صفحه 13 از 34: « پیشین 1 ... 12 13 14 ... 33 34 پسین »

Ahmad Shamloo | بهترین اشعار احمد شاملو

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#121 Posted: 10 Jul 2012 08:21

ﺻﺒﻮﺣﯽ
ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ
ﺷﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ
ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﻢ
ﺍﺯ ﺗﻮﺍﻥ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﺎﻝ
ﺧﻤﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ،
ﻭ ﺩﺭ ﭘﺎﮐﺒﺎﺯﯼ ﻣﻌﺼﻮﻣﺎﻧﻪ ﮔﺮﮒ ﻭﻣﯿﺶ
ﺷﺒﮑﻮﺭ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﭼﺸﻢ ﺣﺮﯾﺺ
ﺑﺎﻝ ﻣﯽ ﺯﺩ .
ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ
ﺷﮏ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻣﻦ .
***
ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻥ
ﺳﺤﺮ ﺷﯿﺮﯼ ﺭﻧﮕﯽ ِ ﻧﺎﻡ ﺑﺰﺭﮒ
ﺩﺭ ﺗﺠﻠﯽ ﺑﻮﺩ .
ﺑﺎ ﻣﺮﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﮑﻔﺖ ﮔﻔﺘﻢ » ﺷﻮﻕ ﺩﯾﺪﺍﺭ
ﺧﺪﺍﯾﺖ ﻫﺴﺖ؟ «
ﺑﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺁﻭﺍﺋﯽ ﺑﺮ ﺁﻭﺭﺩ
ﺧﺴﺘﻪ ﯽﮔ ﺑﺎﺯ ﺯﺍﺩﻥ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ
ﻓﺮﻭﺷﺪ
ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ
ﮐﻪ ﺗﺠﻠﯽ ﺳﺎﺣﺮﺍﻧﻪ ﻧﺎﻡ ﺑﺰﺭﮒ؛
ﻭ ﺷﮏ
ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ
ﺧﻤﯿﺪﻩ ﺍﻡ
ﺟﺎﯼ ﻧﺸﯿﻦ ِ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ِ ﺗﻮﺍﻧﻤﻨﺪ
ﺑﺎﻟﯽ ﺷﺪ
ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺎﺭﺵ
ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﯿﺎﺯﯼ
ﻧﺒﻮﺩ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#122 Posted: 10 Jul 2012 08:22

ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﺒﺎﺩ ...
ﻛﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺭﻭ ﻣﺒﺎﺩ
ﺟﺰ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻧﻢ .
ﺑﺎﺭﻭﺋﯽ ﺁﺭﯼ،
ﺍﻣﺎ
ﮔﺮﺩ ﺑﺮ ﮔﺮﺩ ﺟﻬﺎﻥ
ﻧﻪ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﺩ ﺗﻨﻬﺎﺋﯽ ﺟﺎﻧﻢ .
ﺁﻩ
ﺁﺭﺯﻭ ! ﺁﺭﺯﻭ !
***
ﭘﯿﺎﺯﯾﻨﻪ ﭘﻮﺳﺘﻮﺍﺭ ﺣﺼﺎﺭﯼ
ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻠﻮﺕ ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ
ﻫﻔﺖ ﺩﺭﺑﺎﺯﻩ ﻓﺮﺍﺯ ﺁﯾﺪ
ﺑﺮ ﻧﯿﺎﺯ ﻭ ﺗﻌﻠﻖ ﺟﺎﻥ .
ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺩ ﻭ
ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺘﻪ ﺗﺮ،
ﻭ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻩ
ﻫﻔﺖ ﻗﻔﻞ ِ ﺁﻫﻨﺠﻮﺵ ِﮔﺮﺍﻥ !
ﺁﻩ
ﺁﺭﺯﻭ ! ﺁﺭﺯﻭ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#123 Posted: 10 Jul 2012 08:23

ﺳﻔﺮ
ﺧﺪﺍﯼ ﺭﺍ
ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ
ﺍﯼ ﻧﺎﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ؟
ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺁﻥ ﺁﺑﮕﯽ ﺍﯾﻤﻦ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﺭﺍﻫﺶ
ﺍﺯ ﻫﻔﺖ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺑﯽ ﺯﻧﻬﺎﺭ
ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ؟
***
ﺍﺯ ﺗﻨﮕﺎﺑﯽ ﭘﯿﭽﺎﭘﯿﭻ ﮔﺬﺷﺘﯿﻢ
- ﺑﺎ
ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﺎﻡ ﺳﻔﺮ -
ﮐﻪ ﻣﺰﺭﻋﻪ ﺳﺒﺰ ﺁﺑﮕﯿﻨﻪ ﺑﻮﺩ .
ﻭ ﺑﺎ ﮐﺎﻫﺶ ﺷﺐ
- ﮐﻪ ﭘﻨﺪﺍﺭﯼ
ﺩﺭ ﺗﻨﮕﻪ ﺳﻨﮕﯽ
ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺵ ﺗﺮ ﺩﺍﺷﺖ -
ﺑﻪ ﺩﺭ ﯾﺎﺋﯽ ﻣﺮﺩﻩ ﺩﺭﺁﻣﺪﯾﻢ
- ﺑﺎ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺳﺮﺑﯽ ِ ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ -
ﮐﻪ ﻣﻮﺝ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﺳﮑﻮﻧﯽ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﻣﺴﺦ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ .
ﻭ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺭﻃﻮﺑﺖ ﺯﺩﻩ
- ﮐﻪ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﺧﯽ ِ ﺑﯽ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ
ﺧﻮﯾﺶ
ﺳﺮ ﮔﺮﺩﺍﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ،
ﻭ ﺩﺭ ﺗﺮﺩﯾﺪ ِ ﻣﯿﺎﻥ ﻓﺮﻭ ﻧﺸﺴﺘﻦ ﯾﺎ ﺑﺮ ﺧﺎﺳﺘﻦ
ﺑﻪ ﻭﻟﻨﮕﺎﺭﯼ
ﯾﻠﻪ ﺑﻮﺩ .-
***
ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﮐﻨﺪﯾﺪﻩ ﻃﺎﻋﻮﻧﯽ ‍‍‍‍ َﺩﻡ
ﻣﯽ ﺯﺩﯾﻢ ﻭ
ﻋﺮﻕ ﺭﯾﺰﺍﻥ
ﺩﺭ ﺗﻼﺷﯽ ﻧﻮ ﻣﯿﺪﺍﻧﻪ
ﭘﺎﺭﻭ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻡ
ﺑﺮ ﭘﻬﻨﻪ ﺧﺎﻣﻮﺵ ِ ﺩﺭﯾﺎﺋﯽ ﭘﻮﺳﯿﺪﻩ
ﮐﻪ ﺳﺮﺍﺳﺮ
ﭘﻮﺷﯿﺪﻩ ﺯ ﺍﺟﺴﺎﺩﯼ
ﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﯾﺸﺎﻥ
ﻫﻨﻮﺯ
ﺍﺯ ﻭﺣﺸﺖ ﺗﻮﻓﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ
ﺑﺮ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺧﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﻨﺒﻨﺪﻩ
ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ
ﻧﯿﺰﻩ ﻫﺎﯼ ﺷﮑﻦ ﺷﮑﻦ ﺗﻨﺪﺭ
ﺟﺴﺘﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .
***
ﻭ ﺗﻨﮕﺎﺏ ﻫﺎ
ﻭ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎ .
ﺗﻨﮕﺎﺏ ﻫﺎ
ﻭ ﺩﺭﯾﺎﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ...
***
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﺋﯽ ﺟﻮﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﯾﻢ،
ﺑﺎ ﮔﺮﺩﺍﺏ
ﻫﺎﯼ ﻫﻮﻝ
ﻭﺧﺮﺳﻨﮓ ﻫﺎﯼ ﺗﻔﺘﻪ
ﮐﻪ ﺧﯿﺰﺍﺏ ﻫﺎ
ﺑﺮ ﺁﻥ
ﻣﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ .
-)) ﺍﯾﻨﮏ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺍﺑﺮﻫﺎﺳﺖ ...
ﺍﮔﺮ ﻋﺸﻖ ﻧﯿﺴﺖ
ﻫﺮﮔﺰ ﻫﯿﭻ ﺁﺩﻣﯿﺰﺍﺩﻩ ﺭﺍ
ﺗﺎﺏ ﺳﻔﺮﯼ ﺍﯾﻨﭽﻦ
ﻧﯿﺴﺖ((!
ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺘﯽ
ﺑﺎ ﻟﺒﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ
ﭘﻨﺪﺍﺭﯼ
ﻧﺎﻡ ﮔﻠﯽ
ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ .
ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮐﻪ ﺳﻔﺮ ﺭﺍ ﻟﻨﮕﺮ
ﺑﺮ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ
ﺍﯾﻨﮏ ﮐﻼﻡ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻟﺒﺎﻧﯽ
ﮐﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺑﺎﻍ ﺍﺳﺖ .
ﻭ ﮐﻼﻡ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺟﺎﻥ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ
ﻭ ﻣﻦ ﺁ ﻥ ﺭﺍ
ﺣﺮﻑ
ﺑﻪ ﺣﺮﻑ
ﺑﺎﺯ ﮔﻔﺘﻢ .
ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻋﻄﺮ ﺩﻫﺎﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺖ .
ﻭ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻭﺯﺥ
- ﮐﻪ ﺁﺏ ﮔﻨﺪﯾﺪﻩ
ﺩﻭﺩ ﮐﻨﺎﻥ
ﺑﺮ ﺗﺎﺑﻪ ﻫﺎﯼ ﺗﻔﺘﻪ ﯼ ﺳﻨﮓ
ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ ـ
ﺭﻃﻮﺑﺖ
ﺩﻫﺎﻧﺖ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﻫﺮ ﯾﮑﺎﻥ ِ ﺣﺮﻑ
ﭼﺸﯿﺪﻡ .
ﻭ ﺗﻮ ﺑﻪ ﭼﺮﺑﺪﺳﺘﯽ
ﮐﺸﺘﯽ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﺩﺭﯾﺎﯼ ﺩﻣﻪ ﺧﯿﺰ ِ ﺟﻮﺷﺎﻥ
ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﯼ .
ﻭ ﮐﺸﺘﯽ
ﺑﺎ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺳﯿــّﺎﻟﺶ
ﺑﺎ ﻏـّﮋﺍ ﻏـّﮋ ِ ﺩ ﮔﻞ ﻫﺎﯼ ﺑﻠﻨﺪ
- ﮐﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻏﺮﻭﺭ ﺑﺎﺩﺑﺎﻥ ﻫﺎ
ﭘﺴﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ -
ﺩﺭ ﮔﺬﺍﺭ ِﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭﻫﺎﯼ ِ ﭘﻮﮎ ِ ﭘﯿﭽﺎﻥ
ﺑﻪ ﮐﺎﺑﻮﺳﯽ ﻣﯽ
ﻣﺎﻧﺴﺖ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﺒﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦ
ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ .
***
ﺍﻣـّﺎ
ﭼﻨﺪﺍﻥ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﯽ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺑﻪ ﺯﺭﺩﯼ ﻧﺸﺴﺖ،
ﺍﺯ ﭘﺲ ﺗﻨﮕﺎﺑﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ
ﺭﺍﻩ
ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺑﺮﺩﯾﻢ
ﮐﻪ ﭘﺎﮐﯽ
ﮔﻔﺘﯽ
ﺯﻧﮕﯿﺎﻥ
ﻏﻢ ﻏﺮﺑﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﺎﺳﻪ ﻣﺮﺟﺎﻧﯽ ﺁﻥ ﮔﺮﯾﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ
ﻭ
ﻣﻦ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻭ
ﺗﻮ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﺮﺍ
***
ﻭ ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺋﯽ ﺳﺖ
ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎ .
ﺍﻣﺎ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ، ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ،ﻧﻮﺡ ﻣﻦ ﺍﯼ
ﻧﺎﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ؟
ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺁﯾﺎ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﯼ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺯ ﮐﺸﺘﯽ
ﮐﺒﻮﺗﺮﯼ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﯽ ﺩﻫﯽ؟
ﯾﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺩﯾﮕﺮ؟ ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮ؟
- ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺎﺭ
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﯼ
ﺑﻪ ﺻﺪﺍﻗﺖ
ﺍﺯ ﺁﺏ ﺗﺎ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﮔﺴﺘﺮﺩﻩ
ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﮐﺪﺭ ﻓﻠﺲ ﻣﺎﻫﯿﺎﻥ
ﺩﺭ ﺁﺏ
ﻣﺎﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮﯾﺴﺖ
ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻧﯽ
ﺑﺎﮊ ﮔﻮﻧﻪ .-
***
ﺩﺭ ﮔﺴﺘﺮﻩ ﺧﻠﻮﺗﯽ ﺍﺑﺪﯼ
ﺩﺭ ﺟﺰﯾﺮﻩ ﺑﮑﺮﯼ ﻓﺮﻭﺩ ﺁﻣﺪﯾﻢ .
ﮔﻔﺘﯽ
-)) ﺍﯾﻨﺖ ﺳﻔﺮ، ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﻓﺮﺟﺎﻣﯿﺪ :
ﺳﺨﺘﯿﻨﻪ ﺋﯽ ﺗﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻣﯽ ﺧﻮﺵ ((!
ﻭ ﺑﻪ ﺳﺠﺪﻩ
ﻣﻦ
ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺧﺎﮎ ﻧﻬﺎﺩﻡ .
***
ﺧﺪﺍﯼ ﺭﺍ
ﻧﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻦ !
ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺩﺭﯾﺎ
ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺟﺰﯾﺮﻩ؟-
ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺩﺭ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ
ﺳﺠﺪﻩ ﮐﻨﻢ
ﻭ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻋﺘﯿﻖ ﺭﺍ
- ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻣﻮﻣﯿﺎﺋﯽ ﺷﺪﻩ ﺋﯽ ﺍﺯ ﻓﺮﺍﺳﻮﻫﺎﯼ
ﻗﺮﻭﻥ -
ﺑﻪ ﻭﺭﻭﺩ ﮔﻮﻧﻪ ﺋﯽ
ﺟﺎﻥ ﺑﺨﺸﻢ .
ﻣﺴﺠﺪ ﻣﻦ ﮐﺠﺎﺳﺖ؟
ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺖ
ﺁﻥ ﺟﺎ
ﻣﺮﺍ
ﻣﺰﺍﺭﯼ ﺑﻨﺎ ﮐﻦ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#124 Posted: 10 Jul 2012 08:24

ﺷﺒﺎﻧﻪ
ﺳﻪ ﺳﺮﻭﺩ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﯽ ﻃﻮﻻﻧﯿﺴﺖ ﺷﺐ ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﯽ
ﻃﻮﻻﻧﯿﺴﺖ
ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻫﺎﺋﯿﺴﺖ ﺷﺐ ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ
ﺭﻫﺎﺋﯿﺴﺖ
ﻭ ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪ .
ﺷﺐ
ﺍﻋﺘﺮﺍﻓﯽ ﻃﻮﻻﻧﯿﺴﺖ .
***
ﺍﮔﺮ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﺐ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ
ﯾﺎ ﺷﺎﻡ ﻭﺍﭘﺴﯿﻦ
- ﺗﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺩﯾﮕﺮﺭﺍ
ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻫﺎ ﻓﺮﺍﯾﺎﺩ ﺁﺭﯼ
ﯾﺎ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺩﺍﺭﺵ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮ
ﺑﺒﺮﯼ- ،
ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺑﯽ ﺍﻧﺘﻬﺎﺳﺖ ﺷﺐ ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺑﯽ
ﺍﻧﺘﻬﺎﺳﺖ
ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻧﻮﺍﻣﯿﺪﯼ ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﻣﯿﺪ،
ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻫﺎﺋﯿﺴﺖ ﺷﺐ ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﺪ .
ﺷﺐ ﻓﺮﯾﺎﺩﯼ
ﻃﻮﻻﻧﯿﺴﺖ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#125 Posted: 10 Jul 2012 08:24

مرگ ناصری

با آوازي يكدست،
يكدست
دنباله چوبين بار
در قفايش
خطي سنگين و مرتعش
بر خاك مي‌كشيد.
((-تاج خاري بر سرش بگذاريد!))
و آواز دراز دنباله بار
در هذيان دردش
يكدست
رشته‌ئي آتشين
مي‌رشت.
((-شتاب كن ناصري،شتاب كن!))
از رحمي كه در جان خويش يافت
سبك شد
و چونان قوئي
مغرور
در زلالي خويشتن نگريست
((-تازيانه‌اش بزنيد!))
رشته چرمباف
فرودآمد،
و ريسمان بي‌انتهاي سرخ
در طول خويش
از گرهي بزرك
برگذشت.
((-شتاب كن ناصري،شتاب كن!))
از صف غوغاي تماشائيان
العازر
گام‌زنان راه خود گرفت
دست‌ها
در پس پشت
به هم درافكند،
و جانش را از آزار گران ديني گزنده
آزاد يافت:
((-مگر خود نمي‌خواست،ورنه مي‌توانست!))
آسمان كوتاه
به سنگيني
بر آواز رو در خاموشي رحم
فروافتاد.
سوگواران
به خاكپشته برشدند
و خورشيد و ماه
بهم
برآمد.

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#126 Posted: 10 Jul 2012 08:25

ﭼﻠﭽﻠﯽ
ﻣﻦ ﺁﻥ ﻣﻔﻬﻮﻡ ﻣﺠــّﺮﺩ ﺭﺍ ﺟﺴﺘﻪ ﺍﻡ .
ﭘﺎﯼ ﺩﺭ ﭘﺎﯼ ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺑﯽ ﻣﺼﺮﻑ
ﮐﻪ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
ﺑﺎ ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺧﻮﯾﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻮﺑﯿﻦ ﮐﺎﺳﻪ
ﯼ ﺟﺬﺍﻣﯿﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﻣﻦ ﺁﻥ ﻣﻔﻬﻮﻡ
ﻣﺠــّﺮﺩ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﻢ .
ﭘﯿﻤﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺑﺮﮔﺸﺖ .
ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻧﯿﺖ
- ﺍﯼ ﻗﻠﺐ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭ ! -
ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﻣﯿﺸﻮﺩ .
ﺑﯿﻬﻮﺩﻩ ﻣﺮﮒ
ﺑﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ
ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺩﺭﺍﻧﺪ .
ﻣﺎ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ
ﺷﻬﺎﺩﺕ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ﺟﺰ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺭﻧﺠﻬﺎ
ﮐﻪ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﺁﺩﻣﯿﺎﻥ
ﺑﻪ
ﻧﺼﯿﺐ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ
ﭼﻮﻧﺎﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺋﯽ ﻫﺮ ﮏﯾ
ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩﻩ
ﺍﺯ ﻧﯿﺶ ﺧﻨﺠﺮﯼ
ﺑﺎ ﺩﺭﺧﺘﯽ .
***
ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻣﺒﺮ
ﮐﻪ ﻣﺎ
- ﻣﻦ ﻭﺗﻮ -
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ
ﺭﻋﺎﯾﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ .
***
ﺩﺭﺑﺎﺭﺍﻥ ﻭﺑﻪ ﺷﺐ
ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﺩﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ
ﺩﺭ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺋﯽ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﺯ ﺑﺴﺘﺮﻫﺎﯼ ﻋﻔﺎﻑ ﻣﺎ
ﺭﻭﺳﺒﯿﺎﻥ
ﺑﻪ ﺍﻋﻼﻡ
ﺣﻀﻮﺭ ﺧﻮﯾﺶ
ﺁﻫﻨﮓ ﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺳﻮﺕ
ﻣﯿﺰﻧﻨﺪ .
)ﺩﺭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺣﺎﺩﺛﻪ
ﺁﯾﺎ
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ
ﺩﯾﺪﻩ ﺍﯼ
ﺑﺎ ﻋﺮﻕ ﺷﺮﻡ
ﺑﺮ ﺟﺒﯿﻨﺶ؟ (
***
ﺁﻧﮕﺎﻩ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺘﺮﺍﺵ ﺗﺮﯾﻦ ﺗﻦ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﮑﻪ
ﺳﯿﻤﯽ
ﺗﻮﺍﻥ ﺧﺮﯾﺪ،
ﻣﺮﺍ
- ﺩﺭﯾﻐﺎ ﺩﺭﯾﻎ -
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﯿﻤﯿﺎﯼ ﻋﺸﻖ
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﯿﺎﺯ
ﻣﯽ
ﺍﻓﺘﺪ
ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺩﻡ ﺍﺳﺖ .
ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﺩﻡ ﺍﺳﺖ .
***
ﻗﻠﺒﻢ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺠﺮﯼ ِ ﮐﻬﻨﻪ ﺋﯽ
ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ
ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﯾﭽﻪ ﺋﯿﺶ
ﻧﯿﺴﺖ .
ﺍﺯ ﻣﻬﺘﺎﺑﯽ
ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺗﺎﺭﯾﮏ
ﺧﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ
ﻭﺑﻪ ﺟﺎﯼ ﻫﻤﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪﺍﻥ
ﻣﯿﮕﺮﯾﻢ .
ﺁﻩ
ﻣﻦ
ﺣﺮﺍﻡ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ !
***
ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ - ﺍﯼ ﻗﻠﺐ ﺩﺭ ﺑﻪ ﺩﺭ -!
ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻣﺒﺮ
ﮐﻪ ﻣﺎ
- ﻣﻦ ﻭﺗﻮ -
ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ،
ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﻣﺒﺮ
ﮐﻪ ﻣﺎ
- ﻣﻦ ﻭ ﺗﻮ -
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ
ﺭﻋﺎﯾﺖ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﯾﻢ،
ﺧﻮﺩ ﺍﮔﺮ ﺷﺎﻫﮑﺎﺭ ﺧﺪﺍﺑﻮﺩ
ﯾﺎ ﻧﺒﻮﺩ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#127 Posted: 10 Jul 2012 08:25

تمثیل

در یکی فریاد
زیستن -
[ پرواز ِ عصبانی ِ فـّواره ئی
که خلاصیش از خاک
نیست
و رهائی را
تجربه ئی می کند.]
و شکوهِ مردن
در فواره فریادی -
[زمینت
دیوانه آسا
با خویش می کشد
تا باروری را
دستمایه ئی کند؛
که شهیدان و عاصیان
یارانند
بار آورانند.]
ورنه خاک
از تو
باتلاقی خواهد شد
چون به گونه جوباران ِ حقیر
مرده باشی.
***
فریادی شو تا باران
وگرنه
مرداران!

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#128 Posted: 10 Jul 2012 08:26

ﻣﺮﺛﯿﻪ

ﺑﻪ ﺟﺴﺖ ﻭ ﺟﻮﯼ ﺗﻮ
ﺑﺮ ﺩﺭﮔﺎﻩ ِ ﮐﻮﻩ ﻣﯿﮕﺮﯾﻢ،
ﺩﺭ ﺁﺳﺘﺎﻧﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﻭ ﻋﻠﻒ .
ﺑﻪ ﺟﺴﺘﺠﻮﯼ ﺗﻮ
ﺩﺭ ﻣﻌﺒﺮ ﺑﺎﺩﻫﺎ ﻣﯽﮔﺮﯾﻢ
ﺩﺭ ﭼﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﻓﺼﻮﻝ،
ﺩﺭ ﭼﺎﺭ ﭼﻮﺏ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺋﯽ
ﮐﻪ
ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺭﺍ
ﻗﺎﺑﯽ ﮐﻬﻨﻪ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ .
. . . . . . . . . . . .
ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺗﻮ
ﺍﯾﻦ ﺩﻓﺘﺮ ﺧﺎﻟﯽ
ﺗﺎﭼﻨﺪ
ﺗﺎ ﭼﻨﺪ
ﻭﺭﻕ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺯﺩ؟
***
ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ
ﻭ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ -.
ﻭ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﮕﯽ
ﺭﺍﺯﺵ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭﻣﯿﺎﻥ ﻧﻬﺎﺩ .
ﭘﺲ ﺑﻪ ﻫﯿﺌﺖ ﮔﻨﺠﯽ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﯼ :
ﺑﺎﯾﺴﺘﻪ ﻭﺁﺯﺍﻧﮕﯿﺰ
ﮔﻨﺠﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺳﺖ
ﮐﻪ ﺗﻤﻠﮏ ﺧﺎﮎ ﺭﺍ ﻭ ﺩﯾﺎﺭﺍﻥ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻥ
ﺩﻟﭙﺬﯾﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ !
***
ﻧﺎﻣﺖ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺩﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﯽ ﺁﻓﺘﺎﺏ
ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ
- ﻣﺘﺒﺮﮎ ﺑﺎﺩ ﻧﺎﻡ ﺗﻮ -
ﻭ ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ
ﺩﻭﺭﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ
ﺷﺐ ﺭﺍ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ
ﻫﻨﻮﺯ ﺭﺍ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#129 Posted: 10 Jul 2012 08:27

ﺑﻮﺩﻥ
ﮔﺮ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﺯﯾﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺴﺖ
ﻣﻦ ﭼﻪ ﺑﯽ ﺷﺮﻣﻢ ﺍﮔﺮ ﻓﺎﻧﻮﺱ ﻋﻤﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻪ
ﺭﺳﻮﺍﺋﯽ ﻧﯿﺎﻭﯾﺰﻡ
ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺎﺝ ﺧﺸﮏ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻦ ﺑﺴﺖ
ﮔﺮ ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﺯﯾﺴﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﮎ
ﻣﻦ ﭼﻪ ﻧﺎﭘﺎﮐﻢ ﺍﮔﺮ ﻧﻨﺸﺎﻧﻢ ﺍﺯ
ﺍﯾﻤﺎﻥ ﺧﻮﺩ، ﭼﻮﻥ ﮐﻮﻩ
ﯾﺎﺩﮔﺎﺭﯼ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﺮﺍﺯ ﺑﯽ ﺑﻘﺎﯼ ﺧﺎﮎ

saba_hehe

کاربر

ارسالها: 89

#130 Posted: 24 Jul 2012 10:57

من،مرگ را زیسته ام - احمد شاملو

مرگ را دیده ام من
در دیداری غمناک
من مرگ را به دست سوده ام
من مرگ را زیسته ام
با آوازی غمناک
غمناک
وبه عمری سخت دراز و سخت فرساینده
آه!
بگذاریدم!
بگذاریدم!
اگر مرگ
همه آن لحظه ای آشناست که ساعت سرخ
از تپش باز می ماند
وشمعی که به رهگذر باد
میان نبودن و بودن
درنگی نمی کند
خوشا آن دم که زن وار
با شادترین نیاز تنم
به آغوشش کشم
تا قلب
به کاهلی از کار باز ماند
ونگاه چشم
به خالی های جاودانه بر دوخته
وتن عاطل
دردا!
دردا که مرگ
نه مردن شمع
و نه باز ماندن ساعت است
نه استراحت آغوش زنی
که در رجعت جاودانه بازش یابی
نه لیموی پر آبی که می مکی
تا آن چه به دور افکندنی ست
تفاله یی بیش نباشد
تجربه یی است غم انگیز
غم انگیز
به سالها و به سالها و به سالها

وقتی که گرداگرد تو را مرده گانی زیبا فراگرفته اند

یا محتضرانی آشنا
که تو را بدیشان بسته اند
با زنجیر های رسمی شناسنامه ها
واوراق هویت
و کاغذهایی که از بسیاری تمبرها و مهرها
ومرکبی که خوردشان رفته است
وقتی که به پیراهن تو
چانه ها
دمی از جنبش باز نمی ماند
بی آنکه از تمامی صداها
یک صدا آشنای تو باشد

وقتی که دردها از حسادتهای حقیر بر نمی گذرد
وپرسش ها همه
در محور روده ها است

آری،مرگ
انتظاری خوف انگیزست
انتظاری که بی رحمانه به طول می انجامد
مسخی است دردناک
که مسیح را
شمشیر به کف می گذارد
در کوچه های شایعه
تا به دفاع از عصمت مادر خویش برخیزد
وبودا را
با فریادهای شور و شوق هلهله ها
تا به لباس مقدس سربازی در آید
یا دیو ژن را
با یقه ی شکسته وکفش برقی
تا مجلس را به قدوم خویش مزین کند
در ضیافت شام اسکندر
من مرگ را زیسته ام
با آوازی غمناک
غمناک

وبه عمری سخت دراز و سخت فرساینده

صفحه 13 از 34: « پیشین 1 ... 12 13 14 ... 33 34 پسین »

شعر و ادبیات /

Ahmad Shamloo | بهترین اشعار احمد شاملو

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا