ارسالها: 489
#41
Posted: 15 Jul 2013 00:47
آب زندگی
صادق هدایت
قسمت دوم
ﺣﺴﻴﻨﻲ ﺍﺯ ﺫﻭﻕ ﺗﻮﻱ ﭘﻮﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻤﻲ ﮔﻨﺠﻴﺪ ﻭ ﻫﺎﺝ ﻭﻭﺍﺝ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜـﺮﺩ. ﺗـﺎ ﻳـﻚ ﻧﻔـﺮ ﻛـﻮﺭ ﺑـﺎ ﻣﺠﻠﻠﻲ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﮔﻔﺖ:
»- ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﮔﺎﺭﺍ، ﻗﺒﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﺪ! ﺑﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﻃﺮﻑ ﻫﻤﻪ ﺣﻀﺎﺭ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻋﺮﺽ ﻣﻴﻜﻨﻢ!«
ﺣﺴﻴﻨﻲ ﺳﻴﻨﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺻﺎﻑ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﺎﺩ ﺗﻮﻱ ﺁﺳﺘﻴﻨﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﻣﺮﺍﻧﻪ ﮔﻔﺖ:
»- ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ؟«
»- ﻗﺒﻠﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﺪ! ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻪ ﻛﺮ ﻭﻻﻝ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻣﻦ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺧﺎﺭﺟﻲ ﺍﺯ ﺗﺠﺎﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭ ﺍﻓﺸﺎﻧﻢ ﻭ ﻣﺄﻣﻮﺭﻡ ﺗﺎ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺷﺎﺩﺑﺎﺵ ﺭﺍ ﺑﺤﻀﻮﺭﺗﺎﻥ ﺍﺑﻼﻍ ﺑﻜﻨﻢ.«
»- ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎﺱ؟«
ﺩﻳﻠﻤﺎﺝ: »- ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﻣﻴﻨﺎﻣﻨﺪ.«
ﺣﺴﻴﻨﻲ ﮔﻔﺖ: »- ﺑﺮﻭ ﺍﺯ ﻗﻮﻝ ﻣﻦ ﺑﻤﺮﺩﻡ ﺑﻔﻬﻤﻮﻥ ﻭ ﺑﻬﺸﻮﻥ ﺍﻃﻤﻴﻨﻮﻥ ﺑﺪﻩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻔﻜﺮ ﺍﻭﻧﺎ ﺑـﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﻣﻴـﺪﻭﺍﺭﻳﻢﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺳﺎﻳﻪ ﻣﺎ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺁﺳﺎﻳﺸﺸﻮﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺑﺸﻪ.«
ﺩﻳﻠﻤﺎﺝ ﮔﻔﺖ:» ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺍﺯ ﺣﺴﻦ ﻧﻴﺎﺕ ...«
ﺣﺴﻴﻨﻲ ﺣﺮﻓﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﻳﺪ: »- ﺑﮕﻮ ﺑﺮﻥ ﭘﻲ ﻛﺎﺭﺷﻮﻥ، ﭘﺮﭼﻮﻧﮕﻲ ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻮﻑ. ﺷﻨﻴﺪﻱ؟ ﺷﻮﻡ ﻣﺎ ﺭﻭ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻜﻨﻦ!«ﺗﺎﺟﺮ ﻛﻮﺭ
ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻄﺮﻑ ﺧﻮﺍﻧﺴﺎﻻﺭ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻛﺮﻧﺶ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ.
ﺧﻮﺍﻧﺴﺎﻻﺭ ﺑﺎﺷﻲ ﻫﻢ ﺁﻣـﺪ ﺟﻠـﻮﺗﻌﻈﻴﻢ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﺎﻃﺎﻕ ﺩﻳﮕﺮﻱ ﻛﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﭘﺲ ﭘﺴﻜﻲ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺭﻓﺖ. ﺣﺴﻴﻨﻲ ﭘﺎﺷﺪﺧﻤﻴﺎﺯﻩ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﺯﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ: »ﻋﺠﺐ ﻛﭽﻠﻚ ﺑﺎﺯﺋﻲ ﺍﻳﻦ ﺍﺣﻤﻘﻬﺎ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩﻥ! ﮔﻤﻮﻥ ﻣﻴﻜﻨﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻋﺮﻭﺳﻜﺸﻮﻧﻢ!ﭘﺪﺭﻱ ﺍﺯﺷﻮﻥ ﺩﺭ ﺑﻴﺎﺭﻛﻪ ﺣﻆ ﺑﻜﻨﻦ!..« ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺩﻧﮕﺎﻟﻲ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺳﻔﺮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺪﺭﺍﺯﻱ ﺍﻃﺎﻕﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪﺑﻮﺩندﻭﺧﻮﺭﺍﻛﻬﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓﺩﺭ ﺁﻥ ﭼﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺣﺴﻴﻨﻲ ﺍﺯ ﺫﻭﻗﺶ ﺩﻭﺭ ﺳﻔﺮﻩ ﺭﻗﺼﻴﺪ ﻭ ﻫﻮﻟﻜﻲ ﭼﻨﺪ ﺟﻮﺭ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺑﻮﻗﻠﻤﻮﻥﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺑﻪ ﻧﻴﺶ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻗﺪﺡ ﺩﻭﻍ ﻭﺍﻓﺸﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﻻﻳﺶ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺍﺑﮕﺎﻫﺶ ﺭﻓﺖ.
ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻇﻬﺮ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺎﺭ ﺩﺍﺩ. ﻫﻤﻪ ﻭﺯﺭﺍﺀ ﻭ ﺍﻣـﺮﺍﺀ ﻭ ﺩﻟﻘﻜﻬـﺎﻱ ﺩﺭﺑـﺎﺭﻱ ﻭ ﺍﻋﻴـﺎﻥ ﻭ ﺍﺷـﺮﺍﻑ ﻭﺍﻳﻠﭽﻲ ﻫﺎ ﻭ ﺗﺠﺎﺭ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻢ ﺭﻳﺴﻪ ﺷﺪﻧﺪ، ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﻣﻲ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻛﺮﻧﺶ ﻣﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺭﺩﻳﻒ ﺧﻂ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪﻭ ﺑﺎ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺩﻫﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻓﺮﻭﺗﻨـﻲ ﻭ ﺑﻨـﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧـﺪ. ﺍﮔـﺮ ﻣﻄﻠـﺐ ﻣﻬـﻢ ﻳـﺎ ﻓﺮﻣـﺎﻥ ﻓـﻮﺭﻱ ﺑـﻮﺩ ﻛـﻪﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺑﺼﺤﻪ ﻫﻤﺎﻳﻮﻧﻲ
ﺑﺮﺳﺪ، ﺭﻭﻱ ﺩﻓﺘﺮﭼﻪ ﻳﺎﺩ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺣﺴـﻴﻨﻲﻣﻴﮕﺬﺭﺍﻧﻴﺪﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﺋﻴﻜﻪ
ﺣﺴﻴﻨﻲ ﺑﻲ ﺳﻮﺍﺩ ﺑﻮﺩ، ﻭﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳـﺖ ﻭ ﻭﺯﻳـﺮ ﺩﺳـﺖ ﭼـﭙﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺗﺠـﺎﺭ ﻛـﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﺎﻥ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺟﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺑﺎﻭ ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻛﻨﺎﺭ ﺑﻴﺎﻳﻨﺪ.
ﭼﻪ ﺩﺭﺩ ﺳﺮﺗﺎﻥ ﺑﺪﻫﻢ، ﺁﻧﻘﺪﺭ ﭘﻴﺰﺭ ﻻﻱ ﭘﺎﻻﻥ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭼﺎﭘﻠﻮﺳﻲ ﻭ ﺧﺎﻛﺴﺎﺭﻱ ﻧﺴـﺒﺖ ﺑـﺎﻭ ﺯﻳـﺎﺩﻩ ﺭﻭﻱﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺘﻤﻠﻖ ﻫﺎ ﻭ ﺷﻌﺮﺍ ﻭ ﻓﻀﻼ ﻭ ﺩﻟﻘﻜﻬﺎ ﻭ ﺣﺎﺷﻴﻪ ﻧﺸﻴﻨﻬﺎ ﺩﻣﺶ ﺭﺍ ﺗﻮﻱ ﺑﺸـﻘﺎﺏ ﮔﺬﺍﺷـﺘﻨﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺳـﺎﻳﻪ ﺧـﺪﺍ ﻭﺧﺪﺍﻱ ﺭﻭی ﺯﻣﻴﻦ ﻭﺍﻧﻤﻮﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﻢ ﻛﻢ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ. ﺷـﻜﻤﺶ ﮔﻮﺷـﺖ ﻧـﻮ ﺑـﺎﻻ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺧـﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺖ ﻭ ﮔﻤﺎﻥ ﻛﺮﺩ ﻋﻠﻲ ﺁﺑﺎﺩ ﻫﻢ ﺷﻬﺮﻳﺴﺖ، ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺟﺮﺋﺖ ﻧﻤﻴﻜﺮﺩ ﺑﺎﻭ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ: ﺑﺎﻻﻱ ﭼﺸـﻤﺖ ﺍﺑﺮﻭﺳـﺖ.
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﺑﮕﻴﺮ ﻭ ﺑﺒﻨﺪ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﺑﺰﻭﺭ ﺩﻭﺳﺘﺎﻕ ﻭ ﮔﺰﻣﻪ ﻭ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﭼﻨﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﺯﻫﺮﻩ ﺍﻱ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬـﺎ ﺑﺴﺘﻮﻩ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺗﻤﺎﻡ ﺍﻫﺎﻟﻲ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺑﻜﺸﺖ ﻭ ﺯﺭﻉ ﺗﺮﻳﺎﻙ ﻭ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻋﺮﻕ ﺩﻭ ﺁﺗﺸﻪ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭ
ﺯﺭﺍﻓﺸﺎﻥ ﻃﻼ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﻨﻨﺪﻭ ﺑﺠﺎﻳﺶ ﻋﺮﻕ ﻭ ﺗﺮﻳﺎﻙ ﺑﻔﺮﻭﺷﻨﺪ ﻭ ﭘﻮﻟﺶ ﺭﺍ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻓﻴـﺎﻧﺶ ﺑـﺎﻻ ﺑﻜﺸـﻨﺪ.
ﻣﺨﻠﺺ ﻛﻠﻮﻡ، ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺎ ﻓﻘﺮ ﻭ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﻢ ﻛﻢ ﻣﺮﺽ ﻛﻮﺭﻱ ﺍﺯ ﺯﺭﺍﻓﺸﺎﻥ ﺑﻤﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺳﺮﺍﻳﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻛﺮﻱ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﺎﻥ ﺳﻮﻏﺎﺕ ﺭﻓﺖ. ﺣﺴﻴﻨﻲ ﻫﻢ ﮔﻮﺷﺶ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻛﺮ ﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺑـﺎ ﭼﻨـﺪ ﻧﻔـﺮ ﺩﻟﻘﻚ ﺩﺭﺑﺎﺭﻱ ﻭ ﻣﺘﻤﻠﻖ ﻭ ﺗﺠﺎﺭ ﻛﻮﺭ ﻛﻪ ﻫﻤﺪﺳﺘﺶ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﻟﻔـﺖ ﻭ ﻟـﻴﺲ ﻭ ﻋـﻴﺶ ﻭ ﻧـﻮﺵ ﻣﺸـﻐﻮﻝ ﺷـﺪﻧﺪ . ﭘـﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎ ﺑﻜﻠﻲ ﺍﺯﻳﺎﺩﺵ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﭘﺪﺭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩ.
*************************
ﺣﺴﻴﻨﻲ ﺭﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﭼﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺁﻣﺪ. ﺟﻮﻧﻢ ﺑﺮﺍﻳﺘﺎﻥ ﺑﮕﻮﻳﺪ: ﺍﺣﻤـﺪﻙ ﺑـﺎ ﻛـﺖ ﻫـﺎﻱ ﺑﺴـﺘﻪ
ﺑـﻲﻫﻮﺵ ﻭ ﺑﻲ ﮔﻮﺵ ﺗﻮﻱ ﻏﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﻃﺮﻑ ﺻﺒﺢ ﻛﻪ ﻧﻮﺭ ﺿﻌﻴﻔﻲ ﺍﺯ ﻻﻱ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺗﻮﻱ ﻏﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻳﻜﻤﺮﺗﺒﻪ ﻣﻠﺘﻔﺖﺷﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻲ ﺑﺎﺯﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻴﺪﻫﺪ. ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﻳﻚ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻟﻨﺪﻫﻮﺭ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﮔﻮﺵﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺳﺮﺵ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭﻭﻳﺶ ﮔﻔﺖ: »- ﺗﻮ ﻛﺠﺎ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻛﺠﺎ؟« ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑـﺮﺍﻳﺶ ﻧﻘـﻞ ﻛـﺮﺩﻛﻪ ﭼﻄﻮﺭ ﭘﺪﺭﺵ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﭘﻲ ﺭﻭﺯﻱ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﻼ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺍﻭ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺑﺎﺯﻭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩﻭ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻏﺬﺍ ﺁﻭﺭﺩ.
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﺭﻭﻳﺶ ﮔﻔﺖ: »- ﺧﻮﺏ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﺑﺮﻡ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻡ ﻛﻤﻜﺸﻮﻥ ﺑﻜﻨﻢ!«
ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: »- ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻮﻗﻌﺶ ﻧﺮﺳﻴﺪﻩ ﭼﻮﻥ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﻭ ﻟﻮ ﻣﻴﺪﻱ ﻭ ﮔﻴﺮ ﻣﻴﺎﻧﺪﺍﺯﻱ. ﺍﮔﻪ ﺭﺍﺱ ﻣﻴﮕﻲ ﺑﺮﻭ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻫﺎﺭ. ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻦ ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﻬﺎ ﺭﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻱ.«
»- ﺭﺍﻫﺶ ﻛﺠﺎﺱ؟«
»- ﻧﺸﻮﻧﺖ ﻣﻴﺪﻡ، ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭘﺸﺖ ﻛﻮﻩ ﻗﺎﻓﻪ.«
ﺍﺯ ﮔﻮﺷﻪ ﻏﺎﺭ ﻳﻚ ﻧﻲ ﻟﺒﻚ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺑﺎﻭ ﺩﺍﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ:»- ﺍﻳﻨﻮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﻳﺎﺩﮔﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ!« ﺍﺣﻤﺪﻙ ﻧﻲ ﻟﺒـﻚ ﺭﺍ ﮔﺮﻓـﺖ، ﺩﺭ ﺑﻐﻠﺶ
ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻏﺎﺭ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ ﺳﺮ ﺳﻪ ﺭﺍﻫﻪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺳـﻮﻣﻲ ﺭﺍ ﻛـﻪ ﺧﻴﻠـﻲ ﺳـﻨﮕﻼﺥ ﻭ ﭘﺴﺖ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮﺩ ﺑﻬﺶ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﻲ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ. ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ، ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻧﻲ ﻟﺒﻚ ﻣﻴﺰﺩ، ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫـﺎ ﻭﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺩﻭﺭﺵ ﺟﻤﻊ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ. ﺗﺎ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻇﻬﺮ ﺭﺳﻴﺪ ﭘﺎﻱ ﻳﻚ ﺩﺭﺧﺖ ﭼﻨﺎﺭ ﻛﻬﻦ ﻭ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ: »ﺍﻳﻨﺠـﺎ ﻳـﻪ ﭼـﺮﺕ ﻣﻴﺰﻧﻢ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺭﺍﻩ ﻣﻴﺎﻓﺘﻢ!« ﻓﻮﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﺭﻓﺖ. ﻣﺪﺗﻲكهﮔﺬﺷﺖ ﺍﺯ ﺻﺪﺍﻱ ﺧﺶ ﻭ ﻓﺸـﻲ ﺑﻴـﺪﺍﺭ ﺷـﺪ. ﻧﮕـﺎﻩ ﻛـﺮﺩ ﺑـﺎﻻﻱ ﺳﺮﺵ ﺩﻳﺪ ﻳﻚ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮔﻨﺪﮔﻲ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﺑﺎﻻ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻭ ﻻﻧﻪ ﻣﺮﻏﻲ ﻫﻢ ﺑﺪﺭﺧﺖ ﺑﻮﺩ.
ﺍﮊﺩﻫﺎ ﻛﻪ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻣﻴﺸﺪ ﺑﭽﻪ ﻣﺮﻏﻬﺎ ﺑﻨﺎﻱ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﻳﺪ ﻛﻪ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺭﺩ. ﺑﻠﻨد شد ﻳﻚ ﺗﺨﺘﻪ ﺳﻨﮓ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﭘﺮﺗﺎﺏ ﻛﺮﺩ. ﺳﻨﮓ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺴﺮ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺯﻣﻴﻦ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﻣﺮﺩ.
ﻫﺮ ﺳﺎﻝ ﻛﺎﺭ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻭﻗﺘﻲ ﺳﻴﻤﺮﻍ ﺑﭽﻪ ﻣﻴﮕﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﻮﻗﻊ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﻧﻬـﺎ ﺭﺍ
ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ. ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﻧﮕﺬﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﻛﺎﺭ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻜﻨﺪ.
ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﺸﺖ ﺭﻓﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺑﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺳﻴﻤﺮﻍ ﺍﺯ ﺑﺎﻻﻱ ﻛﻮﻩ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﺶ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ، ﺩﻳﺪ ﻳﻜﻨﻔﺮ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺩﺭﺧﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ، ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻄﺮﻑ ﻛﻮﻩ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺗﺨﺘـﻪ ﺳـﻨﮓ ﺑﺰﺭﮒ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻟﺶ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻭﺭﺩ ﻛﻪ ﺗﻮﻱ ﺳﺮ ﺁﻥ ﻣﺮﺩ ﺑﺰﻧﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺧﻴﺎﻝ ﻛﺮﺩ: » ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻮﻥ ﻛﺴﻴﻴﻪ ﻛﻪ ﻫـﺮ ﺳـﺎﻝ ﻣﻴﻴﺎﺩ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﺒﺮﻩ، ﺑﻲ ﺷﻚ ﺍﻣﺴﺎﻝ ﻭﺍﺳﻴﻪ ﻫﻤﻴﻨﻜﺎﺭ ﺍﻭﻣﺪﻩ. ﻣﻦ ﺍﻵﻥ ﭘﺪﺭﺵ ﺭﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﻴﺎﺭﻡ!«
ﺳﻴﻤﺮﻍ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺳﺮ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺑﺰﻧـﺪ، ﻓـﻮﺭﺍ ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ ﻓﻬﻤﻴﺪﻧـﺪ ﻛـﻪ ﻣﺎﺩﺭﺷﺎﻥ ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻟﻲ ﺩﺍﺭﺩ. ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻴﺪﺍﺩ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﺎﻝ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺸﻴﺪﻧﺪ: » ﻧﻨﻪ ﺟـﻮﻥ! ﺩﺱ ﻧﮕﻬـﺪﺍﺭ، ﺍﮔـﻪ ﺍﻳـﻦ ﻣﺮﺩﻙ ﻧﺒﻮﺩ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﻣﺎﺭﻭ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ!« ﺳﻴﻤﺮﻍ ﻫﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺳﻨﮓ ﺭﺍ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ.
ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺍﻭﻝ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺧﻮﺭﺍﻙ ﺩﺍﺩ، ﺑﻌﺪ ﺑﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﻣﺜﻞ ﭼﺘﺮ ﺑﺎﺯ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻭﻱ ﺳﺮ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺳﺎﻳﻪ ﺍﻧـﺪﺍﺧﺖ ﺗـﺎ ﺑﻪ ﺁﺳﻮﺩﮔﻲ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ. ﺧﻴﻠﻲ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﺳﻴﻤﺮﻍ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ:
»- ﺍﻱ ﺟﻮﻭﻥ، ﻫﺮ ﭼﻲ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﺑﻬﺖ ﻣﻴﺪﻡ. ﺣﺎﻻ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻗﺼﺪ ﻛﺠﺎ ﺭﻭ ﺩﺍﺭﻱ؟«
»- ﻣﻴﺨﻮﺍﻡ ﺑﻜﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻫﺎﺭ ﺑﺮﻡ
»- ﺧﻴﻠﻲ ﺩﻭﺭﻩ، ﭼﺮﺍ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻣﻴﺮﻱ؟«
»- ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺭﺍ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻣﻮ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻡ.«
»- ﻫﺎ، ﺍﻳﻨﻜﺎﺭ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﺨﺘﻪ. ﺍﻭﻝ ﻳﻪ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻜﻦ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺵ، ﺍﮔـﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺭﻭﺯﮔـﺎﺭﻱ ﺑﻜﻤـﻚ ﻣـﻦ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺷﺪﻱ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺑﻬﻮﻧﻪ ﺍﻱ ﭼﻴﺰﻱ ﻣﻴﺮﻱ ﺭﻭﻱ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ ﻭ ﭘﺮ ﻣﻨﻮ ﺁﺗﻴﺶ ﻣﻴﺰﻧﻲ، ﻣﻦ ﻓﻮﺭﺍ ﺣﺎﺿـﺮ ﻣﻴﺸـﻢ ﻭ ﺗـﻮﺭﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﻴﺪﻡ. ﺣﺎﻻ ﺑﻴﺎ ﺭﻭ ﺑﺎﻟﻢ ﺑﺸﻴﻦ.«
ﺳﻴﻤﺮﻍ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﻧﺸﺴﺖ، ﺍﺣﻤﺪﻙ ﻳﻚ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﺶ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻗﺎﻳﻢ ﻛﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺖ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻟﻬﺎﻱ ﺳﻴﻤﺮﻍ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺸﺴـﺖ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ.
ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺳﻴﻤﺮﻍ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺭﺍ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﮔﺬﺍﺷﺖ، ﺁﻓﺘﺎﺏ ﭘﺸﺖ ﻗﻠﻪ ﻛﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﻣﻴﺮﻓﺖ. ﺩﺭ ﺟﻠﮕﻪ ﺟﻠـﻮ ﺍﻭ ﺷـﻬﺮ ﺑﺰﺭﮔ با ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻫﺎﻱ ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻩ ﻧﻤﺎﻳﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﺳﻴﻤﺮﻍ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺧﺪﺍﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻱ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺭﻓﺖ.
تمام مشكل دنیا این است كه :
احمق های متعصب كاملا از حرفشان مطمئن هستند ،
اما آدمهای عاقل همیشه شك دارند...
" برتراند راسل "
ویرایش شده توسط: behnaz1989
ارسالها: 489
#42
Posted: 15 Jul 2013 00:58
آب زندگی
صادق هدایت
قسمت سوم
ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﻛﺎﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺑﺎﻍ ﻭ ﺑﻮﺳﺘﺎﻥ ﻭ ﺳﺒﺰﻩ ﻭ ﺁﺑﺎﺩﻱ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺳﺮﺯﻧﺪﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﻛﺸﺖ ﻭ ﺩﺭﻭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ. ﻳﺎ ﺳﺎﺯ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ. ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺁﻧﺠﺎ ﺍﺯ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻧﻤﻴﺘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ. ﺁﻫﻮ ﺑﺂﺭﺍﻣﻲ ﭼﺮﺍ ﻣﻴﻜـﺮﺩ ﻭ ﺧﺮﮔـﻮﺵ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﺁﺩﻣﻬﺎ ﻋﻠﻒ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ، ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺭﻭﻱ ﺷﺎﺧﻪ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎ ﺁﻭﺍﺯ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﻣﻴﻮﻩ ﺍﺯ ﻫﺮ ﺳﻮ ﺳـﺮ ﺩﺭﻫـﻢ ﻛﺸﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﻴﻮﻩ ﻫﺎﻱ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺭﺩ. ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺖ ﺳﺮ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻣـﻴﻦ ﻣﻴﺠﻮﺷـﻴﺪ. ﻳـﻚ ﻣﺸـﺖ ﺁﺏ ﺑﺼﻮﺭﺗﺶ ﺯﺩ. ﭼﺸﻤﺶ ﻃﻮﺭﻱ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﻜﻔﺮﺳﺨﻲ ﻣﻴﺪﻳﺪ. ﻳﻜﻤﺸﺖ ﺁﺏ ﻫﻢ ﺧﻮﺭﺩ ﮔﻮﺷﺶ ﭼﻨﺎﻥ ﺷﻨﻮﺍ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻱ ﻋﻄﺴﻪ ﭘﺸﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻨﻴﺪ. ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﺴﺖ ﻭ ﺳﺮﺷـﺎﺭ ﺷـﺪ ﻛـﻪ ﻧـﻲ ﻟـﺒﻜﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﺰﺩﻥ ﻛﺮﺩ. ﺩﻳﺪ ﻳﻚ ﮔﻠﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺩﺍﻣﻨﻪ ﻛﻮﻩ ﭘﺨﺶ ﻭ ﭘﻼ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﻭﺭﺵ ﺟﻤﻊ ﺷﺪ ﻭ ﺩﺧﺘـﺮ ﭼﻮﭘـﺎﻧﻲ ﻣﺜـﻞ ﭘﻨﺠﻪ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﺗﻮ ﺩﺭﻧﻴﺎ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻡ. ﺑﺎ ﮔﻴﺲ ﮔﻼﺑﺘﻮﻧﻲ ﻭ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻣﺮﻭﺍﺭﻳﺪﻱ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﮔﻮﺳـﻔﻨﺪﻫﺎ ﺁﻣـﺪ.
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺑﻴﻚ ﻧﮕﺎﻩ ﻳﻜﺪﻝ ﻧﻪ، ﺻﺪ ﺩﻝ ﻋﺎﺷﻖ ﺩﺧﺘﺮ ﭼﻮﭘﺎﻥ ﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻭ ﭘﺮﺳﻴﺪ:
»- ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﺠﺎﺱ؟«
ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: » ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻫﺎﺭﻩ.«
»- ﻣﻦ ﺑﺴﺮﺍﻍ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﭼﺸﻤﻪ ﺍﺵ ﻛﺠﺎﺱ؟«
ﺩﺧﺘﺮ ﺧﻨﺪﻳﺪ ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: »- ﻫﻤﻴﻪ ﺁﺑﻬﺎ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻴﺲ، ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﭼﺸﻤﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻧﺪﺍﺭﻩ.«
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺑﻔﻜﺮ ﻓﺮﻭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ: »ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻢ....ﻣﺜﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻛـﻪ ﻋـﻮﺽ ﺷـﺪﻡ. ﻫﻤـﻪ ﭼﻴـﺰ ﺍﻳﻨﺠـﺎ ﻣﺜـﻞ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﺩﺭ ﻋـﺎﻟﻢ
ﺧﻮﺍﺑﻪ... ﭼﻴﺰﺍﻳﻴﻜﻪ ﺑﭽﺸﻢ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﻢ ﻫﻴﺸﻮﻗﺖ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻜﻨﻢ.«
ﺩﺧﺘﺮ ﭘﺮﺳﻴﺪ: »- ﻣﮕﻪ ﺍﺯ ﻛﺠﺎ ﺁﻣﺪﻱ؟ «
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺳﻴﺮ ﺗﺎ ﭘﻴﺎﺯ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﺁﻣﺪﻩ ﺗﺎ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭﺍﺳﻪ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫـﺎﻳﺶ ﺑﺒـﺮﺩ.ﺩﺧﺘﺮ ﺩﻟﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:
»- ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﺸﻤﻴﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻧﺪﺍﺭﻩ. ﻓﻘﻂ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﻛﺮﻫﺎ ﻭ ﻛﻮﺭﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﻟﻘﺒﻮ ﺑـﻪ ﺁﺏ ﺍﻳﻨﺠـﺎ ﺩﺍﺩﻥ، ﺍﻣـﺎ ﺍﮔـر ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﺕ ﺣﺲ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﻧﺪﺍﺭﻥ ﺑﻴﺨﻮﺩ ﻭﺧﺖ ﺧﻮﺩﺗﻮ ﺗﻠﻒ ﻧﻜﻦ، ﭼﻮﻥ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺪﺭﺩﺷﻮﻥ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﻩ.«
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ:»- ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﺷﺘﺒﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ. ﺍﺯ ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﺷﻤﺎ ﻛﻪ ﭼﻴﺰ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺳﺮﻡ ﻧﻤﻴﺸﻪ. ﻫﻤﻪ ﭼﻴـﺰ ﺍﻳﻨﺠـﺎ
ﻣﺜﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ... ﻭﺍﻧﮕﻬﻲ ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﻣﻮﻧﺪﻩ ﻫﺴﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻡ ﺷﻬﺮ.«
ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:»- ﺗﻮ ﺟﻮﻭﻥ ﺧﻮﺵ ﻗﻠﺒﻲ ﻫﺴﻲ. ﺍﮔﻪ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﺎﺷﻲ ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺎ ﻣﺜﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺧﻮﺩﺗﻪ.«
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻤﻨﺰﻝ ﺑﺮﺩ ﻭ ﺑﻤﺎﺩﺭﺵ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻛﺮﺩ. ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:»- ﻗﺪﻡ ﺷﻤﺎ ﺭﻭﻱ ﭼﺸﻢ ! ﺑﻔﺮﻣا ﻣﻬﻤﻮﻥ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻴﻦ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﺩﺭ ﺑﻜﻨﻴﻦ.«
ﺭﻭﺯ ﺑﺮﻭﺯ ﻋﺸﻖ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﺧﺘﺮ ﭼﻮﭘﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩﺗﺮ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﻭﺭﮔﺬﺍﺭ ﻛﺮﺩ ﺑﻌـﺪ ﺑﻴﻜﺎﺭﻱ ﺩﻟﺶ ﺭﺍ ﺯﺩ، ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺁﻣﺪ ﺑﻤﺎﺩﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ:
»- ﻣﻦ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﺍﺭﻡ ﻳﻪ ﻛﺎﺭﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻜﻨﻢ.«
»- ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻩ ﻫﺴﻲ؟«
»- ﻫﻴﭽﻲ! ﺩﻭ ﺗﺎ ﺑﺎﺯﻭ ﺩﺍﺭﻡ، ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻴﻦ.«
»- ﻧﻪ، ﻫﺮ ﻛﺎﺭﻳﻜﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﺩﻟﺖ ﺑﺨﻮﺍﺩ ﻭ ﺑﺘﻮﻧﻲ ﺍﺯ ﻋﻬﺪﻩ ﺍﺵ ﺑﺮ ﺑﻴﺎﺋﻲ.«
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﻓﻜﺮﻱ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ: »- ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﭘﺪﺭﻡ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻋﻄﺎﺭ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﻭﺍﻫﺎ ﺭﻭ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﻢ.«
ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: »- ﭘﺲ ﺩﻭﺍ ﻓﺮﻭﺵ ﺳﺮ ﮔﺬﺭﻣﻮﻥ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻳﻪ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻣﻴﮕﺸﺖ، ﺍﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻳﻲ ﺑﺮﻭ ﭘﻴﺸﺶ ﻛﺎﺭ ﻛﻦ.«
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﮔﻔﺖ: »- ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭼﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻬﺘﺮ؟«
ﻣﺎﺩﺭ ﺩﺧﺘﺮ ﮔﻔﺖ: »-ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺟﻮﻭﻥ ﺗﻨﺒﻠﻲ ﻧﻴﺴﻲ ﻭ ﺗﻦ ﺑﻜﺎﺭ ﻣﻴﺪﻱ ﺍﺯﻳﻦ ﺑﺒﻌﺪ ﺍﮔﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻳﻲ ﺑﻴﺎ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺯﻧـﺪﮔﻲﺑﻜﻦ.«
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﺩﻭﺍ ﻓﺮﻭﺵ ﻛﺎﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺷﺒﻬﺎ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺩﺧﺘﺮ ﭼﻮﭘﺎﻥ ﺑﺮ ﻣﻴﮕﺸﺖ. ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺎ ﺳﻮﺍﺩ ﺷﺪ ﻭ
ﻛﺎﺭﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎﻱ ﺩﻭﺍ ﻓﺮﻭﺵ ﺭﺍ ﺭﺍﻩ ﻣﻴﺎﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﻛﺎﺭﺵ ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ ﻭ ﺣﺘﻲ ﭼﻠﻴﻨﮕﺮﻱ ﻭ ﻧﺠـﺎﺭﻱ ﺭﺍ ﻫـﻢ ﻳـﺎﺩ ﮔﺮﻓـﺖ، ﭼـﻮﻥﭘﺪﺭﺵ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻚ ﻛﺎﺭﻭ ﻛﺎﺳﺒﻲ ﻫﻢ ﺑﻠﺪ ﺑﺸﻮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺳﻮﺭ ﺑﺰﺭﮔﻲ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺧﺘﺮ ﭼﻮﭘﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﻲ ﮔﺮﻓـﺖ ﻭﺯﻧﺪﮔﻲ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺧﻮﺷﻲ ﺑﺎ ﺯﻥ ﻭ ﺭﻓﻘﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺁﺷﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﻟﺨﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛـﻪﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺴﺖ ﭼﻪ ﺑﺴﺮ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﻳﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﮔﻮﺵ ﺑﺰﻧﮓ ﺑـﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻫـﺮ ﻣﺴـﺎﻓﺮ ﺧـﺎﺭﺟﻲ ﻛـﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﺸـﻮﺭﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﻴﺸﺪ ﭘﺮﺳﺶ ﻫﺎﺋﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﭘﺪﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﻳﺶ ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺑﺸﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻴﺮﺵ ﺑﻪ ﺳـﻨﮓﻣﻴﺨﻮﺭﺩ. ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﺸﺘﺮﻳﻬﺎﻱ ﻛﻮﺭ ﺩﻭﺍ ﻓﺮﻭﺵ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺸـﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸـﺎﻥ ﺁﻣـﺪﻩ ﮔـﺮﻡ ﮔﺮﻓـﺖ ﻭ ﺯﻳـﺮ ﭘﺎﻛﺸﻲ ﻛﺮﺩ.
ﻛﻮﺭﻩ ﺑﺎﻭ ﮔﻔﺖ:»- ﻛﻔﺮ ﻧﮕﻮ. ﺯﺑﻮﻧﺘﻮ ﮔﺎﺯ ﺑﮕﻴﺮ، ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﺳﺮﺍﻏﺸﻮ ﻣﻴﮕﻴﺮﻱ ﺣﺴﻨﻲ ﻗﻮﺯﻱ ﻧﻴﺲ، ﭘﻴﻐﻤﺒﺮ ﻣﺎﺱ. ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﺎﻥ ﺍﻭﻣﺪ ﻭ ﻣﻌﺠﺰﻩ ﻛﺮﺩ، ﻳﻌﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﻛﻪ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﺩ ﻛﻮﺭﻱ ﺭﻧﺞ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻳﻢ ﻧﺠـﺎﺗﻤﻮﻥ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﻬﻤـﻮﻥ ﺩﻟﺪﺍﺭﻱ ﺩﺍﺩ ﻭﻋﺪﻳﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﺩﺍﺩ ﻭ ﻣﺎﺭﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﺟﻮﻥ ﻭ ﺩﻝ ﺑـﺮﺍﻳﺶ ﻃـﻼ ﺷـﻮﺭﻱ ﻣﻴﻜﻨﻦ. ﻭﺍﺳﻤﻮﻥ ﻭﻋﻆ ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻭ ﻣﺎﺭﻭ ﺭﺍﻫﻨﻤﺎﺋﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ. ﺣﺎﻻ ﻭﺍﺳـﻪ ﺍﻳـﻦ ﻧﻴﻮﻣـﺪﻡ ﻛـﻪ ﭼﺸـﻤﻤﻮ ﻣﻌﺎﻟﺠـﻪ ﺑﻜـﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺍﺣﺘﻴﺎﻁ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﭼﻮﻥ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺎﻧﺪﺍﺯﻩ ﻛﺎﻓﻲ ﺁﺏ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﻮﻥ ﺁﻭﺭﺩﻡ، ﻓﻘﻂ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﻳـﻪ ﺟﻔـﺖ ﭼـﺶ ﻣﺼﻨﻮﻋﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ.« ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩ ﺑﺨﻴﻜﭽﻪ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﻤﺮﺵ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩ.ﺷﺴﺖ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺷﺪ ﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﻛﻪ ﺣﺮﻑ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍﺳﺖ ﺑﻮﺩﻩ. ﺩﻳﮕﺮ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﺍﺯ ﻛﺴﺎﻥ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢﺟﻮﻳﺎ ﺷﺪ ﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﻛﭽﻞ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﭼﺎﭘﻴﺪﻥ ﻭ ﻗﺘﻞ ﻭ ﻏﺎﺭﺕ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖ ﻭ ﺣـﺮﺹﻃﻼ ﻭ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻛﻮﺭ ﻭ ﺍﺳﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ. ﺑﺤﺎﻝ ﺑﺮﺍﺩﺭﻫﺎﻳﺶ ﺩﻟﺶ ﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﺑﺎ ﺧـﻮﺩﺵ ﮔﻔـﺖ: » ﺑﺎﻳـﺪ ﺑﺮﻭﻡ ﺍﻭﻧﺎﺭﻭ ﻧﺠﺎﺗﺸﻮﻥ ﺑﺪﻡ!« ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺩﻭﺍ ﻓﺮﻭﺵ ﻛﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ: » ﺭﻓﻴﻖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺳﺎﻟﻪ ﻛﻪ ﺯﻳﺮ ﺩﺱ ﺷﻤﺎ ﻛـﺎﺭﻣﻴﻜﻨﻢ ﻭ ﺍﺯ ﻭﺧﺘﻴﻜﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﻣﻌﻨﻲ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻱ ﺭﻭ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ. ﺑﻲ ﺳﻮﺍﺩ ﺑﻮﺩﻡ ﺑﺎﺳـﻮﺍﺩ ﺷـﺪﻡ، ﺑـﻲ ﻫﻨـﺮﺑﻮﺩﻡ ﭼﻨﺪ ﺟﻮﺭ ﻫﻨﺮ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﻛﻮﺭ ﻭ ﻛﺮ ﺑﻮﺩﻡ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻭﺍﺯ ﺷﺪ، ﻟﺬﺕ ﺗﻨﻔﺲ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﻛﺎﺭ ﺑـﺎ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺭﻭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺍﻣﺎ ﻗﻮﻝ ﺩﺍﺩﻡ، ﻳﻌﻨﻲ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺸﻲ ﻛﺮﺩﻩ، ﻣﻴﺒﺎﺱ ﺑﻌﻬﺪ ﺧﻮﺩﻡ ﻭﻓﺎ ﻛﻨﻢ. ﺍﻳﻨﻪ ﻛﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﺮﺧﺼﻲ ﻣﻴﺨﻮﺍﻡ.«
ﺍﺳﺘﺎﺩ ﮔﻔﺖ: - » ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﻴﺲ، ﻣﮕﻪ ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﺏ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺭﻭ ﺗﻮ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﻮﻥ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﻮﻥ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﮕﻨـﺪ
ﻭ ﻋﻼﺝ ﻛﻮﺭﻱ ﻭ ﻛﺮﻱ ﺍﻭﻧﺎﺱ؟ ﻳﻪ ﻗﻤﻘﻤﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺕ ﺑﺒﺮ ﻫﻤﻪ ﺷﻮﻧﻮ ﺷﻔﺎ ﻣﻴﺪﻱ. ﺍﻣﺎ ﻛﺎﺭﻱ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻳﻲ
ﺑﻜﻨـﻲﺧﻄﺮﻧﺎﻛﻪ، ﭼﻮﻥ ﻛﻮﺭﻫﺎ ﻭ ﻛﺮﻫﺎ ﺩﺷﻤﻦ ﺳﺮ ﺯﻣﻴﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﻥ ﻣﺮﺩﻣﺶ ﺗﺸﻨﻪ ﻫﺴﻦ. ﺍﻭﻧﻢ ﻭﺍﺳﻴﻪ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﻣـﺎﻃﻼ ﻭ ﻧﻘﺮﻩ ﺭﻭ ﻧﻤﻴﭙﺮﺳﺘﻴﻢ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﻭﻧﻪ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻣﻴﻜﻨﻴﻢ. ﺍﻣﺎ ﺍﻭﻧﺎ ﺑﺨﻴﺎﻝ ﺧﻮﺩﺷﻮﻥ ﺍﺭﺑﺎﺑﻲ ﻭ ﺁﻗﺎﻳﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻦ ﻣﮕـﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﻟـﺖ ﺳﺮ ﻛﻮﺭﻱ ﻭ ﻛﺮﻱ ﻣﺮﺩﻣﻮﻧﺸﻮﻥ!
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: » ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺎ ﺳﺮﻡ ﻧﻤﻴﺸﻪ، ﻣﻴﺒﺎﺱ ﺑﺮﻡ ﻭ ﻧﺠﺎﺗﺸﻮﻥ ﺑﺪﻡ.«
» ﺗﻮ ﺟﻮﻭﻥ ﺑﺎﻫﻮﺷﻲ ﻫﺴﻲ. ﺷﺎﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﻧﻲ. ﺑﻬﺮ ﺣﺎﻝ ﻣﻦ ﺳﺪ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﻧﻤﻴﺸﻢ« ﺭﻭﻳﺶ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺍﺳـﺘﺎد ﺧﺪﺍﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻱ ﻛﺮﺩ. ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺖ ﺭﻭﻱ ﺯﻥ ﻭ ﺑﭽﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﻮﺳﻴﺪ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﻮﻥ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ.
ﺁﻧﻘﺪﺭ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﺗﺎ ﺭﺳﻴﺪ ﺑﺴﺮﺣﺪ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﺎﻥ. ﺩﻳﺪ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﻛﻮﺭ ﺑﺎ ﺯﺭﻩ ﻭ ﻛﻼﻩ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺗﻴﺮ ﻭ ﻛﻤﺎﻥ ﻃﻼﺁﻧﺠﺎ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎﻓﻮﺭ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻧﺪ. ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﻛﺮﺩﻧﺪ: »- ﺍﻭﻫﻮﻱ ﻧﺎﺷﻨﺎﺱ ﺗﻮ ﻛﻲ ﻫﺴﺘﻲ ﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﭼـه ﺍﻭﻣﺪﻱ؟«
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ: »- ﻣﻦ ﻳﻜﻨﻔﺮ ﺑﻨﺪﻩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻼ ﻫﺴﻢ ﻭ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻤﺬﻫﺐ ﺟﺪﻳﺪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻡ.ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻗﺮﺍﻭﻻﻥ ﮔﻔﺖ: »- ﺁﻓﺮﻳﻦ ﺑﺸﻴﺮ ﭘﺎﻛﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻱ، ﻗﺪﻣﺖ ﺭﻭﭼﺶ!«
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪ ﺩﻳﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻤﻪ ﻛﻮﺭ . ﻛﺜﻴـﻒ ﻭ ﻧـﺎﺧﻮﺵ ﻭ ﻓﻘﻴـﺮ ﻛﻨـﺎﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧـﻪ ﺍﻱ ﻛـﻪ ﺍﺯ ﺑﺴـﻜﻪﺧﺎﻛﺶ ﺭﺍ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮔﻮﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺎﻥ ﻛﻪ ﻛﻠﺒﻪ ﻫﺎﺋﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺷﺒﻴﻪ ﻻﻧـﻪ ﺟﺎﻧﻮﺭﺍﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺑﺎ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﭘﻴﻨﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﻭﺍﻥ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ ﺯﻳﺮ ﺷﻼﻕ ﻛﺸﻴﻜﭽﻲ ﻫـﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺋﻤﺎ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻃﻼ ﻣﻴﺸﺴﺘﻨﺪ. ﺯﻣﻴﻦ ﺑﺎﻳﺮﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﭘﺮﻧﺪﮔﺎﻥ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺩﺭﺧﺘﻬﺎ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺗﻨﻬﺎﺗﻔﺮﻳﺢ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﺸﻴﺪﻥ ﻭﺍﻓﻮﺭ ﻭ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﻋﺮﻕ ﺑﻮﺩ. ﺩﻟﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺳﻮﺧﺖ ﻧﻲ ﻟـﺒﻜﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳـﻚ ﺁﻫﻨﮕـﻲﻛﻪ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﻳﺎﺩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺯﺩ. ﮔﺮﻭﻩ ﺯﻳﺎﺩﻱ ﺩﻭﺭﺵ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻧﺪ . ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻛﻴﺴﻪ ﻫﺎﻱ ﭘـﺮ ﺍﺯ ﺧـﺎﻙ ﻃـﻼﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﺎﻙ ﺍﻓﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺠﺪﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ. ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ: » ﻣﻦ ﺍﺣﺘﻴﺎﺟﻲ ﺑﻪ ﻃﻼﻱ ﺷﻤﺎ ﻧﺪﺍﺭﻡ، ﺑﮕﺬﺍﺭﻳﺪ ﺷﻤﺎﺭﻭ ﺍﺯﺯﺟﺮ ﻛﻮﺭﻱ ﻧﺠﺎﺕ ﺑﺪﻡ، ﻣﻦ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺍﻭﻣﺪﻡ ﻭ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺁﻭﺭﺩﻡ.«ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﻟﻮﻟﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩ، ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺩﺳﺘﻪ ﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻧﺪ. ﺍﺣﻤﺪﻙ ﻫـﻢ ﻗﻤﻘﻤـﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﺏ ﺯﻧـﺪﮔﻲﺑﭽﺸﻤﺸﺎﻥ ﻣﺎﻟﻴﺪ، ﻫﻤﻪ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻧﺪ. ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﭼﺸﻤﺸﺎﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﺍﺯ ﻭﺿﻊ ﻓﻼﻛﺖ ﺑﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻭﺣﺸﺖ ﻛﺮﺩﻧﺪﻭ ﺑﻨﺎﻱ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺭﺍ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﻠﻔﺖ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺎﺭﻩ ﻛﺮﺩﻧﺪ، ﺩﺍﺩ ﻭ ﻗﺎﻝ ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﺪ ﻭﻧﻄﻖ ﻫﺎﻱ ﺣﺴﻨﻲ ﺭﺍ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻭﻑ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮﺩ ﺳـﻮﺯﺍﻧﺪﻧﺪ. ﺧﺒـﺮ ﺑـﻪ ﭘﺎﻳﺘﺨـﺖ ﺭﺳـﻴﺪ ﺣﺴـﻨﻲ ﻭ ﺷـﺎﻩ ﺩﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﺷﺪﻧﺪ. ﺣﺴﻨﻲ ﻳﺎﺩ ﺣﺮﻑ ﺩﻳﺒﻚ ﺗﻮﻱ ﭼﺎﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﺑﺎﻭ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ: »ﺍﺯ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺑﻜﻦ!« ﻓﻮﺭﺍ ﻓﺮمان دادﻫﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻴﻜﻪ ﺑﻴﻨﺎ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺁﻥ ﻛﺎﻓﺮ ﻣﻠﺤﺪﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺗـﺎ ﻣـﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﺩﻧﻴـﺎ ﻭ ﺩﻳﻦ ﮔﻤﺮﺍﻩ ﻛﻨﺪ ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ ﻭ ﺷﻤﻊ ﺁﺟﻴﻦ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺷﻬﺮ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎﻳﻪ ﻋﺒﺮﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺸﻮﺩ.ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺟﺎﺭﭼﻲ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺣﻼﻟﺰﺍﺩﻩ ﺍﻱ ﺷﻴﺮ ﭘﺎﻙ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻱ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﻭ ﺑﺪﺳﺖ ﮔﺰﻣﻪ ﺑﺪﻫـﺪ ﭘـﻨ ﺍﺷﺮﻓﻲ ﮔﺮﻓﺘﻨﻲ ﺑﺎﺷﺪ!«ﺍﺯ ﻗﻀﺎ ﻛﺴﻲ ﻛﻪ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺖ ﻳﻚ ﺗﺎﺟﺮ ﻛﺮ ﺑﺮﺩﻩ ﻓﺮﻭﺵ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺩﻳﺪ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺟﻮﺍﻥﻗﻠﭽﻤﺎﻗﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺍﻭ ﺭﺣﻢ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻃﻤﻌﺶ ﻏﺎﻟﺐ ﺷﺪ، ﭼﻮﻥ ﺩﻳﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺍﺷﺮﻓﻲﺑﺮﺍﻳﺶ ﻣﺸﺘﺮﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻜﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺻﺪﺍﻳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻱ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻓﺮﻭﺵ ﺑـﺎ ﻏﻼﻣﻬـﺎ ﻭﻛﻨﻴﺰﻫﺎ ﻭ ﻛﺎﻛﺎ ﺳﻴﺎﻫﺎ ﻭ ﺩﺩﻩ ﺳﻴﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﺮﺩﻩ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺑﺮﺩ.
ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﻳﻚ ﺗﺎﺟﺮ ﻛﺮ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺍﻫﺎﻟﻲ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑـﺎﻥ ﻛـﻪ ﺗﻨـﻪ ﺗﻮﺷﻪ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺭﺍ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﺑﻴﺴﺖ ﺍﺷﺮﻓﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﺮﻳﺪ ﻭ ﻓﺮﺩﺍﻳﺶ ﺑﺎ ﻗﺎﻓﻠﻪ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪ.ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺎﺭﻫﺎﻱ ﺷﺘﺮ ﻣﻤﻠﻮ ﺍﺯ ﺑﻐﻠﻲ ﻋﺮﻕ ﻭ ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﺮﻳﺎﻙ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺑـﻮﺩ ﻛـﻪ ﺍﺯ ﻛﺸـﻮﺭﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﻣﻲ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺷﻬﺮﻱ ﻛﻪ ﺭﺳـﻴﺪﻧﺪ ﺍﺣﻤـﺪﻙ ﺩﻳـﺪ ﺍﻫـﺎﻟﻲﺁﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﻬﺮ ﺳﻮﺕ ﻭ ﻛﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﺪﺭﺩ ﻛﺮﻱ ﻭ ﻻﻟﻲ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺯﺟﺮ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪﻧﺪﻭ ﻳﻚ ﺩﺳﺘﻪ ﻛﺮ ﻭ ﻛﻮﺭ ﻭ ﺍﺣﻤﻖ ﭘﻮﻟﺪﺍﺭ ﻭ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺩﺳﺘﺮﻧﺞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩﻧـﺪ. ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ ﻛﺸـﺘﺰﺍﺭ ﺧﺸـﺨﺎﺵ ﺑـﻮﺩ ﻭ ﺍﺯﺗﻨﻮﺭﻩ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﻋﺮﻕ ﻛﺸﻲ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺩ ﺩﺭ ﻣﻴﺂﻣﺪ. ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﻪ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩ ﻧﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﻧﻪ ﺳﺎﺯ ﻭﻧـﻪ ﺁﺯﺍﺩﻱ.ﭘﺮﻧﺪﻩ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﺮﺯﻣﻴﻦ ﮔﺮﻳﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺸﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺮ ﻭ ﻻﻝ ﺩﺭ ﻫﻢ ﻣﻴﻠﻮﻟﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺷﻼﻕ ﻭﭼﻜﻤـﻪ ﺟـﻼﺩﺍﻥﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺟﺎﻥ ﻣﻴﻜﻨﺪﻧﺪ. ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺩﻟﺶ ﮔﺮﻓﺖ، ﻧﻲ ﻟﺒﻜﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺁﻭﺍﺯ ﻏﻢ ﺍﻧﮕﻴﺰ ﺯﺩ. ﺩﻳﺪ ﻫﻤﻪ ﺑـﺎ ﺗﻌﺠـﺐ ﺑـﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ، ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﺷﺘﺮ ﻻﻏﺮ ﻭ ﻣﺮﺩﻧﻲ ﺁﻣﺪ ﺑﺴﺎﺯﺵ ﮔﻮﺵ ﺩﺍﺩ.ﺍﺣﻤﺪﻙ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﻟﺶ ﺳﻮﺧﺖ ﻭ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﺷﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﮔﻮﺷﺸﺎﻥ ﺷﻨﻮﺍ ﺷﺪ ﻭ ﺯﺑﺎﻧﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯ ﺷﺪﻭ ﺳﺮ ﻭ ﮔﻮﺷﺸﺎﻥ ﺟﻨﺒﻴﺪ. ﺑﺎﺭﻫﺎﻱ ﻃﻼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻧﺸﺐ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧـﻪ ﻋـﺮﻕ ﻛﺸـﻲ ﺭﺍ ﺁﺗـﺶﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻛﺸﺘﺰﺍﺭﻫﺎﻱ ﺗﺮﻳﺎﻙ ﺭﺍ ﻟﮕﺪ ﻣﺎﻝ ﻛﺮﺩﻧﺪ.
تمام مشكل دنیا این است كه :
احمق های متعصب كاملا از حرفشان مطمئن هستند ،
اما آدمهای عاقل همیشه شك دارند...
" برتراند راسل "
ویرایش شده توسط: behnaz1989
ارسالها: 489
#43
Posted: 15 Jul 2013 01:24
آب زندگی
صادق هدایت
قسمت چهارم
ﺧﺒﺮ ﻛﻪ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺭﺳﻴﺪ ﺣﺴﻴﻨﻲ ﻛﭽﻞ ﻏﻀﺐ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺭﺍ ﺩﺍﺩ، ﻭ ﻗﺮﺍﻭﻝ ﻭ ﮔﺰﻣﻪ ﺗﻮﻱﺷﻬﺮ ﺭﻳﺨﺖ ﻭ ﻃﻮﻟﻲ ﻧﻜﺸﻴﺪ ﻛﻪ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﻨﺪ ﻭ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺷـﻤﻊ ﺁﺟـﻴﻦ ﻛﻨﻨـﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻭ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﮕﺮﺩﺍﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﺒﺮﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺸﻮﺩ.ﺍﺣﻤﺪﻙ ﮔﻮﺷﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺎﻝ ﻏﻤﻨﺎﻙ ﮔﺮﻓﺖ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﺑﺤﺎﻝ ﺧﻮﺩﺵ ﺣﻴﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩ، ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﺎﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺩﻭ ﺳﺎﻗﭽﻲ ﺑﺎ ﭘﻴـﻪﺳﻮﺯ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻏﺬﺍ ﺁﻭﺭﺩ. ﺍﺣﻤﺪﻙ ﻳﺎﺩﺵ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﭘﺮ ﺳﻴﻤﺮﻍ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧـﻮﺩﺵ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑـﻪ ﺩﻭ ﺳـﺎﻗﭽﻲ ﮔﻔـﺖ: » ﻋﻤـﻮﺟﻮﻥ ﻣﻴﺪﻭﻧﻢ ﻛﻪ ﺍﻣﺸﺐ ﻣﻨﻮ ﻣﻴﻜﺸﻦ ﭘﺲ ﺍﻗﻼ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﺑﺮﻭﻡ ﺑﺎﻻﻱ ﺑﻮﻡ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻜﻨﻢ.« ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﻛﻪ ﻛـﺮ ﺑـﻮﺩﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﺸﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺑﺎﻭ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺪﺍﻧﺒﺎﻥ ﺟﻠﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﺩ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ. ﺍﺣﻤﺪﻙ ﻫﻢ ﭘﺮ ﺳـﻴﻤﺮﻍ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑـﺎﭘﻴﻪ ﺳﻮﺯ ﺁﺗﺶ ﺯﺩ ﻭ ﻳﻚ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻏﺮﻳﺪ ﻭ ﺯﻣﻴﻦ ﻟﺮﺯﻳﺪ ﻭ ﻣﻴـﺎﻥ ﺍﺑـﺮ ﻭ ﺩﻭﺩ ﻳـﻚ ﻣـﺮﻍ ﺑـﺰﺭﮒ ﺁﻣـﺪ ﻭ ﺍﺣﻤـﺪﻙ ﺭﺍ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﺭﻭﻱ ﺑﺎﻟﺶ ﻭ ﺩ ﺑﺮﻭ ﻛﻪ ﺭﻓﺘﻲ ﺑﻄﺮﻑ ﻛﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻛﺮﺩ.ﻣﺮﺩﻡ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﮕﻮﺋﻲ ﻫﺎﺝ ﻭ ﻭﺍﺝ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ. ﻓﻮﺭﹰﺍ ﭼﺎﭘﺎﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭘﺎﻳﺘﺨﺖ ﺭﺳﺎﻧﻴﺪ. ﺣﺴﻴﻨﻲ ﻛﻪﺍﻳﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺍ ﺷﻨﻴﺪ ﺍﻭﻗﺎﺗﺶ ﺗﻠﺦ ﺷﺪ ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛـﻪ ﺍﮔـﺮ ﻛـﺎﺭﺩﺵ ﻣﻴﺰﺩﻧـﺪ ﺧـﻮﻧﺶ ﺩﺭ ﻧﻤﻴﺂﻣـﺪ ﻭ ﻓﻬﻤﻴـﺪ ﻛـﻪ ﻫﻤـﻪ ﺍﻳـﻦ ﺁﻝﻭﺁﺷﻮﺑﻬﺎ ﺍﺯ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﻋﻼﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺳﺘﺪ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻣﻨﺴﻮﺥ ﻛـﺮﺩﻩ ﺑـﻮﺩ ﺑـﺮﺍﻱﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﻫﻢ ﻛﺎﺭﺷﻜﻨﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺑﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺭﻋﻴﺘﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﺯ ﺑﻜﻨﺪ! ﻳـﺎﺩ ﺣـﺮﻑﺳﻪ ﻛﻼﻍ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﺣﻜﻤﺮﺍﻧﻲ ﻛﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﺑﭙﺮﻫﻴـﺰﺩ ﻭ ﺣـﺎﻻ ﺍﺯ ﻛﺸـﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺑﻬـﺎﺭ ﺁﺏﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻋﻴﺘﻬﺎﻳﺶ ﺳﻮﻏﺎﺕ ﻣﻴﺂﻭﺭﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﻋﻠﻢ ﻃﻐﻴﺎﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺯﻳﺮ ﺟﻠﻲﺑﺎ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﺎﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﭘﺎﺧﺖ ﻭ ﺑﻨﺪ ﻭ ﺑﺴﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻧﻴﺰﻩ ﻭ ﮔﺮﺯﻩ ﻭ ﺧﻨﺠﺮ ﻭ ﺷﻤﺸـﻴﺮ ﻭ ﺗﻴـﺮ ﻭﻛﻤﺎﻥ ﻃﻼ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻗﺸﻮﻥ ﺭﺍ ﺳﺎﻥ ﻣﻴﺪﻳﺪﻧﺪ.ﺣﺴﻨﻲ ﻗﻮﺯﻱ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﺎﻥ ﻧﻄﻘﻬﺎﻱ ﺁﺗﺸﻴﻦ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﻣـﺮﺩﻡ ﺭﺍ ﺑﺠﻨـﮓ ﺑـﺎ ﺁﻧﻬـﺎﺩﻋﻮﺕ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﻋﻼﻥ ﺟﻬﺎﺩ ﺩﺍﺩ. ﺣﺴﻴﻨﻲ ﻛﭽﻞ ﻫﻢ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺝ ﺯﻫﺮ ﻣﺎﺭ ﻏﻀﺐ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﺳﺮﺥﭘﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺍﻋﻼﻥ ﺟﻨﮕﻲ ﺑﺎﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺻﺎﺩﺭ ﻛﺮﺩ: » ﻣﺎ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﺻﻠﺢ ﻭ ﺳﻼﻣﺖ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩﻳﻢ، ﺍﻣﺎ ﻣﺪﺗﻬﺎﺱ ﻛـﻪﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻫﺎﺭ ﺍﻧﮕﺶ ﺗﻮ ﺷﻴﺮ ﻣﻴﺰﻧﻪ ﻭ ﻣﺮﺩﻡ ﻣﺎﺭﻭ ﺍﻧﮕﻠﻚ ﻣﻴﻜﻨﻪ. ﻣﺜﻼ ﭘﺎﺭﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳـﻚ ﺳـﻨﮓ ﺁﺏ ﺯﻧـﺪﮔﻲ ﺍﺯﺳﺮ ﺣﺪﺷﻮﻥ ﺗﻮ ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ، ﭘﻴﺎﺭﺳﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻳﻪ ﺗﻴﻜﻪ ﺍﺑﺮ ﺍﺯ ﻗﻠﻪ ﻛﻮﻩ ﻗﺎﻑ ﺁﻣﺪ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺎﺭﻳـﺪ ﻭ ﻳـﻪ ﺩﺳـﺘﻪﻣﺮﺩﻡ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﺸﻮﻥ ﻭﺍﺯ ﺷﺪ ﻭ ﺯﺑﻮﻥ ﺩﺭﺍﺯﻱ ﻛﺮﺩﻥ ﺍﻣﺎ ﺑﺘﻘﺎﺻﺸﻮﻥ ﺭﺳﻴﺪﻥ. ﻣﻮﺵ ﺑﻬﻨﺒﻮﻧﻪ ﻛﺎﺭ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻫﻨﺒﻮﻧﻪ ﺑـﺎﻣﻮﺵ ﻛﺎﺭ ﺩﺍﺭﻩ! ﺍﻣﺴﺎﻝ ﺍﺣﻤﺪﻙ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻳﻤﻮﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ. ﭘﺲ ﺩﻭﺩ ﺍﺯ ﻛﻨﺪﻩ ﭘﺎ ﻣﻴﺸﻪ! ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎﻫﺎﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﺷﻤﻦ
ﭘﻮﻝ ﺑﻮﺩﻩ، ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺩﻭﺱ ﺟﻮﻥ ﺟﻮﻧﻴﻪ ﺍﻣﺎ ﺯﻳﺮ ﺯﻳﺮﻛﻲ ﻣﻮﺷﻚ ﻣﻴﺪﻭﻭﻧﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﺩ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺭﻋﻴﺘﻮ ﻭﺍﺯ ﺑﻜﻨـﻪ ﻭﺻﻠﺢ ﻭ ﺻﻔﺎﻱ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﺑﻬﻢ ﺑﺰﻧﻪ. ﻣﺎ ﻭ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﻮﻥ ﻛـﻪ ﻫﻤﺴـﺎﻳﻪ ﻭ ﺩﻭﺱ ﻗـﺪﻳﻤﻲ ﻣـﺎﺱ ﻣﻴﺒـﺎﺱ ﺗﺨـﻢ ﺍﻳـﻦ ﺁﻝ ﻭﺁﺷﻮﺏ ﺭﺍﻩ ﺑﻨﺪﺍﺯﻫﺎ ﺭﻭ ﻭﺭ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ ﻭ ﺩﺷﻤﻨﺎﻱ ﻃﻼ ﺭﺍ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻛﻨﻴﻢ. ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺎﺩ ﻛﻮﺭﻱ ﻭ ﻛﺮﻱ ﻛـﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﻬﺸـﺖ ﻭﺯﻧﺪﮔﻲ ﺍﺑﺪﻱ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻋﻴﺶ ﻭ ﻋﺸﺮﺗﻮ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﻭﺍﺯ ﻣﻴﻜﻨﻪ، ﻭ ﺑﻌﻬﺪﻩ ﻣﺎﺱ ﻛﻪ ﺩﺷﻤﻨﺎﻱ ﻃﻼ ﺭﻭ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮنﺣﺴﻴﻨﻲ ﺑﺎ ﺳﺮ ﺍﻧﮕﺸﺘﺶ ﭘﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻬﺮ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ.ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻭ ﺍﻋﻼﻥ ﺟﻬﺎﺩ ﺣﺴﻨﻲ، ﻛﺸﻮﺭ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﻭ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﺎﻥ ﺑﻜﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪﺑﻬﺎﺭ ﺷـﺒﻴﺨﻮﻥ ﺯﺩﻧـﺪ ﻭﻟﺸﻜﺮ ﻛﻮﺭ ﻭﻛﺮ ﺍﺯ ﻫﺮ ﻃﺮﻑ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺗﺎﺧﺖ ﻭﺗﺎﺯ ﻛﺮﺩﻧﺪ.ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻛﺸﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻗﺸﻮﻧﺸﺎﻥ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺍﺯ ﺁﺏ
ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺼﻮﺭﺗﺸﺎﻥ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﺸﺎﻥ ﺑﺎﺯﺑﺸﻮﺩ ﭘﻴﺶ ﺑﻴﻨﻲ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﺩﺭ ﺷﻬﺮﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ
ﻗﺸﻮﻥ ﻛﺸﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻓﻮﺭﺍ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﺋﻲ ﺑﺴـﺎﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﺏﮔﻨﺪﻳﺪﻩ ﭘﺴﺎﺏ ﻃﻼﺷﻮﺋﻲ ﺍﻳﻦ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎ ﺭﺍ ﭘﺮ ﺑﻜﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺨﻮﺭﺩ ﻗﺸﻮﻧﺸﺎﻥ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﻭ ﻫﺮ ﺳﺮﺑﺎﺯ ﻳﻚ ﻣﺸـﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺁﺏ ﺑـﺎﺧﻮﺩﺵ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺷﻴﺸﻪ ﻋﻤﺮﺵ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ
ﻣﺸﻚ ﺁﺑﺶ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﻣﻴـﺪﺍﺩ ﺑﺠـﺮﻡ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻓﻮﺭﹰﺍ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﻮﺩ.
ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﻛﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﻴﺨﺒﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﻳﻠﭽﻲ ﻫﺎﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺗﺎ ﺩﻳﺮﻭﺯ ﻻﻑ ﺩﻭﺳﺘﻲ ﻭ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﺑﺎ
ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ، ﻳﻜﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺩﺳﺘﭙﺎﭼﻪ ﻗﺸﻮﻧﻲ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺟﻠﻮ ﺁﻧﻬﺎ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩ. ﻗﺸﻮﻥ ﻛﻮﺭ ﻭ ﻛـﺮ ﻣﺜـﻞ ﻣـﻮﺭ ﻭ ﻣﻠـﺦ ﺩﺭﺷﻬﺮﻫﺎﻱ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﻳﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﻛﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﺎﭘﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺗﺎﺭﺍﺝ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﺎﻙ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺗﻮﺑﺮﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺯﻭﺭﻛﻲ ﺗﺮﻳﺎﻙﻭ ﻋﺮﻕ ﻭ ﻃﻼ ﺑﻤﺮﺩﻡ ﻣﻴﺪﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﻴﺮﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﻲ ﺑﺸﻬﺮ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻣﻴﺒﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﺣﻤﺪﻙ ﻫﻢ ﺗﻴﺮ ﻭ ﻛﻤﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﺠﻨﮓ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻛﻤـﻴﻦ ﻧﺸﺴـﺖ. ﺳـﺮﺩﺍﺭﺍﻥ ﻛـﻮﺭ ﻭ ﻛـﺮ ﺟﻔـﺖ ﺟﻔـﺖ ﺑﻐـﻞ ﻫـﻢ
ﻣﻴﻨﺸﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻛﺮﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﻮﺭﻫﺎ ﺑﺒﻴﻨﻨﺪ ﻭ ﻛﻮﺭﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻛﺮﻫﺎ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ. ﺍﺣﻤﺪﻙ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺗﻴﺮ ﺑﻤﺸﻚ ﺁﺏ ﺁﻧﻬـﺎﻣﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎﻳﺶ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫﺎﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﺎﺳﺒﺎﻧﻬﺎﻱ ﻛﻮﺭ ﻭﻛﺮ ﺑﺎﻻﻱ ﺑﺮﺝ ﻭ ﺑﺎﺭﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﭙﺎﺋﻴﺪﻧﺪ ﺩﺭﺏ ﻭ ﺩﺍﻏﻮﻥ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﺑﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻗﺸﻮﻧﺸﺎﻥ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻫﺮﺯ ﺭﻓﺖ.
ﺟﻨﮓ ﻃﻮﻝ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﭼﻨﺎﻥ ﻣﻐﻠﻮﺑﻪ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻭﻟﺶ ﻣﻴﺒﺮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﺋﻴﻜﻪ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺸﻮﺭ ﺯﺭﺍﻓﺸﺎﻥ ﻭ ﻣﺎﻩ ﺗﺎﺑﺎﻥ ﺗﺎﺏ ﺍﺳﻠﺤﻪ ﻓﻮﻻﺩﻳﻦ ﻛﺸﻮﺭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺭﺍ ﻧﻴﺎﻭﺭﺩ، ﻗﺸﻮﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻫﻢ ﭘﺎﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻـﺎ ﭼـﻮﻥ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭﻫـﺎﻱﺁﻧﻬﺎ ﺧﺮﺍﺏ ﺷﺪ ﻭ ﺁﺑﺶ ﻫﺮﺯ ﺭﻓﺖ ﺍﻳﻦ ﺷﺪ ﻛﻪ ﻗﺸﻮﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺁﺏ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﻬﺎﺭ ﺑﺨورندو چشم و گوششان باز شد و به زندگی نکبت بار خود خودشان هوشیار شدند و یک مرتبه ملتفت شدند که تا حالا دست نشانده یک مشت کور و کر و پول دوست احمق شده بودند و از زندگی و آزادی بویی نبرده بودن.
زنجیرهای خود را پاره کردند ، سران سپاه خود را کشتند و با اهالی کشور همیشه بهار دست یگانگی دادند. بعد به شهرهای خودشان برگشتند و حسنی قوزی و حسینی کچل و همه میر غضب های خودشان را که این زندگی ننگین رابرای آنها درست کرده بودند بتقاص رسانیدند و از نکبت و اسارت طلا آزاد شدند.
احمدک هم این سفر با زن و بچه اش رفت پیش پدرش و به چشمهای او که در فراقش از زور گریه کور شده بود آب زندگی زد، روشن شد و بخوبی و خوشی مشغول زندگی شدند.
همانطوری که آنها به مراد دلشان رسیدند شما هم به مراد دلتان برسید!
قصه ما به سر رسید
کلاغه به خونش نرسید
پایان
تمام مشكل دنیا این است كه :
احمق های متعصب كاملا از حرفشان مطمئن هستند ،
اما آدمهای عاقل همیشه شك دارند...
" برتراند راسل "
ارسالها: 489
#44
Posted: 15 Jul 2013 01:31
سگ ولگرد
نویسنده : صادق هدایت
قسمت اول
چند دکان نانوائی ، قصابی ، عطاری، دو قهوه خانه و یک سلمانی که همه آنها برای سد جوع و رفع احتیاجات خیلی ابتدائی زندگی بود تشکیل میدان ورامین را می داد . میدان و آدمهایش زیر خورشید قهار ، نیم سوخته ، نیم بریان شده ، آرزوی اولین نسیم غروب و سایه شب را میکردند، آدمها ، دکانها، درختها و جانوران ، از کار و جنبش افتاده بودند . هوای گرمی روی سر آنها سنگینی میکرد و گرد و غبار نرمی جلو آسمان لاجوردی موج میزد، که بواسطه آمد و شد اتومبیل ها پیوسته به غلظت آن می افزود. یکطرف میدان درخت چنار کهنی بود که میان تنه اش پوک و ریخته بود ، ولی با سماجت هر چه تمامتر شاخه های کج و کوله نقرسی خود را گسترده بود و زیر سایه برگهای خاک آلودش یک سکوی پهن بزرگ زده بودند ، که دو پسر بچه در آنجا به آواز رسا ، شیر برنج و تخمه کدو میفروختند . آب گل آلود غلیظی از میان جوی جلو قهوه خانه، بزحمت خودش را میکشاند و رد میشد. تنها بنائی که جلب نظر میکرد برج معروف ورامین بود که نصف تنه استوانه ای ترک ترک آن با سر مخروطی پیدا بود . گنجشکهائی که لای درز آجرهای ریخته آن لانه کرده بودند، نیز از شدت گرما خاموش بودند و چرت میزدند . فقط صدای ناله سگی فاصله بفاصله سکوت را میشکست. این یک سگ اسکاتلندی بود که پوزه کاه دودی و ب ه پاهایش خال سیاه داشت، مثل اینکه در لجنزار دویده و باو شتک زده بود . گوشهای بلبله ، دم براغ، موهای تابدار چرک داشت و دو چشم با هوش آدمی در پوزهء پشم آلود او میدرخشید . در ته چشمهای او یک روح انسانی دیده میشد، در نیم شبی که زندگی او را فرا گرفته بود یک چیز بی پایان در چشم هایش موج میزد و پیامی با خود داشت که نمیشد آنرا دریافت ، ولی پشت نی نی چ شم او گیر کرده بود . آن نه روشنائی و نه رنگ بود، یک چیز دیگر باور نکردنی مثل همان چیزیکه در چشمان آهوی زخمی دیده میشود بود، نه تنها یک تشابه بین چشمهای او و انسان وجود داشت بلکه یکنوع تساوی دیده میشد ._ دو چشم میشی پر از درد و زجر و انتظار که فقط در پوزه یک سگ سرگردان ممکن است دیده شود . ولی بنظر میآمد نگاههای دردناک پر از التماس او را کسی نمیدید و نمی فهمید ! جلو دکان نانوائی پادو او را کتک میزد، جلو قصابی شاگردش باو سنگ میپراند ، اگر زیر سایه اتومبیل پناه میبرد ، لگد سنگین کفش میخ دار شوفر از او پذیرائی میکرد . و زمانیکه همه از آزار باو خسته میشدند ، بچه شیر برنج فروش لذت مخصوصی از شکنجه او میبرد . در مقابل هر ناله ای که میکشید یک پاره سنگ به کمرش میخورد و صدای قهقهه بچه پشت ناله سگ بلند میشد و میگفت : ( بد مسب صاحاب !) مثل اینکه همه آنهای دیگر هم با او همدست بودند و بطور موذی و آب زیر کاه از او تشویق میکردند، میزدند زیر خنده . همه محض رضای خدا او را میزدند و بنظرشان خیلی طبیعی بود سگ نجسی را که مذهب نفرین کرده و هفتا جان دارد برای ثواب بچزانند. بالاخره پسر بچه شیر برنج فروش بقدری پاپی او شد که حیوان ناچار به کوچه ای که طرف برج میرفت فرار کرد، یعنی خودش را با شکم گرسنه، به زحمت کشید و در راه آبی پناه برد . سر را روی دو دست خود گذاشت، زبانش را بیرون آورد، در حالت نیم خواب و نیم بیداری ، به کشتزار سبزی که جلوش موج میزد نگاه میکرد . تنش خسته بود و اعصابش درد میکرد، در ه وای نمناک راه آب آسایش مخصوصی سر تا پایش را فرا گرفت . بوهای مختلف سبزه های نیمه جان ، یک لنگه کفش کهنه نم کشیده، بوی اشیا ء مرده و جاندار در بینی او یادگارهای درهم و دوری را زنده کرد . هر دفعه که ب ه سبزه زار دقت میکرد، میل غریزی او بیدار میشد و یادبودهای گذش ته را در مغزش از سر نو جان میداد، ولی این دفعه به قدری این احساس قوی بود، مثل اینکه صدائی بیخ گوشش او را وادار به جنبش و جست و خیز میکرد . میل مفرطی حس کرد که در این سبزه ها بدود و جست بزند. این حس موروثی او بود، چه همه اجداد او در اسکاتلند میان سبزه آزاد انه پرورش دیده بودند . اما تنش بقدری کوفته بود که اجازه کمترین حرکت را باو نمیداد .
احساس دردناکی آمیخته با ضعف و ناتوانی باو دست داد . یک مشت احساسات فراموش شده، گم شده همه به هیجان آمدند . پیشتر او قیود و احتیاجات گوناگون داشت . خودش را موظف میدانست که ب ه صدای صاحبش حاضر شود، که شخص بیگانه و یا سگ خارجی را از خانه صاحبش بتاراند، که با بچه صاحبش بازی بکند ، با اشخاص دیده شناخته چه جور تا بکند ، با غریبه چه جور رفتار بکند ، سر موقع غذا بخورد ، به موقع معین توقع نوازش داشته باشد . ولی حالا تمام این قیدها از گردنش برداشته شده بود. همه توجه او منحصر باین شده بود که با ترس و لرز از روی زبیل ، تکه خوراکی بدست بیاورد و تمام روز را کتک بخورد و زوزه بکشد _ این یگانه وسیله دفاع او شده بود _ سابق او با جرأت ، بی باک ، تمیز و سر زنده بود، ولی حالا ترسو و تو سری خور شده بود ، هر صدائی که میشنید، و یا هر چیزی نزدیک او تکان میخورد، بخودش میلرزید، حتی از صدای خودش وحشت میکرد _ اصلا او بکثافت و زبیل خو گرفته بود ._ تنش میخارید ، حوصله نداشت که ک یک هایش را شکار بکند و یا خودش را بلیسد . او حس میکرد جزو خاکروبه شده و یک چیزی در او مرده بود، خاموش شده بود. از وقتی که در این جهنم دره افتاده بود ، دو زمستان می گذشت که یک شکم سیر غذا نخورده بود، یک خواب راحت نکرده بود، شهوتش و احساساتش خفه شده بود، یکنفر پیدا نشده بود که دست نوازشی روی سر او بکشد، یکنفر توی چشمهای او نگاه نکرده بود، گرچه آد مهای اینجا ظاهرا شبیه صاحبش بودند، ولی بنظر میآمد که احساسات و اخلاق و رفتار صاحبش با اینها زمین تا آسمان فرق داشت ، مثل این بود که آدمهائی که سابق با آنها محشور بود، به دنیای او نزدیکتر بودند، دردها و احساسات او را بهتر میفهمیدند و از او بیشتر حمایت میکردند. در میان بوهائیکه به مشامش میرسید، بوئی که بیش از همه او را گیج میکرد، بوی شیر برنج جلو پسر بچه بود _ این مایع سفید که آنقدر شبیه شیر مادرش بود و یادهای بچگی را در خاطرش مجسم میکرد _ ناگهان یک حالت کرختی ب ه او دست داد، بنظرش آمد وقتیکه بچه بود از پستان ما درش آن مایع گرم مغذی را میمکید و زبان نرم محکم او تنش را می لیسید و پاک میکرد .
بوی تندی که در آغوش مادرش و در مجاورت برادرش استشمام میکرد_ بوی تند و سنگین مادرش و شیر او در بینیش جان گرفت. همینکه شیر مست میشد، بدنش گرم و راحت میشد و گرمای سیالی در تمام رگ و پی او میدوید ، سر سنگین از پستان مادرش جدا میشد و یک خواب عمیق که لرزه های مکیفی ب ه طول بدنش حس میکرد، دنبال آن میآمد ._ چه لذتی بیش از این ممکن بود که دستهایش را بی اختیار به پستانهای مادرش فشار میداد، بدون زحمت و دوندگی شیر بیرون میآمد . تن کرکی برادرش ، صدای مادرش همه اینها پر از کیف و نوازش بود . لانه چوبی سابقش را ب ه خاطر آورد ،بازیهائی که در آن باغچه سبز با برادرش میکرد. گوشهای بلبله او را گاز می گرفت، زمین میخوردند، بلند میشدند ، میدویدند و بعد یک همبازی دیگر پیدا کرد که پسر صاحبش بود . در ته باغ دنبا ل او میدوید، پارس میکرد، لباسش را دندان میگرفت .
مخصوصا نوازش هائی که صاحبش از او میکرد، قندهائی که از دست او خورده بود هیچوقت فراموش نمیکرد، ولی پسر صاحبش را بیشتر دوست داشت، چون همبازیش بود و هیچوقت او را نمیزد . بعدها یکمرتبه مادر و برادرش را گم کرد، فقط صاحبش و پسر او وزنش با یک نوکر پیر مانده بودند .
تمام مشكل دنیا این است كه :
احمق های متعصب كاملا از حرفشان مطمئن هستند ،
اما آدمهای عاقل همیشه شك دارند...
" برتراند راسل "
ارسالها: 489
#45
Posted: 15 Jul 2013 01:34
سگ ولگرد
صادق هدایت
قسمت دوم
بوی هر کدام را از دور میشناخت . وقت شام و ناهار دور میز میگشت و خوراکها را بو میکشید ، و گاهی زن صاحبش با وجود مخالفت شوهر خود یک لقمه مهر و محبت برایش میگرفت . بعد نوکر پیر میآمد ، او را صدا میزد : (پات ... پات ...) و خوراکش را در ظرف مخصوصی که کنار لانه چوبی او بود میریخت. مست شدن پات باعث بدبختی او شد، چون صاحبش نمی گذاشت که پات از خانه بیرون برود و به دنبال سگهای ماده بیفتد . از قضا یکروز پائیز صاحبش با دو نفر دیگر که پات آنها را میشناخت و اغلب ب ه خانه شان آمده بودند، در اتومبیل نشستند و پات را صدا زدند و در اتومبیل پهلوی خودشان نشاندند . پات چندین بار با صاحبش بوسیله اتومبیل مسافرت کرده بود ، ولی درین روز او مست بود و شور و اضطراب مخصوصی داشت . بعد از چند ساعت راه در همین میدان پیاده شدند . صاحبش با آن دونف ر دیگر از همین کوچه کنار برج گذشتند ولی اتفاقا بوی سگ ماده ای ، آثار بوی همجنسی که پات جستجو میکرد او را یکمرتبه دیوانه کرد، ب ه فاصله های مختلف بو کشید و بالاخره از راه آب باغی وارد باغی شد. نزدیک غروب دو مرتبه صدای صاحبش که میگفت : ( پات ...پات !...) بگوشش رسید. آیا حقیقتا صدای او بود و یا انعکاس صدای او در گوشش پیچیده بود؟ گرچه صدای صاحبش تأثیر غریبی در او میکرد، زیرا همه تعهدات و وظایفی که خودش را نسبت ب ه آنها مدیون میدانست یادآوری مینمود، ولی قوه ای مافوق قوای دنیای خارجی او را وادار کرده بود که با سگ ماده باشد . بطوری که حس کرد گوشش نسبت ب ه صداهای دنیای خارجی سنگین و کند شده. احساسات شدیدی در او بیدار شده بود ، و بوی سگ ماده به قدری تند و قوی بود که سر او را به دوار انداخته بود. تمام عضلاتش ، تمام تن و حواسش از اطاعت او خارج شده بود، ب ه طوری که اختیار از دستش در رفته بود ._ ولی دیری نکشید که با چوب و دسته بیل به هوار او آمدند و از راه آب بیرونش کردند. پات گیج و منگ و خسته ، اما سبک و راحت ، همینکه ب ه خودش آم د، به جستجوی صاحبش رفت . در چندین پس کوچه بوی رقیقی از او مانده بود . همه را سر کشی کرد، و ب ه فاصله های معینی از خودش نشانه گذاشت ، تا خرابه بیرون آبادی رفت، دوباره برگشت ، چون پات پی برد که صاحبش ب ه میدان برگشته ولی از آنجا بوی ضعیف او داخل بوهای دیگر گم می شد، آیا صاحبش رفته بود و او را جا گذاشته بود؟ احساس اضطراب و وحشت گوارائی کرد . چطور پات میتوانست بی صاحب ! بی خدایش زندگی بکند، چون صاحبش برای او حکم یک خدا را داشت، اما در عین حال مطمئن بود که صاحبش ب ه جستجوی او خواهد آمد . هراسناک در چندین جاده شروع بدویدن کرد، زحمت او بیهوده بود. بالاخره شب، خسته ومانده ب ه میدان برگشت، هیچ اثری از صاحبش نبود، چند دور دیگر در آبادی زد، عاقبت رفت دم راه آبی که آنجا سگ ماده بود، ولی جلو راه آب را سنگ چین کرده بودند . پات با حرارت مخصوصی زمین را با دستش کند که شاید بتواند داخل باغ بشود، اما غیر ممکن بود . بعد از آنکه مأیوس شد، در همانجا مشغول چرت زدن شد. نصف شب پات از صدای ناله خودش از خواب پرید . هراسان بلند شد، در چندین کوچه گشت . بالاخره گرسنگی شدیدی احساس کرد . به میدان که برگشت بوی خوراکیهای جور بجور به مشامش رسید : بوی گوشت ش ب مانده بوی نان تازه و ماست، همه آنها بهم مخلوط شده بود ، ولی او در عین حال حس میکرد که مقصر است و وارد ملک دیگران شده ، باید از این آدمهایی که شبیه صاحبش بودند گدائی بکند و اگر رقیب دیگری پیدا نشود که او را بتاراند ، کم کم حق مالکیت اینجا را ب ه دست بیاورد و شاید یکی ازین موجوداتی که خوراکیها در دست آنها بود، از او نگهداری بکند. با احتیاط و ترس و لرز جلو دکان نانوائی رفت که تازه باز شده بود بوی تند خمیر پخته در هوا پراکنده شده بود، یکنفر که نان زیر بغلش بود باو گفت : (بیاه..بیاه!) صدای او چقدر بگوشش غریب آمد! و یک تکه نان گرم جلو او انداخت . پات هم پس از اندکی تردید ، نان را خورد و دمش را برای او جنبانید . آن شخص ، نان را روی سکوی دکان گذاشت، با ترس و احتیاط دستی روی سر پات کشید . بعد با هر دو دستش قلاده او را باز کرد . چه احساس راحتی کرد ! مثل اینکه همه مسئولیته ا ، قیدها و وظیفه ها را از گردن پات برداشتند . ولی همینکه دوباره دمش را تکان داد و نزدیک صاحب دکان رفت، لگد محکمی به پهلویش خورد و ناله کنان دور شد . صاحب دکان رفت ب ه دقت دستش را لب جوی آب کر داد. هنوز قلاده خودش را که جلو دکان آویزان بود میشناخت. از آن روز، پات ب ه جز لگد ، قلبه سنگ و ضرب چماق چیز دیگری ازین مردم عایدش نشده بود . مثل اینکه همه آنها دشمن خونی او بودند و از شکنجه او کیف میبردند! پات حس میکرد وارد دنیای جدیدی شده که نه آنجا را از خودش میدانست و نه کسی به احساسات و عوالم او پی میبرد . بعلاوه سر پی چ کوچه ، دست راست جائی را سراغ کرده بود که آشغال و زبیل در آنجا خالی میکردند و در میان زبیل بعضی تکه های خوشمزه مثل استخوان، چربی ، پوست، کله ماهی و خیلی خوراکهای دیگر که او نمیتوانست تشخیص بدهد پیدا میشد . و بعد هم باقی روز را جلو قصابی و نانوائی میگذرانید . چشمش ب ه دست قصاب دوخته شده بود ، ولی بیش از تکه های لذیذ کتک میخورد، و با زندگی جدید خودش سازش پیدا کرده بود . از زندگی گذشته فقط یک مشت حالات مبهم و محو و بعضی بوها برایش باقی مانده بود و هر وقت ب ه او خیلی سخت می گذشت ، درین بهشت گمشده خود یکنوع تسلیت و راه فرار پیدا میکرد و بی اختیار خاطرات آنزمان جلوش مجسم میشد. ولی چیزیکه بیشتر از همه پات را شکنجه میداد ، احتیاج او بنوازش بود . او مثل ب چه ای بود که همه اش تو سری خورده و فحش شنیده، اما احساسات رقیقش هنوز خاموش نشده . مخصوصا با این زندگی جدید پر از درد و زجربیش از پیش احتیاج ب ه نوازش داشت. چشمهای او این نوازش را گدائی میکردند و حاضر بود جان خودش را بدهد، در صورتیکه یکنفر ب ه او اظهار محبت بکند و یا دست روی سرش بکشد . او احتیاج داشت که مهربانی خودش را ب ه کسی ابراز بکند، برایش فداکاری بنماید. حس پرستش و وفاداری خود را به کسی نشان بدهد اما ب ه نظر می آمد هیچکس احتیاجی به ابراز احساسات او نداشت ، هیچ کس از او حمایت نمیکرد و توی هر چشمی نگاه میکرد بجز کینه و شرارت چیز دیگری نمیخواند . و هر حرکتی که برای جلب توجه این آدمها میکرد مثل این بود که خشم و غضب آنها را بیشتر برمی انگیخت. در همان حال که پات توی راه آب چرت میزد، چند بار ناله کرد و بیدار شد، مثل اینکه کابوسهائی از جلو نظرش می گذشت . در این وقت احساس گرسنگی شدیدی کرد، بوی کباب میآمد . گرسنگی غداری تمام درون او را شکنجه میداد بطوری که ناتوانی و دردهای دیگرش را فراموش کرد . به زحمت بلند شد و با احتیاط به طرف میدان رفت.
در همین وقت یکی از این اتومبیل ها با سر و صدا و گرد و خاک ، وارد میدان ورامین شد . مردی از اتومبیل پیاده شد، به طرف پات رفت دستی روی سر حیوان کشید . این مرد صاحب او نبود . پات گول نخورده بود، چون بوی صاحب خودش را خوب میشناخت . ولی چطور یکنفر پیدا شد که ا و را نوازش کرد؟ پات دمش را جنبانید و با تردید به آن مرد نگاه کرد . آیا گول نخورده بود ؟ ولی دیگر قلاده ب ه گردنش نبود برای این که او را نوازش بکنند . آن مرد برگشت دوباره دستی روی سر او کشید . پات دنبالش افتاد، و تعجب او بیشتر شد، چون آن مرد داخل اطاقی شد که او خوب میشناخت و بوی خوراکها از آنجا بیرون میآمد. روی نیمکت کنار دیوار نشست. برایش نان گرم ، ماست، تخم مرغ و خوراکیهای دیگر آوردند . آن مرد تکه های نان را به ماست آلوده میکرد و جلو او می انداخت. پات اول ب ه تعجیل ، بعد آهسته تر، آن نانها را میخورد و چشم های میشی خوش حالت و پر از عجز خودش را از روی تشکر به صورت آن مرد دوخته بود و دمش را میجنبانید. آیا در بیداری بود و یا خواب میدید؟ پات یک شکم غذا خورد بی آنکه این غذا با کتک قطع بشود . آیا ممکن بود یک صاحب جدید پید ا کرده باشد؟ با وجود گرما، آن مرد بلند شد . رفت در همان کوچه برج ، کمی آنجا مکث کرد، بعد از کوچه های پیچ واپیچ گذشت . پات هم ب ه دنبالش ، تا اینکه از آبادی خارج شد، رفت در همان خرابه ای که چند تا دیوار داشت و صاحبش هم تا آنجا رفته بود . شاید این آدمها هم بوی ماده خودشان را جستجو میکردند؟ پات کنار سایه دیوار انتظار او را کشید ، بعد از راه دیگر به میدان بر گشتند. آن مرد باز هم دستی روی سر او کشید و بعد از گردش مختصری که دور میدان کرد، رفت در یکی از این اتومبیل ها که پات میشناخت نشست. پات جرأت نمیکرد بالا برود ، کنار اتومبیل نشسته بود، به او نگاه میکرد. یکمرتبه اتومبیل میان گرد و غبار ب ه راه افتاد ، پات هم بیدرنگ ، دنبال اتومبیل شروع بدویدن کرد . نه، او ایندفعه دیگر نمیخواست این مرد را از دست بدهد . له له میزد و با وجود دردی که در بدنش حس میکرد با تمام قوا دنبال اتومبیل شلنگ بر میداشت و ب ه سرعت میدوید . اتومبیل از آبادی دور شد و از میان صحرا میگذشت، پات دو سه بار به اتومبیل رس ید، ولی باز عقب افتاد . تمام قوای خودش را جمع کرده بود و جست و خیزهائی از روی ناامیدی برمیداشت . اما اتومبیل از او تندتر میرفت . او اشتباه کرده بو د علاوه بر اینکه به دو اتومبیل نمی رسید، ناتوان و شکسته شده بود . دلش ضعف میرفت و یکمرتبه حس کرد که اعضایش از اراده او خارج شده و قادر ب ه کمترین حرکت نیست . تمام کوشش او بیهوده بود . اصلا نمی دانست چرا دویده، نمی دانست ب ه کجا میرود، نه راه پس داشت و نه راه پی ش . ایستاد، له له میزد، زبان از دهنش بیرون آمده بود . جلو چشمهایش تاریک شده بود. با سر خمیده ، ب ه زحمت خودش را از کنار جاده کشید و رفت در یک جوی کنار کشتزار، شکمش را روی ماسه داغ و نمناک گذاشت، و با میل غریزی خودش که هیچ وقت گول نمی خورد، حس کرد که دیگر از اینجا نمی تواند تکان بخورد. سرش گیج میرفت، افکار و احساساتش محو و تیره شده بود، درد شدیدی در شکمش حس میکرد و در چشمهایش روشنائی ناخوشی میدرخشید . در میان تشنج و پیچ و تاب ، دستها و پاهایش کم کم بی حس میشد، عرق سردی تمام تنش را فرا گرفت، یکنوع خنکی ملایم و مکیفی بود... نزدیک غروب سه کلاغ گرسنه بالای سر پات پرواز میکردند، چون بوی پات را از دور شنیده بودند یکی از آنها با احتیاط آمد نزدیک او نشست ، ب ه دقت نگاه کرد ، همین که مطمئن شد پات هنوز کاملا نمرده است، دوباره پرید . این سه کلاغ برای درآوردن دو چشم میشی پات آمده بودند.
پایان
تمام مشكل دنیا این است كه :
احمق های متعصب كاملا از حرفشان مطمئن هستند ،
اما آدمهای عاقل همیشه شك دارند...
" برتراند راسل "
ارسالها: 489
#46
Posted: 15 Jul 2013 18:55
آبجی خانم
صادق هدایت
قسمت اول
ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﺍﻫﺮ ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺎﻫﺮﺥ ﺑﻮﺩ، ﻭﻟﻲ ﻫﺮ ﻛﺲ ﻛﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪ ﻧﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺪﻳﺪ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﺒﻮﺩ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻜﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢﺧﻮﺍﻫﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻻ، ﻻﻏﺮ، ﮔﻨﺪﻣﮕﻮﻥ، ﻟﺒﻬﺎﻱ ﻛﻠﻔﺖ، ﻣﻮﻫﺎﻱ ﻣﺸﻜﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺭﻭﻳﻬﻤﺮﻓﺘﻪ ﺯﺷـﺖ ﺑـﻮﺩ .ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﺮﺥ ﻛﻮﺗﺎﻩ ، ﺳﻔﻴﺪ ، ﺑﻴﻨﻲ ﻛﻮﭼﻚ ، ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺧﺮﻣﺎﺋﻲ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﮔﻴﺮﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﺮ ﻭﻗـﺖ ﻣﻴﺨﻨﺪﻳـﺪ ﺭﻭﻱ ﻟﺒﻬﺎﻱ ﺍﻭ ﭼﺎﻝ ﻣﻴﺎﻓﺘﺎﺩ. ﺍﺯ ﺣﻴﺚ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﻭ ﺭﻭﺵ ﻫﻢ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺯ ﺑﭽﮕﻲ ﺍﻳـﺮﺍﺩﻱ ،ﺟﻨﮕﺮﻩ ﻭ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻤﻴﺴﺎﺧﺖ ﺣﺘﻲ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺩﻭ ﻣﺎﻩ ﺳﻪ ﻣﺎﻩ ﻗﻬﺮ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺑﺮ ﻋﻜﺲ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺍﺭ ، ﺗﻮ ﺩﻝ ﺑـﺮﻭ ،ﺧﻮﺷﺨﻮ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﺭﻭ ﺑﻮﺩ ، ﻧﻨﻪ ﺣﺴﻦ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺷﺎﻥ ﺍﺳﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ›› ﺧﺎﻧﻢ ﺳﻮﮔﻠﻲ ‹‹ ﮔﺬﺍﺷـﺘﻪ ﺑـﻮﺩ. ﻣـﺎﺩﺭ ﻭ ﭘـﺪﺭﺵ ﻫـﻢﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﺎﻫﺮﺥ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺗﻪ ﺗﻐﺎﺭﻱ ﻭ ﻋﺰﻳﺰ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺑﭽﮕﻲ ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻣﻴـﺰﺩ ﻭ ﺑـﺎﺍﻭ ﻣﻲ ﭘﻴﭽﻴﺪ ﻭﻟﻲ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻣﺮﺩﻡ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻭ ﻏﺼﻪ ﺧﻮﺭﻱ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺩﺳﺖ ﺭﻭﻱ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﻴـﺰﺩﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ ›› ﺍﻳﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﺭﺍ ﭼﻪ ﺑﻜﻨﻢ، ﻫﺎﻥ ؟ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺎﻳﻦ ﺯﺷﺘﻲ ﺭﺍ ﻛﻲ ﻣﻴﮕﻴﺮﺩ ؟ ﻣﻴﺘﺮﺳﻢ ﺁﺧﺮﺵ ﺑﻴﺦ ﮔﻴﺴﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ ! ﻳﻚﺩﺧﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﻧﻪ ﻣﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ، ﻧﻪ ﺟﻤﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻛﻤﺎﻝ . ﻛﺪﺍﻡ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﺩ ؟ ‹‹ ﺍﺯ ﺑﺴﻜﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭ ﺣﺮﻓﻬﺎﺟﻠﻮ ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺑﻜﻠﻲ ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍﺑﻨﻤﺎﺯ ﻭ ﻃﺎﻋﺖ ﻣﻴﭙﺮﺩﺍﺧﺖ : ﺍﺻﻼ ﻗﻴﺪﺷﻮﻫﺮ ﻛﺮﺩﻥ ﺭﺍ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻳﻌﻨﻲ ﺷﻮﻫﺮ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻳﻚ ﺩﻓﻌﻪ ﻫـﻢﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻛﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺷﺎﮔﺮﺩ ﻧﺠﺎﺭ ، ﻛﻞ ﺣﺴﻴﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺍﺳﺖ . ﻭﻟﻲ ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﻲ ﻧﺸﺴﺖ ﻣﻲ ﮔﻔﺖ : ›› ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪ ﻭﻟﻲ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻢ . ﭘﻮﻩ ﺷﻮﻫﺮﻫﺎﻱ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﻫﻤﻪ ﻋﺮﻗﺨﻮﺭ ﻭ ﻫـﺮﺯﻩ ﺑـﺮﺍﻱ ﻻﻱﺟﺮﺯ ﺧﻮﺑﻨﺪ ! ﻣﻦ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺷﻮﻫﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ. ‹‹
ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﻣﻴﺰﺩ ، ﻭﻟﻲ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺗﻪ ﺩﻝ ﻛﻠﺐ ﺣﺴﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮﺩ ﻛـﻪ ﺷـﻮﻫﺮﺑﻜﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻙ ﺯﺷﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻛﺴﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲ ﮔﻴﺮﺩ ، ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎﺋﻴﻜﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﻴﻬﺎﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴـﺎﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻲ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴﺖ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ﺑﺰﻭﺭ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﻃﺎﻋﺖ ﺍﻗﻼ ﻣﺎﻝ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﺪ. ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺵﺩﻟﺪﺍﺭﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺁﺭﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎﻱ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﭼﻪ ﺍﻓﺴﻮﺳﻲ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﻴﻬﺎﻱ ﺁﻥ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﻧﺸﻮﺩ ؟ ﺩﻧﻴـﺎﻱﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ ﻣﺎﻝ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ، ﻫﻤﻪ ﻣﺮﺩﻣﺎﻥ
ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺁﺭﺯﻭﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻛﺮﺩ.
ﻭﻗﺘﻲ ﻣﺎﻩ ﻣﺤﺮﻡ ﻭ ﺻﻔﺮ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺟﻮﻻﻥ ﻭ ﺧﻮﺩ ﻧﻤﺎﺋﻲ ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻴﺮﺳﻴﺪ، ﺩﺭ ﻫﻴﭻ ﺭﻭﺿﻪ ﺧﻮﺍﻧﻲ ﻧﺒـﻮﺩ ﻛـﻪ ﺍﻭﺩﺭ ﺑﺎﻻﻱ ﻣﺠﻠﺲ ﻧﺒﺎﺷﺪ. ﺩﺭ ﺗﻌﺰﻳﻪ ﻫﺎ ﺍﺯ ﻳﻜﺴﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﺎ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ، ﻫﻤﻪ ﺭﻭﺿـﻪ ﺧﻮﺍﻧﻬـﺎ ﺍﻭ ﺭﺍﻣﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺎﻳﻞ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻛﻪ ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﭘﺎﻱ ﻣﻨﺒﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻮﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮔﺮﻳﻪ، ﻧﺎﻟﻪ ﻭ ﺷﻴﻮﻥ ﺧـﻮﺩﺵﮔﺮﻡ ﺑﻜﻨﺪ. ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺭﻭﺿﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺑﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺣﺘﻲ ﺍﺯ ﺑﺴـﻜﻪ ﭘـﺎﻱ ﻭﻋـﻆ ﻧﺸﺴـﺘﻪ ﺑـﻮﺩ ﻭ ﻣﺴـﺌﻠﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﺴـﺖ ﺍﻏﻠـﺐﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻣﻴﺂﻣﺪﻧﺪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺳﻬﻮﻳﺎﺕ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ، ﺳﻔﻴﺪﻩ ﺻﺒﺢ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﻣﻴﻜـﺮﺩ ، ﺍﻭﻝﻣﻲ ﺭﻓﺖ ﺳﺮ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺑﺎﻭ ﻟﮕﺪ ﻣﻴﺰﺩ ﻣﻴﮕﻔﺖ : ›› ﻟﻨﮕﻪ ﻇﻬﺮ ﺍﺳﺖ ، ﭘﺲ ﻛﻲ ﭘـﺎ ﻣﻴﺸـﻮﻱ ﻧﻤـﺎﺯﺕ ﺭﺍ ﺑﻜﻤـﺮﺕﺑﺰﻧﻲ ؟ ‹‹ ﺁﻥ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻫﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﺪ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻟﻮﺩ ﻭﺿﻮ ﻣﻴﮕﺮﻓـﺖ ﻭ ﻣﻴﺎﻳﺴـﺘﺎﺩ ﺑـﻪ ﻧﻤـﺎﺯ ﻛـﺮﺩﻥ. ﺍﺯ ﺍﺫﺍﻥ ﺻـﺒﺢ ، ﺑﺎﻧـﮓﺧﺮﻭﺱ ، ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺤﺮ ، ﺯﻣﺮﻣﻪ ﻧﻤﺎﺯ ، ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ، ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺖ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﻴـﺪﺍﺩﻭ ﭘـﻴﺶﻭﺟﺪﺍﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺮ ﺍﻓﺮﺍﺯ ﺑﻮﺩ . ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﮕﻔﺖ: ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍ ﻣﻦ ﺭﺍ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ ﭘﺲ ﻛﻲ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑـﺮﺩ ؟ ﺑـﺎﻗﻲ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﻫﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺭﺳﻴﺪﮔﻲ ﺟﺰﺋﻲ ﺑﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎﻱ ﺧﺎﻧﻪ ﻭ ﺍﻳﺮﺩﺍ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺍﻳـﻦ ﻭ ﺁﻥ ﻳـﻚ ﺗﺴـﺒﻴﺢ ﺩﺭﺍﺯ ﻛـﻪ ﺭﻧـﮓ ﺳـﻴﺎﻩ ﺁﻥ ﺍﺯﺑﺴﻜﻪ ﮔﺮﺩﺍﻧﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺯﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﻲ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﺻﻠﻮﺍﺕ ﻣﻴﻔﺮﺳﺘﺎﺩ . ﺣﺎﻻ ﻫﻤﻪ ﺁﺭﺯﻭﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫـﺮﻃﻮﺭﻱ ﺷﺪﻩ ﻳﻚ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻛﺮﺑﻼ ﺑﺮﻭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻣﺠﺎﻭﺭ ﺑﺸﻮﺩ.
ﻭﻟﻲ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻫﻴﭻ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻇﺎﻫﺮ ﻧﻤﻴﺴﺎﺧﺖ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻛﺎﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﻣﻴﻜﺮﺩ ، ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑـﻪﺳﻦ 51 ﺳﺎﻟﮕﻲ ﺭﺳﻴﺪ ﺭﻓﺖ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﮕﺎﺭﻱ . ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ 22 ﺳـﺎﻟﺶ ﺑـﻮﺩ ﻭﻟـﻲ ﺩﺭ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣﺎﻧـﺪﻩ ﺑـﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺑـﺎﻃﻦ ﺑـﺎﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻣﻴﻮﺭﺯﻳﺪ . ﺩﺭ ﻣﺪﺕ ﻳﻜﺴﺎﻝ ﻭ ﻧﻴﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﺮﺥ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﺨـﺪﻣﺘﮕﺎﺭﻱ ﻳﻜﺒـﺎﺭ ﻧﺸـﺪ ﻛـﻪ ﺁﺑﺠـﻲ ﺧـﺎﻧﻢﺑﺴﺮﺍﻍ ﺍﻭ ﺑﺮﻭﺩ ﻳﺎ ﺍﺣﻮﺍﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﺪ ،؟ ﭘﺎﻧﺰﺩﻩ ﺭﻭﺯﻳﻜﻤﺮﺗﺒﻪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﻣﺎﻫﺮﺥ ﺑﺮﺍﻱ ﺩﻳﺪﻥ ﺧﻮﻳﺸﺎﻧﺶ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﻣﻴﺂﻣـﺪ ،ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻳﺎ ﺑﺎ ﻳﻜﻨﻔﺮ ﺩﻋﻮﺍﻳﺶ ﻣﻴﺸﺪ ﻳﺎ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺳﺮ ﻧﻤﺎﺯ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺳـﺎﻋﺖ ﻃـﻮﻝ ﻣﻴـﺪﺍﺩ . ﺑﻌـﺪ ﻫـﻢ ﻛـﻪ ﺩﻭﺭ ﻫـﻢ ﻣـﻲﻧﺸﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﮔﻮﺷﻪ ﻭ ﻛﻨﺎﻳﻪ ﻣﻴﺰﺩ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺩﺭ ﺑﺎﺏ ﻧﻤﺎﺯ ، ﺭﻭﺯﻩ ، ﻃﻬﺎﺭﺕ ﻭ ﺷﻜﻴﺎﺕ . ﻣـﺜﻼﻣﻴﮕﻔﺖ : ›› ﺍﺯ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﻬﺎﻱ ﻗﺮﻱ ﻭ ﻓﺮﻱ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻧﺪ ﻧﺎﻥ ﮔﺮﺍﻥ ﺷﺪ . ﻫﺮ ﻛﺲ ﺭﻭﻱ ﻧﮕﻴـﺮﺩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺩﻧﻴـﺎ ﺑـﺎ ﻣﻮﻫـﺎﻱﺳﺮﺵ ﺩﺭ ﺩﻭﺯﺥ ﺁﻭﻳﺰﺍﻥ ﻣﻴﺸﻮﺩ . ﻫﺮ ﻛﻪ ﻏﻴﺒﺖ ﺑﻜﻨﺪ ﺳﺮﺵ ﻗﺪ ﻛﻮﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﮔـﺮﺩﻧﺶ ﻗـﺪ ﻣـﻮ . ﺩﺭ ﺟﻬـﻨﻢ
ﻣﺎﺭﻫـﺎﺋﻲﻫﺴﺖ ﻛﻪ ﺁﺩﻡ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﺍﮊﺩﻫﺎ ﻣﻴﺒﺮﺩ ... ‹‹ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﻣﻴﮕﻔﺖ .ﻣﺎﻫﺮﺥ ﺍﻳﻦ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﺭﺍ ﺣـﺲ ﻛـﺮﺩﻩ ﺑـﻮﺩ ﻭﻟـﻲﺑﺮﻭﻱ
ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻤﻴﺂﻭﺭﺩ .
ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﻃﺮﻑ ﻋﺼﺮ ﻣﺎﻫﺮﺥ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻣﺪﺗﻲ ﺑﺎ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺣﺮﻑ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺖ . ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﺭﻓﺘـﻪﺑﻮﺩ ﺩﺭ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺍﻃﺎﻕ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﻚ ﺑﻪ ﻗﻠﻴﺎﻥ ﻣﻴﺰﺩ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺣﺴﺎﺩﺗﻲ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﺯ ﻣـﺎﺩﺭﺵ ﻧﭙﺮﺳـﻴﺪ ﻛـﻪ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﭼﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺍﻭ ﻫﻢ ﭼﻴﺰﻱ ﻧﮕﻔﺖ .
ﺳﺮ ﺷﺐ ﻛﻪ ﭘﺪﺭﺵ ﺑﺎ ﻛﻼﻩ ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻏﻲ ﻛﻪ ﺩﻭﻍ ﺁﺏ ﮔﭻ ﺭﻭﻳﺶ ﺷﺘﻚ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻨﺎﺋﻲ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺭﺧـﺘﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ،ﻛﻴﺴﻪ ﺗﻮﺗﻮﻥ ﻭ ﭼﭙﻘﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺭﻓﺖ ﺑﺎﻻﻱ ﭘﺸﺖ ﺑﺎﻡ . ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﻢ ﻛﺎﺭﻫﺎﻳﺶ ﺭﺍ ﻛـﺮﺩﻩ ﻭ ﻧﻜـﺮﺩﻩ ﮔﺬﺍﺷـﺖ ، ﺑـﺎﻣﺎﺩﺭﺵ ﺳﻤﺎﻭﺭ ﺣﻠﺒﻲ ، ﺩﻳﺰﻱ ، ﺑﺎﺩﻳﻪ ﻣﺴـﻲ ، ﺗﺮﺷـﻲ ﻭ ﭘﻴـﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷـﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻓﺘﻨـﺪ ﺭﻭﻱ ﮔﻠـﻴﻢ ﺩﻭﺭ ﻫـﻢ ﻧﺸﺴـﺘﻨﺪ ،ﻣﺎﺩﺭﺵ ﭘﻴﺶ ﺩﺭ ﺁﻣﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﻋﺒﺎﺱ ﻧﻮﻛﺮ ﻫﻤﺎﻥ ﺧﺎﻧﻪ ﻛﻪ ﻣـﺎﻫﺮﺥ ﺩﺭ ﺁﻧﺠـﺎ ﺧـﺪﻣﺘﮕﺎﺭ ﺍﺳـﺖ ، ﺧﻴـﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺰﻧـﻲﺑﮕﻴﺮﺩ . ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﺑﻮﺩ ﻧﻨﻪ ﻋﺒﺎﺱ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺧﻮﺍﺳﺘﮕﺎﺭﻱ . ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻋﻘﺪ ﺑﻜﻨﻨﺪ، 25 ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺷﻴﺮ ﺑﻬﺎ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ، 03 ﺗﻮﻣﺎﻥ ﻣﻬﺮ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﺎ ﺁﻳﻨﻪ ، ﻻﻟﻪ ، ﻛﻼﻡ ﺍﷲ ، ﻳﻚ ﺟﻔﺖ ﺍﺭﺳﻲ ، ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ، ﻛﻴﺴﻪ ﺣﻨـﺎ ،ﭼﺎﺭﻗﺪ ، ﺗﺎﻓﺘﻪ، ﺗﻨﺒﺎﻥ ، ﭼﻴﺖ ﺯﺭﻱ ... ﭘﺪﺭ ﺍﻭ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺑﺎﺩ ﺑﺰﻥ ﺩﻭﺭ ﺷﻠﻪ ﺩﻭﺧﺘﻪ ﺧـﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑـﺎﺩﻣﻴﺰﺩ ، ﻭ ﻗﻨـﺪﮔﻮﺷﻪ ﺩﻫﺎﻧﺶ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﭼﺎﺋﻲ ﺩﻳﺸﻠﻤﻪ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ ، ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺟﻨﺒﺎﻧﻴﺪ ﻭ ﺳﺮ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﮔﻔـﺖ: ﺧﻴﻠـﻲ ﺧـﻮﺏ ، ﻣﺒـﺎﺭﻙﺑﺎﺷﺪ ﻋﻴﺒﻲ ﻧﺪﺍﺭﺩ . ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻜﻨﺪ ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﺑﺸﻮﺩ ﻳﺎ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻋﻘﻴﺪﻩ ﺑﻜﻨﺪ . ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﺍﺯ ﺯﻧـﺶ ﻣﻴﺘﺮﺳـﻴﺪ .
ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﻧﺶ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺩﺍﻧﺴﺖ ، ﺩﻳﮕﺮﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻠﻪ ﺑﺮﻳﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺷﺪﻩ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫـﺪﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﺑﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﺭﻓﺖ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﭘﻨﺞ ﺩﺭﻱ، ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﻪ ﻛـﻮﭼﻜﻲ ﻛـﻪ ﺩﺍﺷـﺖ ﻧﮕـﺎﻩ ﻛـﺮﺩ ،ﺑﻨﻈﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﭘﻴﺮ ﻭ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺁﻣﺪ ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑـﻮﺩ . ﭼـﻴﻦ ﻣﻴـﺎﻥ ﺍﺑﺮﻭﻫـﺎﻱﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺯ ﻛﺮﺩ . ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺯﻟﻔﻬﺎﻳﺶ ﻳﻚ ﻣﻮﻱ ﺳﻔﻴﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺍﻧﮕﺸﺖ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻛﻨﺪ . ﻣﺪﺗﻲ ﺟﻠـﻮ ﭼـﺮﺍﻍ ﺑـﺂﻥ ﺧﻴﺮﻩ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩ ﺟﺎﻳﺶ ﻛﻪ ﺳﻮﺧﺖ ﻫﻴﭻ ﺣﺲ ﻧﻜﺮﺩ.ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﺎﻥ ﮔﺬﺷﺖ ، ﻫﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﻬـﻢ ﺭﻳﺨﺘـﻪ ﺑﻮﺩﻧـﺪ ، ﻣﻴﺮﻓﺘﻨـﺪ ﺑـﺎﺯﺍﺭ ﻣﻴﺂﻣﺪﻧـﺪ ﺩﻭ ﺩﺳـﺖ ﺭﺧـﺖ ﺯﺭﻱﺧﺮﻳﺪﻧﺪ، ﺗﻨﮓ ، ﮔﻴﻼﺱ ، ﺳﻮﺯﻧﻲ، ﮔﻼﺏ ﭘﺎﺵ ، ﻣﺸﺮﺑﻪ ، ﺷﺒﻜﻼﻩ ، ﺟﻌﺒﻪ ﺑﺰﻙ ، ﻭﺳﻤﻪ ﺟﻮﺵ ، ﺳﻤﺎﻭﺭ ﺑﺮﻧﺠﻲ ، ﭘـﺮﺩﻩﻗﻠﻤﻜﺎﺭ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺧﻴﻠﻲ ﺣﺴﺮﺕ ﺩﺍﺷﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺧﺮﺩﻩ ﺭﻳﺰ ﻭ ﺗﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺪﺳﺘﺶ ﻣﻴﺂﻣـﺪ ﺑـﺮﺍﻱﺟﻬﺎﺯ ﻣﺎﻫﺮﺥ ﻛﻨﺎﺭ ﻣﻴﮕﺬﺍﺷﺖ . ﺣﺘﻲ ﺟﺎ ﻧﻤﺎﺯ ﺗﺮﻣﻪ ﺍﻱ ﻛﻪﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑـﻪ ﺍﻭ ﻧـﺪﺍﺩﻩﺑﻮﺩ، ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎﻫﺮﺥ ﮔﺬﺍﺷﺖ. ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻭ ﺍﻧﺪﻳﺸﻨﺎﻙ ﺯﻳﺮ ﭼﺸﻤﻲ ﻫﻤﻪ ﻛﺎﺭﻫﺎ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰﻫـﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﭙﺎﺋﻴﺪ، ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺴﺮ ﺩﺭﺩ ﺯﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﻣﺎﺩﺭﺵ ﻫﻢ ﭘﻲ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺳﺮﺯﻧﺶ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ :
» – ﭘﺲ ﺧﻮﺍﻫﺮﻱ ﺑﺮﺍﻱ ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻱ ﺧﻮﺑﺴﺖ ﻫﺎﻥ ؟ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺣﺴﻮﺩﻱ ﺍﺳـﺖ ، ﺣﺴـﻮﺩ ﺑـﻪ ﻣﻘﺼـﻮﺩ ﻧﻤﻴﺮﺳـﺪ ، ﺩﻳﮕـﺮﺯﺷﺘﻲ و ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ ﻛﻪ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﺎﺭ ﺧﺪﺍﺳﺖ ، ﺩﻳﺪﻱ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳـﺘﻢ ﺗـﻮ ﺭﺍ ﺑـﺪﻫﻢ ﺑـﻪ ﻛﻠـﺐ ﺣﺴـﻴﻦ ﺍﻣـﺎ ﺗـﻮ ﺭﺍﻧﭙﺴﻨﺪﻳﺪﻧﺪ . ﺣﺎﻻ ﺩﺭﻭﻏﻜﻲ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻧﺎﺧﻮﺷﻲ ﺯﺩﻩ ﺍﻱ ﺗﺎ ﺩﺳﺖ ﺑﺴـﻴﺎﻩ ﻭ ﺳـﻔﻴﺪ ﻧﺰﻧـﻲ؟ ﺍﺯ ﺻـﺒﺢ ﺗـﺎ ﺷـﺎﻡ ﺑـﺮﺍﻳﻢ ﺟﺎﻧﻤﺎﺯ ﺁﺏ ﻣﻴﻜﺸﺪ ! ﻣﻦ ﺑﻴﭽﺎﺭﻩ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﻟﺖ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺦ ﻭ ﺳﻮﺯﻥ ﺑﺰﻧﻢ ! «
›› - ﺧﻮﺏ ، ﺧﻮﺏ ، ﺳﺮ ﻋﻤﺮ ﺩﺍﻍ ﺑﺪﻝ ﻳﺦ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﺩ ! ﺑﺎ ﺁﻥ ﺩﺍﻣﺎﺩﻱ ﻛﻪ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻱ ! ﭼﻮﺏ ﺑﺴﺮ ﺳﮓ ﺑﺰﻧﻨﺪ ﻟﻨﮕـﻪ ﻋﺒـﺎﺱﺗﻮﻱ ﺍﻳﻦ ﺷﻬﺮ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﭼﻪ ﺳﺮ ﻛﻮﻓﺘﻲ ﺑﻤﻦ ﻣﻴﺰﻧﺪ ، ﺧﻮﺑﺴﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﻴﺪﺍﻧﻨﺪ ﻋﺒﺎﺱ ﭼﻪ ﻛﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ ﺣﺎﻻ ﻧﮕـﺬﺍﺭ ﺑﮕـﻮﻳﻢ ﻛـﻪﻣﺎﻫﺮﺥ ﺩﻭ ﻣﺎﻫﻪ ﺁﺑﺴﺘﻦ ﺍﺳﺖ ، ﻣﻦ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﺷﻜﻤﺶ ﺑﺎﻻ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻣـﺎ ﺑـﺮﻭﻱ ﺧـﻮﺩﻡ ﻧﻴـﺎﻭﺭﺩﻡ . ﻣـﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺧـﻮﺍﻫﺮ ﺧـﻮﺩ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ... ‹‹
ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺍﺯ ﺟﺎ ﺩﺭ ﻣﻴﺮﻓﺖ : ›› ﺍﻟﻬﻲ ﻻﻝ ﺑﺸﻮﻱ ، ﻣﺮﺩﻩ ﺷﻮﺭ ﺗﺮﻛﻴﺒﺖ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﺩ ، ﺩﺍﻏﺖ ﺑﺪﻟﻢ ﺑﻤﺎﻧﺪ . ﺩﺧﺘﺮﻩ ﺑﻲ ﺷﺮﻡ ، ﺑﺮﻭﮔﻢ ﺑﺸﻮ ، ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻲ ﻟﻚ ﺭﻭﻱ ﺩﺧﺘﺮﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﻱ ؟ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﻟﺴﻮﺯﻩ ﺍﺳﺖ . ﺗﻮ ﺑﻤﻴﺮﻱ ﻛﻪ ﺑـﺎ ﺍﻳـﻦ ﺭﻳﺨـﺖ ﻭ ﻫﻴﻜـﻞﻛﺴﻲ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﮕﻴﺮﺩ . ﺣﺎﻻ ﺗﻮﻱ ﻗﺮﺁﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻛﻪ ﺩﺭﻭﻏﮕﻮ ﻛﺬﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻫﺎﻥ ؟ ﺧﺪﺍ ﺭﺣﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻛﻪ ﺗـﻮ ﺧﻮﺷـﮕﻞﻧﻴﺴﺘﻲ ﻭ ﮔﺮ ﻧﻪ ﺩﻭ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻭﻋﻆ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﻴﺮﻭﻱ ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﺸﻮﺩ ﺑـﺎﻻﻱ ﺗـﻮ ﺣـﺮﻑ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ . ﺑـﺮﻭ ﺑﺮﻭ، ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻫﺎﻳﺖ ﺑﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻧﻤﻴﺎﺭﺯﺩ ، ﻣﺮﺩﻡ ﮔﻮﻝ ﺯﻧﻲ ﺑﻮﺩﻩ ! ‹‹
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻩ ﻣﺎ ﺑﻴﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺩ ﻭ ﺑﺪﻝ ﻣﻴﺸﺪ . ﻣﺎﻫﺮﺥ ﻫﻢ ﻣﺎﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺸﻤﻜﺸﻬﺎ ﻧﮕـﺎﻩ ﻣﻴﻜـﺮﺩ ﻭ ﻫـﻴﭻﻧﻤﻴﮕﻔﺖ ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ
ﺷﺐ ﻋﻘﺪ ﺭﺳﻴﺪ ، ﻫﻤﻪ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺯﻧﻜﻪ ﺷﻠﺨﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﺑﺮﻭﻫﺎﻱ ﻭﺳﻤﻪ ﻛﺸﻴﺪﻩ ، ﺳﺮﺧﺎﺏ ﻭ ﺳﻔﻴﺪ ﺁﺏﻣﺎﻟﻴﺪﻩ ﭼﺎﺩﺭﻫﺎﻱ ﻧﻘﺪﻩ ، ﭼﺘﺮ ﺯ، ﺗﻨﺒﺎﻥ ﭘﻨﺒﻪ ﺩﺍﺭ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻴﺎﻥ ﻧﻨﻪ ﺣﺴﻦ ﺩﻭ ﺑﺪﺳﺘﺶ ﺍﻓﺘـﺎﺩﻩ ﺑـﻮﺩ ،ﺧﻴﻠﻲ ﻟﻮﺱ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﺭﺍ ﻛﺞ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺩﻧﺒﻚ ﻣﻴﺰﺩ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﺭ ﭼﻨﺘـﻪ ﺍﺵ ﺑـﻮﺩ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧـﺪ : ›› ﺍﻱ ﻳـﺎﺭ ﻣﺒﺎﺭﻙ ﺑﺎﺩﺍ ، ﺍﻧﺸﺎ ﺍﷲ ﻣﺒﺎﺭﻛﺒﺎﺩﺍ ‹‹.
ﺍﻣﺪﻳﻢ ﺑﺎﺯ ﺍﻣﺪﻳﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻪ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺍﻣﺪﻳﻢ – ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺷﺎﻩ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﺑﺎﺩﻭﻣﻲ .
ﺍﻱ ﻳﺎﺭ ﻣﺒﺎﺭﻛﺒﺎﺩﺍ ، ﺍﻧﺸﺎ ﺍﷲ ﻣﺒﺎﺭﻛﺒﺎﺩﺍ !
ﺍﻣﺪﻳﻢ ، ﺑﺎﺯ ﺍﻣﺪﻳﻢ ﺍﺯ ﺧﻮﻧﻪ ﻋﺮﻭﺱ ﺍﻣﺪﻳﻢ – ﻫﻤﻪ ﻛﻮﺭ ﻭ ﻫﻤﻪ ﺷﻞ ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻤﻬﺎ ﻧﻢ ﻧﻤﻲ .
ﻳﺎﺭ ﻣﺒﺎﺭﻛﺒﺎﺩﺍ ، ﺍﻣﺪﻳﻢ ﺣﻮﺭ ﻭ ﭘﺮﻱ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻳﻢ ، ﺍﻧﺸﺎﺍﷲ ﻣﺒﺎﺭﻛﺒﺎﺩﺍ ... ‹‹
تمام مشكل دنیا این است كه :
احمق های متعصب كاملا از حرفشان مطمئن هستند ،
اما آدمهای عاقل همیشه شك دارند...
" برتراند راسل "
ارسالها: 489
#47
Posted: 15 Jul 2013 18:58
آبجی خانم
صادق هدایت
قسمت دوم
ﻫﻤﻴﻦ ﺭﺍ ﭘﻲ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩ ، ﻣﻴﺎﻣﺪﻧﺪ ﻣﻴﺮﻓﺘﻨﺪ ﺩﻡ ﺣﻮﺽ ﺳﻴﻨﻲ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻣﺎﻝ ﻣﻴﻜﺮﺩﻧـﺪ ، ﺑـﻮﻱ ﻗﺮﻣـﻪ ﺳـﺒﺰﻱ ﺩﺭﻫﻮﺍ ﭘﺮﺍﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻳﻜﻲ ﮔﺮﺑﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﭘﻴﺸﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ . ﻳﻜﻲ ﺗﺨﻢ ﻣﺮﻍ ﺑﺮﺍﻱ ﺷﺶ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺖ ، ﭼﻨﺪ ﺗـﺎﺑﭽﻪ ﻛﻮﭼﻚ ﺩﺳﺘﻬﺎﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻴﻨﺸﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻲ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺘﻨﺪ : ›› ﺣﻤﻮﻣﻚ ﻣﻮﺭﭼﻪ ﺩﺍﺭﻩ ، ﺑﺸﻴﻦﻭ ﭘﺎﺷﻮ ‹‹ ﺳﻤﺎﻭﺭﻫﺎﻱ ﻣﺴﻮﺍﺭ ﺭﺍ ﻛﻪ ﻛﺮﺍﻳـﻪ ﻛـﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧـﺪ ﺁﺗـﺶ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨـﺪ ، ﺍﺗﻔﺎﻗـﺎ ﺧﺒـﺮ ﺩﺍﺩﻧـﺪ ﻛـﻪ ﺧـﺎﻧﻢ ﻣـﺎﻫﺮﺥ ﺑـﺎﺩﺧﺘﺮﻫﺎﻳﺶ ﺳﺮ ﻋﻘﺪ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺁﻣﺪ. ﺩﻭ ﺗﺎ ﻣﻴﺰ ﺭﺍ ﻫـﻢ ﺭﻭﻳـﺶ ﺷـﻴﺮﻳﻨﻲ ﻭ ﻣﻴـﻮﻩ ﭼﻴﺪﻧـﺪ ﻭ ﭘـﺎﻱ ﻫـﺮ ﻛـﺪﺍﻡ ﺩﻭ ﺻـﻨﺪﻟﻲ گذاشتندﺑﺮﺍﻱ ﺳﺮ ﺷﺐ ﺧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎﺯﻱ ﻻﺯﻡ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻴﺎﻫﻮ ﺣﺮﻓﻲ ﺍﺯ ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺒﻮﺩ ، ﺍﺯ ﺩﻭ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺴﺖ ﻛﺠﺎﺳﺖ ، ﻻﺑﺪ ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﭘﺎﻱ ﻭﻋﻆ !
ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﻻﻟﻪ ﻫﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ ﻋﻘﺪ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻫﻤﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﮕﺮ ﻧﻨﻪ ﺣﺴﻦ ، ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣـﺎﺩ ﺭﺍ ﺩﺳـﺖ ﺑﺪﺳـﺖﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﭘﻨﺞ ﺩﺭﻱ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺩﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ، ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻭﺍﺭﺩ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺪ. ﻳﻜﺴﺮﺭﻓﺖ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﻐﻞ ﭘﻨﺞ ﺩﺭﻱ ﺗﺎ ﭼﺎﺩﺭﺵ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﺑﻜﻨﺪ ﻭﺍﺭﺩ ﻛﻪ ﺷﺪ ﺩﻳﺪ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﻃﺎﻕ ﭘـﻨﺞ ﺩﺭﻱ ﺭﺍ ﺟﻠـﻮ ﻛﺸـﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧـﺪ ﺍﺯﻛﻨﺠﻜﺎﻭﻱ ﻛﻪ ﺩﺍﺷﺖ ﮔﻮﺷﻪ ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﭘﺲ ﺯﺩ ﺍﺯ ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺩﻳﺪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻣﺎﻫﺮﺥ ﺑﺰﻙ ﻛﺮﺩﻩ، ﻭﺳـﻤﻪ ﻛﺸـﻴﺪﻩ ، ﺟﻠـﻮﺭﻭﺷﻨﺎﺋﻲ ﭼﺮﺍﻍ ﺧﻮﺷﮕﻠﺘﺮ ﺍﺯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻛﻪ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﻴﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺰ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﺑﻮﺩﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ . ﺩﺍﻣﺎﺩ ﺩﺳﺖ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﻛﻤﺮ ﻣﺎﻫﺮﺥ ﭼﻴﺰﻱ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ ﻣﺜﻞ ﭼﻴﺰﻳﻜﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻭ ﺷـﺪﻩ ﺑﺎﺷـﻨﺪﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﺭﺍ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﺯﺍﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺑﻮﺳﻴﺪﻧﺪ.
ﺍﺯ ﺗﻪ ﺣﻴﺎﻁ ﺻﺪﺍﻱ ﺩﻧﺒﻚ ﻧﻨﻪ ﺣﺴﻦ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻛﻪ ﻣﻴﺨﻮﺍﻧﺪ : ›› ﺍﻱ ﻳﺎﺭ ﻣﺒﺎﺭﻛﺒـﺎﺩﺍ ... ‹‹ ﻳـﻚ ﺍﺣﺴـﺎﺱ ﻣﺨﻠـﻮﻁ ﺍﺯ ﺗﻨﻔـﺮ ﻭ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﺑﻪ ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ.
ﭘﺮﺩﻩ ﺭﺍ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ، ﺭﻓﺖ ﺭﻭﻱ ﺭﺧﺘﺨﻮﺍﺏ ﺑﺴﺘﻪ ﻛﻪ ﻛﻨﺎﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺳﻴﺎﻩ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﺑﺎﺯ ﺑﻜﻨﺪ ﻭ ﺩﺳﺘﻬﺎﺭﺍ ﺯﻳﺮ ﭼﺎﻧﻪ ﺯﺩﻩ ﺑﺰﻣﻴﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﺑﻪ ﮔﻞ ﻭ ﺑﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻗﺎﻟﻲ ﺧﻴـﺮﻩ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮﺩ. ﺁﻧﻬـﺎ ﺭﺍ ﻣﻴﺸـﻤﺮﺩ ﻭﺑﻨﻈﺮﺵ ﭼﻴﺰ ﺗﺎﺯﻩ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﺑﻪ ﺭﻧﮓ ﺁﻣﻴﺰﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﻗﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ . ﻫﺮ ﻛﺲ ﻣﻴﺂﻣﺪ ، ﻣﻴﺮﻓﺖ ﺍﻭ ﻧﻤﻴﺪﻳﺪ ﻳﺎ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﻤﻴﻜﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻛﻴﺴﺖ . ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺁﻣﺪ ﺩﻡ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺑﻪ ﺍﻭ ﮔﻔﺖ : » ﭼﺮﺍ ﺷﺎﻡ ﻧﻤﻴﺨﻮﺭﻱ ؟، ﭼﺮﺍ ﮔﻮﺷﺖ ﺗﻠﺨﻲ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻫـﺎﻥ ، ﭼـﺮﺍ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﻱ ؟ ﭼﺎﺩﺭ ﺳﻴﺎﻫﺖ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﻛﻦ ، ﭼﺮﺍ ﺑﺪﺷـﮕﻮﻧﻲ ﻣﻴﻜﻨـﻲ ؟ ﺑﻴـﺎ ﺭﻭﻱ ﺧـﻮﺍﻫﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﺒـﻮﺱ ، ﺑﻴـﺎ ﺍﺯ ﭘﺸـﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﺑﻜﻦ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ ﺩﺍﻣﺎﺩ ﻣﺜﻞ ﻗﺮﺹ ﻣﺎﻩ ﻣﮕﺮ ﺗﻮ ﺣﺴﺮﺕ ﻧﺪﺍﺭﻱ؟ ﺑﻴﺎ ﺁﺧﺮ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﮕـﻮ ﺁﺧـﺮ ﻫﻤـه ﻣﻲ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺵ ﻛﺠﺎﺳﺖ ؟ ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﺪﻫﻢ .«
ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﺳﺮﺵ ﺭﺍ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ﮔﻔﺖ : - ﻣﻦ ﺷﺎﻡ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﺍﻡ
ﻧﺼﻒ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ، ﻫﻤﻪ ﺑﻴﺎﺩ ﺷﺐ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﻫﺎﻱ ﺧﻮﺵ ﻣﻴﺪﻳﺪﻧﺪ . ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﻣﺜـﻞ ﺍﻳﻨﻜـﻪﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺩﺳﺖﻭ ﭘﺎ ﻣﻴﺰﺩ ﺻﺪﺍﻱ ﺷﻠﭗ ﺷﻠﭗ ﻫﻤﻪ ﺍﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﻴﻤﻪ ﺍﺯ ﺧـﻮﺍﺏ ﺑﻴـﺪﺍﺭ ﻛـﺮﺩ . ﺍﻭﻝ ﺑﺨﻴﺎﻟﺸـﺎﻥﮔﺮﺑﻪ ﻳﺎ ﺑﭽﻪ ﺩﺭ ﺣﻮﺽ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺳﺮ ﻭ ﭘﺎ ﺑﺮﻫﻨﻪ ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍ ﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩﻧﺪ ، ﻫﺮ ﺟﺎ ﺭﺍ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﭼﻴﺰ ﻓﻮﻕ ﺍﻟﻌﺎﺩﻩ ﺍﻱ ﺭﺥ ﻧﺪﺍﺩﻩﺑﻮﺩ ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ ﺑﺮﻭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺍﺑﻨﺪ ﻧﻨﻪ ﺣﺴﻦ ﺩﻳﺪ ﻛﻔﺶ ﺩﻡ ﭘﺎﺋﻲ ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺩﺭﻳﭽﻪ ﺁﺏ ﺍﻧﺒﺎﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ. ﭼﺮﺍﻍ ﺭﺍﺟﻠﻮ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﺩﻳﺪﻧﺪ ﻧﻌﺶ ﺁﺑﺠﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﻭﻱ ﺁﺏ ، ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﺍﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎﺭ ﺑﺪﻭﺭ ﮔﺮﺩﻧﺶ ﭘﻴﭽﻴـﺪﻩ ﺷـﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺭﺧﺖ ﺯﻧﮕﺎﺭﻱ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻩ ﻭ ﻧﻮﺭﺍﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳـﻦ ﺑـﻮﺩ ﻛـﻪ ﺍﻭﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻴﻚ ﺟﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﻧﻪ ﺯﺷﺘﻲ ﻭ ﻧﻪ ﺧﻮﺷﮕﻠﻲ ، ﻧﻪ ﻋﺮﻭﺳﻲ ﻭ ﻧﻪ ﻋﺰﺍ ، ﻧﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﻭ ﻧﻪ ﮔﺮﻳﻪ ، ﻧﻪ ﺷـﺎﺩﻱ ﻭ ﻧـﻪ ﺍﻧـﺪﻭﻩ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﺍﻭ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ .
پایان
تمام مشكل دنیا این است كه :
احمق های متعصب كاملا از حرفشان مطمئن هستند ،
اما آدمهای عاقل همیشه شك دارند...
" برتراند راسل "
ارسالها: 489
#48
Posted: 15 Jul 2013 19:04
آتش پرست
صادق هدایت
ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﭘﺎﺭﻳﺲ ﻃﺒﻘﻪ ﺳﻮﻡ ، ﺟﻠﻮ ﭘﻨﺠﺮﻩ ، ﻓﻼﻧﺪﻥ 1ﻛﻪ ﺑﺘﺎﺯﮔﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺟﻠﻮ ﻣﻴﺰﻛﻮﭼﻜﻲ ﻛﻪ ﺭﻭﻳﺶ ﻳﻚ ﺑﻄﺮﻱ ﺷﺮﺍﺏ ﻭ ﺩﻭ ﮔﻴﻼﺱ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﺧـﻮﺩﺵ ﻧﺸﺴـﺘﻪﺑﻮﺩ. ﺩﺭ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺳﺎﺯ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ، ﻫﻮﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻭ ﺗﻴﺮﻩ ﺑﻮﺩ، ﺑـﺎﺭﺍﻥ ﻧـﻢ ﻧـﻢ ﻣﻴﺂﻣـﺪ . ﻓﻼﻧـﺪﻥ ﺳـﺮ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣـﺎ ﺑـﻴﻦ ﺩﻭ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩ ، ﮔﻴﻼﺱ ﺷﺮﺍﺏ ﺭﺍ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖﻭ ﺗﺎ ﺗﻪ ﺳﺮ ﻛﺸﻴﺪ ﻭ ﺭﻭ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺭﻓﻘﻴﺶ :
ﻫﻴﭻ ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ؟ ﻳﻚ ﻭﻗﺖ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﻫﺎ ، ﻛﻮﺭﻩ ﻫﺎ ، ﺑﻴﺎﺑﺎﻥ ﻫﺎ ﮔﻤﺸﺪﻩ ﮔﻤـﺎﻥ ﻣﻴﻜـﺮﺩﻡ . ﺑـﺎﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ : ﺁﻳﺎ ﻣﻤﻜﻦ ﺍﺳﺖ . ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﻪ ﻭﻃﻨﻢ ﺑﺮ ﮔـﺮﺩﻡ ؟ ﻣﻤﻜـﻦ ﺍﺳـﺖ ﻫﻤـﻴﻦ ﺳـﺎﺯ ﺭﺍ ﺑﺸـﻨﻮﻡ ؟، ﺁﺭﺯﻭ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻳﻚ ﺭﻭﺯﻱ ﺑﺮ ﮔﺮﺩﻡ. ﺁﺭﺯﻭﻱ ﻳﻚ ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺎﻋﺘﻲ ﺭﺍ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺩﺭ ﺍﻃﺎﻕ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭﺩ ﺩﻝ ﺑﻜﻨﻢ . ﺍﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻢ ﻳـﻚ ﭼﻴـﺰ ﺗـﺎﺯﻩ ﺑﺮﺍﻳـﺖﺑﮕﻮﻳﻢ، ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﺨﻮﺍﻫﻲ ﻛﺮﺩ : ﺣﺎﻻ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ ، ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﺑﺎﺯ ﺩﻟـﻢ ﻫـﻮﺍﻱ ﺍﻳـﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣـﻲ ﻛﻨـﺪ ﻣﺜـﻞ ﺍﻳﻨﺴﺖ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻢ!
ﺩﻭﺳﺘﺶ ﻛﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺍﻭ ﺳﺮﺥ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺑﻲ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻑ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑﺸﻮﺧﻲ ﺯﺩ ﺭﻭﻱﻣﻴﺰ ﻭ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺧﻨﺪﻳﺪ : ﺍﻭﮊﻥ ، ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻜﻦ ، ﻣﻦ ﻣﻴﺪﺍﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ ﻧﻘﺎﺷﻲ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﺷـﺎﻋﺮ ﻫـﻢ ﻫﺴـﺘﻲ ، ﺧـﻮﺏ ﺍﺯﺩﻳﺪﻥ ﻣﺎ ﺑﻴﺰﺍﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻱ ؟ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻟﺒﺴﺘﮕﻲ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻲ . ﻣﻦ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺍﻡ ﻛﻪ ﺯﻧﻬـﺎﻱ ﻣﺸـﺮﻕ ﺯﻣـﻴﻦ ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟
ﻧﻪ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﺷﻮﺧﻲ ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ.
ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺍﺩﺭﺕ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺣﺮﻑ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺷﺪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ ﻋﻜﺲ ﺗﺎﺯﻩ ﺍﻱ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻱ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪﺗﻤﺎﺷﺎ ﻛﺮﺩﻳﻢ . ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﺍﺵ ﻋﻜﺲ ﺧﺮﺍﺑﻪ ﺑﻮﺩ ... ﺁﻫﺎﻥ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﺁﺗﺶ ﺍﺳـﺖ ﻣﮕـﺮﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺁﺗﺶ ﻣﻴﭙﺮﺳﺘﻨﺪ ؟ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﻤﻠﻜﺘﻲ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﻮﺩﻱ ﻓﻘﻂ ﻣﻴـﺪﺍﻧﻢ ﻛـﻪ ﻗﺎﻟﻴﻬـﺎﻱ ﺧـﻮﺏ ﺩﺍﺭﺩ ! ﭼﻴـﺰ ﺩﻳگري ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺮﺍﻳﻤﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﺑﻜﻦ . ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﺁﻧﺠﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﺎ ﭘﺎﺭﻳﺴﻴﻬﺎ ﺗﺎﺯﮔﻲ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻓﻼﻧﺪﻥ ﻛﻤﻲ ﺳﻜﻮﺕ ﻛﺮﺩ ﺑﻌﺪ ﮔﻔﺖ :ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﻴﺎﺩﻡ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻲ ، ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻏﺮﻳﺒـﻲ ﺭﻭﻱ ﺩﺍﺩ . ﺗـﺎﻛﻨﻮﻥ ﺑـﻪ ﻫـﻴﭽﻜﺲ ﺣﺘـﻲ ﺑـﻪﺭﻓﻴﻘﻢ ﻛﺴﺖ ﻫﻢ ﻛﻪ ﺑﺎﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻧﮕﻔﺘﻢ، ﺗﺮﺳﻴﺪﻡ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪﺩ . ﻣﻴﺪﺍﻧﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﻭﻟـﻲ ﻣـﻦ ﺩﺭﻣﺪﺕ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﺧﻮﺩﻡ ﺗﻨﻬﺎ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﺪﻭﻥ ﺭﻳﺎ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺭﺍﺳﺘﻲ ﻭ ﺩﺭﺳﺘﻲ ﭘﺮﺳـﺘﻴﺪﻡ ﺁﻧﻬـﻢ ﺩﺭ ﺍﻳـﺮﺍﻥ ﻧﺰﺩﻳـﻚﻫﻤﺎﻥ ﭘﺮﺳﺘﺸﮕﺎﻩ ﺁﺗﺶ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻋﻜﺴﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺍﻱ . ﻭﻗﺘﻴﻜﻪ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺩﺭ ﭘﺮﺳﭙﻮﻟﻴﺲ ﻛـﺎﻭﺵ ﻣـﻲﻛﺮﺩﻡ ﻳﻚ ﺷﺐ ﺭﻓﻴﻘﻢ ﻛﺴﺖ ﻧﺎ ﺧﻮﺵ ﺑﻮﺩ، ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻧﻘﺶ ﺭﺳﺘﻢ، ﺁﻧﺠﺎ ﻗﺒﺮﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻳـﺮﺍﻥ ﺭﺍﺩﺭ ﻛﻮﻩ ﻛﻨﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻨﻈﺮﻡ ﻋﻜﺴﺶ ﺭﺍ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﺎﺷﻲ ؟ ﻳﻚ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺳﺖ ﺻﻠﻴﺐ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺭ ﻛـﻮﻩ ﻛﻨـﺪﻩ ﺷـﺪﻩ ، ﺑـﺎﻻﻱ ﺁﻥﻋﻜﺲ ﺷﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﺁﺗﺸﻜﺪﻩ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺩﺳﺖ ﺭﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﺑﺴﻮﻱ ﺁﺗﺶ ﺑﻠﻨـﺪ ﻛـﺮﺩﻩ . ﺑـﺎﻻ ﺁﺗﺸـﻜﺪﻩ ﺁﻫـﻮﺭﺍ ﻣـﺰﺩﺍ( ﻓﻼﻧﺪﻥ ﻭ ﻛﺴﺖ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﺍﻳﺮﺍﻧﺸﻨﺎﺱ ﻧﺎﻣﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻛﻪ ﺩﺭ ﻧﻮﺩ ﺳﺎﻝ ﭘﻴﺶ تحﻘﻴﻘﺎﺕ ﻣﻬﻤﻲ ﺭﺍﺟﻊ ﺑﻪ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻛﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺯ ﻳﺎﺩﺩﺍﺷﺘﻬﺎﻱ ﻓﻼﻧﺪﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ.)ﺧﺪﺍﻱ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻴﺒﺎﺷﺪ . ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺩﺭ ﺳﻨﮓ ﺗﺮﺍﺷﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻗﺒـﺮ ﭘﺎﺩﺷـﺎﻩ ﻣﻴـﺎﻥ ﺩﺧﻤـﻪ ﺳـﻨﮕﻲ ﻗـﺮﺍﺭﮔﺮﻓﺘﻪ . ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﻤﻪ ﻫﺎ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮﺩ ، ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﺁﻧﻬـﺎ ﺁﺗﺸـﻜﺪﻩ ﺑـﺰﺭﮒ ﺍﺳـﺖ ﻛـﻪ ﻛﻌﺒـﻪ ﺯﺭﺗﺸـﺖ مينامندﺑﺎﺭﻱ ﺧﻮﺏ ﻳﺎﺩﻡ ﺍﺳﺖ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻏﺮﻭﺏ ﺑﻮﺩ ﻣﻦ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﮔﻴﺮﻱ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﺳﺘﺸـﮕﺎﻩ ﺑـﻮﺩﻡ ، ﺍﺯ ﺧﺴـﺘﮕﻲ ﻭ ﮔﺮﻣـﺎﻱﺁﻓﺘﺎﺏ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ، ﺑﻨﻈﺮﻡ ﺁﻣﺪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺭﺍﻱ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺍﻳﺮﺍﻧﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﺑﺴﻮﻱ ﻣﻦﻣﻴﺂﻣﺪﻧﺪ . ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻛﻪ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ ﺩﻳﺪﻡ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺮﻣـﺮﺩﺳـﺎﻟﺨﻮﺭﺩﻩ ﻫﺴـﺘﻨﺪ، ﺍﻣـﺎ ﺩﻭ ﻧﻔـﺮ ﭘﻴﺮﻣـﺮﺩ ﺗﻨﻮﻣﻨـﺪ ، ﺳـﺮﺯﻧﺪﻩ ﺑـﺎﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﻳﻚ ﺳﻴﻤﺎﻱ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ . ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭘﺮﺳﺸﻬﺎﺋﻲ ﻛﺮﺩﻡ. ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﺗﺎﺟﺮ ﻳﺰﺩﻱ ﻫﺴـﺘﻨﺪ ﺍﺯﺷﻤﺎﻝ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﻣﻴﺂﻳﻨﺪ. ﺩﻳﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺬﻫﺐ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺍﻫﺎﻟﻲ ﻳﺰﺩ ﺯﺭﺩﺷﺘﻲ ﺍﺳﺖ ﻳﻌﻨﻲ ﻣﺜـﻞ ﭘﺎﺩﺷـﺎﻫﺎﻥ ﻗـﺪﻳﻢ ﺍﻳـﺮﺍﻥ ﺁﺗـﺶﭘﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺭﺍﻩ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻛﺞ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺗـﺎ ﺍﺯ ﺁﺗﺸـﻜﺪﻩ ﺑﺎﺳـﺘﺎﻧﻲ ﺯﻳـﺎﺭﺕ ﻛـﺮﺩﻩﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﻨﻮﺯ ﺣﺮﻑ ﺁﻧﻬﺎ ﺗﻤﺎﻡ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﮔﺮﺩ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺧﺮﺩﻩ ﭼﻮﺏ ﻭ ﭼﻠﻴﻜﻪ ﻭ ﺑﺮﮒ ﺧﺸﻚ ، ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍﺭﻭﻳﻬﻢ ﻛﭙﻪ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺗﺸﻜﻴﻞ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﻛﻮﭼﻜﻲ ﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ ﻣﺎﺕ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ . ﭼﻮﺑﻬﺎﻱ ﺧﺸﻚ ﺭﺍ ﺁﺗﺶﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺩﻋﺎﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﻛﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﻳﻚ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﺨﺼﻮﺻﻲ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻨـﻮﺯ ﻧﺸـﻨﻴﺪﻩ ﺑـﻮﺩﻡ. ﮔﻮﻳـﺎﻫﻤﺎﻥ ﺯﺑﺎﻥ ﺯﺭﺩﺷﺖ ﻭ ﺍﻭﺳﺘﺎ ﺑﻮﺩ ، ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻤﺎﻥ ﺯﺑﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺑﺨﻂ ﻣﻴﺨﻲ ﺭﻭﻱ ﺳﻨﮕﻬﺎ ﻛﻨﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ !
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﻦ ﻛﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﮔﺒﺮ ﺟﻠﻮﻱ ﺁﺗﺶ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺩﻋﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻣﻦ ﺳﺮﻡ ﺭﺍ ﺑﻠﻨـﺪ ﻛـﺮﺩﻡ ، ﺩﻳـﺪﻡ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺘـﻪ ﺳـﻨﮓ ﺑـﺎﻻﻱﺩﺧﻤﻪ ﺭﻭﺑﺮﻭﻳﻢ ﻣﺠﻠﺴﻲ ﻛﻪ ﺩﺭ ﺳﻨﮓ ﻛﻨﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﺭﺳﺖ ﺷـﺒﻴﻪ ﻭ ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﻣﺠﻠـﺲ ﺯﻧـﺪﻩ ﺍﻱ ﺑـﻮﺩ ﻛـﻪ ﻣـﻦ ﺟﻠـﻮ ﺁﻥﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﺪﻳﺪﻡ ﻣﻦ ﺑﺠﺎﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻡ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﻛـﻪ ﺍ ﻳـﻦ ﺁﺩﻣﻬـﺎ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺳـﻨﮓﺑﺎﻻﻱ ﻗﺒﺮ ﺩﺍﺭﻳﻮﺵ ﺯﻧﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻳﻦ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺭﻭﺑﺮﻭﻱ ﻣﻦ ﻣﻈﻬﺮ ﺧـﺪﺍﻱ ﺧﻮﺩﺷـﺎﻥ ﺭﺍﻣﻴﭙﺮﺳﻴﺪﻧﺪ! ﻣﻦ ﺩﺭ ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻃﻮﻝ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﻛﻮﺷﺸﻲ ﻛﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﺎﺑﻮﺩ ﻛﺮﺩﻥ ﻭﺑﺮﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻦ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺶ ﺑﻪ ﺧﺮﺝ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﭘﻴﺮﻭﺍﻧﻲ ﺍﻳﻦ ﻛﻴﺶ ﺑﺎﺳﺘﺎﻧﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﻛﻪ ﭘﻨﻬﺎﻧﻲ ﻭﻟﻲ ﺩﺭ ﻫﻮﺍﻱ ﺁﺯﺍﺩ ﺟﻠﻮ ﺁﺗﺶ ﺑﻪ ﺧﺎﻙ ﻣﻲ ﺍﻓﺘﻨﺪ!
ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﮔﺒﺮ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ، ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﻛﺎﻧﻮﻥ ﻛﻮﭼﻚ ﺁﺗﺶ ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻴﺴﻮﺧﺖ ، ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﻄـﻮﺭ ﺷـﺪ ﻣـﻦﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﻳﺮﻓﺸﺎﺭ ﻳﻚ ﺗﻜﺎﻥ ﻭ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﻣﺬﻫﺒﻲ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ. ﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺳﻨﮕﻴﻨﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﺋﻲ ﺩﺍﺷـﺖ ، ﻣـﺎﻩﺑﺸﻜﻞ ﮔﻮﻱ ﮔﻮﮔﺮﺩ ﺁﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯﻛﻨﺎﺭ ﻛﻮﻩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑـﺎ ﺭﻭﺷـﻨﺎﺋﻲ ﺭﻧـﮓ ﭘﺮﻳـﺪﻩ ﺍﻱ ﺑﺪﻧـﻪ ﺁﺗﺸـﻜﺪﻩ ﺑـﺰﺭﮒ ﺭﺍﺭﻭﺷﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻭ ﺳﻪ ﻫﺰﺍﺭ ﺳﺎﻝ ﺑﻪ ﻗﻬﻘﺮﺍ ﺭﻓﺘﻪ. ﻣﻠﻴﺖ، ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻭ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻛﺮﺩﻩﺑﻮﺩﻡ ، ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﭘﻬﻠﻮﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﭘﻴﺮﻣﺮﺩﻣﺮﻣﻮﺯ ﺟﻠﻮ ﺁﻥ ﺑﺨـﺎﻙ ﺍﻓﺘـﺎﺩﻩ ﻭ ﺁﻧـﺮﺍ ﭘﺮﺳـﺘﺶ ﻭﺳﺘﺎﻳﺶ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ، ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺑﺂﻫﺴﺘﮕﻲ ﺩﻭﺩ ﺁﺑﻲ ﺭﻧﮕﻲ ﺑﻪ ﺷﻜﻞ ﺳﺘﻮﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻮﺍ ﻣـﻮﺝ ﻣﻴـﺰﺩ ، ﺳـﺎﻳﻪﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺷﻜﺴﺘﻪ ، ﻛﺮﺍﻧﻪ ﻣﺤﻮ ﺁﺳﻤﺎﻥ ، ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫـﺎﺋﻲ ﻛـﻪ ﺑـﺎﻻﻱ ﺳـﺮﻡ ﻣﻴﺪﺭﺧﺸـﻴﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﻬـﻢ ﭼﺸـﻤﻚ ﻣﻴﺰﺩﻧـﺪ ﺟﻠـﻮﺧﺎﻣﻮﺷﻲ ﺑﺎ ﺷﻜﻮﻩ ﺟﻠﮕﻪ ، ﻣﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﻭﻳﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﻱ ﺍﺳﺮﺍﺭ ﺁﻣﻴﺰ ﻭ ﺁﺗﺸﻜﺪﻩ ﻫﺎﻱ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﺑـﻮﺩ ﻛـﻪ ﻣﺤـﻴﻂ ، ﺭﻭﺍﻥﻫﻤﻪ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﻧﻴﺮﻭﻱ ﻓﻜﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻛﻪ ﺑﺎﻻﻱ ﺍﻳﻦ ﺩﺧﻤﻪ ﻫﺎ ﻭ ﺳﻨﮕﻬﺎﻱ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﭘﺮﻭﺍﺯ ﻣﻴﻜﺮﺩ ، ﻣﺮﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻛـﺮﺩ ، ﻳـﺎ ﺑﻤـﻦﺍﻟﻬﺎﻡ ﺷﺪ ، ﭼﻮﻥ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﺒﻮﺩ ، ﻣﻨﻜﻪ ﺑﻬﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ﺑﻲ ﺍﺧﺘﻴﺎﺭ ﺟﻠﻮ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻱ ﻛﻪ ﺩﻭﺩ ﺁﺑـﻲ ﻓـﺎﻡﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺁﻥ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﺸﺪ ﺯﺍﻧﻮ ﺑﺰﻣﻴﻦ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺁﻧﺮﺍ ﭘﺮﺳﺘﻴﺪﻡ ! ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻭﻟـﻲ ﺍﺣﺘﻴـﺎﺝ ﺑـﻪ ﺯﻣﺰﻣـﻪ ﻛـﺮﺩﻥ ﻫـﻢﻧﺪﺍﺷﺘﻢ ، ﺷﺎﻳﺪ ﻳﻚ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻧﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺨﻮﺩﻡ ﺁﻣﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﻣﻈﻬـﺮ ﺁﻫـﻮﺭﺍﻣﺰﺩﺍ ﺭﺍ ﭘﺮﺳـﺘﻴﺪﻡ – ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭﻳﻜـﻪ ﺷـﺎﻳﺪﭘﺎﺩﺷﺎﻫﺎﻥ ﻗﺪﻳﻢ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺁﺗﺶ ﺭﺍ ﻣﻴﭙﺮﺳﺘﻴﺪﻧﺪ ، ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﻗﻴﻘﻪ ﻣﻦ ﺁﺗش ﭙﺮﺳﺖ ﺑﻮﺩﻡ. ﺣﺎﻻ ﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻴﺨـﻮﺍﻫﻲ ﺩﺭﺑـﺎﺭﻩﻣﻦ ﻓﻜﺮ ﺑﻜﻦ . ﺷﺎﻳﺪ ﻫﻢ ﺳﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺎﺗﻮﺍﻧﻲ ﺁﺩﻣﻴﺰﺍﺩ ﺍﺳﺖ ! ...
پایان
تمام مشكل دنیا این است كه :
احمق های متعصب كاملا از حرفشان مطمئن هستند ،
اما آدمهای عاقل همیشه شك دارند...
" برتراند راسل "
ارسالها: 489
#49
Posted: 15 Jul 2013 19:08
دن ژوان کرج
صادق هدایت
قسمت اول
ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ، ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﻳـﻚ ﻗﺎﻟـﺐ ﻣﻴﺸـﻮﻧﺪ، ﺑـﻪ ﻗـﻮﻝ ﻋـﻮﺍﻡ ﺟـﻮﺭ ﻭ ﺍﺧـﺖﻣﻲﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛﺎﻓﻲ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﻜﻨﻨـﺪ ﺩﺭ ﺻـﻮﺭﺗﻴﻜﻪ ﺑـﺮ ﻋﻜـﺲ ﺑﻌﻀـﻲﺩﻳﮕﺮ ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩﻳﻜﻪ ﻣﻜﺮﺭ ﺑﻬﻢ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺣﻞ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺳﺮ ﺭﺍﻩ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻭﺍﻗـﻊ ﻣـﻲ ﮔﺮﺩﻧـﺪ، ﻫﻤﻴﺸـﻪ ﺍﺯ ﻫـﻢﮔﺮﻳﺰﺍﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻣﻴﺎﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺣﺲ ﻫﻤﺪﺭﺩﻱ ﻭ ﺟﻮﺷﺶ ﭘﻴﺪﺍ ﻧﻤﻴﺸﻮﺩ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﻛﻮﭼﻪ ﻫﻢ ﺑﻬﻢ ﺑﺮ ﺑﺨﻮﺭﻧﺪ ، ﻳﻜﺪﻳﮕﺮﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻧﺪ. ﺩﻭﺳﺘﻲ ﺑﻲ ﺟﻬﺖ ، ﺩﺷﻤﻨﻲ ﺑﻲ ﺟﻬﺖ! ﺣﺎﻻ ﺍﻳﻦ ﺧﺎﺻﻴﺖ ﺭﺍ ﻣﻴﺨﻮﺍﻫﻨﺪ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ ﺳﻤﭙﺎﺗﻲ ﻳـﺎ ﺁﻧﺘـﻲﭘﺎﺗﻲ ﺑﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻣﻐﻨﺎﻃﻴﺲ ﻭ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻳﺎ ﻧﻪ . ﺁﻧﻬﺎﺋﻴﻜﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑـﻪ ﺣﻠـﻮﻝ ﺍﺭﻭﺍﺡ ﻫﺴـﺘﻨﺪ ﺩﻭﺭﺗـﺮﺭﻓﺘﻪ ﻣﻴﮕﻮﻳﻨﺪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﻭﻱ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﻳـﺎ ﺩﺷـﻤﻦ ﺑـﻮﺩﻩ ﺍﻧـﺪ ﻭ ﺑـﺎﻳﻦ ﺟﻬـﺖﻧﺴﺒﺖ ﺑﻬﻢ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﻫﻢ ﻣﺘﻨﻔﺮﻧﺪ ﻭﻟﻲ ﻫﻴﭽﻜﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻓﺮﺿﻴﺎﺕ ﻧﻤﻴﺘﻮﺍﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﻲ ﻣﻌﻤﺎﻱ ﺑﺎﻻ ﺭﺍ ﺣﻞ ﺑﻜﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﻛﺸﺶ ﻭ ﺟﻮﺷﺶ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺧﺼﺎﻳﻞ ﺭﻭﺣﻲ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﻪ ﺭﺑﻄﻲ ﺑﺎ ﻣﺤﺎﺳﻦ ﺟﺴﻤﺎﻧﻲ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺑﺎﺭﻱ، ﻳﻜﻲ ﺍﺯﻳﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﻫﺎ ﻱ ﻋﺠﻴﺐ، ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﺑﺮﺍﻳﻢ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﺍﻓﺘﺎﺩ . ﺷﺐ ﻋﻴﺪ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﺑﻮﺩ ، ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮﺩﻡﺑﺮﺍﻱ ﺍﺣﺘﺮﺍﺯ ﺍﺯ ﺷﺮ ﺩﻳﺪ ﻭ ﺑﺎﺯﺩﻳﺪﻫﺎﻱ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﻛﻨﻨﺪﻩ ، ﺳﻪ ﺭﻭﺯﻩ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺭﺍ ﺑﺮﻭﻡ ﺟﺎﻱ ﺩﻧﺠـﻲ ﭘﻴـﺪﺍ ﺑﻜـﻨﻢ ﻭﺑﺮﺍﻱ ﺧﻮﺩﻡ ﻟﻢ ﺑﺪﻫﻢ. ﻫﺮﭼﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﺩﻳﺪﻡ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺩﻭﺭ ﺻﻼﺡ ﻧﻴﺴﺖ . ﺑﻌﻼﻭﻩ ﻭﻗﺖ ﻫﻢ ﺍﺟـﺎﺯﻩ ﻧﻤﻴـﺪﺍﺩ ﺍﺯ ﺍﻳـﻦ ﺭﻭﻗﺼﺪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﻛﺮﺝ ﺭﺍ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺗﻬﻴﻪ ﺟﻮﺍﺯ، ﺳﺮﺷﺐ ﺑﻮﺩ، ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺭ ﻛﺎﻓﻪ ﮊﺍﻟﻪ ﻧﺸﺴﺘﻢ . ﺳﻴﮕﺎﺭﻱ ﺁﺗـﺶ ﺯﺩﻡ ﻭ ﺩﺭﺿﻤﻦ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﮔﻴﻼﺱ ﺷﻴﺮ ﻭ ﻗﻬﻮﻩ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻣﺰﻣﺰﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷـﺎﻱ ﺁﻣـﺪ ﻭ ﺷـﺪ ﻣـﺮﺩﻡ ﻣﺸـﻐﻮﻝﺑﻮﺩﻡ، ﺩﻳﺪﻡ ﺁﺩﻡ ﺗﻨﻮﻣﻨﺪﻱ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺧﺼﻮﺻﻴﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻢ ﺁﻣـﺪ. ﺩﻗـﺖ ﻛـﺮﺩﻡ، ﺩﻳـﺪﻡ ﺣﺴـﻦ ﺷـﺒﮕﺮﺩﺍﺳﺖ. ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﮕﺬﺷﺖ ﻛﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﺪﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺗﺮ ﺁﻧﻜﻪ ﻫﺮﺩﻭﻣﺎﻥ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺭﺍ ﺷـﻨﺎﺧﺘﻴﻢ . ﺑﻌﻀـﻲﺻﻮﺭﺗﻬﺎ ﻛﻤﺘﺮ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻴﻜﻨﺪ ﺑﻌﻀﻲ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻋﻮﺽ ﻣﻴﺸﻮﺩ، ﺻﻮﺭﺕ ﺣﺴﻦ ﻋﻮﺽ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﺧﻨـﺪﻩ ﺭﻭﻭ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭﻟﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﺩﺭ ﺣﺮﻛﺎﺕ ﻭ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻃﺒﻴﻌﻲ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺂﻣﺪ. ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻣﻦ ﺗﺎ ﺁﻧﺸﺐ ﺍﺳﻢ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﺴﺘﻢ ، ﺍﻭ ﺧﻮﺩﺵ ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺖ ﺩﺭ ﻣﺪﺭﺳﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻭ ﺣﺴﻦ ﺧﺎﻥ ﻣﻴﮕﻔﺘﻨﺪ. ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁﻣﺪﺭﺳﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎﺯﻱ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﺣﺴﻦ ﺧﺎﻥ ﭼﻬﺮﻩ ﺯﺭﺩﻧﺒﻮ ، ﺍﺳﺘﺨﻮﺍﻥ ﺑﻨﺪﻱ ﺩﺭﺷﺖ ﻭ ﺣﺮﻛـﺎﺕ ﺷـﻞ ﻭ ﻭﻝ ﺩﺍﺷـﺖ ﻭﺑـﻪﻟﺒﺎﺱ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻴﭻ ﺍﻫﻤﻴﺘﻲ ﻧﻤﻴﺪﺍﺩ ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﺨﻪ ﺍﺵ ﺑﺎﺯ ﻭ ﺭﻭﻱ ﻛﻔﺸﻬﺎﻳﺶ ﺧﺎﻙ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻻﺍﺑﺎﻟﻲ ﺑﻪﺍﻭ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻭ ﺭﻭﻳﺶ ﻣﻴﺎﻓﺘﺎﺩ. ﺍﻣﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻭﺩ ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﻣﻴﺸﺪ ﻭ ﺧﻴﻠﻲ ﺯﻭﺩ ﻫﻢ ﺧﺸﻤﺶ ﻓـﺮﻭ ﻛـﺶ ﻣﻴﻜـﺮﺩ .ﺍﺯ ﺍﻳـﻦ ﺟﻬﺖ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻃﺮﻑ ﺗﻔﺮﻳﺢ ﻭ ﺁﺯﺍﺭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﻱ ﻣﻮﺫﻱ ﻭﺍﻗﻊ ﻣﻴﺸﺪ. ﻭ ﻧﻤﻴﺪﺍﻧﻢ ﭼﺮﺍ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ »ﺣﻤﺎﻝ« ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺩﻭﺭﻱ ﻣﻴﻜﺮﺩﻡ ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻣﺒﻬﻢ ﻭ ﻧﺎ ﻣﻌﻠﻮﻣﻲ ﺑﻴﻦ ﻣﺎ ﻭﺟـﻮﺩ ﺩﺍﺷـﺖ. ﻭﻟـﻲ ﺣـﺎﻻ ﺑـﺎ ﺣﺎﻟـﺖﻣﺨﺼﻮﺹ
ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﺁﻣﺪ ﺳﺮ ﻣﻴﺰ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﺁﻥ ﺍﻛﺮﺍﻩ ﺩﻳﺮﻳﻨﻪ ﻭ ﺑﻲ ﺩﻟﻴﻞ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﻔﻊ ﻛﺮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﮔﺬﺷﺘﻦ ﺯﻣـﺎﻥ ﺍﻳـﻦﺗﺒﺎﻳﻦ ﻣﺠﻬﻮﻝ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﺑﺨﻮﺩ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﻓﺮﻗﻲ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺣﺎﻻ ﭼﺎﻕ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻭ ﮔﺮﺩﻥ ﻛﻠﻔﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﻭﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎﺋﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﺩﻭﺭ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺗﻮﻟﻴﺪ ﺷﺎﺩﻱ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻭﺭﻭﺩ، ﺑﻪ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻛﺎﻓﻪ، ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻋﺮﻕ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ. ﮔﻴﻼﺳﻬﺎﻱ ﻋﺮﻕ ﺭﺍ ﭘﻲ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑـﺎﻻ ﻣﻴﺮﻳﺨـﺖ ﻭﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻋﺮﻕ ، ﻳﻜﺠﻮﺭ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻲ ﻣﻮﻗﺖ ﺑﺎﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ. ﻭﻟﻲ ﺑﻮﺍﺳﻄﻪ ﺷﻬﻮﺗﺮﺍﻧﻲ ﺯﻳﺎﺩ، ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺳﻨﺶ ﺷﻜﺴﺘﻪﺑﻨﻈﺮ ﻣﻴﺂﻣﺪ ﻭ ﺧﻄﻲ ﻛﻪ ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﺶ ﻣﻴﺎﻓﺘﺎﺩ، ﻧﺎ ﺍﻣﻴﺪﻱ ﺗﻠﺨﻲ ﺭﺍ ﺁﺷﻜﺎﺭ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻏﺮﻳﺐ ﺑﻮﺩ، ﺑﻪ ﺳﺮ ﻭ ﻭﺿـﻊﺧﻮﺩ ﺧﻴﻠﻲ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺟﺎﺭ ﻣﻴﺰﺩ ﻛﻪ ﺳﺎﺧﺘﮕﻲ ﺍﺳﺖ، ﻫﻤﻴﻦ ﺗﻮﻱ ﺫﻭﻕ ﻣﻴﺰﺩ. ﻫﺮ ﺩﻗﻴﻘـﻪ ﺑـﺮ ﻣﻴﮕﺸـﺖ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻳﻨـﻪﻛﺮﺍﻭﺍﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ، ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻛﻠﻪ ﺍﺵ ﮔﺮﻡ ﻣﻴﺸﺪ، ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪ ﻭ ﺣﺎﻟﺖ ﻻﺍﺑﺎﻟﻲ ﻗﺪﻳﻢ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺩ ﻣﻴﮕﺮﻓﺖ.
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ، ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﺪﺗﻲ ﺍﺳﺖ ﻋﺎﺷﻖ ﺯﻧﻲ ﺷﺪﻩ ، ﻳﻌﻨﻲ ﻳﻚ ﻧﻔﺮ ﺁﺭﺗﻴﺴﺖ ﺷﻬﻴﺮ، ﻛـﻪ ﺧﻴﻠـﻲ ﻓﺮﻧﮕـﻲﻣﺂﺏ ﻭ ﺩﻭﻟﺘﻤﻨﺪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻛﻪ :» ﻳﻜﺴﺎﻝ ﺑﻮﺩ ﺍﻭ ﻧﻮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺩﻭﺳﺘﺶ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﻭﻟﻲ ﺟـﺮﺃﺕ ﻧﻤـﻲ ﻛـﺮﺩم عشق ﺧﻮﺩﻡ ﺭﻭ ﺑﻬﺶ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺑﻜﻨﻢ، ﺗﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻭﺍﺧﺮ ﻳﻪ ﻃﻮﺭﻱ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﻛﺮﺩ ﻛﻪ ﺑﻬﻢ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ!«
ﻣﻦ ﭘﺮﺳﻴﺪﻡ :» ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻮﻗﺘﻲ ﻳﺎ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﺍﺭﻱ ﺑﮕﻴﺮﻳﺶ؟«
» ﺍﮔﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺸﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻜﻨﻪ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻛﻪ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻣﺶ . ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻫﺲ ﻣﺨﺎﺭﺟﺶ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﻴﺸﻪ . ﻫﺮ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑـﺎﻫﻢ ﺑﻪ ﻛﺎﻓﻪ ﻣﻴﺮﻳﻢ ﺩﻩ ﭘﻮﻧﺰﺩﻩ ﺗﻮﻣﻦ ﺭﻭ ﺩﺳﻢ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻩ. ﺍﻣﺎ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺯﻳﺮ ﺳﻨﮕﻢ ﻛﻪ ﺷﺪﻩ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﻴﻜﻨﻢ . ﺍﮔﻪ ﺷﺪﻩ ﻫﻔﺖ ﺩﺭ ﺭﻭﺑﻴﻪ ﺩﻳﮓ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻜﻨﻢ
ﻣﺨﺎﺭﺟﺶ ﺭﻭ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﺭﻡ . ﭼﻴﺰﻱ ﻛﻪ ﻫﺲ ، ﺭﻭﻱ ﺍﺻﻞ ﻋﺎﺷﻘﻴﺲ ﺑﺸـﺮﻁ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﻴـﻪ ﺭﻭﺍﺑـﻂﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮﺩﺵ ﺩﺱ ﺑﻜﺸﻪ ﻣﻴﺪﻭﻧﻲ ﺑﺮﺩﻣﺶ ﻣﻨﺰﻟﻤﻮﻥ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﻣﻌﺮﻓﻴﺶ ﻛﺮﺩﻡ . ﻣﺎﺩﺭﻡ ﮔﻔﺖ . ﺑﻴﺎ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻴﻪ ﻣﺎ ﺑﻤـﻮﻥ .
ﺍﻭﻥ ﮔﻔﺖ: ﺩﺷﻤﻨﺖ ﻣﻴﻴﺎﺩ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺗﻮ ﭼﺎﺭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺣﺒﺲ ﺑﻜﻨﻪ. ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻭﺿﻊ ﻣﺎﻫﻲ ﺩﻭﻳﺴـﺖ ﻭ ﭘﻨﺠـﺎﻩ ﺗـﻮﻣﻦ ﺧـﺮﺝﭘﺎﻧﺴﻴﻮﻥ ﺩﻭﻳﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺗﻮﻣﻦ ﺧﺮﺝ ﻫﺘﻞ ﻭ ﺩﺍﻧﺴﻴﻨﮓ ﺭﻭ ﺩﺳﻢ ﻣﻴﮕﺬﺍﺭﻩ. ﻓﺮﺩﺍ ﺷﺐ ﺑﻴﺎ ﻫﻤﻴﻨﺠﺎ ﺍﻭﻧﻢ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻴﻴـﺎﺭﻡ ﺑﺒﻴﻦ ﭼﻄﻮﺭﻩ.«
» ﻓﺮﺩﺍ ﺷﺐ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻛﺮﺝ ﻫﺴﺘﻢ.«
» ﺭﺍﺳﻲ ﻣﻴﮕﻲ؟ ﺑﺮﺍﻱ ﻧﻮﺭﻭﺯ ﻣﻴﺮﻱ ﻛﺮﺝ؟ ﺧﻮﺩﺕ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﻲ؟ ﭼﻄﻮﺭﻩ، ﻣﻨﻢ ﺍﻭﻧﻮ ﻭﺭ ﻣﻴﺪﺍﺭﻡ ﻣﻴﺎﻡ. ﺭﺍﺳـﺶ ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﺴـﻢﭼﻪ ﻛﺎﺭ ﺑﻜﻨﻢ . ﻭﻧﮕﻬﻲ ﺧﺮﺟﺶ ﻛﻤﺘﺮ ﻣﻴﺸﻪ. ﺑﻌﻼﻭﻩ ﺗﻮ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺑﻪ ﺍﺧﻼﻕ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﻴﺸﻴﻢ؟«
» ﻣﺎﻧﻌﻲ ﻧﺪﺍﺭﻩ ﻭﻟﻴﻜﻦ ﺟﻮﺍﺯ
» ﺟﻮﺍﺯ ﻻﺯﻡ ﻧﻴﺲ ﻣﻦ ﺻﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻲ ﺟﻮﺍﺯ ﻛﺮﺝ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ . ﺟﻮﺍﺯ ﻧﻤﻴﺨﻮﺍﺩ . ﺣﺎﻻ ﻓﺮﺩﺍﺷﺐ ﺣﺮﻳﻜﺖ ﻣﻴﻜﻨﻲ.
»ﺻﺒﺢ ﺳﺎﻋﺖ 9 ﺩﻡ ﺩﺭﻭﺍﺯﻩ ﻗﺰﻭﻳﻦ ﻫﺴﺘﻢ، ﺍﺯ ﺍﻭﻧﺠﺎ ﺭﺍﻩ ﻣﻴﺎﻓﺘﻴﻢ.«
» ﻣﻨﻢ ﻣﻴﺎﻡ _ ﺩﺭﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ 9 ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻴﺮﻳﻢ . ﭘﺲ ﻣﻦ ﻣﻴﺮﻡ ﺑﻀﻌﻴﻔﻪ ﺧﺒﺮ ﺑﺪﻡ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﻭ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺑﻜﻨﻪ.«
ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺻﻤﻴﻤﻴﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻭ ﺩﺭﻭﻍ ﻭ ﺩﻭﻧﮕﻬﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍ ﻳﻢ ﻧﻘﻞ ﻛﺮﺩ ﺗﻌﺠﺐ ﻛﺮﺩﻡ. ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺟﺪﺍ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﺎﻥ ﺑﺮﺍﻱ ﺻﺒﺢ ﺷﺪ.
ﻓﺮﺩﺍ ﺻﺒﺢ ﺳﺮ ﺳﺎﻋﺖ 9 ﺣﺴﻦ ﺑﺎ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺍﺵ ﺁﻣﺪﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺜﻞ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﺻﻨﻢ ﺗﻮﻱ ﻛﺘﺎﺏ ﺑﻮﺩ: ﻻﻏﺮ، ﻛﻮﺗﺎﻩ ، ﻣﮋﻩ ﻫﺎﻱﺳﻴﺎﻩ ﻛﺮﺩﻩ، ﻟﺐ ﻭ ﻧﺎﺧﻦ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﺥ ﺩﺍﺷﺖ. ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺍﺯ ﺭﻭﻱ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺪ ﭘﺎﺭﻳﺲ ﺑـﻮﺩ ﻭ ﻳـﻚ ﺍﻧﮕﺸـﺘﺮ ﺑﺮﻟﻴـﺎﻥ ﺑﺪﺳـﺘﺶﻣﻴﺪﺭﺧﺸﻴﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﻣﻬﻤﺎﻧﻲ ﺷﺐ ﻧﺸﻴﻨﻲ ﺁﺭﺍﺳﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﻓـﺮﺩ ﻛﻬﻨـﻪ ﺭﺍﺩﻳـﺪﻭﺣﺸﺖ ﻛﺮﺩ ﻭ ﮔﻔﺖ :» ﻣﻦ ﺑﺨﻴﺎﻟﻢ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺷﺨﺼﻴﺲ . ﻣﻦ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴـﻞ ﻛﺮﺍﻳـﻪ ﺳـﻔﺮ ﻧﻜـﺮﺩﻩ ﺑـﻮﺩﻡ .« ﺑـﺎﻻﺧﺮﻩ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺑﻪ ﻃﺮﻑ ﻛﺮﺝ ﺭﻭﺍﻧﻪ ﺷﺪ.ﺣﻖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺣﺴﻦ ﺑﻮﺩ ، ﺍﺯ ﺍﻭ ﺟﻮﺍﺯ ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺟﻠﻮ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ » ﻋﺼﺮ ﺟﺪﻳﺪ« ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺷﺪﻳﻢ. ﻫﻮﺍ ﺧﻨﻚ ﺑﻮﺩ ﻭ ﭘﺎﻟﺘﻮ ﻣﻲﭼﺴﺒﻴﺪ . ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺑﻮﺩ ﺍﺯ ﻳﻚ ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮔﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ، ﺑﺎ ﺩﺭﺧﺘﻬﺎﻱ ﺗﺒﺮﻳﺰﻱ ﺩﺭﺍﺯ ﺳﻔﻴﺪ ﻭ ﻳﻚ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﺩﺭﺍﺯ ﻛﻪﻳﻚ ﺭﺝ ﺍﻃﺎﻕ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﺮﺩﻩ ، ﻣﺘﺤﺪﺍﻟﺸﻜﻞ ﺩﺍﺷﺖ ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺗﻮﻱ ﻛﺎﺭﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﺮ ﺍﻃـﺎﻗﻲ ﺳـﻪ ﺗﺨـﺖﻓﻨﺮﻱ ﺑﺎ ﺷﻤﺪ ﻭ ﻟﺤﺎﻑ ﻣﺸﻜﻮﻙ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺁﻳﻨﻪ ﺳﺮ ﻃﺎﻗﭽﻪ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ ﻛـﻪ ﺍﻃﺎﻗﻬـﺎ ﺭﺍﺑـﺮﺍﻱ ﻣﺴـﺎﻓﺮﺍﻥﻣﻮﻗﺘﻲ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﺍﮔﺮ ﻛﺴﻲ ﺩﺭ ﻳﻜـﻲ ﺍﺯ ﺁﻧﻬـﺎ ﺧـﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﺤﺒـﻮﺱ ﻣﻴﻜـﺮﺩ ﺑـﺰﻭﺩﻱ ﺣﻮﺻـﻠﻪ ﺍﺵ ﺳـﺮﻣﻴﺮﻓﺖ. ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺪﺍﺯ ﺟﻠﻮﻱ ﺍﻳﻮﺍﻥ، ﻳﻚ ﺭﺷﺘﻪ ﻛﻮﻩ ﻛﺒﻮﺩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﻨﺠﺸﻜﻬﺎﻱ ﺗﻐﻠﻲ ﺟﺎ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺳﺮﻣﺎﻱ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﺟﺎﻥﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﻛﻼﭘﻴﺴﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﭘﺮﻫﺎﻱ ﻛﺰ ﻛﺮﺩﻩ ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻴﻢ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧـﺪ،ﺑﻲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺭﻭﻱ ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻱ ﺗﺒﺮﻳﺰﻱ ﺟﺴﺖ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ ، ﻭ ﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﺭ ﻭ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﺎﻻ ﻣﻲ ﺭﻓﺘﻨﺪ ، ﺑﻄﻮﺭﻱ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻭ ﺻﺪﺍﻱ ﺁﻧﻬـﺎﺗﻮﻟﻴﺪ ﺳﺮﮔﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﻛﺮﺩ. ﻭﻟﻲ ﻫﻤﻪ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻪ ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﺮﻣﺴﺘﻲ ﻭ ﻳﻴﻼﻗﻲ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧـﻪ ﻣﻴـﺪﺍﺩ ﻛـﻪ ﺑـﺪﻭﻥ ﻟﻄﻒ ﻭ ﺩﻟﺮﺑﺎﺋﻲ ﻧﺒﻮﺩ.
ﻫﻤﻴﻦ ﻛﻪ ﺍﻃﺎﻗﻬﺎﻳﻤﺎﻥ ﻣﻌﻴﻦ ﺷﺪ ﻭ ﮔﺮﺩ ﻭ ﻏﺒﺎﺭ ﺍﺗﻮﻣﺒﻴﻞ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ، ﻣﻦ ﺭﻓﺘﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻮﺍﻥ ﻗﺪﻡ ﻣﻴﺰﺩﻡ ﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮﺣﺴﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﺑﻮﺩﻡ . ﻳﻜﻤﺮﺗﺒﻪ ﻣﻠﺘﻔﺖ ﺷﺪﻡ ، ﺩﻳﺪﻡ ﺍﺯ ﺗﻪ ﺍﻳﻮﺍﻥ ، ﻳﻜﻨﻔـﺮ ﺑﻤـﻦ ﺍﺷـﺎﺭﻩ ﻣﻴﻜﻨـﺪ. ﻧﺰﺩﻳـﻚ ﻛـﻪ ﺁﻣـﺪ ﺍﻭ ﺭﺍﺷﻨﺎﺧﺘﻢ . ﺍﻳﻦ ﻫﻤﺎﻥ ﺟﻮﺍﻧﻲ ﺑﻮﺩ ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺩﺭ ﻛﺎﻓﻪ »ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ« ﭘﻼﺱ ﺑـﻮﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺁﻧﺠـﺎ ﺑـﻪ ﺍﻭ ﻣﻌﺮﻓـﻲ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮﺩﻡ . ﻭ ﺭﻧﺪﺍﻥ ﺑﻄﻌﻨﻪ ﺍﺳﻤﺶ ﺭﺍ » ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ « ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺟﻮﺍﻧﻬﺎﻱ ﻣﻜﺶ ﻣﺮﮒ ﻣﺎﻱ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﺪﻭﺭﺍﻥ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺍﺩﺍﺭﻱ ﺑﻮﺩ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮﻱ ، ﺷﻠﻮﺍﺭ ﭼﺎﺭﻟﺴـﺘﻮﻥﮔﺸﺎﺩ ﻣﺪ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺳﺮﺵ ﻏﺮﻕ ﺑﺮﻳﺎﻧﺘﻴﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻳﻚ ﺍﻧﮕﺸﺘﺮ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺑـﺪﻟﻲ ﺑﺪﺳـﺘﺶ ﻛـﻪ ﻧﺎﺧﻨﻬـﺎﻱﻣﺎﻧﻴﻜﻮﺭ ﺷﺪﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮﻕ ﻣﻴﺰﺩ .
تمام مشكل دنیا این است كه :
احمق های متعصب كاملا از حرفشان مطمئن هستند ،
اما آدمهای عاقل همیشه شك دارند...
" برتراند راسل "
ارسالها: 489
#50
Posted: 15 Jul 2013 19:11
دن ژوان كرج
صادق هدايت
قسمت دوم
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺮﺣﻤﺖ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ :» ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻛﺮﺝ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﻭ ﺧﻴﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﻣﺸـﺐﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺮﺩﺩ.« ﻗﺪﺭﻱ ﻳﻮﺍﺵ ﺗﺮ ﮔﻔﺖ:» ﺑﺮﺍﻱ ﺧﺎﻃﺮ ﻳﻚ ﺩﺧﺘﺮ ﺍﺭﻣﻨﻲ ﺍﻳﻨﺠﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ، ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺭﻓﺖ!«
ﺩﺭ ﺍﻳﻨﻮﻗﺖ . ﺣﺴﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻣﺜﻞ ﻃﺎﻭﺱ ﻣﺴﺖ ﺍﺯ ﺍﻃﺎﻕ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ ﻧﺎﭼﺎﺭ ، ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﺮﻓﻲ ﻛـﺮﺩﻡ.ﺑﻌﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺩﻭﺭ ﻣﻴﺰ ﻧﺸﺴﺘﻴﻢ . ﺣﺴﻦ ﻭ ﺧﺎﻧﻤﺶ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺎﻓﺮﺕ ﺭﺍﺿـﻲ ﻭ ﺧﺸـﻨﻮﺩ ﺑﻮﺩﻧـﺪ . ﺧـﺎﻧﻢ ﺭﻭﻱﺩﻭﺵ ﺣﺴﻦ ﻣﻴﺰﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ:» ﻣﺎ ﺍﺻﻠﻦ ﻳﻪ ﺟﻮﺭ ﺳﻤﭙﺎﺗﻲ ﺑﻬﻢ ﺩﺍﺭﻳﻢ . ﻫﻤﭽﻨﻴﻦ ﻧـﻴﺲ؟ ﺭﺍﺳـﻲ ﺑـﺮﺍﻱ ﺷـﻤﺎ ﻧﮕﻔـﺘﻢ ، ﻳـﻪﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﺜﻞ ﺳﻴﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﻦ ﻧﺼﺐ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﺎﺷﻦ . ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻭﺧﺘﻴﻜﻪ ﺯﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻢ ﺍﻓﺘﺎﺩ! ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻴﻦ ﭼﻪ ﺁﻓﺘـﻲﺭﻭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ، ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﺷﺪﻡ ﺧﻮﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﻭ ﺟﺪﺍ ﺑﻜﻨﻢ . ﺻـﻤﻴﻤﻴﺖ ﻭ ﺍﺧـﻼﻕ ﺧـﻮﺏ ﺭﻭ ﻣـﻦ ﺧﻴﻠـﻲ ﺩﻭﺱ ﺩﺍﺭﻡ..
ﻗﺮﺑﻮﻥ ﻳﻜﺠﻮ ﺍﺧﻼﻕ ﺧﻮﺏ!«
ﮔﻴﻼﺳﻬﺎﻱ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﻛﺮﺩﻳﻢ . ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﭘﺎﺷﺪ ﺭﻓﺖ ﺍﺯ ﺍﻃﺎﻕ ﺧـﻮﺩﺵ ﻳـﻚ ﮔﺮﺍﻣـﺎﻓﻮﻥ ﺑـﺎ ﭼﻨـﺪﺻﻔﺤﻪ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ ﻛﺮﺩ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﻪ ﺯﺩﻥ . ﺑﻌﺪ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﺑﺮﻗﺺ ﺩﻋﻮﺕ ﻛﺮﺩ ، ﻧﻪ ﻳﻜﺒﺎﺭ ﻧـﻪ ﺩﻩ ﺑـﺎﺭ، ﻣـﻦﻣﻠﺘﻔﺖ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎﻱ ﺷﺮﺭ ﺑﺎﺭ ﺣﺴﻦ ﺑﻮﺩﻡ ﻛﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﻗﺮﻭﭼﻪ ﻣﻴﺮﻓﺖ ﻭ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺑﺮﻭﻱ ﻣﺒﺎﺭﻛﺶ ﻧﻤﻴﺂﻭﺭﺩ.
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﺎﻫﺎﺭ ، ﺗﺼﻤﻴﻢ ﮔﺮﻓﺘﻴﻢ ﻛﻪ ﺑﺮﻭﻳﻢ ﻗﺪﺭﻱ ﻫﻮﺍ ﺧﻮﺭﻱ ﺑﻜﻨﻴﻢ. ﺍﺯ ﺟﺎﺩﻩ ﭼﺎﻟﻮﺱ ، ﮔﺮﺩﺵ ﻛﻨـﺎﻥ ﺭﻭﺍﻧـﻪ ﺷـﺪﻳﻢ . ﺩﺭﺭﺍﻩ، ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺑﻤﻦ ﮔﻔﺖ :» ﺍﻣﺸﺐ ﻫﻢ ﻣﻴﻤﻮﻧﻢ .« ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻦ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﺧﺎﻧﻢ ﺭﺍ ﻣﻴﺸﻨﺎﺳﺪ ، ﺑـﺎ ﺍﻭ ﮔـﺮﻡﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪ! ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺍﻃﻼﻉ ﺩﺍﺷﺖ. ﻭ ﺣﻜﺎﻳﺘﻬﺎﻱ ﺟﻌﻠـﻲ ﻫـﻢ ﺑـﺮﺍﻱ ﺧـﺎﻧﻢ ﻧﻘـﻞ ﻣﻴﻜـﺮﺩ، ﺑﻄـﻮﺭﻱ ﻛـﻪﻓﺮﺻﺖ ﻧﻤﻴﺪﺍﺩ ﻛﻪ ﻣﺎ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺣﻴﺎﺗﻲ ﺑﻜﻨﻴﻢ!
ﺣﺴﻦ ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﺼﻤﻴﻢ ﻓﻮﺭﻱ ﮔﺮﻓﺖ، ﺭﻓﺖ ﻛﻨﺎﺭ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﭼﻴﺰﻱ ﺑﮕﻮﻳﺪ . ﻭﻟﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎﻭ ﺗﺸﺮ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔـﺖ :» ﺳـﺮﺕ ﺭﻭﺑﺎﻻ ﺑﮕﻴﺮ ، ﺍﻳﻦ ﻟﻚ ﺭﻭﻱ ﻟﺒﺎﺳﺖ ﭼﻴﻪ؟« ﺣﺴﻦ ﻫﺮﺍﺳﺎﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻛﻨﺎﺭ ﻛﺸـﻴﺪ . ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﭘـﺎﻟﺘﻮﻱ ﺧـﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩﺭﻭﻱ ﺩﻭﺵ ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ. ﻣﻦ ﻧﺰﺩﻳﻚ ﺑﺂﻧﻬﺎ ﺷﺪﻡ. ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ، ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﻛﻨﺎﺭ ﺟـﺎﺩﻩ ﻭ ﺩﺭﺧﺘﻬـﺎﺋﻲ ﻛـﻪ ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻣﺜﻞ ﭼﻮﺏ ﺟﺎﺭﻭ ﺍﺯ ﺯﻣﻴﻦ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻮﺩ ، ﻧﺸﺎﻥ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﻣﻴﮕﻔﺖ:» ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺑﻪ ﺁﺩﻡ ﺑﻴﺎﺩ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭ ﺟﺎﻫﺎ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﺑﻜﻨﻪ! ﺍﻳـﻦﻫﻮﺍ، ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺩﺧﻮﻧﻪ، ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺧﺘﺎ، ﻛﻪ ﺑﺮﺍﻱ ﻳﻪ ﻣﺎﻩ ﺩﻳﮕﻪ ﺟﻮﻧﻪ ﻣﻴﺰﻧﻪ . ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺁﺩﻡ ﺑﻴﺎﺩ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﻭﺩﺧﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﮔﺮﺍﻣـﺎﻓﻮﻥ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ... ﺣﻴﻒ ﺷﺪ ﻛﻪ ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﻋﻜﺎﺳﻴﻢ ﺭﻭ ﺟﺎ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ!«
ﺍﺯ ﺁﺑﺎﺩﻱ ﻫﺎﻱ ﻧﺰﺩﻳﻚ ، ﻣﺮﺩﻫﺎﻱ ﺩﻫﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻟﺒﺎﺱ ﻭ ﺁﺟﻴﺪﻩ ﻧﻮ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺎ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﻱ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﺩﺭﺁﻣﺪ ﻭﺷﺪ ﺑﻮﺩﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﺧﺴﺘﮕﻲ ﻛﺮﺩ. ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﻛﻨﺎﺭ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﻣﺤﻠﻲ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩ. ﺭﻓﺘﻴﻢ ﺭﻭﻱ ﺳـﻨﮕﻬﺎ ﻧﺸﺴـﺘﻴﻢ . ﺁﺏﮔﻞ ﺁﻟﻮﺩ ﺭﻭﺩﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺩ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻭﺍﺭ ﻣﻮﺝ ﻣﻴﺰﺩ ﻭ ﮔﻞ ﻭ ﻻﻱ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻴﺒﺮﺩ. ﺟﻠـﻮ ﻧﻈﺮﻣـﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﭙـﻪ ﻫـﺎﻱﺧﺎﻛﻲ ﻭ ﻳﻜﺮﺷﺘﻪ ﻛﻮﻩ ﺳﺮﻣﺎﺯﺩﻩ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻫﻮﺍ ﻧﺴﺒﺘﺎ ﮔﺮﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺪﺗﻲﻛﻪ ﺁﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩﻳﻢ ، ﺍﺯ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻭ ﻋﻄﺮ ﻛﺘﻲ ، ﻋﺸﻖ ﻭ ﻧﺎﻣﻮﺱ ﻭ ﺭﻗﺺ ﻗﻔﻘﺎﺯﻱ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﻭ ﺧﺎﻧﻢﺑﺎ ﺩﻫﻦ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﺻﺪ ﺗﺎ ﻳﻪ ﻏﺎﺯ ﺍﻭ ﮔﻮﺵ ﻣﻴﺪﺍﺩ. ﺣﺮﻓﻬﺎﻱ ﭘﻮﭺ ﺍﺣﻤﻘﺎﻧﻪ، ﻣﺜﻼ ﻣﻲ ﮔﻔـﺖ:» ﻳـﻪ ﺷـﻠﻮﺍﺭ ﺍﺯﻳـﻦ ﺑﻬﺘـﺮﺩﺍﺷﺘﻢ ، ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻴﺶ ﺭﻓﺘﻢ ﺑﺎ ﻳﻜﻲ ﺍﺯ ﺭﻓﻘﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﺷﺪﻡ . ﻭﺧﺘﻲ ﻛﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﺑﻴﺎﻡ ﭘﺎﻡ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺯﻣـﻴﻦﺧﻮﺭﺩﻡ . ﺳﺮ ﺯﺍﻧﻮﻡ ﭘﺎﺭﻩ ﺷﺪ ﺍﻳﻦ ﺷﻠﻮﺍﺭﻭ ﺧﻴﺎﻃﻲ ﻟﻮﻛﺲ 52 ﺗﻤﻦ ﺑﺮﺍﻡ ﺩﻭﺧﺘـﻪ ﺑـﻮﺩ. ﺗﻤـﺎﻡ ﭘـﺎﻡ ﻣﺠـﺮﻭﺡ ﺷـﺪﻩ ﺑـﻮﺩ.
ﺩﺭﺷﻜﻪ ﺳﻮﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﺭﻓﺘﻢ ﻣﺮﻳﻀﺨﻮﻧﻪ ﺁﻣﺮﻳﻜﺎﺋﻲ ﭘﻴﺶ ﻣﺎﻛﺘﺎﻭﻝ . ﺍﻭﻥ ﮔﻔﺖ : ﺧﺪﺍ ﺑﻬﺖ ﺭﺣﻢ ﻛـﺮﺩﻩ، ﺍﮔـﻪ ﻛﻨـﺪﻩ ﺯﺍﻧﻮﻳـﺖﺿﺮﺑﺖ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﭼﻼﻕ ﻣﻴﺸﺪﻱ. ﺳﻪ ﺭﻭﺯ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻡ ، ﺧﻮﺏ ﺷﺪﻡ ، ﺍﻣﺎ ﺍﺯﻭﻥ ﺑﺎﻻ ، ﺷﻴﺮﻭﻭﻧﻲ ﺧﻮﻧﻪ ﻫـﺎ ﺁﻧﻘـﺪﺭ ﻗﺸـﻨﮓﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ ! ﺧﻮﻧﻴﻪ ﺧﻮﺩﻣﻮﻧﻢ ﺍﺯﻭﻥ ﺑﺎﻻ ﺩﻳﺪﻡ. ﮔﻨﺒﺪ ﻣﺴﺠﺪ ﺳﭙﻬﺴﺎﻻﺭ ﻫﻢ ﭘﻴﺪﺍ ﺑﻮﺩ. ﺁﺩﻣﺎ ﻣﻮﺭﭼﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩﻥ. ﺍﻣـﺎ ﻭﺧﺘـﻲ ﻛﻪ ﻫﻮﺍﭘﻴﻤﺎ ﭘﺎﺋﻴﻦ ﻣﻴﻴﺎﺩ، ﺩﻝ ﺁﺩﻡ ﻫﺮﻱ ﺗﻮ ﻣﻴﺮﻳﺰﻩ !..«
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ، ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺭﻓﻊ ﺧﺴﺘﮕﻲ ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﻄﺮﻑ ﻛﺮﺝ ﺑﺮﮔﺸﺘﻴﻢ . ﺣﺴﻦ ﻭ ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﻛﻪ ﺳﺮ ﺩﻣﺎﻍ ﻭ ﺷﻨﮕﻮﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ ،ﺭﻧﮓ ﻗﻔﻘﺎﺯﻱ ﺳﻮﺕ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻢ ﺁﻣﺪ ﺑﺮﻗﺼﺪ ﭘﺎﺷﻨﻪﺀ ﻛﻔﺸﺶ ﻭﺭ ﺁﻣﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻣﻲ ﻛـﺮﺩ :» ﺍﻳـﻦ ﻛﻔﺸـﻮ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻴـﻪﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺑﺎﺗﺎ ﺧﺮﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ !« ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﻛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻮﺩ ، ﺑﺎ ﻳﻚ ﻗﻠﺒﻪ ﺳﻨﮓ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻛﻔﺶ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﺣـﺎﻟﻲ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﺩﺳﺘﺶ ﺑﺎﻭ ﺗﻜﻴﻪ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺣﺴﻦ ﺑﻤﻦ ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺁﻧﭽﻪ ﺩﺭ ﻛﺎﻓﻪ ﺑﻤﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﮔﻔﺖ:» ﺍﻳﻨﻢ ﻭﺍﺳﻴﻪ ﻣﻦ ﺯﻥ ﻧﻤﻴﺸـﻪ؟ ﺑﺎﻳـﺪ ﻭﻟـﺶﺑﻜﻨﻢ . ﻣﻦ ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﻢ ﺗﻨﮕﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩ ﺑﻜﻨﻢ . ﺧﻮﻧﻪ ﻣﻮﻥ ﻛﻪ ﺑﻨﺪ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻫﻴﭻ ، ﻣﻴﺨﻮﺍﺩ ﺁﺯﺍﺩﻡ ﺑﺎﺷﻪ ، ﺧﻴﻠﻲ ﺁﺯﺍﺩ !«
ﻧﺰﺩﻳﻚ ﻏﺮﻭﺏ ﻛﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧﻪ ﺷﺪﻳﻢ ، ﭼﻨﺪ ﺑﻄﺮﻱ ﻋﺮﻕ، ﮔﺮﺍﻣﺎﻓﻮﻥ ﻭ ﻣﺨﻠﻔﺎﺕ ﺟﻮﺭ ﺑﺠﻮﺭﻱ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﺭﺍ ﭘﺮ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﮔﺮﺍﻣﺎﻓﻮﻥ ﺭﺍ ﺑﻜﺎﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ ﻭ ﭘﻲ ﺩﺭ ﭘﻲ ﺑـﺎ ﺧـﺎﻧﻢ ﻣـﻲ ﺭﻗﺼـﻴﺪ. ﺣﺴـﻦ ﭘﻜـﺮ ﻭ ﻋﺼـﺒﺎﻧﻲ ﺧـﻮﻥ ﺧـﻮﻧﺶ ﺭﺍﻣﻴﺨﻮﺭﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺷﻮﺧﻲ ﺑﺎﻭ ﮔﻮﺷﻪ ﻭﻛﻨﺎﻳﻪ ﻣﻴﺰﺩ ﻛﻪ ﺧﺎﻟﻲ ﺍﺯ ﺑﻐﺾ ﻧﺒﻮﺩ ، ﻣﻴﮕﻔﺖ :» ﺟﻮﻥ ﻣـﺎ ﺭﺍﺳـﺶ ﺭﻭ ﺑﮕـﻮ ، ﻋﺎﺷـق ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻣﺎ ﺷﺪﻱ؟ ﺑﮕﻮ ﺩﻳﮕﻪ ، ﻣﺎ ﻃﻼﻗﺶ ﻣﻴﺪﻳﻢ.«
ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﻳﻚ ﺻﻔﺤﻪ ﻭﻳﻠﻮﻥ ﺍﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻲ ﮔﺬﺍﺷﺖ، ﺁﻣﺪ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺘﺨﻮﺍﺏ ﻧﺸﺴﺖ ﻭ ﮔﻔﺖ:» ﺑﻪ! ﻣﻦ ﺧﻮﺩﻡ ﻧﻮﻣﺰﺩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺗﻮﮔﻤﻮﻥ ﻣﻴﻜﻨﻲ !..« ﺍﺯ ﻛﻴﻒ ﺑﻐﻠـﺶ ﻋﻜـﺲ ﺩﺧﺘـﺮ ﻏﻤﻨـﺎﻛﻲ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ . ﻣـﻲ ﺑﻮﺳـﻴﺪ ﻭ ﺑﺴـﺮ ﻭ ﺭﻭﻳـﺶ ﻣﻴﻤﺎﻟﻴـﺪ ﻭ ﺩﺭ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ ﺍﺷﻚ ﺣﻠﻘﻪ ﺯﺩ، ﻣﺜﻞ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺗﻮﻱ ﺁﺳﺘﻴﻨﺶ ﺑﻮﺩ.
ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺭﺣﻢ ﺧﺎﻧﻢ ﺑﺠﻮﺵ ﺁﻣﺪ، ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ ﻭ ﺭﻓﺖ ﭘﻴﺶ ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﻧﺸﺴﺖ . ﺣﺴﻦ ﺑـﺮﺍﻱ ﺍﻳﻨﻜـﻪ ﺍﺯ ﺭﻗـﺺ ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﺑـﺎﺧﺎﻧﻤﺶ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﻱ ﺑﻜﻨﺪ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﺨﺪﻣﺖ ﻭﺭﻕ ﺑﺎﺯﻱ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﻭ ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﺭﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﻱ ﺑﻠـﻮﺕ ﻛـﺮﺩ. ﺁﻧﻬـﺎ ﻣﺸـﻐﻮﻝﺑﻠﻮﺕ ﺩﻭﻧﻔﺮﻱ ﺷﺪﻧﺪ. ﻭﻟﻲ ﺧﺎﻧﻢ ﻛﻪ ﺳﺮ ﻛﻴﻒ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻗﺮ ﺗﻮﻱ ﻛﻤﺮﺵ ﺧﺸﻚ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ، ﮔﻮﻳﺎ ﺑﺮﺍﻱ ﻟﺞ ﺑﺎﺯﻱ ﺑـﺎ ﺣﺴـﻦ،ﺭﻓﺖ ﻳﻚ ﺻﻔﺤﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﺍ ﺩﻋﻮﺕ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﻛﺮﺩ. ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺭﻗﺺ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﺩﺳﺖ ﻣﺮﺍ ﻓﺸﺎﺭ ﻣﻴﺪﺍﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺩﻭ ﺳﻪ ﺑﺎﺭ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻦ ﭼﺴﺒﺎﻧﻴﺪ.
ﺣﺴﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺭﺍ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﺑﺎﺯﻱ ﺩﻕ ﺩﻟﻲ ﻭ ﺩﻟﭙﺮﻱ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺳﺮ ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﺟﺮ ﻣﻴﺰﺩ، ﺩﺍﺩﻣﻲ ﻛﺸﻴﺪ ، ﻋﺼﺒﺎﻧﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ . ﻫﻤﻴﻨﻜﻪ ﺭﻗﺺ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪ، ﺧﺎﻧﻢ ﺭﻓﺖ ﻭ ﻳﻚ ﺳﻴﻠﻲ ﺁﺑـﺪﺍﺭ ﺑـﻪ ﺣﺴـﻦ ﺯﺩ ﻭ ﮔﻔـﺖ:» ﺑـﺮﻭﮔﻤﺸﻮ! ﺍﻳﻦ ﭼﻪ ﺭﻳﺨﺘﻴﻪ ؟ ﻋﻘﻢ ﻧﺸﺴﺖ . ﺑﺮﻭ ﮔﻤﺸﻮ ، ﻋﻴﻨﻬﻮ ﻳﻪ ﺣﻤﺎﻝ !«
ﺣﺴﻦ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﻬﺎﻱ ﺭﻙ ﺯﺩﻩ ﺑﺎﻭ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﺮﺩ ﻭ ﺑﻐﺾ ﺑﻴﺦ ﮔﻠﻮﻳﺶ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻲ ﺍﺭﺍﺩﻩ ﺩﺳﺘﺶ ﺭﺍ ﺑـﺮﺩ ﻛـﻪ ﻛـﺮﻭﺍﺕﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺑﻜﻨﺪ، ﻭﻟﻲ ﻳﺨﻪ ﺍﺵ ﺑﺎﺯ ﺑﻮﺩ.ﺩﻥ ﮊﻭﺍﻥ ﺍﺯ ﺑﺎﺯﻱ ﺍﺳﺘﻌﻔﺎ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﻛـﺮﺩ.
تمام مشكل دنیا این است كه :
احمق های متعصب كاملا از حرفشان مطمئن هستند ،
اما آدمهای عاقل همیشه شك دارند...
" برتراند راسل "
ویرایش شده توسط: behnaz1989
صفحه 5 از 11