آورد."
حسین توکلی بعدا با اعلام این که دیگر قصد ندارد فعالیتی به عنوان مربی در وزنه برداری ایران داشته باشد، نسبت به آنچه "خودمحوری رضازاده" عنوان می کرد، هشدار داد و گفت: "من و رضازاده که از آسمان نیامده‌ایم. ما هم زمینی بودیم و به این نتایج رسیدیم. دیگران هم می‌توانند. اگر قرار است همه کارها را رضازاده انجام دهد و همه جا بنویسند رضازاده، خب بقیه را بریزند بیرون دیگر. همین کاری که الان کرده‌اند!"
پیش بینی او درباره تداوم موفقیت ها درست بود. بهداد سلیمی توانست در مسابقات جهانی پاریس، ضمن دفاع از عنوان قهرمانی جهان، رکورد یک صرب جهان که در اختیار حسین رضازاده بود را فرو بریزد.

نه دسترسی به یار دارم
نه طاقت انتظار دارم
هر جور که از تو بر من آید
از گردش روزگار دارم

maryy

کاربر

ارسالها: 8967

#153 Posted: 16 Jul 2012 06:56

مدال آوران ایرانی المپیک؛ هادی ساعی

هادی ساعی با دو طلا و یک برنز، پر افتخار ترین ورزشکار تاریخ المپیک ایران است.
هادی ساعی با دو مدال طلا و یک برنز، پر افتخارترین ورزشکار ایران در تاریخ بازی های المپیک است. او همچنین نخستین ورزشکار ایرانی بود که در رشته هایی غیر از کشتی آزاد، کشتی فرنگی و وزنه برداری، ایران را صاحب مدال المپیک کرد.
هادی ساعی بیست و یکم خرداد ۱۳۵۵ در ری متولد شد.

پدر و مادرش اما اهل روستای بنه کهل از توابع شهرستان بستان آباد در استان آذربایجان شرقی هستند. غیر از پسرشان هادی، دخترشان مهروز نیز عضو تیم ملی تکواندوی بانوان بود و مدال برنز وزن 72 کیلوگرم بازی های آسیایی دوحه را به گردن آویخت.
اولین عنوان ورزشی مهم هادی سال 1995 در نوزده سالگی و رقابتهای ارتش های جهان رقم خورد که مدال نقره گرفت. سال بعدش هم در کرواسی روی سکوی سوم این رقابت ها ایستاد.
سال 1997 در بیست و یک سالگی با قهرمانی در رقابت های غرب آسیا، جایگاه خود را در تیم ملی ایران تثبیت کرد. او هوگوی تیم ملی را تا 11 سال بعدی حفظ کرد.
هادی ساعی غیر از سه مدالی که در سه المپیک پیاپی گرفت، طی دوران قهرمانی اش تمام افتخارات ممکن در عرصه ورزش را نیز نصیب خود کرد.
او در حالی به نخستین المپیک دوران قهرمانی اش اعزام شد که هم سابقه قهرمانی جهان در ادمونتون را داشت و هم جام جهانی در آلمان را. ضمن آنکه در رقابت های گزینشی سیدنی روی سکوی نخست ایستاده بود.
کره ای ها وقتی دیدند او با چه تسلطی کیم بیونگ اوک را در ادمونتون از پیش رو برداشت، برای المپیک سیدنی، نماینده دیگری را به مصاف ساعی فرستادند.
شرح افتخارات ساعی در بازی های المپیک در ادامه آمده است.
2000 سیدنی – برنز
در وزن 68 کیلوگرم از نخستین دوره ای که ورزش تکواندو به صورت رسمی در جدول بازی های المپیک گنجانده شده بود، ابتدا "هسو چی هونگ" از تایوان را 5-2 مغلوب کرد.
در گام بعدی 3-0 مقابل الخاندرو هرناندو از آرژانتین به برتری رسید. در نیمه نهایی اما در برابر سین جون سیک از کره جنوبی با نتیجه 5-3 شکست خورد.
گرچه همین کره ای در فینال مقابل استیون لوپز آمریکایی شکست خورد و روی سکوی دوم ایستاد.
لوپز نیز مثل ساعی، پس از سیدنی در دو المپیک بعدی هم حاضر بود و جالب آن که مانند او، دو طلا و یک برنز را به گردن آویخت.
ساعی در سیدنی برای ایستادن بر روی سکوی سوم، ابتدا در دیداری نفسگیر با نتیجه 6-5 از سد کارلو ماسیمینو از استرالیا گذشت. سپس در مبارزه برای تصاحب مدال برنز، با حساب 4-2 بر تونکای گالیکسان نماینده اتریش چیره شد.
2004 آتن – طلا

در دور اول مقابل رقیب سختکوش ایتالیایی اش کارلو مولفتا، با ضربه ای استثنایی و تمام کننده به برتری رسید.
ساعی پس از آنکه به سلامت از گام نخست عبور کرد، مبارزه دومش هم پایاپای بود و نفسگیر. این بار دیگو سیلوا از برزیل را 8-6 شکست داد.
سونگ میونگ از کره جنوبی هماورد او در مرحله نیمه نهایی بود. باز مانند المپیک قبلی باید برای رسیدن به فینال، در برابر نماینده کره قرار می گرفت. این مسابقه نیز روندی برابر داشت و با نتیجه 9-9 اما برتری ساعی به پایان رسید.
هوانگ هسوئینگ از تایوان در فینال سه امتیاز از ساعی گرفت اما چهار امتیاز از دست داد تا مدال طلای 68 کیلوگرم المپیک آتن نصیب نماینده ایران شود.
2008 پکن – طلا
پس از مدتها کشمکش و جنجال رسانه ای درباره انتخاب فرد برتر 80 کیلوگرم، سرانجام رضا مهماندوست سرمربی تیم ملی تصمیم گرفت هادی ساعی را به جای یوسف کرمی که در آن مقطع گفته می شد آماده تر است، راهی رقابت های المپیک پکن کند.
کرمی در بازی های آسیایی دوحه طلا گرفته بود اما ساعی برنز. از طرفی ساعی در مسابقات جهانی سال 2007 به تکواندوکار افغانستان باخت.
او در آن رقابت ها پس از پيروزی بر حريفانی از مجارستان، انگلستان، پورتوريكو و كانادا، در نيمه نهايی و با نمایشی پرانتقاد در راند طلايی نتيجه را به نثار احمد بهاوی حريف افغانستانی اش واگذار كرد.
در المپیک اما ساعی پاسخ اعتماد مربیان تیم ملی را داد. ابتدا 7-0 دیپاک بیستا از نپال را مغلوب کرد. سپس در دیداری دشوار، 3-2 مقابل رقیب چینی پیروز شد.
رشاد احمدوف از آذربایجان رقیب ساعی در گام سوم و مرحله نیمه نهایی بود که او نیز 4-1 شکست خورد تا ساعی برای دومین بار، گام به فینال المپیک بگذارد.
مائورو سارمینتو از ایتالیا رقیب فینالیست ساعی بود. تکواندوکار ایرانی در مبارزه ای هوشیارانه و کم اشتباه، 6-4 از سد او عبور کرد تا مجدداً روی سکوی نخست المیک بایستد.
او پس از کسب عنوان قهرمانی گفت: "فینال بسیارسخت بود. در این وزن برای اولین بار در چنین مسابقات سطح بالایی شرکت می کردم و زمانی که سه امتیاز عقب بودم رو به بازی احساسی نیاوردم. می دانستم که وقت جبران دارم و تمام تجربه شانزده ساله ‌ام را جمع کردم و بدون اشتباه مبارزه کردم."
این طلا در شرایطی کسب شد که او همزمان نماینده شورای شهر تهران هم بود و همچنان هست.
ساعی آبان ۱۳۸8 پس از انجام مسابقه ای نمادین با امید غلامزاده در خانه تکواندو، چهار گوشه شیاپ چانگ را بوسید و به‌طور رسمی از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد.
او به عنوان مدیر فنی تیم ملی تکواندو برای حضور در المپیک لندن انتخاب شده و برای چهارمین دوره پیاپی این رقابت ها را تجربه خواهد کرد. این بار اما مسئولیتش نه رقابت با حریفان، بلکه هدایت ملی پوشان است.
ساعی جای استادش رضا مهماندوست را گرفته است. کسی که سال قبل در کره جنوبی، نوار قهرمانی 40 ساله تیم میزبان در رقابت های جهانی را قطع کرد و خود نیز از سوی فدراسیون جهانی به عنوان برترین مربی دنیا انتخاب شد.
مهماندوست اما با تصمیم رییس فدراسیون تکواندوی ایران جای خود را به ساعی داد. او در مصاحبه ای به سایت خبرآنلاین گفت:
"هادی ساعی مدام پشت سر من حرف می زد. حالا که لقمه آماده هست آمده‌اند تا بخورند. از هادی دلگیرم چون حرمت مربی‌اش را نگه نداشت. منی که این همه به پای او نشستم و بزرگترین قمار زندگی‌ام را با انتخابش برای المپیک پکن انجام دادم. روزی که به حریف افغانی باخت، تمام شده بود و می‌شد بایگانی‌اش کرد اما من ریسک کردم. همه از رییس گرفته تا دبیر فدراسیون مخالف بودند و می‌گفتند هادی نمی‌تواند مبارزه کند. ولی من پای او ایستادم."
ساعی پاسخ مستقیمی به مهماندوست نداد اما در پی برکناری او به ایسنا گفت: " خاصيت ورزش اين است و اين طور نيست كه يک سرمربی هميشه روی يک تيم حضور داشته باشد. در همه جای جهان اين جابه‌جايی‌ها وجود دارد. اين هم جزئی از ورزش ايران است"

نه دسترسی به یار دارم
نه طاقت انتظار دارم
هر جور که از تو بر من آید
از گردش روزگار دارم

maryy

کاربر

ارسالها: 8967

#154 Posted: 16 Jul 2012 06:57

مدال آوران ایرانی المپیک؛ یوسف کرمی

یوسف کرمی در نقاط مختلف دنیا القابی مختلفی دارد؛ در نروژ به تانک معروف است، فرانسوی ها او را "آدم فضایی"، کره ای ها امپراتور تکنیک و آلمانی ها هم او را اعجوبه صدا می کنند.
او تنها عضو کاروان ورزش ایران در المپیک ۲۰۱۲ لندن است که سابقه کسب مدال از بازی های المپیک را دارد. غیر از یوسف کرمی، بقیه المپینهای ایرانی، همگی از دنیای قهرمانی خداحافظی کرده اند.
یوسف ۲۹ ساله است و متولد شهرستان میانه در آذربایجان‌شرقی. هفتمین فرزند خانواده است. سال ۱۳۷۱ تکواندوکار شده و اولین عنوانش قهرمانی در رقابت های نوجوانان استان آذربایجان شرقی. یوسف اولین ایرانی است که طلای نوجوانان جهان در تکواندو را به گردن آویخته.

"چهارم دبستان رفتم کلاس تکواندو، قبل از آن به همه می گفتم من تیمسارم و دعوا می کردم. مادرم می آمد مدرسه تا از طرف من معذرت خواهی کند. ولی بعد از این که رفتم باشگاه دیگر دعوا نکردم."
از سال ۱۳۷۸ به عضویت تیم ملی بزرگسالان درآمد و حالا سیزدهمین سال عضویتش در تیم ملی را سپری می کند. از حسین اکرمی ، غلامحسن ذوالقدر، کریمی ، مجید افلاکی و دکتر بهرامی به عنوان افرادی نام می برد که در کسب موفقیت های او سهیم بوده اند.
یوسف درباره القابی که تیم ها و رقبای خارجی روی او گذاشته اند می گوید: "در نروژ به من می گویند تانک، فرانسوی ها عنوان "آدم فضایی" روی من گذاشته اند، کره ای ها می گویند امپراتور تکنیک، آلمانی ها نیز مرا اعجوبه صدا می کنند. دوست دارم در داخل ایران هم روزی اسطوره تکواندو بشوم."
شاید قهرمانی او در المپیک لندن همین لقب دلخواه را نیز در ایران برایش به ارمغان بیاورد.
یوسف پس از قهرمانی در بازی های آسیایی دوحه، با کسب مدال طلای بازی های گوانگجو اولین تکواندو کاری بود که توانست دو مدال طلای متوالی از بازی‌های آسیایی را نصیب خود کند.
قبل از المپیک آتن، در بازی های آسیایی بوسان به دلیل شکست در اولین بازی از دور رقابت ها حذف شد. حریفش قهرمان المپیک سیدنی بود و مربیان تیم ملی عقیده داشتند به دلیل میزبانی، کره ای ها نماینده ایران را از دستیابی به طلا محروم کرده اند.
به رغم این ناکامی، یوسف با سوابقی درخشان پا به رقابت های المپیک ۲۰۰۴ آتن گذاشت.
المپیک آتن – برنز
با چنین سوابق درخشانی او در وزن ۸۰ کیلوگرم رقابت های المپیک آتن به روی شیاپ چانگ رفت. ابتدا ۱۶-۱۲ رقیب تایلندی اش را از پیش رو برداشت. سپس ۱۳-۹ بر دانیل ترنتون استرالیایی و دارنده مدال برنز ۱۹۹۹ جهان در ادمونتون چیره شد.
در گام بعدی و مرحله نیمه نهایی مقابل استیون لوپز از آمریکا که از شاخص ترین تکواندوکاران تاریخ این رشته ورزشی است، با نتیجه ۷-۶ شکست خورد.
او درباره این مسابقه گفته است:"بعد از شکست و برای بازی با حریف تونسی ام هم ده دقیقه توی آب یخ قرار گرفتم تا بدنم به حالت اولیه برگردد. نه جلوی امریکایی، بلکه جلوی هیچ حریفی ۵۰ درصد توانم را هم نتوانستم ارائه کنم. به لحاظ بدنی آماده بودم اما شرایط روحی ام مساعد نبود. شب مسابقه حالم خوب بود، ولی صبح که رفتم سالن احساس خوبی نداشتم، اصلاً دوست نداشتم بازی کنم. نه استرس داشتم نه از حریف می ترسیدم و نه جوگیر شده بودم، اما نشد که نشد."
یوسف پس از ۱۰ دقیقه نشستن در حوضچه آب یخ، در گروه بازنده ها با نتیجه ۱۲-۴ بر جلیل محمد امینه از تونس پیروز شد و برای ایستادن روی سکوی سوم، رشاد احمدوف از جمهوری آذربایجان را در مصافی فوق العاده دشوار و نفسگیر با نتیجه ۹-۸ مغلوب کرد.
وقتی از آتن برگشت، یکی از سایت های دولتی در مصاحبه ای که از او منتشر کرده بود، نوشت: "وقتی به حریف آمریکایی ات لگد می زدی، احساس می کردیم لگد محکمی به دهان استکبار جهانی می کوبی."
کرمی اما در همان مصاحبه پاسخ داد: "نه، ببینید مسابقه ورزشی طوری است که برای ما فرقی نمی کند حریف از کجاست. وقتی جلوش می ایستیم باید هر چی در توان داریم رو کنیم. اون هم مثل بقیه حریف هایم بود، باهاش مبارزه کردم."
انتخابی المپیک پکن

پس از المپیک آتن، کرمی از جمله ورزشکارانی بود که نسبت به آنچه تبعیض در اهدای جوایز به مدال آوران می دانست، معترض بود. او در این باره گفت: "در استان آذربایجان شرقی کسی نه قبل از انقلاب و نه بعد از آن نتوانسته این قدر مدال بیاورد. پرافتخارترین ورزشکار استان هستم. اما تا حالا یک بار هم نشده که فقط به خاطر تجلیل از من در استان مراسم بگیرند. در حالی که در استان اردبیل برای رضازاده همه کار کردند. با این حال در استان خودم به من حتی نگفتند دستت درد نکنه."
او در مسابقات جهانی ۲۰۰۵ مادرید پس از نمایندگان کره جنوبی و اسپانیا روی سکوی سوم وزن ۸۴ کیلوگرم ایستاد.
سال ۲۰۰۷ در همین وزن با غلبه بر اسماعیل موسایف از روسیه موفق شد در بانکوک روی سکوی نخست دانشجویان جهان بایستد. دو دوره پیاپی هم فاتح بازی های آسیایی شد تا ناکامی بوسان را جبران کند.
برای المپیک پکن، انتخاب فرد برتر بین او و هادی ساعی حاشیه ساز و جنجالی شده بود. در مسابقه انتخابی، هر کدام با یک برد و یک باخت داشتند. در حالی که قرار بود سه مصاف نهایی نیز در خانه‌ تکواندو برگزار شود، به دلیل اعلام آسیب دیدگی ساعی این رقابت به تعویق افتاد.
در نهایت نیز بدون انجام مسابقات معوقه، رضا مهماندوست سرمربی تیم ملی رای به انتخاب هادی ساعی داد. اما برای انتخاب دومین نماینده ایران، رضا نادریان نه با تصمیم کمیته فنی بلکه با غلبه بر بهزاد خداداد توانست جواز حضور در المپیک را به دست آورد.
یوسف کرمی در سال ۲۰۰۹ و رقابت های جهانی کپنهاگ، در وزن ۸۷ کیلوگرم پس از بحری تانری کولو از ترکیه و کارلو مولفتا از ایتالیا روی سکوی سوم جهان ایستاد.
سال ۲۰۱۰ در قهرمانی آسیا به میزبانی قزاقستان مغلوب نماینده کره جنوبی شد و به مدال نقره رسید.
در مسابقات جهانی ۲۰۱۱ کره جنوبی، یوسف کرمی در اوج آمادگی و با غلبه بر نماینده میزبان، در مقابل دیدگان تماشاگران کره ای روی سکوی نخست جهان ۸۷ کیلوگرم جهان ایستاد.
کاپیتان کاروان
یوسف کرمی برای کسب سهمیه وزن ۸۰ کیلوگرم المپیک لندن در مسابقات گزینشی باکو، بعد از شکست نماینده تونگا، مقابل حریف قدرتمند آمریکایی خود استیون لوپز قرار گرفت و توانست با اقتدار از سد این تکواندوکار بگذرد و انتقام شکست المپیک آتن را هم بگیرد.

این مسابقه، اولین شکست لوپز افسانه ای با دو طلای المپیک، مقابل تکواندوکاهای ایرانی بود.
کرمی سپس آلبرت فیلست از آلمان را مغلوب کرد. حریف کانادایی را ۳ بر ۰ مغلوب کرد و در نیمه نهایی نیز از سد نماینده اسپانیا گذشت. نیکولاس گارسیا نایب قهرمان جهان در سال ۲۰۰۹ بود که ۷-۳ به کرمی باخت.
با توجه به اینکه یوسف به شدت از ناحیه زانو و پهلو دچار آسیب‌دیدگی شده بود، در فینال مقابل حریف آذربایجانی خود قرار نگرفت و ترجیح داد این مسابقه در المپیک لندن به انجام برسد.
او به عنوان با تجربه ترین ورزشکار اعزامی به المپیک لندن، انتقاداتی نسبت به تدارکات و پشتیبانی کاروان ورزش ایران دارد و می گوید: حدود ۵۰ سهمیه برای المپیک داریم اما خیلی از این ورزشکاران را فقط به نام می‌شناسیم و اگر از کنار هم رد شویم، یکدیگر را نخواهیم شناخت.
اشاره او به المپیک های قبلی است که مراسم ویژه ای برای آشنایی ورزشکاران اعزامی با یکدیگر برگزار می شد و از نگاه آنها، باعث افزایش روحیه شده و تاثیر فراوانی در ایجاد انگیزه داشت.
کرمی عقیده دارد؛ ورزشکاران باید در فضای المپیکی قرار بگیرند. اما به زعم او الان طوری شده که انگار قرار نیست بازی‌های المپیک برگزار شود. در ایران خبری از هیاهوی بازی‌های المپیک نیست، در حالی که خیلی از کشورها از مدت ها قبل به استقبال این بازی‌ها رفته‌اند.
کاپیتان تیم ملی تکواندوی ایران که از حیث سابقه و تجاربش کاپیتان کاروان ورزش ایران در المپیک ۲۰۱۲ هم هست، می گوید: المپیک میدان بزرگی است. من با تجربه‎ حضور در این رویداد، ارزش و قدر آن را می‏دانم. بنابراین تلاش می‎کنم تا حسرت به دل نشوم. در واقع طوری تمرین می‌کنم که حداقل اگر نتیجه هم نگرفتم حسرت فرصت‌های از دست رفته را نخورم.

نه دسترسی به یار دارم
نه طاقت انتظار دارم
هر جور که از تو بر من آید
از گردش روزگار دارم

maryy

کاربر

ارسالها: 8967

#155 Posted: 16 Jul 2012 07:04

مدال‌آوران ایرانی المپیک؛ علیرضا رضایی

رضایی در طول دوران قهرمانی اش چهار بار بر عباس جدیدی غلبه کرد که نخستین بار او فقط ۱۹ ساله بود اما جدیدی ۲۶ ساله و در اوج.
علیرضا رضایی در استادیوم آنولیوسیای شهر آتن توانست تنها مدال فوق سنگین تاریخ کشتی آزاد ایران در بازی های المپیک را نصیب خود کند.
رضایی در سنین نوجوانی پدرش را از دست داد. مادرش برای او و برادر کوچکترش امیر، هم پدر بود و هم مادر. امیر خود نیز کشتی گیر شاخصی بود و در فینال جام بین المللی جوانان، پشت "زهیر عبدالسلاموف" از روسیه را با فن کمر به تشک دوخت.

امیر سال ۱۹۹۶ در مسابقات جوانان جهان به میزبانی مسکو نیز روی تشک رفت و سابقه غلبه بر کشتی گیران عنوان داری مثل فردین معصومی و حمید سیفی را دارد.
علیرضا رضایی در نارمک متولد شد. در دبستان تقوا واقع در خیابان طوس درس خواند و سپس مدرسه بیت المقدس در ستارخان.
در هفت سالگی، تماشای مسابقه محمدحسین محبی مقابل پاول پنی گین از تلویزیون او را به عشق این رشته این ورزشی مبتلا کرد. خیلی زود شیفته ماخاربک خادارتسف شد. اطلاعات عمومی اش هم از کشتی بالا بود و بعداً حتی خبرنگاران این رشته نیز یارای رقابت با او را نداشتند.
خانواده سه نفره شان سال های طولانی ساکن کوچه صائب در میدان توحید بودند. سال ۱۳۶۸ کشتی را آغاز کرد اما اولین روزی که به کشتی آمد پایش شکست و چند ماهی از تشک دور بود. کسی که پای او را شکست، خودش دیگر نیامد تمرین و گویی فقط آمده بود تا پای مرد تاریخ ساز دسته فوق سنگین کشتی آزاد ایران را بشکند!
رضایی سال ۱۳۶۸ در بازگشت مجدد به روی تشک، پس از چند هفته تمرین فاتح ۷۳ کیلوگرم نونهالان تهران شد. او دبیرستان را در هنرستان سروندی میدان بهارستان به پایان رساند.
رضایی در طول دوران قهرمانی اش چهار بار بر عباس جدیدی غلبه کرد که نخستین بار او فقط ۱۹ ساله بود اما جدیدی ۲۶ ساله و در اوج.
آلکسیس رودریگز از کوبا، دیوید موسول بز از روسیه، آلکسی شیماروف از روسیه که بعداً تابعیت بلاروس را پذیرفت، ذکریا گوچلو، آیدین پولاتچی و احمت دوغو از ترکیه، مارک گارمولوویچ از لهستان، مارید موتالیموف از قزاقستان، کیم تائهوو از کره جنوبی و میراب والیف از اوکراین همگی از جمله قهرمانان مدال آور و سرشناسی هستند که مغلوب رضایی شده اند.
او از جمله کشتی گیرانی است که بارها حرف اول رقابت های انتخابی را زد اما هر بار به صلاحدید مربیان یا فدراسیون، جای خود را به کشتی گیری دیگر داد.
سال ۱۹۹۶ اگرچه با غلبه بر جدیدی فاتح جام تختی شد اما این فرد مغلوب بود که به المپیک رفت و البته فوق العاده نیز آماده و قبراق کشتی گرفت.
در اردوی مسابقات جهانی ۱۹۹۷ کراسنویارسک و در حین تمرین بسکتبال، آرنج امیر خادم مدیر وقت تیم ملی به صورت رضایی خورد و او را به شدت مصدوم کرد.
"این اتفاق در اردوی تیم ملی افتاده بود اما خودم ناگزیر شدم تنهایی بروم بیمارستان. هزینه های درمانی نیز پای خودم بود. مدتی هم خانه نشین شدم. اما در تمام این مدت دریغ از یک تماس تلفنی از طرف خادم برای پیگیری وضعیت من."
صعود به فوق سنگین

اولین بار در قهرمانی کشور به میزبانی کرمان در وزن جدید به روی تشک رفت. مرحوم منصور عابدیان، نادر قنبری و مهدی لاریجانی از جمله رقبایی بودند که از سد آنها گذشت و به قهرمانی رسید.
سپس در لیگ، ابراهیم مهربان را شکست داد که نماینده ایران در پنج دوره پیاپی از مسابقات جهانی و المپیک بود.
در جام تختی سال ۱۳۷۶، دوباره مهربان را برد و ذکریا گوچلو که پنج ماه قبل قهرمان جهان شده بود را شکست داد تا قهرمان شود. سپس در جام جهانی اوکلاهما با رودریگز، شومیلین و تام اریکسون سه سنگین وزن نخبه جهان رویارو شد تا بر بار تجارب خود از وزن جدید بیافزاید.
اما سال ۱۹۹۸ که باز هم او فاتح رقابت های انتخابی بود، رسول خادم پس از دو سال دوری از تشک، بدون انتخابی ملی پوش شد و با وزن بدنی حدود ۱۰۵ کیلو به مصاف سنگین وزن های جهان رفت.
ماجراهای آنکارا، سیدنی و صوفیا
سال ۱۹۹۹ که حیدری به یک وزن بالاتر آمد، جدیدی را نیز مربیان تیم ملی به وزن بالاتر یعنی فوق سنگین بردند و رضایی که دو سال متوالی با اقتدار قهرمان آسیا و بازی های آسیایی شده بود بر خلاف اعلام نظر پیشین فدراسیون کشتی، خانه نشین شد.
در جلسه ای که بین پرویز سیروس پور رییس فدراسیون، منصور برزگر و رضایی در فدراسیون برگزار شد، سیروس پور وعده داد اگر حیدری و جدیدی هر دو در جام یاریگین در ۹۶ کیلو کشتی بگیرند، رضایی فیکس خواهد بود. در غیر این صورت نیز مسابقه انتخابی انجام خواهد شد.
در جام یاریگین اما حیدری به روی تشک نرفت. جدیدی هم به سعید مورتازعلی یف و گئورگی گوگشلیدزه ۱۹ ساله باخت. سرانجام نیز رضایی ناگزیر شد بدون انتخابی، ساک خود را برداشته و به خانه برود.
برای المپیک سیدنی نیز فرصت حضور به رضایی داده نشد. برای انتخاب شدن در آن سال در جام تختی کشتی گرفت. سپس به جام جهانی آمریکا رفت و رودریگز کوبایی و میراب والیف اوکراینی را شکست داد. با این وصف برای اعزام به قهرمانی آسیا نیز برایش کشتی گذاشتند. جدیدی اما در تمام این رقابت ها غایب بود و باز انتخاب شد برای المپیک سیدنی.
برای مسابقات جهانی ۲۰۰۱ صوفیا قرار شد رضایی و جدیدی مسابقه انتخابی برگزار کنند، جدیدی این شرط را نپذیرفت. رضایی اما پنج دوره کشتی گرفت و بدون از دست دادن امتیاز به قهرمانی رسید. هم در آسیایی کشتی گرفت و هم در جام تختی به روی تشک رفت.
سپس گفته شد که هر دو باید به لهستان بروند و در جام لودز، تکلیف ملی پوش این وزن را مشخص کنند.
روز پرواز اما در حضور خبرنگاران و هواداران کشتی که به فرودگاه آمده بودند، به رضایی گفتند که پاسپورت تو را به صندوق سفارت انداخته بودیم و هنوز خبر نداده اند که آیا پاسپورت را از صندوق در آورده اند یا نه!
به این ترتیب، جدیدی عازم لهستان شد و رضایی از فرودگاه به خانه بازگشت.
برای سال ۲۰۰۲ فدراسیون کشتی به جای برگزاری رقابت انتخابی، این بار او را ملزم کرد که در غیاب سایر مدعیان، حتی در رقابت های انتخابی جام تختی در سالن حیدرنیا نیز کشتی بگیرد.
رضایی آنجا به راحتی قهرمان شد و سپس در رقابت های انتخابی نیز تمام رقبای خودش را مغلوب کرد. فردین معصومی را با اختلاف فاحش شکست داد و در فینال نیز با اختلاف امتیاز از سد عبدالرضا کارگر گذشت.
فدراسیون کشتی برای جدیدی، رضایی و نورزایی روادید روسیه گرفت تا هرسه را به جام بلاگلازوف بفرستد. جدیدی اما حاضر به همراهی این جمع نشد. ارسلان پیروز مربی رضایی معترض بود و می گفت: "قصد دارند با اعزام رضایی به مسلخ روس ها، همان جا پرونده اش را ببندند و باز هم بدون انتخابی کنارش بگذارند."
رضایی اما در روسیه با اختلاف چشمگیری حریفانش را شکست داد و قهرمان شد. با این حال، انتخابش نکردند.
همزمان عباس جدیدی نامه ای به فدراسیون کشتی نوشت و فرصتی مجدد را درخواست کرد. فدراسیون نیز در تصمیمی دیرهنگام، کمتر از دو هفته قبل از مسابقات جهانی برای جدیدی و رضایی مسابقه گذاشت.
سالن خانه کشتی ایران مملو از جمعیت بود. او در مسابقه ای با قضاوت اسدالله رضایی از سد جدیدی گذشت. رسول خادم سرپرست تیم ملی عقیده داشت که همان روز باید فرد برتر معرفی شود.
سعید فائقی معاون سازمان ورزش اما معتقد بود که جدیدی را باید معرفی کنند.
در این بین، علیرضا دبیر به اتفاق محمد طلایی و علیرضا حیدری به امیر خادم هشدار دادند که اگر رضایی خط بخورد، آنها نیز همراه رضایی از اردو خواهند رفت.
امیررضا خادم هم تصمیم به برگزاری مسابقه ای دیگر گرفت. آنهم در فاصله کمتر از یک هفته تا آغاز مسابقات جهانی و در شرایطی که برخی تیم های خارجی وارد تهران شده بودند!
جدیدی و رضایی این بار در مجموعه ورزشی انقلاب و به قضاوت حجت الله گودرزی به مصاف هم رفتند که باز هم دست رضایی بالا رفت و برای اولین بار انتخاب شد برای مسابقات جهانی. گرچه دیگر رمقی برای درخشش در ورزشگاه آزادی باقی نمانده بود.
رضایی پس از طلای مجدد آسیا در سال ۲۰۰۳ در همان سال موفق شد در رقابت های جهانی نیویورک با غلبه بر سرگئی پریدون اوکراینی روی سکوی سوم بایستد. او قبل از اعلام رای داور در آغوش محمدرضا طالقانی که کنار تشک آمده بود قرار گرفت.
رضایی به این ترتیب سهمیه المپیک را گرفت و سپس در مسابقه انتخابی باز هم بر فردین معصومی غلبه کرد تا مسافر آتن شود.
الپیک آتن - نقره
پیش از المپیک در جام اوماخانوف، ماگومد اوماروف نماینده روس ها را شکست داد اما رقیب مغلوب، خارج از جریان مسابقه بینی او را شکست. حرکتی که باعث شد میخاییل مامیاشویلی برای عذرخواهی، دو مرتبه به اتفاق کشتی گیر ضارب، نزد رضایی بیایند و هزینه های درمانی در ایران را هم متقبل شوند.
این مصدومیت و آسیب ناشی از آن؛ چندان چشمگیرتر از ضربات خطای مارید موتالیموف در المپیک آتن نبود. موتالیموف وقتی دید راهی برای جبران نتیجه ندارد، از تکنیک های رزمی سود برد و پس از هر ضربه، داور به تذکر اکتفا می کرد.
رضایی روی تشک های آتن ابتدا مقابل بویدار بویاجییف از بلغارستان قرار گرفت. نفر سوم جوانان جهان در لاسوگاس و قهرمان رقابت های گزینشی المپیک. رضایی اما ۵-۰ از سد او گذشت.
او در گام دوم با اوسوخ بایار از مغولستان سرشاخ شد. غول دومتری و فاتح رقابت های قاره ای در سال ۲۰۰۱ که در کارنامه اش سابقه غلبه بر دیوید موسولبز از روسیه و اسون تیل از آلمان را داشت. اوسوخ بایار که شباهت فراوانی با یائو مینگ بسکتبالیست چینی داشت، قبلاً با خود رضایی نیز برد و باخت شده بود.
رضایی که به کشتی گیری با بهره هوشی بالا و تنوع تاکتیکی شهره است، در قانون کمرتوکمر و پیش از سوت داور، در اوج حساسیت و فشار جسمانی و روانی این مسابقه، ناگهان از تصمیم قبلی خود صرف نظر کرد تا دست ها را از جهت مخالف قلاب کند. این مهم ترین تغییر تاکتیک او در تمام دوران فعالیت حرفه ای اش در عرصه ورزش است.

برنده این مسابقه علیرضا رضایی از ایران بود که به ۳-۰ از سد اوسوخ بایار گذشت.
رقیب بعدی، بوریس هرینکهویچ از بلاروس بود. او که برای چهارمین بار با رضایی سرشاخ می شد در جام مدوید سابقه غلبه بر کورماگومدوف و آلکسیس رودریگز را داشت اما باز هم به رضایی باخت.
نتیجه ۷-۰ به آن معنا بود که رضایی بدون از دست دادن امتیاز راهی مرحله نیمه نهایی شده است. او بعداً درباره این مسابقه حساس گفت: "المپیک را با هیچ مسابقه ای نباید قیاس کرد. سه مرتبه بوریس هرینکهویچ را ۱۰-۰ شکست داده بودم اما در المپیک انگار این نام، در کالبدی دیگر به روی تشک آمده بود."
مارید موتالیموف از قزاقستان که در قهرمانی ۲۰۰۳ آسیا با ۱۱ امتیاز به رضایی باخته بود، در اوج آمادگی به المپیک آمده و بزرگترین شگفتی این وزن را هم با برتری مقابل کری مک کوی آمریکایی رقم زده بود.
رضایی این مسابقه را ۴-۱ برد اما چشم، بینی، لب ها و صورتش از مشت های حریف به شدت آسیب دیده بود.
رضایی در فینال با آرتور تایمازوف روبرو شد. فوق ستاره روسی الاصل ازبکستان و برادر کوچکتر تیمور تایمازوف قهرمان وزن ۱۰۸ کیلوگرم رقابت های وزنه برداری المپیک آتلانتا.
آرتور در المپیک لندن هم به روی تشک خواهد آمد تا چهارمین المپیک خود را در ۳۳ سالگی تجربه کند. او دو طلا و یک نقره از سه المپیک قبلی اندوخته است و جمعاً ۴ طلا، سه نقره و یک برنز در رقابت های جهانی و المپیک به گردن آویخته.
هجوم های تایمازوف مقابل رضایی از ابتدا به در بسته خورد. او که تمام رقبا را از دم تیغ گذرانده بود، مقابل رضایی حتی یک بار هم نتوانست از زیرگیری های استثنایی اش بهره ای ببرد. حتی اخطار اول هم به او تعلق گرفت.
وقتی نتوانست به پاهای رضایی برسد، مطابق روش روس ها برای شکستن قفل بدن حریف ایرانی اش، دست راستش را زیر کتف او برد و باز نتوانست او را قوس کند.
تایمازوف که وقت اول را با یک بارانداز برنده شده بود، در وقت دوم نیز بارانداز را تکرار کرد. عقربک رضایی برای بدلکاری، ناقص ماند و او روی پل گیر کرد تا پس از ۴ دقیقه و ۳۳ ثانیه مبارزه، مدال طلا نصیب تایمازوف شود.
پس از المپیک، دکتر رازی می گفت به هیچ وجه وجه نباید کشتی بگیری. رضایی با این حال به آلمان رفت تا پاسخی قاطع از پروفسور فیستر جراح لوتار ماتیوس بشنود که به او گفته بود؛ حتی راه رفتن هم با این زانو خطرناک است!
به رغم این توصیه، رضایی پس از بازگشت به ایران در جام تختی، جام جهانی، دو سال لیگ برتر، و قهرمانی آسیا در چین به روی تشک رفت!
فردای روز خداحافظی هم ساک تمرین را برداشت و دوباره رفت سالن ایزد فردوسی. این بار اما برای مربیگری.
یزدانی خرم پس از المپیک پکن به او پیشنهاد کرد هدایت تیم ملی ایران را بپذیرد. رضایی پذیرش این مسئولیت را منوط به عدم دخالت نایب رییس این فدراسیون در امور فنی کرد. یزدانی خرم نیز ترجیح داد برود سراغ سایر گزینه ها.
رضایی دو سال بعد و این بار با پذیرش شروط او توسط یزدانی خرم در اعطای اختیار تام، سرمربی تیم ملی جوانان شد و سال ۲۰۱۱ با این تیم در رقابت های جام جهانی جوانان در آلمان، مسابقات جهانی در رومانی و قهرمانی آسیا در اندونزی خوش درخشید.
رضایی که متاهل است و فرزندی به نام امیرعلی دارد، از حیث اخلاق و رفتار در خانواده این ورزش زبانزد است. او پس از انتصاب رسول خادم به عنوان مدیر تیم های ملی کشتی به کادر فنی تیم ملی بزرگسالان پیوست و در المپیک لندن از جمله مربیان تیم ملی ایران خواهد بود.
خادم در برنامه زنده ورزش و مردم با ستودن توانایی های فنی رضایی گفت؛ او استحقاق سرمربیگری تیم ملی را نیز داد.

نه دسترسی به یار دارم
نه طاقت انتظار دارم
هر جور که از تو بر من آید
از گردش روزگار دارم

maryy

کاربر

ارسالها: 8967

#156 Posted: 16 Jul 2012 07:10

مدال‌آوران ایرانی المپیک؛ پرویز جلایر

پرویز جلایر در المپیک 1964 مکزیکوسیتی مدال نقره گرفت
در دهه ۶۰ میلادی، سلطه اروپای شرقی بر وزنه برداری جهان چشمگیر بود. آمریکا از صحنه وزنه برداری جهان خارج شده و میدان را به کشورهای کمونیستی سپرده بود.
در دسته میان وزن المپیک ۱۹۶۴ توکیو طلا به والدمار بازانوفسکی از لهستان رسید. نماینده شوروی دوم شد و یک لهستانی دیگر سوم. زدنیک اوتال از چکسلواکی نیز در رده پنجم قرار گرفت.

پرویز جلایر با ثبت حد نصاب ۳۹۵ کیلوگرم به مقام هفتم رسید و دومین حدنصاب خوب را در جمع آسیایی ها به جا گذاشت. او با استیل و تکنیک متفاوتش در کشش هالتر به روی سینه، نوید افزایش رکورد در آینده‌ای نزدیک را می‌داد.
جلایر پس از المپیک و بازگشت به تهران گفت مصمم است به زودی موازنه قدرت بین نمایندگان اروپای شرقی را به هم بزند.
پرویز جلایر متولد سال ۱۳۱۸ است. او تمریناتش را از باشگاه نیرو در خیابان نایب‌السلطنه شروع کرد. امیرحسن فردوس و بعدا منوچهر برومند مربیانی بودند که استعدادش را بارور کردند تا جای خالی بازنشستگان وزنه‌بردارانی مثل سلماسی، نامجو، میرزایی و علمخواه را پر کند.
در مسابقات قهرمانی کشور که سال ۱۳۴۰ در ارومیه برگزار شد، در بیست و دو سالگی به مقام قهرمانی رسید.
در المپیک توکیو در دسته ۶۷,۵ کیلوگرم تمام رکوردهای ملی که متعلق به هنریک تمرز بود را فرو ریخت اما ستاره‌های اروپای شرقی او را از دستیابی به مدال محروم کردند.
هنریک تمرز همزمان با المپیک توکیو نویسنده وزنه برداری در کیهان ورزشی شد و این همکاری تا زمان مرگ او در سال ۱۳۷۵ ادامه داشت.
سال بعد از المپیک توکیو، تهران میزبان رقابت های جهانی بود. ۲۴ کشور در این مسابقات حضور داشتند و به طرز عجیبی ایران حتی یک مدال هم نگرفت. تماشاگران با نارضایتی به خانه بازگشتند و رادیو از جای خالی نامجو و قهرمانانی گفت که خداحافظی کرده بودند.
پرویز جلایر در تهران ششم شد تا یک پله از جایگاهش در المپیک بالاتر بیاید. دسته او کماکان جولانگاه پولادتنان لهستان و شوروی بود.
وزنه بردارهای اروپای شرقی طبیعتا امکان حضور در بازی‌های آسیایی را نداشتند و پرویز جلایر نیز مشکل چندانی با رقبای آسیایی‌اش نداشت. او به اتفاق نصیری و برومند مردان طلایی وزنه برداری ایران در بازی های آسیایی بانکوک بودند.
همان سال در مسابقات جهانی به میزبانی برلین شرقی، جلایر طلسم مدال جهانی را شکست و روی سکوی سوم دسته ۶۷,۵ کیلوگرم ایستاد. قهرمان و نایب قهرمان باز هم از شوروی و لهستان بودند.

پرویز جلایر زمانی وارد رقابت‌های بین‌المللی شد که قهرمانان اروپای شرقی بر وزنه‌برداری جهان و المپیک سلطه داشتند
جلایر پیش از المپیک، در سال ۱۹۶۷ موفق شد رکورد دو ضرب جهان را در پارک‌شهر تهران جابجا کند. فروغ او و نصیری در وزنه برداری و چهره شدن عبدالله موحد در کشتی آزاد، این خوشحالی را نزد ایرانیان بارور کرده بود که کاروان ورزش این کشور در مکزیک نتایج ضعیف المپیک توکیو را جبران خواهد کرد.
ماجرای مدال المپیک
در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی پیش بینی ها درست از آب درآمد. وزنه برداری ایران با محمد نصیری و پرویز جلایر نتیجه‌ای درخشان را به جا گذاشت.
در دسته ۶۰ کیلوگرم یوشینوبو میاکی از ژاپن بالاتر از نماینده شوروی و برادرش یوشیوکی میاکی روی سکوی اول ایستاد تا یکی از سکوهای زیبای المپیک شکل بگیرد.
اما برای تیم ایران محمد نصیری طلا گرفت. نصرالله دهنوی ۱۸ ساله رکوردهای جوانان جهان را شکست و در رده ششم ایستاد. دانیل گورگیز دیگر شرکت کننده ایرانی در این رقابت ها از دور مسابقات حذف شد.
پرویز جلایر با ثبت حدنصاب ۴۲۲,۵ کیلوگرم به مدال نقره رسید و ۱۲,۵ کیلوگرم رکورد ملی را که متعلق به خودش بود بهبود بخشید. اهتزاز پرچم ایران، مانند نواخته شدن سازی متفاوت در تجمع همیشگی وزنه برداران کشورهای کمونیستی این وزن بود.
در این دسته، والدمار باژانفسکی، قهرمان المپیک توکیو، که پس از بهبود آسیب دیدگی شدید زانو مجددا به روی تخته رقابت ها آمده بود با اختلاف ۱۵ کیلوگرم نسبت به جلایر به دومین مدال طلای المپیکی‌اش دست یافت.
باژانوفسکی بعد از المپیک همسرش آنیتا را در تصادف اتومبیل از دست داد. اما در عین ناباوری، پس از چند روز سوگواری به اردوی تیم ملی برگشت و فقط ۸۰ روز بعد از تصادف، با ثبت رکورد جدید جهانی در ورشو روی سکوی شماره یک جهان ایستاد.
باژانوفسکی در سال ۱۹۹۹ رییس کنفدراسیون وزنه برداری اروپا شد و پارسال (آوریل ۲۰۱۱) در سن ۷۵ سالگی در ورشو درگذشت.
ماریان زیلنسکی دیگر وزنه بردار لهستانی در سن ۳۹ سالگی، پایین تر از جلایر روی سکوی سوم ایستاد تا سومین مدال المپیکی‌اش را هم بگیرد. او نیز در سال ۲۰۰۵ در ورشو فوت کرد.
بیانیه علیه رضازاده
داوری در عالی ترین سطوح وزنه برداری، مربیگری، عضویت در کمیته های فنی مختلف و سمت دبیری فدراسیون از جمله مسئولیت های متعدد جلایر پس از پایان دوران قهرمانی‌اش بوده است.
مسئولیت‌هایی که گاهی پرحاشیه و جنجالی بوده‌اند. وقتی فدراسیون جهانی به دلیل دوپینگ وزنه برداران ایرانی، فدراسیون ایران را با محرومیت مواجه کرد، کمیته‌ فنی این فدراسیون نشستی فوری برگزار کرد تا به این موضوع رسیدگی کند.
اعضای این کمیته توضیحات حسین رضازاده را قانع کننده تشخیص نداده و تصمیم گرفتند به دلیل "غیر مستند بودن این دلایل"، رضازاده را به صورت مادام العمر از هرگونه مسئولیت اجرایی و مربیگری در این رشته ورزشی محروم کنند.
پرویز جلایر این محرومیت را تایید کرد و گفت محرومیت رضازاده طبق قوانین جهانی اعمال شده است.
اما فقط دو روز بعد، نه تنها این حکم ابطال شد بلکه حسین رضازاده ارتقا پیدا کرد و از سوی سازمان تربیت بدنی به عنوان سرپرست جدید فدراسیون وزنه برداری منصوب شد.

پرویز جلایر با انتشار بیانیه‌ای از نحوه مدیریت حسین رضازاده بر تیم‌های ملی به تندی انتقاد کرد
رضازاده نیز ابتدا دستور به انحلال همان کمیته‌ای داد که رای به محرومیت مادام العمرش داده بود. سپس حکم اخراج ۱۱ نفر از جمله علیرضا جلایر پسر پرویز جلایر را از فدراسیون صادر کرد و گفت: "آن ها مفت مفت پول بیت المال را می خوردند و با نام پسرانشان در فدراسیون حقوق می گرفتند. فدراسیون جهانی با آن همه عظمت ۱۵ نفر عضو دارد اما فدراسیون ایران به ۶۰ نفر کارمند حقوق می دهد."
در جدال لفظی مدال آوران المپیک، جلایر به عنوان دبیر فدراسیون وزنه‌برداری نیز بیانیه‌ای شدیداللحن را منتشر کرد و خطاب به رضازاده گفت: "در دوران مدیریت شما بر تیم های ملی آمار دوپینگی ها چنان بالا رفته که باید پنج میلیارد ریال به فدراسیون جهانی غرامت بدهیم، آیا این حیف و میل بیت المال نیست؟"
جلایر در بیانیه خود که خبرگزاری داخلی متن کامل آن را منتشر کردند، فهرستی از هزینه های فدراسیون را اعلام کرد و گفت: فدراسیون ایران امروز به هتل تبدیل شده و میوه و ناهار آقایان روزانه بیش از یک میلیون ریال خرج دارد. آیا اینها حیف و میل نیست؟
اعتراض به قطع شدن حقوق برخی پیشکسوتان وزنه برداری، از دیگر موضوعاتی بود که جلایر آن را بی انصافی فدراسیون وزنه برداری دانست. پیشکسوتانی مثل عباس نجاتی که در حین مسابقه وزنه‌برداری مصدوم شد و سال هاست روی ویلچر می نشیند.
جلایر در امر قضاوت، از رقابت های جوانان جهان در جمهوری چک گرفته تا حضور در هیات ژوری داوری المپیک پکن را تجربه کرده است. او همچنین در مسابقات جهانی ۲۰۰۹ کره جنوبی که اجازه وزنه زدن به سعید علی حسینی داده نشد، مسئول فنی مسابقات بود.
جلایر از چهره های معتمد فدراسیون جهانی وزنه برداری است. او اگرچه در انتخابات مادرید رای لازم برای حضور در جمع اعضای کمیته فنی IWF را کسب نکرد، اما از سوی تاماش آیان رییس فدراسیون جهانی این رشته ورزشی به عنوان عضو کمیته فنی برگزیده شد.

نه دسترسی به یار دارم
نه طاقت انتظار دارم
هر جور که از تو بر من آید
از گردش روزگار دارم

maryy

کاربر

ارسالها: 8967

#157 Posted: 18 Jul 2012 07:14

ورود اولین گروه ورزشکاران المپیک به لندن

کاروان المپیک ایتالیا جزء یکی از اولین تیم هایی بود وارد لندن شدند.
اولین گروه ورزشکاران المپیک صبح امروز وارد فرودگاه هیترو لندن شدند، بیش از ۸۰ درصد از ورزشکاران و بازدید کنندگان از طریق همین فرودگاه وارد شهر خواهند شد.
فرودگاه هیترو لندن پذیرای بیش از ۲۳۶ هزار نفر در روز دوشنبه خواهد بود که رکورد جدیدی در ورود مسافر به این فرودگاه است. هیترو به طور متوسط روزانه پذیرای ۱۹۰ هزار مسافر از نقاط مختلف جهان است.

مسولان فرودگاه هیترو بیش از ۲۰ میلیون پوند(سی و دو میلیون دلار) برای تجهیز و آماده سازی این فرودگاه هزینه کرده اند. همچنین بیش از ۱۰۰۰ داوطلب که قادرند به ۲۰ زبان مختلف صحبت کنند، برای خوش آمد گویی به ورزشکاران و مسافران در پایانه ها به خدمت گرفته شده اند. حضور پلیس و نیروهای امنیتی همزمان با ورود اولین ورزشکاران المپیک در مهمترین فرودگاه لندن بیشتر شده است.
داوطلبان ورزشکاران را به سمت اتوبوس ها و قطارهایی هدایت می کنند که مقصد آنها دهکده المپیک در شرق لندن است. دهکده المپیک در اوج بازی ها، میزبان ۱۶۰۰ ورزشکار و مسولان ورزشی آنها خواهد بود. اعضای تیم قایقرانی بادبانی آمریکا، یک شناگر جامائیکایی و اعضای تیم قایقرانی کایاک ایتالیا از اولین ورزشکاران المپیکی بودند که به لندن رسیدند.
شهردار لندن، بوریس جانسون همزمان با ورود به ورزشکاران به لندن، درباره آمادگی لندن برای المپیک گفته است:" لندن بیش از هر شهر دیگری آماده برگزاری المپیک است"
پیش بینی می شود از ۱۰۲۷ ورزشکاری که "خانواده المپیک" نامیده می شوند، ۳۳۵ ورزشکار از ۵۰ کشور روز دوشنبه به لندن برسند. شرکت اداره کننده فرودگاه هیترو پیش بینی کرده که روز ۲۴ جولای(سوم مرداد) شلوغ ترین روز ورود ورزشکاران به این فرودگاه باشد.
برزگترین فرودگاه لندن با مسایل متعددی همزمان با ورود ورزشکاران المیپک روبرو است. یکی از این موارد بحث تحویل بار است، مسولان تحویل بار این فرودگاه برای تحویل بارهایی مثل قایق های کانو، دوچرخه ها، نیزه ها و همچنین بیش از ۱۰۰۰ تفنگ با چالشی جدی مواجه خواهند بود. به همین دلیل هم افراد بیشتری استخدام شده اند تا از ترافیک و هرج و مرج در هنگام تحویل بار در جلوی تسمه نقاله جلوگیری کنند.

نه دسترسی به یار دارم
نه طاقت انتظار دارم
هر جور که از تو بر من آید
از گردش روزگار دارم

maryy

کاربر

ارسالها: 8967

#158 Posted: 19 Jul 2012 08:19

9میلیارد پوند هزینه برای ساخت تاسیسات المپیک 2012 :
برای ساخت تاسیسات و ورزشگاه های المپیک 2012 لندن 9 میلیارد و 298 میلیون پوند هزینه شده است.
به گزارش روابط عمومی کمیته ملی المپیک و بنا بر اعلام مسئولان ورزش انگلیس دهکده بازیها طی شش سال و مطابق بودجه تعیین شده، ساخته شده است این دهکده در منتهی الیه شرق لندن و در یک منطقه قدیمی و مخروبه صنعتی ساخته شد و چهره شرق پایتخت را دگرگون کرد.
در پارک المپیک 9 ورزشگاه و سالن ورزشی ساخته شده است که دو مورد از این سازه ها موقت است و در پایان مسابقات المپیک و پارالمپیک برچیده خواهد شد.
تاسیسات المپیک لندن به گونه ای طراحی و ساخته شده است که در پایان بازیها هم بتوان برای سال های طولانی از آنها استفاده کرد.
مسئولان برگزاری رقابتهای المپیک لندن امیدوارند بازیهای المپیک لندن طی چهار سال آینده بطور بالقوه حدود 13 میلیارد پوند درآمد برای آنها داشته باشد که بدون شک توریست ها نقش مهمی در این زمینه دارند.
این گردشگران طی چهار سال آینده بیش از دو میلیارد و 300 میلیون پوند در انگلیس هزینه خواهند کرد و این هزینه اضافی باعث تقویت اقتصاد کشور بویژه در بخش گردشگری می شود.
بازیهای المپیک 2012 از تاریخ 27 ژوییه تا 12 اوت (6 تا 22 مرداد 1391) در لندن برگزار می شود.
لندن تنها شهر جهان است که تاکنون سه بار میزبان بازیهای المپیک شده است. پیشتر بازیهای المپیک 1908 و 1948 در پایتخت انگلیس برگزار شده بود.

نه دسترسی به یار دارم
نه طاقت انتظار دارم
هر جور که از تو بر من آید
از گردش روزگار دارم

maryy

کاربر

ارسالها: 8967

#159 Posted: 19 Jul 2012 08:21

ایران در بازی های المپیک:
چهاردهمین دوره :
1948 - لندن (انگلستان)

تعداد ورزشکاران ایران: 38 تن، ‌تیراندازی (3) مشت زنی (9) وزنه برداری (5) کشتی آزاد (8) تیم ملی بسکتبال (12) ژیمناستیک (1)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- بسکتبال: با 5 باخت و یک برد، در میان 23 کشور پانزدهم شد.
- کشتی آزاد: منصور رئیسی (چهارم)، عباس زندی (هفتم مشترک)، ابوالقاسم سخدری (پنجم مشترک). عنوان تیمی: نهم.
- وزنه برداری: جعفر سلماسی (مدال برنز)، محمود نامجو (پنجم- شکستن رکورد دو ضرب جهان).
- نتیجه: ایران با کسب یک مدال برنز در رده آخر کشورهای دریافت کننده مدال (سی و چهارم) قرار گرفت.
پانزدهمین دوره :
1952 - هلسینکی (فنلاند)
بیستمین دوره:تعداد ورزشکاران ایران: 22 تن، کشتی آزاد (8) وزنه برداری (7) مشت زنی (6) دوومیدانی (1)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- کشتی آزاد: محمود ملاقاسمی (مدال برنز)، مهدی یعقوبی (هشتم مشترک)، ناصر گیوه‌چی (مدال نقره)، جهانبخت توفیق (مدال برنز)، عبدالله مجتبوی (مدال برنز)، غلامرضا تختی (مدال نقره)، عباس زندی (پنجم). عنوان تیمی: سوم .
- وزنه برداری: محمود نامجو (مدال نقره)، علی میرزایی (مدال برنز)، محسن عدل طباطبایی (هشتم)، حسن فردوس (پنجم)، جلال منصوری (هشتم)، محمدحسن رهنوردی (چهارم)، فیروز برهان (پنجم). عنوان تیمی: سوم.
- نتیجه: ایران با کسب 3 مدال نقره و 4 مدال برنز در رده سی ام جای گرفت.
شانزدهمین دوره:
1956 - ملبورن (استرالیا)
تعداد ورزشکاران ایران: 17 تن، کشتی آزاد (8) وزنه برداری (7) دوومیدانی (2)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- کشتی آزاد: محمدعلی خجسته‌پور (نقره)، مهدی یعقوبی (نقره)، ناصر گیوه‌چی (ششم مشترک)، امامعلی حبیبی (طلا)، نبی سروری (چهارم مشترک)، عباس زندی (هفتم مشترک)، غلامرضا تختی (طلا). عنوان تیمی: سوم.
- وزنه برداری: محمود نامجو (برنز)، هنریک تمرز (پنجم)، ابراهیم پیروی (هفتم)، جلال منصوری (چهارم)، فیروز پژمان (چهارم). عنوان تیمی: سوم.
- دوومیدانی: نجم‌الدین فارابی (با 5103 امتیاز، چهاردهم).
- نتیجه: ایران با کسب 2 مدال طلا، 2 نقره و یک برنز در رده بندی نهایی، چهاردهم شد.
هفدهمین دوره:
1960 - رم (ایتالیا)
تعداد ورزشکاران ایران: 25 تن، مشت زنی (4) دوومیدانی (1) کشتی آزاد (8) کشتی فرنگی (4) وزنه برداری (7) تیراندازی (1(
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- کشتی آزاد: محمدابراهیم سیف پور (برنز)، مهدی یعقوبی (هفتم)، مصطفی تاجیک (چهارم مشترک)، محمدخادم ازغدی (هشتم)، امامعلی حبیبی (چهارم مشترک)، غلامرضا تختی (نقره). عنوان تیمی: پنجم.
- کشتی فرنگی: محمد پذیرایی (برنز)، حسین ملاقاسمی (ششم مشترک).
- وزنه برداری: اسماعیل علم خواه (برنز)، محمد عامی تهرانی (ششم)، هنریک تمرز (چهاردهم)، امیری منگشتی (دهم).
- نتیجه: ایران با کسب یک مدال نقره و سه مدال برنز در رده بیست و هشتم جای گرفت.
هجدهمین دوره:
1964 - توکیو (ژاپن)
تعداد ورزشکاران ایران: 58 تن، دوومیدانی (8) دوچرخه سواری (4) مشت زنی (1) شنا(1) شیرجه (1) ژیمناستیک (2) فوتبال (18) تیراندازی (4) کشتی آزاد (7) کشتی فرنگی (5) شمشیربازی (4)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- کشتی آزاد: اکبر حیدری (برنز)، عبدالله خدابنده (هشتم)، عبدالله موحد (پنجم)، محمدعلی صنعتکاران (برنز)، منصور مهدی زاده (چهارم)، غلامرضا تختی (چهارم). عنوان تیمی: پنجم.
- کشتی فرنگی: رسول میرمالک (ششم)، اصغر ذوقیان (هفتم مشترک).
- وزنه برداری: رجبی اسلامی (دهم)، پرویز جلایر (هفتم).
- نتیجه: ایران با دریافت 2 مدال برنز در رده بندی نهایی، سی و پنجم شد.
نوزدهمین دوره:
1968 - مکزیکو (مکزیک)
تعداد ورزشکاران ایران: 14 تن، دوومیدانی (1) وزنه برداری (4) کشتی آزاد (8) کشتی فرنگی (1)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- کشتی آزاد: ابوطالب طالبی (برنز)، شمس‌الدین سیدعباسی (برنز)، عبدالله موحد (طلا)، علی محمد مومنی (چهارم). مقام تیمی: ششم.
- وزنه برداری: محمد نصیری (طلا)، پرویز جلایر (نقره)، نصرالله دهنوی (ششم). مقام تیمی: چهارم.
- نتیجه: ایران با کسب 2 مدال طلا، یک نقره و دو برنز در رده بندی نهایی، نوزدهم شد.
بیستمین دوره:
1972 - مونیخ (آلمان غربی)
تعداد ورزشکاران ایران: 51 تن، کشتی آزاد (10) مشت زنی (5) فوتبال (19) کشتی فرنگی (5) دوچرخه سواری (4) وزنه برداری (3) دوومیدانی (3) شمشیربازی (2)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- وزنه برداری: محمد نصیری (نقره)، نصرالله دهنوی (پنجم). عنوان تیمی: ششم.
- کشتی آزاد: ابراهیم جوادی (برنز)، رمضان خدر (هفتم)، منصور برزگر (پنجم مشترک). مقام تیمی: ششم.
- کشتی فرنگی: رحیم علی آبادی (نقره).
- نتیجه: ایران با دریافت 2 مدال نقره و یک برنز در رده بیست و هشتم جای گرفت.
بیست و یکمین دوره:
1976 - مونترال (کانادا)
تعداد ورزشکاران ایران: 88 تن، فوتبال (19) تیراندازی (4) شمشیربازی (13) مشت زنی (6) دوچرخه سواری (7) وزنه برداری (7) واترپلو (11) دوومیدانی (4) کشتی آزاد (10) کشتی فرنگی (7)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- کشتی آزاد: منصور برزگر (نقره)، محسن فره وشی (چهارم)، رمضان خدر (پنجم).
- وزنه برداری: محمد نصیری (برنز).
- کشتی فرنگی: مرادعلی شیرانی (ششم).
- نتیجه: ایران با کسب یک مدال نقره و یک برنز در رده بندی نهایی، سی و سوم شد.
بیست و چهارمین دوره:
1988 - سئول (کره‌جنوبی)
تعداد ورزشکاران ایران: 27 تن، کشتی آزاد(8)، کشتی فرنگی (7)، دوچرخه‌سواری(7)، دو ماراتن(1) تکواندو (غیررسمی - 4)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- کشتی آزاد: عسکری محمدیان (نقره)، اکبر فلاح (چهارم)، آیت واگذاری (ششم)، عنوان تیمی: نهم.
- نتیجه: کاروان ایران با کسب یک مدال نقره همراه با کشورهای کاستاریکا، شیلی، سنگال، جزایر ویرجین، جزایر آنتیل، پرو و اندونزی در رده سی‌وششم قرار گرفت.
بیست و پنجمین دوره:
1992 - بارسلونا (اسپانیا)
تعداد ورزشکاران ایران: 40 تن، کشتی آزاد (10)، کشتی فرنگی (6)، دوچرخه‌سواری (7)، مشت زنی (6)، وزنه‌برداری (5)، دوومیدانی (2)، تنیس‌روی میز (1)، تکواندو (3)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- کشتی آزاد: عسکری محمدیان (نقره)، امیررضا خادم (برنز)، رسول خادم(برنز)، علی اکبرنژاد (چهارم)، ایوب بنی‌نصرت(پنجم). عنوان تیمی: سوم
- کشتی فرنگی: رضا سیم‌خواه (ششم)، عبدالله چمن‌گلی (ششم)، حسن بایک (پنجم). عنوان تیمی: دوازدهم.
- نتیجه: ایران با یک مدال نقره و دو برنز به همراه بلژیک و کرواسی در رده چهل و چهارم قرار گرفت.
بیست و ششمین دوره:
1996 - آتلانتا (ایالات متحده)
تعداد ورزشکاران ایران: 19 تن، کشتی آزاد(9)، کشتی فرنگی(1)، مشت‌زنی(4)، تیراندازی زنان(1)، شنا(1)، دوومیدانی(1)، وزنه‌برداری(1)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- کشتی آزاد: غلامرضا محمدی (پنجم)، محمد طلایی (ششم)، امیررضا خادم (برنز)، رسول خادم (طلا)، عباس جدیدی (نقره).
- کشتی فرنگی: احد پازاج (دوازدهم).
- نتیجه: تیم ایران با کسب یک مدال طلا، یک نقره و یک برنز در مکان چهل‌و‌سوم جای گرفت.
بیست و هفتمین دوره:
2000 - سیدنی (استرالیا)
تعداد ورزشکاران ایران: 35 تن، جودو(3)، مشت زنی(5)، دوچرخه‌سواری(2) ، تیراندازی(1)، وزنه‌برداری(6)، تکواندو(2)، دوومیدانی(1)، شنا(1)، تنیس روی میز(1)، کشتی فرنگی(3)، کشتی آزاد(8)، سوارکاری(1)، قایقرانی(1)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- وزنه‌برداری: حسین رضازاده (مدال طلا)، حسین توکلی (طلا)، کوروش باقری (چهارم).
- کشتی آزاد: علیرضا دبیر (طلا)، امیررضا خادم (چهارم)، عباس جدیدی (چهارم)، علیرضا حیدری (ششم)، محمد طلایی (چهارم).
- تکواندو: هادی ساعی (برنز).
- جودو: آرش میراسماعیلی (پنجم).
- نتیجه: ایران با کسب 3 مدال طلا و یک برنز به مقام بیست و ششم دست یافت.
بیست و هشتمین دوره:
2004 - آتن (یونان)
تعداد ورزشکاران ایران: 38 تن، جودو(7)، مشت زنی(1)، دوچرخه‌سواری(4)، تیراندازی(1)، وزنه‌برداری(5)، تکواندو(2)، دوومیدانی(2)، شنا(1)، تنیس روی میز(1) ، کشتی فرنگی(6)، کشتی آزاد(7)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- وزنه‌برداری: حسین رضازاده (طلا)، شاهین نصیری‌نیا (چهارم).
- تکواندو: هادی ساعی (طلا)، یوسف کرمی (برنز).
- کشتی فرنگی: سجاد برزی (چهارم).
- کشتی آزاد: مسعود مصطفی جوکار (نقره)، مجید خدایی (پنجم)، علیرضا حیدری (برنز)، علیرضا رضایی (نقره).
- نتیجه: تیم ایران با کسب 2 مدال طلا، دو نقره و دو برنز در رده بیست و نهم جای گرفت.
بیست و نهمین دوره:
2008 - پکن (چین)
تعداد ورزشکاران ایران: 54 تن، تکواندو(3)، بسکتبال(12)، کشتی آزاد(7)، کشتی فرنگی(5)، جودو(6)،بوکس(3)، وزنه برداری(3)، شنا(1)، بدمینتون(1)، تنیس روی میز(1)،قایقرانی(2)، تیروکمان(2)، دوچرخه سواری(3)، دوومیدانی (5)
نتایج کاروان ورزشی ایران:
- تکواندو: هادی ساعی (طلا)
- بسکتبال: (یازدهم)
- کشتی آزاد: عباس دباغی(دهم)، سید مراد محمدی(برنز)، مهدی تقوی(دهم)، میثم مصطفی جوکار(نوزدهم)، رضا یزدانی(یازدهم)، سعید ابراهیمی(دهم)، فردین معصومی(پنجم)
- کشتی فرنگی: حمید سوریان(پنجم)، علی محمدی(یازدهم)، سامان طهماسبی(یازدهم)، مسعود هاشم زاده(پانزدهم)
- جودو: علی معلومات(پنجم)، محمد رضا رودکی(پنجم)
- بوکس: مرتضی سپهوند(پنجم)
- وزنه برداری: اصغر ابراهیمی(هفتم)،محسن بیرانوند(یازدهم)، رشید شریفی(ششم)
- قایقرانی: محسن شادی در مجموع(بیست و ششم)، هما حسینی در مجموع(بیست وهشتم)
- دوچرخه سواری
مسیر جاده: حسین عسگری(پنجاه ودوم)، قادر میزبانی(هفتاد و نهم)
تایم تریل انفرادی: حسین عسگری(سی و پنجم)
- دوومیدانی:
پرتاب دیسک: احسان حدادی در مجموع(هفدهم)، عباس صمیمی در مجموع(بیست وششم)
دوی 800 متر: سجاد مرادی(نهم)
ده گانه: هادی سپهرزاد(بیست ودوم)
نتیجه:تیم ایران با کسب یک مدال طلا و یک مدال برنز در رده پنجاه و یکم جای گرفت.
تمام مدالهای المپیکی ایران:
طلا: ۱1 مدال
نقره: ۱۵مدال
برنز: ۲2 مدال
جمع: ۴8 مدال

نه دسترسی به یار دارم
نه طاقت انتظار دارم
هر جور که از تو بر من آید
از گردش روزگار دارم

ویرایش شده توسط: maryy

maryy

کاربر

ارسالها: 8967

#160 Posted: 19 Jul 2012 08:33

نادیا کومانچی
نادیا اِلِنا کومانِچی (Nadia Elena Comăneci) (زادهٔ ۱۲ نوامبر ۱۹۶۱ در اونشت) ژیمناست رومانیایی برندهٔ ۵ مدال طلای مسابقات ژیمناستیک المپیک و نخستین ژیمناستی است که توانست در مسابقات المپیک امتیاز کامل ۱۰ را کسب نماید.
وی در المپیک سال ۱۹۷۶ در مونترآل کانادا جمعاً ۵ نشان شامل ۳ مدال طلا و یک نقره و یک برنز دریافت کرد و ۴ سال بعد در المپیک ۱۹۸۰ در مسکو نیز به ۲ مدال طلا در حرکات زمینی و چوب موازنه و یک مدال نقره در مجموع انفرادی و یک نقره تیمی دست یافت.

نه دسترسی به یار دارم
نه طاقت انتظار دارم
هر جور که از تو بر من آید
از گردش روزگار دارم

صفحه 16 از 93: « پیشین 1 ... 15 16 17 ... 92 93 پسین »

ورزش /

London Olympics 2012 | رویداد مهم المپیک ۲۰۱۲ لندن

این تاپیک بسته شده. شما نمیتوانید چیزی در اینجا ارسال نمائید.

↑ بالا