صفحه 10 از 34: « پیشین 1 ... 9 10 11 ... 33 34 پسین »

Ahmad Shamloo | بهترین اشعار احمد شاملو

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#91 Posted: 10 Jul 2012 07:27

ﺗﺮﺍﻧﻪ
ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﮐﻨﺎﺭﻩ ﺗﺎ ﮐﺮﺍﻧﻪﯼ ﺁﻣﻮﺩﺭﯾﺎ
ﺁﺑﯽ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﻧﯿﺴﺖ :
ﺭﻭﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺍﻥ ِ ﺩﺭﺍﺯ ﺳُﺮﯾﺪ ﻭ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺷﺪ
ﺭﻭﺩﯼ ﮐﻪ ﻓﺮﻭﺧﺸﮑﯿﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺷﺪ .
ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺗﺎ ﺭﻭﺩﺑﺎﺭﺍﻥ ِ ﺳﻨﺪ
ﺯﻭﺭﻗﯽ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﻧﯿﺴﺖ :
ﺯﻭﺭﻗﯽ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﭼﻨﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮﯼ ﻧﻘﺶ ﺑﺴﺖ
ﻭﺍﻧﮕﻪ ﺑﻪ ﺧﺮﺳﻨﮕﯽ ﺑﺮﺁﻣﺪ ﻭ ﺩﺭﻫﻢﺷﮑﺴﺖ .
ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺯﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﺑﻨﺪﺭﯼ ﺑﻪ ﺷﻬﺮْﺑﻨﺪﺭﯼ
ﺯﻭﺭﻗﺒﺎﻧﯽ ﭘﺎﺭﻭ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﻧﯿﺴﺖ :
ﭘﺎﺭﻭﮐﺸﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﻔﺮ ﺷﻮﺭﯾﺪﻩ ﺩﺧﺘﺮﯼﺵ
ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺩﺍﺷﺖ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﻣﺒﻬﻢ ﻧﻬﺎﻝ ِ ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﺑﻪ ﺩﻝ
ﻣﯽﮐﺎﺷﺖ .
ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺩ ِ ﭘﺎﺩﺭﺟﺎﯼ
ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺩﺭﺧﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺩﮔﺮ ﻧﯿﺴﺖ :
ﺍﻣﯿﺪ ِ ﺳﻌﺎﺩﺗﯽ ﮐﻪ ﭘﺎﺑﺮﺟﺎ ﻣﯽﻧﻤﻮﺩ
ﻟﯿﮑﻦ ﺩﺭ ﺑﺴﺘﺮ ِ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﮔﺬﺭﺍ ﻧﺒﻮﺩ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#92 Posted: 10 Jul 2012 07:27

*****

ﺟﻮﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ ...
ﺟﻮﺷﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﺸﻢ
ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺯﻣﯿﻦ ﮐﻮﻓﺖ
ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺑَﺮﻓﺸﺮﺩﻩ
ﮐﻠﻮﺥْﭘﺎﺭﻩﯾﯽ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎ ﺩﺷﻨﺎﻣﯽ ﺯﺷﺖ
ﻭ ﺑﺎ ﺩﺷﻨﺎﻣﯽ ﺯﺷﺖ
ﺑَﺮﺍﺑَﺮﯾﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﺪﻑ ﮔﺮﻓﺖ .
ﻫﻢﺳﻨﮕﺮﺍﻥ ﺧﻨﺪﻩﻫﺎ ﻧﻬﺎﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ .
ﺳﻬﺮﺍﺏ ﮔﻔﺖ :
ــ ﺁﻩ ! ﺩﯾﺪﯼ؟
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ
ﺍﻭ ﻧﯿﺰ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#93 Posted: 10 Jul 2012 07:28

*****

ﺣﺠﻢ ِ ﻗﯿﺮﯾﻦ ِ ﻧﻪﺩﺭﮐﺠﺎﺋﯽ ...
ﺑﻪ ﻭﺍﺣﺪ ﺍﺳﮑﻨﺪﺭﯼ
ﺣﺠﻢ ِ ﻗﯿﺮﯾﻦ ِ ﻧﻪﺩﺭﮐﺠﺎﯾﯽ،
ﻧﺎﺩَﺭﮐﺠﺎﯾﯽ ﻭ ﺑﯽﺩﺭﺯﻣﺎﻧﯽ .
ﻭ ﺁﻥﮔﺎﻩ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ِ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺘﺎﻥ ِ ﻧﯿﺎﺯ ِ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺟُﺴﺘﻦ
ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﮑﺎﻥ
ﺑﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ :
»ــ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺍﯾﻦﺟﺎ ﻫﺴﺘﻢ «!
ﭼﭙﭽﻪﯾﯽ ﮐﻪ ﻏﻠﺘﺎﻏﻠﺖ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽﺷﻮﺩ
ﺗﺎ ﺩﻭﺭﺩﺳﺖﻫﺎﯼ ﻻﻣﮑﺎﻧﯽ .
□
ﮐﺸﻒ ِ ﺳﺤﺎﺑﯽ ﻣﺮﻣﻮﺯ ِ ﻫﻢﺩﺍﺳﺘﺎﻧﯽ
ﺩﺭ ﺗﻠﻨﮕﺮ ِ ﺯﻭﺩﮔﺬﺭ ِ ﺷﻬﺎﺑﯽ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#94 Posted: 10 Jul 2012 07:31

ﺣﮑﺎﯾﺖ
ﻣﻄﺮﺏ ﺩﺭﺁﻣﺪ
ﺑﺎ ﭼﮑﺎﻭﮎ ِ ﺳﺮﺯﻧﺪﻩﯾﯽ ﺑﺮ ﺩﺳﺘﻪﯼ ﺳﺎﺯﺵ .
ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ ِ ﺳﺮﺧﻮﺷﯽ
ﺑﻪ ﭘﺎﯼﮐﻮﺑﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﺪ .
ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ِ ﯾﻨﮕﻪﯼ ﻣﻐﻤﻮﻡ
ﺁﻥﮔﺎﻩ
ﯾﺎﺩ ِ ﺳﻮﺯﺍﻥ ِ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺭﺍ
ﻗﻄﺮﻩﯾﯽ
ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﻏﻠﺘﯿﺪ .
□
ﻋﺮﻭﺱ ﺭﺍ
ﺑﺎﺯﻭﯼ ﺁﺯ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﺮﺩ .
ﺳﺮﺧﻮﺷﺎﻥ ِ ﺧﺴﺘﻪ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻧﺪ .
ﻣﻄﺮﺏ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ
ﺑﺎ ﺳﺎﺯ ﻭ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺯﺧﻤﻪﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺵ
ﺷﺎﺑﺎﺵ ِ ﮐﻼﻥ ﺩﺭ ﮐﻼﻩﺍﺵ .
ﺗﺎﻻﺭ ِ ﺁﺷﻮﺏ ﺗﻬﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﺑﺎ ﺳﻔﺮﻩﯼ ﭼﯿﻞ ﻭ
ﮐﺮﺳﯽ ﺑﺎﮊﮔﻮﻥ ﻭ
ﺳﮑّﻮﺏ ِﺧﺎﻣﻮﺵ ِ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩﮔﺎﻥ
ﻭ ﭼﮑﺎﻭﮐﯽ ﻣُﺮﺩﻩ
ﺑﺮ ﻓﺮﺵ ِ ﺳﺮﺩ ِ ﺁﺟُﺮﺵ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#95 Posted: 10 Jul 2012 07:32

ﺧﺎﻃﺮﻩ
ﺷﺐ
ﺳﺮﺍﺳﺮ
ﺯﻧﺠﯿﺮ ِ ﺯﻧﺠﺮﻩ ﺑﻮﺩ
ﺗﺎ ﺳﺤﺮ،
ﺳﺤﺮﮔﻪ
ﺑﻪﻧﺎﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﻗُﺸَﻌْﺮﯾﺮﻩﯼ ﺩﺭﺩ
ﺩﺭ ﻟﻄﻤﻪﯼ ﺟﺎﻥ ِ ﻣﺎ
ﺟﻨﮕﻞ
ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻭﺍﮔﺸﻮﺩ
ﻣﮋﮔﺎﻥ ِ ﺣﯿﺮﺍﻥ ِ ﺑﺮﮒﺍﺵ ﺭﺍ
ﭘﻠﮏ ِ ﺁﺷﻔﺘﻪﯼ ﻣﺮﮒﺍﺵ ﺭﺍ،
ﻭ ﻧﻌﺮﻩﯼ ﺍُﺯﮔَﻞ ِ ﺍﺭّﻩﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮﯼ
ﺳُﺮﺥ
ﺑﺮ ﺳﺒﺰﯼ ﻧﮕﺮﺍﻥ ِ ﺩﺭﻩ
ﻓﺮﻭﺭﯾﺨﺖ .
□
ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻟﺖ ِ ﺯﺭﺩ ِ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﭘﻨﺎﻩ ﺁﺭﯾﻢ
ﺩﻝﺷﮑﺴﺘﻪ
ﺑﻪﺗﺮﮎ ِ ﮐﻮﻩ ﮔﻔﺘﯿﻢ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#96 Posted: 10 Jul 2012 07:32

*****

ﺧﻼﺻﻪﯼ ﺍﺣﻮﺍﻝ
ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﻧﺪ
ﺣﺘﺎ
ﮐﻪ ﻧﻔﺮﯾﻨﯽ
ﺑﺪﺭﻗﻪﯼ ﺭﺍﻩﺍﻡ ﮐﻨﺪ .
ﺑﺎ ﺍﺫﺍﻥ ِ ﺑﯽﻫﻨﮕﺎﻡ ِ ﭘﺪﺭ
ﺑﻪ ﺟﻬﺎﻥ ﺁﻣﺪﻡ
ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺎﻥ ِ ﻣﺎﻣﺎﭼﻪﭘﻠﯿﺪﮎ
ﮐﻪ ﻗﻀﺎ ﺭﺍ
ﻭﺿﻮ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ .
ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﺮﺩﻡ
ﺍﻗﯿﺎﻧﻮﺱ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﺮﺩﻡ
ﺳﯿﺎﺭﻩ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﺮﺩﻡ
ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﺮﺩﻡ
ﻭ ﻟﻌﻨﺖ ﺷﺪﻥ ﺭﺍ، ﺑﺮ ﺟﺎﯼ،
ﭼﯿﺰﯼ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﺑِﻨَﻤﺎﻧﺪﻡ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#97 Posted: 10 Jul 2012 07:33

ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ
ﺑﺎﯾﺪ ﺍِﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪ
ﺑﺮ ﺁﺳﺘﺎﻥ ِ ﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﮐﻮﺑﻪ ﻧﺪﺍﺭﺩ،
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺑﻪﮔﺎﻩ ﺁﻣﺪﻩﺑﺎﺷﯽ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ِ
ﺗﻮﺳﺖ ﻭ
ﺍﮔﺮ ﺑﯽﮔﺎﻩ
ﺑﻪ ﺩﺭﮐﻮﻓﺘﻦﺍﺕ ﭘﺎﺳﺨﯽ ﻧﻤﯽﺁﯾﺪ .
ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ،
ﭘﺲ ﺁﻥ ﺑﻪ ﮐﻪ ﻓﺮﻭﺗﻦ ﺑﺎﺷﯽ .
ﺁﯾﯿﻨﻪﯾﯽ ﻧﯿﮏﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺑﻮﺩ
ﺁﻥﺟﺎ
ﺗﺎ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪﮔﯽ ﺭﺍ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﺪﻥ
ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﻈﺮﯼ ﮐﻨﯽ
ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻏﻠﻐﻠﻪﯼ ﺁﻥ ﺳﻮﯼ ﺩﺭ ﺯﺍﺩﻩﯼ ﺗﻮﻫﻢ ِ
ﺗﻮﺳﺖ ﻧﻪ ﺍﻧﺒﻮﻫﯽ ِ
ﻣﻬﻤﺎﻧﺎﻥ،
ﮐﻪ ﺁﻥﺟﺎ
ﺗﻮ ﺭﺍ
ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ .
ﮐﻪ ﺁﻥﺟﺎ
ﺟﻨﺒﺶ ﺷﺎﯾﺪ،
ﺍﻣﺎ ﺟُﻤَﻨﺪﻩﯾﯽ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ :
ﻧﻪ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻭ ﻧﻪ ﺍﺷﺒﺎﺡ ﻭ ﻧﻪ ﻗﺪﯾﺴﺎﻥ ِ ﮐﺎﻓﻮﺭﯾﻨﻪ
ﺑﻪ ﮐﻒ
ﻧﻪ ﻋﻔﺮﯾﺘﺎﻥ ِ ﺁﺗﺸﯿﻦﮔﺎﻭﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﺸﺖ
ﻧﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥ ِ ﺑُﻬﺘﺎﻥﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﺎ ﮐﻼﻩ ﺑﻮﻗﯽ
ﻣﻨﮕﻮﻟﻪﺩﺍﺭﺵ
ﻧﻪ ﻣﻠﻐﻤﻪﯼ ﺑﯽﻗﺎﻧﻮﻥ ِ ﻣﻄﻠﻖﻫﺎﯼ ﻣُﺘﻨﺎﻓﯽ .
ــ
ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ
ﺁﻥﺟﺎ ﻣﻮﺟﻮﺩﯾﺖ ِ ﻣﻄﻠﻘﯽ،
ﻣﻮﺟﻮﺩﯾﺖ ِ ﻣﺤﺾ،
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻏﯿﺎﺏ ِ ﺧﻮﺩ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﯽ ﻭ
ﻏﯿﺎﺏﺍﺕ
ﺣﻀﻮﺭ ِ ﻗﺎﻃﻊ ِ ﺍﻋﺠﺎﺯ ﺍﺳﺖ .
ﮔﺬﺍﺭﺕ ﺍﺯ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪﯼ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮ
ﻓﺮﻭﭼﮑﯿﺪﻥ ﻗﻄﺮﻩ ﻗﻄﺮﺍﻧﯽﺳﺖ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺘﻨﺎﻫﯽ
ﻇﻠﻤﺎﺕ :
»ــ ﺩﺭﯾﻐﺎ
ﺍﯼﮐﺎﺵ ﺍﯼﮐﺎﺵ
ﻗﻀﺎﻭﺗﯽ ﻗﻀﺎﻭﺗﯽ ﻗﻀﺎﻭﺗﯽ
ﺩﺭﮐﺎﺭ ﺩﺭﮐﺎﺭ ﺩﺭﮐﺎﺭ
ﻣﯽﺑﻮﺩ «! ــ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﮔﺮﺕ ﺗﻮﺍﻥ ِ ﺷﻨﻔﺘﻦ ﺑﻮﺩ
ﭘﮋﻭﺍﮎ ِ ﺁﻭﺍﺯ ِ ﻓﺮﻭﭼﮑﯿﺪﻥ ِ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﺎﻻﺭ ِ
ﺧﺎﻣﻮﺵ ِ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥﻫﺎﯼ ِ
ﺑﯽﺧﻮﺭﺷﯿﺪــ
ﭼﻮﻥ ﻫُﺮَّﺳﺖ ِ ﺁﻭﺍﺭ ِ ﺩﺭﯾﻎ
ﻣﯽﺷﻨﯿﺪﯼ :
»ــ ﮐﺎﺵﮐﯽ ﮐﺎﺵﮐﯽ
ﺩﺍﻭﺭﯼ ﺩﺍﻭﺭﯼ ﺩﺍﻭﺭﯼ
ﺩﺭﮐﺎﺭ ﺩﺭﮐﺎﺭ ﺩﺭﮐﺎﺭ ﺩﺭﮐﺎﺭ «...
ﺍﻣﺎ ﺩﺍﻭﺭﯼ ﺁﻥ ﺳﻮﯼ ﺩﺭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﯽﺭﺩﺍﯼ
ﺷﻮﻡ ِ ﻗﺎﺿﯿﺎﻥ .
ﺫﺍﺕﺍﺵ ﺩﺭﺍﯾﺖ ﻭ ﺍﻧﺼﺎﻑ
ﻫﯿﺎﺀﺕﺍﺵ ﺯﻣﺎﻥ . ــ
ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩﺍﺕ ﺗﺎ ﺟﺎﻭﺩﺍﻥ ِ ﺟﺎﻭﯾﺪﺍﻥ ﺩﺭ ﮔﺬﺭﮔﺎﻩ ِ
ﺍﺩﻭﺍﺭ ﺩﺍﻭﺭﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ .
□
ﺑﺪﺭﻭﺩ !
ﺑﺪﺭﻭﺩ ! )ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ِ ﺷﺎﻋﺮ (:
ﺭﻗﺼﺎﻥ ﻣﯽﮔﺬﺭﻡ ﺍﺯ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪﯼ ﺍﺟﺒﺎﺭ
ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻪ ﻭ ﺷﺎﮐﺮ .
ﺍﺯ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺑﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻣﺪﻡ :
ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ
ﺑﻪ ﻧﻈّﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﻧﺎﻇﺮ . ــ
ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﺎﺀﺕ ِ ﮔﯿﺎﻫﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﺎﺀﺕ ِ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪﯾﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﺎﺀﺕ ِ ﺳﻨﮕﯽ ﻧﻪ ﺑﻪ
ﻫﯿﺎﺀﺕ ِ
ﺑﺮﮐﻪﯾﯽ، ــ
ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﯿﺎﺀﺕ ِ » ﻣﺎ « ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪﻡ
ﺑﻪ ﻫﯿﺎﺀﺕ ِ ﭘُﺮﺷﮑﻮﻩ ِ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﺗﺎ ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭ ِ ﮔﯿﺎﻩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦﮐﻤﺎﻥ ِ
ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ
ﻏﺮﻭﺭ ِ ﮐﻮﻩ ﺭﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﻢ ﻭ ﻫﯿﺒﺖ ِ ﺩﺭﯾﺎ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﻮﻡ
ﺗﺎ ﺷﺮﯾﻄﻪﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺸﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﻗﺪﺭ ِ ﻫﻤﺖ ﻭ ﻓﺮﺻﺖ ِ
ﺧﻮﯾﺶ ﻣﻌﻨﺎ ﺩﻫﻢ
ﮐﻪ ﮐﺎﺭﺳﺘﺎﻧﯽ ﺍﺯﺍﯾﻦﺩﺳﺖ
ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻥ ِ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻭ ﺻﺨﺮﻩ ﻭ ﺁﺑﺸﺎﺭ
ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﺳﺖ .
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪﻥ ﺗﺠﺴّﺪ ِ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺑﻮﺩ :
ﺗﻮﺍﻥ ِ ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭ ﺩﻭﺳﺖﺩﺍﺷﺘﻪﺷﺪﻥ
ﺗﻮﺍﻥ ِ ﺷﻨﻔﺘﻦ
ﺗﻮﺍﻥ ِ ﺩﯾﺪﻥ ﻭ ﮔﻔﺘﻦ
ﺗﻮﺍﻥ ِ ﺍﻧﺪُﻩﮔﯿﻦ ﻭ ﺷﺎﺩﻣﺎﻥﺷﺪﻥ
ﺗﻮﺍﻥ ِ ﺧﻨﺪﯾﺪﻥ ﺑﻪ ﻭﺳﻌﺖ ِ ﺩﻝ، ﺗﻮﺍﻥ ِ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ
ﺍﺯ ﺳُﻮﯾﺪﺍﯼ ﺟﺎﻥ
ﺗﻮﺍﻥ ِ ﮔﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﺮﺍﻓﺮﺍﺷﺘﻦ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﻔﺎﻉ ِ
ﺷُﮑﻮﻩﻧﺎﮎ ِ ﻓﺮﻭﺗﻨﯽ
ﺗﻮﺍﻥ ِ ﺟﻠﯿﻞ ِ ﺑﻪ ﺩﻭﺵ ﺑﺮﺩﻥ ِ ﺑﺎﺭ ِ ﺍﻣﺎﻧﺖ
ﻭ ﺗﻮﺍﻥ ِ ﻏﻢﻧﺎﮎ ِ ﺗﺤﻤﻞ ِ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻋﺮﯾﺎﻥ .
ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﺩﺷﻮﺍﺭﯼ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﺍﺳﺖ .
□
ﺩﺳﺘﺎﻥ ِ ﺑﺴﺘﻪﺍﻡ ﺁﺯﺍﺩ ﻧﺒﻮﺩ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﺸﻢﺍﻧﺪﺍﺯ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺩﺭﺑﺮﮐﺸﻢ
ﻫﺮ ﻧﻐﻤﻪ ﻭ ﻫﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﻭ ﻫﺮ ﭘﺮﻧﺪﻩ
ﻫﺮ ﺑَﺪﺭ ِ ﮐﺎﻣﻞ ﻭ ﻫﺮ ﭘَﮕﺎﻩ ِ ﺩﯾﮕﺮ
ﻫﺮ ﻗﻠّﻪ ﻭ ﻫﺮ ﺩﺭﺧﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ِ ﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ .
ﺭﺧﺼﺖ ِ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺭﺍ ﺩﺳﺖﺑﺴﺘﻪ ﺩﻫﺎﻥﺑﺴﺘﻪ
ﮔﺬﺷﺘﻢ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﻫﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ
ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ
ﻭ ﻣﻨﻈﺮ ِ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ
ﺗﻨﻬﺎ
ﺍﺯ ﺭﺧﻨﻪﯼ ﺗﻨﮓﭼﺸﻤﯽ ﺣﺼﺎﺭ ِ ﺷﺮﺍﺭﺕ ﺩﯾﺪﯾﻢ ﻭ
ﺍﮐﻨﻮﻥ
ﺁﻧﮏ ﺩَﺭ ِ ﮐﻮﺗﺎﻩ ِ ﺑﯽﮐﻮﺑﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﻭ
ﺁﻧﮏ ﺍﺷﺎﺭﺕ ِ ﺩﺭﺑﺎﻥ ِ ﻣﻨﺘﻈﺮ ! ــ
ﺩﺍﻻﻥ ِ ﺗﻨﮕﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭﻧﻮﺷﺘﻪﺍﻡ
ﺑﻪ ﻭﺩﺍﻉ
ﻓﺮﺍﭘُﺸﺖ ﻣﯽﻧﮕﺮﻡ :
ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺳﻔﺮ ﺟﺎﻥﮐﺎﻩ ﺑﻮﺩ
ﺍﻣﺎ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﯿﭻ ﮐﻢ ﻧﺪﺍﺷﺖ .
ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﻨﺖ ﭘﺬﯾﺮﻡ ﻭ ﺣﻖ ﮔﺰﺍﺭﻡ !
)ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ ِ ﺧﺴﺘﻪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#98 Posted: 10 Jul 2012 07:34

ﺩﺭ ﻟﺤﻈﻪ
ﺑﻪ ﺗﻮ ﺩﺳﺖ ﻣﯽ ﺳﺎﯾﻢ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﯽ
ﯾﺎﺑﻢ
ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﯾﺸﻢ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﻣﻌﻠﻖ ﻭ ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎ ﻋﺮﯾﺎﻥ ﻣﯽ ﻭﺯﻡ، ﻣﯽ ﺑﺎﺭﻡ،
ﻣﯽ ﺗﺎﺑﻢ .
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﻡ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻥ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ، ﻭ ﮔﻨﺪﻡ
ﻋﻄﺮﺁﮔﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﻧﻪ ﻣﯽ ﺑﻨﺪﺩ
ﺭﻗﺼﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﺳﺒﺰ ﺧﻮﯾﺶ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯿﮑﻨﻢ
ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﻨﺪﺭﯼ ﺍﺯ ﺷﺐ ﻣﯽ ﺩﺭﺧﺸﻢ
ﻭ ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻡ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#99 Posted: 10 Jul 2012 07:35

ﺩﺭﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ .
ﺯﺭﯾﻦﺗﺎﺝ ﻭ ﻧﻮﺭﺍﻟﺪﯾﻦ ﺳﺎﻟﻤﯽ
ﺩﺭﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺑﻪ ﺧﻮﯾﺶ ﺟﻨﯿﻦﻭﺍﺭ
ﮐﻪ ﭘﯿﺮﺍﻣﻦﺍﺕ ﺍﻧﮑﺎﺭ ِ ﺗﻮ ﻣﯽﮐﻨﺪ،
ﺩﺭ ﭼﻨﺒﺮﻩﯼ ﺧﻮﻑ ِ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺯﻫﺪﺍﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪﻩ
ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﻏﻠﻈﺖ ِ ﺳُﺮﺥ ِ ﮐﯿﻨﻪ ﯾﺎ ﺗﺤﻘﯿﺮ .
»ــ ﺭﻫﺎ ﺷﻮ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻌﺮﮐﻪﯼ ﺟﺪﺍﻝ ﺩﺭﺁﯾﯽ
ﺣﺘﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﺎﺀﺕ ِ ﺷﮑﻞﻧﺎﯾﺎﻓﺘﻪ ﺟﻨﯿﻨﯽ «!
ﻣﯿﻼﺩﺕ ﻣﺒﺎﺭﮎ ﺍﯼ ﻭﺍﺣﺪ ِ ﺁﻣﺎﺭﯼ
ﺍﯼ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽﯼ ﮐﺎﻫﺶ ِ ﻧﻮﺯﺍﺩْﻣﺮﮔﯽ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#100 Posted: 10 Jul 2012 07:38

ﺳِﻔْﺮ ِ ﺷُﻬﻮﺩ
ﺯﻣﯿﻦ ﺭﺍ ﺍﻧﻌﻄﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮﺩ
ﺳﯿﺎﺭﻩﯾﯽ ﺁﺗﯽ ﺑﻮﺩ
ﻟُﮑِّﻪ ﺳﻨﮕﯽ ﺑﻮﺩ
ﺁﻭﻧﮓ
ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﺪﺍﺭ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺖ ﺯﻣﯿﻦ،
ﻭ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ِ ﺳُﺮﺥﺍﺵ
ﺗﻨﻬﺎ
ﺍﻟﺘﻬﺎﺑﯽ ﺩﺭﮎﻧﺎﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﻓﺮﺍﭘﯿﺶ ِ ﺯﻣﺎﻥ .
ﺳﻨﮓﭘﺎﺭﻩﯾﯽ ﺑﯽﺗﻤﯿﺰ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧُﺸﮑﺎﯼ
ﺧﻤﯿﺮﻩﺍﺵ ﻫﻨﻮﺯ
»ﺧﻮﺩ « ﺭﺍ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ »ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ « ﻧﺒﻮﺩ،
ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﻪ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺑﻮﺩ
ﻧﻪ ﻣﺎﺭﯼ ﻭ ﺳﯿﺒﯽ،
ﻧﻪ ﺍﻧﺠﯿﺮﺑُﻨﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﮒﺍﺵ
ﺩﺭﺯ ِ ﮔﻨﺪﻡ ﺭﺍ
ﺷﺮﻡ ﺁﻣﻮﺯﺩ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﮐﻪ ﺑﺸﮑﺎﻓﺪ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﮐﻪ ﺳﻨﮓﭘﺎﺭﻩ ﻭﺍﺷِﮑﺎﻓﺪ
ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺍُﻟﮕﻮﯼ ﻣﺎ ﺷﯿﺎﺭ ﻭ ﺗﺨﻤﻪ ﺷﻮﺩ :
ﺳﯿّﺎﺭﻩﯾﯽ ﺑﻪ ﻋﺸﻮﻩ ﮔﺮﯾﺰﺍﻥ
ﺑﺮ ﻣﺪﺍﺭ ِ ﺧﺸﮏ ﻭ ﺧﯿﺲﺍﺵ
ﻧﺎ ﺁﮔﺎﻩ ﺍﺯ ﻣﯿﻼﺩ ﻭ
ﺑﯽﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ .
ﭼﻪ ﺑﻪ ﯾﮏﺩﯾﮕﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪﻩ ! ﺷﮕﻔﺘﺎ، ﭼﻪ ﺑﻪ ﯾﮏﺩﯾﮕﺮ
ﻣﺎﻧﻨﺪﻩ !
□
ﺣﻀﻮﺭﯼ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﺩﺭ ﺩﺭﻭﻥ ﻭ
ﺣﻀﻮﺭﯼ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﺩﺭ ﺑﺮﻭﻥ
ﻣﺮﺯﯼ ﻣﺸﮑﻮﮎ ﻣﯿﺎﻥ ِ ﺑﺮﻭﻥ ﻭ ﺩﺭﻭﻥ ــ
ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﭼﻪﮔﻮﻧﻪ ﺑﺎﺯﺷﻨﺎﺧﺘﯽ؟
ﮐﺠﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺣﻀﻮﺭ ِ ﭼﻨﯿﻦ ﺁﮔﺎﻩﺍﺕ
ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﻮﺩﻩﯼ ﺑﯽﺍﺩﺭﺍﮎ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﺭُﺳﺘﺎﻕ ِ ﮐﻮﺗﺎﻫﻨﻮﺯ؟
ﺧﻔﺘﻪﯼ ﺑﯿﺪﺍﺭ ِ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﻮﺩﯼ
ﮐﺪﺍﻡ ﺑﺴﺘﺮ ِ ﻧﺎﮔﺸﻮﺩﻩ؟
ﻧﻮﺯﺍﺩﻩﯼ ﺑﺎﻟﻎ ِ ﮐﺪﺍﻡ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩﯼ
ﮐﺪﺍﻡ ﺩﻭﺷﯿﺰﻩْﻣﺎﺩﺭ ِ ﻧﺎﺑِﺴﻮﺩﻩ؟
ﺳﻨﮓ
ﺍﺯ ﺗﻮ
ﺧﺎﮎ ِ ﺑُﺴﺘﺎﻧﯽ ﺷﺪﻥ ﭼﻪﮔﻮﻧﻪ ﺁﻣﻮﺧﺖ؟
ﺧﺎﮎ
ﺍﺯ ﺗﻮ
ﺷﯿﺎﺭ ِ ﭘﺬﯾﺮﺍ ﺷﺪﻥ ﭼﻪﮔﻮﻧﻪ ﺁﻣﻮﺧﺖ؟
ﺑﺬﺭ
ﺍﺯ ﺷﯿﺎﺭ
ﺍﻣﺎﻥ ِ ﻣﺤﺒﺖ ﺟُﺴﺘﻦ
ﺟﻬﺎﻥ ﺭﺍ
ﻣَﻀﯿﻒ ِ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ِ ﮔﺮﺳﻨﻪﮔﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻦ
ﺯﻧﺒﻮﺭ ﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺭﺍ
ﺑﺸﺎﺭﺕ ِ ﺷﻬﺪ ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ﺁﻭﺭﺩﻥ
ﺭﯾﺸﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺎﺕ
ﺑﻪ ﺿﯿﺎﻓﺖ ِ ﺁﺏ ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺮﺩﻥ
ﭼﺸﻢ
ﺑﺮ ﺟﻠﻮﻩﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﮔﺸﻮﺩﻥ ﻭ
ﭼﺸﻢ ﺍﺯ ﺣﯿﺎﺕ ﺑﺮﺑﺴﺘﻦ ﻭ
ﺑﺎﺯ
ﮔﺮﺳﻨﻪ ﮔﺪﺍﻭﺍﺭ
ﺩﯾﺪﻩ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﻩﮔﯽ ﮔﺸﻮﺩﻥ
ﻣﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﺎﺯﺁﻣﺪﻥ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺑﺎﺭﻩ ﺑﻤﺮﺩﻥ ...
ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺁﻣﻮﺧﺘﯽ؟
□
ﺁﻥ ﭘﺎﺭﻩﺳﻨﮓ ِ ﺑﯽﻧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺍﻟﺘﻬﺎﺏ ِ
ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ
ﺁﻥ ﭘﺎﺭﻩْﺳﮑﻮﻥ ِ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻼﻝ ِ
ﺑﯽﺧﻮﯾﺸﺘﻨﯽ
ﺁﻥ ﺑﻮﺩﻩﯼ ﺑﯽﻣﮑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻦ
ﺁﻥ ﺑﺎﺷﻨﺪﻩﯼ ﺑﯽﺯﻣﺎﻥ . ــ
ﺑﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﺫﮐﺮﻡ ﺁﺯﺍﺩ ﮐﺮﺩﯼ
ﺑﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﻃﻠﺴﻢ ِ ﺍﻋﻈﻢ
ﺑﻪ ﮐﺪﺍﻡ ﻟﻤﺲ ِ ﺳﺮﺍﻧﮕﺸﺖ ِ ﺟﺎﺩﻭﯼ؟
ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﯽ ﺩﺭﺧﺖ ِ ﺍﺳﻔﻨﺪﮔﺎﻥ
ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺍﺣﺴﺎﺱ ِ ﺳﺒﺰ ِ ﺗﻮ ﺳﻼﻡ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ
ﻭ ﺑﺒﺮ ِ ﺑﯿﺸﻪ
ﻏﺮﻭﺭﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﯾﯿﻨﻪﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ ِ ﺗﻮ ﻣﯽﺁﺭﺍﯾﺪ؟
ﺍﺯ ﮐﺠﺎ ﺩﺍﻧﺴﺘﯽ؟
□
ﻫﻨﻮﺯ ﺍﯾﻦ ﺁﻥ ﭘﺮﺳﺶ ِ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺍﺳﺖ،
ﻭ ﭼﺮﺍﻍ ِ ﮐﻬﮑﺸﺎﻥ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﭘُﻔﯽ ﭼﻪ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ِ
ﺍﯾﻦ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻦ :
ﺑﺮﮒ ِ ﺑﯽﻇﺮﺍﻓﺖ ِ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ِ ﻫﺮﮔﺰﺗﺎﻫﻨﻮﺯ
ﻋﺸﻖ ﺭﺍ
ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ
ﺑَﺮﺍﺑَﺮْﻧﻬﺎﺩ ِ ﺁﺯﺭﻡ
ﭼﻪﮔﻮﻧﻪ ﮐﺮﺩ؟
)ﻫﻨﻮﺯ
ﺍﯾﻦ
ﺁﻥ ﭘﺮﺳﺶ ِ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺍﺳﺖ

صفحه 10 از 34: « پیشین 1 ... 9 10 11 ... 33 34 پسین »

شعر و ادبیات /

Ahmad Shamloo | بهترین اشعار احمد شاملو

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا