صفحه 214 از 464: « پیشین 1 ... 213 214 215 ... 463 464 پسین »

Molavi | مولوی

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#2,131 Posted: 26 Jul 2012 10:10

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۱۱۴۹

فغان فغان که ببست آن نگار بار سفر
فغان که بنده مر او را نبود یار سفر

فغان که کار سفر نیست سخره دستم
که تا ز هم بدرم جمله پود و تار سفر

ولیک طالع خورشید و مه سفر باشد
که تاز گردششان سایه شد سوار سفر

سفر بیامد وزان هجر عذرها می‌خواست
بدان زبان که شد این بنده شرمسار سفر

بگفتمش که ز روباه شانگی بگذر
که شیر کرد شکارم به مرغزار سفر

مراست جان مسافر چو آب و من چون جوی
روانه جانب دریا که شد مدار سفر

دود به لب لب این جوی تا لب دریا
دلی که خست در این راه‌ها ز خار سفر

به روی آینه بنگر که از سفر آمد
صفا نگر تو به رویش از آن غبار سفر

سفر سفر چو چنان یار غار در سفرست
تو بخت بخت سفر دان و کار کار سفر

همیشه چشم گشایم چو غنچه بر سر راه
چو سرو روح روانست در بهار سفر

چو شمس مفخر تبریز در سفر افتاد
چه مملکت که بگسترد در دوار سفر

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#2,132 Posted: 28 Jul 2012 12:11

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۱۱۵۰

به خدمت لبت آمد به انتجاع شکر
که از لب شکرین بخش یک دو صاع شکر

تو ارتقا به سخا جو مگو نه گو آری
نظر مکن که نیی یافت ارتفاع شکر

لب تو است که شکر ز عین او روید
نه منتظر که رسید نسیه از بقاع شکر

شکر به وقت شکر خوردنت نصیبی یافت
که بر مذاق دهان‌ها بود مطاع شکر

ببسته‌ای دو لب امروز زان همی‌ترسم
که از غم تو بماند ز انتفاع شکر

زهی نبات که دارد لب تو کز وی شد
امیر جمله نباتات بی‌نزاع شکر

دهان ببندم و بسته شکر همی‌خایم
که تا به جان برسد خوش به ابتلاع شکر

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#2,133 Posted: 28 Jul 2012 12:12

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۱۱۵۱

قدح شکست و شرابم نماند و من مخمور
خراب کار مرا شمس دین کند معمور

خدیو عالم بینش چراغ عالم کشف
که روح‌هاش به جان سجده می‌کنند از دور

که تا ز بحر تحیر برآورد دستش
هزار جان و روان‌های غرقه مغمور

گر آسمان و زمین پر شود ز ظلمت کفر
چو او بتابد پرتو بگیرد آن همه نور

از آن صفا که ملایک از او همی‌یابند
اگر رسد به شیاطین شوند هر یک حور

وگر نباشد آن نور دیو را روزی
به پرده‌های کرم دیو را کند مستور

به روز عیدی کو بخش کردن آغازد
به هر سویست عروسی به هر نواحی سور

ز سوی تبریز آن آفتاب درتابد
شوند زنده ذرایر مثال نفخه صور

ایا صبا به خدا و به حق نان و نمک
که هر سحر من و تو گشته‌ایم از او مسرور

که چون رسی به نهایت کران عالم غیب
از آن گذر کن و کاهل مباش چون رنجور

از آن پری که از او یافتی بکن پرواز
هزارساله ره اندر پرت نباشد دور

بپر چو خسته شود آن پرت سجودی کن
برای حال من خسته جان و دل مهجور

به آب چشم بگویش که از زمان فراق
شدست روز سیاه و شدست مو کافور

تو آن کسی که همه مجرمان عالم را
به بحر رحمت غوطی دهی کنی مغفور

چو چشم بینا در جان تو همی‌نرسد
کسی که چشم ندارد یقین بود معذور

چنان بکن تو به لابه که خاک پایش را
بدیده آری کاین درد می‌شود ناسور

وزین سفر به سعادت صبا چو بازآیی
درافکنی به وجود و عدم شرار و شرور

چو سرمه‌اش به من آری هزار رحمت نو
به جانت بادا تا قرن‌های نامحصور

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#2,134 Posted: 28 Jul 2012 12:12

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۱۱۵۲

ببین دلی که نگردد ز جان سپاری سیر
اسیر عشق نگردد ز رنج و خواری سیر

ز زخم‌های نهانی که عاشقان دانند
به خون درست و نگردد ز زخم کاری سیر

مقیم شد به خرابات و جمله رندان را
خراب کرد و نشد از شراب باری سیر

هزار جان مقدس سپرد هر نفسی
در آن شکار و نشد جان از آن شکاری سیر

مثال نی ز لب یار کام پرشکرست
ولیک نیست چو نی از فغان و زاری سیر

بگفت تو ز چه سیری بگفتم از جز تو
ولیک هیچ نگردم از آنچ داری سیر

نه شهر و یار شناسیم ای مسلمانان
از آنک نیست دل از جام شهریاری سیر

هوای تو چو بهارست و دل ز توست چو باغ
که باغ می‌نشود از دم بهاری سیر

چو شرمسارم از احسان شمس تبریزی
که جان مباد از این شرم و شرمساری سیر

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#2,135 Posted: 28 Jul 2012 12:13

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۱۱۵۳

مه تو یار ندارد جز او تو یار مگیر
رخش کنار ندارد از او کنار مگیر

جهان شکارگهی دان ز هر طرف صیدی
درآ چو شیر بجز شیر نر شکار مگیر

هوای نفس مهارست و خلق چون شتران
به غیر آن شتر مست را مهار مگیر

وجود جمله غبارست تابش از مه ماست
به ماه پشت میار و ره غبار مگیر

بران ز پیش جهان را که مار گنج تواست
تواش به حسن چو طاووس گیر و مار مگیر

چو خلق بر کف دستت نهند چون سیماب
ز عشق بر کف سیماب شو قرار مگیر

به حس دست بدان ار چه چشم تو بستست
ز گلشن ازلی گل بچین و خار مگیر

به بوی آن گل بگشاد دیده یعقوب
نسیم یوسف ما را ز کرته خوار مگیر

کیست یوسف جان شاه شمس تبریزی
به غیر حضرت او را تو اعتبار مگیر

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#2,136 Posted: 28 Jul 2012 12:13

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۱۱۵۴

چو دررسید ز تبریز شمس دین چو قمر
ببست شمس و قمر پیش بندگیش کمر

چو روی انور او گشت دیده دیده
مقام دیدن حق یافت دیده‌های بشر

فرشته نعره زنان پیش او چو چاوشان
فلک سجودکنان پیش او به چشم و به سر

به چشم نفس نشد روی ماه او دیدن
که نفس می‌نگشاید به سوی شاه نظر

که لعل آن مه خاصیت زمرد داشت
از آن ببست از او اژدهای نفس به صبر

درخت هر که بدو سر کشید جان نبرد
ز اره‌های فنا و ز زخمه‌های تبر

کنون که ماه نهان شد ز ابر این هجران
ز ابرهای دو دیده فرودوید مطر

ز قطره‌های دو دیده زمین شدی سرسبز
اگر نه قطره برآمیختی به خون جگر

جگر چو آلت رحمست رحم از او خیزد
از این سبب مدد دیده‌ها بکرد مگر

ز عشق جمله اجزای خانه باخبرند
چو کدخدای بود از جمال شه مخبر

تو طالب خبری کم نشین به بی‌خبران
گروه بی‌خبران را به هیچ سگ مشمر

که جفت مرده تو را مرده شوی گرداند
که شوی مرده بود خود ز مرده شوی بتر

به چشم درد به عیسی نگر اگر نگری
سرک مپیچ بدان چشم و در خرش منگر

چو همنشین شود انگور با خم سرکه
شراب او ترشی شد حریف اوست کبر

به حیله حیله تو سوراخ کن خم ترشی
برون گریز و بو سوی بحر شهد و شکر

کدام بحر خداوند شمس دین به حق
به ذات پاک خدا اوست خسرو اکبر

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#2,137 Posted: 28 Jul 2012 12:14

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۱۱۵۵

از آن مقام که نبود گشاد زود گذر
برو به سوی خریدار خویش همچون زر

درخت اگر متحرک شدی ز جای به جا
نه رنج اره کشیدی نه زخمه‌های تبر

زمان چو حاکم تست و مکان چو معبر تو
مکان نیک گزین و زمان نکو بنگر

چنان شوی که مکان و زمان و اهل زمان
دگر نتاند کردن به فعل در تو اثر

تو تیره گردی از شب چو آینه گردون
نه زردروی خزان گردی از هوا چو شجر

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#2,138 Posted: 28 Jul 2012 12:14

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۱۱۵۶

مطرب عاشقان بجنبان تار
بزن آتش به مؤمن و کفار

مصلحت نیست عشق را خمشی
پرده از روی مصلحت بردار

تا بنگریست طفل گهواره
کی دهد شیر مادر غمخوار

هر چه غیر خیال معشوقست
خار عشقست اگر بود گلزار

مطربا چون رسی به شرح دلم
پای در خون نهاده‌ای هش دار

پای آهسته نه که تا نجهد
چکره‌ای خون دل به هر دیوار

مطربا زخم‌های دل می‌بین
تا ندانند خویشتن خوش دار

مطربا نام بر ز معشوقی
کز دل ما ببرد صبر و قرار

من چه گفتم کجا بماند دلی
گر دلم کوه بود رفت از کار

نام او گوی و نام من کم کن
تا لقب گویمت نکوگفتار

چون ز رفتار او سخن گویم
دل کجا می‌رود زهی رفتار

شمس تبریز عیسی عهدی
هست در عهد تو چنین بیمار

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#2,139 Posted: 28 Jul 2012 12:16

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۱۱۵۷

گر تو خواهی وطن پر از دلدار
خانه را رو تهی کن از اغیار

ور تو خواهی سماع را گیرا
دور دارش ز دیده انکار

هر که او را سماع مست نکرد
منکرش دان اگر چه کرد اقرار

هر که اقرار کرد و باده شناخت
عاقلش نام نه مگو خمار

به بهانه به ره کن آن‌ها را
تا شوی از سماع برخوردار

وز میان خویش را برون کن تیز
تا بگیری تو خویش را به کنار

سایه یار به که ذکر خدای
این چنین گفتست صدر کبار

تا نگویی که گل هم از خارست
زانک هر خار گل نیارد بار

خار بیگانه را ز دل برکن
خار گل را به جان و دل می‌دار

موسی اندر درخت آتش دید
سبزتر می‌شد آن درخت از نار

شهوت و حرص مرد صاحب دل
همچنین دان و همچنین پندار

صورت شهوتست لیکن هست
همچو نار خلیل پرانوار

شمس تبریز را بشر بینند
چون گشایند دیده‌ها کفار

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

shakaat

کاربر

ارسالها: 6350

#2,140 Posted: 28 Jul 2012 12:17

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

غزل شمارهٔ ۱۱۵۸

رحم بر یار کی کند هم یار
آه بیمار کی شنود بیمار

اشک‌های بهار مشفق کو
تا ز گل پر کنند دامن خار

اکثروا ذکر هادم اللذات
بشنوید از خزان بی‌زنهار

غار جنت شود چو هست در او
ثانی اثنین اذ هما فی الغار

ز آه عاشق فلک شکاف کند
ناله عاشقان نباشد خوار

فلک از بهر عاشقان گردد
بهر عشقست گنبد دوار

نی برای خباز و آهنگر
نی برای دروگر و عطار

آسمان گرد عشق می‌گردد
خیز تا ما کنیم نیز دوار

بین که لو لاک ما خلقت چه گفت
کان عشق است احمد مختار

مدتی گرد عاشقی گردیم
چند گردیم گرد این مردار

چشم کو تا که جان‌ها بیند
سر برون کرده از در و دیوار

در و دیوار نکته گویانند
آتش و خاک و آب قصه گزار

چون ترازو و چون گز و چو محک
بی‌زبانند و قاضی بازار

عاشقا رو تو همچو چرخ بگرد
خامش از گفت و جملگی گفتار

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

صفحه 214 از 464: « پیشین 1 ... 213 214 215 ... 463 464 پسین »

شعر و ادبیات /

Molavi | مولوی

برای دسترسی به این قسمت میبایست عضو انجمن شوید. درصورتیکه هم اکنون عضو انجمن هستید با استفاده از نام کاربری و کلمه عبور وارد انجمن شوید. در صورتیکه عضو نیستید با استفاده از این قسمت عضو شوید.

↑ بالا