صفحه 14 از 34: « پیشین 1 ... 13 14 15 ... 33 34 پسین »

Ahmad Shamloo | بهترین اشعار احمد شاملو

Boy_Toy

کاربر

ارسالها: 401

#131 Posted: 16 Aug 2012 07:47

مردی که تنها به راه میرود با خود میگوید
در کوچه میبارد و گرما در خانه نیست
حقیقت از شهر زندگان گریخته است،من با تمامِ حماسه ام به گورستان خواهم رفت
وتنها
چرا که
به راستی، کدامین همسفر میتوان اطمینان داشت؟
و به راستی
آنکه در این راه قدم برمی دارد به همسفری چه حاجت است؟

* رنگین کمان پاداش کسی است که تا آخرین قطره زیر باران می ماند *

alinumber7

کاربر

ارسالها: 2642

#132 Posted: 7 Apr 2013 12:32

آنکه می گوید دوست ات می دارم
خنیاگر غم گینی ست
که آوازش را از دست داده است.
اي کاش عشق را
زبان سخن بود

هزار کاکُلی شاد
در چشمان توست
هزار قناري خاموش
در گلوي من.
عشق را
اي کاش زبان سخن بود

آنکه می گوید دوست ات می دارم
دل اندُه گین شبی ست
که مهتاب اش را می جوید.
اي کاش عشق را
زبان سخن بود

هزار آفتاب خندان در خرام توست
هزار ستاره ي گریان
در تمناي من.
عشق را
اي کاش زبان سخن بود

عقده یعنی کسی که اولین بار میره تو لیست، مدتش طبق قوانین باید سه روز باشه ولی یهو میشه دو ماه

nisha2552

کاربر

ارسالها: 3525

#133 Posted: 25 Apr 2013 17:25

رنج دیگر
خنجر این بد،به قلب من نه زدی زخم
گر همه از خوب هیچ با دلتان بود
دست نوازش به خون من نه شدی رنگ
ناخن تان گر نبود دشمنی آلود.

ورنه چرا بوسه خون چکاندم از لب
ورنه چرا خنده اشک ریزدم از چشم
ورنه چرا پاک چشمه آب دهد زهر
ورنه چرا مهر بوته غنچه دهد خشم؟

من چه بگویم به مردمان،چو بپرسند
قصه ی این زخم دیرپای پر از درد؟
لابد باید که هیچ گویم،ورنه
هرگز دیگر به عشق تن ندهد مرد!

bito065_z

کاربر

ارسالها: 51

#134 Posted: 7 Nov 2013 05:48

مردي چنگ در آسمان افکند
هنگامي که خون اش فرياد و
دهان اش بسته بود .
خنجي خونين
بر چهره ي ناباور ِ آبي ! ــ
عاشقان چنين اند .

" احمد شاملو"

این کاربر به زودی بن خواهد شد .

ویرایش شده توسط: bito065_z

shomal

کاربر

ارسالها: 9253

#135 Posted: 30 Nov 2013 18:35

نامه احمد شاملو به همسرش آیدا

online photo storage
آیدا نازین خوب خودم.
ساعت چهار یا چهارو نیم است . هوا دارد شیری رنگ می شود. خوابم گرفته است اما به علت گرفتاریهای فوق العاده ای که دارم نمی توانم بخوابم. باید (کار) کنم. کاری که متاسفانه برای خوش بختی من و تو نیست: برای رسالت خودم هم نیست: برای انجام وظیفه هم نیست: برای هیچ چیز نیست، برای تمام کردن احمد تو است. برای آن است دیگر–به قول خودت–چیزی از احمد برای تو باقی نگذارند.

اما...بگذار باشد.اینها هم تمام می شود. بالاخره (فردا) مال ما است.
مال من و تو با هم. مال آیدا و احمد با هم...
بالاخره خواهد آمد، آن شبهایی که تا صبح در کنار تو بیدار بمانم، سرت را روی سینه ام بگذارم و به تو بگویم که در کنارت چه قدر خوشبخت هستم.

چه قدر تو را دوست دارم! چه قدر به نفس تو در کنارم خودم احتیاج دارم! چه قدر حرف دارم که با تو بگویم ! اما افسوس ! همه حرفهای ما این شده است که تو به من بگویی (امروز خسته هستی ) یا (چه عجب که امروز شادی ؟) و من به تو بگویم که : (دیگر کی می توانم ببینمت ؟ ) و یا:
تو بگویی : (می خواهم بروم . من که هستم به کارت نمی رسی . ) من بگویم : (دیوانه زنجیری حالا چند دقیقه دیگر هم بنشین !) و همین ! – همین و تمام آن حرفهای ، شعرها و سرودهایی که در روح من زبانه می کشد تبدیل به همین حرفها و دیدارهای مضحکی شده که مرا به وحشت می اندازد:
وحشت از اینکه ، رفته رفته ، تو از این دیدارها و حرفها و سرانجام از عشقی که محیط خودش را پیدا نمی کند تا پرو بالی بزند گرفتار نفرت و کسالت و اندوه بشوی.

این موقع شب (یا بهتر بگویم : سحر) ز تصور این چنین فاجعه ای به خود لزریدم . کارم را گذاشتم که این چند سطر را برایت بنویسم:
آیدای من : این پرنده، در این قفس تنگ نمی خواند. اگر می بینی خفه و لال و خاموش است، به این جهت است ... بگذار فضا و محیط خودش را پیدا کند تا ببینی که چه گونه در تاریک ترین شبها آفتابی ترین روزها را خواهد سرود.

به من بنویس تا هر دم و هر لحظه بتوانم آن را بشنوم:
به من بنویس تا یقین داشته باشم که تو هم مثل من در انتظار آن شبهای سفیدی. به من بنویس که می دانی این سکوت و ابتذال زاییده ی زندگی در این زندانی است که مال ما نیست ، که خانه ی ما نیست ، که شایسته ی ما نیست . به من بنویس که تو هم در انتظار سحری هستی که پرونده ی عشق ما را در آن آواز خواهد خواند...
29 شهریور 1342
احمد تو

بودی تـــــــو تو بغلم

گردنت بود رو لبم

ROZAALINDA

کاربر

ارسالها: 2910

#136 Posted: 25 Mar 2014 14:11

سراسر روز
سراسرِ روز
پیرزنانی آراسته
آسان گیر و مهربان و خندان از برابرِ خوابگاهِ من گذشتند.
نیم شب پلنگکِ پُرهیاهوی قاشقکی برخاست
از خیالم گذشت که پیرزنان باید به پایکوبی برخاسته باشند.
سحرگاهان پرستار گفت بیمارِ اتاقِ مجاور مُرده است.