ارسالها: 23330
#111
Posted: 14 Apr 2014 19:27
ارمنستان و سقوط دولت هخامنشی
داریوش سوم او پیش از آنکه به سلطنت رسد ایالت ارمنستان را اداره می‌کرد. داریوش در دوران حکومتش بر این ناحیه با مردم ارمنستان در کمال عدل و مروت رفتار کرده بود لذا ارمنیان نیز او را بسیار دوست می‌داشتند و از اینکه به مقام پادشاهی دست یافته بود احساس رضایت می‌کردند.
اسکندر مقدونی که اهدافی بزرگ در سر می پروراند و به قصد جهان گشایی به طرف شرق و سرزمین ایران در حال پیشروی بود.
ارمنیان بر اساس قوانین دولت هخامنشی میبایست سپاهی در اختیار شاه قرار می‌دادند این بار به دلیل ارادت خاصی که به شخص شاه داشتند با میل و رغبت بیشتری و به منظور ابراز وفاداری خویش به او در دو دستهٔ پیاده و سواره نظام در ردیف سپاهیان هخامنشی قرار گرفتند. فرماندهی سپاهیان ارمنی را یرواند سوم و میتراوسدس بر عهده داشت.
این سپاه در نبرد گوگمل در کنار داریوش سوم حضور داشت.
با پایان یافتن این نبرد مشترکات تاریخی ارمنستان و ایران در دورهٔ مذکور به پایان می‌رسد اما تاریخ این دو ملت در دوره‌های بعد نیز شاهد نمونه‌های بسیاری از این گونه مشترکات است.
پایان ارمنستان هخامنشی
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#112
Posted: 14 Apr 2014 19:30
دودمان آرتاشسی
پرچم دودمان آرتاشسی
بعد از شکست آنتیوخوس، حاکم ارمنی ارمنستان کبیر که شامل (ارزروم،استان موش،وان و ایروان) در سال ۱۹۰ پیش از میلاد بود، همین امر ایجاد و احیای ارمنستان مستقل را تسهیل نمود. و آرتاشس یکم (۱۶۰ - ۱۹۰) پیش از میلاد پادشاه ارمنستان شد. او شهری به نام (آرتاکساتا)،آرتاشات در دامنه کوه آرارات بنا کرد که پایتخت آن روز ارمنستان گردید.
پس از آرتاشس یکم دو فرزندش آرتاوازد یکم و تیگران یکم به حکومت رسیدند. در همین زمان در ایران حکومت تازه‌ای به نام پارت روی کار آمده بود. پارت‌ها که با نام اشکانیان هم معروفند از تیره ایرانی بودند. پادشاه پارتی ایران مهرداد دوم (زندگی: ۱۱۵ پیش از میلاد) تا ۸۸ پیش از میلاد - مرزهای غربی قلمرو خود را تا رود فرات گسترش داد. او با آرداوازد یکم درگیر شد و تیگران برادرزاده شاه ارمنستان را به گروگان برد. وقتی پدرش در سال ۹۵ پیش از میلاد فوت کرد اشکانیان آزادش کردند، ولی او ناگزیر شد به بهای آزادیش از دره‌های مرز جنوبی ارمنستان واقع در منطقه‌ای را که امروزه ارمنستان غربی (ناحیه آناتولی شرقی) است به آنان واگذارد. در زمان فرمانروایی تیگران دوم، قلمرو ارمنستان سه برابر گشت و ارمنستان به یکی از نیرومندترین حکومت‌های آن روز تبدیل شد. به همین علت تیگران دوم را در تاریخ تیگران بزرگ می‌نامند.
در سال ۸۸ پیش از میلاد، با مرگ مهرداد دوم شاه پارت که داماد و هم پیمان تیگران بزرگ بود، لشکریان ارمنی وارد هفتاد جلگه شدند و به مرزهای آتورپاتکان و ماد حمله کردند و تا همدان، پایتخت پارت، پیش رفتند و پس از تصرف این شهر کاخ شاه را به آتش کشیدند. پس پیمان آشتی‌ای بسته شد که طی آن هفتاد جلگه، آتورپاتکان، ماد و سرزمینهای شمالی میان‌رودان به تیگران دوم سپرده شد. تیگران دوم در سامانهای گوناگون زیر دست خود شهرها و آبادی‌هایی به نام تیگراناکرت (به معنای ساخته تیگران) بنا کرد. تیگراناکرت اصلی در جایی بوده که اکنون شهر دیاربکر کردستان ترکیه امروزی قرار دارد.
لوکولوس بعد از شکست از تیگران دوم در نبرد تیگراناکرت سرداری به نام پومپه به فرماندهی سپاهیان رم منصوب شد. پومپه به وعده واگذاری قسمتی از سرزمینهای متصرفی لوکولوس در میان رودان به فرهاد سوم پادشاه اشکانی وی را با خود متحد ساخت و وادارش کرد که به ارمنستان حمله کند. در خلال این اوقات فرهاد سوم برارمنستان تاخت. از بخت بد تیگران دوم پسر نوجوانش شاهزاده تیگران دست به یک خیانت شرم آور زد، به این معنی که با گروهی از سربازان به اردوگاه اشکانیان پیوست.
اشکانیان با کمک سربازانی که شاهزاده تیگران در اختیارش گذاشته بود پیش آمدند و شهر آرتاکساتا پایتخت ارمنستان را محاصره کردند. وقتی بر اثر شکست مهرداد و فروپاشی حکومت پونتوس، پومپه به سمت ارمنستان پیشروی کرد وضع تیگران دوم وخیم و یاس انگیز شد. این جنگی بود که او میبایست در دو جبهه بکند، با بیگانگان یک جنگ داخلی هم افزوده شده بود.
تیگران توانست بقدر کافی نیرو تجهیز کند و پس از گرداوری نیروهایش به لشکری که آرتاکساتا را محاصره کرده بود حمله کرد، شکست سنگینی برآن وارد آورد و اشکانیان را از ارمنستان بیرون راند. لیکن با وجود این پیروزی تیگران حس کرد که غیر ممکن است بتواند به نبرد ادامه بدهد، زیرا ارتش رم اکنون از جبهه دیگری داشت وارد خاک کشور او می‌شد.
ومپه به پیشروی خود به طرف قلب ارمنستان ادامه داد و بی آنکه با مقاومتی برخورد کند به منطقه فعلی ارزروم رسید تیگران دوم از او تقاضای صلح کرد و پومپه هم پذیرفت.
در سال ۵۶ پیش از میلاد، با مرگ تیگران دوم آرتاوازد دوم به فرمانروایی رسید. آرتاوازد دوم به سبب قراردادی که پومپه با ارمنستان بسته بود اجباراً" متحد رم شد. او به کراسوس نقشه جنگی عاقلانه‌ای پیشنهاد کرد دایر براینکه نامبرده لشکریان رومی را به ارمنستان بیاورد، چون اولاً" در آنجا بهتر می‌تواند ایران اصلی را که هم نزدیک است و هم پایه واقعی قدرت اشکانیان، مورد حمله قرار دهد.
لیکن کراسوس خواه از روی غرور و خودخواهی و خواه به انگیزه حرص و آز و به طمع اینکه هر چه زودتر تیسفون پایتخت اشکانیان را با همه گنجینه‌هایش به تصرف درآورد، این نقشه را ردکرد، سرانجام بخش عمده‌ای از آن در نبرد حران نابود شد. کراسوس خودکشی کرد و کاسیوس که فرماندهی بازماندگان را برعهده گرفته بود پس از یک عقب نشینی وحشتناک خود را به سوریه رسانید.
پس از شکست کراسوس و عقب نشینی بازمانده سپاهیان رومی به سوریه دیگر برای ارمنستان غیر ممکن بود به تنهایی بار سنگین جنگ را تحمل کند، و لذا پادشاه آرتاوازد مجبور شد با اشکانیان قرار داد ببندد. آرتاوازد به شرایط آن قرار داد گردن نهاد و به موجب آن قسمت جنوبی ارمنستان را به ایران واگذاشت و بعلاوه با پادشاه اشکانی هم پیمان اتحاد بست، ضمناً" این پیمان با ازدواج خواهر پادشاه ارمنستان با یکی از پسران اشکانی تحکیم شد.
مارکوس آنتونیوس بنا به اندرزهای خائنانه کلئوپاترا که می‌خواست ثروتهای ارمنستان را تصاحب کند و یکی از فرزندان خود را بر تخت سلطنت آنجا بنشاند آرتاوازد را با فریب و نیرنگ به نزد خود به شهر نیکوپولیس خواند، کلئوپاترا آنان را مورد آزار و شکنجه قرار داد تا محل اختفای گنجینه‌های ارمنستان را فاش کنند. سپس کلئوپاترا و مارکوس لشکریانی برای اشغال ارمنستان فرستادند و اسکندر جوان را که ارشد فرزندان حاصل از ازدواجشان بود بر تخت سلطنت آن کشور نشاندند.
آرتاوازد دوم به دست کلئوپاترا کشته شد. اسکندر پسر مارکوس آنتونیوس تازه به زور بر تخت سلطنت ارمنستان نشسته بود که یک شورش بزرگ ملی وی را از مملکت راند و بجای او پسر آرتاوازد دوم به نام آرتاشس دوم بر تخت نشانید. آنگاه لشکریان مارکوس باردیگر کشور را اشغال کردند و آرتاشس دوم (یا آرتاکسیاس دوم) به دربار پادشاه اشکانی که همچنان با رومیان در جنگ بود پناه برد. اسکندر دوباره بر تخت سلطنت ارمنستان نشست و در حمایت سپاهیان رومی از ۳۴ تا ۳۱ پیش از میلاد سلطنت کرد.
لیکن مارکوس در آخرین مرحله مبارزه اش با آگوستوس مجبور شد که نیروهای خود را از ارمنستان بیرون بکشد. آرتاشس دوم با کمک پادشاه اشکانی به ارمنستان بازگشت، دوباره مقام سلطنت را به دست گرفت، و از سال ۳۰ تا ۲۰ پیش از میلاد سلطنت کرد. آرتاکسیاس (آرتاشس) دوم به دست گروهی که توسط رومیان اجیر شده بودند کشته شد و برادرش تیگران سوم بر تخت سلطنت ارمنستان نشست. از آن پس ارمنستان وضع مملکت خودمختاری را پیدا می‌کرد که متحد رم بود و رم بر او سلطه‌ای کم یا بیش واقعی اعمال می‌نمود.
پس از تیگران سوم، تیگران چهارم برتخت نشست با سلطنت این پادشاه سلسله آرتاشسها توام با جنگهای داخلی بود که ارمنستان را روبه ضعف برد. پس از مرگ تیگران چهارم،آریوبرزن (اشکانی) به نام آریوبرزن اول بر تخت نشست لیکن استقرار او بر تخت سلطنت ارمنستان بدون زحمت صورت نگرفت برای اینکه ارامنه برضد نفوذ رم دست به نبرد و شورش زده بودند.
بعد از آریوبرزن پسرش آریوبرزن دوم به نام آرتاوازد سوم نیز معروف بود به جایش نشست. با روی کار آمدن او دوران اغتشاشها دوباره آغاز شد. دیون کاسیوس نقل می‌کند که:<<سال بعد، ارامنه به جان هم افتادند و بجز این کار دیگری نکردند.>>
ارمنستان بجز در یک دوره کوتاه از آرامشی نسبی برخوردار نشد، و آن هم پس از سال ۱۷ میلادی بود که ژرمانیکوس با سپاه خود به ارمنستان آمد تا آرتاشس سوم معروف به زنون را بر تخت سلطنت بنشاند.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#113
Posted: 14 Apr 2014 19:32
پادشاهان دودمان آرتاشسی
آرتاشس یکم
تیگران اول
آرتاوازد اول
تیگران دوم
آرتاوازد دوم
آرتاشس دوم
تیگران سوم
تیگران چهارم
آریوبرزن (اشکانی)
آریوبرزن دوم (پسر آریوبرزن اشکانی معروف به آرتاوازد سوم)
آرتاوازد سوم
آرتاشس سوم (معروف به زنون)
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#114
Posted: 14 Apr 2014 19:35
آرتاشس اول
آرتاشس اول یا آرتاکسیاس اول (به ارمنی Արտաշես Առաջին Բարեպաշտ، به لاتین Artaxes or Artashes) با جلوس بر تخت سلطنت ارمنستان سلسله پادشاهی جدیدی را بنیان گذاشت که مقدر بود از تاریخ ۱۹۰ تا سال یکم پیش از میلاد بر ارمنستان کبیر سلطنت کند، سلسله ای که در دوران حکومت او ارمنستان به اوج قدرت خود رسید.
آرتاشس اول موفق شد تعرضهای لشکریان سلوکیان برای دست یابی به ارمنستان را با موفقیت دفع کند، و از آنجا که سیاستمداری زیرک و مال اندیشی بود آنچه از دستش بر می آمد برای تضعیف قدرت آنان انجام داد. وقتی تیمارک حاکم ماد علیه سلوکیها سر بر شورش برداشت آرتاشس سپاهی به یاری او فرستاد و کمکش کرد تا او نیز بدل به سلطانی مستقل شود.
آرتاشس اول با آلبانها نیز جنگید آنان را تا به ساحل چپ رود کورا پس راند و در آن سمت بر وسعت خاک ارمنستان افزود. چون در آن جنگها پسر پادشاه آلبانها به اسارت درآمده بود پادشاه مغلوب دختر خود ساته نیک را فرستاد تا آزادی برادرش را از آرتاشس بخواهد و از او تقاضای صلح کند، آرتاشس عاشق آن دختر شد و با وی ازدواج کرد. آنها شش پسر داشتند که نامهای آنان: آرتاواز اول - ورویر - ماژان - زاره - تیران و تیگران اول بودند.
آرتاشس با نشاندن یکی از بستگان خود برتخت سلطنت ایبری، ایبرها را نیز از مراحم خود برخوردار کرد.
آرتاشس شهر جدیدی بر کناره های رود ارس (نزدیکی شهر ایروان) بنا نهاد که آن را به نام خود آرتاکساتا نامید و همان شهر پایتخت ارمنستان شد.
استرابن می نویسد:
<<دوران سلطنت آرتاشس اول با جنگها متمایز گردیده که در تمام طول این دوران ارمنستان با سیاست رم نگهداری و حمایت می شد، زیرا رم که دولتی واقع نگر بود از اینکه موسس سلسله پادشاهی ارمنستان به دشمن او آنیبال (سردار کارتاژی) پناه داده است کینه بدل نگرفت و برعکس، در تحکیم و تقویت آن کوشید تا در برابر احیای احتمالی قدرت پادشاهان سلوکی وزنه ای داشته باشد.
پادشاهانی که در طول قرن دوم پیش از میلاد بر تخت سلطنت ارمنستان نشستند آفرینندگان واقعی ارمنستان بودند. آنان از این سازمان نوپای سیاسی در برابر تجاوز همسایگان دفاع کردند و زمینه برقراری یک دولت همجنس و نیرومند و سعادتمند را فراهم آوردند. همانها بودند که راه را برای ظهور تیگران دوم گشودند و زمینه را برای پیدایش چنان پادشاهی آماده کردند>>.
سلطنت ارمنستان:سلسله آرتاشس اول از ۱۹۰ تا ۱۵۹ پیش از میلاد
قبل از آرتاواز اول
همسر ساته نیک
سلسله دودمان آرتاشسی
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#115
Posted: 14 Apr 2014 19:38
تیگران اول
تیگران اول (به ارمنی:Տիգրան Առաջին) پادشاه ارمنستان از ۱۱۵ تا ۹۵ قبل از میلاد و از خاندان آرتاشسی بود.
آرتاوازد اول از خود ولیعهدی برجای نگذاشت و پس از مرگ او ، برادرش ، تیگران اول قدرت را بدست گرفت.
دوران ۱۱۵ - ۹۵ (پیش از میلاد)
مرگ ۹۵ (پیش از میلاد)
پیش از تیگران دوم
پس از آرتاوازد اول
دودمان خاندان آرتاشسی
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#116
Posted: 14 Apr 2014 19:41
تیگران دوم
تیگران دوم (به انگلیسی: Tigranes II) یا تیگران بزرگ پادشاه ارمنستان و داماد مهرداد ششم بود. تیگران دوم پسر آرتاوازد یکم پادشاه ارمنستان بود، آرتاوازد جنگ سختی با اشکانیان داشت و بر اثر شکستی که در آن جنگ خورد ناگزیر شد پسرش تیگران را در سال ۱۰۵ پیش از میلاد به عنوان گروگان به آنان بسپارد. بنابرین تیگران در دربار پادشاهان اشکانی بزرگ شد، و همین امر بعضی از خصیصه‌های اخلاقی او را توجیه می‌کند.
وقتی پدرش در سال ۹۵ پیش از میلاد فوت کرد اشکانیان آزادش کردند، ولی او ناگزیر شد به بهای آزادیش از دره‌های مرز جنوبی ارمنستان واقع در منطقه‌ای را که امروزه ارمنستان غربی (ناحیه آناتولی شرقی) است به آنان واگذارد.
تیگران بمحض جلوس برتخت سلطنت سیاست کشورگشایی شدیدی در پیش گرفت، تیگران فتوحات خود را با تصرف سوفن شروع کرد و آن ناحیه‌ای بود شامل قسمت جنوبی ارمنستان صغیر، و تیگران فرمانروای آن به نام سلطان آرتانس را که از اعقاب زاریادس بود از سلطنت خلع کرد.
تیگران با دختر مهردادششم پادشاه پنتوس ملقب به (اصیل) ازدواج کرد و با آن قدرت نوپا روابط دوستی برقرار نمود، ضمن اینکه در جنگهای مهرداد با دولت رم بیطرفی خود را حفظ کرد.
دوران ۹۵ - ۵۵ (پیش از میلاد)
زادروز ۱۴۰ (پیش از میلاد)
مرگ ۵۵ (پیش از میلاد)
پیش از آرتاوازد دوم
پس از تیگران اول
دودمان خاندان آرتاشسی
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#117
Posted: 14 Apr 2014 19:42
فتوحات تیگران بزرگ
او سیاست توسعه طلبی خود را بویژه متوجه جنوب کرد و با یک رشته جنگهای توام با پیروزی به آن جامه عمل پوشانید. ابتدا به اشکانیان که رقیبان خطرناک پادشاهان ارمنستان بودند و تیگران آنان را دشمن موروثی خود می‌دانست حمله ور شد. نخست دره‌هایی را که به هنگام جلوسش برتخت مجبور شده بود به آنان واگذار کند پس گرفت.
سپس براثر یک رشته پیروزیها فرمانروایان اشکانی حاکم بر مادهای آذربایجان و گردین (کردستان فعلی) را دست نشانده خود کرد، بطوری که مجبور شدند خراج سالانه به او بپردازند، سربازانی در اختیارش بگذارند و همچون امیران خراجگزار در دربارش حضور پیدا کنند. همین ماجرا برسر مملکت اسروئن که پایتخت آن شهر ادسا (رها کنونی) امروزه به (شانلی اورفه نام دارد). تیگران برای محکم کردن روابط خود با دولت ماد آذربایجان یکی از دختران خود را به پادشاه آن سرزمین به زنی داد. پس از آن تیگران سرزمین آدیابن و سرتاسر شمال میان رودان را متصرف شد و انها را به قلمرو و سلطنت خود ضمیمه کرد.
تیگران توانست در ماورای قفقاز (قفقاز جنوبی)، ایبریا و آلبانیای قفقاز را هم تصرف کند. در زمان تیگران مرز شمالی ارمنستان گسترش یافت سرزمینهای استان لوری و آخالکالاکی و همچنین بین رود کورا و ارس با زمینهای ساحلی دریای خزر در آن منطقه را دربر می‌گرفت. همچنین تیگران توانست سوریه و قسمتی از لبنان و حتی قسمتی از فلسطین را نیز تصرف کند.
این مملکت وسیع به مقتضای تسهیلات لشکرکشی و نیازمندیهای اداری به یکصد و بیست شهرستان تقسیم شده بود. لیکن تیگران که دارای وحدت و شکل ویکسانی بود توانسته بود به سلطه خود بران سرزمین وسیع شکلهای متعدد و مختلف بدهد و هر یک را به نوعی اداره کند. او در بعضی از مناطق متصرفی خود اجازه داد که پادشاه ملی خودشان بر آنان باقی بماند و فقط اکتفا کرد به اینکه آنان را تابع و خرجگزار خود کند. در مورد کوه نشینان ماورای قفقاز نیز قناعت کرد به اینکه آنان را با خود متحد سازد.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#118
Posted: 14 Apr 2014 19:44
لشکرکشی پومپه
لوکولوس بعد از شکست از تیگران دوم سرداری به نام پومپه به فرماندهی سپاهیان رم منصوب شد که هم از لحاظ قابلیت و استعداد نظامی مرد بزرگی بود و هم اخلاقی متین و متعادل داشت. او همه مشخصات تمدن و فرهنگی را که طبقه اشراف رومی در دوران اقتدار و در آستانه انحطاط خود بدآن دست یافته بودند در خود داشت. پومپه سپاهی مرکب از چندین لژیون در کیلیکیه متمرکز کرد. همانطور که مرد جنگی بود سیاستمدار قابلی نیز بود.
پومپه به وعده واگذاری قسمتی از سرزمینهای متصرفی لوکولوس در میان رودان به فرهاد سوم پادشاه اشکانی وی را با خود متحد ساخت و وادارش کرد که به ارمنستان حمله کند. پومپه وقتی نیروهای ارمنی را بدین گونه سرگرم کرد خود با ۵۰۰۰۰ سرباز تمامی عرض آسیای صغیر را پیمود و به پونتوس حمله ور شد. مهرداد با ۳۰۰۰۰ سرباز به مقابله با او شتافت لیکن در جنگی بزرگ در نیکوپولیس شکست خورد.
سپاه مهردادششم در آن نبرد به یکباره نابود گردید. خود مهرداد که دلاورانه می‌جنگید تا لحظه آخر پایداری کرد و سرانجام بسیار بزحمت توانست جان سالم از معرکه بدر برد. با دو تن از یاران وفادار و یکی از زنانش سواره از میدان نبرد گریخت.
در خلال این اوقات فرهاد سوم برارمنستان تاخت. از بخت بد تیگران دوم پسر نوجوانش شاهزاده تیگران دست به یک خیانت شرم آور زد، به این معنی که با گروهی از سربازان به اردوگاه اشکانیان پیوست. اصولاً" تیگران دوم پس از فروپاشی امپراتوریش و با وجود موفقیتی که در جنگ دوم با لوکولوس پیدا کرده بود پیرمردی شده بود عبوس و زود خشم و پسرش از اخلاق تند و خشن او شکایت داشت، ولی مسلماً" این معاذیر قادر به توجیه عمل زشت و خیانت بار او نخواهد بود.
اشکانیان با کمک سربازانی که شاهزاده تیگران در اختیارش گذاشته بود پیش آمدند و شهر آرتاکساتا پایتخت ارمنستان را محاصره کردند. وقتی بر اثر شکست مهرداد و فروپاشی حکومت پونتوس، پومپه به سمت ارمنستان پیشروی کرد وضع تیگران دوم وخیم و یاس انگیز شد. این جنگی بود که او میبایست در دو جبهه بکند، با بیگانگان یک جنگ داخلی هم افزوده شده بود.
تیگران توانست بقدر کافی نیرو تجهیز کند و پس از گرداوری نیروهایش به لشکری که آرتاکساتا را محاصره کرده بود حمله کرد، شکست سنگینی برآن وارد آورد و اشکانیان را از ارمنستان بیرون راند. لیکن با وجود این پیروزی تیگران حس کرد که غیر ممکن است بتواند به نبرد ادامه بدهد، زیرا ارتش رم اکنون از جبهه دیگری داشت وارد خاک کشور او می‌شد.
وقتی مهرداد به مرز ارمنستان آمد تا پناه بخواهد، تیگران که بار اول به او پناه داده و با این عمل دشمنی دولت رم را که موجب دشواریهایش شده بود برای خود خریده بود، و تازه پس از شکست در جنگ اولش با لوکولوس در نبرد تیگراناکرت نیز حاضر نشده بود صلح را به بهای تسلیم مهمانش به دشمن برای خود بخرد، این بار دیگر حاضر نشد درهای ارمنستان را به روی او بگشاید.
پومپه به پیشروی خود به طرف قلب ارمنستان ادامه داد و بی آنکه با مقاومتی برخورد کند به منطقه فعلی ارزروم رسید سپس با پسر خائن تیگران که به او ملحق شد به دره ارس درآمد. تیگران دوم از او تقاضای صلح کرد و پومپه هم پذیرفت، شرایط پیشنهادی صلح پومپه نسبتاً" و متعادل بود. پومپه از آنجا که سیاستمدار بزرگی بود فهمید که اتحاد بین رم و دولت اشکانی مصلحتی و موقتی بوده و مغایر با نظر کلی مجلس سنای رم در مورد سیاست شرقی ان است.
لذا بجای اینکه ارمنستان را ضمیمه متصرفات امپراتوری رم بکند قناعت کرد به اینکه از ان متحدی برای خود بسازد به امید اینکه بدین وسیله هم سدی برای آینده قفقاز شمالی درست خواهد کرد و هم پایگاهی برای عملیات ضد اشکانیان در اختیار خواهد داشت.
بموجب پیمان صلح، تیگران بایستی سرزمینهایی را که در جنوب جبال توروس به تصرف درآورده بود پس بدهد ولی سرزمین اصلی ارمنستان را برای خود نگاه دارد. علاوه بر این تیگران میبایست خساراتی معادب ۶۰۰۰ تالان بپردازد.
دیدار پومپه و تیگران صورت غم انگیزی به خود گرفت، تیگران در حالی که بالاپوش ارغوانی رنگ را از تن بدر آورده و بجز نوار دور سر و نیمتاج سلطنتی چیزی از علایم شاهی در خود نگاه نداشته بود سوار براسب به جلو اردوگاه رومیان آمد و به سردار یا کنسول آینده رم نشان و تاج پادشاهی خود را تقدیم کرد. پومپه که همچنان انسانی معتدل و جوانمرد بود پادشاه پیر را از زمین بلند کرد و نشان قدرت را به او بازپس داد و با وی رفتاری همچون با یک پادشاه کرد.
و اما پادشاه اشکانی و پسر خائن تیگران دوم که عاملان اصلی شکست او بودند، نه اولی ثمره سیاست خود را گرفت و نه دومی مزد خیانتش را، پومپه دستور داد آن پسر خیانت کار را دستگیر کردند و او را با خود به رم برد تا تجسمی از فتوحاتش باشد. پادشاه اشکانی هم زمینهایی را که در جنوب ارمنستان مورد مطالبه اش بود و تیگران قبلاً" از او گرفته بود صاحب نشد و بدین گونه شرکتش در جنگ برضد ارمنستان همه منافعی را که انتظار داشت برایش ببار نیاورد.
تیگران دوم پس از این شکست که موجب فروپاشی امپراتوریش شده، ولی لااقل ارمنستان اصلی را نگاه داشته بود باز ده سال بر کشور خود سلطنت کرد و به نظر می‌رسد که در طول همین دوران آخر عمرش به صورت متحد وفادار دولت رم باقی ماند، تیگران در سال ۵۵ وفات یافت و با مرگ او سلطنتی نزدیک به چهل سال که مشخص کننده اوج قدرت ارمنستان بود به پایان رسید.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#119
Posted: 14 Apr 2014 19:45
قدرت نظامی ارمنستان در دوران تیگران بزرگ
تیگران دوم برای گسترش مرزهای ارمنستان یک ارتش بزرگ را تشکیل داد. با توجه به کتاب جودیت ارتش تیگران شامل ارابه و ۱۲۰۰۰ سواره نظام سنگین مجهز به نوعی زره که احتمالاً" توسط سلوکیان و پارت‌ها استفاده می شده تجهیز شده بودند و همچنین ۱۲۰۰۰۰ پیاده نظام که ۱۲۰۰۰ نفر آن از کمانداران (کمان (جنگ‌افزار)) تشکیل می‌دادند. که در آن زمان یکی از ویژگی‌های مهم ارتش اشکانیان هم بوده است.
بخش عمده‌ای از ارتش تیگران بزرگ را از سربازان پیاده تشکیل شده بود. در زمان فرمانروایی تیگران دوم، قلمرو ارمنستان سه برابر گشت و ارمنستان به یکی از نیرومندترین حکومت‌های آن روز تبدیل شد. به همین علت تیگران دوم را در تاریخ تیگران بزرگ می‌نامند.
ممسن (مورخ بزرگ آلمانی) می‌نویسد:
<<تیگران بدین گونه به تفوق یک کشور بر تمامی آسیای باختری به نفع ارمنستان جامه عمل پوشانده بود چیزی که پیش از او هخامنشیان به نفع ایران و سلوکیان به نفع سوریه کرده بودند.>>
ارمنستان اگر عوامل و شرایط قدرت نظامی قابل توجهی در خود نداشت بدون شک نمی‌توانست استقلال خود را بدست بیاورد و سپس از آن دفاع کند. مظهر این قدرت نظامی در وهله اول همان کوه نشینان و دهقانان ارمنی بودند، همان نژاد نیرومند و خو گرفته به یک گذران سخت و دشوار در سرزمین دست نیافتنی خود، همان مردانی که برای ارمنستان و سپس برای امپراتوری روم شرقی پیاده نظامی مقاوم تدارک می دیدند، سربازانی که در جنگهای بیشمار آخرین پایه مقاومت را تشکیل می‌دادند.
و. شاپو می‌نویسد:
<<آنچه درباره ارمنستان برای ما نقل می‌کنند بدین منظور است که ما را دچار حیرت و تعجب بکنند. آخر چگونه این سرزمین کوهستانی می‌توانست سواره نظامی چنان خوب و عالی را بیندازد که حتی با اسواران اشکانی نیز رقابت بکنند. آنچه مسلم است این است که ارمنستان نیز مانند سرزمین ماد برای پرورش اسب فوق العاده مساعد بوده است. ارمنیان این منبع حیاتی نه تنها برای امور اقتصادی، بلکه برای دفاع نظامی نیز استفاده کنند.>>
پایه و اساس قدرت نظامی تیگران و قدرت تهاجمی او، در سواره‌نظام زره پوش مشهورش بود که از سر تا زانو غرق در آهن و فولاد و مسلح به نیزه بودند و از میان نجبای ارمنی به خدمت گرفته می‌شدند. قدرت نظامی ارتش ارمنستان هنر و استعداد سازندگان و بنایان و خاکبرداران منتخب از میان خود ساکنان ارمنی بود.
ارامنه جنوب کشور از معماران و مهندسین نظامی بی نظیری بودند که بر اثر همین شهرت آنان بود که تیگران برای مقاصد نظامی استخدام کرده بود. تسلیحات و در مهنسی نظامی، در ارتش ارمنستان یکی از ویژگیها و یکی از عوامل قدرت آن ارتش بود. تیگران از این هنرمندان برای بازکردن راهها و ساختن پلها و تمیز کردن رودخانه‌ها و بریدن درختها و انجام دادن کارهای ضروری دیگر با خود می‌آورد. تعداد آن نیروها در حدود ۳۵۰۰۰ نفر بود.[
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ویرایش شده توسط: sepanta_7
ارسالها: 23330
#120
Posted: 14 Apr 2014 19:49
سکه‌های تیگران دوم
سکه نقرهٔ تیگران دوم
تیگران از ابتدای حکومت اقدام به ضرب سکه از جنس نقره و برنز کرد. وی بیشترین تعداد سکه‌ها را در بین پادشاهان خاندان آرداشسیان (آرتاشسیان) ضرب کرده و در حال حاضر بیش از نیمی از سکه‌های به دست آمده از این خاندان متعلق به اوست.
سکه‌های نقره‌ای که در کل دوران حکومت تیگران ضرب شده‌اند در دو اندازه و وزن و سکه‌های برنز در چهار اندازه و وزن هستند. واحد سکه‌های نقره عبارت است از دراخما با وزن سه تا ۵/۴ گرم و تترادراخما با وزن چهارده تا شانزده گرم و واحد سکه‌های برنز عبارت است از خالکان با وزن یک تا هشت گرم.
بر روی کلیهٔ سکه‌ها، چه نقره و چه برنز، از یک نوع نقش و در پشت سکه‌های نقره نیز، به غیر از یک مورد ضرب شده در دمشق، از یک نوع نقش استفاده شده اما در پشت سکه‌های برنزی هشت نوع نقش مختلف به کار رفته است.
سکه‌های برنزی کاربرد داخلی داشتند و سکه‌های نقره برای تجارت با کشورهای همسایه استفاده می‌شدند. به همین علت، فرسایش سکه‌های برنزی به دست آمده به مراتب بیشتر از سکه‌های نقره می‌باشد و پراکندگی سکه‌های نقره در منطقه به مراتب گسترده تر از سکه‌های برنزی است.
بر روی کلیهٔ سکه‌ها تصویر نیمرخ تیگران ترسیم شده که به سمت راست نگاه می‌کند و بر سرش تاج خاندان آرداشسیان قرار دارد. تاج دارای پنج دندانه نوک تیز است و برروی پیشانی تاج، تصویر ستارهٔ هشتپری که دو عقاب از آن محافظت می‌کنند ترسیم شده که نشان خاندان آرداشسیان است.
تاریخ ضرب سکه‌های تیگران دوم با نشان ستاره برای اثبات نقش ستارهٔ دنباله‌دار هالی بر روی این سکه‌ها حائز اهمیت است اما از آنجایی که این سکه‌ها فاقد تاریخ ضرب اند، بنابراین، برای تعیین تاریخ ضرب آنها باید از نقوش پشت سکه استفاده کرد.
در پشت سکه‌های تیگران دوم، که پس از به حکومت رسیدنش در سال ۹۵، در ضراب‌خانه آرتاشات، ضرب شده است، در دو طرف، تصویر الههٔ تیخه و جملهٔ شاه شاهان تیگران نقش بسته اما در سکه‌هایی که پس از تسلط وی بر مناطق بین النهرین و سوریه، در سال ۸۳، در تیگراناکرت، دمشق و انطاکیه ضرب شده، در دو طرف، تصویر الهه به همراه جملهٔ تیگران شاه نقش بسته. لازم به ذکر است سکه‌های ضرب شده در انطاکیه، نسبت به سکه‌های ضرب آرتاشات، از ظرافت بیشتری برخوردار است.
در بین سکه‌های ضرب شده در انطاکیه، سکه‌هایی که در آنها الهه تیخه شاخه درخت خرما در دست دارد متعاقب تصرف شهر انطاکیه در ضرابخانهٔ این شهر ضرب شده است. لذا می‌توان نتیجه گرفت سکه‌هایی که در آنها بر روی تاج فقط تصویر ستاره وجود دارد و در پشت آن نوشتهٔ تیگران شاه به همراه الهه، که شاخهٔ درخت خرما در دست دارد، نقش شده، مربوط به سال ۸۳؛ یعنی، حدود چهار سال پس از رؤیت ستارهٔ هالی است.
پایان تیگران دوم
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ویرایش شده توسط: sepanta_7
صفحه 12 از 65