ارسالها: 2910
#321
Posted: 6 Apr 2014 12:38
آواز شبانه برای کوچه ها
خداوندانِ دردِ من، آه! خداوندانِ دردِ من!
خونِ شما بر دیوارِ کهنه ی تبریز شتک زد
درختانِ تناورِ دره ی سبز
بر خاک افتاد
سردارانِ بزرگ
بر دارها رقصیدند
و آینه ی کوچکِ آفتاب
در دریاچه ی شور
شکست.
فریادِ من با قلبم بیگانه بود
من آهنگِ بیگانه ی تپشِ قلبِ خود بودم زیرا که هنوز نفخه ی سرگردانی بیش نبودم زیرا که هنوز آوازم را نخوانده بودم زیرا که هنوز سیم و سنگِ من در هم ممزوج بود.
و من سنگ و سیم بودم من مرغ و قفس بودم
و در آفتاب ایستاده بودم اگر چند،
سایه ام
بر لجنِ کهنه
چسبیده بود.
□
ابر به کوه و به کوچه ها تُف می کرد
دریا جنبیده بود
پیچک های خشم سرتاسرِ تپه ی کُرد را فروپوشیده بود
بادِ آذرگان از آن سوی دریاچه ی شور فرا می رسید، به بامِ شهر لگد می کوفت و غبارِ ولوله های خشمناک را به روستاهای دوردست می افشاند.
سیلِ عبوسِ بی توقف، در بسترِ شهرچای به جلو خزیده بود
فراموش شدگان از دریاچه و دشت و تپه سرازیر می شدند تا حقیقتِ بیمار را نجات بخشند و به یادآوردنِ انسانیت را به فراموش کنندگان فرمان دهند.
من طنینِ سرودِ گلوله ها را از فرازِ تپه ی شیخ شنیدم
لیکن از خواب برنجهیدم
زیرا که در آن هنگام
هنوز
خوابِ سحرگاهم
با نغمه ی ساز و بوسه ی بی خبر می شکست.
□
لب خنده های مغموم، فشردگیِ غضب آلودِ لب ها شد ــ
)من خفته بودم.(
ارومیه ی گریان خاموش ماند
و در سکوت به غلغله ی دوردست گوش فراداد،
)من عشق هایم را می شمردم(
تک تیری
غریوکشان
از خاموشیِ ویرانه ی بُرجِ زرتشت بیرون جَست،
)من به جای دیگر می نگریستم(
صداهای دیگر برخاست:
بردگان بر ویرانه های رنج آباد به رقص برخاستند
مردمی از خانه های تاریک سر کشیدند
و برفی گران شروع کرد.
پدرم کوتوالِ قلعه هایِ فتح ناکرده بود:
دریچه ی بُرج را بست و چراغ را خاموش کرد.
)من چیزی زمزمه می کردم(
برف، پایان ناپذیر بود
اما مردمی از کوچه ها به خیابان می ریختند که برف
پیراهنِ گرمِ برهنگیِ شان بود.
)من در کنارِ آتش می لرزیدم(
من با خود بیگانه بودم و شعرِ من فریادِ غربتم بود
من سنگ و سیم بودم و راهِ کوره هایِ تفکیک را
نمی دانستم
اما آن ها وصله ی خشمِ یکدگر بودند
در تاریکی دستِ یکدیگر را فشرده بودند زیرا که بی کسی، آنان را به انبوهیِ خانواده ی بی کسان افزوده بود.
آنان آسمانِ بارانی را به لبخندِ برهنگان و مخملِ زردِ مزرعه را به رؤیای گرسنگان پیوند می زدند. در برف و تاریکی بودند و از برف و تاریکی می گذشتند، و فریادِ آنان میانِ همه بی ارتباطی های دور، جذبه یی سرگردان بود:
آنان مرگ را به ابدیتِ زیست گره می زدند...
□
و امشب که بادها ماسیده اند و خنده ی مجنون وارِ سکوتی در قلبِ شبِ لنگان گذرِ کوچه های بلندِ حصارِ تنهاییِ من پُرکینه می تپد، کوبنده ی نابهنگامِ درهای گرانِ قلبِ من کیست؟
آه! لعنت بر شما، دیرآمدگانِ ازیادرفته: تاریکی ها و سکوت! اشباح و تنهایی ها! گرایش های پلیدِ اندیشه های ناشاد!
لعنت بر شما باد!
من به تالارِ زندگیِ خویش دریچه یی تازه نهاده ام
و بوسه ی رنگ های نهان را از دهانی دیگر بر لبانِ احساسِ استادانِ خشمِ خویش جای داده ام.
دیرگاهی ست که من سراینده ی خورشیدم
و شعرم را بر مدارِ مغمومِ شهاب های سرگردانی نوشته ام که از عطشِ نور شدن خاکستر شده اند.
من برای روسبیان و برهنگان
می نویسم
برای مسلولین و
خاکسترنشینان،
برای آن ها که بر خاکِ سرد
امیدوارند
و برای آنان که دیگر به آسمان
امید ندارند.
بگذار خونِ من بریزد و خلاءِ میانِ انسان ها را پُرکند
بگذار خونِ ما بریزد
و آفتاب ها را به انسان های خواب آلوده
پیوند دهد...
□
استادانِ خشمِ من ای استادانِ دردکشیده ی خشم!
من از بُرجِ تاریکِ اشعارِ شبانه بیرون می آیم
و در کوچه های پُرنفسِ قیام
فریاد می زنم.
من بوسه ی رنگ های نهان را از دهانی دیگر
بر لبانِ احساسِ خداوندگارانِ دردِ خویش
جای می دهم.
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
ارسالها: 2910
#322
Posted: 6 Apr 2014 12:43
با سماجتِ يک الماس ...
و عشقِ سُرخِ یک زهر
در بلورِ قلبِ یک جام
و کش وقوسِ یک انتظار
در خمیازه ی یک اقدام
و نازِ گلوگاهِ رقصِ تو
بر دلدادگیِ خنجرِ من...
و تو خاموشی کرده ای پیشه
من سماجت،
تو یک چند
من همیشه.
و لاکِ خونِ یک امضا
که به نامه ی هر نیازِ من
زنگار می بندد،
و قطره قطره های خونِ من
که در گلوی مسلولِ یک عشق
می خندد،
و خدای یک عشق
خدای یک سماجت
که سحرگاهِ آفرینشِ شبِ یک کامکاری
می میرد، ــ
]از زمینِ عشقِ سُرخ اش
با دهانِ خونینِ یک زخم
بوسه یی گرم می گیرد:
»ــ اوه، مخلوقِ من!
باز هم، مخلوقِ من
باز هم!«
و
می میرد![
و تلاشِ عشقِ او
در لبانِ شیرینِ کودکِ من
می خندد فردا،
و از قلبِ زلالِ یک جام
که زهرِ سُرخِ یک عشق را در آن نوشیده ام
و از خمیازه ی یک اقدام
که در کش وقوسِ انتظارِ آن مرده ام
و از دلدادگیِ خنجرِ خود
که بر نازگاهِ گلوی رقصَت نهاده ام
واز سماجتِ یک الماس
که بر سکوتِ بلورینِ تو می کشم،
به گوشِ کودکم گوشوار می آویزم!
و به سانِ تصویرِ سرگردانِ یک قطره باران
که در آیینه ی گریزانِ شط می گریزد،
عشقم را بلعِ قلبِ تو می کنم:
عشقِ سرخی را که نوشیده ام در جامِ یک قلب که در آن دیده ام گردشِ مغرورِ ماهیِ مرگِ تنم را که بوسه ی گرم خواهد گرفت با دهانِ خون آلودِ زخمش از زمینِ عشقِ سُرخَش
و چون سماجتِ یک خداوند
خواهد مُرد سرانجام
در بازپسین دَمِ شبِ آفرینشِ یک کام،
و عشقِ مرا که تمامیِ روحِ اوست
چون سایه ی سرگردانِ هیکلی ناشناس خواهد بلعید
گرسنگیِ آینه یِ قلبِ تو!
□
و اگر نشنوی به تو خواهم شنواند
حماسه ی سماجتِ عاشقت را زیرِ پنجره ی مشبکِ تاریکِ بلند که در غریوِ قلبش زمزمه می کند:
»ــ شوکرانِ عشقِ تو که در جامِ قلبِ خود نوشیده ام
خواهدم کُشت.
و آتشِ این همه حرف در گلویم
که برایِ برافروختنِ ستارگانِ هزار عشق فزون است
در ناشنواییِ گوشِ تو
خفه ام خواهد کرد
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
ارسالها: 2910
#323
Posted: 6 Apr 2014 14:32
ركسانا
بگذار پس از من هرگز کسی نداند از رُکسانا با من چه گذشت.
بگذار کسی نداند
که چگونه من از روزی که تخته های کفِ این کلبه ی چوبینِ ساحلی رفت و آمدِ کفش های سنگینم را
بر خود احساس کرد
و سایه ی دراز و سردم بر ماسه های مرطوبِ این ساحلِ متروک کشیده شد،
تا روزی که دیگر آفتاب به چشم هایم نتابد،
با شتابی امیدوار کفنِ خود را دوخته ام، گورِ خود را کنده ام...
□
اگرچه نسیم وار از سرِ عمرِ خود گذشته ام
و بر همه چیز ایستاده ام و در همه چیز تأمل کرده ام رسوخ کرده ام؛
اگرچه همه چیز را به دنبالِ خود کشیده ام:
همه یِ حوادث را، ماجراها را، عشق ها و رنج ها را به دنبالِ خود کشیده ام
و زیرِ این پرده ی زیتونی رنگ که پیشانیِ آفتاب سوخته ی من است پنهان کرده ام، ــ
اما من هیچ کدامِ این ها را نخواهم گفت
لام تاکام حرفی نخواهم زد
می گذارم هنوز چو نسیمی سبک از سرِ بازمانده ی عمرم بگذرم
و بر همه چیز بایستم و در همه چیز تأمل کنم، رسوخ کنم.
همه چیز را دنبالِ خود بکشم و زیرِ پرده ی زیتونی رنگ پنهان کنم:
همه ی حوادث و ماجراها را،
عشق ها را و رنج ها را مثلِ رازی مثلِ سرّی پُشتِ این پرده ی ضخیم به چاهی بی انتها بریزم،
نابودِشان کنم و از آن همه لام تاکام با کسی حرفی نزنم...
بگذار کسی نداند که چگونه من به جایِ نوازش شدن، بوسیده شدن، گزیده شده ام!
بگذار هیچ کس نداند، هیچ کس! و از میانِ همه ی خدایان، خدایی جز فراموشی بر این همه رنج آگاه نگردد.
و به کلی مثلِ این که این ها همه نبوده است،
اصلاً نبوده است و من همچون تمامِ آن کسان که دیگر نامی ندارند
ــ نسیم وار از سرِ این ها همه نگذشته ام و بر این ها همه تأمل نکرده ام،
این ها همه را ندیده ام...
بگذار هیچ کس نداند،
هیچ کس نداند تا روزی که سرانجام، آفتابی که باید به چمن ها و جنگل ها بتابد،
آبِ این دریایِ مانع را بخشکاند و مرا چون قایقی فرسوده به شن بنشاند
و بدین گونه، روحِ مرا به رُکسانا ــ روحِ دریا و عشق و زندگی ــ باز رساند.
چرا که رُکسانایِ من مرا به هجرانی که اعصاب را می فرساید و دلهره می آورد محکوم کرده است.
و محکومم کرده است
که تا روزِ خشکیدنِ دریاها به انتظارِ رسیدنِ بدو ــ در اضطرابِ انتظاری سرگردان ــ محبوس بمانم...
و این است ماجرایِ شبی که به دامنِ رُکسانا آویختم و از او خواستم که مرا با خود ببرد.
چرا که رُکسانا ــ روحِ دریا و عشق و زندگی ــ در کلبه ی چوبینِ ساحلی نمی گنجید،
و من بی وجودِ رُکسانا ــ بی تلاش و بی عشق و بی زندگی ــ در ناآسودگی و نومیدی زنده نمی توانستم بود...
□
...سرانجام، در عربده های دیوانه وارِ شبی تار و توفانی که دریا تلاشی زنده داشت
و جرقه های رعد، زندگی را در جامه ی قارچ های وحشی به دامنِ کوهستان می ریخت؛
دیرگاه از کلبه ی چوبینِ ساحلی بیرون آمدم.
و توفان با من درآویخت و شنلِ سُرخِ مرا تکان داد و من در زردتابیِ فانوس، مخملِ کبودِ آسترِ آن را دیدم.
و سرمایِ پاییزی استخوان های مرا لرزاند.
اما سایه ی درازِ پاهایم که به دقت از نورِ نیم رنگِ فانوس می گریخت
و در پناهِ من به ظلمتِ خیس و غلیظِ شب می پیوست، به رفت وآمد تعجیل می کرد.
و من شتابم را بر او تحمیل می کردم.
و دلم در آتش بود.
و موجِ دریا از سنگ چینِ ساحل لب پَر می زد.
و شب سنگین و سرد و توفانی بود. زمین پُرآب و هوا پُرآتش بود.
و من در شنلِ سُرخِ خویش، شیطان را می مانستم که به مجلسِ عشرت های شوق انگیز می رفت.
اما دلم در آتش بود و سوزندگیِ این آتش را در گلوی خوداحساس می کردم.
و باد، مرا از پیش رفتن مانع می شد...
کنارِ ساحلِ آشوب، مرغی فریاد زد
و صدایِ او در غرشِ روشنِ رعد خفه شد.
و من فانوس را در قایق نهادم.
و ریسمانِ قایق را از چوب پایه جدا کردم.
و در واپس رفتِ نخستین موجی که به زیرِ قایق رسید،
رو به دریای ظلمت آشوب پارو کشیدم.
و در ولوله ی موج و باد ــ در آن شبِ نیمه خیسِ غلیظ ــ به دریای دیوانه درآمدم
که کفِ جوشانِ غیظ بر لبانِ کبودش می دوید.
موج از ساحل بالا می کشید
و دریا گُرده تهی می کرد
و من در شیبِ تهی گاهِ دریا چنان فرو می شدم
که برخوردِ کفِ قایق را با ماسه هایی که دریایِ آبستن هرگز نخواهدِشان زاد،
احساس می کردم.
اما می دیدم که ناآسودگیِ روحِ من اندک اندک خود را به آشفته گیِ دنیایِ خیس و تلاش کارِ بیرون وامی گذارد.
و آرام آرام، رسوبِ آسایش را در اندرونِ خود احساس می کردم.
لیکن شب آشفته بود
و دریا پرپر می زد
و مستی دیرسیرابی در آشوبِ سردِ امواجِ دیوانه به جُستجویِ لذتی گریخته عربده می کشید...
و من دیدم که آسایشی یافته ام
و اکنون به حلزونی دربه در می مانم که در زیروزِبَررفتِ بی پایانِ شتابندگانِ دریا صدفی جُسته است.
و می دیدم که اگر فانوس را به آب افکنم و سیاهیِ شب را به فروبستگیِ چشمانِ خود تعبیر کنم،
به بودای بی دغدغه ماننده ام که درد را از آن روی که طلیعه تازِ نیروانا می داند به دلاسودگی برمی گزارد.
اما من از مرگ به زندگی گریخته بودم.
و بویِ لجنِ نمک سودِ شبِ خفتن جایِ ماهی خوارها که با انقلابِ امواجِ برآمده همراهِ وزشِ باد
در نفسِ من چپیده بود، مرا به دامنِ دریا کشیده بود.
و زیروفرارفتِ زنده وارِ دریا، مرا به سانِ قایقی که بادِ دریا ریسمانش را بگسلد
از سکونِ مرده وارِ ساحل بر آب رانده بود،
و در می یافتم از راهی که بودا گذشته است به زندگی بازمی گردم.
و در این هنگام
در زردتابیِ نیم رنگِ فانوس، سرکشیِ کوهه های بی تاب را
می نگریستم.
و آسایشِ تن و روحِ من در اندرونِ من به خواب می رفت.
و شب آشفته بود
و دریا چون مرغی سرکنده پرپر می زد و به سانِ مستی ناسیراب به جُستجویِ لذت عربده می کشید.
□
در یک آن، پنداشتم که من اکنون همه چیزِ زندگی را به دلخواهِ خود یافته ام.
یک چند، سنگینیِ خُردکننده ی آرامشِ ساحل را در خفقانِ مرگی بی جوش،
بر بی تابیِ روحِ آشفته یی که به دنبالِ آسایش می گشت تحمل کرده بودم:
ــ آسایشی که از جوشش مایه می گیرد!
و سرانجام در شبی چنان تیره، به سانِ قایقی که بادِ دریا ریسمانش را بگسلد،
دل به دریای توفانی زده بودم.
و دریا آشوب بود.
و من در زیروفرارفتِ زنده وارِ آن که خواهشی پُرتپش در هر موجِ بی تابش گردن می کشید،
مایه ی آسایش و زندگیِ خود را بازیافته بودم، همه چیزِ زندگی را به دلخواهِ خویش به دست آورده بودم.
اما ناگهان در آشفتگیِ تیره و روشنِ بخار و مهِ بالایِ قایق ــ که شب گهواره جنبانش بود ــ
و در انعکاسِ نورِ زردی که به مخملِ سُرخِ شنلِ من می تافت، چهره یی آشنا به چشمانم سایه زد.
و خیزاب ها، کنارِ قایقِ بی قرارِ بی آرام در تبِ سردِ خود می سوختند.
فریاد کشیدم: »رُکسانا!«
اما او در آرامشِ خود آسایش نداشت
و غریوِ من به مانندِ نفسی که در توده هایِ عظیم دود دَمَند، چهره ی او را برآشفت.
و این غریو،
رخساره ی رویاییِ او را به سانِ روحِ گنه کاری شبگرد که از آوازِ خروس نزدیکیِ سپیده دمان را احساس کند،
شکنجه کرد.
و من زیرِ پرده ی نازکِ مه و ابر، دیدمش که چشمانش را به خواب گرفت
و دندان هایش را از فشارِ رنجی گنگ برهم فشرد.
فریاد کشیدم: »رُکسانا!«
اما او در آرامشِ خود آسوده نبود
و به سانِ مهی از باد آشفته،
با سکوتی که غریوِ مستانه ی توفانِ دیوانه را در زمینه ی خود پُررنگ تر می نمود
و برجسته تر می ساخت و برهنه تر می کرد، گفت:
»ــ من همین دریای بی پایانم!«
و در دریا آشوب بود
در دریا توفان بود...
فریاد کشیدم: »ــ رُکسانا!«
اما رُکسانا در تبِ سردِ خود می سوخت
و کفِ غیظ بر لبِ دریا می دوید
و در دلِ من آتش بود
و زنِ مه آلود که رخسارش از انعکاسِ نورِ زردِ فانوس بر مخملِ سُرخِ شنلِ من رنگ می گرفت
و من سایه ی بزرگِ او را بر قایق و فانوس و روحِ خود احساس می کردم،
با سکوتی که شُکوهش دلهره آور بود، گفت:
»ــ من همین توفانم من همین غریوم
من همین دریای آشوبم که آتشِ صدهزار خواهشِ زنده در هر موجِ بی تابش شعله می زند!«
»رُکسانا!«
»ــ اگر می توانستی بیایی، تو را با خود می بردم.
تو نیز ابری می شدی و هنگامِ دیدارِ ما از قلبِ ما آتش می جَست و دریا و آسمان را روشن می کرد...
در فریادهای توفانیِ خود سرود می خواندیم
در آشوبِ امواجِ کف کرده ی دورگریزِ خود آسایش می یافتیم
و در لهیبِ آتشِ سردِ روحِ پُرخروشِ خود می زیستیم...
اما تو نمی توانی بیایی، نمی توانی
تو نمی توانی قدمی از جای خود فراتر بگذاری!«
»ــ می توانم
رُکسانا!
می توانم«...
»ــ می توانستی، اما اکنون نمی توانی
و میانِ من و تو به همان اندازه فاصله هست
که میانِ ابرهایی که در آسمان و انسان هایی که بر زمین سرگردانند...«
»ــ رُکسانا...«
و دیگر در فریادِ من آتشِ امیدی جرقه نمی زد.
»ــ شاید بتوانی تا روزی که هنوز آخرین نشانه های زندگی را از تو بازنستانده اند
چونان قایقی که بادِ دریا ریسمانش را از چوب پایه ی ساحل بگسلد
بر دریای دلِ من عشقِ من زندگیِ من بی وقفه گردی کنی...
با آرامشِ من آرامش یابی در توفانِ من بغریوی و ابری که به دریا می گرید
شورابِ اشک را از چهره ات بشوید.
تا اگر روزی،
آفتابی که باید بر چمن ها و جنگل ها بتابد آبِ این دریا را فرو خشکاند
و مرا گودالی بی آب و بی ثمر کرد، تو نیز به سانِ قایقی برخاک افتاده بی ثمر گردی
و بدین گونه، میانِ تو و من آشناییِ نزدیک تری پدید آید.
اما اگر اندیشه کنی که هم اکنون می توانی
به من که روحِ دریا روحِ عشق و روحِ زندگی هستم بازرسی،
نمی توانی، نمی توانی!«
»ــ رُک... سا... نا«
و فریادِ من دیگر به پچپچه یی مأیوس و مضطرب مبدل گشته بود.
و دریا آشوب بود.
و خیالِ زندگی با درونِ شوریده اش عربده می زد.
و رُکسانا بر قایق و من و بر همه ی دریا در پیکرِ ابری که از باد به هم برمی آمد
در تبِ زنده ی خود غریو می کشید:
»ــ شاید به هم بازرسیم:
روزی که من به سانِ دریایی خشکیدم،
و تو چون قایقی فرسوده بر خاک ماندی
اما اکنون میانِ ما فاصله چندان است
که میانِ ابرهایی که در آسمان و انسان هایی که بر زمین سرگردانند«.
»ــ می توانم
رُکسانا!
می توانم...«
»ــ نمی توانی!
نمی توانی«
»ــ رُکسانا...«
خواهشِ متضرعی در صدایم می گریست
و در دریا آشوب بود.
»ــ اگر می توانستی تو را با خود می بردم
تو هم بر این دریای پُرآشوب موجی تلاش کار می شدی
و آنگاه در التهابِ شب هایِ سیاه و توفانی
که خواهشی قالب شکاف در هر موجِ بی تابِ دریا گردن می کشد،
در زیروفرارفتِ جاویدانِ کوهه های تلاش، زندگی می گرفتیم.«
بی تاب در آخرین حمله ی یأس کوشیدم تا از جای برخیزم اما زنجیرِ لنگری به خروار بر پایم بود.
و خیزاب ها کنارِ قایقِ بی قرارِ بی سکون در تبِ سردِ خود می سوختند.
و روحِ تلاشنده ی من در زندانِ زمخت و سنگینِ تنم می افسرد
و رُکسانا بر قایق و من و دریا در پیکرِ ابری که از باد به هم برآید،
با سکوتی که غریوِ شتابندگانِ موج را بر زمینه ی خود برجسته تر می کرد فریاد می کشید:
»ــ نمی توانی!
و هرکس آن چه را که دوست می دارد در بند می گذارد.
و هر زن مرواریدِ غلتانِ خود را به زندانِ صندوقش محبوس می دارد،
و زنجیرهای گران را من بر پایت نهاده ام،
ورنه پیش از آن که به من رسی طعمه ی دریای بی انتها شده بودی
و چشمانت چون دو مرواریدِ جاندار که هرگز صیدِ غواصانِ دریا نگردد،
بلعِ صدف ها شده بود...
تو نمی توانی بیایی
نمی توانی بیایی!
تو می باید به کلبه ی چوبینِ ساحلی بازگردی
و تا روزی که آفتاب مرا و تو را بی ثمر نکرده است،
کنارِ دریا از عشقِ من، تنها از عشقِ من روزی بگیری...«
□
من در آخرین شعله ی زردتابِ فانوس،
چکشِ باران را بر آب های کف کرده ی بی پایانِ دریا دیدم
و سحرگاهان مردانِ ساحل،
در قایقی که امواجِ سرگردان به خاک کشانده بود مدهوشم یافتند...
□
بگذار کسی نداند که ماجرایِ من و رُکسانا چگونه بود!
من اکنون در کلبه یِ چوبینِ ساحلی که باد در سفالِ بامش عربده می کشد
و باران از درزِ تخته های دیوارش به درون نشت می کند،
از دریچه به دریای آشوب می نگرم
و از پسِ دیوارِ چوبین،
رفت وآمدِ آرام و متجسسانه ی مردمِ کنجکاوی را که به تماشای دیوانگان رغبتی دارند
احساس می کنم.
و می شنوم که زیرِ لب با یکدیگر می گویند:
»ــ هان گوش کنید،
دیوانه هم اکنون با خود سخن خواهد گفت«.
و من از غیظ لب به دندان می گزم
و انتظارِ آن روزِ دیرآینده که آفتاب،
آبِ دریاهای مانع را خشکانده باشد
و مرا چون قایقی رسیده به ساحل به خاک نشانده باشد
و روحِ مرا به رُکسانا ــ روحِ دریا و عشق و زندگی ــ باز رسانده باشد،
به سانِ آتشِ سردِ امیدی در تَهِ چشمانم شعله می زند.
و زیرِ لب با سکوتی مرگبار فریاد می زنم:
»رُکسانا!«
و غریوِ بی پایانِ رُکسانا را می شنوم
که از دلِ دریا،
با شتابِ بی وقفه ی خیزاب های دریا که هزاران خواهشِ زنده در هر موجِ بی تابش گردن می کشد،
یکریز فریاد می زند:
»ــ نمی توانی بیایی!
نمی توانی بیایی!«...
مشت بر دیوارِ چوبین می کوبم
و به مردمِ کنجکاوی که از دیدارِ دیوانگان دلشاد می شوند
و سایه شان که به درزِ تخته ها می افتد حدودِ هیکلِشان را مشخص می کند،
نهیب می زنم:
»ــ می شنوید؟
بدبخت ها
می شنوید؟«
و سایه ها از درزِ تخته های دیوار به زمین می افتند.
و من، زیرِ ضربِ پاهای گریزآهنگ،
فریادِ رُکسانا را می شنوم که از دلِ دریا،
با شتابِ بی وقفه ی امواجِ خویش،
همراهِ بادی که از فرازِ آب های دوردست می گذرد،
یک ریز فریاد می کشد:
»ــ نمی توانی بیایی!
نمی توانی بیایی!«.
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
ارسالها: 2910
#324
Posted: 6 Apr 2014 14:32
غزل آخرین انزوا
۱
من فروتن بوده ام
و به فروتنی،
از عمقِ خواب های پریشانِ خاکساریِ خویش
تمامیِ عظمتِ عاشقانه ی انسانی را سروده ام
تا نسیمی برآید.
نسیمی برآید و ابرهای قطرانی را پاره پاره کند.
و من به سانِ دریایی از صافیِ آسمان پُرشوم ــ از آسمان و مرتع و مردم پُر شوم.
تا از طراوتِ برفیِ آفتابِ عشقی که بر افقم می نشیند،
یک چند در سکوت و آرامشِ بازنیافته ی خویش از سکوتِ خوش آوازِ »آرامش« سرشار شوم ــ
چرا که من،
دیرگاهی ست جز این قالبِ خالی که به دندانِ طولانیِ لحظه ها خاییده شده است نبوده ام؛
جز منی که از وحشتِ خلأِ خویش فریاد کشیده است نبوده ام...
□
پیکری
چهره یی
دستی
سایه یی ــ
بیدارخوابیِ هزاران چشم در رؤیا و خاطره؛
سایه ها
کودکان
آتش ها
زنان ــ
سایه های کودک و آتش های زن؛
سنگ ها
دوستان
عشق ها
دنیاها ــ
سنگ های دوست و عشق های دنیا؛
درختان
مردگان ــ
و درختانِ مرده؛
وطنی که هوا و آفتابِ شهرها،
و جراحات و جنسیت های همشهریان را به قالبِ خود گیرد؛
و چیزی دیگر، چیزی دیگر،
چیزی عظیم تر از تمامِ ستاره ها تمامِ خدایان:
قلبِ زنی که مرا کودکِ دست نوازِ دامنِ خود کند!
چرا که من دیرگاهی ست
جز این هیبتِ تنهایی که به دندانِ سردِ بیگانگی ها جویده شده است نبوده ام
ــ جز منی که از وحشتِ تنهاییِ خود فریاد کشیده است نبوده ام...
□
نامِ هیچ کجا و همه جا
نامِ هیچ گاه و همه گاه...
آه که چون سایه یی به زبان می آمدم
بی آنکه شفقِ لبانم بگشاید
و به سانِ فردایی از گذشته می گذشتم
بی آنکه گوشت های خاطره ام بپوسد.
□
سوادی از عشق نیاموخته و هرگز سخنی آشنا به هیچ زبانِ آشنایی نخوانده و نشنیده. ــ
سایه یی که با پوک سخن می گفت!
□
عشقی به روشنی انجامیده را بر سرِ بازاری فریاد نکرده،
منادی یِ نامِ انسان و تمامیِ دنیا چگونه بوده ام؟
آیا فرداپرستان را با دُهُلِ درون خالیِ قلبم فریب می داده ام؟
□
من جارِ خاموشِ سقفِ لانه ی سردِ خود بودم
من شیرخواره ی مادرِ یأسِ خود، دامن آویزِ دایه ی دردِ خود بودم.
آه که بدونِ شک این خلوتِ یأس انگیزِ توجیه نکردنی
)این سرچشمه ی جوشان و سهمگینِ قطرانِ تنهایی، در عمقِ قلبِ انسانی(
برای درد کشیدن انگیزه یی خالص است.
و من ــ اسکندرِ مغمومِ ظلماتِ آبِ رنجِ جاویدان ــ چگونه درین دالانِ تاریک،
فریادِ ستارگان را سروده ام؟
آیا انسان معجزه یی نیست؟
انسان... شیطانی که خدا را به زیر آورد،
جهان را به بند کشید
و زندان ها را درهم شکست!
ــ کوه ها را درید،
دریاها را شکست،
آتش ها را نوشید
و آب ها را خاکستر کرد!
انسان... این شقاوتِ دادگر! این متعجبِ اعجاب انگیز!
انسان... این سلطانِ بزرگ ترین عشق و عظیم ترین انزوا!
انسان... این شهریارِ بزرگ که در آغوشِ حرمِ اسرارِ خویش آرام یافته است
و با عظمتِ عصیانیِ خود به رازِ طبیعت و پنهانگاهِ خدایانِ خویش پهلو می زند!
انسان!
و من با این زن با این پسر با این برادرِ بزرگواری که شبِ بی شکافم را نورانی کرده است،
با این خورشیدی که پلاسِ شب را از بامِ زندانِ بی روزنم برچیده است،
بی عشق و بی زندگی سخن از عشق و زندگی چگونه به میان آورده ام؟
آیا انسان معجزه یی نیست؟
□
آه، چگونه تا دیگر این مارشِ عظیمِ اقیانوس را نشنوم؛
تا دیگر این نگاهِ آینده را در نی نیِ شیطانِ چشمِ کودکانم ننگرم؛
تا دیگر این زیباییِ وحشت انگیزِ همه جاگیر را احساس نکنم
حصارِ بی پایانی از کابوس به گِرداگِردِ رؤیاهایم کشیده بودند،
و من، آه! چگونه اکنون
تنگ در تنگیِ دردها و دست ها شده ام!
□
به خود گفتم: »ــ هان!
من تنها و خالی ام.
به هم ریختگیِ دهشتناکِ غوغای سکوت و سرودهای شورش را می شنوم،
و خود بیابانی بی کس و بی عابرم که پامالِ لحظه های گریزنده ی زمان است.
عابرِ بیابانی بی کس ام که از وحشتِ تنهاییِ خود فریاد می زند...
من تنها و خالی ام و ملتِ من جهانِ ریشه های معجزآساست
من منفذِ تنگ چشمیِ خویش ام و ملتِ من گذرگاهِ آب های جاویدان است
من ظرافت و پاکیِ اشک ام و ملتِ من عرق و خونِ شادی ست...
آه، به جهنم! ــ پیراهنِ پشمینِ صبر بر زخم های خاطره ام می پوشم
و دیگر هیچ گاه به دریوزگیِ عشق های وازده بر دروازه ی کوتاهِ قلب های گذشته حلقه نمی زنم.
۲
تو اجاقِ همه ی چشمه ساران
سحرگاهِ تمامِ ستارگان
و پرنده ی جمله ی نغمه ها و سعادت ها را به من می بخشی.
تو به من دست می زنی و من
در سپیده دمِ نخستین چشم گشودگیِ خویش به زندگی باز می گردم.
پیشِ پایِ منتظرم
راه ها
چون مُشتِ بسته یی می گشاید
و من
در گشودگیِ دستِ راه ها
به پیوستگیِ انسان ها و خدایان می نگرم.
نوبرگی بر عشقم جوانه می زند
و سایه ی خنکی بر عطشِ جاویدانِ روحم می افتد
و چشمِ درشتِ آفتاب های زمینی
مرا
تا عمقِ ناپیدای روحم
روشن می کند.
□
عشقِ مردم آفتاب است
اما من بی تو
بی تو زمینی بی گیا بودم...
در لبانِ تو
آبِ آخرین انزوا به خواب می رود
و من با جذبه یِ زودشکنِ قلبی که در کارِ خاموش شدن بود
به سرودِ سبزِ جرقه های بهار گوش می دارم.
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
ویرایش شده توسط: ROZAALINDA
ارسالها: 2910
#325
Posted: 6 Apr 2014 14:59
غزل بزرگ
همه بت هایم را می شکنم
تا فرش کنم بر راهی که تو بگذری
برای شنیدنِ ساز و سرودِ من.
همه بت هایم را می شکنم
ـ ای میهمانِ یک شبِ اثیریِ زودگذر! ـ
تا راهِ بی پایانِ غزلم،
از سنگ فرشِ بت هایی که
در معبدِ ستایشِ شان چو عودی در آتش سوخته ام،
تو را به نهانگاهِ دردِ من آویزد.
□
گرچه انسانی را در خود کشته ام
گرچه انسانی را در خود زاده ام
گرچه در سکوتِ دردبارِ خود مرگ و زندگی را شناخته ام،
اما میانِ این هر دو ــ شاخه ی جدامانده ی من! ــ
میانِ این هر دو
من
لنگرِ پُررفت وآمدِ دردِ تلاشِ بی توقفِ خویش ام.
□
این طرف،
در افقِ خونینِ شکسته،
انسانِ من ایستاده است.
او را می بینم، او را می شناسم:
روحِ نیمه اش در انتظارِ نیمِ دیگرِ خود درد می کشد:
»ــ مرا نجات بده ای کلیدِ بزرگِ نقره!
مرا نجات بده!«
و آن طرف
در افقِ مهتابیِ ستاره بارانِ رودررو،
زنِ مهتابیِ من...
و شبِ پُرآفتابِ چشمش در شعله هایِ بنفشِ درد طلوع می کند:
»ــ مرا به پیشِ خودت ببر!
سردارِ بزرگِ رؤیاهایِ سپیدِ من!
مرا به پیشِ خودت ببر!«
و میانِ این هر دو افق
من ایستاده ام
و دردِ سنگینِ این هر دو افق
بر سینه ی من می فشارد
□
من از آن روز که نگاهم دوید
و پرده های آبی و زنگاری را شکافت
و من به چشمِ خویش انسانِ خود را دیدم
که بر صلیبِ روحِ نیمه اش به چارمیخ آویخته است
در افقِ شکسته ی خونین اش،
دانستم که در افقِ ناپیدای رودرروی انسانِ من
ــ میانِ مهتاب و ستاره ها ــ
چشم های درشت و دردناکِ روحی
که به دنبالِ نیمه ی دیگرِ خود می گردد
شعله می زند.
و اکنون آن زمان دررسیده است
که من به صورتِ دردی جان گزای درآیم؛
دردِ مقطعِ روحی که شقاوت های نادانی،
آن را ازهم دریده است.
و من اکنون
یک پارچه دردم...
□
در آفتابِ گرمِ یک بعدازظهرِ تابستان
در دنیای بزرگِ دردم زاده شدم.
دو چشمِ بزرگِ خورشیدی در چشم های من شکفت
و دو سکوتِ پُرطنین در گوشواره های من درخشید:
»ــ نجاتم بده ای کلیدِ بزرگِ نقره ی زندانِ تاریکِ من،
مرا نجات بده!«
»ــ مرا به پیشِ خودت ببر،
سردارِ رؤیاییِ خواب های سپیدِ من،
مرا به پیشِ خودت ببر!«
□
زنِ افقِ ستاره بارانِ مهتابی به زانو درآمد.
کمرِ پُردردش بر دست های من لغزید.
موهایش بر گلوگاهش ریخت و به میانِ پستان هایش جاری شد.
سایه ی لبِ زیرینش بر چانه اش دوید
و سرش به دامنِ انسانِ من غلتید
تا دو نیمه ی روحِشان جذبِ هم گردد.
حبابِ سیاهِ دنیای چشمش در اشک غلتید.
روح ها درد کشیدند و ابرهای ظلم برق زد.
سرش به دامنِ انسانِ من بود،
اما چندان که چشم گشود او را نشناخت:
کمرش چون مار سُرید،
لغزید و گریخت،
در افقِ ستاره بارانِ مهتابی طلوع کرد و باز نالید:
»ــ سردارِ رؤیاهای نقره یی، مرا به کنارِ خودت ببر!«
و ناله اش میانِ دو افق سرگردان شد:
»ــ مرا به کنارِ خودت ببر!«
و بر شقیقه های دردناکِ من نشست.
□
میانِ دو افق،
بر سنگ فرشِ ملعنت،
راهِ بزرگِ من پاهای مرا می جوید.
و ساکت شوید،
ساکت شوید تا سم ْضربه های اسبِ سیاه و لُختِ یأسم را بنوشم،
با یال های آتشِ تشویش اش.
به کنار! به کنار!
تا تصویرهای دور و نزدیک را ببینم بر پرده های افقِ ستاره بارانِ رودررو:
تصویرهای دور و نزدیک،
شباهت و بیگانگی،
دوست داشتن و راست گفتن ــ
و نه کینه ورزیدن
و نه فریب دادن...
□
میانِ آرزوهایم خفته ام.
آفتابِ سبز،
تبِ شن ها و شوره زارها را در گاهواره ی عظیمِ کوه های یخ می جنباند
و خونِ کبودِ مردگان در غریوِ سکوتِشان از ساقه ی بابونه های بیابانی بالا می کشد؛
و خستگیِ وصلی که امیدش با من نیست، مرا با خود بیگانه می کند:
خستگیِ وصل، که به سانِ لحظه ی تسلیم، سفید است و شرم انگیز.
□
در آفتابِ گرمِ بعدازظهرِ یک تابستان،
مرا در گهواره ی پُردردِ یأسم جنباندند.
و رطوبتِ چشم اندازِ دعاهای هرگز مستجاب نشده ام را
چون حلقه ی اشکی به هزاران هزار چشمانِ بی نگاهِ آرزوهایم بستند.
□
راهِ میانِ دو افق
طولانی و بزرگ
سنگلاخ و وحشت انگیز است.
ای راهِ بزرگِ وحشی
که چخماقِ سنگ فرش ات مدام چون لحظه های میانِ دیروز و فردا
در نبضِ اکنونِ من
با جرقه های ستاره یی ات دندان می کروجد!
ــ آیا این ابرِ خفقانی که پایانِ تو را بعلیده
دودِ همان »عبیرِ توهین شده« نیست
که در مشامِ یک »نافهمی« بوی مُردار داده است؟
اما رؤیتِ این جامه های کثیف بر اندامِ انسان های پاک، چه دردانگیز است!
□
و این منم که خواهشی کور و تاریک در جایی دور و دست نیافتنی از روحم ضجه می زند.
و چه چیز آیا،
چه چیز بر صلیبِ این خاکِ خشکِ عبوسی
که سنگینیِ مرا متحمل نمی شود
میخ کوبم می کند؟
آیا این همان جهنمِ خداوند است
که در آن جز چشیدنِ دردِ آتش های گُل انداخته ی کیفرهای بی دلیل راهی نیست؟
و کجاست؟
به من بگویید که کجاست
خداوندگارِ دریای گودِ خواهش های پُرتپشِ هر رگِ من،
که نامش را جاودانه
با خنجرهای هر نفسِ درد بر هر گوشه ی جگرِ چلیده ی خود نقش کرده ام؟
و سکوتی به پاسخِ من، سکوتی به پاسخِ من!
سکوتی به سنگینیِ لاشه ی مردی که امیدی با خود ندارد!
□
میانِ دو پاره ی روحِ من هواها و شهرهاست
انسان هاست با تلاش ها و خواهش هاشان
دهکده هاست با جویبارها
و رودخانه هاست با پل هاشان، ماهی ها و قایق هاشان.
میانِ دو پاره ی روحِ من طبیعت و دنیاست ــ
دنیا
من نمی خواهم ببینمش!
تا نمی دانستم
که پاره ی دیگرِ این روح کجاست،
رؤیایی خالی بودم:
ـ رؤیایی خالی، بی سر و ته، بی شکل و بی نگاه...
و اکنون که میانِ این دو افقِ بازیافته سنگ فرشِ ظلم خفته است
می بینم که دیگر نیستم،
دیگر هیچ نیستم حتا سایه یی که از پسِ جانداری بر خاک جنبد.
□
شبِ پرستاره ی چشمی در آسمانِ خاطره ام طلوع کرده است:
دور شو آفتابِ تاریکِ روز!
دیگر نمی خواهم تو را ببینم،
دیگر نمی خواهم،
نمی خواهم هیچ کس را بشناسم!
میانِ همه این انسان ها که من دوست داشته ام
میانِ همه آن خدایان که تحقیر کرده ام
کدامیک آیا از من انتقام باز می ستاند؟
و این اسبِ سیاهِ وحشی
که در افقِ توفانیِ چشمانِ تو چنگ می نوازد با من چه می خواهد بگوید؟
□
در افقِ شکسته ی خونینِ این طرف،
انسانِ من ایستاده است و نیمه روحِ جدا شده اش در انتظارِ نیمِ دیگرِ خود درد می کشد:
»ــ نجاتم بده ای خونِ سبزِ چسبنده ی من، نجاتم بده!«
و در افقِ مهتابیِ ستاره بارانِ آن طرف
زنِ رؤیاییِ من. ــ
و شبِ پُرآفتابِ چشمش در شعله های بنفشِ دردی که دود می کند می سوزد:
»ــ مرا به پیشِ خودت ببر!
سردارِ رویاییِ خواب های سپیدِ من، مرا به پیشِ خودت ببر!«
و میانِ این هر دو افق
من ایستاده ام.
و عشقم قفسی ست از پرنده خالی،
افسرده و ملول،
در مسیرِ توفانِ تلاشم،
که بر درختِ خشکِ بُهتِ من آویخته مانده است
و با تکانِ سرسامیِ خاطره خیزش،
سردابِ مرموزِ قلبم را از زوزه های مبهمِ دردی کشنده می آکند.
□
اما نیم شبی من خواهم رفت؛
از دنیایی که مالِ من نیست،
از زمینی که به بیهوده مرا بدان بسته اند.
و تو آن گاه خواهی دانست،
خونِ سبزِ من!
ــ خواهی دانست که جای چیزی در وجودِ تو خالی ست.
و تو آنگاه خواهی دانست،
پرنده ی کوچکِ قفسِ خالی و منتظرِ من!
ــ خواهی دانست که تنها مانده ای با روحِ خودت
و بی کسی ات را دردناک تر خواهی چشید زیرِ دندانِ غم ات:
غمی که من می برم
غمی که من می کشم...
دیگر آن زمان گذشته است که من از دردِ جان گزایی که هستم به صورتی دیگر درآیم
و دردِ مقطعِ روحی که شقاوت های نادانی اش ازهم دریده است، بهبود یابد.
دیگر آن زمان گذشته است
و من
جاودانه به صورتِ دردی که زیرِ پوستِ توست مسخ گشته ام.
□
انسانی را در خود کشتم
انسانی را در خود زادم
و در سکوتِ دردبارِ خود مرگ و زندگی را شناختم.
اما میانِ این هر دو، لنگرِ پُررفت وآمدِ دردی بیش نبودم:
دردِ مقطعِ روحی
که شقاوت های نادانی اش ازهم دریده است...
تنها
هنگامی که خاطره ات را می بوسم در می یابم دیری ست که مرده ام
چرا که لبانِ خود را از پیشانیِ خاطره ی تو سردتر می یابم. ــ
از پیشانیِ خاطره ی تو
ای یار!
ای شاخه ی جدا مانده ی من!
دوست داشتن یعنی
وقتی میــــدونه…
رو چیزی حساسی…
یا از کاری بدت میـــاد…
حواسش هست که ناراحتت نکنه…
ارسالها: 2910
#326
Posted: 6 Apr 2014 15:02
حرف آخر
به آن ها که برای تصدی قبرستان های کهنه تلاش می کنند
نه فریدون ام من،
نه ولادیمیرم که
گلوله یی نهاد نقطه وار
به پایانِ جمله یی که مقطعِ تاریخش بود ــ
نه بازمی گردم من
نه می میرم.
زیرا من ]که ا.صبح ام
و دیری نیست تا اجنبیِ خویشتنم را به خاک افکنده ام به سانِ
بلوطِ تن آوری که از چهارراهیِ یک کویر،
و دیری نیست تا اجنبیِ خویشتنم را به خاک افکنده ام به سانِ
همه یِ خویشتنی که بر خاک افکند ولادیمیر[ ــ
وسطِ میزِ قمارِ شما قوادانِ مجله ییِ منظومه های مطنطن
تک خالِ قلبِ شعرم را فرو می کوبم من.
چرا که شما
مسخره کننده گانِ ابلهِ نیما
و شما
کشندگانِ انواعِ ولادیمیر
این بار به مصافِ شاعری چموش آمده اید
که بر راهِ دیوان های گردگرفته
شلنگ می اندازد.
و آن که مرگی فراموش شده
یکبار
به سانِ قندی به دلش آب شده است
ــ از شما می پرسم، پااندازانِ محترمِ اشعارِ هرجایی!ــ:
اگر به جای همه ماده تاریخ ها، اردنگی به پوزه تان بیاویزد
با وی چه توانید کرد؟
□
مادرم به سانِ آهنگی قدیمی
فراموش شد
و من در لفافِ قطع نامه ی میتینگِ بزرگ متولد شدم
تا با مردمِ اعماق بجوشم و با وصله های زمانم پیوند یابم.
تا به سانِ سوزنی فرو روم و برآیم
و لحاف پاره ی آسمان های نامتحد را به یکدیگر وصله زنم
تا مردمِ چشمِ تاریخ را بر کلمه ی همه دیوان ها حک کنم ــ
مردمی که من دوست می دارم
سهمناک تر از بیش ترین عشقی که هرگز داشته ام!ــ :
□
بر پیش تخته ی چربِ دکه ی گوشت فروشی
کنارِ ساتورِ سردِ فراموشی
پُشتِ بطری های خمار و خالی
زیرِ لنگه کفشِ کهنه ی پُرمیخِ بی اعتنایی
زنِ بی بُعدِ مهتابی رنگی که خفته است بر ستون های هزاران هزاریِ موهای آشفته ی خویش
عشقِ بدفرجامِ من است.
از حفره ی بی خونِ زیرِ پستانش
من
روزی غزلی مسموم به قلبش ریختم
تا چشمانِ پُرآفتابش
در منظرِ عشقِ من طالع شود.
لیکن غزلِ مسموم
خونِ معشوقِ مرا افسرد.
معشوقِ من مُرد
و پیکرش به مجسمه یی یخ تراش بَدَل شد.
من دست های گرانم را
به سندانِ جمجمه ام
کوف تم
و به سانِ خدایی در زنجیر
نالیدم
و ضجه های من
چون توفانِ ملخ
مزرعِ همه شادی هایم را خشکاند.
و مع ذلک ]آدمک های اوراق فروشی![
و مع ذلک
من به دربانِ پُرشپشِ بقعه ی امام زاده کلاسیسیسم
گوسفندِ مسمّطی
نذر
نکردم!
□
اما اگر شما دوست می دارید که
شاعران
قی کنند پیشِ پایِتان
آن چه را که خورده اید در طولِ سالیان،
چه کند صبح که شعرش
احساس های بزرگِ فردایی ست که کنون نطفه های وسواس است؟
چه کند صبح اگر فردا
همزادِ سایه در سایه ی پیروزی ست؟
چه کند صبح اگر دیروز
گوری ست که از آن نمی روید زَهرْبوته یی جز ندامت
با هسته ی تلخِ تجربه یی در میوه ی سیاهش؟
چه کند صبح که گر آینده قرار بود به گذشته باخته باشد
دکتر حمیدیِ شاعر می بایست به ناچار اکنون
در آب هایِ دوردستِ قرون
جانوری تک یاخته باشد!
□
و من که ا.صبح ام
به خاطرِ قافیه: با احترامی مبهم
به شما اخطار می کنم ]مرده های هزارقبرستانی
صفحه 33 از 34