صفحه 195 از 464: « پیشین 1 ... 194 195 196 ... 463 464 پسین »

Molavi | مولوی

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#1,941 Posted: 16 Jul 2012 07:55

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۹۵۹

اگر دل از غم دنیا جدا توانی کرد
نشاط و عیش به باغ بقا توانی کرد

اگر به آب ریاضت برآوری غسلی
همه کدورت دل را صفا توانی کرد

ز منزل هوسات ار دو گام پیش نهی
نزول در حرم کبریا توانی کرد

درون بحر معانی لا نه آن گهری
که قدر و قیمت خود را بها توانی کرد

به همت ار نشوی در مقام خاک مقیم
مقام خویش بر اوج علا توانی کرد

اگر به جیب تفکر فروبری سر خویش
گذشته‌های قضا را ادا توانی کرد

ولیکن این صفت ره روان چالاکست
تو نازنین جهانی کجا توانی کرد

نه دست و پای اجل را فرو توانی بست
نه رنگ و بوی جهان را رها توانی کرد

تو رستم دل و جانی و سرور مردان
اگر به نفس لئیمت غزا توانی کرد

مگر که درد غم عشق سر زند در تو
به درد او غم دل را روا توانی کرد

ز خار چون و چرا این زمان چو درگذری
به باغ جنت وصلش چرا توانی کرد

اگر تو جنس همایی و جنس زاغ نه‌ای
ز جان تو میل به سوی هما توانی کرد

همای سایه دولت چو شمس تبریزیست
نگر که در دل آن شاه جا توانی کرد

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#1,942 Posted: 16 Jul 2012 07:56

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۹۶۰

به حارسان نکوروی من خطاب کنید
که چشم بد را از یوسفان به خواب کنید

گهی به خاطر بیگانگان سؤال دهید
گهی دل همه را سخره جواب کنید

و چون شدند همه سخره سؤال و جواب
شما به خلوت ساغر پر از شراب کنید

دلی که نیست در اندیشه سؤال و جواب
وی آفتاب جهان شد بدو شتاب کنید

زنید خاک به چشمی که باد در سر اوست
دو چشم آتشی حاسدان پرآب کنید

از آن که هر که جز این آب زندگی باشد
سراب مرگ بود پشت بر سراب کنید

چو زندگی ابد هست اندر آب حیات
به ترک عمر به صد رنگ شیخ و شاب کنید

گداز عاشق در تاب عشق کی ماند
به خدمتی که شما از پی ثواب کنید

چو کف جود و سخاوت به لطف بگشاید
نشاید این که شما قصه سحاب کنید

وگر ز تن حشم زنگبار خون آرد
سپاه قیصر رومی شما حراب کنید

به یک نظر چو بکرد او جهان جان معمور
چرا چو جغد حدیث تن خراب کنید

که صد هزار اسیرند پیش زنگ از روم
مخنثی چه بود فک آن رقاب کنید

لوای دولت مخدوم شمس دین آمد
گروه بازصفت قصد آن جناب کنید

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#1,943 Posted: 16 Jul 2012 07:56

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۹۶۱

جهان را بدیدم وفایی ندارد
جهان در جهان آشنایی ندارد

در این قرص زرین بالا تو منگر
که در اندرون بوریایی ندارد

بس ابله شتابان شده سوی دامش
چو کوری که در کف عصایی ندارد

بر او گشته ترسان بر او گشته لرزان
زهی علتی کان دوایی ندارد

نموده جمالی ولی زیر چادر
عجوزی قبیحی لقایی ندارد

کسی سر نهد بر فسونش که چون مار
ز عقل و ز دین دست و پایی ندارد

کسی جان دهد در رهش کز شقاوت
ز جانان ره جان فزایی ندارد

چه مردار مسی که مرد او ز مسی
که پنداشت کو کیمیایی ندارد

برای خیالی شده چون خیالی
بجز درد و رنج و عنایی ندارد

چرا جان نکارد به درگاه معشوق
عجب عشق خود اصطفایی ندارد

چه شاهان که از عشق صد ملک بردند
که آن سلطنت منتهایی ندارد

چه تقصیر کردست این عشق با تو
که منکر شدی کو عطایی ندارد

به یک دردسر زو تو پا را کشیدی
چه ره دیده‌ای کان بلایی ندارد

خمش کن نثارست بر عاشقانش
گهرها که هر یک بهایی ندارد

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#1,944 Posted: 16 Jul 2012 07:57

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۹۶۲

سحر این دل من ز سودا چه می‌شد
از آن برق رخسار و سیما چه می‌شد

از آن طلعت خوش و زان آب و آتش
ز فرق سر بنده تا پا چه می‌شد

خدایا تو دانی که بر ما چه آمد
خدایا تو دانی که ما را چه می‌شد

ز ریحان و گل‌ها که روید ز دل‌ها
سراسر همه دشت و صحرا چه می‌شد

ز خورشید پرسی که گردون چه سان بد
ز مه پرس باری که جوزا چه می‌شد

ز معشوق اعظم به هر جان خرم
به پستی چه آمد به بالا چه می‌شد

تعالی تقدس چو بنمود خود را
مقدس دلی از تعالی چه می‌شد

چو می‌کرد بخشش نظر شمس تبریز
به بینا چه بخشید و بینا چه می‌شد

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#1,945 Posted: 16 Jul 2012 07:57

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۹۶۳

دل من که باشد که تو را نباشد
تن من کی باشد که فنا نباشد

فلکش گرفتم چو مهش گرفتم
چه زنند هر دو چو ضیا نباشد

به درون جنت به میان نعمت
چه شکنجه باشد چو لقا نباشد

چو تو عذر خواهی گنه و جفا را
چه کند جفاها که وفا نباشد

چو خطا تو گیری به عتاب کردن
چه کند دل و جان که خطا نباشد

دو هزار دفتر چو به درس گویم
نه فسرده باشم چو صفا نباشد

سمنی نخندد شجری نرقصد
چمنی نبوید چو صبا نباشد

تو به فقر اگر چه که برهنه گردی
چه غمست مه را که قبا نباشد

چه عجب که جاهل ز دلست غافل
ملکی و شاهی همه را نباشد

همه مجرمان را کرمش بخواند
چو به توبه آیند و دغا نباشد

بگداز جان را مه آسمان را
به خدا که چیزی چو خدا نباشد

چه کنی سری را که فنا بکوبد
چه کنی زری را که تو را نباشد

همه روز گویی چو گلست یارم
چه کنی گلی را که بقا نباشد

مگریز ای جان ز بلای جانان
که تو خام مانی چو بلا نباشد

چه خوشست شب‌ها ز مهی که آن مه
همه روی باشد که قفا نباشد

چه خوشست شاهی که غلام او شد
چه خوشست یاری که جدا نباشد

تو خمش کن ای تن که دلم بگوید
که حدیث دل را من و ما نباشد

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#1,946 Posted: 16 Jul 2012 07:58

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۹۶۴

گفتم که ای جان خود جان چه باشد
ای درد و درمان درمان چه باشد

خواهم که سازم صد جان و دل را
پیش تو قربان قربان چه باشد

ای نور رویت ای بوی کویت
اسرار ایمان ایمان چه باشد

گفتی گزیدی بر ما دکانی
بر بی‌گناهی بهتان چه باشد

اقبال پیشت سجده کنانست
ای بخت خندان خندان چه باشد

بگشای ای جان در بر ضعیفان
بر رغم دربان دربان چه باشد

فرمود صوفی که آن نداری
باری بپرسش که آن چه باشد

با حسن رویت احسان کی جوید
خود پیش حسنت احسان چه باشد

تو شیری و ما انبان حیله
در پیش شیران انبان چه باشد

بردار پرده از پیش دیده
کوری شیطان شیطان چه باشد

بس خلق هستند کز دوست مستند
هرگز ندانند که نان چه باشد

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#1,947 Posted: 16 Jul 2012 07:58

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۹۶۵

دل گردون خلل کند چو مه تو نهان شود
چو رسد تیر غمزه‌ات همه قدها کمان شود

چو تو دلداریی کنی دو جهان جمله دل شود
دل ما چون جهان شود همه دل‌ها جهان شود

فتد آتش در این فلک که بنالد از آن ملک
چو غم و دود عاشقان به سوی آسمان شود

نبود رشک عشق تو بجهد خون عاشقان
چو شفق بر سر افق همه گردون نشان شود

چه زمان باشد آن زمان که بلرزد ز تو زمین
چه عجب باشد آن مکان چو مکان لامکان شود

ز خیال نگار من چو بخندد بهار من
رخ او گلفشان شود نظرم گلستان شود

بفشان گل که گلشنی همه را چشم روشنی
به کرم گر نظر کنی چه شود چه زیان شود

خوشم ار سر بداده‌ام چو درختان به باد من
که به باغ جمال تو نظرم باغبان شود

چه عجب گر ز مستیت خرف و سرگران شوم
چو درختی که میوه‌اش بپزد سرگران شود

چو بنفشه دوتا شدم چو سمن بی‌وفا شدم
که دل لاله‌ها سیه ز غم ارغوان شود

رخ یارم چو گلستان رخ زارم چو زعفران
رخ او چون چنین بود رخ عاشق چنان شود

همه نرگس شود رزان ز پی دید گلستان
گل تو بهر بوسه‌اش همه شکل دهان شود

به وصال بهار او چو بخندد دل چمن
ز غم هجر جوی‌ها چو سرشکم روان شود

چو پرست از محبتش دل آن عالم خل
که درختش ز شکر دوست سراسر زبان شود

چو سر از خاک برزنند ز درختان ندا رسد
که تو هر چه نهان کنی همه روزی عیان شود

گل سوری گشاد رخ به لجاج گل سه تو
گل گفتش نمایمت چو گه امتحان شود

ز تک خاک دانه‌ها سوی بالا برآمده
که عنایت فتاده را به علی نردبان شود

تو زمین خورنده بین بخورد دانه پرورد
عجب این گرگ گرسنه رمه را چون شبان شود

همه گرگان شبان شده همه دزدان چو پاسبان
چه برد دزد عاشقان چو خدا پاسبان شود

مشتاب ار چه باغ را ز کرم سفره سبز شد
بنشین منتظر دمی که کنون وقت خوان شود

ز رفیقان گلستان مرم از زخم خاربن
که رفیق سلاح کش مدد کاروان شود

خمش ای دل که گر کسی بود او صادق طلب
جهت صدق طالبان خمشی‌ها بیان شود

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#1,948 Posted: 16 Jul 2012 07:59

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۹۶۶

دیده خون گشت و خون نمی‌خسبد
دل من از جنون نمی‌خسبد

مرغ و ماهی ز من شده خیره
کاین شب و روز چون نمی‌خسبد

پیش از این در عجب همی‌بودم
کآسمان نگون نمی‌خسبد

آسمان خود کنون ز من خیره است
که چرا این زبون نمی‌خسبد

عشق بر من فسون اعظم خواند
جان شنید آن فسون نمی‌خسبد

این یقینم شدست پیش از مرگ
کز بدن جان برون نمی‌خسبد

هین خمش کن به اصل راجع شو
دیده راجعون نمی‌خسبد

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#1,949 Posted: 16 Jul 2012 08:00

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۹۶۷

رسم نو بین که شهریار نهاد
قبله مان سوی شهر یار نهاد

نقد عشاق را عیار نبود
او ز کان کرم عیار نهاد

گل صدبرگ برگ عیش بساخت
روی سوی بنفشه زار نهاد

هر که را چون بنفشه دید دوتا
کرد یکتا و در شمار نهاد

بی دلان را چو دل گرفت به بر
سرکشان را چو سر خمار نهاد

منتظر باش و چشم بر در دار
کو نظر را در انتظار نهاد

غم او را کنار گیر که غم
روی بر روی غمگسار نهاد

کس چه داند که گلشن رخ او
بر دل بی‌دلم چه خار نهاد

از دل بی‌دلم قرار مجوی
کاندر او درد بی‌قرار نهاد

آهوان صید چشم او گشتند
چونک رو جانب شکار نهاد

آن زره موی در کمان ز کمین
تیرهای زره گذار نهاد

خویشتن را چو در کنار گرفت
خلق را دور و برکنار نهاد

رحمتش آه عاشقان بشنید
آهشان را بس اعتبار نهاد

در عنایات خویششان بکشید
جرمشان را به جای کار نهاد

نور عشاق شمس تبریزی
نور در دیده شمس وار نهاد

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#1,950 Posted: 16 Jul 2012 08:09

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۹۶۸

سیبکی نیم سرخ و نیمی زرد
از گل و زعفران حکایت کرد

چون جدا گشت عاشق از معشوق
برد معشوق ناز و عاشق درد

این دو رنگ مخالف از یک هجر
بر رخ هر دو عشق پیدا کرد

رخ معشوق زرد لایق نیست
سرخی و فربهی عاشق سرد

چونک معشوق ناز آغازید
ناز کش عاشقا مگیر نبرد

انا کالشوک سیدی کالورد
فهما اثنان فی الحقیقه فرد

انه الشمس اننی کالظل
منه حر البقا و منی البرد

ان جالوت بارز الطالوت
ان داوود قدروا فی السرد

دل ز تن زاد لیک شاه تنست
همچنانک بزاید از زن مرد

باز در دل یکی دلیست نهان
چون سواری نهان شده در گرد

جنبش گرد از سوار بود
اوست کاین گرد را به رقص آورد

نیست شطرنج تا تو فکر کنی
با توکل بریز مهره چو نرد

شمس تبریز آفتاب دلست
میوه‌های دل آن تفش پرورد

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

صفحه 195 از 464: « پیشین 1 ... 194 195 196 ... 463 464 پسین »

شعر و ادبیات /

Molavi | مولوی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا