ارسالها: 23330
#221
Posted: 15 Apr 2014 14:41
ارمنستان در برابر متفقین
وقتی آلمانیها و متحدان آنان یعنی اتریش و بلغارستان و ترکیه در پائیز سال ۱۹۱۸ تسلیم شدند، مسلم به نظر می‌رسید که قدرتهای بزرگ فاتح، عدالت و ترمیم خرابیهایی را که ارمنستان مستحق آن بود بپردازند و سرزمین‌های آبا اجدادی را به وی باز پس خواهند داد.
برجسته ترین سیاستمداران کشورهای متفق مانند:آرتور بالفور، ژرژ کلمانسو، لورد جورج همیلتون، ریمون پوانکاره و رئیس جمهور توماس وودرو ویلسون همگی در اظهارات رسمی خویش طی سالهای ۱۹۱۷-۱۹۱۸ مسئله ارمنستان را در کنار مسایل آلزاس و لرن و لهستان و چکسلواکی و یوگسلاوی در صف اول هدفهای جنگی متفقین قرار می‌دادند.
لیکن بعدها معلوم شد که همه این وعده‌ها توخالی است.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ویرایش شده توسط: sepanta_7
ارسالها: 23330
#222
Posted: 15 Apr 2014 14:44
جنگ ارمنستان–ترکیه
جنگ ارمنستان–ترکیه اشاره به درگیری در پاییز سال ۱۹۲۰ بین اولین جمهوری ارمنستان و دولت موقت جنبش ملی ترکیه بوده است.
پیروزی ترکیه جدید در کنفرانس پیمان لوزان اگر پیش از هر چیز نتیجه اهمال و بی توجهی قدرتهای بزرگ و تبانی پنهانی بعضی از آنان بود ناشی از جهش احساسات ملی ترک هم بود که با ادامه کارهای ترکان جوان به ترکیه امکان داد با آنکه در جنگ جهانی اول مغلوب شده بود در دوران پس از جنگ ژست و قافیه غالب به خود بگیرد.
ارتش ترکیه قفقاز که به ارزروم پس نشسته بود از آغاز سال ۱۹۱۹ به ابتکار فرمانده خود ژنرال کیازیم قره بکر تبدیل به کانونی برای پرورش فکر انتقام جویی می‌شد. چیزی نگذشت که مصطفی کمال آتاترک نیز، که بعدا" رهبر نهضت ملی (ناسیونالیست) شد، به او پیوست. این نهضت زمینه‌های کاملا" آماده‌ای در میان اعضای سابق حزب (اتحاد و ترقی) پیدا کرد.
در کنگره‌های حزبی ارزروم (ژوئیه ۱۹۱۹) و سپس سیواس (سپتامبر همان سال) نهضت کمالی مرام ناسیونالیستی افراطی و نژادپرستی خود را که ترکیه جدید به ارث برده بود پیاده کرد. طرفداران نهضت کمالی در آنکارا نخستین دولت دیکتاتوری ناشی از جنگ را در مخالفت با دولت ترکیه مستقر در قسطنطنیه تشکیل دادند
آنگاه که زمامداران دولت قسطنطنیه (داماد فرید پاشا و سپس مارشال عزت پاشا) آمادگی خود را برای قبول واگذاری مناطق باسن و وان به دولت جمهوری ارمنستان اعلام کرده بودند، ولی دولت ناسیونالیستی آنکارا نه تنها از قبول هر گونه واگذاری ارضی استنکاف ورزیدند بلکه مدعی اشغال مجدد قارص و اردهان نیز شدند.
دولت آنکارا در آغاز مبارزه برای قطع نسل ارمنیان در ترکیه و برای ضمیمه کردن جمهوریهای قفقاز جنوبی به خاک خود اندک تردیدی به خود راه نداد. معمولا" دیپلماسی همه دولتها همواره هدف مهمش این بوده است که همسایگانش دولتهایی باشند از خودش کوچکتر و ضعیف تر، لیکن دیپلماسی ترک و ارتش ترکیه انگار با این مبارزه خودشان داده‌اند که داشتن همسایه نیرومندی چون روسیه را بر همسایگانی چون سه جمهوری ماورای قفقاز ترجیح می داده‌اند.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#223
Posted: 15 Apr 2014 14:46
جنگ ترکیه و ارمنستان
نقشه جنگ
ترکیه با داشتن ارتشی مجهز و با داشتن اسلحه و مهمات کافی (نیروهای متفقین به هنگام امضای پیمان ترک مخاصمه بی احتیاطی کرده و از او نخواسته بودند که خلع سلاح شود.) به ابتکار سران ملی خویش توانست سه جبهه مبارزه برضد فرانسویان در کیلیکیه، بر ضد یونانیان در قسمت غربی آسیای صغیر و بر ضد ارامنه در ماورای قفقاز تشکیل دهد.
لیکن کمکهایی هم به ارتش ترکیه شد، از طرف ایتالیا که ناراحت بود از اینکه یونان منطقه ازمیر را اشغال کند، چون خودش نظراتی نسبت به آنجا داشت، از طرف بعضی محافل متنفذ فرانسوی که در نظر داشتند بعدا" در آسیای کوچک سرمایه گذاریهایی بکنند، و از طرف روسیه از این جهت که خطر اشغال قسطنطنیه و داردانل و تنگه بسفر به وسیله نیروهای ثالثی چون قدرتهای بزرگ غربی بین روسیه و ترکیه اشتراک منافعی ایجاد کرده بود که در مقایسه با آن مسئله ارمنستان در درجه دوم اهمیت قرار گرفته بود
نهضت ملی ترکیه به اتکای همه این حامیان مبارزه شدیدی را آغاز کرد.
ترکان پس از معاهده سور یک حمله قطعی و مصمم علیه اولین جمهوری ارمنستان ترتیب دادند. چهار سپاه ترک را در منطقه ارزروم متمرکز کردند و در سپتامبر ۱۹۲۰ تعرض به منطقه ساری‌قمیش (شهر) را آغاز نمودند. دولت ارمنستان در برابری با این تعرض فرمان یک تجهیز عمومی صادر کرد که در نتیجه ۳۵۰۰۰ سرباز به زیر پرچم ارمنستان گرد آمدند.
در خور تذکر است که از آغاز سال ۱۹۲۰ به بعد روابط صمیمانه‌ای بین دولت آنکارا و روسیه شوروی که از شکست نهضتهای انقلابی در اروپا سرخورده بود تصمیم گرفته بود که با همدست شدن با ناسیونالیستهای شرقی به نحو دیگر به قدرتهای بزرگ اروپایی ضربه بزند.
در همان هنگام روسیه به فتح مجدد قفقاز آغاز کرد. در آوریل ۱۹۲۰ ارتش سرخ با کمک معنوی ناسیونالیستهای ترک شهر باکو و کشور جمهوری آذربایجان را متصرف شد. جمهوری جدید شوروی آذربایجان ادعاهای جمهوری سابق آذربایجان را نسبت به مناطق ارمنی نشین قره باغ و زنگه زور تایید نمود. در اوت ۱۹۲۰ کنگره‌ای در باکو به رهبری زینوویه ف و راداک و بلاکون به نام کنگره ملتهای مشرق با شرکت اسماعیل انور تشکیل گردید. این کنگره نشان دهنده آغاز سیاست فعال تری مبتنی بر حمایت روسیه شوروی از ترکیه کمال آتاتورک بود. بدین گونه ارتش ارمنستان مجبور شد قسمتی از نیروهای خود را برای نگهداری مرزهایش با آذربایجان شوروی به مشرق ببرد، در حالی که در همان دم تعرض ترکان از سمت مغرب شروع می‌شد.
در طول ماههای سپتامبر و اکتبر، لشکر ارمنی در شمال توانست جلو پیشروی ترکان را بگیرد. در چهاردهم اکتبر ارتش ارمنی در جبهه نو سلیم بیگی حامد دست به یک ضد حمله زد که طی آن سرنوشت جنگ معلوم شد. پس از یک پیروزی اولیه ارتش ارمنی نتوانست تصمیم دشمن را خنثی کند. در روزهای بعد ارتش ترک به قارص نزدیک شد و در ۳۰ اکتبر با یک ضد حمله و حرکت سریع که به وسیله جناح راست خود انجام داد آن دژ را دوباره باز پس بگیرند.
بازماندگان سپاه ارمنی شمال به سمت گیومری عقب نشستند. ترکان در ۷ نوامبر به آنجا وارد شدند و به تعرض خود به سمت قره کلیسا ادامه دادند. در موضع گردنه جاجور، هنگ هشتم لشکر ارمنی نبرد دلیرانه‌ای کرد، این نبرد و همچنین دفاع پیروزمندانه‌ای که با سپاهیان ارمنی جنوب از ایروان شد آخرین پرتو آتش قهرمانی به تاریکیهای این جنگ ۱۹۲۰ که در آن پنج سال نیرو و افتخار فرو می‌ریخت تاباند.
نتیجه این جنگ بدفرجام ۱۹۲۰ ارمنستان و ترکیه اگر هم این صفحه از تاریخ را تیره کرده است چیزی علیه قابلیت ملت ارمنی در ایجاد یک دولت آزاد و دفاع از آن ثابت نمی‌کند.
در ۲ دسامبر ۱۹۲۰ نمایندگان جمهوری ارمنستان در گیومری ناگزیر به قبول شرایط صلح تحمیل شده از طرف دولت آنکارا شدند. دولت ترکیه تمامی ارمنستان عثمانی را نگاه داشت.
لیکن ارمنستان که به آن صورت مثله شده و به سرزمینی به مساحت سی هزار کیلومتر مربع تقلیل یافته بود دیگر به صورت یک کشور کلا" مستقل قادر به زندگی نبود و هر آن در معرض تهدید ترکان قرار داشت. در همان روز یعنی در دوم دسامبر ۱۹۲۰ جمهوری ارمنستان به یک جمهوری ارمنستان شوروی بود تبدیل یافت.
پایان اولین جمهوری ارمنستان
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#224
Posted: 15 Apr 2014 14:53
معاهده سور
تقسیم بندی‌های آناتولی و ترکیه با توجه به معاهده سور
معاهده سور (Treaty of Sèvres) در روز ۱۰ اوت سال ۱۹۲۰ میلادی برای تنبیه امپراتوری عثمانی که در جنگ جهانی اول در کنار امپراتوری آلمان و امپراتوری اتریش – مجارستان وارد جنگ شده بود، میان نیروهای پیروز متفق در جنگ جهانی اول (روسیه، بریتانیا و فرانسه)، و امپراتوری عثمانی امضا شد. در آن هنگام، بریتانیایی‌ها و فرانسوی‌ها تنگه‌های داردانل و بسفور و شهر استانبول را تصرف خود داشتند. پیمان سور موجب ظهور جنبش ملی‌گرایان ترک شد. ملی‌گرایان ترک و بخش اعظم نیروهای ارتش علیه سلطان محمد ششم دست به شورش زدند.
در آگوست ۱۹۲۰ معاهده تنبیهی بر امپراتوری بر اساس این معاهده بود:
- کلیه سرزمین‌های عرب عثمانی از قلمرو آن جدا شدند؛
- استقلال پادشاهی حجاز به رسمیت شناخته شد؛
- ایتالیا در جنوب غربی آسیای صغیر به یک قلمرو نفوذ دست یافت. جزایر دودِکانس و رودس در دریای اژه به ایتالیا رسید و مابقی جزایر اژه نصیب یونان شدند؛
- تراس (تراکیه) شرقی و محدوده اطراف ازمیر به یونان داده شد؛
- تنگه‌های بسفر و داردانل بین‌المللی شده و سرزمین‌های اطراف آنها غیرنظامی اعلام شدند؛
- یک جمهوری مستقل ارمنی در آناتولی شرقی ایجاد شد؛
- نواحی کردنشین شمال موصل با شرط دریافت خودمختاری در قلمرو امپراطوری باقی ماند و حق آن برای ارجاع تقاضای استقلال به جامعه ملل طی یک سال به رسمیت شناخته شد.
امضا شده ۱۰ اوت سال ۱۹۲۰
مکان سور، فرانسه
وضعیت تصویب شده توسط امپراتوری عثمانی و سه قدرتهای هم پیمان اصلی
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#225
Posted: 15 Apr 2014 14:55
انعقاد معاهدهٔ ِسور
استقلال جمهوری ارمنستان در ۲۸ ماه مه۱۹۱۸م پس از انحلال دولت ماورای قفقاز اعلام شد. در چهارم ژوئن۱۹۱۸ م به موجب معاهدهٔ باطوم دولت ترکیه دولت جدید ارمنستان را، که مرزهای آن به علت سازش پنهانی ترک‌ها با جمهوری آذربایجان به قسمتی از منطقهٔ ایروان و به منطقهٔ سوان محدود می‌شد، به رسمیت شناخت و بقیهٔ ارمنستان شرقی را ترک‌ها و آذربایجانی‌ها بین خود تقسیم کردند.
در ابتدای ماه ژوئن۱۹۱۸ م، نخستین دولت ارمنی، که از دوران حکومت سلسلهٔ باگراتونی‌ها در فلات ارمنستان به وجود آمده بود، در ایروان تشکیل شد.
در آیین نخستین سالگرد استقلال ارمنستان، یعنی در ۲۸ ماه مه سال۱۹۱۹ م، دولت ارمنستان بر اساس تصمیم مجلس شورای ملی و انجمن ارامنهٔ ترکیه الحاق ارمنستان غربی به جمهوری ارمنستان را اعلام کرد.
هنگامی که آلمان و متحدانش یعنی اتریش، مجارستان، بلغارستان و ترکیه در پاییز۱۹۱۸ م تسلیم شدند به نظر می‌رسید که قدرتهای بزرگ فاتح عدالت را در مورد ارمنستان محقق سازند و به ترمیم خرابی‌ها بپردازند. از جمله برجسته ترین مورخان و سیاستمداران متفقین، آرتور بالفور، ر. پوالکاره، ژرژ کلمانسو، دیوید لوید جرج، نپلووه آ. بریان، و توماس وودرو ویلسون جملگی در اظهارات رسمی خود طی سال های۱۹۱۷ و۱۹۱۸م مسئلهٔ ارمنستان را در کنار مسائل آلزاس و لرن و لهستان و چکسلواکی در صف اول هدف جنگی متفقین قرار می‌دادند.
اما بعدها مشخص شد که همهٔ این وعده‌ها سخنانی بیش نبودند. بعدها وینستون چرچیل، روحیهٔ عمومی آن دوران و درماندگی‌های حیرت انگیزِ پیامد آن را چنین توصیف کرد:
<<به نظر می‌رسید اکنون زمان آن رسیده که ارامنه عدالت و حق حیات در صلح و آرامش را در کانون نژادی خود بیابند. کسانی که فرمانروایان ظالم و دژخیمان ایشان بودند با جنگ یا انقلاب از پا در آمده بودند. قدرتهای بزرگ فاتح متحد آنان بودند و بنا بود اجرای عدالت را تأمین کنند. به راستی غیرقابل درک به نظر می‌رسید که پنج قدرت بزرگ متفقین قادر به اعمال خود نباشند و با این اوصاف چنین هم شد، زیرا وقتی که دول فاتح در کنفرانس پاریس به مسئلهٔ ارمنستان رسیدند وحدت و اتفاق نظرشان به هم خورد، لشکریانشان مرخص شده و اسلحه را بر زمین گذاشته بودند و تصمیماتشان دیگر وزن و اعتباری نداشت وهمهٔ حرف‌ها توخالی بودند>>.
بدواً، پیمان ترک مخاصمه مودرس، که انگلستان اصالتاً از طرف خود و نیابتاً از طرف متفقین در ۳۰ اکتبر۱۹۱۸م با ترکیه امضاء کرد، نخستین نشانهٔ ترک ارمنستان بود. مسلماً، مواد این پیمان ترکیه را متعهد می‌کرد به اینکه تمامی اسرای جنگی و زندانیان سیاسی ارمنی را هم با همان عنوان اسیران جنگی متفقین آزاد کند و سرزمین ماورای قفقاز را نیز تخلیه کند اما این پیمان بر خلاف پیمان ترک مخاصمه‌ای که با آلمان و اتریش، مجارستان و بلغارستان امضاء شد ترکیه را خلع سلاح نمی‌کرد. حتی از ترکیه هم نمی‌خواست که ارمنستان غربی را از سپاهیان ترک تخلیه و جنایتکاران جنگی ترک را به متفقین تسلیم کند. همان گونه که مورخ عرب، رهبانی، متذکر شده است این ترک مخاصمه در حقیقت نخستین قدم عقب نشینی متفقین در قبال ارمنستان بود.
ارامنه برای طرح خواسته‌های خود دو هیئت نمایندگی به پاریس فرستاده بودند. اولین هیئت نمایندگی از طرف دولت جمهوری ارمنستان به ریاست آوِدیس آهارونیان و دومی هیئت ملی ارمنی به نمایندگی از سوی ارامنهٔ ترکیه (ارمنستان غربی) و مهاجرنشینان به ریاست بوقوس نوبارپاشا برای امضای توافق نامه مکرر و منضم در مورد حقوق اقلیت‌ها و تجارت.
نمایندگان ارمنی مجبور بودند بلادرنگ و آشکارتر از همیشه با خواسته‌های بعضی دول ذی‌نفع مبارزه کنند. دولتهایی که می‌کوشیدند هر چه را که هنوز می‌توانستند از تمامیت ارضی امپراتوری عثمانی نجات دهند و از پاره شدن آن جلوگیری کنند.
ارامنه در کنفرانس صلح پاریس مدافع بزرگی چون وودرو ویلسون، رییس جمهور وقت امریکا، داشتند. او در واقع سنت و روش گلادستون را دنبال می‌کرد. ویلسون می‌کوشید تا دولت امریکا را به دادن وکالت نامه‌ای برای مسئلهٔ ارمنستان راضی کند ولی با مخالفت مجلس سنای ایالات متحده آمریکا، که در آن نمایندگان طرفدار انزوای امریکا بسیار زیاد بودند، برخورد کرد.
زمانی فکر می‌کردند که ممکن است پادشاهی ارمنی کیلیکیه تبدیل به کشور خودمختار تحت قیومیت فرانسه شود. ارامنه‌ای که از قتل عام سال۱۹۱۵م جان سالم به در برده بودند و در سال۱۹۱۹ م به کیلیکیه برگشته بودند چنین راه حلی را می‌خواستند اما مظهر اصلی مسئلهٔ ارمنستان همان جمهوری ارمنستان قفقاز و مطالبات آن نسبت به شهرها و ولایات مرزی ترکیه بود.
ای. بنسن، مؤلف کتاب هلال و صلیب آهنین (۱۹۱۸م، لندن)، در حین انعقاد عهدنامهٔ ترک مخاصمه گفته بود:
<<چون ارامنه از تمام ملتهای دیگرِ تابع امپراتوری عثمانی جسورتر و ستم دیده تر و رنج کشیده تر هستند متفقین کار آزادسازی خود را از آنان شروع خواهند کرد و اول به آنان خواهند پرداخت>>.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#226
Posted: 15 Apr 2014 14:57
اما اینچنین نشد. در تمامی طول سال۱۹۱۹ م، قدرتهای بزرگ نسبت به متحدین خود، که در بحرانی ترین لحظات جنگ در کنارشان بودند، بی علاقگی نشان دادند. ارامنه می‌خواستند که استقلال دولتشان را به رسمیت بشناسند و تسلیحاتشان را تأمین کنند اما هیچ کدام از اینها تحقق نیافتند و در تمامی طول سال۱۹۱۹ م تنها گندم امریکایی آن هم از سوی بنیاد خیریهٔ خاور نزدیک به ارمنستان ارسال شد و هیچ دولتی کمترین کمکی به کشور نوپای ارمنستان ارسال نکرد.
در آوریل۱۹۲۰ م در کنفرانس سان رِمو، نخست وزیران انگلستان، فرانسه و ایتالیا (دیوید لوید جرج، آلکساندر میلران و ونیتی) سرانجام به مطالعهٔ مفاد قرارداد صلح با عثمانی پرداختند و در مورد مسئلهٔ ارمنستان تصمیم به ایجاد یک دولت ارمنی شامل قسمتی از ایالات ترابزون و ارزروم و وان و استان بتلیس گرفتند. این طرح در یازدهم ماه مه همان سال به هیئت نمایندگی عثمانی در ((که دورسه)) وزارت امور خارجهٔ فرانسه تسلیم شد.
در ژوئیهٔ۱۹۲۰ م در کنفرانس اسپا، متفقین به پیشنهادهای متقابل ترکیه پاسخ دادند. یادداشت متفقین که به امضای میلران، در ۱۷ ژوئیه فرستاده شد در مورد ارمنستان شامل عبارت ذیل است:
<<ارامنه در شرایط توحش و بی رحمی بی سابقه‌ای قتل عام شده‌اند. به هنگام جنگ هنرنمایی‌های دولت عثمانی اعم از کشتار و تبعید و بدرفتاری با زندانیان از هنرنمایی‌های سابقش در این گونه تبهکاری‌ها نیز فراتر رفته است.
برآورد می‌شود که از سال۱۹۱۴ م به این طرف دولت عثمانی تحت عنوان بی اساس شورش قریب به هشتصد هزار نفر ارمنی را از زن و مرد و کودک قتل عام و بیش از دویست هزار نفر یونانی و دویست هزار نفر ارمنی دیگر را نیز تبعید و یا از خانه و کاشانه‌شان آواره کرده است. دولت ترکیه نه تنها به سرپیچی از انجام وظیفهٔ خود که حمایت از اتباع غیرترک امپراتوری در برابر غارت و جور و تعدی و قتل نفس باشد اکتفا نکرده، بلکه دلایل متعددی در دست است که ثابت می‌کند خود او مسئولیت رهبری و سازماندهی وحشیانه ترین حملات به توده‌هایی را که وظیفهٔ حمایت از آنان را بر عهده داشته به گردن گرفته است... به همین دلیل متفقین نمی‌توانند هیچ تغییری در مواد قرارداد مربوط به ایجاد یک ارمنستان آزاد بدهند>>.
سرانجام در دهم آگوست۱۹۲۰ م، تشریفات امضای قرارداد صلح بین ترکیه و متفقین در تالار پذیرایی سِور صورت پذیرفت.
معاهده‌ای که دو مادهٔ مهم از نظر ارمنستان در آن ذکر شده بود.
مادهٔ۸۸: <<ترکیه اعلام می‌دارد که همان گونه که قدرتهای متفق قبلاً شناخته شده‌اند، ارمنستان را به منزلهٔ یک کشور آزاد و مستقل می‌شناسد>>.
مادهٔ۸۹: <<ترکیه و ارمنستان و همچنین سایر قدرتهای امضا کنندهٔ قرارداد موافقت می‌کنند که مسئلهٔ تعیین مرزهای بین ترکیه و ارمنستان در ولایات ترابزون و ارزروم و وان و استان بتلیس به حکمیت رئیس جمهور امریکا گذاشته شود و تصمیمات او را در این مورد بپذیرند و نیز بر هر گونه مقرراتی که برای دست یافتن ارمنستان به دریا و برای غیرنظامی کردن سرزمین‌های عثمانی وصل به ارمنستان تصویب شود صحه بگذارند>>.
چند ماه بعد در ۲۲ نوامبر۱۹۲۰ م، وودرو ویلسون، رأی حکمیت خود دایر بر واگذاری قسمت اعظم ولایات وان (که ارامنه تا سال۱۹۱۴ م جمعیت مطلق آن را تشکیل می‌دادند) و ارزروم و استان بتلیس (که ارامنه تا سال۱۹۱۴ م اکثریت نسبی را داشتند) و قسمتی از ولا یت ترابزون برای تأمین دست یابی دولت جدید به دریا را صادر کرد. اما چندی نگذشت که حوادثی مانع از اجرای موارد منعقده در معاهدهٔ سِور شد.
وقتی کنفرانس جدیدی در نوامبر سال۱۹۲۲ م در لوزان تشکیل شد تا تجدید نظری در مفاد قرارداد سِور به عمل آورد وضعیت به سود ترکیه تغییر کرد. بنا به عبارات نوشتهٔ وینستون چرچیل:
<<ارتش‌های متفقین در۱۹۱۸ م روی میز کنفرانس صلح پیروزی کامل و مطلق بر ترکیه پیدا کرده بودند لیکن در طول مدت چهار سال سیاستمداران سعی داشتند که این پیروزی به شکست تبدیل شود>>.
پس از پیروزی ارتش ملی ترکیه تغییر یافتن مفاد قرارداد سِور به نفع ترکان در لوزان اجتناب ناپذیر بود. در واقع، حوادثی که پیش آمده بود ثابت کرده بود که معاهدهٔ سِور قابل اجرا نیست زیرا یکی از مهم ترین طرف‌های ذی‌نفع یعنی روسیه در حین انعقاد قرارداد غایب بود! و همکاری وی برای اجرای مفاد قرارداد، به ویژه در تشکیل یک دولت ارمنی مستقل که تا ارزنجان گسترش یافته باشد، ضرورت داشت.
معاهدهٔ سِور که در دهم آگوست۱۹۲۰م به امضاء رسید وظیفهٔ ترسیم مرزهای جمهوری ارمنستان را، که مورد توافق دو طرف قرار گرفته بود، به وودرو ویلسون، واگذار کرد. بنابراین، جز اراضی ارمنستان شرقی، که ۷۱۳۳۰ کیلومتر مربع وسعت داشت، ارمنستان غربی دارای بیش از نود هزار کیلومتر مربع و جمعاً دارای۳۳۰ , ۱۶۱کیلومتر مربع مساحت می‌شد.
امضاء کنندگان معاهدهٔ سِور عبارت بودند از نمایندگان کشورهای ایتالیا، بلژیک، یونان، لهستان، پرتغال، رومانی، حجاز (عربستان) و ملوک پادشاهی سربرستی، کرواسی و اسلوونی، انگلستان، فرانسه، ژاپن، ارمنستان و ترکیه. از سوی جمهوری ارمنستان آوِدیس آهارونیان و از سوی ترکیه حمید پاشا، توفیق بیگ و خلیل بیگ عهدنامهٔ تاریخی سِور را به امضاء رساندند. ریاست جلسه بر عهدهٔ آلکساندر میلران، بود.
به اعتقاد حقوق دانان ۸۵ سال پس از انعقاد معاهدهٔ سِور این پیمان برای ارامنه و ارمنستان دارای اهمیت تاریخی می‌باشد. نخست آنکه پس از استقلال جمهوری ارمنستان در سال۱۹۱۸م، برای اولین بار، دولت ترکیه، جمهوری ارمنستان را به رسمیت شناخت.
اهمیت این موضوع بیشتر در این است که سه سال قبل از استقلال جمهوری ارمنستان، ترکیه به قصد امحاء کامل ارامنه در۱۹۱۵ م دست به نسل کشی ارمنیان زده بود. با وجودی که مفاد معاهده کاملاً به اجرا گذارده نشد اما پیمان سِور قطعاً می‌تواند در مذاکرات سیاسی آینده مورد استفاده قرار گیرد.
پایان معاهده سور
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#227
Posted: 15 Apr 2014 15:03
جمهوری سوسیالیستی ارمنستان شوروی
نشان ملی
وسعت
پرچم
جمهوری سوسیالیستی ارمنستان شوروی (به ارمنی: Հայկական Սովետական Սոցիալիստական Հանրապետություն، به روسی: Армянская Советская Социалистическая Республика) زمانی تشکیل شد که حزب کمونیست ارمنستان در ۲۹ نوامبر ۱۹۲۰ بر ارمنستان اعلام حاکمیت کرد. در یکم دسامبر ۱۹۲۰ سیمون وراتسیان، نخست وزیر ارمنستان، کنترل جمهوری را بدست گرفت.
پایتخت ایروان
زبان(ها) روسی , ارمنی
دولت جمهوری سوسیالیستی
تاریخچه
- تأسیس ۲۹ نوامبر ۱۹۲۰
- جمهوری سوسیالیستی شوروی ۵ دسامبر ۱۹۳۶
- انقراض ۲۳ سپتامبر ۱۹۹۰
مساحت
- ۱۹۸۹ ۲۹٬۸۰۰کیلومترمربع (۱۱٬۵۰۶مایل‌مربع)
جمعیت
- حدود ۱۹۸۹ ۳٬۲۸۷٬۰۰۰
تراکم جمعیت ۱۱۰٫۳ /کیلومترمربع (۲۸۵٫۷ /مایل‌مربع)
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ویرایش شده توسط: sepanta_7
ارسالها: 23330
#228
Posted: 15 Apr 2014 15:06
پیشینه
منطقه‌ای که جمهوری سوسیالیستی ارمنستان شوروی در آن تشکیل شد تا سال ۱۸۲۸ بخشی از خاک ایران بود. در آن تاریخ ایران پس از شکست از ارتش روسیه با امضاء عهدنامه ترکمنچای این منطقه را نیز (در بند ۴ عهدنامه) به روسیه واگذار کرد. این منطقه تا سال ۱۹۱۷ در امپراتوری روسیه باقی‌ماند و با وقوع انقلاب اکتبر در آن سال، حکومت ولادیمیر لنین به اقلیت‌ها اجازه جدایی داد و ارمنستان نیز خود را مستقل از روسیه اعلام کرد. طی جنگ ترکیه و ارمنستان و نسل‌کشی ارامنه از سوی ترکیه عثمانی کشور ارمنستان با خطر نابودی روبرو شد تا اینکه بلشویک‌ها در سال ۱۹۲۰ وارد منطقهٔ کنونی ارمنستان شده آن را تسخیر کردند. در آن تاریخ این منطقه به عنوان یکی از جمهوریهای شوروی نامیده شد.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#229
Posted: 15 Apr 2014 15:07
مهاجرت‌ها
جمهوری ارمنستان در اثر جنگ با ترکیه تلفات زیادی داده بود و استالین به ارمنیان بیرون از جمهوری اجازه مهاجرت به جمهوری سوسیالیستی تازه را داد. طی سالهای ۱۹۴۶ تا ۱۹۴۸ در حدود ۱۵۰ هزار ارمنی که بسیاری از آنها بازماندگان نسل‌کشی عثمانی‌ها بودند به جمهوری سوسیالیستی ارمنستان مهاجرت کردند. بیشتر آنها از پناهندگان یا ساکنان ارمنی ساکن قبرس، فرانسه، یونان، عراق، لبنان و سوریه بودند.
پایان جمهوری سوسیالیستی ارمنستان شوروی
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#230
Posted: 15 Apr 2014 17:01
جماعت ارمنیان پراکنده
نقشه جماعت ارمنیان پراکنده
جماعت ارمنیان پراکنده یا دیاسپورای ارمنی و یا به (ارمنی اسپیورکاهایوتیون սփիւրքահայություն وبه انگلیسی Spiurkahayutiun) جوامع ارمنی ساکن در خارج از ارمنستان و قره باغ (آرتساخ) را بوجود آورده است.
جمعیت ارمنی ساکن در سراسر جهان حدود یازده میلیون نفر تخمین زده می‌شود اما تنها حدود ۳۳۰۰۰۰۰ نفر آنها در ارمنستان و حدود ۱۴۰۰۰۰ نفرشان نیز در قره باغ و حدود ۱۲۰۰۰۰ نفرشان هم در جاواختی ساکنند.
جمعیت دیاسپورای ارمنی (با بیشترین میزان جمعیتش در روسیه، ایالات متحده، فرانسه، آرژانتین، اوکراین، لبنان، سوریه، ایران و گرجستان) حدود هشت میلیون نفر تخمین زده می‌شود. تنها یک پنجم ارامنه در جمهور سابق ارمنستان شوروی ساکنند و قبل از جنگ جهانی اول و تا ۱۹۲۰ ارمنستان، قسمت شرقی ترکیه، جنوب گرجستان، قره باغ و نخجوان را هم در بر می‌گرفت .
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
صفحه 23 از 65