صفحه 6 از 34: « پیشین 1 ... 5 6 7 ... 33 34 پسین »

Ahmad Shamloo | بهترین اشعار احمد شاملو

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#51 Posted: 10 Jul 2012 06:12

ﺷﺒﺎﻧﻪ 3

ﺩﺭﯾﻐﺎ ﺩﺭﻩ ﺳﺮ ﺳﺒﺰ ﻭ ﮔﺮﺩﻭﯼ ﭘﯿﺮ،
ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ﺳﺮ ﺧﻮﺵ ﺭﻭﺩ
ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎ ﻣﯽ ﮐﻪ ﺩﻩ
ﺩﺭ ﺩﻭ ﺟﺎﻧﺐ ﺁﺏ ﺧﻨﯿﺎﮔﺮ
ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﻓﺮﻭ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﮔﺮﻡ ﺗﻦ ﻫﺎ
ﮔﻮﺵ ﻫﺎ
ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﺪﺍ ﻫﺎﯼ ﺩﺭﻭﻥ ﻫﺮ ﮐﻠﺒﻪ
ﻧﺎ ﻣﺤﺮﻡ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ،
ﻭﻏﯿﺮﺕ ﻣﺮﺩﯼ ﻭ ﺷﺮﻡ ﺯﻧﺎﻧﻪ
ﮔﻔﺖ ﮔﻮﻫﺎﯼ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﺍ
ﺑﻪ ﻧﺠﻮﺍ ﻫﺎﯼ ﺁﺭﺍﻡ
ﺑﺪﻝ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ
ﻭﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﺷﺐ
ﺑﻪ ﺍﻧﻌﮑﺎﺱ ﭼﻬﭽﻪ ﺧﻮﯾﺶ
ﺟﻮﺍﺏ
ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ -.
ﺩﺭﯾﻐﺎ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻭ
ﺩﺭﯾﻐﺎ ﻣﻪ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﻣﺎ
ﮐﻬﺴﺎﺭ ﺟﻨﮕﻠﭙﻮﺵ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﭘﺮﺩﻩ ﺷﮑﯽ
ﻣﯿﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺒﻮﺩ
ﻧﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ -.
ﺩﺭﯾﻐﺎ ﺑﺎﺭﺍﻥ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﻄﻨﺖ ﮔﻮﺋﯽ
ﺩﺭﻩ ﺭﺍ
ﺭﯾﺰ ﻭ ﺗﻨﺪ
ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺎﻩ ﻣﺎ
ﻫﺎﺷﻮﺭ ﻣﯽ ﺯﺩ -.
ﺩﺭﯾﻐﺎ ﺧﻠﻮﺕ ﺷﺐ ﻫﺎﯼ ﺑﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ،
ﺗﺎ ﻧﺰﻭﻝ ﺳﭙﯿﺪﻩ ﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﺑﺴﺘﺮ ﺩﺭﻩ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ،
ﻭﻣﺨﻤﻞ ﺷﺎﻟﯿﺰﺍﺭ
ﭼﻮﻥ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺋﯽ
ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ
ﮐﻪ ﺍﻧﺪﮎ ﺍﻧﺪﮎ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺁﻧﺪ
ﺭﻧﮓ ﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﻬﺮ ﻭ ﺑﻪ ﺁﺷﺘﯽ
ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﻪ
ﺑﺎﺯﺳﺘﺎﻧﺪ -.
ﻭ ﺩﺭﯾﻐﺎ ﺑﺎﻣﺪﺍﺩ
ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺮﺕ
ﺩﺭﻩ ﺳﺒﺰﺭﺍ ﻭﺍﻧﻬﺎﺩ ﻭ
ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪ؛
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺼﺮﯼ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺰﺭﮒ
ﺳﻔﺮ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﻧﺎﻥ ﻧﯿﺰ، ﻫﻢ ﺑﺪﺍﻥ ﺩﺷﻮﺍﺭﯼ ﺑﺦ ﭘﯿﺶ
ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﺩ
ﮐﻪ
ﺩﺭ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﻧﺎﻡ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#52 Posted: 10 Jul 2012 06:12

ﺷﮑﺎﻑ

ﺟﺎﺩﻭﯼ ﺗﺮﺍﺷﯽ ﭼﺮﺑﺪﺳﺘﺎﻧﻪ
ﺧﺎﻃﺮﻩ ﭘﺎ ﺩﺭ ﮔﺮﯾﺰ ﻋﺸﻘﯽ ﮐﺎﻣﯿﺎﺏ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭼﻪ ﻭﻗﺖ،
ﺑﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﺎﻧﺪﻥ
ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ :
ﺑﺮ ﺁﺑﮕﯿﻨﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﺎﻡ ﻓﺎﺧﺮ
ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ
ﻣﺎﻫﯽ ﺳﺮﺥ
ﺑﻪ ﻓﺮﺍﻏﺖ
ﮔﺎﻣﻬﺎﯼ ﻓﺮﺻﺖ ﮐﻮﺗﺎﻫﺶ ﺭﺍ
ﻧﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺟﺮﻋﻪ ﺯﻫﺮﯼ ﮐﺸﺘﯿﺎﺭ
ﻧﺸﺨﻮﺍﺭ
ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .
***
ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ
ﻣﻦ
ﺩﺭ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻡ
ﮐﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺳﺒﺰ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﻃﻠﺴﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﭼﻮﺑﯿﻨﺶ
ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ .
ﻣﻦ ﻭ ﺟﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ،ﻭ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﺍ
ﻭ ﻣﺎﻫﯽ ﺳﺮﺥ ﺭﺍ
ﮐﻪ ﭼﻮﻧﺎﻥ » ﻧﻘﻄﻪ
ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ « ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻭ ' ﻣﺬ ّ ﻫﺐ
ﻓﺮﺟﺎﻡ ﺑﯽ ﺣﺼﻞ ﺗﺒﺎﺭ ﺗﺰﺋﯿﻨﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#53 Posted: 10 Jul 2012 06:12

*****

ﻏﺰﻟﯽ ﺩﺭ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻦ
ﺍزﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﮔﺮﻡ ﺗﻮ
ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺗﻮﺍﻣﺎﻥ ﺁﻏﻮﺵ ﺧﻮﯾﺶ
ﺳﺨﻦ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﮔﻔﺖ
ﻏﻢ ﻧﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ .
ﻧﻐﻤﻪ ﺩﺭ ﻧﻐﻤﻪ ﺩﺭﺍﻓﮑﻨﺪﻩ
ﺍﯼ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺎﺩﺭ، ﺍﯼ
ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ !
ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﯽ ﺩﺭﯾﻎ ﺟﺎﻧﺖ
ﺑﺎ ﭼﻨﮓ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ
ﮐﺮﺩ
ﻏﻢ ﻧﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ .
***
ﺭﻧﮓ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺭﻧﮓ ﻫﺎ ﺩﻭﯾﺪﻩ،
ﺍﯼ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺎﺩﺭ ، ﺍﯼ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ !
ﺍﺯ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﯽ ﺩﺭﯾﻎ ﺟﺎﻧﺖ
ﺑﺎ ﭼﻨﮓ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻧﺎ ﭘﺬﯾﺮ ﺗﻮ ﺳﺮﻭﺩﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ
ﮐﺮﺩ
ﻏﻢ ﻧﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ .
***
ﭼﺸﻤﻪ ﺳﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻭ
ﺁﺑﺸﺎﺭﯼ ﺩﺭ ﮐﻒ،
ﺁﻓﺘﺎﺑﯽ ﺩﺭ ﻧﮕﺎﻩ ﻭ
ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺍﯼ ﺩﺭ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ
ﺍﺯ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺋﯽ
ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮﺍﻧﻢ ﮐﺮﺩ
ﻏﻢ ﻧﺎﻥ ﺍﮔﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#54 Posted: 10 Jul 2012 06:14

ﮔﺮ ﺗﻮ ﺷﺎﻩ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ، ﻣﻦ ﺧﺪﺍﯼ ﺷﺎﻋﺮﺍﻧﻢ
ﻣﻬﺪﯼ ﺣﻤﯿﺪﯼ

ـ » ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ِ ﺍﻭﺳﺖ
ﺑﺎ ﺩﺍﻍﻫﺎﯼ ﺑﻮﺳﻪﯼ ﺑﺴﯿﺎﺭﻫﺎ ﮔﻨﺎﻩﺍﺵ
ﻭﯾﻨﮏ ﺧﻠﯿﺞ ِ ﮊﺭﻑ ِ ﻧﮕﺎﻩﺍﺵ
ﮐﺎﻧﺪﺭ ﮐﺒﻮﺩ ِ ﻣﺮﺩﻣﮏ ِ ﺑﯽﺣﯿﺎﯼ ﺁﻥ
ﻓﺎﻧﻮﺱ ِ ﺻﺪ ﺗﻤﻨﺎ ــ ﮔُﻨﮓ ﻭ ﻧﮕﻔﺘﻨﯽ ــ
ﺑﺎ ﺷﻌﻠﻪﯼ ﻟﺠﺎﺝ ﻭ ﺷﮑﯿﺒﺎﺋﯽ
ﻣﯽﺳﻮﺯﺩ .
ﻭﯾﻦ، ﭼﺸﻤﻪﺳﺎﺭ ِ ﺟﺎﺩﻭﯾﯽ ﺗﺸﻨﻪﮔﯽﻓﺰﺍﺳﺖ
ﺍﯾﻦ ﭼﺸﻤﻪﯼ ﻋﻄﺶ
ﮐﻪ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻫﺮ ﺩَﻡ
ﺣﺮﺹ ِ ﺗﻼﺵ ِ ﮔﺮﻡ ِ ﻫﻢﺁﻏﻮﺷﯽ
ﺗﺐﺧﺎﻟﻪﻫﺎﯼ ﺭﺳﻮﺍﯾﯽ
ﻣﯽﺁﻭﺭﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ .
ﺷﻮﺭ ِ ﻫﺰﺍﺭ ﻣﺴﺘﯽ ﻧﺎﺳﯿﺮﺍﺏ
ﻣﻬﺘﺎﺏﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡ ِ ﺷﺮﺍﺏﺁﻟﻮﺩ
ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﻣﯽﺯﺩﻩﯼ ﺑﯽﺭﻧﮓ
ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯼ ﺍﻭﺳﺖ،
ﺭﻗﺺ ِ ﻫﺰﺍﺭ ﻋﺸﻮﻩﯼ ﺩﺭﺩﺍﻧﮕﯿﺰ
ﺑﺎ ﺳﺎﻕﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪﻩﯼ ﻣﺮﻣﺮﺗﺮﺍﺵ ِ ﺍﻭ .
ﮔﻨﺞ ِ ﻋﻈﯿﻢ ِ ﻫﺴﺘﯽ ﻭ ﻟﺬﺕ ﺭﺍ
ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ِ ﺩﺍﻣﻦ ِ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ
ﻭ ﺍﮊﺩﻫﺎﯼ ﺷﺮﻡ ﺭﺍ
ﺍﻓﺴﻮﻥ ِ ﺍﺷﺘﻬﺎ ﻭ ﻋﻄﺶ
ﺍﺯ ﮔﻨﺞ ِ ﺑﯽﺩﺭﯾﻎﺍﺵ ﻣﯽﺭﺍﻧﺪ «...
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺍﯾﻦﭼﻨﯿﻦ ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ ﻣﺮﺩ
ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ِ ﻣﺎ
ﺁﻫﻨﮓ ﻭ ﺭﻧﮓ ﺭﺍ
ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻭ ﺷُﮑﻮﻩ ﻭ ﻓﺮﯾﺒﻨﺪﻩﮔﯽ ﺭﺍ
ﺯﻧﺪﻩﮔﯽ ﺭﺍ .
ﺣﺎﻝ ﺁﻥﮐﻪ ﺭﻧﮓ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯼ ﺯﺭﺩ ِ ﺗﻮ ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮﯾﺪ، ﺑﺮﺍﺩﺭﻡ !
ﺩﺭ ﮔﻮﻧﻪﻫﺎﯼ ﺯﺭﺩ ِ ﺗﻮ
ﻭﻧﺪﺭ
ﺍﯾﻦ ﺷﺎﻧﻪﯼ ﺑﺮﻫﻨﻪﯼ ﺧﻮﻥﻣُﺮﺩﻩ،
ﺍﺯ ﻫﻤﭽﻮ ﺧﻮﺩ ﺿﻌﯿﻔﯽ
ﻣﻀﺮﺍﺏ ِﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺧﻮﺭﺩﻩ،
ﺑﺎﺭ ِ ﮔﺮﺍﻥ ِ ﺧﻔّﺖ ِ ﺭﻭﺡﺍﺵ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺯﺧﻢ ِ ﺗﻦﺍﺵ ﺑُﺮﺩﻩ !
ﺣﺎﻝ ﺁﻥﮐﻪ ﺑﯽﮔﻤﺎﻥ
ﺩﺭ ﺯﺧﻢﻫﺎﯼ ﮔﺮﻡ ِ ﺑﺨﺎﺭﺁﻟﻮﺩ
ﺳﺮﺧﯽ ﺷﮑﻔﺘﻪﺗﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﺯ ﺳُﺮﺧﯽ
ﻟﺐﻫﺎ
ﻭ ﺑﺮ ﺳﻔﯿﺪﻧﺎﮐﯽ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬ
ﺭﻧﮓ ِ ﺳﯿﺎﻩ ِ ﺯﻧﺪﻩﮔﯽ ﺩﺭﺩﻧﺎﮎ ِ ﻣﺎ
ﺑﺮﺟﺴﺘﻪﺗﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ِ ﺧﺪﺍﯾﺎﻥ
ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﯽﺷﻮﺩ ...
□
ﻫﯽ !
ﺷﺎﻋﺮ !
ﻫﯽ !
ﺳُﺮﺧﯽ، ﺳُﺮﺧﯽﺳﺖ :
ﻟﺐﻫﺎ ﻭ ﺯﺧﻢﻫﺎ !
ﻟﯿﮑﻦ ﻟﺒﺎﻥ ِ ﯾﺎﺭ ِ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺮ ﺯﻣﺎﻥ
ﺩﻧﺪﺍﻥﻧﻤﺎ ﮐﻨﺪ،
ﺯﺍﻥ ﭘﯿﺶﺗﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ
ﭼﺸﻢ ِ ﻋﻠﯿﻞ ِ ﺗﻮ
ﭼﻮﻥ » ﺭﺷﺘﻪﯾﯽ ﺯ ﻟﻮﻟﻮ ِ ﺗﺮ، ﺑﺮ ﮔُﻞ ِ ﺍﻧﺎﺭ « ـ
ﺁﯾﺪ ﯽﮑﯾ ﺟﺮﺍﺣﺖ ِ ﺧﻮﻧﯿﻦ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ
ﮐﺎﻧﺪﺭ ﻣﯿﺎﻥ ِ ﺁﻥ
ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ;
ﺯﯾﺮﺍ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ِ ﻣﺮﺍ
ﺯﺍﻥ ﭘﯿﺶﺗﺮ ﮐﻪ ﻫﯿﺘﻠﺮ ــ ﻗﺼﺎﺏ ِ » ﺁﻭﺵ ﻭﯾﺘﺲ «
ﺩﺭ ﮐﻮﺭﻩﻫﺎﯼ ﻣﺮﮒ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ،
ﻫﻢﮔﺎﻡ ِ ﺩﯾﮕﺮﺵ
ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺷﯿﺸﻪﻫﺎ
ﺍﺯ ﺻَﻤﻎ ِ ﺳُﺮﺥ ِ ﺧﻮﻥ ِ ﺳﯿﺎﻫﺎﻥ
ﺳﺮﺷﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ
ﺩﺭ ﻫﺎﺭﻟﻢ ﻭ ﺑﺮﺍﻧﮑﺲ
ﺍﻧﺒﺎﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ
ﮐُﻨَﺪ ﺗﺎ
ﻣﺎﺗﯿﮏ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻬﯿﺎ
ﻻﺑﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﯾﺎﺭ ِ ﺗﻮ، ﻟﺐﻫﺎﯼ ﯾﺎﺭ ِ ﺗﻮ !
□
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻋﺸﻖ ِ ﺗﻮ
ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ِ ﺗﻮ ﺑﮕﺮﯾﺪ ...
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭﺩ ِ ﻣﻦ
ﺩﺭ ﺷﻌﺮ ِ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪﺩ ...
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺳُﺮﺥ ﺧﻮﺍﻫﺮ ِ ﻫﻢﺯﺍﺩ ِ ﺯﺧﻢﻫﺎ ﻭ ﻟﺒﺎﻥ ﺑﺎﺩ !
ﺯﯾﺮﺍ ﻟﺒﺎﻥ ِ ﺳُﺮﺥ، ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ
ﭘﻮﺳﯿﺪﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﭼﻮﻥ ﺯﺧﻢﻫﺎﯼ ِ ﺳُﺮﺥ
ﻭﯾﻦ ﺯﺧﻢﻫﺎﯼ ﺳُﺮﺥ، ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ
ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻣﺪ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﻟﺒﺎﻥ ِ ﺳُﺮﺥ ;
ﻭﻧﺪﺭ ﻟﺠﺎﺝ ِ ﻇﻠﻤﺖ ِ ﺍﯾﻦ ﺗﺎﺑﻮﺕ
ﺗﺎﺑﺪ ﺑﻪﻧﺎﮔﺰﯾﺮ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﺗﺎﺏﻧﺎﮎ
ﭼﺸﻤﺎﻥ ِ ﺯﻧﺪﻩﯾﯽ
ﭼﻮﻥ ﺯُﻫﺮﻩﺋﯽ ﺑﻪ ﺗﺎﺭﮎ ِ ﺗﺎﺭﯾﮏ ِ ﮔﺮﮒ ﻭ ﻣﯿﺶ
ﭼﻮﻥ ﮔﺮﻡْﺳﺎﺯ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺩﺭ ﻧﻐﻤﻪﻫﺎﯼ ﻣﻦ !
□
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻋﺸﻖ ِ ﺍﯾﻦﺳﺎﻥ
ﻣُﺮﺩﺍﺭْﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﺩﻝ ِ ﺗﺎﺑﻮﺕ ِ ﺷﻌﺮ ِ ﺗﻮ
ـ ﺗﻘﻠﯿﺪﮐﺎﺭ ِ ﺩﻟﻘﮏ ِ ﻗﺎﺁﻧﯽ ــ
ﮔﻨﺪﺩ ﻫﻨﻮﺯ ﻭ
ﺑﺎﺯ
ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﺗﻮ ﻻﻑﺯﻥ
ﺑﯽﺷﺮﻡﺗﺮ ﺧﺪﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺑﺪﺍﻥ !
ﻟﯿﮑﻦ ﻣﻦ ) ﺍﯾﻦ ﺣﺮﺍﻡ،
ﺍﯾﻦ ﻇﻠﻢﺯﺍﺩﻩ، ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﻇﻠﻤﺖ ﻧﻬﺎﺩﻩ،
ﺍﯾﻦ ﺑُﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻭ ﻏﻢ ﻧﺎﻡ(
ﺑﺮ ﭘﺎﯼ ﺗﻮ ﻓﺮﯾﺐ
ﺑﯽﻫﯿﭻ ﺍﺩﻋﺎ
ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻣﯽﻧﻬﻢ !
ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻥ ِ ﺍﯾﻦ ﺗﻮﻣﺎﺭ ﻣﯽﺩﻫﻢ !
ﮔﻮﺭﯼ ﺯ ﺷﻌﺮ ِ ﺧﻮﯾﺶ
ﮐﻨﺪﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ
ﻭﯾﻦ ﻣﺴﺨﺮﻩﺧﺪﺍ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﺳﺮ
ﺩﺭﻭﻥ ِ ﺁﻥ
ﻓﮑﻨﺪﻥ ﺧﻮﺍﻫﻢ
ﻭ ﺭﯾﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢﺍﺵ ﺑﻪ ﺳﺮ
ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ِ ﺳﯿﺎﻩ ِ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ...
□
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺷﻌﺮ ِ ﻣﺎ ﻭ ﺗﻮ
ﺑﺎﺷﺪ
ﺗﺼﻮﯾﺮﮐﺎﺭ ِ ﭼﻬﺮﻩﯼ ﭘﺎﯾﺎﻥﭘﺬﯾﺮﻫﺎ :
ﺗﺼﻮﯾﺮﮐﺎﺭ ِ ﺳُﺮﺧﯽ ﻟﺐﻫﺎﯼ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ
ﺗﺼﻮﯾﺮﮐﺎﺭ ِ ﺳُﺮﺧﯽ ﺯﺧﻢ ِ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ !
ﻭ ﻧﯿﺰ ﺷﻌﺮ ِ ﻣﻦ
ﯾﮏﺑﺎﺭ ﻻﺍﻗﻞ
ﺗﺼﻮﯾﺮﮐﺎﺭ ِ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﭼﻬﺮﻩﯼ ﺷﻤﺎ
ﺩﻟﻘﮑﺎﻥ
ﺩﺭﯾﻮﺯﻩﮔﺎﻥ
"ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#55 Posted: 10 Jul 2012 06:14

ﻣﺮﺛﯿﻪ
ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻮﺭﻭﺯﻋﻠﯽ ﻏﻨﭽﻪ

ﺭﺍﻩ
ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ِ ﺧﺸﻢ
ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﺰﯾﺪ
ﻭ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ِ ﻫﺮ ﺭﻫﮕﺬﺭ
ﻏﻨﭽﻪﯼ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩﯾﯽ ﺷﮑﻔﺖ :
» ـ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﯼ ﮏﯾ ﺑﻄﻦ !
ﮏﯾ ﺁﻓﺘﺎﺏ ِﺩﯾﮕﺮ ﺭﺍ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻃﻠﻮﻉ ِ ﺭﻭﺯ ِ ﺑﺰﺭﮒﺍﺵ
ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﮐﺮﺩﻩﺍﻧﺪ «!
ﻭ ﻻﻻﯼ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ
ﺑﺮ ﮔﺎﻩﻭﺍﺭﻩﻫﺎﯼ ﺟﻨﺒﺎﻥ ِ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ
ﭘَﺮﭘَﺮ ﺷﺪ :
» ـ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺷﮑﻔﺖ ﻭ
ﺑﺎﻍﺍﺵ ﺑﺎﺯ
ﻏﻨﭽﻪ ﺑﻮﺩ .
ﭘﺎﯾﺶ ﺭﺍ
ﭼﻮﻥ ﻧﻬﺎﻟﯽ
ﺩﺭ ﺑﺎﻍﻫﺎﯼ ﺁﻫﻦ ِ ﮏﯾ ﮐُﻨﺪ
ﮐﺎﺷﺘﻨﺪ .
ﻣﺎﻧﻨﺪ ِ ﺩﺍﻧﻪﯾﯽ
ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ِ ﮔُﻞﺧﺎﻧﻪﯾﯽ
ﻗﻠﺐ ِ ﺳُﺮﺥ ِ ﺳﺘﺎﺭﻩﯾﯽﺍﺵ ﺭﺍ
ﻣﺤﺒﻮﺱ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ .
ﻭ ﺍﺯ ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺍﻭ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪﯼ ﺷﮑﻔﺖ
ﺗﺎ
ﻃﻠﻮﻉ ﻧﮑﺮﺩﻩ
ﺑﺨُﺴﺒﺪ
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩﯼ ﺑﻨﻔﺸﯽ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﯽﺷﺪ
ﺍﺯ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ِ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻫﺰﺍﺭ ﻏﻨﭽﻪ ﭼُﻨُﻮ .
ﻭ ﺳﺮﻭﺩ ِ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ
ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﻬﻮﺍﺭﻩﻫﺎﯼ ﺟﻨﺒﺎﻥ
ﺩﻋﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﻨﺪ
ﻭ ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺘﺎﺭﻩﯾﯽ ﮐﻪ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﯽﺷﻮﺩ
ﻭ ﻣﺰﺭﻋﻪﯼ ﺑﺮﺩﻩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ
ﺳﻼﻡ
ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ .
ﻭ ﺩﻋﺎ ﻭ ﺩﺭﻭﺩ ﺭﺍ ﺷﻨﯿﺪ
ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﻭ ﺍﺯ ﺷﯿﺮﺧﻮﺍﺭﻩﮔﺎﻥ ;
ﻭ ﻧﺎﺷﮑﻔﺘﻪ
ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻪﯼ ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺧﻮﺩ
ﻏﺮﻭﺏ ﮐﺮﺩ
ﺗﺎ ﺧﻮﻥ ِ ﺁﻓﺘﺎﺏﻫﺎﯼ ﻗﻠﺐ ِ ﺩﻩﺳﺎﻟﻪﺍﺵ
ﺳﺘﺎﺭﻩﯼ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﯽ ﺭﺍ
ﭘُﺮﻧﻮﺭﺗﺮ ﮐﻨﺪ «.
ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎﺭﺍﻥ ِ ﭘﺎﯾﯿﺰ
ﻋﻄﺶ ِ ﺯﻣﯿﻦ ِ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﺭﺍ ﻧﻮﺷﯿﺪ
ﻭ ﭘﻨﺠﺮﻩﯼ ﺑﺰﺭﮒ ِ ﺁﻓﺘﺎﺏ ِﺍﺭﻏﻮﺍﻧﯽ
ﺑﻪ ﻣﺰﺭﻋﻪﯼ ﺑﺮﺩﻩﮔﺎﻥ ﮔﺸﻮﺩ
ﺗﺎ ﺁﻓﺘﺎﺏﮔﺮﺩﺍﻥﻫﺎﯼ ﭘﯿﺶﺭﺱ ﺑﻪﭘﺎﺧﯿﺰﻧﺪ،
ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﯼ ﻫﻢﺗﺼﻮﯾﺮ !
ﺑﺮﺍﯼ ﮏﯾ ﺁﻓﺘﺎﺏ ِ ﺩﯾﮕﺮ
ﭘﯿﺶ ﺍﺯ ﻃﻠﻮﻉ ِ ﺭﻭﺯ ِ ﺑﺰﺭﮒﺍﺵ
ﮔﺮﯾﺴﺘﯿﻢ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#56 Posted: 10 Jul 2012 06:15

ﻣﺮﻍِ ﺩﺭﯾﺎ

ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻭ ﺟﻬﺎﻥ ﺧﻮﺍﺑﯿﺪ
ﺍﺯ ﺑﺮﺝ ِ ﻓﺎﺭ، ﻣﺮﻏﮏ ِ ﺩﺭﯾﺎ، ﺑﺎﺯ
ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ِ ﭘﺴﺮ، ﻧﺎﻟﯿﺪ .
ﮔﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ِ ﭼﺎﺩﺭ ِ ﺷﺐ، ﺧﺴﺘﻪ
ﺩﺭﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﮒ ِ ﺑﺨﺖ ِ ﻣﻦ، ﺁﻫﺴﺘﻪ .
□
ﺳﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﺎﺩ ِ ﺳﺮﺩ، ﺷﺐ ﺁﺭﺍﻡ ﺍﺳﺖ .
ﺍﺯ ﺗﯿﺮﻩ ﺁﺏ ـ ﺩﺭ ﺍﻓﻖ ِ ﺗﺎﺭﯾﮏ ـ
ﺑﺎ ﻗﺎﺭﻗﺎﺭ ِ ﻭﺣﺸﯽ ِ ﺍﺭﺩﮎﻫﺎ
ﺁﻫﻨﮓ ِ ﺷﺐ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ِ ﻣﻦ ﺁﯾﺪ ; ﻟﯿﮏ
ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ ِ ﻋﺒﻮﺱ ِ ﻟﻄﯿﻒ ِ ﺷﺐ
ﻣﻦ ﺩﺭ ﯽﭘ ِ ﻧﻮﺍﯼ ﮔُﻤﯽ ﻫﺴﺘﻢ .
ﺯﯾﻦﺭﻭ، ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻠﯽ ﮐﻪ ﻏﻢﺍﻓﺰﺍﯼ ﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﻧﻐﻤﻪﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﺳﺮﻣﺴﺖﺍﻡ .
□
ﻣﯽﮔﯿﺮَﺩَﻡ ﺯ ﺯﻣﺰﻣﻪﯼ ﺗﻮ، ﺩﻝ .
ﺩﺭﯾﺎ ! ﺧﻤﻮﺵ ﺑﺎﺵ ﺩﮔﺮ !
ﺩﺭﯾﺎ،
ﺑﺎ ﻧﻮﺣﻪﻫﺎﯼ ﺯﯾﺮ ِ ﻟﺒﯽ، ﺍﻣﺸﺐ
ﺧﻮﻥ ﻣﯽﮐﻨﯽ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺟﮕﺮ ...
ﺩﺭﯾﺎ !
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ ! ﻣﻦ ﺯ ﺗﻮ ﺑﯿﺰﺍﺭﻡ
ﻭﺯ ﺁﻩﻫﺎﯼ ﺳﺮﺩ ِ ﺷﺒﺎﻥﮔﺎﻩﺍﺕ
ﻭﺯ ﺣﻤﻠﻪﻫﺎﯼ ﻣﻮﺝ ِ ﮐﻒﺁﻟﻮﺩﺕ
ﻭﺯ ﻣﻮﺝﻫﺎﯼ ﺗﯿﺮﻩﯼ ﺟﺎﻥﮐﺎﻩﺍﺕ ...
□
ﺍﯼ ﺩﯾﺪﻩﯼ ﺩﺭﯾﺪﻩﯼ ﺳﺒﺰ ِ ﺳﺮﺩ !
ﺷﺐﻫﺎﯼ ﻣﻪﮔﺮﻓﺘﻪﯼ ﺩﻡﮐﺮﺩﻩ،
ﺍﺭﻭﺍﺡ ِ ﺩﻭﺭﻣﺎﻧﺪﻩﯼ ﻣﻐﺮﻭﻗﯿﻦ
ﺑﺎ ﺟﺜﻪﯼ ِ ﮐﺒﻮﺩ ِ ﻭﺭﻡﮐﺮﺩﻩ
ﺑﺮ ﺳﻄﺢ ِ ﻣﻮﺝﺩﺍﺭ ِ ﺗﻮ ﻣﯽﺭﻗﺼﻨﺪ ...
ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪﻫﺎﯼ ﻣﺮﻍ ِ ﺣﺰﯾﻦ ِ ﺷﺐ
ﺍﯾﻦ ﺭﻗﺺ ِ ﻣﺮﮒ، ﻭﺣﺸﯽ ﻭ ﺟﺎﻥﻓﺮﺳﺎﺳﺖ
ﺍﺯ ﻟﺮﺯﻩﻫﺎﯼ ﺧﺴﺘﻪﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﺭﻭﺍﺡ
ﻋﺼﯿﺎﻥ ﻭ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﻭ ﻏﻀﺐ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ .
ﻧﺎﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﺑﻪﺷﺎﺩﯼ ﻣﺤﮑﻮﻡﺍﻧﺪ .
ﺑﯿﺰﺍﺭ ﻭ ﺑﯽﺍﺭﺍﺩﻩ ﻭ ﺭُﺥﺩﺭﻫﻢ
ﯾﮏﺭﯾﺰ ﻣﯽﮐﺸﻨﺪ ﺯ ﺩﻝ ﻓﺮﯾﺎﺩ
ﯾﮏﺭﯾﺰ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ ﺩﻭ ﮐﻒ ﺑﺮ ﻫﻢ :
ﻟﯿﮑﻦ ﺯ ﭼﺸﻢ، ﻧﻔﺮﺕ ِﺷﺎﻥ ﭘﯿﺪﺍﺳﺖ
ﺍﺯ ﻧﻐﻤﻪﻫﺎﯼ ِﺷﺎﻥ ﻏﻢ ﻭ ﮐﯿﻦ ﺭﯾﺰﺩ
ﺭﻗﺺ ﻭ ﻧﺸﺎﻁ ِﺷﺎﻥ ﻫﻤﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ
ﺟﺎﯼ ﻃﺮﺏ ﻋﺬﺍﺏ ﺑﺮﺍﻧﮕﯿﺰﺩ .
ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻣﯽﺧﻨﺪﻧﺪ،
ﻭﯾﻦ ﺧﻨﺪﻩﻫﺎﯼ ﺷﮑﻠﮏ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ
ﺑﺮ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼ ﻣﺎﺗﻢ ِﺷﺎﻥ ﻧﻘﺶ ﺍﺳﺖ
ﭼﻮﻥ ﭼﻬﺮﻩﯼ ﺟﺬﺍﻣﯽ، ﻭﺣﺸﺖﺯﺍ .
ﺧﻨﺪﻧﺪ ﻣﺴﺦﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﮔﯿﺞ ﻭ ﻣﻨﮓ،
ﻣﺎﻧﻨﺪ ِ ﻣﺎﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻣﺮ ِ ﺧﺎﻥ
ﺑﺮ ﻧﻌﺶ ِ ﭼﺎﮎ ﭼﺎﮎ ِ ﭘﺴﺮ ﺧﻨﺪﺩ
ﺳﺎﯾﺪ ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥﻫﺎ، ﺩﻧﺪﺍﻥ !
□
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ، ﻣﺮﻏﮏ ِ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ !
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺷﺐ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻤﯿﺮﺩ ﺷﺐ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺳﺮﺁﯾﺪ ﺷﺐ .
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺁﯾﺪ
ﺩﺭ ﻧﻮﺭ ِ ﺭﻧﮓﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺳﺮﺩ ِ ﻣﺎﻩ
ﻓﺮﯾﺎﺩﻫﺎﯼ ﺫﻟّﻪﯼ ﻣﺤﺒﻮﺳﺎﻥ
ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺲ ِ ﺳﯿﺎﻩ ...
□
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ، ﻣﺮﻍ ! ﺩﻣﯽ ﺑﮕﺬﺍﺭ
ﺍﻣﻮﺍﺝ ِ ﺳﺮﮔﺮﺍﻥﺷﺪﻩ ﺑﺮ ﺁﺏ،
ﮐﺎﯾﻦ ﺧﻔﺘﻪﮔﺎﻥ ِ ﻣُﺮﺩﻩ، ﻣﮕﺮ ﺭﻭﺯﯼ
ﻓﺮﯾﺎﺩ ِﺷﺎﻥ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ .
□
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ، ﻣﺮﻏﮏ ِ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ !
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﺷﺐ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﺠﻨﺒﺪ ﻣﻮﺝ
ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺳﺮﺁﯾﺪ ﺗﺐ !
□
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮ، ﺧﻤﻮﺵ ! ﮐﻪ ﺩﺭ ﻇﻠﻤﺖ
ﺍﺟﺴﺎﺩ ﺭﻓﺘﻪﺭﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺁﯾﻨﺪ
ﻭﻧﺪﺭ ﺳﮑﻮﺕ ِ ﻣﺪﻫﺶ ِ ﺯﺷﺖ ِ ﺷﻮﻡ
ﮐﻢﮐﻢ ﺯ ﺭﻧﺞﻫﺎ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﺁﯾﻨﺪ .
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺗﺎ ﺯ ﻧﻮﺭ ِ ﺳﯿﺎﻩ ِ ﺷﺐ
ﺷﻤﺸﯿﺮﻫﺎﯼ ﺁﺧﺘﻪ ﻧﺪﺭﺧﺸﺪ .
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺷﻮ ! ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻝ ِ ﺧﺎﻣﻮﺷﯽ
ﺁﻭﺍﺯ ِﺷﺎﻥ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﺩﻝ ﺑﺨﺸﺪ .
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﺑﺎﺵ، ﻣﺮﻏﮏ ِ ﺩﺭﯾﺎﯾﯽ !
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺑﺠﻨﺒﺪ ﻣﺮﮒ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#57 Posted: 10 Jul 2012 06:16

*****

ﺁﻏﺎﺯ
ﺑﯽ ﮔﺎﻫﺎﻥ
ﺑﻪ ﻏﺮﺑﺖ
ﺑﻪ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ -
ﭼﻨﯿﻦ ﺯﺍﺩﻩ ﺷﺪﻡ ﺩﺭ ﺑﯿﺸﻪ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﻭ ﺳﻨﮓ،
ﻭ ﻗﻠﺒﻢ
ﺩﺭ ﺧﻼﺀ
ﺗﭙﯿﺪﻥ ﺁﻏﺎﺯ ﮐﺮﺩ
***
ﮔﻬﻮﺍﺭﻩ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﮔﻔﺘﻢ
ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻨﯽ ﺑﯽ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻭ ﺑﯽ ﺑﻬﺎﺭ
ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺳﻔﺮﻡ ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻮﺩ ﺍﺯﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯﻫﺎﯼ
ﺍﻣﯿﺪ ﻓﺮﺳﺎﯼ ﻣﺎﺳﻪ ﻭ ﺧﺎﺭ،
ﺑﯽ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻗﺪﻡ ﻫﺎﯼ ﻧﺎ ﺁﺯﻣﻮﺩﻩ
ﻧﻮﭘﺎﺋﯽ ﺧﻮﯾﺶ
ﺑﻪ ﺭﺍﻫﯽ ﺩﻭﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ
ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺳﻔﺮﻡ
ﺑﺎﺯ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻮﺩ
***
ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ
ﺍﻣﯿﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﻮﺧﺖ
ﻟﺮﺯﺍﻥ
ﺑﺮ ﭘﺎﻫﺎﯼ
ﻧﻮﺭﺍﻩ
ﺭﻭ ﺩﺭ ﺍﻓﻖ ﺳﻮﺯﺍﻥ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻡ
ﺩﺭﯾﺎﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺸﺎﺭﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﺑﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻧﻪ ﺑﻮﺩ
***
ﺩﻭﺭ ﺩﺳﺖ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﻮﺧﺖ
ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺸﺎﺭﺗﯽ ﻧﯿﺴﺖ :
ﺍﯾﻦ ﺑﯽ ﮐﺮﺍﻧﻪ
ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﻋﻈﯿﻢ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﺭﻭﺡ
ﺍﺯ ﺷﺮﻡ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﯽ
ﺩﺭﺍﺷﮏ
ﭘﻨﻬﺎﻥ ﻣﯽ ﺷﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#58 Posted: 10 Jul 2012 06:17

ﺁﯾﺪﺍ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ

ﻟﺒﺎﻧﺖ
ﺑﻪ ﻇﺮﺍﻓﺖ ﺷﻌﺮ
ﺷﻬﻮﺍﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﻣﯽ ﭼﻨﺎﻥ
ﻣﺒﺪﻝ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﮐﻪ ﺟﺎﻧﺪﺍﺭ ﻏﺎﺭ ﻧﺸﯿﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﻮﺩ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﺪ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭﺁﯾﺪ
ﻭ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯾﺖ
ﺑﺎ ﺩﻭ ﺷﯿﺎﺭ ﻣّﻮﺭﺏ
ﮐﻪ ﻏﺮﻭﺭ ﺗﺮﺍ ﻫﺪﺍﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ
ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺮﺍ
ﮐﻪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ
ﺑﯽ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺻﺒﺢ
ﻣﺴﻠﺢ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ،
ﻭ ﺑﮑﺎﺭﺗﯽ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺭﻭ ﺳﺒﯿﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺘﺪ
ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﻬﺮ ﺑﺎﺯ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﻡ
ﻫﺮﮔﺰ ﮐﺴﯽ ﺍﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻓﺠﯿﻊ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﺧﻮﺩ
ﺑﺮﻧﺨﺎﺳﺖ
ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﻧﺸﺴﺘﻢ !
ﻭ ﭼﺸﺎﻧﺖ ﺭﺍﺯ ﺁﺗﺶ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﻋﺸﻘﺖ ﭘﯿﺮﻭﺯﯼ ﺁﺩﻣﯽ ﺳﺖ
ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﻣﯽ ﺷﺘﺎﺑﺪ
ﻭ ﺁﻏﻮﺷﺖ
ﺍﻧﺪﮎ ﺟﺎﺋﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﯾﺴﺘﻦ
ﺍﻧﺪﮎ ﺟﺎﺋﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺮﺩﻥ
ﻭ ﮔﺮﯾﺰ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﻧﮕﺸﺖ
ﺑﻪ ﻭﻗﺎﺣﺖ
ﭘﺎﮐﯽ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﮐﻮﻩ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺳﻨﮓ ﻫﺎ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ
ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺩﺭﺩ
ﺩﺭ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺳﺘﻤﮕﺮﯼ ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻭﺍﺯ ﺯﻧﺠﯿﺮﺵ ﺧﻮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ -
ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﺁﻏﺎﺯ ﺷﺪﻡ
ﺗﻮﻓﺎﻥ ﻫﺎ
ﺩﺭ ﺭﻗﺺ ﻋﻈﯿﻢ ﺗﻮ
ﺑﻪ ﺷﮑﻮﻫﻤﻨﺪﯼ
ﻧﯽ ﻟﺒﮑﯽ ﻣﯽ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪ،
ﻭ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺭﮒ ﻫﺎﯾﺖ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﺍ ﻃﺎﻟﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺑﮕﺬﺍﺭ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮ ﺁﯾﻢ
ﮐﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻬﺮ
ﺣﻀﻮﺭ ﻣﺮﺍ ﺩﺭﯾﺎﺑﻨﺪ
ﺩﺳﺘﺎﻧﺖ ﺁﺷﺘﯽ ﺍﺳﺖ
ﻭﺩﻭﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﯾﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ
ﺗﺎ ﺩﺷﻤﻨﯽ
ﺍﺯ ﯾﺎﺩ ﺑﺮﺩﻩ ﺷﻮﺩ
ﭘﯿﺸﺎﻧﯿﺖ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺍﯼ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﺳﺖ
ﺗﺎﺑﻨﺎﮎ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ،
ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻥ ﻫﻔﺘﮕﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﯽ ﻧﮕﺮﻧﺪ
ﺗﺎ ﺑﻪ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﺧﻮﯾﺶ ﺩﺳﺖ ﯾﺎﺑﻨﺪ
ﺩﻭ ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺑﯽ ﻃﺎﻗﺖ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺕ ﺁﻭﺍﺯﻣﯽ
ﺧﻮﺍﻧﻨﺪ
ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻥ ﺍﺯ ﮐﺪﺍﻣﯿﻦ ﺭﺍﻩ ﻓﺮﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺭﺳﯿﺪ
ﺗﺎ ﻋﻄﺶ
ﺁﺏ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﻮﺍﺭﺍ ﺗﺮ ﮐﻨﺪ؟
ﺗﺎ ﺁ ﯾﯿﻨﻪ ﭘﺪﯾﺪﺍﺭ ﺁﺋﯽ
ﻋﻤﺮﯼ ﺩﺭﺍﺯ ﺩﺭ ﺁ ﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻢ
ﻣﻦ ﺑﺮﮐﻪ ﻫﺎ ﻭﺩﺭﯾﺎ ﻫﺎ ﺭﺍ ﮔﺮﯾﺴﺘﻢ
ﺍﯼ ﭘﺮﯼ ﻭﺍﺭ ﺩﺭﻗﺎﻟﺐ ﺁﺩﻣﯽ
ﮐﻪ ﭘﯿﮑﺮﺕ ﺟﺰﺩﺭ ﺧﻠﻮﺍﺭﻩ ﻧﺎﺭﺍﺳﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺳﻮﺯﺩ !
ﺣﻀﻮﺭ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺍﺳﺖ
ﮐﻪ ﮔﺮﯾﺰ ﺍﺯ ﺟﻬﻨﻢ ﺭﺍ
ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ،
ﺩﺭﯾﺎﺋﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﻏﺮﻕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ
ﺗﺎ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭﺩﺭﻭﻍ
ﺷﺴﺘﻪ ﺷﻮﻡ
ﻭﺳﭙﯿﺪﻩ ﺩﻡ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺖ ﺑﯿﺪﺍﺭﻣﯽ ﺷﻮﺩ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#59 Posted: 10 Jul 2012 06:18

ﺗﮑﺮﺍﺭ

ﺟﻨﮕﻞ ﺁﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﺭﺷﮑﺴﺖ
ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻧﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﺍﯾﻦ ﭘﻬﻨﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﻓﺮﻭﺩ
ﺁﻣﺪﻧﺪ
ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﺷﺎﻥ
ﺟﺰ ﺳﯿﺎﻫﻪ ﺁﻥ ﻧﺎﻡ ﻫﺎ ﻧﺒﻮﺩ
ﮐﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮﯾﺶ
ﻣﮑﺮﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ
***
ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﺳﻮﺧﺘﻪ
ﻏﺒﺎﺭ ﺍﺯ ﭼﻬﺮﻩ ﺧﻮﺭﺷﯿﺪ ﺳﺘﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺗﺎ ﺭﺧﺴﺎﺭﻩ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﻪ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﻃﺮﻩ
ﺑﺎﺯ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ
ﺗﺎ ﺩﺭ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﻼﺩﺍﻥ ﺍﯾﺸﺎﻥ، ﻫﻤﻪ ﺁﻥ ﭘﺎﯼ ﺩﺭ
ﺯﻧﺠﯿﺮﺍﻧﻨﺪ
ﮐﻪ ﻗﯿﺎﻡ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺗﭙﯿﺪﻩ ﺍﯾﻨﺎﻥ
ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺳﺮﻭﺩﯼ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺁﺯﺍﺩﯼ ﺁﻧﺎﻥ
ﺭﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ، -
ﻫﻢ ﺁﻥ ﭘﺎﯼ ﺩﺭ
ﺯﻧﺠﯿﺮﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ، ﺍﯾﻨﮏ !
ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ
ﺗﺎ ﭼﻪ ﮔﻮﻧﻪ
ﺑﯽ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻭ ﺑﯽ ﺳﺮﻭﺩ
ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺍﯾﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺘﺎﻗﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ،
ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ !
ﺑﻨﮕﺮﯾﺪ !
***
ﺟﻨﮕﻞ ﺁﯾﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺩﺭﺷﮑﺴﺖ
ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻧﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺮ ﮔﺴﺘﺮﻩ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﻓﺮﻭﺩ
ﺁﻣﺪﻧﺪ
ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺩﺭﺩ ﺍﯾﺸﺎﻥ
ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺑﺮ ﻗﺎﻟﺒﺸﺎﻥ ﭘﻮﺳﺖ
ﻣﯽ ﺩﺭﯾﺪ
ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮﺩ :
» - ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻣﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﺋﯽ ﺳﺖ
ﺗﺎ ﺑﻠﺒﻞ ﻫﺎﯼ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﺥ ﺍﺭﻏﻮﺍﻥ ﺑﺴﺮﺍﯾﻨﺪ
ﺷﻮﺭ ﺑﺨﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﮑﻔﺮﺟﺎﻡ
ﺑﺮﺩﮔﺎﻥ ﺭﺍ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ
ﻧﻮﻣﯿﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﯾﻢ
ﺗﺎ ﺗﺒﺎﺭ ﯾﺰﺩﺍﻧﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺟﺎﻭﯾﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ
ﺩﺭ ﻗﻠﻤﺮﻭ ﺧﺎﮎ
ﺑﺎﺯ ﯾﺎﺑﺪ
ﮐﺘﺎﺏ ﺭﺳﺎﻟﺖ ﻣﺎ
ﻣﺤﺒﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﺋﯽ ﺳﺖ
ﺗﺎ ﺯﻫﺪﺍﻥ ﺧﺎﮎ
ﺍﺯ ﺗﺨﻤﻪ ﮐﯿﻦ
ﺑﺎﺭ ﻧﺒﻨﺪﺩ «
***
ﺟﻨﮕﻞ ﺁﺋﯿﻨﻪ ﻓﺮﻭ ﺭﯾﺨﺖ
ﻭ ﺭﺳﻮﻻﻥ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﺒﺎﺭ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﭘﯿﻮﺳﺘﻨﺪ،
ﻭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺗﺒﺎﺭ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﭘﯿﻮﺳﺘﻨﺪ
ﭼﻮﻧﺎﻥ ﮐﺒﻮﺗﺮﺍﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﭘﺮﻭﺍﺯﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ
ﻏﻼﻣﺎﻥ ﺫﺑﺢ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ
ﺗﺎ ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺭﺑﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ
ﻭ ﺑﺪﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ
ﺑﻮﺩ
ﮐﻪ ﺳﺮﻭﺩ ﻭ ﺯﯾﺒﺎﺋﯽ
ﺯﻣﯿﻨﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﺪﺭﻭﺩ ﮐﺮﺩ
ﮔﻮﺭﯼ ﻣﺎﻧﺪ ﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﺋﯽ
ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﭘﺎ ﺩﺭﺑﻨﺪ
ﺑﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺍﻧﺪﺭ
ﺑﻤﺎﻧﺪ

sinarv1

کاربر

ارسالها: 6789

#60 Posted: 10 Jul 2012 06:19

*****

ﺳﺨﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟ ﺳﺨﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﻣﯽ ﻭﺯﺩ ﺍﺯ ﺳﺮ ﺍﻣﯿﺪ، ﻧﺴﯿﻤﯽ؛
ﻟﯿﮏ ﺗﺎ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺍﯼ ﺳﺎﺯ ﮐﻨﺪ
ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺻﺤﺮﺍ
ﺑﻪ ﺭﻭﺵ
ﻧﺎﺭﻭﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟ ﺳﺨﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ
***
ﭘﺸﺖ
ﺩﺭﻫﺎﯼ ﻓﺮﻭ ﺑﺴﺘﻪ
ﺷﺐ ﺍﺯ ﺩﺷﻨﻪ ﺩﺷﻤﻨﯽ ﭘﺮ
ﺑﻪ ﮐﻨﺞ ﺍﻧﺪﯾﺸﯽ
ﺧﺎﻣﻮﺵ
ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺳﺖ
ﺑﺎﻡ ﻫﺎ
ﺯﯾﺮﻓﺸﺎﺭ ﺷﺐ
ﮐﺞ،
ﮐﻮﭼﻪ
ﺍﺯ ﺁﻣﺪﻭ ﺭﻓﺖ ﺷﺐ ﺑﺪ ﭼﺸﻢ ﺳﻤﺞ
ﺧﺴﺘﻪ ﺳﺖ
***
ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ ؟ ﺳﺨﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ،ﺁﻭﺍ
ﺟﺰ ﺯﻣﻮﺷﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺍﻧﺪ ﮐﻔﻨﯽ
ﻧﯿﺴﺖ
ﻭﻧﺬﺭ ﺍﯾﻦ ﻇﻠﻤﺖ
ﺟﺎ
ﺟﺰﺳﯿﺎ ﻧﻮﺣﻪ ﺷﻮ ﻣﺮﺩﻩ ﺯﻧﯽ
ﻧﯿﺴﺖ
ﻭﺭﻧﺴﯿﻤﯽ ﺟﻨﺒﺪ
ﺑﻪ ﺭﻫﺶ ﻧﺠﻮﺍ ﺭﺍ
ﻧﺎﺭﻭﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ؟
ﺳﺨﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ

صفحه 6 از 34: « پیشین 1 ... 5 6 7 ... 33 34 پسین »

شعر و ادبیات /

Ahmad Shamloo | بهترین اشعار احمد شاملو

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا