ارسالها: 23330
#31
Posted: 16 Sep 2014 20:56
سینمای ایتالیا
تاریخ مختصر سینمای ایتالیا
سينما ، اختراع برادران « لومير » ( سينما ) به سرعت به ايتاليا گسترش يافت (تاريخ ورود سني به ايتاليا سال 1896 است ) و اولين فيلم هاي كوتاه كه عمدتاً ، مستند بودند به پايان قرن بيستم بر مي گردند ، اما گونه حاكم به سينماي ايتاليا ، فيلم هاي تاريخي بوده اند كه بر مبناي آثار ادبي ساخته شده اند . صنعت سينماي ايتاليا داراي شهرت جهاني است .
در دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰ ، رژيم فا شيستي به خاطر مشغله هاي خود اهميت چنداني به سينماي ايتاليا نداد ،اما بعدها با وقوف به قدرت سينما به عنوان يك ابزار تبليغاتي ، فاشيستها وادار به قدم گذاشتن در اين حيطه شدند و در سال ۱۹۲۴اتحاديه آموزش صنعت فيلم را تاسيس كردند . و سپس در سال ۱۹۳۲ اولين دوره فستيوال بين المللي فيلم و نيز كه داراي شهرت جهاني است ، برگزار گرديد. رژيم فاشيستي توليد كنندگان و كارگردانان را به ساخت فيلم هاي تبليغاتي سياسي وادار نمود. سالهاي ۱۹۳۰ تا ۱۹۴۰، سينماي ايتاليا شاهد ، گونه ديگري از سينما يعني « رئاليسم » و « فورماليسم » بود ، در ادامه فيلم هاي بعد از جنگ و نئورياليسم به سينماي ايتاليا حاكم گرديد . سپس سينما به انعكاس حوادث و وقايع زندگي روزمره مردم به گونه سنت ناتوراليستي روي آورد كه غالباً احساساتي وطنزآلود بودند و با استقبال مردمي روبرو شدند.
نئورياليسم جنبش واقع گراي سينماي ايتاليا، درسالهاي بعد ازجنگ جهاني دوم درطول مبارزات مردم عليه حكومت فاشيستي موسولين است ومحتواي فكري آن آشكاركردن واقعيتهاي زندگي اجتماعي وعاطفي مردم بيكار،گرسته وسرگردان درخيابانها وماهيگيران وكشاورزان استثمارشده ، زنان نا اميد با زندگي نه كبت بارودورنمايي ازفقر،دزدي ،خودكشي وقتل و.... ونشان دادن جنگ بود. ازقدماي مشهورسينماي ايتاليا مي توان انتونيوني ،برتولويي ،پازولين ،فليني ،دسيكا ، روسليني ، برادران تاوياني رانام برد.
مانندهمه جاي دنيا، درايتاليا نيزبا فعال شدن كانالهاي خصوصي تلويزيوني وورود ويديووسي دي و.... از تعداد تماشاچيان سينما كاسته شده است .
تماشاچيان فيلم درسينماراافرادي تشكيل مي دهندكه علاقه زيادي به فيلم دادندوبه طورجدي اين هنررادنبال مي كنند.مشكلات اقتصادي سبب پايين آمدن تعدادفيلم هاي توليدي شده است ، البته دولت كمكهايي دراين زمينه مي كند، به طوركلي كيفيت فيلم هاي ايتاليايي پايين آمده است ، بطوريكه براي مثال درسال 93 تنها3 فيلم خوب اكران شدند. باتوجه به تكرارنمايش فيلم هاي جناييوسكسي (امريكايي وايتاليايي ) امروز، علاقه به تماشاي فيلم هاي بامحتوادرجامعه ايتاليا تاحدي رشد كرده است .سيستم توزيع فيلم درايتاليا ، مسئله اي پيچيده است ، تصميم گيرنده اصلي درمقوله توزيع فيلم ، كمپانيهاي بزرگ هستند.در ايتاليا حدود 400 سالن سينمادرشهرهاي بزرگ وجود دارند . ايتاليا داراي حدود331 شركت توليد فيلم سينمايي ، 72 شركت توزيع كننده فيلم ، 80 آژانس بازاريابي و تبليغات ، 3 نشريه تخصصي سينمايي دارد . سينماي ايران از طريق فيلمهاي اي كبارن ، مخملباف ، پيغايي و خانم بني اعتماد تاحدي معرفي شده و داري جايگاهي است .
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#32
Posted: 16 Sep 2014 20:59
مروری بر تاریخ سینمای ایتالیا
قبل از جنگ، سینمای ایتالیا، سینمایی مبتذل، سبک و سطحی بود. فیلمها اغلب آثار کپی شده هالیودی با مایه های کمدی، خوانوادگی و در مواردی الهام گرفته از قهرمانان تاریخی ایتالیا بود. این ابتذال زمانی به اوج خود رسید که بنیتو موسیلینی نظام فاشیست را در ایتالیا حاکم کرد و فاشیستها با تسلط بر سینما، از ساخت فیلمهای مخالف اهداف فاشیسم جلوگیری کردند.
شرکت ایتالیا در جنگ، آن هم همسو با آلمان، ایتالیا را به فقر و بدبختی کشاند. بعد از پیروزی متفقین در ایتالیا، فقر و بیکاری حاصل از جنگ چهره زشتی از ایتالیا ساخته بود و مردم برای رسیدن به آزادیی که برای آنها تبدیل به رویا شده بود، امید داشتند. در این حال هوا بود که سینمای ایتالیا با تاثیر از اوضاع سیاسی، اجتماعی و اقتصادی به ساخت فیلمهای نئورئالیستی روی آورد.
نئورئالیسم یا واقع گرایی نو یکی از اولین حرکتهای مهم سینما بعد از جنگ جهانی دوم بود که در ایتالیا پدید آمد. نئورئالیسم هنری کردن واقعیات بدون توجه به قراردادها و سرگرمی های پذیرفته شده است. نئورئالیسم در حقیقت از رئالیسم شاعرانه فرانسه در سال 1930، الگو گرفته است. و پیروان این سبک اکثرا گرایشهای مارکسیستی دارندد.
کارگردانان پیرو نئورئالیسم فیلمهایشان را خارج از استدیو و در فضای واقعی شهرها و خیابانها میسازند. از بازیگران حرفه ای استفاده نمیکنند و خواهان ارتباط مستقیم با واقعیات جامعه هستند. به همین جهت نمایش بیکاری، بدبختی، فقر و امثالهم در اغلب این آثار مشهود است. دوبله این فیلمها بعد از پایان کار، این امکان را فراهم میکرد که دوربینها آزادی عمل بیشتری داشته باشند و بهتر به هدف واقع گرایانه که میخواستند برسند.
فیلم "وسوسه" ساخته لویکینو ویسکونتی، را اغلب به عنوان اولین فیلم نئورئالیسمی میشناسند. "زمین میلرزد" ساخته دیگر این کارگردان روایتگر ماجراهای یک دهکده ماهیگیری سیسیل در دوران جنگ است که از ماهیگر واقعی و خوانواده اش بجای هنرپیشه گان استفاده کرده است.
از کارگردانهای پیشرو مکتب نئورئالیسم، میتوان به روبرتو روسیلینی اشاره کرد که با ساخت فیلمهایی چون "رم شهر بی دفاع" و "پاییزا"، "آلمان سال صفر" به ایجاد این مکتب کمک کرد. ویتوریو دسیکا با همیاری چزاره زاواتینی به عنوان فیلمنامه نویس، با فیلمهایی چون "واکسی" و "دزد دوچرخه" " معجزه در میلان" و "امبرتو دی" از دیگر کارگردانان صاحب نام این سبک میباشد.
فدریکو فلینی نیز با نوشتن فیلمنامه های مختلفی همچون "رم شهر بی دفاع" "پاییزا" "به نام قانون" و... ، در زمینه نئورئالیسم کار را آغاز کرد اما فیلمهای کارگردانی شده توسط خودش مخصوصا بعد از سال 1950 به مرور سمت کمدی و ابعاد معنوی و درونی انسانها کشیده شد. او نگرش خاص خودش را از نئورئالیسم عرضه کرد. به نظر او نئورئالیسم علاوه بر نگاه به واقعیتهای اجتماعی میتواند نگاه به واقعیت درونی انسانها باشد. واقعیتهای روحانی، متافیزیک و هر آنچه در درون انسان وجود دارد. فیلمهای جاده، شبهای کابیریا، زندگی شیرین، ساتریکون، هشت ونیم و آمارکورد از جمله معرفترین آثار وی میباشد.
از دیگر کارگردان مطرح سینمای ایتالیا میتوان به میکلانجلو آنتونیونی اشاره کرد، که او هم مانند فدریکو فلینی به نئورئالیسم درونی معتقد بود. محتوای فیلم های او را اغلب اضطراب ها ، تردیدها و نگرانی ها ی بشر امروز و عدم توانایی او در برقراری رابطه معنوی با دیگران تشکیل می دهد. فیلم های وی آکنده از سکوت ها ، خلاء ها و همة واکنش های انسان مضطرب و ناامید است. زمینه تصاویر خشک ، خالی و بی روح است. رنگ خاکستری غلبه دارد. در نتیجه تمام ساختمان فیلم نیز از همان ملال و اندوهی بر خوردار است که محتوای فیلم. از آثار معروف وی هم میتوان به "داستان عشق" "ماجرا" "بیایان سرخ" "نقطه زابریسکی" "مسافر" و "آنسوی ابرها"اشاره کرد.
گرچه نئورئالیسم تحسین جهانیان را برانگیخت اما نگاه انتقادانه اش به دولتهای معاصر باعث درگیریهای زیادی در ایتالیا شد. در سال 1949 قانونی تصویب شد که به دولت اجازه میداد از تولید و ساخت فیلمهایی که به نظر آنان به ایتالیا تهمت و توهین میکردند، جلوگیری کند. از طرف دیگر بهبود وضع اقتصادی مردم و علاقه آنان به سبکهای دیگر سینمایی باعث افول این نوع سینما در ایتالیا گردید، هرچند نئورئالیسم در کشورهای دیگر ادامه یافت و فیلمسازانی از آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین، نئورئالیسم را به عنوان الگویی برای مقابله با کارخانه رویا سازی هالیود تلقی کردند و آن را روشی ارزان قیمت جهت ساخت فیلمهایی در مورد کشور و مردم خودشان یافتند.
پیر پائولو پازولینی با آثاری چون "انجیل به روایت متی" "دکامرون" و فیلم غیر متعارف "سالو" یا "صد و بیست روز در شهر فساد" و برناردو برتولچی با فیلمهایی چون "آخرین تانگو در پاریس" ""1900 "ماه30" " آخرین امپراتور" و آخرین فیلمش "رویابینان" از دیگر فیلمسازان مطرح سینمای ایتالیا به شمار میایند، هرچند که کارگردانی مانند سرجیو لئونه نیز با ساخت وسترنهای آمریکایی مشهور به وسترنهای اسپاگتی، مانند "به خاطر یه مشت دلار" و "خوب، بد، زشت "، توانست شهرتی برای خود دست پا کند.
از اوایل دهه ی هشتاد،مشکلات اقتصادی روز به روز سینما را به طرف سطحی نگری سوق داد.فیلم های هالیوودی که با امکانات فراوان و تکنیک های چشم گیر وچهره های جهانی سعی در تسخیر سینماهای دنیا داشتند وهم چنین ورود تلویزیون به میدان عملا سرزندگی را از سینمای ایتالیا سلب کرد.
در سال 1984 ایتالیا بدترین شرایط حیات خود را تجربه کرد.در این سال به دلیل عدم استقبال مردم این کشور تنها 30 فیلم در این کشور ساخته شد که در مقایسه با تولید نزدیک به 300 فیلم در اواخر دهه ی 1960 یک فاجعه محسوب می شد.
مهم ترین اتفاق دهه ی 80 سینمای ایتالیا ساخته شدن فیلم "سینماپارادیزو" (1988) جوزپه تورناتوره است که موفق به کسب اسکار بهترین فیلم غیرانگلیسی زبان هم شد.از دیگر فیلم های این کارگردان خوش ذوق می توان به "افسانه 1900" و "مالنا" اشاره کرد.
در ابتدای دهه ی 1990 یعنی در مراسم اسکار 1992 فیلم "مدیترانه" ساخته ی گابریل سالواتوره از ایتالیا موفق به کسب جایزه ی اسکار بهترین فیم غیر انگلیسی زبان شد.
در دهه ی 1990 برای نخستین بار دو فیلم ایتالیایی زبان "پستچی" (1994) مایکل رادفورد "زندگی زیباست" (1997) روبرتو بنینی موفق شدند نه در بخش فیلم غیر انگلیسی زبان که به عنوان فیلم های اصلی،کاندیدای دریافت جایزه ی اسکار شوند. از دیگر فیلم های این دوره ی ایتالیا می توان به دو فیلم "دزد بچه‌ها" (1992) و "لامریکانو" (1994) ساخته جیانی املیو و فیلم "اتاق پسرم" محصول سال 2001 ساخته نانی مورتی اشاره کرد.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#33
Posted: 16 Sep 2014 21:02
سینمای ایتالیا: یک نگاه تاریخی
سینمای ایتالیا در مقایسه با همسایگانش در اروپا، نسبتا دیر متولد شد. نخستین ژانر یا شاخه‌ای که به سینمای ایتالیا هویتی بارز داد، سینمای تاریخی بود. از سال ۱۹۰۵ دهها فیلم سینمایی ساخته شد که داستان‌های تاریخ واقعی یا اسطوره‌ای رم باستان را روایت میکرد.
سینمای ایتالیا در سال‌های اول قرن بیستم حدود سال ۱۹۰۵ شکل گرفت. تا سال ۱۹۰۸ در شهرهای بزرگ مانند رم، میلان، تورین و ناپل هم استودیوهای فیلمسازی به راه افتادند و هم سالن‌هایی برای نمایش فیلم.
سینمای ایتالیا با ساختن فیلمهای پرشکوه، با صحنه‌های عظیم و پرجمعیت معروفیت پیدا کرد. اوج این جریان، تولید فیلم کابیریا بود که جووانی پاسترونه در سال ۱۹۱۴ کارگردانی کرد. این فیلم در سراسر جهان با موفقیت زیادی روبرو شد و حتی بر سینمای آمریکا که تازه در هالیوود شکل گرفته بود، تأثیر گذاشت.
اما به تدریج نیاز بازار به فیلمهای تاریخی اشباع شد و سینمای ایتالیا نتوانست با نیازهای تازه تماشاگران پاسخ دهد. از اوایل دهه ۱۹۲۰ که هالیوود با امکانات فراوان و چهره‌های بیشمار وارد میدان شد، یکی از نخستین قربانیان آن سینمای ایتالیا بود.
با مشکلات اقتصادی که به ویژه پس از جنگ جهانی اول کشور را فرا گرفته بود، سینمای ایتالیا وارد دورانی از کسادی و رکود شد. در کشور هنوز فیلمهای سینمایی تهیه می‌شد، اما موفقیت زیادی نداشتند. یکی از رایج‌ترین سبک‌ها سری فیلمهای معروف به "تلفن سفید" بود. علت این نام‌گذاری آن بود که در فیلمهای پرزرق و برقی که زندگی طبقات مرفه را نشان می‌دادند، همیشه در گوشه‌ای یک تلفن سفید هم دیده می‌شد که علامت ثروت و رفاه بود!
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#34
Posted: 16 Sep 2014 21:03
زیر چکمه فاشیسم
در اوایل دهه ۱۹۲۰ فاشیستها به رهبری بنیتو موسولینی در ایتالیا قدرت را به دست گرفتند. آنها برنامه گسترده‌ای برای توسعه "فرهنگ مردمی" پیاده کردند که رشد تمام رشته‌های هنری و به ویژه سینما را در بر می‌گرفت. به دستور رهبر فاشیستها در جنوب شرقی رم، "چینه چیتا" یا شهر سینما ساخته شد، با سالن‌های متعدد و استودیوهای مجهز که یکسره به تولید و توزیع و نمایش فیلم اختصاص داشت. چنین پروژه‌ای در آن زمان نظیر نداشت.
چینه چیتا برای تولید فیلم سینمایی همه نوع خدمات عرضه میکرد، و حتی در سال‌های بعد بسیاری از سینماگران ایتالیا فیلمهای خود را در همین شهرک ساختند. گام مهم بعدی فاشیستها برای رشد سینما، پایه‌گذاری فستیوال جهانی فیلم در ونیز بود که قدیمی‌ترین جشنواره سینمایی جهان به شمار می‌رود.
اما فاشیسم چاقوی دودم بود، از یک سو به پیشرفت سینما کمک میکرد، اما از سوی دیگر قصد داشت سینما را به زیر نظارت کامل در آورد. تنها داستان‌های خانوادگی سطحی و کمدی‌های سبک بودند که از زیر تیغ سانسور جان به در می‌بردند. با نزدیک شدن جنگ جهانی دوم که ایتالیا به عنوان متحد رایش سوم وارد آن شد، دولت فیلمسازان را زیر فشار گذاشت تا برای سیاست‌های ویرانگر نظام فاشیستی تبلیغ کنند.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#35
Posted: 16 Sep 2014 21:05
شکوفایی نئورئالیسم
ماجراجویی فاشیستها در کشاندن ایتالیا به جنگ جهانی دوم، کشور را با فقر و ویرانی و نکبت روبرو کرد. موسولینی که با سیاست‌های عوام‌فریبانه حمایت توده‌های محروم را جلب کرده بود، با نفرت ژرف و فراگیر تمام لایه‌های جامعه روبرو بود. با وجود سلطه دیکتاتوری خشن، "نهضت مقاومت ضدفاشیستی" شکل گرفت که بیشتر احزاب مدنی کشور، از راست و چپ در آن شرکت داشتند و همه روشنفکران و هنرمندان از آن حمایت میکردند.
در سال های ۱۹۴۲ و ۱۹۴۳ هنوز جنگ ادامه داشت و روی شهرها بمب می‌بارید، فاشیستها و متحدان نازی آنها در خیابان‌های ایتالیا هنوز جولان می‌دادند، در شرایطی انباشته از وحشت و خفقان، چند سینماگر جوان با شجاعت و صداقتی کم‌مانند شروع به ساختن فیلمهایی کردند تا شرایط واقعی کشور خود را در زیر یوغ فاشیسم نشان دهند: الساندرو بلازتی با فیلمی به نام «چهار قدم در ابرها»، روبرتو روسلینی با فیلم «رم شهر بی‌دفاع» و لوکینو ویسکونتی با فیلم «وسوسه».
نئورئالیسم بازتاب واقعی و صادقانه ایتالیای گرفتار جنگ بود. فیلمها از شرایط و امکانات مناسب محروم بودند. فیلمها نه در استودیوهای چینه چیتا، بلکه در اماکن واقعی در کوچه و خیابان ساخته شدند. بیشتر بازیگران فیلمهای نئورئالیسم، نه هنرپیشه‌های نامدار سینمای "تلفن سفید"، بلکه آدم‌های معمولی کوچه و خیابان بودند.
با نئورئالیسم ایتالیا، سنت واقع‌گرایی در سینمای جهان استوارترین ستون خود را به دست آورد. ویتوریو دسیکا با همکاری فیلمنامه‌نویس برجسته‌اش چزاره زاواتینی چند اثر درخشان نئورئالیستی به سینمای جهان عرضه کرد. این جریان هنری تنها ده سال یعنی تا نیمه دهه ۱۹۵۰ عمر کرد، اما تأثیر آن بر سینمای جهان بی‌اندازه بود.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#36
Posted: 16 Sep 2014 21:07
غول‌های سینمای هنری
ایتالیای پس از جنگ به طرف جامعه مصرفی پیش رفت و لایه‌های جامعه به رفاهی نسبی رسیدند. با دگرگونی شرایط جامعه، نئورئالیسم نیز پشتوانه اجتماعی خود را از دست داد. از سوی دیگر نیروهای "جبهه مردمی ایتالیا" که در اتحاد با هم فاشیسم را شکست داده بودند، در سال‌های پس از جنگ در برابر هم قرار گرفتند.
در عرصه فیلمسازی نیز سینماگران نئورئالیسم با جهان‌بینی‌ها و سبکهای گوناگون، راه های متفاوتی در پیش گرفتند. در دهه ۱۹۶۰ چشم‌انداز عمومی سینمای ایتالیا بی‌نهایت گسترده و از هر نظر رنگین بود.
در دهه ۱۹۶۰ تا اوایل دهه ۱۹۷۰ صنعت سینمای ایتالیا رقیبی جدی برای سینمای هالیوود بود و هرگونه فیلمی تولید میکرد: کمدی‌های سبک اجتماعی (با هنرپیشه‌های معروفی مانند توتو و آلبرتو سوردی)، فیلمهای پرشکوه تاریخی، ملودرام‌های عشقی، انتقاد اجتماعی و سیاسی، و حتی فیلمهای وسترن که به "وسترن اسپاگتی" معروف شد. با این وسترن‌ها چند هنرپیشه ایتالیایی به شهرت جهانی رسیدند: فرانکو نرو، جان ماریا ولونته، جولیانو جما و ترنس هیل. با وسترنهای ایتالیایی یک کارگردان و یک آهنگساز به شهرت جهانی رسیدند: سرجو لئونه و انیو موریکونه، اما وسترنهای ایتالیایی بیش از همه باعث معروفیت یک بازیگر گمنام آمریکایی شد: کلینت ایستوود.
اما از این هم مهمتر دستاوردهای بی‌همتای سینمای ایتالیا در پیشرفت هنری است. در این دوران سینماگرانی فعالیت میکردند که آثاری درخشان خلق کردند: لوکینو ویسکونتی، روبرتو روسلینی، فدریکو فلینی، میکل‌آنجلو آنتونیونی و...
در اوایل دهه ۱۹۶۰ چند سینماگر دیگر به فعالیت پرداختند که سبکهای متفاوتی داشتند اما همه کمابیش از سنت نئورئالیسم متأثر بودند: آلبرتو لاتوادا، پیترو جرمی، پیر پائولو پازولینی، فرانچسکو روزی، ماریو مونیچلی، مائورو بولونینی و دیگران.
در دهه ۱۹۷۰ نسل تازه‌ای از سینماگران پا به عرصه گذاشتند که میتوان گفت حامل میراث شورش‌های ۱۹۶۸ بودند: برناردو برتولوچی، مارکو بلوکیو، الیو پتری، دامیانو دامیانی، اتوره اسکولا و...
عقیده عمومی سینماشناسان این است که از اوایل دهه ۱۹۸۰ سینمای ایتالیا سرزندگی و حرارت خود را تا حد زیادی از دست داد. مشکلات اقتصادی روز به روز سینما را بیشتر به سطحی‌نگری و محافظه‌کاری و سوق داد.
از سویی بازار تشنه محصولات هالیوود بود که با امکانات و تکنیک‌های چشمگیر و چهره‌های جهانی تماشاگران جوان را جلب میکرد.
از سوی دیگر دستگاه تلویزیون به صورت رقیبی جدی پا به میدان گذاشت و صحنه نمایش ایتالیا را بیش از هر کشور غربی دیگری تصرف کرد. عروج سیلویو برلسکونی بر کرسی قدرت بی‌دلیل نیست: سرمایه‌داری که با تصرف شبکه‌های تلویزیونی، موفق شد صحنه سیاست را نیز تسخیر کند.
در سال‌های اخیر سینمای ایتالیا رو به رکود داشته، اما بی‌انصافی است اگر از چند فیلم مهم و ماندگار یاد نکنیم
- فیلم «سینما پارادیسو» محصول ۱۹۸۹ ساخته جوزپه تورناتوره
- فیلم «مدیترانئو» محصول ۱۹۹۱ ساخته گابریله سالواتوره
- دو فیلم «دزد بچه‌ها» و «لامریکانو» ساخته جانی املیو
- فیلم «اتاق پسرم» محصول سال ۲۰۰۰ ساخته نانی مورتی
- و سرانجام فیلم «زندگی شیرین است» ساخته روبرتو بنینی که برنده سه جایزه اسکار شد.
سینمای ایتالیا: یک نگاه تاریخی
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#37
Posted: 16 Sep 2014 21:12
فوتوریسم ایتالیا (سینما)
فوتوریسم ایتالیا (سینما) (به ایتالیایی: Cinema futurista) جنبشی در سینمای ایتالیا بود که از سال ۱۹۱۶ آغاز شد و تا سال ۱۹۱۹ ادامه یافت. این جنبش متأثر از فوتوریسم هنری ایتالیا بوده و جنبش فرمالیستی سینمای شوروی و فیلمسازانی چون لف کولشف، ژیگا ورتوف، سرگئی آیزنشتاین، وسولود پودفکین و الکساندر داوژنکو و همچنین اکسپرسیونیسم آلمان را تحت تأثیر خود قرار داد.
- فیلمهای شاخص فوتوریسم ایتالیا:
- زندگی فوتوریستی (۱۹۱۶) ساختة آرنالدو جینا و لوسیو ونا
- تائیس (۱۹۱۶) آنتون گوئیلو براگاگلیا
- شاه، کلاهبردار، اسقف (۱۹۱۷) آیو ایلومیناتی
- چهره‌های شاخص:
- آرنالدو جینا
- فیلیپو توماسو مارینتی
- آنتون گوئیلو براگاگلیا
- ریکاردو کاسانو
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#38
Posted: 16 Sep 2014 21:14
چینه‌چیتا
ورودی استودیوهای چینه‌چیتا.
چینه‌چیتا (به ایتالیایی به معنی «شهر فیلم») نام استودیوی وسیع و مجهزی است که در اواخر دهه ۳۰ در حوزه رم، پایتخت ایتالیا، ساخته شد و تحت نظارت دولت قرار گرفت.
در ۲۹ ژانویه سال ۱۹۳۶ موسولینی اولین سنگ بنای چینه چیتا را بیان نهاد. در خلال عملیات اجرایی، موسولینی همه مراحل را زیرنظر داشت و اغلب به بازدید می‌آمد.
پس از یک دوره نزدیک به ورشکستگی در دهه ۱۹۸۰، چینه‌چیتا توسط دولت ایتالیا خصوصی‌سازی شد. چینه‌چیتا در سال ۱۹۹۱ میزبان مسابقه آواز یوروویژن شد.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ویرایش شده توسط: sepanta_7
ارسالها: 23330
#39
Posted: 16 Sep 2014 21:16
کالیگرافیسم
کالیگرافیسم یک جنبش در سینمای دوران موسولینی در ایتالیا بود. در این دوران دیکتاتوری موسولینی استبدادی شدید و انعطاف ناپذیر را در ادبیات و هنر به پا ساخته بود. سینما و هنرها مرزهای ممنوعی داشتند و پافراتر نهادن از این مرزها عواقب نامشخصی را برای هنرمند به همراه می‌آورد. از این رو برخی فیلمسازان تصمیم گرفتند که به هنرهای غیرسیاسی و به شدت تزئینی روی آورند.
جوزبه دسانتیس این افراد را موسوم به جنبش کالیگرافیسم دانست. این مسئله اشاره به گرایش این فیلمسازان به شکلی تزئینی در سینما دارد. خصلتی که سینما را به خطاطی و هنرهای تزئینی نزدیک می‌کند. رناتو کاستلانی و آلبرتو لاتوادا از پیشگامان این جنبش بودند. بیشتر کارهای کالیگرافیست‌ها اقتباس از آثار ادبی بود. یکی از مهمترین آثار این جنبش خیابان پنج ماه ساخته لوئیجی کیارینی بود.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
ارسالها: 23330
#40
Posted: 16 Sep 2014 21:18
نئورئالیسم (سینما)
پوستر فیلم رم ، شهر بی دفاع اثر روبرتو روسلینی(1945)
نئورئالیسم ایتالیا جنبشی سینمایی بود که پس از پایان جنگ جهانی دوم در ایتالیا پدید آمد تا میانه دهه پنجاه تداوم داشت. فیلمسازان پیشروی جنبش " نئورئالیسم " ایتالیا، سعی درنزدیک شدن هر چه بیشتر به " واقعیت " چه در روایت و چه در فرم داشتند. رویکرد اخلاقی فیلمسازان این جنبش به " هنر "، باعث شد تا در سال های پس از جنگ جهانی دوم که ایتالیا درگیر فقر، تورم و بیکاری گسترده بود، فیلم هایی با محوریت طبقات ضعیف جامعه یعنی " کارگران " و " دهقانان " و همچنین پارتیزان هایی که در طی دوران فاشیسم با حکومت موسیلینی و اشغالگران نازی می جنگیدند ساخته شود. از برجسته ترین فیلمسازان این جنبش سینمایی روبرتو روسلینی، ویتوریو دسیکا و لوکینو ویسکونتی هستند و فیلم هایی مانند رم ، شهر بی دفاع، آلمان ، سال صفر، زمین می لرزد و دزد دوچرخه فیلم های نمونه ای این جنبش سینمایی هستند. این جنبش به مرور زمان رو به افول گذاشت و در میانه سال های دهه پنجاه، کم کم از میان رفت اما تاثیرات گسترده‌ای بر سینمای جهان گذاشت.
این کاربر به دلیل توهین به مدیریت بن شد.
صفحه 4 از 38